In groep acht was ik smoorverliefd geweest. Hij heette Ronnie Clark en hij had blauwe ogen die zo hartelijk oplichtten als hij glimlachte dat hij je een goed gevoel gaf als je verdrietig was en toch konden zijn ogen geheimzinnig donker en intens worden als hij iemand strak aankeek of diep in gedachten was. Ik had hem een paar keer naar me zien kijken; mijn hart ging erdoor bonzen van opwinding en er liepen warme rillinkjes door over mijn rug. Ik moest opeens aan mijn haar, mijn kleren en een opkomend puistje op mijn kin denken.

De wereld om je heen verandert als je beseft dat een zo knappe jongen als Ronnie Clark met belangstelling naar je kijkt. Telkens wanneer ik me bewoog of me omdraaide, als ik opstond om de klas uit te gaan, zelfs als ik mijn pen pakte om in mijn schrift te schrijven, was ik me erg bewust van hoe ik eruitzag. Ik kon niet wachten tot ik bij een spiegel kwam om mijn haar en gezicht te controleren. Ik haatte mijn kleren en het speet me dat ik niet op mijn moeder had gelet wanneer ze make-up opbracht als ze het goed deed.

Ik probeerde niet op te vallen als ik naar Ronnie keek en als hij me zag kijken wendde ik mijn blik altijd snel af en deed net of ik totaal niet in hem geïnteresseerd was. Soms glimlachte hij en soms keek hij teleurgesteld. Hij was net zo verlegen als ik en ik dacht dat er een bulldozer voor nodig was om ons theatraal op elkaars weg te duwen. Hij leek het niet aan te durven in de kantine naast me te komen zitten of in de gang naar me toe te komen en na een tijdje werd ik bang dat ik zijn blikken misschien opvatte als meer dan er was. Er was niets beschamenders dan te denken dat een jongen je aardig vond als dat niet zo was.

Op een middag, toen ik gymles had, keek ik naar de deur van het gymlokaal en zag hem daar mijn kant uit staan kijken. We speelden volleybal en we hadden allemaal onze gymkleren aan. De bal stuiterde vlak bij de deur en ik joeg hem na en ving hem, terwijl ik tegelijk naar hem opkeek.

'Knap,' zei hij.

Ik kreeg vlinders in mijn buik, maar ik gaf hem de liefste glimlach die ik kon opbrengen. Mevrouw Wilson blies op haar fluitje en riep dat ik weer in het spel moest komen. Ronnie liep snel weg voor ze hem kon berispen, maar bij de lunch kwam hij in de rij naar me toe en zei dat hij vond dat ik aardig goed kon volleyballen.

'Je zou best nu al in het meisjesteam kunnen in plaats van nog een jaar te wachten,' zei hij.

'Vertel eens hoe het is om in het schoolteam te zitten,' vroeg ik hem en hij liep achter me aan naar het tafeltje.

Kort daarop begonnen we afspraakjes te maken, maar we kwamen nooit verder dan een paar keer na schooltijd handje vasthouden en zoenen. Ik ontmoette hem een keer 's avonds voor de bioscoop, maar hij moest meteen na de film naar huis. En toen was het opeens net zo plotseling voorbij als het was begonnen. Hij wendde zich van me af of ik niet meer dan een aardig schilderij in een museum was. Weldra keek hij naar andere meisjes zoals hij vroeger naar mij keek. Ik voelde me dom als ik hem naliep, dus keek ik niet meer naar hem uit en omstreeks die tijd begon ik trouwens te verzuimen. De school waar ik nu op zat had minder leerlingen en maar een stuk of tien jongens die ik net zo knap vond als Ronnie Clark. Ik was het met Jennifer eens dat ik niet kon verwachten dat een van hen belangstelling voor me zou krijgen, maar tot mijn verbazing liep diezelfde middag nadat Jennifer en haar vriendinnen me met Clarence Dunsen hadden geplaagd mollige jongen, Gary Carson, tussen de lessen door expres tegen me op en toen ik hem erop wilde aanspreken, glimlachte hij en zei: 'Jimmy Freer vindt je aardig.'

Hij liep snel door en ik bleef verbijsterd achter. Ik wist wie Jimmy Freer was. Hij was aanvoerder van het basketbalteam van de onderbouw, hij was lang voor zijn leeftijd en hij was heel erg knap. Hij stond boven aan Jennifers verlanglijstje en ik had nooit gedacht dat hij zelfs maar naar me zou kijken, maar bij de lunch stond hij opeens vlak achter me toen ik melk ging halen.

'Dat is een gezonde keus,' merkte hij op. Ik draaide me om en even was ik te verbaasd om iets te zeggen. 'De anderen kopen bijna allemaal fris.'

'Ik drink niet veel fris,' zei ik. 'Melk is oké.' Ik betaalde de melk en stevende op het tafeltje af waar Terri en een paar van de andere meisjes die ik aardig vond zaten, maar hij haalde me in.

'Waarom kom je niet bij mij zitten?' vroeg hij en knikte naar een leeg tafeltje rechts van ons.

Ik keek naar de meisjes, die allemaal belangstellend mijn kant uit keken, en draaide me toen om en zag dat Jennifer en haar vriendinnen ook naar me staarden. Het deed me goed de jaloezie op hun gezichten te zien en ik moest glimlachen.

'Oké,' zei ik. Hij ging voor en zette zijn blad tegenover het mijne.

'Hoe vind je het hier op school?' vroeg hij, terwijl hij zijn lepel in een kom kippensoep met rijst stak. 'Oké.'

'Is dat je stopwoordje?' grapte hij.

'Nee, soms zeg ik dat het niet oké is.'

Hij lachte en ik zag wat een aardige glimlach hij had en wat een kaarsrechte neus. Ik vond het leuk dat hij een kuiltje in zijn rechterwang kreeg als hij praatte. Zijn donkerbruine haar was aan de zijkanten kort geknipt, maar hij had een kuif die hij achterover kamde. Hij had prachtige bruine ogen, met blauwe, groene en gouden vlekjes in het zachte bruin. Geen wonder dat alle meisjes voor hem vielen, dacht ik, en probeerde er onder zijn blik onverstoorbaar en wereldwijs uit te zien. Ik voelde gewoon hoe iedereen in de kantine naar ons keek. Het was net of ik heel groot op televisie was en elk beweginkje dat ik maakte, werd uitvergroot. Ik ging snel met mijn servet langs mijn lippen. bang dat er nog kruimels op mijn mond of kin zaten.

'Dus jij woont bij Jennifer, hè?' vroeg hij.

'Zo'n beetje,' zei ik.

'Zo'n beetje?'

'Ik noem het geen wonen,' zei ik en hij lachte weer. Toen glimlachte hij en keek me zo doordringend aan dat ik het gevoel had dat ik daar naakt zat.

'Ik had het idee dat je slimmer was dan de meeste meisjes van de onderbouw hier.'

'Ik ben heus niet slimmer.'

'Je weet wel wat ik bedoel,' zei hij met die ondeugende blik in zijn ogen.

'Nee, dat weet ik niet.'

Hij lachte en werd toen ernstig. 'Ben je al naar een basketbalwedstrijd van school geweest?'

'Nee.'

'Er is morgenavond een belangrijke wedstrijd tegen Roscoe. We hebben ze één keer verslagen en zij hebben ons dit jaar één keer verslagen. Waarom kom je niet?' vroeg hij.

'Ik weet niet of ik kan.'

'Waarom kun je niet? Geloof je niet in teamgeest op school?' vroeg hij met weer dat plagerige glimlachje.

'Dat is het niet. Ik weet niet of ik van mijn oom wel weg mag,' zei ik.

Hij werd ernstig en at terwijl hij nadacht.

'Waarom?' Hij boog zich naar me toe en fluisterde: 'Heb je je op je vorige school slecht gedragen of zo?'

"Tuurlijk. Ik hang op alle postkantoren,' zei ik. Hij keek me even aan en lachte toen zo hard dat kinderen die bij ons in de buurt zaten ophielden met praten om naar ons te kijken.

'Je bent me d'r één. Vooruit, kom naar de wedstrijd. Nader hand geeft Missy Taylor een feestje bij haar thuis. We gaan er iets leuks van maken, zeker als we van Roscoe winnen. Kan ik je nog een keer oké horen zeggen?'

'Ik kan het niet beloven,' zei ik, maar ik wilde eigenlijk heel graag.

'Je bent oud genoeg om uit te gaan als je wilt. Ze kunnen je toch niet opsluiten. Jennifer laat zich beslist niet opsluiten,' voegde hij eraan toe. 'Ze komt vast ook naar de wedstrijd. Dan ga je toch gewoon met haar mee?'

'Ik zal het proberen,' zei ik. 'Ze neemt me niet graag ergens mee naartoe.'

'Daar zorg ik wel voor,' zei hij met een knipoog.

We praatten nog wat. Hij stelde vragen over mijn leven voor ik bij oom Reuben kwam wonen. Ik wilde hem niet al te veel vertellen. Jennifer had met succes rondgebazuind dat mijn moeder was overleden en vooralsnog was ik bang haar tegen te spreken en voor een al te groot schandaal te zorgen. Dat zou Jimmy kunnen afschrikken, dacht ik, en trouwens, wat maakte het uit wat de kinderen op deze school wel of niet over me wisten?

Jennifer kwam in de gang naar me toe zodra ze daar na de lunch de kans voor kreeg. Normaal zou ze niet eens mijn kant uit kijken, maar haar vriendinnen zwermden om haar heen als bijen vol nieuwsgierigheid in plaats van honing.

'Wat is er tussen jou en Jimmy?' wilde ze weten alsof ze me een verhoor afnam. Ze ging voor me staan met haar handen in haar zij.

'Sorry,' zei ik. ik wil niet te laat voor mijn les zijn.

'Zo makkelijk kom je niet van me af, Raven!' riep ze met trillende neusvleugels. Ze leek precies op oom Reuben.

'Ik wil helemaal niet van je af komen. Wil je dat ik te laat kom en problemen krijg? Dat zal oom Reuben niet leuk vinden, wel?'

'Je hebt tijd zat. Geef antwoord,' eiste ze.

'Jimmy wie?' vroeg ik, en keek of ik van de prins geen kwaad wist.

'Jimmy wie? Jimmy Freer. Je zat in de kantine met hem te praten.' zei ze, verbluft over mijn weerwoord. Ze keek naar de nadere meisjes, die net zo verbaasd waren.

'O,' zei ik, 'heette hij zo? Dat heeft hij helemaal niet gezegd. Eh... er is niets tussen ons, maar als het iets wordt, ben jij de eerste die het hoort,' voegde ik eraan toe en liep door. Ik kon de woede-explosie in haar hoofd bijna horen.

Ik besefte niet dat Jennifer meer aandacht aan me zou gaan besteden omdat ik met Jimmy Freer was gezien. Aan het eind van de dag stond ze zelfs bij de bus op me te wachten.

'Wil je morgenavond naar de basketbalwedstrijd?' vroeg ze met een stem die voor haar doen haast vriendelijk klonk.

'Wat?'

'Ben je doof? Ik vroeg of je met me mee naar de wedstrijd wilde, dat is alles.'

"Tuurlijk,' zei ik. Nu was ik degene die echt verbaasd was.

'Als je mijn vader maar nergens boos over maakt en het verpest,' waarschuwde ze en marcheerde de bus in voor ik haar kon vragen waarom ze het opeens niet erg meer vond om met me gezien te worden. Daar kwam ik later achter. Een van Jimmy's vrienden, Brad Dillon, had Jennifer voor de wedstrijd en het feest gevraagd. Het plan was dat ze een dubbele afspraak zouden hebben met Jimmy en mij, en omdat Brad op Jennifers verlanglijstje stond, wilde ze graag dat ik mocht, zodat ze zelf ook kon. Het verbaasde me meer dat Brad haar wilde. Hij zag er wat mij betreft nog beter uit dan Jimmy, maar zoals we weldra zouden ontdekken, hadden de jongens zo hun eigen plannetjes Jennifer wilde dit afspraakje echt heel graag. Die hele avond de volgende dag deed ze al het mogelijke om ervoor te zorgen dat oom Reuben ons niet zou verbieden naar de wedstrijd te gaan. Ik was opeens heel belangrijk voor haar. Ze bood zelfs aan met een paar van mijn klusjes te helpen en ze deed heel verzoenend, net of ze me wilde helpen vrienden te maken.

Oom Reuben had een afspraak gemaakt met de Sociale Dienst en kondigde onder het eten aan dat hij het nodige ondernam om mijn wettige voogd te worden. Intussen beloofde de Sociale Dienst mijn ziektekostenverzekering en het hoognodige te betalen.

'Het zit me nog steeds dwars dat de maatschappij moet betalen voor de vergissingen van mijn zuster,' verklaarde hij, terwijl hij een lamskotelet wegwerkte. Ik dacht dat hij hem als een buldog met bot en al zou verslinden.

Ik keek met een ruk op. Het was of hij me over tafel heen met een vork had geprikt.

ik ben geen vergissing,' zei ik zo trots ik kon. Ik was van binnen tot het uiterste gespannen, zo gespannen dat ik dacht dat ik zou afknappen en gaan huilen, maar ik hield mijn adem in en drong mijn tranen ferm terug.

Oom Reuben zweeg en keek boos naar me, met het vlees nog tussen zijn dikke lippen en het vet glanzend langs zijn kin. Jennifer keek zenuwachtig op. Tante Clara hield haar adem in en William keek naar zijn bord. Ik kon zijn lijfje bijna voelen trillen.

'Het is een vergissing als je niet goed op kinderen bent voorbereid,' zei hij resoluut.

'Mijn moeder heeft fouten gemaakt, maar ik ben geen vergissing. Ik ben een mens en ik heb ook gevoelens.' Ik gooide mijn haar naar achteren. 'Niemand is trouwens perfect.'

'Horen jullie dat? Horen jullie hoe ze praat en denkt? Je zou ken dat ze eerbiediger en dankbaarder zou zijn. Probeer ik haar een nieuw thuis te geven, is ze nog brutaal ook.'

'Ik ben niet brutaal, oom Reuben.'

'Ze bedoelde het niet zo,' begon Jennifer.

Oom Reuben trok zijn wenkbrauwen op en keek haar aan. Zelfs ik moest even ophouden en naar haar kijken. Ze wierp me een snelle, waarschuwende blik toe.

'Het is moeilijk op een nieuwe school met nieuwe mensen te beginnen. Ik ga haar helpen nieuwe vriendinnen te krijgen,' bood Jennifer aan.

Tante Clara straalde. 'Dat is geweldig, schat. Zie je nou, Reuben, dat de meisjes het prima met elkaar gaan vinden.'

Hij had nog steeds iets argwanends in zijn blik, maar hij bromde en ging door met eten. Jennifer begon over de basketbalwedstrijd te praten of het de gebeurtenis van de eeuw was.

'Zelfs onze leraren gaan erheen. Het is belangrijk om teamgeest te tonen,' zei ze.

'Dat is heel aardig,' zei tante Clara.

Oom Reuben begon over zijn eigen schooltijd te vertellen en even had ik het gevoel óf ik echt bij een gezin aan tafel zat. Tante Clara lachte zelfs toen ze terugdacht aan een paar van de gebeurtenissen die hij beschreef, maar toen zweeg hij opeens en keek naar William.

'Je hoort hoe belangrijk het is dat je aan sport doet, William. Je zou niet zoveel op je kamer moeten zitten. Je zou na schooltijd eens moeten blijven en je bij een team aansluiten,' zei hij tegen hem.

William keek me diep verdrietig aan.

'Hij is te jong. Ze hebben nog geen teams,' zei ik.

'Natuurlijk wel,' snauwde oom Reuben. 'Hij wilde niet eens op jeugdhonkbal toen hij de kans kreeg. Ik wilde hem erheen slepen, maar zijn moeder was te erg overstuur.'

'Niet iedereen hoeft atleet te zijn. Sommige mensen hebben andere talenten. William kan fantastisch goed dingen zei ik.

'Wat is dit? Je bent hier nog geen maand en jij wilt me vertellen wat mijn zoon wel en niet kan?' riep oom Reuben uit is precies mijn zuster, met een grote mond en een klein verstandje. Als ik iets tegen William zeg, wil ik je dat niet horen tegenspreken, begrepen?' zei hij en smeet zijn vork op tafel.

'Ze bedoelde er niets mee,' zei Jennifer snel. 'Raven, als je wilt, help ik je wel met de afwas en dan gaan we samen wiskunde doen. Ik heb gezegd dat ik je zou helpen,' zei ze, terwijl ze oom Reuben haar rug toekeerde en mij een knipoog gaf.

Ik schudde mijn hoofd en ging door met eten. Na het eten, toen oom Reuben zich in de woonkamer had teruggetrokken om televisie te kijken, hielp Jennifer inderdaad met de afwas. Ze stond naast me bij de gootsteen en fluisterde: 'Kun je onder het eten je grote mond niet houden? Laat papa maar kletsen, dat doe ik ook, en zeg er niets van,' raadde ze me aan.

'Hij koeioneert jullie allemaal,' merkte ik op.

'Nou en? Wil je hem kwaad maken zodat hij ons verbiedt naar de wedstrijd en het feest te gaan? Hou maar liever je mond.' Ze droogde nog een bord af en draaide zich toen om en liep de keuken uit.

Was er geen liefde in dit huis? vroeg ik me af. Wat maakt dit meer een gezin dan wat ik met mijn moeder had? Was het alleen het dak boven hun hoofd en het eten in de koelkast? Ik begon te denken dat ik liever af en toe een goeie dag met mama had dan voortdurend in spanning en angst te moeten leven, zoals hier, maar daar had ik geen keus meer in. Misschien was ik wel echt een vergissing. Ik was iemand met wie je kon schuiven als een meubelstuk en over wie je de baas kon spelen.

De volgende dag op school besteedde Jimmy nog meer aandacht aan me. Hij liep met me mee door de gang naar mijn lessen en kwam met de lunch bij me zitten. Toen ik hem vroeg of Brad Dillon echt met mijn nichtje uit wilde, glimlachte hij al

leen zei: 'Ik zei toch dat ik zou zorgen dat je naar de wedtrijd kon? Laten we gewoon plezier maken. Ik zal naar je uitkijken op de tribune,' beloofde hij.

Jennifer kreeg oom Reuben zover dat hij ons naar het gymlokaal van school zou brengen. Pas toen we er bijna waren, vertelde ze dat we na de wedstrijd waren uitgenodigd voor een feestje. Hij was bijna in staat om te keren en weer met ons naar huis te rijden.

'Hoe bedoel je? Wat voor feestje?' Hij bulkte zo hard dat ik dacht dat de ruiten zouden springen.

Ik zat stilletjes op de achterbank en luisterde hoe Jennifer haar leugens afdraaide.

'Iedereen gaat. Het is een feestje onder toezicht bij Missy Taylor thuis. We maken het niet laat. Het is om het te vieren,' verklaarde ze.

'En waarom zeg je dat nu pas?' wilde hij weten.

'We zijn nog maar pas uitgenodigd, hè, Raven? Missy belde ons.'

Ik zei niets. Ik had me voorgenomen dat hij me hier later niet de schuld van zou kunnen geven. Ik zag zijn ogen naar het achteruitkijkspiegeltje gaan.

'Wie is deze Missy Taylor?'

'Melissa Taylor. Je kent haar vader. Hij is de eigenaar van Taylor's Steak House.'

'Dat is niet meer dan een bar,' zei oom Reuben.

'Ze hebben een mooi huis,' ging Jennifer verder.

Hij bromde. 'Ik wil niet dat jullie laat thuiskomen. Zorg dat jullie voor twaalf uur thuis zijn. Hoe komen jullie trouwens thuis?' vroeg hij.

'O, we krijgen een lift. Maak je maar geen zorgen, papa.'

Hij keek weer naar haar en toen via het achteruitkijkspiegeltje naar mij. 'Ik ben hier niet blij mee. Wie is erbij?'

'Haar moeder is er. Maak je niet zo druk, papa. Jij ging toch °°k naar feestjes toen je zo oud was als wij.'

'Nee, dat ging ik niet. Ik had zelfs geen echt afspraak' ik in de bovenbouw zat.'

Ditmaal bromde ik, omdat ik me niemand kon voorstellen die met hem een afspraakje zou willen. Hij keek weer naar me via het spiegeltje en reed door.

Het was een heel spannende wedstrijd. Jimmy was sensationeel, hij pikte de bal in, gooide ver, hield het team bij elkaar en zorgde er de hele tijd voor dat ze vier punten voor bleven. Hij deed nog wat hij beloofd had ook: hij zocht de tribune naar me af. Toen hij glimlachte, keek Jennifer naar me met ogen die zo groen van smeulende jaloezie waren dat ik dacht dat ze spontaan zou ontbranden.

In de laatste minuut van de wedstrijd onderschepte Jimmy een pass en scoorde. Toen kreeg een van hun spelers een overtreding mee, maar hij miste zijn schot. Jimmy kreeg de bal en maakte een lange stoot vanuit de hoek. Dat bracht de wedstrijd in een verlenging van twee minuten. De menigte was opgewonden en het gejuich was oorverdovend. Toen ze met hun voeten stampten, dacht ik dat de tribune zou inzakken en ons allemaal zou pletten.

De verlenging was net zo spannend als de wedstrijd, want elk team scoorde tot de laatste halve minuut, toen Jimmy de kans kreeg om te scoren en dat zo lang mogelijk uitstelde. De menigte hield zijn collectieve adem in toen de bal door de lucht vloog en door de basket ging, waarmee onze school de overwinning behaalde. Het team droeg Jimmy als held van de school het veld af.

'En jij gaat met hem naar het feest!' kreunde Paula Gordon.

'Ik heb geen idee waarom eigenlijk,' zei ik.

Ze wisselde een vreemde blik met Jennifer en ze giechelden allebei achter hun hand.

Naderhand keken de jongens samen met ons naar de klassenwedstrijd, maar die was lang niet zo spannend en in de rust stelde Jimmy voor dat we vast naar het feest zouden gaan.

'Dan hebben we een voorsprong,' zei hij.

Het was slecht weer geworden en het regende voortdurend,

maar in plaats van onze opwinding te temperen, begon iedereen te krijsen en te gillen toen we naar de auto's renden. We persten ons in twee auto's en reden naar het huis van Missy Taylor. Daar ontdekte ik dat allebei haar ouders in hun bar en restaurant waren, dus Jennifers eerste leugen werd al meteen duidelijk. Het was een mooi huis, groter dan dat van oom Reuben en tante Clara. Missy was enig kind en ze hadden vier slaapkamers en nog een feestruimte in de kelder met een bar en een jukebox.

De muziek begon meteen en Brad kroop achter de bar en ging bier en wodka staan schenken. Ik wilde niets drinken, maar iedereen dronk, zelfs Jennifer, die beweerde dat ze gewend was wodka te drinken.

'Ik drink het thuis en dan doe ik water in de fles, zodat mijn vader er niet achter komt,' zei ze. Ik geloofde haar zowaar, maar het duurde niet lang voor ze misselijk werd en naar de badkamer moest om over te geven.

'Ze heeft te snel gedronken,' zei Jimmy. 'Dat is de kunst, langzaam drinken. Jij doet het goed. Jij weet je te beheersen, dat zie ik wel.'

Ik had nog maar een half glas bier op. Mijn moeder zou zich bescheuren, dacht ik.

'Ga mee,' zei Jimmy, en nam mijn hand. 'Laten we deze stumperds in de steek laten.'

'Waar gaan we heen?'

'Dat zul je wel zien,' zei hij. Hij nam me mee naar boven.

'We kunnen toch niet zomaar door haar huis banjeren?' vroeg ik.

"Tuurlijk wel, Missy weet ervan. Het is goed,' zei hij. 'We hebben hier al eerder feestjes gehad. Het is een geweldig huis voor feestjes, omdat haar ouders niet in de gaten houden wat we drinken en ze zijn nooit thuis.'

Dus Missy Taylor had ook niet echt een gezin, dacht ik. IK begon me af te vragen of de kinderen op school wel zoveel beter af waren dan ik.

Jimmy leek precies te weten waar hij heen moest. Hij nam me mee naar een van de logeerkamers. Zodra we binnen waren, schopte hij de deur dicht en omhelsde me. Het was de heerlijkste zoen die ik ooit had gehad, lang, nat en zo stevig dat ik er pijn van in mijn nek kreeg. Terwijl hij me zoende, liet hij zijn handen langs mijn zijden naar mijn schouders gaan en kuste me toen in mijn hals.

'Je bent verrukkelijk,' zei hij. 'Precies hoe ik me je had voorgesteld.'

'Ik ben niet iets om op te eten,' zei ik en probeerde te lachen. Ik begon zenuwachtig te worden. Ik vond hem aardig en ik wilde dat hij me zoende, maar hij ging zo snel dat mijn hart ervan bonsde. Zijn handen lagen op mijn borsten en zijn vingers frummelden aan de knoopjes van mijn blouse. Onderhand liep hij met me naar het bed en voor ik het wist zaten we erop. Hij bracht zijn lippen naar mijn borst en begon aan mijn bh.

'Wacht,' zei ik.

'Waarop?'

'Ik wil dit niet zo snel. We kunnen in de problemen komen,' zei ik.

Hij keek me met een strakke glimlach aan. 'Maak je geen zorgen. Dat gebeurt niet. Ik heb wat we nodig hebben. Dat had je toch van me verwacht, hè?'

'Wat? Nee,' zei ik.

'Wat bedoel je, nee? Je bent toch vrijwillig met me meegegaan? Wat dacht je dan dat we gingen doen, popcorn eten en televisie kijken? Je weet wat er gaat gebeuren en ik weet alles van je. Jennifer heeft het iedereen verteld.'

'Wat?' Ik duwde hem weg. 'Wat heeft ze iedereen verteld?

'Hé, wat is er aan de hand? Dit is geen ingewikkelde operatie. We gaan gewoon plezier maken. Je hebt dit al meer gedaan.'

'Niet zo,' zei ik en stond op. ik weet niet wat Jennifer iedereen heeft verteld, maar ik ben niet zoals je denkt.' 'Kom zeg,' zei hij. ik bazuin geen pikante details rond.

'Hij stak zijn hand naar me uit en ik deinsde terug.

'Ik ook niet,' zei ik. 'Ik ben niemands eendagsvlieg,' voegde ik eraan toe, waarmee ik herhaalde wat mama ooit tegen een van haar minnaars had gezegd. Naderhand bleek zij dikwijls een eendagsvlieg te zijn.

'Ik dacht dat je onbeschaamder was dan de meisjes hier,' zei hij. 'Waarom denk je dat ik je mee uit vroeg op de avond van de belangrijkste wedstrijd? Kom op,' zei hij en stak zijn hand weer naar me uit. 'Heb ik geen beloning verdiend?'

'Nee,' zei ik. 'Jij verdient een schop tussen je benen en die ga je krijgen ook als je probeert me op dat bed te trekken,' dreigde ik. Mijn ogen schoten vuur.

Hij deinsde terug. 'Goed. Hoepel dan maar gauw op.'

Ik liep naar de deur.

'Je nichtje en jij zijn hufters!' riep hij me na.

'Scheer me niet over één kam met Jennifer,' blies ik vol walging terug.

In de gang zag ik Brad uit een van de slaapkamers komen, met een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij zijn kleren snel in orde bracht.

'Brad, waar is Jennifer? We gaan naar huis!'

'Fijn, kind, ik ben klaar met haar. Je mag haar helemaal hebben.' Hij lachte toen hij naar beneden ging, naar het feest.

Ik duwde de slaapkamerdeur open en zag Jennifer op bed liggen, met haar rok opgetrokken en haar blouse half losgeknoopt.

zag eruit of ze sliep, maar ik had met mijn moeder genoeg ervaring opgedaan om te weten dat ze buiten westen was.

'Jennifer, word wakker!' schreeuwde ik, terwijl ik haar aan haar schouders heen en weer schudde. 'Kom mee, we moeten hier weg!'

'Wat? Wie? Raven... wat doe jij hier? Wat is er gebeurd?' Ze keek verdwaasd rond. 'Waar is Brad? We maakten plezier en toen begon de kamer te draaien en ik...'

'Vooruit, Jennifer, je moet opstaan!' Ik trok haar in zittende houding en ze zwaaide haar benen over de rand van het bed

'O, mijn hoofd! Ik wil naar huis,' kreunde ze, terwijl ze zich aan de rand van het bed vastklampte.

'Dat gaan we ook. Daarom kwam ik je halen. Maar eerst kun je me maar beter vertellen wat voor verhaaltjes je over mij hebt rondgebazuind,' wilde ik weten.

'Alsjeblieft, Raven, ik wil gewoon naar huis.'

Ik zag wel dat het geen zin had in deze toestand met haar te praten, dus sloeg ik mijn arm om haar heen en hielp haar naar de trap. Brad stond onder aan de trap met een groepje jongens en ze stonden allemaal hysterisch te lachen.

iemand kan ons beter thuisbrengen,' zei ik. 'Jennifer is ziek. We moeten nu weg.'

'Waarom gaan jullie niet gewoon liften?' stelde Brad voor. Iedereen lachte.

Ik hielp Jennifer naar beneden en wendde me tot Missy Taylor die uit de kelder was gekomen om te zien waar iedereen zo om moest lachen.

'Als iemand ons niet naar huis brengt, gaat mijn oom een boel herrie schoppen, zeker met al dat drinken dat hier gebeurt.'

Ze meesmuilde. 'Breng ze thuis, Brad. Ik wil geen problemen. Ze zijn trouwens veel te jong om hier te zijn. Het was een stom idee.'

'Dat kun je wel zeggen,' beweerde Jimmy van achter ons.

'Vooruit,' spoorde ik Jennifer aan en we liepen naar de voordeur.

'Schiet een beetje op,' zei Brad boos. ik wil de lol niet missen.'

'Ja, we zouden het vreselijk vinden als je iets van de lol zou missen. Wat een lol,' mopperde ik en bracht Jennifer naar zijn auto. Ze zakte onderuit op de achterbank.

'Ze kan in mijn auto maar beter niet overgeven,' zei Brad.

'Je wilde haar hier eigenlijk helemaal niet hebben. Waarom heb je haar dan meegenomen?'

'Als gunst voor Jimmy, zodat jij zou komen. Ik neem aan dat het met jullie niets geworden is, hè?' zei hij met een glimlach. 'Maar dat geeft niet, want Jennifer en ik hebben plezier gehad.' Jennifer giechelde vanaf de achterbank.

'Nee,' zei ik. 'Het is met ons niets geworden.'

'Heel wat meisjes willen met Jimmy uit,' zei hij alsof ik een geweldige kans voorbij had laten gaan.

'Ik dus niet,' zei ik.

Hij schudde zijn hoofd. 'Kind, waar kom jij vandaan?' vroeg hij.

Tja, waar kwam ik vandaan? vroeg ik me af en toen dacht ik: het doet er niet toe waar ik vandaan kom. Waar ik heen ga, dat is belangrijk.