LINDEBOOM

Ik schreef eens het voorwoord voor de bundel gedichten Nu wil ik slapen en vergeten (1984) van Ben Lindeboom . De schrijver was vroeger de arts van mijn kinderen. Ik had hem in geen jaren gesproken, maar toen hij zeer ernstig ziek was en nog maar kort te leven had, belde hij mij. Nooit eerder heb ik iemand zo evenwichtig en met zoveel overgave horen spreken over zijn laatste levensfase. Hij zei in niets te geloven, maar in zijn bundel vond ik het volgende gebed:

O god, waarin ik niet geloof,

ik roep U aan, omdat ik niemand heb,

die mij nog helpen kan.

Mijn vrienden en vriendinnen vroeg ik:

Bid voor mij, of mijn geluk nog keren mag.

Doch wat gedaan is neemt geen keer.

Maar grote god, in wie ik niet geloof:

Ik heb zo’n pijn, het doet zo zeer.

Een teken van een mens,

die in zijn totale hulpeloosheid,

God zoekt. Een gebed dat veel meer dan

de godsgedachte te verwerpen, een deemoedige

verontschuldiging inhoudt.