1982

Zondag 4 April

Mijn vader heeft een telegram naar het ministerie van Defensie gestuurd. Hij wil meedoen aan de oorlog tegen Argentinië. In zijn telegram stond:

GEDIPLOMEERD VERWARMINGSMONTEUR STOP 100% FIT STOP BIEDT ZICH AAN OM ZIJN LAND TE DIENEN STOP KLAAR VOOR ONMIDDELLIJKE MOBILISATIE

Mijn moeder zegt dat mijn vader er alles voor over heeft niet meer voor de gemeente te hoeven werken als kanaaloever-renovator.

Tijdens de thee bekeek ik onze wereldkaart, maar ik kon de Falkland Eilanden nergens vinden. Mijn moeder vond ze wel, ze zaten weggestopt onder een kruimel vruchtencake. Het is misschien niet netjes het over mijn persoonlijke levensproblemen te hebben in deze tijd van nationale crisis, maar sinds gisteravond een modelvliegtuig aan mijn neus vastgelijmd heeft gezeten, word ik gekweld door hevige pijnen. Mijn neus is zo opgezwollen dat ik doodsbenauwd ben dat hij uit elkaar barst en mijn hersens mee opblaast.

Ik heb de Eerste Hulp Afdeling opgebeld en na veel gegiechel kreeg ik eindelijk de zuster die het vliegtuig eraf gehaald had, aan de lijn. Ze zei dat ik ‘waarschijnlijk allergisch voor de lijm’ was en dat de zwelling na een paar dagen wel minder zal worden. Ze voegde eraan toe: ‘Misschien zal dat je leren geen lijm meer te snuiven.’ Ik probeerde het nog uit te leggen maar ze hing op.

Pandora is geweest, maar ik wilde haar niet zien. Ze zou het vast uitmaken als ze me zag met die weerzinwekkende neus.

Maandag 5 April

Baal ik even! De eerste dag van de vakantie en ik kan niet naar buiten vanwege mijn waanzinnig dikke neus. Zelfs mijn moeder begint zich nu een beetje zorgen te maken. Ze wilde hem doorprikken met een gesteriliseerde naald maar dat liet ik niet toe. Ze kan nog niet eens een behoorlijk stuk op een spijkerbroek zetten met een naald, laat staan er zo’n delicate medische ingreep mee verrichten. Ik heb haar gesmeekt me naar een particuliere neusspecialist te brengen, maar ze weigerde. Ze zei dat ze het geld nodig heeft voor haar ‘Gezonde Vrouw’—test. Ze laat haar primaire en secundaire seksuele organen nakijken. Jakkie! De hond is verliefd op een cockerspaniël die Mitzi heet. De hond maakt geen enkele kans bij haar. a) Hij is geen rashond, b) hij verzorgt zijn uiterlijk niet zoals andere honden. Ik heb dit aan de hond proberen uit te leggen maar hij keek alleen maar triest en treurig en ging terug naar zijn plekje bij het hek van Mitzi. Verliefd zijn is geen lolletje. Ik heb hetzelfde probleem met Pandora als de hond met Mitzi. We zitten allebei in een lagere sociale klasse dan onze geliefde.

Dinsdag 6 April

Nu is officieel meegedeeld aan de natie dat Engeland en Argentinië niet in oorlog zijn, maar alleen in een conflict verwikkeld zijn. Ik lees nu Scoop, geschreven door een vrouw die Evelyn Waugh heet.

Woensdag 7 April

Heb Pandora een liefdesbrief en een gedicht gestuurd. In de brief stond:

Pandora mijn liefste,

 

Vanwege een ongelukkig lichamelijk gebrek kan ik je niet persoonlijk ontmoeten, maar iedere vezel van mijn wezen schreeuwt om jouw onmiddellijke lichamelijke nabijheid. Geduld, liefste, nog even en we lachen weer.

 

De jouwe, met onsterfelijke liefde,

Adriaan

 

P.S. Wat is jouw mening over het conflict met Argentinië, in het bijzonder ten aanzien van het ontslag van lord Carrington?

De onvoldane Tonijn

Ik ben een tonijn

zwemmend in een zee van onbehagen

Wanneer, o wanneer

vind ik een plek om kuit te schieten?

Ik hoop dat Pandora mijn gedicht doorziet en het symbool van het kuitschieten begrijpt. Ik heb er schoon genoeg van de enige maagd van de hele klas te zijn. Iedereen heeft ervaring op seksgebied behalve ik. Barry Kent schept op over hoeveel huisvrouwen hij wel niet pakt op zijn vaders melkwijk. Hij zegt dat het door hen komt dat hij altijd te laat op school komt.

Donderdag 8 April

VOLLE MAAN

Neus iets minder dik.

Mijn moeder kwam terug van haar ‘Gezonde Vrouw’–test met een rothumeur.

Ik heb toegestaan dat Pandora mij bezocht in mijn verduisterde slaapkamer. We hadden een briljante zoenpartij. Pandora had haar moeders lange zijden Janet Reger-onderjurk aan onder haar jurk en ze liet mij het kant aan de randen aanraken. Ik was meer geïnteresseerd in het kant bij de schouderbandjes, maar Pandora zei: ‘Nee, lieveling, daarmee wachten we tot na ons eindexamen.’

Ik wees Pandora erop dat al die seksuele frustratie mijn huid ruïneert, maar ze zei: ‘Als je echt van me houdt, dan wacht je.’

Ik zei: ‘Als jij echt van mij houdt, dan wacht je niet.’

Toen ging ze weg: Ze moest de Janet Reger-onderjurk terugleggen voor haar moeder van haar werk kwam.

Ik heb achtendertig pukkels: Achtentwintig op mijn gezicht en de rest op mijn schouders.

Vrijdag 9 April

GOEDE VRIJDAG

Barry Kent heeft het kwaadaardige gerucht verspreid dat ik verslaafd ben aan Bostik-lijm. Zijn tante maakt schoon in het ziekenhuis en heeft van het aan-neus-vastgelijmde-modelvliegtuig incident gehoord. Ik vind het walgelijk dat schoonmaaksters zomaar over de medische privé-geheimen van patiënten mogen praten. Zij zouden ook verplicht moeten worden de Hippocratische eed af te leggen, net als dokters en verpleegsters. Mijn moeder heeft de pest in. Ze hangt thuis maar rond te roken en te zuchten. Er was een programma op BBC 2. over Franse baby’s die in zwembaden geboren worden. Het was heel interessant (en erotisch), maar mijn moeder schakelde vlug over naar ITV, naar Bernie Winters!!! Toen ik protesteerde krijste ze: ‘Waarom donder je niet op en ga je zitten mokken in je eigen kamer zoals andere tieners?’

Mijn vader begrijpt er ook niks van waarom mijn moeder zo in de put zit. Zo is ze nu al de hele tijd sinds ze van de ‘Gezonde Vrouw’—kliniek terugkwam. Misschien is ze niet in orde.

De Canberra is naar de Falklands vertrokken en heeft Barry Kents oudste broer, Clive, meegenomen.

Zaterdag 10 April

Bert is uit de Britse Oudstrijders Club gegooid omdat hij zei dat de Falklands bij Argentinië horen. Het kan Bert niets schelen, hij ging er alleen maar heen om van de goedkope-bieravonden te profiteren.

Oma kwam langsom onze voorraadkast te controleren op Argentijnse blikjes cornedbeef. We kwamen erdoor omdat onze cornedbeef van Braziliaanse koeien gemaakt was. Oma heeft een vreemde blik in haar ogen. Mijn moeder beweert dat het chauvinisme is, maar ik denk eerder dat ze staar krijgt. Dat hebben we het vorige trimester met biologie gehad dus daar weet ik alles van.

Zondag 11 April

EERSTE PAASDAG

De proletariërs werken dag en nacht om Engelands oude slagschepen te repareren. Engeland bereidt een verrassingsaanval op Argentinië voor, over zes weken.

Van oma moest ik mee naar de kerk. Van de dominee moesten we voor de bewoners van de Falklands bidden. Hij zei dat zij gebukt gaan onder de ‘tirannie van de fascistische laars’. Hij schuimbekte toen hij het over de wereldvrede had. Zijn preek duurde veel te lang volgens mij; zelfs oma begon te schuifelen en te fluisteren dat ze naar huis moest om de spruitjes op te zetten. Ik heb besloten oma op te biechten dat ik niet langer het christelijke geloof aanhang. Ze moet maar iemand anders zoeken om haar de heuvel naar de kerk op te helpen. Geen paasei gehad; mijn vader en moeder zeiden dat ik daar te oud voor ben. Je zou bijna denken dat er een wet is tegen het eten van paaseieren na je vijftiende.

Maandag 12 April

TWEEDE PAASDAG

Ik geloof dat mijn moeder gek wordt. Ze gedraagt zich nog gekker dan anders. Ze kwam in mijn slaapkamer om het bed te verschonen en toen ik protesteerde toen ze as morste op mijn Falklands Campagnekaart, zei ze: ‘Verdomme, Adriaan, deze kamer lijkt wel een verrekt heiligdom! Waarom laat je je kleren niet over de grond slingeren zoals een normale tiener?’ Ik zei dat ik alles graag schoon en netjes houd, maar ze zei: ‘Bij jou is het een obsessie geworden’, en liep weg.

Mijn vader en moeder hebben altijd ruzie over hun slaapkamer. Mijn vaders kant van de kamer is onwijs netjes, maar mijn moeders kant is een puinhoop: volle asbakken, vergeelde kranten, boeken, tijdschriften en hoopjes nylon onderbroeken op de grond. Haar planken staan vol rotzooi die ze in tweedehands winkeltjes koopt: eenarmige beelden, kapotte vazen en smerige oude boeken en zo. Ik beklaag mijn vader dat hij zijn kamer met haar moet delen. Het enige dat op zijn planken ligt, is zijn Wegenwachtboekje en een foto van mijn moeder in haar trouwjurk. Zij is de enige bruid die ik ooit gezien heb die rook uit haar neusgaten blaast.

Ik begrijp gewoonweg niet hoe mijn vader ooit met haar heeft kunnen trouwen.

Dinsdag 13 April

Na afloop van Crossroads vroeg ik mijn vader waarom hij met mijn moeder was getrouwd. Alsof je een kraan openzet! Vijftien jaar bitterheid en rancune kwamen naar buiten stromen. Hij zei: ‘Pas op dat je niet dezelfde vergissing begaat als ik, Adriaan. Laat het lichaam van een vrouw je niet blind maken voor haar karakter en gewoonten!’ Hij legde uit dat hij mijn moeder had ontmoet in de tijd van de minirokjes. Hij zei dat mijn moeder destijds fantastische benen en dijen had. Hij zei: ‘Je moet weten dat de meeste vrouwen er verschrikkelijk uitzagen in minirokjes, dus je moeder had een zekere zeldzaamheidswaarde.’

Ik was diep geschokt over zijn seksistische houding en ik vertelde hem dat ik verliefd was op Pandora om haar intelligentie en haar medeleven met mindere stervelingen. Mijn vader lachte honend en zei: ‘Ja, ja! Als Pandora zo lelijk als de nacht was geweest, waren haar super IQ en haar warme medemenselijkheid je heus niet opgevallen.’

Hij beëindigde ons eerste gesprek van man tot man met de woorden: ‘Hoor es, knul, je moet er niet over piekeren te trouwen voor je een paar maanden je slaapkamer gedeeld hebt met een grietje. Als ze meer dan drie dagen achter elkaar haar onderbroeken over de vloer laat slingeren, zie er dan vanaf.’

Woensdag 14 April

Mitzi’s eigenaar is langs geweest om mijn moeder te vragen onze hond bij Mitzi weg te houden. Mijn moeder zei dat de hond uit een liberaal nest kwam en kon gaan en staan waar hij wilde. Mitzi’s eigenaresse, ene mevrouw Carmichael, zei dat als onze hond Mitzi bleef lastigvallen, ze wel gedwongen was hem aan te geven bij de politie. Mijn moeder lachte en zei: ‘Waarom doet u het niet meteen goed en spant u een kort geding aan om een straatverbod af te dwingen.’

Een halfuur later kwam meneer Carmichael langs. Hij zei dat Mitzi klaargemaakt werd voor een tentoonstelling en alle stress moest vermijden. Mijn moeder zei: ‘Ik heb wel wat beters te doen dan hier te staan babbelen over een romance tussen een of andere gore spaniël en een straathond.’ Ik hoopte dat dat betekende dat ze eten ging koken, maar nee hoor: Ze ging naar de keuken en spelde de hele Guardian uit van begin tot eind, dus trok ik maar weer een blikje tonijn open.

Donderdag 15 April

Om 4 uur wakker geworden met kiespijn. Zes junior aspirine ingenomen tegen de pijn. Om vijf uur heb ik mijn vader en moeder wakker gemaakt om ze te vertellen hoe verschrikkelijk ik leed.

Mijn vader zei: ‘Eigen schuld, dikke bult, had je je drie laatste tandartsafspraken maar niet moeten laten voorbijgaan.’ Om 5.30 uur vroeg ik mijn vader me naar de Eerste Hulp-post bij het ziekenhuis te rijden, maar hij weigerde en draaide zich gewoon op zijn andere zij. Hij heeft mooi praten: Hij heeft geen echte tand meer in zijn mond. Ik zat in bed gefolterd door de vreselijkste pijnen en zag de hemel lichter worden. De tandeloze vogels (de bofferds) begonnen hun afschuwelijke gekrakeel en ik zwoer dat ik voortaan vier keer per jaar naar de tandarts zou gaan, pijn of geen pijn.

Om 9 uur maakte mijn moeder me wakker om te zeggen dat zij een afspraak voor me had gemaakt met de tandartskliniek voor noodgevallen. Ik vertelde haar dat de pijn weg was en liet haar de afspraak afzeggen.

Vrijdag 16 April

LAATSTE KWARTIER

Om 3 uur wakker geworden met verschrikkelijke kiespijn. Ik probeerde in stilte te lijden maar mijn wanhopige gesnik moet tot in de slaapkamer van mijn ouders zijn doorgedrongen, want mijn vader kwam binnenstormen met het verzoek wat zachter aan te doen. Hij toonde geen spoor van medeleven, hij kreunde alleen maar dat hij morgen weer naar het kanaal toe moest en zijn slaap hard nodig had. Op de terugweg naar zijn bed gleed hij uit over een van mijn moeders Cosmopolitans, die zij aan haar kant van de vloer had laten liggen. Van zijn gevloek werd de hond wakker. Toen werd mijn moeder wakker. Daarna begonnen die rotvogels ook weer. En zo zag ik opnieuw het gloren van de dageraad de nacht doen verbleken.

Zaterdag 17 April

Nog steeds in bed met kiespijn.

Mijn ouders tonen geen enkel meegevoel. Zij blijven maar zeggen: ‘Had je maar naar de tandarts moeten gaan.’ Ik heb Pandora opgebeld. Morgen komt ze me opzoeken. Ze vroeg of ik iets nodig had. Ik zei, dat een Mars lang niet gek zou zijn. Ze zei (nogal kribbig vond ik), ‘Lieve hemel, Adriaan, zijn je tanden nou nog niet rot genoeg?’

De hond heeft de hele dag zitten janken voor Mitzi’s hek. Hij kijkt ook niet om naar zijn blikvlees en zijn brokken.

Zondag 18 April

Pandora heeft zojuist mijn kamer verlaten. Ik ben zowat op van frustratie. Zo gaat het niet langer. Ik heb de Lieve Lita van de problemenrubriek geschreven:

Lieve Lita,

 

Ik ben een schooljongen van vijftien jaar. Mijn oma zegt dat ik een knappe jongen ben en veel mensen vinden mij erg volwassen voor mijn leeftijd. Ik ben het enig kind van een slecht huwelijk (afgezien van de hond). Dit is mijn probleem: Ik ben tot over mijn oren verliefd op een ouder meisje (drie maanden ouder). Ze komt uit een hogere klasse (niet schoolklas, we zitten in dezelfde klas). Ik bedoel uit een hogere sociale klasse, maar zij beweert dat dat niets uitmaakt voor onze verhouding. We waren heel gelukkig tot ik kortgeleden geobsedeerd begon te worden door seks. Ik doe de laatste tijd nogal veel aan zelfmanipulatie en dat is even oké, maar dat duurt niet lang. Ik weet zeker dat een echt potje vrijen mij veel goed zou doen. Het zou mijn huid ten goede komen en mij helpen bij de concentratie op mijn schoolwerk.

Ik heb allerlei erotische dingen geprobeerd, maar mijn vriendinnetje weigert tot het einde te gaan. Ze zegt dat we er nog niet aan toe zijn. Ik ben me wel bewust van de kwalijke kanten van het op de wereld zetten van een ongewenste baby en ik zou dan ook zeker een beschermende dildo gedragen hebben.

 

In wanhoop,

Dichter van de Midlands

Maandag 19 April

Vanmorgen hadden we een goede discussie bij maatschappijleer. Het ging over de Falklands.

Pandora verdedigde de stelling: ‘Deze klas is tegen het gebruik van geweld om de Falkland Eilanden terug te krijgen.’ Het niveau van de discussie was dit keer behoorlijk hoog, voor de verandering. Ik hield een briljante redevoering vóór de motie. Ik citeerde uit Animal Farm en The Grapes of Wrath. Ik kreeg een flink applaus toen ik weer ging zitten. Barry Kent sprak zich uit tegen de stelling. Hij zei: ‘Uh…ikke…uh…denk datte we…uh…maar het beste de kust van Argentinië plat kunnen bombarderen, weet je wel.’ Hij citeerde vast zijn vader, maar hij kreeg een staande ovatie. Om 2.30 naar de tandarts, baal ik even!

4 uur. Ik mis nu een voortand! Die stomme Australische tandarts heeft hem eruit getrokken in plaats van hem te repareren. Hij had zelfs de gore moed de tand in een papiertje te wikkelen zodat ik hem mee naar huis kon nemen.

Ik zei: ‘Maar nu zit er een gat!’ Hij zei: ‘Dat zit bij Watford ook en als Watford ermee kan leven, kun jij het ook.’ Ik vroeg hem of er nog een nieuwe tand voor in de plaats zou groeien. Hij mompelde ‘stomme idioten van een Engelsen’, maar hij gaf geen antwoord op mijn vraag. Toen ik zijn spreekkamer uit strompelde met mijn hand tegen mijn bevroren kaak gedrukt, zei hij nog dat hij me vaak na school langs had zien lopen, kauwend op een Mars, en dat het helemaal mijn eigen schuld zou zijn als ik op mijn dertigste geen tand meer in mijn mond had. Voortaan neem ik een andere weg.

Dinsdag 20 April

Ik heb nu het soort gezicht dat je op aanplakbiljetten van gezochte misdadigers ziet. Ik zie eruit als een massamoordenaar. Mijn moeder is onwijs kwaad op de tandarts. Ze heeft hem een brief geschreven waarin ze eist dat hij er kosteloos een nieuwe tand inzet. School was een verschrikking. Barry Kent begon me ‘Gaatje Mole’ te noemen en al gauw zei iedereen het. Zelfs Pandora deed een beetje afstandelijk. Ik stuurde haar een briefje onder natuurkunde met de vraag of ze nog steeds van me hield. Ze stuurde een briefje terug met: ‘Ik zal van je houden zolang Engeland Gibraltar bezit.’

Woensdag 21 April

Zonet zeiden ze op het nieuws dat Spanje Gibraltar terug wil hebben.

Donderdag 22 April

Ik kon het vandaag niet opbrengen mijn gezicht met dat gat op school te vertonen, dus bleef ik in bed tot 12.45. Ik vroeg mijn moeder om een briefje, ‘s-Middags gaf ik het aan juffrouw Fossington-Gore. Ze las het nijdig en zei toen: ‘Jouw moeder is tenminste eerlijk. Dat is weer eens wat anders dan al die leugens die je van de meeste ouders kunt verwachten.’ Ze liet me het briefje lezen. Er stond:

Geachte juffrouw Fossington-Gore,

 

Adriaan was vanmorgen niet op school omdat hij pas om 12.45 uit zijn bed kwam.

 

Hoogachtend,

Mevrouw Pauline Mole

Voortaan zal ik mijn vader de briefjes laten schrijven, hij is een aartsleugenaar.

Vrijdag 23 April

ST-GEORGEDAG. NIEUWE MAAN

Barry Kent kwam vandaag op school met een T–shirt gemaakt van de nationale vlag. Juffrouw Fossington-Gore stuurde hem naar huis om iets anders aan te trekken. Barry Kent schreeuwde: ‘Ik mag toch zeker wel de verjaardag van onze beschermheilige vieren!’

Juffrouw Fossington-Gore schreeuwde terug: ‘Wat jij draagt is een fascistisch symbool, jij Nationaal Front-schoelje!’ Vandaag is het ook de verjaardag van Shakespeare. Eens zal ik ook een groot schrijver zijn net als hij. Ik ben al een eind op weg: Ik heb al twee afwijzingsbrieven van de BBC.

Zaterdag 24 April

Barry Kents vader stond vandaag op de voorpagina van onze plaatselijke krant. Op een foto houdt hij Barry Kents T–shirt omhoog. Eronder staat: Patriot betreurt verlies van nationale trots. Het artikel luidde: Forsgebouwde oorlogsveteraan Frederick Kent (45) sprak in een gesprek met onze verslaggever in de zitkamer van zijn gezellige woningwetwoning over zijn intense gevoelens van spijt dat zijn zoon Barry (15) belachelijk is gemaakt en vernederd omdat hij op school een T–shirt in de nationale kleuren droeg. Barry is een leerling van de Neil Armstrong Middelbare School. Mevrouw Kent zei: ‘Mijn zoon Barry is een gevoelige jongen die veel van zijn land houdt en St.-George erg bewondert, dus trok hij een T–shirt aan met onze nationale vlag erop.’ De heer Frederick Kent vulde aan: ‘Vanwege dat het St.-Georges verjaardag was gisteren.’

Meneer Kent weigert zijn zoon naar school te laten gaan tot de bewuste lerares, juffrouw Fossington-Gore (31), in het openbaar haar excuses aanbiedt.

De heer Reginald Scruton (57), Hoofd van de school, zei vandaag door de telefoon: ‘Ik ken die verrekte Kents maar al te goed en ik weet zeker dat we wel iets kunnen regelen zodat het geen voer voor de plaatselijke persmuskieten wordt.’ Toen de heer Scruton erop gewezen werd dat hij in feite Roger Greenhill, onze onderwijsverslaggever, aan de lijn had, bood de heer Scruton zijn verontschuldigingen aan en legde de volgende verklaring af: ‘Geen commentaar.’

Zondag 25 April

Engelse troepen hebben Zuid–Georgia heroverd. Ik heb mijn campagnekaart dienovereenkomstig aangepast. Vanmorgen een raar ding aangetroffen in de badkamer. Het zag eruit als iets om de kooktijd van eieren te meten. Op een kant van de doos stond ‘Predictor’. Ik hoop niet dat mijn moeder zich met occulte zaken begint bezig te houden.

Maandag 26 April

Een geheimzinnige conversatie! Mijn moeder zei: ‘George, het is positief.’ Mijn vader: ‘Jezus, ik kan onmogelijk dat gelazer om drie uur ‘s nachts nog eens meemaken op mijn leertijd.’ Het klinkt alsof mijn moeder onmogelijke seksuele eisen stelt aan mijn vader.

Dinsdag 27 April

Een brief van Lieve Lita gehad! Onderweg naar school gelezen.

Beste Dichter uit de Midlands,

 

Nou, nou, nou, wat maak jij je te sappel, knul! Hoor eens, je bent vijftien, je lichaam is helemaal in de war, je hormonen zijn hoteldebotel. Je emoties gaan op en neer als een jojo.

En natuurlijk wil je seks. Dat wil iedere jongen van jouw leeftijd. Maar ja, beste jongen, er zijn ook mensen die hunkeren naar luxeappartementen en exotische vakanties. We kunnen niet aldoor maar alles krijgen wat we willen. Het klinkt alsof je een aardig, verstandig meisje hebt. Geniet maar van elkaars gezelschap. Neem een hobby, blijf lichamelijk en geestelijk fit en leer je ademhaling te beheersen.

Seks is maar een klein onderdeel van het leven, beste jongen. Geniet liever van je kostbare tienerjaren.

Sterkte!

 

Lieve Lita

Genieten van mijn kostbare tienerjaren! Het is een en al kommer en ellende. Ik kan bijna niet wachten tot ik volwassen ben en beschaafde conversatie kan voeren met intellectuelen.

Woensdag 28 April

De Wandelende Tak (alias Doreen Slater) kwam vandaag bij ons aan de deur. Ik heb haar niet meer gezien sinds het uit is tussen haar en mijn vader.

Ze ademde heel snel en had een vreemde blik in haar ogen. Toen mijn vader bij de voordeur kwam zei ze niets. Ze sloeg alleen haar jas open (ze is bepaald dikker geworden) en zei ‘Ik vond dat je het moest weten, George’, daarna draaide ze zich om en liep het tuinpad af.

Mijn vader zei niets. Hij leunde een beetje slapjes tegen de trapleuning.

Ik zei: ‘Ze ziet er goed uit, hè?’

Mijn vader mompelde: ‘Prima.’ Toen trok hij zijn jas aan en rende haar achterna.

Vijf minuten later kwam mijn moeder terug van haar Jane Fonda’s Robot klas in het wijkcentrum. Ze was erg in haar sas omdat ze de pijngrens had overschreden.

Ze schreeuwde ‘George!’ keek in alle kamers en vroeg toen: ‘Heb je je vader gezien?’

Ik hield mijn kiezen op elkaar net zoals het kind op het plaatje. Mijn moeder krijgt het meteen op haar heupen als iemand het waagt de naam van de Wandelende Tak uit te spreken.

Donderdag 29 April

School is onwijs gaaf nu Barry Kent en zijn wilde laarzen nog slechts een kwalijke herinnering zijn.

Naar de tandarts geweest om te happen. Hij noemde me ‘Matilda’. Ik kon er niets tegen doen omdat mijn mond vol zat met stopverf.

Vrijdag 30 April

EERSTE KWARTIER

Mijn vader en moeder drinken een hele fles wodka per week. Er gaat geen minuut voorbij zonder dat de een of de ander ijsblokjes uit het bakje slaat of naar de winkel rent om Schweppes te halen. Dit is een slecht teken. Het betekent dat er iets gaat gebeuren.

Zaterdag 1 Mei

Oma belde op met haar gebruikelijke flauwekul over zwaluwen en eieren, die nog geen zomer maken. Ik weet dat het iets te maken heeft met een hemd dragen. Nou én? Ik draag het hele jaar door een hemd. Engeland heeft het vliegveld van Port Stanley gebombardeerd en buiten gevecht gesteld.

Zondag 2 Mei

Naar Nigel gegaan en tot mijn verbazing gehoord dat zijn ouders naar Australië willen emigreren! Hoe kunnen Engelsen nou in het buitenland willen wonen? Buitenlanders kunnen er niets aan doen, want zij zijn er geboren, maar voor Engelsen is het belachelijk, vooral nu je overal zonnebanken kunt kopen. Nigel is het met me eens. Hij vroeg of hij niet achter kon blijven en bij ons wonen. Ik waarschuwde hem voor de lage levensstandaard maar hij zei dat hij al zijn duurzame gebruiksgoederen wel mee zal nemen.

Maandag 3 Mei

Vanmorgen heb ik in de badkamer een halfuur mijn neus bestudeerd na de vraag van mijn zogenaamde beste vriend Nigel gisteravond, of ik wel besefte hoeveel ik op Dustin Hoffman lijk.

Ik had er niet bij stilgestaan dat mijn neus zo abnormaal groot was geworden, maar hoe langer ik er naar kijk des te beter zie ik wat een kokkerd het is.

Mijn moeder bonsde op de deur en schreeuwde: ‘Wat je daar ook doet, houd ermee op en kom naar beneden ontbijten. Je cornflakes worden helemaal papperig.’

Toen ik beneden kwam vroeg ik aan mijn moeder of ik haar aan Dustin Hoffman deed denken. Ze zei: ‘Was het maar waar.’

Dinsdag 4 Mei

Mijn moeder draagt geen bh meer. Haar borsten zien eruit als twee te lang gepocheerde eieren. Ik wou dat ze niet zulke strakke T–shirts droeg. Dat is niet netjes voor iemand van haar leeftijd (37).

Woensdag 5 Mei

Een vreemd telefoontje. De telefoon ging en ik nam op, maar voor ik mijn naam kon zeggen, zei een bekakte vrouwenstem: ‘Met de kliniek. U hebt een afspraak met ons voor vrijdagmiddag twee uur. Kunt u dan, mevrouw Mole?’ Ik zei ‘ja’ met een heel hoog stemmetje.

‘Het duurt twee uur. In die tijd zult u met twee artsen spreken en met een maatschappelijk werkster die ervaring heeft met uw probleem.’ Het klonk alsof ze een lesje opzei. Ik zei ‘Dank u wel’ met een piepstem.

Ze ging verder: ‘Neemt u alstublieft wat urine mee; een klein beetje graag, geen overvolle jampotten alstublieft.’

‘Ja goed,’ kraakte ik.

‘Maakt u zich nou niet van streek, mevrouw Mole,’ zei de stem slijmerig. ‘We zijn er om u te helpen, zoals u weet.’ Daarna zei ze, ‘Wilt u alstublieft aan ons honorarium denken? Dat bedraagt 42 pond voor een eerste consult.’

‘Ja,’ fluisterde ik.

‘Dus vrijdag 2 uur. Weest u alstublieft op tijd.’ Toen hing ze op. Wat betekent dat allemaal? Mijn moeder heeft nog nooit iets over ziek zijn gezegd. Wat is dat voor probleem? Wat is dat voor kliniek?

Donderdag 6 Mei

Vanavond een walgelijke vrouw gehoord op radio 4 over hoe ze miljonair is geworden door het schrijven van romannetjes. Ze zei dat vrouwelijke lezers graag boeken lezen over dokters en elektronische genieën en zulk soort mensen. Ik ga het ook maar eens proberen. Ik kan een miljoen pond best gebruiken. De vrouw zei dat het belangrijk is voor een schrijver van romantische boeken om een romantische naam te hebben, dus heb ik na lang nadenken besloten mijzelf Adrienne Storme te noemen. Ik heb de eerste bladzijde al half af:

Hunkeren naar Wolverhampton door Adrienne Storme

Jason Westmorelands kopergevlekte ogen staarden cynisch het terras rond. Hij had meer dan genoeg van Capri en hunkerde naar Wolverhampton. Hij strekte zijn overgebleven vingers en bekeek ze kritisch. Het ongeluk met de cirkelzaag had een einde gemaakt aan zijn briljante carrière in de elektronica. Nu waren zijn dagen leeg zonder microchips. Er was een gapende kloof in zijn leven. Deze had hij getracht op te vullen met reizen en plezier maken maar niets kon zijn herinneringen uitwissen aan Gardenia Fetherington, de maagdelijke plastisch chirurge van St.-Bupa’s hospitaal in Wolverhampton.

Jason piekerde knipperend met zijn ogen om de tranen terug te dringen…

Vrijdag 7 Mei

Vanmiddag op weg naar Sainsbury’s supermarkt hadden mijn ouders in de auto een discussie over feminisme. Mijn vader zei dat het hem was opgevallen dat sinds mijn moeder zoveel bewuster en assertiever was geworden, haar borstomvang met zeker zes centimeter was verminderd.

Mijn moeder zei kwaad: ‘Wat hebben mijn borsten daar nou mee te maken?’ Het was even stil en toen vroeg ze: ‘Maar vind je niet dat ik gegroeid ben als mens, George?’ Mijn vader zei: ‘Integendeel, Pauline, je bent stukken kleiner sinds je geen hoge hakken meer draagt.’

Ik en mijn vader moesten daar erg om lachen maar niet lang want mijn moeder wierp ons een van haar veelbetekenende blikken toe. Daarna ging ze uit het raam zitten kijken. Ze had tranen in haar ogen. Ze keek naar mij en zei: ‘Had ik maar een dochter om mee te praten.’ Mijn vader zei: ‘We kunnen toch het risico niet nemen nog zo’n baby als Adriaan te krijgen, Pauline.’ Toen begonnen ze over mijn babyjaren te praten. Zoals zij over mij praatten, leek het wel alsof ze het over Damian in de film The Omen hadden.

Mijn moeder zei: ‘Het is de schuld van die verdomde dokter Spock dat Adriaan zo geworden is.’ Ik vroeg: ‘Hoe ben ik dan geworden?’

Mijn moeder zei: ‘Nou je bent toch anaal retentief.’ En mijn vader zei: ‘Je bent gierig en je zit altijd met je keurig gekamde kop in een boek.’ Ik was zo diep geschokt dat ik even geen woord meer kon uitbrengen. Toen vroeg ik, terwijl ik mijn stem luchtig en melodieus probeerde te laten klinken (niet zo eenvoudig wanneer je hart bloedt!): ‘Wat hadden jullie dan voor zoon willen hebben?’

Hun antwoord duurde heel Sainsbury’s door, de kassa’s langs en terug naar de parkeergarage.

Mijn vaders ideale zoon was een geboren atleet, hij was opgeruimd, ging veel uit, sprak zijn talen vloeiend, was lang met roze ongeschonden wangen en nam zijn hoed af voor dames. Hij ging vissen met zijn vader en maakte grappen met hem. Hij was heel handig en zijn hobby was het in elkaar zetten van staartklokken. Hij was van het hout waaruit goede officieren gesneden worden. Hij zou op de Conservatieven stemmen en trouwen met een meisje van goede familie. Hij zou zijn eigen computerzaak opzetten in Guildford.

Maar mijn moeders ideale zoon was intens en somber. Hij zat op een school voor intellectueel voorlijke kinderen. Hij zou al jong fascinerend zijn voor vrouwen en meisjes. Hij zou bezoekers in zijn ban houden met zijn geestige conversatie. Hij zou zijn kleren met zwier dragen en zou totaal niet-seksistisch, niet-racistisch, niet-discriminerend voor ouderen zijn. (Zijn beste vriend zou een oude Afrikaanse vrouw zijn.) Hij zou een beurs krijgen voor Oxford en daar een geweldig succes worden en vermeld staan in toekomstige biografieën. Aanbiedingen voor veilige parlementszetels zou hij van de hand wijzen. In plaats daarvan zou hij naar Zuid–Afrika gaan om de zwarten aan te voeren en leiding te geven aan een succesvolle revolutie. Hij zou in Engeland terugkomen en daar de eerste man zijn die geschikt werd bevonden de hoofdredacteur te worden van Sparerib, Hij zou zich in sprankelende sociale kringen bewegen en zijn moeder overal mee naar toe nemen.

Toen ze allebei klaar waren met hun spraakwaterval, zei ik: ‘Nou het spijt me dat ik zo’n teleurstelling voor jullie ben.’ Mijn moeder zei: ‘Daar kun jij niets aan doen, Adriaan. Het is onze schuld, we hadden je Brett moeten noemen.’!!!

Zaterdag 8 Mei

VOLLE MAAN

Ik had er echt behoefte aan met iemand te praten over mijn minderwaardigheidsgevoelens (die ‘s nachts nog groter werden toen ik wakker lag en piekerde over Brett Mole, de spookzoon).

Dus ging ik naar oma. Ze liet me mijn babyfoto’s zien. Ik moet toegeven dat ik er inderdaad een beetje grotesk uitzag. Ik was volkomen kaal tot mijn tweede jaar, en ik had altijd een onwijs woeste uitdrukking op mijn gezicht. Nu weet ik waarom mijn moeder geen ingelijste technicolor foto van mij op de televisie heeft staan zoals andere moeders.

Maar ik ben blij dat ik naar oma gegaan ben. Zij vindt alles aan mij even briljant. Ik vertelde haar van Brett Mole, de jongen die nooit bestaan heeft. Ze zei: ‘Zo te horen is het een echte griezel. Ik ben blij dat jij niet zo geworden bent.’ Oma had een beetje last van reumatiek in haar schouder dus trok ze haar jurk uit en liet mij Ralgex op de pijnlijke plek sprayen. Oma’s korset ziet eruit als een parachuteharnas. Ik vroeg haar hoe ze het aan en uit krijgt. Ze zei dat het allemaal een kwestie van zelfdiscipline is. Ze heeft de theorie dat sinds korsetten uit de mode zijn, Engeland heel wat van zijn ruggengraat is kwijtgeraakt.

Zondag 9 Mei

Ik heb me net gerealiseerd dat ik nog nooit een dood lijk of een echte vrouwentepel heb gezien. Dat komt er van als je in zo’n doodlopend straatje woont.

Maandag 10 Mei

Ik heb Pandora gevraagd me een van haar tepels te laten zien, maar ze weigerde. Ik probeerde uit te leggen dat het uitsluitend was om mijn levenservaring uit te breiden, maar ze knoopte haar vest tot bovenaan dicht en ging naar huis.

Dinsdag 11 Mei

Vandaag kregen we suikerziekte bij biologie. Meneer Dooher liet ons zien hoe we ons bloedsuikerniveau konden meten door onze plas te onderzoeken. Daardoor dacht ik eraan dat ik vergeten was mijn moeder te vertellen over haar afspraak met de kliniek. Nou ja, het zal wel niet zo belangrijk geweest zijn.

Woensdag 12 Mei

Vanmorgen ontving ik deze brief van Pandora:

Adriaan,

 

Ik schrijf je om onze verhouding te beëindigen. Eens was onze liefde iets spiritueels. We waren verenigd in onze waardering voor kunst en literatuur. Maar, Adriaan, jij bent veranderd. Jij bent morbide gefixeerd geraakt op mijn lichaam. Jouw verzoek van gisteravond om mijn linkertepel te mogen zien, heeft mij ervan overtuigd dat wij uit elkaar moeten gaan.

 

Zoek geen contact met mij,

Pandora Braithwaite.

 

P.S. Als ik jou was zou ik professionele psychiatrische hulp zoeken voor je hypochondria en je seksmanie. Anthony Perkins, die de maniak in Psycho speelde, was tien jaar lang in analyse, dus dat is niets om je voor te schamen.

Donderdag 13 Mei

Gisteren, voor ik die brief openmaakte, was ik nog een normaal prototype van een intellectuele tiener. Vandaag weet ik wat lijden is. Ik ben nu volwassen. Ik ben geen kind meer. Ik heb gezien dat er rimpels komen op mijn voorhoofd. Het zou me niets verbazen als mijn haar in één nacht grijs zou worden.

Ik verkeer in totale doodsnood.

Ik houd van haar.

Ik houd van haar.

Ik houd van haar.

O God!

O Pandora!

3 uur’s nachts Ik heb een hele rol wc-papier verbruikt om mijn tranen te stelpen. Ik heb niet meer zoveel gehuild sinds de wind mijn suikerspin wegblies in Cleethorpes.

5 uur ‘s nachts Af en toe geslapen, toen opgestaan om de zon te zien opkomen. De wereld is niet langer opwindend en veelkleurig. Hij is grijs en vol hartzeer. Ik heb erover gedacht mijzelf te doden maar dat is niet erg eerlijk tegenover hen, die je achterlaat. Mijn moeder zou er erg van schrikken als ze in mijn kamer kwam en mijn lijk vond. Ik ga geen examen doen. Ik ga een intellectuele straatveger worden. Ik zal al die vuilnisgozers verbazen door in het voorbijgaan Kafka te citeren.

Vrijdag 14 Mei

Waarom, o waarom heb ik Pandora gevraagd of ik haar tepel mocht zien? Elke willekeurige tepel was goed geweest. Nigel zegt dat Sharon Botts alles laat zien voor 50 pence en een pond druiven. Ik heb Pandora een kort briefje geschreven.

Pandora liefste,

 

Wat kan ik zeggen? Ik was grof en onhandig en had moeten weten dat jij bij mij weg zou vluchten als een schichtig hert.

Alsjeblieft, sta mij tenminste één audiëntie toe zodat ik persoonlijk mijn excuses kan aanbieden.

 

De jouwe, met onoverwinnelijke liefde, Adriaan

Volgens mij heb ik precies de goede toon getroffen. Het ‘schichtig hert’ stukje heb ik uit een van oma’s slappe romannetjes. Ik heb een beetje van mijn moeders ‘Tramp’ parfum op de enveloppe gespoten en zal hem vanavond na zonsondergang eigenhandig bezorgen. Tramp! Stel je voor een parfum dat ‘Tramp’ heet! Ha! Ha! Ha!

Zaterdag 15 Mei

Er was geweldig veel bezoek bij Pandora. Ik kon bijna niet bij het huis komen van de Jaguars, de Rovers en de Volvo’s Eerst dacht ik dat er iemand dood was omdat ik twee nonnen en een pater broodjes zag eten in de keuken. Toen kwam een gorilla binnen en haalde een fles wijn uit de ijskast, dus begreep ik dat er een bal masqué moest zijn. Ik verstopte me achter het tuinhuisje zodat ik het beter kon zien. Een cowboy en een duivel stonden te praten in een slaapkamer en een kikvorsman en drie zigeuners stonden te lachen in een andere. Een geharnaste ridder liep rinkelend door de tuin. Achter hem aan rende een vrouwelijke holbewoner die schreeuwde: ‘Sta stil, Damian. Ik heb een blikopener gevonden!’

Beneden waren allemaal feeën, Kermits en clowns aan het dansen. Toen kwam de gorilla binnenstormen en begon te dansen met een buikdanseres die een walgelijk luchtig kostuum aan had waar je haar navel en haar tepels grotendeels doorheen kon zien. De buikdanseres had wel een sluier voor haar gezicht, wat ik nogal huichelachtig vond—alsof er iemand in haar gezicht geïnteresseerd zou zijn!

Pandora zag ik nergens, dus na ongeveer een half uur rende ik naar de deur en deed mijn briefin de brievenbus. Toen ik me omdraaide om het tuinpad af te rennen, kwam Toulouse Lautree naar buiten gestrompeld en gaf over in een van de potten met laurierstruiken.

Toen ik thuiskwam zaten koningin Victoria en Prins Albert in onze keuken. Koningin Victoria zei: ‘We gaan naar de Braithwaites.’ Prins Albert zei: ‘De hond moet nog eten hebben.’ Toen schreden zij koninklijk de keuken uit en de straat af naar Pandora. Niemand vertelt mij hier ooit wat.

Pandora zei serieus: ‘Ik had er zoveel lol in me als buikdanseres te verkleden, terwijl het toch zo tegen mijn feministische principes is mijn lichaam zo tentoon te stellen.’ Toen liepen ze de gang in, kletsend over Claire Neilsons kat die in verwachting is.

Dus Pandora, die pertinent weigerde mij een van haar tepels te laten zien privé in mijn kamer, ziet er geen been in beide tepels te vertonen op een gemengde bijeenkomst!!!!

Zondag 16 Mei

LAATSTE KWARTIER

3 uur Mijn moeder blijft maar kotsen. Net goed, had ze maar niet tot 4 uur ‘s nachts door moeten zuipen. Mijn vader ligt nog in bed, maar hij moet er zo uit. Hij heeft beloofd oma naar het tuincentrum te brengen na de thee.

7 uur Tuincentra zijn vast de saaiste plaatsen ter wereld, toch zie je volwassen mensen rondlopen met verrukte gezichten! Mijn oma heeft een dozijn rozenstruiken, een zak kunstmest en een plastic cupido-urn gekocht.

Mijn vader heeft een rozenstruik gekocht, die ‘Pauline’ heet. Hij en mijn moeder keken elkaar op een weeë manier aan en hielden elkaars hand vast boven de rozenstruik. Ik liet ze maar alleen en ging de vergiften op de onderste planken bekijken. Ik speelde met de gedachte er een flesje van te kopen, maar oma riep me om de kunstmest naar de auto te dragen. Zo werd ik afgeleid van de gedachte aan de dood.

Maandag 17 Mei

Zat mijn wiskundehuiswerk te maken in de bovenbouwgarderobe toen ik Pandora’s zelfverzekerde stem boven alles uit hoorde. ‘O ja, het was een super feest. Maar weet je, ik maak me een beetje bezorgd.’ Claire Neilson vroeg: ‘Hoe zo, Pan?’

Dinsdag 18 Mei

Bij de bibliotheek liep ik tegen de Wandelende Tak op. Ze had haar zoon, Maxwell House, bij zich. Voor zo’n magere vrouw zag ze er bepaald dik uit. Maxwell trok de boeken van de planken terwijl de Wandelende Tak en ik praatten over de tijd dat zij mijn vaders vriendin was geweest. Ik vertelde haar dat ze blij mocht zijn dat ze van mijn vader afwas, maar zij kwam voor hem op en zei: ‘Hij is een heel ander mens als hij met mij alleen is. Dan is hij zo lief en vriendelijk.’ Ja, ja. Dat was Dr. Jekyll ook. Heb De toestand van de arbeidersklasse in Engeland van Frederick Engels uit de bibliotheek gehaald.

10.30 uur Heb me net gerealiseerd dat de Wandelende Tak de tegenwoordige tijd gebruikte toen ze het had over de verhouding met mijn vader. Dat is toch treurig! Een vrouw van dertig die nog niet eens de grondregels van de grammatica kent!

Woensdag 19 Mei

Geen woord van Pandora. Wanneer we elkaar op school tegenkomen kijkt ze dwars door me heen alsof ik de onzichtbare man ben. Ik heb Nigel gevraagd waar ik die Sharon Botts kan vinden. Ik ben ook bij de groenteboer langs gegaan om te kijken hoe duur druiven zijn per pond.

Donderdag 20 Mei

HEMELVAARTSDAG

Vandaag aan Fred Engels’ boek begonnen. Mijn vader zag me lezen en zei: ‘Ik wil die rooie rotzooi niet in mijn huis hebben.’ Ik zei: ‘En het gaat net over de klasse waar je zelf uitkomt.’ Mijn vader zei: ‘Ik heb gezwoegd, geslaafd en gevochten om bij de middenklasse te komen, en nu ik er ben wil ik niet hebben dat mijn zoon een beetje proletariërs en revolutionairen gaat zitten bewonderen!’

Hij maakt zich maar wat wijs als hij denkt dat hij nu tot de middenklasse behoort. Hij doet nog steeds HP saus op zijn toast.

Vrijdag 21 Mei

Terwijl ik naar The Archers zat te luisteren, vroeg mijn moeder of ik het niet vervelend vond enig kind te zijn. Ik zei dat ik het juist fijn vond.

Zaterdag 22 Mei

Mijn vader heeft me net gevraagd of ik graag een broertje of een zusje wilde hebben. Ik zei geen van tweeën. Waarom blijven ze doorzeuren over kinderen? Ik hoop niet dat ze er over denken er een te adopteren. Ze zijn verschrikkelijk slechte ouders. Kijk maar naar mij, ik ben volslagen neurotisch.

Zondag 23 Mei

NIEUWE MAAN

Ik kon niet slapen dus ben ik heel vroeg opgestaan en langs Pandora’s huis gewandeld. Ik bedacht hoe ze in haar Habitat-bed moest liggen met haar Laura Ashley-nachtjapon aan en ik moet bekennen dat de tranen in mijn ogen sprongen. Maar ik veegde ze weg en ging op bezoek bij Bert en Queenie. Een verwilderde oude vrouw deed open en zei: ‘Waarom bel je me uit bed?’ Het was Queenie, met haar haar rechtovereind en zonder make–up;.

Ik bood mijn excuses aan en ging naar huis om mijn ouders thee op bed te brengen. Waren zij dankbaar? Vergeet het maar! Mijn moeder zei: ‘Ben je nou helemaal, Adriaan! Het is zondagmorgen en vreselijk vroeg. Lazer op! Ga maar een krant kopen of zoiets.’

Ik ben een krant gaan kopen, heb hem gelezen en daarna naar mijn ouders gebracht. Ik denk dat de cv te hoog stond want ze hadden allebei vuurrode koppen. Toen ik wegging hoorde ik mijn moeder zeggen: ‘George, we moeten echt een slot op die deur laten maken.’

Maandag 24 Mei

Vanavond naar de jongerenclub geweest. Barry Kent was er met zijn bende. Ik balen! Riek Lemon liet een film zien over grotonderzoek in Derbyshire. Ik was echt geïnteresseerd maar ik kon mijn aandacht er maar moeilijk bijhouden omdat Barry Kent voortdurend zijn vingers voor de projector hield om konijntjes, giraffen en andere diersilhouetten te maken. Maar toen Barry Kent naar de koffiebar was gegaan om de leerling ambulante jongerenwerker lastig te vallen, vertelde ik Riek Lemon van mijn problemen. Hij zei: ‘Tjee, dat is slecht nieuws, Adriaan. Maar nu heb ik even geen tijd. Kom morgen maar om een uur of zes dan gaan we er even goed tegenaan.’ Ik denk dat het betekent dat hij morgen om zes uur wel met me wil praten.

Dinsdag 25 Mei

Naar Ricks kantoortje in de jongerenclub geweest. We hadden een lang gesprek over mijn problemen. Riek zei dat ik een typisch product van de kleine bourgeoisie was. Hij zei dat mijn problemen het gevolg waren van mijn generaties ‘vervreemding van een zich in toenemende mate urbaniserende maatschappij’. Hij zei dat mijn ouders ‘moreel bankroet en geestelijk dood’ waren. Hij stak een lange verfrommelde kruidensigaret op en zei: ‘Adriaan, laat los. Niet met de kudde mee hollen. Probeer een leven te leiden zonder de ketenen van de conventie.’ Toen keek hij op zijn horloge en zei: ‘Jezus, ik had haar beloofd dat ik om zeven uur thuis zou zijn.’

We gingen naar buiten. Hij stapte in zijn wankele lelijke eend en zei: ‘Je moet maar eens een keertje bij ons komen eten.’ Ik vroeg of hij nog steeds in de oude bandenfabriek bivakkeerde. Hij zei: ‘Nee, we zijn verhuisd naar Badgers Copse, de nieuwbouwwijk.’

Ik kan het maar niet met mezelf eens worden of ik me nu beter of juist slechter voel na het gesprek met Riek. Door de bank genomen voel ik me, geloof ik, slechter.

John Nott heeft op het nieuws gezegd dat een van onze schepen ‘zwaarbeschadigd’ is. Ik hoop niet dat het de Canberra is. Daar zit Barry Kents broer op.

Woensdag 26 Mei

Mijn moeder is in verwachting! Mijn moeder!!!!!!! Iedereen zal me uitlachen op school. Hoe kan ze mij dit aandoen! Ze is al drie maanden zwanger dus komt er in november een baby bij in dit huis. Ik hoop niet dat ze van mij venvachten dat ik er mijn kamer mee ga delen. Ze hoeven niet te denken dat ik ‘s nachts mijn bed uitkom om het de fles te geven. Mijn ouders hebben me totaal niet voorbereid. We zaten gewoon spaghetti op toast te eten toen mijn vader achteloos zei: ‘O ja, tussen twee haakjes, je kunt ons feliciteren. Je moeder is drie maanden zwanger.’

Feliciteren! Hoe moet dat nu met mijn examen over twee jaar? Hoe kan ik nou studeren als er een kleuter om mij heen het huis afbreekt?

10uur ‘s-avonds Mijn arme moeder een nachtzoen gegeven. Ze vroeg: ‘En, ben je blij met de baby, Adriaan?’ Ik loog. Ik zei: ‘Ja.’ Het schip dat gezonken is, was de Coventry. Het is heel treurig. Ik ben blij dat het ministerie van Defensie mijn vader toen geweigerd heeft.

Donderdag 27 Mei

Een luchtpostbrief van Hamish Mancini, de Amerikaanse jongen die we vorig jaar tijdens de vakantie hebben leren kennen.

1889 West 33rd Street

New York

 

Ha die Aid!

 

Ik dacht zo laat ik er maar eens wat communicatie tegenaan gooien. Voelde me de laatste tijd lichtelijk afgeritst. Maar! Hamish Mancini laat ‘t er niet bij zitten. Hij neemt al die volwassen lulkoek niet meer, reken maar van niet! Ik kom maar eens een kijkje bij jou nemen. Financiering is rond. Documentatie is rond. Niets houdt mij nog hier. Morgen stap ik op een vliegtuig en whoopee daar krijg ik jouw antieke dorpshuisje in de smiezen.

Gaan we langs een paar van die oeroude ruïnes van jullie paraderen. Gaan we Shakesfeer land verkennen. Wat jij, man? Ik heb nog wat puike Libanon op de kop weten te tikken.

Tot zaterdag ouwe makker!

 

Hamish Mancini

Na het gelezen en nog eens gelezen te hebben denk ik dat het betekent dat Hamish Mancini zaterdag komt logeren. Ik wou maar dat ik hem niet verteld had dat ik in een rustiek dorpshuisje met een strodak woon.

Ik heb het mijn ouders nog maar niet verteld. Mijn moeder beweert dat hij haar overspelige vakantie avec Lucas heeft verpest met zijn onophoudelijke geratel.

Vrijdag 28 Mei

Na school naar de tandarts om mijn valse tand te passen. Hij maakte misbruik van mijn zwakke positie in de tandartsstoel om misselijke opmerkingen over Engelse tanden te maken. Zijn assistente komt uit Maleisië dus zijn ze allebei nog rancuneus over de tijd dat ze de koloniale junglelaars op hun nek voelden. Langzaam naar huis gelopen. Ik zag er erg tegenop ze het nieuws over Hamish Mancini te vertellen. De hond kwam me halverwege het steegje tegemoet. Het was fijn zijn blije gezicht te zien.

Toen ik thuiskwam heb ik veel werk van mijn arme zwangere moeder gemaakt. Ik heb koffie voor haar gezet en erop aangedrongen dat ze haar benen op de sofa zou leggen. Ik heb een kussen onder haar hoofd gelegd en haar de radiobode te lezen gegeven. Dat heb ik uit een oude film (Gary Grant deed het bij Doris Day).

Mijn moeder zei: ‘Dat is allemaal erg aardig van je, Adriaan, maar ik kan maar een paar minuten blijven zitten. Over een halfuur moet ik squashen.’

Maar haar humeur was in orde dus vertelde ik haar van Hamish. Ze rolde een beetje met haar ogen en kneep haar lippen op elkaar maar ze werd niet wild van woede. Dus misschien heeft haar zwangerschap een goede invloed op haar humeur.

Zaterdag 29 Mei

EERSTE KWARTIER

11.30 uur De logeerkamer is klaar. De kast staat vol blikken pompoentaart. De diepvries zit volgestouwd met hamburgers, maïskolven en pot roast. De badkamer is schoongemaakt naar Amerikaanse maatstaven van hygiëne, de hond is geborsteld, maar geen Hamish Mancini.

We keken naar het nieuws op de tv maar er waren vandaag geen vliegtuigen in de Atlantische Oceaan gestort en de vorige dagen ook niet. Om 11 uur ‘s-avonds zei mijn vader: ‘Nou ik blijf geen minuut langer opzitten in mijn goeie goed.’ Dus trokken we allemaal onze nette kleren uit en gingen naar bed.

5 uur ‘s nachts Hamish Mancini is in de logeerkamer. Hij speelt Appalachse berghymnes op zijn steelgitaar. Hij heeft een taxi genomen vanaf het vliegveld Heathrow (200 km!). De taxichauffeur had ons huis wel gevonden maar Hamish weigerde te geloven dat dit het goede adres was en heeft de arme kerel onze hele wijk laten rondrijden op zoek naar een huisje met een strodak. Ten slotte is de chauffeur maar teruggereden naar ons huis en heeft mijn vader uit bed gebeld. Hamish heeft de uitgeputte chauffeur betaald in dollars.

Zondag 30 Mei

Bij het ontbijt beging Hamish een vreselijke blunder. Hij vroeg aan mijn moeder: ‘Hee Pauline, waar hangt die vogel Lucas uit?’ Er viel een pijnlijke stilte, toen zei mijn vader kil: ‘Mijn vrouw en meneer Lucas zijn niet langer met elkaar bevriend.’ Maar Hamish ging gewoon door! ‘Hee, jammer nou, die Lucas was cool, man! Hoe kwam dat nou zo?’

Mijn moeder zei: ‘Wij praten gewoonlijk niet over persoonlijke kwesties bij het ontbijt, wij Engelsen,’ voegde ze eraan toe. Hij zei: ‘Wow, dat moet dan die Britse gereserveerdheid zijn. Daar heb ik veel over gehoord.’ Hij leek echt in zijn sas, alsof hij een heel dorp vol rustieke huisjes met strodaken had ontdekt. ‘s-Middags namen we hem mee naar Bert en Queenie. Hij kon zijn plezier niet op. Op weg naar huis zei hij aan een stuk door: ‘Jezus, een echte, heuse Derby (Hij liet het rijmen met Herbie) en Joan!’ Om tien uur naar bed, doodop van al die enthousiaste uitroepen.

Maandag 31 Mei

Met Hamish naar de kermis op het recreatieterrein gegaan. Dit keer leek Hamish een beetje bedrukt. Hij zei: ‘Ik denk dat Disneyland mij met een overtrokken verwachtingspatroon heeft opgezadeld.’

Hij ging met mijn moeder in de botsautootjes en ik met mijn vader op de achtbaan. Ik was halfdood van angst. Mijn vader ook. Alles ging prima tot ik naar beneden keek en de halve gare zag die de machinerie bediende. Hij leek wel een Neanderthaler in spijkerbroek en hij had mijn leven in zijn onbeholpen knuisten. Mijn vader zag er tien jaar ouder uit toen hij eruit stapte. Maar toen mijn moeder hem vroeg of het leuk was zei hij: ‘Mieters.’ Onze hond is Hamish’ toegewijde slaaf geworden. Hij loopt hem overal achterna. Hamish noemt hem ‘Ouwe Blauwe’ en zingt zeikerige suikerzoete songs voor hem over Amerikaanse honden die op het graf van hun dode meester zitten. Ik word misselijk als ik zie hoe gemakkelijk iemand de liefde van onze hond weet te kopen.

Dinsdag 1 Juni

Hamish wil Pandora ontmoeten. Ik vertelde hem hoe de zaken ervoor staan tussen Pandora en mij, maar Hamish wilde niet luisteren. Hij zei alleen maar: ‘Maar daarom kan ik haar toch zeker wel ontmoeten, verdomme!’

Oma belde op tegen theetijd en vroeg of mijn vader haar wilde komen ophalen, maar toen ik haar vertelde dat we een Amerikaan te logeren hadden, zei ze, ‘Laat dan maar’. Ze zei: ‘Ik ben te oud voor Amerikanen, Adriaan.’ Ik weet precies wat ze bedoelt.

Hamish heeft Pandora’s telefoonnummer gevonden in de telefoonklapper op het gangkastje. Hij belde haar op en nodigde zichzelf doodleuk uit voor het avondeten! Nou ja, hebben wij tenminste even rust. Ik lees nu The Quiet American van Graham Greene. Hughie Greene’s broer.

Woensdag 2 Juni

Hamish is gaan skiën op een droge skihelling met Pandora. Ik hoop dat ze allebei iets breken, bij voorkeur hun nek.

Donderdag 3 Juni

Vandaag Hamish meegenomen naar school om te zien hoe een Engelse middelbare school er vandaag de dag uitziet. Het enige dat hij van Engelse scholen wist, had hij uit Tom Brown’s Schooldays, dus was Hamish wel een beetje teleurgesteld te horen dat rituele ranselpartijen en ontgroeningen afgeschaft waren. Meneer Doek, mijn leraar Engels, vroeg Hamish voor onze klas een kort praatje te houden over zijn ‘indrukken van Engeland’. Hamish was absoluut niet verlegen. Hij ging voor de klas staan, spuugde zijn kauwgum in de prullenbak van meneer Doek en zei: ‘Nou, Engeland is prima, grappig, echt leuk. Jezus, wat is het groen! En dan bedoel ik ook groen! En ik ben echt gek op jullie te gekke pijpen (schoorstenen, vertaalde meneer Doek). In New York hebben we geen pijpen (schoorstenen). Maar het allercoolste hier zijn jullie vrouwen (hierbij ontmoetten zijn ogen die van Pandora). Oppervlakkig gezien lijken ze misschien ijsbergen, maar Jezus, dat zeven-achtste deel onder de oppervlakte kan een man behoorlijk opwarmen.’ Hij leuterde nog wel tien minuten door! Ik was blij toen de bel ging. Het is nu vierentwintig dagen sinds Pandora voor het laatst tegen me gepraat heeft.

Vrijdag 4 Juni

Hamish brengt nu alle tijd dat hij niet slaapt, door in Pandora’s huis. Hij maakt misbruik van onze gastvrijheid. Er kwam een telegram uit Amerika. Het was geadresseerd aan MANCINImaar ik heb het toch maar opengemaakt voor het geval zijn moeder was doodgevallen of zo.

BABY STOP KOM THUIS BIJ MAMA STOP VOORTAAN POSITIEVE INTERACTIE STOP HOE IS HET BIJ DE BRITTEN STOP TELEGRAFEER JE AANKOMSTTIJD OP KENNEDY STOP HEB EEN NIEUWE PSYCHIATER STOP EEN PORTUGEES STOP ETHEL GLITTENSTEINER ZWEERT DAT HIJ HAAR VAN HAAR KLEPTOMANIE HEEFT GENEZEN STOP HOE IS HET WEER STOP HIER IS HET VRESELIJK HEET STOP MAAR HET IS NIET ZOZEER DE HITTE ALS WEL DE VOCHTIGHEIDSGRAAD STOP DOE ADRIAAN PAULINE EN MENEER LUCAS DE GROETEN VAN MIJ STOP IK HOUD VAN JE BABY

Ik heb het telegram bij Pandoras huis bezorgd. Pandora nam het aan zonder een woord. Ik liep weg zonder een woord.

Zaterdag 5 Juni

Hamish is terug naar zijn mama. De volgende keer dat hij van huis wegloopt hoop ik dat hij naar Kaap Hoorn gaat of naar Antarctica of in ieder geval ergens waar ik niet ben.

Zondag 6 Juni

VOLLE MAAN

De hele dag op mijn kamer gezeten en mijn Falklands campagnekaart bijgewerkt. Ik ben me ervan bewust dat ik in een historische periode leef en ik, Adriaan Mole, voorspel dat het Engelse volk de regering zal dwingen af te treden.

Maandag 7 Juni

Mijn moeder

Claire Neilsons kat

Mitzi

Wat hebben zij gemeen? Dat ze allemaal baby’s of jonkies verwachten. De vruchtbaarheid van deze buitenwijk is verbazingwekkend. Je kunt geen stap buiten de deur doen zonder tegen zwangere vrouwen aan te lopen en dat is allemaal gebeurd sinds de gemeente fluor in het drinkwater doet.

Dinsdag 8 Juni

Vandaag Bert Baxter tegengekomen bij de krantenzaak. Hij zat in zijn rolstoel de Morning Star te lezen. We hadden een lang gesprek over arbeiderscultuur. Bert zei dat als hij jonger was geweest hij in het Sun-gebouw zou infiltreren om de persen stuk te slaan!

Hij probeerde mij zover te krijgen dat ik me aansluit bij de Jonge Communisten. Ik zei dat ik erover zou denken. Ik heb er vijf minuten over nagedacht en besloten het niet te doen. De mensen die ons examen afnemen zou het misschien ter ore kunnen komen.

Woensdag 9 Juni

Het wordt tijd dat ik ophoud met kinderlijke dingen, dus heb ik al mijn Enid Blyton-boeken van mijn boekenplanken afgehaald en in een kartonnen margarinedoos buiten mijn deur gezet. Ik hoop dat mijn ouders de hint begrijpen en niet meer tegen me praten als tegen een achterlijk kind. Iedereen die door heeft hoe het Internationale Monetaire Fonds werkt (vorige week bij wiskunde gehad) verdient meer respect.

Donderdag 10 Juni

De Wandelende Tak is in verwachting!

Ik zag haar vanmiddag bij de Coöp. Maxwell House kreeg een driftbui bij de kassa dus hoefde ik niet met haar te praten. Het arme mens zag er doodongelukkig uit.

Nou ja, eigen schuld dikke bult. Had ze zich maar niet zo zedeloos moeten gedragen. Ik ben benieuwd wie de vader is.

Vrijdag 11 Juni

Mijn vader heeft meer dan genoeg van zijn baan als kanaaloever renovatie-inspecteur. Hij zegt dat Boz, Baz, Maz, Doz en Gaz, zijn ploeg, nog geen stukje oever schoon hebben of een of andere smeerlap komt ‘s nachts weer een maand huisvuil wegkieperen. De ploeg raakt ook een beetje ontmoedigd, het moreel is laag. Ik bood aan een soort burgerwacht op te zetten, maar mijn vader zei dat iemand die een oud matras driehonderd meter ver mee heeft gesjouwd in het donker, zich er heus niet van laat weerhouden het daar neer te donderen door een stelletje puisterige schooljongens.

Zaterdag 12 Juni

Ik heb meneer Tydeman bij de BBC geschreven en hem een nieuw gedicht gestuurd. Ik heb Noorwegen als thema gekozen, omdat ik bepaald een expert ben op het gebied van de Noorse Lederindustrie.

Geachte Heer Tydeman,

 

Ik had een ogenblikje over, dus dacht ik dat ik u maar eens moest schrijven en u ook mijn laatste gedicht ‘Noorwegen’ sturen. Het (het gedicht) is in de modernistische stijl van poëzie, dus niet over bloemen en zulk soort dingen en het rijmt niet. Als u het niet begrijpt; kunt u het misschien doorgeven aan iemand die het u kan uitleggen. Elke moderne dichter is goed.

 

Hoogachtend,

Adriaan Mole

 

P.S. Als u in de gang tegen Terry Wogan oploopt kunt u hem dan vragen een keer mijn oma’s naam te noemen in zijn uitzending. Ze heet May Mole en is een zesenzeventigjarige suikerzieke.

 

Noorwegen

Noorwegen! Land van moeilijke spelling

Verbergt zijn schoonheid achter vreemde klinkers

Land van lange nachten, korte dagen en puntjes op de O’s

Herkauwende majestueuze rendieren betreden behoedzaam de ijsschotsen

zich altijd bewust van het lot van de Titanic.

Eens zal ik aan uw kusten vertoeven Ik woon in het midden van Engeland

Maar!

Noorwegen! Mijn ziel verblijft in uw waterige Fiorden Fjorden fyorden

Inhammen.

Zondag 13 Juni

De dag bij oma doorgebracht met het lezen van de News of the World en weer eens een keer behoorlijk eten gehad. We hadden geroosterd lamsvlees met muntsaus gemaakt van de plantenbak op de vensterbank. Oma hoopt dat haar volgende kleinkind een meisje is. Ze zei: ‘Meisjes kun je leuke kleren aandoen.’ Ze heeft al een paars ochtendjasje en een half paar sokjes gebreid. Ze gebruikt neutrale kleuren ‘voor het geval dat’. Ik wacht de dag dat er voetjes in die sokjes zullen zitten, met angst en beven af.

Maandag 14 Juni

LAATSTE KWARTIER

Onze gewone postbode is vervangen door een andere, die Courtney Elliot heet. We weten hoe hij heet omdat hij aanklopte en zich voorstelde. Hij is bepaald geen doorsneepostbode, hij draagt een overhemd met kantjes en een roodgestippeld vlinderdasje bij zijn grijze uniform.

Hij kwam ongenood de keuken binnen en vroeg voorgesteld te worden aan de hond. Toen de hond uit de achtertuin gehaald was, keek Courtney hem recht in de ogen en zei: ‘Hallo jongen, zo kennen we elkaar.’ Vraag me niet wat het betekent. Het enige dat ik weet is dat onze hond zich op zijn rug rolde en Courtney over zijn buik liet aaien. Courtney wees een kopje instant koffie van de hand. Hij zei dat hij alleen maar versgemalen Braziliaanse koffie drinkt. Hij gaf de brieven aan mijn vader met de woorden: ‘Eén van de Fiscus, vrees ik, meneer Mole.’ Hij tikte aan zijn pet naar mijn moeder en ging weg. De brief kwam van de Belastingen. Er stond in dat zij informatie ontvangen hadden dat mijn vader tijdens het vorige belastingjaar een Kruidenrek Constructie Bedrijf had uitgeoefend op zijn adres, maar dat zij geen gegevens hadden over een dergelijk bedrijf en of hij het bijgevoegde formulier maar in wilde vullen. Mijn vader zei: ‘Een of andere vuile verrader heeft me aangegeven bij de Belastingen!’ Ik ging naar school. Op weg daarheen zag ik Courtney uit het huis van de Singhs komen, knabbelend op een chapati.

Dinsdag 15 Juni

Vandaag bracht Courtney een brief van de Dienst Belastingen Toegevoegde Waarde. Daarin werd mijn vader (heel kortaf) gevraagd waarom hij zijn kruidenrekbedrijf niet had aangemeld voor de BTW. Mijn vader schreeuwde tegen de brief. ‘Iemand heeft het op mij gemunt.’ Mijn vader en moeder gingen na hoeveel vijanden ze in hun leven gemaakt hadden. Ze kwamen tot zevenentwintig, nog afgezien van de familie.

Woensdag 16 Juni

Mijn vader begint Courtney Elliots opgewekte klop op de deur te vrezen. Vanmorgen was het een brief van Access, die dreigde mijn vaders creditkaart door midden te scheuren. Ik heb vandaag een cricketbal tegen mijn hoofd gehad. Het was mijn eigen schuld. Toen ik hem op me afzag komen, deed ik mijn ogen dicht en rende in de tegenovergestelde richting. Ik lig nu thuis in bed af te wachten of de hersenschudding toeslaat. De Wandelende Tak is zes keer langs ons huis gewandeld.

Donderdag 17 Juni

Net een lijstje op de bodem van mijn moeders boodschappentas gevonden:

VOOR

Wordt misschien een meisje

Meer kinderbijslag

TEGEN

Verlies van onafhankelijkheid

George wil het niet

Er maandenlang uitzien als de zijkant van een huis

Pijn bij de bevalling

Adriaan vast jaloers

Hond krijgt er misschien een hekel aan

Ben ik te oud op mijn 37ste?

Spataderen

Uren in wachtkamers zitten

Vrijdag 18 Juni

Vanmorgen bij het ontbijt enthousiast gedaan over de baby. Ik vroeg mijn moeder of ze al over namen had nagedacht. Mijn moeder zei: ‘Ja. Ik noem haar Christabel.’ Christabel! Het klinkt als iemand uit Peter Pan. Niemand heet Christabel. Arm kind.

Zaterdag 19 Juni

Nigel en ik hebben samen een fietstocht gemaakt. We gingen op zoek naar een stukje woest landschap zodat we terug tot de natuur konden gaan en zo. We fietsten kilometers ver maar alle bossen en velden waren omgeven door prikkeldraad en bordjes ‘verboden toegang’, dus konden we alleen maar dicht bij de natuur komen.

Op de terugweg hadden we een filosofische discussie over oorlog. Nigel is er dol op. Het is zijn grote wens om bij het leger te gaan. Hij zei: ‘Het is een goed leven en als ik eruit kom heb ik een vak geleerd.’

Ik dacht: Wat dan? Huurmoordenaar zeker! maar ik zei niets. De meeste cadetten die ik ken, vergeten dat echte soldaten mensen moeten doden.

Zondag 20 Juni

VADERDAG

Mijn vader heeft de hele week de televisie ingepikt om dat gore rot WereldCup-voetbal te zien. Vanmiddag vroeg ik of ik een BBC-documentaire over zeldzame Noorse planten mocht zien, maar hij weigerde vierkant hem op het andere net te zetten en bleef in het donker naar Frankrijk tegen Koeweit zitten kijken. Hij had de pest in omdat ik niet aan vaderdag gedacht had. Ik diende een officieel protest in bij mijn moeder, maar zij weigerde te arbitreren, dus ging ik maar naar mijn kamer om mijn Falklands Campagnekaart bij te werken. Ik bekeek ook mijn spaartegoed bij de Building Society om te zien of ik niet een zwart-wit draagbaar tv-tje kan kopen. Ik word er ziek van steeds maar afhankelijk te zijn van de tv van mijn ouders.

Ik kwam net op tijd beneden om een onwijs goeie lijf aan lijf aanval te zien, geleid door een Arabische kerel met een hoofddoek. Zulke vechtpartijen wil ik best zien, het is het voetballen waar ik een hekel aan heb.

Maandag 21 Juni

LANGSTE DAG. NIEUWE MAAN

Vanmorgen heeft meneer Scruton de hele school in de aula verzameld. Zelfs de atheïstische leraren moesten ook komen. Ik was doodzenuwachtig. Het is al tijden geleden dat ik voor het laatst een schoolregel heb overtreden, maar Scruton geeft je altijd een schuldgevoel. Toen de deuren dicht waren en de hele school in rijen stond opgesteld, knikte meneer Scruton naar mevrouw Figges, die achter de piano zat. Zij begon ‘Halleluja’ te spelen.

Een paar vijfdeklassers (waaronder Pandora) zongen mee met andere woorden. ‘Halleluja, wat heeft u daar?’ enz. Het was heel indrukwekkend. Al leek het me wel tijd worden de blinde pianostemmer weer eens te laten komen.

Toen het zingen ophield en mevrouw Figges uitgespeeld was, liep meneer Scruton naar het spreekgestoelte, pauzeerde even en zei toen: ‘Vandaag is een dag die bijgezet zal worden in de annalen der geschiedenis.’ Hij pauzeerde lang genoeg om een gerucht langs de rijen te laten gaan dat hij ontslag had genomen. Daarna schreeuwde hij: ‘Stilte!’ en vervolgde: ‘Vandaag is om drie minuten voor negen een toekomstige koning van Engeland geboren.’ Alle meisjes behalve Pandora (die republikein is) zeiden: ‘Ooch! Lady Di heeft het!’ Claire Neilson schreeuwde: ‘Hoeveel woog hij?’ Meneer Scruton grijnsde zijn weerzinwekkende grijns en negeerde haar.

Pandora schreeuwde: ‘Hoeveel gaat hij kosten? Meneer Scruton ontwikkelde plotseling een heel scherp gehoor en stuurde haar de aula uit. Arme Pandora, met een gezicht zo rood als de Russische vlag liep ze langs de rijen naar de uitgang. Toen ze langs mij kwam probeerde ik haar een bemoedigende glimlach toe te werpen maar het kan niet helemaal goed overgekomen zijn, want ze zei: ‘Zit je nog steeds naar mij te lonken, Adriaan?’

Na een praatje over hoe goed de Koninklijke Familie wel was voor de Engelse Export liet meneer Scruton de school gaan. Vroeg naar bed; het is een lange dag geweest.

Dinsdag 22 Juni

Het nieuwe prinsje is vandaag uit het ziekenhuis gekomen. Mijn vader hoopt dat ze hem George zullen noemen, naar hem. Mijn moeder zei dat het tijd wordt dat de Koninklijke Familie met zijn tijd meegaat en de prins Brett of Jason noemt. Schotland ligt uit de Wereld Cup. Ze speelden 2-2 tegen Rusland. Mijn vader noemde het Russische team ‘die rooie rotzakken’. Hij is niet wat je noemt een goede verliezer.

Woensdag 23 Juni

Pandora wordt geïsoleerd gehouden op school. Ze zit aan een tafeltje buiten meneer Scrutons kantoor te werken. Ik heb dit briefje op haar haakje in de garderobe gehangen:

Pandora,

Even een woordje om je te laten weten hoezeer ik jouw moedige stellingname van maandag bewonder.

 

van Adriaan Mole, je ex-minnaar

 

P.S. Mijn moeder is in verwachting.

Donderdag 24 Juni

Vond vanmorgen een briefje op mijn haakje.

Adriaan,

 

Wij zijn nooit minnaars geweest dus was het onterecht, en zelfs lasterlijk, van jou je briefje te ondertekenen met ‘ex-minnaar’.

Niettemin bedankt voor je steun.

 

Pandora

 

P.S. Ik was geschokt te horen dat jouw moeder enceinte is. Zeg maar tegen haar dat ze de kliniek moet opbellen.

Vrijdag 25 Juni

Mijn ding is 14 cm in opgewonden en 3 cm in slapende staat. Ik maak me grote zorgen. Ezel Dawkins van 5P zegt dat zijn ding langer is dan zijn liniaal en hij is maar een week ouder dan ik.

Maandag 28 Juni

EERSTE KWARTIER

Bert belde op toen ik van school kwam om te brullen dat hij geld had gekregen van de Sociale Dienst voor een telefoon in zijn bejaardenwoning. Bert vertelde dat hij al met een van zijn dochters in Melbourne, Australië, gebeld had en Queenie met haar oudste zoon in Ontario, Canada. Ze hadden de tijd, het weer, het nieuws en de geinlijn gebeld. Ik wees Bert erop dat hij voor elk telefoontje zou moeten betalen maar hij lachte zijn hijgerige lach en zei: ‘Ik ben waarschijnlijk al dood en begraven voor de rekening komt.’ (Bert is bijna negentig.)

Zaterdag 26 Juni

Vanavond zag ik met veel genoegen meneer Roy Hattersley op de televisie. Opnieuw werd ik getroffen door zijn opvallende oprechtheid en zijn goede vocabulaire. Meneer Hattersley voorspelde dat er vervroegde verkiezingen zullen komen. Hij ontkende dat meneer Michael Foot te sjofel is om de volgende minister-president te worden.

Zondag 27 Juni

Ik kan niet doorgaan met iedere zondag die charade van kerkgang. Ik zal oma moeten vertellen dat ik een agnostisch atheïst ben geworden. Als er een God is dan moet Hij⁄Zij weten dat ik een huichelaar ben. Als er geen God is dan doet het er natuurlijk niet toe.

Dinsdag 29 Juni

De gebruikelijke discussie op de valreep waar we heengaan met vakantie. Mijn vader zei: ‘Het zal onze laatste wel zijn. Volgend jaar om deze tijd zitten we met het kleintje.’ Mijn moeder werd pisnijdig. Ze zei dat ze zich door de baby heus nergens van zou laten weerhouden. Ze zei dat als ze volgend jaar zin zou hebben een voettocht in de Hindu Kush te maken, ze gewoon de baby op haar rug zou nemen en gaan. De Hindu Kush! Ze klaagt al steen en been als ze naar de bushalte moet lopen. Ik stelde het Lake District voor. Ik wilde wel eens zien of een verblijf daar mijn poëzie ten goede zou komen. Mijn vader stelde Skegness voor. Mijn moeder Griekenland. We konden het niet eens worden, dus schreven we allemaal onze voorkeur op een stukje oude kassabon en deden ze in een tupperware bakje. We vertrouwden elkaar niet toe er een uit te trekken dus ging mijn moeder mevrouw Singh halen. Mevrouw Singh en alle kleine Singhetjes kwamen onze keuken in. Mevrouw Singh vroeg: ‘Waarom doet u dit zo, mevrouw Mole? Kan uw man dat niet beslissen?’ Mijn moeder legde uit dat meneer Mole geen hogere status heeft in ons huis. Mevrouw Singh keek geschokt maar ze haalde een papiertje uit de hoed. Er stond ‘Skegness’ op. Ik balen!

Mevrouw Singh ging weg omdat ze het eten voor haar man moest gaan klaarmaken. Toen ze wegliep zag ik mijn vader verlangend kijken naar haar mooie sari en gouden sandaaltjes. Daarna zag ik hem mistroostig kijken naar mijn moeder met haar overall en laarzen. Mijn moeder zei: ‘Arme onderdrukte vrouw.’ Mijn vader zuchtte en zei: ‘Ja, ja—’

Woensdag 30 Juni

Mijn moeder wil verhuizen. Ze wil het huis waar ik mijn hele leven gewoond heb, verkopen. Ze zei dat we meer ruimte nodig zullen hebben ‘voor de baby’. Hoe komt iemand zo stom! Baby’s nemen haast geen plaats in. Ze zijn maar een centimeter of vijftig lang.

Donderdag 1 Juli

Nigel heeft voor mij een afspraakje gemaakt met Sharon Bott. Ik zal haar zaterdag ontmoeten op de rolschaatsbaan. Ik ben onwijs zenuwachtig. Ik kan helemaal niet rolschaatsen—laat staan met een meisje naar bed gaan.

Vrijdag 2 Juli

Nigels disco-rolschaatsen geleend en geoefend op straat in ons straatje. Het ging wel zolang ik me aan een heg kon vasthouden, maar ik zag er tegenop langs die open tuinen te rolschaatsen waar niets is om je aan vast te houden. Ik wilde ook binnenshuis mijn rolschaatsen aanhouden om er vertrouwd mee te raken, rnaar mijn vader zeurde over de vegen die de wielen op de keukenvloer maakten.

Zaterdag 3 Juli

12.15 uur Om 6 uur opgestaan om rolschaatsen te oefenen. Meneer O’Leary schold me uit vanwege het lawaai zo vroeg in de morgen, dus ging ik maar naar de peuterspeelplaats om daar te oefenen, maar het ging niet. Er lag daar zoveel glas en hondenpoep dat ik bang was voor de kogellagers. Ik wachtte tot de groenteboer openging, kocht een pond druiven, ging naar huis, nam een bad, waste mijn haar en knipte mijn teennagels en zo. Toen stalde ik de volledige inhoud van mijn klerenkast uit op mijn bed en probeerde te beslissen wat ik aan zou trekken.

Het was maar een zielig zootje. Toen ik mijn schooluniform eruit had gehaald, had ik nog over: drie gevlamde spijkerbroeken (gevlamd! Gedver! Niemand draagt nog gevlamde broeken, alleen mafkezen) twee overhemden met lange puntige kragen (Lange punten! Ba!) Vier door oma zelf gebreide truien (zelfgebreid! Oefl). De enige kleren die ermee door konden, waren mijn flesgroene dikke corduroy broek en mijn kaki legertrui. Maar wat voor schoenen? Mijn sportschoenen lagen op school en met mijn nette schoenen voor bruiloften en partijen kan ik toch niet naar een rolschaatsbaan?

Om 10.30 uur heb ik Nigel opgebeld en gevraagd wat jongens dragen op de rolschaatsbaan. Hij zei: ‘Ze dragen korte, roodsatijnen broekjes met een split opzij, satijnen hemden zonder mouwen, witte kniekousen, Sony Walkman koptelefoon en één gouden oorring.’ Ik bedankte hem, hing op en ging mijn kleren opnieuw bekijken.

Wat er het dichtstbij kwam was mijn zwarte gymbroek, mijn witte hemd en mijn grijze kniekousen. Ik ben de enige op de hele wereld die geen Sony Walkman heeft en ik heb geen gaatjes in mijn oren, dus voor die laatste twee dingen kon ik niet zorgen, maar dat zal Sharon Bott hopelijk niet al te erg vinden. Ga ik er in korte broek heen of verkleed ik me daar? En hoe weet ik nou welk meisje Sharon Bott is? Ik heb haar alleen in schooluniform gezien en in mijn ervaring zijn meisjes onherkenbaar in burger. Moet ophouden. Het is tijd om te gaan.

6 uur Dat is de eerste en de laatste keer dat ik heb gerolschaatst. Sharon Bott is een expert. Ze suisde weg met 60 km p⁄u en maakte zo nu en dan een spagaat in de lucht. Soms remde ze even af om te zeggen: ‘Laat die leuning los, sukkel.’ Maar ze bleef niet lang genoeg stilstaan om haar tot een wat langere conversatie te kunnen verleiden. Toen het tijd was voor de kinderen onder de twaalf en wij de baan af moesten, racete ze naar de kant en hielp mij naar de koffiebar. We dronken een cola en daarna strompelde ik naar de garderobe om de druiven te halen. Toen ik ze aan haar gaf vroeg ze: ‘Waarom heb je in vredesnaam druiven voor me gekocht? Ik ben helemaal niet ziek.’ Ik gaf haar een hint door veelbetekenend naar haar figuur in Lycra bodystocking en minirokje te kijken, maar toen begon de rollerdisco en racete ze weg om wild disco te gaan dansen op haar rolschaatsen. ALgauw was ze omringd door lange, rolschaatsende jongens met satijnen broekjes aan, dus wankelde ik weg om me te gaan verkleden.

Toen ik thuiskwam heb ik Nigel opgebeld. Ik klaagde dat Sharon Bott op een totaal fiasco was uitgelopen. Hij zei dat hij Sharon Bott ook al aan de telefoon had gehad om te klagen dat ik haar een rotfiguur had laten slaan door in mijn gymlderen te verschijnen. Nigel zei dat hij het koppelen helemaal opgeeft.

Zondag 4 Juli

Ik begon net aan mijn middageten toen Bert Baxter opbelde en vroeg of ik meteen wilde komen. Ik schrokte mijn spaghetti Bolognese naar binnen en ging zo snel mogelijk naar Bert. Sabre, de valse herder, stond bij de deur en keek zorgelijk. Bij wijze van voorzorgsmaatregel gaf ik hem een hondenchocolaatje en liep haastig naar binnen. Bert zat in de woonkamer in zijn rolstoel. De televisie was uit dus wist ik dat er iets ergs gebeurd moest zijn. Hij zei: ‘Queenie heeft een aanval gehad.’ Ik ging het slaapkamertje in. Queenie lag in het grote doorgezakte bed. Ze zag er vreselijk uit (ze had geen kunstwangen en lippen opgedaan). Ze zei: ‘Lief dat je gekomen bent, Adriaan.’ Ik vroeg wat er aan de hand was. Ze zei: ‘Ik heb een stekende pijn in mijn borst alsof er roodgloeiende naalden ingestoken worden.’ Bert viel haar in de rede. ‘Vijf minuten geleden zei je nog dat het roodgloeiende messen waren.’

‘Naalden, messen, wat maakt het uit?’ zei ze. Ik vroeg Bert of hij de dokter gebeld had. Hij zei van niet omdat Queenie bang is voor dokters. Ik belde mijn moeder om raad te vragen. Ze zei dat ze eraan kwam.

Terwijl we op haar wachtten zette ik thee, gaf Sabre te eten en maakte een boterham met bietjes klaar voor Bert. Mijn vader en moeder kwamen en namen het van me over. Mijn moeder belde een ambulance. Het was maar goed dat zij er waren want terwijl we wachtten begon Queenie een beetje vreemd te doen, over voedselbonnen te brabbelen en zo. Bert hield haar hand vast en noemde haar ‘Malle ouwe meid’. De mannen van de ambulance wilden net de deuren dichtdoen toen Queenie schreeuwde: ‘Haal mijn potje rouge. Ik ga niet zonder mijn rouge.’ Ik rende de slaapkamer in en keek op haar kaptafel. Hij stond vol potjes, haarnetjes, haarspelden, schoteltjes, kanten kleedjes en foto’s van baby’s en trouwpartijen. Ik vond de rouge in een laatje en bracht hem naar Queenie. Mijn moeder ging mee in de ambulance en ik en mijn vader bleven achter om Bert te troosten. Twee uur later belde mijn moeder op uit het ziekenhuis om te zeggen dat Queenie een beroerte had gehad en nog heel lang in het ziekenhuis zou moeten blijven. Bert vroeg: ‘Wat moet ik nou zonder mijn meisje om me te helpen?’ Meisje! Queenie is achtenzeventig.

Bert wilde niet met ons mee naar huis. Hij is bang dat de gemeente hem dan zijn bejaardenwoning afpakt.

Maandag 5 Juli

Queenie kan niet praten. Ze is wel zo’n beetje wakker, maar ze kan de spieren van haar mond niet bewegen. Mijn moeder is de hele dag bij Bert geweest om schoon te maken en te koken. Mijn vader zal er elke dag na zijn werk bij het kanaal langs gaan. Ik heb beloofd die rottige Sabre ‘s-morgens en ‘s-avonds uit te laten.

Dinsdag 6 Juli

VOLLE MAAN

Berts maatschappelijk werkster, Katie Bell, is bij Bert geweest. Ze wil dat hij voorlopig teruggaat naar het Wethouder Cooper Zonneschijn Tehuis. Bert zei dat hij nog liever dood is dan in dat lijkenhuis te moeten zitten.

Morgen komt Katie Bell bij ons. Ze komt om Berts leugen te controleren dat mijn vader, moeder en ik vierentwintig uur per dag voor hem zorgen. Met Queenie gaat het nog steeds slecht.

Woensdag 7 Juli

Katie Bell is een raar mens. Ze praat ongeveer net zo als Riek Lemon (en ziet er ook zo uit). Ze droeg een houtje-touwtje jas en een spijkerbroek en had lang vettig haar met een scheiding in het midden. Haar neus is lang en puntig (van het in andermans zaken steken, zei mijn vader). Ze zat in onze zitkamer met een hand één sigaret te rollen en met de andere aantekeningen te maken.

Ze zei dat Bert eigenwijs was en leed aan een lichte vorm van seniele dementie en dat wat hij nodig had een psychogeriatrisch specialist was. Mijn moeder werd pisnijdig en schreeuwde: ‘Wat hij nodig heeft is een verpleegster voor dag en nacht!’ Katie Bell werd rood en zei: ‘Dag-en-nachtverpleging is onbetaalbaar.’

Mijn vader vroeg hoeveel het kost iemand op te nemen in een bejaardentehuis. Katie Bell zei: ‘Dat kost ongeveer tweehonderd pond per week.’

Mijn vader schreeuwde: ‘Als je mij tweehonderd pond per week geeft trek ik zo bij die oude schurk in om voor hem te zorgen.’ Katie Bell zei: ‘Reallocatie van fondsen is onmogelijk.’ Toen ze wegging zei ze: ‘Hoor eens, ik ben net zo tegen het systeem als u. Ik weet dat het nergens op lijkt, maar wat kan ik eraan doen?’

Mijn moeder zei: ‘Je zou je haar eens kunnen wassen, kind. Jezult je vast stukken prettiger voelen zonder die vieze pieken in je gezicht.’

Donderdag 8 Juli

Vandaag een briefje op Pandora’s haakje gehangen: Er stond in:

Pandora,

 

Queenie Baxter ligt in het ziekenhuis na een beroerte. Bert is alleen thuis. Ik ga er heen om te doen wat ik kan, maar het zou fijn zijn als jij er ook zo nu en dan eens heengaat. Hij is onwijs treurig. Heb jij soms foto’s van Blossom?

 

Als altijd de jouwe,

Adriaan

Vrijdag 9 Juli

Geweldige dag vandaag op school. School gesloten voor acht fantastico weken. En vanavond gebeurde er iets nog veel beters. Ik stond net Berts lange onderbroek te strijken toen Pandora binnenkwam. Ze had een pot zelfingemaakte bietjes bij zich. Ik bleef stokstijf staan. Ze wordt met de dag mooier. Bert vrolijkte meteen op. Hij liet mij thee zetten. Ik kon nauwelijks mijn handen stilhouden. Ik voelde me alsof ik een elektrische schok had gehad. Ik keek smachtend naar Pandora toen ik haar een kopje thee gaf. En zij keek smachtend naar mij!!!!!!! We bekeken foto’s van Blossom, Pandora’s ex-paard. Bert zeurde maar door over de pony’s en paarden die hij gekend heeft toen hij stalknecht was.

Om 9.30 uur heb ik Bert gewassen, op de po gezet en naar bed gebracht. Wij bleven bij de elektrische kolenhaard zitten tot hij begon te snurken, toen vielen we zuchtend en kreunend in elkaars armen. Zo bleven we zitten tot Berts klok 10 uur sloeg. Seks kwam niet één keer in mijn gedachten op. Ik voelde me alleen maar heel erg kalm en prettig. Op weg naar huis vroeg ik aan Pandora wanneer ze had beseft dat ze nog steeds van me hield. Ze zei: ‘Toen ik jou die afschuwelijke onderbroek zag staan strijken. Zoiets kan alleen een superieur soort jongen doen.’ Zojuist zeiden ze op het nieuws dat er een man is aangetroffen in de slaapkamer van de Koningin. De radio zei dat de man een indringer was en een onbekende voor de Koningin. Mijn vader zei: ‘Ja dat zegt zij.’

Zaterdag 10 Juli

Mijn vader is met Bert naar Queenie, dus ging ik met de bus naar Sainsbury’s Mijn moeder gaf me 30 pond mee en vroeg me inkopen te doen voor vijf dagen. Ik herinnerde me onze laatste kookles, waarbij mevrouw Appleyard ons geleerd had hoe we goedkope maaltijden met een maximale voedingswaarde moesten maken. Dus kocht ik:

• 1 kilo linzen
• 1 pond grauwe erwten
• 3 pond volkoren meel
• 1 pakje gist
• 1 pond rietsuiker
• 2 liter gewone yoghurt
• 10 kilo aardappelen
• 1 kilo bruine rijst
• 1 pond gedroogde abrikozen
• 1 kuipje margarine
• 1 grote kool
• 1 kilo lamsborst
• 1 enorme knolraap
• 2 kilo witte peen
• 1 kilo worteltjes
• 1 kilo uien

Hoe ik het allemaal naar de bushalte heb gekregen, weet ik niet. De buschauffeur was niet erg behulpzaam. Hij heeft niet één aardappel van de vloer van de bus helpen oprapen. Ik zal een brief naar Sainsbury’s schrijven om mijn beklag te doen over hun rottige bruine draagtassen. Je moet ze toch een kilometer kunnen voortslepen zonder dat ze openbarsten. Mijn moeder was niet bepaald dankbaar toen ik haar vijftien pond teruggaf! Ze bleef maar doorzeuren over het Duitse diepvriesgebak en de blikken doperwtjes, die ik had vergeten. Ze werd razend toen ze zag dat ik geen gesneden witbrood had gekocht. Ik wees haar erop dat ze alle ingrediënten in huis had om zelf brood te bakken. Ze zei: ‘Herstel. Jij ‘hebt alle ingrediënten!’ De hele avond deeg gekneed en in bakblikken gedaan. Ik weet niet wat er mis is gegaan. Ik heb om de vijf minuten even de oven opengedaan om te controleren, maar het wilde maar niet rijzen.

Zondag 11 Juli

Pandora zegt dat ik de oven dicht had moeten laten. Mijn vader weigerde zijn lamsborstragoüt. Hij is naar het café gegaan en heeft daar een pasteitje uit de magnetron en een pakje chips gegeten. Hij vraagt gewoon om een hartinfarct.

Maandag 12 Juli

Bolleboos Henderson heeft een jongeren poëzieblad opgericht. Ik heb een paar van mijn juvenilia ingezonden plus een wat recenter werk getiteld:

Ode aan Engels

of

Hymne voor de moderne armen

 

Engels, jij hebt de nood der armen gecatalogiseerd in de dagen van weleer.

Had jij kunnen denken dat de armen in bijna 1984 nog onder ons zouden zijn?

Wacht! Wat zie ik waarachtig in negentiendrieëntachtig?

Een rij hongerige mensen voor het arbeidsbureau.

Al zijn ratten en tb niet meer dan treurige herinneringen.

In de wagentjes der nieuwe armen zitten pafferige baby’s die raspend hoesten.

Jonge moeders voor het loket.

Jonge vaders in de rij om hun boetes te betalen.

Oude mensen zien het leven voorbijgaan vanachter de spiegelruiten van hun bejaardenwoning.

O Engels, verkeerde jij nog maar onder ons!

De pen in de hand, de verontwaardiging op volle toeren.

Je scherpe neus gericht op de stank van 1983.

Pandora las het bij Bert. Ze zegt dat het geniaal is. Ik heb Bert Baxter een kopie gegeven. Hij heeft het altijd over Engels.

Mooi, rood, lang, stijf In een vaas Op een tafel In een kamer In ons huis.

Volgens Henderson toont Kents gedicht Japanse culturele invloeden! Kan het stommer!

Het dichtst dat Barry Kent bij de Japanse cultuur is geweest, is op het zadel van een gestolen Honda.

Woensdag 14 Juli

LAATSTE KWARTIER

Deze hele week ben ik elke avond langs Bert gegaan om die afschuwelijke Sabre zijn dagelijkse wandeling van zes kilometer te laten maken. Maar vanavond kon ik mezelf er niet toe brengen. Ik haat de manier waarop iedereen de straat oversteekt als wij eraan komen. Sabre heeft al tijden niemand meer gebeten, maar hij ziet er altijd uit alsof hij dat elk ogenblik kan doen. Zelfs andere Duitse herders drukken zich angstig tegen de muur wanneer zij Sabre zien. Ik wilde dat Queenie maar vlug beter werd. Zij is er trots op met Sabre over straat te gaan.

Ze zegt altijd: ‘Met één herder in de hand jaag je tien overvallers op de vlucht.’

Dinsdag 13 Juli

Bolleboos Henderson liet mij Barry Kents zielige inzending voor de poëziewedstrijd lezen. Kent is ervan overtuigd dat hij de eerste prijs van 5 pond gaat winnen. Het heet ‘Tulpen’.

Donderdag 15 Juli

Pandora’s ouders zijn met Bert op bezoek bij Queenie, dus hebben Pandora en ik twee fantastico uren op het bed van haar ouders gelegen en naar de video van Rocky 1 gekeken. Ik heb mijn handen zorgvuldig weggehouden van Pandora’s erotische zones. Toen de film was afgelopen, hebben we het over onze toekomst gehad. Pandora zei dat ze na de universiteit graag waterputten wil gaan graven in Derde Wereldlanden. Ze demonstreerde hoe een put geslagen wordt met een brandende sigaret in haar hand. Helaas liet ze de sigaret uit haar vingers vallen en brandde een gaatje in het dekbed. Pandora zit er erg mee in haar maag: haar ouders zijn fanatieke niet-rokers. Ik lees nu Lucky Jim van een gozer die Kingsley Amis heet. Mijn vader zegt dat Kingsley Amis de hoofdredacteur van de New Statesman is geweest. Hij leest nooit boeken maar hij moet altijd wel naar Radio 4 luisteren op zijn autoradio omdat de wijzer vastzit en hij hem dus niet op Terry Wogan kan zetten.

Vrijdag 16 Juli

5:30 uur De Wandelende Tak heeft net gebeld om te vragen of mijn vader al thuis was van zijn werk. Ik vertelde haar dat hij elke dag na zijn werk bij Bert Baxter langsgaat. Ze zei: ‘Bedankt, ik bel nog wel’, met treurige stem. Ik denk dat ze goed spijt heeft van haar zedeloze gedrag nu haar baby er aan komt. Tegen mijn moeder zei ik dat iemand verkeerd verbonden was. Zwangere vrouwen moet je niet van streek maken.

Zaterdag 17 Juli

Zo net heb ik mijn vader arm in arm met de Wandelende Tak langs het kanaal zien lopen. Ik weet wel dat het pad nogal hobbelig is maar de Wandelende Tak had best zonder steun kunnen lopen. Het is misschien aardig van mijn vader om haar te steunen in deze moeilijke tijd maar hij zou toch een beetje meer rekening met de publieke opinie kunnen houden. Als men een man op leeftijd arm in arm met een zwangere vrouw ziet lopen, denkt iedereen vast dat hij de vader is van het embryo. Ik verstopte mij achter de oude brug tot ze voorbij waren en ben toen naar Pandora gegaan.

Zondag 18 Juli

Vandaag kondigde mijn vader bij het ontbijt aan dat hij zich laat steriliseren. Ik heb mijn worstjes maar laten staan.

Maandag 19 Juli

Na Bert bij oma geweest. Ze was haar kerstcake aan het maken. Ik mocht van haar de muntjes van 20 pence erin laten vallen en een wens doen. Ik was heel egoïstisch. Ik had wereldvrede kunnen wensen of een snelle genezing voor Queenie of een voorspoedige bevalling voor mijn moeder; in plaats daarvan wenste ik dat de puistjes op mijn schouders weg zouden zijn vóór de zomervakantie. Ik zie er nu al tegenop mijn blote rug te vertonen aan de starende toeristen op het strand van Skegness. De persoonlijke rechercheur van de Koningin, commander Trestrail, heeft zijn ontslag moeten nemen omdat de kranten erachter zijn gekomen dat hij homoseksueel is. Ik vind dat onwijs oneerlijk. Het is toch niets tegen de wet en ik wil wedden dat het de Koningin niets kan schelen. Barry Kent scheldt mij altijd uit voor mietje omdat ik van lezen houd en de pest heb aan sport. Dus weet ik wat het is het slachtoffer te zijn.

Donderdag 20 Juli

NIEUWE MAAN

Een brief uit het buitenland ontvangen. Hij is aan mij geadresseerd maar het moet een vergissing zijn, want ik ken helemaal geen buitenlanders.

Norsk rikskringkasting, BERGEN, Norway

 

Kjoere Adriaan Mole,

 

John Tydeman visite meg ditt dikt ‘Norge’ og jeg var dypt rort av de f01elser de uttrykte. Jeg haper du en dag vil bes0ke vart land. Det er vakkert og du vil kunne oppleve fjordena og se hvor Ibsen and Grieg levde. Som en intel-lektuell person burde det interesser deg. Nar du bes0ker oss og snakker med oss vil du oppdage at vare vokaler ikke er sa eiendommelige. Husk at vi bare har lange netter og korte netter on vinteren. I juni er det helt motsatt. Sa kom om sommeren—vi skal ta imot deg pa beste mate.

 

‘I’ll lykke med dine studier av norsk laerindustri.

Hjertelig hilsen

Din,

Knut Johansen

Woensdag 21 Juli

Nog maar acht dagen en dan ga ik met vakantie naar Skegness. Ik heb mijn vader gevraagd of Pandora met ons mee mag. Ik zie er verschrikkelijk tegenop twee weken met mijn ouders alleen te zijn. Mijn vader zei: ‘Ze mag best mee, maar dan moet ze wel honderdtwintig pond ophoesten.’

Donderdag 22 Juli

Toen we bij Bert waren om schoon te maken vroeg ik Pandora of ze mee naar Skegness wilde. Ze zei: ‘Lieveling, als het moet volg ik je tot in de hel, maar Skegness gaat me een beetje te ver.’ Bert zei: ‘Pandora, jij verwende kakmadam. Het zal je goed doen een tijdje tussen het proletariaat te zitten. Het leven bestaat heus niet alleen uit droogskiën en vioolles.’ Hij slaakte een diepe zucht en zei: ‘Persoonlijk zou ik mijn rechterbal overhebben voor een weekje in Skegness.’

Pandora kreeg een prachtige rode kleur en zei: ‘Het spijt me echt, Bert. Soms vergeet je wel eens hoe bevoorrecht je bent.’ Bert stak een sigaret op, zuchtte nog een keer en zei: ‘Vakantie, daar doe je niet meer aan op mijn leertijd. Nee, de dood dat is het enige wat ik nog in het vooruitzicht heb.’ Bij wijze van afleiding belde Pandora het ziekenhuis op om te vragen hoe het met Queenie ging. De verpleegster zei: ‘Mevrouw Baxter heeft vandaag om haar rouge gevraagd.’ Berts gezicht klaarde helemaal op bij dit bericht. Hij zei: ‘Dat betekent dat mijn ouwetje er weer bovenop komt.’ We brachten Bert naar bed. Daarna bracht ik Pandora naar huis. We gaven elkaar een onwijs gave half-Franse, half-Engelse zoen. Toen fluisterde Pandora: ‘Adriaan, neem mij mee naar Skegness.’ Het was de meest romantische zin die ik ooit gehoord heb.

Vrijdag 23 Juli

11 uur ‘s-morgens Vanmorgen zat een vieze witte kat voor onze deur. Hij had een briefje om zijn nek waarop stond: ‘Ik heet Roy’, maar er stond geen adres bij. Hij negeerde me toen ik de melk pakte dus negeerde ik hem ook.

6 uur Mijn vader en moeder hebben slaande ruzie gekregen over Roy. Mijn vader beschuldigde mijn moeder ervan dat ze Roy aanmoedigde door hem (de kat) een schoteltje melk te geven. Mijn moeder schold mijn vader uit voor dierenhater. De hond kijkt een beetje zorgelijk. Hij voelt zich vast onzeker. Roy bracht de dag door op het dak van ons schuurtje, zich niet bewust van de moeilijkheden die hij veroorzaakte.

Zaterdag 24 Juli

Vandaag kleren voor de vakantie gekocht. Mijn moeder ging mee. Ik wilde een grijs vest met een rits kopen bij Marks and Spencer (Er waait een koude wind in Skegness). Ik deed hem aan maar mijn moeder zei dat ik ermee op Frank Bough van de televisie leek en weigerde hem te betalen. We hadden een woordenwisseling over mijn smaak in kleren versus haar smaak in kleren. Trouwens toen ik om me heen keek zag ik heel wat tieners ruziemaken met hun ouders.

We liepen een tijdje door de winkels zonder iets te zeggen tot mijn moeder me een punkboetiek binnensleurde en mij een helgroen T–shirt met luipaardvlekken probeerde aan te smeren. Ik weigerde dat smakeloze ding zelfs maar te passen dus kocht ze het voor zichzelf. De sadistisch uitziende winkelbediende zei: ‘Jouw moeder is cool, boy.’ Ik deed net alsof ik hem niet hoorde. Dat was niet moeilijk: Sid Vicious zong een smerige versie van ‘My Way’ door de luidsprekers in de winkel. Het klonk zo hard dat de jasjes van kettingen en de met koper beslagen riemen hingen te rinkelen.

Onze volgende halte was de babyafdeling, waar mijn moeder zich te buiten ging aan miniatuurkleertjes en crèmes tegen geboortestrepen. Ik hoopte dat ze een leuke wijde positiejurk zou kopen voor wanneer haar bult zichtbaar wordt, maar ze zei dat ze van plan was gewoon haar tuinbroek te blijven dragen. Straks lacht de hele school me uit.

Zondag 25 Juli

Vast een beetje aan mijn O-niveau vakkenpakket gewerkt. Vlak na de vakantie krijgen we die smerige rotproeftentamens. Ik doe Engels, aardrijkskunde en geschiedenis op O-niveau en houtbewerking, koken en biologie op C.S. E. Het is anders wel een zeldzame tijdverspilling omdat intellectuelen zoals ik geen diploma’s nodig hebben om banen of succes te verwerven. Bij ons komt dat vanzelf. Dat komt omdat wij zo zeldzaam zijn. Het enige probleem is de mensen op invloedrijke plaatsen ervan te overtuigen dat je een intellectueel bent. Tot dusverre heeft nog niemand ingezien dat ik er een ben, toch gebruik ik al tijden lange woorden zoals ‘multistructureel’ in mijn dagelijkse conversatie.

Maandag 26 Juli

Courtney Elliot bracht vanmorgen slecht nieuws. Het was een brief van de Werkverschaffings Commissie waarin stond dat het kanaaloever schoonmaakproject ‘ernstig achter op schema’ is. Mijn vader bleef er maar over door schreeuwen: ‘Wat verwachten ze nou eigenlijk voor het slavenloontje dat ze betalen!’ Mijn moeder zei (heel zachtaardig voor haar doen): ‘Nou, jij hebt anders niet bepaald gezwoegd als een slaaf, George. Je bent elke dag al om halfvijf thuis.’

Mijn vader liep weg en sloeg de keukendeur achter zich dicht. Ik rende hem achterna en bood aan mee te helpen op de kanaaloever. Maar hij zei: ‘Nee, blijf jij liever thuis en help je moeder met inpakken voor de vakantie.’

Mijn moeder en Courtney Elliot zaten samen het cryptogram in de Guardian te doen en de vakantiekleren lagen nog in de wasmand te wachten op de wasmachine dus ging ik met de hond naar Bert om naar de Falklands Herdenkingsdienst op de tv te kijken. St.-Pauls Kathedraal zat vol weduwen en treurende familieleden. Toen ik thuiskwam heb ik mijn Falklandscampagne-kaart in de vuilnisbak gegooid.

Dinsdag 27 Juli

EERSTE KWARTIER

Mijn moeder heeft vandaag een pompeus briefje van Pandora’s vader gekregen. Hij weigert Pandora 120 pond te geven voor Skegness.

De vuile gierigaard zegt dat hij al vierhonderd pond heeft moeten neertellen voor een kanovakantie op de rivier de Wye voor zijn familie in september en dat Pandora’s op maat gemaakte wetsuit alleen al veertig pond gekost heeft zodat hij ‘niet in staat is zijn financiën nog verder te belasten’. Dus zit ik tegen twee weken zonder Pandora aan te kijken, tenzij ik iets bedenken kan om vlug aan 120 pond te komen. Pandora heeft zelf geen geld. Zij besteedt al haar zakgeld aan vioolsnaren.

Woensdag 28 Juli

Vandaag is mijn moeders bult zichtbaar geworden, maar ze doet niets om het te verdoezelen. Ze lijkt er zelfs nogal trots op te zijn. Ze laat hem de hele tijd zien aan iedereen die toevallig langskomt. Ik moet steeds de kamer uit.

Donderdag 29 Juli

Mijn vader heeft zich de laatste drie dagen kapot gewerkt op de kanaaloever. Hij komt steeds pas om 10 uur ‘s-avonds thuis. Hij begint gewoonweg neurotisch te worden over met vakantie te gaan en het achter te laten.

Queenie opgezocht in het ziekenhuis. Ze ligt op een zaal vol oude dames met ingevallen witte gezichten. Het was maar goed dat Queenie rouge op had gedaan, anders had ik haar nooit herkend. Queenie kan niet goed praten dus was het onwijs gênant om erachter te komen wat ze zegt. Na twintig minuten ging ik weg, doodop van het glimlachen. Ik probeerde niet naar de andere oude dames te kijken toen ik de zaal uitliep, maar dat weerhield ze er niet van naar me te roepen en te zwaaien. Een van hen vroeg me een lekker stukje schelvis te halen voor het avondeten van haar man. Een vermoeid uitziende verpleegster zei dat veel van de oude dames in de verleden tijd leven. Ik kan het ze niet kwalijk nemen: hun tegenwoordige tijd is ronduit afschuwelijk.

Vrijdag 30 Juli

Met de hele familie naar Pandora’s huis gegaan om te bespreken wat er met Bert moet gebeuren terwijl wij met vakantie zijn. Bert zat aan een stuk door te mopperen. Hij is nooit het kleinste beetje dankbaar voor alles wat je voor hem doet. Soms wilde ik wel dat hij echt weer in het Wethouder Cooper Zonneschijn Tehuis gaat wonen. Mijn moeder gaf deze lijst aan Pandora’s moeder:

1. Hij wil alleen maar uit het George V-kroningskopje drinken.
2. Hij wil drie volle lepels suiker in zijn thee.
3. Laat hem niet naar Top of thePops kijken, daar wordt hij veel te opgewonden van.
4. De wijkzuster komt hem dinsdags controleren op doorliggen.
5. Hij eet alleen sandwiches met bieten, roereieren, Vesta kerrieschotels en allerlei toetjes. Bespaar je de moeite zijn dieet uit te breiden. Heb ik geprobeerd zonder enig succes.
6. Precies 9.05 ontlasting. Dus zorg dat je op tijd bent om hem op de po te zetten.
7. Sabre moet elke dag minstens zes kilometer wandelen. Iets minder en hij wordt totaal onhandelbaar.
8. Niet tegen Bert praten tijdens Crossroads.
9. Mevrouw Singh is bereid bij te springen in noodgevallen maar moet gechaperonneerd worden.
10. Je kunt hem ‘s nachts alleen laten mits hij zijn quota bruin bier heeft (drie flessen).
11. Hij zal je ervan beschuldigen dat je zijn pensioen achterover drukt. Niet op letten.
12. Heel veel sterkte!

Zaterdag 31 Juli

Pension Rio Grande, Skegness

Pandora kwam vanmorgen vroeg langs om afscheid te nemen. Normaal gesproken zou ik wanhopig zijn in het vooruitzicht het twee weken lang zonder haar te moeten stellen, maar ik had het veel te druk met inpakken en mijn zwembroek zoeken om het te kwaad te krijgen. Pandora hielp me mijn medicijnvoorraad in te pakken. Uiteindelijk reden we om zes uur ‘s middags ons straatje uit. We kregen panne bij Grantham dus kwamen we pas om halfeen ‘s nachts bij het Rio Grande aan. Het pension was potdicht en in duisternis gehuld. Uren hebben we staan bellen voor een onaangenaam heerschap de deur opendeed. Hij zei: ‘Familie Mole? Te laat. Deze deur gaat ‘s-avonds om 11 uur dicht en er staat een boete van 50 pence op te laat binnen zijn.’ Mijn moeder vroeg: ‘En wie mag u wel wezen?’ De man zei: ‘Ik ben Bernard Porke, dat ben ik—de eigenaar van de Rio Grande.’

Mijn moeder zei: ‘Nou, zeer bedankt voor de allerhartelijkste ontvangst, meneer Porke.’ Zij schreef ons in terwijl ik mijn vader hielp de koffers van het imperiaal af te halen. Onderweg waren we het zeil kwijtgeraakt dus alles was kleddernat. Dit schrijf ik in mijn souterrainkamer. Ik kijk uit op de vuilnisbakken. Ik kan meneer en mevrouw Porke horen ruziemaken in de keuken hiernaast. Was ik maar weer terug in de Midlands.

Zondag 1 Augustus

Ik werd wakker van meneer Porke die schreeuwde: ‘Niet meer dan één plakje bacon per bord, Beryl. Wil je me soms ruïneren?’ Ik kleedde me vlug aan en rende zes trappen op naar de zolderkamer van mijn ouders. Ik maakte ze wakker en zei dat het ontbijt bijna klaar was. Mijn vader stuurde me naar beneden naar de eetzaal om een behoorlijke tafel bezet te houden. (Hij heeft ervaring met pensions in badplaatsen.)

Ik ging aan een tafel naast de enorme spiegelruit zitten en keek hoe andere pensiongasten aan tafel gingen. Om de een of andere reden zat iedereen te fluisteren. Moeders waarschuwden hun kinderen dat ze stil moesten zijn, rechtop moesten zitten enz. Vaders staarden naar het olie- en azijnstel. De binnenkomst van mijn ouders veroorzaakte enige opwinding. Mijn moeder fluistert nooit van haar leven, dus hoorde iedereen haar klagen over de nylon lakens, meneer Porke meegerekend. Ik weet zeker dat het daardoor kwam dat onze tafel maar twee sneetjes gebakken brood kreeg.

Maandag 2 Augustus

Mijn vader is weer terug bij zijn proletarische wortels. Hij heeft een ‘Kus me snel, knuffel me langzaam’—hoed gekocht en liep ermee over de promenade lurkend aan een blikje bier. Ik zette mijn zonnebril op en bleef een heel eind achter hem.

Dinsdag 3 Augustus

Nog elf dagen en al mijn geld is al opgegaan aan de speelautomaten.

Woensdag 4 Augustus

VOLLE MAAN

Vandaag kwam de zon te voorschijn!

Ook werd prins Wïlliam gedoopt. De Rio Grande vierde het met voor iedereen een extra eitje bij de thee.

Donderdag 5 Augustus

Een man die Ray Peabody heet is bij ons aan tafel komen zitten. Hij is een gescheiden man uit Corby. Hij heeft zijn huwelijksreis in het Rio Grande doorgebracht (geen wonder dat hij gescheiden is). Hij is in Skegness om mee te doen aan de talentenjachten. Hij zingt en jongleert. Hij liet ons wat jongleren zien met het olie- en azijnstel tot mijnheer Porke hem sommeerde op te houden met ‘het misbruiken van de faciliteiten’.

Vrijdag 6 Augustus

Pandora een kaart met een ezeltje gestuurd.

Lieve Pan,

 

Woensdag kwam de zon te voorschijn, maar slaagde er niet in door de zwarte wanhoop van onze scheiding heen te dringen. Ik zit hier in een culturele woestenij. God zij dank heb ik mijn Nevil Shute-boeken meegenomen.

 

De jouwe tot in der eeuwigheid,

Adriaan X

Zaterdag 7 Augustus

Naar Gibraltar Point geweest om het wildreservaat te zien. Het reservaat gezien maar geen wild. Ik denk dat ze allemaal aan het schuilen waren voor de harde wind. The Cruel Sea gelezen, door een vent die Nicholas dinges heet.

Zondag 8 Augustus

Mijn vader is mee geweest met een vistrip op zee met de Vereniging van Werkloze Elektrische Kachelverkopers. Mijn moeder en ik hebben de hele dag op het strand de zondagskranten zitten lezen. Ze is best aardig wanneer je haar alleen hebt. Het was bloedheet in de zon maar ik heb achttien pukkels op mijn schouders dus kon ik mijn bloes niet uitdoen.

Maandag 9 Augustus

Vandaag dagkaarten gekocht voor een vakantiekamp. Het zien van al dat prikkeldraad en al die bleke lusteloze mensen die daarbinnen doelloos ronddrentelen gaf mij een eigenaardig gevoel.

Mijn vader begon ‘The Bridge on the River Kwai’ te fluiten en het leek ook precies op een oorlogsgevangenenkamp. Er werd niemand gemarteld of uitgehongerd, maar je kreeg wel de indruk dat de kampleiding elk ogenblik vuil kon gaan doen. Mijn ouders gingen rechtstreeks naar een bar, dus ging ik in alle armetierige gratis attracties, keek naar de wedstrijd voor de Knobbeligste Knieën en het touwtrekken en bleef daarna buiten de bar op mijn ouders staan wachten.

Ze hadden heel egoïstisch een ‘Verboden voor onder de achttien’—bar uitgezocht.

Om 1.30 uur kwam mijn vader naar buiten met een flesje prik en een zakje chips voor mij.

Om 2.30 uur stak ik mijn hoofd om de deur en vroeg hoe lang ze van plan waren daar nog te blijven. Mijn vader snauwde: ‘Houd op met dat gedrein. Ga iets doen.’ Ik heb een poosje naar de ezelrace gekeken en toen ik daar genoeg van kreeg, ben ik maar in de auto gaan zitten. Om 4 uur klonk uit de luidsprekers: ‘Wil Adriaan Mole, vijftien jaar oud, zich alsjeblieft melden bij de zoekgeraakte kinderen post, waar zijn pappie en mammie op hem staan te wachten.’ De vernedering!

De marteling om een lolly te krijgen van een kortaangebonden bewaker.

Mijn ouders vonden het een reuzemop. Ze hebben de hele weg terug zitten schateren.

Dinsdag 10 Augustus

Tijdens het avondeten bracht meneer Porke mijn vader een boodschap dat een goede kennis van hem in het ziekenhuis was opgenomen en of hij zich onmiddellijk met zaal twaalf in verbinding wilde stellen. Het was een raadsel voor ons allemaal. Mijn vader heeft geen goede kennissen.

Mijn vader stond in paniek op. Mijn moeder wilde met hem meegaan maar hij zei: ‘Nee Pauline, jij staat hier buiten.’ Hij bleef bijna een kwartier weg en toen hij terugkwam zei hij: ‘Ik heb jullie allebei wat te zeggen, dus laten we ergens heen gaan waar we rustig kunnen praten.’

Achter een windscherm op de promenade deelde hij mij en mijn moeder mee dat hij de vader was van de één dag oude baby van de Wandelende Tak.

Na een uur of zestig vroeg mijn moeder: ‘Hoe heet hij?’ Mijn vader zei: ‘Brett. Sorry.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen dus hield ik mijn mond. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan zeggen moet dus ga ik maar slapen.

Woensdag 11 Augustus

12.30 uur Mijn vader is naar Brett en de Wandelende Tak. Daar heeft mijn moeder hem toe gedwongen. Ik kan niets bedenken om tegen mijn moeder te zeggen. Ik wist wel dat ik niet zo goed was in oppervlakkige conversatie, nu weet ik dat ik ook niet zo goed ben in diepzinnige conversatie.

8 uur ‘s-avonds Ze zit maar op die zolderkamer met haar handen op haar bult. Ze heeft niet één keer gehuild. Ik maak me vreselijk ongerust.

9 uur Ik heb Pandora’s moeder opgebeld en haar alles verteld. Ze was erg meelevend. Ze zei dat ze Bert zou klaar maken voor de nacht en dan naar Skegness zou komen om ons op te halen. Ik heb alle koffers gepakt en mijn moeder haar gezicht laten wassen en haar haar doen. Daarna bleven we op mevrouw Braithwaite zitten wachten.

Donderdag 12 Augustus

LAATSTE KWARTIER

Thuis

11 uur Zodra mijn moeder mevrouw Braithwaite zag, barstte ze in tranen uit. Mevrouw Braithwaite zei: ‘Het zijn allemaal schoften, Pauline’, en keek mij vuil aan! Dat is schandelijk onrechtvaardig! Ik ben van plan Pandora absoluut en totaal trouw te blijven. Al het andere betekent chaos.

Om 4.30 vanmorgen waren we thuis. Mevrouw Braithwaite rijdt liever niet harder dan 50.

Ik ging rechtstreeks naar bed. Ik durfde niet te kijken of mijn vader in zijn kamer was.

Vrijdag 13 Augustus

De dag begon al slecht.

Mijn vaders scheermes lag niet in de badkamer dus moest ik mijn moeders roze dingetje voor onder haar armen gebruiken. Het liet geen spat heel van mijn gezicht (maar na afloop lag er wel een heel bevredigend hoopje haartjes in de wastafel). Ik moest me wel scheren want oma kwam om het vreselijke nieuws te horen dat haar zoon een onecht kind had gekregen terwijl de vrouw waar hij al veertien jaar mee getrouwd is, een echt kind verwacht.

Oma vatte het heel goed op. Ze vroeg: ‘In welk ziekenhuis ligt die vrouw?’ Mijn moeder vertelde het haar. Meteen zette ze haar hoed recht en ging weg in een taxi.

Pandora vertelde me dat haar moeder na aan een zenuwinzinking toe is, omdat Bert Baxter haar de hele week heeft getreiterd.

Persoonlijk denk ik dat de hele wereld op zijn kop staat. Barry Kent heeft de poëziewedstrijd van de ‘Van de straat af’—jongerenclub gewonnen. Zijn onnozel grijnzende kop prijkte op het avondblad. Ik kan niet veel meer hebben.

Zaterdag 14 Augustus

Oma is overgelopen naar het andere kamp!

Ze heeft wat van onze babykleertjes aan Brett Slater, de zoon van de Wandelende Tak, gegeven. Ik weet wel dat mijn oma niet veel met mijn moeder op heeft, maar zij is toch heus mijn vaders wettige echtgenote. Ik ben gewoonweg doodziek van volwassenen! Ze hebben de gore moed kinderen voor te houden wat ze wel en niet moeten doen en vervolgens lappen zij al hun eigen regels aan hun laars.

Pandora’s vader kwam vanmorgen langs om mijn moeder te vragen of ze soms hulp nodig had. Mijn moeder zei: ‘Lazer op.

Ga liever je eigen vrouw helpen.’ Op die manier houdt ze geen vriend meer over.

Barclays Bank was vanmorgen open. Ik wil wedden dat mijn vader vooraan in de rij stond. Hij vergeet altijd vrijdag geld te halen.

Zondag 15 Augustus

Mijn vader kwam langs en vroeg of hij weer thuis mocht komen. Ik hoopte dat mijn moeder ja zou zeggen, maar ze zei nee. Dus woont mijn vader nu bij oma.

De rotzak heeft de stereo meegenomen. Mijn moeder zegt dat het haar niets kan schelen. Ze zegt dat als de baby er is ze een goedbetaalde baan neemt en dan de beste geluidsinstallatie ter wereld gaat kopen.

Maandag 16 Augustus

Pandora schokte mij vandaag diep met de vraag of ik niet nieuwsgierig was naar mijn ‘broerje Brett’. Het is een raar idee dat ik nu een broertje heb. Ik hoop maar dat het arme joch het beter treft met zijn huid dan ik.

Dinsdag 17 Augustus

Vandaag kwam een cheque voor vijftig pond van mijn vader. Mijn moeder verscheurde hem en stuurde de snippers terug. Kan het stommer!

Zelfs mijn moeder had er later spijt van.

De Wandelende Tak, Maxwell House en Brett zijn bij oma ingetrokken.

Woensdag 18 Augustus

Met de hond gewandeld en toevallig bij oma langsgekomen. Toevallig een blik in Brett Slaters wiegje geworpen. De huid van het kind zit vol witte schilfers. Hij zit ook onder de rimpels. Geen Wandelende Tak en geen vader gezien. Oma zat Maxwell tafelmanieren bij te brengen.

Ik ben niet lang gebleven. Ik heb mijn moeder maar niet verteld waar ik geweest was. Het was trouwens maar een toevallig bezoekje.

Donderdag 19 Augustus

NIEUWE MAAN

Mevrouw Braithwaite is aan de librium door Bert Baxter dus heeft mevrouw Singh haar taak overgenomen. Ik heb Bert al tijden niet meer gezien. Ik weet zeker dat hij smerige toespelingen op mijn vaders mannelijkheid zal maken, dus ga ik maar niet. Ik zie niet meer zoveel in seks. Het blijkt niets dan ellende te veroorzaken vooral voor vrouwen.

Vrijdag 20 Augustus

Mijn moeder is te depressief om te koken dus doe ik het. Tot dusver hebben we slaatjes met of cornedbeef of tonijn gehad, maar ik denk dat ik morgen eens wat anders ga proberen—ham misschien.

Mijn vader belt steeds op om te horen hoe het met mijn moeder gaat. Vandaag vroeg hij of ze het over scheiden had gehad. Ik zei nee, dat niet, maar dat ze er uitzag alsof ze er wel aan dacht, ja.

Zaterdag 21 Augustus

Weer toevallig even bij oma aangegaan. Brett heeft de bruine ogen van mijn vader. Oma was hem net een schone luier aan het aandoen. Ik stond ervan te kijken hoe groot zijn ding is. De Wandelende Tak geeft Brett borstvoeding. (Het arme kind moet halfdood zijn van de honger. De laatste keer dat ik haar van dichtbij zag had ze helemaal geen borsten.) Mijn vader en de Wandelende Tak waren uit om babyspullen te kopen tussen de voedingen door.

Zondag 22 Augustus

Uitgegaan om de zondagsbladen te kopen maar niet de moeite genomen stiekem een blik te werpen op de News of the World zoals ik anders altijd doe. Ik heb al zoveel seksschandalen in mijn eigen familie, dat ik geen behoefte heb ook nog eens die van anderen te lezen.

Meneer Cherry, de bladenman, vroeg of hij mijn vaders vis-tijdschrift en andere bladen op moest zeggen. Ik zei maar van wel. De kranten wogen wel anderhalve kilo maar er stond niets anders in dan dat de PLO alweer Beiroet uitvlucht.

Maandag 23 Augustus

Barry Kents moeder heeft alweer een baby gehad. Pandora kwam net voorbij de kerk toen de Kents naar buiten kwamen na de doopdienst. Ze zei dat de baby sprekend op alle andere Kents leek—woeste ogen en stevige vuistjes.

Ze hebben de baby Clarke genoemd, naar Superman. Jakkie, bah!

Dinsdag 24 Augustus

Mevrouw Singh heeft geregeld dat Bert met vakantie gaat met een of andere liefdadige instelling voor bejaarde hindoes. Ik vroeg hoe lang Bert ai een Hindoe was. Mevrouw Singh zei: ‘Wat kan mij het schelen dat hij geen hindoe is. Wat kan mij het schelen of hij een Moonie is of een van de Children of God, als hij maar een heel eind weg is.’

Sabre zit in het asiel. Ik hoop voor de andere honden dat hij geïsoleerd wordt gehouden.

Woensdag 25 Augustus

Toen ik vanmorgen beneden kwam zat Courtney Elliot in de keuken van zijn Braziliaanse koffie te nippen. Hij zei: ‘Ik heb een belangrijke boodschap voor jongeheer Mole.’ Het was een brief van de BBC!

Ik nam de brief mee naar mijn kamer. Ik hoopte dat erin zou staan ‘Wij gaan inderdaad een poëzieprogramma aan u wijden, getiteld ‘Adriaan Mole, een jongen en zijn poëzie’.’ Dat kon ik wel willen maar dat was natuurlijk niet zo. Er stond:

Beste Adriaan Mole,

 

Bedankt voor je keurige briefen voor het nieuwe gedicht ‘Noorwegen’. Het betekent een grote stap vooruit vergeleken met je vroegere werk en toont dat je rijper wordt als dichter. Als jouw schoolkrant ‘Noorwegen’ niet heeft opgenomen, moet de hoofdredacteur zijn of haar hoofd laten nakijken. Tenzij jullie natuurlijk een heleboel goede dichters hebben op school. Ik ben het eens met wat je zegt over die vervelende, rijmende gedichten over bloemen en zo, maar je moet er wel aan denken dat voor je de regels van rijm en ritme kunt overtreden, je goed moet weten wat die regels zijn. Het is net als een schilder die abstracte schilderijen wil maken—hij moet heel goed naar de natuur kunnen schilderen voor hij de boel door elkaar kan gooien. Picasso is daar een goed voorbeeld van.

Ik hoop dat het goed is gegaan met je proefwerk over de Noorse lederindustrie. De Noorse collega (Hij is een radioproducer in Bergen, Noorwegen) aan wie ik jouw gedicht liet lezen, was erg onder de indruk van de ijver waarmee je zijn land bestudeerde. Hierbij stuur ik je een vertaling van de brief die hij je gestuurd heeft en die vast nogal moeilijk te begrijpen was omdat hij in het Noors was. Tussen twee haakjes: Ik vind fjorden een veel beter woord dan inhammen. Maak je niet druk over de spelling; elke goede uitgever corrigeert dergelijke details. Ik kon vooral het explosieve woord ‘Maar!’ in de voorlaatste regel waarderen. Ik kan op het ogenblik niets praktisch doen met dit speciale werk, maar ik zal het in het archief opbergen als een aide mémoire bij jouw carrière als dichter (houd er wel rekening mee dat er niet veel geld te verdienen valt met dichten…).

Terry Wogan kom ik vrijwel nooit tegen op de gang, omdat hij bij Radio 2 werkt en ik bij Radio 3 en 4. Bovendien wordt zijn programma vroeg uitgezonden dus is hij gewoonlijk al weg voor ik aan mijn bureau zit. Met de beste wensen en nogmaals mijn dank voor het toezenden van je laatste werk,

 

Met vriendelijke groeten,

John Tydeman (Radio 4)

Beste Adriaan,

 

John Tydeman liet me jouw gedicht ‘Noorwegen’ lezen. Ik was erg ontroerd door het sentiment. Ik hoop dat je een keer ons land zult bezoeken. Het is er erg mooi en je zult de fjorden kunnen zien en de plaatsen waar Ibsen en Grieg geleefd hebben. Als intellectueel zal dat je wel interesseren. Als je bij ons bent en met ons spreekt zul je onze klinkers misschien niet meer zo vreemd vinden. Denk eraan dat alleen in de winter onze nachten lang en onze dagen kort zijn. In juni is het net het tegenovergestelde. Kom dus maar in de zomer dan zullen we je hartelijk welkom heten. Veel succes met je studie van de Noorse lederindustrie.

 

Met vriendelijke groeten,

Knut Johansen

Wat een fantastische brief! ‘Grote stap vooruit’, ‘Rijper als dichter’! De vertaling was nog beter. Het was een uitnodiging om naar Noorwegen te komen! Nou ja, bijna. Er staat niets ronduit in over het betalen van mijn reis, maar: ‘Kom dus maar in de zomer dan zullen we je hartelijk welkom heten’! Mijn moeder en Courtney Elliot lazen de brieven. Courtney zei: ‘U hebt een zeer bijzondere zoon, mevrouw Mole.’ Mijn moeders antwoord was kort maar ontroerend: ‘Weet ik,’ zei ze.

Vrijdag 27 Augustus

De bankrente is verlaagd tot 10½% dus heeft mijn moeder een afspraak gemaakt met meneer Niggard, de bankmanager. Ze wil geld lenen omdat ze niets meer heeft. Ik hoop dat ze een lening krijgt; ik heb al twee weken geen zakgeld meer gehad.

Zaterdag 28 Augustus

Pandora neemt kanoles ter voorbereiding op haar vakantie op de rivier de Wye. Vandaag had ze haar eerste les. Ze vroeg me mee te gaan om haar zonodig mond op mond beademing te geven in geval ze eruit zou vallen en bijna verdrinken. Ze zag er onwijs erotisch uit in haar zwarte, rubberen wetsuit en valhelm. En voor het eerst in tijden voelde ik mijn ding uit zichzelf bewegen.

Verder herinner ik me niets van de les, dus kon ik niet meedoen met Pandora’s enthousiaste verhalen op weg naar huis in haar vaders auto.

Donderdag 26 Augustus

EERSTE KWARTIER

Ik heb Courtney Elliot aangesproken over de bezorging van mijn BBC-brief. Hij was gedateerd op 19 juli, dus had hij meer dan een maand gedaan over 156 kilometer. Courtney zei: ‘Ik geloof dat er in juli een posttrein ontspoord is bij Kettering. Misschien zat jouw briefin een van die postzakken die onderaan de dijk zijn blijven liggen tot ze gevonden zijn door een landman op weg naar huis.’ De post heeft altijd wel een smoesje klaar.

Zondag 29 Augustus

De hele dag in bed gelegen. Mijn moeder is met een stel vrouwen naar een picknick geweest op een plaats die Greenham Common heet. Het was al donker toen ze terugkwam dus maakte ik me doodongerust.

Maandag 30 Augustus

Mijn moeder was vandaag vrolijk. Ze heeft het hele huis schoongemaakt van onder tot boven (inclusief de bestekla en de kast onder de trap). Ze zong de hele tijd hetzelfde liedje.

‘De geest kun je niet doden

Ze is als een berg,

Oud en onverzettelijk

Gaat ze door en door en door en door’

De picknick heeft haar kennelijk goed gedaan.

Dinsdag 31 Augustus

Vanmorgen is mijn moeder bij de bank geweest. Ik had haar overgehaald een wijde jurk aan te doen zodat niemand zou zien dat ze zwanger is. Maar mijn vader bleek al bij de bank om geld gezeurd te hebben en al onze familiegeheimen eruit geflapt te hebben. Meneer Niggard wist dat mijn moeders enige inkomsten de bijstand en de kinderbijslag zijn dus wilde hij haar niets meer lenen. Hij zei dat ze een slecht risico was. Er zit niets anders op dan een baantje voor zaterdag te zoeken. Ik heb dringend geld nodig. Ik moet nog een boete van twee maanden van de bibliotheek betalen.

Woensdag 1 September

Een kaart van Bert. Het was een foto van het stadhuis van Bradford. Bert schreef:

Beste knul,

 

Heb veel lol met de oudjes. Bijna elke dag gaan we naar tempels en trouwpartijen. Het eten is goed, maar ik zit op een droogje vanwege de godsdienst van de andere oudjes. Queenie komt volgende week thuis. Wil je dus langs het huis gaan en een beetje schoonmaken, dan ben je een beste jongen.

 

De groeten,

Bert

Pandora heeft vandaag haar Eerste Ster kanoproef afgelegd. Haar instructeur, een vent die Bill Sampson heet, zei dat Pandora ‘prima kanomateriaal’ is. Hij jubelde maar door over Pandora’s krachtige schouders, soepele polsen en sterke dijen. Pandora legde haar proef met glans af. Bill Sampson heeft aangeboden haar te begeleiden naar haar Tweede Ster-proef. Pandora heeft me gevraagd mee te doen met haar nieuwe hobby. Maar ik heb een morbide angst voor omslaan dus heb ik geweigerd. Ik amuseer me best met toekijken vanaf de oever, verzonken in mijn intellectuele gedachten bij de handdoeken en de thermosfles.

Donderdag 2 September

Het is nu niet langer te verhullen dat mijn moeder zwanger is. Ze steekt een heel eind uit van voren en loopt heel raar. Ze heeft een beetje moeite met bukken dus doe ik de hele dag niets anders dan dingen voor haar oprapen.

Haar tuinbroek wordt te nauw dus hoop ik dat ze zo’n mooie gebloemde positiejurk gaat kopen. Prinses Diana zag er altijd charmant uit toen ze zwanger was. Zo’n grote witte kraag zou mijn moeder heel goed staan. Dat zou meteen de aandacht een beetje afleiden van haar rimpelige nek.

Vrijdag 3 September

VOLLE MAAN

Pandora en haar ouders vertrekken morgen naar de rivier de Wye. Ik heb aangeboden Marley, hun grote rooie kat, eten te geven. Ze hebben mijn vriendelijke aanbod aangenomen en me hun sleutels toevertrouwd. Het is een grote verantwoordelijkheid, hun huis staat vol kostbare elektrische apparatuur en oeroude antiquiteiten.

Zaterdag 4 September

Vandaag mijn geliefde uitgewuifd. Ze wierp me handkussen toe door de achterruit van de Volvo Estate tot ze om de hoek verdwenen.

Ik heb een half uur gewacht (voor het geval ze terug zouden komen voor iets wat ze vergeten hadden), toen heb ik mezelf binnengelaten, een kopje koffie gezet en naar hun grootbeeld kleuren-tv zitten kijken. Tegen de avond heb ik een sandwich met tonijn gemaakt (ik moet niet vergeten een blikje tonijn terug te zetten vóór ze terugkomen) en gezeten aan het bureau van meneer Braithwaite opgegeten. Ik moest de brief op zijn bureau wel zien:

Geachte voorzitter,

 

Arthur, met intense spijt bied ik mijn ontslag aan als vice-voorzitter van de Elm-afdeling van de Labour Partij. Het comité is onderhand zo ver naar rechts opgeschoven dat ik merk dat mijn eigen gematigde mening nu door hen als ‘extremistisch’ wordt aangemerkt. Zoals je weet had ik bezwaren tegen het zenden van een gelukstelegram aan mevrouw Thatcher tijdens de Falkland-crisis en vanwege deze bezwaren werd ik voor ‘stalinist’ en ‘landverrader’ uitgemaakt. Mevrouw Benson zei dat ik maar terug moest gaan naar Rusland, waar ik thuishoor. Ik weet dat zij een toegewijd partijlid is en onmisbaar om het theegeld op te halen, maar haar voortdurende gepraat over de Koninklijke Familie hoort niet thuis op een vergadering van de Labour Partij, vooral nu de werkloosheid zo hoog gestegen is.

En tenslotte, tot mijn grote droefheid, jouw eigen commentaar op Tony Benn vind ik absoluut afstotelijk. Iemand van je eigen partij een ‘puilogige paljas’ noemen kun je gewoon niet maken. Tony Benn heeft zijn land altijd goed gediend en zal het misschien op een dag nog wel eens leiden.

Ik ga een week met vakantie. Ik spreek je nog wel wanneer ik terugkom.

 

Tot ziens,

Ivan Braithwaite

Naast de brief lag een geadresseerde enveloppe klaar met postzegel en al. Meneer Braithwaite had het kennelijk te druk gehad om hem zelf te posten, dus heb ik het maar voor hem gedaan op weg naar huis.

Zondag 5 September

Ik heb net een briljant toneelstuk gezien in ons wijkcentrum. Het heette Woza Albert. Het ging over Zuid–Afrika en hoe wreed de regering daar is tegen de zwarten die al het werk doen. Ik moest een beetje huilen bij het einde. Ik zweer dat ik van mijn leven geen Kaapse viooltjes meer in huis haal.

Maandag 6 September

De hele dag bezig geweest met het water geven van de planten van de Braithwaites. Het kan niet gezond zijn tussen zoveel groen te leven. Nog een wonder dat Pandora en haar ouders niet sterven aan zuurstofgebrek. Als ik hun was zou ik ergens een kanarie in een kooitje neerzetten.

Dinsdag 7 September

Met mijn moeder meegegaan naar de prenatale kliniek. We hebben twee uur lang moeten wachten in een kamer stampvol zwangere vrouwen met rode gezichten. Mijn moeder had er niet aan gedacht een beetje urine van huis mee te nemen, dus kreeg ze een glimmend ovenschaaltje van de zuster, die zei: ‘Kom schat, pers er een paar druppels uit voor ons.’ Mijn moeder was net naar de wc geweest dus deed ze er uren over en verspeelde zo haar plaats in de rij voor de weegschaal ook nog. Tegen de tijd dat haar bloeddruk gemeten werd, was ze in een toestand van hypertensie. Ze zei dat de dokter haar had gewaarschuwd dat ze niet te veel mocht doen en zich eens wat meer moest ontspannen.

Woensdag 8 September

Heb me ineens geschrokken gerealiseerd dat aanstaande maandag de school begint en dat ik nog maar één dag wat aan mijn proefexamens heb gedaan. Met mijn geschiedenismap naar de Braithwaites gegaan, de kat te eten gegeven en in de studeerkamer gaan zitten. Ik had gedacht dat de studeerachtige atmosfeer daar wel zou helpen, maar ik kan niet zeggen dat ik er veel van gemerkt heb. Ik kan me aartshertog Ferdinands middelste naam en de Slag bij Bergen nog steeds niet herinneren.

Donderdag 9 September

Naar Berts bejaardenwoning gegaan om op te ruimen. Queenie komt zaterdag uit het ziekenhuis. Ik hoop dat de hindoes Bert op tijd terugbrengen. Tot 3 uur ‘s nachts aan mijn examens gewerkt.

Adriaan, Geliefde,

 

Zondagavond vertrokken wij uit Builth Wells en hadden een opwindende kanotocht stroomafwaarts. Mammie en pappie zaten in een open Canadees. Ik in een eenpersoons kajak.

‘s-Nachts hebben we in Llanstephan gekampeerd. Het was verrukkelijk, ik heb de voorflap van mijn tent opengelaten, naar de sterren gekeken en aan jou gedacht. Even voorbij Llanstephan is een orgastische stroomversnelling die Heil Hole heet. De plaatselijke bevolking is er als de dood voor en alle kanogidsen beschrijven hem als categorie drie, wat betekent dat je dat stuk niet per kano kunt doen maar je kano en je spullen eromheen moet dragen. Mammie en pappie konden op tijd aan de kant komen maar het water sleurde mij mee in de richting van Heil Hole. Echt, Adriaan, het leek Deliverance wel. Ik verwachtte elk ogenblik een achterlijke inboorling op de brug te zien, tokkelend op zijn harp. Ik schoot dus Heil Hole in en de kano kantelde ondersteboven, maar na een poosje lukte het me eruit te komen. Mijn boot werd doormidden geslagen, maar ik kwam weer bij bewustzijn en ben naar de kant gezwommen.

Tot zondag.

 

Al mijn liefde, Pandora

 

P.S. Mammie heeft weer last van zenuwen.

Ik voelde me gewoon ziek na het lezen van Pandora’s brief. Ik moest even gaan liggen met een aspirine junior.

Vrijdag 10 September

LAATSTE KWARTIER

Elliot zei: ‘Een billet-doux voor de jongeheer.’ Het was een brief van Pan.

Zaterdag 11 September

De hele nacht vreselijke nachtmerries gehad. Ik zag maar steeds Pandora’s lijk onder de restanten van de pier in Skegness dobberen.

Zondag 12 September

Vandaag kwam iedereen thuis behalve mijn vader. Mijn schooluniform gestreken. Het is me veel te klein geworden, maar mijn moeder kan geen nieuw betalen.

Maandag 13 September

Ik ben nu vijfdeklasser en heb dus het privilege de zij-ingang van de school te mogen gebruiken. Ik kan bijna niet wachten tot volgend jaar wanneer ik door de Hoofdingang mag. (Alleen zesdeklassers en staf.)

Misschien heb ik iets pervers maar ik vond het echt leuk al die eerste-, tweede-, derde- en vierdeklassers door hun minderwaardige achteringang te zien dringen.

Ik heb mevrouw Claricoates van de Administratie meegedeeld dat ik opnieuw in aanmerking kom voor gratis schoollunches. Zoals gewoonlijk was ze heel meelevend en zei: ‘Geeft niks hoor, lieverd. Alles sal reg kom.’

Proefexamen Engels gehad. Ik was het eerste klaar. Het was een fluitje van een cent.

Dinsdag 14 September

Ik heb een nieuwe klassenleraar. Hij heet meneer Lambert. Hij is een soort leraar dat graag vriendschappelijk met zijn leerlingen omgaat. Hij zei: ‘Jullie moeten me zien als een vriend. Als jullie problemen hebben thuis of op school wil ik het graag horen.’

Hij klonk meer als een goede Samaritaan dan als een leraar. Ik heb een afspraak met hem gemaakt voor morgen na school. Mijn moeder is vandaag achtendertig geworden. Ik heb een kaart voor haar gekocht met ‘Hartelijk Gefeliciteerd met je i8de Verjaardag’, maar heb heel slim het cijfer 1 veranderd in een 3 met behulp van Tipp-Ex en gedroogde linzen. Dus stond er ‘Hartelijk Gefeliciteerd met je 38ste Verjaardag’. Alleen klopte het rijmpje binnenin jammer genoeg niet erg met mijn moeders manier van leven.

Bevend op de rand van ‘t leven,

Straks moedertje zijn, in plaats van spelen.

Nu is het nog disco’s en feestjes geven

En wat kan verder de rest je schelen.

Op de voorkant stond een plaatje van een tiener die als een gek stond te dansen bij de muziek van een grammofoon. Achteraf denk ik toch dat het niet zo’n erg goede keus was. Was ik maar niet zo’n impulsieve koper. Mijn cadeau was ontharingscrème voor onder haar armen. Ik zag dat het spul dat ze altijd gebruikt op was.

Mijn vader stuurde een kaart van een treurige kat. Er stond op: ‘Voor altijd de jouwe, George’. Die gore rat van een Lucas stuurde een kaart uit Sheffield. Hij zat in een doosje met een tekenfilmmuis erop die zat te eten van een stuk kaas (Edammer, geloof ik). Binnenin had Lucas geschreven: ‘Die nacht in het dennenbos zal ik nooit vergeten, Pauline! Met eeuwige liefde de jouwe, Bimbo’.

Ze kreeg nog tien kaarten, allemaal van vrouwen en allemaal met bloemen erop. Ik weet niet wat vrouwen toch in bloemen zien. Persoonlijk laten ze me koud. Geef mij maar bomen.

Woensdag 15 September

Voor ik naar school ging belde mijn vader op. Hij wilde mijn moeder spreken maar zij weigerde met hem te praten. Brett huilde. Het klonk alsof oma en de Wandelende Tak ruzie maakten op de achtergrond. Iemand (kan alleen maar Maxwell geweest zijn als je het mij vraagt) hamerde op een speelgoedxylofoon. Mijn vader klonk doodongelukkig. Hij zei: ‘Ik weet wel dat het verkeerd was wat ik gedaan heb, maar de straf staat niet in verhouding tot de zonde.’

Na school een lang gesprek gehad met meneer Lambert. Hij nam me mee naar een café en gaf me een kopje thee en een appelpunt. Toen we uit elkaar gingen zei hij: ‘Hoor eens, Adriaan, probeer je los te maken van de rotzooi waar je ouders in zitten. Jij bent een begaafde jongen en je moet je niet laten neerhalen tot hun niveau.’

‘Een begaafde jongen! Eindelijk erkenning van mijn geestelijke lenigheid door iemand anders dan Pandora. Proefexamen biologie. Ik was het laatste klaar.

Donderdag 16 September

Barry Kent heeft een afspraak met meneer Lambert gemaakt om zijn familieproblemen te bespreken.

Ik hoop maar dat meneer Lambert vierentwintig uur de tijd heeft. Ha! Ha! Ha!

Proefexamen aardrijkskunde. Ik balen! Niet één vraag over de Noorse Lederindustrie.

Vrijdag 17 September

NIEUWE MAAN

Bijna de hele klas heeft een afspraak met meneer Lambert gemaakt vanwege familieproblemen. Zelfs Pandora, en haar moeder werkt nog wel bij het Adviesbureau voor Huwelijks- en Gezinsmoeilijkheden. Meneer Lambert loopt nagelbijtend met een zorgelijk gezicht door de school. Hij neemt niemand meer mee naar het café.

Zaterdag 18 September

Een brief van Tydeman! Helaas weer een afwijzing. De goden zijn me nog niet erg gunstig gezind.

British Broadcasting Corporation

17 september

 

Beste Adriaan Mole,

 

Bedankt voor je laatste brief (ongedateerd—als je schrijver wilt worden en zelfs als je dat niet wilt, zul je echt je brieven moeten dateren. Ze gaan namelijk in het archief. De BBC heeft een archief vol correspondentie. Een gedeelte wordt bewaard in opslagruimten in Ware, Herts, een ander deel in Caversham, bij Reading. Een deel van die correspondentie is heel waardevol). Het platteland schijnt je wat somber gestemd te hebben. Dat doet het dichters vaker, mensen als Wordsworth & Co. In andere gevallen geeft het ze juist een opkikkertje—jubelende leeuweriken, huppelende lammetjes, tulpende tulpen, vallende watervallen. Het roept odes en zo bij ze op. Dus vergeet al die somberheid en zelfmoord en schrijf eens wat vrolijks.

Ik ben bang dat je gedicht nog niet op uitzend-niveau is, maar het toont wel een zekere poëtische vooruitgang dus ga zo door. Wij zullen vanzelfsprekend jouw copyright op je werk respecteren (de BBC is gewoonlijk erg precies in dergelijke dingen). Copyright wordt geregeld door een speciale afdeling, dus hoeven wij de president-directeur niet met zulke dingen lastig te vallen. Jij bent echter nog niet doorgebroken.

Pleeg nu maar geen zelfmoord over alweer een afwijzing. Als alle dichters zelfmoord zouden plegen wanneer ze een afwijzing krijgen, zou er geen poëzie bestaan.

 

Hartelijke groeten,

John Tydeman

Zondag 19 September

Vandaag eens diep ademgehaald en naar Bert en Queenie gegaan. Ze deden nogal vijandig omdat ik ze deze week verwaarloosd heb.

Bert zei: ‘Ouwetjes zoals wij kunnen hem geen bal meer schelen, Queenie. Hij zet liever de bloemetjes buiten.’ Kan het onrechtvaardiger! De laatste keer dat ik de bloemetjes buiten heb gezet, kan ik me niet eens meer herinneren. Queenie zei niets, omdat ze niet goed kan praten sinds haar beroerte maar ze keek niet bepaald vriendelijk.

Bert beval me morgen terug te komen om schoon te maken. Dinsdags komt hun gezinshulp en Bert heeft graag de boel aan kant voor ze komt.

Maandag 20 September

Courtney Elliot had vanmorgen geen cheque van de Sociale Dienst bij zich. Bezorgd ging ik naar school. Ik hoopte maar dat hij dan bij de tweede bestelling zou zitten. Tot mijn verbazing had ik maar middelmatige cijfers voor mijn proefexamens. Er is vast ergens een fout gemaakt.

Dinsdag 21 September

Mijn moeder had vanmorgen ruzie met Courtney Elliot over de zoekgeraakte cheque. Courtney zei: ‘Niet de boodschapper doodschieten omdat hij slecht nieuws of geen nieuws brengt, mevrouw Mole.’

Mijn moeder heeft de hele dag geprobeerd de Sociale Dienst op te bellen maar die was permanent in gesprek.

Woensdag 22 September

Ik heb gespijbeld om met mijn moeder mee te gaan naar de Sociale Dienst. Alleen kon ze het niet aan. Ik ben echt blij dat ik ben meegegaan want dat is geen geschikte plaats voor een zwangere vrouw. Mijn moeder ging in de klachtenrij voor de receptie staan. En ik ging zitten op een van de aan de grond vastgeschroefde stoelen. De ambtenaar van de receptie zat achter een glazen schot zodat iedereen gedwongen was haar zijn intiemste financiële geheimen luidkeels toe te schreeuwen. Ik hoorde ook mijn moeder schreeuwen en toen kwam ze terug met een papiertje met nummer 89 erop en zei dat we moesten wachten tot ons nummer op het elektronische scherm verscheen.

We wachtten uren en uren te midden van wat mijn moeder ‘het wrakhout van de samenleving’ noemde. Mijn vader had ze eerder ‘het uitschot’ genoemd. Een groep zwervers wankelde zingend en ruziemakend rond. Kleuters rebelleerden. Tienermoeders schreeuwden en deelden oorvijgen uit. Een nozem op krukken werd de trap op geholpen door een oude skinhead in vodden. Iedereen negeerde het bordje Verboden te roken’ en trapte zijn peuk uit op het linoleum. De fatsoenlijke mensen staarden naar hun schoenen. Om de tien minuten flitste een nummer aan op het scherm, dan stond iemand op en ging de deur met ‘persoonlijke gesprekken’ binnen. Ik zag niemand die daar naar binnenging er weer uitkomen. Mij leek dat nogal sinister. Mijn moeder zei: ‘Daarachter hebben ze waarschijnlijk de gaskamers.’

Ons persoonlijke gesprek was helemaal niet zo persoonlijk. Deze ambtenaar zat ook achter een glazen schot dus moest mijn moeder brullen dat ze haar cheque niet had gehad en financieel aan de grond zat.

De ambtenaar zei: ‘Uw cheque is vrijdag de deur uitgegaan, mevrouw Moulds.’

‘Mevrouw Moulds? riep mijn moeder. ‘Mijn naam is Mole—MOLE—zoals van het blinde graafdiertje met een e erachter.’

‘Sorry,’ zei de ambtenaar. ‘Dan heb ik de verkeerde map.’

We wachtten nog een kwartier. Toen kwam hij terug en zei:

‘Uw cheque gaat vandaag nog de deur uit.’

‘Maar ik heb nu geld nodig,’ smeekte mijn moeder. ‘Er is niets te eten in huis en mijn zoon heeft dringend een broek voor school nodig.’

‘Daar kan ik niets aan doen,’ zei de man moe. ‘Kunt u niet wat van iemand lenen?’

Mijn moeder keek hem recht in zijn ogen en zei: ‘Oké. Wilt u me vijf pond lenen, alstublieft.’

De man zei: ‘Dat is tegen de regels.’

Nu weet ik meteen waarom al het meubilair aan de grond zit vastgeschroefd. Ik had zelf de neiging een stoel door de kamer te gooien.

Donderdag 23 September

Geen cheque. Courtney Elliot heeft mijn moeder 5 pond geleend.

Vrijdag 24 September

8.30’s-morgens Geen cheque. Maar wel een cheque van mijn vader dus zijn we gered. Mijn moeder gaf me 15p voor een Mars. Mijn eerste in dagen.

4.30 ‘s middags Mijn moeder is vanmorgen met de cheque naar de bank gegaan, maar ze wilden hem niet verzilveren omdat het vier dagen duurt voor het geld er is. Meneer Niggard, de directeur, was uit om een liquidatiedienst te leiden, dus wachtte mijn moeder tot hij terug was en kroop toen door het stof om maar tijdelijk rood te mogen staan. Ze kreeg 25 pond los van meneer Niggard. Van al deze problemen zijn mijn moeders enkels opgezwollen. Daar zal iemand voor moeten boeten!

Zaterdag 25 September

EERSTE KWARTIER

Geen cheque!

Opgezwollen enkels opgezocht in Huishoudelijke Gezins- en Gezondheids Encyclopedie. Het noemt zichzelf het complete Moderne Medische Naslagwerk voor Thuis, maar in de inhoud stond nergens ‘opgezwollen enkels’. Ik toonde eigen initiatief en keek bij Zwangerschap. Het was interessant dat ‘Zwangerschap’ naast ‘Seksualiteit en Voortplanting’ stond. Ik begon de afdeling ‘Testikels en Sperma’ te lezen en ontdekte tot mijn verbazing dat mijn bloedeigen testikels wel honderd miljoen zaadjes per dag produceren. PER DAG! Waar blijven die allemaal? Ik weet wel dat er soms wat weglekken ‘s nachts en soms help ik wel eens een handje, maar wat gebeurt er met die talloze biljoenen die daar blijven rondzwerven en hoe zit dat met kuise mensen zoals priesters? Tijdens hun leven moeten ze er triljoenen en triljoenen verzamelen. Mijn hoofd duizelt ervan, om van mijn testikels nog maar te zwijgen.

Zondag 26 September

Gisteravond het hele hoofdstuk ‘Seksualiteit en Voortplanting’ gelezen. Toen ik wakker werd merkte ik dat een paar honderd miljoen zaadjes weggelekt waren. Nou ja, dan hebben de overgebleven zaadjes tenminste een beetje ruimte om met hun staartjes te kwispelen.

Maandag 27 September

Geen cheque!

Heel toevallig hadden we het vandaag over sperma bij de biologie van de mens. Ik was in staat een volledig en openhartig verslag te geven van de levenscyclus van een zaadje. Meneer Southgate, de biologieleraar, was diep onder de indruk. Na de les zei hij: ‘Mole, ik weet niet of je een natuurlijke aanleg hebt voor biologie of een tamelijk obsessieve belangstelling voor seksuele zaken. In het eerste geval stel ik voor dat je je CSE verandert in O-niveau. In het tweede geval zal een gesprek met de School Psychologische Dienst misschien van nut zijn.’ Ik verzekerde meneer Southgate, dat mijn belangstelling louter wetenschappelijk was.

Dinsdag 28 September

Geen cheque!

Pandora en ik zijn na school in het bos gaan wandelen om te ontdekken dat een bouwbedrijf bezig was herenhuizen neer te zetten op alle open plekken. Pandora zei dat al het Engelse bosgebied wordt opgeofferd voor sauna’s, dubbele garages en patio’s. Een of andere bofferd van een hoge piet heeft straks de boom met de beste kastanjes om conkers mee te spelen van de Midlands in zijn achtertuin. Hij zal wel goed de pest in krijgen ook omdat iedere herfst de hele bende van Barry Kent er stokken naar komt gooien. Ha! Ha! Ha! Teruggegaan naar Pandora en het Labour Partij-congres zien stemmen voor eenzijdige ontwapening. Meneer Braithwaite verklaarde dat dit betekent dat na verkiezing de Labour Partij alle kernwapens af zal schaffen. Mevrouw Braithwaite zei: ‘Ja, ja, en ons aan de genade van het Oostblok overleveren.’ Meneer en mevrouw Braithwaite begonnen te redetwisten over meerzijdige tegenover eenzijdige ontwapening. De ruzie liep steeds hoger op en meneer Braithwaite begon zijn vrouw te verwijten dat zij een ontslagbrief aan de afdeling van de Labour Partij had gepost. Mevrouw Braithwaite schreeuwde: ‘Voor de laatste keer, Ivan: Ik heb die rotbrief niet gepost!’ Pandora bracht me naar huis en legde uit dat sinds haar moeder zich had aangesloten bij de SDP, haar ouders in gescheiden studeerkamers werkten. Ze zei: ‘Ze zijn intellectueel onverenigbaar.’

Ik vroeg Pandora naar de ontslagbrief. Ze zei dat haar vader een brief had geschreven maar had besloten hem niet op de post te doen. Hij was dan ook pijnlijk getroffen toen zijn ontslagaanvrage was geaccepteerd. Pandora zei: ‘Arme pappie is de politieke woestijn ingestuurd.’

Woensdag 29 September

Geen cheque!

Mijn moeder heeft een brief van de bank gekregen met de mededeling dat de cheque van mijn vader ongedekt bleek te zijn. Op weg naar school moest ik langs mijn oma om het nieuws mee te delen.

De Wandelende Tak was Brett aan het voeden dus ik wist niet waar ik kijken moest. Getuigt het van goede of juist van slechte smaak om het voeden van een baby te negeren? Voor de zekerheid hield ik mijn ogen maar op haar hals gericht. Oma maakte Maxwell klaar voor de kleuterschool. Het arme kind werd in zoveel lagen kleding gewikkeld dat hij net Scott op de Zuidpool leek. Oma zei: ‘Het is frisjes buiten en Maxwell heeft een zwakke borst.’

Mijn vader was al vroeg naar zijn kanaaloever gegaan dus liet ik oma de boodschap maar overbrengen. Ze perste haar lippen opeen tot een rechte lijn en zei: ‘Wat, alweer een ongedekte cheque? Die man wordt een financiële naaktloper.’ Ik vroeg oma of ze niet schoon genoeg had van Brett, Maxwell en de Wandelende Tak. Oma zei dat hard werken haar juist goed deed; en het is waar, ze zag er veel beter uit dan toen ze niets anders te doen had dan luisteren naar Radio 4. Ze luistert niet eens meer naar ‘The World at One’. Om de een of andere reden heeft Brett een hekel aan de stem van Robin Day. Hij gaat ervan schreeuwen en spugen.