JAARGANG 531 —NUMMER 46

— HoloNet Nieuws —

13:37

Baktoid Sluit Nog Vijf Fabrieken

TERMIN, METALORN — In een aan de aandeelhouders gezonden verklaring heeft Baktoid bevestigd dat het bedrijf nog eens vijf fabrieken in de Binnenring en de Koloniën gaat sluiten als direct gevolg van de hinder die zijn gevechtsdroidprogramma onder­vindt van de overheidsbesluiten van de Republiek. Baktoidfabrieken op Foundry, Ord Cestus, Telti, Balmorra en Ord Lith-1 zullen aan het eind van de maand hun deuren slui­ten. Men schat dat deze maatregel tot het ontslag van ongeveer 12,5 miljoen werknemers zal leiden.

Acht jaar geleden voerde de Senaat besluiten door die de Han­delsfederatie dwong tot het ontbinden van hun veiligheidstroe­pen, de grootste afnemer van de gevechtsautomaten en -voertuigen van de Baktoidfabrieken. Als gevolg hiervan, alsmede van de verdere restricties op de vergunningen voor de verkoop van gevechtsdroids, is de aanschaf van dit soort hardware voor de meeste klanten van Baktoid onbetaalbaar geworden...

Al vijfhonderd jaar lang schitterde de planeet Coruscant; een sierstuk met gouden torens in de galactische kroon van de Republiek. Zijn bruggen en gekoepelde solariums stamden uit lang vervlogen tijdperken waarin geen presidentiële toespraak te bombastisch en geen wolkenkrabber te spectacu­lair was en waarin titanische bevolkingscentra stoutmoedig de verovering van de kosmos door de rationele geest van de daken schreeuwden.

Met het uitbreken van de Kloonoorlogen vreesden sommigen dat die roemrijke dagen voorgoed voorbij waren. De holoberichten spraken van overwinningen en nederlagen, maar iedereen werd achtervolgd door beel­den van schepen die vlammend naar de ondergang stortten, van gigantische op elkaar botsende legers, van de dood van ongetelde en ontelbare dromen. Het was moeilijk niet te geloven dat de kwijlende muil van de oorlog op een dag ook dit fonkelende middelpunt van de Republiek zou verslinden. Dit was een tijd waarin het woord stad geen gedachten aan grootsheid opriep maar aan kwetsbaarheid. Niet aan veiligheid maar aan verwoesting.

Maar ondanks die angsten bleven de miljarden burgers van Coruscant geloven en leefden ze verder. Een vlucht kromsnavelige thrantcills door­kliefde in perfecte ruitformatie de stille, lichtblauwe hemel van Coruscant. Al honderdduizend standaardjaar lang wiekten ze elke herfst zuidwaarts naar hun winterkwartier, en wellicht zouden ze dat nog honderdduizend jaar blijven doen. Hun platte zwarte ogen hadden het dierlijk leven op Coruscant meedogenloos verdrongen zien worden door de beschaving. Nu scharrelden de vroegere heersers van Coruscant, wier natuurlijke habitat vervangen was door kunstmatige moerassen en permabetonnen wouden, moeizaam hun kostje bij elkaar in de durabetonnen canyons. Dit, zeiden anderen, was een tijd van wonderen en wonderbaarlijke wezens uit hon­derdduizend verschillende werelden. Dit was een tijd voor optimisme, voor dromen en voor tomeloze ambitie.

Een tijd vol mogelijkheden — als je ogen had om ze te zien.

De rood-witte schijf van een tweepersoonstransportschip van de Limulus-klasse sneed door het wolkendek van Coruscant, glinsterend als een splinter verzilverd ijs in de ochtendzon. Het had zijn hyperaandrijvingsring losge­maakt, gleed dansend op onhoorbare muziek door de wolkenflarden en kwam neer met een zucht die even licht was als een kus. Zijn gladde, op glas gelijkende flank rimpelde. Een rechthoekige omtrek tekende zich af en schoof omhoog. Een lange, bebaarde man in een bruine mantel verscheen in het luik en sprong naar beneden, gevolgd door een tweede passagier met een gladgeschoren gezicht.

De man met de baard heette Obi-Wan Kenobi. Al meer jaren dan hij wilde tellen was Obi-Wan Kenobi een van de vermaardste Jedi-ridders in de Republiek. De tweede persoon, een verrassend intense jongeman met fijn bruin haar, heette Anakin Skywalker. Hoewel hij nog geen Jedi-ridder was, had hij al naam gemaakt als een van de machtigste krijgers in de melkweg.

Zesendertig uur lang hadden de twee mannen gevlogen en genavigeerd, waarbij ze een beroep op hun Jedi-vaardigheden gedaan hadden om hun behoefte aan slaap en voedsel tot een minimum te beperken. Obi-Wan was moe, prikkelbaar en uitgehongerd en had het gevoel dat iemand zand in zijn gewrichten gestrooid had. Het ontging hem niet dat Anakin zo fris leek als een hoentje... klaar voor actie.

Het herstellingsvermogen van de jeugd, dacht Obi-Wan wrang.

Alleen een noodbevel van Opperste Kanselier Palpatine kon het tweetal van hun taak op Forscan IV weggeroepen hebben.

Wel, meester,' zei Anakin. 'Ik neem aan dat onze wegen zich hier schei­den.'

'Ik weet niet precies waar dit over gaat,' antwoordde de oudere man, 'maar je kon je tijd slechter besteden dan met studeren in de Tempel.'

Obi-Wan en Anakin liepen verder over de luchtbrug. Ver beneden hen gonsden de straten van de stad van het verkeer en werden de wandelpaden en laagste gebouwen van tijd tot tijd aan het gezicht onttrokken door wol­kenflarden of verdwaalde thrantcills. Het web van straten en bruggen ach­ter en onder hen was adembenemend, maar Obi-Wan had even weinig oog voor de schoonheid ervan als hij voor de hoogte, zijn moeheid of zijn honger gehad had. Op dit moment werd hij in beslag genomen door andere, dringender besognes.

Alsof zijn Padawaan zijn gedachten kon lezen, zei Anakin: 'Ik hoop dat u niet meer kwaad op me bent, meester.'

Daar had je het weer: Anakin kon het niet laten om op zijn onbesuisde optreden op Forscan IV terug te komen. Forscan IV was een koloniepla­neet aan de rand van het Cronstelsel die nog steeds op de wip zat tussen de Republiek en de Bond. Separatistische agenten hadden de planeet geïnfil­treerd en een trainingskamp opgezet, en hun 'oefeningen' maakte het leven van de kolonisten onmogelijk. Het moeilijkste onderdeel van hun tegenactie was die agenten verdrijven zonder de kolonisten te laten merken dat ze hulp van buiten hadden gehad. Moeilijk. Gevaarlijk.

'Nee,' zei Obi-Wan. 'Het is ons gelukt de situatie in de hand te houden. " Mijn benadering is meer... doordacht. Maar jij toonde je gebruikelijke initi­atief. Je ging niet tegen een direct bevel in, dus... we zullen het een creatieve aanpak van het probleem noemen en het daarbij laten.'

Anakin slaakte een zucht van verlichting. De mannen hadden een sterke band van liefde en wederzijds respect, maar Anakins impulsiviteit had die band in het verleden soms danig op de proef gesteld. Toch leed het weinig twijfel dat de Padawaan Obi-Wans hoogste aanbeveling zou krijgen. Jaren van observatie hadden Obi-Wan tot het inzicht gedwongen dat Anakins schijnbare onbezonnenheid in feite op een diep geworteld besef van zijn eigen superieure vaardigheden berustte.

'U had gelijk,' zei Anakin, alsof Obi-Wans milde antwoord hem in staat stelde voor zijn fouten uit te komen. 'Die bergen waren inderdaad onbe­gaanbaar. De versterkingen van de Bond zouden in de ijsstorm vastgelopen zijn, maar ik kon het risico niet nemen. Er stonden te veel levens op het spel.'

'Het vereist een volwassen geest om voor je vergissingen uit te komen,' zei Obi-Wan. 'Ik denk dat we deze gedachten beter onder ons kunnen houden. In mijn rapport zal ik bewondering uitspreken voor je initiatief.'

De twee kameraden stonden tegenover elkaar en pakten eikaars onder­armen in een stevige greep. Obi-Wan had geen kinderen en zou die waar­schijnlijk ook nooit krijgen, maar de verbondenheid van Padawaan en mees­ter was minstens even sterk als de band tussen ouder en kind, en in sommige opzichten nog sterker. 'Het beste,' zei Anakin. 'Doe de groeten aan kanselier Palpatine.'

Een luchtkussenvoertuig kwam tot stilstand naast het pad en Anakin sprong erin en verdween zonder om te kijken in het luchtverkeer.

Obi-Wan staarde hem na. De jongen zou heus wel goed terechtkomen. Zou goed terecht moeten komen. Als een zo begaafde Jedi als Anakin zich niet boven jeugdige overmoed kon verheffen, hoeveel hoop was er dan voor de rest?

Maar in de tussentijd moest hij het antwoord op een dringender vraag zien te vinden. Waarom waren ze teruggeroepen naar Coruscant? Het was duidelijk een noodsituatie, maar wat voor een noodsituatie?

De afgesproken ontmoetingsplaats was de T'Chuk sportarena, een gebouw in de vorm van een schelp met tribunes die plaats boden aan een half miljoen dicht opeengepakte toeschouwers. Hier werd chin-bret gespeeld, de populairste sport op Coruscant, gadegeslagen door honderdduizenden juichende liefhebbers. Vandaag dartelde er evenwel geen bedreven chin-bretter in gracieuze bogen over het zand en buitelden er geen piekers door de lucht om opslagen te retourneren. Ook zag je geen in hemelsblauwe vesten gestoken doelverdedigers die als bezeten demicots in het rond dans­ten om de toorts van hun team hoog te houden. Vandaag was het giganti­sche stadium leeg, opgeruimd en gesloten voor het publiek, want er vond een heel ander soort bijeenkomst plaats.

Toen Obi-Wan uit de hol klinkende ondergrondse tunnel kwam, speurde hij de rijen zitplaatsen af. De meeste waren even leeg als een landschap op

Tatooine, maar in de loges zaten twintig of dertig toeschouwers. Hij her­kende een aantal hooggeplaatste volksvertegenwoordigers, enkele belang­rijke maar weinig bekende bureaucraten, een paar mensen van de technische afdelingen en zelfs een handvol kloonsoldaten. Zowel zijn instinct als zijn ervaring vertelde hem dat dit een krijgsraad was.

De door de Kloonoorlogen ontketende chaos was inmiddels geluwd tot een rustig getijde waarin banden van trouw gesmeed en bondgenootschap­pen gevormd werden. De melkweg was zo uitgestrekt dat de oorlog nooit op al zijn ontelbare kusten tegelijk landde, maar dat nam niet weg dat er op elk gegeven moment op honderd verschillende werelden gevochten werd. Dat was een verwaarloosbaar percentage van de miljarden in de melkweg rondtollende zonnestelsels, maar gezien de eeuwenoude allianties en bond­genootschappen konden de ervaringen van miljoenen levende wezens in principe het leven van triljoenen beïnvloeden.

De oorlog had al talloze koninkrijken, naties en families te gronde ge­richt. Nu die aantallen toenamen en de wapens onvermijdelijk steeds krach­tiger werden, was het niet onmogelijk dat de verwoesting zodanig uit de hand zou lopen dat de ontelbare eeuwen van strijd die uiteindelijk tot een melkweg omspannende eendracht geleid hadden, voor niets zouden zijn geweest. Zouden de inspanningen van duizend generaties... verdwijnen?

Nooit!

Er waren grenzen getrokken: Separatisten aan één kant, Republiek aan de andere. Voor Obi-Wan en vele anderen was die grens getrokken met zijn eigen levensbloed. De Republiek zou staan — of Obi-Wan en elke Jedi die ooit de Tempelvertrekken bevolkt had, zou vallen. Het was een eenvoudige rekensom.

En in eenvoud schuilde zowel duidelijkheid als kracht.

Op de met zand bedekte vloer van de T'Chuk-arena stond één bleke, slanke vrouwelijke kunstmens. Ze droeg een witte laboratoriumjas, had kort zwart haar en prutste aan een blinkend chromen voorwerp met de vorm van een zandloper dat Obi-Wan niet thuis kon brengen; het leek meer een intens kunstwerk, een Manaviaans clusterorgel of een Juzziaanse koloniemarkeur misschien, dan iets wat gevaarlijk genoeg was om een Jedi zorgen te baren. Rijen dunne, spits toelopende pootjes aan de onderkant waren het enige wat erop wees dat het ding mobiel was.

Wat ter duizend werelden was hier aan de hand?

De technica sloot enkele draden van het apparaat aan op een toestel aan haar riem. Misschien was het een soort geavanceerde medische droid.

De toeschouwers werden steeds rustelozer, maar uiteindelijk maakte ze de draden weer los en richtte zich rechtstreeks tot hen.

'Mijn naam is Lido Shan en ik dank u voor uw geduld,' zei ze, hoewel haar gehoor duidelijk blijk gaf van het tegendeel. 'Ik geloof dat we klaar zijn om uwe excellenties onze eerste demonstratie te geven.' Shan maakte een lichte buiging en wees vervolgens met een dramatisch gebaar naar het blin­kende apparaat. 'Mag ik u voorstellen: de jk-13. Om te laten zien waartoe deze machine in staat is hebben we een op Geonosis krijgsgevangen ge­maakte vernietigingsdroid van de Bond uitgezocht en herbouwd naar de oorspronkelijke specificaties van de fabrikant.'

De jk was ongeveer anderhalve meter hoog en had een glasachtige bui­tenkant die hem esthetisch aantrekkelijker maakte dan de doorsnee droid. Een kinderspeeltje, een museumstuk, een genrestuk, een broos, ultragevoelig stukje elektronica misschien. De zwarte, op een wiel lijkende vernieti­gingsdroid die ernaast stond, leek bijna primitief in vergelijking, maar on­danks zijn gehavende en opgelapte buitenkant straalde hij nog evenveel dreiging uit als een gewonde acklay.

Met luid sissende hydraulische compressie- en decompressierammen rolde de droid voorwaarts, een diep spoor in het zand trekkend. Het blin­kende jk-model zakte door zijn knieën, maar maakte vreemd genoeg een volstrekt hulpeloze indruk. Het leek bijna te beven op zijn poten. De indruk van hulpeloosheid werd nog versterkt door het verschil in grootte: de jk was maar half zo groot als de droid.

Eerst dacht Obi-Wan dat hij alleen maar uitgenodigd was om voor de zoveelste keer getuige te zijn van een demonstratie van de kracht en doel­matigheid van een vernietigingsdroid. Alsof hij die nodig had — hij droeg nog steeds littekens van die vervloekte dingen. Maar nee, dat was absurd. Palpatine zou hem nooit voor zoiets alledaags uit Forscan teruggeroepen hebben. Een seconde later was de vernietigingsdroid binnen een afstand van vijf meter van de jk gekomen en werden al zijn vragen beantwoord.

In een oogwenk sprong de jk in segmenten uiteen, zodat hij op een veelpotige spin leek. Tegelijkertijd deed hij niet langer denken aan een ban­gelijk ineengedoken bladeter, maar aan een listig roofdier dat hulpeloosheid voorwendt om zijn prooi naar zich toe te lokken.

De vernietigingsdroid spuwde rood vuur naar zijn tegenstander. Het zand leek te rimpelen toen de jk niet één krachtveld maar een reeks roteren­de energieschijven produceerde die de laserschichten moeiteloos absor­beerden. Dat was een verrassing: normaal gesproken was het technisch simpeler een apparaat te bouwen dat energie afweerde dan een dat energie absorbeerde. Dit was een demonstratie van geavanceerde elektronische ca­paciteit of aardingstechnologie. De aanvallende droid bleef vuur uitbraken, niet in staat te begrijpen dat zijn doldrieste aanval niet het vereiste effect sorteerde.

Net als de meeste machines was hij sterk maar dom.

Obi-Wan kneep zijn ogen tot spleetjes. Er gebeurde daar iets... iets onge­woons. Tentakels sprongen uit de bovenkant en flanken van de jk, zo snel dat de vernietigingsdroid ze met geen mogelijkheid kon ontwijken. Samen met de meeste toeschouwers boog Obi-Wan zich gefascineerd naar voren, ter­wijl de oorlogsdroid machteloos in de tentakels van de jk kronkelde. De aanvankelijk dikke, touwachtige tentakels werden dunner en dunner en wikkelden zich om de aanvaller heen in strengen die uiteindelijk bijna on­zichtbaar waren.

De tentakels sneden als honderden zijdedunne vezelzagen door het me­talen omhulsel van de droid, en pas nu leek de droid te beseffen in wat voor gevaar hij verkeerde. Hij begon wanhopig te spartelen en slaakte hoge, schokkend levensechte doodskreten.

Het gespartel nam af en maakte plaats voor zulke heftige trillingen dat het leek alsof de droid elk moment uit elkaar kon spatten. Rook kringelde uit zijn aan flarden gesneden omhulsel, terwijl hij als een overrijp stuk fruit uiteenviel. Vonken spattend tuimelden de segmenten op de grond en een groenige vloeistof sijpelde in het zand. De stukken trilden en ratelden nog een poosje na in het stof, maar even later was het weer stil in de arena.

Even waren de toeschouwers met stomheid geslagen. Obi-Wan kon zich hun verbazing voorstellen. Dit was een demonstratie geweest van oncon­ventionele tactiek, dodelijke wapens en een onaanvechtbare uitslag.

'Droid tegen droid,' zei de Bith met het ronde hoofd naast hem scham­per. 'Kinderspelletjes. Dit kan toch niet genoeg zijn om een oproep van de kanselier te waarborgen?'

Lido Shan, beneden hen, bleef onverstoorbaar. 'Geduld alstublieft,' zei ze. 'We wilden alleen maar een referentiepunt creëren, een vergelijkingsbasis tegen een zowel vertrouwde als geduchte tegenstander. Deze klasse-vier gevechtsdroid werd binnen... tweeënveertig seconden buiten gevecht ge­steld.'

Achter Obi-Wan gorgelde de vertaalcomputer van een Aqualish een vraag: 'En hoe zit het met lévende tegenstanders?'

De technica knikte alsof ze die vraag verwacht had. 'Onze volgende demonstratie is met een Vooruitgeschoven Verkenner-Commando.'

Alsof hij geroepen was, kwam precies op dat moment een commando in volle wapenrusting en gewapend met een infanteriestraalgeweer uit zijn schuilplaats onder de overhangende muur van de arena vandaan. Kloon-commando's waren speciaal opgeleide soldaten. Ze waren afgeleid van de oorspronkelijke sjabloon, maar aangepast om specifieke trainingsprotocol­len te kunnen ondergaan. Een explosiebestendig vizier verborg zijn gezicht, maar zijn houding verried agressieve strijdlust. Een onrustig gemompel trok door de toeschouwers.

Het amfibische wezen leek geschrokken. 'Ik... zou niet graag verant­woordelijk zijn voor het verlies van een leven...'

De technica keek de Aqualish meewarig aan, alsof ze op elke reactie voorbereid was. 'Maakt u zich maar niet ongerust.' Met afgemeten en ont­spannen bewegingen draaide ze aan een paar knoppen. 'Het apparaat is afgesteld op niet-dodelijke aanhouding.'

Daar leken de meeste toeschouwers genoegen mee te nemen, maar Obi- Wan werd alleen maar ongeruster. Deze droid met zijn etherische schoon­heid en onconventionele dodelijkheid had iets met zijn missie te maken. Maar wat? Wat is precies de opdracht van de soldaat?' riep Obi-Wan naar beneden.

Lido Shans mondhoeken krulden op. 'Voorbij de jk zien te komen en mij gevangennemen.'

De toeschouwers begonnen te mompelen en keken haar vol ongeloof aan, maar op sommige gezichten zag Obi-Wan een uitdrukking die hij verontrustender vond: gretige afwachting. Ze wisten dat hun iets zeer ge­denkwaardigs te wachten stond, maar wat hadden ze het liefst? Dat de jk won of dat deze brutale technica een lesje kreeg?

De soldaat schuifelde behoedzaam naar voren tot hij op ongeveer vijf­entwintig meter afstand van het schepsel stond...

Obi-Wan schudde zijn hoofd. Schepsel? Had hij dat werkelijk gedacht? Schepsel in plaats van droid? Hoe kwam hij daarbij?

De soldaat legde zijn geweer aan en vuurde een rode lichtflits af. De ronddraaiende schijven verschenen weer en zogen de energieschichten met een zuigend en knetterend geluid naar binnen.

Maar het feit dat de droid een afweerschild nodig had, leek de soldaat moed te geven. Hij voerde een schijnbeweging naar rechts uit, maakte een koprol naar links, sprong behendig overeind en vuurde opnieuw. Hij wissel­de voortdurend van positie, terwijl de droid alleen maar afweerde.

Obi-Wan opende zijn zintuigen en reikte om zich heen met de Kracht. Hij kon het bonkende hart van de man bijna voelen, diens nervositeit proe­ven, zijn denkpatronen volgen terwijl hij zijn opties overwoog en zijn schijn­bewegingen uitvoerde. Links, rechts, links... de eerstvolgende beweging zou weer naar —

Links

Terwijl de Jedi toekeek, spuugde de jk een net uit met strengen ter dikte van Obi-Wans pink waarin de hulpeloze soldaat halverwege zijn sprong verstrikt raakte — als een gewonde thrantcill in het net van een muskushan­delaar. De timing was buitengewoon. Nee. Meer dan buitengewoon. De timing was volmaakt. Wat voor soort programmatuur maakte dit soort per­fectie mogelijk? Obi-Wan zou hebben kunnen zweren dat het apparaat de beweging van de soldaat bijna voorvoeld had, bijna...

Maar dat was onmogelijk.

Terwijl de jk de spartelende soldaat naar zich toe trok, draaide deze zich met een ruk om en richtte zijn straler op de technica. Obi-Wans ogen gingen meteen naar haar toe: de vrouw leek totaal niet geschrokken. Een fractie van een seconde voordat de soldaat kon vuren schoot er een oranje vonk langs de tentakels en voer er een harde, heftige schok door de soldaat. Even trappelden zijn hielen in het zand en daarna bleef hij doodstil liggen. De jk trok hem naar zich toe, tilde met één tentakel het roerloze bovenlichaam van de grond en richtte een lichtstraal uit een tweede, dunnere sonde op de gesloten ogen van de soldaat. Daarna liet hij de soldaat weer op de grond zakken en bleef stil en waakzaam staan.

Heel even leek de adem van de toeschouwers te stokken in hun collec­tieve keel. Toen liet het net de soldaat los en trok zich terug in de droid. De soldaat rolde kreunend op zijn zij. Even later ging hij op zijn knieën zitten, wankel maar ongedeerd. Een andere soldaat hielp hem terug naar zijn plaats onder de overhangende muur van de arena.

De toeschouwers klapten, met uitzondering van Obi-Wan en een andere Jedi, die zich zijdelings door de menigte wrong en naast hem kwam staan. Obi-Wan was opgelucht toen de vertrouwde figuur dichterbij kwam en toen hij zag dat de nieuwkomer even weinig geneigd was tot applaus als hijzelf.

De nieuwkomer was twee centimeter langer dan Obi-Wan, had een geel­groene huidskleur en de kenmerkende, op touwen lijkende tentakels en staarogen van een Nautolaan. Dit was Kit Fisto, veteraan van Geonosis en honderd andere dodelijke treffens. Zijn gezicht stond strak en hij weigerde de verrichtingen van de jk toe te juichen: geen enkele Jedi zou de kwetsuren van een ander wezen, ongeacht hoe oppervlakkig of tijdelijk ook, ooit als een vorm van vermaak beschouwen. Was het puur toeval dat de Nautolaan hier was, of had hij eveneens een oproep gekregen?

Kit keek naar Obi-Wans handen en zag hoe gespannen hij was. 'Ben je niet zo dol op dit soort vertoningen?' vroeg hij. Zijn stem klonk vochtig en sissend, zelfs als het over alledaagse dingen ging. Donkere vlekken wervel­den over Fisto's ooglidloze zwarte ogen. Ze duidden op onderdrukte woe­de, maar slechts weinig niet-Nautolanen zouden dat geweten hebben.

'Ik zie weinig belangstelling voor het welzijn van de soldaat,' zei Obi- Wan.

Kit grinnikte humorloos. 'Gezien vanaf de riffen van politiek en privile­ge lijkt oorlog weinig meer dan vermaak op veilige afstand.'

Het wezen met het ronde hoofd voor hen draaide zijn hoofd honderd­tachtig graden zonder zijn schouders te bewegen. 'Ach kom, meneer. Het is immers maar een kloon.'

Maar een kloon. Vlees en bloed, inderdaad, maar gekweekt in een fles, een van de 1,2 miljoen kloonsoldaten die geboren waren zonder vader om hen te beschermen en zonder moeder om om hen te treuren.

Inderdaad. Alleen maar een kloon.

Obi-Wan was niet geïnteresseerd in een discussie. Voor dit soort volk, dat niet bang hoefde te zijn ooit op een slagveld te sneuvelen en wier kroost evenmin ooit de hartverscheurende beslissingen van een soldaat zou hoe­ven nemen, waren kloonsoldaten een enorm gemak. Deze bruut was alleen maar eerlijk voor zijn mening uitgekomen.

'Uitstekend, uitstekend,' zei een andere toeschouwer, een leerachtig we­zen met een cyclopische tros ogen midden in zijn voorhoofd. 'Uitstekend. Nu begrijp ik hoe de jk's aan hun reputatie onder criminelen gekomen zijn.'

De twee wisselden een snelle blik, zodat Obi-Wans nieuwsgierigheid meteen gewekt was. 'Hoe dan?'

De twee wendden zich weer naar de arena alsof ze zijn vraag niet ge­hoord hadden. Obi-Wan liet zich niet zo makkelijk in de maling nemen. Alarmsignalen liepen tintelend over zijn ruggengraat. Deze wateren hadden inderdaad diepe gronden.

Het leerachtige wezen nam het woord weer. 'Jullie willen dat we ons zorgen maken,' zei hij tegen Lido Shan. 'We zijn bereid te erkennen dat zo'n apparaat over aanzienlijke vermogens beschikt, maar... ahem... we hebben het geluk dat er vandaag Jedi onder ons zijn. Zou het onbeleefd zijn als ik om een demonstratie vroeg?'

Obi-Wan zag tientallen ogen die hen schattend opnamen, en hoorde zacht gemompel door de gelederen trekken. Hij zag vingers, tentakels, klau­wen die elkaar heimelijk aanraakten en hij was ervan overtuigd dat er kre­dieten doorgegeven werden. Werd er gewed op de uitslag?

Kit Fisto boog zich naar hem toe zonder hem aan te kijken. Wat denk je?'

Obi-Wan schokschouderde. 'Ik heb er weinig behoefte aan hun nieuws­gierigheid te bevredigen.'

'Ik evenmin,' zei Kit, terwijl zijn tentakels een eigen leven leken te leiden. Daarna draaide hij zich om en riep naar de technica: 'Vertel eens. 'Heeft de naam jk-13 een betekenis buiten de gebruikelijke alfanummering?'

Daar was hij; de vraag waarvan Obi-Wan niet zeker wist of hij hem moest stellen.

Een zacht gemompel trok door de arena. De technica schuifelde aarze­lend met haar voeten. 'Officieel niet...' begon ze.

'Maar officieus?' hielp Obi-Wan haar op weg.

De technica schraapte haar keel, duidelijk ongelukkig. 'Bij smokkelaars en de lagere klassen,' zei ze, 'staan ze soms bekend als 'Jedi Killers".'

'Leuk,' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen, want hij was te geschokt om antwoord te geven. Jedi Killer? Wat voor een obscene naam was dat?

Naast hem trok Kit zijn mantel uit. Zijn gezicht was een onverbiddelijk, strak, lichtgroen masker. Obi-Wan zag dat de tentakels op zijn hoofd ruste­loos heen en weer zwiepten, hoewel zijn ogen onbeweeglijk op de droid gericht waren.

Wat doe je?' vroeg Obi-Wan, hoewel hij het onvermijdelijke antwoord al wist. Dit was vrijwel zeker de reden waarom Kit uitgenodigd was: zijn moed en opvliegendheid waren legendarisch.

'Ik wil dat ding zelf wel eens voelen,' zei Kit met dodelijke kalmte. Daarna verhief hij zijn stem in een uitdaging. Technica! Ik ben beschikbaar.'

De tentakels van de Nautolaan zwaaiden in de stille lucht. De droid keek naar hem zonder een reactie te vertonen. Na een korte blik over zijn schou­der op Obi-Wan maakte Kit een salto en sprong met een beheersing en soepelheid waarvan een chin-bretspits alleen maar kon dromen de arena in. Hij kwam geruisloos neer.

Hij stond op een meter of twaalf afstand van de jk. Net als de eerste twee keer leek de droid volstrekt ongevaarlijk. Meester Fisto's lichtzwaard sprong in zijn hand en de groenblauwe kling ontsproot sissend aan het gevest, flikkerend in de lucht.

De droid stiet een zoemtoon uit die zo hoog en hard werd dat Obi-Wan er kippenvel van kreeg. Hij maakte geen enkele beweging, alleen nam hij opnieuw die spinachtige configuratie aan. Hij leek te snuffelen. Het insect­achtige gezoem veranderde van toon, alsof hij zijn nieuwe tegenstander niet vertrouwde.

De tentakels verschenen opnieuw, maar ditmaal kronkelden ze onver­wacht traag heen en weer. Heel vreemd. In het begin had de droid een flexibele en alerte indruk gemaakt, maar zou hij deze tegenstander met dezelfde tactiek tegemoet treden als de commando? Misschien was de droid toch minder geavanceerd dan Obi-Wan aanvankelijk gevreesd had...

Kits lichtzwaard hakte de eerste tentakel met minachtend gemak door. Vrijwel onbewust verlegde Obi-Wan zijn aandacht van de jk naar Kit en keek met bewondering naar de kracht van zijn stand, de helderheid van zijn invalshoeken en aanvalslijnen. Kit vocht bij voorkeur in de Vorm 1 stijl, een felle-

Maar wacht eens eventjes...

Alarmbellen luidden in Obi-Wans hoofd. Er was iets vreselijk verkeerd. Verstand spande zich in om intuïtie bij te houden. Hij had zich in slaap laten sussen door het feit dat de jk weer in zijn eerdere aanvalspatronen vervallen was. De tentakels waren enkel een afleidingsmanoeuvre. Maar wat was dan de echte aanval?

Hij boog zich naar voren en bekeek de droid zorgvuldiger. Zijn voeten. De spitse uitsteeksels waren in het zand gezakt... en uit de zolen, zich wroetend een weg banend onder de grond, kwamen nog meer tentakels, met een gele schutkleur om ze onzichtbaar te maken in het zand. Dit ding viel op twee niveaus tegelijk aan, een strategie die zelfs de meeste levende krijgers niet meester waren. Nog zorgwekkender was het dat de droid Kit met opzet misleidde door op het ene niveau traag en onhandig te lijken - door letterlijk te jongleren met zijn tactiek en zijn tegenstander aldus overmoedig te ma­ken.

De zandtentakels waren nog maar een paar centimeter van hun doelwit verwijderd toen Kit hun aanwezigheid voelde. Zijn ooglidloze zwarte ogen werden nog groter toen het zand onder zijn voeten begon te kolken. Een tentakel wikkelde zich om zijn voet en probeerde hem omver te rukken. Andere ranken snelden toe om de eerste bij te staan.

De toeschouwers snakten verbijsterd naar adem toen ze beseften dat ze op het punt stonden getuige te zijn van iets ondenkbaars: een simpele droid die een machtige Jedi de baas werd.

Maar Kit was verre van verslagen. Alsof hij eveneens een spelletje ge­speeld had, zakte hij door zijn knieën en nam een sprong. Als een circus­acrobaat om zijn lengteas tollend schoot hij recht op de jk af, meegevend met de rukbeweging van de droid in plaats van zich ertegen te verzetten. Geholpen door een gevoel van timing dat sneller en exacter was dan de bewuste gedachte glipte de Nautolaan tussen de tentakels door.

Ondanks al zijn kracht had de droid niet op zo'n aanval gerekend en was hij te laat om hem te pareren. Hij liet de Jedi los en week achteruit, striemend met al zijn tentakels. Kits lichtzwaard spatte vonken. Tentakels vielen in het zand, waar sommige grotere stukken bleven kronkelen alsof het aparte wezens waren in plaats van afgehouwen ledematen.

De Nautolaan kwam neer in het zand, rolde door en viel onmiddellijk weer aan. Zijn gezicht was vertrokken tot een grauwend masker.

Nu vocht de jk met een maniakale intensiteit en Obi-Wan vroeg zich af: Wat probeert hij nu te doen ? Keer op keer haalden de tentakels uit naar Kits hoofd. Had Lido Shan vergeten de droid te instrueren zich te beheersen? In dat geval zou het blinkende monster de Nautolaan bij de geringste kans die het kreeg doden. Obi-Wans hand kroop naar zijn lichtzwaard, terwijl het gewicht van zesendertig uitputtende vlieguren van hem afviel. Als het nodig mocht zijn...

Maar nu was de droid binnen het bereik van Kits lichtzwaard. Op deze korte afstand verkeerde de jk in het nadeel. Nu was Kit de jager en de droid de prooi. Sissend trok het ding zich terug op zijn dunne goudkleurige poten, terwijl zijn tentakels aarzelend heen en weer zwaaiden, alsof hij zijn gege­vens niet snel genoeg kon verwerken om deze onorthodoxe aanval het hoofd te bieden. De groenblauwe kling van Kits lichtzwaard haalde blik­semsnel uit, links, rechts, overal: onvoorspelbaar, onweerstaanbaar. De tol­lende energieschijven konden de slagen niet langer absorberen, alleen nog maar afweren, zodat de vonken naar alle kanten spatten.

Kit voerde het tempo van zijn aanval op. Zijn bewegingen werden zo complex en razendsnel dat zelfs Obi-Wans geoefende oog ze niet meer kon volgen. Het lichtzwaard van de Nautolaanse Jedi vond een weg voorbij de energieschilden van de jk en maakte zijn eerste contact met zijn metalen ombouw. De droid stiet een pijnlijk iele kreet uit en zijn blinkende poten trilden. Hij viel op de grond en trappelde wild om te proberen weer overeind te komen. Daarna zakte hij in een regen van vonken en rook op zijn zij.

Het was stil in de arena terwijl de toeschouwers het geziene verwerkten. Er waren ongetwijfeld personen bij die nog nooit een Jedi in actie hadden gezien. Gefluisterde verhalen horen over de mysterieuze bewoners van de Tempel was één ding; de bijkans bovennatuurlijke vaardigheden met eigen ogen aanschouwen was iets heel anders. Over honderd jaar zou iemand zijn achterkleinkinderen misschien onthalen op een luisterrijk verslag van deze demonstratie.

Maar er zat nog een ander aspect aan deze zaak, een detail dat de meeste ogen gemist hadden - een vreemd verschijnsel dat zich eerst openbaarde in het gevecht met de kloonsoldaat, maar nog duidelijker werd in het treffen met Kit Fisto: de jk had de reacties van de Nautolaan zien aankomen.

Obi-Wan kreeg een bittere, metaalachtige smaak in zijn mond, een ge­waarwording die hij herkende als het eerste stille teken van angst. "Wat is dit voor een apparaat?' vroeg hij. 'Het is me opgevallen dat de schilden absor­beren in plaats van af te weren.'

De technica knikte. 'En welke conclusie trekt u daaruit, meester Jedi?'

'Dat het niet bedoeld is voor het slagveld. Dat het ontworpen is om zijn omgeving te beschermen, zelfs tegen afschampende laserschichten.'

'Heel goed,' zei ze.

'En te oordelen aan zijn aanvallige voorkomen is de jk een of andere soort persoonlijke veiligheidsdroid.'

Lido Shan hief haar handen in een verzoek om stilte. 'Dit is het eind van de demonstratie,' zei ze. 'Enkelen van u zullen nadere bijzonderheden krij­gen. De rest kan ervan verzekerd zijn dat de Opperste Kanselier uw aanwe­zigheid ten zeerste op prijs heeft gesteld.'

Toen de toeschouwers de tribune verlieten, bleven enkele personen staan om Kit te feliciteren. Misschien waren ze van plan geweest naar beneden te komen om hem een hand of een klap op zijn schouder te geven, maar de uitdrukking in Kits zwarte staarogen maakte duidelijk dat deze gebaren niet erg op hun plaats waren.

Obi-Wan sprong van de tribune en gaf de Nautolaan diens mantel. Zonder een woord te zeggen nam Kit die aan, waarna ze samen de trap naar de uitgang beklommen. Obi-Wan keek over zijn schouder naar het zand, waar werkdroids nog steeds bezig waren olie en vloeistoffen op te zuigen. Wat zou hij, Obi-Wan, gedaan hebben als hij zo'n uitdaging gekregen had? Hij stond zichzelf niet toe eraan te twijfelen of hij gewonnen zou hebben, maar besefte ook dat Kits chaotische, onvoorspelbare aanpak de Nautolaan een voordeel gegeven had. Het was best mogelijk dat de meer doordachte reactie van Obi-Wan minder effectief geweest zou zijn.

Onderweg naar de uitgang kwamen ze een groepje kloonsoldaten tegen die allemaal uit hetzelfde hout gesneden leken: allemaal dezelfde brede schouders en met dezelfde militaire houding en afgemeten gebaren. Ze verzorgden hun verslagen wapenbroeder met verrassende tederheid, en Obi-Wan vroeg zich af...

De tentakels van de Nautolaan gingen omhoog en Kit draaide zich om alsof hij Obi-Wans gedachten gelezen had. 'Obi-Wan?'

'Ik dacht heel even dat ik hem eerder gezien had.'

'En?'

'En toen besefte ik wat een dwaze gedachte dat was.'

Waarom dwaas?' vroeg Kit.

'Omdat ik ze allemaal eerder gezien heb.'

Wat inderdaad waar was. Maar als hij ze zo voor hun makker zag zorgen alsof er geen toeschouwers bestonden, vroeg hij zich toch af of hij, of welke buitenstaander dan ook, ze wel echt kende.

Het ontvangkantoor van de kanselier was zo hoog als vier Wookiees, en het marmeren plafond rustte op gigantische durabetonnen zuilen. Een enorme erker bood uitzicht op de adembenemende skyline van Coruscant: de Bonadaanse ambassade en het draaiende Skysitter-restaurant lagen er vlak tegenover. Het dichte woud van durabeton straalde een indrukwekkende grootsheid uit die nooit naliet de hoogwaardigheidsbekleders uit de Buiten­ring te imponeren, maar Obi-Wan vroeg zich vaak af of de ruimte niet voor productievere doeleinden gebruikt had kunnen worden.

Op dit moment wisselde een groepje hooggeplaatste Kuati, geschubde wezens met smaragdgroene ogen, formele beleefdheden en afscheidsgroe­ten uit met de kanselier en zijn in lange gewaden gehulde assistenten. De twee Jedi stonden in een hoek van het vertrek, terwijl de ambassadeurs een lange reeks ceremoniële buigingen uitvoerden.

Obi-Wan merkte dat Kit zich slecht op zijn gemak leek te voelen. 'Is er iets?' vroeg hij zacht. 'Was de droid dichter bij de overwinning dan je lief was?' Hij kon zich niet herinneren Kit ooit anders gezien te hebben dan honderd procent kalm.

'Mijn leven draait niet om wat me lief is,' zei de Nautolaan. 'Maar inder­daad... het was, zoals ik mensen ooit heb horen zeggen, "kantje boord".'

En vreemd genoeg maakten zelfs die paar woorden Obi-Wan duidelijk wat een uitdaging de jk geweest moest zijn. Die laatste opmerking verried meer van de innerlijke gesteldheid van de Nautolaanse Jedi dan hij ooit had laten zien.

Toen de diplomaten vertrokken waren, had Opperste Kanselier Palpatine eindelijk tijd voor hen. Er zaten bezorgde rimpels in zijn brede, sterke voorhoofd en zijn lippen waren tot een dunne lijn samengeperst.

'Mijn excuses voor het ongemak en de geheimzinnigheid, mijn vrienden,' zei hij. 'Ik hoop dat jullie zo dadelijk begrijpen waarom die allebei nodig waren.'

'Kanselier,' zei Obi-Wan, die niet in de stemming was voor formaliteiten, 'bent u bereid dit geheim van de 'Jedi Killer" met ons te delen?'

De kanselier trok een gezicht. 'Ik moet toegeven dat ik dit ook niet begrijp. Zelfs onze laagste burgers zouden zo'n vulgaire bijnaam niet ver­makelijk vinden.' Na enig nadenken ging hij verder: 'Sta me toe om, tenein­de wat achtergrond te verschaffen, even van ons onderwerp af te dwalen.'

Palpatine gebaarde naar een paar stoelen. De kanselier ging aan zijn enorme bureau zitten, waar rechthoeken van licht en schaduw zijn gezicht in vieren deelden. Hij wendde zich tot de technica met het korte haar die tijdens hun gesprek geruisloos binnengekomen was. 'Lido Shan?'

'Met genoegen, excellentie,' zei ze. Toen we dit apparaat voor het eerst onder ogen kregen, was onze hoogste prioriteit vast te stellen waar die ongewone manier van werken vandaan kwam. De normale scans van het binnenwerk brachten weinig opmerkenswaardigs aan het licht. Alleen dat de centrale verwerkingseenheid volstrekt afgeschermd was.'

^Waarna u die verwerkingseenheid uiteraard meteen aan een onderzoek onderwierp,' zei Obi-Wan.

'Uiteraard,' antwoordde Lido Shan, terwijl haar bleke lippen opkrulden in een glimlach. 'De garantie zou vervallen als we hem openmaakten, maar dat risico waren we bereid te nemen.'

Kit hield zijn hoofd scheef. 'En wat vonden jullie?'

'Alstublieft,' zei Lido Shan op dezelfde manier als waarop de kanselier vaak directe vragen uit de weg ging. 'Alles op zijn tijd. Laten we beginnen met een op zijn vertoonde vaardigheden gebaseerde evaluatie.' Ze zweeg om haar gedachten te ordenen. 'De jk is een Krachtgevoelige biodroid van een type waarvan men altijd gedacht heeft dat het onmogelijk was. Al bijna een jaar lang worden ze in de hele melkweg verkocht en ondanks de abnor­maal hoge prijs gaan ze sneller van de hand dan ze gefabriceerd kunnen worden.'

'Krachtgevoelig?' schamperde Kit. 'Belachelijk! Waarom hebben we die droids niet eerder gezien?'

'Omdat,' antwoordde ze, 'het de exclusiefste en duurste persoonlijke veiligheidsdroids in de hele melkweg zijn.'

'Hoeveel kosten ze precies?' vroeg Kit.

Tachtigduizend kredieten.' Shan maakte een gebaar, en een hologram van een ingewikkelde stroomkring bloeide op in de lucht om haar heen. Ze volgde de interne bedrading met haar handen en haalde diep adem.

'En nu,' zei ze, 'komen we bij de kern van de zaak. Het geheim van hun succes is een unieke, levende stroomkring met organische componenten in de centrale processoreenheid, waardoor de droid een persoonlijke verhou­ding met zijn eigenaren heeft en een grote tactische agressie tegenover indringers aan de dag legt.'

'Levende stroomkringen?' vroeg Kit.

Lido Shan leek evenmin als de Nautolaan ooit met haar ogen te knippe­ren, maar Obi-Wan zag een gelig vlies over haar ogen kruipen en weer oplossen. 'De centrale verwerkingseenheid is feite een levensinstandhoudingssysteem voor een wezen van onbekende origine.'

Het hologram flikkerde, werd donkerder en toonde een opgerold, slang­achtig wezen zonder ogen dat, afgaande op de vergelijkingsschaal, ongeveer zo groot was als Obi-Wans gebalde vuist.

'En dit geeft de droid zijn bijzondere hoedanigheden?' vroeg hij.

'Inderdaad,' zei Lido Shan. 'Dat denken we althans. We hebben de ma­kers ervan een verzoek om nadere informatie doen toekomen, maar ze weigeren over hun geheimen te praten.'

'En de maker is...'

'Cestus Cybernetica. Bent u bekend met Ord Cestus?'

Obi-Wan zocht in zijn geheugen. 'De thuiswereld van de Baktoid Wa­penfabriek?'

'Heel goed,' zei de Opperste Kanselier.

Lido Shan knikte. 'Volgens onze Cestiaanse contacten wordt het dier een dashta-paling genoemd. Het lijkt erop dat deze dashta niet bewust zijn, wat in zekere zin nog verbazingwekkender is, omdat het inhoudt dat hij het eerste niet-bewuste wezen met een hoog niveau van... tja, Krachtgevoelig­heid is dat we gevonden hebben.'

'Dashta-palingen?' Obi-Wan keek naar Kit, die zijn hoofd schudde.

'Mogelijk afkomstig van het Dashtagebergte op Cestus,' zei de kanselier. 'Samen met de unieke bewapening van de jk geven ze de droid het vermo­gen tot anticiperen. We hebben hem uitgetest tegen een hele reeks tegen­standers en u, meester Fisto, bent de eerste die hem verslagen heeft.'

Kit maakte een amper waarneembare buiging, het enige teken dat hij het compliment gehoord had of op prijs stelde.

'En om die reden,' ging de kanselier verder, 'zouden meester Fisto's gedachten over dit onderwerp van onschatbare waarde zijn.'

Kit Fisto tuitte zijn lippen alsof hij na wilde denken alvorens antwoord te geven. 'Levende wezens zullen altijd een grotere harmonie met de Kracht hebben dan machines,' zei hij. 'Maar aan de andere kant...'

Inderdaad, aan de andere kant... De snelle, verontruste blik van de Nau­tolaan sprak boekdelen.

Wanneer zijn deze Jedi Killers voor het eerst op de markt verschenen?' vroeg Kit.

'Ongeveer een jaar geleden,' antwoordde Palpatine. 'Kort na het uitbre­ken van de Kloonoorlogen. De Handelsfederatie bestelde zo veel wapens bij de Baktoid Wapenfabrieken dat de economie op Cestus, waar veel toe­leveringsbedrijven zaten, een hausse doormaakte. Na de slag bij Naboo, toen de Handelsfederatie zich van Baktoid begon te distantiëren, stortte de economie in. Cestus was er financieel zo slecht aan toe dat ze bij de Repu­bliek aanklopten om hulp. We plaatsten een flinke bestelling,' - hij trok een gezicht - 'maar helaas had onze economie eveneens onder de oorlog te lijden gehad en konden we niet meteen betalen. Dat maakte de economi­sche chaos nog groter. Het is niet uitgesloten dat we het belang van deze kleine planeet schromelijk onderschat hebben. Lido Shan,' zei hij. 'Vertel ze over de Gabonna's.'

Lido Shan zuchtte. 'Zodra de oorlog begon, legden we de handel in de belangrijkste technische onderdelen aan banden. Een van die onderdelen was het Gabonna-geheugenkristal, die op Ord Cestus gebruikt werden voor het maken van hoogwaardige Cesta veiligheidsdroids, hun beroemdste niet-militaire product vóór de jk-lijn.'

'En wat heeft dat met de huidige situatie te maken?' vroeg Obi-Wan.

'De handelsrestricties,' zei Shan, 'verstoorden het tamelijk delicate even­wicht van de economie van Cestus. Gabonna's zijn de enige geheugenkris­tallen die snel genoeg zijn om een klasse-vijf persoonlijke veiligheidsdroid aan te drijven.' Ze sprak de woorden zonder enige nadruk uit, misschien omdat ze dacht dat dit algemeen bekend was. 'De meeste gevechtsdroids behoren tot klasse vier en kunnen het af met minder geavanceerde hardwa­re.'

De kanselier schudde zijn grijzende hoofd. 'Cestus had de pech, of misschien de domheid, dat ze vrijwel al hun geld op één kaart gezet hadden.'

'Aha,' zei Obi-Wan.

Kit Fisto sprak voor hen allebei. 'Dus... de situatie is bijzonder labiel. Cestus vertrouwt ons niet meer?'

De kanselier knikte. 'Ik moet jullie een dubbele taak opleggen, mijn Jedi-vrienden. Ik heb overlegd met de Senaat en de Jedi-raad en we zijn het erover eens dat jullie contact op moeten nemen met de Cestiaanse regentes, ene G'Mai Duris, en haar vertrouwen terug moeten winnen door alle nood­zakelijke stappen te nemen om de bestaande maatschappelijke orde in stand te houden. We moeten ze terugbrengen in de schoot van de Republiek en de vloed van deze obscene Jedi Killers tot staan brengen.' Zijn mond ver­trok alsof die laatste woorden een vieze smaak achtergelaten hadden.

'Dus,' zei Obi-Wan, proberend de gebeurtenissen op een rijtje te zetten, 'de Republiek heeft de economie van Cestus twee keer ontwricht. Ik neem aan dat ze een beroep op de Handelsraad deden.'

'Inderdaad. En we hebben geprobeerd een compromis te sluiten. We hebben ze zelfs een nieuw en nog lucratiever militair contract aangeboden.'

'En?' vroeg Kit.

'De onderhandelingen werden afgebroken.'

'Omdat?'

'Omdat ze betaling vooraf eisten.' De kanselier trok een lang gezicht. 'Dat is onmogelijk bij zo'n groot contract.'

'Misschien ligt het aan mijn gebrek aan commercieel inzicht,' gromde Kit, 'maar de Cestianen dienen toch te weten dat ze met vuur spelen. Hoe kan de verkoop van een paar duizend droids dat risico waard zijn?' Hij boog zich naar voren en zijn zwarte ogen glinsterden van intensiteit. Wie kan dit uitleggen?'

Lido Shan deed even haar ogen dicht en gaf antwoord. 'De jk's zelf vormen maar een fractie van het totale economische beeld van Cestus, maar het zijn modeartikelen geworden, statussymbolen die de waarde van het hele assortiment verhoogd hebben.'

'En natuurlijk zijn er nog meer problemen,' gaf Palpatine toe. 'De lagere klassen, die natuurlijk vijfennegentig procent van de bevolking van Cestus omvatten, stammen af van... hoe kan ik dit beleefd uitdrukken?' Na enig nadenken besloot hij zijn poging tot politieke correctheid op te geven. 'Ze stammen af van ongeciviliseerde inboorlingen en misdadigers en hebben de betreurenswaardige anti-sociale neigingen van hun voorzaten geërfd. Het is niet uitgesloten dat de rijkste families en de democratisch gekozen regering in moeilijkheden zullen raken als we niet met een gepaste oplossing komen.'

Obi-Wan knikte peinzend, denkend dat veel dingen hier ongezegd ble­ven. "Waarom is de situatie zo ernstig?'

'Omdat Cestus een betrekkelijk dorre wereld is die zijn huidige bevolking alleen maar kan voeden door het importeren van meststoffen, voedsel, medicijnen en voorraden. Elke druppel water die door bezoekers gedron­ken wordt, moet grondig behandeld worden.' 'Aha.'

'Goed. Dus de eerste jk's verschenen op de markt en gingen voor veel geld van de hand. Dat wisten we, maar we vonden het niet iets om ons zorgen over te maken. Maar toen hoorden we iets nieuws.'

'Namelijk?' vroeg Kit.

'Dat de Bond aangeboden had duizenden van die veiligheidsdroids te kopen. Misschien zelfs tienduizenden.'

Obi-Wan was verbijsterd. 'Beschikt graaf Dooku over dat soort midde­len?'

'Kennelijk,' zei Palpatine.

Kit Fisto kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Ik zou gezegd hebben dat dit soort bioconstructen niet in massaproductie genomen kunnen worden.'

Wij dachten hetzelfde, meester Fisto, maar kennelijk hadden we het bij het verkeerde eind. We weten niet hoe, maar we weten wel waarom.'

'Dat ze als gevechtsdroids ingezet zullen worden,' zei Kit.

Gevechtsdroids. Obi-Wan kromp ineen. 'Hoe kon u dit toestaan? De ver­koop van oorlogsmaterieel aan de Separatisten is immers verboden?'

'Jazeker,' zei Lido Shan. 'Maar er zijn geen wetten tegen het verkopen van veiligheidsdroids aan individuele planeten in de Bond, en strikt technisch gezien is dat precies wat Cestus doet. Dat de jk's door een eenvoudige ingreep, namelijk het vervangen van de geheugenkristallen, tot dodelijke machines kunnen worden omgebouwd, speelt geen rol.'

Obi-Wan hoopte dat zijn gezicht zijn gedachten verborg, want zijn sterk­ste gevoel was ontzetting. Het idee dat biodroids tot moordmachines om­gebouwd werden, was hoogst alarmerend. Wie weet zouden die apparaten zelfs het geringe voordeel van de Jedi - dat ze op de zetten van hun tegen­standers konden anticiperen — tenietdoen.

Dat kon niet toegestaan worden.

We hebben ontdekt dat graaf Dooku aangeboden heeft Cestus zijn eigen Gabonna's te leveren, zodat de productie hervat kan worden. En ook dat hij Cestus technologie aangeboden heeft om hun productie van droids en dashta-palingen te stroomlijnen en op te voeren.'

'Door te klonen?'

'Inderdaad. Volgens de geruchten is de technologie beter dan die van Kamino en omvat hij technieken waarmee je eindeloze kolonies levend neuraal weefsel kunt kweken, zodat hun fabrieken massaal op een produc­tieproces kunnen overschakelen dat vroeger hoogst exclusief en peperduur was.'

'Personen die winst verkiezen boven vrijheid,' zei Kit, 'verliezen uitein­delijk vaak beide.' Hij zweeg, terwijl zijn tentakels zacht heen en weer bewo­gen. Misschien maakte hij zich net als Obi-Wan een voorstelling van een gevecht tegen duizenden machines die allemaal even gevaarlijk waren als zijn metalen tegenstander op het zand van het T'Chuk-colosseum. Een schrikwekkende golf vooruitdenkende molochs.

De kanselier leek moed te putten uit het feit dat ze de situatie zo snel wisten in te schatten. Obi-Wan had zelfs het idee dat de kanselier zelf het minste idee had van de problemen die ze konden verwachten. Op politiek gebied kon Palpatine nog zo wijs zijn, maar wat de Kracht betrof was hij niet meer dan een beginneling.

Obi-Wan verraste zichzelf door zijn gedachten hardop uit te spreken. 'Misschien moet er een speciale verordening uitgebracht worden om Cestus te verbieden deze droids te maken en te verkopen.'

'En in de tussentijd,' zei Kit, 'wacht de melkweg en kijkt toe.'

'Inderdaad,' zei de kanselier. Het licht van het raam boven hem verdeelde zijn gezicht in twee stukken. 'Als de Handelsraad te veel druk op ons bemin­de Cestus uitoefent, zal iedereen ons voor hardvochtige dwingelanden ver­slijten. Voordat het zover komt, staan we erop - ik, de Senaat en de Jedi-raad - dat we het eerst langs diplomatieke weg proberen.'

'Met een lichtzwaard?' vroeg Kit.

Een uiterst flauw glimlachje trok over het gezicht van de kanselier. 'Ho­pelijk hoeft het niet zover te komen. Jullie, mijn vrienden, zullen naar Ord Cestus reizen en formele onderhandelingen openen. Maar die onderhande­lingen zijn een dekmantel voor jullie andere doel, namelijk Cestus, en via Cestus de andere geïnteresseerde zonnestelsels, ervan doordringen dat het gevaarlijk is om handel te drijven met graaf Dooku.'

'En wat voor hulpbronnen staan ons ter beschikking, excellentie?' vroeg Kit.

Nu pas brak de glimlach van de kanselier eindelijk door. 'Het beste van het beste.'

4

Driehonderd kilometer onder hen was de oceaan kalm. Vanaf deze vreed­zame hoogte zou je nooit vermoeden dat diep onder dat stille wateropper­vlak dappere soldaten streden, kampten, doodden.

En sneuvelden.

Een gestage stroom eenpersoonscapsules ontsnapte aan de flanken van de troepentransportschepen en trokken vurige strepen door de atmosfeer. Binnen de schepen zelf snelden eindeloze rijen geüniformeerde troepen door de gangen. De portalen gonsden van activiteit, als bloedvaten die barstensvol levende cellen zaten. De soldaten droegen geen explosiebesten­dige pantserkleding maar soepele zwarte diepzeepakken. In volmaakte for­matie en precies gelijke pas renden ze met hoog opgeheven knieën en hun hoofd fier rechtop naar hun rendez-vous met gevaar en een mogelijke dood. Ze waren allemaal exact een meter achtenzeventig lang en hadden hetzelfde korte zwarte haar en dezelfde doordringende bruine ogen. Hun huid was lichtbruin, met donkerder gradaties bij degenen die langer in de zon geweest waren. Alle gezichten waren identiek aan elkaar, met zware wenkbrauwen en een stompe neus boven een sterke, smalle mond.

Kloonsoldaten, stuk voor stuk.

Sommige van hen waren geen gewone soldaten, hoewel weinig niet-in-gewijden op dat moment het verschil gezien zouden hebben. Dit waren de Vooruitgeschoven Verkenner-Commando's. Hoewel ze maar een klein per­centage van het totale aantal in de Kaminoaanse kloonlaboratoria gekweek­te klonen vormden, waren de wc's de dodelijkste soldaten ooit gecreëerd.

In tegenstelling tot wat de meeste mensen dachten, was zelfs een gewone kloonsoldaat meer dan een hersenloze stoottroeper of simpel laserkanonnenvoer. Ze waren niet alleen opgeleid in een breed scala van algemene militaire disciplines — van man-tegen-mangevechten tot EHBo-technieken — maar ook verdeeld in rangen die opliepen van gewoon soldaat tot comman­dant en gebaseerd waren op hun verrichtingen op het slagveld. In theorie waren alle kloonsoldaten gelijk, maar ervaring en kleine variaties in de om­standigheden waaronder ze gekloond waren, leidden er onherroepelijk toe dat sommige gelijker waren dan de rest.

In een van de schepen, de Nexus, rende een man op wiens uitrusting het blauwe insigne van een kapitein blonk. Zijn helm- en nekchip maakten duidelijk dat hij een a-98 was, en zijn strijdmakkers kenden hem als Nate. In andere tijden en op andere plaatsen had hij zijn makkers aangevoerd, maar nu was hij gewoon een van de duizendenden identieke soldaten die hun lotsbestemming tegemoet draafden.

De kloon voor hem sloot zichzelf op in een cilindervormige capsule en vertrouwde erop dat Nate de externe monitoren controleerde. Nate werkte in gedachten een lijstje af dat hem intussen even vertrouwd was als het lijnenpatroon op zijn harde rechterhand. Met een ferme klap van zijn eeltige handpalm op de romp van de capsule gaf hij aan dat alles in orde was. Door de hitte- en schokbestendige platen heen zag hij de ogen van zijn makker: zijn eigen ogen, weerspiegeld in het staal.

Met een schok en een doffe klap verdwenen de ogen toen de capsule wegzonk in de wand en naar de lopende band zakte.

Nate draaide zich om, knikte naar de volgende soldaat in de rij en sloot zichzelf op in een capsule. De man controleerde Nates instellingen zoals Nate een seconde eerder voor de man voor hem gedaan had. Hij hoorde de klap op de capsulewand - een geruststellend geluid. Al die knipperende lichtjes konden hem gestolen worden: er ging niets boven de goedkeuring van een broeder-soldaat.

De capsule, die al verscheidene keren gebruikt was, stonk naar zweet — niet zijn eigen zweet, ondanks het feit dat de vorige inzittende genetisch zijn tweeling was. Nate rook sporen van de antivirale medicijnen die bedoeld waren om te functioneren in onbekende omgevingen. Hij haalde diep adem. Een deel van zijn geest bleef op non-actief, terwijl de rest de controlelijst van deze metalen doodskist afwerkte.

Dat luchtje. Zoet, scherp en organisch. Triptofagea, meende hij. Triptofagea was een koortswerend medicijn dat op zo veel planeten gebruikt werd dat hij er moeiteloos zes op kon sommen. Op slechts één van die planeten was recentelijk gevochten, wat waarschijnlijk betekende dat de vorige pas­sagier minder dan een maand geleden op Cortao was geweest.

Op een dieper niveau was hij zich bewust van het feit dat die gedachten alleen maar dienden om zijn aandacht af te leiden van het gevaar dat hij in deze capsule liep. Er waren altijd risico's. Angst was de vaste metgezel van een soldaat. Dat was geen schande: wat je voelde was van geen enkel belang. Het enige wat telde, was wat je deed. Hij was een van de weinige wc's in de hele melkweg en wat Nate betrof kon je je geen beter bestaan wensen.

De capsule trilde toen hij naar beneden zakte. De luidspreker in zijn helm kwam tot leven: 'Controlekamer aan soldaat A-Negen-Acht. Geschatte uitwerptijd een minuut vierentwintig seconden.'

'Een minuut vierentwintig seconden,' herhaalde Nate, zijn vuist ballend in een onzichtbare groet. 'Honderd procent,' zei hij. wc-jargon voor uitste­kend.

Een minuut twintig seconden. Ongeveer tachtig hartslagen, lang genoeg om duizend lelijke gedachten de kans te geven een onbedachtzame geest binnen te sluipen. Hij had honderd manieren geleerd om ze het hoofd te bieden, en de meest effectieve was het persoonlijke meditatieritueel van zijn gevechtsgroep. Hij zonk weg in zijn troostende diepten, speelde met gees­telijke vlekken van kleur en vorm zoals hij al sinds zijn kindertijd deed en putte troost uit de eenvoud en schoonheid van elk geometrisch patroon. Hij luisterde naar zijn pols toen zijn hartslag door de meditatie daalde tot veertig per minuut. Reciteerde de tien woorden die in zijn ziel gegraveerd stonden: Niet waarmee je vecht is belangrijk, maar waarvoor je vecht

Nate vocht voor de eer van het Glorieuze Leger van de Republiek en voor hem was die plicht iets moois.

Er waren personen die dachten dat klonen geen oog voor schoonheid hadden, maar die hadden het mis. Schoonheid was doelmatigheid en func­tionaliteit. Schoonheid was doelbewustheid en het vermijden van verspilling.

Voor veel personen stond schoonheid gelijk aan verwijfdheid of gebrek aan nut.

Kloonsoldaten wisten wel beter.

Bons. Weer een capsule vertrokken. Hij viel naar links toen de capsule een bocht naar rechts maakte en naar het eind van de lopende band ratelde.

Bons.

"Vijftig seconden,' waarschuwde de controlekamer.

Bons. Het trillen maakte plaats voor een hol suizen dat je meer in je botten voelde dan met je oren hoorde. De capsule bewoog zich soepeler en a-98 nam even de tijd om zijn instellingen te controleren. Plotseling werd het doodstil. Hij hield zijn adem in, onderdrukte zijn zenuwen en vond het plekje diep in zijn binnenste dat dit nodig had, dat leefde voor wat nu ging komen.

Toen werd de capsule uitgeworpen naar de oceaan beneden en was het gedaan met denken. De versnelling wierp hem met een smak tegen de wand.

Nate had tijd om naar buiten te kijken. Dit model was beter dan de vorige capsules, waarin hij vrijwel de gehele afdaling in het donker had gezeten. Deze had kijkvensters. Eén ervan gaf het uitzicht vanaf de buitenkant van de capsule weer. Het tweede was een met de Nexus verbonden monitor die een volstrekt ander perspectief bood.

Vanuit de capsule gezien was de Nexus een gigantische, hoekige, platte metalen vorm vol wapentuig en antennes. Het schip kon twintigduizend troepen of vele megatonnen wapens en voorraden vervoeren. Functiona­liteit op zijn best.

Het beeld van de Nexus verdween toen de capsule de atmosfeer van Vandor-3 bereikte.

De capsule beefde toen de wrijving de buitenwand tot tweeduizend graden verhitte, een temperatuur waarbij a-98 zonder het thermo-energetische krachtveld dat de warmte naar de accu's van de capsule leidde, meteen verkoold zou zijn.

Nate controleerde zijn uitrusting terwijl hij naar de donkere, woelige oceaan beneden hem viel. Sensoren gaven de temperatuur, positie en ver­snelling aan. Piepkleine stuurrepulsors gebruikten de opgeslagen energie van de capsule om hem op koers te houden.

Alles was in orde. Er viel niets meer te doen. Alleen maar vallen en vechten en winnen. Of sneuvelen.

Zijn maag schoot in zijn keel toen de capsule trillend begon te decelereren. De repulsorraketten vlamden op en de sensoren waarschuwden hem dat ze zich op kritieke afstand boven de deinende golven bevonden.

Nog geen halve minuut later voer er opnieuw een schok door de capsule toen hij het water raakte. De binnenverlichting veranderde van geel-oranje in rood toen een aantal minder belangrijke systemen kortgesloten werden. Dat kostte hem geen druppel zweet: dit soort storingen waren te verwach­ten. Het zou een wonder geweest zijn als alle systemen gedurende de hele val intact gebleven waren.

De sensoren gaven aan dat de temperatuur van de buitenwand snel daalde: hij zat diep onder de golven. Nate klemde zijn mondstuk tussen zijn tanden en vergewiste zich ervan dat de koele wind van de levengevende zuurstof onbelemmerd stroomde. Over enkele ogenblikken zou het te laat zijn om nog iets te veranderen. Over enkele ogenblikken zou het spel be­ginnen.

De radio kwam krakend tot leven: 'We hebben iemand verloren in kwa­drant vier en ook in kwadrant twee. Zorg dat je in leven blijft, mensen!'

'Goed idee,' mompelde hij, evenveel tegen zichzelf als tegen eventuele luisteraars. En er was ook geen reden om te treuren: tenslotte kon zijn eigen levensvlam over een seconde eveneens uitgedoofd zijn.

Zijn waarschuwingslampje begon te knipperen. Zijn capsule was defect geraakt. Koud water stroomde door de reten en steeg van zijn enkels tot zijn knieën.

'Alarm!' brulde zijn noodsysteem. 'Romp beschadigd. Alarm! Romp be­schadigd...'

Bedankt voor de waarschuwing, dacht hij. De hele rechterkant van zijn li­chaam was al doorweekt. Tja, dacht Nate wrang, dat kreeg je als de contrac­ten naar de laagste inschrijver gingen.

We hebben schade aan drie eenheden aan de linkerflank. Noodproce­dures geactiveerd. Verzoek permissie om de operatie te beëindigen.'

'Permissie geweigerd!' zei de commandant zonder ook maar een greintje medelijden in zijn stem. Daar bewonderde Nate hem voor, hoewel het hem ook kwaad maakte. 'Doorgaan naar je doel.'

De eerste stem probeerde het opnieuw. 'Verzoek permissie om reddings­operatie te activeren.'

'Permissie geweigerd, soldaat! Speciale eenheden staan klaar voor onder­steuning. Hou je doel aan.'

'Honderd procent,' antwoordde de soldaat.

Claustrofobie en het schreeuwen van ten dode opgeschreven mannen zouden de meeste mensen met wanhoop vervullen, maar Nate werkte zijn lijstje noodmaatregelen af met de precisie van een machine. Hoewel het stijgende water de luchtdruk in de capsule opvoerde tot zijn hoofd dreigde te barsten, bleef hij knoppen indrukken en hendels verzetten.

Een rode diode op ooghoogte in de trillende, schokkende capsule telde af naar nul. Lucht stroomde sissend zijn mond in toen de buitenwand van de capsule wegviel en zijn hele wereld vol water liep. De capsule spleet open langs zijn lengteas. De bovenste helft zonk de diepte in, terwijl de onderste in een slee veranderde.

Overal om hem heen dreven honderden van zijn makkers in formatie in het water. Hij was niet meer dan een vlekje in een schijnbaar onbegrensde massa in het donker manoeuvrerende soldaten. Zo ver als het oog reikte zwommen en dreven ze in een eindeloos geometrisch patroon.

Hij verstelde de handgreep en het stuurwiel, blij dat hij weer meester van zijn eigen lot was. Een vreemd soort tevredenheid nam bezit van hem. Dit was het leven voor een man. Zijn lotsbestemming in zijn eigen handen, geflankeerd door zijn broeders, spugend in de grijnzende tronie van de dood. Hij had medelijden met de bangelijke wezens die nooit zoiets gevoeld hadden.

Elke slee had zijn eigen neuscamera die zijn beelden doorstuurde naar een laagfrequentienetwerk dat een hologram ter grootte van een vuist pro­duceerde dat Nate kon laten ronddraaien en van alle kanten bestuderen.

De formaties van kloonsoldaten hadden de geometrische precisie van sneeuwvlokken of gepolijste edelstenen. Een buitenstaander zou geneigd zijn te denken dat ze ingestudeerd waren, maar dat was niet zo. De formatie was simpelweg het onvermijdelijke gevolg van het feit dat duizenden solda­ten op identieke wijze reageerden op eenvoudige instructies die hun tijdens hun intense en kortstondige jeugd ingeprent waren.

Nate verlegde zijn aandacht van het overkoepelende patroon naar zijn eigen specifieke taak. Die hield uitsluitend in dat hij zes broeders te bescher­men had: de soldaten onder en boven, links en rechts en voor en achter hem. En natuurlijk moest hij erop vertrouwen dat zij hetzelfde zouden doen voor hem. Als hij, rekening houdend met plaatselijke factoren, de juiste afstand in acht nam, namen de kloonformaties vanzelf de juiste vorm aan voor aanval en verdediging. Zodra het echt vechten werd, zouden ze andere kerninstructies krijgen die tot andere acties leidden.

Terwijl ze zich door het donker bewogen, scheen de verlichting van de individuele sleeën op de onregelmatige vormen van plantaardig en dierlijk leven op de oceaanbodem. Afgezien van incidenteel gekraak op de radio in zijn oren en het dreunen van de motor van de slee heerste er alom stilte. Alles was honderd procent en recht vooruit.

Nate concentreerde zich op zijn taak zonder zich af te laten leiden door gedachten aan verleden of toekomst. Zijn handen omklemden de handgre­pen en zijn benen maakten zachte peddelbewegingen, hoewel de slee zijn eigen aandrijving had. Hij genoot van het besef van de indrukwekkende vermogens waar zijn lichaam over beschikte. Wat een soldaat nodig had, was een eindeloos uithoudingsvermogen en een hard, solide web van spie­ren in de onderbuik. Velen maakten de fout te denken dat de kracht van zijn bovenlichaam de kloonsoldaat uniek maakte. Dat was het enige wat de meeste burgers zich herinnerden als ze een kloon ooit zonder wapenrusting gezien hadden: de immens gespierde schouders en bovenarmen, de dikke, stompe, maar verrassend kundige vingers.

Maar nee, het verschil zat hem in zijn benen, die in staat waren twee keer zijn eigen gewicht in marstempo een helling van dertig graden op te dragen. Het zat hem in zijn rug, die in staat was een broeder op te rapen en moei­teloos in veiligheid te brengen. Nee, een soldaat op het slagveld was totaal niet geïnteresseerd in hoe hij eruitzag. Het enige wat telde waren zijn reacties onder vuur.

Een stem klonk in zijn oor: "We hebben contact, rechterflank. Een soort zeeslang of tentakel...'

Het was zover!

"Vermijd contact! Trianguleer op sector vier-twee-zeven.' Nog geen se­conde later flikkerde er een hologram in het water voor zijn gezicht dat aangaf waar die sector lag. Goed. Hij had nog steeds niets gezien wat als oriëntatiepunt zou kunnen dienen. Zodra hij iets zag, zou zijn opleiding, zijn 'innerlijke kaart', in werking treden, maar voorlopig moest hij zich verlaten op de technologie.

Iets wat niet onverwacht was maar altijd even schokkend bleef, verstoor­de zijn kalmte: de klaaglijke, in water gesmoorde kreet van een soldaat. En vervolgens: "We hebben iemand verloren.'

Nate voelde de golf van waterdruk voordat zijn ogen of sensoren een bedreiging meldden. Overal om hem heen stoven zijn makkers uiteen. Hij zag een vlezige tentakel vol zuignappen de soldaat twee rijen links van hem de diepte in trekken. Het enige wat overbleef waren luchtbellen. Donkere wolken kolkten in de duizendvoudige gloed van de helmlampen.

Nu zag hij waar ze mee te maken hadden, en vervloekte hij zichzelf. Hoe ter melkweg kon hij dit gemist hebben? De hele oceaanbodem lag vol gigantische hopen van wat eruitzag als rotsblokken, maar zich nu ontpopte als een reusachtige, ongedifferentieerde kolonie vijandige levensvormen. Miljarden individuen, een rif dat zich kilometers in beide richtingen uit­strekte, een stad van geestloze, vraatzuchtige muilen. Zelfs de tentakels waren meer dan louter aanhangsels. Ze waren samengesteld uit miljoenen kleine organismen die op een vreemde manier samenwerkten om hun kan­sen op het verkrijgen van voedsel te verbeteren.

Binnen enkele seconden doorzocht zijn geest duizenden informatiebe­standen. Selenoom, concludeerde hij. Dodelijk. Inheems op slechts één planeet en zo zeker als het heelal niet deze —

Een andere stem in zijn oor: 'Hoeveel van die dingen zijn er?'

'Gewoon één krankzinnig grote joekel, genoeg om je af te maken als je niet je kop houdt en je werk doet. Hou de frequentie vrij. Rechterflank - dichter op elkaar. Hou een oogje op eikaars blinde hoeken.'

Daarna werd er niet meer gepraat, alleen maar gehandeld. Laserschich­ten schoten sissend door het water en veroorzaakten enorme gaswolken die dreigden hun zicht te verduisteren.

Opnieuw bewezen hun onderling begrip en diepe programmering hun waarde. Hij hoefde maar één soldaat te zien om te weten waar de rest zich bevond. Als hij de oceaanbodem kon zien, kon hij een redelijke schatting maken van de omvang en vorm en positie van de rest van de formatie en aldus vaststellen waar en wanneer en op wie hij veilig kon vuren.

Als een soldaat krijsend de diepte in gesleurd werd, sloeg dat geen fataal gat in hun formatie, want de soldaten om hem heen vulden het meteen op en vochten door. Het wezen op de oceaanbodem was misschien een zelfregenererende verschrikking zonder natuurlijke vijand behalve voedselge­brek, maar het Glorieuze Leger van de Republiek was ertegen opgewassen. Het glr zou eeuwig leven, want het geheel was oneindig veel bestendiger dan elk individueel onderdeel.

'Ik ben er voorbij! Ik ben er voorbij!' riep een andere stem.

'We hebben weer iemand verloren! Hou je blinde hoeken in de gaten en dek je makkers!'

'Tentakel op negen uur!'

'Ik heb hem onder schot.'

Niets aan een selenoom kon ook maar enigszins normaal genoemd wor­den, maar hoewel dit de eerste keer was dat Nate tegenover deze uitdaging stond, wist hij al hoe hij hem aan moest pakken. Opnieuw een kwestie van complexe handelingen op basis van simpele instructies.

Zijn stralers waren ingesteld op gebruik en vernietiging onder water. Nate vuurde korte, beheerste salvo's af, terwijl hij heen en weer en op en neer sprong om de tentakels te ontwijken. Samen met zijn legioen makkers danste hij op een krijgshaftige melodie en hun wapens scheurden hompen vlees uit de tentakels tot het water een kolkende brij van stukken selenoom was.

Wij zijn het glr, dacht hij woest, terwijl een van zijn makkers een tastende tentakel op een haar na wist te ontwijken. Je had er geen idee van met wie je in de clinch ging, hè, geniepig, vuilnis vretend stuk ongedierte.

Bij het voelen van de greep van een vlezige tentakel stroomde een golf adrenaline door zijn aderen. Getande zuignappen zogen aan zijn slee. Zijn lichten flikkerden en gingen uit. De zuignappen knaagden aan zijn diepzee- pak, bewegend als obscene lippen terwijl de selenoom hem naar zijn gapen­de muil probeerde te sleuren.

Angst bekoelde zijn vechtlust, maar hij onderdrukte hem onmiddellijk. Wat had Jango ook weer gezegd? Zetje angst achter je, waar hij thuishoort, en schiet

vervolgens alles wat je voor je ziet aan flarden. Dan hoef je niets te vrezen. Duizend maal duizend keer had hij die woorden uitgesproken en hij had ze nog nooit zo hard nodig gehad.

De tentakel was sterk genoeg om de ribben van een gewone man te breken en zijn ruggengraat tot moes te knijpen. Kloonsoldaten waren ech­ter geen gewone mannen. Nate haalde diep adem. De ingeademde lucht veranderde zijn middenrif in durastaal, sterk genoeg om elke druk te weer­staan zolang hij niet uitademde. Zoals elke kloonsoldaat kon Nate zijn adem bijna vier minuten lang inhouden.

Uiteraard zou zijn ribbenkast, zodra hij zich gedwongen zag uit te ade­men, in elkaar gedrukt worden en zou de selenoom hem verpletteren en zijn lichaam in het donker verslinden, maar daar kon hij niet over inzitten. Hij weigerde de mogelijkheid van falen in overweging te nemen. In plaats daar­van trok hij zijn geweer los, boog zich naar voren en bestookte de tentakel met korte, afgemeten salvo's tot hij losliet.

Donkere wolken kolkten in het water.

Wegwezen!' brulde de stem in zijn oor. Hij wist niet of dit een algemeen bevel was of alleen maar bedoeld voor de soldaten in zijn groep, maar dat was amper van belang. Hij zwom omhoog door het troebele water. Om hem heen dreven stuiptrekkende stukken selenoom en onderdelen van andere dingen die hij niet van zins was aan een nader onderzoek te onderwerpen. Later misschien, in de onvermijdelijke dromen die hierop zouden volgen.

De oceaanbodem glooide omhoog. Een paar meter verderop raakten Nates voeten de grond, waarna hij zwemmend en kruipend zijn weg naar het oppervlak vond. Nu trok hij zijn kapotte slee achter zich aan in plaats van andersom.

Nate rukte het mondstuk uit zijn mond en haalde gierend adem, terwijl de golven rondom hem stuksloegen op de kust. Hij was nog niet klaar. Een snelle blik naar links en rechts toonde hem zijn uitgeputte makkers die nog steeds met honderden tegelijk met hun uitrusting achter zich aan uit de golven kwamen kruipen. Hij liet zich op zijn rug rollen, spuugde een mond­vol water uit en keek dodelijk vermoeid op naar de zilverkleurige hemel.

Het wolkendek ging open. Een zwaar bewapend, schotelvormig lucht­kussenvoertuig zweefde omlaag. Nate sloot zijn ogen en knarsetandde. Hij wist precies wat er komen ging.

'Oké, voortmaken,' riep admiraal Baraka hen toe. 'De oefening is pas afgelopen als ik het zeg.'

Baraka's hovercraft zweefde het strand af, voortdurend dezelfde bood­schap herhalend. Twee soldaten naast Nate spuugden water uit. Ze keken hoofdschuddend naar links en rechts. "Voortmaken?' zei een andere soldaat vol verbazing. 'Ik vraag me af hoe snel hij zijn karkas uit het zand kon tillen als hij net tegen een selenoom gevochten had.'

"Ik zou er een week rantsoen voor overhebben om daar achter te komen,' mompelde Nate.

'Hoeveel hebben het gehaald?' vroeg de ander.

'Genoeg,' zei Nate. Hij krabbelde overeind, zocht zijn uitrusting bij el­kaar en trok de slee het strand op. 'Meer dan genoeg.'

Vanaf zijn positie aan boord van de hovercraft riep Baraka omlaag: 'Voort­maken! Deze oefening is niet afgelopen! Ik herhaal, niét afgelopen.' Admi­raal Arikakon Baraka was een tweeslachtige Mon Calamariaan. Mon Calamari hadden uitpuilende ogen, handen met zwemvliezen, een zalmkleurige huid en een beheerste, rustige manier van doen die hun tegenstanders er vaak toe bracht hen te onderschatten. Maar de Mon Calamari krijgersclan deed voor niemand onder en Baraka stond in hoog aanzien in hun gelede­ren. Hij had geen bijzondere sympathie voor klonen, maar wie in de gigan­tische beschermende omarming van de Republiek wilde blijven moest nu eenmaal offers brengen. In één opzicht waren de klonen een voordeel: ze maakten het onnodig burgers in te lijven of daklozen te rekruteren, met als gevolg een leger van uitsluitend beroepssoldaten.

Baraka was een groot voorstander van het idee van ervaren, professio­nele tactici and strategen als aanvulling op de meer theoretische opleiding van Kamino. Als puntje bij paaltje kwam, waren de Kaminoanen immers kloners, geen krijgers. Baraka had littekens opgelopen in honderd veldsla­gen. Moest al die moeizaam verworven kennis verdwijnen omdat de kanse­lier meer macht in eigen hand wilde nemen? Nooit! Concentratie en erva­ring waren de opperste hoedanigheden van een soldaat. Het tij keren, de draaikolk zal krimpen, de krakana zal terugdeinzen. Zo groot is de macht van een doelbewust individu. Het was duizend jaar geleden dat de Mon Calamari filo­soof Toklar deze woorden neerschreef en ze hadden nog niets aan waar­heid ingeboet.

Daarom kwamen wezens als admiraal Baraka naar Vandor-3, de tweede bewoonbare planeet in het zonnestelsel van Coruscant, een van de vele onderbevolkte werelden waar de trainingsprogramma's van de kloonsolda­ten doorgaans plaatsvonden. De kloonsoldaten werden uitgezonden naar honderd verschillende zonnestelsels om zij aan zij te vechten met de in­heemse troepen. Het waren geen slechte soldaten - sterker nog, hij had bewondering voor de hoeveelheid pijn die ze konden verdragen en voor hun onstilbare honger naar training.

Baraka, die er vanaf zijn geboorte toe voorbestemd was geweest om net als zijn vader en grootvader beroepssoldaat te worden, vreesde dat het ontstaan van het kloonleger het einde in zou luiden van een al tien generaties oude traditie.

Zijn sergeant en piloot waren allebei klonen — dezelfde breedgeschou­derde, gebruinde menselijke mannen. Onder hun explosiebestendige hel­men hadden ze hetzelfde platte, brede gezicht als de soldaten die beneden uit de branding kwamen gekropen. 'De geschatte sterfte tijdens deze oefe­ningen bedraagt ongeveer nul komma zeven procent,' zei de sergeant.

'Uitstekend,' antwoordde admiraal Baraka. Klonen kweken is goedkoper dan trainen. Hij stond zelf versteld van de gevoelloosheid van die gedachte, maar slaagde er niet in ook maar een greintje schuldgevoel tevoorschijn te toveren. Op het strand zag hij alleen maar honderden en uiteindelijk dui­zenden kloonsoldaten uit de golven kruipen, met achterlating van natte, onregelmatige sporen die nog het meest aan die van gewonde schaaldieren deden denken. Klonen waren de ideale soldaten: producten van volstrekt gelijkmatige kwaliteit die het mogelijk maakten een campagne met mathe­matische precisie te plannen. Geen enkele bevelhebber in de geschiedenis had ooit precies geweten hoe zijn troepen zouden reageren. Tot nu toe.

En toch... en toch was Baraka er diep in zijn binnenste niet helemaal gelukkig mee. Kwam dat alleen maar door het idee dat hij tot een achter­haalde soort behoorde, of was het iets anders, iets dat nog verontrustender was, maar waaraan hij geen naam kon geven?

Hij kwam er niet uit. Admiraal Baraka had het vage gevoel dat zijn gebrek aan respect voor de waardigheid en waarde van de klonen afbreuk deed aan zijn eigen waarde en waardigheid, maar hij kon het niet helpen.

"Voortmaken! Voortmaken!' blafte hij in zijn microfoon. 'Deze oefening is niet afgelopen. Ik herhaal, is niét afgelopen tot het doelwit veroverd is...'

Terwijl hij verder vloog, zag hij de helmen van zijn sergeant en zijn piloot naar elkaar toe draaien. Als ze niet zo'n veeleisende training doorlopen hadden, zouden ze hem waarschijnlijk haten om zijn onverholen minach­ting. Mindere soldaten zouden hem met plezier levend geroosterd hebben als hij ze onder zulke dodelijke druk gezet had. Maar kloonsoldaten niet, natuurlijk. Als laserkanonnenvoer kon je je niets beters wensen.

Blij dat zijn trainingsdag erop zat, strekte Nate zich uit op de geribbelde vloer van het transportschip dat hem en vijftig van zijn broeders terug naar de kazerne bracht. Vandor-3 was de zwaarste trainingsoefening die hij tot nog toe had meegemaakt. Het gerucht ging dat het sterftecijfer dicht in de buurt van het maximum van twee procent gekomen was. Die wetenschap stond hem niet tegen. Nate was het volkomen eens met het oude axioma: Hoe meer zweet bij de training, hoe minder bloed op het slagveld.

Hij en zijn broeders waren gewond en uitgeput. Sommigen beefden nog na van de adrenalineroes. Anderen kauwden op zenuwreepjes en een of twee leunden met gekruiste benen en gesloten ogen tegen de wand. Weer anderen sliepen en enkelen namen fluisterend de gebeurtenissen van die dag door.

In de ogen van buitenstaanders waren ze allemaal hetzelfde, maar de klonen zelf zagen de verschillen: littekens, mate van gebruindheid, afwij­kende lichaamstaal als gevolg van een andere opleiding, afwijkende intona­tie als gevolg van dienst op andere bases, door voedsel veroorzaakte veran­deringen in lichaamsgeur. Het maakte niet uit dat ieders leven begonnen was in een identieke kunstmatige baarmoeder. Hun conditionering en erva­ringen verschilden van elkaar op een miljoen subtiele manieren en dat maak­te hen anders, zowel in hun manier van werken als qua persoonlijkheid.

Hij tuurde uit een van de kijkvensters in de zijwand en keek neer op een van de voorstadjes aan de uitlopers van de hoofdstad van Vandor-3. Dit was een klein industrieel plaatsje, een soort petroleumraffinaderij, omringd door kilometer na vierkante kilometer dor, ongecultiveerd land. Hier hadden ze de kazerne gebouwd, een tijdelijke stad die uitsluitend bedoeld was voor het onderbrengen en trainen van vijftigduizend kloonsoldaten.

De barakken bestonden uit prefab panelen die het mogelijk maakten ze snel af te breken en op te bouwen en hij woonde er al een week, wachtend op zijn beurt om afgeworpen te worden voor zijn trainingsoefening.

De soldaten die de oefening achter de rug hadden, lieten niets los over hoe uitputtend die was. Hij had hun door zuignappen veroorzaakte wonden uiteraard gezien, maar de veteranen van het selenoomgevecht zwegen zodra een broeder zonder Vandor-3 droppingslintje in hun buurt kwam. Vooraf­gaande waarschuwingen konden alleen maar afbreuk doen aan de ervaring. Buitenstaanders dachten wellicht dat het een kwestie van beleefdheid was om je broeders te waarschuwen, maar kloonsoldaten wisten dat voorkennis de hardheid en emotionele spanning van de oefening dusdanig zou vermin­deren dat het afbreuk zou doen aan de toekomstige overlevingskansen van hun broeders.

Het transportschip zette hen af voor een reusachtig grijs prefabgebouw waar ongeveer drie- van de vijftigduizend kloonsoldaten ondergebracht waren.

Zwevend op een wolk van uitputting sleepte Nate zijn uitrusting het schip uit en de gangen door, sardonisch knikkend naar de soldaten die het droppingslintje al droegen en in hun handen klapten, hun duim opstaken of salueerden als erkenning voor wat hij doorstaan had.

Zij hadden het geweten, hij niet. En nu wist hij het ook.

Dat was alles.

Hij nam een turbolift naar het derde niveau en telde de rijen britsen tot hij de zijne vond. Hij liet zijn uitrusting naast zijn bed op de grond vallen, kleedde zich uit en sjokte naar de douche.

Onderweg bestudeerde Nate diverse keren zijn spiegelbeeld. Hij was niet ij del in de algemeen aanvaarde zin van het woord, maar was zich zeer bewust van zijn lichaam als machine en voortdurend op zoek naar tekenen dat er iets mis was of niet op zijn plaats zat of aangetast of beschadigd was. Altijd op zoek naar de kleinste onvolmaaktheid die zijn werk negatief zou kunnen beïnvloeden of een missie of het leven van een broeder in gevaar zou kunnen brengen.

Nates lichaam was een volmaakt evenwichtige combinatie van spieren en pezen, optimaal uitgebalanceerd, optimaal gespierd, met volmaakt sta­biele gewrichten en een longinhoud die een kampioen chin-bretter be­schaamd zou hebben. Op zijn huid prijkten verse kneuzingen en schaaf­wonden, kwetsuren die verbonden of behandeld dienden te worden, maar dat soort trauma's was onvermijdelijk.

a-98 ging de wasruimte in en liep naar de dampende, betegelde douches. Hij liet het water over zich heen gutsen en snakte naar adem toen het in zijn verse schaafwonden liep. Na hun ontsnapping uit die verdomde oceaan hadden ze nog eens zes uur lang een heuvel beklommen om een door met schokgeweren beschermde vlag te veroveren, waarbij ze het tegen krijgsge­vangen of gesimuleerde gevechtsdroids hadden moeten opnemen. Een hele dag van glorieuze, slopende foltering.

Een van zijn broeders liet de zeep uit zijn handen glippen en Nate ving hem op en vermaakte de rest door het glibberige ding als een kermisartiest van hand tot hand te gooien.

Daarop volgde een kortstondig tussenspel van spontane dwaasheid en duizelingwekkend gejongleer waarin de soldaten nonchalant stukken zeep over en weer lieten vliegen alsof ze allemaal met één gigantisch centraal zenuwgestel verbonden waren.

Hun uitgelatenheid duurde verscheidene minuten, maar toen maakte de algemene uitputting er een eind aan. De mannen begonnen zich weer in te zepen, ineenkrimpend als het bijtende schuim in snij- en schaafwonden liep.

Dit was zijn leven en Nate kon zich geen ander bestaan voorstellen.

De meesterkloners van Kamino hadden erop toegezien dat de kloonsol­daten geen onbeduidende doorsnee-infanteristen waren. Overal in de melk­weg kon men groentjes in zes tot twaalf weken de vereiste basisvaardighe­den bijbrengen. De standaard kloonsoldaat ontwikkelde zich in negen jaar tijd van baby tot volledig getrainde militair, maar dan met tienduizenden tegelijk. Klooncommando's waren een gespecialiseerde soort die opgeleid was voor speciale operaties, het rekruteren van inheemse troepen en mili­taire opleiding. De Vooruitgeschoven Verkenner-Commando's zaten daar weer een niveau boven.

Na het wassen verliet Nate de doucheruimte en keerde terug naar zijn brits. Kloonsoldaten namen heel weinig ruimte in beslag: als er weinig plaats beschikbaar was, sliepen ze in kleine capsules. Ze waren zowel massa als singulariteit, duizenden identieke menselijke eenheden die gekloond waren uit één fysiek en mentaal volmaakt model, een premiejager met de naam Jango Fett.

Ze leidden een simpel leven. Ze trainden, aten, reisden, vochten en rust­ten. Van tijd tot tijd kregen ze de gelegenheid zich extra te ontspannen door omgang met gewone levende wezens, maar hun training had hen voorbe­reid op de eenvoudigst mogelijke en meest directe levenservaring. Ze waren soldaten. Ze hadden nooit iets anders gekend. Ze hadden geen andere dromen.

Nate vond zijn slaapcapsule, schopte zijn spullen in de ruimte eronder, liet zich vallen en trok het thermische laken over zijn naakte lichaam. Het laken nam automatisch een temperatuur van zeventien graden Celsius aan, de perfecte lichaamstemperatuur voor comfort en optimale genezing: een van de weinige luxes in het leven van een kloonsoldaat.

Door zijn totale uitputting zakte hij vrijwel meteen weg in de duisternis. Andere mannen zouden zich misschien overgegeven hebben aan de slaap of met een hoofd vol triviale gedachten hebben liggen woelen en draaien, maar Nate sloot zijn ogen, zette zichzelf in ruststand en daalde snel af naar het droomniveau. Zodra hij daartoe besloot, zou de slaap spoedig komen: weer zo'n waardevol aspect van zijn opleiding. Geen gewoel en gedraai voor een kloonsoldaat. Je wist nooit wanneer je opnieuw de kans zou krijgen om te slapen. Als het moest, kon Nate zelfs slapen tijdens een mars.

Maar hij had geleerd om voordat hij insliep het grensgebied van zijn bewustzijn, de plaats tussen slapen en waken, te gebruiken om informatie te verwerken. Zijn onbewuste nam de gebeurtenissen van de dag opnieuw door, van het opstijgen naar de Nexus tot de eerste instructies, de dropping en het gevecht met de selenoom, de aankomst op het strand en de bestor­ming van de heuvel die daarop volgde.

De opgeroepen informatie werd gerangschikt en in voorgeselecteerde patronen opgeslagen om zijn algehele overlevingskansen te verbeteren en, nog belangrijker, de efficiëntie waarmee hij zich van zijn opdrachten kweet te vergroten.

Vijftig minuten lang verkeerde hij in deze staat, terwijl de vermoeidheid van de inspanningen van de dag zich meer en meer deed gelden. Hij kon de uitputting onnatuurlijk lang van zich afhouden, maar zag geen reden om dat te doen. Hij had zijn werk goed gedaan en zijn rust verdiend. Bovendien zou hij in zijn dromen blijven evalueren en organiseren, zij het grotendeels in symbolische vorm. Dat was genoeg.

a-98 liet zijn bewustzijn los en stond zijn lichaam toe zich te herstellen. Morgen wachtte hem immers weer een nieuwe dag.

Daar kon hij maar beter klaar voor zijn.

In de archieven van de Jedi-tempel bestudeerden Obi-Wan en Kit Fisto het doel van hun reis - de industriële grootmacht die bekendstond als Ord Cestus.

Obi-Wan vond Ord Cestus een interessant studieobject: een betrekkelijk dorre rots die rijk was aan bepaalde ertsen maar waardeloos was voor de meeste vormen van landbouw, omdat zijn oppervlak grotendeels uit woes­tijnen bestond. Een van de inheemse levensvormen was een insectachtige zwermsoort die de X'Ting genoemd werd, en verder waren er diverse soor­ten grote, dodelijke en naar verluidde niet-intelligente grotspinnen.

De huidige bevolking liep in de miljoenen en de planeet telde verschei­dene moderne steden die geheel dreven op geïmporteerde goederen: kunst­mest en plantenvoedingsstoffen, geneesmiddelen en specerijen om het wa­ter drinkbaar te maken voor niet-inheemse bewoners.

'Gevaarlijk,' zei Kit, die naast hem zat. 'Een simpel rantsoeneringsbesluit heeft ze in graaf Dooku's armen gedreven. Dat zou een zelfvoorzienende bevolking nooit overkomen zijn.'

Dat was de nuchtere waarheid. In tijden van oorlog waren veilige aan­voerlijnen even essentieel als een goed getraind leger.

Driehonderd standaardjaar geleden hadden de betrekkelijk primitieve X'Ting — één zwerm, verdeeld in een groot aantal over de hele planeet verspreide nesten — een contract met Coruscant gesloten waarin ze land beschikbaar stelden voor het bouwen van een galactisch gevangeniscom­plex. Op een gegeven moment lanceerde de Penitentiaire Inrichting Cestus een opleidingsprogramma voor gevangenen met het oogmerk hun vaardig­heden ten nutte te maken. Dit werd pas echt interessant toen een reeks financiële schandalen en een industriële tragedie op Etti 4 een twaalftal lagere functionarissen van Cybot Galactica, de op een na grootste fabrikant in de Republiek, voor twintig standaardjaar in de gevangenis deed belanden. Binnen twee jaar hadden de twaalf managers een contract met de gevange­nisautoriteiten gesloten voor een research- en fabricageprogramma voor een serie droidproducten. De ontzaglijke hoeveelheden ontginbare grond­stoffen en de minimale arbeidskosten genereerden op Cestus een explosie van rijkdom.

De twaalf managers werden snel en geruisloos op vrije voeten gesteld en in peperdure huizen ondergebracht. Een aantal zorgvuldig geselecteerde cipiers en ambtenaren werd nog rijker en legde de grondslag voor een corrupt dynastiek conglomeraat, Cestus Cybernetica, dat een lijn van uitste­kende persoonlijke veiligheidsdroids produceerde. De gebeurtenissen die daarop volgden, lieten zich moeilijk duiden. Grote stukken land werden voor een habbekrats van de zwerm aangekocht, en na het uitbreken van een aantal dodelijke epidemieën onder de X'Ting viel vrijwel alle macht op de planeet in handen van Cestus Cybernetica.

Toch had de gemiddelde buitenwerelder op Cestus een allesbehalve makkelijk bestaan, totdat Cestus Cybernetica een toeleveringsbedrijf werd voor de fabelachtig rijke en succesvolle Baktoid Wapenfabriek. Het bedrijf schafte nieuwe machines aan en creëerde een markt voor hoogwaardige militaire uitrusting die de hele melkweg omspande. De economie bleef expanderen, maar toen de Handels federatie na het fiasco bij Naboo zijn handen van de planeet aftrok, stortte alles ineen...

Hausse, gevolgd door krach. Cycli van groei en verval volgden elkaar op met een slaapverwekkende regelmaat.

Obi-Wan nam de lijst huidige leiders door. Na de epidemieën van de vorige eeuw, waarin de zwerm ternauwernood aan de totale ondergang ontkomen was, werd het ambt van planetaire regent nog steeds bekleed door een afstammelinge van de koninklijke X'Ting linie, ene G'Mai Duris. Werden de regenten gekozen? Was het ambt erfelijk? Was Duris alleen maar regentes in naam of had ze werkelijk macht?

Een uur later viel Obi-Wans oog op een andere naam: een groep guer­rillastrijders die Woestijnwind genoemd werden. De meeste boeren waren arm en stamden af van gewone gevangenen die na hun vrijlating getrouwd waren. Woestijnwind, een protestbeweging tegen een eeuw van onderdruk­king, was twintig jaar geleden ontstaan in een poging de industriële heersers van Cestus, een coterie van rijke industriëlen die de Vijf Families genoemd werd, naar de onderhandelingstafel te dwingen.

Woestijnwind was het afgelopen jaar bijna vernietigd, maar men zei dat een aantal guerrilla's de represailles overleefd hadden en nog steeds aanval­len op de karavanen van het bedrijf uitvoerden.

Hoe meer Obi-Wan en Kit lazen, hoe minder ze wisten wie op Cestus de scepter zwaaide en wat voor delicate verhouding de machthebbers met Coruscant hadden.

'Het lijkt wel graven in een sponsrif,' gromde de Nautolaan na acht uur studie. We hebben een tovenaar nodig om uit deze onzin wijs te worden.'

Tovenaars ken ik niet zo veel,' antwoordde Obi-Wan, 'maar volgens mij is een goede advocaat even waardevol, en dan weet ik precies wie we nodig hebben.'

'Uitstekend,' zei Kit. 'En nog iets. Als de onderhandelingen niet volgens plan verlopen, willen we deze Duris misschien... onder druk zetten.'

Obi-Wan trok een gezicht. De Nautolaan had gelijk, maar Obi-Wan was het liefst zo voorzichtig mogelijk. 'Heb je een suggestie?'

'Ja. Jij en die advocaat kunnen met de politici praten. We hebben' — hij keek naar het scherm — 'twee contactpersonen op Cestus, een menselijke vrouw met de naam Sheeka Tull en een X'Ting die Trillot heet. Met behulp van die twee zouden we de nodige pressie moeten kunnen uitoefenen.'

'Als ze betrouwbaar zijn,' zei Obi-Wan.

Kit lachte. 'Wou je zeggen dat we onze eigen mensen niet eens kunnen vertrouwen?'

De vraag bleef even in de lucht hangen en de spanning nam merkbaar toe. Toen lachte Obi-Wan. 'Natuurlijk niet.'

'Goed,' zei de Nautolaan. 'Zoals ik al zei, ik neem een wc en een paar commando's mee en voor noodgevallen rekruteer ik gewoon wat inheemse troepen.'

Obi-Wan zag de logica van dat plan onmiddellijk in. Als ze Woestijnwind nieuw leven inbliezen, zouden de regentes en de Vijf Families nerveuzer, minder zeker van zichzelf en wellicht ontvankelijker zijn voor voorstellen van de Republiek. Maar ze konden niet het risico nemen dat een kloonsol­daat in de verkeerde handen viel: zijn genetische signatuur zou het onom­stotelijke bewijs zijn dat Coruscant probeerde de gebeurtenissen te mani­puleren.

Urenlang bleven de twee vrienden de dossiers bestuderen en mogelijk­heden en strategieën bespreken, net zo lang tot ze zeker wisten dat ze elke actie en tegenactie de revue hadden laten passeren.

De rest zou moeten wachten tot ze op Cestus waren.

Tien uur later was de herstelcyclus van a-98 compleet en werd hij wakker. Nate keek naar het scherm in zijn slaapcapsule en zag dat hij in de comman­dopost verwacht werd om zijn dagorders in ontvangst te nemen.

Hij gebruikte dertig seconden voor een snelle mentale controle van zijn lichaam. Nog eens anderhalve minuut werd geïnvesteerd in het mentale ochtendritueel dat de overgang van diepe slaap tot volledig ontwaken vol­tooide. In geval van nood kon hij zoals alle kloonsoldaten die overgang binnen enkele seconden maken, maar soms vond hij het prettig om er zijn gemak van te nemen.

Toen het zelfonderzoek er opzat, gooide hij de deken van zich af en zette zijn voeten op de grond. Na een bezoek aan de doucheruimte, waar hij aan de gemeenschappelijke wasbak zijn gezicht waste en zijn tanden poetste, pakte hij zijn karige bezittingen in een plunjezak. De Code vereiste dat een wc te allen tijde klaar moest staan om te gaan waar de bevelvoerende Jedi of de Opperste Kanselier hem heen stuurde en te doen wat hem opgedra­gen werd. Nates zelfbeeld draaide voor honderd procent om zijn streven die perfecte soldaat te zijn.

Er was geen andere keuze, geen ander bestaan, a-98 was klaar. Zijn rugzak bevatte een paar kleine aandenkens uit eerdere militaire campagnes, zijn uitrusting en voor drie dagen voedsel en water.

Nate was uiteraard op Kamino opgegroeid, evenals de rest van het duizend man sterke contingent kloonsoldaten dat samen met hem uit de kweekvaten gekomen was. Twaalf van hen waren geselecteerd om opgeleid te worden tot Vooruitgeschoven Verkenner-Commando. Ze hadden samen getraind, samen geleerd en samen hun eerste missies doorstaan. Zes van hen waren uitgezocht om door Jango Fett persoonlijk getraind te worden en waren gekneusd en gehavend maar vol dodelijke wijsheid naar hun broe­ders teruggekeerd, wc-rotten werden aangemoedigd hun eigen tradities en identiteit te ontwikkelen, wat nuttig was als ze zich met andere rotten maten. Hoewel ze in eerste instantie allemaal tegelijk verscheept waren, was die eerste groep geleidelijkaan uiteengevallen, aangezien de meeste wc's alleen werkten.

Soms betrapte hij zichzelf erop dat hij de helm- en nekchip van de klonen die hij tegenkwam probeerde te lezen om te zien waar en wanneer ze uit hun kweekvat gekomen waren. Een groepsbroeder zou zich bepaalde rituelen en samen doorstane gevaren herinneren, wat altijd goed was voor wat extra kameraadschap. Familie binnen je familie, een vleugje intimiteit in een afstandelijke, vijandige wereld.

Hij dacht met plezier terug aan de veertig kilometer lange trainingswed­lopen die hij met zijn rot gedaan had en probeerde te vergeten hoeveel broeders hij had zien sneuvelen tijdens zijn twee langdurige campagnes en tientallen kortere acties. Doorgaans bestond de tactiek van de wc's simpel­weg uit bliksemsnelle aanvallen en verpletterend geweld — een verwoesten­de combinatie van luchtbombardementen en vernietigende stormlopen.

Hoewel die overwinningen hoogst bevredigend waren geweest, verlang­de hij er ook naar acties van een persoonlijkere en subtielere aard te onder­nemen. Voor zijn gevoel waren er aspecten van zichzelf die hij nog niet aangeboord had. Hij was niet bang voor de dood, maar een van de dingen die hem zorgen baarden, was de mogelijkheid dat hij zijn leven zou beëin­digen voordat hij de volle diepte van zijn vermogens gepeild had. In zijn levensvisie zou dat een verspilling zijn.

Nate hees zijn rugzak op zijn gespierde schouders en begaf zich naar de commandopost, zich afvragend wat zijn instructies voor die dag zouden opleveren.

Tien minuten later werd hij meegetroond naar een klein kantoortje dat diep zat weggestopt onder een munitiedepot en een automatisch vervoersys­teem dat arbeiders van en naar de stad bracht.

Zijn bevelvoerend officier, een Mon Calamari majoor met de naam Apted Squelsh, zat over een stapel papieren gebogen toen Nate binnenkwam en leek zich er in eerste instantie niet van bewust te zijn dat ze gezelschap gekregen had. Toen keek ze op. A-Negen-Acht?'

'Jawel, majoor.'

'Ga zitten alsjeblieft.'

Nate liet zich op een rechte stoel van donker generfd Correliaans hard­hout zakken en volgde de groeven in de armleuningen met een dikke duim­nagel, terwijl de majoor nog even bleef lezen. Daarna vouwde ze haar handen en stak van wal.

'Je hebt je uitstekend geweerd tijdens de oefening van gisteren,' begon ze. 'Jouw eenheid had vijftig procent minder echte en gesimuleerde verlie­zen dan de rest, zonder in te boeten aan snelheid of efficiëntie. Zoiets zien we graag.'

'Dank u, majoor.'

'Ik heb een nieuwe opdracht voor je,' zei majoor Squelsh, knipperend met haar enorme donkere ogen. 'Ik neem aan dat je klaar bent?' Geen echte vraag, maar onderdeel van een ritueel vraag-en-antwoordspel.

'Honderd procent, majoor.' Het rituele antwoord.

'Prima. Je gaat als assistent van twee Jedi naar een planeet met de naam Ord Cestus. Ken je die?'

'Nee, majoor, maar ik zal het meteen nakijken. Mijn hulptroepen?'

'Vier stuks,' zei ze.

Eindelijk! Dit soort opdrachten waren het toegangsportaal tot promotie en iets waar alle wc's met een beetje pit op vlasten. 'Majoor?'

'Met betrekking tot admiraal Baraka.' Hij zweeg. 'Is de admiraal op de hoogte van de sterftecijfers?'

'Natuurlijk.' De ogen van majoor Squelsh verrieden niets en ze perste haar brede, vlezige lippen op elkaar.

'En heeft hij iets gezegd dat u aan ons door kunt geven?'

Even heerste er een intense stilte. Toen antwoordde de majoor: 'Hij zei: "Goed werk".'

Nate hield zijn gezicht in bedwang, want hij had er een hekel aan een bevelvoerend officier zijn gevoelens te tonen. 'Dank u, majoor.'

'Dat is alles.'

Goed werk. Ze hadden vlees en bloed en broeders op dat strand en in die meedogenloze diepten achtergelaten en 'Goed werk' was alles wat eraf kon.

Typisch.

Nate liep het kantoor uit en nam de lopende band naar de holobibliotheek om een paar uur te besteden aan het zoeken van informatie over zijn planeet. Hij wist dat hij bij zijn vertrek een informatiepakket zou krijgen, maar vond het nuttig om zelf ook wat research te doen. Informatiepakket­ten beperkten zich doorgaans tot specifieke details aangaande de missie zelf en waren samengesteld door researchers die nooit zwaar oorlogsmaterieel een berg op gehesen hadden.

Nate ging zo op in zijn onderzoek dat hij amper merkte dat een andere soldaat achter hem kwam staan en over zijn schouder meelas.

'Hmmm,' zei de andere soldaat. 'Ik heet Forry. Ik ben vorige maand in de buurt van die sector geweest.'

Nate was meteen geïnteresseerd. 'Ik ben Nate. Ken je een planeet die Ord Cestus heet?'

'Ik heb er wel van gehoord, Nate.' Forry maakte een zenuwreep open en beet er een stukje af. 'Maken ze droids? Komen die mtt's daar niet vandaan?'

Massatroepentransporteurs. Vrijwel niet te stoppen; met hun bepantse­ring en hun twee straalkanonnen hadden ze op Naboo lelijk huisgehouden. 'Misschien,' zei hij. 'Nog meer?'

'Het enige wat ik weet komt door die demonstratie van gisteren. Het zijn ook de makers van dat jk-model waartegen Zeven-Drie-Twee het moest opnemen.'

Een kloonsoldaat die met een droid gevochten had? Op zich was dat niets merkwaardigs, maar als hij Forry goed begreep was het een oefening en geen serieus gevecht geweest. 'Daar weet ik niks van,' zei hij. 'Hoe liep het af?'

Forry schokschouderde. 'Hij werd gevangengenomen, jk's zijn een soort speciaal veiligheidsmodel. Het duurde maar twintig seconden en hij ligt nog steeds in de ziekenboeg.'

Nates nieuwsgierigheid was geprikkeld. 'Zijn er opnamen van?'

'Tuurlijk,' zei Forry. 'Kijk maar.' Hij wreef over de kristallen op het bureau voor hem en even later bloeiden er nevelige holobeelden op.

'Bedankt. Een interessante planeet, Cestus. Generaties geleden was het een gevangenkamp.'

'Serieus?'

'Honderd procent. De afstammelingen van de gevangenen bleven er wonen en werden mijnwerkers of boeren. Ze werden uitgebuit door de afstammelingen van de cipiers, die de baas zijn van het bedrijf.'

Forry schokschouderde opnieuw. 'Het bekende werk. Ah! Daar is het...'

De beelden waren niet meer dan veertig uur geleden in de T'Chuk-arena opgenomen. Hij zag de kloonsoldaat de vaste ontwijkende bewegingen maken en zelfs een paar getruukte anti-ritmische manoeuvres uitvoeren. Uiteindelijk maakte het geen enkel verschil. Na enkele ellendige seconden sloeg hun broeder tegen de grond, en niet zo zacht ook.

Verontrustend.

'Als je zoiets tegenkomt, kun je het beter meteen de volle laag geven.'

Ze bekeken de opname opnieuw. 'Snel,' zei Nate. 'Als een Jedi?'

'Sneller,' zei Forry. 'Maar snelheid is niet alles. Kijk hier maar eens naar...' Hij drukte op andere knoppen en een Jedi met een hoofd vol tentakels kwam in beeld.

'Van Glee Anselm,' zei Nate. 'Je ziet ze niet vaak, die Nautolanen. Jedi, ja?'

Wie zou er anders zo'n ouderwetse lichtstok gebruiken?'

Daar moesten ze allebei hartelijk om lachen. De Jedi waren geduchte vechters, maar hun onlogische, quasi spirituele overtuigingen gingen Nates begrip te boven. Waar hoefde een krijger zich nog meer op te verlaten dan op een vast oog, een sterke rug en een opgeladen straler? Hij bestudeerde het beeld van de Nautolaanse Jedi opnieuw. 'Dus het is echt waar dat een Jedi uit de Tempel kwam om een gokje te wagen. En?'

'Kijk zelf maar.'

Nate drukte op afspelen en samen zagen ze de Jedi niet alleen standhou­den tegen de jk, maar hem zelfs achteruit drijven. Nate haalde sissend adem toen de Jedi het ding een koekje van eigen deeg gaf. In bepaalde opzichten verschilde zijn aanpak niet eens zo veel van die van de kloonsoldaat, maar het resultaat ervan was stukken beter.

'Hij won.'

'Umm-hmmm.' Forry grinnikte waarderend. 'Zag je zijn timing?'

'Ja nou. En die reflexen, sneller dan ik ooit gezien heb. Je hebt gelijk: het apparaat was sneller, maar dat hielp niks.'

'Jedi,' zei Forry lachend. Nate kon niet zeggen of zijn lach bitter of bewonderend was. Misschien van allebei iets. 'Dus ze wilden een kloonsol- daat in het stof zien bijten en hij moest erheen om het te demonstreren.'

Nate begreep wat hij wilde zeggen: wie weet hadden de Jedi de droid zelfs geprogrammeerd. Hoe kon de droid sneller zijn en toch verliezen? Tenzij hij opdracht gekregen had om te verliezen...

Onzin. Ze wisten allebei dat een Jedi zich nooit tot zoiets zou verlagen. Dit was alleen maar een restje onbehaaglijkheid, een afweertechniek om het lichte minderwaardigheidsgevoel dat kloonsoldaten soms bekroop als ze in het gezelschap van Tempelbewoners verkeerden, te maskeren.

'Ze hebben Jango verslagen,' zeiden ze in koor. Deze vier woorden waren bijna een litanie geworden. Ze konden nog zo vaak zeggen dat Jedi vreemd of egoïstisch of op een bizarre manier esoterisch waren, maar het feit was dat ze het sjabloon van de kloonsoldaten hadden gedood in een arena op Geonosis en dat betekende dat ze respect verdienden.

'Goeie jacht,' zei Forry.

'Goeie jacht,' antwoordde Nate. Na een korte stilte vervolgde hij: 'Heb je al nieuwe bevelen?'

'Nee,' zei Forry. Wil je me mee hebben?'

'Als je zin hebt.'

'Honderd procent. Als je even wacht, meld ik me af en haal mijn plunjezak en voer.'

'Binnen een uur krijg je je orders.' Een verpletterende handdruk en Forry liep verder.

Toen zijn broeder vertrokken was, opende Nate een venster. 'Verzoek om status.'

Een ogenblik later rolden medische gegevens voorbij. Hij knikte goed­keurend. De jk had ct-36/732, bijnaam Sirty, niet verwond. Zijn centraal ze­nuwstelsel was kortstondig overbelast, waardoor hij een aantal uren aan hartritmestoornissen geleden had. Niets om je zorgen over te maken, maar hij was vanzelfsprekend voor observatie naar een medische droid gebracht. Sirty zou binnenkort weer gevechtsklaar zijn en Nate kon zich geen beter teamlid wensen: de enige kloonsoldaat die met de jk gevochten had.

'Speciaal verzoek om ct/36-732 naar Cestusoperatie te detacheren.'

De computer piepte en de boodschap verzoek toegewezen verscheen in een venster, dat meteen weer verdween.

Hij bleef uren studeren, proberend het soort losse achtergrondgegevens te vinden waar je in de standaardinformatiepakketten van Inlichtingen altijd vergeefs naar zocht. Je wist nu eenmaal nooit welk stukje informatie je vege lijf zou redden als de condensatoren begonnen te vonken. Nate zelf zou al dood geweest zijn, tot moes geblazen in de gevechten op Geonosis, als hij geen studie had gemaakt van de opladingscycli van krachtcellen en daardoor kon zien wanneer een van de wieldroids in een refluxpatroon verviel. Het janken van de condensator was amper hoorbaar geweest, maar hij had het risico genomen, was achter zijn dekking vandaan gekomen en had het ding aan flarden geschoten en aldus het leven van vijf van zijn soldaten gered.

Die kleine manoeuvre had hem een week gratis kantinevoer opgeleverd, plus een drastisch verkorte route naar zijn kapiteinssterren.

Hij dicteerde aantekeningen in zijn persoonlijke bestand en stuurde ze naar het schip dat hem naar Cestus zou brengen. Hij bleef uren bezig, terwijl zijn concentratie geen seconde verflauwde.

Het zou zijn taak zijn het leven van zijn broeders en, nog belangrijker, de eer van het glr te beschermen. En nóg belangrijker — dit was zijn spel, het spel waarvoor hij geboren en getraind was. Op een manier die geen enkele buitenstaander ooit zou begrijpen was dit pret

Nog maar twee uur te gaan. Nate en zijn broeders stonden in een met baksteen geplaveide en ommuurde ruimte buiten de geribde boog van de barakken onder de met sterren bezaaide hemel van Vandor-3 en voerden het vaste afscheidsritueel uit met hun troep. Als een kloonsoldaat op een missie vertrok, wenste zijn troep hem niet alleen succes, maar namen ze ook afscheid. Gezien het leven van een kloonsoldaat was dit meer een uiting van praktisch denken dan van pessimisme.

Als hij terugkwam, werd hij gefeliciteerd met zijn geslaagde missie. En als hij niet terugkwam, tja... dan hadden ze gezegd wat er gezegd moest worden.

'Het is de trotste dag van een kloonsoldaat als hij al dienende een goede dood zoekt,' zei Glorii Profus, hun Kaminoaanse mentor.

De elegante Profus met zijn zilverkleurige huid was een combinatie van psychiater en geestelijk adviseur. Hoewel klonen nooit aan hun angst toe­gaven, was het fout om te denken dat ze nooit bang waren. Emotie was even waardevol als stralers en bommen, en de dood was een onvermijdelijk onderdeel van de oorlog. Geen enkele kloonsoldaat, ongeacht zijn vaardig­heid of kracht, kon om die onaangename realiteit heen. Op alle planeten en in alle tijden hadden soldaten steeds dezelfde vraag gesteld: En als ik nu eens sneuvel? Voor een kloonsoldaat had die vraag het opbeurende antwoord: Jij zult sterven, maar het glr blijft altijd bestaan.

De Kaminoaan boog met een gracieus gebaar zijn lange zilverkleurige nek en hief zijn beker met Talliaanse wijn, de beste in de sector. Zijn stem was beschaafd en troostend. 'Uit water ben je geboren. In vuur zul je ster­ven. Je lichaam zal stralen tussen de sterren,' zei hij, de rituele woorden die miljoenen klonen opgebeurd hadden voordat ze hun dood tegemoet mar­cheerden en die waarschijnlijk nog miljoenen meer zouden opbeuren.

Als één man hieven de soldaten hun beker. 'We zullen stralen tussen de sterren,' riepen ze in koor.

En daarna dronken ze.

9

De Jedi-tempel domineerde het stadsgezicht van Coruscant van kilometers afstand. Zijn vijf torenhoge spitsen doorboorden de wolken als de uitge­strekte vingers van een reuzenhand. Binnen waren de talloze gangen en hallen, de collegezalen en oefenterreinen, de bibliotheken en meditatie­ruimtes allemaal ontworpen met een intrinsieke elegantie en vloeiendheid. Binnen deze muren voelden zelfs de minst begaafden zich bewogen tot overpeinzing van de Kracht die het universum tot één enkel organisme bijeenbond.

De Raad zelf hield zijn vergaderingen in minder opulente maar zeker niet minder statige vertrekken dan die van de kanselier. De gebogen muren en wandbekleding waren vervaardigd door de beste handwerkslieden in de melkweg. Het reproduceren van zulke rijkdom zou een fortuin kosten, maar de inrichting bestond grotendeels uit geschenken van heersers en kooplui wier leven, rijkdom en eer in de loop der millennia door de vaardigheden van de Jedi beschermd waren.

Obi-Wan was al jaren gewend aan de kostbaarheden en had er amper oog voor terwijl hij ontspannen voor de Raad stond te wachten. Meester Yoda hield zijn gerimpelde hoofd ietwat scheef terwijl Obi-Wan Kenobi en Kit Fisto met hem overlegden.

'Dit zijn verwarrende tijden,' zei Obi-Wan. 'Ons oude mandaat is in veel opzichten opgeschort en ons gezag is sterk beknot.'

'Strijd verandert vele dingen,' zei Yoda. 'Onvoorspelbaar deze Kloonoorlogen geworden zijn.'

'Maar nu word ik op een delicate diplomatieke missie gestuurd waarbij verdragen op allerlei niveaus betrokken zijn — van zo'n complexiteit dat we een advocaat nodig hebben om er wijs uit te worden.' Obi-Wan koos zijn woorden nauwkeurig. 'Ik heb nog nooit een opdracht geweigerd, maar ik moet u eerlijk zeggen dat ik me slecht voorbereid voel op deze... doolhof van handel en politiek.'

Meester Yoda fronste zijn wenkbrauwen. 'Zorgen ik me maak. Niet langer kunnen Jedi de woorden en daden van meesters als leidraad nemen. Vreemde nieuwe tijden dit zijn.' De andere Jedi in het vertrek knikten in­stemmend. Ze hadden dit onderwerp lang en diepgaand bediscussieerd, maar als het erop aankwam waren de Jedi verplicht de wensen van de Senaat en de kanselier te vervullen.

Het gezicht van Mace Windu leek op een uit onyx durabeton gehouwen masker. Meester Windu genoot een status onder de Jedi die het dichtst in de buurt kwam van die van Yoda. 'Daar ben ik het mee eens, maar de Republiek is nog nooit zo zwaar beproefd. Als ons gevraagd wordt een nieuwe rol aan te nemen, moeten we daarop ingaan. Als wij de Republiek niet kunnen beschermen, op wiens schouders zou die verantwoordelijkheid dan moeten vallen?'

'Het is een goed teken dat Palpatine nog steeds naar een diplomatieke oplossing streeft,' zei Kit.

'Waarom stuurt hij dan geen diplomaten?' vroeg Obi-Wan, hoewel hij meteen besefte dat hij het antwoord op die vraag al kende: diplomatie was alleen maar de eerste fase van de reactie van de kanselier. Palpatine wist dat de aanwezigheid van een Jedi een durastalen vuist in een fluwelen hand­schoen was.

'Het gaat goed met de oorlog,' zei meester Windu, 'maar we krijgen te veel onbekende rollen opgelegd. Als we niet oppassen, lopen we het gevaar het zicht op onze oogmerken en intenties te verliezen. Te vaak worden lichtzwaarden vereist waar vroeger woorden voldeden.'

Yoda knikte. 'Een tijd er was dat Jedi alleen maar hoefden te verschijnen om een menigte tot kalmte te manen. Nu ordinaire vechters we geworden zijn.'

'Dat komt door Antar Vier, en zelfs de slag bij Jabiim,' zei Windu. De grimmige herinneringen veroorzaakten een spijtig gemompel.

'We hebben meer overwinningen geboekt dan nederlagen geleden,' bracht Obi-Wan hen in herinnering.

'Dat klopt,' zei meester Windu, 'maar het handhaven van de maatschap­pelijke orde vereist zowel mythe als realiteit.'

Ooit had Obi-Wan moeite gehad de betekenis van Windu's uitspraken te doorgronden. De diepe meditaties van de Jedi-meester verhieven hem naar een niveau waarvan weinig mensen konden dromen, laat staan het ervaren. Maar de laatste paar jaar kon Obi-Wan zijn uitingen niet alleen waarderen, maar zelfs bijna voorspellen.

'En de mythe is versplinterd: alleen de realiteit is gebleven,' ging Windu verder. 'De situatie op Cestus is hachelijk en hangt samen met die Kracht- gevoelige droids. Uiteindelijk zou een snelle, duidelijke oplossing vele levens besparen.' Hij boog zich voorover en fixeerde Obi-Wan met een blik die door diamanten heen zou kunnen snijden. 'Ongeacht de twijfels die je misschien hebt,' zei hij, 'vragen we je deze missie te aanvaarden met je gebruikelijke integriteit en betrokkenheid. Meester Kenobi, meester Fisto, jullie mogen niet falen, om welke reden dan ook.'

Kit Fisto maakte een buiging, terwijl zijn tentakels geestdriftig heen en weer zwiepten, als zeewier in een onzichtbare stroming. 'Ik aanvaard haar met genoegen.'

'Ik ook,' zei Obi-Wan, en hij voegde eraan toe: 'Ik zal Ord Cestus terug­brengen in de schoot van de Republiek. We zullen een eind maken aan deze Jedi Killers.'

Yoda's ogen gloeiden van warmte. 'Met de Kracht als onze gids, oorlog zal zich misschien alsnog omvormen tot vrede.'

Drie uur lang lag Obi-Wan op het harde bed in zijn slaapcel en vertraagde en synchroniseerde zijn lichaamsritmes om er het maximum aan herstellen­de kracht uit te putten. Een gewone geest en een gewoon lichaam zouden voortdurend heen en weer bewegen tussen waken en slapen, maar elke minuut die een Jedi in deze extreme toestand doorbracht, stond gelijk aan drie minuten gewone slaap. Geheel verfrist stond hij op, pakte zijn spullen in en zocht Kit op om de reis naar Ord Cestus te beginnen.

De twee Jedi aten een maal van thrantcillpaté en havikvleermuiseieren in de gemeenschappelijke eetzaal van de Tempel. Tijdens het eten praatten ze zacht over onbeduidende dingen, want ze wisten allebei dat de komende dagen bijzonder intens zouden worden. Een herinnering aan deze rustige tijden zou welkom zijn.

Ze namen een luchttaxi naar de ruimtehaven Centralia Memorial, een van de oudste van Coruscant. Enkele oudere landingsplatformen waren zelfs op de monumentenlijst gezet, terwijl de rest van de basis zich in snel tempo uitbreidde tot een van de modernste in de melkweg. Een geheel opgeknapte republikeinse kruiser stond op de Jedi te wachten. De vuurrode zijluiken bij de achterste vleugel stonden open en een aantal technici legde de laatste hand aan het bijstellen van de brandstofverstuivingskegel en de stralingsdempers.

Terwijl het schip onder hun toeziend oog geladen werd, landde vlakbij een militaire shuttle, zijn drie vleugels opgevouwen om aan te leggen. Vijf kloonsoldaten in blinkend wit lichaamspantser stapten uit.

Als Obi-Wan helemaal eerlijk was, moest hij toegeven dat grote hoeveel­heden kloonsoldaten hem enigszins onbehaaglijk maakten. Makkelijk te begrijpen en te rationaliseren. Een van de redenen was het feit dat ze het evenbeeld waren van de beruchte premiejager Jango Fett, die hem maar liefst drie keer op een haar na gedood had. Nog verontrustender was het feit dat de soldaten, hoewel ze in genetisch opzicht mensen waren, geen menselijk leven achter zich hadden: kloonsoldaten werden alleen maar ge­kweekt en geboren om oorlog te voeren, zonder de koesterende liefde van moederarmen of de veiligheid van de liefdevolle discipline van een vader.

Ze zagen eruit als mensen... ze lachten en aten en vochten en stierven als mensen. Maar als ze geen echte mensen waren, wat waren ze dan?

'Generaal Kenobi.' Een van de vijf kloonsoldaten salueerde. 'CT-Drie-Zes/Zeven-Drie-Twee meldt zich. Mogen we uw spullen inladen, gene­raal?' Zijn houding en manier van doen waren helder en zakelijk, zijn ogen ongekunsteld. Een herinnering kwam bij Obi-Wan op. Was ct-36/732 niet de soldaat die tegen de jk gevochten had? De jongeman maakte een gezonde indruk. Niets in zijn manier van doen verried lichamelijke of emotionele pijn. Opmerkelijk.

'Ja, je kunt ze in onze hut bergen.'

Met bewonderenswaardig gemak gooide de soldaat zijn plunjezak over zijn linkerschouder. Afgezien daarvan gaf hij alleen maar een knikje.

Obi-Wan verbaasde zich over zijn lichte afkeer - hetzelfde vooroordeel als van andere mensen, die kloonsoldaten bejegenden alsof ze weinig meer waren dan droids. Dit sierde hem niet. Het was elke Jedi onwaardig. Deze mannen, allemaal zo hartverscheurend jong, waren bereid om in dienst van de Republiek te sterven, dus wat maakte het uit waar ze vandaan kwamen? Wat kon je nog meer van iemand vragen? Hun stamvader was misschien een slecht mens geweest (hoewel Obi-Wan niet honderd procent zeker was of dat het juiste woord was om de complexe en mysterieuze Jango Fett te beschrijven), maar er waren al duizenden van zijn klonen gesneuveld. Hoe­veel doden waren er nodig om de schandvlek van een huurmoordenaar weg te wassen?

'O jee, o jee,' riep een hoge stem achter hen. Obi-Wan keerde zich om, terwijl de herkenning langzaam door zijn andere gedachten omhoog filter­de. Een wezen met een nat, vlezig lichaam onder een groot, plat, blauw­groen rugschild kroop langzaam op één grote voet met vele tenen naar hem toe. Een gelig slijmspoor blonk op de grond achter hem.

Obi-Wan glimlachte, meteen in een beter humeur. Hier was iemand die hij kende. 'Procureur Snoil!' zei hij, oprecht blij. Politici vertrouwde Obi- Wan niet, en hun hielenlikkers waren nog erger. Maar Doolb Snoil was een van de drie of vier scherpste juridische geesten in zijn kennissenkring en had zijn betrouwbaarheid bewezen tijdens delicate onderhandelingen op Rijel-12. Snoil, een op de planeet Nal Hutta geboren Vippit, had aan een van de vermaarde juridische universiteiten van Mrlsst gestudeerd alvorens in de Gevarno Cluster in de leer te gaan. Een glanzende carrière en een reputatie van uitputtend onderzoek en absolute betrouwbaarheid hadden Snoil zijn huidige positie opgeleverd. Als iemand deze chaos op Cestus kon ontwarren was het Snoil wel.

'Meester Kenobi!' zei hij, terwijl zijn twee oogsprieten trilden van genoe­gen. 'Dat is bijna twaalf jaar geleden.'

Obi-Wan zag de nieuwe ringen op het blauwgroene schild, duidelijke bewijzen dat Doolb geld genoeg had om zich regelmatig te laten behande­len met inheemse viptielplanten, die vol zaten met de voedingsstoffen die zijn soort gebruikte om zich klaar te maken voor hun taak als huishouders. Over een paar jaar, dacht Obi-Wan, zou Snoil teruggaan naar zijn planeet om te paren. Als de economische situatie op Nal Hutta niet veranderd was, zou Snoil de begerenswaardigste vrouwelijke Vippits voor het oprapen heb­ben. 'Ik zie aan je schild dat je een welvarend leven leidt.'

'Ik doe mijn best.' Zijn oogsprieten dansten. 'En meester Fisto! Goeie genade. Ik wist niet dat u ook van de partij zou zijn.'

Kit greep Snoils hand. 'Fijn dat u meegaat, procureur. Ik ken uw thuisplaneet. Jaren geleden ben ik een week op Nal Hutta geweest om te trog- duiken.'

'Grote goedheid! Zo gevaarlijk! De vuurkraken —'

'Die spelen geen rol meer.' Kit glimlachte breed en liep de loopplank op.

Snoil wreef zich vergenoegd in zijn mollige handen. Wees niet be­vreesd!' riep hij met zijn trillende piepstem. 'Als het juiste moment daar is, zal procureur Snoil het niet laten afweten.' Hij kroop verder het landings­platform op. De Vippit werd gevolgd door vijf kloonsoldaten die uitrusting en wapens aan boord brachten. Ze groetten de twee Jedi en gingen door met hun werk.

Een kloon met kapiteinskleuren salueerde energiek. 'Generaal Kenobi?' 'Ja?'

'Kapitein A-Negen-Acht tot uw dienst. Mijn orders.' Hij gaf Obi-Wan een datachip ter grootte van een duimnagel.

Obi-Wan schoof de chip in zijn datablok, dat even later een hologram produceerde. Hij bestudeerde de korte beschrijving van de missie en de lijst van vaardigheden en was tevreden. 'Alles in orde,' knikte hij. 'Dit is mijn collega, meester Kit Fisto.'

De soldaat keek Kit aan met een emotie die Obi-Wan meteen herkende: respect. 'Generaal Fisto, het is een eer met u te kunnen dienen.' Fascinerend. Tegen Obi-Wan was de kloon alleen maar beleefd geweest. Zijn lichaams­taal tegenover Kit verried dat hij een veel grotere achting voor hem had. Obi-Wan raadde al snel waarom: de kloon had opnamen gezien van Kits gevecht met de droid. Als er iets was wat een soldaat respecteerde, was het de bekwaamheid van een andere krijger.

'Kapitein,' zei Kit. Uit de toon waarop hij antwoordde bleek dat Kit op zijn beurt respect had voor de kloonsoldaat. Des te beter. Kit was altijd klaar voor actie. Obi-Wan werd geplaagd door een constante aandrang de reden voor zijn missies te begrijpen — Kit daarentegen hoefde alleen maar een doelwit te hebben. Hij benijdde de besluitvaardigheid van de Nautolaan.

De kloonsoldaat wendde zich tot zijn vier mannen. 'Breng de uitrusting aan boord,' zei hij. Ze haastten zich te gehoorzamen.

Kit wendde zich tot Obi-Wan. 'Ze zijn volstrekt gehoorzaam,' merkte hij op, misschien opnieuw Obi-Wans gedachten radend.

'Omdat ze daarvoor opgeleid zijn,' zei Obi-Wan. 'Niet omdat ze daar op eigen kracht toe besloten of voor gekozen hebben.'

Kit keek hem bevreemd aan en zijn tentakels trilden. Daarna gingen Obi-Wan en de Nautolaan samen aan boord van het schip en maakten zich klaar voor de reis.

Binnen enkele minuten was alle bagage aan boord, waren alle controle­lijsten afgewerkt en was aan alle protocollen voldaan. Het schip zoemde, verhief zich van het platform, scheurde zich met explosieve acceleratie los van de zwaartekracht van Coruscant en spoedde zich door de wolken om­hoog.

Obi-Wan trok een gezicht. Zijn reis uit Forscan-6 lag nog martelend vers in zijn geheugen, maar het was beter dan vliegen met een vreemde aan het stuur. Niettemin was de beste optie wat hem betrof gewoon op de grond blijven.

Obi-Wan zocht zijn weg naar de neus van het schip en liet zich op een versnellingsbank zakken, terwijl het schip verder klom. De wolken verdwe­nen en de hemel werd helderblauw. Toen verdween het blauw eveneens en vlogen ze de onafzienbare zwartheid van de ruimte in.

Boven de zachte ronding van de horizon zweefden twaalf gigantische transportschepen die kloonsoldaten van de bunkers op Coruscant naar Vandor-3 brachten, de op een na dichtst bevolkte planeet in Coruscants zonnestelsel. Hij had gehoord dat de oceaan op Vandor-3 een meedogen­loos proefterrein voor kloonsoldaten was. Hij had er ambtenaren over ho­ren praten alsof het een winst-en-verliesrekening betrof. Obi-Wan vond dat obsceen, maar hij wist ook niet wat ze anders moesten doen. Wat was goed en wat was verkeerd in hun huidige situatie? De Separatisten konden einde­loze aantallen robots van hun montagebanden laten rollen. Moest de Repu­bliek dan vergelijkbare legers van levende wezens rekruteren of inlijven? Jango Fett, het genetische sjabloon voor het glr, deed niets liever dan de gevaarlijkst mogelijke situaties opzoeken — de puurste krijger die ooit ge­leefd had. Was het verkeerd om zijn 'kinderen' hetzelfde pad op te sturen?

Kit stond achter hem. 'Het enige wat ze doen is zich voorbereiden op oorlog,' zei hij, opnieuw haarzuiver aansluitend op Obi-Wans gedachten.

Obi-Wan glimlachte. Het Jedi-vermogen tot anticiperen. Alleen manifes­teerde het zich nu op een ander gebied. Hij voelde dat zijn geest zich tegen wil en dank ontspande en hij hoopte in staat te zijn gebruik te maken van Kits gevoeligheid tijdens de zware dagen die hun wachtten. Wat voor leven is dat?'

'Een soldatenleven,' zei Kit, alsof dit het enig mogelijke of wenselijke antwoord was.

En misschien was het dat ook.

Uiteraard had hij zelf ook genoeg weefsel in de melkweg achtergelaten om de meesterkloners van Kamino in staat te stellen een volstrekt ander leger te creëren. Voor welk doel zou het ingezet zijn als dat er ooit van gekomen was?

Hij lachte bij de gedachte, en hoewel de Nautolaan in een onuitgespro­ken vraag een wenkbrauw optrok, hield Obi-Wan zijn duistere gedachten voor zich.

Twee uur lang hadden Obi-Wan Kenobi en Kit Fisto met hun lichtzwaarden geoefend, hun tempo langzaam en gestaag opvoerend. De lucht in het laadruim knetterde en had een metaalachtige geur, terwijl hun lichtzwaarden de vochtigheid verdreven.

Het leven van een Jedi draaide om zijn of haar lichtzwaard. Er waren personen die kritiek hadden op het wapen, die zeiden dat een straler of bom efficiënter waren en het soldaten makkelijker maakte op afstand te doden. Personen die met statistische ogen naar dit soort dingen keken, beschouw­den dat als een belangrijk voordeel.

Maar een Jedi was geen soldaat, geen huurmoordenaar en geen doder, ook al werden ze van tijd tot gedwongen dat soort rollen aan te nemen. Voor Jedi-ridders was de interactie tussen Jedi en de betreffende levensvorm een essentieel aspect van het energieveld waaraan ze hun kracht ontleenden — schip tegen schip, bewust tegen niet-bewust of krijger tegen krijger, dat maakte geen enkel verschil. De interactie zelf creëerde een web van energie. Een Jedi beklom dat, bereed het, putte er kracht uit. Als een Jedi zich binnen het bereik van een tegenstander bevond, balanceerde hij op de grens tussen leven en dood.

Obi-Wan en Kit oefenden al een uur, zoekend naar gaten in eikaars verdediging. Obi-Wan ontdekte al snel dat Kit een betere zwaardvechter was, verbazend agressief en intuïtief vergeleken met Obi-Wans doordachtere stijl. Maar de Nautolaan bracht zichzelf opzettelijk in het nadeel. Hij verwaarloosde zijn balans en benadrukte zijn met-dominante kant om zich­zelf aldus te dwingen honderd procent alert te zijn — een alertheid die alleen maar mogelijk was als je leven gevaar liep. Je onder dat soort druk ontspan­nen en je bewust te zijn van het vloeien van de Kracht was de ware weg naar het meesterschap. Kit, een meester uit het district Sabilon op Glee Anselm, was een beoefenaar van Vorm I lichtzwaardvechten — de oudste vechttechniek die de Jedi kenden en gebaseerd op oude zwaardtechnieken. Obi-Wans eigen Padawaan, Anakin, gebruikte Vorm V, waarin kracht de grootste rol speelde. De dodelijke graaf Dooku had Vorm II gebruikt, een elegante, precieze stijl met de nadruk op de exactheid van de zwaardbewegingen. Obi-Wan zelf was gespecialiseerd in Vorm III. Deze vorm was ontsproten aan de opleiding straalschichten afweren en gaf de gebruiker de grootste defensieve bescherming.

Urenlang dansten de twee zonder muziek, beginnend met een reeks vastgelegde acties en tegenacties die ze onder leiding van meester Yoda in de Tempel geleerd hadden. Toen ze aan eikaars ritme gewend raakten, kreeg hun oefening geleidelijk de vorm van een spontaan treffen. Langzaam, van minuut tot minuut, voerden ze hun tempo op. Ze doorbraken het ritme, veranderden hun aanvalshoek, gebruikten schijnbewegingen en afleidings­manoeuvres, charges en snelle niveauwisselingen en betrokken willekeurige elementen uit de omgeving in het gevecht: meubilair, wanden, gladde vloe­ren. Een toeschouwer zou zeker gedacht hebben dat de twee elkaar naar het leven stonden, maar de Jedi wisten dat ze verdiept waren in het diepste en prettigste aspect van het Jedi-spel: lichtzwaarddansen.

Op het hoogtepunt stiet Kit een sissend geluid uit, meer tegen zichzelf dan tegen Obi-Wan, deed een stap terug, staakte het gevecht en zette zijn lichtzwaard uit.

Obi-Wan deed hetzelfde. 'Wat is er, mijn vriend?' vroeg hij.

'De biodroid,' zei Kit met hoorbare woede in zijn stem. 'Ik had het beter moeten doen.'

Je was briljant. Wat kon je nog meer gedaan hebben?'

Kit ging met een plof zitten en legde zijn gladde groene onderarmen op zijn knieën, terwijl zijn tentakels draaiden en kronkelden als een nest boze zandadders. 'Ik had dichter naar de grens moeten gaan,' zei hij, terwijl de irissen van zijn ooglidloze ogen steeds groter werden en leken te gloeien. 'Ik had me aan de Kracht moeten overgeven, onvoorspelbaarder moeten zijn. Willekeuriger.'

Obi-Wan hoorde de bezorgdheid in de stem van de Nautolaan. Vorm I was wild, rauw... en dodelijk. Maar hij vereiste ook meer emotionele hitte dan Obi-Wan lief was. 'Dat zou gevaarlijk geweest zijn,' zei hij, zorgvuldig zijn woorden kiezend. 'Niet voor je lichaam misschien, maar voor je geest.'

Kit keek hem aan en zijn irissen werden weer kleiner. 'Dat is de manier van Vorm I.'

Obi-Wan wist dat hij voorzichtig moest zijn. Een vechttechniek was een uiterst persoonlijke keuze. 'Inderdaad,' zei Obi-Wan, 'maar Vorm I stelt jou zelf ook aan grotere risico's bloot, mijn vriend.'

Kit deed er even het zwijgen toe en knikte toen amper waarneembaar. 'We nemen allemaal risico's.'

Tegen die simpele waarheid had Obi-Wan geen verweer. Dat was het precies: Kit wist dat Vorm I hem aan groter gevaar blootstelde, maar zijn plichtsbesef maakte dat lonend. Obi-Wans toch al aanzienlijke respect voor de Nautolaan nam nog toe. De beste oplossing op dit moment was Kit helpen aan iets anders te denken. Hij richtte zich op en klapte energiek in zijn handen. 'Maar kom! Als we willen dat onze list slaagt, moeten we nog wat meer oefenen. En daarna moet ik verder werken aan de lichtzweep.'

Dat vooruitzicht leek Kits humeur te verbeteren. Wanneer is hij klaar om uit te proberen?'

Obi-Wan zuchtte. 'Ik heb er eerlijk gezegd nooit een gebouwd, maar ik heb een premiejager er een keer een zien gebruiken, in de Koornacht Clus­ter. De theorie is duidelijk genoeg en in de archieven heb ik een tekening gevonden. En denk eraan: als het noodzakelijk blijkt clandestiene acties te ondernemen, moet alle verdenking op graaf Dooku vallen. Als iemand je een lichtzwaard ziet gebruiken, weten ze meteen dat je een Jedi bent.'

'Minder praten,' zei Kit grinnikend. 'Meer oefenen.'

Ze hervatten hun dans, zich beiden bewust van de verschillen tussen hen, maar vrede hebbend met het contrast. Ze vochten door tot de inspanning alle gedachten uit hun bewuste geest verdreef, tot alle discussies vergeten waren, tot alleen nog de pure vreugde overbleef, samen en apart, van het bewegen op de manier van de Kracht.

Na afloop van hun oefensessie verfriste Obi-Wan zich en trok schone kleren aan. Daarna ging hij naar de salon benedendeks. In de salon, een comfortabeler ruimte dan de formele eetzaal in het voorschip, trof hij procureur Snoil aan. De procureur werkte aan twee computerstations tege­lijk en zijn twee oogsprieten bestudeerden elk een ander hologram.

'Een nuttige vaardigheid,' zei Obi-Wan vlak achter het rechteroor van de procureur. 'Kunt u die gegevens allebei tegelijkertijd verwerken?'

Snoil draaide zich geschrokken om. 'Meester Kenobi! Ik had u niet ge­zien. En wat uw vraag betreft... jazeker, wij kunnen onze aandacht verdelen tussen onze twee hersenhelften. Maar de gegevens worden pas volledig geïntegreerd tijdens de slaap.' Snoils vochtig glimmende gezicht rimpelde van oprechte bezorgdheid. 'Overigens ben ik blij dat u hier bent. Ik hoopte dat we zouden kunnen overleggen.'

Waarover?'

'Deze verdragen!' Zijn falsetstem werd bijna een gil. 'Een nachtmerrie! Het is nooit de bedoeling geweest dat Ord Cestus een industriële groot­macht zou worden. Toen het gevangeniscomplex gebouwd werd, gaf Co­ruscant het zeer gunstige handelsvoorwaarden, omdat het de bedoeling was dat de gevangenis zichzelf zou bedruipen en geen belasting zou vormen voor de Republiek.'

'En nu?'

'En nu bestaat de gevangenis alleen nog maar als een wettelijke fictie, een definitie die zover is uitgebreid dat ze de hele planeet beslaat. Cestus ver­koopt goederen met een gevangenislicentie.'

Snoil zweeg en zijn oogsprieten zwaaiden bijna hypnotisch heen en weer. Hij hield zijn hoofd enigszins scheef, alsof hij plotseling een inval gekregen had. Toen hij verder ging, klonk er hernieuwde geestdrift uit zijn stem. 'Delicaat. Delicaat. Als we dreigen hun activiteiten op te schorten terwijl hun status onderzocht wordt, zal dat waarschijnlijk tot paniek leiden.'

'En ze recht in Dooku's armen drijven,' zei Obi-Wan hoofdschuddend. 'Dat is niet direct wat we willen.'

'Inderdaad,' antwoordde de Vippit. Daarna ging hij met zachtere stem verder: 'Maar eigenlijk maakte ik me meer zorgen over iets anders.'

Wat dan wel?'

'Tja... het is mijn Tijd,' zei hij, de nadruk leggend op het laatste woord.

'Voor kinderen?'

Snoil knikte nadrukkelijk. 'Jazeker. Meester Obi-Wan, ik ben zo gelukkig dat u me geroepen hebt. Ik sta al jaren vreselijk bij u in het krijt.'

Obi-Wan lachte. We zijn vrienden. U bent me niets verschuldigd.'

'U hebt mijn leven gered,' zei Snoil hartstochtelijk, terwijl zijn oogsprie­ten wild heen en weer zwaaiden. 'Ik stond onder contract op Rijel-12 toen de clans in opstand kwamen. Als u de republikeinse staf niet geëvacueerd had, zou mijn lege schild daar nog steeds liggen.'

Tja, het was waar dat Obi-Wan daar destijds een hachelijke situatie opge­lost had, maar...

Snoil hield voet bij stuk. 'Ik kan pas trouwen als ik die schuld gedelgd heb.'

Obi-Wan kon niet wachten op nadere uitleg. De wonderen van de melk­weg hielden nooit op hem te verbazen en te amuseren. 'O nee? Waarom dan niet?'

Snoils stem verried oprecht verdriet. 'Omdat u me op elk willekeurig moment kunt vragen u een wederdienst te bewijzen. Geen enkele vrouwe­lijke Vippit van stand zou zich aan me binden zolang ik die schuld niet afbetaald heb, omdat ik dan niet voor de volle honderd procent met haar kan onderhandelen.'

'Is dat het gebruik op uw planeet?'

Snoil knikte.

Obi-Wan lachte vrolijk. Wel, mijn vriend, dan is mijn vertrouwen in onze missie zojuist met sprongen gestegen, want het betekent dat u meer redenen hebt om dit karwei te klaren dan ik.'

In de driehonderd jaar sinds de toetreding van Cestus tot de Republiek was de inheemse bevolking met negentig procent geslonken, terwijl het aantal immigranten tot verscheidene miljoenen opgelopen was. Hun behoeften verschilden dermate van die van de oorspronkelijke bevolking dat ze zonder interstellaire handel zouden verhongeren of tot armoede zouden vervallen of zouden moeten verhuizen.

Honderden jaren geleden was Cestus een wereld van geelbruin zand en koperachtige heuvels geweest, bedekt met rots, een paar poelen blauw op­pervlaktewater en de kartelige ruggen van continentale bergketens. In zijn onvruchtbare bodem groeiden vele soorten taaie planten die zich handhaaf­den door het gesteente met de zuren in hun wortels af te breken tot ver­teerbare voedingsstoffen. De belangrijkste van die planten waren achthon­derd soorten eetbare en medicinale paddestoelen waarvan er nog nooit een geëxporteerd was.

Door het beschikbare water rigoureus te filteren en diverse voedings­stoffen aan de bodem toe te voegen was de oorspronkelijk zo onvruchtbare grond geschikt gemaakt voor de verbouw van ruim twintig voor consump­tie geschikte groenten. Na vijftien generaties landbouw gingen de bruine vlakten op verschillende plaatsen schuil onder groene gewassen, soms zo dicht dat ze vanuit de ruimte te zien waren.

Moeilijker was het om vanuit een ruimteschip de industriële gebieden te zien waar de Baktoidwapens of de gevreesde biodroids geproduceerd wer­den. Ook zou een waarnemer in de ruimte geen enkele reden hebben om te denken dat deze afgelegen planeet een centrale rol zou spelen in een drama dat de hele melkweg omspande. Maar moeilijk te geloven of niet, dit was de ontnuchterende waarheid.

Hun transportkruiser maakte zijn eerste landing in een deel van de Dashta- vlakte waar ze de minste elektromagnetische activiteit gevonden hadden, een teken dat er geen of weinig vaste bewoners waren. De bezoekers had­den geen behoefte aan nieuwsgierige ogen. Ze hadden een karwei op te knappen waarbij geen pottenkijkers gebruikt konden worden.

Een uur lang droegen de kloonsoldaten kratten en rugzakken vol bagage het schip uit. Kit stond erop zijn eigen spullen te dragen en de soldaten maakten geen bezwaar: de Jedi was twee keer zo sterk als zij. Obi-Wan had een groot deel van de reis gewerkt aan het wapen dat nu opgerold aan Kits riem hing. Kit had de naam uitstekend te kunnen improviseren en binnen enkele uren hanteerde hij de lichtzweep alsof hij ermee geboren was.

Obi-Wan wendde zich tot Kit en stak zijn hand uit. 'Tja,' zei hij, 'hier scheiden onze wegen zich.'

'Voorlopig,' zei Kit. We zullen ons basiskamp opzetten in de grotten ten zuiden van hier en over een dag zouden we klaar moeten zijn om in actie te komen. Dan zijn we op alles voorbereid.'

'Daar twijfel ik geen moment aan,' zei Obi-Wan. 'Berichten via obscure onderhoudsfrequenties voor astrotechnici zullen de veiligheidsdienst waar­schijnlijk ontgaan. We zullen onze gesprekken vermommen als modulaties van de normale draaggolven.'

Kit knikte, maar de glimlach op zijn lippen werd niet weerspiegeld in zijn ogen. 'Een goed idee. Moge de Kracht met je zijn.'

Er zat weinig anders op dan te maken wat er van de situatie te maken viel. Obi-Wan tuurde naar de horizon, naar de spiralende, kolkende zandhozen. Nog verder weg kroop een roestkleurige wolk over de grond. Van deze afstand gezien zag die er onschuldig en aantrekkelijk uit, maar in werkelijk­heid was het een van de zandstormen die het leven op Cestus zo gevaarlijk maakten. Obi-Wan begreep precies waarom ze Cestus als gevangenis geko­zen hadden.

De vier resterende kloonsoldaten bleven achter met Kit. Obi-Wan ging terug aan boord en het luik sloot zich hermetisch achter hem. Hij gespte zichzelf in de lege stoel naast ct-x270, controleerde of Doolb Snoil veilig ingesnoerd was en knikte. Wegwezen maar, Xutoo,' zei hij.

Kit controleerde de instrumenten op zijn Aratech 74-z speederbike, een aangepast militair voertuig met de wendbaarheid van een havikvleermuis en een topsnelheid van meer dan vijfhonderd kilometer per uur. Het rijden erop deed de Nautolaan denken aan stormzwemmen, een van zijn favoriete sporten. De vier verstelbare stuurvinnen waren uitstekend afgesteld en rea­geerden op de lichtste aanraking. De repulsorliftmotoren zoemden als demicots en hadden geen enkel probleem met de zware bagagezakken die aan de zijkanten vastgesnoerd waren. Alle brandstofcellen waren vol, alle instru­menten werkten. Goed. Hij stak een hand omhoog en de kloonsoldaten bestegen hun speeders alsof ze die manoeuvre een maand lang geoefend hadden. Hij haalde diep adem. Vuur brandde in zijn aderen toen zijn twee harten hun ritme aanpasten om hem klaar te maken voor actie. Dit was het moment waarvoor hij leefde, de stilte voor de storm. Net als bij het zwem­men tijdens een van de onvoorstelbaar woeste orkanen op Glee Anselm of het beoefenen van Vorm I was de storm zelf de test, de uitdaging om te zien of hij in de wervelwind zijn evenwicht kon bewaren. Hij was nog nooit gevallen. Op een dag zou dat zeker gebeuren, zoals met alle stervelingen. Maar niet vandaag, dacht hij met een woeste grijns. Niet vandaag.

Hij gaf gas. Het zoemen zwol aan tot een diep gegrom toen de speeder opsteeg.

In perfecte formatie zweefde het vijftal via geulen en rivierbeddingen door een wildernis van laag bruin struikgewas.

Hun snelheid was te groot om iets van de onmiddellijke omgeving te zien, maar Kit genoot niettemin van het landschap. Aan de horizon zag hij de omtrekken van een karavaan die over het met struiken bedekte rotsland­schap kroop. De speederbikes vlogen te laag om gezien te worden, zo laag dat de bikes achter hem door stofwolken verzwolgen werden, zodat geen enkele scanner ze zou opmerken.

Ze vlogen over een groepje nomadische X'Ting heen, het insectachtige volk dat ooit de hele planeet gedomineerd had. Ze hadden nog steeds enige politieke macht, maar hun aantal was geslonken tot slechts enige tiendui­zenden zielen. De nomaden hieven hun vuurrode armen en gebaarden naar de rij voorbij razende speederbikes.

Opnieuw niets om echt over in te zitten. Hij praatte zichzelf aan dat dit geen slecht voorteken was. Het was puur toeval dat ze midden in zo'n desolate streek Cestianen tegengekomen waren. De inheemse nomaden hadden vrijwel geen technologie en gebruikten geen apparaten die straling binnen het elektromagnetische spectrum verspreidden. Niets om zich zor­gen over te maken...

Cestus had iets wat Kit aantrok. Het landschap maakte hem bewust van de worsteling van het leven tegen een meedogenloze natuur. Het deed hem denken aan het oppervlak van zijn thuisplaneet: een onherbergzaam land­schap dat ontzagwekkend moedige mensen voortbracht. Afgezien van het ontbreken van enorme woelige oceanen had hij voor hetzelfde geld hier geboren kunnen zijn.

Op de speeder achter hem vloog Nate over hetzelfde landschap, verdiept in zijn eigen gedachten. De vvc-kapitein speurde elk hoekje en gaatje af naar mogelijke hinderlagen, bunkers, trajectlijnen... hij zag alles, alles wat in zijn ogen betrekking had op zijn taak. Er was geen ruimte voor iets anders in zijn geest en hij had ook niets anders nodig.

Kilometer na kilometer spoedden ze zich naar hun doel — het Dashtagebergte ver in het westen.

Na een baan opgezocht te hebben die het aannemelijk maakte dat ze van Coruscant kwamen, vloog ct-x270, wiens bijnaam 'Xutoo' was, het schip opnieuw de atmosfeer van Cestus in. Het communicatiepaneel van de krui­ser kwam tot leven en de automatische signaalontvangers decodeerden de landingsinstructies.

Ze vlogen recht naar de hoofdstad, ChikatLik, een X'Ting woord dat 'het centrum' betekende. Xutoo bediende de besturingstoestellen met groot zelfvertrouwen, alsof hij als piloot geboren was.

En eigenlijk was dat min of meer ook zo.

Ze daalden af door het geelbruine hart van een kolkende, kilometers brede stofwolk die het oppervlak onder hen verduisterde. De geleidings­computer projecteerde lijnanimaties van hun einddoel en toonde meer de­tails dan Obi-Wan met het blote oog kon zien. Een van de opvallendste kenmerken van Cestus was het gigantische netwerk van tunnels als gevolg van vulkanische activiteit, watererosie en millennia van graafwerk door de eens zo talrijke X'Ting nesten. De tunnels en grotten maakten Cestus de perfecte keus voor een gevangenisplaneet, en op dit moment daalde het schip af in een van de bredere lavakanalen.

Toen ze de tunnel binnengingen, werd de lucht helderder en konden ze voor het eerst tijdens hun landing op hun eigen ogen vertrouwen. Even later zagen ze dat de wanden van de tunnel bedekt waren met aangename schil­deringen en reliëfs. Obi-Wan zag in het voorbijgaan dat er ook teksten op gekrabbeld stonden, maar voordat hij ze kon lezen maakten de schilderin­gen plaats voor netwerken van pijpen en stalen buizen die duidelijk het resultaat waren van eindeloze generaties arbeid.

Ook zag hij tot zijn bewondering dat de arbeiders hun uiterste best gedaan hadden de oorspronkelijke schoonheid van de tunnel te bewaren. Hoewel het werk van stervelingen erg mooi kon zijn en vaak ook mooi was, had de natuurlijke wereld iets wat Obi-Wan speciaal raakte, alsof die getuig­de van de waarheid en diepte van de Kracht die zich niet door bewuste inspanning lieten vatten.

Ze zoefden een andere tunnel in en sloegen linksaf. Fel kunstlicht scheen om de hoek en heel even was Obi-Wan volledig verblind.

De kantoren en appartementen van ChikatLik pasten zo volmaakt bij de vulkanische structuren dat je amper kon zien waar het gesteente ophield en de bouwsels begonnen. Hij zag duizend verhoogde wegen en voetpaden, maar weinig luchtverkeer. Langs veel van de kronkelende paden, die zo te zien van steen waren, liepen bewegende trottoirs, een plaatselijk transport­middel dat in de loop der jaren organisch gegroeid leek te zijn, zodat er een bedrijvigheid heerste in de stad die deed denken aan de activiteit binnen een levend lichaam onder een microscoop.

Het schip daalde af tussen de torens en wegen en vloog naar een centraal gelegen landingsplatform aan de rand van hun bestemming, een soort grote woonwijk. Waar de vulkanische rots bedekt was, hadden de wanden de textuur van ruw grijs of zwart durabeton, mogelijk een product van het spijsverteringssysteem van de nestbouwers.

Toen het schip vrijwel zonder schokken geland was, zagen ze op een van de zijschermen een rij geüniformeerde menselijke mannen in de houding staan. Obi-Wan wist dat Xutoo de hoofdaandrijving al uitgeschakeld had, zodat er geen gevaar was dat hun landing door ontsnappende hitte of straling ontsierd zou worden.

Doolb Snoils smaragdgroene oogsprieten trilden van opwinding. 'Kijk eens, een erewacht!'

'Inderdaad,' zei Obi-Wan. 'Ze krijgen hier in de Ring kennelijk niet vaak bezoek uit Coruscant. Ik vrees dat ze hier meer van maken dan een zaken- gesprek.'

'Ah,' zei Snoil. We kunnen veilig aannemen dat er nog restanten zijn van de oude zwermgebruiken. Bereid u voor op allerlei ingewikkelde en verwar­rende beleefdheidsbetuigingen, meester Jedi.'

Obi-Wan lachte. Snoil had gelijk: hij was geen simpele vredestichter. Vandaag was hij een ambassadeur, een gezant van de centrale regering, een rol waarbij hij zich, hoe ongaarne ook, neer zou moeten leggen.

De bewakers waren bijna-menselijke Kiffar, die onmiddellijk in de hou­ding sprongen toen de deur openging en de loopplank uitgeschoven werd. 'Meester Kenobi, het is mij een genoegen u in ChikatLik te verwelkomen,' zei de dichtstbijzijnde veiligheidsagent. 'Ik heb zojuist bericht gekregen dat de Regentes in vergadering is. Zwermzaken. Ze komt vanavond terug en zal u morgen ontvangen.'

Obi-Wan knikte wijs en Snoils oogsprieten wipten op en neer van genoe­gen.

Een orkest bestaande uit een bonte verscheidenheid van droidmusici schalde een potpourri van piep- en toetermuziek, ongetwijfeld het planetai­re volkslied van Cestus, terwijl Obi-Wan, Snoil en hun astrotechnici de loopplank afdaalden. Vervolgens bracht het orkest een redelijk acceptabele versie van het officiële volkslied van de Republiek, 'Alle Sterren Geboren Als Een', ten gehore. Ooit had het horen van dit lied Obi-Wans hart sneller doen kloppen, maar de laatste paar maanden werkte het hem op de zenu­wen.

Toen het orkest uitgespeeld was, salueerde de erewacht van Kiffar op­nieuw. 'Dank u,' zei Obi-Wan, terwijl Snoils oogsprieten, die meegezwaaid hadden op de maat van de muziek, stilvielen. Je kon niet ontkennen dat het een opwekkend deuntje was.

Welkom op Cestus, generaal Kenobi en procureur Snoil.'

Obi-Wan knikte. 'Dank u, sergeant. Ik hoop dat al onze zaken snel afgehandeld zullen zijn zodat ik de kans zal krijgen om voor mijn vertrek de schoonheid van uw wereld te proeven.'

De woorden kwamen er zo gladjes uit dat Obi-Wan in zichzelf moest lachen. Er was warempel een redelijk goede politicus aan hem verloren gegaan. Vredestichters en makelaars in politieke macht moesten met elkaar overleggen om een basis voor een akkoord te vinden, en nu hij dat pad toch gekozen had...

Met die gedachte in zijn hoofd en een flauw glimlachje om zijn lippen liet Obi-Wan zichzelf en Snoil naar een spoorweg brengen die boven de han­gende transportbanen liep. Ze stapten in een karretje en reden weg. Twee droids haalden hun bagage uit het schip, legden die in een ander karretje en stuurde het achter hen aan.

'Er zijn weinig gebouwen op het oppervlak van de planeet,' zei Snoil. Waarom?'

'De natuurlijke grotten lieten zich uitstekend gebruiken als gevangenis en boden bovendien bescherming tegen zandstormen en inheemse aanval­lers. Dat was lang geleden,' antwoordde de sergeant.

'En nu?' vroeg Obi-Wan.

'En nu?' Hun gids haalde zijn schouders op. 'De epidemieën resulteerden in een groot aantal lege nesten en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.'

Veel van de gebouwen en constructies leken op natuurlijke stalactieten en stalagmieten, maar hier en daar zag je andere artistieke of architectoni­sche uitingen: hoekige en rechtlijnige constructies die getuigden van vele culturele invloeden.

Ze naderden een uitzonderlijk grote en fraai bewerkte rotswand, die bij nader inzien een gebouw bleek te zijn. 'Onze bestemming,' zei de bewaker.

Wat is het?' vroeg Obi-Wan. Het gebouw was bijna een kilometer breed, het grootste bouwwerk dat Obi-Wan ooit op een Ringwereld gezien had — zo groot dat hij het in eerste instantie aangezien had voor een deel van de wand van de grot.

'De Grote ChikatLik was de eerste gevangenis die hier gebouwd werd,' zei hun gids. 'Vijftig jaar geleden werd het gerestaureerd en nu is het ons beste hotel.'

Nu zag Obi-Wan het veel duidelijker: het resultaat van een paar eeuwen aanbouwen en uitbreiden was verwerkt in een groot nieuw bouwsel dat het midden hield tussen een insectennest en een gigantisch kantorencomplex en veel meer was dan een geforceerd samenraapsel of een organisch ont­werp. Indrukwekkend.

Hun karretje draaide naar rechts, reed een soort lavakanaal in en kwam uit in de foyer van het hotel. Het interieur was letterlijk grotachtig, want de foyer was gebouwd rond een lichtgevende natuurlijke geiser. Liftschachten torenden op door watervallen van bevroren kalksteen.

De zilverkleurige protocoldroid-conciërge kwam naar hen toe, bijna ril­lend van opwinding. Welkom! U bent te gast in het meest luxueuze hotel op Ord Cestus.'

Snoils vlezige lippen krulden waarderend. 'Na al die dagen in de shutde is het goed om een fatsoenlijke kamer te hebben in plaats van een hut,' piepte hij.

Twee X'Ting piccolo's verschenen op het moment dat hun bagagekarre­tje achter hen binnenrolde. De X'Ting hadden een dofgouden kleur, een ovaal bovenlijf en dunne, spichtig aandoende benen. 'Breng deze zeer spe­ciale gasten naar hun kamers,' zei de droid. Mogelijk dromend van vette fooien van de eminente gasten droegen de piccolo's de bagage gretig naar droidkarretjes, die ze vervolgens naar de turboliften rolden. Obi-Wan zag dat een van de X'Ting een naamkaartje droeg met het opschrift fizzik.

De liften bevonden zich aan de binnenwand van de grot en stegen snel maar gelijkmatig omhoog. Boven aangekomen draaiden ze een halve slag, zodat de deuren, toen ze opengingen, uitkwamen op een brede gang.

De X'Ting piccolo's pakten de bagage van de karretjes en brachten die naar de suite. De droid maakte een buiging. 'Ik hoop dat dit onderkomen naar uw zin zal zijn.'

Obi-Wan richtte zijn antwoord meer tot de piccolo's dan tot de droid. 'Ik weet zeker dat we dik tevreden zullen zijn.'

'Misschien wilt u de stad verkennen voordat de regentes komt.'

'Dat is bijzonder attent van u. Ik ben ervan overtuigd dat we ons zullen vermaken.'

De protocoldroid vertrok en beduidde Fizzik en de andere X'Ting mee te gaan.

Doolb Snoil deed zijn mond open om iets te zeggen, maar de Jedi stak een vinger op om hem tot stilte te manen. Hun astrotechnicus begon de kamer te doorzoeken op afluisterapparatuur, terwijl Obi-Wan met trage, beheerste gebaren zijn bagage uitpakte.

Welke kamer zal ik nemen?' vroeg Snoil.

'Die met het beste uitzicht,' zei Obi-Wan. 'Als ik me goed herinner, wilde u van het stadsschoon genieten...' Hij wilde in dezelfde trant verder gaan, maar gelukkig gaf op dat moment hun astrotechnicus met een pieptoon te kennen dat alles in orde was.

'Ik geloof dat het veilig is. Deze kamer is vrij van afluisterapparatuur of scanners. Onze technicus zal ons waarschuwen als er verandering in komt.'

'De Broedmeester zij dank,' zei Snoil, een van zijn voorhoofden afve­gend. 'Ik moet u eerlijk bekennen, meester Obi-Wan, dat ik dit gespioneer hoogst onaangenaam vind.'

'Daar hoeft u niet over in te zitten,' zei Obi-Wan. 'U kunt gewoon uw werk doen, en ik doe het mijne.'

'En wat denkt u dat er nu gaat gebeuren?'

Obi-Wan ging naast Snoil zitten en zette zijn gedachten op een rijtje, terwijl hij probeerde alles wat ze sinds hun aankomst gezien en gehoord hadden te verwerken. 'Zoals we al eerder zeiden: we gaan naar de rechtbank en daarna zien we wel verder.'

'En als onze pleidooien aan dovemansoren gericht zijn?'

'Dan...' zei Obi-Wan bedachtzaam, 'dan wordt het ingewikkelder.'

Kit Fisto, Nate en Nates drie wapenbroeders waren onopgemerkt in het Dashtagebergte aangekomen en onderzochten het gebied dat hun mysteri­euze contactpersoon Sheeka Tuil had aangegeven. Het door Tull uitgeko­zen object was een grot die verborgen zat onder een overstekende rotsrand en uitkwam op een breed, plat rotsplateau dat in geval van nood als lan­dingsplatform zou kunnen dienen, hoewel de officiële verzamelplaats om veiligheidsredenen honderden meters onder de grot lag.

Op het eerste gezicht leek de grot ideaal, maar Kit liep voorzichtig en met trillende tentakels naar binnen. Net binnen de ingang lag het harige, uitgedroogde lijk van een viervoetig zoogdier dat bijna half zo groot was als een speederbike. Het had geen zichtbare verwondingen... was het simpel­weg de grot ingekropen om te sterven? Hij duwde het lijk opzij en liep verder. Geen levend wezen te bekennen. Zij tunnels strekten zich uit in alle richtingen. Grotvogels en een aantal gevleugelde reptielen scheerden rond zijn hoofd. In de hoeken groeide mos en zaten oude, stoffige spinnenweb­ben, maar Kit vond niets alarmerends.

'Misschien woont hier iets,' zei Nate, die achter hem aankwam.

'Misschien kunnen we beter een andere grot zoeken,' zei cr-12/74. Zijn bijnaam was Seefor.

'Pas als we contact gemaakt hebben met Tull,' zei Kit.

Het rotsachtige dal waarin ze zich bevonden en waar alleen maar de simpelste planten groeiden, onttrok hen aan het oog van eventuele waarne­mers, en ze brachten hun eerste uren door met het opzetten van hun kamp en het bouwen van hun slaapbarak uit prefabpanelen. Ze gingen zo op in hun werk dat ze de eerste grotspin amper opmerkten.

Kit vervloekte zichzelf dat hij de webben of het leeggezogen en uitge­droogde lijk niet herkend had voor wat ze waren, maar toen het eerste  achtpotige monster uit de schaduwen te voorschijn sprong en zich op Sirty wierp, kwam de Nautolaan meteen in actie. De spin krijste toen het licht­zwaard door een poot hakte. De kloonsoldaat wierp de spin van zich af en doorboorde hem drie keer met zijn straler voordat het beest de grond raakte.

Ze hadden amper tijd om zichzelf te feliciteren: nog eens zes grotspinnen, even groot als de eerste, kwamen uit het donker gekropen.

Kit beval zijn soldaten een carré te maken en hun stralers in de aanslag te houden toen hun achtpotige aanvallers verschenen. Ergens dieper in de grot was een nest, dat was duidelijk, en de spinnen reageerden op de bedrei­ging van hun territorium. Geen tijd om ergens spijt van te hebben. Alleen maar voor actie.

Een waterval van spinseldraden schoot naar de kloonsoldaat schuin te­genover Kit. Nate. De soldaat maakte een koprol en richtte zich op, en zijn straalvuur ranselde de rots boven de schuilplaats van de spin. Terwijl het ongelukkige beest onder vallende stenen bedolven werd, maakte Nate op­nieuw een koprol en rende naar een van de speederbikes.

Sloeg hij op de vlucht? Absurd. In heel de korte en spectaculaire geschie­denis van het glr had nog niet één kloonsoldaat ooit zijn plicht verzaakt, zich aan de strijd onttrokken of zelfs maar het bevel van een meerdere genegeerd. Maar toch...

Een groot, harig, achtpotig beest vlak achter hem nam sissend een sprong. Kit draaide zich bliksemsnel om en zijn lichtzwaard zoemde. De spin ontweek het zwaard, kwam op veilige afstand weer neer en zakte door zijn poten. Toen nam hij opnieuw een sprong en spoog vergif naar zijn tegenstander. Kit ontweek het gif en sloeg met zijn lichtzwaard een van de bijtende groene klodders weg. De vloeistof ging sissend op in stoom. Hij hoorde geritsel achter de rotsblokken voor zich en een zwerm jonge spin­nen, niet hoger dan Kits knie, kroop de grot in. Honger straalde uit hun glanzende ogen en het gif droop van hun tanden.

Uit een ooghoek zag hij iets achter zich bewegen, en toen hij omkeek, zag hij een gigantische rode wijfjesspin, half zo groot als een bantha, die hem met glinsterende ogen gadesloeg. Een generaal die haar troepen leidde.

Dit kon Kit begrijpen. Sinds het uitbreken van de Kloonoorlogen was hij eveneens generaal en beschikte hij eveneens over zijn eigen troepen. Kom op! grauwde hij geluidloos, terwijl zijn irissen groter werden. Hij plantte zijn voeten stevig op de grond en wachtte.

Nates speederbike sloeg meteen aan. Onder zijn capabele handen sprong het voertuig van de grond en raasde door de grot, langs alle hoeken en gaten scherend om de spinnen uit hun donkere schuilplaatsen te lokken. Ze spuugden draden en gif in zijn richting, maar bij elke uitval die ze maakten, konden zijn broeders op de grond ze beter op de korrel nemen. De grot vulde zich met vlammende laserschichten en het gieren van Kit Fisto's lichtzwaard terwijl de spinnen terugvochten. Hun lijven wierpen groteske, misvormde schaduwen op de wanden van de grot. De spinnen sprongen, sprintten en kropen. Ze spuugden gif dat door het pantser van de kloon­soldaten brandde en kleverige draden die hun armen en benen aan elkaar dreigden te binden. Maar het lukte ze niet de Geonosiscarré te breken, de formatie die het effect van zowel defensief als offensief vuur maximaliseer­de.

Nate zigzagde door de grot, de wendbaarheid van de speederbike gebrui­kend om verwarring te zaaien. Hun achtpotige tegenstanders waren sneller op de grond, maar leken zich geen raad te weten met zijn luchttactiek. Generaal Fisto stiet zo'n harde en hoge fluittoon uit dat Nates oren op twintig meter afstand tuitten. De andere kloonsoldaten renden naar hun speeder en even later scheerden ze allemaal op gillende, duikende, schieten­de speederbikes door de grot.

Nate genoot zo van de aanblik dat hij hardop lachte. Het was net alsof hij weer tegen de selenoom vocht: Je had er geen idee van met wie je in de clinch ging, hè?

Het lachen verging hem toen hij een nieuwe rij spinnen uit de bovenste grot zag kruipen. Wat ter wereld... ? Ze moesten op de grootste spinnenbroedplaats in het hele gebergte gestoten zijn. Dit was het ergste scenario, wat de kloonsoldaten tien procent noemden, maar het was te laat om het noodlot te vervloeken. Er zat weinig anders op dan vechten.

Minstens zes grote spinnen en tientallen kleinere waren omgekomen onder laserschichten, lichtzwaard en vallende rotsblokken, voordat ze zich krijsend terugtrokken. Het grootste exemplaar, het gigantische wijfje met de rode vacht, dekte de aftocht van de rest.

De kloonsoldaten wilden de achtervolging inzetten, maar de generaal stak zijn handen omhoog. 'Nee!' riep hij. 'Ze zijn verslagen. Laat het kroost gaan.'

Het wijfje keek de generaal aan en tot ieders verbazing liet ze even haar kop zakken alsof ze hem respect betuigde, alvorens zich terug te trekken in het donker en uit het zicht te verdwijnen.

De kloonsoldaten zetten de speeders aan de grond en tuurden in het donker om er zeker van te zijn dat ze zich niet vergist hadden, alvorens hun wapens terug in hun holster te steken.

'Onmiddellijk randsensoren opstellen,' zei generaal Fisto.

'Dus we blijven hier, generaal?' vroeg Nate.

Generaal Fisto's glimlach was allesbehalve fraai. 'We kunnen er gerust van uitgaan dat al deze grotten vol spinnen zitten. Van deze weten we in ieder geval dat hij veilig is.'

'Bovendien,' fluisterde Sirty tegen Nate toen generaal Fisto zich om­draaide, 'hebben we ervoor gevochten. Hij is van ons.'

Terwijl de anderen de grot gebruiksgereed maakten, pakte Kit Fisto zijn zender en liep naar een verlaten plekje vanwaar hij hun kamp niet kon zien. Daar ging hij op de grond zitten en activeerde zijn baken. Vijf seconden later zette hij het weer uit. Hij wachtte vijf minuten, zond zijn signaal op­nieuw vijf seconden uit en stelde de automatische monitor in om in dit tempo verder te gaan: vijf minuten uit, vijf seconden aan.

Een uur later hoorde hij een reeks piepjes in de juiste gecodeerde volg­orde. Hij zette de monitor uit en wachtte.

De zon raakte bijna de westelijke horizon toen een gehavend transport­schip uit zuidelijke richting aan kwam vliegen. Na een trage, moeizame cirkel beschreven te hebben, landde het in het struikgewas, waarbij het de hele omgeving verzengde. Die thermische inefficiëntie duidde op een oud model, dat bovendien maar matig onderhouden was.

Het toegangsluik ging open en een loopplank zakte naar de grond. Kit hoorde een pieptoon en even later stond er een menselijke vrouw op de loopplank.

Kit was niet de juiste persoon om de schoonheid van een mens te beoor­delen, maar afgaande op de bewegingen en houding van deze vrouw ver­keerde ze in ieder geval in een uitstekende lichamelijke conditie. Haar gave zwarte huid en glanzende korte haar duidden op een gezond immuunsys­teem en ze maakte een zeer wakkere en alerte indruk. Goed. Als hun plan­nen wilden slagen, zouden ze al deze hoedanigheden hard nodig hebben.

De vrouw bestudeerde Kit met een geërgerde uitdrukking op haar ge­zicht. 'Een Nautolaan. Nogal ver van de oceaan, niet?'

De Jedi kon er niet om lachen. 'Ik wacht,' zei hij.

Ze rolde met haar ogen. 'Nooit van humor gehoord. Oké: "Alderaan heeft drie manen".'

"En Demos Vier maar twee",' antwoordde Kit meteen.

Ze knikte alsof hij meer bevestigd had dan zijn identiteit. 'Sheeka Tull is de naam. Er was me verteld dat ik je kon verwachten.'

Wat hebben ze je precies verteld?'

Ze wreef met haar teen over de grond, een wolkje fijn, droog stof opwerpend. 'Ze zeiden dat ze bepaalde dingen uit mijn verleden zouden vergeten als ik jou hielp. Is dat zo?' Ze keek hem aan met een uitdagende fonkeling in haar ogen. Hij knikte en ze leek opgelucht. 'Goed. Wat heb je nodig?'

Wat ik nodig heb is een betrouwbare contactpersoon. Die grot zat vol spinnen.'

Ze schudde haar hoofd. 'Dit hele gebergte is vergeven van de spinnen, maar ik heb er niet één gezien toen ik de grot controleerde. Sorry.'

Kit keek haar doordringend aan, een krachtmeting van de wil. Sprak ze de waarheid? Ze was zijn contactpersoon. De beste tactici van de kanselier hadden haar voorgedragen. Hij had geen keus; hij moest haar vertrouwen. 'Goed. Ik wil praten met de anarchisten die zich Woestijnwind noemen,' zei

'Die hebben vorig jaar klop gehad,' zei Sheeka Tull. 'Wat wil je van ze?'

'Dat hoef je niet te weten,' antwoordde hij.

'Integendeel.' Haar ogen vernauwden zich. 'Dat is precies wat ik wél moet weten. Als je het niet wilt zeggen, kan ik je niet helpen. Dat zou te gevaarlijk zijn.'

Kit keek haar aan. Als hij haar beter gekend had, had hij wellicht kunnen zien of ze de waarheid sprak of alleen maar blufte. Een nuttige vaardigheid, maar hij moest roeien met de riemen die hij had en ter plekke tot een besluit

komen, wat allesbehalve makkelijk was. 'We moeten een effectieve strijd­macht uit de grond stampen die in staat is tot sabotage en bedrog voor het geval de regering omvergeworpen moet worden.'

Hij wist dat zijn woorden haar schokten, maar dat wist ze meesterlijk te verbergen. 'O. Bedankt voor je eerlijkheid.'

'Kun je ons naar Woestijnwind brengen?'

'Nee. Maar wel naar mensen die ze kennen.'

'Prima.'

'Als je hier klaar bent, heb je nooit van me gehoord.' Ze zette haar kleine vuisten in haar middel.

'Prima.'

Ze knikte en trok een kleine cirkel in het stof met haar teen. 'Goed dan,' zei ze. 'En nu wordt het tijd dat ik je voorstel aan Spindragon.'

De op een insect lijkende Cestiaan heette Fizzik, en op dat moment was hij in zijn agressiefste en meest ambitieuze levensfase, op het toppunt van de drie jaar durende cyclus van de soort tussen het mannelijke en vrouwelijke geslacht. In zijn huidige staat werkten de mannelijke hormonen die door zijn bloedbaan koersten als een zenuwverlammend bedwelmingsmiddel dat hem bereid maakte vrijwel elk risico te nemen om de medicijnen voor het herstel van zijn hormonale evenwicht in handen te krijgen. De plant die in staat was die overgang te versoepelen of zelfs te versnellen heette viptiel, groeide op een wereld die Nal Hutta heette en was veel te duur voor een eenvoudige piccolo.

Dat was de reden waarom Fizzik besloot zijn ziel aan zijn verre broeder Trillot te verkopen. Hij wrong zijn goudkleurige ovale bovenlichaam door de drukte tot hij een steegje vond dat vermomd was als een klein lavakanaal. De wanden waren bedekt met advertenties voor diverse tentoonstellingen en attracties, en tweedimensionale en holografische reclames die losse kre­dieten uit onvoorzichtige zakken probeerden te kloppen.

Fizzik was hier al anderhalf jaar niet geweest, en als er nog iemand was die hem van de laatste keer herkend zou kunnen hebben, was die kans nog klein, omdat hij bij zijn laatste bezoek een vrouw geweest was.

Honderden jaren geleden was de hele planeet in het bezit geweest van de X'Ting, die hun enige rivalen, de spinnenclans, naar de verre bergen verdre­ven hadden. Maar door de bemoeienissen van de Republiek was alles ver­anderd. Hun ingrijpen werd aanvankelijk toegejuicht als een triomf voor het nest, maar na verloop van tijd hadden de buitenwerelders alles in handen gekregen. Je kon zeggen wat je wou, maar de epidemieën van afgelopen eeuw waren zonder enige twijfel een poging tot volkerenmoord geweest: de diverse nesten waren bijna vernietigd en Cestus Cybernetica werd de feite­lijke heerser van de planeet. De meeste overgebleven X'Ting werden naar zinkputten als dit ellendige slop verbannen. Natuurlijk waren er altijd per­sonen (zoals die waardeloze dar Duris, of Quill, de huidige voorzitter van de zwermraad) die hun volk verkochten in ruil voor macht. Die verraders waren de gefêteerde lievelingen van de Vijf Families.

In zijn vrouwelijke persona zocht Fizzik vaak huishoudelijk werk bij de beter gesitueerde buitenwerelders. Als zijn mannelijke cyclus weer begon, vonden zijn werkgevers de krachtige feromonen die hij verspreidde door­gaans zo onaangenaam dat hij ontslagen werd, zodat hij weer in de goot terechtkwam en met moeite zijn kostje bij elkaar scharrelde tot zijn onduikende vrouwelijke persona hem een betere baan opleverde. Na zich al die jaren tussen de hogere sociale klassen bewogen te hebben, beschikte hij over een uitgebreid netwerk van contactpersonen — een net dat groot ge­noeg was om een waardevol stukje informatie gevangen te hebben: dat de nieuwste logés in Grand ChikatLik hoogst belangrijke gezanten van Coru­scant waren. De kans was groot dat hij die informatie zou kunnen verkopen aan een van de machtigste X'Ting in de hoofdstad, de persoon die de illegale banden tussen de criminele onderwereld en de vakbonden in handen had en de ware heerser van het oude Cestus was: Fizziks broer Trillot.

Enkele minuten later stond Fizzik voor een zware ovale ijzeren deur in een donkere portiek in de drukke Ore Boulevard. Enerzijds was het belang­rijk de codewoorden te kennen. Anderzijds namen personen die hier bin­nen wilden gaan zonder geld of waardevolle informatie het risico om tegen de verkeerde kant van een vuurmes aan te lopen.

De bewakers, een Wrooniaanse kunstmens met een blauwe huid en een gigantische Wookiee met een dikke vacht, keken grimmig en zonder een spier te vertrekken op Fizzik neer.

'Ik moet mijn broer spreken,' zei Fizzik, en voegde er een codewoord aan toe dat uitsluitend bekend was aan generatiegenoten in de zwerm.

De bewakers knikten onaangedaan en maakten de deur open. Een van hen liep voor hem uit, maar keek om toen ze de donkere gang inliepen.

In de wanden van de gang zaten kleine alkoven waarin diverse galactische levensvormen, alleen of in paren, loom in de schaduw lagen en hem met grote glazige ogen aanstaarden. Daarna zonken ze weer weg in de gedach­ten of dromen waaruit zijn komst hen opgeschrokken had.

Waar moet je Trillot voor hebben?' vroeg de Wrooniaan.

'Ik heb informatie. Alleen voor hem bestemd.'

De bewaker gromde iets. Wat zeg je? Wil je diamanten vreten?'

Je zou denken dat iemand met zo veel geld en macht als Trillot de allerbeste mensen aan zou trekken, dacht Fizzik wanhopig, maar dat leek zelden het geval te zijn. 'Breng me nou maar gewoon naar hem toe.'

'Zijn broedmoeder wat?' vroeg de bewaker, terwijl hij zich omdraaide. Nu viel er wel iets aan zijn gezicht af te lezen, maar het was niet bepaald bemoedigend.

Fizzik besefte dat hij in de val gelopen was. Uit de alkoven om hem heen staarden nieuwsgierige ogen hem aan. Dit was je reinste afpersing. Hij stak een hand in zijn zak en trok er een bundel kredieten uit. Zijn laatste. Maar ach, het hele leven was een gokje. Als het lukte, zou hij over een paar minuten zakken vol geld hebben. En zo niet... tja, een dode X'Ting had geen geld nodig.

Zodra de schurk de kredieten zag, glimlachte hij breed. 'O!' zei hij. 'O! Je wilt Trillot spreken?' Hij liet de kredieten verdwijnen en trok een gordijn open. In eerste instantie zag Fizzik alleen maar een grote sofa, maar toen zijn ogen aan het donker wenden, zag hij de omtrekken van zijn broer.

Trillot was drie broedsels ouder dan Fizzik. Evenals Fizzik was hij een secundaire nakomeling van een adellijke maar tot armoede vervallen broedmoeder wier enige nalatenschap bestond uit een hunkering naar de rijkdom en macht van vervlogen tijden. In tegenstelling tot Fizzik was Trillot echter gezegend met het talent en de bereidheid risico's te nemen. Na een valse start met een baan in communicatietechniek bij Cestus Cybernetica vond hij zijn stekje in arbeidsrelaties. Trillots driejarige overgangscyclus tussen het mannelijke en vrouwelijke geslacht bracht zijn niet-inheemse tegenstanders en rivalen steeds uit hun evenwicht. Bovendien wist Fizzik dat Trillot, in tegenstelling tot de meeste X'Ting, een geïmporteerde cocktail van viptiel en andere exotische kruiden gebruikte om de dertig dagen lange broedperiode aan het begin en het eind van de geslachtscyclus te reduceren tot een paar onaangename uren. Geen arbeidsongeschiktheid, geen vruchtbare pe­riode. Geen dreinende larven voor zo'n ambitieus iemand als Trillot.

Vijf jaar later had Trillot zijn waarde bewezen aan een plaatselijk Tenloss syndicaat en twee jaar daarna nam hij ontslag bij Cestus Cybernetica om rechtstreeks onder de grote baas te gaan werken.

Een mysterieuze reeks onverklaarbare tragische ongelukken had de weg naar de top voor Trillot vrijgemaakt. Dat wil zeggen, onverklaarbaar zolang Trillot ze niet van commentaar voorzag.

Alles wat daarop volgde, leek bijna voorbeschikt. De grote baas, afge­schrikt door Trillots nietsontziende ambitie en zich wellicht realiserend dat niets zijn opmars zou kunnen stuiten, vluchtte weg van Cestus en legde alle macht in Trillots capabele handen.

Maar het was te weinig en te laat. De grote baas kwam om bij een ongeluk, bijna alsof iemand er zeker van wilde zijn dat hij nooit meer terug zou komen om zijn oude rechten op te eisen.

Trillots macht in ChikatLik was nooit serieus aangevochten, maar als hij niet oppaste, zouden zijn vijanden de dertig dagen durende lethargie tijdens de geslachtswisseling die hij net als de meesten van zijn soortgenoten om de paar jaar doormaakte, aan kunnen grijpen om een greep naar de macht te doen. Nog een goede reden dus om de illegale viptielcocktail te gebruiken die hem in staat stelde de overgangsperiode terug te brengen tot één pijnlij­ke nacht. Trillot was altijd agressief.

Niemand was zo thuis in de schemerzone tussen vakbond en directie, tussen witte en zwarte markt, tussen hogere en lagere standen, tussen buitenwerelder en X'Ting zwermraad, als Trillot — en dat was algemeen be­kend.

Zoals de meeste mannelijke X'Ting was hij een bedrieglijk tenger, insect­achtig wezen. Al zijn bewegingen leken even zorgvuldig gecultiveerd en weloverwogen als de zetten in een dejarikpartij tussen twee meesters. Een hoog, kristalhelder voorhoofd boven gefacetteerde ogen en een lang ovaal­vormig lichaam wekten de indruk van enorme intelligentie en grote ver­fijndheid. Fizzik wist dat alleen die eerste indruk klopte.

Maar Trillots borststuk was rood en gezwollen, een duidelijk teken van vervrouwelijking. Zo'n snelle overgang moest vreselijk pijnlijk zijn en Fizzik vroeg zich af welke kruiden en middelen Trillot gebruikte om de pijn te onderdrukken. Plus wat hij nam om de door al die medicijnen veroorzaakte sufheid te verdrijven. Plus wat hij moest innemen om de toxische werking van al die voorafgaande pillen tegen te gaan. Plus...

Alleen de gedachte maakte Fizzik al duizelig.

Trillot zei iets tegen de bewaker in een klikkend, ploffend taaltje dat vreemd klonk uit zijn merkwaardig preutse mondje. De bewaker antwoord­de in dezelfde onverstaanbare taal. Daarna wendde Trillot zich naar zijn gast. Ah, Fizzik,' zei hij. Fizzik had meer warmte en hartelijkheid gehoord in de stem van een executiedroid. 'Het schijnt dat je informatie voor me hebt. Laat maar horen. Nee, nee. Het spreekt vanzelf dat je, als je informatie klopt, beloond zult worden.'

'Mijn enige wens is mijn oudere broeder te dienen.' Fizzik sloeg eerbiedig zijn ogen neer.

'Ah.' Trillot stond op van de sofa. Het was net alsof zijn lichaam per segment bewoog, zodat één deel altijd stil bleef terwijl de rest in beweging was — een verontrustend gezicht. Hoewel Fizzik tot dezelfde soort behoor­de als Trillot, was zijn lijf nooit zo soepel geweest. Trillot liep de gang in, een beetje moeizaam omdat zijn groeiende eierzak hem enigszins uit balans bracht. De donkere gang was vol alkoven waaruit de blinkende ogen van zeker tien verschillende wezens hen volgden. Trillot leek de hele zelfkant van Cestus aangetrokken te hebben. Fizzik wist dat de buitenwerelders op de planeet veel van de andere soorten zodanig onder druk gezet hadden dat nog maar drie procent van de bevolking uit autochtone Cestianen bestond.

Hun wandeling door de gang werd herhaaldelijk onderbroken door die­pe, eerbiedige buigingen van Trillots coterie van afzichtelijke lijfwachten. Plotseling bleef Trillot staan en begon te snuiven. Voor het eerst zag Fizzik iets van emotie op het goudkleurige gezicht. Als hij een gokje moest wagen zou hij zeggen dat zijn oudere broer uit zijn humeur was. Dit zou ongetwij­feld onaangenaam worden.

'Ik ruik Xyathoon,' zei Trillot. Hij keek naar zijn lijfwacht. 'Ruik je het?'

'Nee, meneer,' antwoordde de lijfwacht in een Bothaans dialect dat Fizzik zowaar verstond. Men zei dat Trillot meer dan honderd talen sprak en Fizzik was geneigd dat gerucht te geloven.

'Ik wel.' Hij liep naar een van de alkoven. Er kwam een dun straaltje rook uit. Fizzik trok het gordijn open.

Twee Chadra-Fan lagen opgerold in het donker en inhaleerden dampen uit een borrelende fles. Trillot snoof opnieuw, langdurig. Hij sprak de twee aan in hun eigen taal en draaide zich vervolgens om. 'Guntar!' riep hij.

De lijfwachten liepen op een holletje weg en Fizzik had de indruk dat

Trillot hem volledig vergeten was. Even later kwamen de lijfwachten terug, een dikke grijze bal van een Zeetsa achter zich aan trekkend. Trillot keek neer op de ronde vorm, die zich tegen de grond drukte. 'Heb jij mijn gasten die paddestoelen verkocht?'

Lippen verschenen op het oppervlak van de bol. 'Ja,' antwoordde Guntar nerveus. 'Natuurlijk. Alleen maar de beste —'

Waarom zijn ze dan versneden met Xyathoon?'

De kleine Zeetsa was een toonbeeld van gekwetste onschuld. Wat? Daar wist ik niets van, dat zweer ik —'

'O ja? Dan zijn je zintuigen misschien niet scherp genoeg. Je had het moeten ruiken. Het moeten proeven tijdens het mengen. Wou je beweren dat die waardeloze neus en tong van je daar niet goed genoeg voor zijn?'

Het bleef even stil en Fizzik verstijfde. Dit kon alleen maar slecht aflo­pen.

'Ik... ik denk...'

'Je weet dat ik een gloeiende hekel heb aan inefficiëntie.' En tegen zijn lijfwachten: 'Zorg dat die aanstootgevende organen verwijderd worden.'

De bal krijste toen twee lijfwachten hem wegsleepten. Trillot wendde zich weer tot de Chadra-Fan en sprak ze aan in hun kwettertaaltje. Ze gaven antwoord en hij trok het gordijn weer dicht en zei tegen zijn lijfwachten: 'Zorg dat ze de beste kwaliteit krijgen. Uit mijn persoonlijke voorraad.'

'Komt in orde, meneer.'

Trillot trok zijn mondhoeken op in iets wat met enige fantasie een glim­lach genoemd zou kunnen worden. 'Kom mee, Fizzik. Het duurt een paar minuten voordat we in mijn heiligdom zijn. Ik stel voor dat je die tijd gebruikt om je rapport op te stellen. Per slot van rekening weet je' — ergens in het donker achter hen klonk een bloedstollende kreet — 'dat ik een gloei­ende hekel aan inefficiëntie heb.'

Urenlang waren de kloonsoldaten druk in de weer geweest in de koele, diepe schaduwen van het Dashtagebergte. Ze lijmden, schoven en lasten honder­den durastalen onderdelen aan elkaar, en in combinatie met plaatselijke materialen legden ze de grondslag voor een goed geoutilleerde commando­post.

Waar voeren we onze eerste aanval uit?' vroeg Forry aan Nate terwijl ze werkten.

Nate haalde zijn schouders op. 'Maak even een puntlas hier.' Hun astro­technicus stak een lasbout uit. 'Om te beginnen,' zei hij terwijl hij zijn ogen beschermde tegen de felle vonkenregen, 'is er alle reden om te veronder­stellen dat we misschien helemaal niet ingezet zullen worden. Het is de bedoeling dat generaal Kenobi de bestaande politieke en economische machtsverhoudingen beschérmt.'

'Dat zal best,' zei Forry. 'Maar als het toch tot vechten komt?'

Nate gromde. 'Dan zullen we Cestus Cybernetica waarschijnlijk aanpak­ken.'

'Goed plan.'

Hun radio piepte, een toon die betekende dat ze binnen een minuut bezoek zouden krijgen waartegen geen geweld gebruikt mocht worden. Hun verklikker reageerde lang voordat ze in de verte iets door de lucht hoorden suizen. Enkele seconden later kwam generaal Fisto's speederbike in zicht.

Nate liep naar het landingsplatform, ontspannen, gevaarlijk en tevreden. In een paar uur tijd hadden ze dit gat in de berg omgetoverd tot een redelijk hoofdkwartier.

Hij zag de speeder van de Nautolaan noordwaarts glijden boven de gladde en kartelige rotsoppervlakken. Nate volgde het voertuig te voet en was precies op tijd om een vrachtschip te zien landen op de open plek die ze als hun secundaire landingsplaats gekozen hadden.

Het luik ging open en de loopplank schoof omlaag. Een menselijke vrouw met een donkere huid kwam naar buiten en volgde Kit Fisto naar de grot. Nate salueerde toen Fisto voorbijkwam en de vrouw wierp hem een ongeïnteresseerde blik toe, alvorens samen met Kit naar binnen te gaan. De andere kloonsoldaten groetten de Jedi eveneens. Fisto nam even de tijd om hun werk te controleren en bracht de vrouw vervolgens naar een scanner om haar wat documenten te laten zien. Na een kort gesprek zei Fisto: 'Kapitein, Forry, ik wil dat jullie met ons meekomen.'

'Jawel, generaal,' antwoordden ze in koor.

Spindragon was een YT-1200 middelgroot atmosfeervrachtschip. Het was oud en opgelapt met diverse onderdelen van soortgelijke modellen en had een ronde romp en een langwerpige, buisvormige cockpit. Nate bracht enkele minuten door met het inspecteren van de lassen. Hoewel er duidelijk min­stens tien verschillende soldeermengsels en zelfs wat Corelliaanse epoxy­hars gebruikt waren, leken ze sterk genoeg om manoeuvres op hoge snel­heid te weerstaan. Hij knikte goedkeurend.

Het interieur was amper meer dan functioneel. Een paar kleine decora­ties gaven aan dat iemand een poging had gedaan het te verfraaien, maar ze waren klein genoeg om geen afbreuk te doen aan de bruikbaarheid.

De vrouw met de donkere huid hield haar hoofd scheef en zei tegen de wc: 'Ik heb niet gehoord hoe je heette.'

'Soldaat A-Negen-Acht.'

Ze snoof. 'Is daar geen kortere versie van?'

'Je kunt me Nate noemen,' zei hij. Er kwam een nieuwsgierige blik in Sheeka Tulls donkere ogen en ze tuitte haar lippen alsof ze in de verleiding kwam een vraag te stellen. Ze bedacht zich, maar hij had het gevoel dat ze hem, in tegenstelling tot de meeste burgers, niet automatisch in de categorie niet-persoon ingedeeld had.

Binnen enkele minuten waren ze allemaal ingesnoerd en klaar voor ver­trek. Het schip verhief zich van de grond en steeg in langzame spiralen omhoog. Ze vlogen een klein kwartier naar het zuidoosten en vervolgens tien minuten naar het noorden.

Een klein fabriekscomplex lag beneden hen. Nate maakte een snelle tactische evaluatie: diverse schachtgebouwen, woonbarakken, een kleine raffinaderij, een paar verschepingsdokken, landingsdokken, waterfilterapparatuur en communicatietorens. Naast een aantal condensatiespiralen lag een blauwe bel die, nam hij aan, een polariserende broeikas was met speciaal plastic dat de spectrale kleuren van hun zon aanpaste om een grotere ver­scheidenheid van planten te kunnen verbouwen. Een typische nederzetting. Kwetsbaar. Makkelijk te vernietigen.

Hij zei niets. Een belangrijk deel van zijn taak was indruk maken. De meeste burgers hadden nog nooit een kloonsoldaat gezien, hoewel ze on­getwijfeld verhalen gehoord hadden.

Hij en Forry liepen als eersten de loopplank af toen die uitgeschoven was, op de voet gevolgd door Sheeka Tull en de Jedi.

De hele gemeenschap leek uitgelopen te zijn om hen te ontvangen, maar hij zag dat er bijzonder weinig X'Ting bij waren. Het waren grotendeels mensen, met een klein aantal Wookiees en andere soorten. Nate was er vrij zeker van dat het merendeel uit directe afstammelingen van de oorspron­kelijke gevangenen bestond. De boeren en mijnwerkers waren duidelijk opgelucht toen ze Sheeka zagen. Ze zwaaide naar hen. Men kende haar. Goed. Dat was makkelijker dan vertrouwen winnen of geweld gebruiken.

'Gegroet, iedereen,' zei Sheeka. 'Ik ben blij dat jullie gekomen zijn, hoe­wel ik niet met zekerheid kan zeggen waar dit over gaat. Maar dit zijn de mensen waarvan ik zei dat ze zouden komen. Ik kan niet voor ze instaan. Geef je oren en ogen goed de kost en trek je eigen conclusies.'

Ze knikten en Nate moest toegeven dat hij haar woorden respecteerde: Tull was bereid geweest hen hier naar toe te brengen, maar hoewel de Republiek haar duidelijk onder druk had gezet, weigerde ze haar eer te verkopen door te pretenderen dat ze vrienden waren. Goed. Hij begon haar steeds sympathieker te vinden.

Generaal Fisto stond voor de loopplank en hief zijn handen. Zijn tenta­kels krulden en golfden hypnotisch.

'Mijnwerkers!' riep hij. 'Jullie oogsten van de grond. Jullie vervoeren, raffineren en fabriceren. Jullie zijn het hart van deze wereld.'

De gezichten waren sceptisch maar geïnteresseerd. Nate zag dat ver­scheidene jongere mensen in de groep ook naar hem keken en hem bestu­deerden alsof ze wensten dat zijn helm doorzichtig was.

'Jullie zijn de energie achter de getijden van de handel,' ging de generaal verder. 'In jullie handen liggen de materialen, vaardigheden, apparatuur en grondstoffen voor de weelde van jullie meesters.'

Toen verscheidene luisteraars knikten, wist hij dat generaal Fisto hun taal sprak. De enige vraag was of ze echt geïnteresseerd waren in wat hij te vertellen had.

'Maar hoe vaak hebben ze jullie, in weerwil van dit feit, geraadpleegd bij hun beslissingen?'

'Nooit,' mompelde iemand.

'Hoe vaak hebben jullie gedeeld in hun oogst? Weten jullie dat droids een van de meest gewaardeerde bezittingen in de melkweg zijn? Er is niets mis met het vergaren van rijkdom, maar die rijkdom dient gedeeld te worden met degenen die het smerigste, gevaarlijkste werk doen.' Terwijl hij sprak, nam de emotie in zijn stem hand over hand toe. 'Jullie voorvaderen kwamen hier in ketenen, maar jullie hebben nog steeds zo weinig in te brengen dat je voor hetzelfde geld nog steeds geketend kon zijn.'

Hun belangstelling was gewekt, maar ze waren er nog lang niet.

'Terwijl ik hier sta, proberen jullie meesters een oorlog met de Republiek uit te lokken.'

Dit had verschrikte kreten en dreigend gemompel tot gevolg. Een aantal van zijn toehoorders had waarschijnlijk weinig op met de Republiek — die behoorden tot het soort dat automatisch de kant van Cestus zou kiezen tegen een vloot van duizend schepen. Anderen waren minder moedig en schuifelden nerveus met hun voeten, alsof ze het gevoel kregen dat ze in een dichtklappende bantha-val stonden.

Waarom?' vroeg een oudere vrouw. De wind speelde met de lokken van haar grijzende haar.

'Ze verkopen de dodelijke droids die hier geproduceerd worden aan de Bond en die gaan eraan sleutelen om ze tegen de Republiek te gebruiken.'

Bij deze woorden rechtte Nate zijn rug, en hij zag dat zijn broeder Forry hetzelfde deed. Alle ogen gingen naar hen toe. Wat voor gedachten gingen door die hoofden? Beschouwden ze de kloonsoldaten als potentiële vijan­den? Stelden ze zich voor hoe ze sneuvelden? Of doodden? Bestudeerden ze hen als potentiële bondgenoten? Vroegen ze zich af hoe het zou voelen om naast een kloonsoldaat te vechten? Het leed geen twijfel dat hier heet­hoofden waren die dolgraag zo'n avontuur zouden meemaken, zo'n proef zouden ondergaan.

We beschikken zelfs over informatie dat ze van plan zijn om deze droids zodra het geheim veilig is gesteld in grote aantallen buiten deze planeet te verkopen.'

Wat? Da's onmogelijk. De Geleiders...' begon een vrouwelijke mijnwer­ker. Maar de boer rechts van Nate gaf haar een pijnlijke por met zijn elle­boog en haar mond klapte dicht.

Interessant.

'Jazeker,' vervolgde Fisto alsof hij zowel Nates gedachten als die van de vrouw kon lezen, 'ze hebben jullie wijsgemaakt dat het vanwege de dashtapalingen onmogelijk is om er meer dan een paar honderd van te maken.'

Het onbehagen van zijn toehoorders nam duidelijk toe, maar Nate voel­de dat er allerlei factoren in het spel waren. Sommigen waren bang, anderen kwaad, en in een of twee paar ogen zag hij zo'n duidelijke twijfel dat hij meteen dacht: Die weten iets.

'Maar ze zijn bereid jullie bestaan op het spel te zetten om hun fortuin te maken.'

'Hoe weet je dat?' vroeg een blonde jongeman. 'De Vijf Families wonen hier. Je kunt een zandwagen niet half laten zinken, Nautolaan.'

'Inderdaad. Ze wonen hier, maar ze zitten hier niet vast. Rijkdom geeft je allerlei mogelijkheden. De eigenaars van de ontwerpen zullen vet worden. Jullie moeten je één ding afvragen — zouden degenen die jullie nu al op het bestaansminimum houden ook maar een moment aarzelen om jullie hele­maal tot de bedelstaf te brengen?' Een dreigend gemompel voer door de menigte. 'Zeg eens: hebben ze jullie de laatste jaren en decennia behandeld alsof ze zich ook maar iéts aan jullie leven, jullie gezinnen, jullie behoeften en wensen gelegen laten liggen?'

Nu waren er meer mensen die instemmend knikten.

Een vrouwelijke X'Ting met een plukje felrode vacht tussen haar borst­stuk en haar kin en duidelijk breder door de volle eierzak in haar lichaam, kwam naar voren. Ze viel volledig uit de toon. Eens waren er miljoenen nestbewoners geweest, maar nu waren er op de hele planeet nog maar rond de vijftigduizend X'Ting. Ze was langer dan de meeste menselijke mannen, die een eerbiedige afstand in acht namen. Wat mot je van ons?' Haar onbe­holpen taaltje markeerde haar als iemand van een lage kaste. Haar donkere gezicht werd rood van emotie en haar secundaire armen gebaarden nerveus.

'Ik bied jullie alleen maar wat elke planeet in de Republiek beloofd is: een rechtmatige stem in de Senaat, toegang tot de gezamenlijke hulpbronnen van duizend zonnestelsels en onze steun bij het dwingen van jullie regering de planetaire rijkdom te delen met degenen die hem voortbrengen. In ruil daarvoor vraag ik dit: als ik mijn woorden kan staven, als we kunnen bewij­zen dat jullie leiders bereid zijn jullie geboorterecht te verkwanselen, de Republiek te verraden, jullie te laten omkomen in de as van een door oorlog verscheurde planeet terwijl zij met het erfdeel van jullie kinderen naar de sterren ontsnappen — als ik al die dingen kan bewijzen —'

De starre zwarte ogen van generaal Fisto vestigden zich op verscheidene jongemannen in de groep, en ook op een paar jonge vrouwen. Tot Nates vreugde trokken die hun schouders enigszins naar achteren. Ze wiegden zacht heen en weer en keken elkaar aan alsof ze nu al in de verleiding kwamen om naar voren te stappen.

Nate en Forry zetten hun helm af en richtten zich in hun volle lengte op. Hun identieke gezichten veroorzaakten steevast beroering. Soms werden ze voor tweelingen aangezien, terwijl mensen die al van het bestaan van het kloonleger wisten, alleen maar een abstracte voorstelling in hoefden te vul­len.

Sheeka Tulls ogen werden groot en ze deed een stap achteruit alsof ze een klap in haar gezicht gekregen had. Ze keek drie keer van Nate naar Forry en weer terug en trok zich toen zo ver terug dat Nate haar niet meer kon zien.

'— dat jullie je beste en dapperste mensen toestemming geven om zich, als ze dat willen, bij ons aan te sluiten,' besloot de generaal zijn toespraak.

'Is dat alles?' vroeg de X'Ting vrouw.

'Dat is genoeg. Wijs mijn woorden alsjeblieft niet zonder meer van de hand. Laten we proberen alle hulp te vinden die we kunnen. We willen niets hebben dat jullie ons niet willen geven.'

De mensen overlegden met elkaar en er volgden nog meer vragen. Nate vermoedde dat ze zich vooral afvroegen of ze eigenlijk wel keus hadden. En in stilte feliciteerde hij de generaal met het feit dat hij opzettelijk - of instinctief — de juiste tactiek gekozen had om deze rechteloze mensen aan te spreken. Hij zag dat de jonge mannen en vrouwen de grootste belang­stelling hadden en naar generaal Fisto's woorden luisterden alsof het han­denvol grint waren waarin mogelijk edelstenen verborgen zaten.

Nadat de generaal de boeren beloofd had ze op de hoogte te houden van hun vorderingen, namen ze afscheid van de groep. Toen ze weer bij het schip waren, nam Sheeka Tull de Jedi apart en sprak hem dringend toe, terwijl ze naar de twee kloonsoldaten gebaarde. Nate kon niet horen wat ze zeiden, maar toen ze uitgepraat waren, was Sheeka zichtbaar geschokt. Ze liep Nate en Forry zonder hen aan te kijken voorbij en nam zwijgend plaats achter haar stuurknuppel.

De rest van de dag stond in hetzelfde teken: de donkere vrouw stelde hen voor, generaal Fisto gaf zijn toespraak en Nate en Forry probeerden een zo imposant mogelijke indruk te maken. De generaal noemde de kloonsolda­ten niet één keer, maar hij wist dat zijn toehoorders zich ongetwijfeld af­vroegen of Nate en Forry de soldaten waren waarover ze zo veel verhalen gehoord hadden — en of er misschien een rol voor hen weggelegd zou zijn in de planetaire milities die op dat moment in elke hoek van de planeet uit de grond gestampt werden.

Nate kende het antwoord op die vraag, hetzelfde antwoord dat generaals en veroveraars al sinds het begin van de beschaving gaven: er is altijd plaats voor meer bereidwillige krijgers.

Na de derde toespraak werd de Nautolaan aangeklampt door een groep mijnwerkers die gefascineerd waren door de exotische bezoeker uit het galactische centrum. De generaal onderhield zich afzonderlijk met de groep en het resultaat was dat ze alle vier uitgenodigd werden om met de gastheren en hun gezinnen de maaltijd te gebruiken. Een rommelende maag vertelde Nate dat hij zijn lichamelijke behoeften al veel te lang genegeerd had. Uit gewoonte en om hun waas van geheimzinnigheid te vergroten aten hij en Forry apart. Een groepje mijnwerkerskinderen stond giechelend naar hen te wijzen.

Tot zijn verbazing besloot Sheeka Tull naast hem te komen zitten. Nate at zwijgend door, maar toen zijn blik op het contrast tussen de donkere huid van haar hals en de rood-witte strepen van haar pilotenjack viel, kon hij zijn ogen daar niet meer van afhouden.

Hij besloot te proberen een gesprek aan te knopen. 'Lekker vlees,' zei hij. Wat is het?'

'Dit is geen vlees,' zei ze, 'maar een door de X'Ting verbouwde padde­stoel die geschikt is gemaakt voor menselijke consumptie. Ze kunnen er elke smaak aan geven die ze willen.'

Hij staarde naar zijn boterham. De paddestoel zag eruit als vlees, smaakte als vlees en hij zou durven wedden dat hij ook de correcte hoeveelheid aminozuren bevatte. Voorzichtig kauwde hij een paar keer, maar toen haal­de hij zijn schouders op en besloot er gewoon van te genieten. Waarom ben je hier?' vroeg hij.

'Hoezo?'

'Je bent hier niet geboren,' zei hij.

'Hoe weet je dat?' Ze leek oprecht nieuwsgierig.

'Je uitspraak is anders. Je hebt eerst je moedertaal geleerd en toen pas Standaard.'

Ze lachte, maar het was een lange, zachte lach zonder een greintje spot­ternij. Een goede lach, besloot hij. Waar heb je zo leren denken?'

'Inlichtingentraining. Soldaat zijn houdt meer in dan trekkers overhalen.'

'Kom, kom, niet zo lichtgeraakt.' Ze grinnikte.

Hij nam een stevige hap uit zijn boterham. De paddestoel was heet en gepeperd en even sappig als een Kaminoaanse fanteelbiefstuk. Het veldrantsoen van een wc bestond maar al te vaak uit smakeloze pap of brokken, alsof het ontbreken van genetische diversiteit een rechtvaardiging was voor het serveren van eenheidskost in de kantine. 'Maar, eh... ik vroeg dus: hoe ben je hier terechtgekomen?'

Ze vlijde haar hoofd tegen de boom achter haar. Ze had dik, kortgeknipt haar dat bijna rechtop stond, alsof er een heg uit haar schedel groeide. 'Soms heb ik het gevoel dat ik overal geweest ben en alles gedaan heb,' zei ze.

Het bleef even stil en Forry stond op om zijn kroes bij te vullen. Nate zag Sheeka naar hem kijken met een blik die hij interpreteerde als goedkeu­rend, maar die hem ook het idee gaf dat 2e dingen achterhield. Ze bestu­deerde 2ijn ge2icht bijna alsof...

Alsof...

Hij dwong zichzelf alert te blijven. 'Waar is je familie?' Hoe kwam hij op het idee om zoiets te vragen? Ten eerste had hij daar niets mee te maken en ten tweede 2ou het misschien tot allerlei pijnlijke persoonlijke vragen leiden.

'Mijn natuurlijke ouders?'

'Je bent toch geen kloon, wel?' Dit was bedoeld als grapje.

Haar ge2icht verstrakte. 'Nee. Ik heb ouders gehad.'

'En je hebt 2e verloren.' Dat was geen vraag. Toen hij langs de heuvel naar beneden keek, 2ag hij de oudere groepsleden rondom generaal Fisto staan, wiens gebaren tegelijkertijd breed en beheerst waren.

Ruim een minuut lang 2ei ze niets, en hij hoopte dat hij haar niet gekwetst had. Toen begon ze eindelijk te spreken, zo zacht dat hij het eerst hield voor het ruisen van de wind. 'Een jachtgrondoorlog op Arrivis-7,' zei ze. 'Een beroerde tijd.' Ze keek strak naar de stoffige grond. Hij kon zich niet voor­stellen hoe het voelde voor iemand die wist dat er oorlog op komst was en niet de vaardigheid bezat om de wapens op te nemen en mee te vechten. Hij hoopte dat hij daar nooit achter zou komen.

Ze ging verder. 'Misschien werd ik aangetrokken door Ord Cestus omdat het zo... afgelegen is. Zo ver van het middelpunt. Maar het was niet afgele­gen genoeg. Ik kwam iemand tegen.'

Hij werd getroffen door iets in haar stem en keek haar onderzoekend aan. 'Een man?'

Ze haalde haar schouders op. 'Die dingen gebeuren. Een mijnwerker met de naam Yander.'

‘Werd je verliefd op hem?' vroeg hij.

Ze monterde zichtbaar op. 'Zo noemen ze dat, ja. Weet je wat liefde is?'

Hij fronste zijn wenkbrauwen. Wat was dat nu voor een vraag? 'Natuur­lijk,' zei hij, maar toen aarzelde hij. Het was natuurlijk altijd mogelijk dat ze iets bedoelde wat buiten zijn eigen definities lag.

'Niet alleen op Yander zelf,' ging ze verder, verzonken in haar eigen privé-wereld van herinneringen. 'Maar ook op zijn drie kinderen. Tarl, Tonoté en Mithail. Op zijn hele gemeenschap.' Ze wendde even haar blik af. 'Ik werd verliefd op hen allemaal. We trouwden. Yander en ik hadden vier fijne jaren samen. Wat meer is dan veel mensen vergund wordt.'

Haar stem stokte en hij vervloekte zichzelf dat hij zich in haar privé-sfeer gewaagd had. Maar toen vroeg hij zich af waarom ze hem had toegestaan haar vragen te stellen als die vragen haar zo duidelijk verdrietig maakten. Uiteindelijk wist hij de simpele woorden 'Het spijt me' uit te brengen.

'Mij ook.' Sheeka Tull slaakte een zucht. 'Maar goed, ik zorg voor zijn kinderen. Ik heb nooit een gezin gehad... Dit wil ik grootbrengen. Daarom ben ik bereid het risico te nemen jullie te helpen. Om mijn verleden schoon te wassen.'

Wat weten ze van je?'

Ze schudde haar hoofd. 'Misschien zodra we elkaar beter leren kennen.'

Zodra. Niet als? Interessant.

Woont je nieuwe gezin hier in de buurt?'

Ze ging aarzelend verzitten, en hij voelde dat hij een gevoelig onderwerp had aangeroerd. 'Nee. Niet hier. Bij hun oom en tante. Een gemeenschap van paddestoelenkwekers. Het is schrapen, maar het bevalt ons.'

'Schrapen?'

'Ze hebben genoeg om te eten en voor wat ruilhandel, maar niet genoeg om te verkopen.'

Aha. Dus ze werkte om haar geadopteerde kinderen die bij de broer en schoonzus van de mijnwerker woonden te kunnen onderhouden. Ze was er duidelijk niet toe genegen om te praten over... de kinderen? Waar ze woonden? Moeilijk te zeggen. Interessant.

Toen hij opschrok uit zijn gepeins, had hij opnieuw de indruk dat ze hem aanstaarde, en ditmaal voelde hij zich onbehaaglijk. Waarom kijk je zo naar me?'

Ze schudde haar hoofd, maar toen barstte ze, alsof ze zichzelf voor de grootste idioot in de melkweg versleet, plotseling in schateren uit - een diepe, volle lach. 'Ik verwacht steeds dat je me herkent, maar dat is natuurlijk krankzinnig.' Ze lachte opnieuw, zodat Nate alleen maar meer in de war raakte. 'Neem me niet kwalijk.'

'Ik begrijp er niets van.'

'Ik had het je waarschijnlijk beter meteen kunnen vertellen. 'Ik heb Jango Fett gekend.'

Hij kon zijn oren niet geloven en had er geen idee van wat hij hierop moest zeggen. 'Echt waar?'

Ze knikte. 'Ja, twintig jaar geleden, in een heel ander leven. Ik schrok me dood toen ik jullie gezicht zag. Toen jullie die helmen afzetten - wauw!' Haar lach was hees en krachtig. 'Jullie lijken als twee druppels water op hem en zijn ongeveer even oud als toen ik hem leerde kennen.'

Het begon Nate te duizelen. 'Ik had waarschijnlijk zoiets moeten ver­wachten. Mijn broeders zijn ook wel eens mensen tegengekomen die hem gekend hadden... Mij was dat nog nooit gebeurd.'

Wauw.' Ze tekende opnieuw iets met haar teen in het stof en wiste het uit. 'Tja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. En de andere kloonsolda­ten... zijn dat allemaal kleine Jango's?' Hij verstijfde en ze legde haar hand op zijn arm. 'Het is maar een grapje. Weet je wel... grapje?'

Na een korte aarzeling knikte hij, want hij voelde dat ze geen kwaad in de zin had. 'De Republiek wilde een kloonleger,' zei hij, en hij reciteerde de woorden die hij al duizend keer gehoord en uitgesproken had. 'Ze zochten een perfect rolmodel voor een vechter en ze vonden er maar één in de hele melkweg: Jango Fett.'

'O, hij was niet perfect, maar een lekker ding was het wel.' Haar glimlach werd ondeugender. 'En nu is hij dus de vader van een heel leger schattige babykloontjes. Wat vindt hij daarvan?'

'Hij is dood.'

De stilte die daarop volgde zou een redelijk grote sterrenkruiser verzwol­gen kunnen hebben.

'Hoe?' fluisterde ze. 'Ik heb waarschijnlijk altijd geweten dat Jango te intens was om lang te leven, maar toch...' Haar stem stierf weg.

'Maar toch wat?' vroeg Nate.

'Hij maakte altijd zo'n onkwetsbare indruk, alsof niets of niemand hem te na kon komen.' Ze schudde haar hoofd. 'Stom. Mijn hart wilde niet geloven wat mijn hoofd al wist.'

De opgewekte muziek van zingende en spelende kinderen dreef naar hen toe.

Een an on, tsjitliks in de zon,

Twee twie twan, tsjitlik kista in de pan,

Drie dra drij, bewaar een klein beetje voor mij.

Een vreemd liedje. Uiteraard zongen de jonge klonen op Kamino ook. Ze zongen mnemonische deuntjes om explosieven, wapenhandboeken, bere­keningen voor parabolen en zijwind en de anatomisch zwakke plekken van honderd belangrijke soorten in hun onbewuste in te prenten. En natuurlijk hadden ze liedjes en spelletjes. Maar deze rijmpjes leken alleen maar voort te borduren op de dagelijkse werkelijkheid en de zon en de wereld om hen heen en bevatten geen specifieke instructies betreffende de kunst van over­leven of dood. Hij had nog nooit zo'n liedje gehoord en het intrigeerde hem.

'Hoeveel weet je van hem?' vroeg Sheeka.

Hij rechtte zijn rug en sprak opnieuw de woorden die al honderd keer over zijn lippen waren gekomen. 'Hij was de grootste premiejager in de melkweg, een groot krijger, een rechtschapen man. Als hij een contract maakte, hield hij niet op voor dat vervuld was.'

'Maar hoe is hij precies gestorven?'

Nate schraapte zijn keel, verbaasd dat daar een grotere brok in zat dan hij verwacht had. 'Een van zijn cliënten was een verrader. Dat wist Jango Fett niet toen hij de opdracht aannam, en toen hij eenmaal zijn woord gegeven had, bleef hem geen andere weg open. Er waren twaalf Jedi voor nodig om hem te doden.' Dat had Nate in ieder geval altijd gehoord. Trots zong door zijn aderen. Er was niets beschamends aan wat Jango Fett gedaan had. Sterker nog, gezien de decadentie van de huidige wereld, waar een belofte nog geen banthaspuug waard was, stemde het hem trots de afstam­meling te zijn van zo'n dodelijke en eerbare vechter.

Hij keek haar scherp aan, verwachtend dat ze zijn woorden aan zou vechten.

'Dus de Jedi hebben Jango gedood.' Ze wees met een duim naar Kit Fisto. 'En moet je ze rond zien struinen. Vind je dat erg?'

Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Nee,' zei hij. 'Nee. Wij staan ook onder contract, een contract dat gesloten is met ons bloed. We zijn geboren om te dienen en in dat dienen vinden we ons grootste levensgeschenk: een zinvol bestaan.'

Ze schudde haar hoofd, maar er lag geen spot op haar gezicht. 'Hij zou het bescheuren,' zei ze. 'Jango was niet filosofisch ingesteld.'

Hij werd steeds nieuwsgieriger. Goed, hij had Jango ontmoet, was door zijn vormende handen gekneusd en gehavend, maar geen enkele kloon had er een idee van hoe hij was als... tja, als man. Was het niet mogelijk dat die kennis Nate een betere soldaat zou maken? Vertel me meer,' zei hij.

Sheeka Tull hield haar hoofd scheef en nam hem op met ogen waarin ondeugende lichtjes dansten. 'Later misschien,' zei ze. 'Als je goed oppast.'

'Goed? Ik ben de beste van de besten,' antwoordde hij.

'Dat,' zei ze, terwijl haar donkere gezicht een peinzende uitdrukking kreeg, 'staat nog te bezien.'

Bij hun volgende stopplaats op de vlaktes ten westen van het Dashtagebergte hadden de leden van twee afzonderlijke boerengemeenschappen zich verzameld om de Jedi aan te horen. Ze hadden geen gebouw dat groot genoeg was om iedereen te bevatten. Generaal Fisto nam Nate apart. 'Heb je rekruteringstraining gehad?'

'Ja,' antwoordde Nate. 'Rekrutering and training van inheemse troepen.'

'Goed. Dan wil ik dat jij de kleinste groep voor je rekening neemt en me later verslag uitbrengt over hoe het gegaan is.' De Jedi stak zijn hand uit.

Nate pakte de aangeboden hand in een ijzeren greep en schudde hem enthousiast. 'Jawel, generaal.'

Nates groep verzamelde zich in een geprefabriceerde hut die gebruikt werd voor het stallen van de vrachtschepen waarmee de boeren naar de verst afgelegen paddestoelenkwekerijen vlogen. Ongeveer vijftienhonderd man­nen en vrouwen van zeker twaalf verschillende soorten verdrongen zich onder het gebogen metalen dak. Iedereen was gekomen om de vertegen­woordigers van het middelpunt van de melkweg te zien.

De vvc-kapitein liep naar de inderhaast gebouwde verhoging en zag een aantal gezond uitziende jongemannen wier brede schouders en stevige ar­men makkelijk het uniform van een kloonsoldaat konden vullen. Het be­oordelen van vrouwelijk en niet-menselijk trainingsmateriaal was moeilijker. Hoe beoordeelde je de conditie van een Juzziaan? Zowel het sedentaire als het hyperactieve type uit de bergen zagen eruit als kegels met tanden.

Het zouden zonder meer waardevolle aanvullingen op het geheel uit klonen bestaande leger kunnen zijn. Hij had het gevoel dat deze personen een sterke band met hun boerenbedrijf hadden. Met de juiste motivatie zouden ze wellicht vechten als duivels om hun land en hun gezin te bescher­men. 'Burgers van de Republiek!' Hij sprak zo duidelijk als hij kon, zijn stem  verheffend alsof hij zich boven het rumoer van een veldslag uit verstaan­baar moest maken. Hij keek naar links en zag Sheeka naar hem kijken. Om verslag uit te brengen aan generaal Fisto? Of...?

'Ik ben vandaag niet gekomen met lege woorden of loze beloften. Ik heb geen mooie frasen om jullie op je gemak te stellen.' Zijn gehoor bewoog zich rusteloos. Goed, het was belangrijk hun aandacht te vangen.

'Het is tijd om partij te kiezen,' zei hij. 'De ambities van jullie leiders zullen jullie naar de ondergang voeren, maar jullie kunt jezelf redden door moed te scheppen en je te verzetten. Er liggen beloningen in het verschiet voor degenen die zich achter de Republiek scharen — en voor mensen met de juiste vaardigheden misschien zelfs een carrière in het leger.' Die laatste woorden waren niet direct gelogen; ze vertelden alleen niet het hele verhaal. Het Glorieuze Leger van de Republiek bestond geheel uit klonen, maar ter aanvulling werden er vaak locale milities gerekruteerd.

Zijn woorden sloegen duidelijk in. Nate hoopte daarop verder te kunnen bouwen en laste een korte pauze in voor het effect.

'Bewoners van Cestus! Er is eer te behalen in eerlijke arbeid, maar ook roem te oogsten door lijf en leden te riskeren voor het hooghouden van de principes die je dierbaar zijn. Laat jullie daden spreken over wat je wilt zijn in je dromen, niet alleen over wat je ooit geweest bent.'

Hij zag de jongemannen elkaar aankijken en wist dat de grote desolate vlaktes van Cestus geen lafaards voortbrachten. Een hard leven kweekte harde mannen. En vrouwen ook, zag hij. Verscheidene jonge vrouwen hadden hun schouders naar achteren getrokken. Ze voelden duidelijk niets voor een obscuur leven in het verste achterland van de Republiek. Maar hij moest oppassen de oudere generatie niet voor het hoofd te stoten en koos zijn woorden zorgvuldig om dat te voorkomen.

'Ik ben niet gekomen om jullie kinderen weg te halen. Die moeten hier blijven om de gewoonten en gebruiken van hun voorzaten te leren. Maar degenen die de volwassen leeftijd bereikt hebben, die een ander leven zoe­ken en die hier misschien tegen hun wil vastgehouden worden door winst- beluste bedrijven die je van je jeugd en je leven beroven in ruil voor uitslui­tend loze beloften — die mensen bied ik een andere weg.'

Een stevig gebouwde boerenzoon keek om zich heen, terwijl zijn schouderlange blonde haar bij iedere beweging heen en weer zwaaide. De man naast hem had hetzelfde platte, brede gezicht en blonde haar, maar was zeker twintig jaar ouder. Zorgen en sloven hadden zijn schouders gebogen en hij keek voortdurend naar de grond. De vader... Die had de moed wel­licht opgegeven, maar zijn zoon was noch gebroken, noch gebogen. 'Dat klinkt verdomde goed,' zei de jongen, in het stof spugend. 'OnSon is de naam. Skot OnSon. We raakten onze kwekerij kwijt toen die hoge Pieten van de Vijf Families onze watertoevoer bij Kibo Sands afsloten.'

Op die laatste woorden ging er enig gemor door de menigte, maar de meesten reageerden positief. OnSon stond duidelijk niet alleen. 'Ik heb niet eens een reden nodig,' zei een andere jongeman. 'Mijn ouders zijn vorig jaar­gestorven aan de schaduwkoorts en ik heb de kwekerij al die tijd in mijn eentje gerund. Ik zou een grotspin kussen om van deze rots af te komen.'

Nate stak zijn hand op toen de kreten van instemming aanzwollen. 'Bur­gers!' riep hij. We zullen jullie een plaats geven om je te verzamelen en daar zullen we vaststellen wie van jullie de kracht heeft om de Republiek in haar tijd van nood bij te staan.'

Hij stapte van de verhoging en luisterde naar hun gesprekken. De discus­sie was hartstochtelijk en eigenzinnig en zou wellicht nog uren doorgaan. Goed. Hij had een toorts ontstoken. Aan andere mensen de taak het vuur aan te wakkeren.

Elke centimeter van Obi-Wans suite was ontworpen voor optimale luxe, van het tapijt op de vloer tot het doorschijnende plafond. In het begin vond Obi-Wan dit een prettige verandering na al die weken in de oerwouden van Forscan VI, maar na verloop van tijd, toen Snoil zich op zijn research stortte en uren doorbracht met bergen juridisch materiaal uit de kerncomputers van Cestus ophalen, begon hij zijn omgeving steeds verstikkender te vin­den. Snoil werkte verder als Obi-Wan aan het eind van de dag zijn bed opzocht, en als hij de volgende morgen wakker werd, zat de procureur nog steeds aan de computer.

Obi-Wan was zich ervan bewust dat al hun bewegingen gadegeslagen werden — door regeringsgezinde krachten en wie weet ook door spionnen van de Vijf Families, de heersende groep waarvan Obi-Wan nu zeker wist dat ze de regentes als marionet gebruikte. Regeringen kwamen en gingen, maar oud geld behield zijn invloed van het ene bewind naar het andere en doorstond de machtswisselingen zoals een berg de wisselende seizoenen weerstond.

En er waren waarschijnlijk nog meer ogen op hen gericht, waarvan som­mige onvriendelijk en onofficieel. Cestus had een hoog ontwikkelde crimi­nele klasse, grotendeels onder het leiderschap van afstammelingen van de nesten die ooit de hele planeet gedomineerd hadden. Die zouden hun ten­takels ongetwijfeld overal hebben uitgestrekt.

Snoils oogsprieten bewogen wild heen en weer alsof hij een paniekaanval had. 'Ik heb nog nooit zo'n ingewikkeld web gezien,' zei hij. 'Meester Obi- Wan, waarschijnlijk zou het al maanden werk kosten om uit te pluizen hoe de machtsstructuur precies in elkaar zit. Alles is in het bezit van wettelijke ficties, elk verdrag is niet gesloten met individuen maar met raden of bedrij­ven waarvan de identiteit niet achterhaalbaar is. Mijn hoofd loopt om!'

'En hoe zit het met de regentes? Denkt u dat die echt iets in te brengen heeft?'

'Ja en nee,' antwoordde Snoil. 'G'Mai Duris is een zoethoudertje voor de restanten van de zwerm. De oorspronkelijke contracten waren allemaal afgesloten met de X'Ting, dus ze kunnen de zwerm niet helemaal negeren. Ik zou zeggen dat ze officieel de macht heeft maar onofficieel naar bevelen luistert.'

'Van wie?'

Het hoofd van de Vippit ging heen en weer. 'Van die Vijf Families waarschijnlijk.'

Toen bloeide de lucht voor hen op. Het holobeeld van een blauwe Zeetsa met bijzonder lange wimpers maakte een beleefde kniebuiging. 'De regen­tes verzoekt de eer van uw gezelschap,' zei ze. 'Hebt u tijd om haar te spreken?'

'Met alle genoegen,' antwoordde Obi-Wan terwijl hij ophield met ijsbe­ren.

'Over enkele ogenblikken zal een luchttaxi u komen ophalen,' zei de Zeetsa, waarna ze verdween.

'Uitstekend!' Obi-Wan was zichtbaar opgemonterd. 'Tijd voor het echte werk.'

Obi-Wan hielp Snoil bij het poetsen van zijn schild - een gemeenschappe­lijke bezigheid onder de Vippit — en even later was de procureur klaar om te vertrekken. Ze kwamen in de foyer op het moment dat de luchttaxi arriveerde en even later zoefden ze met grote snelheid door de buitenwijken van de stad op weg naar de troonzaal.

De troonzaal, een grot die groot genoeg was om plaats te bieden aan de interstellaire kruiser waarmee ze naar Cestus gekomen waren, was tamelijk bescheiden ingericht en veel minder opzichtig dan de werkvertrekken van de Opperste Kanselier. Maar Cestus was doorzeefd met natuurlijke en door de zwerm gemaakte grotten, en als deze grot het product van natuurlijke processen was in plaats van activiteiten van de zwerm of mijnbouw, dan was hij in zekere zin alleen maar een uitdrukking van Cestus' natuurlijke schoon­heid.

Dit met marmeren plavuizen bedekte vertrek was de vergaderzaal van de zwermraad en de plaats waar de vertegenwoordigers van de gilden en de diverse clans elkaar ontmoetten. Vandaag bevatte de zaal maar een handvol personen, waardoor hij nog groter leek.

Een lange, brede vrouwelijke X'Ting met een bleekgouden schild zat op de verhoging en Obi-Wan herkende haar onmiddellijk als regentes Duris. Men zei dat ze zich na jaren dienstverlening en politieke spelletjes omhoog gewerkt had. Ze had de naam sterk en eerlijk te zijn en de gladde huid van haar gezicht was doorploegd met de diepe, milde lachrimpels die duidden op een ernstige en kalme inborst. Zelfs zittend op haar troon straalde ze macht uit en haar uitdrukking was beleefd maar streng. Dit zou duidelijk een formele ontmoeting worden. G'Mai Duris kon haar geslacht terugvoeren tot de oorspronkelijke zwermkoningin, zij het alleen maar indirect: de direc­te lijn was uitgestorven tijdens de epidemieën. In de situatie waarin Cestus nu verkeerde, was het echter genoeg.

Ze stond op en gebruikte haar primaire en secundaire handen om haar wijde gewaden over haar brede heupen en borststuk te trekken, als schadu­wen over een beschutte vallei. Deze vrouw straalde een vorstelijke waardig­heid en zekerheid uit die alleen maar het gevolg kon zijn van generaties van zorgvuldige selectie. 'Gegroet, meester Kenobi. Mijn excuses voor de ver­traging. Sta me toe u welkom te heten op onze wereld. Ik ben G'Mai Duris, regentes van Cestus.'

Obi-Wan maakte een buiging. 'Opperste Kanselier Palpatine zendt zijn groeten,' zei hij.

'Dat doet me genoegen,' antwoordde ze. Ze bestudeerde hem zorgvuldig met een intense blik in haar gefacetteerde groene ogen. 'Ik was er niet zeker van dat we bereidwillige oren in de Senaat zouden vinden. We leven al zo veel jaar zonder enig teken van iemand met begrip voor ons volk of onze problemen.'

Zat er een verborgen betekenis achter haar woorden? Obi-Wan voelde dat Duris onder meer dan normale druk stond.

'Als u de kanselier ontmoet,' zei hij voorzichtig, 'en dat zal zeker ooit gebeuren, zult u merken dat hij een man van groot begrip is. Hij voelt mee met uw benarde positie en is even hoopvol als u dat we er een vreedzame oplossing voor zullen vinden.' Alsjeblieft. Hij kon ook op diverse niveaus tegelijk praten. De vraag was alleen of hij Duris goed begrepen had en of ze antwoord kon geven.

'Dat zou mijn liefste wens zijn,' zei ze. 'Maar vergis u niet, meester Jedi, het welzijn van mijn volk is mijn hoogste prioriteit. Meer dan mijn ambt. Meer dan vrede. Meer dan mijn eigen leven.'

Obi-Wan knikte, blij met haar antwoord. Het had lang geduurd voordat hij haar te spreken kreeg, maar hij was tevreden met de connectie. Dit was een zeer scherpzinnige vrouw. 'Nu begrijp ik hoe u aan de macht gekomen bent. Uw heldere kijk op de verantwoordelijkheden van uw ambt is bewon­derenswaardig.'

G'Mai Duris gaf een knikje. 'Moge dit het begin zijn van een diepere en bevredigender relatie tussen Ord Cestus en de heersers van de Republiek.'

Obi-Wan stak een mild verwijtende vinger op. 'De Republiek heeft geen heersers. Alleen maar beheerders.'

'Natuurlijk,' zei Duris, en ze boog haar hoofd.

Nu nam Snoil voor het eerst het woord. 'Ik ben procureur Doolb Snoil, vertegenwoordiger van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van Coruscant. Ik zal me zo duidelijk mogelijk uitdrukken,' zei hij met zijn zachte, hoge stem. 'Cestus is een medeondertekenaar van de Verdragen van Coruscant, zowel de jure als de facto. Hoewel Cestus Cybernetica strikt technisch ge­sproken niets illegaals verkoopt, geloven we dat de jk droids omgebouwd en gebruikt zullen worden om Republikeinse troepen te doden.'

'Dat zegt u,' zei Duris.

Snoil ging onverstoorbaar verder. 'Daarom verzoek ik u met het grootst mogelijke respect de productie en/of export van deze droids zoals vermeld in deel twee zesde lid van het primaire docubestand te staken.'

Een kniehoge blauwe bal rolde naar voren. De Zeetsa die het hologram gestuurd had? Duris bukte zich, zodat het wezen iets in haar oor kon fluis­teren. Ze luisterde aandachtig en bestudeerde verscheidene documenten die voor haar in de lucht geprojecteerd werden.

Het duurde bijna een uur voordat Snoil zijn zegje had gedaan. Hij haalde Republikeinse verdragen aan en legde uit wat zijn research aan het licht gebracht had over de huidige wettelijke status van Cestus Cybernetica, de Vijf Families, de productie van veiligheidsdroids en mogelijke repercussies. Duris reageerde met bewonderenswaardige helderheid: ze was een encyclo­pedie van wetskennis, altijd ferm, nooit onbeleefd; intelligent en sterk.

Obi-Wan wist evenwel dat haar houding grotendeels gemaakt was. Ze moest doodsbang zijn. Een X'Ting in haar positie zou het begrip uitroeiing beter begrijpen dan wie dan ook. De geschiedenis maakte maar al te duide­lijk wat er kon gebeuren als politieke onderhandelingen vastliepen en de verwoesting begon.

Hij hoopte dat het niet zover zou komen, dat ze ditmaal getuige zouden zijn van het zeldzame wonder waarin mensen van goede wil een conflict oplosten zonder geweld te gebruiken.

In elke rekruteringsoperatie luidde de ultieme vraag steevast: hoeveel per­sonen zouden er reageren? Juichen in de aangename gloed van een bezie­lende redevoering was één ding voor jonge soldaten in de dop, maar de volgende morgen opstaan na een nacht vol dromen of nachtmerries, je aankleden en naar een kamp gaan om getraind te worden tot het geven van je leven voor de Republiek... dat was een heel andere zaak.

De eerste gegadigden arriveerden voor dag en dauw, toen Nate en de commando's nog bezig waren thee te zetten boven een open vuur en de laatste happen van hun ontbijt doorslikten. De eerste was de lange blonde jongeman met het brede gezicht die zich voorgesteld had als OnSon. Hij werd op de voet gevolgd door een tweede rekruut, een jongen die iets kleiner was maar nog bredere schouders had. Ze hadden opdracht gekregen eten mee te brengen voor zichzelf en om uit te delen, en hun rugzakken zaten vol gedroogd vlees en ingemaakte groenten. Nate kreeg meteen een tiental recepten in zijn hoofd waarmee de nieuwe mondvoorraad tot heer­lijke maaltijden omgetoverd zou kunnen worden.

De nieuwkomers werden uitgenodigd om bij het vuur te komen zitten en een mok thee te drinken. Ze hadden nog amper een woord gewisseld toen ze opgeschrikt werden door de brullende motoren van een speederbi­ke. Een ruig uitziende vrouwelijke X'Ting zette haar helm af, streek met haar primaire handen de bosjes weerbarstige rode vacht op haar borststuk glad, stapte van haar speeder, liep met grote stappen naar het vuur en gooide een ruwe juten zak op de grond. Toen ze haar mond opendeed, versterkte de ruwheid van haar woorden de indruk dat ze uit een lage kaste kwam. 'Ik Resta,' zei ze. 'Heb kwekerij ongeveer honderd kilometer ten zuiden van ChikatLik. Resta op zelfde elektriciteitsnet en ze maken de stroom zo duur dat echtgenoot in de mijnen moest gaan werken.' Er sprak geen greintje zelfmedelijden uit haar fonkelende gefacetteerde groene ogen. 'Echtgenoot sterft in mijnen. Nu Resta haar kwekerij verliest, en alleen maar om de stroom naar een pretplaats van de Vijf Families te leiden. Resta haar buik vol van alles slikken. Resta slikt het niet meer. Heb je daar last van?' vroeg ze aan de mijnwerkers en boeren om haar heen. De agressie sloeg van haar af als hittegolven boven een fata morgana in de woestijn.

Nate had moeite haar verhaal te begrijpen. Het scheen er op neer te komen dat de elektriciteitsprijs door de opening van een vakantieoord voor de Vijf Families zodanig was opgedreven dat Resta tot de bedelstaf verval­len was.

'Ze hoort hier niet thuis,' morde een van de mijnwerkers. Zijn opmerking leidde tot een golf van gemompel.

Nate liep naar haar toe, pakte haar rode handen en bekeek alle vier haar handpalmen. Dikke eeltplekken bedekten het chitineuze vlees. Gebroken nagels. Deze vrouw had tientallen jaren met de onvruchtbare grond van Cestus geworsteld. Haar overlevende familieleden waren grotendeels naar de woestenij verdreven, maar zij niet. Ze was taai genoeg en goed genoeg, aangenomen dat ze de proef doorstond.

Deze vrouw zou alleen maar minachting hebben voor zachte woorden. 'Je lijkt bruikbaar,' was het enige wat hij zei. Hij wendde zich tot de klagers. 'Nog één woord en jullie kunnen je spullen pakken en vertrekken. Dit gevecht is voor alle Cestianen met een hart. Sluit je hart tegen één van hen en je bent weg. Deze planeet is meer van haar dan van jullie.'

De man probeerde Nate met zijn blik te overbluffen, niet wetend dat dit onmogelijk was. Na enkele seconden sloeg hij zijn ogen neer en mompelde een verontschuldiging.

Die hele morgen werden ze opgebeurd door een constante stroom nieu­we gegadigden en het duurde niet lang of ze hadden bijna tweehonderd potentiële rekruten. Prima. Nate wist dat generaal Fisto erop uit was getrok­ken om nog meer redevoeringen af te steken, maar het was de taak van de kloonsoldaten om deze boeren en mijnwerkers tot vechters om te smeden, als ze niet over het hele landschap kloonprotoplasma wilden achterlaten. De kloonsoldaten hadden de laatste paar dagen doorgebracht met het aanleg­gen van een hindernisbaan. Terwijl de ochtendschaduwen korter werden, begonnen ze met hun training. De rekruten werden op lengte gerangschikt, in rijen opgesteld en in vier groepen verdeeld die het tegen elkaar moesten opnemen. Daarna kregen ze het gebruikelijke trainingsprogramma van de kloonsoldaten te verwerken: over smalle balken rennen, zich optrekken aan rekstokken, rotsblokken van de ene kant van het terrein naar de andere sjouwen tot ze braakten van uitputting.

Toen de zon naar de horizon zakte, voegde Forry daar nog eens gymnas­tiek en nog meer rennen en springen en sjouwen aan toe. Nate was blij te zien dat iedere nieuwe rekruut zijn uiterste best deed.

Om de een of andere reden was hij extra blij om te zien dat Resta in vrijwel geen enkel opzicht voor de buitenwerelders onderdeed. Ze rende misschien iets minder hard, maar ze was zo sterk als een Noghri en haar pijngrens leek bijna onnatuurlijk hoog.

Tegen de tijd dat ze pauzeerden om uit te rusten en te eten waren er maar tien uitvallers, die nu met hangende hoofden huiswaarts keerden. Een van hen, zag Nate met voldoening, was de mijnwerker die bezwaar had gemaakt tegen de aanwezigheid van Resta.

Goed. Het uitputtende programma van de eerste dag was ontworpen om ongeveer de helft van de groep te laten opgeven. Vanaf dat moment kon­den de overblijvers zichzelf beschouwen als taaie, vuurspuwende overlevers. Dit was een gevoel dat kameraadschap kweekte, de belangrijkste factor in een gevechtseenheid.

Na de eetpauze verdeelden de broeders de rekruten in kleine groepen en onderwierpen hen opnieuw aan een eindeloze reeks tests. Tot dusver had niemand nog een wapen in de hand gehad. Daar was het te vroeg voor.

Spindragon arriveerde halverwege de dag met generaal Fisto aan boord. De Nautolaan vroeg op zakelijke toon hoeveel rekruten er waren komen opdagen en hoeveel van hen de eerste training met succes doorstaan had­den. Daarna trok hij zich terug in de grot voor de mysterieuze voorberei­dingen of planning waarmee Jedi zich onledig hielden.

Sheeka bleef achter om naar de verrichtingen van de rekruten te kijken en vroeg fronsend: Waarom doen jullie dit? Jango zei altijd dat het maanden duurde om iemand echt in conditie te brengen.'

Nate glimlachte en fluisterde samenzweerderig: 'Dit geeft ons de kans om ze te observeren. Om te zien wie in de groep past en wie niet. Wie fysieke pijn kan verdragen. Angst. Vermoeidheid. We hebben geen tijd voor dilettanten.'

Ze knikte alsof ze zo'n soort antwoord al verwacht had. Ze leek een interessante vrouw: piloot, stiefmoeder, zwerfster door de hele melkweg en gewezen vriendin van de onsterfelijke Jango Fett.

Sheeka onderbrak zijn gedachten. 'Je hebt me verteld wat het leger over Jango zegt, maar er zitten altijd diverse kanten aan een verhaal, waar of niet?'

'Inderdaad.'

'Dus er zijn andere mensen die andere dingen zeggen.'

Natuurlijk. Altijd. Hij had hun hatelijke opmerkingen gehoord, had ze hun ogen zien vernauwen en hun mondhoeken neer zien trekken bij het zien van een kloonsoldaat. 'Ja,' zei hij.

'En wat zeggen die?'

Wat de verhalen zeggen? Dat hij een misdadiger was, een premiejager, een huurmoordenaar, een verrader van de Republiek.' De gefluisterde ha­telijkheden echoden in zijn oren en tot zijn verbazing maakte de herinnering hem ietwat nijdig. Had hij geen originele gedachten van zichzelf te bieden? 'Het is onze plicht en onze eer om die schandvlek weg te wassen.'

'Is dat je idee?' vroeg ze. 'Is dat alles?' Een korte, harde lach. 'Jango was een man die tussen de werelden liep, maar toen ik hem kende was hij integer en dapper en een groot... vechter. Premiejager.' Ze schokschouderde. Wat dan ook. Het is niet zo slim om alles over iemand uit de mond van zijn vijanden te leren.'

Hij dacht een paar seconden na alvorens antwoord te geven. Wat moet ik doen om meer op hem te lijken?'

Ze bekeek hem van zijn blinkend gepoetste kistjes tot zijn scherp gesne­den gezicht en haar glimlach verzachtte, werd nadenkender. 'Niet bang zijn om een mens te zijn,' zei ze. 'Niet zo paniekerig zijn voor gevoelens. Hij liet ze zelden blijken, maar hij had ze wel. Niet zo bang zijn.'

Nate voelde zich kwaad worden. Waar ter duizend werelden kletste deze vrouw over? 'Ik ben nergens bang voor.'

Ze lachte hartelijk. Ondanks zijn woede bewonderde hij de helderheid en het timbre van haar lach. 'Onzin,' zei ze. 'Ik heb jou en je broeders gadegeslagen. Jullie zijn overal bang voor. Dat je iets verkeerds zegt. Dat je het verkeerde gevoel hebt. Waarschijnlijk zelfs dat je sneuvelt in de verkeer­de houding.'

Alsjeblieft. De kloners zij dank dat kloonsoldaten niet met dit soort vooroordelen opgezadeld waren! 'Jij weet niets over mijn leven of mijn dood. Maar sinds wanneer heeft dat er een burger van weerhouden een oordeel uit te spreken, hè?' Dat laatste woord klonk verdacht veel als een grauw.

Maar Sheeka was niet in het minst onder de indruk. Wie generaliseert er nu?' vroeg ze.

Hij keek haar woedend aan, maar kon geen weerwoord bedenken.

'Nee?' zei ze. 'Zou je dan een uitdaging aannemen?'

'Een uitdaging?' Ondanks alles was hij geïntrigeerd. Op de achtergrond hoorde hij het geschreeuw en het gegrom van inspanning van de rekruten. Het was bijna tijd om zijn broeders af te gaan lossen.

'Ja,' zei ze. 'Je weet hoe je een soldaat moet zijn. Dat heb ik gezien. Mijn uitdaging is dat je moet proberen gewoon als mens op de wereld te reageren. Als je een zonsondergang ziet, heb je dan nog andere gedachten dan aan infraroodlenzen? Als je een zonnebloesem ziet, denk je dan uitsluitend aan de giffen die eruit gedestilleerd kunnen worden? Als je een baby ziet, denk je dan nog iets anders behalve wat een fantastische gijzelaar hij zou zijn?'

Nate verstijfde. 'Vooruitgeschoven Verkenner-Commando's nemen geen gijzelaars,' zei hij.

Sheeka's knappe gezicht slaagde erin nog grimmiger te worden dan het al was. 'Neem alles niet zo verrekte letterlijk op!' zei ze woedend. 'Ik probeer

met je te communiceren en het enige wat ik kan raken is je bolster. Wie bén je?'

De geluiden van spelende kinderen leken zich verwijderd te hebben, zwakker geworden te zijn. 'Ik weet wie ik ben.' Hij zweeg. 'Zo goed als iemand van ons zichzelf kan kennen,' zei hij terwijl hij opstond. 'Deze paddestoelen smaken gronderig,' loog hij. 'Ik ga wat vlees halen.' Hij gooide zijn eten in een vuilnisbak en voegde zich weer bij de uitgeputte rekruten.

De rest van de dag probeerde Nate zijn aandacht bij de training te houden. Hij hield scherp in het oog hoe ze het deden op de hindernisbaan en wie van hen de beste fysieke en mentale conditie had, wie zijn emoties het best in bedwang hield, wie leiderskwaliteiten aan de dag legde.

Maar om de paar minuten speurde hij zoals de protocollen voorschreven

het rotsachtige dal af. En hij merkte dat zijn ogen telkens wanneer hij dit deed de vorm en het gezicht van die hoogst ergerlijke Sheeka Tull zochten. Soms vond hij haar onder een uitstekend rotsdak, soms hielp ze bij het eten koken. Eén keer zag hij haar met generaal Fisto praten en in de richting van haar schip wijzen. En één keer kon hij haar helemaal niet vinden en voelde hij een vreemd soort teleurstelling.

Dat duurde maar even: Nate dwong zichzelf op zijn werk te letten.

In de loop van de dag kregen de rekruten een eindeloze reeks afmatten­de, ingewikkelde hindernissen voorgeschoteld. De kloonsoldaten deden de test altijd eerst, zo lenig en moeiteloos dat de vrijwilligers van Cestus onge­lovig hun hoofd schudden.

Kinderspel voor iemand die zijn hele jeugd doorgebracht had in de trainingszalen van de Kaminoaanse kloners.

Aan het eind van de dag had veertig procent van de vrijwilligers er de brui aan gegeven. De resterende rekruten waren een gehard en taai groepje dat elkaar woest aankeek en de kloonsoldaten fluisterend uitvloekten — maar ze vloekten als een groep. Ze hadden het ergste overleefd wat die gepantserde sadisten uit Coruscant hun voorgeschoteld hadden. Ze waren klaar voor de volgende stap.

Nate organiseerde zijn gedachten en bracht rapport uit aan generaal Fisto. Toen hij achter in de grot kwam, zag hij een draad van ongeveer een meter lang fel opgloeien, sissend en kronkelend door de lucht vliegen en weer uitdoven. Het vreemde verschijnsel herhaalde zich. De stank van bran­dend metaal prikte in zijn neus en de gloed van de kronkelende draad deed zo'n pijn aan zijn ogen dat hij zijn blik af moest wenden.

Toen generaal Fisto hem hoorde aankomen, verdween het licht en draai­de hij zich met zo'n soepele beweging om dat het bijna leek alsof hij zichzelf binnenstebuiten keerde, alsof hij door zichzelf heen vloeide.

'De tests van vandaag zitten erop.'

'En?'

'Ik denk dat we achtenveertig goede rekruten hebben.'

Even leek er licht te ontbranden in de diepten van de starende ogen van de generaal. 'Dat is goed. En morgen?'

'Morgen halen we er nog wat meer. Ik kan met u meegaan om ze te rekruteren of hier blijven en verder gaan met de training.'

'Ga maar verder met de training,' zei generaal Fisto na enig nadenken. 'Verdeel ze in groepen naargelang de dag en het moment van rekrutering. Geef de eerste aanmelders de hoogste status.'

'Jawel, generaal,' zei Nate. De generaal onderschatte de vvc's als hij dacht dat een dergelijke hiërarchie al niet onderdeel van hun commandostructuur was. Aan de andere kant was het niet zijn plaats om een Jedi dingen bij te brengen of de les te lezen.

Om de een of andere reden deed die gedachte hem weer aan Sheeka Tull en haar brutale evaluatie van hem denken. Ze had iets wat hem bovenmatig irriteerde.

Toen hij weer naar buiten liep, leidden zijn voeten hem zonder dat hij daar opdracht toe gegeven had in de richting van Sheeka Tulls schip. Zijn werkdag zat er immers op. Zijn drie broeders zouden er wel voor zorgen dat eventuele wapens schoongemaakt werden en een oogje op de hindernisbaan houden. Hij kon er gerust een paar minuten zijn gemak van nemen. Alleen maar een wandeling, loog hij zichzelf voor.

Hij vond Sheeka aan een opklaptafeltje buiten haar schip, bezig een van de Corelliaanse stroomconverteerders van Spindragon van roest te ontdoen on­der de fraaie sterrenhemel. Ze leek niet verbaasd te zijn hem te zien, maar groette hem pas toen hij dichterbij kwam. 'Nate,' zei ze.

'En hoe weet je dat ik het ben en niet een van de anderen?' vroeg hij uitdagend.

Ze lachte. 'Jij loopt een beetje anders. Heb je toevallig geen wond aan je been?'

Hij bleef staan. Een broca, een gigantisch reptielachtig beest dat de moerassen van een onzalig zwart gat met de naam Altair-9 onveilig maakte, had bijna zijn heup weggerukt. Hij dacht dat de schade hersteld was. Inte­ressant. Deze vrouw was even opmerkzaam als een kloonsoldaat.

'Ja,' zei hij, de rest van zijn gedachten voor zichzelf houdend.

Ze gaf hem een glimlach en concentreerde zich weer op haar werk. 'Hoe was je dag?'

'Een aantal goeie kandidaten. We hebben ze hard laten werken en maar veertig procent verloren. Een sterk ras, de Cestianen.'

Sheeka glimlachte opnieuw, zichtbaar ingenomen met zijn antwoord. Ze begon weer te poetsen en hij ging zitten en keek naar de sterren. Hij wist dat veel van die gloeiende hemellichamen hun eigen planeten hadden en vroeg zich af hoeveel ervan bij het geweld betrokken zou worden voordat de Kloonoorlogen afgelopen waren.

Na een poosje keerde haar aandacht terug naar Nate. Hij vond het prima om gewoon te wachten tot ze hem aansprak. Toen ze dat deed, was hij verrast door haar vraag. Wat zie je als je naar me kijkt?' Ze rekte zich geeuwend uit terwijl ze dat vroeg, en pas op dat moment werd Nate zich bewust van het effect dat ze als vrouw op hem had. Hij verbaasde zich over de felheid van zijn reactie. Geen enkele man van het menselijk ras kon blind zijn voor haar fascinerende combinatie van zachtheid en kracht, de lange elegante lijnen van haar benen, de delicate boog van haar hals...

Nate bande deze gedachten uit zijn hoofd toen hij zich herinnerde dat ze hem een vraag gesteld had. Hij dacht na, vond een antwoord dat nagenoeg obsceen was en slikte het in. Uiteindelijk zei hij: 'Een menselijke vrouw met dezelfde huidskleur als generaal Windu.'

Wie?' Ze lachte. Het was een diepe, volle lach en nu besefte hij dat zijn aanvankelijke idee dat ze de spot met hem dreef volkomen misplaatst was. Hij realiseerde zich dat hij haar lach bewonderde, dat die hem verwarmde op een manier die hem toestond zijn greep op zijn emoties even te laten vieren. Interessant.

Van de weeromstuit stelde hij haar een vraag zonder die eerst onderzocht en geëvalueerd te hebben. 'En wat zie jij als je naar mij kijkt?'

Vrijwel op hetzelfde moment had hij er spijt van, want haar glimlach werd zachter, melancholiek en ietwat triest. 'De schaduw van de beste...' Ze zweeg, alsof ze halverwege haar zin een ander woord zocht. 'De beste véchter die ik ooit gekend heb.' Ze stak haar hand uit en streek zacht over zijn kaak. Daarna stond ze op met de gratie van een zonnebloesem die draaide in de zonnewind en liep terug naar haar schip.

Na de eerste paar dagen nam de stroom nieuwe gegadigden sterk af, zodat Nate verbaasd was een groep magere, smerige mannen en vrouwen te zien aankomen. Ze reisden in een bonte verscheidenheid van gehavende zweefkarren, die vuil genoeg waren om te doen vermoeden dat ze veel meer vervoerd hadden dan passagiers. Hun leider was een lange oude menselijke man met een rode baard, een sterk verweerd gezicht, brede schouders en slanke heupen. Hij was duidelijk aan het eind van zijn krachten. We willen onderhandelen met jullie leider,' zei hij.

Sirty nam hem op van het hoofd tot de voeten. 'En wie moet ik zeggen?'

'De naam is Thak Val Zsing,' zei de nieuwkomer.

'Je zoekt mij,' zei Nate, naar voren komend.

Thak Val Zsing keek van Sirty naar Nate en een humorloze grijns spleet zijn gezicht. Zijn tanden waren groot, geel en gebarsten.

'Rekruten, meneer?' vroeg Sirty.

Val Zsings gezicht verstrakte. 'Dat heb ik niet gezegd.'

Wat dan?'

Wij zijn Woestijnwind en als het ons hier bevalt zijn we gekomen om te vechten.'

Aha. Dus dit waren de anarchisten die nog maar enkele maanden geleden met zo'n bruut geweld door de Cestiaanse veiligheidstroepen neergeslagen waren. Als ze nog op een kwart van hun vroegere sterkte waren, was hij een Jawa. En ze wilden doorvechten? Wel dapper maar niet slim. 'Zelfs op Coruscant hebben we verhalen over jullie moed gehoord.'

Thak Val Zsing knikte, tevreden met dat antwoord. 'Je weet wie we zijn. Van jullie zijn we minder zeker.' De mannen en vrouwen achter hem knik­ten. Nate bekeek hun kleren en wapens. Oud. Haastig opgelapt. Hun huid was ruw van uitputting en ondervoeding. Hun wapens leken in betere con­ditie te verkeren dan zijzelf. Maar hoe moe en gebroken deze mensen ook waren, ze liepen over van wraaklust.

Wij zijn stuk voor stuk bereid om te sterven om dit decadente systeem omver te werpen.'

Ah, in dat geval. Ze hadden goede redenen om de regering verantwoor­delijk te stellen voor hun problemen, maar hij kon Woestijnwind in zijn huidige vorm niet gebruiken: ze waren te zwak en te woedend. Dit was een penibele situatie die om een voorzichtige aanpak vroeg. 'Misschien hebben jullie onze bedoelingen niet goed begrepen,' zei hij. 'We zijn niet hier om de wettige regering omver te werpen. We zijn hier om ervoor te zorgen dat de regering de regels en voorschriften van de Republiek naleeft. Als burgers van de Republiek hebben jullie het volste recht herstel te eisen voor jullie grieven.'

Thak Val Zsing trok aan zijn rode baard en spuugde op de grond. 'Jullie regels interesseren de Families geen snars. Jullie hebben niks te bieden behalve mooie praatjes.'

Dat was aardig in de roos en Nate stond even met zijn mond vol tanden.

Plotseling stond de Jedi achter hem. 'Ik bied je de gelegenheid je Repu­bliek te dienen,' zei generaal Fisto. Nate had zich zo op de leden van Woes­tijnwind geconcentreerd dat hij hem niet had horen aankomen.

De anarchisten staarden in de grote zwarte poelen van de ogen van de Nautolaan. Thak Val Zsing was de eerste die de trance doorbrak, spoedig gevolgd door de anderen, die ontevreden mompelden. 'Dienen? Hoe?'

'Kom,' zei de generaal dringend. Vecht met ons.'

'Met andere woorden, gehoorzaam jullie bevelen.'

Wees onze kameraden.'

De oprechtheid in zijn stem biologeerde hen; zijn Nautolaanse charisma was twee keer zo sterk op deze woestijnwereld. De woest uitziende leden van Woestijnwind leken het te ondergaan als een klap tegen de borst.

De meesten; niet allemaal. Thak Val Zsing schudde zijn hoofd. 'Nee. Dit bevalt me niks. We hebben genoeg beloften gehoord en genoeg bevelen gekregen. We zullen onze eigen vrijheid bevechten.'

'Als je alleen vecht, verklaren ze je tot ordinaire misdadigers,' zei Fisto. Wie met ons vecht, is een patriot.' Harde woorden, maar deze mensen waren aan het eind van hun krachten. Ze hadden niets meer te verliezen.

De haveloze leden van Woestijnwind keken van Thak Val Zsing naar Kit Fisto en terug. Van het bekende naar het onbekende. Zoals de meeste mensen kozen ze voor het bekende. Ze zouden doorgaan met de regering te bestoken en uiteindelijk gevangen of gedood worden.

Zo lag de situatie, en niemand die er iets aan kon veranderen.

Generaal Fisto stak zijn hand uit naar Thak Val Zsing. Wacht,' zei hij.

Wat?' Val Zsing was moe maar trots.

'Ik kan jullie mensen clementie verlenen als ze ons helpen. Zodra ons werk gedaan is, zullen jullie misdaden uitgewist worden en kunnen jullie terugkeren naar je mijnen, kwekerijen en winkels. Ik wil niet dat jullie je leven verspillen.'

Nate wist dat Val Zsing in een hevige innerlijke strijd gewikkeld moest zijn. Dit was een goede man, maar hij was te moe voor optimisme; hij had te veel leugens aangehoord om een Jedi of de kloonsoldaten van een Jedi te geloven. Hij hoorde de gedachten van de oude man zo duidelijk dat hij ze net zo goed hardop had kunnen uitspreken.

Wat vindt de rest?' vroeg generaal Fisto.

'Ze vertrouwen mij,' zei Thak Val Zsing, zijn borst opzettend. 'En ik vertrouw jullie niet. Ik ben alleen maar gekomen omdat ze me dat vroegen. Maar nu ik jullie gezien heb...'

De generaal keek naar de gezichten van Woestijnwind en vervolgens weer naar Thak Val Zsing. 'Dit zijn jouw mensen. Hoe heb je hun harten gewonnen?'

'Met bloed,' zei hij. Nate zag het in Thak Val Zsings ogen. Ondanks al zijn grote woorden wilde hij hen geloven, maar hij kon het niet.

'Juist,' zei de Nautolaan.

'Misschien is er een andere oplossing,' zei Thak Val Zsing langzaam.

Zijn gehavende krijgers keken op. Ze wisselden blikken alsof de con­frontatie op het punt stond een onaangename keer te nemen, maar toen liet Thak Val Zsing moedeloos zijn schouders zakken.

Ooit was de oude man misschien een groot vechter geweest, maar die tijd was al lang voorbij. Niettemin keken de leden van zijn groep naar hem op en respecteerden ze hem als hun vader. Hij had hen ongetwijfeld uit menige precaire situatie gered.

Hoe kon de stemming veranderd worden? Was er een oplossing moge­lijk?

Thak Val Zsing leek zich meer bewust van wat er op het spel stond dan de rest. Eén laatste actie. Eén laatste beslissing. Het zou de vernietiging of de redding van zijn haveloze bende kunnen zijn. Wat moest hij doen?

'Dertig jaar geleden nam ik het bevel over deze groep op me,' zei Val Zsing, de generaal recht in de ogen kijkend. 'Jij zou ze kunnen leiden als je bereid was dezelfde proef te ondergaan.'

'Proef?'

Hij knikte. "Broeder Fate,' zei hij zacht.

Een oude mannelijke X'Ting met grijze plukjes vacht en gehuld in een bruin gewaad liep naar hem toe, vergezeld door een ietwat grotere X'Ting vrouw, eveneens in een bruin gewaad. Ze droegen een rieten mand tussen zich in. De mand was groot genoeg om een menselijke baby te bevatten, en in eerste instantie dacht Nate ook dat dit het geval was. Hij had wel vaker van extremistische groeperingen gehoord die een kind of baby aanbaden als de avatar van een god of de reïncarnatie van een heilige.

Maar even later besefte hij dat hij zich vergist had. Die mand bevatte geèn baby. Bovendien was hij daar te zwaar voor: zeker tien kilo. De mand schudde en ze hadden duidelijk moeite om hem recht te houden. Er moest iets in zitten wat bewoog, iets slangachtigs.

'Zul je ons vertrouwen zoals je ons vraagt jou te vertrouwen?' vroeg de oude X'Ting vrouw.

Wat wil je dat ik doe?'

'Je hand in de mand steken,' zei ze.

'En?'

'En dan zien we verder.'

Generaal Fisto keek haar aan en keek vervolgens naar Thak Val Zsing.

Nate hield zijn adem in. Dit was een proef van moed en intuïtie. Van vertrouwen en gezond verstand. De mand van gevlochten zandriet was groot genoeg voor wel duizend giftige beesten. En als de generaal gebeten werd, wat dan? Werd Kit Fisto geacht het gif in zijn lichaam door tovenarij onschadelijk te maken? Of het beest te hypnotiseren om te voorkomen dat het beet? Of was deze hele ceremonie een ingewikkeld soort moordaan­slag? Hij wist het niet, maar hij kon zijn bange voorgevoelens niet onder­drukken. Wat zou de Jedi doen?

Generaal Fisto's uitdrukking veranderde niet, maar hij knikte. 'Ja.'

De oude X'Ting zette de mand op de grond. Het deksel onttrok de inhoud nog steeds aan het zicht. De generaal rolde de mouw van zijn gewaad op en stak zijn hand in de mand. Nate zag dat zijn bewegingen niet sneller of trager waren dan normaal.

Generaal Fisto's ogen lieten die van de oude vrouw geen moment los. Zijn arm was tot aan de elleboog in de mand verdwenen en iedereen keek gespannen toe.

Maar toch... wat zag hij over het hoofd? dacht Nate. Er gebeurde hier iets wat elke beschrijving tartte.

Tenslotte gaf een van de andere oude vrouwen een knikje en trok de generaal zijn arm weer terug, even langzaam en beheerst als daarvoor. Op de onderkant van zijn arm blonk iets vochtigs. Hij rolde zijn mouw naar beneden zonder het vocht af te vegen. Het gezicht van de Nautolaan ver­ried niets.

De twee X'Ting in het bruine gewaad trokken zich terug en gingen met gekruiste benen tegenover elkaar zitten. Ze vouwden hun primaire en se­cundaire armen in gebed en legden hun voorhoofden tegen elkaar. De andere leden van Woestijnwind vormden een muur tussen de klonen en generaal Fisto en de mand. Ze bogen zich voorover en leken ergens naar te kijken.

Toen kwamen ze terug. 'Hij spreekt de waarheid,' zei de vrouw, en de anderen knikten.

Thak Val Zsing ademde luidruchtig uit. Nate zag dat hij opgelucht was, maar dat zijn trots hem ervan weerhield daarvoor uit te komen.

'Goed dan,' zei Thak Val Zsing. 'De Geleiders... hebben zich nog nooit vergist. Goed. Ik leg het bevel over Woestijnwind neer.' Hij zweeg. 'En ik hoop dat ik niet de grootste vergissing van mijn leven bega.'

Toen Kit Fisto terugliep naar de grot, rende Nate naar hem toe, ging naast hem lopen en fluisterde: 'Wat voelde u in de mand? Een of andere rotsad­der?'

'Ik weet het niet,' zei Kit, bijna zonder zijn lippen te bewegen. 'Het probeerde niet te bijten. Maar ik voelde... iets. Een aanwezigheid die ik al eerder gevoeld heb.'

Toen Kit er verder het zwijgen toe deed, knikte Nate kort en keerde terug naar zijn broeders.

Thak Val Zsing schudde zijn hoofd terwijl ze naar de grot liepen. 'Ik zou het niet geloofd hebben,' zei hij. Zijn ogen fonkelden vervaarlijk. 'Maar ik ben niet degene die je vertrouwt, Jedi. Vergeet dat niet.'

'Ik zal het niet vergeten,' beloofde Kit.

'Goed,' zei Val Zsing, op zijn hoofd krabbend. 'Beloofd is beloofd.'

'Het is goed dat je een man van je woord bent.'

'Soms,' zei Thak Val Zsing terwijl hij moedeloos zijn schouders liet han­gen, 'is een man zijn woord het enige wat hij nog over heeft.'

'Jullie brengen meer dan woorden,' antwoordde Kit. Wil je met ons eten?'

Thak Val Zsing en zijn mensen verdrongen zich om de plaatsen aan hun ruwe tafel. Toen er dampende schotels vol vers vlees, paddestoelen en warm brood voor hen neergezet werden, wendde hij zich opnieuw tot Kit. We hebben al een week geen fatsoenlijke maaltijd gehad. Kun je...'

'Eet zo veel je wilt,' zei Kit.

Ze vielen uitgehongerd op hun borden aan en schrokten het eten als uitgehongerde Hutts naar binnen. Pas toen ze zich vol gegeten hadden en boerend en lachend onderuitzakten, werden ze weer aanspreekbaar.

'Ik heb de bestanden gelezen,' zei Kit, 'maar ik zou het graag uit jullie mond vernemen. Wat is er op Cestus gebeurd?'

'Het is een oud verhaal,' zei Thak Val Zsing. 'Ik zie er intussen waar­schijnlijk uit als een mijnwerker, maar vroeger was ik professor in de ge­schiedenis. Ik werd ontslagen toen de regering het mes in de sociale voor­zieningen en faciliteiten voor het achterland zette.'

'De gekozen regering? Regentes G'Mai Duris?'

Hij snoof. 'Die is hier niet de echte machthebber, sterrenman. Je moet nog veel leren. Maar goed, ik ging in de mijnen werken en de rest is, zoals dat heet, geschiedenis.' Hij grinnikte. 'Luister. Oud verhaal. Je hebt onder­drukkers en de onderdrukten. Dat was al eeuwen zo voordat de Republiek deze planeet ooit gevonden had. De X'Ting dreven de spinnen de bergen in en roeiden waarschijnlijk nog wat andere soorten uit voordat wij kwamen. Wij landden hier, kochten land voor een paar koffers waardeloze kunst­edelstenen en een paar honderd jaar later komt ongeveer negentig procent van de X'Ting om tijdens een paar mysterieuze "epidemieën". Handig, wat?'

'Bijzonder. Denk je dat die epidemieën geen toeval waren?'

Val Zsing snoof. 'Er is geen bewijs waarmee je je geliefde kanselier lastig kunt vallen. Elke gevangenis waar soorten uit de hele melkweg in gepropt worden is een broedplaats voor exotische ziektes. Laten we het erop houden dat de Vijf Families geen tranen met tuiten huilden.'

Thak Val Zsing trok een groot stuk vlees van een geroosterde vogel en begon er zo geestdriftig op te kauwen dat het vet door zijn baard op zijn hemd droop. 'Mijn overgrootvader kon er misschien om lachen, maar er is

intussen niets komisch meer aan. De Vijf Families hebben alles in hun bezit. De mensen onder aan de ladder hebben amper genoeg te eten. Onze baby's huilen 's nachts van de honger.'

'Ik dacht dat Cestus Cybernetica rijk was,' zei Kit.

'Jazeker. Maar verrekte weinig van die kredieten sijpelen door naar bene­den.'

'Daar gaan wij verandering in brengen,' zei Skot OnSon. 'We gaan de regering omverwerpen en onze wereld terug eisen.'

Onze wereld, dacht Kit. Maar aan wie behoorde deze wereld eigenlijk toe? Aan de Vijf Families? De X'Ting? En hoe zat het met die arme spinnen die de kloonsoldaten het donker in gedreven hadden? Hij had er allang spijt van dat hij hun grot binnengedrongen was, maar was blij dat hij de kloonsolda­ten ervan weerhouden had ze verder te achtervolgen.

Obi-Wan en procureur Snoil waren sinds hun bezoek aan de troonzaal hun suite niet meer uit geweest. De bedienden leken niet weg te branden, tuk op fooien, voortdurend eten aandragend en onhandige pogingen in het werk stellend om hun gesprekken af te luisteren. Uiteindelijk moest Obi-Wan de manager van het hotel vragen zich ermee te bemoeien.

Snoils werklust was onuitputtelijk. De Vippit at zelden en sliep nooit. Hij las documenten, raadpleegde Cestiaanse juristen, stuurde via hun kruiser berichten naar Coruscant voor advies van nog meer experts.

Desondanks had Obi-Wan het gevoel dat Snoil niet wanhoopte, maar juist blij was met deze kans om zijn oude schuld te vereffenen. Als hij een weg kon vinden door deze wettelijke doolhof, een pad aan kon geven dat naar een vreedzame oplossing leidde, zou iedereen Cestus met een opge­lucht gemoed achterlaten.

Obi-Wan hielp hem waar hij kon, zowel met advies als met pogingen de last op Snoils schild te verlichten, maar op het laatst voelde hij zich zo goed als nutteloos. Hun eerstkomende onderhoud met G'Mai Duris zou over achttien uur plaatsvinden en ze hadden nog steeds geen manier gevonden om het tij te doen keren.

Maar er zou zeker iets opduiken. Dat gebeurde altijd...

Driehonderd kilometer ten noordoosten van de commandopost lagen de hoge, scherpe pieken van het Tolmeagebergte. De hoogste spits, Tolmeatek, verhief zich tweeëndertigduizend meter boven de bodem van het dal, zijn met sneeuw bedekte top een glinsterend baken voor avonturiers. Pas in de laatste honderd jaar was het een niet-inheemse bewoner gelukt de klim te maken zonder ademhalingsapparatuur. Het word tolmeatek zelf betekende 'onbereisbaar' in het X'Ting. De lagere bergen waren al even onherberg­zaam. Hun steile wanden en de frequente onverwachte stormen maakten de hele streek te gevaarlijk voor de doorsnee reiziger.

En ideaal voor clandestiene activiteiten. In de schaduw van de machtige Tolmeatek lag een ander landingsplatform, eveneens verborgen voor spie­dende ogen.

Een delegatie van drie X'Ting keek naar de sterren tot een van de lichten begon te bewegen. Vreemd genoeg bleef het tot op het laatste moment minuscuul lijken, om pas op het allerlaatst met een onmogelijke snelheid uit te dijen.

De X'Ting bleven wachten... onbewogen. Twee van hen droegen don­kere gewaden, de derde was gekleed in de laatste mode onder de buitenwe­relders, aangepast aan het insectachtige lichaam van een X'Ting.

Een smalle loopplank werd uit het blinkende schip geschoven, en een vrouwelijke kunstmens verscheen in de deuropening. Ze droeg een lange mantel en was alleen maar zichtbaar als silhouet, maar de X'Ting hielden hun adem in.

De ruimte achter haar was donker. Haar silhouet toonde een glad ge­schoren, symmetrische schedel die een ontzagwekkende intelligentie deed vermoeden. De bleke hoofdhuid was zo gaaf en volmaakt dat hij bijna doorzichtig leek. Aan beide kanten van haar gezicht zaten tatoeages in de vorm van messen die met hun punten naar haar oren wezen. Het was net of ze sprankelde, net of ze een zachte gloed uitstraalde. Ongetwijfeld van­wege de lichtinval.

Toen ze naar beneden liep, zagen ze dat haar ogen een dof, uitdrukkings­loos blauw waren. Ze keek naar Fizzik zonder groet of reactie. Hij was zo minderwaardig dat ze hem amper registreerde — geen bedreiging en geen bondgenoot. Zoals ze hem behandelde, had hij even goed een astrotechnische droid kunnen zijn.

Fizzik was bang van deze vrouw en vond dat een onverwacht heerlijk gevoel.

Hij kwam naar voren, klaar om zijn voorbereide begroeting uit te spre­ken. 'Mevrouw...?'

De vrouw draaide haar hoofd langzaam naar hem toe en staarde hem aan alsof hij een ongebruikelijke lagere levensvorm was. Dat vreemde gevoel in zijn binnenste, die angst, werd nog groter. Fizzik deed zijn mond weer dicht.

Ze nam nog twee stappen en raakte haar gordel aan. In een straal van ongeveer twintig meter rondom het schip begon het zand te sissen. Fizzik had een rij kleine zandwespen over de grond zien kruipen, beladen met buit op de terugweg naar hun nest. Waar de omtrek van die cirkel liep, waren een stuk of zes van de kleine insecten in rokende balletjes veranderd. De wes­pen buiten de cirkel waren ongedeerd.

Nu deed ze voor het eerst haar mond open. 'Als jullie mensen bij mijn schip komen,' zei ze, 'zul je nieuwe mensen nodig hebben.'

'Jawel, meesteres.'

'Héél goed,' zei ze spottend. 'Breng me naar Trillot.'

Fizzik opende de achterdeur van een kleine tunnelspeeder met een stom­pe neus en ze stapte zonder een woord te zeggen in. Ze bewoog zich zo soepel dat haar bewegingen meer aan een kat deden denken dan aan een mens. Een roofdier van een woeste schoonheid.

De tunnelspeeder steeg op, draaide om zijn as en zoefde naar een van de tunnels in de buurt. Het kleine zweefvoertuig was ontworpen voor snel manoeuvreren in de doolhof van tunnels onder het oppervlak van Cestus.

De tunnels waren millennia geleden door X'Ting technici aangelegd, maar pas vrij recentelijk elektronisch in kaart gebracht — enkele standaard­decennia geleden misschien. De speeder was uitgerust met de nieuwste en krachtigste scanapparatuur en schoot door de tunnels als een thrinx op een braadrooster.

Fizzik zat naast de piloot op de voorbank, maar keek tersluiks over zijn schouder om te zien of hun gast misschien schrok van de snelheid waarmee de speeder door de tunnels scheerde.

Ze leek volstrekt onaangedaan. Haar stekende blauwe ogen drukten alleen maar vermaak uit en haar volle, bleke lippen krulden op toen ze opnieuw op een haar na een rotswand misten. Ze keek naar de voorbijflit­sende wanden alsof niets haar ontging. Toen draaide ze zich naar hem toe en keek hem aan, eindelijk met iets van nieuwsgierigheid op haar gezicht.

'Dus de Vijf Families durven me niet in het openbaar te ontmoeten?' vroeg ze.

'Dat vinden ze riskant. Maar over enkele minuten bent u er.'

Ze snoof verachtelijk. Wat is dit allemaal?' vroeg ze, met een gebaar naar de wanden.

Hij vond haar stem net een soort bronzen muziek. 'De planeet zit vol mijnen en tunnels en die vormen de beste manier om ongezien te reizen.'

Ze grinnikte, hoewel hij er geen idee van had wat ze zo vermakelijk vond. Toen wendde ze zich weer tot hem. 'En jij bent...?'

'Fizzik, broer van Trillot, die op uw aankomst wacht.'

Toen ze naliet zich eveneens voor te stellen, trok hij zich schielijk terug. Hij staarde haar aan en zag haar ogen groot en donker worden. 'Misschien,' zei hij, 'kan ik u beter laten uitrusten van uw ongetwijfeld lange en vermoei­ende reis.'

Hun passagier sloot haar ogen en ondanks de onverwachte, abrupte bochten en kronkelingen, ondanks het schokken van de speeder als hij voor de zoveelste keer langs een wand schampte, deed ze ze pas weer open toen ze tot stilstand kwamen.

Toen de speeder sissend op de grond zakte, gingen Asajj Ventress' ogen meteen open en was ze even alert als een hongerige Gotal op de jacht. Haar korte dutje leek haar opgefrist en gesterkt te hebben. Dat wil zeggen, voor zover een wezen als zij behoefte had aan opfrissing of versterking.

Ze bevonden zich in een grot onder het hart van de stad, waar vijf van Trillots meest vertrouwde adjudanten op hen wachtten. Asajj Ventress was als een koningin of een duistere prinses uit haar schip gekomen, maar hier sloeg ze haar mantel open en toonde ze een ander aspect van zichzelf, een aspect dat Fizzik herkende: een militaire leider. Onder het nauwsluitende zwarte kostuum was haar lichaam zo soepel als dat van een slang, en alleen haar borsten en heupen gaven haar androgyn aandoende lichaamsbouw een vrouwelijk aanzien.

Trillot had Fizzik natuurlijk ingelicht over commandante Ventress. Aller­lei geruchten deden de ronde over haar en zelfs zijn broer wist niet zeker welke hij moest geloven. Volgens sommige was ze een Jedi die de oude Orde verlaten had, met medeneming van haar wapens. Volgens andere was ze een volgelinge van een mysterieuze groepering die zelfs de gevreesde Jedi-ridders in kracht overtrof.

De kring van wachters opende zich en ze liepen naar een turboliftplatform dat groot genoeg was voor vier personen. Hij zag dat de adjudanten geen aanstalten maakten om erop te stappen, alsof ze liever op veilige afstand bleven. Hij en Ventress gingen samen naar boven.

Ze rook naar zuur fruit.

Duisternis omhulde hen en liet hen weer los toen ze het bovenste niveau bereikten.

In Trillots hoofdkwartier leken de kille, harde wezens die op hen wacht­ten als ondiep water uiteen te wijken. Niemand durfde haar aan te raken, niemand kwam in haar buurt. De hele verdieping was in doodse stilte ge­huld terwijl hij haar naar de plaats van onderhoud escorteerde.

Trillot zat aan zijn bureau toen ze zijn kantoor binnenkwam. Zijn lichaam was gezwollen, want zijn geslachtshormonen werkten op volle kracht, aan­gewakkerd door de geïmporteerde kruiden. Hij wriggelde en kronkelde

voortdurend, alsof het hem niet lukte een comfortabele positie te vinden.

Vreemd genoeg leek Ventress enige eerbied voor Trillot te hebben. Ze haalde een aantal voorwerpen uit een zak die zo sluw op haar strakke lichaam verborgen was dat Fizzik hem helemaal niet opgemerkt had, en legde ze beleefd op Trillots bureau.

De gefacetteerde ogen van de goudkleurige bendeleider gingen van voorwerp naar voorwerp, maar hij zei geen woord. Fizzik rook een lichte muskusgeur. Hij wist dat Trillots nekklieren tijdens de Overgang muskus afscheidden en dat de reuk sterker werd als hij nerveus was. In alle jaren dat hij zijn broer kende, had Fizzik dit pas twee keer geroken.

De vrouw knikte nadrukkelijk. Een zak op het bureau bewoog. Iets zwart-roods stak zijn kop naar buiten en een gevorkte tong schoot heen en weer alsof hij onbekende lucht proefde.

'Geschenken,' zei Ventress. Hoorde Fizzik een zweem van spotternij in haar stem? 'Zout, water en vlees.'

Trillot staarde naar zijn bureau, niet goed wetend wat te doen. Rituele maaltijden waren normaal, een hoog ontwikkelde kunst in het politieke leven van de X'Ting. Maar Trillot was niet van koninklijken bloede; hij was niet eens van adel. Wat moest hij hiervan denken? Spotternij of niet, hij durfde niet onbeleefd te zijn. Zijn blik ging naar Ventress en vervolgens weer naar zijn bureau. De rood-zwarte kop bleek toe te behoren aan een gestreepte slang die zich langzaam uit de zak bevrijdde. Nee... het was geen slang. Het beest had korte, dikke pootjes waarmee het spartelend uit de zak probeerde te komen. Het bewoog zich traag, alsof het bedwelmd was.

Trillot keek naar zijn protocoldroid en weer naar het kruipende beest... nee, beesten, want er was een tweede kop verschenen.

De protocoldroid boog zich naar hem toe en zei zacht: 'Ik geloof dat u geacht wordt de windslangen op te eten. Met smaak, meneer.'

Inderdaad, er speelde duidelijk een flauw glimlachje om Ventress' lippen, maar Fizzik kon niet zeggen of het gemeend of voorgewend was.

Trillot bestudeerde haar een poosje en Fizzik vroeg zich af wat zijn werkgever zou doen. Hij voelde opnieuw een onverwachte vlaag van emo­tie. Deze vrouw werd met de minuut intrigerender.

Met een beweging die sneller was dan het oog kon volgen schoot Trillots hand uit, greep een van de windslangen vlak achter de kop en sloeg hem tegen het bureau. Nog sneller dan de eerste keer herhaalde hij de manoeuvre met de tweede. Hij legde beide beesten op een dienblad.

'Laat Janu komen,' zei hij.

Een droid haastte zich het kantoor uit en even later waggelde een gigan­tisch bruin wezen met een uitstekende kin en een hoornachtige kam op zijn hoofd de deur binnen. Grote donkere huidplooien sleepten over de grond. 'Meneer wenst?'

Water, zout en twee malse windslangen. Wat voor recept kun je hiervoor bedenken?'

Janu hield zijn gekamde kop scheef alsof hij iets mat. Hij pakte de slappe lijfjes, bracht ze naar zijn platte, vochtige neus en rook eraan. Toen spleten zijn dikke lippen uiteen in een grijns. 'Ah! Glymphpastei. Windslangen ko­men van Ploo Twee en de Glymphiden zijn beroemd om hun ovenschotels. Ik kan fantazipaddestoelen krijgen -'

'Nee,' zei Trillot met ietwat overslaande stem. Fizzik bekeek hem aan­dachtig. Ah! De stem was ook een duidelijk teken: zijn broer zat midden in de overgang naar de vrouwelijke staat. Binnenkort zouden zijn roestbruine ogen smaragdgroen worden. 'Ik moet vanavond klaarwakker zijn.'

Tegelijkertijd wierp hij een snelle blik op Ventress, die roerloos als een stenen standbeeld en met een kaarsrechte rug op haar hurken zat. Dit was eveneens nieuw: Fizzik had zijn broer nog nooit persoonlijke hebbelijkhe­den of gewoonten met een buitenstaander horen bespreken. Of met wie dan ook, eigenlijk. Een bijna perverse fascinatie borrelde in hem omhoog.

'Prima,' zei Janu. 'Dan zal ik...banthakruid gebruiken.'

'Dat zou genoeg moeten zijn.' Trillot gebaarde naar het dienblad en de enorme Janu pakte het op en nam het mee.

'Ik dank je voor je geschenken,' zei Trillot. 'Ik kan je verzekeren dat ik er ten volle van zal genieten.'

Ventress boog haar hoofd in duidelijk gespeelde bescheidenheid. 'Een klein geschenk van graaf Dooku,' zei ze. 'Een delicatesse. Schep moed: de Yantans die de gifklieren verwijderen vergissen zich zelden.' Ze glimlachte. 'En als er toch iets gebeurt — men zegt dat het een goede dood is.'

Fizzik wist niet zeker of hij wel wilde weten wat iemand als Ventress goed noemde. Het was moeilijk te zeggen of ze serieus was of er alleen maar van genoot haar gastheer te kwellen.

Het resultaat was hoe dan ook hoogst fascinerend.

'Ik hoop dat je een aangename reis achter de rug hebt,' zei Trillot.

Ze vertrok geen spier. 'Irrelevant. Ik wil weten waarom ik niet door de Families ontvangen ben. Of op zijn minst waarom ik niet meteen naar hen toe ben gebracht.'

'We hebben een nieuwe gast in de hoofdstad,' zei Trillot op verzoenende toon. We vonden dat we beter extra discretie konden betrachten tot we weten wat hij hier precies uitvoert.'

Ventress keek hem aan, en hoewel ze geen woord zei, had Fizzik het gevoel dat hij haar hoorde denken: Ellendige lafaard.

Fizzik had Trillots gigantische lijfwachten geobserveerd terwijl ze hun baas deze vrouw met zo'n eerbied zagen bejegenen. Er stonden ook een stuk of tien slanke jonge X'Ting rondom Trillots nest. Zware jongens die probeerden snel rijk te worden en op zoek waren naar iemand met macht om te volgen - niet noodzakelijkerwijs slecht maar verdoold en verdwaald in hun dromen van een glorieus verleden. Hun reacties waren volstrekt onvoorspelbaar. Het was mogelijk dat ze typisch nestgedrag zouden verto­nen en gewoon hun leider zouden volgen. Minder trouwe individuen roken

misschien een kans om van leider te wisselen en te proberen in het gevlij te komen bij iemand met meer macht. Maar er was nog een andere mogelijk­heid, en Fizzik zag die broeien in de met een waas bedekte ogen van een van de kleinere lijfwachten, een lid van de X'Ting moordenaarsclan. Zijn naam was Remlout.

'Neem me niet kwalijk,' zei Remlout met de hoge, iele stem die hij ge­bruikte als hij Standaard sprak. 'Ik heb iets over je gehoord.'

Ze stond op en wendde zich naar hem. Haar mondhoeken krulden opnieuw omhoog, alsof ze wist wat hij ging zeggen en zich er al bij voorbaat op verheugde.

'In alle beleefdheid,' snierde Remlout. 'Ik heb gehoord dat je nooit ofte nimmer een uitdaging weigert. Klopt dat?'

Ze keek naar zijn schouders, zijn handen, zijn ogen. 'Ben je op Xagobah geweest om Tal-Gun te leren?' vroeg ze.

'Ja,' zei Remlout, plotseling in de war. Er waren niet veel X'Ting die zich van hun planeet af waagden.

Asajj Ventress glimlachte. 'Je nek is bleek - de verbranding van hun blauwe zon is verbleekt. Je bent al een hele tijd weg van je leermeesters.'

Hij knikte. Zijn mond hing half open van verbazing.

'Volgens graaf Dooku is het van essentieel belang dat ik, om verder te komen in de kunsten, elke uitdaging aanneem.' Ze hield haar hoofd scheef en wendde zich langzaam tot Trillot. Haar glimlach werd breder. Ze vroeg aan Trillot: 'Bezwaar?'

Trillot keek van Ventress naar Remlout en terug. Fizzik wist wat zijn broer dacht. Trillot mocht deze vrouw niet, maar was om diverse redenen verplicht haar wensen te respecteren. Hij was zich bewust van Remlouts vaardigheden, maar betwijfelde of ze voldoende zouden zijn om Ventress te verslaan, en hij wilde geen lijfwacht verliezen. Aan de andere kant...

Agressie tintelde in de lucht.

Trillot liet zich onderuit zakken en trok een gezicht terwijl hij probeerde een makkelijker plekje voor zijn zwellende eierzak te vinden. De bendelei­der — niet helemaal leidster, nog niet — zette zijn vingertoppen tegen elkaar. 'Als beide deelnemers bereid zijn, is het niet mijn plaats om te weigeren.'

Ventress knikte en wendde zich weer naar Remlout, draaiend alsof ze op rollagers stond. Haar vingers kromden zich als klauwen.

Trillot zei: 'Maar alsjeblieft, commandant Ventress. Het valt niet mee om goede lijfwachten te vinden.'

'Ik zal hem niet doden,' beloofde ze. 'Na u,' zei ze tegen haar tegenstan­der.

Remlout maakte een buiging. Zijn rudimentaire vleugels fladderden drei­gend en hij spreidde zijn primaire en secundaire armen. De wezens die Trillot dienden, drukten zich tegen de muur.

Nu had het tweetal de ruimte. Remlout beschreef een langzame cirkel om Ventress heen.

Plotseling maakte hij een buiteling, zodat hij op zijn primaire handen stond, terwijl zijn voeten als scanners naar Ventress wezen. Zijn primaire handen waren even breed en sterk als de meeste voeten en Fizzik wist dat Remlout deze houding uren kon volhouden.

Fizzik had dit ooit eerder zien gebeuren: dat Remlout een bezoeker met een soortgelijke krijgerscode als hijzelf — of iemand van wie hij vond dat ze zijn meester Trillot beledigden—uitdaagde tot een duel. Dat hij zich vandaag zo snel in zijn wiek geschoten voelde, was op zich niet zo opmerkelijk, maar toch vermoedde Fizzik dat er meer aan de hand was. Hij had tegenstanders zien proberen door Remlouts verdediging heen te breken, maar ze waren met zo'n soepel geweld teruggedreven dat Remlouts trappende voeten voor hetzelfde geld handen hadden kunnen zijn.

De meesten hielden zich op veilige afstand.

Maar Ventress was uit ander hout gesneden. Ze wiegde heen en weer, zodat haar lichaam golfde als een soort zeewier. Vreemd: ze was onmisken­baar een vrouw, maar haar bewegingen deden aan een mannelijke X'Ting denken.

Remlout viel aan: zijn voeten schoten uit in een bliksemsnelle links-rechts-links combinatie. Ventress bleef staan waar ze stond, maar wist de driedubbele aanval op de een of andere manier te ontwijken. Fizzik pro­beerde zich te herinneren hoe dat precies in zijn werk was gegaan: Ventress had haar lichaam met een onvoorstelbare soepelheid van links naar rechts bewogen, de trappen met minimale inspanning ontwijkend, zo moeiteloos dat het leek alsof ze alle tijd in de wereld had.

En er was nog iets gebeurd, iets wat hij door het zwaaien en trappen van ledematen niet had kunnen zien. Maar Remlout lag kronkelend en met een paars aangelopen gezicht op de grond. Hij rolde op zijn zij en greep naar zijn rugschild.

De huurmoordenaar verkrampte en de spieren in zijn rug spanden zich opnieuw. De spanning verstrakte en misvormde Remlouts gezicht. Hij jank­te alsof hij de monsterachtigste en meest uitputtende spierkramp in de geschiedenis te doorstaan had. Zijn lichaam stond gespannen als een boog en met een reeks scheurende geluiden trokken Remlouts superverkorte spieren zijn eigen rugschild aan flarden. Hij viel slap op de grond, kwijlend en vrijwel verlamd. Alleen zijn hoofd beschreef doelloze cirkels.

Een medische droid rolde naar hem toe, deed een snelle analyse en bracht Trillot verslag uit.

Trillot keek Ventress aan met plotseling donker geworden ogen. Fizzik wist dat zijn werkgever haar verwijten wilde maken, haar aan haar belofte wilde herinneren, maar daar de moed niet toe had.

Het was net alsof Ventress zijn gedachten las. 'Hij is niet dood,' zei ze nuchter.

'Inderdaad,' antwoordde Trillot. 'En daar ben ik je dankbaar voor.'

Ze maakte een elegante buiging, terwijl verscheidene van Trillots werk­nemers de ongelukkige Remlout oppakten en wegdroegen. Hij krijste bij elke beweging. Ze waren niet bijster zachtzinnig en Fizzik nam aan dat Remlouts verleden als bullebak nu tegen hem werkte.

Hij zag dat de lichaamstaal van elk wezen in het vertrek zonder dat er een woord gesproken was plotseling van meer respect en een grotere waak­zaamheid getuigde. Ventress had het niet beter kunnen ensceneren. Ze klopte wat denkbeeldig stof van haar vlekkeloze mantel en ging opnieuw voor Trillot staan. Fizzik telde de hartslagen onder haar kaak, duidelijk zichtbaar maar volstrekt kalm. Een spier onder een van haar tatoeages trilde in hetzelfde ongehaaste ritme.

Trillot leek erop gebrand het gesprek zo snel mogelijk over een andere boeg te gooien. 'En er is nóg iets aan de hand,' zei hij.

'Ja?' Ventress verroerde zich niet. Ze leek in het geheel niet aangedaan door het geweld van een paar seconden geleden, maar wat ter duizend werelden had ze die arme Remlout aangedaan? En zou hij, Fizzik, ooit de vermetelheid hebben om het haar te vragen?

'Ja,' zei Trillot. 'Goed. Wat betreft de Jedi die met onze goede regentes aan het onderhandelen is —'

Plotseling was de bezoekster geïnteresseerd. 'Zijn naam?'

'Obi-Wan Kenobi.'

Voor het eerst was Ventress een en al oren. 'Obi-Wan.' Haar blauwe ogen spatten vuur. Opnieuw voelde Fizzik dat hij een vraag met de dood zou bekopen. 'Die ken ik. Hij moet sterven.'

'Alsjeblieft,' zei Trillot smekend. 'We hebben zaken te regelen. Er is mis­schien niet eens tijd...'

Ventress gaf haar gastheer een vernietigend kille blik. 'Heeft iemand jou om advies gevraagd? Ik dacht van niet.' Ze deed haar ogen dicht. In haar roerloosheid leek ze het oog van een orkaan. Haar ogen gingen weer open. 'Ik geloof niet in toeval. Obi-Wan en ik zijn hier om dezelfde reden.' Ze likte haar lippen met het puntje van haar roze tong. 'Ik denk dat ik hem zal doden.'

Trillots gefacetteerde ogen keken haar aan, maar Trillot verloor het duel en sloeg zijn ogen neer. 'Ik had je hier naar toe laten brengen omdat ik vond dat het beter was vanwege de Jedi speciale regelingen te treffen voordat de vergadering —'

Ventress hield haar hoofd enigszins scheef en haar stem klonk als het zachte sissen van een slang. 'Nee. Obi-Wan zal proberen de Families te ondermijnen. Wie weet heeft hij al een spion op ze af gestuurd. Nee. Wie weet dat ik hier ben?'

'De Families weten dat graaf Dooku een vertegenwoordiger zou sturen,' zei Trillot. 'Maar wie of wanneer is onbekend.'

'Uitstekend. Zorg dat dat zo blijft. Eerst ga ik Kenobi elimineren en daarna zal ik zaken doen met je dierbare Vijf Families.'

Na haar eerste vlaag van woede was Ventress ongewoon stil geworden, bijna alsof ze negatieve ruimte geworden was die licht en warmte aan de ruimte om haar heen onttrok. Deze vrouw was even gevaarlijk als een zandadder. Fizzik had nog nooit zo iemand gezien.

'Natuurlijk.' Wat kon Trillot anders zeggen?

Fizzik bedacht dat hij de rest van zijn contract zeker uit zou dienen, maar als het afgelopen was... hij vroeg zich af of de vrouw Ventress geen assistent nodig had.

Protocol, had kanselier Palpatine vaak gezegd, is de olie tussen de tandwielen van de diplomatie. Na het uitwisselen van de gebruikelijke beleefdheden trokken ze zich terug naar Duris' kantoor voor vertrouwelijker besprekingen. Drie van haar adviseurs vergezelden haar, en hoewel ze zich amper met het gesprek bemoeiden, wist Obi-Wan dat ze nauw bij het onderhandelingspro­ces betrokken waren.

Procureur Snoil was in debat over een detail toen Shar Shar, de kleine Zeetsa, naar de regentes toe rolde. Duris boog zich voorover om haar assistent iets in haar oor te laten fluisteren. Ze luisterde aandachtig en be­studeerde verscheidene holodocumenten die op een scherm voor haar ge­projecteerd werden.

Ze keek glimlachend op. 'Procureur Snoil,' zei ze. 'Bent u op de hoogte van de zaak Gadon Drie?'

Snoils oogsprieten trokken zich terug in zijn hoofd en kwamen weer terug. 'Jazeker,' piepte hij. 'Maar er zijn zeker vier zaken die hier betrekking op kunnen hebben. Kunt u alstublieft wat duidelijker zijn?'

Duris leek ingenomen met Snoils eruditie en wees naar iets wat vanaf hun plaats alleen maar een donker silhouet was. 'Een kwestie van rebelse mijnwerkers op Kif.'

'Ah, juist.' Hij wachtte even om zijn gedachten te ordenen. 'Ongeveer vijftig standaardjaar geleden begonnen de mijnwerkers hoogwaardige ert­sen op de open markt te verkopen. Een aantal van die ertsen kwam terecht in een kolonie die banden onderhield met vijanden van het regime van Gadon. De Gadons verzochten de Republiek om een uitspraak te doen en het eindoordeel was dat het doel van de oorspronkelijke verkoop boven verdenking verheven was en dat de mijnwerkers niet verantwoordelijk wa­ren voor waar de ertsen uiteindelijk terechtkwamen.'

Obi-Wan deed even zijn ogen dicht. Dat was een slechte beslissing ge­weest. De Republiek had de mijnwerkers niet gestraft, omdat er een soort­gelijke situatie dreigde te ontstaan in een niet-gelieerde groep planeten waar­van de kanselier hoopte dat ze de Republiek essentiële grondstoffen zouden leveren. Een mild oordeel hier zou elders wellicht tot goede vriendschap leiden.

Een briljante politieke beslissing, maar een uitspraak die zich nu tegen hen keerde! Obi-Wan voelde zijn oude hoofdpijn terugkomen.

Terwijl Obi-Wan in gedachten verzonk, bleven Duris en Snoil over en weer discussiëren. Hij wist dat dit pas het eerste salvo was, maar hij begon de draad al kwijt te raken. Ze spraken over obscure verdragen, belastingen, regels en voorschriften.

De ruimte in met dat juridisch geklets. Hier moest een eind aan komen!

Obi-Wan wachtte tot er een pauze viel en stak zijn hand op. 'Neem me niet kwalijk, excellentie.' Hij dwong zichzelf tot kalmte. Was ze werkelijk zo traag van begrip? 'Denkt u dat de Republiek Cestus toe zal staan deze moordmachines te produceren zonder in te grijpen?' Obi-Wan keek zelf enigszins op van de scherpte van zijn stem. 'Dit kan maar op één manier aflopen.'

In één klap was er een eind gekomen aan de formele, welgemanierde en afgemeten besprekingen. Verdraaid! Hij was geen politicus. Hij zag alleen maar de dood en verwoesting die over de planeet zouden neerdalen als hij er niet in slaagde hen te helpen verder te zien dan hun handelscontracten.

'En wat moet ik me daarbij voorstellen?' vroeg Duris op ijzige toon. Ze kromde haar in segmenten verdeelde rugschild en rechtte haar schouders. Woede kookte onder haar beheerste uiterlijk. En nog iets anders. Angst?

Ditmaal hield hij zijn stem in bedwang. 'Dat geen enkele jk droid op een niet bij de Republiek aangesloten planeet terechtkomt. En misschien dat geen enkele droid uw fabrieken verlaat.'

'Is dat een dreigement? De Republiek heeft de kans gehad onze produc­ten te kopen en besloot achterstallig te blijven in haar betalingen. Vervol­gens legden ze de verkoop van Gabonnakristallen aan banden. Dat had tienduizenden ontslagen tot gevolg, meester Jedi. Het scheelde weinig of onze economie was ingestort. Op de hele planeet vonden voedsel- en waterrellen plaats.' Ze boog zich naar hem toe. 'Er vielen duizenden doden. En nu verbiedt u ons handel te drijven met planeten die klinkende munt bieden. Is de Opperste Kanselier bereid hetzelfde te betalen? Op voor­schot?'

Nee. Dat zou Palpatine nooit doen - zo'n beslissing zou geïnterpreteerd worden, en terecht, als door de knieën gaan voor chantage. 'Ik ben niet hier om te dreigen,' zei hij. 'Alleen maar om dienst te doen als verbindingsman tussen de Republiek en de goede mensen van Cestus. We weten dat u vecht voor het welzijn van uw volk —'

'Alle bewoners van Cestus,' zei ze. 'Niet alleen de X'Ting. Niet alleen de zwermraad. Mijn verantwoordelijkheid geldt elke ziel op deze planeet.'

Een bewonderenswaardig standpunt, als het waar is, dacht Obi-Wan. Wij, daar­entegen, vechten voor het lot van een hele melkweg. Er is één ding waar u zeker van kunt zijn: we zullen niet toestaan dat onze kloonsoldaten door uw machines afgeslacht worden. Of dit tot de verwoesting van uw beschaving zal leiden hangt van u af.'

Even bleef het stil in het vertrek. Duris en Obi-Wan keken elkaar door­dringend aan: wil tegen wil.

Toen knikte ze langzaam. 'Voordat jullie ons vernietigen,' zei ze, 'is het beter dat jullie weten waar je een eind aan maakt.' Haar stem verstrakte toen haar opvoeding en kracht zich deden gelden. Ze weigerde zich door haar emoties te laten verlammen, hoe angstaanjagend ze ook waren. 'Vanavond organiseert de zwermraad een bal te uwer ere. Het zou me genoegen doen als u zo vriendelijk wilde zijn om te komen. Misschien kunnen sommige dingen beter in een minder formele omgeving besproken worden.'

Obi-Wan haalde diep adem. Hij had weinig op met dat soort officiële gelegenheden, maar daar stond tegenover dat protocol belangrijk was.

'Onze dank voor uw uitnodiging. Ik hoop dat uwe excellentie mijn woor­den niet zal opvatten als getuigende van gebrek aan respect voor u of uw volk.'

'We hebben allebei een taak te vervullen,' zei ze, en opnieuw had hij het vreemde gevoel dat ze op twee niveaus tegelijk sprak. 'Maar dat wil nog niet zeggen dat we niet beleefd kunnen zijn.'

'Inderdaad,' zei hij met een buiging.

Obi-Wans officiële gewaad leek in veel opzichten op zijn dagelijkse kledij: een waterval van sienabruin van schouders tot de grond, geweven van demicotzijde. Hun astrotechnicus had zijn laarzen gepoetst tot ze blonken en zijn reservetuniek gewassen.

Snoils platte schild glansde en zijn huidplooien waren ontdaan van slijm en even blinkend gepoetst als Obi-Wans laarzen. Er waren twee platte dozen in hun suite bezorgd, die twee flexibele maskers bleken te bevatten. De scheve ogen, opstaande randen boven de oogkassen en platte brede mond waren duidelijk een karikatuur van een X'Ting gezicht. Toen Obi- Wan het voordeed en in de spiegel keek, was hij onder de indruk van het effect. 'En wat is dit?'

Snoil verscheen in de deuropening terwijl Obi-Wan de laatste hand aan zijn toilet legde. Een glimlach lag op het gezicht van de koppotige procu­reur.

'Meester Jedi,' zei de Vippit. 'U ziet er fantastisch uit.'

'En u fonkelt gewoon,' antwoordde Obi-Wan. 'Maar, procureur Snoil, het is belangrijk dat we precies weten wat hier gebeurt.'

Snoil hief een van zijn mollige handen. 'Meester Jedi, ik weet dat ik een ietwat onbevallige en onbeholpen indruk maak, maar ik ben al vaker bij dit soort missies betrokken geweest. Dit bal is duidelijk een tactische zet en niet bedoeld voor de gezelligheid. Ik zal op mijn qui-vive zijn.'

Obi-Wan slaakte een zucht van opluchting. Zijn metgezel was zich ter­dege bewust van deze spelletjes. Misschien nog wel meer dan hijzelf. Het was best mogelijk dat Snoil vanavond het voortouw zou nemen, en daar was hij dankbaar voor.

'Dit is een door de zwerm georganiseerd bal,' zei Snoil. 'De zwerm heeft misschien weinig echte macht, maar de buitenwerelders vinden het duidelijk leuk om te doen alsof.'

'Tja,' zei Obi-Wan terwijl hij Snoil hielp zijn masker op te zetten. Hij bood hem zijn arm en Snoil stak er zijn kleine, stevige hand onder. Snoils arm was aangenaam glad en koel, vochtig maar niet plakkerig. 'Zullen we mee gaan doen met de pret?'

Nog voordat Obi-Wan en Doolb Snoil uit hun voertuig stapten, werden ze al door zijdezachte muziek omhuld. Verscheidene honderden gasten waren hen voor geweest. De meerderheid bestond uit mensen of mensachtigen, maar een aantal van de met juwelen behangen gasten behoorden tot andere intelligente soorten. De meesten praatten in groepjes van twee of drie, maar bij de aperitieven stond minstens één hele clan. Ontvangstdroids serveer­den met een ontzagwekkende snelheid eten en drinken. Slechts een minder­heid van de gasten was X'Ting, zag Obi-Wan, hoewel de rest een X'Ting masker droeg. Eerbiedige gewoonte of onsmakelijk grapje? Hij zou het niet weten.

De gemaskerde en in feestkledij gestoken gasten weken uiteen toen Obi- Wan en Snoil binnenkwamen. Met beleefde knikjes en geïnteresseerde ge­zichten lieten ze het tweetal verder de zaal in lopen en verbeten hun specu­latieve gefluister tot het vreemde paar voorbij was.

Het puikje van de Cestiaanse samenleving was uitgelopen voor het feest en vormde een oogverblindend gezelschap. Een uit diverse soorten samen­gesteld orkestje met een verscheidenheid aan blaas- en strijkinstrumenten en op zijn minst één elektronisch orgel bracht muziek ten gehore die veel weg had van het paringslied van de Weversclans van Alderaan, een vlotte melodie waarbij het moeilijk was je voeten stil te houden.

Obi-Wan had G'Mai Duris snel gevonden. Ze danste met ritmische X'Ting-bewegingen die hem aan de Alderaanse reel deden denken. De paren en drietallen die de exact voorgeschreven passen uitvoerden, stopten. De muziek viel stil. Alle gemaskerde gasten klapten voor de nieuwkomers.

Aangenomen dat alles wat hier gebeurde een dubbele bodem had, waar­om hadden ze dan zo'n ingewikkelde manier bedacht om hem te verwelko­men? Eén antwoord drong zich op: dat ze hoopten dat zo'n grootscheepse aanpak een reiziger van de andere kant van de melkweg duidelijk zou maken dat zelfs hier, in de Buitenring, beschavingen bloeiden die het behouden waard waren.

Die glimlachjes, die buigingen — ze waren allemaal even hoopvol en gemeend. Deze Cestianen wilden dat hij besefte wat een broze, lieflijke samenleving ze in de loop der jaren opgebouwd hadden, en hij hoorde zijn hart voor hen te openen. Als hij een beter idee kreeg van hun volksaard, zou het hem misschien makkelijker vallen kritieke beslissingen te nemen of de juiste tactiek te bedenken.

Hoopte hij.

Met dat in gedachten pakte hij met oprecht genoegen de arm van de gemaskerde Duris toen ze naar hem toe kwam. 'Meester Jedi,' zei ze. 'Het doet me zo'n plezier dat u de tijd gevonden hebt om ons partijtje bij te wonen.'

'Je kunt niet de halve melkweg oversteken,' zei hij, 'zonder van Cestus' alom vermaarde gastvrijheid te proeven.'

Duris straalde. Haar forse lichaam leek amper in staat haar immense intelligentie en energie te bevatten. Ze was de opwindendste, meest bezielde X'Ting die hij tot nog toe tegengekomen was.

Achter haar had zich een groepje hoogwaardigheidsbekleders opgesteld, allemaal gemaskerd. Sommigen droegen zelfs kleding die hun hele profiel verhulde. 'G'Mai,' vroeg een vrouw 'Stel ons alsjeblieft voor aan onze be­zoekers.'

'Natuurlijk,' zei Duris. 'Jedi-ridder Obi-Wan Kenobi en Doolb Snoil uit Coruscant, mag ik u voorstellen aan de leiders van de Vijf Families.' Een kleine, slanke man maakte een buiging. 'Debbikin van research.' Het halve X'Tingmasker op het gebiedende gezicht van de vrouw na hem was te klein om haar uitgebreide make-up en getatoeëerde lippen te verbergen. 'Vrouwe Por'Ten van energie.' De volgende man was lang, breed en bleek, alsof hij nog nooit de zon gezien had. 'Kefka is van fabricage,' zei Duris. Kefka kon een mens zijn geweest, met iets van Kiffar in zich via genetische manipula­tie. De blauwe huid van de volgende man maakte duidelijk dat hij van Wrooniaanse oorsprong was. 'Llitishi van verkoop en marktonderzoek,' zei Duris. De volgende in de rij was een slanke X'Ting, een van de hoogstens vijf of zes X'Ting in de hele balzaal. 'En mijn neef Caiza Quill van mijn­bouw.' Hij was langer dan Duris en bijna even lang als Obi-Wan. Quill stak zijn rechter primaire hand uit als teken van respect. Hij had een goudkleurig, broodmager, insectachtig lichaam en grote gefacetteerde rode ogen.

Ze maakten om de beurt een buiging en bleven een poosje praten. Daar­na verklaarden ze hoezeer ze uitzagen naar de onderhandelingen van de volgende dag en trokken zich terug om de Jedi en procureur Snoil de kans te geven zich te vermaken.

Duris leidde Obi-Wan naar de dansvloer. 'Kent u de reel?' vroeg ze.

'Meer in theorie dan in de praktijk,' zei hij beleefd, terwijl hij heel even wenste dat een bende huurmoordenaars op dit moment de balzaal aanviel om hem een reden te geven om te weigeren.

Hij stond op het punt om voor de eer te bedanken toen hij iets voelde. Een gewaarwording alsof iemand met een fluxborstel langs zijn ruggengraat gestreken had en die hem waarschuwde dat er gevaar dreigde. Hij keek om zich heen, maar zag alleen maar dansers. En toen - een glimp, een silhouet aan de andere kant van de zaal. Een lenige, gekostumeerde figuur. Manne­lijk? Vrouwelijk? Hij wist het niet zeker. Hij wist zelfs niet goed waarom zijn alarmsysteem was afgegaan. Hij zag geen duidelijke dreiging, maar hij wilde zekerheid. Duris stond voor hem en wachtte geduldig tot hij op haar onuit­gesproken verzoek reageerde. Obi-Wan forceerde een glimlach. 'Zullen we het experiment wagen?'

Ze stiet een diepe lach uit die, meende hij, oprechte vrolijkheid uitdrukte. Hij keek over zijn schouder. Procureur Snoil was omringd door drie vrou­wen, een mens, een Cortheniaanse en een Wookiee, die in een geanimeerd gesprek met hem gewikkeld waren. Goed. Snoils trage gang was een perfect excuus om niet te hoeven dansen, maar in ieder geval werd hij aangenaam onderhouden. Met die gedachte stak hij zijn linkerhand uit, waarop ze zowel haar primaire als haar secundaire rechterhand op zijn onderarm legde. Hij

voegde zich bij de rij, ging tegenover G'Mai Duris staan en liet de onzicht­bare ranken van de Kracht door de zaal waren.

Het orkestje moedigde hen aan van de speciale dansvariant van Cestus te genieten. Zelfs aan een zo universele dans als de Alderaanse Weversreel hadden ze hun eigen interpretatie toegevoegd en hij wist dat de gasten hem in de gaten hielden om te zien of hij zich aan kon passen. Dat zou hun niet alleen duidelijk maken of hij tot hun maatschappelijke klasse behoorde, maar hen wellicht ook in staat stellen zijn toekomstige reacties te voorspel­len.

Obi-Wan zag zich voor een dubbele taak geplaatst: zo snel mogelijk deze dans onder de knie krijgen en die ongrijpbare figuur opsporen en vaststellen waarom zijn zintuigen hem toeschreeuwden: Er is iets mis. Gevaar!

Daar. In een wit jak dat noch mannelijk noch vrouwelijk was. Met opzet? Tussen twee mensen en een inheemse Cestiaanse bediende door glippend. Menselijk? Nee. Onvoorstelbaar soepel van beweging -

Op dat moment gaf Duris een kneepje in zijn arm. 'Meester Jedi! Ik had er geen idee van dat u behalve krijger en diplomaat ook hoveling bent. U danst hemels.'

Hij grinnikte zacht. In de Jedi-tempel werd de dans al eeuwenlang ge­bruikt voor het oefenen van ritme en timing. Op elke wereld in de melkweg waar mannen of dominante vrouwen dansten, was dit vaak een krijgers­kunst in vermomming. Obi-Wan kende de passen van ruim tien prachtige, krijgshaftige tradities.

'Ik volg alleen maar waar u leidt, mevrouw,' zei hij glimlachend, terwijl hij over haar schouder tuurde om die ongrijpbare figuur op te sporen.

Verdwenen!

Het vertrek wervelde om hem heen en Obi-Wan gleed mee in het ritme. Zijn op de Kracht gebaseerde reflexen en coördinatie trokken vrijwel met­een bewonderde blikken.

Hij dacht aan zijn jeugd in de Tempel. Meester Yoda had zo veel ingeni­euze manieren bedacht om zijn leerlingen essentiële lessen te leren. Hij herinnerde zich dat de grote Jedi complexe danspassen uitvoerde en zijn verbaasde jonge studenten vervolgens aanmoedigde 'complete' bewegings­kunstenaars te worden. Een krijger die niet kan dansen? Stuntelig hij is in zowel oorlog als vrede.

En een ambassadeur die zich geen raad wist met de Alderaanse Reel was geen knip voor zijn neus waard.

Hij zag niets verdachts meer en zijn eerdere gevoel van gevaar was gewe­ken, zodat het bijna leek alsof het loos alarm geweest was.

We kijken allemaal naar u, weet u,' fluisterde Duris met haar gezicht dicht bij het zijne. 'De meeste gasten hebben nog nooit een echte Jedi gezien.'

Obi-Wan grinnikte en liet haar los toen de muziek veranderde. Hij maak­te een draai en ging naar de volgende dame in de rij, waar de dans opnieuw een aanvang nam.

Hij greep de eerste de beste kans aan om van de dansvloer te ontsnappen, waarna hij met het excuus dat hij een verfrissing zocht de hele zaal afspeur­de, van stalactiet tot stalagmiet.'

Niets.

Alsof er helemaal niets aan de hand was geweest.

Asajj Ventress haastte zich door de tunnel naar haar wachtende zweefvoertuig, onderweg haar X'Ting masker weggooiend. Fizzik wachtte op haar, gekleed in een chauffeursjasje. Geen van de gasten die uit de zaal kwamen, keurden hun een tweede blik waardig.

'Hebt u hem gezien?' vroeg Fizzik.

Ze lachte vreugdeloos. 'Natuurlijk,' zei ze. 'Hij voelde me bijna.' Graaf Dooku leerde haar al maanden de Quy'Tek meditatie. Het was goed het resultaat daarvan te zien. Haar glimlach was even woest als de krampachtige, hersenloze grijns van de kraken. 'Obi-Wan Kenobi.' Ze zakte onderuit op haar stoel en deed haar ogen dicht. 'Het spel is van mij.'

'Was dat niet erg riskant?' vroeg Fizzik.

Ze opende haar ogen en keek hem aan. Wie weet vroeg ze zich af of haar stemming er het best mee gediend was als ze hem ter plekke vermoord­de.

'Leven is risico nemen,' zei ze, waarna ze zich afwendde naar de voorbij flitsende gebouwen. Toen ze dieper wegzonk in haar gedachten leek haar gezicht iets te verzachten. 'En wie weet doodgaan ook.'

Fizzik besloot wijselijk verder zijn mond te houden.

Ventress sloot haar ogen en smeedde plannen.

Jedi. Ze had vele Jedi gedood, maar toch haatte zij ze niet. Wat ze haatte was het feit dat ze het spoor bijster waren, dat ze hun ware doel in het leven uit het oog verloren hadden en marionetten van een corrupte, decadente Republiek geworden waren.

De meeste Jedi werden in hun kindertijd ontdekt en in de Jedi-tempel grootgebracht, maar Asajj Ventress was door meester Ky Narec gevonden op de troosteloze planeet Rattatak. Ventress, een ouderloos kind dat dreigde te verhongeren in de ruïnes van een door oorlog verscheurde stad, had zich vastgeklampt aan de eerste de beste persoon die haar hoop gaf, en in de loop der jaren was ze de geduchte Narec gaan aanbidden als de vader die ze amper gekend had. Hij had het kind, dat sterk was in de Kracht, opgevoed en haar potentiële vermogens ontdekt en ontwikkeld. In die tijd fantaseerde ze dat ze op een dag naar Coruscant zou reizen, voor de Raad zou verschij­nen en in de oude Orde opgenomen zou worden.

Toen werd haar meester vermoord. De Jedi-raad, die Ky Narec aan zijn lot overgelaten had, werd het voorwerp van haar blinde razernij. Verteerd door wraakgevoelens werd ze een destructieve kracht die veel sterker was dan haar Jedi-meester ooit gedroomd kon hebben.

Graaf Dooku vond haar in de Buitenring. Ze had hem aangevallen, was verslagen en ontwapend, maar in plaats van haar te doden verhief hij haar tot zijn handlanger, voltooide haar training en zette haar voeten op het juiste pad. Nu was ze alleen Dooku onvoorwaardelijke trouw verschuldigd. Het enige wat ze de genadeloze, corrupte Jedi verschuldigd was, was dood en verderf.

Jazeker. Ze had met Jedi gevochten. Had velen van hen gedood. Had tegenover meester Windu gestaan en hem op een haar na verslagen. Had Skywalker bevochten in duels die hen allebei bij zouden blijven. Obi-Wan was haar twee keer ontkomen, maar dat zou niet weer gebeuren. Dat zwoer ze bij haar trouw aan Dooku. Dat zwoer ze bij haar dode meester Narec.

Dat beloofde ze zichzelf, alleen maar voor haar eigen genoegen.

Asajj Ventress' dichte oogleden knipperden en haar roze lippen krulden op in een glimlach.

De Jedi en de Vippit die hem vergezelde hadden zich teruggetrokken in hun suite, maar G'Mai Duris speelde nog steeds haar rol als gastvrouw toen de muziek vertraagde en de lichten aangingen ten teken dat de avond ten einde was.

Ze stond bij de deur en nam afscheid van haar gasten toen Caiza Quill en zijn partner Sabit naar haar toekwamen. Enkele maanden geleden was Quill de vrouw met de groene ogen geweest en Sabit de man, en zelfs toen was Quill een dreigende figuur. Op zijn zwakste momenten straalde hij meer dreiging uit dan Duris op haar sterkste. Op dit moment, nu hij op zijn agressiefst was, was de druk van zijn feromonen bijna overweldigend.

Hij boog zich naar haar toe en scheidde zijn reuk af. 'Denk alsjeblieft niet dat ik niet weet dat je probeert de Jedi te paaien als bondgenoot,' zei hij. 'En denk alsjeblieft niet dat ik dat ook maar één seconde zal tolereren. Vergeet niet wat er met Filian gebeurd is.'

Ze verstijfde. Hoe zou ze dat ooit kunnen vergeten? Nog geen vijf jaar geleden waren Quill en haar echtgenoot Filian een formeel duel aangegaan — wat de X'Ting 'naar het zand gaan' noemden. En daar, ten overstaan van de raad, had Quill haar beminde Filian gedood. Zelfs al werd ze duizend jaar, dan nog zou ze die aanblik nooit vergeten.

'Zorg dat je niet zwak wordt,' zei hij. 'Zorg dat je niet wankelt. Of je zult het bezuren.'

En weg was hij.

G'Mai Duris zei de rest van haar gasten vaarwel en nam haar shutde terug naar haar appartement. Ze had Filian met hart en ziel liefgehad. Terwijl ze door de eeuwige dans van mannelijk en vrouwelijk zwierden, was elk mo­ment en elke bestaansvorm op zijn beurt magnifiek geweest.

Maar hij was gestorven voordat de bevruchtingsdans kon beginnen, en nu wiegde ze kinderloos heen en weer in het donker, alleen met haar lege eierzak en tranen van angst en eenzaamheid in haar gefacetteerde, smaragd­groene ogen.

27

Nate keek toe terwijl de nieuwe rekruten hun manoeuvres oefenden, maak­te aantekeningen en stelde de details van deze hindernisbaan of die schiet­baan bij. Forry kwam op een sukkeldrafje naar hem toe, het soort tempo dat een gewoon mens binnen tien minuten buiten adem zou maken maar een kloonsoldaat de hele dag vol kon houden.

'Kapitein!' zei de commando, energiek saluerend. 'Er komen meer rekru­ten aan.'

'Hoeveel?'

Forry glimlachte van voldoening. 'Twee dozijn, kapitein!'

Nate voelde een vlaag van warmte. Dit was precies het soort nieuws waarop hij gehoopt had. 'Op die manier zullen we binnenkort een leger hebben,' zei hij.

Nate was zeer tevreden met wat hij zag en had net bevel gegeven het tempo nog wat op te schroeven toen Sheeka achter hem kwam staan.

'En?' vroeg ze. Wat denk je?'

Hij was blij met het besef dat hij aanvoelde wat ze bedoelde.

'Niet gek,' zei hij. 'Boerenjongens en mijnwerkers, maar ze kunnen naar bevelen luisteren.'

'Het is taai volk,' zei Sheeka. 'De meesten vinden dat het tijd wordt om te vechten.'

'En jij?'

'Ik vlieg alleen maar,' zei ze.

'Je zou het anders niet gek doen,' zei hij. 'Sterke benen en rug, goeie reflexen. Heb je geen zin om te tekenen?'

Ze lachte. 'Geen ervaring. En ervaring telt.' Ze keek hem aan. 'Aan de andere kant ben jij natuurlijk ook niet altijd de oude, door de wol geverfde veteraan geweest, wel?'

Nate schudde zijn hoofd. Met een flauw glimlachje antwoordde hij: 'Dat klopt. Maar onze oefeningen zijn... zeer stimulerend.' Hij bewoog met zijn schouders om zijn spieren los te maken en dacht aan Vondar-3.

'Daar twijfel ik geen moment aan,' zei ze.

Hij zag de armen van de trainingsdroid alle kanten uit schieten om de rekruten de motivatie te geven die ze nodig hadden om te excelleren. 'Ze zijn enthousiast genoeg — maar tegen ervaren soldaten of gevechtsdroids zouden ze het nog geen minuut volhouden.'

'Ik heb jullie zien werken,' zei ze. 'Volgens mij zijn jullie vieren de ideale persoon voor dit karwei.'

Heel even dacht Nate dat ze zich vergist had, maar toen zag hij dat ze haar gezicht amper in de plooi kon houden. Even later schaterde ze het uit.

Nate voelde zijn lippen eveneens trillen. Hij begreep haar grapje en waardeerde het, ondanks het feit dat het ten koste van hemzelf was.

'Daar heb je gelijk in,' zei hij.

Waarna hij haar achterliet en zich persoonlijk met de training ging be­moeien. Hij was er zich vaag van bewust dat hij zijn schouders iets meer spande dan normaal, dat hij iets sneller was bij het demonstreren van de tactiek van het handvechten en dat hij iets alerter was omdat hij wist dat Sheeka toekeek. En hoewel hij het zelf enigszins belachelijk vond, genoot hij toch van haar aandacht en hoopte hij dat ze er nog steeds zou zijn als zijn dag erop zat.

In ChikatLik vorderden de diplomatieke onderhandelingen met een slakkengangetje. Snoil bracht de ochtenden en een groot deel van de middagen door met documenten bestuderen, tot hij uiteindelijk zijn oogsprieten in elkaar vlocht van frustratie. 'Ah! Dit heeft me tien jaar groei van mijn schild gekost,' jammerde hij. 'Heb je dit gezien?'

Wat?' vroeg Obi-Wan, die probeerde een veilige verbinding met Coru­scant tot stand te brengen. Die moest via Xutoo in hun schip lopen. Voor­lopig leek een zonnestorm elke communicatie onmogelijk te maken.

'Die scheurtjes en reten waar de nieuwe chitine zich vormt.' Snoil draaide zijn lange nek om naar de aantrekkelijke krullen en spiralen op zijn platte schild te kijken. En hij had gelijk: op de plaatsen waar dunne nieuwe schild- segmenten dienden te groeien, hadden zich nieuwe scheurtjes geopend.

'O ja, ik zie het,' zei Obi-Wan geschrokken. Wat betekent dat?'

Snoils oogsprieten kronkelden van ontzetting. 'Stress! Je reinste stress!'

'O, ik wil u het leven niet nog moeilijker maken...'

'O, alstublieft...'

Plotseling kwam de holoverbinding tot stand en zweefde Opperste Kan­selier Palpatine voor hun neus in de lucht. Snoil werd meteen stil.

'Kanselier,' zei Obi-Wan.

'Mijn Jedi-vriend. Wat voor nieuws heb je?'

'Ik geloof dat de regentes haar hart op de juiste plaats heeft, maar vreest voor haar leven als ze handelt naar haar geweten.'

'En wat denk je dat haar geweten haar voorschrijft?'

Wat het beste is voor heel Cestus: de fabricage opschorten.'

Wat is het probleem dan?'

'Ik heb de indruk dat de ware macht in handen is van een groep die de Vijf Families genoemd wordt, de eigenaren van Cestus Cybernetica. En die denken hoofdzakelijk aan winst.'

'Dan is het wellicht nodig dat je op het volgende niveau overschakelt. Ik geloof dat je betrouwbare contactpersonen gekregen hebt. Heb je die al gebruikt?'

'Ik geloof dat meester Fisto er een ontmoet heeft. Ik ontmoet de andere vanavond.'

'Ik wens je veel geluk, meester Kenobi. En vergeet niet: er is niet veel tijd meer als we een ramp willen afwenden.'

'Jawel, excellentie,' zei Obi-Wan, maar voordat hij meer kon zeggen was de kanselier alweer verdwenen.

Hij wendde zich met een zucht tot Snoil. 'Procureur, als iemand u ver­telde dat u inzage kon krijgen in alle... vertrouwelijke documenten, welke zouden dan boven aan uw lijstje staan?'

Doolb kreunde. 'O, wat moet ik doen? Wat moet ik zeggen?'

'De waarheid.'

Zijn oogsprieten vlochten zich in elkaar. 'Ik denk dat ik om de oorspron­kelijke vennootschapsakte en aankoopcontracten van het land zou vragen. En, o — de bestelorders tussen Cestus Cybernetica en graaf Dooku of zijn tussenpersonen.'

'Komt in orde.' Met zijn vlakke hand gaf Obi-Wan een klap op Snoils schild. 'Als iemand naar me vraagt, dan zeg je maar dat ik de plaatselijke keuken aan het uitproberen ben,' zei hij. 'Het beste.'

En Obi-Wan marcheerde hun suite uit. Hij wist ongezien een lege kamer verderop in de gang binnen te sluipen en klom naar buiten door een raam dat niet in de gaten werd gehouden door de veiligheidsmensen, die onge­twijfeld een oogje hielden op al zijn activiteiten.

Hij klom naar het dak en liet zich door een stortkoker naar de straat glijden. Hij kwam terecht in een steegje, zakte door zijn knieën om de schok te breken, nam drie stappen en verdween in de drukte. Niemand keurde hem een blik waardig.

Obi-Wan had van andere planeten gehoord die als gevangeniskolonie waren begonnen, maar hij had er nog nooit een bezocht. De overweldigen­de energie en levendigheid waren bemoedigend. Overal waar hij keek, wa­ren de straten gevuld met druk pratende buitenwerelders. Hoewel hij maar een handvol X'Ting burgers zag, deed de stad hem toch aan een zwermkolonie denken. Er werd de hele dag handel gedreven en iedereen die hij tegenkwam, had iets te verkopen. Een op de tien winkels was dichtgespij­kerd, maar de rest gonsde van razende activiteit, alsof men danste op de rand van de afgrond. Hoeveel Cestianen bevroedden wat voor spelletjes hun meesters speelden? Maar zelfs voor personen die zich daar niet echt bewust van waren, leken ze bijna te opgewekt en alert. Dit was nervositeit, geen uitbundigheid.

Hij hield een van de oudere, goedkopere luchttaxi's aan, omdat hij dacht dat er minder kans was dat die in de gaten gehouden zouden worden. Maar wat dan nog eigenlijk? Hij deed niets wat strafbaar was of zijn missie offi­cieel in gevaar kon brengen. Op de holokaart van de taxichauffeur stond gritt chipple. Gritt was een X'Ting met de rode vacht op zijn borststuk die aangaf dat hij tot een lagere kaste behoorde. Waar wilt u heen?' vroeg Gritt.

'De Nachtschade.'

Gritt trok een gezicht. Het was duidelijk dat hij de Nachtschade kende en weinig zin had om erheen te gaan.

'Harde kredieten,' zei Obi-Wan, de kleine X'Ting een aantal Cestiaanse coupons tonend. De rode ogen van de chauffeur lichtten op. De coupons waren van plaatselijke oorsprong en makkelijk te verzilveren. Bovendien stonden ze, in tegenstelling tot Republikeinse coupons, los van het galacti­sche kredietennetwerk en was het onmogelijk de oorsprong ervan na te gaan. Hebzucht won het van de angst. 'Oké,' zei hij, en ze reden weg.

'U Jedi?'

Obi-Wan knikte. Hij droeg geen vermomming, maar had gehoopt dat hij geen aandacht zou trekken.

'Dan heb ik van u gehoord. Wilt u ook een taxi terug van de Nachtscha­de?'

'Dat zou niet gek zijn, ja.'

De kleine X'Ting maakte een spuuggeluid dat Obi-Wan interpreteerde als voldoening. 'Dan zal ik op u wachten. En kijk uit. Niet-Cestianen kunnen gevaarlijk zijn.' Opnieuw dat spuuggeluid. 'Meneer.'

De taxi had een poosje langs de zijkant van een enorme grot gevlogen, maar voegde zich nu in de maalstroom van ChikatLik. Het complex was duizelingwekkend in zijn ingewikkeldheid, zelfs voor iemand uit de befaam­de Jedi-tempel. De chauffeur vloog door de doolhof zoals alleen een gebo­ren en getogen inwoner zou kunnen, en Obi-Wan bedacht dat Anakin de vaardigheid van de kleine X'Ting waarschijnlijk zeer gewaardeerd zou heb­ben.

Een minuut of vijf later vlogen ze een donkerder, grimmiger deel van de stad binnen, dat enigszins los stond van de belangrijkste zakendistricten. Dit was een wijk waar fatsoenlijke burgers zich alleen maar voor de meest onfatsoenlijke transacties in zouden wagen. In de andere wijken van de stad had hij steeds maar een klein percentage X'Ting gezien, maar hier wemelde het van de insectachtige wezens.

De chauffeur gaf hem een driehoekige holochip. 'Activeer dit als u weer weg wilt,' zei hij. De deur ging open. Obi-Wan gaf Gritt een ruime fooi en stapte uit. De gehavende taxi vloog verder en Obi-Wan bleef alleen achter.

De instructies die hij van buiten geleerd had opvolgend, liep Obi-Wan naar een door twee gigantische X'Ting schildwachten bewaakte deur. On­getwijfeld vrouwen. De mannen waren kleiner en dodelijker, maar de vrou­wen maakten meer indruk op met-inheemse bewoners, die vaak niet besef­ten dat een groot deel van hun imposante lichaam alleen maar hun eierzak was.

'U wenst?' vroeg de grootste van de twee met een verrassend beschaafde stem.

Hij sprak een codewoord en zei vervolgens: 'Ik heb een afspraak met Trillot.' Niet helemaal waar, maar hij wist dat hun contactpersonen tegen de X'Ting bendeleider gezegd hadden dat hij hem kon verwachten.

'Ogenblikje,' zei de kleinste terwijl ze naar binnen liep. Even later kwam ze weer terug: 'Kom binnen.'

Vele ogen namen hem op, geen van alle met respect. Enkele straalden nieuwsgierigheid uit, zich afvragend of hij een typische vertegenwoordiger was van zijn soort, zich afvragend of de Jedi net zo sterk waren als hun medestanders zeiden of net zo zwak als de Separatisten beweerden.

Het interieur was donker en buitenaardse ogen fonkelden naar hem uit de duisternis. Niemand vertelde hem waar hij heen moest, alsof ze ver­wachtten dat hij zijn eigen weg zou vinden.

De lichaamstaal van de wezens die hij tegenkwam, hun houding en uit­drukking, toonden hem hoe hij door de doolhof naar Trillot moest komen. Als dit een soort test moest voorstellen, was hij vastbesloten die met vlag en wimpel te doorstaan.

Van alle kanten zag hij beelden en dreven geuren en geluiden aan die erop wezen dat dit een volstrekt corrupte omgeving was. Hier woonde duidelijk het uitschot van de samenleving, maar toch... als ze zich zo dicht bij de binnenste cirkel van de machtige Trillot bevonden, moesten ze iets hebben, al was het alleen maar Trillots vertrouwen. Hij kon dit dus gerust beschou­wen als het nest van de gangster, een plaats die de X'Ting ingeruimd had voor zijn eigen gemak, iets wat hem aan zijn eigen larvetijd deed denken, ook al ging het ten koste van het leven van andere wezens.

Hij schrok van het idee, maar hield zijn gedachten en gevoelens voor zich.

Aan het eind van de gang zag hij opnieuw een deur met twee X'Ting schildwachten ervoor. Mannen ditmaal, en werkelijk dodelijk. Toen hij dich­terbij kwam, maakten ze de deur open.

Het duurde even voordat zijn ogen aan het donker gewend waren. Trillot zat op een dik kussen en pufte tevreden aan een soort pijp. Lange, dunne rookspiralen kringelden uit spleten in de zijkant van haar nek. Obi-Wan zag aan het gezwollen borststuk, dat klaar was om gevuld te worden met be­vruchte eitjes, dat de overgang van mannelijk naar vrouwelijk compleet was.

'Jedi,' zei Trillot, terwijl ze haar gefacetteerde ogen op Obi-Wan vestigde. Welkom in mijn woning.'

'Mevrouw Trillot,' zei Obi-Wan met een lichte buiging, terwijl hij een ingewikkelde reeks X'Ting geluiden uitstiet.

Trillots ogen glinsterden. 'U bent bijzonder beschaafd voor een mens. Alstublieft. Kom naast me zitten.'

Obi-Wan gaf gehoor aan haar verzoek, terwijl Trillot nog verscheidene trekjes van haar pijp nam. 'Ik zou een Jedi niet beledigen door hem in het openbaar de vrucht van fantazi aan te bieden.' De implicatie was duidelijk.

Kenobi glimlachte. We hebben zaken te bespreken,' zei hij. 'Fantazi vertroebelt de geest.'

Trillot knikte. 'Maar scherpt de zintuigen.'

We weten allebei waarom ik hier ben,' zei Obi-Wan. 'Oorlog verspreidt zich door de melkweg. Cestus is niet immuun voor zijn aanraking.'

'Oorlog... of vrede,' zei Trillot met een diepe, duidelijk bevredigende trek aan haar pijp. 'Ik maak altijd winst.'

Bluf. 'Niet als die oorlog de industriële capaciteit van Cestus verwoest. Dan zijn er geen arbeiders meer om uit te buiten. Dan zul jij eveneens de consequenties ervaren.'

Trillot knikte langzaam, alsof Obi-Wan inderdaad een belangrijk argu­ment had aangedragen. 'Ik wil problemen vermijden voor zover dat moge­lijk is.'

'Dat denk ik wel.'

'Dan zal ik luisteren. Wat kan ik voor u doen?'

Goed. Hebzucht was een nuttig werktuig. 'Mijn vrienden op Coruscant zeggen dat je een vinger hebt in alles wat hier gebeurt,' zei hij.

Trillot giechelde. 'Hoe opmerkzaam.'

Obi-Wan liet zijn stem enigszins dalen. 'Ik wil weten welke geheime codicillen er tussen de Families en de Bond bestaan.'

Daar leek Trillot enigszins van te schrikken. 'O ja? Dat soort informatie is bijzonder moeilijk aan te komen.'

'Ik heb middelen.'

'O ja? Ik heb ook middelen, maar ik zou ze niet graag voor zo'n soort missie op het spel zetten.'

'Als er iemand is die de zwakke plekken van het industriële systeem bloot kan leggen, ben jij het, is me verteld.'

Trillot haalde diep adem. Een lange, dunne straal rook ontsnapte aan haar keelspleten. 'En als - en ik bedoel als - ik die kennis met u zou delen, wat zouden ik en de mijnen daar dan aan overhouden?'

'Om de vrede te bewaren en deze machines van de markt te houden is de Republiek bereid een groot contract voor droids te ondertekenen. Ik heb je informatie nodig om er zeker van te zijn dat mijn... onderhandelingen een positief resultaat opleveren. Ik zal je de omvang en de specificaties van de order van tevoren doen toekomen.'

'En waarom zou dat me interesseren?'

Obi-Wan wist dat ze allebei even goed wisten wat er op het spel stond. 'Omdat dit je tijd zou geven bepaalde componenten, apparatuur en grond­stoffen op te kopen en in te slaan. Ik ben ervan overtuigd dat een onderne­mende dame als jij een scherp oog heeft voor de mogelijkheden.'

Trillot ademde uit en haar gezicht kreeg een uitdrukking die Obi-Wan interpreteerde als een glimlach. 'U denkt als een misdadiger,' zei ze.

'Een van mijn vele gebreken.'

'Dat bevalt me in een man,' zei Trillot terwijl ze zich zo dicht naar Obi- Wan toe boog dat hij een vleugje van haar feromonen opving - misschien verleidelijk voor X'Ting, maar Obi-Wan moest meer aan een leerlooierij denken.

Wel?'

Trillot zuchtte. Wel. Tja. Inderdaad, u hebt gelijk. Het systeem heeft een zwakke plek, maar alleen maar omdat degenen die er gebruik van willen maken het niet zouden overleven.'

Interessant. 'Leg uit.'

'Straling,' zei Trillot. 'Men zegt dat onder de industriestad Clandes een aftakdoos ligt waar de landlijnen elkaar kruisen. Niet alle communicatie verloopt draadloos — sinds de opstanden van vorige eeuw. Die landlijnen geven direct toegang tot de hoofdterminal, die daar amper tegen beveiligd is. Nadat alles ingesteld was, werd het hele gebied ongeschikt verklaard voor bewoning en vertrokken de arbeiders. Omdat de veiligheidsvoorschriften minder... streng waren bespaarden ze geld op de stralingsschilden. Je zou binnen een paar minuten dood zijn... tenzij je een klasse 6 Baktoid stralingspak had.'

Wat u, neem ik aan, heeft?'

'Laten we het erop houden dat een dame met mijn speciale hulpbronnen weet hoe je de hand op dat soort dingen moet leggen.'

'En wat zou de prijs van zoiets wonderbaarlijks zijn?'

'Zulke pakken zijn zeldzaam nu de Baktoidfabrieken gesloten zijn,' zei Trillot vriendelijk. Wat u wilt doen is uniek. Als dat inderdaad gebeurt, weet iedereen die van de verkoop van het pak op de hoogte is dat ze bij Trillot moeten zijn.'

'Hoeveel?'

'Het zal er nooit van komen... maar laten we zeggen een half miljoen kredieten.'

Een half miljoen. Meer dan hij van plan was geweest te betalen, maar niet onmogelijk. Maar als hij te snel toegaf, zou de gangster zijn respect voor hem verliezen en zouden verdere onderhandelingen moeizamer verlopen. 'Absurd.'

Het was net alsof Trillot zijn gedachten gelezen had. 'Ja, vindt u ook niet?'

De twee praatten en duelleerden een paar minuten, waarna Obi-Wan toegeeflijker werd. 'Dus... via die terminal, aangenomen dat degene die het probeert niet aan stralingsziekte overlijdt, zou de productielijn stopgezet... of gesaboteerd kunnen worden?'

'Dat zou kunnen ja.' Trillot leek vreselijk ingenomen met zichzelf.

'Zelfs als ik een half miljoen kredieten had, zou ik nog niet bereid zijn om de fabriek in Clandes te saboteren,' zei Obi-Wan. 'Laten we het over andere mogelijkheden hebben.'

'Een vraag,' zei Trillot. 'Als die centrale computer afgesloten werd, zou de hele economie... plat gaan. Niet goed voor de handel, wat?'

'Nee,' zei Obi-Wan, nu helemaal zeker van zichzelf. 'De productie van luxe-droids zou stilvallen. Het maken van simpele droids zou doorgaan, onder licentie.'

'Ah. Dus dan zou Cestus netjes in de armen van de Republiek vallen en blijft alles zijn gangetje gaan.'

Wel?' zei Obi-Wan terwijl hij op de manier van de X'Ting allebei zijn handen opstak. 'Gaan we akkoord?'

'De details van de handelsovereenkomst?'

'Dat is voorlopig alles. En informeer naar dat pak.'

'Komt in orde.'

Hij legde zijn handpalmen tegen die van Trillot, maakte een buiging, draaide zich om en liep naar buiten.

Trillot wachtte enkele ogenblikken, trekkend aan haar pijp. Rook steeg op uit de spleten in haar hals.

Alsof ze geroepen was, kwam Ventress het vertrek in. Haar getatoeëerde schedel leek te gloeien in het zwakke licht. Ze maakte een bedachtzame maar onbezorgde indruk. 'Ha,' zei ze, 'dus Kenobi wil afschriften van de onderhandelingen van graaf Dooku met de Vijf Families en de geheime codicillen tussen Cestus Cybernetica en de zwerm.'

Trillot knipperde met haar ogen. 'Vind je dat zorgwekkend?'

'Nee. Ik vind het opwindend.' Ze deed haar ogen dicht en glimlachte, opgaand in haar fantasieën. 'Obi-Wan en ik hebben een afspraak.'

De pijp scheen Trillot plotseling niet meer te smaken en ze hoestte, woedend dat ze haar innerlijke roerselen op zo'n onhandige manier bloot had gegeven. Haar nestgenoten zouden zich geschaamd hebben. Wat moet ik doen? Als het zo belangrijk is, kan ik zijn verzoek toch zeker beter weigeren?'

Ventress' ogen rolden omhoog en werden wazig, alsof ze naar iets keek dat heel ver weg was. 'Nee.'

'Ik kan hem op een dwaalspoor leiden...' probeerde Trillot opnieuw.

'Nee.' Ventress was haar waakzame zelf weer en klonk nog beslister dan daarvoor. 'Het is mogelijk dat hij andere bronnen heeft. Wie weet is dit alleen maar een test. Als je tekortschiet, zal hij je nooit meer vertrouwen.' Ze zweeg, en haar ogen verschoven in hun kassen tijdens hun interne speurtocht naar waarheid of helderheid. 'En ik denk dat het, voordat dit afgelopen is, gunstig zal zijn dat hij je vertrouwt.' Ze dacht even na en toen krulden die dunne, bleke lippen zich voor het eerst in een glimlach. 'Ja, dat geloof ik inderdaad.'

Toen Obi-Wan Kenobi uit Trillots hol vertrok, had hij het gevoel dat er bij elke stap die hij deed giftige sluiers van zijn geest afgetrokken werden.

Gritt Chipple stond al op hem te wachten, hoewel hij de chip niet geac­tiveerd had. De taxichauffeur maakte een ietwat ontdane indruk.

'Heer Jedi,' zei hij. 'Ik heb een boodschap gekregen. Of ik u met een andere taxi kon verbinden.'

Obi-Wan trok zijn wenkbrauwen op. 'O ja?'

'Ik weet niet wie. Zal ik u doorverbinden?'

Dit was interessant. Wie zou op zo'n ongebruikelijke manier contact met hem willen maken? 'Maar natuurlijk.'

De X'Ting chauffeur tikte op een paar toetsen en Obi-Wan zag een onduidelijk gezicht. Niet mannelijk en niet vrouwelijk—het werd opzettelijk vaag gehouden om geslacht en soort te verbergen. De stem was eveneens gemaskeerd. 'Ik verzoek de geëerde gast eerbiedig mij in de Cleft Head te ontmoeten voor een kop wakethee en een gesprek. Ik denk dat hem dat geen windeieren zal leggen.' Er verscheen een kaart in beeld.

Waar is dat?' vroeg Obi-Wan.

'Immigrantenwijk. Niet slecht, niet goed. Vreemd.' Chipple haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet hoe het te zeggen, meneer.'

Obi-Wan dacht na over zijn recente activiteiten. Hij herinnerde zich niet iets ongewoon verdachts gezien te hebben, dus als dit een val was, kon hij beter wachten tot er echt iets gebeurde. 'Kom op,' zei hij. Maar toen ze opstegen en wegvlogen, voelde Obi-Wan zich gerustgesteld door de aan­wezigheid en het gewicht van het lichtzwaard aan zijn riem.

Obi-Wan ging de Cleft Head binnen door een deur die op vier aan elkaar gekoppelde X'Ting nesthokjes leek. Het eerste wat hij hoorde, was een rauwe kreet. De dicht op elkaar gepakte X'Ting en buitenwerelders weken uiteen en gaven twee vechtersbazen ruim baan.

Twee jonge X'Ting mannen draaiden om elkaar heen. Toen een van hen een uitval deed, danste de andere achteruit. Ze staken hun onderlichaam dreigend naar achteren en hadden een vijfentwintig centimeter lange angel ontbloot. Zowel mannelijke als vrouwelijke X'Ting hadden een angel, maar die van de mannen was iets langer en scheidde een dodelijker gif af. Na het afwerpen van hun eierzak waren mannen bovendien beduidend sneller.

Ze vielen aan en pareerden met hun angels tot een van de twee een fout maakte. De angel van zijn tegenstander drong diep in zijn lichaam. De gewonde X'Ting leek al verlamd van angst voordat het gif begon te werken. Schuimbekkend en stuiptrekkend viel hij op de grond, waar hij trillend bleef liggen. Even later was hij stil...

De klanten in de bar pakten hun glazen weer op alsof ze zoiets elke dag zagen.

De Cleft Head serveerde duizend stimulerende middelen uit honderd verschillende werelden, bedoeld om kantoorklerken te helpen om tijdens hun nachtelijke uitstapjes op de been te blijven. Het was allemaal binnen de wet, hoewel Obi-Wan er niet aan twijfelde dat het etablissement desge­vraagd moeiteloos minder legale middelen kon serveren.

Hij nam een tafeltje vanwaar hij de deur in de gaten kon houden en bestelde een beker Tatooinse H'Kak bonenthee. Het heerlijk ruikende oranje extract stond nog maar net op zijn tafel toen een omvangrijke figuur in een alles verhullende mantel tegenover hem kwam zitten.

'G'Mai Duris,' zei Obi-Wan, een slokje nemend. H'Kak bonen waren uitstekend geschikt om de zware, kwalijke dampen van Trillots hol te ver­drijven. 'Ik hoopte dat het een van uw afgezanten zou zijn, maar durfde niet te hopen dat u zelf zou komen.' Hij sprak zo zacht mogelijk. Haar gezicht bleef verborgen in de vouwen van haar kap, maar hij herkende haar gefacetteerde ogen meteen. Als Duris zich incognito onder haar onderdanen wilde begeven, moest hij aannemen dat ze daar goede redenen voor had. Maar hij wilde ook antwoord hebben op een andere vraag. 'Hoe hebt u me gevonden?'

'Ik heb mijn eigen bronnen, mijn eigen spionnen,' zei ze. 'En sommige van hen brengen verslag uit aan mij in plaats van aan de raad. Er zijn personen in de laagste kringen die weten dat ze me kunnen vertrouwen. Het was puur toeval dat ze u Trillots hol binnen zagen gaan.' Ze hield haar hoofd scheef, en hoewel hij haar ogen niet kon zien wist hij dat ze hem uitdagend aankeken. 'Ik neem aan dat u Trillots hol niet aandeed op zoek naar bedwel­ming. Mag ik vragen wat u daar deed?'

'Misschien als we elkaar wat beter leren kennen,' zei hij, proberend tijd te winnen.

'Misschien.' Ze lachte, en hij had de indruk dat het meer gemeend en minder gemaakt klonk dan alle keren dat ze in het openbaar gelachen had. 'Dit is de immigrantenwijk van ChikatLik. Ze kwamen in de tijd van de hausse en nu zitten veel immigranten hier vast omdat het hun aan de kre­dieten ontbreekt om naar huis te gaan. Ze zijn meer uit op werk of vervoer vinden dan op gesprekken afluisteren. Ze zijn niet geïnteresseerd, meester Kenobi. Soms is de beste schuilplaats daar waar iedereen je kan zien.'

Wel, wel. Dus de Cleft Head.'

'Ik hoopte dat u stiekem naar buiten zou gaan, en dat ik u, als dat inder­daad gebeurde, zou kunnen ontmoeten.'

Obi-Wan knikte. 'Nu ik uw methode begrijp, kunt u misschien licht laten schijnen op uw intentie.'

'Dit is de eerste keer dat ik vrijuit kan spreken...' Ze zweeg even. 'Althans bijna.'

Hij grinnikte. 'Ik ben een en al oor.'

'Ik weet niet wat u denkt, maar mijn regentschap van Cestus is een travestie — regeringen komen en gaan, maar de Vijf Families die de eerste droid- en wapenfabrieken in hun bezit hadden — mijnbouw, fabricage, ver­koop en distributie, research en energie — zijn de ware machthebbers. En ik denk dat ze geneigd zijn om voor de Bond te kiezen.'

'Denk?'

Ze zuchtte. 'Ik heb geen harde bewijzen. Ik ben verwant aan het konings­huis van de zwerm. Mijn neef Quill is eveneens van koninklijken bloede, maar sinds hij mijn man doodde en het leiderschap van de raad naar zich toe trok' — ze sloeg haar gefacetteerde ogen neer — 'weet ik niet meer wat zich binnen de Vijf Families of de raad afspeelt. Ik weet niet meer of ze stemmen over hun beslissingen of dat een of twee van hen een machts­greep gedaan hebben. Niemand weet wie de echte machthebber is. Nie­mand kan door de dikke sluiers rondom hun bedrijfsbeheer heen dringen.'

'Bedrijfsbeheer?' zei Obi-Wan nadenkend. 'Eerder familiebeheer, zou ik zeggen.'

'Inderdaad. Geen enkele buitenstaander weet wat zich in die vergaderin­gen afspeelt.'

'En de oorspronkelijke bewoners van de planeet?'

'De inheemse bevolking?' Ze haalde haar schouders op. 'De meesten zijn dood of naar de woestijn verdreven. Het spinnenvolk was ooit sterk, maar ik betwijfel of de hele planeet nog een volledige clan rijk is.'

Het geroezemoes in de Cleft Head werd luider en ebde weer weg, een stroom van geluid die in golven over hen heen spoelde. 'Ik ben bang, meester Jedi. Ik zie geen enkele positieve uitweg.'

'Bestaat de kans dat ze een andere regent in uw plaats aanstellen?'

'Nee,' zei ze beslist. 'Ik ben regentes voor het leven.' Ze liet haar hoofd hangen. 'Quill zou zichzelf meteen tot regent uitroepen als dat niet zo overduidelijk tot strijdige belangen zou leiden. Hij is de voorzitter van de zwermraad en zelf een marionet van de Vijf Families.'

'En wat houdt dat in?'

'Dat er geen enkel mechanisme bestaat om de belangen van de inheemse bevolking te beschermen. Dat ze naar believen met de oorspronkelijke contracten met het nest kunnen knoeien om de Families rijker te maken.'

Dit was schokkend. 'En u kunt hem niet ter verantwoording roepen?'

'Als ik iets onderneem tegen Quill, zal hij me tot een duel uitdagen en me doden en vervangen.' Ze zweeg. 'Precies zoals hij met mijn echtgenoot Filian gedaan heeft.'

'Bent u bang van hem?'

'Hij is een van de dodelijkste vechters in het nest.' Ze huiverde bij de gedachte.

Waarom wilde u met mij praten?'

Haar ogen fonkelden. Toen ik mijn ambt aanvaardde, vond ik een data- blok dat een van mijn voorgangers honderdvijftig jaar geleden achtergelaten had. Het maakte gewag van een andere Jedi, ene Yoda, geloof ik.'

Obi-Wan kon een glimlach niet onderdrukken. Yoda? Hij herinnerde zich niet gehoord te hebben dat de grote Jedi-meester ooit op een planeet met de naam Cestus geweest was.

'...hij strandde hier toen hij een gevangene escorteerde en verleende de zwerm grote diensten. Mijn voorganger vertrouwde de Jedi en daarom vertrouw ik u. Ik geloof dat ik eerlijk tegenover u kan zijn en in ruil daarvoor eerlijkheid kan verwachten.'

'Ik zal doen wat ik kan, zolang het mijn missie niet in gevaar brengt.'

'Dat zal het dat niet,' verzekerde ze hem.

'Dan zijn we gewoon twee vrienden die rustig een uurtje met elkaar praten en een beker H'Kak drinken.'

Ze haalde diep adem. 'Dank u. U en ik lopen in een spiegelzaal, Obi-Wan. Graaf Dooku's order zal mijn volk dwingen te kiezen tussen economische instorting en militaire nederlaag. Ik denk dat degene die die order plaatste zich daar terdege van bewust was... en misschien zelfs hoopte dat de situatie zich zo zou ontwikkelen.'

Een redelijke analyse. 'Maar waarom?'

'Ik weet het niet. Ik vrees dat Cestus een pion is in een groter, gevaarlijker spel.'

Obi-Wan boog zich naar haar toe. Wat voor spel?'

'Dat weet ik niet. Ik zeg alleen maar dat ik de hand van een meesterspeler voel. Ik weet alleen niet hoe het zal aflopen.'

Hij dacht na over haar woorden en besefte dat ze hem niets verteld had wat hij zelf niet ontdekt zou kunnen hebben. Probeerde ze hem te mani­puleren of kon hij op zijn Jedi-intuïtie vertrouwen? De Kloonoorlogen waren al geruime tijd aan de gang. Zou G'Mai Duris niet méér horen te weten? Ze moest er een idee van hebben wat dat grotere spel inhield.

Een spel waarvoor Obi-Wan zichzelf ondanks al zijn ervaring en kracht geen geschikte speler achtte.

'Het lijkt er bijna op dat ze op deze patstelling aangestuurd hebben,' zei ze. 'Dat is de enige logica die ik hieruit kan halen.'

Waarom vertelt u me dit allemaal?'

Ze liet haar schouders moedeloos hangen. 'Ik weet het niet. Misschien omdat het zo'n eenzaam besef is. Door het uit te spreken voel ik me iets minder geïsoleerd.'

Als ze de waarheid sprak, had ze haar hart waarschijnlijk bij hem uitge­stort in de wetenschap dat ze hem als buitenstaander meer kon vertrouwen dan iemand binnen de nauw verweven machtsstructuur van Cestus. En waar het op neerkwam, was dat ze hem vroeg om, als ze er zelf niet in slaagde haar dilemma op te lossen, een knoop te ontwarren die in de loop van eeuwen ontstaan was. Daar was hij echter niet voor gekomen! Hij was hier maar om één reden: om ervoor te zorgen dat Cestus ophield met jk droids te produceren en exporteren.

De gelagkamer van de Cleft Head was tjokvol klanten op zoek naar stimu­lantia en Ventress vond het niet moeilijk zich onzichtbaar te maken, waarbij ze opnieuw een beroep op de Kracht deed om zich aan Obi-Wans scherpe waarneming te onttrekken. Hij was een van de sterkste Jedi die ze ooit ontmoet had. Ze had het idee dat ze sterker was, maar was minder zeker van zichzelf dan voorheen.

Maar zijn kracht maakte de smaak van haar onvermijdelijke overwinning alleen maar zoeter.

Ventress ging onzichtbaar op in de veelsoortige klantenkring van de Cleft Head en observeerde zonder zelf geobserveerd te worden. Ze genoot van dit riskante spelletje: zichzelf voor Obi-Wan verbergen, zo dichtbij komen dat ze zijn bewustzijn voelde vibreren en zich dan weer terugtrekken, spe­lend met de grenzen van zijn waarneming.

Het spel was zo gevaarlijk dat het al haar zintuigen vulde, krachtiger dan enig vleselijk genot of bedwelmend middel. Dit was gevaarlijk in de rauwste zin van het woord. Het spelen met de zintuigen van een meesterlijk tegen­stander testte de grenzen van haar emoties, emoties die ze strak aan de teugel hield. Het was... zinnenstrelend, ja, dat was het woord.

Daar. Ze kwam even dichterbij, liet iets meer van haar aandacht flirten met de buitenste ring van zijn aura, die in haar waarneming flikkerde als een kring van zachte kleine lichtjes.

Eigenlijk liep ze weinig risico: als ze oplette, zou ze meteen voelen als zijn aandacht afdwaalde van zijn gesprek, en ze had er alle vertrouwen in dat ze zich voordat hij zich van haar aanwezigheid bewust werd terug zou kunnen trekken.

Verrukkelijk.

'Shhh,' fluisterde ze, zo zacht dat ze zichzelf amper hoorde. 'Zo dichtbij. Zo makkelijk. Hij weet niet eens dat je bestaat.' Een scherpe ademtocht. 'Nee. Nee, alsjeblieft — hij voelde je bijna, maar je was alweer weg voordat hij het wist. Hij zal om zich heen kijken. Hij zal niets zien. Je bént niets.'

Ze zag een band van begrip tussen Obi-Wan en Duris ontstaan. Ach, haar een zorg.

Ventress was klaar, ongeacht wat hij zou proberen. Ongeacht wat hij van plan was. Zij stond klaar om het te verhinderen. Sterker nog, ze zou het plan dat die twee aan het bekokstoven waren gebruiken om ze in haar val te lokken. Ditmaal zou hij niet ontsnappen.

Ze had de Vijf Families nog steeds niet ontmoet, maar dat wilde niet zeggen dat ze ze niet kon gebruiken. Lokaas, dat was de manier om het aan te pakken. Ze zou volg- en afluisterapparatuur laten aanbrengen in hun voertuigen en kleding. Ze zou ze laten schaduwen en al hun daden en woorden laten optekenen.

En op een gegeven moment zou ze Kenobi strikken. Dat voelde ze. Dit was de planeet, dit was de tijd.

Obi-Wan Kenobi zou van haar zijn.

Verrukkelijk.

Al twee keer sinds zijn aankomst op deze planeet had Obi-Wan... iets ge­voeld. Niet genoeg om alarmerend te zijn en zeker niet genoeg om er een idee van te hebben wat het was. Hij probeerde vergeefs zich er een beeld van te vormen, alsof hij naar iets tastte dat net buiten bereik lag. Maar hoewel het te schimmig was om direct waar te nemen, liet het terugtrekken ervan een rimpeling achter, als in water... of in de lucht. En nu voelde hij zo'n rimpeling in de Kracht. Een niet-aanwezig zijn. Iets wat zich terugtrok. Iets wat ontbrak.

Dit was geen bewuste gewaarwording. Sterker nog, hoe bewuster hij ernaar zocht, hoe meer het hem ontglipte, alsof alles verbeelding was ge­weest. Daarom concentreerde hij zich op zijn gesprek met G'Mai en ge­bruikte hij maar een snipper van zijn aandacht, de kleinst mogelijke splinter, om zijn omgeving af te speuren, niet zoekend naar iets wat er was maar naar een nieuw... verdwijnen. Ja. Een nieuw ontbreken.

Het was te miniem om op dit moment in zijn bewustzijn te kunnen integreren. Pas later, in de diepten van zijn Jedi-meditatie, zou dit valletje misschien iets opleveren. En hij had alle tijd.

Twaalf generaties lang hadden de leiders van de Vijf Families geregeerd alsof ze daar een door God gegeven recht toe hadden. Zolang de gieterijen ertsen kregen en de gieterijen de wapen- en droidfabrieken bleven voorzien en de schatkist van Cestus vol kredieten stroomde, zouden ze nog genera­ties lang aan de macht kunnen blijven.

Hun bijna koninklijke macht wierp vruchten af die hun niet echt toekwa­men: een overdaad aan kunstvoorwerpen, heerlijke reukwerken en luxear­tikelen die elk kantoor in de Republiek gesierd zouden hebben. Als Cestus niet naar de beschaving kon komen, dan had de beschaving dubbel en dwars Cestus aangedaan.

Op dit moment waren sommige gesprekken in de troonzaal evenwel allesbehalve beschaafd. De discussies waren al uren aan de gang, en hoewel de woorden die gebruikt werden met een vernisje van beleefdheid bekleed waren, was de felheid en bewogenheid van de sprekers onmiskenbaar.

'Elke gebeurtenis kan niet alleen meerdere betekenissen maar ook meer­dere consequenties hebben,' zei Llitishi, wiens familie ontsproten was aan het huwelijk van de dochter van een mijnwerker in een ertsmijn en de zoon van een moordenaar.

'Daar ben ik me van bewust,' zei Duris.

Quill, de enige andere X'Ting in de zaal, stond op. 'De zwerm is van streek omdat de republikeinse Senaat verklaard heeft dat planeten geen recht van secessie hebben.'

De hoofden van de Vijf Families zaten in een halve cirkel voor Duris' troon. In theorie waren de belangen die zij vertegenwoordigden niet mach­tiger dan de hare. In de praktijk hadden ze Duris vrijwel geheel onder de duim.

'Ze zijn niet dom,' zei Duris. 'Als Palpatine ons recht tot handel drijven aantast, zal dat alleen maar nog meer planeten wegjagen.'

Quill diende haar meteen van repliek. 'Als de Republiek geweld over­weegt om haar woorden kracht bij te zetten, wordt de situatie nog erger.'

Duris zuchtte en luisterde zwijgend naar haar gewaardeerde gast. De onderhandelingen waren al een week gaande, en terwijl Obi-Wan zijn zaak uiteenzette aan de zoveelste groep vertegenwoordigers en advocaten van de Vijf Families, betwijfelde ze steeds meer of ze ooit waarachtige overeen­stemming zouden bereiken.

'Ik ben gekomen met een fair en rechtvaardig aanbod,' zei Obi-Wan. 'We kunnen het verbod op de Gabonnakristallen opheffen en u op voorschot fondsen doen toekomen voor de aankoop van tweeduizend eenheden van uw jl en jk droids.'

G'Mai zweeg. Dit aanbod was nieuw. Ze wist natuurlijk dat Obi-Wan met zijn meesters in Coruscant overlegd had. Sterker nog, een aantal van die gesprekken was al onderschept en gedecodeerd.

De X'Ting was even verrast als zij. 'In dat geval...' zei hij, en hij vervolgde met meer nadruk: 'In dat geval zou onze marktpositie misschien veilig gesteld kunnen worden.'

Debbikin knikte. 'Ik ben bereid te geloven dat de Jedi eerbare bedoelin­gen heeft.'

Obi-Wan keek hem schuins aan. Waarvan waarderend akte.'

Vrouwe Por'Tens neef stak zijn benige hand op alsof hij elke verwach­ting van een minnelijke schikking af wilde weren. 'Maar zelfs dit aanbod is riskant. De kosten van de oorlog stijgen. De belastingen vliegen omhoog. De centrale regering biedt betaling aan in schuldbrieven die op een later tijdstip verzilverd kunnen worden. Zulke schuldbrieven kunnen verhandeld worden tegen goederen, maar meestal ver onder de nominale waarde...'

Obi-Wan had zijn stem en houding in bedwang gehouden, maar hij vond de hele discussie vreselijk saai en irritant. De tijd drong en er was een grens aan de hoeveelheid foefjes die hij kon bedenken, een grens aan de onder­handelingsruimte die de Opperste Kanselier hun verleend had.

En als hij uitgemanoeuvreerd was... hij huiverde bij de gedachte aan wat er dan zou gebeuren. Snoil leek zijn stemming aan te voelen, want hij boog zich naar hem toe en fluisterde: We hebben niet veel tijd meer. Dit wordt steeds zorgwekkender. Als de Republiek wint, zullen de rebelse planeten zwaar gestraft worden voor hun poging zich af te scheiden, maar als de Republiek verliest, zal de belastingdruk op de republikeinse planeten afge­wenteld moeten worden.'

Obi-Wan voelde het koude plekje achter zijn linkeroor groter worden. De stress werd ondraaglijk. 'Mijn cefalopodische vriend, je bezorgt me hoofdpijn. En niet alleen jij, maar ook het gevoel dat Duris waarschijnlijk gelijk heeft.'

'In welk opzicht?' vroeg Snoil.

De hoofden van de Vijf Families gingen zo op in hun onderlinge discus­sies dat niemand op hen lette. 'Het is best mogelijk dat dit allemaal de verkeerde kant op leidt,' zei hij. 'Ik ben bang dat het gebrek aan duidelijkheid me nog een keer lelijk op zal breken.'

Duris hief haar primaire en secundaire handen in een verzoek om stilte. We zijn verplicht deze onderhandelingen in goed vertrouwen te voeren. Ik geloof dat het financiële welzijn van Cestus Cybernetica mijn geëerde part­ners zeer aan het hart ligt, en zo hoort het ook. Ik vertegenwoordig echter de gehele planeet Cestus - met al zijn bewoners, de zwerm en zijn belangen. Cestus Cybernetica zou in principe naar een andere planeet kunnen verhui­zen, maar dit is ons enige thuis. Bewaar het gekibbel alstublieft voor een andere keer. Wat hier op het spel staat is ons voortbestaan.'

Er viel een geschokte stilte. Even later werd de discussie voortgezet, zij het veel minder fel.

Toen de urenlange onderhandelingen erop zaten, keerden de Jedi en de procureur terug naar hun suite. De andere leden van de Vijf Families pakten hun docubestanden in en vertrokken, maar Quill liep naar Duris.

'Dit is de laatste keer dat je me de pas afgesneden hebt,' zei hij ziedend van woede. 'Ik heb er mijn leven lang aan gewerkt om zo'n deal te sluiten en ik zal je niet toestaan roet in het eten te gooien. Vanavond verschijn je voor de raad. Je kunt je eigen leven beëindigen of naar het zand gaan. Dat zijn je enige opties.' Hij boog zich dichter naar haar toe. 'Persoonlijk hoop ik dat je besluit om te vechten. Het zou me een genoegen zijn om je te doden, net als je echtgenoot. Hij stierf terwijl hij om genade smeekte. Ik wil diezelfde woorden uit jouw mond horen, je overgave ruiken.'

Quill zweeg. 'En daarna maak ik je natuurlijk af.'

In het holst van de nacht leverden Trillots mensen de documenten af waar Obi-Wan om gevraagd had. In combinatie met de officiële papieren gaf dat Snoil genoeg informatie om een hele researchafdeling jaren bezig te hou­den.

Maar ze hadden geen jaren.

Hij verwerkte, bestudeerde, maakte aantekeningen, zocht uittreksels en werkte tot diep in de nacht. Voor zover Obi-Wan kon nagaan had de Vippit sinds hun aankomst op Cestus niet geslapen, maar omdat hij niet op de hoogte was van de fysiologie van de Vippits, wist hij niet zeker of dit uitzonderlijk was. Toch begon hij zich meer en meer zorgen te maken — tot het moment waarop een uitgeputte Snoil hem meedeelde dat hij aan slapen toe was.

Snoil kroop naar zijn slaapkamer, waar hij tien uur lang niet meer uit­kwam. Toen verscheen hij in de deuropening met een enorme glimlach op zijn gezicht.

'Doolb?' vroeg Obi-Wan.

Snoil straalde. 'Obi-Wan!' riep hij. 'Obi-Wan! Terwijl ik sliep, hebben mijn twee hersenhelften met elkaar overlegd. Ik heb het gevonden!'

'Wat gevonden?' vroeg Obi-Wan.

'Kijk hier eens,' zei Snoil met koortsachtige opwinding. 'In dit document snijdt de directie van Cestus Cybernetica erover op dat het land met kunst­edelstenen gekocht is. Ze maken zich letterlijk vrolijk om de domme au­tochtonen.'

Corruptie. Weerzinwekkend in al zijn vormen. 'En?'

'Strikt technisch gesproken zijn kunstedelstenen een vorm van vals geld.' Snoils ogen glinsterden. 'Luister goed, Obi-Wan. Cestus Cybernetica was een officiële dochteronderneming van de gevangenis en de gevangenis was gebouwd en werd beheerd onder contract met de Republiek.'

'Ja. En?' Obi-Wan begreep nog steeds niet waar Snoil naar toe wilde.

'Obi-Wan,' zei Snoil geprikkeld. 'Op het moment van aankoop was Ces­tus Cybernetica als vertegenwoordiger van de Republiek aan dezelfde richt­lijnen gebonden als elke andere ambassadeur van de Republiek. Een aan­koop met valse betaalmiddelen is helemaal geen aankoop. Dit doet de hele oorspronkelijke koop te niet. Al het land onder elke fabriek op Cestus is nog steeds het eigendom van de zwerm!'

Obi-Wans hoofd tolde. Als dit bekend werd, zouden de Vijf Families uitgerangeerd zijn. Coruscant zou de situatie in handen nemen en alleen de zwerm zou de vruchten plukken. Fantastisch voor de X'Ting, maar als de economie instortte, zouden de water- en voedseltekorten miljoenen doden tot gevolg kunnen hebben. Daarom was het een afschuwelijk pressiemiddel dat pas in laatste instantie gebruikt kon worden en weinig beter was dan een algeheel bombardement.

Maar het was beter...

Er werd op de deur geklopt. Chipple de taxichauffeur stond in de deurope­ning met een dataschijfje in zijn uitgestrekte secundaire rechterhand. 'Klant zegt, speel dit af.'

Obi-Wan schoof het schijfje in zijn astrotechnicus en wachtte tot het beeldveld geactiveerd werd.

G'Mai Duris zweefde voor hen in de lucht. 'De situatie is kritiek gewor­den,' zei ze, 'en mijn leiderschap over het nest wordt aangevochten. Ik heb niemand die ik kan vertrouwen en ik verzoek u naar mijn vertrekken te komen, waar we minder kans hebben om afgeluisterd te worden. Ik verkeer in groot gevaar.'

Duris woonde in de dakappartementenwijk van ChikatLik. Een bediende ging Obi-Wan voor naar de luxueuze woonvertrekken. Het interieur van haar appartement was een mengeling van technologie en de traditionele X'Ting architectuur van 'gekauwd durabeton'.

Obi-Wan volgde Duris naar haar keuken, waar een verscheidenheid van lampen een prachtig tuintje van diverse paddestoelen en zwammen be­scheen. De schoonheid ervan benam hem de adem. Dit was het werk van een meester die een heel leven aan het creëren van miniatuurpaddestoelen- bossen gewijd had. 'Prachtig,' zei hij.

'Ze zijn onze medicijnen en voedsel, onze meditatie en ons amusement,' zei Duris. 'Elk gezin heeft zijn eigen paddestoelenbos, een zorgvuldig afge­wogen combinatie van verschillende soorten die de familie duizenden jaren lang van generatie tot generatie doorgegeven heeft.'

G'Mai Duris nam een stukje hier en een snufje daar, en terwijl Obi-Wan toekeek, legde ze de laatste hand aan een maal dat leek te bestaan uit hon­derd verschillende gerechten, allemaal gebaseerd op paddestoelen van di­verse textuur en op diverse manieren bereid. Haar privé-bos verschafte de kruiderij en het garneersel. Grotere stukken van een zwaardere, steviger paddestoel werden toegevoegd uit een speciaal kastje. De aroma's werden bijna bedwelmend in hun verrukkelijkheid, maar plotseling zei ze: 'Ik moet vanavond tegen Quill vechten. Ik heb over de Jedi gehoord — men zegt dat jullie de beste vechters in de hele melkweg zijn. Kunt u me leren vechten?'

Obi-Wan boog zijn hoofd. 'Het spijt me. Daar is geen tijd voor.' Hij verzonk in gepeins.

Ze bleef doorgaan met de maaltijd bereiden, maar haar primaire en secundaire handen begonnen te beven.

'Is het mogelijk een secondant te gebruiken?' vroeg hij. 'Een kampioen?'

'Dat kan niet,' zei ze bedroefd. 'Ik had gehoopt dat deze dag nooit zou komen. Ik wist dat het een dwaze hoop was,' voegde ze eraan toe. 'Maar ik moest het proberen. Wilt u alstublieft blijven en samen met mij eten? Als­tublieft?'

Ze beefde zo deerniswekkend dat hij haar verzoek niet kon weigeren.

Ze serveerde hem haar 'dodenmaal'. Een laatste rituele handeling. Zoals al haar officiële woorden en daden was haar uitvoering ervan volmaakt. Haar bewegingen waren afgemeten, elegant, beheerst.

Hij stelde haar vragen over de zwerm en de rituelen.

Ze keek voortdurend naar de klok, en hij wist dat haar tijd naderbij kwam.

'Ik kan me er niet toe brengen Quill in de arena te ontmoeten en publie­kelijk afgeslacht te worden. Ik ben bang voor wat ik zal doen. Misschien zal ik hem om genade smeken en mijn familielijn beschamen. Het is beter om hier te sterven. Mijn paddestoelenbos bevat alle planten die nodig zijn om mijn leven te beëindigen.' Ze glimlachte lusteloos. 'Mijn volk heeft een gezegde: Dood is duisternis. De kinderen zijn veilig. Het betekent "houd moed".'

Dus zover was het gekomen. Hij was geschokt dat ze zo'n dodelijk nonchalante toon aansloeg.

Een gedachte kwam bij hem op. Wat gebeurt er als u en Quill allebei sterven?' vroeg hij.

'Dan zou de raad vrij zijn om zijn eigen beslissingen te nemen. Ik denk dat ze zonder Quill redelijker zouden zijn.'

'Dan heb ik het antwoord voor u,' zei Obi-Wan. 'Het antwoord ligt in uw dodenmaal.'

Wat?'

'Luister,' zei hij, zich dicht naar haar toe buigend. 'Ik heb het antwoord — als u de moed hebt.'

Samen namen ze een turbolift naar de diepste niveaus van de stad, onder de wijken waar de buitenwerelders woonden en werkten en zichzelf als de eigenaars van een gekluisterde wereld beschouwden. Ze daalden af naar de diepste, oudste wijken, waar enkele duizenden X'Ting nog steeds in een soort gemeenschap leefden.

De grotten waren ontstaan door de inwerking van water, niet door vul­kanische activiteit. De wanden hadden de bekende groeven van het ruwe durabeton waar de X'Ting zo dol op waren. Hier beneden gebeurde alles nog in de oude stijl.

Aan de raadstafel van het nest zaten twaalf stokoude X'Ting, voor elk van de nesten op de planeet één. Eens moesten ze een machtige, bijna vorstelijke aanblik geboden hebben. Nu waren hun nesten gebroken en

verstrooid en klampten ze zich vast aan de laatste schamele resten van hun vroegere luister. Ondanks de dagelijkse vernederingen die ze te slikken kregen, ontvingen de twaalf hun regentes en haar bezoeker van buiten de planeet met grote waardigheid.

Quill legde zijn mantel af en ontblootte zijn machtige thorax. 'Dus je hebt besloten niet je eigen leven te nemen,' grinnikte hij. 'Goed. Ik wil dat de hele raad je stank ruikt als je sterft.'

Duris beefde zo dat ze er amper in slaagde haar mantel uit te trekken en hem bijna liet vallen toen ze hem aan Obi-Wan overhandigde.

'Moed,' zei hij zacht. 'Dood is duisternis. De kinderen zullen veilig zijn.'

'Ik heb geen kinderen,' fluisterde ze. Het was bijna een jammerklacht.

'Elke ziel op deze planeet is in jouw handen,' zei hij. 'Dat zijn allemaal jouw kinderen.'

G'Mai Duris knikte.

De arena was een cirkel van geharkt zand met een doorsnede van ongeveer twintig meter. Quill, die alleen maar minachting uitstraalde, begon zoals Duris verwacht had: met hanig rondlopen en snoeven. Hij maakte korte, bliksemsnelle uitvallen met zijn angel, maar in plaats van te pareren of terug te deinzen sloot Duris haar ogen en vouwde haar primaire en secundaire handen.

'Het antwoord ligt in je dodenmaal,' had Obi-Wan gezegd. Het rituele doden­maal, dat bedoeld was om alle emotie weg te nemen. Alleen een meester die vanaf zijn geboorte geleerd had het dodenmaal te serveren zou haar dit na hebben kunnen doen. Ondanks het feit dat Duris de dood in het gezicht staarde, was ze de kalmte zelf.

'Dit is wat je moet doen,' had Obi-Wan gezegd. 'Doe je ogen dicht. Stel je voor dat je je dodenmaal aan het bereiden bent en wees kalm. Als hij je steekt, steek dan op het moment dat je zijn angel voelt terug. Probeer niet je leven te redden. Handel alsof je al dood bent.'

Quill liep naar haar toe en het enige wat ze deed, was wachten. Hij deed diverse dreigende uitvallen om te proberen haar bang te maken, maar zijn inspanningen waren vergeefs.

'In de vechtkunst bestaat een geheim,' had Obi-Wan gezegd, 'dat niets met training te maken heeft en niets met ingewikkelde manoeuvres. Het is je bereidheid je leven te ruilen met dat van je vijand. Nooit te vechten voor iets waarvoor je niet bereid bent te sterven. Zij die vechten voor roem of goud of macht staan op drijfzand, niet op de rots van de ware moed. Vecht voor je volk. Vecht voor je echtgenoot. Voor jou betekent sterven overwinnen. De arena is geen cirkel van zand. De arena is je hart.'

Quill danste en sprong en dreigde met zijn angel. Hij siste, draaide om haar heen en trok vervaarlijke gezichten. Maar G'Mai Duris bewoog zich niet.

Ze wachtte tot ze de dood met hem kon delen.

Uiteindelijk bleef Quill verbijsterd staan en voor het eerst begon hij zijn

masker van zelfvertrouwen te verliezen. Onder dat masker lag angst.

G'Mai Duris bleef roerloos en met gesloten ogen staan. Wachtend.

Quill sloeg met trillende lippen zijn ogen neer. 'Ik... ik geef me gewon­nen,' zei hij, terwijl de haat van hem afsloeg.

De oudste X'Ting in de raad stond op en nam het woord. 'G'Mai Duris is de winnaar. Caiza Quill moet zijn zetel afstaan.'

G'Mai Duris richtte zich in haar volle lengte op en vlocht de vingers van haar primaire en secundaire handen op een formele manier in elkaar. 'Mijn gelijken en ouderlingen,' zei ze. 'Mijn dierbare vriend meester Kenobi heeft me iets verbazingwekkends verteld. We weten al eeuwen dat het land van onze voorouders op bedrieglijke wijze aan hen ontfutseld is, gekocht met waardeloze snuisterijen waarvan wij dachten dat het geldige betaalmiddelen waren.

Eeuwenlang ontbraken ons de middelen om vergoeding te eisen en moesten we genoegen nemen met de zoethoudertjes die Cestus Cyberneti­ca ons toewierp. Maar dat is veranderd.' Haar gefacetteerde ogen glinster­den. 'Meester Kenobi heeft een advocaat meegebracht van Coruscant, een Vippit die uitstekend is ingewijd in hun wetten. En volgens het centrale gezag kunnen we Cestus Cybernetica vernietigen als we besluiten een pro­ces aan te spannen. Als wij de eigenaren zijn van de grond onder hun fabrieken, kunnen we vragen wat we willen voor het gebruik ervan en misschien zelfs de gebouwen confisqueren.'

Wat?' zei het oudste lid van de raad, terwijl zijn gefacetteerde ogen groot werden van verbazing. 'Is dit de waarheid?'

Quill sputterde. 'Jij zou alles doen om de planeet te vernietigen! Als je Cestus Cybernetica vernietigt, vernietig je onze economie.'

De ouderling keek Quill minachtend aan. 'De zwerm was hier lang voor Cestus Cybernetica. De zwerm zal er niet onder lijden als dit bedrijf in andere handen valt... of zelfs als het failliet gaat. Wie eronder lijden zal, zijn degenen die zich aan de buitenwerelders verkocht hebben voor de belofte van macht.'

'Maar uwe excellenties,' zei Duris. 'Ik heb verantwoordelijkheden jegens de buitenwerelders — personen die vaardigheden en ondernemingsgeest meebrachten en alleen maar een leven op Cestus wilden opbouwen. We mogen deze kans niet aangrijpen om te verwoesten. We moeten hem ge­bruiken om op te bouwen en bij te leggen.'

De ouderlingen knikten alsof ze ingenomen waren met haar empathie.

Quill beefde van razernij. 'Je hebt niets gewonnen, Duris! Ik zal je tegen­houden, dat zweer ik je. Ongeacht wat je denkt, ongeacht wat je denkt te weten... het laatste woord is hier nog niet over gesproken.' Hij stormde naar buiten, woedend en vernederd.

'Kan hij dat?' vroeg Obi-Wan in de stilte die volgde.

'Misschien. Elk lid van de Vijf Families kan een veto uitspreken over elk willekeurig handelscontract. Als hij denkt dat het zijn belangen dient, of

alleen uit pure haat, zal hij het zeker proberen.' Een alarmerende gedachte vatte post. 'Misschien zal hij proberen te voorkomen dat deze informatie Palpatine bereikt. Misschien kunt u hem beter meteen inlichten.'

Met tegenzin schudde Obi-Wan zijn hoofd. 'De kanselier zou die kans meteen aangrijpen om Cestus Cybernetica op legale wijze te sluiten. Daar wint niemand bij. Ik denk dat het beter is om deze wetenschap als een laatste pressiemiddel te gebruiken.' Hij bekeek zijn voorstel vanuit elke mogelijke hoek en zag geen enkele denkfout.

Goed. Dus niets in deze opdracht zou van een leien dakje gaan. 'Maar de Families hebben hiervan altijd alleen maar de financiële en politieke aspec­ten gezien. Zolang dat zo blijft, kunnen ze hun beslissingen baseren op hun verlies-en-winstrekening. Het wordt tijd dat we daar verandering in bren­gen, tijd dat we hun dilemma... persoonlijker maken.'

Laat die avond had Obi-Wan een uiterst vertrouwelijk gesprek met Kit Fisto. 'De situatie is zo onzeker dat hij naar alle kanten door kan slaan,' zei hij. 'Ik wilde je om raad vragen.'

'Obi-Wan,' zei Kit, 'ik weet dat bedrog je niet goed afgaat, maar deze mensen hebben er geen idee van hoe gevaarlijk Dooku kan zijn. Als een beetje... komedie spelen levens kan redden, dan vind ik dat we het moeten doen.'

Obi-Wan zuchtte. Wat Kit zei was waar, maar hij wou dat hij niet het gevoel had dat Kit zich al verkneukelde bij het vooruitzicht van actie.

'Goed,' zei hij tenslotte. 'We doen het. Over enkele ogenblikken krijg je alle informatie die je nodig hebt over de magneetrails. Maar wat belangrijker is, heb je geoefend?'

'Natuurlijk,' antwoordde Kit. 'Bereid je voor op de voorstelling van je leven.'

Slierten fantazirook kringelden door Trillots onderaardse doolhof als de tentakels van vuurkrakens. Kleine droids scharrelden heen en weer om iedereen te bedienen — sinds de verminking van Trillots lijfwacht Remlout had een nerveus groepje assistenten het idee geopperd dat hun meesteres het uitdelen van de diverse zalven en bedwelmende middelen misschien beter in eigen beheer kon houden.

Op dit moment had Trillot evenwel allesbehalve het idee dat ze iets in eigen beheer had. Het lukte haar amper haar stem en lichaamstaal neutraal te houden terwijl ze zich onderhield met Ventress, die zo roerloos voor haar stond dat ze ter plekke wortel geschoten leek te hebben. Ze had haar ogen omhoog gedraaid en leek Trillot totaal vergeten te zijn. Trillot had er geen idee van in welke vreemde contreien haar geest rondwaarde.

'Moet ik Kenobi de waarheid vertellen?' vroeg Trillot opnieuw, terwijl hij nerveus met de vingers van zijn primaire en secundaire handen speelde.

'Alleen maar als je niet graag ademhaalt,' antwoordde Ventress. 'Hij zou meteen merken dat je liegt of incompetent bent en in beide gevallen heb je geen nut meer voor me.' Ventress' kille blauwe ogen verwijdden zich als een kloof tussenwerelden.

De klieren onder Trillots armen begonnen overgaveferomonen te lek­ken en ze hoopte dat Ventress haar paniek niet zou ruiken. Ze knikte gretig. 'Ja. Ja, natuurlijk. Mevrouw?'

Trillot schraapte haar keel. 'Als ik zo vrij mag zijn om te vragen: waarom is die ene Jedi zo belangrijk? We hebben immers grotere —'

Opnieuw zo'n vernietigende blik.

Precies op dat moment stak een van haar lijfwachten zijn hoofd naar binnen. 'Hij komt eraan!'

Trillot had haar hoofd slechts een fractie van een seconde afgewend, maar toen ze zich weer naar Ventress draaide, was die verdwenen.

Obi-Wan ging het hol binnen, zo voorzichtig mogelijk ademhalend om het effect van de kwalijke dampen te beperken. Toch was er iets in de lucht dat hem aanspoorde dieper in te ademen. Hij durfde het risico echter niet te nemen, want hij wist dat er een grens was aan wat zijn stofwisseling kon verwerken.

'Die geur,' zei hij.

'Geur?' vroeg Trillot.

'Ja. Banthamuskus en... iets anders. Wat bepaalde vrouwen van de Vijf Families als parfum gebruiken, of...' Hij voelde de tandwielen knarsen in zijn hoofd. Het was heel wel mogelijk dat bepaalde vrouwelijke leden van de Cestiaanse aristocratie Trillots hol frequenteerden. Dat was op zich niet zo vreemd. Hij betwijfelde evenwel of zo'n terloopse, zij het corrupte transac­tie zijn aandacht getrokken zou hebben. Maar waarop reageerde hij dan?

Dit was niet best. Om de een of andere reden voelde hij zich sinds zijn aankomst op Cestus voortdurend uit zijn evenwicht gebracht. In de stad, op het bal, in de regeringsvertrekken, hier in Trillots hol, in het drinklokaal...

Liep er een rode draad door dit alles heen, of was hij alleen maar moe?

Trillots mond vertrok. 'Tja, daar hebt u me te pakken.' Een smerig, samenzweerderig glimlachje. 'Ik heb inderdaad een paar, eh... vriendinnen in de betere kringen. Ik hoop dat u een geheim kunt bewaren.'

Obi-Wan hield zijn gedachten voor zich. De perverse genoegens die in de hoogste kringen van Cestus voor amusement moesten doorgaan, waren niet zijn zorg. Maar toch...

'Natuurlijk. Dat moet het zijn. Misschien rook ik het al in de gang.' Hij ademde uit, maande zichzelf tot kalmte. Wat ik vandaag wil hebben is informatie.'

'Over?'

'Het ondergrondse transportsysteem. Ik neem aan dat je me dat kunt geven.'

'Natuurlijk.'

Een lichtstraal sprong uit Trillots stoel. Ze zwaaide er een paar keer met haar hand doorheen, en een web van knooppunten en bewegende lijnen werd zichtbaar. Obi-Wan ging in het hologram staan en concentreerde zich. Voor het eerst in dagen voelde hij zich helemaal één met zijn plan. Misschien waren die vreemde storende gevoelens louter een kwestie van zenuwen.

'Hier.' Hij wees. 'En hier...'

Uren later zond Obi-Wans astrotechnicus de kaart via een gecodeerde tech­nische verbinding naar het trainingskamp, waar de commando's en een peinzende Kit Fisto hem bestudeerden.

'- tot hier,' besloot Nate.

Achter hen knetterde het kampvuur. Het ging goed met de training. Ze hadden de strijders die ze nodig hadden gerekruteerd en hun geleerd beve­len op te volgen, zelfs onder aanzienlijke druk. Ze moesten de bewoners van Cestus nageven dat ze zich met bewonderenswaardige snelheid en doelmatigheid aan de militaire discipline aangepast hadden.

'Dus dat is alles,' zei de generaal. Zijn starende ogen weerspiegelden de kaart, het vuur en de sterren boven hen. Nate keek naar hem, wachtend op een woord, een teken. Hij begreep generaal Fisto niet en wist dat dat waar­schijnlijk ook nooit zou gebeuren, maar hij hoopte dat de mysterieuze Jedi ingenomen zou zijn met hun vorderingen. Om de een of andere reden had hij enorme behoefte aan de goedkeuring van de Nautolaan.

Kit Fisto knikte. 'Goed werk,' zei hij, en keerde terug naar het schip.

De kloonsoldaten knikten elkaar toe. Ze lachten, maakten grollen en sloegen elkaar vriendschappelijk op de schouder, iets waar Nate meteen aan meedeed. Hij vergat de lichte onrust die hij in de ogen van de generaal gelezen had. Gewoon zenuwen. Er stond zo veel op het spel. Ze hadden zulke karige middelen. Zo weinig opties.

En geen centimeter speling.

Planeten stierven, terwijl ze hun pijn uitschreeuwden naar de ongebaande leegte. Sterren explodeerden tot aureolen van vuur, galactische nevels implodeerden tot zwarte gaten. Schepen vol schreeuwende mannen werden opengereten en overgeleverd aan een genadeloos vacuüm.

Ventress lag roerloos en met gesloten ogen op haar rug en droomde. Haar geest waarde door een universum van eindeloze razernij.

Ze droomde over Ohma-D'un, de maan van Naboo waar ze Obi-Wan Kenobi voor het eerst ontmoet had. De operatie was ontaard in een slacht­partij. Ze had de moed en de intelligentie van de Jedi zwaar onderschat. Ventress volgde het ware pad dat de Jedi verlaten hadden. Dat had meester Dooku haar verteld, haar geleerd. De melkweg had behoefte aan orde, en de decadente Jedi waren vergeten waar hun voornaamste verplichting lag: bij de Kracht zelf, niet bij een corrupt en egoïstisch regime. Zij had die fout niet gemaakt. En zou hem nooit maken ook.

Zonder overgang werd Asajj Ventress wakker en ging rechtop zitten. De dromen waren haar normale dromen geweest, niets bijzonders. Ze waren louter bijproducten van de pogingen van haar geest een probleem van vectoren en hulpmiddelen uit te werken. Ze had graaf Dooku haar trouw gezworen, en als een vrouw als Ventress eenmaal haar woord gegeven had, was er geen weg terug meer. Ze definieerde zichzelf in termen van haar verplichtingen en contracten. Ze had geen diepere identiteit die emotionele wanklanken kon veroorzaken. Ze deed simpelweg wat er gedaan moest worden.

Op de een of andere manier draaide het hele probleem om meester Kenobi, maar tot nu toe had ze er geen flauw idee van hoe ze hem aan moest pakken...

Trillot sloop weg van haar deur. Haar hoofd bonkte. Ze had de angstaanja­gende Ventress een staatsiezaal in haar catacomben aangeboden, en de vrouw had die geaccepteerd. Ze was van plan geweest de mysterieuze bood­schapper van graaf Dooku te bespioneren, maar die pogingen hadden onaangename gevolgen gehad. Trillot voelde zich... besmet terwijl haar be­zoekster droomde. Als ze haar ogen dichtdeed, zag ze beelden van dood en vernietiging op een schrikwekkende schaal.

Ze was zo bang dat haar angst als een levend beest door haar maag leek te wroeten. Had ze niet al het mogelijke gedaan om het Ventress naar de zin te maken? Had ze haar niet alle informatie verschaft? Haar onderdak gege­ven? Quill en vrouwe Por'Ten laten schaduwen? Dat alles had ze gedaan, en nog meer...

Waarom was ze dan nog steeds zo doodsbang?

De kolkende zwartrode wolk achter haar ogen bonkte ongenadig terwijl Trillot voorzichtig wegsloop. En toen ze die avond haar slaapvertrek bin­nenkroop en wanhopig vertroosting probeerde te zoeken in de slaap, kook­te haar hoofdpijn over tot een reeks escalerende nachtmerries die pas afge­lopen waren toen de zon opkwam en ze opstond om de strijd aan te binden met een nieuwe dag.

De zon van Cestus was opgekomen boven de oostelijke horizon en verleng­de de schaduwen van de bergen tot ze op een mond vol gebroken tanden leken. Waar geen schaduw viel, zengde zijn felle licht de grond met zo'n heldere, intense hitte dat de planten zich oprolden om pas 's avonds weer open te gaan.

Zoals altijd stond Nate voor dag en dauw op en kleedde zich aan. Hij deed een reeks vvc-oefeningen bestaande uit buigen, strekken en salto's maken en ontdekte geen stijve spieren of verwondingen die hem in zijn bewegingen belemmerden. Energie was een prettig gevoel. Hij voelde zich sterk, taai, hard en volstrekt dodelijk. Klaar voor actie.

Hij vond generaal Fisto in de hoofdgrot, zittend voor de flikkerende kaart. De generaal zat op zijn hurken, met zijn achterste op zijn hielen. Nate had de Nautolaan deze houding urenlang vol zien houden en hij trok on­willekeurig een gezicht - hij wist dat hijzelf binnen enkele minuten kramp in zijn benen gekregen zou hebben.

'Bent u klaar, generaal?'

De generaal stond op. Hij had een handvat in zijn hand waaraan een soepel soort touw bevestigd was. 'Het is tijd,' zei de Jedi.

Verder viel er niets te zeggen.

Het eeuwenoude patroon ging terug tot het allereerste begin: elke dag reis­den vertegenwoordigers van de Vijf Families naar het centrale paleis voor een nieuwe ronde onderhandelingen, gesprekken en woordenwisselingen. Sommigen kwamen in een privé-lucht- of spoorwagen. Ongeveer eenderde reisde in een beveiligde privé-shuttle op het zweefspoor door het onder­aardse netwerk beneden ChikatLik. Dat was het veiligste vervoerssysteem van de stad. Het was nog nooit gesaboteerd, zelfs niet tijdens de opstanden die tot het ontstaan van Woestijnwind geleid hadden.

Vandaag maakten heer en vrouwe Por'Ten, Debbikin jr. en Quill gebruik van het ondergrondse zweefspoor en namen ze de gelegenheid te baat om met elkaar te overleggen terwijl ze door de diepten zoefden.

'En geloof je echt dat de Jedi geen onderhandelingsruimte meer heeft?'

Debbikin hield zijn hoofd scheef in een imitatie van de gebruikelijke denkhouding van zijn vader. 'Moeilijk te zeggen. Volgens de spion van mijn vader op Coruscant is de stemming daar anti-onderhandelingen. Palpatine is pure wilskracht: als het aan hem lag, zou hij iedere ontrouwe planeet meteen aanvallen.' Hij boog zich naar de anderen toe alsof hij, ondanks het feit dat de voortsnellende shuttle ongetwijfeld een van de veiligste plekken op de hele planeet was, bang was voor luistervinken. 'Maar ik ben van mening dat deze situatie, nu alle ogen op Cestus gericht zijn, ons allerlei interessante voordelen biedt. Ten eerste hebben we uitstekende argumen­ten om vol te houden dat het ons goed recht is om de droids te produceren. Bovendien kunnen we zeggen dat de oorlog onze aanvoerlijnen afgesneden heeft en ons met de ondergang bedreigt. Dat wil zeggen dat we niet alleen vechten voor ons economisch voortbestaan, maar ook voor het recht om onze bevolking te voeden.'

Por'Tens driedubbele kin schudde alsof hij alles afwist van gemiste maal­tijden. 'De hongerende kinderen,' zei hij bedroefd.

'Maar luister,' ging Debbikin verder. 'Dat houdt in dat we de kanselier misschien zover kunnen krijgen dat hij zijn hand over zijn hart strijkt. Zo­lang we de moed maar hebben om gewoon vol te houden.'

De hoofden van de Vijf Families knikten. Debbikins redenering sloot als een bus. 'Maar je zei dat er nog meer redenen waren...'

'Jazeker.' Debbikin jr. liet zijn stem dalen. 'De oorlog zal niet eeuwig duren. Zodra die afgelopen is en de Republiek als winnaar uit de strijd komt, verkeren we in een uitstekende positie en zal de waarde van onze bezittingen sterk stijgen.'

'Ja,' zei Quill. Hij had tot op dat moment weinig aan het gesprek bijge­dragen en trok een gezicht als een donderwolk: bliksemschichten doorklief­den zijn gefacetteerde ogen. Wat er ook gebeurt, wij winnen altijd.'

'Zelfs als we hier weggaan, hebben we genoeg aandelen in Cestus Cyber­netica om hier ons veto te gebruiken en tegelijkertijd op elke wereld die ons aanstaat nieuwe fabrieken te stichten. De Vijf Families zullen in de hele melkweg beroemd worden.'

'Fantastisch,' siste Quill. 'En zie je niet dat er nog een andere mogelijk­heid is? Ongeacht of we met Palpatine of graaf Dooku te maken krijgen... we moeten meer invloed hebben. Duris moet verwijderd worden.'

Dat kwam hem op ijzige blikken te staan. 'Jij werd geacht dat probleem op te lossen,' zei Debbikin. 'Op kracht van die belofte hebben we je opge­nomen in de Vijf Families. Maar ik heb gehoord dat je uit de zwermraad gezet bent. Wat voor nut heb je nu nog voor ons?'

'Dat regel ik heus wel,' sputterde Quill. We hebben afspraken gemaakt waar je niet onderuit kunt. Ik ga over de mijnen, Debbikin. De zwermraad kan mijn zetel wegnemen, maar ik ben niet zomaar een-twee-drie te vervan­gen.' Zijn blik zou durastaal gesmolten hebben. 'Ik zal Duris ten val brengen en een... volgzamere marionet voor de troon vinden, maak je maar niet ongerust.'

Bons.

Quills zelfverzekerde uitdrukking veranderde op slag. Hij keek verward om zich heen. Wat was dat?'

Ze voelden het geluid voordat ze het hoorden: een doffe klap op het dak van de wagon, die met een schok van richting veranderde.

De tunnelwanden buiten de raampjes schoten als in een waas voorbij. Nog maar een paar seconden geleden waren het wanden die ze al jaren kenden, de vaste steenlagen tussen hun privé-woningen en het paleis. Nu meenden ze ondanks het waas subtiele verschillen te zien. En de wagon was van richting veranderd.

Wat moet dit voorstellen?' vroeg heer Por'Ten met luide stem. 'Conduc­teur?'

De droid die voorin zat, draaide zich naar hem toe. Zijn metaalkleurige gezicht had geen enkele uitdrukking. 'Het spijt me, maar mijn bedienings­paneel is door een onbekende instantie overgenomen.'

'Heb je de veiligheidstroepen gewaarschuwd?'

'Het spijt me,' zei de droid opnieuw, met het onnatuurlijke geduld van een machine. 'Ik moet u meedelen dat de hele wagon door een soort storingsveld omringd wordt.'

Wel verdraaid!' zei vrouwe Por'Ten terwijl ze haar persoonlijke comlink te voorschijn haalde. Ze drukte snel een aantal knoppen in, maar toen ze opkeek, was alle kleur uit haar smalle gezicht weggetrokken en was er weinig

meer over van haar gebruikelijke hooghartigheid. 'Hij heeft gelijk.'

Waar brengen 2e ons heen?' vroeg Debbikin.

Het duurde even voordat de droid antwoord gaf. 'We zijn een ongebruikt tunnelsysteem ingereden en worden op dit moment naar een mijnspoor gerangeerd. Ik beraam dat onze vermoedelijke bestemming, gebaseerd op informatie uit andere ontvoering- of moordscenario's -'

'Móórd?' krijste vrouwe Por'Ten.

Zonder acht te slaan op haar paniek ging de droid verder: 'Het spijt me u te moeten meedelen dat er een kans is van ongeveer dertien procent dat de intentie achter deze actie de dood van elke persoon in deze wagon is.'

De hoofden van de Vijf Families keken elkaar verwilderd en met angstig bevende lippen aan.

Even later maakte de wagon een scherpe bocht en kwam tot stilstand. Daarna voelden ze hem langzaam maar onverbiddelijk omlaag zakken.

'Inderdaad, een mijnspoor, zoals ik al verwacht had,' zei de droid. 'Dit is niet goed, aangezien het geen deel uitmaakt van het centrale systeem en derhalve mogelijk niet op de kaarten staat. Als het baken uitgeschakeld is, wat voor de hand ligt, beraam ik onze kans op redding op ongeveer een op twaalf.'

'Een op... twaalf.'

'Inderdaad. Tenzij u wilt dat ik de kans beraam dat u allemaal zowel gered als levend geborgen wordt, in welk geval de kans, uitgaande van de ter beschikking staande ontvoering- en moordstatistieken, dichter in de buurt komt van één op zeshonderdvijftig —'

'Hou je mond!' brulde heer Por'Ten, overeind komend. De wagon was eindelijk op de rail gezakt. Nu hoorden ze voetstappen op het dak. Hun ogen volgden het dreigende gebonk stap voor stap naar het eind van de wagon, waar ze ophielden.

Ze keken elkaar aan. Juist toen Quill zijn mond opendeed om iets te zeggen, zagen ze een figuur met dikke, kronkelende tentakels aan zijn hoofd een hakbeweging naar het plastinen kijkvenster in het dak maken. Grillige scherven regenden neer toen hij door het gat sprong en geluidloos in de wagon neerkwam, in scherp contrast met de zware voetstappen die ze eerder op het dak gehoord hadden.

Een Nautolaan! Maar wat wilde hij van hen?

Zijn ogen waren enorm groot en zwart en leken geen irissen te hebben. Ze waren bedekt met een dun vlies dat afhankelijk van de lichtinval voort­durend van doorzichtigheid veranderde. Zijn handen waren leeg, maar on­der zijn riem zat een handvat waarvan Debbikin meteen wist dat het een bedreiging was.

Wie ben jij?' vroeg Quill sputterend.

'Mijn naam is Nemonus. Graaf Dooku laat u groeten,' zei de Nautolaan.

Wa-wat wil je van ons?'

'Jullie zijn van plan jullie afspraak niet na te komen.'

Wat? Waar heb je het over?'

De indringer draaide zich om, zo traag dat hij net een machine in een lage versnelling was — een griezelig contrast met de angstaanjagende snelheid waarmee hij een gat in het dak geslagen had. 'Jullie moeten leren dat er geen schuilplaatsen zijn. Er was een afspraak gemaakt. Wie de prijs wil herzien zal merken dat ook andere voorwaarden kunnen veranderen.'

Por'Ten, normaal gesproken de hooghartigheid zelve, kromp ineen on­der de smeulende blik van de indringer. 'Waar heb je het over?'

De indringer liep naar hem toe. De tentakels aan zijn hoofd krulden langzaam en suggestief omhoog terwijl hij sprak, kronkelend met hun eigen manische energie. Hij fluisterde, maar vreemd genoeg klonken zijn woor­den luider dan als hij ze uitgeschreeuwd had. 'Mijn meester heeft beloofd dat hij jullie buiten de oorlog zou houden. Dat jullie er niet bij betrokken zouden raken. Dat kan veranderen, mijn vrienden. Dat kan allemaal veran­deren.'

Debbikin jr. keek in stijgende paniek naar de rest. 'Nee! We zijn al onze beloften aan jullie nagekomen. Stuk voor stuk.'

De indringer lachte spottend. Waarom hebben jullie de prijzen dan ver­hoogd en gedreigd de levering stop te zetten als we niet meer betalen?'

Ze keken elkaar opgelucht aan. Ze waren heel even bang geweest dat hij op de hoogte was van hun onderhandelingen met de Jedi Kenobi! Nee, dit was heel iets anders: de tien procent extra toeslag die Cestus Cybernetica geëist had. Llitishi van verkoop en marktonderzoek had gezworen dat graaf Dooku die zou accepteren als ze voet bij stuk hielden.

'Dat komt door de oorlog, de oorlog!' Debbikin boog zich naar de Nautolaan toe in een poging een intiemere verhouding te scheppen. 'Onze toevoerlijnen zijn afgesneden...'

De indringer was niet onder de indruk. We hebben andere regelingen getroffen voor jullie.'

'Jawel, maar de timing klopte niet en we waren gedwongen meer produc­ten te kopen om alle apparatuur op elkaar aan te passen. Er wordt hard aan gewerkt, maar alles kost meer tijd en dat maakt alles duurder —'

De indringer hief zijn hand. Hoewel hij hen niet aanraakte, drukte de kracht van zijn persoonlijkheid hen terug in hun stoel. 'Jullie zijn niet te vertrouwen.'

Met zijn secundaire handen tastte Quill stiekem naar de kleine straler die altijd op zijn portefeuille zat. Iedereen wist dat hij van een moordenaarsclan afstamde en dat de betreffende vaardigheden vijfhonderd jaar lang van generatie op generatie doorgegeven waren. Hun ontvoerder hoefde maar één fout te maken en de straler zou getrokken worden, de Nautolaan zou sterven en ze zouden de kans krijgen om de situatie meester te worden. Bovendien zou Quill in één klap al zijn vergissingen goedgemaakt hebben.

'Hoe kun je zoiets zeggen?' zei Debbikin. 'Onze afspraken hebben Ces­tus in conflict gebracht met de Republiek. We zouden jullie nooit verraden,

anders hadden we immers niemand meer!' De indringer had Quill zijn rug toegekeerd. Hij had de straler bijna in zijn hand...

Spanning knetterde in de lucht. Debbikin hield zijn blik strak op de indringer gericht, zich inspannend om door geen enkele oogbeweging of trilling in zijn stem te laten merken dat er iets te gebeuren stond.

Voor het eerst leek de uitdrukking van de indringer zich te verzachten. Lichtjes dansten op het vlies voor zijn zwarte ogen. 'Jullie Families moeten nodig een lesje leren. De beste les die ik me kan voorstellen is geschreven in bloed.'

Quill trok zijn straler en richtte de dunne, glimmende loop op de rug van de indringer. Maar die trok zonder zich om te draaien in een bliksemsnelle reactie het blinkende handvat onder zijn riem vandaan. Er schoot een dun­ne, soepele, drie meter lange draad uit. Met een slangachtige beweging wikkelde de gloeiende draad zich om de loop van Quills straler. Door een kleine polsbeweging van de indringer sneed de draad de straler in tweeën en gloeide de kolf plotseling witheet op. Quill liet het wapen met een kreet vallen en stak zijn verbrande vingers in zijn mond. Jammerend van pijn begon hij erop te zuigen.

'Goed.' Kit Fisto lachte grimmig. 'Zullen we de onderhandelingen ope­nen?'

Toen Obi-Wan bij het paleis aankwam, heerste er overal opschudding. Hij werd haastig naar G'Mai Duris' troonzaal gebracht, waar de koninklijke X'Ting ineengedoken op haar troon zat en met een uiterst bezorgd gezicht naar de ronde Zeetsa met de korte beentjes luisterde.

'- regentes Duris,' sloot het leerachtige blauwe wezen zijn zin af. Haar korte armpje wees naar een glinsterende kaart die in de lucht hing. Duris bestudeerde hem met een zorgelijk gezicht.

'Neem me niet kwalijk, Shar Shar,' zei Obi-Wan zo zacht als hij kon. 'Als er problemen zijn met het railnet waardoor de onderhandelingen van van­daag uitgesteld moeten worden, kan ik misschien beter een andere keer -'

Duris keek op. Een verbaasde blik verscheen in haar gefacetteerde ogen, gevolgd door tranen van dankbaarheid. 'Meester Jedi!' zei ze. 'Obi-Wan. Ik vrees dat we een noodsituatie hebben. De Broedmeester zij dank dat u gekomen bent!'

'O ja?' vroeg hij. 'Hoe kan ik van dienst zijn?'

'De Vijf Families hadden hier al een uur geleden moeten zijn, maar het schijnt dat hun privé-shuttle verdwenen is.'

'Verdwenen?' Obi-Wan slaagde erin elk zweem van blijdschap uit zijn stem te weren. 'Hoe is dat mogelijk?'

'De hele planeet wordt doorsneden door tunnels, waarvan er veel nooit in kaart gebracht zijn. We kunnen alleen maar aannemen dat iemand de wagon van het hoofdspoor naar een van die secundaire lijnen geloodst heeft. Waarom weten we niet.'

'En hebt u geen enkel bericht gekregen?'

'Niets,' zei ze.

Obi-Wan trok een ernstig gezicht en bestudeerde de kaart. 'Mag ik aan­nemen dat de andere wagons op het spoor sensoren hebben om botsingen te voorkomen?'

'Die vraag kan mijn ingenieur beantwoorden,' zei Duris.

De ingenieur was een klein, grijs mannetje dat de indruk wekte dat de spanning van dit moment hem zijn laatste paar sprietige haren zou kosten. 'Inderdaad, de sensoren zijn uitstekend.'

'En wat is er van de huidige situatie bekend?' vroeg Obi-Wan aan Duris.

'Dat vijf hooggeplaatste leden van de Vijf Families ontvoerd zijn.'

'Door die Woestijnwind-groepering waar we van gehoord hebben?'

'Dat weten we niet,' antwoordde ze. 'We hebben het afgelopen jaar wei­nig van ze gehoord en beschouwden hun dreiging als afgedaan. En ik moet zeggen dat dit niet echt hun stijl is.'

Obi-Wan deed zijn ogen dicht en telde tot vijf. Daarna deed hij ze weer open, nog steeds met een zo ernstig mogelijk gezicht. 'Kunt u het hele systeem in kaart brengen?'

De ingenieur knikte. 'Ja, natuurlijk, maar waarom?'

'Om dit voor elkaar te krijgen, om de shuttle te laten verdwijnen, moeten ze hem van het spoorwegnet gehaald hebben. Als het goed is, zouden de individuele wagons moeten reageren op de afwezigheid van een bewegend voorwerp en moeten afremmen of versnellen om te compenseren. Hoe dichterbij de plek waar de wagon verdwenen is, hoe meer het normale patroon verstoord moet zijn.'

'Maar ze hebben duidelijk iets met onze computers gedaan. Ze hebben geen spoor achterge—'

'Ze hebben geen direct dataspoor achtergelaten. Maar kan die verdwe­nen shuttle de sensoren van andere voertuigen beïnvloeden?'

'Tja...' De mond van de ingenieur viel plotseling open toen hij begreep waar Obi-Wan heen wilde. 'Nee. Het veiligheidssysteem ligt buiten het hoofdnet en heeft een backupsysteem om te voorkomen dat één enkele vergissing in de centrale commandopost het hele systeem overhoop gooit.'

'Goed,' zei Obi-Wan toen het complete net in een zwevend web van lichtende, zilverkleurige draden voor hem verscheen. 'Nu wil ik dat je via de nabijheidsfeedback van de shuttles zelf bepaalt waar elke shuttle zich be­vindt en waar ze volgens het reisschema hadden moeten zijn.'

De ingenieur verbleekte. 'Maar... we zijn niet op Coruscant, meneer. We hebben geen computer die snel genoeg is om het punt waar de shuttle van de lijn gehaald is te vinden —'

Obi-Wan hief zijn hand. 'Ik zoek niet naar iets concreets. Ik moet iets voelen wat er niét is. Waar computers tekortschieten, kan de Kracht wellicht zegevieren. Geef me de beelden, alstublieft.'

De ingenieur keek Obi-Wan met open mond aan. Duris gaf hem een knikje en maakte een gebaar met haar primaire handen, waarop de man deed wat hem gevraagd was. Even later was vrijwel elk beeld op het railnet verdubbeld. 'Maak de geschatte beelden rood en de echte blauw,' zei Obi- Wan bijna fluisterend.

Duris herinnerde zich verhalen over deze mystieke krijgers en moest haar best doen om een huivering van bijna bovennatuurlijk ontzag te on­derdrukken. Ze knikte tegen de ingenieur en een reeks schimmige dubbele beelden begon zich te vormen—vreselijk gecompliceerd allemaal, want elke shuttle die vaart meerderde of minderde ter compensatie van het ontbre­kende voertuig beïnvloedde de andere shuttles op de lijn, zodat ook die in een steeds groter wordende kring versnelden of afremden.

Obi-Wan stond met half geloken ogen en beide armen gestrekt in het enorme, glinsterende netwerk alsof hij het hele web in zijn handen kon voelen bewegen. Even later draaide hij zich langzaam om en wees naar een tunnel tussen een van de luxe buitenwijken en het centrum van de stad. 'Dit,' zei hij, 'is waar de denkbeeldige shuttle ontstond. Wat inhoudt dat dit de plek is waar de echte shuttle het hoofdspoor verlaten heeft.'

Duris keek naar de ingenieur, die zijn schouders optrok. Misschien.

De Jedi volgde een zijtak van de tunnel met zijn hand. 'En hij reed zo....' De tunnel vertakte zich opnieuw. Met een vinger volgde hij een van de zijtunnels, keerde terug en nam een andere. 'En hier bleef hij staan en veranderde van niveau...'

Er heerste een doodse stilte in de troonzaal waarin Obi-Wans woorden bijna onverdraaglijk plechtig klonken. 'En daarna begon hij weer te rijden, tot...' Hij hield zijn hoofd scheef. 'Vreemd. Er staat hier geen spoor aange­geven. Zou dat niet moeten?'

De ingenieur schraapte zijn keel. Hij keek ietwat verschrikt, een uitdruk­king die het midden hield tussen angst en ontzag. 'Tja...' Hij raadpleegde een holobeeld dat boven zijn aktetas zweefde. Even later keek hij weer op. De gespannen rimpel in zijn bovenlip werd dieper. 'Dat is een dienstgang die van de kaart verwijderd is omdat de rail in slechte staat verkeerde en niet meer aan de laatste veiligheidsvoorschriften voldeed.'

Obi-Wan hield zijn ogen gesloten. 'Maar?'

'Maar in werkelijkheid voldoet hij wel aan de oude voorschriften en is hij sterk genoeg om de shuttle te dragen.'

Opnieuw stilte. Obi-Wan knikte. 'Dit is de plaats waar u de verdwenen shuttle zult vinden.'

De ingenieur slikte moeizaam. 'Regentes Duris, we staan nog steeds voor het probleem om daar te komen. Als we ervan uitgaan dat de ontvoerders op het centrale net aangesloten zijn, zullen ze onmiddellijk zien dat we een shuttle van koers laten veranderen. Dat houdt in dat onze opties via het net beperkt zijn. Het zal uren duren om daar een ploeg naar toe te brengen. Hebben we zo veel tijd?'

Duris kauwde op haar chitineuze onderlip. Als dit Woestijnwind was, verkeerden de leden van de Vijf Families niet in levensgevaar. Woestijnwind ontvoerde, maar had nog nooit iemand in koelen bloede vermoord. Dat was hun stijl niet. Maar ze hadden ongetwijfeld maatregelen genomen om hun gevangenen naar een betere schuilplaats te brengen — en als het zover was, kon niemand meer voorspellen wat er zou gebeuren.

Maar het was natuurlijk ook mogelijk dat het niet Woestijnwind was. Op Cestus was misleidende informatie aan de orde van de dag-

Toen ze weer naar Obi-Wan keek, realiseerde ze zich dat ze er geen moment aan getwijfeld had dat deze buitengewone man in staat was tot iets wat geen computer op Cestus vermocht — dat hij door de macht van zijn geest en de mysterieuze Kracht hun ontvoerde Familieleden gevonden had. In combinatie met de onthutsende gebeurtenissen van de vorige dag bracht dit besef haar aan het duizelen. Sinds haar troonsbestijging was ze niet meer zo in de war geweest — alsof ze in een milde shocktoestand verkeerde.

'Misschien heb je gelijk,' zei ze tegen de ingenieur. 'Het ontbreekt ons wellicht aan tijd, en de gebruikelijke middelen zullen waarschijnlijk tekort­schieten. Meester Jedi — hebt u een plan?' Om de een of andere reden was ze er zeker van dat dit inderdaad het geval was.

'Draag uw veiligheidspersoneel op niet te schieten voordat ze zeker we­ten met wie ze te doen hebben,' zei Obi-Wan.

Wat gaat u doen?'

Obi-Wan liet de spanning nog even stijgen alvorens antwoord te geven: 'Iets drastisch.'

Ertstreinen, installatieshuttles, passagierswagons, mijnbouwapparatuur en reparatiedroids stroomden allemaal door dezelfde doolhof van magneti­sche rails en zweefsporen, elkaar passerend en vermijdend alsof ze levende, ademende wezens waren, individuele weefselstructuren binnen een groter organisme — cellen in het lichaam van Cestus, darren in de technologische zwerm.

En boven op een van die voertuigen, zich vastklampend met door de­cennia lange training geperfectioneerde zenuwen en spieren, zat Jedi-ridder Obi-Wan Kenobi. Hij compenseerde voor de onmogelijk snelle en scherpe bochten, het plotselinge accelereren en afremmen, met een diep begrip voor de ritmes van het universum en zijn onzichtbare stromingen.

Opgesloten in zijn suite had Obi-Wan zich in de loop van een lange, slapeloze nacht de patronen van het shuttlesysteem eigen gemaakt. In de aanwezigheid van G'Mai had hij alleen maar een paar extra minuten nodig gehad om die kennis bij te werken. Maar zelfs als ze hem uren in studie verzonken hadden gezien, zouden ze nog onder de indruk geweest zijn van wat hij probeerde te doen. Zijn geheime oefening en kennis zouden zijn komende handelingen een miraculeus tintje geven, en hij hoopte dat dit het emotionele evenwicht van zijn gastheren — vooral de wispelturige Quill — zou verstoren.

Maar eerst moest hij het ook daadwerkelijk doen, want hij wist dat senso­ren op de diverse voertuigen al zijn bewegingen registreerden.

De shuttle minderde vaart en maakte een scherpe bocht naar links. Af­gaande op ver boven het bewuste denkniveau uitstijgende instincten sprong hij al voordat hij het volgende voertuig zag.

Obi-Wan klemde zich een ogenblik vast aan het dak van de tunnel, waar hij al spoedig de windvlaag voelde die de in volle vaart op hem afrazende shuttle aankondigde. Heel even deden de transparistalen wanden ervan hem aan de grote gloeiende ogen van een onderaards wezen denken. Hij zag reizigers die verdiept waren geweest in hun datablok of gesprek plotseling naar de ondersteboven aan het plafond van de tunnel hangende man kijken en hun monden opengaan toen hij zich liet vallen. Een geelhuidige Xexto zwaaide geschrokken met alle vier haar armen en krijste dat die arme mens een soort bizarre zelfmoordpoging ondernam.

Sorry, zei Obi-Wan geluidloos. Hij wachtte tot de trein vaart minderde om de bocht te nemen, alvorens zich op de neus van de trein te laten vallen, maar de klap benam hem evengoed de adem.

Met wanhopige kracht klemde hij zich vast. Achttien seconden tot het volgende punt. Hij telde ze zwijgend af, inwendig glimlachend om de bur­gers die met open mond naar deze vreemde verschijning keken.

Voordat iemand meer kon doen dan geschrokken toekijken was hij al­weer weg.

Obi-Wan zette zich met handen en voeten schrap tussen wand en pla­fond. De passagierstunnel werd hier gesneden door een vrachttunnel en al na tien seconden hoorde hij het janken van een aandenderende vrachttrein en zag hij het felle oog van licht op zich af razen. Hij liet zich in een wagon vol erts vallen. De ruwe hoop stenen was zo steil dat hij er bijna afgleed en op de rails tuimelde. Hij graaide naar houvast, vond het, verloor het weer, vond het opnieuw. Door de snelheid van de trein werden zijn benen onder hem uit geslagen, en hij reageerde een fractie te laat. Zijn rechterhiel sloeg tegen de tunnelwand, zodat hij schuin omhoog werd geworpen en zijn houvast verloor. Op het laatste moment wist hij zich opnieuw vast te klem­men.

De wind beukte genadeloos op hem in, maar daar kon hij op dit moment niets aan doen. Hij wist dat de Cestiaanse computers zijn op de Kracht gebaseerde analyse van de kinematica van het systeem uitgewerkt en als correct geaccepteerd hadden. Wie weet hadden ze intussen zelfs hun eigen programma's aangepast om in staat te zijn hem te volgen door het gegeven van een onofficieel, van trein naar trein springend lichaam in hun systeem te verwerken.

Samen met de monitoren aan het plafond maakte dat duidelijk dat hij zijn voorstelling gaf voor een publiek dat niet alleen kritisch maar ook achter­dochtig was.

Trein voor trein werkte hij zich naar het kruispunt waar hij eindelijk op eigen kracht verder kon gaan. Met een sprong landde hij op de metalen rail. Hij ademde met korte, scherpe halen en weigerde toe te geven aan de angst die zich vlak onder het oppervlak van zijn concentratie verschool.

Alles stond of viel met de juiste timing.

Obi-Wan bukte zich en voelde aan de metalen rail waarboven de zweeftrein op normale kruissnelheid aan kwam zoeven. De trein was er bijna en het was te laat om nieuwe plannen te maken. Er zat niets anders op dan door te gaan. Een plotselinge windvlaag beukte als een vloedgolf op hem in en vaagde zijn zorgvuldig aangebrachte psychologische barrières weg.

Nu. Obi-Wan draaide zich om en sprintte zo hard als hij kon door de tunnel, weg van de trein die in volle vaart op hem afraasde; hij hoorde de waarschuwende claxon. Op het laatste moment gebruikte hij het laatste restje energie in zijn lichaam om een sprong te maken. Halverwege zijn sprong draaide hij zich om en...

Een seconde lang bereikte zijn lichaam, voortgestuwd door voortreffe­lijk geconditioneerde spieren en een volmaakt op de diepste stromingen van de Kracht afgesteld zenuwstelsel, een snelheid die minder dan vijf meter per seconde lager was dan die van de aanstormende zweeftrein. Hij zette zich geestelijk schrap, ademde uit op het moment van de inslag en gebruikte zijn armen als schokdempers. Met een doffe klap werd de lucht uit zijn longen geslagen, maar het feit dat hij precies op dat moment uitademde, gaf hem de buffer die hem in staat stelde de klap te overleven. Als het hem niet gelukt was bijna de snelheid van de zweeftrein te evenaren...

Als hij zich niet omgedraaid had om zich vast te kunnen klampen... Als hij niet op precies het juiste moment uitgeademd had... ... zou hij verpletterd, onder de trein getrokken, tot moes gereden zijn. Nu deed hij zijn best om tegen de trein op te klimmen tot hij hijgend en vol schrammen op het dak lag en de rest van de rit uit kon rusten.

In de raadkamer volgden de leden van de Vijf Families die het geluk hadden niet ontvoerd te zijn diep geschokt Obi-Wans verrichtingen. Wat voor wezens zijn die Jedi?' fluisterde Llitishi, terwijl hij zweet van zijn gerimpelde blauwe voorhoofd veegde.

'Geen idee... maar ik ben dolblij dat ze aan onze kant staan,' zei Debbikin sr., biddend voor de veiligheid van zijn zoon. 'Ik geloof dat we ons stand­punt drastisch zullen moeten herzien.' Een instemmend gemompel ging op, gevolgd door gretige pogingen meer gegevens aan de sensoren te ondokken.

Toen de stroom afgesneden werd en de zweefshuttle naar de bodem van de schacht zakte, werd de stemming het eerstvolgende uur alleen maar bedrukter. De gevangengenomen hoofden van de Vijf Families hadden gealar­meerd opgekeken toen hun ontvoerder gezelschap kreeg van drie bruten in het kakibruin van Woestijnwind. De indringers hadden een paar gefluister­de woorden gewisseld en waren aan het werk gegaan. Het was duidelijk dat ze hun gevangenen zo snel mogelijk van het railnet wilden verwijderen.

"Wat zijn jullie met ons van plan?' fluisterde vrouwe Por'Ten.

Wacht maar af,' antwoordde een soldaat van Woestijnwind. 'Dan zie je het vanzelf.'

De Nautolaan met de donkere ogen zei niets.

In het begin hadden ze gehoopt dat ze gered zouden worden, maar toen ze hun ontvoerders elektronische stoorzenders zagen opstellen om de sen­soren en monitoren in de tunnel te ontregelen, beseften ze dat de kans dat ze gevonden zouden worden uiterst klein was.

Eén man patrouilleerde buiten, zodat er twee overbleven om de Nauto­laan gezelschap te houden. Debbikin jr. keek naar de man buiten, die voort­durend rondjes maakte om de shuttle... en plotseling zag hij hem niet meer. Heel even wist Debbikin niet wat hij moest denken, maar toen zag hij hem weer. Alleen... was het wel dezelfde? Had hij zich vergist of was hij door de getinte ruiten van de shuttle getuige geweest van een korte, gewelddadige worsteling?

Hoop was een luxe waar ze niet aan toe durfden geven. Maar toch...

'En nu —' begon de langste van de bruten van Woestijnwind. Hij kreeg geen kans om zijn zin te voltooien. Een zwarte strop viel over zijn hoofd. De strop werd aangetrokken en de man werd trappelend en schreeuwend door een noodluik in het dak van de wagon naar boven gehesen, met gekromde vingers graaiend naar zijn keel. De Nautolaan draaide zich blik­semsnel om, grauwend van woede.

Met een mantel die als de pluimage van een roofvogel achter hem aan fladderde, sprong Obi-Wan Kenobi de wagon in. De strijder van Woestijn­wind in het kaki uniform bereikte hem als eerste en was ook de eerste die na een korte flits van een lichtzwaard het onderspit dolf. Hij struikelde achteruit, terwijl de schouder van zijn jasje rookte en vonken spatte.

De Nautolaan keek zijn tegenstander woedend aan en heel even waren de gijzelaars vrijwel vergeten.

'Jedi!' grauwde de Nautolaan.

Obi-Wan kneep zijn ogen tot spleetjes; het was gedaan met zijn hoffe­lijkheid. Hij was in een oogwenk van een ambassadeur in een dodelijke vechter veranderd. 'Nemonus,' siste hij. 'Het is niet de eerste keer dat je bloederige diplomatie geprobeerd hebt.'

'En ook niet de laatste,' gromde de Nautolaan. 'Maar het is wel de laatste keer dat ik jouw bemoeizucht zal dulden.'

En zonder nog een woord te zeggen wierpen de twee mannen zich op elkaar en begon het gevecht.

De mannen en vrouwen in de wagon zouden de volgende paar seconden nooit meer vergeten. De Nautolaan hanteerde zijn gloeiende zweep blik­semsnel en met duivelse accuratesse, zodat het zweepkoord als een levend wezen draaide en kronkelde. Maar waar het ook heenging en wat de Nau­tolaan ook deed, de Jedi was hem steevast een stapje voor.

Er was altijd druk gespeculeerd over de vraag waarom een Jedi liever een lichtzwaard hanteerde dan een straler. Alle nadelen van zo'n korteafstandswapen lagen voor de hand. Maar nu ze dit dramatische treffen voor hun ogen zagen plaatsvinden, werd hun ook een ander feit duidelijk: Obi-Wans lichtzwaard bewoog alsof het met zijn lichaam vergroeid was, een gloeiend lidmaat, doortrokken met de mysterieuze macht van de Kracht.

De twee tegenstanders waren vrijwel aan elkaar gewaagd. Je zou gedacht hebben dat de grotere lengte van de lichtzweep de Nautolaan een voordeel zou geven, maar in die beperkte ruimte speelde dat simpelweg geen rol. En het was vreemd dat hoewel het zweepkoord van de Nautolaan links en rechts vonken en withete brokken uit de wandpanelen sloeg en een regen van brandende fragmenten op de gevangenen neer deed regenen, niemand van hen geraakt werd. De Nautolaan straalde enorme vechdust uit. Zijn gezicht was verstard tot een agressief masker, hij vloekte in allerlei vreemde talen en bewoog zijn bovenlichaam met zo'n soepelheid dat het soms leek alsof hij geen ruggengraat had.

Het kon niet anders of de Jedi zou terugdeinzen. Zou op de vlucht slaan om zijn hachje te redden. Niets of niemand kon zich verweren tegen zulke tomeloze agressie...

Maar meester Kenobi week geen duimbreed. Met een lichtzwaard dat flitste als woestijnbliksems danste hij door de smalle wagon, elke uithaal van de lichtzweep afwerend. De snelheid en woestheid van de Nautolaan liepen stuk op de kille, onverzettelijke vastbeslotenheid van de Jedi. Ze sprongen en buitelden, maakten zulke soepele salto's dat het leek alsof ze langs het plafond liepen, afwerend en aanvallend in een angstaanjagende maar adetische dans.

Meester Kenobi wist als eerste door de verdediging van zijn tegenstander te breken: de lichtzweep slaagde er niet in zich op tijd om de gloeiende kling te wikkelen en de uithaal af te weren. De stof van de mouw van de Nauto­laan vlamde op met een korte, intense hitte. De gevangenen zagen de hou­ding van hun ontvoerder abrupt omslaan. De Nautolaan grauwde, maar zijn gezicht verried angst. De Jedi was aan de winnende hand! Nog één uitval, hoogstens twee, en meester Kenobi zou het raadsel van de lichtzweep opgelost hebben en klaar zijn om de genadeslag uit te delen.

De Nautolaan klapte woest met zijn zweep, alsof hij zijn krachten verza­melde voor een hernieuwde aanval, maar toen tilde hij in één soepele, oog­verblindend snelle beweging en met een gemak alsof het een kind was de gewonde Woestijnwindstrijder van de grond, nam een sprong en verdween door het gat in het dak. Even later hoorden ze zijn voetstappen door de tunnel verdwijnen. En daarna... stilte.

Toen meester Kenobi zich tot de gevangenen wendde, begon zijn ge­zicht zich alweer te ontspannen. Als hij niet besloten had iets te zeggen, zou het waarschijnlijk nog een uur stil geweest zijn. 'Zijn jullie gewond?' vroeg

Quill wist alleen maar wat onsamenhangend gebrabbel uit te brengen. 'Nee! Ik — dat was fantastisch! Ik heb veel over de Jedi gehoord, maar nog nooit... Ik wil alleen maar dankuwel zeggen! Heel, heel erg bedankt.'

Meester Kenobi negeerde hem en liep van de een naar de ander om te zien of iemand verwondingen had opgelopen. Daarna onderzocht, analy­seerde en ontkoppelde hij het stoorapparaat. Enkele seconden later floep­ten de lichten in de wagon weer aan. De droid bewoog alsof hij uit een diepe slaap ontwaakte. Hij keek naar Kenobi. 'Ah! Meester Jedi! Ik neem aan dat u mijn functies weer in werking hebt gesteld.'

'Dat klopt.'

'En uw bevelen?'

'Breng deze mensen terug naar de hoofdstad.'

'Komt in orde, meneer.'

De droid voegde de daad bij het woord. De geredde gijzelaars hieven een schor gejuich aan - zelfs Quill, wiens gefacetteerde ogen glansden van ontzag. Debbikin jr. gaf opnieuw een rukje aan de gewaden van hun redder. 'Meester Jedi,' vroeg hij. 'Hoe kan ik u hiervoor vergelden?'

De Jedi lachte grimmig. 'Door je vader te vragen zijn plicht niet te ver­geten,' zei hij.

40

Diep in de bergen op honderd kilometer ten zuidoosten van de hoofdstad werd een machtig feest gevierd. Er werd volop gedanst en gelachen en volop gedronken en opgesneden.

Nate leunde diep tevreden tegen een rotsblok. De operatie was inder­daad uiterst soepel verlopen, zonder dat er een dode gevallen was. Zijn keel deed een beetje zeer van generaal Kenobi's strop, maar de in zijn kap ver­borgen metalen beugel had perfect gewerkt, terwijl de extra vulling in de schouders van OnSons Woestijnwind' uniform hem beschermd had tegen de zorgvuldig afgemeten uithaal van generaal Kenobi's lichtzwaard. De operatie was in alle opzichten geslaagd te noemen, van het verkrijgen van essentiële informatie van de misdadiger Trillot tot het overbrengen ervan, van het evalueren van de informatie tot het maken van een plan, van het binnendringen van het veiligheidsnet van het transportsysteem tot het om­leiden van de wagon, van het spelen van de uitgeputte soldaten van Woes­tijnwind tot het onderdrukken van het verzet onder de Vijf Families, van het quasi gevecht met generaal Kenobi tot hun geslaagde ontsnapping...

Alles was van een leien dakje gegaan.

Bovendien had hij een extra bonus gekregen: vanaf zijn plekje op het dak van de wagon was hij getuige geweest van het 'duel' tussen de twee Jedi. Tot op dat moment had Nate gedacht dat hij alles wat met dit soort gevechten te maken had gezien en geleerd had, maar nu wist hij dat Kamino's meest geavanceerde krijgskunst weinig meer was dan straatvechten.

Nate wist dat de Jedi iets hadden wat kloonsoldaten zou helpen in leven te blijven. Hij moest er alleen nog maar achter zien te komen wat het was.

Maar hoe? Met die brandende gedachte in zijn hoofd liet hij zich onder- uitzakken en keek naar de sterren, terwijl hij in verrukkelijke loomheid alle bewegingen van lichtzwaard en zweep opnieuw de revue liet passeren.

Sheeka Tull had Spindragon op veilige afstand aan de grond gezet en liep het kamp in onder een opkomende dubbele maan. Ze was net terug van een vermoeiende vlucht naar drie van de zes grote steden van Cestus met een vracht vluchtige stoffen die niet door de tunnels vervoerd mochten worden.

Een bekende figuur zonder helm in een donkergroen werktenue kwam naar haar toe en zwaaide. 'Ha, Sheeka. Fijn om je weer te zien.'

Alles was haar vertrouwd, van de bruine huid tot het zwaar gespierde lichaam, maar toch keek ze hem wantrouwend aan. 'Jij bent Nate niet,' zei ze, hoewel het werktenue van de soldaat geen militaire insignes of andere identiteitsplaatjes droeg.

Forry knipperde met zijn ogen en keek haar onschuldig aan. Wie zou ik dan moeten zijn?'

Ze wees grinnikend naar zijn gezicht. 'Goed geprobeerd. Nate heeft een klein littekentje op zijn kaak hier. Jij niet.'

Sirty voegde zich bij hen, lachend om de poging van hun broeder haar beet te nemen.

Forry meesmuilde. 'Oké. Je hebt gelijk. Gewoon een geintje dat we graag uithalen.' Hij gebaarde naar achteren. 'Nate is aan de andere kant van het kamp.'

'Goed geprobeerd.' Ze gaf hem een klap op zijn schouder en ging op zoek naar haar nieuwe... vriend? Waren ze vrienden? Waarschijnlijk was dat wel het juiste woord om hun verhouding te beschrijven. Vriendschap met de kloon van haar dode minnaar. Het was ietwat morbide, maar vreemd genoeg ook erg opwindend.

Ze vond hem zittend tegen een rotsblok, verzonken in zijn eigen gedach­ten. Met een glimlach hief hij een beker Cestiaanse sporenmede toen hij haar zag.

Wat valt er te vieren?' vroeg ze, vermoedend dat ze het antwoord al wist.

'Een kleine operatie die nog soepeler verlopen is dan we al verwacht hadden. En nee, niemand is gesneuveld.'

Ze bestudeerde zijn gezicht. 'Teleurgesteld?'

Hij gaf haar een narrige blik. 'Vreselijk. Ik had gehoopt op geroosterd mensenvlees vanavond.'

Ze liet zich naast hem tegen het rotsblok zakken, opgelucht dat deze dodelijke, in flessen gekweekte soldaten gevoel voor humor hadden. 'Tou­ché. Ik mag je er niet op aankijken dat je van je werk houdt. Daar ben je tenslotte voor opgeleid.'

'En voortreffelijk ook,' stemde hij in.

'En ben je volledig getraind in alle aspecten van soldatesk gedrag?'

Volledig.'

Er viel een korte stilte, waarin ze hem opnieuw aankeek. 'En dansen soldaten ook?'

Nu leek zijn glimlach te verstrakken en kreeg zijn gezicht een peinzende uitdrukking. 'Natuurlijk. De Jakeliaanse messendans is een essentieel hulp­middel om afstand, timing en ritme in een gevecht te leren.'

Ze kreunde. Alweer dat praktische. 'Nee. Dansen. Je weet wel: man, vrouw. Dansen?'

Hij haalde zijn schouders op. 'De eenheden hebben danswedstrijden. Ploeg en individueel.'

Sheeka moest een toenemend gevoel van ergernis onderdrukken. 'Heb je het nooit gewoon voor de lol gedaan?'

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Dat is lol.'

'Ik word zo moe van jou,' zei ze, haar armen uitstekend. 'Kom op.'

Na een korte aarzeling stond hij op.

De musici speelden een snel nummertje met fluit en trommel. Hun danspassen waren licht en veerkrachtig. De rekruten grinnikten, lachten, koutten en zwierden zo enthousiast met hun partners dat het duidelijk was dat ze hoognodig stoom af moesten blazen. De kloonsoldaten keken toe en tikten het ritme mee met hun voeten. Van tijd tot tijd voerde een van hen op de maat van de muziek een reeks exacte, krijgshaftige bewegingen uit, compleet met gymnastische buitelingen. De rekruten klapten en juichten goedkeurend.

Wat was er vandaag gebeurd? Ze wilde het liever niet vragen. Zijn coör­dinatie was uitstekend, maar hij was duidelijk niet gewend aan dansen met een partner. Toch beviel haar dit. Het beviel haar uitstékend.

'Ik heb iets gehoord op de scanner,' zei ze heel onschuldig.

'O ja?' vroeg hij. Wat zeiden ze?' Hij hield haar stevig vast en zag kans om haar precies op de maat een draai te laten maken. Verscheidene andere paren hadden hetzelfde gedaan en er gingen opgetogen kreten op.

'O, iets over een groep leden van de Vijf Families die ontvoerd en ver­volgens weer bevrijd werden.'

'Ontvoerd? Bevrijd?' vroeg hij met grote ogen. 'Goh. Klinkt opwin­dend.'

Ah. Dus hij wilde niets loslaten. Alleen maar voor ingewijden, nam ze aan. Toch zag ze aan het aantal mensen dat zich aan het uitleven was dat het een flinke operatie geweest moest zijn en ze nam zich voor te proberen een boer of mijnwerker over de bijzonderheden uit te horen.

Hij moest de bedachtzame uitdrukking op haar gezicht gezien hebben, maar hij gaf er de verkeerde uitleg aan. 'Ik krijg het gevoel dat je het niet eens was met onze missie.'

'Dat dacht ik helemaal niet.'

'Maar toch ben je het er niet mee eens. Waarom help je ons?'

'Niet uit vrije wil.'

Waarom dan wel? Wat voor soort druk wordt er op je uitgeoefend?'

Haar lach was onvriendelijker dan ze bedoeld had. 'Ergens op Coruscant is een computerbestand waarin iedere indiscretie van iedereen in de hele melkweg opgetekend staat. Ze hadden iemand nodig, mijn naam rolde eruit en iemand een dienst bewijzen is beter dan tien jaar op een dwangarbeidplaneet zitten.'

'En jouw naam staat op die lijst?'

Ze knikte. 'Je leert snel.'

'Dat wordt sarcasme genoemd, niet?'

'Ooh,' kweelde ze. 'Met de minuut menselijker. Straks gaan we ironie proberen.'

Ze lachte toen hij opnieuw nijdig werd. 'En... wat heb je gedaan?'

'Mijn jongste zuster werd lid van een godsdienstige sekte op Devon Vier. Toen de bewoners daar weigerden belasting te betalen legde Coruscant de planeet een embargo op. Toen brak er een epidemie uit, zodat het erop leek dat iedereen ten dode opgeschreven zou zijn, mannen, vrouwen en kinde­ren. En niemand die een vinger uit zou steken. Dus...'

Hij knikte begrijpend. 'Dus jij bracht ze medicijnen. En je zuster?'

Ze monterde op. 'Die is op dit moment ergens in de Buitenring een nest schreeuwlelijken aan het opvoeden. Ik zou het zonder meer opnieuw doen.'

'Ondanks het feit dat je daardoor hier terechtgekomen bent?'

Vreemd genoeg voelde ze zich op dat moment meer dan comfortabel. Loom bedacht ze dat hier zowel op de planeet als in zijn armen betekende. Hmmm. 'Ondanks dat.'

'Het is me opgevallen dat je meer met mij praat dan met mijn broeders,' zei hij met zijn lippen dicht bij haar oor. Waarom?'

'Ik vind jou interessant.'

Waarom?'

'Ik weet het niet,' zei ze eerlijk. 'Misschien omdat jij de enige bent met een officiersopleiding. Daardoor lijk je meer op Jango.'

Zijn belangstelling nam toe. 'Men zegt dat hij een eenling was.'

'Inderdaad. Maar ook een geboren leider. Maar hij kon zich ook vrijwel onzichtbaar maken, zoals een heleboel mensen kennelijk op pijnlijke wijze aan den lijve ondervonden hebben.'

Nate grinnikte luid en humorloos. Dat stond als een paal boven water.

'Maar als hij wou, draaiden alle hoofden zijn kant uit als hij ergens bin­nenkwam.' Een korte stilte. 'Vooral het mijne.' Haar stem werd zachter. 'Maar het is allemaal alweer zo lang geleden. Ik was achttien en Jango was vijfentwintig.'

Was hij toen al een premiejager?'

Met gesloten ogen haalde ze oude herinneringen boven. 'Nog niet hele­maal, geloof ik. Hij was hoogstens pas twee jaar vrij, kort nadat de Mandalorianen uitgeroeid waren. Ik kwam hem tegen in de Meridiaanse sector. Hij was zijn wapenrusting op de een of andere manier kwijtgeraakt en was ernaar op zoek.' Een peinzende glimlach. We hadden ongeveer een jaar samen. Toen werd het te gevaarlijk. We werden overvallen door ruimtepi­raten. Ons schip werd opgeblazen en halverwege een hevig ruimtegevecht moesten we ieder een aparte ontsnappingscapsule nemen.' Ze zweeg. 'Later hoorde ik dat hij er levend uitgekomen was en zijn wapenrusting terugge­vonden had. Ik weet niet of hij naar me gezocht heeft.' Sheeka haalde haar schouders op. 'Zo gaat het leven soms nu eenmaal.' Haar stem had een melancholieke klank gekregen. Toen begon ze te grinniken.

Hij deed een stapje achteruit en keek haar verbaasd aan. Waarom lach je?'

'Je doet me denken aan Jango. Die sloot zijn gevoelens ook altijd op. Maar ik kan me momenten herinneren dat hij ze uit hun hok liet.'

'Bijvoorbeeld?'

Haar zachtere, ondeugender kant borrelde naar boven en ze was blij die te voelen. Ze had zich wel eens afgevraagd of ze haar oude luchthartigheid nog ooit terug zou krijgen. 'Als je geluk hebt, vertel ik je dat nog wel een keer.'

Ze wist dat zijn nieuwsgierigheid geprikkeld was en vergaf zichzelf voor de lichte overdrijving. In werkelijkheid was Jango een man van weinig woor­den geweest die zijn gevoelens strak in bedwang hield. In zijn leven en op het pad dat hij gekozen had, was die gereserveerdheid een essentiële voor­waarde om te overleven.

Uit hun karige gesprekken had ze al opgemaakt dat Nate ondanks zijn dodelijke praktische kennis niet het flauwste benul had van hoe gewone mensen leefden. Hij had haar tot op dit moment, tot op het moment dat hij haar in zijn armen nam, met een zeker respect en een zekere terughoudend­heid behandeld, meer als zijn zuster dan als een vrouw. Hij kende waar­schijnlijk maar twee soorten vrouwen: burgers die beschermd en mogelijk gehoorzaamd of op zijn minst met hoffelijkheid bejegend moesten worden, en het soort vrouwen dat zich aan soldaten aanbood in ruil voor kredieten of bescherming en na gebruik afgedankt werd. Het zou emotioneel riskant zijn zo'n simpel wereldbeeld open te breken.

Maar ze moest toegeven dat ze geïnteresseerd was in het doorbreken van zijn reserve en zich afvroeg wat eronder lag.

Wat zou er gebeuren, hoe zou hij reageren als ze de band tussen hen toestond zich te verdiepen? En als ze er een andere draai aan gaf? Ze trok hem weg uit de lachende en dansende menigte en nam hem nee naar het donker. 'Wat nu?' vroeg ze.

'We hebben verlof tot morgenvroeg. Waarom?'

Ze pakte zijn hand. 'Kom,' zei ze. 'Ik wil je iets laten zien.'

Zijn gezicht betrok van verwarring. 'Ik moet beschikbaar zijn -'

'Je zei dat je verlof had. Moet je in het kamp blijven?'

'Nee.' Hij zweeg. 'Maar als ik een oproep krijg, moet ik binnen twintig minuten terug zijn. Kun je dat garanderen?'

Zwijgend calculeerde ze afstanden en snelheden. 'Ja.'

Na vijf minuten over rotspuin klauteren waren ze bij Spindragon. Terwijl Nate zich insnoerde, werkte Sheeka zich snel door de voorbereidingen heen en steeg op. Onder haar ervaren handen legden ze de honderd kilometer naar het zuidoosten in ongeveer twaalf minuten af. In het begin bleef ze laag om de scanners te vermijden, maar toen ze ver genoeg weg waren, steeg ze op naar een standaardluchtbaan vol forenzenshuttles en dubbellange vrachtschepen die goederen vervoerden naar klanten die geen zin hadden om de orbitale belasting te betalen.

Nate keek naar de grond die onder hen door schoot en genoot van het gemak en het zelfvertrouwen waarmee Sheeka het schip bestuurde. Vaar­digheid was iets wat hij altijd kon waarderen. Deze vrouw was anders dan de andere vrouwen die hij gekend had. Het verschil bracht hem enigszins uit zijn evenwicht, maar vreemd genoeg vond hij dat een aangename ge­waarwording. En dus ontspande Nate zich, terwijl Sheeka over een rij spitse heuvelruggen heen vloog en het schip voorzichtig aan de grond zette, nog geen achttien minuten nadat ze opgestegen waren.

Het kamp was tegen de hellingen aan gebouwd en verscheidene open schachten deden vermoeden dat de bodem doorzeefd was met natuurlijke en door mensenhanden gemaakte mijnen. Een tiental buitenwerelders en twee X'Ting kwamen naar het schip toe, allemaal lachend of knikkend of zwaaiend.

Wat is dit?'

'Mijn familie,' zei ze. 'Allemaal. Niet door geboorte, maar uit eigen keus.'

Woon je hier?'

Ze glimlachte. 'Nee. Zo goed kennen we elkaar nog niet. Maar... waar ik woon, lijkt hier veel op.'

Nu kon hij nog meer woningen onderscheiden. Het was net alsof ze gecamoufleerd waren, en het leek erop dat de kleuren gekozen waren om ze vanuit de lucht minder zichtbaar te maken. Maar zelfs vanaf de grond gezien leken ze op te gaan in de schaduwen en rotsformaties.

Waarom zijn ze gecamoufleerd?'

Ze lachte. 'Dat zijn ze helemaal niet. We zijn alleen dol op de bergen en vinden het leuk om er zo veel mogelijk mee te harmoniëren.'

Weer die gevaarlijke neiging om alles door de ogen van een soldaat te zien.

Hoge, lieftallige kinderstemmen klonken van hoger op de helling. Nate draaide zich om en zag verscheidene menselijke jongens en meisjes vol overgave een soort ontdekkingsspelletje spelen. Ze renden op en neer, riepen eikaars namen, gilden, genoten van de lange schaduwen.

Dichter in de buurt van de steenkleurige woningen zag hij de oudere kinderen, waaronder een paar elegante X'Ting, slank en met enorme ogen, die hem vaag aan Kamino deden denken. Tieners, nam hij aan, die de volwassenen hielpen met bouwen of misschien gereedschappen repareren.

Gedachten en gevoelens maalden door hem heen terwijl hij naar ze keek. Deze omgeving bracht hem in verwarring. Of kwam dat door Sheeka zelf? Zijn gedachten gingen in ieder geval onwillekeurig terug naar zijn eigen versnelde jeugd, naar de leerspelletjes die hij gespeeld had...

Opnieuw leek Sheeka Tull zijn gedachten gelezen te hebben. Wat voor soort kind was jij?' Slim. Had ze hem hier naar toe gebracht om hem kinderen te laten zien in de hoop dat het zijn eigen herinneringen los zou maken?

Hij schokschouderde. 'Leren, opgroeien, mijn best doen. Net als de rest.'

'Ik heb een heleboel planeten bezocht en de meeste kinderspelletjes helpen de kinderen hun sterke en zwakke punten te ontdekken. Hoe gaat dat bij jullie? Is het niet de bedoeling dat jullie allemaal hetzelfde zijn?'

Plaagde ze hem weer? Tot zijn blijdschap besefte hij dat hij hoopte van wel. 'Niet helemaal. We hadden een kernprogramma dat we allemaal moes­ten leren, maar daarna specialiseerden we ons als voorbereiding op verschil­lende functies. We volgden verschillende opleidingen, vochten in andere oorlogen. Niemand van ons is in exact dezelfde omgeving opgegroeid en dat maakt ons sterker. Als geheel hebben we een miljoen levens geleid en ieder van ons draagt bij aan die ervaring. Wij zijn het glr en het leeft.'

'Kom op, niet zo serieus,' zei ze terwijl ze hem grinnikend haar hand toestak.

Na een korte aarzeling en na eerst zijn comlink gecontroleerd te hebben om er zeker van te zijn dat hij in geval van nood bereikbaar zou zijn, liep hij met haar mee.

Een vinnige zuidenwind blies in hun rug toen Sheeka en Nate een stoffig, uitgesleten heuvelpad naar een van de tunnels opklommen. De ingang was ongeveer vier bij zes meter, en toen Nate naar binnen ging, besefte hij dat de gecamoufleerde gebouwen buiten bij nader inzien geen woonruimtes konden zijn. Gereedschapsschuurtjes misschien. Hij zag een grote gemeen­schappelijke ruimte, verlicht door gloeizwammen aan de wanden die met via buizen aangevoerd vloeibaar voedsel in leven gehouden werden. De zwammen straalden een regenboog van licht uit. Toen Nate er met zijn hand in de buurt kwam, begon zijn huid te tintelen.

'Op de meeste plaatsen op Cestus worden de X'Ting grotendeels gedo­mineerd door de buitenwerelders. Die vinden de X'Ting primitief, hoewel ze doen alsof ze respect voor ze hebben. Maar er zijn kleine enclaves, zoals deze, waar we de moeite nemen om te proberen dingen van ze te leren. Ze hebben echt een heleboel te bieden. We hoeven ze alleen maar de kans te geven.'

Allerlei kinderen, menselijk en van andere buitenwerelders, renden heen en weer met hun kleine X'Ting vrienden, energiek als exploderende sterren en de grot vullend met hun uitbundigheid. Het werk van de dag zat er grotendeels op, hoewel een aantal volwassenen nog steeds bezig was met het repareren van gereedschap, lachend en schertsend in ontspannen kame­raadschap.