ZEVENTIEN

Raap deze splinters op

Iets hoger dan de atmosfeer zweefde Chalk. Hij keek op zijn wereld en vond hem goed. De zeeën waren groen, neigend naar blauw, of blauw neigend naar groen en het leek hem alsof hij drijvende ijsbergen kon onderscheiden. Het land was bruin in de greep van de winter in het noorden; zomergroen lag beneden het gekromde midden.

Hij bracht veel van zijn tijd door op die hoogte in de ruimte. Het was de beste wijze, de esthetisch meest bevredigende wijze om aan de zwaartekracht te ontkomen. Misschien voelde de piloot zich onbehaaglijk, want Chalk stond niet toe dat er hier tegengravitronen werden gebruikt, niet eens centrifugatie om de illusie van gewicht te verschaffen. Maar zijn piloot werd goed genoeg betaald om dergelijke ongemakken te doorstaan, als 't ongemakken waren.

Voor Chalk was 't bij benadering geen ongemak om gewichtloos te zijn. Hij had zijn massa, zijn prachtige brontosaurusachtige massa, en toch ondervond hij niet één van de nadelen daarvan.

'Dit is een van de weinige ogenblikken,' zei hij tot Burris en het meisje, 'waarop je legitiem iets voor niets kan krijgen. Ga maar na: als we wegschieten laten we de acceleratiezwaartekracht afvloeien door middel van gravitronen, zodat de extra G's worden weggespoten en we comfortabel opstijgen. Het kost ons geen moeite om te komen waar we zijn, er hoeft geen prijs betaald te worden van extra gewicht voordat we gewichtloos kunnen worden. Als we landen behandelen we de snelheidsvermindering op dezelfde wijze. Normaal gewicht, gewichtloos, weer normaal, en op geen enkel moment word je geplet.'

'Maar is het gratis?' vroeg Lona. 'Ik bedoel, het moet een hoop kosten om de gravitronen te laten werken. Als je alles tegen elkaar wegstreept, de kosten van het starten en stoppen, dan heb je toch eigenlijk niet iets voor niets gekregen, vind je niet?'

Chalk, geamuseerd, keek naar Burris. 'Ze is zeer slim, heb je dat gemerkt?'

'Dat heb ik gemerkt.'

Lona kreeg een kleur. 'Jullie steken de draak met me.'

'Nee, dat doen we niet,' zei Burris. 'Je hebt helemaal uit jezelf de notie van het behoud van zwaartekracht geformuleerd, zie je dat niet? Maar je bent te streng met onze gastheer. Hij bekijkt de dingen vanuit zijn gezichtspunt. Als hij de opbouw van de G's zelf niet hoeft te voelen, kost het hem in de meest eigenlijke zin van het woord niets. Niet in termen van het doorstaan van een hoge G. De gravitronen absorberen dat allemaal. Kijk, het is net zoiets als een misdaad begaan, Lona, en iemand anders betalen om de straf daarvoor te ondergaan. Zeker, het kost je geld om iemand te vinden die dat voor je doet. Maar je hebt je misdaad begaan, en hij neemt de straf over. Het equivalent aan geld -'

'Laat maar,' zei Lona. 'Hierboven is 't in elk geval fijn.'

'Vind je 't leuk, gewichtloosheid?' vroeg Chalk. 'Heb je 't ooit eerder meegemaakt?'

'Niet echt. Een paar korte reisjes.'

'En jij, Burris? Verlicht gewichtloosheid je ongemakken een beetje?'

'Een beetje, dank je. Er is geen druk op de organen die niet zijn waar ze horen te zijn. Ik voel niet die verdomde steken in mijn borst. Een kleine weldaad, maar ik ben er dankbaar voor.'

Niettemin was Burris nog steeds in een bad van pijn, merkte Chalk. Misschien iets minder, maar niet genoeg. Hoe zou 't zijn om constant fysiek ongemak te voelen? Chalk wist er wel iets van, eenvoudig door de moeilijkheden die hij ondervond als hij zijn lichaam in het gebied van de zwaartekracht rondzeulde. Maar hij was al zo lang opgeblazen. Hij was gewoon geraakt aan de voortdurende pijnlijke druk. Maar Burris? Het gevoel dat er nagels in zijn vlees werden geslagen? Hij protesteerde niet. Slechts zo nu en dan kwam de bittere rebellengeest aan de oppervlakte.

Burris ging vooruit, hij leerde zich aanpassen aan wat voor hem de menselijke conditie was. Chalk, sensitief als hij was, ving nog altijd de uitstralingen van pijn op. Niet alleen maar psychische pijn. Fysieke pijn ook. Burris was kalmer geworden, hij was uit de zwarte put van depressie gekomen waarin Aoudad hem eerst had gevonden, maar rozengeur en maneschijn was 't voor hem nog bij lange na niet.

Het meisje was er vergeleken met hem beter aan toe, concludeerde Chalk. Zij was lang niet zo'n gecompliceerd mechanisme.

Ze zagen er gelukkig uit zo samen, Burris en het meisje.

Dat zou wel veranderen naarmate de tijd verstreek.

'Zien jullie Hawaii?' vroeg Chalk. 'En daar, aan de rand van de wereld: China. De Grote Muur. We hebben hem laten restaureren, een groot stuk er van. Kijk, hij loopt landinwaarts vanuit de zee juist boven die inham. Ten noorden van Peking loopt hij omhoog die bergen in. Het middelste gedeelte is weg, het stuk in de Ordos-woestijn. Maar daar is het nooit veel geweest, niet meer dan een aarden wal. En daarachter, naar Sinkiang toe, zie je hem daar weer? We hebben verscheidene amusementscentra langs de Muur. Binnenkort gaat er weer een open aan de Mongoolse kant. Kublai Plezierpaleis.'

Chalk lachte.

'Maar niet deftig. Allesbehalve deftig.' Ze hielden elkaars handen vast, nam Chalk waar. Hij concentreerde zich erop hun emoties op te vangen. Tot nu toe niets bruikbaars. Van het meisje kwam een soort milde, doffe tevredenheid, een nietszeggend moederachtig soort iets. Ja, ze wou. En van Burris? Niet zo bar veel tot zover. Hij was ontspannen, meer ontspannen dan Chalk hem ooit had gezien. Burris mocht het meisje wel. Ze amuseerde hem klaarblijkelijk. Hij genoot van de aandacht die ze hem schonk. Maar hij koesterde geen sterke gevoelens ten opzichte van haar; hij had niet zo'n hoge dunk van haar als persoon. Spoedig zou ze hevig verliefd op hem zijn. Chalk vond het niet waarschijnlijk dat haar gevoelens beantwoord zouden worden. Uit dat verschil in voltage zou een interessante stroom kunnen voortkomen, vermoedde Chalk. Een thermokoppeleffect, om zo te zeggen. We zullen zien.

Het ruimteschip snorde westwaarts over China, een baan beschrijvend boven de Oude Zijderoute.

Chalk zei: 'Ik begrijp dat jullie tweeën morgen op reis gaan. Dat vertelt Nick me tenminste.'

'Dat is zo. De reis is geregeld,' zei Burris.

'Ik kan bijna niet wachten. Ik ben zo verschrikkelijk opgewonden!' riep Lona.

Het schoolmeisjesgeblaat irriteerde Burris. Chalk, goed afgestemd op hun veranderende stemming, begroef zijn antennes in de flits van irritatie die van hem afsprong en schrokte die op. De uitbarsting van emotie was een plotselinge scheur in een naadloze fluwelen sluier. Een getande donkere streep over parelgrijze zachtheid. Een begin, dacht Chalk. Een begin.

'Het moet een hele reis worden,' zei hij. 'Miljarden mensen wensen jullie het beste.'