Dertien

In de keuken keek Amanda haar moeder met grote ogen aan.

Ze had niets gezegd sinds Adrienne met haar verhaal was begonnen, en ze had ondertussen twee glazen wijn op – het tweede had ze wat sneller gedronken dan het eerste. Op dit moment zei geen van beiden iets, en Adrienne voelde hoe haar dochter in spanning afwachtte hoe het verhaal verder zou gaan.

Maar dat kon Adrienne haar niet vertellen, en dat was ook niet nodig. Amanda was een volwassen vrouw en ze wist wat het betekende om de liefde te bedrijven met een man. Ze was ook oud genoeg om te weten dat het ontdekken van elkaar slechts een, weliswaar heerlijk, onderdeel was van een veel groter geheel. Ze hield van Paul, en als hij niet zoveel voor haar had betekend, als het weekend alleen maar een lichamelijke waarde had gehad, zou ze zich die paar dagen alleen maar herinnerd hebben als een reeks van aangename momenten waar een bijzonder kantje aan had gezeten omdat ze sinds Jacks vertrek zo lang alleen was geweest. Maar wat zij en Paul met elkaar hadden gedeeld waren gevoelens geweest die veel te lang onderdrukt waren, en die uitsluitend voor hen tweeën bestemd waren geweest.

En daarbij, Amanda was haar dochter. Noem het ouderwets, maar ze beschouwde het als ongepast om haar dochter over dit soort details te vertellen. Er waren mensen die daarover konden praten, maar dat had Adrienne nooit kunnen begrijpen. De slaapkamer, had ze altijd gevonden, was een plaats van gedeelde geheimen.

Maar zelfs áls ze erover had willen vertellen, wist ze dat ze er nooit de woorden voor zou hebben kunnen vinden. Hoe had ze het gevoel moeten beschrijven dat ze had gehad toen hij was begonnen de knoopjes van haar blouse los te maken, of de huiveringen die langs haar huid waren getrokken toen hij haar buik had gestreeld? Of hoe verhit hun huid had gevoeld op het moment waarop hun beider lichamen met elkaar waren versmolten? Of het gevoel van zijn lippen toen hij haar had gekust, en wat de sensatie was geweest toen ze haar vingers diep in zijn huid had gedrukt? Of het geluid van zijn ademhaling en de hare, en hoe hun ademhaling versneld was toen ze als één in beweging waren gekomen?

Nee, dat waren dingen waarover ze niet wilde spreken. In plaats daarvan zou ze het aan haar dochters verbeeldingskracht overlaten om zich voor te stellen wat er was gebeurd, want Adrienne wist dat ze alleen zó een idee zou kunnen krijgen van de wondere magie die ze in Pauls armen had beleefd.

‘Mam?’ fluisterde Amanda ten slotte.

‘Wil je weten wat er gebeurd is?’

Amanda slikte onzeker.

‘Ja,’ was het enige dat Adrienne ervan wilde zeggen.

‘Bedoel je...’

‘Ja,’ zei ze opnieuw.

Amanda nam een slok wijn. Ze zette zichzelf schrap en liet het glas weer zakken. ‘En...?’

Adrienne boog zich naar voren alsof ze niet wilde dat iemand anders het zou horen.

‘Ja,’ fluisterde ze, waarop ze opzij keek alsof ze zich terugtrok in het verleden.

Die middag hadden ze samen de liefde bedreven, en ze hadden de rest van de dag in bed doorgebracht. Buiten loeide de storm die bomen ontwortelde en takken tegen het huis aan zwiepte. Binnen hield Paul haar, met zijn lippen op haar wang gedrukt, in zijn armen terwijl ze allebei aan vroeger dachten. Ze spraken over hun dromen voor de toekomst en verbaasden zich over de gedachten en gevoelens die tot dit moment hadden geleid.

Dit was voor haar even nieuw geweest als voor Paul. In de laatste paar jaar van haar huwelijk met Jack – en misschien zelfs wel tijdens het grootste gedeelte ervan, had ze zich op dat moment gerealiseerd – was het bedrijven van de liefde een kortstondig mechanisch gebeuren geweest waarin hartstocht geen rol meer had gespeeld en er van tederheid al helemaal geen sprake meer was geweest. En na afloop spraken ze nog maar zelden met elkaar, omdat Jack zich doorgaans vrijwel meteen op zijn andere zij draaide en een paar minuten later in slaap viel.

Niet alleen had Paul haar erna urenlang in zijn armen gehouden, maar zijn tedere omhelzing had haar ook laten weten dat dit voor hem evenveel betekende als de intieme momenten die ze ervoor met elkaar hadden gedeeld. Hij kuste haar haren en haar gezicht, en telkens wanneer hij een deel van haar lichaam streelde, zei hij haar, op die plechtige manier van hem waar ze in die korte tijd zo van was gaan houden, dat hij haar mooi vond en dat hij haar aanbad.

Hoewel ze het, door de dichtgespijkerde ramen, niet wisten, was de hemel buiten zwart geworden. Door de wind hoog opgezweepte golven teisterden het duin en spoelden het weg, en het water speelde rond de funderingen van het hotel. De antenne werd van het dak gerukt en kwam ergens aan de andere kant van het eiland terecht. Zand en regen wurmden zich door de kieren van de achterdeur die trilde onder de kracht van de storm. Ergens in de kleine uurtjes viel het licht uit. Ze bedreven de liefde voor de tweede keer in het diepe duister, en toen ze voldaan waren vielen ze ten slotte in elkaars armen in slaap op het moment waarop het oog van de storm over Rodanthe trok.