4

Lisa Kelly was op school altijd een kei geweest, ze was echt overal goed in. Haar leraar Engels had haar aangemoedigd om Engels te gaan studeren en professor te worden. Haar gymnastiekleraar vond dat ze met haar lengte – op haar veertiende was ze al een meter tachtig lang – een natuurtalent was en dat ze voor Ierland zou moeten uitkomen in tennis of hockey, of allebei. Maar niets daarvan, Lisa besloot naar de kunstacademie te gaan. Om grafische vormgeving te studeren.

En toen ze klaar was met haar studie, als beste van haar jaar, kreeg ze onmiddellijk een baan aangeboden bij een van de grootste ontwerpbureaus in Dublin. Toen het eenmaal zover was, had ze het ouderlijk nest eigenlijk moeten verlaten.

Haar jongere zus Katie was drie jaar eerder al het huis uit gegaan, maar Katie was een heel ander type. Katie was het tegenovergestelde van een briljante leerling geweest en kon het op school altijd maar moeilijk bijbenen. Ze had een vakantiebaantje gevonden in een kapsalon, om te ontdekken dat daar haar roeping lag. Ze was met Garry Finglas getrouwd en samen waren ze een salon begonnen die er in de loop van de tijd steeds verder op vooruit was gegaan. Katie vond het heerlijk om op Lisa’s lange honingblonde haar te oefenen, het te föhnen en allerlei elegante kapsels met een wrong of vlechtjes uit te proberen.

Hun moeder, Di, vond het allemaal maar niks. ‘Bah,’ zei ze vaak vol afschuw, ‘dat gefrut met die vieze hoofden!’

Hun vader, Jack Kelly, had nauwelijks commentaar op Katies carrièrekeuze gehad, net zo min als op Lisa’s werk.

Katie had Lisa vaak gesmeekt om uit huis te gaan. ‘In de echte wereld gaat het er heel anders aan toe dan bij ons thuis! Mensen zitten niet altijd maar te zwijgen zoals pa en ma doen. Andere mensen doen niet zo minachtend tegen elkaar, die práten met elkaar!’

Maar Lisa haalde er haar schouders over op. Katie was altijd heel erg gevoelig geweest wat de sfeer in huis betrof. Als Katie bij vrienden thuis was geweest, praatte ze altijd vol weemoed over de gezelligheid aan tafel, over vaders en moeders die praatten, lachten en kibbelden met hun kinderen en over de vriendjes die ze mee naar huis namen. Het was zó anders dan bij hen thuis, waar altijd in stilte gegeten werd en waar haar ouders alleen zo af en toe op een verwijtende manier naar elkaar keken. Katie was ook heel opmerkzaam als het ging om de stemming van anderen. Lisa was heel anders. Ma deed altijd erg afstandelijk. Nou en? En pa vertelde nooit wat, maar wat maakte dat uit? Zo zat hij nu eenmaal in elkaar.

Hun vader werkte op een bank en had daar blijkbaar nooit promotie gemaakt; hij kende de juiste mensen niet, dat was het punt. Geen wonder dat hij altijd zo teruggetrokken was, dat hij niet van ijdel geklets hield. Lisa had nooit zijn interesse weten te wekken, voor wat dan ook. Als ze hem een tekening liet zien die ze op school had gemaakt, haalde hij alleen maar zijn schouders op, als om te zeggen: nou en?

Haar moeder was een ontevreden vrouw, en had er haar redenen voor. Ze werkte in een heel chique modezaak, waar rijke vrouwen van middelbare leeftijd een aantal malen per jaar naartoe kwamen om dure kleren aan te schaffen. Die kleren zouden háár erg goed staan, maar ja, zij had geen geld om ze te kopen. En dus hielp ze vrouwen die dikker waren dan zij zich erin te hijsen en regelde ze dat de naden werden uitgelegd of dat er langere ritsen in werden gezet. Zelfs met een flinke personeelskorting vielen de toiletjes nog buiten haar budget. Geen wonder dat ze altijd zo teleurgesteld naar pa keek. Toen ze op haar achttiende met hem trouwde, had hij nog iemand geleken die het ver zou schoppen. Maar verder dan zijn huidige baan was hij nooit gekomen.

Lisa werkte elke dag heel hard. Tussen de middag ging ze met collega’s eten in restaurants met een overdaad aan caloriearme trendy liflafjes. Maar het was tijdens een privélunch voor een cliënt dat Lisa met Anton Moran in contact kwam; een moment dat voor altijd in haar geheugen gegrift zou blijven.

Lisa zag de man de zaal binnenkomen en bij elk tafeltje even halt houden om ontspannen met de gasten te praten. Hij was tenger en had behoorlijk lang haar. Hij straalde een plezierig zelfvertrouwen uit, zonder enige arrogantie.

‘Wie is dat?’ vroeg ze hijgend aan Miranda, die iedereen kende.

‘O, die, dat is Anton Moran. Hij is hier de chef-kok. Hij werkt hier nu een jaar maar gaat binnenkort weg. Het schijnt dat hij een eigen restaurant gaat beginnen. Dat gaat vast goed lopen.’

‘Wat een stuk,’ zei Lisa.

‘Sluit maar achter aan in de rij!’ zei Miranda lachend. ‘Hij kan aan elke vinger een meisje krijgen.’

Lisa begreep wel waarom. Anton had een stijl die ze nog nooit had gezien. Hij haastte zich niet, bewoog zich met het grootste gemak van de ene tafel naar de andere. Even later stond hij naast hen.

‘Nee maar, de beeldschone Miranda!’ riep hij uit.

‘Niet zo beeldschoon als jij, Anton,’ zei Miranda schalks. ‘Dit is mijn vriendin Lisa Kelly.’

‘Lisa!’ zei hij op een toon alsof hij al zijn hele leven op deze ontmoeting had gewacht.

‘Hoe maakt u het?’ Lisa was zowaar verlegen. Normaal gesproken wist ze heel goed wat ze moest zeggen, maar nu niet.

‘Binnenkort open ik mijn eigen restaurant,’ zei Anton. ‘Ik ben hier vanavond voor het laatst. Ik maak even een rondje om iedereen mijn mobiele nummer te geven en ik wil dat jullie ook naar de opening komen. Nee zeggen is geen optie.’ Hij gaf Miranda zijn kaartje en gaf Lisa er daarna ook een.

‘Gun me een paar weken de tijd en dan vertel ik jullie precies waar, wanneer en hoe laat. Als twee van zulke schitterende dames als jullie komen opdraven, weet iedereen meteen dat er in elk geval íéts is wat ik niet verkeerd doe,’ zei hij, terwijl hij van de een naar de ander keek. Het zou een praatje kunnen zijn dat hij bij iedereen afstak. Misschien ging hij aan de volgende tafel iets in dezelfde trant verkondigen.

Maar Lisa voelde dat hij het meende. Hij wilde haar graag nog eens zien.

‘Ik werk in een studio voor grafische vormgeving,’ zei Lisa plotsklaps. ‘Dus als je nog eens een logo of zoiets nodig hebt…’

‘Reken maar,’ zei Anton. ‘Ik weet het wel zeker.’ En daarop verdween hij weer.

De rest van de maaltijd kon Lisa aan niets anders meer denken. Het liefst was ze met Miranda meegegaan naar haar flatje om de hele nacht over Anton te praten, om uit te vinden of hij niet getrouwd was, geen vriendin had. Maar Lisa was haar leven tot dan toe heel goed doorgekomen door zoveel mogelijk op zichzelf te zijn. Ze ging nooit mee met vriendinnen om te kletsen en voelde er ook niets voor om vriendinnen bij haar thuis uit te nodigen. Ze droeg het hart niet op de tong en vond het niet verstandig om met een kletstante als Miranda over Anton te praten. Ze zou hem na verloop van tijd zelf wel beter leren kennen. Ze zou een logo voor hem ontwerpen dat in Dublin hét onderwerp van gesprek zou worden.

Het belangrijkste was om niets te overhaasten, geen ondoordachte dingen te doen.

Ze bleef tot diep in de nacht aan hem denken. Hij was geen doorsnee knappe man, maar hij had een gezicht dat je bijbleef. Hij had vurige donkere ogen en zijn glimlach was onweerstaanbaar. En hij bewoog zich met de gratie die je van een danser of atleet zou verwachten.

Hij had vast en zeker een vriendin, dat kon toch niet anders, zo’n aantrekkelijk type als hij?

Toen hij de volgende dag opbelde, schrok ze ervan.

‘Mooi, ik heb je gevonden,’ zei hij. Blijkbaar was hij blij haar stem te horen.

‘Hoeveel studio’s heb je geprobeerd?’

‘Dit is pas de derde. Wil je met me lunchen?’

‘Vandaag?’

‘Ja, als je vrij bent…’ Hij stelde Quentins voor, een van de meest gerenommeerde restaurants van Dublin.

Lisa had eigenlijk afgesproken om met haar zus Katie te gaan lunchen. ‘Ja, ik kan wel,’ zei ze eenvoudigweg. Katie zou het ongetwijfeld begrijpen. Naderhand dan.

Lisa ging naar haar directe chef, Kevin.

‘Ik ga lunchen met een belangrijke potentiële cliënt, een man die binnenkort een nieuw bedrijf opent en ik vroeg me af of…’

‘Of je hem mee kunt nemen naar een duur restaurant, bedoel je dat?’ Kevin had vaker met dit bijltje gehakt.

‘Nee, nee, helemaal niet. Híj betaalt. Ik dacht er wel over hem een glas champagne aan te bieden, en ik zou graag een uurtje eerder weggaan zodat ik mijn haar nog even kan laten doen en de firma goed kan presenteren.’

‘Er is niks mis met je haar,’ mompelde Kevin.

‘Nee, maar ik wil graag een zo goed mogelijke indruk geven van de firma, er echt alles aan doen.’

‘Nou, goed dan. Moeten we de kapper soms ook nog betalen?’

‘Absoluut niet, Kevin. Zo inhalig ben ik niet!’ zei Lisa en ze maakte zich pijlsnel uit de voeten voordat hij zich zou kunnen bedenken.

Ze rende de deur uit om een grote kamerplant voor Katie te kopen en meldde zich hiermee in de kapsalon.

‘Aha, een goedmakertje zeker! Je gaat niet mee lunchen.’

‘Katie, alsjeblieft, je moet me begrijpen.’

‘Is er een man in het spel?’ vroeg Katie.

‘Een man? Nee, natuurlijk niet. Nou ja, ik ga met een man lunchen, maar het is een zakenlunch. Ik kan er niet onderuit. Kevin heeft op zijn knieën gelegen om me over te halen. Hij heeft me zelfs extra tijd gegeven zodat ik mijn haar kan laten doen.’

‘Wat zou mevrouw graag gedaan willen hebben? Behalve dat we de dames die al zitten te wachten en keurig een afspraak hebben gemaakt laten voor wat ze zijn?’

‘Hè, toe nou, Katie…’

Katie riep een assistente. ‘Neem madam maar mee naar de wasbak en was haar haar met onze speciale shampoo. Ik kom zo bij je.’

‘Je bent te goed voor…’ begon Lisa.

‘Ja, ja, ik weet het. Het is mijn enige zwakheid, ik ben gewoon te goed voor deze wereld. Ik wou dat het wél voor een man was, Lisa. Dan zou ik er echt iets heel speciaals van maken.’

‘Laten we dan net doen alsof het voor een man is,’ zei Lisa smekend.

‘Als het voor een man was die jou uit dat huis weet te krijgen, zou ik het gratis en voor niks doen!’ zei Katie en Lisa glimlachte. Ze zou het haar zus maar wat graag vertellen, maar ze was zo gewend dingen voor zichzelf te houden dat ze het niet deed.

‘Je ziet er heel elegant uit,’ zei Anton toen hij opstond om Lisa bij Quentins te begroeten.

‘Dank je wel, Anton. Je ziet er zelf ook niet uit alsof je de hele nacht aan het stappen bent geweest.’

‘Klopt helemaal. Toen ik iedereen in het restaurant mijn telefoonnummer had gegeven, ben ik rechtstreeks naar huis gegaan, naar mijn vrijgezellenbedje met een kopje warme chocola op het nachtkastje.’ Hij schonk haar zijn aanstekelijke glimlach, die onvermijdelijk ook bij haar een glimlach opriep. Lisa wist niet precies waarom – de warme chocola, zijn vrijgezellenbedje, het vroege naar bed gaan… Uit alles wat hij vertelde bleek dat hij geen vriendin had.

Moest ze hem eenzelfde boodschap overbrengen of was het daarvoor nog te vroeg? Ja, veel te vroeg.

‘Ik heb tegen mijn baas gezegd dat ik ging lunchen met iemand die een eigen bedrijf begint en toen zei hij dat ik je een glas champagne van de firma moest aanbieden.’

‘Wat een heer, die baas van je,’ zei Anton bewonderend, terwijl de eigenaresse van het restaurant, Brenda Brennan, hun kant uit kwam. Ze kende Anton Moran al. Hij had een tijdje terug bij haar in het restaurant gewerkt. Hij stelde Lisa aan haar voor. ‘Lisa’s firma betaalt voor ons beiden een glas champagne, Brenda, dus laat maar wat van je heerlijke huisbubbels voor ons inschenken en zet ze op Lisa’s rekening. De rest van de maaltijd is voor die van mij.’

Brenda glimlachte. Aan haar blik was te zien dat ze Anton hier al met verscheidene dames over de vloer had gehad.

Lisa voelde tot haar verbazing heel even een steek van afgunst, jaloezie en wraakzucht, alles ineen. In de vijfentwintig jaar van haar leven had ze nog nooit zoiets gevoeld. Wat een volstrekt belachelijk iets.

Alsof ze een zwijmelende tiener was. Lisa had een hele rits vriendjes gehad en met sommige had ze ook een bedrelatie gehad. Maar ze had nooit bijzonder heftige gevoelens voor hen gekoesterd.

Anton was een ander verhaal. Zijn haar zag er zacht uit, zijdeachtig, en ze kreeg heel sterk de neiging haar hand uit te steken en erin te woelen. En ze werd overvallen door het absurde verlangen zijn hoofd op haar schouder te voelen en het te strelen. Ze moest zichzelf maar heel snel tot de orde roepen en al haar aandacht richten op het logo en de huisstijl die ze voor zijn nieuwe restaurant zou ontwikkelen.

‘Hoe gaat je restaurant heten?’ vroeg ze, en het verwonderde haar dat ze zo kalm wist te blijven.

‘Het klinkt een beetje egotripperig, dat weet ik wel,’ zei Anton, ‘maar ik dacht aan Anton’s. Maar zullen we eerst maar eens iets bestellen? De soufflé is hier erg lekker. Ik kan het weten, want ik heb er zelf een heleboel gemaakt toen ik hier nog werkte.’

‘Dat lijkt me heerlijk,’ zei Lisa. Ze kon niet geloven wat er gebeurde. Voor het eerst van haar leven was ze smoorverliefd.

Toen ze weer terug was op kantoor, vroeg Kevin: ‘En hoe ging het met onze veelbelovende nieuwe klant?’

‘Veelbelovend is hij zeker. En knap ook.’

‘Heb je hem onze werkwijze en tarieven voorgelegd?’ Kevin wilde de zaken altijd zo duidelijk mogelijk hebben.

‘Nee, nee, dat komt later wel.’ Lisa zei het nogal dromerig, want ze was met haar gedachten nog bij Anton en het kusje dat hij haar ten afscheid op haar wang had gegeven.

‘Nou, als hij maar begrijpt dat we hem niks cadeau doen omdat het zo’n mooie jongen is,’ zei Kevin.

‘Hoe weet je dat het een mooie jongen is?’

‘Nou, je zei net dat hij knap is en volgens mij is het de vent aan wie mijn nichtje een gebroken hart heeft overgehouden.’

‘Je nichtje?’

‘Ja. De dochter van mijn broer. Ze ging een tijdje met een chef-kok die Anton Moran heette. Met louter tranen en hysterische aanvallen als gevolg. Ze ging vanwege hem van school af, en toen ze hem eens flink de waarheid wilde zeggen was hij ervandoor. Hij was als kok aangemonsterd op een cruiseschip.’

Lisa’s hart werd zwaar als lood. Anton had haar verteld over het fantastische jaar dat hij aan boord van een luxe oceaanstomer had doorgebracht.

‘Ik denk niet dat het dezelfde Anton was,’ zei Lisa met kille stem.

‘Nee, misschien niet… waarschijnlijk niet…’ Kevin had een erge hekel aan wat voor heibel dan ook. ‘Als hij maar weet dat we niks voor hem op de pof doen.’

Lisa wist op hetzelfde moment eigenlijk wel zeker dat er een hoop heisa op de loer lag. Anton had nauwelijks geld genoeg voor de aanbetaling op zijn zaak. Hij rekende erop dat er zulke goeie recensies over zijn restaurant geschreven zouden worden dat het geld, om aan zijn hypotheekverplichtingen te voldoen en de inrichting te bekostigen, zou binnenstromen. Hij had zelfs geen ogenblik stilgestaan bij de kosten van een grafisch ontwerper en een pr-campagne.

De plek voor het restaurant was uitstekend gekozen: in een smalle straat vlak bij een hoofdweg en het treinstation, met een tram die langskwam en een taxistandplaats op de hoek. Anton had voorgesteld om er te gaan picknicken. Lisa bracht kaas en druiven mee en Anton een fles wijn.

Ze zaten op kratten en hij ontvouwde zijn grootse plannen voor haar. Ze hoorde er nauwelijks iets van, want ze zat maar naar zijn gezicht te kijken. Zijn enthousiasme was enorm aanstekelijk.

Tegen de tijd dat ze de kaas en druiven op hadden, wist ze dat ze bij Kevin weg zou gaan en voor zichzelf ging beginnen. Misschien kon ze bij Anton intrekken, met hem samenwerken. Konden ze samen de hele boel op poten zetten. Maar ze moest niet te hard van stapel lopen. Ze mocht niet laten merken hoe graag ze met hem mee zou doen.

Anton had maar heel weinig over zijn privéleven verteld.

Zijn moeder woonde in het buitenland, zijn vader op het platteland en zijn zus in Londen. Hij zei alleen maar goeie dingen over mensen, er kwam geen kwaad woord over zijn lippen. Ze moest hem beslist niet naar Kevins nicht vragen. Ze moest het hem op geen enkele manier moeilijk maken. Ze wist dat hij volkomen gelijk had: zijn restaurant zou een gigantisch succes worden en daar wilde ze vanaf het begin heel graag bij betrokken zijn.

Ze zuchtte van puur genoegen.

‘Goed wijntje, hè?’ zei hij.

Al was het terpentijn geweest. Ze proefde er niks van. Maar ze kon hem maar beter niet vertellen dat ze een zucht van genoegen slaakte bij het idee dat ze samen met hem een toekomst zou opbouwen.

Het zou heerlijk zijn als ze iemand had aan wie ze het allemaal kon vertellen; iemand die zou luisteren en steeds opnieuw vragen zou stellen als: ‘O ja? En wat deed jij toen?’ of: ‘Nee toch, en wat zei hij toen?’ Maar Lisa was maar met weinig mensen intiem bevriend.

Ze kon het op haar werk niemand vertellen, dat was een ding dat zeker was. Als ze de studio verliet, wilde ze niet dat iemand een idee had waarom. Misschien zou Kevin dan moeilijk gaan doen, zou hij zeggen dat ze Anton in zíjn tijd had ontmoet en dat hij voor de champagne had betaald waarmee ze hun samenwerking hadden beklonken.

Een paar keer had hij gevraagd of ‘mooie jongen Anton’ al wat verder was gekomen met zijn besluitvorming. Dan haalde Lisa haar schouders op. Ze had geen idee, had ze vagelijk geantwoord. Je kon mensen beter niet onder druk zetten.

Kevin was het met haar eens. ‘Als hij maar niet denkt dat hij iets voor niets krijgt,’ had hij verscheidene keren gewaarschuwd.

‘Voor niets? Wat een belachelijk idee,’ had Lisa gezegd, alsof ze niet begreep waar hij het vandaan haalde.

Kevin zou verbijsterd zijn geweest als hij wist hoeveel tijd Lisa met Anton had doorgebracht en hoeveel tekeningen ze hem had laten zien om tot een logo te komen voor zijn zaak. Op het moment concentreerde ze zich op de kleuren van de Franse vlag en de A van Anton, die ze flink had opgeblazen, met veel krullen, zodat hij behoorlijk opzichtig was. Niemand zou zich erin kunnen vergissen. Ze had allerlei tekeningen en projecties gemaakt, hem laten zien hoe het logo eruit zou zien op de voorgevel, op bedrijfskaartjes, menu’s, servetten en zelfs porselein.

De afgelopen twee weken had ze elke avond met Anton doorgebracht; soms zaten ze op de kratten, soms in een klein restaurant ergens in Dublin, waar hij zijn ogen goed de kost gaf om te zien wat het goed deed en wat niet. Op een avond viel hij als kok in bij Quentins en nodigde hij Lisa uit om tegen een sterk gereduceerde menuprijs te komen eten. Ze zat er trots aan haar tafeltje om zich heen te kijken. Drie weken geleden had ze deze man nog nooit gezien, en nu was hij ineens de spil waar haar hele leven om draaide. Ze wist nu heel zeker dat ze ontslag zou nemen bij Kevin en haar eigen studio zou beginnen.

Binnenkort zou ze ook weggaan uit het kille huis waar ze woonde en waar nooit vrienden kwamen, maar ze zou er wel mee wachten totdat Anton voorstelde dat ze bij hem introk. Hij zou het haar vast heel gauw vragen.

Het was allemaal al ter sprake gekomen. Al tijdens hun vijfde afspraakje had hij de eerste stap gezet.

‘Wat jammer toch dat ik zo weer naar mijn smalle bed terug moet…’ had hij gezegd, met een veelbetekenende ondertoon in zijn stem, terwijl hij met zijn handen door haar lange haar streek.

‘Tja, maar wat zijn de alternatieven, hè?’ had Lisa flirterig geantwoord.

‘Nou, stel nu eens dat je mij in jouw smalle bedje noodt?’ droeg hij als oplossing aan.

‘Ja, maar ik woon toch bij mijn ouders? Zoiets kan daar echt niet,’ zei ze.

‘En als je nou eens op jezelf ging wonen,’ mompelde hij.

‘Of als we bij jou de boel eens gingen verkennen?’ opperde Lisa op haar beurt.

Maar daar ging hij niet op in. Nog niet.

Toen hij de kwestie opnieuw aan de orde stelde, begon hij over een hotel, zo’n kilometer of zestig bij Dublin vandaan. Daar konden ze gaan eten, en tegelijkertijd wat ideetjes voor het restaurant stelen, en ze konden er de nacht doorbrengen.

Lisa kon niets verkeerds aan dit plan ontdekken en het pakte ook volmaakt uit. Toen ze in Antons armen lag, voelde ze zich de gelukkigste vrouw op de hele wereld. Weldra zou ze met de man van wie ze hield in één huis wonen en met hem gaan samenwerken. Welke vrouw zou zoiets nu niet wensen?

Voor haar, Lisa Kelly, werd deze wens werkelijkheid.

‘Ik heb altijd wel geweten dat je het nest een keertje zou verlaten,’ zei Kevin. ‘Ik vond je de afgelopen weken ook al zo rusteloos. Ik wist wel dat je op iets zat te broeden.’

‘Ik heb het hier heel erg naar mijn zin gehad,’ zei Lisa.

‘Natuurlijk. Je bent erg goed. Je zult het overal goed doen. Heb je al besloten waar je heen gaat?’

‘Ik begin voor mezelf,’ antwoordde Lisa simpelweg.

‘Dat is misschien niet zo’n goed idee, Lisa, gezien de economische omstandigheden,’ zei Kevin.

‘Jij hebt het risico ook genomen, Kevin, en het heeft je geen windeieren gelegd…’

‘Voor mij was het iets anders. Ik had een rijke vader en een hoop contacten.’

‘Ik zorg wel voor mijn eigen contacten,’ zei Lisa.

‘O, vast, mettertijd. Heb je al kantoorruimte?’

‘Ik begin thuis.’

‘Ik wens je ontzettend veel geluk, Lisa,’ zei hij. Het lukte haar weg te komen voordat hij vroeg of ze soms nog nieuws van Anton had.

Maar Kevin wist allang van de belangrijke rol die Anton inmiddels in Lisa’s leven speelde en waarom ze deze stap zette. Hij had een weekend doorgebracht in Holly’s Hotel in het graafschap Wicklow en mevrouw Holly, die graag mocht roddelen over haar gasten, had hem verteld dat een van zijn collega’s, Lisa Kelly, de nacht in het hotel had doorgebracht.

‘Ze was met een ontzettend aantrekkelijke jongeman. Hij wist heel veel van eten af, hij heeft een hele tijd in de keuken met het personeel staan praten.’

‘Heette hij soms Anton Moran?’ vroeg Kevin.

‘Ja, precies.’ Mevrouw Holly klapte even enthousiast in haar handen. ‘Hij vroeg zelfs naar het recept van onze speciale sinaasappelsaus met cointreau en walnoten, die onze chef altijd maakt. Normaal gesproken houdt de kok dat recept voor zich, maar hij heeft het meneer Moran toch gegeven omdat die voor zijn ouders wilde koken.’

‘Dat zal best,’ zei Kevin grimmig. ‘Hebben ze bij elkaar geslapen?’

Mevrouw Holly zuchtte. ‘Natuurlijk, Kevin. Zo gaat dat tegenwoordig nu eenmaal. Als je bepaalde fatsoensregels zou willen hanteren, word je in je gezicht uitgelachen! En kan je de zaak wel sluiten.’

Kevin dacht aan zijn nicht, die er nog steeds maar minnetjes aan toe was, en huiverde bij de gedachte wat Lisa Kelly nog te wachten stond, een van de beste ontwerpsters die hij kende.

Lisa vroeg zich af of er in heel Dublin een huis te vinden was waar nog minder gecommuniceerd en gepraat werd, en waar de onderlinge verhoudingen zo onwelwillend waren. Als haar ouders al iets tegen elkaar zeiden, dan ging dat gepaard met diep gezucht, en tegen haar zeiden ze al helemaal niks.

Elke vrijdag legde Lisa het geld voor de huur op de buffetkast in de keuken. Dat gaf haar recht op onderdak en ook het recht om koffie en thee voor zichzelf te zetten. Maaltijden waren niet bij de prijs inbegrepen en als ze wilde eten, dan moest ze er zelf voor zorgen.

Lisa zag er tegenop om haar ouders te vertellen dat ze binnenkort geen salaris meer zou krijgen en dat het dus een probleem voor haar zou worden om de huur te betalen. En ze vond het nog lastiger te moeten vertellen dat ze van plan was haar kamer als werkruimte te gaan gebruiken. Theoretisch zouden ze haar de beschikking kunnen geven over de nette eetkamer die toch nooit werd gebruikt, en die presentabel genoeg was om er een bedrijfje in onder te brengen. Maar ze wist dat ze nergens op mocht rekenen.

Haar vader zou zeggen dat het geld hem niet op de rug groeide. Haar moeder zou haar schouders ophalen en zeggen dat ze niet wilde dat Jan en alleman maar naar binnen kwam. Het was misschien beter om alles beetje bij beetje te regelen. Hun eerst vertellen over haar ontslag, en hen dan geleidelijk aan het idee laten wennen dat er klanten aan huis zouden komen.

Ze wou dat Anton niet zo koppig was wat het wonen op één adres betrof. Hij vond haar een geweldige meid, de liefste die hij ooit had leren kennen. Maar als dat werkelijk zo was, waarom wilde hij dan niet dat ze bij hem kwam wonen?

Hij kwam steeds met hetzelfde smoesje: dat het een huis voor kerels was, dat hij er wel een kamer had maar geen huur betaalde. Hij kookte eens per week voor de jongens, dat was zijn huur, hij kon geen misbruik maken van hun gastvrijheid door nog iemand in huis te halen. Trouwens, de hele sfeer in huis zou veranderen als er een vrouw bij kwam.

Hij klonk de laatste keer dat ze het erover hadden een beetje geërgerd. Lisa begon er niet meer over. Ze had geen geld om zelf ergens iets te huren. Ze had nauwelijks gespaard en sinds ze Anton kende had ze zelfs schulden gemaakt. Ze kocht nieuwe kleren, sloeg boodschappen in voor picknicks en tot twee keer toe had ze net gedaan alsof ze hotelvouchers had gekregen om hem zover te krijgen dat hij een nachtje met haar in luxe doorbracht. Het kostte allemaal geld.

Een keer of twee vroeg ze zich af of Anton misschien niet een beetje vrekkig was. Of in elk geval héél zuinig met zijn geld. Maar dat beeld klopte helemaal niet… Anton was heel erg eerlijk, op een manier die ze enorm lief vond.

‘Lisa, liefste van me, ik ben een verschrikkelijke parasiet op het moment. Elke euro die ik met het invallen verdien moet ik opzijleggen om de kosten van mijn nieuwe restaurant te kunnen betalen. Zoals het nu is, ben ik eigenlijk een professionele bedelaar, maar ik zal het je later allemaal ruimschoots vergoeden. Straks, als jij en ik in het restaurant zitten en een toost uitbrengen op onze eerste Michelin-ster, dan zul jij ook vinden dat het allemaal de moeite waard is geweest.’

Ze zaten samen in de nieuwe keuken die gestaag verder werd ingericht. Ovens, koelkasten, warmhoudapparatuur, het zag er allemaal steeds professioneler uit. Binnenkort zouden ze met de eetzaal kunnen beginnen. Ze waren het eens geworden over het logo, dat onder andere verwerkt zou worden in de tapijten die verspreid op de parketvloer zouden komen te liggen. Het zou een droom van een restaurant worden en Lisa maakte deel uit van die droom.

Anton was niet zo heel erg verbaasd dat ze haar baan bij Kevin eraan had gegeven. Hij had steeds gedacht dat ze dat ooit zou doen. Maar hij reageerde minder enthousiast toen ze opperde dat ze een van de lege kamers in het nieuwe gebouw zou kunnen betrekken.

‘Ik zou hier een zitslaapkamer van kunnen maken en die kamer daar als kantoor kunnen inrichten.’ Lisa wees naar twee ruimtes aan de overkant van de gang naar de nieuwe keuken.

‘Maar dat wordt de koelruimte en hier komt het tafellinnen en het porselein,’ zei hij kregel.

‘Ja, uiteindelijk wel, maar ik zal toch een ruimte moeten hebben om te werken, en we waren het er toch over eens dat ik ook de marketing ga doen…’ begon ze, maar hij zette weer een kwaad gezicht en dus liet ze het onderwerp rusten.

Ze zou thuis moeten gaan werken.

Daar reageerden ze nog killer dan ze al verwacht had.

‘Lisa, je bent vijfentwintig. Je hebt een goede opleiding gevolgd, een exclusieve opleiding zelfs. Waarom kun je niet gewoon een eigen plek vinden om te wonen en te werken, zoals andere meisjes? Meisjes die minder bevoorrecht zijn dan jij en het lang niet zo gemakkelijk hebben…’ Haar vader zei het alsof zij een soort vagebond was die hem op de bank waar hij werkte kwam opzoeken met de vraag of ze ergens achter de balie een slaapplek mocht inrichten.

‘Zelfs die arme Katie, die toch nooit veel gepresteerd heeft in haar leven, is in staat voor zichzelf te zorgen.’ Haar moeder sprak op een vernietigende toon over haar andere dochter.

‘Ik dacht dat jullie blij zouden zijn dat ik voor mezelf ga beginnen,’ zei Lisa. ‘Ik denk er zelfs over om een cursus voor startende ondernemers te gaan volgen, zoiets. Ik toon initiatief.’

‘Dwaasheid, zul je bedoelen. Tegenwoordig zorgt iedereen die een baan heeft dat hij hem houdt, in plaats van er uit een soort gril ineens de brui aan te geven,’ zei haar vader.

‘En ons voorlopig geen huur meer te betalen,’ voegde haar moeder er zuchtend aan toe. ‘En natuurlijk wil je dan overdag de verwarming gewoon laten branden terwijl er verder niemand is. En wil je allerlei zakenmensen in en uit laten lopen. Nee, Lisa, geen denken aan.’

‘Als we jouw kamer aan een vreemde verhuren, dan kunnen we er veel meer geld voor vragen,’ deed haar vader een duit in het zakje.

‘Maar kan ik de eetkamer niet gebruiken?’ begon Lisa. ‘Als ik er planken ophang en er wat dossierkasten neerzet, dan…’

‘En onze prachtige eetkamer verknallen? Dat dacht ik niet,’ zei haar moeder.

‘Waarom vergeet je het hele idee niet gewoon? Blijf toch gewoon werken in die studio,’ opperde haar vader. Zijn toon was iets milder geworden, want hij zag het wanhopige gezicht van zijn dochter. ‘Gedraag je zoals het hoort. Doe dat nou maar gewoon, dan hebben we het er verder niet meer over.’

Lisa kon geen woord meer uitbrengen. Snel liep ze naar de voordeur en ging de straat op.

Geld interesseerde haar niet. Ze vond het niet erg om hard te werken. Ze had een hekel aan zelfmedelijden, maar nu begon ze toch echt het gevoel te krijgen dat de hele wereld tegen haar samenspande. Haar bloedeigen vader en moeder gaven haar op geen enkele manier steun en haar vriendje bleef doof en blind voor alle signalen en hints die ze hem gaf. Hij wás haar vriendje toch? Wekenlang hadden ze avond aan avond samen doorgebracht. Hij had het niet over andere vrouwen gehad en had haar de liefste meid genoemd die hij kende. Hij had weliswaar niet gezegd dat hij van haar hield, maar dat hij haar de liefste noemde kwam toch op hetzelfde neer?

Lisa ving een glimp op van zichzelf in een winkelruit: ze zag er verslagen uit en liep met kromme schouders.

Zo kon het niet. Ze borstelde haar haar, deed nog wat make-up op, duwde haar schouders naar achteren en liep met zelfverzekerde stappen naar Anton’s, naar de plek waar het nu nog een grote rotzooi en een complete chaos was, maar waar een groots restaurant zou verrijzen.

Later zou ze wel bedenken waar ze moest gaan wonen en werken. Vanavond ging ze naar de delicatessenzaak om gerookte zalm en roomkaas te kopen. Ze zou Anton niet met haar problemen lastigvallen. Ze moest er niet aan denken dat er weer zo’n geërgerde frons op zijn voorhoofd zou verschijnen.

Tot haar grote ongenoegen waren er al acht mensen aanwezig, onder wie haar vriendin Miranda, die haar aan Anton had voorgesteld. Ze zaten her en der verspreid pizza te eten, pizza die er erg draderig uitzag.

‘Lisa!’ Anton slaagde erin verheugd te klinken. Hij groette haar hartelijk, maar leek ook verbaasd, alsof ze niet elke avond bij hem langskwam.

‘Kom erbij, Lisa, en pak ook een stuk pizza. Knap hè, van Miranda, ze heeft precies gevonden wat we allemaal wilden hebben.’

‘Heel knap, ja,’ zei Lisa tussen opeengeklemde kaken door. Miranda, slank als een hazewindhond, maar schrokkerig als een wolf, zat in haar superstrakke spijkerbroek pizza te verslinden alsof ze nooit iets lekkerders te eten had gehad. Een paar van de mannen waren flatgenoten van Anton. De andere meisjes waren een en al glamour en zongebruind. Ze zagen er stuk voor stuk uit alsof ze auditie kwamen doen voor een musical.

Het was overduidelijk dat zij niet blut waren en schulden hadden, dat zij wel een dak boven hun hoofd hadden, en werk. Lisa zou het liefst wegrennen om ergens in een hoekje een flink potje te gaan janken, met van die gierende uithalen. Maar waar kon ze naartoe? Ze had geen plek van zichzelf en trouwens, dít was de plek waar ze nu wilde zijn.

Ze legde de gerookte zalm en roomkaas in een van de koelkasten en kwam erbij zitten.

‘Anton heeft je de hemel in geprezen,’ zei Miranda, heel even opkijkend van de enorme pizzapunt die ze aan het verorberen was. ‘Hij vindt je een genie.’

‘Dat gaat wel een beetje ver,’ zei Lisa glimlachend.

‘Nee, nee, het is echt waar,’ verzekerde Anton haar. ‘Ik heb iedereen hier over jouw ideeën verteld. En allemaal zeggen ze dat ik maar bof dat ik jou heb kunnen krijgen.’

Dit waren de woorden die ze al zo lang had willen horen… Maar waarom klonken ze minder waarachtig en heerlijk dan ze had gehoopt?

Toen zei Anton: ‘Iedereen is hier om marketingideeën aan te dragen, dus laten we maar meteen beginnen. Lisa, jij eerst…’

Lisa wilde haar ideeën helemaal niet met dit clubje delen. Ze had geen behoefte aan hun goed- of afkeuring.

‘Maar ik ben het laatst binnengekomen… Eh, zullen we eerst eens horen wat de anderen te vertellen hebben?’ Ze schonk de hele groep een brede glimlach.

‘Geniepig kreng,’ fluisterde Miranda, maar luid genoeg dat iedereen het kon horen.

Het leek Anton niet te hinderen. ‘Oké, Eddie, wat vind jij?’ begon hij.

Eddie, een boom van een vent die rugby speelde, barstte van de ideeën, de meeste onbruikbaar.

‘Je moet zorgen dat deze tent het middelpunt van de rugbyscene wordt,’ zei hij, ‘waar iedereen tijdens de internationale kampioenschappen naartoe komt om te lunchen.’

‘Vier dagen per jaar dus,’ hoorde Lisa zichzelf zeggen.

‘Ja, nou, maar je kunt bijvoorbeeld ook sponsors van rugbyclubs hierheen halen,’ zei hij.

‘Anton wil geld verdienen, het niet weggeven, althans niet in dit stadium,’ zei Lisa. Ze wist dat ze als een schooljuffrouw of bezorgde moeder klonk, maar jemig nog aan toe…

Een meisje dat naar de naam April luisterde, zei dat Anton wijnproeverijen kon organiseren, met aansluitend een diner waarbij de populairste wijnen van de avond geschonken werden. Het idee was te belachelijk voor woorden, tenminste als je winst wilde maken, en Lisa kon zich niet voorstellen dat iemand het serieus zou nemen, maar iedereen reageerde even opgetogen.

‘En hoe dacht je daar dan winst mee te maken?’ vroeg ze op ijzige toon.

‘Nou, de wijnleveranciers sponsoren zoiets heus wel,’ antwoordde April geïrriteerd.

‘Alleen als een restaurant al goed loopt,’ zei Lisa.

‘Anton zou hier modeshows kunnen houden,’ opperde Miranda.

Ze keken allemaal naar Lisa in de verwachting dat ze ook dit plan meteen zou afbranden, maar Lisa keek wel uit. Ze was al veel te pinnig geweest.

‘Dat is een goed idee, Miranda. Heb je ontwerpers in gedachten?’

‘Nee, maar we kunnen er wel een paar verzinnen,’ zei Miranda.

‘Ik denk dat het eten dan te veel op de achtergrond blijft,’ zei Anton.

‘Ja, misschien heb je daar wel gelijk in.’ Het maakte Miranda niets uit. Ze was er toch alleen maar voor de lol en voor de pizza.

‘Wat vind jij, Lisa? Je bent grafisch ontwerper, toch? Maar heb je niet ook een opleiding marketing en bedrijfskunde gevolgd?’ vroeg April.

‘Nee, April, dat niet, maar toevallig heb ik net besloten een avondopleiding bedrijfsmanagement te gaan volgen. Die begint volgende week, dus voorlopig vaar ik alleen op mijn instinct.’

‘En wat zegt je instinct dan?’ April was blijkbaar erg geïnteresseerd.

‘Precies wat Anton ook zegt. Dat het eten fantastisch goed moet zijn en dat de rest op de tweede plaats komt.’

Lisa slaagde erin er een glimlach bij te produceren. Ze stond zelf verbaasd over wat ze zojuist had aangekondigd. Ze had vagelijk gedacht dat zo’n cursus misschien wel een goed idee zou zijn, vooral nu ze als freelancer ging werken, maar doordat April haar had uitgedaagd, stond haar besluit nu vast. Ze ging zo’n opleiding volgen. Ze zou ze wel eens wat laten zien.

‘Je had me helemaal niet verteld dat je bedrijfsmanagement gaat studeren,’ zei Anton toen alle anderen weg waren.

Het had ernaar uitgezien dat April nooit meer weg zou gaan, maar uiteindelijk had die doorgekregen dat Lisa altijd nog langer zou blijven en was ze met tegenzin vertrokken.

‘O, er zijn zoveel dingen die ik je niet vertel, Anton,’ zei ze, terwijl ze restjes slijmerige pizza en papieren bordjes in een afvalzak stopte.

‘Maar ook weer niet te veel, hoop ik?’ zei hij.

‘Nee, nee, dat ook weer niet,’ antwoordde Lisa.

Dit was de manier om met hem om te gaan. Dat begreep ze inmiddels.

De volgende dag schreef ze zich in voor de avondopleiding. De hogeschool was erg tegemoetkomend en ze schreef een cheque uit die goed was voor het laatste restje van haar spaargeld.

‘Hoe ga je het financieel verder aanpakken?’ vroeg haar studiebegeleider.

‘Het zal lastig worden, maar ik red het wel,’ antwoordde ze met een stralende glimlach. ‘Ik heb al één cliënt, dus dat is een mooie start.’

‘Mooi. Dus dat is wel in orde,’ zei de studiebegeleider tevreden.

Lisa vroeg zich af wat hij zou zeggen als hij wist dat die ene cliënt haar geen cent zou betalen voor haar inspanningen, haar daarentegen handenvol geld kostte omdat hij graag had dat een vrouw naar dure parfum rook en kanten lingerie droeg, maar dergelijke dingen niet voor haar kon kopen omdat hij elke cent die hij had in zijn zaak stopte.

Tijdens haar eerste college zat ze naast een stille man die Noel Lynch heette en die zich blijkbaar erg zenuwachtig maakte over de hele toestand.

‘Denk jij dat we hier iets mee opschieten?’ vroeg hij.

‘Tjee, ik weet het niet,’ antwoordde Lisa. ‘Je hoort succesvolle mensen altijd zeggen dat een papiertje er niet toe doet, maar ík denk dat het wel zo is, omdat je er meer zelfvertrouwen door krijgt.’

‘Ja. Daarom ben ik hier ook mee begonnen. Maar mijn nicht betaalt en ik zou niet willen dat ze uiteindelijk vindt dat het weggegooid geld is.’

Lisa vond hem wel een aardige man. Geen druk figuur, geen snelle jongen, zoals de vrienden van Anton, maar iemand met een rustige uitstraling. ‘Zullen we na afloop wat gaan drinken?’ vroeg ze.

‘Nee, liever niet, als je het niet erg vindt. Ik ben aan het afkicken van de alcohol en in een pub voel ik me niet echt op m’n gemak,’ zei hij.

‘Ergens koffie dan?’ vroeg Lisa.

‘Dat vind ik wel leuk,’ antwoordde Noel met een glimlach.

Lisa liep terug naar het saaie huis dat ze al zo lang haar thuis noemde. Waarom was Anton er zo op tegen dat ze in zijn restaurantpand trok? Dat was toch alleen maar handig? Als ze er eenmaal woonde, zou ze hem wel zover krijgen dat hij zijn achterlijke vrijgezellenbestaan met de anderen eraan gaf. Zijn vrienden waren immers nog op jacht, terwijl hij alles al voor elkaar had: hij had zijn eigen restaurant en hij had een vriendin. Waarom moest hij zo nodig poppenkast blijven spelen, en deed hij alsof hij nog bij het vrijgezellenclubje hoorde? Wat zou het heerlijk zijn als ze nu gewoon naar het restaurant kon gaan om hem te vertellen over haar eerste college.

Haar moeder was ergens heen en haar vader zat voor de televisie. Hij keek nauwelijks op toen ze binnenkwam.

‘Het ging heel goed,’ zei ze tegen hem.

‘Wat ging goed?’ Hij keek haar verwonderd aan.

‘Mijn eerste college op de hogeschool.’

‘Je hebt toch al een diploma en werk? Het is gewoon kul van je.’ Hij richtte zich weer op de televisie.

Lisa voelde zich dodelijk eenzaam. Iedereen met wie ze die avond college had gevolgd, had nu wel iemand om aan te vertellen hoe het die eerste dag was geweest. Iedereen, behalve zij.

Anton was er niet. Hij was met zijn flatgenoten naar een of andere receptie. Niet dat hij nu zo geïnteresseerd zou zijn, maar hij zou in elk geval wel even hebben willen luisteren.

Katie zou ook wel willen luisteren, maar die was met Garry voor een lang weekend naar Istanbul. Je zou denken dat het nogal ver was voor drie nachtjes, maar ze waren razend enthousiast, deden net of het een van de grootste expedities ooit betrof.

Andere vrienden had ze niet. Er was niemand die het zou interesseren.

Ach, wat maakte het ook uit, ze ging Anton bellen. Niet om moeilijk te doen, niet van dat afhankelijke gedoe. Gewoon om even te praten. Hij nam meteen op.

Ze hoorde een hoop lawaai op de achtergrond. Hij moest zijn best doen om erbovenuit te komen. ‘Lisa, te gek. Waar ben je?’

‘Ik ben thuis.’

‘O? Ik dacht dat je hier zou zijn,’ zei hij. Hij klonk oprecht teleurgesteld.

Lisa monterde een beetje op. ‘Nee, nee, ik had vanavond mijn eerste college.’

‘O, ja. Waarom kom je niet hierheen?’

‘Wat is het voor iets, eigenlijk?’

‘Geen idee, Lisa, maar er zijn hier een heleboel leuke mensen. Iedereen is er.’

‘Maar je weet toch wel op wat voor feest je bent?’

Ze zág hem fronsen. Gewoon, door de telefoon heen zag ze het.

‘Liefje, ik weet niet wie het georganiseerd heeft, het is van een of ander tijdschrift of zo. April heeft ons uitgenodigd. Ze zei dat er eindeloos veel champagne zou zijn en ook eindeloze mogelijkheden om te netwerken, en dat klopt ook.’

‘April heeft je uitgenodigd.’

‘Ja, ze is een van de pr-mensen die dit georganiseerd hebben. Ik had gedacht dat jij er ook zou zijn…’

‘Nee, maar ik moet nu echt weg,’ zei Lisa, pal voordat ze een vreselijke huilbui kreeg, waaraan geen einde leek te komen.

Toen Katie terug was uit Istanbul belde ze Lisa op om te zeggen dat ze een cadeautje voor haar had.

‘Hoe was je college?’ vroeg ze.

‘Dat je dat nog weet…’ Lisa was erg verbaasd. Niemand anders had haar ernaar gevraagd.

‘Ik heb iets geweldigs voor je gekocht op de bazaar,’ zei Katie. ‘Ik weet zeker dat je het leuk vindt.’

Lisa voelde iets prikken achter haar neus en ogen. Ze dacht er zelf nooit aan om voor Katie iets mee te brengen als ze ergens was geweest.

‘Wat fijn,’ zei ze met een iel stemmetje.

‘Kom je vanavond? Dan vervelen Garry en ik je suf met verhalen over wat we in Istanbul allemaal gezien hebben.’

Normaal gesproken zou Lisa nu gezegd hebben dat ze ontzettend graag zou komen, maar nog zóveel te doen had. Maar tot haar eigen verrassing en die van haar zus zei ze dat ze niets liever wilde.

‘Misschien komt Brian ook, maar van hem zul je geen last hebben.’

‘Brian?’

‘Onze huurder. Je weet wel. We hebben de twee kamers boven aan hem verhuurd. Dat heb ik je toch verteld?’

‘O ja, dat is waar.’

Lisa voelde zich schuldig. Katie had het vaak gehad over iemand die boven de zaak zou komen wonen. Ze zou nu willen dat ze die kamers voor zichzelf had gevraagd, maar ja, zoals gewoonlijk was de timing precies verkeerd geweest.

‘Je probeert me toch niet aan die Brian te koppelen, hè?’

‘Wees maar niet bang! Hij is priester en bovendien is hij al bijna honderd!’

‘Je meent het!’

‘Nou, vijftig dan. En hij is geloof ik niet van plan zijn gelofte te verbreken. Had jij trouwens geen vent?’

‘Eh nee, niet echt,’ zei Lisa. Het was de eerste keer dat ze het tegenover zichzelf toegaf.

‘Natuurlijk heb je er wel een,’ zei Katie bondig. ‘Ik ben in elk geval blij dat je vanavond vrij bent. Kom maar rond halfacht of zo.’

Lisa had die avond vrij. Net zoals ze de avond ervoor vrij had gehad. En de avond daarvoor. Het was drie dagen geleden dat Anton naar Aprils feestje was geweest. Lisa wachtte tot hij contact zou opnemen.

Ze wachtte, en wachtte.

Brian Flynn bleek een heel geschikte kerel, en ook heel gezellig. Hij vertelde over zijn moeder die aan dementie leed, maar volkomen tevreden was met de wereld waarin ze leefde, hoe die er ook mocht uitzien. En hij vertelde over zijn zus Judy die met ene Skunk was getrouwd. En over zijn broer die bij zijn vrouw weg was en die nu ook was gevlucht voor zijn vriendin.

Hij vertelde ook over een heilige bron die in zijn ogen niet al te betrouwbaar was en over het immigrantencentrum waar hij werkte. Hij had groot respect voor de mensen daar, zei hij.

Zo nu en dan vroeg hij Katie en Lisa naar hun familie. Die verzonnen dan een smoesje om het gesprek weer een andere wending te geven, zodat Brian het uiteindelijk opgaf omdat hij wel doorhad dat het voor hen allebei geen gemakkelijk onderwerp was.

Garry praatte daarentegen met groot gemak over zijn ouders. Zijn vader vond vroeger dat het kappersvak alleen voor ‘mietjes’ was, maar had er in de loop der jaren wel een mildere kijk op gekregen. Hij vertelde over de keer dat hij als zevenjarig jongetje naar de dierentuin was geweest. Zijn ouders hadden toen tegen de olifant gezegd dat hij het allerbeste jongetje van het hele land was. En tegen hem dat de olifant dit nooit zou vergeten, omdat olifanten nu eenmaal nooit iets vergeten. Garry geloofde nog steeds dat de olifant het nog zou weten.

Ze moesten allemaal lachen bij dat idee.

Lisa vroeg zich af waarom ze Garry altijd zo’n slomerd had gevonden. Hij was alleen maar aardig. En nog romantisch ook. Hij liet hun op zijn telefoon een foto zien van Katie met wapperende haren tijdens een boottochtje op de Bosporus, en nog een van Katie met minaretten op de achtergrond. Hijzelf zag blijkbaar alleen maar haar gezicht.

‘Katie ziet er zo blij uit,’ zei hij keer op keer.

‘En, heb jij ook al verkering?’ vroeg Brian Flynn onverwachts aan Lisa.

‘Min of meer,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘Er is een man op wie ik behoorlijk gek ben, maar ik geloof dat hij het lang niet zo serieus neemt als ik.’

‘Ach, mannen zijn stomkoppen,’ zei Brian Flynn op gezaghebbende toon. ‘Ze weten niet wat ze willen. Ze zitten veel simpeler in elkaar dan vrouwen denken, en er zit ook weinig systeem in.’

‘Ben jij wel eens verliefd geweest?’ vroeg Lisa. ‘Ik bedoel voordat je priester werd…’

‘Nee, en ook daarna niet. Ik zou trouwens een hopeloze echtgenoot zijn. Tegen de tijd dat ze dat celibaat eindelijk een keer afschaffen, ben ik al te oud om nog verkering te krijgen. En dat is waarschijnlijk maar beter ook.’

‘Is het niet eenzaam?’

‘Niet eenzamer dan het leven van ieder ander,’ zei hij.

Toen Lisa terugliep naar huis maakte ze een omweg langs Antons restaurant. In de kamer boven, waar hij zijn kantoor wilde maken, brandde licht. Ze hunkerde om naar binnen te gaan, maar was te bang voor wat ze misschien zou aantreffen. April waarschijnlijk, met haar benen uitgestrekt op zijn bureau, en Miranda die ergens op de vloer zat, en wie weet hoeveel anderen nog.

Ze liep door het donker naar huis en liet zichzelf binnen. Hier brandde geen licht en er viel uit niets op te maken of er iemand thuis was of niet.

Niets dan stilte.

De volgende ochtend kreeg ze een sms’je van Anton: Waar ben je! Zonder jouw adviezen ben ik nergens. Jij moet me weer op het spoor zetten. Ik voel me net een kwal zonder ruggengraat. Waar ben je toch heen, lieve Lisa! Een volkomen verlaten Anton.

Ze dwong zichzelf twee uur te wachten met antwoorden. Toen sms’te ze: Ik ben nergens heen, ik ben er altijd. Liefs, Lisa.

Hij sms’te terug: Vanavond hier eten? Acht uur? Zeg ja.

Opnieuw dwong ze zichzelf te wachten voordat ze antwoordde. Wat een stom spelletje eigenlijk, maar blijkbaar werkte het wel. Uiteindelijk sms’te ze: Ja goed, om acht uur. Klinkt heerlijk.

Ze bood niet aan om roomkaas, zalm of artisjokharten mee te brengen. Ten eerste kon ze het zich niet veroorloven en ten tweede was hij het die haar uitnodigde. Dat moest ze niet vergeten.

Uiteraard had hij gedacht dat ze iets te eten zou meebrengen. Dat concludeerde ze uit het feit dat hij naar de vriezer liep om er twee Mexicaanse schotels uit te halen, maar ze zei er niets van, dronk alleen van haar wijn en stelde hem glimlachend vragen over de zaak. Ze begon niet over de receptie waarvoor April hem had uitgenodigd. Ze vroeg hem alleen of hij nog nieuwe contacten had opgedaan die hem konden helpen bij zijn promotiecampagne.

Hij leek een beetje afwezig terwijl hij het eten klaarmaakte. Hij was even efficiënt als altijd. Op deskundige wijze sneed hij een avocado in schijfjes, verwijderde de zaadjes van een Spaanse peper en perste een limoen uit boven de garnalen die als voorgerecht dienden, maar intussen was hij met zijn gedachten ergens anders. Uiteindelijk besloot hij te beginnen over wat hem dwarszat.

‘Heb ik soms iets verkeerd gedaan, Lisa?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Weet je het zeker?’

‘Ja, natuurlijk weet ik dat zeker. Waarom zou je iets verkeerd hebben gedaan?’

‘Nou, ik weet niet. Je doet zo anders. Je belt me niet op. Je hebt niets meegebracht voor het eten. Ik weet niet of je me soms iets duidelijk wilt maken.’

‘Wat dan?’

‘Nou, dat je boos op me bent of zo?’

‘Waarom zou ik boos op je zijn? Je hebt me voor het eten uitgenodigd en hier ben ik. Ik geniet.’

‘O, mooi. Ik had gewoon even zo’n gevoel…’

Hij leek volkomen gerustgesteld.

‘Prima, dus dat is uit de lucht,’ zei ze opgewekt.

‘Ik bedoel, ik waardeer je heel erg, Lisa. We zitten niet aan elkaar vastgebakken, maar ik ben je echt heel dankbaar voor wat je allemaal gedaan hebt om me op weg te helpen en…’

Hij hield op.

Ze keek hem verwachtingsvol aan, deed geen poging het hem makkelijk te maken.

‘Nou, ik was even bang dat er sprake was van een misverstand tussen ons, begrijp je wel?’

‘Nee, ik begrijp je niet. Wat voor misverstand?’

‘Nou, dat jij er misschien meer achter zoekt dan erin zit.’

‘Waarin, Anton? Je praat in raadsels.’

‘In eh… nou, in onze relatie,’ zei hij uiteindelijk.

Het was alsof de bodem onder haar vandaan werd geslagen en ze moest zich heel erg inspannen om te doen alsof er niks aan de hand was.

‘Die is toch prima, of niet?’ zei ze. Het was alsof ze haar eigen stem van heel veraf hoorde.

‘Zeker. Ik doe gewoon een beetje raar. Ik bedoel, het is niet alsof we elkaar iets beloofd hebben of zo. Het is niet eh… exclusief of zo.’

‘We gaan met elkaar naar bed,’ zei Lisa plompverloren.

‘Ja, natuurlijk, en dat blijven we ook doen, maar ik vraag jou niet of je na college met iemand afspreekt en zo…’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘En jij vraagt mij ook niet waar ik heen ga en met wie ik afspreek…’

‘Niet als je dat niet wilt.’

‘O, Lisa, ga nou niet moeilijk doen.’

Hij fronste nu onmiskenbaar.

Het eten smaakte naar karton. Lisa kreeg nauwelijks iets door haar keel.

‘Zal ik een margarita voor je maken? Je eet zo weinig, je neemt alleen muizenhapjes.’ Anton deed alsof hij bezorgd was.

Lisa schudde haar hoofd.

‘Wees nou eens wat vrolijker, Lisa. Kom, laten we het over de opening hebben. April heeft al haar mensen eraan gezet.’

‘Waar moeten we dan nog over praten?’ Ze wist dat het kinderachtig klonk, obstinaat, maar ze kon er niets aan doen.

‘Ach, Lisa, doe nou niet zo, jij bent toch niet ook zo’n zeurderig type? Lisa, alsjeblíéft…’

‘Betekent deze relatie, zoals jij het noemt, ook maar iets voor jou?’

‘Natuurlijk. Maar moet je horen… Ik loop zo’n geweldig risico met dit hele gedoe hier… Ik ben als de dood dat ik op mijn bek ga. Ik moet me in allerlei bochten wringen om alles voor elkaar te krijgen en als ik niet uitkijk, krijg ik de politie op mijn dak, zoveel schulden heb ik. Ik heb gewoon geen tijd om zelfs maar te denken aan iets serieuzers, aan, je weet wel, een vaste relatie of zo.’

Hij zag er verloren uit, alsof hij het allemaal niet meer zag zitten.

Ze aarzelde. ‘Je hebt gelijk. Ik ben gewoon moe en gespannen omdat ik te veel tegelijk doe. Ik heb geloof ik wel zin in die margarita. Doe je zout op de rand van het glas?’

Hij klaarde ogenblikkelijk op.

Misschien had die priester die boven de zaak van Katie en Garry woonde wel gelijk: mannen wáren simpele zielen. Om hen te plezieren moest jij je op jouw beurt ook gewoon simpel gedragen. Ze onderdrukte het gevoel van paniek in haar binnenste en werd hiervoor beloond met de onweerstaanbare glimlach van Anton.

Het ging goed met de avondopleiding. Lisa vond het allemaal een stuk interessanter dan ze gedacht had. En ze ontdekte dat ze een behoorlijk snuggere leerling was.

Noel zei dat zij altijd de eerste van de hele groep was die dingen snapte. Hij voelde zich een slak in vergelijking met haar en had veel zin om op te geven, maar zijn werk was dodelijk saai en hij had geen enkel diploma… Als hij deze opleiding afmaakte, zou dit hem het nodige zelfvertrouwen en prestige opleveren.

Ze kwam iets meer over hem te weten tijdens hun koffiepauzes. Hij vertelde dat de colleges en de AA-bijeenkomsten zijn enige uitjes waren. Hij was een rustig iemand en stelde Lisa nauwelijks vragen over haar privéleven. Misschien juist daarom vertelde ze hem dat haar ouders een gloeiende hekel aan elkaar hadden en dat ze niet begreep waarom ze bij elkaar bleven.

‘Waarschijnlijk zijn ze bang dat hun leven nog akeliger wordt als ze uit elkaar gaan,’ zei Noel somber. Lisa zei dat hij daarin best wel eens gelijk kon hebben.

Op een keer vroeg Noel haar of ze met iemand ging, en naar waarheid antwoordde ze dat ze van iemand hield maar dat het een problematische toestand was. Dat de man in kwestie zich niet wilde binden en dat ze dus niet wist waar ze aan toe was.

‘Het komt waarschijnlijk vanzelf wel goed,’ had Noel gezegd. Op de een of andere manier vond ze dat erg troostrijk.

En Noel had gelijk, in zekere zin. Het kwam inderdaad op een bepaalde manier wel goed.

Lisa ging nooit meer naar Antons restaurant zonder hem eerst te bellen dat ze eraan kwam. Ze toonde interesse voor alles wat hij deed en maakte geen opmerkingen meer over April, die blijkbaar overal bij betrokken was. In plaats daarvan concentreerde ze zich op het ontwerpen van een erg hippe en in het oog springende uitnodiging voor het feest dat voorafgaand aan de officiële opening gehouden zou worden.

Voor deze gelegenheid kon ze niets nieuws aanschaffen. Ze had geen geld voor een cocktailjurk, vertrouwde ze Noel toe.

‘Maakt dat zoveel uit dan?’ vroeg hij.

‘Eigenlijk wel, want als ik het idee had dat ik er goed uitzag, zou ik me denk ik beter op mijn gemak voelen. Ik weet wel dat het belachelijk klinkt, maar een heleboel mensen die daar komen beoordelen je denk ik toch vooral op wat je aanhebt.’

‘Dan zijn ze gek,’ zei Noel. ‘Wie kan er nou om jou heen kijken? Je ziet er fantastisch uit, jij met je slanke postuur… je hele uiterlijk… je haar…’

Lisa nam hem scherp op, maar het was duidelijk dat hij het oprecht meende, dat het niet alleen vleierij was.

‘Sommige van die lui zijn gek, dat zeker, maar ik zeg het je maar heel eerlijk: ik vind het echt rot dat ik niets nieuws kan kopen.’

‘Misschien vind je het niet zo’n leuke suggestie, maar heb je al eens gedacht over tweedehands kleding? Mijn nicht werkt af en toe in een kringloopwinkel en ze zegt dat ze vaak designerkleding hebben.’

‘Daar moet ik zijn,’ zei Lisa. Even gloorde er hoop. ‘Waar is het?’

Molly Carroll had de perfecte jurk voor haar. Hij was donkerrood en langs de zoom was een blauw lint geregen. Het waren de kleuren van Antons restaurant en van het logo dat zij had ontworpen.

Molly zei dat het was alsof de jurk speciaal voor haar was ontworpen.

‘Ik weet niet zoveel van mode af, maar ik weet zeker dat je alle ogen naar je toe zult trekken.’

Lisa glimlachte van blijdschap. Ze zag er echt goed uit in die jurk.

Katie waste en föhnde haar haar gratis en Lisa begaf zich in een opperbeste stemming naar het feest. April had de rol van officiële gastvrouw op zich genomen en verwelkomde iedereen.

‘Geweldige jurk,’ zei April tegen Lisa.

‘Dank je, ik heb ’m speciaal laten maken,’ zei Lisa en ging op zoek naar Anton.

‘Je ziet er werkelijk schitterend uit,’ zei die toen hij haar in het oog kreeg.

‘Het is jouw avond. Hoe gaat het?’ vroeg Lisa.

‘Nou, ik ben twee dagen bezig geweest met de hapjes, maar je zou niet zeggen dat het míjn avond is. April vindt blijkbaar dat het haar avond is. Ze moet en zal op elke foto die er genomen wordt.’

Juist op dat moment kwam er een fotograaf op hen af.

‘Wie is dit?’ vroeg die aan Anton, met een knikje in Lisa’s richting.

‘Mijn briljante designer en styliste, Lisa Kelly,’ antwoordde Anton ogenblikkelijk.

De fotograaf schreef het op en vanuit haar ooghoek zag Lisa dat het April niet zinde. Haar glimlach werd er alleen maar breder door.

‘Je bent werkelijk een plaatje.’ Anton bewonderde Lisa in alle openheid. ‘En het zijn ook nog eens mijn kleuren die je daar aanhebt.’

Ze genoot van zijn lof en aandacht. Ze wist dat er een tijd zou komen waarop ze dit tafereel in gedachten steeds opnieuw voor zich zou zien. Maar ze moest niet blijven stilstaan bij zichzelf en bij haar jurk.

Lisa was Noel en Molly Carroll ontzettend dankbaar. Ze had heel weinig voor de jurk betaald, maar was een van de elegantste vrouwen op het feest. Er kwamen nog meer fotografen op haar af. Ze moest proberen de indruk te wekken alsof ze al die aandacht niet opmerkte.

‘Wat een drukte,’ zei Lisa. ‘Zijn alle mensen die je graag hierheen wilde halen ook gekomen?’ Ze zag April aan de andere kant van de zaal staan, met een gezicht als een oorwurm. ‘Ik zal niet langer beslag op je leggen,’ voegde Lisa eraan toe, terwijl ze bij Anton wegliep. Ze wist dat hij haar in het oog hield terwijl ze zich onder de andere gasten mengde.

Miranda was een beetje aangeschoten. ‘Ik geloof dat het een gelopen race is, Lisa,’ zei ze met onvaste stem. ‘En jij hebt gewonnen.’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Lisa onschuldig.

‘Ik geloof dat je April met een paardlengte geklopt hebt…’

‘Huh?’

‘Ken je die uitdrukking niet, van de paardenraces? Het betekent dat je met afstand van April gewonnen hebt.’

‘Die uitdrukking ken ik wel,’ zei Lisa, ‘maar wat bedoel jíj precies?’

‘Ik geloof dat je weer de onverdeelde aandacht van Anton Moran hebt,’ zei Miranda. Het viel haar niet mee om deze zin met dubbele tong tot een goed einde te brengen, en na de inspanning ging ze erbij zitten.

Lisa glimlachte. Wat kon ze nu het beste doen? Proberen langer te blijven dan April, of vroeg weggaan? De beslissing viel haar moeilijk, maar ze ging vroeg weg.

Zijn teleurstelling was als balsem voor haar ziel.

‘Ga je nu al weg? Ik dacht dat we na afloop samen nog een afzakkertje zouden nemen om de boel even flink te evalueren.’

‘Nonsens! Daar heb je zat mensen voor. April bijvoorbeeld.’

‘O god, nee, Lisa, spaar me. Die gaat het alleen over aantallen centimeters publiciteit in de kranten hebben en over haar biologische klok.’

Lisa moest hard lachen. ‘Ach, welnee, Anton, natuurlijk niet. Ik zie je gauw. Bel me maar om te vertellen hoe het allemaal gegaan is.’

En weg was ze.

Ze zag een bus de hoek om komen en rende om hem te halen. Er zaten allemaal vermoeide mensen in die verlaat terugkwamen van hun werk. In haar prachtige jurk en op haar hoge hakken voelde ze zich een wonderschone vlinder vergeleken bij al deze uitgezakte, kleurloze types. Ze had twee cocktails gedronken en de man van wie ze hield had gezegd dat ze er schitterend uitzag. En hij had graag gewild dat ze bleef.

Het was pas negen uur. Ze was het gelukkigste meisje op aarde. Dat moest ze nooit meer vergeten.