Hoofdstuk 10

Lou en Amy reden in shock terug naar Heartland. Ze troffen Jack aan in de woonkamer, waar hij een krant las, en ploften naast hem op de bank.

„Opa,” begon Lou langzaam. „Wist je dat Nancy een dochter heeft gehad?”

Jacks hoofd schoot omhoog. „Sorry?”

„Amy en ik waren net op de begraafplaats. Daar zagen we Nancy. Ze had bloemen neergelegd op het graf van iemand die Jennifer Marshall heette en die dood is gegaan toen ze veertien was.”

Nu was het Jacks beurt om sprakeloos te zijn. Amy bedacht opeens wat het voor hem zou betekenen en haar hart begon te bonken. Hij had zelf ook een dochter verloren. Waarom had Nancy het hem niet verteld? Ze wist toch wat er met Marion was gebeurd?

„Misschien was het haar dochter niet,” zei Amy onzeker. Ja, dacht ze, was dat maar waar.

„Het kan niet anders,” zei Lou. „Waarom zou ze anders naast Nancy’s man begraven liggen?”

Jack zat nog steeds met open mond op de bank. „Ik heb wel foto’s zien staan bij haar thuis,” kon hij uiteindelijk uitbrengen. „Van een blond meisje. Ze leek wel een beetje op Nancy, maar ik heb altijd aangenomen dat het haar nichtje was…”

„Nou, het verklaart een hoop.” Amy dacht terug aan de avond dat Nancy was weggegaan. Ik weet maar al te goed wat die kamer voor jullie betekent, had ze gezegd. Amy begreep opeens wat ze daarmee had bedoeld, nu ze wist dat Nancy zelf ook iemand had verloren.

Jack knikte en keek Lou aan. „Tja…”

Lou boog haar hoofd.

„Ik denk dat we maar eens bij Nancy langs moeten gaan,” zei Amy zachtjes.

„Ja,” fluisterde Lou. „Ik moet mijn excuses aanbieden. Ze moet weten dat we het begrijpen.”

„Hé, Amy!” riep Joni vrolijk, toen Amy het erf op slofte in haar schoolkleren. „Was het leuk op school?”

Amy trok een vies gezicht. „Niks bijzonders. Ik ga me even omkleden; ik ben zo terug.”

Amy deed snel haar werkkleren aan. Het was een opluchting om weer thuis te zijn. Ze was veel liever op Heartland gebleven om Joni te laten zien hoe alles hier werkte. Ze rende naar het voorste stallenblok, waar Joni bij Venture over de staldeur leunde.

Amy ging naast haar staan. „Is er al iets verbeterd?”

Joni schudde haar hoofd. „Maar ik heb een ideetje.” Ze aarzelde even. „Ik wil me natuurlijk nergens mee bemoeien, maar ik heb het er met mijn moeder over gehad en ze vroeg of je al acupunctuur had geprobeerd.”

„Acupunctuur?” Amy’s wenkbrauwen schoten omhoog. „Daar weet ik eigenlijk helemaal niet zo veel van af.”

„Mijn moeder is acupuncturist,” zei Joni. „Daar heeft ze zich in gespecialiseerd nadat ze dierenarts was geworden. We gebruiken veel acupunctuur bij onze fokmerries. Het helpt heel goed tegen lichamelijke pijn, maar het is ook een holistische geneeswijze. Je kunt er ook emotionele pijn mee behandelen.”

Amy was meteen geïnteresseerd, maar ze snapte nog steeds niet precies wat acupunctuur was. „Dat doe je toch met naalden? Venture kan niet eens T-touch verdragen.”

„Dat is juist het wonderbaarlijke. Het doet eigenlijk helemaal geen pijn; niet zoals een injectie van de dokter. Het is gebaseerd op de Chinese geneeskunst,” legde Joni uit. „Het draait erom dat er een constante energiestroom loopt door banen in het lichaam die meridianen heten. Als je ongezond of gewond bent, kunnen die kanalen geblokkeerd of uit balans raken, waardoor de energie niet meer goed stroomt. Bij acupunctuur worden de meridianen met hele fijne naaldjes vrijgemaakt, zodat de energie weer onbelemmerd kan stromen en het lichaam zichzelf kan genezen.”

„Maar hoe weet je nou welke kanalen geblokkeerd zijn?” Amy dacht aan Venture, die overal in zijn lichaam pijnlijk en stijf was.

„Door de symptomen goed te bekijken, eigenlijk. Maar het is wel wat ingewikkelder dan dat. Je moet alles weten over de anatomie. In de kanalen zitten plekken die acupunctuur-punten heten en daar steek je de naalden in.”

„En dat werkt echt?” Amy vond het ontzettend boeiend.

Joni haalde haar schouders op en lachte. „Daar lijkt het wel op. Wetenschappers kunnen niet uitleggen waarom, maar het wordt al duizenden jaren gebruikt. Mijn moeder zweert erbij. Ik ben nu de grondbeginselen aan het leren zodat ik acupressuur kan gaan doen. Dat is een soort acupunctuur zonder naalden. Daar heb je geen dierenartsdiploma voor nodig.”

Nu was Amy echt nieuwsgierig. Het ging zo slecht met de behandeling van Venture dat ze maar wat graag over iets hoorde, wat dan ook, dat wel zou kunnen helpen. „Denk je echt dat het de oplossing kan zijn voor Venture?”

Joni knikte. „Het kan werken als gewone geneeswijzen geen effect hebben. Ik moet het natuurlijk wel even met mijn moeder overleggen, maar ze komt over een paar dagen hierheen om mijn spullen te brengen. Als zij denkt dat het goed voor hem is, zou ze Venture zelf kunnen behandelen.”

„Maar dat is fantastisch! Dit moeten we Ty gaan vertellen!”

Ze renden naar de trainingsring, waar Ty een nieuw paard, Indigo, stond te longeren. Toen hij hen zag, liet hij het paard halt houden en kwam naar het hek. Hij luisterde geconcentreerd naar wat Joni zei en knikte. „Ik heb wel eens gehoord dat acupunctuur goed werkt bij paarden. Maar het probleem is dat we niemand kennen die het kan.”

„Maar dat is nou juist het mooiste,” zei Amy. „Joni’s moeder komt hier binnenkort naartoe. Zij zou Venture dan behandelen.”

„Dat klinkt super,” knikte Ty. Maar daarna fronste hij. „We moeten alleen wel eerst aan Scott vragen of hij het ermee eens is. En aan brigadier García. Zij moeten het wel goed vinden.”

Joni beet op haar lip. „Mijn moeder is een gediplomeerd dierenarts. Ze werkt thuis met heel veel paarden.”

„Daar gaat het niet om,” zei Ty vriendelijk. „Scott is Venture’s dierenarts zolang hij op Heartland staat. We kunnen dit soort dingen niet doen zonder overleg.”

Amy wist dat Ty gelijk had, maar ze baalde toch dat er een domper op hun enthousiasme werd gezet. „Ik bel Scott wel.” Ze glimlachte naar Joni. „Meteen na het eten. En brigadier García ook.”

Tot haar verbazing was Amy een beetje zenuwachtig toen ze ging bellen. Ze wist zelf natuurlijk niks over acupunctuur en Joni was nog maar net op Heartland… Het zou wel eens heel gênant kunnen worden als de behandeling niet werkte, zeker als de pers erachter kwam en de hele boel overdreef.

Ze besloot Mark García als eerste te bellen. Hij leek verbaasd haar te horen, maar zijn stem klonk warmer dan ooit tevoren. Ze legde uit dat ze een nieuwe behandeling wilden proberen.

„Dat lijkt me een goed idee,” zei Mark. „Ik ben bereid alles aan te pakken en ik stel het op prijs dat jullie zo veel dingen verzinnen. Ik bewonder je vasthoudendheid. Dat is een hele mooie eigenschap, weet je.”

„Bedankt!” Amy vond het leuk om te horen, maar werd er wel een beetje verlegen van. „Zo werken we nou eenmaal op Heartland.”

„Ja. Ik heb over je woorden nagedacht,” zei de agent, „en ik denk dat je gelijk hebt. Ik mag de hoop niet opgeven dat hij beter wordt. Dat is nu het belangrijkste.”

„Fijn om te horen. Vinden de anderen het ook een goed idee? Iedereen van de politie, bedoel ik?”

Mark García zuchtte. „Nou, het was me het weekje wel,” gaf hij toe. „Iedereen zit natuurlijk aan hetzelfde, te kleine budget te trekken en ze hebben al zo veel geld uitgegeven aan dierenartsrekeningen. Maar ik heb ze overtuigd. Mijn bazen hebben toegezegd voor Venture’s behandeling te blijven betalen, als ik zelf ook maar een deel voor mijn rekening neem.”

Amy hield haar adem in.

„Dus heb ik ja gezegd. Ik heb wat spaargeld. Dat is toch het minste wat ik kan doen.” Hij was even stil. „Ik had het bijna opgegeven, maar jij hebt me op andere gedachten gebracht. Ik sta helemaal achter je, en achter Venture. We doen alles wat nodig is.”

„Daar ben ik echt heel blij om,” zei Amy warm. „Ik weet zeker dat het de goede beslissing is. Echt waar.”

Vol optimisme hing ze op. Als Scott het nou ook nog goed vond, zat er eindelijk schot in de zaak. Met bonkend hart toetste ze Scotts nummer in.

„Acupunctuur?” zei Scott peinzend. „Tja…” Hij aarzelde. „Er is geen garantie dat het zal werken, hoor. Volgens mij wordt het nog niet veel gebruikt bij paarden.”

„Maar denk je dat het het proberen waard is?” hield Amy vol. „Vind je het goed als we het bij Venture toepassen? Joni’s moeder is dierenarts en die gebruikt het heel vaak.”

„Ik ga niet zeggen dat het niet mag,” zei Scott voorzichtig. „Als het op de juiste manier gebeurt, kan het geen kwaad. Ik ben alleen bang dat je er te veel van verwacht.”

Amy zuchtte opgelucht. Dit betekende dat ze het in ieder geval konden proberen. „Bedankt, Scott. Ik snap wat je bedoelt, hoor. We zullen geen wonderen verwachten. Ik ben alleen zo blij dat er nog een mogelijkheid bestaat. Misschien is het wel de laatste hoop voor Venture.”

Door alle opwinding om Venture kon Amy zich de volgende dag op school maar moeilijk concentreren. Bovendien had Amy met Lou afgesproken dat ze meteen na school bij Nancy langs zouden gaan. Daar zag ze nogal tegen op en ze wist nu al dat ze blij zou zijn als het voorbij was. Maar natuurlijk niet half zo blij als Lou.

„Ik hoop maar dat ze thuis is,” zei Lou, toen ze later die dag door de stad reden. „Ik weet niet of ik dit nog eens zou durven.”

„Anders ik wel,” zei Amy.

„Ik heb er zo’n spijt van. Ik had het nooit mogen zeggen tegen haar. Het was zo egoïstisch.”

Amy glimlachte vol medeleven naar haar zus. Ze was blij dat ze haar een beetje kon steunen. Lou had niet zo vaak hulp nodig, maar de ruzie hing nog steeds als een donkere wolk boven hun familie.

Amy wist dat Jack sinds die avond een paar keer bij Nancy was geweest, maar niemand wist wanneer ze weer naar Heartland zou komen. Waarschijnlijk vond ze dat het aan Lou was om haar excuses aan te bieden.

Nancy’s huis was mooi lichtblauw geverfd en in de tuin stonden allemaal rozenstruiken, nog kaal door de winter. Lou en Amy liepen over het paadje naar de voordeur. Lou haalde diep adem en drukte op de bel.

Het huis was muisstil en het duurde een hele tijd voordat ze het geluid van voetstappen hoorden in de hal. De deur ging open en daar stond Nancy, met haar tuinhandschoenen in haar hand.

Ze keek hen even stomverbaasd aan, maar herstelde zich snel en lachte. „Nou, dat is een leuke verrassing! Komen jullie binnen, dan zet ik een kopje thee.”

Amy en Lou liepen achter haar aan naar de keuken. Daar was een achterdeur naar een veranda, die uitkeek over de achtertuin.

„Het is zo’n heerlijke dag; ik ben direct de tuin in gedoken om alles klaar te maken voor de lente. Die zal niet lang meer op zich laten wachten.” Nancy bleef opgewekt glimlachen en zette de ketel op het vuur. Druk liep ze door de keuken met kopjes en een dienblad. Ze zette alles op een houten tafel in de kamer. „Ga lekker zitten. Je hebt hier zo’n mooi uitzicht; ik zit hier elke dag met m’n ontbijtje.”

Amy trok een stoel bij de tafel en keek door de grote ramen naar de tuin. Nancy hield blijkbaar erg veel van tuinieren, want hoewel de lentebloemen nog niet uit waren gekomen, was het duidelijk dat het een prachtige tuin was als alles bloeide. Amy zag de kleuren al voor zich.

„Wat voor thee willen jullie? Ik hou het meest van Earl Grey. Dat was ook de lievelingssmaak van Edward, snap je. Maar ik weet dat niet iedereen er even dol op is. Ik heb Jack bijvoorbeeld nog niet bekeerd, dat is een echte koffieleut!” Nancy lachte even.

„Heb je misschien pepermuntthee?” vroeg Lou.

„Volgens mij wel. En wat wil jij, Amy?”

„De Earl Grey graag.”

Nancy verdween naar de keuken en liet de meiden alleen achter. Lou kon niet stilzitten en stond op om naar het raam te lopen. Amy ging bij haar staan en samen keken ze uit over een heel strak gazon. Dat was wel even wat anders dan het piepkleine tuintje op Heartland, waar niemand meer iets aan had gedaan sinds Marion was overleden.

„Wat een prachtige tuin,” zei Amy, toen Nancy terugkwam. „Daar heb je vast heel veel werk aan gehad.”

Nancy zette het dienblad op de koffietafel. „Ach, het houdt me van de straat. Het leidt wat af.” Ze gaf een kopje aan Lou. „Hier is je pepermuntthee. Ik heb voor ons een pot gezet, Amy. Jammer dat ik niet wist dat jullie zouden komen, anders had ik koekjes gebakken.”

Ze keken toe hoe Nancy kopjes en schoteltjes neerzette en de thee inschonk.

Lou haalde diep adem. „Het spijt me dat we niet gebeld hebben, maar je weet vast waarom we hier zijn. Ik… ik kom mijn excuses aanbieden.”

Nancy gaf Amy haar kopje en ging op een stoel zitten. „Ja, dat dacht ik al,” zei ze zacht.

Lou nam een slok en zette voorzichtig haar kopje terug op de schotel. „Ik… ik had dat echt niet mogen zeggen…” Ze viel stil. „Ik had niet verwacht dat ik het zo moeilijk zou vinden dat er iemand anders op Heartland kwam. Iemand die… ouder is. Ik reageerde heel erg overdreven, mag je wel zeggen.”

„Ik begrijp het wel,” zei Nancy. „Niemand kan je moeder vervangen.” Ze speelde met haar lepeltje. „Het is voor mij ook niet makkelijk geweest om weer in een gezin te zijn. Er kwamen heel veel herinneringen boven.”

Tot Amy’s verbijstering kreeg Nancy tranen in haar ogen. Ze wilde niets liever dan haar arm om Nancy heen slaan en zeggen dat ze het begreep. „We zagen je zondag op de begraafplaats,” zei ze zacht. „We gingen bloemen leggen bij het graf van onze moeder.”

„En we denken dat Jennifer je dochter was,” vulde Lou aan.

Nancy knikte. De tranen rolden nu over haar wangen en ze trok snel een zakdoekje tevoorschijn.

„Het spijt me zo,” zei Lou. „Ik wist het niet. Wij allemaal niet.”

„Nee, dat weet ik. Het was ook stom van me,” zei Nancy met trillende stem. „Ik dacht alleen dat jullie al zo veel verdriet hadden om te verwerken, dat jullie het mijne er niet ook nog eens bij konden hebben. Ik had het mis. Het is al heel lang geleden, maar soms is de pijn zo heftig, alsof het gisteren is gebeurd.”

Amy voelde weer een golf van verdriet over Marion. Zou het ooit minder worden? Nancy rouwde nu nog om haar dochter, zo veel jaren na haar dood. Misschien ging de pijn wel nooit meer weg. Ze nam een grote slok thee en zag dat haar handen trilden.

Het was een tijdje stil.

Lou legde haar handen om haar kopje. „Ik begrijp wat je bedoelt. Soms maken nieuwe ervaringen het opeens moeilijker, zelfs leuke dingen… zoals een bruiloft…” Haar stem stierf weg.

„O, het moet zo moeilijk voor je zijn om je die dag voor te stellen zonder je moeder,” zei Nancy meelevend. „Ik had zelf altijd fantasieën over Jennifers bruiloft.”

Amy zag de pijn in haar ogen en ze begreep haar. Net als Lou wilde dat Marion bij haar bruiloft kon zijn, moest Nancy hebben gehoopt dat ze Jennifer ooit zou zien trouwen, met een lang en gelukkig leven voor de boeg.

Nancy snoot haar neus. „Ik ben zo blij dat jullie zijn gekomen. Nu is alles tenminste uitgesproken. Het kan datgene wat we allemaal mee hebben gemaakt niet veranderen, maar als je erover praat, doet het tenminste iets minder pijn.”

Lou knikte. „Dankjewel dat je er zo lief over doet. Het spijt me nog steeds heel erg, maar ik ben blij dat we nu kunnen praten.” Ze stond op. „We moeten weer eens gaan. Opa zou voor ons koken en hij kan heel boos worden als we te laat zijn. Zal ik je even helpen afruimen?”

„Nee nee. Gaan jullie maar,” zei Nancy. „Ik weet hoe druk jullie het hebben.” Ze bracht hen de naar achterdeur, weer helemaal haar drukke, bedrijvige zelf.

„Heel erg bedankt voor alles, Nancy.” Lou gaf de oude dame een zoen op haar wang.

Amy stapte naar buiten en draaide zich toen impulsief om om Nancy te omhelzen. „Kom alsjeblieft gauw terug naar Heartland. Ik heb je gemist.”

Nancy keek verbaasd op en begon te glimmen. „Goh, bedankt, Amy. Ik kom vast snel weer eens aanwaaien.” Ze wendde zich tot Lou, met een plagerige glinstering in haar ogen. „En niet vergeten, hè? Ik wil nog steeds graag die taart voor je bakken. Als dat mag tenminste!”