Perry Rhodan en zijn getrouwen hebben sinds de tijd van de Derde Macht, die na vele conflicten de politieke eenheid van de aardse mensheid bracht, een lange en moeilijke weg afgelegd.

Met behulp van de door hen gebruikte supertechniek van de Arkoniden hebben ze de Terranen de weg naar de sterren gewezen - ondanks veel verzet en tegenwerking van binnen en buiten.

Doordat ze ook in het grootste gevaar niet aarzelden of opgaven, maar naar uitwegen zochten, slaagden ze er in, het zonne-imperium voor de mensheid te behouden en zelfs uitte breiden!

Intussen is op de aarde het jaar 2045 aangebroken. Het is overal betrekkelijk rustig, en Gucky, Perry Rhodans bekwaamste, zij het ook minst gedisciplineerde mutant, besluit, na vele dienstjaren in het mutantenkorps, weer eens een bezoek te gaan brengen aan Tramp, de planeet waar hij geboren is.

Gucky krijgt zijn verlof - hij heeft het ten slotte eerlijk verdiend - en vertrekt alleen met een space-jet... en belandt in een chaos van ONTKETENDE KRACHTEN ...

HOOFDPERSONEN IN DEZE ROMAN:

Perry Rhodan - Regent van het zonne-imperium.

Reginald Bull - Vriend en vertrouweling van Perry Rhodan.

Gucky - De muisbever heeft heimwee.

Walter Grimpel - Chef van het energie-peilstation in Terrania.

Joe Pasgin - Commandant van de Burma.

Mclntosh - Radio-officier van de Potomac.

Dr. Innogow - Hij weet niets van de Orgs, maar houdt zich met hun sporen bezig.

1.

Ze zagen er niet alleen uit als mon­sters, het waren ook monsters.

Hun Januskop had de vorm van een langgerekte druppel, uitlopend in een twintig centimeter lange spits, die als zend- en ontvangantenne voor hun hersentrillingen diende. Toch waren het evenmin telepaten als mensachtigen.

De druppelvormige kop had vier ge­zichtsorganen, die paarsgewijs tegen­over elkaar stonden. Hij ging via een soort dubbel kogelgewricht in de twee meter lange, bruin geschub­de wespenromp over, waarvan het bovenste derde gedeelte voorzien was van vier armen en die op drie telescoopachtige poten rustte.

Zette zo'n monster zich in beweging, dan bleek dat de gewrichtloze poten als plotseling belaste schokdempers werkten en het slanke, slechts dertig centimeter dikke insectenlichaam zich met rukkerige sprongen voor­waarts, zijwaarts of achterwaarts bewoog.

Ze waren enige uren geleden met duizenden uit hun vloot van ruimte­schepen gestroomd, terwijl de oor­spronkelijke bewoners van de door deze monsters bezette planeet - grappige, nauwelijks een meter gro­te muisbevers - met hun kinderlijke verstand toekeken, zonder te ver­moeden, dat die vreemde wezens de dood met zich meebrachten.

De vreemdelingen waren met twee­honderd ruimteschepen op de kou­de, woeste planeet geland, die door de mensen Tramp werd genoemd.

Tramp was de enige planeet van een stervende zon, waar hij op een af­stand van 0,78 astronomische eenhe­den omheen draaide. Hij was iets minder dan de helft kleiner dan de aarde en de zwaartekracht bedroeg er 0,53 g.

Op Tramp waren geen zeeën en geen bergen. Drie kwart van het op­pervlak bestond uit roodachtige, ijzeroxidenhoudende woestijn.

De monsters waren met hun ruimte­schepen aan de rand van de woes­tijn, dichtbij de equator van Tramp geland.

Terwijl de druppelvormige kop van de monsters, evenals de Romeinse god Janus twee gezichten had, had­den ze hun ruimteschepen eveneens die vorm gegeven, maar twee van die rompen met elkaar verbonden.

Met de zekerheid van oppermachti­ge veroveraars stroomden ze reeds kort na de landing uit de schepen, waarvan er echter niet één langer dan tweehonderd meter was. Ze schenen stuk voor stuk hun taak te kennen. En zo monsterachtig als ze er uitzagen, zo onbegrijpelijk was hetgeen ze deden.

Plotseling zweefden, door onzichtba­re krachten gedragen en gestuurd, reusachtige machine-onderdelen met groteske vormen uit de schepen. De vanuit de verte uit hun schuil­plaatsen toekijkende muisbevers voelden hun lust tot spelen ontwa­ken, die behalve eten en slapen hun leven vulde. Ze activeerden hun telekinetische krachten en grepen daarmee naar de vrij zwevende ma­chine-onderdelen, om ermee te spe­len.

Vrijwel op hetzelfde moment lagen enige tientallen muisbevers, schelle kreten uitstotend, op de grond te kronkelen. Even later stierven ze.

Ruim de helft van de toekijkende wezens was getuige geweest van de onverklaarbare dood van hun mak­kers, maar geen van hen kwam op de gedachte, dat hun plotselinge dood verband hield met hun poging om te spelen - te spelen met de ma­chines van de vreemdelingen, die geruisloos uit de ruimteschepen zweefden en neerkwamen op plaat­sen waar even tevoren de monsters groepsgewijs aan het werk waren geweest.

Ze namen geen notitie van het dra­ma dat zich enige honderden meters verder afspeelde. Ze zagen de speelzin van de muisbevers als een uiting van nieuwsgierigheid, die door de zelfstandig denkende en handelende Orgh, die de machinedelen uit de ruimteschepen stuurde, met dodelij­ke kracht werd bedwongen. Hun or­ganische kopantennes hadden hen van de afweerhandeling van de Orgh in kennis gesteld, en geduren­de een seconde was elke communica­tie tussen hun onmogelijk geweest, daar het signaal alles had over­stemd.

Nu riep het monster Oger-1 via de organische radio Oger-214 op.

Een van de monsters, die zich het verste weg en in de buurt van de laatste heuvel ophield, was 214. Het was kenmerkend voor de mentaliteit van deze monsters, dat de enkeling geen naam had, doch slechts een kengetal. Wanneer hij een lid vaneen andere shaft ontmoette en zich bekend maakte, moest 214 de bena­ming Oger vóór zijn nummer noe­men.

Een shaft bestond uit hoogstens 317 en minstens 109 leden. Nummer 1 was altijd de shaftgal, autarch hoofd, die slechts verantwoording schuldig was tegenover de Gal. Zijn bevoegd­heden waren door wetten vastge­steld, die hem echter zoveel speel­ruimte gaven, dat hij over leven en dood kon beslissen.

'214, waarom is er nog niet met de grondverplaatsing begonnen?'

Het zend- en ontvangorgaan van 214 werkte op één fase in beide richtin­gen. Terwijl de ontvanger de vraag van Oger-1 nog naar zijn hersenen doorstuurde en de elektrische im­pulsen in gedachtentrillingen trans­formeerde, zond zijn organische zen­der reeds via de kopantenne het antwoord uit: 'De Orgh heeft zich niet aan de volgorde van aflevering gehouden, Oger-1. Ik heb mijn controlesignaal reeds aan Nebu-56 uit­gezonden.'

Nebu-56, in een van de ruim twee­honderd ruimteschepen, had intus­sen reeds vastgesteld wat de oorzaak van de wanprestatie van de Orgh was geweest. Hij riep zijn shaftgal op.

'Hier 56, Nebu-1. De Orgh is door de aanval van de dieren van zijn tijd­schema afgeraakt. Ik schakel over op de Orgh.'

De zelfstandig denkende en hande­lende Orgh hoorde de scherpe vraag van Nebu-1.

In de  hersenkronkels  van Nebu-1 klonk nu het antwoord van de Orgh.

'Drie celmembranen uitgevallen door telekinetische aanval. Overna­me van de functies door het Gel-ge­deelte was pas mogelijk na omscha­keling. Daardoor is eerst magazijn zeven en daarna pas zes leeggemaakt. De schade kan pas worden hersteld wanneer alles is uitgeladen. Ik moet er op aandringen, dat een nieuwe telekinetische aanval wordt verhinderd!'

Dat was het doodvonnis voor vele muisbevers op Tramp!

Zelfs een machtige shaftgal moest zich bij de eisen van een Orgh neer­leggen!

Nebu-1 riep via zijn organische ra­dio Cul-1 op, die voor de veiligheid van alle Orghs verantwoordelijk was.

'Hier Nebu-1! Onze Orgh eist, dat een volgende telekinetische aanval door de dieren onmogelijk wordt ge­maakt.'

De monsters kenden niet het begrip 'gesprek'. Alles wat ze tegen elkaar zeiden, had betrekking op hun werk.

Wat onder persoonlijkheid moet worden verstaan, bestond bij hen niet. Alleen de shaft bestond. De monsters werden gevormd volgens het werk dat de shaft waartoe ze be­hoorden, werd opgedragen.

De Melkweg had, afgezien van de Droefs, nog nooit met monsters van dit extreme formaat kennis ge­maakt!

Cul-1 stelde zich onmiddellijk in verbinding met de Orgh, die door de telekinetische aanval van de muis­bevers van zijn werkprogramma was afgeweken.

Shaftgal Cul-1 vernam, welke ver­dedigingsmaatregelen de Orgh op het moment van de aanval had geno­men en dat de wezens zonder moeite konden worden vernietigd.

Op hetzelfde moment probeerde ook een groep muisbevers bij de zuidelij­ke uitlopers van de heuvelrug met de door de lucht zwevende machine­delen te spelen. Vijf van de grappige dieren hadden met elkaar afgespro­ken welk onderdeel ze met hun tele­kinetische krachten zouden aangrij­pen en op een ijl piepgeluidje van de oudste grepen ze tegelijk de kubus­vormige machine aan.

Ze verliet plotseling haar horizonta­le baan en steeg meer dan twintig meter en begon daar te draaien, toen de vijf dieren het van pijn uit­schreeuwden en het machinedeel loodrecht omlaag viel.

De monsters die zich het dichtst bij de plek bevonden waar het moest neerkomen, probeerden op hun drie telescooppoten weg te springen. Toen de vijf muisbevers stierven, begon op de plaats waar de machine was neergekomen een dof gerommel te weerklinken. Steeds meer mon­sters zetten zich in beweging. Ze moesten daartoe via hun organische radio het bevel hebben gekregen. Hun afschuwelijke twee gezichten met de enigszins op uien gelijkende neuzen, drie vingerbreedten onder het ene oog in dat gedeelte van de kop, toonden noch opwinding noch enig ander menselijk gevoel. Alleen de koortsachtige haast waarmee ze probeerden zich uit de voeten te maken, duidde op gevaar.

De andere muisbevers bleven ver­bijsterd staan en kwamen niet op de gedachte, dat de dood van hun soort­genoten met de telekinetische po­ging in verband kon staan. Plotse­ling verscheen een soort gele stra­lenkrans als uit het niets en vernie­tigde hen.

Een tweede stralenkrans vernietig­de de overlevenden van de eerste groep.

Maar nu gaf Cul-1, die voor de vei­ligheid van alle Orghs verantwoor­delijk was, op de algemene golfleng­te van zijn organische radio het spe­ciale bevel, het met machinedelen bezaaide terrein onmiddellijk te ont­ruimen.

Het doffe gerommel uit de diepte op de plaats waar de uit haar baan ge­rukte machine was neergekomen, werd van seconde tot seconde ster­ker.

Even snel en geruisloos als de twee gele stralenkransen waren versche­nen om de muisbevers te vernieti­gen, verdwenen ze weer in het niets. Aan niets was te zien geweest waar ze vandaan waren gekomen.

De onverklaarbare krachtbanen via welke de druppelvormige ruimte­schepen onder bevel van een Orgh werden uitgeladen, bestonden ook niet meer. De machinedelen die op dat moment door de lucht zweefden, waren allemaal tegelijk zachtjes op de grond neergedaald, terwijl er tus­sendoor de monsters naar hun twee­ledige ruimteschepen sprongen. Plotseling klonk door de ijle atmos­feer van de planeet een ontzettende knal. Waar de muisbevers met hun spel een machine op de grond had­den doen storten, was een vulkaan in werking gekomen. Geel glanzen­de energie borrelde uit de door de machine gemaakte krater omhoog en verspreidde zich met angstaan­jagende snelheid naar alle richtin­gen.

Tussen de monsters en de naderende energie, die alles verslond waarmee ze in aanraking kwam, ontstond een wedloop met als doel de ruimtesche­pen met de dubbele rompen. Een waaiervormige steekvlam reikte nog steeds tot op enige duizenden kilo­meters boven Tramp. Uit de kleine krater borrelde steeds meer energie en de snelheid waarmee ze zich naar alle richtingen voortbewoog, scheen ook toe te nemen.

Wat uit de vele ruimteschepen was uitgeladen, had reeds opgehouden te bestaan. Enige honderden monsters waren eveneens slachtoffers van de energiestroom geworden. Nu scheen hij echter de metaalmassa's van de ruimteschepen te bespeuren, want plotseling maakten zich beekjes uit de hoofdstroom los en bewogen zich in de richting van het landingster­rein.

Eensklaps was overal een koerswij­ziging in dezelfde richting te zien. Vreemd genoeg straalde deze, zich dertig centimeter boven de schrale bodem van Tramp bewegende ener­giestroom, geen warmte uit.

Het oppervlak van de stroom was tot nu toe vrij glad geweest, maar nu de snelheid toenam verschenen er rimpels en golven op!

De in de richting van de ruimtesche­pen springende monsters werden slachtoffers van hun eigen techniek!

De vijf muisbevers, die met hun na­tuurlijke speelzucht hadden gepro­beerd met een van die door de lucht zwevende dingen te spelen, waren niet voor niets gestorven! Het toeval had hen het hart van een gigantische installatie laten aangrijpen, dat met zijn energie een enorme hoeveelheid aggregaten leven had moeten inbla­zen.

De monsters stonden machteloos te­genover de ontketende krachten. De vrijgekomen energie snelde echter naar de metaalmassa's van de ruim­teschepen toe en greep de eerste drie al.

Alsof met het verslinden van die drie schepen het sein voor nog snel­lere beweging was gegeven, ver­spreidde de gele stroom zich plotse­ling over bijna het gehele terrein waarop de meer dan tweehonderd ruimteschepen waren geland.

Hun vernietiging - hun opname vond geruisloos plaats.

De metalen huid verloor bij de aan­raking met de gele stroom plotseling haar vorm, werd vrijwel tegelijker­tijd door de voortsnellende energie bedekt, veroorzaakte een wat don­kerder gele kleur - en bestond niet meer.

Op Tramp maakten slechts drie oog­getuigen de geruisloze vernietiging van een machtige ruimtevloot mee. Maar die drie muisbevers wisten niet, dat de ondergang van de vreemde schepen hun ras van de volkomen vernietiging redde.

Achttien van de dubbel-druppelvor­mige ruimteschepen wisten te ont­komen.

Ze stegen geruisloos op. Het negen­tiende had zich ook reeds van de grond losgemaakt, maar omhoog schietende vangarmen van de ener­giestromen raakten de metalen huid van het schip nog. En evenals de reeds vernietigde schepen, verloor ook het negentiende plotseling zijn vorm, werd een soort pap - een wat donkerder kleur werd zichtbaar - en ook dat schip was niet meer.

Achttien vreemde ruimteschepen vluchtten in paniek van Tramp weg. Slechts de turbulente luchtmassa's getuigden van hun start; gebulder van motoren was niet te horen ge­weest. De vreemdelingen verdwe­nen in de richting van de kleine, zwak stralende zon.

Gedurende vijf planeetdagen lag de waaiervormig uitbreidende energie­stroom boven de schrale, koude we­reld en verdween de zesde dag spoorloos.

Tramp was weer Tramp - een koude, schrale, op Mars gelijkende planeet, en de muisbevers zetten hun simpe­le, onschuldige leven van spel voort. Ze vermoedden niet, dat ze op het nippertje aan hun totale vernieti­ging waren ontkomen.

2

Mclntosh was radio-officier aan boord van de Potomac, drieënvijftig jaar oud en getrouwd.

De Potomac was een vrachtruimteschip van het zonne-imperium, op weg naar de 68 lichtjaren van Tramp verwijderde planeet van Abel, om lysir te laden.

Lysir was een harssoort, die alleen op de planeet van Abel werd gevon­den, maar op de aarde in grote hoe­veelheden nodig was, om het materi­aal waarvan de aardse ruimtepakken werden gemaakt, te veredelen en, wat de dichtheid tegen ruimte­straling betrof, beter te maken dan de Arkonidische pakken.

Mclntosh, die in zijn radiohut zat, dacht noch aan lysir noch aan de planeet Tramp, waarvan Gucky af­komstig was, noch aan ruimtevaart. Hij maakte zich ongerust over zijn twee spruiten, Charles en Ben. De een was achttien jaar en de andere zeventien. De oudste haalde domme streken uit en zijn jongere broer hielp hem daar altijd bij.

Wat zouden ze nu weer uitgehaald hebben? vroeg Mclntosh zich af. Hij zag al op tegen de terugkeer.

Als de Potomac weer op de ruimtehaven van Terrania stond, zou hij zoals gewoonlijk drie dagen verlof hebben, maar Mclntosh zou zich ge­durende die drie dagen weer kwaad moeten maken om de streken van zijn jongens, en hij had al meer dan eens diep in zijn zak moeten tasten, om de materiële schade die ze had­den aangericht, te vergoeden.

Maar als die twee zich nu weer heb­ben misdragen, en ik weer moet be­talen, zal ik . . . Verder kwam hij niet met zijn gedachten. De energie­peiler van de Potomac had gerea­geerd. Op hetzelfde ogenblik was Mclntosh niet meer met zijn gedach­ten bij de streken van zijn zonen, maar volkomen bij zijn werk als ra­dio-officier.

Mclntosh staarde naar de peileroscillograaf. Op de bovenste helft te­kende zich een heilloze wirwar van amplitudes af en op het andere ge­deelte een diagram.

Mclntosh, de kleine, zich altijd be­scheiden op de achtergrond houden­de man, die zich het genoegen gun­de, een Menjou-baardje te dragen, en er ondanks alle plagerijen niet aan dacht het af te scheren, sperde zijn ogen wijd open.

Hij haalde heftig adem. Roerloos keek hij naar de oscillograaf, alsof dit apparaat hem onverwacht met de raadsels van het universum had ge­confronteerd.

Hoewel hij heel goed wist, dat de kleine computer in zijn radiohut ook alles wat op de peiler-oscillograaf gebeurde opnam, moest hij zich er eenvoudig van overtuigen, of dit nu ook het geval was. Die wirwar van amplitudes, dat volkomen vreemd­soortige diagram, leken hem zo be­langrijk, dat hij tegen beter weten in opstond, naar de computer liep en zich ervan overtuigde of deze dit al­les opnam.

Daarna ging Mclntosh weer op zijn plaats zitten.

Na overleg met de gezagvoerder schakelde hij zijn hypercom in en riep het energie-peilstation van Ter­rania op.

'Hier vrachtschip Potomac, kengetal 0-34, radio-officier Mclntosh. Krach­tige energiepeiling uit richting pla­neet Tramp, vermoedelijk afkomstig van die planeet. Afstand van Tramp op dit moment achtenzestig lichtja­ren. Amplitudebeeld en diagram op mijn oscillograaf zo onbegrijpe­lijk en raadselachtig, dat ik om een controle-energiepeiling moet verzoe­ken!'

Van de aarde, uit Terrania, kwam het antwoord: 'Bedankt voor de me­dedeling. Energiepeiling op de posi­tie van de planeet Tramp heeft reeds met het gevoeligste apparaat plaats gehad. Wij zullen u oproepen, als we meer informatie nodig hebben.'

Maar de geleerden in Terrania rie­pen Mclntosh niet weer op.

De Potomac landde op de planeet van Abel, nam daar van de half-in­telligente Rikkers, een mensachtig dwergvolk, het begeerde lysir in ont­vangst en startte juist voor de terug­reis, toen via de hypercom van Ter­rania het bevel kwam, niet rechtstreeks naar de aarde terug te vlie­gen, maar eerst een bezoek te bren­gen aan Tramp en een inspectievlucht om de kleine wereld te ma­ken.

Voordat Mclntosh nog iets kon vra­gen, had het grote hyperradiostation van Terrania de verbinding al weer verbroken.

Kapitein Hodkin, een man met het voorkomen van een zwaargewicht­kampioen, begon te razen en te tie­ren, toen Mclntosh het bevel via de intercom aan hem doorgaf.

'Die omweg heb jij op je geweten, Mclntosh! Bereid je er maar vast op voor, dat je na onze landing in Ter­rania geen drie dagen verlof krijgt! Waarom heb ik je ook toestemming gegeven om de radio te gebruiken?'

Een half uur later ging de Potomac in de overgang en kwam tussen de zwak stralende zon en de planeet Tramp weer in de vierdimensionale ruimte terug. Het was de zevende dag na de energiepeiling door Mcln­tosh.

De Potomac cirkelde achtmaal om de kleine, woestijnachtige planeet heen, maar het toeval wilde, dat het vrachtschip driemaal op een afstand van duizend kilometer de plaats pas­seerde, waar de grond over een op­pervlak van twee vierkante kilome­ter volkomen verglaasd was en zwak in een staalblauwe kleur fluoresceerde.

De energiepeiler van de Potomac re­ageerde niet. Dat had hij de vorige dag, op de planeet van Abel, ook nauwelijks gedaan. Mclntosh was van mening geweest dat de zeer krachtige energiebron waar de tril­lingen vanuit gingen, snel zwakker werd.

'Kapitein,' zo waagde Mclntosh voor te stellen, 'zouden we niet net zolang om Tramp heen vliegen tot we een complete cartografische opname van het oppervlak hebben?'

Hodkin wierp zijn radio-officier een vernietigende blik toe.

'Wie heeft het bevel gegeven? De chef toch zeker niet?'

'Nee,  kapitein,  het  was  tenminste niet  door  Perry  Rhodan  onderte­kend . . .'

'Zoudt u mij dan willen vertellen, wie het wel heeft ondertekend, me­neer Mclntosh?' snauwde Hodkin hem onvriendelijk toe.

'Grimpel van de energiepeiling, kapitein. Een naam, die mij niets zegt.'

'Ken ik ook niet. Oké, dan koers Terra! En van deze wereld, waar nauwelijks iets te knabbelen is, is onze muisbever Gucky afkomstig? Niet te geloven. Maar, verduiveld, wat heb je dan gepeild, Mclntosh? Kwam die energie werkelijk hier vandaan?'

'Precies uit de richting van Tramp, sir,' antwoordde Macintosh, en aan zijn stem was te horen, dat hij zich niet erg op zijn gemak voelde. Hij had ook niet vergeten hoe kort aan­gebonden de spreker van de aardse energiepeiler aan de hypercom was geweest.

Achttien uren later landde de Poto­mac op de reusachtige ruimtehaven van Terrania.

De telescooppoten rustten nauwe­lijks op de grond, toen in de inter­com van het vrachtschip klonk:

'Marconist Mclntosh naar Mr. Grim­pel, de chef van de energiepeiling! Marconist Mclntosh met alle gege­vens naar Mr. Grimpel! Marconist Mclntosh . . .'

De oproep werd driemaal herhaald. Hodkin en Mclntosh stonden toeval­lig bij elkaar.

Hodkin brieste: 'Wie heeft hier ei­genlijk iets te commanderen . . . maar, Mclntosh, als je die Grimpel vertelt, dat je mij hebt voorgesteld een complete cartografische opname van Tramp te maken en dat ik dat voorstel van jou heb afgewezen, mag de. . . je weet wel wie je dan mag halen! Begrepen?'

Mclntosh was echter ditmaal slag­vaardig en vergat volkomen, dat het tot zijn karaktereigenschappen be­hoorde, zich bescheiden op de ach­tergrond te houden. Hij knikte zijn kapitein met een stralende glimlach toe en zei:

'Hartelijk bedankt voor de deson­danks toegestane drie dagen verlof, kapitein Hodkin!'

Deze keek hem enige ogenblikken verbaasd aan en toen maakte zijn grimmige gelaatsuitdrukking plaats voor een vage glimlach en zei hij: 'Ja, ja, Mclntosh, we komen allebei op een leeftijd waarop men gevaar loopt het een of ander te vergeten. Goed dat je mij er aan hebt herin­nerd . . . aan je verlof!'

Tussen de solaire ruimtevloot van Perry Rhodan en de koopvaardij­schepen had van het begin af aan enige rivaliteit bestaan; deze span­ningsmomenten waren eenvoudig niet te voorkomen, maar de psycho­logen hadden het opgegeven, naar de oorzaken te zoeken, nadat Reginald Bull hun had gezegd: 'Mijne he­ren, waarom wilt u iets gezonds uit­bannen? Rivaliteit heeft al tussen Kaïn en Abel bestaan, en als de ou­we Adam zijn twee zonen niet in het gareel heeft kunnen krijgen . . .'

Met het gevoel een concurrent tege­moet te treden, begroette Mclntosh de chef van de energiepeiling van Terrania, Walter Grimpel.

Maar wie schetst zijn verbazing, toen Grimpel hem geestdriftig be­groette en hem bedankte voor het interessante bericht, dat Mclntosh bij de nadering van de planeet van Abel had uitgezonden.

Mclntosh moest zijn houding ten opzichte van de solaire vloot steeds meer herzien, en deze Walter Grimpel, die toch hoogstens dertig jaar oud kon zijn, steeg steeds meer in zijn achting.

'Laat mij uw gegevens eens zien, mister Mclntosh. U hebt er geen idee van, hoeveel slapeloze uren die energiepeiling op Tramp mij heeft gekost. Maar eerst een vraag: bent u er intussen achter gekomen, wat die amplitudechaos betekent? Ik weet het tot nu toe nog niet. En u?'

Deze eerlijkheid trok Mclntosh ster­ker dan hij had willen toegeven, tot de chef van de energiepeiling aan en er ontstond een zekere hartelijkheid tussen de twee mannen.

Mclntosh lachte. 'Het doet me ge­noegen, dat ook voor u de amplitudes en het diagram een raadsel zijn, mister Grimpel, maar u moet er toch minstens iets hebben kunnen uitha­len! U hebt hier in Terrania toch al­le hulpmiddelen tot uw beschik­king . . .'

'U hebt makkelijk praten. Zelfs de grote computer op Venus weet met de amplitudechaos en de diagram­men geen raad; en van de waarden die wij bij de peiling hebben verkre­gen, wist de computer slechts te zeg­gen: 'Energie met deze tegenstrijdi­ge waarden bestaat niet!' Aardig, hè? Maar gaat u toch zitten, mister Mclntosh.'

Twee uur later, toen Mclntosh al weer op weg was naar de Potomac, om van daaruit voor zijn korte ver­lof naar Engeland te vliegen, vond Perry Rhodan het rapport van Grimpel op zijn schrijftafel.

'Tramp?' zei hij peinzend, en bracht deze planeet ook onmiddellijk in verband met Gucky, die van deze schrale, woeste wereld afkomstig was. 'Energie, die volgens de compu­ter van Venus niet bestaat? En Grimpel kan met de peilresultaten ook niets beginnen . . .?'

Zouden in het inwendige van de pla­neet Tramp nog meer technische ge­heimen sluimeren, dan de mensen tot nu toe wisten?

Rhodan hield zich veel langer dan zijn bedoeling was, met het rapport bezig. Toen hij die avond, na een vermoeiende politieke vergadering, weer in zijn werkkamer kwam, nam hij de aantekeningen weer op. Iets liet hem niet met rust. Hij concen­treerde zijn aandacht geheel op de feiten.

'Hm . . .' Daarmee wilde hij het rap­port al paraferen, toen zijn blik op de zin cartografische opnamen door het ruimtevrachtschip Potomac viel en erop gevestigd bleef.

Hij verbond zich per visafoon met Grimpel.

'Hier Rhodan. Ik heb hier je rapport voor me. Waarom heb je de filmop­namen er niet bijgedaan, Grimpel?'

Op zijn beeldscherm zag Rhodan hoe Grimpel spijtig zijn schouders ophaalde. 'Daar is helaas niets mee te beginnen, sir. Kapitein Hodkin van de Potomac heeft geen complete cartografische opname van Tramp gemaakt. Er ontbreekt zestien pro­cent van het oppervlak... dus waar­deloos.'

'Maar heb je het beschikbare mate­riaal uitgewerkt, Grimpel?'

'Ik ben het met alle middelen te lijf gegaan, sir, maar dat heeft immers geen zin, als juist dat punt niet is opgenomen, dat wij vanaf de aarde als het uitgangspunt van de ener­gie-uitbarsting hebben bepaald.'

Grimpels stem klonk geërgerd en er lag een ontevreden uitdrukking op zijn gezicht.

'Grimpel,' waarschuwde Rhodan hem schertsend, 'vermoord niet in gedachten de kapitein van het vrachtschip . ..'

Walter Grimpel voelde zich betrapt en schrok. Lucht gevend aan zijn er­gernis, zei hij: 'Sir, daar denk ik iets geweldigs op het spoor te zijn en kom plotseling tot het besef, dat ie­mand anders, die van de materie geen greintje verstand heeft, me het werktuig uit handen heeft geno­men!'

Perry Rhodan schrok een beetje van deze uitval.

'Kun je er dan voor instaan, dat die energie-uitbarsting inderdaad op Tramp heeft plaats gehad, Grimpel? Besef je wel door hoeveel oorzaken op een afstand van vele lichtjaren fouten kunnen ontstaan, die de peil­resultaten kunnen beïnvloeden?'

Maar Walter Grimpel was zeker van zijn zaak.

'Sir, tijdens de energie-uitbarsting op Tramp, was de Potomac er slechts achtenzestig lichtjaren van verwijderd. Marconist Mclntosh be­schikte slechts over het energie-peiltoestel M 17. Dit model is weliswaar verouderd, maar voor afstanden be­neden de honderdtwintig lichtjaren, het meest nauwkeurige meetinstrument. Ik heb zijn gegevens met de onze vergeleken.

Sir, de energie-uitbarsting heeft op Tramp plaats gevonden, en ik ben in staat, de bron van die raadselachtige energie tot op vijf kilometer nauw­keurig te bepalen!'

'Dat wil ik niet bestrijden, Grimpel, maar nu deze vraag: heb je de peilgegevens al eens met onze gegevens uit het Droef-universum vergele­ken?'

'Ook dat is gebeurd, sir. De grootste computer waarover we in Terrania beschikken, is daarop het antwoord schuldig gebleven. De computer op Venus heeft echter met een zeker­heid van 97,53 procent vastgesteld, dat de raadselachtige energie niets met het Droef-universum te maken heeft en beweerde tegelijkertijd . . .'

Rhodan viel hem in de rede. Zijn grijze ogen keken Grimpel op het matglas peinzend aan. 'Ik weet het. Het brein weigert aan het bestaan van deze soort energie te geloven. Op deze kwestie kom ik nog terug. Ik zal je zo spoedig mogelijk laten weten of je zelf naar Tramp gaat of niet.'

Grimpel keek verrast op. Vóór hij iets kon antwoorden, zei Rhodan: 'Over hoogstens drie dagen, Grim­pel. Over een uur vlieg ik naar Ve­nus. Lever je gegevens aan de sluis van de Drusus af, evenals het mate­riaal van die marconist. Ik wil de computer zelf ondervragen. Als ik overmorgen terug ben stel ik me di­rect met je in verbinding. Bedankt, Grimpel.'

Rhodan verbrak de verbinding; en ook zijn gedachten aan de gebeurte­nissen op Tramp. Hij dacht even vluchtig aan Gucky, de muisbever. De wens kwam bij hem op, met hem over de gebeurtenissen op Tramp te spreken, maar Gucky was met John Marshall met een speciale opdracht op de kristalwereld van Arkon, om Atlan in een mysterieuze politieke aangelegenheid terzijde te staan.

Toen Rhodan korte tijd later de sluis van de voor de start gereedstaande Drusus binnen ging, overhandigde de sluisofficier hem het materiaal van de chef van het aardse energie-peilstation.

'Over hoogstens drie dagen weten we meer!' dacht Rhodan. Hij ver­moedde niet dat hij een unieke kans liet lopen.

3

Vier machtige dubbel-druppelvor­mige ruimteschepen daalden op Tramp neer, landden dichtbij de staalblauwkleurig fluorescerende glasstroom en openden hun sluizen.

In elk van de vier vreemde schepen scheen weer een Orgh voor het uit­laden van de grote laadruimen te zorgen, want op een onzichtbare baan zweefde het ene machinedeel na het andere naar buiten, om daar als door toverkracht te worden sa­mengesteld.

Hier openbaarde zich een techniek, die alles wat tot nu toe in dit deel van de Melkweg was gezien, in de schaduw stelde.

Slechts enkele tientallen monsters bewogen zich met hun huppelsprongen aan de rand van de glasstroom, en lieten nu zien, dat ze niet alleen in de spitsen van hun druppelvormi­ge koppen een organische zend- en ontvanginstallatie hadden, maar dat in hun vier armen ook werktuigen verborgen zaten, waarvan ze nu ge­bruik maakten.

Alleen al uit die werktuigen bleek de monsterachtige vreemdsoortig­heid: stralen, die vanuit een kleine opening tussen de grijpklauwen van hun handen, ovale, dertig centime­ter grote stukken uit de fluoresce­rende glasstroom sneden. Deze stra­len waren zo krachtig, dat ze de monsters er zonder moeite uitsne­den.

Op een gegeven moment scheen de geheimzinnige, zelfstandig denken­de en handelende Orgh vanuit het schip in te grijpen, want de ovale stukken zweefden omhoog, bereik­ten de onzichtbare baan en zweefden in tegengestelde richting, om in de sluis van het ruimteschip te verdwij­nen.

Ondertussen waren dichtbij de rand van de glasstroom de machinedelen tot een monsterachtig aggregaat sa­mengesteld. Eén enkele muisbever, die vanaf de hoogste heuvel in de verte de monsters gadesloeg, trok van angst zijn platte beverstaart on­der zich, keek nog één keer naar de monsterachtige machine, en huppel­de toen, door ontzetting gedreven, een eind de helling af en verdween daar in zijn ondergrondse woning.

Een meer dan tweehonderd meter lange machinesliert maakte zich plotseling van de grond los, bleef op twintig centimeter hoogte hangen en bewoog zich toen op die hoogte in de richting van het twee vierkante kilo­meter grote verglaasde oppervlak.

Tussen het front van het aggregaat en de glasstroom trilde de lucht in een vreemde, zachte oranjekleur. Het randgebied van het fluoresce­rende oppervlak smolt het volgende moment als een ijsschots in warm water. Doch in tegenstelling daar­mee, verdween dit deel van de smeltstroom zonder sporen van zijn veranderde toestand achter te laten.

Het smeltproces verliep steeds snel­ler. De slangachtige machinesliert verplaatste zich geruisloos, en had binnen tien minuten de overkant van het verglaasde oppervlak be­reikt, draaide daar om en kwam nu nog sneller naar de plaats toe waar de vier dubbel-druppelvormige ruimteschepen waren geland.

Twee uur later was er op Tramp geen verglaasd oppervlak meer. De monsters hadden alle sporen van hun aanwezigheid uitgewist, maar ze waren nog niet met het resultaat tevreden.

Even spookachtig geruisloos als het aggregaat was samengesteld, werd het ook weer gedemonteerd, om weer in de grote laadruimen van de schepen te verdwijnen. Bij de sche­pen was geen van die monsters met twee gezichten meer te zien. De ova­le sluispoorten van de ruimtesche­pen van een geheimzinnig ras gin­gen dicht en de schepen schenen startklaar te zijn, maar ze startten niet.

In plaats daarvan barstte op onge­veer honderd kilometer afstand boven de roestrode Trampwoestijn een orkaan los, die eerst op één plaats bleef wervelen en steeds meer zandmassa's omhoog zoog.

Naarmate de cycloon langer woed­de, werd zijn diameter groter, maar het centrum bleef op dezelfde plaats en groeide tot steeds grotere hoogte aan. In een klein half uur ontstond een met waanzinnige snelheid draai­ende stofkolom van meer dan twin­tig kilometer hoogte.

Het gebulder en geloei van de wer­velstorm overtrof alles wat Tramp tot nu toe had beleefd. In hun ruime woningen, diep onder de grond, za­ten de muisbevers sidderend bijeen, in doodsangst voor de natuurramp, waarvan het verschrikkelijke lied horen en zien deed vergaan. Zelfs het nieuwsgierigste van deze grappi­ge wezens, waagde het niet een blik naar buiten te werpen.

En toen zette die reusachtige zwarte zuil met een diameter van meer dan vijftien kilometer zich plotseling in beweging.

Met een waanzinnige snelheid na­derde de cycloon de plaats waar en­kele uren tevoren nog een twee vier­kante kilometer verglaasd opper­vlak was geweest.

De cycloon nam op zijn weg nog meer zandmassa's mee. Hij naderde bulderend, verduisterde de hemel en liet de nacht over Tramp dalen. Als vergeten lagen de vier dubbel-druppelvormige ruimteschepen op hun landingsplaats. De monsters in die schepen schenen niet bang te zijn voor de wervelstorm.

Deze  had  nu  de voormalige  glasstroom bereikt, kwam abrupt tot stilstand en ook de draaiende bewe­ging werd vertraagd.

Enorme rode zandmassa's vielen op dit gedeelte van de koude planeet neer. In enkele minuten werd alles onder een twintig meter dikke laag zand begraven, en ook de vier vreemde ruimteschepen werden niet gespaard. De dichtstbijzijnde heu­veltoppen, kwamen nog nauwelijks boven het golvende oppervlak uit. In korte tijd was het uiterlijk van deze landstreek volkomen veran­derd.

De cycloon verplaatste zich verder, maar de draaiende beweging had nu geheel opgehouden. Bij een voor­waartse snelheid van bijna honderd kilometer, zakte de gigantische zuil ineen en werd dicht boven de grond steeds breder.

Waar hij over Tramp heen raasde, liet hij een alles onder zich begra­vende zandmassa achter, die aan het eind van de meer dan vijfhonderd kilometer lange weg die de wervel­storm had afgelegd, honderd kilome­ter breed was.

Alweer met een onverklaarbare ab­ruptheid, waaruit eens te meer bleek, dat de orkaan kunstmatig was opgewekt, hield daar de natuurramp op, om de stilte, de kou en de verlatenheid weer over de woeste planeet Tramp te laten heersen.

In het tweede ruimteschip van de monsters bevond zich een Gal, onder wie de vier shaftgals stonden. Uiter­lijk verschilde hij niet van de ande­ren, maar in de manier waarop hij voor een vreemdsoortig waarnemingstoestel zat, drukte hij zijn macht onmiskenbaar uit. Hij draaide zich met zijn. eigenaardige stoel om, toen hij had gezien dat de cycloon ineengestort was, en deelde zijn on­dergeschikte shaftgals met behulp van zijn organische radio mee:

'We starten over vijf tijdsperioden. De kuilen die onze ruimteschepen achterlaten, moeten worden wegge­werkt!'

De druppelvormige  ruimteschepen zaten meer dan twintig meter diep in het woestijnzand.  Ze staken er nog slechts tachtig meter bovenuit. De schepen stegen één voor één op, en bleven alle vier op een bepaalde hoogte onbeweeglijk in de lucht han­gen. Onder hen waren duidelijk acht, door de dubbele rompen ge­vormde kuilen in het zand te zien.

Van het ene moment op het andere scheen een onzichtbare reuzenhand over het zandoppervlak te gaan, die alle kuilen met zand vulde en de laatste sporen uitwiste.

Daarna verhieven de schepen zich loodrecht in de lucht en verdwenen met een ontzettende snelheid.

Negen planeeturen na hun landing was op Tramp geen spoor van de tij­delijke aanwezigheid van de vreem­de wezens meer te vinden.

Het was op hetzelfde tijdstip dat Perry Rhodan de chef van het energie-peilstation in Terrania opdracht gaf, met een bolvormig ruimteschip van de statenklasse naar Tramp te vliegen, om daar een grondig onder­zoek in te stellen.

Vijf dagen later was Walter Grimpel met zijn team weer in Terrania. Hij zat tegenover Perry Rhodan en bracht rapport uit.

'. . . resumerend kan ik dus over ons onderzoek zeggen, dat we niets heb­ben gevonden, sir. Er is niet het ge­ringste bewijs te vinden, dat op Tramp een hevige energie-uitbar­sting zou hebben plaats gevonden. Ons wantrouwen gold daarom meer en meer de enorme zandstrook, die zich over meer dan zeshonderd kilo­meter lengte uitstrekte en die pre­cies de geografische plaats onder zich heeft begraven, die onze metin­gen als het uitgangspunt van de energie-uitbarsting hebben aange­wezen.

We hebben dan ook geprobeerd de zandmassa's boven de vastgestelde plaats weg te ruimen. Na enige moeilijkheden zijn we daarin ge­slaagd. Maar er was weer niets te vinden. Maar ik kon eenvoudig niet toegeven, dat ik het slachtoffer van een vergissing kon zijn geworden. Ons schip stond alweer startklaar voor de terugreis, toen ik nog eens ging kijken ... ja, ,sir, en toen heb ik dit gevonden.' Walter Grimpel stak de eerste regent van het zonne-imperium, Perry Rhodan, een voor­werp ter grootte van een erwt toe.

Geïnteresseerd nam Rhodan het tus­sen duim en wijsvinger, en woog het vervolgens op zijn hand. 'Merkwaar­dig zwaar, Grimpel. Wat is dit?'

Grimpel haalde moeilijk adem. 'Dat weten we niet, sir,' antwoordde hij bedrukt.

Rhodan keek verbaasd. Rustig, zoals altijd op spannende momenten, vroeg hij: 'Heb je bij je onderzoek niet de juiste medewerkers tot je be­schikking gehad, Grimpel?'

De chef van het energie-peilstation hief in protest zijn handen op. 'Dr. Innogow…'

'Innogow?' vroeg Rhodan verbaasd. 'En heeft Innogow geen analyse kunnen maken? Dat is vreemd!'

'Nog vreemder is het gedrag van de­ze fluorescerende materie, sir: ze re­ageert op niets!'

'Maar het atoomgewicht moet toch kunnen worden vastgesteld, Grim­pel?'

'Dat hebben we vastgesteld, maar niemand kan geloven dat dit zand moet zijn, sir!'

'Zand?' Rhodans blik leek in de ver­te te dwalen.

'Zand zeg je? En je had het over een zandstorm op Tramp? Deze zware stof zou zand zijn?'

Grimpel lachte grimmig. 'Dat heb ik ook aan Dr. Innogow gevraagd. Hij antwoordde met een duidelijk nee, maar haastte zich uit te leggen: 'Wat wij in deze stof kunnen vaststellen, zijn sporen gesmolten zand, onge­veer vierduizendste gedeelte van de totale massa. Maar vraag me niet wat de rest zou kunnen zijn, Grim­pel. Ik weet het niet!' En dit is te­vens het einde van mijn rapport, sir.'

Rhodans vragende blik hield hem op zijn plaats vast.

'Ik mis in je rapport een belangrijk punt, Grimpel. Heb je geen contact laten zoeken met de muisbevers?'

'Natuurlijk heb ik dat gedaan, sir,' antwoordde Grimpel, 'maar we hebben er in een omtrek van duizend kilometer niet één kunnen vinden. De eersten troffen we in de buurt van de zuidpool aan, en twee dagen later stuitten we op een grote groep aan de andere kant van de planeet in de equatoriale zone. Deze muisbe­vers maakten het ons helaas onmo­gelijk, ons met hen in verbinding te stellen.

Sir, die muisbevers mogen er dan leuk uitzien, maar met hun speelzucht en de daarmee gepaard gaan­de telekinetische kunstjes, hebben ze van ons ruimteschip een gekken­huis gemaakt! Wat niet muurvast zat, begon door het schip te zweven, salto's te maken, van de zoldering omlaag te vallen... en driemaal werd ik zelf door de telekinetische kracht van zo'n verwenste muisbe­ver gegrepen.

Sir, we zijn voor die vlegels ge­vlucht, want we wilden ten slotte naar de aarde terug en niet genood­zaakt worden, in een volkomen afge­broken schip op een reddingsexpedi­tie te wachten. Die muisbevers kun­nen een ware plaag worden, sir. Het verbaast me alleen hoe welgema­nierd Gucky zich daarbij vergeleken gedraagt...'

'Heb je er enig idee van, hoeveel streken dat kereltje zich al heeft ge­permitteerd, Grimpel?' vroeg Rhodan.

Hij liet duidelijk blijken, dat hij met het resultaat van de expeditie naar Tramp niet tevreden was. Hij hield nog steeds het stukje raadselachtige materie tussen zijn vingers. Nu be­keek hij het weer.

'Grimpel, heb je de grond ook door­gelicht?'

'Sir,' antwoordde de ander met na­druk, 'ik weet zeker dat we alles hebben geprobeerd om het raadsel van die energie-uitbarsting op te los­sen. Maar alles was vergeefs, sir, al­les.'

Grimpel en Bully ontmoetten elkaar bij de deur van Rhodans werkka­mer. Bully, die uitstekend gezichten kon onthouden, herkende de chef van het energie-peilstation ogenblikkelijk en wist ook met welke op­dracht deze was weggeweest.

'En?' vroeg Reginald Bull noncha­lant, terwijl hij in de door Grimpel voorverwarmde stoel ging zitten en een sigaret opstak. 'Nieuws, Perry?'

'Ja, dit,' antwoordde Perry Rhodan en stak zijn vriend het kleine stukje fluorescerende materie toe.

'Wat is dat?' vroeg Bully zonder het aan te raken.

'Vierduizendste ervan is gesmolten zand, dikke!'

De ogen van Reginald Bull begon­nen te schitteren. Voorzichtig nam hij het staalblauw glanzende stukje aan. Het eerst viel hem de zwaarte van de stof op.

'Verdorie, dat is nog zwaarder dan lood!'

'Een zeer zware stof, maar dat is dan ook alles wat we ervan weten. Ge­vonden op Tramp, onder een meer dan twintig meter dikke laag zand. Precies op de plaats, die Grimpel als uitgangspunt van de energie-uitbarsting op Tramp had vastgesteld, m'n waarde. . .'

'Waarom heb je Gucky niet meegestuurd? Gucky kwam toch als eerste in aanmerking voor de operatie Tramp!' zei Bully.

'Je weet toch, dat hij met Marshall bij Atlan op de kristalwereld is, en daar nu niet gemist kan worden?'

Bully meesmuilde. 'Als je op zo'n toon praat, Perry . . . kun je anderen er misschien mee voor de gek hou­den maar mij niet meer. Om kort te gaan: De reis naar Tramp is een mislukking geworden. Heb ik ge­lijk?'

'Grimpel heeft niet eens kans ge­zien, op Tramp met één muisbever in contact te komen!' klonk het geër­gerd.

Bully grinnikte. 'Is hij 'm met het schip gepiept?'

'Of hij voor ze gevlucht is, Bully? Ja, dat is hij.'

Bully viel hem in de rede. 'Maar dat kun je hem toch niet kwalijk nemen, Perry? Die muisbevers op Tramp zijn toch echte deugnieten als ze eenmaal beginnen te spelen. Je hebt toch niet vergeten welke streken Gucky in de eerste tijd met ons heeft uitgehaald en wat wij zelf op Tramp hebben moeten doorstaan? Het ver­baast me alleen, dat Grimpel nog kans zag om terug te komen!'

'Hm! Je neemt het nogal voor Grim­pel op, dikke!'

'Helemaal niet. Ik probeer alleen de omstandigheden waarmee hij te ma­ken kreeg, in het juiste licht te stel­len. Maar, om op dit stukje zware materie terug te komen . . . heb je al aan de Droefs gedacht?'

'Ja. Het is zonder meer mogelijk, dat een of meer Droef-schepen op Tramp zijn geland en nu ergens tussen onze sterren rondzwerven, maar onze mensen hebben intussen ook niet geslapen. Wat wij over het Droef-universum aan gegevens ter beschik­king hebben, is geraadpleegd, om ons uit de wirwar van amplitudes en diagrammen te helpen. Ik heb de computer op Venus vragen in die richting gesteld. Hij nam met een botweg "nee" de Droefs in bescher­ming. Zij hebben dus met de ener­gie-uitbarsting op Tramp niets te maken.. .'

Bully kreunde. 'Robotbrein, mam­moetbrein, computer op Venus . . . altijd weer die deus ex machina! Ik accepteer ze als hulpmiddelen, maar daarmee is mijn sympathie voor ze dan ook totaal uitgeput. Perry, als we ze maar een spoortje van leven konden inblazen, zou ik elke beslis­sing van een computer eerbiedigen, maar  nu. . .   Perry,   het  spijt  me, maar ik haat die starre, met getallen goochelende,  zogenaamd  superverstandige monsters!

En als de Droefs toch een of ander grapje op Tramp hebben uitge­haald?  Kennen wij het Droef-universum als onze broekzakken? Wil­len we onszelf wijsmaken, dat we ons in de sterrenwildernis van onze eigen Melkweg thuis voelen?

Daarom: Venus-computer of geen Venus-computer, wat kan die eigen­lijk weten? En van voorstellings- en combinatievermogen, zaken die ons mensen toch kenmerken, heeft de computer nog nooit gehoord. Ik wed dan ook, dat een Droefschip op Tramp een grap heeft uitgehaald!

Wat zegt de C14-analyse over de ou­derdom van dit stukje zwaar materi­aal?'

'Niets!  En opdat je niet nog eens hoeft te twijfelen, Bully . . . het ma­teriaal dat jij daar tussen je duim en wijsvinger houdt, reageert niet op een C14-analyse! Wat zeg je nu?'

Bully's blik ging enige malen tussen het materiaal en Perry Rhodan heen en weer. Toen zei hij langzaam:

'Dus  geen  Droefs! Hun materiaal bood geen verzet tegen een C14-analyse. Lieve hemel, wat een gebeurte­nissen. Twee weken geleden onze kennismaking met de watermensen op Opghan en nu dit! Maar is het dan ook juist, dat de energie-uitbar­sting op Tramp heeft plaats gevon­den en niet vóór Tramp, ergens in de ruimte? Zijn de metingen van ons energie-peilstation zo exact, dat een fout uitgesloten is?'

'Ik wou dat ik je nu kon zeggen, dat de peiling niet nauwkeurig is ge­weest. Helaas is dat echter wel het geval, en helaas heb ik de fout ge­maakt, Gucky niet naar Tramp te sturen. Ik wil het werk van Grimpel niet bekritiseren, maar ik kan me niet losmaken van het gevoel, dat hij toch iets belangrijks over het hoofd heeft gezien. Enfin, we zullen van nu af aan de planeet Tramp voortdu­rend in de gaten houden.'

De monsters kwamen voor de derde keer naar Tramp.

Ze werden noch door een Arkonidisch noch door een aards station ge­peild.

Meer dan vijfhonderd dubbel-druppelvormige ruimteschepen hadden ditmaal de tegenovergestelde equa­toriale zone als landingsplaats geko­zen en waren in een enorme kring, die een terrein met een middellijn van acht kilometer vrij liet, neerge­komen.

Deze onderneming werd niet door een shaftgal, maar door een Gal-enn geleid.

Weer vond het onverklaarbare uitla­den plaats; weer renden de monsters met twee gezichten op het opengela­ten ronde terrein af en aan, en wat ze deden, werd noch door de heime­lijk toekijkende muisbevers, noch door een mens die er toevallig bij aanwezig zou zijn geweest, begre­pen.

De monsters zelf vonden hetgeen ze deden niets buitengewoons. Zij kon­den geen goed en kwaad van elkaar onderscheiden. Een bevel was een taak die moest worden uitgevoerd; hun hele leven was een taak. Ook het leven van een shaftgal en zelfs het leven van de Gal zelf.

Ze leefden allemaal in een gemeen­schap waarin het begrip dwang niet bestond, evenmin als het begrip on­derwerping. Al waren ze niet van el­kaar te onderscheiden en in zekere mate elkanders dubbelgangers, ze waren wel in staat elke bekende uit de massa direct te herkennen. Het herkennen werd hun nog makkelij­ker gemaakt, als ze met elkaar spra­ken, door middel van hun organi­sche radio.

Ze beschikten allemaal over een subjectgolf; het was een onveran­derlijk herkenningsteken, zoals het dactylogram van de mensen. Maar het zei niets over de shaftgal-namen en de levensnummers van de mon­sters. Dat iedereen onmiddellijk na de geboorte als voorwerp werd gere­gistreerd, leek hun niets ongewoons. Een wezen dat geen verdriet of vreugde kent, dat nooit een eigen ik heeft ontwikkeld en als een kudde­dier leeft en sterft, weet niet beter.

Het uitladen van de vloot duurde twee dagen. De muisbevers, die in de omgeving van het landingsterrein in hun ondergrondse onderkomens woonden, kwamen volop aan hun trekken. Ze sloegen nieuwsgierig het ge­ruisloze zweven van de zware, don­kergrijze machinedelen gade, en za­gen hoe ze door onzichtbare krach­ten in de vorm van een kurkentrekker aaneen werden gevoegd.

Op de derde dag ging het de toekij­kende muisbevers vervelen.

Acht uit een groep van vijftig had­den met elkaar afgesproken, het kurkentrekkerachtige ding te laten vliegen. Het ding was meer dan hon­derd meter hoog.

Die acht waren de sterkste telekineten van de groep muisbevers. Bij on­enigheden met andere groepen, had­den zij er tot nu toe altijd voor ge­zorgd, dat de overwinning aan hun kant bleef en eenvoudig hun telekinetische krachten ontketend om de heuvel waarin de hun vijandig gezinde rasgenoten hun woningen had­den, enige kilometers hoog in de lucht te laten vliegen.

Wat daarna van drieduizend tot vijf­duizend meter hoogte neerstortte, was geen gevormde heuvel meer, maar losse aardkluiten, die menige muisbever onder zich begroeven. Op een afgesproken teken grepen de acht van speelzucht bezeten wezens nu het gigantische kurkentrekkerding aan.

Het maakte zich met een ruk van de grond los, maar nauwelijks was het vrij van de grond, of de acht speelzuchtigen werden door een titani­sche kracht, die met hun eigen telekinetische kracht niets gemeen had, gegrepen. Tegelijkertijd werd de reusachtige kurkentrekker uit zijn verticale stand in de horizontale ge­trokken en bleef zo een meter boven de grond zweven.

Een afschuwelijk toneel speelde zich echter in de groep van vijftig muis­bevers af. Zowel oude als jonge die­ren kronkelden zich in hevige pijnen op de grond.

Het gegil van de dieren klonk nog over de woeste planeet, toen een zwarte wand geruisloos op de heuvelgroep toeschoot, waarin de muis­bevers hun woningen hadden. De wand kwam als een bliksemstraal en was op hetzelfde moment voorbij en verdwenen.

Van de verzamelde muisbevers was geen spoor meer te zien. In de diep onder de grond lopende gangen en de ruime ondergrondse woningen was in een ogenblik alle leven uitgeroeid.

De monsters hadden toegeslagen.

Als door een tovenaarshand bewo­gen, richtte de kurkentrekker zich weer op, vond steun op de grond en verhief zich weer tot honderd nieter hoogte.

Vanaf dat moment waren er geen getuigen meer van de bedrijvigheid van de monsters.

De Gal, die zich Enn noemde, con­troleerde de Orgh van zijn schip.

In een ovale, open kuip borrelde iets, dat zowel plasma als een vloei­bare chitine-massa kon zijn.

In het midden van de dikvloeibare massa verscheen een fel licht, toen de Gal het kogelronde oog van een van zijn gezichten erop richtte.

'Orgh, zullen we nog eens worden lastig gevallen?' vroeg de Gal via zijn organische radio aan de Orgh.

De open kuip, die op een soort asym­metrische kast stond, gaf via hetzelf­de   communicatiemiddel ten ant­woord: 'Cal-Enn, op een afstand van tweehonderd Couss zijn nog drie dorpen. Mag ik de wezens verwijde­ren?'

'Verwijder ze!' beval de Gal. 'Open je, Orgh!'

De Gal ging een stap achteruit, boog zijn kop en zag met een van zijn vier ogen de kast waarop de kuip stond meer en meer doorzichtig worden, en toen werd een verward beeld van kleine omkapselde elementen zicht­baar. Kleine bliksemschichten spo­ten naar alle kanten. De Gal hief de arm op, die op de plaats uit zijn wes­penlichaam groeide waar bij de mens het borstbeen begint. Hij richtte zijn arm op de gele stip tussen de donke­re omkapselde elementen, spreidde zijn tweede en derde grijpklauw en maakte daarmee een kleine opening vrij.

Een fel gierende, maar onzichtbare straal scheen die opening te hebben verlaten. Want toen het gegier be­gon, onderging de gele stip een merkbare verandering: hij blies zich op als een doorzichtige ballon, om­hulde de dichtstbijzijnde omkapsel­de schakelelementen - en maakte zijn inwendige zichtbaar: een orgaan met kamers, spieren en pezen, maar ook een orgaan met wervelvelden en het typische beeld van een door ijzervijlsel zichtbaar gemaakt mag­neetveld. Organisme en techniek vormden hier een eenheid, en die eenheid kreeg van Gal-Enn extra kracht.

De gele punt besloeg reeds een der­de van het kastvolume, toen de Gal zijn energietoevoer beëindigde. Het gegier verstomde; de gele punt werd niet groter meer. De doorzichtigheid van de asymmetrische kast waarop de ovale kuip stond, werd minder. De Gal liet zijn arm zakken, draaide zich om en verliet de kleine ruimte waarvan de wanden een diffuus licht uitstraalden.

Over de muisbevers kwam nogmaals de dood in de gedaante van de blik­semsnel en geruisloos naderende zwarte wand.

In dat moment van verderf, ontke­tend en gestuurd door de Orgh, het onverklaarbare organisch-technische tussending uit een wereld van monsters, hielden enige honderden Tramp-bewoners op te bestaan en in een omtrek van duizend kilometer om het landingsterrein was Tramp nu werkelijk een dode, woeste we­reld geworden, waarop zelfs geen plant meer leefde.

Op de zesde dag na hun landing keerden negen dubbel-druppelvormige ruimteschepen van een vlucht over de planeet terug. Onderweg had elk schip twee landingen uitge­voerd en telkens een van die giganti­sche, meer dan honderd meter hoge kurkentrekkers met hulp van de Orgh uitgeladen en zo ver in de grond gewerkt, dat nog slechts een stuk van ongeveer een halve meter er bovenuit stak.

Voordat de schepen van de monsters echter hun vlucht voortzetten, was weer die zwarte wand verschenen en over een gebied van meer dan tach­tig vierkante kilometer geraasd.

Nauwelijks stonden die negen sche­pen  weer   op  hun  oude  landings­plaats, of ook het laatste monster verliet het bizarre, voor een mens spookachtig lijkende machinepark en verdween in zijn ruimteschip.

Gal-Enn, geassisteerd door drie shaftgals, gaf in de schakelcentrale van zijn schip een reeks radiocom­mando's. Voor een donkergrijze, enigszins holronde plaat met onre­gelmatig     geplaatste bultjes ter grootte van een duimnagel, stonden de drie shaftgals en raakten telkens met drie van hun vier armen zo'n bultje aan, zonder elkaar bij dit schijnbaar zinloze werk te hinderen. Toen Gal-Enn het laatste bevel had gegeven, verroerde geen van de shaftgals zich meer.

Er  stonden meer dan vijfhonderd vreemde ruimteschepen op Tramp; elk van die dubbel-druppelvormige schepen beschikte  over een Orgh. Gal-Enn had nu, door zijn bevelen en met de hulp van de drie assiste­rende shaftgals, alle Orghs tot één eenheid verzameld.

Door middel van hun Orghs brach­ten de monsters het machtige machi­nepark in het inwendige van de pla­neet Tramp!

Zij werkten met krachten, die noch de Arkoniden noch de Terranen kenden. Wat zelfs voor de Arkonidische of aardse techniek een pro­bleem vormde, scheen voor de mon­sters niets te betekenen.

Op een diepte van tien kilometer werd het massieve steen vloeibaar. Er ontstond een aantal aderen van vloeibaar gesteente; elk daarvan liep van het kokende centrum naar een van de omliggende natuurlijke holten en stortte daarin het vloeiba­re gesteente uit.

In een halve Trampdag ontstond op die manier op 10.000 meter diepte een hol met een oppervlakte van vijf vierkante kilometer en een gemid­delde hoogte van tweehonderd me­ter.

Zodra Gal-Enn van de Orgh van zijn schip vernam, dat het hol de gewenste grootte had bereikt, gaf hij met behulp van zijn organische radio be­vel met de inrichting te beginnen.

Zijn drie voor de holronde plaat staande shaftgals raakten met hun grijpklauwen weer enige malen de bultjes aan.

Een spookachtig toneel begon zich af te spelen. Het ene machinedeel na het andere verdween; scheen in lucht te zijn opgegaan. Zonder de hulp van een materiezender en een ontvangstation werd een gigantische installatie naar tienduizend meter diepte getransporteerd en daar in een kunstmatig gevormd hol weer in de oorspronkelijke vorm samenge­steld.

Het spooktoneel duurde nog geen halve Trampdag.

Toen vernam Gal-Enn van de Orgh van zijn schip dat zijn taak vol­bracht was.

Gal-Enn had nu niet langer de ge­concentreerde energie van alle Orghs nodig. Zijn drie shaftgals kre­gen bevel de verzamelschakeling weer op te heffen, en het manipule­ren met de bultjes op de holronde plaat begon weer.

Gal-Enn schrok zelfs niet, toen via zijn alarmfrequentie de melding kwam: 'Onbekend ruimteschip na­dert deze planeet!'

Volkomen rustig seinde Gal-Enn met zijn orgaan terug:

'Verduisteren!' Daarna interesseer­de het onbekende ruimteschip hem niet meer. Hij wist uit veelvuldige ervaring dat hun camouflage vol­maakt was.

Intussen hadden de drie shaftgals de verzamelschakeling ongedaan ge­maakt. Gal-Enn gaf zijn Orgh bevel, de op tien kilometer diepte aange­brachte installatie in werking te stellen. Vervolgens schakelde hij zijn ontvangorgaan over op de golf­lengte van het ondergrondse machi­nepark.

Hiermee overtuigde hij zich, dat alle aggregaten feilloos werkten.

Drie schepen verder zat een shaftgal in een met apparaten volgepropt vertrek. Hier waren geen meetinstrumenten van Arkonidische, aard­se of Droef-constructie - hier was al­les even onzegbaar vreemdsoortig als in alle andere hoeken van deze ruimteschepen.

De shaftgal controleerde met zijn twee gezichten, zijn vier armen en zijn vier ogen, waarmee hij naar alle kanten om zich heen kon kijken, de instrumenten om hem heen.

Hij had van Gal-Enn vernomen, dat het werk diep in het rotsgesteente van deze planeet was begonnen. Zijn taak was, vast te stellen of de veran­deringen plaats vonden in de vorm die hun geleerden vooraf hadden be­rekend.

Terwijl op enige duizenden meters hoogte een aards ruimteschip van de lichte kruiserklasse urenlang om de planeet Tramp heen vloog en cartografische opnamen maakte, lagen meer dan vijfhonderd vreemde ruimteschepen onder een onzicht­baar makende mantel te wachten op de eerste bewijzen, dat hun experi­ment goed verliep.

De in zijn laboratorium toekijkende shaftgal, vergeleek de voorspellin­gen van de geleerden in zijn geheu­gen, met de aanwijzingen van de in­strumenten. Maar hij aarzelde nog, Gal-Enn van de succesvolle werking op de hoogte te stellen.

Er verstreek weer een Tramp-uur - terwijl nog steeds een lichte kruiser van de solaire ruimtevloot om Tramp heen vloog - en toen stond het voor de shaftgal vast, dat hun experiment met succes zou worden bekroond.

Hij gaf de resultaten van zijn waarnemingen aan Gal-Enn door.

'Start over tien tijdsperioden!' beval deze.

Het om de planeet kruisende vreem­de ruimteschip interesseerde hem niet.

De tiende tijdsperiode werd bereikt.

Meer dan vijfhonderd ruimtesche­pen verlieten Tramp, nog steeds on­der bescherming van hun verduiste­ring. Maar ze waren zeker van hun zaak.

De lichte kruiser van Terra peilde hen echter toch, en omdat het geen normale ruimteschip-peiling was en juist deze volkomen faalde, ver­trouwde men de trillingsreflector niet, en nog minder het aanwijsinstrument ervan, dat beweerde, dat een lichaam met een doorsnede van meerdere kilometers, zich in 74 kilo­meter groen 45,32:49 in de richting van de wereldruimte bewoog.

Het panoramascherm werd op maxi­male vergroting geschakeld; er was niets op te zien. En daarmee stond voor de bemanning in de centrale vast, dat de trillingsreflector van het bolvormige ruimteschip aan een in­spectie toe was.

Door een samenloop van omstandig­heden, kon het gebeuren, dat de reu­sachtige vloot van de monsters on­der de ogen van een Terraans ruim­teschip ongehinderd de planeet Tramp verliet.

Bij de eind september plaats vinden­de gebruikelijke controle van alle logboeken, werd tegen alle waar­schijnlijkheid in, deze door de com­puter opgetekende gebeurtenis over het hoofd gezien. Toen kort na de jaarwisseling de logboeken nog eens nauwkeurig werden gecontroleerd, was het onheil niet meer tegen te houden.

Perry Rhodan werd gealarmeerd.

Hij wekte Bully en Allan D. Mercant, de chef van de solaire veilig­heidsdienst; hij alarmeerde een be­paalde groep geleerden, en ook die­genen die tot nu toe vergeefs hadden getracht, het materiaalmonster ter grootte van een erwt te analyseren, werden uit hun bed getrommeld. Ze waren er nog niet achter gekomen, wat in dat zware materiaal verbor­gen zat.

De magazijnchef van 18/omega haastte zich naar het magazijn, zocht tien minuten wanhopig naar de in september van een lichte kruiser ge­demonteerde trillingsreflector, vond hem eindelijk en haastte zich met het toestel naar de hoogste chef.

'Naar de chef. . . mijn God,' kreunde hij onderweg, 'wat wil de chef met dat kapotte ding?'

Maar het was niet kapot!

Het werkte prima, met een miswijzing van 0,0005.

En toen mengde het grote hyperra­diostation van Terrania zich ook nog in deze nachtelijke alarmvergade­ring.

'Sir, enorme energie-uitbarsting op Tramp! De planeet schijnt in brand te staan en kan elk uur uit elkaar spatten!'

 

 

 

4

Met de muisbever Gucky, luitenant in het mutantenkorps, was sinds eni­ge tijd niets meer te beginnen.

Hij was niet meer de Gucky, die ie­dereen kende.

Na de laatste actie tegen Thomas Cardiff op de belangrijke Springer­wereld Archetz en de terugkeer naar de aarde, had de muisbever een aanvankelijk onmerkbare verande­ring ondergaan, die in een bepaald stadium het eerst door Bully was op­gemerkt.

'Hallo, Mickey Mouse,' had de rood­harige Reginald Bull Gucky schert­send toegeroepen, en zijn zware hand op zijn schouder gelegd. 'Wat is er met jou aan de hand? Ben je ziek, of zit je iedere dag stiekem aan mijn jenever?'

Gucky had de hand van zich af ge­schud en nors gepiept:

'Toe, bespaar me je onzin! Laat me met rust!' Hij had zich meteen geteleporteerd en een beduusde Bully alleen laten staan.

Schouderophalend was deze daarop tot de orde van de dag overgegaan, maar een paar dagen later schrok hij, toen Perry Rhodan terloops tij­dens een gesprek zei: 'Gucky bevalt me niet, dikke! Het kereltje schijnt over iets in de put te zitten. Hij haalt geen dwaze streken meer uit, waar­om je niet anders kunt dan la­chen ... hij gaat mij uit de weg. . . en jou ook?'

Op zijn uitbundige manier zei Bully, wat hij van Gucky dacht. '. . . hij sluipt maar rond! Als iemand die zichzelf niet meer kan uitstaan! Joost mag weten wat hij op z'n lever heeft, maar hij wordt wel weer nor­maal, Perry.'

Het jaar 2044 naderde allengs zijn einde en de toestand in het Arkonidenrijk was wat rustiger geworden - de mensen op de aarde kregen een adempauze - maar een van de weini­gen die van dag tot dag vreemder werd, was Gucky.

Als het enigszins mogelijk was, zat hij in zijn bungalow naar de muur te staren en te piekeren. Zijn knaagtand hield hij verbogen. Hij wist zelf niet wat hem scheelde. Hij voelde zich niet ziek, maar vreemd gedeprimeerd, lusteloos en onrustig. Hij had herhaaldelijk ge­probeerd zichzelf te ontvluchten, maar dat was hem evenmin gelukt als alle anderen die het vóór hem hadden geprobeerd.

Gisteren had de baas hem opgebeld.

Perry wilde hem opvrolijken, maar Gucky wilde niet opgevrolijkt wor­den; hij wilde met rust gelaten wor­den, met niemand praten, niemand zien.

Rhodan had na enkele zinnen het gesprek beëindigd, en bezorgd John Marshall, de leider van het mutan­tenkorps opgebeld. 'Marshall, kom eens even bij me.'

En Marshall kwam.

'Marshall, weet jij wat Gucky scheelt?' vroeg Rhodan.

Marshall wist het ook niet. 'Hij laat zijn gedachten niet lezen, sir,' ant­woordde Perry Rhodans beste telepaat. 'Maar hij laat ook niet met zich praten. Misschien is hij toch ziek, of maakt zijn  leeftijd zich plotseling kenbaar. Hoe oud is Gucky eigen­lijk? Weet u dat, sir?'

Rhodan schudde zijn hoofd. 'Nee, John. Dat weet niemand van ons. Ik geloof dat Bully enige tientallen ja­ren heeft geprobeerd het van hem te weten te komen, maar Gucky wei­gerde hem als een oude vrijster zijn leeftijd te noemen. Vreemd, als je daar nu aan denkt, maar ook zorg­wekkend, als je rekening houdt met de mogelijkheid van een snelle ver­oudering. Zou zijn organisme op een cellenbad reageren?'

Wat Marshall hierop antwoordde was eigenlijk meer tot zichzelf dan tot Rhodan gericht.

'Gucky en oud? Dat kan ik me moei­lijk voorstellen, maar nog moeilijker dat hij ziek zou zijn. Maakt hij niet meer de indruk van iemand die sterk gedeprimeerd is, sir?'

Rhodan boog zich voorover, en toen Marshall hem aankeek, zag hij zorg en ongerustheid in de ogen van de eerste regent. 'John, wil jij niet nog eens een poging doen? Misschien zegt Gucky jou wat hij heeft. . .'

'Mij, sir? Als hij u en Bully al uit de weg gaat en niets wil zeggen, laat hij mij helemaal niet dichterbij komen. Maar ik wil het nog wel eens probe­ren. Alleen geloof ik niet dat ik suc­ces zal hebben.'

Rhodan nodigde de muisbever uit, oudejaarsavond bij hem te komen vieren.

'Alsjeblieft niet, Perry,' protesteer­de Gucky op klaaglijke toon. 'Ik kan mezelf niet meer zien. Waarom zou ik jullie goede stemming komen be­derven?

Ik ben iets anders van plan. Ik moet afleiding hebben. Ik wil Parijs eens gaan bekijken, dat moet een prachtstad zijn. Ken jij Parijs, Perry?'

Het klonk echter zo vermoeid, zo on­geïnteresseerd, dat Perry Rhodan langzamerhand tot de overtuiging kwam, dat Gucky ernstig ziek moest zijn.

Hij gaf de muisbever een prachtige beschrijving van Parijs, maar mid­denin zijn betoog maakte Gucky een onverschillig gebaar.

'Ach nee, ik vlieg met oudjaar toch maar niet naar Parijs. Ik blijf tussen mijn vier muren. Maar doe me een lol, en houd me de dikzak van het lijf, Perry! Ik kan zijn medelijden niet verdragen al meent hij het nog zo goed. Vervloekt, het is . . . het is niet om uit te houden!'

Perry Rhodan staarde verbaasd naar zijn beeldscherm. Gucky had de verbinding verbroken.

Wat is er met die peuter aan de hand, vroeg hij zich ernstig ongerust af.

Zes dagen vóór de alarmvergade­ring, waarin het logboek van een lichte kruiser van de solaire ruimtevloot en een trillingsreflector de, hoofdrol speelden, trilde vóór Rho­dans schrijftafel plotseling de lucht, en werd Gucky zichtbaar.

'Dag, baas!'

Dat klonk toch net als vroeger?

Er ging een blijde lach over Perry Rhodans scherp getekende gezicht; zijn ogen glansden van blijdschap.

'Zo, Gucky? Ben je weer in orde, ou­we vriend?' Hij was bereidwillig op de nonchalante toon van de muisbe­ver ingegaan. Hij zou nog meer heb­ben gedaan, als dat voor opmontering van het grappige kereltje nodig zou zijn geweest.

'Wat ben ik toch een dwaas geweest, Perry!'

'Jij, een dwaas, Gucky? Heb je weer iets uitgehaald, en kwelt je geweten je nu? Kom, alles is bij voorbaat vergeven en vergeten, kleintje!'

Perry Rhodan liet zich van zijn edel­moedige kant zien.

Toen zag hij Gucky's knaagtand in zijn volle grootte. Gucky stiet een gefluit uit. 'Aangenomen!' zei hij. 'Ik zal je algemene amnestie voor het volgende geval opzij leggen, baas, mar nu moet ik je teleurstellen. Ik heb werkelijk niets uitgehaald, maar ik weet nu eindelijk wat me scheelt. Ja, Perry, maar lach me alsjeblieft niet uit. Ik ben ziek van heimwee naar Tramp. Ik voel me zo vreemd, dat ik wel zou kunnen huilen. Toe, lieve Perry, laat me gaan, alsje­blieft . . .'

Heimwee, dacht Perry Rhodan ont­roerd, trok Gucky naar zich toe en op zijn schoot en legde zijn arm om hem heen.

'Gucky, arme jongen . . .'

Het klonk zo medelijdend, zo eerlijk en vol begrip.

'Perry . . . lieve Perry!' De voorpoot­jes van de muisbever omklemden Perry Rhodans hals en Gucky druk­te zijn kop tegen de borst van de machtigste man van het zonne-imperium.

Hij heeft heimwee, dacht Rhodan telkens weer. Het kleine kereltje heeft heimwee naar de woeste, kou­de planeet Tramp en naar zijn soort­genoten. Heimwee als een mens, die plotseling beseft dat hij in den vreemde geen wortel kan schieten.

'Je kunt morgen vertrekken, Gucky. Zal ik je door een schip laten bren­gen, of wil je alleen op Tramp aan­komen?'

Toen hij het laatste deel van de vraag stelde, zag hij weer de eenza­me knaagtand van de muisbever in zijn volle grootte. Dat was eigenlijk al antwoord genoeg, maar Gucky riep geestdriftig en van ondraaglijke innerlijke spanning bevrijd:

'Alleen, Perry! Waarmee mag ik starten, baas? Vertrouw je me een space-jet toe? Ik zweer dat ik hem weer heel zal terugbrengen!'

'Maar voor een space-jet zijn min­stens vier man bemanning nodig, Gucky!' antwoordde de regent.

Gucky trok bliksemsnel zijn voor­pootjes van Perry's hals, richtte zich op, keerde Rhodan zijn schrandere muizesnuit toe en zei: 'Vier man. . . ik wil alleen op Tramp aankomen. En wat is er voor nodig om van een space-jet een eenmansruimteschip te maken? Eén bevel van jou, een paar robots aan het werk gezet en binnen drie uur is alles voor z'n . . .'

De door Rhodan bepaalde grens was bereikt.

'Stop, Gucky! Vóór we hier verder over praten, moet je beginnen met fatsoenlijke uitdrukkingen te ge­bruiken . . .'

Gucky viel hem vlug in de rede.

'Perry, ik geloof dat jij er geen ver­moeden van hebt, in welke morele gevaren ik altijd verkeer, wanneer ik met Bully moet praten, en . . .'

Een blik uit Rhodans ogen was voldoende om de opgewonden muisbe­ver het zwijgen op te leggen, maar Perry kon niet nalaten te glimla­chen en uiteindelijk barstte hij zelfs in schaterlachen uit.

Zo gelukkig en opgelucht als Gucky zich voelde, nu hij eindelijk wist wat hem wekenlang had gedeprimeerd, zo bevrijd van zorg was Rhodan nu en zijn hartelijke lach weerspiegelde duidelijk zijn gevoelens.

Op dat moment kwam Reginald Bull Rhodans werkkamer binnen. Hij zag Gucky bij Perry op schoot zitten en hoorde en zag zijn vriend schaterla­chen.

'Het schijnt jullie tweeën prima te gaan,' merkte de argeloze Bully op en ging op de rand van het schrijfbureau zitten.

'Uitstekend,' gaf Rhodan toe, 'maar mijn vreugde is een beetje getem­perd, dikke. Gucky heeft zich name­lijk zo-even. . .'

'Niet doen, Perry!' smeekte de muis­bever, de chef in de rede vallend. Maar Rhodan liet zich niet vermur­wen.

'Gucky heeft zich zo-even over jou beklaagd, Bully. Hij zei dat jij hem met je onbeschaafde manier van praten in moreel gevaar…'

'Is die knaap op je schoot weer ge­zond, Perry? Ja of nee?' stoof de temperamentvolle Reginald Bull op, liet zich van het schrijfbureau glij­den, kwam naar Rhodan toe en boog zich naar Gucky over om hem te grijpen.

'Gucky is herstellende, Bully,' waar­schuwde Rhodan. 'Hij is ziek van heimwee en vliegt morgen met een omgebouwde space-jet naar Tramp, alleen.'

'Heimwee?' vroeg Bully verschrikt en vergat op hetzelfde moment dat hij met de muisbever nog een ap­peltje te schillen had. 'Arme jon­gen . . .' En zijn handen die hem zo-even ruw hadden willen beetgrijpen, aaiden nu Gucky's pels.

'Dikzak,' piepte de muisbever, 'jij bent na Perry de beste kerel, maar je mag me voortaan nog maar half zoveel nieuwe vloeken leren. Perry vindt dat jij me daardoor .. .'

'Ik constateer dat je verbazend snel genezen bent, Gucky!' viel Rhodan hem in de rede, en zijn stem was een ietsje scherper geworden.

'Alleen omdat ik morgen naar huis mag vliegen, Perry,' probeerde de muisbever te vergoelijken. 'Ik zou van blijdschap wel een huishoog kunnen springen! Hoelang krijg ik verlof, baas?'

'Als er niets tussen komt, een hele maand, Gucky. Is dat lang genoeg?'

'Een maand, baas? Een hele, lange maand verlof? Is dat niet veel teveel voor mij?' Het kereltje raakte bijna uit zijn geestelijk evenwicht. On­danks al zijn streken en eigenmach­tige daden, die hem menig standje en vaak achteraf zeer onaangename uren hadden opgeleverd, had hij zijn aangeboren bescheidenheid niet ver­loren.

Hij keek Rhodan en Bully beurte­lings aan. 'Een volle maand ver­lof. . . Een volle maand verlof?' Hij kon het nog steeds niet geloven.

Plotseling werd er een verdenking in hem gewekt. 'Of krijg ik dat verlof alleen omdat ik niet bij een te verwachten actie mag zijn, Perry?'

En tegen het uitdrukkelijke bevel in, probeerde hij met zijn sterke telepa­thische krachten de gedachten van de regent te lezen, maar Rhodan had ze zo afgeschermd, dat Gucky er niet bij kon komen.

'Er wordt geen actie verwacht, Guc­ky,' verzekerde Rhodan hem. 'Als tijdens je verlof mocht blijken, dat je dringend nodig bent, dan laat ik je per hyperradio terugroepen, kleintje!'

Dat stelde de muisbever gerust, maar de lange duur van zijn verlof deed hem weer twijfelen. 'Wat zul­len de anderen van het mutanten­korps zeggen, als ze horen dat ik een maand met verlof ga?' vroeg hij bezorgd.

'Niets!' antwoordde Rhodan. 'Want alle anderen hebben altijd hun ver­lof gekregen, maar jij . . - jij bent nu meer dan zestig jaar bij me, en al die tijd niet op je thuiswereld ge­weest . . . Strikt genomen, Gucky, zou je nu recht hebben op drie of vier jaar verlof, misschien zelfs . . .'

'Nee, dat niet!' viel Gucky hem ver­schrikt in de rede, 'of wil je me kwijt... eh, of wil je dat ik mezelf uit verveling van kant maak? Geef liever die dikzak het verlof dat mij toekomt. Hij is dol op luieren en . . .'

'Heb je ondanks het strenge verbod toch weer mijn gedachten gelezen, onbeschaamde vlegel?' vroeg Bully streng.

'Ik tegen dat verbod zondigen, dik­zak?' protesteerde de muisbever fel. 'Je hebt er geen vermoeden van met welk een veldsterkte je mij je ge­heimste gedachten gewoonweg op­dringt, als jij jezelf in je tomeloze luilakfantasieën laat gaan!'

'Ik zal je veldsterkte geven, wortelenvreter! . . .

Perry, je doet het hele zonnestelsel het grootste plezier, als je ons alle­maal voor een maand van die . . . die. . .'

'Baas,' piepte Gucky er tussendoor, 'hij wil me smeerkanis noemen, maar hij durft het in jouw aanwezig­heid niet te zeggen.'

'Wat een brutaliteit. . .' brulde Bul­ly, en wilde Gucky grijpen, maar zijn handen grepen in trillende lucht, en Perry Rhodans knieën wa­ren leeg.

De muisbever had er de voorkeur aan gegeven, zich met een teleportatiesprong te verwijderen.

Bully lachte. 'Wat een schooier! Maar ik ben blij dat hij weer hele­maal de oude is. Heimwee. Dat kan vervloekt pijn doen, en zijn verlof heeft hij intussen al duizendmaal verdiend. Perry, vind je goed, dat ik voor het ombouwen van een space-jet zorg?'

In de middag van 4 januari 2045 ont­ving het magazijn een bestelling voor dertig op maat gemaakte ruimtepakken; de bestelling was onderte­kend door luitenant Guck!

Men was niet bepaald gelukkig met de bestelling, en beschouwde boven­dien het ultimatum, alle dertig pak­ken nog diezelfde dag bij luitenant Guck af te leveren, als een onbe­schaamdheid.  De chef waagde het echter niet, zich daarover bij Perry Rhodan te beklagen, maar bracht via de visafoon zijn protest bij Reginald Bull naar voren, die volgens de geruchten voortdurend met die arro­gante muisbever overhoop lag.

'Wat kan ik voor u doen?' vroeg Bul­ly vriendelijk, nadat de magazijnchef zich had voorgesteld.

Deze begon zijn verhaal, maar kwam niet ver met zijn protest.

'Wat denkt u wel?' brieste Bully in de microfoon en zag op zijn beeld­scherm de man ineenkrimpen.

'Als een luitenant van het mutanten­korps bij u een spoedbestelling plaatst, hebt u die maar uit te voe­ren. En val me nu niet langer lastig!'

Woedend verbrak hij de verbinding, krabde op zijn hoofd en vroeg zich af: 'Wat wil die kleine met dertig ruimtepakken? Drie reservepakken kan ik me nog indenken, maar der­tig! Nou, als achter die bestelling weer niet een speciale actie van Gucky zit. . .

Hij is nog niet goed en wel beter, of hij krijgt de kriebel weer. Ik ben be­nieuwd wat er van zijn solovlucht naar Tramp terecht komt.'

De volgende morgen om vier uur liet luitenant Guck zich naar zijn space-jet rijden, de SJ-09, die hem in twee hypersprongen naar Tramp moest brengen.

De zon ging juist boven Terrania op, maar de mensen in de miljoenenstad sliepen nog, voor zover ze geen nachtdienst hadden. Het verkeer op de gigantische ruimtehaven was niet noemenswaard.  Op landingsterrein 56 liepen juist de straalmotoren van een zware kruiser uit. Het laatste gepruttel van de krachtige motoren verstomde.

De space-jet SJ-09 was de vorige dag door een robotteam zodanig om­gebouwd, dat het discus-vormige vaartuig met een diameter van vijf­endertig meter nu door één persoon kon worden gestart, gevlogen en ge­land.

Gucky voelde zich als de keizer van China, toen hij door zijn SJ-09 naar de stuurhut liep. Zijn gedachten wa­ren zijn vlucht reeds vooruitgesneld en schilderden hem zijn triomfante­lijke aankomst op Tramp in de prachtigste kleuren af.

In deze stemming ging hij in de pilotenstoel zitten, die speciaal voor zijn gestalte was gemaakt.

Hij gespte zich vast.

Zijn eenzame knaagtand was in al zijn pracht te zien.

Zo meteen zou Terrania verbaasd staan – zo meteen.

De krachtige straalmotor van de space-jet liep warm. De sluis ging dicht. Er was visafoonverbinding met de controletoren van de ruimtehaven. De boordcomputer wachtte er nog slechts op, ingeschakeld te worden, om de SJ-09 in twee hypersprongen naar Tramp te brengen. Maar Gucky wilde eerst zelf nog de­monstreren, dat hij zo'n schip kon besturen.

'Start om 4 uur 18, luitenant Guck!' had de havencontrole zojuist gezegd. Het werd 4 uur 18.

Gucky had van Reginald Bull ge­hoord, dat vroeger de piloten van grote verkeersmachines met: 'Geef hem van katoen!' vol gas geven be­doelden.

'Geef hem van katoen!' zei hij tegen zichzelf en liet zijn grote knaagtand zien.

De SJ-09 begon te brullen; de krach­ten van de straalmotor braken los. Van de havencontrole kwam een scherp bevel. Gucky verstond het niet; hij hoorde het zelfs niet.

Optrekken!

De snelheid van de SJ-09 nam toe, maar Gucky hield hem op drie me­ter hoogte boven de ruimtehaven van de Terrania. Doel: de controle­toren! Hij vloog er recht op aan. Zicht op het panoramascherm; ver­groting 1:1. Snelheid, vijftien se­conden na loskomen, 530 kilometer/per uur.

Toen de space-jet gevaarlijk dicht voor de controletoren werd opge­trokken, doorbrak het vaartuig de geluidsbarrière!

Een van de honderdduizend die vloe­kend op deze stoornis uit hun bed sprongen, was Reginald Bull. Hij vermoedde wie die heksensabbat veroorzaakte.

Hij belde de havencontrole op. 'Hier Bull. Is die idioot onze luitenant Guck?'

Boven Terrania boorde een space-jet zich in vlakke spiralen en met een waanzinnige snelheid steeds ho­ger in de wolkenloze hemel.

'Wat zei je?' Bull had door het helse lawaai geen woord van het ant­woord verstaan.

'Luitenant Guck. . .' De rest ging weer verloren in het helse lawaai, dat de rust van de prachtige ochtend verstoorde.

'Roep hem op en zeg hem onmiddellijk met die baldadigheid op te houden!' brieste Bull in de microfoon vergetend, dat hij nu en dan ook wel eens het stuur van een ruimtevaartuig in handen nam, om het meteen acrobatische landing veilig aan de grond te zetten.

Gucky was, wat het overnemen van de slechte gewoonten van Bully be­trof, een prima leerling.

Van de controletoren werd terugge­roepen: 'We proberen sinds tien mi­nuten luitenant Guck tot de orde te roepen. Wij horen hem alleen maar roepen: 'Geef hem van katoen! Geef hem van katoen. . .' Wordt u niet goed, sir?' Bezorgd keek de controle­officier hem vanaf het beeldscherm aan.

Bully voelde zich echter wel goed, maar zijn geweten sprak.

'Geef hem van katoen' dat riep hij toch altijd als hij zich klaarmaakte voor een acrobatische start of lan­ding!

'Nee, met mij is niets aan de hand, maar dat lawaai werkt op m'n zenu­wen. Dank je!' haastte Reginald Bull zich te zeggen, en verbrak vlug de verbinding.

Gucky kon vliegen en hij vloog graag. Daarom trok hij de space-jet ook in deze vlakke spiralen maar langzaam op. Het kon hem nu niets meer schelen of hij een uur vroeger of later op Tramp kwam.

'Geef hem van katoen! Wat doet die kist het weer goed!' Gucky was al­leen en genoot al die tijd van het gebruik van Bully's niet bepaald be­schaafde uitdrukkingen, maar plot­seling vond hij, dat hij er eigenlijk niets aan had, ze te gebruiken. Hij had immers geen toehoorders.

Hij schrok een beetje van een bulderstem uit de luidspreker.

'Luitenant Guck, dit is ruimtecon­trole Venus! Ga onmiddellijk op een behoorlijke stijgkoers, anders moe­ten we uw vlucht naar de planeet Tramp verhinderen! Ik wacht op uw antwoord, luitenant!'

'Met wie heb ik het genoegen?' vroeg de muisbever ijskoud. Hij had zich bliksemsnel herinnerd, dat, vol­gens  de  voorschriften, de spreker van ruimtecontrole Venus eerst zijn rang en naam had moeten noemen.

'Kolonel Eltzahn, luitenant Guck!'

'Oké, kolonel, mijn space-jet ligt op stijgkoers. Ik zal u ook eens een ge­noegen doen.'

Dergelijke opmerkingen kon in het hele Sol-stelsel alleen Gucky zich veroorloven, en ook de strenge kolo­nel Eltzahn accepteerde haar. 'Ver­dorie,' bromde hij, 'ik had die knaap toch niet zo grof moeten aanspreken, want als hij mij een genoegen doet, ben ik het haasje!'

Gucky zag zich zijn verrukkelijke spel, met de space-jet tussen tien- en twintigduizend meter hoogte kunstvluchten uit te voeren, ontnomen. De SJ-09 lag al op stijgkoers. De beveiligings-schermen van het schip ondervonden vrijwel geen luchtweerstand meer, de snelheid liep met sprongen op. Het werd voor Gucky langzamerhand tijd om op de automaat over te schakelen en de vlucht verder door de geprogram­meerde computer te laten uitvoeren. Gucky had niet geprotesteerd, toen Bully hem de vorige dag had ge­zegd: 'Je hebt totaal geen ervaring om nauwkeurige berekeningen voor een hypersprong te maken. Ik zal de computer dan ook zo laten program­meren, dat je acht miljoen kilometer vóór Tramp weer uit de hyperruim­te komt. Dat kattensprongetje kun je dan wel met je linkerhand maken!'

Dit laatste had Gucky's trots ge­sterkt. Acht miljoen kilometer op een totale afstand van 2438 lichtjaren, was inderdaad maar een kattensprong, en iedere cadet van de solaire vloot kon de space-jet, de verbeterde Gazelle, reeds na de eerste tien vlieguren lan­den.

Autorijden op de aarde was veel moeilijker en levensgevaarlijk!

Nu de hoofdsynchroonschakelaar in­drukken. Dat was het laatste wat Gucky te doen had. Van nu af aan was de besturing van de SJ-09 in handen van de computer.

De eerste hypersprong begon voor­bij de baan van Pluto. 1365 lichtja­ren van de aarde verwijderd, rematerialiseerde de space-jet weer in de normale ruimte. Dertig minuten la­ter volgde de tweede en tevens laat­ste hypersprong.

Gucky zat nog steeds vastgegespt in zijn stoel. Hij had het vergeten, en dacht er nu ook niet meer aan.

'Word ik gek?' kreunde hij en staar­de naar het panoramascherm. 'Ik ben verkeerd uitgekomen!'

Daarmee bedoelde hij zijn laatste te­rugkeer in de normale ruimte. 'Dat is toch geen acht miljoen kilometer! Het zijn er nog honderd miljoen naar Tramp! Wacht maar, dikzak! Wraak is zoet. Ik zal jou ook eens zo'n poets bakken. Wat een rot streek, mij die honderd miljoen kilo­meter met een snelheid beneden die van het licht te laten uitzitten!'

Maar in werkelijkheid waren Gucky's dreigementen niet zo gevaar­lijk; plotseling bonsde zijn hart van vreugde. Daar, in de verte, die klei­ne, vaag rood stralende stip, dat was zijn thuiswereld, en dat dofrood fon­kelende oog was de stervende zon - in een omtrek van vele honderden lichtjaren de enige met één enkele, kleine, koude planeet.

 

Vrijwel op hetzelfde moment lagen enige tientallen muisbevers op de grond te kronkelen.

 

Het typische klikkende geluid van een in de opvangbak vallende ponsstrook van de computer, noopte hem zich opzij te draaien en de strook te pakken.

'Wat?' Pure ontzetting had hem dit woord doen uitstoten. Tramp was tachtig miljoen kilometer van zijn normale omloopbaan afgeweken, was over dezelfde afstand de zon genaderd, en zou dat blijven doen tot de aantrekkingskracht van de zon zó sterk was, dat de planeet er in zou storten.

Gucky's armen beefden, toen hij in de straal van zijn schijnwerpers drie van de vurig begeerde relais zag liggen.

 

Oppervlaktetemperatuur op Tramp tussen 45 en 57 graden Celsius!

Rotatietijd van 19,8 uur teruggelo­pen tot 16,1 uur.

Wat een hitte, wat een hitte, dacht Gucky ontzet en de anders zo ijskou­de en niet uit zijn evenwicht te bren­gen muisbever verloor in deze uren alle overzicht van wat hij beslist moest doen en wat hij in geen geval mocht doen!

Hij mocht niet op Tramp landen!

Hij moest een hyperradiobericht naar Rhodan sturen!

Hij wist immers, dat zich bijna vier maanden geleden enige, tot nu toe niet opgehelderde gebeurtenissen op Tramp hadden voorgedaan.

En Gucky  zou dat misschien ook hebben gedaan, als niet juist nu zijn telepathische  zintuig  vertwijfeling, doodsangst, nood en ontzetting had opgevangen!

Zijn rasgenoten schreeuwden langs telepathische weg hun wanhoop uit de diepten van Tramp in de diepten van de wereldruimte.

Gucky kwam in actie!

 

Dat had Gucky toch al eens gezien? - Een kurketrekkervormige antenne.

Besturing van de computer overne­men! Hoofdsynchroonschakelaar te­rug.

Nee, het kwam niet bij hem op, te schreeuwen: 'En geef hem nu van katoen', maar hij schakelde de straalmotor op vol vermogen!

De generator van de drukcompensator gierde; twee sirenes begonnen waarschuwend te loeien. Overbelas­ting van de generator!

Gucky vloog zonder verstand en dis­cipline.

De SJ-09 stoof op Tramp toe!

Redden -  redden -  redden -,  was Gucky's enige gedachte.

Ik moet ze uit die vuurhel halen. Dat ben ik hun toch schuldig!

Wie heeft zich aan mijn thuiswereld vergrepen? De Droefs, de Springers of de Ara's?

O, Perry, jij moet me helpen die schoften ten val te brengen! Maar hij kwam eenvoudig niet op het idee, zijn beste vriend via de hypercom op de hoogte te stellen.

Kortsluiting in zijn hersenen.

 

In de vier armen van de monsters zaten werktuigen verborgen.

Hij stuurde de space-jet achter de op zijn kleiner wordende omloopbaan voortstuivende planeet aan.

De SJ-09 bereikte zijn topsnelheid. Er loeide nog steeds een sirene. Op de stuurtafel flikkerde rood licht. Twee belangrijke relais waren al uitgevallen. Beide werden automa­tisch door reserves vervangen, maar als ook die doorbrandden, was er geen reserve meer.

Gucky liet de sirene loeien. De mo­tor bleef overbelast; hij dacht er al­leen maar aan, met iets minder dan de lichtsnelheid zo snel mogelijk bo­ven Tramp te komen.

Wat een hitte, dacht hij wanhopig; in plaats van 8 graden onder nul, nu 45 tot 57 graden boven nul! Dat was voor zijn rasgenoten een heltemperatuur.

Gucky vloog op zicht, met behulp van het panoramascherm.

Hij deed alles verkeerd. Hij had al­lang aan de landing kunnen begin­nen, als hij de computer de gegevens voor een korte hypersprong had la­ten berekenen.

Wat een hitte! Ze sterven bij duizen­den! Mijn God, wie heeft dat toch gedaan?

Hij probeerde uit alle macht langs telepathische weg tenminste met één muisbever in contact te komen.

Maar het lukte niet.

En dat verontrustte Gucky nog meer.

Wat heeft dat te betekenen?

Langzaam - ondanks de snelheid waarmee de space-jet op Tramp toe raasde - werd de rood fonkelende stip een kleine schijf.

In onmachtige woede, zich niet be­wust dat hij door panische angst werd beheerst, staarde Gucky met brandende ogen naar het schijfje op het beeldscherm.

Ik heb dertig ruimtepakken aan boord! Deze gedachte ging in een flits door zijn kop.

Waarom heb ik er zoveel laten ma­ken? Waarom heb ik dat heimwee pas zo laat als heimwee herkend?

En toen lieten die gedachten hem al weer los.

Afstand: 28 miljoen kilometer.

Snelheid: 185000 per seconde!

Nog een paar minuten - twee minu­ten en zevenentwintig seconden!

Hij dacht er niet aan, de snelheid te verminderen.

Plotseling groeide het schijfje - de planeet Tramp - als een ballon die snel wordt opgeblazen.

De sirenes loeiden. Botsinggevaar!

Kwam Gucky dan nog niet bij zijn verstand?

Nog twee sirenes begonnen te loei­en, en nu moest de automaat ingrij­pen, om de space-jet voor een botsing met de planeet Tramp te behoeden!

De druk werd groter en werd geab­sorbeerd door de drukcompensatoren. De snelheid werd abrupt door de automaat afgeremd en nu veran­derde hij ook de koers van de SJ-09.

De nog steeds veel te snelle space-jet stoof Tramp op een afstand van 7500 kilometer voorbij.

Gucky zag de planeet over het pano­ramascherm naar bakboord  schuiven.

Dat sirenegeloei - wat had dat te be­tekenen?

Toen hij het begreep, schakelde hij de automaat uit. En ook dat was een vergrijp tegen alle regels!

Omkeren!

Het discus-vormige ruimtevaartuig gehoorzaamde aan de druk van de stuurmotoren. Tramp verscheen weer op de oude plaats op het scherm.

Gucky scheen gek van ontzetting en woede te zijn, door de telepathische ontvangst van ongestuurde noodimpulsen, die alle angst van de wereld uitdrukten en het kereltje in zijn SJ-09 letterlijk hypnotiseerden.

Tramp werd weer groter!

Naar beneden!

De luchtlagen in!

De eerste luchtmassa's begonnen langs de beveiligingsschermen van de SJ-09 te schuren. Het schuren werd gieren en fluiten, daarna hui­len, loeien, brullen.

De grond leek op Gucky toe te schie­ten.

Zijn snelheid was nog steeds veel te groot! Maar geen sirene waarschuw­de hem meer. Hij had alles uitge­schakeld!

Gucky kwam naar Tramp om zijn show te geven.

Bikre had speels de helm van zijn nieuwe ruimtepak geopend.

En die gaf hij - de show van een ca­tastrofe!

De grond . . .

Een klap, gekraak, gloeiend zand; zand dat door een hitteorkaan werd voortgejaagd. Een space-jet, voor de helft in de grond begraven - ver­nield, een wrak, een hoop schroot, geen ruimtevaartuig meer. En in zijn veiligheidsgordel, de muizenkop op de borst liggend, roerloos, hing Gucky in zijn speciale stoel. Hij hoorde niets van de orkaan die om hem heen woedde en voelde ook niets van de hitte, die de vernielde SJ-09 binnendrong - de hitte en het zand.

5.

In hetzelfde uur waarin Gucky op Tramp zijn brokkenlanding maakte, liet Dr. Innogow zich bij Perry Rhodan aandienen.

Innogow had geen papieren bij zich, maar het was duidelijk aan hem te zien, dat hij de regent van het zonne-imperium iets belangrijks mee te delen had. Het kostte hem moeite te beginnen.

'Sir. .-.' een diepe zucht. 'Sir, u her­innert zich zeker nog het kleine stukje fluorescerend materiaal, dat Walter Grimpel van Tramp mee­bracht. We konden het toen niet ana­lyseren . . .'

'Maar nu hebt u het geanalyseerd, Dr. Innogow?' Rhodan richtte zich opgewonden op en keek de geleerde gespannen aan.

Deze schudde een beetje bedrukt zijn hoofd.

'Geanalyseerd, sir. . . is teveel ge­zegd, maar toch ben ik iets onbegrij­pelijks op het spoor gekomen. De amplitudewirwar op de peiloscillograaf heeft me niet met rust gela­ten, maar hoe ik er ook aan puzzel­de... ik kwam gewoon niet verder.

Eergisteren was ik voor een infor­matie in het psychologisch instituut.

Men had daar onder andere voor enige telepaten hersenopnamen ge­maakt. Gelukkig of helaas . . . maar dat kan ik nu nog niet beoorde­len . . . had men ook de telepathische krachtuitstraling gemeten en ge­tracht de golfvorm zichtbaar te ma­ken, om die voor verder detailon­derzoek ter beschikking te hebben. Men liet mij twee bijzonder goed ge­slaagde opnamen zien. Ik moet toe­geven, dat ze mij niet veel zeiden.

Maar vannacht heb ik mij een af­druk van die twee opnamen laten brengen, sir.' Dr. Innogow zuchtte diep en streek met zijn hand over zijn voorhoofd.

'Sir, dat stukje materiaal van de pla­neet Tramp bestaat voor een deel uit organische energie!'

'Dr. Innogow, wilt u zo vriendelijk zijn, dat nog eens te herhalen?' ver­zocht Rhodan.

'Met genoegen, sir. Het blauwwit fluorescerende materiaal van Tramp bestaat voor een deel uit organische energie; het is in geconcentreerde vorm hetzelfde als wat onze telepa­ten uitzenden, als ze hun parakrach­ten laten werken!'

'En hebt u dat ontdekt, toen u de amplitudes van een telepaat-in-actie vergeleek met de amplitudes die de marconist Mclntosh en Walter Grimpel hadden opgenomen, toen op Tramp die energie-uitbarsting plaats vond?'

Dr. Innogow voelde zich niet op zijn gemak bij deze directe vraag.

Sir, mijn ontdekking berust groten­deels nog op hypothesen.  Ik moet zelf nog aan het begrip organische energie wennen.' Er ging een vage glimlach over zijn gezicht. 'Sir, het doet ons onderzoekers goed als we af en toe eens onze neus stoten, om ons eraan te herinneren hoe weinig we weten. En nu, op dit moment, weet ik over de materie nog minder dan voorheen. Het is een volkomen raad­sel. Ze is verzadigd. Die verzadigingstoestand heeft zowel organi­sche als kunstmatig veroorzaakte energie gebonden. Ik heb vanmor­gen een paar maal, bij proeven waarbij ik meende de stof toch te hebben geanalyseerd, sporen van metaal gevonden. Sir, dat metaal hebben tot nu toe noch de Arkoniden noch wij gezien.'

'Wat bedoelt u met organische ener­gie, dr. Innogow?'

Dr. Innogow keek tamelijk ongeluk­kig. 'Ik kan slechts een onweten­schappelijke definitie geven. Ik maak onderscheid, en wel alleen om mezelf een strohalm toe te reiken die me er voor moet behoeden, in de­ze chaos van tot nu toe onvermoede begrippen onder te gaan ... ik maak onderscheid tussen natuurlijke en organische energie. Daargelaten wat natuurlijke energie is, maar organi­sche energie is de energie die door een levend organisme wordt opge­wekt. Maar in het onderhavige geval wordt het gecompliceerd, omdat die organische energie een vaste vorm heeft aangenomen. Nee, sir, geen materie! Wat Grimpel van Tramp heeft meegebracht, bevat behalve zand en metaalsporen, als het inder­daad metaal is, geen materie!

Sir, ik heb me als wetenschapsman nog nooit zo hulpeloos gevoeld als nu, en al loop ik het gevaar mezelf onsterfelijk te blameren en mijn naam als onderzoeker op het spel te zetten met de volgende bewering, ik wil het toch zeggen:

Wat Grimpel heeft meegebracht, is naar mijn mening slapende organi­sche materie!'

Dr. Innogow vermoedde niet hoe dicht hij hiermee bij de waarheid was gekomen, maar hij wist ook niets van het bestaan van de Orghs, die technisch-organische tussendingen uit een wereld van een onbe­kend ras.

En hij kon zich nog minder voorstel­len, dat er levende wezens beston­den, die na de uitbarsting van ener­gie op Tramp nog eens waren terug­gekomen, niet alleen om de slapende energie met behulp van hun tech­niek weer te wekken, maar ook om die gewekte energie te gebruiken.

'Dr. Innogow, gaat u gerust weer aan uw werk,' zei Perry Rhodan. 'En ik wil u wel zeggen, dat u bij mij uw naam als onderzoeker niet op het spel hebt gezet. Integendeel; ik ben u dankbaar voor uw moed, maar stelt u mij onverwijld op de hoogte, als u op dat gebied nieuwe ontdek­kingen mocht doen.'

Rhodan zag dat Dr. Innogow veel ze­kerder zijn werkkamer verliet, dan hij er een half uur tevoren was bin­nengekomen.

'Hm,' zei hij hardop, en belde het energie-peilstation van Terrania op. Hij kreeg verbinding met Walter Grimpel. Het verraste gezicht van de chef verscheen op Rhodans beeldscherm.

'Grimpel, weet je of de tweede hypersprong van Gucky is waargeno­men?' vroeg hij op zijn typisch korte manier.

'Ja, sir! Beide hypersprongen zijn feilloos waargenomen. De muisbe­ver moet al op Tramp zijn geland. Maar hij heeft nog niets van zich la­ten horen!'

Perry Rhodan lachte. Hij dacht aan de show die het kereltje voor zijn rasgenoten zou geven. Gucky had nu hoogstens tijd voor kwajongensstreken, maar zeker niet voor een hy­perradiobericht naar Terra.

'Hij zal zich wel melden,' antwoord­de Rhodan en schrok even, omdat hij bij deze woorden een onprettig gevoel kreeg. Hij vervolgde: 'Ik bel je op, Grimpel, om je te vragen, met behulp van je energiepeiler de pla­neet Tramp in de gaten te houden, en wel net zolang tot we weten dat Gucky weer op de terugreis naar de aarde is. Dank je!'

Even later ging Grimpel een verdie­ping hoger. Hij ging de meetcentrale binnen, waar acht mannen werkten.

'Nog nieuws, heren?' vroeg hij.

Malya, een Senegalees, die momen­teel de leiding over de centrale had, antwoordde: 'Nee, mister Grimpel, op een permanente miswijzing van plus 2,35 procent na. Tramp heeft te­veel energie. Daarom heb ik de astrofysische afdeling al geraad­pleegd, maar ze hebben ons daar vlug gerustgesteld. Onze miswijzing wordt veroorzaakt door de nog steeds in de ruimte aanwezige strooistraling van de laatste energie-uitbarsting.'

Walter Grimpel trok zijn wenkbrau­wen op. Hij was ten slotte een van de beste energiepeil-specialisten en hij wist ook heel wat van astrofysica.

'Wie heeft je dat verteld, Malya?' vroeg hij ironisch.

'Professor Alskund van de astrofysische afdeling!'

'Hm... als die het zegt, zal het wel waar zijn, maar iets is me toch niet duidelijk. Stel mij onmiddellijk op de hoogte, wanneer de peiling op voor Tramp ongewone omstandighe­den wijst. Laat dat ook aan je twee opvolgers doorgeven. Goeiendag!'

Toen Walter Grimpel weer in zijn kantoor aan het schrijfbureau zat, liet die miswijzing van plus 2,35 pro­cent hem niet los. Hij verbond zich per visafoon met de centrale die hij zo-even had verlaten.

'Malya, heb je professor Alskund ook alles met betrekking tot die 2,35 procent plus gegeven?'

'Natuurlijk, mister Grimpel. We hebben zelfs drie uur moeten wach­ten voor we het resultaat van de astrofysische afdeling kregen. Pro­fessor Alskund heeft daar zelfs de grote computer voor gebruikt.'

Dat gaf de doorslag.

Walter Grimpel was helaas niet Bully, die de positronische rekenma­chines slechts tot op zekere hoogte vertrouwde en altijd opponeerde wanneer iemand de computer onfeil­baar noemde.

Walter Grimpel vergat die 2,35 pro­cent plus. Maar toen zijn diensttijd om was, en hij in zijn wagen naar zijn woning reed, dacht hij er weer aan. Hij ging er echter niet dieper op in. Hij vertrouwde op het feit, dat professor Alskund de astrofysicus in Terrania was.

Gucky stond terneergeslagen in de stuurhut van zijn vernielde space-jet. Tranen rolden uit zijn ogen; tra­nen van woede, tranen van zelfbe­klag.

'Oerstommeling!' jammerde hij in de drukhelm van zijn ruimtepak. 'Mijn mooie SJ-09 . . . tot schroot! En ik . . . ik heb hem gevlogen als een volsla­gen leek!'

Hij wankelde naar de speciale stoel en liet zich er in vallen.

Buiten loeide de hitteorkaan en woelde de woestijn van Tramp op. De zon, tweemaal zo groot als vroe­ger, overstroomde nu de kleine pla­neet met haar helse gloed, en hoewel de stuurhut van de SJ-09 nog dicht was, heerste hier ook al een tempe­ratuur van 42 graden.

De airconditioning werkte niet meer. De hypercom was dood; het motorcompartiment van de space-jet was één klomp verwrongen metaal.

Gucky had zijn mooie ruimteschip grondig geïnspecteerd en was tot het besef gekomen, dat hij tegen alle ge­zond verstand in een landing had ge­forceerd.

En dat begreep hij juist niet. Maar wat hij nog erger vond: hij kon zich niets meer herinneren!

Het lukte hem niet. Kort na de twee­de hypersprong hield zijn herinne­ringsvermogen op. Vanaf een be­paald moment bestond voor Gucky nog slechts een groot, donker gat, en wat hij in die tijd had gedaan of ge­voeld, wist hij niet.

De temperatuur in zijn ruimtepak was 18 graden, maar in de stuurhut was ze in tien minuten van 42 naar 43 graden gestegen.

Opeens schrok hij.

Hij hoorde telepathische hulpkre­ten! Maar nu werd hij er niet door gehypnotiseerd. Hij bepaalde de richting vanwaar de kreten kwa­men, concentreerde zich en was het volgende moment in een teleportatiesprong verdwenen.

In absolute duisternis rematerialiseerde hij weer. Gucky werd op slag luitenant Guck van het mutanten­korps. De schijnwerper van zijn ruimtepak flitste aan. In de brede lichtstraal werd een tunnel zicht­baar, zoals hij al in meer dan zestig jaar niet meer had gezien.

Hij was thuis!

Hij was in de ondergrondse woning! En in zo'n woning was hij geboren, had hij met zijn ouders en zijn zusjes geleefd, gegeten, geslapen en - ge­speeld. Maar van ergens achterin die onwaarschijnlijk diep gelegen woning kwamen de telepathische hulpkreten van zijn soortgenoten. Gucky begon zo hard als hij kon te lopen. De brede straal van de schijn­werper verlichtte zijn weg. Nu liep de tunnel steil omlaag. Onafgebro­ken hoorde hij de telepathische hulpkreten.

Wat is er met mijn wereld gebeurd? Waarom hebben ze zich zo diep on­der de grond verborgen?

Gucky  struikelde, herkreeg zijn evenwicht weer en stond op het punt het laatste eind in een teleportatie-sprong af te leggen, toen de tunnel horizontaal verder liep en in een hol uitmondde.

Hij werd met piepende kreten ont­vangen, toen het licht van zijn schijnwerper op een groepje muis­bevers viel.

Mijn God, dacht Gucky ontzet, het zijn allemaal kinderen! Waar zijn hun ouders?

Verblind door het licht sloten de nauwelijks driekwart meter grote dieren hun ogen en barstten in een hartverscheurend gejammer uit. Gucky probeerde hun gedachten te lezen, maar dat lukte hem slechts bij een paar. De meesten van de vijftig muisbeverkinderen waren zuigelin­gen, en hun zwakke parazintuigen drukten slechts instinctverlangens uit; drinken, eten, slapen, verlangen naar moederlijke geborgenheid.

Gucky deed geen poging om met hen te praten. De telepathie leek hem een gemakkelijker manier om zich verstaanbaar te maken.

Maar toen deed Gucky een vreselij­ke ontdekking:  geen van de jonge Ilts kon zich voldoende concentreren om op die manier een gesprek met de steeds wanhopiger wordende Gucky te voeren.

Angst, ontzetting, honger en dorst namen de parazintuigen van de jon­ge wezens geheel in beslag. Er moest water en voedsel worden gehaald!

Gucky aarzelde geen seconde. Hij teleporteerde zich naar de SJ-09 te­rug. Tot zijn schrik zag hij daar, dat de grote koelkast ook defect was. De thermometer wees 9 graden boven nul aan. Maar bij negen graden kon nog niets bedorven zijn.

De muisbever trok de deur van de koelkast open, sprong naar binnen en trok haar weer achter zich dicht.

'Kindervoesel. . . oh, Melkweg, dat heb ik bij Perry Rhodan op de ruim­te-academie niet geleerd! Wat kun­nen mijn kleine Ilts verdragen en wat niet?' Gucky begon de voorraad gecondenseerde melk te plunderen, stapelde vier kistjes 'Fijne wortel­tjes' voor zich op, vulde een 50-liter-bus met water, nam alles in zijn 'ar­men' en sprong.

Het hol met de verlaten jonge Ilts bevond zich op meer dan achthon­derd meter diepte. Ze begonnen weer verschrikt te piepen, toen Guc­ky met zijn vracht en de felle schijnwerperstraal tussen hen materiali­seerde. Hij klapte zijn helm achtero­ver, merkte dat de lucht in het hol goed adembaar was en liet voor het eerst zijn stem horen.

Hij sprak in zijn moedertaal tegen de muisbeverbabies en tegen de groteren, die ongeveer met een vijf­jarig mensenkind konden worden vergeleken.

Hoe langer hij sprak, des te rustiger werden de kleintjes.

Hij trok zijn ruimtepak uit en nam met een lichte hartklopping de eer­ste baby op en drukte hem voorzich­tig tegen zich aan.

Tranen van ontroering sprongen hem in de ogen, toen de kleine armpjes zich in zijn pels vastgrepen en het muisbeverwezentje zijn kop­je tegen hem aan drukte en meteen in slaap  viel, ondanks honger en dorst.

'Wat moet ik nu doen?' vroeg Gucky zich ongelukkig af.

Volslagen hulpeloos stond hij tussen de kleine Ilts, die weer begonnen te jammeren. Hij hield op een onbe­schrijfelijk tedere manier de baby in zijn armen en durfde zich niet te be­wegen. 'Kleintje,' fluisterde hij, 'arm kleintje, slaap jij maar, hoor. Gucky laat jou en de anderen niet in de steek.'

Toen Gucky voor het eerst weer op zijn horloge keek, zag hij met schrik, dat hij voor de eerste verzorging van de groep kinderen meer dan zeven uren nodig had gehad. Intussen had hij echter nieuwe telepathische hulpkreten opgevangen. Ze kwamen uit de buurt van de zuid- of noord­pool, waar zeventig jaar geleden nog geen muisbever had gewoond. Zijn roepen over de equatoriale zone wa­ren onbeantwoord gebleven.

Hij kwam steeds meer tot de over­tuiging, dat er nog maar een paar honderd van zijn rasgenoten op Tramp leefden. Alle anderen, vooral de volwassenen, schenen dood te zijn.

Vlug trok hij zijn ruimtepak weer aan. Zijn reserveschijnwerper met een volle batterij liet hij achter. De lichtstraal verlichtte de plek in het hol waar de drinkwater- en voedsel­voorraad stond. In tegenstelling tot aardse baby’s waren de Ilts reeds enkele dagen na de geboorte in staat, zelfstandig te eten en te drin­ken.

'Ik kom gauw terug!' beloofde Gucky hun vóór hij verdween.

Hij was naar de space-jet terugge­sprongen.

De temperatuur in de cabine was tot 47 graden gestegen.

Ik moet Perry waarschuwen, dacht hij. Dat de hypercom van zijn SJ-09 niet meer werkte, deerde hem niet. Met de in serie geschakelde minicoms van de ruimtepakken moest hij het grote station van Terrania per hyperradio kunnen bereiken.

Gucky haastte zich naar het vracht­ruim. Zijn ogen glinsterden achter het kijkglas van zijn helm, toen hij de dertig ruimtepakken naast elkaar zag hangen.

Hij nam met behulp van telekinese het eerste van de haak, maakte het open en - verstijfde!

Toen hij het tiende had open ge­maakt, begon hij van woede en ver­ontwaardiging te huilen! 'Wat een kerels . . . wat een kerels!' raasde hij telkens weer. 'Mijn God, hoe kom ik nu in verbinding met Perry of met een van zijn ruimteschepen? Ik kan toch niet werkeloos toekijken hoe al­les hier reddeloos verloren gaat.'

Aan alle dertig ruimtepakken man­keerde de minicom! En zijn space-jet was een schroot­hoop!

En Tramp schoof met iedere omwen­teling een eind dichter naar de dode­lijke zon!

De muisbevers hadden hun kinde­ren in de diepste holen van Tramp gebracht, in de vertwijfelde hoop hen van de vernietiging te redden. Zij zelf waren waarschijnlijk bij verdere reddingspogingen omgeko­men.

Gucky voelde slechts minachting voor de Terraan, die uit slordigheid had vergeten de minicoms in de pak­ken aan te brengen.

Hij haatte hem niet; hij stelde hem niet verantwoordelijk voor de on­dergang van het Ilt-ras. Nee, Gucky gaf zichzelf de schuld.

Zijn space-jet was een puinhoop.

Met zijn geforceerde landing had hij zich de terugweg afgesneden en daarmee tevens de laatste Ilt en zichzelf ter dood veroordeeld.

Hij gaf de hoop op, een Terraans schip met de minicom van zijn ruimtepak te bereiken. Het apparaat kwam met zijn zwakke zendvermo­gen niet ver door de hyperruimte. Maar hij wilde zich dit in zijn laatste levensdagen niet ook nog moeten verwijten.

Hij schakelde de minicom in. Hij riep het noodsignaal, noemde zijn naam, gaf zijn positie op, herhaalde het bericht twintigmaal en luisterde toen.

Uit de luidspreker klonk slechts het geruis van het universum, maar geen antwoord op zijn noodoproep!

Hij had tot nu toe, ver over Tramp verspreid, acht in de diepste diepten verstopte groepen Ilts gevonden en van het belangrijkste voorzien. Daarbij had hij moeten constateren, dat zijn voorraad levensmiddelen en water ook niet onuitputtelijk was. Wortelen had hij niet meer, en ook de gecondenseerde melk was sinds gisteren op. Er was nog 1120 liter water.

Gucky was juist met de inventarisa­tie gereed gekomen en wilde naar de stuurhut teruggaan, toen hij een sterke telepathische impuls opving.

Eindelijk een volwassen Ilt!

'Ik kom,' riep Gucky terug. 'Ik breng drinken en eten mee. Hoe heet je? Ik heet Gucky . .. eh, Plof-refre dag ga!'

Het laatste was onvertaalbaar, maar de andere Ilt verstond het des te be­ter. Verbaasd hoorde Gucky dat hij geen water of voedsel behoefde mee te brengen.

Waarom de dood een dag uitstellen, als toch elk ogenblik die zwarte wand weer kan terugkomen?'

Hoe verbaasd Gucky ook over die zwarte wand was, hij vroeg niet ver­der. 'Wacht, ik kom direct!' riep hij langs telepathische weg, rende naar de koelkast terug, die deze naam echter allang niet meer verdiende, vulde een bus met water en nam een groot pak geconcentreerd voedsel uit het rek. Uit het vrachtruim haal­de hij een van de dertig ruimtepak­ken.

Toen sprong hij.

1700 kilometer ten noorden van de equator ontmoette hij op de vierde dag na zijn brokkenlanding op Tramp de eerste volwassen Ilt.

Gucky's thermometer wees een moorddadige hitte aan. 61 graden boven nul.

Van de Ilt geen spoor!

Hier! hoorde Gucky na lang telepa­thisch roepen,  maar het klonk zo zwak,  dat hij   niet kon vaststellen waar het vandaan kwam.

Laat je duidelijker horen! riep Guc­ky met nadruk.

Het was onmogelijk, drie stappen ver te zien. Om de hele planeet loei­de onafgebroken een zandstorm, die de toch al hete luchtmassa's nog sneller verhitte.

Daar klonk de roep - uit de diepte - uit een van de vroeger bewoonde woningen, die de 50-meter-grens nooit overschreden.

Gucky sprong. Zijn schijnwerper flitste aan. Hij knielde neer bij een volwassen Ilt, die de verstikkings­dood nabij scheen te zijn.

Gucky had weer die ijskoude zelfbe­heersing, die hij in dienst van Rhodan had gekregen. Hij nam het mee­gebrachte ruimtepak, trok het de Ilt aan, sloot de helm en vond toen pas tijd om op de luchtdrukmeter te kij­ken.

Het instrument duidde onmisken­baar aan, dat de planeet Tramp zich gereed maakte om zijn luchtomhulsel af te stoten! Voor Gucky was dit het duidelijke bewijs, dat de uren van zijn thuiswereld geteld waren en dat het zwaartekrachtveld van de zon zijn begerige klauwen al naar de luchtmantel uitstrekte . . . of. . .

Gucky dacht na.

... of zou Tramp nu al zo snel draai­en, dat het punt bereikt was waarop de luchtmantel automatisch de ruimte in zou worden geslingerd? Zou dan de planeet ook niet gaan be­ven en schudden en ten slotte uit el­kaar spatten?

Door de draaglijke temperatuur van 18 graden in het ruimtepak, knapte de volwassen Ilt vlug op. Verbaasd, maar toch apathisch, keek hij Gucky knipogend aan. Hij vroeg niet wie zijn redder was, en ook niet wie hem dat vreemde pak had aangetrokken. Hij verspilde ook geen woord aan de felle lichtstraal.

Maar Gucky was des te actiever.

Er was sprake van een zwarte wand. Muisbever Gucky, zelf een Ilt, reali­seerde zich wat zeventig jaar onder Terranen leven van hem had ge­maakt. Slechts met de grootste moei­te kon hij de gedachten van de ander lezen, wie elke vorm van techniek onbekend was.

Dorst - dorst! zeiden de gedachten telkens weer.

Gucky keek op de luchtdrukmeter. Hij knikte tevreden. Als hij nu de helm van de andere Ilt achterover klapte en hem vlug liet drinken, zou hij, ondanks de verminderde lucht­druk geen gevaar lopen te stikken.

Genoeg! zei Gucky telepathisch, toen de Ilt volgens de meter aan de bus een liter water had gedronken.

En herhaal nu, Bikre, wat je over die zwarte wand hebt gezegd . . .

Van de zwarte wand vertelde Bikre, dat vele, vele Ilts plotseling verdwe­nen waren. En zonder enig verband of overgang, had hij het opeens over zwarte vliegende schaduwen.

Wat? Zwarte vliegende schaduwen, Bikre? Hoe zagen die er uit? vroeg Gucky  gespannen.   Hij  herinnerde zich nog duidelijk, dat hij en zijn broers en zusters, zijn ouders en al­len die  tot de  familie behoorden, meer dan zeventig aardse jaren gele­den het ruimteschip van Perry Rhodan, de Stardust II, bij de landing op Tramp zwarte vliegende schaduw hadden genoemd!

Hij dwong Bikre, de vorm van de ruimteschepen te tekenen.

Uit de tweedimensionale voorstel­ling kon hij niet wijs worden. Pro­beer je de zwarte vliegende schadu­wen zo voor te stellen als je ze hebt gezien, Bikre!

Het volgende moment floot Gucky onder zijn ruimtehelm! Druppel-vorm? dacht hij. Twee druppelvormi­ge rompen aaneen? Donkergrijs, bij­na zwart van kleur? En wat hebben die vreemde ruimteschepen uitgela­den?

Stel ze je nog eens voor, Bikre . . . die  lange, gedraaide dingen, beval hij sterk hypnotiserend.

Dat lijkt op een reusachtige kurkentrekker, dacht Gucky. Honderd me­ter lang. Maar wat denkt Bikre nu? Is die kurkentrekker in de grond ge­werkt,  tot er nog maar een klein stukje van bovenuit kwam? En toen was die zwarte wand weer komen aanstuiven, maar Bikre had zich nog sneller geteleporteerd. Toen hij weer durfde terug te gaan, was er in een verre omtrek om de in de grond geboorde kurkentrekker geen Ilt meer te bekennen geweest.

Gucky's hersenen probeerden met een computer te wedijveren.

Vreemde ruimteschepen - honderd meter lange kurkentrekkerconstructies - in de grond geboord - en nu klopt de afstand van Tramp tot de zon niet meer - Hij schudde Bikre door elkaar. Kun je mij de plaats la­ten zien, waar die lange gedraaide staaf in de grond is gezakt?

Vóór ze teleporteerden mocht Bikre nog eens drinken en moest hij ook iets van het krachtige geconcen­treerde voedsel eten. In het centrum van een bulderende zandstorm rematerialiseerden ze.

Hij is hier dichtbij in de grond gesto­ken, zei Bikre.

Na drie korte sprongen stond Gucky voor een zwart, kurkentrekkerachtig gedraaid ding, van meer dan een meter doorsnede, dat door de storm over een lengte van meer dan tien meter was blootgelegd.

Antenne! dacht Gucky. Maar bij een antenne hoort ook een krachtstation, en bij rustig overleg een goede plaats.

Het volgende moment keek Bikre verbijsterd in de stuurhut van de SJ-09 om zich heen.

Ga daar zitten en stoor me niet. Ik moet iets doen!

Dat bevel kwam van luitenant Guc­ky van het mutantenkorps.

Gucky kreeg het druk! Bikre, die voor het eerst in zijn le­ven met de techniek kennis maakte, zag de Ilt Plofre - Gucky - spelen.

Plotseling stootte Gucky een Bully-vloek uit, toen vlak voor zijn ruim­tehelm een stuk of vijf, zes gede­monteerde instrumenten zich van de vloer losmaakten en om elkaar heen draaiend omhoog zweefden.

Bikre, hou onmiddellijk op met spe­len. Als je dat nog één keer doet, zet ik je buiten de deur!

Het volgende moment stond Gucky op het punt, van woede een sint-vitusdans uit te voeren.

Bikre had alle zwevende instrumen­ten uit zijn telekinetische greep los­gelaten en ze vielen kletterend op de vloer, ook het instrument dat Gucky zo dringend nodig had.

'Kapot. . .' zei hij terneergeslagen, toen hij het had onderzocht. 'Weer een hoop minder. Maar jij kunt er niets aan doen, Bikre. Jij kunt niet weten, dat je als een van de laatste Ilts ons allemaal de laatste kans hebt ontnomen.'

Opeens kreeg hij het gevoel dat hij alleen was. Hij keek om. De plaats waar Bikre al die tijd had gezeten, was leeg!

Bikre?

Gucky zond telkens weer, onver­moeibaar, zijn telepathische roep uit.

Bikre had Gucky's geërgerde ge­dachten te letterlijk opgenomen. Bi­kre, de enige volwassen Ilt, die hij tot nu toe op de ten ondergang ge­doemde planeet had aangetroffen, had zich geteleporteerd. Bikre! Wanhopig riep Gucky zijn pararoep, en toen kreeg hij eindelijk antwoord!

'Nee. . .', kreunde hij wanhopig, maar zijn nee kon Bikres sterven buiten in de gloeiende hel niet meer voorkomen.

Bikre, niet vermoedend welke geva­ren daaraan verbonden waren, had buiten, dichtbij het hol waar Gucky hem had gevonden, speels de ruim­tehelm van zijn nieuwe pak geo­pend.

Gloeiend zand en de het kookpunt naderende luchttemperatuur, had­den hem de kracht ontnomen om de helm weer te sluiten. Bikre's enige roep naar Gucky was tevens zijn laatste.

Gucky rende naar buiten. De brul­lende zandstorm ontving hem en dreigde hem mee te voeren.

Bliksemsnel schakelde hij het beveiligingsscherm in en liet de anti-zwaartekracht-generator in tegenge­stelde richting werken. Toen deze 2 g aanwees, Gucky tweemaal zo zwaar was als op de aarde en zijn gewicht op Tramp met het viervoud was toegenomen, vond hij tijd om verbijsterd op zijn horloge te kijken. Vier uur namiddag Tramptijd en nu al nacht?

'Die schoften in de druppelschepen!' kreunde hij in onmachtige woede.

'Met hun kurkentrekkerantennes! Bikre, Bikre . . . waarom heb je mij de kans ontnomen, mijn energiepei­ler weer samen te flansen? Hoe moet ik nu dat helse krachtstation vinden, dat deze wereld naar de zon toe stuurt?'

Toen hij door de halfgeopende sluis de space-jet weer binnen ging, scha­kelde hij de zwaartekrachtgenera­tor uit.

'Bikre . . .', zei hij zacht, toen hij in de stuurhut kwam, maar Bikre, de laatste volwassen Ilt op Tramp, was nu ook dood.

En Gucky wilde nu ook zijn dood af­wachten, maar hij had te lang onder de mensen geleefd, en van Perry Rhodan telkens weer het bewijs ge­kregen, dat een mens het pas bij zijn laatste ademtocht opgeeft.

' .. . en de dikke zou zich schamen, dat hij mij gekend heeft,' hoorde hij zichzelf plotseling zeggen. Hij sprong uit zijn speciale stoel en be­gon, in een gesprek met zichzelf, in de stuurhut heen en weer te lopen. Het ging over fysische problemen. Het kleine, een meter grote, grappige kereltje overdacht nu koelbloedig zijn situatie, terwijl zijn thuiswereld bezig was, de laatste afstand naar de laaiende oven van de zon af te leg­gen.

Plotseling maakte Gucky een luchtsprong.

'Perry,' riep hij, 'jij haalt mij en de kleine Ilts er toch nog uit! Ik roep je. Ik haal je met een vuurwerk naar Tramp. . .' en toen, maar lang niet meer zo geestdriftig: 'Maar eerst moet ik dat krachtstation vinden. Ja, Perry, als ik zo wijs was als jij, moest ik weten waar ik het kan vinden .. .'

Alsof hij naar iets luisterde, hief Gucky opeens zijn kop op. Hij pro­beerde zich de coördinaten te herin­neren, die Walter Grimpel had be­paald, toen op deze wereld de ener­gie-uitbarsting plaats vond.

De muisbever martelde zich af om het zich te herinneren, maar na een uur gaf hij het moedeloos op. Toe­vallig stond hij op dat moment voor de kleine scheepscomputer.

'Die moest ik weer aan het werk kunnen zetten! Zoals ik van plan was, de defecte energiepeiler te re­pareren en aan het werk te zetten. Maar als de gegevens van Grimpel er niet in zitten, kunnen Perry en de dikke een zekere Luitenant Guck van de mutantenlijst schrappen!'

Hij haastte zich, zo vlug als hij kon, naar het bijna geheel vernielde mo­torcompartiment van zijn SJ-09.

Hij had een transformator nodig en een converter - en honderd andere dingen.

Gucky zat middenin de loeiende zandstorm. Hitte en zand drongen door de een meter brede en acht me­ter lange scheur in de buitenwand. Maar achter zijn rug was de romp van de space-jet gelukkig ook gebar­sten, anders zou de storm hier alles onder  zijn  roestrode  zand  hebben begraven. Het grootste deel van het zand werd nu tussen het schroot door geblazen en bleef niet liggen.

De koelinstallatie van zijn ruimtepak kon de temperatuur er in, zij het met moeite, constant houden. Maar de temperatuur op Tramp steeg met het uur en het zou niet lang meer duren of de storm zou een orkaan van gloeiend gas worden - als Tramp dan tenminste nog een dampkring zou hebben.

Gucky wrong zich door de gaten in het vernielde machinecomparti­ment van zijn SJ-09 en verlichtte, zo goed en zo kwaad als het ging in de gloeiendhete zandstorm, het terrein met zijn schijnwerper.

Even ging de gedachte door zijn kop, dat hij bezig was, naar de bekende strohalm te grijpen, maar zelfs die gedachte kon hem niet van zijn plan afbrengen.

Met volle concentratie ontketende hij zijn telekinetische krachten, maakte een kleine converter vrij en bracht hem in zwevende toestand tot m de gang naar de stuurhut.

Weer zette hij zijn telekinetische krachten in; verbogen, in de weg lig­gende stalen ribben moesten voor zijn onzichtbare kracht wijken; ver­nielde machines met opengebarsten beplating schenen plotseling met de woedende orkaan weg te vliegen, werden uit hun laatste verankering gerukt en verdwenen in het donker van de zandstorm.

Toen kwam het moment waarop Gucky na een uur vergeefs zoeken begon te wanhopen. Hij had een klein relais nodig voor een geregel­de energietoevoer naar de computer. Hij had al vier van die relais gevon­den, maar die waren alle vier on­bruikbaar geworden.

Terwijl hij met dit zenuwslopende werk bezig was, hoorde hij de tele­pathische noodkreet van de groep Ilts, die hij op Tramp in een hol op achthonderd meter diepte het eerst had gevonden.

Gucky, waarom kom je niet meer bij ons? We zijn zo alleen. We zijn ver­schrikkelijk bang!

Angstimpulsen van Iltkindertjes, wier ouders allemaal dood waren.

Je kleine zon schijnt niet meer, Guc­ky! Laat ons toch niet zo lang alleen!

De kleine zon was zijn reserve­schijnwerper, die hij bij de klein­tjes had achtergelaten. Al had hij ook enige dagen ononderbroken ge­brand, toch begreep Gucky niet waarom hij niet meer brandde.

Maar ik kan nu toch niet weg, dacht hij een beetje hulpeloos, en toen liet hij voor het eerst sinds lange tijd zijn knaagtand zien.

Hij beschikte over het middel om de kleintjes gerust te stellen: telepa­thie! Hij peilde ze met zijn telepathi­sche kracht en zond hun tegelijker­tijd een sterke stroom geruststellen­de gevoelens.

De noodkreten verstomden abrupt.

Gucky ging weer op zoek naar het relais, tussen de restanten van zijn space-jet.

Plotseling schrok hij toen de grond begon te trillen en te schudden.

Tramp werd door de eerste planeetbeving geteisterd!

Tramp begon te bezwijken onder de aantrekkingskracht van de zon en door de centrifugale kracht die door de snelle rotatie werd veroorzaakt.

Dit  proces kon wekenlang duren, maar Tramp kon ook binnen enkele dagen uiteenspatten, en het laatste leek Gucky waarschijnlijker!

Minutenlang donderde en bulderde het in de diepte; de ene aardschok na de andere plantte zich voort. De space-jet werd heen en weer ge­schud. Gucky klemde zich aan een verbogen spant vast en voelde, on­danks de koeling van zijn ruimtepak, hoe heet de spant was.

Eindelijk hield de planeetbeving op. De muisbever voelde zich als door onzichtbare zwepen gedreven, nog intenser naar een onbeschadigd re­lais van een bepaalde constructie te zoeken. Er waren er twintig van in het motorcompartiment geweest, maar waar waren die nu? Onder de puinhoop of onder het hete zand, dat van minuut tot minuut hoger werd?

Zijn machteloze verzet tegen het lot dat hem wachtte, deed zijn telekinetische krachten toenemen. Hij trok er letterlijk de schroothoop vóór hem mee uit elkaar. Hij slingerde de zwaarste  aggregaten in een grote boog weg. Toen greep hij de zandmassa's aan, en zijn telekinetische krachten, sterker dan de hitteorkaan, joegen het rode woestijnstof naar buiten, waar de storm er op aanviel en alles wegblies.

Gucky's armen beefden, toen hij in de straal van zijn schijnwerper drie van die vurig begeerde relais tege­lijk ontdekte.

Twee ervan waren onbeschadigd!

'En nu aan het werk!' vuurde hij zichzelf aan.

6

De boordcomputer van de SJ-09 be­vatte de gegevens, die Walter Grimpel na de gepeilde energie-uitbar­sting op Tramp had vastgelegd. Guc­ky had het gevoel dat het Kerstmis was en hij het mooiste geschenk van zijn leven had gekregen, toen hij de plasticstrook met de gegevens in zijn handen hield. Maar zijn enthousias­me doofde als een uitgewerkte lichtkogel.

'Wat moet ik hier nu mee beginnen?' vroeg hij zich bedrukt af. 'Hoe moet ik de equator vinden? En de plaats op de drieënveertigste lengtegraad en zes minuten en eenentwintig seconden?'

Ondanks de voortreffelijk werkende airconditioning van zijn ruimtepak, begon Gucky te transpireren. Zijn ogen keken steeds grimmiger naar de ponsstrook. Plotseling slingerde hij hem in een hoek. 'Waar zit je verstand toch?' vroeg hij aan zichzelf. 'Energie-uitbarsting! Bully, wat fijn dat jij hier nu niet bent, want jij zou me mijn stommiteit tot m'n dood toe  voorhouden! Wat kan me de plaats schelen, die Grimpel vanaf de aarde heeft gepeild? Hoe kan daar nog iets zijn als er een energie-uit­barsting is geweest!'

Het volgende moment stond hij weer voor de computer. Gucky had een meesterstukje volbracht, door de computer met gebruik van voor een ander doel bestemde onderdelen weer aan het werk te zetten.

De computer moest weten op welke plaats hij zijn brokkenlanding had gemaakt, want tot op dat moment was zijn space-jet intact geweest. Er viel weer een ponsstrook in de opvangbak. Gucky greep hem vlug.

Hij las 00:00,09; 171 : 38,56, met de toelichting dat hij ten zuiden van de equator was geland.

Zijn muizenogen verwijdden zich; zijn blik bleef op de computer geves­tigd. Die alleen kon hem een uitweg uit zijn wanhopige situatie wijzen. Die moest de normale planeetgegevens van Tramp bevatten en tijdens de nadering van Tramp van de onaf­gebroken werkende meetinstrumen­ten alle veranderingen hebben over­genomen.

Zeg,' zei Gucky tegen de computer, alsof hij een mens voor zich had, 'als jij me nu in de steek laat, heb je het aan jezelf te wijten, als ze op de aar­de een dezer dagen een gedenkteken voor mij onthullen! Let nu eens goed op . ..'

Maar Gucky concentreerde zich sterker, toen hij een groot aantal schakelingen uitvoerde. De vraag, die hij tot de computer wilde rich­ten, was zeer gecompliceerd.

Het rekenbrein moest op grond van de veranderingen die Tramp had on­dergaan, berekenen vanaf welke plaats op de planeet deze uit zijn normale omloopbaan was getrok­ken. Het moest ook aangeven in wel­ke richting Gucky het krachtstation moest zoeken.

Gucky was zich er volkomen van be­wust, dat het lot van zijn thuiswereld  bezegeld was, en dat geen macht ter wereld kon voorkomen, dat Tramp in zijn zon stortte. Maar Gucky wilde het lot van Tramp niet delen. Hij wilde naar de aarde te­rug; hij wilde proberen, Rhodan door een noodsignaal te laten weten dat het voor hem om leven of ster­ven ging - voor hem en de weinige jonge Ilts, die nog in het achthon­derd meter diepe hol leefden, als dat tenminste nog niet door de aardbe­ving was ingestort.

Zijn zorg om de kleintjes dreef Guc­ky van de computer weg. Het rekenbrein  had  voor de beantwoording van de vragen zeker een half uur no­dig.

De muisbever waggelde zo snel als zijn poten hem konden dragen, naar het vrachtruim. Daar hingen nog ne­genentwintig ruimtepakken - alle­maal zonder minicom. Hij bond ze met een plasticlijn bij elkaar en teleporteerde ermee.

Hij rematerialiseerde in het donkere hol met de vijftig muisbevers.

Het hol had de zware beving zonder schade doorstaan,  maar de tunnel die naar de oppervlakte voerde, was ingestort.

Hij werd door geen Ilt begroet. Gucky's sterke, de kleine muisbevers tot kalmte dwingende gevoelsimpuls van het laatste telepathische con­tact, werkte nog met onverminderde kracht.

Gucky schakelde zijn schijnwerper uit en hief zijn kop op. Zijn ruimte­helm was achterover geklapt.  

De muisbever ademde met genoegen de koele frisse lucht in. De muisbevers, die hun kinderen naar deze ongewone diepte hadden gebracht, hadden vermoed wat hun wereld te wachten stond. Maar ook op deze diepte zou al geen Ilt meer hebben geleefd, als door de  hete zandstorm niet alle tunnelingangen dichtgewaaid en daarmee de holen niet hermetisch gesloten waren. De planeetbeving had er mede toe bij­gedragen, dat de geringe luchtvoorraad   niet kon ontsnappen. Maar voor hoelang zou die lucht toerei­kend zijn?

Gucky knipte zijn schijnwerper weer aan. Het licht bescheen de klei­ne slapers.

Wie slaapt en zich niet beweegt, heeft weinig zuurstof nodig!

Gucky teleporteerde zich naar de SJ-09 terug. Hij kwam binnen op het moment dat de computer het antwoord gaf:

'De omloopbaanverandering vindt plaats vanaf de equatoriale zone; 97,64 procent waarschijnlijkheid. Hypothetische afstand van landings­plaats 672 kilometer; 80,05 procent waarschijnlijkheid. Standplaats station mogelijk op 5 tot 15 kilometer diepte; waarschijnlijkheid 73 pro­cent. Richting naar het station: pal oost; waarschijnlijkheid 97,64 pro­cent.'

Gucky prentte meteen alle gegevens in zijn hersenen. De voor een deel zeer geringe waarschijnlijkheids­graad maakte hem ongerust. Het be­wees duidelijk dat een space-jet, ondanks zijn technische prestaties bij zulke incidenten niet meer dan een primitieve reddingboot op een door de storm geteisterde oceaan was.

Gucky trof met zorg zijn voorberei­dingen. Met bijzondere zorg koos hij zijn handstraalwapens. Hij stak twee  snijbranders en een desinte­grator bij zich. Daarna volgde een algemene inspectie van zijn ruimtepak. Met een zo groot mogelijke energie- en luchtvoorraad telepor­teerde hij zich van de space-jet 670 kilometer naar het oosten.

Als een dor blad werd hij bij de rematerialisatie door de hete orkaan gegrepen en door opgewervelde zand- en luchtwervels gesmeten. Hij moest zijn telekinetische krach­ten gebruiken om weer op de grond te komen. Met op maximum vermo­gen werkende generatoren schakel­de hij alle beveiligingsschermen in. Zijn schijnwerper gebruikte hij niet. De scherp gebundelde straal reikte toch niet verder dan twee meter.

Hij stond nauwelijks, toen hij zich bewust werd van een tot nu toe nog nooit gevoelde geestelijke druk. Hij dacht aan het gevaarlijke avontuur op Barkon, waar hij met Perry Rhodan en Sengu goed doorheen was gekomen. Daar, in het gevecht met de onzichtbaren, was hij plotseling bij­na overweldigd door een hevige hoofdpijn, maar hier was het anders - heel anders!

Met behulp van zijn telekinetische krachten wist hij zich, tegen de hete orkaan in, overeind te houden, en met behulp van de telepathie pro­beerde hij de bron van die geestelij­ke druk, die steeds heviger werd, te peilen.

Gucky wist niets van de ontdekking van Dr. Innogow, die deze orga­nische energie had genoemd, en hij merkte ook niet, dat onder zijn ruimtepak zijn nekharen overeind gingen staan.

Gucky had het gevoel, dat hij gelei­delijk zijn oriëntatie vermogen kwijt­raakte. Ook zijn telepathische ver­mogens leken te falen. Dat maakte hem zo woedend, dat hij een ogen­blik helder kon denken.

De geestelijke druk stortte zich uit achttien richtingen op hem! Daar was hij zeker van, maar hij begreep niet waardoor.

Niemand op Tramp wist, dat acht­tien kurkentrekkervormige, meer dan honderd meter lange construc­ties op achttien verschillende plaat­sen in de bodem van de planeet wa­ren gewerkt.

Toen de druk ondraaglijk werd, tele­porteerde Gucky zich een eind ver­der in oostelijke richting.

Hier was de druk slechts half zo sterk.

Druk . . .?' hoorde hij zichzelf vra­gen, en hij begreep dat hij met na­tuurlijke, buitengewoon   krachtige impulsen te maken had, die hem niet raakten, maar als het ware schamp­ten. 'Verdomme,' zei hij op zijn on­parlementaire manier bij zichzelf, 'het is ook overal en altijd wat an­ders! Naar de duivel ermee!'

Maar hij zou Gucky niet zijn ge­weest, als hij zich daarmee tevreden had gesteld. Hij probeerde de gees­telijke druk te negeren en de impul­sen achterna te gaan.

Hij peilde telepathisch de richting waarin ze gingen.

'Er achteraan!' Hij sprong ... en gil­de toen hij rematerialiseerde. Van pijn liet hij zich op de gloeiendhete grond vallen, en op hetzelfde mo­ment verdween de pijn.

'Nou, dat is ook wat!' riep hij ver­baasd en stond weer op. Maar zodra hij stond overviel de pijn hem weer. Bliksemsnel liet hij zich weer vallen en schakelde op zijn buik liggend zijn  schijnwerper in. Er was iets griezeligs aan die  pijnverschijnselen. Zijn schijnwerper reikte echter in de dichte, wervelende zandwol­ken niet ver. Hij begon te kruipen, maar paste er wel voor op, zich op te richten.

Hij kroop in kringen.

Plotseling zag hij iets zwarts, dat in een vreemde spiraal omhoog draai­de.

Dat had hij toch al eens gezien! Pre­cies hetzelfde had Bikre hem toch laten zien - een kurkentrekkervormi­ge antenne!

Gucky waagde het weer niet hem aan te raken. Zo ver ging zijn onverzadelijke nieuwsgierigheid niet. Ze­ventig jaren bij Perry Rhodan hadden hem geleerd, eerst aan zijn vei­ligheid te denken, ofschoon hij des­ondanks vaak meer waagde dan een heel bataljon vermetele man­nen.

De antenne stak vier meter boven de grond  uit. Gucky zag hoe de storm steeds meer zand wegblies en de antenne steeds meer blootlegde.

'Welke sterrenbende heeft die ver­vloekte dingen hier neergezet?' vroeg hij zich grimmig af, en stak bij wijze van proef zijn rechtervoorpoot omhoog. Met een schelle kreet van pijn trok hij hem vlug weer terug.

Als een reuzenvuist was de geeste­lijke druk weer op hem gevallen.

Hij had enige tijd nodig om bij te komen. Hij ondernam geen tweede poging meer. Hij wilde de impulsen weer opsporen, maar zijn telepathi­sche krachten grepen in het niets.

In zijn ruimtepak klonk een zacht, waarschuwend gezoem.

De koelinstallatie liet zich horen!

De resterende luchtmassa's van Tramp begonnen te gloeien! De bui­tenthermometer had de hoogste stand bereikt - achthonderd graden boven nul!

'Lieve Melkweg!' hijgde Gucky wanhopig. 'Dadelijk begint het zand onder me te smelten!'

Hij keek op het instrument aan de onderrand van zijn plastic helm. Binnentemperatuur achtentwintig gra­den. Vlug schakelde hij alle kleine generatoren op de koelinstallatie en hield om zich heen nog slechts één beschermend krachtveld in stand, dat het gloeiende zand van hem af­hield.

Het waarschuwende gezoem in zij ruimtepak hield enige seconden la­ter op. De muisbever begon weer te­lepathisch naar het uitgangspunt van de impulsen te zoeken. Hij meende echter weer in het niets te tasten, tot hij plotseling iets merkte. Daar was iets! Diep onder hem - een heel zwakke impuls!

Hoe kon hij vermoeden, dat hij een Orgh, zo'n technisch-organisch tussending had gepeild?

'Wacht maar, vriendje, jij zult dade­lijk wat beleven!'

En Gucky sprong in de richting van de zwakke impuls.

Hij belandde op 10.000 meter diepte onder het gloeiende oppervlak van Tramp in een reusachtig donker hol.

Met behulp van zijn schijnwerper kreeg hij een klein overzicht, en hij huiverde toen hij de ijzingwekkende aggregaten zag staan.

Geen van de machines maakte een geluid. Ze stonden daar geruisloos en onheilspellend.

Gucky voelde kille angst in zich op­komen en het verlangen om met een sprong dit huiveringwekkende te ontvluchten. Zijn nieuwsgierigheid was echter sterker dan zijn angst, en toen dacht hij aan zijn beste vriend -Perry Rhodan - die nooit voor ge­ruisloos werkende, zwarte machines zou zijn gevlucht!

Maar waar was het wezen wiens im­pulsen hij door een tienduizend me­ter dikke steen- en aardlaag had op­gevangen?

Gucky stond tussen twee huishoge aggregaten en liet de straal van zijn schijnwerper   rondgaan. Tweehonderd meter boven hem welfde zich de rotszoldering. De lichtkegel gleed erlangs tot hij in de verte verloren ging. Dat gaf de muisbever een eer­ste indruk van de afmetingen van deze ondergrondse machinehal.

Zijn zoeken naar de bron van de im­pulsen was echter vruchteloos.

Hij teleporteerde zo ver als de straal van zijn schijnwerper had gereikt. Hij hield onwillekeurig zijn adem in toen hij gefascineerd naar een be­klede constructie staarde, die hem aan een reuzenworm deed denken. Die worm omgaf Gucky in een halve kring van ongeveer vijftig meter, maar ook hier ving hij geen gedachtenimpulsen op.

Hij wilde niet toegeven hoezeer dit vreemde verschijnsel hem veront­rustte, en hij probeerde zijn veront­rusting te sussen door zich in te pra­ten, dat de ander, die hij boven, bij de antennespits had gepeild, in staat moest zijn, zijn gedachten af te schermen.

Maar Gucky geloofde daar niet aan! Hij sprong in alle richtingen en hoe langer hij vergeefs zocht, des te gro­ter werd zijn ongerustheid. En toen werd Tramp door een tweede beving geteisterd.

Gucky hoorde de eerste dreunende donderslag, ver in de diepte, toen hij zich al naar de oppervlakte had geteleporteerd.

Liever verbranden dan onder tien­duizend meter gesteente begraven worden, had hij gedacht! ken half uur, dat hem een eeuwig­heid leek, bleef hij aan de overver­hitte oppervlakte, waar de hete orkaan woedde.

Even abrupt als de beving was be­gonnen, eindigde ze ook weer. Guc­ky teleporteerde zich weer naar de ondergrondse machinehal en was op elke graad van verwoesting voorbe­reid, maar tot zijn verrassing kon hij geen beschadiging ontdekken. Hij begon weer intensief naar de ander te zoeken.

De muisbever begon het steeds grie­zeliger te vinden en hij begreep niet waarom hij niet werd aangevallen, hoewel hij met het felle licht van zijn schijnwerper het beste doelwit vormde. Zijn plan, deze installatie in de lucht te laten vliegen en Perry Rhodan door de energie-uitbarsting naar Tramp te roepen, had hij nog niet opgegeven, maar hoe langer hij tussen de geruisloze, donker beklede machines van onbekende constructie verbleef, des te moeilijker leek het hem, zijn plan met 100% kans op succes uit te voeren.

Hij had al veel meer dan honderd sprongen gemaakt; zijn horloge zei hem hoeveel tijd er intussen was verstreken. Dat Tramp in die tijd zijn zon nog dichter genaderd was en dat het moment waarop hij in de zon zou storten niet ver meer kon zijn, hoefde niemand hem te vertel­len.

Hij had zich weer geteleporteerd en toen ving hij volkomen onverwacht een sterke impuls op!

Vlug peilde hij de bron en toen stond hij voor een donkere, asym­metrische kast.

Gucky probeerde zich verstaanbaar te maken.

Geen antwoord. Alleen de onveran­derde impuls.

De muisbever begon aan zijn geest­vermogens te twijfelen. Hij ontving toch gedachten, waarom kreeg hij dan geen antwoord? En waarom was hij dan niet in staat de opgevangen gedachten te verstaan?

Hij dacht weer aan Barkon, maar daar had hij duidelijk gevoeld, dat de onverstaanbare gedachten-impulsen hem vijandig gezind waren. Hier voelde hij echter alleen de impuls, anders niets!

Hij hield de straal van zijn schijn­werper onbeweeglijk op de asymme­trische, ongeveer twee meter hoge en vijf meter lange kast gericht. En toen zag Gucky plotseling dat vanaf die kast leidingen in alle richtingen liepen.

Langzaam richtte hij zijn snijbrander op het midden van het beklede aggregaat, maar hij had niet de moed om de contactknop in te druk­ken. Hij verzamelde nog eens al zijn telepathische krachten en nodigde de vreemde gedachtenbron uit, met hem te praten.

Er gebeurde niets.

Alleen de onveranderde impuls bleef.

'Jij voetballer met planeten!' riep Gucky dreigend, wachtte nog een paar seconden en toen drong, de straal van zijn brander door de wand van de kast.

Het volgende moment hijgde de muisbever verbijsterd naar adem!

Hij vertrouwde zijn ogen niet meer!

Hij schakelde zijn schijnwerper uit. Alleen de straal van de brander bleef, maar die deed de wand niet smelten. Hij drong er doorheen, zon­der hem te beschadigen! En in de kast was iets, dat de straal eenvou­dig tegenhield!

Hij meende opeens ook nog aan hal­lucinaties te lijden!

Een eigenaardige gele vlek werd zichtbaar, diep in het inwendige van de kast!

De vlek werd groter, zwol op, werd steeds groter en groter - en het was die vlek die de straal van Gucky's brander tegenhield!

En voelde hij daar de volgende planeetbeving?

Gucky hield de contactknop inge­drukt; onafgebroken spoot zijn branderstraal tegen de nu ter groot­te van een ballon gegroeide gele vlek.

Jij of ik! dacht hij met al zijn telepa­thische kracht. Laat je toch horen! Maak je verstaanbaar!

Maar een Orgh is geen telepaat; hij kan slechts met behulp van de or­gaantrillingen van de monsters met hen spreken. De Orgh nam Gucky's telepathische krachtstromen als energie op, doch herkende ze niet als communicatiemiddel. De impulsstraal die hem trof, was voor hem niets anders dan energie. En wat hij met zijn organische deel niet kon verwerken, gaf hij aan het techni­sche door.

Maar de energie uit Gucky's straalwapen was hem onbekend - en ze was dodelijk!

En nu begreep de muisbever waar dat afschuwelijke gerommel van­daan kwam, dat even tevoren een planeetbeving leek aan te kondigen. Het was het gebrul van de Orgh. Zijn energieën brulden, bulderden, raasden.

Tijdens het teleporteren zag Gucky nog het begin van een enorme ener­gie-uitbarsting. Hij had met zijn sprong een afstand van meer dan tweeduizend kilometer afgelegd. Op het moment van de rematerialisatie moest hij voor een afschuwelijke ge­le vuurstraal die over een lengte van tienduizenden kilometers de ruimte in schoot en de gloeiende zandstorm op Tramp in het niet deed vallen, verblind zijn ogen sluiten.

Perry, ik roep je! dacht Gucky, toen hij met een sprong naar de laatste nog op Tramp levende groep Ilts vluchtte, terwijl de planeet onder de schok van de explosie schudde.

Maar op de wereld van de monsters berichtte op dat moment een Gal aan alle shaftgals: 'Ons experiment is in het laatste stadium mislukt. De beste Orgh die we ooit hebben ont­wikkeld, heeft gefaald!'

7

Bij een eind september 2044 plaats vindende routinecontrole van alle logboeken ontsnapte een belangrijke computeraantekening in een van de logboeken aan de aandacht. Kort na de jaarwisseling werden in Terrania alle oude logboeken nog eens nauw­keurig nagekeken, ook dat van een lichte kruiser, die in september van het afgelopen jaar de eenzame pla­neet Tramp had bezocht.

In de nacht van 8 op 9 januari werd Perry Rhodan gealarmeerd door de controlecommissie, die met behulp van de grootste computer alle aante­keningen in de logboeken nog eens nauwkeurig naging.

Perry Rhodan wekte Reginald Bull en Allan D. Mercant, de chef van de solaire   veiligheidsdienst; hij alar­meerde een bepaalde groep geleer­den, en ook diegenen moesten hun bed uit, die zich met Dr. Innogow op het stukje staalblauw fluoresce­rend materiaal ter grootte van een erwt nog de tanden stukbeten. Ook de verantwoordelijke chef van ma­gazijn 18/omega werd uit zijn bed gebeld. De man rende even later naar het magazijn, zocht wanhopig naar een in september van het afge­lopen jaar van een lichte kruiser ge­demonteerde trillingsreflector, vond hem eindelijk en haastte zich ermee naar Rhodan.

'Naar de chef! Lieve hemel,' kreun­de hij onderweg, 'wat wil de chef met dat kapotte ding?'

Maar het ding was niet kapot!

Het werkte voortreffelijk met een miswijzing van slechts 0,0005.

En toen mengde het grote hyperra­diostation van Terrania zich ook nog in deze alarm vergadering. 'Sir, enorme energie-uitbarsting op Tramp! De planeet schijnt in brand te staan en kan elk uur uit elkaar spatten!'

Rhodans gezicht verstarde. Bully werd bleek. De twee mannen keken elkaar verschrikt aan.

Rhodans hand ging naar de alarm­knop.

Alarm voor de controledienst van de solaire ruimtevloot.

Het beeldscherm werd rustig. Ook de verbinding met het hyperradio­station bestond nog.

'Welk schip is met mutanten . . . met teleporteurs aan boord in de buurt van de planeet Tramp? Dringend!'

Een tiental mannen hield de adem in toen Rhodan dit vroeg.

Het antwoord luidde:

'Sir, er is geen schip, met of zonder teleporteurs aan boord, in de buurt van . . .'

'Welke lichte kruiser is het dichtstbij de planeet?' vroeg Rhodan.

'De Burma onder bevel van Joe Pasgin, op weg naar . . .'

'Dank je!' zei Rhodan kortaf, ver­brak de verbinding en wendde zich naar het beeldscherm, dat de verbin­ding met het hyperradiostation in stand hield. 'Heb je meegeluisterd?'

'Ja, sir!'

'Dringend bevel aan de Burma! Koers Tramp! Maximum snelheid! Gucky verkeert in levensgevaar! Roep Arkon III op. Het robotbrein moet mijn bevel aan de Burma door­zenden. Mij onmiddellijk op de hoogte stellen, als er contact met Pasgin is opgenomen! Stuur mij zo snel mogelijk alle gegevens over Tramp!'

Daarna verbrak hij ook deze verbin­ding en leunde met gesloten ogen achterover.

'En we dachten nog wel, Gucky met zijn verlof een plezier te doen,' mompelde Bully. 'Ik zou kunnen huilen, als ik dat hier mocht. . .'

Rhodan viel hem ongewoon heftig in de rede. 'Moet jij het me nog moeilijker maken?'

De forse Bully nam hem deze te­rechtwijzing niet kwalijk. Hij boog zich voorover, greep langs zijn vriend en bracht de verbinding met de ruimtehaven van Terrania tot stand.

'Alarmstart voor de Drusus! De chef en ik komen aan boord!' En toen keek hij met een grimmig gezicht de kring rond. 'Jullie gaan allemaal mee, heren!'

Terwijl hij opstond, schakelde hij zijn armbandminicom in. Deze ga­randeerde een storingvrije verbin­ding met het hyperradiostation.

Het werd geen overhaast vertrek uit de vergaderkamer, maar er werd ook geen minuut verbeuzeld.

Reeds elf minuten later stapten ze in de sluis van de Drusus, het vlaggenschip van Perry Rhodan, en met zijn 1500 meter doorsnede het grootste scheepstype van de solaire ruimte­vloot.

Toen het superslagschip met bulderende motoren van de ruimtehaven van Terrania opsteeg, hield Gucky zijn lieveling, die nog steeds sliep, teder tegen zich aan gedrukt en fluisterde: 'Als Perry Rhodan, mijn vriend, dat vuurwerk niet heeft ge­zien, loopt het nog slecht met ons af! Maar blijf jij maar rustig slapen. Jij hoeft je geen zorgen te maken, kleintje. Jij niet. Hoogstens Perry maakt zich zorgen! Dat is een prima kerel. Zo bestaat er maar één, en hij haalt ons hier wel uit!'

En Gucky aaide de kleine Ilt over zijn zachte pels.

Luitenant Hendrik Olavsen schakel­de de intercom in toen uit de luid­spreker van de hyperradio: 'Drin­gend bevel' klonk.

'Dringend bevel voor de Burma! Met maximum snelheid naar Tramp! Aldaar enorme energie-uit­barsting! Gucky is op Tramp. Moet zich in ernstig gevaar bevinden. On­dertekend: Rhodan.'

De Burma, een lichte kruiser met een doorsnede van honderd meter, was nog geen vijf minuten geleden uit de hyperruimte gekomen en na­derde nu 456 LL-4, een planeet van het Arkon-imperium, om de daar ge­stationeerde Terranen af te lossen.

Joe Pasgin, de commandant van de Burma, werd door het alarmbericht in zijn hut uit zijn slaap gerukt.

'Olavson,' riep hij, toen hij uit zijn bed sprong.

Olavson zat in de pilotenstoel van de Burma. Hij viel zijn commandant in de rede. 'De Burma verandert van koers! Computer werkt al. Hypersprong over vijf minuten!'

'Oké!' zei Pasgin slechts, terwijl hij de laatste ritssluiting van zijn uni­form dichttrok.

Toen klonk uit de luidspreker van de hypercom de onmiskenbare robotstem van het mammoetbrein op Arkon III. Hij gaf hetzelfde dringen­de bericht woordelijk door.

Mijn God, dacht Joe Pasgin, toen hij zich naar de centrale haastte, als Ar­kon III het bericht ook al doorgeeft, kan er van Tramp niet veel meer over zijn.

Luitenant Hendrik Olavson keek zelfs niet op, toen zijn commandant in de stoel voor de tweede piloot naast hem kwam zitten. Hij had zijn handen vol om de Burma op de nieu­we koers te brengen. Hij bespeelde het schip als een musicus zijn instru­ment. Een speciaal zintuig scheen hem telkens weer te zeggen wat hij moest doen, en Hendrik Olavson be­wees telkens weer, dat hij altijd op de juiste manier wist te reageren - en wel meestal een fractie vóór het moment waarop hij met iets onver­wachts, iets gevaarlijks te maken kreeg.

De scheepscomputer spuwde de ge­gevens voor een hypersprong naar Tramp uit. Olavson stak de plastic ponsstroken vóór zich in de houder. Hij verrichtte alle noodzakelijke handelingen en vergat ook niet, het kleine bolvormige ruimteschip op overgangssnelheid te brengen. Hij hield niet van abrupte hypersprongen. Die waren hem, die vaak zoveel waagde, te gevaarlijk.

De Burma, met zijn bemanning van honderd vijftig koppen behoorde tot de schepen met een hoog versnel­lingsvermogen en kon binnen vijf minuten de lichtsnelheid bereiken. Natuurlijk  moest bij een gebruik van zulke krachtige  motoren,  die, wat vermogen betrof, tussen die van de zware kruisers en schepen van de Solklasse lagen, veel op de achter­grond komen - ook de bewapening.

Deze ruimteschepen van de Statenklasse waren langeafstandsverkenners en door hun supermotoren in staat, met bliksemsnelheid de verst verwijderde doelen te bereiken.

Maar vandaag moesten ze nog sneller zijn dan anders.

Het ging om Gucky!

Elke man van de Burma-bemanning kende de muisbever; ze hadden alle­maal vaak hartelijk om zijn streken gelachen en ook om zijn manier van uitdrukken, maar ze wisten ook, dat Gucky reeds in vele acties weergalo­ze moed en ijskoude vastberaden­heid had getoond en dat veel mensen hun leven aan hem dankten.

'Nu zit hij zelf in de knel. . .', zei Olavson bitter, terwijl het telwerk van de computer met zijn metalen robotstem de seconden vóór de sprong aftelde.

72  seconden vóór de  sprong naar Tramp, meldde de radiocentrale:

'Hyperradiostation Terrania.'

Terrania kwam.

'Attentie Burma! Landing op Tramp uiterst gevaarlijk. Planeet dreigt in de zon te storten. Proces wordt ver­sneld door energie-uitbarsting in de equatoriale zone! Niet landen! Ver­bod van de chef! Instructie van de eerste regent aan de bemanning van de Burma: Denk zo intens mogelijk aan Gucky, wanneer de Burma om Tramp heen vliegt! In opdracht van de eerste regent Rhodan w.g. Bull.'

Nog 15 seconden vóór de overgang. De Burma vloog reeds met 70 pro­cent van de lichtsnelheid.

Hendrik Olavson had de hoofdsynchroonschakelaar ingedrukt en daarmee de besturing, en de bedie­ning van de motoren aan de compu­ter overgegeven.

De jonge luitenant en de comman­dant keken elkaar aan, knikten bei­den. Ze meenden te weten wat hun te wachten stond.

'Vervloekt,' zei Joe Pasgin, 'dat juist dat kleintje in die hel moet zitten. Zou hij nog leven?'

Toen kwam de overgang.

Plotseling verdween de wereldruim­te, en met haar de Burma, om vele lichtjaren verder weer in het norma­le universum te rematerialiseren.

Fel licht stortte zich vanaf het pano­ramabeeldscherm in de centrale.

De Burma was tussen de zon en de planeet uit de  hyperruimte geko­men. Afstand tot de zon 84 miljoen kilometer; afstand tot Tramp 9,5 miljoen kilometer!

De Terranen vlogen niet graag zo dichtbij zonnen, van welke aard ze ook waren. Men was nooit zeker van ze, en de automaat van de Burma re­ageerde ook meteen op het gevaar­lijke   zwaartekrachtveld, dat naar hem greep, met een woest gebrul van de supersterke motoren.

In de centrale werd geen woord ge­sproken. Van de radiocentrale kwam de  melding: 'Sprong  vanaf Terrania. Chef met Drusus naar Tramp onderweg.'

Pasgin, de commandant van de Bur­ma, schakelde de intercom in en riep in de microfoon: 'Intensief aan Guc­ky denken!'

Geen van de hondervijftig man van de bemanning verbaasde zich over dit bevel. Ze waren allemaal al eens getuige geweest van de wonderbaar­lijke paracapaciteiten van de mutan­ten.

De Burma stoof met brullende moto­ren op Tramp toe. Tramp leek een zon te zijn geworden.

Het oppervlak van Tramp brandde!

De enige satelliet van zijn zon slin­gerde, zonnevlamachtige,  gloeiende gasfonteinen de ruimte in.

De mannen in de Burma begrepen de  betekenis van wat ze op het beeldscherm zagen. Daar behoefden ze geen astrofysicus voor te zijn.

Tramp was bezig de laatste gloeien­de luchtresten het heelal in te stoten. Het was de slotreactie vóór de val in de zon.

Hendrik Olavson voerde de snelheid van de Burma zo hoog mogelijk op. Hij had echter drie krachtstations extra voor de beveiligingsschermen gereserveerd, daar hij niet wist wat hun te wachten stond wanneer ze op enige duizenden meters hoogte om Tramp heen zouden gaan vliegen.

Joe Pasgin herhaalde via de inter­com zijn bevel aan allen: 'Intensief aan Gucky denken!'

Zoals altijd wanneer men met grote snelheid een planeet naderde, leek Tramp ook nu op de Burma toe te stormen. De ten dode gedoemde pla­neet werd steeds groter; en het beeld van zijn ondergang in vuur steeds verschrikkelijker.

Moet Gucky daar nog leven?' kreunde iemand in de centrale.

En toen werd het beeld nog ver­schrikkelijker en hoorde Hendrik Olavson zijn commandant hijgen.

Energiepeiling?' vroeg Pasgin  ge­jaagd.

Peiler staat aan sinds het einde van de sprong,' klonk het antwoord.

Gefascineerd staarden de mannen, die al zoveel wonderen van het heel­al hadden meegemaakt, naar een op zijn punt staande gele kegel.

Geel-energie; de energetische vorm, waarmee ze niets konden beginnen.

'Niet te dichtbij komen!' beval Pas­gin zijn luitenant. Deze knikte slechts maar bleef de Burma met ra­zende snelheid op Tramp aansturen. 'Ruimtepakken aantrekken!' beval de commandant via de intercom.

Op 49000 meter hoogte ving Hen­drik Olavson de Burma langzaam af en ging op de nieuwe koers. De com­puter gaf onafgebroken de gegevens over Tramp door - gegevens over een wereld die bezig was te vergaan.

'Nog steeds niets . . .' zei Pasgin.

Nog steeds geen teken van leven van Gucky!

'Weet de chef dat wij om Tramp heen vliegen?' vroeg Pasgin aan de radiocentrale.

'Chef juist op de hoogte gesteld. At­tentie. Hier komt het antwoord van de Drusus!'

Het luidde: 'Zoek Gucky! Vind hem! Vind hem om alles ter wereld!'

Dat was Rhodan zelf geweest, een man die voor het leven van zijn vriend vreesde, en die nu weer tot het besef kwam, dat ook hij geen wonderen kon verrichten.

'Gucky . . .' zei Olavson, de naam langzaam uitsprekend. En nog eens: 'Gucky . . .' en schudde moedeloos zijn hoofd.

'Zeer sterke planeetbeving!' klonk de deprimerende melding van de peiler. 'Als het zo doorgaat, barst Tramp binnen tien uur uit elkaar!'

Een andere waarnemer riep: 'Bin­nen tien uur? Veel eerder! De rota­tiesnelheid van Tramp rukt hem in hoogstens vier uur uit elkaar!'

De Burma vloog om een vuurhel heen - een wereld zonder luchtlaag - een wereld waarvan de sterk zuurstofhoudende bodem op explosieve wijze zijn luchtbestanddelen in de vorm van gloeiende gassen afstootte en zelf vloeibaar werd. Op Tramp heersten temperaturen waartegen nog slechts edelstaallegeringen be­stand waren.

Het bolvormige ruimteschip begon aan de vijfde omloopbaan. Joe Pasgin hoorde Olavson wanhopig zeg­gen: 'Nog steeds niets . . .'

De commandant riep in de micro­foon van de intercom:  'Intensiever aan Gucky denken . . .' en sprong op hetzelfde moment op en greep naar iets dat Gucky hem toewierp.

'Vangen, Pasgin, en wees voorzich­tig met mijn kleintjes!'

Gucky was er!

Maar hij was meteen weer verdwe­nen!

'Afremmen, Olavson! Schip tot stil­stand brengen!' brulde Pasgin, bui­ten zichzelf van blijdschap. Maar wat had hij in zijn armen? Iets dat in een aards ruimtepak zat, maar het niet helemaal vulde.

De mond van Michel Dung, die naast Pasgin stond, bleef van verba­zing open staan. Dung had ook iets in zijn armen.

'Melkwegen en satellieten!' juichte Pasgin. 'Dat is een kleine Gucky . . .'

'Ach kom!' werd er achter hem ge­piept. Gucky had zijn tweede teleportatiesprong met vier kleine Ilts gemaakt. 'Dat is een Guckelijntje, Joe. Ik . . .'

En weg was hij weer.

'Lieve hemel!' brulde de comman­dant. 'Bericht aan de chef! Gucky is terecht!'

De centrale van de Burma vertoon­de een beeld, zoals de solaire ruimtevloot sinds haar bestaan nog nooit had meegemaakt: daar stonden zes officieren met kleine wezentjes in hun armen, terwijl Gucky bleef ko­men en gaan.

'Ik kan wel huilen . . .' riep hij één keer, maar waarom, kreeg niemand te horen. Hij was alweer weg.

Op achthonderd meter diepte rematerialiseerde Gucky weer, in de laat­ste stuiptrekkingen van zijn thuiswereld.

Plotseling werd de muisbever tegen de grond gesmeten, door iets dat te­gen zijn helm stootte. Het was te laat voor elke beweging, doch niet te laat om zich over een afstand van drie passen te teleporteren. Toen hij de straal van zijn schijnwerper richtte op datgene wat hem tegen de grond had gegooid, zag hij dat de zoldering van het hol meer en meer doorboog en scheurde.

Binnen één - twee seconden zouden Gucky en de hier nog slapende Ilts onder achthonderd meter grond en gesteente worden begraven! Blinde­lings, maar zonder zijn hoofd te ver­liezen, greep de muisbever om zich heen.

Een, twee, drie, vier, vijf- en de zes­de klemde hij tussen zijn achterpo­ten, waar er nog één plaats vond, en met die zeven teleporteerde hij naar de Burma, terwijl het hol instortte en de  overige Ilts onder zich begroef.

'Hoeveel zijn het er?' vroeg Gucky, toen hij voor het eerst na dagen zijn ruimtehelm achterover klapte, en met zijn heldere muizenogen om zich heen keek.

'Achtentwintig, luitenant Gucky!' Joe Pasgin had Gucky onwillekeu­rig bij zijn rang aangesproken.

'Achtentwintig van enige duizen­den . . .' zei Gucky vermoeid, en de glans verdween uit zijn ogen. 'Acht­entwintig ... en dat alles, doordat zo'n sterrenbende met Tramp heeft gevoetbald!'

Onopgemerkt door Gucky had de commandant de centrale via de in­tercom met de radioafdeling ver­bonden. Daar begreep men onmid­dellijk wat Joe Pasgin hiermee voor­had, en via de hyperradio werd Perry Rhodan oog- en oorgetuige van Gucky's relaas.

Maar hij zei niet veel. Plotseling zag hij, dat de Burma boven Tramp hing. 'Moeten we nu allemaal in die zon daar terechtkomen, Pasgin?' riep hij uit. 'Weg . . . hier vandaan! Tramp kan elk ogenblik uit elkaar barsten!'

Oké!' Hendrik Olavson had Gucky's advies als een bevel beschouwd, en liet de Burma wegschieten, juist toen een verblindend licht vanaf het panoramascherm de centrale overstroomde en enige mannen een kreet van schrik uitstootten.

Olavson had echter de hoofdsynchroonschakelaar reeds ingedrukt en daarmee de besturing aan de computer overgegeven.

Het duurde vele minuten voor alle mannen weer konden zien.

'Waar is Tramp?' vroeg Pasgin, en wees met zijn uitgestrekte arm naar het beeldscherm, waarop alleen nog de zon te zien was.

'In licht opgegaan,' piepte iemand. 'Ik heb zeker dat gele oog een beetje te lang aan de impulsstraal laten knagen. Nou, Joe . . .' en Gucky liet zijn enige knaagtand zien, ' . . . heb ik jullie niet met een mooi knipper­licht geroepen? Maar dat dat duivelswerk onder de oppervlakte van Tramp de planeet uit elkaar kon la­ten springen, heb ik pas in het laat­ste uur ontdekt. . . Wat kan dat toch geweest zijn, dat gele oog?'

Niemand begreep wat hij bedoelde en ze begrepen nog minder hoe een planeet in licht kon opgaan.

'We komen niet weg, commandant! De Burma komt niet meer vooruit!' riep Hendrik Olavson plotseling tot ieders schrik. Te oordelen naar het gebrul van de motoren, ontwikkel­den ze een kracht waarmee ze het ruimteschip binnen de kortst moge­lijke tijd buiten het kleine zonne­stelsel hadden moeten brengen.

Met één sprong stond Gucky bij de energiepeiler en keek naar het dub­bele beeld op de oscillograaf.

Hoewel hij van de ontdekking van Dr. Innogow ook nu nog niets wist, zag hij meteen het voor een deel organische karakter van de energie, dat nog steeds bestond, hoewel Tramp geëxplodeerd en verdwenen was.

'Hypersprong! Onmiddellijk!' riep hij. 'Weg van hier!'

Halverwege de Trampzon en de aar­de kwam de Burma in de vierdimen­sionale ruimte terug.

'Alsjeblieft, Joe,' zei Gucky, 'nu geen sprong meer. Laat de kleintjes eerst een beetje bijkomen! Heb je Perry laten weten waar hij ons kan vinden? Doe dat dan, Joe, dan ga ik naar de ziekenboeg om te kijken hoe de kleintjes het maken.'

Maar reeds een uur later riep Joe Pasgin via de intercom naar Gucky:

'Wat heb je ons nu voor een troep deugnieten aan boord gebracht? Dat zijn geen baby’s, onbeschaamde leu­genaar? Dat zijn kleine duivels!'

In de hut, waar Gucky zijn intrek had genomen, staarde de muisbever perplex naar het intercombeeld­scherm, waarop het woedende ge­zicht van de commandant te zien was.

'Wat hebben mijn kleintjes dan ge­daan, Joe?' vroeg Gucky een beetje onzeker.

'Zo-even hebben twee van jouw Ilts in de machinekamer de brandblusinstallatie in werking gesteld en alles onder water gezet! Hoe wisten ze hoe ze dat moeten doen? Kunnen ze gedachten lezen, net als jij? Zijn het soms ook allemaal teleporteurs en telekineten? En stop je vervloekte knaagtand ook maar weg. Jij vindt het zeker nog leuk ook, wat die ka­bouters uithalen, hè?'

'Ik...'

Gucky gaf het op. De commandant moest een melding in ontvangst ne­men. 'Gucky,' zei Joe Pasgin daarna op dreigende toon, 'zo-even zijn drie van die kleine duivels op het laatste moment betrapt. . . Wat is er? Wat? Alweer? Waar? Waar willen ze mee schieten? Met impulskanon twee? Allemachtig, ik word hier nog gek! Gucky heb je dat gehoord? Sluit die bende op, anders sleep ik je voor de krijgsraad! Gucky . . .'

Maar Gucky was al niet meer in zijn hut. Hij was al op jacht naar zijn rasgenoten.

Toen Gucky vier onschuldig spelen­de Ilts betrapte, die in het levens­middelenmagazijn een baal meel hadden opengescheurd en de stui­vende massa meel met scheppen te­gen het gaas van de ventilatiekoker gooiden, waarbij ze zich kostelijk schenen te amuseren, werd ook hij woedend.

Nauwelijks had hij de booswichten achter slot en grendel gezet, na ze eerst een flinke schrobbering te heb­ben gegeven, of uit de intercom klonk het verschrikt: 'Gucky, wat is er met de ontluchtingsinstallatie aan de hand?'

Maar Gucky wist van niets. Hij was op jacht naar andere Ilts, die op an­dere plaatsen hun streken uithaal­den.

'Hier centrale, Gucky!' klonk de stem van Joe Pasgin uit de luidspre­ker, toen Gucky juist met gemengde gevoelens een Ilt in het archief be­trapte, waar de inhoud van alle kas­ten over de vloer verspreid lag.

'We hebben hier een Ilt gegrepen. Deze schijnt bij uitzondering niets te hebben uitgehaald, maar wat bete­kent: 'Og tille du'? Dat piept hij voortdurend! Wil hij iets te eten hebben?'

'Og tille du?' herhaalde Gucky zon­der lang na te denken. 'Joe, dat bete­kent: 'Ik moet zo nodig...'

'Wat? Dat is het toppunt, Gucky!' riep Joe Pasgin met overslaande stem.

Gucky gaf geen antwoord meer. Hij was met de archiefbederver naar de hut gesprongen, waar hij reeds de meesten van de weinige overleven­den van zijn ras had opgesloten. Hij telde hen vlug. Zevenentwintig, de laatste was in de centrale en piepte Og tille du! En Gucky toonde zijn knaagtand in zijn volle pracht. Joe Pasgin moet zelf maar zien, hoe hij uit dat probleem kwam.

Perry Rhodan en Bully waren op de Burma overgestapt.

'Kleintje . . .' had Rhodan slechts te­gen Gucky gezegd en met dat ene woord zijn vreugde over het weer­zien uitgedrukt. Bully was echter niet uit de hut te krijgen, waarin de achtentwintig Ilts zaten opgesloten. Hij was meteen door de kleine muis­bevers vertederd en, vreemd genoeg, werd, zonder dat hij het wist, Gucky's favoriet ook de zijne.

Intussen bracht Gucky rapport uit.

Hij bewimpelde niets, maar hemelde zichzelf ook niet op.

Hij werd weer woedend toen hij ver­telde van de wezens met hun dubbeldruppelvormige ruimteschepen die de planetenvernietigende werk­tuigen op Tramp hadden gebracht.

Dan kunnen we ons voorbereiden op een gevaarlijke ontmoeting met een vreemd ras,' zei Rhodan pein­zend, toen Gucky zijn relaas had beëindigd. 'Intelligente wezens, die gewetenloos anderen vernietigen, zijn me niet sympathiek . . .'

'Mij ook niet, Perry,' zei Gucky ver­bitterd, ' ... de moordenaars.'

Perry Rhodan aaide de muisbever, wat hij zelden deed. 'Je mag je niet in je haat opsluiten, Gucky. Haat is gif. Misschien hebben die vreemdelingen het helemaal niet zo kwaad bedoeld. Misschien denken en voe­len ze heel anders. Maar dat zullen we wel merken als we met ze in aan­raking komen. Maar het voornaam­ste is, dat jouw ras niet uitsterft. Jij hebt de laatsten gered, en ze zullen op Mars een nieuw tehuis vinden en daar weer worden wat ze zijn geweest: een volk. Gucky, ik ben trots op je!'

De ontroering werd het kereltje bij­na teveel en om zich een houding te geven, waarschuwde hij: 'Laat Joe Pasgin maar niet horen, dat we ze naar Mars brengen, Perry. Die wordt al gek als hij alleen maar aan ons Ilts denkt. Alleen bij één zinne­tje wordt hij rustig; dat schijnt voor hem hypnotische kracht te heb­ben . . .'

'En hoe luidt dat zinnetje, Gucky?' vroeg Rhodan.

'Og tille du,' antwoordde Gucky, met een trouwe hondeblik, maar toen hij Perry Rhodan schaterend hoorde la­chen, wist hij dat deze zijn gedach­ten had gelezen.

'Schooier,' zei Rhodan en schudde lachend zijn hoofd.

Slechts 28 Ilts zijn aan de vernietiging van hun en Gucky's wereld ontkomen. Reeds direct na hun redding en hun aankomst aan boord van de lichte kruiser Burma, bewijzen ze, dat hun paranormale krachten niet onderdoen voor hun onverzadelijke speelzucht. De toekomst zal leren, dat de mensheid in hen nieuwe, waardevolle bondgenoten heeft gevonden.

In het volgende deel spelen de muisbeverbabies van Tramp nog geen rol. Deel 99, getiteld: EEN VRIEND VAN DE MENSEN, houdt zich bezig met een andere vriend van de mensen, de verouderende Crest.