Hoofdstuk 2

Madison Castelli zat achter haar laptop aan de keukentafel

en deed haar uiterste best een verhaal over

Salli T. Turner te schrijven. Het was niet makkelijk.

Een paar dagen daarvoor was ze vanuit haar woonplaats,

New York, naar L.A. komen vliegen, om bij

haar vroegere studiegenote, de tv-presentatrice Natalie

DeBarge te logeren en een interview met superagent

Freddie Lean te houden. In het vliegtuig had

ze naast Salli gezeten. Ze waren aan de praat geraakt.

In het begin hield Madison Salli voor een typisch dom

Hollywoodblondje, maar na een tijdje veranderde

ze van mening, waarna ze het uitstekend met elkaar

konden vinden. Toen Salli vervolgens hoorde dat

Madison voor het vooraanstaande blad Manhattan

Style werkte, had ze daar meteen in gewild, en hadden

ze een afspraak voor een interview gemaakt.

Op de dag van de gewelddadige moord op Salli had

Madison met haar geluncht in haar paleisachtige

landhuis in Pacific Palisades, waar ze zich gedroegen

als een stel schoolmeiden en over van alles en nog wat

hadden gepraat. Uiteraard had Salli het meeste gepraat,

terwijl Madison luisterde, maar dat is wat goede

journalisten nu eenmaal deden, en Salli had in elk

geval heel wat te vertellen.

Nu was ze dood, en Madison zat achter haar laptop

met een nietszeggende blik naar het scherm te staren.

Ze was al naar Salli's huis geweest, waar ze de rechercheur

die belast was met het onderzoek had verteld

wat ze wist. Ze had hem ook een kopie gegeven van

het geluidsbandje waarop haar interview met Salli

stond. Hij had gezegd het te zullen afluisteren en dat

hij haar later nog zou opbellen als hij het een en ander

met haar wilde bespreken.

Ze duwde haar lange, zwarte haar naar achter en

zuchtte diep. Aan de ene kant zou het waarschijnlijk

goed zijn het allemaal aan het papier toe te vertrouwen,

aan de andere kant was ze zo ondersteboven van

Salli's dood dat ze niet zeker wist of ze genoeg afstand

zou kunnen houden.

Ze trommelde met haar vingers op tafel en vroeg zich

af wat ze moest zeggen over de vrouw van wie iedereen

dacht alles te weten, maar die ze in werkelijkheid niet

kenden. Salli T. Turner, de opwindende, platinablonde

vrouw die regelmatig in E. T. en Hard Copy verscheen,

en bij de roddelbladen in het middelpunt van de belangstelling

stond; gefotografeerd terwijl ze feesten bezocht,

clubs of disco's verliet, gekleed in strakke, weinig

verhullende latexachtige jurken en met uitzonderlijk

hoge hakken en een decolleté dat niets te raden overliet.

Ze leek voortdurend te ZW"aaien en te lachen, terwijl

haar betoverende glimlach schitterde in de nacht.

En toch, onder die enorme borsten en weelderige bos

blond haar zat een heel eenvoudige vrouw verborgen,

een heel aardige vrouw. En hoewel ze elkaar maar kort

hadden gekend, had Madison haar aardig gevonden,

omdat haar naïviteit en frisheid heel ontwapenend

waren.

Ze sloot abrupt haar laptop. Ze had geen zin om te

schrijven, ze wilde liever een potje janken. Deze afschuwelijke

moord was zo zinloos. Wat zou de reden

geweest zijn? Wat had Salli gedaan om deze aanval van

geweld te ontketenen?

Madison wist wat ze beter kon doen: de moorden vergeten

en zich concentreren op Freddie Leon, omdat

hij de belangrijkste reden was van haar reis naar L.A.,

en ze had nog niets gedaan om een interview voor te

bereiden. Het was natuurlijk bekend dat de ongrijpbare

Freddie nooit interviews gaf, hoewel Victor

Simons, haar hoofdredacteur in New Vork, haar had

verzekerd zo'n interview te kunnen regelen.

Jawel, Victor, dacht ze wrang. Maar wanneer?

Om niet aan Salli te hoeven denken, besloot Madison

om Freddie onafscheidelijke secretaresse, Ria Santiago,

op te bellen, van wie ze het privé-nummer

had gekregen van Freddie’s voormalige partner, Max

Steele. En dat ze niet aan Salli moest denken was

duidelijk; het was te triest en te deprimerend, en bij

aankomst in L.A. was ze al gedeprimeerd genoeg geweest

- wat te denken van David, de man met wie ze

twee jaar had samengewoond, die zonder iets te zeggen

was vertrokken om met zijn eerste vriendinnetje

te trouwen. De rotzak! Waarom had hij niet eerlijk

tegen haar kunnen zijn? De lafaard was een pakje sigaretten

gaan kopen en niet meer teruggekomen. Hij

had het lef gehad een lullig briefje voor haar achter te

laten om te vertellen dat hij zich niet kon binden, om

dan vijf weken later te trouwen!

Mannen! Ze hield ze voor gezien. Waarom kon ze er

niet een vinden zoals haar vader, Michael, die met

zijn achtenvijftig jaar de knapste en aardigste man was

die ze kende? Hij en haar verblindend mooie moeder,

Stella, hadden een idyllisch huwelijk. Ze waren dertig

jaar samen en hadden al die tijd het bed gedeeld.

Sinds ze hun appartement in New York voor Connecticut

hadden verruild, had Madison ze gemist. Het

was al weer veel te lang geleden dat ze daar een weekeinde

had doorgebracht, en zo gauw als ze klaar was

in L.A., was dat het eerste wat ze zou gaan doen.

Iedereen zei tegen Madison dat ze een vrouwelijke

versie van haar vader was, wat haar stiekem veel plezier

deed, omdat ze een grote bewondering voor hem

had; hij was een krachtige en charmante verschijning,

twee eigenschappen die ze ten zeerste bewonderde.

Bovendien had ze er geen behoefte aan te wedijveren

met haar moeder, die blond was en uitgesproken

vrouwelijk. Madison vond het prettig lang en slank

te zijn, met een olijfkleurige huid, git zwart haar en

amandelvormige ogen. En dan haar lippen: mannen

werden verliefd op haar lippen, die vol en verleidelijk

waren, en een beetje getuit. Maar Madison was een

vrouw die haar intelligentie boven haar uiterlijk stelde.

Ze hield ervan met de mannen te wedijveren en te

winnen. Misschien was dát het waar David bang voor

was, dacht ze verdrietig. Hij kon die strijd niet aan.

Nog voor ze Ria Santiago's nummer kon intoetsen,

kwam Cole, sportleraar en Natalies broer, de kamer

binnen. Cole was een homo met een uitgesproken

mannelijk voorkomen en veel te knap voor zijn eigen

bestwil. Ook hij had Sal1i gekend, en ook hij dacht op

deze rustige zondagochtend als al die anderen in L.A.

aan haar gewelddadige dood.

'Dag,' zei hij, terwijl hij de koffiepot pakte.

'Dag,' antwoordde Madison.

'Heb je die rechercheur nog gesproken?' vroeg Cole,

die voor zichzelf een beker zwarte koffie inschonk.

'Jazeker.'

'En ben je nog iets nieuws te weten gekomen?'

'Niets dat ik al niet wist.'

'Het is verschrikkelijk,' mompelde Cole, die een stoel

onder de tafel uitschoof en ging zitten. 'Salli verdiende

het niet op deze manier te eindigen.'

'Ik weet het,' bevestigde Madison somber.

Cole pakte de afstandsbediening van de tv en stemde

af op kanaal E, waar ze op dat moment een snel in elkaar

gezette terugblik uitzonden. Je zag Salli in het

rood, Salli in het blauw, Salli in een nauwsluitend

pakje, Salli in haar beroemde zwartrubberen badpak.

En vervolgens verscheen de mannelijke hoofdrolspeler

van Teach.', een met zichzelf ingenomen acteur die

zijn beste tijd wel had gehad. 'Iedereen was dol op

Salli,' zei de acteur, gekleed in wat men in Hol1ywood

voor vrijetijdskleding aanzag: een goedzittende witlinnen

broek en een zijden overhemd dat een groot deel

van de borst bloot liet. 'Salli was een bijzonder mens,'

zei hij, waarbij hij voor de spotlights een gebit ontblootte

dat voornamelijk uit kronen bestond.

Reclame.

'Kun je naar Natalies programma overschakelen?'

vroeg Madison.

Dat deed Cole. En daar verscheen Natalie op het

scherm, vol leven, gekleed in een kort wit jurkje en

een uitdagend roze jasje. 'De Sa11i die iedereen kende

en liefhad, kwam uit een kleine stad in de buurt

van Chicago,' zei Natalie. 'En we weten van vrienden

en familie dat ze van jongs af aan actrice wilde

worden.'

Daarop werden er wat foto's van Salli als baby getoond.

Een kleine dikkerd. Vervolgens verscheen een

'huisvriendin,' een vrouw met een onbewogen gezicht,

slordig geverfd rood haar en nerveus knipperende

oogleden. 'Ik ken Salli vanaf haar tweede jaar,'

zei de vrouw met een door de drank aangetaste stem.

'En haar kennen betekende van haar houden.'

'Jezus!' mompelde Madison. 'Ze zullen nu uit alle

hoeken en gaten komen kruipen.'

'Wie?' vroeg Cole.

'De mensen die haar ooit eens hebben ontmoet. Het

is de kans van hun leven om in de roem te delen.'

'Daar kon je wel eens gelijk in hebben.'

'Het gebeurt altijd als een beroemdheid sterft.'

'Inderdaad,' zei Cole.

'Waar zijn haar familieleden? Waar is haar moeder?'

Cole wreef over zijn stoppelbaard. 'Heeft ze het niet

over haar moeder gehad toen je haar interviewde?'

'Dat was ze van plan, maar ik heb niet aangedrongen.'

Cole's knappe gezicht stond ernstig en hij haalde eens

diep adem. 'Salli's moeder werd vermoord toen Salli

tien jaar was. Het was haar grote geheim.'

Madison voelde hoe de rillingen haar over de rug liepen.

'Hoe weet jij dat dan?' vroeg ze.

Cole zweeg even voor hij antwoord gaf. 'Er is een tijd

geweest dat Salli en ik heel goed bevriend waren,' zei

hij, waarbij hij vermeed haar aan te kijken. 'Ze zag me

min of meer als een uitdaging, zie je, de mooie jongen

die het verdomde met haar naar bed te gaan. Ze werd

er gek van. Salli dacht graag dat ze iedere man kon

krijgen. Seks gaf haar zekerheid en vertroosting.'

Madison trok een wenkbrauw op. 'En heeft ze haar

zin gekregen?'

'Een keer,' gaf Cole schaapachtig toe. 'Maar zeg alsjeblieft

niets tegen Natalie.'

'Natuurlijk niet.'

'Het was nog voor ze echt beroemd werd.'

'En is dat de reden dat haar toenmalige man, Eddie,

jaloers op je werd?'

'Hij vermoedde dat er iets gaande was, ook al wist hij

dat ik een homo was. Om die reden mocht ik haar niet

meer bij haar training begeleiden.'

'Wat ik niet snap,' zei Madison fronsend, 'als jij een

echte homo bent, hoe kon zij dan .. .'

'Luister eens,' zei Cole, zijn gespierde armen in de

lucht gooiend. 'Ik ben een homo, maar niet ongevoelig.

En Salli wist precies waarmee ze me kon opwinden.

Ze was een expert op het gebied van seks. Daar

draaide het bij haar om. Geloof me, die meid wist hoe

ze haar zin moest krijgen.'

Madison knikte begrijpend. Er was weinig dat haar

kon verbazen. En Cole had gelijk. Salli leefde bij de

gratie van aandacht.

Cole stond op. 'Ik ga een stukje lopen,' zei hij. 'Heb je

zin om mee te gaan?'

Ze schudde haar hoofd. Die lui in L.A. waren allemaal

zo verdomd actief. Zouden ze niet weten wat

ontspannen is? 'Liever niet,' zei ze. 'Ik hoop Freddie

Leons secretaresse te kunnen interviewen.'

'Je mist wat, meid,' zei Cole, naar de deur lopend. 'Er

is geen beter middel om de geest te verfrissen dan een

stevige wandeling in de heuvels.'

'Bedankt voor het aanbod,' zei ze, de koffiepot pakkend

om nog eens in te schenken. 'Misschien een andere

keer.'

Meteen na zijn vertrek belde Madison Ria Santiago.

Ze stelde zich voor en vertelde dat ze voor Manhattan

Style een artikel over Freddie Leon schreef en haar

daarom graag wilde ontmoeten voor een gesprek.

Ria reageerde gereserveerd. 'Is Mr. Leon hiervan op

de hoogte?'

'Ik hoop hem morgen te ontmoeten.'

Ria: 'Dat betwijfel ik. Mr. Leon geeft geen interviews.'

'Ik weet zeker dat hij een uitzondering zal maken.'

'Ik weet zeker van niet.'

En toen hing het kreng op.