Hoofdstuk 7

Phoebe sliep nauwelijks, en als ze al sliep, verscheen er een lange donkere man in haar dromen.

Ze werd wakker toen Ben naast haar stond, om halfzes ’s ochtends. Toen hij op haar bed klom om te eisen dat ze opstond, gaf ze hem lachend een knuffel.

Diep vanbinnen was ze doodsbenauwd dat zijn jonge leven door Jed zou veranderen. En wat haarzelf betrof… Het idee dat Jed voor wie weet hoelang in haar leven zou blijven opduiken, was onverdraaglijk. Dat ze hem geregeld zou moeten zien wanneer hij Ben bezocht, was niet iets om naar uit te kijken. Na haar rusteloze nacht besefte ze echter ook dat ze hem uiteindelijk meer dan bezoekjes onder toezicht zou moeten geven. Het had geen zin om de voogdij in de rechtbank uit te vechten. Als moeder zou ze de voogdij krijgen, maar de rechter zou ook hem rechten toewijzen.

Het enige alternatief, met hem trouwen, was geen optie. Ooit had ze hem met hart en ziel vertrouwd, en dat vertrouwen had hij beschaamd. Een huwelijk was denkbaar als er vriendschap en respect tussen twee mensen was, maar zonder vertrouwen was er geen hoop. Ze kon zich niets ergers voorstellen dan getrouwd zijn met een man die ze niet vertrouwde, maar die ze in seksueel opzicht niet kon weerstaan. Dat was ook iets wat ze had ontdekt, toen ze deze nacht weer eens gefrustreerd wakker was geworden: jarenlang had ze niet om seks gegeven, maar door hem was ze in een ommezien weer een vrouw met lichamelijke behoeften geworden. Dat mocht haar niet nogmaals overkomen.

Op dat moment nam ze een besluit: Jed mocht Ben bezoeken. Eerst waar zij bij was, en zodra Ben zich op zijn gemak voelde bij hem, alleen. Het was een enorme concessie, en uiteindelijk zou ze Jed toch een béétje vertrouwen moeten schenken, maar nu nog niet.

Bovendien zou ze het hem deze dag niet vertellen. Deze dag zou ze met Ben naar hun caravan bij de Weymouth Bay gaan. Daar gingen ze elke vakantie heen, en Ben vond het er geweldig. In Weymouth konden ze behang kopen; ze konden naar fossielen zoeken in Lyme Regis, en daarna konden ze alles afsluiten voor de winter. De herfstvakantie was meestal de laatste keer van het jaar dat ze de caravan gebruikten. Echt vluchten deed ze dus niet. Misschien was het laf, maar ze wilde Jed niet meteen weer zien – zeker niet na vorige avond. Ze moest haar evenwicht hervinden, en dit was een goede oplossing. Zo kon ze hem tenminste enkele dagen ontwijken.

Alles was gepakt, en ze waren bijna klaar om te gaan.

Phoebe keek om zich heen. Het was een prachtige herfstochtend; de zon scheen, en ze haalde diep en opgelucht adem. Ze was warm gekleed in een corduroy trui en een grijze broek. Haar kasjmieren jas lag in de auto.

‘Heb je alles?’ vroeg ze aan Ben. ‘Je rugzak, je laarzen?’ Ze glimlachte toen hij zijn rugzak en laarzen ophield. ‘Prima, in de auto ermee. Dan kunnen we gaan.’ Ze hield het achterportier open en keek toe, terwijl hij met zijn laarzen in één hand en de rugzak met gereedschap en speelgoed in de andere aan kwam lopen.

Plotseling werd de stilte doorbroken door het gebrul van een motor. Ze bevroor. Toen ze opkeek, zag ze echter tot haar opluchting dat het de rode Ferrari van Julian was.

De auto kwam tot stilstand, Julian stapte uit en kwam breed grijnzend naar haar toe. ‘Hallo, Phoebe. Hé, Ben, mijn favoriete peetzoon.’ Hij gaf de jongen een high five. ‘Ga je op fossielenjacht?’ Hij had Ben er enthousiast voor gemaakt en hem ook de rugzak met gereedschap gegeven.

‘Ja.’ Ben lachte naar Julian en legde zijn gereedschap in de auto.

‘Hoe gaat het, Phoebe?’ vroeg Julian.

‘Prima.’ Ze glimlachte toen hij een arm om haar schouders sloeg.

‘Zo zie je er anders niet uit. Je hebt kringen onder je ogen.’ Op plagerige toon vroeg hij: ‘Wat heb je uitgespookt?’

‘Ach, niets, ik –’

Het grommen van een andere auto deed haar antwoord verloren gaan.

Ze kreunde toen ze de zwarte Bentley van de andere kant zag naderen. Vlak voor de Ferrari kwam de wagen tot stilstand, zo de weg versperrend.

Jed was in een slecht humeur. Zodra hij had vastgesteld dat Ben zijn zoon was, had hij naar Leo gebeld. Het hoofd van de beveiliging in Engeland moest Phoebe en Ben in de gaten houden. Een andere maatregel was dat Leo het hem moest vertellen als ze hun huis verlieten. Hij wilde Phoebe niet weer uit het oog verliezen. Daarom was hij weggegaan direct nadat hij tijdens zijn ontbijt door Leo was gebeld. Het leek erop dat hij maar net op tijd was.

Phoebe zag er verrukkelijk uit, in haar nauwsluitende trui en broek. Zijn lichaam reageerde direct. Maar hij fronste bij het zien van haar gezelschap. Wat moest Gladstone hier zo vroeg? En waarom had hij zijn arm om Phoebe heen geslagen? Hij wilde niet weten wat er ooit tussen hen was geweest. Sinds de vorige avond was Phoebe weer van hém. Hoe eerder die kerel dat wist, des te beter was het.

Bij het uitstappen liet hij echter niets van zijn woede blijken.

Phoebe verstijfde en sperde haar ogen open toen hij naar hen toe kwam. Hij had hetzelfde jack aan als op de dag daarvoor, met daaronder een witte trui. Zijn lange benen staken in een spijkerbroek. Hij was aantrekkelijker dan ooit. Of vond ze dat alleen maar doordat plotseling een beeld opdook van hem, midden in haar woonkamer, naakt, zijn huid vochtig glanzend?

Julian boog zijn blonde hoofd om in haar oor te fluisteren: ‘Nu snap ik het van die wallen.’ Hij richtte zich op en zei met zijn overduidelijke Engelse accent tegen Jed: ‘Jed, als ik me niet vergis. Ben jij even ver van huis, kerel.’

Ze verwachtte op zijn minst een handgemeen.

Vlak voor hen bleef Jed staan. ‘Hallo, Phoebe.’ Na een korte blik op haar ging hij op zijn hurken zitten en begroette Ben met een glimlach.

Neerkijkend op de twee hoofden, die zich op bijna gelijke hoogte bevonden, luisterde ze naar haar zoons vrolijke reactie. Daarna dwaalde haar blik naar zijn gespierde dijbenen en zijn kruis. De spijkerbroek zat zo strak, dat ze verontrustend veel kon onderscheiden. Vlug keek ze een andere kant op. Tot haar opluchting stond hij op.

‘Goedemorgen,’ zei hij tegen Julian. ‘Julian Gladstone, hè?’

Ze keek naar het tafereel voor haar. Ze waren net twee mannetjesherten die in het nauw gedreven waren. Beiden grote krachtige mannen. Leiders. Ze zag de botsing van ego’s en was verrast toen Jed zijn hand naar Julian uitstak. Deze haalde zijn arm automatisch van haar schouders om Jed de hand te schudden.

‘Mooie auto, Julian. Laatste model Ferrari.’

Tor haar verbijstering richtten ze allebei hun aandacht op de rode auto.

‘Ik heb precies dezelfde, maar ik heb nog niet de kans gehad om hem te proberen,’ vertelde Jed. ‘Hoe rijdt ie?’

Vijf minuten lang leek het alsof ze er niet was. Ergens was ze daar blij om. Jeds korte groet hield in dat het niets voor hem betekende dat ze die nacht de liefde hadden bedreven – nee, séks hadden gehad. Waar zij maar naar hem hoefde te kijken, of ze dacht aan seks. En dat terwijl jarenlange onthouding haar niets had gedaan. Het was te absurd voor woorden.

Sprakeloos zag ze Julian en Jed met Ben achter hen aan naar de auto lopen. Ben mocht in de bijrijderstoel van de Ferrari zitten, terwijl de mannen geanimeerd doorpraatten – waarschijnlijk over de verdiensten van hun auto’s. Toen ze terugkwamen, leken het wel vrienden voor het leven en had Ben twéé helden.

‘Mama, Jed heeft in Griekenland net zo’n Ferrari als oom Julian. Krijgen wij ook gauw een nieuwe auto?’ Hij wierp een minachtende blik op haar oude Mini Cooper. Een blik die haar sterk deed denken aan de blik van zijn vader. Vervolgens keek hij haar hoopvol aan.

‘Natuurlijk, ik koop er wel een,’ antwoordde Jed voor zij haar mond open had kunnen doen. ‘Ik heb die auto als kerstcadeau aan je moeder gegeven nog voordat jij was geboren. Het verbaast me dat ze hem nog steeds heeft.’

Zijn spottende glimlach deed woede in haar opwellen.

‘Echt waar?’ vroeg Julian. ‘Dat heb je me nooit verteld, Phoebe.’ Veelbetekenend keek hij van haar naar Jed en terug, en hij grinnikte. ‘Ik had duidelijk een verkeerd idee over jullie.’ Hij gaf Ben een klopje op de schouder. ‘Fijne dag, kerel. Ik zie je nog wel. En het beste, Jed.’ Even hield hij Phoebes blik gevangen. ‘Fijne dag, Phoebe. Ik spreek je nog.’ Daarna ging hij weg.

Ze stond perplex. Nu was na Ben ook Julian gevallen voor Jeds charme! Dat stoorde haar enorm. Haar ergernis over het feit dat Jed die opmerking over haar auto had gemaakt en zelfs het lef had gehad te zeggen dat hij een nieuwe zou kopen, viel daarbij in het niet. ‘Wat heb je tegen Julian gezegd?’ vroeg ze op hoge toon.

‘Ik heb hem de waarheid verteld. Dat ik gisteren een leerzame en gezellige avond met je heb doorgebracht. Ik heb hem bedankt omdat hij zo’n goede peetoom voor Ben is.’ Jed haalde zijn schouders op. Wat hem betrof, hoefde Phoebe niet precies te weten wat hij had besproken.

Aanvankelijk had Julian vijandig gedaan en Jed eraan herinnerd dat hij indertijd had gewild dat Phoebe een abortus zou ondergaan. Jed had hem kort verteld wat hij toen tegen haar had gezegd en eraan toegevoegd dat vrouwen voor de meeste logisch nadenkende mannen een raadsel zijn. Hun interpretatie van woorden kon precies het tegenovergestelde zijn van wat een man bedoelde. Julian was het met hem eens geweest. Als hij dat allemaal tegen Phoebe zou herhalen, zou ze hem echter weer een macho noemen, en daar had hij geen zin in. Hij had al genoeg problemen met haar.

De avond daarvoor had hij nog gedacht dat seks zou werken, maar helaas. Ze vertrouwde hem voor geen meter. Zolang ze dat niet deed, zou hij Ben niet krijgen.

Die nacht had hij zijn Engelse advocaat telefonisch op de hoogte gebracht. Hij wist nu dat hij nauwelijks kans maakte om bij een Engelse rechtbank de voogdij te krijgen, tenzij hij kon bewijzen dat Phoebe een slechte moeder was. Dat was ze duidelijk niet. Ze was een gerespecteerd docente, financieel onafhankelijk, met een eigen huis en een tante die altijd kon oppassen. Hij had geen poot om op te staan. Daarom deed hij er goed aan een schikking met haar te treffen.

Of met haar naar Griekenland te gaan. Want voor een Griekse rechtbank zou hij meer kans hebben.

Hij besloot dat het het beste was als hij zo veel mogelijk bij haar was en zich zou gedragen als een oude vriend. Intussen zou hij zijn zoon kunnen leren kennen. Mits hij haar niet aanraakte, moest zijn vriendelijkheid wel werken. Ze begeerde hem. Zodra ze hem een klein beetje vertrouwde, zou het geen probleem zijn om haar naar Griekenland te krijgen en met haar te trouwen. Lukte dat niet, dan zou hij naar de rechter stappen. Dat was zijn plan, en hij zou haar geen kans geven om te protesteren.

‘Phoebe, zet je spullen maar in mijn auto. Ik zet Ben wel in zijn zitje. Hij vertelde me dat we dat we een dagje uit gaan, en mijn auto is comfortabeler.’ Hij glimlachte even en zag de woede in haar ogen oplaaien. Kijkend naar Ben zei hij: ‘Klopt toch, Ben?’ Hij deinsde er niet voor terug om zijn zoon te gebruiken. Met de jongen aan zijn hand liep hij naar zijn eigen auto.

Rood van schaamte en angst volgde Phoebe de gebeurtenissen. Ze geneerde zich dood bij het idee dat hij tegenover Julian had geïmpliceerd dat ze seks hadden gehad en ze was woest omdat hij meende hun uitstapje over te kunnen nemen. Gelukkig nam hij aan dat het maar om één dag ging.

Nu ze Ben naast hem naar de auto zag huppelen, wist ze dat ze er geen ruzie om kon maken. Dan zou Ben alleen maar boos op haar worden. Hoopte Jed daar soms op? Bijtend op haar onderlip haalde ze haar jas en Bens rugzak en rubberlaarzen uit de auto. De koffer liet ze in de kofferbak staan, en ze deed de auto op slot. Nadat ze het tuinhek had dichtgedaan, stapte ze zwijgend achter in Jeds auto.

Tot haar afgrijzen zei Ben: ‘Mama, je bent de koffer met alle spullen voor het weekend vergeten.’

Jed keek om, zijn ogen iets samengeknepen. ‘Ik dacht dat het maar om één dag ging? Ben zei dat we dinosaurussen gingen jagen – niet iets wat ik eerder heb gedaan. Maar een weekend klinkt nog beter. Waar wilde je overnachten?’ Zijn toon was poeslief.

‘In onze caravan bij de zee. Als je wilt, kun je bij ons blijven, hè, mama?’ zei Ben.

Voor de eerste keer in haar leven kon ze haar eigen zoon wel wurgen. ‘Nee, Ben, we gaan nu maar een dagje,’ antwoordde ze met opeengeklemde kaken. ‘Jed is een belangrijke man, en we moeten niet te veel van zijn tijd in beslag nemen,’ voegde ze er sarcastisch aan toe, haar kwelgeest een vuile blik schenkend. ‘We verspillen tijd. Rijden.’

Hij startte de auto niet. ‘Ik wil jullie niet van een weekendje beroven. Ik heb de tijd en zou die graag met jullie doorbrengen.’

‘Leuk, mama!’ riep Ben uit. Vervolgens vertelde hij Jed dat ze een heel grote caravan hadden met twee slaapkamers en een slaapbank, waardoor ze niet eens meer het excuus had dat er niet genoeg ruimte voor hem was.

Dat hij niet had gepakt, hielp ook niet, want hij kon alles wat hij nodig had kopen, beweerde hij. Met een cynisch lachje vroeg hij om haar sleutels, zodat hij de koffer uit haar auto kon halen.

Afgezien van haar zoon uit de auto trekken en de schoft zeggen dat hij ’m moest smeren, kon ze niets anders dan instemmen met Jed en Ben. Hoe was het mogelijk dat haar plan om aan hem te ontsnappen ermee was geëindigd dat ze het hele weekend met hem samen zou zijn? In de caravan nog wel?

Het zou een enorme cultuurschok voor hem zijn. Wist hij wel wat een caravan was?

Via de achteruitkijkspiegel grijnsde hij naar haar, zodra hij weer was ingestapt. ‘Oké, waar gaan we heen?’

Even dacht ze terug aan hun eerste ontmoeting. Bijna glimlachte ze terug, maar ze besefte op tijd dat zij geen reden had om te lachen. ‘Weymouth,’ antwoordde ze kortaf. ‘Je navigatiesysteem leidt je er wel heen.’ Ze draaide haar hoofd om, keek door het raam en probeerde hem te negeren.

De Bentley stopte voor de slagboom van de camping.

‘Wacht hier tot ik heb ingecheckt en een pas heb,’ zei Phoebe.

Een uur lang had ze gezwegen. Genoeg tijd om naar Jeds achterhoofd te kijken en zich te herinneren dat ze de vorige avond met haar vingers door zijn dikke haar had gewoeld en nog veel meer andere dingen had gedaan. Daardoor was ze nu warm en geïrriteerd en wilde ze zo snel mogelijk de auto uit.

Vijf minuten later overhandigde ze hem de pas, door het autoraampje.

‘Dat duurde lang,’ merkte hij op.

‘Het is zaterdagochtend, en volgende week is het vakantie. Daarom is het zo druk,’ zei ze kattig.

‘O, oké. Stap in en zeg me waar we heen moeten. Ik wil weten waar we vanavond slapen.’

Zijn opmerking en de daarmee gepaard gaande sensuele lach deden haar bloed bijna weer koken. Nijdig stapte ze achterin.

Haar humeur werd er niet beter op toen ze hij de auto handig naast de caravan parkeerde, Ben meteen uit het zitje tilde en het trapje naar de deur op liep. Zichtbaar ongeduldig wachtte hij tot ze die zou openen.

Nadat ze Ben had gezegd zijn tas in zijn slaapkamer uit te pakken, probeerde ze Jed over te halen om weg te gaan. Ze zei hem eerlijk dat ze niet wilde dat hij bleef. Bovendien moest een man die aan luxe gewend was wel een hekel hebben aan zo’n primitief verblijf.

Het hielp niets. Hij verbaasde haar door te vertellen dat hij in zijn jeugd in een camper door Amerika had getrokken en dat haar caravan een stuk groter was.

Toen Ben zich bij hen voegde en hem per se rond wilde leiden, gaf ze het op.

Tegen haar verwachting in was de middag goed verlopen. Na een lunch in een visrestaurant waren ze naar de vuurtoren gereden. Vervolgens waren ze naar het Portland Castle gegaan, waar Jed foto’s had gemaakt met zijn mobiel, waaronder een waarop Ben op een kanon zat.

Helaas was de middag voorafgegaan door een nare schok toen ze ’s ochtends boodschappen hadden gedaan. Het was opnieuw een waarschuwing geweest. Ben had niet kunnen besluiten welk behang hij het mooist vond en gezegd dat hij auto’s én dino’s wilde. Zij had toegestemd, al wist ze dat twee muren van het ene behang en twee met het andere niet ideaal was. Daarop had Jed de winkelier gevraagd wanneer het behangen gedaan kon worden. Wat daarna was gebeurd, had haar eens te meer doen inzien wat de macht van een rijk man vermocht. Met een minachtende glimlach had ze tegengeworpen dat ze het de volgende week zélf zou doen. ‘Doe niet zo idioot,’ had hij gezegd. Een paar telefoontjes later had hij haar om haar huissleutels gevraagd, die hij vervolgens aan een potige man had gegeven die Sid heette en die sinds de dag daarvoor haar zoons bodyguard bleek te zijn. Sid zou er dit weekend op toezien dat de behangers hun werk deden. De timing was perfect.

Nu had ze gedoucht en een fluwelen jumpsuit met V-hals aangetrokken. Zittend op bed keek ze naar haar slapende zoon. Zijn leven was voorgoed veranderd. Jed had gezegd dat Ben zijn kind was, en de angst voor ontvoering was vanaf nu altijd aanwezig. Daar had ze het mee te doen.

Ze boog zich voorover om wat krullen van Bens voorhoofd te vegen en een zachte kus op zijn wang te drukken. Toen stond ze op, rechtte haar schouders en sloop de slaapkamer uit.