Epiloog

‘Klaar?’

‘Ja,’ antwoordde Lisane.

Over een paar minuten zou ze aan Solenes zijde de gewelfde trap af lopen en naar buiten gaan. In de tuin stond Zac op haar te wachten in aanwezigheid van zijn ouders, van Jean-Claude en van de ambtenaar die het huwelijk zou voltrekken.

‘Je ziet er echt schitterend uit,’ zei Solene. Ze boog zich iets voorover en streek even met haar wang langs die van Lisane. ‘Mijn allergrootste wens is dat je de rest van je leven net zo gelukkig zult zijn als vandaag.’

‘Ik ga huilen als je nog meer van dat soort lieve dingen zegt.’

‘Als je dat maar laat!’ waarschuwde haar zus haar.

De afgelopen dagen waren als in een droom voorbijgegaan, vond Lisane, want Zac had alles perfect georganiseerd.

Op woensdagochtend waren ze naar zijn huis in Sovereign Islands gegaan, en binnen een uur had er iemand op de stoep gestaan die alles voor de bruiloft zou gaan regelen. De man had een grote folder bij zich waarin allerlei ontwerpen van trouwjurken stonden. Bovendien had hij stoffen bij zich waaruit Lisane kon kiezen. Ze koos voor een eenvoudige ivoorwitte jurk van glanzende zijde en voor witte rozen in het bruidsboeket. Echt alles werd geregeld, van de hapjes tot de bruidstaart aan toe.

In eerste instantie had het een onmogelijke opgave geleken, maar het was allemaal uitstekend gelukt, concludeerde ze, terwijl ze bewonderend het resultaat bekeek.

Het weer was perfect. Aan de strakblauwe lucht was geen wolkje te bekennen, de zon scheen en vanaf zee waaide een aangenaam briesje.

‘Zullen we gaan?’

Arm in arm liepen de twee zusjes de trap af. Eenmaal beneden liepen ze door de met marmer betegelde hal naar de grote openslaande deuren die uitkeken over het pas gemaaide grasveld en de kleurrijke bloemenborders. Een crèmekleurige loper leidde naar een met rozen versierd prieeltje. En daar, in dat prieeltje, stond Zac op haar te wachten.

Hij zag er adembenemend knap uit. Het speciaal voor hem gemaakte donkere pak zat hem als gegoten. Zijn indrukwekkende gestalte met de brede schouders kwam er prachtig in uit.

Instinctief draaide hij zich naar haar om, en op dat moment had ze het gevoel alsof haar hart een paar slagen oversloeg, want toen ze langzaam over de loper naar hem toe liep, kon ze aan de blik in zijn ogen zien dat hij diep geroerd was. Ze wist niet of ze moest huilen of lachen. Het liefst zou ze allebei tegelijk doen.

‘Wauw!’ Solene vatte het in één woord samen.

Je kon dus echt in de wolken zijn, constateerde Lisane. Ze had het gevoel te zweven, haar voeten leken de grond niet eens te raken. Op haar gezicht verscheen een glimlach die zo stralend was, dat er in haar ogen een twinkeling te zien was. Terwijl ze naast hem ging staan, schoof ze haar hand in de zijne.

Zonder zich ook maar iets van de andere aanwezigen aan te trekken, boog Zac zich voorover om haar te kussen. Schoorvoetend trok hij zich iets terug, grinnikend bij het zien van de lichte blos op haar wangen.

De huwelijksceremonie was prachtig, en de aanwezigen beaamden dat met een welgemeend applaus.

Toch had Lisane tijdens de ceremonie alleen maar oog voor Zac. Ze genoot van de liefdevolle blik in zijn ogen en ze was diep geroerd toen hij beloofde om voor altijd voor haar te zorgen en haar te beschermen. Terwijl hij die woorden uitsprak, schoof hij een ring die bezet was met fonkelende diamanten, om de ringvinger van haar linkerhand.

Haar stem klonk helder en vol overtuiging toen ze hem eeuwige trouw beloofde. Daarna nam ze zijn linkerhand in de hare om een smalle gouden ring om zijn vinger te schuiven.

Na afloop van de ceremonie werden ze omhelsd en gefeliciteerd door de enthousiaste aanwezigen. De in het zonlicht glinsterende oceaan vormde de perfecte achtergrond voor de foto’s die daarna van het gelukkige paar werden gemaakt.

Om op het bruidspaar te toosten werd er champagne rondgebracht. Lisane bedankte voor de champagne en nam in plaats daarvan een drankje waar geen alcohol in zat. Op een gegeven moment ging iedereen naar binnen voor een uitgebreid diner.

Max en Felicity bleken erg verrukt te zijn van hun kersverse schoondochter. Bovendien verheugden ze zich er enorm op om opa en oma te worden.

Die wetenschap vervulde Lisane met blijdschap, en nadat ze alle gasten hadden uitgezwaaid, zei ze dat ook tegen Zac.

Met zijn arm om haar middel geslagen voerde hij haar mee naar boven.

‘Twee paar ouders. De vaders waren allebei gerespecteerde juristen en tegelijkertijd goede vrienden van elkaar, en hun echtgenotes hadden allebei hun eigen droom.’ Zac gaf haar een vluchtige kus op haar wang. ‘Allegra en ik zijn van kinds af aan samen opgegroeid. We zijn altijd goede vrienden geweest, maar we hebben nooit een relatie met elkaar gehad.’

Als het aan Allegra had gelegen, was het wel anders gelopen, dacht Lisane stilzwijgend. Maar dat was gelukkig allemaal verleden tijd.

Alleen het heden was belangrijk, en alle dagen die ze hierna zou delen met de man die de liefde van haar leven was.

Over iets minder dan zeven maanden zou er een klein kindje zijn… een kostbaar geschenk, dat alleen voor hen tweeën was. Het leven was meer dan fantastisch, concludeerde ze met een tevreden zucht. Het was een wonder.

‘Moe?’ vroeg hij, toen ze hun slaapkamer in liepen.

‘Het is een prachtige dag geweest,’ zei ze. ‘Dank je wel.’

Zacht streek hij met zijn vingers over haar kin. ‘En we hebben nog een hele nacht voor ons.’

Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin. ‘Hm… is dat een uitnodiging of is het een belofte?’ vroeg ze plagend.

‘Allebei.’ In één vloeiende beweging tilde hij haar op en droeg haar naar het bed.

Ze schoot in de lach. ‘Hé, primitieveling! Je wilt zeker laten zien hoe sterk je bent, hè?’

Hij nam de spelden uit haar haar, zodat haar lange lokken losjes over haar schouders vielen.

‘Nee, ik verlang gewoon naar je,’ zei hij zacht. ‘Naar jou alleen.’

Toen ze hem glimlachend aankeek en ze de zachte glans in zijn ogen zag, fluisterde ze: ‘Ik verlang ook naar jou.’ Het waren eenvoudige woorden, maar ze kwamen uit het diepst van haar hart.