X

rechtbank voor strafzaken in londen

 

de staat tegen brightman

 

Woensdag 4 maart 2009

 

Ochtendzitting

Voorgezeten door:

de edelachtbare rechter mccann

 

mevr. scott Wat is uw volledige naam?

mevr. bartlett Sylvia Jane Lesley Bartlett.

mevr. scott Dank u. Mevrouw Bartlett, hoelang kent u meneer Brightman al?

mevr. bartlett Ongeveer vijfenhalf jaar.

mevr. scott En u hebt een relatie met hem gehad?

mevr. bartlett Ja.

rechter mccann Kunt u iets harder praten, mevrouw Bartlett?

mevr. bartlett Neem me niet kwalijk. Ja.

mevr. scott U had een relatie met de beklaagde toen hij in de gevangenis zat, klopt dat?

mevr. bartlett Ja, dat klopt.

mevr. scott En toen hij in december 2007 werd vrijgelaten heeft u tijd met hem doorgebracht?

mevr. bartlett Ik woonde toen in Londen en Lee moest in Lancaster blijven. Hij moest zich wekelijks op het politiebureau melden, en naar de reclasseringsambtenaar, dat soort dingen. Ik zag hem niet zo vaak.

mevr. scott En is meneer Brightman in Londen bij u op bezoek geweest?

mevr. bartlett Ja, hij kwam zo vaak mogelijk.

mevr. scott En hoe zou u uw relatie met hem in die periode omschrijven? Was u gelukkig samen?

Neem uw tijd.

rechter mccann Wilt u even zitten, mevrouw Bartlett?

mevr. bartlett Nee, dank u. Sorry. Lee was heel anders toen hij uit de gevangenis kwam. Hij was soms moeilijk in de omgang.

mevr. scott Wat bedoelt u daarmee?

mevr. bartlett Hij kon, eh, ruzie zoeken. Hij had last van stemmingswisselingen.

mevr. scott Was hij fysiek agressief jegens u?

rechter mccann Mevrouw Bartlett, wilt u een glas water?

mevr. bartlett Nee, nee. Pardon. Hij kon heel gemene dingen zeggen, en ik was bang voor hem, aangezien hij ook weleens fysiek agressief tegen me was.

mevr. scott Dank u, ik begrijp dat dit erg belastend voor u is. Heeft meneer Brightman het nadat hij uit de gevangenis was gekomen met u over Catherine Bailey gehad?

mevr. bartlett Nee. Ik heb Catherine vorig jaar in januari gezien. Ik zat in de bus en zij stond bij een halte. Toen heb ik hem verteld dat ik haar had gezien.

mevr. scott En hoe reageerde hij daarop?

mevr. bartlett Op dat moment zei hij niets. Maar hij moet naar haar op zoek zijn gegaan. Ik las een vacature in de krant en zag dat Catherine de contactpersoon was. Catherine werkte daarvoor ook bij personeelszaken, dus ik nam aan dat het om haar ging. Toen ik die vacature aan Lee liet zien, zei hij dat hij zou solliciteren, voor de lol. Hij wilde mijn adres als woonadres opgeven.

mevr. scott En wat vond u daarvan?

mevr. bartlett Het leek me geen goed idee dat hij contact met haar zou opnemen. We hebben er ruzie over gehad.

mevr. scott U zei net dat meneer Brightman af en toe agressief tegen u was. Kunt u vertellen wat de omstandigheden waren die daartoe leidden?

mevr. bartlett (onverstaanbaar)

rechter mccann Mevrouw Bartlett, wilt u alstublieft wat harder praten?

mevr. scott Gaat het nog?

mevr. bartlett Ja, dank u.

mevr. scott Ik vroeg naar de omstandigheden rond de laatste keer dat u meneer Brightman hebt gezien voordat hij werd gearresteerd.

mevr. bartlett Ik heb in zijn tas gekeken. Toen hij bij me kwam, had hij een tas bij zich. Normaal gesproken nam hij die altijd mee als hij de deur uit ging, maar die keer had hij hem achtergelaten, en ik heb erin gekeken.

mevr. scott En wat zat erin?

mevr. bartlett Hoofdzakelijk kleding, schoenen, spullen voor een weekendje weg. Maar onder in de tas trof ik andere dingen aan. Een foto van Catherine. Een pornografische foto. En apparatuur, elektronische apparatuur, ik weet niet precies wat. En een mes.

mevr. scott Voor de duidelijkheid: wanneer is dit gebeurd? Weet u nog welke datum het was?

mevr. bartlett Dinsdag 6 mei, vorig jaar.

mevr. scott En toen u meneer Brightman daarna weer zag, hebt u hem toen verteld wat u had aangetroffen?

mevr. bartlett Ja. Dat was de volgende ochtend. Ik weet niet waar hij die nacht was geweest, maar hij was in ieder geval niet bij mij.

mevr. scott En hoe reageerde hij?

mevr. bartlett Hij werd razend. Hij sloeg me achter op mijn hoofd. Ik verloor even mijn bewustzijn en toen ik weer bijkwam, lag hij... lag hij...

mevr. scott Rustig aan.

mevr. bartlett Sorry. Hij lag boven op me. Hij was me aan het verkrachten.

mevr. scott Heeft hij u verkracht?

mevr. bartlett Ja.

mevr. scott En wat gebeurde er daarna?

mevr. bartlett Hij is vertrokken. Hij pakte gewoon zijn tas en vertrok.

mevr. scott Hebt u de politie gebeld?

mevr. bartlett Nee. Ik was te bang. Ik wist niet waar hij naartoe was. Ik was bang dat hij terug zou komen.

mevr. scott Wat hebt u dan wel gedaan?

mevr. bartlett Ik ben in bad gegaan en heb schone kleren aangetrokken. Toen ben ik naar een telefooncel gelopen, waar ik Catherine heb gebeld, op haar werk, en ik heb haar gevraagd of we konden afspreken.

mevr. scott En die ontmoeting was in Oxford Street, klopt dat?

mevr. bartlett Ja. Ik wilde op een openbare plek afspreken, voor het geval hij me volgde.

mevr. scott En was u van plan Catherine te vertellen wat er met u was gebeurd?

mevr. bartlett Ja. Ik wilde haar waarschuwen.

mevr. scott U wilde haar waarschuwen?

mevr. bartlett Ik was bang dat hij achter haar aan zou gaan. Ik was bang dat hij van plan was haar nogmaals aan te vallen.

mevr. scott En hebt u dat tegen Catherine gezegd toen u haar zag?

mevr. bartlett (onverstaanbaar)

mevr. scott Sylvia, wil je alsjeblieft antwoord geven?

mevr. bartlett Nee. Dat heb ik niet gedaan. Ik kreeg de kans niet. Net nadat Catherine was gearriveerd belde Lee. Hij klonk normaal, maar ik wist dat hij ons zag. Hij vroeg me waarom ik die kleding aanhad.

mevr. scott Kunt u uitleggen wat u dacht dat hij daarmee bedoelde?

mevr. bartlett Normaal gesproken draag ik altijd heel felle kleuren. Die dag had ik een eenvoudige zwarte rok met een witte blouse aan. Ik hoopte dat hij me dan moeilijker zou kunnen volgen.

mevr. scott En hij zei iets over uw kleding?

mevr. bartlett Ja. En hij vroeg me met wie ik had afgesproken. Ik zei dat het niemand was die hij kende. Toen zei hij dat ik loog, dat het iemand was die we allebei heel goed kenden. Ik wist dat hij ons zag.

mevr. scott Wat hebt u toen gedaan?

mevr. bartlett Ik ben vertrokken. Ik dacht dat Catherine veilig zou zijn als ik haar achterliet. Ik dacht dat hij mij zou volgen, en niet haar.

mevr. scott En was dat ook het geval?

mevr. bartlett Ja.

mevr. scott Waar bent u naartoe gegaan?

mevr. bartlett Ik heb een tijdje rondgelopen. Om hem van me af te schudden. Ik ben een galerie in gelopen, en allerlei winkels. Toen ik uiteindelijk thuiskwam was het al bijna donker. Hij stond op de trap op me te wachten. Ik was doodsbang. Hij was... heel kalm, bijna geruststellend. Toen zei hij dat hij me iets wilde laten zien en nam me mee de trap af naar het kelderappartement.

mevr. scott Kunt u dat toelichten voor de rechtbank? Het kelderappartement is niet van u, toch?

mevr. bartlett Nee. Het stond leeg. Volgens mij werd het opgeknapt. Er stonden geen meubels en de elektriciteit was afgesloten.

mevr. scott En wat gebeurde er toen hij met u in die kelder was?

mevr. bartlett Het spijt me, ik...

rechter mccann Mevrouw Bartlett, wilt u even pauzeren?

mevr. scott Ik zou eerlijk gezegd graag nog een paar vragen willen stellen, als de getuige het nog aankan.

mevr. bartlett Het gaat wel. Sorry.

mevr. scott Kunt u ons vertellen wat er in dat kelderappartement is gebeurd?

mevr. bartlett Hij heeft me geslagen en geschopt. Hij bleef maar tegen me schreeuwen hoe stom ik was. Hij zei dat ik het niet verdiende om te leven.

mevr. scott En hoelang heeft die aanval geduurd?

mevr. bartlett Dat weet ik niet. Het leek heel lang. Hij heeft me de badkamer in gesleept. Daar waren een toilet en een wastafel, en er zaten aansluitingen voor een douche, maar verder was hij leeg. Geen ramen, een kleine ruimte. Hij heeft me daar opgesloten.

mevr. scott En was dat de laatste keer dat u hem hebt gezien?

mevr. bartlett Nee. Hij kwam een tijdje later weer terug. Hij had handschoenen aan. Ik dacht dat hij me zou vermoorden.

mevr. scott Heeft hij u nogmaals mishandeld?

mevr. bartlett Nee. Hij zei dat hij naar Catherine ging, dat hij het wilde uitpraten.

mevr. scott En wat dacht u dat hij daarmee bedoelde?

dhr. nicholson Edelachtbare, de getuige wordt naar haar mening gevraagd.

mevr. scott Edelachtbare, het lijkt me dat de getuige zich in een situatie bevond waarin ze uitstekend in staat is te interpreteren wat de verdachte met zijn woorden bedoelde.

rechter mccann Ik begrijp waar u naartoe wilt, maar ik heb toch liever dat mevrouw Bartlett zich beperkt tot een beschrijving van de gebeurtenissen. Gaat u verder.

mevr. scott Meneer Brightman kwam naar de badkamer en zei dat hij naar Catherine ging. Wat gebeurde er daarna?

mevr. bartlett Hij is vertrokken. Hij deed de deur achter zich op slot en ging weg. Hij heeft me daar achtergelaten. Ik heb geprobeerd eruit te komen, ik heb op de deur gebonkt, maar niemand hoorde me. Ik kon er niet uit.

mevr. scott En u hebt er vier dagen opgesloten gezeten, klopt dat?

mevr. bartlett Ja.

mevr. scott En u had wel water, maar geen eten?

mevr. bartlett Inderdaad.

mevr. scott Dank u. Ik heb verder geen vragen, edelachtbare.

rechter mccann Dank u, mevrouw Scott. Dames en heren, dan wordt de zitting nu even verdaagd. We gaan om drie uur verder.

 

kruisverhoor

 

dhr. nicholson Mevrouw Bartlett, hoe hebt u meneer Brightman leren kennen?

mevr. bartlett Catherine heeft ons aan elkaar voorgesteld.

dhr. nicholson En toen u een relatie met meneer Brightman kreeg, was hij toen nog met mevrouw Bailey samen?

mevr. bartlett Ja, maar hij zei...

dhr. nicholson Dank u. En was u ervan op de hoogte dat hij zowel een relatie met mevrouw Bailey als met u had?

mevr. bartlett Ja, maar...

dhr. nicholson Zou u uzelf als een eerlijk iemand omschrijven, mevrouw Bartlett?

mevr. bartlett Ja, natuurlijk.

dhr. nicholson Hebt u in 2005 een verklaring aan de politie gegeven over uw vriendschap met mevrouw Bailey?

mevr. bartlett Ja.

dhr. nicholson Kunt u zich nog herinneren dat u hebt verklaard dat u in de beginjaren van uw vriendschap met mevrouw Bailey op de hoogte was van het feit dat ze zichzelf sneed met een mes?

mevr. bartlett Ja.

dhr. nicholson Was dat de waarheid, mevrouw Bartlett?

mevr. bartlett Nee.

dhr. nicholson Geeft u toe dat u hebt gelogen in een politieverklaring?

mevr. scott De getuige heeft al antwoord gegeven.

rechter mccann Meneer Nicholson, ik stel geen prijs op uw manier van vragen stellen.

dhr. nicholson Edelachtbare, er is sprake van een wetskwestie die ik graag in een besloten zitting wil bespreken.

rechter mccann Dat is goed. Dames en heren, we zullen deze kwestie nu bespreken en ik verzoek u u terug te trekken in de jurykamer. Zodra we verdergaan wordt u teruggeroepen. Dank u.

 

De jury vertrekt

 

besloten hoorzitting

 

rechter mccann Mevrouw Scott?

mevr. scott Ik wil erop wijzen dat meneer Nicholson op de hoogte is van het feit dat mevrouw Bartlett een tweede verklaring heeft afgelegd, waarin ze duidelijk verklaart dat de verdachte haar had geïnstrueerd te liegen. Mevrouw Bartlett is hierover gehoord.

dhr. nicholson Edelachtbare, het is duidelijk dat mevrouw Bartlett geen betrouwbare getuige is. Dat is het enige waar ik de jury van op de hoogte wil stellen.

mevr. scott Ze was doodsbang voor meneer Brightman, edelachtbare. Ze zou haar eigen bestaan hebben ontkend als hij haar dat had opgedragen.

rechter mccann Meneer Nicholson, ik ben van mening dat als mevrouw Bartlett een tweede verklaring heeft afgelegd die duidelijk maakt waarom ze in de eerste oneerlijk is geweest, die tevens aan de jury moet worden voorgelegd.

dhr. nicholson Ik begrijp het.

rechter mccann Dan roepen we nu de jury terug en gaan we verder waar we waren gebleven.

zondag 23 mei 2010

Sam Hollands stond buiten op me te wachten.

‘Goedemorgen,’ zei ze terwijl ik op de passagiersstoel ging zitten. ‘Mooie dag voor een onverwacht uitje. Waar zei je ook alweer dat we naartoe gaan?’

‘St. Albans.’

We reden naar de hoofdweg.

‘Ik ben je hier echt heel dankbaar voor. Ik weet dat je wel wat beters te doen hebt op je vrije dag, Sam.’

‘Vertel het me nog eens. Je hebt een brief gekregen?’

Die lag er toen ik gisteren thuiskwam van het boodschappen doen. Niets wat me voorbereidde op de nare boodschap die erin zat: een gewone envelop, met mijn naam en adres erop getypt, een postzegel en een onleesbare stempel. Ik las hem voor aan Sam:

 

Lieve Catherine,

Ik denk heel veel aan je. Ik wil je vertellen dat ik spijt heb van alles wat er is gebeurd. Ik heb spijt van heel veel dingen en ik heb een cadeautje voor je waarvan ik hoop dat het iets goedmaakt.

Je moet ervoor naar het industrieterrein aan Farley Road, ten noorden van St. Albans. Unit 23 staat aan de noordzijde. Als je ervoor parkeert, kun je naar de zijkant van het pand lopen. Erachter is een braakliggend terrein, dat wordt begrensd door bomen. Volg die rij bomen en dan zul je aan het einde ervan vinden wat ik voor je heb achtergelaten.

Ik hoop dat je dit laatste voor me wilt doen en dat je begrijpt dat het mijn manier is om sorry te zeggen.

 

‘Is dat alles?’

‘Wat?’

‘Ik vind het nogal een abrupte manier om een brief af te sluiten. Over het algemeen beginnen mensen een brief met “Lieve Huppeldepup” en eindigen ze met “Liefs” of “Groetjes”, toch?’

We reden via de M1 naar de M25. Het verkeer aan de andere kant van de snelweg raasde langs ons heen. Ik beet op mijn onderlip.

‘Cathy...?’

‘Er stonden nog een paar zinnen op een ander vel. Persoonlijke dingen.’

‘Wat voor persoonlijke dingen?’

‘Dat is niet relevant. Echt niet.’

‘Cathy. Het is niet alleen een brief, het is bewijs. Dat weet je toch, hè?’

‘Zullen we gewoon even gaan kijken waar het om gaat? Voor hetzelfde geld is het iets belachelijks.’

‘Wat vindt Stuart ervan?’

‘Die is een paar dagen weg. Naar een of ander groot nieuw ziekenhuis in België voor een congres.’

Ze hield haar blik op de weg gericht en toonde haar afkeuring met de strakke lijn van haar lippen. Ik zou haar de brief uiteindelijk helemaal laten zien; ik moest wel. Maar op dat moment wilde ik het tussen hem en mij houden.

‘Wat denk jij dat het is?’ vroeg Sam.

‘Geen idee. Maar ik denk niet dat het iets leuks zal zijn.’

‘Ik ook niet. Ik ben blij dat je me hebt gebeld.’

‘Ik vroeg me af of het een val was.’

‘Nou, hij zit veilig achter slot en grendel, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat hij ons staat op te wachten. Ik heb de gevangenis vanochtend nog gebeld.’

‘Het is geen brief uit de gevangenis,’ zei ik.

‘Dat is mij ook opgevallen, ja. Iemand moet hem voor hem naar buiten hebben gesmokkeld. Wat er ook gebeurt, ik ga het in ieder geval rapporteren.’

We namen de afslag en luisterden naar Sams navigatie, die met een kalme stem zei dat we de volgende links moesten en dan vijf kilometer rechtdoor.

‘Hoe is het met Stuart?’

‘Prima. En met ons ook.’

‘Hoe vind je het om getrouwd te zijn?’

Ik begon te lachen. ‘Niet erg anders dan daarvoor. En het is pas vijf maanden, we moeten er nog een beetje aan wennen.’

‘Nog geen kinderen?’

‘Nog niet. Ga je me nou vertellen dat jij kinderen wilt?’

‘Ik niet, maar Jo wel. Ik denk dat we volgend jaar gaan trouwen.’

‘Sam, daar heb je nooit iets over gezegd.’

‘Nou ja, we zijn al tien jaar samen. Het wordt ook weleens tijd.’

‘Heb je haar gevraagd?’

‘Nog niet.’

‘Ga ervoor. Het is het waard. Mogen we op de bruiloft komen?’

‘Natuurlijk. En Sylvia ook.’

‘Dat zou ze geweldig vinden.’

‘We zijn er.’

Industrieterrein Farley was verlaten; lange, brede wegen zonder verkeer, waarover de wind vuilnis blies. We reden langs een shoarmastalletje, dat dicht was. De helft van de units stond leeg en het hele terrein ademde een gevoel van verlatenheid uit, inclusief unit 23. Het was de achterste, na de laatste bocht. Het voelde als het einde van de wereld.

Sam parkeerde de auto ervoor.

‘Daar, kijk.’

Door het onkruid rond het pand liep een smal paadje tussen het hek van harmonicagaas en de muur van de unit. Er stonden borsthoge brandnetels, die naar ons toe waaiden in de wind.

Sam ging voor, baande zich een weg over het pad met een hand tegen de muur van de unit. Ik schrok enorm van een konijn, dat zich over het pad uit de voeten maakte.

Achter de unit verbreedde de smalle doorgang zich ineens in een stuk braakliggend terrein. We liepen over een groot oppervlak van beton met onkruid in de barsten. De zon scheen op ons hoofd en ergens hoog boven ons zong een vogel. Het was helemaal verlaten, niemand te zien, waar je ook keek.

‘En nu?’

Ik keek om me heen met een hand boven mijn ogen tegen de felle zon, naar de bomen die hij had beschreven, en toen zag ik het: een kleurige veeg in een landschap van grijs, bruin en groen.

‘Daar. Zie je dat?’

Het was een knalrode lap, als een vlag, en toen we dichterbij kwamen begon hij te fladderen alsof hij leefde. Ik wist al wat het was, maar het was toch een schok het te zien. Ik voelde de tranen achter mijn oogleden prikken en ze biggelden al over mijn wangen voordat ik ze kon tegenhouden. Het was alsof ik een oude vriendin zag en tegelijk in een nachtmerrie rondliep.

‘Wat is dat?’ vroeg Sam.

‘Mijn jurk.’

Hij was langs de zoom gerafeld, en hij was stoffig en smerig, maar ik herkende hem uit duizenden. Alle knoopjes waren eraf, en er waren stukken uit geknipt, waardoor de randen waren gaan rafelen en wapperden in de wind. Zo te zien lag hij er al een tijdje.

‘Is dat alles? Een oude jurk?’

Hij zat met een verroeste schep verankerd in de grond vol kiezels, op een berg stenen, als een cairn, als een graf.

‘Nee,’ zei ik. ‘Het is een markering.’

Ze zag het iets later dan ik. Onder in de greppel waaide een plukje donker haar op. In eerste instantie leek het iets kunstmatigs, een rafelige jutezak of zo, en de huid leek wel oud canvas. Toen de plotselinge witheid van het kapotte bot, en daarna was er geen twijfel meer mogelijk.

‘O, shit, shit, shit.’ Sam griste haar mobieltje uit haar zak en belde iemand, belde om versterking, en ik zakte tussen de droge aarde en de stenen op mijn knieën en streelde met mijn vingers over het nog steeds zachte weefsel om mezelf gerust te stellen.

‘Ik denk dat ze Naomi heet,’ zei ik.

Ik trok het tweede deel van de brief uit mijn achterzak.

‘Sam. Ik denk dat je hier ook naar moet kijken.’

 

Ik heb spijt van wat ik Sylvia heb aangedaan, en die oude vrouw die bij jou beneden woonde. Het enige wat ze voor me betekenden was dat ze een manier waren om jou te vinden. Je moet weten dat niets en niemand me er ooit van zal weerhouden jou te vinden, Catherine. Ik vertel je dit allemaal om te bewijzen dat ik alle schuld op me wil nemen. Maar ik laat je niet los. Hoelang dit ook gaat duren, ik zal op je wachten. Op een dag ben ik vrij, en dan vind ik je en dan kunnen we samen zijn.

Wacht op me, Catherine.

Ik hou van je.

 

Lee