Adellijke jaloezie

Spanningen op het kasteel

Als Maddy aan een jonge Poolse graaf wordt voorgesteld, wordt ze halsoverkop verliefd op hem. Ze kan haar geluk niet op als blijkt dat haar gevoelens worden beantwoord. De enige die niet erg tevreden is met wat er gebeurt, is haar zus Julia, die zelf ook een oogje op hem heeft laten vallen. Julia neemt zich voor alles op alles te zetten om ervoor te zorgen dat de jonge graaf voor haar kiest en niet voor haar zus.

“Er landt weer een helikopter! Dat moet prins Olaf zijn!” Julia rende naar het raam en trok de dunne voile opzij, zodat ze beter kon zien wat er buiten gebeurde.

“Julia!” De stem van haar oudere zus Margaret leek af en toe als twee druppels water op die van haar moeder. Daar maakte Maddy gebruik van als Julia iets deed wat niet door de beugel kon. Vaak was zo'n kreet voldoende om haar zus van al te impulsief gedrag te weerhouden. Dit keer had ze jammer genoeg geen succes.

Julia bleef bij het raam staan en boog zich zelfs voorover.

“Het is hem! Wat zei ik? Eindelijk! Ik dacht al dat hij niet meer zou komen! Wat is hij knap, Maddy!” Ze lachte stralend naar haar zus. “Denk je dat ik een kans maak bij hem?”

“Waarom niet?” Margaret, die door Julia altijd Maddy werd genoemd, haalde onwillig haar schouders op. “Bij prins Olaf maakt iedere vrouw tussen de vijftien en de vijfenzestig een kans! Zo staat het tenminste in de roddelbladen.” Ze kon het toch niet laten om ook even naar buiten te kijken.

Aan de achterkant van Highham Castle lag een landingsplaats voor de helikopters waarmee hertog Clafford-Bolton en zijn vrouw zich bij voorkeur verplaatsten.

Als ze het landgoed bezochten, kwamen ze praktisch altijd met hun eigen helikopter, waarvoor ze een vaste piloot in dienst hadden genomen. De hertog en hertogin van Clafford-Bolton bekleedden een vooraanstaande rol in het societyleven van de Britse adel. Ze leidden een druk bestaan dat zich voornamelijk in Londen afspeelde. In het grote patriciërshuis aan een van de meest chique straten van de Britse hoofdstad werden soirees gegeven waar zelfs de koninklijke familie voor werd uitgenodigd. Hertogin Catherina was goed bevriend met de koningin en was regelmatig bij haar te gast. Haar twee dochters hadden natuurlijk officieel hun debuut gemaakt aan het hof. Margaret en Julia hadden veel opzien gebaard, want met hun rood haar en lichte teint beantwoordden ze volledig aan het Engelse schoonheidsideaal.

Maddy en Julia waren lid van alle belangrijke verenigingen voor adellijke jongeren. Ze werden aanbeden door de mannelijke telgen van de meest roemruchte adellijke geslachten, maar tot nu toe hadden ze geen van beiden een keuze gemaakt. Ze vonden het heerlijk om hun aanbidders tegen elkaar uit te spelen en genoten met volle teugen van de overweldigende aandacht van het mannelijk geslacht. Margaret was misschien iets terughoudender, maar Julia flirtte naar hartenlust als ze daar de kans voor kreeg.

Nu boog ze zich nog verder voorover. Ze greep de arm van haar zus en trok haar verder naar voren.

“Kijk eens! Er stapt nog iemand uit!” Ze drukte bijna haar neus tegen de ruit plat toen ze de lange man zag die naast prins Olaf ging staan. Hij droeg een bontjas en een muts die in hetzelfde materiaal was uitgevoerd. “Wat een knappe vent!” Julia keek haar ogen uit. “Weet jij wie dat is? Ik vind hem nog veel knapper dan Olaf!” Ze keek haar zus opgewonden aan. “Waarom heeft mama ons niet verteld dat de prins iemand mee zou nemen?”

Margaret gaf geen antwoord en staarde naar de onbekende man die uit de helikopter was gestapt. Ze hield haar adem in en probeerde de opwinding die ze voelde te verbergen voor haar jongere zus. Ze had de man die naast prins Olaf stond nooit eerder gezien, maar toch leek het of ze iets wezenlijks in hem herkende dat haar volkomen vertrouwd was.

Ze kon haar ogen niet van zijn gezicht losmaken. Zelfs niet toen hij omhoog keek en met een spottend lachje een lichte buiging maakte. Onder andere omstandigheden zou Maddy meteen achteruit zijn gesprongen, maar nu bleef ze gewoon waar ze was. Prins Olaf had de twee meisjes nu ook ontdekt en zwaaide naar hen. Hij riep iets, maar het was onmogelijk hem te verstaan vanaf de tweede etage.

“Laten we naar beneden gaan, Maddy!” Julia lachte uitgelaten. “Ik moet weten wie dat is! Vergeleken met hem stelt Olaf niets voor! Denk je dat mama de tafelschikking nog wil veranderen? Ik heb er alles voor over om naast hem te zitten!”

“Als je het mij vraagt, is hij niet eens uitgenodigd,” antwoordde Maddy met een vreemde trilling in haar stem. “Ik heb mama geholpen met de gastenlijst en ik kan me niet herinneren…”

Julia luisterde al niet meer en rende naar de deur. In de strakke spijkerbroek paste ze totaal niet bij het voorname decor van Highham Castle. De inrichting van het kasteel was de laatste driehonderd jaar maar nauwelijks veranderd. De hertog had het beheer over een van de grootste familievermogens van Engeland strak in handen. Hij kon het zich veroorloven voldoende personeel in dienst te houden om het onderhoud van een kasteel als Highham naar behoren te laten uitvoeren. Daarmee vormde hij een uitzondering, want de meeste adellijke families hadden afstand van hun landgoederen moeten doen. De hoge kosten die het onderhoud met zich meebracht, waren nauwelijks meer op te brengen voor de meesten van hen.

Highham vormde een plezierige uitzondering. De hertog en hertogin gaven er regelmatig feesten voor hun adellijke vrienden. Die werden druk bezocht, want iedereen vond het heerlijk om van de overdadige rijkdom te genieten die op Highham tentoon werd gespreid.

De hertog en hertogin Clafford-Bolton hadden er een traditie van gemaakt om op het eerste weekend van december een feest te houden dat het begin van de kersttijd moest inluiden. Het begon met een groots diner op vrijdagavond, wanneer alle gasten werden verwelkomd met een prachtig ingepakt kerstcadeau. Hertogin Catherina begon al in juni aan de samenstelling van haar gastenlijst. De laatste paar jaar had ze hulp gekregen van haar twee dochters, die het heerlijk vonden elkaar de loef af te steken met het vinden van de meeste extravagante cadeaus.

Maddy en Julia renden zo snel ze konden de lange gang af. Ze bereikten de grote hal op de eerste etage, waar alle gangen op uitkwamen. Ze negeerden de statige trap en renden naar een deur waarachter een tweede, veel smallere trap lag verborgen. Die was bedoeld voor het personeel, maar de twee meisjes maakten er ook gebruik van als ze niet gezien wilden worden. Julia liep voorop en Maddy volgde op de voet. Ze hadden de trap net bereikt toen achter hen een deur open ging.

“Maddy!” Hertogin Catherina hoefde haar stem niet te verheffen om indruk te maken. De twee meisjes bij de trap hielden abrupt hun pas in en draaiden zich naar haar om.

“Riep je, mama?” Maddy liep naar haar toe en keek haar met een zo kalm mogelijke glimlach aan.

“Jazeker!” Catherina was altijd een lieve moeder voor haar twee dochters geweest, maar kon ook streng zijn. Ze had er een hekel aan als de meisjes zich niet precies gedroegen zoals van hen verwacht mocht worden. “Mag ik weten waarom jullie als een stel gekken door de gang rennen?” vroeg ze zo zacht mogelijk. “We hebben gasten in huis. Het heeft geen pas dat mijn dochters...”

“Prins Olaf is er, mama!” Julia kon zich niet langer beheersen. “We hebben hem net zien landen! Hij is hier met Anne en Edward en er is nog iemand bij die ik niet ken! Wist je dat hij een extra gast mee zou brengen?”

“Wat zeg je?” De ogen van Catherina werden groot van schrik. “Een extra gast? Daar heb ik niets van gehoord.” Catherina liep tegen de vijftig, maar dat zou je haar zeker niet geven. Ze was nog net zo slank als twintig jaar geleden. Ze besteedde veel aandacht aan haar uiterlijk en was er trots op dat haar gezicht nog maar nauwelijks een rimpeltje vertoonde. 

Catherina dacht even na en kwam in beweging. De vertrekken van haar man lagen aan de andere kant van de gang. Ze liep naar de deur van zijn zitkamer en klopte aan. Haar dochters volgden op de voet.

“George!” Ze durfde haar stem niet te verheffen uit angst dat een van de gasten haar zou horen. Ze klopte nog eens toen er geen antwoord kwam. “George!” Ze wierp een bezorgde blik over haar schouder, maar gelukkig bleef achter hen alles rustig.

In deze vleugel van Highham waren de voornaamste gasten ondergebracht. Hier lagen de beste kamers, die stuk voor stuk waren ingericht volgens de normen die voor koninklijke vertrekken golden. 

“George, ik ben het!” Ze duwde de klink naar beneden. De deur ging open en ze glipte naar binnen. “Snel,” siste ze tegen haar twee dochters. “Ik wil niet dat iemand jullie ziet.”

“Waarom niet, mama?” vroeg Julia toen de deur weer dicht was gegaan. “Anders komen we toch ook altijd in papa's kamer?”

“Hoe vaak moet ik dat nog uitleggen?” Catherina zuchtte wanhopig. Ze begreep niet waarom het zo moeilijk was om Julia de meest elementaire regels van de etiquette bij te brengen. “Een dame hoort niet in de slaapkamer van een man te komen,” zei ze. “Dat hebben ze je in Zwitserland toch zeker geleerd?”

“Ik vind het maar onzin.” Julia haalde onverschillig haar schouders op. Ze ging in een van de fauteuils voor het knetterend haardvuur zitten en hield haar handen naar voren.

“In papa's kamer is het tenminste lekker warm. Waarom heeft Hickens er niet voor gezorgd dat de open haard in mijn kamer wordt aangestoken?” 

Hickens was als huishoudster verantwoordelijk voor het personeel van Highham.

“Ze heeft heus wel iets anders te doen,” antwoordde Margaret ongeduldig. Ze was dol op de oudere dame, die als een moeder voor de twee meisjes had gezorgd als de hertogin daar zelf niet toe in staat was.

“Julia, ik eis dat jij je dit weekend van je beste kant laat zien.” Catherina ging op de armleuning zitten en keek bezorgd naar het knappe gezichtje van haar jongste. “Je mag me niet teleurstellen.” Catherina was al bijna vijfentwintig jaar getrouwd met de hertog van Clafford-Bolton. Ze had een goede verstandhouding met haar man, maar van echte intimiteit was geen sprake. George en zij leidden allebei een eigen leven en hadden het veel te druk om zich veel om de ander te bekommeren.

“Ik begrijp gewoon niet waarom we ons aan al die stomme regeltjes moeten houden,” antwoordde Julia opstandig. “Andere meisjes mogen gewoon hun gang gaan. Waarom wij...”

“Julia!” Catherina keek haar boos aan. “Ik hoop niet dat je uitgerekend dit weekend hebt uitgekozen om ons te vermoeien met onhebbelijkheden. Doe mama nou een plezier, darling. Je weet toch hoe belangrijk dit voor me is?” Ze sloeg een arm om de schouders van Julia heen en keek haar smekend aan.

“Ik wil helemaal niet onhebbelijk zijn, maar...” Ze ging snel door toen ze zag dat haar moeder haar het zwijgen wilde opleggen. “Ik begrijp gewoon niet waarom we niet in papa's kamer mogen komen als de gasten er zijn. Dat doen we anders toch ook?”

“Het hoort niet!” Catherina verloor haar geduld. “Hoe vaak moet ik nog zeggen...”

“Als vrouwen niet in de kamer van een man mogen komen en andersom ook niet, zal het menselijk ras snel uitsterven!” Julia wist dat haar moeder er niet tegen kon als ze op welke manier dan ook aan zoiets banaals als de voortplanting werd herinnerd. Ze had meteen succes, want haar moeder sprong op en keek boos op haar neer.

“Houd daarmee op!” riep ze schril. “Ik waarschuw je, Julia! Als je vulgaire insinuaties wilt maken, blijf je de rest van het weekend in je kamer en laat ik Hickens de deur op slot doen!”

Maddy wist al wat er ging komen. Dit had ze vaak genoeg meegemaakt, eerst maakte Julia hun moeder zo van streek, dat ze daarna alles van haar gedaan kreeg, als ze maar beloofde dat ze zich goed zou gedragen.

“Ik voel een migraineaanval opkomen! Ik begrijp niet waarom niemand rekening met mij houdt,” ging ze huilerig verder. “Begrijpen jullie niet hoeveel moeite het kost om een behoorlijk feest te organiseren?”

“Zal ik een nat washandje voor je halen, mama?” Margaret liep al naar de volgende deur. Daarachter bevond zich de slaapkamer van haar vader, die weer grensde aan een kleed- en een badkamer.

Maddy klopte even voordat ze de slaapkamerdeur opende. Er kwam geen antwoord, dus ging ze naar binnen. Aan de achteloos op de grond gegooide kranten en de ijsklontjes in het halfvolle whiskyglas op tafel kon Maddy zien dat haar vader aanwezig moest zijn.

“Papa?” Ze keek om zich heen. Er was iets vreemds aan de hand. Waarom gaf hij geen antwoord? Het leek haar sterk dat ze hem net gemist hadden. “Papa?” Ze liep naar de deur van zijn kleedkamer en klopte aan. “Papa, kun je me horen?”

“Laat me met rust!” antwoordde hij vanachter de gesloten deur. “Ik verkleed me!”

“Midden op de dag?” Maddy begreep er niets van. “Voel je je soms niet lekker, papa?” Ze keek bezorgd naar de gesloten deur. “Moet ik mama voor je roepen?”

“Ben je helemaal gek geworden?” klonk de gesmoorde stem van haar vader. “Ik heb behoefte aan wat privacy. Is het nou zo moeilijk om dat te begrijpen?”

“Privacy? Maar de gasten zijn allemaal aangekomen. Mama wil nog een paar bijzonderheden met je doornemen en ze…” Maddy haalde diep adem. “Ze klaagt over hoofdpijn.” De migraineaanvallen van haar moeder waren berucht binnen het gezin. “Kun je me een nat washandje voor haar geven?”

“Nee, dat kan ik niet!” snauwde haar vader van de andere kant van de deur. “En laat me nu maar met rust. Zeg tegen je moeder dat ik naar haar kamer kom zodra ik hier klaar ben.”

Maddy gaf geen antwoord meer en draaide zich om. Ze bleef nog even bij de deur staan voordat ze langzaam in beweging kwam.

Ze wilde de slaapkamer verlaten, maar plotseling viel haar blik op een vrouwenschoen, die half onder de bank lag. Ze bukte zich en raapte die op, waarna ze er een tijdlang op neer staarde.

De naaldhak waaraan ze de schoen vasthield, was minstens tien centimeter en veel hoger dan haar moeder ooit zou dragen. Maddy was misschien een beetje traag, maar toen ze begreep hoe de schoen daar terecht was gekomen, hapte ze vol verbijstering naar adem. Ze wierp nog een laatste blik op de deur van de badkamer voordat ze de schoen snel teruglegde waar ze hem gevonden had. Daarna verliet ze haastig de slaapkamer van haar vader.

Een uur later zat Maddy op de brede vensterbank van haar slaapkamerraam en keek naar buiten. De sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden, maar zelfs dat kon haar niet opvrolijken. Ze had geen zin meer in het feest van die avond.

Julia was natuurlijk weer in haar opzet geslaagd. Ze had ervoor gezorgd dat de tafelschikking zo werd veranderd dat ze naast de knappe vriend van prins Olaf kwam te zitten. Maddy had geen bezwaar durven maken, want ze kende Julia goed genoeg om te weten dat die het niet op zou geven voordat ze tevreden werd gesteld. Zelf zat ze helemaal aan de andere kant van de tafel, bij een of andere saaie neef die ze in geen jaren gezien had.

Maddy zuchtte verslagen. Vanuit haar slaapkamerraam had ze uitzicht op de binnenplaats aan de achterkant van het kasteel. De hertog van Clafford-Bolton was een geniaal zakenman, die door slimme beleggingen op de beurs het familievermogen had verdriedubbeld. Dat had hem tot een van de rijkste mensen van Engeland gemaakt. Zelfs de meest extravagante levensstijl kon geen gevaar meer opleveren voor het fabelachtige vermogen dat hij beheerde.

George Clafford-Bolton had alles bereikt wat hij zich had voorgenomen. Nu gaf hij zich over aan de meeste decadente uitspattingen. Vroeger deed hij zijn best om zijn escapades verborgen te houden voor zijn vrouw en twee dochters, maar daar was nu dus ook al verandering in gekomen.

Maddy was ervan overtuigd dat hij niet alleen was geweest in zijn kleedkamer. Ze wist al een hele tijd dat hij er vriendinnen op na hield, maar het was nooit eerder voorgekomen dat hij onder de ogen van haar moeder…

Ze draaide haar hoofd toen er op de deur van haar kamer werd geklopt.

“Ja?”

Hickens kwam met een moederlijke glimlach naar binnen gelopen. Ze had een groot zilveren dienblad bij zich.

“Ik wist wel dat je hier zou zijn,” zei ze. “Ben je de drukte ontvlucht, liefje?” Martha Hickens zette het dienblad op tafel. “Ik heb thee voor je. Zal ik inschenken?”

“Dat hoeft niet, tante Martha.” Catherina vond het niet prettig als ze hoorde dat Maddy de huishoudster zo noemde. Ze vond het te familiair klinken, maar als ze alleen waren, trok Maddy zich daar niets van aan.

Martha Hickens schonk twee kopjes in en ging met een diepe zucht zitten.

“Hè, hè!” verzuchtte ze. “Ik word te oud voor al die drukte. “Ik zal blij zijn als alles weer achter de rug is.”

“Je werkt toch niet te hard, tante Martha?” Maddy keek haar bezorgd aan. Ze stond op van haar lievelingsplaatsje bij het raam en ging tegenover de oudere vrouw zitten. Als de familie op Highham was, dronken ze praktisch altijd thee in haar kamer. Daar waren ze mee begonnen toen Maddy als peuter onder de hoede van de toen nog jonge huishoudster werd achtergelaten. Catherina had het verboden toen Maddy wat ouder werd, maar Martha Hickens had zich daar nooit aan gehouden. Ze had een speciale band met Maddy en daar kon zelfs Catherina niet tussenkomen.

“Ik?” Martha schudde glimlachend haar hoofd. “Dat laat ik over aan die mensen die je vader uit Londen heeft laten overkomen. Hoe noemt hij ze ook alweer? Cateringmedewerkers, of zo.” Ze haalde haar neus op. “Als je het mij vraagt, zijn ze niks meer of minder dan de meisjes uit het dorp, hoor.” Ze greep een van de kleine sandwiches die ze had meegenomen en zette er met smaak haar tanden in.

“Is Irene er ook?” vroeg Maddy gretig. Irene was een nicht van tante Martha en werkte af en toe op het kasteel om wat extra geld te verdienen. Ze had een boekwinkeltje in het dorp, maar dat leverde niet voldoende op om goed van te kunnen leven. Als kind was Maddy bevriend geweest met Irene en ze kon het nog altijd goed met haar vinden.

“Je ziet haar vanavond wel,” knikte Martha Hickens. “Ze helpt aan tafel.”

Het diner werd gegeven in de grote zaal, waar de gasten aan één enorme, U-vormige tafel konden plaatsnemen. De hertog en zijn vrouw zaten in het midden, voor een vijf meter hoge kerstboom die was opgetuigd met duizenden lampjes. Er werden kosten nog moeite gespaard om ervoor te zorgen dat alles er vlekkeloos uitzag. 

Mary Duchamps werkte als kokkin bijna net zo lang voor de familie als haar goede vriendin Martha. Ze was van Franse afkomst en was er trots op dat haar grootvader ooit naar Engeland was gehaald om als kok voor de toenmalige koning te gaan werken. Mary Duchamps was de baas in de keuken en daar kon geen cateraar of wie dan ook omheen!

“Kan het niet eerder?” vroeg Maddy. “Ik heb haar al bijna een jaar niet gezien. Zeg anders maar dat ik haar morgen bezoek. Ik heb haar ontzettend gemist.” Ze schudde haar hoofd toen tante Martha haar de schaal met sandwiches voorhield. “Nee, dank je, tante Martha.”

“Je moet iets eten,” drong deze aan. “Het diner begin pas om acht uur.”

“Ik heb geen honger.” Maddy hield afwerend een hand omhoog.

Tante Martha wist dat ze dol was op de boterhammetjes.

“Toe nou, meisje,” drong ze dan ook aan. “Mary heeft ze speciaal voor jou gemaakt. Als ze ziet dat je niets hebt gegeten…”

“Ik krijg geen hap door mijn keel.”

“Je bent toch niet ziek?” Martha Hickens werd meteen bezorgd. “Je ziet er een beetje pips uit, liefje. Misschien is het een goed idee om even op bed te gaan liggen. Het zou zonde zijn als je vanavond niet bij het diner kunt zijn. Mary heeft zoveel moeite gedaan.”

“Ik blijf net zo lief in mijn kamer,” mompelde Maddy bedrukt. “Ik kan me niet voorstellen dat het leuk wordt.”

“Kom, kom!” Martha glimlachte toegeeflijk. Ze wist dat haar lieveling af en toe wat aansporing nodig had. Maddy hield niet zo van grote gezelschappen omdat ze zich daarin al snel verloren voelde. “Je weet best dat het meevalt. Je mag je lieve moeder niet teleurstellen, meisje.”

“Ze heeft Julia toch?” Maddy zuchtte. Het leek alsof ze jaloers was op haar zus, maar dat was echt niet zo. Julia was nu eenmaal anders. Over het algemeen konden de twee meisjes het prima vinden. Maddy ergerde zich wel eens aan haar gemanipuleer, maar verder had ze niets op Julia aan te merken.

“O hemeltje.” Martha zette haar theekopje neer. “Vertel eens wat er gebeurd is?”

“Niets! Echt waar niet, tante Martha. Ik…” Ze ging niet verder en haalde schokkerig haar schouders op.

“Je weet toch dat je tante Martha alles kunt vertellen, liefje?” De oudere dame legde een mollige hand op de arm van het meisje. Ze hield van lekker eten en dat was goed aan haar te zien.

“Er is echt niets.” Maddy aarzelde even. “Heb jij misschien iets gehoord over die vriend van prins Olaf? Weet jij hoe hij heet?”

“Vriend van prins Olaf…” Martha zoog haar wangen naar binnen, terwijl ze haar peinzend aankeek. “Help me eens op weg?”

“Ze zijn een uur of twee geleden aangekomen,” zei Maddy.

“O, bedoel je die Poolse prins en zijn vriend?” De ogen van Martha Hickens begonnen te stralen. “Wat een keurige jongeheren zijn dat! En zo beleefd! Ik heb ze persoonlijk naar hun kamer gebracht.”

“Naar welke kamer heb je ze gebracht?” vroeg Maddy. 

“Waar? Prins Olaf heeft de natuurlijk de Cromwellkamer. Op die aardige jongeman die hem begeleidt, hadden we eigenlijk niet gerekend. Gelukkig maken ze er geen punt van om de kamer te delen.” Ze keek Maddy angstig aan. “Denk je dat je moeder daar bezwaar tegen heeft als ze het hoort? Ik heb een extra bed in de kleedkamer laten zetten en daar waren ze allebei tevreden mee. Het is zo prettig als mensen begrip tonen voor de problemen van de huishoudelijke staf.” Ze knikte tevreden. “Heb je niet gevraagd hoe hij heet?”

Maddy kreeg een vuurrode kleur toen Martha haar met open mond aankeek.

“Mijn lieve hemeltje,” lachte de oudere dame. “Je bloost, meisje! Ken je die jongeman soms?”

“Ik? Helemaal niet!” Maddy stond op en begon nerveus heen en weer te lopen. “Dan zou ik je niet vragen hoe hij heet!”

“Nee, dat is natuurlijk zo.” Martha gaf het toch nog niet op. “Misschien heb je hem ergens getroffen waar hij zich niet aan je kon voorstellen. Tegenwoordig komen jongelui in allerlei kringen. Zal ik het Ludlow vragen?”

Maddy kwam in verleiding het aanbod te accepteren, maar deed dat uiteindelijk niet. Het had toch geen zin. Julia had er al voor gezorgd dat ze die avond naast hem aan het diner zou zitten. Dat was niet meer terug te draaien. Het was maar beter geen aandacht aan de onbekende te schenken.

Na wat er die middag was gebeurd, was ze iedere animo om een geschikte huwelijkskandidaat te zoeken verloren. Als haar eigen vader na vijfentwintig jaar nog altijd niet in staat was om trouw te blijven, leek het haar beter om helemaal niet aan een huwelijk te beginnen.

Ze wilde net zeggen dat het niet hoefde, toen achter haar de deur werd opengerukt.

“Maddy, je moet me helpen!” Julia kwam met een rode kleur van opwinding naar binnen gelopen. “Die afschuwelijke meid heeft mijn jurk bedorven!” Er blonken tranen in haar grote ogen. “Ik kan me met geen mogelijkheid erin vertonen! Mag ik jouw jurk proberen?” Ze deed alsof ze Martha Hickens niet eens aanwezig was.

“Mijn jurk?” Maddy volgde haar naar de kleerkast en keek toe hoe Julia die openrukte.

“Waar heb je hem gelaten? Ik weet zeker dat hij mij veel beter staat dan jou!” Ze haalde de jurk tevoorschijn die ze verleden week samen in een bekend Londens modehuis hadden gekocht. “Je hebt hem toch niet korter laten maken, hè?” Ze trok zonder aarzeling haar jeans uit. “Ik probeer 'm meteen!”

“En ik dan?” vroeg Maddy op klaaglijke toon. “Ik wil hem zelf aantrekken, Juul.”

“Je hebt meer dan genoeg andere dingen meegenomen uit Londen! Ik begrijp niet waarom ik niet naar je geluisterd heb! Als ik wat meer bagage had meegenomen…” De rest van haar woorden waren niet te verstaan toen ze het strakke truitje over haar hoofd trok. Ze greep de jurk en even later had ze hem al aangetrokken. “Trek de rits eens dicht?” Ze wachtte met ingehouden adem totdat Maddy deed wat ze vroeg. Vervolgens liep ze naar de spiegel en bekeek het resultaat. “Fantastisch!” riep ze uit. “Ik wist wel dat ie mij beter zou staan!” Ze sloeg uitgelaten haar armen om haar zus heen. “Je bent een engel, Maddy! Ik laat het meteen aan mama zien!” Ze gaf haar zus geen kans bezwaar te maken en rende naar buiten.

“Je moet je niet zo op je kop laten zitten, meisje.” Martha Hickens kwam hoofdschuddend overeind. “Julia weet precies hoe ze je moet aanpakken om haar zin te krijgen.”

“Ze bedoelt het niet slecht, tante Martha.” Tegenover anderen nam ze het altijd op voor haar zus. “Zo is ze nu eenmaal.”

De oudere dame gaf geen antwoord en zette de kopjes weer op het dienblad.

“Wat moet je nu zelf aantrekken?” vroeg ze toen ze alles verzameld had.

“Ik heb meer dan genoeg kleren.” Maddy ging voor haar kast staan. “Ik vind echt wel iets dat geschikt is.”

“Vooruit maar weer.” Martha Hickens greep met een diepe zucht het dienblad. “Ik ga weer aan de slag, kindje. Waarom ga je niet een uurtje op bed liggen? Je weet dat je altijd moe bent als jullie uit Londen komen. Dat komt door dat gedoe met die helikopters. Weet je zeker dat je niets wilt eten, liefje? Zal ik anders iets voor je achterlaten?”

“Nee, dat hoeft echt niet, tante Martha.” Maddy opende de deur voor haar. “Ik kom vanavond nog even naar u toe voordat het begint.”

“Kijk maar uit dat je moeder het niet merkt,” fluisterde Hickens samenzweerderig. “Ik wil niet dat je problemen met haar krijgt, liefje. Ze heeft het toch al zo moeilijk met al die gasten.” Ze wilde weglopen, maar bedacht zich. “En laat dat van die aardige jongeman maar aan mij over,” zei ze nog. “Ik zal ervoor zorgen dat ik alles over hem weet als je vanavond naar me toe komt.”

Maddy wilde zeggen dat het niet meer hoefde, maar daar kreeg ze geen gelegenheid voor. Aan het eind van de gang ging een deur open en een twee vrouwelijke gasten kwamen hun kant opgelopen.

Met een vormelijk: “Dank u wel, mevrouw,” liep Martha weg van de deur.

Een groot deel van de gasten stond al in de grote hal van Highham Castle toen Maddy die avond beneden kwam. Er ging een bewonderend gemompel door de menigte toen ze op de trap verscheen. Ze glimlachte maar heel even en liep zo snel ze kon naar beneden. Julia maakte er altijd een hele show van als ze zich bij hun gasten voegde, maar daar was Maddy te verlegen voor. Beneden aan de trap werd ze meteen in beslag genomen door een groepje vrienden die ze kende vanuit de adelvereniging.

“Maddy, je ziet er fantastisch uit!” De jongeman die een arm om haar schouder sloeg, droeg een klassieke smoking die hem uitstekend stond. James MacKinnan was net als zij roodharig. Hij was uit de Schotse hooglanden afkomstig en het kwam wel eens voor dat hij het nodig vond om dat aan iedereen te laten zien.

“Jij ook.” Ze glimlachte dankbaar naar hem. “Ik had eigenlijk gehoopt dat je je kilt zou dragen, James.”

“Zodat jij me daarmee kunt plagen?” Hij grinnikte goedmoedig. James was de enige mannelijke nakomeling van een uitstervend geslacht en werd op handen gedragen door zijn familie. Maddy wist dat zijn ouders er alles voor over hadden om hen aan elkaar te koppelen, maar James zag meer in haar jongere zus. 

“Maddy! Wat zie je er betoverend uit! Je lijkt als twee druppels water op je moeder!” Elisabeth MacKinnan was van middelbare leeftijd. Ze had een mollig figuur en deed geen moeite dat te verbergen. De Schotse adel werd in het zuiden van het land nogal boers gevonden, maar daar had Elisabeth geen moeite mee. In haar aderen stroomde koninklijk bloed en dat gaf haar voldoende zelfvertrouwen om het Londens snobisme het hoofd te bieden. Ze omhelsde Maddy hartelijk. “Wat is het heerlijk om weer op Highham te zijn!”

“Voor ons is het net zo heerlijk dat u er bent, lady MacKinnan.” Maddy liet toe dat de vader van James haar hand kuste. “Ik weet zeker dat mama dolblij zal zijn om jullie te zien.”

“Daar is ze.” Elisabeth draaide zich om naar de trap. Catherina stond bovenaan en keek glimlachend neer op haar gasten. Ze stak haar arm door die van haar man. Hij fluisterde iets in haar oor, waardoor ze met een blije lach naar hem opkeek.

Maddy voelde een blinde woede in zich opkomen. Hoe durfde hij mama in haar eigen huis met een andere vrouw te bedriegen! Was het nog niet genoeg dat de roddelpers vrijwel wekelijks over zijn escapades schreef? Ze nam zich voor het niet langer te accepteren. Als ze de kans kreeg, zou ze hem laten weten wat ze vond van zijn gedrag.

“Waarom kijk je zo kwaad?” Vroeg een zachte stem dicht bij haar oor. “Als blikken konden doden…”

Maddy voelde dat het bloed naar haar hoofd schoot. Ze keek de man die samen met prins Olaf was aangekomen sprakeloos aan. Van dichtbij was hij nog veel knapper dan ze zich kon herinneren. Het was groot en slank en droeg zijn jacket met een natuurlijk zelfverzekerdheid. Zijn helderblauwe ogen vielen extra op door de donkere teint van zijn huid. Hij had bruin haar, dat nogal aan de lange kant was en daardoor telkens over zijn voorhoofd viel.

“Wat is er?” fluisterde hij toen ze geen antwoord gaf. “Ben je soms je tong verloren?” Hij knikte in de richting van de trap. “Je mist alle lol.”

“Wat…”

“Moet je geen grote entree maken? Je zus laat die kans niet aan haar neus voorbijgaan.”

Maddy volgde zijn blik en zag dat Julia met een grijns van oor tot oor achter hun ouders aan kwam gelopen. Ze bleef op iedere trede staan om er zeker van te zijn dat ze ook goed werd gezien.

“Is het de bedoeling dat we applaudisseren als ze veilig beneden komt?” ging de man die naast haar stond op dezelfde fluistertoon verder. “Dat is nog een hele klus als je zo met je hoofd in de wolken loopt.”

Maddy had zich voldoende hersteld om hem op zijn nummer te zetten.

“Zeg, ik weet niet waarom je…”

“Neem me niet kwalijk, Maddy,” zei James, die alles en iedereen was vergeten toen Julia eenmaal verscheen. Hij glimlachte verontschuldigend. “Hebben jullie al kennisgemaakt? Dit is graaf Swizsiscky, een goede vriend van prins Olaf. Oscar, dit is Margaret Clafford-Bolton, de oudste dochter van onze gastheer.”

Oscar Swizsiscky greep haar rechterhand en bracht die naar zijn lippen.

“Het is mij een genoegen, mylady,” zei hij met een spottende schittering in zijn ogen.

Maddy wist niet wat ze moest antwoorden. Dat kwam niet vaak voor, want ze was erop getraind onder alle omstandigheden een beleefd gesprek te kunnen voeren. De man die aan haar was voorgesteld bracht haar zo in verwarring, dat ze niet meer helder kon nadenken. Gelukkig kreeg ze hulp van haar vader, die meteen op hen toe kwam toen zijn vrouw zich tussen de gasten mengde. Catherina werd meteen omgeven door allerlei mensen die haar wilden complimenteren met haar uiterlijk.

De hertog verscheen naast zijn dochter en legde een bezitterige arm om haar heen.

“Graaf Swizsiscky!” riep hij met een stralende lach. “Het is een eer voor me je te kunnen ontvangen. Ik zie dat je al hebt kennisgemaakt met mijn dochter?”

Maddy luisterde vol verbazing naar de beleefdheden die werden uitgewisseld.

“Graaf Swizsiscky is een belangrijke zakenpartner voor mij geworden,” legde de hertog uit bij het zien van haar verwondering. “Samen met zijn goede vriend prins Olaf beheert hij onze investeringen in Polen. Ik hoop dat je goed voor hem zult zorgen, Margaret.” Hij richtte zijn aandacht alweer op iemand anders.

“Polen?” Ze trok haar wenkbrauwen hoog op. “Ik wist niet dat ze daar nog aan adel deden.”

“Mijn voorouders zijn vlak voor de invasie van de Duitsers naar Parijs vertrokken,” zei hij. “Ze waren zo verstandig om niet af te wachten en op tijd weg te gaan. Ze vonden het niet prettig om als banneling te leven, maar dat is altijd beter dan wat de meeste achterblijvers is overkomen.”

“Ik begrijp het.” Maddy haalde diep adem. Ze probeerde haar zelfbeheersing te hervinden, maar telkens als ze hem aankeek, leek het of haar hart bleef stilstaan. Ze probeerde iets zinnigs te antwoorden, maar kon weer nergens opkomen. Zo meteen dacht hij nog dat ze een of andere zwakzinnige was! Als ze zich niet vreselijk belachelijk wilde maken, moest ze zo snel mogelijk weg zien te komen.

“Het spijt me, maar ik moet ook wat aandacht besteden aan de andere gasten van mijn ouders,” zei ze. “Als je het niet erg vindt…”

“Maar ik vind het wel erg.” Hij keek diep in haar ogen. “Je vader vindt het belangrijk dat je goed voor me zorgt, Maddy. Dat hebben we hem allebei horen zeggen. Je wilt hem toch niet teleurstellen?” Zijn blik had bijna een hypnotiserende uitwerking op haar. Ineens begon hij te lachen, waardoor ze een rij parelwitte tanden kon zien.

“Kijk maar niet zo bang, lieve Maddy. Ik ben ongevaarlijk. Ik wil alleen maar van je gezelschap genieten.”

Maddy zag nu pas dat James MacKinnan nog steeds naast haar stond. Hij was Julia uit het oog verloren en liet zijn blik speurend over de mensen gaan.

“Dat kan later ook nog.” Ze glimlachte heel even naar de vriendelijke Schot die naast haar stond en greep zijn arm. “James, als jij graaf…”

“Zeg maar Oscar, hoor,” onderbrak Swizsiscky haar met een flauwe glimlach. “Of gaan jullie hier altijd zo stijf met elkaar om? Ik dacht dat Olaf juist zei dat de feesten op Highham beroemd zijn vanwege de informele sfeer.”

“Daar ben jij dan niet op gekleed,” mengde James zich in het gesprek met een blik op het jacket van de ander. “Waarom heb je dat pinguïnpakje aangetrokken?” Hij wachtte niet op antwoord. Hij had Julia gezien en liep gejaagd op haar af.

“Die zijn we kwijt,” zei Oscar met een tevreden glimlach. “Heb je al de gelegenheid gehad om kennis met Olaf te maken? Ik dacht dat hij zei dat het daar nog niet van is gekomen.” Hij legde een hand achter haar elleboog en keek even om zich heen. Hij was langer dan de meeste gasten en had dus meer overzicht. “Nu Olaf en ik zo nauw samenwerken met je vader, is het belangrijk dat we zijn gezin leren kennen. Dat is ook de reden waarom je vader ons heeft uitgenodigd.”

“Wat voor samenwerking is dat?” Maddy moest haar best doen om zijn lichte aanraking te negeren. Hij hield haar elleboog maar heel even vast, maar het was voldoende om haar vreselijk nerveus te maken.

“We hebben samen een plan ontwikkeld om ervoor te zorgen dat de financiële injecties waarmee de Poolse economie op poten kan worden gezet, daar terechtkomen waar ze de meeste vruchten af zullen werpen. Het is belangrijk dat er nieuwe markten worden aangeboord waarbij de concurrentiepositie…” Hij ging niet verder en keek haar verontschuldigend aan. “Neem me niet kwalijk. Ik wil je niet vervelen.” Hij glimlachte. “Ik ben hier niet om over zaken te praten.”

“Ik vind het juist interessant,” antwoordde ze. “Papa praat haast nooit over zijn werk. Hij denkt zeker dat wij dat toch niet kunnen begrijpen.”

“Waarom zou hij dat denken?” Oscar keek haar verwonderd aan. “Je maakt niet bepaald een domme indruk.”

“Ik heb belangstelling voor zulke dingen,” antwoordde ze na een korte stilte. “Ik wilde economie gaan studeren, maar mijn ouders waren het daar niet mee eens. Ze vinden het belangrijker dat ik een geschikte partner vind.”

“Ik kan me niet voorstellen dat dat een probleem voor je is.” Hij bleef even staan en keek op haar neer. De blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze het vreselijk warm kreeg. Ze wilde antwoord geven, maar plotseling stond Julia voor hen.

“Hier ben je dus!” Ze lachte zo charmant mogelijk naar Oscar. “Jij bent toch die vriend van prins Olaf? Ik ben Julia Clafford-Bolton.”

“Aangenaam.” Hij moest de elleboog van Maddy wel loslaten toen hij de hand van Julia naar zijn lippen bracht. Nadat hij zichzelf had voorgesteld, ging hij meteen verder. “Maddy en ik zijn op weg naar prins Olaf, Julia. Als ik me niet vergis, is hij net in gesprek met je vader. Ik stel voor dat we even naar hem toegaan.”

“Ik maak later wel kennis met hem,” kwam Maddy snel tussenbeide. Ze wilde zich uit de voeten maken, maar dat stond Oscar niet toe.

“Niet zo snel.” Hij greep haar hand en hield die stevig in de zijne geklemd. “We hadden iets afgesproken, weet je nog?”

Maddy zag het gezicht van Julia al betrekken en probeerde haar hand uit de zijne te trekken.

“Dat kan ook later,” zei ze toen hij bleef vasthouden. “Waarom ga je niet met Julia…”

“Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.” Hij lachte en kwam alweer in beweging. Zijn hand omklemde de hare, waardoor Maddy wel moest volgen, of ze wilde of niet. Toen ze het groepje mensen dat met de prins stond te praten bereikten, lukte het haar eindelijk haar hand uit zijn greep te bevrijden. Veel schoot ze er niet mee op, want Oscar was niet van plan het zo gauw op te geven. Hij stelde de twee zusjes voor aan zijn vriend, waarna hij zijn blik op de hertog richtte.

“Je hebt twee fantastische dochters, George,” zei hij. “Ik heb al gemerkt dat ze niet alleen mooi zijn, maar ook iets te vertellen hebben. Maddy en ik zijn in een boeiend gesprek verwikkeld. Daarom zou je me een groot plezier doen als je ervoor zorgt dat we dat aan tafel voort kunnen zetten.”

Maddy hield verschrikt haar adem in. Op Highham was het niet de gewoonte dat gasten zich met de tafelschikking bemoeiden. Iedereen die Catherina kende, wist dat ze vaak dagen zat te broeden over de juiste plaatsverdeling. Maddy zag dat haar vader ook even van zijn stuk was gebracht door de vraag, maar meteen daarna herstelde hij zich.

“Natuurlijk.” De hertog glimlachte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Julia, wil jij het even doorgeven aan mama, darling? Doe het nu maar, anders is er niet voldoende tijd meer. We mogen onze gast niet teleurstellen.” Hij nam als vanzelfsprekend aan dat Julia zijn opdracht zou uitvoeren. Hij legde een arm om Oscar en prins Olaf heen en begon over een zakelijk onderwerp.

“Dit is natuurlijk iets van jou,” siste Julia met een van woede verwrongen gezicht in het oor van haar zus. “Je weet heel goed dat ik naast hem wil zitten!”

“Ik kan er niets aan doen,” antwoordde Maddy net zo zacht. “Je hoorde toch wat hij zei? Het is zijn idee.”

Julia greep haar arm en keek haar met vuurspuwende ogen aan.

“Dit zet ik je betaald! Denk maar niet dat je hem in kunt palmen!” Hiermee draaide ze zich met een ruk om en stevende op hoge poten in de richting van haar moeder.

“Heeft je zus altijd zoveel noten op haar zang?”

Maddy keek verschrikt in de felblauwe ogen die haar zo onzeker maakten. Hoeveel zou hij gehoord hebben van wat zich tussen haar en Julia had afgespeeld?

“Ze meent het niet zo,” antwoordde ze met tegenzin. “Ze heeft nogal veel temperament.”

“Dat kun je wel zeggen.” Oscar liet zijn onderzoekende blik even over haar gezicht dwalen, maar daarna begon hij over iets anders. Hij vertelde haar waar hij prins Olaf had leren kennen en hoe ze ertoe waren gekomen om zich in te zetten voor de Poolse economie.

“Mijn familie heeft door de eeuwen heen een vooraanstaande rol gespeeld in de Poolse gemeenschap,” zei hij ernstig. “Daarom is het mijn plicht iets te doen voor het volk. Polen mag niet achterblijven. Als we nu niet de aansluiting vinden bij het westen, is het te laat. Dan blijft mijn land voorgoed een achtergebleven gebied bij de rest van de wereld.”

“Welke rol speelt mijn vader in het geheel?” Maddy was haar eerdere verlegenheid vergeten en luisterde geboeid naar wat hij te vertellen had.

“Je vader is waarschijnlijk onze voornaamste troef,” antwoordde hij ernstig. “Zonder zijn steun zouden we nooit zover zijn gekomen. Hij kent de financiële wereld als geen ander en weet precies bij wie we aan moeten kloppen als we even niet verder komen.”

“Ik wist helemaal niet dat hij met zoiets bezig is,” antwoordde Maddy. “Daar heeft hij nooit iets van gezegd.”

“De hertog moet aan zijn reputatie van keiharde zakenman denken,” antwoordde Oscar glimlachend. “Als algemeen bekend wordt dat hij zich ook met iets als dit bezighoudt, kan hem dat geld gaan kosten.” Hij haalde diep adem. “Vertel eens iets over jezelf? Weet je zeker dat we elkaar nooit eerder ontmoet hebben? Het lijkt alsof ik je al jaren ken.”

“Dat gevoel heb ik ook.” Ze zag Julia, die vanuit de verte hun kant opkeek. Het was overal aan te zien dat ze ziedend was over wat er gebeurde. Maddy kreeg niet veel tijd om erover na te denken, want op hetzelfde moment gingen de grote deuren van de eetzaal open. Ludlow verscheen in de deuropening en maakte een vormelijke buiging in de richting van de hertogin.

“Het diner is opgediend, madam!”

“Neem me niet kwalijk.” Julia glimlachte verstrooid toen prins Olaf haar afwachtend aankeek. “Wat zei je ook alweer? Ik heb het niet goed gehoord.”

“Ik vroeg of je de volgende week in Londen bent. Het lijkt me een goed idee de kennismaking voort te zetten in een wat intiemere sfeer.” Prins Olaf hoefde nooit moeite te doen om in de smaak te vallen bij vrouwen. Hoewel hij als neef van de koning geen kans maakte op de troon, werd hij toch als volwaardig lid van het koninklijk huis gezien. Hij was groot en blond en zag er goed uit, maar Julia toonde totaal geen belangstelling. Haar ogen gleden telkens naar de andere kant van de tafel, waar Maddy en Oscar zaten. Ze ergerde zich ontzettend, want het tweetal gedroeg zich alsof ze helemaal alleen waren in de zaal met meer dan honderd mensen.

“Volgende week?” Ze kon het niet laten nog een snelle blik in de richting van haar zus te werpen voordat ze verder ging. “Ik weet het niet,” mompelde ze verstrooid.

“Tja, als jij het niet weet…” Prins Olaf glimlachte, maar daar moest hij moeite voor doen. Hij was woedend over het onbeleefde gedrag van zijn tafeldame. Het leek verdorie wel of ze niet eens besefte dat hij de eregast van haar vader was! Als ze dacht hem als een of andere parvenu te kunnen behandelen, zou hij haar eens een lesje leren! “Ik geloof dat je nogal veel belangstelling hebt voor mijn vriend,” zei hij toen ze niet reageerde.

“Ik? Hoe kom je daarbij?” Julia keek hem verschrikt aan. Ze wilde niet dat iemand merkte hoe jaloers ze was op haar zus.

“Ik kan me natuurlijk vergissen, maar...”

“Maddy voelt zich niet lekker,” onderbrak ze hem met een charmante glimlach, “ik maak me zorgen om haar.”

“Ik begrijp het.” Hij legde zijn bestek op het bord en leunde achterover.

“Wat is er? Smaakt het niet?” Julia begreep wel dat ze beter haar best moest doen als ze hem te vriend wilde houden.

“Het eten is voortreffelijk.” Hij glimlachte stijfjes. “Ik heb alleen de indruk dat ik je verveel.”

“Hoe kom je daarbij?” Ze lachte gemaakt. “Natuurlijk niet! Ik vind het juist heel interessant om naar je te luisteren. Wat zei je ook alweer over die samenwerking met mijn vader? Als ik het goed heb begrepen, is graaf Swizsiscky daar ook nauw bij betrokken.”

“Oscar heeft me om advies gevraagd,” knikte de prins. “Aangezien ons land veel zaken doet met Polen, is het ook in het belang van mijn landgenoten dat de Poolse economie een duwtje in de rug krijgt. Daarom hebben we een adviesorgaan in het leven geroepen, waarbij politici en hoge ambtenaren uit allerlei Europese landen…” Hij zweeg abrupt, want Julia had toch weer kans gezien de andere kant op te kijken.

“Ga verder,” zei ze haastig. “Ik vind het echt heel interessant, Olaf.” Ze lachte zo hartveroverend naar hem, dat hij toch weer ging twijfelen aan zijn eigen achterdocht. Hij ging verder en nu slaagde Julia er wel in de indruk te wekken dat ze echt naar hem luisterde. Ze was voorzichtig en keek alleen nog maar naar de man die schuin tegenover haar zat wanneer ze zeker wist dat prins Olaf het niet in de gaten had. Gewoonlijk genoot Julia met volle teugen van groots opgezette diners, maar nu kon het haar niet snel genoeg voorbijgaan. Na afloop zou er gedanst worden en ze had zich voorgenomen alles op alles te zetten om Maddy een lesje te leren. Als ze die Pool eenmaal op de dansvloer had, zou hij haar zus meteen vergeten. Julia had genoeg zelfvertrouwen om er zeker van te zijn dat Maddy geen schijn van kans tegen haar maakte. Ze had nog nooit een blauwtje gelopen en was dan ook niet van plan zich bij een nederlaag neer te leggen.

Terwijl ze naar prins Olaf luisterde, moest ze haar best doen om niet te geeuwen. Wat een saaie kerel! En dan te bedenken dat er in de roddelpers over hem gepraat werd alsof hij een of andere Don Juan was! Hij zag er misschien goed uit, maar daar was alles wel mee gezegd. Oscar was veel knapper en ze nam geen genoegen met tweede keuze. Tijdens het dessert kon ze haar ongeduld nog maar nauwelijks bedwingen.

“Zo meteen speelt er een orkestje in de balzaal,” zei ze tegen de prins. “Ik heb echt zin om te dansen. Houd jij daar ook van?”

“Zeker.” Hij knikte direct. “Jammer genoeg kon ik de laatste tijd niet vaak uitgaan. Daarvoor hebben we het te druk gehad.” Hij wierp een blik in de richting van zijn vriend. “Oscar en ik zijn echt toe aan wat ontspanning. Daarom hebben we besloten nog een weekje in Londen te blijven als we hier weggaan. Misschien kunnen jij en je zus ons wat leuke disco's laten zien.”

“Fantastisch!” Julia begon te stralen. “Ik ken massa's mensen in Londen! Ik kan je nu al beloven dat jullie je niet zullen vervelen! Alleen lijkt het me verstandiger dat je er niets van zegt tegen Maddy. Ze is niet zo'n uitgaanstype.

“O nee? Ik heb anders al heel wat verhalen gehoord over de roemruchte zusjes Clafford-Bolton! Edward vertelde dat jullie echte feestnummers zijn.”

“Maddy doet alleen maar alsof,” antwoordde ze met een afwerend handgebaar. “Eigenlijk is ze ontzettend conservatief. Ik ben totaal anders dan zij. Ik wil van het leven genieten voordat ik trouw. Waar ben je anders jong voor?”

“Dat dacht ik ook!” Hij knikte lachend. “Jij bevalt me steeds beter, Julia.” Prins Olaf greep zijn glas en hield dat omhoog. “Op de kennismaking! Ik weet zeker dat we nog heel wat plezier met elkaar zullen hebben.”

Julia was dolblij toen het diner eindelijk voorbij was. Ze wilde meteen naar de balzaal gaan toen iedereen opstond, maar haar vader hield haar tegen.

“Mag ik even een paar woorden met mijn dochter wisselen, Olaf?”

“Als ik wel maar de kans krijg om met haar te dansen,” antwoordde die joviaal. Zijn stemming was omgeslagen en dat was ten dele te danken aan de voortreffelijke wijn die tijdens het diner was geschonken, “ik wacht op je, Julia!” Hij werd aangesproken door een aantal vrienden, die hem meetrokken in de richting van de balzaal. Julia probeerde Maddy en Oscar te ontdekken, maar die waren nergens te bekennen.

“Wat is er, papa?” vroeg ze ongeduldig. “Ik moet gaan. Zo meteen…”

“Ik wilde even horen hoe het aan tafel gegaan is. Kun je een beetje met hem overweg? Het is belangrijk voor me om prins Olaf te vriend te houden, Julia. Hij is nog jong, maar met zijn zakelijk instinct zou het me niets verbazen als hij een van de machtigste mensen van Europa wordt. Hij lijkt me heel geschikt voor je, kindje.”

“Voor mij?” Julia keek hem stomverbaasd aan. Tot nu toe had hij het aan hun moeder overgelaten om ervoor te zorgen dat zijn dochters goed wisten wie wel en wie niet in aanmerking kwam als aanstaande echtgenoot. “Waarom vertel je dat niet aan Maddy?” antwoordde ze. “Hij lijkt me echt iets voor haar. Ik heb veel meer belangstelling voor… Hoe heet hij ook weer? Oscar Swizsi...”

“Graaf Oscar Swizsiscky.” De hertog keek haar onderzoekend aan voordat hij zijn hoofd schudde. “Laat hem nou maar over aan Maddy. Hij is speciaal voor haar hierheen gekomen.”

“Wat?” Julia lachte ongelovig. “Waar slaat dat op? Hij kende haar niet eens!”

“Hij heeft haar portret in mijn kantoor gezien en…” De hertog ging niet verder, want een van zijn gasten riep zijn naam en kwam hun kant op gelopen. “Doe nou maar wat ik zeg,” zei hij nog snel tegen Julia. “En denk eraan dat je de prins te vriend houdt. Bij Oscar maak je geen schijn van kans.”

Julia keek hem verbluft na toen hij wegliep.

“Dat zullen we nog wel zien,” mompelde ze in zichzelf. Ze gooide haar hoofd in haar nek en liep glimlachend in de richting van de balzaal.

Maddy had het gevoel dat ze op wolken liep toen ze door Oscar naar de dansvloer werd gebracht. Tijdens het diner hadden ze alleen maar oog voor elkaar gehad. Ze had zelfs geen tijd gekregen om zich zorgen te maken over de afkeurende blikken waarmee Julia haar had bestookt. Oscar had alles over haar willen weten. Door zijn oprechte belangstelling was ze haar aanvankelijke verlegenheid vergeten. Ze had antwoord op al zijn vragen gegeven en geboeid geluisterd toen hij over zijn eigen jeugd was begonnen. Dat had het gevoel van vertrouwdheid alleen maar versterkt. Ze kende hem nog geen dag, maar het leek toch alsof ze met elkaar verbonden waren door een band die sterker was dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

De muziekband was met een swingend nummer begonnen, maar zette nu een romantisch kerstliedje in.

“Dat komt goed uit,” zei Oscar toen hij haar tegen zich aan trok. “Ik was al bang dat ik je nooit in mijn armen zou kunnen houden.”

Ze gaf geen antwoord en keek glimlachend naar hem omhoog.

“Ik blijf de volgende week in Londen.” Oscar liet zijn hand in een zachte streling over haar rug glijden. “Olaf en ik hebben een paar besprekingen die je vader voor ons geregeld heeft, maar die nemen niet zoveel tijd in beslag.” Hij glimlachte even. “Kunnen we alvast iets afspreken? Ik wil je zo vaak mogelijk zien.”

“Ik was eigenlijk van plan een paar weken op Highham te blijven, maar dat kan ook daarna. Het lijkt me erg leuk om iets met je af te spreken in Londen.”

“Misschien kunnen we samen terugreizen,” stelde hij voor. “Olaf vliegt per helikopter naar Londen, maar ik word opgehaald door de chauffeur van je vader. Ik ben niet zo vaak in Engeland geweest en ik wil graag wat van de omgeving zien. Dat wordt natuurlijk nog veel leuker als ik iemand bij me heb die iets erover kan vertellen.”

“Komt Warson hierheen?” Maddy keek verrast naar hem op. Warson was de chauffeur van de hertog en reed de grote Rolls Royce waarmee deze zich in Londen verplaatste. Maddy kende hem al haar hele leven en was dol op de oudere man. “Dat zal tante Martha fantastisch vinden! Het is jaren geleden dat hij hier voor het laatst was.”

“Tante Martha? Wie is tante Martha?” 

“Onze huishoudster,” legde ze uit. “Ze heeft vroeger vaak voor Julia en mij gezorgd als mama daar geen tijd voor had. Ik ben dol op haar.”

“Dan moet je me aan haar voorstellen,” antwoordde hij. “Ik wil iedereen leren kennen die belangrijk voor je is.” Het nummer was afgelopen en hij ging haar voor naar een van de tafels. Die stond voor een raam vanwaar je een prachtig uitzicht had over het besneeuwde park dat Highham omringde. De butler had ervoor gezorgd dat er rondom het kasteel fakkels brandden, waardoor het uitzicht nog feeërieker werd.

Maddy bleef even voor het raam staan en keek naar buiten.

“Ik vind het hier heerlijk in de winter,” zei ze dromerig. “Papa en mama gaan dit jaar naar ons huis op Barbados met Kerstmis, maar ik heb besloten op Highham te blijven.” Ze keek glimlachend naar hem op. “Heb jij al plannen gemaakt?”

“Nee, en daar ben ik blij om. Misschien…”

Hier zitten jullie dus!” Julia verscheen achter hem. “Ik heb jullie overal gezocht! Ik wil met je dansen, Oscar!” Ze greep zijn arm. “Snel, ze spelen net een nummer waar ik dol op ben!” Ze maakte gebruik van zijn aarzeling en trok hem mee in de richting van de dansvloer. Op het moment dat ze dacht gewonnen te hebben, stond ze plotseling oog in oog met Olaf.

“Eindelijk!” Hij sloeg een arm om haar heen. “Ik vroeg me al af waar je was gebleven. We zouden toch dansen?”

“Nu niet, Olaf. Oscar en ik waren net van plan…”

Oscar schudde glimlachend zijn hoofd.

“Dat kan wachten. Ik wil in de buurt van Maddy blijven.” Hij wachtte niet op antwoord en liep terug naar de tafel.

“Begrijp je dat nou?” zei Olaf, terwijl hij Julia meetrok in de richting van de dansvloer. “Ik had min of meer gedacht dat hij van zijn bevlieging zou genezen als hij je zus in levenden lijve ontmoette, maar zo te zien…” Hij maakte zijn zin niet af, want zo dicht in de buurt van de dansvloer was de muziek te hard om zich nog verstaanbaar te maken. Julia danste met hem, maar greep de eerste de beste gelegenheid aan om naar de kant van de dansvloer te lopen. Tot haar ergernis volgde Olaf op de voet.

“Wat zei je ook weer over Oscar?” vroeg ze toen het weer mogelijk werd om te praten.

“Hè? Ik wil het veel liever over jou hebben.” Olaf probeerde een arm om haar heen te slaan, maar dat stond Julia niet toe.

“Waarom geef je geen antwoord op mijn vraag?” drong ze aan. “Je zei iets…”

“Julia!” James MacKinnan zag eindelijk kans een woord met zijn aanbedene te wisselen. Hij keek met een stralende lach op haar neer. “Wat zie je er fantastisch uit! Ik wil dolgraag...”

“Nu niet, James,” onderbrak ze hem korzelig. “Zie je niet dat ik in gesprek ben met prins Olaf?”

“Olaf vindt het echt niet erg als je ook eens met iemand anders danst,” antwoordde hij. Hij had samen met Oscar gestudeerd en kende hem goed genoeg om zo amicaal met hem om te gaan. “Ik breng haar zo meteen weer terug, Olaf!” Hij liep al weg, maar bleef weer staan toen hij merkte dat ze geen aanstalten maakte hem te volgen. Hij keek teleurgesteld over zijn schouder. “Julia?”

“Nu niet,” herhaalde ze ongeduldig. “Kom straks maar terug. Ik wil even met Olaf praten.”

“O, dat kan natuurlijk ook!” Zijn gezicht klaarde meteen op. “Tot zo dan maar.”

“Waarom ben je niet wat vriendelijker tegen die arme jongen?” vroeg prins Olaf toen hij weg was gelopen. “Zie je niet dat hij tot over zijn oren verliefd op je is?”

“James is een zeur.” Ze haalde diep adem. “Je had het over Oscar.”

“Nee, daar had jij het over.” Hij greep haar hand. “Als je alleen maar over hem wilt praten, kunnen we net zo goed doorgaan met dansen. Ik ben hier om plezier te maken.”

“Wacht!” Julia keek verleidelijk naar hem op. “Als je me wat meer over die vriend van je vertelt, zorg ik dat jij je niet zult vervelen als je een hele week in Londen blijft.”

De prins verloor zijn geduld.

“Luister eens, ik pas ervoor…”

“Ik maak me zorgen over Maddy,” onderbrak ze hem snel. “Je kunt overal aan zien dat ze weg van hem is. Ik wil niet dat iemand misbruik van haar maakt.”

“Daar hoef je echt niet bang voor te zijn,” antwoordde Olaf nog altijd onwillig. “Sinds hij dat portret van haar heeft gezien, heeft hij het over niets anders. Ik had min of meer verwacht dat er een eind aan die bevlieging zou komen als hij haar eenmaal ontmoette, maar…”

“Een portret?” onderbrak Julia hem. “Van Maddy?”

“Het hangt in het kantoor van je vader. Oscar heeft het voor het eerst gezien toen hij van de zomer voor een bespreking in Londen was.”

“Weet je zeker dat het ook echt het portret van Maddy was?” Julia keek hem onderzoekend aan. “We lijken nogal op elkaar. Het is goed mogelijk dat hij zich vergist en dat hij eigenlijk mijn portret heeft gezien. Als ik me niet vergis, hangt het op kantoor achter papa's bureau.”

“Ik weet het heel zeker,” antwoordde Olaf. “En hij ook.” Hij maakte een vaag handgebaar in de richting van de dansvloer.

Julia draaide zich om en volgde zijn blik. Het bandje speelde weer een langzaam nummer en daar hadden Oscar en Maddy gebruik van gemaakt. Ze keken diep in elkaars ogen, terwijl ze langzaam heen en weer bewogen op het ritme van de muziek. Ze waren zich zo te zien niet meer bewust van hun omgeving en merkten niet eens dat ze de aandacht trokken van andere gasten.

Julia kon zich niet meer beheersen en greep in. Ze liep naar de dansvloer en greep de arm van haar zus.

“Waar ben jij mee bezig?” Ze keek Maddy met fonkelende ogen aan. “Iedereen lacht je uit. Je lijkt wel een verliefde puber!”

“Is er iets?” kwam Oscar tussenbeide. Hij had niet kunnen verstaan wat Julia zei.

“Dit is iets tussen Maddy en mij, Oscar. Ik kom zo terug.” Ze duwde Maddy voor zich uit naar een iets rustiger deel van de balzaal. “Als je van plan bent hier nog lang mee door te gaan, moet je het zeggen,” fluisterde ze met ingehouden woede. “Zie je niet dat je jezelf onsterfelijk belachelijk maakt? Als papa en mama horen hoe jij je gedraagt…”

“Houd op, zeg!” Maddy snoof verontwaardigd. Dat uitgerekend Julia met zulke verwijten kwam, was te gek voor woorden. Anders was juist zij degene die met niets en niemand rekening hield en gewoon haar eigen gang ging. “Laat me met rust,” zei ze dan ook. “Ik heb niets verkeerd gedaan!”

“O nee? Je zou eens moeten zien hoe iedereen staat te kijken! Heb je dan totaal geen trots? Als de roddelpers er lucht van krijgt dat jij je zo makkelijk laat inpakken…”

Maddy luisterde niet langer en liep in de richting van een van de luxueuze toiletruimtes die de hertog speciaal had laten aanleggen voor de dames. Ze kon er niet tegen dat Julia zo tegen haar tekeerging. Ze vond nog steeds dat ze niets had gedaan waarvoor ze zich moest schamen, maar door de beschuldiging van Julia ging ze toch twijfelen. Was het niet beter om Oscar wat op afstand te houden? Ze was nog nooit echt verliefd geweest en wist niet hoe ze daarmee moest omgaan. Was het wel verstandig om zo halsoverkop toe te geven aan de gevoelens die hij in haar wakker maakte?

Terwijl ze haar make-up bijwerkte, probeerde ze een antwoord te vinden op de vragen die in haar opkwamen. Ze draaide even haar hoofd toen achter haar de deur open ging.

“Irene!” Ze lachte verrast toen ze de nicht van tante Martha binnen zag komen. Het meisje droeg een zwart jurkje met een wit schortje, want ze had aan tafel bediend en was nog niet klaar voor die dag.

“Hallo!” Irene sloeg innig haar armen om Maddy heen en kuste haar wangen. “Ik zag je naar binnen lopen en ik dacht…”

“Irene, wat leuk om jou weer te zien!” Maddy lachte gelukkig. “Heeft tante Martha je de groeten gedaan? Ik was al van plan je morgen op te zoeken.”

“Dat is een uitstekend idee.” Irene keek haar vol bewondering aan. “Weet je wel dat je er fantastisch uitziet? Tante Martha zei dat Julia je jurk heeft ingepikt, maar als ik dit zo zie…” Ze begon alweer over iets anders. “Wie is die knappe man die aan tafel naast je zat? Hij is weg van je, Maddy! Zoals hij naar je kijkt…” Ze zuchtte ervan.

“Ik heb hem net leren kennen,” antwoordde Maddy met een rode kleur. “Hij is fantastisch, Irene. Hij komt uit Polen en is goed bevriend met prins Olaf. We hebben al afgesproken dat ik met hem terugrijd als Warson hem komt ophalen en…” Ze zweeg even toen ze iets bij de deur hoorde. Ze dacht dat iemand binnen zou komen, maar het was gelukkig vals alarm. Even later ging ze weer door. “Vertel jij tante Martha vast dat Warson hierheen komt? Ik weet zeker dat ze het leuk vindt om hem weer eens te zien.” Ze ging gejaagd verder. “De rest vertel ik je morgen wel. Moet ik me aan een bepaalde tijd houden?”

“De winkel gaat om negen uur open,” antwoordde Irene. “Tijdens de lunchpauze gaat de deur dicht, maar dan hoef je alleen maar even aan te kloppen.” Ze liep alweer in de richting van de deur. “En houd een oogje op Julia,” zei ze voordat ze naar buiten liep. “Als je het mij vraagt, is ze heel wat van plan.”

Maddy kreeg geen kans om te vragen wat ze daarmee bedoelde. Voordat ze er goed en wel erg in had, was ze alleen achtergebleven. Ze dacht na over de woorden van haar goede vriendin, maar toen een van de gasten binnenkwam en een praatje met haar maakte, had ze geen kans meer daar nog langer bij stil te staan.

Een half uur later liep Maddy terug naar de balzaal. Emma Mortimer had haar lang aan de praat gehouden met allerlei onbenulligheden en nu haastte ze zich om maar zo snel mogelijk terug te gaan naar Oscar. Maddy liep regelrecht naar de hoek waar ze hem voor het laatst had gezien, maar het tafeltje was verlaten. 

Toen ze op het punt stond de balzaal te verlaten, viel haar blik op een nis dat ook wel het vrijershoekje genoemd werd.

Daar stonden Julia en Oscar tegenover elkaar. Julia probeerde haar armen om hem heen te slaan, maar dat liet de Poolse graaf niet toe. Maddy liep aarzelend naar voren en bleef pas staan toen ze kon horen waar ze het over hadden.

“Houd toch op over die sullige Maddy,” hoorde ze haar zus tegen hem zeggen. “Je hebt geen idee hoe saai ze is. Papa vertelde me dat je mijn portret in zijn kantoor hebt gezien.”

“Dat was het portret van Maddy,” antwoordde Oscar. “Je zus heeft een totaal andere uitstraling.”

“Wat bedoel je daar nou weer mee?”

Maddy kon heel goed aan Julia zien dat ze uit haar humeur was. Ze lachte, maar dat was zeker niet van harte.

“Ze heeft iets…” Hij glimlachte even. “Ze is gewoon heel bijzonder, Julia.”

“En ik dan?” vroeg ze pruilend. “Vind je mij soms niet bijzonder?”

“Jij bent bijzonder omdat je haar zus bent.” Hij glimlachte toegeeflijk. “Nu wil ik eindelijk weten waar ze gebleven is. Jullie zijn toch samen weggegaan?”

Julia kon niet geloven dat hij maar door bleef zagen over haar zus. Ze keek hem ontevreden aan.

“Hoe moet ik dat nou weten? Ze zag een oud vriendje en ik geloof dat ze met hem naar zijn kamer is gegaan. Laten we het liever over jou hebben. Ik wil wel eens weten…”

Maddy had genoeg gehoord en besloot in te grijpen.

“Oscar!” Ze liep naar hem toe. “Sorry dat ik je zo lang heb laten wachten,” zei ze met een verontschuldigend lachje. “Ik kwam Emma Mortimer tegen. Ze heeft me de hele tijd aan de praat gehouden.”

“Weet je zeker dat het niet haar broer Henry was?” zei Julia hatelijk. Ze draaide zich om naar Oscar. “Henry is een oude vlam van Maddy. Ze heeft die arme jongen vreselijk lang aan het lijntje gehouden voordat…”

“Dat is heel interessant, maar nu hebben je zus en ik nog iets met elkaar te bespreken.” Oscar greep de arm van Maddy en trok haar mee naar de bank die in het nisje was neergezet. “Onder vier ogen, als je dat niet erg vindt,” ging hij verder toen Julia gewoon bleef staan.

“Dat vind ik wel erg!” Julia keek hem verontwaardigd aan. “Mag ik je eraan herinneren dat je hier te gast bent? Ik weet niet hoe het er in Polen aan toe gaat, maar hier is het geen gewoonte dat een gast zomaar iemand wegstuurt zodra hem dat uitkomt! Ik ben geen klein kind en…”

“Zo gedraag jij je anders wel,” zei een stem achter haar.

Julia draaide zich zo snel om, dat het lange, rode haar om haar schouders zwiepte.

“Wat?”

“Je hebt me gehoord.” Prins Olaf glimlachte spottend. “Waarom laat je je zus niet met rust? Zie je niet dat ze alleen willen zijn?”

“Nou wordt het nog mooier!” Julia stampvoette van boosheid. “Waar bemoei jij je eigenlijk mee? Ik ben echt wel in staat…” Ze sloeg naar hem toen hij probeerde haar mee te trekken. “Blijf van me af! Als ik papa vertel hoe schandalig ik behandeld word, kun je wat beleven! Ik eis…”

“Zo is het genoeg, Julia!” De hertog kwam met een van woede verwrongen gezicht op haar toe gelopen. “Naar je kamer,” fluisterde hij met samengeknepen lippen. “Nu meteen!”

“Maar papa…”

“Ik wil het niet horen! Ik spreek je zodra ik hier klaar ben!”

Heel even leek het alsof Julia zijn bevel in de wind wilde slaan, maar uiteindelijk koos ze toch eieren voor haar geld. Met trots geheven hoofd verliet ze het vrijershoekje.

“Het spijt me, Olaf.” De hertog keek zijn zakenpartner verontschuldigend aan. “Ik begrijp echt niet wat haar bezielt. Julia heeft nogal veel temperament. Dat komt er af en toe uit. Ik hoop dat je het ons niet kwalijk neemt dat uitgerekend jij daar getuige van moet zijn.” Hij richtte zijn blik op Oscar, die naast Maddy op de bank was gaan zitten. “Dat geldt uiteraard ook voor jou, Oscar.”

“Ik vind het wel amusant,” antwoordde de prins met een toegeeflijk lachje. “Ik houd wel van een vrouw waar pit in zit. Daar valt tenminste iets mee te beleven.”

“Wat dat betreft ben je bij Julia aan het juiste adres,” knikte de hertog met een wrang lachje. “Ik ben blij dat je het zo sportief opvat. Ik zal de jongedame eens even haarfijn uitleggen hoe ze zich dient te gedragen tegenover mijn gasten.” Hij maakte aanstalten om weg te lopen.

“Wees niet al te streng voor haar,” riep prins Olaf hem na. “Zeg maar dat ik haar vergeef als ze vergiffenis vraagt!”

George Clafford-Bolton lachte als een boer die kiespijn heeft en liep verder.

“Julia, doe onmiddellijk open!” De hertog rammelde ongeduldig aan de klink van de deur. Toen hij merkte dat die op slot was, sloeg hij met zijn vuist op het dikke paneel. “Julia! Als je niet meteen…” Hij ging niet verder, want hij had al gehoord dat de sleutel werd omgedraaid in het slot. Toen de deur openging, keek hij zijn jongste dochter boos aan. Hij duwde haar opzij en sloot zorgvuldig de deur achter zich. Hij wist dat die praktisch ieder geluid tegenhield, maar toch vond hij het beter om zo zacht mogelijk te praten.

“Ben je helemaal gek geworden?” snauwde hij met wit weggetrokken gezicht. “Ik sta niet toe dat je me belachelijk maakt bij mijn gasten! Ik dacht dat we iets hadden afgesproken! Ik heb uitdrukkelijk gezegd dat je een goede indruk moet maken bij de prins! Hoe haal je het in je hoofd om zo tegen hem tekeer te gaan! Besef je wel wie hij is? Prins Olaf staat aan het hoofd van de monetaire unie die het voor het zeggen heeft in Oost-Europa! Daar ligt een enorm beleggingspotentieel voor ondernemingen met de juiste instelling. Oost-Europa is nu nog een achtergebleven gebied, maar binnen tien jaar haalt het zijn achterstand in en wordt het een van de grootste groeimarkten! Ik zei toch dat je hem te vriend moest houden? Onze zakelijke belangen…”

“Wat heb ik met onze zakelijke belangen te maken?” riep Julia, die haar geduld verloor. Ze had zich voorgenomen heel berouwvol te doen tegen haar vader, maar nu hij zo hoog van de toren blies, vergat ze dat weer. “Die Olaf vindt zichzelf misschien een hele pief, maar ik heb geen belangstelling voor hem. Waarom laat je Maddy niet op hem los? Ik weet zeker...”

“Ik heb je al gezegd…”

“Ja, ik weet het heus wel!” Ze lachte sarcastisch. “Zij gaat aan de haal met Oscar en ik moet genoegen nemen met de tweede keus!”

“Prins Olaf is geen tweede keus!” De hertog keek naar de deur, alsof hij bang was dat de prins ieder moment binnen kon komen en zou horen wat er gezegd werd. “En ik zou het prettig vinden als je niet zo tegen me schreeuwt,” vervolgde hij bars. “Oscar en Maddy zijn voor elkaar bestemd. Dat zie je aan alles. Ik wil niet dat daar iets tussenkomt.”

“Dat is dan jammer!” Julia had haar hele leven altijd alles van haar vader gedaan gekregen als ze daar echt moeite voor deed. Ze kon gewoon niet geloven dat hij zich nu zo makkelijk voor het karretje van Maddy liet spannen. “Ze is totaal niet geschikt voor een man zoals hij,” ging ze verhit verder. “Ik weet zeker dat ik veel beter bij hem pas! Hij heeft een of ander droombeeld in zijn hoofd, maar als hij ons wat beter leert kennen, zul je zien dat hij mij veel leuker vindt. Ik wil niet dat jij je ermee bemoeit, papa. Je moet me een eerlijke kans geven! Ik ben verliefd op hem en…”

“Verliefd? Jij?” Hij schudde ongelovig zijn hoofd. “Je kunt niet verdragen dat iemand de voorkeur geeft aan Maddy,” antwoordde hij. “Dat heeft niets met liefde te maken!”

“Wat weet jij daar nou van?” Ze keek hem met vuurspuwende ogen aan. “Alsof jij ooit van iemand gehouden hebt!”

“Julia, ik verbied je zo'n toon tegen me aan te slaan!” Zijn gezicht werd vuurrood van woede. “Als je niet onmiddellijk je mond houdt…”

“Wat dan?” Ze lachte uitdagend. “Denk je soms dat ik niet weet hoeveel vriendinnetjes jij erop na houdt? Dat staat in ieder roddelblad te lezen!” Ze zette haar handen in haar zij. “Je moet wel blind zijn om dat niet te zien!”

“Houd je mond!” De hertog kon niet geloven dat zijn eigen dochter zo tegen hem tekeer durfde te gaan. “Ik verbied je…”

“Ik laat me niets meer verbieden!” riep ze buiten zinnen. “En al zeker niet door iemand als jij! Denk je soms dat ik niet weet dat je zelfs hier niet van de vrouwen kunt afblijven?” Ze volgde hem toen hij zich verslagen omdraaide en naar de bank liep. “Ik heb met eigen ogen gezien hoe je een vrouw naar je kamer hebt gesmokkeld! Ik ben heel benieuwd wat mama ervan zegt als ze hoort dat haar goede vriendin Jane Durham de hele middag in jouw kamer is geweest.” Ze lachte spottend. “Zal ik het nu meteen gaan vertellen?” Ze keek afwachtend op hem neer.

“Hoe…” De hertog ging niet verder en schudde een paar keer zijn hoofd.

“Hoe ik het weet?” Ze ging tegenover hem zitten. “Ik geef mijn ogen de kost, papa,” antwoordde ze. “Dat zouden meer mensen moeten doen.” Ze zweeg een tijdje en keek naar haar vader, die met gebogen hoofd naar zijn schoenen zat te staren. Als ze hem zo zag, zou ze bijna medelijden met hem krijgen. “Luister, je hoeft niet bang te zijn dat ik je verraad,” zei ze na een lange stilte. “Mama hoeft er niets van te weten als jij ook iets voor mij wilt doen.”

“Probeer jij je eigen vader te chanteren?” Hij hapte ongelovig naar adem. “Als je maar niet denkt…”

“Je mag het noemen zoals je zelf wilt,” onderbrak ze hem onverschillig. “Ik moet niet veel hebben van al dat dramatisch gedoe. Ik heb mijn zinnen op Oscar gezet, papa. Ik wil niet dat Maddy met hem aan de haal gaat. Als je me helpt…” Ze haalde haar schouders op. “Als je me helpt, zwijg ik over wat ik gezien heb.” Ze keek hem afwachtend aan.

“Ik begrijp niet…” begon hij, waarna hij weer zijn hoofd schudde. “Hoe haal je het in je hoofd. Je maakt geen schijn van kans bij hem! Je hebt toch gezien hoe hij naar Maddy kijkt? Toen hij voor het eerst haar portret zag…”

“Jij zegt toch steeds dat mijn portret zoveel op dat van Maddy lijkt? Misschien heeft hij ze wel verwisseld.”

“Daar gaat het niet om. Je ziet zelf toch ook dat hij weg van haar is? Je maakt geen schijn van kans.”

Haar gezicht betrok, maar ze wist zich toch te bedwingen.

“Laat dat maar aan mij over,” zei ze. “Als je niet wilt dat ik met mama over lady Jane praat, moet je het volgende voor me doen…” Ze boog zich voorover en begon haar vader fluisterend instructies te geven.

Maddy was het hele incident in het vrijershoekje vrijwel meteen weer vergeten. Nadat Olaf hen alleen had gelaten, had Oscar voorzichtig haar hand in de zijne genomen.

“Ik hoop niet dat je een verkeerde indruk hebt gekregen van wat er gebeurde,” zei hij. “Julia en ik hebben alleen maar gepraat.”

Maddy knikte meteen.

“Ze komt nogal direct over, maar ik weet zeker dat je een betere indruk van haar krijgt wanneer je haar wat beter leert kennen.”

“Als ze een beetje op jou lijkt, kan het niet anders.” Hij bracht haar hand naar zijn lippen. “Ik vind haar wel amusant.”

“Ik ben blij dat je er zo over denkt.” Ze glimlachte opgelucht, en begon over iets anders. “Ik ben van plan morgen naar de stad te gaan. Vind je het misschien leuk om mee te gaan? Ik wil een oude vriendin bezoeken, maar daarna kunnen we iets anders gaan doen. Ik hoorde dat er een interessante tentoonstelling is in het museum.” Ze vroeg zich meteen af of ze niet al te opdringerig overkwam. “Als je het leuker vindt om op Highham te blijven, begrijp ik het uiteraard. Je kunt Olaf natuurlijk niet alleen laten en…”

“Olaf heeft geen kindermeisje nodig,” zei hij glimlachend. “Ik wil niets liever dan met je meegaan, Maddy.” Hij bracht haar hand naar zijn lippen. “Het is al laat. Ik vind het vreselijk om afscheid van je te nemen, maar het is beter om morgen verder te praten. Ik wil niet dat je door mijn schuld slaap tekort komt.”

“O, ik ben het gewend om laat naar bed te gaan,” antwoordde ze. “Als we in Londen zijn, is er iedere avond wel iets te doen.”

“Zo te horen heb je een interessant leventje geleid voordat ik je leerde kennen,” antwoordde hij glimlachend. “Daar moet je me alles over vertellen.”

“Dat kan morgen.” Ze kwam overeind en keek naar hem op toen hij meteen haar voorbeeld volgde. “Welterusten, Oscar. We zien elkaar morgen.” Ze draaide zich snel om, maar hij greep haar arm.

“Kan er geen kusje vanaf?” fluisterde hij zacht. “Hoe moet ik die koude, sombere nacht doorkomen zonder iets om over te dromen?”

Maddy aarzelde, maar vond het toch beter niet meteen toe te geven.

“Vraag Ludlow maar de verwarming wat hoger te zetten,” antwoordde ze met een zenuwachtig lachje. “De Cromwell-kamer ligt aan de noordkant en daar is het altijd wat kouder dan in de rest van het kasteel.” Ze liep achterwaarts naar de deur. “Tot morgen. Ik ben om negen uur beneden voor het ontbijt.”

“Ik wacht op je!” Hij wilde haar volgen, maar bedacht zich en glimlachte alleen maar. “Welterusten, lieve Maddy.” De blik waarmee hij haar tot het laatst bleef aankijken, bracht haar zo van de kook dat ze op de trap een paar keer over haar eigen voeten struikelde. In de verte hoorde ze het geluid van het orkestje. Het feest zou nog zeker een paar uur doorgaan, maar voor haar had het zijn hoogtepunt allang bereikt.

Toen de deur van haar kamer eenmaal achter haar dicht was gegaan, gaf Maddy toe aan de emoties die in haar opkwamen. Ze wist niet of ze moest lachen of huilen. Het geluid dat uit haar keel kwam, was een beetje van allebei. Ze wilde het uitschreeuwen van blijdschap en tegelijk wist ze zich ook geen raad met zichzelf.

Ze liep naar het hemelbed en liet zich op de zachte donsdekens vallen. Ze dacht terug aan alles wat Oscar tegen haar had gezegd. Hoe was het mogelijk dat ze zich ieder woord en ieder gebaar van hem kon herinneren? Ieder lijntje van zijn gezicht leek op haar netvlies gebrand. De herinneringen tuimelden over elkaar heen in haar hoofd, waardoor ze zich een beetje draaierig voelde.

Ze was te opgewonden om te gaan slapen en kwam overeind. Ze liep naar het raam en trok de dikke brokaten gordijnen opzij. Door het koude glas viel het licht van de maan naar binnen. Het zilveren schijnsel werd weerkaatst op de vers gevallen sneeuw, waardoor het leek of die zelf ook licht gaf.

Met een weemoedige zucht ging Maddy op haar lievelingsplekje in de vensterbank zitten. Zou Oscar op dit moment ook aan haar denken? Ze duwde een kussen in haar rug en trok haar benen hoog op. Terwijl ze dromerig naar de sterrenhemel keek, probeerde ze zich een voorstelling te maken van hoe hij naar de Cromwell-kamer liep en zich klaarmaakte voor de nacht. Zou hij een pyjama dragen? Ze giechelde even. Wat zou hij zeggen als hij wist waar ze nu aan dacht?

Maddy draaide verschrikt haar hoofd om toen er iemand op de deur van haar kamer klopte. Ze wilde in paniek overeind komen. In een flits gingen allerlei mogelijkheden door haar heen. Misschien was Oscar haar wel naar haar kamer gevolgd en wilde hij… Wat moest ze tegen hem zeggen? Moest ze hem wegsturen? Ze wist dat ze daar niet toe in staat was. De opwinding die ze voelde bij het idee dat hij naar haar toe was gekomen, benam haar bijna de adem. Ze bleef roerloos zitten en staarde naar de deur. Haar hart sloeg een slag over toen die langzaam open ging.

“Maddy?” Julia stak haar hoofd om de rand. “Hier zit je dus!” Ze kwam binnen en duwde de deur in het slot. “Ik ben blij dat je zo verstandig bent geweest om een eind aan die voorstelling te maken!” Ze keek Maddy afkeurend aan. “Ik heb al met papa gesproken en hij is des duivels!”

“Dat geloof ik niet.” Maddy stond op. Ze schaamde zich een beetje voor de teleurstelling die ze voelde. “Ik heb geen zin om erover te praten. Ik wil naar bed.”

“Ja, dat dacht ik al!” Julia lachte schamper. “Het verbaast me dat je alleen bent. Zoals jij je gedroeg, had ik eerder verwacht dat je die Oscar mee naar je kamer had genomen.”

“Julia…”

“Je hoeft niet met allerlei smoesjes te komen. Ik ben heel benieuwd wat mama ervan vindt als ze het hoort. Je hebt je echt schandelijk misdragen.”

“Ik?” Maddy lachte ongelovig. “Daar moet jij nogal wat van zeggen! Als ik eraan denk hoe vaak jij je te buiten bent gegaan aan allerlei uitspattingen.”

“Dat is best mogelijk, maar ik heb tenminste het fatsoen om me thuis te gedragen zoals het hoort. Dat kan ik van jou niet zeggen!”

“Ik heb niets gedaan waar ik me voor moet schamen,” antwoordde ze verontwaardigd. “Oscar en ik hebben alleen maar wat gepraat.”

“Noem je dat praten? Het leek wel of jullie ieder moment de kleren van elkaars lijf gingen rukken! En dat midden op de dansvloer! Je hebt niet eens in de gaten dat iedereen je uitlachte! Ik heb nooit gedacht dat jij tot zoiets in staat bent!”

De harde woorden van Julia deden meer pijn dan Maddy had verwacht. Er sprongen tranen in haar ogen, maar ze wilde niet huilen. Ze liep naar de deur van haar badkamer.

“Ik ga naar bed,” zei ze over haar schouder. “Laat me nu maar met rust.”

“Geen denken aan!” Julia volgde haar. “Ik wil weten wat je van plan bent.”

“Waar heb je het over?” Maddy keek haar korzelig aan. “Wat zou ik van plan moeten zijn?”

“Ik wil weten of je ermee doorgaat,” antwoordde Julia ongeduldig. “Papa is van plan die Pool weg te sturen als er nog iets gebeurt. We kunnen ons geen rel veroorloven op Highham.”

“Er is helemaal niets gebeurd!” riep Maddy. “Je blaast het allemaal op omdat je jaloers bent! Ik weet echt wel waarom je zo doet!” Maddy was niet in staat zich nog langer te beheersen. Haar wangen waren rood van opwinding en in haar ogen blonk een koortsige gloed. “Je bent alleen maar jaloers!” raasde ze verder. “Je bent jaloers omdat Oscar voor mij kiest en niet voor jou! Je kunt er niet tegen dat een man je links laat liggen! Ik heb heus wel gezien hoe jij je aan hem probeerde op te dringen! Als er iemand is die zich moet schamen, ben jij het wel!”

“Dat neem je terug!” De hand van Julia schoot naar voren en trof Maddy vol op de wang. “Ik laat me door jou niet beledigen!” riep ze schril. “Je hebt geen schijn van kans tegen mij!” Ze zweeg abrupt toen ze achter hen de deur hoorde opengaan.

Martha Hickens kwam binnen met een blad in haar handen. In één oogopslag zag ze hoe de zaken ervoor stonden. Ze wilde iets zeggen, maar daar kreeg ze geen gelegenheid voor.

“Wordt er tegenwoordig niet meer geklopt?” snauwde Julia boos. “Laat ons alleen, Hickens! We hebben iets met elkaar te bespreken!”

Gewoonlijk bemoeide Martha zich nooit met dingen die haar niet aangingen, maar dit keer liet ze zich niet zomaar wegsturen. Zonder op Julia's woorden in te gaan, zette ze het blad neer.

“Is er iets gebeurd, kindje?” Ze liep naar Maddy en sloeg een arm om haar heen. “Waarom ben je zo van streek?”

“Hickens, ik waarschuw je!” Julia stampvoette van kwaadheid. “Als je ons niet meteen met rust laat, word je op staande voet ontslagen.”

“Houd je mond!” De oudere dame draaide zich naar haar om en zette haar handen op haar heupen. “Ik heb genoeg van je grote mond! Je bent altijd een verwend nest geweest en dat zul je ook altijd blijven!”

Julia kon niet geloven dat iemand zoiets tegen haar durfde te zeggen. Ze hapte naar adem en wilde Hickens eens precies vertellen waar het op stond, maar die had zich alweer naar Maddy omgedraaid.

“Kom maar, liefje,” zei ze sussend. Ze sloeg moederlijk een arm om de schouder van haar lieveling heen en trok haar mee naar een stoel. “Ga zitten, kindje. Het is maar goed dat tante Martha nog even een kijkje kwam nemen. Ik heb een lekker kopje warme chocolade voor je gemaakt. Dat helpt altijd als je uit je doen bent.”

Julia kon niet geloven dat ze zomaar genegeerd werd.

“Hickens, ik waarschuw je! Als je ons niet onmiddellijk alleen laat, zal je dat duur te staan komen.”

De oudere vrouw keek alleen maar even op. In haar blik lag zoveel minachting dat Julia er niet tegen kon.

“Uitstekend!” snauwde ze. “Houd er maar vast rekening mee dat je je boeltje kunt pakken. Als papa het hoort, krijg je hooguit een uur de tijd om te vertrekken.” Ze liep naar de deur. “Wat mij betreft mag je die huilebalk waar je zo dol op bent meteen meenemen. Opgeruimd staat netjes!” Met een laatste boze blik voor Maddy liep ze naar buiten.

Nadat de deur achter haar dicht was gegaan, werd het stil in de kamer. Maddy had haar handen voor haar gezicht geslagen en probeerde tot bedaren te komen. Ze schaamde zich voor haar tranen en het krampachtig gesnik dat uit haar keel kwam.

Martha Hickens zette de mok chocolademelk voor haar neer en streek troostend over haar rug.

“Daar, daar, meisje,” mompelde ze zacht. “Rustig nou maar. Zo erg is het allemaal niet.”

“Ze heeft me geslagen, tante Martha! Ik weet niet waarom ze me zo haat!”

“Je moet niet luisteren naar wat Julia zegt,” antwoordde de oude dame sussend. “Je kent haar toch? Ze is altijd al jaloers op jou geweest.”

“Waarom kan ze niet blij voor me zijn?” snikte Maddy. “Ik heb haar altijd geholpen als ze een vriendje had.”

“Stil maar,” herhaalde Martha Hickens. “Drink liever je chocolademelk op. Laat het allemaal maar over aan tante Martha, meisje. Ik zal er wel voor zorgen dat ze je met rust laat.”

Maddy keek haar met roodbehuilde ogen aan. “Nee, dat wil ik niet. Je hoorde toch wat ze zei? Ik wil niet dat jij problemen krijgt met papa en mama, tante Martha.”

“Over mij hoef jij je geen zorgen te maken,” antwoordde de oude dame op grimmige toon. “Ik heb in mijn leven wel voor hetere vuren gestaan. Ik weet precies hoe ik types als Julia moet aanpakken.”

“Ze meent het niet zo, tante Martha.” Maddy kon het niet laten om het toch voor haar zus op te nemen. Dat had ze al haar hele leven gedaan. Ze had Julia altijd geholpen als die door haar temperament problemen kreeg die ze niet alleen de baas kon. Nu Julia zich plotseling tegen haar had gekeerd, voelde ze zich vreselijk in de steek gelaten.

“Nee, dat zal wel.” Martha Hickens keek onderzoekend naar de rode plek op haar wang. “Ze heeft je toch niet echt geslagen?” vroeg ze toen het tot haar doordrong dat die de vorm van een hand had. “Dat doet de deur dicht!” Ze schoof boos haar stoel achteruit en stond op. “Ik ga meteen met de hertog praten! Dit kan zo niet door blijven gaan! Als zelfs jij niet meer veilig voor haar bent, moet er ingegrepen worden!”

“Nee, je mag niet naar papa gaan!” Maddy greep angstig haar hand. “Alsjeblieft, tante Martha. Als mama hoort dat we ruzie hebben gemaakt, krijgt ze weer migraine en dat wil ik niet.”

“Dat is precies waar Julia op rekent!” antwoordde de huishoudster verontwaardigd. “Je mag niet alles over je kant laten gaan, Maddy. Je moet laten zien dat je niet over je laat lopen. Dit keer is ze te ver gegaan. Als je zelfs accepteert dat ze je slaat…” Ze zweeg, want ze zag wel dat haar woorden geen indruk maakten. Maddy had geen verweer tegen haar zus. Dat was altijd zo geweest en zou ook altijd zo blijven.

“Ga nou maar slapen,” zei Hickens toen er geen antwoord kwam. Ze zuchtte vermoeid. “Ik beloof je dat ik er niets van zal zeggen. Het is al laat en morgen wordt een drukke dag.” Ze keek neer op het gebogen hoofd van Maddy. “Kan ik nog iets voor je doen?”

Maddy probeerde te glimlachen.

“Nee,” mompelde ze zo zacht dat het bijna niet te horen was. “Nee. Dank je, tante Martha. Bedankt dat je nog even gekomen bent.”

“Als ik jou was, zou ik de deur op slot doen,” zei de vrouw toen ze naar buiten liep. “Je hebt voor vandaag wel genoeg voor je kiezen gekregen.” Ze bleef nog even staan, maar toen er geen antwoord kwam, trok ze met een diepe zucht de deur achter zich dicht.

Die morgen werd Maddy met een schok wakker. Het duurde maar een paar tellen voordat ze zich herinnerde wat er de vorige avond gebeurd was. Ze probeerde het gesprek met haar zus te vergeten en alleen maar aan Oscar te denken. Wat hadden ze ook alweer afgesproken?

Ze wierp een blik op de ouderwetse wekker die op het nachtkastje naast het bed stond. Het was nog geen zeven uur, maar ze sloeg toch het donsdek terug. In haar lange nachtpon liep ze naar het raam en keek naar buiten. Op het eerste gezicht leek het helemaal donker, maar als je goed keek, zag je dat er toch een streepje licht te zien was aan de oostelijke horizon. De maagdelijk witte sneeuw strekte zich ongerept uit over het park. Zo vroeg waren er nog geen voetstappen te zien die het witte oppervlak verstoorden, maar dat zou snel genoeg anders worden.

Maddy wist niet wat Julia van plan was en wilde er niet over nadenken. Ze wilde een nieuwe woordenwisseling uit de weg gaan en besloot een rit te paard te gaan maken. Na een snelle douche trok ze warme kleren aan. Zo zachtjes mogelijk sloop ze naar beneden, waar nog alles in diepe rust was. Na het feest zouden de meeste gasten langer in bed blijven liggen. Daar maakte het personeel natuurlijk gebruik van. Maddy wist zeker dat er in de keuken hard werd gewerkt om alles op tijd klaar te maken voor het ontbijt. Ze aarzelde even, maar liep toch naar de deur. Als ze terugkwam van haar rit, kon ze altijd gedag gaan zeggen aan de kokkin en de rest van haar oude vrienden. Nu had ze rust nodig om na te denken over wat haar te doen stond. Ze opende de grote voordeur en liep naar buiten.

Maddy genoot met volle teugen van de rit. In het licht van de aanbrekende dag reed ze naar de rotsen vanwaar je een prachtig uitzicht had over zee. De krakende sneeuw onder de hoeven van het paard en het zachte geruis van de branding waren alles wat er te horen was in de stilte van de morgen. Maddy bereikte het strand, waar ze de teugels even liet vieren. De krachtige bewegingen van het paard onder haar deed haar bloed sneller stromen. Toen ze eindelijk de teugels aantrok, was ze buiten adem, maar had ze alle muizenissen achter zich gelaten.

Ze lachte uitgelaten. Het was heerlijk om jong te zijn! Oscar lag waarschijnlijk nog in bed, maar zodra hij beneden kwam, zouden ze de rest van de dag samen doorbrengen. Ze zou zich niets aantrekken van de hatelijkheden van Julia. Ze wist zeker dat Oscar de man was van wie ze met heel haar hart kon houden. Het deed er niet toe wat anderen daarvan vonden! Ze had eindelijk iemand gevonden die ze kon vertrouwen en ze zou niet toelaten dat iemand tussen hen kwam! Ze slaakte een opgewonden kreet, waarin haar blijdschap en levenslust tot uiting kwamen. Meteen daarop gaf ze het paard nogmaals de sporen. De sneeuw werd hoog opgeworpen onder de hoefslagen en spatte zelfs tot in haar gezicht, maar dat deed er niet toe. Overmoedig gaf ze zich opnieuw over aan de kracht van het dier dat ze onder zich had.

Ze reed terug in de richting van Highham en hield pas in toen het kasteel in de verte opdoemde. Het was nu helemaal licht geworden en ineens had ze haast om terug te gaan. De winterse zon was al flink opgeklommen aan de hemel, waaruit ze kon opmaken dat ze langer was weggebleven dan ze oorspronkelijk van plan was geweest.

Het was al na negenen toen Maddy haar paard op stal had gezet. Terwijl ze naar de trappen bij de achteringang van Highham liep, liet ze haar blik over de hoge gevels dwalen. Ze had speciale belangstelling voor de noordelijke vleugel, waar de Cromwell-kamer zich bevond. Zou Oscar al beneden zijn? Ze versnelde haar pas, want ze wilde hem niet onnodig laten wachten.

Toen ze de deur bereikte, werd die door iemand opengetrokken.

“Maddy!” De hertog glimlachte. “Waar ben je geweest?”

“Ik ben uitgereden,” antwoordde ze. “Het was heerlijk, papa!” Ze drukte een kus op zijn wang. “Is mama al beneden?”

“Je moeder klaagt over hoofdpijn. Ze slaat het ontbijt vandaag over.” Hij kuchte even. “De meeste gasten zijn nog in hun kamer.”

“Ik ga even kijken of Oscar al in de ontbijtkamer is,” antwoordde ze. Ze was heel benieuwd hoe haar vader daarop zou reageren. Als Julia hem bewerkt had, zou ze dat nu te horen krijgen.

“Wacht even, Maddy.” De hertog greep haar arm. “Ik wil met je praten.”

Daar had je het al! Ze had nog gehoopt dat Julia haar dreigementen niet ten uitvoer zou brengen, maar nu zou ze tenminste zekerheid krijgen.

“Als Julia aan je hoofd heeft gezeurd over Oscar en mij…”

“Laten we even naar de bibliotheek gaan,” onderbrak hij haar. “Ik vind het beter om dit onder vier ogen met je te bespreken.”

Maddy voelde een onberedeneerde woede in zich opkomen.

“Er is helemaal niets te bespreken!” zei ze op boze toon. “Je moet niet naar haar luisteren, papa. Ze overdrijft omdat ze het niet kan uitstaan dat Oscar meer belangstelling voor mij heeft. Ze is gewoon jaloers.”

“Daar gaat het niet om.” Hij klopte nerveus op de zakken van zijn colbertje. “Waar heb ik het nou gestopt?”

Maddy wilde weglopen.

“Wacht even.” De hertog volgde haar. “Ik wil je echt even spreken, Maddy. Ik moet je iets vertellen.”

“Dat kan toch ook hier?” Ze ging uit de weg toen een deur open ging en een van de mensen van het cateringbedrijf met een dampende schaal roerei de gang in kwam gelopen.

“Nee, dat kan niet. We gaan naar de bibliotheek.” Hij wachtte niet op antwoord en liep met grote stappen in de richting van de centrale hal. Het duurde even voordat hij zijn doel had bereikt. Voordat hij de deur opende, wierp hij een blik over zijn schouder om er zeker van te zijn dat zijn dochter hem gevolgd was.

“Kom verder.” Hij hield de deur voor haar open en liet haar voorgaan. 

Tot verrassing van Maddy was er een vuur aangelegd in de enorme open haard. Ze rilde even, want pas nu werd ze zich ervan bewust dat ze het ondanks alles toch koud had gekregen op de rug van haar paard.

“Ga zitten.” De hertog wees naar de grote leren bank, die tegenover de open haard stond. Erboven hing het portret van de eerste hertog Clafford-Bolton. 

Maddy liet haar hand in een gedachteloze streling over de enorme wereldbol glijden die naast de bank stond voordat ze ging zitten.

De hertog liep naar de andere kant van het vertrek en trok de gordijnen opzij. Hij knipperde met zijn ogen toen het zonlicht recht in zijn gezicht viel. Het duurde even voordat hij alle gordijnen had opengetrokken. Vervolgens kuchte hij omslachtig en liep langzaam naar de bank waarop zijn dochter had plaatsgenomen. 

“Ik wil je iets vertellen, Maddy.”

“Moet dat nu?” Ze kon haar ongeduld maar nauwelijks bedwingen. Zo meteen zou ze Oscar mislopen en dan ontbeet hij misschien zonder haar. “Ik heb haast. Ik heb een afspraak met Oscar.” Ze keek haar vader uitdagend aan. Als hij het over hem wilde hebben, was het maar beter dat hij daar niet lang omheen draaide.

“Dat weet ik,” knikte de hertog zonder haar aan te kijken. “Dat heeft hij me verteld.” Hij haalde zijn pijp tevoorschijn. “Ik ben bang dat die afspraak niet kan doorgaan, Maddy.”

“Papa, als dit iets te maken heeft met die verzinsels van Julia…” Ze keek hem verontwaardigd aan. “Ze is gisteravond bij me geweest! Ze kwam met de gekste beschuldigingen, die nergens op slaan!”

“Ik beschuldig je nergens van, kindje,” onderbrak hij haar met een afwerend handgebaar. “Daar gaat het niet om.”

“Ze kan het niet uitstaan dat hij iets voor mij voelt. Ik weet wel dat ze het niet zo bedoelt, maar dit keer is ze echt te ver gegaan, papa! Ze heeft me zelfs geslagen!” Ze wees naar de rode vlek op haar wang, die nog steeds zichtbaar was. “Je had moeten horen hoe ze tekeerging! Het leek wel alsof ik me als een of andere goedkope snol had gedragen op de dansvloer. Oscar en ik hebben alleen maar gedanst, papa. Er is echt niets gebeurd dat niet door de beugel kan.”

“Daar twijfel ik niet aan.” De hertog slaakte een diepe zucht. “Ik heb met hem gesproken en ik vond het toch beter om hem te vragen weg te gaan, kindje.”

Het werd doodstil in de bibliotheek. Het geknetter van het brandende hout was het enige dat Maddy kon horen. Ze keek haar vader stomverbaasd aan.

“Je moet niet denken dat ik het gedaan heb omdat Julia het zo wil,” vervolgde de hertog. Hij schoof ongemakkelijk heen en weer in zijn fauteuil. “Dat heeft er niets mee te maken.”

“O nee?” Maddy kon de bittere teleurstelling haast niet verwerken. Hoe kon haar vader zo wreed zijn om de enige man waar ze ooit iets voor had gevoeld, zomaar weg te sturen?

“Ik begrijp best dat je teleurgesteld bent,” ging de hertog verder. Hij was nog steeds niet in staat zijn dochter aan te kijken. “Maar geloof me, het is beter zo. Oscar is geen man voor jou.”

“Waarom niet? Omdat Julia dat zegt?” Ze lachte schril. “Je hebt haar altijd haar zin gegeven! Gisteren zei je zelf dat je zoveel respect hebt voor Oscar! Nu is hij ineens geen geschikte man voor mij! Het komt allemaal door Julia! Ze wil me gewoon dwarszitten omdat ze jaloers is!” Ze kon haar tranen niet meer bedwingen en begon te huilen.

“Vergeet het nou maar,” bromde haar vader verongelijkt. Hij had een enorme hekel aan vrouwentranen. “Het is beter zo, meisje. Er zijn meer dan genoeg mannen die geschikt voor je zijn. Waarom besteed je niet wat meer aandacht aan die James MacKinnan? Daar zou je je moeder ook een plezier mee doen. Als ik me niet vergis, bestaat er een bloedband tussen zijn familie en het koninklijk huis.”

“James MacKinnan?” Maddy luisterde al niet meer. Ze stond op en liep naar de deur. “Ik ga met Oscar praten. Als hij me dat vraagt, gaan we samen weg.”

“Dat kan niet.” De hertog kwam overeind.

“Ik doe het toch!” riep Maddy. “Ik laat me niet tegenhouden, papa! Ik weet wel dat ik hem nog geen dag ken, maar ik voel gewoon dat Oscar en ik voor elkaar bestemd zijn! Nu Julia zich ermee bemoeit, krijgen we niet eens de tijd om elkaar rustig te leren kennen, maar dat doet er niet toe. Ik ben niet van plan om haar tussen ons te laten komen!” Ze wilde de deur al openmaken.

“Wacht!” De hertog bereikte haar. “Het heeft geen zin, meisje,” zei hij. “Oscar is al vertrokken.”

Maddy voelde de grond onder haar voeten wegzakken toen de betekenis van zijn woorden tot haar doordrong. Ze keek met brandende ogen op naar haar vader. Hij zei iets, maar ze luisterde niet eens. Haar hand tastte naar de klink van de deur. Toen ze die vond, ontsnapte een rauwe kreet aan haar keel. Ze rukte de deur open en rende naar buiten. 

De hertog bleef alleen achter en keek somber naar de deur die achter Maddy in het slot was gevallen. Hij haalde een brief uit de binnenzak van zijn colbert en draaide die een paar keer om en om in zijn handen. Tenslotte liep hij ermee naar

de open haard en gooide hem in de vlammen. Ze lichtten maar heel even op voordat het witte papier zwart werd.

“Maddy! Maddy, ik ben het! Mama is er. Doe eens open? Maddy, geef antwoord!”

Ze reageerde niet op de stem van haar moeder en bleef roerloos zitten. Toen ze boven was gekomen, had ze de deur van haar kamer op slot gedraaid. Ze wist niet hoe lang ze al bij het raam zat, maar dat interesseerde haar ook niet. Telkens opnieuw hoorde ze de stem van haar vader, die zei dat Oscar zonder een woord van uitleg weg was gegaan.

Had ze zich dan zo vergist? Was het allemaal een spelletje voor hem geweest? Had hij gedaan alsof ze iets voor hem betekende omdat hij wilde zien tot hoe ver hij kon gaan? Als dat zo was, mocht ze haar vader wel dankbaar zijn. Er verscheen een bittere glimlach rond haar mond, die meteen daarna weer verdween. Haar gedachten bleven in hetzelfde kringetje ronddraaien.

Ze zag voortdurend het gezicht van de man die ze de vorige dag had leren kennen voor zich. Waarom was hij naar Highham gekomen? Waarom was hij niet weggebleven als hij haar toch weer meteen in de steek wilde laten? Waarom had ze zich zo mee laten slepen door haar gevoelens? Iedereen wist dat je niet meteen toe mocht geven! Julia had toch gelijk gehad! Ze had zich inderdaad gedragen als een verliefde puber! Het was nog een wonder dat het niet verder was gegaan! Als Oscar ook maar even had aangedrongen, zou ze geen moment hebben geaarzeld om zich aan hem te geven!

Ze dacht terug aan de opwinding die zich van haar meester had gemaakt toen Julia de vorige avond op haar deur had geklopt. Heel even was ze ervan overtuigd geweest dat Oscar naar haar toe was gekomen. Als hij echt voor haar deur had gestaan, zou ze hem niet hebben weggestuurd. Als ze heel eerlijk was, moest ze bekennen dat ze hem dan met open armen zou hebben verwelkomd.

Geen wonder dat haar vader had ingegrepen! Het ontbrak er nog maar aan dat een van zijn dochters zich zomaar aan de eerste de beste zou geven, terwijl het hele huis vol gasten was!

Ze begreep nu pas dat Julia toch gelijk had gehad. Ze moest haar dankbaar zijn omdat ze haar voor een nog grotere stommiteit had behoed. Zonder haar zou er misschien iets gebeurd zijn waar ze de rest van haar leven spijt van zou krijgen.

“Margaret!” De stem van haar moeder kreeg de schrille klank die een ernstige zenuwcrisis aankondigde. “Margaret, ik vraag het nog één keer! Als je de deur niet onmiddellijk openmaakt…”

Maddy liet zich lusteloos van de vensterbank glijden en liep naar de deur. Ze draaide de sleutel om in het slot en liep weer meteen terug naar haar plaats bij het raam.

“Margaret!” Catherina kwam handenwringend op haar toe gelopen. “Wat is er in hemelsnaam met jou aan de hand? Waarom ben je niet bij onze gasten? Ik sta er helemaal alleen voor! Nu Julia zomaar vertrokken is…”

Maddy draaide abrupt haar hoofd naar haar moeder.

“Wat zeg je?”

“Je hebt het toch gehoord?” antwoordde Catherina op huilerige toon. “Ik begrijp er niets van! Waarom wordt mij niets verteld? Je vader zegt dat ze vanmorgen naar Londen is vertrokken! Ik had nooit gedacht dat ze me zo teleur zou stellen! En dat terwijl we gasten in huis hebben! Wat moeten ze wel van ons denken? Het hele weekend is bedorven!”

“Is Julia…”

“Je hoort toch wat ik zeg?” Catherina keek haar verontwaardigd aan. “Waarom ben je niet beneden? Waarom sluit jij je op in je kamer en doe je net alsof je geen verplichtingen hebt jegens mij en je vader? We hebben afgesproken dat je me zou helpen!” Ze liep naar de grote kleerkast en trok die open. “Vooruit, trek iets anders aan. Je kunt de gasten niet onder ogen komen in rijtenue. Hier, trek dit maar aan. Dat is precies geschikt voor de lunch. En doe in hemelsnaam iets aan die opgezette ogen, Maddy. Het lijkt wel of je de hele nacht hebt gehuild.” Ze zuchtte theatraal. “Ik begrijp niet waarom iedereen zich zo laat gaan in deze familie. Ben ik nou echt de enige met een beetje ruggengraat? Waarom zit je daar nou als een zoutzak? Ik eis dat je je onmiddellijk omkleedt en naar beneden gaat! Als de lunch wordt opgediend, hoort de familie aanwezig te zijn!”

Maddy liet zich toch weer overhalen en deed wat haar gezegd werd. 

“Ik moet zeggen dat jij je dit weekend van je allerslechtste kant hebt laten zien, Margaret.”

Het was zondagavond en de laatste gasten waren eindelijk vertrokken. De hele middag was het een komen en gaan geweest van helikopters waarmee de logees teruggebracht werden naar de grote stad. De hertogin had haar beste vriendin lady Jane Durham als laatste uitgeleide gedaan en was net zo lang blijven zwaaien totdat de helikopter niet meer te zien was geweest. Daarna was ze naar de kleine salon gelopen, waar haar oudste dochter en haar echtgenoot in doodse stilte op haar gewacht hadden.

“Laat haar nou maar met rust, Catherina,” bromde de hertog. “Ik ben toe aan een borrel. Wil nog iemand iets drinken?” Hij liep naar het koord waarmee hij de butler een seintje kon geven.

Even later ging de deur al open.

“Een whisky, Ludlow.” Hij keek de man ontevreden aan. “En zet de verwarming wat hoger. Het lijkt hier wel een grafkelder!”

De butler gaf geen antwoord en liep met een uitgestreken gezicht naar de thermostaat. Nadat hij de hertog van een drankje had voorzien, gooide hij nog wat hout op het vuur in de open haard en trok zich terug.

“Is het nou echt nodig om zo tegen hem te snauwen?” vroeg Catherina toen de deur achter hem dicht was gegaan. “Ludlow is zo ongeveer de enige aan wie ik dit weekend iets heb gehad. Jij hebt je kamer maar nauwelijks verlaten en Margaret…” Ze schudde zuchtend haar hoofd. “Ik begrijp niets van jou, meisje. Waarom heb je me niet geholpen? Je bent zo goed in zulke dingen. Gewoonlijk complimenteert iedereen me met mijn dochters, maar dit keer hebben ze vast medelijden met me! Het is maar goed dat ik mijn goede vriendin de koningin niet heb uitgenodigd. Ik moet er niet aan denken dat zij getuige had moeten zijn van zo'n blamage! Begrijp je niet dat je mama in verlegenheid brengt als je zo onhebbelijk doet?”

“Ik zei dat je haar met rust moet laten, Catherina!” De hertog zette zijn glas met een klap op tafel en keek haar boos aan. “Weet je nou nooit wanneer het genoeg is geweest?”

“Jullie zijn allemaal hetzelfde!” Catherina begon natuurlijk meteen te huilen. “Ik begrijp niet waar ik dit aan verdiend heb! Is het nog niet erg genoeg dat Hickens me ook al in de steek heeft gelaten? Na alles wat ik voor haar heb gedaan.” Ze bracht een zakdoekje naar haar mond en snikte even.

“Wat zeg je?” Maddy keek op. “Wat is er met tante Martha?”

“Margaret, ik verbied je om dat vreselijke mens met tante aan te spreken! Na het schandelijke verraad waaraan zij zich schuldig heeft gemaakt, wens ik niet dat haar naam nog één keer genoemd wordt in mijn aanwezigheid!”

“Waar heeft ze het over, papa?” Maddy keek naar haar vader. De laatste dagen was ze zo opgegaan in haar eigen verdriet, dat ze maar nauwelijks iets gemerkt had van wat er om haar heen gebeurde.

“Hickens heeft Highham verlaten,” antwoordde de hertog onwillig. “Is het echt nodig om over het personeel te praten?” voegde hij er op andere toon aan toe. “Ik wil eindelijk wat rust!” Hij zweeg toen Maddy abrupt overeind kwam.

“Wat zeg je?” Ze keek vol ongeloof op hem neer. “Maar waar is ze dan naartoe? Dit is haar thuis! Ze woont hier al haar hele leven!”

“Precies!” riep Catherina. “Daarom zou je wat dankbaarheid mogen verwachten, maar dat is tegenwoordig te veel gevraagd! Ze laat me zomaar in de steek terwijl ze heel goed weet hoe belangrijk het kerstweekend voor me is. Het zal me niets verbazen als Duchamps een dezer dagen haar voorbeeld volgt!”

“God verhoede het,” mompelde de hertog. “Dit is zo ongeveer nog de enige plaats waar ik een behoorlijke maaltijd voorgezet krijg.”

“Ik wil weten waar tante Martha is!” Maddy verloor haar geduld. “Je kunt mij niet wijsmaken dat ze zomaar is weggegaan.” Ineens dacht ze terug aan de woordenwisseling in haar kamer. Zou dit soms ook iets van Julia zijn? Had ze er niet mee gedreigd dat tante Martha ontslagen zou worden?

“Het is natuurlijk weer iets van Julia!” zei ze dan ook. Ze keek haar vader boos aan. “Vertel op! Heeft zij je soms gedwongen haar te ontslaan? Ik weet zeker dat tante Martha hier nooit uit vrije wil weg zou gaan.”

“George, zorg ervoor dat ze over iets anders praat!” Catherina keek haar dochter vol afschuw aan. “Als je zo gemeen tegen me blijft doen, is het maar goed dat je niet met ons mee naar Barbados gaat! Ik zou er eenvoudig niet tegen kunnen om de hele tijd zulke onhebbelijkheden naar mijn hoofd gegooid te krijgen!” Ze keek haar man aan. “Ik heb Jane gevraagd mee te gaan. Daar heb je toch hopelijk niets op tegen?”

“Jane?” Hij greep snel zijn glas en bracht het naar zijn lippen. “Tja, dat laat ik natuurlijk aan jou over, lieve. Ik wil me niet bemoeien met dingen die me niet aangaan.”

“Krijg ik nog antwoord?” Maddy keek haar vader uitdagend aan. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat er iets was dat hij haar niet wilde vertellen. Hij zat nerveus heen en weer te draaien op zijn stoel en durfde haar niet eens recht in de ogen te kijken.

“Als jij me niet vertelt wat er is gebeurd, ga ik het wel aan Irene vragen.” Ze maakte aanstalten om naar de deur te lopen.

“Ik verbied je naar dat meisje te gaan!” riep Catherina hartstochtelijk. “Zo meteen denkt Hickens nog dat we niet zonder haar kunnen! Ik heb je gezegd dat ik nooit meer iets van haar wil horen en daar blijf ik bij! George, ik stel voor dat we naar de wintertuin gaan als Maddy zich zo onaangenaam blijft gedragen.” Ze kwam al overeind.

“Ga jij maar vast,” bromde de hertog. “Ik heb iets met Maddy te bespreken.”

Catherina keek met een zuinig mondje op hem neer voordat ze koeltjes knikte en wegliep.

“Lieve hemel, Maddy!” zei de hertog toen de deur eenmaal achter haar was dichtgegaan. “Moet je nou echt zo tactloos zijn? Je weet toch dat je moeder zwakke zenuwen heeft? Op zo'n manier bezorg je haar een migraineaanval!”

“Ik wil een antwoord!”

“Ja, ja,” bromde hij onwillig. “Ik heb Hickens moeten ontslaan.” Hij ging snel door toen ze iets wilde zeggen. “Het spijt me, maar ik kon niet anders, meisje. Volgens Ludlow knoeit ze met de boeken.”

Die beschuldiging was zo absurd, dat Maddy meteen begon te lachen.

“Wie? tante Martha? Dat geloof je zelf niet, papa!”

“Het gaat er niet om wat ik wel of niet geloof,” antwoordde hij. “Het gaat erom dat ze niet meer op haar plaats is op Highham. Wees maar niet bang,” vervolgde hij bij het zien van de blik waarmee ze hem aankeek. “Ik heb goed voor haar gezorgd. Ze heeft een aardig pensioentje en tot aan haar dood mag ze in het opzichtershuis blijven wonen. Het is net verbouwd en van alle gemakken voorzien. Ze had het slechter kunnen treffen.”

“Je hebt altijd gezegd dat ze tot haar dood op Highham kon blijven!” riep Maddy uit. “Je weet best dat ze zich nergens anders thuis voelt! Ze heeft hier haar hele leven gewoond! Hoe kun je zo wreed zijn?”

“Ik heb een besluit genomen,” snauwde haar vader boos. “Daar kom ik niet op terug. Je zult je erbij neer moeten leggen.”

“Hier zit Julia natuurlijk achter!” Gewoonlijk legde Maddy zich altijd neer bij de beslissingen die hij nam, maar daar was ze nu niet toe in staat.

Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Na alles wat er in het weekend gebeurd was, kon ze het niet meer verdragen. Ze keek haar vader met brandende ogen aan. “Geef het maar toe!” riep ze met overslaande stem. “Je hebt tante Martha weggestuurd omdat zij je daartoe gedwongen heeft!”

“Margaret, ik verbied je zo'n toon tegen mij aan te slaan!” Hij wilde doorgaan, maar daar gaf ze hem geen gelegenheid voor.

“Ik weet precies wat er gebeurd is!” raasde ze verder. “Heeft ze soms gedreigd alles aan mama te vertellen? Zit dat erachter?”

“Ik weet niet waar je het over hebt.”

“Over die vriendin van je, natuurlijk! Je kunt het zelf niet laten om mama in haar eigen huis te bedriegen!” Ze keek haar vader met vuurspuwende ogen aan. “Julia is er natuurlijk achter gekomen en…” Het was maar een vaag vermoeden geweest, maar ze zag meteen dat ze in de roos had geschoten.

“Hou je mond!” Hij schoot overeind en ging trillend van woede voor haar staan. Hij hief zijn hand alsof hij haar een klap wilde geven.

“Ik weet genoeg!” Maddy lachte bitter. “Je hebt je door haar laten chanteren. Je hebt tante Martha ontslagen omdat zij het zo wilde!” De minachtende blik waarmee ze hem aankeek, trof hem tot in het diepst van zijn ziel. “Hoe kon je, papa?!”

Hij opende een paar keer zijn mond, alsof hij iets wilde zeggen, maar tenslotte boog hij zijn hoofd en liep terug naar de stoel waarop hij eerder had gezeten. Hij greep zijn glas en staarde zwijgend in de vlammen van het vuur.

Maddy keek een hele tijd naar haar vader. Achter de zo vertrouwde trekken van zijn gezicht ging een vreemdeling schuil. Hoe was het mogelijk dat ze de vader waar ze haar hele leven van had gehouden zo slecht kende? Waarom had ze nooit eerder zijn zwakke kant gezien? Natuurlijk had ze al veel langer geweten dat hij haar moeder niet trouw was. Waarschijnlijk wist Catherina dat zelf ook wel. Desondanks had Maddy altijd respect voor hem gehad. Dat respect was nu volledig verdwenen. Niet alleen had hij een van zijn vriendinnen naar Highham gehaald, maar daar kwam ook nog bij dat hij Julia de gelegenheid had gegeven hem te chanteren. De vader waar zij van hield en die zij respecteerde, zou dat nooit hebben toegestaan.

Na een lange stilte kwam ze overeind.

“Ik ga weg,” zei ze toonloos. “Ik kan niet meer op de oude voet door blijven gaan.”

“Wat ben je van plan?” Hij keek verschrikt op. “Je gaat toch geen domme dingen doen? Je moeder heeft een zwakke gezondheid. Je mag haar niet overstuur maken.”

“Wees maar niet bang.” Ze glimlachte wrang. “Ik ben echt niet van plan je te verraden.”

“Het spijt me dat het zo is gelopen, Maddy. Ik weet wel dat ik niet toe had mogen geven.” Hij haalde met een diepe zucht zijn schouders op. “Je weet hoe ze is. Ik wilde niet dat ze alles zou bederven voor je moeder.” Hij ging snel verder. “Je hoeft je over Hickens geen zorgen te maken, meisje. Voor haar is het beter. Ze heeft haar hele leven hard gewerkt. Het is de hoogste tijd dat ze het wat kalmer aan gaat doen. Als Julia weer voor rede vatbaar is, kan ze terugkomen. Dat heb ik haar al gezegd. Ze krijgt een paar mooie kamers in een van de zijvleugels en daar kan ze blijven tot aan haar dood. Tenminste, als jij dat zo wilt.”

“Ik heb daar niets over te vertellen,” antwoordde ze vermoeid. “Jij bent de hertog van Highham en jij beslist wie hier wel of niet mag blijven. Zo is het toch?”

“Nu nog wel, maar…” Hij wees naar de bank tegenover hem. “Ga nog even zitten. Er is iets wat ik met je wil bespreken.”

Maddy stond op het punt toe te geven, maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd.

“Je hebt alles al gezegd,” antwoordde ze toonloos. “Ik ga naar mijn kamer.”

“Maddy! Alsjeblieft!”

Ze reageerde niet op de smekende klank van zijn stem en liep naar buiten.

Na wat er was gebeurd, wilde Maddy niet langer op Highham blijven. De volgende dag stond ze voor dag en dauw op. Ze wist dat haar ouders na het ontbijt opgehaald zouden worden door John Garson, die niet was teruggekomen nadat hij de vorige avond de laatste gasten naar Londen had gebracht. De hertog en zijn vrouw hadden allerlei afspraken die ze niet konden afzeggen.

Maddy was eigenlijk van plan nog voor hun vertrek het kasteel verlaten. Haar ouders moesten eindelijk beseffen dat ze niet langer een kind was waarmee naar believen gesold kon worden. Ze stopte wat kleren in een tas en liep zonder omkijken naar beneden. Ze wilde net naar buiten gaan toen achter haar een deur openging.

“Maddy!” Haar ouders waren al beneden en wachtten op haar in de ontbijtkamer. Gewoonlijk waren ze nooit zo vroeg, waaruit Maddy afleidde dat haar vader waarschijnlijk al op de hoogte was gebracht van het feit dat ze de auto had laten voorrijden.

De hertog deed alsof er de vorige avond niets was voorgevallen. “Mama en ik wachtten al op je, meisje.” Hij hield de deur uitnodigend open. “Ik zie dat je hebt gepakt. Het is voor iedereen beter dat je met ons teruggaat naar Londen.” Hij liep alweer naar binnen.

Maddy volgde hem aarzelend en bleef in de deuropening staan.

“Goedemorgen kindje.” De hertogin glimlachte vluchtig naar haar. “Doe de deur dicht. Het tocht.”

Maddy deed wat haar gevraagd werd, maar liep niet verder.

“Ik ga weg,” zei ze toen haar ouders afwachtend haar kant opkeken. “Nu meteen.”

“Waar is al die haast goed voor? Ik mag toch wel hopen dat we eerst mogen ontbijten? John heeft ons laten weten dat het een half uurtje later wordt. Je zult nog even geduld moeten hebben.”

“Ik ga niet met jullie mee, mama. Ik wil met de auto naar Londen terugrijden.”

“Wat een onzin!” Catherina keek haar verschrikt aan. “Met dit weer? Dat is pure zelfmoord, Margaret! Ik verbied je om aan zoiets te beginnen. Het is spekglad op de wegen.”

“Ik doe het toch.” Ze ging meteen door. “Als ik eenmaal in Londen ben, ga ik meteen op zoek naar een baan en een eigen appartement. Ik wil niet langer afhankelijk van papa zijn.”

“Margaret!” Catherina draaide zich gealarmeerd om naar haar man. “Hoor je dat, George? Is ze helemaal gek geworden? Een baan?” Ze keek haar dochter weer aan. “Dat is absoluut onmogelijk, Margaret! Als je niet uitkomt met de toelage die je vader je geeft, kunnen we daarover praten. Ik begrijp best dat je hoge onkosten hebt, maar ergens in dienstbetrekking gaan, is daar geen oplossing voor. Papa en ik zijn redelijke mensen. Als jij je problemen aan ons voorlegt, vinden we daar echt wel een oplossing voor. En ga nu maar zitten. Zo meteen is alles koud.”

Maddy bleef waar ze was.

“Ik wil geen geld van papa meer,” antwoordde ze. “Ik wil zelfstandig zijn, mama.”

“O nee!” De hertogin sloeg kreunend haar handen voor haar gezicht. “Waar heb ik dit aan verdiend?” Ze keek haar dochter weer aan. “Ik vind je vreselijk ondankbaar, Margaret! Na alles wat papa en ik voor je gedaan hebben, zou je op zijn minst wat inschikkelijker mogen zijn! Ik had niet verwacht dat jij je zou laten meesleuren door die belachelijke ideeën die tegenwoordig de overhand krijgen! Het is nergens voor nodig dat je onafhankelijk bent! Als je iets nodig hebt, hoef je het maar aan papa te vragen. Hij heeft meer dan genoeg geld!”

“Het is geen kwestie van geld!” Maddy verloor haar geduld. “Ik kan er niet meer tegen dat ik niet mijn eigen leven kan leiden! Ik heb er genoeg van, zeg ik je!”

“Maddy!” riep de hertog kwaad. Hij had weer meteen spijt van zijn uitbarsting. “Laat mama nou maar met rust,” zei hij op andere toon. “Al die ingewikkelde dingen zijn veel te vermoeiend voor haar. Na het ontbijt hebben we nog even tijd om te praten voordat John ons komt halen.” Hij wees op de lege plaats naast hem. “Het kan echt geen kwaad om met een gevulde maag ruzie te maken! Toe nou maar, meisje. Duchamps heeft zichzelf overtroffen.” Hij lachte joviaal, waardoor ze zich toch weer liet overhalen.

Haar vader deed zijn best een normaal gesprek te voeren tijdens de maaltijd, maar dat lukte niet zo. Maddy had er spijt van dat ze had toegegeven. Zodra haar moeder overeind kwam, volgde ze haar voorbeeld.

“Je hebt er toch geen bezwaar tegen dat ik de auto meeneem?” vroeg ze aan haar vader. “Je krijgt hem uiteraard terug.”

“Natuurlijk niet.” Hij glimlachte naar zijn vrouw, die afwachtend bij de deur bleef staan. “Ga nou maar, lieve. Ik regel dit wel.”

Maddy wilde afscheid van haar moeder nemen, maar het volgende moment was de deur al dichtgegaan.

“Ik begrijp best dat je even wat afstand wilt nemen,” zei haar vader, die haar snel naar de deur volgde. “Misschien is het helemaal niet zo'n gek idee om met de auto terug te rijden. Dat geeft je wat tijd om tot jezelf te komen. Ik zal ervoor zorgen dat Julia voorlopig bij je moeder blijft. Dan heb je tenminste het rijk alleen in de flat.” De twee zussen deelden een luxueuze flat in het hartje van Londen. “Zodra je weer een beetje tot jezelf bent gekomen, kom je naar mij toe en spreken we in alle rust over wat je van plan bent. Is dat een redelijk aanbod of niet?” Hij keek haar glimlachend aan. “Als er iets is, kun je altijd bij me terecht, kindje.” Hij sloeg een arm om haar heen en drukte een kus op haar wang. “Denk erom dat je voorzichtig rijdt. Ik wil niet dat er ongelukken van komen.” Hij liep met haar mee naar de hal. “Ik zie dat Ludlow de auto al voor heeft gereden,” riep hij goedkeurend. “Staat de bagage erin. Ludlow?”

De butler gaf antwoord en opende de statige deur van het kasteel.

“Ik leg het wel uit aan mama,” beloofde de hertog. Maddy had een beetje de indruk dat hij liefst zo snel mogelijk van haar af wilde zijn. “Het is niet nodig dat je afscheid van haar neemt. Daar wordt ze alleen maar overstuur van.” Hij liep met haar naar buiten. Voor de trappen stond de kleine sportwagen waarmee de hertog zich verplaatste als hij op Highham was. Hij liep met zijn dochter naar beneden en opende het portier voor haar.

“Nou, cheerio dan maar! En denk om wat ik gezegd heb, meisje. Je oude vader staat altijd voor je klaar.”

Haar vertrek verliep totaal anders dan ze verwacht had, maar eigenlijk was ze daar wel blij om. Als haar vader alle problemen met de mantel der liefde wilde bedekken, moest hij vooral zijn gang gaan. Zij was in ieder geval niet van plan nog langer mee te doen aan het toneelspel dat dag in dag uit werd opgevoerd binnen de familie. Ze draaide het sleuteltje om in het contactslot, waarna de motor meteen aansprong. Ze schakelde en reed de oprijlaan af.

“Ik begrijp het gewoon niet, Irene.” Maddy was natuurlijk meteen naar het stadje gereden waar haar goede vriendin woonde. Ze wilde tante Martha spreken voordat ze vertrok, maar van Irene kreeg ze te horen dat die er niet was.

“Ze logeert bij haar broer in Cardiff,” legde Irene uit. “Maak je geen zorgen,” voegde ze eraan toe. “Tante Martha reageerde heel laconiek op haar ontslag. Ze zegt dat ze niet eens meer op Highham wil blijven als de familie zo weinig dankbaarheid toont voor alles dat zij voor hen heeft gedaan.”

“Ik ben haar wel dankbaar!” riep Maddy. Ze was teleurgesteld, want ze had de oude dame dolgraag gesproken. “Heb je het adres van die broer? Ik wil haar spreken voordat ik terugrijd naar Londen.”

Irene schudde haar hoofd.

“Het is beter haar even met rust te laten, Maddy,” antwoordde ze. “Ik ken tante Martha een beetje. Ze heeft tijd nodig om zoiets te verwerken. Ik zal vragen of ze je belt als je in Londen bent aangekomen. Dan kan ze zelf beslissen wanneer ze je wil spreken.”

Maddy legde zich erbij neer, maar niet van harte. Ze volgde haar vriendin naar het kleine keukentje achter de boekwinkel. Terwijl Irene thee zette, vertelde ze haar wat er tijdens het weekend was voorgevallen.

“Ik begrijp er niets van,” verzuchtte ze toen ze het hele verhaal had verteld. “Waarom is hij zonder een woord weggegaan? Hij had op zijn minst afscheid kunnen nemen! Hij heeft niet eens een briefje achtergelaten.” Ze staarde treurig voor zich uit. “Julia had toch gelijk. Hij wilde alleen maar misbruik van me maken.”

“Is er dan iets gebeurd?” Irene keek haar verschrikt aan.

“Nee, maar dat heeft niet veel gescheeld.” Ze dacht terug aan de avond van het bal, toen ze had gemeend dat Oscar naar haar kamer was gekomen. “Kon ik hem maar vergeten!” riep ze gekweld. “Ik kan nergens anders aan denken, Irene! Ik zie zijn gezicht de hele tijd voor me.” Ze ging op andere toon verder. “Denk je dat ik gek aan het worden ben?”

“Zo zou je het kunnen noemen, maar over het algemeen gebruiken ze er een andere uitdrukking voor,” antwoordde Irene droogjes. “Je bent alleen maar verliefd, Maddy. Als je maar lang genoeg wacht, gaat het vanzelf over.”

“Dit gaat nooit meer over,” mompelde ze bedrukt. “Dat weet ik zeker.”

“Je bent echt niet de enige die over een ongelukkige liefde heen komt, hoor. Zoiets overkomt massa's mensen.” Ze wees op de deur naar de winkel. “Al die boeken gaan bijna allemaal over dat onderwerp.”

“Dit is anders,” antwoordde ze. “Ik weet zeker dat niemand iets als dit heeft meegemaakt. Ik heb nooit geweten dat zoiets bestaat, Irene! Het leek alsof ik hem al mijn hele leven ken. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik hem voor het eerst zag. Alsof je naar iets kijkt waarvan je weet dat het helemaal bij jezelf hoort!” Ze ging niet verder en haalde diep adem. “Ik dacht dat hij het ook zo voelde, maar dat was dus een vergissing.”

“Weet je dat wel zeker? Misschien heeft Julia allerlei leugens over jou verteld.”

“Er is geen enkele reden waarom hij zonder een woord te zeggen moest weggaan. Papa heeft toegegeven dat Julia hem onder druk heeft gezet om hem weg te sturen, maar hij had op zijn minst afscheid kunnen nemen.” Ze glimlachte wrang. “Dat heeft hij natuurlijk niet gedaan omdat Julia met hem meeging. Het zou me niets verbazen als hij het nu met haar heeft aangelegd.”

“Het spijt me ontzettend voor je, lieverd.” Irene streek troostend over haar rug. “Ik heb altijd gezegd dat je Julia niet kunt vertrouwen, maar ik vind het ontzettend jammer dat ik gelijk heb gekregen.”

“Denk je echt dat ze iets met hem heeft?” Er sprongen tranen in haar ogen. “Ik moet er niet aan denken, Irene. Als dat zo is, dan kan ik net zo goed dood zijn.”

“Houd op, zeg!” Irene keek haar boos aan. “Je moet proberen het uit je hoofd te zetten, Maddy. Hij is het niet waard dat je om hem treurt. Je moet wat afleiding zoeken. Waarom ga je niet op vakantie of zo? Je houdt toch van skiën? Ik hoorde dat er al sneeuw is gevallen in de Alpen.”

“Ik heb al mijn hele leven vakantie gehad,” antwoordde ze somber. “Het is de hoogste tijd dat ik iets nuttigs ga doen.”

“Hè? Waar heb je het over?” Irene was opgestaan om nog eens thee bij te schenken, maar bleef halverwege het aanrecht staan om zich verwonderd naar haar om te draaien.

“Ik wil werken.” Maddy haalde diep adem. “Ik heb genoeg van al dat gelanterfant. Het is de hoogste tijd dat ik iets doe voor de kost. Het enige waar Julia en ik goed in zijn, is winkelen en uitgaan! Als ik nog een tijdje zo doorga, word ik net als mijn moeder. Zo wil ik niet leven, Irene.”

“Nee, dat begrijp ik wel.” Ze greep de theepot en schonk nog eens in. “En wat wil je dan doen?” vroeg ze voorzichtig. “Zo ver ik weet, heb je alleen maar die kostschool in Zwitserland afgemaakt. Ik geloof niet…”

“Dat ik een baan krijg omdat ik weet hoe ik moet converseren met een bisschop?” vulde Maddy met een wrang lachje aan. “Dat weet ik zelf ook wel. Maar ik spreek vijf talen vloeiend en daar moet ook iets mee te doen zijn.”

“Ongetwijfeld,” knikte Irene. “Maar wat?”

“Ik vind echt wel iets,” antwoordde ze met een afwerend handgebaar. “Daar maak ik mij geen zorgen over.” Ze begon toch weer over de man van haar dromen. “Waarom heeft hij geen woord gezegd? Als hij even de moeite had genomen om uitleg te geven, had ik het niet half zo erg gevonden. Nu hij zomaar is weggegaan, weet ik totaal niet waar ik aan toe ben.”

“Je moet hem vergeten,” vond Irene.

Maddy nam veel sneller afscheid dan ze oorspronkelijk van plan was geweest. Londen was nog ver en als ze voor donker aan wilde komen, mocht ze geen tijd meer verliezen. Ze omhelsde Irene en beloofde haar op de hoogte te houden, waarna ze in de sportwagen stapte en wegreed.

Maddy was doodmoe toen ze eindelijk de stadsgrens bereikte. Ze had de hele dag doorgereden, maar op de snelweg tussen Bristol en Londen was het weer gaan sneeuwen. Het verkeer had zich praktisch stapvoets verplaatst en daarbij had ze zoveel tijd verloren, dat ze in het spitsuur terecht kwam. Toen ze eindelijk rond een uur of negen de sleutel in het slot van het appartement stak, was ze dan ook bekaf. Ze zeulde de zware tas naar binnen en gooide die naast het sierlijke bankje dat voor de spiegel stond. Ze keek op toen ze een deur open hoorde gaan.

“Wat doe jij hier?” vroeg Julia onvriendelijk. “Ik dacht dat jij op Highham zou blijven.”

“De plannen zijn veranderd.” Maddy wilde zich niet langer in een hoek laten drukken. “Ben jij soms van plan hier te blijven?”

“Natuurlijk blijf ik hier!” riep Julia boos. “Ik woon hier!”

“Papa heeft beloofd…” Ze ging niet verder en haalde de gsm uit haar tas.

“Wat doe je?” Julia kwam dreigend naar voren.

“Ik bel papa,” antwoordde ze koeltjes. “Als hij er niet voor kan zorgen dat je verdwijnt, ga ik wel naar een hotel.”

“O ja? Nou, dan zou ik maar meteen vertrekken, want ik ben echt niet van plan weg te gaan! Ik pieker er niet over om toe te geven aan het hysterisch gedrag van iemand als jij!”

Maddy probeerde niet naar haar getier te luisteren, maar vroeg zich toch af waarom Julia zo uit haar doen was. In haar gezicht en hals zaten rode vlekken, waar ze alleen last van had als ze zich vreselijk over iets opwond. Zou er soms iets gebeurd zijn?

Ze kreeg thuis geen gehoor, waarna ze het nummer van het kantoor belde. Zo laat waren er geen secretaresses meer aanwezig en moest de hertog zelf de telefoon opnemen. “Papa, met mij,” zei ze toen ze de stem van haar vader herkende. “Ik ben net aangekomen en…”

“O natuurlijk! Ik begrijp het. Luister, het komt nu niet gelegen. Ik bel je later terug.”

Ze wilde nog iets zeggen, maar de verbinding was al verbroken. Ze kreeg geen gelegenheid een ander nummer te draaien, want Julia rukte de telefoon uit haar handen en gooide die tegen de muur kapot.

“Ik wil dat je weggaat!” riep ze. “Heb je dat goed verstaan? Ik wil dat je opdondert!”

Maddy maakte zich ondanks alles zorgen over haar zus.

“Is er iets gebeurd?” vroeg ze angstig. “Er is toch niets met mama?”

“Wat heeft die ermee te maken? Je wilt toch niet zeggen dat zij ervan weet?”

“Waarvan? Ik begrijp het echt niet, Julia!”

“Nee, dat zal wel!” Ze leek heel even te aarzelen, maar het volgende moment liep ze naar de voordeur en rukte die open. “Eruit!” riep ze stampvoetend. “En laat je hier niet meer zien! Het is allemaal jouw schuld! Als jij je niet overal mee bemoeid had…” Ze greep de tas en gooide die de gang op toen Maddy geen aanstalten maakte om op te staan. Vervolgens ging ze voor haar zus staan en greep haar arm. “Heb je me niet gehoord? Ik zei dat je moet oprotten!” Ze trok haar hardhandig overeind en duwde haar naar de deur. “En als je papa op mijn dak stuurt, zul je nog wat beleven!” riep ze nog voordat ze de deur in het slot gooide. “Dan vertel ik alles aan mama!”

De klap waarmee de deur achter haar dichtviel, dreunde door het hele gebouw. Maddy keek beduusd om zich heen. Ze had niet gedacht dat alles weer meteen koek en ei tussen haar en Julia zou zijn, maar iets als dit ging ook weer wat ver. In feite was zij degene die boos moest zijn!

“Maddy?”

Ze draaide zich om en zag Sarah Raglan op de trap staan, die met haar bejaarde moeder in het appartement onder hen woonde. Alleen de bovenste helft van haar lichaam was zichtbaar, want ze bleef halverwege de trap staan. Sarah stond klaar om zich weer meteen uit de voeten te maken als Julia zich weer mocht vertonen.

“Hallo Sarah.” Ze glimlachte en probeerde te doen of er niets aan de hand was. Ze had van haar moeder geleerd dat een echte dame onder alle omstandigheden de schijn op kan houden. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze dan ook beleefd. “En met je moeder?”

Sarah ging er niet eens op in.

“Kom maar snel,” fluisterde ze. “Zo meteen doet ze je nog iets aan.”

Door de gesloten deur kon Maddy horen dat Julia nog niet was uitgeraasd. Ze liep te vloeken en te tieren en plotseling klonk zelfs het gekletter van brekend porselein. Dat was voldoende om Maddy een besluit te doen nemen. Ze greep haar tas en liep naar de trap.

“Snel,” spoorde Sarah haar aan met een angstige blik op de deur van het appartement. “Als ze ons ziet…”

Maddy vond het niet prettig dat Sarah net deed alsof Julia een of andere gevaarlijke gek was, maar volgde haar toch naar beneden.

De deur van haar woning stond op een kier en de oude mevrouw Raglan stond door het spleetje te loeren.

“Kom binnen!” zei ze bij het zien van de twee meisjes. “Ik wil niet dat je nog naar buiten gaat, Sarah Raglan! Julia is tot alles in staat!” Ze greep Maddy's arm en trok haar over de drempel. “Ik heb me zulke zorgen over je gemaakt, kindje. Ze is de hele avond al zo. Ik zeg nog tegen Sarah, ik zeg: als Maddy er maar niet de dupe van wordt. Ik heb je lieve moeder gebeld, maar ze was jammer genoeg niet beschikbaar.”

“Is er iets gebeurd?” vroeg Maddy, nadat ze haar jas aan Sarah had gegeven. “Waarom is ze zo uit haar doen?”

“Ik weet het niet,” antwoordde die. “Mama zegt dat het vlak voor ik thuiskwam, begonnen is. Ik ben nog bij een vriendin geweest, waardoor ik het al bij achten was toen ik…” Ze ging niet verder en haalde diep adem. “Als je het mij vraagt, heeft ze de hele boel aan gruzelementen gegooid.” Ze keek verschrikt naar het plafond toen ze een harde bons hoorden. “Zo meteen doet ze zichzelf nog wat aan!” Ze keek Maddy angstig aan. “Moeten we de politie bellen?”

“Nee, ik bel mijn vader.” Maddy wilde gewoontegetrouw haar gsm uit haar handtas halen, maar werd al snel herinnerd aan wat daarmee gebeurd was. Sarah bracht haar naar de werkkamer, waar ze ongestoord met haar vader kon bellen.

Er werd niet opgenomen, maar Maddy wilde het niet opgeven. Ze kon niet geloven dat hij weg was gegaan.

Bij haar derde poging kwam hij eindelijk aan de lijn.

“Papa, je moet komen,” viel ze met de deur in huis. “Julia is gek geworden. Ze gooit de hele boel kort en klein.”

“Wat? Waar ben je nu?”

“Bij Sarah Raglan en haar moeder. Die wonen recht onder onze flat. Julia heeft me buiten de deur gezet.” Er klonk weer een harde bonk en daarna het geluid van brekend glas. “Je moet komen, papa! Ze is echt door het dolle heen!” Maddy begon hulpeloos te huilen. Ondanks alles was Julia haar zus en ze wilde niet dat haar iets overkwam. “Moet ik de politie vast bellen?” vroeg ze toen hij beloofde meteen in zijn auto te stappen.

“Dat nooit!” riep hij verschrikt. “Ik moet er niet aan denken dat de pers er lucht van krijgt! Je moet het aan mij overlaten, Maddy. Je blijft gewoon bij die Sarah. Ik regel het wel.”

Ze hoorde een klik in de lijn, waaruit ze opmaakte dat hij de verbinding verbroken had. Ze legde langzaam de hoorn op de haak en haalde diep adem. Als papa nu maar opschoot. Als er echt een ongeluk gebeurde… Nee, zo mocht ze niet denken. Julia was overstuur, maar als ze eenmaal kalmeerde, zou alles weer goed komen.

“Maddy?” De deur van de werkkamer ging open en Sarah kwam handenwringend naar binnen gelopen. “Mama vindt dat we de politie moeten bellen. Als ze nog even zo doorgaat, blijft er niets meer heel van al die mooie spulletjes die je moeder voor

jullie gekocht heeft.”

Maddy stond gejaagd op en liep naar haar toe.

“Papa is onderweg, Sarah,” antwoordde ze. “Ik weet zeker dat we dit aan hem kunnen overlaten. Hij weet precies hoe hij haar aan moet pakken.” Ze volgde het meisje naar de chique ingerichte woonkamer, waar mevrouw Raglan bevend op een stoel zat. Bij iedere klap die ze hoorde, kromp ze even in elkaar.

Maddy had gehoopt dat het gauw rustig zou worden, maar dat gebeurde niet. Het gebonk boven hun hoofd bleef aanhouden en werd af en toe afgewisseld met uitzinnig geschreeuw. Maddy liep naar het raam, waarvandaan ze een schitterend uitzicht had over het water van de rivier en de contouren van de Tower. Als haar vader maar opschoot! Als Julia zo door bleef gaan, kon er van alles gebeuren!

Het leek een eeuwigheid te duren, maar tenslotte zag ze de grote Rolls Royce toch de straat indraaien. Warson bracht het gevaarte voor de deur van het chique appartementencomplex tot stilstand.

Maddy zag haar vader uitstappen. Ze wilde zich omdraaien, maar bleef staan toen ze zag dat hij niet alleen was. Er stapte nog iemand uit de limousine.

Ze dacht even dat ze het niet goed had gezien. Nee, het kon niet! Ze begon te beven over haar hele lichaam toen het tot haar doordrong dat ze het echt goed had gezien. Het was Oscar! Hij was naar haar toe gekomen! Ze wilde naar de deur snellen, maar wist zich te bedwingen. Ondanks de verwarring die zich van haar meester maakte, slaagde ze er toch in haar zelfbeheersing te bewaren. Hij kwam natuurlijk voor Julia! Hij wist niet eens dat zij in Londen was! Ze keek verschrikt naar de deur. Hij mocht haar niet zien! Ze wilde niet dat hij merkte hoeveel pijn hij haar had gedaan! Ze zocht naar een schuilplaats waar ze zich kon verstoppen, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Het volgende moment werd er aangebeld.

“Daar is je vader, kindje,” zei mevrouw Raglan met trillende stem. “O, wat ben ik blij dat er eindelijk een man in huis is.”

Sarah had de deur geopend en keek met grote ogen van schrik naar de man die langs haar heen drong.

“Maddy!” Haar vader schreeuwde bijna haar naam. Ze kon niet anders dan antwoord geven en liep naar voren. “Ben je gewond?” vroeg hij, terwijl hij haar handen greep. “Heeft ze je kwaad gedaan?”

“Nee, natuurlijk niet,” antwoordde ze. Ze zweeg abrupt toen Oscar in de deuropening verscheen. Hij was lijkbleek, maar toen hij haar zag, leek er een last van zijn schouders te vallen. “Maddy!” Met een paar grote stappen bereikte hij haar. “O Maddy!” Hij trok zich niets aan van de anderen en sloeg zijn armen om haar heen. “Stil maar,” prevelde hij terwijl hij over haar rode haar streek. “Je hoeft niet bang te zijn, lieveling. Alles komt in orde.”

“Wat doe jij hier?”

“Ik was bij je vader,” zei hij. “We hebben een lang gesprek met elkaar gehad.”

“Dat komt later.” De hertog stond alweer bij de deur. “Jullie blijven hier,” zei hij op een toon die duidelijk maakte dat hij gehoorzaamd wenste te worden. “Dit laten jullie aan mij over.” Hij keek de man aan die op de gang stond te wachten. “Kom, Warson. We gaan naar boven.”

Maddy zag hem weglopen en wilde hem ondanks alles volgen, maar Oscar hield haar tegen. Hij hield haar stevig vast en richtte het woord tot mevrouw Raglan.

“Maddy en ik hebben iets te bespreken, mevrouw. Het is nogal persoonlijk.”

“Breng ze naar de werkkamer, Sarah.” De vrouw keek haar ogen uit. Gewoonlijk leidden zij en haar dochter een wat teruggetrokken bestaan. Er gebeurde nooit veel in het gebouw, maar die dag maakte ze eindelijk iets mee waarover ze nog dagen kon praten met haar vriendinnen.

Voordat Maddy er goed en wel erg in had, trok Sarah de deur van de werkkamer al achter zich dicht en bleef ze alleen achter met Oscar.

Hij trok haar tegen zich aan en sloeg zijn armen zo stevig om haar heen, dat het leek alsof hij haar nooit meer los wilde laten.

“Je hebt geen idee hoe bang ik was dat er iets met je zou gebeuren,” zei hij hees. “Vanaf nu verlies ik je nooit meer uit het oog!” Hij boog zich voorover. Zijn felblauwe ogen boorden zich in de hare, terwijl zijn gezicht langzaam dichterbij kwam. ““Ik houd van je, Maddy,” fluisterde hij. “Ik laat je nooit meer gaan.” Hij liet haar geen kans om antwoord te geven. Hij legde zijn lippen op de hare en kuste haar op een manier die haar alles en iedereen deed vergeten.

Het leek alsof de wereld om hen heen niet langer bestond en zij de enige wezens waren in een universum waar alleen plaats was voor hun liefde. Maddy gaf zich vol hartstocht over aan zijn liefkozingen. Ze was niet eens in staat zich af te vragen hoe het kon dat hij weer bij haar was. Het enige wat ertoe deed, was dat hij haar in zijn armen hield en keer op keer zei dat hij haar nooit meer zou verlaten.

Toen er plotseling op de deur werd geklopt, draaiden ze zich gelijktijdig om. Sarah kwam binnen en lachte verlegen.

“Je vader neemt haar mee, Maddy. Hij zegt dat hij later zal bellen.”

“O, natuurlijk!” Ze knikte blozend, waarna ze Oscar aankeek. “Zullen we naar boven gaan?” Het duurde even voordat ze afscheid had genomen van Sarah en haar moeder, maar eindelijk was het zover. Als in een droom liep ze de trap op naar de volgende etage. Ze moest zich bedwingen om niet achterom te kijken en kneep een paar keer in haar arm om te zien of ze echt niet droomde.

De deur van het appartement dat ze sinds enkele jaren met haar zus deelde, stond op een kier. Ze liep naar binnen en bleef stomverbaasd in de hal staan, waar ze om zich heen keek. Het leek of er tornado door de woning had geraasd. Er lagen meubelstukken die aan diggelen waren gegooid en overal lagen scherven van porselein en glaswerk. Ze bukte zich en wilde een beeldje oprapen, maar Oscar hield haar tegen.

“Dat kan wachten,” zei hij zacht. “We moeten eerst praten.”

In de woonkamer was de ravage zo mogelijk nog groter, maar Oscar besteedde er geen aandacht aan. Hij trok haar mee naar de bank die voor het grote raam stond en schoof de rommel die erop lag eenvoudig op de grond. “Ga zitten.” Hij trok haar naast zich en sloeg zijn armen om haar heen. “Wat ik je nu ga vertellen, zal zeker een schok voor je zijn,” begon hij voorzichtig. “Ik heb net van je vader gehoord wat er precies gebeurd is.”

Maddy kon er niet meer tegen. “Waarom ben je zomaar weggegaan?” vroeg ze met trillende stem. “Waarom heb je niets gezegd?”

“Ik heb een brief voor je achtergelaten, maar je vader heeft me verteld dat hij die verbrand heeft.” Hij ging niet verder en bracht haar hand naar zijn vingers. “Ik moet bij het begin beginnen,” zei hij nadat hij daar een kus op had gedrukt. “Afgelopen zaterdag werd er voor dag en dauw op de deur van onze kamer geklopt. Julia kwam vertellen dat er iets was gebeurd en dat je vader mij onmiddellijk wilde spreken. Ik ben met haar naar beneden gegaan en werd naar de bibliotheek gebracht. Daar wachtte je vader. Hij vertelde me dat hij en mijn moeder…” Hij haalde diep adem. “Nou ja, het komt erop neer dat hij beweerde dat ik niet de zoon van mijn vader, maar zijn zoon ben.”

“Wat zeg je?” Maddy kon niet geloven dat ze het goed had gehoord. Ze kende haar vaders voorliefde voor vrouwen en maakte zich meteen zorgen.

“Wees maar niet bang, lieveling,” antwoordde Oscar, die wel zag dat ze schrok. “Je vader heeft inmiddels toegegeven dat het niet waar is. Toen ik dat hoorde, leek het alsof de wereld voor me instortte. Als het verhaal waar was, dan zouden wij samen geen enkele toekomst hebben. Ik heb me meteen voorgenomen het tot op de bodem uit te zoeken, maar dat is niet eens nodig geweest. Julia heeft zichzelf verraden.”

“Julia?” Ze keek hem fronsend aan en hij knikte.

“Ze was bij het gesprek aanwezig en stond erop om samen met Olaf en mij terug te gaan naar Londen. Ze zei dat het niet verantwoord was om me alleen te laten, omdat ik zo uit mijn doen was. Je vader eiste dat ik meteen zou vertrekken. Ik heb maar net de tijd gekregen je een brief te schrijven.” Hij glimlachte wrang. “Naderhand is gebleken dat ik me die moeite had kunnen besparen. Hij heeft hem gewoon verbrand.”

“Ik begrijp het nog niet.”

“Toen we in Londen kwamen, wilde ik meteen doorreizen naar Parijs. Daar woont een tante van me die lief en leed met mijn moeder heeft gedeeld. Als er iemand is die de waarheid over mijn afkomst kent, is zij het wel.”

“Heb je haar gesproken?” vroeg ze gretig. “Weet je zeker…”

Oscar schudde zijn hoofd.

“Ik ben niet vertrokken. Olaf heeft me overgehaald om te blijven. Hij heeft geen moment geloofd dat er iets waar was van het verhaal van je vader. Julia heeft een suite in een hotel voor ons geregeld en bleef de hele dag in de buurt. We hebben lang gepraat en uiteindelijk geloofde ik echt dat het verhaal van je vader klopte. Ze wist het zo goed te brengen.” Hij zuchtte. “Ik was er natuurlijk kapot van. Olaf probeerde me duidelijk te maken hoe onwaarschijnlijk het allemaal was, maar ik heb niet naar hem geluisterd.” Hij zweeg even. “Ik weet dat mama een geheim mee heeft genomen in haar graf. Ik weet dat ze me op het laatst iets wilde vertellen en daarom…” Hij keek haar smekend aan. “Je moet me vergeven, lieveling. Ik heb me als een idioot gedragen.”

“Hoe ben je erachter gekomen dat het niet waar was?” vroeg ze ademloos. “Heeft Julia het toegegeven.”

“Ze heeft zich versproken,” antwoordde hij hoofdschuddend. “Op zondag hebben we een lange wandeling door het park gemaakt. Olaf had er inmiddels zo genoeg van, dat hij niet mee wilde gaan. Daarna zijn we ergens gaan eten en Julia…” Hij haalde zijn schouders op. “Nou ja, ze begon zich steeds opdringeriger te gedragen. Toen we terugkwamen in het hotel, wilde ik alleen zijn en heb ik haar gevraagd weg te gaan. Ik ben naar mijn kamer gegaan, maar even later kwam Julia binnen.” Hij keek haar maar heel even aan. “Ze was helemaal naakt.”

“Wat?” Maddy voelde het schaamrood naar haar wangen stijgen.

“Olaf heeft zich er toen mee bemoeid, want ze wilde niet weggaan. Hij heeft zelfs een foto van haar gemaakt.”

“Wat zeg je?” Maddy sloeg verschrikt een hand voor haar mond.

Oscar knikte.

“Hij heeft gedreigd het hele verhaal aan een roddelblad te verkopen als ze niet vertelde hoe de vork in de steel zat. Ze heeft toegegeven dat ze haar vader gechanteerd heeft en daarna…” Hij kreunde en veegde over zijn ogen. “Ze werd gek, Maddy. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Olaf heeft haar een kalmeringsmiddel gegeven en 's nachts hebben we haar samen naar huis gebracht. Het was nogal sterk spul en waarschijnlijk is ze pas vlak voordat jij hier arriveerde wakker geworden.” Hij maakte een vaag handgebaar. “De rest weet je.”

“En de foto's?” Maddy keek hem angstig aan. “Heeft Olaf echt…”

“Ik heb ze vernietigd,” antwoordde hij. “Zoiets zouden we nooit doen, Maddy.”

“Nee, dat weet ik wel.” Ze haalde opgelucht adem. “En papa? Wat zei hij?”

“Hij heeft alles toegegeven. Hij heeft beloofd dat hij Julia in het vervolg in het gareel zal houden.” Hij trok haar dicht tegen zich aan. “Hij zei ook dat hij er geen enkel bezwaar tegen heeft als jij en ik…”

Maddy keek hem met kloppend hart aan.

“Ik weet wel dat we elkaar eerst nog wat beter moeten leren kennen, maar daarna wil ik dat je met me trouwt, Maddy. Ik wil je nooit meer verliezen.”

Ze lachte met tranen van vreugde in haar ogen. Toen ze haar armen om hem heen sloeg, kwam haar voet in aanraking met een laag tafeltje. De scherven die erop lagen, vielen eraf.

Oscar wilde ze oprapen, maar Maddy hield hem tegen.

“Laat maar liggen,” zei ze lacherig. “Scherven brengen geluk.”