20

Beneden in een bijna lege kantine zaten Malini en Lian te wachten. Zodra Jade en Sacha eraan kwamen, haalden ze cola en gevulde koeken en aandachtig luisterden ze naar het verslag van Jade en Sacha.

‘En ga je dat ook doen?’ vroegen ze allebei aan Jade.

Jade kreeg een kleur. ‘Ik denk het wel,’ zei ze. En vreemd genoeg voelde ze zich ineens erg opgelucht. Ze moest ervan zuchten.

Sacha sloeg een arm om haar heen. ‘Dapper van je! Als je wilt, gaan wij mee.’

‘En die foto’s op internet?’ zei Malini. ‘Hebben jullie nog gevraagd wat daarmee moet gebeuren?’

Sacha antwoordde: ‘We kunnen de websitebeheerder vragen om ze eraf te halen.’

‘Gelukkig,’ zuchtte Lian.

‘Tja…’ Sacha zuchtte met haar mee.

Maar Malini merkte op: ‘Maar internet is snel, als ze nu overal al staan?’

Dat leverde haar een elleboogstoot op van Sacha. ‘We gaan zoeken en dan vragen we alle webbeheerders die foto’s weg te halen.’

‘Ja, maar,’ bedacht Jade ineens, ‘misschien blijven ze wel tot in het oneindige staan en kan iedereen ze eindeloos tegen blijven komen.’

‘Niet zo somber!’ zei Lian. ‘We gaan ervan uit dat ze weggehaald worden.’

‘Kom!’ zei Sacha. ‘Aan de slag!’

‘Lief van jullie,’ zei Jade. En ze liet zich door haar vriendinnen meenemen naar huis.

Nu moest ze het haar ouders vertellen. Sacha bood weer aan erbij te zijn. En dat was maar goed ook, want het gaf Jade meer moed. Diezelfde avond nog, terwijl ze met zijn vieren koffiedronken, begon ze erover.

Zodra Jade haar verhaal gedaan had, riep haar moeder uit: ‘Zie je nou wel, ik was er al bang voor! Dat heb je er nou van! Door die gewéldige foto’s van jou heb je wel mooi de verkeerde mannen naar je toe gelokt.’ Ze was op het puntje van de bank gaan zitten en haar stem klonk scherp.

Jade kroop in elkaar. Daar was ze nu net zo bang voor geweest, voor die woorden. Het was al erg genoeg, dus dat hoefde haar moeder haar niet nog eens in te wrijven. Maar Jades vader zei toen gelukkig: ‘Leonne, houd op, daar help je haar nu niet mee.’

Maar hij keek haar zo aan! En zei: ‘Al stel je me wel teleur. Ik had je wijzer gedacht…’

Het bleef even stil.

Jade wachtte af, haar hoofd gebogen. Sacha zat ongemakkelijk heen en weer te schuiven op de bank, zag ze vanuit haar ooghoeken.

Maar toen zei Jades vader: ‘Nu weten we in ieder geval wat jou mankeerde de laatste tijd. Goed, dan kunnen we nu bedenken hoe we dit gaan oplossen. Eerst maar alle shit van jouw computer verwijderen!’ Hij was intussen al opgestaan.

Sacha veerde op. ‘Je moet niets weggooien, hoor, van de computer,’ zei ze snel. ‘Dat is allemaal bewijsmateriaal.’

‘De zorgcoördinator van school raadde aan aangifte te doen,’ zei Jade zacht. ‘En dan heb je bewijsmateriaal nodig.’

‘Met de gegevens van Yorams e-mailberichten kan de politie hem opsporen,’ voegde Sacha eraan toe.

Jades vader ging weer zitten. Hij keek de meiden aan.

Ook Jades moeder keek van Sacha naar Jade en weer terug, alsof nu pas echt tot hen doordrong dat dit meer was dan een stomme streek. ‘Och hemeltje lief. Ja, ja, jullie hebben helemaal gelijk! Je moet inderdaad niets wissen, de politie zal dat wel willen zien,’ zei ze.

‘Oké, natuurlijk! Jade moet aangifte doen!’ herhaalde Jades vader.

‘Dat kan dus, bij zoiets?’ vroeg Jades moeder voor de zekerheid.

Sacha knikte en zei: ‘Ja, Daniëlle zei dat het wel verstandig was. Dan weet de politie ook wat er is gebeurd.’

‘En het geeft mij een goed gevoel,’ zei Jade.

Nu pas legde Jades moeder haar arm om de schouders van Jade en drukte Jade even tegen zich aan. ‘Hè, wat vervelend voor je.’

‘Ik kon er echt niets aan doen,’ zei Jade nog maar een keer. ‘Hij was eerst echt heel lief.’

‘Maar je uitkleden…’ zei haar moeder voorzichtig.

Jade zei kattig: ‘In het echt doe je dat toch ook op een gegeven moment?’

‘Hm, ja. Maar ben je niet een beetje te goed van vertrouwen geweest?’ vroeg haar moeder zich af.

‘Misschien,’ wierp Jade tegen. ‘Maar als je ermee begint dat je iedereen wantrouwt, dan kun je toch niet normaal met elkaar praten?’

Sacha blies tegen haar voorhoofd, waardoor een krulletje opsprong. ‘We doen het allemaal,’ zei ze, ‘met elkaar omgaan op internet.’

‘Heb jij dan ook zo’n relatie?’ vroeg Jades moeder.

‘Nou nee, dat niet,’ antwoordde Sacha, ‘maar ik praat wel met jongens. Heel veel jongeren hebben verkering via internet. En ze daten ook vaak genoeg! Sommigen ontmoeten elkaar in het echt en krijgen zó echte verkering.’

‘Ja, en daar komt ellende van! Dat lees je dan weer in de krant,’ riep Jades moeder uit.

‘Dat zijn uitzonderingen,’ zei Sacha beslist. ‘En die meisjes hebben een verkeerde afspraak gemaakt. Dan is ze alleen gegaan of zo, of dat meisje is naar zijn huis gegaan. Dat moet je dus nooit doen. Je kunt best iets afspreken, maar dan moet je iemand meenemen en altijd op een plek waar meer mensen zijn.’

‘En sta jij ook op Sugarbaby’s, of hoe heette die site ook alweer?’ wilde Jades moeder vervolgens weten. ‘Heb jij ook zulke ervaringen?’

‘Nee, hoor,’ zei Sacha. ‘Maar ik sta er ook op. Heel veel meiden staan er. Het is er erg gezellig. Wat Jade nu heeft meegemaakt, is echt niet normaal.’

Jade bedacht zich opeens iets. ‘Mam, ik kan in de disco ook een engerd tegenkomen.’

‘Die eerst lief en aardig lijkt om vervolgens vervelende dingen te gaan doen,’ vulde Sacha aan.

Jades moeder zuchtte. ‘Ja, dat is waar. Dat kan natuurlijk overal.’

‘Moeten we nog gaan kijken wat hij de laatste tijd aan Jade heeft geschreven?’ vroeg Jades vader aan haar moeder. ‘Of er nieuwe bedreigingen zijn?’

‘Nee! Niet doen! Ik wil het niet weten, hoor,’ riep Jade uit. Het idee! Dan zou haar vader ook al die eerste mailtjes kunnen lezen. Dat was toch wel mooi privé. ‘En hij was in het begin echt aardig!’ zei ze nog maar eens.

Haar vader sloeg zijn armen om Jade heen en knuffelde haar even. ‘Mijn meisje toch,’ zei hij troostend. Daarna zei hij woedend: ‘Verdomme, die rotjongen is veel te ver gegaan! Die heeft jou… heeft jou…’ Zijn stem trilde. ‘Verdomme!’ zei hij toen alleen nog maar. Daarna stond hij op om pen en papier te pakken. ‘We gaan alles eens op een rijtje zetten. Dan hebben we een overzichtelijk verhaal als we naar de politie gaan.’

‘En dan haal jij je foto’s van de site af en haalt je vader de computer naar beneden,’ zei Jades moeder.

‘Nee, dat vind ik stom!’ protesteerde Jade. ‘Ik ben geen kleuter! Het komt niet door die site. Die is veilig. Het komt door mijzelf. Ik heb zelf stom gedaan door hem toe te voegen op msn.’

‘Nou, maar je wist toch niet dat hij zó zou gaan doen,’ zei Sacha. ‘Er zijn zat meiden die wel leuk verkering hebben via internet.’

‘Oké, maar ik snap nu dat je risico’s neemt als je iemand niet goed kent. Ik zal zoiets nooit meer doen.’ Jade wreef een pluk haar rond haar wijsvinger. ‘Je moet “nee” kunnen zeggen en een ander moet dat accepteren.’ Weer dacht ze na. Toen somde ze op: ‘En verder zal ik nooit meer foto’s aan iemand sturen, ga ik alleen nog maar cammen met bekenden, zal ik nooit meer iemand toevoegen op msn die ik niet ken en ga ik ook alle namen van mensen die ik niet ken, schrappen van mijn adressenlijst.’ Jade hapte naar adem. ‘Ik word gewoon heel verstandig.’

‘Maar je hebt ook gewoon pech gehad,’ vond Sacha, ‘voor hetzelfde geld was het wel een topgozer geweest en had je er nu een leuke verkering aan overgehouden.’

Jade keek haar aan. In de ogen van Sacha las ze warme steun en vriendschap.

‘De leuke jongens zijn heus wel in de meerderheid, hoor!’ voegde Sacha eraan toe. Toen grinnikte ze. ‘We moeten ze alleen nog even leren kennen.’