14

 

Jack zette zijn paard aan tot een snelle galop en hij genoot van de koele wind in zijn gezicht. Voor het eerst in dagen was zijn hoofd helder. En met die helderheid sijpelden verstand en spijt naar binnen.

Hij had er met Jessie een puinhoop van gemaakt. Hij had zijn kop moeten houden over trouwen en het meisje meer tijd moeten geven om naar hem toe te groeien.

Nu moest hij een manier bedenken om weer in haar leven terug te komen zonder dat zij ervoor uit de weg ging. Meer dan ooit moest hij weten of ze van hem hield. Katie dacht dat ze het deed, en Katie had Jessie nog niet eens ontmoet.

‘Wat zei ze waardoor je haar appartement hebt verlaten?’ had Katie gevraagd in het vliegtuig op weg naar hun thuis in Texas.

‘Ze zei dat het alleen maar seks was,’ had Jack aan zijn zus bekend.

‘En je geloofde haar?’

‘Wat moest ik dan denken? Ze wees me af en zei me te vertrekken. Om mijn dromen bij iemand anders uit te laten komen. Iemand die geen kind had dat me zou ketenen.’

Katie schudde haar hoofd en rolde met haar ogen. ‘O, Jack, je bent gek. Heb je niet door wat ze deed?’

‘Ik weet het precies. Ze wees me af.’

Zijn jongere zus zat tegenover hem in de privéjet en bracht haar ogen op gelijke hoogte met de zijne. ‘Als je op Dancer rijdt, moet je maar eens lang en diep nadenken over wat je me daarnet gezegd hebt. Lang en diep.’

Op de rug van zijn paard op de Texaanse ranch van zijn vader had hij meer dan genoeg tijd en stilte om na te denken.

Jessie had hem pijn gedaan toen ze hem zei weg te gaan. In haar ogen stond haar angst te lezen en haar kaaklijn onderschreef haar beslissing. Het krachtige moedergen in haar speelde op en trok de lijn. Vertelde hem dat hij te ver was gegaan… te snel.

Maar toch, toen ze hem de redenen gaf waarom ze nee had gezegd, hadden die geen van alle te maken met de persoon die hij haar had getoond. Ze zei geen nee omdat hij een tijdelijke kelner was, met welke baan je nergens kwam. Nee, ze had hem gezegd dat hij op een dag spijt zou krijgen. Dus nogmaals, Jessie moest volwassen zijn en nee zeggen.

Ze hoefde alleen geen nee te zeggen. En ze was niet de enige volwassene in hun relatie.

Jack stuurde Dancer naar het westelijke deel van zijn vaders land en zag de zon langzaam naar de horizon zakken.

Hij stelde zich voor dat Jessie hier was, in een zomerjurk en met een glimlach, vrolijk… en met een cowboyhoed op haar hoofd.

Hij en Danny konden gaan vissen in de rivier. Hield Danny van vissen? De kans bestond dat hij nog nooit de mogelijkheid had gehad om dat te doen.

Jacks hoofd liep weer vol met spijt.

Hij moest dit oplossen om het beeld dat hij in zijn hoofd had, waarheid te laten worden.

‘Spreek ik met Monica?’ vroeg Katie toen een vrouw de telefoon opnam.

‘Klopt. Met wie spreek ik?’

‘Monica, ik ben Jacks zus, Katelyn. Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb jouw telefoonnummer gekaapt en vond dat ik jou even moest bellen.’

Monica aarzelde. ‘Ik wist niet dat Jack een zus had.’

‘Een bemoeizuchtige zus, en hij zou flippen als hij zou ontdekken dat ik jou bel.’

Monica lachte. Het klonk hartelijk en oprecht. ‘Het ziet ernaar uit dat jij en ik allebei bemoeizuchtig zijn. Ik ben gister op zoek geweest naar Jack, maar de mensen op zijn werk zeiden dat hij er niet was.’

‘Hij moest alles weer helder krijgen nadat… je weet wel.’

‘Nadat die sukkel van een zus van mij hem afwees.’

Katie glimlachte. ‘Het klinkt alsof het aanzoek van mijn broer niet erg gesmeerd ging.’

‘Ik was er niet bij. Volgens Jessie was het nogal plotseling. Begrijp me niet verkeerd, ze waren al weken met elkaar aan het flirten. Het is eigenlijk wel schattig. Mijn zus probeert hem als een idioot te negeren en hij staat bijna met zijn armen te zwaaien zodat ze hem opmerkt.’

Van de gedachte aan haar broer als een mannetjespauw moest Katie giechelen. ‘O, dat moet kostelijk zijn geweest om naar te kijken.’

‘Wat triest is, is hoe geringschattend Jessie over hem is.’

Nu kwamen ze bij de kern van de zaak. ‘Waarom denk jij dat dat is?’

‘Ze is bang. Zo simpel is het. Danny is haar leven. Dat is mijn neefje. Ik weet zeker dat Jack je over hem verteld heeft.’

Katie slikte. De glimlach van haar gezicht verdween en haar keel werd een beetje dichtgeknepen. ‘Ja, hij heeft iets over haar zoon gezegd.’

‘Als je een kind hebt, zijn de dingen niet zo klip en klaar. Ze is altijd een piekeraar geweest. Onze moeder is bepaald geen fantastisch voorbeeld van stabiliteit,’ zei Monica tegen haar.

‘Die van ons ook niet.’

‘Nou, Jessie wil het tegenovergestelde zijn van onze moeder. Ik denk dat als Jack het wat rustiger aan had gedaan, dat het anders was geweest.’

Katie mocht Monica nu al. ‘Ik weet zeker dat wij het goed met elkaar zullen kunnen vinden.’

‘Dat denk ik ook. Misschien kunnen we ze allebei een beetje verstand bijbrengen.’

Maar niet met een hele berg leugens verborgen onder het gesponnen web. ‘Monica, er zijn bepaalde zaken met betrekking tot Jack die jullie allebei zouden moeten weten, maar ik ga die geheimen niet verklappen. Dat is niet aan mij.’

‘O god… vertel alsjeblieft niet dat Jack in de problemen zit. Dat de politie van Texas, of wie dan ook, achter hem aan zit?’

‘Nee! Jack heeft geen enkele historie wat betreft misdragingen of zo.’ Eerder het tegenovergestelde.

‘Gelukkig.’

‘Wil je me één ding vertellen?’ Katie wachtte tot Monica antwoordde.

‘Wat?’

‘Hóúdt jouw zus van Jack?’

Monica grinnikte. ‘Ze huilt de hele dag en heeft niet erg veel gegeten sinds hij vertrokken is. Ze zegt dat ze niet van hem kán houden, maar ik herken liefde als ik die tegenkom. Jouw broer en mijn zus zijn voor elkaar gemaakt.’

Katie voelde haar hart opzwellen. ‘Hou jij je zus dan bezig zodat ik ondertussen mijn broer op het juiste spoor krijg.’

‘Ze heeft Danny, Kerstmis, haar werk… en mij. Ze heeft het druk.’

‘Herinner haar eraan dat Jack bij de goede mannen hoort. Dat is hij echt namelijk.’

‘Geen van ons tweeën dacht er anders over. Zoals ik al zei, ze is gewoon bang.’

‘Ja, nou, ik ben banger voor wat er gaat gebeuren als het hun niet lukt. Jack was een en al ellende.’

‘Net als Jessie.’

Katie glimlachte. ‘Oké, wij werken samen en maken er een succes van. Nou ja, zoveel als we kunnen dan.’

‘Lijkt me een goed plan,’ zei Monica voor ze de verbinding verbrak.

Katie hield de telefoon in haar hand. ‘Nu hoef ik er alleen nog maar voor te zorgen dat Jack doorheeft dat ze van hem houdt.’

 

Zelfs met kerstmuziek op de achtergrond en Danny die op de buitenkant van de cadeautjes klopte, ging Jessies stemming er bepaald niet op vooruit. Zelfs het weer gaf z’n weinig positieve mening: de regen stroomde langs de ramen van het appartement omlaag. Het was nog maar een handvol dagen geleden dat Jack uit haar leven was verdwenen, maar ze had het gevoel dat ze al in geen maanden had geglimlacht.

Verdomme, ze miste hem.

Danny miste hem ook. Toen ze de nieuwe auto voor het eerst aan hem liet zien was feitelijk zijn eerste reactie dat ze Jack moesten bellen.

Zelfs op dit moment had Danny het over Jack en de auto. ‘We moeten Jack ophalen en hem voor een ritje meenemen,’ zei Danny vanaf de andere kant van de kamer.

‘Jack heeft het op dit moment nogal druk.’ Aan haar zoontje vertellen dat ze hem misschien nooit meer zouden zien, bezorgde haar buikpijn. Ze kon niet nog meer klappen hebben. Danny zou net zoveel rouwen om het verlies van Jack als zij. Meer, waarschijnlijk, omdat hij niet kon begrijpen wat hem bij hen vandaan gedreven had.

‘Komt hij met Kerstmis? We moeten hem uitnodigen. Zijn familie is helemaal in Texas, weet je.’

‘Waarschijnlijk gaat hij met Kerstmis naar huis, Danny.’

‘Maar hij kan hier komen. Hij hoeft geen cadeautjes of zo te kopen. Hij kan met mij en mijn nieuwe speelgoed spelen. Hij zei dat hij mijn vrachtwagentjes gaaf vond.’

Jessie beet op haar tong en probeerde te glimlachen. ‘Ik speel wel met jou en je vrachtwagens.’

‘Dat weet ik, maar Jack zei dat hij altijd uren met zijn autootjes speelde toen hij nog een kind was.’

Danny pakte nog een doos onder de boom vandaan en schudde ermee.

Er zat ondergoed in. Bepaald geen speelgoed of een vrachtwagentje, maar iets om uit te pakken. Ze moest nog wat extra inkopen doen, maar de Kerstman – in haar geval de Kerstvrouw – was blut. Monica had Jessie moeten beloven niets voor haar te kopen, maar alles wat ze wilde uitgeven aan Danny te besteden.

‘Ik geloof vast dat hij dat deed.’

‘Speelde jij met autootjes toen je een kind was, mammie?’

Jessie stapte weg van het raam en liep naar haar zoon toe. ‘Tante Monica en ik speelden met poppen.’

‘Poppen?’ Danny trok een gezicht vol afschuw. ‘Waarom?’

Ze ging op de bank zitten en trok een kussen op haar schoot. ‘Waarschijnlijk omdat we geen broer hadden die ons liet zien hoe cool vrachtauto’s waren.’

Dat vond Danny een goed antwoord. ‘Nou, als ik een zusje krijg, zal ik haar laten zien hoe vet vrachtwagens zijn.’ Vet was het nieuwe bijvoeglijke naamwoord dat hij op de kleuterschool had geleerd. De eerste keer dat ze het hem hoorde gebruiken, klapte ze dubbel van het lachen. Niet dat het woord grappig was, maar het was bizar dat haar kleine jochie met zo’n volwassen woord op de proppen kwam.

Vet was op dit moment niet zo’n goed woord.

‘Wil je een klein zusje?’

Danny legde de doos ondergoed terug en begon weer opnieuw met het schudden van de cadeautjes. ‘Ja… zeker. Of een broertje. Volwassenen houden niet zoveel van spelen als kinderen. En soms ben je moe. Dus ja… het zou leuk zijn om een zusje of een broertje te hebben. Dan kunnen we later ook bij elkaar gaan wonen, net als jij en tante Monica.’

Hij had haar nog nooit verteld dat hij een broer of een zus wilde. En nu ze hem erover hoorde praten, was ze weer terug bij wat een puinhoop ze er met Jack van had gemaakt.

‘Ik dacht dat je je hele leven bij mij zou blijven wonen,’ plaagde ze haar zoon.

Hij stopte met het schudden van de cadeautjes en overwoog haar woorden. ‘Maar wie gaat er dan samen met mijn broertje of zusje wonen?’

O, de logica van een vijfjarige! ‘Goede vraag,’ zei ze.

Danny keerde terug naar zijn oorspronkelijke onderwerp. ‘Jack zal onze auto te gek vinden. Hij kan met mij naar SpongeBob kijken op de achterbank. Jack houdt van tekenfilms.’

‘Ik weet zeker dat hij hem te gek vindt.’

Wat had ze toch gedaan? Misschien moest ze hem bellen en horen of hij met haar wilde praten. Maar misschien was hij al vertrokken, op weg naar huis in Texas. Spijt, wroeging en ‘wat als’ kwelden haar elke dag, elke nacht.

Kerstmis was dit jaar officieel klote.

 

Jack gleed uit het zadel en begon Dancers tuig los te maken. De vochtige geur van hooi en paardenlijf was diep in de muren van de massieve stal getrokken. Het rook naar thuis. Danny zou het hier geweldig vinden. Het buiten zijn, de vrijheid om rond te dwalen, te rijden en te ontdekken.

De ranch was een fantastische plek om op te groeien.

En Jessie… zou oplichten als de rode en groene kerstverlichting die fonkelde rondom het huis. De vermoeide ogen die ze na een lange nachtdienst had, zouden binnen een paar dagen verdwenen zijn als ze niet zo hard zou hoeven werken.

Verdomme, hij was nog geen steek verder met bedenken wat hij nu moest doen dan drie uur terug. Jessie had hem afgewezen. Misschien moest hij bakzeil halen. Haar geven wat ze wilde.

Nadat hij Dancer drooggewreven had, bracht hij hem naar zijn paddock en gaf hem een emmer haver voor zijn inspanningen. Het paard duwde tegen zijn schouder alsof hij hem wilde bedanken.

Toen hij bij de stal vandaan liep, ging Jacks telefoon over. Aangezien de ontvangst matig was, bleef hij staan om het gesprek aan te nemen.

‘Met Jack,’ zei hij, aangezien hij het nummer niet herkende.

‘Meneer Morrison, met Phil Gravis van Toyota.’

De auto… Die was hij bijna compleet vergeten.

‘Hallo, meneer Gravis.’

‘Ik wilde u laten weten dat alles heel gladjes is verlopen. Mevrouw heeft een mooie stationcar uitgekozen die haar heel wat jaren van dienst zal zijn.’

‘Prima.’ Ze hoefde nu in elk geval niet te lopen naar al haar dates. De gedachte aan haar met een andere man maakte hem bijna witheet. ‘Ze stelde verder geen vragen?’

‘Nee, ze leek de hele tijd een beetje afwezig. Haar zus was argwanender.’

‘Monica is alert.’

‘Dat ontken ik niet. Ze moest haar zus ervan weerhouden om een pick-up te kiezen, waarvan ik al vond dat het vreemd was voor een dame.’

Jack keek omhoog, voelde plotseling een rilling door zijn ruggengraat gaan. ‘Een pick-up?’

‘Ja, ze bleef maar naar binnen loeren bij de grotere modellen die in onze showroom staan.’

‘De grotere modellen?’ Waarom zou Jessie een pick-up willen?

‘Waar heeft een vrouw als zij nou een pick-up voor nodig? Ze woont in een appartement.’

‘Een appartement.’ Jack was in de war. Jessie had geen pick-up nodig. Maar Jack die blut was had een oude afgeragde pick-up.

‘Bent u er nog, meneer Morrison?’ informeerde meneer Gravis.

‘Ja, ik ben er.’

‘Ze vroeg nog of ze de auto over een paar weken of binnen 750 kilometer zou kunnen inruilen voor een pick-up. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen. U zei dat ze mocht uitzoeken wat ze wilde, maar ik was niet zeker of u wilde betalen voor de meerkosten van een andere auto als ze de stationcar terug zou brengen.’

Er begon een glimlachje bij een van zijn mondhoeken dat zich uitbreidde over zijn hele gezicht.

‘Meneer Morrison?’

‘Sorry, meneer Gravis. Ik vermoed dat de verwardheid van Jessie besmettelijk is. Zit er maar niet over in of ze de auto al dan niet terug komt brengen. Ik heb het gevoel dat ze hem houdt.’

Jessie zou haar nieuwe auto, die ze o zo broodnodig had, opgeven om hem een nieuwe pick-up te bezorgen. Of misschien dacht ze aan hén… om hun een nieuwe pick-up te bezorgen. ‘Nogmaals bedankt, meneer Gravis.’

‘Graag gedaan. Ik vond het leuk. Ik voelde me net de Kerstman die een auto schonk aan een vrouw die het niet verwachtte.’

Jack verbrak de verbinding en liep iets sneller terug naar het huis.

Beth, de huishoudster en kokkin, spoorde hem aan zijn laarzen uit te trekken voor hij door haar ‘schone huis liep’. Van de familiaire vermaning werd zijn glimlach zo mogelijk nog breder.

‘Je mag dan lang weg zijn geweest, de regels hier zijn niet veranderd,’ zei Beth en ze zwaaide naar hem met een vinger vanaf het aanrecht. Dat het vermogen van de Morrisons niet naar Jacks hoofd steeg kwam voor een deel doordat zijn vader down-to-earth-mensen zoals Beth in dienst nam.

Na een paar keer trekken kon hij zijn laarzen onder een bank in de bijkeuken zetten. ‘Je bent nog net zo opvliegend als altijd,’ plaagde hij.

Beth, een heel eind in de zestig, schonk hem een glimlach. ‘Ik zie dat de rit je goed heeft gedaan. Het is fijn om je te zien lachen.’

Jack liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Waar was dat in vredesnaam goed voor?’

‘Voor alles wat je doet. Ik denk niet dat ik je al genoeg heb bedankt.’

Beth vouwde haar armen over elkaar en kneep haar ogen samen. ‘Heb je gedronken?’

Jack gooide zijn hoofd achterover en lachte. ‘Vandaag niet. Weet je waar Katie is?’

‘Ik denk dat ze in de woonkamer is, aan het friemelen aan de kerstboom.’

Nog een kus en een knipoog, en Jack ging zijn zus zoeken. Zeker weten dat ze de versiering in de boom naar haar smaak aan het herschikken was. Met een wijde trui en blauwe jeans aan leek Katie meer op de zus met wie hij was opgegroeid. De Katie met haar opzichtige kleding paste nooit goed bij hem.

‘Jessie heeft een pick-up uitgekozen,’ flapte hij eruit om zijn zus te laten schrikken.

‘Wat?’

‘Een pick-up. Nou ja, ze eindigde ten slotte met een stationcar, maar ze bekeek de pick-ups.’

Katie legde de versiering in haar hand neer. ‘Moet dat me iets zeggen? Dan moet ik je bekennen dat dat niet het geval is.’

Jack pakte Katies schouders vast. ‘Waarom zou een vrouw die in een appartement woont en als serveerster werkt een pick-uptruck willen kopen?’

‘Dat wil ze niet, denk ik, tenzij haar man haar daartoe aanzet. Het lijkt wel of jullie mannen allemaal een pick-up willen.’

‘Precies.’ Jack trok zijn zus naar zich toe en omhelsde haar stevig. ‘Ik moet ervandoor.’

Katie glimlachte. ‘O ja? En waar ga je heen?’

‘Je weet waarheen. Ik moet eerst nog even shoppen. Wil jij het voor me regelen met pa? Hij zal woest zijn als hij hier komt en ik ben weg.’

Met vaste hand draaide Katie hem om en duwde hem naar de deur. ‘Maak je geen zorgen om pa. Ga ernaartoe en regel het. Verpruts het deze keer niet.’

 

De omschrijving ‘gebroken hart’ deed tekort aan de pijn in haar hart. Elke dag was een opgave. Jessie ging voor de tigste keer tegen zichzelf tekeer. ‘Ik had hem niet weg moeten sturen.’

‘Je zit weer in jezelf te praten,’ riep Monica vanuit de woonkamer.

‘Dat doet ze heel vaak,’ zei Danny.

Monica en Danny waren kaarten aan het maken om te versturen. Danny maakte een tekening en Monica schreef hun namen aan de binnenkant. Het was een traditie die ontstaan was bij de eerste kerst waarop Danny iets op papier kon krabbelen.

‘Ik praat niet tegen mezelf.’

‘Echt? Is er dan iemand in de keuken die we niet kunnen zien?’ Monica grinnikte toen ze het zei.

‘Als je zo doorgaat, worden het voor jou lege pakjes onder de boom.’

Danny lachte.

Jessie roerde in de stoofschotel die pruttelde op het fornuis en zette het gas laag.

Hard geklop op de deur en drie paar ogen keken die kant uit. Monica keek op haar horloge. ‘Verwacht je iemand?’

‘Nee.’

Jessie liep naar de deur, veegde haar handen schoon aan het schort om haar middel. Door het spionnetje zag ze een rode doos.

‘Wie is daar?’

‘Besteldienst.’

Jessie haalde haar schouders op en opende de deur.

Voor haar neus stond een paar handen vol met prachtig verpakte cadeaus, vastgemaakt aan een spijkerbroek en cowboylaarzen.

Haar lippen begonnen te trillen.

‘Ho, ho, ho!’ Jack liep haar appartement binnen alsof hij maar een paar uur in plaats van bijna een week weg was geweest.

‘Jack!’ Danny sprong op de vloer en spurtte naar Jack toe. Hij smeet zijn armen om Jacks been en zorgde er bijna voor dat hij een paar van de cadeaus uit zijn hand liet vallen.

‘Hey maatje.’

Monica kwam nu ook overeind en begon wat spullen uit Jacks handen over te nemen. ‘Kom, ik zal je helpen.’

‘Dank je.’ Jack gaf Danny een knuffel met zijn vrije hand.

‘Waar ben je geweest?’ vroeg Danny. ‘We misten je.’

Jack knielde tot op Danny’s ooghoogte nadat hij de laatste cadeaus op tafel had gezet. ‘Ik miste jou ook.’

‘Mammie huilde.’ O jongens, natuurlijk flapt een vijfjarige de waarheid eruit.

‘Deed ze dat?’ Jack keek naar haar en schonk haar een zwak lachje. ‘Dat spijt me. Misschien kan ik het nog goedmaken.’

‘Wat zijn dit allemaal?’ Danny zakte op de vloer en begon de namen op de geschenken te lezen. ‘Is deze voor mij?’ Zilverkleurig papier en een grote groene strik sierden de doos. Danny schudde ermee alsof zijn leven ervan afhing.

Het tafereel zorgde voor nieuwe tranen in Jessies ogen.

Alle ogen waren op Danny gericht. ‘Er is er een voor jou, tante Monica. En nog een voor mij.’ Hij straalde. ‘Kijk, mam, eentje voor jou.’

Jessie beet op haar onderlip. ‘Dit had niet gehoeven,’ zei ze.

Jack ging staan en woelde door Danny’s haar. ‘Ik wilde het.’

Monica kwam naast Jessie staan. ‘Gaat het met je?’

Jessie knikte. De blijdschap om Jack te zien veranderde in een groeiende onrust over wat er hierna ging gebeuren. Wilde hij weer gewoon vrienden zijn? Kon zij nog ‘alleen maar vrienden’ zijn?

‘Hé Danny, zullen wij naar het park gaan en iets lekkers aan al je vriendjes uitdelen?’

Danny keek onzeker heen en weer van Monica naar Jack. ‘Ben jij er nog als ik straks thuiskom?’ vroeg hij aan Jack.

Jack keek naar Jessie. ‘Dat wil ik wel.’

Wat had dat te betekenen?

‘Kom op, kleine held. We geven Jack en jouw mama een beetje tijd om te praten.’ Monica liep naar de kapstok en pakte zijn jas.

Voordat ze de deur uit gingen, vroeg Monica: ‘Weet je zeker dat het gaat, Jessie?’

Jessie zwaaide naar de deur. ‘Ga maar.’

Zodra de deur dicht was, werd het stil in de kamer.

‘Danny ziet er heel wat beter uit dan de laatste keer dat ik hem zag,’ zei Jack en hij zette de cowboyhoed af. Hij zag er goed uit. Misschien een beetje vermoeid, maar goed.

‘Hij bleef een paar dagen ziek. Maar niet zo erg als die nacht in het ziekenhuis.’

‘Mooi, daar ben ik blij om.’ En nerveus, aangezien hij de hele tijd van zijn ene op zijn andere voet wipte.

‘Je had dit allemaal niet hoeven doen.’ Jessie maakte een armgebaar naar zijn cadeaus die de lege plekken onder de kerstboom hadden gevuld.

‘Ik wilde het,’ herhaalde hij.

Hun ogen waren gericht op de boom toen een pijnlijke stilte zich tussen hen uitstrekte.

‘Jack.’

‘Jessie.’

Ze zeiden het tegelijk en lachten toen.

‘Zullen we gaan zitten?’ stelde Jessie voor. ‘Wil je iets drinken?’

Hij schudde zijn hoofd en wachtte tot zij ging zitten en koos toen een plek tegenover haar.

‘Ik heb er zo’n puinhoop van gemaakt, Jessie.’ Jack leunde naar voren met zijn ellebogen op zijn knieën.

‘Dat deed je niet in je eentje.’

Hij staarde naar de vloer. ‘Is het waar wat Danny zei? Heb je gehuild?’

‘Vrouwen zijn emotionele wezens.’

‘Ik vind de gedachte dat jij om mij moet huilen vreselijk.’

Jessie ging rechterop zitten. ‘Ik was bang dat ik je voorgoed bij ons vandaan gestuurd had. We waren er zo ongeveer aan gewend geraakt dat je hier kwam. Danny is niet gestopt met vragen waar je was.’

‘Heb jíj me gemist?’

Ze slikte hoorbaar en vertelde de waarheid: ‘Meer dan je zou geloven.’

Jack glimlachte. ‘Ik kan heel wat geloven. Ik geloof bijvoorbeeld dat als ik gewacht had met jou vragen om met me te trouwen, je misschien ja had gezegd. Maar nee, ik spring er gelijk bovenop, twee voeten tegelijk, en jij wees me af.’

‘Je maakte me bang, Jack.’

‘Waarom?’

Waarom? Een goede vraag, waarover ze sinds zijn vertrek dag en nacht nadacht. ‘Ik was bang om van je te houden. Of wat er van ons zou worden als ik het mezelf toestond van jou afhankelijk te zijn. Ik doe het allemaal al heel wat jaren alleen en ik zou die last graag delen, maar ik dacht dat dat niet eerlijk tegenover jou was.’

Jack deed zijn mond open om iets te zeggen, maar ze hield hem met een handgebaar tegen.

‘Wacht, ik ben nog niet klaar. Soms, als je van iemand houdt, moet je doen wat het beste voor diegene is. Het beste doen is niet altijd het makkelijkst. Ik dacht dat jij een betere kans maakte om al die dingen te doen die je in je leven wilt doen, als Danny en ik je niet tot last waren.’

Toen Jessie opkeek zag ze dat Jack haar met open mond aanstaarde. ‘Je zei nee omdat je van me houdt?’

Er vloeide een traan over haar wang. ‘Ik zei nee omdat Danny en ik allebei van je houden. Als jij op een dag uit onze levens zou verdwijnen om je dromen na te jagen zou dat meer pijn doen dan nu afscheid nemen. Althans, dat dacht ik vorige week.’

Jack stond op, knielde voor haar neer en pakte haar handen. ‘Denk je er nu nog zo over?’

‘Nee. De afgelopen week voelde ik me ellendig, wenste ik wanhopig dat je mijn afwijzing niet zou accepteren en dat je terug zou komen.’

Jack bracht zijn handen naar haar gezicht en wreef de tranen weg met zijn duimen. Hij leunde naar voren en bracht zijn lippen bij die van haar.

Ze huilde toen ze zijn lippen voelde en trok hem dichter tegen zich aan. Jack was hier, kuste haar, genas de pijn in haar hart die daar zo rotsvast leek te zitten.

Hij liet haar naar achteren leunen en bedekte haar met zijn hele lichaam. Zijn lippen bewogen over de hare, zijn handen kroelden door haar haar. Toen hij zich terugtrok, was Jessies adem oppervlakkig en onregelmatig.

‘Ik ben teruggekomen, Jessie. Ik ga nergens heen.’

Jessie trok hem omlaag en kuste hem stevig op zijn mond. Zijn handen verlieten haar haar en gingen omlaag naar haar middel. Ze wilde hem, hield meer van hem dat ze kon uitdrukken. Als hij haar helemaal opnieuw zou vragen met hem te trouwen, zou ze de mogelijkheid om mevrouw Moore te worden met beide handen aangrijpen. Er was meer in het leven dan geld. De liefdevolle, zorgzame en eerlijke man in haar armen betekende meer dan welke berg geld ook.

‘Vrij met me, Jack,’ zei ze hem tussen het kussen door.

Zijn verhitte ogen keken naar haar. De bobbel in zijn jeans bewees zijn begeerte. ‘Hoe zit het met jouw zus en Danny?’

Monica zou zich niet haasten. ‘Ze blijven lang genoeg weg voor goedmaakseks.’

‘Goedmaakliefde,’ verbeterde Jack haar.

Voor het eerst in een week lachte Jessie.

Hij tilde haar in zijn armen, liep naar haar slaapkamer en schopte de deur achter zich dicht. Jessie plukte aan de knopen van zijn overhemd zodra hij haar op het bed legde.

Ze kon zijn brede, ontblote borst zien. Sterk, machtig. ‘Je bent zo mooi,’ zei ze tegen hem.

‘Vertel dat maar niet aan mijn vrienden. Texaanse cowboys zijn knap, ruig, maar nooit mooi.’

Jessie trok zijn overhemd helemaal uit en gooide het op de grond. Jessie deed hetzelfde met haar schort en daarna met haar jeans. ‘Je bent ook knap en ruig. Maar zo mooi.’ Ze zakte met haar handen naar zijn heupen en trok aan de sluiting van zijn broek.

Toen het haar lukte zijn stijve geslacht te bevrijden, zei hij: ‘Je kunt hem maar beter niet mooi noemen.’

Ze ging met haar hand op en neer over zijn erectie en ze raakte in vervoering toen Jack gromde van genot. ‘Deze is ruig en heet.’

‘Pestkop!’ zei hij met hese stem.

Jack wrong zich uit zijn kleren en Jessie deed haar trui uit. Binnen een paar seconden waren ze allebei naakt en hij kroop weer boven op haar lichaam en bedekte haar met zijn hete lijf. Ze werd het geen moment moe dat hij haar onder zich hield en haar lichaam overspoelde met zijn lippen en handen.

Jack knibbelde aan haar kin en nek en volgde een onstuimige route van kussen en likjes tot hij bij haar borsten kwam. ‘Déze is mooi,’ zei hij toen hij haar opgeilde en haar keiharde tepel in de holte van zijn mond zoog. Jack knabbelde eraan, speels, maar hard genoeg voor haar om een steek van opwinding te voelen tussen haar benen. Hij verplaatste zich naar haar andere borst. ‘Én deze is mooi.’ Hij besteedde dezelfde zorg aan de tweede borst.

Hij ging terug naar haar mond en bracht haar in extase met zijn tong.

Ze kronkelde, wilde hem in haar. Ze rolden over elkaar heen, vochten om dominantie. Hun hijgende ademhaling was het enige geluid in de kamer.

Jessie sloeg een been om hem heen, plaagde hem bij haar opening. Hij kwam naar voren, gaf haar slechts een voorproefje van zichzelf in haar.

‘Alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Nu snel, later langzaam. Ik wil je.’

Hij rolde hen op hun zij en tilde haar been over zijn heup. Zonder waarschuwing drong hij bij haar naar binnen en stootte de zuurstof uit haar longen. ‘Ja-ha,’ siste ze.

‘Raak maar aan me gewend, Jessie. Wij Texanen zijn moeilijk weg te slaan.’

Nee, in plaats daarvan drong hij met zijn lijf in haar. Hij gleed langs haar meest gevoelige plek, zijn soepele en ruwe bewegingen in een perfect tempo.

Jessie greep zijn heupen vast zodat ze hun galop volhielden.

Er was dit keer niets langzaams en sentimenteels aan hun vrijpartij. Het was meer een vulkaan die op uitbarsten stond. Aardschokken en trillingen waarschuwden tot alle gevoelens en zenuwen samenkwamen op hetzelfde moment. Uiteindelijk grepen haar handen zijn lichaam vast en haar oogbollen rolden omhoog en ze schokte en haar orgasme was waanzinnig. Zijn handen gleden over haar benen toen de warmte van zijn orgasme haar vulde.

Jessie legde haar hoofd op zijn arm, gelukkiger dan welke vrouw ook maar kon zijn.

Wat later luisterde Jack naar haar terwijl Jessies ademhaling rustiger werd. Hij wilde precies blijven waar hij was.

Voor altijd.

Maar hij zou dezelfde fout niet nogmaals maken. Hij zou haar ten huwelijk vragen zodra hij een ring had en de gelegenheid om het goed te doen. Ze hield van hem. Hij had het haar horen zeggen en, meer nog, hij voelde het. Er moest een mogelijkheid zijn om haar de waarheid over zijn rijkdom te vertellen zonder haar kwaad te maken. Daarvoor had hij het advies van een vrouw nodig. Bij de eerstvolgende gelegenheid zou hij Katie bellen en haar raadplegen.

Maar nu wilde Jack in Jessies armen liggen en al hun recente strubbelingen vergeten.

Het geluid van een deur die openging en Danny die riep, torpedeerde zijn plannen.

Hij verstijfde en greep naar een laken… en Jessie lachte. ‘De realiteit komt binnenstormen,’ zei ze.

Jack kuste haar op haar neus en dwong zijn lichaam het hare los te laten. Op dat moment realiseerde hij zich dat hij geen condoom had gebruikt. Hij keek naar Jessie om te zien of zij het had opgemerkt. Zo ja, dan zei ze er niets van.

Maakt niet uit, ik ga met deze vrouw trouwen, al zou dat het laatste zijn wat ik deed. Hij trok snel zijn boxershort aan en gooide Jessie met een knipoog haar kleren toe.

‘Jessie?’ riep Monica.

‘Momentje,’ antwoordde Jessie met een lach, ‘ik kom, eh, er zo aan.’

Monica lachte.

Zussen.