Van:

Iris

Datum:

Zondag 2 januari 2005 15:43

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Een nieuw begin

Oh Val, wat spijt het me om te moeten horen dat het allemaal zo gelopen is. Ik begrijp er werkelijk helemaal niets meer van. Victor belooft je keer op keer om zijn leven te zullen beteren maar als het er op aankomt lijkt hij dat alleen maar weer te hebben toegezegd om onder een pittige discussie uit te komen. Ik denk dat het goed is als je hem eens even een poosje in zijn sop gaar laat koken. Soms hebben mannen het nodig om er even helemaal zelf een puinhoop van te maken. Boek maar gauw voor de elfde en neem je boa mee, als je hem tenminste nog kunt vinden. Het is de hoogste tijd om even zonder Victor in de buurt op adem te komen. Spelen kan ik nog niet voor je, maar als je wilt zal ik voor je zingen. En verder natuurlijk veel ABBA, lekker samen dansen en op zijn tijd een stevige borrel. Hoewel…

En neem stroopwafels mee, veel stroopwafels voor bij de thee!

Na jouw verhaal valt het me zwaar om te vertellen, maar mijn oudejaarsavond kan absoluut bijgeschreven worden in het gedenkboek van memorabele avonden. Sean is ‘s-avonds zo rond de klok van tienen naar mij toe gekomen; het eerste deel van de avond heeft hij geheel volgens traditie samen met Sam bij zijn ouders doorgebracht. Zodra het begon te schemeren hebben ze natuurlijk samen eerst wat vuurwerk afgestoken (mannen blijven toch kinderen, hè) en pas nadat Sam naast hem op de bank in slaap was gevallen is hij afgereisd naar Bayswater Road. Keurig in pak, mand met lekkers van Harrods onder de arm en in zijn andere hand een fles met roze bubbels. Heb hem snel over de drempel getrokken voor iemand anders op het idee zou komen hem aan de haak te slaan.

Ondanks de beschikbaarheid van mijn mooie nieuwe blauwe bankstel hebben we ons toch maar weer voor de open haard geïnstalleerd, waar onze door al het geklus geteisterde billen vanaf vandaag eindelijk kunnen rusten op een hoogpolig turquoise karpet (als ik doordraaf moet je het zeggen, hoor, maar ik ben zo trots op mijn nieuwe onderkomen!). Anyway, Sean begint zijn mand uit te pakken, haalt met een bedenkelijk gezicht een potje kaviaar tevoorschijn dat hij met een verontschuldigend gezicht voor mijn neus houdt en wie komt daar met de tong uit zijn mond aangedribbeld? Juist, Pino, met zo’n blik in zijn ogen van ‘hatsekidee…sweet memories!’ We hebben werkelijk over de grond gerold van het lachen!

Nou ja, Pino ook een smakelijke jaarwisseling gehad, hoewel hij dit keer zijn portie kaviaar moest delen met Mickey, die het verder allemaal nog maar een vreemde bedoening vindt, hoor, zo’n nieuw huis. In ieder geval staat Pino’s vertrouwde mandje er ook, dat maakt het voor Mickey tenminste nog enigszins begrijpelijk.

Even na elf uur zijn we vervolgens de deur uitgegaan richting Embankment voor het grote vuurwerk. Ik geloof dat het nog nooit zo druk is geweest als dit jaar, maar het schouwspel was er dan ook naar. Heb jij er in Nederland nog iets van gezien op de televisie? Het was werkelijk fantastisch, de ene vuurpijl nog schitterender dan de andere. En aftellen aan de voet van de Big Ben heeft toch wel iets, hoor, samen met al die andere Londenaren, en in het bijzonder ‘Die Ene’ natuurlijk. Het was de kus van mijn leven, Val. Zo zacht, zo zoet, zo intens. Misschien zag ik op dat moment wel sterretjes en maakte dat het vuurwerk zo imposant, maar ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven zo gekust ben als op die avond.

Het was een gedenkwaardig begin van mijn nieuwe leven, Val.

De verhuizing zelfheeft me eigenlijk niet eens zo veel gedaan. Rond het middaguur heb ik een taxi besteld – zo’n grote, ouderwetse auto met lekker veel beenruimte – die met ronkende motor stond te wachten tot ik de laatste doos erin geschoven had, samen met een blazende Mickey die zich de hele ochtend al met uitgestoken nagels had afgevraagd wat er die dag stond te gebeuren. Na nog een laatste blik door het huis te hebben geworpen of ik toch echt niets was vergeten – de poten van Sergejs vleugel bogen inmiddels door onder het gewicht van het verzamelde water van de lekkage op de bovenverdieping – heb ik Sergejs creditcard keurig netjes op de schoorsteenmantel geplaatst, ben zonder achterom te kijken het huis uitgelopen en heb de deur achter me dichtgeslagen. En nu komt het, Val, du moment dat ik de sleutels door de brievenbus gooi en op de mat hoor belanden barst Sergejs vleugel in tweeën. Vanachter de voordeur hoor ik hoe honderden liters water zich over Sergejs kostbare tapijten en glanzend gepoetste parket verspreiden, klotsend de chique marmeren gang naar de voordeur inslaan en uiteindelijk onder de deur door via de treden bevrijd de straat op sijpelen.

Even overwoog ik nog om Sergej te bellen, maar uiteindelijk bedacht ik me en fluisterde zachtjes terwijl ik de treden afliep…

…de groeten,

Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zondag 2 januari 2005 17:04

Aan:

Iris

Onderwerp:

Vlucht

Ik heb geboekt! De 11e tot en met de 14e, alleen moet ik wel vroeg weg vrijdag. Jippie, ik heb er zo’n zin in. Jammer dat je de sleutel niet meer hebt, ik had nog wel een blik willen werpen op de ravage in Sergejs huis, geweldig! Al iets van hem gehoord? Hebben jullie überhaupt nog gecommuniceerd? Ik vind het maar raar hoor, dat hij niet eens poolshoogte komt nemen. Nou meid, je bent er vanaf, gefeliciteerd! Good riddance to bad rubbish.

Stroopwafels sla ik zaterdag in op de markt, en muntdrop. Ons Oudjaar is weinig spectaculair verlopen. Vincent heeft ‘s middags met zijn opa oliebollen gebakken. Ik vond het doodeng, maar ze waren wel heerlijk. Hij heeft ook vuurwerk afgestoken (ook eng) en was helemaal happy. We zijn de hele avond thuisgebleven; na twaalven is het altijd heel gezellig in ons buurtje. Iedereen staat op straat met een champagneglas en kletst met elkaar. Het was dit jaar helemaal niet koud, dus we hebben wel tot half drie buiten gestaan. Victor liep nog even dramatisch te doen door me om twaalf uur heel innig nieuwjaar te wensen en fluisterend zijn goede voornemens te benadrukken, maar ervoor had hij een fles wijn geleegd en erna zijn er nog zeker vijf glazen champie ingegleden – wat ik heb gezien – dus ik ben er vrij koel onder gebleven. Waar ik later weer een beetje spijt van had, want hij klaagde immers over mijn gebrek aan steun. Maar zou het betergaan als ik juichend aan de zijlijn sta? Denk je? Hoe steun je iemand met iets dat hij zelf moet doen? Het moet toch zijn eigen keus zijn? Hij weet toch dat ik hierachter sta? Soms word ik doodmoe van al die malende gedachten, wil je dat geloven?

Lekker naar Londen, ik kan niet wachten! Jou weer te zien, Sean en Sam te ontmoeten, je nieuwe appartement te bekijken. Ik verheug me er zo op!

Kus van Val

Van:

Iris

Datum:

Dinsdag 4 januari 2005 13:28

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Gespreid bedje

Je bedje staat al klaar, lieverd. Ik heb het donderdag eigenhandig in elkaar gezet en ik kan je verzekeren: het slaapt heerlijk. Koester je de komende dagen in de wetenschap dat aan de andere kant van de Noordzee een groot, ouderwets ledikant met gietijzeren spijlen, een heerlijk dik dekbed én bijbehorende warmwaterkruik staan te popelen om je hun diensten aan te mogen bieden. Met name de warmwaterkruik kan ik van harte aanbevelen: klaagt nooit over koude voeten en biedt meer warmte dan menig manspersoon vandaag de dag in de aanbieding heeft.

Hoewel…ik vraag me af hoe Sean zou reageren als ik hem zou vragen of ik mijn voeten eens een nachtje aan hem zou mogen warmen. Volgens mij vertrekt hij geen spier als ik die venijnige ijsklompjes trefzeker tussen zijn enkels schuif. Typisch Britse hoffelijkheid veronderstel ik, waarschijnlijk zou hij me er nog voor bedanken ook.

Je zult het misschien gek van me vinden, maar er ging toch wel iets van een steek door me heen toen ik las hoe jouw oudejaarsavond was verlopen. Natuurlijk niet vanwege de verhalen over Victors bezopen gedrag, maar vanwege de huiselijke gezelligheid die er ook uit sprak. Vincent die al ‘s-ochtends vroeg samen met zijn grootvader oliebollen staat te bakken; ‘s-avonds met een glaasje champagne de straat op om de buren gelukkig nieuwjaar te wensen. Begrijp me goed, ik heb het prima naar mijn zin hier in Londen, maar op dit soort momenten mis ik toch wel een beetje de geborgenheid die familie je kan bieden. Jij hebt gelukkig je moeder nog die je steunt als het moeilijk wordt; mijn moeder heeft van het begin af aan doodleuk ontkend dat Sergej ook maar enig aandeel in de ellende van de afgelopen maanden heeft gehad. Weet je dat ze zelfs geweigerd heeft mijn nieuwe adres en telefoonnummer te noteren, omdat ze vond dat ik eerst maar eens een serieuze poging moest doen om het bij te leggen met ‘die arme, arme, arme man’? Het is nu al 4 januari en ik heb nog steeds niets van haar vernomen, en eigenlijk vertik ik het om dan zelf maar weer als eerste de telefoon te pakken en haar een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Vlak na het vuurwerk van afgelopen oudejaarsavond zijn Sean en ik weer teruggegaan naar Bayswater Road en hebben tot diep in de nacht op oude plaatjes gedanst. Je weet wel, ABBA, Culture Club, George Michael, dat werk. En Vienna, zo’n heerlijk langzaam nummer waarbij je lekker dicht tegen elkaar aan kunt dansen. Het probleem is alleen dat Sean minstens een kop groter is dan ik en dat dat dan toch lastiger dansen is, dus ben ik gewoon maar op zijn voeten gaan staan, net zoals ik vroeger deed toen ik nog maar klein was en weleens voor de grap met één van mijn grote broers danste. En weet je, Val, dat steekt dan toch op zo’n moment. Wetendat je broers hebt, een vader en moeder, en dat niemand al die tijd dat het zo slecht met me ging wat van zich heeft laten horen.

Koester de mensen die van je houden, Valentine, want zij zijn degenen waar je op terug kunt vallen als je ze nodig hebt!

Hè, wat bazel ik nou toch allemaal weer. Het gaat me toch allemaal voor de wind? Ik ben gezond van lijf en leden (minus één weerbarstige pink dan), in het bezit van een eigen château en Superman himself maakt er ‘s-winters de open haard aan, dus wat wil een meisje nou nog meer? Vast de naweeën van alle drukte rondom de feestdagen. Doe de groetjes aan je moeder, hè, en wens haar nog een gelukkig nieuwjaar van me.

Dikke nieuwjaarskus, ook voor Vincent, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Woensdag 5 januari 2005 21:23

Aan:

Iris

Onderwerp:

Zegeningen tellen

Het is toch wel treurig met jouw familie ook zeg! Ik krijg een kerstkaart van je moeder en naar jou kijkt ze niet om. Als ik dat had geweten had ik er geen teruggestuurd. Het was nog wel zo’n mooie, met behalve extra glitters ook nog gouden plaksterretjes erop. Zonde…Maar je doet het enige wat je kunt doen in zo’n situatie, en dat is: je zegeningen tellen. Doe ik ook. Is ook geen grote klus in een wereld waar tsunami’s over de armste kusten razen, terroristen zichzelf en onschuldige schoolkinderen aan flarden schieten, en iemand zomaar op straat voor zijn grote bek afgeslacht wordt.

Maar ja, ieder voelt zijn eigen pijn het ergste en zo tobben we maar door, mopperend en klagend. Toch ben ik vastbesloten om van 2005 een goed jaar te maken. We zullen het maar één keer meemaken en het komt nooit meer terug. En dit was dan het inspiratiepraatje van uw persoonlijke pastor. Amen. Zonder flauwekul, in het kader van mijn voornemen om overal het beste uit te halen: denk je dat er gelegenheid is om er volgende week een paar uurtjes samen tussenuit te knijpen en de uitverkoop af te struinen? Ik kom natuurlijk om me nuttig te maken, maar ik vroeg me af of het nuttige niet met het aangename verenigd kan worden? Verder zal ik je dan helemaal van dienst zijn…Is je boekenkast al ingericht? Daar ben ik goed in. Bij mijn vorige verhuizing had ik het aan een antroposofische vriendin overgelaten (Sarina, ken je die nog?), die wilde het graag doen. Ik was intussen de keuken aan het soppen en toen ik later binnenkwam stonden mijn boeken al in de kast te pronken, prachtig gesorteerd…op kleur! Ik heb het een tijdje zo gelaten maar we zochten ons elke keer wezenloos naar een bepaalde titel, dus toen heb ik het toch maar overgedaan.

Over zegeningen tellen gesproken, ik ben vanmorgen bij Marja langsgeweest en ben weer ongelooflijk dankbaar voor onze blakende gezondheid. Het gaat redelijk goed met haar. De bestralingen zijn inmiddels afgelopen, en verder moet ze er maar het beste van hopen. Het is niet weg; ze kunnen alleen maar vertragen en verlengen. ‘Leven in gestolen tijd,’ noemt ze het zelf. Gek genoeg kom ik altijd vrolijk bij haar vandaan, en echt niet alleen omdat mijn situatie zo gunstig afsteekt bij de hare. Ze heeft overal belangstelling voor, en ik heb al een paar keer mijn hart uitgestort bij haar. Na die miskraam, toen ik haar vergeten was, en later nog een paar keer. Het zijn toch dingen die ik lastig vind om met bijvoorbeeld mijn moeder te bespreken. Die zou het ook wel begrijpen, maar vervolgens zou ze er van wakker liggen. Marja kent Victor niet, dat scheelt ook.

Victor staat trouwens droog sinds 1 januari. Althans ik geloof het…

We zijn gisteren met zijn drietjes naar het strand geweest, het was prachtig, er stond een storm! Vincent was uitgelaten van het vele binnenzitten en rende rond als een lammetje in de wei. Victor holde met hem mee, en terwijl de wind hun gelach naar mij toe voerde bedacht ik tevreden dat Victor zijn rol als vader tenminste altijd goed zou blijven vervullen, wat er ook zou gebeuren. En toen schrok ik me eigenlijk dood van mezelf, want die gedachte hield in dat ik er vanuit ging dat hij zijn rol als mijn man niet zou blijven vervullen. Het duurde maar even, maar het houdt me nog steeds bezig. Het was alsof ik in die flits niet mezelf was, maar mijn toekomstige zelf. O boy, dit klinkt onsamenhangend!

Maar goed, nog iets anders. Ik neem het manuscript mee (wauw, wat klinkt dat gewichtig), ben benieuwd wat je ervan vindt. Ik vind het heel aardig geworden, al zeg ik het zelf, zeker nu de redactie er nog een keer overheen is geweest. Het gaat deze maand lopen, spannend hè? Ik heb drie pagina’s gekregen (kleine druk), en ik ben voor het eerste jaar klaar (twaalf afleveringen). Natuurlijk heeft het een open einde, want stel je voor dat ze ermee willen doorgaan, you never know. Je zult er wel dingen in herkennen, van mij en van jezelf en onze mails, maar niemand zal ze concreet kunnen terugherleiden naar ons. Soms droom ik van bestsellers en filmrechten (heb je de herhaling van Bridget Jones nog gezien op tv? Die sfeer, maar dan anders). Het bestaan van een cultuurjournaliste is ook lang zo glamoureus niet als ik had gedacht, hoor. Ik krijg weleens een uitnodiging of een vrijkaartje, maar kan er lang niet altijd gebruik van maken. De aankondigingen voor evenementen maak je meestal voordat deze in feite in première gaan (nadeel van een maandblad) dus heel veel van mijn werk bestaat uit het overschrijven van uitagenda’s en het verwerken van persberichten. Dus wat dat betreft lijkt het leven van een bestsellerauteur me zo verkeerd niet. Beetje op je royalties teren…privé-jetje om vriendin op te zoeken…Eerst maar eens kijken hoe het gaat met Easyjet! Ik verheug me als een klein kind op volgende week.

Liefs, Valentine.

Van:

Iris

Datum:

Vrijdag 7 januari 2005 18:23

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Volle maan

Dus jij dacht dat een op kleur gesorteerde boekenkast ongeveer het mafste was dat vriendinnen voor je in petto hebben? Dan heb ik je vast nog niet verteld van die keer dat ik samen met Sean rond middernacht een ommetje met Pino ging maken door Kensington Gardens? Het was net officieel ‘aan’, dus we liepen nogal close, en opeens fluistert hij: ‘Look, Iris, full moon!’

Dus ik kijk in mijn onschuld naar de hemel in de romantische veronderstelling daar een prachtige, volle maan tussen de sterren te zien staan, waarop Sean mijn gezicht zachtjes beetpakt en in de richting draait van een oude eik, waar iemand omheen lijkt te springen. Het duurde even voor mijn ogen aan de duisternis waren gewend, maar weldra onderscheidde ik midden in het park iemand die daar in het maanlicht in haar blote kont om een boom heen stond te dansen. En niet zomaar iemand: nee, uitgerekend Mystic Marian had er die nacht haar zinnen op gezet om het een of ander magisch ritueel ten uitvoer te brengen. Sean vroeg nog of ik haar kende, maar ik heb me er luchtigjes vanaf gemaakt met de mededeling dat het slechts een vage kennis van Sergej betrof, waarop ik hem nog net zachtjes iucky bastard’ hoorde mompelen.

Volle maan…ik kan je verzekeren dat het hier twee buitengewoon volle manen betrof!

Anyway, net als jij probeer ik zo de eerste dagen van het nieuwe jaar weer een beetje de draad van mijn oude leventje op te pakken. Ik heb een paar keer mijn viool ter hand genomen, maar ik kom nog steeds niet veel verder dan een moeizaam ‘Boer er ligt een kip in ‘t water’, waarbij de kip telkens klinkt alsof die net de nek om wordt gedraaid. Gisteren heb ik dan eindelijk maar de stoute schoenen aangetrokken en de fysiotherapeut van het orkest gebeld om een afspraak te maken. Voorlopig nog maar even rust houden, raadde hij aan, maar zodra het gips erafis kan ik nog dezelfde dag bij hem terecht. Ik vraag me af of ik de intendant van tevoren nog op de hoogte moet brengen dat er problemen zijn, want eens zal ik toch opnieuw auditie moeten doen om mijn plaats in de orkestbak veilig te stellen.

Ik mis de muziek, Val. Natuurlijk luister ik ook wel naar de radio, maar zelf muziek maken is toch anders. Ik kan je dan ook niet zeggen hoe verrukt ik ben over de stapel partituren die ik ‘geheel per ongeluk’ in een van de verhuisdozen heb laten vallen. Als eerste heb ik er gisteren de Madama Butterfly uitgevist, en heb mijn hele rol maar weer eens doorgezongen. Ik ben dan wel geen echte zangeres, maar als ik zing ben ik toch even helemaal van de wereld. Weet je dat ik die rol nu al bijna helemaal uit mijn hoofd ken? Het klinkt hier ook prachtig, komt vast en zeker door die houten vloer. Aan het eind van dit seizoen staat de Butterfly overigens op het programma; ik zal zorgen dat ik tegen die tijd vrijkaarten voor de première voor je heb – als ik dan tenminste nog bij dit orkest speel. Kom je dan ook kijken? Oh, en voor ik het vergeet: hoe laat kom je maandag aan? Sean en Sam willen ook graag kennis met je maken, dan komen we je met zijn drieën van Heathrow Airport ophalen!

Drie dikke kussen, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 8 januari 2005 17:15

Aan:

Iris

Onderwerp:

Barsten

Ik kom dinsdag om 9.15 uur met vlucht 5012 aan op Gatwick. Betekent wel dat ik op een heidens uur op moet staan, maar we hebben dan nog lekker de hele dag voor ons! Wat lief dat jullie me willen halen. Het hoeft niet hoor, ik weet de weg en spring net zo makkelijk in de trein. Maar als je erop staat…

Victor wilde me wegbrengen naar Schiphol, maar ik heb er vriendelijk voor bedankt. Hij loopt te mokken als een klein kind en eerlijk gezegd kan hij even barsten wat mij betreft. Die donderwolk hangt daar maar boven zijn hoofd te hangen en als ik vraag wat er is, is het: ‘Niks.’ Ik weet wel wat er is, en ik wil hem best bijstaan, maar dan moet hij wel een beetje meewerken.

Hij zegt het niet, maar volgens mij vindt hij dat ik had moeten blijven om het kantoor verder te helpen afschilderen en inrichten, maar jeetje, hij laat zijn secretaresse de handen maar uit de mouwen steken, hoor. Zoveel werk is het trouwens niet meer; hij heeft op kantoor al heel veel lopen ruimen, dus waarschijnlijk wordt het twee keer op en neer met de boeldelbak en klaar. Bij de feitelijke verhuizing (het weekend van de 15e) ben ik trouwens alweer terug. En schoonpapa helpt mee. En ik weet wel dat het moeilijk is, ik vind het ook niet leuk, voor hemzelf niet, maar ook voor mij niet; ik lever een hoop privacy en leefruimte in. Maar hoor je mij zeuren, Iris? Ja, nu even. Kan natuurlijk ook zijn dat hij meer last van afkickverschijnselen heeft dan hij wil toegeven. Ik zet maar onopvallend ⁄ opvallend flesjes water bij hem in de buurt, misschien helpt dat.

Tot gauw! Heel gauw!

Liefs, Valentine

Van:

Iris

Datum:

Zaterdag 8 januari 2005 17:43

Aan:

Valentine

Onderwerp:

RE: Barsten

Oh Pek, ik heb er weer eens een rommeltje van gemaakt. Ik dachtdat je maandag kwam, maar de 11e valt inderdaad op een dinsdag. Nou ja, no problemo. Alleen Sam is die dag dan alweer naar school, dus die zie je dan ‘s middags pas. En Gatwick, weet je dat zeker? Je kwam vroeger toch altijd via Heathrow?

Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 8 januari 2005 2143

Aan:

Iris

Onderwerp:

Vader

Yep, maar Easyjet vliegt niet op die chique havens, helaas. Qua afstand maakt het niet zoveel uit, hoor. Ik schrijf eigenlijk ergens anders voor: ik heb je net gebeld, maar je nam niet op. Zojuist de hoorn neergelegd na een echt heel zielig gesprek met je vader. Er schijnt nogal wat misgecommuniceerd te worden aan het thuisfront. Het volgende: je vader wilde je nieuwjaar wensen, en belde nietsvermoedend Sergej op. Hij kreeg eerst een onbekende dame aan de telefoon (Isolde), en schijnt vervolgens met Sergej in discussie te zijn gegaan waardoor hij op nogal akelige en abrupte wijze met het einde van jullie relatie werd geconfronteerd. Wat ik ervan begrijp heeft Sergej persoonlijk behoorlijk wat bagger over jou over de arme man uitgestort. Het precieze weet ik er niet van – hij was tamelijk onsamenhangend – maar hij heeft dus daarna je moeder om nadere uitleg gevraagd. Ze heeft heel erge spijt, Iris, en wil heel graag contact. Je vader zat er vreselijk mee, dat hij niet eens wist waar je zat, je niet kon bereiken. Hij kwam bijna niet uit zijn woorden, zat zowat te huilen aan de telefoon. Omdat ik weet hoe je ermee zit hoe je moeder gereageerd heeft, heb ik hem beloofd jou te vragen met hen contact op te nemen. Ik twijfelde of ik je nummer zou geven, maar dan word jij weer overvallen misschien. Dit leek me beter.

Sterkte  &  wijsheid in dezen gewenst!

(Houd me op de hoogte)

Liefs, Valentine

Van:

Iris

Datum:

Zondag 9 januari 2005 11:01

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Maestro Subtilico

Ach, Sergej kan toch altijd zo lekker subtiel uit de hoek komen. Wil je wel geloven dat ik er de hele nacht niet van heb kunnen slapen? Aan de ene kant was ik al helemaal niet meer van plan om mijn ouders nog te bellen, maar toen ik jouw verhaal zo las wist ik het gewoon even niet meer. Sergej kan ze van alles hebben wijsgemaakt, en na het laatste gesprek met mijn moeder kijk ik nergens meer van op. Maar toen ik las dat mijn vader zelfs in tranen aan de telefoon hing brak er gewoon iets in me. Mijn vader die huilde, kun jij je daar iets bij voorstellen? Mijn vader, hoofd van een gezin dat louter succesvolle zonen (en één lichtelijk gehandicapte violiste) heeft voortgebracht, in tranen!

Ik heb vanochtend eerst Sean uit zijn bed gebeld om te vragen wat hij in mijn geval zou doen, maar die zei met die kenmerkende Britse nuchterheid van hem dat ik mijn ouders gewoon terug moest bellen. ‘They’re your parents, love, and you’re their daughter; that’s all that matters!’

Toevallig nam mijn moeder als eerste de telefoon op. Werkelijk, Val, ze klonk als een vogeltje dat zojuist uit het nest was gevallen. Dat ze het allemaal niet zo bedoeld had. En dat Sergej zulke lelijke dingen over me gezegd had, heus, ze kon er niets van geloven. Alsof ik een Steinway zou gebruiken als afdruiprek, het idee! En dat ze zich schaamde omdat ze me niet had willen geloven toen ik haar verteld had dat Sergej me zo bruut aan de kant had geschoven voor zo’n wilde Russin. (‘En een stem dat ze opzette, Iris, ik kon haar aan de andere kant van de kamer door de telefoon tegen je vader horen schreeuwen!’) En natuurlijk had ze Sergej nooit vertrouwd; het was en bleef natuurlijk toch gewoon een onbetrouwbare communist.

Anyway, het lijkt erop dat we zowaar voor het eerst van ons leven eens met elkaar gepraat hebben, en dan bedoel ik ook echt gepraat, Val. Niet langer als die norse moeder die haar onhandelbare dochter tevergeefs in het gareel probeert te krijgen, maar gewoon als twee mensen die heel erg veel om elkaar geven. Ze bood nog aan om het vliegtuig te pakken en me te komen helpen om mijn ‘zolderkamertje’ eens een goede beurt te geven, maar toen ik vertelde dat jij volgende week al zou komen leek ze toch enigszins gerustgesteld. Zolang ik maar niet zou vergeten dat ik haar maar hoefde te bellen en ze stond voor me klaar, want ‘je weet toch dat ik van je hou?’

Heus, Valentine, nu ik het opschrijf zit ik weer met een brok in mijn keel. Ik weet niet waarom het soms zo stroef loopt tussen mij en mijn ouders. Misschien zijn we wel gewoon te verschillend, hechten we te veel belang aan heel verschillende dingen. Maar te weten dat je ouders van je houden is misschien wel het allerbelangrijkste dat een kind van haar vader en moeder te horen kan krijgen. Gewoon, heel simpel: je ouders houden van je!

Daarna kreeg ik mijn vader nog even aan de telefoon, die geloof ik wel honderd keer zijn keel moest schrapen en er bijna geen woord uit kon krijgen maar toch nog even wilde laten weten dat als er ook maar iets was dat hij voor me zou kunnen doen…’Je weet toch dat we er voor je zijn, hè, muis…’ besloot hij met een duidelijk hoorbare brok in zijn keel.

Goed van jedat je me het gelijk hebt laten weten, Val. Het zat ze hoog, en mij ook, anders had ik er ook nooit zo slecht van geslapen. En ondanks die rusteloze nacht voel ik me op dit moment alsof ik de hele wereld aan kan! Dat is wel nodig ook, want Mickey en Pino moeten nog eten en over een klein half uurtje staan Sean en Sam bij me op de stoep. We gaan vanmiddag met zijn drieën naar de London Zoo, omdat Sam zo graag de nijlpaarden wil zien. Kunnen we misschien net zo goed even langs wippen bij Sergej om zijn nieuwste aanwinst te bewonderen…

Anyway, dikke kus en tot dinsdag, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 15 januari 2005 22:30

Aan:

Iris

Onderwerp:

I’ll be back

Lieve Iris,

Wat een gezellige dagen hebben we gehad! Ik ben net thuis en zit nu al te bedenken wanneer ik weer zo’n tripje kan regelen. Niet op heel korte termijn, vrees ik, maar ik kom terug! Ik ben diep onder de indruk van je appartement, de omgeving, Sean, Sam, alles eigenlijk (heb ik geloof ik ook wel laten blijken, he? Dat turkooizen tapijt, hoe kom je erop, maar wat een effect!). Ik kwam om te werken, maar ben eigenlijk voor het eerst sinds tijden helemaal uitgerust en opgeladen. Was goed ook, want ik viel hier gelijk weer met mijn neus in de boter. Wat een bende! Victor is voortvarend bezig geweest en heeft Vincent, geloof ik, zo’n beetje de hele tijd dat hij niet op school was, overgelaten aan ‘tante Carolien’ (zijn secretaresse). Zij kon toch weinig doen en Victor had zo zijn handen vrij om te verhuizen en in te richten. Ik hoef volgens mij niets meer te doen, vanaf maandag gaan ze hier officieel kantoor houden. Het is wel een raar gezicht, zo’n groot bord in je voortuin. Victor heeft een aparte bel en een intercom laten aanleggen zodat Carolien de bezoekers binnen kan buzzen en we hangen nog bordjes met pijlen op, zodat ze zo kunnen doorlopen en ik niet steeds gestoord word.

Vincent was dolblij me weer te zien. Hij leek met zijn nu toch alweer bijna acht jaren opeens weer vier, zoals hij zich als een aapje aan me vastklemde en zich de rest van de dag het liefst door me had laten ronddragen. Helaas trekt mijn rug dat niet, want eigenlijk vond ik het stiekem ook best lekker, die armpjes om mijn nek; ben een echte moederapin. Volgens mij heeft hij zich trouwens prima vermaakt, want het was ‘tante Carolien’ voor en ‘tante Carolien’ na. Het is ook een leuke meid, begin dertig, lang blond engelenhaar en dan zo’n grappig nerdy schildpadbrilletje als contrast. Ze had Vincent mee naar de film genomen, ze waren naar de speeltuin geweest – ik hoefde me dus niet schuldig te voelen. En de cadeautjes waren een groot succes, vooral die rode dubbeldekker die Sam had uitgezocht voor Vincent. En het knuffelkonijn van Harrods uiteraard; hij is ook wel erg schattig (mag het voor dat geld!).

Victor is een beetje afwezig. Ik laat hem maar even betijen, ik snap ook wel dat hij met zijn hoofd bij andere dingen is. Er valt zoveel te regelen. Zelf ga ik dit weekend ook proberen nog een paar uurtjes te werken. Maandag moet ik er weer tegenaan en ik ben zo helemaal eruit geweest, mijn hoofd is leeg. Heerlijk, al zal het zich gauw genoeg weer vullen met muizenissen…maar dat is nu eenmaal

je Valentine.

Van:

Iris

Datum:

Zondag 16 januari 2005 17:17

Aan:

Valentine

Onderwerp:

What goes up, must come down…

Hi Val,

Blij te lezendat je weer veilig bent thuisgekomen. Ik weet wel dat elk vliegtuig uiteindelijk wel weer een keertje naar beneden komt, maar de manier waarop kan plaatselijk nog al eens verschillen en het is toch fijn om te weten dat een mens weer gewoon is aangekomen op de plaats van bestemming.

Die kolossale eettafel die we samen hebben uitgekozen is inmiddels ook gearriveerd en staat absolutely fabulous! Het is toch een beetje een gok om zo’n groot, ouderwets gedrocht binnen te halen in een verder redelijk modern appartement, maar je had gelijk: hij staat geweldig! En ik had natuurlijk al die kitscherige kroonluchter, dus…

Vanmiddag zat ik zo eens vanaf de bank om me heen te kijken en bedacht dat ik het ondanks alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd toch helemaal niet zo gek heb gedaan. Ik heb een heerlijk huis met uitzicht op ondergaande zon en Peter Pan himself, een vriendje dat nog steeds gek op me lijkt te zijn ondanks eerste aanzet van vetrollen dankzij overdosis stroopwafels en muntdrop van Hollandse vriendin, een aan kaviaar verslaafde hond en warmte absorberende kat – annex – warmwaterkruik alsmede schuimbekkend ex-vriendje dat tot groot vermaak mijnerzijds niet in bezit blijkt te zijn van huidige adres en telefoonnummer. Wat wil een mensch nog meer?

Kan ik me vanaf nu eindelijk eens gaan bezighouden met de mogelijkheid om deze situatie ook na 1 maart te kunnen continueren, want toen ik zaterdagmiddag met Sean en Sam terugkwam van Gatwick lag er een briefin de bus met de mededeling dat ik de eerste dinsdag in maart moet komen voorspelen, en gezien de deplorabele toestand waarin mijn linkerhand zich nog altijd bevindt gaat dat een absolute tour de force worden. Het gips gaat er op zijn vroegst pas over twee weken af, en ikmoet je eerlijk zeggen dat ik mijn hart vasthoud. Ik zal de eerste niet zijn die na een dergelijke blessure haar verdere levensdagen moet slijten met het geven van vioollessen aan ongeïnteresseerde rijkeluiskinderen zonder ook maar enig spoortje van talent. Het verdient ontegenzeggelijk beter dan mijn plaats in het orkest, maar oh, Val, ik zou het toch zo missen! Ik wil zo graag een aandeel hebben in iets moois; je kunt je gewoon niet voorstellen hoe heerlijk het is wanneer je de muziek die je zelf maakt voelt opgaan in al die andere klanken en je gezamenlijk iets ten gehore brengt dat mensen weet te ontroeren…

Ach, wat bazel ik nou weer. Ik ga er al vanuit dat het me niet zal lukken om mijn oude niveau weer te halen. Kijk eens naar wat ik de afgelopen tijd allemaal heb bereikt? Dit moet uiteindelijk ook wel gaan lukken; niets of niemand krijgt me eronder, en zeker geen gebroken pink!

Het deed me by the way goed om te lezen dat Victor tenminste net als ik over een zekere vechtersmentaliteit blijkt te beschikken. Geloof me, het is misschien even afzien de komende tijd, maar als hij zijn zaakjes voortvarend weet aan te pakken, heeft hij de boel wellicht binnen no time weer op de rails. En het is voor hem misschien ook een mooie aanleiding om voorlopig eens even de fles te laten staan. Hard werken en jezelf onderdompelen in alcohol gaan nu eenmaal slecht samen, tenzij Victor zijn klanten onder de tafel wil drinken om zijn contracten los te krijgen, maar zo diep is hij hopelijk toch nog niet gezonken?

Alleen die Carolien, hè, daar zat ik toch wel een beetje over te piekeren toen ik dat zo las. Misschien heb ik wel te veel commerciële televisie gekeken de afgelopen tijd, maar ik zou het toch niet zo zien zitten als er de hele dag zo’n trendy dame om mijn man heen zou lopen te dartelen. Is ze getrouwd of zo? Weet je, ze kan dan wel zo’n maf brilletje opzetten, maar zo’n brilletje kan ook af, om nog maar te zwijgen over alle andere kledingstukken die ze naast zich neer kan leggen. Of zie ik als kersverse kasteelbewoonster nu spoken?

Nou ja, anyway, doe Victor en Vincent de groetjes van me (ik zal Sam zeggen dat de dubbeldekker in goede Hollandse aarde is gevallen) en hopelijk snel weer tot ziens. Misschien bij de Butterfly aan het eind van dit seizoen? Het was heaven om weer eens lekker te kunnen tutten met elkaar!

Dikke Britse kus, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zondag 16 januari 2005 22:05

Aan:

Iris

Onderwerp:

Programma

Lieve Iris,

Hopelijk valt het mee met je hand, maar het lijkt me toch een illusie dat je, als het gips eraf is, binnen een maand weer speelt als een pro. Misschien kun je uitstel aanvragen? Zit dat erin? Extenuating circumstances or whatever? Het is wel griezelig dichtbij al, hè? Tja, had je toch je eerste liefde moeten volgen en in de zangkunst verder moeten gaan…Als een mens alles vantevoren wist…

Ik moest erg lachen om je opmerkingen over Carolien. Victor heeft vele gebreken, maar hij valt op lang, slank en donker-mysterieus (moi), niet op stuudjes met wit vlashaar. Een zwartharige sirene steekt toch immers veel beter af bij zijn Viking-uiterlijk, zeg nou zelf. Heb ‘m trouwens zo lang als we elkaar kennen (tien jaar!) nog nooit betrapt op iets van ongeoorloofde interesse richting andere juffrouwen. Dat maakt onze huidige crisis – want dat is het toch echt wel onder het bezadigde oppervlak – ook zo zinloos in mijn ogen, want als hij zich maar weet te beheersen qua fles zijn we heus een redelijk ideaal stel samen. Voor de buitenwereld lijkt het alsof we alles hebben, en toch hangt daar die donkere wolk boven ons hoofd. Het maakt dat ik me soms zo machteloos voel, want het hangt allemaal van hem af. Nou ja, genoeg gepruttel weer op de late avond. Ik heb net een leuk programma in elkaar gezet voor mezelf voor de komende maanden. Ik heb een dansvoorstelling uitgezocht, een paar openingen, aanvragen de deur uitgedaan voor een aantal veelbelovende boeken; ik ga er iets van maken! Heb geen zin om alleen maar dingen over te schrijven van anderen. Heb ook al een geweldig idee voor het plot van feuilleton deel twee – als het aanslaat tenminste – en daar komt zeker een tripje naar Londen in voor van de hoofdpersoon samen met een vriendin. Ik heb nog af en toe een trekkerig gevoel in mijn buik, die lachspieren zijn wel zo ongekend intensief gebruikt afgelopen week. Heerlijk. Lekker ookdat je weer een beetje meer op orde bent, we hebben toch best veel gedaan in die paar dagen.

Ik houd het kort, want ik wil een keertje vroeg naar bed, drukke week voor de boeg!

Trusten. Valentine

Van:

Iris

Datum:

Maandag 17 januari 2005 16:22

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Mannen & ongeoorloofde interesses

Ach ja, mannen en hun onnavolgbare gedachtegangetjes! Gelukkig lijkt het erop dat jij je voorlopig geen zorgen hoeft te maken over Victors gedrag, maar denk af en toe toch nog eens aan het verhaal van die verpleegster met beurs geknepen billen die ik ooit in het ziekenhuis hoorde verzuchten dat de enige betrouwbare mannen zich beneden in de kelders van het mortuarium bevonden. Trouwens, ik leek toch ook niet echt op dat hitsige nijlpaard waar Sergej me voor heeft ingewisseld en dat nu hoogzwanger door zijn pas aangelegde vijver in de woonkamer loopt te plonzen? Verandering van spijs…

Maar goed, jij kent Victor beter dan ik. Bovendien vrees ik dat mijn inschattingsvermogen nogal gekleurd is door mijn eigen ervaringen van het afgelopen jaar. En de ene man is natuurlijk de andere niet, kijk maar naar Sean (diepe zucht).

Anyway, de afgelopen dagen heb ik gezongen alsof ik mijn hele leven niet anders heb gedaan. Het klinkt allemaal zo mooi in mijn nieuwe huis, Val! De akoestiek is hier absolutely fabulous. Ik heb me zelfs nog een middagje gewaagd aan de Elsa-partij (Wagner, voor opera-dummies). Eigenlijk te zwaar voor mijn stem, maar ik voel me de laatste tijd alsof ik de hele wereld aankan. Ik weet alleen niet of Pino het allemaal nu wel zo geweldig vindt – die soepkip zit me elke keer toch zo maf aan te kijken als ik aan het zingen ben – maar mijn benedenbuurvrouw schijnt het allemaal prachtig te vinden. Toen ik gistermiddag terugkwam met Pino van mijn rondje door het park hield ze boven aan de trap de deur voor me open en zei zachtjes bij het passeren: ‘Brava, brava!’

Ik geloof dat ik kleurde tot achter mijn oren, Val, het was zo’n leuk compliment! Volgens mij moet dat ook zo voelen als je zelf op het toneel staat en je een open doekje krijgt om het applaus in ontvangst te mogen nemen. Ach, als ik dat toch ooit eens zou mogen meemaken!

Ze had trouwens iets bekends over zich, maar ik kan haar niet goed plaatsen. Het is een keurige dame op leeftijd, nogal tenger, met een onberispelijk opgestoken kapsel waarin hier en daar nog wat sporen van een ooit weelderige, rode haardos zijn te zien. Ik loop er sinds die kortstondige ontmoeting onafgebroken over te piekeren wie zij nou ook alweer is, maar ik kan er maar niet opkomen. Ik zal een dezer dagen eens op de naambordjes beneden in de hal kijken of ik misschien ergens een bekende naam zie staan.

Hoe dan ook, ik heb een paar heerlijke, muzikale dagen gehad, en vanavond komt Sean me al vroeg ophalen voor een etentje. Ik weet alleen nog niet goed wat we daarna gaan doen, maar hij vertelde me dat hij een verrassing voor me in petto had. Ben benieuwd.

Ga je trouwens nog iets schrijven over Sean in je nieuwe column? Geen foto’s erbij doen, hoor, anders gaan ze straks nog groepsreizen organiseren naar Londen!

Muzikale kussen, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Dinsdag 18 januari 2005 06:40

Aan:

Iris

Onderwerp:

Spion

Lieve Iris,

Om nog even terug te komen op dat Carolien-verhaal, er is me nu toch iets raars overkomen. Ik was redelijk vroeg thuis maandag, en holde even naar boven om me op te knappen terwijl mijn moeder beneden met Vincent zat. De slaapkamerdeur stond open (nu de deur naar het kantoor op de overloop er schuin tegenover ligt, heb ik me al in de laatste troepweken aangewend die dicht te houden). En – je gelooft het niet – die griet stond in de kamer!

We schrokken allebei even erg, en ze mompelde iets over een kast die nog ergens moest komen te staan. Ik was nog zo ver bij zinnen dat ik kattig opmerkte dat die in elk geval hier niet thuishoorde, net zo min als zij dat deed, waarop ze zich excuseerde en zei dat ze zich vergist had. Terwijl ze wegliep heb ik haar nog nageroepen dat ik wel hoopte dat ze dit soort vergissingen niet te vaak zou maken. Wat vind je daar nou van, Iris? Dat over die kast is flauwekul want alles staat op zijn plaats, en zij heeft zelf geholpen met inrichten.

Ik heb er tegen Victor nog iets over gezegd. Die zei dat hij het ook heel eigenaardig vond, en dat hij haar in de gaten zou houden. Ik probeer het van me af te zetten, maar ik heb hier zo’n raar gevoel over. Alsof je een spion in huis hebt…Moet ik nu alles gaan afsluiten? Goddank loopt haar contract 1 juni af, maar als er weer zoiets gebeurt ga ik uitzoeken of het grond voor ontslag op staande voet kan zijn. Enfin, hier gaat verder alles weer zijn gangetje. Nog iets gebeurd bij jou?

Groetjes  &  liefs van Valentine

Van:

Iris

Datum:

Donderdag 20 januari 2005 10:18

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Aan het lijntje

Als ik Mickey vroeger in de tuin liet spelen, deed ik ‘m altijd een belletje om zijn hals zodat ik de hele dag wist waar hij uitspookte. En toch lukte het ‘m iedere keer opnieuw om er stiekem tussenuit te knijpen. Of om zich in avonturen te storten die achteraf nog maar ternauwernood goed afliepen. Herinner je je nog die keer dat Victor toen jullie in het voorjaar bij ons waren in die hoge, bloeiende prunus achter bij Sergej in de tuin moest klauteren omdat Mickey vanwege een acute aanval van hoogtevrees de hele buurt bij elkaar zat te gillen?

Toen ik je verhaal hoorde over die Carolien van jullie dacht ik gelijk: aanbinden die bel. Wat doet dat nieuwsgierige kind nota bene in jullie slaapkamer? Ik neem aandat je toch wel je sieraden gelijk hebt nageteld, hè? Stel je voor! Dus: aanbinden die bel. Of nog beter: bind haar vast aan zo’n zelfde lijntje dat ik later voor Mickey heb gekocht omdat-ie ondanks zijn rinkelende belletje toch nog steeds met dooie vogeltjes kwam aanslepen.

Getsie, in je slaapkamer nog wel! Hoe reageerde Victor eigenlijk? Ik hoop wel dat hij het voor jou heeft opgenomen en haar niet de hand boven het blonde hoofd heeft gehouden, hè? ‘t Is inderdaad nog maar vier maandjes, maar kijk eens naar mij wat er allemaal kan gebeuren in een paar maanden tijd?

En nu we het er toch over hebben, weet je nog dat ik je maandag schreef dat Sean een verrassing voor me in petto had? Verrassing was een understatement, Val. Hij heeft me meegenomen naar de opera! Eerst hebben we in Covent Garden een hapje gegeten bij Tutton’s en vervolgens zijn we de straat overgestoken naar het Royal Opera House. En kaartjes in de zaal, weet je wel hoeveel die kosten? Het was zo anders om nu eens niet in de orkestbak te zitten maar gewoon alles lekker ontspannen over je te laten komen! En er stond die avond nog wel Puccini op het programma. Turandot, die Chinese sprookjesopera. Ik kon me tegen het eind niet langer inhouden, Val. Toen die arme Liù stierf ben ik ongegeneerd onder Seans arm gedoken en heb als een bakvis zitten grienen. Heerlijk!!!

En weet je wat het gekke was? Toen Sean bij de cloakroom mijn jas ophield zag ik dat hij net zo goed als ik een potje had zitten grienen! Stel je voor, Val, een stoere man als Sean die als een klein kind zit te snotteren bij de opera. Isn’t that just perfect?

We zijn gelijk de pub ingedoken om het te vieren, waar ik uiteindelijk uit ‘m heb weten te krijgen waarom hij me nou uitgerekend op een maandagavond mee had willen nemen naar de opera. Weet je wat hij zei? Omdat het die dag precies acht weken geleden was geweest dat ik bij hem op kantoor was binnen komen huppelen en zijn hele wereld ondersteboven had gegooid.

Ik smolt toen ik het hoorde, Val. Echt! Je moet niet boos op me worden, hoor, maar toen ik ‘s-avonds bij het afscheid in die mooie, blauwe ogen van hem keek nadat hij me voor de zoveelste keer netjes had thuisgebracht besefte ik dat ik Sean in ieder geval niet langer aan het lijntje wilde houden en heb hem aan zijn hand meegenomen naar boven…

Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 22 januari 09:38

Aan:

Iris

Onderwerp:

Hè hè

Lieve Iris,

Ik wilde het niet zeggen, maar dat werd wel hoog tijd zeg! Zo’n perfect gentleman is heel aardig, maar overdrijven is ook een vak. Ik begon me echt zorgen te maken over jullie twee. Hè hè, wat een opluchting. Je moet me bij gelegenheid nog wel wat sappige details toefluisteren, hoor. Je weet het, ik ben helemaal niet nieuwsgierig, maar…Zonder gekheid, ik ben blij voor je, en gezien jullie feilloze emotionele afstemming zou het weleens een perfecte relatie kunnen worden. (Ja hoor, ik geloof nog steeds dat ze bestaan.)

Carolien de bel aanbinden lijkt me een goed idee maar lastig uit te voeren. Ik kijk het voorlopig maar even aan. De afgelopen week was verder redelijk rustig, ik ben ook veel op de redactie geweest. Weinig nieuws eigenlijk. Victor heeft heel demonstratief het AA Big Book op zijn nachtkastje neergelegd, maar als ik erover wil praten, wimpelt hij het af. Zijn houding lijkt op die van een verongelijkte puber: je hebt je zin gekregen, mams, numoet je niet verder zeuren. Moeilijk, moeilijk!

Heb het boek zo eens doorgebladerd en er staan ook voor niet-alcoholisten behartenswaardige dingen in. Zoals de drie slagzinnen van de groep (‘die sekte’ zegt Victor nog steeds):

– easy does it

– live and let live

– first things first

Heel banaal ja, maar o zo belangrijk. Ik ga dit in elk geval in 2005 in praktijk proberen te brengen. We zitten al weer bijna aan het einde van de maand, wat vliegt de tijd!

Liefs, en de groetjes aan je minnaar (klinkt goed, hè?) Valentine

Van:

Iris

Datum:

Maandag 24 januari 2005 09:37

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Volgens het boekje

Ja-ha, ik weet het, ik ben soms hopeloos ouderwets maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Het heeft misschien even geduurd, maar bedenk goed dat alles zijn uur heeft en alle dingen onder de hemel hebben hun tijd. Bovendien: ik heb het toch netjes gedaan volgens de regels van Victors nieuwe sekte?

– Easy does it (ik heb eerst acht weken lang de kat uit de boom gekeken).

– Live and let live (ik heb het Sergej bij het afscheid toch niet echt moeilijk gemaakt, zeker niet na wat hij me allemaal had aangedaan).

– First things first (eerst verhuizen en het hoofdstuk Sergej afsluiten alvorens aan iets nieuws te beginnen).

Je ziet, helemaal volgens het boekje!

En nu wil je zeker van zo’n degelijk meiske als ik weten hoe het geweest is, hè?

In één woord: HEAVEN!

Ik kan niet anders zeggen, Val. Het voelde zo goed na al die verplichte nummers onder Sergej die zich vaker afvroeg of hij wel in de maat bleef dan dat hij zich bezighield met wat er op dat moment door mij heen ging. En al beweren ze dat Engelse mannen de slechtste minnaars ter wereld zijn, ik kan je verzekeren dat me in één nacht duidelijk is geworden waarom het communisme uiteindelijk ten val is gekomen! In vergelijking met Sergej is Sean zo…zo zacht! En dat bedoel ik niet negatief; integendeel zelfs. Het klinkt misschien gek, maar het is echt zo, Val. Sean betastte mijn heupen en borsten alsof ze van het teerste (Britse) porselein waren, en er is geen plekje op mijn lichaam dat hij niet zachtjes heeft gekust of gestreeld. Oh, Val, als ik er aan denk begin ik opnieuw te gloeien tot ver achter mijn muzikale oren.

Toch is er ook iets gebeurd dat ik niet helemaal kan plaatsen. Je moet me beloven dat je er nooit tegen Sean over zult beginnen, hoor, maar toen we uiteindelijk diep in de nacht tegen elkaar aankropen om te gaan slapen hoorde ik hem zachtjes snikken. Mannen…Ze doen zo stoer, maar ondertussen zijn ze in hun hart stuk voor stuk allemaal kleine jongetjes gebleven. Wat kon ik anders doen dan hem zonder iets te zeggen in mijn armen nemen en hem zachtjes heen en weer te wiegen tot hij in slaap viel?

Hartstochtelijke kus, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Dinsdag 25 januari 2005 20:50

Aan:

Iris

Onderwerp:

Tranen

Ik weet niet of die tranen nou zo moeilijk te plaatsen zijn, hoor. Vergeet niet dat de man nog niet zo heel lang weduwnaar is. Ik kan me zo voorstellen dat er toch wel eea bovenkomt wanneer je een nieuwe vrouw hebt ontdekt waar je mee verder wilt. Want het is geen voorbijgaand pleziertje tussen jullie twee als ik dat zo van een afstandje inschat. Die blik in zijn ogen als hij naar je kijkt zei mij genoeg! Dat bedoelde ik ook toen ik je een tijdje geleden schreef dat je moest oppassen geen substituut te worden van de eerste Iris. Daar was ik toen echt bang voor, maar nu ik hem samen met jou heb gezien ben ik gerustgesteld: die indruk geeft hij namelijk helemaal niet; hij is echt verliefd op jou, niet op zijn fantoomechtgenote in jouw vorm. Maar dat betekent niet dat hij zijn verleden kan uitwissen, er zal heus wel af en toe iets pijnlijks of prettigs loskomen naar aanleiding van iets wat jij doet of zegt…maar ach, op onze leeftijd sleep je allemaal wel een stukje bagage mee, nietwaar? Volgens mij komen jullie er wel!

Hier sukkelen we maar zo’n beetje door, ik heb besloten er maar wat afstand van te nemen want anders krijg ik een acute depressie. Ik ga aanstaande donderdag met Marja naar de preview-dag van het Internationale Filmfestival in Rotterdam. Ze moet volgende week weer door zo’n scanapparaat en ze is erg zenuwachtig; denk dat ze wel wat afleiding kan gebruiken. Misschien ga ik ook nog een andere dag, moet het programma nog even goed bekijken. Vroeger ging ik altijd een of twee dagen met Victor samen, maar eigenlijk zie ik er tegenop een hele dag in zijn gezelschap door te brengen en ik heb het dan ook nog niet voorgesteld. Raar hè? Misschien moet ik het toch maar doen. Vincent kan wel bij mijn moeder logeren. Ik weet het nog niet…

Er is nog iets…Ik wil graag je eerlijke mening. Aangezien jij me zo attent op de hoogte houdt van je seksleven, denk ik dat ik je in het kader van onze langdurige en intieme vriendschap wel kan belasten met wat onder ons Hollanders gezien wordt als een nog delicater onderwerp dan seks: geld. Vanmiddag was ik vrij vroeg thuis. Ik zat met Vincent te mens-erger-je-nieten (ik haat dat spel, maar hij vindt het geweldig) toen Victor zijn hoofd om de deur stak en nonchalant vroeg of ik wat van mijn salarisrekening kon overstorten naar zijn zakenrekening. ‘Tuurlijk,’ riep ik, mijn blik op mijn pion. Helemaal niet raar, toch? Hij heeft een verhuizing gehad met alle kosten die dat met zich meebrengt, en hij moest deze maand toch nog de volledige huur van het kantoor ophoesten. ‘Hoeveel?’

Toen hij het bedrag noemde verschoot ik van kleur. Tienduizend euro, Iris! Hij zei het zo grappig door de deuropening en voegde er nog aan toe dat hij in elk geval deze maand geen btw hoefde te betalen. ‘Dat zal best, maarreh…zoveel heb ik niet op de rekening courant staan,’ stamelde ik. ‘Nee, snap ik, maar kun je het even van de spaarrekening overboeken dan?’ En weg was hij.

Hij had nog ‘iets’ buitenshuis te doen (ik heb een sterk vermoeden dat hij toch weer naar het Architectencafe is geweest) en toen Carolien naar huis was heb ik heel even in de ordner gekeken met de administratie. Is dat spioneren? Ik vind na rijp beraad toch eigenlijk van niet. Het zijn geen privé-stukken tenslotte. Toen hij pas begon deed ik de boekhouding, en wat hij zakelijk doet, daar ondervind ik toch ook de gevolgen van, dus vind ik dat ik er recht op heb te weten wat er aan de hand is. Wat vind jij? Eerlijk zeggen, Iris!

In elk geval ben ik me kapot geschrokken. Hij heeft het afgelopen kwartaal welgeteld vijf (!) facturen verstuurd, waarvan drie onkostenvergoedingen waren voor inschrijvingen aan projecten die hij uiteindelijk niet heeft gekregen. Terwijl hij er zeker van was dat hij in ieder geval die rij aanleunwoningen in Ypenburg zou krijgen, kon ik ook daarvan niets vinden behalve een tegemoetkoming voor gemaakte kosten. En die kosten…Heel veel etentjes, Iris, hoge drankrekeningen, rekeningen voor bloemen en andere vage dingen die zijn geboekt als relatiegeschenken. Victor gebruikte zijn creditcard nauwelijks, maar de laatste maanden heeft hij echt op krediet geleefd.

‘s-Avonds was hij te laat voor het eten, schrokte zijn koude hap naar binnen en zei toen dat hij nog moest werken. Ik begon er voorzichtig over dat het toch wel een erg groot bedrag was, maar hij glimlachte alleen charmant zijn witte tanden bloot en zei: ‘Je vindt het toch niet erg, hè, voor een keertje? Ik ben een beetje te gul geweest met de feestdagen, ik hoopte de opdrachtgevers gunstig te stemmen. Januari is nu nog even een dure maand, maar daarna heb ik die achterstand in no time ingehaald. En daar ga ik nu mee beginnen!’ Waarop hij naar zijn werkkamer verdween. Wat moet je dan zeggen? Intussen voel ik me alsof de bodem onder mijn bestaan wordt afgegraven. Iris, help!

Liefs, Val

Van:

Iris

Datum:

Donderdag 27 januari 2005 10:02

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Mister (not so) perfect

Verdorie, Val, dat laatste mailtje van je klonk helemaal niet goed. Wat is er in vredesnaam met Victor aan de hand dat hij niet ziet dat je steeds meer afstand van hem aan het nemen bent? Jij en Victor waren vroeger nooit weg te slaan van dat Filmfestival; jullie leefden tien dagen lang als zombies om maar geen film te hoeven missen! En nu ook nog eens dat gesodemieter over geld. Ik kan er met mijn blonde hoofd niet bij dat een haantje als Victor zomaar bij jou durft aan te kloppen om eventjes tienduizend euri naar zijn rekening over te hevelen. Hij heeft kennelijk niet alleen al maanden op krediet geleefd, volgens mij heeft hij inmiddels ook alle krediet bij jou verspeeld!

Ik ben blij dat je tenminste Marja nog hebt om op te steunen. Ik heb grenzeloze bewondering voor mensen die de grilligheden van het leven voor lief nemen en het leven desondanks met beide armen blijven omhelzen. Ze mag dan wel ernstig ziek zijn, maar ze beschikt ook over een benijdenswaardige kracht en doorzettingsvermogen waar mensen als Victor nog heel wat van zouden kunnen leren.

Ik heb volgende week trouwens ook een afspraak in het ziekenhuis staan, hoewel die niet te vergelijken is met die van Marja: maandag gaat eindelijk het gips eraf! Maar goed ook, want ik stootte vannacht per ongeluk tegen een teer plekje van Sean en hij heeft drie kwartier niet meer tegen me willen praten, de slapjanus (en ik bedoel dat in dit geval letterlijk).

Trouwens, nu meneer toch weer ter sprake komt, ik heb Sean (gelukkig) toch ook nog op een raar trekje kunnen betrappen. Weet je nog wat een ijdeltuit ik hem in het begin vond? Nou, dat is hij dus ook echt. Mister Perfect vouwt ‘s-avonds al zijn kleren tot en met zijn boxerhorts keurig in de plooi en gaat ‘s-ochtends dus never nooit de deur uit voordat het laatste haartje op zijn hoofd in de juiste positie is geplakt. Onvoorstelbaar, ik heb nog nooit een man gezien die ‘s-ochtends zo lang voor de spiegel weet door te brengen als Sean.

Aan de andere kant is het ook wel weer vertederend om hem daar zo te zien knutselen, maar ik heb hem vooralsnog wel op het hart gedrukt dat hij van mijn dure crèmepjes af moet blijven!

Hé lieverd, volhouden hoor. Je weet dat je maar hoeft te kikken en ik sta binnen een paar uur bij je op de stoep. Mannen…

Dikke, dikke, dikke kus (gratis, zonder creditcard), Iris

Van:

Iris

Datum:

Donderdag 27 januari 2005 10:17

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Fan

Herinner je je nog dat ik je geschreven had dat een wat oudere dame een keer de deur voor me had opengehouden en in het voorbijgaan zachtjes ‘brava, brava’ tegen me had gezegd? Ben helemaal vergeten je te schrijven dat ik er inmiddels achter ben gekomen wie dat was: Josephine Barstow!

Oh, Val, is het niet geweldig? Ik woon in hetzelfde huis als Josephine Barstowl

Van:

Valentine

Datum:

Vrijdag 28 januari 2005 02:45

Aan:

Iris

Onderwerp:

JB?

Even snel een reactie, kom net uit Rotterdam en ben bekaf en tegelijkertijd hyper. Ik wilde je bedanken voor je support. Dus jij vind me niet materialistisch? Ik moet steeds maar aan dat geld denken. Ik heb juist zo zuinig gedaan met de feestdagen en zoveel mogelijk geld opzijgezet, met het idee dat als de zaken van Victor aantrekken we deze buffer kunnen gebruiken voor een nieuw dak. Was heerlijk er even uit te zijn vandaag, eh, gisteren inmiddels. Zoals je ziet zijn we tot het gaatje gegaan; een hele dag helemaal vol films. Wel waren Marja en ik het gelukkig eens dat wanneer een film na twintig minuten nog niet boeide, we de zaal uit mochten sluipen van onszelf. Nu was het niet allemaal topkwaliteit, dus we hebben voldoende tijd gehad om tussendoor te koffieleuten en te kletsen. Ik vind het altijd zo gezellig daar. Jammer dat wij niet samen kunnen gaan. En ja, jammer dat Victor en ik dit soort dingen niet meer samen doen. Ik heb hem voorgesteld om ten minste nog één dag te gaan, maar hij zag het niet zitten: te duur, geen tijd, weet ik veel. Het lag op mijn lippen om iets te zeggen over zijn uitgavenpatroon, maar ik heb het toch maar niet gedaan. Het is ook eigenlijk niets voor hem, weet je; ik moet dit nog eens tot de bodem uitzoeken. Nu niet, pfff, eerst slapen toch maar. Gefeliciteerd trouwens met je goed getrainde man; ik heb Victor in het begin van onze relatie echt nog wel van een aantal onhygiënische gewoontes af moeten helpen (ik zal je de details besparen).

O ja, who the heil is Josephine Barstow? Aan jouw uitgelaten reactie te merken moet JB iets bijzonders zijn, en ik ben vast heel dom dat ik het niet weet, maar vertel toch maar!

Liefs, Val

Van:

Iris

Datum:

Zaterdag 29 januari 2005 11:01

Aan:

Valentine

Onderwerp:

I beg your pardon?

Who the heil is Josephine Barstow? Who the heil is Dame Josephine Barstow?

Moet ik hieruit opmaken dat je een vriendschap van meer dan dertig jaar op het spel wilt zetten?

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 29 januari 2005 19:15

Aan:

Iris

Onderwerp:

Eh…

Eh…wat heb ik nu weer gedaan? Ik heb zitten graven in mijn geheugen, maar het zegt me echt niets!

Van:

Iris

Datum:

Zaterdag 29 januari 2005 19:58

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Shame on you!

Ik zeg maar één ding: vrijdagavond 2 april 1993, jij en ik, gehuld in boa’s en rijkelijk voorzien van bubbels en truffels in een loge van de Royal Fucking Opera House! Val, wat is er met je aan de hand? Alzheimer Light?

Van:

Valentine

Datum:

Zondag 30 januari 2005 21:33

Aan:

Iris

Onderwerp:

Klotenweekend

Hè toe Iris, ben niet in de stemming. Net een zeldzaam klotenweekend afgesloten. Zoals je weet wilde Victor niet mee naar Rotterdam, en ik had er ook geen zin meer in. Heb ‘m niet eens verteld dat ik de kaartjes via de redactie had gekregen en er uiteindelijk maar een collega mee blijgemaakt. Victor was weer eens onzichtbaar, dus ik heb alleen de boodschappen gedaan en het huishouden aan kant gemaakt, wat heel erg hard nodig was. Vanmiddag besloot ik dat er nog iets leuks moest gebeuren, al was het maar voor het kind. Voorgesteld om naar het bos te gaan, maar meneer kon weer niet, meneer moest werken.

‘Alweer?’ liet ik me ontvallen.

‘Ja, het gaat niet vanzelf, hoor. We kunnen niet allemaal dagenlang vrijaf nemen om door te zakken.’

Ik ontplofte zowat. ‘Dat was voor mijn werk! En je weet van Marja…’

Waarop hij zo’n beetje schamper lachte. ‘Ach ja, als jij het zegt, dat je met Marja geweest bent. Ze heeft het anders wel lang volgehouden voor iemand die zo zwaar ziek is.’

Ik was ziedend, maar de bel ging: Carolien! Op zondagmiddag! Ik deed open en draaide me om naar Victor met een blik waarmee ik vuur had willen spuwen, maar er gebeurde niets.

‘Carolien komt helpen,’ legde Victor behulpzaam uit.

In haar bijzijn was het wat lastig om de discussie voort te zetten. Ik vroeg me af of hij haar hier extra voor betaalde of dat ze belangeloos kwam overwerken en kon niet besluiten welke van de twee mogelijkheden ik het meest verontrustend vond.

Ik heb Vincent lekker warm ingepakt en ben naar de Pan van Persijn bij Valkenburg gegaan. Het is wel een eindje uit de buurt, maar ik kwam er vroeger altijd met mijn ouders, en ik vind het er nog steeds leuk. De drukte viel mee. Het was koel, rustig weer, en we hebben heerlijk gewandeld. Het is zo’n lekker kind, zo open, vol verhalen, overal nog blij mee. Hij hield het best lang vol, vond ik, we hebben echt een hele rondwandeling gedaan en daarna nog de trimbaan, een beetje aangepast voor hem natuurlijk. Daarna heb ik hem meegenomen naar de pannenkoekboerderij aan de overkant, zo’n afgrijselijk ding met prefab Hollandse gezelligheid (het is een keten). Vincent was helemaal happy met een pannenkoek die hij zelf met gekleurde suiker, hagelslag, stroop en snoepjes mocht versieren. Ik had een hartige pannenkoek genomen, met het soort dingen dat eerder op een pizza thuishoort. Reuze machtig en niet erg geslaagd, maar het zou me de moeite besparen te hoeven koken en tegenover Victor te moeten zitten eten. Dacht ik. Thuisgekomen rook ik de onmiskenbare geur van afhaalpizza. Victor en Carolien zaten nog – of weer? – boven. Ik heb haar trouwens nog steeds niet weg horen gaan. Aan de ene kant heb ik enorme zin om een scène te trappen waar de honden geen brood van lusten, aan de andere kant weet ik dat ik er toch niets mee bereik. Ik ga maar even in een badje met lavendelolie liggen of zo, denk ik, om te ontspannen. Morgen weer vroeg…

Dus vertel me nu maar wie je buurvrouw is, dan is er tenminste één raadsel opgelost.

Liefs, V.

Van:

Iris

Datum:

Maandag 31 januari 2005 09:17

Aan:

Valentine

Onderwerp:

What the fuck!

Hè verdomme, Val, waar is Victor nou in vredesnaam mee bezig? Ik ben echt in staat om nu over te vliegen en hem met een volle fles goedkope jenever op zijn spaarzame hersens te komen meppen (‘Jij bent toch zo gek op een borrel, kreng?’). Je hebt amper anderhalve maand geleden een miskraam gehad, je probeert de hufter te steunen bij zijn moeizame pogingen tot algehele ontnuchtering en ondertussen behandelt hij je als een hondsvod. Kom op, Val, zo laat je je toch niet door hem behandelen? Kijk, ik ben natuurlijk volledig gehersenspoeld door al die opera’s die ik op mijn muziekstandaard heb gehad, maar ik zou zo zeggen: vooruit meid, trap een geweldige scène en zeg hem met zo’n slordige honderdveertig decibelletjes ongezouten de waarheid!

Rispondi, Vittorio, che hai tufatto?

Fuck, Val, hoe heeft het toch zo ver met jullie kunnen komen! Maar goed, kijk eens wie het zegt. Weet je nog hoe ik er nog maar een paar maanden geleden aan toe was? Het is makkelijk praten als je tot over je oren verliefd bent op een man als Sean en pakweg vierentwintig uur per dag tekeergaat als twee konijntjes die zojuist de puberteit zijn ingegleden. Maar één ding weet ik zeker, Val, dat ik me nooit meer in een positie zal laten manoeuvreren waarin ik veroordeeld ben tot het levenslang spelen van de tweede viool.

Shit, gaat het wel, meissie? Ik stap zo in het vliegtuig, hoor. Of als je wilt kun je natuurlijk ook naar Château Bayswater Road komen; het tweepersoonsbed wordt op dit moment helaas optimaal benut, maar we verzinnen wel wat. Vincent en jij zijn meer dan welkom.

Oh, en wat dat raadsel van mijn beroemde buurvrouw betreft: Josephine Barstow is een van de grootste Britse sopranen die ik ken. En jij ook, Val: we hebben haar samen ooit gezien in Fidelio, weet je nog? Je hebt destijds zelfs je programmaboekje nog door haar laten signeren!

Never mind, het is het gekibbel niet waard. Het goede nieuws is, dat ze me heeft aangeboden een masterclass te geven. Ze is écht onder de indruk van mijn stem, dus wie weet, als het met de viool niet meer wil lukken…

Bugger, zie net dat het al over negenen is, en ik heb om kwart voor tien een afspraak in het ziekenhuis. Eindelijk gaat dat stomme gips eraf. Ik spring gauw op de fiets, en denk erom Valentine: je bent meer dan welkom!

Dikke, vette, kleffe kus met heel veel speeksel dat via je oren en je nek over je rug gutst van je liefste vriendin in Londen, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Maandag 31 januari 2005 23:30

Aan:

Iris

Onderwerp:

Boos

Lieve Iris,

Vanmorgen vroeg had ik je mail nog niet gelezen, maar na een onrustige nacht was ik wel zo’n beetje tot dezelfde conclusie gekomen als jij. Dit kan zo echt niet langer. Ik weet ook niet waar we mee bezig zijn, maar ik weet wel dat ik zo niet oud wil worden.

Dus vanochtend bij het ontbijt zei ik tegen Victor: ‘We moeten praten.’

Weet je wat hij antwoordde? ‘Mij best, ik ben hier, kijk maar in je agenda of je deze maand een plekje hebt.’

Zoals de dag begon, zo ging hij verder. Op de redactievergadering had ik Marja als agendapunt bijgeschreven, een beetje eigenmachtig, zeker gezien het feit dat ik nog steeds parttimer ben (hoewel je dat niet zou zeggen als je de uren ziet die ik maak), maar sinds het feuilleton kan ik een potje breken. Iedereen op de redactie heeft alle afleveringen natuurlijk al gelezen en ze smeken allemaal om een vervolg. Ik heb best al ideeën, maar ik laat ze lekker speculeren en geniet ervan dat het hun kennelijk aanspreekt. Ik ga er in de zomer mee verder, heb ik bedacht, op dit moment staat mijn hoofd er niet naar, zoals je je misschien wel kunt indenken…

Maar goed, Marja. Ze heeft vandaag die scan gehad en ik wilde iets extra’s doen deze week, en was nogal geschokt dat ik bijna geen medewerking kreeg. Ons sociale plan om haar te ondersteunen is al weken geleden in het water gevallen: dan kon die weer niet, dan had die geen tijd. Uiteindelijk hebben alleen ik en een (1) andere collega haar nog een beetje nagelopen. Iedereen krijgt toch zoiets van: nou moet het maar klaar zijn. Of ze komt weer op het werk, of ze verdwijnt uit het gezichtsveld. Ik heb nog een bijdrage voor een bos bloemen mogen collecteren, en ga die morgen samen met Corine (die collega) langsbrengen, maar ik vind het toch wel triest, dat dat zo blijkt te gaan. Maar goed, verder was het een gewone, lange, zware dag. Toen ik thuiskwam stond mijn moeder in de keuken achter de pannen, want Victor moest weg, zei ze. Errug flauw van hem, want we deden het de laatste tijd juist zo dat we haar vragen te blijven na het oppassen en dan juist iets extra lekkers klaarmaken.

En nu is hij nog niet thuis. Terwijl ik dit opschrijf merk ik aan mijn trillende vingers dat ik boos ben, zo ontzettend boos. Ik ga zo maar gauw in bed liggen en me slapend houden, want als hij nu binnenkomt scheld ik hem de huid vol. Hoe was het ook alweer: easy does it, first things first…

Ik moet met hem praten, en gauw ook, maar niet zoals ik me nu voel. Maak je geen zorgen om mij, we komen er heus wel uit. Er moet iets gebeuren, maar wat? Alleen wat het ook is, dat bereik ik niet door weg te vluchten of anderen erin te mengen. Maar je bent lief en ik dank je, vooral voor die lekkere natte zoen. Vertel me zo gauw je in de gelegenheid bent hoe het was in het ziekenhuis en hoe het staat met je pootje. De datum van voorspelen nadert angstig snel. Ik denk aan je.

Liefs, Val

Van:

Valentine

Datum:

Woensdag 2 februari 2005 05:46

Aan:

Iris

Onderwerp:

Hik

Lieve Iris,

Ik doe alles verkeerd schijnt het. Nu ben ik, niet Victor, de dronkelap. Dat kwam zo: einde van de middag (gisteren alweer) ben ik na het werk samen met Corine naar Marja gegaan, met een lekker fleurig voorjaarsboeket. Even tussendoor, heb je al gezien dat het lente wordt? Bij mij staan de sneeuwklokjes in de tuin. Maar terzake. Het ‘ziekenbezoek’ viel erg mee: ten eerste door Marja zelf, zulke sterke persoonlijkheden maken ze niet meer, geloof ik. En er was reden om voorzichtig positief te zijn. De scan toonde veelbelovende resultaten: de tumoren waren geslonken en er waren geen nieuwe bijgekomen. Het blijft gewoon tijd rekken, maar zij was er blij mee, en wij dus ook. Ze functioneert aardig – ze schildert zelfs weer – en misschien heeft ze nog een paar goede jaren. Daarnaast lijken onze zorgjes toch maar betrekkelijk, hè?

Ik had thuis uiteraard gemeld dat het laat kon worden, maar het werd zelfs nog later. Marja had een fles champagne koudgezet om het goede nieuws te vieren en wij hebben bij haar op de hoek bij de Chinese Thai (of zoiets, Aziatisch in ieder geval) allemaal lekkere dingen gehaald: pekingeend, grote garnalen, heerlijke groenten met veel rode pepers en verse koriander. We hebben eindeloos zitten kletsen, over van alles en nog wat, en natuurlijk ook over het werk. Toen zei Marja ineens: ‘Jij moet me maar zo gauw mogelijk opvolgen, Valentine. Ik heb het er al met Barbara over gehad.’ Barbara is onze hoofdredactrice. Ik kreeg het helemaal warm bij het idee dat zij en Barbara het over mij hadden gehad, en over Marja’s baan, en dat ze misschien hadden gedacht dat ik daar op uit zou zijn. Marja haalde haar schouders op toen ik begon te pruttelen. ‘Ik heb aangevraagd om een dag in de week op arbeidstherapeutische basis iets te mogen doen op de redactie, maar ook dat is onzeker. Ze kunnen niet aan de gang blijven met freelancers, dat heb ik ze ook gezegd. En jij moet aan je toekomst denken, Val.’

Ik was er even stil van, maar ze heeft natuurlijk wel gelijk. Ik heb maar één dag per week een vaste aanstelling, voor de rest schrijf ik de uren die ik maak als freelancer. Ik zou in Marja’s functie evenveel uren maken en waarschijnlijk per maand minder overhouden dan nu, maar als het rustiger wordt kunnen ze me niet aan de zijlijn zetten, plus ik krijg pensioen en vakantiegeld. In feite is het een buitenkans!

Toen ik op mijn horloge keek was het tien uur, en ik ben gauw opgestapt. Victor zat aan de eettafel de krant te lezen. Hij keek op toen ik de kamerdeur opendeed en op dat moment ontsnapte me een hikje. Hij sloeg de krant dicht en zei afgemeten: ‘Ik hoor het al, het was zeker gezellig met de meiden. Laten we maar een andere keer praten, als je nuchter bent.’

En hij ging naar boven. Ik ben op de bank geploft en heb maar een poosje voor me uit zitten staren. Twee glaasjes champagne! Al sinds vóór de Kerst heb ik uit solidariteit niet meer gedronken, voor hem. Maar het meest trof me zijn blik, Iris. Ik heb je een tijdje terug geschreven dat ik soms niet zeker meer weet of ik nog echt van hem hou. Toen ik zo in zijn ogen keek dacht ik dat zelfs een dronkelap kon zien dat hij niet meer van mij houdt. De liefde is weg. Het was geen donderslag bij heldere hemel. Meer een gloeilampje dat opeens ‘pats’ ophield met branden.

Vandaag ga ik met hem praten. Niet om hem over te halen te veranderen, maar om te kijken of er een manier is om dit als beschaafde mensen op te lossen. Klinkt dit misschien een beetje koel? Als je het niet verder vertelt mag je best weten dat ik op die bank een potje heb zitten huilen, hoor. Maar het waren toch dronkemanstranen, dus die tellen niet.

P.S. Waarom heb je nog niets laten horen over je ziekenhuisbezoek? Alles was toch wel goed?

Van:

Iris

Datum:

Donderdag 3 februari 2005 02:47

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Ebben?

Ebben? Wat nu? Mijn bezoek aan het ziekenhuis was één groot fiasco, Val. De breuk is weliswaar helemaal genezen, maar mijn linkerhand is door het ongeval zo goed als onbruikbaar geworden. Althans om nog langer op professioneel niveau viool te kunnen spelen. Zeker, de gemiddelde luisteraar zal misschien weinig merken van mijn stroeve techniek, maar ik weet nu al dat ik never nooit niet door die Peking auditie op 1 maart heen zal komen, laat staan dat ik ooit nog mijn plaats zal kunnen innemen in de orkestbak. Ik zag het aan de ogen van de specialist, Val, en ik zag het aan de ogen van de fysiotherapeut. Een pingpongballetje tussen duim en pink oppakken behoort al nauwelijks tot de mogelijkheden, Jaat staan een sonate van Bach of Paganini.

‘t Is over, Val. Ik ben ‘s middags het park in gefietst en heb urenlang aan de voeten van Peter Pan zitten grienen tot ik geen tranen meer over had. S’ancor si piangi in cielo, piangi sul mio dolore. Als er in de hemel nog tranen vergoten worden, vergiet ze dan voor mij. Waarom heb ik die stomme rolschaatsen ook ondergebonden? En waarom moest mij dit ook allemaal overkomen?

Pas toen Sean samen met Sam en Pino voor me stond merkte ik dat het inmiddels al donker was geworden en ik tot op het bot doorweekt was van de regen en de natte sneeuw. Hij heeft me opgepakt als een verzopen bosmuis en meegenomen naar huis waar hij een bad voor me vol heeft laten lopen.

Oh, Val, wat is er in hemelsnaam met ons gebeurd? Ik wou dat je bij me was zodat we ons samen vol konden gieten met bubbels, of dat je Marja in een doosje naar me op kon sturen om me op te beuren.

Schrijf gauw!

Kus met snotjes, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Vrijdag 4 februari 2005 10:47

Aan:

Iris

Onderwerp:

Bubbeltjes

Lieve Iris,

Ik schrijf je dit vanaf de redactie. Dat is niet mijn gewoonte, dat weet je, maar ik had vanmorgen echt geen tijd en ik wilde ook niet wachten met antwoorden tot vanavond. Het is hier altijd haasten haasten in het ochtendspitsuur, douchen, eten, broodtrommeltje en beker voor Vincent maken, voor mij een reep voor tussendoor en een flesje water mee en waarom zijn nu net de bananen op. En dan als je net helemaal klaar bent om de deur uitte stormen, beladen met kranten en tassen: ‘Ma-ham mijn rits is kapot.’

Je kent dat wel. Of nee, je kent dat niet en mag ik je in het volle besef van je verlangen naar een gezinsleven toch hartgrondig toeroepen: wees blij.

Ja meisje, ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Ik zou je zo graag wat bubbels sturen, niet alleen de soort die in de champagne bruist, maar ook bubbeltjes hoop, bubbeltjes luchtige vrolijkheid. Er was een tijd dat we allebei bruisten, weet je nog? Alles was één grote grap en samen konden we de hele wereld aan. Nu schrijven we elkaar troostende mailtjes omdat onze dromen als zeepbelletjes uit elkaar spatten in de wind.

Als je die rolschaatsen niet had omgebonden…Ja, als…Maar daar heb je zo weinig aan. Je bent nu eenmaal zo’n leuke lieve gekke meid, omdat je dat soort dingen doet. Het is nu eenmaal gebeurd.

Met het risico dat je me nu afschrijft als vriendin omdat ik er helemaal niets van begrijp en ook met enige aarzeling kwam ik op het volgende: waarom ga je niet zingen? Het is niet je specialisatie, maar je hebt altijd geoefend en er altijd plezier in gehad. Misschien zal je wat moeten bijstuderen, maar muziek is muziek en dit kun je! Waarom ga je niet nog eens met die Josephine Barstow, eh, Dame Josephine Barstow praten? Vraag haar eens wat zij ervan vindt. Als dit een belachelijke suggestie is, neem me het dan alsjeblieft niet kwalijk, de bedoeling was goed.

Anders weet ik het ook niet meer, Iris. Het is echt een enorme tegenvaller. Lesgeven kan natuurlijk altijd nog, maar ik weet dat je daar niet dol op bent. Maar kom alsjeblieft uit dat tranendal en raak niet verbitterd, want dat past niet bij je sprankelende persoontje. Je leeft maar één keer. Denk aan Marja. Jij kunt het nu even moeilijk hebben, maar het kan allemaal nog zoveel erger. Denk aan Sean en Sam. Die hebben ook al een tragedie meegemaakt. Ik wil het echt niet bagatelliseren, denk dat alsjeblieft niet, maar probeer jouw ongeluk te zien in het grote geheel der dingen. Er zal altijd muziek zijn in jouw leven. Ik heb trouwens ook nog iets meegemaakt…Maar dat bewaar ik voor vanavond of morgen, want ik kan het niet maken om zo lang privé bezig te zijn hier. Maar je zult versteld staan. Dat stond ik ook. Victor…nee ik moet stoppen, dit kan ik niet maken.

Hou je goed!

Liefs, Val

Van:

Iris

Datum:

Vrijdag 4 februari 2005 15:22

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Voice of reason

Je hebt natuurlijk weer helemaal gelijk – as usual – maar kan ik het helpen dat ik een tikje dramatische inslag heb? Zelfs Sean leek een beetje uit zijn doen door het hele gebeuren, en sprak me ‘s-avonds vermanend toe hoe het in godesnaam mogelijk is dat een vrouw met zo’n theatraal temperament als ik jarenlang de tweede viool heeft kunnen spelen terwijl haar plaats toch duidelijk óp het podium is, en niet eronder. En hij had recht van spreken, Val, want hij had tegen die tijd al minstens drie netjes sinaasappels en citroenen met de hand uit staan persen op dat belachelijk kleine citruspersje van me. Anyway, een plekje in het koor moet toch zeker tot de mogelijkheden behoren? Zodra ik van die druppelende neus af ben zal ik aanbellen bij Dame JB en vragen of ze me alsnog klaar wil stomen voor die Peking auditie. Ik denk dat ik het maar gewoon bij een paar aria’s uit de Butterfly houd, daar voel ik me toch het meest in thuis op dit moment. Satisfied?

Maar nu jij, dame, wat was dat nou weer allemaal met Victor? Ik kan wel merken dat je sinds kort met een succesvol feuilleton bezig bent, want je eindigde met een cliffhanger vanjewelste. Vooruit, wat heeft hij nou weer uitgespookt?

Enigszins natte, doch berouwvolle kus, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zondag 6 februari 2005 16:32

Aan:

Iris

Onderwerp:

Slapstick

Lieve Iris,

Sorry dat ik zo je pas zo laat weer terugmail, maar ik moest hier echt even de tijd voor nemen en ik ben er eigenlijk nog steeds niet helemaal uit. Maar goed, een stand-van-zaken-verslag dan maar. Waar waren we? Woensdag schreef ik je dat ik vast voornemens was met Victor te praten. Ik voelde me op een bepaalde manier vreemd schuldig, want om je eerlijk te zeggen had ik het aardig gehad met hem. Het onbegrip, het egoïsme, het wegkruipen achter allerlei smoesjes; eigenlijk wilde ik hem voorstellen een poosje uit elkaar te gaan. Daar schrik je misschien van, maar ik loop hier natuurlijk al een tijdje op te broeden.

Maar goed. Op woensdag was meneer natuurlijk weer verdwenen toen ik thuiskwam. Hoewel ik me schrap had gezet, en allemaal mooie zinnetjes had voorbereid voor ons gesprek, kon ik er nauwelijks kwaad om worden. Het begon een beetje de vorm van een slapstick aan te nemen, je weet wel, waarbij de een de deur binnenkomt terwijl de ander net via een andere deur verdwijnt. Ik was ook niet verbaasd dat het weer helemaal mis bleek te zijn na het Architectencafé. Toen hij stinkend en zwaar ademend aan zijn kant het bed in kroop die avond wist ik het helemaal zeker: het is over.

Ik hield me slapend, maar ik heb natuurlijk geen oog dichtgedaan. Tijdens het ochtendspitsuur heb ik hem maar laten liggen, maar vanaf werk heb ik hem gemaild of hij vanavond misschien een keer thuis at en of we elkaar daarna konden spreken. ‘Natuurlijk,’ schreef hij terug – maar ik zag dat hij pas na twaalven zijn post had opgehaald. Weet je dat ik nu pas allerlei akelige vermoedens krijg over waarom het zo slecht gaat met het bureau?

En toen…Kwam ik thuis…

Eigenlijk zou ik je als Queen of the Cliffhangers nog een dagje moeten laten zweten, maar vooruit.

Vincent had een vriendje mee uit school en het was een bende in de woonkamer. Victor had ze iets te eten en te drinken gegeven en ze daarna aan hun lot overgelaten. Ik heb alle lego de serre ingeschoven en de kinderen daar neergezet en ben naar boven gegaan. Alwaar…Victor samen met Carolien aan de champagne zat! Hij zag er nog steeds katterig uit, met zwarte kringen onder zijn ogen, maar de bubbels hadden de ergste hoofdpijn kennelijk verdreven. Eigenlijk is het om te lachen, Iris, ze schrokken zich wezenloos toen ik binnenkwam.

‘Hai Valentine,’ zei Carolien, die op Victors bureau zat.

Victor, op zijn stoel, Caroliens kruishoogte, keek schaapachtig en vroeg of ik ook een glaasje wilde.

‘Nou nee, het is vier uur,’ antwoordde ik. Het sloeg nergens op, maar ik wist ook niet wat ik moest zeggen. Dit viel in elk geval helemaal verkeerd.

‘Je vraagt niet eens wat we te vieren hebben?’

Carolien sloeg haar glas achterover en maakte aanstalten om op te stappen, maar Victor hield haar tegen.

‘We hebben die klus van vijf woonunits voor psychiatrische patiënten in Oegstgeest.’

Ik slaakte een zucht van verlichting. Dat betekende dat Victor in elk geval weer voor drie jaar onder de pannen is.

Er klonk een kreet beneden en ik draaide me om, maar Victor was al overeind gekomen en haastte zich de trap af. Alsof ik de rotzooi daar niet allang gezien had. Maar toen zat ik dus alleen met Carolien. Ze gaf me alsnog een glas en schonk er een bodempje in (de fles was praktisch leeg).

‘Zo, dat is gelukkig binnen,’ zei ik om maar iets te zeggen.

‘Hij heeft het echt verdiend, het is een fantastisch ontwerp,’ zei Carolien. Ze kwam vertrouwelijk bij me staan. ‘Victor is zo creatief, en het is geweldig dat ze hem met dit project de vrije hand geven.’ Ze kwam nog dichterbij. Haar grote blauwe ogen keken me bloedserieus aan van achter die nerdy brillenglaasjes. ‘Victor kan er niet tegen als hij in een keurslijf wordt gepropt, hij moet vrij zijn, zich vrij kunnen bewegen. Hij is soms zo gespannen, pas als hij wat gedronken heeft kan hij al die stress loslaten. Hij heeft het echt zwaar. Als je hem dan beperkingen gaat opleggen, werkt dat averechts.’

Ik geloofde mijn oren niet! Het leek wel alsof ze mij ervan beschuldigde dat ik mijn man aan de drank had gebracht en me tegelijkertijd veroordeelde omdat ik hem die uitlaatklep wilde ontzeggen. Er was geen tijd om hierop in te gaan, want Victor kwam de trap alweer op, en ik had er trouwens ook niet bepaald veel zin in om met Carolien over Victor en zijn behoeftes in discussie te gaan.

Ze ging weg, en we hebben gegeten, opgeruimd, kind naar bed gedaan, als een harmonieus ouderpaar.

‘s-Avonds begon ik voorzichtig over de fles champagne, onze afspraken, maar hij schudde boos zijn hoofd.

‘Mens, het was één glaasje! We hadden iets te vieren. Kun je dan nooit eens een keer blij zijn ergens om?’

‘Maar van de week…’

‘Hoe denk je dan dat ik me voelde deze week? Ik zat in spanning!’

Ik zal je de rest besparen, maar het kwam erop neer dat ik nooit iets begrijp, alleen maar met mezelf bezig ben en met die domme vriendinnen van me, altijd de pret moet bederven, enzovoort, enzovoort. Ik heb het riedeltje eigenlijk al zo vaak gehoord dat ik het kan dromen. Waar het op neerkomt is dat hij gewoon niet van plan is om te veranderen. En die Carolien stijft hem daar dus in, blijkt nu. Nog een paar maanden, dan zijn we van haar af!

Natuurlijk heb ik hem weerwoord gegeven, maar hij luistert niet, hij gaat gewoon harder praten, en dan ben ik weer bang dat Vincent wakker wordt. Kortom, het was geen gezellige avond bij de VW. Maar die hebben we ook al heel lang niet meer gehad.

Ik weet niet waar Victor op dit moment is; ik heb hem het hele weekend nauwelijks gezien. Hij heeft gisteren wel boodschappen gedaan en Vincent vanochtend meegenomen naar het strand. Het was zulk prachtig weer, ik heb zelfs nog even in de tuin gezeten met alleen maar een dik vest over mijn kleren. Carolien was er niet bij op het strand, zei Vincent (ik kon het toch niet laten het te vragen). Wat een raar verhaal, hè? Ik heb net het gevoel dat dit niet over mij gaat, over ons, het ideale gezinnetje zoals jij het altijd noemde. Ik zou allerlei strategieën moeten gaan uitstippelen, maar ik mis de energie. Tips en opbeurende woorden nu graag deze richting op…

Liefs, V.

Van:

Iris

Datum:

Dinsdag 8 februari 2005 15:58

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Nasty little fingers

Domme vriendinnen. Daar hoor ik toch bij, hè? Ze zeggen altijd dat kinderen en dronkaards de waarheid spreken, en het doet me goed te weten dat Victor nu eindelijk eens hardop heeft uitgesproken wat ik altijd al bij hem gevoeld heb. Zo, dus meneer Victor vindt mij dom. Nou, ik heb geen borrel nodig om hem te vertellen dat als er ooit verkiezingen zouden worden gehouden om te bepalen wie zich de grootste loser ter wereld mag noemen, hij glansrijk in aanmerking zou komen voor een tweede plaats. En mocht meneer Victor zich afvragen waarom toch slechts een tweede plaats voor hem is weggelegd, en niet de eerste, dan mag je hem met een stralende glimlach rond de lippen namens mij uitleggen: ‘Kijk, zo’n loser ben je nou!’

Een domme vriendin, hè? Nou, deze domme vriendin is tenminste al maanden bezig wat van haar leven te maken terwijl Victor alleen maar bezig is de zaken nog erger te maken dan ze al zijn. Rondom mijn buik bevinden zich de laatste dagen talloze blauwe plekken van Dame JB’s geniepige vingertjes waarmee ze me tijdens haar zanglessen constant prikt om mijn houding en ademhaling te corrigeren, terwijl ze me er doorlopend aan herinnert dat de mensen in het amfitheater me thank-you-very-much ook nog graag zouden willen horen zingen. Het is keihard werken, Val, maar ik geniet er met volle teugen van. En die venijnige, aristocratische vingertjes van haar die neem ik daarbij gewoon voor lief.

En meneer Victor, wat heeft hij zich eigenlijk allemaal moeten ontzeggen om zijn tegenslagen het hoofd te bieden? Volgens deze domme vriendin zit hij namelijk nog steeds regelmatig aan de fles, alleen nu omdat er net iets te vieren valt, of omdat het nu net even moeilijk is, of omdat het nu zo juist gezellig is, of omdat deze fles nu toevallig even op moet. En volgens deze domme vriendin behandelt hij zijn vrouw nog steeds als een hondsvod, al was het maar omdat hij het niet kan verkroppen dat haar carrière zich op dit moment in aanmerkelijk succesvoller vaarwater bevindt dan de zijne. En volgens deze domme vriendin zou het misschien een goed idee zijn wanneer meneer Victor binnenkort niet vijf, maar zes woonunits voor psychiatrische patiënten zou ontwerpen en vergezeld van zijn nerdy Carolien en een substantiële hoeveelheid alcohol in geheel ongedwongen sferen zou afreizen naar Oegstgeest om zich daar vrijelijk tussen de bomen en andere geestverwanten volledig te kunnen ontplooien.

Fuck Victor, Val, laat hem opzouten of ik stuur Dame JB naar jullie toe om hem onder handen te nemen met haar geniepige vingertjes. En die Carolien? Nerdy brilletje omhoog en ‘prik’!

Waar denkt die – pardon me my French – klootzak wel niet dat hij mee bezig is?

Maar goed, wie ben ik. Ik ben maar een domme vriendin…

Van:

Valentine

Datum:

Dinsdag 8 februari 2005 22:05

Aan:

Iris

Onderwerp:

Knallen

Lieve Iris,

Ik kan het niet zo uiten, maar natuurlijk ben ik ook woedend, en niet alleen om die opmerking over mijn domme vriendinnen, hoewel zijn minachting voor mij en mijn dierbaren wel heel beledigend is. Hij heeft het toevallig wel over jou, mijn oudste, trouwste en liefste vriendin, over de heldhaftige Marja, over Corine die voor iedereen klaarstaat, over mijn gekke zus Sandra die precies zegt wat ze denkt en die hij nooit heeft kunnen zetten. Ik hoef me niet eens meer af te vragen wie er belangrijker zijn in mijn leven: hij of mijn vriendinnen. Maar wat zou hij verbaasd zijn als ik dat hardop zei!

Ik besef steeds meer dat ik me elke keer als er een crisis was heb ingehouden omdat Victor zo’n kort lontje heeft. Om de beeldspraak nog maar wat verder te voeren: met twee vaatjes buskruit onder een dak gaat het onvermijdelijk knallen. Voor Vincent en de harmonie in ons leven heb ik steeds geprobeerd de lieve vrede te bewaren. De keren dat ik me slapend heb gehouden wanneer Victor weer eens lam thuiskwam; het gelal en gestommel aanhorend terwijl ik in mijn kussen lag te bijten van frustratie. De katers die ik de daaropvolgende ochtenden heb genegeerd, vooral als het kind erbij zat. Geforceerd vrolijk doen, de stemming erin houden, net doen alsof er niets aan de hand is. Die keer dat er vrienden kwamen eten en hij halverwege de avond in slaap viel. De keer dat we bij vrienden aten en ik hem met een zacht lijntje mee naar huis heb getroond omdat hij maar niet ophield met argumenteren. De keren dat hij zijn sleutels was vergeten of ze niet kon vinden en me midden in de nacht wakker belde. Als een soort vloedgolf storten de herinneringen zich over me uit en het is alsof ik steeds verontwaardigder word, al zitten er dingen bij die jaren geleden gebeurd zijn. Is dat niet raar, Iris?

Dat ik toen glimlachend mijn schouders ophaalde en dat ik nu razend word bij de herinnering?

Ik heb het steeds vergoelijkt: hij was toch een goede vader, hij droeg zijn steentje bij in het huishouden, hij deed zijn best. Ik denk alleen nu dat ‘zijn best’ voor ons – Vincent en mij – niet genoeg is. Ik heb geen zin om smoesjes te maken tegenover Vincent zoals ik laatst – en niet alleen laatst – heb gedaan tegenover mijn moeder toen hij haar met het eten had laten zitten zonder iets tegen mij te zeggen. Ik kan de schone schijn niet langer ophouden, ik ben veel te kwaad.

Door jouw mailtje drong het opnieuw tot me door: ik heb me afgelopen vrijdag weer monddood laten maken. Het lukt hem iedere keer weer, en daar rekent hij ook op, omdat ik geen ruzie wil. Maar daar kan ik nu geen rekening meer mee houden; dat station is gepasseerd. Het – zeer betrekkelijke – succes van ons huwelijk was dat hij het creatieve, explosieve type mocht spelen omdat ik zijn rationele, bezadigde tegenhanger was. Hij heeft zich het recht op alle emoties toegeëigend tot er voor mij niets meer over was. Zo kan ik niet leven, Iris, en dat ga ik hem vertellen ook!

Denk aan me.

Liefs, Val

P.S. Maandag sollicitatiegesprek gehad. Er was me van alle kanten verzekerd dat het een formaliteit was maar toch was ik zenuwachtig. Gelukkig ging het goed, en vanaf 1 maart behoor ik tot het leger van loonslaven! Ben heel dankbaar voor de zekerheid die dat biedt; iets zegt me dat ik dat nodig zal hebben de komende tijd.

P.S. 2. Er schiet me ineens nog iets te binnen. Ik zat van ‘t weekend mijn teennagels te lakken terwijl Vincent in bad met zijn bakjes speelde (bijna acht, en dat vindt hij nog steeds heerlijk) en toen maakte hij opeens een opmerking, zomaar uit het niets, dat die Carolien best aardig was maar dat ze wel de hele tijd aaaan je zat. ‘Aan jou?’ vroeg ik, onmiddellijk alert op pedofiele neigingen, maar nee, ‘aan iedereen’. Wie is er nog meer bij dan als Vincent Carolien ziet? Die griet speelt een veel belangrijker rol dan ik me tot nu toe heb gerealiseerd! Ik ga dit tot op de bodem uitzoeken. Wordt vervolgd. Liefs, V.

Van:

Iris

Datum:

Donderdag 10 februari 2005 11:31

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Carolien Parker Bowles

OK, dus de wind waait uit die hoek. Op een memorabele dag als deze, waarop we er maar weer eens even fijntjes aan herinnerd worden dat er in deze wereld niet alleen fijnzinnige types als prins Charles, maar eveneens uiterst geraffineerde bloedhonden als Camilla Parker Bowles rondlopen, is het misschien een zinvolle gedachte om de parallel even door te trekken naar Victor en nerdy Carolien? Voor het geval jullie op het vasteland niet helemaal precies meer weten welk drama zich hier nog maar enkele jaren geleden heeft afgespeeld: prins Charles was dus die nobele man die trouwde met dat al even onbaatzuchtige meisje dat tegelijkertijd met het uitspreken van haar jawoord de begerenswaardige taak in de schoot geworpen kreeg om diens adellijke nageslacht op de wereld te zetten terwijl hij ondertussen vrolijk lag te rollebollen met een vrouw die de natuurlijke charmes van een rinoceros bezit. En om het allemaal nog gekker te maken, zojuist hoorde ik op de radio dat amper acht jaar nadat diezelfde prinses Diana bij een auto-ongeluk in een tunnel in Parijs de dood vond, haar sprookjesprins, de man die tegen Camilla door een (afgetapte) telefoon verzucht had ooit dezelfde intimiteit ten deel te mogen vallen als haar tampons, na al die jaren van lijdzaam wachten dit voorjaar dan eindelijk met haar in het huwelijksbootje zal stappen. En dan denk ik bij mezelf: is de wereld nu helemaal knettergek geworden? Moeten we deze zomer opnieuw met bossen bloemen langs de weg gaan staan terwijl we nog maar acht jaar geleden massaal met elkaar een glimp probeerden op te vangen van Diana’s rouwstoet? It’s a bloody shame! Maar zo gaat dat, Val. We leven in een wereld met mannen als Charles, Sergej en Victor. En zoals men vroeger reeds zei: op ieder potje past een dekseltje. Of in het geval van Camilla, Olga en Carolien: op iedere emmer past een dweil. Hou die tante in de gaten, Val, want voor sommige vrouwen is er niets zo begeerlijk als een getrouwde man die tot over zijn oren in de problemen zit. Aan de andere kant, en ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik het je schrijf, denk ik dat het voor jou nu inmiddels ook de hoogste tijd wordt om er eens goed over na te denken wat de voordelen en wat de nadelen zouden kunnen zijn van een leven zonder Victor. We hebben hier in Engeland destijds met eigen ogen kunnen zien op welke bewonderenswaardige wijze prinses Diana na haar scheiding uiteindelijk tot bloei kwam. Soms blijven vrouwen nu eenmaal om de verkeerde redenen aan een bepaald type man vastplakken, Val. Ik weet er zelf ook alles van. Soms zoeken we gewoon wat houvast of een beetje steun in het leven, en denken we dat te kunnen vinden bij een man met een bepaalde status of manier van optreden. Maar het is de verkeerde reden om je leven aan dat van een ander te willen verbinden, Val. De enige echt legitieme reden waarom twee mensen hun levens met elkaar zouden horen te delen, is dat ze het als hun doel zien om het leven van de ander te willen verrijken, en niet in eerste instantie alleen maar hun eigen geluk na te willen streven.

Ja, de wereld is gek. Tutto nel mondo è burla. En er zijn zat mensen die in deze krankzinnige wereld uitstekend op hun plaats zijn. Maar ik ben blij dat ik enkele maanden geleden de kans heb gekregen om met vallen en opstaan (in mijn geval soms pijnlijk letterlijk) een wereld te creëren die beter past bij mijn normen en waarden. En weet je wat het gekke is, Val? Op het moment dat je zelf aan het veranderen slaat, verandert de wereld vrijwel automatisch met je mee. Komen er opeens een Sean & Sam mijn leven binnengelopen, en een Josephine Barstow, die me zomaar les komt geven, omdat ze vindt dat ik zo’n mooie stem heb. Heb ik opeens gesprekken met mensen in het park die ik anders nooit zou hebben gevoerd omdat ik altijd maar haast had, of omdat Sergej het toch niet goed zou hebben gevonden als ik zomaar wat met vreemden had staan kletsen. Alles om me heen verandert op dit moment, alleen maar omdat ik zelf aan het veranderen ben. Geloof me of niet, maar zelfs het fluiten van de vogels in Kensington Gardens klinkt anders de laatste tijd.

Ik weet niet welk leven jij uiteindelijk voor jezelf voor ogen hebt, Val, maar ik weet wel dat je zo in ieder geval niet gelukkig bent. En helaas kan ik je ook niet vertellen wie er allemaal op jouw pad zullen komen wanneer je besluit niet verder te zullen gaan met Victor. Ze zeggen weleens dat, als er ergens een deur dichtgaat, God altijd wel weer ergens een bovenraampje openzet, en ik geloof dat dat waar is. Je hebt de afgelopen maanden aan mij kunnen zien dat het echt kan. En natuurlijk ben ik er nog lang niet. Als de auditie op niets uitdraait, zal ik toch heus ander werk moeten gaan zoeken, of vioolles moeten gaan geven (God verhoede het!). En wie weet ben ik Seans ijdeltuiterij voor de spiegel straks ook wel helemaal zat. Het is natuurlijk leuk dat we ons tegenwoordig overal voor kunnen laten verzekeren, maar de waarheid is dat het leven gewoon geen garanties geeft. De dingen gaan gewoon zoals ze gaan in het leven, Val, maar we hebben één voordeel als we in heftig vaarwater terechtkomen: we zitten altijd zelf aan het roer!

Dikke, maritieme kus, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Zaterdag 12 februari 2005 11:31

Aan:

Iris

Onderwerp:

Tjaptjoi

Ja, het is een gekke wereld. De wereld op zijn kop. Ik, de kalmte zelve, ben ontploft – ik wist niet dat ik het in me had en ik wist ook niet dat het een mens zo kon opluchten om een ander eens goed de waarheid te zeggen. Okee, ik ben er niet echt trots op, maar toch…Wat jij zei over het roer in handen hebben, dat gevoel. De boot is lek, de bemanning is gedeserteerd en er is storm op komst, maar het volgt tenminste mijn koers.

Woensdagavond zou ik Victor confronteren – dacht ik – alweer. Ik had geregeld dat Vincent bij een schoolvriendje bleef eten en slapen. Ik was laat en niet in de stemming om iets voor het eten te verzinnen, dus ik had onderweg Chinees gehaald. Toen ik thuiskwam liep ik direct naar boven, naar het kantoor. Zit Victor daar weer met die troela! Ze werkt halve dagen, maar ze is er gewoon altijd, van ‘s-morgens vroeg tot ‘s-avonds laat!

Ik informeerde koeltjes of ze beseften dat het over zevenen was, en Victor vertelde al even koeltjes dat ze nog iets aan het bespreken waren. Carolien keek stralend op en begon te babbelen alsof ze de spanning die in de lucht hing niet kon voelen knetteren. Over dat ze deze zomer afstudeerde als binnenhuisarchitecte en dat Victor haar nu net had voorgesteld om te gaan samenwerken.

‘Ik ben zo blij, dit is een geweldige kans voor me,’ zei ze. Met dat irritante ademloze stemmetje. Eerst dacht ik alleen maar een beetje sullig dat ik me er zo op verheugd had mijn privacy terug te hebben van de zomer, als haar contract afgelopen was, en dat daar nu een streep door gehaald werd.

En toen ontplofte ik.

Ik heb de tjaptjoi (natte kliederzooi) uit de plastic tas gehaald en het bakje van enige afstand en met al mijn kracht over het bureau gesmeten. Ik heb geschreeuwd dat als ze hier dan ongeveer woonde, ze dan ook wel kon mee-eten en blijven slapen. De bak nassi die ik erachteraan keilde was helaas minder kledderig maar bleef toch met behulp van de tjaptjoi heel bevredigend op de tekeningen die uitgespreid lagen kleven, en Victor en Carolien zaten allebei precies goed in lijn voor de rondspringende rijstkorrels.

Ik ben naar beneden gegaan en heb zelfde loempia die nog ongeschonden onderin de tas zat zo ongeveer verscheurd. Ik stierf van de honger, is dat wat een beetje agressie met een mens doet?

Het bleef een hele tijd doodstil boven. Ik had de televisie hard aangezet en heb Carolien niet horen weggaan. Victor kwam – ik weet niet hoeveel later – binnen. Hij vroeg heel stijfjes of dat nou nodig was.

‘JA!’ heb ik alleen maar geschreeuwd. Het leek wel alsof ik niet meer op normale toon kon praten. Ik heb hem verteld (toegeroepen) dat ik het zat was, spuug- en spuugzat. Dat hij kon opdonderen met zijn Carolien, dat het me allemaal niks meer kon schelen. En Victor, die iedereen onder tafel weet te lullen, Victor luisterde met grote ogen tot ik klaar was en slofte toen naar de logeerkamer.

Ik heb in geen maanden zo lekker geslapen, weet je dat?

Donderdagochtend heb ik hem na het ontbijt, toen Vincent al naar school was, zijn zegje laten doen. Hij probeerde zich er nog onderuit te draaien door te beweren dat Carolien verliefd op hem was, en dat hij er (zoals altijd) eigenlijk helemaal niets aan kon doen dat het zo gelopen was, dat alles van haar uitging, ook dat idee van die samenwerking.

‘Maar jij bent ook verliefd op haar,’ zei ik alleen maar toen hij klaar was.

Hij ontkende het niet, en ik voel me gestijfd en gerechtvaardigd in mijn woede-aanval. Ik heb gezegd dat ik mijn conclusies zou trekken en hem nog wel zou vertellen wat ik ging doen (precies zo, op mijn ergste juffentoontje). Toen ben ik met opgeheven hoofd de deur uitgezeild naar mijn werk.

Sindsdien houdt Victor zich heel stil. Hij beweegt zich tussen de logeerkamer en zijn kantoor en hij is ook veel weg. Ik vind het best, ik heb genoeg om te overdenken.

Ondanks dat ik af en toe loop te bibberen van de zenuwen, de ene keer van angst voor de toekomst, de andere keer van boosheid, en ondanks het rare gevoel dat ik in een goedkope soap ben beland, gaat het goed met me. Maak je geen zorgen. Ik leef weer!

Liefs, V.

P.S. Ik ben geen Diana en Carolien ziet er niet uit als een rottweiler, maar je vergelijking trof me aangenaam. Ja, die Charles is echt gestoord. Alle mannen zijn gestoord volgens mij, alleen de een wat meer dan de ander. Nu ja, op een paar na dan, vooruit. Laten we hopen dat Vincent en Sam deel gaan uitmaken van een nieuwe generatie echt leuke, aardige mannen en dat er geen rottweilers hun pad zullen kruisen om daar misbruik van te maken.

Van:

Iris

Datum:

Maandag 14 februari 2005 23:58

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Happy, Valentine?

Lees en huiver! Vanmiddag sluit ik dus net de deur achter dame JB als er beneden aangebeld wordt en ik denk: het is zover, de buren zijn de overmaat aan decibellen nu eindelijk zat en komen massaal klagen. Dus ik open via de intercom de deur beneden en wacht, terwijl ik ondertussen de meest innemende glimlach op mijn gezicht tevoorschijn tracht te toveren, geduldig de komst af van de mobiele bezemkast die moet doorgaan voor een lift. Maar alles wat eruit te voorschijn komt, geen boze buurman gewapend met houtklem om op illegale wijze mijn kaken definitief op elkaar te lijmen, geen boze buurvrouw met door voltallig Bayswater Road ondertekende petitie om me legaal de mond te snoeren, doch een megabos rozen van waarachter Sean opduikt met de kreet ‘Happy Valentine!’

Ik verzeker je, daar kan geen houtklem of petitie tegen op. Er kwam geen decibelletje meer over mijn lippen. Veertien februari, Valentijnsdag. Wist ik veel? Sergej vond Valentijnsdag altijd maar onzin, een commerciële verplichting waar een fijnzinnig mensch als hij onder geen enkele voorwaarde aan toe wilde geven. Jarenlang heb ik dapper mijn tranen ingeslikt als collega’s me in de pauze vol trots rozen, parfums of sieraden onder de neus hielden en nu was ik het nota bene zelf vergeten! Ik schaamde me zo, dat ik volgens mij net zo rood aanliep als die hele bos rozen bij elkaar. Ik stond daar maar wat te stamelen, toen Sean me naar zich toetrok om me te zoenen en zachtjes in mijn oor fluisterde: ‘Don’tyou worry, Iris, it’s just a bunch of roses!’

Uiteindelijk wist ik me uit zijn omhelzing los te wurmen en kwam ik op het werkelijk briljante idee om Sean dan maar te trakteren op een privé-concert. Ik heb per slot van rekening hard genoeg gewerkt de afgelopen tijd en ik kon me op dat moment geen beter publiek wensen dan Sean. Ik ben met gezwinde spoed de slaapkamer ingedoken om me te transformeren tot diva (en dan bedoel ik dus het hele circus, inclusief galajurk, opgestoken kapsel, overdosis parels en mottige boa) en heb een concert weggegeven dat Bayswater Road nog lang zal heugen. En al die tijd zat Sean daar maar stilletjes op de bank naar me te luisteren met zo’n tikkie idiote grijns op zijn gezicht van, tja, hoe zal ik het zeggen…Val, hij is stapelverliefd op me! En dat is heerlijk om te ervaren, maar ook wel een beetje beangstigend. Na alles wat ik met Sergej heb moeten doorstaan, en na alles wat jij op dit moment met Victor moet doormaken. Ik weet het niet, hoor…

Anyway, na een hartverscheurend Un bel di, vedremo (het lekkerste had ik volgens goed gebruik voor het laatst bewaard) kreeg ik een staande ovatie van het voltallige publiek en werd mij opnieuw een hartstochtelijke kus op de lippen gedrukt. Dat belooft wat als ik straks voor volle zalen sta! Maar goed, net op het moment dat ik last kreeg van slappe knieën trok Sean me mee naar de kapstok, hield mijn jas op en stelde voor ergens een hapje te gaan eten. Geweldig idee natuurlijk, hoewel ik me gezien je laatste mailtje wel even genoodzaakt zag te informeren of het niet toevallig een Chinees restaurant was, maar dat was volgens meneer niet het geval. Dat scheelde dus weer een avondje de slappe lach tegenover een man die zich vergeefs zat af te vragen wat hij toch in hemelsnaam gezegd had dat zijn tafelgenote zo onophoudelijk zat te giechelen. Nee, hij had – very clever by the way – een Indiaas restaurant uitgezocht; er stond weliswaar vlees op het menu, maar ook tal van vegetarische gerechten waarbij zelfs een kannibaal het water uit de mond zou lopen.

Dus we schuiven aan, wijntje erbij, voorgerechtje, wijntje erbij, even wachten, wijntje erbij, hoofdgerecht, nóg een wijntje erbij en ik denk opeens met de drie laatste nuchtere hersencellen die me nog resten: wat is hier in vredesnaam aan de hand? En opeens zie ik hem een oud, enigszins verfomfaaid doosje uit zijn jasje tevoorschijn halen en het met een rood hoofd over het tafelkleed naar me toeschuiven. Ik wilde al opstaan om me met een of ander flauw excuus uit de voeten te maken, maar helaas…voor ik het wist had hij mijn hand al te pakken.

‘Iris,’ stamelde hij, terwijl hij zachtjes over mijn vingers streelde, ‘Iris, je weet dat ik je nooit kan vragen of je mijn eerste vrouw zou willen vervangen. Dat kan natuurlijk niet. Niemand kan in het verleden leven. Maar wat ik je wel kan vragen, Iris, is of je met mij een nieuw begin zou willen maken. Of je samen met mij de toekomst aan zou durven…’

Hierop opende hij het antieke doosje, waarin zich een hangertje van een zilveren vlinder, ingelegd met paarlemoer bevond. ‘Deze ketting is nog van mijn grootmoeder geweest,’ sprak hij schuchter, terwijl hij opstond om hem me om te hangen. Ik voelde hoe zijn vingers beefden, en hoe hij – net als ik – vertwijfeld zocht naar woorden.

Ik was zo overdonderd, Val. Hoe lang kennen Sean en ik elkaar nou in hemelsnaam? En net nu ik mijn leven weer wat op orde begin te krijgen, overkomt me dit allemaal weer. Ik wist echt niet wat ik hem moest antwoorden. En kennelijk had hij dat ook niet verwacht, want voordat ik ook nog maar iets uit had kunnen brengen, legde hij zijn vinger op mijn lippen, en haastte zich te zeggen dat ik hem nog geen antwoord hoefde te geven. ‘Denk er eerst maar eens rustig over na, Iris. Ik wil je niet onder druk zetten. Neem alle tijd die je nodig hebt om over mijn aanzoek na te denken. Binnenkort vertrek ik toch naar het buitenland om…’

Ik was gelijk klaarwakker. Sean? Naar het buitenland? Dat betekende weg, ver weg, onbereikbaar en zo. Gek is dat toch, Val, dat je op het ene moment op de vlucht wilt slaan omdat iemand te dichtbij komt, endat je het andere moment diezelfde persoon wilt vastgrijpen omdat je bang bent dat hij je zal ontglippen. Oh, wat zit een mens toch merkwaardig in elkaar, zeker wanneer ze Iris heet.

Het bleek gelukkig allemaal mee te vallen; over een paar dagen gaat hij een weekje met zijn ouders naar Spanje om hen te helpen bij de aankoop van een vakantiehuisje. En omdat Sam die dagen gewoon naar school moet, vroeg Sean of ik misschien een weekje voor hem wilde zorgen. ‘Kunnen jullie elkaar ook een beetje beter leren kennen,’ zei hij er achteraan met een vette knipoog.

Het dessert hebben we maar overgeslagen, Val, het was voor mij allemaal wel genoeg voor één avond. Ik zit me nu al zeker een uur met Seans vlindertje in mijn hand af te vragen welk antwoord ik hem moet geven. Ik weet dat jij dol bent op Sean (en Sam), maar ik ben zo bang om opnieuw de regie van mijn leven uit handen te geven. Sean is een goeie vent, maar maakt hij mij ook in de toekomst happy, Valentine?

Vertwijfelde kussen, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Woensdag 16 februari 2005 07:10

Aan:

Iris

Onderwerp:

Nog een keertje proberen

Het is wel een raar gevoel dat jij nu aan het prille begin staat van een relatie en ik aan het einde. Ik wilde eigenlijk eerst schrijven: de wieg en het graf van een relatie, maar dat wordt zo melodramatisch. Het drong ineens tot me door dat het een soort merkwaardig spiegelbeeld is van onze levens zoals die er een paar maanden geleden uitzagen: het afgelopen najaar zat jij in de nadagen van je verhouding met Sergej en ik dacht een nieuw begin te hebben gemaakt met Viertje en Victors goede voornemens. Ach, het is maar goed dat een mens niet alles van tevoren weet, maar ik vraag me soms af of het anders was gelopen wanneer ik nu hoogzwanger was geweest. Ik sta er maar niet al te lang bij stil, want je verzandt dan toch maar in moeizame en vruchteloze ‘als…, dan…’ constructies.

Ik ben niet de juiste persoon om te vragen hoe jij en Sean verder moeten, lieverd. Ik begrijp niemand die zich met open ogen kan overleveren aan een ander op dit moment. Misschien dat dat gevoel ooit wel weer komt, maar voor nu kan ik je vanuit mijn eigen situatie redenerend alleen maar voorzichtigheid aanraden. Hoe lang kennen jullie elkaar nu helemaal? Het is allemaal wel lief en romantisch en zo, maar moet dat nu op stel en sprong? Pas op, pas op. Dit is nu de derde keer dat ik met een man samenwoon, en ik dacht deze keer ook heel zeker te weten dat dit de ware was. Maar dat dacht ik de andere twee keer ook. Mensen veranderen. Zorg dat je niet opnieuw gekwetst wordt. Als Sean echt van je houdt, zal hij je tijd en ruimte geven om tot een weloverwogen beslissing te komen. Maar zelfs dan is er geen garantie op eeuwig geluk, Iris. Niemand kan je die geven…

Afgelopen zondag heb ik Victor verteld dat ik wil scheiden. Marja was zo lief om Vincent die dag onder haar hoede te nemen zodat wij vrijuit konden praten; ze ging met hem wandelen in de Delftse Hout en pannenkoeken eten bij De Uylenburg.

Ik had het intussen in de afgelopen dagen allemaal uitgedacht. In feite heb ik vrijdag al afspraken gemaakt met de bank en een advocaat, erg hè? Ik heb ook de naschoolse opvang al gebeld, mijn zus (die wist nog van niets), ik heb informatie opgevraagd bij de verzekering, enz, enz. Mijn dadendrang is niet te stuiten. Het zal wel nerveuze energie zijn, maar intussen regel ik het toch allemaal maar.

Ik legde Victor die ochtend uit hoe ik het wilde doen, met het huis, met Vincent. Hij liet me uitpraten, maar toen mompelde hij iets. Ik verstond het niet en vroeg hem het te herhalen. En toen geloofde ik alsnog mijn oren niet. Weet je wat hij zei?

‘Moet dit nu allemaal zo overhaast? Kunnen we het niet nog een keertje proberen samen?’

Ze zeggen dat je je verleden aan je voorbij ziet flitsen wanneer je in levensgevaar verkeert. Nou Iris, ik zag mijn toekomst aan me voorbij flitsen. De dronken buien, de excuses, de ontwijkingen, het zwijgen, het schreeuwen. En ik wist het heel zeker: ik wil dit ECHT niet meer. Ik vond het ook zo’n vreemde vraag dat ik hem even heel goed moest aankijken om te zien of hij soms een macaber grapje maakte.

Ik zweer je, Iris, hij had tranen in zijn ogen! Heel even overwoog ik of ik zijn snottebel zou afvegen, maar ik besloot dat ik nu definitief klaar was met mammie spelen tegenover een volwassen vent. Ik heb hem nog een keer liefdevol (not) uitgelegd dat hij zijn bedje zelf had gespreid en dat hij er wat mij betrof heerlijk in kon gaan liggen. Dat het enige wat mij bezighield was dat Vincent er niet mee belast zou worden, en dat we daarom normaal met elkaar moesten omgaan maar dat, als ik ook maar één keer drank op zijn adem rook bij het halen of brengen, hij het contact met zijn kind kon vergeten.

Ik weet helemaal niet of ik dat waar kan maken, maar het was goed raak, en binnen de kortste keren was hij weer aan het schreeuwen. Dat ik een trut was, enz, enz. Ergens was ik opgelucht bij het horen van de bekende formule, want van dat sentimentele gedoe had ik het even helemaal benauwd gekregen. Nu kon ik mijn voorgenomen dameshouding vergeten en hem uitmaken voor de slappe zakkenwasser die hij is.

Vlak voordat hij de deur uitstormde heb ik nog even gauw kunnen zeggen dat hij wel moest begrijpen dat die slet van hem (ja sorry, maar ik ging zo lekker) haar werk elders kon verrichten tot hij een ander kantoor had gevonden. Kind, de paniek op zijn gezicht! Ik had het net allemaal met hem besproken, maar het kwartje was nog steeds niet gevallen. Nu pas drong het tot hem door. Zijn leven zou op zijn kop gezet worden! Veranderingen zouden zijn geliefde routines doorkruisen! Hij zou gedwongen worden te handelen, de consequenties van zijn daden onder ogen te zien!

‘Je maakt me kapot!’ was het laatste wat hij me toegrauwde voordat hij de deur achter zich dichtsmeet. Hij kon mijn antwoord niet meer horen, anders had ik toch nog wel even het laatste woord willen hebben met een: ‘Nee hoor, dat doe je helemaal zelf.’ Of zoiets. Maar ik denk dat hij dat diep in zijn hart ook wel weet…

Merkwaardig genoeg was ik de rest van de dag in een opperbest humeur, ondanks alle stress. Carolien zal het nooit te horen krijgen (of er moet een provocatie van die kant komen), en de wereld mag mij zien als de verlaten vrouw, maar ik zal altijd weten dat zij tweede keus was, dat Victor ondanks alles liever bij mij gebleven was. Ik zei toch dat ze zijn type niet is.

Alleen Vincent net opgehaald, die uitgelaten in mijn armen vloog en me allemaal kleine plakkerige stroopkusjes gaf. Ja, en toen kneep mijn hart zich wel even samen. Maar ik heb mezelf bezworen dat hij er geen last van zal hebben. Ik zal hem nooit iets laten merken van mijn gevoelens, en Victor zal alle ruimte krijgen om te vaderen. Ik houd mezelf voor dat het beter is om het zo te doen dan dat Vincent samen met twee ouders onder één dak moet leven die zo met elkaar omgaan zoals wij de laatste tijd gedaan hebben. Dat ben je toch met me eens, hè, Iris? Iris? Ja toch?

Van:

Iris

Datum:

Zaterdag 19 februari 2005 21143

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Alleenstaande moeder

Kun jij je nog herinneren dat we vroeger in de speeltuin soms uren op de wip bivakkeerden? We waren er niet vanaf te slaan, jij en ik, al was het maar omdat we met geen mogelijkheid leken te kunnen bevatten dat wanneer één van ons hoog in de lucht zweefde, de ander noodgedwongen altijd aan de grond leek te moeten zitten.

Het deed me denken aan de merkwaardig situatie waarin we ons op dit moment bevinden. Ik zweef op duizelingwekkende hoogte met mijn hoofd in de wolken, terwijl jij diep in de modder op zoek bent naar de brokstukken van je bestaan. Hoe kan het zo verkeren? Eén ding hebben we echter gemeen: we zijn in ieder geval de komende dagen allebei ‘alleenstaande moeder’. Woensdagochtend werd er een timide kereltje bij me afgeleverd dat de komende dagen aan mijn zorgen is toevertrouwd. Even over zevenen werd Sam met zachte hand over de drempel naar binnen geschoven, vergezeld van een koffertje met schone kleren, boeken en speelgoed, en Arnold, een uit de kluiten gewassen cavia met de lichaamsbouw van een dwergnijlpaard, dat vernoemd is naar Arnold Schwarzenegger en bij nader inzien geen mannetje maar een vrouwtje bleek te zijn (eerdere suggesties van mijn kant om Arnold om te dopen in bijvoorbeeld het meer toepasselijke ‘Olga’ zijn helaas tot nu toe niet gehonoreerd).

En zo heb ik dus van de ene op de andere dag de zorg voor een vijfjarig snotneusje op me genomen dat reeds dezelfde avond de status van ‘held’ heeft verdiend omdat hij met gevaar voor eigen leven Arnold uit zijn kooi durfde te tillen – het monster beschikt over een venijnig stel voortanden waarmee hij tot afgrijzen van Mickey en Pino de godganse dag aan de tralies zit te knagen – en er tevreden tot aan zijn bedtijd mee op schoot voor de televisie naar cartoons heeft zitten kijken. Ik moet je bekennen dat er toch wel wat door me heen ging toen daar opeens zo’n fris gewassen kereltje op de bank naar de televisie zat te kijken dat zich om acht uur gewillig door mij naar bed liet brengen, met lodderige oogjes braaf een hoofdstukje uit Peter Pan aanhoorde en vervolgens met uitgestrekte armpjes om een nachtkus vroeg. Geloof me, Val, ik moest toch even wat wegslikken op het moment dat ik die kleine knuistjes om mijn hals voelde. Ik geloof niet dat hij er iets van gemerkt heeft, want voor ik het licht uit kon doen was hij al in slaap gevallen. Ik heb nog een tijdlang in het halfdonker naar de foto naast zijn bed staan kijken waarop hij breed lachend tussen zijn ouders op schoot zit en realiseerde me eens te meer hoe grillig het leven soms kan zijn.

De rest van de avond heb ik de voltallige dependance van de London Zoo ondanks kopjes, piepjes en geknaag genegeerd en heb alleen maar wezenloos vanaf de bank voor me uit zitten staren, ondertussen dapper pogend de wirwar aan gedachten in mijn hoofd enigszins te ordenen. Ach, Val, hoe kun je een warhoofd als ik nu om raad vragen? Over anderhalve week moet ik auditie doen – behalve Sean en Dame JB weet nog niemand van mijn voorgenomen carrièreswitch – en naast de spanning die een hernieuwde kennismaking met de inquisitie met zich meebrengt moet ik ook nog het hoofd buigen over de vraag of ik opeens een nieuwe man, herstel, maar liefst twee nieuwe manspersonen in mijn leven wil toelaten (ik laat Arnold even buiten beschouwing, for obvious reasons). Ik heb ook de wijsheid niet in pacht, Val. Wat ik in ieder geval wél weet, is dat ik me door niemand meer onder druk wil laten zetten. Toegegeven, de datum van de auditie ligt vast, maar een huwelijk met Sean…

Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Hoe ging dat liedje ook al weer? ‘Time is on our side’, was het niet?

Iedere keuze die we maken in ons leven heeft zijn eigen gevolgen. Als ik destijds besloten had om zonder Sergejs goedkeuring te proberen zwanger te raken had ik nu misschien…

Gisteren heb ik Sams lievelingskostje klaargemaakt: spaghetti bolognese. Bereid met vegetarisch gehakt (je weet, ik blijf diep in mijn hart een zendeling), maar dat mocht de pret niet drukken, want ofschoon de tomatensaus tot achter zijn oren zat wist hij na afloop van de maaltijd de meest innemende glimlach op zijn gezicht te toveren die menselijkerwijs maar mogelijk is. En vandaag zijn we met zijn tweetjes samen naar de London Zoo geweest (de echte, niet die van Château Bayswater Road). We hebben de leeuwen horen brullen, de apen horen krijsen en de nijlpaarden rond horen plonzen in het water. En de hele dag door die stralende glimlach en die blozende wangetjes. We schrokken er allebei van toen hij me aan het einde van de dag bedankte voor de opblaaskrokodil met een welgemeend ‘thankyou, mum’.

Wees zeker van je besluit, Val, wat de consequenties ook mogen zijn. Het leven deelt niet altijd tweede kansen uit…

Moederlijke kussen, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Dinsdag 22 februari 2005 23:55

Aan:

Iris

Onderwerp:

Knopen

Lieve Iris,

Wat een idylle! Probeer je niet teleurgesteld te zijn wanneer Sam je werkelijk gaat vertrouwen? Als hij voor de eerste keer een strontvervelende bui krijgt zul je dat als een groot compliment moeten beschouwen, want pas dan voelt hij zich vrij genoeg bij je om zichzelf te durven zijn en ook zijn minder leuke kantjes te laten zien. Ik waarschuw je alvast maar.

Hier alvast weer een paar mijlpalen achter de rug. Ik ben vrijdag bij de bank geweest; eerst keken ze wat moeilijk, maar toen ik met het voorlopige arbeidscontract zwaaide werd er al voorzichtig geglimlacht en bij het afscheid hebben ze me breeduit lachend uitgeleide gedaan. Ik heb mazzel dat de rente laag staat en dat we al wat hebben afgelost. In feite komt het erop neer dat ik Victor kan uitkopen met een extra hypotheek die me ook nog genoeg ruimte geeft om gewoon door te kunnen leven zoals ik gewend ben. Alleen zonder Victor dan. Ik heb de boel maar gelijk in gang gezet. Pfff, het is wel heftig allemaal, hoor! Die bespreking duurde langer dan ik had gedacht, dus daarna kon ik direct door naar de advocate die Marja me had aanbevolen. Ik moest daar alsnog eindeloos lang wachten en kreeg het helemaal op mijn zenuwen, maar toen ze eenmaal kwam was ze erg aardig. Ze heeft zaterdagochtend een concept gefaxt van het convenant. Ik had het op Victors bureau neergelegd en zondag lag het getekend en wel op de trap. Hij had er niets in veranderd en de definitieve versie kwam vandaag.

Ik ben ontzettend opgelucht. Ik wil actie, knopen doorhakken. Hij mag zijn Carolien hebben, het maakt me echt niet uit, als we hier maar een punt achter kunnen zetten. Ik heb een kennis die al drie jaar bezig is met zijn scheiding, dat zal me toch echt niet gebeuren! Liever gisteren dan vandaag! Volgens mij hebben we een redelijke overeenkomst: Victor mag zijn deel van de boedel uitzoeken, hij krijgt zijn aandeel in het huis contant uitgekeerd, we hebben een omgangsregeling voorgesteld zodat hij regelmatig dingen met Vincent kan doen. Veel meer is er niet, eigenlijk. O ja, iets met een levensverzekering. En later moeten we onze pensioenen verrekenen met elkaar, maar dat zien we dan wel weer. Onze rekeningen waren altijd al gescheiden, en die tienduizend euro heeft Victor gelijk teruggestort toen hij het voorschot van zijn opdrachtgever kreeg, zodat ik straks tenminste een solide dak boven mijn hoofd heb. Dat is het eerste wat ik straks ga laten doen als het huis op mijn naam staat, want die vochtplekken ergeren me mateloos en het wordt er ook niet beter op. Die handelingsdrift is echt ongewoon, maar ik voel me er heerlijk bij, raar hè? Alsof ik weer achttien ben, zoveel energie heb ik.

Vanavond was nog wel even moeilijk, want ik ben met mijn moeder uit eten gegaan en heb haar alles verteld. Nou ja, bijna alles. Volgens mij was ze niet eens zo heel erg verbaasd, en ze was al helemaal niet verdrietig! Of dat nu komt doordat ze ons zo goed heeft doorzien de laatste tijd, of omdat ze gewoon zo’n geweldig mens is, ik weet het niet, maar ik was er blij om en we hebben nog een heel genoeglijke avond gehad. Oi, en nu val ik echt om van de slaap.

Welterusten lieverd, en sterkte met het moederschap.

P.S. Zo’n lange mail en ik vergeet het allerbelangrijkste te vertellen! Ik had gisteren redactievergadering en de reacties over het tweede deel van het feuilleton in het februarinummer zijn binnen. Er waren zoveel brieven en mails over mijn verhaal binnengekomen dat de uitgeverij me een contract wil aanbieden voor een uitgave in boekvorm! Moet vóór de komende kerst in de winkels liggen! Er komt een aankondiging in november en dan een lezersaanbieding tegelijkertijd met het laatste deel in het decembernummer! Gaaf hè?!

Van:

Iris

Datum:

25 februari 2005 11:01

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Beroemd!

Ons levensverhaal, opgetekend in een boek? Wie had dat kunnen denken, beroemd nog voordat ik een noot heb gezongen! Josephine Barstow zal trots op me zijn.

De datum van de auditie nadert inmiddels met rasse schreden, en ik moet je zeggen dat ik ‘m toch wel begin te knijpen. Ik gok zelf op een plaatsje in het koor, volgens mij moet dat mogelijk zijn, maar Dame JB is er toen ik haar aarzelend mijn plannen onthulde zelfs even bij gaan zitten om me op haar gemak uit te kunnen lachen.

‘The leading part,’ sprak ze vervolgens gedecideerd terwijl ze zich de tranen van het lachen nog van de wangen veegde, ‘the leading part, love, nothing more, nothing less!’ En ook aan mijn bekentenis dat ik hem diep in mijn hart toch wel kneep voor de auditie leek ze geen boodschap te hebben. ‘Just take a deep breath, my dear, open your mouth and think of Britain!’ En om haar woorden kracht bij te zetten prikte ze tot slot nog eens drie keer met die venijnige vingertjes van haar in mijn buik onder het uitspreken van een welgemeend ‘MAKE-ME-PROUD!’

Nou, Val, daar zal ik het dinsdag dan mee moeten doen. Over drie dagen zal ik de demonen uit mijn ergste dromen dan eindelijk onder ogen moeten zien. Ze zullen er allemaal weer zitten, de intendant, de concertmeester, Sergej… Oh, Val, ik zie er zo tegenop hem weer onder ogen te moeten komen. Ik ben zo bang dat ik in zijn aanwezigheid geen stem meer zal hebben en ik alleen maar een heleboel valse lucht zal weten te produceren. Dame JB verzekert me steeds op geruststellende toon dat ik gewoon op mijn techniek moet vertrouwen en dat mijn talent de rest wel zal doen, maar oh, ik knijp ‘m zo!

Cecilia (de repetitor) belde van de week nog op om te vragen wat ik ging voorspelen zodat ze de pianopartijen vast een keer kon doornemen. Ze was hoogst verbaasd toen ik haar vertelde dat ik een aantal aria’s uit Madama Butterfly op de viool ten gehore zou brengen. Ik kon haar bij wijze van spreken aan de andere kant van de telefoon haar hoofd zien schudden, maar ik wilde niet al bij voorbaat uit de doeken doen wat ik van plan was en het risico nemen om slapende honden wakker te maken. Aan de andere kant wist zij me wel weer te vertellen – zit je goed? – dat de spanningen tussen de illustere Russische dirigent en zijn Russische protégee na de bevalling van hun ‘love child’ behoorlijk blijken te zijn opgelopen. ‘t Schijnt iets hormonaals te zijn, zo wordt gefluisterd. Er schijnt een kilte rondom die twee te hangen waar ze zelfs in Siberië niet tegen opgewassen zouden zijn. Anyway, hormonaal of niet, overal waar die twee verschijnen houdt iedereen nerveus de adem in uit vrees om op bevroren tenen te trappen en na twee volledig uit de hand gelopen repetities voor de nieuwe productie van Madama Butterfly schijnt Londen sinds kort weer één diva met overmatige pretenties armer te zijn en zit het orkest opgescheept met een dirigent die bij iedere verkeerde noot die ook maar opstijgt uit de orkestbak zichzelf bijkans in een baan om de aarde weet te brengen.

Heel fijn (maar-niet-heus) te weten dat ik dinsdag opnieuw oog in oog zal komen te staan met the very same person…

Maar goed, met Sam loopt hier in Château Bayswater Road verder alles op rolletjes (hoe kan het ook anders met zo’n punctuele daddy). Sean heeft gisteravond nog even gebeld om te zeggen dat ook in Spanje alles volgens plan verloopt. Zijn ouders schijnen een prachtig huis ergens aan de zuidkust op het oog te hebben, en als alles goed gaat zal hij dinsdag in de loop van de middag weer terug zijn in Londen. Ik lijk me er meer op te verheugen dan Sam, want die schijnt hier inmiddels helemaal zijn draai te hebben gevonden. Hij heeft vanochtend zelfs in zijn eentje de tafel voor ons gedekt én afgeruimd, daarbij vakkundig geassisteerd door Pino en Mickey die hem op de voet achtervolgden tot in de keuken om het brede spoor van hagelslag en suiker dat achter hem aan trok achter zijn rug om op te ruimen. Ach, het is hier toch zo’n geordend huishouden!

Jij schijnt er trouwens ook behoorlijk de wind onder te hebben, zeg. Die drie jaar die jouw kennis nodig heeft gehad om zijn echtscheiding aan te zwengelen ga jij beslist niet halen. Ga je dat lekkende dak net zo voortvarend onder handen nemen? Bedenk goed, dat niet iedereen een vleugel tot zijn beschikking heeft om de ergste lekkages op te kunnen vangen!

Dikke kus met hagelslag en suiker, Iris

Van:

Valentine

Datum:

Vrijdag 25 februari 2005 11:35

Aan:

Iris

Onderwerp:

Berucht

Hee, dat is grappig. Ik zit deze mail aan je te schrijven en ‘pling!’ daar kwam die van jou binnen. Spannend hoor, die auditie. Ik ben ontzettend benieuwd hoe ze reageren. Denk maar dat Sergej lucht is. Ik heb me wel zitten verkneuteren over die verhalen over hem en Olga. Wat zal hij met weemoed terugdenken aan het zoete leventje met jou, altijd vrolijk en plooibaar, ja zelfs gedienstig aan de noden van de maestro. Lekker.

Ik zat net midden in een verslag van de afgelopen week, want ook hier staan de ontwikkelingen niet stil! Het dak heb ik natuurlijk al geregeld (ben een soort adrenaline-junk aan het worden, loop constant rond met lijstjes en mijn mobiel tussen schouder en oor – ik eet me ook een slag in de rondte maar het zet gelukkig niet aan). Er is gisteren een leuke Ier langsgeweest die het dak en nog wat ander achterstalling onderhoud op zich gaat nemen, voor een schappelijk prijsje ook nog. Ik heb hem via Marja (wie anders) want ik had geen zin om een van de aannemers te vragen waar Victor altijd mee werkt, en nadat ik de offerte van Ian had gezien ben ik me gaan afvragen of die relaties ons in het verleden werkelijk altijd zo gematst hebben, zoals Victor altijd beweerde.

Victor kwam trouwens na een dagenlange afwezigheid begin deze week opeens weer in beeld. Drie dagen achter elkaar kwam ik thuis in een keurig opgeruimd huis. Heerlijke kookluchtjes bereikten me reeds in de gang en de tafel stond al gedekt. Ik heb niet erg gereageerd, heb me vooral met Vincent bemoeid en ben na het eten achter de laptop of voor de tv gaan zitten. Ik heb een idee voor een vervolg van het vriendinnenfeuilleton en dat zit ik alvast een beetje uit te werken. Je zult er weer veel in herkennen! Maar goed, de derde avond begon hij (gelukkig wel nadat Vincent naar bed was). Waarom ik hem geen tweede kans wilde geven, wat me mankeerde, of ik wel besefte wat ik kapotmaakte, blah, blah. Ja sorry, maar ik ben hier zo helemaal van losgekomen nu de beslissing eenmaal gevallen is en ik zag ineens wat een gebakken lucht Victor eigenlijk altijd serveert (naast de botervis met peukjes van die avond, die werkelijk verrukkelijk was – dat zal ik nog weleens missen). En ik werd kwaad. Ik geloof dat mijn lontje de laatste tijd steeds korter wordt, ik heb het zo lang met redelijkheid en praten geprobeerd, en ik heb er eenvoudigweg geen zin meer in! Ik had me die avonden daarvóór natuurlijk al in zitten houden, met dat belachelijke gedrag van hem, alsof er niets aan de hand was.

Het gekke is dat de opvliegende Victor betrekkelijk snel inbond, wat weer voeding geeft aan mijn theorie dat er altijd maar één prima donna in een relatie kan zijn. Niet dat dit nog een echte relatie is, maar toch. Ik heb hem gezegd dat ik verwacht dat hij per direct andere woonruimte zoekt, en ook zo snel mogelijk iets om het kantoor onder te brengen. En dat ik de sloten vervang als ik ook maar enigszins het gevoel krijg dat hij de boel loopt te traineren. Daar schrok hij van. Ik eerlijk gezegd ook hoor, Iris, ik wist niet dat ik het in me had. Ik was juist in zo’n goede bui omdat Ian was langsgeweest, en eerlijk gezegd niet alleen omdat de prijs meeviel. Hij is echt erg knap, met donker haar en blauwe ogen, en hij zei met dat leuke accent van hem iets aardigs over mijn kapsel (ben nog gauw even tussendoor naar de kapper geweest). Nee, waag het niet te zeggen; ik pieker er niet over om iets te beginnen met Ian. Hij is trouwens minstens tien jaar jonger dan ik. Maar het was leuk om weer eens als vrouw gezien te worden. Hoewel ik natuurlijk mijlenver boven de Caroliens van deze wereld sta, is het toch een tikkie demoraliserend als je vent zich daar een toevlucht zoekt.

Maar goed, Victor heeft beloofd aan zijn vertrek te werken. Het benauwt me wel dat ik daar geen grip op heb. Ik moet maar hopen dat hij het meent en ook dat hij snel iets vindt.

Het moeilijkste gesprek moet ik dit weekend nog voeren. Vincent moet ook weten dat zijn vader niet bij ons blijft wonen. Wat moet je zo’n kind nu vertellen? Alleen maar clichés, toch? Pappa en mamma blijven altijd van je houden ook al zijn ze niet meer bij elkaar, mensen blijven soms niet hun hele leven verliefd op dezelfde persoon, pappa komt je heel vaak ophalen om leuke dingen te doen. Ik moet mezelf echt voorhouden dat het voor ons allemaal het beste is zo, anders kan ik Vincent nooit overtuigen. Moet ik Victor vragen het samen met me te vertellen? Ik schuif het nog maar even voor me uit. Genoeg spijkers met koppen geslagen deze week. Alvast heel veel succes gewenst dinsdag!

Liefs, Valentine

Van:

Iris

Datum:

Dinsdag 1 maart 2005 14:58

Aan:

Valentine

Onderwerp:

Dag des oordeels

Een Ierse aannemer, hmmm, interessant. Ik loop misschien een ietsiepietsie op de zaken vooruit, maar in combinatie met een Britse makelaar…Enfin, ik begrijp dat je op dit moment wel iets anders aan je hoofd hebt, maar het doet me goed dat je zo voortvarend bezig bent en Victor je gevoel voor eigenwaarde tenminste niet heeft weten te ondermijnen. Misschien eerst eens voorzichtig beginnen met een lekkere Irish Coffee? Heus, daar schuilt geen kwaad in (als je tenminste niet meer dan één glas tegelijk achterover mikt).

Maar vooruit, ik zal je niet langer in spanning houden, hoewel mijn vingers op dit moment nog zo trillen dat ik steeds opnieuw de verkeerde toetsen indruk. Het feest begon dus al vanochtend vroeg toen eerst mijn moeder me uit bed belde om me succes te wensen. Echt, Val, je schreef me in je vorige mail al dat moeders altijd alles weten, en het is gewoon waar. En weet je, ze was zo lief vanochtend! Ze bleef maar zeggen dat ik me absoluut geen zorgen hoefde te maken, en dat ik zo muzikaal was, en dat ik hoe dan ook overal in zou uitblinken. Tikkeltje overdreven misschien, maar het was net het steuntje in de rug dat ik nodig had. Zodra ik uit bed was geklauterd om naar de telefoon te hollen merkte ik al dat mijn keel die ochtend zo droog was als schuurpapier – vast van de zenuwen – zodat ik me genoodzaakt zag al tijdens het gesprek met mijn moeder eerst twee glazen melk te drinken voordat ik ook maar een woord kon uitbrengen (staat volgens Dame JB gelijk aan vocale zelfmoord in verband met overmatige slijmvorming). Vervolgens deed mijn vader er door de telefoon nog eens een schepje bovenop door me in gebroken Italiaans succes te wensen, waardoor ik opeens zo begon te snotteren dat het slijm zowat mijn oren uitliep. Je ziet, een goed begin is het halve werk.

Anyway, ontbijt en lunchpakketje klaargemaakt voor Sam, ondertussen – terwijl Sam aan de breakfast cereals zat – Pino door Kensington Gardens heen geslingerd, vervolgens Sam afgeleverd op school en onder het luidkeels zingen van toonladders stevig doorgefietst naar onze vaste repetitieruimte waar de voltallige inquisitie al op me zat te wachten.

Ze zeggen weleens dat ieder mens ooit zijn eigen demonen onder ogen moet zien, Val, maar ik verzeker je dat me de moed bijna in de schoenen was gezonken bij hun gezamenlijke aanblik…Anyway, Cecilia zet de partituur van de Butterfly op de piano en ik zie ze al naar elkaar kijken met zo’n blik van ‘wat gebeurt hier in hemelsnaam’, terwijl Sergej ondertussen tevreden grijnzend met zijn armen over elkaar heen geslagen achterover leunt in zijn houten klapstoel.

Ik denk: dit heb ik al eens eerder gezien, en ik leef nog steeds, dus ik concentreer me en zet in met de meest ontroerende stem die ik vanuit het diepst van mijn ziel tot leven weet te wekken en geef me over aan Un bel di, vedremo…

Op een mooie dag zullen we een zweempje rook aan de horizon zien opdoemen. En een schip zal verschijnen. Een wit schip zal de haven binnenlopen, en saluutschoten afvuren. Zie je wel? Hij is gekomen! Vedi? E venuto!

En hoewel Sergej misschien de illusie koesterde dat ik daar met hart en ziel stond te zingen in een ultieme poging hem voor me terug te winnen, kon ik tijdens het zingen alleen maar denken aan jou, Valentine. Aan jou, omdat je altijd in me geloofd hebt, en aan Sean en Sam, aan mijn ouders, die – al verloopt de communicatie niet altijd even soepeitjes – met heel hun hart van me houden, en aan die twee mafketels, Pino en Mickey, die thuis in Château Bayswater Road op me zaten te wachten. Ik moest zelfs even denken aan Arnold, en aan al het goede dat me nadat Sergej uit mijn leven is verdwenen ten deel is gevallen.

Merkwaardig is dat, maar ik zong die hartverscheurende aria zonder erbij na te denken met alles wat ik in me had, en realiseerde me pas dat het al bijna voorbij was toen ik Cecilia de laatste akkoorden hoorde aanslaan. Terwijl de laatste klanken wegstierven in die grote zaal, werd het plotseling dood- en doodstil om me heen. Pas toen ik een paar keer met mijn ogen had geknipperd en de betovering was verbroken, drong het tot me door dat praktisch iedereen me sprakeloos zat aan te staren. Iedereen, met uitzondering van de intendant. De intendant zat met zijn hand tegen zijn voorhoofd voorover gebogen, en even dacht ik dat ik alsnog de wind van voren zou krijgen. Maar toen hij opkeek, zag ik dat er tranen in zijn ogen stonden. Tranen van ontroering, Val! Even wisselde hij een blik met de andere leden van de inquisitie, en zei toen: ‘Well, gentlemen, I think we’ve just found ourselves the best imaginable Butterfly we could ever dream of.’

Denk je eens in, Val, ik, Iris, Iris die haar hele leven niet anders gewend is geweest dan de tweede viool te spelen, op het podium als Madama Butterfly! Ik moest mezelf wel drie keer in mijn arm knijpen om het te geloven. Geen bescheiden plaatsje in het koor achter de buitenproportionele kont van Olga Wipskaja, maar de hoofdrol in een van de meest ontroerende opera’s uit de muziekgeschiedenis! Ik dacht even dat ik gek werd!

Wie daarentegen wel echt gek werd, was Sergej. Hij zat me met het schuim op de lippen aan te staren met die welbekende vuurrode kop van hem die altijd voorafgaat aan een van zijn befaamde Russische (zelf sprak hij altijd van ‘temperamentvolle’) uitbarstingen. ‘Zies ies outrrrageousss,’ siste hij dreigend. ‘Zies-zies-zies bug thienks she caan bee a realll boet-ter-flaai?’ Ik verzeker je, Val, ik heb hem dat koosnaampje nog nooit met zoveel afschuw in zijn stem horen uitspugen. Zelfs de inquisitie deinsde een moment geschrokken achterover in hun klapstoelen, maar zodra de intendant zich weer had hersteld van Sergejs uitbarsting, antwoordde hij op een toon alsof hij bij Harrods een kopje thee met een portie scones wilde bestellen: ‘Well, Sergej, darling, if you don’t like it, why don’t you just bugger off!’

En dat deed hij dan ook. Stampvoetend verliet hij de repetitieruimte en smeet de deur zo hard achter zich dicht dat de voltallige inquisitie onwillekeurig een kleine wave ten beste gaf, waarna vervolgens iedereen spontaan opsprong om me te feliciteren en af te lebberen. Oh, Val, ik ben zo gelukkig als een klein kind. Beloof me dat je erbij zult zijn, hoor, tijdens de première. Als iemand al die tijd in me geloofd heeft, dan ben jij dat wel. Ik zal voor de mooist denkbare loge voor jou en Vincent zorgen, voorzien van plenty bubbeltjes! (Beloof jedat je de fles niet tijdens de opera zult openen?)

Spring nu gauw op de fiets om Sam van school op te halen en Sean het goede nieuws te brengen, en – het moeilijkste van alles – hem antwoord te geven op zijn huwelijksaanzoek.

Oh, Val, wie had dat een paar maanden geleden allemaal kunnen bedenken? Zo zie je maar weer, het kan soms zo raar lopen in het leven…

Hou je goed!

Ik hou van je!

Dikke kus, je vriendin Iris

Van:

Valentine

Datum:

Dinsdag 1 maart 2005 21:39

Aan:

Iris

Onderwerp:

Lente!

Geweldig, ge-wel-dig gewoon. Kind, ik zat te kraaien van plezier bij het lezen van je laatste mail. Wat was ik er graag bij geweest! Dat kan jammer genoeg niet meer, maar bij de première zijn we er beslist, geen tien paarden die ons kunnen tegenhouden. Wat een triomf, wat een prachtige revanche tegenover Sergej en wat een schitterend begin van je tweede carrière.

Vincent zat erbij toen ik las over je auditie en toen hij vroeg wat er was (vanwege de geluiden die ik maakte) vertelde ik hem dat zijn tante Iris beroemd ging worden. We hebben samen een rondedansje gemaakt en toen we duizelig en bijna ademloos van de slappe lach over de grond rolden, hikte Vincent ineens: ‘Mam, jij bent veel grappiger dan vroeger!’

Zou het waar zijn? Ben ik een leukere moeder zonder Victors aanwezigheid? Ik hoop het maar, dan is het allemaal niet voor niets geweest. Ik heb me laatst weer zo kwaad gemaakt over zo’n lul van een journalist die een of ander klotenonderzoekje had misbruikt om een artikel te schrijven waarin staat dat vrouwen en kinderen vrijwel altijd slechter afzijn na een scheiding dan daarvóór; financieel, sociaal en emotioneel. Omdat 80% van de scheidingen door de vrouw wordt geïnitieerd, was de conclusie vervolgens dat die domme wijfjes ervoor hun eigen bestwil en dat van hun jongen beter aan deden in een slecht huwelijk te blijven hangen. De absolute lariekoek hiervan is adembenemend, sterker, het is misdadig. Alsof er ooit iemand voor zijn lol of uit verveling in een scheiding belandt. Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil je feliciteren, toejuichen, bejubelen!

Ik heb ook nog nieuws, van een andere orde weliswaar, maar niet minder ingrijpend. Ik zat er ontzettend mee hoe dat nou moest de komende tijd, Victor half hier, half ergens anders, maar dat er zo snel een oplossing zou komen had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht. Victor belde afgelopen zaterdag op dat hij maandag zijn spullen en die van het bureau wilde komen ophalen! Maandag ben ik gewoon naar mijn werk gegaan en mam heeft Vincent vanuit school mee naar huis genomen (leve moeders). Ik had verwacht die avond thuis te komen in een onttakelde woning, maar dat viel eigenlijk reuze mee. We zitten op de tuinstoeltjes en de boekenkast is een stuk leger, maar het is er eerder beter op geworden dan slechter – ik merk nu pas dat het wel erg vol stond. Nu heb ik weer wat lege muren; in de eetkamer ga ik het schilderij van Marja ophangen dat ik zo mooi vond.

Er gaan geruchten dat de ouders van Carolien zeer vermogend zijn en dat Victor het kantoor heeft mogen onderbrengen in het tuinhuis van hun kapitale grachtenpand. Of hij bij haar is ingetrokken weet ik niet, ‘and frankly, my dear, I don’t give a damn.’ (Sorry, maar die uitspraak van Rhett Butler in Gejaagd door de Wind heb ik altijd al ZO graag ergens voor willen gebruiken).

Het gesprek met Vincent waar ik zo tegenop zag liep ook heel anders dan ik dacht. Ik begon voorzichtig met het voorspelbare: je pappa houdt van je maar hij is nu weg, en zo, maar Vincent onderbrak me boos: ‘Ik weet het wel hoor: hij is bij Carolien!’ En daarna wilde hij er niet meer over praten.

Ik laat het maar even betijen; we moeten allemaal aan de nieuwe situatie wennen. Het is nu schoolvakantie hier en ik heb vrij genomen om even tot rust te komen en me met Vincent bezig te houden. Vincent was er echt aan toe, hij ziet ontzettend witjes en ik hoor hem ‘s-avonds in bed hoesten. Vier dagen naschoolse opvang zijn toch wel vrij veel. Ik denk dat ik ga proberen om Victor zo ver te krijgen Vincent door de weeks in elk geval één vaste dag op te vangen, en ik heb zo’n idee dat dat wel gaat lukken – al kon ik hem tijdens ons huwelijk er nooit toe krijgen zich vast te leggen…

Gelukkig is het bijna lente. Ik heb in geen jaren met zoveel hoop op het voorjaar gewacht. De eerste tekenen zijn er al; naast de sneeuwklokjes verschijnen de krokussen, de vogels zijn onrustig en de bomen zitten vol knoppen. Alles komt opnieuw tot leven. Het zal nog wel wat voeten in aarde hebben voordat alles hier weer een beetje is genormaliseerd. Er valt nog een hoop te regelen en te doen, maar we komen er wel. Het belangrijkste is: HIJ IS WEG!

Ik hou ook van jou, Iris. Valentine