10

Larry Ryan, de hoofdredacteur van de New York Sentinel, zat zwijgend achter in de witte Mercedes, die in de vroege ochtenduren door de lege straten van New York raasde. De twee mannen die bij hem in de auto zaten, hadden een zwarte kous over hun hoofd getrokken om hun gezicht onherkenbaar te maken. Hoewel hij bijna zeker wist voor wie ze werkten, wist hij niet wie ze waren en ook niet waar ze hem heen brachten... Die nacht was hij even voor drie uur gewekt door de telefoon. Het was Katherine Warren in Lissabon met het bericht dat Ed Miller dood was. Hij had de telefoon naar zijn werkkamer doorverbonden om zijn slapende vrouw niet wakker te maken en na een lang gesprek met Katherine was hij naar de keuken gelopen om koffie te zetten. Toen had hij het tweede telefoontje gekregen. Een anonieme stem wilde hem spreken over de implicaties van het verhaal waaraan Katherine Warren in Lissabon werkte. Aanvankelijk dacht hij dat het een slimme reporter van een concurrerende krant was die had ontdekt waar ze mee bezig was, maar toen de namen Mike Graham en Sabrina Carver werden genoemd, realiseerde hij zich dat het iemand van binnen de UNACO moest zijn of anders iemand die de organisatie heel goed kende. Hoe kon de opbeller anders van het bestaan van Graham en Carver afweten, of weten dat de krant van plan was een exclusief verhaal over die twee te publiceren? Hoe dan ook, het was een te mooie kans om voorbij te laten gaan, ook al wist hij maar al te goed dat hij in een zorgvuldig beraamde valstrik kon lopen... De instructies waren simpel genoeg geweest. De witte Mercedes met de twee mannen stond voor zijn huis te wachten en zou hem naar de ontmoetingsplaats brengen. Hij mocht niet met zijn nachtredacteur bellen om hem iets over de afspraak te vertellen en hij mocht geen afluisterapparatuur meenemen. Als aan een van die voorwaarden niet werd voldaan, ging de ontmoeting niet door... Hun eindbestemming bleek een kleine katholieke kerk in Greenwich Village. De auto reed naar de achterkant van de kerk en een van de mannen sprong eruit en keek uitgebreid om zich heen. Overtuigd dat ze niet waren gevolgd, wenkte hij Ryan om uit te stappen. De bestuurder bleef achter het stuur zitten met zijn hand losjes op een revolver die onder zijn jasje zat verborgen. Toen hij uitstapte, ritste Ryan zijn jack dicht tegen de snerpend koude wind en liep achter de man aan onder een boog door naar een dikke eikenhouten deur. Weer keek de man om zich heen en klopte op een afgesproken manier op de deur. Er klonk het geluid van een grendel die werd verschoven en de zware deur ging krakend open. Ryan werd naar binnen geduwd en achter hem ging de deur onmiddellijk weer dicht. Ook de grendel werd er weer op geschoven. De man die hen had binnengelaten had ook een zwarte kous over zijn hoofd. Zijn jasje hing open waardoor een Heckler & Koch-pistool in een holster aan zijn riem te zien was. De man pakte een apparaat ter grootte van een pakje sigaretten om afluisterapparatuur op te sporen en ging ermee langs Ryans kleren. Het rode lichtje ging niet branden. Daarna beval hij Ryan om zijn zakken leeg te maken en hij fouilleerde hem grondig. Kennelijk overtuigd dat Ryan niets bij zich had, zette hij zijn apparaat uit en knikte tegen zijn collega. 'Kom mee,' zei de eerste man en liep voor Ryan uit door een schemerig verlicht gangpad tot ze bij de biechtstoel aankwamen. 'Jullie hebben het allemaal wel goed uitgedokterd, hè?' zei Ryan met onwillige bewondering. 'Geen wonder dat de UNACO zo lang geheim is gebleven.' De deur werd opengedaan en de man gebaarde dat Ryan naar binnen kon gaan. Toen Ryan binnen was, ging de deur weer achter hem dicht. Ryan ging langzaam zitten, maar toen hij door het traliewerk probeerde te kijken ontdekte hij dat er aan de andere kant een zwarte doek voor gehangen was, waardoor hij niet naar het andere hokje kon kijken. 'Mijn verontschuldigingen voor de hele mise-en-scène, meneer Ryan, maar die was onontbeerlijk voor een onderhoud onder vier ogen,' zei een stem van achter het traliewerk. 'Dat begrijp ik,' antwoordde Ryan. 'Vertelt u eens, hebt u een Iers of een Schots accent?' 'U bent volgens mij een druk bezet man, meneer Ryan, dus laat ik direct ter zake komen,' was de scherpe reactie. 'Is uw krant nog steeds van plan om met het verhaal over Mike Graham en Sabrina Carver door te gaan, na wat er vanmorgen met Ed Miller is gebeurd?' 'Reken maar,' antwoordde Ryan. 'Ed Miller was een prima journalist die zijn leven heeft gelaten tijdens een onderzoek naar een verhaal voor de krant. Dat verhaal publiceren is toch wel het minste dat we aan zijn nagedachtenis verplicht zijn.' 'En het kan u kennelijk niets schelen dat u door bekendheid te geven aan het bestaan van de UNACO niet alleen de levens van alle medewerkers in gevaar brengt, maar tevens de geloofwaardigheid als geheime organisatie kapot maakt?' 'Als er een clandestiene anti-misdaadorganisatie vanuit de Verenigde Naties opereert, dan heeft het publiek er recht op om dat te weten,' antwoordde Ryan. 'Het standaardantwoord van krantenmensen: "het publiek heeft er recht op om het te weten",' was het geringschattende antwoord. 'Waarom geeft u niet gewoon toe dat de mening van het publiek u geen barst interesseert zolang u een exclusief verhaal op de voorpagina kunt brengen waardoor uw oplage gegarandeerd omhoog gaat. Heb ik geen gelijk?' 'Ik weet zeker dat u me niet hebt laten komen om over oplagecijfers te praten,' zei Ryan met een scheve glimlach. 'Nee, dat is waar. Ik heb u laten komen om te proberen u op andere gedachten te brengen, maar dat heeft kennelijk weinig succes. Dat brengt me op mijn tweede keus. Ik ben bereid u een diepte-interview te geven over het functioneren van de UNACO, maar als tegenprestatie moet u het verhaal over Graham en Carver laten vallen.' 'Geen sprake van,' was Ryans snelle reactie. 'Dit soort verhaal krijg je maar één keer in je leven. Twee geheime agenten die op een supergeheime missie in een web van moord en intrige verstrikt zitten. De ene is een knappe ex-footballspeler met een tragisch verleden en de andere een magnifieke blondine met een uiterlijk waarvan de poolkappen zouden smelten. Verwacht u echt dat ik dat opgeef voor een diepte-interview met iemand die ik nog nooit heb gezien?' 'U zou me te zien krijgen als u akkoord ging. U zou zelfs mijn naam en mijn rang te horen krijgen en u zou zo veel foto's van me mogen maken als u wilt. Ik kan u details geven van operaties die we in al die tijd hebben uitgevoerd, authentiek met data en locaties. Mijn enige andere voorwaarde zou zijn dat geen enkele UNACO-agent met name wordt genoemd. Alleen de codenamen. Toegegeven, u zou dan Carvers gezicht niet hebben om uw voorpagina mee te sieren, maar als ik ben uitverteld hebt u meer dan genoeg informatie om uw primeur over een hele week te verdelen. Bedenkt u eens wat dat zou doen voor uw oplagecijfers.' 'Dit slaat nergens op. Waarom bent u bereid om uw collega's uit te leveren en Graham en Carver te sparen?' 'Ik zou ze niet uitleveren. Kennelijk wilt u per se een verhaal over de UNACO brengen en we weten allebei dat ik u niet kan tegenhouden. Ik zie dit meer als een schadebeperkende actie die zowel uw krant als mijn organisatie ten goede zou komen. Dus u ziet dat ik in wezen mijn mensen bescherm. En ik bescherm trouwens tevens u en uw gezin.' 'Wat wilt u daarmee zeggen?' vroeg Ryan op hoge toon. 'Net zoals u kennelijk uw huiswerk over Graham en Carver hebt gedaan, hebben wij ook ons huiswerk over u en uw gezin gedaan. Ik heb het dossier zelfs bij me. U hebt een erg aantrekkelijke vrouw en twee schattige dochtertjes. Hoe oud zijn uw dochters ook alweer? O ja, daar staat het. Zes en vier. U boft maar, Ryan. U hebt het helemaal voor elkaar. Ik zou het vreselijk vinden als hen iets overkwam.' 'Dreig je mijn gezin iets aan te doen, vuile schoft?' siste Ryan met zijn gezicht tegen het traliewerk gedrukt. 'Natuurlijk niet,' was het snelle antwoord. 'Het probleem is dat Graham gisteren de inhoud van dit dossier naar Lissabon heeft laten doorfaxen. Hij wilde het niet met zoveel woorden zeggen, maar ik denk dat hij misschien al heeft besloten om wraak te nemen als u hem in de openbaarheid brengt. Oog om oog - dat is zijn karakter. En als hij u niet te pakken kan krijgen, gebruikt hij misschien uw familie om te zorgen dat u te voorschijn komt. Natuurlijk zouden u en uw gezin bescherming krijgen als het zover kwam, maar eerlijk gezegd is een stel gewone politiemannen geen partij voor hem. We hebben het namelijk over Mike Graham.' 'Ik begrijp wat u probeert,' siste Ryan, die de opgewonden gezichten van zijn dochters voor zich zag toen ze de vorige dag hun kerstcadeaus openmaakten. Stel dat hen echt iets zou overkomen als hij dat verhaal publiceerde? Daar zou hij niet mee kunnen leven. Er overkomt hen niets, stelde hij zichzelf snel gerust. Je bent de hoofdredacteur van een van de meest vooraanstaande kranten van dit land. Je bent het aan jezelf verplicht om dat verhaal te brengen. Maar toch kon hij die onschuldige gezichten niet uit zijn gedachten bannen... 'Denk erover na, Ryan, en over een dag of wat neem ik contact met je op voor je antwoord.' 'Ik hoef nergens over na te denken,' antwoordde Ryan, hopend dat zijn bezorgde gevoel niet op zijn gezicht te lezen was. 'Ik heb al besloten om het verhaal over Graham en Carver te publiceren, en u kunt er zeker van zijn dat dit gesprek ook in het artikel wordt opgenomen.' 'Ik bel u toch voor het geval u van gedachten verandert wanneer u de kans hebt gehad om rationeel na te denken over wat we hier besproken hebben. In ieder geval weet ik dan dat ik al het mogelijke heb gedaan om u en uw gezin te beschermen. Goedemorgen, meneer Ryan.' 'Moet u even goed luisteren...' begon Ryan, maar de deur werd opengerukt en de gemaskerde man gebaarde dat het tijd was om weg te gaan. Ryan stapte met tegenzin de biechtstoel uit en keek instinctief naar de gesloten deur van het andere hokje. Kon hij maar even een blik werpen... 'Ik zou het u niet aanraden, meneer Ryan,' zei de gemaskerde man op zachte, dreigende toon. Ryan gaf geen antwoord en werd naar de zijdeur teruggebracht waardoor hij binnen was gekomen. 'Mijn collega's brengen u naar huis terug,' zei de gemaskerde man. 'Ik hoop voor u dat we elkaar nooit meer zullen zien.' De tweede man deed de deur open en Ryan liep achter hem aan de trap af naar de wachtende auto. Even later reed de auto weg en verdween uit het zicht. De gemaskerde man deed de deur weer dicht, schoof de grendel erop, haastte zich terug naar de biechtstoel en klopte op de deur. 'U kunt eruit komen, kolonel Philpott. Hij is weg.' De deur ging open en Philpott kwam te voorschijn. Hij streek zijn jasje glad en wees naar de kous op het hoofd van de ander. 'Dat ding kun je nu ook wel van je hoofd halen, hoor.' De man trok de kous van zijn hoofd en onthulde een vaalbleek gezicht en kortgeknipt bruin haar. Danny Lowell, voormalig officier van de militaire afdeling van de Amerikaanse Geheime Dienst was de teamleider van Speciale Eenheid Acht. Hij stak zijn hand door de open deur om het zwarte doek weg te halen en een kleine microfoon die discreet onder het traliewerk was aangebracht. 'Heb je alles op de band staan?' vroeg Philpott terwijl hij naar de zijdeur liep. Lowell knikte. 'Hij wilde uw compromis niet, hè kolonel?' 'Nee, maar dat had ik ook niet verwacht,' antwoordde Philpott. 'Dat begrijp ik niet, kolonel,' antwoordde Lowell met een frons. 'Ik dacht dat de hele actie op touw was gezet om te proberen hem zover te krijgen dat hij het verhaal over Mike en Sabrina laat schieten.' Philpott bleef met een ruk staan en keek om naar Lowell. 'Denk je echt dat ik deze hele organisatie in de waagschaal zou stellen door geheime informatie door te geven aan een krant?' vroeg hij boos. Lowell schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten en sloeg zijn ogen neer om Philpotts doordringende blik te ontwijken. 'Ik weet het niet, kolonel,' stamelde hij. 'Ik dacht dat de secretaris-generaal misschien...' 'Wat heeft de secretaris-generaal ermee te maken?' viel Philpott hem scherp in de rede. 'Wie is de baas bij de UNACO, Danny? De secretaris-generaal of ik?' 'U, kolonel,' antwoordde Lowell snel. 'Het komt alleen omdat Speciale Eenheid Acht niet geïnformeerd was over uw ontmoeting hier met Ryan. Het enige dat ik van deze operatie weet, is wat ik heb gehoord van uw gesprek met Ryan in de biechtstoel.' 'Bedoel je dat je vóór je komst hier geen briefing hebt gehad van de officier van dienst?' informeerde Philpott scherp. 'Daar was geen tijd voor, kolonel,' antwoordde Lowell verontschuldigend. 'Het gebeurde allemaal zo snel. We zijn een uur geleden pas opgeroepen. We hadden net genoeg tijd om de microfoon uit de kast te halen voor we hier moesten zijn.' Philpott ging op de achterste kerkbank zitten en gaf Lowell een kort overzicht van de zaak. 'Maar als dat verhaal wordt gepubliceerd, staan ze in het volle zoeklicht,' zei Lowell vol afschuw toen Philpott was uitgesproken. 'Dacht je dat ik dat niet wist, Danny?'antwoordde Philpott. 'Ik heb al een paar man extra ingezet om te proberen iets over Ryan of Warren op te graven dat gebruikt kan worden om ze in een dwangpositie te brengen, maar tot nu toe is er niets uit gekomen. En na wat er vannacht met Miller is gebeurd, had ik het gevoel dat Ryan zou kunnen besluiten om dat verhaal zo snel mogelijk te publiceren. Daarom heb ik dit gesprek met hem op touw gezet. Ryan heeft misschien niet toegehapt, maar het zet hem wel aan het denken. Dat was aan zijn stem te horen. Hij is een doorgewinterde krantenjongen die alle kneepjes van het vak kent, en je kunt er zeker van zijn dat hij al een paar slinkse manieren zoekt om zowel mijn zogenaamde exclusieve verhaal als het verslag over Mike en Sabrina te publiceren. En dat is precies waar ik op reken, want hoe langer ik hem aan het lijntje kan houden, hoe meer tijd de "Poel van Ellende" heeft om aan hem en Warren te werken.' 'Waarom zei u dat Mike zich op hem zou wreken als hij Warrens verhaal publiceerde?' vroeg Lowell. 'Probeerde u hem bang te maken?' 'Ik denk liever dat het hem een onbehaaglijk gevoel heeft gegeven. Larry Ryan heeft één echte zwakke plek. Zijn dochters. Hij aanbidt ze. Dus door aan te geven dat zij door die publikatie mogelijk gevaar lopen, zorg ik er misschien voor dat hij zich wel twee keer bedenkt voor hij zijn fiat geeft om het af te drukken. Ik betwijfel of hij daardoor van gedachten zal veranderen, maar in ieder geval aarzelt hij misschien lang genoeg om ons de tijd te geven nog wat dieper te graven naar iets dat tegen hem gebruikt kan worden. De tactiek van het uitstellen. En eerlijk gezegd, dat is het enige dat we op dit moment kunnen doen.' Philpott stond op en liep naar de deur. 'Kom mee, we kunnen hier maar beter weg zijn voor Ryan een van zijn paparazzi kan sturen om de boel hier na te pluizen.'

*** 

Katherine Warren kwam die middag op JFK Airport aan en reed regelrecht naar het hoofdkantoor van de New York Sentinel op West 43rd Street waar Ryan op haar zat te wachten. 'Welkom thuis,' riep Ryan uit toen ze zijn kantoor binnenkwam. 'Je ziet eruit alsof je eens een keer goed moet uitslapen,' zei hij erachteraan en hij wees op de kringen onder haar ogen. 'Waarom heb je me van die zaak afgehaald, Larry?' vroeg ze bits met een felle blik. 'Ik dacht dat het onder deze omstandigheden het beste was om je naar huis te halen,' antwoordde Ryan sussend. 'En ik heb je absoluut niet van de zaak afgehaald, als je dat mocht denken.' 'Wat voor nut heeft het als ik hier zit terwijl Graham en Carver nog in Lissabon zijn?' snauwde ze. Ze stond op, liep naar het koffieapparaat in de hoek en schonk een kop koffie in. 'Je hebt zelf gezegd dat Graham en Carver binnen een paar uur na Millers dood op mysterieuze wijze zijn verdwenen,' was Ryans tegenaanval. 'Ze hebben je in de gaten, Katy. Je kunt niets meer doen zonder dat zij het merken.' 'Ed had allerlei contacten in Lissabon. Die had ik kunnen gebruiken om het spoor weer op te pakken.' 'Het spoor is doodgelopen, Katy,' zei Ryan zacht. 'Ze zouden je mijlen uit hun buurt houden. Je kunt hier nuttiger werk doen dan in Lissabon achter schaduwen aan jagen.' Ze nam een slok koffie, haalde een map uit haar schoudertas en liet die op de glazen tafel voor Ryan vallen. 'Dat is het dossier dat ik in Lissabon heb samengesteld. Foto's, plaatsen, data, tijdstippen. Alles staat erin.' 'Geweldig,' zei Ryan met een snelle glimlach, maar hij maakte geen aanstalten om de map te pakken. 'Is dat alles? Geweldig? Kijk je er niet eens even naar?' 'Alles op zijn tijd,' antwoordde Ryan. 'Oké, voor de dag ermee, Larry. Er zit je iets dwars, niet?' Ryan vertelde over wat er die ochtend in de kerk was voorgevallen. 'Heb je die kerk laten onderzoeken?' vroeg ze, toen hij uitgesproken was. 'Zodra ik thuis was, heb ik een van de nachtreporters gestuurd, maar de vogels waren allang gevlogen. De priester daar zei dat hij er niets van afwist dat die kerk die ochtend was gebruikt, maar kennelijk was hij betaald om zich van de domme te houden. We hebben niets bruikbaars uit hem kunnen krijgen.' Een zwakke glimlach trok aan haar mondhoeken. 'Die hele vertoning ruikt naar radeloosheid van hun kant. Ik wed dat we ze in een hoek hebben, Larry.' 'Mogelijk,' antwoordde Ryan bedachtzaam. 'Kom nou, Larry, je denkt toch niet dat de UNACO ons een exclusief verhaal zou geven over hun tactieken en operaties? Het is duidelijk een list van hun kant om te proberen je van het verhaal over Graham en Carver af te krijgen.' 'En als het niet zo is?' antwoordde Ryan. Hij stak zijn hand op vóór ze iets kon zeggen. 'Ik ben het met je eens dat het alle kenmerken van een spionnentruc heeft, maar stel dat hij eerlijk is? Met die mogelijkheid moeten we rekening houden, hoe verdacht het ook allemaal lijkt. We hebben de achtergronddetails en meer dan genoeg foto's van Graham en Carver, en alles wijst erop dat ze deel uitmaken van de UNACO, maar wat we nog steeds niet hebben, is een concreet bewijs om het verhaal te onderbouwen. Met wat we hebben, kunnen we een artikel schrijven, maar stel je voor hoeveel verschil het zou maken als we een echt bewijsstuk hadden dat de UNACO bestaat om waar te maken wat we beweren. En het zou niet maar van horen zeggen zijn, het zou uit een met naam en toenaam bekende bron binnen de organisatie zelf komen.' 'Ik blijf erbij dat het ijdele hoop is, Larry,' zei Katherine, die bij het raam stond. 'Dat denk ik ook, maar het kan geen kwaad om het spel mee te spelen. Eerlijk gezegd doet het er niet toe of het verhaal deze week of vlak na Nieuwjaar wordt gepubliceerd. We hebben geen enkele concurrentie te duchten, of wel?' 'Het kan geen kwaad om op zijn telefoontje te wachten, denk ik. Ik wil trouwens toch een paar dagen de tijd hebben om het artikel bij te vijlen voor ik het inlever,' zei ze. 'Bovendien wil ik een stuk over Ed schrijven, dat ik erbij wil plaatsen.' 'Prima.' Ryan keek in een stapel mappen op zijn bureau, vond de map die hij zocht en gaf die aan Katherine. 'De details over de familieleden van Graham en Carver. Boeiende leesstof. Heb ik tijdens je afwezigheid laten opstellen.' 'Wil je dat ik probeer een interview met ze te krijgen?' vroeg Katherine, die de map opensloeg. 'Waarom niet?' antwoordde Ryan. 'Carvers vader is voormalig ambassadeur in Canada en Engeland. Maar wat nog leuker is, Grahams schoonvader is de voormalige rechtse Republikeinse senator "Hawk" Walsh.' Katherine las de eerste bladzijde in de map door. 'Carvers ouders wonen in Miami en Walsh woont in Seaford, Delaware. Ik kan er morgen of overmorgen heen.' 'Carvers ouders wonen in Miami, maar in december komen ze altijd naar New York om Kerstmis met hun dochter te vieren,' zei Ryan tegen haar. 'Ze zijn op het moment hier.' 'Nog beter,' zei Katherine en deed de map dicht. 'Ik ga later op de dag naar Manhattan om te kijken wat George en Jeanne Carver me kunnen vertellen over hun dochtertje.' 'Doe dat.' Ze liep naar de deur en bleef met haar hand op de knop staan. 'Hoe zit het met dat bedekte dreigement dat je vanmorgen hebt gekregen? Neem je dat serieus?' 'Dat moet ik wel. Maar het is niet het eerste dreigement dat ik krijg in mijn leven en het zal vast ook niet het laatste zijn. Het hoort er allemaal bij.' 'Vertel je het aan Louise?' 'De laatste keer dat iemand me met de dood bedreigde, zag ze achter elke boom een moordenaar zitten. Het is niet nodig om die ellende nog een keer mee te maken.' Katherine glimlachte. 'Oké, ik zal ook mijn mond houden.' 'Bedankt, dat vind ik fijn.' Ze deed de deur open en keek nog een keer om. Haar gezicht stond opeens ernstig. 'Je weet dat Graham ertoe in staat is, hè?' 'Geen zorgen, Katy, we gaan het verhaal publiceren en de UNACO kan het niet tegenhouden.'

*** 

Graham keek even op naar Sabrina toen ze de zitkamer binnenkwam, maar richtte zijn aandacht weer op de televisie voor hem. 'Iets spannends?' vroeg ze vanuit de deuropening. Grahams ogen bleven op het scherm gericht. 'Voetbalwedstrijd,' zei hij. Sabrina trok haar wenkbrauwen op met een ironische uitdrukking die Graham ontging. 'Jemig, dat is spannend,' zei ze onbewogen. 'Ja,' was het afwezige antwoord. 'Waar is Jacques?' Weer probeerde Sabrina zijn aandacht te krijgen. 'In de werkkamer,' zei Graham met een vaag gebaar in de richting van de deur. Ze liep naar Graham toe, die op de bank zat. 'En hoe is de stand?' 'De stand?' antwoordde hij, en hij keek even naar haar op. 'Je weet wel, hoeveel doelpunten elk team tot nu toe heeft gescoord?' zei ze vriendelijk sarcastisch. Graham dacht even na, pakte de afstandsbediening en zette de televisie uit. 'Weet je, ik zit hier al twintig minuten en ik zou je niet eens kunnen zeggen wie er speelt, laat staan de stand.' 'Ik weet wat je bedoelt. Ik heb een oude paperback in mijn slaapkamer gevonden, maar na de eerste twintig bladzijden realiseerde ik me dat ik geen idee had van wat ik had gelezen. Toen heb ik maar besloten om naar beneden te gaan en te kijken wat Jacques en jij deden.' 'Jacques is al een uur met zijn papieren bezig.' 'In ieder geval heeft hij iets omhanden dat zijn aandacht van dit wachten afleidt,' antwoordde Sabrina met een zucht. 'Ik heb net verse koffie gezet. Wil je?' 'Ja, klinkt goed,' zei Graham. Hij stond op en liep achter Sabrina aan de keuken in. Ze schonk de verse koffie in en zette een van de bekers voor Graham op tafel. Daarna haalde ze een pak melk uit de koelkast, dat ze hem aangaf. 'Ah, café,' zei Rust vanuit de deuropening en hij rolde de keuken in. 'En wat brengt jou uit je winterslaap op een dag als deze?' vroeg Graham, die melk bij zijn koffie schonk. 'Ik heb net met kolonel Philpott gebeld.' 'Jacques?' zei Sabrina, en ze stak hem een beker koffie toe. 'Merci, chérie,' zei Rust, die de beker aanpakte. 'En wat had de kolonel te melden?' vroeg Graham. Rust vertelde over Philpotts gesprek met Ryan. 'Dus de kolonel heeft tegenover Ryan toegegeven dat de UNACO bestaat,' zei Sabrina scherp. 'Was dat echt nodig?' 'Het is een risico dat de kolonel moest nemen, wil zijn plan enige kans van slagen hebben,' antwoordde Rust. 'Als je erover nadenkt, heeft hij alleen maar bevestigd wat Ryan al wist. Met die informatie kan Ryan alleen maar zeggen dat hij het uit een onbekende bron heeft. Dat zou de sensatiewaarde van zijn verhaal slechts afzwakken. Maar wat effectiever is, als de "Poel van Ellende" met iets komt aanzetten om hem of Warren in diskrediet te brengen, zal Philpotts onthulling nooit openbaar gemaakt worden.' 'Dus de "Poel van Ellende" tast nog steeds in het duister?' vroeg Graham bitter. 'Wat zitten ze daar eigenlijk te doen?' 'Ze werken zich uit de naad, Mike,' antwoordde Rust boos. 'Jij hebt misschien geen hoge pet van ze op, maar ze hebben de afgelopen dagen dag en nacht doorgewerkt om iets op te duiken dat jou kan redden. Dat moet je wel bedenken voor je met kritiek aankomt.' 'Nou ja, in ieder geval zijn we Warren kwijt,' zei Sabrina, die snel van onderwerp veranderde omdat ze de spanning tussen de twee mannen voelde oplopen. 'Niet helemaal,' antwoordde Rust, die zich naar haar toe draaide. 'De kolonel heeft vlak voordat hij mij belde, een telefoontje van je vader gekregen.' 'Mijn vader?' vroeg Sabrina verwonderd. 'Wat wilde mijn vader van kolonel Philpott? En hoe weet hij waar hij hem kan bereiken?' 'Het schijnt dat je vader nog een paar invloedrijke vrienden op de juiste plaats heeft zitten,' zei Rust. 'Hij heeft laten weten dat hij met de kolonel wilde spreken. Dat is aan de UNACO doorgebeld en toen heeft de kolonel contact met hem opgenomen. Het blijkt dat Katherine Warren vandaag bij jouw appartement is geweest?' 'Daar moet ik zeker niet van opkijken,' zei ze met een mismoedig schouderophalen. 'Ze wilde een interview met je ouders, maar je vader heeft haar erg diplomatiek uitgelegd wat ze wat hem betreft met haar verhaal kan doen.' Sabrina glimlachte. 'Mijn vader heeft zich altijd heel goed kunnen uitdrukken.' 'Als de krant al heeft geprobeerd om Sabrina's ouders te interviewen, is er alle kans dat ze ook iemand naar het rusthuis in Santa Monica sturen om met je moeder te praten, Mike,' zei Rust. 'Maar de kolonel heeft al stappen ondernomen om die mogelijkheid uit te schakelen. Als Warren, of wie dan ook, bij het rusthuis arriveert, krijgt ze te horen dat je moeder net geopereerd is en niet gestoord kan worden.' 'Uit haar zouden ze trouwens toch niets krijgen,' zei Graham zacht. 'Heb je je moeder dan niets over de UNACO verteld?' vroeg Sabrina. Graham draaide de beker langzaam over de tafel rond en schudde zijn hoofd. 'Mijn moeder heeft de ziekte van Alzheimer. Soms is ze volkomen helder, maar op andere dagen... Jezus, dan weet ze niet eens wie ik ben.' 'Wat erg, Mike, dat wist ik niet,' zei Sabrina zacht, en ze legde zachtjes haar hand op zijn arm. 'Ik had het misschien eerder moeten vertellen, maar over sommige dingen praat je gewoon niet,' zei Graham, die ongemakkelijk ging verzitten. 'Misschien is dat een foute opstelling, ik weet het niet.' 'Denkt je moeder dat je nu nog steeds bij Delta werkt?' vroeg Rust. 'Nee, ze weet dat ik daar ben weggegaan na wat er met Carrie en Mikey is gebeurd. Ik weet nog goed hoe ik naar Santa Monica ben gegaan om haar te vertellen dat ik mijn ontslag had ingediend. Ze zei geen woord, maar bleef aldoor bij het raam zitten met haar favoriete foto van Mikey in haar handen. Op dat moment besefte ik wat ze al die jaren dat ik bij Delta werkte, moest hebben doorgemaakt. Daarom heb ik haar nooit iets over de UNACO verteld. Ik kon het haar niet aandoen om al die ellende nog een keer door te maken. Ze denkt nu dat ik freelance veiligheidsadviseur ben met een kantoor in Manhattan.' 'Dat is waarschijnlijk het beste,' zei Sabrina. 'Maar ze weet van jouw bestaan af,' zei Graham met een zijdelingse blik naar Sabrina. 'O ja?' vroeg Sabrina verbaasd. 'Hoe dat zo?' 'Ze heeft een foto van ons gevonden toen ze bij me kwam logeren in mijn huisje bij Lake Champlain. Weet je nog, die foto die C.W. vorig jaar bij restaurant La Grenouille heeft genomen toen we daar met zijn drieën zijn gaan eten?' 'Natuurlijk weet ik dat nog. En wat heb je haar verteld? Dat ik een klant van je was?' 'Als ik langer had kunnen nadenken, zou ik dat hebben gezegd,' antwoordde Graham. 'Ik zei gewoon wat me op dat moment inviel, dat je mijn secretaresse was.' 'Heel origineel,' antwoordde ze spottend. 'Als ze goed is, vraagt ze nog steeds naar je,' zei Graham met een halve glimlach. Over de tafel heen keek hij Rust aan. 'Nee, over mijn moeder hoef je niet in te zitten, Jacques. Ze kan hun niet vertellen wat ze niet weet. En "Hawk" Walsh zal Warren ook niets vertellen als ze hem gaat opzoeken. Er is maar één ding waaraan hij meer de pest heeft dan aan mij: de pers.' Rust glimlachte en wendde zich tot Sabrina. 'Je realiseert je toch wel dat je niet naar je appartement terug kunt zolang we dat krantenverhaal niet hebben geblokkeerd. Het ergste dat ons nu kan gebeuren, is dat Warren het spoor weer oppakt.' 'Met andere woorden: ik word naar een of ander hotel afgevoerd?' zei ze. 'En ik? Word ik ook in een hotel gestopt?' 'Ik ben bang van wel, Mike,' antwoordde Rust. 'We weten niet of de krant al iets over je huisje bij Lake Champlain heeft ontdekt, maar we kunnen geen risico nemen. In New York moeten jullie allebei in een hotel en de kolonel heeft al aangegeven dat jullie als deze missie achter de rug is, op lang verlof worden gestuurd zodat je een tijdje de stad uit kunt.' 'En als het verhaal wordt gepubliceerd, wordt het definitief verlof,' zei Graham. Hij stond op en liep naar het raam. Rust dronk zijn koffie op en zette de beker op tafel. 'Goed, als jullie me nu willen excuseren, ik heb nog een berg paperassen door te werken voor ik naar bed kan.' 'Kunnen we je ergens mee helpen?' vroeg Sabrina hoopvol. 'Nee, chérie, het is allemaal werk dat ik uit Zürich heb meegebracht. De enige troost bij dit afschuwelijke afwachtspelletje is dat ik mijn administratie kan bijwerken.' Rust keek van het ene sombere gezicht naar het andere. 'Ik weet dat jullie allebei ongedurig zijn, maar zolang we geen positieve aanwijzing hebben, zullen we het hier moeten uithouden.' 'En stel dat we geen aanwijzing meer krijgen?' vroeg Graham, die naar Rusts spiegelbeeld in het raam keek. 'Moeten we hier maar gewoon blijven zitten wachten tot de klap valt?' 'Dacht je soms dat ik er niet ook gek van word, Mike?' antwoordde Rust. 'Er is niets wat we kunnen doen tot we iets van C.W. horen of dat de Speciale Brigade ontdekt waar Zlotin zich schuilhoudt.' 'In dat geval hoeven we ons nergens zorgen over te maken, toch?' reageerde Graham sarcastisch. 'Drijf het niet te ver, Mike,' snauwde Rust. 'Hou op, Jacques, denk je niet dat C.W. niet allang contact zou hebben opgenomen als hij kon? En dat de Speciale Brigade de schuilplaats zou vinden...' Graham hield op en schudde zijn hoofd. 'Ik word een beetje moe van die steken onder water aan het adres van de Speciale Brigade,' antwoordde Rust nijdig. 'Het is een van de beste antiterroristische organisaties in Europa en ze hebben ontzettend veel gedaan om ons hun volledige steun te geven in deze operatie.' 'Dat was geen steek onder water. Zlotin is niet achterlijk, Jacques. Hij zal er heus wel voor gezorgd hebben dat hun schuilplaats heel moeilijk te vinden is. Daarom heeft C.W. ook nog geen contact kunnen opnemen. Ik weet dat de Speciale Brigade alles doet om die plek te vinden, maar het is de spreekwoordelijke naald in de hooiberg, denk je niet? Ze kunnen het leger en de luchtmacht erbij halen en nog niets vinden.' Graham draaide zich om. Zijn gezicht stond grimmig. 'We hadden de kans om Zlotin te vinden via Caldere en die hebben we verpest. Dus als C.W. niet een of ander wonder bewerkstelligt, is volgens mij de enige kans om die dossiers terug te krijgen als ze op de zwarte markt worden aangeboden, aangenomen dat Zlotin dat van plan is als ze gedecodeerd zijn.' 'Met andere woorden, dan zou de UNACO ze terug moeten kopen,' concludeerde Rust. 'Zouden we een andere keus hebben?' vroeg Graham, die zijn beker leegdronk. Rust dacht even na alvorens zonder antwoord te geven de gang in te verdwijnen. 'We zouden nooit weten of we alle documenten in handen krijgen als ze inderdaad op de zwarte markt zouden komen,' zei Sabrina, de stilte verbrekend. 'Het zou voor de UNACO de akeligste afloop zijn, maar zoals de zaken er nu voor staan, is dat misschien de enige mogelijkheid.' 'Zlotin kan nog altijd een fout maken, vooral nu hij een van zijn mannen kwijt is,' zei ze. 'Ik zou er niet op rekenen. Dat feit zal hem alleen nog maar waakzamer maken. Hij kan het zich niet permitteren om nog een man kwijt te raken, want ze zijn nog maar met zijn tweeën om die operatie tot een goed einde te brengen.' 'Tenzij hij C.W. vraagt om Jemenkov te vervangen,' zei Sabrina. 'Wat een groot wonder zou zijn,' zei Graham. 'Maar zelfs als Zlotin Jemenkov door C.W. zou laten vervangen, lijkt het me toch heel onwaarschijnlijk dat hij C.W. in de buurt van die dossiers laat komen. Het is allemaal een kwestie van vertrouwen en in die paar dagen kan C.W. nooit Zlotins vertrouwen hebben gewonnen.' 'Op dit moment zouden we bepaald een goddelijke ingreep kunnen gebruiken,' zei ze, en ze sloeg haar ogen ten hemel. 'Ik sluit met alle liefde een verbond met de duivel om onze problemen op te lossen,' antwoordde Graham. 'Ik weet wat je bedoelt,' zei ze met een zucht. Ze grijnsde wrang tegen Graham en wees op de lege beker op tafel. 'Wil je nog?' vroeg ze. 'Dat hoort toch zeker bij mijn werk als secretaresse?' Graham schoof zonder commentaar de beker in haar richting, maar ze zag geamuseerd dat hij zo galant was om erbij te blozen.