Hoofdstuk 2

 

 

 

De volgende avond bekeek Lia zichzelf kritisch in de grote passpiegel in haar hotelsuite. De lange avondjurk was veel te onthullend naar haar smaak. Mouwloos, met een diep decolleté en een hoge split, en alsof dat nog niet genoeg was, was hij helderrood.

Maar hoe ongemakkelijk ze het ook vond om zoveel blote huid te laten zien, ze wist dat het de aandacht af zou leiden van haar vaders afwezigheid bij de liefdadigheidsveiling die hij had zullen bijwonen, in een van de meest luxe hotels van Manhattan.

Zij zou er op eigen titel naartoe gaan, omdat de liefdadigheidsinstelling, die door rampen getroffen regio’s hielp met de wederopbouw, haar na aan het hart lag.

Ze had zojuist haar vader kort gesproken en was een beetje gerustgesteld. Hij klonk iets opgewekter dan de afgelopen dagen. Maar zijn laatste beroerte, hoewel licht, had hen allebei flink laten schrikken.

Ze had hem verteld dat ze een date had gehad, en hij was zo blij geweest dat ze hem maar niet had verteld met wie. Het laatste wat hij nu nodig had, was het horen van de naam Benjamin Carter. Hij zou, net als zij, onmiddellijk de conclusie trekken dat Benjamin Carter een verborgen agenda had.

Dat had ze zelf in elk geval heel zeker geweten toen ze Benjamin Carter had opgezocht op internet, gisteravond laat, omdat een aantrekkelijk gezicht met doordringende blauwe ogen haar toch maar uit de slaap hield.

Ze was een recente paparazzifoto tegengekomen van hem met drie van ’s werelds meest notoire playboys, die bekendstonden als zijn zakelijke rivalen: Xander Trakas, Dante Mancini en sjeik Zayn Al-Ghamdi. Alle drie de namen waren onlosmakelijk verbonden met enorme rijkdom, mooie vrouwen en een aversie tegen serieuze relaties. Het artikel bij de foto had vermeld dat ze alle vier de afgelopen maanden veel kritiek in de pers te verduren hadden gekregen, en er werd wild gespeculeerd over waarom ze nu hun krachten bundelden.

Dat was het moment waarop Lia heel zeker had geweten dat ze gelijk had gehad over Benjamin Carters motieven. Hij werd niet zomaar boezemvrienden met zijn oude vijanden en hij had ook niet zomaar een date met haar gewild.

Hij voerde iets in zijn schild. Absoluut.

Vreemd genoeg had ze toch nog meer willen weten, en zo had ze ook ontdekt dat hij een selfmade man was. Een legende die zich uit de slechtst denkbare achtergrond – kindertehuizen en pleeggezinnen in Queens – had opgewerkt binnen de streng hiërarchisch georganiseerde wereld van grote bouwbedrijven.

Hij was meedogenloos en doelbewust, en in zijn leven kwamen vrouwen alleen voor als zeer tijdelijke verzetjes, zoals wel bleek uit een schokkend onthullend roddelverhaal. Normaal gesproken meed ze alle geroddel, maar ze betrapte zichzelf erop dat ze gretig aan het lezen was over zijn meedogenloosheid, die blijkbaar niet ophield bij de slaapkamer als hij genoeg had van een verovering. Wat meestal na slechts één, of hooguit twee dates al het geval leek te zijn.

Ondanks al die informatie kon ze een stiekeme dagdroom niet stoppen over wat er gebeurd zou zijn als Benjamin Carter, een willekeurige knappe vreemdeling was geweest tegen wie ze op straat op was gebotst.

Snel zette ze die verleidelijke fantasie van zich af. Dus ze reageerde op hem? Nou, dat betekende niets anders dan dat zij blijkbaar net zo gevoelig was voor zijn charmes als een heleboel andere vrouwen. Ondanks haar frigiditeit. Kennelijk was Benjamin Carters specifieke soort viriele mannelijkheid sterk genoeg om door het dikste ijs heen te breken.

Ze wierp een boze blik op het extravagante boeket dat die middag bezorgd was. Het begeleidende kaartje lag verscheurd in de prullenbak, maar ze hoefde het handschrift met de arrogante lange halen niet te herlezen – de woorden waren ergerlijk gemakkelijk in haar hoofd blijven zitten.

 

Tot de volgende keer, Julianna. Ben

 

Dat hij wist in welk hotel ze verbleef, verbaasde haar niet. Ze gebruikte tenslotte geen schuilnaam, en hij had ongetwijfeld genoeg loopjongens om dat soort dingen voor hem uit te zoeken. Ze had er even over gedacht Elizabeth Young te bellen, om haar te vragen nog eens te benadrukken dat ze geen enkele interesse had, maar ze realiseerde zich dat ze zich aanstelde. Benjamin Carter leek haar geen man die zichzelf opdrong aan een vrouw, en over een paar dagen zou ze toch weer vertrokken zijn – veilig thuis, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

Ze richtte haar aandacht weer op haar spiegelbeeld en haalde diep adem, terwijl ze een uitbundig, zwart kanten masker met veren oppakte en voor haar gezicht bond. Ze was opgelucht dat deze veiling tijdens een gemaskerd bal was, want ze voelde zich anders veel te naakt.

Vastberaden onderdrukte ze haar gedachten aan deze donkere, aantrekkelijke, ontzettend irritante man. Ze pakte haar tas en verliet de suite.

 

Nog geen uur later moest Lia de neiging weerstaan om het lijfje van haar jurk wat hoger op te trekken. Ze wist wel dat dat onzin was – er waren hier immers vrouwen in nog veel onthullender jurken – maar als er nog één man bijna over zijn tong zou struikelen terwijl hij kwijlde naar haar decolleté, zou ze gaan gillen.

Op dat moment verdwenen de drie mannen die meer oogcontact met haar borsten dan met haar gezicht hadden gemaakt echter in het feestgedruis, en ze haalde opgelucht adem. Ze draaide zich om, zoekend naar een ober voor een drankje, toen iemand van achteren tegen haar op botste. Hulpeloos greep ze in de lucht naar houvast, toen plotseling als vanuit het niets twee handen haar opvingen. Ze keek met haar hart in haar keel op en zag een man – een heel lange man met brede schouders. Hij droeg een wit smokingjasje, een wit overhemd en een zwarte vlinderdas.

Zijn gezicht was, net als bij de meeste andere gasten, verborgen achter een masker, maar dat van hem bedekte zijn hele gezicht. Het enige wat ze zag was vol, donker haar. Eén moment sloeg haar hart over, omdat ze bijna dacht dat… Maar toen vertelde ze zichzelf dat het belachelijk was om zich zo door Benjamin Carter te laten raken dat ze dacht dat hij het zou kunnen zijn. Het was tenslotte veel waarschijnlijker dat deze man gewoon een vreemdeling was.

De man sprak; zijn stem leek een beetje vervormd door het masker. ‘Gaat het?’

Iets in Lia ontspande toen de stem haar niet meteen bekend voorkwam. Zijn handen voelden warm op de naakte huid van haar bovenarmen, en ze realiseerde zich dat hij haar nog steeds vasthield. Blozend deed ze een stap achteruit. ‘Prima, dank je. Sorry, ik zocht een ober voor een drankje.’

‘Laat mij maar.’

Als bij toverslag verscheen er plotseling een ober naast hem, en hij gaf haar een glas champagne aan. Het viel haar op dat hij zelf geen glas nam. Ze nam een slokje van de koele, sprankelende wijn en voelde iets van haar rust terugkeren. Ze verzekerde zichzelf ervan dat als dit Benjamin Carter zou zijn, haar alarmbellen wel af zouden gaan.

Ze zette alle gedachten aan die man van zich af en merkte op: ‘Drink je zelf niets?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik blijf graag scherp. Bovendien is mijn masker niet geschikt om mee te drinken. Dan zou ik mijn identiteit moeten onthullen, en dat is niet de bedoeling van deze avond.’

Zijn stem was koel, sardonisch. En diep.

Er kriebelde iets over haar huid. Opwinding? Ze kon zijn ogen niet zien, dus ze wist niet welke kleur ze hadden, of waar ze op haar rustten, en of het hem beviel wat hij zag. Die gedachte liet haar huid gloeien. Eerder had ze zich naakt gevoeld. Nu voelde ze zich… bewust van zichzelf, op een manier die helemaal niets voor haar was.

‘Je had een minder beperkend masker kunnen kiezen,’ zei ze.

‘Dat had ik kunnen doen,’ gaf hij haar gelijk. De woorden ‘maar dat heb ik niet gedaan’ bleven onuitgesproken in de lucht hangen.

Lia kreeg de indruk dat deze vreemdeling voor niemand zou buigen. Een vreemde gedachte om te hebben over iemand die ze pas een paar seconden geleden had ontmoet. Iemand wiens gezicht ze niet eens kon zien. En ook vreemd dat er daardoor opnieuw een rilling van opwinding langs haar ruggengraat ging…

Spanning gonsde door haar bloed. Gisteravond, toen Benjamin Carter soortgelijke sensaties bij haar teweeg had gebracht, was ze er zo snel als ze kon vandoor gegaan. En nu voelde ze diezelfde dingen wéér. Het was bijna een opluchting, een soort van bewijs dat niet alleen híj dat effect op haar had.

De zaal leek steeds voller te worden, en de menigte duwde hen steeds dichter naar elkaar toe. Een beetje geschrokken van haar eigen reactie zei ze: ‘Het begint hier wel een beetje erg vol te worden, vind je niet?’

‘Wil je wat frisse lucht?’

Lia knikte; haar hart ging hevig tekeer.

Met een geroutineerd gebaar zette hij haar halflege glas weg, legde een hand onder haar elleboog en loodste haar door de menigte. Door de openslaande deuren leidde hij haar naar buiten. Het was herfst, en de lucht was koel. Ze liep bij hem vandaan en haalde een keer diep adem, want ze voelde zich licht in haar hoofd. Ze weet het aan de champagne en de plotselinge dosis zuurstof.

Ze legde haar handen op de stenen balustrade en was zich ervan bewust dat de man weliswaar naast haar was komen staan, maar daarbij nog steeds een beetje afstand hield. De lichten van Manhattan schitterden om hen heen, en Central Park was een donkere schaduw in de verte. Het was stil, maar niet ongemakkelijk stil. Deze onverwachte ontmoeting werd steeds onwerkelijker.

‘Ik zou nooit genoeg kunnen krijgen van dit uitzicht, zelfs al woonde ik hier,’ zei ze.

De man draaide zich naar haar om. ‘Waar woon je dan?’

Ze wierp een blik op hem en vond het masker plotseling onrustbarend, maar ook een beetje… spannend. Het was bevrijdend om niet te weten tegen wie ze praatte. Alsof de gebruikelijke beleefdheden overgeslagen konden worden. Zijn gespierde borst onder zijn overhemd liet haar handen kriebelen. Ze voelde zich uitgesproken vrouwelijk naast zijn grote, brede lichaam.

‘Ik woon net buiten Londen, in Richmond.’

De man maakte een goedkeurend geluid.

Lia glimlachte. ‘U kent het?’

Ze hoorde aan zijn stem dat hij terugglimlachte. ‘Het is een mooie plek. Duur ook.’

Lia antwoorde droog: ‘De kaarten voor deze avond begonnen bij zesduizend dollar, dus ik gok dat u zich ook aan de comfortabele kant van de vastgoedschaal bevindt.’

Hij haalde licht zijn schouders op. ‘Dat kan ik niet ontkennen.’

Lia dacht een schittering van een paar lichte ogen te zien achter het masker, en haar hart klopte iets sneller. Dit voelde gewaagd. Gevaarlijk. Opwindend.

Ze was niet goed in flirten, maar gelukkig was de verlammende verlegenheid die haar vroeger zo geplaagd had, grotendeels verleden tijd. Al hoorde ze nu nog steeds dat stotterende meisje dat zich ergens diep vanbinnen schuilhield en haar eraan herinnerde dat een groot deel van haar zelfverzekerde uitstraling niet meer dan een act was.

Die act was zo overtuigend dat haar ex-verloofde ongelovig had gereageerd toen bleek dat ze nog maagd was, de eerste keer dat ze seks hadden. Dat had de vernedering, omdat de hele ervaring toch al zo pijnlijk en overweldigend voor haar was, nog erger gemaakt.

Maar nu voelde ze zich zelfverzekerd en een beetje onbezonnen. ‘Dus, jouw rol vanavond is om zo raadselachtig en onherkenbaar mogelijk te zijn?’

‘Werkt het?’

‘Nou, onherkenbaar zijn heb je wel onder de knie, ja.’

‘Au,’ zei hij zacht. ‘Dus ik moet nog werken aan mijn raadselachtigheid.’

Lia had de indruk dat het deze man heel makkelijk afging om raadselachtig te zijn. En dat wist hij zelf maar al te goed. Zelfs zonder zijn gezicht te zien, voelde ze zijn absolute controle en charisma. Hij wás iemand.

Ze voelde zich nog wat roekelozer en vroeg: ‘Gaan we ons aan elkaar voorstellen?’

‘Wil je dat?’

Ze knikte en huiverde toen. Het was alsof ze zijn blik kon voelen, al kon ze zijn ogen niet zien. Het was als een streling over haar huid.

Hij vatte haar huivering verkeerd op en trok zijn jasje uit. Nog voor ze kon protesteren had hij het al om haar schouders gelegd. De warmte van zijn lichaam voelde absurd intiem, en ze was zich ontzettend bewust van de aanraking van zijn vingers over de blote huid van haar schouders.

Was het haar verbeelding of waren zijn vingers daar even blijven hangen? ‘Dank je.’ Ze klonk hees.

Hij was dichterbij nu. Zo dichtbij dat ze zijn sterke, stoppelige kaaklijn kon zien onder het masker.

Tot haar verbazing voelde ze een golf van hitte tussen haar benen. Zo was zij helemaal niet, dit was geen normale reactie voor haar. Hoe kon ze zo heftig reageren op twéé mannen in de korte tijd van twee avonden?

De vreemdeling onderbrak haar gedachten met zijn diepe stem. ‘Weet je zeker dat je wilt dat we ons aan elkaar voorstellen?’

Ineens was ze er niet meer zo zeker van. Haar fysieke reactie had haar eraan herinnerd dat dit onbekend terrein voor haar was. Maar ze wilde de sensuele spanning nu nog niet doorbreken. Ze deed alsof ze iets was wat ze niet was: zelfverzekerd. Ervaren.

Met spijt in haar stem zei ze: ‘We kunnen ons toch niet voor altijd blijven verstoppen.’

Opnieuw hoorde ze een glimlach in zijn stem.

‘Maar het is wel verleidelijk, hè?’

Ze knikte. Ze wilde zich zo graag nog heel even voor blijven doen als iemand anders.

Toen bracht hij zijn handen omhoog en legde ze rond haar gezicht; zijn duimen streelden haar wangen. ‘Je bent prachtig, weet je dat?’

Gegeneerd schudde ze haar hoofd. Ze wist zonder valse bescheidenheid dat ze best aardig was om naar te kijken, maar ze had zich nooit echt mooi gevoeld. Ze keek weleens jaloers naar andere vrouwen, die wél die aangeboren natuurlijke sensualiteit hadden. En dat had niets te maken met de perfecte maten of een mooi gezichtje.

Maar nu, zelfs al was de helft van haar gezicht verborgen achter een masker, kreeg ze een idee hoe dat moest voelen. Haar mond tintelde en ze stelde zich voor dat zijn blik daarop rustte. Haar lippen gingen van elkaar, en zijn handen spanden zich om haar gezicht. Een gevoel van onontkoombaarheid vulde de lucht om hen heen; de sfeer was broeierig en zwaar.

Ze bracht één hand omhoog naar zijn masker en begon het omhoog te duwen. Haar hart bonsde zo hard dat ze zich afvroeg of hij het kon horen. Ze wilde hem zien, wilde zijn mond op de hare voelen.

Ze ving al een glimp op van zijn onderlip, toen zijn hand zich plotseling om haar pols sloot.

Zijn stem klonk schor. ‘Je zou weleens helemaal niet blij kunnen zijn met wat je ziet.’

Lia schudde haar hoofd. Ze wist het zeker, ze móést zien wie hij was. Ze trok haar hand los en stond op het punt zijn masker nog verder omhoog te duwen, toen er plotseling een vrouwenstem opklonk:

‘Lia! Dáár ben je! Ik heb je overal gezocht! O, je móét me helpen!’

De geladen sfeer knapte als een zeepbel. De man stapte achteruit, en Lia’s hand viel omlaag langs haar zij. Haar hart ging tekeer alsof ze zojuist gezoend hadden, en ze realiseerde zich dat ze beefde.

Ze rukte haar blik los van dat onbewogen masker dat zoveel verborg en kon wel schreeuwen van frustratie. De vrouw die hen zo abrupt was komen storen was Sarah, een bevriende Engelse expat en de eventmanager van de liefdadigheidsveiling, met wie Lia graag afsprak als ze in New York was.

‘Wat is er aan de hand, Sarah?’ Lia was opgelucht dat haar stem kalmer klonk dan ze zich voelde.

De knappe blondine keek paniekerig. ‘Stacy Somers, het supermodel, had hier zullen zijn voor de veiling, die over tien minuten al begint. De afspraak was dat ze een kus zou veilen, maar ze is er niet.’

Lia’s ogen werden groot toen ze de vragende blik van haar vriendin zag, en ze sputterde: ‘Maar… je wilt toch niet dat ík voor haar inval? Ik kan geen supermodel vervangen. Bovendien, bijna niemand hier weet wie ik ben!’

‘Alsjeblieft, Lia. Je ziet er fantastisch uit vanavond, en het zal niemand uitmaken wie je bent. Toe, het is voor een goed doel…’

Lia voelde zich in een hoek gedreven. Alleen al bij het idee dat iedereen naar haar zou kijken brak het zweet haar uit.

Toen zei een diepe stem naast haar: ‘Ík zou wel willen bieden op een kus van jou.’

Ze keek op naar de man. In haar paniek was ze bijna vergeten dat hij er was. Maar nu gloeide ze weer van top tot teen bij de gedachte dat zíjn blik dan óók op haar gericht zou zijn. Dat hij haar mond zou claimen ten overstaan van iedereen. Mijn god, New York deed echt heel vreemde dingen met haar.

‘Sorry, wie bent u?’

De vraag kwam van Sarah, en Lia’s aandacht ging met een schok terug naar haar ineens erg nieuwsgierig kijkende vriendin. Het idee dat hij nu zou onthullen wie hij was, dreigde de intieme cocon die hen had omgeven te verstoren. In een fractie van een seconde nam ze een besluit. ‘Goed, ik doe het.’

Haar vriendin keek haar met voelbare opluchting aan.

Lia gaf de vreemdeling zijn jasje terug. Hun handen raakten elkaar en ze voelde een elektrische schok. Had ze hem net uitgedaagd? Zou hij bieden op een kus en onthullen wie hij was?

Voor ze daar echter verder over na kon denken, pakte Sarah haar arm en trok haar mee terug de drukke zaal in, ratelend over wat Lia moest doen.

Ze keek nog één keer achterom, voor ze de drukte in gezogen werd, maar het terras was nu verlaten, en heel even vroeg ze zich af of ze de hele ontmoeting met de raadselachtige vreemdeling maar gedroomd had.

 

‘Wie begint het bieden op een kus van onze prachtige Engelse roos, Julianna Ford?’ zei de veilingmeester.

Ben stond aan de zijkant van de zaal, met zijn handen weggestopt onder zijn armen. Omdat hij bang was dat hij ze zou gebruiken om degene die ook maar durfde te probéren de vrouw op het podium te zoenen, te wurgen.

Ze zag er veel te verleidelijk uit, maar vreemd genoeg ook kwetsbaar. Hij had verwacht dat iemand met haar achtergrond, die gewend was zich in deze kringen te bewegen, wel om zou weten te gaan met al die aandacht. Ze had gisteravond in elk geval laten zien dat ze behoorlijk autoritair kon zijn.

En toch herinnerde hij zich ook haar grote, geschrokken ogen, vlak na hun botsing. Hoe de kleur haar naar de wangen was gestegen. De meeste vrouwen die hij kende, zouden handig gebruikgemaakt hebben van zo’n situatie, maar zij had ongemakkelijk geleken. Van haar stuk gebracht.

Ze droeg een uitbundig, zwart kanten masker over de bovenste helft van haar gezicht, maar dat benadrukte slechts haar schoonheid, gaf haar iets mysterieus. En het kon het stralende blauw van haar ogen niet verbergen. Of die uitnodigende mond.

Hij voelde de interesse van de andere mannen, en een golf van iets totaal onbekends overspoelde hem. Het duurde een moment voor hij het herkende als bezitsdrang, omdat hij dat nog nooit eerder had gevoeld voor een vrouw.

Van mij. De woorden gonsden door Bens bloed, juist toen een stem vooraan riep: ‘Vijfduizend dollar!’

Iets in Ben kromp samen toen het bieden op begon te lopen. Tienduizend, vijftien… twintig… Er werd gefluisterd, mensen begonnen om zich heen te kijken.

Toen riep een bulderende stem: ‘Vijftigduizend dollar!’

Ben wist onmiddellijk wie het was. Een oude vijand, die had geprobeerd zijn bedrijf om zeep te helpen voor het goed en wel opgestart was. Hij zag de man zich door de menigte naar voren dringen, klein en gedrongen, met uitpuilende ogen en zweetdruppels op zijn voorhoofd.

Hij zag ook hoe Julianna’s ogen groter werden achter het masker toen ze de man zag.

De veilingmeester hield zijn hamer omhoog en vroeg of er iemand meer bood dan dat. Niemand bewoog. De gedachte dat die man in de buurt van Julianna zou komen, maakte in Ben een ongekend gevoel los.

De veilingmeester bracht zijn hamer omlaag. Eén keer, twee keer…

Maar nét voor hij een derde keer kon slaan, doorbrak Ben onverbiddelijk de stilte. ‘Eén miljoen dollar!’

Iedereen draaide zich om om naar hem te kijken. Hij liep naar voren, en de menigte week uiteen om hem door te laten.

Toen hij bij het podium aangekomen was, bleef hij staan en zei: ‘Maar ik wil méér dan een kus. Voor een miljoen dollar wil ik een heel weekend met Julianna Ford.’

 

Het wás hem! Ze had hem dus niet gedroomd. Ze had hem gezocht in de menigte toen het bieden begon, en ze had ontzettend hard haar best moeten doen om niet te laten merken hoe opgelaten ze zich voelde. Alle zelfvertrouwen en bravoure die ze buiten op het terras had gevoeld, waren verdwenen onder de felle lichten en blikken van al deze mensen.

Wie was hij?

Alsof hij haar gedachten had gelezen, zei hij: ‘Als je mijn bod accepteert, zal ik onthullen wie ik ben.’

Haar hart sloeg over. Dit was wat ze had gewild, toch? Ze had zich nog nooit in haar leven zo naakt gevoeld, en toch zo in de verleiding om alle voorzichtigheid in de wind te slaan en iets te doen wat absoluut niets voor haar was. En dan was er ook nog de belofte van een miljoen dollar voor haar favoriete goede doel…

Er klonk een discreet kuchje, en de veilingmeester vroeg: ‘Miss Ford? Accepteert u dit bod? Het is een beetje onorthodox, maar…’

Met een gevoel alsof ze een enorme sprong nam, een onbekende diepte in, knikte ze, voor ze de moed kon verliezen. Dit was waanzin.

De veilingmeester zei: ‘Ik denk dat we allemaal graag willen weten wie onze geheimzinnige weldoener is. Niet in de laatste plaats Miss Ford, die een weekend met u door zal moeten brengen.’

Er ging nerveus gelach door de zaal toen de man zijn hand naar zijn masker bracht. Nét voor hij het afdeed, ving Lia een glimp op van helblauwe ogen, en een onheilspellend voorgevoel stuurde een huivering langs haar ruggengraat.

Néé! Het zou toch niet… Dat kon niet!

Maar het masker ging af, en er ging een collectieve zucht van vrouwelijke waardering door de zaal toen Benjamin Carter zijn donkere, aantrekkelijke gezicht onthulde.

Lia voelde zich alsof ze in haar buik werd gestompt. Het feit dat hij het al die tijd was geweest was iets wat ze nog niet helemaal kon bevatten. Of niet wílde bevatten. Het was te groot.

Ze werden van het podium af begeleid. De directeur van de liefdadigheidsinstelling kwam op haar af om enthousiast haar hand te schudden, maar alles wat Lia kon denken was: ik vermoord hem!

Hoe opgelaten ze zich ook had gevoeld, staand voor die menigte, ze kromp in elkaar van vernedering als ze dacht aan hoe ze zich een moment had laten meeslepen door de droom dat een raadselachtige vreemdeling haar graag genoeg wilde om een miljoen dollar te bieden voor haar gezelschap.

Precies op dat moment voelde ze een grote, warme, rúwe hand op haar arm, en ze verstijfde bij het gevoel dat door haar heen ging – en de wrange realisatie dat het dus toch alleen zíjn aanraking was die haar dat gevoel gaf, en niet toevallig ontwaakte, algemene verlangens.

Ze probeerde haar arm los te trekken, maar zijn grip werd sterker. Ze weigerde echter naar hem te kijken, zelfs niet toen de directeur van de liefdadigheidsinstelling hem overlaadde met bedankjes. Ze wilde niets liever dan Benjamin Carter precíés vertellen wat ze dacht van zijn belachelijke stunt. Maar dat zou moeten wachten.

Eindelijk zei hij de directeur gedag, waarna hij samen met haar naar de uitgang van de feestzaal liep. Er werd gekeken en gefluisterd, en Lia ving vele jaloerse blikken op. Nou, je mag hem hebben, dacht ze bij zichzelf, maar ze beet haar kiezen op elkaar en liep door.

Benjamin nam haar mee naar een beschutte hoek van de lobby. Daar lukte het Lia eindelijk zich los te trekken, en ze draaide zich naar hem om. Eén moment kon ze geen woord uitbrengen, zo kwaad was ze. Ze plukte aan de linten van haar masker en trok het af.

Benjamins blik was afgedwaald naar haar borst, die heftig op en neer ging van verontwaardiging.

Ze vouwde nadrukkelijk haar armen. ‘Waar ben je in vrédesnaam mee bezig?’

Hij keek op en stak zijn handen in zijn zakken, volkomen op zijn gemak. ‘Afgezien van een immense vrijgevigheid tentoonspreidden? Dat lijkt me wel duidelijk.’

‘Dát,’ beet Lia hem toe, ‘was de meest ordinaire vertoning van rijkdom die ik ooit heb gezien!’

Iets in zijn uitdrukking verhardde, maar Julianna had geen spijt van haar woorden.

‘Je zag er niet bepaald uit alsof je ernaar uitkeek om Saul Goldstein te moeten kussen.’

Ze deed heel hard haar best om niet te rillen bij de herinnering aan die man. ‘Ik word nog liever door hem gekust dan één minuut in jouw gezelschap door te brengen.’

Hij maakte een spottend geluid. ‘Wat een heftige gevoelens, Lia…’

Ze voelde haar wangen warm worden bij de gedachte dat haar gebruikelijke waardigheid ver te zoeken was. ‘Alleen vrienden en familie noemen me Lia, en jij bent geen van beide.’

Hij legde een hand op zijn borst. ‘Ik ben gekwetst…’

Lia snoof nog net niet. Ze kon zich niet voorstellen dat ook maar íéts deze man kon kwetsen.

‘Je had het bod niet hoeven aannemen,’ zei hij.

Ze zette haar handen op haar heupen. ‘Je hebt je identiteit pas onthuld nádat ik het bod geaccepteerd had. Hoe had ik toen een miljoen dollar voor het goede doel nog kunnen weigeren?’ Ze schudde haar hoofd, wanhopig hopend dat hij niet zou raden welk heimelijk verlangen ervoor gezorgd had dat ze het bod had geaccepteerd. ‘Ik had gewoon geen keuze, Mr. Carter.’

‘We hebben altijd een keuze, Lia.’

Even vergat ze dat hij probeerde haar uit te dagen, door de manier waarop hij haar naam zei. Het herinnerde haar aan hoe intiem het had gevoeld om met hem te praten, buiten op het terras. Ze besloot het feit dat hij haar Lia noemde voor nu te negeren en keek hem beschuldigend aan. ‘Je hebt me misleid, vanaf het eerste moment, verborgen achter je masker. Waarom heb je me niet verteld wie je was?’

‘Waarom heb jíj dat niet gedaan?’ pareerde hij.

Lia maakte een gefrustreerd geluid. ‘Jij had een oneerlijke voorsprong met jouw masker. Je maakt het ongetwijfeld niet vaak mee dat vrouwen weglopen van een date met jou, maar als dit is omdat ik je trots gekrenkt heb…’

‘Doe niet zo raar.’

Lia zweeg bij het horen van de stalen ondertoon in zijn stem.

‘Denk je nou echt dat ik zo kleinzielig ben dat ik zo’n buitensporig bedrag zou betalen voor een weekend met een vrouw, alleen omdat ze was weggelopen van een date?’

De man vóór haar was veel, maar kleinzielig was hij niet. Lia wist ineens niet zeker of ze wel wilde weten waarom hij dan wél zoveel geld voor haar had geboden.

‘Er komt geen weekend,’ zei ze afgemeten. ‘Het is belachelijk om te denken dat ik met een volstrekte vreemde mee zou gaan. Iedereen zal begrijpen dat het maar een stunt was.’

Hij schudde zijn hoofd en kwam dichterbij. Ze moest zichzelf uit alle macht bedwingen om niet terug te deinzen. Ze dacht terug aan dat moment op het terras, toen ze naar hem opgekeken had, smachtend naar zijn mond op de hare. Toen ze haar hand naar zijn masker had gebracht en hij haar pols had gepakt… Ze realiseerde zich nu dat ze toen wel degelijk had gevoeld dat zijn handen ruw waren. Maar ze had het genegeerd.

Bij het idee dat ze op het punt had gestaan hem te zoenen, voelde ze zich kwetsbaar en naakt. Ze durfde niet eens stil te staan bij het vermoeden dat ze ergens vanbinnen al die tijd wel geweten had wie hij was.

Ze besefte dat ze haar reactie op deze man totaal niet onder controle had. Zo dicht bij hem kon ze niet nadenken. Maar ze voelde wel heel duidelijk dat hij een bedreiging was voor haar evenwicht.

‘Luister,’ zei ze zo kil mogelijk. ‘Ik stel het op prijs dat je zoveel geld hebt gedoneerd, maar er is simpelweg geen kans dat ik waar dan ook naartoe ga met jou. Of je nou wel of niet een miljoen dollar hebt geboden.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem zo streng aan als ze kon, ondanks het verschil in lengte.

Benjamin glimlachte slechts. ‘Er is geen reden om zo neerbuigend te doen, liefje.’

Hitte verspreidde zich van haar wangen naar haar hals en borst. Ze wist wel dat ze bot was, maar nu ze terugdacht aan hoe ze buiten op het terras op hem had gereageerd, kon ze wel door de vloer zakken van schaamte.

‘En ja,’ zei hij nu, ‘je gaat wél met mij mee. Want als je dat niet doet, zal ik de directeur van de liefdadigheidsinstelling moeten vertellen dat je niet bereid bent je aan jouw kant van de afspraak te houden, en dat ik dus mijn donatie intrek.’

Plotseling had Lia het koud over haar hele lijf. ‘Dat zou je niet durven.’

Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en vouwde zijn armen voor zijn borst. ‘Wil je me echt op de proef stellen?’

Op dat moment zag hij er zo onverzettelijk uit dat Lia er niet meer aan twijfelde dat hij zijn dreigement daadwerkelijk uit zou voeren. Het was duidelijk dat hij niemand iets verplicht was en niet zou aarzelen om zijn punt te maken.

Ze voelde zich in een hoek gedreven en vroeg: ‘Waarom doe je dit? Als het niet uit wrok is, waarom dán?’

Even keek hij haar alleen maar aan. Toen zei hij: ‘Het is heel simpel, Lia: ik wil je.’