20

12/10/2009

‘Dus we weten zeker dat Warren Gruff Kaalmans is?’ vroeg Simon aan Sellers.

‘Ik wel.’ Charlie staarde naar de korrelige foto op het computerscherm. ‘Dit is de man die ik heb gezien.’

‘Ik weet het ook zeker,’ zei Sellers. ‘Gruff is een ex-militair, die in de eerst Golfoorlog in Irak is geweest. En moet je dit zien.’ Hij leunde over het bureau en pakte een artikel dat hij had uitgeprint, waarbij hij zijn blikje cola light omvergooide. ‘Shit,’ mompelde hij terwijl de cola over zijn toetsenbord bruiste.

‘Dat ik dat nog mag meemaken,’ zei Charlie. ‘Colin Sellers op dieet.’

‘Die komt uit de Sun, juni 2006,’ zei Sellers. ‘Hoezo, op dieet?’

Simon pakte het artikel en begon te lezen. ‘Weleens van Joanne Bew gehoord?’ vroeg hij aan Charlie.

‘Nee. Wie is dat?’

‘Ze werd veroordeeld voor de moord op haar zoontje, Brandon, en toen is het proces nog een keer overgedaan en werd ze vrijgesproken. Gruff was haar vriend, Brandons vader. Hij was bepaald niet blij met haar vrijspraak. Wat hem betrof heeft zij hun zoon verstikt, en het kan hem niet schelen als ze hem voor de rechter sleept omdat hij dat zegt. Ze heeft Brandon vanaf zijn geboorte mishandeld, als je dit zo leest.’ Simon huiverde en liet het artikel op zijn bureau vallen. ‘Al die deprimerende details hoef ik niet te weten.’

‘Dus jij zegt dat ik te dik ben?’ vroeg Sellers aan Charlie, en hij sloeg een beschermende hand voor zijn dikke pens. ‘Dit is een en al spier, zal ik je zeggen. Tenminste, dat was het vroeger.’

‘Sorry, ik dacht het alleen omdat je aan de cola light was...’

‘Er zat niets anders meer in de automaat,’ zei hij. ‘Het smaakt smerig.’

‘Zijn vriendin heeft zijn kind vermoord en kwam er nog mee weg ook,’ zei Simon, eerder tegen zichzelf dan tegen Sellers en Charlie. ‘Hij heeft in het leger gezeten – misschien heeft hij weleens eerder iemand gedood. Waarschijnlijk wel. Dus degene die de kaarten verstuurde, het Brein, hoefde niet veel moeite te doen om hem aan zijn kant te krijgen. En het was des te gemakkelijker omdat de doelwitten, Sarah Jaggard en Helen Yardley, allebei vrouwen waren die – net als Joanne Gruff, zal Gruff hebben gedacht – kinderen hebben vermoord en daar niet voor zijn gestraft. Maar waarom heeft het Brein dan besloten dat Judith Duffy het volgende slachtoffer moest zijn? Duffy had toch tegen Joanne Bew getuigd in het eerste proces – dat staat tenminste in het artikel. Dus zou Gruff eigenlijk positief tegenover Duffy moeten staan...’

‘Dat verklaart wat hij tegen me zei,’ zei Charlie om zijn zin af te maken. ‘Dat Duffy het niet verdiende om te sterven, omdat ze haar best had gedaan. Hij bedoelde dat zij haar best had gedaan om Joanne Bew achter de tralies te krijgen, denk ik.’

‘Hij zei ook dat jij je best hebt gedaan,’ zei Simon ter herinnering. ‘Hij bedoelde de politie in het algemeen.’

‘Heeft het Brein hem dan op een bepaalde manier in zijn macht?’ vroeg Charlie. ‘Omdat Gruff Duffy niet wilde vermoorden, maar het toch heeft gedaan.’

‘Gruff heeft Sarah Jaggard aangevallen, en hij heeft het pistool geleverd voor de moord op Helen Yardley. Wat hij tegen jou zei klopte precies: hij zat er tot zijn nek in en hij kon op dat moment niet meer terug – daar had het Brein wel voor gezorgd...’ Simon stopte halverwege zijn zin, omdat hij zag dat Sam Kombothekra hun kant op kwam.

‘Dat ik nu toevallig cola light drink en niet meer zo mager ben als vroeger wil nog niet zeggen dat ik op dieet ben,’ mopperde Sellers tegen Charlie. Hij hield zijn hoofd schuin en inspecteerde zijn buik vanuit een andere hoek.

‘Ik denk dat we een betrouwbare tip hebben wat betreft de verblijfplaats van Ray Hines.’ Sam klonk opgewonden. ‘Laurie Nattrass heeft een broer, Hugo, en die heeft een huis in Twickenham. Hij woont daar zelf niet – hij woont in Streatham – en daarom heeft het ook zo lang geduurd voor we dit boven water hadden, maar... Simon?’

Charlie knipte met haar vingers voor zijn gezicht. ‘Wakker worden! Sam probeert je iets te vertellen.’

Simon wendde zich tot Sellers. ‘Wat zei jij nou net? Over die cola light? Zeg het nog eens, wat het ook was?’

Sellers liet zijn buikspieren los. Hij slaakte een zucht. ‘Dat ik nu toevallig cola light drink en niet meer zo mager ben als vroeger wil nog niet zeggen dat ik op dieet ben.’

‘Dat is het.’ Simon draaide zich razendsnel om naar Charlie. Hij staarde haar aan alsof hij was vergeten dat Sellers en Sam erbij waren. ‘Dat is het. Een dun iemand die cola light drinkt doet dat misschien omdat hij het lekker vindt, maar een dik iemand met een lightdrankje...’

‘Dik?’ Sellers klonk hooglijk beledigd.

‘Dus dat alibi is bullshit.’

‘Welk alibi?’ vroeg Sam.

‘Ik moet nog een keer praten met Dillon White.’ Simon struikelde over zijn woorden terwijl zijn gedachten steeds maar sneller gingen. ‘En Rahila Yunis.’

‘Is dat die journaliste die Helen Yardley in de gevangenis heeft geïnterviewd?’ vroeg Charlie.

‘Ik moet weten waarom ze het belangrijkste deel van het verhaal van haar bezoek aan Geddham Hall heeft achtergehouden. Ik weet wel waarom, maar ik wil het van haar horen. Sam, ik heb foto’s nodig: Laurie Nattrass, Angus Hines, Glen Jaggard, Paul Yardley, Sebastian Brownlee.’

Sam knikte. Hij had er ook op kunnen wijzen dat hij, als de baas van het spul, degene was die de opdrachten behoorde te geven. Maar hij was zo wijs om dat niet te doen.

‘Wiens alibi is bullshit?’ vroeg Charlie, ook al wist ze dat de kans dat zij antwoord kreeg op die vraag nog veel kleiner was dan dat Colin Sellers antwoord kreeg.

‘Sellers, ga jij naar dat adres in Twickenham,’ zei Simon. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij het verhaal in gedachten compleet maakte. ‘Als Ray Hines daar is, moet je haar geen seconde meer uit het oog verliezen.’