Introductie

Peter de Ruiter heeft in 2002 bijna negen maanden in Azië gereisd. Ongeveer de helft van de tijd heeft hij doorgebracht in India, aan welk land hij zijn hart heeft verpand. Gewapend met laptop, digitale fotocamera en een gezonde dosis inventiviteit heeft hij dagelijks in woord en beeld een journaal op internet weten te publiceren onder de titels Daily India en Daily Asia. 

De Ruiters compacte observaties bieden een ongebruikelijke en persoonlijke blik op mensen en gebruiken in acht landen: India, Sri Lanka, Singapore, Indonesië, Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja. Bekijk en lees de bijdragen als je ook naar deze landen wilt, als je er al geweest bent of als je wilt lachen, dromen of je verbazen.

Al vanuit Calcutta, zo'n beetje op het einde van de reis, lanceerde Peter voor de verkoop een CD met 400 foto's van mensen in India onder de titel Faces of India. Anderhalf jaar na terugkomst verscheen zijn eerste boek: Digitaal fotograferen onderweg waar veel van de foto's van Daily India / Daily Asia in zijn afgedrukt. 

Alle foto´s zijn gemaakt met de RDC-i700 digitale camera van Ricoh, een camera uit het jaar 2000 die zijn tijd ver vooruit was en 3 Mp produceerde. Desondanks was geheugen duur in 2002 en zijn alle foto's gemaakt met 0,7 Mp. 

Dit is Daily India, First impressions every day!

Kerala, Karnataka, Goa, Tamil Nadu

Zondagse kleren

15 maart 2002 - Je doet je ogen open en je staat om drie uur 's nachts op de luchthaven van Bombay oog in oog met een schoonmaakdame. En ze draagt een sari! Ik ben in een andere wereld. Ik ben meteen vergeten hoe ik een dag eerder om vijf uur 's ochtends op Schiphol wilde inchecken en de dame aan de balie vroeg naar mijn visum voor India. Visum? No have! De Indiase ambassade verstrekte gelukkig snel een stempel en ik kon eind van de dag toch op weg. Ik weet hoe India eruit ziet van de Indiadagen bij De Bijenkorf. Nu stap ik zelf de National Geographic in. The first of first impressions.

Chakrameeting

16 maart 2002 - Je bent koud in India en je valt er meteen middenin: een meeting in lotushouding over chakra's onder leiding van een echte guru . Van links naar rechts Kathakali-danseres Maryse Noiseux (Frans-Canadees), Aquila (heette voorheen Katja, Italiaanse), Kirten (tot voor kort Roberto, Italiaan) en Santhi, guru. Belangrijkste conclusie: Realiseren dat we elkaar nooit zullen begrijpen, maar toch de vrede bewaren.

Paraplu/sol

17 maart 2002 - Aaaah! Eindelijk een herkenbaar instrument in dit land ver van huis vol verwarring en verrassing. Nog geen half uur later kon de paraplu gebruikt worden bij een vroege moessonuitbarsting. De foto is gemaakt op de markt van Trivandrum, in de Zuid-Indiase provincie Kerala. Daar begint de reis.

Beefburgerfabel

18 maart 2002 - De hele Westerse wereld denkt dat 'ze' in India geen rundvlees eten en dat koeien maar mogen wat ze willen. Fout. Dit is slechts in een paar delen van India het geval. Vandaar de beefburgers die 'ze' in Trivandrum en het grootste deel van India open en bloot verkopen. Of er een McDonald's in India bestaat moeten 'we' nog uitvinden.

Tempelparty

19 maart 2002 - Om de hoek van mijn logeeradres houden ze al een tijdje een feestje in de openlucht-hindoetempel. In Nederland zouden er al 3 buurtcommissies aan het werk zijn wegens de geluidsoverlast. Vanavond danste deze oude man met hoed en 'schot' voor de borst een paar vrolijke pasjes met zo'n 300 mensen er omheen. Zijn buurman hield zijn stickie brandende. Later op de avond kwam ik de senior weer tegen in zijn burgerkloffie, maar herkende hem niet. Ik ken hem alleen met zijn hoed.

Theestal

19 maart 2002 - Je wordt er voor gewaarschuwd: zo maar wat te eten of te drinken kopen op straat. Maar thee zou veilig zijn - want gekookt. Na een uur of 8 is er nog niets aan de hand, dus was de thee goed. Nu niet overmoedig worden. De thee was dit keer gratis. Met koekje.

Blokje om met de koe

19 maart 2002 - Zoals we in Nederland bij het vallen van de avond een blokje om gaan met hond, lopen de Indiërs een rondje met de koe langs de paddies, de rijstvelden. Ik durfde de man rechts niet te zeggen dat zijn koe verdacht veel lijkt op Klara 38 uit Suurhuisterveen.

Steenhakkersfamilie

20 maart 2002 - India kent een klasse van steenhakkers. Families, met dikwijls veel vrouwen, strijken een maand of meer neer waar wordt gebouwd of aan de weg gewerkt. Ze bestellen een vracht grote stenen waar ze met z'n allen kleine steentjes van hakken. Die verkopen ze aan het bouwproject. Ze werken en leven op straat, zonder dak boven hun hoofd. Als het hevig regent, mogen ze schuilen onder het afdak van het huis naast dit landje, zo verzekerde mij de afdakeigenaar. 

Steenhakkersvrouw

In aanvulling op de steenhakkersfamilie van eerder, hier een foto van een vrouw die dag in, dag uit stenen hakt om in het onderhoud van haar gezin te voorzien. Je-moet-er-niet-aan-denken dit te moeten doen. Rondvliegende splinters veroorzaken dikwijls blindheid. De foto is gemaakt op weg naar Kovalam Beach. Alle toeristen komen er langs. Een van hen vertelde mij dat ze uit plaatsvervangende schaamte geen foto's durfde te maken van deze vrouwen.

Cuba of Kerala

20 maart 2002 - De zuidelijke Indiase provincie Kerala kent sinds lang een sterke communistische beweging en meestentijds een dito bestuur. Het heeft het gebied veel gelijkheid en welvaart gebracht. Deze foto had evengoed in Cuba genomen kunnen zijn. Elders in de hoofdstad Trivandrum zijn ook schilderingen gesignaleerd van Lenin, Brezjnev, Marx en zo meer.

Tempelparty-toortslighter

20 maart 2002 - Het was weer feest vanavond in het tempelfeest-complex hier in de buurt. Na een zeer uitgebreid voorprogramma werd het altaar van de godin uit haar tempeltje genomen en naar een ander tempeltje gebracht, met veel vertoon en massa's mensen op de been rond middernacht. Deze man overgoot in de aanloop naar het transport om de vijf minuten de twee toortsen met elk vijf armen met een teerachtige brandstof. Dat zijn handen bijna vlam vatten, scheen hem niet te deren.

Kleurenmeisje

21 maart 2002 - Vandaag sari's wezen kopen bij Parthas, een vertrouwd adres voor textiel en kleding in Trivandrum, Kerala. Hier bestaat service nog: je krijgt een glaasje fris aangeboden als je er dorstig uitziet. Afrekenen is complex: één meneer schrijft een rekening. Die betaal je bij meneer twee en bij meneer drie haal je je waren op. 

Backwaters

22 maart 2002 - Ik had nooit veel op met laptops - kleine toetsen, klein beeld, geen muis om vast te grijpen. Maar op deze reis raak ik verslingerd aan het apparaat dat ik speciaal heb gekocht. Je kunt er mee op een bootje deze fotocolums maken, muziek opnemen en spelen, cd's branden, foto's tonen aan mensen en zelfs dvd's afspelen. In elk Indiaas koffiehuis prik je de stekker van de telefoon in de laptop en je bent op internet. Wow. Dit zijn de Backwaters: een uitgestrekt, brak lagunegebied achter de kust van Kerala. Met een windje in de haren nieuwe vrienden maken met de Indiërs en Westerlingen aan boord.

Olifant wassen

24 maart 2002 - Ook in India is het vandaag zondag, dus iedereen moet er netjes uitzien. Dit geldt te meer voor Ganapathi (38), de olifant die vanavond moet moedoen in de festiviteiten in de Viripukalatempel. 

Eten in India

25 maart 2002 - Eten in India, word je daar niet ziek van? Niet als je een beetje oplet: kijken waar het vol zit met locals. In lege zaken krijgt het voedsel kans te bederven. Iedereen eet met z'n handen, zoals je ziet. Met de rechter hand wel te verstaan, want de linker gebruik je na het toilet, dat hier ook wel public comfort station genoemd.  Sla bij je keuze van een restaurant de zogeheten 'hotels' van het formaat garagebox niet over. Dat zijn namelijk ook restaurants. Waarom die hotel heten, weet niemand. Je spreekt het uit met de klemtoon op de eerste lettergreep.

Apenfamilie

26 maart 2002 - In Periyar is een wildreservaat met 300 olifanten, 40 tijgers en talrijke bizons, antilopen, wilde zwijnen en andere diersoorten. Behalve een slingeraap zijn mijn gids en ik er geen tegengekomen. De troost bevond zich op de parkeerplaats: een druk bezette apenfamilie anno 2002. Ma zoogt de kleine, pa vlooit haar onderwijl en houdt de tieners in de gaten. Ze hoefden die dag niet te gaan shoppen voor de maaltijd, want die werd door toeristen toegeworpen in de vorm van bananen. 

Theepluksters

27 maart 2002 - Theeplukken op de theevelden rond Munnar wordt gedaan door vrouwen; vrouwen uit het aangrenzende Tamil Nadu, niet uit Kerala waar de velden liggen. De vrouwen uit Kerala weten kennelijk de dans te ontspringen door de relatieve welvaart in deze provincie. Nu valt theeplukken nog wel mee. Tijdens wegwerkzaamheden zijn het vrouwen uit Tamil Nadu die de steentjes sjouwen - het zwaarste werk.

Wegwerkers

27 maart 2002 - De wegen rond Munnar zijn slecht door de zware moessonregens die er elk jaar vallen. De regens van 1924 waren fataal voor een groot deel van de streek. Met theeplantages is de economie van dit gebied weer opgebouwd. De wegen worden elk jaar gerepareerd, uitgerekend vandaag. Links op de achtergrond de vrouwen uit het armere Tamil Nadu die het zwaartse werk doen: de steentjes sjouwen. India blijkt één groot circus van dit soort tafereeltjes, doldwaze busritten en lunaparken waar de reuzeraderen 5 keer zo snel gaan als in Nederland. 

Kathakali

28 maart 2002 - Kathakali is het traditionele theater dat al 350 jaar in Kerala wordt beoefend. Er wordt niet gesproken, maar veel met ogen gedraaid, met wenkbrauwen gefronst en met vingers gewezen. Elke beweging heeft een betekenis. Je hoeft ze niet allemaal te kennen, want het verhaal gaat toch vaak over de liefde. De meneer links blaast zich op om de 'mevrouw' rechts te charmeren. Dat moet hij uiteindelijk met de dood bekopen, uitgevoerd door 's vrouws echtgenoot. Normaal duurt een stuk 3 tot 4 uur. Voorafgaand aan de korte versie voor toeristen kun je ook naar het schminken kijken. Daar doen ze bijna net zo lang over als de voorstelling duurt.

Goede vrijdag

29 maart 2002 - Ongeveer een derde van de bevolking in Kerala is christen - en dat waren ze ver voor wij in Europa op dat idee kwamen. De aanpak is sterk hindoestaans. Goede vrijdag wordt hier gevierd in een bont versierde kerk met snelzwaaiende fans voor koele luchtstromen. De deuren staan wijd open, dus de hele buurt kan meegenieten van de elektrische band en de preek in de lokale taal Malayalam. De sfeer in de rest van Cochin is easy going. Families wandelen met hun beauties van kinderen en trakteren ze op snoep. 

Paasprocessie

31 maart 2002 - Paaszaterdag hartje Cochin: een boer probeert zijn eenden van het ene landje naar het andere watertje te dirigeren. Dat daar MG Road en andere drukke straten tussen liggen, deert hem niet. En eigenlijk waren zijn stadgenoten ook niet echt verbaasd. (MG = Mahatma Gandhi. In vrijwel elke Indiase stad heet de hoofdstraat MG Road)

Mexico revisited

31 maart 2002 - In de zomer van 1979 heb ik in Mexico een foto gemaakt van een stel nomaden-kinderen die verdacht veel op deze lijkt. Ik heb hem als nieuwjaarskaart verstuurd. Wat is er van die Mexicaanse kinderen geworden? En hoe zal het deze jongens en meisjes in Mysore (provincie Karnataka) vergaan? Voor het moment hebben ze veel plezier - nog meer als ik ze de foto toon op het digitale Ricohtoestel. Elke keer brede glimlachen. Je geeft mensen iets terug, nadat je ze eerst ongenadig heb gefotoconsumeert.

 

Bangalore basic

1 april 2002 - Bangalore is de hoofdstad van de informatica-industrie in India. Veel bedrijven in de Westerse wereld laten hier hun software maken, voor schappelijke prijzen. Ook elders in India wordt veel programma's geschreven. Geschat wordt dat een derde van de software in de wereld in India wordt gemaakt. De informaticabedrijven zijn gevestigd in de luxe buitenwijken van Bangalore. Maar in de City Market van Bangalore ben je weer terug in India. Je wandelt rond op een filmset van Coppola of Antonioni. De thee was er weer gratis. 

 

Hampi uplink

3 april 2002 - DailyIndia doet veel moeite de laatste plaatjes uit India als eerste voor te schotelen aan de trouwe surfers. Zo hebben we in Hampi -in the middle of nowhere- een forse installatie moeten neerzetten voor het uplinken naar de satelliet. Dat de melk van de koeien er zuur van zou worden, hebben we de eigenaar van het huis uit zijn hoofd kunnen praten. De schotels zijn gemaakt van stukjes zilverpapier van chocoladerepen die de crew van DailyIndia eerst had uitgedeeld onder de lokale bevolking. Er waren ook nog fantastische ruïnes van hindoetempels in Hampi, maar daar hebben we een gidsje over gekocht.

Hampigehannes

4 april 2002 - Don't judge a book by its cover. Dat geldt zeker voor India. Achter de lulligste gevel kan de leukste tent schuilgaan. Deze man wilde graag een van mijn zware tassen helpen dragen. Over een vergoeding wilde hij het niet hebben. Aangekomen op de bestemming, bood ik hem 10 rupees aan, een redelijk tarief. En toen ging hij hevig klagen. Hij is misschien geen crook, maar de jochies van 10 die je 's avonds alleen met het bootje willen overvaren tegen 5 keer het dagtarief waren dat wel. Maar ja, je wil toch naar je hotel. De tempels in Hampi zijn prachtig, maar de mensen zijn veelal verpest door het toerisme. 



Goa bountybeach

5 april 2002 - De lucht ziet er dreigend uit, maar dat is slechts schijn. In werkelijkheid kun je hier aan de kust van de piepkleine provincie Goa de temperatuur van water en lucht meten met de thermometer uit je toilettas. Dit is Palolem, het bountystrand met de minste toeristen. Goa is het meest ontwikkelde toeristengebied in India, populair bij wat de Fransen noemen de baba cool - jong, mooi, cool en soms een beetje hippie. Goa was tot 1961 Portugees. Die wortels vind je terug in bijvoorbeeld de kleding van de lokale vrouwen: sari's zijn hier een uitzondering, jurkjes de regel.

Vegen

6 april 2002 - Vegen in India is bijna een obsessie, maar het is dweilen met de kraan open. Prullenbakken bestaan niet, of alleen in de vorm van een 'milieuproject' zoals gezien in Cochin. Door heel het land liggen hopen vuil en rommel die 's avonds worden verbrand. Of niet. En dan zwerft het vuil lang greppels en wegen. Toch stoort het niet. Er zijn nog genoeg plaatsen waar geen vuil ligt en die zijn prachtig. De kusten van de toeristische provincie Goa zijn goed schoon. Maar kijk niet om de hoek van het restaurant of hotel. 

Cricket

7 april 2002 - Cricket in India is een beetje 'landvreemd' overblijfsel van de Britse overheersing. Maar de sport is mateloos populair geworden toen in het land in 1996 wereldkampioen werd. Kinderen en tieners spelen cricket waar ze maar kunnen: tussen de palmen, op het strand, op groenstroken. Het materiaal is vaak simpel, het plezier groot. Als er ergens een televisie aanstaat met een clubje van 15 volwassenen er omheen, dan is er waarschijnlijk cricket te zien.

Treinen

8 april 2002 - In een Indiase trein kan een blind paard geen schade aanrichten. De ramen hebben tralies, maar de deuren staan wagenwijd open. Dat is vooral een sensatie als je over een brug rijdt. De treinen rijden op tijd, je kunt er redelijk slapen, ze zijn goedkoop en om de 3 minuten komt er iemand langs met thee, koffie, fris of verse snacks. Kom daar maar eens om bij ons. Er zingen zelfs jongetjes voor geld. Slapen in het bovenste bed (upper berth) biedt nieuwe fotoperspectieven. Deze vrouw wiegt en masseert haar kindje. Dat doen ze allemaal elke dag en daarom huilen de baby's in Kerala niet en worden het fijne mensen.

Bruiloftslunch

9 april 2002 - Sadhya heet een bruiloftslunch hier en die wordt vaak genoten vanaf een bananenblad. Op dat blad een heuveltje rijst en diverse kleine smaakmakers als gerechtjes, altijd vegetarisch. De lunch is het belangrijkste onderdeel van een bruiloft, want het trouwproces bij sommige hindoestanen neemt slecht enkele minuten in beslag. Een paar beloftes aan elkaar en 3 tot 7 keer rond een soort altaar lopen en dan heb je het wel gehad. Ook een islamitische bruiloft gaat snel en je moet goed kijken om een verschil te zien met een hindoestaanse. 

Schoffelen

10 april 2002 - Het had geen zin hier groente te kweken, zei hij. Ook al was het een zeer vruchtbaar en vochtig stukje land. Tijdens de moesson zou het toch onder water komen te staan, omdat de spiegel van het meer dan flink stijgt. Het was ook niet zijn land, maar dat van een vriend. Waarom hij dan toch stond te schoffelen, durfde ik niet te vragen. 

Autoriksja

11 april 2002 - De autoriksja is de King of the town in India. Het krioelt er van in de steden, dorpen en gehuchten. De bestuurders zijn gehaaid, op het absurde af. Drie meter voorsprong op een ander vervoermiddel is al winst. Dus er wordt constant en met veel getoeter ingehaald. Kijk uit dat je niet te veel betaalt, want ook op dat front zijn de chauffeurs bijdehand. Maar verder zijn ze een zegen, de autoriksja's, want ze brengen je voor relatief weinig naar ver, of je nou dakpannen, gasflessen of veel te veel bagage bij je hebt. 

Cape Comorin

12 april 2002 - Cape Comorin, oftewel Kanyakumari is de zuidkaap van India, de plaats waar drie zeeën samenkomen: de Indische Oceaan, de Arabische Zee en de Baai van Bengalen. Het is bovendien een heilige plaats en daarom een toeristische trekpleister voor Indiërs. Het licht is er werkelijk fantastisch. De zonsopgang is geroemd (maar moet nog worden geconstateerd om 06.13 AM plaatselijke tijd) Bij volle maan gaat de zonsondergang gepaard met de opkomst van de maan aan de dezelfde horizon. Dat hebben we dus niet goed getimed want dat was twee weken geleden. 

(Later bleek dat dit fenomeen zich maar een keer per jaar voordoet. Of dat het gaat om een zonsverduistering. Of beide. Eigenlijk moet je in India alles aan drie mensen vragen en daar het gemiddelde van nemen. Niemand zal toegeven dat hij iets niet weet)

 

Fellinikoe

13 april 2002 - Gek dat Federico Fellini nooit in India heeft gefilmd. Hij had er alle figuranten van zijn gading kunnen vinden. Zo kom je er 's avonds in-afvalbakken-grazende-koeien tegen in de rustige straatjes waar je in Nederland de buurman met zijn hond zou verwachten. Een leuke scherts van backpackers in India is Are you experienced? van William Sutcliffe. Leukste quote tot nu toe: "No one else seemed to notice it was crowded". 

Machomannen

14 april 2002 - Hoe ziet een begeerlijke Indiase man eruit? Zoiets als deze filmster, naar verluidt de populairste en meest verdienende in heel India? Ik weet het niet. Volgens mij spelen ze leentjebuur bij het Westen en weten ze niet waar ze mee bezig zijn. Want Indiase mannen zijn grote lieverds met een rap geknipt kapsel en een gladde huid. Maar ja, een grote lieverd op een billboard is ook geen gezicht. Dus maken ze de Westerse toeschouwer maar aan het lachen. 

Tempel Madurai

14 april 2002 - De tempel van Madurai is een van de grootste in Zuid-India. Hij 'verwerkt' dagelijks meer dan 10.000 bezoekers. Onder hen bevinden zich zeer weinig Westerlingen. Tempel en geloof zijn voor hindoestanen een dagelijks ritueel, een bron van 'amusement' en een ontmoetingsplaats. En het lijkt wel of iedereen weer wat anders verzint om zijn geloof te belijden. Zingend rondwandelen, languit onderuit op de vloer liggen, bolletjes boter (5 rupees) naar een beeld van de god Parvati gooien, kokosnoten in een bak slingeren - het gebeurt allemaal.

Kijk eens wat vaker ...

14 april 2002 - Ik was nooit lang genoeg in het buitenland om naar de kapper te hoeven. Na een maand India werd het wel tijd. Knippen en scheren (dus stil zitten). De man die mij knipte had zelf geen haar. Net zoiets als een magere kok. Ook dreigde er nog spraakverwarring over het begrip short cut. Is dat een klein stukkie eraf of dat er een klein stukkie overblijft? Het kwam allemaal goed. Tussen de ogen geen bloedvlek maar stippen van tempelbezoek. O ja, voor alle helderheid: dit is de voorsituatie. Ruig he? 

Shivafan

15 april 2002 - In een van de buitenwijken van Thanjavur ligt een klein tempeltje dat grotendeels is gewijd aan Shiva, een van de drie belangrijkste goden in het hindoeïsme, gekend als de vernietiger (zonder wie geen schepping mogelijk is). Je moet het weten te vinden, reisgids Lonely Planet zwijgt als het graf.  De zaak wordt gerund door Siva Sathis Kumar (24) en zijn kornuiten, allen zoals ze zeggen 'Shivafans´. Een stipje op het voorhoofd is al gauw niet meer genoeg, er komen nu hele strepen wit poeder aan te pas. Geheel achterin de Shivalingam, symbool voor Shiva.

Bussen

16 april 2002 - Met de bus in India is een bijna suïcidale ervaring, die veel weg heeft van een rit in een kermisattractie. De chauffeur knalt overal doorheen, dikwijls overstemd door snoeiharde hindimuziek en luid getoeter. Elke chauffeur heeft weer zijn eigen claxonstijl. Snelheidslimieten bestaan niet, ook niet binnen de bebouwde kom en je kunt maar beter maken dat je wegkomt. Dat geldt trouwens voor alle verkeer: als voetganger ben je vogelvrij, niemand stopt voor je. Maar verder zijn het lieve mensen hoor. 

Schommelen

16 april 2002 - In het park van Pondicherry komt je opeens Franse kinderen tegen - de eerste blanke kinderen sinds een maand. Pondicherry, aan de Indiase zuidoostkust, was tot 50 jaar geleden Frans territorium. Er zijn betrekkelijk veel Fransen achtergebleven, en met hen Franse scholen, instituten en restaurants. Je kunt er dus ook rucolasalade genieten en steak met Bleu d'Auvergne (of iets dat daar op lijkt). De Franse kinderen fietsen op hun bontgekleurde velo's, de Indiase kinderen schommelen. 

Wassen

17 april 2002 - Wassen in India is een sociale gebeurtenis. Aan rivieren en plassen zie je groepjes vrouwen het vuil uit de kleren rammen. Het gaat er hardhandig aan toe. Drogen gebeurt in de volle zon. Vandaar dat kleren in India sneller slijten en de kleuren eerder vervagen. Weer anderen -dikwijls mannen- zie je het goed strijken met van die gietijzeren strijkijzers waar kooltjes in gaan. Het resultaat is te zien in het straatbeeld: zelfs in je sokken krijg je een messcherpe vouw.

Reclame

18 april 2002 - Indiërs verstaan nog de kunst van reclameschilderen op groot formaat (zie eerder Machomannen). Een banner voor Vakantietaal.nl als op de foto kost dan ook niet veel rupees en is in een dag klaar. Omdat dit MG Road is, de drukste weg van Pondicherry, hebben we hem om middernacht opgehangen. De man die op de hoek woont kon goed paalklimmen. De politie kwam langs toen het klaar was. We moeten nog even toestemming vragen bij Openbare Werken en dan is het goed. De foto is gemaakt om zeven uur 's ochtends, onder luid kabaal uit de tempel links.

Bar

19 april 2002 - Gezellige kroegen zul je in India niet vinden. Indiërs, vooral die in het zuiden, hebben een moeizame relatie met alcohol. Drinken is niet respectabel, een goeie Hindoe doet het niet. Verkoop verloopt in veel provincies uitsluitend via staatswinkels. Soms kun je je net gekochte flesje opdrinken in een scharrig soort annex van de Brandy Shop, zoals hier in Madras (nu Chennai). Even wennen aan de TL-verlichting hoor. In Kerala kon je soms bier bij je eten krijgen in een restaurant, maar dan wel geserveerd in koffiekopjes. 

Straatschool

20 april 2002 - Hoe noordelijker je komt, hoe meer ellende je op straat ziet. Er slapen meer mensen op de stoep, de bedelaars worden agressiever, het vuil neemt toe. Maar vanochtend vroeg fietste ik in Chennai (voorheen Madras) toevallig langs deze 'straatschool'. Enkele moeders hadden kennelijk de taak opgevat hun kinderen en die van anderen uit de buurt enkele basisbegrippen en -vaardigheden bij te brengen. Gewoon op het trottoir voor het huis. De staat voorziet hier klaarblijkelijk niet in.

Shooting

21 april 2002 - India produceert vele honderden speelfilms per jaar. Niet zo gek, als je bedenkt dat er meer dan een miljard Indiërs zijn. Vooral muziekfilms zijn populair. De liedjes sieren wekenlang de hitlijsten en iedereen zingt ze. Westerse muziek en films blijven ver achter. De filmproductie van Madras steekt die van Bombay ('Bollywood') naar de kroon. Zelfs op zaterdagavond waren in AMV Studio's vele opnamesets bezet. Hier regisseur Shankar (rechts) en cameraman Ravi na afloop van de opname van een vechtscene voor Boys in een toiletruimte. Shankar heeft al 5 hits op zijn naam en beschikt nu over ruime budgetten. 

 

Zonnedorp

22 april 2002 - Zo'n 50 kilometer onder Madras ligt Mamallapuram, een prettig toeristisch stadje. Zo'n 5 km daar weer noordelijk van staan in een woestijnachtig stukje kuststrook ongeveer 25 supersimpele huizen van bamboe en vlechtwerk. Hier woont een 'verstoten' groep van zo'n 75 mensen. Ze komen van een dorp verderop, waar 4 jaar geleden een enorme familieruzie met dodelijke slachtoffers heeft plaatsgevonden en waarna een deel van het dorp maar beter kon vertrekken. 

Van dat alles merk je niets. Er word net getrouwd, dus eet maar mee en drink een kopje thee. Het dorp kent geen faciliteiten als stroom en telefoon. Voor water is er een centrale handpomp. De mensen zijn er gelukkig onder, ze leven als 300 jaar geleden van de zon en de zee. Op de foto wordt de visvangst van die ochtend geveild. 

Bellenblazen

23 april 2002 - Een zeebriesje blaast bergen bellen dankzij de door dit meisje in Mamallapuram gepatenteerde Indian technology. Waterpret als je de afwas voor je moeder doet. Mamalapuram staat bekend om de steenhouwers die je in elke straat hoort tikken aan hun beelden en beeldjes van Shiva, Vishnu, Ganesha en zo voorts, maar veel sterker is het dorpse karakter waarin je over strand en door steegjes dwaalt, praatjes maakt en je na een dag zoveel mensen kent alsof je er al jaren woont.

Beeldhouwen

24 april 2002 - Je komt ze tegen in alle tempels in India en zelfs in het Westen: de godenbeelden die worden gemaakt in Mamallapuram. Ze kunnen er alles met steen - heel groot en heel klein. Zo'n beetje iedereen doet het of is in de leer. IJdele toeristen laten voor 50 euro een borstbeeld(je) van henzelf maken. Anderen laten persoonsnamen en die van websites graveren in kant-en-klare unica. 

- Intermezzo -

De mens wikt, de deputy director beschikt

De mens wikt, de deputy director beschikt. Ik zit nu voor de tweede keer tegenover de man die het laatste woord heeft over de uitgifte van boottickets naar de Andaman Eilanden. Dit keer ben ik gekomen om het kaartje op te halen. Ik heb het warm van de spanning, al is het ijskoud in deze enige kamer met air conditioning van het schamele, veel te kleine kantoor van de scheepvaartmaatschappij. De heer Jagdish Narayan Rao weet hoe hij de spanning kan doen oplopen. Daar gaat nog een keer de telefoon, daar komt nóg een onderdanige dienaar binnen en fluistert hem eerbiedig iets in het oor. 'Please go', zegt hij tegen een andere medewerker die het helemaal verkeerd heeft gedaan. Hij loopt nog net niet achterwaarts naar de deur, want dat zou je verwachten bij deze Godfather in Chennai (voorheen Madras). En daar gaat z'n mobieltje nog een keer. 

Audiëntie 

Vijf dagen eerder had ik de deputy director voor het eerst ontmoet. De medewerkers van zijn kantoor wilden mij geen ticket verkopen. Alles was vol, het is vakantietijd voor de Indiërs en de kaartjes zijn voorbestemd voor de locals. Na veel vijven en zessen en een beetje boos worden - ik was namelijk speciaal naar Chennai gekomen om een ticket te kopen en had mijn programma afgestemd op een bezoek aan de Andamans - kreeg ik audiëntie, samen met een Duitse toeriste. Voorzichtig gingen we zitten in de zachtste stoelen in India tot dan toe en we vielen stil. Vanaf het eerste moment was het duidelijk dat de heer Rao geen tegenspraak duldde. Pas als we een vliegticket ván de Andamans naar het vasteland hadden gekocht en we de speciale permit voor de Andamans van de Indiase overheid hadden, pas dan kon hij ons een bootticket náár de eilanden verkopen, zo deelde hij mee. Om zijn belofte te boekstaven schreef hij ons beider namen op in een schoolschriftje. In groene inkt, maar dat had verder geen betekenis geloof ik. 

Vlekkeloos 

Waanzin natuurlijk, om eerst een ticket terug te moeten kopen voordat je weet dat je er überhaupt kunt komen. Maar door de lokale vakantietijd waren er geen boottickets terug meer over en, zo bleek dezelfde dag nog, ook bijna geen vliegtickets. De permit die je voor de Andamans krijgt is maximaal 30 dagen geldig. Het is kennelijk de heer Rao's verantwoordelijkheid dat toeristen die termijn niet noodgedwongen moeten overschrijden wegens gebrek aan vervoer naar het vasteland. Het reisbureau wist uiteindelijk voor veel geld een business-classticket voor mij te bemachtigen, niet naar Calcutta, maar weer naar Chennai helaas. Het was zaterdag en de boot zou donderdag vertrekken. Het leek mij het beste meteen maandagmorgen een permit aan te vragen. Afgezien van de gebruikelijke wachttijden verliep dat vlekkeloos, al kreeg ik hem niet meteen mee, maar moest ik dinsdag terugkomen. 

Ontsnappen 

Woensdag ophalen was ook goed, dus kon ik twee dagen ontsnappen uit de drukte en smog van Chennai (6 miljoen inwoners) in Mamallapuram, een aangenaam toeristisch dorp 50 kilometer zuidelijker. Op dinsdag voor de zekerheid nog gebeld met Rao (ik had zijn mobiele nummer!), gezegd dat ik het vliegticket had en ik woensdag de permit zou ophalen. Daarna zou ik meteen naar hem toe komen. Het schikte om vijf uur, zo zei hij. Ik was er al om vier uur. Maar, zo maakte hij duidelijk, ik had al in de ochtend moeten komen. Hij was de vorige dag 'tot vijf uur op kantoor', dat was wat hij had gezegd. Ik was meteen bang dat mijn plaats vergeven was, maar durfde dat niet te vragen. Misschien was dat een belediging; hij had mij immers een kaartje beloofd? 

Promised 

Ik voelde mij warmer worden naarmate er meer passagierslijsten op tafel kwamen -alle zonder blanco hokjes- er meer telefoons op het bureau van Rao gingen rinkelen en steeds meer gedienstige medewerkers Rao om advies kwamen vragen. Ik had tevoren nog een lijstje met bespreekpunten gemaakt, met bijvoorbeeld het verzoek om leuke mensen in de zespersoons hut. Maar ik voelde al snel aan dat dat een luxevraag was. Uiteindelijk ging de kogel door de kerk. Rao mompelde iets van 'I have promised and I cannot go back now' en hij vond een plek in hut 352. Of er werkelijk plek was of dat er iemand anders uitgekukeld werd, kon ik zo snel niet zien. Dat bleek pas aan boord. Een andere jongen had ook een ticket voor 352, bed 4. Maar voor hem werd een ander bed gevonden. Door Rao, want die zat plotseling achter het informatieloket van het schip. De Godfather is overal. 

Naschrift 

Een van mijn hutgenoten, een 'eilander', blijkt een neefje van Rao, die naar eigen zeggen gewoon in de rij heeft moeten staan voor zijn kaartje. Rao is een goed man, zegt hij over zijn oom, met hart voor de eilandbewoners. De vorige deputy director liet alles versloffen, dus het is maar goed dat hij er nu zit, al was de baan oorspronkelijk bedoeld voor een vriend van zijn vader. Maar die wilde niet naar het vasteland. Van de Duitse toeriste kreeg ik later nog een mailtje waarin ze zich beklaagde over de complexe procedures en hoge kosten van bezoek aan de Andamans. Het was haar niet gelukt een vliegticket te bemachtigen. En dat terwijl ze haar permit al had weten te regelen bij de Indiase ambassade in Thailand.  

----

Andaman Islands

We varen

25 april 2002 - De overtocht van Chennai naar de Andaman Eilanden duurt bij goed weer een uur of 55. Dat is ongeveer evenveel tijd die het kost om een ticket te bemachtigen. En dat is een Kafkaeske ervaring. Je moet eerst een vliegticket hebben terug naar het vasteland. Want de permit die je ook nodig hebt om de eilanden te bezoeken duurt slechts 30 dagen. Dan moet je weg zijn. En dat is lastig als de boten en de vliegtuigen vanaf Andaman vol zitten. Niet dat het zo druk is daar. De regering wil het exclusief houden vanwege de kwetsbare natuur en de stammen die nog in het stenen tijdperk leven. Toen de boot dus uiteindelijk vertrok -met mij er op- moest ik inwendig even juichen: het is gelukt.

Sunrise

26 april 2002 - De eerste zonnestralen van het nieuwe millennium vielen op het piepkleine eilandje Katchal, onderdeel van de Andaman & Nicobar Eilanden. Misschien heeft die sunrise er zo uitgezien. De zon op de foto komt op in de Bengaalse zee, ongeveer op de helft van de bootreis van India naar genoemde eilanden. Het is de mooiste zonsopkomst die ik ooit heb gezien. Even voor de zon zich liet zien, sprongen er acht dolfijnen door het beeld. Om rillingen van te krijgen.

Say no to plastic

27 april 2002 - De Andaman Eilanden, 1200 km oostelijk van Chennai, zijn het laatste paradijs. Maar net als in Nederland vinden de bewoners plastic flessen reuze praktisch. Dat geldt ook voor het vasteland van India, maar daar bestaan recycleprogramma's, want er wordt geen statiegeld geheven op de flessen. Op de Andamans bestaan die programma's niet en dat leidt tot dit soort taferelen. Paradijs bedreigd dus, ook door de toestroom van toeristen uit Hong Kong, Singapore etc die vanaf oktober met Boeings 737 kunnen landen op de dan verlengde landingsstrip. De plaatselijke campagne Say no to plastic staat leuk maar verandert niks.

Sunset Bay

28 april 2002 - Je moet het weten te vinden, maar dan heb je ook wat: Sunset Bay, een prehistorisch aandoend strandje op South Andaman. Maar je kunt de beschaving niet uitvlakken. Aan de kustlijn zijn er wat bunkertjes gestrooid. Door de Japanners. In de Tweede Wereldoorlog. 'Waarom hebben jullie die niet opgeruimd?' vraag ik, maar bedenk me tegelijk dat we ze in Scheveningen ook hebben laten staan. Lunch was heerlijk en gratis bij een groep collega's die maandelijks op het strand bijeenkomen en koken. Ik was chief guest; hoofdgast zou je dat in Nederland noemen. Helaas geen sunset op Sunset Bay die dag, want het was zwaar bewolkt.

Snorkelen

29 april 2002 - Indiers willen zich soms groter voordoen dan ze zijn. Als je een uitstapje maakt naar de Andaman Eilanden, moet je natuurlijk ook snorkelen. Maar hoe werkt zo'n ding? En waar zijn de vissen? Om de hoek, waar niemand kijkt. 

Paradijs

29 april 2002 - Het paradijs is gevonden en het eilandje heet Jolly Bouy. Het maakt onderdeel uit van de Andaman Eilanden. Je gaat er naar toe met zo'n vijf scheepjes elk gevuld met zo'n 20 Indiërs. Voor je vertrekt moet je de medewerker van het Marine Park 50 rupees (1 euro) betalen voor elke plastic fles die je meeneemt. Die krijg je bij terugkomst retour, mits je de flessen kunt tonen. Rotzooi tref je onder water dus niet aan, wel blauwe, gele, oranje en zwart/witte vissen, paars en bruin koraal en zeesterren. Ruwweg wat je ook ziet in het aquarium van mijn (Indiase) buurmeisje in Nederland.

Koninginnedag

30 april 2002 - Nederlanders die langer van huis weg zijn hechten plots aan vaderlandse tradities. Het team van DailyIndia vormt hierop geen uitzondering. In Nederland zijn ongetwijfeld 'kale' pruiken à la Pim Fortuyn een topper. Op Havelock Island wordt Koninginnedag sober gevierd - met glaasjes oranje mangosap van het merk Frooty en koekjes met een oranje glazuur. Genodigd op de party waren Indiërs, een Koreaanse, een Amerikaan en een Duitser. De meesten kenden Beatrix niet, maar proostten wel op haar gezondheid. Het meest toepasselijke tijdstip qua kleur was de zonsondergang op Beach # 7, enkele meters van het Jungle Resort, de huidige uitvalsbasis van het DI-team.

Lunch 

1 mei 2002 - Ooit gehoord van amoebische dysenterie? Dat kun je krijgen als je 'foute' vis eet en dit overkwam het team van DailyIndia. Overuren op het toilet, 39,4 C koorts en met kramp in de darmen over hobbelige wegen naar de dokter. Die keerde zijn medicijnkast om en na een dag was het grootste leed geleden. En alles was gratis, zo doen ze dat hier. Alleen het drankje tegen de krampen, dat er vies uitzag, liet het team aanvankelijk links liggen, omdat waarschijnlijk ook de smaak niet tof zou zijn. 's Ochtends bleek er echter pineapple flavour op het flesje te staan. Die kwampachtige nacht was dus niet nodig geweest. 

Op de foto wordt de lunch geserveerd aan zo'n 30 schoolkinderen van Havelock Island in de canteen van Beach # 1. Het team hield het vandaag bij droge biscuitjes en slappe thee.

Suikerriet

2 mei 2002 - Vijftien is ze en haar broer rechts achttien. Met haar getrouwde zus van 23 en haar zoontje van twee (en de kat) past ze op het huis van haar ouders die uit werken zijn op een ander eiland. Ze wonen op Havelock Island, aan het einde van de weg, na een stukje karrenspoor en dan nog even verder. De argeloze toerist wordt verwelkomd op blokjes suikerriet (in haar hand), waar de hele familie op dat moment al op kauwde. Croky chipa en Venco drop zijn hier nog niet doorgedrongen. Voor de weg terug krijg ik nog een extra handje rietblokjes mee. Haar broer, die een spraakgebrek heeft, maakte mij met lijf en ledematen op onvergetelijke wijze duidelijk hoe ik vrolijk tuffend op mijn scooter (tata...) af en toe zo'n vezelig snoepje in mijn mond kan werpen (hapslik...).

One pen

3 mei 2002 - De kinderen op de Andaman Eilanden zijn nog naturel. Hun leeftijdgenoten op het vasteland zeuren nog wel eens om one pen, one pen! Dit gebruik is kennelijk nog niet overgewaaid naar de Andamankids. Ze laten zich graag fotograferen, zijn natuurlijk blij verrast meteen het digitale resultaat te kunnen zien en vinden het nog mooier om samen met de ervaren reiziger te worden geportretteerd. Bij het afscheid wordt er niet om cadeautjes gevraagd. Verder geen nieuws uit het paradijs. Dolce far niente is het devies. 

Kameleon

4 mei 2002 - Tijdens een laatste wandeling in het paradijs dat Havelock heet stuitte het DI-team op dit reptiel dat later een kameleon bleek te zijn. Gauw weer naar het resort gerend, camera's, statieven en studioflitsers onder de arm genomen en op een drafje teruggehold naar de boom waarop het dier zich vertoonde. De kameleon had al die tijd geen spier vertrokken, maar wel zijn kleur aangepast aan die van de boom, dus het was even zoeken. Het dier liet zich vanuit alle invalshoeken gewillig vastleggen. Ruim vijftig procent van de zoogdieren op de Andaman & Nicobar Eilanden komt alleen daar voor. Misschien dit type kameleon ook wel.

Mayabunder

5 mei 2002 - Terwijl twee autochtonen met hun mond open van verbazing toestaren, kies ik deze foto van de huidige verblijfplaats, Mayabunder op North Andaman. Het had net zo goed het Caribisch gebied kunnen zijn. Mayabunder wordt niet serieus behandeld in de Lonely Planet, dus je kunt er nog ontdekken dat de eigenaar van Sea 'n Sands Boarding & Lodging je kan meenemen op een boottrip naar de onbewoonde eilanden Interview en North Reef. Op het eerste leven verwilderde olifanten, zo wil de overlevering. Het tweede eiland is geheel omgeven door strand en koraal. Je mag er eigenlijk niet komen, maar we blijven er slapen op het strand. Niet verder vertellen. 

Blauw

6 mei 2002 - Er blijken meerdere versies van het paradijs te zijn. En ze worden steeds mooier. Dit is North Reef, een van de bestemmingen van Expeditie Lonely Island, een tweedaagse operatie inclusief overnachten onder de sterrenhemel op zand dat veel weg heeft van poedersuiker. Op dit eiland had ik het gevoel elk moment te zullen opbotsen tegen Adam en Eva. Maar er woont niemand, behalve veel vogels en giftige duizendpoten. De koralen die het eiland omgeven zijn adembenemend: het lijken hele steden van staketsels en pannenkoeken, met veelkleurige vissen als bewoners. Dankzij de moderne techniek konden we 's avonds op het eiland al de foto's van de afgelopen dag zien, op de laptop. Gelukkig deed de batterij het goed, want er is geen 220 Volt in het paradijs - de enige tegenvaller.

Haaien

7 mei 2002 - In het paradijs hebben haaien meer te duchten van de mens dan andersom. 's Ochtends blijkt North Reef meer tijdelijke bewoners te hebben. Er huist een groep van zo´n 15 mannen die vlakbij in zee hun netten hebben uitgezet voor de haaienvangst. In de loop van een maand vergaren ze tientallen kilo's haaienvinnen, die ze voor 150 euro per kilo verkopen aan hun financier. Die haalt er wellicht het dubbele uit of meer in zijn handel met China. Daar denken ze namelijk nog steeds dat de vinnen de potentie bevorderen. De politie doet niks, mijn gids zegt dat ze een vergunning hebben, maar ik geloof er geen barst van. De knaap links is een hamerhaai met ogen op stokjes. Elk weegt zo´n 100 kilo, waarvan 1 kilo vin.

Trouwen

8 mei 2002 - In een prieeltje volgehangen met papieren bloemen aan touwtjes à la 'All you need is love', geflankeerd door de halfautomatische wasmachine die een suikeroom heeft geschonken en geheel gezet in een middernachtelijke, sprookjesachtige illuminatie in de pikdonkere nacht buiten het dorp voeren een priester en zijn knecht 3 uur lang de meest kinderlijke rituelen uit om dit stel getrouwd te krijgen, inclusief voeten wassen (en drogen), vuurtje stoken en nog-even-een-laken-over-je-hoofd-voor-je-als bruidegom-de-bruid-te-zien-krijgt. Ondanks hun feestelijke hoofdtooien kijken de echtelieden geen moment vrolijk. Tegen de tijd (02.00 AM) dat het klaar is, ligt het grootste gedeelte van de gasten te ronken en gaat het feestje als een nachtkaars uit. En begint voor hen het gearrangeerde huwelijk.

Bouwinspectie

9 mei 2002 - In de serie Flagrant Vee deze week een variatie op de inmiddels als evergreen te bestempelen Koe bij nacht (vrij naar Potter). De chauffeur van de autoriksja -die van mij moest omkeren voor de foto- en de toegesnelde omstanders begrepen maar niet waarom dit in onze ogen grappige situaties zijn. Het zou een hoes van een Pink Floyd-album kunnen zijn. 

'If you had seen what I saw, you would know that the Indian landscape was designed with a Pink Floyd soundtrack in mind.' 

Uit 'Are you experienced?' van William Sutcliffe.

Delhi

Oven

10 mei 2002 - Het contrast kan niet groter zijn. 's Ochtends snel je met je paraplu naar dat kleine tentje voor je laatste ontbijt op de lieflijke Andaman Islands; 's avonds stap je de overbevolkte oven binnen die Delhi heet. Voor het eerst ben ik op een plaats waar de buitentemperatuur hoger is dan die van je lichaam: 44 graden. Als je je kleren aandoet, lijkt het alsof ze op de kachel hebben gelegen. Zelf de binnenmuren van de hotelkamer stralen warmte uit. In het park zette ik even de losliggende tuinslang aan om mijn voeten te koelen, hetgeen ik bijna met eerstegraads brandwonden moest bekopen. Iedereen had gewaarschuwd niet nu naar Delhi te gaan, maar voor mij is de temperatuur leefbaar, zelfs wel aangenaam, want de hitte is droog. 

Gandhi

11 mei 2002 - Gewapend met de herinnering van 3 keer kijken naar de film Gandhi van Richard Attenborough zette ik 15 maart voet op Indiase bodem. Inmiddels weet ik dat in vrijwel elk dorp de hoofdstraat MG Road (Mahatma Gandhi Road) heet, elke stad van formaat een herinneringsmuseum gewijd aan Gandhi heeft en dat het mooiste Gandhimonument in Delhi staat. Zo stil, zo simpel, zo aangrijpend, voor een man die alles voor India heeft betekend. Behalve de bevrijding van de Britten heeft hij ook universele waarden voor leven en liefde overgebracht. Is de verafgoding van Bapu (vadertje) overdreven? Misschien niet.

Politievrouwen

12 mei 2002 - Het is moeilijk je Indiase vrouwen voor te stellen anders dan in sari. Toch zijn er genoeg, in vele beroepen. Er zijn in India zelfs politiebureaus met louter vrouwen. Deze poltieagentes waren opgeroepen om samen met vele mannelijke collega's bescherming te bieden bij de verbranding van de overleden moeder van de minister van landbouw. In het park, naast het Gandhimonument. De meest intieme gebeurtenissen gebeuren in India in het openbaar. Ik zag de brandstapel, had er zo naartoe kunnen lopen. Een vreemde gewaarwording, te weten dat daar een vrouw van 97 in lag te verschroeien. 

Rajasthan

Nieuwsgierig

13 mei 2002 - Indiërs zijn van nature al nieuwsgierig en vrijpostig. Ze vragen je in de eerste minuut al de hemd van het lijf: hoe heet je, waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, wat voor werk doe je, hoe oud ben je, hoe lang ben je in India, is het de eerste keer, ben je getrouwd en zo nee waarom niet en zo ja hoeveel kinderen heb je? In de provincie Rajasthan, in het noordwesten, links onder Delhi, voel je je in de dorpen helemaal een bezienswaardigheid. Elke keer als je uit de auto stapt veroorzaakt dat een oploopje. Het handenschudden en het vraag-en-antwoordspel houdt pas op als je schielijk weer instapt. En dan nog wordt je nagestaard tot je helemaal uit het zicht verdwenen bent. Wat een lieverds. 

Rijden maar!

14 mei 2002 - Rajastan laat weer andere extremen van India zien en voelen. De mussen vallen er nu dood van het dak zo heet is het en daarom halen de bestuurders van dit buitenmodel autoriksja maar de motorkap eraf want want dan koelt de motor beter.  Onderzoek wijst uit dat 60% van de passagiers eigenlijk nergens naartoe moet, maar verlegen zit om een verkoelend briesje.

Jaisalmer

15 mei 2002 - Dit is Jaisalmer, in het uiterste oosten van Rajastan aan de rand van de Tharwoestijn en niet ver van Pakistan. Evenals vele andere dorpen en steden in Rajasthan staat de plaats vol haveli's: rijk decoreerde 'herenhuizen' die de afgelopen 300 jaar zijn neergezet door de gegoede burgerij en de adelstand - de maharadja's. In dit gouden dorp (alles is van zandsteen) speelt het leven zich af te midden van de historie, ook in het fort van 5 kilometer omtrek dat boven de stad uittorent.  Het hotel waar het DI-team in is ondergebracht heeft een inpandig zwembad met - en dat is een luxe - koel water. Want in de badkamer weet je niet welke kraan de koude is. 

Oorbelman

16 mei 2002 - In Rajastan dragen mannen oorknoppen en soms, zoals deze man, uitbundige oorhangers. Ze zijn natuurlijk allemaal hetero en hebben, zoals de Indiërs het uitdrukken, veel power. Getrouwde vrouwen dragen wel 10 of 15 ringen om hun bovenarm. Zie hierna. De onderste is de smalste en knelt het zaakje af, ook 's nachts blijven ze aan. Vroeger waren ze van ivoor, nu van plastic. Het heeft iets van een Michelinvrouwtje en ziet er zeer oncomfortabel uit. 

 

Versieren

20 mei 2002 - Als je deze vrouw ziet, herinner je je misschien de plaatjes van India met wild versierde vrouwen. Die foto's zijn gemaakt in Rajastan, want daar hebben ze het versieren zo'n beetje uitgevonden. Speciale redenen hebben de vrouwen (en veelal ook de mannen) niet nodig; ze hangen zich gewoon vol met de spectaculairste accessoires.

Cameldriver

17 mei 2002 - Om op een kameel door de Tharwoestijn te kunnen trekken, heb je een cameldriver nodig. Dit is Djamin met zijn twee dochters. Hij woont momenteel, gedurende 4 maanden per jaar, met zijn familie middenin de woestenij in een hut opgetrokken van takken en droge bosjes.Hier kunnen zijn geiten tenminste nog wat te eten vinden. Feitelijk eten ze zijn hut op en je begrijpt niet wat ze er lekker aan vinden. Wat Djamin zoal doet op een dag? Vooral niks, het is veel te heet. 

Water halen

18 mei 2002 - Wie kom je zoal tegen als je om 7 uur 's ochtends door de woestijn tuft in de Indiase versie van de Jeep terwijl je net in een doodstille zanderige vlakte de nacht heb doorgebracht onder een miljard sterren en je net heerlijk hebt gedoucht onder een emmer zand? Vrouwen (en meisjes) die water halen. Dat soort zware karweitjes hebben de vrouwen in India nu eenmaal onder zich. Ik zag ze gisteren ook nog een huis bouwen. Verder geen verhaal, het plaatje is mooi. Vergissing was alleen dat ik de vrouwen niet om toestemming had gevraagd. Mijn cameldriver zei dat ze stenen gooiden nadat ik me had omgedraaid.

Drinkplaats

18 mei 2002 - Kamelen drinken zo'n 10 liter water per dag. Afhankelijk van de hitte lopen ze daar 15 tot 35 kilometer op. Een kameel heeft 5 versnellingen, van stap, draf tot galop en nog wat daartussen. Het schommelen valt mee en de draf is prettiger dan de stap. Galop niet geprobeerd vanwege veel fotografische hardware aan het zadel en de kans op klutsen daarvan. En hier drinken ze aan het eind van de middag en wisselen de kameelmannen (geen vrouw te bekennen) de nieuwtjes uit. Verder doen ze dus niet veel op een dag, die kameelmannen. Te heet.

Woestijnfietser

18 mei 2002 - Als Nederlander vallen je dit soort situaties op. Wie is er zo gek om in de striemende zandstorm en de volle hitte (44 graden) door de woestijn te fietsen? Die man is bij voorbaat een held. Nader onderzoek wijst uit dat de wind van links komt (voor de kijkers rechts) en een proefritje op 's mans fiets toont aan dat je daar in beide richtingen profijt van hebt; voor verkoeling en voor vaart.                                                             

Zandstorm

18 mei 2002 - Het licht is onwerkelijk, het zand zandstraalt je gezicht, de hete föhn droogt een natte plek in je shirt (mango-ongelukje) zien-der-ogen. Dit is een zandstorm in Rajasthan. Aan de foto is 0 % geknutseld. De paarden verwijzen naar Ranakpur, waar naar verluidt een paard op mij wacht voor een tocht door het bos in een echte Jodhpur-rijbroek: het klassieke model, in de jaren 30 vooral gedragen door filmregisseurs in Hollywood, die as-we-are-speaking in Jodhpur, waar het DI-team nu huist, op maat in elkaar wordt gezet van het fijnste gabardine. 

Scheren

19 mei 2002 - Het wordt langzamerhand een verslaving: je laten scheren voor 10 of 15 rupees. Een nieuw Schickmesje kost in India 10 rupees, dus als koele calculerende Hollander is het een verantwoorde investering in een kwartier vertroeteling inclusief gezichtsmassage. Dit is ongeveer wat je ziet als je in de stoel van de barbier ligt. De jongen links is 16 (zegt hij), de ander ook (zegt hij). Links is de meester, rechts de leerling. Je moet even vertrouwen hebben in deze jongens die zelf nog geen baardgroei hebben, maar het resultaat was het beste tot nu toe.

Jain

21 mei 2002 - De meest overweldigende tempel die de staffotograaf van DI tot nu toe in India heeft aanschouwd is de Jain-tempel in Ranakpur, in the middle of nowhere in Rajasthan. Het puur om te behagen gebouwde complex is opgetrokken uit 1444 marmeren zuilen die elk rijkelijk versierd zijn en samen een subtiele eenvoud uitstralen. Het hindoeïsme kent een handvol subgeloven en het Jainisme is er een van. Een kenmerk van de gelovigen is dat ze de levende natuur tot op het hoogste niveau eerbiedigen, dus leren riemen en beurzen mogen de tempel niet in. Ook onderhouden Jains hospitalen voor insecten en vogels en een rusthuis voor oude koeien. Een paar procent van de Indiase bevolking is Jain.

Lake Palace

22 mei 2002 - Het Lake Palace is in de achttiende eeuw gebouwd in opdracht van maharadja Jagat Singh, nadat deze ruzie had gekregen met zijn vader en niet langer diens paleis mocht gebruiken. Vandaag de dag is het een peperduur hotel en een van de wonderlijkste logeerervaringen die je je kunt indenken. De prijs voor een kamer - 200 dollar buiten het seizoen - was helaas onoverkomelijk, dus nam het DI-team genoegen met een heerlijke fles Indiase bubbelwijn op het terras van het hotel, met avonduitzicht op het meer en feeëriek verlichte paleizen aan de oevers. Een bootje vaart je over, net als bij Hotel New York in Rotterdam. De oplettende kijker kent het Lake Palace uit James Bond's Octopussy. 

Paardrijden

23 mei 2002 - Stel je voor dat de eigenaar van de manege Maharaj Narendra Singh heet en een oom is van de huidige maharana, de leider van alle maharadja's. Stel je voor dat je mag rijden op een Marwaripaard, een Indiasche soort met kruloortjes, met de naam Rada dat zoo braaf en gehoorzaam is. Stel dat het eind van de middag is en de zon het landschap goud kleurt. Dat je in dorpjes komt die voor auto's nauwelijks toegankelijk zijn en waar ze nog nooit van Coca-Cola hebben gehoord. Dat je onderweg vrouwen tegenkomt in kleurige sari's die hun glimmende kannen met water vullen. Stel het je eens voor.

Truckstop

24 mei 2002 - Je zou hem eerder op een kameel zien, maar dit is een Indische trucker, gefotografeerd in zijn favoriete hang-out, een truckstop tussen Udaipur en Pushkar. Het eten is er goed en stukken goedkoper dan in de toeristische restaurants, hoewel er vaak alleen dahl (linzen) met chapati (pannenkoekjes) op het menu staan. Eten doe je op britsen van gevlochten autobanden, die op andere tijden worden gebruikt om op te slapen, in de verkoelende briesjes die de luchtgaten in de muur achter de chauffeur doorlaten. Dat van de trucker op de foto maar één oog het doet maakt het verkeer in India alleen maar veiliger: dan let-ie extra goed op met het andere.

McMaharadja

25 mei 2002 - Het gerucht is waar: McDonald's bestaat in India, sinds 1995, en er zijn er al 50, en voor het 2004 is zijn er 50 vestigingen bijgekomen. Het menu is verdeeld in 'veg' en 'non-veg', zoals in alle Indiase restaurants, maar rundvlees hebben ze niet, al eten sommige Indiërs het wel. Bovenaan de lijst prijkt de Chicken Maharaja Burger, het equivalent van de Big Mac. 

Op de foto chauffeur Kamal, die het DI-team al 10 dagen zorgvuldig door Rajasthan voert in zijn witte, klassieke Ambassador. Hij had eigenlijk geen honger, maar toen hij hoorde dat we bij zijn foto zouden vermelden dat hij een Europese vriendin zoekt en dat hij iedereen door heel India kan rijden, aarzelde hij geen moment en zette zijn tanden in de McMaharadja.  Kamal is 36 lentes jong, spreekt vloeiend Engels en Hindi en heeft een verrassend gevoel voor humor. Zie www.facesofindia.com

Excuuuse meee 

26 mei 2002 - Lach er maar om. Maar als je in de buurt komt van Agra, waar de Taj Mahal staat, bereikt de kwantiteit en de agressiviteit van straat- en shopverkopers een hoogtepunt. 'Excuuuse meee my fffriend! You want nice carpet? I give you bottom price.' NO is niet voldoende. Chelloh (Hindi voor 'wegwezen!') werkt ook niet goed. Meedogenloze ogen opzetten wordt nu op effectiviteit getest. Er is grote behoefte aan een verdedigingsmiddel, want de brutaalsten openen je portier als je ergens parkeert. Anderen steken hun armen door het open raam. Als je geen interesse toont, daalt de prijs net zo snel als de huizenprijzen in Nederland. Maar ja, we wilden toch niet kopen, want we hebben al een slordige 15 kilo overgewicht aan souvenirs verzameld.

Taj Mahal, Delhi, naar Himalaya

Taj Mahal

27 mei 2002 - Zes uur 's ochtends en nog geen kip te zien rond de Taj Mahal. De zon gaat schuil achter een halfdoorschijnend wolkendek, dus het licht is niet waarop was gehoopt. Dat blijkt geen bezwaar, want de Taj Mahal toont haar pracht ten volle in elk licht. Het DI-team pinkt schielijk de traan weg die spontaan ontstaat bij een eerste blootstelling. Drie uur ronddwalen blijkt zo voorbij. We lopen achteruit de uitgang uit, om van elk ogenblik te kunnen genieten. De eerste toeristenbussen worden met veel omhaal achteruit ingeparkeerd. De petjes, shorts en gymschoenen verdringen zich bij de kaartverkoop. We zijn net op tijd om ons de Taj in stilte te kunnen herinneren.

(detail)

Bouwen

28 mei 2002 - Voor het mengen van het beton hebben ze nog wel een machine. Maar de rest van de werkzaamheden gaat houtje-touwtje. Bouwliften zijn nog niet tot Delhi doorgedrongen. Er wordt een stellage gebouwd van palmstammetjes en vervolgens maken velen handen licht werk. Op die manier worden zonder veel gereedschap hele flats gebouwd. Tijd en mensen zijn goedkoop, materialen duur of niet voorhanden. Discipline makes country great las ik laatst langs de weg. Soms lijkt het alsof de ene helft van India zich uit de naad werkt en de andere helft maar wat rondlummelt. En even later zijn de rollen omgedraaid.

Slapen

29 mei 2002 - Deze foto is voor alle mensen met slaapproblemen. Neem er maar een voorbeeld aan. Nadere research van de DI-team wijst uit dat deze man in het hartje van Delhi geen oordoppen droeg noch te veel desert wine (goedkoop destillaat van 40% alcohol) had gedronken. In het nagesprek verklaarde de stugge slaper bovendien halverwege het oversteken van de weg door slaap te zijn overmand. Stilte en privacy zijn in India excentrieke Westerse begippen. Toen ik een fotorolletje van de 1-uurservice ophaalde stond de fotowinkelier ongegeneerd over mijn schouder mee te kijken naar het resultaat.

Fotograaf

30 mei 2002 - Voor deze fotograaf in Delhi had Polaroid of digitale fotografie niet uitgevonden hoeven worden. Hij heeft je paspoortfoto's namelijk ook in 5 minuten klaar, volgens een methode van 100 jaar geleden. De man maakt je foto op een stukje fotopapier, niet op film dus, en ontwikkelt dat in 30 seconden. Zijn houten camera dient daarbij als donkere kamer. Vervolgen plaatst hij die 'afdruk' - die in negatief is, zie de foto in het midden - weer voor de lens en daarvan maakt hij opnieuw foto's op papier. Die zijn dan weer positief. Het resultaat is niet haarscherp en in zwart/wit, maar de foto's hebben een mooie, authentieke teint en staan fraai op de permits die je in India nodig hebt voor sommige afgelegen gebieden. Belichten gaat trouwens met de lensdop.

Speelgoedtrein

31 mei 2002 - Shimla is een hill station en uitvalsbasis voor wandeltochten in het lagere, zuidelijke deel van de Himalaya. Het ligt op 2200 meter. Een soort speelgoedtrein op smalspoor is de leukste manier om er te komen. De reis van 90 kilometer duurt 6 uur. Onderweg kom je speelgoedstationnetjes tegen, een speelgoedconducteur met een spiegelei en het uitzicht is adembenemend. In Shimla is het koel. 's Avonds voor het eerst een trui en jeans aan en geslapen onder een quilt. De stad is een trekpleister voor Indiase honeymooners. Die zullen het niet koud hebben.

Sjouwen

1 juni 2002 - Shimla is gebouwd op een bergkam. In het bovenste gedeelte kun je alleen by walk komen, zoals veel Indiërs en vrijwel alle backpackers het in fout Engels uitdrukken. Dit heeft het ontstaan van het gilde der sjouwers veroorzaakt. Je ziet alles omhoog komen: koelkasten, wasmachines, archiefkasten, zakken met aardappelen en uien en de bagage van toeristen. De dragers zijn niet altijd jong, komen dikwijls uit Kashmir, dragen aftandse kleren en kijken doelloos in de verte als ze hun vracht dragen. Hebben ze de vracht eenmaal gelost, dan nemen ze een triomfantelijke houding aan, spelend met hun draagriemen, en zweven ze een stukje boven de grond. 

Catwalk

1 juni 2002 - In Nederland zijn ze bijna uit het straatbeeld verdwenen, maar in Noord-India worden ze nog volop gedragen: Spencers. Elke tweede man draagt er een. I'm too sexy for my shirt, too sexy for my shirt, so sexy it hurts. I'm a marvel, you know what I mean, and I do my little turn on the catwalk. Yeah on the catwalk...  (Right said Fred)

Opsporing verzocht

2 juni 2002 - De politie van Shimla vraagt uw aandacht voor het volgende: Op de tweede juni tweeduizendtwee is op klaarlichte dag in de gemeente Shimla omstreeks 5.18 namiddags plaatselijke tijd een pakket biscuits, plaatselijk bekend onder de naam 'Krackjacks', ontvreemd uit een plastic draagtas. De gedupeerde, de heer P. de R. uit NL, heeft het volgende signalement van de verdachte kunnen opmaken: zoogdier met vier ledematen, hoogte circa 80 centimeter, kleur lichtbruin met vermoedelijk een triomfantelijke gelaatsuitdrukking. Een ieder die over informatie beschikt die kan leiden tot de aanhouding van verdachte, wordt verzocht contact op te nemen met de politie van Shimla of die in uw woonplaats.

Hoogtevrees

3 juni 2002 - We zijn er niet helemaal gerust op. Nergens zijn de toppen hoger en de dalen dieper dan in de Himalaya, zo lijkt het. Als je achterin de laadruimte van onze jeep omhoog of omlaag (wildkolkende rivier) kijkt, hoogtevrees krijg je altijd. Ook weten we dat het dunne lintje langs de kloof dat men 'weg' noemt laatst nog is weggespoeld. Bovendien valt de nacht en sommigen hebben ons afgeraden deze rit in het donker te doen. Allemaal koudwatervrees, zo blijkt de volgende morgen, als het DI-team de verpletterde schoonheid van het hoogste gebergte ter wereld op zich laat inwerken. Tijdens het ontbijt in Sangla geeft de hoogtemeter 2680 meter aan, maar we wanen ons nu veilig.

Hout halen / haken 

4 juni 2002 - We weten nu waar de spencers in Himachal Pradesh, de Noordwest-Indiase Himalayaprovincie, vandaan komen. Ze worden wandelenderwijs gehaakt door moeders die kilometers verderop brandhout halen, kinderen naar de crèche verslepen of andere lasten versjouwen. De hakende vrouw rechts bleek de moeder te zijn van onze 20-jarige pensionhouder (hij apentrots). Als reden voor het wandelend haken wordt genoemd het stimuleren van de bloedsomloop in de armen en handen, om te voorkomen dat ze op lange wandelingen gaan 'slapen'.

Himalaya beauty 1

Himalaya beauty 2

s

Himalaya beauty 3

Schoffelen (2)

5 juni 2002 - Wat een verschil in omgeving met de vorige schoffelplaat (in Kerala). Deze vrouwen hebben het zware schoffelwerk toevertrouwd gekregen van de boer (links naast de foto) die het landje ploegt met twee yaks. Yaks zijn een soort heavy duty runderen die in barre omstandigheden kunnen leven. In Mongolië zie je ze veel. Deze foto is gemaakt aan het einde de Sanglavallei, met op de achtergrond het dorp Chhitkul (spreek uit: shit cool) waar het DI-team is neergestreken in een authentiek paradijs van houten huisjes en traditioneel geklede inwoners. Voor het eerst in India drinken we water uit de kraan - en wel op 3680 meter (geen tikfout) hoogte.

Ansichtkaart

6 juni 2002 - Niet te zien op de foto: de waterstroom die zich kolkend naar beneden stort en de besneeuwde toppen aan de overkant. Beeldhoek en oplossend vermogen van de fotochip schieten te kort. Desondanks kan de foto worden verkocht aan kaartenwinkels in het Zwarte Woud, de Apennijnen en de Transsylvanische Alpen. Het lieflijke tafereel speelt zich af op zo'n 20 stappen van het tentenkamp in de Sanglavallei dat Kinner Camp heet. Voor nog geen 3 euro per persoon bivakkeer je hier in ronde tentjes, in slaapzakken die net uit de verpakking komen (dus geen bedbugs zoals in het vorige logeeradres) en onder loof- en naaldbomen waar je tussendoor wederom de besneeuwde toppen van de Himalaya kunt zien. We kunnen er geen genoeg van krijgen. 

Ogen

7 juni 2002 - Voor sommige foto's trek er speciaal op uit. Je loopt en je wacht op het goede moment, dat vaak niet komt. Andere keren schiet je wild om je heen en ben je thuis tijden het terugkijken blij verrast. Dit is zo'n foto. 

Waterweg

8 juni 2002 - En weg is de weg. Het gebeurde een paar uur nadat deze foto is gemaakt. Een truck bleef steken in het deels door gletsjerwater weggespoelde wegdek op de achtergrond. Daar kun je dus vergif op innemen, elk jaar opnieuw. Het gevolg was dat wederom het verkeer in de Sanglavallei stokte en dat sommige backpakkers de vallei te voet moesten verlaten. Aan de brede bruggenhoofden aan weerszijden te zien zijn er ooit aanstalten gemaakt tot een brug voor alle verkeer. Maar om onopgehelderde redenen is het bij een plankier gebleven.

Cliffhanger

9 juni 2002 - Weinigen weten het, maar de Himalaya is het gebergte waar het begrip cliffhanger vandaan komt. Een cliffhanger is dat laatste spannende moment in een soap waarvan je natuurlijk de afloop wil weten ... en je dus de volgende keer weer kijkt. 

Hoe loopt dit af? Blijf kijken naar DailyIndia!

-Intermezzo-

Himalaya heaven

De bus terug de vallei in ging om half zeven vanochtend. Dat leek mij te vroeg, want ik wilde nog een keer wakker worden op 3600 meter hoogte in mijn houten hotelkamer met aan drie kanten ramen waardoor je de besneeuwde toppen van de Himalaya vanaf de eerste zonnestralen kunt zien. Juist vanmorgen onthulde zich een nieuwe top, die niet eerder te zien was door het kluitje wolken dat er dagenlang omheen hing maar nu is weggeblazen door de thermiek. 

Doch het plan is en was vandaag een stuk terug de vallei in te gaan en te overnachten in een tentenkamp halverwege. Tentenkampen zijn hier populair. Het wachten is nu op een toevallige jeep, want taxi's zijn er niet en na de ochtendbus van 7 uur komt de avondbus pas om 5 uur. Telefonisch transport bestellen gaat ook niet, want zo'n nieuwerwetsig apparaat wordt pas volgende maand geinstalleerd in Chhitkul, dit dorp aan het uiteinde van de Sanglavallei, met volgens de laatste telling 578 zielen. Ik loop overigens het risico langere tijd aan deze vallei te zijn gebonden, want zojuist vertelde een Israëlische medetoeriste ooggetuige dat de weg naar de hoofdroute geblokkeerd is door een flinke stapel stenen die voor haar ogen naar beneden kletterde.

Maar je kunt beter wachten in Chhitkul dan in welke andere plek ook. De zon schijnt helder en de chai (thee met veel melk en suiker) is available. Aan weerskanten van het dorp staan nog steeds die besneeuwde toppen en de plaatselijk bevolking blijft rondwandelen met hun typische hoofddeksels alsof het speciaal voor de toeristen is. Kinnauripetten heten die petten, naar de streek en de bevolking. En dan staan ze plotseling allemaal om mee heen en staren ze naar mij en het elektronische wonder waarop ik deze tekst tik. 

Waarschijnlijk is dit de eerste computer die ze zien. 'This is computer', probeer ik, 'to write letter'. Schaapachtig geknik. Uitwijden over internet lijkt mij zinloos. Tsja, in Chhitkul is alles wat afwijkt interessant. Een toerist die al namaste zegt (goeiedag) wordt uitbundig wederbegroet. Op de foto willen ze maar al te graag. Als ze daarna het digitale resultaat meteen te zien krijgen, kan ik een nog vrolijkere foto van hun gezichten maken. 

Terug naar het ontwaken. Dat begint al om 5 uur, als het nog nauwelijks licht is, door de neuriende autochtone vrouwen die water komen halen bij de frisse, immer stromende waterstraal juist onder mijn panoramische hotelkamer. De emmers die ze gebruiken zijn tientallen jaren oud, gezien de gehavende staat waarin het zilver- en goudkleurige metaal verkeert. Hier worden nog materialen gebruikt die langer meegaan dan een seizoen. Neem de sloten op de typische opslaghuisjes voor voedsel in de winter - de weg is dan door de sneeuw 4 maanden dicht. Die sloten heb ik eerder gezien: in een museum!

De charmante colbertjes met kort kraagje die mannen en vrouwen dragen zijn gemaakt van yakwol. Zelfs de herenpantalons zijn van yakwol en dus feitelijk onverslijtbaar. De vrouwen dragen allen een paardenstaart, die veelal onzichtbaar verlengd is met yakwol in dezelfde ravenzwarte tint. Zo zwerven ze rond de waterstraal.

Even later gaan de yaks loeien en slaat ook de hond aan. Gelukkig heeft hij een probleem met zijn stembanden en klinkt hij als een varken, op laag volume. Meer vrouwen en kinderen komen nu uit hun huizen, met hun Kinnauripetten op. Ik waan me weer in National Geographic. Is dit echt? En hoe lang nog? De huizen worden traditioneel van hout, steen en leisteen voor de daken gemaakt. Ze krullen aan de bovenkant. Dit zijn de huizen waar de Lonely Planet van vorig jaar, die waarschijnlijk twee jaar geleden is geschreven, het over heeft. 

Maar de werkelijkheid wil dat er meer en meer huizen worden gebouwd met metalen golfplaat als dakbedekking. Funest voor het authentieke gevoel, misleidend want spiegelend voor de lichtmeter van de fotocamera, maar voor de bevolking goedkoop en efficiënt. Over een jaar zal het hier al minder echt zijn, getuige ook de moderne uitbreiding die de plaatselijke Trekking Craze Guest House ondergaat. Geen authentieke naam ook.

------

 

High

10 juni 2002 - Strikt genomen is marihuana in India verboden en alleen toegestaan in heilige plaatsen voor saddhu's, de heilige mannen. Maar in de Himalaya staat het tussen de stoeptegels - als ze die hadden. In Chhitkul en hier op de foto in Kalpa groeit wiet als bij ons gras. Het geloof wil dan ook dat de god Shiva zich hier in de winter verpoosde voor een stevig potje door hasj geïnspireerde meditatie. In Jaisalmer, Rajasthan, was het DI-team tegen een officiële Bhang (hasj) shop opgelopen; 'Government Approved'. In die shop, en in minder officiële zaakjes elders in India, mengen ze het goedje met lassi, een yoghurtachtig drankje. Maar er zijn ook koekjes, cakejes en candy beschikbaar. High in de Himalaya. 

Nako 

11 juni 2002 - Niemand had ooit van Nako gehoord, zelfs het DI-team niet. Maar het ziet er zo uit. Een groene oase op 3662 meter hoogte te midden van de eindeloze bruine en grijze steengroeve die Himalaya heet. Alle huizen zijn gemaakt van steentjes uit die groeve. De inwoners zijn authentiek, de koeien hebben hun open stalletjes tussen de huizen. Er zijn veel boeddhistische gebedstrommels, vlaggen, stapels in steen geschreven mantra's en een tempel uit de elfde eeuw. Het hotel dat DI heeft afgehuurd, heeft uitzicht op de komvormige terrassenstructuur van de foto waar doperwten worden verbouwd. Nako is het beloofde land op het dak van de wereld. 

Tony

12 juni 2002 - Dit is Tony uit Northhampton. Hij sleutelt aan zijn tweedehands Enfield motorfiets, waarmee hij het afgelopen jaar 18.000 kilometer door India heeft afgelegd. De reis verliep vlekkeloos, op één uitzondering na: een aanvaring met een koe. Het dier kwam met grote vaart de snelweg op rennen. Tony vloog door de lucht en ontzette bij neerkomst zijn ribbenkast. Zijn motor liep wat schrammen op. Voor de koe was het incident fataal. Tony hoefde gelukkig niet voor het dier te betalen en hij werd er ook niet om gestenigd. Koeien blijven immers heilig in India.

Klimrek

13 juni 2002 - Bij ons op de lagere school heette het 'Reis om de wereld'. Tijdens de gymles werd een parcours uitgezet van start naar finish via de ringen, het klimrek, de bok en de banken. Alles zonder de vloer te raken. Pakweg 35 jaar later bleek op weg naar het klooster van Tabo dat de weg even weg was als gevolg van een landslide. Er werd druk gerepareerd, maar vooralsnog kon je alleen te voet je reis vervolgen. Met wat klimwerk, afdalingen en met handen en voeten op een plat neergelegde ladder over een watervalletje. Maar goed, daar hebben we vroeger voor geoefend. 

Voetje van de vloer 

14 juni 2002 - In het Westen bestaan woorden als 'monnikenwerk'. Daden van opoffering, lijden en zelfsteniging. Boeddhisten geloven daar niet in. Zij kiezen voor een Middenweg tussen extremen en het antwoord in jezelf vinden. Dansen mag dus en tijdens het ochtendgebed om 6 uur wordt een hartverwarmend kopje thee geschonken. Op de foto de voorbereidingen van het feest dat zondag wordt gevierd. De Dalai Lama zou eerst ook komen naar dit 1000 jaar oude klooster in Tabo, maar om veiligheidsredenen is daarvan afgezien. Komen zal hij zeker, want de Dalai gaat hier na zijn pensionering wonen. 

Bewateren

15 juni 2002 - Je moet moeite doen om in het dorre deel van de Himalaya wat te verbouwen. De dorpen zijn om die reden gebouwd op plaatsen waar voldoende (smelt)water voorhanden is. Dat water wordt via talrijke kanaaltje verdeeld over de sawa-achtige veldjes. Er is een vaste volgorde in de bewatering. Is de één klaar, dan gaat het sluisje bij de ander open. Dat vereist hechte sociale structuren. Deze dames hebben zich de tijd gegund thee te drinken tot ze door toedoen van hun collega een nat achterwerk krijgen. 

Kloosterfeest

16 juni 2002 - Vaders, moeders, kinderen en ouden van dagen uit de wijde omgeving zijn vandaag naar het Tibetaanse klooster van Tabo gekomen om te vieren dat de Rimpuche geslaagd is voor zijn eindexamen. De Rimpuche, een gezette jongen van 19, is de reïncarnatie van een van de leermeesters van de huidige Dalai Lama. Hij heeft naar verluidt 20 uur per dag gestudeerd om nu een belangrijke functie te kunnen bekleden bij de boeddhistische clerus. De viering ging gepaard met zang, dans, maskerades en gratis ranja in de volle zon. Een kijkje achter de schermen leverde natuurlijk het mooiste resultaat op.

Dramatiek

17 juni 2002 - Daar links stroomt de Spiti door het gelijknamige dal. Op de rotstop staat het klooster van Dankar. Het 900 jaar oude complex bevindt zich 3890 meter boven de zeespiegel en in de winter kan het er 30 graden onder nul worden. Gevoel voor dramatiek kan deze monniken niet worden ontzegd. Op de groene akkers worden voornamelijk doperwten verbouwd. Maar omdat de oogsttijd samenvalt met de moessontijd, kunnen de erwten soms niet snel genoeg naar Delhi worden vervoerd. De weg is dan soms weg. En weg is dan het werk en het geld. Je blijft je afvragen waarom mensen hier willen wonen.

Stenen bakken

18 juni 2002 - In India kun je niks kopen, maar kan alles worden gemaakt. Dat geldt in de Himalaya ook voor de stenen om een huis te bouwen, zelfs in Kibber, het naar eigen zeggen hoogste dorp ter wereld (4206 meter) met elektriciteit en waar je met een auto kunt komen. Stenen worden gemaakt in een vergrote versie van de vormpjes waarmee je vroeger in de zandbak speelde. Daarna een dag of twee bakken in de zon, dan vijf dagen water erover gieten en ze zijn bestand tegen weer en wind. In Nederland let je er niet op, maar in India is alles een schouwspel, zeker als je er tijdens je ontbijt van kunt genieten. Op je gemak, want de bouwvakkers doen het ook rustig aan.

Hoge School

19 juni 2002 - Dit is de leraar Engels van de lagere school in Kibber. Hij heeft het koud op 3600 meter hoogte, evenals zijn 7 collega's. De school heeft nauwelijks verwarming, de ruiten zijn kapot en er is geen elektriciteit. Met z'n achten bedienen de leraren 54 leerlingen. Je zou denken dat er dan wel een uurtje overschiet om zelf die ruitjes te repareren, het gat in het plafond te dichten of om die berg kapot meubilair op te ruimen. Maar dat zal wel Europees gedacht zijn, daar moeten wellicht speciale lieden van een lagere kaste voor worden ingeschakeld. Zo gaat dat vaak onder hindi's. Dus moeten we nou wel of niet toejuichen dat de leraren toch hun werk blijven doen onder deze barre omstandigheden? 

Sneeuwmuur

20 juni 2002 - De weg van Kibber naar Manali -zeg maar terug naar de bewoonde wereld- voert over de Kunzumpas, op maximaal 4551 meter hoogte. Dat is slechts 300 meter lager dan de Mont Blanc en opnieuw een record voor het DI-team. Het smeltwater ging er de andere kant van op stromen. De pas was pas 10 dagen open en nog alleen toegankelijk voor lichte voertuigen. Het leuke was dat ze de ene berg nog ruiger dan de andere hadden gemaakt en special effects hadden ingebouwd zoals deze doorgang. Even op zo'n sneeuwmuurtje springen levert vanwege de ijle lucht meteen hevig gehijg op. 

Voetbal

21 juni 2002 - In elke stad van enige betekenis in India heb je een German Bakery. Persoonlijk was het het DI-team nooit opgevallen dat onze oosterburen bekend stonden om hun broodbakkunst. Maar voor alle Westerse en Indische reizigers zijn het sociaal-culinaire trekpleisters. Zo ook in het getoeristikeerde Manali, waar de German Bakery natuurlijk de beste lokatie is voor het volgen van Duitsland - VS van de WK 2002. Rechts op de foto fellow travellers Tilman en Anja uit Berlijn, die nog net even kunnen kijken voor ze op de nachtbus naar Shimla stappen. 

Peter passé

22 juni 2002 - Peter (62) is 32 jaar geleden naar Manali gekomen, dus in 1970. Toen was het nog het 'Amsterdam van de Himalaya'. Rielekste sfeer, jointje roken, diepe gesprekken. Vooral nadat het plaatsje in 1984 figureerde in een film, is al het moois platgewalst door horden toeristen. En de huidige 'hippies' zitten liever uren achter Hotmail in het cybercafe. Peters jampotten zien er dan ook stoffig uit en het uithangbord (inzet) ligt op z'n kop in de tuin. Meer dan verbittering en gemeenplaatsen komen niet uit zijn mond. Er staat nog wel cannabis sativa in de tuin en voor de zekerheid staat op de muur 'Joint smoking problem police'. Maar niemand die het leest. 

Dharamsala

23 juni 2002 - Net nu het DI-team is aangekomen in Dharamsala, horen we dat dit de op een na regenachtigste stad van India is. En dat de moesson op komst is, hebben we gemerkt. Gisteravond flitste het al als een gek. De Tibetaanse monniken en nonnen hier zijn op het ergste voorbereid. Kijk maar naar het formaat paraplu dat ze meedragen. Dharamsala is de stad van de Dalai Lama, van de Tibetaanse regering in ballingschap en van veel vluchtelingen uit dat land. En talrijke westerlingen dompelen hier onder in die cultuur en in yoga, meditatie, massage en tibetaanse kookkunst. Wij hebben de eerste les momo-bereiden geschrapt. We bleven lekker binnen met de regen.

Black Beauty

24 juni 2002 - Hij staat daar nog onaangetast, die Black Beauty-chocoladetaart in de pastry shop in downtown Dharamsala. Het DI-team heeft vandaag de verleiding weten te weerstaan. We weten dat alle voorverpakte chocola in India melig is, kennelijk omdat ze er spullen in doen die beter bestand zijn tegen de hitte. En we weten dat de chocola in verse taarten wel goed smaakt. Ook weten we dat 'we' al twee gaatjes hebben bijgeprikt in de moneybelt om de broek, dus wel wat calorieën kunnen lijen. Tenslotte weten we dat de Dalai Lama 6 juli jarig is en dat we daar bij willen zijn en goed voor de dag willen komen. De komende dagen worden een lang gevecht tegen het geweten. Of gewoon een andere route kiezen, niet langs deze shop.

Alfabet

25 juni 2002 - B voor bird, i voor ice, o voor octopus. Nieuw aangekomen vluchtelingen uit Tibet krijgen in Dharamsala onderricht in de westerse cultuur en taal. Die taal is uitsluitend Engels en de lessen worden gegeven door Westerse vrijwilligers die enkele weken tot maanden in Dharamsala bivakkeren. Op de foto een Fransman en (links, zittend) een Israëliër. Het onderwijs vindt plaats op het terras van de kleuterschool, dagelijks vanaf half 5. Het integrale DI-team heeft zich aangemeld voor het geven van computerles. Maar daar was tijdelijk geen behoefte aan, want de monniken moeten eerst nog Engels leren.

Rennen

26 juni 2002 - Je weet het niet met zo'n moesson. Dan weer kort, dan weer lang, dan een paar druppels, dan weer met bakken tegelijk. Het gedrag van Indiërs en Tibetanen tijdens zo'n buitje verschilt ook. Sommigen blijven wijselijk binnen. Anderen strompelen voorzichtig onder een superparaplu. Weer anderen denken nat = nat en dat droogt wel weer. Een enkeling rent zo hard dat hij het effect van zijn paraplu teniet doet. En tenslotte de fotograaf: die staat onder een afdakje die mensen te verblinden met zijn blitslicht.




Draaien maar ...

27 juni 2002 - Tibetanen hebben wat met draaien en cirkels. Dit zijn slechts enkele van de 108 (heilig getal) gebedstrommels in het centrum van Dharamsala. Ze zijn er ook met een steeltje met twee touwtjes en knikkers. Je ziet er vooral oudere dames en heren mee. Met de klok mee draaien svp, ook als je rond een heilige plaats of plek loopt. Deze man doet het al zo'n 80, 90 jaar. Ooit is hij na een helse voettocht van 25 dagen over besneeuwde bergen uit Tibet ontsnapt. De huidige Dalai Lama heeft het in 1959 ook gedaan. Dit konden we zien in de film Kundun, die werd vertoond in een plaatselijke video parlour. De koude rillingen besluipen je als je beseft dat die man dus vlakbij je woont. 

Cultuur

28 juni 2002 - Om de Tibetaanse cultuur in het buitenland te laten overleven, is het Norbulingka Instituut opgericht. Zo'n 400 landgenoten vinden er emplooi als schilder, houtbewerker, naaister of beeldhouwer. De religieuze schilderijen, kittige fotolijstjes, sierlijke kistjes en elegante kledingstukken die hiervan het resultaat zijn, worden verkocht in de shop dan wel geëxporteerd. Het flagrante beeld 'Tamding' van maker Pembatortje (kijk even goed wat ze doen) gaat naar een Boeddhistische tempel elders in India. Het beeld aan ommezijde van de pilaar wordt straks vervoerd naar Graz, Oostenrijk, en is een kopie van een werk dat nu in New York staat. 

TCV

29 juni 2002 - TCV staat voor Tibetan Children's Village en daar zijn er een stuk of wat van in Dharamsala en omgeving. Ze zijn nodig omdat van veel Tibetaanse kinderen de ouders zijn achtergebleven in Tibet. Zij hebben hun peuters, kleuters of tieners meegeven aan een groep landgenoten die het land ontvluchtte. Dit TCV oogt misschien niet fijn, maar bruist van de zang en dans en het ontbreekt aan niemand wat. Het oog viel toevallig op de Hindoestaanse vrouwen die in het dorp de huizen verbouwen. Hun kinderen zwerven noodgedwongen over de bouwplaats of doen er een slaapje onder een schamele paraplu. 

Klaske

30 juni 2002 - Hoe kom je te wonen op een bergtop op een uur lopen van de bewoonde wereld in Dharamsala? Die vraag bleek genoeg voor het beknopte levensverhaal van Klaske Kooistra uit Witmarsum (F). Amsterdam en haar juridische werk konden haar niet meer boeien na het verbreken van een langdurige relatie, ook niet na een jaar reizen door Azië en India. Na 9 maanden keerde ze terug naar India en is nu al 7 jaar volop gelukkig in haar Hans-en-Grietje-huisje zonder telefoon en tv, met water van de regen en de bron en een wereldradio waar ze één keer per dag naar luistert. Wat heeft Klaske de hele dag om handen? Lezen, schrijven, denken en de huishouding, die hier veel meer tijd kost. Werken hoeft niet dankzij een erfenis. Bovendien: 'Being is more important than doing', zegt ze in haar charmante Engels. De leukste Nederlandse in 3,5 maand. 

Monks

1 juli 2002 - Dit zijn Kounchok (links, 25) en Delek (27). De een is twee jaar geleden Tibet ontvlucht, de ander een jaar. Het DI-team was bij ze te gast voor het avondeten in de kamer van 2,5 bij 4 (hoogte 190 cm) die ze samen delen. De een slaapt op het bed, de ander op de grond. Een stoel hebben ze niet, een kist dient als tafel, water wordt van buitenaf aangevoerd en koken doen ze op een tweepitter. Klagen doen ze niet. Bij de maaltijd van rijst, bloemkool en paprika wordt een kopje warm water geschonken. Aan de muur hangen wat krantenpagina's met lieftallige Indiase zangeressen. Zo wordt het toch nog gezellig.

Kruidenbuidels

2 juli 2002 - Dit is niet de dichtsbijzijnde wasserij. Ook niet een opslag voor eurobiljetten of een verzameling in-de-was-gekrompen-Sinterklaaszakken. Dit is het magazijn van de Tibetaanse hospitaal in Dharamsala. Het ruikt er alsof je de thee-afdeling van Douwe Egberts binnenstapt, want de zakken zitten vol waardevolle en zeldzame kruiden. Met de Dalai Lama is ook een aantal professoren in de Tibetaanse geneeskunde naar India gevlucht. Daar kunnen ze hun praktijk voortzetten en de kennis doorgeven. Naar verluidt wordt soms het slijm of de urine van heilige personen voorgeschreven als serum. De Chinezen zien er het nut van in, want in Tibet staat nog veel overeind op dit gebied, gedoogd door de overheerser. 

Exile

3 juli 2002 - Dit is de vergaderzaal van het tibetaanse parlement-in-ballingschap (exile). Er wordt twee keer per jaar een aantal dagen aaneen vergaderd door de 46 gekozen leden, die allen buiten Tibet wonen. Provincies (3), religieuze onderafdelingen (5) en de VS en Europa zijn keurig vertegenwoordigd. Er zijn 4 ministers (ter linker zijde) die elk 2 portefeuilles hebben. De Dalai Lama zit aan het hoofd, is ook het hoofd der natie, maar heeft zijn politieke macht ingeleverd om de democratie te bevorderen. Het DI-team heeft helaas het diner van 6 juli (verjaardag Dalai Lama) moeten afzeggen. Het team was uitgenodigd als dank voor het advies dat is verstrekt voor de verdere ontwikkeling van Tibet.Net. Het team is nu in Delhi namelijk.

Delhi, Haridwar, Risjikesh

Chaos

4 juli 2002 - Delhi is een feest voor de ogen, oren en neus. Als je er tegen kan. Anders ben je snel fifty-fifty zoals ze hier zeggen. Gek dus. De hitte valt nu niet mee. Maar de moesson houdt zich stil vandaag. En de schappen van de straatventers zijn gevuld met kleine appeltjes - na enkele trossen overheerlijke verse lychees een aangename aan Nederland-herinnerende smaak. Een beetje melig wel. Peren zijn er nu ook. Helaas te hard. De somosa's (foto) vallen weer goed na alle tibetaanse momo's. Die zijn toch een beetje flauw. Verder geen nieuws van het oostelijk front. 

Ganges

5 juli 2002 - Mag het een litertje meer zijn? Baden is de Ganges is een heilige gebeurtenis, dus van het water neem je graag wat mee naar huis. Dan komt een jerrycan goed van pas. Hier in Haridwar, 4 uur treinen boven Delhi, is het water nog redelijk schoon. Het komt hier zo uit de bergen gestroomd. De god Shiva heeft in de buurt een voetstap achtergelaten en daarmee het reinigende karakter van een Gangesbad bepaald. Het DI-team had helaas geen zwemkledij bij de hand en kon dus niet meeplonzen in het woelige en ijskoude water. Bij de apotheek hebben we wel enkele superkleine flesjes voor wat Gangeswater gescoord. Want met zo'n jerrycan komen we nooit door de douane.

Baden

6 juli 2002 - Op de ghats (trappen) van Haridwar is het elke avond feest. Rond de klok van zeven slaan de voorgangers in de tempeltjes oorverdovend hard op hun, tsja, een soort broodplanken met een heft, maar dan van koper. De met duizenden toegestroomde religieuze toeristen heffen hun gezang aan. Iedereen kent het lied. Tegelijk worden bootjes van bananenbladeren met bloemen en een theelichtje te water gelaten en hossen de badgasten er op los. Tot besluit houden mannen kandelaars omhoog die veel weg hebben van vlammenwerpers. Opeens is alles afgelopen en delen de helpers handjes warme melk uit aan de achterblijvers. Al die tijd geen Westerling gezien. 

Nieuwe vrienden

7 juli 2002 - Eerdere reizen stonden al in het kader van 'nieuwe vrienden maken'. Maar India slaat alles. In no time staat er een groep mensen om je heen, je aan te staren. Vragen als waar je vandaan komt en hoe je heet zijn al duizend keer gevallen. Ook deze sadhu's, heilige mannen, in yogacentrum Rishikesh waren heel toeschietelijk. In het midden een sadhu-in-opleiding, in het zwart een heilige vrouw. Sadhu's leven van de wind. Hun bezittingen passen in een plastic tas. Gierig zijn ze niet, want een van hen bood het DI-team een hapje aan van zijn ontbijt van morgen. Daar had hij nu al trek in, de avond tevoren.

Lezen

8 juli 2002 - Ook Sadhu's lezen de krant, hier op een van de honderden bankjes tussen Rishikesh en het volgende plaatsje, met uitzicht op de Ganges. India kent kranten in alle 19 officiële talen van het land en ze kosten nog geen duppie. Hindi en Engels zijn de lingua franca. Voor het internationale nieuws zijn de Engelstalige dagbladen echter doorgaans geen goede nieuwsbron. Op de halve pagina 'World' gaat het meestal over neergestorte vliegtuigen of de strapatsen van Westerse filmsterren. In het Indiase nieuws gaat veel aandacht uit naar politieke en bureaucratische details. De oorlog met 'Pak' (Pakistan) is grotendeels uit de kolommen verdwenen, maar daar werd gek genoeg nooit veel ruimte aan besteed, zelfs niet toen het er om spande.

Haren

9 juli 2002 - Z'n haren zaten eerst nog in een knotje en toen liet-ie ze plotseling los. Al twintig jaar niet geknipt en gekamd. Als de Beatles in Rishikesh waren gebleven, zagen ze er nu ook zo uit. Ze waren hier in de jaren zestig op bezoek bij hun goeroe, de Maharishi Yogi. Zijn Indiase ashram (spiritueel centrum) is kortelings verhuisd naar een plaats nabij Delhi. Uit gesprekken rond de avondmaaltijd blijkt overigens dat de (minder strikte) ashrams door de Indiase middenklasse ook worden gefrequenteerd als prettige geprijsde vakantieverblijven. Niet alle religie is wat er op staat. 

Help India!

10 juli 2002 - Help India! Ze zitten te wachten op de moesson en op de toeristen. De moesson komt waarschijnlijk in het noorden een maand later dan verwacht. De toeristen komen waarschijnlijk helemaal niet. Ze zijn afgeschrikt door de oorlog met Pakistan. Die is er, maar alleen in oostelijk Kashmir. Vergelijk het met de oorlog in voorheen Joegoslavië. Het DI-team heeft daarom de afgelopen 4 maanden geen enkele moeite gehad met het vinden van hotelkamers en heerlijk rustig kunnen genieten van alle attracties. Wil je dat ook, boek dan nu een retourtje Delhi voor weinig en mail Kamal (foto) dat je twee weken of langer door Rajasthan wilt toeren in zijn gloednieuwe superauto met airco voor een supervriendelijke prijs. Of elders in geheel India. Want hij, en zijn collega's, hebben je klandizie hard nodig. Immers ook het DI-team verlaat vanavond India (en duikt weer op in Sri Lanka). 

--------

Verblijf elders in Azië. Zie het ebook Daily Asia, fotocolumns van een reiziger.

--------

Calcutta, Varanasi

Voeten

9 november 2002 - Het DA (DailyAsia) team heeft vandaag opnieuw voet op vaste grond van India gezet en de fotocolumns heten weer DailyIndia. Calcutta openbaart zich vanaf het eerste ochtendgloren in al haar geuren, kleuren, klanken en gezichten. Een vroeg uurtje rondstappen bij de Baboo Ghats, de trappen naar de heilige Hooghlyrivier, en het digitale fotorolletje is weer vol met wassende (zichzelf en de kleren), biddende en gemasseerd wordende mannen, vrouwen en kinderen. Kruiken met heilig water worden meegevoerd, de chai (thee) worden gedronken en de dahl (linzen) wordt gegeten. We zijn weer thuis. 

Riksja

10 november 2002 - Calcutta is naar verluidt en volgens het DI-team de enige stad in Azië waar de riksja nog de echte riksja is: dat wil zeggen een loopriksja. Dat brengt een morele worsteling met zich mee: mag je een ander zo voor je laten lopen? 'Ja!' zegt de riksja-meneer (vrouwen nog niet gezien) dus ook het DI-team heeft met het hart vol plaatsvervangende schaamte plaatsgenomen in een loopkoetsje. Maar niet nadat we een donkere, onherkenbare zonnebril hadden opgezet. Zoiets als deze mevrouw dus. Naar de lege straat op de achtergrond hadden we 3 uur moeten zoeken, want de meeste in Calcutta zijn verzadigd met mensen, handel en handkarren.

Festival

10 november 2002 - Stel je 50.000 mensen voor die worden aangevoerd in kleurrijkste trucks. Ze verzamelen zich op een soort Malieveld in het meervoud waar het stof je om de oren slaat. Onder die mensen zijn er die zich met een grote trossen bananen of andere offers naar de rivier de Hooghly begeven. Dat levert heel wat trekken en duwen op, maar iedereen die wil, bereikt het water. De bananen gaan het water in en weer mee terug. Een gemeenschappelijk bananen-was event, zei een fellow traveller oneerbiedig. Hoe het nou echt zat, weet het DI-team niet precies. Iets met de zon en overleden echtgenoten die werden geëerd. Het was nog lang onrustig in de straten van Calcutta. 

Calcutta Rescue 

11 november 2002 - De gezondheidszorg in India is gratis, maar dit betekent niet dat het systeem altijd goed werkt. Om die reden zijn in het land talrijke organisaties actief die veelal worden gesponsord met geld uit het buitenland. Vooral in Calcutta is de nood hoog en helpt Calcutta Rescue met onder meer een leprakliniek, een kliniek voor moeder en kind en een schooltje. Nou moet je kliniek niet te serieus nemen: bamboestaken en een zeil voldoen, juist ook omdat de doelgroep niet in een stenen gebouw zou durven te komen. Infecties zijn een groot probleem: het DI-team heeft de maden uit een wond zien komen. Die foto schotelen we de trouwe (en ontrouwe) lezers van DailyIndia maar niet voor (en hebben we trouwens ook niet gemaakt). Helpt helpen, zouden we zeggen. 

Overstroming 

12 november 2002 - Na een beetje regenbui staan de straten van Calcutta blank. Hotel VIP International wil zijn gasten natte voeten besparen en trekt deze elegante oplossing uit de kast. Calcutta is Mega India, India in het Meervoud, India Amplified met drie keer zoveel problemen en drie keer zoveel lol. Dramatisch dieptepunt vormde vandaag de Hogg vleesmarkt: een razend smerige hal waar de regen door het dak komt, de grond vergeven is van ratten en kakkerlakken en kraaien in de lucht op onheilspelende toon het vlees proberen te pikken. Afgaande op de sfeer, krijg je het idee dat er stiekem ook mensenvlees wordt verkocht. Het DA-team heeft besloten de komende dagen vegetarisch door te brengen.

Yogi Lodge 

13 november 2002 - Dit is de Yogi Lodge in Varanasi met manager Rakesh. Of is het de Old Yogi Lodge? Het is de laatste. Iedereen die wat anders zegt, heeft niet goed gekeken, want er staat echt 'old' in dat rode streepje boven de naam. Dus wast Rakesh zijn handen in onschuld. Maar hij weet net zo goed als de DI-kijkers dat hij profiteert van de goed naam de 'echte 'Yogi Lodge in Varanasi. En zo zijn zijn er nog 3 klonen. Met als gevolg dat het DI-team vanavond laat belande in de Yogi-versie die niet 1, maar 12 minuten gaans van de Ganges zit. De plek is zeer basic maar goedkoop en niet slecht en Rakesh lijkt verder ongevaarlijk. 

Slippertje 

14 november 2002 - De RDC-i700 camera van Ricoh waarmee alle foto's van DailyIndia worden gemaakt is in de Ganges gevallen. Nou, een beetje dan, maar genoeg om water achter de lens te krijgen. Er moest ter plekke vivisectie worden verrricht om hem van binnen droog te krijgen. Maar hij doet het nog, dankzij of ondanks het heilige Ganges-water? Waarschijnlijk voor eeuwig, nu hij is gezegend. Een en ander gebeurde toen het DI-team de volgers van DI het beste van het beste wilde voorschotelen, met de hoogste production value: foto's vanuit het water. Indiagangers zijn gewaarschuwd: de ghats (trappen) in Varanasi zijn glad!

Baba Ji

15 november 2002 - Deze meneer houdt er om de hoek van het DI-hotel in Varanasi een tempeltje van 2 bij 3 meter op na. Hij heet Ramesh Prasad, alias Baba Ji. Hij maakt mensen gelukkig. Tenminste, als we zijn pamflet over de steen Houldil (in de oeroude taal Urgu) mogen geloven. Wie hem omhangt, heeft succes en is vrij van narigheid. Bovendien beweert Baba Ji alle geloven te vertegenwoordigen. Tegen zoveel goeds kon het DI-team niet op en het heeft voor 151 rupees één exemplaar van de steen aangeschaft dat zal gaan rouleren onder alle teamleden. Oja, dat oranje geval is de schedel van zijn leermeester. Daar drinkt hij met regelmaat wijn uit die verdacht veel op whisky lijkt. 

E - 01

16 - 26 november 2002 - 'E - 01', dat is de cryptische mededeling die de trouwe digitale camera geeft nadat de slippartij van eergisteren hem toch fataal is geworden. De Ricoh was kennelijk toch naar Varanasi gekomen om te sterven, net als veel ouderen. Het DI-team is momenteel onderweg naar de Camel Fair in Pushkar (Rajasthan), maar de foto's daarvan zullen uitsluitend analoog zijn en pas in Nederland te aanschouwen. Tenzij we ergens een camera kunnen lenen... Dus blijf intunen. Pushkar zal er ongeveer zo uit zien, maar dan wat drukker. 

Het DI-team landt 26 november in Parijs want dat was goedkoper qua prijs. Tot snel in het echt!

-Intermezzo-

Fellow travellers

Micha Simhon en Liat Metzeger uit Israël hadden elkaar (bijna) gevonden en bij het nemen van de foto net het Holifeest meegevierd in Cochin. De traditie is elkaar dan vol te strooien met gekleurd poeder. In Nederland doen de Hindostanen er ook aan. Het DI-team ging er natuurlijk meteen op af in de oudste kleren die beschikbaar waren. Maar we waren te laat, het was gedaan. Dus dit is de beste Holifoto van India. Met Micha 's avonds nog bier gedronken. Hij had na zijn scheiding al zijn spullen in depot gezet en reisde nu voor een appel en een ei door India. Liat niet meer gezien, dus verder geen info

Matthew Woodbury (19) uit Nieuw-Zeeland reist de wereld rond voordat hij in augustus waarschijnlijk als briljante student begint aan zijn medicijnenstudie in de VS. Hij twijfelt echter nog, want al die jaren studeren is wel veel en daarna moet je ook nog eens zo'n 40.000 euro per studiejaar aflossen. Matthew is vooral naar de Sanglavallei gekomen om te wandelen. Hij vliegt straks naar Italië om daar zijn ouders te ontmoeten, die naar de VS zijn verhuisd omdat hun schapenfarm niet zoveel meer opbracht. Op de foto doet Matthew alsof hij een krant in Hindi kan lezen. Enkele woorden Australisch Engels: thingo, gutted (heel kwaad) en Sheila voor meisje. 

Jasper Stephens uit Johannesburg (Joburg voor ingewijden) at eerst zijn ijsdessert en pas daarna zijn vegetarische burger in de cafetaria van een 'rotspark' in Chandigarh. Volgens hem was de Sanglavallei om te zoenen zo mooi. Het DI-team heeft zijn advies gevolgd en is niet teleurgesteld. Tijdens het praatje hield Jasper stug zijn zonnebril op, maar voor de foto gaf hij zijn kijkers bloot. 

Haar exacte naam is verloren gegaan, maar laten we deze stoere Nederlandse maar Laetitia noemen, want zoiets was het. Op de boot naar de Andaman Islands zag zij kans de halve bibliotheek van het DI-team door te worstelen. Ze dreef enkele jaren een acupunctuurpraktijk in Australië, maar heeft -teleurgesteld in de Australische volksaard- de zaak verkocht en leert nu Ayurvedische geneeskunde in India. Althans, Laetitia heeft het plan daartoe. Ze was ook van plan een Enfield motorfiets in India te kopen en die dan mee te nemen naar haar volgende land van vestiging. Welk land dat zou worden, wist ze nog niet. 

Hij noemt zich Kirten, dat is zijn Indiase naam, maar zijn echte naam is Roberto. Samen met zijn vriendin Acquila, die eigenlijk ook anders heet, verbleef hij langere tijd in Trivandrum en omgeving om daar dans (Kathakali) en tabla (drums) te studeren, deels gesubsidieerd door de Italiaanse overheid. Hij bouwde ook het soort drums als op de foto, maar dat kostte erg veel tijd en leverde niet veel op. In gesprekken wijdde hij aan elk detail tien zinnen, maar deed dat erg charmant en in een prachtig soort Italo-Engels. Dat stukje duim is hij verloren als kind, toen hij met zijn neefje speelde in de houtzagerij van zijn vader.

Ze kwamen uit Kashmir, waren net getrouwd, zijn van Islamitische huize en waren op honeymoon naar de Andaman Islands. Ze sliepen met enkele andere medepassagiers in dezelfde bootcabine als het DI-team. Omdat ze zo verliefd waren, bood het DI-team spontaan aan een korte fotoreportage van het stel te maken. Die belofte werd echter de volgende ochtend meteen weer ingetrokken nadat hij om vijf uur 's ochtends de hele cabine wekte met religieus gezang (gelukkig was hij professioneel tenor), slaan met de deuren, hardop praten, luid tandenpoetsen en al het licht aan knippen. Maar na een beleefde uitbrander van de chef DI was de lucht weer geklaard, streek het hele team over zijn hart en kon de reportage alsnog plaatsvinden. Ze kregen de snapshots mee op CD. 

Josefina is door het DI-team genomineerd als bestgeklede reizigster in India. (Onder de jurk komt nog een nauwe broek van dezelfde stof. 'Punjab' heet dit) Haar accent en uiterlijk verraadden het al: ze komt uit Italië, uit de buurt van Venetië. Het DI-team kwam haar tegen tijdens de avondwandeling in de Sanglavallei. Ze had goede tips voor mooie paadjes en reist al enkele maanden door India. Ze is in januari begonnen in Trivandrum, waar ze Maryse heeft ontmoet, de Frans-Canadese waar het DI-team twee weken heeft gebivakkeerd. Da's toevallig.

De Amerikaan Franklin Wakefield leidt een reizend bestaan en is een veelsoortig creatief man. Op Bali heeft hij houten bungalows laten maken die hij, als ze zijn 'uitontwikkeld', gaat verkopen aan de duurdere klasse in Californië. Van de handvorm op de foto is het de bedoeling dat ze in groot formaat worden uitgevoerd in graniet door de steenhouwers in Mamallapuram, even onder Madras. Ook heeft hij een multifunctionele doek uitgevonden, die je hoofd op vele manieren kan beschermen tegen de zon en de kou en die tevens kan dienen als slabbe. Frank verbleef evenals het DI-team in het Jungle Resort, Beach # 7, Havelock, Andaman Islands. 

De dames onder op de foto zijn nichtjes. Marie, de linker, woont in Genève en verhuurt daar appartementen met alles erop en eraan aan tijdelijk in die stad gestationeerde werkers. De rechter, Sophie, woont op Corsica en werkt als luchtleidster op de luchthaven. Voor hun trip van 10 dagen konden ze kiezen uit Gran Canaria, de Dominicaanse Republiek en het Zwarte Woud. Het werd India. Geen echte backpakkers dus, wel Indiavrienden. Het DI-team is tijdelijk door hen en de Italiaan Andrea versterkt In Pondicherry en Madras. Rechts op de foto een fles Kingfisher bier, het beste merk in India.

Krishna Kumar was gids in Hampi en kon mooi uitwijden over de ruines daar. Sarah Lapthorne was zijn Engelse vriendin. Zij had onlangs haar man verloren aan een ziekte en was naar India afgereisd omdat ze 'niks te verliezen had'. Het DI-team zou Sarah en Krishna opnieuw ontmoeten op de Andaman Islands, maar zij wisten geen tickets te bemachtigen en onderweg kreeg Sarah ook nog amoebische dysentrie, zo bleek uit emailcorrespondentie. Krishna had veel weg van Jeff Goldblum. Sarah's moeder stelde deze foto zeer op prijs.

Colofon

Daily India. Fotocolums van een reiziger

Tekst en fotografie
Peter de Ruiter 2002

Uitgave
PixelPerfect Publications
Bankastraat 107
2585 EK Den Haag
mail@peterderuiter.nl

070 306 00 13 / 0626 046 210

Copyright
© Peter de Ruiter 2010
Op tekst en foto's van deze uitgave rust auteursrecht. 

Lees ook Daily Asia. Fotocolums van een reiziger

ISBN

....

To Edda: best fellow traveller