*SEXY!*
Lindy heeft er genoeg van het braafste meisje van Bell Gap te zijn. Vóór de reünie van haar middelbare school wil ze een nieuw imago. En wie kan haar daar beter bij helpen dan notoire bad boy Ethan Wilde?

Pagina: 1 2 3

 

"Nee maar, Ethan! Ben jij het echt?"

Ethan Wilde richtte zich op van de achterbak van zijn huurauto en sloeg zijn weekendtas over zijn schouder. Nauwelijks had hij haar aanwezigheid opgemerkt, of een warm, vrouwelijk figuurtje stortte zich in vliegende vaart in zijn armen.

In een reflex sloeg hij zijn armen om haar heen en struikelde prompt een paar passen naar achteren. Zijn hart ging sneller kloppen toen hij de unieke geur herkende van de enige vrouw die hij nooit had kunnen vergeten: Lindy Melton. Precies de vrouw die hij wilde zien, en nu lag ze al in zijn armen voor hij zelfs maar zijn vroegere huis had kunnen betreden. Misschien was deze reis toch niet zo"n slecht idee geweest.

"Ik kan niet geloven dat je er echt bent!" zei Lindy. "Ik dacht dat je nooit meer naar huis zou komen."

In plaats van de springerige paardenstaart waarin ze haar haren op de middelbare school had gedragen, had ze nu een strenge knot. Achter haar brillenglazen - kleine glazen zonder montuur, niet meer de grote violetkleurige bril die ze vroeger had gedragen en waardoor haar ogen op die van een insect hadden geleken - hadden haar ogen nog steeds dezelfde veranderlijke tint groengoud. Ook haar huid was niets veranderd, nog steeds glad en satijnzacht, iets wat hij alleen van perziken kende. Haar gezicht was nog altijd hartvormig, hoewel de kaaklijn net iets te sterk was voor het rustige muurbloempje waarvoor iedereen haar aanzag.

"Lindy." Tijdens zijn jeugd was ze altijd zijn buurmeisje geweest. Vanaf de kleuterschool waren ze boezemvrienden geweest, tenminste tot ze naar de middelbare school waren gegaan, toen was ze langzaam wat afstand gaan nemen van de ondeugd van Bell Gap. Zij was de enige geweest die erin was geslaagd hem te weerhouden van een aantal van zijn slechtste ideeën. Maar toch, ze hadden hem niet voor niets Wild Man genoemd.

"Ik heb je gemist," zei hij. Dat was de understatement van het jaar. Omdat hij wist dat hij eerst de belangrijkste vraag beantwoord moest zien, haalde hij diep adem. "Is er ook een echtgenoot die me een dreun komt verkopen als ik je een kus geef?"

Rollend met haar grote ogen, antwoordde ze: "Ben je gek? Ik ben niet getrouwd."

Met Lindy nog steeds in zijn armen, leunde hij een stukje naar achteren om haar goed te kunnen bekijken. Toen boog hij zijn hoofd en drukte een kuis zoentje op haar wang. Lindy. Sinds hij twee maanden geleden de uitnodiging had gekregen voor de tienjarige reünie van hun middelbare schoolklas, had hij aldoor aan haar moeten denken. Daarvoor... had hij te vaak aan haar gedacht. Maar omdat hij de grootste lafaard was aan deze zijde van de Mississippi, had hij nooit contact met haar opgenomen.

"Ben je naar huis gekomen voor de reünie?" vroeg ze. Net als vroeger was ze slank en paste ze precies in zijn armen. Niet dat ze op de middelbare school door hem omhelsd had willen worden. Zo dicht was hij niet meer bij haar geweest sinds... het Valentijnsbal in de tweede klas van de middelbare school. En zes jaar geleden, tijdens de begrafenis van zijn moeder. Toen had ze hem omhelsd. Twee keer.

"Ik woon hier nog steeds." Ze was druk bezig om zich uit zijn armen te bevrijden en haar rok te herschikken. Haar kleine, sierlijke handen bewogen rusteloos toen ze naar het huis achter zich wees. "Ik ben tegenwoordig de bibliothecaresse."

Grinnikend vroeg Ethan zich af wat ze zou hebben gedaan als hij had geweigerd om haar los te laten. Die baan paste precies bij haar. "De bibliothecaresse," herhaalde hij hoofdschuddend. "Daar had ik een weddenschap op moeten afsluiten voor ik de stad verliet."

Pruilend keek ze hem aan. "Was ik dan zo saai?"

Bij het horen van de trilling in haar stem, haastte hij zich zijn ondoordachte woorden te verzachten. "Dat bedoelde ik niet. Je bent de slimste vrouw die ik ooit heb gekend. Je mocht zelfs de afscheidsrede houden tijdens de diploma-uitreiking. Het is alleen maar logisch dat je een beroep hebt gekozen waarin je andere mensen helpt die van boeken houden."

Haar gezicht klaarde op. De plotselinge glimlach die ze hem toewierp, was zo stralend, dat hij haar alleen maar aan kon staren. Hij had haar altijd mooi gevonden, mooi op een vanzelfsprekende manier, en het leek erop dat ze niets was veranderd. Wrang dacht hij dat hetzelfde voor hem gold, aangezien zijn hart prompt sneller begon te slaan.
 

"Dat is het liefste wat je ooit tegen me hebt gezegd," zei ze.

Om zijn reactie te verbergen, deed hij net alsof hij diep geschokt was. "Nou, zeg. Toen je me in de derde achterna zat en viel en je knieën schaafde, heb ik je verteld dat je prachtige korsten had."

Ze lachte, waardoor het kleine kuiltje in haar wang en haar rechte witte tanden zichtbaar werden. "Ik heb jou ook gemist, Ethan. Niemand anders kon me zo aan het lachen maken als jij."

Geweldig, dacht hij. Dat had hij altijd al had willen zijn: de man die haar aan het lachen maakte.

"Hoe gaat het eigenlijk met je vader?" vroeg hij. Lindy"s moeder was overleden toen ze klein was, en ze was grootgebracht door haar vader - een strenge man, die jaren ouder was dan de meeste vaders van haar vriendjes en vriendinnetjes.

Onmiddellijk versomberde haar gezicht. "Pappie is vorig jaar overleden," zei ze.

"Hemel, het spijt me. Als ik dat had geweten, was ik naar huis gekomen." Impulsief pakte hij haar hand beet en gaf er een kneepje in.

Zijn eigen moeder was zes jaar geleden bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Dat was de laatste keer geweest dat hij terug was geweest in Bell Gap, de laatste keer dat hij Lindy had gezien. Omdat hij onbereikbaar was geweest in Brazilië, had zij alle regelingen getroffen, maar zodra hij zelf was aangekomen, had ze zich op de achtergrond gehouden, waar ze zich nuttig had gemaakt met het regelen van talloze details.

Lindy knikte. "Gek hè, dat we allebei wees zijn?"

"Ja," antwoordde hij schouderophalend. "Zo gaan die dingen." Daarna keek hij haar weer glimlachend aan. "Vertel eens iets over de reünie. Wie komen er allemaal?"

Ineens betrok haar gezicht. "Geen idee," zei ze stijfjes. "Ik ben niet van plan om erheen te gaan."

"Waarom niet?" vroeg hij botweg.

"Ik... het maakt niet... O, goed dan," zei ze. "Als je de waarheid wilt horen, zal ik het je wel vertellen. Mijn verloofde heeft me de bons gegeven voor Mandy Briggs, en ik heb weinig zin om erheen te gaan en me de hele avond totaal vernederd te voelen."

Ze was verloofd geweest. Hoewel er aan zijn stem niets te horen viel, had hij moeite dat feit te accepteren. "Mandy Briggs. Cheerleader? Geblondeerd haar? Grote, eh... attributen?"

Ze glimlachte weer, precies zoals zijn bedoeling was geweest. "Ja, ja en absoluut." Ze trok een grimas. "Daar kon ik echt niet tegenop."

Waarschijnlijk bedoelde ze dat mannen liever vrouwen hadden met tieten als watermeloenen. "Dat is ook helemaal niet nodig," zei hij. "Jij bent tien keer zo interessant als Mandy Briggs."

Sceptisch keek ze hem aan. "Daar leek je in de onderbouw heel anders over te denken."

"Je mag een man niet beoordelen op zijn gedrag tijdens zijn tienerjaren," hield hij haar voor. "Het duurt een poosje voor we ontdekken dat onze hersens niet in onze broek zitten."

Tot zijn opluchting schoot Lindy in de lach. "En sommige mannen hebben dat sneller door dan anderen." Ze keek naar de auto waar hij net uit was gestapt. "Ben je alleen gekomen?"

"Ja. Ik ben nog helemaal ongebonden."

"Nou, welkom thuis." Traag wendde ze haar blik van hem af.

Hij kreeg het gevoel dat hij aan het boksen was tegen schaduwen. Waar dacht ze aan? Toen herinnerde hij zich hun originele gespreksonderwerp, en ineens wist hij wat hij ging doen. Hij was hier gekomen in de hoop haar te zien op de reünie, of om - als hij mazzel had - een vriendschappelijk praatje met haar te maken over de heg in de achtertuin. Zijn verwachtingen waren niet zo hoog gespannen.

"Waarom ga je niet met mij naar de reünie?" vroeg hij zo nonchalant mogelijk. Als dit zijn noodlot was, dan was hij niet van plan dat te tarten. Niet na alles wat hij in de wereld had gezien.

Lindy"s ogen werden groot. "O, nee. Ik kan niet... Jij wilt niet -"

"Dat wil ik wel." Hij pakte haar hand vast, haar geschokte reactie negerend. "Het zou best kunnen dat ik niemand meer herken, na tien jaar."

"Ja, vast. We zijn achtentwintig, niet achtentachtig, Ethan."

"Ik zou het echt heel fijn vinden als je met me meegaat." Met zijn duim streelde hij over de zachte rug van haar hand.

Toch bleef ze aarzelen. "Ik zal erover denken."

Hij knikte. Dat was niet het antwoord wat hij graag wilde horen, maar hij durfde niet al te hard aan te dringen, omdat hij bang was dat ze dan nog schichtiger zou worden. "Oké."

"Ik kan maar beter gaan, zodat je alles op orde kunt brengen." Ze trok haar hand los en maakte aanstalten om weg te lopen, maar bleef toen toch staan.

Omdat ze niets zei, trok hij vragend een wenkbrauw op.

"Wil je om zes uur soms komen eten?" Ze sprak zo vlug, dat ze haast over haar woorden struikelde. Het leek wel alsof ze de woorden zo snel mogelijk wilde zeggen, voor ze van gedachten zou veranderen. "Als je tenminste nog geen andere plannen hebt." De volgende dag deed Lindy zoals altijd haar werk, hoewel ze er zeker van was dat ze de hele dag zweefde. Ethan was thuis... en ze hadden een afspraakje voor de reünie... én hij ging - zij gingen - de liefde bedrijven.

Bij die omschrijving kwam haar eerlijke inborst een beetje in opstand. Ethan ging haar alles leren over seks. Met liefde had hun overeenkomst niets te maken.

Die gedachte verminderde haar opborrelende verwachtingen en blijdschap een beetje. Doe niet zo dom, vermaande ze zichzelf. Gisteren had je je erbij neergelegd dat je voor altijd een ouwe vrijster zou blijven. Maar gisteren had ze nog gedacht dat Ethan voorgoed weg was uit Bell Gap. Het grootste deel van haar leven had haar hart ingepakt gezeten, omdat ze het nooit aan iemand had willen schenken.

Behalve aan Ethan. De waarheid kwam als een mokerslag. Hoelang had ze dat proberen te ontkennen? Hoelang had ze het nog willen negeren? Waarschijnlijk had ze dat gedaan totdat ze in haar vurenhouten kist werd weggedragen, als hij niet was teruggekomen naar Bell Gap...

"Belinda, er is iemand voor je." Haar jongste assistente stak haar hoofd om de hoek van haar kantoor, waar ze zat te bekijken welke kinderboeken ze het volgende fiscale jaar graag zou willen aanschaffen. "En het is een ongelooflijk stuk."

Onmiddellijk versnelde Lindy"s hartslag. Voor ze echter iets kon zeggen, hoorde ze gebrul. Een harde mannenstem, die niet in een bibliotheek thuishoorde, riep: "Lindy? Help! Kom hier, je moet me redden."

Haastig kwam ze overeind en liep de ruimte achter haar kantoor in. Daar stond Ethan voor de uitleenbalie, met zijn handen netjes voor zich gevouwen, als een kind dat een standje krijgt. Voor hem stond Miss Flora Giddings een knokige vinger voor zijn neus heen en weer te zwaaien.

"Zodra ik je hier binnen zag komen, wist ik dat je die jongen van Wilde was. Vroeger was je de schrik van mijn tomatenplanten. Ik hoop maar dat je bent veranderd, want anders staat je een schot hagel te wachten."

Ethan schonk haar zijn liefste glimlach; de glimlach die de kuiltjes in zijn wangen liet dansen en zijn blauwe ogen deed twinkelen. Al zijn aandacht was op Miss Giddings gericht. Zijn blonde haar, dat net iets langer was dan de mode voorschreef, glom iedere keer als hij knikte als de stralenkrans van een engel in het kunstlicht. Een prachtige engel.

"Miss Giddings. Ik dacht dat ik was veranderd, tot u over uw tomaten begon. Niemand in Bell Gap kweekt lekkerder tomaten dan u."

Hij ging net zo lang door met zijn vleiende woorden, tot Lindy tot haar verbazing de knorrige, ouwe Giddings hoorde zeggen dat ze hem een zak tomaten zou géven, als hij bij haar langs zou komen. Geamuseerd schudde ze haar hoofd, net op het moment dat Ethan opkeek. Hun blikken ontmoetten elkaar en hielden elkaar vast. Ineens leek het vertrek te klein, de lucht te ijl, haar kleding te hinderlijk voor haar overgevoelige huid.

"Lindy." In ieder geval kon Ethan wél praten, daar was zij op dit moment bepaald niet toe in staat. "Ik kwam je ophalen om samen naar huis te lopen, als je hier klaar bent."

Opgelucht zag ze op de klok aan de muur dat het acht uur was. Op dinsdag- en donderdagavond was de bibliotheek "s avonds open, en de dag had ondraaglijk lang geleken. Pas toen drongen zijn woorden tot haar door.

Hij kwam haar ophalen! Glimlachend zei ze: "Ik kom eraan."

Vijf minuten later sloot ze de deur van de bibliotheek af en lachte naar hem. "Aardig van je om helemaal hierheen te komen."

Ethan pakte haar hand vast, wat voor een schokgolf van genot diep in haar buik zorgde. Zijn grote hand slokte de hare helemaal op. De huid ervan was ruw en verweerd, op en top mannelijk. "Ik vond het geen prettig idee dat je in het donker naar huis moest lopen."

Bij het horen van de bezitterige klank in zijn stem sloeg haar hart over. Toch moest ze lachen om zijn woorden. "Dat doe ik anders al jaren."

"Ja, maar nu ben ik hier, en hoeft dat niet meer."

"Hé, Ethan, je bent in het veilige Bell Gap, hoor. Hier zitten de mensen nog op hun veranda"s voor het huis."

"Sorry. Ik ben heel lang niet op plaatsen geweest waar mensen een oogje op elkaar houden, zoals hier."

"Nee?" Ze was nieuwsgierig waar hij wel was geweest, wat hij had gedaan. "Waar ben je eigenlijk heen gegaan? Niemand had enig idee."

Ethan vertraagde zijn pas. "Nadat ik hier weg ben gegaan, heb ik eerst achttien maanden in Brazilië gezeten. Op jacht naar diamanten."

"Heb je ze ook gevonden?"

Met een grijns keek hij op haar neer. "Een paar."

"Hoeveel is een paar?" Ze had het gevoel dat hij haar plaagde.

"Genoeg om mijn eigen mijn te kopen. En die heb ik vorig jaar met een leuke winst verkocht."

Abrupt bleef Lindy staan. "Je maakt een geintje! Dan ben je... Je bent..."

"Rijk." Nu klonk zijn stem echt geamuseerd. "Ja. Zelfs als ik ieder huis in Bell Gap zou kopen, zou ik nog geld over hebben."

Ze schraapte haar keel. "Je moet Bell Gap nu wel heel provinciaal vinden."

"Nee." Ineens werd de blik waarmee hij haar aankeek, ernstig. "Bell Gap lijkt te mooi om waar te zijn. In de diamantmijnen is het leven van een man niet veel waard. Er gebeuren veel ongelukken. Iedere dag zijn er wel vechtpartijen, waar vaak mensen bij omkomen."

Huiverend luisterde ze naar zijn vlakke stem.

"Vergeleken bij de mijnen, is New York City een eitje, maar daar is geen gemeenschapszin, geen behulpzaamheid. Je kunt daar op klaarlichte dag en plein public worden beroofd, en ik kan je verzekeren dat de meeste omstanders hun blik zullen afwenden en vervolgens gewoon doorlopen."

"Woon je tegenwoordig in New York?" Daar was zij alleen een keer met de band van hun highschool geweest, toen ze mee hadden gelopen in de Thanksgivingparade van het warenhuis Macy"s.

Hij knikte. "Al zeven jaar. Mijn bedrijf importeert diamanten."

Importeert diamanten? Hij verdiende zijn brood met het importeren van diamanten. O, nee, dacht ze. Niet om zijn brood te verdienen, want hij was rijk genoeg om nooit meer te hoeven werken, tenzij hij dat graag wilde. Haar leven leek werkelijk in niets op het zijne. In geen miljoen jaar zou ze het kunnen opnemen tegen de wereldse vrouwen die waarschijnlijk de hele dag om hem heen zweefden. Hoe vrolijk ze daarnet ook nog was geweest, van die gedachte werd ze op slag somber.

Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij: "Ik heb jarenlang over jou gedroomd."

Behoedzaam herhaalde ze: "Over mij?"

Hij bracht hun ineengestrengelde handen naar zijn mond en drukte een kus op haar knokkels. "Over jou."

Eigenlijk wilde ze daar wel meer over weten, maar haar aangeboren terughoudendheid weerhield haar tong ervan in beweging te komen. Ach, hij had het ongetwijfeld niet zo vleiend bedoeld als het klonk.

Zoals te verwachten viel, duurde hun wandeling naar huis een eeuwigheid. Voortdurend werd Ethan herkend, zowel door vrienden als door vroegere vijanden. "Wild Man!" hoorde ze keer op keer als ze werden aangesproken door de herrieschoppers met wie hij vroeger veel had opgetrokken.

"Weet je nog dat je drie dagen boven op die telefoonpaal hebt gezeten om die weddenschap te winnen?"

"Die ouwe Truitt heeft je kop er bijna afgeslagen met die honkbalknuppel. Het is maar goed dat je snel wegdook."

"Echt, Chrissy Lestin ken je niet meer terug. Ze heeft maar liefst vijf kinderen, ongelooflijk, hè?"

Ze liepen weer verder. "Zoals je ziet, verandert hier niet veel," zei Lindy, toen de rijen huizen plaats maakten voor een lange, schaduwrijke straat waar enorme eikenbomen het licht van de straatlantaarns blokkeerden en voor diepe schaduwen zorgden. "Ook al hebben we tegenwoordig internet, het is nog steeds hetzelfde stadje, waar met kerst een levende kerststal op het plein staat."

"Dat bevalt me best." Hij draaide zich naar haar toe, en legde zijn handen om haar middel. "Lindy, ik weet dat jij denkt dat ik nog steeds dezelfde Wild Man ben van vroeger."

"Ethan," zei ze ademloos.

"Wat?" Hij begon weer te lopen, zodat zij achteruit moest lopen.

"Jij was altijd Ethan voor mij." Even later voelde ze de ruwe bast van een stevige eik in haar rug, waardoor ze wel stil moest blijven staan.

Omdat Ethan nog wat verder naar voren liep, duurde het niet lang voor zijn hele gewicht tegen haar aanduwde. Ze zat klem tussen de boom en de onverzettelijke kracht van zijn grote lichaam. Hij streek met zijn hand door haar haren, waardoor haar spelden alle kanten opvlogen, en haar keurige kapsel een grote warboel werd. Haar haren golfden naar beneden over haar schouders en armen.

"Hier heb ik de hele dag van gedroomd," gromde hij, zijn handen losjes op haar heupen leggend. "Ik herinnerde me de hele tijd hoe je dat geluidje achter in je keel maakte." Hij zweeg even, zodat ze zijn adem tegen haar wang kon voelen. "Dat geluidje wil ik nog een keer horen."

Toen bedekte zijn mond de hare, en kon ze niet langer nadenken. Het enige waartoe ze nog in staat was, was hem bij zijn gespierde schouders grijpen en genieten van de invasie van zijn tong in haar mond. Hij kuste haar net zo lang tot haar tenen krulden in haar zomersandaaltjes.

Zijn handen lagen nog steeds op haar heupen, en zijn mond verkende de hare tot ze zich rusteloos tegen hem aan bewoog. Bijna wanhopig verlangde ze ernaar zijn handen op haar pijnlijk kloppende borsten te voelen. Gisteravond had hij haar daar aangeraakt. Wilde hij dat nog steeds?

Moeizaam rukte ze haar mond los van de zijne. "Je mag me wel... aanraken."

Hoewel er een einde kwam aan zijn bewegingen, bleef hij staan waar hij stond. "Ik raak je ook aan," zei hij met een lage, schorre stem.

"Ik bedoel..." Haar vingers streelden zacht over de zijne. "...waar je me gisteravond ook aanraakte."

Nog altijd bewoog hij niet. "Waar was dat dan?" Teder nam hij haar hand in de zijne. "Je zult het me moeten aanwijzen."
 

Ethan keek neer op Lindy. Ze leek nog een beetje beduusd van de sensuele belofte in zijn stem. Het duurde even voor ze begreep wat hij bedoelde. Langzaam legde ze haar hoofd achterover tegen de boomstam en sloot haar ogen. Diep vanbinnen voelde hij zich geamuseerd. Hoe kon een vrouw van haar leeftijd, met haar uiterlijk, nou niet gewend zijn aan de aanraking van een man? De mannen in dit stadje moesten stekeblind zijn.

Ze bracht de hand die hij nog steeds vasthield, omhoog, waardoor zijn aandacht naar haar opgeheven gezicht werd getrokken. Haar oogleden knipperden, haar lippen weken een stukje vaneen, en haar borsten gingen op en neer op het versnelde ritme van haar ademhaling. Slechts met de grootste moeite slaagde hij erin haar niet in zijn armen te trekken, want hij wilde dat ze zich veilig bij hem voelde. Dat ze hem zou vertrouwen.

Haar hand omdraaiend om die van hem te kunnen sturen, trok ze beide handen langzaam tussen hun lichamen in tot ze eindelijk, eindelijk, zijn handpalm plat op haar borst duwde.

Ze slaakten allebei een zucht, en hij voelde haar lichaam ontspannen.

"Je wilt dat ik je hier aanraak." Met zijn vinger tekende Ethan zachtjes een kringetje om haar borst, toen streek hij loom met zijn duim over haar tepel.

Snakkend naar adem, zei ze: "Ja."

Vervolgens liet hij ook zijn andere hand omhoog komen. Die maakte korte metten met de knoopjes van haar blouse, terwijl zijn eerste hand haar verleidelijk bleef strelen. Op de donkere hoek van de verlaten straat zou niemand hen kunnen zien, wist hij. Met een ruk trok hij de blouse uit haar rok en hij duwde de voorpanden wijd uit elkaar zodat haar eenvoudige, witte beha werd onthuld. "Aha," fluisterde hij. "Lief. Weet je wat ik nu wil doen?"

"W-wat dan?"

"Ik wil je hier kussen." Hij liet zijn hand in haar beha glippen om haar blote borst te omvatten, en ze maakte dat zachte geluidje in haar keel. Zonder enige moeite kon hij haar met zijn grote handen bedekken. Hij genoot van de stevigheid van haar kleine, strakke borsten. Haar lichaam voelde echter opeens weer stijf aan, en met haar opmerkingen van gisteren in gedachten, kon hij wel raden waarom.

Voorover leunend drukte Ethan een kusje op haar mond. Ondertussen draaide hij met zijn handpalmen zachtjes over haar borsten. "Je bent perfect," fluisterde hij. Traag liet hij zijn mond over haar kaaklijn omlaag glijden tot hij een kus in haar hals kon drukken. Hij voelde haar slikken.

"Dat ben ik niet," zei ze dof. "Ik ben veel te plat."

Onwillekeurig moest hij glimlachen, en hij vroeg zich af of ze dat kon voelen tegen haar huid. Teder legde hij zijn handen helemaal om haar borsten heen en tilde ze uit haar beha. "Plat ben je absoluut niet," zei hij. Na de onderkant van haar keel te hebben gekust, liet hij zijn mond dwars over haar borst naar beneden glijden, tot zijn gezicht precies tussen de twee warme heuveltjes rustte. "Zal ik naar links gaan?" fluisterde hij. "Of naar rechts? Kies jij maar."

Hij voelde haar lichaam schudden toen ze begon te grinniken. "Mooie keus." Maar haar stem klonk beverig, en ze legde een van haar kleine handen tegen de rechterkant van zijn gezicht. Gewillig bewoog hij zijn hoofd al likkend naar links, de cirkels steeds kleiner makend, tot hij uiteindelijk haar tepel in zijn mond kon nemen.

Met gekromde rug spande Lindy zich tegen hem aan toen hij zachtjes sabbelde en zoog aan het gezwollen knopje. Allebei haar handen begroeven zich in zijn haren om hem tegen haar aan te kunnen drukken.

Hemel, wat verlangde hij naar haar. Even overwoog hij haar achter de boom te sleuren, maar dat idee verwierp hij snel. Haar eerste keer moest plaatsvinden op een plek waar ze alleen waren en alle denkbare comfort hadden. Ergens waar ze al haar remmingen van zich af kon schudden, en de vrouw kon worden die - daar was hij van overtuigd - schuilging achter haar preutse, stijve uiterlijk.

Oprecht spijtig verschikte hij zijn veel te krap zittende broek, voor hij zijn mond langzaam van de hare haalde en heel voorzichtig haar beha weer op zijn plaats schoof en haar blouse dichtknoopte. Die stopte hij echter niet terug in haar rok. Door haar loshangende haar viel er toch niet veel te zien van haar bovenlichaam.

Al die tijd bleef Lindy braaf stilstaan. Op het moment dat hij was gestopt met haar te kussen, had ze haar ogen geopend. "Je had niet per se hoeven stoppen," zei ze.

"Jawel," zei hij beslist. "Dat moest wel. Anders zou je nu nog steeds tegen die boom staan, met je benen om mijn middel geslagen."

Van schrik werden haar ogen groot.

"Kom mee," zei hij, en hij pakte haar hand weer vast. "Laten we wat oude films gaan bekijken en een beetje vrijen."

Het geluid van Lindy"s lach klonk hem als muziek in de oren. "Dat klinkt goed."

Hij maakte haar het hof. Dat was de enige manier om het te omschrijven, dacht ze. Op woensdag werd er een enorm boeket heerlijk geurende fresia"s voor haar bezorgd bij de bibliotheek. Op het kleine kaartje te midden van de bloemen stond slechts: Deze deden me aan jou denken.

Opnieuw kwam hij vlak voor sluitingstijd binnen.

Bij de balie dwong Lindy zichzelf hem net zo kalm en vriendelijk te begroeten als alle andere mensen. "Hoi. Bedankt voor de bloemen." Haar glimlach was net iets intiemer dan normaal. De vorige avond hadden ze popcorn gemaakt en films gekeken, en hij had over zijn bedrijf verteld. Als hij haar meer duizelingwekkende kussen had willen geven, zou ze daar helemaal geen bezwaar tegen hebben gehad, maar hij had zich ingehouden. Om elf uur had hij met een laatste kus bij de voordeur afscheid van haar genomen.

"Graag gedaan. Voor ze zijn bedoeling doorzag, had Ethan haar kin beetgepakt en leunde hij voorover om een snelle zoen op haar lippen te drukken. Een van de andere bibliotheekmedewerkers begon te giechelen, en Lindy wierp hem een blik toe waaruit duidelijk bleek dat ze nog een appeltje met hem te schillen had. "Het is vijf uur," verkondigde ze. Ze liep achter de laatste bezoekers aan naar de deur en deed die achter hen op slot. "Tot morgen," zei ze tegen haar personeel, toen iedereen zijn spullen pakte en naar de achterdeur liep die ze zelf altijd gebruikten.

Nadat iedereen gedag had gezegd, draaide Lindy zich naar Ethan, die geduldig achter haar stond. "Wat was dat?" wilde ze weten.

"Wat?" vroeg hij onschuldig, op dezelfde toon die hij had gebruikt toen de schooldirecteur hem ervan had beschuldigd kikkervisjes in de waterkoeler van de lerarenkamer te hebben gedaan.

"Je weet heel goed wat." Haar ogen vernauwden zich. "Die kus."

"Te kort," verklaarde hij. "Zullen we het nog eens doen, maar nu drie keer zo lang?"

"Niet hier," zei ze onmiddellijk.

"Waarom niet?"

"Omdat ik morgen niet het onderwerp van alle roddels in dit stadje wil zijn," antwoordde ze.

"Lindy," zei hij geduldig. "Ze hebben heus wel eens eerder iemand zien kussen."

"Ja, maar ze hebben míj nog nooit zien kussen." Was ze nou helemaal gek geworden? Waarom zei ze tegen de man naar wie ze haar hele leven al verlangde, dat ze hem niet wilde kussen?

"Mooi zo." In dat ene woord klonk zijn tevredenheid door. "Mag ik je hand vasthouden?"

Met een zucht zei ze: "Natuurlijk."

"Dus ik neem aan dat je weleens eerder iemands hand hebt vastgehouden in het openbaar?" Hij vlocht zijn vingers door de hare, en ze begonnen te lopen.

"Nee," zei ze. "Maar er is een groot verschil tussen kussen en iemands hand vasthouden."

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Ik dacht dat je verloofd was geweest."

"Dat klopt." Hier wilde ze het eigenlijk niet over hebben. Maar Ethan kennende - en ze kende hem heel goed - zou hij net zo lang blijven aandringen tot ze hem had verteld wat hij wilde horen. "Zijn naam is Ira Morris, en hij is dominee. Vijf jaar geleden kwam hij vanuit Philadelphia hier naartoe om Dominee Quinn van de First Presbyterian-kerk te vervangen. Die ging met pensioen."

"Een dominee."

"Als je gaat lachen, krijg je een dreun."

Met zijn hand veegde hij zijn glimlach weg. "Ik lach niet. Echt niet. Vertel me het hele verhaal."

"We zijn twee jaar met elkaar uitgegaan, en toen vroeg hij me ten huwelijk."

"Lin?" vroeg hij, toen ze even zweeg. "Als je twee jaar lang met hem bent uitgegaan, en je weet zeker dat hij geen homo is, hoe komt het dan dat jullie nooit samen in bed zijn beland?"

"Dat heb ik mezelf al zo vaak afgevraagd," zei ze zuchtend. "Ik geloof niet dat hij ooit echt interesse voor me had - tenminste, niet in de vleselijke zin. Ik denk dat hij mij als de perfecte vrouw voor een dominee zag."

"Dan kende hij je blijkbaar niet erg goed."

Eigenlijk zou ze beledigd moeten zijn, maar zijn opmerking bezorgde haar een warm gevoel. "Drie maanden voor we zouden gaan trouwen, liep ik onverwachts zijn flat binnen en betrapte hem en Mandy op heterdaad." Vreemd, dat ze het niet vervelend vond om dat tegen Ethan te zeggen. "Weet je," zei ze. "Ze zagen er eigenlijk nogal dom uit. Hij is maar een paar centimeter groter dan ik, en mager, en Mandy Briggs is... een amazone."

"Dus ik kan hem niet eens in elkaar slaan, omdat hij kleiner is dan ik." In Ethans stem klonk geen greintje vermaak door.

Verbaasd keek ze naar zijn strakke gezicht. "Nee, maar ik waardeer het idee." Vlug legde ze haar andere hand op zijn arm. Zijn spieren waren strak gespannen. "Ethan, het is bijna drie jaar geleden gebeurd. Dat ligt allemaal achter me."

"Hij heeft je gekwetst," zei hij boos.

"Dat heeft niet lang geduurd," zei ze. "Ik denk niet dat ik echt van hem gehouden heb, anders zou het nog steeds pijn doen. Ergens ben ik wel blij dat Mandy met hem opgescheept zit, en ik niet." Zachtjes schudde ze aan zijn arm. "Laten we het niet meer over hem hebben. Hij is niet belangrijk."

Op de stoep voor hun huizen vertraagde hij zijn pas. Zwijgend keek ze naar hem op, onzeker hoe ze moest reageren op zijn vreemde gedrag.

"Lindy," zei hij.

"Ethan." Door te glimlachen probeerde ze de stemming wat te verlichten.

"Ik wil je geen pijn doen."

Verbluft zei ze: "Dat heb je ook niet gedaan."

"Ik kan hier niet blijven. Dat weet je."

"Ik heb nooit gedacht dat je wel zou blijven." Dat was de waarheid. Dat had ze geweten vanaf het moment dat ze hem maandag uit zijn auto had zien stappen. Daar zou ze echter pas aan gaan denken als hij alweer was vertrokken. Dan was er nog tijd genoeg om de rest van haar leven om hem te huilen.

"Ik wil je." Hij draaide haar zo, dat ze met haar gezicht naar hem toe stond, en trok haar toen tegen zich aan.

"Dat weet ik." Met haar handen aan weerszijde van zijn gezicht, zei ze: "Kus me."

"Binnen," zei hij schor. "Ik zal je binnen kussen." Even zweeg hij, en ze voelde zijn brede borstkas op en neer gaan, toen hij diep ademhaalde. "Vanavond houden we niet op na een paar kussen, Lindy."

Soepel tilde Ethan Lindy zijn armen. Met zijn mond bedekte hij de hare, en ze sloeg haar armen gewillig om zijn schouder om zijn diepe kussen te kunnen beantwoorden. Ze voelde hem prutsen aan het veerslot van het hek voor zijn huis. Even later liep hij verder. Voor de deur zette hij haar weer neer.

Zonder zijn mond van de hare te halen, grabbelde hij in zijn zak naar de huissleutel, maar toen hij die eindelijk gevonden had, rukte hij zijn mond los van de hare. "Sorry," zei hij. "Ik had een vrije hand nodig om die sleutel te vinden."

"Geeft niks. Waarschijnlijk brengt het ongeluk als je een vrouw over de drempel draagt die niet je bruid is." Zodra ze dat had gezegd, had ze er al spijt van. Dat klonk wel heel zielig.

Ethan leek het niet te horen. Hij opende de deur en deed de lamp aan. Een zachtgele gloed verspreidde zich door de hal.

Lindy liep achter hem aan en zag dat er niet veel was veranderd sinds het overlijden van zijn moeder, behalve dan dat het huis nu kil aanvoelde. Ze wist dat hij regelmatig iemand liet komen om schoon te maken, maar toch heerste er een trieste sfeer, alsof het huis stond te wachten op een nieuw gezin.

In de keuken haalde hij twee wijnglazen uit een kastje en uit de koelkast pakte hij een fles champagne. Daarna liep hij terug naar de hal. Ze volgde in zijn kielzog.

"Champagne?" vroeg ze. "Hebben we iets te vieren?"

"Zo zou je het kunnen zeggen." Voor de deur van zijn vroegere slaapkamer bleef hij staan. Ze wist dat zijn moeder die op een gegeven moment had veranderd in een logeerkamer, maar waarschijnlijk voelde hij zich daar nog steeds het meest op zijn gemak.

Toen opende Ethan de deur en liet haar voorgaan. Zodra hij het licht aandeed, snakte Lindy naar adem. De hele kamer stond vol bloemen.

Nadat hij de wijn had neergezet, liep hij het kleine vertrek door om alle kaarsen aan te steken voor hij weer op haar af kwam en de lamp uitdeed. Nu werd de kamer alleen nog verlicht door het warme, flikkerende licht van de kleine vlammetjes.

Achter haar oogleden prikten de tranen. Ineens begreep ze waarom ze zo lang had gewacht. Zo zou de eerste seksuele ervaring van ieder meisje moeten zijn. "O, Ethan," zei ze ademloos. "Dankjewel."

"Ik heb nog helemaal niks gedaan." Ze smolt bij het zien van zijn grijns. Hij trok aan haar hand, zodat ze in zijn armen belandde. "Je hebt veel te veel kleren aan."

"Jij ook," fluisterde ze.

Vandaag droeg ze een eenvoudig zomerjurkje met knopen aan de voorkant, die Ethan al snel had losgemaakt. Hij duwde de jurk van haar schouders, zodat ze slechts gekleed in haar beha en slipje voor hem stond. Daarna deed hij haar bril af en legde hem op het nachtkastje.

Met moeite onderdrukte ze de neiging zichzelf met haar armen te bedekken. In plaats daarvan strekte ze aarzelend haar handen uit naar zijn poloshirt en maakte de paar knoopjes open, voor ze het uit zijn broek trok. Toen de achterkant van haar hand over zijn blote buik streek, zoog hij zijn adem scherp in. "Zal ik je een beetje helpen?" In mum van tijd stond hij slechts gekleed in zijn strakke, marineblauwe slip voor haar. Onder de meegevende stof was de harde bobbel van zijn opwinding goed te zien.

Lindy voelde haar ademhaling versnellen. Haar hele lichaam was verhit, toen hij zijn hand uitstrekte en haar naar zich toetrok. Ze nestelde zich zo dicht mogelijk tegen hem aan, met haar hoofd tegen zijn harde, gespierde borstkas.

Hij woelde haar haar los, zodat het over hen beiden heen golfde. Gedurende een lang, zoet moment hield hij haar alleen maar vast en liet hij zijn handen strelend over haar rug gaan.

Tot ze het niet langer kon verdragen. Door haar gezicht een klein stukje te draaien, slaagde ze erin zijn hals te liefkozen. Ze was zelfs brutaal genoeg om hem te likken op het plekje waar de ader in zijn nek snel klopte.

Kreunend maakte Ethan de sluiting van haar beha los. Vervolgens deed hij een stap naar achteren en gooide het ding van zich af. Daarna knielde hij neer om haar slipje uit te trekken.

Ze bevroor. Zijn gezicht was slechts enkele centimeters verwijderd van haar... van haar... Van schrik maakte ze een sprongetje, toen hij een stroom warme lucht over het nestje krullen daar blies. Ze stak haar hand uit om hem omhoog te trekken, maar hij leunde een stukje voorover, en ze voelde dat zijn tong haar intiem beroerde. Dat schokte haar zo, dat ze prompt vergat wat ze eigenlijk had willen doen. "Ethan," zei ze, snakkend naar adem.

"Laat me maar," mompelde hij. Zijn adem voelde aan als een streling op haar gevoelige huid. Hij legde zijn handen op de binnenkant van haar dijen en duwde net zo lang tot ze toegaf en haar benen een stukje wijder deed. Toen kuste hij haar. Daar. Precies op het plekje dat klopte en hunkerde en...

"O, hemel." Met beide handen greep ze zijn schouders toen zijn mond brutaler werd. Ineens zaten ze in zijn haren, zodat ze hem dichter tegen zich aan kon drukken. Hij deed dingen met zijn tong waarvan ze het bestaan niet had kunnen vermoeden, zelfs niet in haar stoutste dromen.

Ze schreeuwde het uit, wat hij als een teken leek op te vatten, want hij liet haar los en kwam overeind om haar op te tillen. Schijnbaar moeiteloos droeg hij haar naar het bed, de lakens had hij al teruggeslagen. Heel voorzichtig, alsof ze van glas was, legde hij haar neer. Nog steeds naast het bed staand, liet hij zijn duimen achter het elastiek van zijn slip glijden en trok hem uit.

Hij was enorm en zag er donker en zijdeachtig uit. Zonder erbij na te denken, sloot ze haar hand dromerig om hem heen. Kreunend bedekte hij haar hand met de zijne. "Zo," fluisterde hij, en hij deed haar voor hoe ze een stevig ritme moest creëren. Ze was echter nog maar nauwelijks begonnen, toen hij haar hand alweer wegtrok.

"Sorry," zei hij met een scheve grijns. "Als je daarmee doorgaat, zul je langer dan je lief is maagd blijven." Toen hij zich even van haar afdraaide, zag ze dat hij snel bescherming omdeed. Hij liet zich op haar zakken en gebruikte zijn knieën om haar benen uit elkaar te duwen. Hij nam haar beide handen in de zijne en legde ze boven haar hoofd.

Ze voelde zich hulpeloos, kwetsbaar en ongelooflijk opgewonden. Toen ze hem hard tegen haar buik voelde, kromde ze haar rug. Hij grinnikte zacht. "Nog niet, schatje. Nog niet." Met die woorden boog hij zijn hoofd en nam een tepel in zijn mond. Een intense sensatie schoot als een pijl van haar borst naar haar onderbuik. Bijna was ze het bed af gevlogen.

"Rustig, schatje. We hebben alle -"

"Nee. Nu!" Met haar hielen op het bed zette ze zich vastberaden af en duwde ze zichzelf omhoog. Ineens merkte ze dat hij soepeltjes bij haar naar binnen gleed. Een ogenblik lang voelde dat wat ongemakkelijk, maar toen herhaalde ze haar beweging, helemaal opgaand in de wonderbaarlijke eenwording met de man van wie ze hield.

"Lin... Gaat het wel?" Bezorgd duwde hij zich op zijn ellebogen overeind om haar gezicht te bestuderen.

"Met mij gaat het prima." Ze probeerde van iedere seconde van zijn liefdesspel te genieten. Glimlachend keek ze in zijn blauwe ogen. "Wil je nu alsjeblieft bewegen?"
 

"Uw wens is mijn bevel." Zoals altijd, sloeg haar hart over bij het zien van die vertrouwde, brutale grijns toen hij zijn hoofd boog en haar kuste. Tegelijkertijd liet hij zijn heupen in een soepel ritme bewegen, waardoor het bed onder hen begon te schudden.

Er ontstond een ongebruikelijke spanning in haar lichaam. Ze hief zich op om zijn stoten op te vangen toen hij zijn snelheid verhoogde. Bijna snikkend voelde ze hoe iedere beweging haar hoger en hoger duwde, tot haar lichaam aanvoelde als een gespannen boog...

Ineens plofte die spanning uiteen in kringen van genot die haar lichaam deden schokken. Hij verstrakte. Diep in haar lichaam voelde ze hem klaarkomen, en gedurende één vluchtig moment vond ze het jammer dat hij aan een voorbehoedsmiddel had gedacht.

Pas toen de laatste siddering was verdwenen, en hij zwaar over haar heen lag, met zijn hoofd op het kussen naast haar, draaide ze haar hoofd naar hem toe om hem een kus te geven. "Dank je wel."

"Nee." Zijn stem klonk dik en traag. "Jij bedankt. Ik heb me nog nooit... zo gevoeld."

Zijn woorden ontroerden haar zo, dat de tranen achter haar ogen brandden. Snel deed ze ze dicht.

Ethan kwam moeizaam overeind en liet zich naast haar op bed zakken, waarna hij haar in zijn armen trok en afwezig met haar haren speelde.

"En nu?" vroeg ze, voor ze enorm begon te gapen.

"Doe maar een dutje," zei hij. "Dan... beginnen we helemaal opnieuw."
 

Op zaterdagochtend liep Ethan al vrij vroeg met Lindy mee naar de bibliotheek. Ze vond het prettig om vroeg te komen en haar zaakjes op orde te hebben voor de rest van het personeel arriveerde. Vooral vandaag, aangezien ze gisteren vrij had genomen en de hele dag lui de liefde had bedreven met Ethan. Tot hij had gezegd dat hij haar nog schraal zou maken, waarna hij haar onder de douche had gezet. Vervolgens had hij haar mee uit eten genomen in een nabijgelegen stadje.

Ze maakte de deur open en liep naar haar kantoor. Pas na enkele seconden beseft ze dat hij nog steeds met haar meeliep.

"Tot vanavond." Ze draaide zich om en ging op haar tenen staan voor een kus.

"Hmm." Doelbewust trok hij haar tegen zich aan toen ze weer achteruit wilde stappen. De kus die hij haar gaf, had niets weg van een afscheidskus.

"Ethan," zei ze waarschuwend. "Ik moet nu echt aan het werk."

"Het is nog vroeg." Zijn glimlach was onschuldig. In zijn ogen zag ze echter wat hij van plan was, en ze rende zo vlug mogelijk om haar bureau heen.

Lindy probeerde het meubilair als buffer tussen hen te gebruiken, maar hij sloop om het bureau heen met een vastberaden uitdrukking in zijn ogen.

"Ethan! We kunnen niet -"

"O, jawel," zei hij met een grijns, toen hij haar klem had gezet tegen het bureau waarop haar computer stond. "Dat kunnen we best. We worden er zelfs verbazingwekkend goed in."

"Maar... niet hier!" wierp ze wanhopig tegen. Zijn grote vingers knoopten haar blouse echter al behendig los.

Zijn handen glipte onder de open panden van haar blouse, en hij omvatte haar borsten door haar kanten hemdje heen. Onophoudelijk liet hij zijn duimen heen en weer glijden over haar tepels.

Bliksemschichten van opwinding schoten door haar heen. Ze voelde zich zacht en vochtig worden, terwijl er diep in haar onderbuik vlindertjes fladderden.

Vertwijfeld pakte ze zijn polsen beet, maar hij was zo sterk, dat het weinig effect had.

Hij duwde zijn heupen naar voren, en ze kreunde bij het voelen van het harde bewijs van zijn opwinding tegen de plek waar haar dijen samenkwamen.

"Sst." Lachend drukte hij zijn mond op de hare om haar onbewuste geluidjes te smoren. Eén hand kwam onder haar blouse vandaan en greep de stof van haar rok vast om hem opzij te trekken. Gedecideerd gleed zijn hand over haar gladde buik en glipte onder haar slipje. Haar knieën begonnen te knikken toen hij de warme holte tussen haar benen inging.

Ze voelde hoe hij haar eigen vocht over haar kloppende huid verspreidde en ze jammerde onder zijn mond, voor haar onderlichaam abrupt naar voren kwam toen hij een lange vinger bij haar naar binnen liet glijden. Zijn duim kwelde het uitstekende knopje van haar begeerte, duwend en masserend, terwijl zij zich tegen hem aan bleef bewegen, gespietst op die vinger in haar binnenste. Al haar aandacht was gericht op de sensaties die hij bij haar opriep. Ze voelde hoe ze hoe langer hoe sneller naar voren schoot, haar heupen bewogen wild tegen zijn hand aan.

Ineens bereikte ze haar hoogtepunt. Haar gekreun veranderde in een gekwelde kreet, die hij smoorde met een kus. Huiverend en rillend liet ze de stuiptrekkingen door haar lichaam gaan.

Zij ging nog helemaal op in haar eigen extase, toen hij zijn hand lostrok. Vaag voelde ze dat hij worstelde met zijn broeksluiting, en ze stak haar hand naar beneden om hem te helpen. Haar kleine vingers krulden zich om het harde, zijdeachtige vlees in zijn slip. Ze bevrijdde hem uit het kledingstuk, en realiseerde zich dat hij trilde toen ze dat deed.

"O, hemel," fluisterde hij. Onhandig probeerde hij het kleine pakje open te maken, dat hij uit zijn zak had gehaald. Ze vroeg zich af of hij daarbij vloekte of een schietgebedje deed. "Vlug. Neem me." Gehaast trok hij het pijpje van haar slipje aan de kant en manoeuvreerde zichzelf in de juiste positie. Lindy spreidde haar benen toen hij verder omhoog bewoog tussen haar benen. Allebei hapten ze naar adem van genot op het moment dat hij zijn heupen omhoog stootte. Daarbij duwde hij haar zover omhoog, dat ze op het bureau kwam te zitten. Met één diepe stoot vulde hij haar.

Ze lag achterover en voelde hoe hij haar billen van het bureau aftilde. Gewillig sloeg ze haar benen om hem heen toen hij half over haar heen kwam liggen, steunend op zijn ellebogen om zichzelf in evenwicht te kunnen houden.

Onmiddellijk begon hij in een krachtig tempo te bewegen, en terwijl hij steeds opnieuw in haar stootte, voelde ze hoe ze voor de tweede keer over de rand vloog. Ook Ethan voelde het, en met een serie diepe, verscheurende kreunen, leegde hij zich in haar. Langzaam kwamen de bewegingen van zijn lichaam tot stilstand.

Zich aan zijn schouders vastklampend, wenste ze dat er geen einde zou komen aan dit moment. Ze wenste dat hij niet weg zou gaan, wenste ze dat hij met haar zou trouwen en haar met zich mee zou nemen.

Verdraaid. Dat had ze zichzelf nog nooit laten denken. Ethan en trouwen gingen nou eenmaal niet samen. Behalve in haar hoofd, daar gingen ze prima samen _

"Belinda? Ben je daar? Je moet even dit bestelformulier ondertekenen." De indringende vrouwenstem bracht haar met een schok terug tot de realiteit.

Volslagen in de war probeerde Lindy overeind te komen, maar het gewicht van Ethans grote, volkomen slappe lichaam hield haar tegen. "Ethan!" Ze duwde tegen zijn schouders. "Laat me overeind."

Met een grijns zei hij: "Wat heb je daarvoor over?"

"Jij bent een oversekste gek." Ze deed haar best om boos naar hem te kijken. Omdat ze bang was dat de deur open zou gaan en iemand hen zou betrappen, kronkelde ze onder hem. "Ik kom er zo aan," riep ze, hopend dat haar medewerkers niet zouden merken hoe hees en vreemd haar stem klonk.

Voorzichtig duwde Ethan zich naar achteren zodat hij uit haar lichaam gleed. Hij greep een handvol tissues en veegde teder het glibberige vocht tussen haar dijen weg. Geschokt probeerde ze hem tegen te houden, maar hij hield haar met zijn lichaam in bedwang tot hij haar slipje weer op zijn plaats had geschoven.

Lindy voelde haar gezicht gloeien toen hij een stap terug deed en haar weer op haar benen zette.

Pas toen hij zichzelf ook had afgeveegd en zijn kleding weer goed had gedaan, keek hij op. Prompt verscheen die bekende grijns, die ze niet kon weerstaan. "Het is een beetje laat om te blozen," zei hij.

"Ik kan er niks aan doen," zei ze kwaad. "Ik ben niet... Ik doe zulke dingen niet."

Glimlachend zei Ethan: "Nu wel." In zijn doordringend blauwe ogen lag echter een oplettende blik.

Dat irriteerde haar een beetje. "Dat kan jij makkelijk zeggen. Jij bent niet degene die hier achterblijft en alle roddels het hoofd moet bieden."

Langzaam verdween zijn glimlach. Er lag een ondoorgrondelijke uitdrukking in zijn ogen. "Jij hoeft hier anders ook niet te blijven, weet je."

De woorden bleven tussen hen in hangen. Ze zwegen allebei.

"Ik moet naar de balie," zei ze. Hadden ze maar tijd om dit gesprek af te maken. Ineens leek hij even ver weg als de maan. Wat had hij met die laatste opmerking bedoeld? "Wacht hier, tot ik zeg dat de kust veilig is om weg te glippen," waren haar laatste woorden voor ze de deurknop vastpakte.

***

"Jij hoeft hier anders ook niet te blijven." In stilte vervloekte Ethan zijn ondoordachte woorden terwijl hij zijn manchetknopen vastmaakte en zijn zwarte, zijden das pakte die zijn avondkleding mooi complementeerde. Het was dat Lindy hem er vanochtend aan had herinnerd, anders was hij die vervloekte reünie gewoon vergeten.

De manier waarop ze hem de bibliotheek uit had gesmokkeld, zat hem nog steeds niet lekker. Het ergerde hem dat ze niet wilde dat de mensen over hen zouden praten. Gebruikte ze hem dan echt alleen voor wat stiekeme seks?

Wel verdraaid. Daar kwam het uiteindelijk wel op neer.

Al op de eerste avond had ze hem verteld wat ze van hem wilde. En dat had hij haar ook gegeven. Maar hij had er niet op gerekend dat hij haar ook zijn hart zou geven. Zijn vingers bevroren op zijn half geknoopte das. Goed dan, je houdt van haar. Dat verandert niets aan de zaak, dacht hij. Het was niet zo dat hij haar pas deze week zijn hart had gegeven. Nee, hij hield al een hele poos van haar - van de verlegen, stille schoonheid die naast hem woonde en die verder had gekeken dan zijn ondeugende streken, die zijn ware ik aardig had gevonden.

Omdat hij ervan overtuigd was geweest dat ze niet zat te wachten op een liefdesverklaring, en omdat hij op de middelbare school niet genoeg zelfvertrouwen had gehad om een afwijzing aan te kunnen, was hij weggegaan. Sinds die tijd waren er veel vrouwen in zijn leven geweest, maar niemand had hem echt geraakt. Altijd had Lindy door zijn achterhoofd gespookt.

Wat moest hij nu doen? Dat was de grote vraag. Wat hij wílde doen, wist hij maar al te goed: hij wilde met haar trouwen.

Maar... zou zij dat zelfs maar in overweging willen nemen? In de afgelopen paar dagen was hij ervan overtuigd geraakt dat ze wel bepaalde gevoelens voor hem móést hebben. Dat kon gewoon niet anders. Kon ze zo intens op zijn liefdesspel reageren als ze die niet had? Hield ze van hem? Kon ze van hem houden?

Als ze van hem hield, wat zou ze dan zeggen als hij haar vroeg met hem te trouwen en voor altijd Bell Gap te verlaten?

Ze leek zo verweven met dit kleine stadje, met hun herinneringen. Maar ze had een nieuwe start nodig. Hij wilde haar de hele wereld laten zien, nieuwe bestemmingen met haar delen, haar bedelven onder mooie dingen.

Hij wist dat ze zichzelf niet erg aantrekkelijk vond. Dat stoorde hem. Op school mocht ze dan stil en vlijtig zijn geweest, het gedrag van haar achterlijke verloofde leek haar zelfvertrouwen erger te hebben beschadigd dan ze op het eerste gezicht liet merken.

Als hij zei dat hij van haar hield en vroeg of ze met hem wilde trouwen, zou ze denken dat hij loog. Dat hij haar voor de gek hield.

Misschien kon hij beter klein beginnen en het dan steeds iets opvoeren. Eerst zou hij haar vragen of ze hem kwam bezoeken, of een reis met hem wilde maken. Dan zou hij haar kunnen laten zien wat voor vrouw ze kon zijn. Dan zou ze misschien geloven dat hij al de helft van hun achtentwintig jaar op haar wachtte.

 

Lindy wist dat ze helemaal klaar was voor het feest toen Ethan kwam om haar op te halen. Hij zag haar silhouet door het raam van de woonkamer op het moment dat ze naar de deur liep nadat hij had geklopt.

Zodra ze de deur opendeed, stond er een vreemde voor hem.

"Ethan?" zei de droomverschijning in de deuropening, en ze raakte zijn arm aan. "Gaat het wel?"

"Ja, ja. Eh, met mij is alles prima." Hij stapte voor haar uit de gang in, maar draaide zich onmiddellijk weer naar haar toe om haar goed te bekijken. "Wat heb je met jezelf gedaan?"

Haar gezicht betrok. "Ik was toe aan een verandering, daarom heb ik me laten opmaken en een nieuwe jurk gekocht. Als je vindt dat het er niet goed uitziet, dan zal ik -"

"Wacht!" Hij kon nog net haar elleboog grijpen voor ze zich omdraaide. "Het spijt me. Het ziet er heel goed uit. Geloof me, schatje, héél erg goed. Ik ben alleen verbaasd. Ik dacht dat iemand mijn Lindy had ontvoerd en een sekspoes in haar plaats had achtergelaten."

Met zijn handen hield hij haar stil, terwijl hij haar nog eens goed bekeek. Ze droeg een jurk - en wat voor één - van een gladde zwarte stof die aan haar slanke lichaam leek te kleven. Haar schouders waren bloot, en haar borsten bolden zover op boven het strapless bovenstukje, dat hij vermoedde dat ze een push-up beha droeg. Maar wat kon hem dat schelen? Hij vond het prachtig.

Door haar hooggehakte schoentjes leken haar benen eindeloos lang en kwam haar kruin bijna tot zijn ogen. Haar gezicht leek op dat van een fijntjes beschilderde pop. Behalve dan haar ogen. Die waren heel mysterieus, en - hé! Ze droeg haar bril niet. "Lenzen?" vroeg hij.

Ze knikte. "Ja, die kan ik niet de hele dag dragen, maar voor een avondje is het geen probleem." Door haar hoofdbeweging gleden haar haren over haar schouder. Met één vinger raakte hij een lok aan. Ze was erin geslaagd het te krullen, en het hing tot haar middel, glanzend en golvend alsof het een geheel eigen leven leidde.

"Mijn hemel," zei hij vol ontzag. "Wat ben je mooi. Ik heb het gevoel dat ik je sieraden moet geven." Als ze met hem zou trouwen, zou hij haar alle sieraden geven die ze zich maar wenste.

Lachend pakte ze een klein zwart avondtasje van de tafel. "Ik zal het je deze keer niet kwalijk nemen."

 

Buiten liet hij haar plaatsnemen in zijn kleine sportauto. In New York reed hij bijna nooit. Het was een genot geweest om naar Bell Gap te rijden in zijn eigen auto.

Op weg naar de club waar de reünie werd gehouden, spraken ze niet veel. Toen hij haar uit de auto hielp, keek ze glimlachend naar hem op. Hij móést gewoon een kusje op haar lippen drukken. "Ik kan bijna niet wachten tot je die jurk kunt uit trekken."

"Ik kan bijna niet wachten tot jíj me die jurk uit zult trekken," zei ze.

"Lindy, ik... Ik moet morgen vertrekken." Ineens was het van groot belang iets met haar te regelen. "Ik wil dat je met me meegaat."

De blik in haar ogen werd nietszeggend, en in haar hartvormige gezichtje bewoog geen enkel spiertje. "Naar New York?"

"Ja, om te beginnen." Om zijn zenuwen te verbergen, begon hij sneller te praten. "En als ik wat dingen heb geregeld, en je je hebt geïnstalleerd in mijn flat, kunnen we misschien een weekje naar Parijs gaan. Wat zeg je daarvan?"

Ze aarzelde.

Met ingehouden adem wachtte hij af. Toen... schudde ze haar hoofd. En viel zijn hart in duizenden scherven uiteen op de grond.

"Ethan," zei ze. "Zo"n meisje ben ik nou eenmaal niet. Ik zou me ongelukkig voelen in New York. Parijs zou leuk zijn, maar... zolang kan ik niet weg bij de bibliotheek. En de mensen zouden praten -"

"O, dat was ik vergeten." Hij was boos op haar en zichzelf. "Ik ben goed genoeg om mee te ..." Hij zei een grof woord, dat haar ineen deed krimpen. "...maar niet om mee gezien te worden. Wat doe je hier vanavond eigenlijk met mij?"

Er volgde een moment van totale stilte.

Eindelijk zei Lindy iets. Haar stem klonk zacht en smekend, en in haar ogen stonden tranen. "Niet doen, Ethan." Ze nam zijn gezicht in haar handen. "Laten we deze avond niet bederven. Voor ons allebei niet. Laten we gewoon een magische avond hebben. Later kunnen we erover praten, zoveel als je wilt."

Een paar tellen lang bleef hij onbeweeglijk staan, zijn hoofd in haar handen. Toen berustte hij in zijn lot. In ieder geval had hij het geprobeerd. Nu kon hij net zo goed genoegen nemen met de kruimeltjes die ze hem had toegeworpen en vertrekken zonder dat hij hen een nog vervelender gevoel zou bezorgen dan op dit moment. Langzaam draaide hij zijn gezicht in haar handpalm en drukte er een kus in. "Oké."

"Dank je," fluisterde ze. Even sloot ze haar ogen, ervan doordrongen dat ze had verwacht dat hij boos weg zou stormen. In plaats daarvan pakte hij haar hand en liep met haar naar de reünie.

 

In de grote zaal kregen ze precies de reactie die ze had verwacht. Mensen kwamen met uitgestrekte handen op hen af en moesten een tweede keer kijken voor ze haar herkenden als Belinda de bibliothecaresse. En een derde keer, zodra ze zagen wie haar begeleider was. Met een gemaakte glimlach beet ze op de binnenkant van haar lip om de pijn te verdrijven, vastbesloten om haar laatste avond met Ethan niet te laten verpesten.

Ze beleefde een kleine triomf toen ze Mandy Briggs-Morris en haar dominee allebei openlijk naar haar en Ethan zag staren. Liefjes zwaaide ze met haar vingers naar hen. Giechelend liet ze zich tegen Ethans schouder zakken, toen het paar zich tegelijk omdraaide, alsof ze hen opnieuw op heterdaad had betrapt.

Ethan draaide zijn hoofd om en herkende Mandy, waarop hij prompt aanstalten maakte naar de andere kant van het vertrek te lopen. Alleen door zijn arm te grijpen, slaagde Lindy erin hem tegen te houden. "Geloof me," zei ze, "Als je me gewoon een keer bij mijn billen pakt op de dansvloer, heb ik mijn wraak. Dan zal hij zich de rest van zijn onzalige huwelijk afvragen hoe ik in bed ben."

"Veel te heet voor een zak als hij." Hij bleef staan en sloeg een arm om haar heen. Nadat hij een kusje op haar oor had gedrukt zei hij: "En daar zal hij nooit achter komen, want ik vermoord hem als hij zelfs maar met je probeert te praten."

Ze zei maar niet dat Ethan wel in Bell Gap zou moeten blijven als hij de dominee in de gaten wilde houden. Net als zij, wist hij dat dat niet zou gebeuren. Haar hart trok pijnlijk samen.

Had hij maar gezegd dat hij van haar hield. Hij hoefde heus niet met haar te trouwen, maar ze had de waarheid gesproken: ze zou ongelukkig zijn in New York, omdat ze wist dat ze slechts een tijdelijke vriendin voor hem was. Parijs, de stad voor geliefden, was helemaal ondenkbaar. Zonder liefde had het geen zin deze relatie voort te zetten, wat haar hart ook zei.

Met een aantal van Ethans oude football-vrienden en hun vrouwen deelden ze een tafel voor het diner. Veel van zijn vroegere vrienden woonden nu niet meer in Bell Gap, daarom was het gesprek niet zo ongemakkelijk als ze had gevreesd. Toen het moment was aangebroken voor de klassenvertegenwoordigers om die vreselijke onderscheidingen uit te delen, werd haar naam geroepen als winnaar in categorie Het Meest Veranderd.

Ze dansten. Zonder enige moeite volgde ze zijn passen, en hij hield haar in zijn armen alsof ze al jaren samen hadden gedanst. Zij liet haar hoofd op zijn schouder rusten, en hij kuste haar slaap. Haar hart brak finaal in tweeën.

O, Ethan. Waarom kon je niet van me houden, dacht ze. De volgende ochtend, toen Lindy wakker werd, was Ethan vertrokken.

De hele nacht had ze in zijn armen geslapen. Een keer was ze wakker geworden en had ze gemerkt dat hij al in haar zat, haar been over zijn dij gedrapeerd, een bron van hitte tegen haar rug. Hij had heel kalm bewogen, haar met een hand op haar buik tegen zich aanhoudend.

Vlak voor de dageraad had hij haar een tweede keer wakkergemaakt. Hij was op zijn rug gerold en had hij haar boven op zich getrokken. Met zijn handen om haar borsten had hij haar hees aangemoedigd hem hard te berijden, wat haar begeerte had aangewakkerd, en hen beiden naar een krachtige climax had geleid. Daarna had hij haar haren gestreeld terwijl ze op zijn borst lag.

Toen... moest ze weer in slaap zijn gevallen. En terwijl zij lag te slapen, was hij weggeglipt.

Lindy rolde om en keek op de wekker. Tien uur op zondagochtend. Had ze eigenlijk wel een reden om vandaag op te staan? Weer draaide ze zich om en ze begroef haar gezicht in het kussen toen ze begon te snikken.

***

Maandag. Lindy gaf een harde klap op de wekker en sleepte zichzelf uit bed. Ze moest zich klaarmaken om naar haar werk te gaan. Werk. Dat was alles wat ze nog had.

Terwijl ze zich aankleedde, ontbeet en naar haar werk liep, ontrolde de toekomst zich voor haar als een zwart-wit film; een serie eindeloze scènes waarin ze achter haar bureau in de bibliotheek zat.

Binnen in haar knapte iets. Ze kon het niet. Ze kon niet de rest van haar leven alleen Belinda de bibliothecaresse zijn.

Niet nu ze Lindy de sekspoes was geweest, niet nu ze wist hoe hard ze Ethan Wilde nodig had in haar leven en in haar hart.

Voor de helft was dat waar. Maar hij was uit haar leven verdwenen. Tenzij ze de toekomst in eigen hand zou nemen en ervoor zou zorgen dat ze hem terugkreeg.

Hij wilde dat ze bij hem kwam wonen. Maar zij had nooit gedacht dat ze Bell Gap zou verlaten, dat ze ergens anders zou gaan wonen. Niet dat ze zo bang was voor verandering, ze had er simpelweg nooit aan gedacht dat ze iets kón veranderen. Pas nu Ethan weg was, zag ze hoe leeg dit stadje was. Bell Gap was Ergens Anders geworden. Omdat Ethan er niet was.

Dus hij hield niet van haar? En wat dan nog? Ze kon kiezen tussen hier blijven en hem voor altijd bij haar vandaan laten gaan, of met hem meegaan en genieten van de tijd die ze samen zouden zijn. Wat kon het haar schelen of de mensen zouden roddelen als ze op een dag weer terug zou komen?

Wat maakte het uit als ze geen baan meer had bij de bibliotheek? Dan had ze in ieder geval herinneringen. En ze zou tevreden in de spiegel in kunnen kijken, in de wetenschap dat ze het tenminste had geprobeerd.

Als ze deze gok niet zou wagen, zou ze er de rest van haar leven spijt van hebben. Als ze naar hem toeging, met hem meeging, zou ze in ieder geval die tijd met hem hebben. En tijdens die tijd, zou ze hem laten merken dat ze van hem hield. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Wellicht zou zijn hart haar op een goede dag toelaten.

Abrupt keerde ze zich af van de bibliotheek die voor haar lag en ze liep naar het reisbureau op het plein.

Later die dag stormde de voorzitter van het bibliotheekbestuur de bibliotheek binnen. Lindy ontving hem voor de uitleenbalie. Hij zag er niet erg blij uit. "Ik ben bang dat ik je geen getuigschrift kan geven, Belinda, als je niet minstens een opzegtermijn van twee weken in acht neemt. Het zal niet meevallen om een vervanger voor je te vinden."

"Dat geeft niet. Ik begrijp het wel. Maar ik vertrek hoe dan ook vandaag."

"Dit is ontzettend onverantwoordelijk," mopperde de kalende voorzitter, maar Lindy luisterde niet langer naar hem. Haar aandacht werd getrokken door een lange, breedgeschouderde man met glanzend haar en fel blauwe ogen, die net in de deuropening was verschenen.

Zonder erbij na te denken, stortte Lindy zich in Ethans armen. Net als een week geleden, ving hij haar zonder problemen op. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar mond op de zijne. In de bibliotheek klonk een steeds luider wordend gefluister en gemompel. Zijn kus was hemels. Het leek wel... alsof ze thuiskwam.

"Ethan! Wat..." Voor ze haar zin kon afmaken, moest ze even haar keel schrapen. "Wat doe je hier?"

"Ik kwam om jou te zien," antwoordde hij.

"Maar ik ging naar jou toe. In New York." Haastig trok ze haar ticket uit haar zak en zwaaide ermee onder zijn neus. "Ethan -"

"Lindy -" zei hij op hetzelfde moment.

"Jij eerst," zei hij.

"Ik eerst," zei zij.

Een beetje dom lachend keken ze elkaar aan. Toen stierf het gelach weg.
 

"Weet je," zei ze. "Ik wil bij je zijn. Ik heb ontslag genomen. Ik zal met je meegaan naar Parijs of New York, of waar je ook maar heen wilt, en ik zal net zolang bij je blijven als je me toestaat. Ik hou van je, Ethan. Ik ben liever zoveel mogelijk dagen bij jou, met het risico dat ik op een dag eenzaam achterblijf, dan dat ik hier in Bell Gap blijf zonder jou. Ik wil herinneringen. En het feit dat jij niet zoveel om mij geeft, is geen reden om die niet te kunnen maken." Ze zweeg, benieuwd naar zijn reactie, maar hij had geen spier bewogen. "Zo. Dat was alles wat ik te zeggen had."

"Goed," zei hij. "Mijn beurt." In zijn ogen lag een vreemde glinstering, die ze niet vertrouwde. Het was dezelfde glinstering als toen hij aan het einde van de lagere school had aangeboden om haar te duwen toen ze op de schommel zat, en ver volgens was hij naar de voorkant gelopen om te genieten van het uitzicht, terwijl zij haar best had gedaan om te voorkomen dat haar rok omhoog waaide, en rond haar nek ging zitten.

"Toen ik nog een jochie was," begon hij, "woonde er een schattig meisje naast me. En we waren vriendjes. Op de middelbare school werd ze nog veel schattiger. Maar ze was heel, heel erg slim en ze leek niet erg onder de indruk van alle streken die ik uithaalde. Om je de waarheid te zeggen, imponeerde ze me nogal. Toen ik de stad verliet, stond zij op het punt om naar de universiteit te gaan. Mijn vertrek leek haar niets te kunnen schelen."

Hij zweeg even om een traan weg te vegen die over haar wang rolde. "Ook al zag ik haar daarna jarenlang niet, behalve op de begrafenis van mijn moeder - toen ze een geschenk uit de hemel was - ik ben haar nooit vergeten. Ze was voor altijd in mijn hart. Tot ergernis van een flink aantal andere vrouwen, dat kan ik je verzekeren."

Lindy maakte een geluidje, dat half lach, half snik was.

"Dus toen ik die uitnodiging voor de reünie kreeg, besloot ik terug te gaan en te kijken of ze nog steeds vrij was. En dat was ze." Met zijn voorhoofd tegen het hare, keek hij diep in haar ogen. "En ik hield meer van haar dan ooit, en ik hoopte dat ze ook van mij hield. Maar ik was bang om haar te vertellen hoe ik me voelde, of om haar ten huwelijk te vragen, dus besloot ik om klein te beginnen. Daarom vroeg ik haar om een poosje in mijn wereld te komen wonen."

Even sloot hij zijn ogen. "Toen ze nee zei, brak ze mijn hart."

Lindy loslatend, deed hij een stap naar achteren. "En ik gedroeg me als een sukkel en ging weg, waardoor ik haar bijna had verloren, maar toen besefte ik dat ik terug moest gaan om haar alles te vertellen."

Hij haalde een klein, wit doosje met een zilveren strik erom uit zijn zak en liet zich op één knie zakken.

Achter hen snakte iemand naar adem, maar verder was het doodstil in de bibliotheek.

"Ik hou van je, Lindy Melton," zei Ethan. "Wil je me de eer aandoen mijn vrouw te worden?"

"Ik wil dolgraag je vrouw zijn," antwoordde ze. Bevallig ging ze op zijn knie zitten, en hij klapte het doosje open en liet een ring met een prachtige, vierkante diamant om haar vinger glijden.

Achter hem zei een vrouw: "Waarom heb jij dat nooit voor mij gedaan, Melvin?"

 

Twee uur later waren ze weer terug bij af: in Ethans bed.

"Ik wil graag een huis aanhouden in Bell Gap," zei hij. "Zodat onze kinderen zullen weten waar wij zijn opgegroeid."

Lindy verslikte zich in haar champagne. "Kinderen? Heb ik ergens iets gemist?"

Aangezien denken hem de laatste keer alleen maar problemen had opgeleverd, besloot Ethan zijn gedachten dit keer uit te spreken. "Ik weet dat we het er niet over hebben gehad, maar ik wil echt heel graag kinderen met jou. Eentje zou al genoeg zijn."

Tot zijn opluchting glimlachte ze hem stralend toe. "Waarom stellen we het maximum niet op vier? Met dien verstande, dat we er allebei eerder een einde aan kunnen maken als het met de eerste al helemaal mis lijkt te gaan."

"Vier. Dat is een mooi getal." Hij kuste haar. "Ik ben blij dat je kinderen wilt."

Met samengeknepen ogen vroeg ze: "Hoezo?"

"Omdat we zaterdagochtend niks hebben gebruikt," zei hij. "Allebei de keren niet."

"Gluiperd!" riep ze uit.

"Ik moest een reserveplan hebben," zei hij verdedigend. "Ik dacht dat je wel met me moest trouwen als je zwanger zou blijken te zijn. En vroeg of laat zou je dan inzien wat een geweldige vent ik ben en verliefd op me worden."

"Ik hield al van je," bracht ze hem in herinnering. "Je was alleen te dom om dat te beseffen."

"En jij was te dom om het te laten merken," kaatste hij terug.

Voor ze iets terug kon zeggen, liet hij zijn hoofd zakken om een kus op haar lippen te drukken. "Ik hou van je, Lindy. En hierbij beloof ik plechtig om je dat iedere dag van ons leven te laten merken."

Om te bewijzen dat hij het echt meende, voegde hij de daad bij het woord.

Einde