Kirsten stopte de munt die Elin haar net had gegeven terug in Elins hand. 'Nee, houd alles maar. Ik heb het niet nodig. '

'Weet je het zeker?' vroeg Elin. Elke betaaldag liet ze haar zussen vijfentwintig cent voor zichzelf houden voordat ze de rest van hun verdiensten naar de mannen in Wisconsin stuurde. Vandaag baarde Kirstens weigering haar zorgen. Kirsten was al een paar dagen niet in haar gewone doen. En zij was om te beginnen degene geweest die graag geld had willen uitgeven.

'Ik heb deze week niets nodig. Stuur al mijn geld maar naar Wisconsin. '

'Ik geloof dat ik ook niets nodig heb,' zei Sofia. Ze liet haar munten terugvallen in Elins hand.

'Dan doen we allemaal zonder,' besloot Elin. 'Ik stuur ook al mijn geld. '

Oom Lars had Elin laten zien hoe ze in het kantoor van de Western Union geld moest overmaken naar Wisconsin, en elke week wandelde ze er op haar halve vrije dag naartoe om het te versturen. De zussen waren honderdtwintig dollar schuldig voor hun reis. Nadat ze de eerste week elf dollar vijfentwintig en deze week twaalf dollar hadden gestuurd, waren ze nu nog zesennegentig dollar vijfenzeventig schuldig. Elin berekende dat ze in dit tempo nog minstens acht weken moesten werken. Maar met meer dan een dozijn kamers in het herenhuis die nog schoongemaakt moesten worden, om nog niet te spreken van de enorme balzaal op de derde verdieping, hadden ze die tijd ook nog wel nodig.

Het was een lange wandeling, maar Elin nam er de tijd voor en genoot van de warme junidag. Ze wist amper wat ze moest beginnen met de luxe van een halve dag vrij, helemaal voor zichzelf alleen, maar ze vond het heerlijk om in de frisse lucht te lopen na de hele week in huis opgesloten te hebben gezeten om stof en spinnenwebben te bestrijden.

Elin maakte het geld over en wandelde naar het pension om te kijken of er post gekomen was. 'Vraag tante Hilma alsjeblieft naar mijn Duitse vriend,' had Sofia haar herinnerd voordat ze vertrok. Het was vreemd dat Kirsten niet langer elke keer als ze de kans kreeg ging kijken of er post was.

'Er is maar één brief,' zei tante Hilma tegen Elin toen ze aankwam. Ze knikte in de richting van de hal zonder op te houden met aardappels schillen. 'En voordat je het vraagt, er is niemand uit Duitsland gekomen. '

Elin liep door de klapdeur naar de gang en zag tot haar verrassing dat de brief aan haar was geadresseerd. Er zat een Amerikaanse postzegel op. Wie kende ze in Amerika? Volgens de afzender op de achterflap was de brief afkomstig van ene Gunnar Pedersen uit Wisconsin. Hij moest een van de mannen zijn die hun reis hadden betaald. Voorzichtig maakte Elin de envelop open en las de brief, die in het Zweeds was geschreven.

Beste juffrouw Carlson,

Dank voor uw brief. We waren allemaal erg teleurgesteld dat u en uw zussen niet naar ons dorp hier in Wisconsin komen. Het betekent dat we nog zo veel langer eenzaam zullen zijn. Eerlijk gezegd waren mijn vier vrienden heel boos en viel uw verontschuldiging niet zo goed. Maar ik aanvaard haar wel, want ik denk dat ik wel kan begrijpen waarom u en uw zussen aarzelen om zo'n eind te reizen om vijf onbekenden te ontmoeten. Dus ik zal het geld dat u verleden week hebt gestuurd eerst onder degenen die kwaad zijn verdelen, zodat ze meteen op zoek kunnen gaan naar een nieuwe bruid. Maar ik wil u ook laten weten dat u nog steeds welkom bent om te komen en met eigen ogen te zien hoe onze gemeenschap is. Misschien bevalt het u, en misschien zult u een van ons aardig vinden. Maar zo niet, dan zou het heel fijn zijn als we elkaar af en toe eens konden schrijven. Niet omdat ik iets verwacht... maar alleen omdat ik eenzaam ben en het zou zo fijn zijn om uw brieven te hebben om te lezen.

Als u het goedvindt, zal ik u vertellen wie ik ben, en de volgende keer dat u schrijft kunt u me vertellen wie u bent. Ik ben eenentwintig jaar en ik heb ook twee zussen, maar die zijn ouder dan ik en al getrouwd. Ik ben met mijn familie naar Amerika gekomen toen ik tien jaar was en heb mijn vader geholpen ons land te bewerken. Mijn vader en ik hebben vierentwintig hectare, maar wellicht kopen we meer land als we ertoe in staat zijn. Onze koeien doen het heel goed in dit klimaat, dat erg veel lijkt op thuis. In één deel van ons land is een prachtige kleine vallei, omringd door heuvels die begroeid zijn met bomen. Dit is het stuk land dat ik heb uitgekozen om mijn eigen huisje op te bouwen. Iedereen in de gemeenschap helpt elkaar huizen te bouwen van timmerhout, maar als onze boerderijen vruchten afwerpen, kunnen we de huizen groter maken en meer kamers aanbouwen en dakspanen toevoegen en ze in een mooie kleur schilderen. Dat is mijn droom voor mijn huis. Ik wil graag dat het groot wordt en warm, en vol kinderen.

In mijn vrije tijd maak ik graag dingen van hout. De mensen zeggen dat ik er heel goed in ben... maar dat zou kunnen klinken als opschepperij, en dat wil ik niet. Maar ik heb meubels gemaakt voor mijn familie, waaronder een wieg voor de eerste baby van mijn zus. De mensen vragen altijd of ik net zo'n wieg voor hun baby's kan maken. Dus ook als u niet naar ons dorp komt, heb ik meer dan genoeg dingen om me deze winter mee bezig te houden. Ik zeg dit zodat u zich niet schuldig voelt als u niet komt.

Ik wil graag met u blijven schrijven, als u het ook wilt, want u klonk in uw brief als een heel aardig iemand. Ik zou graag willen horen wat voor dingen u prettig vindt om te doen en hoe u leeft, en of Amerika u net zo goed bevalt als mij. En ook welke dingen u mist van thuis in welke dingen u tot nu toe fijn vindt in Amerika. Ik ga nu afsluiten, want het papier is vol, maar ik hoop dat u het goed vindt dat ik u schrijf. En ik hoop dat we vrienden kunnen worden. Neem alstublieft aan dat ik niets anders verwacht. Het is gewoon zo fijn om af en toe een brief te krijgen met de post. Hoogachtend, Gunnar Pedersen

Om de een of andere reden moest Elin glimlachen om de brief. Ze zag voor zich hoe Gunnar Pedersens huis gelegen was tussen de met bomen bedekte heuvels en stelde zich voor hoe heerlijk het zou zijn om weer op een boerderij in de buurt van een bos te wonen, waar het rustig en vredig was, ver weg van het lawaai en de stank van de stad.

Het zou geen enkele moeite zijn om hem elke week een korte brief te schrijven als ze het geld verstuurde. Maar wat moest ze hem vertellen over zichzelf? Er was eigenlijk zo weinig te zeggen. Misschien moest Kirsten of Sofia hem maar schrijven. Wie weet? Misschien leidde de correspondentie tot een romance voor een van hen. Gunnar Pedersen had Elin gevraagd te schrijven en gezegd dat ze een heel aardig iemand leek, maar hij kende de waarheid niet over haar verleden.

Elin vouwde de brief op en stopte hem terug in de envelop. Lang voordat haar halve vrije dag was opgebruikt, was ze weer terug in het herenhuis, maar ze had niets anders om naartoe te gaan. Ze vond haar zussen boven bezig met het schoonmaken van een van de vele slaapkamersuites. Sofia joeg stofvlokken onder het bed vandaan met een zwabber. Kirsten lapte de ramen met een azijnoplossing en verfrommelde kranten. Elin kreeg tranen in haar ogen van de scherpe lucht.

'Hej, ik ben terug,' zei ze. 'Het spijt me, Sofia, maar je Duitse vriend is nog niet gearriveerd. En er was vandaag maar één brief Hij was van een van de vrijgezellen in Wisconsin. Zal ik hem aan jullie voorlezen?'

'Nee, dank je,' zei Kirsten. Ze werkte door zonder de moeite te nemen zich om te draaien. Kirstens toenemende neerslachtigheid baarde Elin zorgen. Ze had een paar keer gezien dat ze tranen in haar ogen had toen ze dacht dat niemand keek, en Kirsten was nagenoeg gestopt met praten onder het werk. Ze leek even zwaarmoedig als Sofia tijdens de reis naar Amerika.

'Is er iets, Kirsten?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik hoop dat je het me vertelt als er iets is. '

'Er is niets. Val me niet lastig. ' Ze verzamelde de berg natte krantenproppen en ging de kamer uit.

'Weet jij wat er met haar aan de hand is, Sofia?'

'Nee, niet echt... '

'Kom, Sofia. Vertel het me alsjeblieft, als je iets weet. Kirsten was steeds zo gretig om een brief te krijgen, en vandaag heeft ze er niet eens naar gevraagd. '

'Misschien is er laatst een voor haar gekomen en heeft ze het ons niet verteld. '

'Maar de enige van thuis die haar zou kunnen schrijven is Nils, en hij heeft niemand geschreven. Ik weet zeker dat ze het ons anders verteld had. '

'Nee... Nils is niet de enige. '

'Alsjeblieft, Sofia. Vertel me wat er aan de hand is. Hoe kan ik Kirsten helpen als ik niet weet wat er met haar aan de hand is?'

Sofia staarde naar de grond met de zwabber in haar hand. Toen ze eindelijk antwoord gaf, was het bijna fluisterend. 'Toen we op Ellis Island wachtten tot jij beter was, heeft Kirsten me verteld dat ze verliefd was op Tor Magnusson. '

'De zoon van de winkelier? Maar dat was de vriend van Nils, niet van haar. '

Sofia schudde haar hoofd. 'Weet je niet meer dat Kirsten 's zondags na de kerk altijd met Tor praatte? En hij kwam vaak naar de boerderij om haar te zien, ook toen Nils al weg was. Kirsten haalde me altijd over haar werk te doen zodat ze bij hem kon zijn. '

'Dat is me nooit opgevallen,' mompelde Elin. Ze was afgeleid geweest door haar eigen problemen.

'Weet je nog dat Kirsten je op onze laatste dag in het dorp Het wachten op het station?' vervolgde Sofia. 'Ze is naar de winkel van Magnusson gegaan om Tor gedag te zeggen. '

'Waarom heeft ze me niet verteld dat ze verliefd op hem was? Dan had ik haar niet overgehaald om mee te gaan.

'Nee, er is iets gebeurd. Ze heeft niet gezegd wat, maar ik denk dat het iets te maken heeft met de manier waarop papa is gestorven. Tor heeft haar hart gebroken, Elin. Daarom besloot ze mee te gaan naar Amerika. Toen ze die laatste dag afscheid van hem nam, klonk ze heel boos. Ze vertelde hem dat ze wegging en dat hij haar nooit meer zou zien. Maar Tor ging gewoon door met vegen en scheen zich er niet om te bekommeren. '

'Ik ga met haar praten,' zei Elin.

Sofia pakte haar bij de arm. 'Nee, Elin. Niet doen. Ik wil niet dat Kirsten weet dat ik haar geheimen met jou heb gedeeld. Bovendien is het niet jouw taak om voor ons te zorgen. '

'Ik heb mama beloofd... '

'Weet ik, weet ik,' zei Sofia, rollend met haar ogen. 'Dat zeg je voortdurend. En je hebt het goed gedaan, Elin, maar we zijn geen kinderen meer. Als mama nog leefde, kon zij ook niets voor Kirsten doen. Mama had niet kunnen maken dat Tor van Kirsten hield of met haar wilde trouwen, en dat kun jij ook niet. Het is niet aan jou om alles in orde te maken. '

Elin werd overvallen door Sofia's woorden. Was dat wat ze deed? Proberen alles in orde te maken? Dan deed ze het niet erg goed. Elin zonk neer op de rand van het bed en voelde zich een mislukkeling.

'Maar ik wil zo graag alles in orde maken,' zei ze. 'Ik heb jou en Kirsten een nieuw thuis beloofd. Dat wil ik zelf ook. Ik heb jullie die hele reis laten maken en nu is alles verkeerd afgelopen. '

Ze dacht eraan wat ze in haar dagboek had geschreven, hoe naakt ze zich voelde, als een pas geschoren schaap, beroofd van alles wat haar eens had verwarmd en getroost. Ze was zo vastbesloten geweest zich nooit meer zo te voelen, en zo hoopvol dat ze op een andere manier terug zou krijgen wat ze was kwijtgeraakt. Maar ze hadden nog steeds geen huis dat ze hun eigen plek konden noemen. Elin wist dat ze straf verdiende voor wat ze had gedaan, maar waarom strafte God Sofia en Kirsten?

Het was niet aan haar om alles in orde te maken. Toch had Elin zo lang voor haar zusjes gezorgd dat ze niet meer wist hoe ze ermee op moest houden. Welk ander doel had ze in het leven behalve dat ene? Wat moest ze beginnen als haar zussen haar niet meer nodig hadden? Elin besefte dat ze bang was om haar eigen leven te leiden, bang dat ze het al reddeloos verknoeid had.

'Jij bent God niet,' zei Sofia zacht. 'Het is niet aan jou om alles te besturen, Elin. '

'Weet ik. Maar God heeft niet erg goed voor ons gezorgd. '

'Misschien lijkt dat alleen maar zo. Misschien... '

De slaapkamerdeur zwaaide open en daar stond mevrouw Olafson met een lunchblad in haar handen. 'Daar zijn jullie. Kijk eens naar dit blad. Mevrouw Anderson heeft geen hap van haar lunch gegeten, zie je? Vanmorgen heb ik een blad met ontbijt naar boven gebracht en dat heeft ze ook onaangeroerd teruggestuurd. '

'Weet u wat er met haar aan de hand is?' vroeg Elin.

'Nee. Ik durf mijn mond niet open te doen, tenzij ze me iets vraagt. En kijk eens,' zei ze, wijzend naar haar voeten. De kat van mevrouw Anderson liep rondjes om de benen van de kokkin. Hij keek op naar Elin en mauwde meelijwekkend. 'Zie je? Zo gedraagt hij zich nooit. Hij wijkt nooit van haar zijde. Er is iets mis, zeg ik jullie. '

'Misschien moest ik maar eens gaan kijken,' zei Elin.

Ze zag er tegenop haar werkgeefster, de toverfee, zoals Sofia haar noemde, onder ogen te komen, uit angst dat mevrouw Anderson boos werd en hen alledrie ontsloeg. Maar toch stak

Elin de gang over naar haar slaapkamer, de kat waggelde naast haar mee. De deur stond op een kier en Elin hoorde de stok van mevrouw Anderson bonken. Ze beende heen en weer voor de ramen. Elin klopte aan.

'Wie is daar?'

'Elin Carlson, mevrouw. '

'Ik heb niet om je gevraagd. '

'Dat weet ik, mevrouw, maar we vroegen ons af of alles in orde is met u?'

'Waarom niet?'

'Mevrouw Olafson zei dat u niet had gegeten. '

'Ze heeft met mijn eetgewoonten niets te maken, en jij ook niet. Ik betaal je om mijn huis schoon te maken, niet om je met andermans zaken te bemoeien. Ga weg. '

Het bonken begon weer en Elin overwoog wat te doen. Uiteindelijk won haar bezorgdheid om de gezondheid van de kleine vrouw het van haar angst om ontslagen te worden. Ze duwde de deur open en stapte naar binnen.

'Heb ik je gevraagd om binnen te komen?' Mevrouw Anderson was in haar peignoir. Haar haar hing los in twee lange, witte vlechten.

'Nee... maar ik wilde zien of alles in orde is met u. '

'En?'

'Ik geloof dat uw kat zich ook zorgen over u maakt. Hij kwam ons zoeken en mauwde om aandacht. '

'Verrader!' zei ze tegen de kat. Tomte had zich langs Elin heen de kamer in gedrongen en ging aan de voeten van zijn bazin met zijn staart zitten slaan. 'Als je het beslist wilt weten, ik heb vanmorgen een beetje pijn... maar waag het niet het aan mijn zoon of zijn vrouw te vertellen!'

'Zal ik de dokter laten komen?'

'Nee, ik heb die stompzinnige dokter niet nodig. ' Ze zweeg even en toen ze weer sprak was haar toon zachter. 'Ik heb een moeilijk hart. Dat weet ik al jaren. Daarom ben ik gewaarschuwd om geen kinderen meer te krijgen nadat Gustav was geboren. Ik heb als kind roodvonk gehad. '

'Zijn er medicijnen voor?'

'De dokter heeft me pillen gegeven en die heb ik genomen. De pijn gaat over een poosje weg, maar ik ben te misselijk om te eten. Dat is alles. '

'Mijn moeder heeft me geleerd pepermuntthee te zetten tegen de misselijkheid. Zal ik wat voor u maken?'

'Goed. Mijn enkels zijn ook opgezwollen. Heb je daar ook een middeltje voor?'

'Ja, mevrouw. Een bad met epsomzout. Ik zal het allebei voor u maken, als u wilt. ' Toen mevrouw Anderson geen bezwaar maakte, ging Elin aan het werk.

Mevrouw Olafson had alle ingrediënten voor de thee en Sofia snelde naar de dichtstbijzijnde drogist om epsomzout te kopen. Zodra mevrouw Anderson haar voeten in het diepe, warme bad dompelde, vond ze verlichting. En nadat ze de thee had gedronken, kon ze een stukje toast met bosbessenjam eten.

'Weet je hoe een grammofoon werkt?' vroeg ze aan Elin. 'Ik wil graag wat muziek horen onder het eten. ' Ze gebaarde naar een machine op een klein kastje bij het raam. Aan de ene kant zat een slinger en aan de andere kant stak een grote trechter uit.

Mevrouw Anderson liet Elin zien hoe je een cilinder in het apparaat moest stoppen en het aanslingeren, en even later begon 'The Blue Danube Waltz' te spelen. Elin popelde om Kirsten en Sofia te vertellen dat ze de bron van de geheimzinnige muziek had gevonden. Maar wat een wonder was die machine, een orkest in een doos!

'Dat is veel beter,' zei mevrouw Anderson toen ze haar lunch op had. 'En nu wil ik me graag aankleden en naar de ochtendkamer gaan. '

Elin wilde haar de raad geven boven te blijven om te rusten, maar ze bedacht zich. De zonnige ochtendkamer was veel gezelliger en vrolijker dan deze reusachtige slaapkamer. Ze hielp mevrouw Anderson met aankleden en de trap afdalen. De toverfee ging achter het bureautje zitten waar ze altijd al haar correspondentie deed en haalde een stapel enveloppen tevoorschijn.

'Ik ga een feestelijk diner geven voor midzomeravond,' zei ze tegen Elin. 'Jaren geleden in Zweden vond ik het heerlijk om dat te vieren. En toen we naar Amerika verhuisden, stond mijn man erop dat we op de langste dag van het jaar de hele nacht opbleven. Ik heb de uitnodigingen al geschreven en ik wil graag dat je ze voor me op de post doet. '

'Vindt u wel dat u een feest moet geven als u zich niet goed voelt?'

Mevrouw Anderson keek haar woedend aan. Haar lippen krulden van ongenoegen alsof ze een boze opmerking binnenhield.

'Pardon,' zei Elin.

'Ga me niet vertellen wat ik moet doen, Elin. Er zijn al genoeg mensen die dat proberen. '

'Ik wilde alleen maar zeggen dat u het misschien nog een paar dagen rustig aan moet doen als u last van uw hart hebt. Geef het diner een andere keer. '

'Ik verwacht niet dat je het begrijpt, jong als je bent. Maar eens zul je net zo oud zijn als ik... eerder dan je denkt zelfs. De dagen vliegen elk jaar sneller en sneller voorbij, als galopperende paarden naar de eindstreep. En op een dag word je wakker en zie je het gezicht van een oude vrouw in de spiegel. '

Elin antwoordde niet. Mevrouw Anderson maakte een keurig stapeltje van de uitnodigingen en overhandigde ze aan haar. Toen ze weer sprak, klonk haar stem vreemd zacht.

'Ik wil mijn leven leiden zo lang als ik kan, en genieten van de dingen die me plezier doen... zoals een feestelijk diner geven. Als ik dood moet vallen door een slecht hart, doe ik dat liever met een goed glas wijn in mijn hand en lachend met mijn vrienden, dan in een ziekbed wachtend op de dood. '

Elin knikte zwijgend.

'En,' zei mevrouw Anderson weer luid en ruw zoals gewoonlijk,'kunnen jullie meisjes gasten bedienen aan een officieel diner?'

'Nee, mevrouw'

'Kunnen jullie fatsoenlijk een tafel dekken? Weten jullie hoe het bestek en de glazen geschikt moeten worden?'

'Het spijt me, nee. '

'Nou, dan zal ik het jullie moeten leren. Ik heb elf gasten uitgenodigd. We beginnen de avond in de salon met hors d'oeuvre en aperitieven. '

Elin had geen idee wat dat voor dingen waren, maar ze wilde haar niet onderbreken.

'De hoofdmaaltijd wordt natuurlijk in de eetkamer opgediend en daarna gebruiken we koffie en dessert in de salon, met wat licht amusement. Ik verwacht dat het al met al een plezierige avond wordt. Ik heb een menu voorbereid voor mevrouw Olafson,' zei ze terwijl ze Elin een vel papier overhandigde. 'Ik wil dat ze alle traditionele midzomerlekkernijen serveert: ingelegde haring, nieuwe aardappelen met dille en zure room, aardbeien met slagroom. Een van jullie zal haar moeten helpen in de keuken met al het eten. '

'Ja, mevrouw. Met alle plezier. '

'Misschien moeten jullie ook met haar meegaan naar de markt om te helpen met de boodschappen. Kirsten en jij zullen mijn gasten bedienen, maar Sofia mag niet in dienstmeisjesuniform verschijnen. Ik wil dat ze zich netjes aankleedt. Heeft ze jullie verteld dat ze voor ons gaat zingen?'

'Ze heeft het verteld. Maar ik denk dat ze er heel erg bang voor is. '

'Jammer. Ze heeft het beloofd. Heeft ze iets aardigs om aan te trekken?'

'Haar zondagse kleren zijn erg... tja, ze zijn erg Zweeds, mevrouw. Het zijn de kleren die we droegen op de dag dat u ons aannam. U zei dat we eruitzagen als boerenmeiden. '

'Nee, nee, nee. Dat is beslist niet goed genoeg. Ga morgenochtend met haar naar het warenhuis van Marshall Field en koop iets fatsoenlijks voor haar om aan te trekken. Ik geef je mijn visitekaartje mee en een introductiebrief. Zeg maar dat ze het op mijn rekening moeten zetten... En trouwens, waarom draag jij vandaag geen uniform?'

Elin moest er even over nadenken. Omdat... tja, omdat het mijn halve vrije dag is, en... '

'Heb je al dat werk voor mij gedaan op je vrije dag?'

'Ja, mevrouw. '

'Hm... dan zal ik je morgen zeker nog maar een halve dag vrij moeten geven. '

'Dat hoeft niet, mevrouw. Ik heb al mijn boodschappen vandaag gedaan. '

Mevrouw Anderson worstelde om op te staan en Elin bukte om haar te helpen. Ze nam haar arm. Voor één keer wuifde de toverfee Elin niet weg. 'We gaan nu naar de eetkamer, dan zal ik je instructies geven over de juiste manier om de tafel te dekken en de maaltijd op te dienen. '

Ze hinkte door de hal en stond even stil om een blik te werpen in de bibliotheek. Ze bleef een tijdje in de deuropening staan voordat ze zich omdraaide, daarna de salon binnenwandelde en om zich heen keek. Eindelijk stak mevrouw Anderson de hal over naar de eetkamer.

'Jullie hebben uitstekend werk gedaan,' zei ze. Haar stem klonk heel zacht en een beetje schor. 'Mijn huis ziet er weer prachtig uit. Dank jullie wel. '