Avondstemming

Eva-Britt diende gebakken beekridder op en vertelde nadrukkelijk hoeveel moeite het haar had gekost om die vis te kopen. In het begin probeerde hij geen aandacht te schenken aan haar giftige opmerkingen, maar hij kwam er niet onderuit. Ze wond zich op over zijn slappe houding en dreunde haar gewone lesje op over zijn gebrek aan betrokkenheid bij hun relatie, zijn escapisme dat tot uitdrukking kwam in onverschilligheid, die weer bleek uit het feit dat hij niet de moeite had genomen om vis mee naar huis te brengen zoals ze hem had gevraagd. Ze had natuurlijk geweten dat hij het compleet zou vergeten en had daarom zelf maar inkopen gedaan. Terwijl ze haar verhaal afdraaide, bestudeerde hij haar prikbord. Naar huis, dacht hij bij zichzelf, kijkend naar de ansichtkaart die hij ooit had gestuurd toen hij in Bergen een cursus volgde, naar een rijtje beaujolais-nouveauwijnetiketten, naar andere ansichtkaarten uit haar vriendenkring, allemaal met opvallend gelijke motieven van stranden in Zuid-Europa. Helemaal onder aan het bord hing een wijze spreuk van de Deense dichter Piet Hein. Hij wist dat hij zou losbarsten als hij de moeite zou nemen om antwoord te geven. Ze wilde nog voor het eten haar frustraties kwijt en hij was genereus genoeg om haar haar doel te laten bereiken. Zijn doel was om haar zonder onderbrekingen haar verhaal te laten doen, zodat hij zijn eerste pilsje van die avond zou kunnen drinken zonder dat ze opnieuw begon.

Na het eten bleef Frank Frølich zitten nadenken over Ingrid Jespersen. Hij kon niet uit zijn hoofd zetten dat zij een kwarteeuw had samengewoond met een man die een kwarteeuw ouder was dan zij. Eva-Britt en hij namen hun vaste plaatsen in haar woonkamer in, voor Eva-Britts nieuwe breedbeeldtelevisie. Hij zette het volume zachter en zapte langs de kanalen. Maar hij was in een slechte golf terechtgekomen. Alle kanalen zonden reclame of slechte series over jonge beroemdheden in spe uit. Op Eurosport was een bokswedstrijd tussen twee weltergewichten die in de ring ronddansten. Steeds als hij op de knop van de afstandsbediening drukte, flitste het tv-scherm en zond het een blauwgroene golf langs de wanden naar Eva-Britt, die zich had opgekruld in haar nieuwe witte leunstoel van ikea. Ze zat verdiept in een boek van een schrijfster die Melissa Banks heette en liet zich niet afleiden door zijn verveling. Frank zette de tv uit.

“Waarom trouwen vrouwen met oudere mannen?” vroeg hij.

Eva-Britt hief haar hoofd op en keek hem afwezig aan.

“Ik vraag me af waarom jonge vrouwen met oudere mannen trouwen.”

“Ik ben de oudste van ons beiden”, zei Eva-Britt. “Ik ben acht maanden ouder dan jij.”

“Tja …” Hij vroeg zich af hoe hij zich het best kon uitdrukken. “Kun jij je Rita nog herinneren?”

Eva-Britt keek weer op van haar boek. “Rita?”

“Ze zat op de middelbare school een klas hoger dan wij.”

“O, die.” Eva-Britt sloeg afwezig een bladzijde om, pakte een koekje van de schaal op tafel en beet er een stukje af.

“Ze had verkering met … Anders, die donkere … bijna vijf jaar ouder dan zij …”

“Mm.” Eva-Britt glimlachte om iets wat ze las.

“Er was altijd een hoop gedoe op feestjes, niemand wilde hem uitnodigen en Rita bleef maar drammen en zeuren dat Anders uitgenodigd had moeten worden, weet je nog?”

Eva-Britt kauwde.

“Was jij ook niet verliefd op Anders?”

“Hm?” Ze keek op.

“Er was iets met jou en Anders, op een feest …”

Eva-Britt legde haar boek aan de kant. Frank zag duidelijk dat haar oorlelletjes een beetje rood werden. “Waar heb je het nu over?”

“Ik vraag me af waarom vrouwen een oudere man kiezen.”

“Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in oudere mannen!”

“Heb ik dat gezegd?”

“Je praat over dingen die jaren geleden zijn gebeurd!”

Frank zuchtte. “Als je samen met Trude zit te kletsen, hebben jullie het alleen maar over de schooltijd”, bracht hij ertegenin. “Leraren, verliefdheden en alle idiote dingen die jullie uithaalden in het examenjaar!”

Ze haalde diep adem en keek hem onheilspellend aan. Hij had er helemaal geen zin in dat ze zo laat op de avond nog een keer opnieuw zou beginnen. Tijd om zoete broodjes te bakken, dacht hij, diplomatiek glimlachend. “Weet je, ik heb een getuige die 25 jaar jonger is dan haar echtgenoot. Ze is aantrekkelijk, mooi en alles wat een man zich maar kan wensen, en dan kiest ze zo’n oude man. Ik begrijp dat niet.”

“Omdat je een denkfout maakt. Vrouwen kiezen geen oude man, maar oude mannen lopen achter jonge vrouwen aan!”

“Hm”, zuchtte hij en probeerde zich voor te stellen hoe Ingrid Jespersen door oudere mannen het hof werd gemaakt. Wat hadden zij en haar gestorven man gedeeld, behalve hun interesse voor design, vroeg hij zich verwonderd af. Muziek? Vrienden? Zij was geïnteresseerd in literatuur, hij niet. Maar zijn zoon, Karsten, was daarentegen wel geïnteresseerd in literatuur.

Eva-Britt had haar boek weer opengeslagen en keek hem met een iets mildere blik in haar ogen aan. “Moet het per se raadselachtig zijn? Het kan toch ook echte liefde zijn?” stelde ze gladjes voor.

Hij glimlachte ironisch. “Echte liefde?”

Ze staarde veelzeggend over de rand van haar boek. “Zoals bij ons.”

Hij liet zich niet provoceren en zei: “Als het geen echte liefde zou zijn, zoals bij ons, wat zou het dan zijn?”

“Is hij rijk?”

“Ik denk het wel.”

“Had zij een problematische verhouding met haar vader … ik bedoel … zijn haar ouders gescheiden of was haar vader een zeeman die altijd van huis was …”

“Ik heb geen flauw idee.”

“Geld en/of gebrek aan een vaderfiguur”, stelde Eva-Britt vast, en zocht de goede bladzijde in haar boek weer op. “Jonge meisjes daarentegen …” Ze glimlachte en trok haar benen op. “Jonge meisjes kiezen jongens die wat ouder zijn omdat wat oudere jongens niet zoveel puistjes, bredere schouders en wat meer ervaring dan andere jongens hebben.”

Frank Frølich zette de tv weer aan.

“Verveel je je?” vroeg ze.

Hij pakte de afstandsbediening en drukte op de knop van de zenderkeuze. “Me vervelen? Nee …”