Cafe Romeo

door Kristin Gabriel

Journalist Zach Madigan vermoedt dat de relatiebemiddelingspraktijken in Café Romeo een dekmantel zijn voor een escortservice. En dat de eigenares, Madame Sophia, eigenlijk een échte madam is! Om erachter te komen of zijn vermoedens waar zijn, doet hij net alsof hij op zoek is naar een vaste relatie. Hij wordt in contact gebracht met Isabel, die hem tot zijn verbazing meetroont naar een reünie. Voor hij het weet, geeft hij zich uit voor haar vriendje, de gerespecteerde dokter Mark Dunn!

Aan een tafeltje in Café Romeo las Isabel Faraday de weersverwachting voor het weekend in de avondkrant. Aangenaam met een koel briesje. Licht bewolkt. Geen neerslag.

`Verdraaid,' mompelde ze binnensmonds, terwijl ze de krant opzijschoof. Ze had gehoopt op een fijne sneeuwstorm, of op zijn minst op ijzel. Beide zouden betekenen dat ze haar reis een dag of twee moest uitstellen. Die hoop werd nu de bodem ingeslagen.

In plaats daarvan moest ze meedoen aan een andere natuurramp: de familiereünie van de Faradays. Elk jaar verzamelden de Faradays uit het hele land zich in maart in de Crescent Inn vlak buiten St. Louis om de onderlinge banden aan te halen en herinneringen op te halen.

Helaas hadden ze allemaal een goed geheugen en was niemand de nepromance vergeten die Isabel ruim tien jaar geleden had verzonnen.

De herinnering eraan deed haar wangen nog steeds gloeien. Haar knappe nicht Josie had gewoon gevraagd of Isabel een vriendje had, maar de zestien jaar oude Izzy, verlegen, mager, en een en al sproet, had gedacht dat ze haar bespotte. Daarom had ze er een naam uitgeflapt en een romance verzonnen met de sterspeler van het basketbalteam van haar middelbare school.

Natuurlijk was de waarheid aan het licht gekomen, maar pas nadat Isabel de leugen had verergerd door het fabriceren van nepliefdesbrieven en een nepring die haar vingers groen deed uitslaan. Diep vernederd had ze geprobeerd er een grapje van te maken. Haar familie had het inderdaad heel grappig gevonden, en nu, jaren later, werd het verhaal nog steeds in geuren en kleuren verteld op elke familiebijeenkomst.

Wat tot haar huidige problemen had geleid.

Sinds vier maanden had ze een relatie met dokter Mark Dunn, maar omdat iedereen het altijd druk had, had niemand van haar familie hem ontmoet. Toen was het geplaag begonnen. Had Izzy soms weer een fantasieman verzonnen? Haar broer had zelfs een berichtje op de website van de familie Faraday gezet waarin hij een beloning uitloofde voor diegene die kon bewijzen dat dokter Dunn echt bestond.

Daarom wilde ze hun dit weekend voor eens en altijd bewijzen dat hij wel degelijk bestond! Dokter Mark Dunn zou haar vergezellen naar de familiereünie. Vervolgens zou ze maandag hun relatie verbreken. Dat had ze weken geleden al moeten doen, toen de relatie als een nachtkaars was uitgegaan. Ze voelde zich schuldig; normaal gesproken kon ze niet wachten op de Faraday-familiereünie, ondanks het geplaag van haar familie. Maar dit jaar zag ze er enorm tegenop.

Met een zucht keek Isabel het café rond. De muren van rode baksteen vormden een mooi contrast met de glas-in-loodramen en de geboende houten vloer. Ze was hier nooit eerder geweest, maar ze kende de geruchten. De eigenaresse beschouwde zichzelf als een soort waarzegster en las zelfs het koffiedik van haar klanten om romantiek te kunnen voorspellen.

Gelukkig was zij niet zo wanhopig.

Er verscheen een slungelige ober aan haar tafeltje. `Wilt u al bestellen?'

`Alleen een kop koffie, alstublieft. Ik wacht op iemand.'

`Wilt u daar melk, suiker of kalmeringsmiddelen in?'

Met haar ogen knipperend keek ze hem aan. `Pardon?'

Hij deed een stap dichter naar haar tafeltje toe. `Beschouwt u zichzelf als gewelddadig?'

Ze keek om zich heen en wenste dat het café niet zo leeg was. `Nee.'

`Draagt u een wapen bij zich?'

`Natuurlijk niet.'

`Mooi zo.' De ober trok een stoel naar achteren en ging zitten. `Isabel, ik ben bang dat ik slecht nieuws voor je heb.'

Met een angstig voorgevoel vroeg ze: `Hoe weet u mijn naam?'

`Je vriendje heeft je over de telefoon beschreven. Hij zei dat ik moest uitkijken naar een roodharige met blauwe ogen en spectaculaire benen.'

`Heeft hij een boodschap achtergelaten?'

`Ja. Ik moest zeggen dat hij een ander heeft gevonden.'

`Wat?' Ze staarde de ober aan, ervan overtuigd dat ze hem niet goed had verstaan.

`Het is voorbij.' De ober maakte een kapbeweging met zijn hand. `Uit. Finito. Geen amore meer.'

Dit kon niet waar zijn. Ze had zich schuldig gevoeld omdat ze Mark gebruikte en nu zette hij haar aan de kant. Via een ander.

`Neem het niet zo zwaar op,' zei de ober. `Er blijven genoeg mannen over. Heb je al eens nagedacht over een relatie met een gevangene?' Hij trok een foto uit zijn borstzakje. `Zo heb ik mijn verloofde ontmoet. In 2015 komt ze in aanmerking voor vervroegde vrijlating.'

Nietsziend staarde Isabel naar het pezige blondje in de oranje overall.

`Vind je haar niet geweldig? Gelukkig staat oranje haar goed.'

`Wie bent u?' vroeg ze, in een poging dit belachelijke gesprek te begrijpen.

`Noem me maar Ramon. Ik noem mijn achternaam liever niet aan de klanten. Er lopen hier veel te veel gekken rond.'

Ze greep haar handtas. `Ik moet gaan.'

`Wacht even. Je hebt het mooiste nog niet gehoord. Dokter Dunn heeft je een afscheidscadeautje gegeven. Hij heeft ervoor betaald dat Madame Sophia je koffiedik leest.'

`Sorry, daar heb ik geen tijd voor.'

`Het is al gebeurd. Hij heeft drie dagen geleden een kop met een laagje koffiedik gebracht en gezegd dat die van jou was.'

Nu wist ze het weer. Mark had een kop koffie en een croissant naar haar kantoor gebracht. Ze had zich ontroerd en schuldig gevoeld! Toen had hij ook voorgesteld dat ze elkaar zouden ontmoeten in Café Romeo om vlug een hapje te eten voor ze naar de Crescent Inn zouden rijden.

Het lef van die rotzak! Eerst dumpte hij haar en daarna probeerde hij haar af te schepen met een troostprijs. `Dank je, maar ik wil mijn perfecte partner niet tegenkomen. Zeg hem maar dat hij zonder mij zal moeten leven.'

`Zeg het hem zelf maar. Hij is net binnengekomen.'

Na een chocoladekoekje en een fascinerend gesprek met Ramon D’Onofrio, de hoofdkelner, was hij er meer dan ooit van overtuigd dat Café Romeo geen doorsnee café was. En dat de eigenaresse, Madame Sophia Callahan, in werkelijkheid een hoerenmadam was.

Daarom had hij de nukkige Madame Sophia zijn koffiedik laten lezen op de dag dat hij hier aan was gekomen, om te kijken wat voor romance ze voor hem zou verzinnen.

Het had niet lang geduurd.

Hij wierp een blik door het café en het duurde even voor hij Ramon, zijn onwetende informant, naast een roodharige vrouw zag zitten. Zijn polsslag versnelde een beetje toen de ober hem wenkte.

Kalm aan, Madigan, zei hij tegen zichzelf toen hij naar hun tafeltje slenterde. Je hebt meer bewijs nodig. Onweerlegbaar bewijs. Een onthullend verhaal dat Newsflash Magazine flink wat winstgevende publiciteit zal opleveren.

Madame Sophia had hem vroeg in de ochtend gebeld om hem te vertellen dat ze zijn perfecte partner had gevonden en dat hij om klokslag zes uur moest komen. Over geld had ze het niet gehad. Nog niet. Ongetwijfeld wilde ze hem eerst lekker maken door hem de handelswaar te laten zien.

Alleen keek de roodharige hem niet met een verleidelijke glimlach aan. Het enige wat ze deed, was hem met open mond aanstaren. Ergens kwam ze hem bekend voor, maar hij wist dat dat onmogelijk was. Wie kon een vrouw als zij vergeten, met die prachtige blauwe ogen en dat zijdeachtige kastanjebruine haar? Ze was niet knap op een klassieke manier, of zelfs maar gewoon knap, maar absoluut uniek.

`Het werd tijd dat je kwam,' zei Ramon, overeind komend uit zijn stoel. `Isabel wilde net vertrekken.'

Isabel: een lyrische naam die zachtjes door zijn hoofd echode. Ongetwijfeld was het een schuilnaam. Hij nam aan dat alle dure callgirls er een gebruikten. In elk geval had ze een naam met klasse gekozen, en niet iets doms als Bunny of Bambi.

Toen de ober was weggelopen, wendde hij zich tot Isabel. `Hoi. Ik ben Zach.'

Er verscheen een blos op haar romige wangen. `Dat weet ik.'

`Mooi zo.' Hij nam plaats op de stoel die Ramon net had verlaten. Hij was van plan om direct ter zake te komen omdat hij niet van plan was om de zaken met de intrigerende Isabel al te ver uit de hand te laten lopen. `Hoe komen we er eigenlijk achter of je mijn perfecte partner bent?'

Met een droge glimlach zei ze: `Je weet niet meer wie ik ben, hè?'

Hij knipperde met zijn ogen. Hadden ze elkaar al eerder ontmoet? Hij zou het echt niet weten, want hij maakte nooit gebruik van callgirls. `Sorry, ik weet echt niet wie je bent. Kun je me een hint geven?'

`Kirkwood High School. We hebben samen een kikker ontleed bij biologie.'

Hoofdschuddend groef Zach in zijn geheugen. Biologie was niet een van zijn beste vakken geweest, en hij had de les kikkerontleding gemist omdat zijn onnozele labpartner per ongeluk in zijn vinger had gesneden met een scalpel. Dat had hem acht hechtingen opgeleverd. Bovendien was Kirkwood High daar waarschijnlijk geen basketbalkampioen van de stad door geworden. Zach was hun topscorer, maar die avond had hij niet mee kunnen spelen.

`Je kunt onmogelijk...' Hij leunde een beetje voorover om haar beter te kunnen bekijken. De sproeten waren weggetrokken en haar beugel en die afschuwelijke rode vlechtjes waren verdwenen. Maar haar ogen waren nog altijd hemelsblauw... `Izzy Frizzy?'

Met een grijns keek hij haar aan, die scheve grijns waar ze op de middelbare school verliefd op was geworden. `Hoelang is het geleden? Negen jaar?'

`Bijna tien,' zei ze, de verleiding weerstaand om haar haren glad te strijken. Dankzij een prima schoonheidsdeskundige en een flinke dot stylinggel elke ochtend was ze Izzy Frizzy niet meer. Waarom voelde ze zich dan ineens weer als de onhandige tiener die ze op school was geweest?

Zachs grijns werd breder. `Niet te geloven. Izzy Faraday. En ik dacht nog wel dat ik hier een dure callgirl zou ontmoeten.'

Fronsend zei ze: `Pardon?'

`Ik ben verslaggever en ik heb een tip gehad dat Café Romeo een soort exclusieve escortservice is die geleid wordt door Madame Sophia. Blijkbaar was dat een geintje.'

Een geintje. Dus Mr. Super Basketbalster vond haar niet aantrekkelijk genoeg om een callgirl te zijn; hij zag haar nog altijd als Izzy Frizzy. Ze wist dat het stom was om zich beledigd te voelen, maar toch prikten er tranen in haar ogen. Vlug knipperde ze ze weg, want Ramon kwam weer op hun tafeltje af.

`En?' vroeg de ober. `Zijn de vonken al overgeslagen?' Met een glimlach schudde Zach zijn hoofd. `Izzy en ik zijn oude vrienden.'

Vrienden? Poeh! Bliezen vrienden melk naar haar door een rietje in de schoolkantine? Verfden ze een zwabber rood, plakten ze er een naamplaatje op met Izzy Frizzy erop en zetten ze die naast haar stoel bij scheikunde? Misschien had Zach dat niet gedaan, maar hij had net zo hard gelachen als de andere jongens. Zijn gelach had haar het meest pijn gedaan en had ervoor gezorgd dat haar idiote romantische fantasieën over hem waren verdwenen.

`Jammer,' zei Ramon. `Vooral omdat de dokter haar net heeft gedumpt.' `Dokter?' vroeg Zach met opgetrokken wenkbrauwen.

Isabel knarste met haar tanden. Het laatste wat ze wilde, was Zach Madigan vertellen over haar jongste romantische ramp. Of dat het mis was gelopen met al haar vriendjes sinds ze een niet-bestaande relatie met hem had verzonnen. Een aantal relaties waren veelbelovend begonnen, maar de vonken waren nooit ontbrand tot echte liefde.

Tot haar schrik trok Ramon echter een stoel bij. `Dokter Mark Dunn is haar vriend, of liever gezegd, haar ex-vriend. Hij heeft haar nog geen uur geleden gedumpt. Vlak voor jij binnenkwam, heeft ze het gehoord.'

Zach keek haar aan. `Echt waar?' Met een gemaakte glimlach zei Isabel. `Vanavond krijg ik de ene schok na de andere.'

`Breek me de bek niet open,' zei Ramon, en hij strekte zijn benen voor zich uit. `Ik heb net gehoord dat ik mijn verloofde volgende week niet mag bezoeken. Ze zit in de isoleercel omdat ze een medegevangene met een vork heeft gestoken.'

Met een bonkend hoofd kwam Isabel overeind. `Nou, ik zou graag nog even blijven babbelen, maar ik moet over een uur in de Crescent Inn zijn. Ik moet me thuis nog verkleden en mijn haar föhnen. Het spijt me dat je je koffiedik hebt verspild.'

`Heeft iets je soms van streek gemaakt?' Zach kwam half overeind uit zijn stoel. `Nee, hoor. Als je me heel erg mist, heeft Ramon misschien een zwabber voor je om je gezelschap te houden.' Met een ruk draaide ze zich om en liep met een vuurrood gezicht naar de deur.

De plotselinge verschijning van Zach Madigan in haar leven had haar overrompeld. Toch was haar reactie op hem hetzelfde geweest als tien jaar geleden. Met zijn een meter vijfentachtig, kort donkere haar en mosgroene ogen liet hij haar hart nog altijd sneller kloppen. Zijn sexy glimlach liet haar nog steeds blozen. Was tien jaar soms niet lang genoeg om over een domme bakvisverliefdheid heen te komen? Blijkbaar niet.

Wat nog erger was, Isabel wist dat ze de andere mannen in haar leven altijd onbewust vergeleek met Zach. En geen van allen konden ze aan hem tippen.

Tegen de tijd dat ze in haar appartement was, was ze weer wat gekalmeerd. Wat maakte het uit dat Zach nog steeds aan haar dacht als Izzy Frizzy? Wat maakte het uit dat het niet mee zou vallen om Marks afwezigheid te verklaren aan haar familie? Ze wist dat ze van haar hielden, ondanks hun geplaag. Eigenlijk was het een opluchting dat ze niet het hele weekend hoefde te doen alsof ze verliefd was op Mark. Ze kon zich gewoon gaan vermaken.

Nadat ze had gecontroleerd of ze alles in haar koffer had gedaan en voldoende vogelzaad had achtergelaten voor haar parkiet, vertrok ze naar de Crescent Inn. Ze kon haast niet wachten om haar familie te zien. Isabel beschouwde haar tantes, ooms en neven en nichten als meer dan familie. Voor haar waren het vrienden. Glimlachend bij het vooruitzicht een heel weekend met ze door te brengen, liep ze het hotel binnen.

Recht in Zachs armen. W-Wat doe jij hier?' stamelde ze, geschrokken om zich heen kijkend.

Zach besefte dat ze helemaal niet blij was om hem te zien. Integendeel, ze leek het vreselijk te vinden. Misschien was ze hierheen gegaan voor een romantisch afspraakje. Maar hoe kon dat als haar vriend haar net aan de dijk had gezet? Tenzij ze hem bedroog. Onmiddellijk verwierp hij die mogelijkheid. Hij mocht haar dan in geen tien jaar hebben gezien, hij wist zeker dat Izzy Faraday te integer was om dat soort spelletjes te spelen.

`Ik wachtte op jou.' Hij deed een stap dichter naar haar toe. `Ik moest je zien, Izzy.'

`Isabel,' verbeterde ze met een steelse blik over haar schouder. `Je kunt hier niet blijven.'

`Ik ga niet weg voor je me mijn verontschuldigingen hebt laten aanbieden.'

Met grote ogen keek ze hem aan. `Je verontschuldigingen? Waarom?'

Waar moest hij beginnen? Nu hij Izzy weer had gezien, waren er allerlei herinneringen bij hem bovengekomen - zelfs al leek ze niet meer op het meisje van vroeger. Het slungelachtige had ze verloren. Haar benen waren lang en slank. Ze had een lichaam waar een man minstens twee keer naar zou kijken. Azuurblauwe ogen die tot diep in zijn ziel brandden.

Op de middelbare school was ze niet echt knap geweest, maar ze was uitgegroeid tot een adembenemende vrouw. Hij vond haar kleine wipneusje mooi, net als de delicate ronding van haar kastanjebruine wenkbrauwen en haar hartvormige mond, zelfs al was die nu vertrokken tot een afkeurende streep.

Hij deed een stap dichter naar haar toe. `Moet je dat nog vragen na de manier waarop je Café Romeo uit bent gestormd?'

`Vergeet het alsjeblieft.' Ze zette haar koffer neer. `Ik weet nu dat het dom was om me beledigd te voelen omdat je me niet aantrekkelijk genoeg vond om een callgirl te zijn. Ik ben fysiotherapeut en daar ben ik trots op. Ik ben niet op zoek naar een andere baan.'

Met een frons zei hij: `Ik heb nooit gezegd dat je niet aantrekkelijk genoeg bent om een callgirl te zijn.'

`Prima. Ook goed.' Hem bij zijn elleboog pakkend, trok ze hem naar de deur. `Je excuses zijn aanvaard. Bedankt dat je bent gekomen, Zach. Rij voorzichtig.'

Hij bleef staan waar hij stond en wachtte tot ze ophield met trekken. Naar hem opkijkend zei ze: `Je mag nu wel gaan.'

Door haar haast om van hem af te komen werd zijn journalistieke instinct wakker geroepen, maar eerst moest hij iets belangrijks regelen. `Izzy, even over de zwabber.'

Rollend met haar ogen zei ze: `Die stomme zwabber kan me niks schelen! Vergeet alles wat ik heb gezegd in Café Romeo. Mijn vriend heeft me gedumpt. Ik was nogal uit mijn doen. Maar nu is alles weer in orde, echt waar. Dus jij kunt met een gerust geweten teruggaan naar Indianapolis.'

Hij knipperde met zijn ogen. `Hoe weet je waar ik woon?' Op slag verstijfde ze. `Eh... dat moet ik ergens hebben gelezen.' `Waar?'

`Eh...' Haar ogen lichtten op. `In het foldertje over de reünie. Van de zomer is de tienjarige reünie van onze klas. Jouw naam werd genoemd in de Waar-zijn-ze-nu-rubriek.'

`Waarom heb ik jouw naam daar dan niet gezien?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.

Voor ze iets kon zeggen ging de voordeur van de herberg open en kwam er een oudere vrouw naar binnen. `Hallo, Isabel.' Kreunend sloot Isabel haar ogen. `Moeder.'

Isabels moeder deed haar zijden hoofddoek af en liet haar vingers door haar asblonde haar glijden. `Is het geen prachtig weekend voor een familiereünie? Je vader is de auto kilometers van de ingang vandaan aan het parkeren. Hij maakt zich immers altijd zorgen dat er krassen op zullen komen.' Daarna keek ze hem met een glimlach aan. `Ik ben Claire Faraday. En jij moet de mysterieuze dokter Dunn zijn.'

Na een blik op Izzy wist hij dat nu nog niet kon vertrekken. `Dat klopt.'

Isabels handen omklemden zijn schouders en haar nagels begroeven zich in zijn overhemd. Eindelijk ontspande ze zich en drukte haar lichaam tegen het zijne. Ze sloeg haar armen om zijn nek. Hij verdiepte de kus, zich niets aantrekkend van de Faradays, die met open mond toekeken, of van de reden waarom hij eigenlijk hierheen was gekomen. Hij vergat alles, behalve wat er nu gebeurde. Hij kuste Izzy Faraday.

Na een hele poos hief hij zijn hoofd op en keek haar aan. `We zouden vaker ruzie moeten maken.' Ze stapte uit zijn armen. `Heel grappig.' Daarna draaide ze zich met een ruk om en liep naar de balie.

Haar nakijkend probeerde Zach zijn evenwicht te hervinden. Impulsief had hij besloten om net te doen alsof hij dokter Mark Dunn was. Ook die kus was een impulsief besluit geweest. Met een hand streek hij over zijn voorhoofd, zich afvragend wat hem had bezield.

Een paar tellen later liep Isabel terug naar hem. `Ik heb kamer 203. Op de tweede verdieping.' Ze weigerde hem aan te kijken. `Kom over tien minuten daarheen.'

Bij het horen van haar woorden ging zijn pols sneller slaan. Had die kus haar ervan overtuigd om hem nog een poosje te laten blijven? Hij onderdrukte een glimlach toen ze de gang in liep en verdween. Hij was naar St. Louis gekomen in de hoop een verhaal op het spoor te komen. Ineens leek het echter veel aantrekkelijker om het weekend door te brengen met Izzy Faraday.

In elk geval was het aantrekkelijker dan het weekend door te brengen met zijn ouders. Zijn vader had zichzelf al lang geleden uitgeroepen tot de familiedictator en zijn moeder had een hekel aan alle vormen van onenigheid. Die combinatie had Zach naar een andere staat doen verhuizen, om de ruzies met zijn vader, die zijn moeder verdriet deden, te vermijden.

Als hun enige kind bracht hij wel de feestdagen met hen door en één keer per week voelde hij zich verplicht om te bellen. Maar de laatste tijd probeerde zijn vader hem over te halen om zich te settelen en hem kleinkinderen te geven. Met opeengeklemde tanden herinnerde Zach zich hun laatste gesprek. Hij was achtentwintig en zijn vader probeerde nog steeds om hem te vertellen wat hij moest doen.

Niet dat Zach nou zo’n succes van zijn leven maakte. Het afgelopen jaar had hij zijn zaterdagavonden doorgebracht met een computer in plaats van met een vrouw in een poging zijn beginnende on-line actualiteitenblad van de grond te kijken.

Newsflash was het resultaat van zijn levenslange droom, een combinatie van zijn liefde voor journalistiek en zijn aangeboren ondernemerskwaliteiten. Nu de website gelanceerd was en het beter deed dan verwacht, werd Zach rusteloos. Misschien werd het tijd om meer aandacht te schenken aan zijn privé-leven. En fouten uit het verleden goedmaken bij Izzy was in elk geval een stap in de goede richting.

Nadat hij zijn koffer uit de achterbak van zijn auto had gehaald, boekte hij een kamer voor zichzelf en liep de trap van het hotel op. Net toen hij de plastic kaart in het slot had gestoken, voelde hij een klopje op zijn schouder.

`Dokter Dunn, neem ik aan?' `Ja?' Hij draaide zich om en zag een mollige vrouw van middelbare leeftijd staan in een beige jurk met stippen. Haar roestbruine haar was doorschoten met zilver en haar bruine ogen fonkelden achter dubbelfocusglazen.

`Ik ben Marva Faraday, Isabels oudtante. Ik ben blij dat ik u eindelijk ontmoet.' Met een glimlach stak hij zijn hand uit. `Ik vind het ook leuk om u te ontmoeten.'

In plaats van zijn hand te schudden trok ze de zoom van haar jurk omhoog, waardoor er twee mollige knieën en twee bijpassende pafferige dijen werden onthuld. `Wat denkt u ervan?' `Ik, eh...' Moeizaam slikkend wierp Zach een blik om zich heen in de lege gang.

Ze liet haar mollige vingers over het netwerk van opbollende paarse aderen glijden. `Steunkousen helpen natuurlijk wel. Net als veel zitten. Maar deze spataderen worden steeds onooglijker. Mijn arme man kan zich nauwelijks herinneren dat mijn benen vroeger op die van Betty Grable leken, maar ik verzeker u dat ze dat deden.'

`Ja, eh... Ik weet zeker d-dat...' stamelde Zach, met tegenzin naar het bleke vlees voor zich kijkend. Zich een weekend voordoen als arts had zo onschuldig geleken. Hij had niet verwacht dat iemand hem een medische vraag zou stellen. Of zich voor zijn ogen uit zou kleden.

`Als ik de aderen zou laten behandelen,' ging Marva verder, `zou dat natuurlijk niet alleen om cosmetische redenen zijn. Ze zijn nogal pijnlijk. Ziet u deze.' Ze wees op een grote uitpuilende op haar rechterdij alsof ze verwachtte dat Zach hem zou betasten met zijn vingers.

`Benen zijn niet echt mijn specialiteit.' Hij schraapte zijn keel om iets te zeggen waardoor ze weg zou gaan. `Maar ik adviseer complete bedrust... onmiddellijk.'

In plaats van zijn orders op te volgen deed Marva een stap dichter naar hem toe. `In bed liggen maakte het erger. ’s Nachts kloppen mijn benen vreselijk, vooral als ik voortdurend op moet staan. O, dat doet me denken aan een ander probleempje...' Ze leunde dichter naar Zach toe en haar stem werd een octaaf lager. `Constipatie.' `Izzy!' Hij drukte zich tegen de muur aan en schreeuwde zo hard hij kon. `Ik heb je nodig.'

Tante Marva babbelde vrolijk verder zonder te merken dat Zach zich niet op zijn gemak voelde. `Het is zo vreemd, dokter Dunn, want de medicijnen die je bij de drogist kunt kopen helpen helemaal niet. Maar tomatensap met een beetje tequila werkt prima. Dat zou u uw patiënten moeten aanbevelen.'

Isabels lippen plooiden zich tot een glimlachje toen ze naar haar tante luisterde. Ondanks het feit dat Zach niet echt een arts was, bezorgde hij Marva datgene wat ze het liefst wilde - nu ze aan haar opsomming van kwaaltjes was begonnen - een aandachtige toehoorder.

Om Zach een poosje te laten lijden leunde Isabel tegen de deurpost. Zijn verdiende loon nu hij zomaar haar leven was komen binnenvallen en oude lang vergeten herinneringen had opgerakeld.

Eindelijk hief Zach zijn hoofd op en zag haar staan. Er verscheen een opgeluchte blik in zijn ogen toen zijn mond geluidloos het woord `help' vormde.

Ze aarzelde even, in de verleiding om hem nog wat langer voor dokter te laten spelen. Maar ze moest ook aan tante Marva denken. En aan Zach, die naar het raam keek alsof hij echt overwoog om te springen. Tijd om de arme man uit zijn lijden te verlossen.

Isabel liep naar hen toe. `Tante Marva, hij kan u echt niet in de gang onderzoeken.'

Blozend liet tante Marva de zoom van haar jurk los. `Daar heb je natuurlijk gelijk in. Wat dom van me.' Toen keek ze naar Zach. `Zullen we naar mijn kamer gaan?'

`Ik heb een beter idee,' zei Isabel. Ze keek Zach met een warme glimlach aan. `Waarom wacht u niet tot na het diner? Dan kan hij u van top tot teen onderzoeken.' Hij verbleekte en pakte de vensterbank vast.

Nadat Marva in haar kamer was verdwenen, wendde Zach zich tot Isabel. `Nou, bedankt.'

`Het is je eigen schuld,' verkondigde ze. `Je hebt een uur om te verdwijnen. Anders zal tante Marva zich in haar volle glorie aan je onthullen.'

Hij kneep zijn groene ogen tot spleetjes. `Waarom wil je me zo graag kwijt?'

`Waarom wil je zo graag blijven?'

Haar hart sloeg een slag over toen hij op haar af liep. Ineens viel haar blik op zijn mond en moest ze denken aan hun kus in de lobby. Een kus die, zelfs nu nog, haar knieën deed knikken. Waarom had hij haar gekust? Tien jaar geleden zou ze een moord hebben begaan voor zo’n kus. Nu wilde ze hem vermoorden omdat hij al die oude gevoelens die ze allang had begraven weer opnieuw tot leven had gewekt.

Hij sloeg zijn armen over elkaar, en de koppige lijn van zijn kaak, die ze zich na tien jaar nog kon herinneren, kwam tevoorschijn. `Zoals ik al heb gezegd, we moeten praten.' `Zach, we hebben elkaar bijna tien jaar niet gezien. Waar moeten we het in vredesnaam over hebben?'

`Iets wat me al dwarszit sinds de middelbare school.' Hij wierp een blik op zijn horloge. `Hoelang hebben we nog tot het diner?' Ook zij keek op haar horloge. `Vijf minuten. Maar jij gaat hier niet dineren.' Haar blik viel op zijn koffer die op de grond stond. `Wat is dat?'`Wat denk je?' `Logeer je híér?'

Hij stak het plastic kaartje omhoog. `Ik heb me net beneden ingeschreven. Eigenlijk logeerde ik in een motel in het centrum, maar dit hotel is veel leuker.' Hij glimlachte. `Trouwens, ik krijg de speciale Faraday familiereünie-korting.' Zijn glimlach deed rare dingen met haar maag, en ze haalde diep adem om haar evenwicht te hervinden. `Je kunt hier absoluut niet blijven.'

`Ik kan nu niet meer vertrekken,' zei hij zachtjes. `Iedereen denkt dat ik je vriendje ben.' `Dat geeft niet,' zei ze snel. Ze greep zijn elleboog vast en trok hem haar kamer in. `Ik heb een plan.'

 Glimlachend vroeg Josie: `Waar is die knappe dokter van je?' Isabel ging naast haar broer zitten. `Helaas werd hij weggeroepen voor een spoedgeval.'

`O, nee,' zei haar moeder vanaf de tafel ernaast. `Denk je dat hij op tijd terug is voor het dessert?'

Zogenaamd teleurgesteld schudde Isabel haar hoofd. `Nee, ik ben bang dat hij het hele weekend weg zal blijven.' `Dat moet me nogal een spoedgeval zijn,' zei Alan tussen twee happen door.

Met een zucht zei tante Marva: `Wat jammer. Het is zo'n aardige jongeman. En ik heb nog geen kans gehad om hem mijn eksterogen te laten zien.'

`De salade ziet er heerlijk uit,' zei Isabel, die graag van onderwerp wilde veranderen. Ze pakte haar vork en prikte er een stuk hardgekookt ei aan. Met een samenzweerderige grijns leunde Josie naar voren. `Kan je vriend goed kussen?' `Heel goed,' zei Isabel eerlijk. Bij het idee dat ze Zach Madigan nooit meer zou kussen, voelde ze een vreemde teleurstelling. Misschien zou ze hem wel nooit meer zien.

`Nog beter dan dat denkbeeldige vriendje van je?' plaagde oom Bob, waarop iedereen in het vertrek begon te grinniken. `Hoe heette hij ook alweer?' `Zach nog iets,' zei Claire.

`Madigan,' vulde Alan aan terwijl Isabels wangen vuurrood werden.

Tante Marva grinnikte. `Weten jullie nog dat Izzy ons vertelde dat zij en Zach het wereldrecord van de langste zoen probeerden te verbeteren?'

Alan duwde zijn lege saladebord weg. `En die keer dat ze de radiozender belde en de deejay een nummer liet opdragen aan haar door die denkbeeldige jongen? En het nummer dat ze koos paste er zo goed bij: Imaginary Lover van de Atlanta Rhythm Section.'

`Goed, goed, ik gedroeg me als een idioot,' mompelde Isabel. Ze vroeg zich af of haar familie die fantasierelatie met Zach Madigan ooit zou vergeten. Elk jaar was het hetzelfde liedje. In elk geval was hij er niet om dit te horen.

`Nou, je was slim genoeg om dokter Dunn aan de haak te slaan,' schoot Claire haar dochter te hulp. Alan knipoogde naar Isabel. `We plagen je maar, zus.'

Josie knikte. `Trouwens, ik vind je vriendje tien keer beter dan die Zach Madigan. Ik kreeg altijd het idee dat hij een snob was.' `Ik ook,' bevestigde Claire. `Volgens mij is de man die ik vanavond heb ontmoet je perfecte partner.'

Madame Sophia had hetzelfde gezegd. Even vroeg Isabel zich af of het echt waar kon zijn. Was Zach Madigan haar perfecte partner? Toen besefte ze dat ze weer zat te fantaseren. Zou ze het dan nooit leren?

Alan gooide zijn servet op tafel. `Zeg. Je zei toch dat hij blauwe ogen had?' Isabel bevroor, en haar vork bleef boven haar bord hangen. `Wie?'

`Je vriendje, de dokter. Je zei dat hij blauwe ogen had. Maar ik heb met hem gepraat op de parkeerplaats en zijn ogen zijn groen.' `Sinds wanneer let jij op de ogen van een man, Alan?' vroeg Josie plagend. Alan hief zijn kin op. `Als ik hem goed bekijk om te bepalen of hij goed genoeg is voor mijn zusje.'

`Gekleurde lenzen,' flapte Isabel eruit, in de hoop dat haar broer niet argwanend zou worden. Als advocaat was Alan er een meester in om de waarheid boven tafel te krijgen. `Mark heeft ze een paar weken geleden gekocht.'

`Gaaf,' zei Josie. `Maar hoe zit het met zijn haarkleur?' Haar maag kromp ineen tot een knoop. `Hoe bedoel je?' `Je hebt me verteld dat dokter Dunn blond is.'

`Hij heeft het geverfd,' improviseerde ze. `Vlak nadat hij gekleurde lenzen heeft genomen. Hij wilde een nieuw uiterlijk.' Er verscheen een frons op haar moeders voorhoofd. `Ik dacht dat je zei dat hij wat kleiner was dan je vader. Maar dokter Dunn is minstens vijf centimeter langer dan Fred.' Haar vader gromde iets in zijn salade, maar sprak zijn vrouw niet tegen.

`Verhoogde hakken,' verzon Isabel vlug. `Maar dat is een gevoelig onderwerp voor hem, dus ik heb beloofd om niemand er iets over te vertellen. Al denk ik dat -' `Houd je mond, Isabel,' zei Josie zachtjes. Ze knipperde even. `Wat?' Josie wees in de richting van de deur. `Je vriendje is terug.'

Met een nieuwsgierige blik keek hij haar aan. `Waarom wil je me zo graag kwijt?'

Omdat mijn familie er elk moment achter kan komen dat je niet mijn vriend bent.' Door diep adem te halen probeerde ze haar woede te bedwingen. `Je verpestte het bijna met die opmerking over het jaarboek. Trouwens, je wilt vast niet blijven. Weet je nog wat er is gebeurd met tante Marva? En je hebt oom Howard en zijn aambeien nog niet ontmoet.'

Zach stak zijn handen in de lucht. `Goed, maar volgens mij overdrijf je.'

`En volgens mij stalk jij mij! Op de middelbare school wist je niet eens dat ik bestond en nu laat je me maar niet met rust.' Hoofdschuddend zei hij: `Op de middelbare school was ik een sukkel.' `Ik ook,' reageerde ze, denkend aan haar verliefdheid op hem. Alsof ze ooit kans had gemaakt bij iemand als Zach Madigan, de grote ster. Ze kon nog altijd niet aan hem tippen. De laatste man ter wereld die haar perfecte partner was.

De jaren hadden karakter verleend aan zijn toch al mooie gezicht en lichaam... Isabel slikte.

`Izzy?' Ze knipperde even en besefte toen pas dat ze hem had aangestaard. Er verscheen een warme blos op haar wangen. `Ik heet Isabel.'

Glimlachend zei hij: `Sorry. Ik lijk alleen aan je te kunnen denken als Izzy.' `Je bedoelt vast als Izzy Frizzy.' Voor ze ze kon tegenhouden waren die woorden haar mond al uit.

Zijn glimlach verdween. `Dat is lang geleden.' `Je hebt gelijk,' stemde ze in, terwijl ze vrolijk probeerde te klinken. Grappig dat de pijn er na tien jaar nog steeds was. Vooral pijn vanwege een domme scheldnaam.

Blijkbaar kon Zach door haar masker heen kijken. `Je hebt het recht om boos te zijn. Op school was ik een rotzak. Een egoïstische, zelfingenomen rotzak die niets deed terwijl mijn zogenaamde vrienden jou het leven vergalden.'

Met opgetrokken wenkbrauw vroeg ze: `Denk je niet dat je een beetje hard bent voor jezelf? Jij hebt nooit opzettelijk iets gedaan om me te kwetsen.' Hij keek haar recht in de ogen. `Toch heb ik je gekwetst, nietwaar Izzy?' De adem stokte haar in de keel. Was ze zo doorzichtig? `Het is al lang geleden, Zach. Het doet er niet meer toe.'

`Voor mij wel.' Hij stond op en liep naar haar toe. `Het spijt me dat ik je ooit Izzy Frizzy heb genoemd. En het spijt me van de zwabber. Het was niet mijn idee, maar ik heb niets gedaan om ze tegen te houden.'

`Dank je,' mompelde ze met een droge glimlach. `Dat was vast mijn verdiende loon omdat je dankzij mij die basketbalwedstrijd moest missen.' Ze keek naar zijn hand. `Heeft het een litteken achtergelaten?' Zijn hand in de lucht stekend, zei hij: `Een kleintje maar.'

Isabel streek langs het bobbeltje op zijn vinger. `Laat het maar aan mij over om de sterspeler van Kirkwood High te verwonden.' Zijn vingers sloten zich om haar hand en hielden hem stevig vast. `Het was jouw schuld niet, Izzy.'

Lachend zei ze: `Ik was erbij, Zach. Ik weet dat ik je vinger met dat scalpel heb gesneden. Ik ben allang blij dat ik hem er niet af heb gesneden.' Nog altijd met haar hand in de zijne, deed hij een stap dichter naar haar toe. `Je hebt me een gunst bewezen.'

Fronsend zei ze: `Ik begrijp je niet.' `Ik had een hekel aan basketbal. Mijn vader was een goede speler geweest op de universiteit en hij wilde dat ik in zijn voetsporen zou treden. Op mijn vijfde heeft hij me voor mijn eerste team ingeschreven. De twaalf jaar daarna heb ik praktisch onafgebroken gespeeld. Hij droomde ervan dat ik een goede speler zou worden op de universiteit. Misschien zelfs professional. Maar dat waren mijn dromen niet.'

Ze wilde hem vragen naar zijn droom, maar in plaats daarvan zei ze: `Heb je ooit overwogen om gewoon nee te zeggen?'

Met een zucht zei hij: `Dat woord kent mijn vader niet. Daarom gaf ik jou de schuld. Door die wedstrijd op de bank te zitten waren al mijn kansen verkeken om een basketbalbeurs voor een goede universiteit te krijgen. Ik had best kunnen spelen. Dat wist mijn coach. Dat wist iedere scout die op de tribune zat. Iedere atleet weet dat een kleine blessure iemand die de sport echt is toegedaan niet kan tegenhouden.' `Ik wist niet dat je er zo over dacht,' zei ze weemoedig. `Dat wist niemand. Ik maakte me te veel zorgen over mijn imago.' Vol walging schudde hij zijn hoofd. `Het liefst wilde ik voor de schoolkrant werken. Maar dat deden alleen de...' `Sullen,' maakte ze zijn zin af. `Ik beken schuld. Ik was de fotograaf voor de schoolkrant.' `Zoals ik al zei, was ik toen een sukkel.'

`En nu?' Ze slikte moeizaam, zich afvragend waarom hij haar hand wilde vasthouden. Ze kon de kruidige geur van zijn aftershave ruiken en wenste dat hij niet zo dicht bij haar stond.

`Nu ben ik van plan om het goed te maken bij je.' `Ik sta erop.' Hij overbrugde de afstand tussen hen. Sinds het moment dat hij Izzy had gezien bij Café Romeo was hij overspoeld door een golf van herinneringen aan vroeger.

Op school waren er te veel momenten geweest waarop Zach in stilte had toegekeken hoe zijn vrienden Izzy of een van haar vriendinnen hadden gepest. Teruggaan in de tijd kon niet, maar als hij een manier kon bedenken om het nu goed te maken, zou hij zijn uiterste best doen. `Je broer heeft me alles verteld over je denkbeeldige vriendje.'

Ze trok bleek weg. `Wat heeft hij precies gezegd?' `Dat je een paar jaar geleden een vriendje had verzonnen en dat al je familieleden daarom nu denken dat dokter Mark Dunn een verzinsel is.' Haar gezicht werd knalrood. `Ik ga hem vermoorden.'

`Alan of dokter Dunn?' `Allebei.' Daarna haalde ze diep adem. `Nu snap je waarom ik niet wil dat je net doet alsof je mijn vriend bent. Als mijn familie erachter komt...'

Schouderophalend zei hij: `Volgens mij is het al te laat. Je zit aan me vast.' Voor ze kon reageren werd er op de deur geklopt. Isabel liep erheen om open te doen en deed toen verrast een stap naar achteren. `Pap.' `Hoi, schatje.' Fred Faraday liep de kamer in. Toen viel zijn blik op Zach. `Ik stoor toch niet?' Izzy keek naar Zach. `Nou, niet echt...'

`Mooi zo.' Fred keerde zijn dochter de rug toe. `Vind je het erg als Mark en ik even een babbeltje maken?' Rollend met haar ogen zei ze: `O, pap. Niet weer.'

`Je kent de regels,' zei hij, een kus op haar wang drukkend. `Iedere man die met mijn dochter uit wil, moet eerst de inspectie doorstaan.' `Maar, pap,' protesteerde ze, toen Fred haar zachtjes naar de deur duwde. `We zijn zo klaar, schatje.'

Voor Izzy nog iets kon tegenwerpen, deed haar vader de deur al dicht. Daarna wendde hij zich tot Zach en trok een dikke donkere wenkbrauw op. `Vertel eens, Dunn. Wat zijn je plannen eigenlijk met mijn dochter?'

Zach onderdrukte een glimlach bij deze bezorgde-vadervraag. Natuurlijk zou hij zelf ook bezorgd zijn als hij een dochter had die zo aantrekkelijk was als Izzy. Ineens zag hij een klein meisje voor zich met vuurrood haar en vrolijke groene ogen. Izzy’s haar. Zijn ogen. Waar kwam dat ineens vandaan? Alleen het idee aan een kind maken met Isabel deed vreemde dingen met zijn maag. Struikelend liep hij achteruit en ging op het bed zitten.

`Vind je dat een moeilijke vraag?' vroeg Fred, zijn armen voor zijn forse borstkas vouwend. Zach schraapte zijn keel en probeerde zijn aandacht weer aan het gesprek te wijden. `O... nee, sir. Helemaal niet. Wat zei u?' Geïrriteerd zei Fred: `Voor een dokter lijk je niet erg slim. Ik vroeg gewoon wat je bedoelingen zijn met mijn dochter. Deel je deze kamer met haar?'

`Nee,' verzekerde Zach hem voor hij op de tussendeur wees. `Ik heb de kamer hiernaast.' Freds uitdrukking werd nog geïrriteerder. `Heel handig. Het is waarschijnlijk ouderwets, maar ik weet hoe mannen denken.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. `Ik durf zelfs te wedden dat ik weet wat jij nu denkt.' Zach kwam overeind. `Vertel het maar.'

`Jij denkt dat mijn lieve Isabel een aantrekkelijke intelligente jonge vrouw is.' `Daar ben ik het mee eens.' `En dat je verdraaid veel geluk hebt dat jij haar hebt gevonden.'

`Iedere man zou geluk hebben als hij Isabel zou vinden,' zei Zach. Een tel van een seconde later besefte hij dat hij het meende. Niet dat hij op zoek was naar een vrouw. Hij had zijn vrijheid te lief om die op te geven. Zelfs voor een vrouw als Izzy. Toch had ze iets wat...

`Maar wat je zou moeten denken,' zo onderbrak Fred zijn gedachtestroom, `is hoe je haar kunt verlaten zonder haar hart te breken.' Verrast knipperde Zach met zijn ogen. `Wat?'

Fred kneep zijn ogen samen. `Ik heb mijn research gedaan en ik weet alles van je af, dokter Dunn. Aan de buitenkant mag je er dan nog steeds uitzien als een winnaar, dankzij al die uiterlijke veranderingen waar Isabel ons over heeft verteld, maar vanbinnen ben je nog altijd een verliezer.' `Wacht eens even, Mr. Faraday -'

`Ik laat geen enkele man spelletjes spelen met mijn kleine meid.' Met een vinger prikte Fred in Zachs borst. `Ik heb je al een keer een waarschuwing gestuurd, maar je hebt kennelijk besloten die te negeren. Daarom zal ik het je nog een keer vertellen. Blijf uit de buurt van mijn dochter, Dunn. Of het zal je heel erg berouwen.'

Zij en Zach zaten in de kleine eetkamer van het hotel te genieten van een rustig ontbijt. De volgende familiebijeenkomst stond pas om twaalf uur op het programma, dus ze konden de hele ochtend doen en laten wat ze wilden. Isable kon nog altijd niet geloven dat Zach Madigan het weekend met haar door zou brengen. Uit vrije wil.

Hij doet het alleen vanwege zijn schuldgevoel, hielp ze zichzelf herinneren terwijl ze haar jus d'orange pakte. Het zou dom zijn om te denken dat het echt iets te betekenen had. Zach wilde een fout uit het verleden goedmaken. Na al die jaren leek dat een beetje belachelijk, maar blijkbaar dacht hij daar zelf anders over. Hij zou boete doen om haar vervolgens te vergeten.

`Je vader heeft een hekel aan me,' zei hij hoofdschuddend. `Of in elk geval aan dokter Mark Dunn.' `Je hebt me niet verteld waar jullie het over hebben gehad.' Zonder haar echt aan te kijken haalde hij zijn schouders op. `O, over ditjes en datjes. Niks belangrijks.' Hij duwde zijn lege ontbijtbord van zich af. `Wat staat er vandaag op de agenda?'

`Allerlei opwindende dingen,' zei ze wrang. `Tijdens de lunch zal oom Howard een toespraak houden over de fascinerende geschiedenis van de familie Faraday. Even een waarschuwing, hij is amateur-genealoog, dus hij zal beginnen in het jaar 1548. Daarna hebben we ons jaarlijkse Faraday scrabbletoernooi. De winnaar krijgt zijn eigen scrabble-reversspeld met de letter F erop van Faraday. Pas op voor mijn broer, hij speelt vals.

`Bedankt voor de waarschuwing. Verder nog iets?' `Nou, ik geloof dat tante Marva nog steeds op haar medische onderzoek wacht.' Hoofdschuddend zei hij: `Gisteravond heb ik haar ternauwernood kunnen ontlopen. Vandaag moet ik echt oppassen. Wat je ook doet, zorg ervoor dat je me steeds kunt zien.'

Isabel zei niet dat dat vooruitzicht haar wel beviel. Ze zou de hele dag wel naar Zach kunnen kijken. De kleine veranderingen in hem fascineerden haar. Als tiener was hij zo knap als een filmster geweest, met de bijbehorende arrogantie. Maar de tijd had zijn gezicht kracht en persoonlijkheid gegeven. Daarbij kwamen nog tederheid en bescheidenheid in zijn groene ogen. Ook kon hij tegenwoordig om zichzelf lachen. Verliefd worden op Zach Madigan was de domme wensdroom van een schoolmeisje geweest. Als volwassene wist Isabel dat ze makkelijk in de gevarenzone kon belanden als ze niet uitkeek.

`Waarom ben je fysiotherapeut geworden?' vroeg hij. `Ik help graag mensen. En ik bazig. De perfecte combinatie voor die baan.' `Dat klinkt alsof je het leuk vindt.'

Glimlachend zei ze: `Ik vind het geweldig. op. Elke dag kom ik nieuwe uitdagingen tegen.'

Hij knikte. `Daarom heb ik mijn baan bij de krant opgezegd. Ik wilde iets nieuws en vernieuwends doen.' `Zoals?' `Ik ben eigenaar en redacteur van een dagelijks internettijdschrift. In het begin was het financieel gezien een beetje precair, maar elke maand verdubbelt het aantal abonnees. Tegenwoordig loopt het goed genoeg om drie fulltime redacteuren in dienst te hebben en te betalen voor goede artikelen van freelancers.'

`Indrukwekkend.' Ze leunde achterover in haar stoel. `Dus je was in Café Romeo voor een verhaal?' `Het was eerder een vruchteloze onderneming. Maar dat kan gebeuren als je een tip krijgt over een verhaal.' Toen keek hij haar recht in de ogen. `En soms vind je iets wat nog veel beter is.'

`Zoals?' vroeg ze. Zijn woorden verwarmden haar van binnenuit. Maar misschien zocht ze hier wel te veel achter. Izzy zei tegen zichzelf dat ze voorzichtig moest zijn en niet haar eigen gevoelens op Zach moest projecteren. Gevoelens die tot haar ergernis zelfs na tien jaar nog niet waren afgenomen.

Met een glimlach vroeg hij: `Wat denk je zelf?' Lachend zei ze: `Je bent een goede journalist. Beantwoord je ooit vragen of stel je ze alleen maar?' Hij lachte met haar mee. `Sorry. Oude gewoonten verdwijnen niet zomaar. Nu zal ik je een vraag laten stellen, en ik beloof dat ik die zal beantwoorden.'

Een vraag. Allerlei verleidelijke mogelijkheden speelden door haar hoofd. Vond hij haar aantrekkelijk? Had hij hun kus net zo lekker gevonden als zij? Voelde hij de aantrekkingskracht tussen hen of verbeeldde ze zich die alleen maar? Natuurlijk kon ze hem die vragen niet stellen. Daarom koos ze de vraag die haar het meest zou vertellen over de man die tegenover haar zat.

`Goed, een vraag.' Ze legde haar ineengestrengelde handen op tafel. `Wat wil jij van het leven, Zach Madigan?' Met een grijns zei hij: `Behalve roem, rijkdom en een Ferrari?' `Ik meen het,' reageerde ze. `En je hebt beloofd om antwoord te geven.'

Hij knikte. `Goed dan. Eigenlijk is het heel eenvoudig. Ik wil dat de mensen me respecteren. Niet om wat ik doe of hoeveel geld ik verdien, maar om de manier waarop ik ze behandel.' Hij keek haar diep in de ogen. `Ik wil iets wat me ontbrak op de middelbare school. De moed om te durven doen wat juist is.'

Stomverbaasd vanwege de intensiteit van zijn toon keek Isabel hem aan. Ze had verwacht dat hij weer een grapje zou maken. Maar Zach had vanuit de grond van zijn hart gesproken. `Nu is het jouw beurt.' Hij leunde met zijn ellebogen op tafel. `Wat wil jij, Izzy?' Ze kwam overeind. `Kom maar mee, Zach, dan zal ik het je laten zien.' Zach lag plat op zijn rug en probeerde zich niet te bewegen. `Het is jouw schuld niet.'

`Ik ben degene die wilde joggen.' `Maar ik ben degene die over die steen struikelde. Ik keek niet waar ik liep.' Omdat hij naar Izzy had gekeken. Ze droeg een strak blauw gymtopje en een bijpassende wielrennersbroek die haar verleidelijke rondingen accentueerde. Al voor ze begonnen waren met joggen had zijn hart twee keer zo snel geklopt.

Over het smalle pad had hij achter haar aan gerend, betoverd door de bewegingen van haar lichaam. Toen was hij gestruikeld over die steen op het pad en was hij hard op de grond gevallen. Prompt was er een messcherpe pijn in zijn rug geschoten, en bij het horen van zijn gepijnigde kreun had Izzy zich omgedraaid en zich naar hem toe gehaast.

Teder veegde ze wat aarde van zijn voorhoofd. `Hoe voel je je nu?' Met een glimlach keek hij naar haar op. `Beter dan die keer toen je me aanreed op je fiets. Maar volgens mij moet ik toch worden gecontroleerd door een verpleegster.'

`Je zult het nu even moeten doen met een fysiotherapeut.' Ze knielde naast hem neer. `Uit de symptomen die je beschreef, leid ik af dat je rugkramp hebt. Pijnlijk, maar niet ernstig.' `Dus je hoeft me niet af te schieten?' `Laten we eerst maar een massage proberen.' Zachtjes legde ze een hand op zijn schouder. `Kun je op je zij rollen?'

`Tuurlijk.' Door de inspanning klemde hij zijn tanden opeen. Hij sloot zijn ogen toen Izzy zijn T-shirt omhoog duwde en haar vingers over zijn naakte rug liet glijden. `Hier zit het,' zei ze, haar hand zacht op zijn onderrug drukkend. `Geen wonder dat je je niet kunt bewegen. Het zit helemaal vast.'

Zach wist dat hij niet had moeten proberen om haar bij te houden. Vooral niet omdat het bijna een jaar geleden was dat hij had gejogd. Het opstarten van zijn bedrijf had ervoor gezorgd dat hij geen tijd had om naar de sportschool te gaan, waardoor hij nu een slechte conditie had. `Wat wilde je me eigenlijk laten zien?' vroeg hij, in een poging niet aan de pijn te denken.

`Mijn droomhuis. Dat kun je zien vanaf de berg een stukje verder op het pad.' Terwijl ze over de zere plek op zijn rug wreef, verhoogde ze de druk van haar hand.

Hij sloot zijn ogen bij de bitterzoete sensatie van genot en pijn. `Is dat alles wat je van het leven wilt? Een huis?' `Ik wil een plek die helemaal van mij is. Een mooi huis op het platteland waar ik mijn kinderen kan opvoeden.' Met haar vingers kneedde ze zijn rug. `Probeer je te ontspannen, Zach.'

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zo dicht bij een vrouw was hij in geen tijden geweest. En Izzy’s aanraking deed meer dan alleen zijn rug genezen. `Dat voelt heerlijk.' `Mooi zo. Ik voel je spieren losser worden.' Veel te snel trok ze zijn T-shirt omlaag en ging ze op haar hurken zitten. `Probeer je linkerbeen eens te buigen bij je knie.'

Zijn kaak spande zich, maar tot zijn verbazing kon hij zijn been buigen zonder dat het pijn deed. `Nu je rechterbeen,' beval ze.

`Je bent inderdaad bazig,' zei hij, opgelucht dat hij dat been ook zonder pijn kon buigen. `En een prima fysiotherapeut.' Hij duwde zich omhoog op zijn ellebogen. `Ik denk dat ik ben genezen.' Met een glimlach hielp ze hem overeind. `Misschien wel. Maar ik denk dat je de rest van de middag in bed moet blijven.' Hij trok zijn wenkbrauwen op. `Is dat een oneerbaar voorstel?'

Op haar wangen verscheen een roze blos. `Ik geloof niet dat je in staat bent tot dat soort activiteiten.' `Eigenlijk voel ik me geweldig.' Dat was waar. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij zich voor het laatst zo had vermaakt met een vrouw, op de rugkramp na dan. Toch had hij die opmerking over dat oneerbare voorstel niet moeten maken. Hij had het gevoel dat Izzy niet iemand was voor een avontuurtje voor één nacht. Wat hem prima uitkwam - zelfs de gedachte aan haar met andere mannen bezorgde hem een gespannen gevoel in zijn buik.

`Zach?' Met een bezorgde blik in haar blauwe ogen keek ze hem aan. `Gaat het echt wel?' Nee, het ging helemaal niet goed met hem. Er was iets vreemds aan de hand. Jaloezie was niks voor hem. `Misschien kunnen we beter teruggaan naar het hotel.'

`Goed idee.' Ze sloeg haar arm om zijn middel om hem te ondersteunen. `We zullen zo langzaam gaan als je wilt.' Bij het voelen van Izzy, die dicht tegen hem aangedrukt liep, haalde hij diep adem. Ze was zacht en warm. Van zijn rug had hij praktisch geen last meer, maar hij had geen zin om dat tegen haar te zeggen. Hij genoot te veel van haar nabijheid. Veel te veel.

Tijd om terug te keren naar de realiteit. Izzy was verliefd geweest op een andere man, een man die haar gisteren had gedumpt. Ze was gegriefd en kwetsbaar, ook al liet ze daar niet veel van merken. `Mis je hem?' `Wie?' vroeg ze, naast hem lopend. `Dokter Dunn. Tenslotte zou je het weekend met hem doorbrengen en niet met mij.'

Zodra ze zijn blik ontmoette, keek ze de andere kant op. Haar wangen waren nog altijd rood van hun gejog. Of had dat een andere reden? `Zach,' begon ze, `ik moet je iets bekennen.' Was ze hier maar nooit over begonnen. Ze slikte moeizaam. `Over Mark.'

In Zachs kaak trok een spiertje. `Wat is er met hem?' `Nou, om eerlijk te zijn, vind ik het niet echt erg dat hij het heeft uitgemaakt. Natuurlijk deed het pijn. Dat doet een afwijzing altijd. Maar ik wilde het toch al met hem uitmaken.' Met een frons vroeg Zach: `Waarom?'

Omdat hij in haar gedachten niet aan Zach Madigan kon tippen. Dat had geen enkele man ooit gekund. Helaas kon Izzy dat moeilijk hardop zeggen. Niet als ze haar waardigheid wilde behouden. `Een van de redenen was dat Mark totaal geen belangstelling had voor een huwelijk. Of voor kinderen.' `Zijn die dingen belangrijk voor je?'

Met haar ogen knipperend keek ze hem aan. `Natuurlijk. Familie is het allerbelangrijkste voor me. Ik bedoel, ik hou van mijn werk, maar het houdt me ’s nachts niet echt warm in bed. Ik wil liefde. Een levenslange verbintenis.' Met een wrange glimlach vroeg ze: `Dat is zeker al genoeg om de meeste mannen af te schrikken?'

`Alleen degenen die je niet verdienen,' zei hij zachtjes. De adem stokte Isabel in de keel. Verdraaid. Ze wilde niet verliefd worden op Zach Madigan. Niet weer. Niet nu hij voor een weekendje haar leven binnen was komen wandelen en ze waarschijnlijk de komende tien jaar aan hem zou denken. Ineenkrimpend duwde hij zijn hand tegen zijn onderrug. `Misschien kan ik toch maar beter een paar minuten gaan liggen.'

`Goed idee,' zei ze, omdat ze even wat afstand tussen hen nodig had. Als Zach zo dicht bij haar was, kon ze niet helder nadenken. `Ga maar vast, dan laat ik de balie een ijszak naar je kamer sturen.' 

Een uur later klopte ze zachtjes op de verbindingsdeur tussen hun kamers, half hopend dat hij zou liggen slapen. `Kom binnen.' Ze deed de deur open en zag hem languit op bed liggen in niets anders dan zijn grijze joggingbroek. Haar keel werd kurkdroog. `Ik heb een nieuwe ijszak voor je.' `Dank je.' Hij trok de smeltende plastic zak onder zich vandaan.

Ze liep naar het bed toe. `Draai je om, dan zal ik even naar je rug kijken.' Bij het horen van haar bevel begon hij te glimlachen, maar hij gehoorzaamde zonder te protesteren. Zijn rug was lang en recht, zijn schouders breed en gespierd. Teder wreef ze over de zere plek op zijn onderrug. Die was koud van de ijszak. `De spier voelt nog steeds gespannen.'

`Het gaat best,' zei hij, zijn hoofd in zijn kussen draaiend. Toch begon Isabel de plek te masseren, waarop hij een laag gekreun liet horen. `Het spijt me als dat pijn deed.'

`Het doet geen pijn.' Door het kussen klonk zijn stem gedempt. Isabel ging op de rand van het bed zitten terwijl haar handen in steeds grotere cirkels over zijn rug gleden. Ze voelde de harde knoop van spieren onder zijn huid. `Je bent helemaal gespannen.' Abrupt draaide Zach zich om. Zijn hoofd was zo dicht bij haar, dat ze de kleine gouden stipjes in zijn ogen kon zien. `Ditmaal is het wel jouw schuld,' zei hij hees.

Ze opende haar mond, maar sloot hem weer toen Zach dichterbij schoof. Haar ogen vielen dicht op het moment dat zijn lippen langs haar mond streken. Bij het horen van een harde klop op de kamerdeur gingen ze geschrokken uit elkaar.

Zachtjes vloekend kwam Zach van het bed af, zonder dat zijn zere rug hem parten leek te spelen. Wel ging zijn ademhaling zwaar, en ook Isabel had moeite om op adem te komen. Tot haar verbazing zag ze dat haar handen de beddensprei krampachtig omklemd hielden.

`Dag, Mr. Faraday.' Isabel keek naar de open deur en zag haar vader staan. Vlug schoot ze van het bed af. `Hoi, pap.'

Met trillende neusvleugels keek Fred van haar naar Zach. `Ik kwam even zeggen dat het scrabbletoernooi over vijf minuten begint.' Daarna liet hij zijn blik over Zachs praktisch naakte lijf gaan. `Overhemd en schoenen zijn verplicht.'

`Geen probleem,' zei Zach, de deur sluitend. Alleen stak Fred zijn voet uit, zodat hij toch half openbleef. `Vijf minuten,' herhaalde haar vader. `Geen seconde langer.' Met die woorden draaide hij zich om en liep weg. Met een glimlach deed Zach de deur dicht. `Volgens mij begint je vader me aardig te vinden, Izzy.'

`Isabel,' bracht ze hem in herinnering, voor ze naar de deur tussen hun kamers liep. `Ben je in de stemming voor scrabble?' Een hele poos keek hij haar zwijgend aan. `Nee. Maar ik denk dat het wel een goed idee is.' Ze knikte en vluchtte toen haar kamer in, waar ze de deur achter zich sloot. Alle redenen waarom Zach Madigan slecht voor haar was, schoten door haar hoofd.

Als haar hart maar wilde luisteren. Aan het einde van de avond, toen Zach en zij en de rest van haar familie in de serre zaten, verlangde ze er toch naar dat hun romance echt was.

Zach schoof dichter naar haar toe op het kleine tweepersoonsbankje en fluisterde in haar oor: `Ben je moe?' `Helemaal niet,' zei ze zachtjes. `En jij?'

`Ik vermaak me prima.' Hij klonk verbaasd. `Ik ben nog nooit eerder op een familiereünie geweest. Ik ben enig kind, net als allebei mijn ouders. Ik kan de hele Madigan-familie op de vingers van één hand tellen.'

`Wij Faradays zijn een vruchtbaar volkje.' Ze genoot van de knusse intimiteit tussen hen. Schouder aan schouder, dij tegen dij. Zijn arm lag om haar schouders alsof hij daar hoorde. `Drie van mijn nichten konden niet komen omdat ze zwanger zijn en de datum van de bevalling te dichtbij is om nog te mogen reizen.'

`Hoeveel baby’s zie jij in je toekomst.' `O, ongeveer tien of elf.' Hij trok bleek weg. `Meen je dat?' Lachend om zijn geschrokken gezicht, zei ze: `Nou goed, ik neem genoegen met een half dozijn. Ik hou van kinderen.' `Ik ook. Tijdens de schoolvakanties werkte ik als begeleider op een zomerkamp.' `Dat wist ik niet.'

Grijnzend zei hij: `Ik kan het bewijzen. Ik ken alle liedjes nog die bij het kampvuur werden gezongen.' Ze stak haar handen omhoog. `Laat maar zitten. Ik weet dat je niet kan zingen. Ik zat immers samen met jou bij de zangvereniging, weet je nog wel?' De grote klok begon tien uur te slaan, en Isabel zag een hotelbediende de serre binnen komen met een enorm boeket witte rozen. `Deze zijn net bezorgd voor Miss Faraday.'

`Ooo!' Haar nicht Josie sprong overeind. `Die zijn vast van mijn vriend. Gisteren hadden we ruzie op het vliegveld van Denver, vlak voor ik hierheen vloog.' Ze plukte de envelop uit het boeket en scheurde hem open. Daarna trok ze haar sierlijke neusje op. `Verkeerde Miss Faraday,' zei ze, en ze stuurde de bediende naar Isabel. Verbaasd keek Isabel naar Zach. Wanneer had hij tijd gehad om bloemen te bestellen?

`Wat staat er op het kaartje?' vroeg haar moeder. Met een glimlach stak Isabel haar hand uit. `Geef maar aan mij.' Josie hield het echter vast en las het briefje met grote ogen. `Het is van dokter Dunn en er staat: Ik hou van je, lieve Isabel.'

Isabels glimlach bevroor op haar gezicht. Konden ze van de echte Mark zijn? Van de man die haar gisteren aan de kant had gezet voor een andere vrouw? Nee, dat sloeg nergens op. Ze moesten wel van Zach zijn. Zelfs al was het sturen van rozen een beetje overdreven.

Iedereen in de serre slaakte bewonderende kreten bij het zien van de bloemen. Behalve haar vader. Die zat onderuitgezakt in een leunstoel en keek fronsend naar Zach.

`Dat is nog niet alles,' verkondigde Josie, die het kaartje nog steeds voor zich hield. Ze overhandigde hem aan Zach. `Ik denk dat jij de rest moet lezen. Maar wel hard genoeg, zodat iedereen het kan horen. Vooral Isabel.' Zach keek naar het kaartje, en toen naar Isabel en toen weer naar het kaartje. Eindelijk schraapte hij zijn keel en zei: `Wil je met me trouwen?'

Met tranen van blijdschap in haar ogen sloeg Claire Faraday haar handen tegen haar borst. `O, wat romantisch.' Fred Faraday keek hem alleen maar kwaad aan. Izzy’s tante Marva wrong haar handen ineen. `Een dokter in de familie! Wat fijn!' `Nou, wat zeg je ervan?' vroeg Josie. `Word ik een bruidsmeisje?'

Isabel stond in het midden van het vertrek en streelde de fluweelzachte bloemblaadjes. Daarna keek ze naar Zach: `Ik weet niet precies wat ik moet zeggen.' Hij liep naar haar toe omdat hij vond dat hij het spelletje maar beter mee kon spelen. Vooral nu ze zo’n enthousiast publiek hadden. `Ben je gelukkig?' Ze knikte. `Dolgelukkig. Hoewel... het wel onverwacht is.'

Toen hij in haar blauwe ogen keek, wist hij dat alle Faradays naar hem keken. Hij slikte moeizaam en wenste dat hij wist wat hij moest doen. `Je betekent heel veel voor me, Izzy.'

`Izzy,' herhaalde Alan. `Zo heeft niemand haar sinds de middelbare school meer mogen noemen.' Zach zag haar wangen rood worden. Om de een of andere reden was Isabel vastbesloten dat haar familie niet achter zijn ware identiteit zou komen. Ineens had hij geen zin meer om spelletjes te spelen. Om alleen maar te doen alsof hij om haar gaf.

Misschien werd het tijd om haar te laten zien wat hij voor haar voelde. Hij deed een stap dichter naar haar toe en trok haar in zijn armen. Haar mond opende zich een klein stukje toen ze naar adem snakte, en hij kuste haar. Dat had hij de hele dag al willen doen. Ze voelde zo warm en zacht aan. Zo goed. Haar mond smaakte naar appels en kaneel en naar de unieke smaak van Izzy. Hij leek niet meer te kunnen ophouden.

Met een diepe kreun die alleen hij kon horen, sloeg Izzy haar armen om zijn nek. Ze had precies de goede lengte voor hem, ze paste precies tegen de juiste plekjes. Hij sloot zijn ogen. Vaag besefte hij dat de kus niet eeuwig kon duren, maar hij leek niet te kunnen ophouden.

Na een hele poos hief hij met tegenzin zijn hoofd op en keek in haar hemelsblauwe ogen. Ze staarde terug, haar ogen waren zo groot als schoteltjes, haar wangen bloosden en haar roze lippen waren ongelooflijk uitnodigend. De bloemen werden tussen hen geplet en hun zoete, zware geur maakte hem duizelig. Of misschien kwam dat door de manier waarop Izzy naar hem keek. Alsof hij haar hele wereld in zijn handen hield.

`En?' vroeg hij hees, haar nog altijd in zijn armen houdend. Van zo dichtbij kon hij de kleine sproetjes op haar neus zien. Hij wilde ze tellen. Hij wilde alles over haar weten. `Wat en?' fluisterde ze. Goeie vraag. Hij wist niet hoe dit verder moest. Wat ze wilde dat hij zou zeggen. Daarom keek hij gewoon in haar ogen en zei het eerste wat in hem opkwam. `Wil je de mijne worden?'

Zonder iets te zeggen keek Izzy hem aan. Hij hoorde het getik van de grote klok, dat abnormaal luid klonk in het nu doodstille vertrek. Ineens was haar antwoord vreselijk belangrijk voor hem, belangrijker dan wat ook.

Claire kwam overeind en gebaarde dat de rest hetzelfde moest doen. `Kom, we laten ze even alleen.' Haar gezicht verzachtte zich toen ze naar haar dochter keek. `Tenslotte is dit een heel speciaal moment in hun leven.'

Met het nodige gegiechel en geknipoog verlieten de Faradays het vertrek, hoewel Fred woedend keek. Eindelijk was Zach alleen met Isabel in de serre. Het kostte hem al zijn zelfbeheersing om haar niet nog een keer te kussen. De grens tussen fantasie en werkelijkheid begon te vervagen.

`Is dit nog steeds een spelletje, Zach?' In haar ogen stond verwarring te lezen, samen met een andere, niet te duiden emotie. Na diep te hebben ademgehaald zei hij: `Wil je dat het dat is?'

Waarom zou een man zoveel moeite doen om een domme middelbare schoolgrap van meer dan tien jaar geleden goed te maken? Waarom zou hij haar kussen, niet één maar twee keer? Dan had ze het nog niet eens over wat er vanmiddag bijna op de hotelkamer was gebeurd, voor haar vader hen had gestoord. Haar hoofd tolde. Ze wist niet wat hij van haar wilde. Hij had haar hart al gestolen. Wat wilde hij nog meer?

`Ik ga niet weg voor je me antwoord geeft,' zei hij na een lange stilte. Ze was niet van plan om iets te bekennen voor hij een paar van haar vragen had beantwoord. `Heb jij die bloemen gestuurd?' `Nee. Ik dacht dat jij ze misschien had besteld,' zei hij hoofdschuddend.

`Ik?' Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en had het gevoel dat hij net een emmer koud water over haar had gegooid. Na zijn gedrag van daarnet had ze echt gedacht dat hij de bloemen had laten bezorgen. Dat bewees maar weer hoe goedgelovig ze was. `Waarom zou ik mezelf bloemen sturen? Laat staan een huwelijksaanzoek?'

Schouderophalend vroeg hij: `Wie heeft ze dan gestuurd?' Ze kon maar één antwoord bedenken. `Het moet Mark zijn geweest.' Met een boze blik zei hij: `Waarom stuurt hij je bloemen en vraagt hij je ten huwelijk? Ik dacht dat hij je had gedumpt.'

 `Dat dacht ik ook.' Onwillekeurig moest ze lachen om de belachelijke wending die de gebeurtenissen de afgelopen twee etmalen hadden genomen. Ze was gedumpt door Mark, verliefd geworden op Zach, en ze had een aanzoek gehad. Wat zou er hierna gebeuren?

`Ben je er blij mee?' riep hij uit, haar reactie verkeerd interpreterend. Schouderophalend ademde ze de geur van de bloemen in. `Ik hou van bloemen.' `Wacht even, Izzy,' gromde hij. `Zeg nou niet dat je serieus overweegt om hem terug te nemen.' Als ze niet beter wist, zou ze denken dat hij jaloers was. `Ik moet erover denken.' `Waar moet je over denken?' wilde hij weten. `Die kerel heeft je aan de kant gezet. Je vader vindt hem een sukkel en ik ook.'

`Jij kent hem niet eens!' `Ik weet dat hij niet goed genoeg voor je is.' `Dit slaat nergens op,' zei ze, voor ze haar stem dempte. Waarschijnlijk stond haar familie aan de andere kant van de deur te luisteren. `We hebben niet echt een relatie.'

Met zijn hand wreef hij over zijn kin. `Nou, misschien zouden we dat wel moeten hebben.' Ze ving de bloemen die uit haar hand gleden. `Wat zei je?' `Ik ben tot bijna alles bereid om je uit de buurt te houden van een man als Dunn.'

`Nou, bedankt zeg.' Zijn woorden hadden haar gekwetst. Ze had de hele tijd al geweten dat hij alleen deed alsof hij haar vriendje was. `Maar het idee boezemt je duidelijk angst in.' Met een ruk stak ze hem het boeket toe. `Neem je bloemen maar terug.'

Hij pakte het boeket aan en gooide het aan de kant. `Ik heb ze niet gestuurd. En ik heb niet gezegd dat het idee van een relatie met jou me angst inboezemt.'

Totaal verward door zijn gedrag keek ze naar hem op. Of misschien kwam het door haar eigen verlangen dat ze hem tegelijkertijd wilde kussen en schoppen. Ondanks haar beste bedoelingen was ze opnieuw verliefd geworden op Zach Madigan. Het werd tijd om een einde te maken aan deze onzin voor hij haar hart brak.

`Luister, Zach,' begon ze. `Ik waardeer alles wat je voor me hebt proberen te doen. Echt waar. Maar dit heeft nu wel lang genoeg geduurd. Ik ga mijn familie de waarheid vertellen. Dan kun jij teruggaan naar St. Louis of Indianapolis, of waar je ook heen wilt.'

`Zet je me aan de kant?' `Ja. En je hoeft me niet te bedanken. Ik weet zeker dat je dolgraag weer Zach Madigan wilt worden.' Hij knikte kort. `Daar heb je gelijk in.'

Na die woorden deed hij een stap dichter naar haar toe, en Isabels adem stokte bij het zien van zijn gezichtsuitdrukking. Bij het horen van een geluid bij de deur draaiden ze zich allebei om. In de deuropening stond een onbekende man van middelbare leeftijd in een gekreukt grijs pak. Achter hem verdrongen alle Faradays zich.

`Bent u dokter Mark Dunn?' vroeg de man, de kamer instappend. `Nou... ja.' Zach wierp een blik op Izzy. Isabel kwam naast hem staan, klaar om de waarheid te onthullen. Ze haalde diep adem, inwendig al ineenkrimpend bij de gedachte aan de reactie van haar familie.

Alleen kreeg ze geen kans om haar mond open te doen. De man haalde een politiepenning tevoorschijn. `Dokter Dunn, u bent gearresteerd.' `Wegens het feit dat u zich uitgeeft als arts zonder daarvoor een vergunning te hebben,' zei ze man, een stel handboeien uit zijn zak halend. `Ik ben rechercheur Miller van de politie in St. Louis. We zijn al een hele poos op zoek naar deze zogenaamde dokter.'

Zach stak zijn handen omhoog. `Wacht even. Dit is een vergissing.' Rechercheur Miller sloeg een van de boeien om Zachs uitgestrekte hand voor hij zijn andere arm achter zijn rug trok en de andere boei vastmaakte. `Dat zeggen ze allemaal.'

Isabel keek naar haar familieleden, die perplex in de deuropening van de serre stonden. Daarna draaide ze zich weer om naar de politieagent, met een gevoel van angst in haar maag. `U begrijpt het niet. Hij is niet echt Mark Dunn. Hij heet Zach Madigan.'

De agent haalde een klein geplastificeerd kaartje uit zijn zak en begon Zach zijn rechten voor te lezen. `U heeft het recht om te zwijgen...'

Haar vader kwam achter Isabel staan en legde zijn handen op haar schouders. `Schatje, je moet niet proberen om de politie voor de gek te houden. Een paar weken geleden ben ik alles over je vriendje te weten gekomen. Het spijt me, lieverd, maar het is waar. Hij heeft geen vergunning om arts te zijn in de Verenigde Staten.'

Met een ruk draaide ze zich om. `Heb jij hem aangegeven?' `Ja,' zei Fred. Op zijn gezicht waren rode vlekken verschenen. `Maar alleen omdat ik jou wil beschermen. Ik ben niet van plan om een voortvluchtige met mijn dochter te laten trouwen.'

`Maar pap,' zei ze half huilend. `Dit is Mark Dunn niet. Dit is Zach Madigan.' Zuchtend keek Fred naar zijn vrouw. `Doe iets.'

Claire kwam naast hen staan en sloeg haar armen om Isabel. `Dit is een hele schok voor je. En voor mij.' Ze wierp haar echtgenoot een boze blik toe. `Maar beweren dat Mark je vroegere denkbeeldige vriendje is, zal niemand helpen.' `Vroegere denkbeeldige vriendje?' herhaalde Zach stomverbaasd.

`Je weet wel,' zei Alan. `Degene over wie ik je heb verteld op de parkeerplaats. Mijn zus deed net alsof ze een gepassioneerde verhouding had met Zach Madigan toen ze op de middelbare school zat. Om je de waarheid te zeggen ben ik blij dat ze deed alsof. Ik vond het maar een eikel, te oordelen naar alles wat ik over hem hoorde.'

`Alan,' zei Isabel vermanend met brandende wangen. `Die eikel over wie je het hebt, staat vlak voor je neus. Dit is Zach!' `Eigenlijk ben ik het wel met je eens, Alan,' zei Zach. Zijn mondhoeken krulden zich in een klein lachje. `Zach Madigan was best een eikel.' Daarna keek hij naar Isabel en verdween de glimlach van zijn gezicht. `Vond je me aardig op school?'

Ze stampte met haar voet. Hoe konden ze dit gesprek hebben nu hij daar stond met handboeien om? `Natuurlijk vond ik je aardig. Ik was stapelverliefd op je. Net als alle andere meisjes in onze klas. Had je dat echt niet door?' Verbouwereerd schudde hij zijn hoofd. `Ik wist nergens van. Je praatte haast nooit met me.'

Nu haar geheim bekend was, wilde Isabel geen geheimen meer hebben. Vooral niet omdat het spelen met de waarheid tot deze toestand had geleid. `Zach, ik was een tiener. Ik hoefde niet met je te praten om te denken dat ik verliefd op je was. Maar jij wist nauwelijks dat ik bestond.'

Met een frons zei hij: `Dat is niet waar.' Fred stapte tussen ze in. `Hou op, Dunn. Het heeft toch geen zin. Niemand hier gelooft dat je die Madigan-engerd bent.' Gefrustreerd kreunend zei Isabel: `Dit is belachelijk. Er moet toch een manier zijn om het jullie allemaal te bewijzen.'

Hoofdschuddend zei Alan: `Sorry, Isabel, maar het bewijs is overduidelijk. Je hebt al weken iets met die Dunn. En hoe zit het met dat spoedgeval van vrijdagavond?' `Dat heb ik verzonnen,' bekende ze. `Ik heb het allemaal verzonnen.' `Het is allemaal mijn schuld,' probeerde Zach haar te redden. `Het was mijn idee.'

`Daar heb je gelijk in.' Fred knikte naar de politieman. `Neem hem maar mee.' `Nee, wacht,' riep Isabel. `Laat hem je rijbewijs zien, Zach.'

`Al staat er op zijn rijbewijs dat hij de president is,' zei de agent, Zach bij de elleboog pakkend. `Kerels als Dunn hebben talloze aliassen, met bijbehorende rijbewijzen en paspoorten. Ik neem hem nu in hechtenis.' Marva verbleekte nu ze de situatie eindelijk doorhad. `Bedoel je dat ik hem mijn benen heb laten zien terwijl hij helemaal geen arts is?'

`U kunt een aanklacht indienen op het bureau, ma'am,' zei de agent tegen haar. Hij leidde Zach naar de deur. `Kom, we gaan.' `Zach!' schreeuwde Isabel toen ze zag dat hij werd meegesleurd als een ordinaire misdadiger. Ze moest iets doen - wat dan ook - om dit te voorkomen.

Zich geen zorgen maken? Dat was onmogelijk nu de man van wie ze hield naar de gevangenis ging. De man van wie ze hield. Al haar verdedigingsmechanismen en ontkenningen verdwenen toen ze dat besefte. De jongen van haar dromen was een man geworden die ze bewonderde. Een man die ze nooit zou kunnen vergeten. Dat moest ze hem vertellen voor het te laat was.

`Wacht!' schreeuwde ze, hem achterna rennend. Maar haar broer hield haar tegen bij de deur en legde zijn handen vastberaden op haar schouders. `Laat hem gaan, zus. Je kunt wel iets beters krijgen dan een nepdokter. Het lijkt me nogal logisch waarom hij de kleur van zijn ogen en haren heeft veranderd en waarom hij verhoogde hakken is gaan dragen. Hij hield zich schuil voor de autoriteiten.'

Isabel rukte zich los uit zijn greep. `Je hebt het mis.' Daarna liet ze zich in een stoel vallen en begroef haar gezicht in haar handen. `Ik kan niet geloven dat dit gebeurt.' Haar moeder klopte zachtjes op haar schouder. `In elk geval ben je erachter gekomen voor je met hem bent getrouwd, liefje.' `Nou,' zei Alan. `Voor je valselijk uitgeven als arts kun je vijf jaar krijgen voor elk vergrijp. Vergeet hem Isabel.'

Ze keek haar familie aan. `Voor de laatste keer, die man die net is gearresteerd is niet dokter Mark Dunn. Het was Zach, die net deed alsof hij Mark was omdat de echte Mark me gisteren heeft gedumpt, vlak voor de reünie. Toen ontmoette ik Zach in Café Romeo omdat hij dacht dat ik een hoer was...' Haar stem stierf weg toen ze zag dat alle Faradays haar medelijdend en ongelovig aankeken. Het werd haar zwaar te moede. `Jullie geloven me niet.'

Haar moeder ging op de leuning van de stoel zitten. `Je moet toegeven dat het een beetje vergezocht klinkt. Ik weet dat dit een schok voor je was, Isabel, maar ik dacht dat je over die Zach Madigan-fantasie heen was gegroeid.'

`Nee mam, de fantasie is levend en wel. Ik hou van Zach. Ik heb altijd van hem gehouden. Er is iets heel bijzonders tussen ons. Een band die ik niet kan verklaren.' Ze hief haar kin op. `Na vanavond wil Zach me waarschijnlijk nooit meer zien, maar dat zal niets veranderen aan mijn gevoelens voor hem.`

Met een bezorgde frons legde Claire haar hand op Isabels voorhoofd. `Je voelt een beetje warm aan.' `Misschien moeten we een dokter bellen,' stelde Marva voor. `Jammer dat dokter Dunn moest vertrekken.' Omdat Isabel niet wilde huilen, begon ze te lachen. `Ik hou van je,' zei ze, en ze kwam overeind om een kus op de gerimpelde wang van haar tante te drukken. `Ik hou van jullie allemaal. En ik beloof jullie dat we hier op een dag om kunnen lachen. Dat hoop ik in elk geval.'

`Ze is hysterisch,' zei oom Bob, naar de deur lopend. `Ik heb cognac op mijn kamer.' `Ik heb badparels met jeneverbes,' zei Josie. `Aromatherapie kan wonderen verrichten.' `Dank je,' zei Isabel. `Maar ik heb alleen een goede advocaat nodig.' Ze keek naar haar broer. `Alan, wil jij hem alsjeblieft verdedigen?' Hoofdschuddend zei hij: `Het spijt me, Isabel, maar dan zou ik tegenstrijdige belangen hebben. Ik geef die nepdokter liever een klap in zijn gezicht omdat hij jou dit heeft aangedaan.'

Ze opende haar mond, maar sloot hem weer. Het had geen nut om met hen te redetwisten. Dit was haar eigen schuld vanwege de poppenkast die ze hadden opgevoerd. Omdat ze haar trots belangrijker had gevonden dan de waarheid. Zach had het over eerlijkheid en integriteit gehad. Misschien werd het tijd dat zij van beide een beetje zou laten zien. Bovendien was deze hele toestand haar schuld, dus was het aan haar om een oplossing te vinden.

`Ik herhaal,' zei Isabel. `Hij is geen nepdokter. Hij is Zach Madigan. En ik ben van plan om dat te bewijzen.' Ze liep langs haar familie heen en beende naar de deur. Zach hoefde niet te lijden vanwege haar idiote liefdesleven. Wat ze ook moest doen om het goed te maken.

`Isabel, waar ga je heen?' schreeuwde haar vader. `Ik ga op zoek naar de echte dokter Dunn.'

Omdat Zach er de persoon niet naar was om een mogelijkheid onbenut te laten, werkte hij in gedachten al aan een artikel over deze ervaring. Alleen dwaalden zijn gedachten steeds af naar Izzy. Wat zou er zijn gebeurd als die agent hen niet had gestoord?

Inwendig gaf hij zichzelf een standje. Zijn huidige probleem bewees dat het koffiedik kijken van Madame Sophia niet deugde. Het was duidelijk dat Isabel Faraday niet zijn perfecte partner was. Nu hij erover nadacht, wist hij weer dat er steeds een ramp gebeurde als ze in zijn leven verscheen. Het fietsongeluk. Het scalpelincident. Zijn rugkramp. Zijn arrestatie. Misschien moest hij die wenk ter harte nemen en voorgoed uit haar leven verdwijnen.

Trouwens, wat was het alternatief? Izzy had duidelijk gemaakt waar haar prioriteiten lagen. Ze wilde trouwen en een gezin, terwijl liefde en vastigheid twee woorden waren waarbij hij altijd de andere kant op was gerend. Vooral omdat hij anders precies zou doen wat zijn vader wilde. In gedachten kon hij hem al horen.

Het wordt tijd om je te settelen, zoon. Om je leven in goede banen te leiden. Wat je nodig hebt is een goede vrouw, je eigen thuis en kinderen die de Madigan-erfenis kunnen voortzetten. Wie weet, misschien schopt een van hen het wel tot professioneel basketbalspeler.

Zach sloot zijn ogen en zuchtte diep. Het enige wat hij ooit had gewild, was zijn eigen leven leiden. Zijn eigen besluiten nemen. De helft van zijn leven had hij geprobeerd zijn vaders dromen waar te maken.

Nu was het zijn beurt. Een metalen deur beukte tegen de muur, en Zach hoorde de onderhand bekende voetstappen van de bewaker. `Je hebt een bezoeker, Dunn.' `Ik heet Madigan.'

`Wat dan ook,' zei de bewaker, en hij gebaarde naar iemand die achter hem stond. `Izzy?' vroeg Zach hoopvol. Hij liep naar de gesloten celdeur. `Nee, ik ben het. Hoe gaat het ermee, dokter Dunn?' De voetstappen van de bewaker echoden door de gang toen hij wegliep.

`Ramon.' Zach probeerde de steek van teleurstelling te negeren. `Wat doe jij hier? En waarom noem je me in vredesnaam dokter Dunn?' `Ik dacht dat dat bij het plan hoorde,' zei Ramon. `Je zou toch net doen alsof je Isabels vriendje was?'

`Ten eerste was dat jouw domme plan, waar ik nooit naar had moeten luisteren. En ten tweede, zou ik het op prijs stellen als je me niet dokter Dunn zou noemen in het bijzijn van de agenten. Waarom vertel je ze mijn echte naam eigenlijk niet, dan zullen ze me wel vrijlaten.'

`Dat hoeft niet. Ik ben hier om je borgsom te betalen.' Zach knipperde verrast. `Echt waar?' Hij knikte. `En we krijgen nog korting ook, omdat de D’Onofrio’s zulke goede klanten zijn.' `Hoe wist je dat ik hier was?' `Dat heeft Isabel me verteld,' antwoordde Ramon. `Ze heeft me gisteravond gebeld en gevraagd of ik hier vanochtend vroeg heen wilde gaan.'

Met een frons zei Zach: `Waarom is ze zelf niet gekomen?' Ramon aarzelde even. `Ik weet niet goed hoe ik je dit moet vertellen...' Er gleden waarschuwingsrillingen langs zijn ruggengraat. `Zeg het maar gewoon.' `Madame Sophia moet het fout hebben gehad. Ik geloof niet dat Isabel jouw perfecte partner is.'

`Waarom niet, in ’s hemelsnaam?' Ramons mening irriteerde hem, ook al had hij pas nog hetzelfde gedacht. `Omdat ze terug is gegaan naar die dokter.' Bij het horen van die woorden voelden zijn ingewanden aan alsof er knopen in waren gelegd. `Nee.'

`Ja.' Ramon leunde tegen de tralies. `Vrouwen zijn wispelturig, Zach. Maar er zijn alternatieven voor het lastige uitgaansleven.' Hij trok een foto uit zijn zak. `Heb je wel eens een gevangenisromance overwogen?'

Zach hoorde hem nauwelijks. Terwijl Ramon verder babbelde over een blondine die Nanette heette, probeerde Zach te accepteren dat Izzy weer naar Dunn was gegaan. Wilde ze hem waarschuwen voor zijn ophanden zijnde arrestatie? Ervandoor gaan met hem? Beide mogelijkheden waren onverdraaglijk. Maar toch had die oplichter haar een aanzoek gedaan.

`Hoe weet je dat ze weer bij Dunn is?' vroeg hij na een poosje, met zijn handen strak om de tralies gewikkeld. Ramon liet de foto weer in zijn zak glijden. `Omdat Isabel me heeft verteld dat ze vanochtend naar Mexico zou vliegen om hem te ontmoeten.' `Haal me hieruit,' zei Zach afgemeten. `Wat voerde hij dan hier uit?'

Madame Sophia kwam op hem af. Haar paarse kaftan zwierde rond haar sandalen van goudlamé. Ze droeg grote gouden armbanden om haar armen, die rinkelden als ze liep. `Ik ben zo blij dat u kon komen, Mr. Madigan.'

`Hoe kon ik niet komen nadat u zo’n mysterieuze boodschap had achtergelaten op mijn antwoordapparaat?' Sceptisch trok hij zijn wenkbrauw op. `U noemde het toch het verhaal van de eeuw?'

Met een glimlach zei ze: `Mijn neven zeggen altijd dat ik de neiging heb te overdrijven. Maar het enige wat ertoe doet is dat u nu hier bent. Klaar om uw perfecte partner te ontmoeten.'

`O, nee.' Hij kwam half overeind uit zijn stoel. `Ik wil niet dat u me met een andere vrouw opzadelt. Uw koppelpogingen zijn een beetje te gevaarlijk voor me.' `Gevaarlijk voor je gezondheid. Of voor je hart?'

`Gevaarlijk voor mijn vrijheid,' zei hij, een direct antwoord vermijdend. Trouwens, hij was heel eerlijk. In de gevangenis had hij korte tijd zijn vrijheid verloren. Maar als hij nog meer tijd had doorgebracht met Izzy, had hij die voor altijd kunnen verliezen. Kon hij maar ophouden met aan haar te denken.

Zuchtend zei Madame Sophia: `U klinkt al net zo koppig als mijn neven. De jongste is net zesentwintig geworden, en ze zijn allemaal nog vrijgezel. Wilt u wel geloven dat ik hun koffiedik niet eens mag lezen?' `Slimme kerels,' mompelde hij binnensmonds.

`Niet slim genoeg,' reageerde ze met een slinkse knipoog. Daarna gaf ze hem een kleine rode menukaart. `Ik dacht dat u misschien de specialiteiten van Café Romeo wilde bekijken.'

Hij opende de menukaart en keek verbaasd naar de ongewone items en de hoge prijzen. Daarna keek hij weer naar Madame Sophia. `Is dit een grap?' `Ik noem het liever lotsbestemming.' Ze knikte naar de deur. `Uw perfecte partner is gearriveerd.'

Zodra Zach opkeek, stokte zijn adem even. Izzy. `Roep me maar als u iets wilt bestellen,' zei Madame Sophia voor ze zachtjes neuriënd wegliep.

Zach hoorde haar echter nauwelijks. Hij kon zijn ogen niet van Izzy afhouden. Ze zag er zelfs nog beter uit dan hij zich herinnerde. Gebruind. Dat herinnerde hem er op een onplezierige manier aan waar ze de afgelopen twee weken was geweest.

Eindelijk zag Izzy hem, en ze begon te zwaaien. Daarna liep ze naar zijn tafeltje. `Hoi, Zach.'

`Wat doe jij hier?' De afgelopen week was hij voortdurend gekweld door beelden van haar in een tanga-bikini terwijl ze margarita’s dronk op een Mexicaans strand met Dunn. Maar ze was gewoon hier in St. Louis, gekleed in een witte kanten blouse en een blauw spijkerrokje. Op haar gezicht lag een stralende glimlach.

Haar glimlach werd wat minder breed. `Heeft Madame Sophia niet verteld dat ik zou komen?'

`Nee.' Hij stond op en trok een stoel naar achteren voor haar. Daarna ging hij zelf weer zitten. Zijn hart klopte zo snel dat het leek alsof hij net vijftig keer de vloer van de gymzaal over was gerend. `Daar heeft ze niets over gezegd.'

`O.' Isabel fronste haar wenkbrauwen. `Nou, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je helemaal hierheen heb laten komen uit Indianapolis.'

`Waarom ben ik hier, Izzy?' `Isabel,' zei ze automatisch. `Sorry,' zei hij terwijl zijn kaak verstrakte. `Isabel.' Met een glimlach zei ze: `Dat is voor het eerst dat je echt naar me hebt geluisterd.'

`Had jij ook maar naar mij geluisterd.' Hij leunde een stukje naar voren over de tafel, niet meer in staat om zich in te houden. `Hoe kun je teruggaan naar een man als Mark Dunn? Eerst dumpt hij je, dan neemt hij je mee naar Mexico. Voor je het weet word je beschuldigd van het helpen van een voortvluchtige.

Na die tirade liet hij zich weer achterover in zijn stoel zakken. Hij voelde zich uitgeput. `Je verdient een beter iemand.' `Echt waar? Zoals wie?' `Zoals mij.'

`Nou, misschien niet mij, maar iemand zoals ik,' zei hij, duidelijk ongelukkig met dat vooruitzicht. `Iemand die om je geeft. Iemand die je door en door kent.' Met samengeknepen ogen keek ze hem aan. `Jij kent me niet door en door, Zach. Eigenlijk ken je me nauwelijks.'

`Ik weet alles wat belangrijk is. Ik weet dat je eerlijk bent, en intelligent en zorgzaam. Dat je loyaal bent aan je familie en van je werk houdt. Maar ik wil graag meer weten. Misschien zouden we... vrienden kunnen worden.' Hij aarzelde even. `Als je vriend dat niet erg vindt.'

`Ik heb geen vriend.' In zijn kaak vertrok een spiertje. `Bedoel je dat je al met hem bent getrouwd?' `Met wie?' `Met Mark Dunn, natuurlijk,' snauwde hij. `Met wie anders?' `Dacht je echt dat ik met Mark zou trouwen, na alles wat ik over hem te weten ben gekomen?'

`Daarom ben je toch naar Mexico gegaan?' Ze weerstond de neiging hem een stomp te geven. Hoe kon hij nog denken dat ze Mark wilde, na de tijd die ze samen hadden doorgebracht? Ze had gelijk gehad, Zach was doof en blind. Ook was hij reuze aantrekkelijk, maar ze deed haar uiterste best om zich niet te laten afleiden.

`Nee,' zei ze, haar drift beheersend. `Ik ben naar Mexico gegaan om alle ellende die ik jou heb bezorgd goed te maken. Het kostte me meer dan een week om Mark te vinden, maar ik heb hem opgespoord in een klein dorp vlak buiten Acapulco.'

Sardonisch trok Zach zijn wenkbrauw op. `Ben je daar zo lekker bruin geworden?' Toen begreep ze het pas. Zach was jaloers. Dat besef vrolijkte haar enorm op. `Ja, eigenlijk wel. Ik heb wat uurtjes op het strand gelegen.' `Bespaar me de details.' Hij sloeg zijn armen over elkaar.

`Er valt anders niet veel te vertellen. Ik heb Mark ontmoet en hij heeft uitgelegd dat hij me alleen heeft gedumpt omdat de agenten hem op de hielen zaten. Zodra hij in Mexico was, heeft hij die bloemen en dat stomme aanzoek gestuurd.' Zach ging rechtop zitten in zijn stoel. `Stomme?' `Weet jij een beter woord?' Ze gooide haar handen in de lucht. `Alsof ik met een voorvluchtige zou trouwen! Ik ben er alleen heen gegaan om hem over te halen jou zijn exclusieve verhaal te geven voor je tijdschrift. Dat was wel het minste wat hij kon doen nadat jij een nacht in de cel hebt gezeten vanwege hem.'

`Ben je helemaal naar Mexico gegaan voor mij?' `Ja.' Uit haar tas haalde ze een dikke stapel papier. `Trouwens, hij vond het goed om jou zijn verhaal te geven. Hier is het.' Zach wierp een blik op de titel. `Mark Dunn: Een dokter op de vlucht.'

Hij gaat zich niet langer bezighouden met geneeskunde, want hij wil fictie gaan schrijven omdat hij al zo veel ervaring heeft op dat gebied. Ik heb geprobeerd hem over te halen om de aanklachten tegen hem onder ogen te zien, maar dat heeft hij geweigerd. Vast omdat hij schuldig is. Blijkbaar heeft hij ergens in het Caribisch gebied geneeskunde gestudeerd, maar heeft hij nooit de moeite genomen om een vergunning aan te vragen in Missouri.'

Zach leunde voorover en pakte haar hand. `Ik ben blij dat je van hem af bent.' `Ik ook,' zei ze zacht, blij met de tedere blik in zijn groene ogen. Ramon liep naar hun tafeltje toe. `Jullie willen toch niks bestellen, hè? Het is bijna tijd voor mijn pauze.' `Jawel,' zei Zach glimlachend. `Eigenlijk wil ik wel iets bestellen.'

Zuchtend trok Ramon zijn blocnote uit zijn broekzak. `De huismelange is vandaag in de aanbieding. Per ongeluk heb ik een beetje afwasmiddel in de koffiepot gemorst, maar ik geloof niet dat je dat erg proeft.' `Ik wil de huismelange niet.' Hij opende een kleine rode menukaart en bestudeerde hem ingespannen. Dat verbaasde haar. Hoe moeilijk was het nou helemaal om een latte te bestellen?

`Ik wil nummer zeven,' zei Zach eindelijk. Nadat hij de kaart weer had dichtgeslagen, gaf hij hem aan Ramon. `Weet je het zeker?' vroeg Ramon. `Nummer drie is goedkoper.' Zach knikte en keek naar Isabel. `Ik weet wat ik wil.' Ze moest lachen om zijn plotselinge bazigheid. `Hoe durf je mij bazig te noemen? Ik hoop maar dat het iets is wat ik lekker vind.' `Ik ook,' zei hij, opnieuw haar hand vastpakkend

. `Wacht even, Ramon.' Zach stak zijn hand op. `Ik moet ervoor zorgen dat de dame het lekker vindt wat ik heb besteld.' `Als het chocoladekwarktaart is, ben ik er dol op,' zei Isabel plagend. Ze pakte een vork. Toen tilde Zach de deksel op.

Isabels hart sloeg een paar keer over terwijl ze naar de schaal staarde. Daar in het midden, op een kussen van blauw fluweel, lag een prachtige diamanten ring met fonkelende saffiertjes.

`En?' Op Zachs knappe gezicht stond zowel hoop als onzekerheid te lezen. `Vind je hem mooi?'

Ze knikte, bang om te spreken. Bang dat ze wakker zou worden en tot de ontdekking zou komen dat dit alleen een mooie droom was. `Blijkbaar verkopen ze in Café Romeo verlovingsringen, naast de eclairs en de koffie.' Nadat hij de ring had gepakt, liep Zach naar haar stoel.

Met ingehouden adem zag ze hem op één knie voor haar neerknielen en haar hand pakken. `De afgelopen twee weken zonder jou zijn de langste, vreselijkste van mijn leven geweest.' Na diep te hebben ademgehaald, keek hij haar recht in de ogen. `Voor het geval je het nog niet weet: ik ben stapelverliefd op je, Izzy Faraday.'

Ze slikte moeizaam en keek hem met een beverige glimlach aan. `Je weet hoe ik over die naam denk.' `Hoe denk je over de naam Izzy Madigan?'

Isabels adem stokte. `Daar zou ik wel aan kunnen wennen.' Er verschenen tranen in haar ogen toen hij de ring om haar vinger liet glijden. Hij paste precies.

Hij trok haar omhoog en sloeg zijn armen om haar middel. `Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik nooit zou willen trouwen of een gezin stichten, omdat dat mijn vaders droom was. Daardoor ben ik je bijna kwijt geraakt en wist ik hoe dom ik was geweest. Ik liet hem nog steeds mijn leven dicteren in plaats van mijn eigen hart te volgen.'

`Ik ben blij dat je eindelijk tot bezinning bent gekomen,' zei ze ademloos. `Niet zo blij als ik.' Liefdevol keek hij in haar ogen. `Je bent helemaal van mij, Izzy. En ik ben van plan om dat zo te houden.'

`Ik hou van je, Zach,' fluisterde ze met dichtgeknepen keel. `Ik denk dat ik van je heb gehouden sinds de eerste dag dat we elkaar ontmoetten.'

Het volgende moment haalde hij wat verloren tijd in door haar een kus te geven die precies vertelde hoe diep zijn gevoelens voor haar waren. Zijn lippen versmolten met de hare, en hij kreunde diep in zijn keel toen hij haar nog dichter naar zich toetrok.

Izzy sloeg haar armen om zijn nek, genietend van de warmte en kracht van de man die haar net had gevraagd zijn vrouw te worden. De man met wie ze de rest van haar leven zou doorbrengen. De kus verdiepte zich. Izzy drukte zich tegen hem aan en beantwoordde zijn liefde en passie voor honderd procent.

Toen Zach eindelijk zijn hoofd ophief, zag hij er even verdwaasd uit als zij zich voelde. `Je bent geweldig.' `Wacht maar tot ik je alleen voor me heb,' beloofde ze. Haar stem klonk even bibberig als haar knieën aanvoelden. Nog zo’n kus en de rookmelders in Café Romeo zouden afgaan.

`Hoe eerder, hoe beter,' zei hij met de scheve grijns die de afgelopen tien jaar een speciaal plekje in haar hart had gehad. `Want, mijn lieve Isabel, ik ben van plan om de rest van mijn leven te wijden aan het verwezenlijken van al jouw fantasieën.'

 Einde