lippen stevig op elkaar drukt en daarna peinzend
het resultaat bekijkt.

Hij moet even wachten met antwoord geven,
want als zijn moeder zo praat, zou hij het liefst
weer heel klein zijn. Hij kijkt hoe ze een flesje van
haar tafeltje pakt met een glazen dop erop die wel
een diamant lijkt. Ze houdt het flesje tegen de top
van haar wijsvinger en schudt het even heen en
weer. De hele kamer ruikt naar mooie vrouwen
wanneer ze de vinger van het flesje haalt en het
spulletje achter haar oor wrijft.

„Nou?" vraagt ze.

Otto knikt en kijkt naar de sprei waar zijn vinger
nu allemaal cassettebandjes tekent. „Heel
belangrijk," zegt hij zachtjes.

Zijn moeder draait zich om op haar kruk en staat
op. „Zullen we naar beneden gaan?"

„Maar wat denk je dan van lenen?" vraagt Otto
en zonder dat hij het wil, klinkt het als iets dat
nooit gaat lukken. „Dan betaal ik rente, net als jul-
lie!"

Zijn moeder komt dicht bij hem. Het is net of de
mooie-vrouwengeur zijn hoofd zachtjes heen en
weer beweegt. „Vraag maar wat je vader ervan
vindt," zegt ze.