Een paar minuten voordat de Subvette omhoogkwam, had Carina gezien hoe de onbekende boot een landtong rondde en met opgeheven boeg als een platte werpsteen over de golven ketsend op Mustafa's motorkruiser afraasde.

Ze had Austins dringende oproep om de plek te verlaten doorgegeven. Maar het was te laat. De snel naderende boot had de afstand al overbrugd. Enkele seconden voor een haast onvermijdelijke aanvaring zwenkte de speedboot weg en stopte de stuurman de krachtige binnenboordmotor. Het schip bonkte op een paar meter vanwaar ze stond tegen de zijkant van Mustafa's boot.

Een van de mannen op het schip loste een salvo met zijn pistoolmitrailleur in de lucht. Ze liet de microfoon op het dek vallen.

Er waren vier mannen aan boord, allemaal gekleed in een legergroen uniform en gewapend met automatische wapens met korte loop. Hun ogen gingen achter grote zonnebrillen schuil en de rest van hun gezicht werd grotendeels overschaduwd door de klep van een legerpet. Alleen hun strak op elkaar geperste lippen waren zichtbaar.

Drie mannen sprongen over de reling aan boord van Mustafa's boot. De man die als laatste volgde, nam zijn pet af. Hij had kort blond stekeltjeshaar. Carina herkende Ridley, die de roof van de Navigator had geleid. Breeduit grijnzend begroette hij Carina met een povere Minnie Pearl-imitatie.

'How-dee, mevrouw Mechadi.'

Haar aanvankelijke schrik sloeg over in woede. 'Wat doet u hier?' snauwde ze.

'Ik hoorde dat u in de buurt was, mevrouw Mechadi. Toen leek het me wel aardig om eens gezellig met de jongens bij u op bezoek te gaan.'

'Hou me alsjeblieft niet voor de gek met dat nep-hillbillyaccent,' zei Carina. 'Waar is mijn beeld?'

Met nog altijd die grijns op zijn gezicht liep Ridley naar de reling en keek met doffe ogen naar de luchtbelletjes die naar de oppervlakte stegen. is er iemand aan het zwemmen, mevrouw Mechadi?'

'Als u dat zo graag wilt weten, spring er dan in en ga zelf kijken.' Carina merkte dat haar woede met haar aan de haal ging, maar ze kon zich niet meer inhouden.

ik heb een beter idee,' zei Ridley. Hij raapte de microfoon van het dek op, klikte hem aan en sprak met Austin.

Ridleys grijns werd alleen nog maar breder toen hij aanmerkelijk meer luchtbelletjes zag opborrelen. Met zijn hand trok hij een handgranaat los van de bevestiging aan zijn riem en hield hem omhoog als een honkbalpitcher die klaarstaat voor een worp. Carina probeerde hem de microfoon te ontfutselen, maar Ridley gaf haar met de rug van zijn hand zo'n venijnige mep op haar mond dat er bloed over haar lippen vloeide. De andere mannen lachten om Ridleys gewelddadige reactie en zagen de turkooizen flits pas toen het te laat was.

De duikboot brak als een springende walvis door de waterspiegel. De voorbumper raakte de speedboot met de kracht van een stormram.

De speedboot helde krankzinnig ver over. De man achter het stuurrad slaakte een gil van schrik toen hij met woest maaiende armen in de lucht werd gekatapulteerd. Hij kwam op het water neer, zakte een meter diep weg en worstelde zich omhoog. Gillend om hulp liet hij zijn wapen uit zijn handen glippen.

De duikboot was na de klap tegen de speedboot teruggeketst en Zavala probeerde uit alle macht de Subvette weer onder controle te krijgen.

Austin zag een stel trappelende benen in een woest schuimende plek aan het wateroppervlak. Er zakte iets door het water omlaag. Hij zette zich af tegen de cockpit en greep het zinkende machinepistool.

Hij liet zich weer in de cockpit zakken en gebaarde met zijn duim omhoog.

Ridley was een professionele soldaat. Hij zette de schrik onmiddellijk van zich af en wees naar de man in het water.

'Haal die idioot eruit,' snauwde hij.

Zijn mannen sloegen hun wapens over hun schouder en wierpen een ringvormige reddingsboei naar hun collega. Ridley had de granaat nog in zijn hand, klaar om hem als een geïmproviseerde dieptebom over de reling te gooien. Terwijl hij met zijn kille ogen het water afzocht, hoorde hij iets dat op een autotoeter leek. Met een ruk van zijn hoofd keek hij achter zich.

'Jezus!' bracht hij naar lucht happend uit.

Er kwam een turkooizen Corvette cabrio met ingedeukte voorbumper en Zavala achter het stuur over het water scherend op Mustafa's schip af. Austin had het machinepistool op de bovenrand van de voorruit gelegd en vuurde een paar, expres te hoog gerichte salvo's af.

Ridley's mannen trokken hun wapens van hun schouder, lieten ze op het dek vallen en staken hun handen in de lucht, terwijl ze de man in het water aan zijn lot overlieten. Ook Ridley hief langzaam zijn handen op.

Kapitein Mustafa hielp Carina overeind en Austin werd afgeleid door het bloed dat hij uit haar mond zag vloeien. Ondertussen had Ridley zijn handen boven zijn hoofd bij elkaar gebracht, zodat hij de pin uit de granaat kon trekken, waarna hij een arm naar achteren bewoog om de granaat naar het aanstormende vaartuig te werpen.

Austins ogen zwenkten terug naar Ridley en zijn vinger verstrakte om de trekker. Hij aarzelde, omdat hij bang was dat Ridley de granaat dan op het dek zou laten vallen. Kapitein Mustafa had de granaat in Ridleys hand ook gezien. Toen Ridley zijn arm voor de worp naar achteren zwaaide, graaide de kapitein een bootshaak uit een rek en haalde met het zware houten handvat uit naar Ridleys pols. De granaat vloog uit zijn vingers, sloeg tegen de reling en rolde over het dek.

Als een bliksemflits dook Mustafa op de granaat af en keilde hem overboord.

Ridley brulde van pijn en woede. Met zijn linkerhand frunnikte hij aan zijn riem om een tweede granaat te pakken. Austins wapen ratelde en doorzeefde Ridleys borst met kogels. Ridley klapte achterwaarts over de reling en raakte het water op het moment dat de granaat explodeerde en een hoge waterzuil opwierp die kletterend op het dek neersloeg.

Austin zwenkte de loop van de mitrailleur op de twee overige mannen.

'Spring!' beval hij.

Hij vuurde een salvo op de luifel af, waarna er een als confetti warrelende wolk van flarden zeildoek op het achterdek neerdaalde. De mannen sprongen overboord en voegden zich bij hun collega die daar al lag. Austin haalde nogmaals de trekker over voor een salvo dat slechts op enkele decimeters van de zwemmers in het water spatte.

Austin keek het gedemoraliseerde trio na en zag hoe ze richting land zwommen, het strand bereikten en zich in de struiken uit de voeten maakten. Nadat hij nog wat extra gaten in de zinkende speedboot had geschoten, richtte hij zijn aandacht op Carina.

Mustafa wikkelde wat ijsblokjes in een handdoek, waarna zij het geïmproviseerde kompres tegen haar mond hield. Austin zag dat ze niet al te ernstig gewond was en gaf het wapen aan Mustafa met de opdracht zonodig direct te schieten en pas later vragen te stellen.

Zavala legde de Subvette langszij de motorkruiser zodat Austin weer over kon stappen. Vervolgens zakten ze onder water en daalden af naar het lanceerplatform. Daar zwom Austin naar het bedieningspaneel, waarna Zavala de duikboot recht boven het platform manoeuvreerde en Austin met een druk op een knop de bevestigingsklemmen vastklikte. Vervolgens startte Austin het wegpompen van het water uit de drijvers.

Het lanceerplatform kwam niet al te ver van de motorkruiser boven water en het lag nogal schuin door het gewicht van het beeld op de achterkant. Mustafa gaf het wapen aan Carina en bracht zijn boot dichterbij het LOT-platform. Hij wierp Austin en Zavala een sleeplijn toe. Vervolgens lieten ze zich in het water zakken en zwommen met een paar krachtige schoolslagslagen naar de bootladder.

Terug aan boord wrong Zavala zich uit zijn wetsuit en tuurde naar de beboste kust. 'Hoe hebben die gasten ons hier kunnen vinden?'

Austin pakte zijn hemd op en haalde de satelliettelefoon uit het borstzakje. 'Misschien hebben ze het telefoonsignaal getraceerd. We moeten echt op onze tellen passen.'

Hij slingerde de telefoon zover als hij maar kon van zich af en keek hoe het ding in het water plonsde. Daarna bedankte hij Mustafa voor zijn doortastende actie met de bootshaak en verontschuldigde zich voor het feit dat ze hem en zijn boot in gevaar hadden gebracht en zijn luifel daarbij was vernield. De Turk nam het welgemoed op, maar hij vroeg wel naar zijn centen en of ze nu niet meteen terug konden gaan. Austin telde een dik pak Turkse lira's neer.

'Nog één gunst. We moeten ergens heen waar we niet gestoord worden,' zei hij.

'Geen probleem.' De kapitein stak de biljetten in zijn zak. 'Een paar kilometer hier vandaan is een prima plek.'

Nog geen halfuur later stuurde Mustafa zijn boot een stille inham in en ging achter een landtong voor anker. Mustafa zei dat de lokale kapiteins deze inham vermeden omdat er bij de ingang onder de waterspiegel slecht waarneembare rotsen lagen waardoor het binnenvaren vrij riskant was.

Zavala zat op het voordek met het machinepistool op zijn schoot. Carina haalde een plastic zak met conserveringsspullen tevoorschijn die ze de vorige dag had gekocht en stapte met Austin in de sloep. Hij roeide naar het lanceerplatform en ze klommen aan boord.

Carina boog zich over het beeld. 'Ik voel me schuldig dat ik hem na al die jaren in zijn slaap stoor,' zei ze met een onverholen tederheid.

'Hij is waarschijnlijk dolblij dat zo'n prachtige vrouw zich om hem bekommert,' reageerde Austin. 'Kijk maar naar die lach op zijn gezicht.'

Carina veegde het gedroogde zeewier weg dat rond de mond van het beeld kleefde. Ze zagen het gezicht van een jongeman met baard en een stevige neus en kin. Net als het andere beeld droeg hij een hanger om zijn hals waarin een paardenhoofd met palmboom waren gegraveerd. Verder had hij eveneens een kilt om zijn middel en sandalen aan zijn voeten. Door de afgebroken armen leek hij het slachtoffer van een vreselijk ongeluk.

Carina opende haar plastic zak, haalde er twee sponzen uit en gaf er een aan Austin. Eendrachtig samenwerkend maakten ze het bronzen oppervlak grondig schoon. Carina stalde naast elkaar een borsteltje, een vierkant stuk kaasdoek en een pot vloeibare latex uit. Vervolgens bracht ze diverse lagen latex aan op het gezicht van het beeld, de hanger en andere delen, waarna ze de latex met de kaasdoek hard liet worden. De gedroogde latexlagen pelde ze weer van het beeld, nummerde ze met een markeerstift en stopte ze voorzichtig in de tas.

'Klaar,' zei ze, terwijl ze de laatste afdruk lostrok.

'En die kat dan?' vroeg Austin. 'Die hoort er toch ook bij?'

'Je hebt helemaal gelijk,' antwoordde Carina glimlachend, waarna ze het latexprocédé ook op de zijkant en half opzij gewende kop van de kat uitvoerde.

Nadat ook deze afdruk hard was geworden, haalde ze hem er af. Nu was ze echt klaar, maar aarzelde nog.

'Wat zullen we met hem doen?' vroeg ze.

'We kunnen het beeld niet terugleggen,' antwoordde Austin. 'Hij is te zwaar om zonder gespecialiseerde apparatuur te vervoeren en transport over land is problematisch. Dat lukt niet ongezien. De Turkse autoriteiten zijn niet bepaald vriendelijk tegen buitenlanders die ze op het smokkelen van antiquiteiten betrappen.'

Met een trieste blik in haar ogen kuste Carina het beeld op beide wangen. Na een laatste tikje op het voorhoofd stapte ze in de sloep. Terug op de motorkruiser Vroeg Austin aan Mustafa hoe diep de inham was. Een meter of zestien, zeventien antwoordde de Turk.

Austin en Zavala roeiden terug naar het lanceerplatform, waar ze met hun rug tegen de duikboot gingen zitten en het beeld vervolgens zich zo schrap zettend met hun voeten van zich af duwden. Het schoof naar de rand en met een laatste duw kantelde het eroverheen. De Navigator plonsde in het water en zakte weg alsof hij blij was in de zee terug te zijn, waar hij vrijwel onmiddellijk uit het zicht verdween.