Met luide uit de luidsprekers schallende salsamuziek draaide de rode Corvette-cabrio als een rijdende Tijuana-jukebox de weg af en reed over een oprijlaan langs een Victoriaans landhuis en een gazon dat eruitzag alsof het met een nagelschaartje was bijgeknipt. Joe Zavala parkeerde zijn auto voor een sierlijk botenhuis aan de oever van de rivier de Potomac en wilde net uitstappen toen hij een schot hoorde.

Joe Zavala was een briljant ontwerper van onderwatervaartuigen, verbonden aan de National Underwater & Marine Agency en over het algemeen was een laptop het gevaarlijkste wapen dat hij bij zich had. Maar in de vele jaren dat hij voor de Speciale Eenheid van de NUMA werkte, had hij zich de eeuwige padvinderswijsheid eigengemaakt altijd op alles voorbereid te zijn. Zavala tastte onder de autostoel tot zijn vingers de snelgesp van een holster vonden, waarna zijn hand een Walther PPK-pistool tevoorschijn trok.

Hij stapte uit en liep met de onopvallende sluipgang van een hertenjager om het botenhuis heen. Met zijn rug tegen de buitenmuur gedrukt schoof hij naar de hoek, waar hij met zijn wapen in beide handen gestrekt voor zich omheen stapte, klaar om de loop onmiddellijk op een eventueel doelwit te richten.

Aan de rivieroever stond een breedgeschouderde man in een geelbruine korte broek en een wit T-shirt met zijn rug naar Zavala toe. Hij hield een pistool ter hoogte van zijn heup en bekeek een papieren, in een boomstam geprikte schietschijf. Er hing een wolk paarse rook in de lucht. Net toen de man zijn oorbeschermers van zijn hoofd schoof, trapte Zavala op een takje. Op dat krakende geluid draaide hij zich vliegensvlug om en zag Zavala met zijn pistool in beide handen om de hoek komen.

Kurt Austin, de baas van Zavala bij de Speciale Eenheid van de NUMA, grinnikte en zei: 'Op zoek naar een kalkoen, Joe?'

Zavala liet het pistool zakken en liep naar de boom om het gaatje te inspecteren dat net buiten de binnenste ring van de schietschijf zat.

'Ik geloof dat jij kalkoenen moet gaan schieten, meneer de scherpschutter.'

Austin zette zijn gele veiligheidsbril af en keek Zavala met een paar koraalblauwe ogen aan. 'Ik hou het voorlopig even bij een stilstaand doel.' Zijn blik dwaalde naar Zavala's pistool. 'Vanwaar die heldhaftige commando-imitatie?'

Zavala stak het wapen terug in de holster. 'Je had me niet verteld dat je van je dure lap grond aan de rivier een schietbaan had gemaakt.'

Austin blies de rook van zijn pistoolloop als een schutter die zojuist zijn tegenstander in een duel had geveld.

'Ik moest per se mijn nieuwe speelgoed even uitproberen.'

Hij overhandigde Zavala het duelleerpistool met vuursteenslot en Zavala bewonderde de walnoothouten kolf en de gegraveerde achthoekige loop.

'Ligt lekker in de hand,' zei hij, terwijl hij wapen ophield. 'Hoe oud is ie?'

'Hij is in 1785 gemaakt door Robert Wogdon, een Londense wapensmid. Die man was een van de beste makers van duelleerpistolen van zijn tijd. Een duelleerpistool testje door hem met je arm omlaag aan je hand te laten bungelen. Dan hef je hem heel snel op en hou je hem net lang genoeg omhoog om te richten, waarna je de trekker overhaalt. Recht in de roos, als het goed is.'

Zavala richtte op een andere boom en bootste met zijn tong klakkend een schot na.

'In de roos,' zei Austin.

Zavala gaf hem het pistool terug. 'Had je me niet verteld dat je pistolenverzameling compleet was?'

'Dat komt door Rudi,' zei Austin schouderophalend. Rudi Gunn was de onderdirecteur van de NUMA.

'Hij heeft alleen gezegd dat we na onze vorige missie maar eens even goed op adem moesten komen,' reageerde Zavala.

'Precies wat ik zeg. Vrije tijd is een gevaarlijke toestand voor een verzamelaar.' Austin scheurde de schietschijf van de boomstam en stak hem in zijn zak. 'Wat brengt je naar Virginia? Zijn de vrouwen op in Washington?'

Met zijn kalme charmante uitstraling en zijn knappe donkere uiterlijk was Zavala een gewilde partij in de vrijgezellenscene van Washington. Zijn mondhoeken krulden zich tot het hem zo typerende glimlachje.'Ik ga nu niet zeggen dat ik als een monnik heb geleefd, want je gelooft me toch niet. Ik kom langs om je een project te laten zien waaraan ik al een paar maanden werk.'

'Project S? Daar moet je me alles over vertellen, maar laat ik eerst een paar biertjes gaan halen,' zei Austin.

Hij stopte de schietuitrusting in een tas, wikkelde het pistool in een zachte doek en ging Zavala voor een trap op naar een groot terras met uitzicht over de rivier.

Austin had dit botenhuis in de buurt van Langley gekocht toen hij nog bij een geheime onderwatereenheid van de CIA werkte. De vraagprijs lag ver boven zijn budget, maar door de panoramische ligging aan de rivier was hij onmiddellijk verkocht. Hij wist de prijs aanzienlijk omlaag te halen omdat het botenhuis aantoonbaar een bouwval was. Hij had er vele duizenden dollars en onnoemlijk veel tijd ingestoken en was erin geslaagd het vervallen botenonderkomen om te toveren tot een comfortabel verblijf waar hij kon bijkomen van zijn inspannende werkzaamheden als directeur van de Speciale Eenheid van de NUMA.

Austin haalde een paar flesjes koud Tecate-bier uit de koelkast, liep terug naar het terras en gaf een flesje aan Zavala. Ze klonken met de flesjes en namen een slok van het Mexicaanse gerstenat. Zavala diepte een computeruitdraai uit zijn zak op, spreidde het vel op een tafel uit en streek met zijn hand de vouwen glad.

'Wat vind je van m'n nieuwe natte duikboot?'

In een natte duikboot dragen de stuurman en de passagier een duikuitrusting. Ze bevinden zich buiten het vaartuig en niet in een gesloten cockpit. Natte duikboten lijken over het algemeen sterk op hun droge tegenhangers met schroeven aan het ene uiteinde van een torpedoachtige romp en de plaats voor de stuurman aan het andere uiteinde.

Het vaartuig dat Zavala had ontworpen had een langgerekte, gebogen kap, een taps toelopende romp en een sluitende, geheel ronde ruit. Het had twee koplampen, witte aërodynamische gleuven aan de zijkanten en een in twee tinten uitgevoerd interieur. Aan de onderkant zaten in plaats van wielen vier stuwschroeven.

Austin schraapte zijn keel. 'Als ik niet wist dat dit een duikboot is, zou ik zweren dat het een Corvette uit 1961 is. Of wel jouw 'Vette, ja toch?'

Zavala drukte zijn kin op zijn duim en wijsvinger. 'Deze is turkoois. Mijn auto is rood.'

'Ze ziet er snel uit,' zei Austin goedkeurend.'Mijn auto haalt de honderd kilometer in zes seconden. Deze is iets trager. Maar op en onder water komt ze goed vooruit en voor een bocht draait ze haar hand niet om. Behalve met piepende banden wegscheuren kan ze alles wat een auto kan.'

'Waarom dit afscheid van de meer, eh... conventionele duikbootmodellen in schotel-, torpedo- of kogelvorm?'

'Afgezien van de uitdaging wilde ik iets maken dat we bij missies van de NUMA kunnen gebruiken en ook nog leuk is om in te varen.'

'Doet-ie het ook?'

'De veldproeven waren heel bevredigend. Ik heb er een heel transport-, lanceer- en oppiksysteem bij ontworpen. Het prototype is onderweg naar Turkije. Ik ga daar over een week naartoe om te assisteren bij een archeologische opgraving van een oude haven die ze bij Istanbul hebben ontdekt.

'Een week, dan hebben we nog tijd zat.'

'Waarvoor?' vroeg Zavala plotseling gealarmeerd.

Austin overhandigde Zavala een wetenschappelijk tijdschrift dat was opengeslagen bij een artikel over de werkzaamheden van een schip dat de ijsbergen ving en wegsleepte die de olie- en gasplatforms voor de kust van Newfoundland bedreigden.

'Wat dacht je van een gezamenlijk uitstapje naar de Iceberg Alley?'

Zavala las snel het artikel door.

'Ik weet het niet, Kurt. Dat klinkt allemachtig koud. Dan is Cabo toch een beter oord voor mijn warmbloedige Mexicaans-Amerikaanse aard.'

Austin keek Zavala met een blik van diepe walging aan. 'Kom op, Joe. Wat moet jij nou in Cabo? Op het strand aan margarita's liggen lurken? Met je arm om een mooie senorita naar de ondergaande zon kijken? Altijd weer het oude liedje. Waar is je lust naar avontuur gebleven?'

'Eigenlijk, beste vriend, wilde ik de zon zien opkomen, terwijl ik liefdesliedjes voor mijn senorita zing.'

'Dat lijkt me behoorlijk riskant,' zei Austin pesterig. 'Vergeet niet dat ik dat zingen van jou ken.'

Zavala maakte zich geen illusies over zijn zangtalent, hij wist dat hij over het algemeen vals zong. 'Daar heb je een punt,' zei hij zuchtend.

Austin pakte het tijdschrift op. 'Ik wil je dit niet opdringen, Joe.'

Zavala wist uit ervaring dat zijn collega niet zozeer drong als wel doordrukte. 'Dat moest er nog eens bijkomen.'

Austin glimlachte en zei: 'Als je geïnteresseerd bent, moet ik het wel snel weten. Wc vertrekken morgen. Ik heb zojuist gehoord dat het oké is. Wat denk je ervan?'

Zavala stond op uit zijn stoel en vouwde zijn duikboottekeningen op. 'Bedankt voor het bier.' 'Waar ga je heen?' Zavala liep naar de deur.

'Naar huis! Om mijn flanellen ondergoed en een fles tequila te halen.'