Proloog

Baikie’s Cottage wordt op kaarten van de topografische dienst niet bij naam genoemd, Black Law Farm wel. De boerderij wordt aangegeven met een leeg vierkantje waarnaar met kleine lettertjes wordt verwezen op kaart nummer 80: de north pennines, kimmerston en omgeving. Zij is moeilijk te vinden, want zij ligt precies op de vouw. Het pad dat van de weg naar de boerderij voert, is aangegeven met een stippellijn, hetgeen wil zeggen dat het een openbaar voetpad is. Op de kaart is de boerderij aan drie zijden ingesloten door lichtgroene blokjes. Deze blokjes zijn opgevuld met computertekeningetjes van kerstboompjes, hetgeen een bos aangeeft. Aan de vierde zijde is de kaart, afgezien van bruine contourlijnen, wit tot aan de beek. De beek, die op dit punt breed is, wordt aangegeven met twee donkerblauwe lijnen die met een lichtere tint blauw zijn ingekleurd. De lijnen zijn kronkelig; een kindertekening van een rivier. De beek heet de Skirl. Hierachter staan de contourlijnen dicht tegen elkaar, hetgeen op steile hellingen duidt. De toppen van de heuvels worden aangegeven met symbooltjes die op wolkjes lijken. Dit zijn steile rotsmassa’s met namen als Fairburn, Black Law en Hope. Tussen de beek en Hope Crag wordt met bruine lettertjes nog een element in het landschap aangegeven: loodmijn (buiten gebruik).

Vanuit de slaapkamer op Black Law Farm keek Bella uit op Fairburn Crag. De toppen waren nog bedekt met sneeuw. Ze zag de donkere schaduw van het bos, de grijze stenen gebouwen op het erf. Ze wendde zich af van het raam en liep naar haar toilettafel. Met vaste hand bracht ze lippenstift aan, ze drukte haar lippen op elkaar en hapte toen nog eens met een tissue ertussen. In de spiegel keek ze naar Dougie in het bed. Ze ving zijn blik. Zijn ooglid trok en ze veronderstelde dat hij had geprobeerd te knipogen, als wilde hij zeggen: wat zie jij er goed uit vandaag, meisje. Na de beroerte hadden ze gezegd dat het heel goed mogelijk was dat zijn spraak zou terugkeren, maar dat was niet gebeurd.

‘Ik ga alleen even naar Baikie’s,’ zei ze. ‘Als ik Rachael toevallig tref, blijf ik misschien wat langer weg. Dat vind je toch niet erg, hè, lieverd?’

Hij schudde zijn hoofd, lachte zijn scheve lachje en gaf haar met zijn goede hand een klopje op haar arm.

‘Wil je televisiekijken?’

Hij knikte. Ze boog zich over hem heen en gaf hem een kus. ‘Nou, dan ga ik maar,’ zei ze.

In de keuken trok ze rubberlaarzen aan. Haar zwarte lakleren schoenen stopte ze in een draagtasje. Ze liep naar buiten, waar de oostenwind stukjes stro over het erf joeg en haar de adem benam.