Przerażony Bink stanął na skraju przepaści. Drogę przecinał następny parów... nie, nie parów, a prawdziwa rozpadlina szeroka na pól mili i na pozór bezdenna. Chevie mogła o niej nie wiedzieć, gdyż inaczej pewnie ostrzegłaby go. Musiała więc być całkiem świeżej daty – może sprzed miesiąca.

Tylko trzęsienie ziemi lub czar o mocy kataklizmu potrafiłby stworzyć taki kanion tak szybko. Skoro jednak nie słyszał o żadnym trzęsieniu ziemi, musiały tu zadziałać czary. Tylko mag o niewyobrażalnej wprost potędze mógł dokonać czegoś podobnego.

Któż to mógł być? Król za czasów swej świetności może byłby w stanie utworzyć taką rozpadlinę za pomocą precyzyjnie sterowanej burzy, dokładnie zlokalizowanego huraganu... ale nie miał powodów, by to robić, a jego moc zbyt już osłabła, by porywać się na takie dzieło. Zły Czarodziej Trent potrafił przemieniać istoty, a nie wywoływać trzęsienia ziemi. Zdolności Czarodzieja Humphrey’a obejmowały setki wieszczych zaklęć, więc dzięki jednym z nich mógłby dowiedzieć się, jak stworzyć taki wąwóz, ale trudno było sobie wyobrazić, by Humphrey zawracał sobie tym głowę. Humphrey za darmo nawet nie przeszedłby trzech kroków, a co dopiero mówić o takim wysiłku! Czyżby był w Xanth jakiś inny wielki Czarodziej?

Spokojnie... słyszał przecież o potężnych władcach iluzji. Dużo łatwiej stworzyć złudzenie rozpadlin, niż rzeczywisty obiekt. Mogło to być coś w rodzaju zwielokrotnionej zdolności Zinka do wytwarzania potężnych jam. Zink nie był czarodziejem, ale gdyby prawdziwy czarodziej miał takie zdolności, mógłby stworzyć coś takiego. Może, gdyby po prostu wszedł w rozpadlinę, natrafiłby na ciągnącą się dalej ścieżkę...

Spojrzał w dół. Zobaczył mały obłoczek łagodnie płynący wąwozem około pięciuset stóp niżej. Podmuch zimnego, wilgotnego wiatru liznął go po karku. Wzdrygnął się; to było zbyt realistyczne jak na iluzję.

Krzyknął : – Halooo!

Po prawie pięciu sekundach echo powtórzyło: – Alooo!

Podniósł kamyk i rzucił, go w rzekomą rozpadlinę. Kamyk zniknął w przepaści, zaś do wędrowca nie doleciał nawet najmniejszy odgłos upadku, to było głębokie.

Wreszcie uklęknął i dźgnął palcem powietrze za skraju przepaści. Nie napotkał oporu. Pomacał krawędź – okazała się prawdziwa i bardzo stroma.

Z niechęcią uznał się za przekonanego. Rozpadlina była prawdziwa, pozostało więc tylko obejść tę przeszkodę. A to znaczyło, że był nie o pięć mil od celu, ale o pięćdziesiąt, może o sto, zależnie od rozmiarów tego zdumiewającego pęknięcia.

Może powinien zawrócić? Trzeba będzie oczywiście powiadomić wieś o tym zjawisku. Z drugiej strony rozpadlina mogła zniknąć, zanim ktoś inny przyjdzie tu, by ją obejrzeć, wtedy okrzykną go nie tylko „cudakiem bez czarów”, ale w dodatku głupcem. Co gorsza, mogą go nazwać tchórzem, który wymyślił tę historię, żeby tylko znaleźć jakieś wytłumaczenie, gdy tymczasem tak naprawdę to miał pietra przed wizytą Czarodzieja, gdyż obawiał się całej prawdy o swej bezsilności. Co magia stworzyła, magia potrafi usunąć. Lepiej więc spróbować obejść kanion.

Bink z pewną obawą spojrzał w niebo. Słońce chyliło ku zachodowi. Pozostała mu jeszcze jakaś godzina światła dziennego. Lepiej ją poświęcić na znalezienie chaty, gdzie mógłby spędzić noc. Ostatnią rzeczą, której by sobie żył był nocleg na dworze, na łasce obcych czarów. Dzięki Chevie miał dotychczas podróż wygodną, ale wszystko wskazywało na to, że w dalekiej wędrówce będzie zdany na samego siebie i z niejedną trudnością będzie musiał sobie dać radę.

W którą stronę skręcić – na wschód, czy na zachód? Kanion wydawał się ciągnąć w nieskończoność w obu kierunkach. Na wschodzie jednak kraj był nieco mniej pofałdowany stopniowo się obniżał. Kto wie, może uda mu się zejść na samo dno, a potem wdrapać się na drugą stronę. Również farmerzy chętniej osiedlali się w dolinie, niż w górach. Pójdzie zatem na wschód.

Okolica jednak sprawiała wrażenie kompletnego pustkowia. Do tej pory nie widział żadnego domostwa. Szedł coraz szybciej. Gdy nadciągnął zmierzch dostrzegł wielkie czarne kształty, wyłaniające się z kanionu. Miały wielkie skórzaste skrzydła., krwiożerczo zakrzywiono dzioby, małe świecące oczy. Może sępy, może coś gorszego. Zrobiło mu się strasznie nieprzyjemnie.

Musiał teraz oszczędzać swoje zapasy, gdyż w żaden sposób nie mógł przewidzieć, na jak długo mają mu wystarczyć. Spostrzegł drzewo chlebowe, odciął więc jeden bochenek, ale stwierdził, że chleb jeszcze nie był dojrzały, Mógłby jeszcze dostać niestrawności. Musiał znaleźć jakąś farmę.

Drzewa stawały się większe, bardziej sękate. Miał wrażenie, że mu grożą. Wiatr przybierał na sile, jęcząc gdzieś w gałęziach. Nie było w tym nic złowieszczego. Zjawisko nie miało nic wspólnego z magią. Ale Bink czuł, że serce bije mu wciąż mocniej i zaczął oglądać się przez ramię. Nie szedł już udeptanym traktem. Znikło więc poczucie względnego bezpieczeństwa z tym związane. Wchodził coraz głębiej w las. Noc była porą złowrogich czarów, różnorodnych i potężnych. Czar pokoju rzucany przez sosny to tylko jedna z licznych możliwości. Z pewnością, działały czary gorsze i bardziej przerażające. Żeby tylko zdołał znaleźć jakiś dom! Że też zachciało mu się szukać przygód! Od chwili, gdy musiał zboczyć z drogi i zrobiło się ciemno, zaczęła pracować jego wybujała wyobraźnia. Tak naprawdę wcale nie był w głębi puszczy. Ostrożnemu człowiekowi nie wiele tu groziło. Prawdziwe ostępy znajdowały się za zamkiem Dobrego Czarodzieja, po drugiej stronie kanionu.

Zmusił się do wolniejszego marszu, ciągle wytężając wzrok. Trzeba po prostu iść, macać laską wszystkie podejrzane miejsca i nie robić głupstw.

Końcem laski dotknął jakiegoś odłamka skały. Kamień z głośnym furkotem wzleciał w górę. Bink niezdarnie potknął się i przewrócił na ziemię, osłaniając dłońmi twarz. Kamień rozłożył skrzydła i odleciał.

– Gruuu! – oderwał się z wyrzutem. Był to tylko gołąb skalny, który przycupnął przybierając kształt kamienia dla bezpieczeństwa i ochrony przed zimnem. Zrozumiałe, że zareagował, gdy został, potrącony, ale był niegroźny.

Skoro gnieździły się tu gołębie skalne, miejsce musiało być bezpieczne również dla niego. Wystarczyło się wyciągnąć gdziekolwiek i zasnąć. Dlaczego tak nie postąpił? .

Dlatego, że był niemądrze przerażony perspektywą samotnego spędzenia nocy, odpowiedział sobie sam. Gdyby miał jakieś zdolności magiczne, czułby się bezpieczniej. I wystarczyłby zwykły czar pewności siebie.

Spostrzegł przed sobą światło. Co za ulga! Był to żółty prostokąt, niemal na pewno oznaczający ludzką siedzibę. Z radości chciało mu się płakać. Nie był już dzieckiem, ani nastolatkiem, ale tu w lesie tak się właśnie poczuł. Koniecznie potrzebował ludzkiego towarzystwa. Spiesznie ruszył ku żółtemu punkcikowi, mając nadzieję, że nie okaże się on złudzeniem lub pułapką zastawioną przez jakąś wrogą istotę.

Było to gospodarstwo położone na skraju małej wioski. Teraz w głębi doliny widniały jeszcze inne światełka. Zastukał do drzwi, czując się niemal szczęśliwy.

Otworzyły się z niechęcią i ukazała się brzydka kobieta w poplamionym fartuchu. Przyjrzała się mu podejrzliwie.

– Nie znam cię – zagderała. Rozległ się trzask zakładanego rygla.

– Jestem Bink z North – szybko powiedział. – Podróżowałem cały dzień i drogę zagrodziła mi rozpadlina. Teraz muszę się gdzieś przespać. Odwdzięczę się wam za tę przysługę. Jestem silny, mogę rąbać drwa, ładować siano, nosić kamienie ...

– Do tego nie są potrzebne czary – stwierdziła.

– Żadnych czarów. Ja sam gołymi rękami. Ja ...

– Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś widmem? – pytała.

Bink wyciągnął lewą rękę i skrzywił się.

– Ukłuj mnie; zobaczysz, że krwawię.

Był to standartowy test, gdyż większość nocnych, ponadnaturalnych stworów nie miała w sobie krwi, chyba, że wyssały jakąś żyjącą istotę.

Ale i wtedy nie krwawiły.

– Choć Martha – odezwał się wewnątrz gruby, wysoki głos. – Od dziesięcioleci nie pojawiło się tu widmo, a poza tym nie jest w stanie wyrządzić komukolwiek krzywdy. Pozwól mu wejść. Jeśli będzie jadł, jest człowiekiem.

– Olbrzymy też jedzą – mruknęła. Ale rozwarła drzwi na tyle szeroko, że Bink zdołał się wcisnąć.

Teraz Bink zobaczył domowego stróża – małego wilkołaka, na pewno jedno z dzieci. Nie słyszał o żadnych wilkołakach. Wszystkie były ludźmi, którzy rozwinęli w sobie odpowiednie zdolności. Tacy odmieńcy zdarzali się coraz częściej. Ten miał dużą głowę i płaską, raczej typową dla człowieka twarz. Prawdziwy wilkołak nie różnił się niczym od wielkiego psa, chyba, że się przemieniał. Wówczas stawał się człowiekiem o wilczym charakterze. Bink wyciągnął rękę, gdy wilkołak podkradł się, by go powąchać, a potem pogłaskał go po głowie.

Stwór zmienił się mniej więcej w ośmioletniego chłopaka.

– Przestraszyłeś się, co? – spytał z nadzieją w głosie.

– Okropnie – potwierdził Bink.

Chłopczyk odwrócił się w stronę mężczyzny.

– On jest czysty, tato – oznajmił. – Nie czuć od niego żadnej magii.

– W tym sęk – mruknął Bink – Gdybym miał zdolności magiczne, nie musiałbym wędrować. Ale nie wycofuję się. Mogę zrobić cóż pożytecznego bez czarów.

– Nie masz zdolności magicznych? – spytał mężczyzna, gdy tymczasem kobieta nalała Binkowi miskę gorącego gulaszu. Farmer liczył sobie ponad trzydzieści lat, był równie prostacki jak jego żona, ale miał śmiejące się oczy i uśmiech w kącikach ust.

Był szczupły i dość żylasty – zapewne rezultat ciężkiej harówki od świtu do nocy. Rozmawiając zrobił się purpurowy, a potem zielony, całe jego ciało powoli zmieniało kolor – na tym polegały jego zdolności.

– Jak. więc pokonałeś tak długą drogę w ciągu jednego dnia? Z North jest spory kawał...

– Centaurzyca podwiozła mnie.

– Klaczka! Dobre! A czegóż się trzymał, kiedy podskakiwała?

Bink zaśmiał się smutno.

– No cóż, powiedziała, że mnie zrzuci do rowu, Jeśli zrobię to jeszcze raz – przyznał się.

– Cha! Cha! Cha! – zahuczał. Niewykształceni farmerzy mieli dość prostackie poczucie humoru. Bink zauważył, że żona nie roześmiała się, a chłopiec po prostu nic nie zrozumiał. Później farmer przeszedł do interesów.

– Słuchaj, teraz nie potrzebuję nikogo do roboty. Ale mam pójść na przesłuchanie, a nie chce mi się. Wiesz, baba się denerwuje.

Bink przytaknął, choć nie zrozumiał. Spostrzegł, że żona też przytaknęła z groźną miną. Co to za sprawa?

– Więc jeśli chcesz odrobić nocleg, możesz pójść za i mnie – ciągnął farmer. – Zejdzie ci z jaką godzinę, nic nie musisz robić, tylko słuchać wójta. Nie znam lżejszej roboty, a tobie będzie łatwiej, boś obcy. Pograsz sobie z młodą, ładną... Dostrzegł groźne spojrzenie swej żony i przerwał. – Co ty na to?

– Zrobię wszystko, co mogę – niepewnie odparł Bink. Co to za gra z ładną, młodą? Nigdy się nie dowie, póki jest tu żona. Czy Sabrina nie miałaby mu tego za złe?

– Dobra! Na strychu jest siano i wiadro, więc nie musisz wychodzić za potrzebą. Tylko nie chrap za głośno, baba tego nie lubi.

Zdaje się, że baba nie lubi wielu rzeczy. Jak można się ożenić z taką kobietą? Czy Sabrina stanie się też jędzowata po ślubie.

Zaniepokoiła go ta myśl.

– Nie będę – zapewnił Bink. Gulasz nie był zbyt smaczny, ale sycący. Dobre jedzenie na drogę.

Spał wygodnie na sianie, z wilkołakiem zwiniętym u swych stóp. Musiał użyć wiaderka, które później śmierdziało mu całą noc, ale wolał to, niż wyprawę na dwór, nocą pełną czarów. Po pierwszych protestach wobec gulaszu jego kiszki uspokoiły się. Naprawdę nie miał na co się skarżyć.

Na śniadanie dostał owsiankę ugotowaną bez ognia. To była magiczna umiejętność żony, bardzo przydatna w gospodarstwie. Potem udał się na przesłuchanie do sąsiedniego domu o milę dalej.

Wójt, był rosłym, rubasznym facetem. Gdy o czymś usilnie rozmyślał, nad głową pojawiał mu się mały obłoczek.

– Wiesz co o całej sprawie? – spytał, gdy Bink wyłuszczył przyczynę swego przybycia.

– Nic – stwierdził Bink. – Pan miał mi powiedzieć co robić.

– Dobrze. To będzie coś w rodzaju teatrzyku, który ma pomóc rozwiązać pewien problem bez narażenia czyjejkolwiek reputacji. Nazywamy to magią zastępczą. Ale pamiętaj, nie używaj żadnych czarów.

– Nie będę – powiedział Bink.

– Po prostu uwierz i zgódź się ze wszystkim, co ci powiem. Nic ponadto.

Bink zaczął się denerwować.

– Nie zwykłem wierzyć w kłamstwa, panie.

– To nie są zwyczajne kłamstwa, chłopcze. Chodzi o dobrą sprawę. Zobaczysz. Dziwię się, że wy tego nie praktykujecie w North.

Bink milczał, lecz jego niepokój wzrastał. Miał nadzieję, że nie wplątał się w nic ohydnego.

Przybyli też inni: dwaj mężczyźni i trzy młode kobiety. Mężczyźni byli zwyczajnymi, brodatymi wieśniakami – jeden z brodą. Jeden w średnim wieku. Dziewczęta jak to dziewczę–ta, – od zupełnie przeciętnej, aż do zapierającej dech w piersiach piękności. Z najwyższym wysiłkiem odwrócił wzrok od najładniejszej – nie uchodziło tak się gapić. Była to najbardziej ponętna, robiąca największe wrażenie czarnowłosa piękność, jaką kiedykolwiek widział. Najjaśniejsza gwiazda na tutejszym firmamencie.

– Teraz usiądźcie naprzeciw siebie przy tym stole – zarządził gospodarz. – Kiedy przybędzie sędzia, wygłoszę mowę. Pamiętajcie, to jest gra – ale poufna. Kiedy was zaprzysięgnę, musicie dotrzymać tajemnicy – żadnego paplania o tej sprawie. Ani mru, mru. Rozumiecie?

Wszyscy przytaknęli, Bink stawał się coraz bardziej zakłopotany. Teraz rozumiał już co oznaczała owa gra ze słodką, miłą ... ale na czym polegała ta gra? Z jednoosobową widownią, bez prawa opowiadania o całej sprawie? Cóż, niech się dzieje co chce. Może to jednak jakieś czary.

Mężczyźni usiedli rzędem po jednej stronie stołu, a trzy dziewczyny naprzeciw nich. Przed Binkiem znajdowała się ta piękna. Stykali się kolanami, ale nic nie mógł na to poradzić – stół był wąski. Miał wrażenie, że te postukiwania są nie bez znaczenia. Pamiętaj o Sabrinie powta–rzał w duchu. Zwykle nie ulegał urokowi ładnych buzi, ale ta twarz była naprawdę nadzwyczajna. A w dodatku miała na sobie obcisły sweter. Co za figura.

Wszedł sędzia – postawny mężczyzna z imponującym brzuchem i równie efektownymi bakami.

– Powstańcie – polecił wójt.

Wszyscy posłusznie wstali.

Sędzia zajął miejsce przy końcu stołu, a wójt stanął z przeciwnej strony. Usiedli.

– Czy przysięgacie, wy, trzy panie, że nigdy i nigdzie nie powiecie nic innego niż to, co usłyszycie na tym przesłuchaniu i że zachowacie milczenie o tej sprawie? – zapytał wójt.

– Przysięgamy – zgodnie odpowiedziały dziewczęta.

– A wy, trzej czy przysięgacie to samo?

– Przysięgamy – rzekł Bink wraz z innymi. Skoro oczekiwano, że będzie tu kłamał, ale nigdy o tym nie łowił poza tym domem, czy oznaczać to ma także zupełne kłamstwo? Wójt wiedział zapewne, co jest prawdą, a co kłamstwem, więc w efekcie...

– A teraz zaczynamy przesłuchanie w sprawie rzekomego gwałtu – obwieścił wójt.

Zaskoczony Bink usiłował ukryć swe przerażenie. Czyżby byli oni podejrzani o popełnienie gwałtu?

– Pomiędzy tu obecnymi – ciągnął wójt – znajduje się dziewczyna, która twierdzi, że została zgwałcona, oraz mężczyzna, którego oskarża. On natomiast twierdzi, że doszło do tego za jej wyraźną zgodą. Prawda, panowie!

Bink energicznie potwierdził, podobnie jak inni. O, Boże! Wolałby już rąbać drzewo za ten nocleg. Tutaj zaś kłamał, być może, na temat gwałtu, którego nigdy nie popełnił.

– Wszystko odbywa się anonimowo, by zachować dobre imię zamieszanych w to osób... rzekł wójt... – i wstępnie zapoznać się ze sprawą bez ogłaszania jej wiosce.

Bink zaczynał rozumieć. Zgwałcona dziewczyna mogłaby, nie ze swojej przecież winy stracić reputację. Wielu mężczyzn nie chciałoby się z nią żenić z tego jednego tylko powodu. Tak więc wygrałaby proces kosztem swojej przyszłości. Mężczyzna winny gwałtu zostałby wygnany, zaś na oskarżonego o gwałt patrzono by podejrzliwie i mógłby mieć kłopoty w przyszłości. Było to, pomyślał ponure, przestępstwo równie poważne, jak nieposiadanie zdolności magicznych. Dochodzenie prawdy było tu sprawą bardzo delikatną. Żadna ze stron nie chciałaby publicznego procesu. Niezależnie od wyniku nadwerężało się swoją reputację. Jak więc zadośćuczynić sprawiedliwości, jeśli nie dochodzi do rozprawy? Stąd właśnie to prywatne, półanonimowe przesłuchanie. Czy Strony zadowolą się tą procedurą?

– Twierdzi, że przechodziła przez Wyrwę – mówił wójt, patrząc w papiery. – On zaszedł ją z tyłu, schwycił i zgwałcił. Prawda, dziewczęta?

Trzy dziewczyny przytaknęły i każda miała skrzywioną i złą minę. Gwałtowny ruch głowy poruszył też kolana siedzącej przed Binkiem dziewczyny i wstrząsnął nią kolejny dreszcz emocji. Co za kobieta!

– On zaś twierdzi, ze stał tam, a ona nadeszła i złożyła mu propozycję, z której skorzystał. Prawda, panowie?

Bink przytaknął wraz z pozostałymi. Miał nadzieję, że jego strona wygra, denerwująca była ta sprawa.

Teraz odezwał się sędzia.

– Czy było to blisko domu?

Jakieś sto stóp – rzekł wójt.

– Dlaczego więc nie krzyczała?

– Groził, że zepchnie ją w przepaść, jeśli piśnie słówko – odpowiedział wójt. – Zamarła z przerażenia. Prawda, dziewczęta?

Przytaknęły i każda wyglądała w tym momencie na przerażoną. Bink zastanawiał się, która z nich została naprawdę zgwałcona. Zaraz się jednak poprawił, która wniosła oskarżenie. Miał nadzieję, że nie ta z przeciwka.

– Czy ta dwójka znała się przed całym zajściem?

– Tak, proszę wysokiego sądu.

– Więc domniemywam, że mogła wcześniej uciec przed nim, skoro go nie lubiła, a skoro mu ufała, nie musiał jej zmuszać. W takiej małej społeczności, ludzie dobrze się znają i rzadko zdarzają się niespodzianki. To nie jest ostateczny wniosek, ale fakt powyższy sugeruje, że nie miała wielkich oporów przed kontaktem z nim i mogła go kusić, a teraz żałuje konsekwencji. Prawdopodobnie gdyby, ta sprawa stanęła przed sądem, uznałbym tego człowieka niewinnym z braku przekonywujących dowodów.

Trzej mężczyźni odetchnęli. Bink poczuł na czole kroplę potu, która pojawiła się, gdy wysłuchiwał wyroku sędziego. .

– Dobra, znacie opinię sędziego – stwierdził wójt. –Wciąż chcecie dziewczęta procesu publicznego!

Dziewczęta miały smutne miny, wydawały się oszukane, ale potrząsnęły głowami. Binkowi zrobiło się przykro z powodu tej naprzeciwko.

Przecież nie może przestać być tak ponętna! Była istotą stworzoną wręcz po to tylko, by ją gwał... kochać.

– Na tym koniec ... rzekł wójt. – Pamiętajcie, ani słowa o tym, bo będziecie mieli prawdziwy proces o obrazę sądu.

Ostrzeżenie wydawało się zbędne; dziewczętom nie w głowie mówić o tym. Winny zaś, to znaczy niewinny mężczyzna też nic nie powie, a Bink chciał po prostu szybko wynieść się z tej wioski. Pozostał jeden, który mógłby wygadać, ale gdyby pisnął choć słówko, wszyscy wiedzieliby, kto wypaplał. Będzie więc cicho.

Było już po wszystkim. Bink wstał i wyszedł wraz z innymi. Cała sprawa zajęła mniej czasu, niż spodziewaną godzinę, więc nie było źle. Przespał się pod dachem i dobrze wypoczął. Teraz tylko potrzebował znaleźć drogę przez rozpadlinę do zamku Dobrego Czarodzieja.

Zauważył wójta, więc podszedł.

– Mógłby mi pan powiedzieć, czy jakaś droga prowadzi stąd na południe?

– Chłopcze, nie myśl nawet o przekroczeniu Wyrwy – rzekł stanowczo wójt, zaś nad jego głową pojawiła ale mała chmurka. Chyba, że potrafisz latać.

– Jestem pieszo.

– Istnieje przejście, ale smok z Wyrwy... Jesteś miłym chłopcem, młodym, przystojnym. Dobrze spisałeś się na przesłuchaniu. Nie ryzykuj.

Wszyscy uważali go za smarkacza! Dopiero gdy wykaże się jakąś solidną magiczną umiejętnością Xanth uzna go za mężczyznę.

– Muszę zaryzykować. Wójt westchnął.

– Cóż, nie mogę ci, synu, zabronić. Nie jestem twoim ojcem.

Wciągnął brzuch, niemal równie imponujący, jak u sędziego, kontemplował chwilę nad swoją głową. Wydawało się, że z obłoczka zaraz spadnie kilka kropel deszczu. Bink znów żachnął się w duchu. A teraz znowu chciano mu ojcować i matkować.

– Ale przejście jest skomplikowane. Najlepiej będzie, jeśli Wynne ci to pokaże.

– Wynne?

– Ta z naprzeciwka, której omal nie zgwałciłeś. Wójt zaśmiał się i uczynił ręką jakiś gest. Chmurka rozwiała się.

– Nie, żebym cię oskarżał.

– Dziewczyna podeszła nieco bliżej, najwyraźniej przywołana owym widomym znakiem.

– Wynne, złotko, pokaż temu człowiekowi drogę do południowego zbocza wyrwy. Pamiętaj, uważaj na smoka.

– Oczywiście – rzekł z uśmiechem. Uśmiech nie okrasił jej wdzięków, bo to już było niemożliwe.

Binka ogarnęły mieszane uczucia. Po tym przesłuchaniu, załóżmy, że ona oskarżyłaby go ...

Wójt spojrzał nań ze zrozumieniom.

– Nie martw się synu. Wynne nie kłamie i nie zmienia zdania. Zachowaj się przyzwoicie, choć może być ci trudno, a nie powinny wyniknąć żadne kłopoty.

Bink z zażenowaniem zaakceptował towarzystwo dziewczyny. Jeśli ona pokaże mu szybkie bezpieczne przejście przez rozpadlinę, bardzo zyska na czasie.

Szli na wschód, a słonce świeciło im w oczy.

– Czy to daleko? – spytał Bink, wciąż czując się niezręcznie z kilku powodów. Gdyby Sabrina go teraz widziała?

– Niedaleko – odparła. Miała miękki głos, który wywołał w nim podświadomy dreszcz. Może był magiczny; miał taką nadzieję, bo niechętnie dopuszczał myli, że tak szybko pierwsza lepsza piękność zburzyła jego spokój. Nawet jej przecież nie znał!

Jakiś czas szli w milczeniu. Bink znów spróbował.

– Jakie masz zdolności?

Spojrzała nań bezmyślnie.

Acha? Nic dziwnego, że po tym przesłuchaniu mogła opacznie zrozumieć jego słowa.

– Magiczne zdolności – wyjaśnił. Coś co potrafisz zrobić. Zaklęcie, albo...

Wymijająco wzruszyła ramionami.

Co się z nią działo? Była prześliczna, ale wydawała się jakaś pusta.

– Podoba ci się tutaj? – zapytał.

Znów wzruszyła ramionami.

Teraz był prawie pewien: Wynne była piękna, ale głupia. To fatalnie. Jakiś tutejszy rolnik mógłby mieć z niej żonę tylko na pokaz. Nic dziwnego, że wójt nie martwił się o nią zbytnio – niewielki z niej pożytek.

Znów szli w milczeniu. Kiedy minęli zakręt, niemal potknęli się o królika skubiącego grzyby na ścieżce. Przestraszone stworzenie skoczyło w powietrze i zawisło tam, węsząc różowym nosem.

Bink roześmiał się.

– Nie zrobiliśmy ci krzywdy, magiczny królewiczu – powiedział. Wynne uśmiechnęła się.

Przeszli pod nim. A ten drobny w gruncie rzeczy epizod, zmusił Binka do zastanowienia nad dobrze znaną mu sprawą. Dlaczego zwykły królik posiada magiczne zdolności, a on sam nie? To po prostu nieuczciwe.

Nagle usłyszał jakąś miłą uchu melodię, jakby siłą przewiercającą się przez jego myśli.

Bink rozejrzał się i zobaczył lirogona grającego na swych piórach. Muzyka niosła się po lesie, utrzymując nastrój pozornej radości. No cóż!

Odczuł, potrzebę rozmowy, więc znów zaczął,

– Kiedy byłem mały, zawsze mnie wyśmiewali, bo nie miałem żadnych zdolności magicznych – powiedział, nie dbając, czy go rozumie. – W biegach przegrywałem z tymi, co latali, albo stawiali ściany na mojej drodze, albo przenikali przez drzewa, albo potrafili .zniknąć w jednym miejscu i pojawić się w drugim ...

Opowiedział jej to wszystko , co mówiła Chevie. Głupio mu było gadać wciąż o tym samym, ale jakoś podświadomie wierzył, że jeśli będzie powtarzać opowieść odpowiednią ilość razy, przyniesie mu to ulgę.

– Albo ktoś, kto potrafi sprawiać, że ścieżki przed nim biegną w dół, a ja tymczasem musiałem uczciwie gnać przez okolicę.

Niemal zakrztusił się, przypominając sobie wszystkie swojo poniżenia.

– Mogę iść z tobą? – zapytała nagle Wynne. Oho. Pewnie wyobraża sobie, te nożna ją w nieskończoność raczyć opowieściami. Nie wyobrażała sobie trudności! Po kilku milach jej kształtne ciało, nie stworzone do ciężkiej pracy zmęczy się i będzie musiał ją nieść

– Wynne, żeby zobaczyć Czarodzieja Humphrey’a muszę odbyć długą wędrówkę. Nie zechcesz iść tak długo.

– Nie? – jej cudowna twarz zachmurzyła się.

Wciąż świadom przesłuchania i wszelkich możliwych nieporozumień, sformułował swoją odpowiedź oględnie. Kręta ścieżka wiła się wśród kęp, suchorośli i kurczowo trzymających się zbocza drzewek. Wyszedł na czoło, podpierając się laską, żeby w razie czego łapać Wynne. Gdy spoglądał w górę, przelotnie widział zapierające mu dech w piersiach jej cudowne uda. Każda część jej ciała miała absolutnie doskonałe proporcje. Tylko o rozumie ktoś zapomniał.

– To jest niebezpieczne. Można spotkać dużo groźnych czarów. Pójdę sam.

– Sam?

Wciąż była zmieszana, ale z wędrówką radziła sobie nieźle. Miała świetną koordynację ruchów! Bink był trochę zaskoczony, że takie nogi mogą służyć łez do wspinaczki i prozaicznego chodzenia po zwykłej ziemi, Jak u reszty śmiertelników.

– Ja też potrzebuję pomocy. Magicznej.

– Czarodziej żąda w zamian rocznej służby. Ty... może nie będziesz chciała mu płacić.

Dobry Czarodziej był mężczyzną, a Wynne dysponowała tylko jednym rodzajem pieniędzy. Nikt nie zainteresowałby się jej umysłem.

Spojrzała nań z zakłopotaniem. Nagle rozjaśniła się i przystanęła.

– Chcesz, żebym ci zapłaciła?

Zaczęła ręką odchylać sukienkę.

– Nie – wrzasnął Bink. Już widział kolejne przesłuchanie, ale zakończone innym werdyktem. Kto uwierzyłby mu, że nie wykorzystał tej prześlicznej idiotki? Gdyby pokazała mu jeszcze kawałek swego prześlicznego ciała ...

– Nie – powtórzył, bardziej do siebie niż do niej.

– Ale ... – zaczął i znów się zachmurzył. Ocaliło go jakieś dziwne zjawisko. Znajdowali się już blisko dna rozpadliny i Bink widział już bardziej łagodny południowy stok. Bez trudności można się po nim wspiąć. Już miał powiedzieć Wynne, że powinna wrócić do domu, gdy dał się słyszeć nieprzyjemny odgłos, jakiś rodzaj turkotu. Powtórzyło się to bardzo głośno i przeraźliwie, ale wciąż nie mógł wyróżnić tego dźwięku.

– Co to? – spytał nerwowo.

Wynne przyłożyła dłoń do ucha i słuchała, choć hałas był bardzo wyraźny. Przechyliła się, jej stopy straciły oparcie i zaczęła zjeżdżać w dół. Skoczył, by ją złapać i puścił ją dopiero na dnie rozpadliny. Ależ się ją trzymało w ramionach! Sama miękkość i jędrność, w cudownie wyważonych proporcjach!

Odwróciła twarz w jego stronę, poprawiając swe nieco zmierzwione włosy.

– Smok z Wyrwy – powiedziała.

Przez moment nie wiedział o co chodzi. Potem przypomniał sobie, że zadał jej pytanie, a ona bezmyślnie mu odpowiedział.

– Czy jest on groźny?

– Tak.

Była zbyt głupia, by powiedzieć cokolwiek, zanim się jej nie spytało. A i on nie pytał, zanim nie usłyszał smoka. Może, gdyby się na nią tyle nie gapił?

Widział już zbliżającego się z zachodu potwora – ziejący dymem gadzi łeb, nisko wiszący prasy ziemi, ale wielki. Bardzo wielki.

– Uciekaj! – krzyknął.

Zaczęła uciekać... prosto przed siebie, ku rozpadlinie.

– Nie! – wrzasnął, goniąc ją. Złapał ją za rękę i odwrócił w swoją stronę. Jej włosy pociągająco zafalowały jak czarna chmura wokół twarzy.

– Chcesz, żebym ci zapłaciła?– spytała.

Boże!

– Uciekaj! Tamtędy! – krzyknął, popychając ją z powrotem w stronę północnego zbocza; tam było blisko. Miał nadzieję, że smok nie potrafi się dobrze wspinać.

Posłusznie pomknęła, palcami nieomal nie dotykając ziemi.

Ale świecące oczy smoka podążały za nią. Potwór kręcił, by odciąć jej drogę. Bink zobaczył, że Wynne nie zdąży dobiec do ścieżki. Stwór pełznął z szybkością cwałującego centaura.

Bink znów pognał za nią, złapał i obrócił ku południu. Nawet w tym krytycznym momencie jej ciało nie straciło tej oszałamiającej go gibkości.

– Tędy! – zawołał – On cię dogoni! Postępował równie głupio, jak ona, raz po raz zmieniając decyzję, gdy tymczasem zagłada była tuż tuż. Musiał jakoż odwrócić uwagę potwora;

– Hej!, dymiący pyszałku – wrzasnął, wywijając dziko rękami. – Tu jestem.

Smok spojrzał, Wynne też.

– Nie ty! – krzyknął na nią. Uciekaj na przełaj. Uciekaj z wyrwy.

Pobiegła znowu. Nawet ona nie była na tyle głupia, by nie zrozumieć co jej tu groziło. .

Smok skierował teraz uwagę na Binka. Miał długie, wężowate ciało i trzy pary przykrótkich łap. Kadłub podnosił się na łapach i podpełzał niepokojąco szybko.

Pora uciekać! Bink popędził wzdłuż rozpadliny, na wschód. Smok odciął go już od północnego zbocza, ale przecież nie mógł kierować potwora w stronę uciekającej Wynne. Pomimo całej swej ociężałości ruchów, stwór sunął, szybciej niż on. Niewątpliwie pomagał sobie w jakiś magiczny sposób. W końcu był przecież magiczną istotą.

Ale co z jego teorią na temat magicznych stworzeń dysponujących czarami, i intelektom? Jeśli, była prawdziwa to potwór nie mógł być zbyt mądry. Bink żywił tę nadzieję, bo w niej upatrywał ratunek – nierozgarniętego gada łatwo wywieść w pole.

Uciekał więc, ale wiedział już, że to ostatnie metry. Rozpadlina była łowieckim terenem smoka i fakt ten powstrzymywał ludzi przed przekraczaniem jej na własnych nogach. Powinien już zrozumieć, że ta magicznie stworzona rozpadlina nie powstała bezcelowo. Ktoś albo coś nie chciało, żeby ludzie swobodnie przechodzili z północnego do południowego Xanthu. Zwłaszcza tacy ludzie jak on pozbawieni zdolności magicznych.

Bink już dyszał ciężko. Tracił, oddech i odczuwał ból w boku. Nie docenił chyżości smoka. Nie był on odrobinę szybszy, był zdecydowanie szybszy. Wielki łeb kłapnął zębami tuż za Binkiem. Buchnęła para.

Bink zaczerpnął ją wraz z powietrzem. Nie była tak gorąca jak się obawiał i pachniała płonącym drewnem. Ale mino wszystko nie należało to do przyjemności. Zadławił się, stracił oddech, potknął się o kamień i padł plecami na ziemię. Laska wypadła mu z ręki. Fatalny moment oszołomienia.

Smok przebiegł, tuż nad nim, nie zdoławszy zatrzymać się tak gwałtownie. Był na tyle długi i niski, że nie mógł się przewrócić. Śmignęło metaliczne cielsko, pchany bezwładnością łeb zniknął z pola widzenia Binka. Jeśli smok zwiększył swą szybkość w czarodziejski sposób, to hamował jednak bez pomocy żadnych czarów i dla Binka było to prawdziwym błogosławieństwem. Upadek pozbawił go tchu. Brakowało mu powietrza. Przez jakiś czas nie był w stanie oddychać i nie mógł się skoncentrować na niczym, nawet na ucieczce. Kiedy tak leżał, praktycznie sparaliżowany, środkowa para łap obsunęła się – wprost na niego. Łapy zbliżały się do niego, gotowe unieść ciężkie cielsko i znów pchnąć je w przód. Nie był nawet w stanie odtoczyć się na bok. Musiał zostać zmiażdżony.

Ale potężne pazury prawej łapy, wparły się o głaz, na którym się potknął. Był to wielki kanion, większy niż się wydawało, zaś Bink upadł na jego niższą część, zawadziwszy uprzednio o górną, wrzynającą się w ziemię. Wpadł w coś w rodzaju żlebu wypłukanego przez erozję. Gad wykręcił trzy opierające się o niego pazury, tak, że jeden ominął Binka z lewej, drugi z prawej, a trzeci wygiął się nad nim nie dotykając nieomal ziemi. Choć całe tony potężnego cielska smoka opierały się na tej łapie, nawet część tego ciężaru nie ucisnęła Binka. Nawet gdyby się usilnie starał, nie obmyśliłby dogodniejszego położenia swego ciała.

Oddech mu już częściowo wrócił, a łapa uniosła się do następnego człapnięcia. Gdyby Bink próbował przed chwilą odtoczyć się na bok, dostałby się wprost pod pazury i zostałaby z niego miazga.

Ta chwilowa poprawa sytuacji nie oznaczała, że skończyły się kłopoty. Smok wił się na wszystkie strony szukając Binka i buchnął parą po swym długim cielsku. Był nadzwyczaj giętki i mógł wybierać kształt litery L. Bink wolałby podziwiać te zdolności w bezpieczniejszej odległości. Wężowy potwór w poszukiwaniu chłopca mógłby nawet zawiązać się w supeł, gdyby chciał. Nic dziwnego, że pełzał, skoro nie miał sztywnego kręgosłupa.

Bink wciąż chciał próbować ucieczki, choć wiedział, że to daremne. Przebiegł pod grubym jak pień drzewa ogonem. Łeb ruszył w ślad za nim, smok kierował się węchem równie precyzyjnie jak wzrokiem. Bink zmienił kierunek i przeskoczył przez ogon, łapiąc się łusek. Miał szczęście, niektóre smoki posiadały łuski, o zaostrzonych krawędziach, które cięły wszystko czego dotknęły. Łuski były niegroźne, zaokrąglone. Pewnie element przystosowania się do życia w takich rozpadlinach, ale Bink nie bardzo rozumiał po co. Może ostre łuski zahaczały o różne przeszkody i spowalniały sunącego po ziemi potwora?

Przelazł przez ogon, a łeb smoka podążył za nim. Nie buchał teraz parą i chyba potwór nie chciał parzyć własnego ciała. Zabawa w kotka i myszkę z Binkiem miała być przystawką przed właściwym posiłkiem. Bink wprawdzie nie widział nigdy bawiącego się tak kotołaka, ale może prawdziwe koty tak postępują. Co prawda z jakiegoś powodu nie było już ich wiele – myszy zresztą też – w tych czasach..

Nie mógł sobie jednak pozwolić na myślenie o takich sprawach. A jakby spróbować tak pokierować łbem smoka, żeby potwór sam zawiązał się w supełek? Wątpił w to, ale mógł przecież podjąć próbę, lepsze to, niż zostać połkniętym od razu.

Był znów na głazie, o który się potknął. Położenie kamienia zmieniało się jednak – ciężar smoka przesunął się nieco. Na dawnym miejscu ukazało się pęknięcie w ziemi; głęboki, ciemny otwór.

Bink nie lubił dziur w ziemi, nie mówiąc już p stworach, które w nich mogły się czaić; niklonogi, jadowite wszy–pierścienice, trądzielce, brrr... Ale wokół wijącego się smoka była to jedna jedyna szansa. Skoczył wprost do dziury.

Ziemia osunęła się pod jego ciężarem, ale zapadł się tylko do pół ucha i zatrzymał się.

Smok widząc, że Bink prawie mu się wymknął, buchnął kłębami pary. Ale znów nie był to płonący dym, a zaledwie gorący oddech. Smok ten nie należał więc do ziejących ogniem. Zapewne nie wielu ludzi poznałoby z bliska, na czym polega różnica. Mgła ogarnęła Binka mocząc go doszczętnie, i zamieniła otaczający go pył w błoto. Zmoczony Bink znów zaczął obsuwać się w dół.

Smok klapnął paszczą, ale w tym momencie Bink z głośnym klaśnięciem, które zagłuszyło nieco zgrzyt smoczych kłów, prześlizgnął się przez zwężenie szczeliny i spadł na twardą skałę kilka stóp niżej. Stopy go zabolały, zwłaszcza skręcona kostka, ale nic mu się nie stało. Schylił głowę i zaczął macać w ciemnościach. Znajdował się w jaskini.

Co za szczęście! Ale wciąż nie był bezpieczny, smok drapał pazurami, wyrywając wielkie kawały ziemi i głazy, zmieniając swym oddechem pozostałości w strumienie błota. Kęsy lepkiej ziemi rozbryzgiwały ale o dno jaskini. Wejście poszerzyło się, wpuszczając więcej światła. Wkrótce stało się tak duże, że mógł zmieścić się w nim łeb smoka, znów nadchodziła tylko nieco spóźniona zagłada.

Nie było czasu na rozmyślanie. Bink runął przed siebie, szeroko machając ramionami i macając dłońmi. Gdyby natrafił na skałę, poobijałby tylko sobie ręce. Lepsze to niż znaleźć się w smoczej paszczy.

Nie natrafił na skałę. Wymacał natomiast mulistą płaszczyznę. Nogi rozjechały mu się i plasnął na brzuch. Była tam woda – prawdziwa woda, a nie skroplony oddech smoka, cieknąca, wąska stróżka w dół.

W dół? Dokąd? Na pewno do podziemnej rzeki, która kiedyś, dawno temu, utworzyła ten wąwóz. Rzeka przez wieki drążyła podziemny tunel, aż wreszcie ziemia pod nim zapadła się nagle i utworzyła rozpadlinę. Wielkie zapadlisko. Teraz rzeka znów podjęła swą pracę. Na pewno utonąłby, gdyby do niej wpadł, bo przecież nigdy nie wiadomo, czy w jej podziemnym korycie jest powietrze i jak szybko płynie ta rzeka. A nawet, gdyby świetnie pływał, mogłyby go pożreć rzeczne potwory, których najbardziej krwiożercze gatunki zamieszkiwały właśnie ciemne, zimne wody.

Bink wdrapał się z powrotem. Znalazł boczne odgałęzienie prowadzące w górę i posuwał się nim tak szybko, jak tylko mógł. Wkrótce ujrzał nad sobą promień światła. Był ocalony.

Ocalony? Chyba, że smok wciąż się czai w pobliżu. Bink nie śmiał wydostać się na zewnątrz, dopóki był tan smok. Musiał więc czekać mając nadzieję, że bestia nie będzie ryć w tym miejscu. Zjechał na tyłku w dół, starając się zbytnio nie umazać w błocie.

Odgłosy smoczego ryku osłabły, a potem całkowicie zniknęły. Zapanowała cisza, ale Bink nie dał się zwieść. I Smoki zwykle zaczajały się skrycie na swe ofiary. Przynajmniej te naziemne.

Potrafiły szybko biec, ale nie mogły tego robić przez dłuższy czas. Smok nigdy, na przykład, nie dogoniłby jelenia, nawet jeśli ten nie miał magicznych zdolności. Ale potrafiły cierpliwie czekać. Bink musiał pozostać w dole, zanim nie usłyszy oddalającego się smoka.

Mogło to trwać długo i było bardzo nieprzyjemne –z powodu miału, ciemności i mokrej odzieży. Robiło mu się zimno. A poza tym nie miał całkowitej pewności, że smok tam jest. Może wszystko to robi niepotrzebnie, a trochę tylko poryczał, i odszedł po cichu – one potrafią kiedy chcą poruszać się bardzo cicho – i zapolował gdzieś indziej.

Nie! Na pewno potwór chciał., żeby Bink tak właśnie pomyślał. Nie chciał więc wyjść, a nawet poruszyć się, żeby smok nie usłyszał go. Dlatego właśnie zachowuje się teraz cicho – nasłuchuje. Smoki miały doskonałe zmysły. Pewnie dlatego tak rozmnożyły się w odludnych okolicach i budzą takie przerażenia. Potrafią żyć w każdych warunkach. Najprawdopodobniej zapach Binka wydostał się przez kilka otworów i rozpłynął po okolicy tak, że smok nie mógł go zlokalizować. Smok nie miał zamiaru rozkopywać całej jaskini. Ale gdyby coś usłyszał, albo poczuł mógłby go zacząć szukać.

Bink zachowywał absolutną ciszę, ale było mu zimno.

W Xanth panowało teraz lato, a i zimą nie było tam zbyt chłodno, gdyż wiele roślin miało magiczne zdolności podgrzewania otoczenia, panowania nad pogodą w najbliższej okolicy i inne ułatwiające życie mechanizmy. Rozpadlina zaś, była rzadko porośnięta, zasłonięta od promieni słonecznych, z łatwością mogły tu zalegać masy zimnego powietrza. Kiedy zniknęło uczucie ciepła, spowodowane uprzednim wysiłkiem, Bink zaczął się trząść. Nie mógł sobie jednak pozwolić na zbyt gwałtowne drgawki! Jego bolące ręce i nogi wciśnięte były w jakieś szczeliny. Na dodatek czuł drapanie w gardle. Zaczynało się przeziębienie, a jego obecna sytuacja nie sprzyjała kuracji, zwłaszcza, że nie mógł pójść do wioskowego lekarza po lecznicze zaklęcia.

Spróbował dla urozmaicenia myśleć o czymś innym, ale nie miał ochoty wspominać raz jeszcze gorzkich upokorzeń z dzieciństwa, czy frustracji spowodowanych posiadaniem, ale i niemożliwością utrzymania jej z braku magicznych zdolności – takiej pięknej dziewczyny jak Sabrina. Myśl o pięknych dziewczynach przypomniała mu Wynne. Nie byłby mężczyzną, gdyby nie działały na niego jej fantastyczne ciało i twarz. Ale okazała się tak bezdennie głupia, a poza tym był już zaangażowany gdzie indziej, nie miał więc prawa myśleć o niej. Na nic zdały się jednak jego wysiłki myślenia o czymkolwiek innym, toteż zapadł w bezmyślne otępienie.

Nagle zdał sobie sprawę z obecności czegoś zdradliwego. Czuł to już jakiś czas, ale zajęty innymi myślami nie uświadomił tego sobie.

Tak więc przerwanie rozmyślań przydało się na coś.

Była to jakaś nierealna, na wpół istniejąca istota. Jakieś drżenie, które znikało, gdy się na nie spojrzało, ale uporczywie egzystując w polu półwidzenia. Co to było? Coś naturalnego? Czy magicznego? Niegroźne? Czy wrogie? Nagle rozpoznał to. Cień! Na wpół realny duch zmarłego nagłą śmiercią. Skazanego na błąkanie się w nocy i ciemnościach, aż jego winy będą zmazane, a wyrządzone zło naprawione. Ponieważ cienie nie mogły pojawić się we dnie, przy otwartym świetle, czy w ludnych miejscach, nie stanowiły żadnego niebezpieczeństwa dla normalnego człowieka znajdującego się w normalne sytuacji. Większość z nich była przywiązana do miejsca swej śmierci. Dawno temu Roland doradzał Binkowi:

„Jeśli zaczepi cię cień, po prostu odejdź od niego”. Łatwo było im uciec. Ludzie nazywali to „wodzeniem cieni za nos”.

Niech tylko jednak ktoś nieostrożnie zasnął w pobliżu siedziby cienia, wpadał w kłopoty. Cień w ciągu niespełna godziny wnikał w żyjące ciało i osoba nie mogła się już odeń uwolnić. Kiedy Roland w niespotykanym u niego przypływie gniewu zagroził pewnemu natrętowi, że go zostawi przy najbliższym kurhanie pełnym cieni, człowiek ten szybko poszedł sobie.

Bink wprawdzie nie był nieprzytomny, mimo że nie spał, ale gdyby tylko się poruszył, smok znów zacząłby kopać. Ale Jeśli się nie poruszy, cień wniknie w jego ciało. Był to los naprawdę gorszy od śmierci!

Wszystko dlatego, że zachciało mu się ratować przed smokiem piękną i głupią dziewczynę. W bajkach tacy bohaterowie otrzymywali najbardziej upojne nagrody. A w rzeczywistości bohater sam wpadł w tarapaty i potrzebował pomocy, jak on teraz. Cóż, tak wyglądała sprawiedliwość w Xanth.

Cień stawał się coraz śmielszy, sądząc, że Bink jest bezbronny, albo go nie zauważył. Nie miał żadnej barwy, był po prostu ciemnością nieco jaśniejszą niż ciemność jaskini. Bink widział go teraz dość dobrze: zamazany ludzki kształt, o bardzo ponurym wyglądzie.

Bink chciał odskoczyć, ale wilgotna ściana za plecami nie pozwoliła uczynić mu nawet kroku. A poza tym choćby zrobił to najciszej smok go usłyszy. Mógłby pójść do przodu i przejść przez cień; poczułby wówczas tylko chwilowy chłód, jak w grobie. Zdarzało mu się to już czasami; było nieprzyjemne, ale niegroźne. Ale wówczas miałby smoka na karku.

Może udałoby się mu uciec, gdyby był w pełni sił, i dotarł do górnego wyjścia, nim smok się obudzi. Z całą pewnością bestia zasnęła, przyłożywszy tylko swoje czujne ucho do otworu jaskini.

Cień dotknął go. Bink szarpnął ramię do tylu, a amok w górze poruszył się. W porządku, wciąż tam jest! Bink zamarł i smok znów stracił orientację. Jeden ruch to jeszcze za mało, nawet dla tak dobrego myśliwego.

Smok zaczął krążyć, próbując wywęszyć Binka. Wetknął wielkie nozdrza w górną szczelinę, para buchnęła w dół. Cień cofnął się w popłochu. Potem z kolei smok zamarł w bezruchu. Przerywając na chwilę łowy. Wiedział, że wcześniej czy później ofiara sama wyjdzie.

Natura wyposażyła smoki w cierpliwość, znacznie przerastającą ludzką.

Gad raz jeszcze się poruszył i koniec jego ogona wpadł w szczelinę, sięgając niemal dna jaskini. Bink, żeby uciec, musiałby prześlizgnąć się obok ogona. Co więc teraz z jego nadziejami?

Nagle wpadł na pomysł. Smok był wprawdzie magiczny, ale żywą istotą. Dlaczego cień nie miałby wniknąć w jego ciało? Opanowany przez cień, smokowi pewnie nie w głowie byłyby łowy na kryjącego się człowieka. Gdyby tak się ustawić, żeby ogon znalazł się między nim a cieniem ...

Spróbował powolutku przesunąć ciężar ciała i podnieść jedną nogę. Jak najciszej. Gdy jednak ją podniósł, zabolała go i cofnął się. Ogon smoka drgnął i Bink zastygł w bezruchu. Było mu bardzo niewygodnie, ponieważ z trudem utrzymywał równowagę w tej na wpół kucznej pozycji, a w dodatku zaczął odczuwać piekący ból w stopach.

Cień znów się zbliżył.

Bink ponownie chciał przesunąć uwagę, by stanąć wygodnie i nie przewrócić się. Byle dalej od cienia! Znowu wstrząsnął nim skurcz, a ogon znów drgnął... po raz kolejny zamarł, w jeszcze bardziej niewygodnej pozie. A cień wciąż się zbliżał. W ten sposób nigdy stąd nie wyj–dzie. Cień dotknął jego ramion. Tym razem Bink nawet nie drgnął – mógłby łatwo stracić równowagę, a wraz z nią życie. Dotknięcie było odrażająco chłodne , ale nie lodowate. Skóra pokryła mu się gęsią skórą. Co miał robić?

Z coraz większym trudem panował nad sobą. Minie z godzina nim cień owładnie jego ciało. Oczywiście w każdej chwili noże stąd wyjść, lecz wtedy poda się smokowi jak na tacy. Choć to przerażające, ale lepiej zaryzykować cień, przynajmniej nie działał on spiesznie. Może w ciągu najbliższej godziny smok odejdzie...

A może księżyc spadnie z nieba i zgniecie smoka, jak kawałek sera? Po co żywić złudne nadzieje? Jeśli jednak smok nie odejdzie to co? Bink po prostu nie wiedział. Na razie nie miał jednak wielkiego wyboru.

Cień poruszył, się nieubłaganie. Mroził mu pierś i plecy. Wtargnięcie to wypełniało Binka z trudem opanowywanym obrzydzeniem. Jak można godzić się z taką inwazją śmierci we własne ciało? Na razie musiał jednak, gdyż smok inaczej szybko zamieniłby jego samego w cień.

Odrażający chłód powoli wdzierał mu się do głowy. Bink był przerażony, choć wciąż stał bez ruchu – nie mógł już liczyć na swój umysł. Wpełzł mu taki strach iż Bink poczuł, że tonie, ześlizguje się, rozpływa... nagle poczuł dziwny spokój.

„Spokój” szeptał cień w jego głowie.

Spokój sosnowego lasu, w którym śpiący nigdy się nie obudził? Bink nie mógł na głos protestować ze wzglądu na smoka. Zebrał w sobie resztkę sił, by wyrwać się z tego przerażającego miejsca. Mógł przemknąć się obok smoczego ogona, zanim potwór zdąży zareagować i zdać się na łaskę podziemnej rzeki.

„Nie! Przyjacielu, ja ci mogę pomóc!” zawołał cień głośniej, ale wciąż milcząco. Bink wietrząc zdradę, zaczął jednak w to wierzyć. Duch wydawał się mówić szczerze. Może dlatego, że Bink stał wobec alternatywy: dać się pożreć smokowi, albo utonąć w rzece.

” Uczciwa wymiana” nalegał cień. Użycz mi swego ciała na jedną godzinę. Ocalę twoje życie, a potem zniknę, bo spełnię swój obowiązek”.

Brzmiało to z lekka przekonywująco. Binkowi tak czy owak groziła śmierć, a jeśli cień mógłby go jakoś ocalić, warto było mu użyczyć tę godzinę. Cienie istotnie znikały, gdy ich uwalniało się od swego brzemienia.

Ale nie wszystkie cienie były uczciwe. Niektóre w swój krnąbrności nie chciały pokutować za zbrodnie swego życia. Co więcej, po śmierci pod nową postacią, popełniały następne, łamiąc życie nieszczęśnikom, którymi owładnęły. Miały przecież niewiele do stracenia, wszak były już martwe. Sąd ostateczny oznaczał dla nich odpuszczenie win, albo strącenie do piekła. Nic dziwnego, że niektóre wolały przynajmniej wyjściowo pozostać v świecie żywych.

„Moja żona, moje dzieci” błagał cień. „Chodzą głodni, smutni, nic nie wiedzą o moim losie, Muszę im powiedzieć, gdzie rośnie srebrne drzewo, którego odszukanie przypłaciłem śmiercią”

Srebrne drzewo! Bink słyszał o nim, drzewo o liściach ze szczerego srebra, drzewo o niewiarygodnej wartości – srebro przecież było magicznym metalem. Mogło zamówić złe czary, zbroi zrobionej ze srebra nie imał się magiczny oręż. Używano go też po prostu do produkcji zwykłych pieniędzy.

” Nie, to dla mojej rodziny!” – krzyknął cień. „Już nigdy nie będą żyć w nędzy. Nie zabieraj go dla siebie”.

To przekonało Binka. Nieuczciwy cień obiecałby mu wszystko, a ten obiecywał tylko życie, bogactw już nie.

” Zgoda”” pomyślał Bink, mając nadzieję, że nie robi potwornego błędu. Nieostrożnie okazane zaufanie...

” Czekaj, aż całkiem wniknę w ciebie – rzekł z wdzięcznością cień. Nie mogę ci pomóc zanim nie stanę się tobą”.

Bink miał nadzieję, że nie tkwi w tym żaden podstęp. Cóż jednak, tak naprawdę, co miał do stracenia? I co cień mógł zyskać dzięki kłamstwu? Gdyby nie uratował Binka, zaznałby tylko wraz z nim uczuć osoby zjadanej przez smoka. Potem zaś, obaj staliby się cieniami... a Bink byłby bardzo zagniewanym cieniem. Zastanawiał się, jaki sposób wyjścia wymyślił jego towarzysz, ale ponieważ nic nie przyszło mu do głowy, postanowił czekać.

W końcu to nastąpiło. Stał się Donaldem, poszukiwaczem skarbów. Człowiekiem, który potrafił latać dzięki magicznym talentom.

– Ruszamy! – krzyknął triumfalnie Donald ustami Binka. Rozłożył ręce i runął wprost w szczelinę w stropie z taką siłą, że z krawędzi posypały się kamienie i pył. Oślepił ich blask światła dziennego. Minęła chwila nim smok z Wyrwy spostrzegł co się stało i rzucił się za nim. Donald jednak wytężył wszystkie siły i wzniósł się tak szybko, że potężne smocze kły kłapnęły w powietrzu. Zdołał mocno kopnąć smoka w pysk.

– Stary szczerbulcu! – zawołał. – Masz jeszcze to.

I przyłożył nogą w sam czubek smoczego nosa.

Smok rozwarł paszczę i buchnął kłębami pary. Ale Donald już wzniósł się poza jego zasięg. Byli za wysoko, by smok mógł ich złapać.

Wznosili się coraz wyżej i wyżej, ponad drzewa i zbocza, byleby jak najszybciej wydostać się z kanionu. Nie wymagało to żadnego wysiłku poza umysłowym, lot był wszak magiczny. Zatrzymali się na pewnej wysokości i pożeglowali na północ ponad Xanth.

Bink z pewnym opóźnieniem uświadomił sobie, że posiadł magiczne zdolności. Pośrednio oczywiście... ale po raz pierwszy w życiu doświadczył tego, co wszyscy inni obywatele Xanthu. Wiedział teraz. Jakie to uczucie.

A czuł się cudownie.

Było już południe i słonce świeciło wprost nad ich głowami. Znajdowali się wśród chmur. Bink poczuł ucisk w uszach, ale dzięki instynktownej reakcji swojego drugiego ja zatkał je i ból minął, nim stał się dokuczliwy. Nie przypuszczał, że latanie może czynić krzywdę uszom, może powodowała to panująca tu cisza.

Po raz pierwszy zobaczył w całej swej okazałości chmury. Z dołu wydawały się zazwyczaj płaskie, a z góry były jednak fantazyjnie powypiętrzane. Donald przelatywał przez nie spokojnie, Bink jednak drżał, brak widoczności. Bał się zderzenia z jakąś przeszkodą.

– Po co tak wysoko? wypytywał. – Ledwie widzę ziemię. Była to oczywiście przesada – w rzeczywistości nie mógł dostrzec szczegółów, które przywykł widzieć. A poza tym, miło byłoby, gdyby dostrzegli go w locie jacyś ludzie. Po North rozniosłyby się pogłoski zdumiewające szyderców i upoważniające go do uzyskania obywatelstwa... nie, to byłoby nieuczciwe. Źle, kiedy po najbardziej niepożądane rzeczy sięga się w nieuczciwy sposób.

– Nie szukam rozgłosu – rzekł Donald. – Sprawy mogłyby się znacznie skomplikować, gdyby ludzie pamiętali, że ja nadal żyję.

– Acha, o to chodzi. Odnowiłyby się zaszłości, może długi, których nie można spłacić srebrem. Cień chciał koniecznie pozostać anonimowy, przynajmniej dla społeczeństwa.

– Widzisz ten odblask? – spytał Donald, wskazując miejsce między dwoma obłokami. – To właśnie srebrny dąb. Jest tak dobrze ukryty, że można go dostrzec tylko z góry. Ale potrafię wytłumaczyć swemu chłopcu jak go znaleźć. A wtedy będę mógł już odpocząć.

– Chciałbym, żebyś mi wytłumaczył, gdzie znaleźć zdolności magiczne – tęskno powiedział Bink.

Nie masz żadnych? Ma je każdy obywatel Xanthu. I dlatego nie jestem obywatelem – rzekł ponuro Bink. Obaj mówili tymi samymi ustami. – Idę do Dobrego Czarodzieja. Jeśli on mi nie pomoże, zostanę wygnany.

– Znam to uczucie. Spędziłem dwa lata w tej jaskini.

– Co ci się przytrafiło?

– Leciałem do domu, odkrywszy właśnie srebrne drzewo, nadeszła burza. Myśl o bogactwie tak unie podnieciła, że nie mogłem zwlekać. Zaryzykowałem lot przy silnych wiatrach i podmuch wcisnął mnie do wyrwy. Uderzenie było tak potężne, że wylądowałem w jaskini – Już martwy.

– Nie widziałem żadnych kości.

– Dziury w ziemi też nie widziałem. Pokrył mnie muł, a potem rzeka wypłukała moje ciało.

– Ale ...

– Czy ty nic nie wiesz? Cień jest przywiązany do miejsca swojej śmierci, a nie do swojego ciała.

– O, przepraszam.

– Trzymałem się, choć wiedziałem, że to beznadziejne. Potem zjawiłeś się ty – Donald przerwał. – Słuchaj wyświadczyłeś mi taką przysługę... podzielę się srebrem z tobą. Wystarczy go na drzewie: dla mojej rodziny i dla ciebie. Tylko obiecaj, że nikomu nie powiesz, gdzie ono jest.

Bink zaczął ulegać pokusie, ale po krótkim wahaniu zmienił zdanie.

– Potrzebuję czarów, nie srebra. Bez zdolności magicznych będę wygnany z Xanthu i nie zdołam użyć swojej części srebra. A mając zdolności... nie dbam o bogactwo. Jeśli więc chcesz się podzielić, podziel się z drzewem. Nie zrywaj wszystkich liści, ale tylko kilka na raz, i kilka srebrnych żołędzi. Drzewo będzie mogło zdrowo rosnąć nadal, a może nawet rozmnażać się. Na dłuższą metę to się bardziej przecież opłaca.

– Miałem wielkie szczęście, ze wpadłeś do mojej jaskini – stwierdził Donald. Zaczął skręcać, obniżając lot.

Bink znów poczuł ucisk w uszach. Opadli na leśną polanę, potem poszli pół mili, do samotnej, zaniedbanej farmy. Sporo czasu minęło nim zdrętwiałe nogi Binka straciły szty–wność.

– Czy nie jest tu pięknie? – spytał Donald. Bink spojrzał na koślawy, drewniany płot i zapadnięty dach. Kilka kurczaków grzebało wśród chwastów. Ale dla człowieka, który tak to miejsce kochał, że miłość nie pozwoliła mu upaść na duchu przez dwa lata od dnia jego gwałtownej śmierci, było na pewno najpiękniejsze gospodarstwo.

– Uhm! – powiedział Bink.

– Wiem, że nie jest zbyt... ale po tej Jaskini wydaje się niebem – ciągnął Donald. – Moja żona i chłopak mają, oczywiście zdolności magiczne, ale to im nie wystarcza. Ona potrafi leczyć wypadanie piór u kurcząt, a syn wywołuje magiczne burze piaskowe. Żona z trudem zarabia na życie. Ale to dobra żona i jest nie do wiary piękna.

Weszli na podwórko. Siedmioletni chłopczyk spojrzał na nich znad rysunku, który kreślił na piasku. Przypominał Binkowi małego chłopca wilkołaka, którego widział... czyżby minęło dopiero sześć godzin? Wrażenie jednak minęło, gdy chłopak otworzył usta.

– Wynoś się! – krzyknął.

– Lepiej nic nie mówić – rzekł Donald, trochę zaskoczony.

– Dwa lata... w tym wieku to kawał czasu. Nie poznaje tego ciała! Ale spójrz, jak urósł.

Zastukali do drzwi. Otworzyła kobieta – prosta, byle jak ubrana, w brudnej chustce na włosach. Kiedyś może była przeciętnej urody, ale od ciężkiej pracy przedwcześnie się po–starzała.

„Nic a nic się nie zmieniła” , pomyślał z uwielbieniem Donald. Potem zawołał.

– Sally!

Kobieta nic nie rozumiejąc patrzyła na niego z wrogością.

– Sally... nie poznajesz mnie? Wróciłem po śmierci, żeby dokończyć swoje sprawy.

– Don! – wykrzyknęła, a jej Jasne oczy wreszcie rozbłysły. A potem ręce Binka objęły ją, a jego wargi całowały jej usta. Widział ją poprzez wszechogarniające go uczucie Donalda... i była dobra i piękna nie do wiary.

– Donald cofnął się i podziwiał jej piękność mówiąc:

– Zapamiętaj kochanie, trzynaście mil na północny wschód od małego stawu przy młynie, za poszarpaną skalną granicą ciągnącą się od wschodu na zachód, rośnie srebrne drzewo. Zbieraj z niego po kilka liści na raz, by go nie zniszczyć. Sprzedawaj srebro jak najdalej stąd albo poproś kogoś znajomego, żeby to zrobił za ciebie. Nikomu nie mów o pochodzeniu tego skarbu. Wyjdź za mąż, będziesz miała godziwy posag a ja chcę, żebyś była szczęśliwa... i żeby chłopak miał ojca.

– Don – powtórzyła, a z oczu popłynęły jej łzy smutku i radości. – Nie dbam o srebro skoro wróciłeś znowu.

– Nie wróciłem! Jestem martwy i tylko mój cień wrócił, żeby ci powiedzieć o drzewie. Zbieraj z niego, używaj go, bo inaczej moje cierpienia pójdą na marne. Obiecaj!

– Ale ... – zaczęła i spojrzała na wyraz jego twarzy.

– Dobrze Don – Obiecuję. Ale nigdy nie pokocham innego mężczyzny!

– Spełniłem swój obowiązek, uwolniłem się od brzemienia – rzekł Donald. – Jeszcze tylko raz ukochana. – Pochylił się, znów ją pocałował... i rozwiał się. Bink stwierdził,, że całuje kobietę innego mężczyzny.

Poznała to natychmiast i porwała głowę w tył.

– Och, przepraszam – powiedział ukorzony Bink. – Muszę już iść.

Spojrzała nań zimnym wzrokiem. Jak niewiele pozostało z radości, którą okazała, gdy objawił się na krótko jej mąż.

– Ile ci jesteśmy winni, cudzoziemcze?

– Nic, Donald uratował mi życie, pozwalając mi umknąć w powietrzu przed smokiem z Wyrwy. Całe srebro jest twoje. Nigdy mnie już nie ujrzysz.

Złagodniała, zrozumiawszy, że nie przybył tu po srebro.

– Dziękuję, młodzieńcze. – Nagle wiedziona impulsem ...

– Mógłbyś mieć to srebro gdybyś zechciał. Don mówił mi, żebym powtórnie wyszła za mąż... Ożenić się z nią!

– Nie mam zdolności magicznych – powiedział Bink. – Zostanę wygnany.

Bardziej uprzejmej odmowy nie umiał wymyślić. Nawet całe srebro Xanthu nie uatrakcyjniłoby mu tej propozycji w najmniejszym stopniu.

– Zostaniesz na obiad?

Był głodny, ale nie aż tak.

– Muszę ruszać w drogę. Nie mów synowi o Donaldzie – czuł, że to może źle wpłynąć na chłopaka. – Żegnaj.

– Żegnaj – odpowiedziała. Przez chwilę dostrzegł ślad piękności, którą widział w niej Donald, lecz potem i to zniknęło.

Bink odwrócił się i odszedł. Po drodze zobaczył zbliżającą się małą burzę piaskową. Chłopięcy straszak na obcych. Ominął go i pospiesznie oddalił się. Był zadowolony, że wy–świadczył tą przysługę poszukiwaczowi, ale również czuł ulgę, że to się udało. Nie rozumiał przedtem, co dla rodziny oznacza nędza i śmierć.