Вось мая рука,
Што некалі кранала
Твае валасы.

Рэкі, як людзі,
сьпяшаюцца да акіяну —
сваёй нірваны.

Неразлучнымі
толькі пакінуў нам Буда
Жыцьцё і Сьмерць.

Бічую, бы Ксэркс,
мора за разьбітыя
мае караблі.

— У будучыню
ды на раскрышаных крылах? —
сьмяецца сьлімак.

Быццам той алень,
што згубіў панты,
бягу і падаю.

Набыў ракаўку.
Цяпер я — не самотны.
Гавару з морам.

Над Фудзіямай —
драконы бліскавіцаў.
Цьвіце сакура.

Пацеркі пэрлаў —
сьлёзы асірацелых
рыбацкіх удоў.

Грэйся, яшчарка,
паміж цёплых камянёў.
Доўжыцца жнівень.

Маленькі сьлімак
задумаўся пра вечнасьць
на цёплай рэйцы.

Няўжо, крыніца,
ты дасюль ня ведаеш,
як мяне завуць?

Узгорак, белы
ад дзьмухаўцовых куляў,
глядзі, не ўзьляці.

Там, на гарышчы
ў пушцы з жаўнерыкамі
жыве маленства.

Чаму ты маўчыш,
зязюля-прарочыца,
у маім садзе?

Дзьмухаўцовы пух
у тваёй жарай грыўцы.
Скончыўся травень.

Пялёсткі вішняў
прыплылі па рачулцы
з майго дзяцінства.

Зялёны вецер
прынёс з таго берага
згадкі пра цябе.

Пярсьцёнак-зьмейка,
толькі ён застаецца
берагчы цябе.

Лесьвіца. Дзьверы.
Доўга стаю. Слухаю.
Мама сьпявае.

Вочы заплюшчыў —
пах лістоты ў пакоі,
вецер за вакном.

Явар чырвоны
убачыў бы першы сьнег,
калі б ня вецер.

Трамвай празьвінеў —
зноў цішыня навокал…
Слухаю вецер.

Сьляды на пяску:
птушак, людзей, сьлімакоў —
хвалі змываюць.

Зноў сустрэў яе,
з кошыкам жоўтых сьліваў
да бальніцы йшла.

Лесьвіца з дошак
у драўлянай званіцы.
Сьцёртыя сходы.

Нехта пакінуў
вядро з вадой ля сьцяны.
Рудая трава.

Гляджу вечарамі
на камень і ракаўку,
што з мора прывёз.

Павута ляціць.
Праз срэбра нітак лёгкіх
гляджу на неба.

Па лесьвіцы зьбег
ліст у абдымках ветру,
насустрач зіме.

Цёмна ў пакоі.
Падае, падае сьнег
на суседні дах.

Станцыя «Ліпа».
Пахне скошанай травой
нават сіні дым.

Чакаю маці.
У маўклівым пад'езьдзе
слухаю крокі.

Ліхтар згасае —
ярчэе кола поўні
на голым дрэве.

Жоўтыя зоры
на чорнай вадзе ляжаць —
з клёнаў упалі.

Чуйны дзьмухавец
вартуе сон ветру
у чыстым полі.

Гаўбец адчыніў —
дождж стаіць у парозе,
празрысты, як цень.

Як сумна гарыць
зорка ў ранішнім небе —
зорка Вэнэра.

Зноў засынаю
і прачынаюся зноў
ноччу халоднай.

Сьцяна. Колкі дрот.
Варону вецер загнаў
пад гэту сьцяну.

Радасны голас
з вуліцы вецер прынёс —
голас дзіцяці.

Толькі шэры дом
ды белы сьнег халодны —
бачу за вакном.

Прыцемкі. Восень.
Вогненнай вежай дрыжыць
ліпа на ўзьлеску.

Стары, стары дом.
Сьцёрся блакітны нумар,
ведаю — сёмы.

Хвалі завеі
сьлед падхапілі белы —
сьлед на дарозе.

Галіну крануў —
падае ліст барвовы
на чорны асфальт.

Знойдзе на бруку
хлопчык каштан вільготны
і заўсьміхаецца.

Сьветлы золкі дзень.
Кропляй іртуці дрыжыць
сонца ў гардзіне.

Полымя-лісьцік
з кноту галіны ляціць
у восеньскі змрок.

Куды ляціце
скрозь сьнягі і туманы,
малыя птушкі?

Чыстая вада
абмывае далоні,
між пальцаў цячэ…

Начныя гукі:
ці дождж, ці вецер, ці рып…
І я між імі.

Суцешыць вецер
голае дрэва зімой —
сьнегам засыпле.

Доўга прымерваў
руды, вялікі шынэль…
Сябе не пазнаў.

На сьпіне ляжу
з вачыма адкрытымі…
Хутка раніца.

Белыя хмары
над чорнымі дрэвамі
стаяць, як горы.

Кусты чаромхі.
Вецер цёплы наляцеў —
белых кветак шэпт.

Старэнькі ровар,
валізка з хлебам, кошык —
стаяць ля слупа.

Вакно. Крыж рамы.
Чутна, як муха гудзе.
Стол. Посуд пусты.

Утульны дворык…
Першыя кроплі дажджу —
пахне асфальтам.

Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.

Прачнуўся ўранку.
Млосна. Смага. Горкі пах.
Стол непрыбраны.

Разгарну дзёньнік…
Дзень адышоў у нябыт,
бы кропля ў пясок.

Іржэўнік жорсткі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.

Ідзём далёка…
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?

Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?

Пакой паўзмрочны.
Лунае цюль фіранкі.
Вільготны вецер.

Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж,
рыпіць фрамуга.

Бярозавы гай.
Смак гаркавых лісточкаў.
Важкі хрушч гудзе.

Патушыў сьвятло
І пачуў — сьнег падае.
Ноч па-над краем.

Валошку згледзеў
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.

На сэрцы ўцешна:
з-за хмар зірнула сонца
імглістым ранкам.

Апала вішня —
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.

Зьнікае ў цемры
ды зноў пад лямпіёнам
кажан крыляе.

«Добрая душа», —
пачуў пра свайго сябра.
Ціхая радасьць.

Пралескі сумна
палетак аглядаюць
ля руін Крэва.

Нат і хвіліны
спакою не зазнала
маці ў самоце.

Імжысты ранак…
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.

Сьвяты — хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца

Сёньняшні сум,
Нібы шэрань, што ранкам
Кладзецца ў двары.

За каласочак
Схапіўся для падтрымкі
Ў хвіліну расстаньня.

Паліклініка…
У стомленых паглядах —
цяжар чаканьня.

О немаўлятка,
што табе прысьнілася?
Аж здрыганулася…

Кропля падае
на лілёвы цёмны лёд
і плыве ў вясну.

Ціха, сьнег ідзе,
Толькі каляндар сказаў —
надыйшла вясна.

Вясновым ранкам
паліць у парку сьмецьце
малады салдат.

Чорная ліпа,
спавітая слатою,
чакае цяпла.

Вежы аблокаў
над каменнай гарою
заружавелі.

Раніца ў шыбу
ціха пастукалася…
Пара над кавай.

Блакітны ранак,
апрану ўсё новае
у гонар вясны.

Першы дзень вясны,
трэба ўмывацца сьнегам
з самай раніцы.

Ранак, варэльня,
горка-салодкі водар —
кубачак кавы.

Лапкі ядлоўца
і пралескі на стале
ў шкляначцы з вадой.

Капеж, дворнікі
на даху рыдлёўкамі
сякуць ледзяшы.

Хваёвы водар,
кедравая ігліца
блішчыць на сонцы.

Стаю на вежы
з выбітымі шыбамі,
над нашым сьветам.

Над могілкамі
хмары плывуць няспынна.
Сыходзяць сьнягі.

Шукаюць вочы
сярод жоўтых аблокаў
дарогі, птушак.

Дастаю штодня
водар сьвежай газэты
з паштовай скрыні.

За вакном сьнег.
Кубачак гарачай кавы
гатую сабе.

Сонечны ранак,
жаўтавокая котка
выйшла з пад'езду.

Ранак, парк стары,
узьлятаюць галубы —
ледзь чутны ветрык.

Паралеляграм
сонечны на шпалерах,
вясновы ранак.

Адчыніў дзьверы —
скразьняк прынёс духмянасьць
травы і бэзу.

Шэрую траву
вецер цёплы і сухі
на асфальт прынёс.

Шчыліны ў плоце —
пасечанае сьвятло
ляжыць на зямлі.

Сонца, капяжы,
але калюгі ўначы
павымярзалі.

Еду ў трамваі,
паўпустым і халодным,
на кніжны кірмаш.

Блакітна-шэры
кавалак тынкоўкі
разломліваю.

Парушыначка
трапіла ў вока маё —
вокамгненны боль.

З кнігаю ў руцэ
наведваю кавярню,
накрапвае дождж.

Першы дзень, калі
лёду няма на ганку.
Сьціхлі капяжы.

Сонечны настрой
па вільготным пяску
разьліваецца.

Надыходзіць час
занесьці на сьметнік
зімовыя боты.

Вецер. Груд. Вясна.
Як вуркочуць галубы
слухаў і маўчаў.

Шэра-жоўты сьнег
плямамі ў полі ляжыць,
вецер гоніць пыл.

Шалахнуўся куст,
зашчабятала птушка…
Ізноў цішыня.

Побач з дарогай
доўгія, нежывыя
трубы ляжалі.

Сухое дрэва.
Прыляцелі вераб'і —
пошчак, мітусьня.

Сіні аўтобус
спыніўся й павітаўся
з жоўтым дзьмухаўцом.

Кветачку набыў,
а каму падараваць
так і не знайшоў.

Пасыпаўся дождж:
на інжыры вераб'і
зашчабяталі.

Ідуць насустрач
людзі, хаваючы твары
ад ветру і дажджу.

Шклянка на стале.
У празрыста-шэры цень
муха запаўзла.

Ціха, сьпіць дачка
ў пакоі, а за вакном
дробны дождж ідзе.

Каля бардзюраў,
на асфальце растаюць
кавалкі лёду.

Быкі на бойні:
чорныя сьлёзы ў вачах,
цяжкі дух крыві.

Старое дрэва
пяшчотныя лісточкі
паўпрыгожылі.

Ружовы камень
на зялёнай траве…
Шукаю словы.

Сухая трава
ціха шэпча пад ветрам
песьню пра лета.

Чорная каза
жоўтым вокам зіркае
на гаспадара.

Зь берага камень
спаўзае ў ваду вельмі —
вельмі павольна.

Каляровае
паветра Эстоніі
пахне трэскамі.

Дарога ў полі,
фурманка, стары чалавек,
кола скрыгоча.

Мэтрапалітэн,
у чаканьні цягніка
разглядваю столь.

Гутарка дзяцей,
хутка і мая дачка
гаварыць пачне.

Зь лёгкім сумам
трываю галаўны боль,
вясновы ветрык.

Самотны груган
нізкую аблачынку
зачапіў крылом.

Сьпілаваны сук
на сухі асфальт упаў —
безнадзейны хруст.

Вечар, парк стары,
шоргат старэчых крокаў,
азіраюся.

Перакулены
сьвет у калюзе жыве…
Шпурляю камень.

Качкі і кірлі
лунаюць над вадою
цёмнай Сьвіслачы

У пясочніцы
алавяны салдацік
пад дажджом заснуў.

Дзе схавалася
за вясновай смугой
маё юнацтва?

Сшытак бэзавы
набыў, а што запісаць
і ня ведаю.

Вечар. Мястэчка.
Каля кожнай хаты
сьлівы красуюць.

Маленькі пакой,
фотаздымкі на сьцяне —
твары знаёмых.

Набліжаюцца
хмурынка і маладзік,
аддаляюцца.

Атрутны водар
магноліі напоўніў
маёвую ноч.

Малады ліхтар,
ты, напэўна, першы з нас
павітаесься.

Рэдзенькі блакіт
і празрыстая поўня
над даляглядам.

Кардыяграма
на стужцы папяровай,
доўгай, бясконцай…

Гартаю кнігу,
не чытаю, а гляджу
рэпрадукцыі.

Навальніца, дождж,
плачуць-плачуць ліхтары
сьветлымі сьлязьмі.

Гляджу на поўню
праз агеньчык запалкі —
маленечкая.

Жаданьне заснуць?
Не! Жаданьне прачнуцца
і не засынаць.

Дом над вадою…
О, колькі сноў вяртае
мяне ў гэты дом.

Ты не гавары,
што ня хочаш спаць зусім
і ня любіш сон…

Наліваецца
лякам цёплым, залатым
ліст магноліі.

Сёньня чуйна спаў,
слухаў празь няпэўны сон
шолах дажджавы.

Знайшоў у лесе,
зьбіраючы суніцы,
драўляны гузік.

Залаты трысьнёг
сее кропелькі расы
ў сінюю ваду.

Выпаўзла жабка
з-пад вільготных камянёў
муху ўпаляваць.

Гладыёлусы,
захутаныя ў марлю,
едуць на кірмаш.

На суседзкі плот
верабей пераляцеў
зь яблыні маёй.

Невялікі сад,
маладзіца босая
яблык-штрыфель есьць.

У калянадзе
прыемна схавацца —
сонечны ранак.

Высокая столь,
блакітныя шпалеры,
сіні матылёк.

У маім двары
сітаўка блакітная
скача па пяску.

Рукі кабеты
над дзіцячай калыскаю,
чалавечы сьвет.

Бруіцца вецер —
засыпаючы сьляды —
пясок бруіцца.

Каля дзяржбанку
на пыльным тратуары
знайшоў капейку.

Па рудой сьцяне
жучок паціху паўзе,
лета ажыло.

Белае неба,
а ў ім шэры матылёк
уздымаецца.

На яркім сонцы
крухмальныя карункі
фіранак сьнежных.

Пыльныя пальмы
высахлымі лістамі
ледзь-ледзь варушаць.

Белакрылая
кветка вэнтылятара
на вакне расьце.

Кавярня ў вежы,
музыка, млявасьць, кава.
Шэры, спакойны дзень.

Уздоўж прыбою,
бязгучна, па каменьні
ляціць цень кірлі.

Паласатая
яшчарка са сьцяжыны
ўцякае ў траву.

Які вялікі
ліст! Ня знойдзецца кнігі
такі засушыць.

Колькі матылькоў
віецца над чаромхай
каля альтанкі.

Высокі комін,
аблокі доўгія плывуць,
талінскі вецер.

Дапамагаю
выпаўзьці з-пад лісточка
божай кароўцы.

У белым небе,
о, як высока, як шмат
зялёных шышак.

На веях маіх
зьнікае сонечны пыл,
вецер у хмарах.

Сьпёка, на дварэ
селі курыцы купацца
у гарачы пыл.

Басанож іду,
чорна-сіняя сьцежка,
сьціхае конік.

Стручок гароху
зялёнаю рыбкаю
высьлізнуў з рукі.

Жонка і дачка
сьпяць у цёплай цішыні,
жнівеньскі спакой.

Рэчка ратуе
ад сьпёкі, ад горычы
і ад маркоты.

Цячэ, шапоча
жвір скрозь пальцы… У руцэ
застаўся камень.

Пыл на паліто,
каля жалезнай брамы
чакаю брата.

Іржавы ліхтар
сьпіць пад дажджом у парку,
стоячы сьмірна.

Рукі, рыдлёўка,
дождж, дзёран, жвір, камяні…
Моўчкі працую.

Дожджык перастаў,
а вада яшчэ цурчыць
з вадасьцёчных труб.

Вулка вузкая,
патыхае вільгацьцю
стогадовы брук.

Кубачак кавы,
белы цукровы кубік,
сухія кветкі.

У трубах рэха
павялічвае памер…
Сэнс непарушны.

З вачэй цяжарнай
жанчыны паглядаюць
дзьве розныя душы.

Цэлы Божы дзень
цяжкая гарачыня —
горад змучыўся.

Абараняйце,
чорныя акуляры,
хворае вока.

Стома, здранцьвеньне,
на скронях гарачы пот,
не варушуся.

Не здымаючы
ахоўных акуляраў,
разьвітваюся.

Чапіў анучу,
спалохаў шалахвоста —
няма спакою.

У зеляніне
аранжавыя зоры —
кветкі гарбуза.

Каханка плача,
хавае твар за букет
гладыёлусаў.

Лісток сьціскаю —
зялёны, тапалёвы,
гаркаваты сок.

Зусім няблага
ляжаць і доўга думаць
пра сьпелы агрэст.

Успамінаю
дзедаў каменны ганак —
трэснуты жорнаў.

Сонечны вечар,
пылам і галубамі
пахне гарышча.

Ля плыткай вады
цёплай ліпеньскай рэчкі
па пяску іду.

З далані на далонь
перакідаў каменьчык
і слухаў хвалі.

Вецер незнарок
перагарнуў старонку
маленькай кнігі.

Карункі шуму
на жвір шпурляе хваля
і цягне назад.

Са жмені ў жменю
няспынна і марудна
сыплецца жарства.

Залацістая
на вялікай паніве
рыбіна ляжыць.

У рудым збанку
блакітнае малако,
парожні кубак.

Стол. Відэлец. Нож.
Памідоры. Агуркі.
Шклянка, сок. Гладыш.

Астудзіў сьпіну
сьвежы, цёплы вятрыска —
безумоўна, кайф.

Куст ядлаўцовы
пад маціцовым небам —
вечны вандроўнік.

Вечар, піск стрыжоў
пранізьлівы, трапяткі
над цёмным дваром.

Золата крыжоў
плыве над купаламі
чужога храма.

Вільня, ціхі двор,
пад шэраю сьцяною
папараць расьце.

Хлопчык-акрабат
на чырвоным дыване
стомлены сядзіць.

Стогадовы дом,
і каля яго цьвітуць
гладыёлусы.

Кацяня дайшло
да вакна ў стары падвал
і схавалася.

Шэра-жоўтае
менскае нізкае неба
кратаю рукой.

Чорнае неба,
маўклівае чаканьне
ў аэрапорце.

Сыботні вечар,
зьбіраю зь нізкай ліпы
цьвет на гарбату.

Ціха паклікаў
круглалісты званочак
мяне ў дзяцінства.

Іду дахаты,
салодкі ліповы дух
супакойвае.

Пад алешынай,
у завоіне маўчыць
мяккая вада.

Гарачы вецер
па зялёнай дарозе
коціць жоўты ліст.

Квадра, парк стары,
пахне скошанай травой
малады туман.

Ноч, прыслухаўся —
стракочуць гадзіньнікі;
ці то конікі…

Па-над сасною
поўні жоўты дыск плыве
на хмарах сініх.

Падае зьнічка
за далёкі чорны лес;
забыў жаданьні.

Плывуць аблокі
у ласкавай цеплыні,
месячная ноч.

Успамінаю
далёкае каханьне
пад платанамі.

Чужы, чорны дом.
Бясконцы глухі паркан.
Бразнула клямка.

Джаз разгойдвае
карабельны рэстаран…
Ці наадварот?

Кураць і танчаць
маладзіцы п'яныя.
Весела глядзець.

Цёмная поўня
шэпты кляновых шатаў
слухае ў цемры.

Прытаіліся,
як пачвары марскія,
на пяску карчы.

Вугаль на зубах,
печанае бульбы смак,
салёны дымок.

Залаты агонь,
моўчкі з братам сядзелі,
блакітны попел.

Гудзеньне мора.
Моцны, пякучы вецер.
Чорная вада.

Бездапаможны
матылёк на шыбе
шукае выйсьце.

Дзьверы на гаўбец
адчыніў, а мой сябра,
месяц, не прыйшоў.

Гарадзкая ноч,
шчыльная гарачыня,
кропелькі зорак.

Не памылюся —
назваўшы запальнічку
любімай кветкай.

Ціхі шум машын.
Ноч. Гадзіньнік. Я і ты.
Цёпла. Споры дождж.

Патушы сьвятло,
чуеш — бьецца-бьецца ў шкло
шэры матылёк.

Срэбная хмара
стала побач з поўняю,
вецер стаміўся.

Шчупака сасьніў.
Не, не жывога, на —
маляванага.

Прачынаюся,
пью халодную ваду
і засынаю.

У сінім садзе
цяжарная жанчына
сьпелы яблык есьць.

Халодны вецер,
празрыстае паветра,
аголены сад.

Сьліва на стале,
побач востры нож ляжыць;
зараз сьліву зьем.

Дворнік пад вакном,
ён мяце-мяце асфальт,
ён бліжэй-бліжэй.

Як непрыемна
вільготную адзежу
раніцай надзець.

Гуляю з дачкой
пад жоўтымі ліпамі
старога сквэра.

Ральля, груганы,
гара пад нізкім небам,
салодкі вецер.

Аса на шыбе —
дзынкнае пажаданьне
вярнуць свабоду.

Ляснула шыба,
шкло блішчыць на падлозе,
стаю басанож.

Чырвань рабіны
ў зеляніне дваровай,
вось спаткаў восень.

Вербы па рацэ
пасылаюць у нябыт
сумныя лісты.

Туманны ранак,
над сівою рэчкаю
лунаюць кірлі.

Сонны смоўж паўзе
па падасінавіку
маладзенькаму.

Чародка сітавак
пабудзіла ціўканьнем
навакольны лес.

Шэрая зямля,
скача жвавы верабей,
жоўтая трава.

Падасінавік —
згубленая шапачка
чорнага дзятла.

Дзеці зьбіраюць
каштаны на асфальце,
халодны ветрык.

Дзіця ў касьцёле
слухае арган. Вітраж
чырвоны зьзяе.

У Койданаве
сады спавівае дым —
паляць бульбоўнік.

Лёгенькі лісток
да мяне ляціць-ляціць
шэрым матыльком.

Жоўтыя ліпы,
знаёмая вуліца,
чужыя людзі.

Сіні кіпарыс,
калі паглядзець праз дождж,
робіцца вышэй.

Праз кастрычнік
іду пад каштанамі
і па каштанах.

Скляпеньні, крокі,
водгульле, палёт-лісток
сухі лунае.

Шоргат шэрых хваль
доўга слухаю адзін.
Дух марской травы.

Жорсткі хвалялом,
насьцярожанае мора,
шурпаты вецер.

Глядзіць сланечнік,
нахіліўшы галаву,
на ранішні сьнег.

Пад белым небам
у сухой траве заснуў
руды сабака.

Лялька ў калюзе,
нерухомыя вочы
глядзяць з-пад вады.

Кідае лісты
ў фантанчык зь лебедзем
стогадовы клён.

Ціха падае
лісьце з паркавых клёнаў,
падае ціха.

Вецер у сьпіну.
Коціцца сухі лісток,
а за ім другі.

Вяртацца мушу,
вяртаньне будзе хуткім…
Ізноў дарога.

Гаворым з братам
пад цёмнымі букамі,
палім няспынна.

На ціхай вадзе
дзікія качкі сядзяць,
хуткі цень кірлі.

Зачапілася
за гатычны кіпарыс
хмарка горная.

Пад ляскоўкаю
нечакана знайшоўся
салодкі яблык.

Я забіў жучка,
А спытай мяне — нашто?
І не адкажу.

Палахлівае
лісьце паляць у парку,
полымя й вецер.

Восеньскі кантраст —
на бліскучым блакіце
жоўта-цёмны клён.

Парк прапах дымам.
На гурбе чорных лісьцяў
танчыць агеньчык.

Чорная вада
у калюжыне стаіць,
а над ёю — я.

На рэчку хадзіў
паглядзець, ці замерзла,
чакаю зімы.

Чужы завулак —
тут нават чырвань цэглы
цяпла ня мае.

Холад восені,
у вясну ляціць-ляціць
матылёк сухі.

Ты мяне суцеш,
доўгая дарога да
шэрага неба.

Лілея ў шклянцы,
дух яблыкаў-антонаў,
сьлёзы каханкі.

Нашто блукаю
і каго шукаю тут,
сярод туманаў?

Памажыце мне
каханую забыць, кля —
новыя лісты.

Сланечнік высах,
ледзь чутны водар мёду
застаўся ў лістах.

Несупынны дождж,
як дзіця, спадзяюся
на заўтрашні дзень.

Рукі нямога,
чырвоныя на дажджы,
хутка гавораць.

На камень-валун
сеў самотны вандроўнік,
халодны вечар.

Легкаважны дым
не магу ніяк схапіць
за блакітны хвост.

Як непрыкметна
на вагоннай падлозе
сьлед высыхае.

Сьпяць дарожнікі,
лыжка ў шклянцы на стале
ўсё зьвініць-зьвініць.

Так дрыжыць вагон,
што ніводнай літары
роўна не пішу.

Стаміўся ехаць,
нарэшце, той прыпынак,
дзе ўсе сыходзяць.

Чаму ж вы, пташкі,
ня зьведалі адзіноты
па-над зямлёю?

Агарнулі лес
восеньскія халады,
вогнішча кладу.

Колькі каштанаў
прынёс дадому й расклаў
у кніжнай шафе.

Паўночны вецер,
дождж, шэрая дарога,
ноч, валацуга.

За галінамі
чорна-сінімі плыве
белы маладзік.

Восеньскі ўспамін —
на вясковых могілках
пахіліўся крыж.

Сталёвы вецер,
коціцца па асфальце
звон кансароўкі.

Ліхтар, прыпынак,
высачэзная постаць
пад парасонам.

Не дае заснуць
скразьняк у электрычцы,
бязбожны холад.

Поўнач у мэтро,
мармуровая сьцяна
слухае мяне.

Жаданьне — заснуць,
не патушыўшы сьвятла,
глыбокая ноч.

Спаць і толькі спаць,
больш нічога не хачу;
не магу заснуць.

Дзьверы зачыніў,
а ў пакоі скразьнякі
не пазьнікалі.

Халодны пакой,
ціўканьне гадзіньніка
не дае заснуць.

Дзе падзеўся ты,
ясна-белы маладзік?
Не кладуся спаць.

Вадкая цемра,
уздыхнула машына,
вуркоча матор.

Нізкая вярба
ўсё кранае на вадзе
адлюстраваньне.

Ноччу падаў сьнег,
а нараніцу растаў —
цёплая зямля.

У чаўне вада,
на вадзе — срэбра поўні
і тонкі лёдзік.

Вельмі многа сплю,
дык чаму цалюткі дзень
пазяхаецца?

Далёка ў небе,
марозным сінім ранкам
сканала зорка.

Квітнее сьліва.
О, не-не — падалося…
Навокал шэрань.

Дробныя зоры
востра міргалі, золкасьць,
час разьвітаньня.

Стары чалавек
спытаў у вялікай гары:
— Ці гэта зноў сьнег?

Цёмны шэры ліст
падае на першы сьнег,
нахіляюся.

У вакно гляджу,
на стале астывае
шклянка малака.

Над таполямі
шэра-маціцовае
неба студзеня.

Сонны настрой —
вуркоча рэпрадуктар,
слоў не разабраць.

Гляджу на шэрань
і не магу пакінуць
занятак марны.

Мокрая далонь —
бо на ёй дадому нёс
першы цёплы сьнег.

Марозны ранак,
двухгадовая дачка
шукае поўню.

Падняўшы з долу,
павесіў на галіну
дзіцячы шалік.

Ціха, сьняжынкі
на паркавыя вазы
апускаюцца.

Надпіс на сьнезе,
вецер схапіў і панёс
белую думку.

Белая шыба;
сонечны, марозны дзень
толькі пачаўся.

Шэрань на слупах.
Не спыняецца цягнік
ля вясковых хат.

Сваім холадам
бела-блакітны аркуш
запалохвае.

Парэзаў палец,
выціраю цёмную кроў
зь белага стала.

Згадаю вясну —
сьнег і лёд на імгненьне
зазелянеюць.

На ўчарнелы парк
зноў зімовыя дажджы
сеюцца штодня.

За нізкім плотам
цяпла й вясны чакае
гарод пад сьнегам.

Апякаюць твар
вецер і сьнежаньскі дождж,
лёд на паліто.

Цаліком іду,
сорак дзён парожняя
дзедава хата.

Пануе шэрасьць —
на местачковым пляцы
туман адліжны.

Засьнежаны сквэр,
сабачы брэх над рэчкай
разьлягаецца.

Качар на хвалях
вузкай балотнай рэчкі,
сьнег на берагах.

Пяро на сьнезе
кінула чорная птушка,
каму, як ня мне?

Так па-японску —
празь белыя жалюзі
глядзець на зіму.

За вакном ляціць
вечарова-чорны сьнег
праз маю душу.

На зялёны лёд
бела-жоўты цяжкі сьнег
падае праз дождж.

Вечар, ліхтары
над пустой дарогаю
нахіліліся.

Шафа зь люстэркам,
там сьпяць пах нафталіну
і зімовы дух.

Мяккі сьнег ляціць;
раптам шэры матылёк
у памяці ўзьнік.

Брудны шэры сьнег
вечаровае сонца
пазалаціла.

Чужы чалавек
прапанаваў зь ім выпіць
моцнай гарбаты.

Навокал сьнегу —
ні прайсьці, ні праехаць —
насыпаў люты.

Цьвярозы мароз,
за лесам вежавы кран,
лілёвы вечар.

З дачкой на руках
дамоў, на пяты паверх,
падымаюся.

Чорная кава
астыла канчаткова,
нарэшце — крокі.

Сьвятло зьбіраю,
каб асьвятляць сьвет сноў
зімовай ноччу.

Надакучвае
пасылаць падарункі
самому сабе.

Чорны тэлефон,
як скарбонка, прыхаваў
галасы сяброў.

На адпачынку
раніцай люблю згадаць
каляровы сон.

Дваццаць год прайшло,
а ракавіна тоіць
галасы мора.

Колькі радасьці
яны раней дарылі —
лісты каханкі.

Чалавечы лёс.
Не хапае нават слоў,
што ні гавары.

Зараз я сябе
у люстэрку не пазнаў…
Зрэшты, ну і што.

Добрая душа —
ён і зь дзецьмі гаварыў,
як з дарослымі.

Гартаю кнігу,
у гармідары літар
зьяўляецца сэнс.

Нараджаемся,
паабяцаўшы Богу
хутка памерці.

Самы лепшы верш
запішу на газэце
й шпурну ў сьметніцу.

Верш на паштоўцы
запісваю алоўкам,
а потым тушшу.

Чытае хлопчык
гучна, па складах, мой верш,
ніякаватасьць.

Бяз дай патрэбы
на аловак насадзіў
катушку нітак.

Некалі ў мяне
плястмасавы чалавек
у скарбонцы жыў.

Кроплі чарніла
ўпалі на чысты стол —
зорнае неба.

Ломкі лябірынт
падлічвае памылкі
лягічных крокаў.

І паміж сяброў
не магу пазбавіцца
адзінотнасьці.

У прорву часу
ляцяць нашыя крокі…
Рэха, успамін.

Пыл, пясок, жвір,
жарства, камяні, груды,
горы, сьнег, неба…

Накіроўваю
ў падземны пераход
свае пакуты.

Аб кант коміну
разьбіваецца погляд
на рэчаіснасьць.

Пазабаўляцца б
з такім прывабна-сінім
электрадротам.

Мэтазгоднасьці
ўказальнік блакітны
не вызначае.

Адваротная
пэрспэктыва дарогі
сыходзіцца ў сэрцы.

Памыляюся,
за павелічальным шклом
той жа самы сьвет?

Хто табе сказаў,
што мінулае маё
не належыць мне?

А ці трэба па —
мятаць, які зараз дзень,
можа, ведаеш?

Брат мой гаварыў:
— О, які ён салодкі,
водар атруты…

Непераможны,
як дух безнадзейнасьці,
смак самагубства.

Сустракаюцца
не зусім падобныя
і сярод блізьнят.

Так яно лепей, —
калі ніхто ня прыйдзе.
Крокі пад вакном…

Два гадзіньнікі
і ніводзін не ідзе.
Як гэта добра.

У бясконцай чарнаце
бразнуў клямкаю
нечаканы госьць.

Сталёвы месяц,
жалезабэтонны мост,
срэбная вада.

Лютаўская ноч,
мароз; а мурын ідзе
без капелюша.

Не магу заснуць.
Напішу пра галалёд —
астуджу душу.

Каляровы сон
завітаў сярод зімы —
з кветкамі вяргінь.

Ноч глыбокая.
Перачытваю наноў
Іса і Басё.

Не магу заснуць.
Слухаю далёкі гуд
аэрадрому.

Ці не вар'яцтва —
марыць пра бессьмяротнасьць
лютаўскай ноччу?

Лётае вецер,
страсае зоры на сьнег,
рыпяць таполі.

Ідзе гадзіньнік.
А куды? Невядома.
Спыню маятнік.

За шклом вэранды,
у цемры шолах бэзу;
ліпеньская ноч.

Праз дожджык бачу
шэрую вільгаць муроў.
Восеньскі горад.

Спыніўся цягнік.
Насупраць твары людзей.
Ізноў дарога.

На дне фантана
голуб дзяўбе жоўты ліст.
Восеньскі ранак.

Паліць лістоту
сумны маўклівы дворнік.
Хлебны пах клёну.

Чакаю гасьцей.
Халодны гузік званка
хто першы кране?

Вышэй за дамы
павырасталі дрэвы,
што мы садзілі.

Сягоньня дзеці
не знайшлі яблыкаў
у старым садзе.

Над старой студняй
я адпусьціў каменьчык.
Чаканьне ўсплёску.

Прайшлі машыны,
шум сьцішыўся і зьнік.
Гарачы вецер.

Як доўга ехаў
праз гарады, празь вёскі
адной дарогай.

Сьвятло маланкі:
зьнік у вільготнай цемры
нерухомы лес.

Спяшаюся. Над
горадам нацягнуты
лук маладзіка.

Драўляны мост. Мір.
Ідзе стрыножаны конь —
рыпяць масьніцы.

Зімнае неба.
З трэскам падае на дол
празрысты яблык.

Вось і прыехаў
у бела-шэры горад;
мо хто сустрэне?

Адчыніў вакно:
гукі аўтамабіляў,
халодны вецер…

Адзін у хаце,
запаліў цыгарэту,
робіцца цёпла.

Куды ж ты вядзеш,
сьлед, пакінуты на сьнезе
вялікім зьверам?

Якія ж людзі
дробныя на бязьмежным
зімовым полі…

Месяц-павучок
тчэ павуту з галінак.
Зімовы сквэрык.

Запісаў словы
на сьнезе, няхай гінуць
пад промнямі цяпла.

З радыятарам
павітаўся ў пад'езьдзе.
Лютаўскі вечар.

Завеі, сьнегам
не засыпайце ўночы
нашыя брамы.

Прыемна глядзець,
як на чорнай паніве
смажыцца бульба.

Зімовая ноч.
Пад песьні прыёмніка
выпіў гарбаты.

Цыгарэтны дым:
у паветры паплылі
шэрыя кветкі.

Пэўна, учора
глядзеў на сьнег — ды раптам
каткі на вербах.

Бясконца б ехаў
у кодабе машыны
празь вясновы лес.

Перабіраю
каменьчыкі ружанца —
прыемны холад.

Кусты чаромхі.
Чырвань на белых кветках —
колер сьвітанку.

Стромкі завулак.
Жвір рыпіць пад нагамі.
Імжа… Дзень… Цяжка…

Правёў рукою
па сьвежай атынкоўцы,
прыемны холад.

Жучок-прусачок,
нашто так сьпяшаесься
схавацца хутчэй?

Кусты парэчкі.
Колькі ягад тут! Побач
восы вядуцца.

Над канюшынай
цяжка гудзе чорны чмель,
шмат працы яму.

Пад грушай старой
лёг жаўнер, скінуў боты,
вочы заплюшчыў.

Хто мне падкажа
гэтай кветачкі назву?
Слухаю вецер.

Гнілая дошка.
Колькі дзірачак у ёй
шашаль натачыў!

Ці ведае ён,
камень на дне рэчкі,
летнюю сьпёку?

Жнівеньскі вецер.
У анучы на плоце
вырасьлі крылы.

Чорны матылёк.
Што шукае ён? Можа,
чорную кветку?

Сьцяжынка ў полі.
Конікі суха зьвіняць
на цёплым пяску.

Куды ж, таполі,
вы пайшлі чарадою,
уздоўж дарогі?

Верабей ляціць,
не схаваецца ў траве
белы матылёк.

Летнім вечарам
кожны ліхтар над шашой
кліча матылькоў.

Вецер. Возера.
Ціха чоўн пусты плыве.
Сонца садзіцца.

Запаліў сьвятло:
напалоханая мыш
зьнікла ў шчыліне.

Жоўтае лісьце
вецер на ганак прынёс.
Як пераступіць?

Дрэвы ў тумане?
Не, гэта паляць лісьце
восеньскім ранкам.

Лапкі елачак
мне ворагамі сталі.
Зьбіраю грыбы.

Восень. Сухую
галінку не пазнаеш
на дрэве жывым.

Не вылучаюся,
я — звычайны праходжы.
Іду пад дажджом.

А дзе ж схавацца
павучку-вандроўніку?
Восеньскі дожджык.

Тапалёвы ліст
у восеньскай бязважкасьці
паплыў да зямлі.

Да маёй нагі
прытуліўся сабака.
Не спыняйся, дождж!

Шукаю ўначы
на хвалях эфіру
родную мову.

Ля кніжнай шафы
разьбіраю паперы,
раптам — верш Басё.

Ня маю ў жыцьці
нічога, хіба ў сшытку
некалькі вершаў.

Як цяжка знайсьці
словы, і гэта мая
родная мова.

Лапкамі елак
свой пакой упрыгожыў,
сьвяточны настрой.

Бяз сэнсу жыву,
учора і так штодня.
Холад раніцы.

Адчыніў дзьверы:
варушыцца на сходах
мой цень зламаны.

Замерзла ноччу
вірлівая крынічка,
белая нуда.

Доўгі, доўгі дзень.
Сёньня мне ліст ад маці
павінен прыйсьці.

Ад брата сёньня
паштоўку прынесьлі мне.
Чакаю вясну.

Узяў фуфайку,
успомніў нябожчыка,
дзеда Валодзю.

На першым сьнезе
сьмецьце — кінула восень
лісьце зь бярэзін.

Грукнулі дзьверы.
Дзіцячая калыска.
Халодны пад'езд.

Скокнуў верабей:
толькі сьнегу камякі
сыплюцца з галін.

Белая нуда.
Толькі недзе пад сьнегам
схавалася мыш.

Зімовы вечар.
З запісною кніжкаю
сяджу ў куточку.

Печку адчыніў:
пасівелі вугалькі,
попел варушу.

У качагарцы
прытуліўся да печкі —
прыемна, цёпла.

Сыпле дробны сьнег.
Побач даўно ўжо няма
блізкага сябра.

На сьнезе пісаў
хоку сёньня — не дарма
існую ў жыцьці.

Зімовы вечар.
Між небам і зямлёю
сьвятло мястэчка.

Зімовы вечар.
Цыгарка праходжага
і тая зьнікла.

Маці на кухні,
пах смажанага сала —
вайсковы ўспамін.

Трымаю ката,
ціха сэрца тахкае,
мяккае цяпло.

Прачнуўся ноччу.
Па калідоры хаджу.
Бясконцая ноч.

Казарма. Ліхтар.
Чакаю мінулага.
Цяжкі ўспамін.

Сьвяточная ноч,
грукае ў шыбу маю
толькі вятрыска.

Устаўшы рана,
выпіў з хлебам гарбаты,
палю цыгарку.

Між роснай травы
дзьмухавей захістаўся.
Халодны ранак.

У сонечны дзень
нерухомае неба
раньняй вясною.

Жорсткая трава.
Яшчэ трымае холад
зямля вясною.

Ледзь дакрануўся
да дзьмухавея — адчуў —
вецер над полем.

Зярністы пясок,
ён не трымае доўга,
нават лужыны.

На бярэзінах
дробнае лісьце дрыжыць.
Майскія сьвяты.

Доўга дзівіўся:
рэшткі сьнегу на полі
склалі малюнак…

Кавалкі неба
хмарай разарваныя.
Блакітны вецер.

Неба сьпявае?
Ці за сонцам схаваўся
маленькі жаўрук?

Змокшы пад дажджом,
хаваюся пад брамай.
Сумны сакавік.

У качагарку
спусьціўся, але печка
ўжо не гарыць.

Спаць так кладуся:
лёгкі вецер Радзімы
хай прысьніцца мне.

Спаць не кладуся,
доўга гартаю кнігі.
Прыемная ноч.

Сьвятло маланкі.
Месяц за хмарамі зьнік
так незаўважна.

Сёньня ноччу ў сьне
ізноў бачыў Радзіму.
Сумны прачнуўся.

Так хочацца спаць!
Раніцы прамень у твар,
прачынаюся.

Чарга ў лякарні
няўтульнае крэсла…
Прыемны скразьняк.

Галінка вярбы.
Дакрануўся, і зьніклі
кропелькі расы.

Апранаюся.
З хлебам выпіў гарбаты.
Ранак прачнуўся.

Дзень нараджэньня.
Апрануў вайсковы фрэнч.
Халодны жнівень.

Ядлаўцовы куст
на пясчаным узгорку.
Чэрвеньскі ранак.

Кавалак хлеба.
Муха над вухам зьвініць.
Кубак малака.

Выйшаў з кватэры,
толькі рэха вітае
мяне на сходах.

За будынкамі
стракатаю хмараю
зьніклі галубы.

Сінія груды
на поўначы Чэхіі
ў сонечны дзень.

Руды сабака
брэша за весьніцамі…
Няўжо я чужы?

Як моцна дрэва
за глебу трымаецца…
Зрываю кветку.

Ценем фіранкі
крэсьліць паперу вецер,
складае свой верш.

Руіны мура,
ізноў ты стаў валуном,
камень на груду.

Фарбую сьцяну.
Ці знойдзе шэры павук
сваю шчылінку?

Ядлаўцовы куст
выкінулі на пясок
хвалі верасу.

Засохла дрэва.
І жукі-дрывасекі
тут завяліся.

Сена варушу.
Нават у летніх травах
схавана восень.

Добрая душа,
падары цыгарэтку,
запалім разам.

Павуком пабег
чырвона-чорны камбайн
у жоўтым жыце.

Ляжу пад дрэвам,
а ў галаве ні думкі,
адпачываю.

Ядлаўцовы куст,
ці чалавек на грудзе
махнуў рукою?

Залаты жучок
раптам мільгануў і зьнік —
вецер у траве.

Ты не сумуеш
Па ветру над возерам,
жучок-плывунец?

Кветку не кранай,
бо загудзе на цябе
раззлаваны чмель.

Здароў, землякі!
На слупе пры дарозе
рэжу слова «Менск».

Гарбаты жучок,
на плячах сваіх схаваў
лёгкія крылы.

Прылёг на зямлю.
Адкінуўшы рыдлёўку,
адпачываю.

Заварушыўся
каля берага чарот,
выпаўзла жаба.

Да дому прынёс
на адзежы кастрыцу.
Хораша ў лесе.

Пакінуты дом,
ці будуецца новы?
Шарая гадзіна.

Стомлены працай.
Прыемны холад вады.
Доўга мыюся.

Чыркнуў запалкай.
Вастракрылы матылёк
сьвеціцца ў цемры.

Грукнулі дзьверы.
Пацягнула скразьняком…
Прачнуўся ноччу.

Жнівеньскі месяц
праглынулі аблокі.
Халодная ноч.

Старога сябра
галава пасівела.
Месяца сьвятло.

Ляжаў і слухаў,
вось крокі праходжага
далей і далей.

Чыркнуў запалкай.
Вецер, не тушы ўначы
крылы полымя.

Што мне трэба ўзяць?
Яблык у кішэнь паклаў.
Холад раніцы.

Пасьля хваробы
выйшаў на двор прайсьціся.
Халодны вецер.

Колькі кастрыцы!
На белым грыбе сьлімак
адпачывае.

Затрапятаўся
блакітны вітраж — вецер
крануў галіны.

Сябра-верабей,
ты прыляціш да мяне
сумнай раніцай.

Аловак схаваў.
Толькі вецер варушыць
лісты паперы.

Яблыня-дзічка,
ты ізноў нарадзіла
толькі ападкі.

Што за хмарамі?
Можа, і там, па небе
сыпле дробны дождж?

Жоўтае лісьце,
дробныя хвалі нясуць.
Холад лужыны.

Зробіць смачнымі
яблыкі з антонаўкі
халодны вецер.

Лясныя сьцежкі,
размыты доўгім дажджом,
верасень ідзе.

Хавайся хутчэй,
вадамер. Бачыш, лісьце
жоўтае плыве.

Сухое лісьце.
Вецер зжоўклай газэты
старонкі панёс.

Конік засьпяваў
у пажаўцелай траве.
Сёньня так сумна.

Кошык з грыбамі
панёс чалавек — сьціхлі
конікі ў траве.

Ад каго схаваў
жоўтае лісьце вецер
пад агароджай?

Праз мокрае шкло
паглядзі на праходжых,
што шпарка ідуць.

Ніхто ня ўбачыў,
я спыніўся ў натоўпе,
стаю пад дажджом.

Грак над ворывам,
паляцеў уздоўж груда,
крыкнуўшы ветру.

У белай місе,
нібы вока восені,
чырвоны яблык.

Камарык зьвініць?
Ці сухую галінку
гайдае вецер?

На хвалях ракі
алешыны ліст паплыў…
Дзе ён спыніцца?

Шэпча аб нечым
мне мурзатая грубка.
Восеньскі вечар.

Чарку гарэлкі
наліў і выпіў адзін.
Ня маю сябра.

Хто з нас больш сумны?
Гэты дождж параўнаю
са сваім жыцьцём.

Запалі ліхтар.
Кроплі дажджу прачнуцца
на маім вакне.

У цёмным кутку
пачапельнік драўляны.
Мокры капялюш.

Комін фабрыкі.
У лужыне мазута.
Мокрыя боты.

Шклянка ля крыжа
на вясковых могілках
зьбірае лісьце.

Хто гэтай ноччу
наведае ліхтары?
Холад верасьня.

Доўга пью каву,
аб жыцьці разважаю.
На вуліцы дождж.

Каля вогнішча,
змокшы наскрозь пад дажджом,
прысеў адпачыць.

У маім доме
лістападаўскі вецер
зачыніў дзьверы.

Зорнае неба.
Доўгімі зрабіў цені
высокі ліхтар.

Месяц не ўзыйшоў.
Ліхтары ўздоўж дарогі —
маё сузор'е.

Сёньня здалося —
не вярнуцца ніколі
мне да Радзімы.

П'е чарку адзін,
бо на Радзіме сваёй
ня мае сябра.

На мапу гляджу:
вось родныя мясьціны,
так недалёка.

Шкляначку кавы
купіў і сьпяшаюся
дадому, зварыць.

Час адпачынку,
і кожны нешта сваё
ўспамінае.

Брата б убачыць,
яго руку паціснуць,
хоць на імгненьне.

Цыгарка ў руцэ,
зьбіў попел, і агеньчык
быццам прачнуўся.

Шэра-чорны цень
у жыцьці пакідаю —
свой фотаздымак.

Змоўкла радыё,
тэлевізара сьвятло
гасьне на вачах.

Сьвецяцца зоры.
Кароткая дарога
да роднай хаты.

Блішчыць сіні сьнег.
Трэснуў на бочцы абруч.
Едкі пах дыму.

Рыпяць арэлі.
Птушка сьпіць на галінцы.
Сьвеціцца шкельца.

Далёка дамоў.
З куста падае лісьце.
Халодны лівень.

Белая вішня.
Узьляцела сініца.
Сыплецца шэрань.

Высокая трава.
Плыве па зялёнай вадзе
пажоўклае лісьце.

Старая ня сьпіць.
На тумбачцы сьвеціцца
здымак старога.

Малады голуб
лётае за матылём.
Ціхія дрэвы.

Жанчыны рвуць лён.
Шэры жаўрук у небе
гаворыць з хмарай.

У хмаркі белай
просіць піць перапёлка.
Расьце збажына.

Зялёныя рунь
і неба… Колер яе
вачэй ня ўспомню.

Старая хата,
у павуціне срабрыстай
матыль засохлы.

Дождж. Спаць іду
з надзеяю, што заўтра
горад патоне.

Над мёртвай коткай
дзяўчо ўкленчыўшы плача.
Вечаровы час.