Міхась Шаховіч

ВАДА Ў РЭШАЦЕ

ЧАРОЎНАЯ ЗНАХОДКА

— Хай будзе, у гаспадарцы прыдасца, — падняў з зямлі Іван і схаваў у кішэнь. Прывітаўся з суседкаю, якая корпалася ў агародчыку, і звярнуў на свой. панадворак.

А Матрону як бы дынамітам падарвала. Кінула матыку — і файт дахаты.

— Іван нешта знайшоў! Якраз насупраць нашай хаты! Матычу я трускаўкі ў агародчыку, а ён ідзе вуліцай. Ды раптам — гоп, схіліўся, і ў кішэнь. Я прысела за плотам і гляджу між штыхеціны. Ён то мяне не бачыў, а я яго — добра. Азірнуўся наўкол, ці нікога няма, і подбегам на панадворак ды пад хлявы схаваўся. Бачыш! I то тут, каля нас! — кіпела перад мужам. — Найхутчэй наша Чубатая яйка згубіла. От, прахвостніца, седала не трымаецца! То ў крапіве ў Гаўрылянкі знясецца, то пасярэдзіне вуліцы згубіць. Не выйсці мне, дурной, ды не паглядзець... Напэўна яйка, якраз у жмені змясцілася.

— А ты глядзі, мо, сабака нешта ноччу вывалак? Падла аблезлае! Усё паразцягвае! У іншых дзесьці і сабакі, як сабакі — усё на свой панадворак цягнуць. Хведараў, вунь, два мяшкі ў буду прынёс! Гіцлю псяюху адвязу, — усхадзіўся і муж.

А Гаўрылянка, у крапіве якой Матроніна курка неслася, таксама не лыкам шытая. Заліпала ля клуні свайго Гаўрылу і давай размахіваць рукамі:

— Іван знайшоў штосьці! I то пад самым нашым плотам! Выганяю я Кірылавых гусей, каб іх халера падушыла, вунь, цэлы панадворак запаскудзілі, аж бачу, ён пайшоў. I спатайка — цап, пад палу, ды, як падкошаны ў свае вароты. Глядзі каб чагосьці нашыя дзеці не вынеслі... Я табе ўжо колькі разоў паўтарала — здымі дзягу, урэж ім, каб на ўсё жыццё запамяталі! Ты не! Цяпер — маеш. Добра табе так!

Жонка Кірылы ў той час якраз па торф ішла. Пачула размову, ды ў шпіхер да свайго.

— Ты бачыш?! Іван штосьці знайшоў! На вуліцы. Каля нас, дзе Гаўрылаў плот канчаецца. Такое доўгае, ледзь пад палу змясцілася. Няйначай шпень, што наша карова згубіла. Усюды мы яго абшукалі, а ён бачыш дзе быў! З цябе таксама разява добрая! Не, каб на вуліцу выглянуць, то лазіш па палях! А цяпер шыш табе аддасць. Хіба, што схадзіць да яго... Як ты думаеш?

Іван сядзеў, ды гузік да нагавіц прышываў, калі бачыць — Матрона ідзе, за ёю Гаўрылянка, а з заду Кірыліха трэпсае.

Іванка, а Іваначка! Ты нядаўна вуліцай ішоў. Ці не знайшоў ты часам яйка? Паскуда, а не курка — дзе ходзіць, там і знясе!

— Ну, што ў нас за дзеці? Усё з хаты павывалакаюць і пакінуць сярод вуліцы. Не знайшоў ты часам, Іванчык, нечага?

— А можа ты шпень наш знайшоў? Гаварыла я свайму дурню — прывяжы ты яго, як трэба, то яму, як гарохам аб сцяну. А ў гаспадарцы шпень патрэбны. Няма на чым каровы ўвязаць і хоч ты плач.

— У гаспадарцы яно ўсё прыдасца. Я, во, сёння, гузік знайшоў і думаю — глуповіна, але хай будзе. Прыходжу да хаты, зір — а ў нагавіцах якраз і не хапае. Дзе, здаецца, згубіў? Не знайшлі вы часам майго гузіка?

ЯК ІГНАТ ЖОНКУ КУЛЬТУРЫ НАВУЧЫЎ

Жыў Ігнат са сваёй Ігнаціхай на ўскраіне. вёскі. Жонка за куры з суседзямі сварылася, а Ігнат думаў, як скупасць з яе выгнаць, культуры навучыць ды зажыць наканец па-чалавечы. Людзі тэлевізары маюць, а ў іх у хаце нават газеты няма. Ну і баба ў яго была — і на вёсцы, і ў дома жыць не давала.

— Каб на цябе канцы! — верашчыць на ўсёй панадворак. — Сядзіш ды япаўкай варон лапаеш, а вунь другая гуска з абскубаным крылом ходзіць!

— Бабо! Ты ж сама вырвала булачкі прымазваць...

— А каб цябе ў грабовую доску замазала! Я ж калі і вырвала, дык адно толькі, а тут, глянь, каб табе павылазілі...!

— Пагубіла. Проста, не падскубла ты іх

—А каб цябе дарэшты абскубла! Толькі і знаеш што жэрці ды брахаць! З таго пер’я ўжо цэлая падушка выйшла бы! О, я табе цяпер дам падушку! На падлозе, гад, спаць будзеш!

I гэтак кожны дзень — як не гусь, дык качка, калі не качка, дык курка, Надта ж скупая Ігнаціха была. Раз, як прадала на рынку курыцу і на пяць злоты менш чым суседка ўзяла, дык тры ночы спаць не магла, а днямі суседку лаяла на чым свет стаіць.

— Як тут бабу культуры навучыць? — за-думоўваўся Ігнат. — Суседзям лягчэй было б, і сам спакайней зажыў бы. Пайшоў, пагаварыў з суседам і назаўтра пачалося:

— Вунь Грышка трыста тысяч у каламотку выйграў, а ты толькі і знаеш люльку ў зубах трымаць. А каб падумаць, як мы жыць будзем — то не. Няўжо ж ты дурнейшы за яго?

— Чула ты, бабо, звон, ды не ведаеш, дзе ён. Не ў каламотку, а ў таталётку і не толькі Грышка, але і Іван.

— То як ведаеш, то чаго сядзіш, рукі пад задніцу падлажыўшы? Людзі грошы грабуць, а ён і пальцам не кіўне!

— Ой, бабо-бабо! У нас жа нават газеты ў хаце няма. Дзе ж ты нумаркі праверыш? З суседзямі пасварылася...

— Каб мне заўтра газету выпісаў!

Час ішоў. Ігнат чытаў газету ды ўсміхаўся ў вусы. А жонка зноў давай сваё начытваць:

— Ці ты, часам, такую як трэба выпісаў? Людзі выігрываюць, а ў нас нічога!

— Газета, яна такая, але, бачыш, пісаць па-рознаму можна. Ты ж ім на пяро не глядзіш, што захочуць, тое і напішуць. Па радыё зусім інакш. Усе слухаюць, так хутка не схлусіш.

I такім чынам выплыла з жончынай панчохі новае радыё. Але зноў нічога, зноў бяда.

— Бачыш, радыё — рэч добрая, але там толькі чуеш, а не бачыш. А нягледзячы ў вочы ўсё гаварыць можна. Па тэлевізары ўжо інакш, там усё бачыш.

I перад святамі ў хаце паявіўся тэлев:зар. Давай Ігнаціха глядзець. Цэлыміі вечарамі вытрэшчвала вочы ў гэтую дзіўную скрынку, а раніцай хутчэй па вёсцы расказваць, што, моў, амерыканцы не толькі па месяцы ходзяць, але і загоны на ім прадаюць, а ў нас то заўтра добрая пагода будзе, а на захадзе ўжо ў поле выйшлі. Ігнат з суседам міргалі толькі адзін на аднаго і пасмейваліся сцішка. Клюнула, значыць.

Але аднойчы, давай Ігнат пра таталётку ўспамінаць:

— Знаеш што? Трэба будзе, бабо, тэлевізар прадаваць. Нічога з нашага выйгрышу не вы-ходзіць. I тут, відаць, ашукоўваюць.

— Я табе прадам! Век бы нічога не рабіў, толькі прадаваў! Сам неадукаваны дурань, то і мяне яшчэ хочаш у цемнаце пратрымаць! Вунь жанчыны за свае правы змагаюцца, я табе пакажу, што жонка вартая! Не хочаш глядзець дык выматвайся з хаты!

I так Ігнат навучыў сваю бабу культуры. Па вёсцы не крычыць, з суседзямі ўладзілася, але жонкай засталася.

ЯК ДАНІЛА З ДЗЯМЯНАМ ВОРАГАМІ СТАЛІ

Пакуль у Дзямяна стадола была ветрам крытая і хата, калом падпертая, крыва, на парослы травой пляцень узіралася, дык Даніла душа сусед быў. Хоць ты яго да раны прыкладвай. Заўсёды галубчыкам ды міленькім, міленькім ды галубчыкам называў.

— Калі б нешта табе трэба, дык заходзь. Дзверы маёй хаты табе заўсёды адкрытыя. Хто ж дапаможа, як не сусед суседу? — гаварыў.

Не ганьбаваў і старэнькай суседавай хатай. Пры кожнай нагодзе ў госці заходзаў. Навэт гусі, і тыя, кожны дзень па Дзямянавым панадворку хадзілі.

— Асцерагайся, Дзямян, свайго суседа, — гаварылі людзі. — Дрэнны ён чалавек, ашуканец вялікі. Пакуль руку яму падасі, перш пальцы пералічы. Так і глядзі, каб з аднаго не ўхапіў.

Але Дзямяну што, панадворка шкада? Як там гусь травы пашчыпае, то раптам ужо і бяда? Суседзі ж.

I жылі гэтак, пакуль Дзямян будавацца не пачаў. Але калі новыя і прыгажэйшыя, чым у Данілы, хлявы паявіліся і дачка ва ўніверсітэт дасталася, а суседаў сын нават матуры не здаў, дык сяброўства як ветрам развеяла. Пачаткова Дзямянавы куры адна за адной з перабітай нагой, або крылом з агарода пачалі вяртацца. Потым даносы пасыпаліся, што, моў, свіронак у Дзямяна не па плану пастаўлены ды святло ў хлявы без дазволу праведзена. А калі ніякіх адхіленняў не знайшлі, давай тады Даніла па вёсцы разносіць, што нібыта Марына, Дзямянава жонка, усіх у горадзе маслам замазала.

— А чаго ж яна туды кожны тыдзень ездзіла? Курэй возіць, а потым крычыць, што я ёй павыбіваў. Нават у Варшаве падлезла, каб дачку ва ўніверсітэт усадзіць, а майму Валодзьку і матуры не далі зрабіць. Долары ўсё! Сам бачыў, як лістонаш пісьмы з Амерыкі прыносіў, — расказваў па вёсцы.

А ўсё яно так, таму, што Дзямян жыць ад яго лепш пачаў. Хадзілі б далей Данілавы гусі па яго панадворку і сусед быў бы, хоць ты да раны прыкладвай.

ДУРАГОНКІ

— Ну і хату Сцяпан ставіць — вялізная, як стадола. I веранду думае зрабіць. Палац проста, — гаварылі ў вёсцы.

Ад раніцы да вечара на Сцяпанавым панадворку стук сякер ды тахтанне пілы разносіліся. Зруб канчалі, каб на зіму ўвайсці.

Мікалай, Сцяпанаў сусед, спаглядаў праз плот і толькі зубамі скрыгатаў. Усё згодна з планам, не прычэпішся. Гляне толькі на новы суседаў зруб і сэрцу ў грудзях цесна зробіцца ды вочы зайздрасцю наплывуць. I не вытрымала Мікалаева душа, не перанёс. Давай вакол сваёй хаты раскопы рабіць ды падмурак заліваць. А вясною, прыцягнуўшы некалькі прычэп цэглы і пустакоў, перанёсся з сям'ёй у летнюю кухню і на месцы пекнай і здаровай драўлянкі павярхоўку бўдаваць пачаў. Цэгла па цэгле ўзрастала прыгожая мураванка. Потым ад вуліцы новы альховы плот паставіў. На зіму пасяліліся.

— Ужо Сцяпанава хата, здаецца, вялікая, але Мікалаява дык на ўсю ваколіцу, — пагаворвалі ў вёсцы.

Сцяпану гэтыя словы, што шпілька ў жывое. Тыдняў два, як сам не свой хадзіў, толькі мармытаў нешта і рукамі размахваў. Думаў.

Выйшаў аднойчы раніцай Мікалай на свой панадворак і аж вочы на лоб палезлі. Стаіць Сцяпан ля свайго плоту і рознакаляровымі фарбамі на штахецінах ўзоры нейкія наводзіць.

— Агаааа... Дык ты так, ну то я цябе гэтак, — крыва ўсміхнуўся Мікалай і прыняўся скідаць са сваёй аборы зусім яшчэ добрую чарапшу ды этэрнітам пакрываць.

— Во яно як! — плюнуў са злосцю Сцяпан.

— Яшчэ пабачым... — і пачаў да сваёй стадолы яшчэ адну старану дабудоўваць ды ходнічак ад хаты класці.

Тады Мікалай да кожнага гаспадарчага будынка дошчачкі папрыбіваў ды вялікімі літарамі падпісваў: АБОРА, СВІРАН, КЛУНЯ.

А потым аддзяліліся ад сябе высачэзным плотам, штахеціна ля штахеціны, і кожны са свайго боку напісалі — МЯЖА.

ГРОШЫ

Ну, і здарэнне! Думаў, што памру!

Паехаў я неяк наведаць сваю родную вёску. Больш года там не быў, засумаваў. Дарога ад аўтобуснага паўстанка якраз каля могілак вяла. Поўдзень. Такі прыгожы, сонечны. Багажу — усяго толькі, што вялікая падарожная торба, якую, згодна са звычаем, едучы ў вёсцу, усе з сабой бяруць. Не цяжка.

Іду я, значыць, гэта каля цвінтара і думаю: дай пабачу, каго сярод жывых ужо няма. Да хаты ж не спяшацца. Можа якраз паабедалі і ў поле збіраюцца. Хаджу паміж магіламі і раптам — Божа ж ты мой! Іван памёр! Свежанькая магіла з жалезнай агароджай, крыж з чорнага мармуру аж зіхаціць на сонцы. Калі ж ён гэта? I нашыя нічога не пісалі. Усё ж такі мы сябрамі былі, за адной партай сядзелі. Здавалася, жыць яму толькі. Адбудаваўся на цэлую вёску, машыну купіў, шклярня. Мабыць яшчэ такога чагосьці не выдумалі, каб у Івана не было. I маеш табе, узяў ды памёр... Гм... Тут не адкупішся. Уваткнуў я ў магілу палявую кветачку і пайшоў сваёй дарогаю. А ў вачах луг заліты сонцам. А мы, з Іванам, як некалі, прэм наперагонкі і ён крычыць, застаўшы ззаду:

„О, хітранькі! Табе лягчэй, у цябе дзірка ў трусіках!''

Так... Цяпер напэўна за багацце наперабой сварацца. А можа ўжо ўсё разграмкалі! Нічога, што жыў адзін. Калі да гэтага то сваякоў столькі назбіраецца, што і пугаю не адгоніш.

— Здароў! Колькі год! — раптам спыняе нехта мае разважанні.

Азіраюся — і аж у вачах памутнела. Маманькі! Іван-нябожчык ззаду...

— Ззздддааароў. Гэээттта ттты? — з перапалоху ляскаю зубамі.

— Ну, што? Не пазнаеш, булава? — і абнімацца лезе. — Што з табою?! Хворы?! Белы, як палатно стаіш.

— Нііічога. Але ж ты... Ты ж памёр. Ля магілы ж тваёй я быў.

— Ха-ха-ха! — зарагатаў. — Ну, так... Бачыш, браток, і там жыць трэба. А што я быў наймалодшы, дык і выслалі мяне за пакупкамі.

Я гэта пачуў, і ўногі. Толькі на чацверты дзень да сябе дайшоў, як бацька матцы тлумачыў:

— Іван ужо дарэшты здурэў! Помнік сабе на могілках паставіў! Бачыш, што грошы робяць?!

САМ НЕ ГАМ I КАМУСЬЦІ НЕ ДАМ

— Ёзікаў малодшы зусім ужо здурней, — гаварылі ў вёсцы. — Рознае ламоцце, што людзі на сметнік выкідаюць, ён у горад цягне. Гладунку ўгледзіць — цягне, лыжку драўляную знойдзе — цягне. Кажуць, калісьці нават цэпа вёз. I як з ім жонка вытрымоўвае.

Такі ўжо ён быў. У кожнага свая цяга. Ну, проста, цікавіўся чалавек. Да кожнага драбноцця прыглядаўся. I неяк згледзеў, што ў Нічыпара за плотам дваяны валяюцца. Надлопнутыя, што праўда, але ж дваяны, не якая там цэпэлёўшчына.

— Можна ў вас іх забраць? — паказаў ён пад плот. — Вам і так непатрэбныя, а мне цікава, — тлумачыў Нічыпару.

— Патрэбныя ці непатрэбныя, але на маім панадворку і мае яны, А калі так дык значыць, дарам не гінуць. Во! —- адрэзаў Нічыпар.

— Я ж без грошай не хачу. Вам жа ўсё роўна, вы ж і так з іх не карыстаеце. Рассыплюцца яны тут, — пераконваў.

— Можа і рассыплюцца, але... Ну, а колькі дасі?

— Пяцьдзесят, — і сунуў руку ў кішэнь.

— Колькі? — перапыніў яго Нічыпар. — Пяцьдзесят? — пакруціў галавою. — Не, брат, хаця ты і універсітэты канчаў, а я дурны мужык, то не дам, каб на мне нехта нажываўся. Хай ляжаць, есці не просяць.

— Яны ж тут нішчэюць.

— Ужо тут ты не бядуй. I падгледзеў... Хы... — круціў галавою Нічыпар. — Я ўсю хату ператрос, шукаючы іх За пяцьдзесят злотых дваяны купіць хацеў. Думаў, што я ім цаны не ведаю. Добра, што ты мне іх паказаў. А я тут думаю — дзе дваяны прапалі?

I, быцнам знойдзены скарб, панёс іх пад хлявы.

ВЁСКА

Бяскрайняя шыр ніў, на яніх, быццам бы скваркі, ляжаць апошнія лапіны парыжэлага снегу, панадворкі залітыя кудахканнем кур, ляскатлівая песня пяцізубых цёрніц. Вёска...

— Як яе не любіць? — разважаў Віктар. — Яе, з зялёнавясёлкавымі лугамі, салаўінай песняй у квецці бэзу, ластаўкамі на тэлеграфных дратах. Толькі цешыцца, цешцыца і захапляцца. Жыццё, здаецца, аддаў бы, каб зноў ісці з касой на плячы на свой палетак, каб лавіць пажаўцелыя лісты, ідучы вясковай вуліцай ды адурманьвацца бабіным летам, што плыве ў высокім сінім небе. Паласавацца б яшчэ раз смакавітым дымам паленага бульбяніку.

Да болю люблю вёску, — паўтараў сам да сябе. Селянін я і душа. мая сялянская. А ў горадзе я тое, што кветка ў збане. Ну, што гэта горад? Там нават неба і тое пабеленае ды абрэзанае. Сузор'я лоўнасцю не ўбачыш. А тут — дываны зорныя, месяц серабрысты плыве.

I гэтак паўтаралася амаль кожны дзень. А асабліва, калі нагрузка работы была. Віктар тады летуценна пераносіўся ў вёску і плыў...

Гэты дзень аднак быў асаблівым. Куцця. Так хацелася правесці яе па-народнаму, як некалі. Там жа на вёсцы ў яго старыя бацькі. Несумненна чакаюнь.

— Напэўна ўжо селі вячэраць, неспадзяюцца, — падумоўваў, ідучы з аўтобуса. — Зоры ўжо ж паявіліся. Зоры... Якая іх безліч.. Сёлета куры павінны добра несціся.

Але вячэраць яшчэ не вячэралі. Стол ужо, праўда, быў падрыхтаваны, але сесці не селі. Абмяркоўвалі.

Усё было так як некалі — вакол поўна сена, у кутку стаяў госцік, дванаццаць страў.

— Як я л.блю вёску! — сказаў Віктар пасля вячэры. — Вось тут жыццё! Не тое, што ў горадзе. Там чалавек — вязень. У бетоны закуты. На вечны гул матораў прысуджаны. Чыстае паветра дзіковінкай.

— Яно ўсё так, — пыхнуў люлькай бацька. — Але ж ніхто вас туды сілаю не заганяў. Вяртайся і гаспадар.

— Так. Але абавязкі, праца...

— Школа і ў нас ёсць. Прыязджай, вучы дзяцей. Вясковым таксама веды патрэбныя.

— Ага. Калі дрэнна, то прыязджай, сынок, — адазвалася маці. — На гаспадарцы працаваць будзеш. А там прасторы колькі хочаш. Мы ўжо з бацькам старыя, і так за рэнту здаваць думаем.

— За рэнту? Што вы? А не лепш прадаць? Грошы шматок возьмеце. А дажыць і ў мяне можаце. Навошта вам рэнта? Што адразу грош, дык не нейкія там месячнасці.

— Яно і добра было б. Праўду кажучы, то мы над гэтым і думалі. Але, ты ж кажаш, што там прасторы няма... — развёў рукамі бацька.

Віктар чагосьці апусціў галаву.

БАЦЬКІ I ДЗЕЦІ

— Будзеш там ужо прадаваў. Збагацець не збагацееш, а сабе і так кусочак свежага будзе. Завязі дзецям, а то, напэўна, калі ў чарзе не пастаяць, дык і не маюць, — раіла жонка.

— Мо яно і праўда, — падумаў Васіль і назаўтра закалолі.

Што сабе — пакінулі сабе, а апошняе падзялілі на дзве часткі ды паставілі ў склеп каб схалонула. Ранютка, калі толькі пасвятлела, Васіль запрог каня і паехаў у горад парадаваць дочак свежанінкай. Сядзіць, тытунём зацягваецца, ды на каня пануквае:

— Но! Нооо, маленькі! Хутчэй бяжы! Людзі авёс ужо пачалі вазіць. Цяжкавата нам з Параскай. Пастарэлі, сіл няма, а тут яшчэ яна і занядужала — год як на ногі наракае. Не прычапілася б хаця нешта. Што ж тады я сам...? Бяжы, буланы, бяжы, маленькі! Можна было б ужо на рэнту, але от, то бульбы яшчэ пасадзіш, то жыта пасееш. Булкі свае. Нам яно і агароду хапіла б, але дзеці. Так здаецца, але і капуста, і цыбуля, і агурок... У горадзе купіць трэба, а тут сваё. Пакуль можна, дык хай яшчэ. Дзеці ўсё ж, Хаця з Яшкаю, во, як выйшла — у хаце дажыць не далі, у чужых начаваў. Усяго можна дачакацца. Гадуеш, цешышся, а чаго прычакаеш — не ведаеш...

Васіль задумаўся. Уцягнуў галаву ў плечы ды заглядзеўся на лейчыну, што свабодна звісала ніжэй аглоблі.

Сонца ўжо вьшлыла над вяршыні дрэў, калі ўехаў ён у горад. Перш павярнуў да старэйшай. Прывязаў каня там, дзе заўсёды, каля крамы, і пайшоў на другі паверх. Дачка была яшчэ дома.

— А што вы, тату, так рана? — здзівілася. — Здарылася нешта?

— На рынак ехаў, ды так жывот схваціў, ну і ведаеш... Думаю, заеду да цябе, памыюся крыху.

— Калі я, бачыце, да працы спяшаюся. Можа вы да сястры. Яна ж тут недалёка, і не працуе. А то я пайду, а вы хаты самі не замкнеце.

Васіль развітаўся, націснуў шапку на галаву і пайшоў да воза.

Малодшую дачку застаў ён перад хатай, з крамы вярталася.

— А што вы гэтак у рабочы дзень? — прывітала.

— На рынак, парасят, купіць хацеў, але так жывот схваціў, гнаць пачало, што стрымаць не мог і ведаеш... Памыцца б.

— Ну іх з парасятамі! Сядайце і едзьце хутчэй дахаты. А грошы пакіньце, мы вам купім.

Бацька паківаў галавою і павярнуў каня. — Што ты так хутка вярнуўся? Дома нікога не было? — здзівілася Параска.

— Была, але, мне так нядобра стала, ну... проста, прызнацца брыдка...

— Ідзі хутчэй пэмыйся і лягай! Там у крадэнсе сушаныя чорныя ягады ляжаць, вазьмі са жменю. На жывот добра. Ідзі, я сама выпрагу.

Вечарам мяса пасалілі, а пакінутага на святы парсючка вырашылі прадаць.

ЧУЛЛІВАЯ НЯВЕСТКА

(з народнага)

Пайшлі аднойчы цёшча з нявесткаю ў поле гарох абрываць. Цёшча старая, бяззубая. Селі на загоне і выбіраюць што лепшыя струкі. У малатарні паб'е, а так злускаюць, прасушаць і на суп будзе. Але нявестка глядзіць — цёшча ўсё нешта жуе. Меле ды меле ротам. Выбіраюць яны далей, а нявестка ўсё гуль і гуль на цёшчу. Тая жуе.

Нявестку аж носіць.

— Чаго добрага ўсёй гарох з'есць, — думае.. Рот ёй не забаліць, столькі жаваць. Не сцярпела і кажа: — Ідзем, мамо, дадому.

Тая аж здзівілася. Толькі што прыйшлі і дахаты. Небывалае, каб нявестка яе ад работы адсылала. Часамі і ноч, а яна нічога не кажа. А то...?

— Давай да вечара павыбіраем. Ўсё роўна ўжо прыйшлі, — гаворыць старая.

— Павыбіралі крыху і хопіць. Так здаецца, цэлы час сагнутаму пасядзець. Я маладая і то папярэк баліць, а вам і пагатоваму. Прыможацеся яшчэ. Ідзем, мамо! Ідзем! Ну яго! — і проста за рукаў цягне.

Пайшлі. А маці ўсё жуе.

— Давайце, мамо, я вашу торбачку з гарохам панясу. Вам цяжка, — клапоціцца.

— Ага, праўда. Цяжка яно ўжо старому на свеце жыць. Хадзіць ногі баляць, з'есці не з'ясі, бо зубоў няма. Наглытаешся цэлага, як бусел жабаў, а потым жывот баліць, — наракае цёшча. — Зайшлі мы гарох выбіраць, я ўзяла адну гарошыну, то так і жую яе, — гаворыць, уваходзячы на панадворак.

Нявестка ледзь не прысела, пачуўшы гэтае.

— I сапраўды яшчэ, мамо, мы маглі б крыху павыбіраць. Ідзем перакусім і зноў пойдзем. Вы прайшліся, адпачылі. Плечы распросцілі, — прагаварыла як мага найбольш ласкава.

РЭЦЭПТ НА СПАКОЙНУЮ СТАРАСЦЬ

— Ты, Кірыла, зрабі гэтак..., — зашаптаў нешта суседу Мікіта.

Назаўтра Кірыла збіў невялікую скрыначку, замкнуў, а ключык на шнурочку, нібы талісман, павесіў на шыю. З гэтай пары хадзіў ён ды пабразгваў змесцівам шкатулачкі. Нявесткі пераглядваліся паміж сабою і недаверліва паціскалі плячыма. Адносіны да Кірылы змяніліся. I да стала яго ветліва запрашаць пачалі, і больш смакавіты кусочак падложаць, і да працы не гоняць.

— Вы, тату, не ідзіце, вам цяжка. Мы і самі тую бульбу выкапаем, — прыдабралася малодшая.

— Так, паляжце лепш, адпачніце. Мы і малых з сабою возьмем, каб не перашкаджалі,.і кароў дарогаю перапнем, — не заставалася ў даўгу старэйшая.

А стары толькі сціскаў шкатулачку ды ласкавым словам успамінаў суседа.

На зіму Кірылу нават у хату са свіронка забралі.

— Ідзіце, ідзіце, там жа акасцянець можна. Што вы? Такі холад! Маладога дрыготкі бяруць, а старому і пагатоваму!

— Дык і ў нашай палавіне можна, хадзеце. Ложак ля сцяноўкі паставім, цёпла будзе, — лашчылася старэйшая.

— Чаго ж да вас? У нас і месца больш, і дзяцей няма. Старому спакой патрэбны, — не адступае малодшая.

А самі толькі глянуць на шкатулачку і ледзь да вачэй адна другой не скачуць.

Кірыла жыў, як у Бога за плячыма. I апраналі, і еў як чалавек, і грошы на папяросы давалі, і дарункі прыносілі. Адна толькі пойдзе, другая прыходзіць.

Пад весну стары занядужаў. З бакоўкі, дзе спаў, нявесткі не выходзілі. Адна другой так і спаглядала на рукі ці да ключыка не цягнуцца.

Пасля Вялікадня загаласілі. Ой, як плакалі! На труну падалі, а злосць у душы так і кіпела. Шкатулачка недзе прапала.

Калі людзі прыйшлі псалтыр чьгтаць, дык нявесткі ў бакоўку пабеглі. Шнырылі, заглядалі. Знайшлі яе за сундуком. Упала, відаць, з абяссіленай рукі. Кінуліся. Рвалі адна другой. Шкатулачка, нібы жывая, выслізгнулася з рук ды разбілася.

На покрыўку высыпаліся рознакаляровыя шкельцы ды дробныя каменьчыкі.

ПАЦЕШЫЛА

Хведар не ўставаў ужо мабыць з месяц. Жывот. Як схопіць, як зарэжа, дык неба, здаецца, лізаў бы.

— Ну, што з табою? — наведала неяк хворага кума Фрося.

— А вось, бачыш, да “магілёва”, відаць, ужо пара...

— Ой, што ты?! Што ты!? — і думаць грэх! Паправішся, яшчэ ўнукаў пажэніш. Прынядужаў ды і толькі. Мала гэта людзей хварэе? А маладых колькі? Шуркаву Зосю вазьмі. I хто б падумаў... Усяго толькі дваццаць год Здаровая, чырвоная, нібы вішня і раптам — палец спух. Нарыў паявіўся. Тфу, не ў хаце гаворачы! Гніло, гніло і ледзь не да локця руку абцялі. Ганігрэна ці гінгрэна, як там яны яе называюць. Выздаравееш, Федзя, не думай толькі, да сэрца моцна не бяры. Ну, але ўсё ж такі, што табе?

— Ай, ведаеш! Усё, кума! Адным словам усё! На лечаным кані даўга не наездзіш. Найгорш жывот. Вачыма, здаецца, з'еў бы, а пачнеш — нібы нажом нехта пора.

— Нічога, кумок, пройдзе. Палепшае. Пашкодзіла нешта і ўсё. Жывот, праўда, яно не вельмі. Татуль мой таксама, памятаю, на жывот скардзіліся. Схвацілі аднойчы мяшок бульбы з воза і скрунула. Так і да Каляд не дачакалі. Маладыя ж яшчэ былі. Ды што я табе гавару, сам ведаеш. А з Мікалаем таксама. Ну, а табе калі рэжа, дык у нагу не совае?

— Совае. У правую. Часам як схопіць — месца знайсці не магу.

— Во, во! У правую! А ты Ёзічка з хутара памятаеш? Тое ж самае меў. Як толькі жывот, то і правую нагу адымала. Адымала, адымала і адняло. Два гады праляжаў нібы калода. I па шаптухах хадзілі, і аперацыю рабілі, але так і пайшоў на той свет. Няпоўных сорак было. Ай-яй-яй! Чалавек як муха — тут жыве, а тут ужо і няма. Ну, пайду. Здаравей, кумок! Здаравей! Унукаў яшчэ пажэніш. Заўтра зноў загляну. Сама была хворая. Знаю як гэта добра, калі нехта прыйдзе, пасядзіць, пацешыць. Дужэй, Хведарок, дужэй.

АДЗІНОКІ

Сусед, прыйшоўшы заказваць варту, убачыў, што Сцяпан не ўстае. Скрунуўшыся ў клубок, ён цяжка стагнаў. Забралі яго ноччу, на сігнале. Назаўтра ў вёсцы толькі і мовы, што пра Сцяпана:

— Памрэ, відаць. З галавою жарты малыя.

— А з Мікітам як яно было? Таксама галава ды галава... Пахнеў з паўгода і канцы.

— Шкада чалавека. Дабрашчы такі. Але так і пражыў цэлае жыццё адзінока  — ні жонкі, ні дзяцей.

— То ж так. Нажываў, нажываў і пакінуў усё невядома каму. Нават каровам ніхто не падаваў, мычаць з голаду

— Сястру ж мае, брат ёсць!

— А хто іх тут калі бачыў?

I так ад раніцы жыўцом хавалі Сцяпана. Адны спачувалі яго адзіноце, іншыя шкадавалі гаспадаркі, што марна прападзе, наступныя сабачылі на абыякавасць брата і сястры.

Але тыя не былі такімі абыякавымі і гаспадарцы дарам загінуць не далі. Нібы па тэлефоне данеслася да іх, што са Сцяпанам безнадзейна. І вечарам ужо прыехалі. Нават цётка нейкая аб'явілася. Брат паляцеў да стадолы, сястра адразу па хлявах кінулася, а цётка за абразамі ды па каморы шнырыла. За ноч зніклі воз з веялкай, над раніцай кароў у хлявах ужо не было, а каля поўдня пачалося:

— Як роўна, дык роўна! — гарланіў брат. — Усе каровы папрадавала!

— А ў стадоле, што?! Менш было? — вымахвала рукамі сястра.

— I я ж нейкая сваячка. I маёй тут працы нямала, — не змаўчала цётка.

— О! Яе працы! — А хто тут цябе калі бачыў? — супольна кінуліся да цёткі. — Хопіць табе таго, што ў хаце знайшла.

— А ты тут да мяне не падмашчвайся, сама дам рады! — сунулася сястра да брата, убачыўшы, што той стае на яе баку. — Яшчэ Сцяпан не памёр, а ён ужо ўсю стадолу ачысціў!

— Гооо...! Тая, што ў хлявах нічога не чапала!

— А як ён і выйдзе, то хто яму гэтых кароў даіць будзе?

Ачысцілі. Задбалі пра ўсё. А кажуць, адзінокі быў...

ГАГАТУХА

Павячэралі. Дзед падсунуў бліжэй да печы столачак і, абапёршыся плячыма аб цёплую сценку, сонна ківаў галавою, быццам бы пералічваў пражытыя гады. Бабы збіраліі са стала. Заўтра Новы год.

Малы Міколка любіў такія хвіліны. Любіў ён прысесці каля дзядулі ды заслухацца ў яго ўспаміны. Сваім дзіцячым розумам уяўляў свет дзедавай маладосці і здавалася яму, што не дзядуля, а ён тут галоўны герой.

— Дзеду! Дзеду! — патузаў за руку. — Чаму Гагатуху багатым вечарам называюць? А?.

— Ыммм? — адкрыў той вочы. — Як чаму? Ну, багаты, ну... Цэлы год людзі працавалі пакуль дачакалі гэтага вечара. А знаеш, колькі за год усялякага дабра назбіраецца. Таму ён і багаты.

— А гагатаць пойдзем? — заерзаў на столачку Міколка.

— Што ты? Цяпер ужо гэтага няма... Смяяліся б. Усё прайшло, унучак. Глухамань адна цяпер. Абы што, дык зараз крыўдзяцца, У суд падаюць. А каб ты ведаў, як калісь весела на вёсцы было? Хто ў гэту пару ў хаце сядзеў. Павячэраў, ды за вядро з попелам і гайда за дзверы сцяжынкі па вуліцы высыпаць. Высыплем сцяжынку, загагочам пад акном, ды ходу. Раз памятаю, сыпалі мы дарожку ад Кірылавага Івана да Матроны. У нашай кампаніі быў такі Рыгор. Ты яго не памятаеш, памёр, зямля б яму лёгкай была. Ну, і голас у яго быў. Бывала, як зарагоча — па ўсёй вёсцы вароны з дрэў са страшным крыкам паўзлятаюць. Дасыпалі мы, значыць, да Матроны, а Рыгор як не зацягне сваё „гу-гу-гу", дык тая, як несла міску з гарачай кішкай, так і паставіла яе, замест на стол, на галаву старому Ніканору, бацьку свайму. Мы са смеху ледзь не паўсікаліся. Што і не вытваралі? Усе вароты паздымаем ды пазаменьваем. Памятаю, раз нашаму суседу варотамі дзверы ў хату загарадзілі. Так прыладзілі, што той з хаты вакном вылазіць мусеў. Данілу стог сена за вёску перавезлі, Міцьку санкі на вёрст пару адагналі. Яшчэ і ставіць мусіў, каб сказалі, дзе схавалі. Рабілася, ой рабілася! Але людзі ведалі, што так прынята і ніхто не крыўдзіўся. А зараз...? Хуліганам, або злодзеем абзавуць. Дзіўныя цяпер людзі... Ну, але ты ўжо лягай. Заўтра ўстанеш, грашыма памыешся, каб багатым цэлы год быць. Лягай! А я яшчэ надвор выйду, сабаку спушчу.

Стары накінуў на плечы кажух і выйшаў. Міколка, распранаючыся, чуў як паскрыпвае пад дзедавымі валёнкамі снег, як радасна забрахаў сабака, пачуўшы канец зняволення. Прыкрўыся коўдраю і ўжо засынаў, калі пачуў на парозе злосны голас дзеда:

— А, сабакарнікі! Вароты знялі! Каб крышку раней выйшаў, дык... Уцяклі! Што за дурнота трымаецца?! I то Валодзеў! Ва ўніверсітэце вучыцца, а такой глуповінай займаецца. Заўтра да бацькі пайду. Такі бамбіза, а... — і тут дзед, глянуўшы на ўнука, замаўчаў. Зняў кажух, разбуўся і палез на свой запечак.

ДАГНАЛІ

— О, тут! Тут! У прагон палезла! Ксы, Бобік! Ксы!

— Што там такое?

— Не ведаю, але палезла! Жну я на мяжы траву цяляці, аж раптам — як не запішчыць, а потым — як не забрэша Бобік ды як не кінецца за ім. А яно туды, то сюды і ўрэшце шмыг у прагон, — задыхвалася бабулька Кацярына.

— Ну, але што?

— А чорт яго там ведае! Такое з хвастом, з вушамі... О, вунь там, пад мастком сядзінь. Ксы, Бобік! Ксы!

— Лезь Іван!

— Ты што, здурнеў? Каб вочы выдзерла? Лезь сам, а я з другога боку папільную, каб у поле не ўцякло.

— От булава пустая! Бамбіза, а невядома чаго баіцца. I без цябе выганю. Вы, бабулька, паглядзіце, каб не ўцякло, а я саломы прынясу.

Уваліўшы пад масток два снапы немалочанага жыта, Мікалай чыркнуў запалкай. Агонь хутка разгарэўся і палез сваім вострым языком у прагон. Але вылазіць нічога не вылазіла.

— Сырога трэба падкінуць, каб больш дыму было, а то агонь толькі верхам цягне, — параіў Іван і кінуў падпашак, згорнутай з суседавага поля канюшыны.

— Ёсць! Гаў-гаў! Вылазіць! Тхор гэта! Тхор! — закрычалі пад брэх сабакі.

Іван і Мікалай кінуліся як не па сваё на другі бок дарогі. I Хведарчык, кінуўшы накладаць на воз жыта, з віламі пёр.

— Туды, Туды! З боку заходзь! — крычаў Іван.

— На мяне гані, я яго тут віламі, — даваў знаць аб сваёй гатоўнасці Хведарчык.

— У кусты наганяй! — верашчаў Мікалай.

Але тхорыка і паганяць не трэба было. Ён сам, думаючы, што знойдзе сховішча ад гэтай страншай пагоні, так і бег, скуліўшыся, проста на прыдарожны куст ракіты. Першы даляцеў Хведарчык, а дакладней яго вілы, якія з размаху ўеліся ў дрыжачае са страху цельца тхорыка. Потым Іван з Мікалаем падбеглі. Толькі Бобіка не падпускалі.

— Вон пайшоў! Футра яшчэ папсуеш! Вось жонцы радасць. Цудоўная шкурачка, — захапляўся Іван, трымаючы за хвост безуладнага тхорыка.

— Чакай-чакай,..! Чыя жонка? Я яго выгнаў і зараз жа мне яго палажы, — наступаў Мікалай.

— А жыта, то чыё ты прынёс? Нябось, са свайго поля не ўзяў, — не здаваўся Іван.

— Каб не мае запалкі, то якраз ён тваёй саломы спалохаўся б.

— Я яго забіў і мой ён, — адазваўся Хведарчык.

— Якраз цябе і прасілі, каб ты бег. I без цябе дагналі б. Заўсёды на чужым прывык нажывацца. Ты, во, у Івана і хамут украў, а кажаш, што ён твой.

— Та ты што, злодзеем абзываць уздумаў! — кінуўся Хведарчык да Мікалая.

— А што, можа не ўкраў? Ты ж толькі ведаў, што ў палоўніку трымаю, — не выцерпеў Іван, бачачы, што ёсць магчымасць сагнаць накіпеўшую злосць, і лясь Хведарчыка..

— Так-так, Іван! Не будзь дурнем, дай! Пастой за сваё, — паддаваў злосці Мікалай, сам разглядаючьтся за звярком.

Але не было ані тхорыка, ані Бобіка, ані бабкі Кацярыны.

ЗНАК

Прысніўся Івану сон, што яго хата загарэлася. Гарыць, як свечка. Ні жонкі, ні дзяцей. Вёска нібы вымершая. А да хаты і падступіцна нельга — пыхціць, балахціць. I раптам — ні адтуль, ні адсюль, сусед паявіўся. Стаіць і басаком галавешкі расцягвае, ды ўсё на свой панадворак.

Прабудзіўся Іван і да розуму не прыходзіць. Што за дурны сон? Ен і хрысціўся, і прасіў святога Язэпа, каб у добры перамяніў, а ў канцы канцоў махнуў рукою і пачаў апранацца.

— Спіцца, дык сніцца, — сулакойваў ён сябе.

— Пажар — гэта ўбытак, — сказала старая Яўдося, Іванава маці. — У сны трэба верыць. Я памятаю, перад тым, як той канец вёскі гарэў, нашым маме дзве ночы падрад чырвоныя каровы сніліся. Чырвоныя-чырванюсенькія па вуліцы ішлі. Яны тады і гаварылі, што няйначай, як пажар будзе. I збылося.

— А я ўжо даўно прыкмеціла, што з нашым парсючком нешта нядобрае, — пачала жонка. — Некалькі дзён сахнелы стаіць. I есці не есць, так як еў. Барані Бог, каб не здох. Ведаць, то дакалолі б. Такі парсючок...

— А я вам кажу, што суседа асцерагацца трэба, — зноў адазвалася Яўдося. Сон жа гаворыць — нібы ён і дапамагаў, але ўсё на свой панадворак цягнуў. Нажыцца на нашым хоча. Я гэта ўжо падазравала, але маўчала. А сон пацвердзіў. Вы глядзіце ці ён часам з хлявамі на нашае ўлезці не думае. Будавацца ж плануе, а тут плоту няма ды і мы з ім так цацы-цацы. Нешта ён апошнім часам надта ж добранькі стаў. Учора і яблык малому даў.

— I сапраўды, — перадумоўваў Іван. — Ён тут сядзіць, нібы пан. I гусі ходзяць, і куры на панадворак лезуць, і авечкі забягаюць. Як добра то добра, але калі ты яшчэ нажывацца на маім хочаш... Ужо ў мінулым годзе я гэта прыкмеціў, калі ён вяз спускаў. Не хацелася той грызні, суседзі ж. Але калі так, дык больш твае куры хадзіць тут не будуць.

I яшчэ ў гэты дзень пачаў ён закопваць слупкі пад плот.

— Што ж ты, Іван, робіш? — спытаў сусед. — Гарадзіцца хочаш, дык гарадзіся, але навошта на маё лезеш?

— На тваё? То глянь на агароды, бачыш, як мяжа бяжыць?

— Агародамі ты мне тут не тыцкай! Паглядзі, дзе гранічны паль закопаны, сляпаку, ты!

— Палём мне вочы замазваць уздумаў! Думаеш, не ведаю калі ты яго перанёс? Каб з хлявамі на самую мяжу ўлезці! Зямля яшчэ свежая.

— Каб ты праваліўся! Гэта ж твая бахурня з маімі дзяцьмі роў капала, каб ваду на вуліцу спусціць! Сам жа ганяў!

— Мае не капалі. Самому сорамна было, дык дзяцей напусціў, каб перанеслі! Нажыўся!

— Я на тваім? Каб цябе спруціла! А гэта чые куры на панадворку бегаюць? — і папусціў кіем.

— Ах, ты зладзюга...

— Што? Дакажы! — не даў дагаварыць.

— А твая сухая Яга то капусты ў маім агародзе не парэзала? — Выляцела з хаты Іванава жонка.

— Вядзьмішча ты, каб ты згарэла! — не сцярпела і суседава. — Сама, як тая дурачка, бегала: “Ой, набралі б у нас капусты! Ой, набралі б у нас капусты! I так марнуецца, авечкам аддаваць трэба будзе”. Думаеш, я яе ела? Каб захварэць? Ты ж без чараў даць не дасі. Хопіць што сваю куму агуркамі накарміла. Па сённяшні дзень па бабах ездзіць. А пропадам згінь, твая капуста! — і пачала шпурляць галоўкамі на суседчын панадворак.

— Іванавы з суседам б'юцца! Іванавы з суседам б'юцца! — пераказвалі па вёсцы і ўсе выходзілі ды ставалі, каб паслухаць. Хто далей, хто амаль пад сам Іванаў панадворак падыходзіў. А тыя характарызавалі сябе аж да самага вечара.

А кажуць, што на вёсцы сум і пустэча. Хопіць, каб толькі сон прысніўся.

МУЗЫКІ

Аркестр роў ужо з паўгадзіны. Двое, з перавешанымі праз плячо гітарамі, верашчалі ў мікрафон. Трэці, то круцячы, то ківаючы, галавою, нібы б'ючы паклоны сваёй музыцы, валіў у бубны.

А ля святліцы вылі матацыклы, пішчалі тармазы машын. Прачытаўшы, у парасклейваных па ўсёй ваколіцы самаробных плакатах-запрашэннях, з'язджаліся на музыкі.

А аркестр рэзаў. I то гэтак, што, з пачаткам кожнага танца, на другім канцы вёскі з дзікім крыкам узнімаліся вароны і доўга-доўга кружылі.

Біляцёр, апаражніўшы невядома каторую бутэльку піва, якое прадавалі намесцы, падшчыпваў дзяўчат, радасна шчырачы зубы. Мясцовых пускаў дарам. Ды паспрабуй не пусці, а асабліва жанчын! Такую апінію выставяць, што век людзям на вочы не пакажашся. Як з Санькам было, калі Дарчынага сабаку прыбіў? I то ў сваім куратніку злапаў. Як пусціла тая пагалоскіі, што ён з сабак шкуры здзірае, дык па сённяшні дзень мясцовыя пальцам паказваюць ды „гаўкаюць", праходзячы ля яго хаты.

Бабы тут ого! Яшчэ на добра танцы не раскруціліся, а яны ўжо тут. Сплёўшы на грудзях рукі, паставілі пад сценамі ды выдаюць апінію: „А тая, то апранута, як ліхое, а гэта выкручваецца, як чарцяня, а што там за адна ў штанах?..

— Ты глянь, Волько, на Мішкаву, — ўголас суседцы Манька. — Бадай яе халера! Налажыла спадніцу на дзве пядзі, што аж зызу відаць, і скача, як нядобрае нейкае. Што за бацькі? Я б сваёй кудлы паабрывала. I чаго тут хлопцаў вініць, калі дзяўчаты самі налазяць.

— Яно так. I сораму ніякага няма. Антыхрыст умяшаўся. Калісьці наложыш саян да самых пят, а ўжо барані Божа, каб калена відаць было, — тлумачыць Волька. — I танцы як танцы былі, полька, казачок, а цяпер як чэрці выскакваюць. Адно другому кулакамі пад нос совае. Каб я так калісьці, як Дуньчына, выкручвалася, — адразу прыдуркам палічылі б.

— А гляньце, як Маньчына апранулася? Чума нейкая. Галава — хоць ты гняздо рабі, а юбка, аж па зямлі цягнецца. Не пасуе ўжо цяпер гэтак, — крычыць Міхаліха глухаватай Іванісе.

— Ты глянь, глянь, Яўдося! Дзямянчына зноў з ішным кавалерам. Валацуга! — паказвае галавой Кірыліха.

А зала аж гудзе. Пыл стаўбом. З-пад ног сыплюцца іскры гашаных у танцы папярос. У кагосьці выпала з кішэні бутэлька і па святліцы разліўся гарэлачны пах. У кутку ўжо за боркі хапаюцца. Духата. Па тварах дзяўчат сцюжкамі сплываюць тушы і пудры. Біляцёр сядзіць пасалавеўшы на скрыні з-пад піва і стараецца папасці бутэлькай у рот.

Раптам, махаючы абарваным ад кашулі рукавом, уляцеў у святліцу Ваня, якога мясцовыя музыкантам празывалі. Пальца вялікага на правай руцэ не хапала.

— Хлопцы! Нашых б'юць! — зароў перапітым голасам.

Усе гуртам кінуліся на двор. Вайна была ў поўным ходзе. Свістала каменне, трашчалі штахеціны, нехта шпурнуў бутэлькаю. Выйшлі і жанатыя. Хто з калом, хто ўручную. Васіль з цэпам прыпёр. Іван хваліўся, што зараз дзедаву гіру прынясе, але раптам замоўк. Біліся. Невядома, хто з кім, але біліся. Чуваць было, як Пятро да Васіля з мацюком кінуўся. А той, неразабраўшыся, цэпам яго па плячах. Піск, крык. Бабы разляталіся нібы гусі, калі нехта соваўся ў іх бок. Ваня-музыкант скакаў, як той заяц і, з бяспечнай адлегласці, вымахваў рукамі ды на крык браў. А аркестр іграў. Ды інакш і быць не магло, згоджаны. Маглі б не заплаціць.

Пачало світаць. Памалу ўзыходзіла сонца. Сям-там ляжалі п'яныя. На плоце вісеў нечы пінжак, нехта полем ішоў у напрамку суседняй вёскі, хтосьці хадзіў па святліцы ды нечага шукаў. Музыкі закончыліся.

МУХІ I БЛОХІ

— Далей гэтак немагчыма, — забілі ў хамут мухі і вырашылі пакінуць горад.

Схуднелыя — адна скура і косці, апусціўшы абяссіленыя крылы, цягнуліся аравай, значачы на пыльнай дарозе след тымі, якіх душа ўжо ў неба ўзнімалася. Сілы пакідалі іх з кожным крокам. А тут яшчэ якраз поўдзень, сонца прыпякае. Зышлі мухі з дарогі, выцягнулі апухлыя ногі, аж у суставах затрашчала, і давай адпачываць. Раздзяўленыя мордачкі так і хапаюць гарачае паветра.

Ці мала, ці доўга сядзеў так мушыны табар, аж глядзяць — цэлы пагон блох насустрач цягнецца. Змардаваныя, бакі паўпадалі, жывот да хрыбта прырос і толькі пот цурком цячэ.

Гэтак шлапаючы на мух наткнуліся і паваліліея побач іх. Слова па слове гутарка пайшла.

— Гэта вы, блохі? Ах, божачкі! Да чаго ж вы дарабіліся? Вы ж сядзець не можаце, а яшчэ ў падарожжа сабраліся, — закруцілі галовамі мухі.

— Міленькія вы нашыя, выхаду іншага не было. I ворагам сваім такога жыцця не жадаем. Шмат год пражылі мы ў вёсцы. Мука гэта адна, а не жыццё. Гляньце самі — прыдзе чалавек з поля ўжо і ноч над зямлёю павісне. Яшчэ на панадворку сёе-тое зробіць, дык яно ўжо і зусім позна. А потым змучаны, распранецца, або і не, бабахне ў ложак ды храпе. Пакуль мы павылазім са сваіх закавулкаў, пакуль дабярэмся да цела крыві сербануць — чалавек як па камандзе зрываецца. I канцы нашаму банкету. Галадай, брат-блыха, цэлы божы дзень, а ноччу зноў невядома ці пажывішся. А калі ўдасца, то што гэта за яда? Кроў спрацаваная, горкая, а цяпер яшчэ гэтых хімічных угнаенняў ды розных атрут навудумлялі. Ратунку ад іх ніякага няма. Параілі нам добрыя істоты, што быццам бы ў горадзе жыццё лёгкае. Там прынамсі людзі талковыя. Спаць любяць доўга, не надта спрацаваныя, бо ўсё па гадзінах. Чаго ж больш трэба? Забраўся пад пярыначку і ласуйся да позняй раніцы салодзенькай крывёю. Усё тут чысценькае, пахучае. Ах! — уздыхнулі блохі і аж слінка пакацілася ды вочы пад лоб пайшлі.

— А мы, даражэнькія, з горада, — забзыкалі мухі. — Не было нам там жыцця, ой не было. Усюдьг чысціня, парадак. Нават крошка нідзе не ўпадзе. Рассыплецца на стале цукар, дык яго раз-два і змятуць. Пакрышыцца булачка, дык пальчыкам вызбіраюць. А чай п'юць, дык як пачнуць лыжачкай аб шклянку валіць — нідзе і кропелькі гэтай салодкай вадкасці не застанецца. Якое яно гэта жыццё? Галадуха адна. Ідзем у вёску. Там нашаму брату рай. Усяго па самыя вушы, еш хоць ты лопні. Спяшаюцца людзі ў поле, дык і пакінуць усё на стале. А там чаго толькі душа захоча — і хлеб, і цукар, і суп. Наеўся, сядай і сядзі на падаконніку ды грэйся на сонцы. Во, дзе жыццё! — забзыкалі мухі і, падняўшыся, пацягнуліся ў вёску.

Блохі таксама часу не трацілі. Пайшлі гарадскога жыцпя паспрабаваць.

ІНТЭРВ'Ю З П'ЯНІЦАМ

Гаўрылу Выпівачку ва ўсёй ваколіцы ведаюць. Нават у горадзе знаюць. I то не абы з кім знаёмы — з начальнікам міліцыі, кіраўніком рэстарана. Людзі на пасадах. I хто думаў, што чалавек з глухой вёскі да такой славы дойдзе. Легенды аб ім ствараць будуць. Але па чарзе.

— Я там хваліцца не люблю, — гаворыць Гаўрыла, — але што праўда, то праўда. Да ўсяго сваёю галавою дайшоў.

— Ну, але ўсё ж такі, як вы да гэтага дайшлі, не аб кожным жа так? Адзін жыццё пражыве і нават слаўцом ніхто не ўспомніць, а пра вас легенды ходзяць. Ну, скажам, вашае крэда?

— А навошта мне крэда? Век ніякай крэды тут не было. А глінні можа недзе кавалак і ёсць, калі баба на печ не вымазала.

— Ды не. Скажам, у што вы верыце, вашыя погляды?

— Верыў. Далібог верыў, а цяпер не! Два гады як не веру! У нашага каваля верыў. Думаў, што сапраўды ён майстар, але і гэтаму грошы ў лобе перакруцілі. Лопнула, значыць, трубка ў маім халадзільніку ад самагоннага апарата. А тут дваццаць літраў брагі стаіць і аж просіцца перагону. Я за апарат і да каваля. Да вечара быў гатовы. Разлажыў я агонь пад брагай і чакаю. Чую — бурліць ужо, а пара не ідзе. Што за чорт? Ды раптам — як не садане! Цэбрык трах — і разляцеўся. Толькі засвістала. О, яшчэ сляды маю. Морда як па воспе. А ён, гад, узяў ды наглуха зашвайсаваў. Ну, а погляды, як там кажаш, то яны ў мяне простыя — усё як у гадзінніку. Парадак. Найважнейшае парадак: нядзеля — дзень божы, панядзелак — як хто можа, аўторак — свята працы, серада – пабачым, чацвер — Божае Цела, пятніца — як захацелась, субота — адпачываецца і так цэлы тыдзень зматаецца. Усё ў свой час.

— Далёка чутка пра вас ідзе. I ў горадзе расказваюць. Знаёмствы нейкія?

— Якія там знаёмствы? Я ж табе гаварыў у мяне так няма. Усё сам. Аднойчы ў рэстаране талерку пабіў. Махнуў рукою, а яна, халера, лясь на падлогу — і пабілася. Трыццаць злотых кажуць плаціць. А ў мяне цэлых пяцьдзесят. Дык я спытаў: — А колькі попельніца каштуе? I той аказваецца трыццаць цана. Выняў я дзесяць злоты і бразнуў попельніцай, каб ужо без рэшты было. I такім спосабам з кіраўніком рэстарана пазнаёміўся. Ну, а з начальнікам міліцыі тады, як на начлег мяне туды запрасілі. Гэта першы раз. Другі — пасля спаборніцтваў, ці як іх там называюць. Бачыш, гарэлка без весялосці, тое, што хамут без каня. Сядзелі мы ў рэстаране ў трох — я, Ігнат і Даніла. Усе тутэйшыя, з Безгалоўшчыны. Заспорылі, хто далей плюне. Яны ледзь да другога століка змаглі, а мой плявок аж на трэці заляцеў.

— Дык напэўна і ўзнагароду маеце?

— А як жа, далі. Чатыры з паловай тысячы на калегіі.

— Ну, а сямейныя справы, як укладваюцца? Як жонка, дзеці?

— Нічога, добра. Толькі нешта жонка апошнім часам на здароўе скардзіцца пачала. Я вып'ю, а ёй галава баліць. Прычапілася да чалавека хвароба і мучыць. I па лекарах ездзіла, і па шаптухах, але не памагае. Цяпер то і лекары тыя! А так ўсё добра. Асабліва, калі з горада вяртаюся, парася ці цяля прадаўшы. Ой, якія тады добранькія. I з воза здымуць, і пагушкаюць, углядаючыся ці з кішэняў нічога не сыплецца.

— А зараз дужа яшчэ вып'еце?

— Бачыш, гэта ад многага залежыць. Найважнейшае, што п'еш — гарэлку ці ваду. Калі гарэлку, дык так, але, калі ваду, то зусім мала. На здароўе шкодзіць, асабліва халодная. Залежыць яшчэ і з кім п'еш, і якая закуска, ну і, зразумела, чыя гарэлка. Сваёй многа не магу. Ну, але хопіць таго добрага, заўтра нядзеля. Адпачыць трэба.

I Выпівачка, змучаны працавітым днём, зноў палез у цянёк пад грушу.

УВАСКРЭС

Няма як народная медыцына. Лекары-лекарамі, але калі па-свойму не зробіш, можаш кілаграмамі лекі глытаць. I так праваляешся, пакуль хваробе не збрыднеш. Вось, Мікалай! Можа чалавек ужо і па свеце не хадзіў бы, калі б не Кастусь.

Ад раніцы Мікалаю балеў страўнік, нібы нехта туды залез і пароў нажом то ў адзін, то ў другі бок. Белы, як палатно хадзіў. Думаў ужо да лекара ісці, калі Кастуся сустрэў. А ён чалавек бывалы — не з адной брагі самагон піў.

— Жывот? — спытаў, глянуўшы на Мікалая.

Той аж аслупеў:

— Ага, — кіўнуў галавою.

— Даўно?

— Ад учора.

— Лячыў"?

— I жалудачныя каплі піў, і пілюлямі нейкімі гаспадыня карміла. Нічога!

— Усё гэта гаўно! Трыццаць год чалавеку, а ў галаве горш дзіцяці. Ідзі, тут па-суседску, прынясі. Толькі моцнай, на сорак пяць. I перчыку турэцкага захапі!

Мікалай, хаця і нічога ўцяміць не мог, прынесці прынёс.

— Каб ад воспы чалавека зберагчы, то што робяць? Мікробы ў арганізм уводзяць, каб загартаваць, значыць, — паясняе Кастусь, адкупорваючы паўлітроўку. — Вып'еш, прачысціць і канец пакутам. Рве?

— Крыху.

— Ну, бачыш. Прарваць не можа. Дапамога патрэбная. Трымай! — дастаў ён з шафы муштардоўку.

— Хіба што крышачку, — узмаліўся Мікалай. — Я ж не п'юшчы.

— Тым лепш, хутчэй прачысціць. А хто ж ідзе да зубнога лекара, калі зубы не баляць? Выпі! — і наліў паўшклянкі,

Мікалаю аж па барадзе цякло. Крывіўся, моршчыўся, але думка, што заўтра будзе здаровым, узяла верх.

— Закусіць бы нечым... — запырхаў, хапаючы паветра.

— Я табе закушу! Ты думаеш ад чаго гэтыя болі, як не ад яды?! Бяры! — і зноў падаў столькі ж.

— Паможа? — закашляўся Мікалай.

— Паможа, паможа! Знаю, што раблю. Толькі ідзі хутчэй дахаты і лягай.

Апошняе выпіў сам.

Ну і пачалося змаганне за Мікалаева здароўе. Столь хадуном захадзіла. Сцены круцяцца, нібы карусель. Дзе ні гляне — усюды вокны ды вокны. А ложак неяк перакасабурыўся і пачаў хіліцца.

Прачнуўся мабыць за поўнач. Цемра. Мац, мац рукою — з правага боку нейкая сцяна. Сунуў нагою ўперад — зноў нешта не пускае.

— Што за халера? — падумаў уголас. Спрабаваў сесці, але так і трахнуў у цвёрдае галавою. Тут ужо і страшна зрабілася. А яшчэ штосьці мокрае заварушылася і ля самай галавы села.

— Няйначай, як у магіле, — мільганула думка. — Відаць, пе разабраліся і жывым пахавалі.

Давай крычаць:

— Ратуйце, жывы я тут! Не бойцеся, гэта ж я, Мікалай Ігнатаў! Той, якога нядаўна пахавалі!

Раптам бліснула святло. Сабачка, пачуўшы гаспадыню, махнуў хвосцікам Мікалаю па твары і выскачыў з-пад ложка, ды пачаў лашчыцца да сваёй гаспадыні.

— Ах, Божа мой! — усклікнула тая. - Што ж ты тут натварыў? — уепляснула рукамі. — Цэлага сабачку мне запаскудзіў! — і пачала, цягнуць Мікалая з-пад ложка. — Памёр ён! Я цябе, гад, пахаваю!

Свядомасць вярнулася, калі гаспадыня прынялася выкідаць з шафы Мікалаеву вопратку.

— Гэта ж я не ў труне! Гэта толькі пад ложак скаціўся! Жывы, значыць, — прыпамінаў ён сабе.

— Ну, як прачысціла? — спытаў Кастусь, калі назаўтра сустрэліся.

— Прачысціла! I мяне, і гаспадыню, — адказаў, трымаючы ў руках чамадан.

— Я ж гаварыў! Народная медыцына — справа, брат, вялікая.

ДЗІВАК

Нездарма Яўфіма дзіваком празвалі. Як учаўпе нешта, як схлусіць, то і праўды ніхто гэтак не скажа. Ведаеш што хлусь, а паверыш. Потым толькі скрыганеш зубамі, плюнеш са злосці, але што ты, брат, зробіш? Хіба, што букецік народных эпітэтаў ды пажаданняў пашлеш.

Вось, прыкладна, святочная раніца. Павыходзілі людзі на вуліцу, паставалі і разгаварыліся. А тут і Яўфім ідзе люлькаю папыхваючы.

— То вы не ў горадзе? — пытае не даходзячы.

— Добра, добра! Знаем тваю палітыку! — адазваўся нехта з групы.

— Проста, так пытаю. Бачыў, што з суседніх вёсак едуць. Аўтобусаў нават сёння падбавілі. На прыпынку аж кішма кішыць, — дадаў і прайшоў побач.

У групе на хвіліну заціхла. Хто ў зямлю ўзіраўся, хто за папяросамі ў кішэнь палез...

— Што ж гэта можа быць? — спыніў хтосьці маўчанне.

А апошнія толькі на гэта і чакалі. Загаманілі, што, моў, нармальная нядзеля, а людзі ў горад так валяць. Чаго? А ехаць едуць. Васіль аж за стадолу выбягаў, каб на прыпынак глянуць. Сапраўды там поўна. Шмат чаго прадумалі, але нішто не пасавала. I развязку даў Іван:

— Няйначай, як крамы адкрытыя і нейкая агульная паслясезонная пераацэнка тавараў. Чаго ж бы інакш ехалі?

I так пачалі пераконваць адзін другога, што сапраўды паверылі. Абавязкова пераацэнка.

Першым з кампаніі адлучыўся Ванька, потым Грышун, тлумачачы, што забылі каней павыводзіць. За ім Васіль. I так, адзін па адным, паразыходзіліся.

Пакуль Яўфім дайшоў да канца вёскі - вуліцу, як вымела. Але ж раптам — Іван паявіўся. Ідзе, толькі полы плашча маталахаюцца. А неўзабаве і Ёзік ўдагонку яму кінуўся. Агародамі Санечка папёр. Выбралася з дзесяцёх. На аўтобус, што праўда, не паспелі, але трактар прычэпу цягнуў. Трактарыст знаёмы, дык спыніўся. Паўлазілі, а там ужо на дзве калоды ў дурня рэжуць.

— То і вы ў цырк? — спытаў нехта з сядзеўшых. СКР усім сваім працаўнікам білеты зафундаваў. А вы як — за свае, ці мо таксама дармовыя маеце?

— ??? За свае, — адказалі пераглянуўшыся.

Ой, і было! Цэлы тыдзень у вёсцы смяяліся, як Яўфім мужчын у цырк выправііў.

Або аднойчы як з мяшком выйшла! Толькі што святло людзі ў хатах запалілі, як прыбег Яўфім да Міколавага Кірылы і ад парога:

— Пазыч мне мяшок, бо мае ўсе заняты, а тут, як назарэз патрэбны. Торф Дзямян аддае. У горад да сына перабіраецца і аддае. Людзі па тры бяруць. Антошка возам паехаў. Мне то ён, праўда, і не патрэбны, але абы ласку зрабіць. Яшчэ падумае, што ганьбую. Пазыч, як можаш.

— Калі, знаеш, няма. Я б з прыемнасцю. Чаму не? Але няма. Занятыя.

I толькі за Яўфімам зачыніліся дзверы, як Кірыла фуфайку на плечы, укінуў у возік, што зелле возіць, пяць мяшкоў, і проста на Дзямянава тарфавіска. I толькі там успомніў, што той ужо гады два як торфу не капае.

Найцікавей аднак было, калі Яўфім дабро аднавяскоўцам зрабіць захацеў. Будучы неяк у горадзе, бочку піва купіў. I ў адну святбчную раніцу вынес яе на панадвбрак ды давай частаваць усіх, хто толькі вуліцай праходзіць. Сядзіць на парозе і запрашае. Пачаткова думалі, што нейкае новае ашуканства, ну бо хто гэта бачыў каб піва дарам раздаваць. Каб бутэльку ці дзве паставіў, але тут пі хоць ты лопні. Пра заплату і слухаць не хоча. Паспрабавалі адны — сапраўднае піва, ні дадаць, ні адняць.

— Піце, піце на здароўе, — частуе Яўфім. I пілі. Пачаткова культурна. Вып'е той-сёй кубачак і стане з боку, пакуль Яўфім зноў прыпросіць. Але, калі тое сваё рабіць пачало, дык культуру кот на хвасце панёс. Па голавах лезці пачалі, абы да бочкі хутчэй. Нават з пасудзінай сваёй прыходзілі — у каго квартачка, у каго каструлька. Ужо і да Яўфіма кідаюцца, чаму той чаргі не пільнуе. Найгорш было калі піва скончылася. Да бочкі лезуць, а піць няма чаго. Тады ўжо і Яўфім спалохаўся. А што, думаеце, народ раззлаваны.

— Што вам у голаву прыйшло? — пыталі потым у Яўфіма.

— Ат, стары я ўжо, паміраць хутка, а тут мо не адзін і ў крыўдзе ад мяне. Навошта ж грэх на той свет цягнуць? Дай, думаю, хоць раз дабро людзям зраблю. Пабачу, як гэта яно, калі ўсё супольнае будзе.

Дзівак быў Яўфім...

СТАЖ

Кожная праца патрабуе падрыхтоўкі. Нават скрынкі, і тыя, трэба ўмець збіваць. Здавалася б, вялікая тут мудрасць, а яшчэ Раману, які не адзін дом у жыцці паставіў? Але ж не, не так яно ўжо і проста.

У мінулым годзе Раман, у пошуках лёгкага жыцця, у горад пераехаў. А ў сувязі з тым, што ўжо пятую дзесятку даўно за сябе перакінуў, працы ён пачаў шукаць. Пенсіяй жа трэба на старасць абяспечыцца. I пайшоў на завод. А там, зведаўшы, што нешта супольнае з сякераю ён меў, скрынкі збіваць паставілі. Прывучыся, моў, а там пабачым.

Схапіў Раман малаток ды цвікі і давай. А скрыначкі на дзіва выходзяць, адна ў адну. Усе роўныя, моцныя. Горбу наваліў у рост чалавека.

— Ну, так... цмокнуў майстар, прыйшоўшы праверыць свайго навічка. — На пачатак то яшчэ нічагавата, — пачуў Раман замест пахвалы.

На другі дзень ён яшчэ больш прылажыўся. Мерыць, адрэзвае. Дзе гэблікам падцягне, дзе ножыкам падстружа. Мусіць быць роўна, гладка.

— Дошак не хопіць! Што заўтра рабіць будзеш? — пасмейваліся рабочыя. — Закурыў бы як чалавек.

— Не куру, — і далей махаў малатком. Але і на гэты раз майстар не пахваліў.

— Нейкія дзіўныя яны ў цябе, — тыцнуў пальцам на скрынкі. — Другі дзень працуеш, а ніяк скеміць не можаш. Заўтра двух спецыялістаў па драўнянаму рамяству прышлю. Паглядзіш.

— Дзе прычына? — разважаў Раман. — Столькі ж дамоў пабудаваў, а тут простай скрынкі збіць не патраплю...

Майстар стрымаў абяцанне. Прыслаў. I давай яны паказваць. Прыглядаецца Раман, а тыя без ніякага там мерання, прыложаць дошку да дошкі, каб між імі нешта падобнае да простага кута было, і загоняць цвік, аж галоўка загнецца. Расколецца дошка, дык у кут шпурнуць.

— Скеміў? — спытаў у канцы дня майстар.

— Так! Цяпер так! Зразумеў! А я думаў...

З гэтага часу Раман прыкладным рабочым стаў. I так авалодаў сваёй прасресіяй, што другіх вучыць пачаў.

ЗЛАВІЎ

Як усё дзіўна ў гэтым жыцці бывае. Тут радасць — хоць ты поўнымі жменямі пхай у кішэні, то зноў надыдзе такое, што, душы, здаецца, не чуеш і толькі дурныя думкі ў галаву прыходзяць ды бяссільная злосць у сэрцы кіпіць. Жыццё — мастак сітуацый. Быццам бы сядзела яно пры шахматным полі і перасоўвала людзей нібы фігуркі. Так...

Час аднастайна тупаў зграбнымі стрэлкамі па цыфербляце прывакзальнага гадзінніка. Некалькі хвілін і паміж перонамі спыніўся, засопшыся, цягкік. Сустрэліся яны пры білетных касах. Ідучы праз парк, размаляваны восеньскай рукою, спехам запаўнялі сваё месячнае расстанне.

— Нічога асаблівага, так як дома, — прытуляецца да мужа Лена. — Некалькі начэй падрад суседка начавала, бо яе Андрэй зноў пачаў таўчы пасудзіну. А потым зноў нашыя з вёскі прыехалі. А ты?

— Ну, ведаеш, так як у камандзіроўцы — і адпачыць не адпачнеш, і напрацавацца не напрацуешся.

Уздымаючы нагамі асыпанае лісцё, ішлі яны ў напрамку сваёй хаты. Але раптам:

— Маё вітанне! — нехта махнуў нізка капелюшом ды заазіраўся.

Можа падвыпіўшы, можа не пазнаў. Лена нібыта крыху збянтэжылася, нібыта са здзіўленнем паціснула плячыма і глянула на Колю быццам бы шукала ў яго паяснення — Хто гэта, моў?

Але Коля спытаў у яе.

— Упершыню бачу. П'яны мабыць нейкі, а мо абазнаўся.

— Ну-ну. З незнаёмай так не вітаюцца. Хто гэта?!

— Далібог не ведаю. Я думала, што ён з табою.

— Не ведаеш? Гэта так — я ў камандзіроўцы, а ты гуляеш?!

— Ну, не знаю я яго!

— Утойвай — не ўтойвай і так дайду, валацуга ты!

— Дык у суседкі папытай. Хай скажа, ні я куды хадзіла?

— А навошта ж хадзіць, калі самі прыходзілі! Ёсць доказ.

— Я ж тое самае магла б падумаць і аб табе, калі тая бландзіначка была.

— Так?! Што ты тут школьную сяброўку мяшаеш?

— А па-сяброўску то не маглі...? Чаго ты да мяне прычапіўся? Месяц не было і зноў са сваімі падазрзннямі.

— Бо маю доказы. Незнаёмы кланяцца не будзе. Тут усё яўна відаць.

I слова па слове напружанасць узрастала. Дайшлі дахаты. Назаўтра тое самае. Напаслязаўтра яшчэ горш. Коля штораз пазней вяртаўся з працы. Авантураваўся.

— Я сваю дапільнаваў, — хваліўся, падвыпіўшы, суседзям.

А тут можа, проста, чалавеку было радасна ў гэты дзень. Ішоў ды вітаўся з усімі па чарзе. Мала гэта дзівакоў на свеце? Жыццё — мастак сітуацый.

ТЭЛЕПАТЫЯ

Цягнік нечакана затармаэіў. Прабудзіліся. Нехта сапсаваў паветра. Нехта..? У купэ было іх толькі двое. Стала няёмка. Глянулі, збянтэжаныя, адзін на другога.

— Ён думае, што гэта я, несумненна гэтак думае, — лезла ў галаву першаму.

— Ён упэўнены, што гэта мая работа. Так, бо чаго ж бы гэтак спаглядаў на мяне, — думаў другі.

Прыўзняўся і прыадкрыў дзверы.

— Так, ён не толькі думае, але і ўпэўнены. Чаго ж бы дэманстрацыйна дзверы адкрываў. Блыха. Аблезлая. Віну ад сябе адвесці хоча, — не мог пагадзіцца першы.

Выняў і закурыў цыгарку. — Ага, сказаць не адважыцца, дык намёкамі. Ух ты, заморышу! Бачыш, ціхую напасць весці ўздумаў. Такія найгоршыя! З-пад цішка толькі. Такі і ўкрасці можа.

Выняў насоўку і голасна высмаркаўся.

— О! Ужо нібы сморкаць яму захацелася! Зразумець дае, бочка лупатая. Інтэлігенцікам прыкідваецца. Думае, як у касцюмчыку і гальштуку пад распасеным рылам дык усё можна. А сам можа і зладзюга, і жонку можа дома б'е. Бедная жанчына... Абмывае гніду, корміць, а ён здзекваецца над няшчаснай. Францік лысы, — кашлянуў.

— За горла яго ўжо нібы душыць?! Сухотнік! Кашляй, кашляй — дакашляешся. Цягаюцца, во, такія ноччу, што сумленнаму чалавеку спакойна праехаць не дадуць. Сядзі і чакай, калі нечым садане. Каб так міліцыя, здаецца, пратрасла, то нябось, усё бы выспеваў. Не адзін напэўна грашок на душы мае. Маці толькі шкада. Гадуе такога, цешыцца, што радасць ды палёгка на старыя гады будзе, а ён за ласку, за дабрату ў магілу яе прадучасна загоніць, — фуркнуў і выйшаў на калідор.

— А ідзі, каб ты не вярнуўся! Распасся чужым коштам і думае, што ўсе такія як ён. Чэснага чалавека з сабой, брыда, раўняць будзе.

На калідоры паявіўся кандуктар.

— Штраф заплаціць прыдзецца, гэта ж першы клас, — звярнуўся да таго, што стаяў. — О і вы таксама, — глянуў на білет. сядзеўшага ў купэ. — Чытаць не ўмееце?

— Але ж пане...

— Калі не маеце, дык крэдытны, — і выняў штрафачны блакнот.

— О, з такім выжыць...! — загаварылі ўраз за адышоўшым кандуктарам ды глянулі адзін на другога.

ПАПУЛЯРНАСЦЬ

Чарга. Прымем, што за апельсінамі. Стаіць адзін, а каля яго знаёмых трох круціцца. Тыя тады як грыбы вырастаюць. Табе здаецца, што ўпершыню іх бачыш, а яны цябе, нябось, ведаюць, ад галавы да ног ведаюць. Не мінуць, падыдуць, прывітаюцца. Асабліва, калі ты недалёка прылаўка стаіш. Стаіш гэтак і раптам:

— Маё вітанне! То як там на сваім жывецца? Абсталяваліся ўжо? Нічога, памаленьку. Важна не спяшацца, каб толькі з густам. Добра, што кватэра ёсць. Я знаю, што такое чакаць. Усім спачуваю, — ляпеча і не думае адыходзіць. — А я там каля вас жыву. Зайшлі б калі, пасядзелі, — запрашае, не падаючы адрасу. — Вы таксама за апельсінчыкамі? — Я сам за імі не гіну, але малышы. Мне не многа, кілаграмчыкаў тры хаця б...

I засыпле цябе такой колькасцю салодзенькіх слоў, што забудзешся аб тым, што ўпершыню яго бачыш. Пакуль апамятаешся і раздзявіш рот, каб выясніць гэтае непаразуменне, „знаёмы" ўжо перад табою стаіць, а побач другі міргае вачыма і лапоча.

— Я вас адразу пазнала. Кропелька ў кропельку да свайго брата падобны. А яго я добра знаю. З маёй Ядвісяю ў адным класе вучацца. Нават на здымачку разам сядзяць. Ядвіся так яго хваліць, такі добры хлопец. Іншыя, то ведаеце..., — махае рукою. — I пра вас Ядвіся часта ўспамінае. Сына прыгожага маеце.

I пачне так камплеменціць, так шчабятаць, абы ты толькі не апамятаўся. Але дзе тут да гэтага, калі „знаёмыя" так і лезуць. Яшчэ чаго добрага, то і цябе з чаргі выпхнуць. Дакажы тады, што стаяў.

— А я тут перад вамі стаяла, — чуецца зноў міленькіі галасок.

—???, — паціскаю толькі плячыма.

— Стаяла, стаяла! Не памятаеце? Мяне не памятаеце? Мы ж пазаўчора ў кіно побач сядзелі. Я вас добра запамятала. Ведаеце, гэты фільм дасканалы. Тэма якая шырокая...

А кажуць безкультур'е па народзе пайшло, чалавек чалавека не пазнае.

ШКОЛА ВЕТЛІВАСЦІ

— Кілаграм яблык, вяндліна, гарэлка, масла, хлеб, — паўтараю жончын заказ, і раптам:

— Колькі зараз гадзін, — спыняе нейкая незнаёмая, а сама неспакойна тупае дробнымі крочкамі — спяшае і не ведае ці спяшаецца.

— Заараззз... — гляджу на гадзіннік, — пятнаццаць пасля васьмі, — складваю твар у лёгкую ветлівую ўсмешку.

— Колькі, колькі? — нервова стае перада мною.

— Пятнаццаць пасля васьмі, — наводжу на твар сур'ёзнасць. Не кожнаму ж усмешкі да спадобы.

— Коолькііі??? Пятнаццаць пасля васьмі? — і падцягвае рукаў плашча, адсланяючы свой гадзіннік. — Пятнаццаць пасля васьмі!

Да гадзіншчыка аддайце! Можа так без пятнаццаці, — і сунула мне пад нос ручку са сваім загранічным гадзіннікам. — Я ж думаю, заўсёды іду на восем да працы і ніколі яшчэ не спазнілася, а тут — „пятнаццаць пасля васьмі". Жарты рабіць уздумаў. Не са мною, знаю такіх, што ўсміхаюцца. Брыдка! Ой, брыдка!

Ля ларка з фруктамі стаяла чалавек пятнаццаць. Жонка сказала — ставаць трэба. Інакш навальніца дома. Заняў я месца за апошнім і чакаю. Людзі пагаворваюць, што нібы вінаград прывезлі.

— Эээ! Без чаргі там не прапускаць! — пачалося.

— Я ж без нагі, з кійком. Бачыце! — пачуўся старэчы жаночы голас.

— Добра, добра! Ведаем! То без нагі, то рэнцісты! —. адгукнуўся нехта новы.

— Не хочацца стаяць, дык няма чаго і на вінаград лапкі пасці!

— Інвалід жа яна, — бараніў бабулю нейкі мужчына. — Не бачыце, ці што?

— Ну і што? А я можа таксама хворая, можа са шпіталя іду, — крычала нейкая тоўстая.

— Так рана яшчэ не выпісваюць, — рагатнуў нехта.

— А гэтая во цяжарная і стаіць, — тыцнула „хворая" на стаяўшую перад ёй жанчыну.

— А ёй вітамін больш чым каму патрэбны.

— Дык хай не стаіць. Мае права без чаргі.

— I пэўна, што не мусіць. Ідзіце, ідзіце, — пачала выпіхаць цяжарную. — Усе бессаромна без чаргі пхаюцца, а вы стаіце. Ідзіце ж, належыцца вам.

— Ды не. Ніякавата. Не люблю я гэтак, — замялася цяжарная.

— Не, то не! Гаворыш як добра, то яшчэ гонарам носіцца. Ганарыстая! — закончыла свае парады „хворая".

Падышла чарга. Прадаўшчыца яблыка па яблыку дакладае да кілаграма.

— Але тут, во, адно гнілое, — паказваю.

— Я, знаеце, дзецям хацеў, дык можа прыгажэйшых выбралі б.

— Адразу казалі б, што дзецям. Дзецям гнілога нельга, — паясніла і замяніла іншым, як потым выявілася, таксама гнілым, толькі з другога боку.

За гарэлкаю стаяла ўсяго толькі трое. Тут хутка.

— Дайце мне, калі ласка, „Жытнёўкі" бутэльку, — кладу на прылавак тысячу.

Прадаўшчыца, быццам бы здзіўленая, што ад яе нечага хочуць, паставіла паўлітроўку і кінула рэшту, а сама абаперлася аб сцяну ды мутным зрокам спазірала на касу. Падзякаваўшы, згарнуў я рэшту і ўжо намерваўся адыходзіць, як:

— Чаго не за сваё схапіліся! — кінула ў мой бок прадаўшчыца, а сама далей стаіць распёршыся.

— Чаму гэта не за сваё? — пытаю здзіўлены.

— Там пяцьдзееят злоты не вашых. Сваё трэба браць! Папрывыкалі! Калі піць хочацца, дык за сваё, а не за чужое.

— Я ж не лічыў, — кажу. — Тое, што вы далі, тое і ўзяў, — паясняю.

— Тыя пяцьдзесят адвернутыя другім бокам ляжалі, — пасылае ў мой адрас. — Брыдка! Ведаеце, як такіх называюць?...

— Але ж я... — пробую выясняць.

— Добра, добра! Ведаем гэтакіх, — і пачала нечага шукаць пад прылаўкам.

Дома жонка сустрэла і ад парога пачала:

— А дзе вяндліна? Хлеб дзе? Масла ж не купіў! Нябось, пра гарэлку не забыўся!

Тут мяне ўжо панесла:

— Не казала! — гавару. — Выдумляеш! Не скажаш, а потым чапляешся! — крычу і сам пачынаю верыць у тое, што крычу.

А што? Зараз усяго можна навучыцца.

ЖНІЎНАЯ НАРАДА

Скварыць ліпеньскае сонца. У пакоі дырэктара ПГР-у сядзіць чатырох. Гарачая жніўная размова. Сорак гектараў жыта чакае касы.

— Юзэк! Пакліч бухгалтаршу!

— Каго? Марыську? Няма яе.

— Няма? А што, вольны дзень узяла?

— Не, яна будзе. У дзесяць-адзінаццаць. Будзе, напэўна будзе. Карову пайшла ў поле даіць.

— А ты, Янэк, не дурэй! Ну што ты? Жніво ідзе, а галоўны механік водпуск бярэ!

— Слухай, Франак, мушу! Ядзьцы трэба дапамагчы. Гжэся забралі ў рэзерву, невядома на колькі месяцаў, а сястра там сама. Хто ёй выкасіць? Паеду, у СКРы трактара выпрашу.

— Усё яно так. А што, калі тут нешта паломіцца? Столькі ж жыта стаіць... Сяляне сваё ўжо канчаюць.

— Што там паломіцца? Нічога не будзе!

— Ну, так! Але калі жаць пачынаем? Сёння чацвер...

Безупынна, халера, гэтыя сходы. Пераджніўная кампанія ідзе — учора ў ваяводстве, заўтра ў раёне, там зноў вольная субота, нядзеля, а ў панядзелак пасяджэнне у гміне.

— Значыць, у гэтым тыдні не пачнем?

— Што ты? Каб хаця ў палове наступнага.

— А сёння?

— Зараз ужо поўдзень. Калі ж тут?

— Уффф! Але гарачынь! Крама адкрытая, не ведаеце?

— Так. I шафёр наш на месцы.

— Дык што? Хай мо пад'едзе?

— Ну, то давайце. Я там у кішэні нешта павінен мець, калі жонка не выцягнула.

— Добра! Калі штосьці, дык залажу.

Праз хвіліну запрацаваў матор і машына выехала за браму.

СТАРГАВАЛІ

На ўзгорку пад трыянгулянцыйнаю вежаю нехта ляжаў. Васіль яго ўбачыў, яшчэ едучы перачапляць цялят. Вяртаецца назад — той ляжыць, як ляжаў.

— Каму ж гэта хочацца ў такую спёку? П'яны, а мо занядужаў? — разважаў ён сам з сабою.

I, доўга не думаючы, павярнуў свой веласіпед ды паехаў туды, дзе нехта ляжаў.

Незнаёмы, абапёршыся на руку, ляжаў на баку і задуменца жаваў свежую травінку.

— Не лепш у цяньку? — запытаў Васіль.

— Што пячэ, то пячэ — гэта праўда.

— Побач жа лес, — пераконваў.

— Яно так, але баюся, што прагледжуся. Старгавалі мы тут з адным, — незнаёмы пастукаў па жэрдзіне вежы, — і ён паехаў па грошы. Але ўжо гадзін дзве, як не вяртаецца, а тут людзі што і раз пра цану пытаюць. Ведаць што не прыедзе, дык іншаму прадаў бы.

— Вось гэтую? — стукнуў нагою Васіль па зусім здаровым яшчэ слупе.

— Ыгмы. Ужо апошняя. Тры іх на продаж было.

— Хіба што толькі на дровы? — узіраўся на вежу Васіль.

— Хыхых... Яшчэ і праслы да плоту паробіш і гадоў дзесяць прастаіць. Смаляное, змазучанае. Адзін там такую купіў, што ўжо падала, дык яшчэ слупы пад вяту парабіў. А гэтая? Го-го..., — схапіў ён абедзвіма рукамі за жэрдзіну і страсянуў яе каб паказаць якая моцная.

— I колькі просіш?

— А! Як з цябе, то хай будзе роўна пяць. Сустрэнемся калі дык барыш вып'ем. А той як прыедзе, ну то чорт з ім! Колькі ж яго чакаць? Ну, што? Ад рукі? Калі хочаш, тады можам праз гміну. Мне ўсё роўна. Але там і сабе пацягнуць, і ахвотных знойдзецца — не толькі ты адзін. А так скажу, што прадаў і ўсё. Як сабе хочаш.

— Ад рукі! — і Васіль палез за кашальком. — Думаў, што па дарозе да каваля заеду, але з ім заўтра разлічуся.

— Тфу-тфу-тфу! — згодна са старым звычаем папляваў незнаёмы на грошы. — Прыязджай і рэж хаця б вечарам.

Развіталіся ў шчырасці і ў падзяках.

Было ўжо цёмна, калі Васіль прывёз на панадворак апошнія жэрдзіны. А назаўтра, пасля поўдня, прыехала міліцыя.

НАПАД

Проста з працы па зарплаце Франка пайшла да кумы. Слова па слове і засядзелася.

— Дык гэта ўжо дзесяць? — схапілася. — Бягу, мілая! Бягу! Праз цэлую Навоткі і аж на Звежынецкую.

Пакуль развіталіся, дык ужо і палова адзінаццаці. Яно нібы не так і позна, але на вуліцы было пуста. Дайшоўшы да парку, Франка раптам успомніла, што забыла зайсці ў туалет. Дзве кавы, чай і каньяк рабілі сваё. А да хаты яшчэ больш як палова дарогі.

Парк здаваўся пустым і ціхім. Франка, было, ужо ступіла, але ж не, няёмка неяк. І тут яна пазайздросціла мужчынам. Патрэба аднак была мацнейшая. Паўзіралася па баках ці нікога няма, прысела яна пад куст і пачала аблягчацца, як тут:

— Умыыым... Ааааа... I драп яе нешта.

Франка хўтчэй што трэба на сябе і на вуліцу ды ў крык: — Гвалцяць! Рабуюць! Гвалцяць!

— Абакралі! — крычала яна ў прыадкрытае акенца міліцыйнай машыны, што спынілася на ўсё гэтае. — Сумку з грашыма забралі! Цэлая зарплата! Роўна дзесяць тысяч, — і тут расплакалася.

— Але памалу. Дзе гэта было? — высеў міліцыянер з машыны.

— Тут! У кустах! Хутчэй, то злапаеце!

— Даўно?

— Толькі што!

Сказаўшы нешта таму што ў машыне, міліцыянер пайшоў за Франкаю. Ішла яна хутка, дробныма крочкамі і ўсё трайкатала.

Абыйшоўшы вакол куста, глядзяць — сумачка стаіць. Не відаць каб хто і адкрываў яе. Франка мігам пералічыла грошы.

— Усе, пане міліцыянер! Усе! Нават дробныя ёсць! Бандыт, мабыць, спалохаўся і ўцёк.

Міліцыянер яшчэ раз пачаў абыходзіць куст аж бачыць — ляжыць нехта.

— Вылазьце! Няма чаго хавацца! — пацягнуў таго за нагу.

— То шшшто на тыыым свеееце дзееецца, — пачулася п'янае мармытанне. — Ляжаў сссабе ля куссста, то дооождж на морду пппадаць пачаў, схаваўся пад куссст — зззноў за ногі цягаюць

Міліцыянер голасна зарагатаў.

ВЕТЛІВЫ ЗЛОДЗЕЙ I ДАБРАДУШНАЯ БАБУЛЬКА

Хрысця знала свой узрост. Калі пойдзе на дзесятую дзесятку, на вялікае разлічваць ужо нельга. Можа яшчэ год, можа два — і трэба будзе саступіць да сваіх. Надакучыла ўжо. Адна, што той калок у полі.

Пралістаўшы перажытае, Хрысця выняла з пасажнага куфэрка чорную шкатулачку і доўга, доўга трымала яе ў руках, спаглядаючы ў кут.

— Так..., — уздыхнула і адкрыла вечка.

На самаробную сурвэтку са звонам пасыпаліся залатыя манеты і пярсцёнкі.

— Адзін, два, тры... дзесяць. Дзесяць залатых двухрублёвак. Адзін, два, тры, — лічыць далей. — Тры дзесяткі, два пярсцёнкі і дваццаць тысяч злотых.

Засумавала...

— Колькі мне адной трэба. Чалавек не з возам. Маю рэнту, маю выкупленае месца ля свайго Юрася, маю дваццаць тысяч на пахаванне... — разважала.

Схаваўшы золата ў шкатулку, а грошы завязаўшы ў насоўку, зноў паклала ўсё ў куфэрчык, а сама надзела паліто, завязала хустачку і выйшла на шумлівую гарадскую вуліцу. Пастукваючы кійком па бетонным ходніку, пайшла да Стэфкі.

— Навошта мне столькі? — гаварыла. — Ёсць жа людзі, якім не хапае, а мне адной? Сірот жа колькі?... Парай!

Стэфка паціскала плячыма:

— А я, думаеш, ведаю? На царкву перадай ці на нейкі сірацінец. Хочаш, то папытаю ў знаёмых, можа Марына ведала б.

— Папытай, міленькая, папытай, — прасіла.

I назаўтра ўжо ледзь не палавіна горада толькі і гаварыла аб тым, што нейкая дзівачка золата раздае. Легенда расла на легендзе.

Хрысця сядзела на крэсле і ўзіралася ў пачырванелую рабіну, што тулілася амаль да самай шыбіны. Узіралася і думала.

Раптоўны званок у дзверы нахальна сцёр задумленасць і яго паўторы прымусілі бабульку ўстаць з мяккага выгоднага крэсла.

У дзвярах стаяла маладая, мо дваццаціпяці-гадовая, дзяўчына.

— Вы Хрысціна Кастрыцкая?

— Ага... — паківала галавою — Праходзьце. — Можа гарбаты, або кампоту з чорнай парэчкі.

— Не, не! Давайце адразу за справу. Я з міліцыі. Ноччу абакралі вашых суседзяў. Вынеслі ўсё начысга. Забралі долары і золата, нават ручныя і насценныя гадзіннікі пазабіралі. Таму, калі маеце, дык здавайце нам на захаванне, за квітанцыяй, зразумела. — Золата ёсць, — распачала. — Крыху. Тое, што яшчэ з Расіі татуль прывезлі, — і пайшла да куфэрка. — Вось! Глядзіце!

— Незнаёмая, якая назвала сябе паручнікам Хабароўскай, хуценька згарнула ўсё ў вялікі партфель і спытала:

— Долары можа маеце?

— Не, мілая! Адкуль яны ў мяне? „Паручнік" Хабароўская вырвала з запісной кніжачкі чыстую картачку і напісала на ёй некалькі слоў.

— Гэта пакажаце міліцыянерам. Яны прыйдуць да вас вечарам. А цяпер лягайце ў ложак і не ўставайце. Інакш усё сапсуеце. I замыкайцеся! — параіла з парога незнаёмая.

Хрысця хуценька паслала ложак і накрылася коўдраю. Ляжала гэтак да самай ночы. Не прыйшоў ніхто і назаўтра.

Хрысця б можэ нічога і не гаварыла, калі б не Стэфка, занепакоеная, што яе так доўга няма.

— Ты што? I паверыла? А ну, пакажы тую пісульку!

На паперы было напісана зграбным жаночым почыркам: „Шчыра дзякую за дабрадушнасць!"

— Ну і Бог з ёю! А мне навошта яно, тое золата. А ёй, відаць, грошы патрэбныя. Хай скарыстае, здаровая.