Jennifer Greene

Kobieta z wyspy

Rozdział 1

Jarl otworzył puszkę piwa, ułożył się wygodnie na leżaku i wsunął na nos przeciwsłoneczne okulary.

Próżnowanie należało celebrować, lecz rzadko kto o tym pamiętał. On jednak przygotował się do tego w sposób niezwykle drobiazgowy. Czapeczka drużyny Tygrysów z Detroit z roku, w którym zdobyli puchar, była niezbędna, żeby móc w pełni rozkoszować się lenistwem, podobnie jak piętnastoletnie obszarpane spodnie, gołe stopy i ułożenie ciała pod właściwym kątem do słońca.

Nasunął na oczy czapkę, podniósł piwo do ust i badawczo przyjrzał się swoim rozległym, niemal królewskim posiadłościom. Piętnaście akrów otaczających zatoczkę w kształcie płatka kwiatu należało do niego. Większość terenów nad jeziorem Michigan była latem zapełniona turystami, ale nie Clover.

Jarl mógł wreszcie odczuć urok prywatności, tak, jak czuł zapach ściętej trawy i zielonych lasów za swoim domem. Woda łagodnie pluskała, a czerwcowe słońce mocno przygrzewało. Kilka białych chmur tańczyło na niebie. Woda była błękitna, wystarczająco czysta, i chłodna, aby w jej nurtach kryły się pstrągi.

Tym, co niezmiennie przyciągało jego uwagę, była owalna wyspa pośrodku jeziora. Odkąd kupił ten kawałek gruntu, opuszczona wysepka nie dawała mu spokoju. Widział jej porośnięte wodorostami brzegi, a dalej karłowate drzewka. Mógł też dostrzec szczyt dachu całkiem potężnego budynku na wschodnim krańcu wyspy. Maks ze sklepu wędkarskiego powiedział mu kiedyś, że wyspa nie jest na sprzedaż. Przypomniał też sobie, że przed laty znajdował się na niej obóz skautów.

Musiała jednak do kogoś należeć, chociaż Jarl nigdy nie widział nikogo ani na niej, ani w pobliżu. Zastanawiał się też, czy udałoby mu się przepłynąć tę odległość – z pewnością nie więcej, niż milę – ale jezioro było lodowato zimne i skurcz mięśni groził nawet doświadczonemu pływakowi. Mógł oczywiście powiosłować, ale ten sposób nie dawał podobnej satysfakcji i nie stanowił wyzwania.

Jednak w tej chwili jego umysł nie reagował na żadne wyzwania, pochłonięty był całkowicie smakowaniem lenistwa. Dopijając resztę piwa, zamknął oczy w pełni świadom, że nudzi się śmiertelnie. A przecież inni ludzie spędzali tak całe wakacje. Pogrążali się w bezczynności, cieszyli się samotnością, spokojem i bezruchem bez najmniejszych wyrzutów sumienia.

Nie opodal zabrzęczała pszczoła. Jarl stoczył krótki pojedynek z tym żółto-czarnym tłuściochem, który w końcu odfrunął w kierunku dzikich bratków na skraju lasu.

Minęło siedem minut, a potem osiem. Już prawie godzinę pogrąża! się w bezruchu, kiedy usłyszał krzyk przerażonego ptaka, a potem jeszcze jeden. Klnąc cicho wygramolił się z leżaka, gdyż w gruncie rzeczy miał już dosyć siedzenia. Po raz kolejny dobiegł go desperacki ptasi krzyk, lecz dopiero po paru chwilach dostrzegł jasną, aksamitną plamę wśród liści zielonych krzaków.

Ptak był zdrowy, odżywiony i całkiem dojrzały, tylko pazurki zaplątały mu się beznadziejnie w oczka sieci rybackiej. Kiedy padł na niego olbrzymi cień człowieka, zaczął się gwałtownie szarpać, próbując ucieczki. Piski przybrały na sile, gdy Jarl delikatnie przykrył go dłonią, odplątując uwięzione nóżki. Z przyczepionej do nich obrączki odczytał, że to gołąb pocztowy.

– Cicho, cicho – syknął. Ptak drżał tak gwałtownie, że utrudniało to rozplatanie siatki. Już na pierwszy rzut oka widać było, że chociaż gołąb był przerażony, nie miał żadnych obrażeń. Jego piski rozlegały się w ciszy spokojnego popołudnia^

– Czy ty nie masz żadnego instynktu? Jestem ostatnią osobą, która mogłaby wyrządzić ci krzywdę. Za chwilę będziesz wolny. Spokojnie, spokojnie…

Uwalnianie ptaka wymagało wielu pieszczotliwych gestów, uspokajającej gadaniny i wreszcie użycia nożyc. Gołąb z wyraźną dezaprobatą potraktował nożyce, lecz nie próbował dziobać Jarla, co wskazywało na to, że był już oswojony z ludźmi.

Jarl postawił ptaka na brzegu jeziora i wycofał się, obserwując dalszy rozwój wydarzeń. Uśmiechnął się, widząc jego absolutną obojętność. Ej, przecież właśnie ocaliłem ci życie, głupku, pomyślał. Gołąb zatrzepotał skrzydełkami, napuszył się jak zarozumiała arystokratka, pogrzebał chwilę w piasku i wreszcie odleciał.

Mrużąc oczy przed słońcem Jarl patrzył, jak ptak wzbija się w górę. Ciekawość wzrosła, kiedy dostrzegł, że leci prosto w kierunku tajemniczej wyspy. Wprawdzie opuszczona wyspa mogła być idealnym miejscem dla dzikiego ptactwa, ale gołąb nie był przecież dziki. Co prawda Jarl nie znał się na pocztowych gołębiach, ale wydawało mu się, że oswojony ptak zawsze zmierza w stronę domu.

Chociaż ptak już dawno zniknął, Jarl nie mógł oderwać oczu od wyspy. Wyglądało na to, że nic się tam nie zmieniło. Widział zielone liście połyskujące w letnim słońcu, rozgrzany dach domu i powykręcane drzewa brzoskwiniowe, uginające się pod ciężarem owoców. Ale ani śladu życia.

Odkrycie, dokąd poleciał ptak, nie było z pewnością największym problemem, z jakim zetknął się w swoim życiu, jednak nie dawało mu spokoju. Często małe, nieważne sprawy dręczyły go równie silnie, jak poważne kłopoty.

Następnego ranka załadował na łódź niezbędny sprzęt i termos z kawą, O tak wczesnej porze gęsta mgła wciąż spowijała okolice, a nad jeziorem wznosiła się łagodna poświata. Był to czas na łowienie pstrągów, jedno z najważniejszych porannych zajęć Jarla.

O ile dobrze pamiętał, na końcu wyspy znajdowała się rozsypująca się przystań. Pamięć go nie zawiodła. Przystań wciąż tam była, tak samo rozwalona, ale miejsce to było najlepsze do zacumowania lodzi. Wiosła zaryły się w piaszczyste dno pięć metrów od brzegu. Posłużył się jednym z nich, podciągając łódź bliżej, i wyskoczył na brzeg.

Lodowata woda zmoczyła mu dżinsy do połowy łydki, zanim jego nagie stopy zagłębiły się w piasku. Przywiązując linę, pochylił głowę, a kiedy ją podniósł, ujrzał nagle stojące w zaroślach dziecko. Ile ten malec miał lat? Trzy? Cztery? Był drobny, z ciemnobrązową czupryną i niebieskimi oczami.

– Cześć – powiedział Jarl, chcąc zachęcić chłopca do rozmowy. Dzieciak stał bez ruchu, poważny i niemy. Miał podarte dżinsy i ślad zaschniętej pasty na policzku. Był szczuplutki, wręcz chudy, ogromne oczy zdawały się wypełniać prawie całą twarz. Jarl uśmiechnął się.

– Mieszkasz na tej wyspie? Przyjechałeś tu z rodzicami? – Żadnej odpowiedzi. Jarl pokiwał głową, – Nie wolno ci rozmawiać z obcymi, prawda? Ja mam trzydzieści trzy lata i ciągle nie mogę przekonać się do rozmów z ludźmi, których nie znam. Jest tu gdzieś twoja mama lub tata? Nie musisz odpowiadać. Wskaż mi tylko ręką lub głową, gdzie mogę ich znaleźć.

Chłopiec zamiast odpowiedzi schylił się i podniósł zabawkę, zniszczony, zardzewiały spychacz, który mocno przycisnął do piersi.

– Ładny – poważnie powiedział Jarl. – Wygląda, jakby odwalił mnóstwo ciężkiej roboty.

Żadnego ruchu głową, brak nawet cienia uśmiechu, tylko kurczowy uścisk na metalowym spychaczu. Jarl gorączkowo szuka! czegoś, co mogłoby uspokoić malca.

– Chyba wszedłem na cudzy teren. Ciekawość to moja najgorsza wada. Widzisz, wczoraj spotkałem ptaszka, który wpadł w kłopoty…

Wreszcie coś, jakby przebłysk życia, pojawiło się w tych wielkich niebieskich oczach.

– Przyleciał stąd, z wyspy. Czy to przypadkiem nie twój ptak? Nie musisz odpowiadać. Możesz tylko skinąć głową. Chciałem się jedynie dowiedzieć, czy z nim wszystko w porządku.

Malec energicznie potrząsnął głową, ale kiedy Jarl zrobił krok do przodu, chłopiec zesztywniał jak głaz. To nie był lekki niepokój, lecz przeogromne, koszmarne napięcie, które sprawiło, że oczy dziecka pojaśniały z przerażenia.

Zaskoczony Jarl zatrzymał się i powiedział łagodnie:

– Nie podejdę bliżej, w porządku? Nie masz się czego bać. Chciałem tylko zapytać o twojego ptaka, a teraz…

– Kip!!

Dzieciak zniknął szybciej niż najbardziej płochliwe zwierzątko. Poruszony zachowaniem chłopca Jarl zaczął przedzierać się przez krzaki jego śladem, zanim odwrócił się w stronę, z której dobiegł kobiecy głos.

Kobieta szła szybko w jego kierunku. Jednak ją zauważył później. Kiedy lufa strzelby celuje w głowę człowieka, nie dba on początkowo o to, kto ją trzyma.

– To własność prywatna, proszę pana. Proszę się wynosić!

Stała jakieś półtora metra od niego, jednak wystarczająco blisko, żeby zauważył, jak gwałtownie drżą dwie szczupłe ręce obejmujące broń. Zaskoczenie sprawiło, że serce waliło mu jak młotem. Brak obycia z bronią palną był u niej widoczny, ale wcale to go nie uspokajało. Ludzie nie obeznani z bronią są najbardziej niebezpieczni.

Bardzo powoli wzrok jego prześlizgnął się z dubeltówki na kobietę. Wyostrzone spojrzenie zanotowało nieważne szczegóły: bose stopy, dżinsy i niedbale zapiętą czerwoną bluzkę. Chuda, prawie bez bioder, z głową pokrytą gęstwiną drobnych, ciemnobrązowych loków przypominała trochę malca. Wyraźnie agresywna postawa wskazywała na to, że jest zdolna pociągnąć za spust.

Wierzył, że może go zastrzelić, dopóki nie spojrzał uważnie w jej twarz. Jej błękitne oczy, ciemne i łagodne jak oczy spaniela, były oszalałe z przerażenia. Drobne linie znaczyły skronie, a twarz była bledsza niż kreda. Była przestraszona, ale nie w ten łagodny sposób, który czasem może dodawać wdzięku. Ona była chora, niemal nieprzytomna ze strachu.

– Słyszał pan?! – powtórzyła. – Powiedziałam, żeby pan stąd znikał! To prywatny teren!

– Słyszałem panią.

Jego głos był miękki i łagodny. Myśliwski instynkt podpowiedział mu, żeby nie denerwować jej jeszcze bardziej. Kobieta przygryzła dolną wargę. Z jej oczu wyzierały jednocześnie niepokój i determinacja.

Zmysły Jarla rejestrowały w tle głosy ptaków, szum fal, zapach wody i lasów. To stanowczo nie był ranek na koszmary… Ale to, co się działo, nie było jego koszmarem. Wyglądało na to, że nieświadomie wywołał jakieś upiory.

Nie zajmował się w tej chwili roztrząsaniem tego problemu, nie był to najlepszy moment i czas na zadawanie pytań. Jak długo w niego celowała, tak długo myślenie było zbędnym luksusem. Nie mógł jasno określić szarpiącego nim uczucia, ale z całą pewnością nie był to strach. Ona miała w sobie tyle strachu, więcej nawet, niż mogliby odczuwać oboje. Wiedział o tym dobrze, bo nie odrywał wzroku od jej twarzy.

Ostrożnie, jak gdyby od niechcenia, powiedział:

– Nie wiedziałem, że ktoś mieszka na tej wyspie. Już to wyjaśniłem chłopcu. Mam dom w pobliżu, może go pani zobaczyć z drugiej strony wyspy. Nazywam się Jarl Hendriks.

Wyciągnął rękę. Nie oczekiwała tego gestu i nie wiedziała, jak zareagować. Lufa opadła o kilka centymetrów i jej wzrok powędrował w kierunku lasu, gdzie zniknął chłopiec, a potem znów spoczął na nim. Przesunął się nieco przez te kilka sekund, kiedy spojrzenie kobiety oderwało się od jego twarzy. Może widziała, że się poruszył, ale nie było żadnej reakcji z jej strony. Jarl na moment nie spuszczał z niej oka, ponieważ czuł, że to ją rozprasza.

Zauważył, że przygląda mu się badawczo, oceniając potencjalne niebezpieczeństwo. Wiedział, co może dostrzec i wiedział również, że ludzie zwykłe się go nie boją.

Nie był specjalnie wysoki. Po swoich fińskich przodkach oddziedziczył jasne włosy i oczy oraz czystą, lekko ogorzałą skórę ludzi morza. Twarz o nieregularnych rysach, kwadratowej szczęce, wystających kościach policzkowych i szerokich brwiach nie mogła przecież przestraszyć tej kobiety. Snuły się za nim zabłąkane zwierzęta, a nieznani ludzie obdarzali go zaufaniem. Niektórzy dostrzegali bezpieczną siłę w rozwiniętych mięśniach jego ramion, a w twarzy o łagodnych oczach – dobroć, cierpliwość i odpowiedzialność.

Pod tą powierzchownością krył się jeszcze inny Jarl. Zaledwie kilka kobiet odkryło w nim czułego, oddanego kochanka, a żaden mężczyzna nie próbował zadrzeć z nim po raz wtóry. Jeśli wierzył w jakąś sprawę, była to wiara głęboka i prawdziwa, bez żadnych kompromisów i układów. Siła Jarla przejawiała się w spokoju. Mężczyzna nie potrzebuje przechwalać się odwagą.

To wszystko nie miało w obecnej sytuacji znaczenia. Liczyło się tylko to, co kobieta w nim dostrzegała. Dał jej trochę czasu, aby zorientować się, czy nie bierze go czasem za dalekiego krewniaka groźnego niedźwiedzia. Przyglądała się mu, ale była tak przestraszona, że nic nie widziała. Jarl zrobił kolejny krok i wyciągnął rękę.

– Proszę się nie zbliżać! Nie chcemy tu gości. To grunt prywatny. Przykro mi, jeśli wydaję się niegościnna, ale tak jest i ja… – przerwała nagle.

Jej głos był zachrypnięty i kojarzył się ze zmysłową pieszczotą. Był to rodzaj głosu, którego dźwięk nasuwa mężczyźnie obraz księżycowej poświaty i satynowych prześcieradeł. Oczywiście w innej sytuacji. Z całą pewnością nie w tej.

Trzymając prawą rękę wciąż wyciągniętą, powoli ruszył lewą i wyrwał jej broń. Wydała cichy głos, jakby pisk zwierzęcia złapanego w potrzask. Ta żałosna skarga przypomniała mu znalezionego wczoraj gołębia.

Jak gdyby nic się nie stało, znów zaczął mówić.

– Jak już powiedziałem, mieszkam w domu nad jeziorem, piętnaście akrów gruntu. Od prawie trzech lat. – Pochylając głowę, otworzył magazynek i odkrył, że jest pusty. Mógł to przewidzieć. – Przyjechałem tu na miesięczny wypoczynek. Mam sklep z komputerami na północ od Detroit, W każdym razie przez jakiś czas będę się kręcił w pobliżu jeziora. Jeśli pani chce, nauczę panią, jak się tym posługiwać.

– Słucham?

– Strzelba. Nie na wiele się pani przyda, jeżeli nie będzie pani wiedziała, co z nią zrobić. – Położył broń na brzegu, w miejscu, gdzie nie mogła jej dosięgnąć i gdzie dziecko nie mogło wyskoczyć nagle z lasu i zabrać jej, zanim zdążyłby się zorientować. Z nabojami czy bez, to jednak broń.

Kiedy się wyprostował, westchnął bardzo głęboko. Przeraźliwe uczucie bólu ogarnęło całe jego ciało. Do tego czasu nie zdawał sobie sprawy, że to, co czuł cały czas, to szalony gniew, nie taka zwykła irytacja cywilizowanego człowieka, lecz wszechogarniająca wściekłość jaskiniowca.

Wcale nie podobało mu się to, że śmiercionośna broń tak długo wycelowana była w jego głowę. Najchętniej potrząsałby tą kobietą tak długo, aż odechciałoby się jej robić idiotyczne przedstawienia.

Jednak kiedy ponownie na nią spojrzał, nie mógł się dłużej gniewać. Bez strzelby w rękach wyglądała bezbronnie jak naga kochanka w sypialni. Z pewnością nie zdawała sobie z tego sprawy. Determinacja podyktowała jej postawę, która miała wyrażać nieprzezwyciężoną dumę. Wysunęła brodę i wpatrywała się w niego uparcie, kryjąc drżące ręce w kieszeniach. Myślała pewnie, że wygląda groźnie, ale naprawdę wyglądała jak mały, przestraszony kotek. Ponieważ Jarl był bystrym mężczyzną, zapragnął nagle wynieść się stąd tak szybko, jak to tylko możliwe. Ta kobieta z pewnością miała problemy i żaden z nich nie powinien go interesować.

Jednak zamiast pobiec na złamanie karku do łodzi, znów się do niej zbliżył, tak powoli i spokojnie, jakby podchodził do rannego, dzikiego zwierzęcia.

– Usłyszałem imię chłopca – Kip? – ale nie znam imienia pani. Macie takie same oczy. To pani syn, prawda?

Zignorowała pytanie, pogardliwie odwracając głowę.

– Proszę posłuchać, zdaję sobie sprawę, że nie wyglądam na sympatyczną sąsiadkę, ale próbuję to panu wytłumaczyć. Nie lubimy gości. My…

– Chyba nie jesteście tu od dawną. – Spojrzał poza nią. Za gąszczem karłowatych drzew dostrzegł zarys dużego, ciemnego budynku. Nie był to dom mieszkalny, kiedyś mógł tu być klub lub kawiarnia. Dwupiętrowa ruina zbudowana była z drewnianych bali. Brakowało kilku okien, a w niektórych widać było potłuczone szyby. Połamane gonty zwisały z dachu, a wysokie chwasty gęsto porastały teren, aż do samej werandy.

– Mam nadzieję, że nie mieszka tu pani tylko z dzieckiem – powiedział Jarl. – Sporo tu roboty. Od dawna hoduje pani gołębie?

– Nie!

Jego spojrzenie przeniosło się z powrotem na nią.

– Ten ptak, którego wczoraj ratowałem, musi należeć do pani.

– Nie hoduję ptaków!

. Nieźle kłamała, pomyślał. Wyprężyła się, wciskając palce w przednie kieszenie spodni i gest ten zwrócił uwagę Jarla na jej piersi. Mieściły się w dolnej granicy jego ulubionych rozmiarów, ale było coś niepokojącego w długiej szyi i w tym, jak czerwona tkanina układała się na małych wzgórkach. Kobieta była bardzo delikatna, w sam raz do letnich wiatrów, dżinu z tonikiem, leniwych flirtów i koronek.

Wyglądała jak łagodna, uprzejma dama, lecz nie miał wątpliwości, że rzuciłaby się na niego, gryząc i drapiąc, gdyby ją wystraszył. Ją albo chłopca. Może właśnie dlatego nie mógł odejść. To był zwykły poranek. On był zwykłym, nieszkodliwym intruzem. Mała wysepka nie była siedliskiem kryminalistów ani terrorystów. Co ją tak przeraziło, że zareagowała na obcego, jakby był potworem?

– Chyba przestraszyłem małego – przyznał pogodnie. – Nie zamierzałem. Większość dzieciaków, patrząc na mnie, szybko się orientuje, że nie jestem tym groźnym typem obcego, którego należy unikać. – Ukryte w tych słowach przesłanie było zupełnie jasne, ale kobieta znów powiedziała to, co przedtem.

– Panie Hendriks, proszę odejść!

– Jarl – poprawił ją uprzejmie.

– Wydaje mi się, że pani mnie nie słucha. Proszę o to, chociaż zapomniałam naładować broń…

Musiał ją poprawić.

– Nigdy w życiu nie ładowała pani broni.

– …więc może odniósł pan wrażenie, że nie mówię poważnie. Mówię bardzo poważnie. Nie chcę tutaj ani pana, ani kogokolwiek innego. To moja wyspa. Nie widział pan zakazu wstępu?

Skinął głową.

– Widzę, że ma pani prądnicę – rozejrzał się dookoła. – Żadnych drutów elektrycznych ani telefonicznych. Ale zupełnie kiepsko byłoby tu żyć bez prądnicy.

– Panie Hendriks!

– Jarl – jeszcze raz ją poprawił i znów wyciągnął rękę. – Dlaczego nie uporamy się z tym uściskiem ręki. Ciągle nie wiem, jak pani na imię.

– Sara – Wyrzuciła z siebie z twarzą czerwoną z irytacji. Potem szybciej niż rozzłoszczona kotka wyciągnęła rękę i natychmiast ją wycofała. – Ma pan swój uścisk dłoni. Pójdzie pan wreszcie?!

Jej dłoń była mała, miękka, wilgotna ze zdenerwowania i strachu, niezależnie od tego, jak bardzo kobieta starała się sprawiać wrażenie chłodnej i opanowanej.

– Wokół jeziora znajduje się nie więcej niż pół tuzina domów. Pewnie nikt nie będzie tu pani nachodził. Ale jeśli obawia się pani obcych, będę zwracał uwagę na wszystko teraz, kiedy już wiem, że wyspa jest zamieszkana. Zanim jednak pobiegnie pani do domu, aby zaparzyć mi kawę, muszę panią rozczarować. Czas na mnie. Szczupaki nie biorą, kiedy mija ranek. Ale wrócę, żeby nauczyć panią, co robić z bronią.

– Nie!

Nie miał czasu na utarczki słowne. Z powodu tych wszystkich nonsensów nie przywiązał starannie łodzi i, chociaż była wciąż na mieliźnie, kołysała się już niebezpiecznie. Jeszcze kilka minut i będzie musiał płynąć milę do brzegu, niezależnie od tego, czy będzie miał na to ochotę, czy też nie.

– Któregoś wieczoru przyniosę pani pstrąga na kolację, jeżeli będę mógł. Oczywiście niczego nie obiecuję. Ryby w tym jeziorze są sprytne i wyczulone na wędkarzy. Nie dają się łatwo złapać.

– Nie!

Wszedł do lodzi i powoli ją odepchnął.

– Proszę pamiętać, mój dom jest z ciemnego cedru. Może go pani ujrzeć z drugiego krańca wyspy. Jeśli będzie pani potrzebować pomocy…

– Nie!

Gdyby uważnie wsłuchał się w jej lakoniczne wypowiedzi, nabrałby z pewnością przekonania, że nie jest tu mile widziany.

Jej drobna sylwetka malała coraz bardziej, kiedy odpływał od wyspy. Słońce rzucało czerwone światło na jej włosy i w tym momencie uświadomił sobie, że jest prześliczna. Patrzyła na łódź, dopóki nie przekonała się, że z pewnością odpływa. Była taka krucha. Jarl słyszał jakby wewnętrzny głos błagający, żeby pozostawił ją w spokoju.

Wiał niespokojny letni wiatr, jezioro lśniło, marszcząc się pod uderzeniami wioseł. Ujrzał przepływającego pstrąga i poczuł, że słońce zaczyna ostro przypiekać. Był głodny. Nagłe zdał sobie sprawę, że znowu jest zwykły poranek – słońce, woda, upał i głód. Mewa polująca przy brzegu rozwrzeszczała się przeraźliwie, gdy uciekła jej zdobycz. Być może innym razem uśmiechnąłby się na ten widok, ale nie dziś.

Nie chciała, aby ktokolwiek zbliżał się do niej lub do dziecka. To było całkiem jasne, a Jarl nigdy nie pchał się tam, gdzie był niemile widziany. Poza tym nigdy nie starał się zmusić do czegokolwiek żadnej kobiety. Może miała jakieś kłopoty, ale to nie była jego sprawa. Nie znał jej i nie miał powodów, żeby interesować się tym. Najlepiej będzie zapomnieć o całym incydencie.

I nagle zdecydował, że tak właśnie postąpi.

Długo po tym, jak mężczyzna opuścił wyspę, Sara wciąż stała w tym samym miejscu. Jej ręce były lodowato zimne, a serce ciągle biło dziko. Nie opuszczał jej przejmujący lęk.

Kiedyś ktoś musiał ich odnaleźć. Przygotowywała się na to setki razy. Przemyślała dokładnie, co powie, jak się zachowa, co będzie musiała zrobić. I wszystko potoczyło się nie tak, jak zakładała. Wystarczyło, że raz na niego spojrzała i natychmiast wpadła w panikę. Nie możesz sobie pozwalać na tego rodzaju błędy, Saro, powiedziała do siebie. Jesteś taka głupia…

Z wykrzywioną grymasem twarzą podeszła do dubeltówki i podniosła ją z takim entuzjazmem, jakby dotykała pająka. To Max nalegał, żeby miała broń. Jednak nawet ważka wypadłaby lepiej w roli żeńskiego Rambo.

Niedobrze się stało. Co będzie, jeśli ją rozpoznał? Albo jeśli rozpoznał Kipa?

Szybkim krokiem ruszyła w stronę ocienionej werandy. Weszła do sypialni i schowała karabin w szafie, a następnie zaczęła nawoływać syna.

Jak zwykle zjawił się nagle. Z krzaków wyłoniła się para poważnych oczu, zapiaszczone kolana i rozczochrane włosy. Przytulał do siebie nieodłączny spychacz. Patrzyła na niego i nagle poczuła, że nie może już dłużej czekać, aż chłopiec do niej podejdzie. Rzuciła się w jego stronę i porwała go na ręce. Mimo szczupłej sylwetki był dość ciężki, tym bardziej, że wyginał się jak oszalały. Pachniał mlekiem, leśnym zielskiem i pastą do zębów. Był to dla niej zapach miłości, ponieważ tak pachniał jej,syn, jedyna osoba na całym świecie, która się liczyła.

– Potrzebuję twojej pomocy, młody człowieku – mówiąc to wycisnęła kilka mocnych całusów na jego policzkach.

Rok temu zareagowałby na te czułości przeraźliwym śmiechem, ale wtedy jej czteroletni syn nie wiedział jeszcze, co to jest piekło.

Patrzył na nią tym swoim zbyt poważnym spojrzeniem, aż wreszcie po kilku następnych pocałunkach uśmiechnął się nieśmiało. Nic nie mogło jej bardziej ucieszyć niż ta iskierka rozbawienia na jego buzi.

– Hej, pomożesz mi, czy będziesz mnie całował przez cały ranek?

– Mamo! Przecież to ty mnie całujesz!

– Chyba żartujesz – przekomarzała się z nim, chcąc na dłużej zatrzymać ten wyraz radości.

Lżej jej było nosić go na rękach, niż postawić na ziemi. Lżej dla serca, nie mięśni. Trzymając go blisko, oddzielała go sobą od całego możliwego zła. Przysięgała sobie, że uczyni wszystko, by już nikt i nigdy go nie zranił. Obiecywała mu bez słów, że kiedyś odzyska radość i ufność.

Trzy klatki z gołębiami wisiały na ścianie domu. Kiedy podeszli bliżej, ptaki zaczęły gruchać i niespokojnie podskakiwać.

– Jeszcze za wcześnie na karmienie – przypomniał jej Kip.

– Wiem, ale chcę wypuścić kilka, a sama nie potrafię otworzyć klatek.

– Potrafisz, mamo. To łatwe.

– Nie, nie potrafię – zaprzeczyła – to strasznie trudne.

Dla Kipa nie było to trudne. Podważył zapadkę przy drzwiczkach i uśmiechnął się, chwytając ulubionego gołębia. Widać było, że kochał te ptaki.

Gołębie kolejno wydostawały się z klatki. Jeden usiadł na dachu, inny zatrzymał się w wyjściu. Nie śpieszyły się, ale znały swoje zadanie. Kiedy przewodnik stada wzbił się w górę, pozostałe podążyły za nim. Matka z synem obserwowali, jak sześć par skrzydeł łopocze nad jeziorem.

– Wrócą? – zmartwił się Kip. Zawsze o to pytał.

– Oczywiście – zapewniła.

– Chciałbym umieć latać – zadumał się chłopiec.

– Ja też – uśmiechnęła się. Nagle Kipp zmarszczył czoło.

– Dlaczego wypuściliśmy aż tyle naraz? Nigdy tego nie robimy.

Odwróciła uwagę Kipa, opowiadając o pływaniu i zaplanowanym pieczeniu ciasteczek. Każdego dnia wysyłała trzy gołębie do Maksa. Znaczyło to, że są zdrowi i bezpieczni. Gdyby coś stało się jej lub chłopcu, wypuściłaby wszystkie ptaki. Wysłanie sześciu ptaków to wiadomość, że Sara chce się z Maksem zobaczyć, chociaż nic się nie stało i nie grozi żadne niebezpieczeństwo.

Przypadkowy, obcy człowiek, który znalazł się na wyspie, nie był powodem do wpadania w taką panikę, ale Sara była śmiertelnie przerażona.

Rozdział 2

Nic nie odpędza koszmarów skuteczniej niż wysiłek fizyczny, zwłaszcza jeśli trwa prawie cztery godziny. Sara z ulgą wrzuciła motykę do szopy i zamknęła drzwi.

Słońce paliło ją w kark, krople potu spływały po brzuchu. Dwa nowe pęcherze piekły mocno i już dawno przestała się martwić, kiedy Maks tu dotrze. Kilka miesięcy temu wiedziała, że człowiek posiada co najwyżej kilkadziesiąt mięśni. Teraz czuła, że ma ich kilkakrotnie więcej, a każdy z nich potrafi rwać i boleć.

Oddałaby duszę diabłu za gorącą kąpiel i jakiś balsam. Spojrzała na świeżo skopany ogród i zmieniła warunki umowy – dusza za mięśnie, twardą skórę i zastrzyk energii.

Ogród wyglądał znakomicie i o żywność nie trzeba było się martwić, ale nie mogła dłużej lekceważyć dziur w dachu. Podwórze było zarośnięte, schodek na werandę załamał się, przedpotopowa prądnica wyła dziko, a wewnątrz… tylko masochista chciałby wyliczać te wszystkie naprawy, które powinny być natychmiast wykonane, aby to miejsce można było wreszcie nazwać domem.

Trzy tygodnie ciężkiej pracy niewiele zmieniły. Nie potrzebowała luksusów. Zbyteczne były puszyste dywany, kosztowna zastawa czy jakikolwiek przepych. Chciała stworzyć jedynie przytulne i bezpieczne schronienie dla swojego syna.

Ssąc bolący pęcherz przeszła przez podwórze i oparła się o powyginany pień starego wiązu. Nie czuła już tak dotkliwego bólu mięśni, gdy patrzyła na chłopca bawiącego się swoim buldożerem.

Być może długie poranne pływanie sprawiło, że udało się jej nakłonić Kipa do poobiedniej drzemki. Popołudnie przeznaczył jednak na kopanie tunelu. Usiadł w zachodnim rogu podwórza i poważnie zabrał się do pracy, co jakiś czas wydając z siebie odgłosy brzmiące jak „brum, brum". Patrząc na syna, Sara uśmiechała się z rozczuleniem. Kurz wyraźnie upodobał sobie Kipa. Jedynie poważne, niebieskie oczy dziecka nie były zakurzone.

W pewnym momencie chłopiec cisnął zabawkę i uciekł do lasu. Znała swoje dziecko. Wyprostowała się i spojrzała w stronę przystani.

Po chwili ukazał się Maks niosący ogromne pudło i jak zwykle żujący cygaro. Stary podkoszulek podkreślał jego wydatny brzuch. Wytatuowany wąż wspinał się wzdłuż ramienia, a głęboka blizna rozcinała prawą brew na dwie części. Max z pewnością nie wyglądałby dostojnie nawet w smokingu.

Sara ruszyła w jego kierunku, uśmiechając się szeroko.

– Mam coś przynieść z łodzi?

– Zaraz sam to zrobię – rzucił pudło na werandę i przetarł czoło. – I tak dzisiejszy dzień jest terminem dostawy. Nie musiałaś wysyłać dodatkowych gołębi.

– Nie wysyłałam ich, żeby ci przypomnieć o dostawie, ale o tym porozmawiamy w środku – machnęła głową w kierunku lasu. Nie chciała, żeby Kip coś usłyszał.

Skinął głową, widząc drobną postać kryjącą się za drzewem.

– Z nim wszystko w porządku?

– Coraz lepiej.

– A jak tam lekcje pływania? – Zawsze zadawał to pytanie, cieszyła go jej duma.

– Myślę, że wystartuje na olimpiadzie, jak będzie miał sześć lat. Już potrafi opłynąć wyspę.

– Tak? Jest szybki jak diabli. Do cholery, Saro, mógłby już do mnie przywyknąć.

– To nie o ciebie chodzi, Maks – powiedziała miękko – tylko o jakiegokolwiek mężczyznę. Musi minąć trochę czasu. To nie jego wina.

– Tak, tak. Może się zjawi, jak przyniosę gołębie. Mam ptaki, jedzenie, no i papier i farby, tak jak chciałaś. Ale to może zaczekać. Mów, co masz do powiedzenia.

Jednocześnie burkliwie zażądał, żeby Sara otworzyła jedno z pudelek i usiłował wyglądać na znudzonego, kiedy posłusznie uniosła wieko.

– Kochany! Ołówki i książka do kolorowania! Maks poczerwieniał jak piwonia.

– Spójrz dalej. Tam jest coś dla ciebie. Powolutku wyciągnęła małą buteleczkę. Odkorkowała ją, wciągnęła powietrze i poczuła duszący zapach bardzo taniej wody toaletowej.

– Och, Maks! – zarzuciła mu ręce na szyję i cmoknęła – w policzek. – Jesteś nadzwyczajny, wiesz?

– Tak, tak. Wydawało mi się, że czegoś takiego ci trzeba. Pewnie bardziej przydałaby ci się szminka, ale nijak nie mogłem jej kupić, a to tak ładnie pachniało.

– Cudownie – zapewniła go.

– Tak, wiedziałem, że ci się spodoba – Maks przeciągnął się z zadowoleniem. – Dobra. Przyniosę resztę rzeczy.

Ostatnią rzeczą, jaką wniósł do domu, było piwo. Usadowił się przy stole w kuchni i otworzył puszkę. Nie zdążył jeszcze przełknąć ani kropli, gdy Sara natychmiast zapytała:

– Co było w gazetach?

– Zbrodnia na środkowym wschodzie – spojrzał na jej twarz i westchnął. – Ciągle są zdjęcia, ale już mniej. Na jednym z ostatnich twój były mąż wygląda jak święty.

– Wszyscy Chapmanowie wyglądają jak święci – powiedziała krzywiąc się Sara.

– Założę się, że za tym wszystkim kryją się duże pieniądze. Gdyby to nie był Chapman, ludzie już dawno przestaliby się tym interesować – wlał w siebie połowę puszki w trzech łykach, wciąż patrząc na nią.

– Nie otwieraj tego teraz, może poczekać do wieczora. I nie musisz ciągle podchodzić do okna, z małym wszystko w porządku. Nie pójdzie tam, gdzie nie powinien. Wyglądasz na wyczerpaną i przestraszoną. No, co jest?

– Nic takiego, naprawdę. Kiedy wysłałam gołębie, od razu wiedziałam, że robię błąd.

– Zamierzasz się certować, czy będziesz mówić? Odetchnęła głęboko.

– Ktoś nas odkrył dzisiejszego ranka. Na wyspie zjawił się obcy mężczyzna.

– I przeraził cię śmiertelnie – dodał Maks. Uśmiechnęła się ponuro.

– Zgadłeś. Drżące kolana, serce walące jak młot i napięte nerwy. Klasyczny przypadek głupoty. Tylko nie rób mi żadnych wymówek.

– Kochanie, każdy byłby przerażony. Co on tu robił? Rozpoznał cię? Jak wyglądał? Kto to w ogóle był?

Setki razy przemyślała już odpowiedzi na te pytania.

– Jestem absolutnie pewna, że nas nie rozpoznał. Wydawał się bardzo zdziwiony, że znalazł kogoś na wyspie. Nie powiedział ani nie zrobił niczego, co mogłoby wskazywać na to, że kiedykolwiek widział nasze zdjęcia.

Chciała powiedzieć to wszystko Maksowi, lecz nagle zaczęła się wahać. Mijały sekundy, a ona patrzyła niewidzącym wzrokiem na czerwone, spłowiałe zasłony, stare linoleum i obtłuczony zlew. Przed oczami miała tego obcego, jak gdyby wciąż tu stał.

– Myślę, że ma trzydzieści kilka lat. Dosyć wysoki, szczupły, dobrze zbudowany. Jasne włosy, szare oczy.

Kiedy powiedziała to głośno, wiedziała, że nie były to najwłaściwsze słowa. Wszystko, co mówiła, brzmiało tak, jakby siebie chciała przekonać, że to była zupełnie przypadkowa wizyta, bez żadnych konsekwencji. A przecież ten człowiek mógł stanowić zagrożenie. Panika, która owładnęła nią tego ranka, nie pozwoliła jej przyjrzeć mu się dokładnie. Teraz powoli przypominała sobie pewne szczegóły, ale nie potrafiła ująć ich w słowa.

Miał jasne, myślące i łagodne oczy. Jak to wyjaśnić Maksowi? Lub zachowanie Kipa, który zawsze uciekał, kiedy jakikolwiek mężczyzna usiłował do niego podejść? Nie uciekał jednak, gdy obcy z nim rozmawiał. Ale Maks z pewnością nie uwierzyłby w to.

– Powiedział, że jest naszym sąsiadem, ma domek po drugiej stronie jeziora. Myślę, że przypłynął tu po prostu z ciekawości.

Dokładnie pamiętała jego zachowanie. Nawet kiedy trzymała go na muszce, nie wydawał się wstrząśnięty. Była dla niego okropna, a on spokojnie patrzył na nią i przemawiał tym miękkim, łagodnym głosem.

– Miał dziwny akcent – przypomniała sobie nagle – ale nic szczególnego. Po prostu jakoś miękko wymawiał pewne słowa.

– A, to Fin. Jarl Hendriks.

– Tak się przedstawił. Znasz go?

– Pewnie. Samotnik. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś go odwiedzał. Sam zbudował ten swój domek.

– Maks zaczął bębnić palcami po stole. – Jak go przyjęłaś?

– Jak kompletna idiotka – powiedziała sucho.

– Akurat.

Nie uśmiechnęła się.

– Naprawdę. Nawet nie dlatego, że to było dla mnie zaskoczeniem. Każdego lata jakiś dzieciak czy turysta wiosłował tutaj, żeby odkryć wyspę. Wiedziałam, że to kiedyś znów nastąpi i byłam wewnętrznie przygotowana. Nie byłam tylko przygotowana, że zaczną mi drżeć kolana, kiedy go zobaczę.

– Masz tyle odwagi, że wystarczyłoby dla trzech mężczyzn, kochanie, i nie ma powodu, żeby ktoś skojarzył cię z tą damą z Detroit, dopóki sama się nie zdradzisz.

– Wiem.

– Teraz, z krótkimi włosami, wcale nie jesteś podobna do żadnego z tych zdjęć.

– Wiem – powtórzyła.

– O ile wiem, Hendriks pilnuje własnego nosa. Lepiej, że to był on niż ktokolwiek inny. – Zobaczył, że jej oczy ciągle są przestraszone i zagubione, więc zmienił taktykę. – Dobra. Możemy was przenieść. Nie wiem gdzie, ale moglibyśmy to zrobić. Ale jeśli jednego dnia jesteście na wyspie, a drugiego już was nie ma… cóż, jeśli nawet dotychczas nie był ciekawy, to z pewnością będzie.

– Wiem – powiedziała Sara po raz trzeci. Sama już do tego doszła. Ale gdzie było miejsce, w którym nikt nie mógłby ich odkryć? Może Arktyka?

Maks spojrzał na nią poważniej.

– Czy próbował zrobić coś złego tobie albo chłopcu?

– Nie, on nie jest taki.

– Na pewno?

Kiedy strach ją opuścił, wiedziała, że się nie myli.

– Na pewno.

Maks znów zaczął bębnić palcami po stole.

– No więc możemy sobie odpocząć. Nic na to nie poradzimy, że facet był ciekawy i przyszedł się przywitać. Gdybym ja miał dwadzieścia lat mniej i cię zobaczył, też bym to zrobił. Jeżeli wróci, postaraj się zanudzić go na śmierć. Jeżeli przyjdzie ktoś inny, też postaraj się przekonać go, że jesteś przeciętna i nieciekawa. Mamy inne wyjście? Chyba, że chcesz panikować. Panika pomaga, no nie? Jeśli chcesz siedzieć i dorobić się ataku serca, zostanę tu z tobą i poczekam, aż to się stanie.

– Och, zamknij się Maks. Przykro mi, że cię niepokoiłam – wstała i cmoknęła go w policzek, który natychmiast zrobił się purpurowy. Wciąż była niespokojna, ale Maks nie musiał o tym wiedzieć. Już i tak za bardzo zawracała mu głowę swoimi problemami.

– Dziękuję, że przypłynąłeś – powiedziała miękko – nie wiem, co byśmy bez ciebie zrobili. Jestem ci winna więcej niż podziękowania.

– Jezu, nie zaczynaj od początku.

Wyglądał na zmieszanego i trochę przestraszonego. Wycelowała w niego palec.

– Będę ci dziękowała tyle razy, ile zapragnę, ale jeśli zapalisz to cygaro…

– To dzisiaj pierwsze – powiedział przepraszająco i wsunął na pół przeżute cygaro do kieszeni.

– Czyżby dzień się dopiero zaczął? Dogadywali sobie jeszcze przez chwilę, a w tym czasie Sara rozpakowywała pudło. Uwielbiał, kiedy mu żartobliwie dokuczała, a ona nie miała wtedy litości. Znała Maksa, od kiedy jej rodzice wynajęli u niego domek. Działo się to dawno temu, kiedy nosiła jeszcze warkoczyki. Po śmierci rodziców Sara nadal regularnie go odwiedzała. Nikt inny nie zajmował się nim, nikt się z nim nie droczył. Nikt nie siedział z nim godzinami, kiedy był unieruchomiony po wypadku samochodowym.

Sara miała krewnych, także brata i siostrę, ale w kłopotach zwróciła się o pomoc do Maksa. Nie odmówił jej i zrobił o wiele więcej, niż mogła oczekiwać.

W pewnej chwili przerwała rozpakowywanie i przycisnęła palce do pulsujących skroni. Kiedy była małą, jedenastoletnią dziewczynką z warkoczykami, snuła wspaniałe, kolorowe marzenia i nie wiedziała, jak okrutnie potraktuje ją życie. Nie mogła przewidzieć artykułów w gazetach przedstawiających ją jako niegodziwą, znęcającą się nad dzieckiem matkę, odebrania syna, życia w ukryciu przed policją i w strachu przed wszystkimi.

Maks przyglądał się jej z napięciem.

– Wszystko będzie dobrze, Saro. Zobaczysz.

– Oczywiście – odpowiedziała automatycznie, ale wspomnienie o nieznajomym z dzisiejszego ranka przypomniało jej o rzeczywistości. Każdy człowiek będzie kojarzył jej się z zagrożeniem. Już nic w jej życiu nie będzie dobre. Oprócz Kipa.

Milion lat temu rodzice nauczyli ją, jak kochać, zachowywać spokój ducha i obdarzać dobrocią. Nie wiedziała, co to wściekłość i nienawiść, dopóki nie zaczęto straszyć jej syna. Odkryła wtedy, że instynkt macierzyński potrafi przesłonić każde prawo, zasadę i cnotę. Czasem najłagodniejsza kobieta potrafi walczyć jak oszalałe, dzikie zwierzę.

Nikt już nie skrzywdzi Kipa. Nikt i nigdy.

Kiedy Jarl przycumował łódź na brzegu wyspy, wiedział, że jest obserwowany. Nie patrząc w stronę lasu; wyciągnął z dna łodzi drewniany żuraw i położył go na piasku.

Podwinął rękawy koszuli i wyjął narzędzia. Piętnaście minut później odrzucił wyrąbane z przystani cztery zgniłe deski. Mimo lekkiego wietrzyka popołudniowe słońce ostro przypiekało.'

Zrzucając koszulę zauważył, że malec podszedł nieco bliżej i był teraz o jakieś półtora metra od zabawki. Utkwione w żurawiu spojrzenie wyrażało niekłamaną żądzę posiadania.

– Żuraw jest dla ciebie – powiedział Jarl, nie patrząc na chłopca – nie jest taki fajny jak spychacz, ale podnosi całkiem duże kamienie. Możesz go sobie wziąć, ale najpierw zapytaj mamusi. Pamiętaj, nigdy nie bierz nic od obcych, zanim mama nie wyrazi zgody.

Jarl nie czeka! na odpowiedź. Wciąż stojąc tyłem do chłopca, z powrotem zajął się deskami, które przywiózł ze sobą. Gdy tak stał po kostki w wodzie z młotkiem w ręce, na dróżce pojawiła się Sara.

Przez całe cztery dni próbował o niej zapomnieć. Nie chciał mieć kłopotów i dodatkowych zmartwień, lecz jakaś siła przywiodła go znów na wyspę i ucieszył go teraz widok kobiety. Skóra Sary wydawała się bardziej złocista niż przy poprzednim spotkaniu. Na policzku widniały ślady farby, a włosy miała przewiązane burą szmatką. Tonęła w olbrzymiej koszuli i luźnych dżinsach. Lubił raczej krągłe kobiety, ale Sara była szczupła.

Tym razem nie wyglądała na przestraszoną, ani nie była uzbrojona. Chyba wierzyła, że uda się jej stawić czoła każdemu. Widniejąca w jej oczach odwaga sprawiła, że wzruszył się niespodziewanie.

– Panie Hendriks, co pan, do diabła, robi? Było widać, co robi, ale odpowiedział.

– Naprawiam pani przystań. – Wbił gwóźdź i sięgnął po następny.

– Sama potrafię ją naprawić. Nie wolno panu wchodzić na czyjś teren i…

– Wiem – odrzekł Jarl ponurym głosem. – Ja po prostu nie mam nic do roboty. Od lat nie brałem urlopu i przeznaczyłem ten miesiąc wyłącznie dla siebie. Wydawało mi się, że to świetny pomysł, dopóki nie zacząłem się nudzić. Niech pani spojrzy na mój dom, jest nowy i niczego nie muszę naprawiać. Mam dwupoziomową cieplarnię, nie muszę niczego podlewać ani wyrywać chwastów. Jedyne, co mi pozostaje, to łowienie ryb i przesiadywanie godzinami w saunie.

– To nie moja sprawa! Nie chcę, żeby pan to robił.

– Czasem lubię samotność – wciąż stukał młotkiem – ale nie przez cały miesiąc bez przerwy. Normalnie w dzień pracuje ż ludźmi, a wieczorami spaceruję, czytam, siedzę w saunie. Lubię to. Ale nie mogę powiedzieć, że zawsze lubię spać samotnie.

– Panie Hendriks!

– Jednak jestem kapryśny, jeśli chodzi o łóżko. Zawsze taki byłem. Lubię duże, agresywne kobiety. Blondynki, nie brunetki. Brązowe oczy, nigdy niebieskie. Również nie podobają mi się błękitne bluzy, a już ścierpieć nie mogę szmatek na włosach. – Wyprostował się, spojrzał na nią i zamrugał. – Jest pani bezpieczna jak w kościele – powiedział łagodnie – więc nie rozumiem, co takiego mogłoby się stać, jeśli naprawię tę przystań.

Osłupiała ze zdumienia. Prawie parsknęła śmiechem, ale natychmiast się opanowała i oparła ręce na biodrach, znów starając się wyglądać groźnie.

– Panie Hendriks!

– Mógłbym przysiąc, że powiedziałem, jak mam na imię. Kiedy w końcu pozwoli pani chłopcu wziąć ten żuraw?

Malec wsunął rączkę w jej dłoń. Spojrzała na niego z taką miłością, że wyraz jej twarzy zaparł Jarlowi dech w piersiach.

Wzięła zabawkę do ręki i przyjrzała się jej. Kiedy ponownie zwróciła oczy na Jarla, wyglądała jakby utraciła wcześniejszą nieufność.

– Pan sam to zrobił?

– To nic takiego. Hobby.

– Nie powinien pan się trudzić. Nie wiem, jak panu dziękować.

– To nie dla pani, lecz dla niego. Jeśli mi podziękuje, będzie jego.

– Proszę zrozumieć, on nie jest niewdzięczny – zaczęła wyjaśniać – ale obawiam się, że mój syn nie umie…

– Dziękuję!

– … mówić – dokończyła z rozpędu.

Nie widziała wyrazu twarzy Jarla, gdy zaszokowana przypatrywała się dziecku. Mały uśmiechnął się szeroko do mężczyzny, złapał żuraw i szybko uciekł.

Jego matka wyglądała tak, jak gdyby również chciała stąd jak najprędzej zniknąć.

– To bardzo miło z pana strony – powiedziała. – Bardzo miło, ale…

– Przystań jest już w porządku, ale powinna ją pani pomalować. Teraz wygląda okropnie – zebrał narzędzia do torby. – Tak, napiłbym się oranżady albo mrożonej herbaty.

Zerknęła na przystań.

– No dobrze – westchnęła – przyniosę coś z domu. Niech pan tu zaczeka.

Skinął głową.

– Proszę zaczekać – powtórzyła.

Znów kiwnął głową, a kiedy się odwróciła, wylazł z wody i ruszył za nią. Przez dłuższy czas nie orientowała się, że depcze jej niemal po piętach.

– Jarl!

Kiedyś będzie musiał jej wyjaśnić, że jego imię nie jest przekleństwem i należy wymawiać je innym tonem.

– Pani malowała, tak? Ma pani ślady farby na policzku. W jakim stanie jest budynek?

– Dom, przystań i cały ten teren to moja sprawa. Nie potrzebuję pomocy. Doceniam, że wystrugał pan tę zabawkę dla Kipa, ale nie potrzebuję niczego.

Robiła wszystko, żeby go zniechęcić. Nie zrażony pogładził ją łagodnie po ramieniu i szedł dalej. Dostrzegał, że próbowała uporządkować to miejsce. Ogród był świeżo skopany, skrawek trawnika przycięty.

– Proszę nie wchodzić do domu – powiedziała groźnie.

– Zgoda – przytaknął z taką miną, jakby pomysł ten wydał mu się wyjątkowo odrażający.

– Maluje kuchnię. Nie mam nic przeciwko poczęstowaniu pana czymś do picia, ale…

Kiedy zniknęła za drzwiami, rozejrzał się dookoła. Gonty kołysały się, w dachu widać było kilka potężnych dziur. Mimo tego budynek wyglądał solidnie. Kilku ludzi mogłoby wyremontować go w parę tygodni.

Wróciła ze szklanką owiniętą w papierową serwetkę. Kiedy mu ją podawała, dojrzał pęcherze na drobnej, białej dłoni. Przełknął słodką oranżadę. Oparł się o balustradę i patrzył z namysłem przed siebie. Kobieta nie zamierzała ruszyć się z progu domu.

– Doskonałe miejsce na saunę – machnął głową, wskazując kawałek gruntu obok werandy.

– Saunę? – po raz pierwszy dojrzał przebłysk humoru w jej oczach. – Muszę wykonać parę innych prac, zanim zacznę się martwić o luksusy.

– Luksusy? Amerykanie patrzą na to inaczej niż Finowie. Najbiedniejszy człowiek w Finlandii najpierw stawia saunę, a później resztę. Oczywiście, fińska sauna różni się bardzo od tego, co budują Amerykanie.

– A więc jest pan z Fin… – przerwała. – Chyba skończył pan już picie?

– Teraz jestem obywatelem Stanów Zjednoczonych, ale urodziłem się w Finlandii. Wyemigrowałem w wieku osiemnastu lat, po śmierci moich rodziców. Przybyłem tu, będąc już sierotą.

– Taki młody – mruknęła cicho ze współczuciem, po czym wciągnęła powietrze. – Panie Hendriks!

– Jarl.

– Dobrze, Jarl. Skończyłeś już pić – poinformowała go.

– Twój syn ma takie same oczy jak ty. Taki sam kolor włosów. Jest szczupły, ale zdrowy i silny – jego spojrzenie pobiegło w bok, gdzie malec bawił się żurawiem i spychaczem. Kiedy znów spojrzał na nią, dostrzegł, że też wpatruje się w dziecko.

Nie miał wątpliwości, że pozwoliła mu pozostać tylko dlatego, że zrobił zabawkę dla jej syna. Kierowała się uczuciami. Jak wiele – nagle dopadła go natrętna myśl – mogłaby ofiarować mężczyźnie, którego obdarzyłaby miłością.

Spojrzenie Sary powróciło ku niemu.

– Jarl.

– Chociaż bardzo dobrze nam się rozmawiało, muszę już wracać – powiedział, stawiając szklankę na schodku. – Kip!

Malec zerknął na niego.

– Umiesz już się tym posługiwać?

– Pewnie.

Znów poczuł na sobie jej spojrzenie.

– To dobrze. Do zobaczenia! – odwrócił się do Sary. – Dziękuję za oranżadę – powiedział i poszedł w kierunku lasu. Czuł, jak dwie pary oczu wpatrują się w niego z napięciem.

Kiedy wrzucił do łodzi narzędzia, odcumował ją i zamierzał odpłynąć, gdy nagle zjawiła się Sara.

– Nie podziękowałam ci za przystań i za zabawkę.

– Zrobiłaś to.

– Chcę też cię prosić, żebyś tu więcej nie przypływał.

– Już ci mówiłem, że kiedyś przywiozę pstrąga na kolację.

– To własność prywatna. Jeśli wrócisz, będę zmuszona… – wzięła głęboki oddech – będę zmuszona podjąć pewne działania. Prawne.

Nie chciał jej dokuczyć, więc nie powiedział, jak żałośnie to wypadło.

– Piłaś kiedyś lakka?

– Lakka?

– Likier z jeżyn. Przywiozę następnym razem.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Nie! Nie przypływaj tu więcej!

Brzmiało to rozpaczliwie, ale on wiedział, że tu wróci. Jednak miał wątpliwości, czy wytrzyma aż cztery dni.

Rozdział 3

Kip nie rozstawał się ze swoją nową zabawką nawet na moment. W końcu, kiedy nadszedł czas na sen, Sara postanowiła się temu sprzeciwić.

– On nie może spać beze mnie – nalegał Kip.

– Kochanie, będzie na ciebie czekał. A jutro rano znów będziesz mógł się bawić.

– Ale jeszcze za wcześnie na spanie.

Żeby odwrócić uwagę malca, zaczęła gonić go po schodach. Pozwoliła mu oddalić się trochę i złapała go dopiero w połowie drogi.

– Zanim pójdziesz spać, musisz mnie pocałować tysiąc razy – ostrzegła go.

Wił się niczym węgorz, aż nagle zacisnął ręce wokół jej szyi. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Bał się spać sam w pokoju.

Nucąc pogodną melodię, zdjęła z Kipa ubranie, wykąpała go i przebrała w piżamę. Następnie rozpoczął się wieczorny rytuał. Sprawdziła, czy pod łóżkiem nie kryją się potwory, w szafie smoki, a w szufladach krokodyle. Za każdym razem wykrzykiwała radośnie, że nic takiego tam nie ma. Żałowała, że Kip boi się nie tylko potworów, smoków i krokodyli.

Zapaliła lampkę i otuliła chłopca kołderką. Koło łóżeczka leżał wesoły, pstry kawałek materiału, jedyny dywanik w tym pomieszczeniu. Na ścianach wisiały dwa obrazki, jeden przedstawiający różnobarwną tęczę, drugi Błękitnego Ptaka z baśni oraz rysunek, na którym widniał jego ukochany spychacz.

– Powiedz dobranoc Błękitnemu Ptakowi.

– Dobranoc Błękitny Ptaku.

– Powiedz dobranoc tęczy.

– Dobranoc tęczo, – Nagle oczy chłopca zalśniły łzami. – Nie zostawiaj mnie, mamusiu.

Przytuliła go mocno.

– Masz rację. Zapomnieliśmy o czymś – przyniosła barwny żurnal. Kip od początku wiedział, że tak będzie i ona też to wiedziała. Ale nawet wtedy usłyszała ponownie:

– Mamusiu, nie zostawiaj mnie.

Chciała zostać. To byłoby takie proste, wsunąć się pod jego kołderkę i tulić do końca świata. Ale zrobiłaby:o dla siebie, nie dla niego. Kip musiał wiedzieć, że ona będzie zawsze, kiedy ją zawoła, a to oznaczało, że teraz musi go zostawić.

Kiedy weszła do swojego pokoju, chciało się jej płakać. Co za głupota? Mimo protestów Kip zasypiał w kilka sekund, koszmary nadchodziły później.

Stała w otwartych drzwiach. Świerszcze i żaby już rozpoczęły nocną symfonię. Niebo miało cudowny, granatowy kolor. Spokój, samotność i cisza. Odpocznij Saro, usłyszała wewnętrzny glos. To wyobraźnia nadwerężyła jej nerwy. Nie ma żadnego jasnowłosego mężczyzny, wyłaniającego się z mroku. Byli sami i bezpieczni.

Sztalugi stały w kącie pokoju. Sara założyła męską koszulę, włączyła światło i zaczęła otwierać tubki z farbami.

Jarl nie powinien wracać. Była dla niego tak okropna, jak tylko potrafiła. Jak zniechęcić mężczyznę? Miał taki niski głos, łagodny, gdy zwracał się do Kipa, ostrzejszy, kiedy mówił do niej.

Jeszcze tylko machnięcie pędzlem i na papierze pojawi! się smok. Smok, który nie zionął ogniem, tylko diamentami, szmaragdami i rubinami. Domalowała mu perłowe szpony. To był bardzo ładny smok.

Dzieciom nie trzeba przerażających potworów. Wystarczy ich w prawdziwym życiu.

Spróbuj się rozluźnić, powiedziała sobie. Jarl nie jest niebezpiecznym smokiem. Jest po prostu człowiekiem, który był dobry dla Kipa. Dlatego właśnie nie potrafiła go zapomnieć. Jak mogła potraktować tak źle pierwszego mężczyznę, który przełamał strach Kipa?

Po godzinie pierwszy obrazek był gotowy i zaczęła następny. Smok w książeczce miał pastelowy kolor i wyraźny kompleks niższości. Wiedziała dokładnie, jak ma wyglądać ten rysunek, ale ręka jej drżała i wyraźnie nie wychodziło.

Zrezygnowała i podarła papier. Zamknęła tuby i w pośpiechu zgarnęła pędzle. Poszła do kuchni i przetarła terpentyną pęcherze, przezwyciężając bolesne pieczenie. Lampa na stole rzucała niespokojne cienie, a ciemne kąty zdawały się kryć jakieś niebezpieczeństwo. Czasami bała się ciemności równie dziecinnie jak Kip.

Ale teraz nie bała się ciemności. Bała się Jarla. Mężczyzny, który zdołał wywołać uśmiech na twarzy jej syna i którego widok spowodował u niej oszalały łomot serca. Mężczyzny, który był nieprawdopodobnie uparty. Zamknęła oczy i ujrzała jego twarz, leniwy uśmiech, co zawsze na niej gościł, i szerokie ramiona, które na pewno potrafiłyby obronić kobietę przed prawdziwymi potworami. Otworzyła oczy. Przestań, Saro, to kiepski żart. Nikt nie mógł jej obronić, jeśli prawo było przeciwko niej.

Siedem miesięcy temu oczekiwała na sprawiedliwość. Co za naiwność! Jej sprawa rozwodowa nie miała nic wspólnego ze sprawiedliwością. Wszystko, co miała do powiedzenia, nie mogło równać się z pieniędzmi i władzą Chapmanów.

Nawet kiedy straciła prawo do opieki nad dzieckiem, przez długie miesiące walczyła jeszcze za pomocą środków prawnych. Zmarnowała czas tylko dlatego, że była aż tak głupia i wierzyła, że ktoś zechce słuchać prawdy. Nikt nie chciał i cztery tygodnie temu porwała własne dziecko. Nie było innego sposobu, żeby ocalić mu życie. Nie czuła się winna, żałowała tylko, że czekała tak długo.

Wyłączyła lampy w kuchni i stała bez ruchu, zbyt przestraszona, żeby iść spać, i zbyt wyczerpana, żeby dalej rozmyślać.

Niepotrzebnie tyle rozmyślała nocami. Kip był bezpieczny, a teraz tylko to się liczyło. Jednak co się stanie, gdy trzeba będzie wezwać lekarza? Zarabiała na reklamach i ilustracjach do książek, ale czy to wystarczy? A co ze szkołą za rok? Wszystkim, co chciała dać swojemu synowi, było normalne życie, ale do tego potrzeba też lodów na patyku, rowerów i mnóstwa innych rzeczy, których na wyspie nie było. Za każdym razem, kiedy pomyślała o chorobie Kipa, drętwiała z przerażenia.

Zaczęła rozcierać napięty mięsień szyi. Coraz częściej powtarzała sobie słowa „nie myśl o tym". Przyszłość niosła nowe, nieznane problemy, więc starała się je od siebie odsunąć. Nie miała innego wyboru. Wiedziała tylko jedno: z pewnością nie zaryzykuje ponownej utraty Kipa.

Po raz kolejny stanął jej przed oczami Jarl. Cztery dni temu powinna wiedzieć, że przywitanie go z bronią było idiotyczne. Przynosił ze sobą zupełnie inne zagrożenie. W chwili gdy postawił nogę na wyspie, najgorsze już się stało.

Może jeszcze nie natknął się na ich zdjęcie w gazetach. Jeżeli jednak tak się stało, wiedział, że tu są. Nie. było żadnej innej wyspy, na której mogłaby się schronić, istniał tylko jeden Maks. Jedyne, co mogła zrobić, to żyć w ukryciu i starać się nie wzbudzać niczyjego zainteresowania ani podejrzeń.

Jarl był pułapką, Kiedy pojawi się ponownie, będzie musiała się go pozbyć. Tylko nie może przesadzić, nie wolno jej wzbudzić jeszcze większej ciekawości. Musi sprawiać wrażenie przeciętnej, samotnej matki, która tylko dlatego obawia się mężczyzn, że jest sama. Musi? Jej potrzeby nie były w tej chwili najważniejsze, liczyło się tylko to, co było dobre dla Kipa.

Wyprostowała się i spojrzała na dalekie gwiazdy. Księżyc oświetlał wyspę zimnym, odbitym światłem. Jeszcze jedna, ciągnąca się bez końca noc.

Zardzewiała stara prądnica była prawdopodobnie prototypem wykonanym jeszcze przez Siemensa. Sara zamknęła oczy i błagała bezgłośnie wszystkie bóstwa, by pomogły jej uruchomić to paskudztwo. Spróbowała i tym razem się udało. Cale ręce miała pokryte olejem.

Otworzyła łokciem drzwi do kuchni i podeszła do zlewu. Na zewnątrz wiał okropny, gorący wiatr, niechybnie zapowiadający sztorm. Nagle usłyszała wybuch dziecięcego śmiechu i to sprawiło, że na moment znieruchomiała. To był cudowny dźwięk. Nie słyszała go od miesięcy. Rzuciła ścierkę i wybiegła na werandę, chcąc zawołać chłopca. Nie zrobiła tego jednak. Kip leżał w trawie, machając nogami i wciąż się śmiał. Nie był sam. Obok leżał Jarl, ubrany tytko w dżinsy. Między nimi siedział wielki żółw z pomalowanym pancerzem.

Kiedy Sara ujrzała Jarla, twarz jej przybrała zimny, odpychający wyraz. Ale Kip się śmiał. Z jego powodu.

– Mamusiu! – Kip zerwał się na równe nogi. – Popatrz! Czy on nie jest cudowny?!

– Zachwycający – zgodziła się Sara.

– Zgadnij, co się stało?

– Co?

– On jest mój! Mój, jeśli tylko się zgodzisz. A musisz się zgodzić, bo dostałem go na urodziny.

– Kochanie, twoje urodziny są dopiero za osiem miesięcy.

– To tytko dlatego, że jestem Amerykaninem. Jarl mówi, że mogę być…

– … honorowym – rozległo się z trawy.

– … honorowym Finem – mówił dalej Kip – Finowie mają jakby podwójne urodziny. Jedne zwykłe urodziny, a drugie…

– … imieniny – ponownie dobiegło z trawy.

– I Jarf mówi, że dziś mogą być moje imieniny, a to znaczy, że muszę zatrzymać tego żółwia. Muszę! Mamusiu, on już mnie kocha. Nazwałem go Poika, to po fińsku znaczy chłopiec. Jarl mówi… O rety! – Kip zorientował się, że żółw postanowił znów być wolny i rzucił się w pogoń.

Ponad rok minął od czasu, kiedy Sara widziała swoje dziecko aż tak ożywione. Spojrzała na mężczyznę, który to sprawił.

Jarl leżał wyciągnięty w trawie i przyglądał się jej z uśmiechem. Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiech Sary zniknął. Znów poczuła się jak w pułapce. Cała ta przemowa, którą wygłosiła do siebie ubiegłej nocy, nic nie znaczyła. Nie mogła traktować tego mężczyzny jak wroga. Miał zbyt wesołe i szczere oczy. I jej syn…

Oddałaby duszę każdemu, kto potrafiłby sprawić, żeby Kip znów mógł się śmiać. Teraz jednak zrobiła wszystko, żeby jej głos brzmiał sucho i obojętnie.

– A więc wrócił pan, panie Hendriks.

– Mówiłem, że to zrobię – skinął głową – kiedy złapię pstrąga. Przywiozłem też butelkę lakka do spróbowania.

– Nie może pan zostać na obiedzie – powiedziała gwałtownie.

– Nie zostanę – zgodził się, lecz ton' głosu sugerował, że jednak ma nadzieję.

I rzeczywiście został, ale stało się to zupełnie przypadkowo, tak po prostu wyszło. Kip nie odstępował Jarla na krok, gdy ten patroszył rybę. Potem obaj poszli po chrust. Kiedy ogień był już rozpalony, Kip zapragnął pokazać gościowi gołębie i nie mogła się temu sprzeciwić. Przez kilka minut nieobecności omówili już plan zbudowania sauny dla Sary. Dobry Boże, sauna była ostatnią rzeczą, której potrzebowała. Jarl zaproponował, że rozpocznie prace, kiedy oni będą jedli. Sprzeciwiła się temu stanowczo i skończyło się na tym, że zjadł razem z nimi.

Po posiłku Kip siadł ze skrzyżowanymi nogami, a Sara w napięciu przypatrywała się swojemu nieznośnemu sąsiadowi. Na niebie pojawiły się chmury, a fale z coraz większą gwałtownością uderzały o brzeg. Nadchodził sztorm, co z pewnością było Jarlowi na rękę, gdyż stanowiło doskonały pretekst do przedłużenia wizyty. Jest pan niebezpieczny, panie Hendriks, pomyślała Sara. Wolałabym mieć do czynienia z bombą lub być w środku trąby powietrznej, przynajmniej wiedziałabym, co dalej robić.

Zamknęła na moment oczy, a gdy je ponownie otworzyła, ujrzała Jarla stojącego nad nią ze szklanką w dłoni.

– Nie próbowałaś jeszcze lakka.

– Wybacz, nie piję – pokręciła przecząco głową.

Potrząsnął szklanką.

– Jeden łyk ci przecież nie zaszkodzi. Chciałem tylko, żebyś poznała smak.

– Czy pójdziesz wreszcie, jeśli spróbuję? – biorąc szklankę, dotknęła jego ręki. W tym ułamku sekundy po reakcji własnego ciała poznała, że ma do czynienia z mężczyzną. Czuła się zaskoczona i zmieszana, że tak to przeżywa. – Lubisz czytać? – zapytała pośpiesznie.

– Czytać? – z pewnością nie był przygotowany na to pytanie. – Jasne, głównie prozę. Dla rozrywki czytam czasem Parkera i MacDonalda. jednak ostatnio zająłem się klasyką, na nowo odkrywam Steinbecka i Faulknera.

– Wolisz beletrystykę od publicystyki?

– Masz na myśli prasę? Nie, prawie nie czytam gazet – powiedział. – Pełno w nich polityki, zbrodni: sensacji. Nic z tego, co mnie naprawdę interesuje, co chciałbym wiedzieć. Może to dlatego, że pochodzę z innego kraju. Oczywiście, nie oznacza to, że nie potrafię uszanować zainteresowań innych. Czy uważasz, że polityka jest fascynująca?

– Nie, nienawidzę polityki – na chwilę Sara poczuła ulgę. Nie trwało to jednak długo. Nie czytał prasy, ale twarz Kipa wciąż pokazywano w telewizji, w programie o zaginionych dzieciach. Wszystko zależało od tego, jak często oglądał telewizję, ale nie mogła go teraz pytać. Pewnie i tak sprawiła na nim wrażenie osoby zbyt wścibskiej.

– Nie powiedziałaś, jak ci smakuje lakka?

– Jest wspaniała – przyznała.

Powinien przestać wpatrywać się w nią tak intensywnie, przemawiać do niej tak czule i łagodnie, jakby była dzikim zwierzątkiem, które trzeba oswoić. Nie była spłoszonym stworzeniem, była zwykłą, przerażoną kobietą.

– Saro?

Spojrzała znad szklanki. Uparcie dręczyła ją myśl, że Jarl jest dobrym człowiekiem, że jej nie skrzywdzi ani nawet nie przestraszy, ale tak łatwo można ulec złudzeniu. Czuła, że między nią a tym człowiekiem może wydarzyć się coś dobrego i pięknego. Wiedziała jednak, że nie wolno jej do tego dopuścić.

– Nie jesteś już dzisiaj taka zdenerwowana – powiedział łagodnie.

– Zdenerwowana?

– Zdenerwowana – powtórzył. – Pewnie też zachowywałbym się podobnie, gdybym był samotną kobietą z małym dzieckiem. Ciągle jeszcze jesteś trochę wystraszona, prawda? To przejdzie, gdy poznasz mnie lepiej. A teraz – zerwał się i otrzepał spodnie z piasku – muszę omówić z Kipem projekt tej sauny. Kip, zajęty zabawą z żółwiem, przybiegł natychmiast na dźwięk swojego imienia.

– Poczekaj chwilę – poprosiła. Coś jej podpowiadało, żeby zaraz przerwała to wszystko i zrobiłaby to bez wahania, gdyby nie jej syn.

– Możecie sobie robić projekty – powiedziała cicho – tylko nie zaczynajcie niczego budować. Kip, możesz rozmawiać z Jarlem o tej saunie, ale jej nie postawimy.

– Nie chciała robić mu złudzeń.

Rozmawiali aż do zachodu słońca, kiedy stado ciemnych chmur powoli zaczęło nadciągać nad wyspę. Jarl dokładnie obszedł miejsce wokół werandy, a Kip podążał za nim. Kiedy mężczyzna oparł ręce na biodrach i zamyślony podrapał się w ucho, chłopiec powtórzył wszystkie jego gesty.

– Teraz porozmawiamy o saunie. Będzie to stary rodzaj „savu" – powiedział Jarl.

– Słyszysz, mamo? Rozmawiamy o saunie „savu"

– krzyknął przejęty Kip.

– Powinniśmy zbudować ją z brzozy, jeśli jednak nie wystarczy, równie dobrze można użyć sosny.

– Słyszysz, mamo? Potrzebujemy brzozy.

– Musimy też mieć kamienie – dodał Jarl.

– To żaden problem. Nikt nie znajdzie więcej kamieni ode mnie. Zapytaj mamusię.

– Czy on rzeczywiście jest w tym aż tak dobry, Saro?

– Świetny – zapewniła, zastanawiając się, dlaczego odpowiada. Wcale jej nie dostrzegali, tak bardzo zajęci byli sobą.

Patrzyła na nich z uśmiechem. Wiedziała, że Jarl nie udawał zainteresowania Kipem, jego przyjaźń była autentyczna. Nie miała pojęcia, czy w podobny sposób odbierały go wszystkie dzieci, czy tylko jej syn, ale nie interesowało jej to. Po raz pierwszy naprawdę wierzyła, że Kip wyzdrowieje, że zapomni o krzywdach, jakie wyrządził mu Derek i nie odrzuci od siebie wszystkich dorosłych mężczyzn.

Dwukrotnie wspomniała, że czas już spać, lecz zignorowali ją całkowicie. Potem napomknęła, że jest zbyt ciemno, aby cokolwiek zobaczyć i tym razem też nie zwrócili na nią uwagi.

Zaintrygowało ją, że Jarl mówi o saunie jak o niezbędnej życiowej potrzebie. Zaczęła przysłuchiwać się rozmowie gęsto przeplatanej fińskimi słowami. W pewnej chwili zdała sobie sprawę, że na pewno minęła już dziesiąta i zrobiło się wyraźnie chłodniej. Wstała i stwierdziła stanowczo:

– Wystarczy!

– Ale mamusiu…

– Jarl musi płynąć do domu, żeby nie złapał go sztorm, a ty już musisz iść do łóżka. Pożegnaj Jarla: podziękuj za żółwia.

Wzięła Kipa na ręce i wygłosiła całą litanię podziękowań za żółwia, obiad i lakka. Może nie było to najmądrzejsze z jej strony, ale przez cały czas patrzyła mu w oczy. Był to jedyny sposób, aby wyrazić wdzięczność za czas poświęcony Kipowi.

Przycisnęła malca mocno.

– Ułożenie Kipa do snu zajmuje sporo czasu – powiedziała znacząco. To był wyjątkowy wieczór i nie chciała go psuć wypraszaniem gościa, który się do tego przyczynił.

– Rozumiem.

Ale nie zrozumiał. Mycie i inne czynności zajęły jej prawie godzinę, a kiedy weszła do pokoju, zobaczyła, że wcale nie odpłynął. Stał na werandzie i patrzył na jezioro. Ze ściśniętym gardłem otworzyła drzwi, zaskoczona swoim zdenerwowaniem. Spadło ciśnienie, zbliżał się deszcz, ale ona wiedziała, jaki jest prawdziwy powód jej niepokoju.

Jarl odwrócił się. Patrzył na nią na wpół skryty przez ciemność. W tej chwili zrozumiała, że mały chłopiec nie był jedynym powodem jego powrotów na wyspę.

– Nie oczekiwałam, że jeszcze będziesz. Zbiera się na burzę.

– Wiem – skinął głową – czekałem, ponieważ chcę ci zadać jedno pytanie.

Niemal usłyszała szybkie bicie własnego serca.

– Chodzi mi o Kipa, inaczej bym się nie wtrącał. Ponieważ żyjecie tu tylko we dwójkę, należy sądzić, że jesteś rozwiedziona albo jego ojciec nie żyje. Zrozum, to nie jest natrętna ciekawość, ale nie chcę się znaleźć w dwuznacznej sytuacji.

Napięcie powoli opadało. Mogła odpowiedzieć na to pytanie względnie uczciwie.

– Jego ojciec żyje, ale nie utrzymujemy z nim żadnych stosunków. Błagam cię, tylko nie wspominaj o nim przy Kipie, chyba że sam zacznie rozmowę na ten temat.

– W porządku.

To wcale nie wyszło dobrze. Ostrzegając go przed określonym zachowaniem, jakby przyzwoliła na ponowne odwiedzenie Kipa. Kipa i jej?

Opuściła głowę, zmieszana i wyczerpana. Zbyt wiele stresów, pracy i zmartwień – zapłaciła wysoką cenę za swój wybór. Musiała ciągle pamiętać o swojej sytuacji i wciąż się kontrolować. Tylko że czasami nie chciała być nikim więcej, tylko kobietą.

– No cóż – powiedziała ze sztucznym ożywieniem. Nie poruszył się. Spróbowała jeszcze raz.

– Jestem pewna, że masz jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia dzisiejszej nocy.

– Tylko jedną.

Mężczyzna ruszył w jej kierunku. Przeczuwała, co może nastąpić, ale nie była zatrwożona. Dziś chciała tyć kobietą i już się zdecydowała.

Jarl tylko przysunął się bliżej. Nie próbował jej dotknąć, lecz jego bliskość przyprawiała ją o szybsze bicie serca. Stał i patrzył na nią uważnie. Lekkie muśnięcie jej policzka i odgarnięcie włosów z twarzy miało w sobie ostrożną czułość.

Włosy Jarla pachniały jeziorem, kiedy ją przygarnął i pocałował delikatnie. Poczuła cierpki smak lakka. Przemawiał do niej uspokajająco.

– To ja, Saro. Tylko ja. Czy to nie było niemądre, tak się mnie bać?

Kolorowa karuzela zawirowała jej przed oczami. Zarzuciła mu ręce na szyję. Uśmiechnął się i ponownie ją pocałował. Wiedziała, że to nie powinno się zdarzyć, ze nie może sobie pozwolić na związek z jakimkolwiek mężczyzną. Starała się tłumić swoje potrzeby, najważniejszy był przecież Kip.

A Jarl był niebezpieczny i nie miało to żadnego związku z tym, że się ukrywała. Wszystko w niej wołało, aby mu zaufała. Nie wiedziała dotychczas, że można kogoś tak bardzo potrzebować. Każdy jej dzień naznaczony był piętnem samotności i strachu. Każdego dnia powtarzała sobie, że to wytrzyma. Teraz, kiedy ją całował i dotykał, nie czuła już przerażenia, tylko wszechogarniającą słabość.

Jarl wyprostował się i przygarnął Sarę do siebie. Powoli zaczął rozpinać jej bluzkę. Serce waliło jej jak oszalałe, kiedy dłoń mężczyzny dotknęła piersi. Jak szorstka, męska dłoń może być tak delikatna? Krzyknęła cicho, on mruknął coś niezrozumiale. Poczuła, że nie jest już w stanie kierować się rozsądkiem.

Gładziła go po krótkich, sztywnych włosach. Jego pocałunki nie były już łagodne. Całował ją z dziką pasją i pożądaniem. Czuła to i odpowiadała podobnie.

To była jego wina. Był silny, spragniony i bardzo samotny. Całował zbyt gwałtownie i nie jak doświadczony kochanek, lecz jak spragniony uczuć mężczyzna.

Coś w niej wołało – błagam cię, zostań ze mną, tak się boję. Może wszystko będzie dobrze, jeśli nie pozwoli mu odejść. Kobieta jest silna, kiedy musi. Sara była silna, ale nikt nie potrafi być zawsze silny. Tak bardzo potrzebowała, żeby ktoś był przy niej.

– Kissa, kissa.

Gęsty deszcz padał na werandę. Ramiona i plecy Jarla były całkiem przemoczone. Patrzył na nią z namiętnością.

– Tak – powiedział. – Wiedziałem to od momentu, kiedy cię zobaczyłem po raz pierwszy. Jesteś taka piękna, Saro. Nie w ten łatwy, banalny sposób, lecz piękna, delikatna i niebezpieczna. Kobieta, którą trzeba chronić przed burzą, smokami i samotnością. Uwierz mi, wrócę tu.

Zszedł z werandy. Minęła chwila, zanim Sara uświadomiła sobie, że on odchodzi.

– Nie – wydobyło się z jej zaciśniętego gardła. Odwrócił się.

– Jutro – powiedział.

– Nie! Uśmiechnął się.

– A, kissa, podoba ci się chyba to słowo. Nauczymy się jeszcze kilku. Jutro.

Rozdział 4

Już o dziesiątej rano Jarl stał na dachu, a wokół niego piętrzyły się sterty nowych gontów i stał olbrzymi pojemnik ze smołą, której ślady widać było na jego twarzy i rękach.

Pomimo wczorajszego deszczu upał nie zmniejszył się. Jeszcze nie rozpoczął właściwej pracy, a już był cały zlany potem. Przetarł czoło ręką i zaczął przybijać gonty. Kiedy zabierał się za trzecią deseczkę, usłyszał głośny wybuch śmiechu.

Przerwał pracę i patrzył. Jeszcze go nie zauważyła. Chichocząc goniła Kipa po lesie. Oboje byli w kostiumach kąpielowych. Kostium Sary należał do tych strojów, które mogą ujawnić najdrobniejszą usterkę kobiecej figury, ona jednak wyglądała bez zarzutu. Jarl przyglądał się jej uważnie. Była taka drobniutka. Mokre włosy oblepiające głowę potęgowały jeszcze to wrażenie.

Była prześliczna. Patrzył na nią z niekłamanym zachwytem. Jeszcze niedawno uważał się za w miarę rozsądnego i opanowanego mężczyznę. Po ostatniej nocy odniósł wrażenie, że obudziły się w nim pierwotne instynkty. Już jej nie wypuści. Świat może się zawalić, ale Sara będzie należała do niego.

Nie był przyzwyczajony do takich doznań. Ciągle zdumiewało go, jak potężne uczucie nagle nim owładnęło. Zdumiewało, ale nie przerażało.

Wiedział, że była mężatką, miała także syna, ale wprost trudno było w to uwierzyć. Ostatniej nocy jej usta wydawały się tak niewinne i drżała w jego ramionach, jak przed pierwszym pocałunkiem w życiu. Nie wiedział jeszcze, jak ją tym uczuciem obdarzać. Od lat szuka! kobiety silnej i uczciwej, która dzieliłaby jego namiętności. Kobiety, o którą musiałby walczyć. A tu walka już się rozpoczęła, pomyślał, świadom, że go zauważyła.

– Panie Hendriks!

Znów zwracała się do niego oficjalnie. Jej oczy były pełne niepokoju. Biedne dziecko. Pewnego dnia zapyta ją, czego tak bardzo się boi, ale jeszcze musi zaczekać.

– Dzień dobry – krzyknął przyjaźnie.

– Cześć, Jarl! – przynajmniej mały ucieszył się jego widokiem.

– Cześć, dzieciaku!

– Co pan tu robi? – zapytała Sara.

– Po wczorajszej deszczowej nocy – wyjaśnił – uważałem, że trzeba załatać te kilka dziur w dachu. Należałoby go całkiem wymienić, ale na razie te drobne naprawy wystarczą.

Chyba nie interesowało jej to, co mówił, bo przerwała mu lodowatym głosem.

– Nie o to chodzi.

– Nie? – pokiwał głową. – Cóż, może powinienem wziąć się najpierw za saunę, ale sądziłem, że dach jest dla ciebie ważniejszy. – Po czym dodał, zwracając się do Kipa: – Niewiele dziś zrobimy. Nie chcemy przecież, żeby mamusia się denerwowała.

– Nie jestem zdenerwowana, ale natychmiast stamtąd złaź!

– Jeśli nalegasz, żebym najpierw zabrał się za saunę…

– Nie zabierzesz się za żadną saunę.

– W porządku. Dach jest najważniejszy. Dostrzegał, że bliska jest już stanu, w którym najchętniej zrzuciłaby go z dachu. Opanowała się jednak i całując chłopca popchnęła go w kierunku domu. Kiedy Kip zniknął z pola widzenia, westchnęła ciężko i wspięła się na drabinę.

Odłożył młotek i z poważnym wyrazem twarzy patrzył na nią wyczekująco.

– To zaszło już zbyt daleko, Jarl. Musimy porozmawiać.

– Dobry pomysł – założył ręce.

– Z pewnością nie masz w zwyczaju naprawiać obcym ludziom dachów lub czegokolwiek.

– Nie – przytaknął.

– Nie możesz tak po prostu… – machnęła nieznacznie ręką. Zrozumiał.

– Nie mogę – zgodził się. Zaczerwieniła się mocno.

– A jeśli chodzi o ostatnią noc… – przełknęła ślinę i wydawało się, że nie będzie już w stanie powiedzieć ani słowa. Wyglądała tak bezbronnie, że w Jarlu obudził się gniew na człowieka; który uczynił ją taką.

– Jarl – znów zaczęła błagalnie.

– Słucham.

– Ostatnia noc była pomyłką. Stało się coś, co nie powinno było się wydarzyć. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Zresztą to nieważne. Nie potrzebuję mężczyzny. Nie potrzebuję mężczyzny – powtórzyła, jakby chciała przekonać przede wszystkim samą siebie – ani kochanka, ani przyjaciela. Nie potrafię wyjaśnić tego lepiej.

– Wyjaśniłaś to wystarczająco.

– Chciałabym zostać sama.

Skinął ze zrozumieniem głową i zapytał:

– Czy to wszystko, co miałaś do powiedzenia?

– Tak.

– To dobrze, bo chciałbym skończyć ten dach do lunchu. A ty, przyrządzając posiłek, przygotuj sobie listę pozostałych spraw, które cię męczą. Sądzę, że należy otwarcie o nich pomówić. Nie kryj się tak.

Skąd mam wiedzieć, jakie są twoje oczekiwania, jeżeli mi o nich nie mówisz?

Zapadła cisza. Podejrzewał, że Sara rozważa możliwość zrzucenia go z dachu. Nagle roześmiała się.

– Jarl.

– Tak, kissa? - Nie rozumiała tego słowa, lecz właściwie pojmowała ton, jakim je wypowiedział. Ciepło i czułość, brzmiące w jego glosie, sprawiły, że jej twarz pokryła się lekkim rumieńcem, a szafirowe oczy pociemniały.

– Doprowadzasz mnie do wściekłości.

– Och – potrząsnął głową z udawanym niedowierzaniem.

– Nie słuchasz.

– Słucham uważnie. Tylko że nigdy się nie sprzeczam – wyjaśnił. Zamknęła oczy.

– Czy jest coś, czego nie powiedziałam, a co mogłoby powstrzymać cię od przypływania tutaj? – zapytała niemal wesoło.

– Na pewno nie.

– Naprawdę sobie nie pójdziesz?

Była taka zmęczona i zagniewana. Kiedy odgarniała mokre włosy z czoła, wyglądała jak bezradne dziecko. Ogromna czułość wypełniła jego serce, lecz nie było to jedyne uczucie, jakiego doświadczył w tej chwili. Patrząc na jej kruche, lecz kształtne ciało osłonięte skąpym kostiumem, Jarl chciał mieć nadzieję, że nie widział jej w nim żaden mężczyzna.

– Nie ma mowy, żebym cię zostawił – powiedział miękko. – Wiem to, odkąd cię po raz pierwszy zobaczyłem. Od wczoraj ty też wiesz o tym. Więc lepiej zrezygnuj. A teraz uciekaj, mam mnóstwo roboty.

– Czy mogę tu nasypać rodzynek, mamo?

– Jasne. – Każda kanapka przekrojona była na kilka części, a Kip układał z rodzynek oczy.

– Grzybek?

– Już, już – mały grzybek.

– Marchewki?

– Marchewki. – Z nich były usta. Kanapki-twarze stanowiły ulubione danie Kipa.

Nie wiadomo jednak, czy Jarl również za nimi przepadał.

– Mogę go poprosić, mamo?

– Najpierw zapytaj, co woli: herbatę czy mleko. Wyjaśnij mu, że nic poza tym nie mamy.

Wolał mleko. Kuchnia była tak obszerna, że mogła pomieścić jednocześnie dwudziestu skautów, lecz kiedy do niej wszedł, nagle wydała się zbyt mała. Usiadł obok Kipa. Sara nakryła do stołu i dołączyła do nich, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego to robi. Nie miała w ogóle apetytu. Spojrzała na Jarla. Wyglądał na bardzo zadowolonego – po raz pierwszy pozwoliła, mu wejść do domu.

– To wygląda wspaniale, Saro.

– Dziękuję.

Jarl jadł z apetytem, nie komentując smaku kanapek, a Kip, zazwyczaj niejadek, pochłonął aż sześć kawałków, cały czas naśladując dorosłego mężczyznę.

Sara rozmyślała, starając się zrozumieć Jarla. Pewnie widział małego chłopca, zaniedbaną wyspę oraz samotną, być może atrakcyjną dla niego kobietę.

– Czy każdego ranka pływacie?

– Tak. Kip pływa, odkąd skończył sześć miesięcy.

– Uczę teraz mamusię – zaczął Kip i natychmiast się zakrztusił.

Sara pobiegła po ściereczkę. Zdarzało się to prawie przy każdym posiłku i spowodowane było znerwicowaniem malca. Kiedy już uporządkowała wszystko, usiadła i zamyśliła się.

Jarl widział, że Kip do niego przylgnął. Wiedział, że ona potrzebuje pomocy. Przekonał się także, że nie jest jej obojętny. Jeśli będzie protestowała przeciwko jego obecności na wyspie zbyt gwałtownie, może to wzbudzić podejrzenia. Chyba będzie bezpieczniej odgrywać rolę, która będzie zgodna z jego wyobrażeniem – kobiety samotnej i nerwowej. Będzie to jednak tylko wyborem mniejszego zła.

– Kip – Jarl oparł się wygodnie. – Mamy sporo roboty dzisiejszego popołudnia.

– Jestem gotowy – zapewnił go gorąco Kip.

– Musimy wykonać kilka prac. – Jarl zwracał się tylko do malca, jakby Sary tu nie było. Widział, że podczas lunchu nic nie jadła i wyglądała na zmartwioną. Chciał ją pocałować. Na pewno nie rozwiązałby w ten sposób jej problemów, ale może udałoby mu się sprawić, żeby się nieco odprężyła. Nie mógł tego jednak uczynić w obecności Kipa.

– Skończę naprawiać dach za jakieś pół godziny. Zrobię to sam, a potem razem musimy zająć się sauną.

– Wiem – zgodził się Kip.

– Ale pozostanie nam jeszcze jedno, najważniejsze zadanie.

– Wiem – zgodził się Kip niepewnie. Podparł brodę ręką i zapytał: – Jakie zadanie?

– Musimy sprawić, żeby mama się roześmiała. Sara zamrugała, spoglądając na nich z zaskoczeniem.

Jarl zupełnie nie zwrócił na to uwagi.

– Moja mama?

– Tak.

Zamyślony Kip podrapał się w nos.

– To proste. Mama zawsze się śmieje, gdy… – zastanowił się przez chwilę. – Znam kilka sztuczek.

– Jakich sztuczek? – spytał zaciekawiony Jarl.

– Różnych. Mama się śmieje, jak fikam koziołki, albo kiedy bawimy się klockami. – Kip zerknął na niego z wyraźnym niepokojem. – Ale ty chyba jesteś za duży, żeby się bawić klockami.

– Co ty mówisz? Lubię klocki.

– Tylko nie przynoś jej robaczków, tego nie lubi.

– Nagle jego twarz rozjaśniła się w przypływie olśnienia.

– Ale możesz połaskotać ją w brzuszek. Wtedy bardzo się śmieje. Powinieneś zobaczyć.

– Kip!

– Ma łaskotki, tak?- Jarl patrzył na nich z widocznym rozbawieniem.

– Na pewno nikt nie ma takich łaskotek jak moja…

– Wynoście się z kuchni obydwaj – powiedziała groźnie Sara.

■- Musimy iść – poinformował Jarla Kip – połóż talerz na tacy, a szklankę wstaw do zlewu. Nie chcesz chyba, żeby na ciebie krzyczała.

– Pewnie, że nie.

– Tak naprawdę, to ona tylko udaje.

– To dobrze.

Jarl utrzymywał tak poważny wyraz twarzy, że Sara niemalże wybuchnęła śmiechem. Prawie parsknęła, kiedy Kip wybiegł na zewnątrz. Nie zdążyła jednak, bo Jarl pochylił się szybko i pocałował ją gwałtownie, jednocześnie ściskając jej pośladki.

– Wyglądasz ślicznie – wyszczerzył zęby w uśmiechu – a będziesz wyglądała jeszcze śliczniej, kiedy już… – zawiesił głos i położył rękę na klamce: – Masz przed sobą długie popołudnie, moja droga.

Wtedy jeszcze nie wiedziała, jak bardzo będzie długie. Mężczyźni zajęci byli wyłącznie sobą. Ten okropny Fin sądził, że potrafi śpiewać, a jej syn z całą pewnością nie umiał. Połączenie fałszującego barytonu ze skrzekliwym sopranem wyprowadzało ją z równowagi przez godziny, ciągnące się w nieskończoność.

Obaj naprawdę ciężko pracowali. Gdy zorientowała się, że Jarl jest zdecydowany zbudować saunę, znalazła się w pułapce. Nie potrzebowała sauny, ani tego mężczyzny, który skomplikował jej życie. Pozostawał jednak Kip, tak ożywiony i radosny od momentu wkroczenia Jarla na wyspę.

W pewnej chwili jej rozważania zostały brutalnie przerwane. Jarl z Kipem wręczyli jej łopatę i ze zdecydowaniem wojskowych dowódców rozkazali kopać w wyznaczonym miejscu. Cel tego polecenia był dla niej niezbyt zrozumiały. Wokół widziała tylko potworny bałagan, a połączony śpiew małego i wielkiego mężczyzny mógł doprowadzić do obłędu.

Praca Sary nie zyskała aprobaty, dostała więc nowe zadanie, polegające na nadzorowaniu. Stała bezczynnie, myśląc o tym, ile innych rzeczy zostało do zrobienia. Wyrywanie chwastów, uprzątnięcie podwórka i wyczyszczenie kuchni to najpilniejsze z nich. Kiedy jednak dyskretnie próbowała wymknąć się do swoich zajęć, słyszała wrzask Jarla: „Stój w miejscu, kobieto, i opalaj się". Jak echo odzywał się sopran Kipa, powtarzający jego słowa, po czym padało pytanie: „Dlaczego nazywasz ją kobietą, Jarl? To przecież mama. Nie wiedziałeś?"

Stała posłusznie, powtarzając sobie jednocześnie, że żadna normalna kobieta nie pozwoliłaby tak się terroryzować, nawet jeśli to tylko zabawa. Zastanawiała się, dlaczego pozwoliła, aby wszystko wymknęło się jej spod kontroli. Powodem był jej syn. Tak długo bała się, że Kip już nigdy nie będzie w stanie zaufać żadnemu mężczyźnie. A teraz Jarl…

O szesnastej prace były już zakończone. Podeszli do niej obydwaj i stanęli w identycznych pozach, trzymając ręce na biodrach.

– Okropnie – powiedział Jarl z niesmakiem.

– Okropnie – zgodził się Kip i spytał szeptem: – Co jest okropne?

– Spójrz na mamę, okropnie brudna. Nie mogę nawet zobaczyć jej twarzy. – Potrząsnął głową. – Co z nią zrobimy, Kip?

– Nie wiem, co z nią zrobimy. – Kip kręci! się w kółko podskakując radośnie.

– Przykro mi o tym mówić, chłopcy, ale ja jestem czysta – zaniepokoiła się Sara – za to wy dwaj…

– Co z nią zrobimy? – zawył Kip.

– Twoja mama musi zostać wymyta.

– Nie!

– Mała kąpiel w jeziorze.

– Nie!

– W ubraniu.

– Nawet nie próbuj! Nawet nie próbuj! Ja…

– Kip, przynieś mydło z domu, musimy ją solidnie wyszorować.

– Ty draniu! Ty draniu!

Kip uznał, że widok Sary przerzuconej przez męskie ramię jest nadzwyczaj śmieszny. Jeszcze śmieszniejsze wydały mu się jej wściekłe okrzyki, kiedy Jarl wrzucił ją do jeziora i zaczął mocno nacierać mydłem dżinsy i koszulę.

Sara doszła do wniosku, że chyba zwariowała, pozwalając na taką zabawę. Była mokra i zmarznięta, ponadto szarpanina z silniejszym mężczyzną na moment przywiodła jej na myśl byłego męża.

Jarl nie był Derkiem i w niczym go nie przypominał. Stał w wodzie po pas i fałszywie śpiewał starą piosenkę Sinatry, niezmordowanie nacierając ją mydłem. Kip śmiał się przeraźliwie i nagle Sara roześmiała się głośno i wesoło.

– W porządku! Dostanę was jeszcze w swoje ręce! Miejcie się na baczności, bo będą kłopoty.

Zaczęli uciekać przed nią, wyjąc jak potępieńcy, lecz prawie natychmiast ich dopadła i wtedy Jarl się odwrócił. Patrzył na nią tylko, wciąż jeszcze się śmiejąc, ale w jego oczach było coś więcej poza radością. Jakieś intymne porozumienie. Poczuła gwałtowny, aż zawstydzający żar. Życie bez bliskiego mężczyzny było ceną, jaką musiała płacić za swój wybór. Nie mogła go pragnąć. Nie miała prawa mu ufać, dzielić z nim nocy i dni. Już dawno przestała liczyć na zwykłe kobiece szczęście.

Spojrzenie Jarla było ciepłe i mówiło o zrozumieniu. Tak naprawdę pragnęła go i potrzebowała. Wierzyła, że może mu zaufać. Była przekonana, że trochę szczęścia nie może być czymś złym. Wierzyła głęboko, że ten człowiek jej nie skrzywdzi.

– Saro – wyciągnął do niej rękę. Ujęła ją, pewnie dlatego, że całkiem oszalała. Ale w tym momencie nie dbała o to.

Rozdział 5

– Dziś nie musimy nic robić, prawda?

– Nie, dziś odpoczywamy. – Jarl zajęty rzucaniem spławika nawet nie odwrócił głowy.

– Będziemy łowić przez cały ranek, a przed obiadem pójdziemy do sauny.

– Dobrze.

– I nie weźmiemy mydła. Nieważne, co powie mama.

– Uhm – Jarl mrugnął do Sary. Siedziała na przystani całkiem blisko syna, ale Kip najwyraźniej uważał, że kiedy zwraca się do jednej z dorosłych osób, druga w tym momencie zwyczajnie głuchnie.

Chłopiec nie mógł usiedzieć w miejscu, wiercił się tak niespokojnie, że nawet piegi na jego nosie zdawały się poruszać.

– Mama nie musi płynąć, tylko my dwaj.

– Tylko my – powtórzył Jarl chyba już po raz trzydziesty. – Żadnych dziewczyn na wyprawach rybackich.

– Ale dziewczyny też mogą brać udział w takich wyprawach.

– Jednak nie dzisiaj, nie w wyprawie na pstrągi. Tak naprawdę, dziewczyny mogły brać udział we wszystkich wyprawach, ale tym razem Jarl chciał zabrać ze sobą tylko Kipa. Jeszcze tydzień wcześniej był on nierozłączny z matką. Teraz ona pozwoliła na tę wycieczkę, co znaczyło, że zaczyna się poddawać. Poranne słońce świeciło jasno. Sara patrzyła na nich z uśmiechem. Jarl dotkliwie odczuł, jak wiele znaczy dla niego ta kobieta. Dla niej był gotów na wszystko.

Powtarza! sobie, że to niemożliwe, by zakochać się tak prędko, ale to wcale nie pomagało. Spędzał z nią ostatnio wiele czasu. Kiedy zapominała o tym, że musi się bronić, była ciepłą i namiętną kobietą, wdzięczną za najdrobniejszy przejaw uczucia.

Była także silna i uparta. Zbyt silna i zbyt uparta. Pozwoliła mu wkroczyć w swoje życie, lecz ustaliła reguły gry. Gorące, leniwe dni lata sprzyjały flirtom i rozmowom. Nadchodziła jesień i letni przyjaciele wycofywali się ze swoich letnich związków. Tak właśnie to określiła i on zaakceptował jej decyzję. Nie pytał, dlaczego nigdy nie opuszczała wyspy, skąd pochodziła i czego tak się bała.

Nawet jeśli czuł się zawiedziony, nie okazywał tego. W fińskim nie istniał czas przyszły. Nie mógł powiedzieć „zaufasz mi", mówił „ufasz mi".

Próbował jej to udowodnić, nawet jeśli sama jeszcze sobie tego nie uświadamiała. Pozwoliła mu brać udział w ich porannych kąpielach. Zapomniała się nawet na tyle, że postawiła dla niego nakrycie na stole. Nie protestowała, kiedy pomalował jej okna, a jego lakka stała w kredensie.

Jednak prawdziwym dowodem rosnącego zaufania było to, że pozwoliła rozczochranemu brzdącowi popłynąć z nim na ryby.

– Gotowy?

– Pewnie. – Mały zerwał się na równe nogi i wycelował palcem w Sarę. – Zostawiam cię, mamo! Ty nie płyniesz!

– Wiem, robaczku. Mam nadzieję, że coś złapiecie.

– Tylko my płyniemy.

– Nie żartuj.

– Może pozwolimy ci popłynąć z nami następnym razem, ale będę musiał zapytać Jarla. To męska sprawa.

– Och, dobrze.

– A teraz płyniemy. Cześć!

Kiedy wstała, żeby im pomachać, już chciała zabronić im tej wyprawy. Jej uśmiech stał się sztuczny, skuliła się jak z zimna. Opiekuj się moim dzieckiem, mówiło jej spojrzenie.

Zganiła się w myślach za swoją głupotę. Jarl kocha małego i z pewnością nie dopuści do sytuacji, w której mogłoby mu coś zagrażać.

Kiedy dotarli do chłodniejszej części jeziora, Jarl rzucił kotwicę.

– Jesteśmy gotowi?

– Pewnie. – Kip uwielbiał nakładać robaki, a jeszcze bardziej zarzucać wędkę. Jego szanse wyłowienia ryby były znikome, bo zachowywał się z taką gwałtownością, że na pewno wypłoszył wszystkie w promieniu kilku kilometrów. Jarl rozważał możliwość zamiany wędek w odpowiednim momencie. Jednak po kilku minutach Kip przestał się uśmiechać i twarz mu się zasępiła.

– Musimy wracać – oznajmił.

– Chyba nie jesteś już zmęczony.

– Nie. – Nic się nie stało, ale duże niebieskie oczy nagle posmutniały.

– Hej! – Jarl zamocował obie wędki i potrząsnął lekko malcem. – Masz jakiś problem? Byłem pewien, że chcesz płynąć na ryby.

– Tak.

– Więc co się stało?

Mały podniósł głowę i popatrzył na Jarla.

– Zapomniałem – powiedział poważnie – że nigdy nie zostawiam mamy.

Jarl zawahał się.

– Myślę, że wszystko z nią w porządku – powiedział łagodnie. – Wytrzyma bez ciebie przez te kilka minut.

– Nie. Powie, że wszystko w porządku, ale wcale tak nie będzie.

Jarl zaklął w duchu i wyciągnął wędki z wody. Chciał coś powiedzieć, lecz nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Był cierpliwy, ale wszystko ma swoje granice. Ten czterolatek uważał, że strach to coś normalnego. Koniecznie trzeba było to przerwać.

– Kip?

– Możesz się pośpieszyć?

– Posłuchaj mnie. Wracamy, ponieważ o to prosiłeś, a nie dlatego, że jest coś, czego trzeba się bać. Nie pozwolę nikomu skrzywdzić ciebie ani twojej mamy. Nie ma się czego bać.

– Właśnie, że jest.

– Powiedz, czego?

Ale chłopiec nie odpowiadał. Oboje zawsze zamykali się w sobie, kiedy zaczynał pytać, "Nie było żadnego sposobu, aby Kip mu to wyjaśnił.

Kiedy dotarli do wyspy, Jarl czuł nieznośny ból w ramionach. Ponury nastrój Kipa rozwiał się natychmiast, kiedy dostrzegł Sarę. Krzyknął głośno. Matka i syn zwarli się w gorącym uścisku. Sara spojrzała na Jarla pytająco.

– Zmieniliśmy plan i uznaliśmy, że lepiej będzie zrobić coś na wyspie – powiedział lekko.

– Ale myślałam, że obaj chcieliście…

– W porządku, Saro. Wszystko w porządku.

Sara nie widziała ich, dopóki nie skończyli pierwszej kąpieli w saunie i nie przyszli na obiad. Rzucili się na jedzenie, jakby głodowali od tygodnia. Kip nie przestawał mówić o saunie i jajkach, głównie o jajkach.

– Widzisz, mamo, cały świat byt kiedyś jajkiem. Połowa żółtka zamieniła się w słońce, a połowa białka w księżyc. Zgadnij, co się stało z resztą jajka?

– Przemieniła się w jajecznicę?

– Nie, głuptasku. Też się podzieliła na dwie części. Jedna to niebo, a druga to my. Rozumiesz?

– Rozumiem.

– To nowa wersja starej legendy – wymruczał Jarl.

– Trochę przekształciłeś tę historię?

– Trochę.

– Co to znaczy „przekształciłeś"? – zażądał wyjaśnień Kip.

– Może na razie zajmiesz się groszkiem z talerza. Czy Jarl opowiedział ci też inne fińskie baśnie?

– Pewnie. Powiedz jej o duchach, Jarl – nalegał Kip i sam zaczął. – Wiesz, jeśli czegoś chcesz od drzewa, musisz je tylko ładnie poprosić. W drzewie mieszkają duchy i w wodzie też. Pamiętaj, trzeba to robić bardzo grzecznie.

Tej nocy Kip po raz pierwszy nie bał się iść spać i nie protestował, kiedy wychodziła z pokoju.

Wróciła zamyślona. Jarl siedział w fotelu, wyglądał bardzo swojsko i zwyczajnie. Zapalił fajkę i wskazał jej miejsce obok siebie, wiedząc, że na razie jeszcze nie usiądzie. Zawsze, kiedy Kip był już w łóżku, zbierała kredki, zabawki i papierki i odkładała je na miejsce.

– Nie wiem, jak ci się odwdzięczę – powiedziała, do Jarla.

– A co takiego zrobiłem? – spytał rozbawiony.

– Dobrze wiesz. Zasnął natychmiast. Cały dzień był szczęśliwy dlatego, że przypłynąłeś. Radzisz sobie równie dobrze ze wszystkimi dzieciakami, czy tylko z moim?

– Najlepiej z twoim.

Kiedy wszystkie zabawki leżały już na swoich miejscach, Sara ściągnęła buty i zachichotała.

– Mam wobec ciebie dług – powiedziała. – Możesz wybierać nagrodę. Co chcesz, powiedz?

Roześmiał się.

– Mamusia Kipa nie miała ochoty na małą przerwę dzisiejszego popołudnia.

– Była tak zapracowana, że niemal zapomniała, jak się nazywa. A teraz, czego żądasz?

– Jeśli mówisz poważnie… – zawahał się Jarl.

– Mówię poważnie, tylko nie wybieraj rzeczy niemożliwych.

Znów się roześmiał i jednocześnie popatrzył na nią w dziwnie intymny sposób. I znów rozpłomieniła się pod wpływem jego spojrzenia. Sama przecież zaczęła tę grę, przekonana, że nie ma nic złego w tych rzadkich chwilach szczęścia. Tylko że teraz to przestało być grą. Nie mogła odrzucić mężczyzny, który był tak dobry dla Kipa i tak pociągający dla niej. Zwykła przyjaźń wydawała się najlepszym i najbezpieczniejszym rozwiązaniem. Dla Kipa. Sama czuła się mniej więcej tak bezpiecznie, jak linoskoczek bez zabezpieczenia na cienkiej linie. Ale dzisiejszego wieczora wszystko wydawało się mniej skomplikowane.

– Lepiej zdecyduj szybko, czy chcesz nagrodę.

– Cóż – powiedział Jarl – chyba zrezygnuję z wszelkich bogactw i poproszę o coś innego. Już od rana wiem, jaką nagrodę chciałbym dostać.

– Od rana?

– Od kiedy napaliłem w saunie. Chyba nie uważasz, że wybudowałem ją tylko dla Kipa? Ogień ciągle czeka. Ale najpierw zobaczymy, co takiego zdołałaś zrobić dzisiejszego popołudnia.

Obrazki jeszcze nie wyschły, ale Jarl przyglądał się im uważnie. Sara dreptała za nim z bijącym sercem. Powodem tego nie była jednak artystyczna trema, tylko perspektywy pójścia do sauny. Pozwoliła ją wybudować, bo miało to znaczenie dla Kipa. Gdyby chciał czegoś innego, też wyraziłaby zgodę. Sama jednak omijała saunę i zamierzała nadal to robić.

– Każdy z nich jest świetny – powiedział w końcu Jarl.

– Jesteś beznadziejnym pochlebcą. Robiłam lepsze.

– Po namyśle dodała miękko: – Nie wiedziałam, że jest już tak późno.

– Dopiero dziewiąta.

– Oboje mieliśmy meczący dzień.

– Saro!

– Tak?

Przysunął się do niej z uśmiechem na twarzy. Dotknął kciukiem jej policzka.

– Sauna nie ma nic wspólnego z seksem – powiedział łagodnie.

– Na litość boską, nigdy tak nie myślałam. Teraz uśmiechnął się szeroko.

– Kissa, marzę o tym, żeby cię uwieść. Jednak wyraźnie dałaś mi do zrozumienia, że wyznaczasz mi rolę niekłopotliwego przyjaciela. To wcale nie jest dobre ani dla mnie, ani dla ciebie.

– Jarl!

– Odłóżmy to na później. W saunie siedzi się nago, ale nie ma to nic wspólnego z seksem. Relaks i nic więcej.

– Posłuchaj, ty przeklęty Finie…

Wiedziała już, że ustąpi. Z pewnością upal i spływający pot nie były tym, co lubiła najbardziej, ale najwyraźniej sauna miała dla niego olbrzymie znaczenie. Zaufała mu już przecież poprzednio i ani razu nie próbował zbliżyć się do niej w ciągu tego tygodnia. Jeśli więc chce, żeby wzięła tę niedorzeczną kąpiel, zrobi to dla niego.

Jednak po dwudziestu minutach, dokładnie w momencie, kiedy stanęła niemal naga na werandzie, prawie zmieniła zdanie.

Otwierając drzwi, trzęsła się ze zdenerwowania. Nie miała na to ochoty. W zamkniętych pomieszczeniach zwykle miewała ataki klaustrofobii, a tu było ciasno i jednocześnie ciemno jak w lochu. Kilka węgli żarzyło się w rogu, dając bardzo nikłe światło. Jedyne sprzęty stanowiły dwie sosnowe ławy, jedna wprost na ziemi, druga nieco wyżej oraz wiązka brzozowych gałęzi. Dym gryzł w oczy i było niemożliwie gorąco.

– I to ma być przyjemne, tak?

– Ej, kissa, nie narzekaj, dopóki nie poznasz wszystkiego w pełni, – Czułość, z jaką wymawiał to słowo, wstrzymywała ją od pytań o jego znaczenie.

Kiedy oczy Sary przywykły już do ciemności, znalazła jeszcze jeden powód do zdenerwowania. Jarl zaczął polewać zimną wodą węgle na palenisku i pomieszczenie wypełniło się gęstym obłokiem pary. Pomyślała, że w przepasce na biodrach wyglądałby jak prymitywny jaskiniowiec podsycający ogień. Tylko że on nie miał przepaski. Starała się omijać go wzrokiem i nie mogła dostrzec, jak się uśmiecha zdejmując z niej ręcznik.

– Nie kąpiesz się chyba w ręczniku?

– We wtorki tak – próbowała żartować, by pokonać nieznośne uczucie skrępowania.

Zachichotał.

– Usiądź na dolnej ławie, wyżej jest bardziej gorąco.

– Nie wierzę – powiedziała sucho. Nie mogła oddychać z powodu wilgoci, a goły pan Hendriks był tak swobodny, jakby nosił najlepiej skrojone ubranie. Usiadła skulona na wilgotnej ławie i zastanawiała się smętnie, jak to zniesie.

– Połóż się – polecił Jarl. Odczep się, pomyślała.

– Połóż się – powtórzył o wiele łagodniej.

Jaki on był uparty. Przekręciła się na brzuch, zasłaniając najbardziej intymne części ciała. Jarl wspiął się na wyższą ławkę. Mijały minuty. Zaryzykowała rzut oka na Fina. Leżał swobodnie wyciągnięty i wydawał się całkowicie odprężony.

Sara nie zamierzała się odprężać, prawie się dusiła w tym upale. Zdumiewające, co niektórzy ludzie uważają za przyjemność. Jednak po pewnym czasie zaczęła oddychać powoli i głęboko. Stopniowo jej mięśnie rozluźniły się i poczuła ogarniające ją rozleniwienie. Ciemność, upał, syk wody sprawiały, że traciła poczucie czasu. Przestała myśleć. To wszystko nie działo się naprawdę. Rzeczywistość to Derek, Chapmanowie, wieczna ucieczka, brak wyboru i strach. To, co przeżywała teraz, należało do innego świata i nie trzeba było z tym walczyć.

Jad odwrócił się powoli, żeby na nią popatrzeć. Wyglądała tak dziecinnie i niewinnie, jak nigdy dotąd.

– Odprężona?

– Nie ruszam się stąd – wymamrotała. Spod przymrużonych powiek widziała jego twarz nad sobą.

– To twoja wina. Ty mnie tu ściągnąłeś i powtarzam ci, że nigdy się stąd nie ruszę.

– Relaks – to punkt numer jeden – uśmiechnął się.

– Teraz przejdziemy do punktu drugiego.

– Jakikolwiek ruch jest niemożliwy.

– Zaraz będzie możliwy. Uwierz mi.

Zszedł na dół i z wiązki gałęzi wybrał jedną, zmoczył w wodzie i kilkakrotnie potrząsnął nad paleniskiem. Wrócił do Sary.

– Usiądź, proszę – powiedział.

– Dobrze, Jarl.

Zauważył chyba rozmarzony ton jej głosu.

– Na nic nie licz, kissa - brzmiała w tym nutka humoru i jednocześnie jakby trochę przygany. – Ta gałązka nazywa się vihta. To bardzo stary zwyczaj, prawie już zapomniany. Nic nie będzie bolało i poczujesz się po tym świetnie. Usiądź i zamknij oczy.

Czy on jest przekonany, że ufam mu na tyle, by uwierzyć absolutnie we wszystko, pomyślała Sara.

– Kissa?

Usiadła i zamknęła oczy. Naprawdę mu ufała. Czuła się senna, bezpieczna i szczęśliwa. Lekko i delikatnie uderzał ją brzozową gałązką. Nie bolało, jednakże było to tak głębokie i zmysłowe odczucie, że poczuła się zakłopotana. Może rzeczywiście zwariowała. Stał nad nią mężczyzna z czymś w rodzaju bata. Jak więc mogła czuć się dobrze.

Ale przecież nie robił jej krzywdy. Ten rytuał nie miał nic wspólnego z bólem. Widziała, że Jarl zwraca równie baczną uwagę na jej odczucia, co ona sama. To było nawet bardziej intymne niż seks. Czuła się całkiem obnażona i on o tym wiedział. Czuła się pełna, czysta i znów kobieca.

– Podoba ci się?

Było to zupełnie niepotrzebne pytanie. Spojrzała tylko na niego, niezdolna wydusić z siebie słowa. Uśmiechnął się.

– A teraz punkt trzeci. Trochę gorąca. – Podszedł do paleniska i w tym momencie upał i wilgoć stały się nie do zniesienia.

– Jarl!

– Jeszcze tylko dwie minuty. – W ciągu tych minut omal się nie ugotowała. Żar był prawie nie do zniesienia. – A teraz do jeziora, Saro.

– Chyba żartujesz – otworzyła szeroko oczy.

– Zobaczysz, zimna woda dobrze ci zrobi.

– Może ty pójdziesz, a ja poczekam i zobaczę, jak dobrze zrobi tobie.

Roześmiał się, podniósł ręczniki i wyciągnął do niej rękę.

– Nie mogę – jęknęła – uwierz mi. Nie mogę ruszyć nawet palcem.

Powinna już wiedzieć, że spieranie się z tym Finem jest absolutnie bezsensowne. Opierała się, ale wyciągnął ją na zewnątrz. Nadal wydawało jej się, że śni, kiedy tak szli przez las w kierunku jeziora. Sen raptownie się skończył, kiedy Jarl wziął ją na ręce, przeszedł parę kroków i wrzucił do jeziora.

Senność natychmiast zniknęła i Sara poczuła, że żyje, tryska energią, która ją rozpiera. Jarl patrzył na nią z uśmiechem. Zdała sobie sprawę, że znów jest zwykłą śmiertelniczką. Sauna miała coś z magii, ale teraz otaczała ją rzeczywistość – księżyc, cicha noc, mroczne wody jeziora i… mężczyzna, szarooki, silny, ciężko oddychający mężczyzna z zagadkowym uśmiechem.

Podeszła do niego. Nie była to świadoma decyzja, zadecydował silny wewnętrzny impuls. W tej chwili należał do niej, tak bardzo go pragnęła. Dal jej tak wiele, że po prostu nie mogła tego nie zrobić. Pocałowała go. To, co znajdowało się poniżej ich ramion, należało do innego, płynnego i zimnego świata. Był tylko Jarl. Nie było żadnych innych mężczyzn w jej życiu, dopóki nie pojawił się on i ta przerażająca miękkość, i to pożądanie, i ta noc.

Jarl z całych sił próbował się opanować. Nie zamierza jej przecież uwodzić, chciał ją przekonać, że powinna mu ufać. Chciał, żeby wiedziała, że zawsze będzie ją ochraniał. Zaprowadził ją do sauny, żeby się odprężyła.

Do diabła, nie powinna była go całować. Uniósł ją i zaczął pieścić jej piersi. Odrzuciła głowę do tyłu i wydala cichy jęk. To przeważyło, przestał się kontrolować. Nie myślał już o niczym, liczył się tylko dotyk jej skóry i to, że chciała być kochana. Teraz, mocno i przez niego. On też pragnął tego najbardziej na świecie, ale to nie mogło się stać. Drżała z namiętności, ale także z zimna, przejmującego zimna.

Zamruczał do jej ucha kilka słów w swoim języku. Nie wiedziała, co może znaczyć nainen. Chciał, żeby coś zrobiła, ale co? Poczuła się zdezorientowana i przestraszona.

– Cicho, cicho – przytulił ją do siebie i delikatnie pocałował. Był jej wdzięczny za to, że go tak bardzo pragnie, że aż nie może się z tego powodu poruszyć. Wyrażał to w ojczystym języku, bo tylko tak mógł jej podziękować za te wszystkie śmieszne, irracjonalne sprawy bez znaczenia, jak i za te, które stały się bardzo ważne.

Kiedy doszli do brzegu, Sara trzęsła się z zimna. Opanowała się już nieco, ale jeszcze nie zdołała całkiem dojść do siebie. Rozpostarł ręcznik i mocno, bezlitośnie ją nacierał. Chociaż szok, spowodowany przejściem z upału sauny do zimnego jeziora, powinien być zdrowy i ożywiający, mogła się jednak rozchorować. Był zły na siebie, że ją na to naraził.

– Jarl, wolniej!

– Musisz się rozgrzać.

– Ale może spróbujesz nie zedrzeć ze mnie skóry? Ich oczy spotkały się na moment. Jej spojrzenie pełne było ciepła, uczciwości i bezradności. Boże, tak bardzo ją kochał.

– Nie jesteś na mnie zła? – zapytał. Potrząsnęła przecząco głową.

– Nie żałujesz?

Jeszcze raz zaprzeczyła bez słów. Westchnął głęboko.

– Omal nie wziąłem cię na środku jeziora – powiedział.

– Tak.

– Nie tak chciałbym kochać się z tobą po raz pierwszy.

Ujrzał, że jej oczy zachmurzyły się. Kiedy już ją wysuszy i rozgrzeje, postara się dowiedzieć, jaki jest tego powód.

Rozdział 6

– To cię rozgrzeje, Saro.

Sara zerknęła na ogromny kubek lakka. Rozgrzeje? Gdyby wypiła choć połowę, byłaby kompletnie pijana, co czasem może być pociągające lub przydatne. Gdyby teraz się upiła, nie musiałaby podejmować próby zrozumienia zachowania Jarla. Obserwowała w milczeniu, jak dokładał drewna do ognia.

Niecałą godzinę temu niemalże się kochali i doświadczyli czegoś tak potężnego i nieoczekiwanego, że jeszcze teraz czuła mocne bicie serca.

A Jarl zachowywał się, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Kiedy weszli do domu, położył ją na kanapie, otulił troskliwie kocami i poszedł wygasić saunę. Potem nalał jej lakka i rozpalił ogień. Kiedy odwiesił pogrzebacz, uśmiechnął się.

Uśmiechał się dokładnie tak samo, jak wtedy, przy pierwszym spotkaniu, kiedy wyrwał jej karabin z ręki. Patrzył na nią.

Wtedy przechytrzył ją i sam zadecydował o przebiegu wydarzeń. Co ten uśmiech znaczył teraz? Ufała mu, ale musiała mieć się na baczności. Teraz zbliżył się do niej, odrzucił koc i położył jej głowę na swoim ramieniu.

Niech to diabli!

Zamknęła oczy i ułożyła się wygodnie. Czuła zapach mężczyzny. Musnął ustami jej włosy, co ponownie sprawiło, że straciła nieco zdrowego rozsądku. Wiedziała, że musi wstać, coś zrobić, coś powiedzieć, coś, co sprawi, że to, co prawie zaszło między nimi, przestanie mieć znaczenie. Ale czuła się taka bezbronna. Bezbronna i znowu przestraszona.

Nie wiedziała, kto tulił się do niego w zimnym i ciemnym jeziorze, ale to nie mogła być ona. Jej życie, to Kip i strach przed policją. Rozumiała, do czego mogą doprowadzić nie zaspokojone pragnienia, namiętność i samotność, gdy zjawi się odpowiedni mężczyzna, łącząc zalety dobrego człowieka i wyrozumiałego kochanka. Serce mówiło jej, że Jarl posiada wszystkie te cechy. Rozum zaś podpowiadał, że żadna kobieta nie powinna tracić głowy, kiedy całuje ją mężczyzna, niezależnie od tego, kim on jest.

Z pewnością potrzebowała psychiatry, nic innego nie mogło jej od niego oderwać.

– Nie pijesz – przypomniał jej.

Posłusznie przełknęła trochę, licząc, że podziała to jak środek uspokajający. Niestety, podziałało podniecająco. Jarl leżał spokojnie i głaskał palcami jej włosy.

– Muszę ci wspomnieć o czymś nieco kłopotliwym – wymruczał.

– Kłopotliwym? – odstawiła kubek nie patrząc na niego. W dziecinny sposób uznała, że jeżeli nie będzie na niego patrzyła, będzie mogła rozmawiać rozsądnie.

– To, co ci teraz powiem, nie będzie romantyczne. Byłem przygotowany, Saro. Przygotowany na zbliżenie w sposób bardzo praktyczny. Chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie zaryzykowałbym sytuacji, w której mogłabyś zajść w ciążę nie pragnąc tego. Kiedy cię spotkałem, byłaś sama i na pewno nie przewidywałaś tego rodzaju kontaktów. Mam środki, żeby cię chronić.

– Szybko zakończył i zmienił temat: – Dlaczego obcięłaś włosy?

– Włosy? – w osłupieniu powtórzyła ostatnie słowo. Czuła się całkowicie zdezorientowana. Ten człowiek wiedział, że będą kochankami. Przewidział to. Myślał o środkach zabezpieczających. A dla niej wszystko było zaskoczeniem.

– Włosy – powtórzył – miałaś przecież dłuższe, za ramiona. I nosiłaś je rozpuszczone. Kiedy jesteś zamyślona, podnosisz rękę takim ruchem, jakbyś chciała odrzucić je do tyłu. To typowy gest długowłosych kobiet, kiedy włosy spadają im na twarz. Teraz też to robisz. – Złapał ją za rękę. – Dlaczego to zrobiłaś?

Była zbyt poruszona, żeby wydobyć z siebie więcej niż jedno słowo.

– Dlatego…

– Dlatego, że…

– Jarl, nie możemy być kochankami i nie będzie już więcej sauny.

Pokiwał zgodnie głową, tak jak wtedy, kiedy wyrwał jej karabin.

– Wiem, że dzisiaj to się prawie stało. Na pewno uważasz, że cię sprowokowałam.

– Nigdy mnie nie prowokowałaś, kissa. Owinęła się szczelnie kocem, szukając właściwych słów.

– Myślałam, że już o tym rozmawialiśmy, że czujesz to samo co ja. Ludzie spotykają się na wakacjach, ale to nie ma nic wspólnego z normalnym życiem.

– Nie?

– Oczywiście, że nie. Lato jest czasem samotne, dni są długie i człowiek znajduje się wśród ludzi i rzeczy, których nie zna. Wtedy chce być z kimś, rozmawiać – po raz pierwszy zaryzykowała spojrzenie na niego. Uśmiechnął się łagodnie.

– Ty jesteś z Pontiac – przypomniała mu – a ja mieszkam tutaj. Byłoby głupio z naszej strony w coś się angażować.

– Bardzo głupio – zgodził się.

– Żadne z nas nie pragnie poważnego związku.

– Oczywiście.

– Niezobowiązująca przyjaźń to zupełnie co innego.

– Z pewnością.

– Żadnych pytań, żadnych komplikacji.

– Idealnie – wymruczał Jarl. – Żadnej możliwości zranienia drugiej strony.

– Tak! – Po saunie, kąpieli w jeziorze nie przypuszczała, że pójdzie tak łatwo. Odetchnęła z ulgą. – Jarl, nie chcę cię zranić. Powiedz mi, jeżeli w jakiś sposób cię dotknęłam.

– Ależ nie, nainen.

– Nainen – zawahała się – mówiłeś już tak. Co to znaczy?

Uśmiechnął się. Czasem trudno było znaleźć odpowiednik w języku angielskim. Nainen znaczyło w przybliżeniu to samo, co moja kobieta, ale Sara była zbyt amerykańska, żeby przyjąć aluzję do posiadania.

– Nie skończyłaś pić – powiedział, starając się odwrócić jej uwagę – i nie powiedziałaś mi, dlaczego obcięłaś włosy?

– Nigdy nie obcinałam włosów.

Co za kłamczucha! Uśmiechnął się szerzej.

– Jarl, wracając do tego, co wydarzyło się w jeziorze…

– Zakochałem się w tobie o wiele wcześniej, kissa. To, co się stało, było tak nieuchronne, jak wschody i zachody słońca.

Z kominka wypadło płonące polano. Jarl zerwał się i sięgnął po pogrzebacz.

– Chcę mieć z tobą dzieci. Najlepiej kilkoro. Domek nad jeziorem będzie odpowiedni na letnie wakacje, ale mój dom w Pontiac już jest za mały nawet dla nas trojga.

– Jarl!

Wrzucił z powrotem szczapę do ognia i otrzepał ręce.

– Potrzebny nam większy dom.

– Przestań tak mówić.

– Myślę, że się napiję. Już wcześniej miałem na to ochotę. Jest jeszcze parę spraw, które chciałbym poznać przed ślubem, nainen. Byłbym wdzięczny, gdybyś zdradziła mi swoje nazwisko i kilka innych szczegółów. Czy masz krewnych, skąd się tu wzięłaś? Dlaczego boisz się opuścić wyspę i jak, do diabla, poradzimy sobie z kłopotami, w których się niewątpliwie znalazłaś? – Przystanął w drzwiach. – Zaraz wrócę. Nie chcesz na razie więcej pytań, prawda?

Sara omal nie dostała ataku serca. Kiedy Jarl zniknął w kuchni, zerwała się z kanapy i potknęła o koc. Resztka likieru z kubka rozlała się, ale nie zwróciła na to uwagi. Gorączkowo- próbowała coś wymyślić, jakieś przekonujące kłamstwo.

Nie powiedziała nic, Nikłe światło lampy naftowej rzucało ciepły blask na Jarla, który sięgnął po takka.

Kochał ją. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że mógłby ją pokochać.

Przez głowę przemykały jej idylliczne obrazy. Kip siedzący na kolanach Jarla przy choince. Głowa Jarla na poduszce obok niej. Ona i Jarl sprzeczający się w kuchni. Boże, gdyby go miała zawsze, kłóciłaby się pewnie przez cały czas. Ktoś kiedyś zmusi go do słuchania tego, co mówią inni. Ona z jego dzieckiem w brzuchu. Ona obok niego w czasie upalnej nocy.

Też go kochała. Ale tak nie mogło być.

Jarl nalał odrobinę do kubka, lakka chlusnęła na podłogę. Sięgając po ścierkę ujrzał ze zdumieniem, że drżą mu ręce. Zdarzyło się to po raz pierwszy. Nigdy nie był aż w takim napięciu.

Przełknął trochę likieru i odwrócił się do Sary. Gdyby wyczytał z jej twarzy, że go odrzuca, wiedziałby, co o tym myśleć. Ale ujrzał strach. Owinięta kocem wyglądała jak porzucone dziecko. Oparła się o drzwi.

– W czasie normalnych zalotów – powiedział łagodnie Jarl – mężczyzna spotyka się z kobietą raz w tygodniu, no może dwa. Zazwyczaj na kilka godzin, co przez parę miesięcy daje trzydzieści, może czterdzieści godzin spędzonych razem. Nie wmawiaj mi więc, że zbyt krótko się znamy. Podlicz te wszystkie godziny, które spędziliśmy razem. Widziałem cię szczęśliwą i smutną, głodną, złą i wyczerpaną. Najczęściej wyglądałaś prześlicznie, a czasem byłaś tak zmęczona, że nie mogłaś się ruszyć. Jesteś silna, mądra, namiętna i bardzo cię pragnę, nainen. A teraz chcę i muszę się dowiedzieć, czego się tak bardzo boisz.

– Usiądź.

Ten krótki rozkaz wywołał rozbawienie na jego twarzy. Jak zwykle nie posłuchał, oparł się tylko o stół i czekał na to, co powie. Sara usadowiła się na brzegu stołu. Nagle poczuła, że całkowicie odzyskała zdrowy rozsądek. Zawsze potrafiła chronić tych, których kochała. Wiedziała, że to ona ponosi winę za wszystko, co się wydarzyło. Wraz z Kipem musieli prowadzić takie życie. Nieważne, czego chciała lub co czulą do Jarla. Egoizm był niewybaczalny. Nie należało wplątywać tego człowieka w swoje pogmatwane życie.

Musiała go uwolnić. Już teraz, kiedy w napięciu czekał na to, co powie. Musiała niebezpiecznie lawirować na pograniczu kłamstwa i prawdy.

– Opowiem ci o ojcu Kipa – powiedziała cicho.

– Słucham.

Patrząc na lampę zaczęła mówić.

– Kiedy go poślubiłam, nie wiedziałam, że kiedyś miał wypadek. Nie widział powodu, żeby mi o tym mówić. Jednak doznał wtedy poważnego uszkodzenia głowy. Czasem całkowicie się zmieniał. Stawał się ponury i wpadał we wściekłość. Początkowo zdarzało się to bardzo rzadko, później coraz częściej.

Podniosła wyżej głowę.

– Mieszkaliśmy z jego rodzicami w olbrzymim domu. Straciłam już swoich rodziców, a teściowie ogromnie o mnie dbali. Rodzice męża powinni byli powiedzieć mi o tym wypadku, ale nie zrobili tego. Kip nie był zaplanowany, został poczęty przypadkowo. Wtedy już wiedziałam, że nie powinniśmy mieć dzieci.

Jarl zesztywniał, być może z powodu rzeczowego tonu w głosie Sary. Wyliczała tylko fakty. Wyobrażał sobie pośpiesznie, jak został poczęty Kip, jakie to było małżeństwo.

– Kiedy ojciec Kipa był sobą, był pod każdym względem dobrym człowiekiem. Popełniłam błąd myśląc, że jego rodzice pomogą mi chronić małego. Kiedy odkryłam, że to niemożliwe, rozwiodłam się.

Musiała na chwilę przerwać. Zawsze z trudem okłamywała Jarla, teraz odkryła, że przekazanie mu prawdy jest jeszcze gorsze.

To, co mu dotychczas powiedziała, było prawdą, lecz doskonale pamiętała, jak ostatnio prawda obróciła się przeciwko niej. Nie posiadała dowodów. Ludzie lubią, kiedy prawda poparta jest dowodami. W sądzie niemal zabawnie było słyszeć, jak nazywają ją niezrównoważoną histeryczką o zmiennych nastrojach, podczas kiedy prawdziwe problemy miał Derek, o czym wiedział każdy Chapman. Dlaczego Jarl miałby jej teraz uwierzyć? Sędzia nie uwierzył i była już zmęczona tą całą „prawdą". Mówiła teraz miękko i cicho.

– Jarl, mój syn jest teraz dla mnie wszystkim. To całe lato jest po to, aby dać mu czas. Czas na to, żeby był po prostu małym chłopcem bez żadnych zmartwień. Żeby zapomniał o tym, co złe i uwierzył, że zawsze będę przy nim.

Kiedy Jarl ruszył w jej kierunku, uniosła ostrzegawczo rękę.

– Nie! Tym razem musisz wszystkiego wysłuchać. – Jej palce zacisnęły się kurczowo. – Mogłam ci wyznać, że cię kocham, ale i tak nie zrobiłoby to żadnej różnicy. Nie będę z tobą, ani z żadnym innym mężczyzną.

– Kissa… Potrząsnęła głową.

– Jestem mojemu synowi coś winna. Spokój, cały mój czas i zaangażowanie. To nie żarty. – Po czym dodała szybko, dopóki jeszcze była w stanie to zrobić: – Chcę i proszę, żebyś odszedł z mojego życia. Chcę, żebyś znalazł kogoś innego. Wszystko, co mam do zaofiarowania, jako człowiek i jako kobieta, dam swojemu synowi. Tak musi być. Tobie nie mogę nic dać.

– Cicho, cicho. Jak mogłaś pomyśleć, że nie uszanuję tego, co czujesz do Kipa? – Tym razem zignorował jej uniesioną rękę. Ujął jej twarz w dłonie najczulej, jak potrafił. Była biała jak płótno. Bardzo miękko i powoli jego usta dotknęły jej ust. Zesztywniała, ale rozchyliła wargi.

– Czy naprawdę chcesz, żebym odszedł?

– Tak.

Kiedy otworzyła oczy, już go nie było.

Dwa dni później rozszalała się burza z piorunami. Ranek był ponury i ciemny, deszcz walił w szyby. Rozpalony ogień nie dopuszczał do pokoju wilgoci, ale płomienie syczały za każdym razem, gdy krople deszczu wpadały do komina. Kip siedział z nosem przyklejonym do szyby.

– Prawie przestało. Możemy iść popływać.

– Grzmi i błyska. Jeszcze nie można.

– Mogę przecież założyć na kostium pelerynę.

– To nic nie da, kochanie. Może zagramy w świnkę?

– Nie chcę grać w karty! Chcę pływać, mamusiu!

– Uwierz mi, że rozumiem, ale to niemożliwe. – Ile to już razy modliła się o to, żeby Kip bywał krnąbrny i nieposłuszny, jak każdy przeciętny czterolatek. Bardzo go kochała, ale tego ranka był wprost niemożliwy. – No chodź, porysujemy trochę.

Kiedy w końcu udało się jej odciągnąć Kipa od okna, malec rzucił jej oskarżycielskie spojrzenie.

– Gdzie jest Jarl? On na pewno pozwoliłby mi popływać. Nie było go tu już dwa dni.

– Jarl też nie pozwoliłby ci pływać w czasie burzy.

– Pozwoliłby!

– Kochanie, tłumaczyłam ci przecież, że Jarl jest naszym przyjacielem, ale ma swoje sprawy, i nie możemy widywać go codziennie. Nad jeziorem przebywa tylko w czasie urlopu. Mieszka w mieście i ma tam sklep, którym musi się zajmować.

– Nic mnie nie obchodzi jego wstrętny sklep!

– Wiem, że nie. – Mały chciał zobaczyć Jarla i wszystko, co mu w tym przeszkadzało było wstrętne. Uświadomiła sobie, że nie potrafi wyjaśnić Kipowi, że Jarl nigdy już nie wróci. Serce w niej zamarło, gdy pojęła to straszne słowo. Nigdy.

– I nienawidzę deszczu!

Ona też zaczynała odczuwać coś w rodzaju nienawiści do tego nieustannego kapania, siąpania i lania. Poczuła niepokojące pulsowanie w nodze. Podwinęła nogawkę spodni, blisko kostki widniało czerwone skaleczenie, otoczone już w tej chwili pokaźną opuchlizną. Chyba zacięła się, goląc wczoraj nogi.

Jakie to miało znaczenie? Prostując się spojrzała na niebo z nadzieją, że zobaczy chociaż zapowiedź przejaśnienia. Przez cały czas od odejścia Jarla powtarzała sobie, jaka jest szczęśliwa, że wreszcie zniknął, że była nieodpowiedzialna i samolubna, pozwalając mu zbliżyć się do nich. Przekonywała siebie nieustannie o tym, lecz nic z tego nie wynikało. Tęskniła za nim bardzo.

– Mamo, nudzę się.

– Wiem, kochanie. – Postarała się, żeby jej glos zabrzmiał optymistycznie. – Zaraz się tym zajmiemy. – Ustawiała sztalugi, założyła karton i zaczęła otwierać farby.

Poleciła Kipowi, aby przebrał się w koszulę przeznaczoną do tych zajęć i nagle usłyszała dzwonek do drzwi. Zanim zdążyła się zdziwić, do pokoju wkroczył kompletnie przemoczony Maks.

– Co za dzień! – warknął z wyraźnym obrzydzeniem.

– Maks! Chyba nie przypłynąłeś z zaopatrzeniem? Przecież termin przypada dopiero jutro.

– Dobra, dobra. A co innego mam do roboty w taką paskudną pogodę? Pić kawę i czekać na klientów, którzy nie przyjdą? Poza tym przyniosłem coś dla chłopca. – Maks patrzył na Sarę. Oboje dostrzegli, że chociaż Kip schował się za matkę, to tym razem nie zniknął.

– No dobra. – Maks spojrzał na niego. – Spróbuj sobie wyobrazić, że jesteśmy w tym samym pokoju.

Uśmiechnął się szeroko i zaczął przeszukiwać kieszenie kurtki. Wydawało się, że ma ich niezliczoną ilość, w końcu z jednej z nich wyciągnął olbrzymi czerwony lizak.

Wyciągnął rękę w stronę Kipa, lecz chłopiec nawet nie drgnął. Z cichym westchnieniem Maks położył lizak na stole, i wtedy Kip natychmiast rzucił się i złapał go.

– Dziękuję!

Malec rzucił pełne winy spojrzenie na Sarę i uciekł do swojego pokoju.

– Cukier – powiedziała z naganą w głosie Sara.

– Słyszałaś? Dzieciak mi podziękował.

– Mówiliśmy już o cukrze, prawda?

– Dobra, dobra. Musisz przestać czytać te głupie książki. Dziecko nawet nie zna smaku słodyczy. Następnym razem przywiozę mu cały karton czekolady. Poza tym odezwał się do mnie.

– Zrób to, a na pewno cię zamorduję.

– Mów co chcesz, ja już postanowiłem. Zrobisz mi kawę, czy mam cię o nią błagać?

– Dam ci ziołowej herbaty z mlekiem. Skrzywił się z niesmakiem, tak jak Kip, gdy musiał połknąć lekarstwo na kaszel. Patrzyła na niego z wdzięcznością. Maks nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo Sara potrzebowała teraz jego towarzystwa. Podreptała do kuchni, żeby zaparzyć herbatę. Kiedy wróciła z kubkiem, Maks siedział przy kominku, a obok kraty leżała biała koperta.

– Co to?

– Nic. Możesz otworzyć, kiedy sobie pójdę. Znała go, więc wolała otworzyć ją teraz. Kiedy zobaczyła dokument własności wyspy na jej nazwisko, wręczyła mu go z powrotem.

– Nie, Maks. Rozmawialiśmy już o tym.

– Znowu nie słuchasz. Mam sześćdziesiąt siedem lat. Mam sklep, pieniądze nie są mi potrzebne. Jeżeli chcę ci dać tę wyspę, to, do diabla, dam ci ją i nie przeszkodzisz mi w tym.

– Nie jestem spłukana, Maks. Mówiłam ci, że mam jeszcze pieniądze uzyskane po rozwodzie.

– Chyba to będzie kwota akurat na szkolną książeczkę oszczędnościową dla dziecka.

– Mogę też sprzedać biżuterię. Poza tym płacą mi za ilustracje.

' – Dobra, dobra. Masz ogromną fortunę i ja do tego dokładam ci wyspę. Kurczę, piję tę twoją herbatę, nie? – zdenerwował się. – Nie sprzeciwiaj się więc i przyjmij tę cholerną wyspę – prychnął z oburzenia. – Podatki zapłacone za trzy lata z góry. Rząd na pewno je podwyższy, ale to już ty zapłacisz wyrównanie.

Jej przeznaczeniem wyraźnie było kochać mężczyzn, którzy jej nie słuchali, i to bez względu na rodzaj miłości.

– Maks, nie pozwolę ci tego zrobić.

– Prawie wygrałaś – pośpiesznie zmienił temat.

– Wiesz, ulewa nie pozbawiła mnie wzroku. Ta wyspa wygląda zupełnie inaczej. Załatany dach, naprawiona przystań, uprzątnięte podwórze. Ktoś obciął suche gałęzie w sadzie. A na zewnątrz stoi coś dziwnego.

– Sauna – odpowiedziała Sara, uświadamiając sobie, że Maks przybył również po to, aby wyjaśnić sobie pewne sprawy.

– Sauna, coś takiego – powtórzył Maks wyraźnie rozbawiony. Wyciągnął cygaro, sięgnął po zapalniczkę i poczekał cierpliwie, aż Sara wyrwie mu ją z ręki. Odwróciła się na moment, by odłożyć ją na półkę i w tym czasie schował kopertę pod siedzeniem fotela.

– Czy to nie jest przypadkiem fińska sauna?

– O ile ktoś ci nie pozabijał okien w sklepie deskami, to myślę, że wiesz, jak często Jarl tu bywał – warknęła Sara.

– No tak. Zresztą ten porządek tutaj też jest wymowny – powiedział pogodnie Maks. – Poza tym nie wysyłałaś gołębi.

Maks pomagał jej, zachęcał do wytrwania, na pewno ją kochał i za to wszystko chciałaby móc się do Mego uśmiechnąć. Jednak nie potrafiła udawać, że traktuje ten temat lekko.

– Nie musiałam nadawać SOS – powiedziała cicho.

– Pierwszego ranka zaskoczył mnie i wtedy może nie zachowałam się tak, jak należało. Ale później… znasz mnie. Zrobiłam to, co musiałam.

– Udało ci się go w końcu zniechęcić?

– Oczywiście. Niezbyt szybko, ale na to nie miałam wpływu. Nie chciałam robić tego zbyt ostro, żeby nie nabrał podejrzeń. A potem – nieważne! Odszedł, nie było innego wyjścia.

Maks przyglądał się Sarze, kiedy uklękła przy kominku, żeby poprawić ogień. Wyciągnął z kieszeni zapałki i przypalił cygaro.

– Kiedy zorientowałem się, że bywa tu tak często, postarałem się zebrać o nim informacje.

– Teraz to nie ma znaczenia.

Skinął głową. Było jasne, że teraz nic nie miało znaczenia.

– Chłopiec bardzo się zmienił od mojego ostatniego pobytu.

Wpatrywała się w ogień.

– Był dobry dla Kipa.

– Musi być raczej niezwykły, jeśli potrafił zjednać sobie dzieciaka.

– Jest.

– Wiem, że nie dopuściłabyś do Kipa byle kogo. W jaki sposób zdobył twoje zaufanie?

Sara zwróciła na niego oczy. Zdążył jeszcze pospiesznie pociągnąć kłąb dymu, zanim pozbawiła do cygara i wrzuciła je do ognia. Spojrzał na nią z głębokim wyrzutem.

– No cóż – wyciągnął wygodnie nogi – chyba tępiej, że go przegoniłaś, zanim zdołał się zbliżyć. Zwłaszcza, jeśli mu nie ufałaś.

– Nigdy nie twierdziłam, że mu nie ufam. – Sara rzuciła się na krzesło śmiertelnie zmęczona. Dokuczała jej rana na nodze i przygnieciony paznokieć. Wszystko ją denerwowało i nie umiała określić przyczyny tego stanu. – Zaufanie nie ma nic do tego, Maks. Na litość boską! Szuka mnie policja, sędzia w Detroit pozbawił mnie praw rodzicielskich. Mogę ufać Jarlowi, jak nikomu na świecie, ale nie pozwolę, żeby mieszał się w to wszystko.

– A więc nie powiedziałaś mu?

– Oczywiście, że nie.

– Może powinnaś.

– Nigdy – Sara stanowczo potrząsnęła głową.

– Nigdy to jedno z tych bardzo niebezpiecznych słów. Ta wyspa nie jest dobrym miejscem na stały pobyt, Saro. Wiemy o tym dobrze. Będę ci pomagał, dopóki będę mógł, aleja się starzeję i musisz to wziąć pod uwagę. Musisz mieć do pomocy kogoś innego.

– Nic ci nie będzie – gwałtownie powiedziała Sara. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

– A Kip? Co będzie, jeśli rozboli go ząb lub skręci nogę? Albo…

– Kipowi nic złego się nie przydarzy. Nie pozwolę, uchronię go przed wszystkim – Sara sama słyszała, jak rozpaczliwie to brzmiało, i zamilkła. Spojrzała w kierunku schodów, a potem znów na Maksa.

– Co się z tobą dzieje? Wiesz, że nie mogę nic powiedzieć Jarlowi. Nikomu. Zawsze to powtarzałeś.

– Wiem, mała – Maks nie odrywał wzroku od jej twarzy. – Może się myliłem. Może nigdy nie potrafiłem przewidzieć sytuacji, w której wszystko może wyglądać inaczej, kiedy ktoś cię pokocha i będziesz mogła mu zaufać.

– Maks – powiedziała błagalnie. – Jar! nie może mi pomóc. Nikt nie może. Nie mam prawa prosić kogokolwiek, żeby dzielił ze mną takie życie. Zapomniałeś? Sprawiedliwość skazała mojego syna na przebywanie z szaleńcem. Miałam adwokatów, świadectwo psychiatry i to niczego nie zmieniło.

– Kochanie, wiem o tym – powiedział łagodnie. Chapmanowie mają pieniądze i władzę, ale nie kupią każdego sędziego. Jeśli będziesz miała po swojej stronie kogoś, kto niewzruszenie będzie trwał przy tobie…

Potrząsnęła głową. Nie chciała mieszać w to Jarla. Chapmanowie zniszczyliby również jego. Całe jego bezpieczne życie rozleciałoby się na kawałki.

Rodzice Dereka mogli zrobić wszystko, co chcieli. Ale nie chcieli uchronić małego chłopca przed swoim chorym synem. Rzadko myślała o nocy, kiedy wykradła Kipa. Teraz jednak dopadły ją wspomnienia. Wybrała wieczór, kiedy teściowie wyszli z domu, a Derek odsypiał swoje „nastroje".

Mimo znajomości systemu zabezpieczającego, dostanie się do domu stanowiło jeden wielki koszmar, jednak najgorszy był moment, w którym znalazła Kipa. Wtedy dotarło do niej, że czekała za długo. Chłopiec siedział nie w łóżku, tylko w szafie. Tkwił skulony, nie potrafił wykrztusić z siebie słowa, tylko z nieopisanym przerażeniem zarzucił jej ręce na szyję.

Odepchnęła od siebie to wspomnienie. Spojrzała na Maksa. Zawsze trzymał jej stronę nie dlatego, że miała rację, lecz dlatego, że ją kochał.

Podniosła się i pocałowała go w czoło.

– Możesz przestać się martwić – powiedziała – Nie potrzebuję Jarla, Maks. Sama sobie poradzę.

Rozdział 7

Dwa dni później Jarl przycumował łódź i ruszył w kierunku domu na wyspie.

Sary nie było, ale mnóstwo śladów wskazywało, że wraz z Kipem niedawno opuścili to miejsce. Poszedł w kierunku brzoskwiniowego sadu. Drzewa uginały się pod ciężarem owoców. Już tylko tydzień do zbiorów. Rozejrzał się, ale nadal nie było ich widać.

W połowie drogi do niewielkiej wydmy zauważył pędzącą ku niemu parę drobnych nóg.

– Jarl, gdzie byłeś?

– Cześć, mały. – Kip był cały w piasku. Jarl złapał go na ręce.

– Gdzie mama?

Kip machnął ręką w kierunku plaży.

– Miałem tyle pytań, a ciebie nie było – poskarżył się.

– Ale teraz jestem. Pytaj. – Jarl szedł pośpiesznie we wskazanym kierunku.

– Czy wiewiórki potrafią pływać?

– Nie.

– To skąd się wzięły na wyspie, jeśli nie potrafią?

– Na jeziorze jest mielizna, Kip. A zimą woda jest tam tak płytka, że całkowicie zamarza i wtedy można tamtędy przejść.

– Dobrze, mam jeszcze jedno, bardzo ważne pytanie. Miał ich znacznie więcej i Jarl na każde odpowiadał cierpliwie. Jednak, kiedy z daleka ujrzał Sarę, prawie zaniemówił z wrażenia.

– Jak twój żółw, mały?

– Świetnie. Chcesz, żebym go przyniósł?

– Oczywiście. – Chłopiec wydostał się z jego ramion i pobiegł w innym kierunku.

Sara leżała na piasku ubrana w dżinsy i czerwoną bluzkę. Serce Jarla biło coraz mocniej. Wiedział, dlaczego tęsknił cztery dni. Wiedział także, dlaczego wrócił.

Starał się stąpać bezszelestnie, nie chciał, żeby go usłyszała. Pragnął nasycić się jej widokiem. Znów wyglądała jak mała, bezbronna dziewczynka. Na jej skroniach świeciły kropelki potu.

Kiedy zatrzymał się nad nią, poruszyła się, otworzyła na chwilę niebieskie, lekko nieprzytomne oczy. Wpatrywał się w nią uważnie. Sara spała. Nie była to drzemka ani opalanie się. Chociaż Kip pływał jak ryba, nigdy nie pozwalała mu zbliżać się do wody, gdy nie mogła pilnować go przez cały czas. Sen w takiej sytuacji był czymś niezwykłym.

Gdy uświadomiła sobie obecność Jarla, natychmiast usiadła. Przygotowany był na gniew, złośliwości i odrzucenie, ale ona wpatrywała się w niego bez słów. Widział, że jej spojrzenie pełne jest miłości i po raz pierwszy od kilku dni odetchnął z ulgą.

Sara patrzyła, jak mężczyzna siada obok niej, mrużąc oczy przed blaskiem słońca. Nagle poczuła się znowu senna i rozleniwiona. Wyciągnęła nogę, starając się zignorować przejmujący ból w kostce. On tu był, chociaż nie powinien. Nie chciała tego. Myślała, że to wszystko – stresy, wyczerpanie, niepokój, bezradność i pożądanie – jest już poza nią. Gdyby tylko nie wracał, ale wrócił.

Z powodu upału tętno jej biło nierównym rytmem. Przez cały dzień upał wyczyniał z nią dziwne rzeczy. Czuła się nieswojo. Nic nie było normalne, takie jak trzeba, a teraz nagle poczuła się świetnie, jakby spadł jej z serca olbrzymi ciężar.

– Byłam pewna… – poczuła, że zaschło jej w gardle. Patrzyła na wodę, w której odbijało się słońce. – Byłam pewna, że nie wrócisz.

– Zawsze wracam. Potrzebowałem tylko trochę czasu, żeby przestać się na ciebie wściekać.

– Wściekać? – Nie słyszała w jego głosie żadnego gniewu.

Zamierzał przeprowadzić długą, poważną rozmowę, ale zdawał sobie sprawę, że Kip nie będzie szukał żółwia wiecznie.

– Nie wiedziałem, co zrobić, nainen… Odkąd cię spotkałem, nie wiem także, jak poradzić sobie z tobą. W moim życiu wszystko jest logiczne i uporządkowane. I nagle zjawia się kobieta, która sprawia, że znów czuję się jak zakochany smarkacz. Kobieta, która jest uparta jak osioł. Prędzej zbudowałbym dom, niż sprawił, żeby się do mnie uśmiechnęła. Od pierwszego dnia ta kobieta robi wszystko, żeby usunąć mnie ze swojego życia. Jestem chyba szalony, że walczę o ciebie.

– Nie brzmi to jak wynurzenia szaleńca.

Jak na razie nie powiedział nic, co brzmiałoby specjalnie rozsądnie, ale tak było dobrze. I to, że leżał obok niej, też było takie kojące. Tak bardzo za nim tęskniła.

Zaczął mówić bardzo niskim i poważnym głosem.

– Byłem na ciebie zagniewany, ponieważ chciałem, żebyś zaczęła mówić prawdę, a ty wciąż kłamałaś.

Kiedy zaczęła protestować, położył jej delikatnie dłoń na ustach.

– Wiem, nainen, powiedziałaś mi prawdę o swoim byłym mężu i o tym, co czujesz do swojego syna. Ale wiesz przecież, że ja również podzielam to uczucie. Musisz wiedzieć, że prędzej zraniłbym siebie niż Kipa. Więc zasłanianie się nim, żeby nie dopuścić do miłości między nami, jest nieuczciwe. A potem pomyślałem sobie:,,Może ona naprawdę nie chce, abym był w jej życiu". Więc spędziłem te cztery dni, pytając siebie, dlaczego nalegam. Dlaczego po prostu nie uszanuję twojego wyboru?

Pochylił się i odgarnął kosmyk włosów z jej policzka. Pachniała brzoskwiniami.

– Jest powód, dla którego wróciłem. Chciałbym powiedzieć to po fińsku, ale nie zrozumiesz. W jednej z naszych piosenek są takie słowa „jesteś wiatrem w moich skrzydłach". Tak właśnie się czuję i dlatego wróciłem, kissa. Nie kłóć się ze mną. I tak cię nie zostawię.

Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Znała uczucie, o którym opowiadał. Ona czuła podobnie. Jednak udało się jej wyszeptać:

– Nie.

– Zostanę.

– Nie.

– Posłuchaj, mimo wszystko możemy zrobić tak, jak pragniesz – zapewnił ją. – Nie będę cię pytał, dlaczego nie opuszczasz wyspy, czego się boisz, dlaczego nie weźmiesz wioseł i nie przypłyniesz do mnie na kolację.

Chciał powiedzieć więcej. Chciał uczciwie przyznać, że przyjmując jej warunki nie zamierza ciągnąć tej idiotycznej gry w nieskończoność, ale zauważył nadbiegającego Kipa. Natychmiast przerwał i usiadł. Stonce już go tak nie oślepiało. Ponownie spojrzał na Sarę.

– Ej, co to znaczy? – Dotknął palcem cieni pod jej oczami.

– Nic – odpowiedziała miękko.

– Nie spałaś?

– Nic mi nie jest. Jarl. – Stan własnego zdrowia był ostatnią sprawą, która zaprzątała jej uwagę. Kiedy zapewniała Maksa, że sama zadba o Kipa i o siebie, wiedziała, co mówi. A teraz wiedziała, że zdoła znaleźć siły, aby zadbać o tego tak drogiego jej mężczyznę. Wszystko, co mówił, sprawiało, że go kochała. Wszystko, co mówił, przerażało ją.

Siła – umysłowa, emocjonalna i fizyczna – nigdy dotąd nie była tak ważna. Jednak czuła, że podźwignięcie się z piasku pochłonęło całą jej energię.

– Co się z tobą dzieje? – zapytał Jarl.

– Nic. Naprawdę nic – przesłała mu uspokajający uśmiech. Chwilę później przybiegł Kip z rozdzierającą serce historią o zaginionym żółwiu.

Jarl wstał, otworzy! usta i natychmiast je zamknął. Kiedy Sara rozmawiała z Kipem, wyglądała zupełnie normalnie. Może mu się tylko wydawało, może była po prostu zmęczona. On przecież był. Może czuła się nie najlepiej z powodu zwykłych kobiecych dolegliwości. A to wcale nie musiało znaczyć, że była chora.

– Jarl? – drobna dłoń szarpała go za kieszeń od spodni. – Czy jesteś za stary, żeby bawić się w chowanego!?

– W chowanego? – Zanurzył pieszczotliwie dłoń w czuprynie chłopca. Kochał Kipa bardzo, lecz w tej chwili pragnął pozostać tylko z jego matką.

– Jarl? Jarl? Nie jesteś za stary, prawda?

– Nikt nie jest za stary, żeby bawić się w chowanego.

– No to chodź! Słyszysz? Mama będzie nas szukać. Schowamy się w sadzie i nigdy nas tam nie znajdzie.

Spojrzał na Sarę, rozbawiony i zirytowany jednocześnie.

– Jeszcze z tobą nie skończyłem, nainen.

– Licz, mamo!

– Raz, dwa, trzy…

Usłyszała tupot i śmiech od strony sadu. Przez krótką chwilę zapragnęła zwinąć się w kłębek.

– Cztery, pięć, sześć… – słońce świeciło zbyt jasno i bolały ją oczy. Działo się z nią coś niedobrego i nie miało to nic wspólnego z Jarlem ani z jej kłopotami.

– Dziewięć, dziesięć!

Chciała spać, a nie bawić się, ale śmiech Kipa spowodował, że poczuła w sobie dość siły, aby pójść za nimi. Kip śmiał się, ponieważ był tu Jarl.

Walcząc z osłabieniem w każdym mięśniu odkryła ze zdumieniem, że szybko porusza się między drzewami, dziwnie chichocąc. Czy to obecność Jarla wyzwala w niej tę irracjonalną radość? Wiedziała, że musi oszczędzać siły na dalszą rozmowę z nim, ale ta zabawa była przecież taka nieszkodliwa. I tak łatwo było ich znaleźć.

Znaleźć łatwo, lecz bardzo trudno złapać. Dojrzewające brzoskwinie pachniały oszałamiająco i przyprawiały o zawrót głowy. Stare drzewa o kruchych pniach i liściach rozpostartych w kształcie parasola zdawały się stanowić przeszkody nie do pokonania. Gałęzie uderzały po nogach i ramionach, ale starała się nie zwracać na to uwagi. Słońce oślepiało ją coraz bardziej, nawet pnie drzew nie dawały schronienia. Kształty i barwy wirowały jej w oczach jak w kalejdoskopie.

Podbiegła trochę i poczuła obezwładniający ból w czaszce. Zaciskała zęby, nie mogła przecież pozwolić, żeby nad nią zapanował. Chciała biec dalej, pragnienie to rosło w niej z każdą chwilą i już nie liczyło się nic oprócz chęci nieustającego biegu. Gdyby tylko mogła nie oddychać, nie myśleć i nie czuć, tylko ciągle biec, to mogłaby go kochać.

To było bardzo dziwne, ta fala czerni nad głową. Drzewa pochylały się nad nią. Głupie drzewa!

– Saro!

Co za głupiec! Dlaczego wyszedł z kryjówki, czy on nie zna reguł tej gry! Powinien się chować, a nie biec w jej kierunku. Próbowała mu to wyjaśnić, lecz myśli dziwnie się plątały. Poczuła jego dłonie, zaciśnięte boleśnie na jej ramionach.

Nagle uświadomiła sobie, że już nie biegnie, tylko patrzy na złociste brzoskwinie. Te głupie drzewa ruszyły ze swoich miejsc i w jakiś przedziwny sposób znalazły się nad nią. Czyżby nawet one bawiły się w tę idiotyczną grę?

– Kochanie, co ci jest? Gdzie cię boli? – Pochylał się nad nią, dotykając czoła, gardła i dłoni. Tętno Sary biło jak oszalałe. To nie był upał, miała wysoką gorączkę.

Kiedy zobaczył, że Sara pada, poczuł przeraźliwy strach. Obwiniał siebie, że wcześniej nie dostrzegł, jak bardzo jest chora. Należało teraz coś zrobić. Przenoszenie mogło być niebezpieczne, nie miał pojęcia, co jej się stało.

– Jarl, wszystko w porządku. – Widział, że znów zasypia. Przełknął ślinę, chcąc się pozbyć nieznośnego dławienia w gardle.

– Czy już kiedyś zasypiała w ten sposób? – zapytał Kipa łagodnie.

– Dwa razy, dziś rano. Mówiła, że jest zmęczona.

– Zajmiemy się nią – powiedział Jarl z udawanym entuzjazmem.

– Już się nią zająłem dziś rano. Mówię ci, że nie mamy już nic do roboty. Z nią jest wszystko w porządku.

– Jak się nią zająłeś?

– Jej nogą. Przylepiłem plaster.

Jarl błyskawicznie podwinął nogawkę jej spodni, ściągnął plaster i zobaczył wielką, spuchniętą ranę. Nie trzeba było być lekarzem, żeby rozpoznać zakażenie.

Kip zerknął na twarz Jarla i przykucnął przestraszony.

– Wiem, co zrobić Jarl. Wiem, co zrobić. Zajmę się tym.

Malec zerwał się i pobiegł jak strzała w kierunku domu. Złapał wiadro, odwrócił i stając na nim otworzył wszystkie klatki z gołębiami. Po kilku sekundach ptaki wzbiły się w powietrze. Jarl będzie z niego bardzo dumny.

Sara nie mogła się obudzić. Otwierała oczy, ale chęć snu nie ustępowała i powieki znów opadały. Wszystko ją bolało, miała wrażenie, że jest jednym wielkim bólem.

Wydawało jej się, że jedzie samochodem, co było oczywistą niedorzecznością. Gdzie jest Kip. Próbowała się poruszyć, ale koc był tak ciężki i gorący.

A więc znaleźli ją. Zabiorą jej Kipa. Przed jej oczami przesuwały się twarze Chapmanów, ich adwokatów, sędziego, wszystkie wykrzywione w ironicznym grymasie. Zaczęła krzyczeć.

– Saro – słyszała łagodny głos Jarla, zupełnie nie zdając Sobie sprawy, skąd on się wziął w tym towarzystwie wrogich jej osób.

– Chcę, żebyście mi oddali syna!

– Saro, uspokój się, Kip czuje się dobrze i jest z Maksem.

– Nie może być z Maksem! On się boi Maksa. Oddajcie mi…

– Cicho, cicho. – Z nogą na pedale gazu zaryzykował krótkie spojrzenie przez ramię. – Leż spokojnie, Saro. Kip czuje się dobrze. Ty też wkrótce poczujesz się lepiej, ale teraz musisz zachowywać się spokojnie. Śpij, kissa.

– Nie pozwól im, żeby mi go zabrali!

– Nikt ci go nie zabierze, przyrzekam..

– Obiecaj mi. Obiecaj mi.

– Przyrzekam.

Następną rzeczą, którą sobie uświadomiła, były ramiona Jarla, wydobywające ją z samochodu. Słyszała pisk opon, szmer głosów i odgłosy otwieranych drzwi. Ktoś próbował odciągnąć od niej Jarla.

Poczuła zapach alkoholu. Położono ją na czymś zimnym i twardym, w ramię wbito igłę i znów ktoś próbował zabrać od niej Jarla.

Cięcie! Usłyszała, że ktoś zaciągnął zasłony, szare oczy pochyliły się nad nią i zniknęły.

– Czy ona jest na coś uczulona, panie Hendriks?

– Nie mam pojęcia.

– A czy miała ostatnio wszczepioną surowicę?

– Nie wiem.

– W porządku. Obok jest poczekalnia. Teraz musi pan wyjść. I niech pan weźmie formularze z recepcji.

Znowu próbowali to zrobić. Jej palce zacisnęły się wokół jego przegubu. Próbowała powiedzieć głośno jego imię, ale nie mogła. Nie pozwoli mu odejść. Przywykła już do koszmarów i bólu, strachu i poczucia beznadziejności. Nie mogła nic zrobić, ale nie pozwoli mu odejść.

– Musi pan wyjść, panie Hendriks.

Sara czuła, że ma mu tak wiele do powiedzenia. tysiące rzeczy, z których żadna nie mogła czekać. Tak trudno było jednak coś wykrztusić.

– Kocham cię – wyszeptała. Położył rękę na jej czole.

– Ja też cię kocham. Wszystko będzie dobrze, Saro. Myślisz, że pozwoliłbym, żeby cię spotkało coś złego?

– Panie Hendriks, nie możemy rozpocząć, dopóki nie dopełni pan formalności.

Rozluźnił jej uścisk na przegubie.

– Nie, Jarl. Nie wypełniaj żadnych formularzy. Nie mów im, jak się nazywamy. Weź Kipa. Nie mogę tu zostać. Muszę się stąd wydostać. Muszę…

Obudziła się mówiąc wciąż to samo.

– Muszę się stąd wydostać. Weź Kipa. Na litość boską, weź Kipa.

– Mam go, nainen. I mam ciebie. Wszystko w porządku. – Jarl podniósł się z fotela, żeby nacisnąć guzik znajdujący się nad jej głową.

Na zewnątrz królowała głęboka, ciemna noc, w pokoju zaś było przeraźliwie jasno.

Pielęgniarka wkroczyła do pokoju, rzucając Jarlowi nieprzychylne spojrzenie.

– Widzę, że pacjentka nie śpi – powiedziała ostrożnie, jakby znalazła się w klatce z drzemiącymi tygrysami.

– Ona cierpi. Niech jej pani pomoże.

– Już panu tłumaczyłam, panie Hendriks. Nie możemy nic zrobić, dopóki tętno się nie ustabilizuje.

– A jak jest teraz?

– Cóż, już w porządku.

– No właśnie. Proszę dać jej jakiś środek przeciwbólowy, albo wezwę lekarza.

Pielęgniarka wyglądała tak, jakby chciała coś powiedzieć, ale najwyraźniej rozmyśliła się i wyszła. Sara wpatrywała się w niego.

– Nic nie mów, kissa – podszedł do niej i niezręcznie poprawił poduszkę.

– Musimy porozmawiać – powiedziała niewyraźnie… – Jarl, pomóż mi się stąd wydostać. Nie mogę tu zostać.

– Kochanie, w tej chwili nie możesz być w żadnym innym miejscu. Może jutro, lecz dziś jeszcze nie. Wkrótce zabiorę cię do domu, lecz już nigdy nie będziesz goliła sobie nóg, słyszysz?

– Podałeś im moje nazwisko?

– Jasne, że tak. Dla nich nazywasz się Jane Smith. Sam nie wiedział, dlaczego skłamał. Było to wbrew jego zasadom. Jednak wypełniając formularz wpisał fałszywe nazwisko i wymyślony numer prawa jazdy.

Nie powiedział prawdy, ponieważ Sara prosiła o to, gdy była jeszcze przytomna.

Teraz patrzył na nią, tak bardzo bladą i bezsilną, jak usiłuje wykrzesać z siebie odrobinę energii.

– Musimy iść do Kipa.

Znów zaczął tłumaczyć łagodnie i uspokajająco.

– Z Kipem wszystko w porządku. Wypuszczą cię za dwadzieścia cztery godziny, jeśli teraz będziesz odpoczywać.

– Dwadzieścia cztery godziny? Nie! – Złapała go rozpaczliwie za rękę. – Pomóż mi.

– Kochanie.

– Muszę się stąd wydostać. Muszę wracać do Kipa. To nie może czekać, a nie poradzę sobie bez ciebie. Jarl, proszę, pomóż mi.

– Nainen, właśnie opuściłaś salę operacyjną.

– Proszę!

– Nie ma możliwości, żebym wydostał cię stąd w tym stanie i w dodatku o trzeciej nad ranem.

– Proszę – znów powtórzyła jak automat.

Poczuł się zmęczony i poirytowany. Odnosił wrażenie, że rozmawia z jej czteroletnim synem, który w dziecinnie egoistyczny sposób nie przyjmuje żadnych argumentów. Jednak nie mógł znieść jej błagalnego, zrozpaczonego spojrzenia.

Podszedł do metalowej szafki, w której leżało jej ubranie.

– Wydostanę cię stąd.

– Teraz?

– Teraz. Zaopiekuję się twoją cholerną wyspą, a kiedy to już się skończy…

Nigdy dotąd nie widziała go tak rozwścieczonego. Kiedy jednak pochylił się nad nią, żeby ją pocałować, zrobił to czule i delikatnie.

To jej wystarczyło. Zamknęła oczy.

Rozdział 8

– Ejże – Jarl powstrzymał rozpędzonego malca.

– Chcę do mamy, Jarl.

– Wiem, maluchu, ona też chce cię zobaczyć. Ale ma na nodze poważną ranę i trzeba obchodzić się z nią bardzo ostrożnie. Każdy, kto nie będzie zachowywał się spokojnie i grzecznie, do końca życia będzie jad! tylko makaron, jasne?

Jarl puścił wyrywającego się chłopca, wskazując mu palcem sypialnię na końcu korytarza. Kip pobiegł w tamtym kierunku, a Jarl przyglądał się staremu człowiekowi, wciąż stojącemu w drzwiach.

– Wejdź, proszę.

– Mały bardzo chciał ją zobaczyć.

– Tak, widziałem.

Maks niepewnie przekroczył próg domu, mnąc w rękach czapkę. Miał powody, by czuć się nieswojo. Tego popołudnia, kiedy Sara straciła przytomność, Maks przybył na wyspę w chwili, gdy Jarl niósł ją do swojej łodzi. Po raz drugi ktoś wziął Jarla na muszkę. Jednak tym razem był to mężczyzna, który wiedział, jak obchodzić się z bronią.

Gdyby Jarl miał trochę czasu, zdołałby wszystko wyjaśnić. Ale nie miał. Był zdecydowany zawieźć Sarę do szpitala i nikt nie mógł mu w tym przeszkodzić.

Doszli do porozumienia po krótkiej sprzeczce związanej z Kipem. Jarl chciał go zabrać, gdyż mały najwyraźniej obawiał się Maksa. Jednak stary człowiek zdołał go przekonać, że będzie lepiej, jeśli on weźmie dziecko.

Dopiero później Jarl uświadomił sobie to, co było oczywiste. Przecież to Maks był człowiekiem od gołębi, który dostarczał żywność na wyspę i wiedział o wszystkim. To on znał odpowiedzi na wszystkie pytania gnębiące Jarla, ale wtedy nie było czasu, żeby je z niego wydostać.

Teraz nadszedł czas i stary z pewnością zdawał sobie z tego sprawę, gdyż uparcie nie patrzył Jarlowi w twarz.

– Jak ona się czuje?

– Skoro Kip jest tutaj, to prawdopodobnie lepiej – odpowiedział sucho Jarl.

– Sprawia kłopoty?

– To łagodnie powiedziane. Zachowuje się jak jędza, nikogo nie słucha i sprawia więcej kłopotów niż dziesięć przeciętnych kobiet.

Maks zachichotał i podrapał się po brodzie.

– Ona nie lubi być od czegokolwiek zależna.

– W ogóle nie dopuszcza do siebie takiej myśli.

– Jarl odwrócił się i sięgnął po dzbanek z kawą.

– Lubisz mocną?

– Im mocniejsza i bardziej czarna, tym lepsza.

– Właściwie to nic się nie zmieniło. Doktor zabronił jej chodzić przez najbliższe trzy dni. Rana zagoi się szybko. Ale jest jeszcze bardzo słaba, wczoraj przespała prawie cały dzień. Jednak kiedy nie śpi, przydałoby się trzymać ją pod kluczem. Dobrze, że wreszcie zobaczyła Kipa.

– Mimo wszystko lepiej będzie, jeśli zabiorę go jeszcze na parę dni.

Jarl wręczył Maksowi kubek i potrząsnął głową.

– Najgorsze ma już za sobą. Poradzę sobie z nimi, ale byłbym ci wdzięczny, gdybyś popłynął na wyspę i przywiózł parę ubrań.

– Jasne. Masz niezłą chałupę.

Maks wycofał się do pokoju na tyłach domu.

Stanowił on pewnego rodzaju atrium, w którym Jarl hodował miniaturowe drzewa w doniczkach. Dom zbudowany był z surowego drewna i szkła, przestronny i bezpretensjonalny.

– Odpowiedni dla mężczyzny – zauważył Maks.

– Czuje się przestrzeń. Podszedł w kierunku schodów.

– Co jest na górze?

– Na poddaszu sypialnia i łazienka. A za podwójnymi drzwiami komórka z narzędziami i jeszcze jedna sypialnia.

– Wszystko, czego potrzeba mężczyźnie i jeszcze więcej. Czy Sara widziała kuchnię? – Spojrzenie Maksa powędrowało w stronę pomieszczenia, w którym stał prosty cedrowy kredens. – Żaden mężczyzna nie lubi dużej ilości sprzętów w swojej kuchni.

– Zagroziłem Sarze ciężkimi kłopotami, jeśli opuści sypialnię. Tej nocy, kiedy przywiozłem ją ze szpitala, ledwie wiedziała, jak się nazywa. Cóż, widziała to wszystko, ale nie sądzę, żeby coś pamiętała. Czy skończyliśmy już pogawędkę o moim domu?

Maks wsadził ręce do kieszeni, szukając tam nie istniejącej zapalniczki.

– Powinienem zobaczyć się z Sarą.

– Kip i Sara z pewnością czują się świetnie sami i będą się tak czuli przez… – Jarl zerknął na zegarek – przez następne dwadzieścia minut. Potem Sara będzie drzemać, chociaż jeszcze o tym nie wie. A ponieważ dwadzieścia minut to niewiele, lepiej zacznij już mówić.

– Mówić?

– Wystarczy, Maks – powiedział spokojnie Jarl. Maks nerwowo grzebał w kieszeniach.

– Gdyby chciała, żebyś wiedział…

,- Ona nie chce, Maks. Ale nic mnie to nie obchodzi. Mów.

Trzeba było zapałek i szklanki whisky, żeby zaczął opowiadać. Część z tego, co powiedział, Jarl już słyszał. Sara bała się byłego męża. Rozwód niczego nie zmienił, kryła się przed człowiekiem, który nadal ją przerażał.

Natomiast Jarl nie wiedział, że cała ta historia dotyczyła rodziny tak wpływowej, jak Chapmanowie, że Sara porwała własne dziecko i jest poszukiwana przez policję. Nie mógł także uwierzyć, że uznano ją za kobietę, której nie można powierzyć syna.

– Nie wiesz nawet, co ona przeszła. – Maks wypuścił kłąb dymu z cygara. – Nie planowała uprowadzenia chłopca. Szła do sądu z przekonaniem, że wygra. Miała świadectwa lekarzy i całej służby pracującej u Chapmanów. Wszyscy wiedzieli, że Derek Chapman jest stuknięty. Ale sędzia uznał, że zeznania lekarzy są stronnicze, ponieważ przyjaźnią się z Sarą, no i Chapmanowie stwierdzili, że to ona ma nierówno pod sufitem, podając liczne przykłady jej braku odpowiedzialności. Same kłamstwa, oczywiście, ale ona przegrała. Jeszcze wtedy nie myślała o porwaniu.

jarl oparł się o ścianę, czując się jak ktoś, kto dostał potężny cios w żołądek, a Maks z trudem przełknął whisky.

– Przez całe miesiące usiłowała walczyć z prawem. Wzięła innego adwokata. Wszyscy jej współczuli, ale nikt palcem nie kiwnął, żeby jej pomóc. To nie były mąż z nią walczył, tylko jego rodzice. Chapmanowie chcieli zatrzymać wnuka. Mało prawdopodobne, żeby mogli doczekać się drugiego i dlatego z Kipem wiązali wszystkie nadzieje. Dostali, co chcieli, a sędziego widać niewiele to wszystko obchodziło. W sprawach rozwodowych najważniejsze są pieniądze. Dobro Kipa wcale nie było brane pod uwagę. W każdym razie chłopiec został z gromadą służby i swoim ojcem. Sara mówiła mi tysiące razy, że czasem ten drań był całkiem do rzeczy. Ale nie zawsze. Tego nie można było przewidzieć. Nie pozwolono jej widywać się z Kipem. Nikt jednak nie mógł jej zabronić przychodzenia do tego samego kościoła czy sklepu. To, co widziała, zabijało ją. Dzieciak wyglądał coraz gorzej, chudł w oczach. Poszła do Chapmanów. Poszła nawet zobaczyć się z byłym mężem, mimo moich ostrzeżeń.

– Czy coś jej zrobił? – przerwał Jarl cichym głosem. Maks niespokojnie spojrzał na niego.

– Nie – skłamał.

– Więc zabrała chłopca?

Stary zamierzał powiedzieć mu, w jakim stanie by} Kip, lecz gdy ponownie zerknął na Jarla zmienił zdanie. Zgasił cygaro i wstał.

– Powiem ci jeszcze jedno. Jeśli zrobisz coś, co sprawi, że znów odbiorą jej chłopca, zrób jej przysługę i najpierw ją zabij.

Sara nigdy jeszcze nie czuła się gorzej. Nie miała siły na nic, a noga prawdopodobnie nie mogła już bardziej dokuczać. Włosy miała rozczochrane, ale nic jej to nie obchodziło.

Kip siedział na stołku z jednej strony łóżka, a Maks z drugiej. Taca służyła jako stolik do kart. Grali w świnkę z przejęciem godnym pokera.

– Czwórka, Maks. Wiem, że ją masz.

– Zabrałeś mi już wszystko.

– Dawaj, dawaj – Kip wyciągnął rękę. – Wiem, że jeszcze masz.

Maks wręczył Kipowi kartę.

– Jestem starym, chorym człowiekiem – poskarżył się – ale ciebie to wcale nie obchodzi.

– Próbowałeś oszukiwać.

– Pewnie, że tak. Przecież gramy w karty, no nie? I wydawało mi się, że zabiorę cię jutro na kopanie ślimaków.

– Zabierzesz, Maks.

– To ty tak myślisz.

Kip zachichotał tak radośnie, że Sara musiała też się roześmiać. Ogarnęło ją uczucie wyczerpania, ale stłumiła je. Wszyscy, których kochała, znajdowali się wokół niej: syn, Maks i stojący w drzwiach pokoju Jarl.

– Masz jakieś siódemki? – spytała syna.

Tak jak przewidywała, Jarl wszedł do pokoju, gdy gra się kończyła.

– Sara musi odpocząć.

– Nie jestem zmęczona.

– No i Kip chciał filiżankę kakao przed snem. Maks, masz ochotę na piwo? – Był dla nich miły, ale groźnie potrząsał palcem w jej kierunku. – Ciągle masz gorączkę. Nie możesz wychodzić z łóżka.

Przeciągnęła się leniwie, chcąc mu pokazać, jak niewiele robi sobie z jego pogróżek. Była oszołomiona antybiotykami i środkami przeciwbólowymi. Gdyby nie Jarl, wciąż pewnie leżałaby w sadzie. Zamiast uwolnić go od siebie, wciągnęła go w to wszystko jeszcze głębiej.

Domyślała się ze sposobu, w jaki na nią patrzył, jak ją pielęgnował, niedbale wspominał o jej miłosnych wyznaniach, że snuł marzenia o ich wspólnej przyszłości. Zbyt wcześnie stracił rodziców. Chciał do kogoś należeć, chciał mieć rodzinę. Czuła ból w sercu, kiedy próbowała wyobrazić sobie jego samotne święta Bożego Narodzenia. Darzyła tego mężczyznę tak ogromnym uczuciem, że bez wahania zasłoniłaby go przed każdym uderzeniem losu. Tym bardziej sama nie mogła i nie chciała go skrzywdzić.

– Dokąd się wybierasz? Przestraszył ją tak, że aż podskoczyła.

– Kip śpi?

– Śpi. Odpowiadaj, dokąd się wybierasz? Ubrana w jego podkoszulek wyglądała bardzo ponętnie, leżąc z przewieszonymi przez łóżko nogami.

Czekała, aż ból ustąpi i będzie mogła się podnieść. Próbowała przybrać beztroski ton, którego używała już od dwóch dni.

– Nieważne, dokąd się wybieram. Spróbuj tylko podejść do mnie z zupą czy jakąś cholerną tabletką,:o cię znokautuję, Hendriks.

– Przerażasz mnie.

Potrzeba mu było co najmniej tuzina dzieci. Może przestałby wtedy udawać przy niej pana i władcę. Tylko że dzieci, które sobie wyobrażała, miały jej oczy i piegi. Szybko wróciła do rzeczywistości. Słabość nie może być wymówką, kobieta musi być silna.

– Idę umyć głowę i stado słoni mnie nie powstrzyma. Więc lepiej zejdź mi z drogi.

– Nie będziesz mogła stać przy umywalce. Musisz trzymać nogę w górze.

– Nic mnie to nie obchodzi.

– Włosy są w porządku.

– Nie są, słyszysz? Dość tego użalania się nad sobą. Jutro wracam do normalnego życia i chociaż ty ago nie rozumiesz, muszę to zrobić z czystymi włosami.

– Próżność?

– Nie, to dotyczy podstawowych potrzeb człowieka – poprawiła go – takich, jak jedzenie, schronienie, woda i szampon.

– Aha – podrapał się w brodę. – Jaka to jednak szkoda, że nie jesteś mężczyzną, nainen. A ponieważ raczej nie ma na to szans, rozumiem, że idziemy omyć ci włosy.

– Nie idziemy, tylko…

– Jednak idziemy.

Wziął ją na ręce i poszedł do łazienki, skąd zabrał dwa ręczniki i szampon. Następnie, wciąż nie przestając rozprawiać o ułomnościach kobiecej natury, dotarł z nią do kuchni i posadził na bufecie, skąd mogła Spokojnie rozejrzeć się po pomieszczeniu.

– Gdzie sauna?

– Na zewnątrz, nad jeziorem.

– Masz cudowny kominek. Tak przy okazji, czy jesteś uczulony na fotele? Nie widzę żadnego.

– Nigdy nie byłaś w sytuacji mężczyzny w sklepie meblowym. Wszyscy wiedzą doskonale, czego pragniesz, a poza tym są tylko obicia w kwiatki.

– Następnym razem idź tam z obstawą i zażądaj stanowczo dwóch kanap, zielonych albo niebieskich. I… – przerwała, widząc, że sprawia mu przyjemność tym meblowaniem jego domu – i co tam jeszcze chcesz.

– Teraz chcę, żebyś się położyła.

Nie było zbyt wiele miejsca. Jarl podłożył jej ręcznik pod kark. Przymknęła oczy, kiedy wodą z kubka oblał najpierw jej uszy i szyję.

Nie miał pojęcia o umiejętnościach fryzjera. Woda była wszędzie i w dodatku zużył prawie całą buteleczkę szamponu. Przestał się uśmiechać i zacisnął usta.

– Nigdy jeszcze tego nie robiłem.

– Nie żartuj.

– Nie chcę ci nalać szamponu do oczu.

– Nie nalewasz.

– I nie chcę trzeć zbyt mocno.

– Nie trzesz.

Wzruszyło ją, że całe to mycie włosów odciągnęło jego uwagę od problemu, który starał się przed nią ukryć. Zbyt dobrze go znała, nie mógł jej oszukać. Przez cale popołudnie był wyraźnie poruszony i to prawdopodobnie z jej powodu.

Musiała wyzdrowieć i wycofać się z jego życia. Musiała przestać go pragnąć.

Zakończył mycie, posadził ją i westchnął ciężko.

– Czy jest jeszcze coś do zrobienia, zanim dasz się z powrotem położyć do łóżka, Kissa.

– Poprosiłabym, żebyś ogolił mi nogi, ale tego nie zrobię. Chyba jesteś przewrażliwiony na tym punkcie.

– Mam powody – zawiązał jej ręcznik na głowie.

– Jarl, zrozum, to nie była beztroska bezmyślność. Każdy, kto się porusza, miewa różne skaleczenia i zadrapania. Myślałam, że to coś absolutnie błahego, więc nie było powodu robić paniki.

– Dwa dni temu to nie było drobne zacięcie.

– To stało się tak szybko. Może i wiedziałam, że nie goi się prawidłowo, ale zakażenie i gorączka przyszły nagle. Doktor powiedział…

– Wiem, co powiedział doktor. A teraz posłuchaj, nigdy już nie będziesz używała zwykłych żyletek. Kupimy ci jeden z tych elektrycznych depilatorów dla kobiet. Różowy.

– Prądnica jest i tak wystarczająco obciążona, po co marnować jeszcze więcej energii.

– No to kupimy ci też nową prądnicę.

Co on wygaduje? Zdjął ręcznik z jej głowy i Sara automatycznie zaczęła poprawiać włosy.

– Wyglądasz prześlicznie – uśmiechnął się.

– Boże drogi! Kiedy ostatnio badałeś wzrok? Wziął ją na ręce i w drodze do sypialni kilkakrotnie pocałował w policzek.

– Czy uznałeś, że wykonanie kilku kroków mogłoby mnie uśmiercić?

– Musisz oszczędzać nogę.

Miał rację. Rzeczywiście czuła się okropnie, gorączka nadal nie spadała.

Zanim zdążyła zaprotestować, ściągnął z niej podkoszulek i założył podobny, lecz w innym kolorze. Nic w wyrazie jego twarzy nie wskazywało na to, że jej nagość robi na nim jakiekolwiek wrażenie, ale ręce mu drżały.

– Czas na tabletkę przeciwbólową.

– Nie chcę. – Tabletki były niebezpieczne. W połączeniu z obecnością Jarla wytwarzały ciepły, leniwy i radosny nastrój.

– Śpisz z Kipem?

– Właśnie wybierałem się sprawdzić, co z nim się dzieje – powiedział. Zgasił światło i wyszedł.

Tuląc się do poduszki usłyszała, że wraca. Dobiegi ją szelest zsuwanego ubrania. Położył się obok niej bez słowa. Ostatniej nocy też z nią spał, lecz była zbyt chora, by odbierać to inaczej, niż tylko jak kojącą obecność.

Dziś jej umysł był w porządku. Jedynym problemem stało się to, że nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. Podkoszulek był krótki i jej nagie pośladki ciasno przylgnęły do jego zgiętych ud. Ręka Jarla wślizgnęła się pod tkaninę i spoczęła na piersiach.

Każdy jego ruch był powolny i spokojny. Nie miała siły, żeby dzisiejszej nocy walczyć ze swoimi pragnieniami. Przyjmowała go w tym łagodnym, rozkołysanym rytmie. Spełnienie nadchodziło powoli, jak letni wieczór. A kiedy już nadeszło, poraziło Sarę głębią odebranej rozkoszy.

Pomyślała z rozpaczą, że po rozstaniu z Jarlem będzie bardzo nieszczęśliwa. I wtedy poczuła jego ciepły oddech na policzku i usta muskające jej ucho.

– Wiem, Saro.

W ciszy poczuła, jak jej serce niemal zamiera.

– Zajmiemy się tym, kiedy wyzdrowiejesz. Teraz musisz myśleć tylko o odpoczynku i dużo spać. Musisz wiedzieć, że nikt cię już nigdy nie skrzywdzi. Nikt. Wierz mi.

Rozdział 9

Następnego dnia prowadził z nią subtelną wojnę podjazdową. Pragnęła otwartej konfrontacji, a Jarl zmuszał ją, żeby spała. Chciała wiedzieć, dlaczego i co Maks mu powiedział.

Po obiedzie Kip przyszedł do niej do łóżka.

– Yksi, kaksi, koime. To raz, dwa, trzy, mamo. Powtórz.

Powtórzyła, obejmując syna jednym ramieniem, ale jej oczy wpatrzone były w potwora czytającego gazetę w odległym kącie pokoju.

– Herra znaczy facet. Tyttó znaczy dziewczyna. Powtórz.

Znów posłusznie powtórzyła.

– Ravinto. To jedzenie.

– Ravinto - powiedziała, żałując, że nie ma w sobie wystarczająco dużo siły, by zejść z łóżka i potrząsnąć Jarlem. Maks z własnej inicjatywy nie powiedziałby mu wszystkiego. Jarl był sprytny i z pewnością go podszedł.

– Wiesz przypadkiem, co znaczy kissa?

– Pewnie, że wiem. Kociak. Mamo, każdy, kto zna fiński tak dobrze jak ja, wie to doskonale.

– Nie wiedziałam. – Nazywał ją kociakiem przez cały ten czas. – A nainen?

– Nigdy nie słyszałem tego słowa. – Kip podrapał się po nosie. Co znaczy nainen. Jarl?

– Nainen znaczy moja kobieta. To trudne słowo do przetłumaczenia. Niesie w sobie tyle treści. Posiadanie, honor, prawo do obrony i opieki;

– O rany! – Kip spojrzał na Sarę – Nic nie zrozumiałem. Nazwij to jakoś prościej, mamo.

– Dobrze – powiedziała słabo. – Może i Jarl zacząłby nazywać pewne rzeczy prościej. Na przykład mógłby używać imion.

– Mógłbym – zgodził się – ale inni mężczyźni nazywają cię Sara, a nikt nie nazywa cię nainen.

Chyba wydawało mu się, że może robić i mówić wszystko, na co ma ochotę, tylko dlatego, że była taka słaba.

A była słaba. Trzy razy dziennie Jarl bezceremonialnie wyłączał światło i zamykał drzwi, orzekając, że Sara potrzebuje drzemki. Nie chciała żadnej drzemki, chciała z nim porozmawiać, a zamiast tego zmuszano ją do spania całymi dniami.

Może gdyby nie leżała w łóżku, nie czułaby się taka senna. Uciekła po obiedzie, nie zważając na protesty Jarla i Kipa, i dowlokła się do kanapy w jadalni. Kip przyniósł trzy poduszki, a Jarl owinął ją szczelnie kocem, po czym kompletnie ją zignorowali i zabrali się do rozpalania ognia.

Za oknami świeciły gwiazdy, które odbijały się w oczach Kipa. Chłopiec był naprawdę szczęśliwy.

I śpiący, chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy. Jarl nigdy nie mówił, że już czas spać. Po prostu brał na ręce zasypiającego chłopca i zanosił go na górę.

Czekała, otoczona przez ciszę i ciemność. Jedyne światło w pokoju rzucał ogień. Nie potrzebowała światła, tylko siły. Przez cały dzień Jarl robił wszystko, co mógł, żeby ją uczuciowo osłabić. Wspólne rozpalanie ogniska z Kipem było ostatnią kroplą. Nieomal płakała. To ojcowie uczą swoich synów, jak rozpalać ogień. Duma na twarzy Jarla dorównywała niemal dumie Kipa, kiedy zajęły się drewienka.

Kochał jej syna.

Nie słyszała jego kroków na wyłożonych dywanem schodach, ale był tutaj i stal w odległym kącie pokoju. Przez cały dzień układała zdania, które powie, kiedy nareszcie zostaną sami. Teraz byli sami, ale czuła, że jej starannie opracowana przemowa warta jest tyle, co zeszłoroczny śnieg. Nie kłamała z wyboru, chciała go chronić. Jednak czuła, że jeśli jeszcze raz uchyli się od powiedzenia mu całej prawdy, poważnie się rozchoruje. Kiwnęła palcem.

– Proszę tu podejść, panie Hendriks.

– Gdzie?

– Wiesz gdzie. Na bezpieczną odległość. Podobał mu się ten rozkaz. Uśmiechnął się, ale nie posłuchał. Podszedł do ognia i oparł się o jeden z leżących tam kamieni. Jego twarz pozostawała w cieniu, co wcale nie podobało się Sarze.

– Kip śpi?

– Nie obudził się nawet, kiedy zdejmowałem z niego ubranie. – Jar! wyglądał na zadowolonego i odprężonego. – Pozwolisz mi go zaadoptować po naszym ślubie?

Jej gardło było zupełnie suche.

– Nie żartuj, Jarl, Jeżeli rozmawiałeś z Maksem, wiesz dobrze, że nie może być żadnego ślubu. Ani teraz, ani nigdy.

– Rozmawiałem z Maksem. Wpakowałaś się w kłopoty.

– Wiem.

– Nie z twoimi Chapmanami. Ze mną. Jeżeli chodzi o sprawy z nimi, mógłbym to porównać do przebywania na oceanie bez łodzi ratunkowej. Ale prawdziwym problemem jest to, że nic mi nie mówiłaś, kissa.

Starał się mówić łagodnie, ale wyczuwała napięcie.

– Powinnam była ci powiedzieć – przyznała.

– Tak.

– I powiedziałabym ci, gdyby chodziło tylko o to, czy cię kochani i czy ci ufam.

– A nie chodziło? To co cię od tego powstrzymywało? Obawa, że zawiadomię policje?

– Nie kłamię. Na początku tego właśnie się obawiałam. – Przykryła się szczelniej kocem czując nagły chłód. – Wiem, że nie doniósłbyś na nas, Jarl. Nie skrzywdziłbyś nas. Masz rację, powinnam ci była o tym powiedzieć. Wiedziałam, co zaczyna się dziać między nami i gdyby ci wtedy powiedziała, powstrzymałabym to.

Uniosła głowę.

– Powinnam dać ci szansę wydostania się z tego na długo przedtem, zanim mógłbyś zostać zraniony. Nie możesz wiązać się z dwójką ludzi ukrywających się przed policją i ryzykować kłopoty z prawem. Nie pozwolę, żeby tak się stało.

Jarl wstał.

– Chyba śnisz, jeżeli myślisz, że tak po prostu sobie pójdę.

– To ty śnisz, jeżeli myślisz, że masz jakieś inne wyjście – poprawiła go. – Starasz się być szlachetny, ale pozwól, że cię powstrzymam. Nie jesteś jeszcze śmiertelnie zakochany i nie będziesz. Nic nie możesz zrobić i nie ma doprawdy powodu, żebyś czuł się nie w porządku, jeśli odejdziesz.

Zrobił krok w jej kierunku. Podniosła głos.

– Gdyby nie moja noga, nie mieszałabym cię już do tego wszystkiego. Cóż, stało się, ale jutro minie trzeci dzień i będę mogła chodzić. I wrócić z Kipem na wyspę. Maks nam pomoże – zaczynała trząść się jej broda. – A ty znajdziesz kogoś innego. Kogokolwiek. I nie zamierzam wysłuchiwać żadnych sprzeciwów.

Emocje, tłumione od spotkania z Maksem, wzięły w nim gorę. Pochylił się nad nią. Kiedy jego usta dotknęły jej warg, wiedział, że robi źle. Sara nie była w nastroju do pocałunków, ale był na nią zły, bo postawiła go w tak trudnej sytuacji. Był zły, że od początku nie zdał sobie sprawy, jak poważny był jej problem. Był zły, że tak gwałtownie, na siłę, starała się chronić tych, których kochała. Tylko gdzieś po drodze zapomniała o sobie.

Był zły, ponieważ bolała ją noga i mogła umrzeć z powodu zakażenia. Kochał ją i jej syna. Do diabła z historiami o rozwodach i opiece rodzicielskiej. Mógłby zabić tego drania, który ją skrzywdził. Był zły, że była tak długo zamężna. Był zły, że spała z tamtym mężczyzną. Był zły na myśl o każdym mężczyźnie, który mógł ją znać.

A ponieważ czuł wielką złość, jego pocałunek był zbyt szorstki, zbyt brutalny. Zesztywniała gwałtownie, po czym rozluźniła wszystkie mięśnie. Jej usta szukały jego warg, a to wcale nie pomogło mu się opanować. Jednak zdołał się w końcu od niej oderwać. Ujął jej brodę w swoje ręce.

Oczy Sary miały łagodny wyraz i po raz pierwszy od kilku dni nie była śmiertelnie blada. Oddychała nierówno.

– Pomyśl, Jarl.

– Nie.

– Spotkasz inną kobietę.

– Nie.

– Nie pozwolę na to. To może tylko zranić nas oboje. Musisz odejść. Musisz.

Wiedział, co musi zrobić. Pocałował ją ponownie. Koc zsunął się z jej kolan. Miała na sobie koszulę nocną, którą Maks przywiózł z wyspy tego popołudnia. Nie chciała, żeby ją całował. Wiedział, czego chciała – rozmawiać, kłócić się.

Nigdy nie chciał kłócić się z Sarą.

Powoli objęła go za szyję. W drodze do sypialni całowała go delikatnie. Wiedział, że starała się go uspokoić. Nie miała na to szans. Odkąd Maks powiedział mu, że oskarżono ją o to. że jest nieodpowiedzialną matką, opuścił go spokój. To oskarżenie musiało ją załamać.

W ciemnościach znalazł łóżko, zrzucił na podłogę kołdrę i poduszkę i położył Sarę na prześcieradle, po czym ściągnął z siebie ubranie.

Nie próbowała uciekać, ale jej głos brzmiał pewnie.

– To nie pomoże.

– Pomoże. – W kilka sekund ściągnął z niej koszulę i wziął ją w ramiona. Bała się, bo był zły.

Czuł, jak wstrząsnął nią dreszcz. Całował całe jej ciało, biodra, brzuch, pępek, lecz omijał jeszcze najintymniejsze miejsca. Wpił się żarłocznie ustami w jej ramię i ostrożnie przewrócił ją na brzuch. Przejechał językiem wzdłuż kręgosłupa. Kręgosłup łączył się z mózgiem, potężnym siedliskiem emocji. A przez emocje mógł się dostać do jej duszy.

Ciało Sary było śnieżnobiałe. Oddychała nierówno, kiedy z powrotem przekręcił ją na plecy. Nigdy dotąd nie pragnął żadnej kobiety tak gwałtownie i rozpaczliwie. Płonął, tak bardzo chciał ją mieć. Tak bardzo ją kochał. Nie była sama. Już nigdy nie będzie sama.

Sara drżała. Jarl nie był miły ani czuły. Chwycił jej ręce i uniósł je nad głową. Nie mogła go dotknąć. Całował ją gwałtownie, lecz nagle przestał. Uniosła głowę, chcąc go skłonić do ponownego pocałunku. Bezskutecznie.

– To niesprawiedliwe – wyszeptała.

Ukołysał ją. Widział jej rozpaczliwe spojrzenie, niecierpliwe i wyczekujące.

– Niesprawiedliwe? – Przycisnął ją do siebie, – Tylko to jest dobre i sprawiedliwe. Kiedy otwierasz się dla mnie, kiedy ciemnieją twoje oczy, kiedy drżysz, nainen.

Przeszłość była bólem i strachem. Chciała, żeby Jarl trzymał się z dala od tego wszystkiego, z dala od niej. A on nawet nie próbował.

Kiedy w końcu puścił jej dłonie, zrobił to tylko dlatego, że chciał uwolnić swoje ręce. Zaczął pieścić jedwabną skórę pomiędzy jej udami. Otwarła się dla niego bez jakichkolwiek zahamowań.

– Gotowa – wyszepta! – lecz nie w pełni.

– Tak.

– Nie. to nie jest takie proste. Wiedz, że to wcale nie jest takie proste. To ma ci udowodnić, jak bardzo cię kocham. Że jesteś moja i będę się tobą opiekował, pieścił i chronił. Że nie będzie już więcej sekretów.

Z gardła Sary wyrwał się głośny jęk. Przywykła już do ciemności i widziała go wyraźnie. Kochał ją z otwartymi oczami. Nagle stała się agresywna, być może z rozpaczy. Ktoś przecież musiał kochać tego mężczyznę, za jego lakka, za saunę, pocałunki w deszczu, żółwia, okropną pasję do łowienia ryb, sposób, w jaki patrzył i jego duże, czułe ręce.

Nikt nie mógł kochać go tak bardzo jak ona. Słabość była jej wrogiem, a ból przebiegał przez nogę, gdy tylko poruszała się zbyt szybko. Jednak nie przerywała, ignorując słabość.

Tylko ten jeden raz. Tylko raz poczuje jego ciało. Tylko raz będzie go kochała. Tylko raz ofiaruje mu z siebie wszystko.

Miłość do niego zacierała granice między dobrem a złem. Powinna go zmusić, aby odszedł. Gdyby kochała go bardziej, znalazłaby siłę, by to zrobić. Ale nie mogła, nie mogła.

Aby przyśpieszyć finał, otoczyła go nogami. Jarl zatrzymał się, być może po to, by ją zezłościć. Ujrzała lekki uśmiech na jego twarzy.

– Niebezpieczna i słodka. A jesteśmy dopiero m połowie drogi. – Jego szept był ochrypły, urywany. – Czy myślisz, że mógłbym z ciebie zrezygnować? Nigdy, kissa. Nigdy.

Wypełnił ją i otworzyła się dla niego. Nie było wyboru, nie istniało nic poza Jarlem i tą potrzebą, by go kochać Ubyć przez niego kochaną.

Za ten cudowny podarunek miłości ofiarowałaby mu wszystko. Diamenty. Duszę. Całą galaktykę.

Dała mu tylko siebie, jedyne, co miała do ofiarowania.

– Śpij, kissa.

– Nie mogę. – Czuła się absolutnie wyczerpana.

– Ich spojrzenia spotkały się. Nic już nie będzie takie jak przedtem, oboje o tym wiedzieli.

– Musisz odpocząć – przypomniał jej.

Nie miał racji. Potrzebowała go. Jeśli zaśnie, ta noc się skończy. Chciała się roześmiać ze szczęścia. Chciała go całować, otoczyć czułością, chronić przed wszystkim i wszystkimi.

Minuty mijały. Noc nie mogła trwać wiecznie.

Jarl schwycił jej niespokojne ręce i owinął ją całą kocem.

– Wpędzisz nas oboje w kłopoty – wymruczał.

– Ciekawe jak. Nie ma tu nikogo, oprócz ciebie i mnie. – Uniosła głowę i pocałowała go w szyję.

– Musisz spać. Twoja noga wciąż nie jest w porządku i jesteś taka słaba. – Pogłaskał ją czule po nodze. - A wydaje ci się, że wszystko ujdzie ci na sucho tylko_: dlatego, że jesteś taka piękna i wyjątkowa i wiesz, że cię kocham.

– Uhmm. – Wciąż go pieściła. Nie chciała myśleć. Chciała, żeby mógł jeszcze przez moment być szczęśliwy.

– Saro! – Złapał ją za ręce i pocałował w policzek.

– Zachowuj się powściągliwie. To będzie dla ciebie w tej chwili równie wyczerpujące, jak zdobycie górskiego szczytu.

– Wcale nie muszę tego robić. Pewnie już nigdy nie będę musiała tego robić. Jest pan wyjątkowym kochankiem, panie Hendriks. Jednakże…

– Jednakże? – Z trudem powstrzymywał chichot.

– Jednakże zaczęły mi przychodzić do głowy różne dziwne pomysły. Lubieżne. Nieprzyzwoite. Jarl, twoja broda przypomina w dotyku papier ścierny.

– O drugiej w nocy zazwyczaj przypomina. Ale to cię chyba nie zniechęca.

– Podoba mi się twoja broda.

– Widzę.

– Podobają mi się twoje usta. Właściwie to podoba mi się całe twoje ciało. Łokcie, żebra, rzęsy. Wszystko.

– Nie jesteś obiektywna. – Połaskotał ją, wzdrygnęła się. – I masz większe łaskotki, niż mówił Kip.

– Nie mam.

Miała, szczególnie wrażliwa była na łaskotanie w żebra. Zaczął się z nią drażnić i wkrótce leżał już częściowo na niej, dysząc jak lokomotywa.

– Dobrze wiesz, co zaraz z tobą zrobię, prawda?

– wyszeptał.

– Na to liczę. Przytulił ją mocno.

– Nie pozwolę ci odejść, Saro – mruknął. Uniosła się i pocałowała go mocno.

– Kocham cię – wyszeptała, ponownie go całując.

– I nie pozwolę ci wejść w to wszystko.

– Nie masz wyboru. Chcę się z tobą ożenić. Chcę adoptować twoje dziecko. Chcę, żebyś stała się częścią mojego życia. Dziś, jutro, zawsze.

– Jarl, uwierz mi. To niemożliwe.

Jego ręce zatonęły w jej włosach, patrzył na nią z napięciem. Była mała i słaba jak dziecko. I tak uparta, jak to tylko możliwe.

– Chcę, żebyś miała na palcu obrączkę – wyszeptał miękko – chcę, żeby Kip miał moje nazwisko. Chcę żebyś urodziła mi dziecko.

– Jarl, przestań – powiedziała szybko. Głaska! delikatnie jej policzek.

– Kupimy Kipowi psa, pójdziemy z nim do cyrku. Zabiorę cię do restauracji. Zdajesz sobie sprawę, że jeszcze tego nie robiliśmy? I musisz zobaczyć mój sklep.

– Przestań – powtórzyła. – Nie będzie cyrku ani restauracji. – Wszystko, co mówił, jeszcze bardziej uświadomiło jej, co wybrała. Izolację od wszystkich, życie, którego częścią Jarl nigdy nie będzie.

– Powiedz „tak", Saro.

– Nie mogę. Wiesz, że nie mogę.

– Przyznaj, że tego nie chcesz.

– To, czego chcę, nie ma znaczenia.

– Sądzisz, że nie moglibyśmy być udanym małżeństwem – potrząsnął głową. – Wydaje mi się, że zawsze będę cię kochać. Nawet, kiedy stuknie mi setka.

– Przestań wreszcie – powiedziała bezradnie.

– Potrzebuję cię, kochana. Zbyt wiele lat temu straciłem rodzinę, korzenie. Dobrze mi w tym kraju, ale zawsze brakowało mi poczucia przynależności do kogoś – powiedział miękko. – Samotność potrafi być przerażająca. Spotkałem cię i nagle zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo byłem samotny. Ty jesteś moim ukojeniem. Myślę, że wiesz, co to znaczy być samotnym.

– Tak – przymknęła oczy.

– Zdawałem sobie sprawę, że kiedyś pewnie się ożenię, ale nie oczekiwałem czegoś takiego. Tak wyjątkowego. Tęsknię za tobą nawet wtedy, gdy nie ma cię przez moment. Kończę jeść z tobą obiad i nie mam pojęcia, co jadłem. Miłość, Saro. Tak – wyszeptał. – To nie ja cię martwię, kissa – mruczał – ale kłopot, w jaki się wpakowałaś. Ale wiesz przecież, że jest tylko jedno wyjście. Musisz mieć prawo spacerować, oddychać, rozmawiać z ludźmi – po prostu żyć. Nie ukrywaj się przez całe życie. I nie możesz zrobić tego Kipowi. Teraz nie jesteś sama, pomogę ci. razem znajdziemy wyjście.

– Nie – odsunęła się od niego w nagłym przypływie rozpaczy. Słowa Jarla sprawiły, że zbyt łatwo uwierzyła w bajkę. A rzeczywistość była zupełnie inna, bardzo ponura. Ściskało ją w gardle na mysi o powrocie do sądu. Znów zabiorę jej syna. Jarl wierzył w prawdę, sprawiedliwość i wolność, dlatego że był dobrym, uczciwym człowiekiem.

Ale był zbyt dobry, zbyt uczciwy i silny, aby zrozumieć jej bezradność.

– Obiecaj mi – powiedziała gwałtownie – jeżeli w ogóle mnie kochasz, Jarl. Obiecaj, że nie zrobisz niczego, co mogłoby rozdzielić mnie z Kipem.

– Nainen.

– Obiecaj mi!

– Saro?

– Ty nic nie wiesz! Muszę go chronić, Jarl. Muszę, Nie mogę myśleć o sobie ani o tobie. Nie mam wyboru. Naprawdę, nie mam wyboru.

– Cicho, cicho – jej krzyk był rozpaczliwy. Jarl przytulił ją mocno do siebie i poszukał jej ust.

– Jarl, proszę.

– Cicho – przeklinał się W duchu, że ją zdenerwował, że próbował z nią dyskutować.

Zadrżała. Pocałował jej zamknięte oczy. Próbowała coś powiedzieć, ale jej nie pozwolił. Zdawała się nie rozumieć, że dalsze życie w ukryciu jest niemożliwe. Musi to wreszcie pojąć. Była taka chora i przestraszona.

I bardzo, bardzo kochająca. Jej ramiona objęły go z całej siły. Znów przeszył go dreszcz pożądania. Starał się opanować, wiedząc, jak bardzo potrzebowała odpoczynku.

Chciał jej wytłumaczyć, że nie ma się czego bać, że ją obroni. Musiała pokochać go wystarczająco mocno, aby mu zaufać.

Więc tłumaczył jej to. Rękami, językiem i całym ciałem. I ona w ten sam sposób mu odpowiadała.

Kochał ją po to, by się uspokoiła.

Kochał ją i przekonał się, jak bardzo ona go kocha. Naga i bezbronna była absolutnie szczera. Kochała go i chciała być przez niego kochana.

To było wszystko, co chciał wiedzieć.

Rozdział 10

Sara obudziła się czując obok siebie ciepłe, ruchliwe ciało. Otworzyła oczy i ujrzała Kipa oglądającego z przejęciem książeczkę z obrazkami.

– Dzień dobry, robaczku.

– Mamusiu! – Kiedy wyciągnęła rękę, Kip rzucił książkę i przytulił się do niej z całej siły. – Strzegłem cię – powiedział.

– Strzegłeś mnie? Przed kim?

– Przed każdym, kto próbowałby cię obudzić. Jarl powiedział, że zastrzeli każdego, kto ci przeszkodzi. Ale ja cię nie obudziłem, prawda? Strasznie długo śpisz, mamo!

– Przepraszam, słonko. – Zamrugała i spojrzała na budzik. Jedenasta? Spała jak suseł. Przycisnęła mocniej Kipa.

– Co robiłeś przez cały ranek?

– Ciężko pracowałem. Zrobiliśmy z Jarlem śniadanie, a potem łowiliśmy ryby. Później upraliśmy wszystkie ubrania, a ja włączałem wszystkie guziki. Jarl mówił, że to bardzo sisu, jeśli się wie, jak obsługiwać taką pralkę.

– Sisu?

– Sisu to jak macha. Pewnie nie wiesz, co to znaczy. Tak po męsku.

Wiedziała. Patrzyła z czułością na syna. Mały miał mnóstwo energii. Uśmiechał się radośnie i prowadził długi monolog, który prawie nie wymagał komentarzy z jej strony.

– Jarl powiedział, że jeśli będziesz się dzisiaj lepiej czuła, to możesz iść z nami do sauny. Jeżeli pójdziesz, założymy ręczniki. Jak jesteśmy sami, tego nie robimy, ale ty jesteś dziewczyną.

Noga bolała, ale mniej dotkliwie niż wczoraj. Za to całe jej ciało nosiło ślady wczorajszej nocy. Czuła się dziwnie beztroska i pełna energii.

– Maks zabierze mnie dzisiaj na kopanie robaków.

– Wyczyściłeś zęby?

– Pewnie, że tak. Nie czujesz? – Chuchnął na nią.

– Przepraszam, że zawracam ci głowę. Dobrze układa ci się z Maksem?

Prawdę mówiąc wiedziała, że dobrze im się układa, chociaż nie potrafiła tego do końca zrozumieć. Przed jej wypadkiem Kip bał się Maksa. Jednak Jarl zdołał przełamać lody i Kip przestał obawiać się mężczyzn, ale to jeszcze nie wyjaśniło jego gorącej sympatii do tego ponurego i zgryźliwego człowieka.

– Nie wyobrażasz sobie, jaki u Maksa jest bałagan.

– Naprawdę?

– On w ogóle nie sprząta, mamo. Umarłabyś z zachwytu.

– Z pewnością.

– Jedliśmy fasolkę w sosie pomidorowym na śniadanie, obiad i kolację. Ty nigdy, przenigdy byś na to nie pozwoliła.

– Nigdy – zgodziła się. Zaczynała powoli rozumieć, w jaki sposób Maks zdołał oczarować Kipa.

– Oszukuje, kiedy gra w karty.

– Wiem.

– Jarl nie oszukuje. On wierzy w prawdę i sprawiedliwość. Jak Superman, Kupił mi komiksy. Myślał, że umiem czytać. Śmieszne, prawda?

Chciała odpowiedzieć, ale w tym momencie Jarl pojawił się w drzwiach. Superman? Z pewnością posiadał jakieś nadprzyrodzone siły. Ostatniej nocy uczynił z niej – spokojnej i rozsądnej kobiety – dziką i namiętną kochankę. Patrząc na niego teraz, czuła się trochę niepewne. Nocą żądał od niej całkowitego oddania, ślepej wiary. Nie sprzeciwiała się, gotowa była ofiarować mu wszystko. W tej chwili jednak czuła się zagubiona. Kochała go aż za bardzo,- ale nigdy nie przypuszczała, że on to odgadnie.

Jarl pochylił się nad nią z uśmiechem, pocałował szybko i prostując się schwycił Kipa.

– Ej, myślałem, że pozwolimy jej się wyspać.

– Jarl, siedziałem cichutko jak myszka.

– Teraz obaj znikniemy cichutko jak myszki, a twoja mama się ubierze.

– Możemy tu zostać, jak będzie się ubierała.

– Pamiętasz, co mówiłem ci o ręcznikach, chłopcach i dziewczynach? Może być niezręcznie.

– Będzie jej przykro, jeśli zostanie sama – sprzeciwił się Kip.

– Uwierz mi, nie będzie. A ty możesz ukraść jeszcze jedno ciastko z kuchni, jeśli zrobisz to tak, żebym tego nie widział.

– To na razie. – Kip błyskawicznie wydostał się z jego ramion.

Jarl omiótł Sarę spojrzeniem.

– Jesteś przepiękna – szepnął. To wystarczyło, aby znów poczuła się beznadziejnie zakochana.

– Muszę – wykrztusiła – muszę dzisiaj wrócić na wysp.

– Wrócimy.

– Ja sama, Jarl – potrząsnęła głową. Jarl ponownie się uśmiechnął. Podszedł do Sary i zaczął obsypywać jej twarz pocałunkami.

– Mam jeszcze dwa tygodnie urlopu, kissa i zamierzam spędzić je z tobą.

Trudno jej było się skoncentrować, kiedy Jarl znajdował się tak blisko i patrzył na nią. Czuła się zupełnie naga pod jego spojrzeniem.

– Byłoby rozsądniej, gdyby… – spróbowała.

– Byłoby rozsądniej, gdybyś nie sprzeczała się ze mną. Dwa tygodnie to niewiele czasu. Zbyt mało. Nie ma mowy, żebym zgodził się na jeszcze mniej. – Jarl spojrzał w bok i dodał cicho: – Nie pozbawiaj nas tych dwóch tygodni, Saro.

Chciała. Miała to wypisane na twarzy. A on wiedział, że już za dwa tygodnie wróci do domu i będzie próbował o niej zapomnieć. Dla nich obojga byłoby lepiej zakończyć sprawę teraz. Mniej boleśnie. Wiedział też, że Sara nie chciała go ranić i że dwa tygodnie nie mogą wystarczyć, chociaż będą musiały.

– Saro?

– Dobrze – odpowiedziała powoli. – Tak. – Spojrzała na niego, – Musisz zrozumieć, że to niczego nie zmienia. Po upływie tych dni…

– Rozumiem – zapewnił ją.

– Idzie! Idzie!

Sara wyprostowała się i odgarnęła włosy. Wiał gorący, sierpniowy wiatr. Było zbyt upalnie, by zebrać resztę brzoskwiń z ogrodu. Czuła się wyczerpana i obolała, ale widok zbliżającego się Jarla spowodował u niej nagły przypływ energii. Podszedł i cmoknął ją w policzek.

– Tęskniłem za tobą – powiedział.

– Przecież nie było cię tu tylko przez kilka godzin!

– Jednak tęskniłem za tobą. – Ja też – przyznała się.

Jarl uśmiechnął się lekko, po czym natychmiast ją zganił.

– Nie było mnie przez chwilę i co zastaję po powrocie? Kip, przecież ci mówiłem, żebyś nie pozwalał mamie ciężko pracować.

– Nie pracowaliśmy, Jarl. Zbieraliśmy tylko brzoskwinie.

– Widzę. Co teraz mamy zrobić z tymi wiadrami owoców?

Zaniósł je na przystań, skąd Maks miał je zabrać następnego ranka. W tym czasie Sara zbierała brzoskwinie z ostatniego drzewka.

Nadszedł czas na kąpiel przed obiadem. Lodowata woda chłodziła rozpalone ciało Sary, jednak po kilku minutach zrobiło się jej zdecydowanie za zimno…

W drodze do domu objęła Jarla.

– Po obiedzie czeka cię mała niespodzianka. Na razie nie zbliżaj się do dużego pokoju.

– O co chodzi?

– Żadnych zgadywanek!

Jarl odwrócił się błyskawicznie.

– Kip?

– Nie próbuj wykorzystywać dziecka, draniu. Gdzie są twoje zasady?

Popędziła ich do domu, posadziła i zaczęła przygotowywać fińskie dania według przepisów z książki, którą wyszukał dla niej Maks. Robiła wszystko, aby przetrwać ten dzień. Wiedziała, że tak naprawdę nigdy nie pogodzi się z jego odejściem. Jednak teraz była zdecydowana, aby uczynić ten wieczór pogodnym i szczęśliwym.

Jarl wcale jej nie pomagał w przygotowaniach. Wpadł do kuchni i zaczął próbować potraw.

– Wcale nie musiałaś tego robić – powiedział. Widziała jednak, że sprawia mu to przyjemność.

– Będziesz żałował, że to zrobiłam – ofuknęła go. – Wszystko się spali, jeżeli nie usiądziesz spokojnie.

– Pomogę ci.

Wolałaby, żeby tego nie robił. Jarl był doskonałym kucharzem, ale zostawiał po sobie okropny nieporządek. Poza tym jego bliskość rozpraszała ją. Przechodząc obok za każdym razem całował ją w szyję lub głaskał jej pośladek.

– Boże! Jaki z tobą kłopot! Nie mógłbyś iść z Kipem nakarmić gołębie?

– Kip nie potrzebuje mojej pomocy, a ty tak. Poza tym nie wolno mi wchodzić do dużego pokoju. Co tam jest?

– Prezent.

– Jaki prezent?

Pocałowała go, gdyż był to jedyny sposób, aby zamknąć mu usta. Oczy Jarla zalśniły niebezpiecznie.

– Zachowuj się przyzwoicie – upomniała go.

– Zrobiłem coś?

– Myślałeś o tym.

– Wyjaśnij mi dokładnie, o czym to rzekomo myślałem. – Wyglądał, jak urażona niewinność. Zaczerwieniła się.

– Później, kissa – zachichotał – później ci pokażę, o czym myślałem. Bardzo dokładnie ci to pokażę.

Podczas obiadu Sara myślała o tym wszystkim, co już było lub miało być ostatnie. Ostatnia wspólna kąpiel, ostatni wspólny obiad. Ostatnia wspólna noc.

Nie tylko ona będzie za nim tęskniła. Kip już wiedział, że od jutra Jarl przestanie być częścią ich życia. Chłopiec nie mógł tego zrozumieć ani w to uwierzyć. Rozstanie zaboli go, ale Kip był już uleczony dzięki związkowi, który połączył go z Jarlem.

Gromadzące się w niej napięcie stawało się nie do zniesienia, Niemalże chciała, aby jutrzejszy dzień już nadszedł. Najgorsze było oczekiwanie.

Jarl zachowywał się zupełnie zwyczajnie, jak gdyby był to jeden z wielu wspólnych dni, które mają przed sobą. Kiedy obiad dobiegł końca, spojrzał na nią pytająco.

– Czy możemy iść już do dużego pokoju? Zmusiła się do uśmiechu.

– Boże, czy ty nigdy dotąd nie dostałeś prezentu? Jesteś bardziej niecierpliwy niż Kip pod choinką.

– Poczekaj aż zobaczysz, Jarl – wyrwało się Kipowi.

– Cicho!

– Nie mogę ci powiedzieć – pisnął żałośnie Kip.

– Twoja matka z premedytacją doprowadza mnie do szaleństwa.

– Słyszałaś, mamo? Jarl powiedział…

– Słyszałam. Siedźcie spokojnie, dopóki nie zjemy deseru.

Na deser Sara upiekła placek brzoskwiniowy. Jarl rzucił się na niego z apetytem, a Kip ze smutkiem dziobał swoją porcję widelcem, nic nie jedząc.

– Kochanie, przecież uwielbiasz placek z brzoskwiniami.

– Tak – skinął głową – ale tatuś go nie lubi. Kiedyś dostaliśmy taki sam placek i on rzucił nim o ścianę. Spadł na te wszystkie srebrne rzeczy babci. Zacząłem się śmiać, ale wtedy… – Odłożył widelec.

– Chyba nie chcę placka.

Sara zamarła. Po raz pierwszy Kip wspomniał o swoim ojcu. Dotychczas wydawało się jej, że chłopiec za wszelką cenę chce go wyrzucić z pamięci. Nieraz próbowała powiedzieć Kipowi o chorobie psychicznej Dereka. Wyjaśnić mu, że ojciec go kochał, ale nie potrafił zachowywać się inaczej. Jednak Kip nie słuchał, zamykał się w sobie – aż do dzisiejszego dnia.

– Znasz mojego tatę? – zapyta! chłopiec Jarla.

– Nie – swobodnie odparł Jarl.

– A babcię i dziadka? Jarl potrząsnął głową.

– Są mili, tylko musisz być cicho. A babcie wszędzie trzyma rzeczy, których nie wolno mi dotykać. Ona bardzo ładnie pachnie, – Kip zerknął na Jarla.

– Naprawdę nie znasz taty, babci i dziadka? – spytał takim tonem, jakby to było wyjątkowo nieprawdopodobne. – Ale musisz znać wujka Johna i ciocię Susie.

– Moje rodzeństwo – wyjaśniła Sara.

– Tęsknię za nimi. Wujek John ma konia, trzy psy i króliki, a ciocia Susie ciągle się śmieje. Na pewno ich znasz, Jarl.

– Nie, maluchu. Przecież poznaliśmy się tego lata.

– Ale to było tak dawno temu. Nieważne. Jak następnym razem pojedziemy do Wujka, możesz pójść z na… ojej! – Kip zerknął na matkę. – Nie możemy już nigdy tam pójść, zapomniałem.

Sara wstała i w pośpiechu zgarnęła naczynia. Cały ten dzień przypominał otwieranie drzwi w wielkim domu. Za każdymi drzwiami krył się ból. Jej syn.potrzebował rodziny, ludzi, którzy go kochali. Posiadał ich wcześniej. To jej decyzja spowodowała rozłąkę. Ale chociaż musiała tak postąpić, to sposób, w jaki patrzył na nią teraz Jarl, budził niepokój, poczucie bezradności i niepewności. Nie rób mi tego dziś wieczorem, błagały jej oczy. Podeszła do zlewu i zaczęła zmywać. Myślała o Jarlu.

Przez ostatnie dwa tygodnie nieustannie z nią walczył, stosował różne metody. Ani razu nie podniósł głosu, nigdy się nie rozzłościł. Od czasu do czasu rzucał jakąś uwagę, najczęściej wtedy, gdy była na to zupełnie nie przygotowana. Mówił: „Kochanie, do której szkoły poślemy Kipa?" lub „Kochanie, masz więcej odwagi niż dziesięć innych kobiet". Albo „Myślisz, że pozwolę, żeby ci się coś stało? Będę przy tobie. Razem znajdziemy wyjście. Zawsze jest jakieś wyjście". Mówił rozsądnie i zmieniał temat, zanim zdołała odpowiedzieć. Coraz wyraźniej zdawała sobie sprawę, że jej wybór prowadzi donikąd. Ale Jarl nie miał pojęcia, przez co ona musiała przejść. Szarpiąca nerwy panika pojawiała się za każdym razem, kiedy dotykał tego tematu. Jeszcze raz zaryzykować utratę Kipa? Nigdy. Nigdy. Dzisiejszej nocy nie chciała o tym myśleć.

Jarl podszedł do Sary i pogładził ją po ramieniu.

– Nigdy nie wspominałaś, że masz rodzeństwo – powiedział.

– Tak. Oboje są młodsi ode mnie. John jest weterynarzem, a Susie ma tylko dwadzieścia dwa lata. Prawdziwa piękność.

– Dlaczego ci nie pomogą? – przerwał jej. – Gdzie byli, kiedy musiałaś przejść przez to wszystko?

Spojrzała w stronę drzwi, Kip zniknął.

– Maks dzwoni do nich co tydzień. Wiedzą, że wszystko jest w porządku – powiedziała, jakby nie dosłyszała pytania.

– Rozumiem, że oni nawet nie wiedzą, gdzie jesteś?

– Nie była pewna, na kogo jest zły, na nią, czy na jej rodzeństwo, którego nawet nie poznał.

– Oczywiście, że nie – odpowiedziała myjąc ostatni garnek. – Chapmanowie zaczęliby poszukiwania od mojej rodziny. Nie chcę zmuszać ich do kłamstw. Nie wpadną w kłopoty, jeśli rzeczywiście nie będą wiedzieli, gdzie jesteśmy.

– I są z tego zadowoleni?

– Są wściekli – przyznała. – Ale tak musi być. Odwiesiła ścierkę i odwróciła się do Jarla z radosnym uśmiechem.

– No chodź. Chcę ci już dać ten prezent. Kip?! Śmiejąc się zmusili Jarla, żeby zamknął oczy i poprowadzili go do pokoju. Sara zdjęła zarzucone na sztalugi prześcieradło.

– W porządku. Możesz otworzyć oczy.

W pokoju zapadła cisza, długie dręczące milczenie. Sara nerwowo zerknęła na swój obraz. Nie tak łatwo przyszło jej to wykonać. Znała się głównie na sztuce użytkowej, nigdy nie malowała portretów, jednak postanowiła spróbować.

Na tle jeziora widniała twarz Jarla. Usta wyszły całkiem nieźle, za to nos nie udał się najlepiej. Chodziło jej przede wszystkim o to, aby uchwycić wyraz jego oczu, gdy z miłością i troską patrzył na Kipa. Nie oczekiwała gorących podziękowań, jednak liczyła na coś innego niż to przedłużające się milczenie.

– Ej, nie bierz tego zbyt serio – powiedziała niepewnie. – Możesz wrzucić ten obrazek do szuflady. To nic wielkiego. Taki sobie drobiazg.

Wciąż jeszcze mówiła, kiedy przytulił ją do siebie i pocałował z taką namiętnością, że ugięły się pod nią kolana. Gdy wreszcie oderwał się od niej, poczuła, że nie może się ruszyć.

– O rety! – Kip pokiwał głową. – Chyba podoba mu się prezent, mamo.

– Chyba tak – zadrżała.

O drugiej w nocy Jarl wciąż wpatrywał się sufit pokoju Sary. Musiał wstać. Zawsze przed świtem przenosił się do innego pomieszczenia. Sara nigdy go o to nie prosiła, ale oboje rozumieli, że nie byłoby dobrze, gdyby chłopiec zastał matkę w łóżku z mężczyzną, który nie był jej mężem.

Słowo mąż nie niosło ze sobą romantycznych skojarzeń, nie tak, jak kochanek. Kochanek przywodził na myśl tajemnicę, słodycz i namiętność. A mąż jest kimś, z kim brnie się przez choroby, złe dni, podatki i siwe włosy.

Pogłaskał leżącą obok kobietę. Od dwóch tygodni była jego kochanką. Za każdym razem kochała się z nim z takim oddaniem, jak gdyby był jej pierwszym i jedynym mężczyzną, jakby to już było pożegnanie, a sam akt wyspą, na której wreszcie mogła się czuć bezpiecznie. Myślała o nim jak o kochanku, a on chciał, żeby ujrzała w nim mężczyznę na wszystkie dni^: swojego życia.

– Nie możesz spać, kochanie?

Dotknął ustami jej czoła. Dwa tygodnie nie wystarczyły, aby ją przekonać i wzbudzić w niej tę niewzruszoną potrzebę jego stałej obecności.

– Czyżbym zajmowała za dużo miejsca? – spytała żartobliwie.

– Nie.

– To co jest nie tak?

Wszystko było nie tak, jak trzeba. Nawet jej głos, piersi, włosy i zapach jej skóry, bo nie pozwolą o niej zapomnieć. Ciągłe ukrywanie się też nie rozwiązywało żadnych problemów, ale nie dała się o tym przekonać. Wystarczyło, że o tym wspomniał, a już zwracała na niego swoje wielkie, przerażone oczy.

Musiała wyczuć ten jego melancholijny nastrój, gdyż nagle rozbudzona usiadła na łóżku.

– Przestań o tym myśleć, kochany – wyszeptała – to w niczym nie pomoże.

– Saro – Jarl chwycił ją za rękę. – Kocham cię wystarczająco mocno, żeby ci się już nie sprzeciwiać. Wystarczająco mocno, żeby uszanować twoją decyzję. Możesz w to uwierzyć?

W jej oczach zalśniły łzy. Zamrugała i przysunęła się bliżej do niego. Bała się, że jeśli teraz zacznie płakać, to już nigdy nie przestanie. Zrozumiała, że pozwalał jej odejść.

Gdyby mniej kochała Jarla, błagałaby go, aby został. Ale nie zrobiła tego.

Rozdział 11

– Pan Hendriks? Pan Perry pana przyjmie.

Jarl wstał i odłożył ilustrowany magazyn. Spojrzał na starannie wypielęgnowaną kobietę, nienagannie uczesaną i ubraną. Miała sztucznie modulowany głos, poruszała się bezszelestnie z przylepionym do twarzy uśmiechem.

Nie podobała mu się i czuł, że ta niechęć była z całą pewnością odwzajemniona. Chyba nie lubiła mężczyzn, którzy przychodzili do tego eleganckiego biura w dżinsach i swetrze.

Jarl nie przepadał za eleganckimi biurami, a jeszcze mnie za prawnikami. Rozejrzał się po pokoju, a później jego wzrok powędrował w stronę okna, skąd widać było przedmieście Detroit. Dostrzegał oznaki zbliżającej się jesieni, liście zaczynały zmieniać kolory, złocąc się i czerwieniąc w słońcu.

– Pan Hendriks?

– Tak.

Mężczyzna podniósł się zza biurka i wyciągną! dłoń. Jedynym prawnikiem, z jakim dotychczas zetknął się Jarl, był ten, który naciągnął go na całkiem pokaźną kwotę za uregulowanie spraw związanych z uzyskaniem amerykańskiego obywatelstwa. Miał wtedy dwadzieścia jeden lat i nie wiedział, że mógł to załatwić bez wydawania pieniędzy.

Teraz nie był już naiwny, jednak stłumiona przez lata niechęć do prawników odżyła na nowo. Ściskając rękę Perry'ego przyglądał się mu uważnie.

Adwokat posiada! z pewnością własnego krawca, doskonale skrojone ubranie wymownie o tym świadczyło. Sprawia! wrażenie człowieka wyrachowanego i przyzwyczajonego do zwycięstw. Tego właśnie oczekiwał Jarl. Perry uśmiechnął się.

– Proszę usiąść, odprężyć się i powiedzieć mi, w czym mogę panu pomóc – mówiąc to poprowadził Jarla do wygodnego, skórzanego fotela naprzeciwko biurka. – Muszę przyznać, że powód pańskiej wizyty jest dla mnie niezupełnie zrozumiały. Pytał pan sekretarkę, czy zajmuję się sprawami o rozwód i przyznanie opieki rodzicielskiej. Z pewnością uzyskał pan informację, że specjalizuję się w sprawach kryminalnych.

– Wiem o tym. Pana specjalizacja miała dla mnie podrzędne znaczenie. – Jarl miał niejasne odczucie, że zdradza Sarę. – Potrzebowałem adwokata, który wygrywa. Zawsze wygrywa.

Brwi Harolda Perry'ego uniosły się.

– Rozumiem, że pan to sprawdził.

– W ciągu dwunastu lat przegrał pan tylko trzy sprawy. Gdybym znalazł kogoś z lepszymi wynikami, nie byłoby mnie tutaj.

Perry spojrzał uważnie na Jarla.

– Większość ludzi wybiera prawników kierując się rodzajem prowadzonych przez nich spraw.

– To prawda. Tylko, moim zdaniem, umiejętności i efekty niewiele mają wspólnego ze specjalizacją, a raczej z osobowością człowieka. – Jarl pogodził się już z tym, że nie ustąpi dręczący ból w skroniach. – Wiem, jak zachowuje się pan w sądzie. Nie wiem tylko, jakie zasady obowiązują w naszych wzajemnych relacjach. Mam na myśli zaufanie.

– To proste – Perry machnął ręką, – Wszystko pozostaje między mną a klientem. Co więcej, reprezentując pana, muszę uzyskać wyraźną zgodę na przedstawienie znanych mi faktów lub dowodów, nawet gdyby tylko one dawały mi szansę obrony. W przypadku nadużycia zaufania grozi mi postawienie w stan oskarżenia, nie mówiąc już o konsekwencjach w postaci utraty opinii w środowisku zawodowym.

– Rozumiem. Sądzę jednak, że potrafiłby się pan wybronić, nawet gdybym wniósł takie oskarżenie. Ja zaś muszę mieć absolutną pewność, że to, co panu powiem, nie wydostanie się poza ten pokój.

Perry wyprostował się w milczeniu.

– Widzę, że nie przekonało pana nic z tego, co do tej pory mówiłem o zasadach obowiązujących w tym zawodzie i odpowiedzialności prawnej. Nie mylę się chyba, prawda? – powiedział powoli. – Proszę się wiec rozejrzeć. To nie jest skromnie urządzony gabinet. Proszę się przyjrzeć mojej osobie. Zarabiam więcej pieniędzy, niż mógłbym wydać i jest mi z tym wygodnie. Prowadzę różne sprawy i wysłuchałem więcej trudnych zwierzeń niż niejeden ksiądz. Nie ryzykowałbym utraty tego wszystkiego w wyniku zbytecznego gadulstwa. Nie miałbym z tego żadnych korzyści. Wracając do – sprawy, muszę wyznać, że intryguje mnie pan. Co to za cholerny problem?

Jarl chciał już zacząć opowieść, lecz nie mógł, bo przed oczami stanęła mu twarz Sary. Ufała mu i nigdy nie podejrzewała, że mógłby uczynić to, co właśnie zamierzał.

Mógł się jeszcze wycofać. Perry był zimny i wyrachowany. Nie był też człowiekiem, którego Jarl mógłby polubić lub przynajmniej chcieć poznać w innych okolicznościach. W tej chwili jednak jego osobiste odczucia nie miały najmniejszego znaczenia. Liczyła się tylko jego umiejętność wygrywania. Mimo tych racjonalnych argumentów Jarl z radością powitałby w tym momencie nawet trzęsienie ziemi, ponieważ dałoby mu szansę wycofania się.

– W którym momencie – zapytał powoli – zaczyna pan reprezentować mnie przed prawem?

Perry wyglądał na rozbawionego.

– Wtedy, gdy biorę sprawę. W pana przypadku trudno mi to ocenie, gdyż nie powiedział pan jeszcze ani słowa.

– Nie powiem ani' słowa, dopóki się nie dowiem, czy pan mnie reprezentuje.

– Do diabła! – Perry wstał. – Proszę mi dać swój portfel.

Jarl podał mu portfel, Perry wyjął z niego zniszczoną pięciodolarówkę i położył na biurku.

– Przyjąłem pieniądze i teraz już pana reprezentuję. Ostrzegam jednak, że jeśli będzie pan nadal zwlekał z przedstawieniem mi sprawy, wyciągnę z pana ostatnie oszczędności.

– Znam wysokość honorarium. Zapłacę podwójnie.

– Do diabła z pieniędzmi! Zacznie pan mówić?

Znów nie mógł zacząć. Schylił się, podniósł zniszczoną aktówkę i wyjął z niej stos papierów, gromadzonych przez siedem tygodni nie przespanych nocy. Było to wszystko, co mógł zrobić.

Wycinki prasowe w ogromnej ilości. Rozwód Sary był sprawą publiczną. Niezliczone fotografie ukazywały kobietę z włosami do ramiom i przerażonymi oczami. Było też duże zdjęcie Kipa, wyglądającego na zadbanego i szczęśliwego w ramionach ojca. Wszystkie artykuły potępiały Sarę.

Jarl czytał to niezliczoną ilość razy. Gdyby Perry go poprosił, mógłby z pamięci cytować sprawozdania sądowe, ale prawnika to nie interesowało.

Na samym dnie aktówki znajdowała się mała, niepozorna karteczka. Po wystąpieniu o rozwód Sara zabrała Kipa do psychologa. Jego świadectwo zostało uznane za stronnicze i odrzucone. Jarl postarał się jednak o uzyskanie tego krótkiego opisu stanu emocjonalnego Kipa.

Perry spędził ponad pól godziny, przeglądając to wszystko w milczeniu. Tylko na początku rzuci! dwa słowa:,,Cóż – Chapmanowie". Jarl widział zainteresowanie w jego oczach. W końcu Perry przestał przerzucać papiery, odchylił się do tylu i uśmiechnął do Jarla.

– Mówiąc łagodnie, Hendriks – powiedział – ta kobieta ma poważne kłopoty.

W środy Jarl zamykał sklep o siódmej. Chodząc pomiędzy półkami przypomniał sobie słowa Perry'ego.

– Znam sędziego. Wiem, że można go kupić, ale nikt nie jest w stanie tego udowodnić. Nie miej złudzeń, Hendriks.

Sprawdził system alarmowy, wyłączył światła i przeszedł do biura. Wziął marynarkę i zgasił ostatnie lampy. Wciąż wracały do niego słowa prawnika.

– Musimy zacząć od rozeznania, jakie zarzuty można jej postawić. Chciałbym, żeby to było tylko nieprzestrzeganie postanowień związanych z ustaleniem prawa rodzicielskiego, bo jeśli zdołają udowodnić, że chłopiec jest u niej, może być oskarżona o porwanie.

Pada! deszcz. Nocą życie w Pontiac zamierało. Czekając na światłach włączył kierunkowskaz. Żeby dotrzeć do domu, powinien skręcić w prawo. Kilka minut jazdy i byłby na miejscu. Jednak gdy światła się zmieniły, ruszył prosto przed siebie. W głowie wirowała tylko jedna myśl. Porwanie.

Żołądek skręcał się z głodu. Nie pamiętał, czy jadł coś dzisiaj. Nie pamiętał też, kiedy ostatnio j przespał noc.

Zjechał na dwupasmową autostradę, zostawiając w tyle światła miasta. Na północ od Pontiac rozciągało się mnóstwo jezior, nad którymi setki turystów zbudowało letnie domki. Najbezpieczniejszą szybkością na tej trasie było sześćdziesiąt kilometrów, ale wskazówka na liczniku Jarla wahała się w granicach dziewięćdziesięciu pięciu.

– Niech pan przestanie myśleć swoimi kategoriami, Hendriks. To, co jest słuszne, często nie ma znaczenia dla sądu. Chapmanowie nadal mają pieniądze, a ona nie ma niczego, co mogłoby to przebić.

Wskazówka na liczniku zbliżała się do setki.

– Musi pan pojąć, kto naprawdę jest jej wrogiem. To nie były mąż, tylko jego rodzice. Mają władzę i prasę na swoich usługach. Jeżeli zechcą zatrzymać wnuka, przekupią całe Detroit, by to osiągnąć. Sara nie stanowi dla nich zbyt trudnej przeszkody.

Jarl jechał wzdłuż jeziora. Autostrada opustoszała. Potrząsnął głową, próbując odpędzić zmęczenie, ale niewiele to pomagało. Wreszcie dotarł do żwirowanej drogi, prowadzącej do jego domku. Przejechał obok, kierując się w stronę jeziora. Wyskoczył na brzeg i ściągając nerwowo pokrowiec szybko odcumował łódź. Skierował ją w stronę wyspy. Nie dostrzegał świateł, ale nie było w tym nic niezwykłego, gdyż minęła dziesiąta.

Miał wszystkiego dosyć. Był zwykłym człowiekiem. Jego codzienne życie nie obfitowało w nadzwyczajne wydarzenia. Nie pragnął ich zresztą. Cenił sobie domowe zacisze i spokój. Potęga Chapmanów nie robiła na nim wrażenia. Nigdy nie dążył do bogactwa ani rozgłosu. Wciąż wierzył, że prawda powinna być silniejsza od władzy.

Zacumował łódź i ruszył ścieżką między drzewami. Znał tę drogę na pamięć. Szedł szybko. Bardzo szybko.

Znów powracało słowo „porwanie''. Czuł się wyczerpany, przestraszony, winny i wściekły. Mężczyzna kochający kobietę robi to, co jest dla niej dobre. Wszystko inne nie ma sensu. Sara potrzebowała bohatera, a miała Dawida, który próbuje pokonać Goliata nawet bez procy i kamienia.

Żółte światło sączyło się z okien kuchni. Jarl wszedł na werandę i ostrożnie otworzył drzwi. Nie chciał obudzić Kipa. Tak naprawdę to nie wiedział, czego chciał. Tyle czasu minęło, odkąd widział Sarę.

W dużym pokoju było ciemno. Jarl zrzucił przemoczoną marynarkę i usłyszał, jak Sara krząta się w kuchni. Śpiew zdecydowanie nie był jej najmocniejszą stroną.

Siedem tygodni udręki i tęsknoty poszło w niepamięć, kiedy patrzył w stronę kuchennych drzwi. Wewnątrz panował nieopisany bałagan, tak typowy dla Sary. Cale pomieszczenie przepełnione było wonią pomidorów i tak rozgrzane, że trudno było oddychać. Sara pochylała się nad książką kucharską, studiując coś uważnie. Była bosa, ubrana w ogromny męski podkoszulek, rozczochrana i spocona.

– Idiotka – oznajmiła głośno. Uśmiechnął się z rozbawieniem słysząc, jak ocenia swoje możliwości zrozumienia zawartych w książce przepisów.

– Saro?

Odwróciła się do niego. Była zaczerwieniona i miała podkrążone oczy. Gdy tak na – niego patrzyła w milczeniu, uznał, że wszystko, co zrobił w jej sprawie, miało jednak sens.

– Do diabla, nie powinieneś tu być – wyszeptała i zawahała się na moment, po czym rzuciła się w jego kierunku.

Przytulił ją niezgrabnie do siebie. Pachniała pomidorami i potem, ale to nie miało znaczenia. Pocałowała go mocno. Nierówny rytm jej serca powiedział mu wszystko o tych siedmiu tygodniach samotności. Podniosła głowę.

– Jesteś cały mokry – upomniała go – a dziś jest środa, obłąkańcze.

Wiedział również i to, że rano powinien otworzyć sklep, ale najbardziej liczyło się, że tak bardzo chciała, żeby był z nią tutaj. Mówiły mu to jej oczy, ręce i usta.

Cofnęła się i w jej oczach pojawiło się zmieszanie, kiedy uświadomiła sobie, że zdradziła się ze swoimi uczuciami. Podniosła rękę do włosów.

– Nie możesz tu być. Myślałam, że nigdy nie wrócisz. Po czym dodała tak rozbrajająco po kobiecemu: – Jak mogłeś zrobić mi to teraz? Wyglądam okropnie.

– Rzeczywiście – zgodził się.

– A ty jeszcze gorzej. Wyglądasz na całkowicie wyczerpanego. – Pogłaskała go po policzku. – Musisz o siebie zadbać.

– Muszę.

– Lepiej niż dotychczas.

Za wszelką cenę usiłowała się nie rozpłakać.

– Jak się ma Kip?

– Przyniósł mi dzisiaj węża. Jak te okropieństwa dostały się na wyspę?

Uwielbiał tę jej nerwową paplaninę. Na moment zapadła cisza i obydwoje próbowali wrócić do rzeczywistości. Sara bezradnie machnęła ręką.

– Potworny bałagan. Nie mogę dać sobie z tym rady.

– Nie żartuj.

Nagle w desperackim geście uniosła do góry dłonie.

– Jarl, nie mogę przerwać, wekuję pomidory. Czuł to od momentu wejścia do domu, lecz nie pociągała go zupełnie perspektywa uczestniczenia w tym. Tak długo za nią tęsknił i pragnął jej teraz, lecz zamiast pieszczot zaczął obierać pomidory. Sara kręciła się wokół, nieustannie paplając i robiąc jeszcze większy bałagan.

– Jarl, w książce jest napisane, że słoiki powinny się zassać. Kiedy słychać będzie taki charakterystyczny dźwięk, będzie to oznaczało, że są dobrze zamknięte. Jaki to ma być odgłos?

– Kochanie, nie mam pojęcia.

– Nie mogę tego spartaczyć. Kip uwielbia pomidory, a to cały nasz zbiór. Potem zrobię marchewki, ale to już nie będzie takie ważne.

Jeszcze dużo wątpliwości należało wyjaśnić i potrudzić się jeszcze więcej, zanim wreszcie o drugiej w nocy wszystkie słoiki były napełnione i zamknięte. Jarl powycierał wszystko, a Sara, biała jak płótno, słaniała się na nogach ze zmęczenia, lecz jeszcze martwiła się, czy wieczka się zassały.

– Jeśli się nie uda – pocieszał ją Jarl – kupię ci kilkadziesiąt lub kilkaset słoików z pomidorami w sklepie.

– Jarl, tu chodzi o moją samowystarczalność. Zaprowadził tę samowystarczalną kobietę do pokoju i położył na kanapie. Kilka sekund później zasnęła kamiennym snem.

Wsłuchiwał się w szum deszczu i w odgłosy strzelających słoików. Wsłuchiwał się w ciemność. Wystarczyło mu to, że był z nią, mógł jej dotknąć. W ciągu tych kilku tygodni nic nie było tak ważne jak jej bliskość. Spała ufając mu.

Jarl nie zasnął nawet na chwilę. Gdy zaczęło się rozjaśniać, zaniósł Sarę do sypialni i na moment wszedł do pokoju obok, aby ucałować Kipa.

Musiał odejść i… zawieść jej zaufanie.

– Czas na generalną rozgrywkę, Hendriks.

Jarl w milczeniu wyglądał przez okno na spowite mgłą Detroit. Był pierwszy listopada i miasta wyglądało wyjątkowo ponuro.

. Nie musiał oglądać się za siebie, by wiedzieć, że Perry chodzi powoli po pokoju z rękami w kieszeniach. W ciągu ostatniego miesiąca poznał adwokata tak dobrze, jak kogoś z rodziny, chociaż stosunki między nimi wcale nie były przyjazne. Perry nie darzył sympatią ludzi, których musiał szanować. Wolał klientów, którymi manipulował lub których mógł oczarować.

Z oczami utkwionymi w Jarla Perry po raz trzeci podsumowywał sytuację.

– Mamy wystarczająco dużo „haków" na Barrena, żeby zażądać nowego sędziego. Mamy świadectwa i zeznania emerytowanego doktora, który leczył Derka Chapmana piętnaście lat temu. Mamy też informacje ze szpitala dotyczące tego wypadku.

– To nie wystarczy.

Perry już się nauczył ignorować uwagi Jarla, Słuchanie siebie bardziej go satysfakcjonowało.

– Postaram się, by sędzią był Browning. Tym razem Chapmanom nie pójdzie tak łatwo. Mamy świadectwo psychiatry Sary i zeznania tej małej blondynki z przedszkola.

– A co z oskarżeniami przeciwko Sarze? Perry rzucił Jarlowi nieprzyjazne spojrzenie.

– Już ze sto razy mówiłem, że jeśli sama skieruje sprawę do sądu…

Jarl milczał.

– Cóż – westchnął ciężko Perry. – Może być kiepsko, jeśli sytuacja, w jakiej się znalazła, nie zyska jej sympatii uczciwego sędziego. Wtedy już nic nie pomoże. Postaramy się ją przedstawić jako przerażoną, zdesperowaną…

– Nie musimy się starać. Ona taka jest. – Jarl w końcu odwrócił się do prawnika, – Ciągle mi się wydaje, że to nie wystarczy.

– Hendriks, zdaje mi się, że pan zapomina, który z nas jest prawnikiem. Dlaczego miałbym mówić, że jesteśmy gotowi, gdyby tak nie było?

Jarl słyszał to cały ranek.

– Proszę jeszcze raz powtórzyć, co zrobimy.

– Złożymy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, żądając innego sędziego.

– A potem?

– Potem postaramy się przyspieszyć sprawę, ukazując dramatyczną sytuację dziecka. Mały nie potrzebuje więcej stresów. Jeśli będę wydzierał się dostatecznie głośno, nie zajmie to więcej niż tydzień. Jarl poczuł nagły ucisk w żołądku.

– O ile na ten tydzień nie odbierze pan Sarze Kipa. Była to jedna z rzadkich chwil, kiedy Perry niemalże stracił panowanie nad sobą.

– Hendriks, mówiliśmy już o tym tyle razy. W świetle oskarżeń, wysuniętych przeciwko Sarze, jest prawie pewne, że przez ten tydzień dzieciak znajdzie się pod opieką sądu. Przecież go tam nie zjedzą, do diabła.

– Nie da się ich rozdzielić.

– Sara – Perry starał się nadać swojemu głosowi optymistyczne brzmienie – prawdopodobnie też znajdzie się pod obserwacją sądu. Nie w areszcie, tylko pod pewnego rodzaju kuratelą i niechże pan przestanie patrzeć na mnie w ten sposób. Faktem jest, że złamała prawo. Muszę mieć pewność, że ponownie nie wykradnie chłopca.

– Nie da się ich rozdzielić.

Perry złożył w duchu uroczystą przysięgę, że już nigdy żaden Fin nie będzie jego klientem.

– No więc niech sama tu przyjdzie.

– Niemożliwe – Jarl potrząsnął głową.

– A więc trzymajmy się faktów. Jest wciąż zbyt przerażona tym, że Derek Chapman mógłby zrobić dziecku krzywdę, by pójść sama do sądu. – Perry uderzył dłonią w stół. – Publiczne pranie brudnej bielizny Chapmanów. Od dziesięciu lat nie zajmowałem się czymś takim. Mogę się założyć, że to pójdzie na pierwsze strony gazet.

Jarl wiedział, że musi to jeszcze raz przemyśleć. Od samego początku zdawał sobie sprawę, że jego motywacja jest egoistyczna. Chciał, żeby Sara była częścią jego życia. Chciał móc opiekować się nią i Kipem. Chciał z nią mieszkać, cieszyć się i kochać.

Żadna z tych spraw nie byk możliwa, dopóki Sara nie stawi czoła swoim problemom.

Teraz już nie był tak zaślepiony. Nie ma sposobu na odzyskanie zawiedzionego zaufania. Kiedy Sara odkryje, co zrobił, nigdy nie wybaczy mu zdrady. Wiedział, że go znienawidzi.

Ale był to jedyny sposób, by ofiarować jej i dziecku normalne życie. Kip potrzebował opieki lekarskiej, szkoły, przyjaciół. Sara też miała prawo do życia bez ciągłego strachu. Jedyna droga do tego prowadziła przez sąd.

Jarl wiedział, że Sara rozumie to inaczej. Czy nie rozmawiali już tyle razy? Gdy tylko chodziło o Kipa, Sara odgradzała się wysokim murem milczenia. Wiedział, że była przerażona.

Teraz on też był przerażony. Dawno temu wszystko wydawało się takie proste. Prawdziwa miłość oznaczała silę i odwagę, zrobienia tego, co jest słuszne, bez względu na cenę.

Sara porwała Kipa, gdyż nie widziała innego wyjścia. Zrozpaczeni ludzie zdobywają się na desperackie czyny. Teraz Jarl igrał z jej życiem, ponieważ nie widział innego wyjścia. Ogarnęła go rozpacz, bo wiedział, że jeśli zdecyduje się walczyć o przyszłość i wolność Sary, utraci ją samą.

– Hendriks? Jarl spojrzał na adwokata.

– Nadszedł czas – powiedział powoli Perry. Jarl pomyślał o oczach Sary, przymglonych podczas miłosnych upojeń, radosnych, gdy się śmiała, błyszczących w świetle ognia. Wspomniał jej ręce w ogromnych kuchennych rękawicach, kiedy nosiła słoiki z pomidorami.

Przypomniał sobie pierwszą noc, jej słodkie, gorące pocałunki i moment, w którym uświadomił sobie, że nie pragnie już żadnej innej kobiety.

– W porządku – powiedział w końcu.

– Słucham?

– Słyszał pan. – Jarl utkwił spojrzenie w twarzy adwokata. – Niech pan zrobi ten pierwszy ruch. Cokolwiek. Ale, Perry…

– Tak? – Perry już zmierzał w kierunku telefonu.

– Do diabła człowieku, wygraj. – Tym razem Perry mógł rzeczywiście nie usłyszeć jego cichego szeptu.

Rozdział 12

Na zewnątrz wiał zimny wiatr, ale w domu unosił się zapach świeżego ciasta i drewna. Było to popołudnie w sam raz na filiżankę kakao i relaks. Sara trzymała Kipa na kolanach i czytała mu bajkę. Chłopiec przewracał kolejne strony, nie wyjmując palca z ust, a matka upominała go łagodnie, że jest już za duży na ssanie kciuka. Szybko jednak zrezygnowała, ponieważ nie wywoływało to żadnej reakcji ze strony dziecka. Zresztą ostatnio robił to bardzo rzadko.

Nagle Sara usłyszała chrzęst butów na werandzie. Przemknęło jej przez głowę, że to chyba Maks. Ale to nie był on. Serce Sary załomotało, gdy w drzwiach ujrzała Jarla. W ubiegłym miesiącu był tu tylko dwukrotnie i to w środku nocy. Wiedziała, że nie powinna go przyjmować, ale ten Fin był taki uparty. Teraz też wiedziała, że go wpuści, bo nie potrafi postąpić inaczej.

Kiedy Jarl wszedł do środka, ogarnął ją niepokój. Wyglądał okropnie. Jego podkrążone oczy były bezbarwne i puste.

Wiedziała.

Wiedziała, zanim jeszcze zobaczyła pulchną staruszkę stojącą za Jarlem. Przytuliła do siebie Kipa, książeczka upadła na podłogę.

– A więc to ty jesteś Sara. – Głos starszej pani był miły i kojący. – A to jest Kip?

Sara ścisnęła syna tak mocno, że Kip aż pisnął. Chciała zapaść się pod ziemię albo unieść w górę i odlecieć daleko. Nie mogła oderwać wzroku od twarzy Jarla. Myślała o cierpieniu. Cierpieniu, które towarzyszyło jej od tak dawna, Kiedy utraciła rodziców, kiedy rodziła Kipa, kiedy jej małżeństwo zamieniło sie w piekło. Pomyślała o chwili, w której usłyszała wyrok sądu. To było największe cierpienie, jakie mogło istnieć, nieporównywalne z niczym.

Nie powiedziała: „Jak mogłeś mi to zrobić?". Nie powiedziała ani słowa. Po prostu patrzyła na niego w milczeniu, czując, jak wszystkie jej złudzenia na temat miłości i zaufania rozpryskują się na drobne kawałki.

– Za dwadzieścia minut musimy wyjść. Zjedz coś. Sara podniosła głowę, słysząc twardy, zimny głos Jarla i posłusznie skubnęła kawałek kanapki.

– Wszystko będzie dobrze. Mówią, że Browning to dobry i uczciwy sędzia. Uspokój się, Saro. Chcesz herbaty?

Sara potrząsnęła głową.

– Mówiłem ci już o tym emerytowanym doktorze, który leczył twojego męża po wypadku. Zezna, na jaki rodzaj schorzenia mózgu cierpi Derek. Mamy też potrzebne informacje ze szpitala. Sędzia nie może tego zignorować. Do diabła, zjedz coś.

Znowu spróbowała przełknąć kęs.

– Wszyscy ludzie, którzy zeznawali przeciwko tobie, byli przekupieni przez Chapmanów. Drugi raz im się nie uda.

Sara nadal nic nie mówiła. Jarl odsunął krzesło i wstał. On także nie miał apetytu. Wydało jej się złośliwą ironią losu, że Jarl został wybrany przez sąd na jej strażnika. Po co? Nie potrzebowała nadzoru. Jak mogłaby zostawić własne dziecko?

Przycisnęła palce do skroni i popatrzyła na Jarla. Nie znała tego człowieka. Mężczyzna w granatowym garniturze nigdy nie był jej kochankiem. Dużo mówił, o wiele więcej, niż ona sama kiedykolwiek, ale nie był to tak dobrze jej znany glos Jarla. Brzmiał niczym automatyczna sekretarka – oschły i drewniany. Człowiek ten nie uśmiechał się ani też nie próbował jej dotknąć.

– Perry ma coś w zanadrzu. Jeśli wygramy, nie wysuną przeciwko tobie żadnych zarzutów, Saro.

Spojrzała na niego pustym wzrokiem. Wyglądał tak, jakby zamierzał rozbić coś pięścią.

– Powiedz coś!

– Co chcesz, żebym powiedziała?

– Wszystko będzie dobrze! Myślisz, że pozwoliłbym, aby coś się stało tobie lub Kipowi? – Spojrzał na nią i zaklął w duszy z rozpaczy. – Weź płaszcz.

– Zmyję naczynia.

– Weź płaszcz. Będziemy wcześniej.

Dotarli do sądu półtorej godziny przed wyznaczonym czasem. Jarl wręczył Sarze plastykowy kubek z kawą i posadził ją na ławce, po czym zaczął niespokojnie przemierzać korytarz.

Milczenie Sary nie oznaczało znanej kobiecej gry w „ciche dni". Po prostu nie była w stanie nic powiedzieć. Owładnął nią strach i poczucie pustki. Jarl zapewnia! ją, że tym razem będzie inaczej, ale ona przeczuwała, co nastąpi. Miała utracić swoje dziecko.

Jarl wciąż mówił o prawdzie, faktach, sprawiedliwości, ale wtedy, za pierwszym razem, było dokładnie lak samo. To wszystko po prostu się nie liczyło, tak jak nie liczył się ten jego adwokat, Perry. Chapmanowie mieli pieniądze i władzę, wtedy i teraz. Nic się nie zmieniło.

Czekała. Strach przed utratą dziecka utrudniał jej oddychanie, mącił wzrok. Jak mogła teraz mówić?

– Idzie Perry, Chodź, Saro.

Wstała. Jarl podszedł do niej, obrzucił spojrzeniem jedwabną bluzkę i sznur pereł. Po raz pierwszy od wielu dni dotknął Sary. Poprawił jej kołnierzyk i odsunął kosmyk włosów z policzka. Jego palce były lodowato zimne.

– Kocham cię – powiedział, jakby byli jedynymi ludźmi w holu.

– Jarl – po raz pierwszy próbowała powiedzieć coś, co miałoby jakieś znaczenie. Nie mogła. Wiedziała, że ją kocha, że ma najlepsze intencje. Wiedziała nawet, że zrobił to wszystko dla niej, ale nie mogła na niego patrzeć. Wystawił jej syna na niebezpieczeństwo, a tego nie potrafiła zapomnieć ani przebaczyć.

Nadszedł Perry, również ubrany w granatowy garnitur, ale kontrast pomiędzy mężczyznami nie mógł być większy. Jarl w swoim garniturze wyglądał jak potężny niedźwiedź, zaś ubranie Perry'ego podkreślało elegancję i pewność siebie adwokata.

Prawnik rzucił im przeciągłe spojrzenie.

– Widzę, że dwoje z nas poradzi sobie doskonale – stwierdził sucho. – Żałuję, że nie wziąłem ze sobą środków uspokajających dla Hendriksa. Pani wygląda świetnie.

– Dziękuję.

Perry ujął Sarę pod ramię.

– Nie jest pani bardzo zdenerwowana, prawda? Wszystko będzie dobrze. Niech pani patrzy na sędziego tak, jak patrzy pani teraz na mnie. Dramatyzowanie nic nie pomoże. Proszę mi wierzyć, jeśli zniosła pani Hendriksa w ciągu ostatnich kilku dni, wszystko inne pójdzie jak z płatka.

Perry często mówił dużo i o niczym. Czarowanie i uspokajanie klientów było jego specjalnością. W tej chwili Sara tego nie potrzebowała, ale po pięciu godzinach sytuacja dramatycznie się zmieniła. Chapmanowie celowali w niespodziankach.

Sala była niemal identyczna jak ta, w której odbył się pierwszy proces o Kipa. Promienie słońca sączyły się przez wysokie okna ujawniając tańczące drobinki kurzu. Sędzia Browning był już na miejscu – wysoki, łysiejący mężczyzna o zmęczonych oczach. Ponieważ to Sara była stroną występującą o wznowienie sprawy, istniało duże prawdopodobieństwo, że zostanie przesłuchana w pierwszej kolejności.

W ciągu następnych kilku godzin zeznania złożyło dwóch lekarzy, psychiatra Kipa i jego opiekunka z przedszkola. Sara zeznawała prawie godzinę, lecz musiała przerwać na chwilę z powodu nie kontrolowanego wybuchu płaczu. Perry był zachwycony.

W ławce Chapmanów siedzieli tylko Rolf, Jane i ich dwaj adwokaci. Derek się nie pojawił. Jeden z adwokatów zaczął przemawiać, lecz nadal nie było widać świadków. Sara poczuła nagły strach.

– Sąd powołuje Rolfa Chapmana na świadka. Były teść przeszedł obok nie patrząc na nią. Jego widok przypomniał Sarze, co spowodowało, że zakochała się w swoim byłym mężu. Kasztanowe włosy Rolfa poprzetykane były srebrnymi nitkami. Miał wyjątkowo męską twarz i przepiękny głos. Kiedy mówił, ludzie mu wierzyli, a jeśli nawet nie wierzyli, to bardzo chcieli wierzyć. W jego oczach odbijał się spokój i opanowanie.

Na samym początku Rolf przyznał, że wszystko, co powiedziała Sara, jest zgodne z prawdą. Perry zmarszczył czoło.

– Mój syn jest ciężko chory. Nie przeczę temu. Ma kłopoty, odkąd w młodości uległ wypadkowi. Kłamaliśmy z żoną tylko po to, żeby uchronić naszego syna i wnuka. – Zawiesił głos.

Sara poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. Zrozumiała tę nową grę. Chapmanowie nie walczyli już o przyznanie opieki rodzicielskiej Derkowi. Chcieli Kipa dla siebie.

– To, co zdarzyło się wcześniej, nie zmienia zasadniczych faktów. Nikt nie może zająć się chłopcem lepiej niż my. Zapewnimy mu wszystko najlepsze, codzienny dobrobyt, znakomitą edukację i kochającą rodzinę. Mój syn nie ze swojej winy rzeczywiście nie jest w stanie być dobrym ojcem. Ale ta kobieta – Roff wycelował palcem w Sarę – nie nadaje się na matkę. Wraz z żoną myślimy wyłącznie o tym, co będzie najlepsze dla chłopca.

Perry poderwał się protestując. Sara nie słyszała, co mówił. Była zupełnie sama i tym razem także nikt nie mógł jej ocalić. Czekała, jak zabłąkany w górach wędrowiec czeka na zbliżającą się lawinę, kiedy już wie, że nie zdoła umknąć.

– Spójrzcie, jaka to kobieta! Nie tylko porwała Kipa, ale również nie dała nam jakiegokolwiek znaku, czy on jeszcze żyje. Zabrała go na tę wyspę, a nie jest to z pewnością odpowiednie miejsce dla rozwijającego się dziecka. Zawsze była marzycielką. Ciągle uważa, że zapewni chłopcu odpowiednią opiekę i godziwe życie dzięki tym swoim obrazkom. A już najgorszy jest ten niemoralny romans na oczach dziecka.

– Sprzeciw, Wysoki Sądzie! – Perry ponownie wstał z miejsca.

Sara nadal nic nie słyszała, nie chciała słyszeć. Twarz Jarla była szara jak popiół. Nie mógł na nią spojrzeć, po prostu nie był w stanie.

Zapanowało zamieszanie, kiedy Rolf Chapman wrócił na miejsce. Jarl schwycił Perry'ego za ramię i powiedział coś szeptem. Prawnik podszedł do sędziego i zaczął z nim rozmawiać. Zbliżyli się adwokaci Chapmanów i rozpoczęła się ożywiona wymiana zdań. Sara patrzyła, niczego nie rozumiejąc. Zanim zdążyła zaprotestować, wstał powołany na świadka Jarl.

Zaszokowana i zła chwyciła Perry'ego za rękę, gdy zbliżył się, aby wziąć ze stołu jakąś kartkę.

– Co pan robi? – wyszeptała.

Prawnik przerzucał w pośpiechu stos notatek.

– Rozdmuchali ten wasz romans. Mamy prawo to wyjaśnić.

– Niech pan nie miesza w to Jarla – syknęła gwałtownie. – Proszę pozwolić mi tam wrócić i odeprzeć zarzuty.

Perry uścisnął jej ramię, po czym zwrócił się do świadka:

– Pan Champan usiłował przekonać nas o braku zasad moralnych u Sary Chapman, na co wskazywać ma jej związek z panem, panie Hendriks. Proszę powiedzieć, czy miał pan romans z Sarą Chapman?

– Kocham Sarę Chapman. – Głos Jarla był ostry jak brzytwa.

– Czy miał pan z nią romans? Na oczach jej czteroletniego syna?

– Okazywałem jej przy nim miłość. Podobnie, jak okazywałem miłość do Kipa przy Sarze. Nie miał pojęcia o jakiejkolwiek łączącej nas formie intymnej zażyłości.

– Ale nie znał pan zbyt dobrze Sary Chapman, zanim rozpoczął się ten romans? – Perry przesadnie zaakcentował ostatnie słowo. – Wygląda na to, że należy pan do tych, którzy chętnie zajmują się ludźmi popadającymi w konflikt z prawem.

Ciągnęło się to bez końca. Sara miała ochotę zamordować Perry'ego. Czy nie dostrzegał, że Jarl cierpi?

– Panie Perry – próbowała podnieść się z miejsca. Adwokat rzucił jej wściekłe spojrzenie.

– A teraz, panie Hendriks…

Nigdy nie chciała zranić Jarla. Nie chciała, by wkroczył w to bagno. Nie opuszczało jej przekonanie, że musi chronić tych, których kocha. A ten Perry, przeklęty Perry wciąż kąsał, aż w końcu Jarl wybuchnął.

– Nic pan nie rozumie! Nikt z was nic nie rozumie! Nie macie prawa mówić o Sarze tak, jakby była zbrodniarką. Wątpię, czy chociaż raz w życiu postąpiła egoistycznie. Nie znacie jej. Kiedy spotkałem ją po raz pierwszy, była ciężko przerażoną, samotną kobietą, która nie miała dokąd pójść. – Jego rozpłomienione spojrzenie utkwiło w twarzy sędziego. – Nigdy nie złamała waszego prawa. Po prostu podporządkowała się innemu prawu, prawu matki do ochrony własnego dziecka. A czy wy wszyscy – sąd, Chapmanowie, adwokaci – daliście jej jakąś możliwość wyboru? Jak, do diabła, możecie potępiać ją za uprowadzenie dziecka, kiedy to wy jesteście temu winni?

– Panie Hendriks – upomniał go łagodnie sędzia.

– Tak, kocham ją. Czy to także zbrodnia? Niczego nie rozumiecie. Jej nie można nie kochać. Nie wiecie, jaka ona jest dla tego dziecka. Dla niego zrezygnowała ze wszystkiego, poświęciła całą swoją przyszłość. Z miłości. Boże! Czego wy od niej chcecie?

Sędzia stukał młotkiem, obaj adwokaci Chapmanów głośno protestowali. Peny uśmiechał się w milczeniu, a w odpowiednim momencie wyraził ubolewanie z powodu samowolnego wystąpienia świadka.

Sara widziała, jak Jarl odchodzi z miejsca dla świadków i nie dostrzegając niczego wokół zmierza do wyjścia. Zakryła ręką oczy i wybuchnęła płaczem. Całe jej ciało gwałtownie drżało.

Sędzia opuścił salę na piętnaście minut. Kiedy powrócił, rozpoczął długi monolog o swoim spotkaniu z Kipem przed kilkoma dniami. Następnie wygłosił mowę, w której dużo miejsca poświęcił ludziom przekonanym o tym, że stoją ponad prawem.

Pierwszym dźwiękiem, który Sara usłyszała wyraźnie, było uderzenie drewnianego młotka.

– Opieka nad dzieckiem przyznana zostaje matce. Sąd rozważy wniosek dotyczący kontaktów z ojcem po uprzednim badaniu psychiatrycznym, przeprowadzonym przez lekarza ustanowionego przez sąd. Dziadkom wolno…

Matce, matce, matce. Słowo to nieustannie krążyło w jej głowie. Nie mogła uwierzyć. Pomyślała, że jeśli zacznie oddychać, sędzia zmieni zdanie. Wstrzymała więc oddech, dopóki Perry nie mrugnął do niej okiem.

– No co jest? Właśnie wygraliśmy, moja droga. Nie uściska mnie pani?

– Gdzie jest mój syn? – spytała gorączkowo.

– Sądzę, że razem z panią Conroy stoją tuż za drzwiami. Widzę, że bardzo pani do niego spieszno.

Pobiegła, roztrącając stojących wokół ludzi. Tak bardzo chciała zobaczyć Kipa. Natychmiast. Mimo tego jej oczy odruchowo obiegły opustoszały korytarz.

Jarl z pewnością słyszał wyrok, jednak nigdzie go nie widziała. Odszedł. Przeszył ją ostry ból i poczuła nieznośną pustkę. Usiłowała przekonać siebie, że to bez sensu. Sama przecież chciała, żeby ją zostawił. Nie było możliwości powrotu, tym bardziej, że nawet wyrok sądu nie zdołał przekreślić jego zdrady. Wystawi! ją i Kipa na niebezpieczeństwo. Opuściła ją głęboka wiara w jego miłość.

Przez chwilę poczuła się bezradna wobec tej pustki. Jednak szybko uniosła brodę, zdecydowana myśleć tylko o swoim dziecku, a Jarla wyrzucić z pamięci. Szła coraz szybciej, bezskutecznie wypatrując małego. Wreszcie obok drzwi dostrzegła kobietę z dzieckiem trzymającym w objęciach spychacz. Łzy popłynęły strumieniem, kiedy zamknęła Kipa w swoich ramionach.

Maks pochylił się do przodu i położył rękę na sercu.

– Naprawdę doceniam to, że przyszedłeś mi pomóc, Hendriks.

– Nie ma sprawy. – Twarz Jarla obsypana była śniegiem. Właśnie wniósł ostatnią deskę do znajdującego się za garażem pomieszczenia. Żadna z dwudziestu czterech desek nie była specjalnie długa czy ciężka. Gdy po raz kolejny patrzył ze zdziwieniem na Maksa, stary człowiek ponownie położył rękę na piersi.

– Cholerne serce, nie pozwala mi niczego podnieść. To naprawdę miło, że wpadłeś.

– Powiedziałem, że nie ma sprawy. Co zamierzasz budować?

– Budować?

– Z tych desek.

– A tak, wkrótce będę miał sporo roboty. – Maks zdjął czapkę i wytarł czoło, jakby to on się namęczył. – Dobrze mieć takiego sąsiada jak ty. Wszyscy już dawno powyjeżdżali. Nie przypuszczałem, że zamieszkasz tu na stałe. Nie jest ci za daleko stąd do pracy?

– Nieważne.

– Wejdziesz na kawę?

– Nie, dziękuję. – Jarl sięgnął po marynarkę leżącą na stosie drewna.

– Tylko jeden kubek, wszystko już przygotowane. Masz coś lepszego do roboty w niedzielę rano?

Nie miał nic lepszego do roboty, ale chciał być sam. Poranny telefon od Maksa zaskoczył go, jednak przyszedł i pomógł staremu. Pozostawanie dłużej nie byłoby rozsądne. Maks nie wspomniał jeszcze o Sarze, a Jarl nie chciał, żeby to robił.

– Mam trochę papierkowej roboty, ale dziękuję.

– Zaczekaj. Zaczekaj chwilę. – Maks wypuścił olbrzymi kłąb dymu.

Przez dziesięć minut Jarl słuchał cierpliwie opowieści o pewnym zdarzeniu sprzed lat, kiedy to Maks omal nie odmroził sobie nogi.

– To naprawdę bardzo interesujące, Maks. Ale teraz…

– Kiedy muszę ci jeszcze coś powiedzieć. Zaczekaj.

Jarl, przestępując z nogi na nogę, wysłuchał jeszcze kilku równie pasjonujących opowieści. Powoli zapadał mrok.

– Matko Boska! – powiedział nagle Maks. – Spójrz na to!

– Na co? – Jarl zadarł głowę i na horyzoncie ujrzał poruszające się punkciki, które szybko rosły, zmieniając się w liczne stado, złożone z dwóch tuzinów gołębi.

– Spójrz, wypuściła wszystkie. To znaczy, że ma kłopoty. – Maks ruszył szybko w kierunku przystani i nagle zatrzymał się z ręką na sercu.

– Muszę do niej popłynąć, ale czuję się okropnie. Chyba się przeziębiłem.

– Za dużo palisz – powiedział sucho Jarl, z niepokojem obserwując ptaki.

– Połknę nitroglicerynę, zanim się wezmę za wiosła. Jestem taki słaby.

– Przymknij się Maks – Jarl cedził powoli każde słowo. – Co ty właściwie knujesz?

– Knuję? – sapał z oburzeniem Maks. – Może Sarze albo dzieciakowi coś się stało. Widzisz przecież, że wysłała wszystkie ptaki.

– Sara nie chce mnie widzieć. – Jarl zmrużył oczy.

– Nie wiem, co planujesz, ale nie rób tego. Ona nie będzie ci wdzięczna.

– Sprawy między wami to nie mój interes – powiedział Maks pojednawczo.

– No właśnie.

– Tylko że ja jestem tutaj, a nie tam. To nie ja wysłałem te gołębie, więc dlaczego mnie oskarżasz?

Jarl dobrze o tym wiedział, dlatego z niepokojem wytężał wzrok w kierunku wyspy. Na horyzoncie widział unoszący się z komina dym. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że stary z pewnością coś knuje i nie zamierzał brać w tym udziału.

– Wymyślasz sobie jakieś historie – powiedział Maks niemal radośnie – a może Sara ma zapalenie płuc, albo chłopiec złamał nogę? Ja w każdym razie płynę. – Zrobił trzy kroki, po czym zgiął się, kaszląc przeraźliwie. Kącikiem oka dostrzegł, że Jarl wciąż stoi w tym samym miejscu i zakaszlał głośniej.

– Do diabła! – Jarl się w końcu poruszył. – Idź do domu. Nie stój na zimnie.

– Ale Sara…

– Zajmę się Sarą. Tobą też się zajmę, jak tylko wrócę. Wezwij lekarza.

– Nie potrzebuję lekarza.

– Ale możesz potrzebować, jeśli się okaże, że coś uknułeś, co?, mogłoby zranić Sarę. A teraz idź do domu i przestań wreszcie palić to śmierdzące cygara.

Maks zrobił urażoną minę, gdy Jarl odcumował ulubioną łódź starego i odpłynął.

– Dobra, dobra – zamruczał do siebie Maks. – Myślisz, że taki z ciebie twardziel, Hendriks? Zobaczysz, jaką ci przygotowała niespodziankę.

Jarl płynął na pełnych obrotach. Lodowaty wiatr smagał go po twarzy. Zima to kiepska pora na życie na wyspie. Ich powrót był bezsensowny, przecież teraz mogli mieszkać, gdzie tylko chcieli.

Ich powrót na wyspę był tak samo bezsensowny jak fakt, że Jarl zamieszkał na stałe w swoim domku letniskowym. Do dzisiaj właściwie nie wiedział. dlaczego to zrobił. Nawet nie próbował dociekać.

Nic już nie było tak jak przedtem. Chodził, jadł i spał, ciągle pełen poczucia winy. Powtarzał sobie, że zrobił to, co należało. Pomógł jej,, uwolnił od udręki, ale wcale nie czuł się jak bohater. Czuł się jak sukinsyn i był nim. Chapman w sądzie przedstawił Sarę jako dziwkę i to z powodu ich związku. Przez niego mogła stracić dziecko. Nagle zrozumiał ogrom ryzyka, na jakie ją naraził.

Nie pragnął spotkania z nią. Wiedział, że go odrzuciła. Maks niepotrzebnie postawił go w tej sytuacji.

Zbliżył się do brzegu, o który z łoskotem rozbijały się lodowate fale. Zacumował łódź Maksa obok jej łodzi. Teraz miała już własną. Buty Jarla skrzypiały, gdy szedł po chropowatym lodzie. Na pewno wszystko jest w porządku. Przeczułby, gdyby im coś zagrażało.

Zimą ścieżka wyglądała zupełnie inaczej. Ciemne, z lekka oszronione gałęzie pochylały się złowieszczo. Wiatr szczypał Jarla w policzki. Miał nadzieję, że nie wychodzili w czasie takiej pogody. Obserwował tę przeklętą wyspę dniem i nocą. z obawą, że może im się przydarzyć coś złego.

Światło paliło się we wszystkich oknach, a na drzwiach wisiał wieniec z pomalowanych na czerwono szyszek. Stłumił mimowolny uśmiech.

Sara ujrzała przez okno jego twarz. Jej serce biło jak oszalałe. Był zmarznięty, rozzłoszczony i chyba uparty, jak zwykle Jarl, Usłyszała pukanie do drzwi. Sekundy mijały, a ona wciąż nie mogła się ruszyć.

– Kip – wyszeptała w końcu. Chłopiec wychylił się zza framugi, – Jarl przyszedł.

Wyręczanie się Kipem było raczej tchórzostwem, ale przez moment naprawdę się bała. Jarl miał słabość do chłopca i nie potrafił niczego mu odmówić. Kip pogalopował do drzwi i szarpnął za klamkę. Już po chwili znalazł się w szerokich, opiekuńczych ramionach.

– Cześć, Jarl!

Uniósł chłopca wysoko do góry. Sara ujrzała jego zaciśnięte oczy. Czuła, że nie jest w stanie wydusić z siebie ani słowa.

Malec paplał o pierwszej i dotychczas jedynej wizycie Maksa w saunie. Jarl otworzył oczy i obrzucił Sarę głodnym, niespokojnym spojrzeniem.

– Wyglądasz na zupełnie zdrową. – Zabrzmiało to jak oskarżenie.

– Nie jestem.

– Nie widzę też żadnego niebezpieczeństwa.

– Poczekaj – powiedziała niepewnym głosem. To, co miała teraz wygłosić, przygotowywała od kilku dni, ale w tej chwili nie wiedziała nawet, jak zacząć. Jarl wciąż stał bez ruchu.

– Na brzegu jest łódź. Jeśli masz jakieś kłopoty, wystarczy, że popłyniesz na ląd.

– Kłopot jest tutaj. Maks go nie rozwiąże, a gołębie były jedynym sposobem, żeby cię tu ściągnąć. Ostatnią deską ratunku.

Kip spojrzał na Sarę pytająco. Pokiwała głową. Chłopiec poszedł do kuchni i wziął swój płaszcz. Jarl usłyszał, jak zamykają się drzwi na tyłach domu.

– Myliłam się – Sara spojrzała mu prosto w oczy.

– Nie.

– Bardzo się myliłam.

– Nie.

– Na litość boską, Jarl nie zmieniaj swoich zwyczajów i nie zaczynaj się ze mną kłócić! Wiem, co mówię. – Czułaby się lepiej, gdyby Jarl wykonał jakiś ruch, ale on nawet nie zdjął kurtki ani nie zamknął za sobą drzwi. Płatki śniegu wpadały do wnętrza i było przeraźliwie zimno. Sara uniosła ręce, po czym opuściła je bezradnie.

– Zajęło mi to dużo czasu, ale wreszcie zrozumiałam – powiedziała miękko. – Zbyt wiele czasu. Myślałam, że mnie zdradziłeś.

– To prawda.

– Myślałam, że popełniłam błąd ufając ci. Że zaryzykowałeś życie moje i Kipa.

– Saro, zrobiłem to. Potrząsnęła gwałtownie głową.

– Nie mogliśmy ukrywać się w nieskończoność. Zawsze zdawałam sobie z tego sprawę, ale odsuwałam tę myśl. Bałam się.

– Kissa. - Jarl zamknął za sobą drzwi. Sara odetchnęła głęboko.

– Wiedziałeś przecież, jak bardzo się bałam – powiedziała. – Zajęło mi to dużo czasu, ale zrozumiałam, że zrobiłeś to wszystko z miłości, Jarl. A jeszcze później zrozumiałam, jak wielka i wyjątkowa jest ta miłość.

– Saro! Potrząsnęła głową.

– Pozwól mi skończyć – powiedziała. – Jesteś silny, ale nie zawsze tak będzie. Nikt nie może być silny przez cały czas. Przyjdzie dzień, w którym poczujesz się słaby i chcę być przy tobie wtedy, żeby udowodnić, że cię kocham i zrobię wszystko, by ci pomóc. Chcę wierzyć, że wystarczy mi siły i odwagi, aby stworzyć ci świat, w którym będziesz się czuł szczęśliwy – przerwała na moment i wyszeptała: – Przepraszam cię, Jarl. – Nie powiedziała nic więcej. Nie miała szansy. Jarl podszedł do niej i przytulił do siebie z całej siły, po czym pocałował mocno.

– Nie waż się płakać.

– Nie płaczę.

– Płaczesz. Przestań.

– Od początku we mnie wierzyłeś. Może nie w to, jak postępuję, ale w to, jaka jestem. Jak mogłam nie wierzyć w ciebie?

– Cała ta głupia gadanina…

Jego kissa zawsze musiała coś mówić, dyskutować, znać wszystkie przyczyny. Głupiutka. Teraz najważniejsze było to, że trzymał ją w ramionach. Poczuł, że wilgotnieją mu oczy. Myślał, że już nigdy nie będzie chciała go zobaczyć. Nie był w stanie więcej mówić, całował ją tylko. Lekko dotknął kciukiem jej policzka. Był bezbronny, tak bezbronny, jak może być tylko zakochany mężczyzna. A ona była silna, silna niczym kobieta, która wie, czego pragnie.

– Gdzie mój syn? – zapytał.

– Na dworze.

– Ale gdzie?

– Cóż – uśmiechnęła się. – Spycha łodzie na wodę Obawiam się, że zostałeś uwięziony. Wypuściłam gołębie, nie masz żadnej możliwości wezwania pomocy. Musisz tu z nami zostać. Za pewien czas przypłynie Maks i cię uwolni.

– Kiedy przypłynie?

– Wiosną.

– To strasznie prędko.

– I kto teraz zbyt wiele mówi? – upomniała go, po czym przywarła ustami do jego warg.

Mieli przed sobą długą zimę. Kip potrzebował rodzeństwa. Uprzytomniła sobie, że będą musie!: wybudować dom obok jego sklepu. Życie na wyspie było mało praktyczne. Kochała to miejsce, ale przestało jej być potrzebne.

Odnalazła swoją wyspę w Jarlu.

Jennifer Greene

***