Jude Deveraux

Porwanie

Tytuł oryginalny: Mountain Laurel

Saga rodu Montgomerych 9

Tłumacz: Nowak Anna Maria

1

GÓRY SKALISTE, LATO 1859

Pułkownik Harrison po raz drugi przeczytał list, potem odchylił się na krześle i uśmiechnął.

Bóg wysłuchał moich modlitw – pomyślał. Tylko tak można to ująć: Bóg wysłuchał moich modlitw.

Żeby się upewnić, czy rzeczywiście dobrze zrozumiał, zerknął ponownie na kartkę. Oto generał Yovington przysyła z Waszyngtonu rozkaz, aby porucznik L. K. Surrey z Drugiej Kompanii Dragonów został oddelegowany do innych, specjalnych zadań. Ponieważ jednak porucznik Surrey zmarł tydzień temu, pułkownik Harrison będzie musiał znaleźć kogoś innego do wypełnienia misji.

Pułkownik Harrison uśmiechnął się jeszcze szerzej. Na miejsce porucznika Surreya wybrał kapitana C. H. Montgomery'ego. Misja porucznika, którego miał teraz zastąpić – kapitan Montgomery, polegała na eskortowaniu zagranicznej śpiewaczki operowej przez terytorium Kolorado, gdzie znajdowały się złotonośne pola. Kapitan winien zostać z nią i towarzyszącymi jej muzykami oraz służbą tak długo, jak owa dama sobie zażyczy. Miał strzec jej przed wszelkimi niebezpieczeństwami i robić, co w jego mocy, aby podróż upłynęła jej spokojnie i przyjemnie.

Pułkownik odłożył list niczym cenną relikwię i usta rozciągnęły mu się w uśmiechu od ucha do ucha. Pokojówka – zacierał w duchu ręce. Oto, kim będzie teraz dumny i wyniosły kapitan Montgomery. Zwykłą pokojówką. A co więcej, w ten sposób pozbędę się go z Fort Breck! Pułkownik Harrison kilka razy głęboko odetchnął i pomyślał o tym, że wreszcie sam będzie rządził fortem, że nie będzie musiał dzień w dzień mieć do czynienia z chodzącą doskonałością i chłodną wiedzą, których uosobieniem jest kapitan Montgomery. Nigdy więcej jego podwładni nie będą spoglądali na kapitana, szukając u niego potwierdzenia każdego rozkazu, który wydał Harrison, upewniając się, czy mają wykonać polecenie pułkownika.

Pułkownik Harrison wrócił pamięcią do dnia, kiedy rok temu przyjechał do Fort Breck. Jego poprzednik, pułkownik Collins był starym, głupim opojem, który marzył wyłącznie o tym, żeby dożyć emerytury, wynieść się z tych nawiedzanych przez Indian terenów i wrócić do Wirginii, gdzie mieszkają cywilizowani ludzie. Dlatego też ochoczo złożył całą odpowiedzialność za fort na barki swego zastępcy, kapitana Montgomery'ego. Bo i czemu nie? Jak dotąd kapitan miał wspaniałe rekomendacje. Od osiemnastego roku życia służył w armii i przez te osiem lat przeszedł wszystkie szczeble kariery. Zaczął od szeregowca, potem odznaczył się wyjątkowym bohaterstwem na polu bitwy, za co został mianowany oficerem. W ciągu zaledwie trzech lat awansował ze starszego sierżanta na kapitana i jeśli utrzyma to tempo, za kilka lat może być starszy rangą od pułkownika Harrisona.

Bez dwóch zdań kapitan w pełni zasłużył na swoje stanowisko. Zdaniem pułkownika Harrisona kapitan Montgomery był po prostu' doskonały: opanowany w czasie bitwy, nigdy nie tracił głowy. Wielkoduszny, uczciwy, rozumiał prostych żołnierzy, w zamian, za co ci traktowali go jak właściwego zwierzchnika fortu. Oficerowie przychodzili doń ze swoimi problemami, ich towarzyszki wodziły za nim wzrokiem i szukały u niego rady we wszelkich kwestiach towarzyskich. Kapitan Montgomery nie pił, nie moralizował na temat dziwek, mieszkających poza obozami, nikt nie widział, żeby kiedykolwiek stracił nad sobą panowanie. Umiał zrobić po prostu wszystko. Jeździł konno jak szatan, potrafił w pełnym galopie, z odległości prawie stu metrów trafić w oko indyka. Znał język migowy Indian, opanował podstawy języków kilkunastu plemion. Do licha, nawet Indianie go lubili, twierdzili, że mogą mu ufać i wierzyć. Nikt nie wątpił, że kapitan Montgomery pierwej by umarł, niżby złamał dane słowo.

Wszyscy jak jeden mąż lubili, szanowali, poważali, a nawet czcili kapitana Montgomery'ego. To znaczy wszyscy, z wyjątkiem pułkownika Harrisona. Pułkownik Harrison z całego serca nienawidził tego człowieka. Nie nie lubił, nie niecierpiał, on go po prostu nienawidził. Wszystko, co kapitan umiał, a pułkownik nie, sprawiało, że ta nienawiść jeszcze bardziej się pogłębiała, Żołnierze już po tygodniu jego rządów zorientował się, że Harrison nie ma pojęcia o Dzikim Zachodzie, prawda zaś była taka, że pierwszy raz w życiu znalazł się po zachodniej stronie Missisipi. Kapitan Montgomery nie zaproponował zwierzchnikowi, że go wprowadzi w tutejsze środowisko, nie, na to był zbyt dobrze wychowany, ale w końcu pułkownik musiał się do niego zwrócić o pomoc w pewnych kwestiach. Kapitan zawsze miał gotową odpowiedź, zawsze znał najlepszy sposób rozwiązania problemu.

Po pięciu miesiącach pobytu w Fort Breck pułkownik Harrison zaczął nienawidzić człowieka, który potrafił sobie ze wszystkim poradzić. A to, że jego szesnastoletnią córka niemal mdlała na widok kapitana, dodatkowo pogarszało sytuację.

Niechęć pułkownika Harrisona sięgnęła szczytu pewnego letniego dnia, kiedy wściekły nakazał ukarać chłostą szeregowca, który zaspał na apel. Pijaństwo żołnierzy doprowadzało go do szału i tych dwadzieścia batów miało się dla nich stać nauczką. Nie zwrócił uwagi na pełne nienawiści spojrzenia podwładnych, ale w środku coś go ścisnęło. Nie był złym człowiekiem, po prostu chciał zaprowadzić dyscyplinę w swoim forcie; kiedy kapitan Montgomery wystąpił, aby zaprotestować przeciwko karze, pułkownika ogarnęła szewska pasja. Poinformował zastępcę, że to on, pułkownik, jest tutaj zwierzchnikiem i kapitan ma się trzymać od sprawy z daleka, chyba ze chce sam przyjąć na siebie karę żołnierza. Dopiero, kiedy Montgomery zaczął ściągać kurtkę munduru, Harrison zdał sobie sprawę, jakie są zamiary kapitana.

To był najgorszy ranek w karierze pułkownika i Harrison oddałby wszystko, żeby wrócić do łóżka i zacząć ten dzień od początku. Kapitan Montgomery -jak zwykle nieustraszony i bez skazy – przyjął na swoje plecy chłostę szeregowca. Przez moment pułkownik obawiał się, że sam będzie musiał wymierzyć chłostę, bo wszyscy odmówili. Wreszcie zgodził się jakiś podporucznik, a skończywszy, rzucił batem o ziemię i spojrzał z nienawiścią na pułkownika.

– Coś jeszcze… panie pułkowniku? – wysyczał.

Przez dwa tygodnie prawie nikt w forcie nie odzywał się do pułkownika – nawet jego żona i córka. Kapitan zaś, zamiast poleżeć przynajmniej kilka dni, następnego ranka stawił się normalnie na służbę i najmniejszym skrzywieniem nie okazał straszliwego bólu, który z pewnością musiał odczuwać przy każdym ruchu. To była ostatnia kropla. Od tej pory pułkownik Harrison nawet nic próbował ukryć nienawiści do kapitana. Oczywiście kapitan nigdy nie okazał swoich uczuć wobec zwierzchnika. Nie, taki ideał jak on takich rzeczy nie robi. Po prostu nadal był wzorowym oficerem, przyjacielem wszystkich i czarującym towarzyszem dam. Człowiekiem, któremu wszyscy ufali. Człowiekiem, który, przynajmniej zdaniem pułkownika Harrisona, był kompletnie pozbawiony uczuć. Człowiekiem, który zawsze wszystko robił tak jak trzeba. Który nigdy nie zaplątał nogi w strzemię, ani nie chybił celu. Kimś, kto zapewne uśmiechałby się w obliczu śmierci. Ale teraz – myślał pułkownik Harrison,- teraz pozbędę się tego zbioru cnót- Generał Yowington żąda eskorty dla jakiejś śpiewaczki operowej, a ja wyślę z tą misją przykładnego kapitana Montgomery’ego. – Mam nadzieję, że jest gruba – powiedział na głos. – Mam nadzieję, że jest straszliwie gruba.

– Słucham, panie pułkowniku? – Odezwał się kapral zza swojego biurka w kącie pokoju,

– Nic – warknął pułkownik. – Sprowadźcie tutaj kapitana Montgomery'ego i zostawcie nas samych.

Nie zwrócił uwagi na spojrzenie, jakie posłał ran podwładny.

Kapitan Montgomery jak zwykle natychmiast stawił się u przełożonego. Pułkownik usiłował się nie skrzywić na jego widok. Na ciemnoniebieskim, eleganckim mundurze kapitana nie dało się dopatrzyć nawet pyłka kurzu. Zresztą pułkownik podejrzewał, że mundur ten został uszyty na miarę, specjalnie dla jego mierzącego prawie metr dziewięćdziesiąt podwładnego.

– Wzywał mnie pan, pułkowniku? – Spytał kapitan, stając na baczność.

Pułkownik zastanawiał się, czy ten człowiek w ogóle potrafi się garbić.

– Przyszły rozkazy od generała Yovingtona. Znacie to nazwisko?

– Tak jest, panie pułkowniku.

A czego on się spodziewał, że Montgomery nie będzie czegoś wiedział? Pułkownik wstał zza biurka, założył ręce za plecy i zaczął krążyć po pokoju. Starał się, żeby w jego głosie nie brzmiała radość.

– Jak wiecie, generał Yovington jest wysoko postawionym człowiekiem i z pewnością wie, co robi. Nie zdradza ludziom takim jak ja czy wy motywów swojego postępowania, w końcu jesteśmy zwykłymi żołnierzami, którzy mają słuchać rozkazów i wypełniać je, nie starając się; zgłębić, o co w nich chodzi.

Zerknął na kapitana. Na twarzy zastępcy nie malowała się niecierpliwość bądź rozdrażnienie, jak zwykle był spokojny. Może uda się wreszcie zniszczyć tę powłokę. Oddałby za swój miesięczny żołd. Podszedł do biurka i wziął list- Dziś rano przez specjalnego wysłańca otrzymałem tę oto wiadomość. Zdaje się, że chodzi o sprawę szczególnej wagi. Z powodów znanych tylko sobie generał otacza szczególną, hm… troską pewną śpiewaczkę operową, a teraz owa… dama postanowiła się udać w Góry Skaliste, żeby dawać koncerty wśród poszukiwaczy złota. Generał życzy sobie, aby zapewniono jej wojskową eskortę.

Pułkownik bacznie wpatrywał się w kapitana Montgomery'ego, żeby nie przegapić jego reakcji.

– Generał wybrał do tej misji porucznika Surreya, ale, jak doskonale wiecie, ów nieszczęśnik nie może wykonać tego zadania. Dlatego musiałem wyznaczyć kogoś innego. Po drugim i głębokimi namyśle mój wybór padł na was.

Pułkownik Harrison omal nie podskoczył z radości, widząc jak Montgomery mruga i zaciska wargi.

– Macie chronić ją przed niebezpieczeństwami, dopilnować, żeby nic jej nie zagroziło ze strony Indian, powstrzymywać osadników przed niewczesnymi awansami, dbać o jej wygody, co, jak przypuszczam, oznacza, że macie doglądać, żeby nie zabrakło jej jedzenia, a woda do kąpieli nie była zbyt gorąca…

– Z całym szacunkiem, nie mogę przyjąć tej misji, panie pułkowniku – odezwał się kapitan Montgomery. Stał wyprostowany, wpatrzony prosto przed siebie, co oznaczało, że jego wzrok był utkwiony w jakiś punkt kilkanaście centymetrów nad głową pułkownika.

Serce pułkownika zalała błogość.

– To nie jest prośba, kapitanie, to rozkaz. Nikt was nie prosi, rozkazuję wam, więc nic możecie odmówić, odrzucić, jak jakiegoś zaproszenia.

Ku zdumieniu pułkownika, Montgomery porzucił postawę służbisty i nie pytając o pozwolenie usiadł na krześle, wyciągając z kieszeni cienkie cygaro.

– Śpiewaczka operowa? A co ja, u licha, mam do śpiewaczek operowych?

Pułkownik wiedział, że powinien upomnieć kapitana, ale przez ten rok zdążył się nauczyć jednej rzeczy: że armia na zachodzie w niczym nie przypomina armii na wschodzie, gdzie ściśle przestrzega się regulaminu. A poza tym zbyt wielką rozkosz sprawiało mu obserwowanie konsternacji kapitana.

– Ależ kapitanie, powinniście się domyślić. Któż by się lepiej nadawał niż wy? Przez dwadzieścia lat służby nie spotkałem nikogo, kto mógłby się poszczycić równie wspaniałym przebiegiem służby, Zasłużony na placu boju, prawa ręka każdego oficera. Walczyliście z białymi i Indianami. Ścigaliście przestępców i rabusiów. Prawdziwy mężczyzna, który równocześnie potrafi doradzić damom, jak nakryć do stołu. A z tego, co słyszałem, również zawołany z was tancerz.

Uśmiechnął się, kiedy kapitan Montgomery posiał mu mściwe spojrzenie. Nie udało mu się zniszczyć tej maski nawet owego pamiętnego dnia, gdy kapitanowi wymierzono dwadzieścia batogów.

– A co Yovingtonowi do niej?

– Pan generał Yovintgon mi się nie zwierzał, jedynie przysłał rozkaz. Macie wyjechać rano. Z tego, co wiem, kobieta sama dotarła w góry, Rozpoznacie ją… – Wziął list, za wszelką cenę starając się ukryć uśmiech. – Podróżuje ulepszonym zaprzęgiem Concorda. Wóz jest czerwony i ma… zaraz niech sprawdzę, duży napis, „La Reina". La Reina to imię tej kobiety. Z tego, co słyszałem, jest bardzo dobra. Oczywiście w śpiewaniu. O reszcie nic mi nie wiadomo, generał o tym nie wspominał.

– Podróżuje dyliżansem?

– Czerwonym. – Pułkownik pozwolił sobie na lekki uśmieszek. – No, kapitanie, przecież to nie jest zła misja. Pomyślcie, jak to będzie wspaniale wyglądać w raportach. Dokąd was może doprowadzić. Jeśli dobrze się wywiążecie z zadania, może będziecie eskortować generalskie córki. Jestem przekonany, że moja własna córka dałaby wam świetne rekomendacje.

Kapitan Montgomery gwałtownie wstał z krzesła.

– Z należnym szacunkiem, ale nie mogę tego zrobić panie pułkowniku. Zbyt dużo tu się ostatnio dzieje, jestem potrzebny na miejscu. Trzeba chronić białych osadników a biorąc pod uwagę wzburzenie i poruszenie w związku z kwestią zniesienia niewolnictwa i niebezpieczeństwa wybuchu wojny domowej, nie wydaje mi się, żebym mógł porzucić służbę…

Pułkownika Harrisona opuściło poczucie humoru.

– Kapitanie, to nie jest prośba. To rozkaz. Czy się wam to podoba czy nie zostaliście wyznaczeni do tej misji, I to na czas nieokreślony. Macie przebywać z tą kobietą tak długo, jak będzie sobie tego życzyła, jechać, gdzie ona zechce, wykonywać wszelkie jej polecenia, nawet gdyby miały one polegać na wyciąganiu jej powozu z błota. Jeśli nie usłuchacie, wsadzę was do wiezienia, postawię przed sąd polowy i skażę za niewykonanie rozkazu. I jeśli będzie trzeba, sam pociągnę za spust zrozumiano? Czy jasno się wyraziłem?

– Bardzo jasno, panie pułkowniku – odparł z trudem kapitan Montgomery:

– A więc idźcie się pakować. Macie wyjechać jutro o świcie.

Pułkownik widział, że kapitan usiłuje coś powiedzieć.

– O co jeszcze chodzi? – warknął.

– Toby.

Tylko tyle udało się wydusić kapitanowi przez zaciśnięte z wściekłości zęby.

Okazuje się, że kapitan jednak ma coś w rodzaju duszy – pomyślał pułkownik. Przez chwilę kusiło go, żeby jeszcze bardziej rozdrażnić kapitana i stwierdzić, że jego rozkazy nie obejmują gadatliwego, zasuszonego szeregowca, który praktycznie na krok nie odstępował Montgomery'ego. Zbyt dobrze jednak pamiętał gniew żołnierzy w dniu, kiedy kapitan przyjął chłostę za jednego z niech.

– Weźcie go – odparł. – Tutaj i tak się na nic nie przyda.

Kapitan podziękował skinieniem głowy, bez słowa obrócił się na pięcie i wyszedł z gabinetu. Po jego odejściu pułkownik opadł na krzesło i z ulgą odetchnął, choć równocześnie ogarnął go lekki niepokój Czy poradzi sobie z fortem, gdzie większość „żołnierzy" rekrutowała się spośród farmerów, którzy zapisali się do armii jedynie po to, żeby napełnić żołądki? Połowa niemal cały czas chodziła pijana, a dezercja była na porządku dziennym. Przez ten rok radził sobie świetnie, zdawał sobie jednak sprawę, że to w głównej mierze zasługa kapitana Montgomery'ego. Czy będzie umiał sam pokierować fortem?

– Niech go licho porwie! – powiedział głośno i gniewnie zatrzasnął szufladę. Oczywiście, że będzie umiał pokierować swoim własnym fortem!

Ring Montgomery dłuższą chwilę przyglądał się kobiecie przez lunetę, po czym zamknął przyrząd ze złością.

– To ona? – spytał Toby zza jego pleców. – Jesteś pewien, że to ta?

Był o głowę niższy od Ringa, żylasty, z twarzą koloru orzecha.

– A słyszałeś o innej idiotce, która sama by się wybrała do miasta, zamieszkanego przez czterdzieści tysięcy mężczyzn?

Toby zabrał Ringowi lunetę i spojrzał w dół. Stali na szczycie wzgórza nad dolinką, w której zatrzymał się nowy, jaskrawoczerwony dyliżans, lśniący w promieniach zachodzącego słońca. Niedaleko od niego rozbito namiot. Przed wozem rozstawiono stół, przy którym siedziała kobieta. Jadła kolację, do której usługiwała jej szczupła blondynka.

Toby opuścił lunetę.

– Jak myślisz, co ona je? Ma coś zielonego na talerzu. Może to groszek? Albo fasola? A może po prostu zielone mięso, jak to w wojsku?

A co mnie to obchodzi? Niech sobie je, co chce. Żeby licho porwało Harrisona! Niech go piekło pochłonie! Głupi ciemięga! Tylko dlatego, że nie potrafi sam sobie poradzić z fortem wielkości Breck, wysyła mnie, żebym za niego odwalił tę brudną robotę.

Tony ziewnął. Słyszał to już tysiąc razy. Towarzyszył Ringowi od jego dzieciństwa. Inni mogli uważać go za stoika, ale Tony wiedział swoje.

– Powinieneś być mu wdzięczny. Dzięki niemu wyrwaliśmy się z tego przeklętego fortu i jedziemy do krainy pełnej złota.

– Mam misję i muszę ją wypełnić.

– Owszem, ty masz misję. Ja nie przynależę do armii.

Ring chciał przypomnieć Toby'emu o noszonym przez niego mundurze, ale wiedział, że szkoda wysiłku. Toby wstąpił do armii wyłącznie, dlatego, że zrobił to Ring. Wojsko jako takie, jego cele i zadania nic dla Toby'ego nie znaczyły.

Znaczyły jednak wiele dla Ringa. Wstąpił do armii jako młody chłopak i zawsze starał się robić wszystko jak należy, postępować uczciwie, szukać zadań i wypełniać je. Aż do ubiegłego roku to mu się udawało i niczego mu nie brakowało do szczęścia. Wtedy jednak jego bezpośrednim przełożonym został pułkownik Harrison. Harrison – niedoświadczony głupiec, który całe życie spędził za biurkiem i nie miał pojęcia, jak wygląda życie na zachodzie. Gniew za własną nieudolność wyładowywał na kapitanie, zrzucając na niego winę za wszystko, czego nie umiał zrobić.

– I jeszcze coś tam ma – ciągnął Toby, patrząc przez lunetę. – Może to sałata, jak uważasz? A może marchewka? Myślisz, że to coś innego niż suchy prowiant?

– A co mnie, u licha, obchodzi, co ona je?

Cofnął się znad krawędzi.

– Musimy wymyślić jakiś plan. Po pierwsze albo jest dobrą kobietą albo złą. Jeśli dobrą, to nie ma powodów, żeby zapuszczać się tu samotnie. A jeśli złą, nie potrzebuje eskorty. Ani w pierwszym, ani w drugim wypadku nie jestem jej potrzebny.

– Co tam stoi wypisane na drzwiach?

Ring przystanął i uśmiechnął się krzywo. – La Reina, Śpiewająca Księżniczka,

Znowu spojrzał na czerwony wóz.

– Toby, musimy coś zrobić. Nie możemy pozwolić, żeby la młoda kobieta zapuściła się w te okolice. Jestem przekonany, że nie zdaje sobie sprawy, na co się porywa. Gdyby nasza primadonna wiedziała, ile niebezpieczeństw ją czeka, z pewnością wróciłaby do domu.

– Nasza, kto?…

– Primadonna, śpiewaczka operowa.

– Wiesz, zastanawiałem się, jak jej się udało dojechać samej aż tak daleko. Jak myślisz, sama kieruje tym wozem?

– Skąd! Concorda trudno prowadzić.

– W takim razie, gdzie się podziali jej woźnice?

– Nie wiem – machnął lekceważąco ręką Ring. – Może ją porzucili, żeby szukać złota. Może będzie mi wdzięczna, jeśli jej wyjaśnię, jakie niebezpieczeństwa czyhają na nią w tej podróży.

– Phi! – prychnąl Toby. – Nie słyszałem jeszcze o kobiecie, która byłaby za coś wdzięczna.

Ring zabrał mu lunetę i znowu przyjrzał się kobiecie.

– Widziałeś ją, jak sobie spokojniej je? I o ile mnie wzrok nie myli, to je z wytwornej porcelanowej zastawy. Nie wygląda na kogoś przyzwyczajonego do twardych warunków życia w osadach poszukiwaczy złota.

– Jak dla mnie to wygłąda całkiem nieźle. Ma czym oddychać. Lubię kobiety, które mają to i owo na górze. Niżej zresztą też. Nie widać stąd jej twarzy.

– To śpiewaczka operową – burknął Ring – a nie jakaś tancerka.

– Rozumiem, tanecznice śpią z prostymi chłopami, a śpiewaczki operowe z generałami.

Ring popatrzył na niego srogo, ale Toby nie odwrócił wzroku. W końcu Ring oznajmił:

– Dobra, oto nasz płatu pokażemy jej, jak naprawdę wygląda życie na zachodzie, damy przedsmak tego, co ją może spotkać w obozach poszukiwaczy złota Chyba nie chcesz na niej potrenować?

– Oczywiście, że nie. Może ją tylko trochę przestraszyć, żeby wreszcie przejrzała na oczy.

– Świetnie – westchnął Toby. – A wtedy będziemy mogli wrócić do fortu i pułkownika Harrisona. Założę się, że na twój widok ucieszy się, jakby się natknął na bandę Apaczów. Nie można powiedzieć, żeby za tobą przepadał.

– Z wzajemnością. Tak, wrócimy do Fort Breck, ale zażądam przeniesienia.

– Doskonale. Za jakieś cztery, pięć lat może uda się nam stamtąd wyrwać. Ale jeśli nie przestaniesz odstawiać bohatera, do tego czasu na twoich plecach nie zostanie już nawet skrawek skóry.

– Ktoś to musiał zrobić, więc zrobiłem ja – wyrecytował Ring, jakby powtarzał to Toby'emu tysięczny raz. Bo i zresztą tak było.

– Dobra, a teraz jak chcesz przestraszyć tę damulkę? Dlaczego po prostu jej nie powiesz, że nie chcesz się z nią plątać wśród poszukiwaczy złota?

– Ona sama musi podjąć decyzję o powrocie do cywilizowanego świata. Inaczej będę nadal zobligowany rozkazem.

– A więc może to ty sam się boisz i wcale ci nie zależy na jej bezpieczeństwie?

– Masz bardzo pesymistyczne spojrzenie na świat. Powiadam ci, dla nas obu byłoby najlepiej, gdyby zdecydowała się zawrócić. No to jak? Jedziesz ze mną czy zostajesz?

– Zostaję? Za żadne skarby świata! Może da nam coś jeść. Choć mam nadzieję, że nie zacznie śpiewać. Nie lubię opery jak licho.

Ring wygładził mundur i poprawił długą, ciężką szablę u boku.

– Dobra, pora z tym skończyć. Mam wystarczająco dużo zajęć w forcie.

– Na przykład unikanie śmierci z ręki Harrisona, co?

Ring bez słowa dosiadł konia.

2

Maddie wyciągnęła z kuferka zdjęcie siostry i przyglądała mu się w zadumie. Tak była pogrążona w myślach, że nie usłyszała, kiedy Edith weszła do namiotu.

– Chyba nie zaczniesz beczeć? – powiedziała, rozkładając prześcieradło na twardej leżance, która służyła Maddie za łóżko.

– Jasne, że me – odparła ostro Maddie, – Ugotowałaś już coś? Umieram z głodu.

Edith odgarnęła z oczu pasmo popielatoblond włosów. Ani włosy, ani suknia nie grzeszyły szczególną czystością.

– I nie wycofasz się?

– Nie. Jeśli coś muszę robić, po prostu tę zrobię. Skoro w celu uratowania siostry mam śpiewać dla bandy brudnych, niepiśmiennych złodziei, to będę śpiewać. – Maddie przyjrzała się kobiecie, która była jej pokojówką, towarzyszką i prawdziwym utrapieniem. – Chyba nie zaczynasz tchórzyć, co?

– To nie moją siostrę chcą zabić, a nawet gdyby moją, niewiele by mnie to wzruszyło. Ja zamierzam złapać dzianego poszukiwacza złota, zmusić go do ożenku i dobrze się ustawić.

Maddie po raz kolejny spojrzała na fotografię i odłożyła ją na miejsce.

– Ja chcę tylko jak najszybciej z tym Skończyć i odzyskać siostrę. Sześć osad. To wszystko, co mam zrobić, wtedy mi ją oddadzą.

– Taaa, nadzieję zawsze można mieć. Nie wiem, czemu aż tak im ufasz.

– Generał Yovington obiecał, że mi pomoże. Jemu ufam. Kiedy to wszystko się skończy, pomoże mi ukarać porywaczy.

– Masz znacznie większą wiarę w mężczyzn niż ja -stwierdziła Edith strzepując koce. -Gotowa jesteś… – Umilkła widząc u wejścia do namiotu sylwetkę wysokiego mężczyzny. – On znowu tu jest.

Maddie uniosła wzrok, potem wysunęła się z namiotu. Wróciła po chwili.

– Mogą być jakieś kłopoty – ostrzegła służącą. – Dziś w nocy bardzo uważaj.

Kiedy godzinę później kończyła posiłek, ujrzała nadjeżdżających w jej stronę dwóch żołnierzy. A właściwie półtora żołnierza – pomyślała, bo jeden z nich, dosiadający rumaka czystej krwi, był odziany we wspaniale skrojony i świetnie dopasowany mundur, ale za to ten drugi, o połowę mniejszy od swego towarzysza, miał na sobie bluzę z ponaszywanymi i wypchanymi do granic możliwości kieszeniami.

– Witam – odezwała się z uśmiechem. – Przyjechaliście panowie w samą porę, żeby dotrzymać mi towarzystwa przy herbacie. A może skusicie się też na kawałek szarlotki?

Wyższy i, jak Maddie szybko zauważyła, bardzo przystojny mężczyzna tylko zmarszczył gęste brwi. Spod szerokiego ronda kapelusza wymykały się ciemne, kręcone włosy, j ciemne oczy spoglądały na nią ponuro.

– Prawdziwa herbata? – upewnił się drobniejszy mężczyzna. Miał pomarszczoną, brunatną twarz. – Prawdziwa szarlotka? Z prawdziwych jabłek?

– Ależ oczywiście! Proszę, zechciejcie się panowie poczęstować.

W ułamku sekundy, nim Maddie zdążyła nalać herbaty, len mniejszy zeskoczył z konia i wziął filiżankę w drżącą z niecierpliwości rękę. Maddie nalała drugą filiżankę i podała jego towarzyszowi.

– Proszę, panie kapitanie – zwróciła się do młodszego z gości, zauważając na jego ramionach, dwa srebrne pagony.

Nie reagując na zaproszenie, podjechał bliżej stołu. Maddie zadarła głowę, żeby przyjrzeć się potężnemu rumakowi i jeźdźcowi.

Razem mają chyba ze trzy i pół metra – pomyślała, czując strzyknięcie w karku.

– Pani jest tą La Reiną?

Głos miał przyjemny, ale ton wcale nie był miły.

– Tak – uśmiechnęła się najwdzięczniej jak potrafiła, starając się nie zwracać uwagi na ból szyi. – La Reina to mój pseudonim. Naprawdę nazywam się…

Nie udało jej się dokończyć, bo koń nagle się odsunął i musiała ratować zastawę.

– Spokój, Diabeł – powiedział mężczyzna, osadzając konia.

Drugi mężczyzna zakrztusił się herbatą.

– Nic panu nie jest?

– Nie – uśmiechnął się szeroko. – Diabeł, co? – roześmiał się w głos.

Maddie hojną ręką ukroiła mu szarlotki, położyła na talerzyku i podała.

– Zechce pan spocząć?

– Dziękuję pani, stąd będę miał lepszy punkt obserwacyjny.

Maddie popatrzyła, jak odchodzi na bok, potem całą uwagę skupiła na wierzchowcu, który wymachiwał ogonem niebezpiecznie blisko jej porcelany,

– Czym mogę panu służyć, kapitanie?

Odsunęła filiżankę dalej od końskiego ogona.

Mężczyzna sięgnął do kieszeni granatowej kurtki, wyjął złożoną kartkę papieru i podał kobiecie.

– Otrzymałem rozkaz od generała Yovingtona, żeby eskortować panią w czasie jej podróży. Maddie z uśmiechem otworzyła list. Jak to miło ze strony generała, że zapewnił jej dodatkową opiekę!

– Awansował pan – stwierdziła, przeczytawszy. – Moje gratulacje, kapitanie Sumy,

– Porucznik Surrey zmarł tydzień temu i mnie powierzono wypełnienie jego misji. Generał Yovington nie wio o jego śmierci i nie został jeszcze powiadomiony, że przejąłem zadanie porucznika.

Maddie na moment odebrało mowę. Była przekonana, że generał wybrał kogoś, kto będzie wiedział, jaki jest cel jej podróży. Sadziła, że generał udzieli temu człowiekowi odpowiednich instrukcji. Ale w tej sytuacji? Co ma począć? Jak zrobi to, czego się od niej oczekuje, jeśli będzie miała na karku dwóch żołnierzy? Musi po prostu musi się ich pozbyć.

– Ogromnie miło z pańskiej strony – odezwała się, składając list. – I ogromnie miło ze strony generała Yovingtona. Ja jednak nie potrzebuję eskorty.

– Tak samo jak wojsko nie ma na zbyciu oficerów, żeby towarzyszyli wędrownym śpiewaczkom – odparł kapitan, patrząc na nią z góry.

Maddie zamrugała powiekami. Z pewnością nie chciała, żeby to zabrzmiało aż tak nieuprzejmie.

– Proszę, panie kapitanie, może pan jednak napije się herbaty? Robi się chłodno. A poza tym pański ogier niszczy mój wóz.

Ruchem głowy wskazała konia, który ocierał się o jaskrawoczerwoną farbę. Mężczyzna kolanem zmusił zwierzę, żeby się odsunęło, po czym zeskoczył z konia, zostawiając cugle luzem.

Dobrze ułożony – pomyślała Maddie i przyjrzała się podchodzącemu ku niej mężczyźnie. Wzrostem dorównywał chyba swojemu rumakowi, musiała się wyprostować, żeby mu spojrzeć w oczy.

– Zechce pan spocząć, kapitanie.

Zamiast usiąść, kopniakiem przewrócił stołek, postawił na nim stopę i opierając się na kolanie, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki długie, cienkie cygaro.

Maddie przyglądała mu się, wcale nierozbawiona jego bezczelnością i brakiem dobrego wychowania.

– Chyba nie zdaje sobie pani sprawy, na co się pani naraża.

– A czegóż mam się bać? Poszukiwaczy złota? Gór?

– Trudu – odparł, spoglądając na nią z góry.

– Tak, wiem, że będzie trudno, ale…

– Ale nie ma pani najmniejszego pojęcia, co ją czeka. Jest pani…- zmierzył wzrokiem stół z porcelanową zastawą.

– Nie uświadamia sobie pani, co to naprawdę znaczy trud.

Zresztą, skąd pani, która do tej pory wiodła luksusowe życie śpiewaczki operowej, miałaby mieć pojecie o niewygodzie?

Oczywiście nie znał jej, inaczej miałby się na baczności, widząc, jak ciemnieją jej zielone oczy.

– Czy mam przez to rozumieć, że jest pan znawcą i miłośnikiem opery, kapitanie? I spędził pan mnóstwo czasu w tym środowisku? Czyżby pan także śpiewał? Tenor?

– Moja znajomość lub nieznajomość opery nie ma tu nic do rzeczy. Otrzymałem rozkaz eskortowania pani i moim zdaniem, gdyby zdawała sobie pani sprawę z tego, co ją czeka, zarzuciłaby pani szaleńczy pomysł wjeżdżania na złotonośne tereny.

Zdjął nogę ze stołka i odwrócił się od niej.

– Oczywiście, jestem pewien – podjął ojcowskim tonem.- że przyświecają pani najszlachetniejsze intencje. Chce pani przynieść tym biednym ludziom trochę kultury. – Obejrzał się przez ramię i prawie uśmiechnął. – Cenię pani szczytne idee, ale ci mężczyźni me docenią dobrej muzyki.

– Czyżby? – odparła cicho. – A jaką muzykę oni lubią?

– Hałaśliwą, wulgarną – odparł szybko. – Ale nie w tym rzecz. Chodzi o to, że te osady to nie najlepsze miejsca dla damy.

Tu Maddie poczuła – i dostrzegła – wzrok, jakim zmierzył ją od stóp do głów. A w spojrzeniu tym nie kryło się nic pochlebnego. Miała wrażenie, że mężczyzna chce dodać: o ile w ogóle jest pani damą.

– Złe miejsca? – spytała. Mówiła cicho, ale dzięki wieloletniemu treningowi jej głos niósł się daleko.

– Gorsze, niż może pani sobie wyobrazić. Zdarzają się tam takie… Nie, nie będę pani straszył okropieństwami. Prawo dzierży straż obywatelska, ale gdzież jej tam do miana prawdziwej straży! Stryczek jest ciągle w użyciu, a śmierć przez powieszenie to najszlachetniejszy zgon, jaki tam może człowieka spotkać. Szerzy się złodziejstwo. – Oparł rękę na stole i nachylił się ku kobiecie. – Trafiają się też mężczyźni, którzy wykorzystują kobiety.

– Ojej. Co też pan opowiada! – wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. – I pańskim zdaniem nie powinnam się tam wybierać?

– Z całą pewnością nie.

Odsunął się od stołu i po raz drugi omal się nie uśmiechnął.

– Mam nadzieję, że rozsądne argumenty panią przekonają.

– O, tak, potrafię wysłuchać rozsądnych argumentów. Niech mi pan powie, kapitanie…?

– Montgomery.

– Aha, kapitanie Montgomery, co pan zamierza później, po wypełnieniu swojej misji, jaką jest eskortowanie mnie po tych terenach?

Zmarszczył się nieco, wyraźnie nie podobały mu się wszelkie pytania na jego temat.

– Wrócę do Fort Breck i do swoich obowiązków.

– Ważnych obowiązków?

– Oczywiście! – odrzekł ostro- – Wszystkie żołnierskie obowiązki są ważne.

– W tym sprzątanie latryny – wtrącił jego towarzysz, podchodząc do stołu, w wyciągniętej ręce trzymając pusty talerzyk. – Tam zajmuje cały dzień bardzo ważne rąbanie drwa na opał, wyciąganie wody, budowanie kolejnych baraków i… – Toby! – warknął kapitan Montgomery.

Toby zamilkł, kiedy Maddie nałożyła mu kolejny kawałek ciasta.

– Przepraszam za mego podwładnego – powiedział kapitan Montgomery. – Czasem trudno mu przychodzi zrozumienie, o co naprawdę chodzi w wojsku.

– A pan to pojmuje bez trudu? – spytała dziewczyna słodko.

Ukroiła kawałek ciasta, położyła na delikatnym talerzyku i podała kapitanowi wraz z ciężkim srebrnym widelczykiem.

– Tak, proszę pani. Wojsko ma chronić. Bronimy białych osadników przed Indianami i…

– Indian przed białymi osadnikami?

Toby parsknął śmiechem, ale kapitan Montgomery uciszył go wzrokiem. Równocześnie z przerażeniem, jakby sobie uświadamiając, że właśnie sprzedał się wrogowi, spostrzegł swój na wpół opróżniony talerzyk z szarlotką. Odstawił go i wyprostował się.

– Chodzi mi o to, że nie może pani jechać na te tereny.

– Rozumiem. Bo jeśli nie pojadę, będzie pan wolny i nie musi pan dłużej eskortować tej… jak to pan określił, wędrownej śpiewaczki, tak?

– Czy będę wolny, czy nie, to nie ma nic do rzeczy. Ważne jest to, że pani nic będzie tam bezpieczna. Nawet mnie może się nie udać ustrzec pani przed niebezpieczeństwem.

– Nawet panu, kapitanie?

Zamilkł i przyjrzał się jej. Cała ta rozmowa układała się nie tak, jak chciał.

– Panno La Reina, dla pani to może wszystko żarty, ale zapewniam, że nie miejsce tu na nie. Tutaj jest pani samotną, bezbronną kobietą, która nie zdaje sobie sprawy, co ją może czekać. – Uniósł brew. – Może się mylę, przypuszczając, że chce pani wyłącznie śpiewać. Może panią także ogarnęła gorączka złota. Może chce pani za pomocą swego… Może chce pani wyciągnąć od jakiegoś naiwnego poszukiwacza zdobyte z trudem złoto. – Dość tego – przerwała Maddie, wstając i nachylając się ku niemu. – W jednym się pan nie mylił: mówiąc, że może pan się myli. Nie zna mnie pan, nic pan o mnie nie wie, ale mogę pana zapewnić o jednym: pojadę tam i ani pan, ani cała ta pańska armia mnie nie powstrzyma.

Słysząc to uniósł brew i błyskawicznym ruchem położy jej dłoń na ramieniu. Nie wiedział jeszcze, co zrobi, ale chciał ją zmusić, żeby go usłuchała.

W tej samej chwili jak spod ziemi wyrośli dwaj mężczyźni: jeden niski i krępy, o twarzy, która wyglądała, jakby od lat miała częsty i bliski kontakt z cudzą pięścią. Drugi był najpotężniejszym, najciemniejszym Murzynem, jakiego Ring kiedykolwiek widział. Rzadko się zdarzało, żeby Ring spotkał kogoś wyższego od siebie, jednak ten mężczyzna przerastał go o kilka dobrych centymetrów.

– Zechce mnie pan puścić? – spytała spokojnie Maddie.

– Frank i Sam nie lubią, kiedy dzieje mi się krzywda.

Ring niechętnie puścił jej ramię i cofnął się.

Maddie obeszła stół, obaj mężczyźni nie odstępowali jej na krok. Niższy, choć wzrostem niewiele ją przewyższał, mógł ważyć prawie sto kilo, ale na tę wagę składały się same mięśnie. Jeśli zaś chodzi o drugiego jej towarzysza, nikt – a przynajmniej nikt o zdrowych zmysłach – nie wdawałby się z nim w awantury.

– Kapitanie – odezwała się Maddie z lekkim uśmieszkiem

– Tak pana pochłaniało robienie uwag na temat rzeczy, z których, pańskim zdaniem, nie zdaję sobie sprawy, że nawet pan nie zapytał, jakie podjęłam środki bezpieczeństwa. Pozwoli pan, że mu przedstawię moich obrońców.

– Zwróciła się w stronę niższego mężczyzny. – To jest Frank. Jak pan widzi, ma za sobą sporo walk na pięści. Trafia do każdego celu. A poza tym gra na fortepianie i flecie.

To jest Sam – dodała, wskazując Murzyna. – Przypuszczam, że nie muszę panu tłumaczyć, co potrafi zrobić. Kiedyś gołymi rękami zadusił buhaja. Widzi pan tę bliznę na jego szyi? Próbowano go kiedyś powiesić, ale sznur pęki. Gd tamtej pory nikt już nie podejmował takich prób. Spojrzała na kapitana Montgomery'ego, którego ciemne oczy błyszczały.

– Za panem stoi Edith. Edith ma słabość do noży. – Uśmiechnęła się. – Z fletem poprzecznym też nieźle sobie radzi.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Co za rozkoszne uczucie, przytrzeć nosa temu zarozumiałemu, przemądrzałemu człowiekowi. Jej zdaniem nie wyglądał na kogoś przyzwyczajonego do porażek.

– Ma pan moje pozwolenie na powrót do fortu. Może pan tam powiedzieć, że nie potrzebuję eskorty i sam się pan przekonał, te jestem w dobrych rękach. Niech się pan nie trapi: napiszę do generała Yovingtona i wyjaśnię mu, że wiem o zgonie porucznika Surreya i choć doceniam jego, generała, troskę, nie potrzebuję żadnej dodatkowej eskorty.

Na tym chciała zakończyć, ale nie potrafiła sobie odmówić przyjemności ostatecznego pognębienia kapitana,

– A już na pewno nie potrzebuję nikogo równie niezdarnego jak pan. Frank już dwa dni temu wiedziała, że pan nas szuka. Nie można powiedzieć, żeby wykazał się pan szczególną dyskrecją i cały czas, kiedy pan obserwował nas ze wzgórza.

Sam obserwował pana. A kiedy pan zbliżał się do obozu… wielkie nieba, kapitanie, w porównaniu z panem, chór w Traviacie jest cichy jak myszka. Nie pojmuję, jak wojsko mogło komuś takiemu jak pan powierzyć zadanie ochrony.

Zdawała sobie sprawę, że powinna przestać, ale słowa same płynęły jej z ust. Sposób, w jaki określił ją mianem wędrownej śpiewaczki, sprawił, że zniknęły wszelkie hamulce.

– Można by sądzić, że gdyby wojsku zależało na ochronieniu mnie przed Indianami, wysialiby człowieka, który umiałby się poruszać nieco ciszej i z większą ostrożnością. Niech mi pan powie, kapitanie, czy ma pan, jakiekolwiek pojęcie o Dzikim Zachodzie? Czy w ogóle widział pan na oczy Indianina? Czy potrafiłby pan odróżnić Indianina z plemienia Utah od Kri albo od Czejena? A może rzeczą, którą pan najlepiej potrafi, jest zastraszanie kobiet? Albo jedyną, którą pan w ogóle potrafi?

Posłała mu słodki uśmiech. Wysłuchał jej przemowy stojąc nieruchomo z kamienną twarzą, w której jedynym znakiem życia byty płonące oczy.

– Może pan wrócić do swego fortu, kapitanie – oświadczyła. – Ja nie życzę sobie mieć już z panem do czynienia.

Ring popatrzył na jednego mężczyznę, potem na drugiego, wreszcie zatrzymał wzrok na Maddie i przytknął palce do kapelusza.

– Dobranoc pani – powiedział, po czym odwrócił się, minął Edith i podszedł do konia.

Za nim jak cień postąpił Toby, który z lekkim niepokojem przyjrzał się Samowi, potem, siadając na konia, mrugnął do Maddie.

Nie odjechali daleko, kiedy dobiegł ich śmiech Maddie. Frank też zachichotał, nawet Sam się uśmiechnął, jedynie Edith nie okazywała wesołości!.

– Nie spodobało mu się to, co powiedziałaś – odezwała się ostro.

– A mnie się nie spodobało to, co on powiedział!

– Taa, ale taki los kobiet, że muszą przyjmować, co mężczyzna powie. Oni nie są tego zwyczajni.

– W takim razie jako pierwsza wprowadzę zwyczaj, że kobiety nie będą przyjmować pokornie tego, co mówią mężczyźni – odparowała Maddie, potem się uspokoiła.

– A zresztą to nieważne, i tak widzieliśmy go po raz ostatni.

Sam ruchem głowy wskazał wzgórze, z którego wcześniej obserwowali ich Ring i Toby.

Tak – odparła Maddie. – Myślę, że dziś w nocy warto jeszcze ich popilnować.

Odwróciła się. Frank zapalał lampy. Pomyślała, że chyba powinna się wcześniej położyć, żeby jutro mogli wyruszyć z samego rana. Znowu się uśmiechnęła.

– I w ten sposób rozwiązaliśmy kwestię eskorty – pomyślała.

– Przestraszyć ją, co? – mówił Toby, kiedy siedzieli przy ognisku, jedząc suchy prowiant. – Zdaje się, że tej damy nic nie przestraszy! – Zachichotał z podziwem. – Nawet żem nie zauważył, kiedy ci dwaj wyrośli przy niej. Wcalem ich nie widział. Jak sądzisz, gdzie się kryli? Ten duży, czarny mógł wyskoczyć prosto z piekła, ale ten drugi…

– Nie możesz chwilę posiedzieć w milczeniu? – warknął

Ring. Toby nie zamierzał ani przez chwilę siedzieć- w milczeniu.

– Ale trzeba przyznać, ze było na co popatrzeć- Myślisz, że taka ślicznotka potrafi dobrze śpiewać!

Ring wyrzucił fusy z kawy.

– Nie. Jeśli ona jest śpiewaczką, to możesz mnie nazwać kłamcą.

– Którym wcale nie jesteś, co? – W oczach Tob’ego tańczyły iskierki rozbawienia. – Powiedziałeś jej samą prawdę: że na niczym się nie zna. Nawet nie spytałeś, czy ma jakichś drabów do obrony, tylko wygłosiłeś jej kazanie. Chyba jej się to nie spodobało, co? Powiedziała, że w porównaniu z tobą coś tam… Co to było?

– Opera – odezwał się głośno Ring. – To był tytuł opery, Słuchaj no, nie masz ciekawszych zajęć, tylko wiecznie kłapać jadaczką?

– Ojojoj! Bo się przestraszę. Oby nie aż tak jak tamtą dama w obozie. Gdzie się wybierasz?

Ring wsiadał na konia.

– Wrócę rano. Toby się zmarszczył.

– Mam nadzieje, że nie zrobisz nic głupiego. Ten duży mógłby cię zdławić jak muchę.

– Wbrew pozorom nie przyszłoby mu to tak łatwo.

Ring skierował wierzchowca w las. Kiedy już oddalił się nieco od Toby'ego i od obozowiska śpiewaczki, zeskoczył z konia, odczepił od siodła worki i wyciągnął ich zawartość. Na samym dnie znalazł skórę, w którą była zawinięta okrągła metalowa puszka. Już od paru miesięcy nie brał tych przedmiotów do ręki, ale teraz wiedział, że będą mu potrzebne.

Rozbierając się, przebiegł w pamięci wydarzenia tego wieczoru. Nie chodziło o samo upokorzenie, ani o fakt, że został upokorzony przez kobietę, gnębiło go, że nie pozwoliła mu wypełnić rozkazu. Otrzymał rozkaz i choćby wszystko w nim się przeciw temu buntowało, wypełni go – niezależnie od okoliczności.

A więc wydaje jej się, że jest bezpieczna? Uważa, że skoro jest pilnowana przez dwóch ludzi, to nic jej nie grozi? To prawda, nie zauważył dwóch mężczyzn kryjących się w mroku przy powozie – owo niedopatrzenie było tylko i wyłącznie jego winą – ale kiedy się pojawili, wcale go nie zastraszyli. Lewe oko niższego mężczyzny, Franka, było zasnute mgłą i jeśli nawet nie był na nie ślepy, to z pewnością niedowidział. Jeśli zaś chodzi o Murzyna, choć skórę miał jędrną i trudno było określić jego prawdziwy wiek, Ring dostrzegł, że Sam poruszał się nieco sztywno i stał zwykle na prawej nodze. Kapitan podejrzewał, że mężczyzna jest starszy, niż na to wygląda, że W lewej nodze dokucza mu jakiś ból. Kobiecie z nożami Ring praktycznie nie poświęcił uwagi. Wpatrywała się w niego z takim pożądaniem, że prawdopodobnie wystarczyło, by się uśmiechnął, a natychmiast zapomniałaby o swojej broni,

Najtrudniej było rozgryźć śpiewaczkę, tę całą La Reinę, Kiedy ją zobaczył, sądził, że wie już o niej wszystko. Taka się wydawała miękka, te szeroko otwarte oczy. Z nabożeństwem słuchała każdego jego słowa. Zachowywała się jak prawdziwa dama: najlepiej świadczył o tym fakt, że poczęstowała Toby'ego herbatą. Żadna z żon oficerów nie zaszczyciłaby szeregowca, i to jeszcze takiego jak Toby, niczym poza przelotnym uśmiechem. A jednak ta śpiewaczka podała mu herbatę, i to w swojej wykwintnej filiżance.

Nie skończył się jeszcze rozbierać, a już wiedział, że ta kobieta rzeczywiście potrzebuje eskorty. Może generał Yovington zdawał sobie z tego sprawę i dlatego wyznaczył do tej misji wojskowego? Co prawda jego pierwotny wybór nieco Ringa dziwił: porucznik Surrey był cichym, zamkniętym w sobie człowiekiem. Niewiele więcej można było o nim powiedzieć, z wyjątkiem tego, że kiedyś został oskarżony o oszustwo. Widać generał miał jakieś powody, skoro powierzył tę misję właśnie jemu.

Niezależnie od tego, kogo generał wyznaczył, był na tyle przenikliwy, żeby uświadamiać sobie, że śpiewaczka naprawdę potrzebuje kogoś do obrony, Może generał znał ją i wiedział, że choć miękka jak wosk, uważa się za twardą i niezwyciężoną. Sprawiała wrażenie, jakby sądziła, że, mimo jej urody, w tych dzikich okolicach nic jej nie grozi, a Ring od lat nie widział równej ślicznotki.

Rozebrawszy się do naga, obwiązał wokół lędźwi przepaskę, włożył długie, miękkie mokasyny, przypiął do pasa nóż i otworzył puszkę z cynobrem.

Jej uroda stanowiła prawdziwe zagrożenie, Może udałoby mu się ochronić ją przed poszukiwaczami złota, ale jak ochroniłby poszukiwaczy przed nią? Może generał właśnie, dlatego wyznaczył eskortę, żeby La Reina pozostała czysta i nieskażona i nie kusiła się o schadzki z innymi mężczyznami?

Zanurzył palce w sproszkowanym cynobrze i wzruszył ramionami. Jest żołnierzem, To nie jego rzecz zastanawiać się nad rozkazami. On ma je po prostu wykonywać.

Maddie spała głęboko. Śniło jej się, że śpiewała w La Scali z Adeliną Patti. Publiczność przywitała występ rywalki tupaniem i gwizdami, a potem zaczęła krzyczeć: „La Reina! La Reina!"

Uśmiechała się przez sen, kiedy obudził ją blask zapałki przykładanej do lampy. Zacisnęła powieki, nie chcąc otwierać oczu.

– Edith, zgaś tę lampę – mruknęła i chciała się przekręcić na drugi bok, ale coś przytrzymywało jej ramię nad głową. Przez sen szarpnęła ręką, a potem budząc się, jeszcze raz- mocniej. Ramię pozostawało uwięzione. Przerażona próbowała gwałtownie usiąść, ale wyglądało na to, że obie jej tece i nogi są przywiązane do łóżka. Otworzyła usta, żeby wołać o pomoc.

– Proszę bardzo, niech pani krzyczy do woli. Zapewniam, że nikt nie przyjdzie pani z pomocą.

Zamknęła usta. Na środku podłogi siedział kapitan Montgomery i spokojnie palił cygaro. Był jednak tak odmieniony, że w pierwszej chwili go nie rozpoznała. Na biodrach miał skórzaną przepaskę, która odsłaniała długie, mocne nogi i znaczną część umięśnionych pośladków. Nagi tors porastały włosy, na ramieniu dostrzegła trzy smugi cynobru. Na policzku miał namalowane trzy jaskrawoczerwone paski.

Zapewne powinna być przerażona, ale nigdy w życiu nikogo nie bała się mniej, niż jego. Doskonale wiedziała, o co mu chodzi: zraniła jego dumę i teraz się na niej odgrywa – zupełnie jak mały chłopczyk.

– Jak to miło z pańskiej strony, kapitanie, że zechciał pan do mnie wpaść. I cóż za oryginalny strój. Radziłabym jednak panu mnie uwolnić, zanim Sam tu przyjdzie. Obawiam się, że jemu ta sytuacja może się wydać mniej zabawna niż mnie.

Zaciągnął się cygarem.

– Nim tu przyszedłem, zająłem się oboma pani stróżami i pokojówką.

Szarpnęła się w więzach,

– Jeśli zrobił pan krzywdę któremuś z moich ludzi, dopilnuję, żeby pana zawiesili.

– Powiesili.

– Słucham?

– Chciała pani powiedzieć: powiesili, nie zawiesili. Od zawieszenia się nie umiera, zaś o powieszeniu mówimy, kiedy człowiek zakłada bliźniemu stryczek na szyję.

– Nie umiera się? Nie mam pojęcia, o co panu chodzi.

Czyżby? Sadziłem, że zna się pani na tym doskonałe. Przecież tyle czasu przebywała pani w towarzystwie generała… Dopiero w tej chwili do Maddie dotarło, o co mu chodzi. Te przebieranki i przywiązanie do łóżka, żeby postawić na swoim, nie zdenerwowały jej, ale insynuacje, jakoby coś było między nią a generałem…

– Jak pan śmie! – wydusiła. – Powiadomię o wszystkim pańskiego zwierzchnika. I jeśli natychmiast mnie pan nie uwolni, dopilnuję, żeby pana zawieszono… powieszono, nieważne; poćwiartowano.

– Ostrożnie! W porównaniu z panią chór z… Z czego to było? Tra… coś tam?

– Traviaty, ty nudny, zacofany, prymitywny ośle! Uwolnij mnie natychmiast!

Wstał powoli i przeciągnął się szeroko.

– Gdybym był Indianinem, już dawno zdążyłbym panią oskalpować. Inny biały zaś zdążyłby zrobić wszystko, na co przyszłaby mu ochota.

– Jeśli chce mnie pan przestraszyć, to się nie udało. Dlaczego jakiś Indianin dla mojego skalpu miałby ryzykować wszczęcie wojny?

Przysiadł na krawędzi łóżka i przyjrzał się kobiecie.

– Nie słyszała pani, że Indianie atakują białe kobiety ani jak bardzo ich pożądają?

– Czyżby czytał pan wyłącznie nędzne powieścidła?

Odwrócił wzrok i zaciągnął się cygarem.

– Wygląda na to, że pani zna się świetnie na Indianach.

A skąd księżniczka z Lanconii mogłaby posiąść tak gruntowną wiedzę?

Maddie już chciała wyjaśnić, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. Za nic się nie przyzna. Jeśli uda jej się wydostać z tej kabały, nie powie temu człowiekowi nawet która godzina.

– Cóż za przenikliwość, kapitanie – powiedziała, a raczej prychnęła jak kotka. – Prawda jest taką, że w Lanconii mieszkał u nas pewien starzec, który połowę życia spędził polując na zwierzęta na zachodzie. Jako dziecko godzinami przesiadywałam na jego kolanach i słuchałam cudownych opowieści – prawdziwych, opowieści – o Dzikim Zachodzie.

– I teraz przyjechała pani obejrzeć ziemie, o których opowiadał.

– Tak. I żeby śpiewać. Trzeba przyznać, że śpiewam całkiem dobrze.

Odsunął się, stał odwrócony plecami. Maddie korzystając z okazji zaczęła się szarpać, więzy jednak okazały się silne i dobrze zaciśnięte. Nagle spojrzał przez ramię, ale była szybsza: leżała spokojnie, uśmiechając się do niego.

– Ostrzegałem, że nie powinna pani zapuszczać się głębiej na te tereny. Ludzie tutaj są niebezpieczni, więc żywię o panią obawy.

Obawiasz się, że będziesz musiał za mną chodzić- pomyślała, ale nadal była uśmiechnięta.

– Nic mi się nie stanie, a pan może wrócić do swego oddziału. Obiecuję, że napiszę o panu do generała najpochlebniej jak potrafię. To przemiły człowiek.

– Byłem przekonany, że kto jak kto, ale pani dobrze o tym wie.

Zacisnęła zęby.

– Zapewniam pana, kapitanie, że zainteresowanie generała moją osobą ma charakter wyłącznie artystyczny.

– Artystyczny?

Tak, ty półnagi ptaku dodo – pomyślała. – Artystyczny. – Mimo to ponownie się uśmiechnęła.

– Chodzi o mój śpiew. Generałowi podoba się mój śpiew. Gdyby zechciał pan być tak uprzejmy i rozwiązać te sznury, to zaśpiewam i dla pana.

– Arię? Nie, dziękuję.

Posłał jej pełen wyższości uśmieszek, który sprawił, że gniew rozgorzał w niej na nowo. Prawie kipiała. Westchnęła ze znużeniem.

– Dobrze, kapitanie, do rzeczy; skończmy z tą zabawą. Udało się panu przechytrzyć moich ludzi, moją pokojówkę i mnie. Wygrał pan. Czego pan teraz chce?

Otrzymałem rozkaz towarzyszenia pani i to właśnie zamierzam zrobić. O ile nie okaże się przedtem, że ma pani dość rozumu, żeby wysłuchać rozsądnych argumentów.

– Czyli robić, co się panu podoba, tak? Przepraszam, nie chciałam tego powiedzieć. – Zaczerpnęła tchu. – Kapitanie, może pan należeć do owej nielicznej garstki ludzi, którzy nie mają ochoty słuchać wykonawczyni mojej klasy, jednak zapewniam pana, ze miliony ludzi na całym świecie, nie tak… – Chciała powiedzieć: ograniczonych, upartych, głupich, ale się powstrzymała. -…nieuświadomionych, wiele by dało, żebym dla nich zaśpiewała.

– Świetny pomysł. Oczywiście, nie mam nic przeciw muzyce, uważam…

– Jakże miło z pańskiej strony.

Zignorował jej uwagę.

– Uważam jednak, że powinna pani wrócić do bardziej cywilizowanych stanów, odczekać kilka lat, dopóki te ziemie nie zostaną zasiedlone, i wtedy przyjechać tu z występami.

Po raz kolejny zaczerpnęła tchu, żeby się uspokoić. Kiedy się odezwała, przemawiała jak do nierozgarniętego dziecka.

– Kapitanie Montgomery, może obito się panu o uszy, że głos śpiewaczek operowych nie jest wieczny. To bardzo przykra prawda, ale nie zawsze będę mogła śpiewać. Teraz mam dwadzieścia pięć lat i jeszcze nie osiągnęłam pełni swych możliwości, ale muszę śpiewać, dopóki mogę, i chcę śpiewać dla tych biednych samotnych mężczyzn. Co więcej, ja będę dla nich śpiewać.

Popatrzył na nią.

– Potrafi pani być uparta.

– Ja? Ja uparta? To panu na wszelkie możliwe sposoby powiedziano, że nie jest pan. mile widziany ani potrzebny, a oto siedzi pan tu w środku nocy bawiąc się w Indianina i przywiązując biedną, bezbronną kobietę do łóżka.

Prawie się uśmiechnął, ale rzeczywiście usiadł na łóżku i pochylił się, żeby rozwiązać jej ręce. Od jego opalonej skóry biło ciepło i Maddie pomyślała, że, aby tak się opalić, wiele czasu musiał spędzić w tej przepasce na biodrach jako swym jedynym ubraniu.

Kiedy uwolnił już jej ręce, usiadła rozcierając nadgarstki i przyglądała się, jak rozwiązuje więzy u kostek. Poczuwszy ze sznury opadły, pchnęła go i zerwała się z łóżka, Nim zdążyła dobiec do płachty, chwycił ją w pasie i rzucił na łóżko, potem pochylił się nad nią, gniewnie się jej przyglądając.

– Ma pani whisky? – spytał wreszcie po dłuższej chwili. – Chyba potrzebuję wzmocnienia.

– Podawanie Indianom wody ognistej jest zakazane.

– Niech pani nie przeciąga struny. Już i tak jest naprężona do ostateczności.

– W kuferku znajdzie pan butelkę.

Podszedł do kufra, odwrócił się do niej plecami, ale wystarczyło, żeby poruszyła nogą, a natychmiast na nią spojrzał. Uśmiechnęła się niewinnie;

Oprócz butelki wydostał i szklankę, nalał sobie solidną porcję, wychylił jednym haustem, po czym wlał kolejną.

– Z tego, co widzę, ma pani dwa rozwiązania: albo pani da sobie spokój z tymi występami, albo ja będę panią eskortował.

– To tak jakby mi pan dawał prawo wyboru rodzaju śmierci

Uniósł brew.

– Zapewniam panią, że do tej pory nie uskarżano się mu moje towarzystwo.

– Proszę mi darować listę pańskich romantycznych podbojów. Niezbyt mnie one obchodzą.

Whisky widocznie zaczynała już działać, poczuł, że się odpręża.

– A co panią obchodzi?

– Śpiew, śpiew i jeszcze raz śpiew. I moja rodzina. To chyba wszystko.

– Na tyle się odprężył, że uznał, że chyba może usiąść. Rozsiadł się więc na ziemi, opierając się o kufer. Pani rodzina. Książątka i księżniczki. Czy oni też śpiewają?

– Niewiele, ale świetnie sobie radzą ze strzelbami.

– Aha, rozumiem, polują. – Powieki mu ciążyły. – Jeśli musi pani jechać z tymi występami, pojadę z panią, żeby jej bronić.

– Kapitanie Montgomery, pan zdaje się nie rozumieć, że nie chcę, by pan mi towarzyszył. Nie prosiłam o wojskową eskortę, nie chciałam jej. A już szczególnie nie życzyłam sobie kogoś takiego jak pan W żadnym razie nie zgodzę się, żeby pan ze mną pojechał.

– Rozkaz – wymamrotał – mam rozkaz.

– To pański rozkaz, nie mój. Przetarł oczy i spojrzał na butelkę whisky.

– Co w tym jest?

– Opium – oświadczyła pogodnie. – To pomysł Edith. Jeśli któryś z jej… klientów przestawał się jej podobać, oferowała mu darmowego drinka. Kiedy się budzili, opowiadała im, jakimi wspaniałymi byli kochankami. Nie zdarzyło się, żeby któryś nie uwierzył.

Z trudem opanowywał senność.

– Napoiła mnie pani środkiem odurzającym?

– To pan zażądał whisky. Ja tylko skorzystałam z okazji.

– Wstała z łóżka, podeszła do niego i poklepała po głowie.

– Niech się pan nie martwi, kapitanie, za kilka godzin się pan obudzi. A wtedy zechce pan poszukać sobie innej ofiary, dobrze? Mam swoje życie, a w nim brak miejsca dla pompatycznego, nieznośnego, przemądrzałego kapitana, który nazywa mnie wędrowną śpiewaczką.

Podeszła do płachty u wejścia. Ruszył się, jakby chciał za nią pójść, ale senność była silniejsza.

– Dobranoc, kapitanie – powiedziała słodko Maddie. – Miłych snów.

Opuściła namiot.

3

Maddie zerknęła na słońce prześwitujące przez korony drzew, żeby się upewnić, czy jedzie we właściwym kierunku. Pochyliła się i poklepała konia po karku. Niełatwo jej przyszło wyrwać się spod opieki Franka i Sama, ale wreszcie się udało. Dlaczego wszyscy mężczyźni traktowali ją jak całkowicie bezradną? Czemu Sam, Frank i im podobni z góry zakładali, że o niczym nie ma pojęcia i sama sobie nie poradzi? Frank wychował się w Nowym Jorku, a Sam większość życia spędził na południu, dopóki go nie zawieszono – powieszono, poprawiła się; wtedy wyruszył na północ, gdzie go poznała-

Odkręciła bukłak i wychyliła łyk wody. Choć obaj jej opiekunowie pierwszy raz w życiu znaleźli się na zachód od Missisipi, uważali, że lepiej sobie poradzą i lepiej będą tropić ślady niż kobieta, która większość życia spędziła na tych terenach.

Dokładnie tak samo jak kapitan – pomyślała, Ale o ile postawa Franka czy Sama jej nie drażniła, ten mężczyzna działał jej na nerwy.

Na chwilę ogarnął ją gniew. Zacisnęła zęby, ale zaraz się uśmiechnęła. W końcu to ona wygrała. Kiedy zapadł w narkotyczny sen, odnalazła Franka i Sama. Po jakimś czasie udało jej się wyzwolić ich z więzów.

– Marynarskie supły – mruknął Frank, a potem przez dłuższą chwilę przechwalał się, jak to nikt nie potrafi go przechytrzyć.

Maddie nic nie odpowiedziała. Zatrudniając swoich strażników, zdawała sobie sprawę, że powinna wziąć kogoś, kto lepiej zna te tereny, a przynajmniej potrafi odróżnić borsuka od bobra albo Indianina z płomienia Utah od Indianina Kri. Nie miała jednak czasu, więc przyjęła ludzi, których dał jej generał Yovington. Oblicze Franka i gabaryty Sama wystarczały, żeby odstraszyć większość ludzi. Sam jak zwykle nawet się nie odezwał, kiedy Maddie go uwolniła. Zachowywał się, jakby każde jego słowo było drogocennym klejnotem, a on zubożałby, gdyby zaczął je rozrzucać na prawo i lewo.

Edith znalazła pod wozem. Leżała związana, zakneblowana i wściekła. Z jej opowieści wynikało, ze kapitan, zanim przywiązał ją do koła, najpierw wślizgnął się do jej łóżka.;

– Myślałam, że przyszedł do mnie – wyrzuciła z siebie. – A on przyszedł tylko po to, żeby mnie przywiązać. Jeszcze wtedy miałam nadzieję, że szykuje coś interesującego, ale on po prostu mnie zostawił. Nawet mnie palcem nie tknął!

Maddie rozwiązywała cienkie sznury i nie pytała, co miało oznaczać owo „coś interesującego".

Natychmiast zwinęli obóz. Sam wyniósł uśpionego głęboko kapitana i porzucił go na krawędzi stromego zbocza. Potem lekko pchnął go nogą, tak że kapitan potoczył się w dół.

Maddie miała nadzieję, że kapitan nie zamarznie w chłodnych górach, ale potem uznała, że takie pokłady zuchwałości, jakie posiada kapitan Montgomery, z pewnością go rozgrzeją i pozwolą wytrzymać do rana,

Skierowali się w stronę terenów zajętych przez poszukiwaczy złota. Do wschodu słońca wolno poruszali się; wyboistą ścieżką, która udawała drogę, potem Sam popędził konie i tak powiększyli dystans dzielący ich od gotowego na wszystko kapitana Montgomery'ego.

Minęły już trzy dni, a po kapitanie ani widu, ani słychu, Może zamarzł na śmierć? A może, co bardziej prawdopodobne, wrócił do swego oddziału i wyrzekał na śpiewaczkę operową, która nie chciała słuchać „rozsądnych argumentów". Tak czy owak, Maddie cieszyła się, że się go pozbyła.

Przewiesiła bukłak przez łęk siodła i po raz kolejny wyciągnęła mapę zza obcisłego wełnianego żakietu. Zerknęła na wyrysowaną trasę. Znała ją już na pamięć, ale mimo to chciała się upewnić, że dotrze na właściwe miejsce o właściwym czasie.

Wraz z kartką wyciągnęła pukiel włosów Laurel. Był on dołączony do pierwszego listu, gdzie grożono, że jeśli! Maddie spóźni się dziś na spotkanie, w następnym znajdzie palce siostry.

Drżącymi dłońmi złożyła mapę i wraz z puklem włosów wsadziła ją do kieszeni. Popędziła konia w górę stromego, kamienistego zbocza.

Ci ludzie mają Laurel – pomyślała. Owi nieznani mężczyźni bez twarzy, zresztą może i kobiety, co to ma za znaczenie, porwali niewinną dwunastolatkę, mieszkającą spokojnie w Filadelfii, aby w ten sposób zmusić Maddie do zrobienia wszystkiego, czego od niej zażądają.

Pół roku temu Maddie zadebiutowała w Ameryce. Wcześniej zdążyła już podbić Europę, gdzie śpiewała przez dziewięć lat, zawsze z wielkim powodzeniem. Tęskniła jednak za Ameryką. Jej agent, John Fairlie, zorganizował jej występy w Bostonie i Nowym Jorku, i przez trzy cudowne miesiące Maddie śpiewała dla Amerykanów, którzy przyjęli ją entuzjastycznie i nie szczędzili zachwytów.

Jednak trzy miesiące temu ciotka, która miała mały domek w Filadelfii, przysłała list, w którym prosiłaby, Maddie jak najszybciej do niej przyjechała.

Ilekroć Maddie o tym myślała, ogarniały ja wyrzuty sumienia. Dlaczego natychmiast nie ruszyła w drogę? Czemu po prostu nie wyszła i nie wsiadła do pierwszego pociągu do Filadelfii? Zamiast to zrobić, odczekała trzy dni, dała jeszcze trzy przedstawienia i wtedy pojechała do ciotki. W końcu staruszka była trochę pomylona, może nawet chora na umyśle, nic się nie stanie, jeśli trochę poczeka.

Kiedy Maddie dotarła do Filadelfii, było już za późno. Kilka lal temu jej siostrzyczka. Laurel została, wysłana na wschód, gdzie miała zamieszkać z owdowiałą bratową jej ojca i pójść tam do szkoły. Maddie wiedziała, ze jej siostra jest zaledwie o kilkaset kilometrów od niej, ale cóż, występy i oczekiwania publiczności sprawiły, że nie miała czasu na podróż do Filadelfii – nie postarała się znaleźć czasu, poprawiła się Maddie.

I tak przez wiele miesięcy Maddie dzieliło od jej siostry tylko kilkaset kilometrów, a mimo to nie pojechała jej odwiedzić.

Teraz, ponaglając konia, wspominała Laurel. Zapamiętała ją jako niezgrabne, pucołowate dziecko, które chodziło za nią krok w krok i siedziało pod fortepianem przysłuchując się śpiewowi starszej siostry. Ojciec mawiał, ze nawet jeśli Laurel nie zostanie śpiewaczką operową, z pewnością wyrośnie na miłośniczkę opery.

Przez dziewięć lat, kiedy Maddie śpiewała w Europie, utrzymywała kontakt z rodziną, wysyłała im fotografie, a w zamian dostawała od nich zdjęcia wraz w pełnymi uwielbienia listami od dorastającej Laurel. Laurel nie potrafiła śpiewać jak Maddie, nie umiała też rysować jak Gemma, ale mogła za to podziwiać swe starsze, utalentowane siostry. Zachowywała wszystkie wycinki prasowe na ich temat i uwielbiała siostry, choć praktycznie się nie widywały.

Maddie zdawała sobie sprawę, że przyjęła uwielbienie siostry za pewnik. Przez wszystkie te lata przesyłała jej programy operowe podpisane przez królów i samego cara albo drobiazgi – takie jak złoty wachlarzyk, czy nawet naszyjnik z pereł, a jednak nie znalazła czasu, żeby ją odwiedzić, choć była tak blisko.

Kiedy wreszcie dotarła do Filadelfii, ciotka leżała chora, odchodząc od zmysłów z niepokoju i zdenerwowania. Minął już tydzień od dnia, kiedy przyszedł do niej jakiś mężczyzna, powiedział, że ma Laurel i chce rozmawiać z Maddie.

– Twój ojciec nigdy mi tego nie wybaczy – powtarzała ciotka. – Och, Maddie, starałam się, jak mogłam. Laurel i to takie milutkie dziecko. Nigdy nie hałasowała ani nic bałaganiła jak inne dzieci. I tak przepadała za nową szkoła!

Czemu, ach, czemu to musiało się przytrafić właśnie jej?

Maddie dała ciotce silną dawkę laudanum i zeszła na dół, Spędziła tam cały dzień, czekając i niecierpliwie wyglądając jakiegoś posłańca. Wreszcie przyszedł. Nie zdjął kapelusza i trzymał się w cieniu, ale dokładnie zapamiętała jego twarz.

Powiedział, że Maddie odzyska Laurel, jeśli wyruszy na złotonośne tereny wzdłuż rzeki Kolorado i zaśpiewa w sześciu miastach. W każdym z nich ktoś nawiąże z nią kontakt i da jej mapę. Ma się udać w miejsce wskazane na mapie, gdzie ktoś da jej list. Ma zabrać ten list ze sobą, pilnować go i przekazać kolejnemu łącznikowi.

– Co będzie w tych listach? – spytała Maddie automatycznie.

– Nie pani sprawa – warknął. – Nie zadawać za dużo pytań, a siostra wróci cała i zdrowa.

Jeszcze raz ostrzegł ją, żeby nie wciągała w sprawę nikogo z zewnątrz i trzymała buzię na kłódkę. Obiecał, że jeśli będzie posłuszna, w trzecim mieście spotka siostrę, a w szóstym siostra zostanie jej oddana.

Maddie przestały obchodzić występy we wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Kazała odwołać wszystkie przedstawienia. John był wściekły. Powiedział, że w ten sposób oddają Amerykę Adelinie Patti, że Patti stanie się bóstwem Ameryki, a jeśli Maddie odwoła występy, Amerykanie ją znienawidzą.

Zdawała sobie sprawę, że John ma rację, ale wiedziała też, że nie ma wyboru. Nie chciała jechać na zachód i śpiewać dla bandy poszukiwaczy złota, którym opera kojarzyła się wyłącznie z grubymi śpiewaczkami. Dość miała kłopotów i bez tego. Po co występować dla barbarzyńców, którym nie zależy na jej śpiewie?

Wreszcie John ustąpił i odwołał wszystkie przedstawienia. Równocześnie jednak podziękował za dalszą współpracę i wrócił do ojczystej Anglii. Pracowali razem od chwili, gdy Maddie skończyła siedemnaście lat. Zawdzięczała mu swoją karierę. A jednak przez tych ludzi i ich listy musiała, go utracić.

Właśnie pospiesznie się pakowała, szykując do podróży na zachód, kiedy odwiedził ją generał Yovington. Od początku należał do grona jej najwierniejszych wielbicieli, odwiedzał ją po każdym występie, zapraszał na kolacje, dawał nawet prezenty: to jakiś rubin, to szmaragd. Maddie wiedziała, że chciałby uczynić ją swą kochanką, potrafiła jednak tak pochlebiać mężczyznom, że byli przekonani, że z rozkoszą by się im oddała, tyle że po prostu nie może.

Jednak człowiek, który tamtego dnia wszedł do jej mieszkania, w niczym nie przypominał zasypującego ją komplementami, czatującego towarzysza, który całował ją w rękę. Praktycznie wdarł się do domu i oświadczył, że wie o Laurel.

Ku swemu wstydowi, Maddie wybuchnęła płaczem. Generał tulił ją przez chwilę, po czym odsunął zdecydowanym ruchem. Powiedział mnóstwo rzeczy, których nie zrozumiała. Chodziło o politykę, rzecz, która niewiele Maddie obchodziła- Miało jakiś związek z niewolnictwem i walką o to, czy nowe terytoria, na których niedawno odkryto złoto, przyłączą się do Unii, opowiadając się za czy przeciw zniesieniu niewolnictwa.

– A co to ma wspólnego z Laurel – spytała, wydmuchując nos. – Albo ze mną?

– Potrzebują kuriera, kogoś, kogo nikt nie będzie podejrzewał. Na przykład śpiewaczki, która będzie swobodnie przenosić się z miejsca na miejsce, nie wzbudzając niczyich podejrzeń.

– Ale kto potrzebuje kuriera?

Nie wiem. Nic mam pojęcia, czy będzie pani przewozić listy zwolenników czy przeciwników zniesienia niewolnictwa.

– Niewolnictwo nic mnie nie obchodzi. Nigdy nie miałam niewolników i nie zamierzam takowych posiadać. Chcę tylko odzyskać siostrę. Może mój ojciec…

– Nie! – prawie wykrzyknął generał, ale natychmiast zapanował nad głosem. – Ci ludzie to fanatycy. Jeśli będzie pani szukała u kogoś pomocy, zabiją pani siostrę. Lepiej niech pani robi dokładnie to, co jej polecą. – Ujął jej dłoń.

– Ale ja pani pomogę.

Trzy dni później podążała na zachód wśród nieprzerwanej strugi ludzi podążających tam bądź w charakterze osadników albo w poszukiwaniu szczęścia na złotonośnych terenach. Tyle że ona jechała własnym, jaskrawoczerwonym Concordem i towarzyszyła jej trójka najdziwniejszych ludzi, z jakimi kiedykolwiek się zetknęła: Frank z pokiereszowaną twarzą i gniewnym spojrzeniem. Sam, którzy rzadko się odzywał i nigdy się nie wiedziało, co naprawdę myśli, wreszcie Edith, która mówiła o sobie Słodka Edith i nieustannie raczyła swoją panią opowiastkami z życia prostytutki.

Zarówno pojazd, jak i najemników wybrał generał Yovington. Maddie wolałaby jakiś mniejszy zaprzęg, ale generał podkreślał znaczenie mocnej konstrukcji Concordia i zapoznawszy ją z wyjątkowymi talentami Franka, Sama i Edith, uświadomił, jak bardzo mogą się jej przydać.

1 tak oto podróżuje przez te dzikie okolice i wspina się na strome zbocza, podczas gdy jeszcze kilka miesięcy temu chodziła w jedwabiach i spała w puchu. Jeszcze niedawno była otoczona ludźmi, którzy rozprawiali o jej trelach i kadencjach, a teraz śpi w namiocie na twardej leżance, a jej towarzystwo stanowią osobnicy tacy jak Edith, która snuje opowieści o mężczyznach, albo kapitan Montgomery, który nocą wślizguje się do jej namiotu i mówi, co ma robić i jak ma robić.

Chwała niebiosom, że udało jej się go pozbyć! Franka, Sama i Edith dość łatwo potrafiła przechytrzyć. Uważali, że jeśli chce sama zapuszczać się w las i ryzykować, że ktoś ją zabije, to jest wyłącznie jej sprawa. Maddie czuła jednak, że kapitan Montgomery nie dopuściłby, żeby zrobiła cokolwiek bez jego pozwolenia. Miała urażenie, że nie przyjąłby spokojnie oświadczenia, że jedzie sama w góry i spotkają się po jej powrocie.

Co by było, gdyby z nią jednak podróżował? Gdyby stawał na przeszkodzie jej spotkaniom z wysłannikiem porywaczy? Gdyby zażądał, aby mu wyjaśniła cel i powody swego postępowania? Maddie opowiedziała pokojówce o treści listów, ponieważ Edith została wynajęta przez generała Yovingtona, ale ta tylko ziewnęła. Polityka obchodziła ją jeszcze mniej niż Maddie. Czego się spodziewać? W końcu Edith nie wybiegała myślami dalej niż do menu na najbliższą kolację.

Maddie czuła jednak, że kapitan Montgomery jest inny. Gdyby z nią podróżował, z pewnością wtykałby nos do wszystkiego, co jej dotyczy. A gdyby dowiedział się o listach, bez wątpienia dalby wyraz swoim poglądom na niewolnictwo i nie życzyłby sobie, żeby zadawała się z ludźmi, którzy mają swoje własne zdanie na ten temat. Zapewne zrobiłby wszystko, co w jego mocy, żeby uniemożliwić jej działalność mogącą odnieść wpływ na przyszłą decyzję mieszkańców tych ziem.

Najważniejsze zaś było, by nie mógł się do tego wtrącać, gdyby to bowiem zrobił, Laurel by zginęła. Słodka, niewinna dwunastolatka zostałaby zabita, bo jakiś przemądrzały kapitanina zrobił to, co uważa za „słuszne''.

Dźgnęła konia, ponaglając go we wspinaczce na stromy szczyt. Za cztery godziny miała się spotkać z kurierem.

I co widzisz? – spytał Toby, padając z powrotem na trawę, gdzie się sennie wygrzewał w południowym słońcu.

Ring opuścił lunetę i przez drzewa przyjrzał się kobiecie, która popędzała konia, wspinającego się po stromym zbocza. Już od trzech dni podążał za nią wraz z Tobym, który nie odstępował boku podopiecznego. Niczym nie Zdradzili swojej obecności. Więc nie zdawała sobie sprawy, że są tak blisko. Do tej pory nie zrobiła nic podejrzanego. Cały dzień siedziała w powozie, wieczorem mężczyźni rozbijali jej namiot. Co więcej, nie robiła nic ciekawego, ale tak był pochłonięty obserwowaniem jej, że dopiero drugiego dnia dostrzegł, że jadą za nią i inni.

Rankiem drugiego dnia zauważył dwóch mężczyzn. Niezgrabni, ociężali, wyraźnie nieprzyzwyczajeni do górzystych terenów, nawet nie próbowali się ukryć. Ring przez kilka godzin przyglądał się, jak obserwują La Reinę. Przypominali sępy, czekające na ofiarę. Kiedy się im przypatrywał, jakiś ruch kilkadziesiąt metrów nad obozowiskiem mężczyzn zwrócił jego uwagę. Ring wyciągnął lunetę na całą długość długość udało mu się odróżnić zarys ludzkiej sylwetki. O ile się nie mylił, był to Indianin. Samotny. Nie wyglądało na to, by ktoś mu towarzyszył. Kogo pilnował? Kobiety, czy mężczyzn, którzy ją śledzili?

Dopiero trzeciej nocy zobaczył jeszcze jedno obozowisko. Dwaj mężczyźni pilnujący La Reiny zawsze rozpalali ognisko, Indianin nigdy, a Ring tak się na nich skupił, że omal nie przegapił czwartego mężczyzny. Daleko, na tej samej grani, którą przemierzał, ktoś rozpalił małe ognisko i Ring czuł, że ów człowiek jest tu także z powodu La Reiny.

Odłożył lunetę.

– Za tą kobietą zmierza cała armia.

Toby podrapał się w ramię.

– Myślisz, że oni wszyscy jadą, żeby posłuchać jej śpiewu?

– Nie sądzę – parsknął Ring. – Coś w tym musi być, inaczej nie starałaby się za wszelką cenę mnie pozbyć.

Toby popatrzył na korony drzew i szeroko się uśmiechnął. Trzy dni temu Ring wrócił ze swej wyprawy opuchnięty, posiniaczony, zmarznięty i zły. I choć Toby na wszelkie sposoby usiłował z niego wyciągnąć, co się stało, Ring mu nie opowiedział. Od tamtej pory jechali za śpiewaczką, obserwując ją i okolicę, choć cały czas trzymali się w bezpiecznej odległości. Teraz odpoczywali, a przynajmniej Toby, ponieważ Ring leżąc na brzuchu w trawie przyglądał się kobiecie, która wspinała się po drugiej krawędzi głęboko do parowu.

– Jak mogli ją puścić samą? – mruknął. – Te draby ponoć miały za zadanie jej pilnować. – Przekręci się na plecy. – Ten stary i ten ślepy na jedno oko.

– No i ta blondyneczka – dodał Toby. – Ładniutka. Może nie aż tak jak jej pani, ale…

Ring, który znowu popatrzył przez lunetę, zesztywniał.

– Ci dwaj ruszają.

Uniósł lunetę i spojrzał nieco wyżej.

– Indianin też. – Poderwał się na nogi. – Jadę za nią.

– A jak się przedostaniesz przez kanion? – spytał Toby. – Przeskoczysz? A może przefruniesz?

– Pójdę na szczyt i przejdę granią.

Toby zadarł głowę. Nad sobą mieli litą skałę.

– Po tym nikt nie wejdzie- stwierdził, ale Ring już, ściągał ciężkie buty i wkładał mokasyny. Zdjął nieodłączną kurtkę wojskową, odpiął szablę i rewolwer, tak, że został tylko w koszuli i spodniach. Do pasa przypiął bukłak.

– Nie możesz iść bez broni – zaprotestował Toby. – Nic nie wiesz o tych ludziach.

Ring nie odpowiedział, wsunął tylko do butą nóż, potem wstał i zerknął na pomarszczoną, pełną niepokoju twarz

Toby'ego.

– Nic, mi nie będzie – uspokoił towarzysza. – Zachowujesz się jak stara baba. Muszę to zrobić. Nie wiem, dlaczego ci głupcy pozwolili jej pojechać samej, ale trudno, stało się. A teraz tamci dwaj, którzy ją śledzą, ruszyli jej tropem. Muszę…

– Tak jak musiałeś mnie w to wciągnąć? – prychnął Toby.

Właśnie. – Ring się uśmiechnął. – A teraz siedź tu spokojnie i przestań się zamartwiać. Dogonię ją, sprowadzę do obozu i powiem tym jej… stróżom, co o tym sądzę. Spotkamy się później przy jej powozie i od tej- pory jedziemy razem z nią. – Podwinął rękawy koszula. – Zaczynam rozumieć, dlaczego generał Yovington chciał, żeby ktoś jej towarzyszył. Ta kobieta wyraźnie potrzebuje ochrony. – Przerwał. – I dowiem się wreszcie, o co jej chodzi, co tak skrzętnie przed nami ukrywa.

Podszedł do skały, potem odwrócił się do Toby'ego i przez moment zacisnął mu rękę na ramieniu. Nikt by się nie domyślił, że ten kłótliwy starzec był dla Ringa niczym drugi ojciec.

– Ruszaj albo po powrocie wystąpię dla ciebie o awans i będziesz miał pod sobą cały oddział.

– Piekło i szatani – warknął Toby. – Zdezerteruję. To ty sobie idź. Mam ważniejsze sprawy, niż zamartwianie się, ilekroć koniecznie chcesz się zabić.

Maddie zatrzymała się i nasłuchiwała. Słyszała, jak mężczyzna, z którym miała się spotkać, przedziera się przez chaszcze. Powoli i tak cicho, jak na to pozwalała skrzypiąca skóra, zeszła z konia i zaczęła prowadzić go na szczyt. W miarę jak odgłosy nadchodzącego człowieka stawały się coraz wyraźniejsze, serce Maddie biło coraz mocniej. Musi powstrzymać gniew i wściekłość, które odczuwała na samą myśl o spisku, w jaki została uwikłana. Nie może zrazić do siebie tego człowieka. Będzie słodka jak miód i uprzejma. Postara się…

Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy z drzewa zeskoczył kapitan Montgomery, lądując tuż obok niej. Chwyciła się za serce.

– Przestraszył mnie pan! – zawołała. Po chwili odzyskała panowanie nad sobą. – A w ogóle co pan tu robi?

Jej mózg pracował na pełnych obrotach. Musi, po prostu musi się pozbyć tego człowieka.

– Mógłbym spytać panią o to samo – odparł. – Twierdziła pani, że ma obrońców, tymczasem przyjechała tu pani samotnie.

– Chciałam zostać sama.

Zaczerpnęła głęboko tchu próbując coś wymyślić.

– Kapitanie Montgomery, niech pan odejdzie. Muszę coś zrobić i potrzebuję samotności. Chodzi o… to kobiece sprawy.

Może odstraszą go tajniki kobiecości? Oparł się o drzewo i założył ręce na piersi.

– Ciekawe, co to może być? – Zmierzył ją wzrokiem. Z pewnością nie poród. A nie sądzę, żeby comiesięczne dolegliwości wymagały od pani opuszczenia obozowiska bądź…

– Jest pan obrzydliwy i nie życzę sobie dalej słuchać tych wulgarnych uwag. Mówiłam już panu, że nie potrzebuję ani nie życzę sobie pańskiej ochrony.

Trzymając konia za lejce, próbowała minąć mężczyznę, ale stanął jej na drodze. A kiedy starała się go obejść, znowu jej nie puścił.

– Zgoda. Czego pan chce?

– Konkretów. Kim są ci mężczyźni, z którymi ma się pani spotkać?

Nie mogła powiedzieć, prawdy i ryzykować życia Laurel.

Wymyśl coś, Maddie – ponaglała się w duchu – wymyśl.

– Jeden z, nich to mój kochanek – wyznała wreszcie, mając nadzieję, że to zabrzmiało szczerze. – To dlaczego nie spotkał się z panią w obozie?

Odwróciła wzrok, żeby zyskać na czasie.

– Ponieważ… ponieważ… – Spojrzała mu w oczy. – Ponieważ jest ścigany. Och, kapitanie, wiem, że źle postąpił. Oczywiście, nikogo nie zabił, obrabował tylko kilka banków, więc nie może się pokazywać, a ja tak bardzo pragnę go zobaczyć.

Postąpiła ku niemu o krok. Zwykle mężczyźni, którzy słyszeli ją na scenie, nie potrzebowali większej zachęty, ale ten należał do grona Owych głupców, którzy mieli zupełnie wypaczone pojecie o operze. Uśmiechnęła się do niego. Jest żołnierzem, w forcie jego towarzystwo stanowili niemal wyłącznie mężczyźni, wlec chyba łatwo będzie go oczarować.

– Chyba nawet pan, kapitanie, wie, co znaczy miłość Kocham tego człowieka, mimo że źle postąpił.

Przysunęła się do niego bliżej. Ręce trzymał opuszczone koszulę miał rozpiętą, z lewej strony dostrzegła rozdarcie. Przeciągnęła palcem po nagim torsie.

– Nie odmówi mi pan kilku chwil sam na sam z moim ukochanym, prawda?

Milczał. Maddie uniosła wzrok. Patrzył na nią z takim przemądrzałym, zarozumiałym uśmieszkiem, że aż się cofnęła.

– Niech mi pani powie: czy kłamie pani z przyzwyczajenia, czy żeby postawić na swoim? I czy ludzie dają się nabrać na pani kłamstwa?

Zmierzyła go wściekłym spojrzeniem.

– A co taki mydłek jak pan może wiedzieć o prawdzie i kłamstwach? Co pan wie o prawdziwym życiu?

I nim zdała sobie sprawę, co robi, ruszyła na niego z opuszczoną głową, uderzyła go w żołądek, a kiedy dobiegł ją syk wypuszczanego powietrza, z całej siły kopnęła go solidnym, skórzanym butem i ugryzła.

Chwycił ją w pasie, przewrócili się na ziemię. Dłonią zablokował jej szczękę, żeby go znowu nie ugryzła. Potem przygniótł sobą jej drobną, szczupłą figurkę i popatrzył na Maddie.

– Co tu się naprawdę dzieje? Co pani knuje? Po co pani przyjechała w te góry?

– Moje gardło – wyszeptała. – Może pan zrobić ze mną, co zechce, ale niech pan puści moją szyję.

Dostrzegł w jej oczach łzy. Wypuścił jej brodę, ale nadal przygniatał ją swoim masywnym ciałem. La Reina odwróciła głowę, żeby nie widział jej łez. To go zdziwiło. Zwykle kobiety chciały, żebym widział, jak płaczą – pomyślał.

– Niech mi pani powie, co tu się dzieje – powiedział cicho, przysuwając twarz do jej twarzy.

– Tak mnie pan przygniata, że z trudem oddycham, a co dopiero mówię. Poza tym plami mi pan ubranie. Spojrzał aa ramię i zobaczył krew, która skapywała na jej drogi strój do konnej jazdy.

– Przepraszam. Za te plamy. Trudno było się do pani dostać. Musiałem się wspiąć na tamtą skałę.

Maddie wykręciła się, żeby spojrzeć. Zobaczyła ostrą, stromą grań. Popatrzyła na mężczyznę.

– Niemożliwe. Nawet mój ojciec by przez nią nie przeszedł. Zerknął na nią dziwnie.

– A ja owszem, przeszedłem.

Kiedy się jej tak przypatrywał, leżąc na niej twarz przy twarzy, dostrzegła jego pociemniałe oczy i próbowała się spod niego wyślizgnąć.

– Nie wyrwie mi się pani, choć nie powiem, to całkiem przyjemne czuć, jak się pani tak pode mną kręci. Powie mi pani wreszcie, o co tu chodzi?

Już otworzyła usta, ale nagle przekręciła głowę i nasłuchiwała.

– Już jest – szepnęła. – Czeka na mnie.

– Jest tu już od jakiegoś czasu. W porównaniu z nim chór z Traviaty…

Popatrzyła na niego błagalnie.

– Proszę, niech mnie pan puści. Proszę, błagam. Błagam pana na wszystko, niech mnie pan puści i pozwoli do niego pójść.

– Może ten mężczyzna to rzeczywiście pani kochanek? Może wymyka się pani na schadzki, żeby generał Yovington się o tym nie dowiedział?

– Czy naprawdę nie potrafi pan myśleć o niczym innym? Czy dla pana wszystko sprowadza się do tego jednego?

Wyglądał na zaskoczonego.

– Istnieje wiele rzeczy, które są dla mnie ważniejsze niż… to.

– Odjeżdża. Boże, on sobie jedzie.

Maddie ze wszystkich sił próbowała się wyrwać spod Ringa. Przyglądał jej się przez chwile. Bez trudu mógł ją powstrzymać, ale fascynowało go, że kobieta walczy z taką determinacją. Cokolwiek by to było, musiało jej straszliwie na tym zależeć.

– Co tylko pan zechce – wykrztusiła. W jej glosie brzmiały łzy, wściekłość i desperacja. – Dam panu wszystko, jeśli pozwoli mi pan się z nim spotkać. Pieniądze, biżuterię. Mogę… mogę… – spojrzała mu prosto w oczy. – Pójdę z panem do łóżka, jeśli da mi pan pól godziny z nim sam na sam.

Słysząc to, stoczył się z niej i usiadł,

– Niech pani idzie – powiedział cicho. – Daję pani pół godziny. Potem ruszam za panią. Zrozumiano?

Łzy napłynęły jej do oczu.

– Dziękuję – wymruczała.

Pobiegła w górę zbocza, potykając się o gałęzie, nie zważając na krzewy, które drapały ją po twarzy. Raz po raz upadała na skały, kalecząc sobie dłonie, ale nic nie mogło jej powstrzymać we wspinaczce.

Przyglądał się jej, dopóki nie zniknęła mu z oczu, potem oparł się o drzewo i nasłuchiwał. Kiedy usłyszał, że dotarła do mężczyzny, lekko się uśmiechnął. Dziwną satysfakcję sprawiała mu świadomość, że La Reina dostała to, czego tak bardzo pragnęła.

I czego ona tak bardzo chce? – zastanawiał się. – O co jej chodzi? Co się tu, u Ucha, w ogóle dzieje?

Im dłużej ją znał, tym bardziej mu przypominała oko cyklonu, wokół którego kłębią się ludzie i wydarzenia Ciekaw był, czy wie o śledzących ją mężczyznach, Indianinie i jeszcze jednym mężczyźnie, który szedł za nim.

Ring nie przestawał nasłuchiwać. Kiedy dobiegł go podniesiony głos mężczyzny, natychmiast zerwał się na nogi. Nieważne, kto to był – ktoś bliski, przyjaciel czy wróg – nie pozwoli, żeby ją skrzywdził. Nie przeszedł dziesięciu kroków, kiedy zza drzew ktoś wypuścił strzałę. Bez namysłu padł na ziemię i sięgnął po rewolwer, ale go nie znalazł. Rozejrzał się, lecz nikogo nie zobaczył, nie dobiegł go żaden odgłos. Zdawał sobie sprawę, że strzała była ostrzeżeniem, inaczej by go trafiła. Co jednak ono oznaczało? Że ma się trzymać z daleka od tej kobiety? W takim razie, dlaczego Indianin nie strzelił, kiedy Ring z nią walczył? Czy też, że ma zostawić śpiewaczkę w spokoju z tamtym mężczyzną?

Powoli, ostrożnie, nie przestając wypatrywać Indianina ukrytego wśród drzew, wstał i położył rękę na strzale. Wyciągnął ją z pnia.

Kri – pomyślał.

Dziwne, bo Indianie z tego plemienia nie byli wrogo nastawieni do białych. Co więcej, często chętnie się z nimi kontaktowali: biali mieli bowiem ze sobą wspaniałe rzeczy, które można by ukraść, a Kri, z tego co wiedział Ring, byli złodziejami pierwszej klasy. Podobno potrafili ukraść spod człowieka konia, zostawiając mu tylko siodło.

Przyjrzał się strzale, jej stalowej końcówce. Ostatnio Indianie chętnie używali broni palnej, ale często, jeśli nie chcieli robić hałasu, korzystali też z łuku. Temu Indianinowi najwyraźniej nie przeszkadzało to, że Ring wie o jego obecności, ale albo nie chciał, żeby kobieta zdawała sobie z tego sprawę, albo też działali razem. Na pewno jednak Indianin nie chciał, żeby Ring wtrącał się do jej spraw.

Uniósł strzałę w geście pozdrowienia. Kiedy wsuwał ją do cholewki mokasyna, usłyszał, że kobieta, która nazywa siebie La Reiną wraca ze spotkania. Krew na ubraniu zdążyła już wyschnąć, ręce i szyję miała podrapaną, ale Ringowi wydawało się, że widzi nowe sińce.

Milcząc podeszła do konia. Ring też się nie odezwał. Usłyszał i zobaczył już dość, by wiedzieć, że nie ma sensu pytać, co robiła i dlaczego. Ale on się jeszcze dowie. Nieważne, co będzie musiał zrobić albo powiedzieć, zdobędzie odpowiedzi na wszystkie swoje pytania.

4

Kilka godzin później Maddie siedziała samotnie w namiocie i wreszcie mogła sobie pozwolić na to, by się bać. Wysłannik, z którym się spotkała, był straszny. Miał chytre, twarde oczka i, co gorsza, był głupi. Natychmiast zdała sobie sprawę, ze nie da się z nim pertraktować ani w sprawie Laurel, ani w żadnej innej kwestii. Dał jej list, ale zażądał też jej broszki wysadzanej perłami i diamentami. Broszka nie przedstawiała szczególnej wartości, jednak Maddie dostała ją od matki, która z kolei otrzymała ją od swojej matki. Zapomniawszy o swoich postanowieniach, Maddie powiedziała, że nie da mu błyskotki, i dostrzegła w jego oczach gniew. Ryknął na nią i ze wstydem musiała teraz przyznać przed sobą, że się przestraszyła. Bała się o Laurel, to prawda, ale bala się także o siebie.

Ukryją twarz w dłoniach. Całe życie dostawała, czego zapragnęła. Miała talent, podziw tysięcy słuchaczy i rodzinę, która zawsze wspierała ją we wszelkich dążeniach. A teraz jej szczęście gwałtownie się skończyło i została zupełnie, zupełnie sama.

Słysząc, że ktoś wchodzi do namiotu, podniosła wzrok. Ku swej konsternacji dostrzegła kapitana Montgomery'ego. Zjechali z góry razem, na jednym koniu, ale nie odezwała się do niego ani słowem, a on wyjątkowo nie zasypał jej gradem pytań.

– Co pan sobie wyobraża? – spytała ostro. – Tak się składa, że to mój namiot, miejsce, gdzie mogę zostać sama. Jeśli będę chciała się z panem widzieć, sama pana zaproszę. Zresztą… – Zawarliśmy układ, nie pamięta pani?

Zmarszczyła brwi.

– Nie mam pojęcia, o czym pan… – Urwała, bo przypomniała sobie, co mu obiecała. – Nie chce pan chyba…

– Powiedziała pani, że jeśli puszczę ją na pół godziny do tego mężczyzny, pójdzie ze mną do łóżka. Wypuściłem panią, a teraz przyszedłem po zapłatę.

– Myślałam…

– Myślała pani, że uda jej się wykręcić? Czy pani musi zawsze kłamać? Czy nie ma w pani za krzty uczciwości?

– Nie kłamię. Nigdy nie kłamię. Nie muszę uciekać się do kłamstwa – odparła. Stała wyprostowana, ale ręce jej drżały.

– To doskonale – uśmiechnął się w wyjątkowo, jej zdaniem, zdradziecki sposób. – A więc bierzmy się do dzieła.

Laurel – pomyślała Maddie. Zrobię to dla Laurel. Zresztą tak może będzie i lepiej. Jeśli kapitan zostanie jej kochankiem, łatwiej będzie mogła go przekonać, kiedy następnym razem będzie jechała po list.

Położyła ręce na guzikach sukni, starając się nie myśleć o tym, co ja czeka. Popatrzyła mężczyźnie prosto w oczy. Oparł nogę na kufrze, który stał w rogu namiotu i przyglądał się jej.

– M-może byśmy zgasili lampę?

Nie – wycedził. – Chcę widzieć dokładnie, co dostaję.

Poczerwieniała i musiała opuścić wzrok, żeby mężczyzna nie dostrzegł w jej oczach nienawiści. Pomyślała, że chętnie by go zabiła. Chciałaby widzieć, jak kona zalany krwią. Rozpięła górę sukni i już miała zsunąć ją z ramion, kiedy powstrzymał ją, kładąc jej ręce na dłoniach. Popatrzyła na niego z nieskrywaną nienawiścią i wściekłością. – Cieszę się, że to nie dwa sztylety – odezwał się z rozbawieniem. Wyrwała się z jego uścisku.

– Niech pan się bierze do rzeczy, chcę to mieć za sobą. Mam zapłacić panu, że łaskawie pozwolił mi skorzystać z danego nam przez Boga przywileju wolności – wyrzuciła z siebie pogardliwie. – Jakie znaczenie ma, co czuję albo myślę? Pan jest silniejszy, kapitanie Montgomery. Może pan zdobyć siłą, co zechce.

Gwałtownym ruchem ściągnęła z ramion górę sukni, a kiedy zaplątała jej się we włosy, szarpnęła mocniej.

– Dość – przerwał i pociągnął Maddie w ramiona, unieruchamiając jej dłonie w swoich rękach.

– Ciii… -uspokajał, potem zaczął ją gładzić po plecach. – Już po wszystkim, nikt pani nie skrzywdzi.

– Nikt?! – zawołała zduszonym głosem, z nosem wciśniętym w pierś Ringa. Nie szarpała się jednak, cały wysiłek skupiła na tym, żeby nie wybuchnąć płaczem. – Pan, właśnie pan chce mnie skrzywdzić.

Przełykała, żeby powstrzymać łzy.

– Nie, nie skrzywdzę pani, nie miałem tego zamiaru. Chciałem się tylko o czymś przekonać.

Odepchnęła go, żeby spojrzeć mu w oczy. Wydawał się czymś rozbawiony.

– I czego się pan dowiedział? – spytała cicho.

– Jak bardzo pani zależy na tym czymś, po co pani dziś pojechała. Skoro, żeby to zdobyć, zgodziła się pani pójść do łóżka z kimś, kogo serdecznie nie znosi, musiała pani pragnąć tej rzeczy całym sercem. A poza tym…

Uśmiechnął się, dolna warga zniknęła pod bujnym wąsem. – A poza tym co, kapitanie?

– Poza tym wiem już, jak wygląda pani związek z generałem Yovingtonem. – Spojrzał na nią z wyższością. – Nie można powiedzieć, żeby zbyt często rozbierała się pani dla mężczyzny.

– Och? – zdołała wyszeptać,

– Co więcej – uśmiechnął się jeszcze szerzej – co więcej, zaryzykowałbym stwierdzenie, że nigdy jeszcze pani tego nie robiła. – Zachichotał lekko. – No i dowiedziałem się, co pani sądzi o mnie. – Jego uśmiech zniknął. – Mogę panią zapewnić, że nie należę do mężczyzn, którzy żądają rozkoszy cielesnych w zamian, w zamian, za… cokolwiek. Jestem człowiekiem rozsądnym i można mnie przekonać za pomocą argumentów, bez uciekania się do nieprzyzwoitości.

Umilkł i spoglądał na nią, jakby oczekiwał wyrazów wdzięczności za swą szlachetność.

– Rozsądnym człowiekiem? – szepnęła. – Kapitanie Montgomery, nie spotkałam jeszcze nikogo równie tępego jak pan. Łatwiej przekonać muła niż pana, bo muła można przynajmniej rąbnąć przez łeb, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. Wątpię, żeby to się dało zrobić z panem.

– Chwileczkę…

– Nie, teraz niech pan posłucha. – Siłą może mu nie dorównywała, ale głosem na pewno nad nim górowała. – Od naszego pierwszego spotkania bezustannie mnie pan obrażał.

– Nigdy bym nie obraził damy. 1

– Nazwał mnie pan wędrowną Śpiewaczką. Mówił pan, że muszę zrobić, co mi pan każe. Nie rozumie pan, że nie ma nade mną żadnej władzy?

– Moje rozkazy…

– Niech piekło pochłonie pańskie rozkazy! To pan jest żołnierzem, nie ja! Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby panu wytłumaczyć, że pana sobie nie życzę ani nie potrzebuję, a jednak przyszedł pan tutaj, a to… – Szczelniej owinęła się w suknię. – Upokarza mnie pan, wystawia na pośmiewisko, zmusza do odgrywania przed panem roli ladacznicy, a w dodatku… – Poderwała głowę. – Chciałam pana poinformować, że rozbierałam się dla wielu mężczyzn, całych setek. Francuzów, Włochów, Rosjan. I żaden z nich nie nazwał mnie wędrowną śpiewaczką!

– Nic chciałem…

– Oczywiście, że pan nie chciał! – wpadła mu w słowo. – Spełniał pan tylko swój obowiązek, prawda? Narzucając innym swoją wolę?

Nagle poczuła, że siły ją opuszczają. Zakręciło jej się w głowie, nogi się pod nią ugięły. Za dużo tego dla niej. Od dnia, kiedy weszła do mieszkania ciotki i dowiedziała się o Laurel, nie zaznała chwili odpoczynku, zniknęło całe dotychczasowe życie wypełnione muzyką, dobrym jedzeniem i zabawą. Ich miejsce zajęły strach, niewygodne łóżko, brud i obcy ludzie. Jej agent odszedł, a wraz z nim śmiech i pociecha. Ludzie, którzy ją znali, który znali i kochali jej muzyka żyli daleko, w innym świecie.

Przyłożyła dłoń do czoła i zaczęła się osuwać na ziemię, ale kapitan chwycił ją, nim upadla. Wziął ją w ramiona i zaniósł na łóżko. Podszedł do wiadra z wodą – zniknęła gdzieś delikatna, porcelanowa zastawa – zanurzył w niej ręcznik, wyżął, potem przysiadł na leżance i położył Maddie na czole.

– Niech mnie pan nie dotyka – szepnęła,

– Ciii… Potrzebuje pani trochę odpoczynku i jedzenia.

– Odpoczynku i jedzenia – mruknęła. Najsmaczniejsze kąski nie zapewnią Laurel bezpieczeństwa.

– Panno La Reina… Nie, niech pani nic nie mówi i odpoczywa. Muszę coś pani wyjaśnić i nie wyjdę stąd, dopóki tego nie zrobię. Po pierwsze, to prawda, że otrzymałem rozkaz eskortowania pani, a zawsze wypełniam rozkazy. Niech pani leży spokojnie – polecił, ale jego głos był łagodny, wyjątkowo nie brzmiał w nim gniew.

Maddie zamknęła oczy, Ring poprawił ręcznik na jej czole, potem delikatnie musnął włosy na skroniach.

– Początkowo chciałem namówić panią do powrotu na wschód, w bardziej cywilizowano strony, gdzie jest pani miejsce.

Chciała wtrącić, że nie ma wyboru, że musi tu zostać, ale zmieniła zdanie. Lepiej, żeby wiedział jak najmniej.

Musnął jej drugą skroń, potem bardzo delikatnie położył dłonie na jej głowie i kciukami zataczał małe kręgi na skroniach. Maddie czuła, jak się cała odpręża, aż po palce u nóg.

– Gdzie się pan tego nauczył? – wyszeptała.

– Starta z moich sióstr miewała migreny. Nauczyłem się, jak jej ulżyć w bólu.

Czuła, jak, następuje napięcie w ramionach i plecach,

– Tle ma pan sióstr?

– Dwie. Uśmiechnęła się.

– -Ja też. Gemma jest o rok starsza, a Laurel… – Zaczerpnęła tchu. – Laurel ma dopiero dwanaście lat.

– Co za zbieg okoliczności. – Dłońmi masował tył jej głowy – Moja najmłodsza siostra ma czternaście.

– Pieszczoszka rodziny?

– I to, jaka! Przy siódemce starszych braci ta istny cud, że nie wyrosła z niej istna zmora.

– Ale nie wyrosła?

– Nie dla mnie – odparł miękko.

– Laurel też nie. Jest zawsze uśmiechnięta. Kiedy była dzieckiem, wszędzie za mną chodziła? Uwielbiała słuchać, jak śpiewam.

– Teraz jest w Lanconii?

Przez chwilę Maddie nie mogła sobie przypomnieć, o jakiej Lancami on mówi, potem otworzyła oczy. – Tak, jest z rodzicami w pałacu – odpada, głucho. Ale czar chwili zniknął. – Dziękuję za… ręcznik, kapitanie Montgomery. Nie zechciałby pan przysłać tu Edith?

– Oczywiście – powiedział i przez moment jej się przyglądał. – Odzie się podziała pani broszka?

Uniosła dłoń do szyi.

– Za… zgubiłam ją w czasie wspinaczki na górę.

– I nie zatrzymała się pani żeby jej poszukać? Wyglądała na dość starą.

Odwróciła wzrok.

Należała do mojej babki – odpowiedziała cicho, potem wybuchnęła, – Zechciałby już pan sobie iść? Wyjść z tego namiotu i więcej się nie pokazywać? Wrócić do swojego oddziału i zostawić mnie w spokoju?!

Jej wybuch nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia.

– Do zobaczenia rano, proszę pani – oświadczył pogodnie i wyszedł z namiotu.

Dwie godziny później leżał koło Toby'ego na wzgórzu obok obozowiska Maddie. Kiedy wyszedł z namiotu, zobaczył całą trójkę stojącą obok i bezczelnie podsłuchującą, co się działo w środku. Ring nie zwracał na nich uwagi, kiedy szukał miejsca na swój obóz – w miarę blisko, żeby usłyszeć, gdyby coś się stało. Toby oprawił królika i upiekł go na ogniu, który rozpalił Ring. Potem nalegał, żeby Ring pozwolił mu zbadać ranę na ramieniu, więc ten ściągnął koszulę, a Toby niezbyt delikatnie opatrzył cztery czy pięć skaleczeń.

– Prawdziwa ślicznotka, co? – spytał Toby.

– Jak ktoś lubi kłamczuchy.

Ring sączył obrzydliwą miksturę, którą Toby określał mianem kawy i zapatrzył się w ogień.

– Z tego co wiem, ani razu nie powiedziała mi prawdy.

– Czasami ludzie mają powody, żeby kłamać. Ring tylko prychnął pogardliwie,

– Nie wszyscy mogą być tacy święci jak ty – ciągnął Toby, lejąc whisky na skaleczenie- – Jeśli uważasz, że jest z gruntu zła, to czemu nie zostawisz jej tutaj i nie wrócisz do fortu?

– Nie jest zła – warknął Ring i odwrócił wzrok, widząc uśmiech Toby'ego. – Nie mam pojęcia, co w niej siedzi. Wyciągnąć z niej cokolwiek to gorsze… gorsze…

– Niż walka z Czarnymi Stopami?

– Mniej więcej. – Wstał, przeciągnął się. – Idę się przespać. Przy tej kobiecie siły będą mi potrzebne.

Włożył koszulę, usiadł na kocu rozciągniętym na ziemi i zaczął ściągać mokasyny.

– Toby?

– No?

– Wiesz, co to jest mydłek?

– Nie, chyba nie- Gdzieżeś to usłyszał?

– Od naszej drogiej… – przerwał i dokończył z uśmiechem -…wędrownej śpiewaczki.

Nazywając ją wędrowną śpiewaczką, wcale nie zamierzał ją urazić. Oczywiście, tamtego dnia Zachowywał się bezczelnie, ale przede wszystkim chciał ją przestraszyć. Zdążył ją już związać, przebrać się za dzikusa, skoczyć z drzewa tuż przed jej nosem, przygwoździć ją do ziemi, a nawet zażądać, żeby poszła z nim do łóżka. Rozgniewał ją, drażnił, ale ani razu nie udało mu się jej przestraszyć. A jednak dziś, kiedy wróciła ze swego spotkania, była przerażona. I wieczorem, gdy wszedł do jej namiotu, walczyła ze łzami.

Uśmiechnął się na wspomnienie ich rozmowy. Jedno mu się na pewno udało – zapomniała o płaczu, To nie łzy błyszczały w jej oczach, lecz nienawiść. Kiedy patrzyła na niego w ten sposób, cieszył się, ze nie miała przy sobie broni, A gdyby miała, czy umiałaby się nią posłużyć? Na pewno umiała jeździć konno. Potrafiła jechać zboczem góry, przez strumień, pod gałęziami drzew. Takiej jazdy niej nauczyła się w parku albo szkółce. Musi,,.

– Co to? – spytał Toby, przerywając Ringowi zadumę.

Ring bezmyślnym spojrzeniem obrzucił strzałę, którą wyjął z buta.

– Strzała. Chyba Kri, jak sądzisz?

– A skąd ja mam wiedzieć? Dla mnie wszyscy Indianie są jednacy, gdzie ją znalazłeś?

Ring wziął strzałę i przyjrzał się jej.- Została do mnie wysłana. Przypuszczam, że jako ostrzeżenie.

– Ostrzeżenie przed czym?

– Nie wiem dokładnie.

Przypomniał sobie, jak się tarzali z La Reiną po ziemi. Indianinowi to najwyraźniej nie przeszkadzało.

Przypuszczam, że to jej strażnik. -Jakim cudem księżniczka z…

– Z Lanconii.

Taa, z Lanconii. Więc jakim cudem dama z jakiegoś obcego kraju mogłaby mieć za strażnika Indianina? Ring roześmiał się i położył na kocu.

– To najmniej ważne z pytań dotyczących naszej drogiej damy. Od jutra zacznę szukać na nie odpowiedzi. Dobranoc – powiedział i zamknął oczy.

Maddie siedziała w wozie na ławce z końskiej skóry i wyglądała przez okno. Nawet przelotnym spojrzeniem nie zaszczyciła towarzysza, który siedział naprzeciwko. Tego ranka kapitan Montgomery oświadczył, że pojedzie razem z nią. Nie spytał. Oświadczył. Stwierdził, że ma dość jazdy konnej, Maddie wiedziała jednak, że będzie próbował wyciągnąć z niej informacje.

Dziś rano, kiedy przebudziła się po ciężkiej nocy, przyszło jej do głowy, że wczoraj wieczorem, kiedy kapitan Montgomery masował jej skronie, niewiele brakowało, a powiedziałaby mu coś o Laurel.

Co by było, gdyby coś jej się wymknęło? Już słyszała, jak kapitan mówi: „Otrzymałem rozkaz, aby brać w niewolę każdego, kto próbowałby naruszyć wolność tego kraju, nieważne, czy byłby to mężczyzna, kobieta czy dziecko". Wyobrażała sobie, jak będzie go błagać o życie siostry, na co on by stwierdził, że obowiązek i rozkazy znaczą dlań więcej niż życie jakiejś dziewczynki.

– Przepraszam? – spytała, uświadamiając sobie, że kapitan coś do niej mówi.

– Pytałem, czy La Reina to pani unię?

– Tak – odparła, patrząc mu w oczy.

Już raz chciała wyjaśnić, że La Reina to jej pseudonim, ale wtedy nie słuchał. Drugi raz nie będzie próbowała.

– W takim razie to dziwne, że Edith zwraca się do pani Maddie, a na pani bagażach widnieją inicjały „MW".

– Skoro pan chce wiedzieć. La Reina to moje drugie imię. Nazywam się Madelyn La Reina… – bezskutecznie próbowała wymyślić jakieś odpowiednie lancońskie nazwisko.

– Bez nazwiska, jak w każdym królewskim, a może powinienem powiedzieć: arystokratycznym rodzie? – spytał. – Czy jest pani księżniczką – córką króla czy księżniczką – córką zwykłego księcia? Czy w ogóle istnieje w Lanconii takie rozróżnienie? Nie miała pojęcia, o czym kapitan mówi. Lepiej spytaj mnie o różnicę miedzy trylem a kadencją – pomyślała. Albo, jaką ma rozpiętość mezzosopran i sopran. Pytaj o znaczenie włoskich, francuskich, niemieckich i hiszpańskich słów, w których jest napisane libretto do większości oper. Pytaj o cokolwiek, co ma związek z muzyką.

– Nie – odparła, usiłując się pewnie uśmiechać. – Książę to książę.

– Całkiem dorzeczne, ale w takim razie przypuszczam, że musi być pani jakoś spokrewniona z królem?

– W trzeciej linii – stwierdziła bez zmrużenia powiek.

Zdumiewające, jak nabierała wprawy w kłamaniu. Może można się tego nauczyć tak samo jak i gam?

– Ze strony matki czy ojca?

Już otwierała usta, żeby powiedzieć „matki", ale kapitan ją ubiegł. Wyciągnął nogi, kiedy powóz gwałtownie podskoczył na jakimś wyboju.

– Co za głupie pytanie. Zapewne ze strony ojca, bo jak inaczej by na panią przeszedł. – Oczy mu lśniły. – Ojca, który nie za dobrze się wspina. Chyba że w Lanconii jest matriarchat albo pani matka miała ten rzadki przywilej dziedziczenia tytułu. Ale wtedy pani ojciec nie mógłby go przyjąć. – Przerwał, bo wóz znowu podskoczył. – W takim razie jednak, skoro pani odziedziczyła tytuł, pani rodzice nie żyją i rzeczywiście w pani ojczyźnie panuje matriarchat.

– O! – zawołała Maddie. – Jeleń! Może jutro, po moim dzisiejszym występie, będę mogła trochę zwiedzić okolicę. To zupełnie inny krajobraz niż w Lanconii.

– A więc po ojcu czy po matce?

– Co po ojcu czy matce?

– Odziedziczyła pani tytuł książęcy?

Zacisnęła zęby. Jedno trzeba mu przyznać: jest uparty.

– Bardzo proszę, jesteśmy w Ameryce, a tutaj chcę być po prostu obywatelką, jak każdy inny. Bycie księżniczką to… to…

– Taki ciężar i odpowiedzialność?

– Tak, doskonałe pan to ujął. Życie w pałacu jest takie nudne. Jedyną rzeczą, która mnie interesowała, był zawsze śpiew. Całe dnie spędzałam z madame Branchini. Myślałam wyłącznie o swoich lekcjach. – Wreszcie mogła powiedzieć prawdę. Poprawiła czepek. Może jeśli opowie mu jakąś historię, da jej chwilę spokoju. – Kiedyś pod Paryżem, po tym jak trzy wieczory z rzędu śpiewałam Purytan, rosyjski książę zaprosił mnie do siebie na przyjęcie. Zebrało się tam pół tuzina kobiet, wszystkie wielkie damy: Angielki, Francuzki, Włoszki i jedna piękna, smutna rosyjska księżna. Najpierw podano pyszną, gęstą zupę z odrobiną sherry, a na dnie talerza każda z nas znalazła perłę. Wielką, piękną perłę.

Przez chwilę przyglądał jej się z namysłem.

– Po dzieciństwie spędzonym w pałacu, po kolacjach uwieńczonych perłami w zupie, przyjechała pani do Ameryki. Nasz kraj musiał panią ogromnie rozczarować.

– Nie jest tak źle. Ameryka i Amerykanie sami dopracowali się wspaniałej historii.

– Miło z pani strony, ale dama taka jak pani… Powinna pani pić szampana, mieć w pokoju róże, a wokół powinni kręcić się arystokraci, obsypujący panią brylantami

Nie, ależ nie – odparła, nachylając się ku niemu. – Znudziło mnie to już. Mam lego dość. Nawet jako dziecko musiałam nosić koronę, kiedy pokazywałam się ludowi. – Boże, Ty słyszysz i nie grzmisz? – pomyślała. Ring uśmiechnął się do niej.

– A jakie tytuły noszą pani siostry?

Kolejna pułapka. Nawet ona wiedziała, że w rodzinie może być tylko jedna księżniczka,

– Przepraszam, kapitanie, ale ogromnie rozbolała mnie głowa.

– Może pani rozmasować?

– Wolałabym dotknąć grzechotnika – odparła, odchylając głowę i zamykając oczy.

Nie otworzyła, ich nawet, kiedy usłyszała, że Ring się śmieje. Nie wiedziała, w jaką grę przed chwilą się z nią bawił, ale miała dziwną świadomość, że przegrała.

Zbliżało się południe, kiedy wraz z kilkuset innymi podróżnymi dotarli do Denver City. „Miasto" składało się z kilkuset drewnianych chat, namiotów i kilku tysięcy mężczyzn, którzy postanowili zbić tu fortunę.

Ledwo się zatrzymali, podbiegli do nich ludzie. Jedni krzyczeli, że złota w ogóle nie ma, drudzy twierdzili, że w strumieniach leżą samorodki wielkości kurzego jaja. Inni prosili o pieniądze, żeby wypożyczyć narzędzia do wydobywania złota, pozostali po prostu się przyglądali. Poza miastem stał obóz Indian Utah. Przybiegli obejrzeć czerwony powóz i kobietę w jasnoniebieskiej sukni.

Na Maddie nie zrobił wrażenia hałas i zamieszanie ani pytanie o jej imię, czy legendę „Śpiewającej Księżniczki" jak to było wypisane na jej powozie. Każdego obdarzyła uśmiechem, potem' kazała Frankowi i Samowi rozbici namiot i rozdać zawiadomienia o jej dzisiejszym występie. Kiedy namiot już stał, schroniła się tam i przebrała w ciemną wełnianą spódnicę, która sięgała jej zaledwie do kostek i białą, gładką bawełnianą bluzkę. Kapitan Montgomery czekał na nią przed wejściem.

– Życzę miłego dnia. Kapitanie – powiedziała, chcąc go wyminąć, ale stanął jej na drodze. Westchnęła. – Dobrze czego pan tym razem chce?

– Dokąd się pani wybiera?

– To nie pańska sprawa, ale idę zjeść lunch, a potem, chcę się przespacerować po mieście.

– Kto będzie pani pilnował?

– Wybieram się sama, dokładnie tak, jak to robię od pierwszego roku życia.

– Nie może pani chodzić sama wśród tych barbarzyńców.

Zacisnęła wargi, próbowała go minąć, a kiedy zastąpił jej drogę, dźgnęła go łokciem pod żebra. Jęknął. Maddie poszła dalej. Edith nakryła już do stołu. W drodze z St. Louis do Denver City zatrzymywali się u farmerów, gdzie zaopatrywali się w świeże produkty, kupili też wędzone mięso. Teraz na Maddie czekała szynka i fasolka.

– Jeśli już pan musi tak nade mną stać, niech pan będzie na tyle uprzejmy, żeby usiąść, kapitanie. Proszę, niech się pan poczęstuje.

Usiadł na stołku, ale pokręcił głową, kiedy Edith zaoferowała się, że mu nałoży jedzenie.

– Nie chciałbym pani urazić, ale wolę nie dotykać pani jedzenia ani picia.

Po raz pierwszy Maddie szczerze się do niego uśmiechnęła.

– Wreszcie dostrzegam niejaki rozsądek u doskonałego kapitana Montgomery'ego. Niech pan żałuje swej wstrzemięźliwości, szynka jest przepyszna.

Nagle znikąd wyrósł przy stole Toby. Maddie skinęła na Edith, która nałożyła mu pełny talerz.

– Mam nadzieję, że panu smakuje, panie szeregowy.

– Jeszcze jak, jeszcze jak – odparł Toby z pełnymi ustami, siadając na trawie. -I nie żaden pan, tylko Toby., Zresztą szeregowcem też nie jestem. A przynajmniej niezupełnie. Najchętniej nie miałbym z wojskiem nic wspólnego. Ale ponieważ to chłopaczysko się zaciągnęło, jam też musiał. Choć do tej pory nie pojmuję, jak mógł porzucić Warbrooke…

– Toby! – napomniał go ostro Ring. – Pani daruje, Toby bywa zbyt gadatliwy.

– Doprawdy? – uśmiechnęła się do Toby'ego. – A gdzie jest to Warbrooke?

– W Maine. Chłopak porzucił…

– Toby!

Toby odłożył widelec.

– Do licha, lepiej sobie dam spokój. Jak raz coś sobie wbije do łba, to przepadło. – Wstał, wziął talerz i skrył się za namiotem.

– A co pan sobie teraz wbił do łba, kapitanie?

– Ze muszę pani bronić.

– Mnie? Po co? Kto miałby mnie skrzywdzić?

Gwałtownie chwycił ją za rękę, przytrzymał, mimo że próbowała ją wyrwać, i obrócił wnętrzem do góry. Przez środek biegła długa szrama, nadgarstek był spuchnięty. Wyszarpnęła rękę i wstała.

– Pozwoli pan, kapitanie, że pana opuszczę i przejdę się trochę po mieście.

– Nie sama.

Przymknęła oczy, modląc się o cierpliwość. Najpierw pomyślała, czy by nie spróbować rozsądnie z nim porozmawiać. Wbrew pozorom nikt nie zamierzał jej skrzywdzić. Nie mogła go jednak o tym przekonać, nie wyjaśniając kilku innych rzeczy, a na to nie miała ochoty. Ruszyła, próbując nie zwracać na niego uwagi, ale trudno było ignorować mężczyznę mierzącego prawie metr dziewięćdziesiąt i ważącego, na jej oko, jakieś dziewięćdziesiąt kilo. A poza tym ciągle nad nią wisiał.

Ponieważ w Denver City rzadko się spotykało kobiety, które nie były na sprzedaż, jej osoba wzbudziła poruszenie. Maddie szła szerokimi, brudnymi ścieżkami, które udawały ulice. Przystawała przed namiotami, przed którymi na prymitywnych stołach wystawiono dobra ze wschodu. Często mieszkańcy wschodu sprzedawali wszystko, co mieli, żeby kupić wozy i sprzęt, niezbędne w podróży na złoto- nośne tereny, później zaś wyzbywali się tego dla kilku sit i łopat albo kawałka ziemi opodal strumienia.

Madzie oglądała towary, wreszcie wybrała śliczny koronkowy kołnierzyk. W tej samej chwili przystanęło obok niej trzech brudnych poszukiwaczy złota. Kapelusze przyciskali do piersi i wpatrywali się w kobietę. Odwróciła się i uśmiechnęła do nich.

– Dzień dobry.

Kiwnęli głowami.

– znaleźli już panowie złoto?

Jeden z nich sięgnął do kieszeni, ale kiedy wyciągnął rękę, rzucił się w jego stronę kapitan Montgomery, zaciskając łapsko na nadgarstku drobnego mężczyzny.

Madzie była zawstydzona i wściekła. Chwyciła kapitana za rękę.

– Przepraszam panów bardzo – powiedziała, podchodząc.

– Mógł mieć w kieszeni pistolet – odezwał się zza jej pleców Ring. – Starałem się tylko panią obronić…

– Przed kim? Przed kilkoma samotnymi poszukiwaczami złota? – Odwróciła się i zmierzyła go wzrokiem. – Niech pan już sobie idzie, kapitanie! Proszę mnie zostawić samą!

– Będę panią ochraniał. I zrobię to, niezależnie od tego, jak nieprzyjemnie jest to dla nas obojga.

Przebrała się miarka – pomyślała odwracając się od niego. Teraz jeszcze insynuuje, że spędzanie czasu w jej towarzystwie to dla niego ciężar. Energicznie kroczyła przed nim, dłonie zaciskając w pięści. Ciekawscy przestawali wzdłuż drogi, przyglądając się tej wysokiej, eleganckiej kobiecie, za którą szedł jeszcze wyższy mężczyzna. Trącili się łokciami, bo kobieta wyraźnie była rozgniewana.

A teraz jeszcze przez niego ludzie się ze mnie wyśmiewają – pomyślała Madzie, zastanawiając się czemu akurat ją to musiało spotkać.

I w takim właśnie momencie postanowiła skończyć tę zabawę. Odwróciła się i uśmiechnęła najsłodziej, jak potrafiła.

– Kapitanie Montgomery, jestem głodna.

– Przecież dopiero co pani jadła?

Gdzie się podziali mężczyźni gotowi na każde skinienie damy?

– To prawda, ale znowu zgłodniałam. Może rozejrzelibyśmy się za jakimś miejscem, gdzie można coś zjeść?

Popatrzył nad jej głową. Szczerze mówiąc, był bardzo głodny. Podczas gdy inni odżywiali się świeżym mięsem, co więcej, świeżymi warzywami, jego pokarm stanowiło suszone mięso i suchy prowiant. Ale po opium w whisky nie chciał siadać z tą kobietą do jednego stołu.

– Widzę jakiś wóz, chyba sprzedają tam jedzenie.

Nie minęło kilka chwil, a Ring miał obie ręce zajęte talerzami z jedzeniem i bochenkiem chleba, który mieli zanieść do obozowiska. Maddie uśmiechnęła się do kapitana.

– Mógłby pan to przytrzymać, a ja tymczasem udam się do… rozumie pan?

Wpatrywał się w parujące jedzenie. Wołowina. Ziemniaki. Chleb kukurydziany. Groszek. Nie dotarło do niego ani słowo, ale potaknął. Był taki głodny, że zjadł swoją porcję i właśnie kończył jej, kiedy uświadomił sobie, że Maddie jeszcze nie wróciła.

– Niech ją licho porwie – mruknął. – Niech mnie licho porwie – dodał i wyruszył na poszukiwania.

Mogła uciec gdziekolwiek, na całe szczęście na tyle rzucała się w oczy, że wszędzie ją zauważano, więc zasięgnął języka. Odniósł wrażenie, że w mieście nie było mężczyzny, który by jej nie widział, ale każdy twierdził co innego.

Znalazł ją dopiero po godzinie. Stała roześmiana wśród Indianek Utah. Przez ułamek sekundy zastanawiał się, w jaki sposób się ze sobą porozumiewają, po czym ruszył w jej stronę.

Kobiety zauważyły go pierwsze i ostrzegły Maddie. Pobiegła przez obóz. Ring ruszył za nią, krzycząc, żeby się zatrzymała. Indianki, które przepadały za zabawą, robiły wszystko, żeby zagrodzić mu drogę. Wreszcie jedną z nich odstawił na bok.

Maddie pędziła przez obóz wymijając dzieci i psy, przepraszając na lewo i prawo. Wpadła też na wojownika, ale nic nie powstrzymało jej w biegu. Kiedy dotarła do granic osiedla, pochyliła się i ruszyła w stronę miasta.

Dotarłszy do jego granic, zwolniła, żeby złapać oddech i uśmiechnęła się. Nie tylko go przechytrzyła, ale i prześcignęła.

Po kilku sekundach poczuła na ramieniu czyjąś rękę; Obejrzała się i zobaczyła kapitana, w którego oczach lśniło coś bliskiego triumfu.

Ja ci pokażę – można było wyczytać w jej wzroku.

– Ratunku! Pomocy! – krzyknęła z całych sił. – Błagam, nie bij mnie już!

Natychmiast rzuciło się na niego ośmiu mężczyzn. Maddie popędziła dalej. Po dwudziestu minutach Ring znowu deptał jej po piętach. Oglądając się przez ramię, dostrzegła, że jego zawsze idealnie uczesane włosy są potargane, na policzku ma czerwoną plamę, a ubranie całe w kurzu. Uśmiechnęła się i biegła dalej.

Nie wiedziała, kiedy ta cała sytuacja zaczęła ją bawić, ale że ją bawiła, to fakt. Schowała się w pustej beczce i z trudem się powstrzymała, żeby nie wybuchnąć głośnym śmiechem, kiedy stał o krok, rozglądając się za nią. Podbiegła do grupki mężczyzn, którzy grali na ziemi w kości. Jednemu zdarła z głowy kapelusz i wcisnęła się między nich. Mężczyźni jeszcze bardziej się skulili, żeby ją ukryć. Co więcej jeden z nich przysunął się o wiele, wiele za blisko i Maddie pisnęła, kiedy – jak jej się wydawało, choć nie była tego zupełnie pewna – któryś uszczypnął ją w udo. Podskoczyła i zobaczyła kapitana, który obejrzał się i ją dostrzegł, więc znowu puściła się pędem przed siebie.

Wpadła do jednego z licznych namiotów, w których sprzedawano alkohol, stanęła przy wysokim, prymitywnym barze i wyszeptała:

– Whisky.

Jednym haustem wychyliła zawartość, wyciągnęła szklankę po dolewkę, kiedy w wejściu zobaczyła kapitana Montgomery'ego.

– On płaci – zawołała i wybiegła z namiotu.

Barman i kilku mężczyzn przytrzymało kapitana, który grzebał po kieszeniach, szukając pieniędzy, żeby zapłacić za whisky.

Na zewnątrz poprosiła dwóch ludzi, żeby podsadzili ją na dach jednego z nielicznych budynków w Denver City, który takowy posiadał. Mężczyźni ochoczo przystali, nie obyło się jednak bez obmacywania.

Stojąc na szczycie domu, przypatrywała się, jak kapitan się za nią rozgląda. Musiała zakryć usta dłonią, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Głęboko zaczerpnęła tchu, wyciągnęła ramiona i odchyliła głowę. Po raz pierwszy od wielu miesięcy cudownie się bawiła.

Jak bezcenna jest wolność – pomyślała.

Kiedy otworzyła oczy, kapitan Montgomery stał pod budynkiem i patrzył na nią.

– Oho! – zawołała ze śmiechem i pobiegła na drugi koniec budynku. Tam po stercie beczek i starych kół od powozów zsunęła się na dół.

Kiedy jednak stanęła na ziemi, kapitan Montgomery już na nią czekał. Puściła się pędem, ale chwycił ją za spódnicę] i przyciągnął do siebie.

Broniła się zaciekle. O, jakże się broniła! Ale kapitan osłaniał twarz przed jej atakami, wreszcie złapał ją wpół i przerzucił przez kolano.

– Spróbuj mnie ugryźć, a przez tydzień nie będziesz mogła siedzieć, zrozumiano?

Kiedy wziął ją pod pachę, poczuła się jak wór z jęczmieniem, zdawała sobie jednak sprawę, że mężczyzna jest bardzo zły, a reakcji rozzłoszczonych mężczyzn często nie dawało się przewidzieć. Dlatego zamiast się szarpać, zawisła, bezwładnie, tak że musiał dźwigać cały jej ciężar. To jednak wyrażnie nie sprawiało mu różnicy. Przeniósł ją przez miasto i ruszył w stronę lasu.

Kiedy wreszcie znaleźli się w pewnej odległości od hałaśliwego miasteczka, upuścił ją na miękką trawę.

– Kapitanie Montgomery…

– Niech się pani nie odzywa! Niech się pani nie odzywa! Miałem pani pilnować i będę to robił, choćby nie wiem ile miało mnie to kosztować. Pani może uważa tę swoją eskapadę za zabawną wycieczkę, ale nie zdaje sobie pani sprawy, co jej groziło. Nic pani nie wie o tych ludziach. Mogli…

– To pan nic nie wie – odparła spokojnie i wyciągnęła się na trawie.

Ruch na świeżym, rozrzedzonym górskim powietrzu sprawił, że czuła się cudownie. Po raz pierwszy, od kiedy dowiedziała się o porwaniu Laurel, nie miała wrażenia, że jest niczym mocno naprężona struna.

– Och, kapitanie, czy pan nie ma za grosz poczucia humoru? Nic a nic? – spytała leniwie.

Po raz pierwszy od wielu lat widziała nad sobą leśne kwiaty, korony drzew i błękitne niebo.

Przez chwilę nie odpowiadał. Nie patrzyła na niego. Nagle okazało się, że leży obok niej.

– Wbrew pozorom posiadam duże poczucie humoru. Ale ostatnio jakby je zatraciłem.

– Naprawdę? – powiedziała zachęcająco, ale on milczał. Głęboko wciągnęła czyste powietrze. – Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś, kto nazwał swego konia Diabłem, mógł mieć poczucie humoru. Na ile zdążyłam pana poznać, składa się pan wyłącznie z poczucia obowiązku. Jedyną metodą postępowania z kobietami jest zastraszanie ich i upokarzanie. Oczywiście, niektóre mogą to lubić, ale chyba nie może się pan pochwalić zbyt wieloma sukcesami na tym polu.

– Nie zna mnie pani. – W głosie Ringa zabrzmiał gniew. – Nic pani o mnie nie wie.

– W takim razie jest jeden jeden, bo pan też nic o mnie nie wie.

Oparł się na łokciu, spojrzał na nią uważnie, ale ona wpatrywała się w niebo.

– Nie, tu się pani myli. Prawda jest taka, panno La Reina, że wiem o pani bardzo dużo,

Zaśmiała się pogardliwie.

– Nic pan nie wie. Zupełnie nic. Przekręcił się na plecy.

– Założymy się?

– Znowu chce mi pan zaproponować pójście do łóżka? – spytała z goryczą.

– Nie. Założymy się o coś znacznie ważniejszego – Nie zwrócił uwagi na spojrzenie, jakie mu rzuciła. – Przez dwadzieścia cztery godziny nie będzie pani uciekać. Przez dwadzieścia cztery godziny będę spokojny, że nie zrobi pani nic głupiego.

– I to pan określi, co uważa za głupie? -Tak.

– A co ja dostanę?

– Przez dwadzieścia cztery godziny będę się trzymał od pani z daleka.

Uśmiechnęła się do wierzchołków drzew.

– I to wszystko, żeby się przekonać, czy wie pan coś o mnie, czy nie?

Niewiele ryzykowała. Po pierwsze kurier miał jej dostarczyć listy tutaj, w Denver City dziś wieczorem. Bez wątpienia będzie to mógł zrobić tuż pod nosem kapitana. Po drugie zaś, z jej obserwacji wynikało, że kapitan nie widzi dalej niż poza czubek swojego nosa. Pewnie uważał kobiety za wątłe istoty, miał też wyrobioną, jednoznaczną opinię o śpiewaczkach operowych.

– Zgoda, umowa stoi. Cóż, więc pan o mnie wie?

Po pierwsze jeśli pani jest księżniczką, to ja jestem królową Wiktorią. Prawie nic pani nie wie o dziedziczeniu tytułów i nic pani nie wie o Lanconii. A broszka, którą pani… zgubiła, ta, która należała niegdyś do jej babki, to co prawda ładna błyskotka, ale ani brylanty, ani perły nie były na miarę prawdziwej księżniczki. Za to doskonałe zna pani te tereny. Chodzi pani po górach, tak jakby się tu urodziła i wychowała. Trzyma się pani w siodle lepiej niż niejeden mężczyzna i potrafi wychylić szklankę bimbrowatej whisky, jakby to był dla niej chleb powszedni. I jak mi idzie?

– Na razie nie usnęłam z nudów.

– Potrafi też pani bez trudu porozumieć się z Indianami. To dziwne u Europejki, prawda? Nie zna pani najlepiej Sama ani Franka, nie przepada też pani za Edith. Zdziwiłbym się, gdyby to pani sama ich wybrała. Czy mam rację?

– Może.

– Zaraz, co jeszcze? Moim zdaniem jest pani dziewicą, albo niemal dziewicą.

– To mi się nie podoba, kapitanie.

Zaczęła wstawać, ale jej nie pozwolił.

– Oczywiście, nie chciałem pani obrazić. Jestem przekonany, że kobieta tak piękna jak pani miała mnóstwo propozycji, ale nie sądzę, żeby mężczyźni ją zbytnio interesowali.

– Na pewno nie interesują mnie mężczyźni, którzy stosują wobec mnie przemoc. A teraz muszę już wracać do obozu.

Przytrzymał ją za ramię.

– To jeszcze nie koniec. I chciałbym przypomnieć, że to pani pierwsza powiedziała, że nic o niej nie wiem. Gdzie to myśmy stanęli? Aha, i ktoś panią szantażuje. Nie wiem jeszcze dlaczego, ale z pewnością nie jest to były kochanek.

Nie, to coś o wiele, wiele poważniejszego. Niełatwo panią przestraszyć, ale śmiertelnie się pani boi tego, co się teraz dzieje.

Maddie nie odpowiedziała. Nie mogła. Bardzo delikatnie, miękko ujął jej rękę.

– Jestem człowiekiem honoru… Maddie. – wyszeptał, używając imienia, którym zwracała się do niej Edith. – Jeśli powierzysz mi swój sekret, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc, ale musisz roi zaufać.

Wymagało od niej wielkiego wysiłku woli, żeby nie wyznać mu prawdy o Laurel. Chciała zwierzyć się komuś, kto mógłby ją zrozumieć. Kto zareagowałby inaczej niż Edith, która wzruszała ramionami. Potrzebowała też rady. Co zrobić, jeśli dotrze do trzeciego obozu i nie pokażą jej Laurel? A co, jeśli…?

Żeby nie ulec pokusie, zerwała się na nogi i stanęła nad Ringiem.

– Świetnie, kapitanie Montgomery, doskonale. Gdyby zdecydował się pan porzucić karierę wojskową, czeka pana wielka przyszłość na scenie. – Wyprostowała się i spojrzała na niego z góry. – Zapomina pan jednak o tym, co dla mnie najważniejsze: o moim glosie. Dopóki pan nic usłyszy, jak śpiewam, nic pan nie będzie o mnie wiedział.

Uśmiechnął się do niej.

– Naprawdę pani uważa, że ta banda chciwych pijaków doceni operę?

– Tu się nie liczy opera, ani nawet melodia. Pokochają mój śpiew.

Słysząc to, roześmiał się: głośno, z całego serca.

– Na próżności pani nie zbywa.

– To nie tak – odparła z powagą. – Nie ma we mnie za grosz próżności. Mój głos to dar Boży. Gdybym twierdziła, że nie, obrażałabym Stwórcę.

– Tak też można to ująć.

Usiadła obok.

– Nie – tłumaczyła. – Mówię prawdę. Kto inny darzy nas talentami, jeśli nie Bóg? Śpiewałam, od kiedy skończyłam trzy lata. Od szesnastego roku życia występuję na scenie. Codziennie dziękuję Bogu, że pobłogosławił mnie głosem. To On mi go ofiarował i dziękuję Mu za ten dar, starając się go spożytkować.

Czuł, że Maddie rzeczywiście głęboko w to wierzy, a sposób, w jaki o tym mówiła, przekonywał go.

– I uważa pani, że ci ludzie pokochają pani pieśni? Pokochają Tra…?

– Traviatę.

– A, rzeczywiście, kobietę upadłą. Zmierzyła go bacznym wejrzeniem.

– Mówi pan po włosku?

– Troszeczkę. I sądzi pani, że poszukiwaczom złota spodobają się pani pieśni?

– Nie pieśni. Mój głos. To zasadnicza różnica.

– Dobrze – uśmiechnął się. – W takim razie niech mi pani to udowodni. Niech mi pani coś zaśpiewa.

Wstała i popatrzyła na niego z uśmiechem.

– Przepraszam, kapitanie Montgomery, że w pana zwątpiłam. Rzeczywiście, ma pan ogromne poczucie humoru. Niewiarygodne, niewyobrażalne poczucie humoru.

– A, rozumiem, potrzebuje pani… Czego? Orkiestry? Czyżby śpiewaczki operowe nie śpiewały a cappella?

– Gdybym musiała, potrafiłabym zaśpiewać i pod wodą. Ale śpiewam tylko wtedy, kiedy chcę. Gdybym zaśpiewała j dla pana, byłby to ogromny dar. Niczym pan na niego nie zasłużył.

– Za to poszukiwacze złota, którzy dadzą nędzne dziesięć dolarów, zasłużyli?

– Wieczorem będę śpiewała dla wielu, nie dla jednego słuchacza. A to ogromna, ogromna różnica.

– Rozumiem – oświadczył wyniośle, po czym wyciągnął z kieszeni duży złoty zegarek. – Dar nie dar, pora wracać do obozu i szykować się do występu.

– Ciekawe, jakim cudem przeżyłam dwadzieścia pięć lat, choć nie stał pan przy mnie, dyktując mi, co i kiedy powinnam zrobić?

– Sam nie wiem. Mnie to leż zdumiewa. Wstał, krzywiąc się z bólu.

– Czyżbyśmy się starzeli, kapitanie?

– Mam wrażenie, że wreszcie odczuwam skutki wspinania się po górach, żeby panią bronić przed nieznanymi mężczyznami, a także następstwa ugryzień, kopnięć i szturchańców, że nie wspomnę o dzisiejszej bójce z ośmioma napastnikami.

– Zawsze pan może wrócić do fortu i odpocząć.

– Harrison byłby szczęśliwy, widząc, że wracam z pod kulonym ogonem.

– Co to za Harrison!

– Odpowiem, na każde pani pytanie, jeśli pani odpowie na moje.

– Prędzej piekło wystygnie – odparta słodko i tuszyła w stronę obozu.

– Nieważne, niech pani jednak nic zapomina, że wygrałem zakład i przez dwadzieścia cztery godziny nie będzie pani uciekać.

– Nie wygrał pan, kapitanie. Już to panu wyjaśniłam. Gdyby pan powiedział: "jest pani śpiewaczką", wygrałby pan, bo śpiew to dla mnie wszystko.

– Powiedziałem już, że jest pani śpiewaczką. Odwróciła się i zmierzyła go wzrokiem.

– Nawet słowem nie wspomniał pan o moim śpiewie. Oczy mu błysnęły.

– Powiedziałem, że jest pani śpiewaczką – zniżył głos. – Która, wędruje.

Zacisnęła wargi ze złością, potem musiała ukryć uśmiech.

– Ha! – wykręciła się na pięcie i odeszła. – Sam się pan przekona – rzuciła przez ramię. – Dziś wieczorem dowie się pan, kim naprawdę jestem.

Stał, przyglądając się odchodzącej Maddie. I bez śpiewania była wyjątkowo ciekawą kobietą. Ładną, inteligentną… i w niebezpieczeństwie. Jego zdaniem dość już miała kłopotów, więcej nie potrzebowała. Podobało mu się, jak oświadczyła, że jest wielką, nie, że została obdarzona wielkim głosem. Tak bardzo go już nudziły kobiety, które nieustannie pytały, czy podoba mu się ich suknia albo fryzura. Może Toby miał rację? Twierdził, że Montgomerym za łatwo wszystko przychodziło, szczególnie jeśli chodzi o kobiety. Byli przystojni i bogaci, a to kobietom zwykle wystarcza. Toby uważał to za niesprawiedliwość, bo on nigdy nie był ani przystojny, ani bogaty, więc musiał je zdobywać, zabiegać o ich względy, starać się im przypodobać.

Ring patrzył za idącą przed nim dziewczyną. Jego uroda najwyraźniej nie robiła na niej wrażenia. Wątpił też, żeby ją obeszło, gdyby powiedział, z jak bogatej pochodzi rodziny. Zresztą, czym mógłby zaimponować komuś, kto spędził dzieciństwo w pałacu i w koronie na głowie pozdrawiał swój lud? Wybuchnął śmiechem, ale szybko nad sobą zapanował, kiedy dostrzegł spojrzenia przechodniów. To prawda, kłamała, ale interesująco i z polotem. Może rzeczywiście nie potrzebowała ochrony aż tak, jak początkowo sądził. Mimo to będzie się przy niej trzymał, choćby po to, żeby zobaczyć, co jeszcze jej się przydarzy. Uganianie się za nią po brudnym miasteczku biło na głowę życie w wojsku, które, czego Toby nie omieszkał mu raz po raz wypominać, mogło zanudzić na śmierć nawet nieboszczyka.

Ring uśmiechnął się i obserwował, jak spódnica miękko układa się wokół krągłych bioder Maddie.

5

Dobra – powiedział Ring do Toby'ego. – Zrozumiałeś, co ci powiedziałem? Zapamiętałeś wszystko?

Znajdowali się w namiocie ustawionym na tylach długiej, drewnianej kiszki, która, pewnego dnia miała stać się hotelem, dziś zaś służyła Maddie za salę koncertową.

– Jak mógłbym zapomnieć? – odparł z niesmakiem Toby. – Przez ostatnie dziesięć minut powtórzyłeś mi to ze dwadzieścia razy. Mamy pilnować spokoju, a gdyby któremuś nie spodobało się jej śpiewanie, mamy mu skręcić kark.

– Mniej więcej – potwierdził Ring, po raz kolejny spoglądając na zegarek.

– Co cię gryzie? Nigdy nie widziałem, żebyś się tak niepokoił. Zachowujesz się, jakbyś miał mieć dziecko.

– Może nie aż tak, ale jesteś blisko. Ona uważa, że tym pijakom spodoba się jej śpiew.

– Miałem ją za rozsądniejszą.

Ring westchnął.

– Żałuj, żeś nie słyszał, co mówiła. Twierdzi, że jej głos to dar Boży, Może i tak, ale dla szykownych mężczyzn, dla mężczyzn, którzy pijają szampana. Ci tutaj najchętniej obejrzeliby jej nogi.

– Niezły pomysł.

Ring łypnął na niego spod Oka.

– Nie wszyscy są tacy święci jak ty – zauważył Toby. – Słyszałem o waszej dzisiejszej gonitwie po mieście. Pierwszy raz uganiałeś się za kobietą, i to jeszcze przy wszystkich. Naprawdę zaniosłeś ją do lasu?

Ring nie odpowiedział, tylko ponownie zerknął na zegarek.

– I co żeście tam porabiali?

– Rozmawialiśmy – warknął Ring. – Po prostu rozmawialiśmy. Próbowałeś tego kiedyś?

– A po co? Dość się nasłucham gadaniny w wojsku. A pocałowałeś ją chociaż?

– Toby, zamknijże się.

Toby szeroko się uśmiechnął.

Maddie po raz kolejny przejrzała program występu. Zaśpiewa kilka znanych arii o łatwo wpadającej do ucha melodii, trochę pieśni, które pokazywały możliwości jej głosu, a na koniec Wspaniała Ameryko.

Frank zdobył skądś pianino – odrapane i zniszczone po podróży ze wschodu – i próbował je nastroić. Zresztą całkiem nieźle mu to szło. Frank był dość zdolny i Maddie przypuszczała, że kiedyś mógł być muzykiem, ale wkraczając na ring porzucił tę karierę. Nigdy pytała go o przeszłość. Twarz taka jak jego odstraszała od zwierzeń.

Podniosła wzrok, gdy do – prowizorycznej garderoby urządzonej za tylnym wejściem nie wykończonego budynku wkroczył kapitan Montgomery, a za nim Toby.

– Jest wyszynk – oświadczył ponuro kapitan. – Oprócz tego grają w karty. Nie są przyzwyczajeni do prawdziwej, kulturalnej rozrywki. Razem z Tobym postaramy się nad nimi zapanować, ale niczego nie mogę obiecać.

– Ja nad nimi zapanuję, kapitanie. Mój głos i ja zapanujemy nad tymi ludźmi.

Posłał jej spojrzenie, które wyraźnie mówiło, co sądzi o jej inteligencji, po czym uśmiechnął się i mrugnął.

– Jasne. Oczywiste. Bóg z pewnością porazi gromem tych, którzy będą się źle zachowywać.

– Precz – powiedziała cicho. – Wynosić się stąd! Skłonił się jej kpiąco i wyszedł z namiotu, ale Toby się zawahał.

– Potrafi człowieka wściec, prawda, psze pani?

– Jeszcze jak. Słuchaj, Toby, czy ktoś kiedykolwiek powiedział mu, że się myli?

– I to niejeden, ale w końcu zawsze się okazywało, że to on miał rację.

– Nic dziwnego, że rodzina wysłała go do wojska. Toby zachichotał.

– Psze pani, oni w jego rodzinie są wszyscy tacy samu

– Nie wierzę. Że też ziemia ich jakoś jeszcze znosi?

– Rzeczywiście – uśmiechnął się Toby. – Powodzenia dziś wieczorem.

– Dziękuję.

Wchodząc na scenę, którą zbudowano dziś po południu pod czujnym okiem Sama, Maddie rzeczywiście była trochę niespokojna i zdawała sobie sprawę, że to zasługa kapitana Montgomery'ego. Stał teraz w głębi dużej sali, w której zgromadziło się ze trzy setki mężczyzn. Na biodrach miał pistolet, u boku szablę i dwa noże pod ręką. Wyglądał, jakby miał stawić czoło załodze piratów. Z drugiej strony pomieszczenia znajdował się Toby i dłubał w zębach nożem wielkości rzeźniczego topora.

Boże, bądź miłościw – pomyślała – będę śpiewała w więzieniu, ale tu wyjątkowo więźniowie są szczęśliwi, a strażnicy nawiedzeni.

Zaczęła program od pięknej arii Ah, fors' e lui z Traviaty. Zdążyła jednak zaśpiewać tylko kilka linijek, kiedy z tyłu zrobiło się zamieszanie. I to wszystko przez kapitana Montgomery'ego. Jakiś biedny, zmęczony chłopina za mocno oparł się o krzesło, krzesło się rozleciało i spadł na podłogę. W mgnieniu oka kapitan stał przy nim z wyciągniętym pistoletem.

– Bójka! – wrzasnął ktoś i zaczęła się awantura.

Pięści poszły w ruch, krzesła fruwały po sali.

Co zrobić z bandą niegrzecznych chłopaków? – zastanawiała się Madzie.

Przywołać ich do porządku, ot co – odpowiedziała sobie.

Wciągnęła powietrze, wzięła głęboki, bardzo głęboki oddech, napełniający tlenem płuca, tak jak ją nauczono, potem wydała z siebie czysty, przenikliwy, bardzo głośny dźwięk.

Mężczyźni, którzy stali najbliżej, zareagowali natychmiast. Zatrzymali się w pół ruchu, pięści co prawda ciągle trzymali przed nosem przeciwnika, ale całą uwagę skupili na Madzie, wpatrując się w nią szeroko otwartymi oczami.

Madzie trzymała nutę i coraz więcej mężczyzn odwracało się w jej stronę. Ci z przodu zaczęli klaskać w rytm, ci, którzy siedzieli w środku, tupali do taktu. Wreszcie do tych z tyłu dotarło, co się dzieje i w końcu przestali rzucać się do gardła ludziom, którzy jeszcze przed godziną byli ich przyjaciółmi.

– Niech mnie licho porwie! – powiedział Toby, przyglądając się jak Madzie ciągle śpiewa tę samą nutę, i śpiewa, i śpiewa.

Ring puścił czuprynę mężczyzny, którego właśnie walił po twarzy i spojrzał na kobietę. Nie było już na Sali człowieka, który by jej nie słuchał.

A Madzie nadal trzymała nutę. Trzymała. Trzymała. Po policzkach spływały jej łzy. Płuca miała puste, ale mimo to ciągnęła. Wycisnęła powietrze z każdej cząstki ciała: nóg, ramion, czubków palców. Palców u nóg, nawet końcówek włosów. Wyśpiewała z siebie wszystko, podczas gdy mężczyźni akompaniowali rytmicznym klaskaniem. Raz, dwa, trzy, cztery. Trzymała nutę. Kręgosłup przytykał jej do pępka. Gorset miała luźny. A mimo to nadal śpiewała tę jedną nutę.

Po drugiej chwili wyrzuciła ramiona w górę i zacisnęła dłonie. Wszystko ją bolało, czuła każdy mięsień ale nie puściła tej nuty.

Odchyliła głowę, potem szybko, gwałtownie złączyła pięści, zgięła łokcie, przyłożyła ręce do czoła i koniec!

Umilkła. Przez chwilę wydawało jej się, ze upadnie. Chwytała powietrze niczym tonący – a tłum oszalał. Krzyczeli strzelali z pistoletów, strzelb, dubeltówek. Chwycili się za ramiona i tańczyli. Może i byli niewykształceni, może ich morale pozostawiało wiele do życzenia, ale z pewnością natykając się na coś cudownego, potrafili to docenić.

Kiedy wreszcie Maddie doszła do siebie, spojrzała ponad głowami radosnej widowni na kapitana Montgomery'ego stojącego w głębi sali. Tak samo jak wszyscy mężczyźni miał szeroko otwarte ze zdumienia oczy. Posłała mu najbardziej zwycięski uśmiech, na jaki ją było stać, i wskazała na niebo. Odpowiedział uśmiechem, jedną rękę położył na piersi, drugą na plecach i nisko się jej pokłonił. Kiedy się wyprostował, skłoniła się wyniośle niczym prawdziwa królowa.

Potem wszyscy ci samotni, zmęczeni, na wpół pijani mężczyźni należeli do niej. Śpiewała, a oni słuchali. Maddie często denerwowało, że Amerykanie mają takie dziwne wyobrażenie o operze. Zdawali się sądzić, że opera to coś dla królów, dla oświeconych, a przecież jej początki były bardzo zwyczajne: proste historie dla prostych ludzi.

Opowiedziała słuchaczom o biednej Elwirze, która nie mogła mieć mężczyzny, którego kochała, a potem zaśpiewała Tui la voce sua soave, scenę obłąkania młodej kobiety. Pod koniec niektórzy ocierali łzy.

Zaśpiewała Una voce poco fa, uprzednio wytłumaczywszy, że Rosina przysięga, iż bez względu na przeciwności, poślubi swego ukochanego. Uznali, że to rozsądniejsze, niż postradać zmysły.

Po sześciu ariach mężczyźni domagali się bisów. Od kiedy opuściła dom rodzinny, nie spotkała się z równie żywo reagującą i szczerą publicznością*

– Oszalej jeszcze raz! – krzyczeli.

– Nie, wyjdź za szlachcica! – wołał ktoś inny. Śpiewała już prawie cztery godziny, kiedy na scenę wyszedł kapitan Montgomery i oświadczył, że przedstawienie dobiegło końca. Wygwizdali go, tupali. Maddie w pierwszej chwili chciała powiedzieć, że to ona decyduje, kiedy skończyć, ale wygrał zdrowy rozsądek. Wdzięcznie ujęła podane sobie ramię i dała się poprowadzić przez drzwi do namiotu, który służył jej za garderobę.

Za sobą słyszała wiwatowanie, wzmocnione strzałami z broni. Widownia nie składała się już tylko z trzystu słuchaczy. W czasie występu setki innych cicho, na paluszkach wsunęło się do sali, a kiedy mężczyźni przestali się tam mieścić, weszli na mury i na nich przysiedli. Otworzyli drzwi i siedząc albo stojąc przysłuchiwali się jej pieśniom.

– Muszę zaśpiewać na bis – powiedziała Maddie, ale kapitan Montgomery szybko ją zatrzymał.

– Nie, nie ma mowy. Jest pani zmęczona. To musi być ogromny wysiłek, tak śpiewać.

Spojrzała na niego. W jego oczach dostrzegła podziw i uznanie.

– Dziękuję – szepnęła i lekko się o niego oparła.

Jej byłego agenta nigdy nie obchodziło, czy jest zmęczona albo źle się czuje. Uważał, że śpiewanie to zmartwienie Maddie, nie jego. Nigdy się nie sprzeciwiał, kiedy twierdziła, że jest zbyt chora, żeby występować – co zresztą rzadko się zdarzało. Jego zadaniem było organizowanie występów i pilnowanie wpływów z kasy. Okazało się, że to miłe uczucie, mieć kogoś, kto zdaje sobie sprawę, że mogła się poczuć zmęczona. Uśmiechnęła się do Ringa.

– Tak, rzeczywiście jestem zmęczona. Może zechciałby pan, kapitanie, dołączyć do mnie i wychylić kieliszeczek porto. Zawsze wożę ze sobą najlepszy portugalski portwajn i zawsze po występie piję kieliszek. To pomaga na gardło.

Otaczały ich setki strzelających mężczyzn, ale nie zwracali na nich uwagi. Światło księżyca lśniło w załamaniach jedwabnej różowej sukni Maddie, z której wychylały się białe, krągłe, gładkie ramiona.

– Chętnie – odparł cicho.

Przytrzymaj płachtę namiotu, Maddie już miała wejść, kiedy w środku dostrzegła tego strasznego człowieka, który wiedział, gdzie jest Laurel. Mierzył z pistoletu prosto w Maddie i wiedziała, że jeśli nie pozbędzie się Ringa, najprawdopodobniej oboje zginą. Odwróciła się i wyrwała kapitanowi płachtę namiotu.

– Czyżby próbował pan mnie uwieść, kapitanie? – odezwała się do niego ostro. – Dlatego chciał pan, żebym zeszła ze sceny?

– Ależ nie, sądziłem…

– Nie? A czegóż innego chcą mężczyźni? Czy nie dlatego niósł mnie dziś pan przez całe miasto? Okazuje pan troskę wyłącznie po to, żeby mnie zdobyć. Otóż, radziłam sobie z mężczyznami takimi jak pan. Można ich znaleźć wszędzie.

Widziała, jak po każdym jej słowie kapitan coraz bardziej się prostuje, wreszcie staje na baczność. Jej samej nie podobało się to co mówiła, bo musiała przyznać, że do tej pory wszystko, co robił, rzeczywiście miało służyć jej obronie. Jednak musiała się go pozbyć! Ten człowiek w namiocie mógłby zabić jedno z nich albo oboje i nikt by tego nie zauważył w tym hałasie.

– Czyż nie tak, kapitanie? Uważa pan, że taka wędrowna śpiewaczka jak ja to łatwy kąsek?

Zdawała sobie sprawę, że to bezsensowne stwierdzenie, skoro kilka godzin temu oświadczył, że jego zdaniem jest dziewicą.

– Czyżby to nadzieja zyskania mych wdzięków powstrzymywała pana przed powrotem do wojska?

Spojrzał na nią. Jego twarz była zacięta i zimna.

– Przepraszam, jeśli dałem powody do podobnej oceny mego charakteru. Poczekam, aż… wypije pani swe porto i odprowadzę ją do obozowiska.

Przytknął rękę do kapelusza, obrócił się na pięcie i szybko odszedł.

Maddie nie chciała się zastanawiać nad tym, co przed chwilą powiedziała. Po prostu musiała to zrobić i koniec. Mężczyzna czekał na nią w namiocie, wsuwał, pistolet za pas.

– Szybko myślimy, co?

– Jeśli trzeba.

Podeszła do kufra, który przyniósł Sam, i spod bielizny wyjęła list. Mężczyzna wyciągnął zza koszuli kartkę. Była złożona jak list, ale nie zaadresowana. Maddie z trudem się powstrzymała, żeby nie okazać obrzydzenia, kiedy brała pomiętą, zapoconą kartkę. Najchętniej trzymałaby ją koniuszkami palców, jak najdalej od siebie.

Prychnął, jakby czytał w jej myślach, potem wyjął zza koszuli drugą kartkę i podał Maddie.

Podeszła z nią do latarni, którą przykręciła tak, żeby z zewnątrz nie dostrzeżono cieni dwóch sylwetek. Zobaczyła mapę. Jutro miała śpiewać w osadzie na przełęczy Tarryall, a dwa dni później w odległym miasteczku Pitcherville. Z Pitcherville miała pojechać siedemdziesiąt kilometrów w góry i dostarczyć list.

– Czy będzie tam Laurel? – spytała mężczyznę. – Powiedziano mi, że zobaczę ją po trzecim występie.

– Jeśli trafi pani na miejsce.

– Z pewnością trafię.

– Sama? Nie radzę się pokazywać z przystojnym panem kapitanem, inaczej wszyscy troje stracicie życie.

– Nie moglibyście zabić dziecka! Mężczyzna zachichotał.

– Po tym, co przeszła, może i wolałaby zginąć. Słysząc to, Maddie rzuciła się na niego, ale on chwycił ją w ramiona i bez trudu przytrzymał.

– A może buziaka, co?

Jakiś czas potem Maddie wynurzyła się z namiotu. Kapitan Montgomery czekał, żeby odprowadzić ją do obozu. Szli w milczeniu. W końcu ciszę przerwał Ring.

– Chyba niezbyt pani smakował ten portwajn. Ciągle wyciera pani usta.

– Nie pańska sprawa, co robię albo nie!

Kiedy znalazła się przed swoim namiotem, kazała Edith nastawić garnki w wodą.

– Chcę się wykąpać.

– Cała? – spytała Edith.

– Tak. W jak najgorętszej wodzie. I aż po brzegi wanny. Weszła do środka…

– Co ją gryzie? – zastanawiaj się Toby. – Myślałem, że była naprawdę szczęśliwa.

– Bo była – odparł sztywno Ring. – Dopóki nie uznała, te mam względem niej nieuczciwe zamiary.

– Widać nic zna cię dobrze, co?

Toby chciał, żeby zdanie zabraniało jak obelga, ale Ringi inaczej je odebrał.

– Nie, nie zna. Najpierw zaprasza mnie na porto, a chwilę potem zagląda do namiotu i zachowuje się, jakbym ją napastował. Nigdy nie zrozumiem tej kobiety. To… – urwał. – Ależ ze mnie głupiec. Toby – powiedział i ruszył pędem z powrotem.

Czterej mężczyźni rozbierali namiot, który ustawiono dla Maddie, Ring przy świetle latarni przyglądał się ziemi. Była zbyt podeptana, żeby odróżnić ślady, ale znalazł końcówkę cygara.

– Czy to któregoś z was? – spytał ludzi, sprzątających namiot.

– Nu, możesz se wzionć.

– Nie, chodziło mi o to, czy któryś z was to palii. Jeden z mężczyzn popatrzył znacząco na kolegę.

– Co, odstawiła cię ta ślicznotka śpiewaczka? Ten drugi dopiero co sobie poszedł.

– Widzieliście, jak ktoś wychodził z namiotu?

– Nic żeśmy nie widzieli. Joe, widziałeś coś?

Ring wiedział, że mężczyźni z dobrej woli niczego mu nie powiedzą. Zakochali się w Maddie i będą jej strzec. Chwycił jednego z nich za kołnierz.

– Chcesz mieć nadal gładziutką buziuchnę? To powiedz, coś widział. Ten człowiek próbuje ją zabić!

Ring poczuł na głowie cztery pistolety. Mężczyźni odciągnęli kurki. Ich towarzysz wyrwał mu się z rąk.

– Czego żeś od razu nie powiedział? Dopiero co widziałem, jak wychodził. To nikt stąd.

Ring przyglądał się mężczyznom, którzy nadal w niego mierzyli. Nie byli niebezpieczni, dopóki któremuś z nich coś nie groziło.

– Niski? Wysoki?

– Średni. Taki normalny.

– Blondyn? Brunet?

– Przeciętny.

– Niech to diabli! – zaklął Ring i zgniótł w dłoni peta. Zostawił mężczyzn i szedł przeklinając się w duchu. Co się z nim dzieje? Przecież wiedział, że Maddie zawsze kłamie, a tym razem jej uwierzył. Gdyby nie to, że i tak był posiniaczony, przyłożyłby sobie za to, że dał się nabrać. Uraziła jego dumę. Wystarczyło parę obraźliwych zdań, a poszedł sobie jak nadęty chłopczyk.

Co, a raczej kto – był w namiocie? Czy mężczyzna trzymał broń? Mogła to dostrzec, kiedy uniósł połę. Czy przez to, że go rozzłościła, ocaliła mu życie? Ring zdał sobie sprawę, że gdyby pozwoliła mu wejść do namiotu – a nie spodziewał się żadnego niebezpieczeństwa – prawdopodobnie teraz by nie żył.

Głupiec – pomyślał. Jakiż ze mnie cholerny głupiec, że jej nie przejrzałem!

Nagle stanął w miejscu. Przypomniał sobie, jak Maddie ocierała usta, jak po powrocie zażądała kąpieli. Czym ją szantażowano? Co takiego ci ludzie mieli, że im ustępowała? W miarę jak zbliżał się do obozu, zwalniał kroku. Sam i Frank zupełnie się nie sprawdzali w roli strażników. Niestety, on też okazał się niewiele lepszy. Tak go oczarował jej głos, że zapomniał o swoich domysłach, zapomniał o grożącym Maddie niebezpieczeństwie.

Kiedy dotarł na miejsce, w pierwszym odruchu chciał się wedrzeć do jej namiotu i zażądać, by natychmiast wyjaśniła, co tu się dzieje. Ale w jaki sposób zmusić ją do wyznania? Siłą? Choć bywało, że nie popisywał się szczególną bystrością, Maddie go przejrzała. Od początku wiedziała, że jej nie skrzywdzi. Nigdy się go nie bała. I słusznie, bo nigdy w życiu nie skrzywdziłby kobiety.

Co więc ma zrobić, żeby zaufała mu na tyle, by wyznać prawdę? Ledwo to pomyślał, wiedział, że chodzi o jedno: żeby mu zaufała. Musiała mu zaufać.

Zobaczył Edith wychodzącą z namiotu.

– Skończyła się już kąpać?

– Tak, a ja jestem wykończona od noszenia wiader.

Ring wydobył z kieszeni złotą monetę i podał dziewczynie.

– Rób wszystko, czego zapragnie.

– Zrobiłabym wszystko, czego ty byś zapragnął – mruknęła uwodzicielsko.

Ring nie zwrócił na nią uwagi i wkroczył do namiotu.

– Kapitanie Montgomery! – zawołała ostro Maddie. -Jak pan śmie…

– Przyszedłem po obiecany portwajn. Oczywiście o ile mój poprzednik wszystkiego nie wypił.

– Za nic nie dałabym mu mojego portwajnu.

Gwałtownie zasłoniła usta.

– O? A więc co pani mu dała? Odwróciła wzrok.

– Nie wiem, o czym pan mówi. Wybaczy pan, kapitanie, ale jestem zmęczona i chcę już iść spać. Rozłożył mały stołek i usiadł.

– Proszę uprzejmie, ale ja będę czekał na swoje porto. – Uśmiechnął się. – Nie napiłaby się pani czegoś? Uspokoiłaby się pani.

– Jestem zupełnie spokojna. Zawsze po występach tak się zachowuję,

– Doprawdy? A może sprawił to pocałunek tamtego mężczyzny?

Maddie nie patrzyła na niego. Na wspomnienie dotyku tamtego strasznego człowieka zaczęła drżeć. Nigdy wżyciu nikt jej nie dotknął, jeśli sobie tego nie życzyła. Już od dziecka wiedziała, że jest inna, wyjątkowa i odnosiła się do siebie z szacunkiem. Jako dwudziestolatce zdarzyła jej się krótka szamotanina na kanapie z francuskim księciem, uznała jednak to doświadczenie za tak nieprzyjemne, że nigdy nie chciała go powtórzyć. Mężczyznom wystarczał jej śpiew; nie musiała dawać im niczego więcej.

Ale dzisiejszej nocy… Dobry Boże, dzisiejszej nocy ten mężczyzna jej dotykał. I możliwe, że posunąłby się dalej, gdyby do namiotu nie wpadła Edith.

Teraz, czując, jak opasuje ją ramię mężczyzny, przeraziła się i zaczęła wyrywać.

– Ciii… To tylko ja – uspokajał ją Ring. – Nic już pani nie grozi. Ma pani cudowny głos, prawdziwy dar Boży. Nigdy nie słyszałem nic równie wspaniałego jak pani śpiew dziś wieczorem. Co to była za aria o tej kobiecie, która oszalała?

– Tui la voce sua soave – odpowiedziała z głową wtuloną w jego tors.

– „To najpiękniejszy…"? – zaczął, specjalnie źle tłumacząc.

– Nie. „W tych najczulszych słowach…"

– A, rzeczywiście. Moja ulubiona aria. Uśmiechnęła się do niego.

– Na razie. Jeszcze pan nie słyszał wszystkiego.

– Ależ tak. Słyszałem to w wykonaniu Adeliny Patti.

– Co! – Odsunęła się od niego gwałtownie. – Patti? Tego wyjca? Jej fis to istna rozpacz, ona się nadaje wyłącznie do chóru.

– Mnie się podobała.

– Ale bo co też pan może wiedzieć o operze. Jest pan zwykłym amerykańskim żołnierzem, podczas gdy ja…

– Jestem księżniczką z Lanconii?

Popatrzył na nią, unosząc jedną brew. Nagle zrozumiała, do czego zmierzał. Kiedy wszedł do namiotu, trzęsła się, była bliska łez, teraz jednak czuła się lepiej, znacznie lepiej.

– Co by pan powiedział na kieliszeczek porto, kapitanie?

Wiedział, że zrozumiała, i od razu poczuł się lepiej.

– Wołałbym pieśń. Ale tylko dla mnie.

– Ha! – zawołała, ale uśmiechała się do niego. – Aby na to zasłużyć, trzeba zgładzić kilka smoków. Dziś zarobił pan na kieliszek portwajnu. Ale jest to najlepsze porto na świecie.

Pochlebiało jej, że od wyśmiewania się z jej głosu przeszedł do pragnienia, by śpiewała tylko dla niego.

– W takim razie muszę się tym zadowolić, ale jeszcze zarobię na tę pieśń.

Wlała gęstego portwajnu do dwóch kryształowych kieliszków, które trzymała w specjalnej kasetce, chroniącej je przed stłuczeniem.

– Za prawdę – powiedział, wznosząc toast.

Maddie wypiła, cały czas czekała jednak na grom, który by ją poraził. Wątło uśmiechnęła się znad kieliszka do mężczyzny i poprzysięgła sobie, że za nic nie wyzna mu całej prawdy.

Następnego dnia wyruszyli w drogę i Maddie znowu utknęła w kołyszącym się powozie, gdzie towarzyszyła jej chrapiąca Edith. Kapitan Montgomery prosił, by pozwoliła mu się dosiąść, ale się nic zgodziła. Bardzo chętnie spędziłaby ten czas w jego kompanii, porozmawiała, ale i tak zbyt wiele rzeczy już z niej wyciągnął.

Późnym rankiem Frank zatrzymał powóz i do okna podszedł kapitan,

– Obawiam się, że muszę panią prosić o przysługę. Toby nie czuje się najlepiej, czy mógłby wsiąść do środka?

– Oczywiście, obok Edith jest miejsce.

– I o to właśnie chodzi – mruknął Ring.

– Przepraszam?

Pokazał, żeby się ku niemu nachyliła,

– Moim zdaniom są w sobie zakochani – wyszeptał jej do ucha.

– O?

Wyprostowała się i powiodła wzrokiem od Edith do Toby'ego, który wyglądał zupełnie zdrowo. Ring znowu na nią skinął.

– Chcą zostać sami. Nadal nie rozumiała.

– Może pani jechać ze mną.

– Rozumiem. Jeśli próbuje pan w ten sposób naciągnąć mnie na jakieś sam na sam…

– Może się pani przejechać na moim koniu.

Nie pytała, skąd wie, że poradziłaby sobie z jego ogierem, ani jak się domyślił, że o tym marzyła. Nie zamierzała odrzucić takiej propozycji. Tak szybko otworzyła drzwiczki powozu, że uderzyła Tob’ego w ramię.

– Przepraszam, nie…

Ring niemal ściągnął Toby'ego z konia i wrzucił do środka, po czym zatrzasnął za nim drzwi.

– Edith go opatrzy.

Zapraszającym gestem wskazał swojego wspaniałego wierzchowca. Uśmiechnęła się do konia.

– Do mnie. Diabeł – zawołała, ale koń ani drgnął. – Diabeł?

Ring zdjął kapelusz i podrapał się po głowie.

– Niech pani spróbuje… eee… Kary. Popatrzyła na niego.

– Kary?

– To nie był mój pomysł. To imię wymyśliła moja siostra. Bracia chcieli go nazwać Błyskawica. Uznałem, że z dwojga złego Kary będzie lepsze.

– Nie Diabeł?

Wpatrzył się w swój kapelusz.

– Rodzina by mnie wyśmiała. Gotowa do jazdy?

– Chodź tu, Kary! – zawołała i koń podbiegł do niej, minął wyciągniętą rękę i zaczął ogryzać czerwoną farbę powozu.

Roześmiała się, wzięła cugle i wskoczyła na siodło.

– Do tej pory tylko ja na nim jeździłem, więc początkowo może go dziwić taki lekki jeździec – mówił Ring, skracając strzemiona. Poklepała konia po karku.

– Poradzę sobie. Ojciec nauczył mnie, jak się jeździ konno. Jakoś się dogadamy, prawda, ty wielki, wspaniały mężczyzno?

Frank spojrzał na Ringa. Ring pokręcił głową. Kobiety i konie!

Maddie doskonale radziła sobie z wierzchowcem. Co za cudowne uczucie znowu siedzieć na grzbiecie wspaniałego, pełnego temperamentu konia! Tak szybko ruszyła w górę stromego zbocza, że Ring, który dosiadł konia Toby'ego, z trudem dotrzymywał jej kroku. Jakże chętnie wypróbowałaby Karego na otwartej przestrzeni, ale w Górach Skalistych trudno było o równy teren.

Kiedy Ring wreszcie do niej dołączył, uśmiechała się szeroko.

– To musi być wspaniałe uczucie, wrócić do krainy swego dzieciństwa – powiedział naturalnym tonem.

– O tak, czuję się niebiańsko. Powietrze jest takie chłodne i czyste, a…

Uświadomiła sobie, że znowu dała się złapać. Spojrzała na kapitana, który uśmiechał się zarozumiale. Odwróciła wzrok.

– Kapitanie, jak pan właściwie się nazywa? Oprócz „chłopca", jak o panu mówi Toby.

– Albo „diabła wcielonego", jak o mnie mówi pani? Nadal na niego nie patrzyła.

– Ring.

Odwróciła się i przyjrzała ze zdziwieniem. – Ring? Rozumiem. A ci pańscy liczni bracia i siostry jak się nazywają? Rękawice, Sznury, a może Talk? Zachichotał.

– Nie, tak naprawdę nazywam się Christopher Ring Montgomery. Moje drugie imię zaczyna się na "h", ale się go nie wymawia. Matka zawsze pisała zamiast „h" apostrof.

Przez chwilę milczała, rozkoszując się powietrzem i wspaniałym rumakiem, na którym siedziała.

– Skąd się wzięło to imię?

– Mój ojciec ma wielką, starą Biblię rodzinną, a w niej aż się roi od dziwacznych imion.

– Na przykład?

– Jarl. Raine. Jocelyn.

– Jocelyn to ładne imię.

– Ale nie wtedy, gdy nosi je chłopak, jak to ma miejsce w naszej rodzinie.

– Może powinniście wymyślić jakieś zdrobnienie, na przykład… nie wiem, może Lyn.

– Lyn! Od szóstego roku życia musiałby chodzić z pistoletem, żeby się jakoś obronić.

– Lyn jest równie dobre jak Ring. Dlaczego nie używa pan pierwszego imienia?

– Mój ojciec nazywa się Christopher. Byłbym albo „młodym Chrisem", albo, jak to zwykle w mojej rodzinie, „paniczem". Nie, Ring mi odpowiada. – Uśmiechnął się do Maddie. – A skąd się wzięło pani imię?

– Nadała mi je królowa. Wybiera imiona dla wszystkich naszych księżniczek.

– A pani siostrę, Laurel, nazwała zapewne od jakiejś lankońskiej rośliny. Założę się…

Umilkł, bo zobaczył, że nagle opuścił ją dobry nastrój. Zastanawiał się, co takiego powiedział.

– Laurel – powtórzył cicho.

Skrzywiła się.

– Niech pani patrzy! Czy to nic skowronek?

Odwróciła się, a kiedy znowu na niego spojrzała, odzyskała już panowanie nad sobą.

Laurel – pomyślał. Może to wszystko ma związek z jej siostrzyczką, Laurel?

Nie prowokował jej już do zwierzeń, pozwolił, by cieszyła się pogodnym dniem. W duchu poprzysiągł sobie jednak, że będzie jej strzegł jeszcze baczniej niż do tej pory.

6

W czasie drugiego koncertu Maddie nie musiała uciekać się do efektownych pokazów, żeby przyciągać uwagę widzów. Po okolicy rozeszła się już wieść o jej pierwszym występie i poszukiwacze złota, ściągali ze wszystkich stron, żeby jej posłuchać.

Oświadczyła kapitanowi, że będzie śpiewała na dworze. Początkowo się nie zgadzał, ale ustąpiła widząc, jak jej na tym zależy. Mężczyźni wybudowali prowizoryczną scenę, na której zmieściła się ona wraz z frankiem, który tym razem akompaniował na flecie. Kapitan Montgomery stanął na końcu z jednej strony. Toby z drugiej.

Śpiewając Maddie zerkała na kapitana. Oparł się o drzewo i z przymkniętymi oczyma przysłuchiwał się muzyce. Niezależnie od wszystkiego, co mogła na jego temat powiedzieć, wydawało się, że naprawdę polubił jej śpiew. Pod koniec występu uświadomiła sobie, że śpiewa wyłącznie dla niego, kątem oka obserwując, jak Ring uśmiecha się coraz łagodniej, kiedy ona to przeciągała jedną nutę, to zamieniała ją w tryl.

Kiedy po czterech godzinach sprowadził ją ze sceny, mocno przytrzymał jej ramię, zaciskając palce na jej dłoni.

– Miała pani rację – powiedział. – Pani głosu nie sposób przecenić.

Pomyślała, że to chyba najszczerszy komplement, jaki kiedykolwiek słyszała. Komplement był taki szczery, a księżyc taki jasny, że nie zaprosiła kapitana na kieliszek portwajnu. Siedząc samotnie w namiocie, wyjęła zdjęcie Laurel i pracz dłuższą chwilę mu się przyglądała. Niezależnie od tego, co ją czeka, nikomu nie może zaufać. A na pewno nikomu, kto mógłby pokrzyżować jej plany. Wyobraziła sobie kapitana Montgomery'ego, jak ze wzniesioną szablą rusza na szczyt, żeby zabić tego strasznego człowieka od listów. A ci ludzie w odwecie mogliby skrzywdzić Laurel.

Kładąc się do łóżka, myślała wyłącznie o siostrze.

W Pikes Peak nie istniało coś takiego jak „Bar czynny od… do…" Ponieważ picie było drugim po poszukiwaniu złota zajęciem tamtejszych mieszkańców, alkohol lał się strumieniami i płynął szeroką strugą, niczym górskie potoki.

Na stoliku w jednym z wielu namiotów stały dwie opróżnione butelki whisky. Stolik zapewne by obłaził z farby, gdyby nic pokrywająca go gruba warstwa tłuszczu. Wokół niego siedziało czterech mężczyzn, którzy właśnie rozpracowywali trzecią butelkę.

– W życiu nie słyszałem czegoś takiego jak ona – stwierdził jeden z biesiadników.

– Anioł nie śpiewałby piękniej.

– Pamiętacie, jak Sully gadał, że na pewno ona nie umie śpiewać?

– Szkoda, że chłopaki nie mogli jej słyszeć.

– Możemy poprosić, żeby zaśpiewała w Bug Creek.

– Trzeba by jechać cały dzień, a dla pięćdziesięciu chłopa by jej się nie opłaciło ruszać z miejsca. Nie zgodzi się.

Zażądali czwartej butelki i wypili połowę.

– Powinna dla nas zaśpiewać. Sully'emu na pewno by się spodobała, nawet jeśli mu się wydaje, że nie. A przecież nie może się ruszyć z miejsca. Zaraz by mu podebrali działkę.

W milczeniu dokończyli butelkę, a kiedy zażyczyli sobie piątej, ich odwaga sięgnęła zenitu.

– Ona powinna dla nas zaśpiewać.

– Taaa – przyznali pozostali trzej. – Taaa…

Ring usłyszał mężczyzn koło namiotu Maddie i natychmiast się ocknął. Nie mógł twierdzić z całą pewnością, ale wydawało mu się, że było ich trzech. Cicho wysunął się spod koca i z pistoletem w ręku ruszył w stronę drzew. Jeszcze na dobre nie wstał, kiedy dostrzegł cień mężczyzny przy drzewie.

Ring wepchnął mu pistolet pod żebro. Mężczyzna od-wrócił się i szeroko uśmiechnął w blasku księżyca. Jego oddech mógłby zwalić z nóg.

– …wieczór – odezwał się.

Była to ostatnia rzecz, jaką Ring usłyszał, nim dostał kolba w głowę i osunął się na ziemię.

Obudziło go gwałtowne szarpanie. Powoli uchylił powieki ale było tak ciemno, że z trudem dostrzegł nad sobą zarys ciemnej twarzy. Poza tym potwornie bolała go głowa. Dopiero po chwili przypomniał sobie, co się stało. Chciał zerwać się na nogi, ale udało mu się tylko chwiejnie stanąć. Uchwycił się potężnego ramienia mężczyzny.

– Sam – wyszeptał.

– Nie ma jej – odezwał się Sam zaskakująco cichym jak na tak wielkiego mężczyznę głosem.

– Nie ma?

Ring nie za bardzo rozumiał, o co chodzi, zwłaszcza że w głowie mu huczało. Mrugnął kilka razy, żeby się pozbyć mgły sprzed oczu potem znowu spojrzał na Sama.

– Nie ma? Maddie nie ma? Gdzie jest? Z kim tym razem się spotyka?

– Porwano ją. Czterej mężczyźni.

Ring przez chwilę stał nieruchomo, przetrawiając tę informację.

– Kto?

– Nie wiem.

– To gdzieżeś ty, u licha, był? - ryknął Ring i chwycił się za głowę. Kiedy wreszcie mózg przestał mu wirować w czaszce, zdał sobie sprawę, że nieważne kto i dlaczego, ważne gdzie.

Zeszli w dół niewielkiego wzniesienia do jej namiotu. W środku zastali Edith, która przeszukiwała ubrania Maddie.

– Powiedz mi wszystko, co wiesz – zażądał Ring. Edith stała pod światło. Blask lampy raził go w oczy, ale przymrużył powieki i przyglądał się kobiecie.

– Było ich czterech. Weszli do namiotu i ją zabrali. Chyba byli pijani.

Głowa tak go bolała, że z trudem myślał.

– A ty gdzieś się podziewała? I Frank? I ty? – zwrócił się do Sama.

– Spałam na zewnątrz i nic nie zrobiłam ani nic nie powiedziałam. Jeszcze mi życie miłe. – Edith patrzyła na niego prowokująco. – Franka nie ma, nie wiem, gdzie jest, a Sama chyba uderzyli.

Ring odwrócił się, żeby popatrzeć na niego. Na ciemnej skórze nie od razu dostrzegało się krew, płynącą po szyi. Ring wiedział, że głowa musi boleć Sama podobnie jak jego, ale olbrzym w żaden sposób tego nie okazywał. Ring nabrał o nim nieco wyższego mniemania. Popatrzył na Edith, starając się na nią nie warknąć.

– W którą stronę pojechali?

– Przez miasto.

– Na zachód – mruknął, odwrócił się i wyszedł z namiotu.

Siodłając konia, obudził Toby ego i szybko, lapidarnie odpowiadał mi jego pytania.

– Chyba nie pojedziesz sam? – spytał Toby

Wiedział, że musi jechać sam. Toby nie był najlepszym jeźdźcem, poza tym starzał się, a przede wszystkim Ring nie chciał go wystawiać na niebezpieczeństwo. Tylko jemu ufał. – Zostań i spróbuj się dowiedzieć, co tu się naprawdę dzieje. Gdzie był Frank i…

– Grał – To hazardzista. Ring odwrócił się do towarzysza.

– A tchórzliwa panna Edith?

– Przyjmuje klientów, kiedy wszyscy śpią, Zdumiewające, że można znać kogoś tak długo jak on Toby'ego, a mimo to ciągle odkrywać w nim nowe cechy. Nawet nie podejrzewał, że Toby jest taki spostrzegawczy.

– A Sam?

– Tego naprawdę trudno rozgryźć. Ring wsiadł na konia.

– Przekonaj się, ile wiedzą. Po czyjej są stronie i… – przerwał. – Dowiedz się, kto ich zatrudnił. Wrócę, kiedy ją znajdę – dodał ruszając.

Przejechał przez obóz, całą uwagę skupiając na ignorowaniu bólu głowy i rozsadzającej go złości. Winił się za porwanie Maddie, za to, że nie dość bacznie obserwował i za mało widział.

Nie sposób było wytropić ją w ciemnościach, w osadzie, po której kilka setek mężczyzn kręciło się w najdziwniejszych porach dnia i nocy. Mógł tylko pytać. Po godzinie natknął się na paru mężczyzn, którzy potwierdzili, że rzeczywiście widzieli czterech jeźdźców zdążających na zachód. Jeden z nich trzymał przed sobą śpiewaczkę.

– Jak wyglądała? Nic jej nie było?

– Ślicznie – odparł jeden z mężczyzn. – Powiedziałem, że naprawdę pięknie śpiewa, lekko się do mnie skłoniła. Ale się nie uśmiechnęła.

– Domyślacie się, gdzie mogli ją zabrać?

– Nie pytałem, ale przy tej drodze jest najwyżej pięć obozów. Co prawda nie byłem tam od kilku tygodni, teraz może być i więcej.

Ring podziękował mężczyznom i ruszył stromym, wyboistym duktem. Na pniach drzew po obu stronach drogi zostało niewiele kory, bo poszukiwacze złota za pomocą bloków i krążków przeciągali swoje ładunki.

Wzeszło już słońce, a Ring nadal jechał, wypatrując na ziemi jakichś śladów, które powiedziałyby mu gdzie zabrano Maddie. Może znała się na tropieniu, przynajmniej na tyle, żeby zostawić jakiś znak, dzięki któremu łatwiej by ją odnaleźć. Słońce stało wysoko na niebie, a Ring nie dostrzegł niczego, co naprowadziłoby go na ślad. Koło jedenastej dotarł na rozstaje dróg. Zatrzymał konia, wyjął bukłak, wypił.

Szansa, że wybierze właściwą trasę, wynosiła pięćdziesiąt procent. Zniechęcony ruszył w prawo. Nie ujechał piętnastu metrów, gdy koło ucha świsnęła mu strzała. Utkwiła w pniu drzewa z lewej strony. Ring na chwilę znieruchomiał. To była strzała Indianina Kri, dokładnie taka sama, jak ta ostatnia.

Wolno zbliżył się do drzewa i wyjął strzałę z pnia. Czy to kolejne ostrzeżenie? Wpatrywał się w ostrze i nagle go olśniło: strzała zagrodziła mu drogę. Wybrał złą trasę. A wiec Kri musiał wiedzieć, gdzie zabrano dziewczynę. Wiedział, ale nie ruszy! jej na pomoc. Dlaczego?

Ring popatrzył na szczyt góry, jednak nikogo nie dostrzegł.

Bo nie jest w niebezpieczeństwie – pomyślał. Porwano ją, ale nic jej nie grozi.

Ring zawrócił, potem ruszył drugą ścieżką. Teraz czuł się pewnie. Po kilkunastu kilometrach dotarł do następnego rozwidlenia, a kiedy ruszył w prawo, nie pojawiła się kolejna strzała. Jechał dalej, wreszcie o zachodzie słońca zobaczył niewielką osadę, gdzie w szałasach, namiotach i pod skałami mieszkało nie więcej niż pięćdziesięciu mężczyzn.

Maddie nie trudno było znaleźć. Siedziała na pieńku. Otaczali ją smutni mieszkańcy.

– Chociaż jedną pieśń?

– Proszę pani…

– zapłacimy pani.

– Ofiarujemy pani złotonośną działkę.

– Prosimy.

Ring omal się nie uśmiechnął na widok tej sceny. Choć w zakurzonej sukni, potargana, z rozpuszczonymi włosami, Maddie wyglądała dostojnie niczym prawdziwa księżna.

– Dajcie sobie spokój, chłopcy – odezwał się Ring, stając za mężczyznami. – To najbardziej uparta kobieta na świecie. Nie sposób zmusić ją do zrobienia czegoś, na co nie ma ochoty.

Uśmiechnął się do niej nad ich głowami, a ona odpowiedziała lekkim uśmiechem, który mówił: wiedziałam, że przyjedziesz, ale dlaczego to tak długo trwało?

Przepchnął się przez tłumek, depcząc kilku wielbicieli| Maddie rozciągniętych na ziemi. Kiedy do niej dotarł, wyciągnął rękę. Ujęła ją i wstała, potem razem przeszli wśród mężczyzn. Poszukiwacze złota jęczeli, kilku ponawiało prośby, żeby dla nich zaśpiewała, nikt jednak nie przedsięwziął bardziej zdecydowanych kroków.

Ring powoli doprowadził Maddie do konia, posadził na siodło, a sam wskoczył za nią.

– Może pan odetchnąć, nie będą za nami jechać.

– Łajdacy – warknął pod nosem, – Kiedy będziemy trochę dalej, wrócę i…

Położyła dłoń na jego ręce zaciśniętej na cuglach.

– Proszę, nie. Nie chcieli zrobić nic złego.

– Nic złego! Ja się czuję, jakby mi ktoś wozem przejechał po czaszce. Sama zranili w głowę, a pani mówi, że nie chcieli zrobić nic złego.

– Byli pijani, ale nie pierwszy raz znalazłam się w takiej sytuacji.

– Rozumiem, nieustannie panią ktoś porywa. Czy właśnie tego chciał ten człowiek ubiegłej nocy? Żeby pani dla niego zaśpiewała?

Nie zamierzała odpowiadać na to pytanie.

– Ci tutaj – powiedziała z naciskiem – chcieli mnie słuchać, a w życiu wybitnej śpiewaczki porwania nie należą do rzadkości. W Rosji, po moim występie dla cara, studenci wyprzęgli konie z mego powozu i zaciągnęli do jakiejś koszmarnej, nędznej stancji. Nie stać ich było na najtańsze bilety, ale ogromnie pragnęli usłyszeć mój śpiew.

– I zaśpiewała pani dla nich?

– Nie. Chciałam, bo pochlebiał mi ich podziw, ale bałam się, czyby nie zaczęto mówić, że jak ptak w klatce śpiewam i w niewoli. A wtedy ktoś mógłby na stałe zamknąć mnie w klatce.

Ring odezwał się dopiero po chwili.

– Niech się pani o mnie oprze – burknął.

Zawahała się, ale była tak zmęczona, że nie mogła się powstrzymać. Jej głowa wchodziła dokładnie pod jego brodę.

– Kto pani towarzyszył przez te wszystkie tata podróżowania? – W jego głosie nadal brzmiał gniew.

– John. John Fairlie, mój agent.

Na plecach czuła dotyk torsu Ringa, czuła miotający nim ciągle gniew.

– I gdzie są wszystkie zarobione przez panią pieniądze? A tak przy okazji, kto teraz pilnuje wpływów z koncertów?

– Nie wiem – odpowiedziała sennie. – John zajmował się kwestiami finansowymi, teraz może robi to Frank, może Sam. Nie sądzę, żeby powierzono to Edith.

– Co pani wie o tej trójce?

– Proszę, czy mógłby pan przestać wypytywać?

Nie odpowiedział, jego milczenie pozwoliło jej odetchnąć. Zamknęła oczy i odprężyła się, opierając o jego tors. Nie minęło parę chwil, a usnęła w jego ramionach. Wyprostowała się jednak gwałtownie, kiedy tylko się zatrzymał.

– Co się stało?

– Nic, ale koń się zmęczył, pani jest wyczerpana, a mnie też przydałaby się krótka drzemka.

Była bardziej zmęczona, niż się głośno przyznawała, więc bez szemrania zsunęła się w jego wyciągnięte ramiona. Przez chwilę siał tuż przy niej, potem wyjął jej z włosów liść.

– Potrafiłaby pani świętego wyprowadzić z równowagi, wie pani o tym?

Nie miała siły się kłócić.

– Wiedziałam, że pan mnie znajdzie. Jest pan najbardziej upartym człowiekiem, jakiego znam.

– Przypuszczam, że przyzwyczaiła się pani, że mężczyźni przez panią nie sypiają po nocach. Zapewne pani agent odszukał panią, kiedy porwali ją rosyjscy studenci?

– Nie. Zjadł kolację w miłym towarzystwie, później położył się spać. John zawsze uważał, że potrafię sobie sama poradzić. I miał rację. I tak by mnie niedługo odwieźli.

– Może tak, może nie – warknął, – Kto wie, co mogło się wydarzyć?

Poczuła, że się ku niemu nachyla. Może to przez ten księżyc?

– Nie odpowiada pan za ranie.

– Właśnie, że tak. Otrzymałem rozkaz.

Podtrzymując dziewczynę, objął ją ramieniem i poprowadził na niewielką polanę. Kiedy kazał jej usiąść i nic nie mówić, nie chciało jej się protestować. Oparła się o drzewo, zaplotła ramiona i przymknęła oczy.

Za nic by mu się nie przyznała, ale porwanie przez poszukiwaczy złota ją przeraziło. Dopiero jakiś czas po tym, jak wdarli się do namiotu, zrozumiała, że chcieli tylko, by im zaśpiewała. Gdyby wcześniej, uświadomiła sobie, że to zwykli pijacy, którzy szukają kogoś, kto by im zapewnił rozrywkę, wzywałaby pomocy, bała się jednak, że to wysłannicy porywaczy Laurel

A kiedy zdała sobie sprawę, że chcą jedynie, by im zaśpiewała, ogarnęła ją wściekłość. Usiadła i czekała, aż odnajdzie ją kapitan Montgomery.

Wyprostowała się gwałtownie, gdy dotknął jej ramienia i podał kubek kawy.

– Nie mam wiele jedzenia. Wyruszałem w niejakim pośpiechu.

Obserwowała, jak dogląda ognia i konia, a potem pozkłada na ziemi derki. Dał jej kilka obrzydliwych wojskowych sucharów, a kiedy się z nimi uporała, wziął ją za rękę i poprowadził w stronę kocy.

– Gdzie pan będzie spał?

– Niech się pani o mnie nie niepokoi. To nie ja co chwila wpadam w tarapaty.

– Nie byłam w żadnych tarapatach! Absolutnie nic mi nie groziło, poza…

– Ale myśmy o tym nie wiedzieli. Sam miał krew na szyi. Szkoda, że pani nie widziała guza na mojej głowie. Zresztą do tej pory boli mnie tak, że ledwo patrzę na oczy, a pani twierdzi, że nic jej nie groziło. Jak…

– To niech pan pokaże – przerwała.

Wszystko, byle przestał gadać. Usiadła na kocu i skinęła, żeby się pochylił. Zanurzyła ręce w jego gęstych, ciemnych włosach i natychmiast poczuła ogromnego guza. Ogarnęło ją poczucie winy. Nie chciała, aby komukolwiek stała się krzywda z jej powodu. Pod wpływem impulsu nachyliła się i pocałowała zranione miejsce.

– I jak, trochę lepiej?

– Niewiele – odparł, a kiedy na niego spojrzała, dostrzegła, że nadal się marszczy.

– Doprawdy, kapitanie, czy pan nie ma za grosz poczucia humoru? Przepraszam, że sprawiłam tyle kłopotu, ale pozwoli pan sobie przypomnieć, że jeszcze ani razu nie poprosiłam pana o pomoc ani podejmowanie jakichkolwiek działań. Nie chciałam wojskowej eskorty i nie uważałam jej za konieczną. Może pan w każdej chwili wrócić do swego oddziału.

Siedział tuż obok posłania. Odwrócił się do ognia.

– A kto będzie pani strzegł? – spytał cicho.

– Sam i…

– Hal Pani sama potrafi się lepiej o siebie zatroszczyć.

– Czy to komplement? Jeśli tak, muszę to zapisać w pamiętniku.

– To nie pierwszy mój komplement. Już powiedziałem, te podoba mi się pani śpiew.

Zapatrzyła się w ogień.

– Tb prawda, podoba się panu mój śpiew, ale o mnie jako takiej mówił pan wyłącznie straszne rzeczy. Zarzucał mi pan, że kłamię…

– Jak na razie większość tego, co mi pani powiedziała, to kłamstwa.

– Nie rozumie pan, że bywają sytuacja kiedy człowiek musi kłamać? Czy też pańskie życie było zawsze takie proste, że nie musiał się pan uciekać do kłamstwa? Czy jest pan doskonały, kapitanie Montgomery, idealny?

Milczał tak długo, że odwróciła się, by na niego spojrzeć. Po wyrazie jego twarzy domyśliła się, że poruszyła w nim jakąś strunę.

– Nie, nie jestem doskonały – przemówił, – Mnie też zdarza się bać, tak jak każdemu.

– Na przykład czego? – wyszeptała.

W tej chwili nie byli żołnierzem i jego branką, ale dwojgiem ludzi, którzy siedzą sami nocą przy ogniu.

– Czego się pan boi?

Już otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale się powstrzymał.

– Kiedy pani dojrzeje do tego, żeby mi zdradzić swoje sekrety, ja zdradzę pani swoje. A na razie, niech zostanie tak jak jest. Teraz zaś, panno jak ją tam naprawdę zwał, niech pani wchodzi pod ten koc i śpi.

Wstał i zniknął w mroku, zostawiając ją samą, żeby mogła się przygotować do snu. Kiedy porywacze wtargnęli do jej namiotu, poprosiła o chwilę czasu, żeby zmienić koszulę nocną na suknię. Przebrała się w pośpiechu, nie zawracając sobie głowy gorsetem. Bez niego jednak nie mogła dopiąć spódnicy, ale na całe szczęście żakiet miał dłuższy tył, który to zasłaniał.

Kocą w górach było zimno, wsunęła się więc pod koc ubrana, położyła głowę na skórzanej torbie kapitana Montgomery'ego i zasnęła. Jako dziecko często tak spędzała noce: pod gołym niebem przy trzasku ognia.

W nocy obudził ją glos, zaskoczona siadła na posłaniu. Kapitan Montgomery podszedł do niej i z powrotem ułożył na kocu.

– To tylko sen – powiedziała niewyraźnie. – Śniło mi się, że jestem z ojcem.

– Nie ma go tutaj, może pani spać dalej. Chciał odejść, ale Maddie chwyciła go za rękę.

– Worth – wyszeptała.

– Nie rozumiem.

– Nazywam się Worth. Maddelyn Worth.

– A, rzeczywiście. M…W. na bagażach. Ziewnęła i przekręciła się na drugi bok.

– Dziękuję, kapitanie, że przyszedł mi pan z pomocą, choć jej nie potrzebowałam.

– Pozostaje mi żywić nadzieję, że nie będę musiał tego znowu robić.

– Mnie też – wymruczała i zasnęła.

Ring wrócił na swoje stanowisko pod drzewem. Było mu zimno, a ponieważ dał Maddie resztę swojego prowiantu, czuł głód. Dlatego spał bardzo lekko. Większość nocy spędził przyglądając się dziewczynie i próbując dopasować, ułożyć w jakaś całość to, co o niej wiedział.

Rankiem nadal bolała go głowa i plecy, humor mu się pogorszył.

– Niech pani wstaje – warknął. – To nie opera paryska, żeby się pani wysypiała.

Przeciągnęła się i ziewnęła.

– Widzę, że wstał pan z łóżka lewą nogą.

– Nie miałem z czego wstawać.

Oczywiście nie wiedział – bo i skąd? – że Maddie znaczną część życia spędziła w otoczeniu mężczyzn i szybko poznawała ich zły nastrój.

– Co się stało, kapitanie? Złości się pan, bo jakaś kobieta nie robi tego, co pan jej każe?

Uniósł brew i popatrzył na Maddie znad dzbanka z kawą.

– Przypuszczam, że nie ma pan najmniejszych kłopotów z kobietami, prawda? Jestem przekonana, że dzięki swe] wyjątkowej urodzie potrafił pan zyskać od nich, cokolwiek pan zechciał. Poruszył się, słysząc o swojej „wyjątkowej urodzie".

– Już to sobie wyobrażam. – Wzniosła oczy ku niebu i uśmiechnęła się afektowanie. – Och, Ring – powiedziała słodko, trzepocząc rzęsami, – Wspaniale pan tańczy. Cóż za rozkosz móc się wesprzeć na tak silnym ramieniu

Podoba się panu moja suknia? – Zerknęła na niego i ciągnęła: – Och, kapitanie, strasznie tu gorąco. Może byśmy wyszli na zewnątrz odetchnąć świeżym powietrzem? Tylko we dwoje. W świetle księżyca. – Spojrzała na niego i szeroko się uśmiechnęła. – Czy tak wyglądało pańskie życie?

Musiał przygryźć wargi, żeby głośno się nie roześmiać, bo scenka, którą przedstawiła, była bardzo bliska prawdy. W forcie Toby musiał ostrzegać Ringa, kiedy nadchodziła córka pułkownika czy jego żona, inaczej kapitan spędziłby większość czasu nosząc im koszyki albo wyrażając swoje zdanie na temat koloru szarfy czy po prostu robiąc uwagi na temat upału, zimna, kurzu czy świata w ogólności.

– Wcale a wcale – odparł, podając jej kubek z kawą.

– No i kto tu kłamie? Nie nadaje się pan na kłamcę. Pod tą męską opalenizną widać zaczerwienione policzki.

Roześmiała się, kiedy policzki jeszcze bardziej pociemniały. Przesiał się dąsać i uśmiechnął do Maddie.

– Właściwie to moje kłopoty z kobietami polegały na czymś zupełnie innym i właśnie dlatego mój ojciec zatrudnił Toby'ego. Gotowa do drogi? Musimy zaraz ruszać, jeśli chce pani…

– Sądziłam, że Toby wraz z panem służy w wojsku.

– Tak. Zaciągnął się, bo ja się zaciągnąłem. – Popatrzył na nią z wyrzutem. – Sam to przecież pani powiedział. Cieszę się, że jestem lepszym detektywem niż pani. Niech pani zapnie spódnicę – A może ostatnio się przytyło?

– Nie przytyłam. Zostawiłam gorset… – Urwała zła, że sprowokował ją do mówienia o bieliźnie. – Niech mi pan opowie o Tobym.

– Potrafi pani umyć dzbanek, czy też zna się pani jedynie na śpiewaniu?

– Znam się na wielu więcej sprawach, niżby mógł pan przypuszczać. Co ze śniadaniem?

– Musi poczekać. Zjadła pani cały prowiant, a nie mamy czasu na polowanie.

– Mogłabym zastawić wnyki na królika. Zastrzelić zresztą też.

Spojrzał jej w oczy.

– Czyżby? A gdzież to się pani tego nauczyła?

– Od ojca – odparła, biorąc dzbanek nad strumień i szorując go piaskiem.

Kiedy wróciła, ogień był zgaszony, posłanie zwinięte i przywiązane do siodła. Maddie pogładziła delikatne chrapy konia.

– Czemu pański ojciec najął Toby'ego?

Nie chciała go o nic pytać, ale zżerała ją ciekawość. Kiedy go poznała, stwierdziła, że wie o nim wszystko. Przekonała się na własnej skórze, że wszyscy ci wysocy, przystojni mężczyźni są właściwie tacy sami. Rzadko spotykali się z odmową i zawsze oczekiwali, że dostaną jeszcze więcej. Jednak kapitan Montgomery od początku ją zaskakiwał. A właśnie, gdzie się nauczył chodzić w skórzanej przepasce na biodrach i bezszelestnie wślizgiwać do namiotu?

Pomógł jej wsiąść na konia, potem wskoczył za nią.

– Jak pani sądzi, po co jakiś ojciec najmowałby dla swojego syna kogoś takiego jak Toby?

Uśmiechnęła się.

– To proste. Żeby trzymać go z dala od kłopotów. Bo mimo swego gderania. Toby opiekuje się panem jak matka. Martwi się o pana. Pewnie nieraz musiał pana bronić, jeśli ojciec jakiejś dziewczyny gonił za panem ze strzelbą. Czy wstąpił pan do wojska, żeby uniknąć małżeństwa z jakąś biedną, niewinną dziewczyną?

Obróciła się, żeby zerknąć na jego minę, przekonana, że zgadła, ale on się uśmiechał.

– Skąd to niskie mniemanie o mnie? Czy kiedykolwiek powiedziałem coś albo zachowywałem się wobec pani w niegodny sposób?

– Z wyjątkiem sytuacji, kiedy pan zażądał, żebym poszła z nim do łóżka w zamian za danie mi wolności, która i tak mi się należy?

– Tak, z wyjątkiem tego. – Jego oczy błyszczały.

– Nie, ale pan i tak mnie nie lubi.

– Zdaje się, że lubienie niewiele ma wspólnego z… hmm… tym, o czym rozmawiamy, prawda? Mogę pani nie lubić, ale to nie zmienia faktu, że przyjemnie na panią spojrzeć.

– Dziękuję – odparła cicho.

Co za dziwaczna rozmowa, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę, że siedzi tak blisko niego i są zupełnie sami w górach!

– Wiec dlaczego najęto Toby'ego?

– Żebym się znalazł w tarapatach.

Odwróciła się i popatrzyła na niego zdziwiona.

– Ojca niepokoiło, że obowiązek stawiam nade wszystko. – Uśmiechnął się. – Bał się też, czy nie brak mi poczucia humoru. Dlatego, kiedy miałem szesnaście lat, najął Toby'ego, żeby mnie zapoznał z… hmm… życiem.

– Życiem?

– Dziewczętami.

– Nie lubił, nie lubi pan dziewcząt?

– Sądziłem, że chciała się pani dowiedzieć czegoś więcej o Tobym.

Sama właściwie nie była pewna, czego naprawdę chce się dowiedzieć.

– I zrobił to? Poznał pana z dziewczętami?

–  Mniej więcej,

Usiłowała zrozumieć, co to może oznaczać. Nigdy nie słyszałam, żeby jakiś ojciec najmował kogoś, kto wprowadzi syna w… życie.

– Po prostu niepokoiło go, że zbyt wiele czasu poświęcam na zajmowanie się rodzinną firmą. Dlatego wybrał człowieka, który znał życie lepiej niż ktokolwiek inny.

– Toby'ego?

– Toby'ego.

Przez chwilę milczała.

– I przypuszczam, że chyba mu się udało. Nie sądzę, żeby z pańską urodą i… – Nie sprawi mu tej przyjemności i nie doda: sylwetką. – Myślę, że był pan zdolnym uczniem.

– Robiłem to, czego ode mnie oczekiwano.

Co to, u licha, może znaczyć – dumała Maddie.

– Ale w wieku osiemnastu lat zaciągnąłem się do wojska. I to wszystko.

– Zapomniał pan o szeregach pogrążonych w żałobie kobiet – dodała ze śmiechem.

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparł.

– Ale przecież…

– Dość już o mnie. Porozmawiajmy o pani. Ona jednak nie chciała mówić o sobie.

– Kapitanie, nic z tego nie rozumiem.

– Tak jak ja nie rozumiem nic z tego, co wiem o pani. Przez ten krótki okres, kiedy go znała, głównie był wobec niej uprzejmy. Z wyjątkiem tych kilku chwil, kiedy sądziła, że zmusi ją, by z nim spała, nie czuła się zagrożona. Teraz jednak wydawało się dziwne, że nigdy nawet nie pocałował ją w rękę, a nawet, choć siedzieli tak blisko, jego ręka ani razu nie zabłądziła gdzie nie trzeba. – Pański ojciec musiał nająć kogoś, żeby poznał pana z dziewczętami, bo ma pan skłonności w innym kierunku?

– Mój ojciec nie musiał najmować Toby'ego.

– Niech będzie, postanowił nająć Toby'ego. Nie w tym rzecz. Chodzi o to, czy interesują pana kobiety, czy nie.

– Komu chodzi o to?

– Mnie! – warknęła. – A więc tak czy nie?

– Co nie?

– Czy interesują pana kobiety, głupcze! – Interesują kobiety albo kto?

Chciała coś odpowiedzieć, ale zmieniła zdanie.

– Nie odpowie mi pan, tak?

– Kim był ten człowiek w pani namiocie, wtedy po występie? Kto zatrudnił Sama, Franka i rozkoszną pannę Słodką Edith?

– Czyżby była w pana typie?

– Czy mężczyźni w pani typie palą cygara i chowają się po namiotach? Dlaczego tak gwałtownie protestuje pani przeciw wojskowej eskorcie? Dlaczego podaje się pani za księżniczkę? Co się stało z pani broszką? Gdzie mieszka pani rodzina? Kto…?

– Dobrze – roześmiała się? – Wygrał pan. A może pouczyłabym pana śpiewu?

– Chciałbym, żeby pani dla mnie zaśpiewała – powiedział cicho.

– Nie, nie zaśpiewam, mogę pana nauczyć. Niech pan słucha. – Zaśpiewała jedną nutę. – To B z bemolem. C Fis.

– To, którego Patii nie umie śpiewać?

– To denerwujące, jaką świetna ma pan pamięć. A teras niech pan posłucha., zaśpiewam je razem. Ciekawe, czy usłyszy pan różnicę.

– C fis, B z bemolem – wyrecytował.

– Bardzo dobrze, bardzo. Dodam inne tony.

Śpiewała różne nuty, łącząc je i za każdym razem prawidłowo je odgadywał.

– Ma pan słuch absolutny – stwierdziła. – Potrafi pan bezbłędnie rozpoznawać nuty. Wiedział pan o tym?

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nikt w mojej rodzinie nie zajmuje się muzykę.

– Niech mi pan coś zaśpiewa – zażądała Maddie. -Nie zgładziła pani smoków w mojej obronie,

– Wątpię, żeby pański niewyszkolony głos wart był choćby najmniejszego smoczka. Niech pan śpiewa albo będę dalej pytać o Toby'ego.

Zaśpiewał popularną piosenkę. Maddie odczekała do końca, wreszcie przemówiła:

– Zdumiewające, kapitanie, doprawdy zdumiewające.

– Nieźle, co?

– Zdumiewające, że ktoś obdarzony tak miłym głosem i uchem tak wrażliwym, że słyszy najmniejsze różnice w tonach, może…

– Może co?

– Może tak źle śpiewać.

– Uwaga! – zawołał i zepchnął ją z konia, łapiąc ją jednak, nim upadła.

Zarzuciła mu ramiona na szyję, żeby nie upaść, i spojrzała na niego, śmiejąc się głośno. On też się śmiał i nagle zapragnęła, żeby ją pocałował. Może to przez tę rozmowę o dziewczętach i o tym, że „robił to, czego od niego oczekiwano".

Przysunęła twarz do jego oblicza. Dostrzegła, że Ring się ku niej nachyla. Zamknęła oczy, ale nic się nie wydarzyło. Kiedy otworzyła powieki, zobaczyła, że mężczyzna przygląda jej się z miną, której nie potrafiła zrozumieć. Zawstydzona cofnęła ręce z jego karku, wyprostowała się i odwróciła tyłem.

– Ile jeszcze zostało do obozu?

– Sądzę, że wie pani równie dobrze jak ja.

Rzeczywiście, wiedziała. Nic innego nie przychodziło jej na myśl. Ich dobry nastrój prysnął. Nie miała pojęcia, czemu tak się stało, ale nie chciała się nad tym zastanawiać. Usadowiła się wygodniej i rozkoszowała jazdą przez góry.

7

W obozie wszyscy na nich czekali, choć jedynie Toby okazywał niepokój z powodu ich nieobecności. Maddie pozwoliła Samowi zdjąć się z konia i kapitan odjechał do swojego obozowiska na grani.

Maddie weszła do namiotu, za nią Edith.

– Przyszedł, kiedy cię nie było.

– Kto?

– Czyżbyś się lak dobrze bawiła z kapitanem, że zapomniałaś o swojej siostrzyczce?

Maddie natychmiast się zaniepokoiła.

– Po co przyszedł? Przecież miałam się z nim spotkać dopiero po jutrzejszym występie. Nic nie mówił o ubiegłej nocy. Dał mi mapę.

– Tak, wszystko to powiedział. Chciał się tylko upewnić, że przyjedziesz. I kazał, żebyś włożyła coś ładnego. Coś błyszczącego. Chyba zaczyna go niepokoić ten twój przyjaciel kapitan.

Maddie przysiadła na leżance.

– A co powiedział o kapitanie Montgomerym?

– Że trzeba by nie lada strzelby, żeby zabić takiego potężnego skurczybyka jak on.

Maddie ukryła twarz w dłoniach.

– I co ja mam zrobić? Jutro powinnam pojechać w góry żeby się z nim spotkać. Mam zobaczyć Laurel. Nie mogę, po prostu nie mogę go rozdrażnić. Rozdrażnić! – powtórzyła z goryczą. – I tak już powiedział, że Laurel… że Laurel została… Nie mogę o tym myśleć. Muszę zrobić, co mi każe.

– W takim razie lepiej, żebyś nie jechała tam z tym twoim wojskowym przyjacielem w charakterze ogona. Ten mały też coś za dużo pyta.

– Mały?

– Toby. Węszy wokół Franka i Sama, i mnie, próbując się wszystkiego o tobie dowiedzieć.

Maddie wstała i przeszła się po namiocie. Co powinna zrobić? Co może zrobić?

Muszę się pozbyć kapitana Montgomery'ego – pomyślała. Nie mogę mu powiedzieć, co się dzieje, bo zapewne próbowałby coś przedsięwziąć. A po niepowodzeniach ostatnich kilku dni jutro będzie jeszcze czujniejszy niż zwykle.

Przecież nikt nie widział, jak porwali ją poszukiwacze złota, a jednak on jakoś ją znalazł. Skoro już raz to mu się udało, może się udać znowu, jednak tym razem porywacze nie będą chcieli jedynie słuchać jej śpiewu. Ci ludzie będą mieli Laurel!

– I co zrobisz? – spytała Edith.

– Nie wiem. Jakoś go zmuszę, żeby został, kiedy ja pojutrze opuszczę obóz.

– Mam jeszcze trochę opium.

– Nie przyjmie ode mnie nic do jedzenia ani żadnego picia.

– Cios w głowę?

– Nie chcę, żeby mu się stała krzywda. Przypomniała sobie, jak oddał jej swoje koce i przesiedział w chłodzie całą noc. On naprawdę jedynie próbował ją obronić.

– A kobiety? Skrzyknęłabym kilka dziewcząt i razem mogłybyśmy…

– Nie!

Edith przyglądała jej się przez chwilę.

– Jaka szkoda, że sama me możesz spędzić z nim nocy;

– Mam ważniejsze sprawy na głowie niż uwodzenie jakiegoś mężczyzny. Chociaż…- Pomyślała, że nie zaszkodzi, jeśli Ring bardziej jej zaufa. – Mówiłaś, że Toby wypytuje? Może w zamian teraz ja postawię mu kilka pytań. Idź i nakryj stół. Z pełnym żołądkiem lepiej mi się myśli.

Edith kupiła kilka kurczaków, sparzyła je, oskubała i upiekła w gorącym tłuszczu. Maddie zaprosiła Toby'ego, żeby przyłączył się do posiłku, zażyczywszy sobie przy tym wyraźnie, żeby usiadł z nią do stołu.

– Znasz kapitana od dawna, prawda Toby? Proszę, poczęstuj się kurczakiem.

– Będzie dziesięć lat. Chętnie.

Posłała mu wypróbowany wdzięczny uśmiech.

– Opowiedz mi o nim.

Toby nawet na nią nie zerknął. Przyzwyczaił się, że kobiety wypytują go o Ringa. Gdyby miał skłonności do tycia, dawno by zaczął przypominać tucznika po tych wszystkich pysznościach, którymi raczyły go kobiety, chcąc się dowiedzieć czegoś o Ringu. Początkowo Toby był rozdwojony, bo z jednej strony wiedział, że jeśli chodzi o Ringa, powinien trzymać buzie na kłódkę, z drugiej zaś nie chciał tracić darmowych posiłków.

– Niewiele tu do mówienia. Właściwie nie różni się od innych.

– Ale ojcowie na ogół nie wynajmują dla swoich synów kogoś, kto by ich zapoznał z bardziej przyziemną stroną życia.

Toby nie ukrywał zaskoczenia.

– Powiedział pani o tym?

– Tak. Proszę, nałóż sobie jeszcze masła na bułkę. Zastanawiałam się, dlaczego go nie interesują,… Chciałam powiedzieć, nie zwraca uwagi na kobiety.

– A żebym to ja wiedział – odparł Toby.

– Może przeżył nieszczęśliwą miłość? Kochał jakąś kobietę, ale nie mógł jej mieć?

– Aha, tak jak w tych pieśniach, co je pani śpiewa. Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu nie zwraca uwagi na dziewczęta. Sam widziałem, jak wyłaziły ze skóry, byle na nie spojrzał, a on nic.

– Proszę, zjedz jeszcze pomidora. Może ten brak zainteresowania kobietami jest rodzinny.

– Nie, psze pani. Tak naprawdę, to właśnie niepokoiło jego ojca. Wszyscy jego bracia, cała szóstka, baaardzo interesują się dziewczętami, nawet ci najmłodsi. Oczywiście, może on jest taki dlatego, że w rodzinie uważają go za brzydkiego.

Zatrzymała się w pół ruchu, z widelcem uniesionym do ust

– Kapitan Montgomery, ten kapitan Montgomery jest uważany za brzydkiego?

– Tak, psze pani. Młodsi bracia ani na chwilę nie pozwalali mu o tym zapomnieć. Twierdzili, że ich psy są od niego przystojniejsze.

W tym momencie Maddie zdała sobie sprawę, że mimo swej poważnej miny Toby z niej żartuje. Uśmiechnęła się do niego pobłażliwie.

– Skoro nie obchodzą go kobiety, to co się dla niego liczy?

– Obowiązek, honor, te rzeczy – powiedział, jakby chodziło o jakieś straszne przewinienia. Przyjrzał jej się, biorąc do ust bułkę. – Spodobał się pani?

– Nie, skądże. Zastanawiałam się po prostu, na ile jest godny zaufania.

Toby odłożył chleb, a kiedy spojrzał na Maddie, w jego starych oczach malowała się powaga.

– Jest godny zaufania. Może mu pani bez obawy powierzyć swoje życie. Jeśli mówi, że panią ochroni, to ochroni. Pierwej oddałby własne życie,, niżby pani miało się coś stać. Zmarszczyła brwi.

– Przypuszczam, że nigdy nie wdałby się w coś niezgodnego z prawem?

Na przykład próbę wpływania na obywateli w kwestii zniesienia niewolnictwa – dodała w duchu.

– Niech mnie licho, nie! O, przepraszam panią. Dalby się torturować, ale nie zrobiłby nic złego. – Wykrzywił się. – Powiadam pani, człowiek może się przy nim załamać: chłopak nie kłamie, nic oszukuje, nie zrobi niczego, co by było wbrew prawu albo przykazaniom.

Maddie posiała mu wątły uśmiech. Dokładnie tak, jak przypuszczała. Gdyby kapitan. Montgomery dowiedział się o listach, czy oddałby ją w ręce wojska? Albo odwiózł do stolicy i oskarżył o zdradę? Czy powiedziałby, że dobro kraju jest ważniejsze niż życie dziecka?

– Coś musi panią porządnie gnębić, prawda?

– Chyba tak.

– To dobry chłopak – powiedział Toby. -Może mu pani powierzyć swoje życie. Ale czy mogę mu powierzyć moją tajemnicę?

– Co teraz robi? – spytała na głos.

– Pilnuje.

– Pilnuje czego?

Pani. Jadą za panią jacyś ludzie i Ring siada na wzgórzu i ich obserwuje, a przynajmniej się stara. Dwóch całkiem nieźle się ukrywa, ale pozostała para to miernoty. Przestała jeść.

– To znaczy, że no prostu siedzi i patrzy? Obserwuje wszystko, co robię?

Toby posłał jej słaby uśmieszek.

– Próbuje się dowiedzieć, co pani ukrywa. Powinna mu pani powiedzieć, wreszcie by się wyspał. Poza tym nie chce jeść nic poza suchym prowiantem, ale, dzięki Bogu, już nam się kończy.

– Powiedzieć – myślała Maddie. Powiedziałaby, gdyby to nie była tak poważna sprawa.

– Edith, włóż do koszyka resztę kurczaka i kilka pomidorów.

– Idzie pani do niego?

Postaram się, żeby zaczął myśleć o czymś innym, niż jadący za mną mężczyźni – obiecała w duchu Maddie.

– Tak. Może stęsknił się za towarzystwem.

– Woli czytać, niż rozmawiać z kobietą – stwierdził Toby, z trudem powstrzymując śmiech.

Mówił to już setce kobiet i każda uznała to za osobiste wyzwanie. Cieszył się, że ta śpiewaczka nie różni się od innych.

– Doprawdy? Może sprawię, że zmieni zdanie.

Wzięła od Edith torbę z kurczakiem oraz pomidorami i ruszyła w górę zbocza.

Kapitanie? – odezwała się.

Siedział na ziemi oparty o drzewo, udając pogrążonego we śnie. Ale Maddie nie dała się zmylić. Oddychał zbyt równo, zbyt głęboko. Usiadła obok niego. – Może pan przestać udawać. Za stary z pana wyjadacz, żeby pozwolić komukolwiek tak blisko podejść bez pańskiej wiedzy.

Powoli uchylił powieki, ale nie uśmiechnął się do niej.

– Co pani tu robi?

– Przyniosłam trochę pieczonego kurczaka.

– Dziękuję, już jadłem.

– Toby powiedział mi, z czego się składał pański posiłek. Co takiego zrobiłam, że się pan obraził?

– Oprócz tego, że pani kłamała i dała się porwać?

– I powiedziałam, że nie umie pan śpiewać? Wiem co prawda, że nie ma pan za grosz poczucia humoru, ale chyba nie zraniłam pańskich uczuć?

– Nie, nie zraniła pani moich uczuć. Czy mogłaby już pani wrócić do swojego namiotu?

– I zostawić tu pana samego, żeby mnie pan dalej szpiegował?

I nim zdążył zareagować, wyciągnęła mu zza pleców lunetę. Rzucił się, żeby ją odzyskać, ale Maddie schowała ją za plecami. Znowu oparł się o drzewo.

– Stara robota – powiedziała, przyglądając się pięknej, zużytej mosiężnej lunecie. – Czy nie z takich korzystają marynarze?

– Może.

Wciągnęła ją na pełną długość.

– A, tak, teraz sobie przypominam. Związał pan Franka i Sama marynarskimi węzłami. Zgaduję, że miał pan coś wspólnego z morzem, kapitanie. Czy dobrze?

Wyrwał jej lunetę z rąk, nie odpowiadając na pytanie.

– Co pan taki obraźliwy?

– Mam sporo zajęć i wolałbym, żeby pani wróciła do swego obozowiska.

Otworzyła torbę, którą dała jej Edith, i wyjęła skąpą porcję kurczęcej piersi.

Przyniosłam panu coś dobrego do zjedzenia.

– Czyżby? Czy to zatrute? Nie przyjmę od pani żadnego jedzenia.

– Pił pan porto, które mu dałam.

– Nalała pani do obu kieliszków z tej samej butelki i wypiła pierwsza.

– Zgoda – westchnęła z rezygnacją, oderwała kawałek mięsa i zjadła połowę. Drugą podała Ringowi.

– Dziękuję, ale już jadłem.

– Ależ to pyszne – mówiła, podsuwając mu pod nos mięso. – Nigdy nie jadłam nic równie smacznego. Mniam, mniam.

Uśmiechnął się przelotnie i próbował zębami chwycić kurczaka, ale Maddie ze śmiechem cofnęła rękę.

Rzucił się w jej stronę, złapał w pasie, przewrócił na ziemię, chwytając w usta kurczaka wraz z jej palcami.

Najpierw się śmiała, ale nagle zdała sobie sprawę, że Ring na niej leży, a jej palce są uwięzione w jego ciepłych ustach. Przestała się śmiać i spojrzała na mężczyznę. Nie cofnęła palców.

– Ring – wyszeptała.

Przez moment sądziła, że czuł to samo, co ona, ale chwila minęła, a Ring chwycił ją za nadgarstek i wyciągnął jej palce ze swoich ust.

– Kurczak bardzo chętnie, ale za ludzkie palce dziękuję.

Miała wrażenie, że specjalnie ją odrzucał przy każdej okazji. Najchętniej cisnęłaby w niego torbą z kurczakiem i wróciła do namiotu. Przypomniała sobie jednak, że przez wzgląd na Laurel musi być dla niego miła. Jeśli ma się spotkać z porywaczami po jutrzejszym przedstawieniu, musi zdobyć zaufanie kapitana Montgomery'ego. Zmusiła się, żeby się do niego uśmiechnąć.

– Jeśli skończył już pan rozgniatać mnie tym swoim olbrzymim cielskiem, to chętnie wstanę.

– Jasne – odparł pogodnie, staczając się z niej. – Przypuszczam, że kurczak jest nieszkodliwy, ale wolę, żeby pani za każdym razem skosztowała kęs, nim ja to zrobię.

– Doprawdy, kapitanie, można by pomyśleć, że jestem zawodową trucicielką.

– Drugą Lukrecją Borgią?

– A kto to?

Spojrzał na nią znad resztek kurczaka.

– Iloma językami pani włada?

– Łącznie z amerykańskimi?

Z zadowoleniem spostrzegła jego rozszerzone ze zdziwienia oczy.

– Łącznie z tym, w którym używa się określeń typu mydłek i wyjadacz. A przy okazji, co to znaczy wyjadacz?

Rzeczywiście, kapitan był najbardziej spostrzegawczym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek widziała. Podejrzewała, że wiedział też, jak szybko bije jej puls.

– Wyjadacz oznacza przywódcę albo doświadczonego trapera. Mówiłam panu, że znałam kilku mieszkańców gór.

– A, tak, w Lanconii. Czy kiedykolwiek była pani w Lanconii?

– Jak tam pański kurczak? Poczęstuje się pan pomidorem?

Wziął pomidora i ugryzł.

– To dziwne, że wie pani tyle o muzyce, zna tyle języków, a historia jest jej zupełnie obca. I z tego, co zauważyłem, nie ma pani bladego pojęcia o arytmetyce.

– Przeszłam taki kawał drogi pod górę, żeby przynieść panu kurczaka, a pan mi jeszcze ubliża. Nie wiem, dlaczego w ogóle staram się traktować pana jak przyjaciela.

– Ja też. Jestem przekonany, że nie przyszła tu pani wyłącznie po to, żeby dać mi kurczaka. Co czekało na panią w namiocie, kiedy wróciliśmy?

Odwróciła wzrok. Nie mogła mu spojrzeć w oczy.

– Mam nadzieje, panno Worth, że nadejdzie dzień, kiedy zrozumie pani, ze można mi zaufać.

– Ojciec nauczył mnie, że ludzie muszą sobie zasłużyć na zaufanie.

– A wszystko, co mówi tatuś, jest święte, prawda?

– O co panu tym razem chodzi?

– Wspominała już pani o swoim ojcu… i to dość często. – Włożył do ust kurczaka. – Czy zdaje sobie pani sprawę, że kiedy pani o nim mówi, ma się wrażenie, jakby mówiła o Bogu? Myślę, że pani ojciec to niezły wyjadacz.

– Mój ojciec jest najlepszy? Absolutnie najlepszy. Jest uczciwy, dobry, wyrozumiały i… – Działał jej na nerwy ten jego pogardliwy uśmieszek. – A poza tym ma poczucie humoru.

– Tylko człowiek obdarzony poczuciem humoru mógł przejść przez to, co ja przeszedłem przez ostatnie kilka dni, i nie postradać zmysłów,

– Sam pan to sobie ściągnął na głowę. – Mimo dobrych chęci poczuła, że ogarnia ją gniew. – Dlaczego pan nie wróci tam, skąd przyszedł i nie zostawi mnie w spokoju?

– I wyda panią na pastwę tych ludzi, którzy parną śledzą?

– Jedyną osobą, która mnie śledzi i która mi przeszkadza, jest pan.

Wstała i ruszyła w dół zbocza, ale chwycił ją za spódnicę.

– Co się stało? Nie ma pani poczucia humoru? Co pani taka obraźliwa?

Spojrzała na niego, nie wiedząc, czy mówi poważnie, czy sobie z niej żartuje.

– Już zgoda, przecież nie chce pani odejść i doskonale zdaje sobie pani z tego sprawę. Wie pani, co myślę, panno Worth?

– Nie i nic mnie to nie obchodzi.

– Myślę, że od lat traktowano panią jak żywą legendę, a nie jak człowieka. Przypuszczam, że nikogo pani nie dopuściła do siebie na tyle blisko, żeby podważył tę historyjkę o księżniczce z Lanconii. Miała pani tylko śpiewać, a taki głos jak pani wystarczy, żeby człowieka opuścił zdrowy rozsądek.

– Czyżby? – spytała, bezskutecznie próbując nadać głosowi wyniosłe brzmienie.

– Mówiła pani o tym swoim agencie, ale moim zdaniem jego obchodziły jedynie pieniądze, które pani przynosiła.

Niech mi pani powie, kiedy ostatni raz widziała się pani z rodziną?

Ku swemu zdumieniu Maddie poczuła, że łzy napływają jej do oczu.

– Niech mnie pan puści – powiedziała cicho, szarpiąc spódnicę. – Nie muszę tego wysłuchiwać.

– Nie, nie musi pani – odparł spokojnie i w jego głosie zabrzmiała nutka przeprosin. – Nie chciałem…

Urwał. Oboje w tej samej chwili usłyszeli szelest. Dobiegł z krzaków po przeciwnej stronie obozu. To coś musiało nadejść z dołu.

Maddie nigdy jeszcze nie widziała, żeby ktoś reagował tak szybko. W ułamku sekundy kapitan Montgomery znalazł się na ziemi, w następnej leżał na Maddie, pociągając ją za sobą w dół. Objął ją ramionami, jedną nogą oplótł jej nogi, drugą wysunął, sterując, kiedy oboje staczali się w dół zbocza, dalej od obozu, dalej od tajemniczego szelestu w krzakach.

Spadali tak przez jakiś czas. Maddie prawie nie dotykała ziemi, otoczona, chroniona przez silne ciało kapitana. Zatrzymali się po kilkunastu metrach i skryli wśród rozłożystych dębów. Maddie chciała coś powiedzieć, ale Ring położył jej dłoń na głowie i przycisnął jej twarz do karku. Osłaniał ją całkowicie, tak że gdyby do nich strzelono, to jego, nie Maddie przeszyłaby kula lub strzała.

Trzask gałęzi stał się wyraźniejszy. Rozpoznała ten dźwięk w tej samej chwili, co kapitan.

– Łoś – wyszeptała mu w kark. Potaknął.

Nadał leżąc na Maddie i osłaniając ją, odwrócił głowę, dzięki czemu i ona mogła to zrobić. Zobaczyli nie łosia, ale jelenia, który pojawił się na zboczu w miejscu, gdzie siedzieli jeszcze przed chwilą. Jeleń stał nieruchomo i przez chwilę im się przyglądał, nie wiedząc, z kim ma do czynienia; potem, kiedy Ring uniósł rękę, kilkoma susami schronił się w lesie.

– Nic pani nie jest? – spytał Ring, opierając się na łokciu, żeby przyjrzeć się Maddie.

– Zupełnie nic.

Zaczęła się spod niego wysuwać, ale zatrzymała się, czując, że coś ją kłuję:

– Chyba wbił mi się kolec w ramię.

Zsunął się z niej, usiadł i obrócił Maddie do siebie. Wyciągnął jej z ramienia dwa ciernie kaktusa.

– Już. Jeszcze gdzieś? Usiadła i poruszyła ramionami.

– Nie, to chyba wszystkie.

Popatrzyła na strome zbocze i dostrzegła, że jest porośnięte kaktusami. Była zadowolona z ochrony przed ich cierniami, jaką dawały jej spódnica i halki, gorset i stanik sukni. Spojrzała na Ringa.

– Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak błyskawicznie zareagował. Dziękuję panu.

– To drobiazg dla dobrego wyjadacza… albo pani ojca.

Już chciała mu powiedzieć, co sądzi o słabych dowcipach, ale tylko się uśmiechnęła.

– Czy naprawdę mówię o ojcu z takim uwielbieniem? Uśmiechnął się do mej i skinął głową.

– Gotowa, żeby wrócić do namiotu?

– Tak – odparła.

Zerknęła na spódnicę, chcąc ją strzepnąć. W materiale wszędzie tkwiły ciernie. Znowu spojrzała na wzgórze |i ścieżkę, jaką zrobili spadając w dół, na kaktusy, po których się przetoczyli, i jeszcze raz na Ringa.

– Niech się pan odwróci – rozkazała.

– Chyba powinna już pani odejść. Ma pani za sobą dwa ciężkie dni, a jutro występ i…

– Niech się pan odwróci, powiedziałam.

– Panna Edith będzie pani szukać.

– Edith nic by nie obeszło, gdybym się stoczyła na sam dół tego zbocza. – Nadal nie mogła mu darować uwag o braku jej wykształcenia. – Jeśli nie rozumie pan, jak do pana mówię w jego języku, może spróbujemy włoskiego? Distogliere il viso. Francuskiego? Traiter avec dedain. A może zrozumie pan, kiedy powiem po hiszpańsku: Dejar libre?

Z ogromnym zadowoleniem dostrzegła jego niepewne spojrzenie. Chyba już więcej nie będzie jej zarzucał nieuctwa.

– Więc co właściwie mam zrobić? Odwrócić się? Obrócić? Okręcić wokół ramienia? Czy też może wykręcić i uwolnić?

Z wszystkich trzech języków przetłumaczył doskonale.

– Naprawdę, może pan doprowadzić człowieka do szału.

Chwyciła go za ramię i pociągnęła. Był dla niej za duży i nie, obróciłaby go, gdyby nie chciał, ale ustąpił i wreszcie zobaczyła jego plecy – Wszędzie wystawały ciernie kaktusów, część była ukryta w bawełnianej kurtce munduru, wszystkie jednak utkwiły w skórze. Ze spodni sterczało ich jeszcze więcej, ale dzięki grubej, zbitej wełnie nie przedostały się do ciała,

– Już raz pani wspominała, że doprowadzam ludzi do szału. Obawiam się. że pani znajomość obcych języków nie robi na mnie wrażenia. Natomiast zrobiłoby na mnie wrażenie, gdyby potrafiła mi pani powiedzieć, co się siało z wszystkimi zarobionymi przez, nią pieniędzmi. Palcami wyciągnęła cierń.

– Czyżby zależało panu na moich pieniądzach?

– Nie wiem, czy pani w ogóle jakieś posiada. Jeśli w przeszłości równie mało obchodziły panią zarobki, wątpię, żeby posiadała pani jakikolwiek majątek. Zresztą jest tradycją w mojej rodzinie, że potrafimy robić pieniądze Od kiedy skończyłem trzy lata, ojciec pilnował, żebym inwestował dwadzieścia procent mojego kieszonkowego.

Wyciągnęła jeszcze trzy ciernie, ale przeszkadzała jej jego kurtka, która bardziej zasłaniała, niż odsłaniała ciernie. Chwyciła Ringa w pasie i popchnęła.

– Marsz na górę i zdejmować tę kurtkę. Pieniądze nigdy mnie nie interesowały. Chcę śpiewać. I tylko śpiew się liczy, pieniądze mnie nie obchodzą. Najważniejsze są dźwięki muzyki i uznanie publiczności.

Wspinał się na górę, Maddie za nim.

– Mówiła pani, że pani głos nie będzie trwać wiecznie.

Z czego będzie pani żyła, kiedy już nie będzie mogła śpiewać?

– Nie wiem. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam.

Może wyjdę za jakiegoś starego bogatego grubasa i dam się utrzymywać.

Byli już na wierzchołku wzgórza. Ring przystanął i odwrócił się do Maddie.

– A co z dziećmi?

– Niech pan ściąga tę kurtkę, da mi tę pańską wielgachną wykałaczkę i kładzie się na ziemi. Chcę wyjąć te ciernie.

Zaczął rozpinać kurtkę.

– Nigdy pani nie myślała o dzieciach?

Choć po jego zachowaniu można by sądzić, że ciernie mu nic prze sz kadzają, Maddie wiedziała, że muszą mu. sprawiać ogromny ból. Stanęła za nim i pomogła zdjąć koszulę, starając się jak najmniej go urazić.

– Czy to oświadczyny, kapitanie? Jeśli tak, to nie jestem zainteresowana. Żeby śpiewać, muszę wiele podróżować Nie mam czasu ani ochoty wiązać się z mężczyzną. A tym bardziej…

Urwała widząc na jego szerokich, muskularnych plecach cienkie, białe szramy.

– Niech się pan położy na trawie – powiedziała cicho a kiedy usłuchał, przeciągnęła palcem po jednej z blizn, – Jak to się stało?

– Wpadłem na coś.

– Pod drugi koniec bicza? Wydawało mi się, że oficerowie nie dostają batogów. A zresztą nie wyobrażam sobie, żeby zrobił pan coś, za co mógłby zostać wychłostany. Należałoby się raczej spodziewać, że wojsko ozdobi pana medalami, nie bliznami.

– Nie zawsze byłem oficerem – odparł, przyglądając się, jak Maddie podchodzi do siodła i wyjmuje z torby duży nóż do oprawiania. – Zamierza pani obedrzeć kogoś ze skóry?

Roześmiała się słysząc lekki niepokój w jego głosie, potem z torby, w której przyniosła kurczaka, odcięła zapuszczony kawałek płótna i owinęła go sobie wokół palca.

– Niech się pan nie rusza – powiedziała, klękając przy nim i przygniatając jego ramię. – Nie pierwszy raz wyjmuję ciernie, wiem, co robię.

Za pomocą kciuka owiniętego w materiał i tępego końca noża wyjęła pierwszy cierń, a po nim wiele innych, Kiedy oczyściła już cześć jego pleców, tak że mogła na nich położyć dłoń, dotknęła blizn.

– Mimo pańskiej nonszalanckiej pozy domyślam się, jak bolesna musiała być taka chłosta. Wiem coś o cierpieniu.

Słyszał łzy w jej głosie.

– Niech mi pani nie mówi, że się nad sobą użala. Cóż pani może wiedzieć o cierpieniu czy choćby wysiłku? Nie sadzę, żeby śpiewaczka operowa doświadczała w swoim życiu śmiertelnego bólu. Jak pani zwykle spędza swój dzień? Na śpiewaniu? A może raczej na wizytach u krawcowej?

– Nic pan nie wie o życiu śpiewaczki mego kalibru. Jeśli pan będzie grzeczny, powiem my, jak nią zostałam. Miałam wtedy chyba jakieś siedem 1at. Mój ojciec pomagał grupce osadników. Przyjechali na zachód, żeby otworzyć sklep i…

– W Lanconii?

– Wystarczy, że pokręcę jednym z tych cierni, a porządnie pana zaboli, więc niech pan leży spokojnie i słucha.Wśród nich była chora kobieta. Jej maż zginał w drodze, zaś ona…

– Indianie?

– Nie, o ile dobrze pamiętam, ugryzł go grzechotnik, choć nie jestem pewna, ponieważ, jak już wspomniałam byłam wtedy mała. Jej towarzysze byli niezadowoleni, że mają wśród siebie samotną, a do tego chorą kobietę, i z tego, co mówił mój ojciec, wynikało, że dawali je] odczuć, że jest dla nich ciężarem. Ojciec nie współczuł im, bo uważał osadników za zmorę i istną plagę. Jego zdaniem…

– Ale przecież pani ojciec też był osadnikiem, prawda?

– Chce pan słuchać, czy gadać?

– Nie mogę się doczekać, żeby usłyszeć więcej o pani idealnym ojcu.

– Powinien, pan się czuć zaszczycony. Na czym to ja stanęłam?

– Że pani ojciec, osadnik, był niezadowolony z przybycia jeszcze większej grupy osadników.

– Och, przepraszam – powiedziała, leciutko kręcąc jednym z cierni. – Czyżby pana zabolało? Postaram się być ostrożniejsza, ale jeśli nie przestanie mi pan przerywać, mogę zapomnieć o delikatności – Zaraz… aha, mówiłam o pani Benson. Ojciec pomyślał, że matce przydałoby się towarzystwo, więc zabrał kobietę do nas do domu, zamierzając wiosną wysłać ją na wschód. Skończyło się na tym, że mieszkała z nami cztery lata, potem zakochała się w jakimś podróżniku ze wschodu i wyszła za niego za mąż No, ale wtedy miałam już madame Branchini.

– I ona uczyła panią śpiewu operowego?

– Za bardzo wybiegam naprzód. Pani Benson na wschodzie uczyła śpiewu i gry na fortepianie, więc matka pomyślała, że byłoby dobrze, gdyby spróbowała mnie trochę nauczyć, bo byłam straszliwie zazdrosna o moją starszą siostrę. Gemmę. Musi pan wiedzieć, że moja matka to artystka, a Gemma odziedziczyła jej talent. Już jako pięciolatka umiała dobrze rysować i malować, podczas gdy ja tego w ogóle nie potrafiłam. Zazdrościłam, że matka spędza tyle czasu z Gemmą.

– I dlatego matka przekazała panią w ręce nauczycielki śpiewu, a pani natychmiast zaczęła wyśpiewywać arie.

– Nie, śpiewałam zabawne ludowe piosenki, piosenki, których nauczył mnie ojciec i jego przyjaciele, a także…

– Pieśni o uwięzionej królewnie i tak dalej w tym stylu? Czy przyjaciele pani ojca także noszą książęce tytuły?

Zignorowała to pytanie.

– Przez lata nikt właściwie nie zwracał uwagi na moje śpiewanie, aż pewnego dnia pani Benson przejrzała zawartość kufra znalezionego przez ojca. Został wyrzucony z wozu jakiegoś osadnika; te półgłówki biorą ze sobą wszystko, a potem, kiedy droga robi się cięższa, połowę muszą wyrzucić.

Ring widział już takie „cięższe" drogi: jary głębokie na trzydzieści metrów.

– I co było w kufrze?

– Nuty. Ojciec przywiózł je do domu, bo pomyślał, że przydadzą się na coś mnie i pani Benson. – Maddie wyciągnęła kolejny cierń i uśmiechnęła się. – Na samym dnie leżały nuty muzyki, z jaką nigdy do tej pory nie miałam do czynienia. Była to Air des bijoux_t wie pan, z Fausta.

– Aria klejnotów – przetłumaczył cicho.

– Tak, dokładnie.

– Nie znam tego, ale gdyby mi to pani zaśpiewała, może rozpoznałbym melodię.

Chciałby pan! Tak czy owak, pani Benson pomogła mi z tekstem, a ponieważ zbliżały się urodziny mojego ojca, pomyślałam, że nauczę się i zaśpiewam dla niego ten fragment

– I tak też się stało.

– Nie, nie tak łatwo. Pani Benson to Amerykanka.

– Nigdy nie słyszałem, żeby to było czymś strasznym.

– Nie rozumie pan. Amerykanie panicznie boją się opery. Uważają, że opera jest dla bogaczy, snobów. Gdyby Amerykanin przyznał się, że kiedykolwiek widział operę, prawdopodobnie by go wyśmiano. Kiedy spytałam panią Benson o nuty, które znalazłyśmy w kufrze, machnęła ręką, stwierdziła, ze to opera i nie nadaje się dla takich dziewczynek jak ja. Miałam wtedy jakieś dziesięć lat.

– I podziałało to na panią jak czerwona płachta na byka? Przecież pani nie można powiedzieć, ze czegoś nie wolno robić.

– Chce pan, żebym przysłała tu Edith, by się uporała z resztą cierni? Jestem pewna, że z rozkoszą by pana rozebrała.

Nic nie odpowiedział, ale odwrócił głowę i popatrzył na nią dziwnym spojrzeniem, którego nie umiała sobie wytłumaczyć. Podjęła swoją opowieść.

– Rzeczywiście, jej uwagę potraktowałam jak wyzwanie.

Byłam bardzo ciekawa, wiec zaniosłam nuty do Thomasa,

Nim Ring zdążył spytać, kim był ów Thomas, wyjaśniła.

– Mieszkało z nami wielu mężczyzn, przyjaciół mojego ojca. Thomas był jednym z nich. Grał trochę na fortepianie, znał się nieco na śpiewie. Oczywiście nie tak dobrze jak mój ojciec, ale…

– Jasne, że nie tak dobrze jak kochany tatuś…-mruknął Ring pod nosem.

– Thomas grał i znał się nieco na śpiewie – powtórzyła z naciskiem – wiec pokazałam mu nuty. Potrafiłam już wtedy dość dobrze czytać nuty, no i zawsze miałam doskonały słuch.

– Zdarza się w najlepszej rodzinie.

Uśmiechnęła się.

Razem z Thomasem odczytaliśmy melodię i nauczyłam się ją śpiewać. W dniu urodzin ojca, kiedy już wszyscy zjedli i dali mu prezenty, Thomas zagrał ją na flecie, a ja zaśpiewałam. – I od tej pory została pani śpiewaczką operową, Prychnęła zupełnie nie jak dama. – Nie tak prosto. Kiedy skończyłam, nikt się nie odezwał, Wszyscy siedzieli, wpatrując się we mnie. Zdawałam sobie sprawę, że źle wymawiałam włoskie wyrazy, ale sądziłam, że zaśpiewałam to nie najgorzej, wiec poczułam się zraniona, gdy nie zareagowali.

Umilkła na chwilę, przypominając sobie przełomowy moment swego życia.

– Po chwili, która wydawała mi się wiecznością, matka odwróciła się do ojca i oznajmiła: „Jeffrey, jutro rano pojedziesz na wschód i znajdziesz dla mojej córki nauczycielkę z prawdziwego zdarzenia. Najlepszą nauczycielkę śpiewu, na jaka nas stać. Nasza córka zostanie śpiewaczką operową". Kiedy to powiedziała, rozpętało się istne szaleństwo. Wszyscy wiwatowali, a ojciec posadził mnie sobie na ramiona

– Te niewiarygodnie potężne bary?

– A i owszem, zgadł pan. To była najwspanialsza noc w moim życiu,

– Naprawdę? I żadnemu z tych setek wielbicieli nie udało się zapewnić pani równie wspaniałej nocy?

– Nawet w znikomej części.

– Domyślam się, że pani ojciec znalazł nauczycielkę. Nie wyobrażam sobie, żeby coś mu się nie powiodło. Madame… Jak jej tam było?

Wyjechał na wiele miesięcy, a kiedy wrócił, przywiózł ze sobą chuda, wyniosłą kobietę. Znielubiłam ją od pierwszego wejrzenia, a zaczęłam prawie nienawidzić w chwili, Kiedy zignorowała powitanie mojej matki. Madame Branchini oświadczyła: „Chcę posłuchać tego dziecka i przekonać się, czy jest warte tych trudów, które musiałam przejść. Ojciec, stojący za jej placami, skrzywi się i wiedziałam, że musiała porządnie mu się dać we znaki.

– Ale usłyszała pani śpiew i zgodziła się zostać z panią na zawsze i przekazać pani całą swoja wiedzę.

– Niezupełnie tak. Naprawdę to wyglądało całkiem inaczej. Kazała mi zagrać na fortepianie – ojciec wcześniej już przywiózł mi je ze wschodu – i…

– Czy przywlókł je na własnym grzbiecie?

– Wiec zagrałam na fortepianie, zaśpiewałam kilka piosenek. – Urwała i pokręciła głową – Byłam rozpuszczoną smarkulą. Rodzina podziwiała mnie, ciągle słyszałam, że jestem najlepszą śpiewaczką na świecie. Oczekiwałam chyba, że madame Braochim powinna czuć się zaszczycona, że dla niej śpiewam.

– Cieszę się, że od tamtej pory tak bardzo się pani zmieniła. Nikt już nie usłyszy z pani ust, że to dla niego prawdziwy zaszczyt słyszeć śpiewaczkę „tego kalibru".

– Teraz zasłużyłam na tę opinię. Ale wtedy byłam próżnym dzieckiem, które nie miało żadnych podstaw, by być z siebie dumne. A dziś to stwierdzenie jest prawdą. Słyszał pan mój śpiew. Czy kiedykolwiek skłamałam albo przesadziłam mówiąc o moich umiejętnościach i głosie?

– Nie – przyznał uczciwie. – To jedyna rzecz, w której pani nie skłamała.

– Ale wtedy sama siebie oszukiwałam. Kiedy wspominam tamte czasy, wiem, że byłam straszna, naprawdę okropna. Oczywiście, miałam talent, tego nie dało się ukryć.

– Oczywiście.

– Ale tamtego dnia nie usłyszałam zachwytów, jakimi zwykle obsypywała mnie rodzina. Skończyłam śpiewać i spojrzałam na madame Branchini z oczekiwaniem. Spodziewałam się pochwały, nawet uścisków. Prawdę mówiąc, oczekiwałam, że padnie na kolana z wdzięczności, że pozwolono jej słuchać mego śpiewu. Ona zaś nic nie powiedziała. Wykręciła się na pięcie i wyszła z pokoju.

Oczywiście rodzice i reszta rodziny czekali tuż za drzwiami. Przypuszczam, że i oni spodziewali się zachwytów nad ich wspaniałą córeczką. Podejrzewam, że ojciec, aby namówić madame Branchini do podróży na zachód, przesadził opisując mój talent.

– To do niego podobne.

– Tak. Ale madame Branchini mnie nie pochwaliła. Oświadczyła za to, że jestem leniwa, rozpuszczona i zbyt zarozumiała, żeby dało się coś z tego zrobić. Powiedziała ojcu, że ma ją natychmiast odwieść do Nowego Jorku, że zmarnował swój i jej czas dla bezwartościowego dziecka.

Ring aż odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Maddie.

– Rzeczywiście, aż nie chce się w to wierzyć, prawda?

Ale ona wiedziała, co robi. Wszyscy zaczęli się przekrzykiwać, ojciec mówił, ze mogłaby przynajmniej zostać na zimę, inni twierdzili, że nie ma za grosz słuchu. Stałam w drzwiach, przysłuchując się. Ich słowa były jak miód dla mojego serca. Jak ta stara krowa śmiała twierdzić, że nie mam talentu? Jeszcze zobaczy, będę największą śpiewaczką na świecie. Wyobraziłam Sobie, jak po przedstawieniu przychodzi za kulisy i błaga o przebaczenie, że zwątpiła w mój talent.

Maddie wyciągnęła kolejny cierń i zachichotała.

– Chwała niebiosom, że nie byłam zupełnie pozbawiona rozsądku. Nagle zaczęłam się zastanawiać, jak mam się stać tą wielką śpiewaczką. Czy pani Benson będzie mnie dalej uczyć? Czy będę musiała uczyć się sama? Czy mam czekać, aż dorosnę, żeby pojechać na wschód i zacząć właściwą, naukę? Przez te kilka lat, kiedy pani Benson mnie uczyła, uświadomiłam sobie, że najbardziej lubię śpiewać. Niezależnie od tego, gdzie byłam i co robiłam, bez przerwy śpiewałam.

Maddie zaczerpnęła tchu.

– I wtedy podjęłam najważniejszą decyzję w swoim życiu. Nagle uświadomiłam sobie, że madame Branchini ma rację, rzeczywiście byłam leniwa. Podeszłam i poprosiłam, żeby zechciała mnie uczyć. Odmówiła. Klęknęłam przed nią i błagałam, żeby zechciała mnie uczyć. Zapatrzyła się przed siebie pustym wzrokiem. – Rodzina nie mogła patrzeć, jak błagam. Wszyscy nienawidzili madame. Ojciec próbował mnie podnieść, ale kiedy ona nadal odmawiała, usiłowałam całować jej stopy. Ring spojrzał na nią. Nie potrafił sobie wyobrazić Maddie czołgającej się przed kimkolwiek. Uśmiechnęła się do niego.

– Zrobiłabym wszystko, byle móc śpiewać, a ta kobieta miała klucz do tego. Co pragnęłam zdobyć.

– Ustąpiła – powiedział cicho.

– O, tak, ale dopiero, kiedy obiecałam, że będę jej niewolnicą. Rodzinie to się nie spodobało, ale ja chyba czułam, co trzeba zrobić. Madame Branchini mieszkała z nami siedem lat i nauczyła mnie wszystkiego, co potrafię.

To była ciężka praca.

– Śpiewanie przez cały dzień?

– Co pan może o tym wiedzieć? Zapewne dzieciństwo spędził pan biegając po dworze. Ja nie. Słońce czy słota, dobra pogoda czy deszcz, siedziałam w domu z madame i ćwiczyłam. Raz za razem ta sama nuta. Ta sama sylaba. Lekcje włoskiego, francuskiego. Słyszałam, Jak na zewnątrz inni się śmieją, bawią, aleja nieustannie siedziałam w domu i ćwiczyłam.

– Przecież musiała pani mieć trochę wolnego czasu?

– Bardzo mało. Tylko jeden jedyny raz zachwiałam się w swoich postanowieniach. Zakochałam się po uszy w pewnym młodzieńcu, którego ojciec najął do pomocy. Chęć przebywania z nim były niemal tak silna, jak potrzeba śpiewania.

– I cóż powiedziała na to nasza droga madami.

– Powiedziała, że mogę zostać śpiewaczką albo na całe życie poddać się tyranii mężczyzn. Wybór należy do mnie

– Odezwała się prawdziwa stara panna.

Maddie wykrzywiła się do niego.

– Czemu mężczyźni uważają, że najgorsze, co może kobietę spotkać, to życie bez nich? Rzeczywiście, madame była starą panną. I tylko dlatego mogła przyjechać do… – zawahała się… – Nieważne, do nas, żeby mnie uczyć.

Rozumiem, że przedłożyła pani śpiew nad młodego kowboja?

– To chyba jasne. Spotkałam go kilka lat później i zastanawiałam się, co ja takiego w nim widziałam.

– Ale nadrobiła pani stracony czas w towarzystwie setek kochanków.

– Setek kogo? A, tak, moi mężczyźni. To prawda, że mężczyźni kochają utalentowane kobiety.

– Nie wspominając już o kobietach z pani figurą.

Roześmiała się.

– Przypuszczam, że to tylko… hmmm… dodatkowa atrakcja. Śpiewaczki operowe mają rzeczywiście skłonności do nadmiernej tuszy, dlatego zawsze się starałam nie ulec kej szczególnej modzie. Nie sądziłam jednak, że pan to zauważy.

– O ile wiem, jeszcze nie umarłem i jestem mężczyzną. Wie pani, to są te kreatury, które rujnują życie kobiet, nie pozwalając im zostać starymi pannami.

Kiedy ponownie się roześmiała, odwrócił się i spojrzał na nią. – Za grosz poczucia humoru, co?

– Za grosz. Jestem pewna, że mówił pan poważnie, Teraz, skoro ja panu opowiedziałam swoją historie, niech pan mi coś opowie.

– Na przykład?

– Dlaczego pan to robi? Dlaczego się mną opiekuje?

– Taki miałem rozkaz, zapomniała pani? Pani ukochany generał Yovington wysłał mnie tu z misją i spełniam tylko swój obowiązek.

– Nie, generał Yovington wysłał porucznika…

– Surreya.

– Właśnie, porucznika Surreya. A pan, kapitanie Montgomery, jest tu przez pomyłkę. Dlaczego pański zwierzchnik wybrał właśnie pana?

– O, ten to dopiero miał poczucie humoru. Zdaję się, że uważał za świetny dowcip wysłanie mnie do niańczenia jakiejś śpiewaczki operowej.

– Ile cierni tkwi w panu od pasa w dół

– Nie aż tyle, żebym się rozebrał przed damą.

– Niech pan nie będzie śmieszny. Zwłaszcza po tym, jak tamtej nocy, kiedy próbował mnie pan przestraszyć, wślizgnął się do mojego namiotu praktycznie bez ubrania.

– A skąd miałem wiedzieć, że nie przestraszy się pani napadu Czarnych Stóp?

– I tu się pan myli. Boję się ich śmiertelnie. Niech pan ściąga te spodnie. Obiecuje, że nie będę zszokowana na widok pańskich obnażonych pośladków.

Wstał i uśmiechnął się do niej.

– Z bólem muszę panią rozczarować, ale nosze bieliznę. I dobrze, bo inaczej mógłbym zamarznąć na śmierć, uganiając się za panią po górach.

Rozpiął spodnie, ściągnął buty. Spodnie opadły, ukazując drogie, czerwone letnie kalesony. Kiedy Ring się odwrócił, Maddie zobaczyła liczne Ciernie, tkwiące w jego nogach.

Uklękła i zaczęła wyciągać kolce. Stał spokojnie i Maddie nagle popatrzyła na dłonie, którymi dotykała jego nóg, Ring powiedział, że nigdy nikogo do siebie nie dopuszczała, Gdzieś w głębi tkwiła świadomość, że gdyby pozwoliła, sobie kochać coś poza muzyką, musiałaby zbyt wiele poświęcić. Przez te dziesięć lat, kiedy występowała publicznie, widziała zbyt wiele dobrych śpiewaczek, które porzucały karierę, wychodziły za mąż i miały dzieci Maddie nigdy nie chciała stanąć przed koniecznością takiego wyboru i dlatego skazała się na samotność, John Fairlie zaś bardzo jej w tym pomagał, tak zapełniajac jej czas lekcjami, próbami i występami, że niewiele go zostawało na życie towarzyskie. A zresztą i ono było kierowane przez

Johna, a on dbał o to, by spotykała się z bogatymi, wpływowymi ludźmi, którzy mogli jej pomóc w dalszej karierze.

Ale teraz, w górach, w których dorastała, w tych pięknych, dzikich stronach, salony Europy i wschodniej części kraju zdawały się takie odlegle! Wmawiała kapitanowi Montgomery'emu, że miała setki romansów, choć naprawdę nie miała atu jednego. Nieświadomie zacisnęła palce na mięśniach jego nóg.

– Koniec – oświadczyła wreszcie i pociągnęła dłońmi po nogach Ringa, chcąc się upewnić, czy nie został jakiś cierń. Nigdy przedtem nie dotykała w ten sposób mężczyzny i, szczerze mówiąc, nigdy nie miała na to ochoty, może z wyjątkiem tej jednej wiosny, kiedy skończyła szesnaście lat i zakochała się w kowboju. Wtedy jednak madame Branchini tak jasno uświadomiła jej, że ma do wyboru śpiew albo mężczyzn, że podjęła decyzję i nigdy jej nie żałowała.

Teraz, dotykając Ringa, była jak w transie. Nie potrafiła się powstrzymać. Mężczyzna stał bez ruchu, a ona wiodła dłońmi po jego twardych, umięśnionych udach, łydkach, kostkach. Żałowała, że ma na sobie kalesony, bo chciała poczuć dotyk jego skóry. Nagle wróciło wspomnienie tamtej nocy, kiedy pojawił się w jej namiocie ubrany wyłącznie w przepaskę na biodrach. Wtedy nie zwróciła na niego uwagi, ale teraz przypomniała sobie kolor jego skóry.

Nadal milcząc wstała, muskając palcami pośladki i docierając do nagiego pasa. Obiema dłońmi dotknęła gładkiej, ciepłej skóry jego pleców, wyszukiwała ledwo widoczne białe blizny i zaczerwienione ślady po cierniach.

Zachowywała się, jakby nigdy przedtem nie widziała obnażonego mężczyzny, a przecież spędziła dzieciństwo wśród mężczyzn, którzy latem chodzili tylko w przepaskach na biodrach. Wtedy jednak muzyka znaczyła dla niej więcej niż jakiś dobrze zbudowany mężczyzna. Jej dłonie zatrzymały się na jego silnych, umięśnionych barkach. Przeciągnęła palcami po jego prawym ramieniu, po ręce, wróciła do barku. Nie patrzyła na twarz Ringa. Równie dobrze mógłby być żywą, ciepłą rzeźbą. Kiedy znowu dotarła do barku, przesunęła dłonie na jego pierś. Poczuła twardy, muskularny tors człowieka, który dużo ćwiczył, spędzał czas na powietrzu. Jej palce bawiły się włoskami porastającymi jego pierś, potem zsunęły się ku twardemu, płaskiemu brzuchowi. Kiedy zbliżyły się do pasa. Ring chwycił Maddie za nadgarstki. – Nie – szepnął. Spojrzała mu w oczy. To przerwało trans. Odsunęła się od niego, straszliwie zawstydzona. Odwróciła się.

– S-sprawdzałam, czy nie ma więcej cierni.

– Nie ma już żadnych cierni – odparł spokojnie.

– Mu-muszę już iść – powiedziała i popędziła w dół zbocza. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię i nigdy więcej go nie oglądała na oczy.

8

Następnego ranka Maddie obudziła się ze świadomością, że coś nie jest w porządku. Przez chwilę nie wiedziała co, ale wtedy wrócił wstyd na wspomnienie kapitana Montgomery'ego.

Edith przyniosła jej wodę do obmycia.

– Coś długo wam się gawędziło wczoraj wieczorom.

I wróciłaś w takim pośpiechu. Czyżby próbował czegoś, na co nie miałaś ochoty?

Maddie aż nazbyt dobrze pamiętała, że zachowania kapitana Montgomery'ego w żaden sposób nie można nazwać nieprzyzwoitym, podczas gdy ona wyszła na idiotkę. W uszach ciągle jej brzmiało jego „nie", kiedy jej ręce za daleko zawędrowały.

Odwróciła się do Edith.

– Absolutnie nic się nie stało. Kapitan Montgomery cały czas zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen.

– A wiec dlatego jesteś taka wściekła.

– Wcale nie jestem wściekła – ucięła ze złością. – Nie powinnaś się aby zająć szykowaniem śniadania?

– Chcesz, żebym go jeszcze karmiła?

– Jeśli masz na myśli kapitana Montgomery'ego, będziesz musiała go spytać, czy zechce z nami zjeść. Bo mnie to nic nie obchodzi.

Edith chichocząc wyszła z namiotu.

Myjąc się i wkładając strój podróżny z solidnego materiału, Maddie powtarzała sobie, że się nie gniewa, a Edith j to głupie babsko pozbawione moralności i rozumu. Jednak im dłużej nad tym myślała, tym mocniej zaciskała szczeki. Jak śmiał potraktować ją jak byle dziewkę? Wyjmowała mu z pleców ciernie, a ten sobie wyobraził, ze robi mu jakieś awanse. Co za bezczelność! Wcale jej nie obchodzi. Jeśli zwróciłaby uwagę na jakiegoś mężczyznę, wybrałaby kogoś kogoś bardziej romantycznego. Kogoś, kto darzyłby ją komplementami, a z pewnością czymś lepszym niż: przyjemnie na panią spojrzeć.

– Kiedy się ubrała i wychodziła z namiotu, nie była już zawstydzona, ale po staremu rozzłoszczona na kapitana Montgomery'ego, który ją wykorzystał i opacznie zrozumiał jej intencje. Na dworze Edith smażyła jajka i szynkę. Dorzuciła też do tłuszczu kawałki chleba. Frank, Sam, Toby oraz kapitan Montgomery siedzieli na ziemi i ochoczo zajadali.

Pierwszą osobą, z którą spotkała się wzrokiem, był kapitan Montgomery. Maddie wydawało się, ze posłał jej spojrzenie pełne wyższości

A więc – pomyślała – uważa mnie za jedną ze swych kobiet? Sądzi, że tak jak inne kręcę się za byle przystojnym mężczyzną, posyłając mu uśmiechy i starając się zwrócić na siebie uwagę?

Dumnie uniosła podbródek i odwróciła od niego wzrok, uśmiechając się do pozostałych trzech biesiadników.

– Dzień dobry – oświadczyła pogodnie. – Mam nadzieję, że dobrze się wam spało. Bo mnie świetnie. Żadnych zmartwień.

Usiadła przy stole i zerknęła na talerz z tłustym jedzeniem, który postawiła przed nią Edith. Nagle zupełnie straciła apetyt – Przez chwilę grzebała w jedzeniu, wreszcie popatrzyła na Franka.

– Przejrzałeś nuty, które ci dałam?

– No – odparł bez szczególnego zainteresowania.

– Podobało ci się?

– Może być.

Znowu spojrzała na jedzenie. Konwersację z Frankiem można uznać za zakończoną. Zwróciła się do Sama.

– Jak konie znoszą drogę?

Za całą odpowiedź musiało jej wystarczyć skinięcie głową, wiec spojrzawszy na kapitana Montgomery'ego jak na powietrze, uśmiechnęła się do Toby'ego.

– Smakuje śniadanie?

– Wojskowy wikt się nie umywa. Skosztowała odrobinę jajka.

– Toby, opowiedz mi coś o sobie.

– a o czym ta mówić? Urodziłem się i jeszczem nie skonał. Reszta to nic nadzwyczajnego.

Z wielkim staraniem ominęła wzrokiem kapitana Montgomery’ego i znowu wpatrzyła sic w talerz. Za nic nie zacznie z nim rozmowy. Od tej chwili da mu do zrozumienia, że wcale jej nie obchodzi. Wcale. Nic a nic.

Po śniadaniu, kiedy Edith zmywała i wkładała porcelanową zastawę Maddie do specjalnego kufra, a mężczyźni zwijali namiot, Edith zagadnęła:

– Sądziłam, że będziesz się starała być dla niego na prawdę miła, żeby puścił cię następnym razem, kiedy będziesz jechała na spotkanie z tym człowiekiem od twojej siostrzyczki.

– Nie muszę nikogo prosić o pozwolenie, żeby gdzieś pojechać. Ani kapitan Montgomery, ani całe wojsko nie będą mi dyktować, co mogę, a czego nie mogę robić.

– Ale on, uważam, że ma do tego prawo. Z własnego doświadczenia wiem, że mężczyźni biorą, co chcą, i robią, co chcą. A jeśli kobieta stanie im na drodze, traktują ją jak brzęczącą, uciążliwą muchę.

– Kapitan Montgomery nie jest taki. To wykształcony człowiek, toasty, Wytłumaczę mu, że muszę pojechać w pewne miejsce i muszę się tam udać sama.

W odpowiedzi Edith odwróciła się, wybuchając gromkim śmiechem.

– A jeśli rozsądne argumenty nie trafią mu do przekonania, zawsze mamy jeszcze trochę opium – powiedziała cicho.

W linii prostej od miasteczka, w którym miała śpiewać Maddie, nie dzieliło ich wiecej niż jakieś dwadzieścia kilometrów, ale droga była bardzo ciężka. W powozie trudno było jechać, Maddie raz po raz zarzucało, głową uderzała o drzwi, piecami o twarde oparcie siedzenia, kolanami zaś o boczne ścianki. Kapitan spytał, czy nie zechciałaby jechać z nim na jego koniu, ale odmówiła wyniośle. Edith po godzinie jazdy w środku stwierdziła, że pieszo będzie się jej lepiej podróżowało, tak ze Maddie została sama. Nie chciała iść na piechotę, bo była przekonana, że kapitan Montgomery jadąc obok niej będzie się z niej wyśmiewać. Umierała też ze strachu, żeby nie wspomniał nic o jej wczorajszym zachowaniu. W myślach przygotowywała liczne odpowiedzi, gdyby zrobił jakąś uwagę na ten temat. Każda wystarczyłaby, żeby mu poszło w pięty, tak jak na to zasłużył. Wielokrotnie zdążyła pożałować, że w ogóle wyciągnęła mu te ciernie. Ale dwukrotnie przypomniała sobie, jak dotykała jego nóg.

Wczesnym popołudniem dotarli nad bród jednego z dopływów Kolorado. Frank podszedł do powozu i poradził Maddie, żeby na wszelki wypadek wysiadła; wóz mógłby się wywrócić na kamieniach. Przy pomocy Franka zgrabniej zstąpiła z wysokiego stopnia i ruszyła wyboistą ścieżką, która służyła za drogę.

Stojąc nad brzegiem rzeki, odwróciła się i patrzyła, jak mężczyźni usiłują przeciągnąć wóz przez kamienie i wodę. Kiedy utknął miedzy kamieniami, kapitan Montgomery zeskoczył z konia i zdjął koszulę, wrzucił ją do środka i pomógł Samowi obrócić duże koło.

– Trzeba przyznać, że jest całkiem przystojny – odezwała się zza jej pleców Edith. Maddie wpatrywała się w szerokie, opalone plecy mężczyzny. – Człowiek aż się pali, nie?

– Nie masz nic lepszego do roboty? – spytała gniewnie Maddie. Edith przyjrzała jej się uważnie i odeszła.

Maddie postanowiła, że korzystając z okazji trochę się rozrusza, tymczasem stała w miejscu i śledziła każdy ruch kapitana Montgomery'ego. Przypatrywała się grze mięśni prężących się pod skórą, gdy napierał na koło, drgających kiedy je pchał. W pewnej chwili przerwał i spojrzał prosto na Maddie, jakby wiedział, że go obserwuje. Szybko odwróciła wzrok, ale zdążył to zobaczyć.

Kiedy wóz znalazł się na drugim brzegu rzeki, kapitan Montgomery obrócił się i ruchem ręki przywołał ją na dół. Popatrzyła w innym kierunku, jakby go nie widziała, i ruszyła w stronę lasu.

Po kilku minutach był przy niej, na koniu, nadal bez koszuli.

– Przyjechałem, żeby cię przewieźć przez rzekę.

Tak ją pochłaniało przyglądanie się Ringowi, że nic pomyślała, jak przedostanie się na drugi brzeg.

– Nie, dziękuję, przejdę sama.

– Nie możesz przejść przez tę rzekę. Jest za głęboka, ma za śliskie dno. Poza tym woda jest za zimna.

– Chłód zdaje się panu nie przeszkadzać – stwierdziła, zerkając na niego kątem oka.

Jechał przy niej. – Co cię ugryzło? Wczoraj nie mogłaś się powstrzymać, żeby mnie nie dotknąć, dziś nie chcesz się nawet do mnie zbliżyć.

Odwróciła się i spojrzała na niego z takim gniewem, że koń odsunął się o kilka kroków.

Ring próbował obrócić to w żart.

– Nie płosz mi konia. – A kiedy nie zareagowała, westchnął. -Nie wiem, co tym razem źle zrobiłem, Maddie, ale przepraszam. Nie chciałem…

– Wolałabym, żeby mnie pan nazywał panną Worth. Nigdy nic pozwalałam panu zwracać się do mnie po imieniu.

Och, niech to licho – mruknął, pochylił się, chwycił ją pod pachami i podniósł do góry. – Wszyscy na parną czekają.

– Niech mnie pan postawi! To bólu Wrócę na piechotę.

– Nie może pani przejść przez tę rzekę i nie mamy czasu, żaby pani mi udowadniała, że tak nie jest. Zresztą, podgrzewam, że może pani próbować zniknąć w lesie. Albo przy wszystkich przeniosę panią przez rzekę pod pachą, albo pani usiądzie ze mną na koniu.

– Kapitanie Montgomery, nie lubię pana- Wcale – stwierdziła, nie broniąc się, gdy ją sadowił przed sobą w siodle. Przez bawełnianą bluzkę czuła jego ciepłą, gołą skórę.

– Dziwne – powiedział jej do ucha. – Wczoraj odniosłem wrażenie, że pani mnie lubi. I to ogromnie.

Maddie cala poczerwieniała ze wstydu i robiła, co w jej mocy, żeby się wyprostować i nie opierać o Ringa, było to jednak niemożliwe przy przekraczaniu rzeki. Maddie przysięgłaby, że Ring wprowadzał konia w każdy dołek, byleby musiała się o niego oprzeć.

W pewnej chwili koń się poślizgnął. Ring zacisnął ramię wokół jej żeber.

– Nie obchodzi mnie, jak bardzo się pani na mnie gniewa – warknął. – Niechże się pani o mnie oprze i nie ryzykuje upadku z konia,

– Miała dość zdrowego rozsądku, żeby usłuchać. Odchyliła się i przekonała, że idealnie się w niego wpasowuję, jakby jego ciało było dla niej stworzone,

Kiedy znaleźli się po drugiej strome rzeki, zeskoczyła i konia, nie patrząc na Ringa.

– Dziękuję – mruknęła i szybko schroniła się w wozie.

Koszula Ringa leżała na siedzeniu, więc odsunęła się od niej jak najdalej. Ledwie ruszyli, drzwi gwałtownie się otworzyły i do środka wszedł kapitan Montgomery.

– Ten wóz to najcięższa rzecz, jaką w życiu pchałem. Co pani ma w tych kutrach? Ołów?

– Nie życzę sobie towarzystwa – oświadczyła, wyglądając przez okno.

– A ja tak. Ani Frank, ani Sam nie są szczególnie rozmownymi kompanami. Toby głównie wyrzeka, a pani służąca to…

Popatrzyła na niego i natychmiast tego pożałowała, bo nadal był bez koszuli.

– Co się panu nie podoba w Edith?

– Ciągle mi się narzuca, to wszystko. Obiecuje, że dla mnie- będzie za darmo.

Zmierzyła go gniewnym wzrokiem.

– A my wiemy, że jest pan zbyt święty, żeby skorzystać z tej okazji, prawda?

Roztarł ramiona i rozejrzał się za koszulą, na której uprzednio usiadł. Wyciągnął ją spod siebie i zaczął wkładać.

– Nie wiem, od kiedy zaczęła mnie pani uważać za świętoszka, ale gwoli informacji wyjaśnię, że nim nie jestem.

Nie spojrzała na niego, ale prychnęła.

– Czy powinienem się rzucić na jakąś kobietę, żeby to udowodnić?

– Nie wiem, na jakiej podstawie sądzi pan, że obchodzi mnie, co pan robi. Chciałabym jedynie, żeby jechał pan z dala ode mnie. Nie zapraszałam pana do środka, nie zapraszałam pana, żeby ze mną wyruszył w tę podróż. Naprawdę, cieszyłabym się, gdyby pan zniknął.

Przez chwilę milczał. Był tak cicho, że Maddie odwróciła się do niego. Przyglądał jej się z napięciem.

– Czyżbym sobie ubrudziła twarz, kapitanie?

– Nie – odparł powoli. – Nie ubrudziła pani.

Nie powiedział już ani słowa, tylko otworzył drzwi, uchwycił ramę na zewnątrz powozu i wysunął się na dach., gdzie jechali Sam i Frank.

Maddie przez najbliższą godzinę wyrzucała sobie, że zachowuje się jak idiotka. Robi z siebie przedstawienie i wszyscy to widzą. Poprzysięgła sobie, że od tej pory przestanie okazywać swoje uczucia. Kapitan Montgomery nie znaczy dla niej absolutnie nic. Nie obchodzi jej w żaden sposób, w żadnym sensie i postaci, a im szybciej to zrozumie, tym lepiej. Od tej pory będzie wobec niego Uprzejma i nic więcej. Jesli chodzi o nią, kapitan Montgomery nie różni się niczym od Franka i obchodzi ją tyle co Frank.

Nie może pani wystąpić – oświadczył cicho Ring. – Mówię poważnie, nic może pani. Ci ludzie są pijani. Piją już od wielu dni i robią się niebezpieczni.

Rozmawiali w jej namiocie rozbitym przed jedynym budynkiem w niewielkiej mieścinie zwanej Pifcherville. Kiedy kilka godzin temu przyjechali do zapuszczonego obozowiska, wszyscy mężczyźni i usługujące im kobiety wylegli, żeby zobaczyć śpiewającą księżniczkę. Wieść o bliskiej wizycie La Reiny dotarła do nich dzień wcześniej i wszyscy korzystając z okazji wyrwania się z monotonii poszukiwania złota zaczęli pić w oczekiwaniu na koncert śpiewaczki. Sześciu mężczyzn wybrało się nawet do Denver City po fortepian. Przyciągnęli go stromą górską ścieżką, upuszczając trzykrotnie; teraz Frank usiłował go naprawić.

– Oczywiście, że mogę dla nich śpiewać – odparła

Maddie, odwracając się od Ringa i próbując nadać swemu głosowi pewność. Słyszała jednak okrzyki i wystrzały.

Chwycił ją za ramię i zmusił, żeby na niego spojrzała.

– Co się z panią dzieje? Dlaczego pani się tak na mnie wścieka?

– Nie rozumiem, o czym pan mówi. Traktuję pana tak samo jak zawsze. Nic się nie zmieniło.

– Właśnie, ze się zmieniło. Wtedy przez chwilę wydawało mi się, że możemy zostać przyjaciółmi. A nasze rozmowy sprawiały mi ogromną przyjemność.

– Rozmowy? Czyżby tak pan określał sytuacje, kiedy mówi, co mi wolno, a czego nie wolno robić? Kiedy wypytuje o moje życie?

Cofnął się o krok.

– Proszę o wybaczenie. Zdaje się, że wcześniej opacznie panią zrozumiałem. – Zaczerpnął tchu. – Zapomnijmy jednak o dzielących nas różnicach. Ci ludzie robią się niebezpieczni i boję się o panią.

– Czemu? Boi się pan, że jeśli dostanie pan w głowę butelką whisky, będzie to źle wyglądało w pańskich referencjach i zniszczy pański wzorowy wizerunek?

Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę.

– Nie spodobałoby mi się, gdyby pani stała się krzywda. Znowu odwróciła wzrok.

– Nie powstrzyma mnie pan. Idę. Chwycił ją za ramiona i odwrócił do siebie.

– Maddie, nie rób tego tylko po to, żeby postawić na swoim. Bądź rozsądna. Nie zapanuję nad takim tłumem, i to tak podgorączkowanym tłumem. A tym razem nie usłyszą ani jednej twojej nuty.

Wiedziała, że mówi prawdę, i gdyby to od niej zależało, wyjechałaby natychmiast, pod osłoną nocy, i wróciła do Denver City. Kazano jej jednak wystąpić w sześciu miastach i wystąpi w sześciu miastach.

– Muszę – wyszeptała.

Odsuną] ją od siebie i przez chwilę patrzył jej w oczy.

– Naprawdę szkoda, że nie chcesz mi powiedzieć, dla czego w ogóle zdecydowałaś się na tę podróż. I twoje, i moje życie stałoby się znacznie prostsze, gdybyś zechciała mi zaufać.

Gdybym ci zaufała – pomyślała – może twoje i moje życie stałoby się prostsze, ale za to pewna dziewczynka mogłaby stracić swoje.

– Nie rozumiem, o czym pan mówi. – Wysunęła się z jego uścisku. – Chcę ofiarować tym biedakom trochę kultury i…

Umilkła, bo zagłuszyła ją seria wystrzałów z pistoletów.

– Zrobię, co w mojej mocy – odezwał się w końcu Ring i wyszedł w namiotu.

Maddie przez chwilę stała nieruchomo i patrzyła za Ringiem. Nie była aż tak głupia, jak mu się wydawało. Co innego zrobić swoim głosem wrażenie na samotnych i w większości trzeźwych, mężczyznach, ale widziała już zbyt wielu pijanych, żeby nic wiedzieć, że pod wpływem alkoholu mili, traktujący ją z szacunkiem mężczyźni często stawali się groźni.

Zahuczało kilkanaście wystrzałów. Podskoczyła ze strachu, a kiedy serce przestało jej łomotać, wróciła pamięcią do innych swoich występów. Przypomniała sobie róże, które rzucano jej do stóp we Florencji. W Wenecji płynęła gondolą i wraz z tenorem -jak on się nazywał?- zdumiewające, jak łatwo zapomina się nazwiska, współwykonawców – śpiewali duety. Pozostałe gondole przystanęły, a mieszkańcy pootwierali okna, żeby słuchać ich śpiewu. Kiedy skończyli, brawa odbijały się echem wzdłuż kanału. A teraz musi przekonać tłum brudnych, pijanych poszukiwaczy złota, żeby ją polubili,

– Wyglądasz, jakbyś się miała rozpłakać – odezwała się Edith, wchodząc do namiotu.

– Oczywiście, że nie. – Maddie pudrowała sobie twarz.

– Też bym się bala, gdybym miała stanąć przed tymi mężczyznami i im śpiewać, a wyglądałabym tak jak ty.

– O co ci chodzi? „Wyglądała tak jak ja?"

– To jedno z miast Harry. To ta ruda. Właściwie nie jest zupełnie ruda, ale prawie. Słyszała o twoim przyjeździe i wcale jej się to nie podoba. Uważa tych mężczyzn za swoją własność i nie chce się nimi dzielić.

– Mogę cię, i ją też, zapewnić, że nie chcę żadnego z, nich. Chcę jedynie, że się tak wyrażę, na chwilę ich pożyczyć.

– Jak zwał, tak zwał, grunt że nie jest z tego zadowolona. Gadała na ciebie, że jesteś snobka i dama, że będziesz zadzierała nosa, podpuściła ich na ciebie. Mówiła, że z ciebie kawałek lodu, a opera jest dla ludzi, którzy w żyłach mają. zimną wodę nic krew,

– Bzdury! Wszystkie opery opowiadają o namiętnościach. i miłości.

– Ale są w obcych językach, których nikt nie rozumie.

A kiedy je śpiewasz, stajesz tak: – Edith wyprostowała się, złożyła dłonie na podołku, przybrała wyniosły, dumny wyraz twarzy i zacisnęła wargi. – Wcale nie wyglądasz, jakbyś śpiewała o miłości.-Popatrzyła na Maddie złośliwie. – I nie sądzę, żeby kapitan Montgomery myśląc o tobie, równocześnie myślał o miłości. To przeważyło szalę. Maddie odrzuciła puszek.

– Edith, pożycz mi twój czerwono-czarny gorset, wiesz, ten najbardziej krzykliwy.

– Co?

– Słyszałaś. Przynieś mi go. Natychmiast

– Będzie za mały w biuście.

– Doskonale. W takim razie będę musiała dopuścić, by znaczna cześć biustu z niego wystawała.

Edith przyglądała jej się szeroko otwartymi oczami.

– Tak, proszę pani – powiedziała i wymknęła się z namiotu.

Maddie zaczęła zdejmować swoją śliczną, prostą, jedwabną suknię.

Trzy kwadranse później kapitan Montgomery wszedł do namiotu, żeby zaprowadzić Maddie na zbudowaną przez Sama scenę. Chciał jeszcze raz przemówić jej do rozsądku, ale wystarczyło jedno spojrzenie na wysuniętą brodę. Nic nie powiedział. Szedł przed Maddie, która zastanawiała się, jak on w ogóle może się poruszać, tak był obwieszony bronią. Za nią kroczył poważnie zatroskany Toby.

Maddie starała się za wszelką cenę ukryć niepokój, który ogarniał ją na myśl o czekającej widowni i na myśl o tym, co zamierzała zrobić. Nie była pewna, czy ma na to dość tupetu.

Weszła na scenę, hałas zmienił się w pomruk. Nie zamierzali jej owacyjnie witać, chcieli, żeby dowiodła, na co ją stać.

Po ich oczach poznała, że myślą o mej dokładnie to, co im powiedziała owa Harry. Ale może jej głos przekona ich, że jest inaczej.

Przyjęła postawę której nauczyła jej madame Branchini, postawę, której oczekiwano od śpiewaczki operowej, i zaczęła śpiewać piękną arie z Don Giovanniego.

Nie minęło pięć minut, a widownia zaczęła gwizdać, rozległo się kilka strzałów, niektórzy mężczyźni głośno mruczeli. Maddie zerknęła, na kapitana Montgomery'ego. Wzrokiem przeszukiwał tłum, jedną rękę zacisnął na pistolecie, drugą na szabli, gotowy użyć ich w razie potrzeby. Przerwała arię. 0dwróciła się i podeszła do Franka.

– Masz nuty tej nowej opery?

– Carmen?

Potaknęła.

– Zagraj uwerturę, potem Habanerę. Graj trzy razy.

Graj, jakby twoje życie od tego zależało.

Niepewnym wzrokiem powiódł po tłumie.

– Tutaj może i zależeć.

Próbowała zwrócić uwagę mężczyzn, opowiadając im historię Carmen i streszczając pieśń, którą miała zaśpiewać, ale nikt jej me słuchał. Spojrzała na kapitana Montgomery'ego i dostrzegła na jego twarzy niepokój.

Ja im pokażę – pomyślała. Stanę się Carmen, namiętną dziewczyną, która pracuje w fabryce cygar.

Frank zaczął grać fragmenty uwertury, a Maddie powoli rozpinała bluzkę. Gdzie zawiódł jej śpiew, wygrała delikatna skóra. Mężczyźni w pierwszym rzędzie zaczęli się jej przygadać. A kiedy rozpuściła włosy, zdobyła uwagę kilku następnych rzędów.

Rola Carmen wymagała mezzosopranu, głosowi Maddie brakowało ciemnej barwy, jednak nie brakowało uczuć. Słowa Habanery brzmiały: „Bo miłość to cygańskie dziecię ani jej nie ufaj ani wierz, gdy gardzisz, kocha cię nad życie, lecz gdy pokochasz, to się strzeż".

Śpiewając, że miłość to cygańskie dziecię, starała się to przedstawić. Uniosła spódnicę, pokazując kostki obleczone w czarne jedwabne pończochy. A kiedy doszła do słowa 1'amour, zaśpiewała je najbardziej uwodzicielsko, jak po-trafiła.

Nigdy jeszcze tak się nie zachowywała, ale powtarzając pieśń po raz drugi, żałowała, że wcześniej nie zaczęła tego robić. Czuła na sobie wzrok kapitana. Wczoraj odsłoniła się przed nim, a on powiedział „nie", ale szeroko otwarte oczy mężczyzn na widowni mówiły, że żaden z nich by jej nie odrzucił.

Zeszła ze sceny, do mężczyzn. Bluzka była rozpięta do pasa i tak jak przewidywała Edith, znaczna cześć biustu wychylała się zza jaskrawego, wyzywającego czerwonego gorsetu. Opierając się o mężczyzn, Maddie śpiewała o miłości „Bo choć ci mówi, że cię kocha, lecz jak wielu zwiedzie cię i też'' i wysuwała się z rąk, które chciały się na niej zacisnąć.

Przy trzeciej powtórce Habanery prześlizgiwała się po sali, krążąc od stolika do stolika. Wcieliła się w bujną, nieuchwytną Carmen, która potrafiła zdobyć każdego mężczyznę – ale oni nie mogli jej mieć.

Kiedy skończyła śpiewać, Maddie spojrzała na Franka. Próbował nie okazywać zdumienia, ale niezbyt mu to Wychodziło. Kapitan Montgomery patrzył na nią ponuro. Uśmiechnęła się do niego i przeszła do następnej pieśni z „Carmen", tej, w której mówiła Don Josemu, że jej serce nie należy do nikogo.

Prawdopodobnie większość mężczyzn nie rozumiała francuskiego tekstu, ale Maddie wiedziała, że kapitan Montgomery rozumie. Śpiewała z prawdziwym uczuciem, dając z siebie wszystko, kiedy mówiła, że weźmie kochanka ze sobą, żeby się nie nudzić. W chwili gdy Carmen przypomina sobie, że właśnie nie ma nikogo, Maddie oparła się o słup i ocierała się o niego, uginając i lekko rozchylając kolana, jakby pytała, kto chce ją kochać. Kto pragnie jej serca? Mężczyźni mogli nie rozumieć słów, ale jej ton i za- chowanie wystarczyło, żeby pięciu rzuciło się w stronę Maddie. Wysunęła się z ich uścisku i zaśpiewała, że idąc do gospody Lillas Pastia, żeby pić manzanillę.

Pod koniec partii chóru Maddie przeżyła największą niespodziankę swego życia, bo oto z tłumu wynurzył się zaniedbany, brudny mężczyzna, który podszedł do niej i po francusku, całkiem niezłym tenorem zaśpiewał, żeby umilkła.

Maddie otrząsnęła się z zaskoczenia i odśpiewała, że będzie śpiewać do woli, że myśli o pewnym oficerze, którego mogłaby pokochać. Wzrokiem zawadziła o kapitana Montgomery'ego, który wpatrywał się w nią jak sęp w upatrzoną ofiarę.

– Carmen! – zaśpiewał siwowłosy mężczyzna.

Maddie odśpiewała, że jest Cyganką i kocha innego, że tamten zapewni jej byt. Nic potrzebuje żołnierza takiego jak Don Jose.

Mężczyzna, śpiewając partię Don Josego, spytał, czy mogłaby go pokochać, a Maddie odparła, że tak.

Widzowie szturchali się i robili miny, przyglądając się jak stary Sleb śpiewa z tą piękną kobietą. Wpatrywali siej w Maddie, która jako Carmen prowokowała go, wyrazem twarzy, całym ciałem okazując, że może go pokochać albo nie, zależnie od humoru. Biedny Sleb wyglądał jak wszyscy mężczyźni na sali i czuł to samo co oni: że oddałby duszę diabłu, byłe ją mieć, a jeśli jej nie zdobędzie, może odebrać sobie życie.

Sleb wyśpiewywał swoją, udrękę, podczas gdy Maddie odgrywała rolę kobiety, która jest panią sytuacji. Swoim silnym głosem dominowałai nad widownią, tak że każdą nuta przebijała się nad hałasy mężczyzn.

Wiwatowali, kiedy Sleb udawał, że rozwiązuje więzy, które krępowały dłonie Maddie, a potem przyglądali się, gdy znowu śpiewała, że idzie do gospody pić i tańczyć, biedny Sleb zaś patrzył za nią z pożądaniem 1 tęsknotą.

Wiwatowali jeszcze głośniej, kiedy ich dwa głosy połączyły się W krótkim duecie. Śpiewając końcowy fragment, Maddie wróciła na scenę, Bluzkę miała rozpiętą do pasa, wyszła jej ze spódnicy. Strzepnęła spódnicę i ostatni raz zaśpiewała, że idzie do tawerny, kończąc wspaniałym tralalala.

Kiedy brawa mężczyzn wstrząsnęły budynkiem, Maddie poczuła satysfakcję. Spojrzała na kapitana Montgomery'ego i z przyjemnością stwierdziła, że przypatruje jej się spod zmarszczonych brwi. Skłoniła się widowni i wyciągnęła rękę do mężczyzny, który tak nieoczekiwanie zaśpiewał partię Don Josego.

Jednak poszukiwacze złota nie pozwolili jej normalnie zakończyć występu. Gwałtownie niczym fala wtargnęli na scenę. Maddie widziała, jak Ring rzuca się w jej stronę, ale zniknął jej z oczu, kiedy mężczyźni chwycili ją i unieśli.

– Ring! – krzyknęła kilka razy rozpaczliwie, ale jej głos zniknął w hałasie i zamieszaniu.

9

Niesiona na ramionach Maddie drżała o swoje życie. Od mężczyzn bił odór whisky i nie mytych ciał. To nie to samo, co wtedy, gdy Rosjanie wyprzęgli jej konie. Ci ludzie byli tak pijani, że zupełnie przypadkowo mogli ją upuścić i zadeptać. Byli tak pijani, że gdyby ją upuścili, zapewne zauważyliby to dopiero po godzinie. Bala się także, czy niektórzy z nich nie wezmą na serio jej występu i nie uznają jej za rzeczywistą Carmen.

Z prawdziwą ulgą dostrzegła, że kapitan Montgomery przedziera się do niej przez tłum. Górował co najmniej o głowę nad pozostałymi mężczyznami, a poza tym zmierzając do celu chyba nadmiernie wykorzystywał swą silę fizyczna. Maddie, która, by utrzymać się w pozycji siedzącej, chwyciła właśnie jakiegoś mężczyznę za włosy, pomyślała, że nie obraziłaby się, gdyby kapitan Montgomery w wędrówce do niej skorzystał z armaty.

Kiedy się do niej zbliżył, dostrzegła na jego twarzy gniew, ale nie waham się, gdy wyciągnął ku niej ręce. Puściła włosy mężczyzny, który ja niósł, i rzuciła się w ramiona kapitana Montgomery'ego. Ukryła twarz w jego wełnianej kurtce i mocno się w niego wtuliła. Bicie jego serca zagłuszało gniewne okrzyki tłumu. Dobiegły ją także inne okrzyki i nie oglądając się wiedziała, że Toby i Saro też gdzieś tam muszą być. Kapitan zaniósł ją do namiotu, który Sam w czasie jej występu przeniósł do lasu, z dala od obozu poszukiwaczy złota, i bez szczególnej delikatności upuścił na leżankę. Potem nalał whisky i podał jej szklankę.

Nie może być naprawdę wściekły, skoro daje mi picie -pomyślała Maddie.

Ledwo wychyliła łyk, a Ring wyrwał jej szklankę z ręki i sam wypił resztę.

– Nie zasługuje pani na nic do picia, a ja nie ufam pani whisky – stwierdził, patrząc na nią ponuro. – Niezłe przedstawienie pani z siebie zrobiła. Czy madame Branchini panią tego nauczyła?

– Nie, polegałam wyłącznie na własnym instynkcie. -Uśmiechnęła się do mego. – Podobało się panu?

– Cieszę się, że tamci nie rozumieli słów. Cygańska miłość, też mi coś!

Odwrócił się, żeby napełnić szklankę.

Oparła się na łokciu. Bluzka nadal była rozpięta, wyglądał zza niej gorset Edith i Maddie zupełnie przypadkowo odkryła, że kiedy ma odchylone ramiona tak jak teraz, jej biust wyłania się z niego całkiem interesująco.

– Nigdy przedtem czegoś takiego nie zrobiłam. Moim zdaniem całkiem nieźle sobie poradziłam, jak pan sądzi?

Obejrzał się, ze szklanki wylało mu się trochę whisky.

– Nie radzę igrać z ogniem, bo to się złe skończy. Uśmiechnęła się do niego niewinnie.

– Czyżby? A kto doleje oliwy do tego ognia?

– Nie ja, jeśli o to pani chodzi. To ją ostudziło. Usiadła.

– Powinnam była wiedzieć, że od pana nie doczekam się komplementu.

– Czy tego pani oczekuje? Pani śpiew był wspaniały. Nigdy nie słyszałem nic podobnego. Każda nuta była niczym bezcenny klejnot spadający na ziemię.

Mrugnęła kilkakrotnie, słysząc w jego głosie szczerość.

– A moja gra?

– Gra? – prychnął. – To nie była gra. Pani była prawdziwą Carmen. – Zmierzył ją wzrokiem. – Ale teraz już może pani przestać.

Ściągnęła poły bluzki i wstała z łóżka:

– Ogromnie: dziękuję za ocalenie z rąk poszukiwaczy złota, kapitanie, ale teraz chciałabym się położyć, więc może zechce pan mnie już opuścić.

– Nigdzie się nic ruszam. Nie spuszczę z pata oka.

– Nie może pan ze mną spędzić nocy,

– Nie, me spędzę z panią nocy, a przynajmniej nie w ten sposób, jaki zwykle się przez to rozumie. Postaram się nie dopuścić tutaj mężczyzn, których pani tak gorliwie do siebie zapraszała w czasie występu. Sam, Frank i Toby będą spali przed namiotem.

Maddie poczuła się ogromnie pożądaną kobietą.

– I niech pani przestanie być taka z siebie zadowolona. Mam nadzieję, że nikomu nic się nie stanie.

– Ja tez. I na pewno nikomu nic się nie stanie, skoro pan będzie mnie strzegł. – Uśmiechnęła się do niego. – Spodobałam im się, prawda?

Zaczęta nucić Habanerę i unosząc spódnicę, tanecznym krokiem kręciła się po namiocie.

Przyglądał jej się ze zmarszczką na czole.

– Czy na takim uznaniu pani zależy? Na podziwie takich mężczyzn jak oni?

– Nic pan nie rozumie.

– To niech mi pani wytłumaczy,

Wyjęla mu z ręki pustą szklankę, nalała sobie whisky i wypiła.

– Ludzie mają takie dziwne sądy na temat śpiewaczek operowych. Nie traktują nas jak istoty z tam i kościi, raczej sądzą, że jesteśmy jakimiś niebiańskimi stworzeniami. Tak jak pan uważają, że urodziłyśmy się z darem śpiewania i że to wszystko przychodzi nam bez trudu. Nie widzą, że jesteśmy takie same jak wszyscy, że chcemy tego, czego pragnie każda kobieta.

Chwycił ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie. – A czego ty chcesz, Maddie? Zostać szansonistką z baru z biustem na wierzchu?

– Nie, chcę tego, co mam, ale dziś wieczorem… Nie wiem, po prostu przyjemnie było wzbudzać podziw kobiecymi wdziękami, a nie tylko śpiewem.

– Ale przecież twój głos…

Wyrwała mu się.

– Wiem doskonale, że mój głos jest cudowny. Chciałam się przekonać, czy mężczyźni jak mój… Chciałam się przekonać, czy spodobam im się jako kobieta. I już wiem.

– Jak w ogóle mogłaś w to wątpić? – spytał cicho.

Odwróciła się i spojrzała na mego. Na chwilę znowu stała się Carmen, namiętną dziewczyną z fabryki cygar, która wie, że ma nad mężczyznami władzę. Pragnęła, by Ring wziął ją w ramiona, całował, może nawet kochał się z nią?

– Zachowaj te swoje uwodzicielskie miny dla poszukiwaczy złota – powiedział i odwrócił się od niej.

Maddie poczuła się, jakby ktoś ją uderzył w brzuch, dopiero po chwili odzyskała oddech. Podeszła do łóżka.

– Nie życzę sobie, żeby pan był tu dziś w nocy, kapitanie. Jeśli pańskim zdaniem nie jestem bezpieczna, proszę przysłać Toby'ego albo Franka czy Sama, żeby mnie pilnował.

– Po twoim dzisiejszym występie nie zostawiłbym cię sam na sam nawet z moim ojcem. Nawet moim dziadkiem.

– Ale z panem jestem zupełnie bezpieczna, prawda, kapitanie?

Ku swemu przerażeniu Maddie poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Kiedy jeszcze niedawno śpiewała o oficerze, którego kocha Carmen, wiedziała, że śpiewa to dla tego wojskowego, który coraz częściej gościł w jej myślach.

– Poświęciłbym dla ciebie życie, ale musisz mi zaufać.

– Powierzyłabym panu własne życie, ale… – Urwała. Za dużo miała przeżyć na jeden wieczór. – Proszę, niech: mnie pan na chwilę zostawi.

Podszedł do niej, obrócił do siebie i wziął w ramiona. Szarpała się próbując wyrwać. Nawet jej nie dotknął, kiedy go pragnęła, ale gdy nie mogła na niego patrzeć – tulił do siebie.

– Nienawidzę cię.

– Nieprawda. – Gładził ją po włosach. – Sama nie wieść, co do mnie czujesz.

– Ale ty oczywiście wiesz? – spytała ze złością.

– Myślę, że wiem lepiej od ciebie. Odepchnęła go od siebie.

– Mówiłeś, ze jestem próżna, ale twoje zarozumialstwo nie zna granic. Pewnie sądzisz, że mu na tobie zależy. A więc nic, nic mnie nie obchodzisz,

– Pewnie, kiedy przedzierałem się do ciebie przez tłum tych dzikusów, rzeczywiście było po tobie widać, ze nic cię nie obchodzę. Nigdy jeszcze nie widziałem w niczyich oczach takiej radości, a kiedy wyciągnąłem ramiona, schroniłaś się w nich bez namysłu, z ufnością.

– Powitałabym tak każdego, kto by mi przyszedł z pomocą. Ci ludzie mogli mnie w każdej chwili upuścić.

– Czyżby? Od samego początku Sam stał niecałe pół metra od ciebie. Czemu jego nie dostrzegłaś? Przecież jest nieco wyższy ode mnie. Mogłaś się uciec do niego.

– Widziałam go doskonale – skłamała. – Po prostu wołałam wybrać kogoś innego na mego wybawcę.-Widząc jego uśmieszek, wykręciła się do niego plecami.

– Jak sądzisz, moglibyśmy na chwilę przerwać tę kłótnię? Tylko na krótko, żebyś zdążyła mi opatrzyć ranę. Krwawię.

W ułamku sekundy stuła twarzą, do niego, chwyciła go w pasie i obróciła. -Gdzie?

Na plecach miał dużą plamę krwi, koszula na górze była rozcięta.

– Ring, ty głupcze, to wygląda poważnie. Dlaczegoś od razu nie powiedział? Ktoś cię zaatakował nożem? – Zerknęła w górę i dostrzegła uśmiech na jego twarzy. – Oczywiście nic mnie to nie obchodzi, nic a nic Czuję się odpowiedziała za najętych przeze mnie ludzi i pomogłabym każdemu nawet gdybym go nie lubiła. Och, przestańże się tak uśmiechać i ściągaj tę koszulę. W kufrze mam bandaże.

– Zrobisz wszystko, byle mnie rozebrać, co?

– To prawda. Znacznie bardziej wolę na ciebie patrzeć niż cię słuchać.

Maddie zauważyła, że się skrzywił, kiedy zdejmował koszulę.

– Siadaj – rozkazała, a on usłuchał.

Nie pierwszy raz bandażowała mężczyznę i znała się nieco na ranach. Ta nie była głęboka, tak że nie wymagała szycia, ale za to bardzo zabrudzona.

– Cos ty robił? Tarzałeś się błocie, po tym jak cię zranili?

– Mniej więcej. Ktoś mi podciął kolana i upadłem, po czym przemaszerowało po mnie jakichś trzydziestu, czterdziestu mężczyzn.

– Widziałam, jak upadasz, ale nic nie mogłam pomóc.

– A ja słyszałem, jak mnie wzywasz. Przepraszam, że do ciebie nie dotarłem – powiedział cicho.

Spojrzała na niego, ale on wzrok utkwił w tej części jej ciała, która wychylała się zza opiętego gorsetu.

Teraz to na mnie patrzy – pomyślała gniewnie i zalała ranę whisky.

Wyprostował się, gwałtownie chwytając powietrze. – Mogłabyś trochę delikatniej, dobrze?

– Opatruję cię z taką delikatnością, na jaką zasłużyłeś.

– W takim razie zasłużyłem na największą delikatność, na jaką cię stać. Gdyby nie ja, teraz byłabyś pewnie w jakimś namiocie, wydana na pastwę tamtych mężczyzn.

Odsunęła się od niego.

– Oni przynajmniej zauważyliby we mnie kobietę. Nie podglądaliby mnie, kiedy wydawałoby im się, że nie widzę.

Uniósł dłoń do jej twarzy, zanurzył palce w jej włosach, kciukiem dotknął kącika jej warg.

– Czy ty naprawdę nic nie rozumiesz? Nigdy dotąd nie spotkałem kobiety równie godnej pożądania. Twoje ciało, a do tego jeszcze ten głos sprawiają… Nieważne, co sprawiają, grunt, że nie chcą cię, kiedy ty pragniesz pierwszego lepszego mężczyzny. Chcę cię tylko wtedy, kiedy pragniesz mnie jako mnie. Mnie – Ringa. Nie kapitana Montgomery'ego, nie człowieka, któremu nie ufasz, którego uważasz za wroga. Jesteś dla mnie zbyt ważna, zasługujesz na najlepsze.

Za bardzo był rozebrany, za mało ona miała na sobie ubrania, do tego stali tak blisko! Cofnęła się o krok.

– Chcesz ze mnie wyciągnąć informacje.

– Chcę od ciebie o wiele więcej.

– Żebym dla ciebie zaśpiewała? – szepnęła. Westchnął i odwrócił się plecami.

– Jak sądzisz, trzeba będzie tę ranę zaszyć?

– Nic.

Nie wiedziała, co myśleć, nie rozumiała jego słów. Nie tylko to. Im więcej z nim przebywała, tym mniej go rozumiała. Miała już dość rozmowy na te tematy, czegokolwiek by one właściwie dotyczyły.

– Kim był ten mężczyzna, który ze mną śpiewał? – spytała, biorąc się do bandażowania rany na plecach, owijając czyste lniane opaski wokół ramienia, pod pachą, przez plecy. Starała się nie zwracać uwagi, jak jej prawie całkiem odsłonięte piersi ocierają się przy tym o jego gołe plecy i tors.

– Nie miałem wiele czasu, a poza tym, mówiąc szczerze, nie mogłem oderwać wzroku od widowiska, jakie z siebie robiłaś, ale z tego, co zrozumiałem, to największy pijak w tym mieście pijaków. Pochodzi z miejscowości zwanej Desperate.

– Niezły głos. Ciekawe, skąd znał muzykę do Carmen. Nie sądziłam, że już dotarła na zachód. Dobrze, to powinno starczyć.

Ring chwycił ją. za rękę.

– Dziękuję.

Spojrzał na jej dłoń, potem obrócił ją wnętrzem do góry ucałował, przytrzymując chwilę przy ustach. Maddie zanurzyła dłoń w jego gęstych, ciemnych włosach, Kiedy podniósł na nią wzrok, poczuła, że miękną jej nogi w kolanach.

– Byłaś dziś wspaniała. Przypuszczam, że kilka osób zmieniło swoje zdanie na temat opery.

Teraz na myśl o dzisiejszym przedstawieniu ogarniał ją wstyd. Tak samo zresztą jak na wspomnienie jej zachowania na początku ich rozmowy.

– Obawiam się, że trochę przesadziłam w drugą stronę. Nie wiem, czy ich nowe sądy o operze nie będą równie nieprawdziwe jak te wcześniejsze.

– A już na pewno zaczną inaczej myśleć o śpiewaczkach operowych.

Spojrzał z ukosa na jej biust, zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy. Maddie gwałtownie odsunęła się od niego i zakryła piersi bluzką.

– Nie wiem, co mnie naszło.

– To wina Carmen – stwierdził Ring, potem przeciągnął się, ramionami dotykając brezentu. – Ale cieszę się, że już wróciłaś do siebie. Nie wybrałbym kobiety takiej jak ona. A w ogóle, jak się kończy ta opera?

– Don Jose zabija Carmen.

– Tak też przypuszczałem. Gotowa do łóżka? Ty pewnie mogłabyś nie spać i całą noc, ale ja potrzebuję snu.

Wpatrywała się w niego. Co miał na myśli, mówiąc, że nie wybrałby kobiety takiej jak Carmen?

– Masz zamiar się w tym kłaść?

To przebudziło ją z transu.

– Nie spodziewasz się chyba, że się przy tobie rozbiorę? – Ja na twoim miejscu raczej bym coś jeszcze na siebie włożył. Pomóc ci rozwiązać sznurówki gorsetu?

– Spróbuj tylko tknąć mnie albo mojej bielizny, a dźgnę cię tak, że twoja rana przy tym będzie drobnostką.

– Może warto by spróbować… Zastanowię się nad tym.

– Wynoś się i zawołaj moją pokojówkę- Świetnie sobie radzę z gorsetami.

– Precz!

– Dobrze, ale kiedy się przebierzesz, wrócę. Zrozumiano? 1 nie czekając na jej odpowiedź, wyszedł z namiotu. Maddie usiadła na łóżku. Nie pojmowała lego człowieka.

Kiedy ona niemal rzucała się na niego, odpychał ją, żeby parę minut później proponować, że ją rozbierze. Minęła dłuższa chwila, nim sobie uświadomiła, że obok niej stoi Edith i coś szepcze.

– Mam to.

– Co? -spytała Maddie.

– Owoce, o które prosiłaś – Ale słono musiałam za nie zapłacić.

Maddie nadal wpatrywała się w Edith zdumionym wzrokiem.

– Znowu przez niego zapomniałaś o swojej siostrzyczce? To prawda, przez takiego mężczyznę można zapomnieć o całym świecie, ale zdaje się że jego kobiety nie interesują.

– Bo nie zwraca na ciebie uwagi?

– O, zazdrosna? Nie widziałam, żebyś ty obudziła się radosna po nocy z nim. A może dziś ma być pierwszy raz? Tym razem zrobiłaś z siebie widowisko, że ha.

– Pomóż mi się rozebrać. I nie robiłam z siebie żadnego widowiska. Po prostu śpiewałam i grałam rolę Carmen, tak żeby widzowie mogli zrozumieć, o co w niej chodzi. Carmen to…

– Nie- musisz tłumaczyć mnie, ani nikomu innemu. Ślepy by zrozumiał, o czym śpiewałaś. Wystarczyło spojrzeć, jak się ocierasz o ten słup i patrzysz aa kapitana Montgomery'ego. Mniam-mniam-mniam… Muszę to kiedyś wypróbować.

Maddie czuła, że policzki jej czerwienieją. Cieszyła się, że akurat wkłada koszulę, która to zasłoniła.

– Chcesz te owoce czy nie?

Dopiero po chwili Maddie pojęła, o czym mówiła Edith. Wczesnym rankiem ma opuście obóz i pojechać daleko w góry, żeby spotkać się z tamtym człowiekiem i wymienić listy. A jeśli zrobi wszystko, co on jej każe, i jeśli będzie z niej zadowolony, zobaczy Laurel. – Weźmiesz te owoce, czy poprosisz go, żeby cię puścił?

Wczoraj Maddie uznała, że jedynym sposobem wyrwania się spod opieki kapitana Montgomery'ego będzie zrobienie czegoś, żeby nie mógł przeszkodzić jej w wyjeździe. Wiedziała, że jej argumenty go nie przekonają. Postanowił jej pilnować i za nic nie spuści z niej wzroku. Długo myślała nad tym w czasie podróży i nie wpadła na mc oryginalniejszego, niż ponowne skorzystanie z opium. W ten sposób kapitan na dłuższy czas zostałby unieruchomiony, dzięki czemu Maddie zyskałaby nad nim wystarczającą przewagę. Edith zaś, jak się wydawało, miała nieograniczony dostęp do opium. Maddie wymyśliła sposób, żeby namówić kapitana do zjedzenia suszonych owoców, nafaszerowanych opium.

– Tak – powiedziała cicho. – Nadal ich potrzebuję.

Natychmiast ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Nie czuła ich, kiedy kapitan pił whisky z opium, a przecież dziś jeszcze bardziej niż wtedy był niewygodny i stanowił przeszkodę w jej planach. Ale wtedy jeszcze nie ocalił jej z rąk mężczyzn, którzy porwali ją, by słuchać jej śpiewu. A dziś uzbrojony po zęby, gotów był w każdy sposób – pistoletem, szablą czy pięścią – bronić jej bezpieczeństwa. Potem zaś przyszedł jej z pomocą, kiedy mężczyźni unieśli ją na ramionach. I choć nie chciała się do tego przed sobą przyznać, gdyby nie świadomość, że Ring stoi na sali i ją ogląda, nie potrafiłaby w ten w sposób wystawić Carmen. Nie odważyłaby się zachowywać tak wyzywająco, gdyby mieli jej bronić wyłącz-[nie Frank i Sam. Oczywiście, skoro już była ze sobą szczera, musiała przyznać, że zapewne nie chciałaby wcielać się w Carmen i ocierać o słup, gdyby nie było tam kapitana Montgomery'ego, gdyby się temu nie przyglądał

– Przynieś je rano, gdzieś o piątej. To powinno wystarać, żeby przespał większość dnia. Znalazłaś konia?

– Tak jak kazałaś. Będzie na ciebie czekał. -Edith przez chwilę przyglądała się Maddie. – Naprawdę pojedziesz w te góry samiuteńka? Nie boisz się?

– Tam jestem bezpieczniejsza niż w tym mieście. Nie boję się puszczy, ale kiedy kapitan Montgomery się obudzi, będzie wściekły.

– To pewne!. Możliwe, że na jutro znajdę sobie jakieś zajęcie w drugiej części miasta. Nie chcę, żeby się dowiedział, że maczałam w tym palce.

– Całkiem rozsądna decyzja.

Kiedy Ring wrócił do namiotu, Maddie leżała schowana pod kołdrą na swojej twardej leżance, przysłuchiwała się jednak, jak kapitan się rozbiera i rozkłada koce na brezencie. Zastanawiała się, co ma, a właściwie czego nie ma na sobie. Zgasił lampę i wsunął się miedzy szorstkie, wełniane koce wojskowe.

– Dobranoc – powiedział cicho.

Maddie nie odpowiedziała, czekała, zastanawiając się, czy Ring powie coś jeszcze. Przypomniała sobie słowa Toby'ego, że kapitana kobiety nie interesują. Kobiety jako takie, czy tylko ona?

– Naprawdę byłam dobra dziś wieczorem, czy tylko tak mówiłeś?

– Byłaś więcej niż dobra.

Milczała przez chwilę.

– Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłam. To znaczy; nigdy w ten sposób nie odgrywałam roli. W moim życiu nie było wielu mężczyzn. Tak naprawdę…

Nie potrafiła dokończyć.

– Wiem.

Jego spokojne stwierdzenie, że wie wszystko, oczywiście ja rozgniewało.

– Dlaczego zachowujesz się, jakbyś wiedział o mnie niemal wszystko, podczas gdy ja wiem o tobie tak mało?

– Jeśli człowieka coś interesuje, łatwo się uczy.

– Co to ma znaczyć?

Milczał i Maddie wiedziała, ze jej nie odpowie. Przypomniała sobie, jak ją uratował tego wieczoru, i pomyślała, co zamierza zrobić rano.

– King – wyszeptała.

Nie odpowiedział, ale wiedziała, ze słucha. – Czasem człowiek musi postąpić źle albo przynajmniej tak się wydaje, że źle. Jednak po pewnym czasie okazuje się, że trzeba było to zrobić, czy się chciało czy nie. Rozumiesz?

– Ani w ząb.

Westchnęła. Może to i lepiej, że nie rozumiał.

– Dobranoc – powiedziała, przekręciła się na bok i próbowała zasnąć.

Rankiem, o piątej, do namiotu weszła zaspana Edith, niosąc drewnianą skrzynkę

– …dobry, kapitanie – powiedziała.

Maddie odwróciła się i zobaczyła, że kapitan – już ubrany w swoją brudną, zakrwawioną koszulę i spodnie – siedzi na stołku, pijąc kawę.

– Dawno wstałeś? – spytała.

– Jakiś czas temu. Co pani tam ma, panno Edith?

– Suszone owoce. Przysłał je jakiś człowiek – wyjaśniła, pokazując na Maddie – w podziękowaniu za wczorajszy występ. Nazywają się chyba figi. Sama nigdym ich nie jadła, zresztą nie wyglądają smacznie, ale jedna z dziewcząt mówiła, że to bardzo drogie.

Ring wziął od niej skrzynkę i zajrzał.

– Rzeczywiście, to figi. – Podał Maddie pudełko. – Spróbujesz?

Usiadła na łóżku, demonstracyjnie przecierając oczy.

– Nie. dziękuję, ale poczęstuj się.

Starała się nie przyglądać zbyt natarczywie, kiedy wkładał rękę do skrzynki, a potem się zawahał.

– Nie, chyba zaczekam. Podniósł się ze stołka.

– Poczekam na zewnątrz, aż się ubierzesz, a potem odprowadzę cię w ustronne miejsce. Nie opuszczę cię dziś ani na krok.

– I co teraz zrobisz? – spytała Edith, ledwie Ring wyszedł z namiotu.

– Nie mam pojęcia. Lepiej pomóż mi się ubrać, wtedy się zastanowię.

Kapitan Montgomery, tak jak obiecał, czekał na zewnątrz, aż Maddie się ubierze. Podał jej ramie, ale je odepchnęła.

– Potrafię iść o własnych siłach.

– Jak sobie życzysz.

Nie chciała rozmawiać z Ringiem, bo musiała się zastanowić, w jaki sposób się go pozbędzie, jeśli nie będzie chciał zjeść fig. Zapewniła go, że trafi sama do ustępu, i ruszyła, przodem. Ledwie jednak znalazła się w środku, z zewnątrz dobiegły ją syknięcia.

– To my, psze pani. Pamięta nas pani?

Rozejrzała się. Czy w budce są dziury po sękach, i szybko doliczyła się aż pięćdziesięciu- Westchnęła.

– Czego chcecie?

Byli to ci sami czterej mężczyźni, którzy porwali ją, żeby dla nich zaśpiewała. Oczywiście, postąpili źle, ale nie potrafiła znienawidzić nikogo, kto równie gorąco jak Oni pragnął słuchać jej śpiewu. Porwali ją przecież, żeby jej glos usłyszeli również ich towarzysze. Teraz przyjechali, żeby poprosić, by pożyczyła im pieniędzy, za które mogliby kupić sprzęt, W zamian obiecywali jej prawo do połowy zysków z ich trzech działek.

Czemu, nie – pomyślała, równocześnie zdając sobie sprawę, ze kapitan Montgomery byłby oburzony. Ale z drugiej strony, to jego wina, że w ogóle wzięła to pod uwagę. Kto jeśli nie on przypomniał, że kiedyś się zestarzeje i nie będzie mogła Śpiewać? Przez niego zaczęła się martwić o pieniądze. Bo co właściwie zrobił John z zarobionymi przez nią pieniędzmi? Zawsze pokrywał wszystkie rachunki i Maddie nigdy nie przyszło na myśl spytać, co się dzieje z resztą pieniędzy.

Zgoda – postanowiła. – Pójdźcie do Franka i powiedzcie, że kazałam wam dać po sto dolarów.

– Dziękujemy pani – odparli chórom. – Dziękujemy. Zrobimy z pani bogatą kobietę, obiecujemy.

Odetchnęła z ulgą kiedy wreszcie sobie poszli i miała chwilę samotności. Kapitan Montgomery stal na straży przed niewielką wygódką.

Czuję się jak więzień – pomyślała. Nie wiem dlaczego odebrano mi wolność.

Kiedy z powrotem znaleźli się w namiocie, kapitan Montgomery podał jej pudełko z figami.

– Spróbujesz?

– Nie, dziękuję, nie przepadam za figami. Ale jeśli chcesz, możesz sobie zjeść.

– Z przyjemnością. – Przyglądała się, jak wziął dwa owoce i szybko połknął. – Są naprawdę smaczne. Zjedz trochę.

– Nie, nie mam ochoty.

Z uśmiechem przypatrywała się, jak zjadł jeszcze jedną figę, ale zmarszczyła się, kiedy pochłonął czwartą. Nie miała pojęcia, ile opium Edith dodała do owoców, ani ile można zjeść, żeby nie zasnąć na wieki. Kiedy podniósł do ust piątą, rzuciła się na niego.

– Nie!

Wywróciła pudełko na ziemię i wyrwała mu figę z ręki. Patrzył na nią zdumiony, wreszcie zrozumiał.

– Coś ty zrobiła, Maddie?

– Nie zrobiłabym tego, gdybym nie musiała. Proszę, spróbuj zrozumieć.

– Zrozumieć, że mi nie ufasz? Że uważasz mnie za niedołęgę, który nie potrafi ci w niczym pomóc?

– Poprosiłabym cię o pomoc, gdybym tylko mogła, ale nie mogę. Musisz co zrozumieć. – Niczego nie rozumiem.

Przyłożył dłoń do czoła i zachwiał się na nogach. Maddie podeszła do niego, objęta go ramieniem i poprowadziła do łóżka. Opadł na nie, pociągając dziewczynę za sobą. Próbowała się odepchnąć, wyrwać, ale mocno ja przytrzymał, tak że potową ciała leżała na nim. Po chwili' się odprężyła, wiedząc, że już wkrótce nie będzie miał sił, by ją zatrzymać.

– Dokąd jedziesz? Z kim masz się spotkać? Co jest dla ciebie takie ważne, że ryzykujesz dla tego życie?

Przytrzymywał ją za kark, unieruchamiając Maddie w tej pozycji.

– Nie mogę ci powiedzieć. Wierz mi, powiedziałabym, gdybym mogła. Chciałabym, żeby ktoś mógł mi pomóc.

Przymknął oczy, ale po chwili zmusił się, żeby uchylić powieki.

– To ten sam mężczyzna, co wtedy?

– Kiedy? Aaa – powiedziała, przypominając sobie pierwszy raz, kiedy ją śledził – nic wiem. Muszę iść. Przede mną jeszcze długa droga.

Próbowała się z niego zsunąć, ale był na tyle przytomny, że nie wypuszczał jej z objęć.

– Dokąd?

– Nie powiem ci, bo pojedziesz za mną, kiedy tylko będziesz mógł. Niech cię licho porwie! Dlaczego musiałeś się zjawić w moim życiu i wszystko pomieszać? Dopóki cię nie poznałam, wszystko było dobrze. Byłam wolna. Nikt nie uważał się za mojego stróża., a teraz…

Szarpnęła się gwałtownie i wyrwała z jego ramion. Próbował za nią wstać, ale ogarniała go coraz większa senność i opadł na leżankę. Podeszła do kufra, wyjęła zeń mapę i włożyła za bluzkę. Wróciła do Ringa, pochyliła się nad nim i musnęła jego włosy. Z trudem uchyliła powieki.

– Boję się, że coś ci się stanie – wyszeptał – Że się zgubisz.

Nie, nic mi nie będzie, będę się trzymała obrzeży miasta. Nikt mnie nie zobaczy. Wrócę jutro przed wieczorem. Czekaj na mnie. I… – uśmiechnęła się. – Nie gniewaj się na mnie, zbytnio. – Pojadę za tobą.

Ledwo go słyszała. Już prawie spał, Nachyliła się bliżej jego ust

– Czekaj na mnie – powtórzyła, – Będę uważać.

Nie odpowiedział. Leżał nieruchomo i Maddie pomyślała, że prawdopodobnie zasnął. Przyglądając mu się, poczuła ogromny żal. Bała się porywaczy, którzy przetrzymywali Laurel bała się niektórych mieszkańców gór, poszukiwaczy złota, którzy przebywali z dala od domów, z dala od cywilizacji i rządzących nią praw. Odgarnęła kosmyk włosów z czoła Ringa, Z nim byłaby o wiele bezpieczniejsza. A gdyby zaczął się z nią, przekomarzać, jak to miał w zwyczaju, pewnie na chwile zapomniałaby o swoim lęku o Laurel.

– Przepraszam, Ring – wyszeptała do śpiącego mężczyzny. – Nie zrobiłabym tego, gdybym nie musiała.

Zaczęła się od niego odsuwać, ale nagle, pod wpływem impulsu, dotknęła wargami jego ust. Sądziła, że jest głęboko uśpiony, ale natychmiast odzyskał siły. Prawą ręką objął ramiona Maddie, zanurzając dłoń w jej włosach, lewą zacisnął wokół jej talii. Przechylił głowę, tak by jej wargi spoczywały na jego ustach, i pocałował.

Maddie całowała się, już z kilkoma mężczyznami ale tamte pocałunki nie robiły na niej szczególnego wrażenia. A te i owszem. Miała wrażenie, że tonie, a jego usta wysysają z niej duszę. Otoczyła jego szyję ramionami i przyciągnęła mężczyznę bliżej – o ile to w ogóle było możliwe. Potem jej stopy same oderwały się od podłogi i wyciągnęła się przy nim na leżance. Ponieważ jednak nie mieścili się razem na wąskim łóżku, położyła się cała na Ringu.

Gwałtownie, niespodziewanie jego ręce opadły, uwalniając ją z uścisku, tak że Maddie musiała się przytrzymać jego ramion, żeby nie spaść na podłogę. Uniosła głowę i przyjrzała się mężczyźnie. Wreszcie zasnął. Powoli zsunęła się niego, ale kiedy próbowała stanąć, poczuła, że uginają się pod nią kolana, i opadła na podłogę. W uszach jej dudniło, była osłabiona, cała drżała. Siedziała przez dłuższą chwilę, szybko oddychając, szeroko otwartymi oczami przyglądając się nieruchomej sylwetce kapitana Montgomery’ego. Grzbietem dłoni otarła czoło. Na ręce został ślad potu.

– Mon Dieu – wyszeptała i dopiero po chwili przypomniała sobie, kim jest i gdzie się znajduje. Podparła się dłońmi o podłogę i wstała.

– Wrócę – obiecała śpiącemu mężczyźnie, wodząc wzrokiem po jego nieruchomej sylwetce. – Możesz być tego pewien. Wrócę.

Ruszyła do wyjścia z namiotu, obejrzała się przez ramię, ostatni raz spojrzała na kapitana i wyszła na dwór, gdzie czekał na nią osiodłany wierzchowiec

10

Maddie bez większych problemów objechała osadę. Po swoim występie doskonale wiedziała, że każdy mężczyzna, który ją spotka, będzie miał o niej zgoła fałszywe mniemanie. A co by powiedziała madame Branchini o Maddie interpretacji Carmen?

Im dalej Maddie zapuszczała się w góry, tym bardziej wzrastał jej niepokój o Laurel. A jeśli porywacz się nie pojawi? Jeśli ten straszny człowiek, który był chyba wysłannikiem porywaczy, znowu ją zaatakuje? Zrobiła, jak jej ostatnio nakazał i tym razem wzięła „coś błyszczącego'", ale co będzie, jeśli to mu nie wystarczy? Przecież nie powie mu, żeby poczekał chwilkę, a ona skoczy do obozu i przywiezie mu cala biżuterię. Nie przypuszczała też, żeby kapitan Montgomery pozwolił jej po raz trzeci wyjechać samotnie w góry. Maddie starała się myśleć o wszystkim z wyjątkiem Ringa. Mimo że nie życzyła sobie jego obecności, okazał się przydatny. Generał Yovragton najął troje ludzi, którzy mieli jej bronić, ale kiedy potrzebowała pomocy, nigdy nie było ich w pobliżu. A Ring był. Spytał ją, gdzie się podziewał jej agent, kiedy porwali ją rosyjscy studenci, i musiała przyznać, że John pozostawił ją własnemu losowi. Maddie wiedziała, że Ring nigdy by tak nie zrobił. Broniłby jej, oddał za nią życie, tak jak mówił Toby.

Mijały godziny, a ona ciągle pięła się pod górę. Nie zsiadając z konia zjadła mięso z chlebem, wypiła wodę z bukłaka. Koń parował, więc zwolniła tempo, nic pozwalając jednak biednemu zwierzęciu na odpoczynek. Musiała przed końcem dnia dotrzeć do wysłannika porywaczy. Obiecał Maddie, że jeśli przyjedzie przed zachodem słońca, zobaczy się z Laurel.

Zrobiło się późno, kiedy z niepokojem zaczęła zerkać na niebo. Słońce, zachodziło dla niej w przyspieszonym tempie.

– Chciałabym, żeby tu był ojciec – powiedziała głośno do konia. – Chciałabym, żeby tu był Dobre Ucho. I Bailey, i Link, i Thomas. – Westchnęła. – Chciałabym, żeby był ze mną Ring.

Pogładziła, konia między uszami.

– Może mógłby ze mną przyjechać. Może gdybym mu pokazała trasę, znalazłby inny sposób dotarcia do Laurel. Może wymyślilibyśmy plan odbicia Laurel i cały ten koszmar wreszcie by się skończył. Wtedy zabrałabym Laurel do domu, wróciła na wschód i śpiewała dla ludzi, którzy potrafią tonie docenić- Choćbym była zapięła po szyję.

Ale nawet wypowiadając te słowa, wiedziała, że to nieprawda. A gdyby w zamieszaniu, które by pewnie nastąpiło, padły strzały i Laurel byłaby ranna? Wyobraziła sobie siostrę. Nie widziała jej od lat, ale oprócz fotografii dostawała robione przez matkę szkice, akwarele j rysunki dziewczynki, taki że Maddie rozpoznała by Laurel na końcu świata.

Nie, nie mogła ryzykować. Popędziła wierzchowca. Tak będzie lepiej: pojedzie sama i da temu mężczyźnie. – albo mężczyznom – co będzie chciał. Wymienią listy, da mu biżuterię i wszystko, czego zażąda. A jeśli ją pocałuje, uśmiechnie się do niego. Nie wiedziała czemu, ale to właśnie wydawało jej się najtrudniejsze. Wolałaby oddać całą biżuterię, niż choć raz pocałować człowieka, którym się brzydziła.

Była tak pogrążona w myślach, że dostrzegła mężczyznę dopiero wtedy, kiedy wyskoczył zza drzew. Próbując uspokoić spłoszonego konia, myślała, że ojciec byłby ogromnie rozczarowany, gdyby zobaczył, że tak łatwo dala się zaskoczyć.

– Spóźniłaś się – odezwał się mężczyzna, chwytając konia za uzdę.

Uśmiechnął się do niej i przeciągnął dłonią po jej nodze. Ukradkiem dźgnęła konia obcasem w drugi bok, tak że wierzchowiec odskoczył od porywacza.

– Gdzie ona jest?

– Kto?

Maddie starała się omijać go wzrokiem.

– Obiecał pan, że po trzecim przedstawieniu zobaczę siostrę. Wczoraj w nocy śpiewałam po raz trzeci, więc gdzie ona jest?

– Niedaleko. Masz coś dla mnie?

Kule. Truciznę. Batogi. Oddział egzekucyjny.

– Przywiozłam naszyjnik z pereł. Jest dość cenny. Ofiarował mi go król Szwecji.

Wyciągnęła klejnot z torby przy siodle i spojrzała nań po raz ostatni,, zanim oddała go mężczyźnie. Powiedziała Ringowi, że nie obchodzą jej pieniądze, i rzeczywiście tak było. Pieniądze jako takie nie miały dla mej znaczenia, ale kochała piękne przedmioty, a ten sznur pereł, w którym wszystkie kamienie idealnie dobrano pod względem wielkości i koloru, był wyjątkowo piękny. Mężczyzna wziął go w brudne ręce.

– Nie najgorsze. Coś jeszcze?

– Ten naszyjnik ma ogromną wartość. Nie tylko materialną, ale i historyczną.

Spojrzał na nią tępo.

– Jest wyjątkowy, bo kiedyś należał do króla, a ten podarował go mnie, La Reinie. Może go pan pokazywać swoim wnukom.

Wydał z siebie rechot, który miał udawać śmiech.

– Taa, jasne, moim wnukom. Masz list?.

– Chcę zobaczyć moją siostrę.

– Zobaczysz ją, kiedy ja zechce. A teraz, panno mądralińska, zeskakuj z tego konia i chodź do mnie.

Maddie serce podeszło do gardła. Waliło jej jak młotem. Nieważne, czego będzie chciał ten człowiek. Będzie musiała zgodzić się na wszystko. Nie może ryzykować, że Laurel się coś stanie. Z jego spojrzenia domyśliła się, że mężczyzna wie, o czym ona myśli. I wyglądało na to, że jej odraza rnu nie przeszkadza, a nawet mu się podoba.

– Chodź tutaj. Pocałuj mnie.

Było to chyba najdłuższe lulka kroków w jej życiu, kiedy podchodziła, przygotowując się na dotkniecie tego człowieka. I wtedy tuż obok głowy mężczyzny świsnęła strzała. Minęła cel zaledwie o kilka centymetrów i utkwiła w drzewie obok. Maddie z satysfakcją stwierdziła, że mężczyzna wolno reaguje. Ona już dawno leżała na ziemi, podczas gdy on, stał i głupio gapił się w strzałę. Maddie podniosła głowę i spojrzała na nią. Była to strzała Kri. Łzy radości napłynęły dziewczynie do oczu.

– Padnij – powiedziała do mężczyzny. – Indianie.

Widząc na jego twarzy nie skrywane przerażenie, domyśliła się, że, jak większość obecnych mieszkańców zachodu, pochodzi ze wschodu. Jego wiedza na temat Indian ograniczała się do historii, których wysłuchiwał wieczorami przy ognisku, a które równały się opowieściom o duchach i mniej więcej tyle samo miały wspólnego z prawdą.

Co się stało? – wyszeptał z przerażeniem.

– Mam nadzieję, że nas nie zaatakuje. Jak pan znosi tortury!

Odwrócił się i spojrzał na Maddie szeroko otwartymi oczami.

– Tortury?

– Słyszałam, że tutejsi Indianie poprzysięgli śmierć każdemu samotnemu białemu, którego napotkają na drodze.

Ich nienawiść do białych wzrosła, od kiedy biali zaczęli zbierać ich święty żółty kamień.

Miała nadzieję, że Dobre Ucho stoi na tyle blisko, by to słyszeć. Jeśli tak świetnie się teraz bawi. Każdy Indianin, który miał choć odrobinę rozsądku, wiedział, że dobry koń i strzelba są warte o wiele więcej niż całe złoto świata.

– Ja się stąd wynoszę – stwierdził mężczyzna, wstając Chwyciła go za nogawkę.

– Chwileczkę! Chcę zobaczyć moją siostrę!

– A więc jesteś większą idiotką, niż przypuszczałem.

Sądziłaś, że naprawdę przywlokę tu takiego dzieciaka?

Maddie poczuła narastającą panikę. To bez znaczenia, że przyjaciel jej ojca. Dobre Ucho, jest w pobliżu, skoro mężczyzna nie przywiózł Laurel. Chwyciła go za koszulę.

– Gdzie jest moja siostra?

– A skąd, u diabła, mam wiedzieć? Jestem tylko łącznikiem.

Wyrwał się jej, ale znowu go chwyciła.

– Gdzie ona jest? Kto wie, gdzie ona jest? Kto ją przetrzymuje?

– Nie wiem i mc mnie to nie obchodzi.

Pchnął ją tak, że upadła na ziemię, i zaczął biec w górę zbocza. Maddie biegła tuż za nim.

– Powiedziałeś, że przywieziesz tu moją siostrę.

Wsiadł na konia i spojrzał na nią.

– Powinnaś się cieszyć, że jej tu nie przywiozłem. Jeszcze by jej coś zrobili ci Indianie.

Przytrzymała jego konia za cugle.

– Nic masz jej, prawda? Tylko ze mnie kpiłeś. Laurel jest bezpieczna w innym miejscu, ale mi o tym nie powiedziano.

Mężczyzna wyjął coś z kieszeni płóciennych spodni.

– Trzymaj – powiedział i rzucił węzełek na ziemię, potem wyrwał Maddie cugle z rąk. – Do następnego spotkania. Przywieź ze sobą coś innego. Przywieź złoto.

– Już miał ruszyć, ale nerwowo rozejrzał się po okolicy, potem spojrzał na Maddie. – To nie moja sprawa, ty też niewiele mnie obchodzisz, ale coś ci poradzę, panienko; nie podoba im się, że ten twój wojskowy tak węszy. Wcale im się to nie podoba i jeśli nie przestanie wtrącać nosa w cudze sprawy, dziewczynka zginie. Z nimi lepiej nie igrać.

Maddie znowu chwyciła cugle.

– Zrobili jej krzywdę?

– Jeszcze nie, ale przecież jak na razie ich słuchałaś, nie?

To powiedziawszy, ruszył na zachód, jadąc po nierównym terenie najszybciej jak zdołał. Maddie zdumiona stała przez chwilę nieruchomo, potem padła na ziemię, szukając węzełka, który rzucił mężczyzna. Bez trudu go znalazła. Była to brudna lniana chusteczka, zawiązana na supeł. Maddie usiadła i rozwiązała ją, drżącymi palcami. Kiedy ją rozwinęła, gwałtownie wciągnęła powietrze. Oto na lnianej szmatce leżał złoty pierścionek z szafirem, który rok temu posłała siostrzyczce z Włoch. Matka napisała, że Laurel była z niego tak dumna, że nigdy go nie zdejmowała. Maddie ostrożnie zawinęła pierścionek z powrotem w chusteczkę i zacisnęła w dłoni. Nie będzie płakała. Nie pozwoli sobie na jakiekolwiek uczucia. Ci ludzie rzeczywiście mieli Laurel, Rozejrzała się, wyglądając kogoś w zapadającym zmroku.

– Dobre Ucho? – zawołała cicho, ale nikt nie odpowiedział. W tej chwili pragnęła za wszelką cenę zobaczyć jakąś znajomą twarz, móc porozmawiać.

– Dobre Ucho – odezwała się głośniej. Znowu cisza,

Stuliła wargi i zaświstała jak górski skowronek, ale nieusłyszała odzewu. Kiedy próbowała wstać, okazało się, że nogi jej drżą. Niepewnym, krokiem, ruszyła, w strone drzewa, w którym utkwiła strzała. Wyciągnęła ją i obejrzała uważnie. Na strzale znalazła dwa maleńkie znaczki, wizytówkę Dobrego Ucha.

– Gdzie jesteś? – krzyknęła, ale las był cichy.

Dlaczego nie chce mi się pokazać? – zastanawiała się, próbując się na tym skoncentrować. Wszystko, byle nie myśleć o Laurel.

Pobiegła w stronę, skąd wyleciała strzała, ale nie zobaczyła Dobrego Ucha. Gdy zabrakło jej tchu, przystanęła. Jeśli Dobre Ucho nie chce, by go widziano, to nikt, nawet jej ojciec, go nie znajdzie.

Ale dlaczego? – Nękało ją. Dlaczego jej pilnuje, ale nie chce się pokazać?

I natychmiast znalazła odpowiedź: bo w pobliżu jest ktoś inny i Indianin nie chciał, by go widziano. I z tą świadomością zbiegła w dół zbocza, zwalniając tylko na chwilę, by chwycić konia za uzdę. Skoro Dobre ucho kręci się w podlizuj, może jest tu gdzieś i jej ojciec? Pędziła w dół, potykając się o korzenie, przedzierając przez krzaki, kalecząc sobie dłonie o skały. Była zmęczona i kiedy dotarła do strumienia, zapadła już noc. Dała się napić koniowi, sama napełniła wodą manierkę. Rozglądała się po lesie, ale nikogo nie dostrzegała. Było już zbyt ciemno, a księżyc w nowiu nie rozjaśniał nocy. Ojciec nauczył ją jak podróżować nocą, słyszała opowieści o ludziach, którzy przez wiele dni podróżowali tylko pod osłoną mroku.

– Ruszaj, chłopcze – powiedziała do wałacha i chwyciła cugle. Chyba po raz tysięczny zaświstała, naśladując śpiew górskiego skowronka, ale nie usłyszała odpowiedzi.

Ze względu na ciemności musiała jechać o wiele wolniej niż w tę stronę, a z każdym krokiem nastrój jej się pogarszał. Z napięciem i gniewem myślała o porwaniu Laurel, miała żal do swojego przyjaciela, Dobrego Ucha, którego przecież znała całe życie, że był tak blisko, a jednak jej się nie pokazał. Od jak dawna za nią jechał? Przypomniała sobie, jak kapitan Montgomery wspomniał, że śledzi ją wielu mężczyzn. Czyli już wcześniej musiał dostrzec ślady Dobrego Ucha.

Potknęła się o kamień i upadła twarzą w ciernisty krzak. Wstała klnąc. W tym momencie przeklinała cały rodzaj męski. Nienawidziła mężczyzn i ich głupich wojen: nienawidziła mężczyzn, którzy porywają dziecko, wykorzystując je jako broń w wojnie, którą zamierzają wszcząć: nienawidziła, poszukiwaczy złota, którzy z równą ochotą zaglądali jej w dekolt, jak słuchali śpiewu. A najbardziej nienawidziła Ringa Montgomery'ego, ponieważ…

Właściwie nie wiedziała czemu, ale była pewna, że go nienawidzi. Coś w niej nienawidziło także jej ojca, bo byli sobie tacy bliscy, a jednak nie przychodził jej z pomocą. Dlaczego Dobre Ucho nie pojedzie, żeby ściągnąć ojca i pozostałych? Dlaczego…?

Szła tak pogrążona w myślach, że była zupełnie nie przygotowana, kiedy niespodziewanie z ciemności wynurzyło się męskie ramie, otoczyło ją w pasie, a potem czyjaś ręka zasłoniła jej usta. Atak wywołał u niej natychmiastową. reakcję, była jak beczka z prochem, do której przytknięto zapalony lont. Nagle odzyskała siły, zaczęła kopać, drapać, walczyć. Udało jej się wbić zęby w dłoń. która zasłaniała jej usta.

– To ja – usłyszała Maddie glos kapitana Montgomery' ego. – To tylko ja.

Jeśli sądził, że to ją uspokoi, był w błędzie. Kiedy go ugryzła, cofnął rękę, a wtedy zaczęła się na niego wydzierać.

– Nie chcę ciebie! Nienawidzę cie! Wynoś się! Idź precz ode mnie!

Dalej się szarpała, kopiąc go, uderzając głową o jego klatkę piersiową. Mocniej ją przytrzymał, krzyżując jej ramiona na piersi, co skutecznie uniemożliwiło jej drapanie i gryzienie, ale nic przeszkadzało kopać, wiec położył ją na ziemi, przygniatając udem jej nogi.

– Cicho – uspokajał, gładząc jej spoconą twarz. – Już dobrze. Jesteś bezpieczna.

– Bezpieczna? – wydarła mu się w ucho, – Byłabym bezpieczniejsza w towarzystwie kuguara! Dlaczego nie śpisz? Bałam się, że za dużo zjadłeś łych Fig, że się otrujesz.

Nie, zjadłem za mało. Cii, daj już spokój – powiedział, kiedy znowu próbowała go ugryźć. Przytulił swój nie ogolony policzek do jej gładkiej twarzy. – Jestem przy tobie i nic ci już nic grozi. Maddie przestała się szarpać tylko dlatego, że musiała, przygniótł ją tak mocno, że nie mogła się ruszyć. Jednak jej gniew nie wygasł.

– Złaź ze mnie! Wynoś się i zostaw mnie w spokoju! Nie potrzebuję cię.

Nawet nie drgnął, dalej ją mocno trzymał.

– O tak, potrzebujesz mnie. Powiedz, co się stało.

Powiedz, co robiłaś, gdzie byłaś.

Wiedziała, że nie może mu się przyznać. Nikomu nie mogła wyznać prawdy. Nawet gdyby Dobre Ucho się pojawił, też by nie mogła.

– Nie mogę ci powiedzieć – zaczęła wściekle, ale ku jej przerażeniu głos jej się załamał. -Nie mogłabym powiedzieć nawet ojcu.

Przekręcił głowę, żeby na nią spojrzeć.

– Ale mnie możesz – szepnął.

I wtedy zaczęła płakać. Chciała powstrzymać łzy, lecz na próżno. Próbowała na nowo wzbudzić w sobie gniew, ale nie mogła. Szczerze mówiąc, cieszyła sie, że znowu widzi jakąś istotę ludzką. Zmęczyła ją samotność.

– Nie mogę nikomu powiedzieć. Nikomu.

Łzy ostatecznie zwyciężyły, popłynęły strugą po jej policzkach. Ring zsunął się z niej i wziął ją w ramiona. Tuląc Maddie, oparł się o drzewo i kołysał ją jak małe dziecko.

– Płacz, kochanie, płacz. Masz do tego prawo.

Od kiedy porwano Laurel, Maddie nie pozwalała sobie na łzy. Była bardzo dzielna i mocna, powtarzała sobie, że musi robić, co jej każą. Ale może ta odwaga brała się z nadziei, że oddadzą jej Laurel i że wszystko dobrze się skończy. Jednak dzisiejszej nocy nadzieja prawie się wyczerpała.

Ring gładził Maddie po włosach i mocno trzymał w ramionach. Powiedział, że już jej nic nie grozi, i rzeczywiście poczuła się znacznie bezpieczniej. A kiedy znowu zaczęła myśleć rozsądnie, była wdzięczna, że nie wydarł się na nią za kolejne nakarmienie go opium. Próbowała mu się wyrwać, ale tym razem dlatago, że ogarnął ją przemożny wstyd. Siadła prosto.

– Ogromnie przepraszam, kapitanie, to mi się rzadko zdarza.

Założył pasemko Jej włosów za ucho i podał czystą chusteczkę. Maddie cieszyła się, że w ciemnościach nie widać jej zaczerwienionej twarzy. Przód jego koszuli i znacz-na część kurtki były mokre. Maddie wydmuchać nos i ten niegodny prawdziwej damy odgłos dodatkowo ją zawstydził.

– Zwykle bardziej nad sobą panuję. Ale…

Urwała, nie wiedząc, co powiedzieć. Chciała zejść mu z kolan, ale chwycił ją mocniej i przyciągnął jej głowę do piersi. Naprawdę próbowała się odsunąć, choć bez przekonaniu. Kapitan nie musiał się wysilić, żeby ją przytrzymać. Dobrze jej się siedziało, słuchając bicia jego serca. Oparłszy się o niego, modliła się, żeby nie zaczaj znowu wypytywać, gdzie była-

– Przypuszczam, że niewiele kobiet płakało w pańskiej obecności, kapitanie? Podejrzewam, że większość starała się pokazywać panu z najlepszej strony. Przystojny kapitan Montgomery musi widzieć damę wyłacznie w doskonalej formie.

Zamierzała powiedzieć to nieco kąśliwie, może dzięki tętnu nie czułaby się taka zawstydzona, ale kapitan tak długo nie odpowiadał, że ogarnęły ją wyrzuty sumienia ta tę złośliwość. Siedziała nieruchomo, wsłuchując się w bicie jego serca i za wszelką cenę próbując nie myśleć o Laurel.

– Prawdę mówiąc – odezwał się z namysłem – tuliłem moją siostrę, Ardis, kiedy umarł Davy. Płakała wtedy.

Milczała, dając mu czas na opowiedzenie tej historii, jeśli będzie miał ochotę. Nie chciała wysuwać się z jego ramion, ani od niego uciec, a myślenie o czymś innym odwróci jej uwagę od Laurel.

– Kim był Davy?

– Davy był synem naszej pracownicy. Jej mąż zginął przed narodzeniem Davy'ego, wiec zastąpiliśmy jej rodzinę a przy tak licznej jak nasza zawsze było mnóstwo roboty. Moja siostra Ardis urodziła się dwa dni wcześniej niż Davy, wydawało się wiec naturalne, że zawsze są razem. Razem się bawili, razem spali, wspólnie postawili pierwsze kroki, nawzajem się podtrzymując. – Z uśmiechem zapatrzył się w mrok. – Przypuszczam, że mogło się wydać dziwne, że tak wiele czasu spędzali razem, ale wtedy moja matka co rok rodziła kolejne dziecko i podejrzewam, że wszyscy z ulgą przyjęli, że przynajmniej ta dwójka sama się sobą zajmuje. Za mną, jako najstarszym, zawsze ciągnął sznur dzieciaków, wiec cieszyłem się, że o dwoje mniej zawraca mi głowę.

Odetchnął, zanurzył dłoń we włosach Maddie i zaczął je gładzić.

– Trzy lata temu, kiedy Ardis skończyła siedemnaście lat, dostałem od niej list. Pytała, czy mogę przyjechać na jej ślub z Davym. W przypadku tych dwojga ślub nie był żadną niespodzianką. Nie wiem, czy kiedykolwiek widziano ich osobno. – Znowu się uśmiechnął. – Żałuj, żeś tego nie widziała. Byli dla siebie całym światem. Nieustannie ze sobą rozmawiali, a kiedy ktoś próbował do nich zagadać, nie mieli nic do powiedzenia. Bardzo się ucieszyłem, kiedy Ardis zaprosiła mnie na ślub, bo, szczerze mówiąc podejrzewałem, że nie widzi nikogo poza Davym.

– I pojechałeś?

– Tak, oczywiście. Przyjechałem do Warbrooke trzy dni przed ślubem. Matka była roztrzęsiona, bo Ardis jako pierwsza z jej dzieci wychodziła za mąż. Ardis była najspokojniejsza w tym towarzystwie. Niepokój okazała wyłącznie wtedy, gdy matka powiedziała, że dzień przed ślubem nie będzie się mogła zobaczyć z Davym. Zdaje się, że do tej pory osobno spędzili najwyżej godzinę i nie podobało się jej, że zostaną rozłączeni. Myślę, że gdyby to od niej zależało, odwołałaby ślub, byle nie rozdzielano jej z Davym na cały dzień. – Umilkł. – Davy'emu też nie spodobał się ten pomysł, ale nic nie powiedział – on w ogóle rzadko się odzywał. Przypuszczamy jednak, że właśnie dlatego pognał na Wyspę Duchów.

– Wyspę Duchów?

– Warbrooke leży na półwyspie i niedaleko jest kilka wysepek. Na Wyspie Duchów straszą ponoć duchy dwóch mężczyzn, jeden z nich w czarnej masce. Chłopcy często nabierają tam dziewczęta, żeby je nastraszyć.

– Ty też?

– Nie.

Milczał, siedział bez, słowa, tuląc ja i gładząc po włosach.

– Co się stało z Davym?

– Nie wiemy. Nie wrócił. Kiedy nie pojawił się na ślubie, wiedzieliśmy,, że coś musiało się stać. Davy nie porzuciłby Adris na ślubnym kobiercu. Wszyscy zaczęli go szukać. Mój brat. Jamie, znalazł łódkę Davy'ego. Wpadła na mieliznę niedaleko Wyspy Duchów. Po Davym jednak nie było ani śladu,

– Jak Ardis to przyjęta?

– Bardzo, bardzo spokojnie. Wszyscy się miotali, nie spaliśmy, chwytaliśmy tylko w przelocie kęs jedzenia i szukaliśmy dalej, ale Ardis siedziała spokojnie, nic nie mówiąc. Na trzeci dzień po planowanym terminie ślubu, morze wyrzuciło na brzeg ciało Davy'ego.

– Co mu się stało?

– Nigdy się nie dowiemy. Po trzech dniach w wodzie ciało było zniekształcone, ryby…

– Rozumiem. A co z Ardis? Czy wtedy płakała?

– Nie, wtedy nic. Matka poszła jej powiedzieć, Ardis przyjęła to bardzo spokojnie. Wszyscy odetchnęli z ulgą, aż do następnego dnia, kiedy przy śniadaniu Ardis ciągle wyglądała przez okno. Ktoś spytał, na kogo tak czeka, na co ona odparta, ze zastanawia się, czemu Davy'ego ciągle jeszcze nie ma.

– To straszne.

– Takt, to było straszne. Nie wiedzieliśmy, co zrobić, Owa dni chodziliśmy na paluszkach, bojąc się, czy Ardis nie postradała zmysłów. Wiem, że wszyscy chcieli jak najlepiej, obchodząc ją tak, aleja spędziłem trochę czasu w Wojsku i niejedno widziałem.

– Na przykład?

– Sprawy, o których nie chce pamiętać, a już na pewno mówić. Spotkałem jednak kobiety i mężczyzn, którzy widzieli straszne rzeczy, które przydarzyły się ich najbliższym. Oni też za wszelką cenę usiłowali udawać, że nic się nie stało.

– I co zrobiłeś? – spytała, czując, że to on pomógł Ardis.

– Pokazałem jej ciało Davy'ego. Odsunęła się, żeby na niego spojrzeć.

– To ciało poszarpane przez ryby i…

– Tak. Sądziłem, że dzięki temu szokowi będzie mogła stawić czoło rzeczywistości.

– I tak się stało?

– Nie. Spojrzała na ciało, ale go nie widziała. Stwierdziła, że musi wracać do domu, żeby czekać na powrót Davy'ego z Wyspy Duchów. – Zaczerpnął tchu. – Kiedy wróciłem, wszyscy byli na mnie wściekli. Uważali, że Ardis powinna leżeć w łóżku. Doszło do strasznej awantury, wszyscy byli po strome Ardis. Można by sądzić, że jestem potworem, który chce skrzywdzić własną siostrę. – W jego głosie nadal brzmiała uraza. – W końcu moja matka spytała, co zamierzam zrobić z Ardis. Odpowiedziałem, że chcę z nią popłynąć na Wyspę Duchów, Matka przyszykowała dla nas jedzenie i koce i mimo protestów reszty rodziny wyruszyłem z Ardis na wyspę.

– Co jej powiedziałeś?

Początkowo nie wiedziałem, co jej powiedzieć, ale ile razy wspomniała Davy'ego, mówiłem, że Davy nie żyje. Nie zwracała na mnie uwagi. Zachowywała się normalnie, ale w jej oczach pojawiła się jakaś dzikość, której przedtem ni widziałem. Trzeciego dnia nie mogłem już tego dłużej znieść. Wspomniała coś o Davym, a ja chwyciłem ją za ramiona i wydarłem się, że Davy nie żyje i że już nigdy nie wróci. Przyciągnął mocniej Maddie.

– Ardis zaczęła mi się wyszarpywać, walczyła ze wszystkich sił. Chciała się wyrwać. Nie wiedziałem, co zrobi, jeśli jej się uda, i nie ryzykowałem wypuszczenia jej, żeby się przekonać. Starałem się tylko chronić twarz przed jej paznokciami, a kiedy mnie kopała, usiadłem jej na nogach i zdjąłem buty.

Maddie uniosła głowę, ale Ring przycisnął ją sobie z powrotem do piersi.

– Nie wiem, jak długo się broniła, ale trwało to jakiś czas. Godzinę, może dłużej. Sądziłem, że się zmęczyła, i rozluźniłem uścisk. Wyślizgnęła mi się w jednej chwili. Biegłem za nią, ale nie mogłem jej znaleźć. Przypuszczam, że byłem oszołomiony albo coś takiego, bo zakradła się od tyłu i uderzyła mnie w głowę. Na kilka minut straciłem przytomność.

– Co wtedy zrobiła?

Serce Maddie przepełniało współczucie dla biednej dziewczyny.

– Przypuszczam, że chciała się utopić, bo płynęła w stronę lądu. Dopiero po jakimś czasie ją odnalazłem, ale była lak daleko, że nic wiedziałem, czy to jej głowa, czy sieci. Ruszyłem w tamtą stronę. Ardis pływa szybko i dobrze, batem się, że jej nie dogonię.

– Ale dogoniłeś.

– Tak. A kiedy zaczęła ze mną walczyć, wyciągnąłem ją nad wodę, uderzyłem w szczękę tok mocno, że straciła przytomność, potem przyciągnąłem na ląd. Oboje byliśmy przemarznięci na kość, ale wiedziałem, że nie ma czasu na rozpalenie ognia, więc rozebrałem ją i siebie do naga, wziąłem ją na kolana, owinąłem, nas w cztery koce i próbowałem rozgrzać.

– I właśnie wtedy zaczęła płakać – powiedziała cicho

Przez chwilę milczał.

– Kiedy się obudziła, mówiła tak cicho, że z trudem słyszałem. Opowiadała, że ona i Davy postanowili, że z rozpoczęciem współżycia poczekają do ślubu. Uznali, że tak dobrze sie znają, że zachowają tę jedną sprawę na później. Mówiła, że zawsze wiedziała, że jeśli kiedykolwiek będzie siedziała naga w ramionach mężczyzny, będą to ramiona Davy'ego, nie ramiona jej brata, a już na pewno nie tego najbrzydszego.

Maddie nie spojrzała na niego, bo wiedziała, że nie tylko w jego głosie, ale i w oczach drżą łzy.

– I wtedy Ardis zapłakała. Przepłakała cały dzień i większość nocy. Rozpaliłem ognisko, wysuszyłem nasze ubrania, ubraliśmy się, a ona ciągle płakała. Zmusiłem ją, żeby zjadła małego homara. Więcej nie chciała. Potem…

Urwał i Maddie wiedziała, że nie może więcej o tym mówić. Uniosła rękę, otoczyła jego kark i przyciągnęła do siebie jego głowę, tak że oparł ją na jej szyi.

– Tak ci Współczuję, tak bardzo ci współczuję.

11

Przez dłuższą chwilę trzymała jego głowę wtuloną w swoją szyję. A więc tak wyglądał chłodny, idealny kapitan Montgomery. Tak wyglądał mężczyzna, który zawsze wszystko wiedział. Który rozkazywał innym, mówiła co i jak powinni robić.

Gładziła go po włosach, tuląc do siebie i nagle uświadomiła sobie, że nigdy do żadnego mężczyzny nie zbliżyła się tak jak do niego. Przez wszystkie te lata kiedy w towarzystwie Johna podróżowała po świecie, potrafiła trzymać ludzi na dystans. Łatwo było zachować fasadę księżniczki, ale z Ringiem nie udawały się żadne sztuczki.

– Co to jest? – spytał, odsuwając głowę i biorąc jej dłoń do ręki.

Chodziło mu o pierścionek Laurel, który wsunęła na mały palec.

– Nic – odparła, wyrywając rękę.

– Więc to tak? Ja mogę ci się zwierzyć, ale ty w zamian nic mi o sobie nie powiesz!

Chciała się bronić, że jest wobec niej nieuczciwy, że widać ona ma powody, dla których nie może mu o sobie opowiedzieć, ale milczała. Pamiętała słowa łącznika, że porywacze Laurel byli niezadowoleni z obecności kapitana. Zsunęła mu się z kolan.

Tysiąc razy powtarzałam panu, kapitanie, że ani pana nie chcę, ani nie potrzebuję. A teraz, jeśli pan pozwoli, wrócę do obozu.

Podniósł się i chwycił ja za ramię.

– Może nie zauważyłaś, ale jest noc, poza tym jesteś zmęczona i potrzebujesz odpoczynku. Przenocujemy tutaj.

Spędzić z nim noc? Co innego dzielić z nim namiot, a co innego spać pod gołym niebem, gdzie dzielić ich będzie jedynie górskie powietrze.

– Wracam do osady. Znowu chwycił ją za ramię.

– Nie, nigdzie nie wracasz. Wyrwała mu się.

– A właśnie, że tak. Wracam do obozu. Jeśli jest pan zmęczony, może pan tu pozostać, pańska sprawa. Ja nie narzucam innym swojej wolłi. Mógłby pan łaskawie zejść mi z drogi?

Nie ruszył się.

– Nadal nic mi nie powiesz, prawda? – spytał cicho.

– Nie mam nic do powiedzenia.

Patrzyła na niego, w ciemnościach z trudem dostrzegając jego sylwetkę.

– Kiedy znowu masz się z nim spotkać?

– Za trzy dni – odparła bez namysłu.

Sprawiał wrażenie, że myśli o czymś innym.

– Nie chcę wracać do obozu dziś wieczorem. Tam się dzieje coś złego. Nie podoba mi się ktoś z twoich. Ludzi, ale nie wiem jeszcze kto.

– Edith – powiedziała szybko Maddie. – Uważam, że jeśli dzieje się coś złego, to na pewno ona musiała maczać w tym palce.

– Toby próbuje się czegoś dowiedzieć, ale na razie wolałbym, żebyś się tam nie pokazywała.

– A wiec chce pan, żebym spędziła z nim tutaj noc Samotnie. Tylko my dwoje. Niech mi pan powie, kapitanie, czy koce też mamy dzielić?

– Ależ, panno Worth, nawet mi to nie przyszło do głowy. Niech mi pani powie, czy zawsze ma pani takie nieprzyzwoite myśli, czy tylko wtedy, gdy chodzi o mnie?

– Obyś zczezł – powiedziała i ruszyła w dół.

Słyszała, jak Ring idzie po konia. Nic próbował jej powstrzymać, więc -zrobiła kilka kroków, zanim ją zatrzymał. Niech, go licho, naprawdę potrafił się skradać! Ciekawiło ją, gdzie jest Dobre Ucho i czy zrobiły na nim wrażenie umiejętności tego młodzieńca. Uznała, że pewnie nie. Na Dobrym Uchu właściwie nic, co robił biały człowiek, nie wywierało wrażenia.

– O, kapitan Montgomery, cóż za niespodziewane spotkanie. Co prawda powinnam się była spodziewać, że się pan znowu pojawi. Od kiedy pan wkroczył w moje życie, niewiele chwil samotności było mi danych.

– Chcę ci coś pokazać.

Ujął jej prawą rękę i poczuła, jak coś ciężkiego zapina się wokół jej nadgarstka. Bransoletka? Dawał jej bransoletkę? Teraz, w środku nocy?

Kiedy opuściła rękę, przekonała się, że bransoletka jest cięższa, niż jej się początkowo wydawało i grzechocze,

– Co to, u licha… – mruknęła i w tej samej chwili zrozumiała, co Ring zrobił.

Kajdanki! Przykuł ją do siebie kajdankami! Szarpnęła ręka i przekonała się, że łączy ich prawie metrowy łańcuch.

– Puść mnie – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

– Uwolnię cię rano, ale teraz muszę się przespać. A biorąc pod uwagę, jak chętnie się wyślizgujesz mógłbym przespać twoje odejście,

Wściekłość odebrała jej mowę.

– No, chodź – powiedziały jak gdyby nigdy nic, a kiedy ruszyli, jej ręka się wyciągnęła, choć Maddie stała w miejscu.

– Dajże spokój. Przecież nie będziesz się dąsać. Sama chyba. rozumiesz, że to jedyny sposób, w jaki mogę cię obronić w czasie snu. A nie puszczę cię samej. Nawet ty musisz to zrozumieć.

Z trudem przełknęła ślinę. Miała wrazenie, jakby w gardle wyrosła jej kula.

– Puść mnie – tylko tyle potrafiła wydusić.

– Do diabła?

W jego głosie brzmiała desperacja człowieka doprowadzonego do ostateczności. Podniósł ją i zaniósł z powrotem tam, gdzie stał jego koń. Nie wyrywała mu się. Przekonała się już, że to na nic. Leżała nieruchomo jak kłoda. Kiedy zatrzymali się przy koniu, postawił ją na ziemi i rozkulbaczył konia. Przy każdym ruchu łańcuch brzęczał, a jej ręka podnosiła się do góry.

– Ta sytuacja jest nie do zniesienia – przemówiła najspokojniejszym głosem, na jaki mogła się zdobyć.- Nie zamierzam się z tym pogodzić.

Zdjął siodło i poszedł, żeby je położyć na pniu, pociągając przy tym Maddie za sobą.

– Przyzwyczaisz się. – Odwrócił się do niej. – Słuchaj, nie chciałem tego robić. Długo się zastanawiałem, zanim się zdecydowałem na ten krok. Gdybyś była rozsądna, może dałoby ci się przemówić do rozumu, ale mówić do ciebie, to jak tłumaczyć coś mojemu koniowi. Uśmiechasz się, kłamiesz i śpiewasz tak pięknie, że – tak jak jemu – uchodzą ci płazem rzeczy, na które nie powinienem pozwolić.

Rozsądna? Ten człowiek mówi o rozsądku? Uważa, że j jego koń i kobieta, która z pewnością nie stanowi jego i własności, to jedno i to samo. I on będzie jej mówił | o rozsądku?

– Nie jestem pańskim koniem – oświadczyła. – Nie może mnie pan wiązać jak jego.

Wytarł garścią trawy spocony grzbiet wierzchowca.

– Wierz mi, nie chcę tego robić, ale nie widzę innego rozwiązania. Dojrzałaś już do tego, żeby się przespać? Bo ja padam na nos. Nie wiem, jak ty to robisz, że tak wytrzymujesz po nocach. Może to zasługa lat spędzonych w Europie?

Wolisz spać po prawej czy po lewej strome łóżka?

– Sama – odparła ostro.

– Zrobię, co w mojej mocy, żeby ci to zapewnić. Pociągnął ją w stronę jej konia i zaczął go rozkulbaczać.

– Muszę…muszę udać się w ustronne miejsce. Niech mnie pan na moment uwolini potrzebuję chwili samotności. – Starała się, żeby to zabrzmiało szczerze.

– A zaraz potem wrócisz i pozwolisz, żebym ci z powrotem nałożył kajdanki?

– Oczywiście.

Nawet w ciemnościach widziała błysk jego białych zębów, kiedy uśmiechnął się szeroko.

– Czasem może i wygląda na to, że się wczoraj urodziłem ale jednego nauczyłem się na pewno: że tobie, śliczna ptaszyno, nie można ufać. Możesz pójść za te krzaki.

Obiecuję, że nie będę patrzył,

Maddie zacisnęła wargi.

– Rozmyśliłam się.

– Jak sobie życzysz, ale przed nami długa noc. Dobrze, który koc wybierasz?

Wyrwała pierwszy, jaki jej wpadł pod rękę. I pomyśleć, że jeszcze niedawno się nad nim litowała! Chciała odejść, ale po kilku krokach musiała się zatrzymać. Miała wrażenie, że jest przykuta do drzewa. Jeśli Ring nie chciał się ruszyć, ona też musiała pozostać w miejscu.

– Och, zechce pan wybaczyć – powiedziała z największą ironią, na jaką się mogła zdobyć. – Na chwilę zapomniałam, że moja wolność została jeszcze bardziej ograniczona. Teraz nie mogę nawet pójść, dokąd chcę, ani spać, gdzie zechcę.

– Może ty nie musisz iść za potrzebą, ale ja owszem.

– Odczekam na pana przy koniu – przystała nieco zbyt ochoczo.

Parsknął śmiechem.

– Nie sądzę. Obawiam się, że twoje wrażliwe zmysły zostaną narażone na kolejny szok.

Odwróciła się do niego plecami Założyłaby ramiona na piersiach, gdyby nie to, że Ring potrzebował obu dłoni i pociągnął jej uwięzioną rękę za sobą. Zauważyła, że skuł kajdankami jej prawa a swoją lewą rękę, dzięki czemu sprawniejszą miał wolną. – Od razu lepiej – powiedział.

– Nie życzę sobie tego słuchać.

– Będziesz się obrażać całą noc?

– Całą noc? Kapitanie Montgomery, pragnę pana poinformować, że zamierzam być na pana obrażona całe życie. Czy naprawdę nie dociera do pana, że jestem wolną istotą ludzką i mam swoje przywileje i pragnienia? Że tak samo jak pan mam prawo do wolności?

– Nie ma pani prawa dać się zabić, a o ile zdążyłem się zorientować, dokładnie do tego pani zmierza.

– Mnie nic nie grozi.

– Świetnie. To w takim razie komuś coś grozi?

– Panu! – Zasłoniła usta rękami.

– Ciekawe. Bardzo ciekawe. Rozumiem więc, że podejmowałaś te samotne wycieczki tylko po to, żeby mnie bronić. Jestem ci tak bliski, że ryzykowałaś dla mnie własne życie.

– Nie, nic takiego nie powiedziałam. Chodziło mi tylko o to… – Zabrakło jej słów.

– Lepiej idźmy spać. Jesteś taka zmęczona, że mylą ci się kłamstwa.

Stała z boku, bezskutecznie starając się, żeby Ring nie mógł jej szarpać przy każdym ruchu, kiedy ścielił na ziemi dwie derki.

– Przykro mi, ale nie da się ich dalej od siebie położyć. Będziemy musieli spać z wyciągniętymi rękami.

– To naprawdę niedopuszczalne. Uwolni mnie pan, jeśli przysięgnę, że nie ucieknę? Będę spała tuż obok pana, tak blisko, że będzie pan słyszał, kiedy się przewracam na drugi bok. tylko błagam, niech pan mi zdejmie te kajdanki. Są ciężkie, wrzynają mi się w skórę.

Obrócił się do niej i przez chwilę wydawało jej się, że Ring ustąpi, ale wtedy westchnął.

– Chętnie bym to zrobił, ale nie mogę. Którą stronę pani wybiera?

Szarpnęła łańcuchem, podciągając w ten sposób ramię Ranga i wybrała postanie po lewej stronie. Ułożyła się, jej wyprostowana ręka była skierowana na niego.

– Sądzę… – zaczął. – To znaczy…

Nie zaszczyciła go spojrzeniem, wpatrywała się w gwiazdy. Położył się na derce metr od niej i Maddie natychmiast zrozumiała, w czym problem. Kiedy Ring leżał na plecach, tak jak ona, ramię, musiał przełożyć przez pierś, tak samo jak ona, a ponieważ leżeli od siebie daleko, mięśnie naciągały się do ostateczności. Oprócz tego pozycja była dość bolesna. Mimo to Maddie zawzięła się, że zniesie wszystko, ale nie odezwie się do Ringa.

– Nie, uważasz, że moglibyśmy… hmm, zamienić się miejscami? Gdybym ja leżał na twoim miejscu, a ty na moim, może wygodniej by nam się spało

– Ja nie narzekam, bo czyż więzień może się skarżyć, kapitalne?

– Rozumiem. To znaczy, że nie zamierzasz się ruszyć, choćbyś miała przez całą noc się męczyć?

Nie odpowiedziała, patrzyła na gwiazdy, czując wyłącznie rozsadzający ją gniew. W następnej chwili poczuła na sobie ciężar ciała kapitana. Instynktowi zaczną się szarpać i wierzgać.

– Nie możesz chwilę spokojnie poleżeć? – spytał rozdrażniony. – Próbuje tylko się położyć drugiej strony.

Zdaje się, że to jedyny sposób, skoro nie chcesz się ruszyć i nieustannie wyrzekasz, że tobą pomiatam.

Stoczył się z niej i przez moment leżał po drugiej stronie,

– O, przepraszam – powiedział, sięgając przez nią po swoją derkę. Jego ręka spoczęła na jej piersiach i przez chwilę przyglądał się Maddie. Wstrzymała oddech, sądziła że ją pocałuje. Ale on tylko szepnął: – Jeszcze raz przepraszam – i odsunął się tak, że więcej już jej nie dotykał.

Maddie wymyślała sobie w kilku językach, spróbowała skrzyżować ręce na piersiach, ale w ten sposób ręka kapitana Montgomery'ego wylądowała ponownie na jej biuście. Odrzuciła ją, jakby to był grzechotnik.

Mogłabyś się wreszcie zdecydować? To w końcu jesieni gwałcicielem, czy też kobiety w ogóle mnie nie obchodzą? Dobranoc pani.

Maddie już otwierała usta, żeby spytać, co miał na myśli, ale zmieniła zdanie. O nic go nie będzie pytać! Przykryła się cienkim kocem i zamknęła oczy. Jak tu zasnąć? Martwiła się o Laurel, poza tym leży przykuta do tego idioty, nęka ją chłód i głód, gorset wrzyna się w ciało, a pęcherz ma pełny. Słysząc głęboki oddech kapitana Montgomery'ego, odwróciła się w jego stronę i syknęła. Jak on może spać? Choćby się paliło, waliło, mężczyźni nigdy nie tracili apetytu ani nie mieli kłopotów z zasypianiem. Postawić takiemu talerz przed nos – będzie jadł. Położyć go – będzie spał, albo próbował rozpiąć kobiecie suknię.

Odwróciła się i przyjrzała się leżącemu na plecach, głęboko uśpionemu mężczyźnie. Obok niego był rozłożony cały arsenał, wszystko przygotowane do walki. Zastanawiała się, czy udałoby się jej zabrać pistolet. Może przy jego pomocy mogłaby zaszantażować Ringa, żeby ją uwolnił. Powolutku zaczęła się przesuwać w jego kierunku.

– Uspokój się, spróbuj zasnąć i przestań się bawić w Indianina.

Jego głos tak ją przestraszył, że podskoczyła.

– Myślałam, że pan śpi.

– To jasne. Co się stało? Oprócz tego, ze nie jesteś zachwycona moim towarzystwem – dodał, nim zdążyć wyliczyć swe pretensje.

– Nie lubię być przykuta, to wszystko.

– Już o rym wspominałaś. A teraz śpij. Niedługo nadejdzie ranek i uwolnię cię z kajdanków. Mnie też nie jest z tym najwygodniej. Może nie zauważyłaś, że mamy tylko trzy derki. Zdaje się, że leżę na jakimś kaktusie.

– Doskonale, bardzo ci tak dobrze. Mam nadzieję, ze nie spadziowa się pan, że ja wyciągnę mu, kotce.

– Chcesz, żebym opowiedział ci jakąś historię na dobranoc? Albo zaśpiewał?

– Z pańskim głosem? Wolałabym słuchać stada, żab.

– Mogłabyś ty dla mnie zaśpiewać – powiedział cicho. – To by mi odpowiadało.

– Pieśń za klucz – odparta szybko.

Milczał tak długo, że odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, – Trudny wybór. Ryzykowałbym wtedy twoje życie dla mojej przyjemności. Mogłabyś niczym syreny kusić mnie śpiewem i stać się przyczyną, mojej śmierci. Albo swojej śmierci, gdybyś pojechała beze mnie. Och, Maddie, postawiłaś mnie przed trudnym wyborem. Jej gniew nagle znacznie ustąpił, zaczęła się odprężać.

– Naprawdę podoba się panu mój śpiew? Już nie uważa mnie pan za…wędrowną śpiewaczkę"?

– Obawiam się, że za to stwierdzenie pójdę do piekła i, co gorsza, zasłużyłem na to. Maddie, swoim głosem potrafiłabyś umarłego przywrócić do życia.

Przekręciła się na bok w jego stronę.

– Naprawdę? Przestał pan. nienawidzić operę?

– Cóż, chyba nie. – Obrócił się nieco w jej kierunku. -Nadal nie lubię opery jako takiej. To twój głos pokochałem. Jeśli chodzi o mnie, mogłabyś śpiewać teksty traktatu pokojowego, a i tak bym słuchał z przyjemnością.

– Śpiewałam trochę popularnych piosenek i mówiono, że nieźle mi to szło.

– Nieźle! – prychnął. – Śpiewasz tak cudownie, że boję się czy Bóg wkrótce nie weźmie cię z tej ziemi, żebyś poprowadziła chóry anielskie.

– Naprawdę? Ależ kapitanie, jak pan może mówić takie rzeczy? Oprócz mnie są inne śpiewaczki. W tym tygodniu Adelina Patti śpiewa – jej głos opadł o oktawę – w Nowym Jorku. – Mówiłem już, słyszałem jej głos. – Rzeczywiście, przypominam sobie niejasno, że coś pan o tym wspominał.

– Mogę cię zapewnić, że jej śpiew nie sprawiał, że płonąłem z pragnienia, by ją mieć.

Maddie uśmiechnęła się w mroku, potem jej uśmiech zgasł,

– Pragnienia, by ją mieć? Jak to rozumieć? Że mój głos sprawia, że pragnie pan… mnie mieć?

– No chyba wiesz, że lubię być blisko ciebie. Nie tracę nadziei, że wreszcie trafię na tego smoka i zaśpiewasz tylko dla mnie.

– Aha.

– Zdaje się, że jesteś rozczarowana. Sądziłaś, że coś innego miałem na myśli?

– Nie… Nie oczywiście, że nie. Przecież nie mógł pan mieć niczego innego na myśli. Więc jak mogłabym pomyśleć, że chodzi panu o coś innego? Nie można było tego inaczej zrozumieć, więc oczywiście odebrałam to tak, jak powinnam.

Zamknęła się.

– Dobrze, cieszę się, że choć raz mnie zrozumiałaś. I choć bardzo bym chciał zamienić klucz na piosenkę, nie mogę. Żadna rozkosz nie jest warta ryzykowania twego bezpieczeństwa. – Ziewnął. – I choć chętnie bym dalej z tobą rozmawiał, sądzę, że lepiej, byśmy poszli spać.

Dobranoc, mój aniele.

Maddie chciała zaprotestować, że nie życzy sobie, by ją tak nazywał, ale nie zrobiła tego. Nadal była na niego zła, ale to, co mówił o jej śpiewie, sprawiło, że znacznie się uspokoiła. Zamknęła oczy i po chwili już spała. Ring obrócił się na bok nie ruszając łańcucha, który leżał między nimi i przyjrzał się dziewczynie. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Naprawdę, niemożliwa z niej kobieta. Niemożliwa, ale i najwspanialsza, jaką kiedykolwiek widział. Pragnienie, by ją mieć – pomyślał. Nikt nikogo jeszcze tak nie pragnął jak on jej. Ale jeszcze nie była gotowa. Na razie dopiero zaczyna dostrzegać w nim człowieka. Jego samego, a nie po prostu mężczyznę. Jego. I właśnie tego chciał najbardziej w świecie. Nigdy niczego nie chciał tak gorąco, jak tego, by ona zapragnęła go tak mocno, jak on pragnął jej. Chwał posiąść ją na wszelki możliwy sposób

– Ale najpierw ona musi poczuć to samo.

Uśmiechnął się do niej w mroku.

Musze sprawić, żebyś mnie bardziej zauważała, ot co – mówił do niej w duchu. Muszę sprawić, żebyś dostrzegła, we mnie mężczyznę. Chcę, byś przelała na mnie część tej namiętności, jaką darzysz muzykę.

Wyciągnął wolną rękę i dotknął jej palców. Jak dziecko zacisnęła je wokół jego dłoni. Zasnął z uśmiechem na twarzy.

Maddie – powiedział cicho Ring – obudź się. Wolno uchyliła powieki i uśmiechnęła się, widząc Ringa tak blisko siebie.

– Dzień do…- zaczęła, ale on nie pozwolił jej dokończyć, przykrywając jej usta wargami. Przez moment była zaskoczona, potem zamknęła oczy. Wtedy poczuła, że jego wargi się poruszają, ale Ring jej nie całował, on do niej mówił.

– Ktoś się zbliża. Proszę cię, bądź posłuszna. Proszę, nie rób głupstw. Rób to, co ja.

Skinęła głowa… Chciała dalej go całować, czuła jednak, że całą uwagę skupił na odgłosach dochodzących z lasu. Dopiero świtało, ranek był szary i chłodny.

Błyskawicznie, jednym ruchem, Ring chwycił Maddie w ramiona i wciągnął pod siebie. Wiedziała, że robi to przede wszystkim, by ją osłonić, bo równocześnie podsunął pod nią pistolet Drugą rękę trzymał na nożu. ale Maddie to nie przeszkadzało. Wolną ręką objęła go za szyję, a kiedy znowu ją pocałował, rozchyliła usta.

– Nie mogę się skupić, kiedy tak robisz – powiedział.

Maddie czuła bicie jego serca. – Spróbuję odpiąć te kajdanki. Maddie, przysięgnij, że jeśli każę ci biec, pobiegniesz.

Zaczęła się zastanawiać nad jego słowami. Człowiekiem, którego usłyszał (jej serce waliło zbyt mocno, by mogła cokolwiek usłyszeć), nie mógł być Dobre Ucho, bo gdyby Indianin chciał kogoś zaskoczyć, nie dopuściłby, żeby go usłyszano.

Ring nie zdążył rozkuć ich kajdanków, nagle znieruchomiał, rękę zacisnął na pistolecie, na którym leżała Maddie. Stoczył się z niej, odsunął najdalej jak mógł i usiadł. Był jednak zbyt powolny. Nad nimi stanął mężczyzna. Opierał się o drzewo, w ręku trzymał pistolet wymierzony w głowę Ringa.

– Cóż my tu mamy? – odezwał się mężczyzna. – Gniazdko kochanków złączonych łańcuchem. A co to, szanowny panie, nie potrafisz zatrzymać dziewczyny, że ją do siebie przykuwasz?

Ruchem ręki kazał Ringowi odrzucić pistolet. Ring usłuchał. Maddie patrzyła na Ringa, dostrzegła wzrok, jakim mierzył mężczyznę, choć nic nie powiedział.

– Czego chcesz? – spytała Maddie.

Napastnik nie wyglądał na rabusia ani okrutnika. Przywodził raczej na myśl karciarza albo szulera. Może dotarł tu z Jeffersfon Territory i oszukując w karty, wzbogaci się kosztem poszukiwaczy złota?

– A widzę, że pani zabrała glos, bo jej towarzyszowi odjęło mowę. – Spojrzał znowu na Ringa. – No i jak, odezwiesz się?

– Co ty tu robisz?

– Rozglądam się to tu, to tam. Macie jakieś pieniądze? Ponieważ Ring milczał, Maddie wciągnęła powietrze. Miała nadzieję, że kapitan nie zamierza odgrywać bohatera. Ten człowiek cały czas w nich mierzył.

Tak w mojej torbie przy siodle. Mam trochę złotego piasku – powiedziała szybko.

– Nie dawaj mu – odezwał się Ring.

Maddie zaczęła się bać. Bywało, że kiedy ofiary nic chciały odgrywać roli ofiar, zwykły rabunek kończył się morderstwem.

– Możesz sobie wziąć wszystko – dodała. – Zabierz wszystko.

– Widzę, że rozsądna z pani kobietka.

Mężczyzna postąpił ku niej o krok.

– Mogę zabrać to razem z panią? Mogę sobie panią wziąć?

Maddie instynktownie przysunęła się do Ringa, ale on utkwił wzrok w rabusiu i nie zwracał na nią uwagi.

– Zdaje się, że ta pani cię lubi. – Mężczyzna uśmiechnął się i Maddie omal nie odpowiedziała uśmiechem. Niewątpliwie był przystojny, a kiedy się uśmiechał jak teraz, coś dziwnego działo się z włoskami na jej karku. Ring zauważył jej reakcję i zerknął na nią gniewnie. Mężczyzna parsknął śmiechem. – Zazdrosny, co? Na twoim miejscu ja też bym był zazdrosny. Całkiem niezła ślicznotka. A ta figura…

– Lufą odsunął kapelusz, odsłaniając ciemne, kręcone włosy. – No i co ja mam z wami zrobić?

– Damy ci złoto i zostaw nas w spokoju – zasugerowała Maddie.

Nie rozumiała, co się siało Ringowi. Zwykle miał mnóstwo do powiedzenia, a teraz tylko siedział bez słowa. Ukradkowe spojrzenie za plecy przekonało ją, że próbował rozkuć kajdanki.

O, nie – pomyślała. Próbuje się uwolnić, żeby rzucić się na tego rabusia,

Nie była pewna, co powinna zrobić, ale wiedziała, że nie warto ryzykować życia dla odrobiny złota. Napastnik oszczędził jej konieczności zrobienia czegokolwiek.

– Daj mi te klucze – powiedział cicho, uśmiechając się do Ringa. – Jak na mnie jesteś trochę za duży i wolę cię widzieć w kajdankach niż bez.

Maddie odetchnęła, kiedy Ring podał mężczyźnie kluczyk od kajdanków, a gdy wydawało jej się, że Ring chce się zerwać na nogi i zaatakować uzbrojonego przeciwnika przetoczyła się na niego.

– Zdaje się, że ta pani nie chce, żebyś próbował jakichś sztuczek. A mnie w to graj.

Wyprostował się na całą wysokość. Był dość wysoki, choć nie dorównywał wzrostem Ringowi.

– Dobra, przejdźmy do rzeczy. Zabiorę wszystko, co macie.

– To się jeszcze okaże – powiedział Ring.

– Proszę, nie wdawaj się w awantury – odezwała się Maddie.

– Słyszałeś? Ta pani nie życzy sobie żadnych awantur. Mnie w to graj. Nie chciałbym musieć wychłostać cię po zadku.

Maddie wiedziała, że musi jakoś powstrzymać mężczyzn od bójki.

– Zabierz wszystko – przerwała. – Niczego nie potrzebujemy. Zabierz wszystko.

– I tego dużego czarnego też?

– Diabła? – spytała Maddie. – Oczywiście. Weź go, ale ostrzegam, że to istny szatan. Niewielu pozwoli się dosiąść. Nie sposób się na nim utrzymać.

– Diabeł? Dobre imię dla takiego wierzchowca.

Mężczyzna podszedł do konia, a kiedy częściowo się od nich odwrócił, Maddie poczuła, jak Ring pręży się do skoku. Rzuciła mu się na plecy.

– Proszę, nie. On ma pistolet. Mógłby cię zranić.

– Poradzę z nim sobie – odszepnął Ring.

– Nie wtedy, gdy jesteś ze mną skuty. Ring, proszę, nie próbuj. To tylko rzeczy. One nic nie znaczą. Wrócimy do obozu, kupimy inne konie. Dam ci pieniądze, jeśli nie masz swoich.

Odwrócił głowę, żeby na nią spojrzeć. – Boisz się, że mi się coś stanie? Przecież w ten sposób byś się mnie pozbyła.

Oparła mu głowę na ramieniu. – Proszę, nie odgrywaj bohatera. Pocałował ją w czoło.

– Zgoda.

Mężczyzna odwrócił się w ich stronę.

– Skończyliście już pogwarki?

– Weź, co chcesz – przemówiła Maddie. – Oddaj nam tylko klucze od kajdanek i zastaw nas w spokoju.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej i znowu oczarował ja ten uśmiech. Czuła, że Ring się odwraca i bacznie jej przygląda, ale nic jej to nie obchodziło. Rabuś znowu się uśmiechnął i zaczął siodłać konie. Z całych sił przytrzymała Ringa, kiedy tamten Zbierał rozrzuconą wokół nich broń.

– Derki też sobie wezmę.

I znowu musiała przytrzymywać Ringa, który chciał zaatakować mężczyznę. Podała mu koce. Milczała, kiedy wsiadał na Karego.

– Klucze – odezwała się.

Sięgnął do kieszeni, wyciągnął kluczyki i chwilę im się przyglądał.

– Cholernie chciałbym wiedzieć, czemu oboje jesteście do siebie przykuci. Zdaje się, że któreś nie chce, żeby drugie uciekło. – Wbił bezczelne spojrzenie w Ringa. – Ja nie musiałbym przykuwać do siebie kobiety.

Spojrzał na klucze, uśmiechnął się i schował je z powrotem do kieszeni.

– Chyba jednak pozwolę wam zostać razem.

i odjechał, zabierając ze sobą także konia Maddie. Jeszcze nie zniknął im z oczu, kiedy Ring zerwał się na nogi i ruszył za rabusiem. Maddie, jako że była doń przykuta, dreptała za Ringiem.

– Stójże! – zawołała, kiedy potknęła się o jakiś pniak.

– Już pojechał, nie dogonisz go. A na pewno nie pieszo i nie przykuty do mnie. Dlaczego nie oddał nam kluczy?

Odwrócił się do niej.

– Wyglądało na to, że masz ochotę się z nim zabrać. Może chciałaś, żeby nas rozkół, tobyś mogła z nim pojechać?

– Że co? Ja, pojechać z nim? Czyś ty zmysły postradał?

– Widziałem, jak się do niego uśmiechałaś.

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

– Nie do wiary! Prawdopodobnie ocaliłam ci życie, nie pozwalając ci się rzucić na uzbrojonego rabusia, a ty odstawiasz sceny zazdrości.

– Zazdrości? Po prostu mówię, co widziałem. Niewiele brakowało, a rzuciłabyś mu się na szyję. Istny cud, że nie poprosiłaś, by oprócz koni zabrał i ciebie.

Madzie już chciała się na niego wydrzeć, ale uspokoiła się i uśmiechnęła. Jego zazdrość była dość przyjemna.

– To był najprzystojniejszy rabuś, jakiego kiedykolwiek widziałam. Nie sądzę, żeby musiał grozić pistoletem kobietom, które napada. Wystarczyłby jego jeden uśmiech, a założę się, że wszystko by mu oddały.

Ring przez chwilę stał bez ruchu, wpatrując się w nią, wreszcie się odprężył. Uśmiechnął się i Madzie pomyślała, że nie tylko rabuś potrafiłby namówić kobietę do wszystkiego.

– Tak więc zostaliśmy sami, przykuci do siebie łańcuchem, bez koni, bez derek, bez niczego. Jedyne, co mamy, to trzy dni do twojej następnej podróży. Może byśmy zostali i urządzili sobie małe wakacje?

Madzie stała najdalej, jak mogła się odsunąć

– Zostać? Nie możemy tu zostać

– A dlaczego? Potrzebny ci odpoczynek, odpoczynek sama mówiłaś, że dopiero za trzy dni masz się z kimś spotkać. Rozumiem więc, że masz trzy dni do następnego występu. W takim razie czemu by tu nie zostać? Nie masz już dość obozu i mieszkania w namiocie?

– Owszem, ma, ale nie mogę tu zostać z tobą

– Czemu to?

Przymknęła na chwilę oczy. Jak można być takim tępym?

– Dlatego, kapitanie, że ty jesteś mężczyzną, a ja kobietą. A do tego jesteśmy skuci kajdankami. Czy to nie wystarczy?

Stal przez chwilę, wpatrując się w nią, jakby usiłował pojąć, co miała na myśli.

– Aha, rozumiem – odezwał się wreszcie. – Obawiasz się, że będę… Rozumiem. Zdaje się, że jednak zaklasyfikowałaś mnie jako gwałciciela. A jeśli obiecam, że nie będę robił żadnych nieprzystojnych propozycji? Jeśli przysięgnę, że cię nie dotknę? Czy to coś pomoże?

Maddie popatrzyła na niego. Trzy dni sam na sam w puszczy z mężczyzną, i to takim jak kapitan Montgomery? Nie powinna się na to zgodzić. Pod żadnym pozorem. Oczywiście, że nie powinna. Powinna za to wrócić do obozu, kazać Samowi ich rozkuć, potem spędzić te dni spokojnie w namiocie. Samotnie. Czytając. Martwiąc się o Laurel. Samotnie.

– Musiałbyś mi dać słowo honoru – usłyszała swój glos.

– Nie mam ochoty co chwila się z tobą zmagać, kapitanie.

Na samą myśl o zmaganiu się z nim przeszedł ją dreszcz. A jeśli przegra? Patrzył na nią ze śmiertelną powagą.

– Przysięgam, że cię nie dotknę. Przysiągłbym na grób mojej matki, ale na szczęście ciągle jeszcze żyje, obawiam się więc, że musi ci wystarczyć moje słowo. Przysięgam, że cię nie tknę, niezależnie od wszystkiego.

– Niezależnie od czego?

Przysunął się do niej, a kiedy odpowiedział, niemal szeptał.

– Nie dotknę cię, niezależnie jak bardzo bym tego pragnął. Niezależnie od tego, jak pachną twoje nagrzane słońcem włosy. Niezależnie do tego, że oddałbym dziesięć lat życia, byle trzymać cię nagą w objęciach. Niezależnie od tego, jak bardzo prześladuje mnie wspomnienie, kiedy jechałaś przede mną na koniu, wspomnienie dotyku twoich ud. Niezależnie od tego, że noce w górach są chłodne. a ponieważ jesteśmy do siebie przykuci, będziemy musieli spać razem, wtuleni w siebie, a nasze ciała będą idealnie do siebie dopasowane. Choćby nie wiem co, nie tknę cię.

Maddie zamknęła oczy. Mówił tak cicho, że choć stał tuż obok i czuła na twarzy jego oddech, z trudem go słyszała. Przytulił dłoń do jej policzka, palce zanurzył w jej włosach kciukiem rozchylił kącik ust.

– Przysięgam, że nie pocałuję twej szyi. oczu ani tej żyłki na skroni. Nie będę całował twoich krągłych, białych ramion ani talii, ani ud, ani podbicia twojej lewej stopy. Nie będę muskał językiem twojej miękkiej skóry w zgięciu łokcia ani nie będę wkładał sobie do ust twoich palców i ssał jednego po drugim. Zgłodniałaś?

Maddie chwiała się, kolana się pod nią uginały, ciało miała nagle jakby pozbawione kości.

– Co? – udało jej się wyszeptać.

Wolno uchyliła powieki. Widziała jego pełną dolną wargę i wręcz rozpaczliwie zapragnęła przeciągnąć palcem pod jego wąsem i poczuć zarys jego górnej wargi. Koszulę miał rozpiętą, chciała wbić zęby w porośnięty włosami tors.

– Pytałem, czy nie zgłodniałaś? Dobrze się czujesz? Pobladłaś trochę.

Maddie nieco szerzej otworzyła oczy i wpatrzyła się w Ringa. Czy naprawdę powiedział to, co słyszała?

– Co mówiłeś?

Wziął ją pod pachy i podciągnął do pozycji stojącej.

– Może jednak powinniśmy wrócić, choć moim zdaniem przydałby ci się wypoczynek. Widać po tobie przeżycia ostatnich kilku dni.

Maddie potrząsnęła głową, jakby chciała oprzytomnieć.

– Żądam, żebyś powtórzył to, co mówiłeś o… o niedotykaniu mnie.

– Przysięgałem, że pod żadnym pozorem cię nie dotknę. Czy nie to cię niepokoiło? Mówiłaś, że się obawiasz, co ci mogę zrobić, biorąc pod uwagę, że ja jestem mężczyzną, a ty kobietą. Próbowałem cię tylko uspokoić.

– Spojrzał w niebo. – Wiesz, chyba może popadać. Jeśli mamy tu pozostać, pora się rozejrzeć za jakimś schronieniem i chrustem.

Maddie zastanawiała się, czy przypadkiem nie traci zmysłów. Czyżby sobie wyobraziła to wszystko, co powiedział?

Ring ruszył w drogę, a ponieważ była do niego przykuta, nie miała innego wyjścia, jak iść za nim.

– Co mówiłoś o… o naszym spaniu razem?

– Mówiłem, że noce w górach są zimne i będziemy musieli spać razem, żeby się ogrzać. Spójrz, tam jest odpowiednia skała, pod nią będziemy mogli rozbić obóz. Chyba starczy miejsca dla nas i na ognisko. Zaraz, a jak rozpalimy ognisko? Nie masz zapałek, prawda?

– Nie – odparła cicho, idąc za nim i wpatrując się w jego plecy. Nagle się zatrzymała. – Stawaj natychmiast. Żądam, żebyś powtórzył, co tmi mówiłeś. To o moich włosach i… i o stopie.

Okręcił się wolno i uśmiechnął po ojcowsku,.

– Masz dwie stopy, lewą i prawą, oprócz tego dość ładne włosy. Coś jeszcze?

Maddie już miała coś powiedzieć, ale ugryzła się w język. W tę grę można się bawić we dwoje. W takim razie może i ona potrafi? Nie wyobrażała sobie, by mogła mu powiedzieć, że chciałaby się przekonać, jak wygląda jego górna warga. Minęła go, ze wszystkich sił starając się zachowywać wyniośle.

– Nie potrzebuję zapałek, by rozpalić ognisko. Mój ojciec…

Gwałtowne szarpniecie zmusiło ją, by się zatrzymała. Ring stał w miejscu.

– Twój ojciec – mruknął.

Uśmiechnęła się słodko.

– Tak, mój ojciec. Otóż mój ojciec nauczył mnie kilka sztuczek, dzięki którym można przeżyć w ekstremalnych warunkach.

– Na przykład jak rozpalić ognisko bez zapałek? Pocierając drewienko o drewienko? Masz pojęcie, ile to trwa i jakie jest trudne?

Wiem dokładnie, ile to trwa, i gdybyś robił to tak często jak ja, przekonałbyś się, że wcale nie jest trudne. Może i nie noszę przy sobie zapałek, które zawsze mogą się zmoczyć, ale noszę zawsze krzesiwo i hubkę. Ojciec powtarzał, że każdy – także i kobieta – może przeżyć, jeśli będzie miał przy sobie coś do rozpalenia ognia, wnyki, kilka haczyków na ryby i nóż.

– A ty to wszystko oczywiście masz przy sobie.

– Oczywiście – odparła z wyższością, – A czy ty nie nosisz tego przy sobie, ile razy opuszczasz obóz? Przecież nigdy nie wiadomo, co się stanie, kiedy człowiek będzie daleko od konia. Niech mi pan nie mówi, kapitanie Montgomery, że zostawił pan wszystko przy koniu.

Nie mogła stwierdzić tego z całą pewnością, bo kapitan szybko odwrócił głowę, ale wydawało jej się, że nieco poczerwieniał ze wstydu. I kto teraz czuł się niezręcznie?

Ojciec nauczył ją, co ze sobą brać, a także jak to zabrać. W czasie długiej podróży ze wschodu. Maddie siedząc w trzęsącym powozie, znalazła kilka godzin, żeby wszyć parę kieszeni pod spód obszernej spódnicy dojazdy konnej. Kieszenie były jak najmniejsze i wszyła je w połowie wysokości spódnicy, żeby nie odznaczały się przy talii. Teraz, patrząc na plecy Ringa, Maddie zdała sobie sprawę, że, aby dostać się do kieszeni, będzie musiała unieść spódnicę, i nagle przypomniała sobie, jak kiedyś znalazła się w sypialni z francuską sopranistką. Nie przypominała sobie jej nazwiska, pamiętała jedynie, że jej G było okropne, ale tamtego wieczoru Maddie zobaczyła przerzucone przez krzesło pantalony owej śpiewaczki – o ile w ogóle zasługiwała na to miano. Pantalony były zrobione z delikatnego, mięciusieńkiego batystu, tak delikatnego, że prawie przezroczystego, w rozkosznym odcieniu różu, przypominającym dziewczęcy rumieniec. Maddie wyśmiała je i stwierdziła, że to wyrzucanie pieniędzy, bo pantalony natychmiast się rozlecą. Sopranistka spojrzała w lustro na Maddie i powiedziała:

– I dość łatwo je rozedrzeć.

W owym czasie Maddie nie miała pojęcia, o co tamtej chodziło.

Teraz, zdając sobie sprawę, ze ma na sobie niezdzieralne, praktyczne, bawełniane pantalony, żałowała, że jej bielizna nie jest z różowego batystu. King powiedział, że oddałby dziesięć lat życia, byle móc trzymać ją nagą w ramionach. Ona mogłaby oddać pięć lat życia – oczywiście nie z tych, kiedy mogła śpiewać, ale tych, które nastąpią po zakończeniu jej kariery – żeby dać mu się objąć.

Uniosła spódnicę i z ukrytej kieszeni wyjęła hubkę oraz krzesiwo, ale Ring na nią nie spojrzał. Potem ciągnąc za sobą przykutego Ringa, wyskubała nieco suchej kory z drzewa cedrowego, a z krzaku bawełny niedaleko rzeki zerwała suchy kwiat. Ojciec nauczył ją, jak pocierać krzesiwem o hubkę. Robiła to wielokrotnie, ale teraz, kiedy Ring stał tak blisko, obserwując każdy jej ruch, wcale jej to nie wychodziło.

– Nie tak, delikatnie – powiedział i wyjął jej z rąk krzesiwo. – Nie dmuchaj w to jak huragan, masz ją całować. O tak.

Stali tak blisko, że niemal się stykali głowami. Spojrzał na nią z ustami złożonymi jak do pocałunku. Leciutko, pieszczotliwie dmuchnął między jej wargi.

– Delikatny pocałunek – mówił, spoglądając na hubkę. – Jakbyś całowała dziewicę. – Podniósł wzrok, a napięcie, jakie dostrzegła w jego oczach, sprawiło, że zaschło jej w gardle. – Albo kobietę, która jest niemal dziewicą.

– Jak? – spytała i ku swemu przerażeniu stwierdziła, że głos jej się załamał.

Ring popatrzył na bawełniany puch i kawałki drewna.

– Mężczyzna, a przynajmniej taki mężczyzna, któremu zależy, by wszystko odbyło się jak powinno, nie może się spodziewać, że dziewica będzie taka jak inne kobiety. Nie może wziąć jej i jaszcze tego samego dnia spodziewać się, że ona też będzie go pragnęła. Musi jej uświadomić, czego można oczekiwać.

– Doprawdy? – odezwała się Maddie. Głos już jej się nie załamał, ale był nienaturalnie wysoki. – A czego można oczekiwać?

– Miłości. Namiętności. Delikatności. Uczuć. Czasem trudno jest dziewicę… przebudzić, jeśli można to tak określić. Zdarza się, że kobiety, które długo są dziewicami grzebią swoje uczucia albo zapominają o nich lub zastępują innymi. Takie kobiety wymagają szczególnego traktowania.

– Szczególnego?

Maddie poczuła cieniutką strużkę potu, spływającą po plecach.

– Trzeba im uświadomić, że w ich… powiedzmy, życiu jest jeszcze coś innego. Muszą nauczyć się patrzeć na mężczyzn… Ale to samo może równie dobrze odnosić się do prawiczków, czyż nie tak?

– Tak, oczywiście. Więc cóż kobieta powinna zobaczyć w mężczyźnie?

– Powinna się przekonać, jak się czuje, kiedy on jej dotyka, całuje ją, obejmuje. – Zniżył głos, tak ze musiała się nachylić, żeby go słyszeć. – Jak się czuje, kiedy on się z nią kocha i ją pieści. Mężczyzna musi najpierw sprawić, by zapragnęła tego wszystkiego, a wtedy będzie umiała czerpać z tego przyjemność. Czasem dziewice nawet sobie nie zdają sprawy z istnienia takiej miłości: dojrzałej, zdrowej, dorosłej. Sama wiesz, tej spotniałej, pełnej pożądliwości, twardej, dudniącej w skroniach miłości, takiej miłości, kiedy pod koniec myślisz, że cię rozsadzi, a kiedy już wybuchnie, wiotczejesz i czujesz takie spełnienie, jakiego nic dać nie może.

Górną wargę Maddie pokrył pot.

– Oczywiście – powiedziała lekko załamującym się głosem. – Właśnie takiej miłości.

– Kiedy ma się do czynienia z dziewicą, trzeba ją do tego doprowadzić.

– J-jak?

Po pierwsze mówić. Dziewice uwielbiają słowa. Po- wiedz jej, że chciałbyś całować jej uszy i włosy. Dotykaj jej piersi. Nie za mocno, na to przyjdzie pora później, ale na początku delikatnie muskaj. Całuj jej zamknięte powieki. Dziewice za tym przepadają. Pieść jej ręce. – Uniósł rękę Maddie, zacisnął palce wokół jej palców, kciukiem drapiąc wnętrze jej dłoni. – Niektórzy nie zdają sobie, sprawy, jak. wrażliwe potrafią być dłonie, jak wiele mogą czuć opuszki palców czy inne części ciała, których można dotykać, gładzić i pieścić palcami. Ale przecież ty to wszystko wiesz, prawda? Nawet nie próbowała odpowiadać, tylko skinęła głową, wpatrzona w jego wielką rękę, zaciśniętą wokół jej drobnej dłoni,

– Tak, do dziewic trzeba się zalecać. Trzeba na nie zwracać uwagę. Musi im zależeć na mężczyźnie, inaczej się nie rozluźnią i nie odpowiedzą miłością na jego miłość.

Nagle wypuścił jej rękę i odsunął się od niej.

– No i widzisz? Tak się rozfilozofowałem, że zapomniałem o ognisku.

Maddie popatrzyła na Ringa nad wątłym płomieniem. W gardle miała sucho, drżała od stóp aż po koniuszki włosów. Bała się wstać, bo nie była pewna, czy nogi ją utrzymają. Ring usiadł i uśmiechnął się do niej szeroko.

– Co za dziwaczny temat do rozmowy.

– Tak – wydusiła.

– Zresztą, co ja mogę wiedzieć o kobietach? Wiesz, czemu mój ojciec najął Toby'ego, a Toby ci powiedział, że kobiety mnie nie interesują, więc skąd miałbym się znać na dziewicach czy innych rodzajach kobiet? I od czego w ogóle zaczęła się ta rozmowa? A, tak, pamiętam, od rozdmuchiwania ognia – Wiesz, właściwie najpierw powinniśmy byli skorzystać z tych wnyków, co to je ponoć masz, a potem rozpalać ogień. – Uśmiechnął się do niej. – Ale może z ogniem jest jak z dziewicami: można go znowu pobudzić, jeśli zna się odpowiednie pocałunki. Podniósł się i wstając pociągnął za sobą Maddie. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa, więc chwycił ją pod rękę.

– Dobrze się czujesz? Nie wyglądasz najlepiej. Jesteś Wada jak widmo, cała spocona. Chyba nie chcesz się rozchorować?

– Zabierz, te ręce – szepnęła.

Nim zrobię z siebie idiotkę i rzucę ci się na szyję – dodała w ducha

– Och, przepraszam – odparł, puszczając ją tak gwałtownie, że omal nie upadła. Żeby nie osunąć się na ziemię, przytrzymała się jego paska. Ring zaś z obojętną, spokojną miną stał, patrząc na nią- Ręce trzymał przy bokach, żeby udowodnić, że jej nie dotyka. Zapanowała nad sobą. Wyprostowała się i odsunęła najdalej, jak na to pozwalał łańcuch.

– Cho-chodźmy…

Głos – ten do tej pory niezawodny instrument – znowu ją zawiódł.

– Może nie powinniśmy się nigdzie ruszać – powiedział z niepokojem. – Nie jestem przekonany, czy dobrze się czujesz.

– Królik – udało jej się wreszcie wydusić. – Chodźmy złapać królika.

Ruszyła pierwsza, pociągając za sobą Ringa, tak że nie widziała, jak wyciągnął z kieszeni chusteczkę, osuszył pot z czoła, potem wytarł dłonie i znowu twarz, włożył rękę w spodnie, poprawił coś, ponownie otarł twarz, przez chwilę wpatrywał się w ruch jej bioder, aż wreszcie zacisnął powieki tak mocno, że w kącikach oczu zalśniły łzy. Kiedy Maddie się odwróciła, uśmiechał się do niej beztrosko, jakby w ogóle nic go nie gnębiło.

12

Madzie nigdy jeszcze nie czuła się tak zagubiona. Do tej pory zawsze wiedziała, co osiągnąć, teraz jednak, kiedy pojawił się ten mężczyzna, nie potrafiła powiedzieć, co się wydarzy. Co więcej, nie potrafiła też wyjaśnić tego co się dzieje. Ciągle pytała kapitana Montgomery’ego, o co tu chodzi, ale on tylko się uśmiechał. To wyraźnie jej pragnął, żeby moment później traktować ją jak powietrze – jakby w ogóle nie istniała nie była kobietą.

Pomógł jej rozpiąć guziki sukni do jazdy konnej (chociaż były z przodu), potem wyciągnął sznurówki jej gorsetu, z których zrobili wnyki na zające. Roześmiał się, kiedy w końcu nie mogła już wytrzymać i udała się za krzaki. Potem za każdym razem, kiedy szła za potrzebą, kazała mu śpiewać, choć uszy jej puchły od jego śpiewu.

Ciągle nie potrafiła go rozgryźć. Kiedy się jej wydawało, że go ostatecznie zaklasyfikowała jako przemądrzałego zarozumialca, niewartego jej czasu, ten opowiada jej o swojej siostrze, Addis. Traktował ją chłodno i obojętnie, żeby za chwilę kipieć od z trudem powstrzymywanych uczuć. To jej pragnął, to znów nawet na nią nie spojrzał.

Co to był za dzień – pomyślała Madzie, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi.

Na haczyki, które miała w spódnicy, złowili kilka dużych pstrągów, później ponad godzinę leżeli obok siebie, czekając, aż podejdzie do nich dziki indyk, którego słyszeli w pobliżu, a gdy się zbliżył. Ring złapał go w sidła zrobione z jej sznurówek od gorsetu.

Późnym popołudniem Ring w ślad za rojem pszczół ruszył do ich gniazda i choć Maddie błagała, by dał im spokój, nie ustąpił. Zapalił gałąź uschłego cedru i dymem oszołomił pszczoły, ledwie jednak zanurzył rękę w dziupli, owady się przecknęły i zaatakowały intruza. Zszedł z drzewa i zaczął uciekać, wlokąc za sobą Maddie, a kiedy nie nadążała, chwycił ją pod pachę i dalej biegł w stronę strumienia. Umknęli pszczołom, ale mokli w lodowatej wodzie. Kiedy Maddie zaczęła mu robić awanturę, Ring z szerokim uśmiechem pokazał jej plaster miodu. Niestety, na plastrze siedziały rozwścieczone pszczoły.

Chwilę potem oganiali się od owadów, Maddie próbowała utrzymać równowagę, uchylając się i opędzając, na ile pozwalał jej łańcuch, który łączył ją z Ringiem. Mimo gwałtownego ataku pszczół, Ring nie puścił plastra.

Kuląc się w mokrych ubraniach, siedzieli teraz przy dużym ognisku, które rozpalił Ring. Nie mieli się w co przebrać, nie mieli czym przykryć, gdyby zdjęli ubrania. Nie mieli też nic ciepłego do picia, żeby się rozgrzać od środka.

– Przepraszam, że cię w to wciągnąłem – przemówił Ring. – Gdybym wczoraj w nocy był czujniejszy, ten człowiek nigdy by nas…

– Stało się. Nawet mojemu…

Chciała powiedzieć, że nawet jej ojcu zdarzyło się być zaskoczonym, ale ugryzła się w język.

– Nie jest tak źle. Zresztą dobrze się dziś bawiłam. Zapomniałam na chwilę o swoich problemach.

– Laurel – powiedział cicho.

Maddie gwałtownie wciągnęła powietrze. Nie będzie go pytała, ile wie, bo wyraźnie i tak już wiedział zbyt wiele. – Jestem zmęczona i zmarznięta. Idę spać.

Chciała wstać, ale wtedy zagrzechotał łańcuch. Niemal o nim zapomniała. Ring uniósł się razem z nią.

– Gdyby nic ja, leżałabyś teraz bezpiecznie w swoim namiocie, przykryta furą koców. – Spojrzał na nią. – Chcesz wrócić jutro rano? Dotarlibyśmy na miejsce do wieczora i Sam rozkułby te kajdanki,

– N-nie wiem – odparła, bo rzeczywiście nie wiedziała, czego chce. Nie pojmowała tego człowieka. – Dlaczego nie jesteś taki jak na początku? Jakże ja nie znosiłam tamtego mężczyzny! Ta noga oparta na stołku! Ten koń, Który próbował zeżreć mój wóz! Niech cię licho porwie, czy musiałeś się zmienić?

Uśmiechnął się do niej.

– Nie zmieniłem się. Po prostu wydawało ci się, że mnie znasz, ale myliłaś się, to wszystko.

Odsunęła się od niego najdalej, jak mogła,

– Nie wiem, kim naprawdę jesteś. Czy tym człowiekiem, o którym mówi Toby, czy tym wstrętnym wojskowym, którego poznałam.

– Pewnie jednym i drugim po trochu, i pewnie jeszcze kilkoma innymi osobami. – Zniżył głos. – Zresztą, co to ma za znaczenie? Za kilka dni wrócisz na wschód i pewnie już nigdy się nie spotkamy.

Odwróciła wzrok.

– Rzeczywiście, to prawda.

Wyobraziła sobie, jak wraca do Johna, mówi mu prawdę, tłumaczy, dlaczego musiała pojechać na zachód i śpiewać, prosi, by jej wybaczył i znowu kierował jej karierą. Podniosła wzrok na Ringa i pomyślała o perłach na dnie talerzy z zupą, jedwabnych sukniach, tworzonych przez tego nowego, modnego ostatnio krawca, Wartha, i nagle życie wydało jej się dość puste. Przypomniała sobie słowa madame Branchini: „Możesz mieć albo muzykę, albo mężczyznę. Jedno z dwojga, nigdy jedno i drugie". Do jej pory wybór był łatwy- Zadrżała, czując pierwsze krople deszczu, zasłoniła się ramionami, pociągając rękę Ringa.

– Chodźmy – powiedział, chwycił ją w ramiona i zaniósł pod polkę skalną.

Maddie usiadła z boku, podczas gdy on za pomocą hubki i krzesiwa podpalał suchą trawę, którą wcześniej tam przyniósł. Po kilku minutach trawa się zajęła. Maddie siedziała, przyglądając się, jak jej towarzysz dorzuca do ognia, by zapłonął pełnym blaskiem. Wtedy Ring wreszcie usiadł i otworzył ramiona.

Nie powinnam – pomyślała – naprawdę nie powinnam.

Ale i tak schroniła się w nich, a Ring mocno ją przytulił.

– Rzeczywiście do siebie pasujemy – wymruczała.

– O czym teraz myślałaś? – spytał, pocierając brodą o czubek jej głowy.

– O tobie – przyznała szczerze.

– Cieszę się. Cieszę się, że wreszcie mnie dostrzegłaś.

– Co ty opowiadasz, przecież od dawna cię widzę. Ledwo zatrzymałam na tobie wzrok…

– Nieprawda. Ledwo mnie zobaczyłaś, uznałaś, że wiesz, z kim masz do czynienia i do tej pory nie zmieniłaś zdania. Uznałaś mnie, zaraz, żebym się nie pomylił, za pompatycznego, nieznośnego i przemądrzałego.

– Bo taki jesteś.

– Tak samo jak ty.

– Ha!

Obok nich ciężkimi, zimnymi strugami chlusnął deszcz, jednak w ich zakątku płonął ogień, ubrania Maddie zaczynały schnąć, a nawet tam, gdzie była mokra, ale dotykała Ringa, czuła ogarniające ją ciepło.

– Nie chce się wierzyć, że znam cię tak krótko – powiedziała, – Czasem mam wrażenie, że znam cię od zawsze. Pamiętam, kiedy pierwszy raz śpiewałam w La Scali. Czuję się, jakbyś tam wtedy był i przed wyjściem na scenę mówił, że na pewno sobie poradzę i pocałował mnie w czoło. -Mocniej się w niego wtuliła. – Jak myślisz, dlaczego tak czuję? Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Nawet z Johnem, a przecież spędziliśmy razem tyle lat. Zawsze doskonale pamiętam czasy, kiedy go nie znałam.

– Czy naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo jesteśmy do siebie podobni?

– Nie wydaje mi się, byśmy w ogóle byli do siebie podobni. Nie potrafisz śpiewać, sam mi to udowodniłeś, a w moim życiu właściwie nie było niczego poza śpiewem.

– I właśnie na tym polega nasze podobieństwo. Twierdziłaś, że dzieciństwo spędziłem zapewne na dworze, i po części miałaś rację. Tyle że to wyglądało zupełnie inaczej: mając dwanaście lat zacząłem pracować w rodzinnej spółce. Jako czternastolatek podejmowałem już poważne decyzje.

– O – powiedziała ze smutkiem. – Bardzo byliście biedni? Czy musiałeś rzucić szkolę?

Uśmiechnął się.

– Wręcz przeciwnie. Słyszałaś kiedyś o Warbrooke Shipping?

– Chyba tak. Zdaje się, że płynęłam ich statkiem. – Obróciła głowę w jego stronę. – Warbrooke? Czy nie tak się nazywa twoja rodzinna miejscowość? Pracowałeś u nich?

– Moja, rodzina jest właścicielem Warbrooke Shipping. Całkiem się do niego odwróciła.

– Aha, w takim razie musisz być bogaty.

– Bardzo. Czy to ma na ciebie znaczenie?

– Nie, wyjaśnia po prostu, skąd się wziął twój koń i ten świetnie skrojony mundur, twoje wykształcenie i że stać cię na służącego takiego jak Toby.

Nie przyznał się, jak bardzo go ucieszyło, że jego bogactwo nie ma dla niej znaczenia. Czasem posiadanie pieniędzy było przeszkodą w kontaktach z kobietami. Czasami widziały tylko majątek, a nie człowieka.

– Ładny mi z niego służący:

– Opowiedz mi o Tobym i o tym, dlaczego uważasz, że jesteśmy do siebie podobni.

Ring zanim odpowiedział, głęboko zaczerpnął tchu. – Oboje- byliśmy samotni. Domyślałem się tego wkrótce po tym, jak się poznaliśmy, ale kiedy opowiedziałaś mi o swoim dzieciństwie, zyskałem pewność, że tak jak ja byłaś samotna.

– Alei ja nigdy nie byłam "samotna. Zawsze otaczała mnie rodzina, potem miałam Johna i setki kontaktów towarzyskich. Wręcz brakowało mi samotności.

– Nie, źle mnie zrozumiałaś. Może „samotni" nie jest dobrym słowem. Raczej „inni". Ty i ja zawsze byliśmy odmienni.

– Ja tak, ale ty? Nie rozumiem, na czym miałaby polegać twoja odmienność?

– Mój ojciec to dobry człowiek, bardzo dobry człowiek, Ma złote serce. Oddałby ostatnią koszulę, gdyby ktoś jej potrzebował. Poświęciłby życie, byle jego dzieciom nic się nie stało. Ale…

– Ale co?

– Szczerze mówiąc, nie ma głowy do interesów. Nie potrafi wysiedzieć za biurkiem i dopilnować papierkowej roboty, niezbędnej do kierowania spółką wielkości Warbrooke Shipping, a każdy słoneczny dzień to okazja, żeby wybrać się na ryby albo na piknik z moją matką.

– Chyba nic w tym szczególnie złego? Czasem chciałabym mieć więcej czasu na przyjemności.

– Ale nie można poświęcić całego życia na przyjemności, jeśli się kieruje taką spółką- W naszych rękach spoczywa los tysięcy pracowników. Z pieniędzy, które im wypłacamy, utrzymują rodziny.

– I twój ojciec o tym zapomniał?

– Chyba tak. Zapomniał albo nigdy nie zdawał sobie sprawy.

– I właśnie dlatego zajmowałeś się spółką już od dzieciństwa?

– Tak. Nie wiem, jak właściwie do tego doszło. Ciekawiło mnie prowadzenie spółki, a ojciec chwalił mnie, ilekroć w jakiś sposób mu pomogłem. To stało się niedostrzegalnie, krok po kroku. – Uśmiechnął się. – A poza tym, tak jak ty masz dar śpiewania, ja zostałem obdarzony umiejętnością kierowania firmą. Zapamiętywanie różnych niezbędnych spraw przychodziło mi bez trudu. Ojciec twierdził, że przypominam mojego dziadka, że jestem prawdziwym Montgomerym.

– Dlatego poświeciłeś dzieciństwo, żeby wykonywać prace dorosłego?

– Czy ty czułaś się, jakbyś coś poświęcała, kiedy siedziałaś w domu śpiewając, podczas gdy wszyscy bawili się na słońcu?

– Nie, uważałam, że mam szczęście, i współczułam im, bo Bóg nie obdarował ich podobnym do mego talentem.

– Tak samo było ze mną. Matka najęła dla mnie nauczyciela, wieczorami pracowałem z nim, uczyłem…

– Uczyłeś się języków.

– Tak, poznałem kilka języków. Myślałem wtedy chyba, że przydadzą mi się, kiedy wyruszę w te odległe strony, o których opowiadali marynarze, którzy pływali na naszych statkach.

– Matka wynajęła nauczyciela, a ojciec najął Toby'ego, żeby dopełnił twej edukacji na innym polu, tak?

– Właśnie.

Przez chwilę milczała zadumana.

– Ale przecież to nie Toby się tobą opiekuje, tylko ty nim, prawda?

– Mniej więcej.

Zdaje się, że nie chciał więcej mówić o Tobym.

– Czemu porzuciłeś to wszystko i zaciągnąłeś się do wojska?

– Stało się tak z dwóch powodów: jednym była podsłuchana rozmowa, drugim kobieta.

Siedziała bez słowa, bo nie była pewna, czy chce się dowiedzieć wszystkiego.

– Opowiedz mi o tym – szepnęła wreszcie,

– Pewnego dnia, miałem wtedy siedemnaście lat, byłem na pokładzie jednego z naszych statków. Sprawdzałem ładunek i rozmawiałem z marynarzami o podróży, kiedy usłyszałem rozmowę jednego z oficerów z kapitanem. Oficer nie rozumiał, czemu powierzono mi tak odpowiedzialną funkcję. Twierdził, że jestem dzieckiem i na niczym się nie znam. Odpowiedź kapitana podniosła mnie na duchu. Oświadczył on, że choć jestem młody, bardzo dużo wiem o morzu. „Nie wiesz, co mówią o dzieciach Montgomerych? – spytał kapitan. „One się nie rodzą. Kiedy ich ojciec chce kolejnego dzieciaka, idzie do najbliższej przystani, zarzuca sieć i wyciąga następnego obywatela. Dziw, że zamiast nóg nie mają płetw".

– Chyba nie było w tym nic złego. Można by to nawet uznać za komplement

– Prawda, ale słuchając ich śmiechu, zobaczyłem przed sobą przyszłość. Wiedziałem, że po kres swoich dni będę kierował Warbrooke Shipping, a kiedy skończę dwadzieścia jeden lat, ożenię się z jakąś miejscową dziewczyną – oczywiście, o ile uda mi się znaleźć taką, która nie będzie moją krewniaczka – a potem sam będę miał dzieci.

– Łowiąc je z morza?

– Gzy w inny dowolny sposób. Wyobraziłem sobie siebie jako pięćdziesięcioletniego mężczyznę, który przyuczywszy swoich synów, uczy teraz wnuki, jak należy prowadzić Warbrooke Shipping. Widziałem siebie jako osiemdziesięciolatka, który nadal zastanawia się, jak uciec od Warbrooke.

– Rozumiem. A w jaki sposób kobieta przyczyniła się do twego wstąpienia do armii?

– Mniej więcej w tym samym czasie gdy podsłuchałem rozmowę kapitana z oficerem, moją matkę odwiedziła przyjaciółka. Liczyła sobie trzydzieści kilka lat, ale mnie, siedemnastolatkowy, wydawała się staruszką. Miała spędzić u nas miesiąc i przez pierwszych kilka dni nawet chyba na nią nie spojrzałem.

– Cóż, biorąc pod uwagę, że w nocy się uczyłeś, a w dzień pracowałeś, nie miałeś pewnie czasu oglądać się za dziewczętami. Czy wspominałam ci, że ja też miałam lekcje wieczorami?

– Ten twój nauczyciel najwyraźniej zapomniał o arytmetyce.

– Uczył mnie ojciec.

– No, to wszystko wyjaśnia.

– Przestań wyrzekać na mojego ojca i opowiedz mi o swej damie.

Uśmiechnął się.

– Rzeczywiście, to była prawdziwa dama. Tak czy owak, w kilka dni po jej przyjeździe moi bracia zaczęli jeden po drugim chorować na wietrzną ospę.

– A twoje siostry?

– Carrie nie było jeszcze na świecie, a Ardis zamieszkała u Davy'ego. Matka chciała się i mnie, pozbyć z domu, żebym się nie zaraził, powiedziała też przyjaciółce, że powinna wrócić do siebie. Ale ona z jakichś powodów niej mogła, nie pamiętam czemu, remont mieszkania, czy coś takiego. W każdym razie spytała ojca, czy mogłaby się przyglądać, jak się zarządza Warbrooke Shipping.

– I ojciec posłał ją do ciebie.

– Właśnie. Naprawdę mnie to zezłościło. Obawiam się, że nawet zacząłem krzyczeć, że mam na głowie mnóstwo rzeczy, prawdziwą pracę i nie mam zamiaru tracić czasu na niańczenie jakiejś staruszki. A poza tym, to kobieta, co ona może wiedzieć o prowadzeniu, spółki? – Ring na chwilę przymknął oczy. – Usłyszała mnie i wmaszerowała do gabinetu ojca, mówiąc, że dotrzyma mi we wszystkim kroku. Wyzwała mnie, żebym spróbował znaleźć choć jedną sprawę, związaną z prowadzeniem spółki, której ona swoim kobiecym móżdżkiem nie ogarnie.

– I rzeczywiście tak się stało? Czy we wszystkim dotrzymywała ci kroku i wszystko rozumiała?

– O, tak. Udało jej się, choć nie miałem nad nią litości. Kiedy ma się siedemnaście lat i samodzielnie prowadzi spółkę wielkości Warbrooke Shipping, można stać się…

– Próżnym? Zarozumiałym? Przekonanym o własnej wielkości?

– Mniej więcej. Dopiero po tygodniu dałem spokój i przestałem ją zmuszać do czyszczenia stajni Augiasza.

– Co?

Twój ojciec najwyraźniej zapomniał też o mitach greckich. Przestałem ją zmuszać, żeby cały czas przekonywała mnie o swojej wartości i powoli się zaprzyjaźniliśmy. Nie miałem pojęcia, że na świecie są kobiety takie jak ona. W swojej wielkiej mądrości sądziłem, że wszystkie kobiety przypominają moją matkę. Matkę obchodzi wyłącznie rodzina, nic poza tym.

– A ta kobieta? Twoja przyjaciółka?

– Jej ojciec umarł, kiedy miała dwadzieścia dwa lata. Póki żył, najważniejszymi sprawami w jej życiu były falbanki u nowej sukni, czy prezencik otrzymany właśnie od kolejnego adoratora. Po śmierci ojca okazało się, że zostawił po sobie upadający sklepik z damską odzieżą oraz mnóstwo długów.

– I co zrobiła?

– Powiedziała, że miała do wyboru trzy rzeczy. Pierwsza to ubóstwo, druga – małżeństwo i pozostawienie mężowi troski o resztki majątku ojca. Stwierdziła jednak, że żaden mężczyzna, za którego ewentualnie chciałaby wyjść za mąż, nie poradziłby sobie z prowadzeniem sklepu, ona zaś nie miała ochoty wychodzić za człowieka interesów.

– A trzecie rozwiązanie?

– Samej zająć się prowadzeniem sklepu. Doszła do wniosku, że całkiem nieźle potrafiła kupować suknie, teraz więc pozostało jedynie kupić jeszcze trochę i je sprzedać.

– I tak właśnie zrobiła?

– Tak. Opowiadała, że początkowo nie było łatwo, ale jakoś sobie poradziła. Kiedy ją poznałem, miała sześć sklepów i interes kwitł.

– A jaki miała wpływ na twoją decyzję o zaciągnięciu się do wojska?

– Zakachałem się w niej. To nic była prawdziwa miłość, teraz to wiem. Ale ona, mnie fascynowała. Nigdy przedtem nie zdawałem sobie sprawy, że właściwie nie mam z kim rozmawiać. Ojca nudziły interesy i ochoczo pozostawili wszystko mnie. Matki to nie interesowało, a mój młodszy o dwa lata brat, Jamie, wiecznie był na morzu. Pozostali bracia byli za młodsi, żeby cokolwiek zrozumieć.

– Zaś Ardis cały czas spędzała z Davym.

– Tak i w ten sposób przyjaciółka matki stała się pierwszą osobą, z która mogłem się podzielić tym, co robię.] A jej ciekawość była niezaspokojona. Chciała wiedzieć wszystko, chciała, żebym jej wszystko pokazał.

– I tak się stało? Czy pokazałeś jej wszystko? – wyszeptała Maddie.

– Tak – odparł po chwili. – Dzień przed, jej wyjazdem popłynęliśmy łódką na jedną z wysp. Nie wypłynęliśmy daleko, kiedy zaskoczyła nas gwałtowna burza. Przez chwilę obawiałem się nawet, że nie dotrzemy do brzegu.

– Ale dla kogoś, kto się w morzu urodził, to nie powinno być zbyt trudne.

– Chyba nie. Dotarliśmy na wyspę kompletnie przemoczeni. Była tam stara chata, w której żył niegdyś pustelnik, ale zmarł kilka lat wcześniej i pozostała me zamieszkana.

– Umilkł. – Spędziliśmy tam noc.

– Kochałeś się z nią?

Przez chwilę nie odpowiadał.

– Tak, Właściwie to ona się ze mną kochała. Biorąc pod uwagę mój tryb życia, jako siedemnastolatek niewiele zdążyłem mieć do czynienia z dziewczętami, a w ogóle nie miałem do czynienia z kobietami.

– Nawet z pomocą Toby'ego?

– Zwłaszcza, z pomocą Toby'ego,

– A więc spędziłeś z nią noc. I co dalej?

– Rankiem wróciliśmy do domu. W drodze powrotnej snułem plany co do nasz Małżeństwa? Przecież byłeś od niej znacznie młodszy.

Nic mnie to nie obchodziło. Wyobrażałem sobie nasze życie, jak oboje kierujemy Warbrooke Shipping, rozmawiamy i… spędzamy razem czas.

– A jednak się z nią nie ożeniłeś.

– Nie. Po powrocie do domu zasnąłem, a kiedy obudziłem się wieczorem, już jej nie było. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak poczułem się zdradzony. Nie zostawiła nawet listu, nic. Ciężko to zniosłem, chodziłem odęty, wściekałem się i warczałem na wszystkich. Tylko moja matka domyślała się dlaczego. Wreszcie wyjawiłem jej swoje żale, nienawiść za to, że tamta wyjechała bez pożegnania. Matka powiedziała, że jej przyjaciółka podarowała mi coś cennego i mam to przyjąć jako dar. Trochę potrwało, nim sobie uświadomiłem, że miała rację. Czas, który spędziłem z przyjaciółką mojej matki był czymś cudownym i tak mam to zapamiętać.

– Spotkałeś ją jeszcze kiedyś?

– Tak, wiele lat później w Nowym Jorku.

– Czy wtedy znowu się kochaliście?

– Nie, wyglądało to tak, że spędziłem trzy dni sprawdzając jej księgi rachunkowe, podczas gdy ona wychodziła z mężczyzną dwa razy starszym ode mnie. Nic skuteczniej nie zabija miłostki niż trzydzieści pięć zapaskudzonych ksiąg rachunkowych pełnych źle dodanych liczb.

Słysząc to Maddie uśmiechnęła się szeroko.

– A wiec już jej nie kochałeś?

– Niezbyt.

– Nie powiedziałeś, w jaki sposób wpłynęła na twoją decyzję o wstąpieniu do wojska.

– Kiedy opuściła Warbrooke, podsłuchałem tę rozmowę o łowieniu z morza młodych potomków Montgomerych. Założę się, że matka chciałaby, by tak naprawdę było. Bardzo ciężko zniosła ostatni poród. Nieważne, dość. że kiedy zobaczyłem przed sobą swoje życie niczym otwartą księgę, zrozumiałem, że nie chcę takiego losu. Nie chciałem tego małżeństwa i przyszłego wspólnego życia, jako osiemndziesięciolatek nadal się zastanawiać, jak można by uciec od obowiązków wobec firmy. Mógłbym wskoczyć na któryś z naszych okrętów i opłynąć świat, postanowiłem jednak, że chce obejrzeć pustynię, poza tym dość miałem odpowiedzialności. Chciałem stać się członkiem załogi, nie jej kapitanem. Chciałem się przekonać, jak się człowiek czuje, kiedy coś się nie powiedzie, ale nie on ponosi za to odpowiedzialność. Dlatego zaciągnąłem się do armii jako szeregowiec i poprosiłem o przydział na zachód.

– I wysłali cię tam, gdzie chciałeś?

– To wcale nie było trudne. Wystarczyło, że potrafiłem jeździć konno.

– I pomyśleć: Toby powiedział, że twój ojciec najął go, ponieważ nie interesowały cię kobiety.

– Toby nie wie o mnie wszystkiego. Narastał, że mej interesują mnie kobiety, które mógł mieć każdy żołnierz. Na obrzeżach każdego fortu można znaleźć „świńskiej rancha". Nazwa bierze się stad, że ich mieszkanki są tak czyste, jak owe zwierzęta. Mnóstwo żołnierzy umiera na syfilis. Jedyne białe kobiety, które można spotkać w forcie! przyjechały ze wschodu i są to na ogól żony albo córki oficerów. Niech się tylko takiej coś przydarzy, człowiekowi grożą niewyobrażalne kary.

– Ale Toby mówił, że nie interesowały cię kobiety, które ci przedstawiał.

– Pierwsza kobieta, którą, mi,,przedstawił" była mieszkanka wioski niedaleko Warbrooke, zwana Wanienką McDonald.

– Wanienka? Co za dziwaczne, przezwisko. Czyżby tak dbała…?

– Wręcz przeciwnie. W życiu nie zażyła kąpieli i ogromnie się tym szczyciła. Była nawet ładna, ale kiedy zaczęła wtykać mi w usta różne części ciała. nie… nieważne, grunt, że uznałem owo doświadczenie za bardziej niż mało przyjemne. Próbowałem to wyjaśnić tak ojcu jak Toby'emu, ale obaj uznali, że grymaszę i jestem zbyt wybredny.

– A rzeczywiście jesteś?

– Tak, banko. Chcę tylko najlepszego. Naj-naj-najlepszego.

Zacisnął wokół niej ramiona i wtulił twarz w jej szyję.

– Chcesz już iść spać? – spytał po chwili.

Nie skinęła głową ani w żaden inny sposób nie przytaknęła, ale dała się położyć na zimnej, twardej ziemi i pozwoliła, by otoczył ją ramionami. Daleko jej było do snu. Myślała o tych kilkunastu dniach, od kiedy go znała. To tak krótko, a zdawać by się mogło, że całe życie.

Przekręciła się w jego ramionach, by móc na niego patrzeć, w migotliwym blasku ogniska przyglądać się grze światła na jego kościach policzkowych. Sądziła, że zasnął, wiec uniosła wolną rękę, żeby dotknąć jego dolnej wargi.

– Zaczynam cię kochać, wiesz o tym? – wyszeptała.

– Tak.

– Powoli zajmujesz w mych myślach tyle samo miejsca co muzyka.

Nic nie odpowiedział, ale wydawało jej się, że na jego ustach zagościł lekki uśmiech.

– Rzadko trafia się mężczyzna, który by kochał swego rywala.

Chciała spytać, co do niej czuje, ale bała się odpowiedzi. Jak mogła kogoś pokochać, a szczególnie kogoś takiego jak on? Mężczyznę, który potrzebował wolności, który nie miał nic wspólnego ze światem muzyki.

– Kiedy kończy się twoja służba?

– W przyszłym roku.

– I co wtedy zrobisz?

– Wrócę do Warbrooke, Jestem potrzebny ojcu.

Westchnęła.

– A ja wrócę do Paryża, Wiednia czy Florencji tam gdzie ludzie będą chcieli słuchać mojego śpiewu – powiedziała w duchu.

– Dobranoc, mój kapitanie – odezwała się na głos.

Ring otworzył oczy i długo jej się przyglądał, póki nie zmorzył go sen. Wydawało się najnaturalniejszą rzeczą pod słońcem, że trzyma ją w ramionach. Pragnął tego od początku, gdy tylko ją zobaczył. Kochanie, się z nią może poczekać, dopóki Maddie nie upewni się w swoich uczuciach do niego. Nie upewni się na tyle, na ile on był pewien swoich uczuć do niej.

Pod koniec drogiego dnia Maddie wydawało się niemal naturalne, że jest przykuta do Ringa. Nauczyli się razem poruszać, wiedzieli, jak się zachować, kiedy drugie potrzebowało chwili odosobnienia, umieli rozmawiać i milczeć.

Opowieści Ringa o rodzinie pobudziły ciekawość Maddie i ciągle pytała go o jego losy, o Warbrooke i jego mieszkańców. Opowiadał jej o niesamowitych wyczynach Taggertów, którzy, wraz z Montgomerymi, składali się na niemal całą populację miasta. Snuł morskie opowieści o swych przodkach, które przekazywane z pokolenia na pokolenie stały się z czasem rodzinnymi legendami. Na sznurówkach od gorsetu pokazywał jej, jak robić marynarskie węzły, a kiedy cala się zaplątała, śmiał się i pokazywał jeszcze raz.

Maddie utkwiły w pamięci jego słowa o jej samotnym życiu i uświadomiła sobie, ze rzeczywiście tak było. Jako mała dziewczynka nigdy nie miała czasu, by znaleźć przyjaciółkę. Jej siostrę pochłaniało malowanie, w pobliżu nie mieszkały inne rodziny. Oczywiście, można liczyć synów Dobrego Ucha ale oni przyjeżdżali tylko na lato, zimą wracali do współplemieńców. Ojciec i jego przyjaciele spędzali z nią dużo czasu – ile tylko Maddie mogła im poświęcić – ale to nie zastępowało posiadania przyjaciółki.

Leżeli z wyciągniętymi skutymi ramionami na miękkiej, wilgotnej trawie nad brzegiem strumienia.

– Jako dziecko nigdy nie miałam przyjaciół,

– Ja też. Tylko braci.

Roześmiała się, ale on popatrzył na nią z powagą.

– Nadal nie chcesz mi nic o sobie powiedzieć, prawda?

Nawet o swoim ojcu, tym chodzącym wzorze cnót?

Chciała, tak bardzo chciała, bała się jednak, że jeśli zacznie, nie potrafi się powstrzymać i nim się zorientuje, będzie mu opowiadać o Laurel, a nie mogła przewidzieć, jak Ring na to zareaguje. Czy byłby tak opiekuńczy, że zabroniłby jej dalej śpiewać? Kazałby przerwać tę podróż? Powiedział, że od tej pory on się wszystkim zajmie, także jej siostrzyczką, która mogłaby przypadkowo zginąć w strzelaninie?

Kiedy milczała, odwrócił się od niej, usta zacisnął w wąską linię.

– Przepraszam – wyszeptała. – Powiedziałabym ci, gdybym mogła.

– Chciałaś powiedzieć: gdybym mogła ci zaufać?

– Czy zaufałbyś mi, gdyby od tego zaufania zależało lżycie ukochanej przez ciebie osoby?

Obrócił się i spojrzał jej w oczy.

– Tak – zabrzmiała jego odpowiedź.

Spuściła wzrok, wiedząc, że nie kłamał. Czuła, że powiedziałby jej wszystko, co chciałaby wiedzieć; o sobie, o swojej rodzinie.

– No ale ty jesteś na tyle potężny i silny, że powstrzymałbyś mnie od zrobienia czegokolwiek, czego byś sobie nie życzył.

– Jestem na tyle inteligentny, by uważać, że kobieta, którą kocham, miałaby dość rozsądku, żeby zrobić to, co powinna – odparł ostro.

Nie dał Maddie czasu, by dotarło do niej znaczenie tej odpowiedzi. Zerwał się na równe nogi i pociągnął Maddie.

– Wstawaj – powiedział gniewnie. – Musimy zebrać drwa.

– Co… co miałeś na myśli, mówiąc: „kobieta, którą kocham"?

Słyszałaś, co powiedziałem – warknął, podnosząc mokre kawałki drewna i wpychając jej w ręce.

– Chyba nie. Może powinieneś powtórzyć. Prawdę mówiąc, chętnie jeszcze raz bym usłyszała bardzo wiele rzeczy. Na przykład to, co mówiłeś o dziewicach albo o mojej lewej stopie.

Uśmiechała się, było jej lekko i radośnie na dachu.

– Jeśli coś ci nie odpowiada, potrafisz nagle ogłuchnąć, ale pamiętasz byle jakie zdanie swego ojca. Mam nadzieję, że kiedyś go spotkam. Patrzę na niego z góry i powiem: „Panie Worth, chciałbym…”

Urwał i popatrzył na Madzie szeroko otwartymi oczami.

– Worth?

Oczy Ringa stały się jeszcze okrąglejsze, trzymany w ręku kawałek drewna zawisł w powietrzu.

– Tak się nazywam.

Kiedy odezwał się ponownie, w jego głosie brzmiał głęboki namysł.

– Mówiłaś, że twoja matka powiedziała: „Jeffrey, jutro rano pojedziesz na wschód, znajdziesz nauczycielkę dla mojej córki”.

– Tak. I co z tego? – udawała niewiniątko, ale wiedziała, do czego Ring zmierza. Wspaniałe uczucie wiedzieć, że zaraz odwoła wszystkie kąśliwe uwagi na temat jej ojca.

Spojrzał na nią z lękiem.

– Twoim ojcem chyba nie jest Jefferson Worth? – spytał z rewerencją. – Sam Jefferson Worth? Ten, który napisał pamiętniki?

Uśmiechnęła się do niego słodziutko.

Tak, to mój ojciec.

Ringowi odebrało mowę. Wpatrywał się w Madzie bez słowa. Jefferson Worth był człowiekiem-legendą, tak samo jak Jerzy Waszyngton czy Daniel Borne. Wiele lat temu wraz z garstką ludzi przemierzył większość terenów Ameryki. Prowadził zapiski, rysował mapy. Częstokroć jego obserwacje stanowiły jedyne źródło informacji o plemionach, zniszczonych przez chciwość białego człowieka i przyniesione przez niego choroby. Pisał o zwierzętach ich zwyczajach, sporządzał szkice niezwykłych roślin, na które natknął się w swoich podróżach, sporządzał notatki o formacjach skalnych i gorących źródłach.

– Czytałem jego pamiętniki, kiedy byłem chłopcem, a moi młodsi bracia nadal chcą zostać Jeffersonem Worthem. To on jeszcze żyje? Musi być dość stary.

– Nie taki znowu stary i jest w świetnej formie. Jego dzienniki zostały wydane, kiedy miał zaledwie trzydzieści lat, rok po moim urodzeniu. To moja matka dopilnowała, żeby się ukazały drukiem. Gdyby to zależało od ojca, rzuciłby je w kąt i zapomniał…

– Nie do wiary Jefferson Worth.

Nie mogła się powstrzymać, żeby Ringowi nie wypomnieć niektórych stwierdzeń na temat jej ojca,

– Potężne bary. Pewnie na nich przytargał ten fortepian!

– Przypuszczam, że mógł to zrobić. – Ring zapatrzył się w przestrzeń. – Pytałaś kiedyś, gdzie nauczyłem się tak skradać. Właśnie z pamiętników Jeffersona Wortha. Razem z braćmi odgrywaliśmy jego i towarzyszy. Ja zawsze byłem

Jeffem. Jamie był Thomasem Armourem, a…

– Thomas by się ucieszył.

Ring pokręcił głową.

– Nie mogę jeszcze uwierzyć, że wszyscy oni żyją, a ja jestem tu z córką Jeffersona Wortha. Jak się nazywał ten młody Indianin? Jakoś tak dziwnie. Biliśmy się, kto ma grać jego rolę.

– Dobre Ucho.

– Rzeczywiście. Nazwał tak siebie po tym, jak twój ojciec zabrał go na wschód, żeby mu zoperowano ucho.

Maddie się uśmiechnęła. Znała tę historię tak dobrze, że miała wrażenie, że sama przy tym była.

– Był głuchy i ojciec zabrał go na wschód. Po operacji pokazał w języku migowym, że mają go nazywać Dobre Ucho. Do tej pory nazywał się Złe Ucho.

Ring uśmiechnął się, przypominając sobie tę historię.

– I była tam jakaś kobieta, prawda? Była pierwszą białą kobietą, która dotarła na tamte tereny. Miała sporządzać portrety Indian. -Tak.

– Mój ojciec kupił jedną z jej akwareli. Przedstawia plemię, o którym nigdy nie słyszałem, ale twój ojciec i jego ludzie spędzili u nich zimę,

– Prawdopodobnie chodzi ci o plemię Mandan. Dwa lata po tym, jak je namalowała, prawie całkowicie wyginęli od wietrznej ospy.

Umilkł, pogrążony we wspomnieniach.

– Jedna z moich kuzynek, Taggertówien, zawszę odgrywała rolę malarki, ale robiliśmy coś, co ją doprowadzało do pasji. Co to było? Pomysł wzięliśmy z pamiętników.

– Przypuszczam, że jeden z was odgrywał Dobre Ucho i zabierał jej różne rzeczy.

– Rzeczywiście. Jak mogłem o tym zapomnieć? Dobre Ucho był głuchy i dlatego nie potrafił jej niczego ukraść, bo za głośno się skradał. Ale kiedy odzyskał słuch, ćwiczył podkradanie na malarce. O ile dobrze pamiętam, strasznie ją to złościło.

– Ale odegrała się na nim, pamiętasz?

– Nie. Nie wiem, co zrobiła.

– Którejś nocy po dniu spędzonym w drodze, kiedy Dobre Ucho mocno zasnął – miał wtedy zaledwie dwanaście lat – wślizgnęła się i zabrała wszystko, co miał, łącznie z jego przepaską na biodra. Kiedy przebudził się rankiem, zobaczył, że jest nagusieńki, a wszystkie jego rzeczy zniknęły.

Ring się uśmiechnął.

– Zgadza się. Założę się, że moja kuzynka z rozkoszą odegrałaby tę część roli, ale nigdy do tego nie doszło. Za to moi bracia i ja nieustannie się zakradaliśmy i podbieraliśmy sobie różne rzeczy. Ale czy w końcu nie zdarzyło się coś, co sprawiło, że ta kobieta przebaczyła Dobremu Uchu?

Tak. Mój ojciec i… ta kobieta wraz z Dobrym Uchem oddzielili się od pozostałych. Mieli spędzić noc z bandą Apaczów-odstępców z południa. Mój ojciec nie ufał im, to była koszmarna noc. Wyjechali wczesnym rankiem i Apacze gonili ich, strzelając do nich.

Twarz Ringa rozjaśniła się, kiedy przypomniał sobie dalszy ciąg. – Jednak Dobre Ucho…

Maddie uśmiechnęła się do niego.

– Dobre Ucho w nocy trenował podkradanie i zabrał im wszystkie łuski. Mieli proch, ale nie mieli jak zrobić nabojów. Naszej trójce udało się zbiec tylko dzięki temu że Dobre Ucho stał się takim dobrym złodziejem.

– Podejrzewam, że w końcu te dzienniki stały się dla mnie czymś w rodzaju mitu – roześmiał się Ring. – Aż się nie chce wierzyć, że to wszystko naprawdę się wydarzyło. Gdzie oni teraz są? Co się stało z towarzyszami twojego ojca?

– Tak Bogiem a prawdą trzeba powiedzieć, że mój ojciec był jednym z ludzi, którzy towarzyszyli Thomasowi. Thomas im przewodził, jako starszy i bardziej doświadczony. Wszyscy oni mieszkają teraz z ojcem, a ja się wśród nich wychowałam.

– Jak oni się nazywali? Linknard, Szwed, który chodził zimą po śniegu i…

– Jeździł na nartach. Link od nart, tak się o nim mówiło.

– Jak go zwał, tak go zwał. A staruszek?

– Bailey.

– Niemożliwe, żeby jeszcze żył. Musiałby mieć pewnie ze sto lat?

– Prawdopodobnie. Na oko mógłby być dziadkiem Toby’ego, ale on zawsze tak wyglądał. Ojciec mawiał, że wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, ze Bailey rna dwadzieścia lat, ale sam Bailey twierdzi, że kiedy pierwszy raz przeszedł Góry Skaliste, te były jeszcze młodziutkimi pagórkami.

– A Dobre Ucho? Ile teraz może mieć lat?

– Koło czterdziestu. Ale nie sądzę, żeby wiedział dokładnie ani żeby go to szczególnie obchodziło.

– Czy on też mieszka z twoją rodzina?

– Czasem. To nieudomowiony Indianin. – Widząc zdziwione spojrzenie Ringa, wyjaśniła. – Jest, jak to mawiają biali, „dzikim" Indianinem. Nie polega na białych.

Ring potaknął. Ten chłopiec, który w latach dzieciństwa był jego bohaterem, musiał wyrosnąć na „dzikiego" Indianina. Już wtedy wszystko na to wskazywało.

– Z jakiego był plemienia?

– Kri.

Dopiero po kilku sekundach Ring zareagował.

– Kri?

– Coś nie w porządku?

– Nie, tylko kilka elementów układanki wskoczyło na miejsce, to wszystko.

Rozejrzał się i wiedział już z całą pewnością, że to Dobre Ucho był owym Indianinem Kri, który pomógł mu odnaleźć Maddie.

– Pilnuje nas, wiesz o tym?

– Tak – odparła cicho. – Wiem.

– To bardzo wiele wyjaśnia. Na przykład, skąd tyle wiesz o Indianach i dlaczego się ich nie boisz.

– Boję się wtedy, kiedy powinnam. Po prostu nie podzielam poglądu, że Indianina na widok białej kobiety ogarnia żądza.

– A w jaki sposób doszłaś do tego wniosku?

– Dzięki Dobremu Uchu. Bo musisz wiedzieć, że na świecie nic nie może się równać z młodym wojownikiem Kri: wysoki, silny, przystojny, gęste, długie, czarne włosy, skóra koloru…

– Wiem. co masz na myśli.

Choć walcząc z braćmi o rolę wojownika Kri dokładnie tak wyobrażał sobie Indianina, nie podobało mu się. kiedy słyszał ten opis w ustach Maddie.

– I co zrobił Dobre Ucho?

– Ojciec i pozostali towarzysze współczuli Dobremu Uchu, bo wedle kryteriów białego człowieka, nie ma brzydszego stworzenia niż squaw z plemienia Kri, Cierpieli widząc pięknego, wspaniałego męża takiego jak Dobre Ucho w towarzystwie kobiet Kri, dlatego ojciec postanowił sprawić mu przyjemność i zabrał go do St Louis. – Przerwała. – Ojciec miał brata, który prowadził sklep w St.

Louis. Zresztą dzięki niemu moi rodzice się poznali. Wracając do rzeczy, tato i Dobre Ucho wybrali się do St. Louis. Na Dobrym Ucha miasto zrobiło ogromne wrażenie, ale, z tego, co widział ojciec, nawet nie zerknął na śliczne białe kobiety w ich pięknych strojach. Choć one wodziły za nim wzrokiem. Oczywiście żadna kobieta nie przeszłaby obojętnie obok młodego, postawnego wojownika Kri, a Dobre Ucho jest jednym z najwspanialszych mężczyzn…

– Nie musisz kończyć.

Uśmiechnęła się do niego.

– Kiedy wyjechali z St. Louis, ojciec spytał Dobre Ucho, jak mu się podobały kobiety, na co ten oświadczył, że przykro była na nie patrzeć. Uważał ich szczupłe talie za okropne, jego zdaniem wygadały jak mrówki, a nie kobiety. Poza tym jak kobieta z takim szczupłym stanem ma pracować czy rodzić dzieci? Nie podobała mu się także ich jasna cera i zgorzkniałe twarze.

Roześmiała się.

– Dobre Ucho powiedział także tacie, co sądzi o traktowania kobiet przez białych mężczyzn: nie pochwalał, że zabierają je ze sobą na zachód, pozbawi i towarzystwa. Uważał, że traktują je jak dzieci, ubierają w obcisłe suknie, zmuszają do ciężkiej pracy i…

Sam widziałem, jak Indianie zmuszają swoje kobiety to pracy. Traktują je jak zwierzęta pociągowe.

– To dlatego, że pogodzili się z faktem, że są bezwartościowi.

– Mogłabyś to wyjaśnić?

Mężczyzna musi mieć wolne ręce, żeby walczyć, a nawet umrzeć w obronie tego, co najcenniejsze: kobiety. Kobieta nosi wszystko, ale także wszystko posiada. Uwiera mi, tylko biali ludzie tak ciężko pracują. Indianie uważają nas za głupców.

– Czasem muszę im przyznać rację. Tak wiec twój Dobre Ucho wrócił do swoich współplemieńców i swoich kobiet? Rozumiem, że tych nie uważał za brzydkie?

Uśmiechnęła się.

Ojciec poprosił przyjaciela, zęby mu opisał swój wzór urody kobiecej. Otóż zdaniem Dobrego Ucha kobieta powinna być niska i krępa, o mocnej budowie, mieć szeroką, płaską twarz z szerokim, płaskim nosem, a oprócz tego długie, cienkie piersi wiszące aż do pasa.

Ring przez dłuższą chwilę mierzył Maddie wzrokiem od stóp do głów, zatrzymując się na piersiach, które nawet bez gorsetu były pełne i jędrne. – W tym, niestety, nie mogę się z nim zgodzić. Maddie odwróciła się, zarumieniona, lecz mile połechtana. – A co się stało z tą malarką? – spytał Ring, kiedy ruszyli w kierunku obozowiska. – Ojciec się z nią ożenił.

Popatrzyli na siebie z uśmiechem. Wydawało się naturalne, że ich losy są tak splecione: Ring jako dziecko odgrywał rolę jej ojca, a przyjaciele jej ojca byli jego bohaterami.

Resztę popołudnia spędzili przy ognisku rozmawiając, a właściwie to Ring pytał, a Maddie odpowiadała. Co za wspaniałe, przecudowne uczuciee, nie musieć udawać księżniczki! Wiele lat temu John Fairlie, jako typowy angielski snob, stwierdził, że żaden Europejczyk nie będzie chciał słuchać córki człowieka, który utrzymywał się z oprawiania zwierząt, wpadł więc na pomysł, że Maddie powinna podawać się za księżniczkę niewielkiego państewka, Lanconii. Wtedy to wydawało się rozsądne. Przepełniała ją ambicja, nade wszystko chciała śpiewać dla publiczności. Dopiero wiele lat później Maddie pożałowała swej decyzji, miała bowiem wrażenie, ze w len sposób wyparła się ojca i jego przyjaciół. Jakieś pięć lat temu jej rodzice wraz z Thomasem, Baileyem i Linkiem odwiedzili ją w Paryżu i Maddie wstydziła się, że nie używa imienia, które nadał jej ojciec. To tak jakby się go wstydziła. Ojciec się roześmiał i powiedział, ze przecież to tylko słowo, a Maddie zawsze będzie jego córką, niezależnie od tego, jakie będzie nosiła nazwisko Opowiedziała Ringowi o tej wizycie, o tym, jak Thomas i Link. a także jej ojciec nie potrafili sobie znaleźć miejsca i chcieli wrócić do domu.

– Ale ojciec naprawdę wspaniale prezentował się w stroju wieczorowym. Za to Baileyowi Paryż ogromnie się spodobał. Ojciec i Thomas dwukrotnie musieli go wykupić z aresztu, gdzie został wsadzony za niemoralne zachowanie.

Ojciec nie chciał nam powiedzieć, co właściwie Bailey takiego zrobił.

Znowu zaczęło padać, zrobiło się zimno, więc wtuliwszy się w siebie siedzieli przy ogniu, jedli indyka i królika (który zaczynał już im wychodzić uszami), a Maddie opowiadała i opowiadała o swoich rodzicach, o obrazach matki, które, co wszyscy przyznawali, stały się świadectwem czasów, które nigdy już nie powrócą.

Dopiero późno w nocy, kiedy zrobiło się tak chłodno, że aby nie zmarznąć musieli się położyć, obejmując się ramionami, Maddie poczuła się zagubiona. Nigdy przedtem nie uświadamiała sobie, że właściwie nie ma swojego miejsca. Należała do wygodnego świata opery, ale równocześnie i do twardego świata Jeffersona Wortha. A gdzie wpasować tego mężczyznę, które teraz leży przy niej?

Uniosła twarz, żeby ją ucałował, ale Ring odsunął od siebie jej brodę.

– Czemu? – spytała. – Dlaczego mówisz, że mnie kochasz, a potem odsuwasz mnie od siebie? Dlaczego patrzysz na mnie tak… tak pożądliwie, a jednak prawie wcale mnie nie dotykasz? Tak naprawdę dotykasz.

– Ach, kochanie, nie zdajesz sobie sprawy, ilu ludzi nas teraz obserwuje?

– Obserwuje?

– Co najmniej trzech. Od początku trzymali się blisko ciebie. Jadą za tobą, tylko jeden, jak mi sie wydaje, pilnuje raczej mnie niż ciebie. Wybacz, może jestem grymaśny, ale nie lubię popisywac się przed publicznością.

– Kim są dwaj pozostali?

Wiedziała o Dobrym Uchu i rozumiał teraz; dlaczego się nie pokazał tamtego wieczoru, kiedy gwizdała. Wiedzie ze Ring jest blisko. Nie potrafiła powściągnąć uśmiechu. Skoro Dobre Ucho pozostawił ją w rękach Ringa, znaczyło to, że go zaakceptował. A to już nie byle jaka pochwała.

– Jeden to ten człowiek, który zabrał mojego konia.

– Ten szuler?

– Szuler? – odsunął się nieco, żeby na nią spojrzeć.

– Bo na takiego wyglądał: gładkiego szulera, który pływa na statkach. Brakowało mu tylko złotej, brokatowej kamizelki i białego kapelusza stoiskowego. Ciekawe, czy umie śpiewać?

– Nie umie – zapewnił szybka Ring.

– Hm, hm, ciekawe. I kto jeszcze za nami jedzie?

– Jeden z mężczyzn, z którymi się spotykasz – odparł. W jego głosie brzmiała drwina. Wziął dłoń Maddie, tę, na której nosiła pierścionek Laurel. – Ten sam, który dał ci pierścionek.

Wyrwała mu rękę i przekręciła pierścionek. – Czy właśnie dlatego mnie nie dotykasz? – wyszeptała.

– Zapomniałaś, że również obiecałem tego nie robić?

– Też mi obietnice – roześmiała się. – Mówiłeś, że nasze ciała idealnie do siebie pasuje ze chciałbyś wkładać do ust moje palce i ssać jeden po drugim, że…

– Zamknij się – warknął.

Maddie spojrzała aa niego i zobaczyła na jego twarzy ogromne napięcie.

– I wspominłeś coś, zdaje się, o moich ramionach i zagięciu łokcia?

– Maddie, przestań mówić.

Na jego czole lśniły grube krople potu.

– Co jeszcze? – Otarta się o niego lekko, jakby chciała się wygodniej umościć. – Coś o mojej stopie, tak? Chciałbyś całować moją stopę. Czy nauczyłeś się tego od kogoś? Nikt nigdy nic całował mnie w stopy.

– Żaden mężczyzna jeszcze nie całował ani kawałeczka twego dała – powiedział chrapliwie, jakby coś go bolało.

– Ha! To tylko ci się wydaje! Byli tacy, którzy pili szampana z moich trzewików. A jeden chciał mi ofiarować rubinowy naszyjnik, bylebym poszła z nim do łóżka.

Mężczyźni gotowi byli dać mi wszystko, żebym została ich kochanką. Ale to prawda, żaden z nich nie powiedział, że chciałby pieścić moją stopę. Ramiona tak, ale stopę nie.

W tym momencie Ring chwycił ją pod brodę, przechylił jej głowę i pocałował. A Maddie zatraciła się w tym pocałunku. Nic ją nie obchodziło, kto ich obserwuje, w tej chwili liczył się tylko ten jeden mężczyzna.

– Ring – wyszeptała, obejmując go wolnym ramieniem.

– Mój Ring.

To on pierwszy się oderwał.

– Nie możemy, Maddie. Nie, nie zrobię tego. Nie przed publicznością. Zbyt wielu ludzi nam się w tej chwili przygląda.

Obróciła się i ocierała plecami o niego. Zapanowało między nimi takie napięcie, ze Maddie czuła, jak jej ciało drży z pragnienia. Ręce jej się trzęsły, przed oczami przesuwały się obrazy; ten dzień, kredy wyciągała mu ciernie z pleców i przeciągnęła dłońmi po jego nogach; czy owa przeprawa przez rzekę, gdy pchał powóz i zdjął koszulę; tamta noc, kiedy przyszedł do jej namiotu, mając na sobie jedynie przepaskę:

– Maddie… – powiedział ostrzegawczo. – Myśl o czymś innym.

– Skąd wiesz, o czym myślę?

Wyciągnął rękę do ognia i wtedy zobaczyła, że jego dłoń drży dokładnie tak samo jak jej.

– Dlaczego tamtego dnia, kiedy wyciągałam ci dernie, powiedziałeś „nie"?

– Dlatego, że wtedy byłem dla ciebie kapitanem Montgomerym. Byłem wyłącznie przystojnym, dobrze zbudowanym mężczyzną, byliśmy sami, a ty jesteś namiętną kobietą.

– Nawet twoje siostry przyznają, że jesteś brzydki – prychnęła.

– Brzydki w porównaniu z moimi braćmi.

– Litości – jęknęła. – Od początku wiedziałam, że jesteś próżny, ale nie miałam pojęcia, że aż do tego stopnia.

– A kto ma najwspanialszy głos na świecie?

Uśmiechnęła się w ciemnościach,

– Rozumiem, co masz na myśli. A więc teraz uważasz, że to coś innego? Sądzisz, że widzę w tobie coś więcej niż przystojnego mężczyznę?

– A ty jak sądzisz?

Trzymała jego dłoń w swojej i uważnie jej się przyglądała. Ring miał długie, szczupłe palce i piękne paznokcie. Co o nim sądziła? W tej chwili nie potrafiła sobie wyobrazić bez niego życia. Od samego początku sprawiał wrażenie, że wie o niej więcej niż ktokolwiek, kto ją do tej pory znał. Miał rację, mówiąc, że najpierw widziała w nim wyłącznie przystojnego mężczyznę, ale teraz… Teraz pamiętała, ile razy ryzykował życie, żeby ją ocalić, jak wspinał się po skale, by być blisko niej, jak przyszedł po występie, kiedy śpiewała Carmen. Myślała o wszystkich ranach, których przez nią doznał. Myślała o tym, jak dawała mu opium i oszukiwała go, a on mimo wszystko był przy niej, próbując jej pomóc. – Generał Yovington mi pomagał – przemówiła cicho.

– Jacyś ludzie porwali moją siostrzyczkę Laurel, i jeśli chcę ją odzyskać, muszę wystąpić w sześciu osadach. W każdym z tych miejsc mam się spotkać z łącznikiem i wymienić listy. Obiecali, że tym razem ją zobaczę, ale kłamali.

– Uniosła rękę. – Tamten mężczyzna na dowód, że na prawdę przetrzymują Laurel, dał mi pierścionek, który kiedyś jej przysłałam. Groził… Groził, że cię zabija, jeśli nie przestaniesz się wtrącać. Próbowała powstrzymać Izy.

– Powiedzieli, że w ostatnim mieście oddadzą mi Laurel, ale ja się boję. Zaczynam podejrzewać, że tego nie zrobią. Boję się. że ją zabiją przez tę ich głupią wojnę, którą chcą wywołać. – Nie mogła juz dłużej powstrzymać łez. – A teraz się boję, że i tobie coś zrobią.

Obrócił ją do siebie i mocno przytulił. Przełożył nawet nogę, jakby jeszcze bardziej chciał ją obronić.

– Wiem, kochanie, wiem.

Płakała przez dłuższą chwilę.

– Skąd możesz wiedzieć? Nie zdajesz sobie sprawy, jacy są niebezpieczni. Tamten człowiek powiedział…

– Nie musisz mi mówić, ja to wszystko słyszałem.

– Słyszałeś? – Pociągnęła nosem. Ring podał jej wilgotną, zabrudzoną chusteczkę. – Co słyszałeś?

– Wszystko, co tamten człowiek ci powiedział. Jesteś już bezpieczna, śpij. Jutro rano o tym porozmawiamy.

Odsunęła się od niego.

– Chcę się dowiedzieć, ile wiesz. Co słyszałeś?

W jej głosie pojawił się gniew.

– Dobrze, powiem ci. Chyba nie przypuszczałaś, że dam ci się drugi raz uśpić? Ty i Edith tak się zachowywałyście, że nawet ślepy by zauważył, że coś knujecie. Podczas gdy ty tak długo siedziałaś w wygódce, kazałem Toby'emu zastąpić twoje zatrute figi czymś innym. Sądząc po smaku włożył końskie łajno, ale przynajmniej tym razem nic zasnąłem. A przy okazji przekonałem się, że zależy ci na mnie na tyle, by powstrzymać mnie przed zjedzeniem śmiertelnej dawki. Powinniście przestać się zabawiać takimi rzeczami, jeśli nie wiecie, jak z nich korzystać.

– Oszukałeś mnie. Udawałeś, że zasypiasz. Słaniałeś się po namiocie jak umierający klown. Kiedy sobie pomyślę, jak… Doprowadzasz mnie do furii!

– Ja? Ciebie? Do furii? A co miałem zrobić? Przyznać się, że nie zjadłem zatrutych fig? Tak strasznie chciałaś się wyrwać, że bałem się, że byś mnie zastrzeliła, gdybym cię nie puścił. Zaczęta się szarpać, próbując się wydostać z jego ramion.

– A więc mnie śledziłeś, tak? Wiedziałeś, że chce pojechać sama, a mimo to, mnie śledziłeś?

Popatrzył na nią zdumiony.

– Ten twój przystojny Indianin idzie za tobą krok w krok i jesteś mu wdzięczna, ale jeśli ja za tobą jadę, wściekasz się na mnie. To bez sensu.

– Dobre Ucho mnie broni.

– A ja co robię? Myślisz, że naprawdę przepadam za przemykaniem się wśród kaktusów, przedzieraniem przez chaszcze, tak że cały jestem podrapany, nie wspominając już o moim koniu? Rzeczywiście uważasz, że mam na to taką straszną ochotę?

Chciała się od niego odsunąć, ale ponieważ, łączył ich łańcuch, a Ring się nie ruszył, nie oddaliła się zbytnio.

– Nie lubię, kiedy mnie Szpiegują.

– A ja nie lubię, kiedy kobieta, którą kocham, robi coś, co zmusza mnie do szpiegowania, więc jesteśmy kwita. Maddie – powiedział łagodniej – próbowałem cię ochronie. Czy to naprawdę coś złego?

– Tak, jeśli ja sobie togo nie życzę. Sama sobie poradzę.

– Rzeczywiście! Gdyby Dobre Ucho nie posłał strzały, tamten człowiek… -urwał, przypominając sobie, jak tamten wyciągnął do niej rękę, potem znowu przyciągnął Maddie, tuląc mocno do siebie. – Maddie, przestańmy się sprzeczać. Zrobiłem to, co uważałem za konieczne. Chciałem cię obronić i dowiedzieć się, o co naprawdę w tym wszystkim chodzi. Nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby cię obrazić.

Maddiee zasłoniła twarz dłońmi i znowu zaczęła płakać. Trzymał ją mocno, gładząc po włosach.

– Nie płacz, dziecino, nie ma o co. Wszystkim kochankom zdarza się pokłócić.

Ponieważ ręce miała przygwożdżone i nie mogła go uderzyć, zadowoliła się kopniakiem w goleń. Jęknął z bólu.

– A to za co?

– Mam większe powody do płaczu niż kłótnia z tobą. A zresztą nie jesteśmy kochankami tylko…

– Waśnie – powiedział cicho – czym jesteśmy?

Nie wiem. Ja już nic nie wiem. Pół roku temu wiedziałam doskonale, kim jestem i czego w życiu pragnę, ale teraz wszystko wydaje się inne. Przestałam cokolwiek wiedzieć czy rozumieć.

– To najlepsza wiadomość, jaką kiedykolwiek słyszałem.

Może i najlepsza w moim życiu.

Dla niego to może i była najlepsza wiadomość, ale nie dla niej. Schroniła twarz w zagłębienie jego ramienia i wdychała zapach jego ciała.

– Czy przeszkadza ci, że nie jesteśmy kochankami?

– Nie, oczywiście, że nie. Prawdziwa dama powinna z tym poczekać do ślubu. Prawdziwa dama…

Umilkła, bo Ring ją pocałował, wsuwając równocześnie dłoń pod jej luźną bluzkę i dotykając gołego brzucha.

– Ring, nie sądzę…

– Ciiii. Kochanie, nie ruszaj się.

Leżała bez ruchu, kiedy jego ręka przesunęła się ku piersiom- Objął jej pierś dużą, ciepłą dłonią, kciukiem dotknął brodawki. Maddie nie mogła oddychać. Z zamkniętymi oczami odchyliła głowę, kiedy Ring dotknął wargami jej szyi.

– Czy ty naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, co chciałbym z tobą robić? – W jego głosie brzmiał ból. – Jesteś tak niewinna, że nie wiesz, jak bardzo cię pragnę i od jak dawna cię pragnę?

– Nie, myś…

– Tak też podejrzewałem. Pragnę cię tak bardzo, że aż Toby się ze mnie naśmiewa. Chcę cię dotykać, dotykać twojej skóry, twoich włosów. Chcę zbadać wnętrze twego ciała. Chcę cię poznać, Maddie, poznać cię tak dokładnie i całkowicie, jak mężczyzna może poznać kobietę. Przesunął głowę, żeby dotknąć jej ucha czubkiem języka. Leciutko przygryzał płatek jej ucha, a Maddie poczuła ciarki na grzbiecie.

– Ring – wyszeptała.

– Tak, kochanie, jestem. Jestem przy tobie, zawsze blisko ciebie, zawsze ciebie spragniony.

Całował teraz jej szyję, ale nie wargami; wodził językiem po skórze. Zaczęła drzeć, wtedy przestał. Przez chwilę leżała nieruchomo, zamknięta w jego ramionach. Maddie nic już nie obchodziło, nawet gdyby przyglądała im się cała armia Stanów Zjednoczonych. Wyciągnęła ku niemu rękę, chwyciła go za szyję, próbując zmusić, by się na niej położył.

– Nie – powiedział. – Nie mogę. Nie żartuję, kochanie. Nie jestem z kamienia, choć przez ostatnich kilka dni niektóre części mego ciała sprawiały takie wrażenie. Nie mogę się posunąć dalej. Teraz po prostu leż bez ruchu i zaśnij. Jutro wrócimy do obozu, tam znajdziemy miejsce, gdzie nikt nas nie będzie obserwował.

Maddie leżała nieruchomo w jego ramionach i po chwili drżenie ustąpiło, a jej mózg znowu zaczął pracować-Przypomniała sobie, jak powiedział, że od dawna jej pragnie. Skoro tak bardzo jej pragnie, dlaczego może się zatrzymać? Dlaczego nie drżał tak jak ona? Uniosła wolna rękę i powoli rozpięła guzik jego koszuli.

– Maddie, co ty wyprawiasz? Nie możesz…

Dotknęła wargami ciepłej, opalonej skóry na jego piersi otarła twarz o włosy na jego torsie, równocześnie odpinając kolejny guzik.

– Maddie, proszę, nie. Nie możemy…

Przesunęła usta niżej. Ring był cieplejszy niż ona, miał twarde mięśnie bez grama tłuszczu, a na nich ciepłą, jędrna skórę. Wsunęła mu rękę za koszulę, żeby dotknąć żeber. Wodziła po nich palcami, żeby poczuć jego siłę. Nie mówił nic, kiedy zeszła niżej, do jego brzucha, całując, potem delikatnie kąsając jego skórę. Kiedy dotarta do paska, zatrzymała się i przez chwilę leżała z twarzą na jego twardym brzuchu. Cała pokryła się potem, oddech rodził się gdzieś głęboko w jej wnętrzu. Ring – szepnęła, ale nie odpowiedział.

Uniosła się lekko, żeby na niego spojrzeć. Nigdy wcześniej nie widziała u człowieka takiego wyrazu twarzy, może tylko na renesansowych rzeźbach we Florencji. Mieszał się tam ból z pragnieniem, cierpienie z ekstazą. Wszystko to widziane na tej przystojnej, męskiej twarzy sprawiło, że na chwilę serce przestało jej bić. Było to równie boskie, jak najwspanialsza aria operowa. Wyraz jego twarzy był równie piękny jak podarowany jej przez Boga głos.

– Ring – wyszeptała i przesunęła się do góry, wracając w jego ramiona.

– Kocham cię, Maddie – powiedział wreszcie. – Szukałem ciebie. Żeby cię odnaleźć, zostawiłem dom i rodzinę, którą kocham, rodzinę, która mnie potrzebuje. Jesteś częścią mnie.

– Tak – odparła. – Myślę, że chyba rzeczywiście nią jestem.

Ułożyła się w jego ramionach i pozwoliła, by ją obejmował. Nic już nie mówili, tylko leżeli. Jej ciało drżało i tętniło życiem, ale Maddie na razie wystarczało, że Ring jest blisko niej.

13

Rankiem, po zjedzeniu kolejnego królika, ruszyli do doliny. Maddie śmiałą się z Ringa, kiedy wyrzekał na królicze mięso.

– I pomyśleć, że mówi to ten sam człowiek, który wolał wojskowy suchy prowiant od moich jarzyn i świeżego chleba? – pokpiwała Maddie.- Mój ojciec potrafił żywić się wyłącznie królikami i na pewno się nie skarżył.

– Twój ojciec – mruknął. – Ten starzec?

– Starzec? Jak śmiesz tak mówić? Ty…

Popędziła za nim, a on uciekał, trzymając się blisko niej, a równocześnie najdalej, jak na to pozwalał łańcuch, chwytając ją, kiedy się potykała. Maddie nie przypominała sobie, by kiedykolwiek spędziła równie beztroski dzień. Dziś nie dopuści, by troski przyćmiły jej radość! Idąc śmiali się i przekomarzali. Maddie szybko zdała sobie sprawę, że ma nad Ringiem taką samą władzę, jak on nad nią, Kiedy upadała, a on się zbliżał, żeby ją chwycić, dotykała go w najdziwniejsze miejsca, na przykład wewnętrznej strony uda, czasem jej biust zderzał się z jego klatką piersiową.

Śmiał się, chwytał ją w ramiona i kręcił wokół siebie. W pewnym momencie upadli na ziemię i potoczyli się w dół zbocza. Silne ciało Ringa osłaniało Maddie przed cierniami i ostrymi kamieniami.

– Mój pompatyczny kapitan – powiedziała, śmiejąc się i turlając razem z nim w dół.

Nagle usłyszała rżenie konia, ale ponieważ Ring właśnie całował ją w szyję, nie zwróciła na to uwagi.

– Ciii – odezwał się, unosząc głowę i nasłuchując

– Co to jest?

– Mój koń.

– Mhmm – mruknęła Maddie bez zainteresowania. -Wiesz, tu chyba nikt nie powinien nam przeszkodzić.

Dopiero po chwili dotarł do niej sens jego słów. Odsunęła Ringa, żeby mu się przyjrzeć.

– Jak to twój koń? Trzymał rękę pod jej bluzką.

– Kary-

Potrzebowała jeszcze chwili, żeby wrócić do siebie. Kiedy Ring jej dotykał i całował, nie potrafiła myśleć zbyt jasno.

– Ring, posłuchaj. Jeśli to twój koń, to znaczy, że złodziej jest gdzieś w pobliżu. Jesteś pewien, że rozpoznajesz rżenie swojego konia?

– Nie zapominaj, że mam słuch absolutny – stwierdził i znowu zajął się całowaniem jej szyi.

Musiała go trzy razy szturchnąć, zanim się odsunął, a potem kopnąć, żeby zrobić na nim jakiekolwiek wrażenie.

– Ring, słuchaj. Musimy coś zrobić.

– Właśnie zamierzam coś zrobić. Odzyskam mojego konia. Muszę wyrównać- rachunki z tym rabusiem.

Oczy Maddie rozszerzyły się t przerażenia.

– Nie, musimy stąd uciekać. Koń się nic liczy. Wróćmy do miasteczka. Kupię ci innego albo… Ach, ty jesteś bogaty, możesz sam sobie kupić konia.

Sprawiał wrażenie, że poważnie się nad czymś zastanawia.

– Nie, ja muszę to zrobić.

Ring, poczekaj chwilę. Wiem, że bardzo poważnie traktujesz swój honor, ale nie pora o tym myśleć. Nie masz broni, jesteśmy do siebie przykuci. Sam nie możesz zaatakować uzbrojonego mężczyzny. Wróćmy do obozu, weźmiesz Franka i Sama do pomocy.

– Nie ufam im. Nie, sądzę, te to najlepszy moment. Przypuszczam, że ten mężczyzna może mnie oczekiwać i właśnie dlatego przybył.

Oparła mu dłonie na piersi.

– Nie rób tego. Ring – powiedziała. – Proszę cię, nie rób tego. Nie pozwolę ci na to.

Usiadła na zwalonym pniu drzewa i założyła ręce. Popatrzył na nią z rozbawieniem.

– I nie patrz tak na mnie – wysyczała. – Nie jestem głupią kobietką i nie życzę sobie, byś mnie w cen sposób traktował.

– Przecież ja nic nie powiedziałem.

Usta wykrzywił mu złośliwy uśmieszek.

Nie ma nic bardziej denerwującego niż uśmiechający się z wyższością mężczyzna. Maddie postanowiła się me odzywać. Wzrok utkwiła w świerku.

– Nie pozwolisz mi się ruszyć, co?

Nadal milczała wpatrzona w drzewo.

Parsknął śmiechem, tym charakterystycznym śmiechem mężczyzny triumfującego nad kobietą, schylił się i wziął ją pod pachę, trzymając jej nogi przed sobą.

– Co za interesująca poza. Moglibyśmy razem gonić rabusia.

Wolną ręką tłukła go po udach.

– Nie możesz próbować go złapać. Nie możesz ryzykować życia dla konia.

Obrócił ją i postawił przed sobą.

– Boisz się o mnie?- popatrzyła na niego z odrazą.

– Sama nie pojmuję czemu. Pewnie dlatego, że się lękam o własną skórę. Gdybyśmy byli skuci, a ty znalazłbyś się… znalazłbyś się pod ostrzałem, mogłoby mi się coś stać.

Popatrzył na nią, uśmiechnął się i odgarnął jej włosy z oczu.

– Cieszę się, że się boisz tylko o siebie.

– Proszę, nie ryzykuj swojego życia. Ani mojego.

Nie przestawał się uśmiechać.

W takim razie nie będę ryzykował twojego, świat wiele by stracił, gdyby zabrakło ciebie i tego twojego niebiańskiego głosu.

Wypuściła wstrzymywane w płucach powietrze, ciesząc się że Ring dał się przekonać i nie będzie próbował odgrywać bohatera, i nie ruszy za tam tym człowiekiem. Uśmiechała się, kiedy sięgnął do kieszeni i wyciągnął klucz. Uśmiechała się, kiedy uniósł jej skutą prawą rękę i ucałował wnętrze jej dłoni. Uśmiechała się nawet wtedy, gdy włożył kluczyk do zamka.

– Dziękuję – powiedziała słodko, kiedy ją uwolnił.

Dopiero gdy otworzył zamek na swojej ręce, zdała sobie sprawę, co się dzieje. Potarła opuchnięty nadgarstek. Oczy miała olbrzymie, jej glos zabrzmiał cicho.

– Cały czas miałeś klucz.

– Oczywiście. A teraz, kochanie, zostań tutaj i czekaj na mnie. Chwycę Karego i wrócę. Postaraj się nie ruszać stąd.

– Miałeś klucz.

– Jasne, Chyba mnie słyszałaś? Przypuszczam, że ten twój przyjaciel Indian będzie cię pilnował, ale niczego nie można być pewnym, wiec proszę, żebyś się nie ruszała.

– Miałeś klucz.

Ring spojrzał na nią i zobaczył przed sobą kobietę, która za chwilę będzie bardzo, bardzo zła.

– Chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym temu mężczyźnie ujść z jedynym kluczem? Zdajesz sobie sprawę, co by się stało, gdybyśmy naprawdę znaleźli się w niebezpieczeństwie, złączeni razem niczym dwa serdelki? Chyba musiało ci to przejść przez myśl, prawda?

– Cały czas miałeś kluczyk. Oszukałeś mnie.

– Ty, moja śliczna, jesteś królem i królową wszystkich łgarzy- Nie złość się, kochanie, co to, nie masz poczucia humoru?

Wyrzucała z siebie pojedyncze sylaby setek słów, które kłębiły jej się w głowie. Pocałował ją. – Choć bardzo bym chciał tu zostać i kłócić się z tobą mam pewne sprawy do załatwienia. Wrócę do ciebie, kiedy tylko będę mógł.

I nim Maddie zdążyła odzyskać równowagę, wsunął się między drzewa i zniknął. Siadła na zwalonym pniu drzewa i ukryła twarz w dłoniach. Myślała o ostatnich trzech dniach: zupełnym odarciu z prywatności, wspólnym poruszaniu się, spaniu, niemożności oddalenia się od siebie więcej niż o metr.

W pewnym momencie gniew zaczął ustępować, a jego miejsce zajęło rozbawienie. Trzeba przyznać, że Ring odpłacił jej za wszystkie sztuczki i oszustwa.

Siedziała na ziemi, oplótłszy rękoma podwinięte kolana i dumając nad tym, co zrobił, kiedy uświadomiła sobie, dokąd teraz poszedł. Był na tyle głupi, żeby odnaleźć tamtego rabusia i zażądać, by oddał mu konta – za co tamten się odwdzięczy kulką w samo serce.

Maddie, jeśli było trzeba, umiała poruszać się po lesie cicho jak wąż. Teraz bezszelestnie przemykała się między drzewami. Zbliżywszy się do obozowiska rabusia na odległość głosu, przystanęła. Ring, miał nadzwyczajny słuch, a nie chciała, żeby ją usłyszał.

A jednak musiał ją usłyszeć, bo gdy tylko mogła dostrzec mężczyzn, odgłosy rozmowy zastąpiły odgłosy bójki. Nim zdążyła się zastanowić, co robi, ruszyła w ich stronę. Może uda jej się zabrać złodziejowi pistolet, a wtedy…

Tu ciąg jej myśli przerwała strzała, wysłana przez Dobre Ucho. Maddie wzięła ją do ręki, zaciskając usta w wąską linię- Nie chciał się jej pokazać, kiedy go wołała, ale kręcił się w pobliżu, szpiegując ją, kiedy była z ukochanym.

Pokaż się – syknęła, ale odpowiedział jej jedynie szum wiatru w drzewach.

Kusiło ją, by zlekceważyć jego ostrzeżenie i pójść do Ringa, ale nie była na tyle głupia. Nawet jeśli nie podobały jej się metody postępowania Dobrego Ucha, wiedziała, że jego rad warto usłuchać.

Dlatego Maddie osiadła i czekała. Miała wrażenie, że upłynęła cała wieczność. Słońce stanęło w zenicie, ranek przeszedł w popołudnie, a ona czekała na Ringa. Napięta do granic wytrzymałości, w każdej chwili spodziewała się odgłosu strzału. Kiedy trzasnęła za nią gałązka, odwróciła się i zobaczyła Ringa wynurzającego się zza drzew. Podbiegła do niego i objęła.

– Bardzo jesteś poraniony? Oparł się na niej całym ciężarem.

– Mówiłem ci, żebyś się trzymała z daleka.

– Myślałam, że mogę ci się przydać.

– Przecież mówiłem, że nie chcę żadnej pomocy. Kazałem… Co ty wyczyniasz?

Zaczęła wodzić po nim dłońmi, szukając ran.

– Chcę sprawdzić, czy nic ci się nie stało.

W uśmiechem spojrzał w dół na klęczącą Maddie, która dotykała łydek, przesunęła ręce wyżej, do pasa, wreszcie sprawdziła żebra.

– Maddie, zostańmy tu na noc.

– Nie.

Przeciągnęła dłońmi po jego barkach i ramionach.

– Wygląda na to, że nigdzie nie krwawisz. Co więcej, nie masz nawet siniaków na twarzy, a przecież słyszałam odgłosy walki. Co się stało?

– Nic takiego. Po prostu przemówiłem mu do rozsądku, to wszystko.

– Trzymałeś go na muszce, tak?

– Mniej więcej. A wracając do tego nocowania…

– Nie, to zbyt niebezpieczne. Nie ufam temu rabusiowi. Wróćmy do obozu. Jutro wieczorem muszę śpiewać, a poza tym mam się spotkać z tamtym łącznikiem i wymienić listy.

– Jednak chciałbym…

Położyła mu rękę na ustach, nie pozwalając dokończyć.

– Porozmawiamy o tym jutro. Czy to twój koń tak hałasuje? Co on może tam jeść?

– Prawdopodobnie kaktusy. Przepada za nimi. A potem muszę mu wyciągać ciernie z pyska.

– Jest taki sam jak jego pan.

Uśmiechnął się do niej, wziął ją za rękę, poprowadził do konia i usiadł za nią. Przez całą drogę powrotną pieścił różne części ciała Maddie i powtarzał, że się nie może doczekać nocy i tych kilku chwil sam na sam…

– W wojsku, ze względu na, powiedzmy, brak odpowiednich kandydatek, musiałem korzystać z wyobraźni. Wymyśliłem kilka rzeczy, które chciałbym wypróbować.

– O? – stwierdziła Maddie i głos jej się załamał. Odchrząknęła. – A co to za rzeczy?

Przysunął wargi do jej ucha i zaczął szeptać o sprawach, od których zrobiło jej się tak słabo, że kiedy dojechali do obozu, nie mogła ustać na nogach i Ring musiał ją podtrzymać.

Toby przypędził do nich natychmiast.

– Co wyście robili?!

Próbował nadać głosowi ostre brzmienie, a jego pomarszczona twarz z niepokoju postarzała się o jakieś dwadzieścia lat. Ring jednym ramieniem obejmował Maddie, drugim otoczył barki Toby'ego.

– Głównie rozmawialiśmy.

Toby jęknął.

– I niewykluczone, że to prawda. Bo gdybym ja został sam na sam z tą śliczniutką damą…

Maddie me słuchała ich utarczek. Wysunęła się z objęć Ringa i poszła do Edith, każąc jej nastawić wodę i przygotować kąpiel. Edith wyrzekała na późną porę, mówiąc, że już prawie noc i czas iść do łóżka.

– Właśnie o to chodzi – odparła Maddie tak, że tamta wreszcie zrozumiała.

Poszła mamrocząc pod nosem, ze to istny Dzień Sądu, skoro jej królewska mość postanowiła wreszcie spędzić noc z mężczyzną, ale nastawiła wodę. Maddie wykapała się za zasłoną z koców i wreszcie czysta wróciła do namiotu.

W środku panował mrok, wiec musiała zapalić lampę, żeby cokolwiek zobaczyć. Ring leżał na jej wąskim łóżku. Ramiona miał szersze niż leżanka, był dłuższy niż ona, więc stopy wisiały mu w powietrzu. Zaczął rozpinać brudną podartą koszulę, ale zasnął z ręką na trzecim guziku. Od czterech dni się nie golił, więc jego brodę pokrywała szorstka czarna szczecina. Maddie podeszła i pocałowała śpiącego mężczyznę w usta. Uśmiechnął się lekko, ale spał dalej. – Ring – szepnęła, ale nawet nie drgnął. Żegnajcie wymyślone przez Ringa rzeczy – westchnęła w duchu. Nie zapowiadało się, by cokolwiek mogło go teraz przebudzić. Westchnęła głośno i niechętnie spojrzała na zwinięte koce, które leżały w rogu namiotu. Znowu będzie musiała spać na ziemi; ale tym razem nie obejmą jej mocne ramiona Ringa. Była pewna, że nie potrafi zmrużyć oka, ale położyła się na derce i natychmiast zasnęła.

Obudziła się późnym rankiem i natychmiast wiedziała, że coś się nie zgadza. Choć zaspana, czuła, że coś jest nie w porządku. Kiedy nieco oprzytomniała, uświadomiła sobie, że leży na łóżku, a nie na podłodze. W którymś momencie Ring musiał ją przenieść na leżankę, ale sam nie spał na ziemi… W ogóle nie było go w namiocie.

Owinęła koc wokół koszuli nocnej i wyszła na dwór. Edith pochylała się nad ogniskiem, mieszając coś w garnku. Toby zaś siedział na ziemi, pijąc kawę.

– Gdzie on jest? – spytała Maddie tonem, który świadczył wyraźnie, że nie przyjmie żadnych kłamstw.

– Zostawił list do pani – powiedział Toby i z jednej z licznych kieszeni swej wojskowej bluzy wyciągnął kartkę.

Maddie nie chciała go czytać, ale wiedziała, że musi. Drżącymi dłońmi rozwinęła kartkę.

Nie śpiewaj dziś wieczorem. Czekaj na mnie. CHM.

Spojrzała na Toby'ego. Ponieważ list był tylko złożony, nie wątpiła, że i Toby, i Edith go przeczytali.

– To wszystko? To wszystko, co mi zostawił? Ile mam na niego czekać? Dzień? Tydzień? Rok? Czy był łaskaw powiedzieć któremuś z was, dokąd jedzie? Albo kiedy zamierza wrócić?

– Nie, psze pani – odparł Toby, patrząc w ziemię. -Ale on nigdy nikomu nic nie mówi, już taki jest

– Tylko wydaje rozkazy, to miałeś na myśli – stwierdziła Maddie, odwracając się i idąc do namiotu.

W środku usiadła na łóżku i spojrzała na list:

CHM – pomyślała. Tylko inicjały, jakby była kimś obcym, jakby była podwładnym. Jakby…

Nie potrafiła powstrzymać gniewu. Doskonale wiedziała, dokąd pojechał: odnaleźć ludzi, którzy porwali Laurel. Od początku czuła, że tak się stanie, jeśli tylko powie mu. dlaczego śpiewa na zachodzie. Już od pierwszej chwili domyślała się, że Ring jest człowiekiem, który bierze na siebie odpowiedzialność. Uważał, że wszystko go dotyczy i że musi rozwiązywać wszelkie problemy.

Zaczęła się ubierać, ale palce lak jej drżały, że musiała zawołać Edith, żeby jej pomogła zapiąć guziki.

– I co zarobisz? – spytała Edith.

Maddie wiedziała, co tamta ma na myśli.

– Oczywiście, że wystąpię. Nie dopuszczę, żeby kapitan Montgomery rządził moim życiem. Zamierzam… – Umilkła i zaczerpnęła tchu. – Nie będę dziś śpiewała. Będę na niego czekać. Zrobię to, czego chce.

– Ludzie się wściekną. Przywlekli tu fortepian, specjalnie dla ciebie, i od rana ściągają ze wszystkich stron, żeby cię usłyszeć.

– I co z tego! Nie zaśpiewam – podniosła głos Maddie. – Jeśli on może ryzykować życie, ja mogę.,. – Urwała. Pierwej się zapadnie pod ziemię, niż pozwoli Edith dostrzec jej łzy. – Zostaw mnie samą. Powiedz ludziom, że zachorowałam.

Edith burknęła z niezadowoleniem i wyszła z namiotu.

Maddie przez dłuższy czas siedziała na łóżku, z twarzą w dłoniach. Nie płakała. Za bardzo się bała, by płakać. Dlaczego jej to zrobił? Czy me dość, że musi drżeć o życie Laurel? Musiał jeszcze ryzykować i swoje życie?

Słysząc, że ktoś wchodzi do namiotu, pomyślała, że to wraca Edith. Nie podniosła wzroku.

– Wynoś się.

– Przyniosłem jedzenie – powiedział cicho Toby.

– Nie chcę jeść.

– Znam doskonale to uczucie. Człowiek jest na niego taki wściekły, że nie chce się ani jeść, ani pić.

– Pojechał szukać mojej siostry. Ruszył sam przeciwko nie wiem ilu mężczyznom. Zabiją, jego i moją siostrę też. Maddie ukryła twarz w dłoniach.

– Może tak, może nie. A swoją drogą to aż zabawne, że w końcu tak pani przypadł do serca. Nigdym go nie widział tak wściekłego, jak wtedy, gdy pułkownik kazał mu eskortować jakąś śpiewaczkę. Odgrażał się, że panią porządnie wystraszy, żeby odechciało się pani podróży. Ale widać mu się nie udało.

– Za to teraz mu się udało.

– Taa, ale wtedy pani nie myślała, że jej zrobi krzywdę, co? Mogłaby pani potrzymać ten kubek? Parzy mnie w rękę.

Maddie wzięła kubeczek i automatycznie zaczęła popijać kawę.

– Dlaczego ktoś miałby się go bać?

– Bo ja wiem? Ale pułkownik z Fort Breck go nienawidzi.

– Nienawidzi Ringa? Jak można go nienawidzić?

Toby wykrzywił twarz w uśmiechu.

– Mogłaby pani przytrzymać tę kanapkę? Ręka zaczyna mi się pocić. Wie pani… Mogę usiąść? – Toby wziął składane krzesło i rozstawił je. – Bo musi pani wiedzieć, że pułkownik Harrison nie chce mieć pod sobą prawdziwego bohatera z krwi i kości, czuje, że brak mu odpowiednich…

– Kwalifikacji?

– O właśnie, tego samego słowa używa chłopiec- I inni. pułkownik nie zna się na niczym i boi się, że chłopak szybko awansuje i lada chwila to on będzie musiał pierwszy oddawać mu honory.

– Przecież aż tak szybko się chyba nie awansuję? Z pewnością nim Ring zdobędzie wyższą szarżę, pułkownik dawno już będzie na emeryturze.

– Nie, jeśli chłopak będzie awansował w tym tempie, co teraz. Jeszcze kilka lat temu był prostym szeregowcem.

Maddie ugryzła spory kęs kanapki z bekonem.

– Rzeczywiście, wspominał o tym, a wtedy jakoś nie pomyślałam, jak to się stało, że z szeregowca doszedł do kapitana.

Toby powoli wstawał.

– Któregoś dnia może pani opowiem tę historię, ale teraz jest pani zajęta- Musi się pani martwić. Lepiej zostawię panią samą.

– Nie, zostań, proszę. Może w ten sposób na chwilę zapomnę o Ringu… i Laurel.

– No, dobrze – powiedział Toby i opadł na krzesło. – Było to jakieś cztery lata temu, służyliśmy już w Fort Breck. Czasem człowiek ma wrażenie, jakby tam spędził całe życie. Nieważne, Wyruszyliśmy, jak to się określa, na rekonesans, ale naprawdę chodziło o to, żeby przynieść trochę chrustu. W wojsku ciągle wynajduja takie roboty. Można skisnąć z nudów i dlatego tylu mężczyzn… nieważne, i tak pani się domyśla, o co mi chodzi.

Maddie potaknęła. Dezercja.

– Tak więc wyjechaliśmy za forty prowadził nas kapitan Jackson. Było nas z piętnastu chłopa, sporo, bo Czejeni dawali nam się we znaki. Zdaje się, że mieli dość białych osadników, którzy budowali się na ich ziemiach i zabijali ich dla zabawy. A osadnicy – na Boga, trudno o gorszą bandę drani!. – uważali, że dobry Indianiec to rasowy Indianiec, i traktowali tubylców jak tarczę strzelniczą. Czejeni nie najlepiej to znosili.

Maddie aż za dobrze wiedziała, co biali robili z Indianami

– A ponieważ wojsko miało chronić białych osadników…

– Którzy mieli broń.

– Święta racja. W każdym razie Czejeni uznali wojsko za swego wroga i tamtego dnia postanowili zabić kilku białych żołnierzy. – Umilkł na chwile. – Wyskoczyli jak spod ziemi Zdaje się, ze ćwiczyliśmy wtedy te mówioną melodię…

– Kadencje.

– O, to to, i niczego nie słyszeliśmy. I wtedy Czejeni wypadli na nas i zaczęli strzelać. Kapitan Jackson padł pierwszy, pewnie Indiańcom spodobał się jego szykowny mundur.

Maddie pomyślała, że może być w tym nieco racji. Toby zniżył głos.

– Ja dostałem jako jeden z pierwszych: jedną kulę w ramie, drugą w nogę. – Zaczerpnął tchu. – Wszyscy równo spanikowali. Nic dziwnego, byli z nich tacy sami żołnierze, jak ze mnie. Zwykli farmerzy albo wyjęci spod prawa czy inni; zaciągnęli się, żeby napełnić brzuchy. Rzadko który potrafił się utrzymać na koniu, a o strzelaniu |nie mieli pojęcia. Kiedy Indianie zaatakowali, polowa pospadała z koni

– Wtedy Ring przejął komendę – powiedziała Maddie.

– I to jak – uśmiechnął się Toby. – Trzeba go widzieć w walce. Słowo daję, człowiek ma wrażenie, jakby chłopak robił się jeszcze większy. Zaczął krzyczeć, rozkazywać na lewo i prawo, a ponieważ tamci nie wiedzieli, co robić, robili, co im kazał.

– A ty?

Maddie nie była pewna, ale wydawało jej się, że dostrzegła łzy w oczach starca.

– Przewiesił mnie sobie przez ramię i trzymał. Mówiłem mu, że nie warto, że i tak już po mnie, ale on nie słuchał. Nie, trzymał mnie i dalej się wydzierał. – Toby hałaśliwie wytarł nos. -Tak czy owak, ustawił wszystkich w kole na ziemi. Nie było osłony, ale znaleźliśmy tę jakby dziurę, coś takiego…

– Depresje?

– Tak, właśnie. Kazał wszystkim paść na ziemię i nie pozwoli! panikować. Powiedział, że pomoc zaraz nadejdzie i że zaraz stamtąd wyjdziemy.

– I rzeczywiście nadeszła pomoc?

– Za czorta, nie! O, przepraszam panią. Żołnierze w forcie sądzili, że jesteśmy w puszczy, nikt by nam nie pomógł.

– A ty wtedy zdawałeś sobie z tego sprawę?

– Ja tak, chłopak też, ale farmerzy nie. Przypuszczam, że po prosta chcieli mu wierzyć i dlatego uwierzyli. Chłopak powiedział, żeby nie strzelali, jeśli nie będą pewni, że trafią. – Znowu się uśmiechnął. – Szkoda, że go pani wtedy nie widziała. Zimny jak lód, spokojnie uczył tamtych strzelać, w koło kręciły się ze dwie setki Czejenów, a można by pomyśleć, że jesteśmy na strzelnicy. Tamci też się nie spieszyli. Chyba ich to bawiło.

– Tak samo jak osadników bawiło wybijanie Czejenów? – spytała Maddie,

– Pewnikiem tak. Siedzieliśmy tam cały dzień i noc. Kończyła się nam woda i ludzie zaczęli się o nią bić,

– Co zrobił Ring?

– Wziął całą wodę i wydzielał każdemu, po łyku. Nie wiedzieliśmy, czy umrzemy z pragnienia czy wytłuką nas Indiańcy.

– Dlaczego nie posłał nikogo po odsiecz?

– A kogo miał posłać? Ja byłem za ciężko ranny, a gdyby zostawił tamtych, poszaleliby. Zresztą oni za bardzo się strachali i byli za tępi, żeby przemknąć się między Indianami. Mogliśmy tylko czekać i się modlić.

– Więc jak wami się udało przeżyć?

– W wojsku można liczyć na jedno -roześmiał się Toby.

– Rozprzężenie. Portem dowodził wtedy stary opój, ludzie mieli go już dość – nachodziło ich. to zwykle raz na sześć tygodni – więc postanowili zdezerterować. Oczywiście, zaopatrzywszy się uprzednio w kilka baryłek whisky.

– Przymknął oczy, wspominając. – My tu leżymy w dole, umierając z pragnienia i walczymy o życie, a tam leci banda pijanych dezerterów. Podejrzewam, że Indiańcy w pierwszej chwili nie zorientowali się, co się dzieje, i na jakieś dziesięć sekund przerwali ogień. Wtedy chłopiec zrobił swój ruch.

– Co takiego?

Ja byłem zamroczony, więc nie wiem na pewno, ale zdaje się, że poderwał naszych ludzi, popędził ich, żeby Wskoczyli na konie. Wszyscy zaczęli się drzeć, dźgać biedne szkapy i wynieśli się stamtąd w diabły.

– A ty?

Toby na moment odwrócił wzrok.

– Niósł mnie przez całą drogę. Mówiłem mu, żeby dał spokój; ale on jest uparty jak osioł.

– To prawda. Nie sposób mu przemówić do rozsądku.

– Nie sposób.

– I tak wszyscy wróciliście bezpiecznie do fortu.

– Kilku się nie udało, ale niewielu. – Toby zachichotał. – Chłopak powiedział szarży, że dezerterzy zaniepokoili się, czemu nie wracamy z drzewem, i pojechali nas szukać. Dowódca był zbyt pijany, żeby zauważyć naszą nieobecność, wiec nie mógł zarzucić mu kłamstwa. Zresztą był na tyle sprytny, żeby zobaczyć z tego korzyści dla siebie. Zrobił z chłopca oficera, choć mały się bronił, dał mu medal, a reszcie kawałki papieru.

– Pisemną pochwalę?

– Tak, tak to się nazywało. Wszyscy dostaliśmy świstki papieru, na których pisało, że jesteśmy bohaterami, podczas gdy byliśmy tylko bandą pijanych drwali.

Maddie uśmiechnęła się do siego. Cała ta histeria była dokładnie w stylu Ringa, jakiego ostatnio odkrywała. Toby podniósł się z krzesła.

– Powinienem już chyba iść, psze pani – powiedział, ruszając do wyjścia z namiotu, a Maddie przytaknęła.

14

Przez następne trzy dni Maddie przeżywała istne piekło. Nie umiała czekać. Przyzwyczaiła się, że panuje nad swoim życiem, a teraz, kiedy porwano Laurel, a Ring zniknął, czuła, że straciła nad nim kontrolę.

Gdyby nie poszukiwacze złota, chybaby oszalała. Na nich wyładowywała nagromadzoną złość. Ci samotni mężczyźni usłyszeli o jej śpiewie i chcieli, by ich zabawiła. Najpierw po prostu powiedziała, że nie będzie śpiewać, mamrotała coś o chorym gardle i podobne bzdury, ale wreszcie ich skomlenia zaczęły działać jej na nerwy. Wreszcie przy kolejnej grupie proszących nie wytrzymała i wybuchneła. Wrzasnęła z całych sił, że nie chce i nie będzie dla nich śpiewać! Mężczyźni przyglądali się jej z lękiem. Maddie, jeśli chciała, potrafiła krzyczeć naprawdę głośno. Jeden z nich, ciągle mrugając powiekami, jakby nie całkiem się otrząsnął z szoku, powiedział cicho: – Zdaje się, że ból gardła już pani przeszedł? Maddie odwróciła się od nich, ale to nie przeszkodziło im dalej się napraszać. Nie mogła się nigdzie ruszyć, żeby nie szedł za nią jakiś poszukiwacz, prosząc, by zechciała dla nich zaśpiewać. Wymyślali najróżniejsze powody, jeden twierdził, że jego rodzina byłaby uszczęśliwiona, wiedząc, że słyszał La Reinę. Inny zapewniał, że jeśli usłyszy jej głos będzie wiedziała, że nie zmarnował życia. Pochlebiali jej na wszelkie możliwe sposoby, ale Maddie pozostała niewzruszona. Większość dnia spędzała w zagajniku na skraju obozowiska, wyglądając na drogę. Edith czasem przyniosła jej jedzenie, ale najczęściej robił to Toby. – Ringa ani widu, ani słychu? – pytał.

– Nie. Czemu nie powiedział, dokąd jedzie? Przynajmniej w którą stronę. Skąd mógł wiedzieć, dokąd się udać?

– Może pojechał za tamtym, którego miała pani spotkać?

Maddie głęboko zaczerpnęła tchu.

– Właśnie tego się obawiam. – Powiodła wzrokiem po drzewach. – Chociaż podejrzewam, że mógł kogoś ze sobą wziąć.

– Tego paninego Indiańca?

Spojrzała na niego ostro, ale nie odpowiedziała.

– Chłopiec niewiele mi powiedział, nie miał czasu, ale nim wyjechał, wspomniał coś o jakichś pamiętnikach i jakimś Indianinie z uchem.

– Myślę, że Dobre Ucho pojechał z Ringiem. Dobre Ucho się nim zaopiekuje.

Oby – dodała w duchu.

Toby o nic już więcej nie pytał, odwrócił się, żeby odejść, ale jeszcze się obejrzał.

– Aha, przyszli ci poszukiwacze, którym pożyczyła pani pieniędzy na narzędzia. Znaleźli te kamienie.

Wyciągnął rękę. W dłoni trzymał cztery czarne kamienie.

– Co to jest?

– Głównie ołów.

– Warte coś?

– Niewiele.

Maddie znowu skupiła całą uwagę na obserwacji drogi. Nie obchodziło jej, czy mężczyźni znaleźli złoto czy nie. Chciała tylko znowu zobaczyć siostrę i Ringa.

Trzeciego dnia mężczyźni z miasteczka dali jej spokój i przestali prób namawiania do śpiewu. Nie kusili jej obietnicami, że dostarczą fortepian, a nawet postawia go pod krytym dachem. Przechodzili obok niej, dotykali kapeluszy, ale niewiele mówili.

Maddie nie wiedziała, dlaczego wreszcie zostawili ją w spokoju i niewiele ją to obchodziło, ale była z tego zadowolona. Nie zdawała sobie sprawy, że za nią na wzgórzu niczym dwaj aniołowie stróże – albo szakale, jak woleli inni – ustawili się Sam i Toby. Toby miał przy sobie tyle broni, że wyglądał jak pirat, a gabaryty Sama wystarczały, żeby odstraszyć każdego, kto chciałby przeszkodzić Maddie,

Wieczorem trzeciego dnia Maddie zaczęła tracić nadzieję. Wiedziała, że teraz Ringa opuściło szczęście. Tym razem nie udało mu się ocalić siebie – ani kompanii wojska – od nieszczęścia. Maddie próbowała się na niego rozgniewać. Przecież tłumaczyła mu, że porywacze Laurel to niebezpieczni judzie, ale on nie słuchał. Nie, uważał, że wie lepiej. Sądził, że ze wszystkim sobie poradzi, że jest wszechmocny, Myślał, że nikogo nie potrzebuje, że sam da sobie radę.

Próbowała wzbudzić w sobie prawdziwą złość, ale na próżno. Powtarzała sobie, że przeżyła bez niego tyle lat, to i teraz będzie bez niego szczęśliwa, ale nie udało się jej siebie przekonać. Jeszcze niedawno myśląc o swoim życiu, nie uważała go za samotne, ale teraz odczuwała pustkę. Pamiętała, że jako dziecko była samotna i jako dorosła kobieta, też. Kiedy porwali ją rosyjscy studenci, wydawało jej się zupełnie naturalne, że John pozostawił ją własnemu losowi; teraz jednak bolało ją, że nikt nie przyszedł jej z pomocą.

Pociągnęła nosem i otarta łzę, która zakręciła się w kąciku oka. Nie będzie nad nim płakała! Sam podjął tę decyzję, zrobił, co chciał.

Próbowała myśleć racjonalnie, co ma teraz robić. Jeśli Ring nie wróci do jutra, wyruszy do ojca, żeby wraz ze swoimi towarzyszami odszukał Laurel… i Ringa. A raczej to, co z niego zostało, poprawiła się w duchu. Jeśli Ring do jutra nie wróci, będzie wiedziała, że nie żyje. Może ojcu udałoby się trafić na jego ślad i go odszukać. Może tamci wzięli Ringa na zakładnika, a nie zabili, tak jak grozili, Może…

Nie mogła dłużej myśleć, bo miała wrażenie, że wokół piersi zaciska jej się twarda obręcz.

– O, Ring – wyszeptała.

Oparła się o drzewo i zamknęła oczy. Na nic próby pogodzenia się z jego śmiercią, nie będzie mogła jej przyjąć spokojnie.

Nie zwróciła uwagi na Toby' ego, który stanął na wzgórzu i zmrużonymi starymi oczami wpatrywał się w długą, wyboistą drogę. Nie widziała, jak Sam podążył za wzrokiem Toby'ego i też się podniósł. Zbyt była pogrążona we własnym bólu, żeby cokolwiek zauważyć.

Poczuła jego obecność, zanim jeszcze zdążyła go zobaczyć. Odwróciła się powoli i oto stał przed nią Ring! Brudny, w podartym ubraniu, w ramionach trzymał owinięty w derkę tobołek. Ale Maddie widziała tylko jego. Podeszła, uniosła rękę do jego policzka. Był podrapany, z jednej strony biegła długa szrama, niektóre rany pokrywała zaschnięta krew.

Maddie stała, dotykając go bez słowa i wpatrując się w niego, póki w jej oczach nie zalśniły łzy. Uśmiechnął się do niej.

– Walczyłem dla ciebie ze smokami.

W pierwszej chwili go nie usłyszała. Zbyt się cieszyła, że widzi go żywego, żeby słuchać.

– Trzymaj – powiedział, rzucając jej w ramiona ciężki tłumok.

Ugięła się pod jego ciężarem, ale Ring przytrzymał ją, nim upadła. Dopiero po dobrej chwili Maddie uświadomiła sobie, co jest w tobołku.

Ring odsłonił koc i Maddie zobaczyła uśpioną twarz swojej ślicznej, dwunastoletniej siostry. Nie widziała jej od lat, ale rozpoznałaby Laurel na końcu świata, poza tym dziewczynka miała broszkę wysadzaną brylantami i perłami którą podarowała Maddie jej babka. Maddie popatrzyła na Ringa, ze zdumieniem i uwielbieniem.

– To diabeł wcielony – odezwał się, trąc policzek. – Nikt przy zdrowych zmysłach nie odważyłby się jej porwać. Osobiście wolałbym stawić czoło kilku niedźwiedziom grizzly niż tej jednej dziewczynce.

Maddie wodziła wzrokiem od siostry do Ringa. Ciągle nie potrafiła uwierzyć, że żadnemu z nich nic się nie stało!

– To… to ona cię podrapała?

– Omal nie wydrapała mi oczu. Powtarzałem, że to ty mnie przysyłasz, ale zdaje się, że to samo mówili porywacze. Ugryzła Jamiego.

– Pomóż mi ją przytrzymać – powiedziała Maddie.

– Nic jej nie jest? Nikt jej nie skrzywdził? Czy nikt nie próbował jej zranić? Jak ją znalazłeś? Och, Ring, myślałam…

Nie dokończyła, bo łzy okazały się silniejsze.

Ring chwycił Maddie i Laurel pomógł im usiąść: Maddie na jego kolanach, a na jej kolanach śpiąca Laurel. Maddie oparła się o niego i mocno przytuliła siostrę.

– Musi być strasznie zmęczona.

– Terroryzowanie dwóch dorosłych mężczyzn to rzeczywiście ciężka praca.

– Naprawdę nie dala ci się zabrać? – Oparta mu głowę na ramieniu.

– Podrapała mnie do krwi w kilkunastu miejscach.

– Opowiedz, jak to było.

– Nie, nie teraz. Teraz chcę jeść i spać, a ty będziesz pewnie chciałaś porozmawiać z tą twoja, siostrą-diablicą. Znajdzie się miejsce i jedzenie dla dwóch mężczyzn?

– Choćbym miała sama upolować bawołu.

– Roześmiałbym się, gdyby nie to, że wcale nie żartujesz.

– Kto ci pomógł?

Ring ruchem głowy pokazał na drogę. Maddie uniosła głowę i zobaczyła nadchodzącego ku nim lekko kulejącego mężczyznę. Natychmiast go rozpoznała. To był ten sam człowiek, który ich obrabował i zostawił bez niczego w górach. Ledwo się zbliżył, wyciągnął pistolet i wymierzył w Maddie i Ringa. Zesztywniała.

– Schowaj natychmiast ten pistolet – warknął ostro

Ring i mężczyzna z uśmiechem włożył broń do olstra.

– Poprosiłeś o pomoc rabusia? Młodzieniec uśmiechnął się do Maddie.

– Rozbójnik bardziej mi odpowiada.

– Ha! – parsknął Ring. – To mój młodszy brat, Jamie. Uwielbia się przebierać i straszyć kobiety.

– Zdaje się, że to dziedziczne.

Maddie przyglądała mu się, a w głowie kłębiło jej się od nadmiaru myśli i wrażeń. Najpierw ogarnął ją gniew na niego i Ringa, że tak z niej zakpili w górach. Ta zabawa w rabusia i ofiarę przy jej uczestnictwie w charakterze niewinnego świadka, a później to przedstawienie, kiedy udawali, że się biją. Z pewnością właśnie wtedy szykowali plan ocalenia Laurel.

Równocześnie zaś przyglądając mu się, nie mogła zapomnieć słów Toby'ego, że Ring był najbrzydszy w rodzinie. Jamie miał ciemne, kręcone włosy, a gęste czarne rzęsy ocieniały jasnoniebieskie oczy. Do tego zgrabny nos i pełne, ładnie wykrojone usta nad kwadratową szczęką. I jeszcze dołek w brodzie. Nie dorównywał wzrostem Ringowi, mógł mieć „zaledwie" metr osiemdziesiąt pięć, ale był równie potężnie zbudowany jak starszy brat.

Maddie odwróciła się do Ringa.

– Rzeczywiście, jesteś brzydki.

Jamie zaniósł się dźwięcznym, głębokim śmiechem.

– Nie tylko piękna, ale i mądra. Gratulacje, braciszku.

Ring w ogóle nie był poruszony oświadczeniem Maddie, że uważa jego młodszego brata za przystojniejszego. Co więcej, słysząc to, ucałował ją w karczek.

– Tak, na tej szyjce jest mądra głowa – oświadczył z dumą, choć w jego głosie brzmiało również lekkie zdziwienie.

Jamie ziewnął szeroko.

– Tobie, Ring, miłość może i zastapi sen, ale nie mnie.

Jeśli to nikomu nie będzie przeszkadzać, chętnie skorzystał bym z tego namiotu. Czy jest tam łóżko? – z tym pytaniem zwrócił się do Toby'ego, który schodził ze wzgórza.

– Powinienem się był domyśle, ze któryś z was się tu pokaże – wyrzekał. – Chodź, poszukam czegoś do żarcia i dopilnuję, żebyś dostał łóżko.

Przechodząc obok Maddie, Jamie mrugnął porozumiewawczo. Siedziała nieruchomo, trzymając Laurel, z głową opartą o Ringa.

– Żadnego kazania? Żadnych wyrzutów, że cię zostawiłem?

– Żadnych – odparła. – Po prostu cieszę się, że jesteś bezpieczny.

– I żadnych pytań, skąd się tu wziął mój brat? Nic? Ułożyła wygodniej Laurel.

– Jutro zaśpiewam dla ciebie. Tylko dla ciebie. Zacisnął mocniej wokół niej ramiona i przez chwilę siedzieli bez słowa w zapadającym mroku.

– Czy czekałaś tutaj, przy tym zagajniku, kiedy zniknąłem?

– Cały czas, kiedy cię nie było, bałam się.

Pocałował ją w szyję.

– Ta mała diablica, twoja siostra, była zupełnie bezpieczna. Porywacze zostawili ją w górach, w rozpadającej się chacie, pod opieką jakiejś staruchy- Sądzili, że to miejskie dziecko, które będzie się bało puszczy.

Maddie prychneła pogardliwie.

– Nie córka Jeffersona Wortha.

– Racja. Kiedy dotarliśmy tam z Jamiem, uciekła kobiecie i szukali jej dwaj mężczyźni. Trudno było ją znaleźć.

– W to nie wątpię – odparła z dumą Maddie. – Czy Dobre Ucho ruszył za wami?

– Chyba tak. Ani razu go nie widzieliśmy, ale kilka razy zdawało mi się, że go słyszę.

– W takim razie chciał, żebyś go usłyszał.

– Możliwe. Tak czy owak Jamie i ja znaleźliśmy ją.

– I nic chciała z wami jechać.

Wiedząc, że i Ring, i Laurel są bezpieczni, Maddie mogła zacząć się uśmiechać.

– Istna diablica. – W głosie Ringa brzmiała lekka trwoga. – Nie spotkałem jeszcze nikogo, kto by walczył tak zawzięcie jak ona. Chwilami miałem wielką ochotę skręcić ten mały karczek.

– Cieszę się, ze tego nie zrobiłeś. A teraz powinniśmy ją położyć do łóżka. Przypuszczam, że oboje jesteście wyczerpani.

Ring chciał już powiedzieć, że on nie potrzebuje wypoczynku, ale oczy same mu się zamykały, kiedy tak siedział oparty o Maddie. Przez ostatnie parę dni ani on, ani Jamie nie spali zbyt wiele.

– Może i masz rację.

Trochę musieli się poszamotać, zanim wstali i ruszyli w stronę namiotu. Ring chciał wziąć Laurel, ale Maddie uparła się, żeby nieść siostrę, więc objął ją ramieniem i razem szli do namiotu. Toby już wcześniej kazał Edith rozłożyć na podłodze derki, żeby Laurel i Ring mieli gdzie spać. Jamie już leżał na za małym dla niego łóżku, tak samo jak kilka dni temu King.

– Wywalę go stąd – powiedział Ring.

– Nie, niech śpi- Może zająć łóżko. Żałuję tylko, że nie mam nic porządnego dla ciebie i Laurel.

Ring był zbyt zmęczony, żeby się spierać. Popatrzył na koce rozłożone na podłodze i chwilę potem leżał na ziemi pogrążony we śnie. Maddie położyła Laurel na drugim posianiu i długo wpatrywała się w jej uśpioną buzię. Tylko dziecka mogło spać mimo wstrząsów i niewygody. Pocałowała siostrę w czoło, owinęła dokładnie kocem, zdmuchnęła latarnię I wyszła.

Przed namiotem czekał na nią Toby.

– Wszystko w porządku?

Uśmiechnęła się.

– Tak. Są tylko zmęczeni. Zostało trochę kawy? Toby nalał kawy do kubka i podał Maddie.

– Dowiedziała się pani, jak to wyglądało?

Usiadła przy ognisko i zrelacjonowała mu, czego się dowiedziała od Ringa. Toby zapatrzył się w płomienie i kiwał głową.

– Z tego wisusa też niewiele dało się wyciągnąć.

Maddie uśmiechnęła się, słysząc jego ton. Wyraźnie Ring był zdecydowanym ulubieńcem staruszka.

– Skąd Jamie się tu wziął?

Toby pokręcił głową.

– Powiadam pani, to dziwna rodzina. Ich ojciec mówił mi kiedyś, że mają w rodzinie dziewczynkę, która widzi rzeczy, co to jeszcze się nie wydarzyły. Nie to, co już było, ale co się dopiero stanie,

Maddie trzymała w dłoniach ciepły kubek i potakiwała.

– Słyszałam o tym, Czasem określa się to jasnowidzeniem. Nie potrafię sobie wyobrazić jasnowidza w rodzinie Ringa.

– No, nie chwalą się tym na lewo i prawo. Ale każdą taką dziewczynkę nazywają Christiana. Teraz jest jedna taka, mieszka na wybrzeżu, nie w Maine, ale na zachodzie, To dopiero dziewuszka, młodsza od paninej siostry, ale kiedyś ocaliła kościół pełen ludzi. Pożar tam był, czy coś takiego, więc na pewno już, wiadomo, że ma to „widzenie".

– Wiedziała, że cos jest źle?

– Zdaje się, że parę miesięcy temu bawiła się lalkami i powiedziała matce, że wujek Ring znajdzie się w opałach, – Toby się uśmiechnął. – Tamta z drugiego końca kraju wysłała człowieka, żeby ostrzegł ojca chłopaka, a staruszek przysłał tu jednego ze smarkaczy, żeby pomógł Ringowi.

Maddie powoli piła kawę.

– Więc Jamie znalazł brata i śledził go.

– Kiedy pani pilnowalim, Ring wypatrzył porywaczy, potem tego Indiańca i jeszcze kogoś, ale nijak nie mógł go dopasować do tej układanki.

– I to był Jamie.

– No.

Pokręciła głową.

– I Jamie zobaczył nas dwoje skutych kajdankami i postanowił odegrać rabusia, przepraszam, rozbójnika, zabrał Ringowi konia i wszystkie nasze rzeczy.

Milczała przez chwilę, myśląc o wszystkim-, co Ring wiedział, a ona nie. Nic dziwnego, że tak spokojnie zareagował, kiedy mężczyzna zabrał mu konia. Nic dziwnego, że nie chciał biec za swoim ukochanym zwierzęciem. Wiedział, że w rękach brata Kary jest bezpieczny. Wiedział też, że przez te trzy dni nic im nie grozi, ponieważ jego brat ich pilnował. A poza tym przez cały czas Ring miał klucze od kajdanek. Przypomniała sobie ten jego głupkowaty uśmieszek, kiedy ona tak się o niego niepokoiła, gdy chciał ruszyć za złodziejem. Albo odgłosy walki, którą odgrywali na jej benefis; Ring zdawał sobie sprawę, że ona jest niedaleko i słucha. Przecież zdziwiło ją, że później nie znalazła na ciele Ringa żadnych obrażeń.

Wstała i popatrzyła na siedzącego Toby'ego. Może powinna czuć gniew, ale nie czuła. Nieważne, co Ring zrobił. Oddał jej siostrę, to najważniejsze. – Idę spać – oświadczyła.

Odwróciła się i poszła do namiotu. Wsunęła się w ramiona Ringa, a on przez sen przygarnął ją do siebie. Maddie przytuliła do siebie Laurel i zasnęła.

Nic ci nie jest? – spytała Maddie siostrę następnego ranka. Były same w namiocie, siedziały na łóżku. – I nie kłam. Chcę usłyszeć prawdę.

Laurel opowiedziała o swoich przeżyciach. W jej opowieści roiło się od przekleństw i wykrzykników, które zapewne zgorszyłyby i przeraziły Maddie, gdyby była kimś innym. Ona jednak zdawała sobie sprawę, w jakim otoczeniu dorastała Laurel. Sama Maddie dopiero wtedy, gdy lepiej poznała środowisko operowe, uświadomiła sobie, jak niezwykłe było jej dzieciństwo. Jej rodzina mieszkała na odludziu, jej przyjaciele byli starymi mieszkańcami gór. Zamiast zagłębiać tajniki haftu i sztuki podawania herbaty, uczyła się, jak oprawić bawołu, chwycić bobra, ozdobić spodnie z koźlej skóry. Kiedy zaczęła występować, uświadomiła sobie, że oprócz arii operowych zna wyłącznie świńskie piosenki, których nauczył jej Bailey. Potrafiłaby przeżyć w puszczy, ale nie umiała odróżnić jedwabiu od płótna.

Maddie uśmiechnęła się do siostrzyczki i odgarnęli jej włosy z czoła.

– Martwiłam się o ciebie.

Laurel przyglądała się jej z lekkim strachem. Nie zapamiętała zbyt dobrze swojej starszej, sławnej siostry z tych kilku krótkich lat, które spędziły razem, dopóki Maddie nie opuściła domu, ale przechowywała każdy drobiazg związany z Maddie. Miała plakaty, wycinki, zasuszone kwiaty i wszystkie listy, które od niej dostała.

– Powiedzieli, że mnie potrzebujesz – mruknęła Laurel.

– Pojechałam z nimi, bo twierdzili, żeś wpadła po uszy, Maddie uśmiechnęła się, bo określenie zabrzmiało jak zgrzyt.

– Trzęsłam się o ciebie i dlatego z nim pojechałam – mówiła cicho Laurel, a w jej oczach malowało się oddanie.

Maddie z uśmiechem ujęła dłonie dziewczynki,

– Ja też się o, ciebie trzęsłam, ale nie mogłam tam przyjechać.

Pogładziła siostrę po potoczku i uświadomiła sobie, jak bardzo „cywilizacja" ją zmieniła. W cywilizowanym świecie ludzie nie przyznawali się, że brak im kogoś albo że się o kogoś „trzęsą", jak to po wiedziała Laurel Nie, w cywilizowanym świecie ludzie ukrywali uczucia albo je udawali. A kiedy dowiadywali się, że ktoś ich potrzebuje albo, jak to określiła Laurel, „wpadł po uszy", i coś złego mu się przydarzyło, nie rzucali wszystkiego, by ruszyć mu z pomocą.

– Pojechałam z nimi – podjęła Laurel z zaciśniętymi wargami. – Jeden odgrywał ksieżula, ale spoił mnie jakimś świństwem i zasnęłam. – Popatrzyła na Maddie. – Ale dostało mu się za swoje. Zarobił kulkę i odwalił kitę.

Maddie otworzyła oczy z przerażenia. Laurel porwał mężczyzna przebrany za pastora, dał jej jakiś środek usypiający. Wyglądało jednak na to, że został zabity i umarł.

– Ty go zabiłaś?

– Niee, jeden z tych drani.

Maddie uspokoiła się, słysząc, że zrobił to jeden z porywaczy, a nie jej siostra. Objęła dziewczynkę.

– Tak się cieszę, że jesteś bezpieczna. Ring mówił, że nieźle mu się dałaś we znaki.

Laurel odsunęła się, żeby spojrzeć na siostrę.

– Myślał, że mu uwierzę, kiedy się pokazał w tamtej chałupie. Spodziewał się, że natychmiast z nim pojadę, jakby był samym Panem Bogiem.

Maddie musiała ją przyciągnąć do siebie, żeby Laurel nie widziała jej uśmiechu. Potrafiła sobie wyobrazić, jak King rozkazuje Laurel, co i jak ma zrobić, dokładnie tak samo, jak na początku próbował dyrygować nią.

– Ma skłonności do takiego zachowania – wyjaśniła -ale są szanse, że się oduczy. Jak cię traktowali porywacze? Nie zrobili ci krzywdy?

– Chcieli mnie nastraszyć, ale wlałam im do jedzenia bawolej herbatki i to ich uspokoiło.

Maddie zmarszczyła brwi. Co innego odwaga, a co innego głupota. Zaś nalanie moczu do jedzenia porywaczy z pewnością było głupotą. – Laurel, moim zdaniem… Laurel potrafiła rozpoznać, kiedy zanosiło się na kazanie.

– Skoro o bawolej herbatce mowa, masz coś do jedzenia?

Jestem głodna jak wilk.

Maddie parsknęła śmiechem. Jej siostrze nic nie dolegało, a po tym, co zdążyła usłyszeć, zaczynała współczuć biednym porywaczom. Zapewne byli to zwykli najemnicy, tak samo jak ten, z którym się spotykała w górach, i nie mieli pojęcia, jak sobie poradzić z dwunastoletnią diablicą. Która wlewa im mocz do jedzenia. – Dobrze, idź zjeść – powiedziała Maddie, a kiedy Laurel wstawała, chwyciła ją za rękę. – Kiedy rozstawiasz z innymi, postaraj się mówić, jak należy. Inaczej nie zrozumieją i będą zgorszeni. Laurel wykrzywiła buzię.

– Ten… Ten twój…

– Co znowu Ring zrobił?

– Przełożył mnie przez kolano, ot co.

Maddie musiała przygryźć w środku wargę, żeby nie wybuchnąć głośnym śmiechom. Ilekroć przeklinały, ojciec zawsze groził im laniem, ale miał zbyt miękkie serce i nigdy nie zrealizował tej groźby. Ich matka też nigdy nie lubiła bicia.

– Po prostu wyobraź sobie, że rozmawiasz z mamą.

– Też na to wpadłam – odparła Laurel. – Co to za ludzie, ci ze wschodu? Czy to w ogóle mężczyźni?

– Tak – odparła Maddie. – To prawdziwi mężczyzni. Idź już, zjedz coś.

Przyglądając się wychodzącej z namiotu siostrze pomyślała, że może dlatego nigdy nie interesowali jej Europejczycy, bo nie wydawali jej się prawdziwymi mężczyznami.

Wstała i otrzepała spódnicę. Tak, ci mieszkańcy wschodu byli mężczyznami, innymi niż ci, z którymi się wychowała, ale na pewno mężczyznami.

Nieco później Laurel oświadczyła Maddie, że nie chce jechać na wschód, tytko wrócić do rodziców. Ring spojrzał na dziewczynkę i stwierdził:

– Nie będę mógł cię odwieźć natychmiast, ale obiecuję, że zrobię to, kiedy tylko będę mógł.

Nim Maddie zdążyła otworzyć usta, Laurel wyskoczyła na Ringa.

– Ty? A po co masz mnie brać? Sama pojadę!

Maddie już chciała się wtrącić do sporu, ale uświadomiła sobie, że automatycznie chciała bronić Ringa. Zamknęła usta. Ring wyglądał na zaskoczonego atakiem Laurel.

– Chciałem tylko…

– Chciałeś dokładnie to, co mówiłeś. Ty… – urwała, widząc ostrzegawcze spojrzenie starszej siostry. – Nie potrzebujemy cię, prawda, Maddie? Możemy same pojechać. – Uniosła dumnie główkę. – Poza tym mamy Dobre Ucho.

– Phi, on tylko się przygląda – prychnął Ring. – Nigdy bezpośrednio nie pomaga. A tak w ogóle to zaczynam podejrzewać, że w ogóle nie istnieje, że to wytwór waszej wyobraźni.

Laurel wyglądała tak, jakby miała zamiar gryźć paznokcie i Maddie musiała zasłonić usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Jej siostrzyczka nie miała pojęcia, że Ring z niej żartuje i bawi go jej wściekłość.

Dziewczynka popatrzyła na drzewa. – Potrzebuję cię – powiedziała głośno.

Maddie była ciekawa, czy Dobre Ucho pokaże się na tak bezpośrednie wezwanie. Nie wątpiła, że kryje się w pobliżu i ich słyszy, zawsze bowiem był ogromnie ciekawy i niezmiennie fascynowały go kłótnie białych ludzi.

Laurel stała z założonymi rękami, tupiąc nogą, podczas gdy Ring ostentacyjnie rozglądał się wokoło, szukając Indianina.

– I gdzie ten wasz wyimaginowany przyjaciel?

Maddie widziała, że Laurel opuszcza pewność siebie i boi się, że Dobre Ucho się nie pokaże. Ona też chciała go zobaczyć. Świsnęła i czekała.

Kiedy ostatecznie zwątpiła, że Indianin się pokaże, wyszedł z lasu – i wszyscy utkwili w nim wzrok.

Nie ma nic, po prostu nic równie wspaniałego jak nadzwyczajnej urody wojownik z plemienia Kri – a właśnie taki był Dobre Ucho: wysoki, proporcjonalnie zbudowany, tak jak powinien być zbudowany mężczyzna, o brązowej skórze. Nosił się dumnie, świadom swego wyglądu. Kiedy występował jako wojownik, Maddie nie podchodziła do niego, nie dotykała go ani z nim nie rozmawiała. W dzieciństwie ona, jej siostra i jego dzieci łaziły po nim, żartowały z nim, platały mu figle – ale nie wtedy, kiedy przeobrażał się w wojownika: wtedy stawały i przyglądały mu się z czcią – tak jak teraz Ring, Jamie i Toby.

Dobre Ucho zniknął w lesie równie szybko, jak się pojawił.

– No i masz – odezwała się po obwili Laurel. – Czy to cię przekonuje? Sądzisz, że on może mnie odwieźć do domu?

Ring nie słuchał. Odwrócił się do brata i uśmiechnęli się; do siebie. To tak, jakby zobaczyli człowieka-legendę z ich dzieciństwa i ciągle nie wierzyli własnym oczom. Jamie podszedł do brata i objął go ramieniem.

– Następnym razem ja będę Dobrym Uchem – powiedział, powtarzając zdanie, które zapewne nieraz padało w ich zabawach.

– Pod warunkiem, że ja będę Jeffersonem Worthem -brzmiała odpowiedź Ringa.

Laurel popatrzyła na Maddie.

– O czym oni gadają? – Maddie się roześmiała.

– Chłopcy – powiedziała. – To wieczni chłopcy.

Nadal ją wypytują? – spytał Toby, kucając przy ognisku i biorąc kolejną dokładkę boczku.

Maddie ziewnęła, potakując. Zaraz po scenie z Dobrym Uchem Ring i jego brat zawołali Laurel do namiotu. Chcieli się dowiedzieć, gdzie ją przetrzymywano i dlaczego. Początkowo Maddie chciała bronić siostrzyczki, ale szybko zdała sobie sprawę, że Laurel jest zadowolona, że stanowi ośrodek zainteresowania dwóch dorosłych przystojnych mężczyzn – nawet jeśli Ringa traktowała bardziej niż chłodno. Maddie zauważyła, że dziewczynka szczególną sympatią darzy niebieskookiego Jamiego, który posyłał jej bardzo dorosłe spojrzenia. Kiedy Maddie wychodziła z namiotu, mijając Jamiego szepnęła:

– Skrzywdź ją, a złamię coś więcej niż twe serce.

Jamie tylko się roześmiał.

Teraz zaś Maddie chciało się śpiewać. Dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że przez ostatnie trzy dni pierwszy raz w życiu nie miała na to ochoty. Ale teraz pragnęła śpiewać. I to śpiewać dla Ringa!

– Mieszkańcy, zdaje się. wspominali coś, że przytransportowali tu fortepian i postawili chatę? – spytała Toby'ego.

– Tak, jest na górce. Stała tam wiata, dorobili do niej byle jaki dach i ścianę frontową.

– Dobrze – oświadczyła i ruszyła zboczem w górę.

Pomieszczenie było niewielkie, mieścił się tam jedynie fortepian i krzesło, ale tyle Maddie wystarczyło. Uśmiechnęła się. myśląc o czekającej Ringa niespodziance. Co innego bowiem słyszeć śpiew operowy ze sceny, a co innego słyszeć go w niewielkim pomieszczeniu.

Bez trudu namówiła Franka, żeby akompaniował jej po południu. Edith przygotowała lunch, który składał się z pieczonej szynki i sucharów. Maddie chciała porozmawiać z Laurel, lecz siostra całą uwagę poświęcała Jamiemu i nieustannie go obserwowała. Maddie przymrużyła oczy i popatrzyła groźnie na Jamiego, ale on uniósł tylko ręce w geście niewinności. Wreszcie Maddie wstała.

– Idę poćwiczyć – oświadczyła, jakby to nic nie znaczyło.

– Ring, może chciałbyś się przyłączyć?

Uśmiechnął się.

– Myślę, że chętnie skorzystam z zaproszenia – odparł i wraz z Maddie ruszył do chaty.

Kiedy doszli na miejsce, zamknął drzwi, a Maddie podeszła do fortepianu, zwracając się do Franka, który już siedział przy klawiaturze.

– Ah,fors'e lui, proszę – powiedziała cicho.

Ring usiadł na krześle, które postawiła naprzeciwko instrumentu i uśmiechnął się do Maddie. Śliczna aria z Trviaty i tak należała do jego ulubionych, słyszał ją już dwukrotnie. Jednak choć był na koncertach Maddie, nigdy nie słyszał jej śpiewu w niewielkim pomieszczeniu. Słuchając występów na scenie, łatwo sobie uświadomić, jak potężnego trzeba głosu, żeby dotarł do ostatnich rzędów, kiedy jednak siedzi się na widowni złożonej z setek ludzi, trudno docenić jego głębię i prawdziwą siłę.

Początkowo Ring po prostu rozkoszował się melodią, podczas gdy Maddie jako Violetta zastanawiała się, czy powinna czy też nie powinna pokochać Alfreda. Kiedy jednak przeszła do miejsca, w którym śpiewała, ze może ich dusze są dla siebie przeznaczone, Ring otworzył szerzej oczy. Głos Maddie – po części zasługa talentu, po części efekt ćwiczeń – dobywał się z głębi jej piersi, rodził się gdzieś głęboko, głęboko w niej. Kiedy zaśpiewała follia, co po włosku oznacza szaleństwo, od siły jej głosu zaczęło drżeć krzesło, a wraz z nim całe ciało Ringa.

Śpiewała o płonącym ogniu miłości, o miłości, która jest tajemnicza i nieosiągalna, o zagubieniu i radości jej serca.

A kiedy wspaniałym trelem wyśpiewała gioir, „raduję się". Ring wyprostował się na krześle i spojrzał na Maddie. Nigdy nie widział nic równie pięknego jak ta kobieta. Wiedział, że ją kocha, kochał ją już od jakiegoś czasu, ale w tej chwili patrzył na nią inaczej, nie jak na osobę, lecz na niewiarygodnie upragnioną kobietę.

Frank zaskoczył Ringa, włączając się jako Alfredo, który stał pod oknem Violetty i śpiewał, że miłość stanowi tętno całego świata.

Trele Maddie w jej pierwszej odpowiedzi Alfredowi sprawiły, że Ring zaczął dygotać. Było to powolne drżenie, które rodziło się gdzieś w środku, rozchodziło się po całym ciele, aż dotarło do nóg. Ring trzymał się mocno krzesła, jakby się bał, że inaczej się rozpadnie.

Maddie widziała pobladłą twarz Ringa i uświadomiła sobie, że ma wyjątkowego słuchacza. Kryształowo czystym głosem śpiewała nutę za nuta, jej A z bemolem były doskonałe.

Przy drugiej serii treli Ring zaczął się pocić. Jej głos go otaczał, przenikał, a kiedy śpiewała o przefruwaniu od przyjemności do przyjemności, czuł i jej słowa, i głos. Dopiero na samym końcu, przy tym wspaniałym wysokim C popatrzył na Maddie. Najpierw na stopy, potem wzrokiem powędrował w górę. Kiedy Maddie poczuta na sobie jego spojrzenie, ona także zaczęła drżeć, bo nie trzeba było wiele doświadczenia, by odgadnąć, że to, co płonęło w jego oczach, to pożądanie. W tej chwili nie było ważne, czy to ona je wzbudziła czy jej głos. Ważne było jego istnienie.

Nim ostatnia nuta umilkła w powietrzu. Ringowi udało się wsiać i wyjść z chaty. Zatrzasnął za sobą drzwi, oparł się o ścianę i próbował wyciągnąć cygaro z wewnętrznej kieszeni kurtki;

– A, tu jesteś – odezwał się Toby. – Szukałem ciebie, gdy usłyszałem te wycia i wiedziałem, że cię tu znajdę. Dobrze się czujesz?

– Wła… – szepnął Ring.

Toby natychmiast przeszedł do akcji. Podtrzymał Ringa i podprowadził do zwalonego pnia, i tam posadził. Kiedy tamten dalej grzebał w kieszeni. Toby wyjął cygaro, zapalił i podał mu, ale Ring tak się trząsł, że z trudem je trzymał w dłoni.

– Co ci się stało? – dopytywał się Toby.

– Mam wrażenie, że właśnie wróciłem z Edenu – odparł Ring.

– Zakosztowałem owocu z drzewa poznania dobra i zła.

Toby nadal nie pojmował, więc kiedy zbliżył się Jamie, chwycił go za klapy.

– Może ty zrozumiesz, co on bredzi.

Stali patrząc na Ringa, który siedział na pniu, ciągle drżąc i usiłując palić cygaro, żeby się uspokoić.

– Powiada, że był u jakiegoś Edena i zjadł jakiś owoc.

W tej samej chwili Maddie otworzyła drzwi. Zmierzyła wzrokiem Ringa i uśmiechnęła się pogardliwie.

– Jak śmiesz wychodzić, kiedy ja jeszcze śpiewam – powiedziała, zatrzasnęła drzwi, potem gniewnym krokiem ruszyła w dół, kierując się do namiotu.

Ring wychylił się zza Toby'go i przyglądał się idącej Maddie: pełne biodra, szczupła, ściągnięta gorsetem talia. Odwróciła się i dostrzegł zarys jej piersi, krągłą linię pośladków.

Toby powiódł wzrokiem od Ringa do Maddie, potem spojrzał na Jamiego.

– Niech mnie kule biją – wyszeptał. – Wreszcie i jego rąbnęło.

Uśmiechając się radośnie poderwał Ringa na nogi i popchnął w stronę Maddie.

– Idź ją udobruchać – powiedział ze śmiechem. – Przyprowadź tutaj. Już ja dopilnuję, żebyście mieli spokój.

Ringowi udało się zmusić nogi do pracy na tyle, że dotarł do namiotu Maddie, jednak ręka tak mu się trzęsła, że z trudem uchylił płachtę namiotu. Ledwo wsunął głowę, a w jego stronę poleciało coś co wyglądało na zdjęcie w ramce. Wślizgnął się do namiotu.

– Jak śmiałeś? – wrzasnęła Maddie. – Jak śmiałeś wyjść, zanim skończyłam?

Chwyciła mały słoiczek z kremem i cisnęła nim w Ringa. Ring złapał pojemniczek i ruszył w jej kierunku.

– Czekam na wyjaśnienie.

Kiedy bez słowa szedł dalej w jej stronę, złapała buteleczkę perfum, która stała na kufrze, i rzuciła. Ring chwycił ją prawą ręką. Doszedłszy do Maddie, wyciągnął ręce po obu jej stronach, ustawił na kuferku słoiczek i butelkę, potem chwilę stał bez ruchu, przyglądając się kobiecie. Dopiero kiedy spojrzała mu w oczy, zrozumiała, co czuł, i serce podeszło jej do gardła. Widywała taki wzrok u wielu mężczyzn, lecz nigdy o takiej sile i natężeniu. Nigdy jeszcze nie bała się Ringa, ale ten mężczyzna o dzikim spojrzeniu ją przerażał;

– Ring, muszę… – zaczęła, ale nie odpowiedział.

Gdzie się podział tamten cywilizowany, opanowany mężczyzna, z którymś. Nim zdążyła zareagować, przerzucił ją sobie przez ramię i wyniósł z namiotu. Na zewnątrz stali Jamie Toby, Edith. Frank, Sam i Laurel, nie wspominając już o jakiejś dwudziestce mieszkańców miasteczka. Zamknęła oczy, żeby ich nie widzieć, czuła bowiem, że próby przemówienia do rozsądku temu obcemu człowiekowi, który ją niósł, są z góry skazano na przegraną. Zaniósł ją do chaty na zboczu, zamknął drzwi, postawił ją na nogi i popatrzył na nią wzrokiem, w którym płonili ogień.

– Ring, wiesz, chyba czegoś zapomniałam. Może powinnam…

Chwycił ją za ramię, kiedy próbowała ruszyć do drzwi. Trzymając ją wodził dłońmi po jej ciele, wreszcie natrafiwszy na pośladki, zacisnął palce na ich krągłych kształtach. Maddie chwilę się nie ruszała, stała z szeroko otwartymi oczami, wreszcie podniosła na niego wzrok. Oczy jeszcze bardziej mu pociemniały, oddychał inaczej. Wolno pochylił się nad nią i lekko pocałował w usta.

Już wcześniej ją całował, ale nie tak jak teraz. Teraz czuła w jego pocałunkach gwałtowność, której przedtem w nich nie było. Zamrugała oczami, przełknęła ślinę, potem wycofała się z jego ramion.

– Myślę, że… eee… muszę porozmawiać z Laurel. Zrobił krok do przodu, Maddie oparła rękę na klamce.

– Zdaje się, że ktoś mnie wolał.

Ring sięgnął nad nią i opuścił rygiel, tak że nikt nie mógł dostać się do środka. Maddie cofała się w stronę fortepianu. Ring szedł za nią.

– Czy ktoś dogląda twojego konia? Wiesz, że on potrafi jeść wszystko. Zmartwiłabym się, gdyby coś mu się…

Zagonił ją w róg, oparł dłonie po obu stronach jej głowy, pochylił się i pocałował, miękko i długo. Kiedy Maddie zaczęła osuwać się na podłogę, chwycił ją w pasie i przyciągnął blisko do siebie. Wreszcie cofnął głowę. Maddie odwróciła wzrok, oddychała szybko i płytko. Nigdy jeszcze nie czuła nic podobnego. Popatrzyła na niego, od samego jego spojrzenia bił na nią war.

– Nie… nic wiem, co robić – wyszeptała.

– Ja też tak znowu dużo nie wiem – odszepnąl. – Ale chętnie się nauczę.

Posłała mu wątły uśmiech.

– Może powinniśmy nająć profesorów.

Zaczął się zmagać z licznymi guziczkami z tyłu jej sukni, delikatnie ucałował ją w szyję, policzek, oczy.

– Nauczę ciebie, jeśli ty nauczysz mnie.

– Tak – szepnęła. Strach powoli znikał. – O, tak.

– Maddie, ja… – zaczął i poczuła, jak drżą mu palce.

Nie była pewna, co wydarzyło się potem. Guziki nie dawały się łatwo rozpiąć, więc szarpnął, materiał się rozdarł i suknia opadła wokół stóp Maddie.

Znowu ją pocałował, tym razem nie tak delikatnie. Jedną ręką przechylił jej głowę i Maddie otworzyła usta pod dotykiem jego warg. Nie wiedziała, które z nich jęknęło, ale było to B z bemolem.

Nie wiedziała nawet, kiedy opadła z niej reszta ubrania, ale po kilku minutach wszystko leżało u jej stóp, ona sama zaś stała w objęciach Ringa, ubrana jedynie w pończochy, podtrzymywane w kolanach przez koronkowe podwiązki, i w trzewikach. Wziął ją za ręce, odsunął się i przyjrzał. W chacie panował półmrok, przez jedyne okno wpadały promienie słońca, w ich świetle wszystko nabierało złocistej barwy, Maddie poczuła, jak pod spojrzeniem Ringa cała oblewa się rumieńcem, ale on palcami ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz.

– Jesteś równie piękna jak twój głos – powiedział.

Nie byle jaka to pochwała – pomyślała Maddie. Bardzo nie byle jaka.

– Chcę cię zobaczyć – wyszeptała.

Ring drżącą dłonią przeciągnął po jej ramieniu, przez pełną pierś, ku talii, wodząc palcami po płaskim, delikatnym brzuchu. Wreszcie znowu popatrzył jej w oczy i uśmiechnął się krzywo.

– Mężczyźni nawet w połowie nie są tak interesujący jak kobiety.

Uniosła dłoń do jego piersi, rozpięła jeden guzik i wsunęła rękę do środka, dotykając włosków na torsie, ciepłej skóry, mocnych, twardych mięśni. Wolno rozpinała guzik po guziku, schowała obie ręce pod koszulą, zsuwając mu ją z ramion. Spojrzała na jego twarz i dostrzegła w niej nie tylko namiętność, ale i coś innego. Coś, co przypominało zdumienie. Z tego, co zdążyła się dowiedzieć, w jego życiu nie było wiele kobiet i zdawała sobie sprawę, że dla niego, tak samo jak dla niej to wszystko jest nowe. Ta świadomość wywołała kolejny rozkoszny dreszcz. Maddie zawsze sądziła, że pewnego dnia pokocha mężczyznę, który zgłębił wszelkie tajniki sztuki miłości, mężczyznę, który weźmie ją do łóżka i wszystkiego nauczy – zwłaszcza że niejeden ofiarował się to uczynić. Czuła jednak, że Ring tak samo jak ona jest uczniem w tej szkole, i nie wiedziała czemu, ale ogromnie jej się to podobało. Może właśnie na tym polega różnica w otrzymaniu w darze nowej pary butów zamiast zużytych przez innych pantofli?

Objęła go ramionami, dotykając piersiami jego skóry. Ring mocno ją przytrzymał.

– Nigdy nie sądziłem… – wyszeptał jej we włosy. – Nigdy nie wiedziałem, o co im właściwie chodzi. Toby twierdził, że mężczyzna po prostu musi to przeżyć.

Znowu zaczął drżeć, potem odsunął Maddie od siebie i popatrzył na nią pociemniałymi oczami.

– Nie chciałbym cię skrzywdzić, ale, jak to powiedzieć, czuję narastającą potrzebę.

Roześmiała się.

– Skrzywdzić? – powiedziała i ugryzła go w pierś. – Mnie? Tylko spróbuj.

Jeszcze kilka razy lekko go ugryzła, aż wreszcie Ring poddał się ogarniającemu go pożądaniu. Wybuchły w nim lata powstrzymywanej namiętności. Lata, kiedy patrzył, ale nie widział; pragnął, ale sobie odmawiał; lata samotności; wszystko to teraz wydostało się na powierzchnię.

Początkowo Maddie uśmiechała się, kiedy niecierpliwie całował jej ciało, pochylając się nad nią, dłońmi przytrzymując jej pośladki, przyciskając jej gołe nogi do szorstkiej wełny swoich spodni, a jego pasek wrzynał się w jej miękki brzuch. Kiedy jednak przywarł ustami do jej piersi, uśmiech zniknął z jej twarzy. Szeroko otworzyła oczy, potem cicho jęknęła i odchyliła się w jego ramionach, zwisając na nich całym ciężarem.

Popchnął ją na ścianę, opasując jedną ręką jej ramiona, podczas gdy drugą ręką i ustami penetrował jej ciało.

– Jakaś ty piękna – mówił niewyraźnie z ustami na jej udzie. – Jaka niewiarygodnie piękna.

– Miło mi, że jesteś zadowolony – udało jej się odszepnąć.

Przytrzymywał ją dłonią, położoną na brzuchu, podczas gdy ustami wędrował w dół jej nóg, ściągając podwiązki, odrzucając buty. Wreszcie wrócił do jej warg.

– Masz małe, delikatne włoski na nogach – stwierdził tonem naukowca, który bada jakieś nieznane żyjątko.

Mogła tylko zamrugać powiekami i objąć go za szyję.

– Och, Ring, kochaj mnie- szepnęła.

– Gdy tylko skończę uwerturę – odpowiedział z ustami na jej wargach.

Uśmiechnęła się. Ring obrócił ją plecami do siebie.

– Zobaczmy, jak wyglądasz z tyłu.

Stała oparta o ścianę, a on wodził dłońmi po jej plecach, całował linie kręgosłupa, pośladki i tył nóg. Kiedy doszedł do pięt, lekko ją ugryzł. Zapiszczała z rozkoszy i podniosła najpierw jedną stopę, potem drugą.

Odwróciła się do niego. Płonęła z pragnienia i dość już miała jego władzy. Teraz ona chciała się z nim podrażnić. Wysunęła się z jego uścisku.

– Maddie.

W jego głosie zabrzmiało błaganie, stal z wyciągniętymi rękami. Wiedziała, ze kiedy tak na nią patrzy, niczego mu nie odmówi.

– Precz z tym – oświadczyła, pokazując na jego spodnie.

Uśmiechnął się.

– Damie nie można odmówić.

Przyglądała się, jak siada na podłodze, ściąga wysokie buty, potem znowu wstał, zsunął spodnie i bieliznę do kostek i bez trudu z nich wychodzi.

Maddie stała oparta o ścianę i spokojnie, niespiesznie go oglądała. Wychowana wśród traperów i Indian, często widziała mężczyzn ubranych wyłącznie w przepaskę na biodrach, ale mimo to Ring wydał jej się o wiele piękniej zbudowany niż oni. A poza tym, jeśli opuściła nieco wzrok, widziała niezaprzeczalny dowód, ze jej pragnie. Wróciła spojrzeniem do jego twarzy.

– I to wszystko dla mnie jednej, maleńkiej? – spytała i z dużą przyjemnością dostrzegła, jak Ring aż po ramiona oblewa się rumieńcem.

– Chodź tu – mruknął, wyciągając po nią ręce, ale Maddie mu umknęła.

Ring stał w miejscu, z rozchylonymi ustami przyglądając się kołysaniu jej piersi i bioder. Maddie nagle poczuła się wszechwładna, to ona bowiem panowała nad tym wspaniałym mężczyzną. Rozchyliła usta i zaśpiewała drugą partię treli z Ah,fors'e lui.

W ułamku sekundy Ring był już na niej. Przygniótł ją całym ciężarem swoich stu kilogramów i zwalił na podłogę – a cel miał doskonały. Ustami trafił prosto w jej usta, a jego członek jednym gładkim ruchem wsunął się w jej wnętrze. Kiedy zaczął się w niej poruszać, instynktownie nogami oplotła po w pasie. Początkowo robił to wolno, długimi suwami, ale po kilku sekundach, gdy uniosła ku niemu biodra, jego mchy stały się głębsze i szybsze w a Maddie odpowiadała na każdy ruch. Nie zdawała sobie sprawy, ze przesuwają się po podłodze, dopóki głową nie uderzyła w ścianę. Wydęła kark, jej ramiona zaczęły się unosić. Wtedy Ring ustami dosięgnął jej piersi. W zapamiętaniu ssał je odrobinę za mocno, nieco boleśnie i Maddie głośno krzyknęła. Jeszcze mocniej zaplotła nogi wokół jego bioder.

Kiedy już niemal zupełnie wgniótł ją w ścianę, Ring zacisnął ręce wokół jej talii i uniósł Maddie, nawet na chwilę nie przerywając ich zjednoczenia, potem wstał, trzymając ją przy sobie. Postąpił ku fortepianowi, zawahał się. Otworzyła oczy i dostrzegła, że Ring nad czymś się zastanawia. Zaczęła się wiercić, przymknął oczy i chwilę potem Maddie poczuła, ze jest przygwożdżona do ściany. Znowu zaczął się w niej poruszać, a w Maddie coraz bardziej narastało podniecenie, aż wbiła mu paznokcie w plecy, mocniej zaplotła nogi i przywarła do niego.

– Tak – powiedziała, biorąc w usta płatek jego ucha. – Tak.

Wsunęła mu język do ucha. Wtedy pchnął ją z taką siłą, że przez chwilę widziała przed oczami oślepiającą biel, a przez jej ciało przebiegał dreszcz za dreszczem. Dopiero do dłuższym czasie odzyskała oddech. Przy piersi czuła dudnienie serca Ringa.

Nie wypuszczając jej z objęć, cofnął się o kilka kroków, potem klęknął i zdjął sobie z bioder jej nogi. Uśmiechnął się, kiedy Maddie mruknęła z niezadowoleniem, gdy się rozłączyli. Położył się na ziemi, trzymając Maddie na sobie.

– Nie wiedziałam – wyszeptała, leżąc z głową na jego ramieniu, palcami bawiąc się włoskami na jego torsie.

Ring milczał, więc uniosła się na łokciu i spojrzała na niego. Przeciągnęła palcem po zmarszczce na jego czule.

– Dlaczego się marszczysz?

Ucałował jej palec i popatrzył na nią.

– Rozumiem teraz, co rządzi mężczyzną. Rozumiem, o co chodzi mojemu ojcu.

– Ojciec rozmawiał z tobą o kobietach?

Wtuliła głowę w jego ramię, myśląc, jak świetnie ich ciała do siebie pasują.

– Próbował. – Nagle objął ją tak mocno, że omal głośno nie krzyknęła. – Maddie, moja piękna La Reino, chciałbym ofiarować ci równie wiele, jak ty mi dałaś. Najpierw swój głos, a teraz to.

Pociągnął dłonią po jej ramieniu. Przeciągnęła się rozkosznie, ocierając się o niego nogą. – Dałeś mi Laurel.

– To nie dość, by się wypłacić za to. Roześmiała się.

– A gdybym zażądała gwiazdki z nieba?

– Dałbym ci.

Uniosła się na łokciu i przyjrzała Ringowi.

– A czego byś chciał w zamian?

– Ciebie całej. Każdego kawałeczka – odparł, całując ją.

– Mnie jest bardzo dużo. Popatrzył na jej biust.

– Myślę, że poradzę sobie z tym wszystkim.

– Z czym? – spytała, spoglądając w dół, ku jego nogom.

– Nauczę cię… – odpowiedział, chwytając Maddie, która pisnęła i próbowała mu się wyrwać.

Bezskutecznie.

Laurel siedziała przy ognisku obok Toby'ego. Słońce zachodziło, robiło się chłodno. Zerknęła przez ramię na zbocze, gdzie w starej chacie już od trzech dni siedziała jej siostra wraz… wraz z tym człowiekiem. Nagle Laurel szeroko otworzyła oczy.

– Toby, zdaje się, że chata się trzęsie.

Toby obejrzał się za siebie, uważnym wzrokiem zmierzył chatę i mądrze pokiwał głową.

– Kto obstawiał, że będzie się trząść? – zwrócił się do stojących wokół poszukiwaczy złota.

Od kilku dni poszukiwacze stopniowo porzucali swe działki, aż wreszcie nie został ani jeden, który by pracował przy strumieniu. Całą ich uwagę pochłonęła ta śpiewaczka operowa i jej życie prywatce. Najpierw zaciekawiła ich, kiedy nie chciała śpiewać, a całe dnie spędzała stojąc pod drzewem i wyglądając na droge. Przypominała wdowę po marynarzu, oczekującą tego, który już nie powróci.

Ich ciekawość wzrosła, kiedy pojawił się Ring z bratem i śpiącą dziewczynką. Poszukiwacze zgromadzili się wokół Toby'ego i zasypali go gradem pytań. Skoro owa La Reina nie zamierza dla nich śpiewać, to przynajmniej posłuchają sobie opowieści.

Toby raczył właśnie mężczyzn niewiarygodnymi historiami o wspaniałych wyczynach Ringa (któremu odrobinę pomagał jego młodszy brat), kiedy z chaty dobiegł śpiew Maddie. Stali w milczeniu słuchając, potem ze zdumieniem zobaczyli, jak kapitan Montgomery wychodzi z chaty, a za nim ta śpiewaczka. Później dobiegły ich odgłosy kłótni – co za głos miała ta kobieta! Pewnie było ją słychać w promieniu kilkunastu kilometrów – wreszcie kapitan przerzucił sobie La Reinę przez ramię i zaniósł z powrotem do chaty. Żaden z mężczyzn nie przemówił ani słowem, stali tylko, przyglądając się chacie.

Dopiero kiedy dotarł do nich kobiecy pisk, a wkrótce po nim huk, jakby coś upadło na podłogę, jeden z nich powiedział:

– Stawiam dwadzieścia dolarów, że nie wyjdą stamtąd do rana.

– Przyjmuję – odezwał się inny.

Początkowo traktowali to jak zabawę, ale kiedy rankiem

Edith zaniosła śpiewaczce i jej kochankowi śniadanie, a tamci zażądali przyniesienia z kufra Maddie różanego olejku, zakłady zaczęły się na poważnie

Zakładano się, jak drago Maddie i Ring będą przebywać w chacie. Ponieważ chętnych było wielu, musieli określić dokładną godzinę pojawienia się kochanków. Toby przekonał się, że młodziutka Laurel, nauczona przez niejakiego Baileya, posiądą fachowe przygotowanie i doskonale zna się na nakładach, Jamie protestował, mówiąc, ze nic wolno mieszać tak młodej i niedoświadczonej istoty do zakładów tyczących seksualnych wyczynów jej siostry. Powtarzał to nawet wtedy, kiedy sam postawił dwadzieścia dolarów, że jego brat nie wytrzyma dłużej niż czterdzieści osiem godzin. Minio swego młodego wieku Laurel wiedziała to i owo o mężczyznach. Zdawała sobie sprawę, że Jamie chciał ją odciągnąć, żeby zasypać ją setkami pytań o porywaczy. Zagroziła, że jeśli nie pozwoli jej trzymać zakładów, nie odpowie na żadne z nich. Wtedy Toby roześmiał się i stwierdził, że Laurel pobiła Montgomery'ego, a dziewczynka rozpoczęła negocjacje, ile będzie dostawała za przeprowadzanie transakcji. Toby zaoferował jej pięć centów od każdego zakładu. Laurel wyśmiała go i zaczęte rozmowy od pięćdziesięciu procent. Po dłuższych targach przysłali, że Laurel dostanie trzydzieści procent od każdego zarobku Toby'ego. Przyjmując zakłady, odpowiadała na pytania Jamiego.

– Trzęsąca się chata – odczytała Laurel z notatnika. – Tim Sullivan.

Otworzyła pudełko (przejęła także troskę o worki ze złotonośnym piaskiem) i zapłaciła mężczyźnie.

– Mówiłam ci, żebyś nie przyjmował tego zakładu – szepnęła do Toby'ego. – Wiadomo było, że przegrasz.

– Co ty tam możesz wiedzieć? – warknął. – To ty przyjęłaś ten zakład o świece. Pięćset dolarów! I o miód. I o kąpiel.

– Tak, ale odrobiliśmy to, kiedy do cebrzyka zażądali mleka. Nikt nie obstawił kąpieli w mleku.

Jamie oparł się o siodło, długie nogi wyciągnął przed siebie i kręcąc głową przyglądał się staremu Toby'emu i młodziutkiej, ślicznej Laurel. Już od dwóch dni nie wspominał ani słowem, że nie wypada Laurel uczestniczyć w tego rodzaju zakładach, że to tylko dziecko. Zaczynał dochodzić do wniosku, że owo „dziecko" jest starsze od niego.

– Żadnych zakładów, Jamie? – spytała Laurel licząc worki ze złotym piaskiem. Zdobyła skądś wagę, żeby dokładnie ważyć złoto, które ona i Toby przyjmowali. Jamie nasunął kapelusz na oczy.

– Największa nagrodą jest duma z wyczynów mojego brata.

– Ciii – przerwała Laurel, a wszyscy mężczyźni znieruchomieli ze wzrokiem utkwionym w chatę.

– Co to jest? – wyszeptał Toby. Laurel się uśmiechnęła.

– To z Carmen.

Zrobiło się zamieszanie, kiedy mężczyźni zaczęli się domagać wypłacenia ich wygranych. Nie odróżniali melodii poszczególnych oper, ale Laurel znała je wszystkie i zrobiła listę arii, wykonywanych przez Maddie. Mężczyźni ciągnęli losy z tytułami i rzucali się natychmiast, kiedy zdawało im się, że Maddie zaśpiewała fragment właśnie przez nich wylosowany.

Z chaty dobiegł łomot, któremu towarzyszył triumfalny okrzyk poszukiwaczy złota. Laurel zerknęła do notesu.

– Szósty upadek z pianina – odczytała. – Caleb Rice.

Caleb uśmiechał się szeroko, kiedy Laurel odważała złoty piasek, przesypywała do worka i podała mu wygraną.

– To był twój zakład – zwróciła się do Toby'ego. -Mówiłam ci, żebyś go nie przyjmował.

– Kto by pomyślał, że będą na tyle głupie, żeby spadać z fortepianu aż sześć razy – odwarknął.

– Caleb Rice – odparła spokojnie.

Jamie wstał i odszedł, przysięgając sobie, że jeśli kiedykolwiek by coś takiego robił, będzie się temu oddawać w najgłębszym ukryciu. Skierował kroki do jednego z licznych namiotów, które służyły poszukiwaczom złota jako bary. Oczywiście przez ostatnie trzy dni namioty były puste. Mężczyźni nie przestali pić, ale teraz kupowali butelki rozcieńczonej whisky i zabierali je do obozu, gdzie Laurel z Tobym przyjmowali zakłady.

Mężczyzna, z którym Jamie chciał porozmawiać, siedział w namiocie. W końcu Jamie powiedział, żeby dawać mu tyle whisky, ile sobie zażyczy. Dzięki wieloletniej praktyce Sleb potrafił wypić naprawdę dużo. Właśnie zaczynał trzecią butelkę.

– Jak im idzie? – spytał, spoglądając na Jamiego. Mówił wyraźnie, ale jego oczu prawie nie było widać.

– Dobrze – odparł Jamie, siadając. – Właśnie szósty raz Spadli z fortepianu.

Sleb z powagą kiwał głową.

– Pamiętam pewnego razu w Filadelfii, kiedy za kulisami igrałem z jedną ślicznotką mezzosopranistką…

Umilkł, zamykając oczy i wspominając Przez chwilę Jamiemu wydawało się, że Sleb zasnął.

– Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? – spytał cicho.

Sleb otworzył przekrwione oczy.

– Nic Powiedziałem ci wszystko, co wiedziałem. – Wziął butelkę i utkwił w niej wzrok. – Co więcej, obawiam się, że po tym, co ci powiedziałem, moje życie będzie niewiele warte. – Parsknął pogardliwie. – Ale przedtem też nie było warte wiele więcej. – Podniósł butelkę. – Napijesz się?

– Nie, dziękuję. – Jamie wstał. – Chyba powinienem wracać. W każdej chwili mogą wyjść wreszcie z tej chaty, a ja chcę tam wtedy być, żeby porozmawiać z moim bratem. Oczywiście, będą jeszcze musieli się przespać.

Sleb uśmiechnął się z rozmarzeniem.

– Wtedy w Filadelfii nie spałem cztery dni. Ale byłem młodszy i wierzyłem, że zostanę najwspanialszym śpiewakiem operowym, jakiego widział świat.

Znowu sięgnął po butelkę.

Jamie ugryzł się w język, żeby nie powiedzieć, że każdy pijak uważa siebie za jedynego skrzywdzonego przez los.

Od pijackiego użalania się nad sobą zachowaj mnie, Panie – pomyślał i wyszedł z namiotu.

Ring leniwie przeciągnął ręką po nagim brzuchu Maddie. Od trzech i pół dnia rządziło nim wyłącznie ciało i jego zachcianki. To tak, jakby nie miał rozumu, jakby był zwierzęciem, którym kieruje żądza i pragnienie. Uśmiechnął się.

– Czemu się uśmiechasz? – spytała Maddie, próbując ułożyć się tak, żeby nie urazić kręgosłupa. Parę ładnych razy dość twardo lądowali na podłodze,

– Myślałem o moim ojcu. Byłby ze mnie dumny,

– Z ciebie? Ha! A co takiego ty żeś zrobił? To ja najciężej tu pracowałam. Gdyby nie ja… – Urwała. Nie miała sił nawet się kłócić. – Taak, chyba rzeczywiście byłby z ciebie dumny. Choć nie jestem pewna, czy to samo można powiedzieć o moim ojca. – Ziewnęła i położyła mu rękę na piersi. – To było wspaniałe, ale…

– Ale co? Chyba się nie poddajesz? Przecież dopiero co zaczęliśmy. Chciałbym wypróbować jeszcze tyle rzeczy -zapewniał, ale nawet się nie ruszył, żeby na nią wskoczyć, jakby to zrobił kilka dni temu.

– Ciekawe, czy Jamie wyciągnął coś z twojej siostrzyczki – odezwał się, patrząc w sufit.

Maddie się uśmiechnęła.

– Skoro myślisz już o bracie, to pewnie oznacza koniec miodowego miesiąca. A szkoda, bo chciałam wypróbować jeszcze kilka podejść do tego fortepianu.

Wystarczyło, że o tym wspomniała, a już bolały ją plecy.

Żadne nie zareagowało na podpuszczanie drugiego. Leżeli objęci, czując się dobrze i znajomo, przyzwyczajeni do dotyku swoich nagich skór, poznawszy dokładnie najintymniejsze zakątki swych ciał.

– Sądzisz, że powinniśmy się ubrać? – spytała Madzie po chwili. – Może rzeczywiście powinnam się zatroszczyć o Laurel. Może naprawdę powinieneś porozmawiać z Jamim, Może…

Przetoczył się nad nią. żeby na nią spojrzeć.

– Tak, myślę, że już pora, byśmy wrócili. Dobrze się czujesz? Nie jesteś za bardzo potłuczona i posiniaczona ani obolała?

– Boli mnie dosłownie wszystko – powiedziała patrząc na Ringa. – Nie ma miejsca, gdzie bym nic była potłuczoną ale to było wspaniałe. – Jej oczy lśniły. – Wydaje mi się, że przez te trzy dni nauczyłam się tyle samo, co po trzech latach spędzonych u madame Branchini. – Przeciągnęła palcem po jego nie ogolonym policzku. – No i wreszcie zobaczyłam twoją górną wargę.

Pocałował ją delikatnie.

– Maddie…

Nie pozwoliła mu dokończyć. Uważała, że nie pora teraz na słowa. Byli dwojgiem ludzi, którzy nawzajem siebie potrzebowali – potrzebowali tak fizycznie, jak i duchowo – i wreszcie się odnaleźli.

– Wiem, co czujesz. Ja czuję to samo. Miałeś rację, kiedy mówiłeś, że siebie szukaliśmy.

Spojrzał na jej odsłonięte piersi.

– Ja z całą pewnością ciebie szukałem – powiedział z uśmieszkiem.

Roześmiała się i zepchnęła go z siebie.

– Pomóż mi się ubrać – o ile oczywiście cokolwiek zostało z mojej biednej sukni – i sprawdźmy, co słychać u reszty.

Kiedy wstała, tak trzęsły jej się nogi, że Ring musiał ją przytrzymać. Teraz, kiedy znowu zaczęła myśleć, patrząc na niego i przypominając sobie, co przez ostatnie kilka dni robili, odczuwała lekkie zażenowanie. Ale wtedy oboje oszaleli i nic nie mogło ich powstrzymać.

Ucałował ją w czubek nosa.

– Nie patrz tak na mnie. To dopiero pierwszy z wielu, wielu razy. Odwróć się, niech ci zasznuruję to urządzenie.

Z uśmiechem odwróciła się do ściany, kiedy Ring ściągał mocno sznurówki jej gorsetu.

Godzinę później Maddie i Ring siedzieli przy ognisku z Tobym. Laurel i Jamiem. Kiedy mieli wyjść z chaty, Maddie poczuła wstyd, uświadomiwszy sobie, że wszyscy mieszkańcy obozu będą wiedzieli, jak ona z Ringiem spędziła ostatnich kilka dni. Jednak otworzywszy drzwi, przekonała się, ze wszystko wygląda normalnie: Edith stała pochylona nad ogniskiem, mieszając coś w kociołku. Toby i Jamie leżeli rozciągnięci przy ogniu, a Laurel zapisywała coś w niewielkim zeszyciku. Maddie się uśmiechnęła. Ona była śpiewaczką. Gemma malarką, a Laurel zapewne zostanie pisarką.

– Dobry wieczór – powiedziała cicho i wszyscy podnieśli na nią spojrzenia.

– O, witaj – odezwała się Laurel, rozpromieniając się na widok starszej siostry. – Dobrze wam się odpoczywało?

Maddie cieszyła się, że zapadający zmrok ukrył jej rumieniec.

– Tak, dziękuję. A ty jak spędziłaś czas? Nie brakowało ci niczego?

– Och – odparła dziewczynka, niewinnie otwierając oczy.

– Toby pomagał mi zrywać dzikie kwiaty. Robię z nich książkę.

– A potem sprzedam je po tysiąc dolarów za sztukę – mruknął Jamie.

– Że co? – spytał Ring. Laurel popatrzyła na Jamiego.

– Uważa, że powinnam sprzedać moje rysunki.

– Albo przejąć prowadzenie Warbrooke Shipping – po-wiedział pod nosem Jamie i krzyknął, kiedy Laurel przechyliła się i uszczypnęła go.

Dziewczynka uśmiechnęła się do siostry.

– Chcesz kawy?

Maddie wzięła kubek, który podał jej Toby, dając go z kolei Ringowi, ale on całą uwagę skupił na bracie.

– Gadaj – powiedział, siadając na pniu, ustawionym; koło ogniska. Nie zauważył, że drewno niemal świeci, wytarte przez licznych kibiców, którzy przesiadywali na nim przez ostatnie kilka dni. Maddie zajęła miejsce obok Ringa, starając się nie skrzywić z bólu. Pewne części jej ciała, o których nie mówi się na głos, były ogromnie ogromnie obolałe. Ring poczuł, jak Maddie się napina, odwrócił się do niej i posłał jej porozumiewawczy uśmiech. Nie zwróciła na niego uwagi i spojrzała na Jamiego.

– Czemu uważasz, że twój brat ma coś do powiedzenia? – zwróciła się do Ringa, nie patrząc na niego.

– Wiem, że ledwo wytrzymuje, żeby nie powiedzieć. Nie widzisz tego? – odparł Ring. – No więc?

Jamie nie potrafił dłużej powstrzymać uśmiechu. Chciał – i zamierzał powiedzieć bratu o zakładach, które robiono przez ostatnie kilka dni, ale teraz miał ważniejsze wiadomości.

– Dowiedziałem się wszystkiego.

Maddie wciągnęła powietrze. Czego on mógł się dowiedzieć? Jamie popatrzył na nią, jakby go bawiło jej zawstydzenie.

– Dowiedziałem się wszystkiego o listach i tym generale Yovingtonie.

Maddie zatrzymała się w pół ruchu, z kubeczkiem uniesionym do ust. Laurel była bezpieczna, a przez ostatnich kilka dni pochłaniały ją tak odmienne sprawy, że omal nie zapomniała o porwaniu. Teraz zaś chciała tylko wyrwać się z tych okolic i wrócić na wschód, gdzie będzie mogła śpiewać. Zamierzała to zrobić zaraz po tym, jak odwiedzi rodzinę i zostawi u nich Laurel.

– Co z nim? – spytał Ring. – Jak się dowiedziałeś? A przede wszystkim czego się dowiedziałeś?

– Podczas gdy wy… hmm… zajmowaliście się czymś innym, miałem okazję porozmawiać z tą oto zmorką.

– Posłał Laurel spojrzenie, którego Ring nie potrafił zrozumieć. – Jej odpowiedzi doprowadziły mnie do pewnego człowieka, imieniem Sleb.

– To ten, który z tobą śpiewał – zauważył Ring, patrząc na Maddie.

Zgadza się – odparł Jamie. – Ów Sleb w swoim czasie był niezłym tenorem, oczywiście, o ile wierzyć temu, co mówił. Ale od kilku lat przestało mu się układać.

– Butelczyna.

– Tak jest.

– A co wspólnego z Maddie i Laurel ma ten stary pijak? Ring uśmiechnął sie do Laurel. Co za śliczne, rozkoszne dziecko. Wyglądała jak anioł, ale Ring aż nadto dobrze wiedział, jakie słowa potrafią padać z tych usteczek. Mógł tylko żywić nadzieję, że Maddie tego nie słyszała.

– Sleb pracował u generała Yovingtona w mieścinie zwanej Desperate.

– Słyszałem o tym miejscu – odezwał się Toby, a ton jego głosu sprawił, że Ring spojrzał nań uważnie.

– Tak samo jak wszystkie najgorsze szumowiny – stwierdził Jamie. -Większość miasta i wielka kopalnia złota na jego obrzeżach należy do dwóch braci Yovingtonów.

Maddie do tej pory milczała, ale teraz zabrała głos.

– Generał Yovington pomógł mi odnaleźć Laurel.

– A mógł to zrobić dlatego, że sam zaaranżował to porwanie.

Maddie odstawiła kubek i utkwiła wzrok w Jamiem.

– O ile zdołałem zrozumieć, bracia Yovington całe swoje oszczędności zainwestowali w tę kopalnię, niczego jednak tam nie znaleziono.

– Może właśnie dlatego nazwano tę miejscowość Desperate – wtrąciła Laurel; a Toby potaknął.

– Może. Podejrzewam, że rzeczywiście ogarnęła ich czarna rozpacz. Obaj mają po pięćdziesiąt lat, nie mieli nic, co by im osłodziło starość. Dlatego parę miesięcy temu bracia spotkali się… – popatrzył na Maddie. – Twój generał przyjechał tu na inspekcję fortów, skontaktował się z bratem i dowiedział, że w kopalni nie ma złota. Postanowili, że skoro nie mogą zdobyć pieniędzy legalnie, zdobędą je bezprawnie. W ciągu ostatnich kilku lat w tych górach znaleziono sporo złota i postanowili, że je wywiozą.

– Kradzież! – zawołała Maddie. – Chcieli zabrać złoto tym biedakom, którzy z takim trudem je wydobyli?

– Właśnie. Jedynym problemem było wywiezienie z gór bez wzbudzenia niczyich podejrzeń. Złoto jest ciężkie i poszukiwacze mogliby, hmmm, zwrócić uwagę na kogoś kto jeździ po okolicy z dwoma wielkimi worami u siodła

– Dlatego wykorzystali mnie, żebym jeździła od miasta do miasta.

– Właśnie. Ten twój masywny, stary Concord mnóstwo udźwignie, szczególnie jeśli zaopatrzy się go w podwójne dno.

Jamie urwał, podczas gdy reszta przetrawiała usłyszane informacje. Uważał, że całkiem nieźle się spisał, odkrywając to wszystko.

– A listy? – zapytał Ring.

– To fortel. Nic w nich nie było. Chodziło o to, żeby odciągnąć Maddie od wozu, to wszystko.

– Pieniądze – odezwała się z gniewem Maddie. – Chodziło wyłącznie o pieniądze. Myślałam, że jestem zamieszana w coś, nie wiem, związanego z polityką. Sądziłam, że wykorzystano mnie przynajmniej jako narzędzie w walce o coś, w co się chociaż wierzy. A okazuje się, że byłam zwyczajną, prymitywną złodziejką.

Ring spojrzał na brata.

– Który z ludzi Maddie był w to zamieszany? Musieli tu kogoś mieć.

– Frank – odparł cicho Jamie. – Ale on już nigdy nam nie przeszkodzi.

Ring skinął głową, ale nie spytał, co się stało z Frankiem.

– Czemu wybrali Maddie? – spytał. – Równie dobrze mogli wykorzystać inną śpiewaczkę czy chociażby magika. Potrzebowali tylko kogoś, kto mógłby się poruszać swobodnie od miasta do miasta, nie wzbudzając przy tym podejrzeń.

Jamie uśmiechnął się szeroko.

– Wygląda na to, że brat generała przepada za operą. To największa namiętność jego życia.

Popatrzył z ciekawością na Maddie. Skinęła głową. Często spotykała ludzi podobnych do brata generała. Mężczyzn, których oczy lśniły, kiedy na nią spoglądali.

Jamie z niedowierzaniem pokręcił głową. – Szkoda, że nie słyszeliście o tamtym mieście. Roi się w nim od kryminalistów. Przylega do góry, przebiega przez nie tylko jedna droga, wiodąca po wąskiej krawędzi. Brat Yovingtona rządzi tym miejscem jakby był księciem feudalnym, wiesza każdego, kto tamtędy przejeżdża. Ludzie mówią, że woleliby, żeby ich zawiesili…

– Powiesili – poprawili jednym głosem Ring i Maddie.

Jamie wzniósł oczy ku niebu, jakby chciał powiedzieć: i strzeż mnie. Boże. przed kochankami.

– Nieważne. Grunt, że nikt o zdrowych zmysłach nie będzie chciał tam jechać. Jednak najdziwniejszą rzeczą – uśmiechnął się Jamie – jest miłość generalskiego brata do opery. Yovington dowiedział się, że Sleb, nim się rozpił, występował na scenie, wiec upił go i ściągnął do siebie, żeby kształcił mu śpiewaczki. Płacił mu whisky.

– Nigdy nie słyszałam o żadnej śpiewaczce w tej części kraju.

– A przynajmniej nie o takiej, której nazwisko byś zapamiętała – dodał Ring cicho, żeby tylko ona słyszała. Jamie się roześmiał.

– Bo i nie ma żadnej, ale Yovington najął starego Sleba, żeby kształcił… – zerknął na Laurel. – Sleb uczy dziewczęta z domu pod czerwoną latarnią.

– Aha, dziwki – stwierdziła Laurel, kiwając głową.

Trzej mężczyźni spojrzeli na Maddie potępiająco. Wzruszyła ramionami.

– Bailey.

Wróciła spojrzeniem do Jamiego.

– Te kobiety nie mogły być dobre.

– Były okropne. Po prostu straszne. Sleb twierdził, że kotki lepiej wyją niż one.

Maddie nie zwróciła uwagi na przemądrzały uśmieszek Ringa.

– Ale Yovington twierdził, że ma naprawdę sporą wyobraźni?. – podjął Jamie – więc wszędzie brał je ze sobą. Sleb, mówił; że mężczyźni mogli się pogodzić z egzekucjami Yovingtona, mogli znieść chłód i samotność, ale śpiewu tamtych kobiet nie mogli wytrzymać. Co trzy miesiące załatwiali jedną z nich, dzięki czemu mieli odrobinę spokoju, dopóki Sleb nie przygotował następnej.

– I dlatego porwali Laurel?

– Przypuszczam, że Yovington uważał, że w ten sposób upiecze dwie pieczenie, dwie złote pieczenie przy jednym ogniu. Według Sleba, gdybyś zaśpiewała we wszystkich sześciu miastach, a porywacze nie oddaliby ci siostry, Yovington zamierzał przesłać ci wiadomość, że ją znalazł, i prosić, byś zechciała przyjechać po nią do Desperate. – James spojrzał na Maddie. – Nie jestem pewien, czy chciałby cię potem wypuścić. Sleb podejrzewał, że Yoving-ton oddałby ci siostrę jedynie pod warunkiem, że wyszłabyś za niego za mąż.

– Małżeństwo? – spytała z przerażeniem w głosie Maddie.

Ring uśmiechnął się do niej.

– Słyszałem o gorszych rzeczach, Maddie odwróciła wzrok, ukrywając spłonioną twarz.

– Wyjedziemy rano – zwrócił się Ring do brata, a Jamie skinął głową.

– A dokąd? – dociekała Laurel.

– Założę się, że chcą zrobić z siebie wielkich bohatyrów – stwierdził Toby tonem, który wyraźnie sugerował, co sądzi o tym pomyśle.

Jamie i Ring milczeli.

– Ring – odezwała się cicho Maddie. – Dokąd jedziecie?

– Do Desperate, a dokąd?

Serce zaczęło jej łomotać, ale próbowała się uspokoić. Matka zawsze powtarzała, że nie ma nic bardziej upartego niż mężczyzna, który ostatecznie podjął decyzję. Nie sposób takiemu przemówić do rozsądku.

– Ale po co tam jedziecie?

– Wyrównać porachunki.

Próbowała unieść kubek do ust, ale za bardzo trzęsły jej się ręce.

– Broń – szepnęła. – Pójdziecie tam uzbrojeni. Chcesz kogoś tam zabić. Chcesz sam zginąć.

– Nie mam takiego zamiaru – oświadczył dotknięty. – Chcę zabrać Yovingtona z jego górskiej twierdzy i dopilnować, żeby osądzono go za jego czyny.

– To nie twoja sprawa. Powinieneś pozostawić to odpowiednim…odpowiednim władzom.

– Czyli komu?

– Nie wiem. Wojsku? Tak, właśnie, ściągnij tam wojsko.

Posłał jej jeden z tych swoich pełnych wyższości uśmieszków, które mężczyźni znają i stosują od urodzenia.

– To nie ma nic wspólnego wojskiem, zresztą to właśnie wojsko wydało mi rozkaz troszczenia się o ciebie, a to ty zostałaś najbardziej skrzywdzona przez Yovingtona.

Wstała i spojrzała na Ringa.

– Tak, to mnie ten człowiek najbardziej skrzywdził i zdaje się, że mam prawo powiedzieć, czego chcę. Odzyskałam Laurel, a tylko tego chciałam. Jutro możesz mnie odwieźć do ojca i zostawimy tam Laurel.

Podniósł na nią wzrok.

– Muszę jechać do Desperate.

– Musisz szukać zemsty, ot co. Tylko o to ci chodzi, o zemstę, nic więcej.

Uwięził jej dłoń w swojej ręce.

– Nie, nie chodzi o zemstę, po prostu muszę to zrobić.

Popatrzyła na siedzącego mężczyznę i wiedziała, że cokolwiek by powiedziała, on i tak nie zmieni zdania. Nagle zrozumiała, na czym polega miłość: że akceptuje się człowieka takim, jakim jest. Nie próbuje się go zmienić na takiego, jakim by się go chciało mieć, ale przyjmuje takim, jakim jest. Ring traktował swoje obowiązki poważnie, był człowiekiem honoru, który jeśli uważa, że coś powinno zostać zrobione, dokona tego, nie zważając na grożące mu niebezpieczeństwa.

Mrugała powiekami, by odgonić łzy lęku_v kiedy patrzyła na niego i ściskała dłońmi jego rękę. Uśmiechnął się do niej i pociągnął, zmuszając, by usiadła obok.

– A was co ugryzło? – spytał Jamie, usiłując rozluźnić atmosferę. Spytał, jakby odpowiedź była już przesądzona. Kobiety nie znosiły rozmów o sprawiedliwości, ale przeko-nał się już, że uwielbiały za to rozmowy o małżeństwie,

– Och, tak już bywa między kochankami – uśmiechnął się Ring. – Pojedziemy zobaczyć, co się da zrobić z porywaczami, a kiedy wrócę, pobierzemy się z Maddie w torcie,

– Spojrzał na nią. – Sądzę, że zechcesz zrobić ze mnie uczciwego mężczyznę, prawda? Nie wykorzystywałaś mnie tylko przez ostatnich kilka dni?

Maddie zbyt przygnębiła jego decyzja, że rusza wywołać lokalną wojnę, żeby uważnie słuchać, co mówi. Spojrzała na swój kubek z kawą. Nie o takich oświadczynach marzyła, ale po tym, co robili ostatnio, spodziewała się, że Ring się z nią ożeni. W końcu to człowiek honoru – pomyślała z rozdrażnieniem i odgoniła następnych parę łez.

Toby wodził wzrokiem od jednego Montgomery'ego do drugiego, potem zatrzymał spojrzenie na Maddie,

– Gdzie zamieszkacie? – spytał cicho.

– W Paryżu – powiedziała z zadumą Laurel. – Bailey opowiadał mi mnóstwo o Paryżu.

Maddie otworzyła usta, by odpowiedzieć. Dla śpiewaczki operowej świat byt domem. Ale nim zdążyła przemówić, odezwał się Ring.

– Zamieszkamy w Warbrooke, to oczywiste. – Mrugnął do Laurel. – Odwiedzimy Paryż, może nawet będziesz mogła z nami pojechać, ale mam do prowadzenia firmę, więc musimy zamieszkać w Warbrooke. – Zwrócił się do

Maddie. – Na pewno ci się tam spodoba. Warbrooke leży nad samym morzem, jest piękne.

Maddie przez chwilę milczała.

– A gdzie będę śpiewać?

Wyciągnął rękę, uścisnął jej dłoń i wypuścił.

– Wybuduję ci najwspanialszą operę, jaką kiedykolwiek widziałaś.

– Z pluszowymi fotelami? – spytała bardzo cicho.

– Co zechcesz. Jeśli zażyczysz sobie jedwabnego brokatu i to ci kupię.

– A złocony sufit?

– Oczywiście. Najmę rzemieślników z Włoch, żeby wyrzeźbili na nim amorki. Kochanie, to będzie najpiękniejsza – sala koncertowa Ameryki. – Spojrzał na Jamiego. – Niech mnie licho, wybudujemy najwspanialszą salę koncertową świata.

– A kto mnie będzie słuchał? – zapytała Maddie. Uśmiechnął się do niej.

– Każdy, kogo sobie zażyczysz. Podejrzewam; że nie zdajesz sobie sprawy, do jakiej rodziny wchodzisz. Będziesz chciała prezydenta? Ściągniemy go. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Możemy także zaprosić twojego krewniaka, króla Lanconii.

Maddie się nic uśmiechała. Jej oczy były bardzo poważne.

– Czy zapłacisz im, żeby mnie oklaskiwali? Czy kupisz im kwiaty, żeby rzucali mi je do nóg? Czy będziesz kupował mi brylanty po każdym przedstawieniu? A może po prostu rzucisz mi smakowity kąsek jak tresowanemu psu?

Uśmiech zniknął z twarzy Ringa.

– Chwileczkę. Źle mnie zrozumiałaś. Nie uważam cię za tresowanego psa. Jesteś kobietą, którą kocham i chcę dać ci szczęście.

– Kupując mnie?

Ring powiódł wzrokiem po Tobym, Jamiem i Laurel, która przypatrywała im się szeroko otwartymi oczami.

– Może powinniśmy porozmawiać o tym na osobności?

Po co? Żebyś mógł mnie dotykać tak, bym zapomniała o przyrodzonym mi zdrowym rozsądku? Nie, uważam, że powinniśmy porozmawiać o tym teraz i przy świadkach. Nie zamierzam spędzić reszty życia w jakimś zamkniętym światku i śpiewać wyłącznie dla ciebie i twojej rodziny. A tak, i tych wszystkich, którym zapłacisz, żeby mnie słuchali. – Zupełnie co innego miałem na myśli. Nie słuchałaś mnie. Odstawiła kubek i podniosła się.

– Nie, to ty nic słuchałeś. Albo nie słuchałeś, albo po prostu nie rozumiesz, o co chodzi. Jestem jedną z najlepszych śpiewaczek na świecie. Jestem jedną z najlepszych śpiewaczek, jakie kiedykolwiek żyły!

Ring zapomniał o otaczających ich ludziach.

– Twoja próżność czasami przekracza wszelkie granice.

Odwróciła się i popatrzyła na niego z powagą.

– Nie, ty nie rozumiesz. Nie rozumiesz w czym rzecz. Nie uważam siebie za najpiękniejszą kobietę świata. Jestem dość przeciętna. Nie jestem najmądrzejsza ani – czego nie omieszkałeś mi często wytknąć – najlepiej wykształcona. Nie należę do kobiet, które wzbudzają miłość w męskich sercach. To prawda, wielu z nich mnie pożądało, a właściwie mego głosu, ale nigdy – przynajmniej do chwili, kiedy ciebie spotkałam – nie pokochał mnie nikt, kto nie był członkiem bądź przyjacielem mojej rodziny. I nigdy nie miałam przyjaciółki.

– Co to ma wspólnego z nami… i tym, gdzie będziesz śpiewać?

– Może nic, ale chodzi o mój głos. Głos to jedyne, co naprawdę posiadam. Nie mam inteligencji ani urody, ani szczególnie miłego charakteru, ale mam największy glos spośród wszystkich śpiewaczek, jeden z najwspanialszych, jakie w ogóle istniały. Nie rozumiesz tego? Muszę robić użytek z tego, co mam. Twoim obowiązkiem jest wrócić do Maine i pomagać ojcu w prowadzeniu tej waszej spółki, ponieważ masz głowę do interesów. Moim obowiązkiem jest dzielić się z innymi moim głosem.

Posłał jej pełen wyższości uśmiech.

– Istnieje ogromna różnica między prowadzeniem „spółki" wielkości Warbrooke Shipping, a występowaniem w salach koncertowych. Chyba nie zdajesz sobie sprawy jak ogromne jest Warbrooke Shipping. Przewozimy świat Omal na niego nie prychneła.

– Czy drukujecie to na swoim papierze listowym?

Odwrócił wzrok. Motto nie znajdowało się na papierze listowym, ale można je było znaleźć na licznych tabliczkach w biurach.

Maddie głęboko wciągnęła oddech, próbując się uspokoić. On musi zrozumieć.

– Jestem pewna, że pomagacie wielu ludziom. Ale mówiąc prawdę, gdyby twoja rodzina nie posiadała statków, na których inni by pływali, byłaby inna rodzina, która by je miała. Ja zaś wraz z moim głosem, jestem niezastąpiona. Nikt nie może zająć mojego miejsca. Nikt na świecie nie umie robić tego tak doskonale jak ja.

– Mylisz się, jeśli sądzisz, że byle kto może zarządzać firmą wielkości Warbrooke Shipping. Firma pozostaje w rękach rodziny od ponad stu lat. Od dziecka jesteśmy przygotowywani do kierowania nią. Każdy syn… dokąd idziesz?

– Nawet nie próbujesz mnie wysłuchać. Uznałeś już, że to, co ja robię, jest nieważne, a ważne jest tylko to, co ty robisz, i nie słuchasz tego, co mówię. Nie widzę sensu dalszej dyskusji.

W jednej chwili był na nogach. Chwycił Maddie za ramię.

– Nie możesz tak po prostu odejść. Nie rozumiesz, że mówisz leż o swoim życiu? Co będzie z nami, jeśli nie zamieszkasz ze mną w Warbrooke?

Kiedy się odezwała, jej głos i twarz były bardzo spokojne.

– A co zrobimy, jeśli ja nie zechcę zrobić tego, co ty chcesz? – Wyrwała ramię z jego uścisku. – Spójrz na siebie -ciągnęła. – Kiedy tylko cię zobaczyłam, czułam, że masz pieniądze. To widać, chodzisz po świecie z miną człowieka który zawsze mógł kupić, co tylko zechciał. Tym razem postanowiłeś kupić śpiewaczkę operową. Chciałeś kupić jej śliczną klatkę w postaci teatru z pluszem i złoceniami, pełnym sław. Chciałeś kupić jej brylanty i jedwabie. A w zamian, kiedy tylko naszłaby cię ochota, żeby jej posłuchać, wystarczyłoby, żebyś powiedział: „Śpiewaj, ptaszku", a ona by śpiewała. W końcu kupiłeś ją i płaciłeś, prawda? Byłaby na każde twoje skinienie, tak jak twoi pracownicy są na twoje zawołanie.

– Nie rozumiesz.

– To ty nie rozumiesz.

– A cóż ja mam robić, skoro chcesz nadal występować? – W jego ustach brzmiało to, jakby była girlsą. – Mam jeździć za tobą od miasta do miasta? Podawać ci futro? Może pozwolisz mi doglądać ustawienia sali? Może powinienem sobie wydrukować wizytówki z napisem pan La Reina. Czy dostanę tytuł książęcy?

Kiedy na niego popatrzyła, w jej oczach malował się smutek.

– Nigdy ci nie kłamałam, co jest dla mnie ważne. Zawsze ci powtarzałam, że mój głos jest dla mnie najważniejszy.

– Nie każę ci przestać śpiewać! – ryknął. – Jeśli o mnie chodzi, możesz śpiewać od świtu do zmroku. Chcę, żebyś śpiewała. – Przestał krzyczeć. – Maddie, nie mogę zrobić lego, czego żądasz. Wiem, że uważasz Warbrooke Shipping za zwykłą spółkę, ale to coś więcej. To… to tradycja. Nie | potrafię tego wytłumaczyć. Tradycja jest ważna dla mojej; rodziny, a moja rodzina jest ważna dla mnie. Ród Montgomerych jest dla mnie równie ważny jak dla ciebie twoje śpiewanie.

Doskonale rozumiała, co mówi. To koniec. Mimo to że zdawała sobie z tego sprawę, wiedziała, ze nie potrafi oddać tego, co dla niej stanowi istotę życia, po to by stać się jego zabawką.

– Nic mogę tego zrobić – wyszeptała. – Umarłabym. Sczezłabym i umarła, gdybym musiała poświęcić moje życie, aby zyskać twoją miłość.

– Nie każę ci… Och, do licha! Jamie, ty z nią porozmawiaj. Spróbuj jej przemówić do rozsądku.

Jamie milczał, wiec Ring odwrócił się i spojrzał na brata. W jego oczach dostrzegł naganę.

– Nie mów, że się z nią zgadzasz! – prawie wydarł się na niego Ring.

Jamie zacisnął usta.

– Przecież nie jesteś jedynakiem. Masz sześciu braci. Wiadomo, żaden z nas nie dorównuje ci, jeśli chodzi o prowadzenie Warbrooke Shipping, ale jakoś sobie radzimy. Co więcej, radzimy sobie zupełnie nieźle.

– Widziałem ostatnie raporty. Widziałem, jak świetnie w sześciu radzicie sobie beze mnie.

Na te słowa Jamie wstał. Jego twarz wykrzywiał gniew i przez chwilę wyglądało na to, że mężczyźni rzucą się na siebie, ale Jamie pierwszy się odwrócił. Spojrzał na Maddie.

– Lepiej ci będzie bez niego. Nie jest ciebie wart. Maddie ruszyła za Jamiem, ale Ring chwycił ją za ramię.

– Nie możesz teraz odejść. Musimy coś ustalić. Próbowała powstrzymać łzy.

– To już ustalone. – Popatrzyła na niego. Łzy niepowstrzymanie płynęły jej po policzkach. – Madame Branchini miała rację. Powiedziała, że mogę być albo śpiewaczką, albo stać się kobietą jak każda inna.

– Jesteś jak każda inna kobieta – powiedział cicho. -Potrzebujesz i pragniesz miłości, Maddie, tak jak każda kobieta, a ja ci ją ofiarowuję. Proszę, nie odrzucaj mnie. Proszę, nie myśl, że każę ci porzucić śpiewanie.

– Ale przecież to właśnie robisz i nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. – Wyrwała mu ramię. – Nie rozumiesz, że nikt mnie nigdy nie pytał, czy tego chcę? Nie siedziałam na chmurce i nikt nie podszedł do mnie z książeczką w ręku, pytając: „Maddie, właśnie planujemy twoje życie. Czy chcesz zostać śpiewaczką, czy też wolisz wieść normalne życie, mieć męża, dzieci i przyjaciół?" Nikt mnie nie pytał czego chcę.

– A co byś wybrała? – spytał cicho.

Z oczu popłynęły jej łzy.

– Nie wiem. Nie wiem. Co się stało, to się nie odstanie. Nie mogę siebie zmienić.

– Ani ja.

Nie mogła więcej mówić, w gardle dławiły ją łzy. Zasłoniła usta dłonią i uciekła.

Ring stał, patrząc za nią.

Przecież musi być jakiś sposób przemówienia jej do rozsądku – myślał. Musi być jakiś sposób wytłumaczenia jej.

– Au! – zawołał i chwycił się za goleń, potem spojrzał zdumiony na Laurel, która właśnie go kopnęła. – Za co to było?

– Przez ciebie moja siostra płacze, a Jamie jest wściekły. Nienawidzę cię.

Po czym odwróciła się i pobiegła za siostrą. Ring odwrócił się do ognia i Toby'ego. który nadal tam siedział. Drżącą ręką Ring nalał sobie kawy i usiadł.

– Nie wygląda na to, żeby cię tu kochano – stwierdził Toby.

– Przejdzie jej – odparł Ring. – Do rana otrzeźwieje i…

– I co? – spytał Toby.

Ring nie odpowiedział. Wpatrywał się w kubek.

– Zresztą nieważne – pocieszał Toby. – Kobiet jest na pęczki. Zawsze jakaś się znajdzie. Wiecznie się kręcą w pobliżu. Założę się, że za tydzień znajdziesz sobie inną. Córka pułkownika Harrisona świata za tobą nie widzi. Założę się, że z ochotą wróci z tobą do Warbrooke. Cieszyłaby się, gdybyś kupował jej brylanty i jedwabne suknie. Czasem wydaje mi się nawet, że to, co najbardziej u ciebie lubi, to Warbrooke Shipping. Prawdę mówiąc, to nieraz myślę, że to się kobietom u was najbardziej podoba. Trochę by mnie to gnębiło, gdybym chciał się żenić.

Rozumiesz, gdybym był tak bogaty i oddany tradycji, jak wy, Montgomery'owie, a kobieta chciała za mnie wyjść tylko dlatego, że mam tyli Torsy. Ale tobie to widać nie przeszkadza. Co więcej, jeśli kobita nawet nie chce twoich pieniędzy, ty i tak próbujesz jej dawać. To dobrze, dzięki temu wiesz, jak sprawy stoją. Ring wylał kawę na ziemię i wstał.

– Toby, za dużo gadasz i nic nie rozumiesz.

Odszedł od ogniska.

– Racja – zawołał za nim Toby. – Nie jestem taki mundry jak ty. – Spojrzał w płomienie i prychnął. – Byle kamień jest mundrzejszy niż on.

15

Maddie odepchnęła Edith i osiodłała swojego konia. Kiedy zwierzę wciągnęło powietrze, dźgnęła je w brzuch i mocno zacisnęła popręg. Był wczesny poranek, panował jeszcze chłód, ale ona go nie czuła. Nie spała tej nocy. Leżała wpatrując się w dach namiotu, wsłuchana w oddech Laurel i odgłosy nocy. Ring nie przyszedł, zresztą nie oczekiwała, że to zrobi. Przez całą noc przeklinała siebie, pytała, czemu w ogóle się łudziła, ze będzie miała życie jak inni ludzie.

Na chwilę przytuliła głowę do końskiej szyi i pomyślała o matce. Cała chwała i sława za podróże i dzienniki przypadła ojcu, jednak członkowie rodziny wiedzieli, jak wiele ojciec zawdzięczał matce. Gdyby nie cicha, spokojna Amy Littleton, Jefferson Worth zmarłby zapomniany, jak setki innych traperów przed nim.

Maddie czuła ogromną potrzebę spotkania z matką, porozmawiania z nią, poproszenia o radę. Czuła nieprzepartą chęć, by matka po prostu utuliła ją w swych mocnych ramionach. Dziewczyna zamknęła oczy i przy* pomniała sobie, co matka powiedziała jej tamtej nocy, kiedy pierwszy raz zaśpiewała dla ojca, tej nocy, kiedy kazała mężowi pojechać na wschód i sprowadzić dla Maddie nauczycielkę. -Kiedy Amy Worth otuliła córkę kołdrą, Maddie spytała

– Co teraz ze mną będzie?

Amy głęboko zaczerpnęła tchu.

– Z jakiegoś powodu Bóg pobłogosławił cię albo przeklął, zależy jak na to spojrzeć, wspaniałym talentem. Wybrał cię spośród innych. Sprawił, ze jesteś inna. Od tej pory nic w twoim życiu nie będzie już takie jak przedtem. Wiem, że jesteś jeszcze młoda, ale już teraz musisz postanowić, czy zamierzasz ten dar uszanować, czy też go ukryć.

– Och, oczywiście, że uszanować- odparła lekko Maddie.

Amy nie odpowiedziała uśmiechem. Chwyciła córkę za ramiona i przyciągnęła do siebie, tak że patrzyły na siebie twarzą w twarz.

– Posłuchaj, Maddie, posłuchaj uważnie. Jeśli postanowisz uszanować ten dar, nigdy, nigdy nie będziesz prowadziła takiego życia jak inni. Czekają cię cudowne wzloty, ale i męka, jakiej inni nie doświadczają. I będziesz musiała przyjąć jedno i drugie, rozumiesz?

Maddie nie miała pojęcia, o czym matka mówi. Dla niej śpiew był samą przyjemnością, niczym więcej. Oznaczał pochlebstwa i uwagę dorosłych. Oznaczał uściski, całusy i pochwały.

Matka wzrokiem badała twarz córki.

– Pozwolę ojcu sprowadzić odpowiednią nauczycielkę tylko pod warunkiem, że ty tego chcesz.

– Chcę. Lubię śpiewać.

Amy lekko potrząsnęła dziewczynką.

– Nie, nie możesz tego tylko lubić, musisz to kochać. Maddie, ktoś obdarzony takim talentem, jak twój ma tylko jeden wybór wszystko albo nic. Najbardziej na świecie musisz pragnąć śpiewać.

Maddie wreszcie zaczynała trochę rozumieć. Już teraz śpiew był dla niej całym życiem. Zastępował naukę i zabawy, ładne ubrania i koleżanki, i to, co inni uważali za ważne w życiu. Maddie zaś zawsze wolała śpiewać.

– Chcę śpiewać – powiedziała cicho. Amy dostrzegła w dziecięcych oczach Maddie żar. Wypuściła powietrze i mocno przycisnęła do siebie córeczkę.

– Niech cię Bóg strzeże – szepnęła.

Dopiero teraz Maddie ostatecznie pojęła, o co chodziło jej matce. Do tej pory nie było konfliktu między tym, co miała, a co chciała mieć. Och, oczywiście zdarzało się, że czuła się zmęczona i chciała zostać sama, a tymczasem ludzie żądali od niej śpiewu. Czasem z całego serca pragnęła znaleźć się w samotnych górach z ojcem, złościła się, że ludzie pragną jej za to, co im daje, a nie za to, czym naprawdę jest. Ale te chwile rozdrażnienia mijały. Zresztą zawsze wiedziała, że gdyby bardzo chciała opuścić Paryż, Wenecję czy inne miasto, mogłaby to zrobić. Teraz jednak wyglądało na to, że nie ma żadnego wyboru.

– Maddie.

Uniosła głowę, ale nie obróciła się, żeby spojrzeć na Ringa.

– Proszę, nie odjeżdżaj w ten sposób. Zostańmy tutaj na dzień i porozmawiajmy.

Odwróciła się w jego stronę.

– Czy będziesz mi towarzyszył w występach?

– Muszę kierować firmą. Zbyt długo już mnie tam nie było. Kiedy tylko się skończy moja służba, muszę wrócić do Warbrooke.

– W takim razie możemy się pobrać i mieszkać oddzielnie. Zrobię co w mojej mocy, żeby przynajmniej raz w roku przyjeżdżać do Ameryki.

Wyraz jego twarzy starczył za odpowiedź. Utkwiła wzrok w końskiej grzywie. – Czemu mi to zrobiłeś? – spytała cicho. – Dlaczego sprawiłeś, że się w tobie zakochałam? Wyciągnął do niej ręce, ale się usunęła.

Maddie, to przychodzi samo. Nigdy nie chciałem… Odwróciła się, patrząc na niego.

– O, tak, chciałeś. Chciałeś mnie i zrobiłeś wszystko co w twojej mocy, żeby mnie zdobyć. Byłeś jak ktoś, kto upatrzył sobie na wystawie jakiś piękny przedmiot Oszczędzałeś i planowałeś, jak go zdobyć.

– Co za absurd. Zakochałem się w tobie. Zdarza się każdemu. Gdybyś tylko…

– A kiedy się we mnie zakochałeś? Powiedz mi, kiedy to było?

Nie wiedział, do czego Maddie zmierza, ale nie potrafił powstrzymać uśmiechu na wspomnienie chwili, kiedy zdał sobie sprawę, że ją kocha.

– To było wtedy, gdy porwali cię poszukiwacze złota, tego dnia, gdy wiozłem cię z powrotem do obozu. Rozmawialiśmy i wszystko było takie naturalne. Pomyślałem, że jesteś zupełnie inna niż wszystkie kobiety, a wtedy obróciłaś się i spojrzałaś na mnie, i zrozumiałem, że cię kocham.

Znowu wpatrzyła się w końską szyję.

– To było jakiś czas temu. I co potem zrobiłeś?

– Maddie, te pytania są po prostu śmieszne. Kochamy się. Jakoś to rozwiążemy.

– Tak, że ja będę śpiewała w operze, którą dla mnie wybudujesz?

– Nie widzę w tym nic złego. Warbrooke stanie się rajem miłośników opery. Ludzie z całego świata będą tam ściągać, żeby posłuchać twojego śpiewu. Postawię hotel, by mieli gdzie mieszkać, no i oczywiście, możemy ich przywozić na statkach Warbrooke Shipping.

– Kupić mnie. Kupić, to jedyne, o czym możesz myśleć, Gdybyś postawił na swoim, umarłabym, bo nic bym nie osiągnęła o własnych siłach. Na moim nagrobku nie napisano by, że byłam wielką śpiewaczką, ale że mój mąż wszystko mi kupił.

– Maddie, bądź rozsądna.

Odwróciła się do niego. W jej oczach lśniły łzy.

– Rozsądna? Ty nie wiesz, co to jest rozsądek. Wiesz tylko, czego chcesz. Przez całe życie byłeś rozpieszczany, miałeś, czego tylko sobie zażyczyłeś. Kiedy jako dziecku zachciało ci się kierować rodzinną firmą, pozwolono ci na to. Kiedy chciałeś wstąpić do wojska, na to też ci pozwolono. A teraz postanowiłeś, że chcesz za żonę ptaszku. który ci będzie śpiewał, i oczekujesz, że na to też ci się pozwoli.

– Maddie, wpadasz w histerię. Sama nie wiesz, co mówisz. Zawsze ciężko pracowałem na to, co zdobyłem.

– Tak Samo jak zapracowałeś na to, żeby mnie zdobyć? – podniosła głos. – Zaplanowałeś atak na mnie, jakbyś szykował kampanię. Uznałeś, że mnie pragniesz, znalazłeś sposób, jak mnie zdobyć, i wprowadziłeś swój plan w życie.

– W twoich ustach to brzmi, jakbym działał z wyrachowaniem. Przyznaję, że to i owo zaplanowałem, ale nie widzę w tym nic złego. Kocham cię i pragnę.

– Naprawdę? A czym ja się dla ciebie różnię od… od takiej na przykład Edith? Czy po prostu nawinęłam ci się pod rękę, bo zawsze chciałeś ożenić się ze śpiewaczką operową? Czyby to nie wyglądało ładnie, gdyby połączyć La Reinę z chlubnym rodem Montgomerych?

– Posuwasz się za daleko – ostrzegł cicho.

– Aha, a więc nie mogę ubliżać wspaniałemu nazwisku Montgomerych, czyż tak? O Boże, Ring, dlaczego mi to zrobiłeś? Dlaczego tak bardzo się Starałeś, żebym się w tobie zakochała?

– Bo cię kochałem i pragnąłem w zamian twej miłości.

– Mnie! – prawie krzyknęła. – Mnie? Przecież ty mnie wcale nie znasz! Już dawno ci powiedziałam, że dopóki nie zrozumiesz mego śpiewu, niczego się o mnie nie dowiesz. Uważasz pewnie, że skoro wiesz, jakie jest moje ulubione danie czy kolor, to mnie znasz? Ale te rzeczy nie mają ze mną nic wspólnego!

Widziała po jego twarzy, że nie pojął ani słowa. Gniew ją opuścił, odwróciła się do konia.

– Żałuję tytko, że to zrobiłeś. Jeśli chciałeś mieć potulną żonę, kogoś, kogo mógłbyś stroić w piękne suknie, kogoś, kto by zawsze czekał na ciebie w domu, powinieneś znaleźć sobie taką kobietę i z nią się ożenić. Powinieneś był wybrać sobie kobietę, która byłaby taka, jak byś sobie życzył, w niej się zakochać, a mnie dać spokój. – Oparła głowę na końskiej szyj, walcząc ze łzami. – Dlaczego nie wystarczyło ci po prostu wziąć mnie do łóżka? Przecież chyba tego mężczyźni przede wszystkim chcą od kobiet? Ale nie ty. Ty nie chciałeś się ze mną kochać, dopóki ja ciebie nie pokochałam. A teraz każesz mi wybierać między tobą a moją muzyką.

– Nie każę ci porzucać muzyki.

Wzięła się do zaciskania i tak już ściśniętych pasków.

– Nie, każesz mi tylko śpiewać dla ciebie w klatce. – Wybuchnęła. – Niech cię licho! Niech cię licho porwie, Christopherze Hringu Montgomery! Czy nie przekonałeś się jeszcze, że nie fruwam z kwiatka na kwiatek, a jeśli pokocham to na zawsze? Widziałam tyle śpiewaczek, śpiewaczek o wspaniałych głosach, które po kilku latach porzucały śpiewanie tylko dlatego, że się w nim odkochały.

Ja jednak jeśli pokocham coś lub kogoś, kocham to na zawsze. Moje uczucia wobec ludzi, zwierząt czy tego co robię, pozostają niezmienne.

Położył jej dłoń na ramieniu.

– Nie wiem, dlaczego uważasz, że kocham kogoś, kogo nie znam. Już dawno się przekonałem, że kochasz całym sercem. Kiedy się dowiedziałem, że śpiewasz dla tych ludzi, którzy nawet w części nie doceniają twego głosu, tylko dlatego, że chcesz ocalić siostrę, której nie widziałaś od lat byłem pewien, że cię kocham. Maddie, nie widzisz, jacy jesteśmy do siebie podobni? Nigdy nie pokochałbym nikogo, kto nie miałby takiej samej siły charakteru jak ja. Gdybym ożenił się z jedną z tych kobietek, które zadowala, życie życiem ich mężów, umarłaby ze strachu. – Mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu. – Nie możesz mnie opuścić.

Kiedy załatwię sprawę z Yovingtonem, wrócę do fortu. Czekaj tam na mnie. Coś wymyślimy. Może po ślubie będziemy mogli każdego lata jechać do Paryża albo Londynu i tam będziesz śpiewała.

Jak możesz mówić, że my coś wymyślimy? Przecież ty nawet nie wiesz, co to znaczy kompromis. Wiecznie ja mam ustępować. Tylko ja. Ty w niczym nie ustąpisz. Jeśli postanowisz, ze mamy spędzić trzy dni przykuci do siebie łańcuchem, jest to twoja i tylko twoja decyzja. Jeśli postanowisz Wyruszyć na poszukiwanie mej siostry, jedziesz, nawet mi o tym nie mówiąc, wymykasz się, zostawiając mi kartkę podpisaną inicjałami. A teraz mi mówisz, że mam za ciebie wyjść i po kres moich dni robić, co ty zechcesz, – Wpatrywała się w niego przez chwilę, w końcu pokręciła głową. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz, prawda? – Powściągnęła łzy, uniosła głowę. – Pozwól, że ci wyjaśnię, jak umiem najlepiej. Nie jesteś jedynym człowiekiem na świecie, który musi robić to, co uważa za konieczne. Tak samo jak ty jesteś przekonany, że musisz jechać za porywaczami i reszta cię nie obchodzi, tak ja muszę śpiewać. Muszę śpiewać dla innych, nie dla ludzi, których ty kupiłeś, ale dla tych, którzy sami chcą mnie słuchać. Nie będę żyła twoim życiem, będę żyła własnym. Wyrwała mu się w uchwytu.

– To znaczy, że chcesz ode mnie odejść, tak? Rzucisz to, co nas łączy, nie próbując nawet rozwiązać naszych problemów?

Obróciła się w siodle i spojrzała na niego.

– To ty najwyraźniej nie potrafisz dostrzec niczego poza swoim punktem widzenia. – Ujęła lejce. – Mam nadzieję, że twoje zasady będą cię grzały nocą. – Już ruszała, ale jeszcze zatrzymała konia. – Mam diabelną nadzieję! Mam nadzieję, że będziesz tego żałował do końca życia. Że za każdym razem, kiedy przeczytasz, że śpiewam w jakimś zakątku świata, będzie ci się chciało płakać.

To powiedziawszy, dźgnęła konia i odjechała.

16

Maddie stała przy koniu, spoglądając na malowniczy krajobraz wokół domu jej ojca. i czuła napływające do oczu łzy. Ale nie mogła – a przynajmniej nie zamierzała – więcej płakać. Dość się już napłakała.

Minęły trzy tygodnie, od kiedy zostawiła Ringa. Trzy długie, straszne tygodnie. Kiedy przyjechała do domu ojca. ucieszyła się na widok rodziców i ich starych towarzyszy, ale bycie z nimi wcale nie sprawiło, że się lepiej poczuła. Dobre Ucho zajechał na podwórze dziesięć minut po przybyciu Maddie i Laurel i raczył przyjaciół opowieściami o eskapadach Maddie z wojskowym. Kiedyś może Maddie by te historie rozbawiły, ale nie teraz. Przywitała się % rodziną i wyszła, pozostawiając ich sobie i opowieściom.

To matka wyszła za nią i to w jej ramionach Maddie wykrztusiła z siebie całą prawdę. Opowiedziała jej o swoim lęku o Laurel, o strachu, który czuła występując dla poszukiwaczy złota, a przede wszystkim o swojej miłości do Ringa.

– Ale on chce mnie zamknąć w klatce – zakończyła.

Matka mówiła niewiele, tylko słuchała, nie komentując tego, co usłyszała.

Przez pierwsze dwa tygodnie przyjaciele ojca próbowali wszystkiego, byle przestała Się smucić. Bailey zaśpiewał jej trzy najnowsze piosenki, straszliwie wulgarne, i poprosił o pomoc przy melodii, ale Maddie stwierdziła, że sam sobie świetnie radzi. Ojciec proponował, żeby wybrała się z nim na polowanie, ale nie chciała. Link spytał, czyby nie pomogła mu wyszukać młodych drzewek na narty, ale odparła, że woli zostać w domu. Thomas zwierzył się, że Spisuje swoje przygody z lat młodości i przydałaby mu się pomoc Maddie, ale ona nie potrafiła się skupić na temacie. Dobre Ucho próbował ją rozbawić, ale popatrzyła tylko na niego niewidzącym spojrzeniem. Laurel straciła cierpliwość do siostry. – Lepiej ci bez niego! – wrzasnęła. – Nie znosiłam go. Uważał, że wszystko wie. Myśli, że tylko on może pokierować firmą Jamiego, a założę się, że Jamie potrafiłby sam nią zarządzać. Jamie…

– Jamie tak jest zajęty flirtowaniem, że nie ma czasu na prowadzenie spółki – odparła ze znużeniem Maddie. – Nic nie wiesz o Ringu. On troszczy się o innych. Przyjmuje na siebie odpowiedzialność za świat. A do tego jeszcze będzie samotny.

– Nie będzie. Znajdzie sobie inną. A ty spotkasz innego mężczyznę, który…

– Całe życie trwało, nim na siebie trafiliśmy, i nie znajdziemy nikogo innego. Ja będę dalej śpiewała, a…

Nie dokończyła. Póki nie poznała Ringa, sądziła, że miała wszystko, czego mogła zapragnąć, teraz jednak bez niego to wszystko nie miało żadnego znaczenia.

– Czemu nie śpiewasz? – spytała cicho Laurel. – Wszyscy chcą ciebie posłuchać. Bailey twierdzi, że już zapomniałaś, że przez tamtego zapomniałaś, jak śpiewać.

Maddie zamrugała powiekami, by odpędzić łzy. Ostatnim razem śpiewała dla Ringa, kiedy przez kilka dni kochali się bez końca.

Teraz, stojąc na wzgórzu i przyglądając się okolicy, nie wiedziała, co ma zrobić ze swoim życiem.

– Nadał się nie zdecydowałaś?

Maddie odwróciła się i zobaczyła za sobą matkę. Uśmiechnęła się. Wszystkim się wydawało, że Jefferson Worth sam odkrywał Dziki Zachód, ale Maddie wiedziała, jak bardzo jego życie było związane z żoną i jak silmy wpływ Amy Littleton miała na swojego męża.

– Nie zdecydowałam w jakiej sprawie?

– Ile miłość dla ciebie znaczy.

Maddie nie odpowiedziała, więc matka mówiła dalej.

– Kiedy twój ojciec poprosił mnie o rękę, byłam taka szczęśliwa. Natychmiast zaczęłam mówić o naszym wspólnym życiu, o tym, że wrócimy do Bostonu i zamieszkamy u mego ojca. Powiedziałam, że Jeff będzie mógł wraz z moim ojcem kierować jego firmą przewozową. Mówiłam nawet o pięknych ubraniach, które kupię Jeffreyowi.

Maddie zdziwiona przyglądała się matce. Wiedziała, ze ojciec matki był dość bogaty i Jeff miedzy innymi dlatego nie chciał wziąć młodej malarki w podróż po Missouri, gdyż obawiał się, że przyzwyczajona do wygód i luksusu nie poradzi sobie w surowych warunkach. Nie potrafiła sobie jednak wyobrazić ojca gdzie indziej niż na zachodzie, w innym ubraniu niż skórzane spodnie.

– Przez jakiś czas wydawało mi się, że będę musiała od niego odejść- podjęła Amy. – Miałam powyżej uszu brudu i ohydy zachodu. Znudziło mi się w kółko to samo jedzenie. Męczyli mnie mężczyźni i ich paskudne przyzwyczajenia. Chciałam wrócić na wschód i mieszkać z ludźmi, którzy potrafią powiedzieć całe zdanie, nie wtrącając doń przekleństw. Tęskniłam za książkami, muzyką i porcelanową zastawą. Pragnęłam mieć ładne suknie.

Kilka lat temu Maddie nie chciałaby tego słuchać. Do tej pory wolała myśleć, ze rodzice od zawsze się kochali, że nigdy nie mieli żadnych problemów.

– I co zrobiłaś?

– Zostawiłam go. Wiedziałam, czego chcę, a on nie mógł mi tego dać. Wróciłam na wschód i mieszkałam przez cały rok bez niego. – Amy uśmiechnęła się do swoich wspomnień. – Nie wzięłam jednak pod uwagę, jak bardzo się zmieniłam w ciągu tamtego roku. Nie byłam już tą samą młodą damą, która wyjechała na zachód. Drażniło mnie, kiedy moje przyjaciółki bały się byle płochliwego konia. Kiedy przez trzy dni żyje się bez wody, pod naporem strzelających. Apaczów, nerwowy koń przestaje być czymś ważnym. No i ciągle szokowałam ludzi swoimi uwagami. Nie zniosłam dłużej tego wymuskanego światka,

– Więc wróciłaś do taty? – spytała Maddie.

– Płynął wtedy w górę rzeki statek parowy, wsiadłam więc i popłynęłam.

– I błagałaś ojca, żeby znowu cię przyjął. Amy się roześmiała.

– Niezupełnie. Daleko mi było do błagania. Powiedziałam mu co musi zrobić, jeśli chce, bym została. – Uśmiechnęła się. – Nie trzeba było szczególnej przenikliwości, żeby zobaczyć, że był równie nieszczęśliwy beze mnie, jak ja bez niego. Powiedziałam, że chcę mieć porządny dom i nie będę wiecznie przenosić się z miejsca na miejsce, tak jak on to robi. Stwierdziłam, że on może jeździć, gdzie i kiedy chce, ale ja zostanę na miejscu.

Maddie z uśmiechem zapatrzyła się w góry. Jej rodzicom się udało, ponieważ każdego lata ojciec wyruszał na wyprawę, odwiedzając swoich przyjaciół z różnych plemion i niektórych traperów, którzy nadal mieszkali w górach. Maddie towarzyszyła mu w pięciu takich eskapadach, a Gemma niemal we wszystkich.

– Czy mam pojechać do Ringa i powiedzieć mu, że muszę śpiewać, a on musi jeździć ze mną? – spytała.

– Nie wiem. Wiem tylko, że kochałam twojego ojca i zostałam z nim, i nigdy tego nie żałowałam.

– W tamtej sytuacji ty ustąpiłaś, ale tutaj to Ring powinien mi ustąpić. – Maddie zasłoniła twarz dłońmi. – Nawet nie wiem, czy jeszcze żyje. Pojechał do tego strasznego miasta, żeby schwytać człowieka, który porwał Laurel. Jeśli Ring zginie, to będzie moja wina. Laurel została porwana, ponieważ tamten chciał słuchać mego śpiewu, a gdyby Ring… Amy objęła córkę.

– Nic możesz siebie winić. Decyzja należała do niego.

– Wszystkie decyzje należą do mego – odparła gorzko Maddie.

Tej nocy niewiele spała, leżała wpatrując się w sufit. Nie znalazła odpowiedzi na nękające ją pytania, ale na długo przed wschodem słońca wstała i ubrała się. Przed długim, ceglanym budynkiem było jeszcze ciemno, ale ojciec już na nią czekał.

– Jadę za nim – oświadczyła Maddie. Usta miała zaciśnięte w wąską kreskę. – Nie powinnam i może tego pożałuję, ale jadę do niego.

Ojciec lekko się uśmiechnął.

– Tak myślałem, że to zrobisz. My, Worthowie, zwykle ruszamy na podbój tego, co chcemy. Chciałaś śpiewać i udało ci się.

– A teraz chcę tego mężczyzny.

Jeff błysnął zębami w szerokim uśmiechu.

– Masz to po matce.

Maddie podniosła na niego wzrok. Ring mówił, że Jefferson Worth musi być już stary, ale jej nadal wydawał się dość przystojny i nie wyobrażała sobie bez niego życia. Pod wpływem impulsu, objęła go w pasie i uścisnęła. Jeff pogładził córkę po włosach.

– Tracimy czas. Ruszajmy po niego.

Zanim się przygotowali do drogi, osiodłali konie, spakowali juki, Thomas, Bailey i Link byli już gotowi, by z nimi wyruszyć. A kiedy wsiedli na konie, przyłączyli się do nich Amy, Laurel i Dobre Ucho. Maddie nie śmiała unieść głowy. Jak zwykle, rodzina przychodziła jej z pomocą.

– Ruszajmy ocalić tego twojego chłopca – odezwał się niecierpliwie Bailey. – Brakowało mi rozrywki. Za spokojnie tutaj. Choć, niech mnie kule biją, nie wiem ile uda nam się zdziałać z babami i dzieciakami.

– Strzelam lepiej niż ty – oświadczyła Laurel. – Jesteś taki ślepy, ze nie widzisz dalej niż czubek swego nosa.

– Jeff, ta twoja smarkula nie ma za grosz respektu, wyrzekał Bailey.

Maddie uśmiechnęła się do ojca i ruszyli w dół zbocza.

Drugiego dnia podróży Thomas i Jeff gwałtownie się zatrzymali. Dobre Ucho zsiadł z konia i wsunął się między drzewa, zaś Link i Bailey otoczyli kobiety, żeby je osłonić.

Maddie wstrzymała oddech. Nie pamiętała, kiedy ostatnio tak podróżowała, że każdy ruch mógł oznaczać niebezpieczeństwo. Wszyscy stali jak najciszej, nasłuchując. Maddie niczego nie słyszała i zastanawiała się, jakim cudem jej ojciec i jego towarzysze mogą mieć tak wyostrzony słuch: kiedy jednak dobiegł ją jakiś odgłos, nie była pewna, czy się nie myli. Szeroko otworzyła oczy i wyprostowała się w siodle.

– To on – szepnęła.

Ojciec odwrócił się w jej stronę, marszcząc brwi. Uczył ją, żeby się nie odzywała, kiedy mogą być w niebezpieczeństwie. Jednak Maddie nie zwróciła uwagi na jego minę i popędziła konia, ruszając w dół zbocza, a pozostali pognali za nią.

Od trzech tygodni nie zaśpiewała jednej nuty, ale teraz na grzbiecie galopującego, potykającego się konia zaczęła śpiewać. Nie była pewna co, ale chyba był to fragment z Carmen, kiedy bohaterka śpiewa o swoim oficerze.

Ring jak burza ruszył w dół zbocza, a zbliżywszy się do dziewczyny, porwał ją z konia i zaczął gwałtownie całować.

– Nie mogłem tego zrobić – powiedział. – Nie mogłem cię utracić.

Maddie nie obchodziły żadne słowa, chciała go tylko obejmować, czuć go przy sobie, dotykać. Siedzieli na koniu, całując się, obejmując, podczas gdy wokół gromadzili się ludzie: po jednej stronie stanęła rodzina Maddie, po drugiej Ringa. Po chwili rodziny poczęły się niecierpliwić i Jamie wystąpił do prz- Nazywam się James Montgomery, a to mój brat, Ring – zwrócił się do Thomasa i Jeffa. Jaffa jego głosie brzmiał lekki strach, ponieważ oto rozmawiał z ludźmi, którzy stanowili dla niego legendę.

Ring pierwszy zdał sobie sprawę, że on i Madzie mają widzów, popędził więc Karego w stronę drzew. Oderwał od siebie Madzie.

– Musimy porozmawiać- oświadczył.

Madzie bała się słów. Kiedy się całowali, kochali, wszystko było dobrze. Kłopoty zaczynały się dopiero, kiedy rozmawiali.

– Później – szepnęła, znowu go całując.

– Nie – powiedział zdecydowanie.

Zsiadł z konia i wyciągnął po Madzie ręce. Kiedy znalazła się na ziemi, przytrzymał ją na odległość ramienia.

– Chcę to powiedzieć teraz, póki jeszcze mogę, bo nie jestem pewien, czy później znajdę dość odwagi, by to zrobić.

– Odwagi? – Serce Madzie zaczęło łomotać. – Odwagi, żeby co mi powiedzieć?

Odsunął się od niej, stając do niej plecami.

– Odwagi, by przyznać, że miałaś rację – odparł cicho.

Madzie zamrugała oczami, potem obeszła go, stając z nim twarzą w twarz.

– Rację w czym?

– Może miałaś rację w wielu sprawach.

Spojrza na nią. Pod jego oczami dostrzegła ciemne kręgi. On widocznie też sypiał równie mało jak ona.

– Ruszyłem do desperate. Zamierzałem postawić Yovingtona przed sądem polowym, ale ciągle słyszałem twoje słowa, że chodzi mi wyłącznie o zemstę.

Odwrócił wzrok.

– Przypuszczam, że zbyt dużą część życia spędziłem samotnie. – Uśmiechnął się. – Samotny z ośmiorgiem rodzeństwa. Nie wiem, jak mi się to udało, ale jednak.

Znowu popatrzył na Madzie.

– Miałaś rację, mówiąc, że zawsze robiłem to, co chciałem. Rodzina nigdy mnie nie powstrzymywała, cokolwiek bym chciał zrobić. Nie przypuszczam, żebym się nauczył znaczenia kompromisu.

Podeszła do niego, kładąc mu ręce na piersi.

– Co się zdarzyło w drodze do Desperate?

– Uświadomiłem sobie, że pierwszy raz w życiu mogę nie dostać tego, czego chcę. Toby twierdzi, że jestem rozpuszczony, że dzięki pieniądzom Montgomerych zawsze mogłem sobie wszystko kupić i bez pieniędzy nie umiałbym Sobie poradzić. Wydawało mi się, że stary nie wiedział, co mówi. Pieniądze na nic się nie zdają, kiedy jest się otoczonym przez zgraję Indian.

Popatrzył na Maddie i pogładził jej policzek.

– Kiedy cię zostawiłem, uważałem, że masz humory. Wydawało się to rozsądnym wytłumaczeniem, biorąc pod uwagę takt, że jesteś kobietą, a do tego śpiewaczką.

Myślałem, że dorwę Yovingtona, potem zabiorę cię do Warbrooke i Wszystko będzie tak, jak to sobie zaplanowałem.

Przerwał i zaczerpnął tchu.

– Dopiero Jamie uświadomił mi, że wcale tak się nie musi stać,

– Co takiego zrobił?

– Powiedział, że będzie mu brakowało twojego śpiewu. Wtedy Toby dodał, że on też będzie tęsknił za tą kocią muzyką. Roześmiałem się i powiedziałem, że kiedy wrócimy do domu, nasłuchają się ciebie do woli. – Umilkł. – Na to Jamie odparł: „Nie tym razem, braciszku. Tym razem przegrałeś". Przypuszczam, że do tamtej chwili uważałem to, co powiedziałaś, za zwykłe dziewczęce fochy.

Ujął jej dłonie i uścisnął je mocno, aż do bólu, ale nie protestowała.

– Tamtej nocy nie mogłem zasnąć. Leżałem bezsennie, myśląc o życiu bez ciebie. Nie potrafiłem go sobie wyobrazić- Próbowałem sobie wytłumaczyć, że jeśli nie zgodzisz się ze mną zamieszkać, to tylko ty stracisz. Ja znajdę sobie inną kobietę – ale na próżno. Potrzebowałem wielu lat żeby cię znaleźć, i nie zamierzam cię wypuścić.

Pociągnął ją ku sobie, ale wysunęła się z jego uścisku.

– Opowiedz mi wszystko. Co zrobiłeś z Yovingtonem?

Uśmiechnął się do niej i przeciągnął palcami po włosach.

– Nie sądzę, żeby moja rodzina kiedykolwiek dowiedziała się prawdy, ale zrobiłem, jak powiedziałaś.

– Jak ja powiedziałam?

– Zostawiłem Yovingtona wojsku. Jamie, Toby i ja pognaliśmy do Fort Breck, powiedzieliśmy wszystko pułkownikowi Harrisonowi, a on z żołnierzami ruszył na Yovintgona. Nalegałem, żeby moje nazwisko nie pojawiło się w raporcie, więc cała chwała spłynęła na pułkownika, tak że może dostanie jakiś medal czy awans.

– I wybaczy ci, ze zatrułeś mu życie?

– Mam nadzieję. Czeka mnie jeszcze rok w wojsku.

– A potem? – spytała. Długo milczał i Maddie czuła, że to, co zamierzał powiedzieć, nie przychodziło mu łatwo.

– Myślałem nad tym, co powiedziałaś o życiu w klatce, i próbowałem zrozumieć, co miałaś na myśli. Mój talent polega chyba na umiejętności zarządzania spółką wielkości Warbrooke Shipping, ale co by się stało, gdyby mój ojciec był bogaczem, który nie ma co robić z pieniędzmi i żeby spełnić moją zachciankę, kupiłby mi jakąś firmę, którą mógłbym prowadzić? Nigdy bym się nie przekonał, czy się do tego naprawdę nadaję czy nie. – Uśmiechnął się. – To wspaniałe uczucie wynegocjować jakąś umowę na takich warunkach, jakich się chciało, bo ma się świadomość, że wygrało się dzięki własnym zdolnościom i przygotowaniu.

Przypuszczam, że coś podobnego czujesz, kiedy śpiewasz dla ludzi, którzy z własnej woli przyszli cię posłuchać, a nie dlatego, że są winni uprzejmość firmie twojego męża.

Głęboko zaczerpnął tchu, a kiedy się odezwał, Maddie wiedziała, że każde jego słowo jest głęboko przemyślane. – Nie mogę od ciebie żądać, żebyś rzuciła śpiewanie.

Będę ci towarzyszył we wszystkich podróżach. Będę jeździł z tobą po świecie tak długo, jak będziesz śpiewać.

Bacznie mu się przypatrywała przez chwilę, zanim przemówiła.

– I co będziesz robiła kiedy ja będę śpiewała? Zarządzał majątkiem?

– Może sprawdziłbym, jak wyglądają interesy Warbrooke Shipping w pozostałych częściach świata? Występowałaś kiedyś w Hongkongu?

Maddie bała się poruszyć. Właśnie tego pragnęła. On naprawdę ją kochał. Ją. Nie jakąś wyimaginowaną kobietę ale ją, Maddie. I kochał też La Reinę, kobietę, która miała w życiu do zrobienia coś więcej, ale być na każde zawołanie męża. Kochał ja za to, kim i czym była, był gotów nie tylko brać, ale i dawać.

Uśmiechnęła się do niego, próbując powstrzymać napływające do oczu łzy radości.

– Wiesz, ja tez się nad tym zastanawiałam. Może podróżowałabym po świecie zimą, a lato spędzałabym w Maine, z tobą, śpiewając w tej operze, co to mi ją chcesz wybudować.

Stał z opuszczonymi ramionami, nie dotykając jej, – Oczywiście, o ile uważasz, że to zda egzamin. Jak sądzisz, mógłbyś zostawiać firmę na pól roku?

Ring podniósł rękę do brody i rozmasował szczękę.

– Nadal czuję, gdzie Jamie powiedział mi, że moi bracia sami całkiem niezłe potrafią sobie radzić z Warbrooke Shipping,

– Ja chętnie spróbuję, jeśli i ty jesteś gotów – powiedziała Maddie.

Upłynęła cała minuta, nim Ring przemówił, potem chwycił ją i kręcił, kręcił wokół siebie.

– Uda się. Już ja się postaram, żeby się udało. I pocałował ją, długo i czułe.

– Ring, zostanimy tutaj i…

– Nie – odparł zdecydowanie. – Chcę poznać twojego ojca i resztę, chcę, żebyśmy natychmiast się pobrali i żebym od razu się zajął twoimi finansami.

– Moimi finansami? A czemuż to uważasz, że możesz się zajmować moimi pieniędzmi? Nie dość masz swoich do zarządzania?

– Nie życzę sobie. Żeby moją żonę oszukiwano, i zamierzam dopilnować…

– Chciałam cię poinformować, że spytałam matkę, o moje pieniądze i odpowiedziała, że John Fairlie co kwartał musiał jej przysyłać rozliczenia, a ona inwestowała mój kapitał w różne rzeczy.

– W „różne rzeczy", co? Miło mi słyszeć, że ktoś w twojej rodzinie wykazuje trochę zdrowego rozsądku w sprawach finansowych. Nie chciałbym, żeby nasze dzieci nie umiały sobie poradzić z kierowaniem Warbrooke Shipping.

– Nasze dzieci będą śpiewakami, może artystami, a ty nie będziesz rządził ich życiem, jak próbujesz rządzić moim. A co więcej,,.

Umilkła, bo zaczął ją całować i zapominała, co jeszcze miała do powiedzenia.

Jude Deveraux

***