Ian Fleming

Tylko dla twoich oczu

Najpiękniejszymi ptakami na Jamajce, a niektórzy twierdzą, że i na całym świecie, są kolibry, a dokładniej „Doktorki", jedna z ich odmian. Mają dziewięć cali długości, z czego siedem stanowi ogon – dwa długie czarne pióra, zakrzywione i krzyżujące się na podobieństwo płaszcza starych, dziewiętnastowiecznych lekarzy. Głowa i tułów są także czarne, skrzydła ciemnozielone, a grzbiet szkarłatny. Z przodu mają coś na kształt krawata w tak jasnozielonym odcieniu jak najczystszej wody szmaragd – gdy padnie nań promień słońca, ujrzeć można najbardziej zieloną rzecz, jaką stworzyła natura.

Mrs Havelock była szczególnie przywiązana do dwóch rodzin tych ptaków. Odkąd wyszła za mąż i przyjechała tu, do posiadłości zwanej Content, obserwowała je, jak żyły, wiły gniazda i walczyły. Teraz miała ponad pięćdziesiąt lat, a wśród ptasiego bractwa minęło paręnaście generacji od czasu, kiedy oryginalne parki zostały ochrzczone przez jej teściową. Jednakże każde pokolenie przejmowało te przezwiska. I tak, siedząc przy kolacji Mrs Havelock mogła nadal obserwować Pyramosa i Thishe oraz Daphnisa i Chloe. Akurat pierwszy z zaciekłym furkotem atakował Daphnisa, który przeniósł się z posiłkiem na swój dzinny krzak. Dwa miniaturowe, zielono-czarne pociski przemykały nad trawnikiem, znikając za kępą hibicusów i ginąc kobiecie z oczu. Wiedziała, że wkrótce powrócą, a ta walka, jak i wszystkie poprzednie, jest zabawą – nigdy jeszcze nie zrobiły sobie krzywdy, a w starannie utrzymanym ogrodzie starczyłoby pożywienia dla parokrotnie liczniejszej gromady niż ta, która go zamieszkiwała. Odstawiła filiżankę i powiedziała:

– To naprawdę straszne trzpioty.

Pułkownik Havelock spojrzał zdziwiony znad rozłożonego „Daily Gleaner".

– Kto?

– Pyramos i Daphnis.

– Aaa… tak, naturalnie – zawsze uważał, że imiona te są kretyńsko dobrane. – Wydaje mi się, że Batista się kończy. Castro radzi sobie doskonale i ma szansę wygrać. W Barclay powiedzieli mi dziś, że z Kuby spływają duże pieniądze. Belair zostało już sprzedane. Wyobraź sobie sto pięćdziesiąt tysięcy funtów za sto akrów trawy i dom, który na gwiazdkę opanują całkowicie czerwone mrówki! Ktoś kupił ten okropny Blue Harbour Hotel. Mówi się, że Jimmy Farquhorson też znalazł kupca na ten swój ugór, bo jakże inaczej nazwać jego ziemię.

– Ursula się ucieszy. Biedaczka nie mogła już tu wytrzymać. Ale nie mogę powiedzieć, żeby podobał mi się pomysł wykupienia całej wyspy przez tych barbarzyńców. Jim, skąd oni mają tyle pieniędzy?

– Przemyt, związki zawodowe, pieniądze rządowe, Bóg jeden wie. Ale tam jest tylu gangsterów i oszustów, że trudno się dziwić. Muszą szybko ulokować pieniądze poza Kubą, a Jamajka jest dobra, jak każde inne miejsce, a do tego jest niedaleko. Ten, który kupił Belair, po prostu wysypał gotówkę z torby w biurze Aschenheima. Przypuszczam, że zatrzyma to miejsce przez rok czy dwa, a gdy kłopoty się skończą, albo gdy Castro wygra i wysprząta, ponownie wystawi Belair na sprzedaż. Straci na tym, ale musi sobie z tego zdawać sprawę. Potem spokojnie poszuka czegoś na stałe. Szkoda, to była przyjemna posiadłość i można by ją odkupić, gdyby ktoś w tej rodzinie był nią choć trochę zainteresowany.

– Za czasów jego dziadka to było dziesięć tysięcy akrów. Żeby objechać granice, trzeba było ze trzech dni.

– Billa to akurat obchodzi. Założę się, że ma już bilet do Londynu. Jak tak dalej pójdzie, to poza nami żadna ze starych rodzin tu nie pozostanie. Dzięki Bogu, Judy lubi to miejsce.

– Tak, kochanie – Mrs Havelock zadzwoniła, by sprzątnięto po kolacji.

Agata, potężna Murzynka w białym czepku i fartuszku, które poza takimi posiadłościami jak Content zniknęły już z wyspy jako strój pokojówek, pojawiła się w drzwiach prowadzących na taras. Za nią widać było Fayprince, młodą dziewczynę pochodzącą z Port Maria, którą przygotowywała do zawodu.

– Czas zacząć zaprawy – poinformowała ją Mrs Havelock. – W tym roku owoce dojrzały wcześniej.

– Tak, maam – twarz Agaty była nieporuszona – ale potrzebujemy więcej szkieł.

– Dlaczego? W zeszłym roku kupiłam dwa tuziny u Henriquesa.

– Tak, maam, ale ktoś zbił sześć z nich.

– Och, jak to się mogło stać?

– Nie wiem, proszę pani – Agata zebrała naczynia i czekała, patrząc na nią bez mrugnięcia okiem.

Mrs Havelock nie darmo pół życia spędziła na Jamajce. Wiadomo było, że jak „ktoś", to „ktoś" i poszukiwanie winnego nie miało żadnych szans powodzenia, toteż odparła krótko:

– Dobrze, dokupię pół tuzina, gdy będę w Kingston.

– Tak, maam…

Obie służące wróciły do domu. Mrs Hayelock zajęła się natomiast wyszywaniem, przy czym palce jej wykonywały niezbędne czynności automatycznie, wzrok zaś powędrował ku drzewom. Ptaki, jak się spodziewała, wróciły już i latały wśród liści i kwiatów, błyskając od czasu do czasu zielenią. Rechot ropuchy drzewnej obwieścił zbliżanie się zmierzchu.

Content było posiadłością obejmującą dwadzieścia tysięcy akrów ziemi położonej u stóp Candlefly Peak, jednego z najbardziej wysuniętych na wschód szczytów Blue Mountains w Portland, i zostało darowane przodkom Havelocków przez Olivera Cromwella w nagrodę za to, że podpisali wyrok śmierci na króla Karola. W przeciwieństwie do wielu innych osiedleńców, z tego czy też z późniejszych okresów, udało im się utrzymać plantację przez ponad trzy stulecia, pomimo huraganów i trzęsień ziemi, najpierw wzrostu, a potem spadku popytu na kakao, cukier, cytrusy i koprę. Teraz hodowali krowy i banany, a Content było jedną z najbogatszych i najlepiej prowadzonych posiadłości na wyspie. Dom był hybrydą – dwupiętrowy, z mahoniowymi kolumnami, o piętro niższymi skrzydłami i płaskim dachem z jamajskiego cedru, odbudowywanym i Uzupełnianym po każdej klęsce żywiołowej czy też w miarę potrzeby. Państwo Havelock spożyli posiłek na dość dużej werandzie umiejscowionej w części centralnej, wychodzącej na łagodnie opadający ogród, przechodzący dalej w dżunglę, a po dwudziestu milach w brzeg morski.

– Myślę, że ktoś przyjechał – pułkownik Havelock odłożył gazetę. – Chyba słyszałem samochód.

– Jeśli to ci okropni Feddenowie z Port Antonio, to musisz się ich jak najszybciej pozbyć. Nie zniosę jeszcze raz ich narzekań na temat Anglii. Poza tym poprzednio oboje byli nieźle wstawieni, gdy wyjeżdżali, a kolacja całkiem zimna. – Mrs Havelock wstała energicznie. – Idę powiedzieć Agacie, że mam migrenę.

Agata pojawiła się jednak wcześniej, niż Mrs Havelock zdążyła zadzwonić, i to z dość zaskoczonym wyrazem twarzy.

– Panowie z Kingston do pana pułkownika – oznajmiła. Idący na czele mężczyzna prześlizgnął się obok niej, nadal mając na głowie kapelusz – panamę z wąskim i mocno zawiniętym rondem. Zdjął go teraz lewą ręką i przycisnął do piersi, pozwalając błysnąć w zachodzącym słońcu wybrylantynowanym włosom i pełnemu garniturowi śnieżnobiałych zębów, które ukazał w szerokim uśmiechu. Podszedł do gospodarza i wyciągnął dłoń.

– Major Gonzales z Hawany. Miło mi pana poznać, panie pułkowniku.

Jego akcent przypominał jako żywo amerykański slang, używany przez taksówkarzy w Kingston. Pułkownik Havelock wstał i dotknął wyciągniętej dłoni, spoglądając poza ramieniem majora na jego dwóch towarzyszy, którzy ustawili się po obu stronach drzwi. Obaj mieli nowomodny wynalazek – plastikowe torby sprawiające wrażenie ciężkich. Niczym na paradzie schylili się jednocześnie, stawiając je na podłodze pomiędzy nogami, i wyprostowali się tym samym zgodnym ruchem. Obaj nosili białe czapki z zielonymi przeciwsłonecznymi daszkami, rzucającymi zielonkawe cienie na twarze, nie na tyle jednak silne, by nie dało się dostrzec oczu wpatrzonych w Gonzalesa i gotowych na każde jego skinienie.

– To moi sekretarze – wyjaśnił major, zauważywszy spojrzenie gospodarza.

Pułkownik wyjął fajkę i powoli zabrał się do jej napełniania, lustrując uważnie nowo przybyłych: buty i ubranie jak spod igły majora oraz teksasy wraz z hawajskimi koszulami dwóch pozostałych gości. Zastanawiał się przy tej okazji, jak bez wzbudzenia podejrzeń mógłby się dostać do gabinetu, w którym, w górnej szufladzie biurka, spoczywał rewolwer.

– Czym mogę panom służyć? – spytał zapalając fajkę i obserwując Gonzalesa.

Ten rozłożył szeroko ręce i uśmiechnął się prawie równie szeroko, a do tego nie tylko ustami – jego oczy wydawały się tak samo przyjacielskie i wesołe.

– Przybywam w interesach, panie pułkowniku. Reprezentuję pewnego gentlemana z Hawany, wpływowego bussinesmana i porządnego człowieka. Polubiłby go pan, gdybyście mieli okazję się spotkać. Prosił mnie, bym przekazał pozdrowienia od niego i dowiedział się o cenę pańskiej posiadłości.

Mrs Havelock, obserwująca dotąd całą scenę z uprzejmym, wyrażającym brak zainteresowania uśmiechem, przysunęła się bliżej męża i odezwała się uprzejmie, by nie wprawić gości w zakłopotanie:

– Co za szkoda, majorze. Zupełnie niepotrzebna podróż i to tymi piaszczystymi drogami. Pana przyjaciel powinien najpierw do nas napisać lub zasięgnąć informacji w Kingston. Widzi pan, rodzina mego męża żyła tu ponad trzysta lat i obawiam się, że sprawa sprzedania Content nie wchodzi w grę. Zastanawiam się, skąd pana przyjaciel wpadł na pomysł, że jest inaczej?

Gonzales skłonił się, nie przestając się uśmiechać.

– Mój przyjaciel dowiedział się, że jest to jedna z najlepszych posiadłości na Jamajce – jego słowa były skierowane do pana domu w taki sposób, jakby Mrs Havelock w ogóle się nie odzywała. – Ponieważ jest uczciwym kupcem, może pan wymienić dowolną cenę, naturalnie w granicach rozsądku.

– Słyszał pan, co powiedziała moja żona. Content nie jest na sprzedaż.

Gonzales roześmiał się szczerze i potrząsnął głową, jakby tłumaczył coś tępemu dziecku.

– Nie zrozumiał mnie pan, pułkowniku. Mojego przyjaciela interesuje ta, i tylko ta posiadłość. Ma do zainwestowania pieniądze, duże pieniądze i chce ulokować je tutaj. Pragnie, aby Jamajka stała się jego domem.

– Rozumiem, majorze – pułkownik Havelock powtórzył cierpliwie – i przykro mi, że tracił pan czas. Content nie jest na sprzedaż, jak długo ja będę żył. A teraz proszę mi wybaczyć, oboje z żoną jemy kolację wcześnie, a panów czeka długa droga. Sądzę, że przez ogród będziecie mieli bliżej do samochodu. Proszę za mną, pokażę panom drogę.

Ruszył w stronę schodów, ale stanął widząc, że Gonzales nie poruszył się. Jego błękitne oczy zmieniły się – teraz wiało od nich mrozem, a uśmiech stracił na szerokości. Jednakże ton jego głosu nadal był uprzejmy i prawie radosny.

– Chwileczkę, panie pułkowniku – rzucił przez ramię krótki rozkaz, który poderwał obu jego towarzyszy.

Obaj złapali lotnicze torby i podeszli do niego. Gonzales rozsunął zamki błyskawiczne i pociągnął za brzegi ukazując zawartość: obie pełne były pobanderolowanych studolarówek.

– Wszystko w banknotach po sto dolarów amerykańskich i wszystkie oczywiście prawdziwe. Pół miliona dolarów, to jest około stu osiemdziesięciu tysięcy funtów – niewielka fortuna. Jest na świecie wiele ciekawych i dobrych do życia miejsc, a myślę, że mój przyjaciel dołoży jeszcze dwadzieścia tysięcy, by zaokrąglić sumę. Wszystko, co pan musi zrobić, to podpisać oświadczenie o sprzedaży. Resztą zajmą się prawnicy – uśmiechnął się szerzej. – Uściśnijmy ręce na zgodę. Torby zostaną, a my znikamy, by nie przeszkadzać w posiłku.

Gospodarze popatrzyli na niego z identycznym wyrazem twarzy: mieszaniną złości i obrzydzenia. Można sobie wyobrazić, jak opisałaby to Mrs Havelock sąsiadom: taki pospolity człowiek i te brudne, plastikowe torby pełne pieniędzy! Jimmy był wspaniały. Po prostu kazał mu się wynosić razem z jego brudnymi dolarami.

– Sądziłem, że wyraziłem się jasno – gospodarz nie okazywał zniecierpliwienia. – Ta posiadłość nie jest na sprzedaż, niezależnie od ceny, a ja nie podzielam ogólnego głodu amerykańskich dolarów. A teraz zmuszony jestem prosić panów o opuszczenie mego domu.

Po raz pierwszy uśmiech Gonzalesa stracił swe ciepło – pozostał grymas pełen złości, a oczy stały się twarde i zimne, gdy patrzył na odkładającego fajkę Havelocka.

– Pułkowniku, to ja nie wyraziłem się dostatecznie jasno – powiedział cicho. – Mój przyjaciel polecił mi powiedzieć panu, że jeśli nie zaakceptuje pan jego szczodrej oferty, to będziemy zmuszeni sięgnąć do innych środków.

Mrs Havelock poczuła strach. Ujęła męża pod rękę i przycisnęła do piersi.

– Proszę wyjść – warknął pułkownik przez zaciśnięte zęby. – W przeciwnym wypadku będę zmuszony zawiadomić policję.

Gonzales wolno oblizał wargi.

– Powiedział pan, że ta posiadłość nie jest do sprzedania, jak długo pan żyje. Czy to ostatnie słowo? – prawa ręka powędrowała za plecy i obaj stojący za nim mężczyźni wsunęli dłonie za koszule, sięgając po broń i obserwując palce Gonzalesa.

Mrs Havelock uniosła rękę i zamarła, pułkownik chciał powiedzieć „tak", ale nie mógł przez chwilę wydobyć z siebie słowa. Nie wierzył w to, co widział – ten wszawy Latynos musiał bluffować.

– Tak, ostatnie – wykrztusił po chwili.

– W takim razie mój przyjaciel będzie musiał negocjować z następnym właścicielem, którym, jak sądzę, jest pańska córka.

Gonzales pstryknął palcami i odsunął się, dając wolne pole ostrzału. Dłonie obu „sekretarzy" wyłoniły się spod1 koszul, trzymając broń zaopatrzoną w tłumiki. Kilka przytłumionych „klików" i para właścicieli Content, zalana krwią, osunęła się na podłogę werandy.

Major sprawdził celność swych pomocników, a następnie cała trójka przeszła przez salon i ciemny chwilowo korytarz do drzwi frontowych. Nie śpiesząc się wsiedli do czarnego Forda Consula z tutejszą rejestracją i ruszyli do Kingston. Prowadził Gonzales – obaj strzelcy siedzieli sztywno wyprostowani na tylnym siedzeniu. Ani na szosie, ani w mieście nie przekraczali dozwolonej szybkości, żaden też nie zaszczycił uwagą przeciętych drutów telefonicznych przy drodze do Port Antonio. Dwadzieścia minut po dokonaniu morderstwa zaparkowali skradziony wóz na poboczu, wśród zabudowań przedmieścia, i przeszli ćwierć mili dzielące ich od nabrzeża, przy którym czekała na nich motorówka. Ledwie wsiedli, załoga uruchomiła silnik i łódź skierowała się ku oczekującemu jachtowi, na którym podnoszono już kotwicę. Jacht miał amerykańską banderę, a para wędek na rufie świadczyła wyraźnie, iż pływają na nim turyści z kontynentu. Wokół, po wodach jednego z najpiękniejszych portów świata, jak nazwał to urocze miejsce pewien amerykański poeta, kręciły się dwie łódki z żebrakami. Gonzales rzucił do każdej po pięćdziesiąt centów i silniki jachtu ożyły, jakby tylko czekały na ten znak. Przed świtem zdążą do Hawany, pozostawiając po sobie trupy i nierozstrzygnięty wśród wylegujących się na brzegu tubylców spór, do której z hollywoodzkich gwiazd należało to pływające cudo.

***

Na werandzie w Content ostatnie promienie słońca oświetlały czerwone plamy. Jeden z kolibrów przeleciał nad balustradą i przez chwilę znieruchomiał nad ciałem Mrs Havelock, po czym zdecydowawszy, że to nic ciekawego, zniknął wśród gałęzi.

Rozległ się odgłos zmiany biegów w niewielkim sportowym kabriolecie zatrzymującym się na podjeździe i gdyby Mrs Havelock żyła, powiedziałaby zapewne, jak zwykła to czynić wielokrotnie:

– Judy, zawsze ci powtarzam, żebyś tego nie robiła na zakręcie. Żwir sypie się na trawnik i wiesz doskonale, jak później rujnuje kosiarkę Joshuy.

***

Miesiąc później, w upalne jesienne popołudnie, odgłos spalinowych kosiarek wypełniał londyńskie powietrze w okolicach Regent Park. Wpadł też przez otwarte okna do gabinetu M i słysząc go, James Bond z nostalgią wspominał stare mechaniczne kosiarki, które zniknęły już chyba na zawsze. Pocieszające było jedynie to, że chociaż zapach skoszonej trawy nie uległ zmianie.

Miał czas na te refleksje, gdyż M miał wyraźne problemy z przejściem do sedna sprawy. Najpierw zapytał, czy James jest aktualnie zajęty, na co dostał szczerą odpowiedź, że nie. Po tym wstępie Bond oczekiwał otwarcia istnej puszki Pandory, zaintrygowany bardziej niż zwykle, gdyż szef ani razu nie zwrócił się doń per zero zero siedem, co zazwyczaj było czymś normalnym. Tym razem jednak cały czas w użyciu było imię, co w godzinach pracy rzadko się admirałowi zdarzało. Wyglądało na to, że to zadanie było natury osobistej i miało mieć formę bardziej prośby niż rozkazu. James podejrzewał też, że właśnie dlatego M był taki nieswój i jakby bardziej zatroskany – trzy minuty na nabicie i rozpalenie fajki biło wszystkie rekordy.

M obrócił się razem z fotelem. Rzucił zapałki na obity skórą blat, po którym przejechały jak po lodzie i Bond ledwie zdążył je złapać. Gdy położył je na stole, admirał uśmiechnął się lekko – najwyraźniej doszedł już z samym sobą do ładu.

– Czy przyszło ci do głowy, że we flocie wszyscy wiedzą, co robić, poza głównodowodzącym? – spytał.

– Nie przyszło – przyznał zapytany po chwili – ale wiem, co pan ma na myśli, sir. Reszta tylko wykonuje rozkazy, a admirał musi decydować o tym, jak one mają brzmieć. Sądzę, iż sytuację tę dokładnie oddaje stwierdzenie, że dowództwo naczelne nad siłami zbrojnymi jest najsamotniejszym posterunkiem, jaki istnieje.

– Mniej więcej. Ktoś to w końcu musi zrobić, a gdyby przy każdej okazji pytało się o radę Admiralicję, zasługiwałoby się z punktu na rentę inwalidzką. Niektórzy co bardziej religijni, zdają się w tej sprawie na Pana Boga – M jakby się tłumaczył. – Parokrotnie sam tak postąpiłem, ale zawsze stanęło na tym, że On nie ma ochoty mnie wyręczać. Jest to dobre zajęcie, ale ciężkie, a problem w tym, że rzadko kto po czterdziestce nadaje się do podejmowania ważkich i bezwzględnych decyzji. Kłopoty, doświadczenia, zmęczenie – to zmiękcza człowieka. Jak to u ciebie wygląda, jeszcze nie przekroczyłeś tej groźnej bariery?

James nigdy nie przepadał za pytaniami natury osobistej, a w tej akurat kwestii nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie miał rodziny i nigdy nie doświadczył osobistej tragedii ani poważnego zapadnięcia na zdrowiu, toteż nie miał pojęcia, jak zachowałby się w obliczu czegoś, co wymagało zdecydowanie większej bezwzględności niż dotąd musiał okazać.

– Myślę, że wytrzymam większość rzeczy, które mogą mi się przytrafić – odparł z wahaniem – i myślę, że tak właśnie powinno być. To znaczy… jeśli sprawa jest słuszna, to można wytrzymać wiele i zdecydować się na działanie, które inaczej wywołałoby wahanie. Naturalnie niełatwo jest ocenić, co jest słuszne, a co nie. Zakładam, że jeśli dostanę zadanie jako zero zero siedem, to sprawa jest właśnie słuszna.

– Cholera! – zdenerwował się M, gdyż problem znów znalazł się na jego podwórku. – O tym właśnie mówię! Polegasz na mnie i nie chcesz brać na siebie tej cholernej odpowiedzialności. To ja jestem tym, który musi decydować, co jest dobre, a co złe.

Milczał przez chwilę i gniew ustąpił mu z oczu, po czym mruknął z rezygnacją: – Cóż, przypuszczam, że za to właśnie mi płacą. Ktoś musi prowadzić ten zasrany interes.

Wsunął fajkę w usta i pogrążył się w milczeniu.

Tym razem Bonda zatkało – nigdy dotąd nie słyszał, by szef użył określenia w stylu „zasrany", nie mówiąc już o czymś mocniejszym. Nigdy też nie dał poznać swoim ludziom, jak bardzo ciąży mu odpowiedzialność, którą dźwigał na swych barkach od chwili, gdy odrzucił perspektywę stania się piątym Lordem Morskim i objął Secret Service. Zrobiło mu się niespodziewanie żal starego, który najwyraźniej miał jakiś problem. Bond zastanawiał się, co by to mogło być. Na pewno nie dotyczyło niebezpieczeństwa – jeśli M czuł, że sprawa jest mniej lub bardziej słuszna, mógł zaryzykować cokolwiek i gdziekolwiek na całym świecie. Nie było też związane z polityką, bo tą się nigdy za bardzo nie przejmował, nie będąc podatny na naciski żadnego z ministrów, jako że otrzymywał rozkazy prosto od Premiera. Pozostawała więc ostatnia rzecz – problemy natury moralnej i do tego najprawdopodobniej osobiste.

– Czy mogę w czymś pomóc, sir? – spytał.

M przyjrzał mu się uważnie; choć krótko, i odwrócił fotel spoglądając w okno, po czym nagle spytał:

– Pamiętasz sprawę Havelocków?

– Tylko tyle, ile wyczytałem w gazetach, sir. Starsze małżeństwo z Jamajki. Córka wróciła w nocy i znalazła ich postrzelanych jak sita. Plotka mówiła coś o gangsterach z Hawany, a gospodyni zeznała, że krótko przedtem złożyli im wizytę trzej mężczyźni, którzy przyjechali własnym samochodem. Według niej mogli to być Kubańczycy. Okazało się, że wóz był kradziony, a z portu mniej więcej w tym czasie wypłynął luksusowy jacht. Z tego, co pamiętam, policja do niczego nie doszła, nie widziałem w tej sprawie u nas żadnych raportów. To wszystko, sir.

– Nie mogłeś ich widzieć. Wszystkie były kierowane osobiście do mnie. Nie proszono nas o zajęcie się tą sprawą, ale tak się składa – M odchrząknął, gdyż najwyraźniej użycie firmy do prywatnych celów nadal ciążyło mu na sumieniu – że znałem Havelocków. Po prawdzie, to byłem świadkiem na ich ślubie, zawartym w tysiąc dziewięćset dwudziestym piątym roku na Malcie.

– Rozumiem, sir. Przykro mi, sir.

– Dobrzy ludzie – mruknął M. – W każdym razie poleciłem Stacji C zająć się tą sprawą. Z ludźmi Batisty do niczego nie doszli, ale mamy dobrego człowieka u Castra, którego wywiad, jak się okazuje, ma doskonale spenetrowany obecny rząd. Parę tygodni temu dostałem całą tę historię pozbieraną w jedną całość. Sprowadza się to wszystko do faktu, że niejaki Hammerstein lub von H. kazał ich zabić. W tych republikach bananowych pochowała się cała masa Niemców, którym udało się uciec z Europy przed końcem wojny. Ten to akurat eks-gestapowiec, a potem szef kontrwywiadu Batisty. Z wymuszeń i szantażu zebrał niezły majątek i do chwili, kiedy pojawił się ten cały Castro, żył jak u Pana Boga za piecem. Należał do najlepiej zorientowanych i, jako jeden z pierwszych, zaczął lokować gotówkę za granicą i przygotowywać się do zmiany miejsca pobytu. Wprowadził w sprawy jednego ze swych zaufanych, majora Gonzalesa, który z parą goryli urządził sobie turę po Karaibach, kupując co się dało z nieruchomości, naturalnie na podstawione osoby. Przyznać należy, że brali tylko najlepsze posesje i za uczciwe pieniądze – stać go na to. Natomiast kiedy pieniądze nie skutkowały, sięgali do przemocy, by właściciel poszedł jednak po rozum do głowy – porwanie dziecka, spalenie paru akrów pola i temu podobne łagodne perswazje. Hammerstein usłyszał o posiadłości Havelocków, a to jedna z najlepszych na Jamajce, i kazał Gonzalesowi ją kupić. Przypuszczam, że powiedział mu, iż jeśli oni nie sprzedadzą, to ma ich załatwić i dogadać się z córką. Powinna mieć teraz dwadzieścia pięć lat – nigdy jej zresztą nie widziałem – ale nie o to chodzi. Tak też się stało. Gonzales zabił Havelocków, a dwa tygodnie temu Batista wyrzucił Hammersteina. Najprawdopodobniej doszły go wieści o którejś z jego akcji. Hammerstein zabrał ze sobą trzech ludzi i wyjechał bez żalu, gdyż coraz bardziej wygląda na to, że jeśli Castro utrzyma dotychczasowy nacisk, to do zimy wygra.

– Dokąd pojechali? – spytał cicho Bond.

– Stany, a konkretnie północny Vermont, tuż przy kanadyjskiej granicy. Tacy jak oni lubią mieć pod ręką łatwą drogę ucieczki. Miejsce nazywa się Echo Lake i jest ranczem jakiegoś milionera, które było do wynajęcia na parę tygodni. Na zdjęciu wygląda dość atrakcyjnie – schowane w górach, w pobliżu jezioro, cisza. Wybrał doskonałe miejsce, by mieć spokój ze strony ewentualnych nieproszonych gości.

– Jak pan się tego wszystkiego dowiedział, sir?

– Przesłałem raport o całym zajściu Edgarowi Hooverowi i okazało się, tak jak przypuszczałem, że wie, gdzie ich szukać. Ma wystarczającą ilość kłopotów z przemytem broni na trasie Miami-Castro, żeby nie być wyczulonym na każdego Kubańczyka, jaki pojawia się w USA. Kubą zresztą interesował się od chwili, w której pierwsi gangsterzy zaczęli tam naprawdę inwestować. Hammerstein i jego towarzystwo mają sześciomiesięczne wizy turystyczne. Hoover zresztą był bardzo pomocny. Chciał wiedzieć, czy nie chcę ekstradycji i procesu na Jamajce. Rozmawiałem o tym z Prokuratorem Generalnym, ale stwierdził, że nie ma szans na wyrok skazujący, jeśli nie zdobędziemy świadka z Hawany, a to jest dla nas nieosiągalne. Tylko dzięki wywiadowi Castra wiemy to, co wiemy. Oficjalnie rząd nie kiwnie palcem w tej sprawie. Jak się Hoover o tym dowiedział, to chciał im cofnąć wizy i zmusić do następnego ruchu, ale i za to podziękowałem. Tak sprawy wyglądają na dzień dzisiejszy – M przez chwilę rozpalał wygasłą fajkę. – Postanowiłem porozmawiać z przyjaciółmi z Kanadyjskiej Konnej. Comissioner, jak dotąd, nigdy mnie nie zawiódł, i tym razem też nie. Jeden z ich samolotów, naturalnie pomyłkowo, przeleciał nie po tej stronie granicy i przywiózł doskonałe zdjęcia okolicy. Dowiedziałem się też, że jeśli jeszcze czegoś bym potrzebował, Comissioner zatroszczy się o to. A teraz muszę zdecydować, co dalej.

Wreszcie James zrozumiał istotę problemów szefa i przyczyny, dla których chciał, by ktoś inny podjął tę decyzję – z powodu osobistego zainteresowania śmiercią przyjaciół zajmował się sprawą sam, ale teraz dotarł do punktu, w którym należało wymierzyć sprawiedliwość, a tego nie był w stanie zrobić osobiście. Poza tym nie był pewien, czy chodzi o sprawiedliwość, czy o zemstę. Żaden sędzia nie zdecyduje się prowadzić sprawy (nie mówiąc o tym, że przepisy mu tego zabraniają), w której osobiście znał ofiarę. M chciał usłyszeć opinię kogoś, kto był w sprawie Havelocków bezstronny i James wiedział, że chodzi o niego. Osobiście nie miał żadnych wątpliwości – nie znał zabitych, wiedział natomiast, że Hammerstein działał według praw dżungli, nakazując zastrzelić bezbronnych, starych ludzi. Skoro nie można było go sądzić według innego cywilizowanego prawa, to należało zastosować wobec niego jego prawo. W inny sposób nie osiągnie się sprawiedliwości, a tylko farsę procesu sądowego. Jeśli zaś była to zemsta, to zemsta społeczeństwa. Zresztą niektórzy twierdzą, że każde prawo jest formą społecznej zemsty.

– Nie zastanawiałbym się, sir – odezwał się. – Jeśli gangsterzy spoza granic naszego kraju stwierdzą, że mogą ujść bezkarnie mordując angielskich obywateli, to stwierdzą również, że jesteśmy tak słabi, jak niektórzy zdają się myśleć.

To sprawa zasługująca na zastosowanie najprostszego prawa – oko za oko.

Spojrzenie M nie mówiło nic. Czekał na ciąg dalszy. Doczekał się.

– Morderców nie da się powiesić, sir, wobec tego należy ich zastrzelić!

Wzrok admirała stał się przez moment nieobecny, po czym powoli wrócił do normy, koncentrując się na 007. M sięgnął do górnej szuflady biurka, wyjął z niej cienką teczkę bez zwyczajowego nagłówka czy czerwonego nadruku że stopniem utajnienia. Położył ją przed sobą i ponownie sięgnął do szuflady. Tym razem na blacie pojawiła się poduszka z tuszem i gumowa pieczątka. M powoli przyłożył ją do poduszki, po czym przystawił w prawym górnym rogu teczki. Odłożył oba przyrządy na miejsce, zamknął szufladę i bez słowa przesunął teczkę w stronę Bonda.

Czerwone, jeszcze wilgotne litery głosiły:

„FOR YOUR EYES ONLY" (Tylko dla twoich oczu).

James także bez słowa skinął głową, zabrał teczkę i wyszedł.

***

Dwa dni później James Bond leciał na pokładzie dwupoziomowej „Comet" do Montrealu, co zresztą niezbyt mu odpowiadało – lecieli zbyt wysoko, zbyt szybko i zdecydowanie w zbyt dużym tłoku. Z rozrzewnieniem wspominał stare „Stratocruisers", które potrzebowały dziesięciu godzin na przelot nad Atlantykiem. Człowiek mógł spokojnie zjeść obiad, przespać się siedem godzin i zjeść na dolnym pokładzie „wiejskie śniadanie", jak to nazwał jakiś zboczeniec z BOAC, przy wschodzie słońca na zachodniej półkuli. Teraz wszystko działo się zbyt szybko. Stewardzi podawali posiłek prawie w biegu, człowiek miał głupie dwie godziny drzemki i już podchodziło się do lądowania. Osiem godzin po wylocie z Londynu, Bond prowadził drogą numer siedemnaście, wiodącą z Montrealu do Ottawy, wynajętego na lotnisku Plymoutha, starając się pamiętać o trzymaniu się prawego pasa.

***

Siedziba Królewskiej Kanadyjskiej Konnej Policji mieściła się w Ministerstwie Sprawiedliwości przy Parlamencie w Ottawie i, podobnie jak większość takich oficjalnych budowli w tym kraju, była masywną, szarą konstrukcją wyglądającą wystarczająco solidnie, by przetrwać najsroższe zimy. Powiedziano mu, by spytał w portierni o Comissionera, podając się za Mr Jamesa, więc tak zrobił. Młody kapral, wyglądający na osobnika nie lubiącego siedzieć w biurze w ciepłe, słoneczne dni, zawiózł go windą na trzecie piętro i przekazał sierżantowi rezydującemu w pokaźnym pokoju, zawierającym poza nim masę solidnych mebli i dwie sekretarki. Ten oznajmił jego przybycie przez intercom i Bond miał dziesięć minut na papierosa i przestudiowanie reklamówki, z której wynikało, że Królewska Konna była dziwną mieszaniną ranczerki, Dicka Traccy i Rose Marie.

Gdy w końcu wpuszczono go do gabinetu, spotkał tam wysokiego młodzieńca w błękitnym garniturze, białej koszuli i czarnym krawacie.

– Mr James? – uśmiechnął się gospodarz. – Jestem pułkownik, powiedzmy ee… Johns.

Uścisnęli dłonie i James siadł we wskazanym mu fotelu.

– Comissioner bardzo przeprasza, że jest nieobecny, ale nagle złapał grypę. Wie pan, taką z gatunku dyplomatycznych, i pomyślał, że najlepiej będzie, jak pozostanie w domu. Ja jestem tym, który ma panu udzielić wszelkiej pomocy. Ponieważ sam parokrotnie polowałem, toteż szef uznał, że jestem najbardziej kompetentny w sprawie pańskich wakacji. Tylko ja, rozumiemy się?

Bond uśmiechnął się – Comissioner nie miał nic przeciwko pomocy, ale udzielał jej na swój sposób, czyli tak, żeby rykoszet nie trafił na jego podwórko. Musiał to być rozsądny i rozważny człowiek, czego po osobie na tym stanowisku należało się spodziewać.

– Doskonale rozumiem – odparł. – Zresztą moi szefowie w Londynie nie chcieli fatygować go osobiście. A ja, naturalnie, nie widziałem go i nie wiem nawet, gdzie jest wasza siedziba. Możemy chyba porozmawiać przez chwilę o tym, co akurat nas interesuje, prawda?

– Naturalnie – roześmiał się Johns. – Polecono mi przekazać ten wstąp i przejść do rzeczy. Rozumie pan, komandorze, obaj mamy zamiar popełnić rozmaite przestępstwa: uzyskanie pod fałszywym pretekstem legitymacji łowieckiej, nielegalne przejście granicy i takie tam. Nikomu nic by z tego nie przyszło, gdyby coś z tych drobiazgów potem się na nim odbiło, nie sądzi pan?

– Moi przyjaciele uważają dokładnie tak samo. Gdy stąd wyjdę, zapomnimy o swoim istnieniu, a jeśli skończę w kiblu u sąsiadów, to będzie to wyłącznie moje zmartwienie.

Johns wyjął z szuflady opasłe akta i otworzył je. Na wierzchu była lista, do której zabrał się z ołówkiem w ręku. Najpierw obejrzał gościa ubranego w czarne tweedowe ubranie, białą koszulę i pasujący do reszty krawat i lekko się skrzywił.

– Ubranie – mruknął, wypinając z teczki jedną z kartek i podając Jamesowi. – Oto lista tego, co uważam za potrzebne i adres dużego magazynu rzeczy używanych. Nic specjalnego i nic podejrzanego: koszula khaki, brązowe spodnie i dobre, górskie buty. Proponuję sprawdzić przed wyjazdem, czy są wygodne. Tu jest adres drogerii, w której kupi pan płyn do ściemnienia skóry. Proszę kupić galon i wykąpać się w tym roztworze, bo z taką karnacją może wzbudzić pan ciekawość. Jeśli pana zatrzymają, jest pan zwykłym Anglikiem polującym dla rozrywki w Kanadzie, który zgubił drogę i omyłkowo znalazł się w Stanach. Teraz broń. Sam umieściłem ją w bagażniku pańskiego wozu, gdy pan tu czekał. Jest to nowy model Sarage 99F z lunetką Watherby sześć razy sześć, pięciostrzałowy, samopowtarzalny plus dwadzieścia pocisków. Najlżejsza broń, jaka jest obecnie na rynku. Waży sześć i pół funta. Należy do przyjaciela, który z radością odzyskałby ją pewnego dnia, ale nie będzie rozpaczał, jeśli okaże się to niemożliwe. Przetestowana i pewna do pięciuset yardów. Oto pozwolenie wydane na pańskie prawdziwe nazwisko, żeby nie było różnicy z tym w paszporcie. Licencja zresztą też, ale tylko na mniejszą zwierzynę, co pasuje, bo jeszcze nie zaczął się sezon polowań na jelenie. Również prawo jazdy zostało wydane na tych samych warunkach. Plecak i kompas są także używane i też w pańskim bagażniku. Aha, ma pan broń?

– Owszem, Walthera PPK w podramiennej kaburze.

– Proszę podać mi numer. Mam tu czyste pozwolenie na broń i, jeśli będą mnie o to pytać, także odpowiednią legendę.

James wyjął broń i podał mu numer, a Johns wypisał dokument.

– Teraz mapy. Lokalna Esso. Wystarczy na dojazd w pobliże celu – Johns przeszedł na drugą stronę biurka i referował trasę, pokazując ją jednocześnie na mapie. – Musi pan wyjechać szosą numer siedemnaście do Montrealu, na moście w St. Annę skręcić na trzydziestą siódmą, a dalej tu, przy rzece, na siódmą, którą dojedzie pan do Pilve River. W Stambridge proszę skręcić na pięćdziesiątą drugą w kierunku na Frelighsburg. Tam zostawi pan wóz w garażu. Na całej trasie są dobre drogi i dojazd nie powinien zająć panu więcej niż pięć godzin. Proszę być w tym garażu około trzeciej rano. Dyżurny będzie smacznie spał i nie zwróci na pana uwagi, nawet gdyby był pan dwugłowym Chińczykiem.

Pułkownik Johns wrócił na swoją stronę biurka i wyjął z teczki jeszcze dwa kawałki papieru. Pierwszym był naszkicowany ołówkiem plan, drugim fragment zdjęcia lotniczego.

– Oto jedyne dwie inkryminujące rzeczy, jakie będzie pan miał przy sobie, i polegam na panu w kwestii pozbycia się ich, kiedy tylko przestaną być potrzebne lub też kiedy znajdzie się pan w kłopotach. To szkic starej trasy przemytniczej z czasów prohibicji. Aktualnie, rzecz jasna, nie używanej, inaczej bym jej nie polecał – uśmiechnął się lekko. – W szczytowym okresie popularności można było znaleźć tam najrozmaitszych klientów, zmierzających w obie strony i mających jedną cechę wspólną: wysoce rozwinięty instynkt samozachowawczy – najpierw strzelali, a potem nawet nie trudzili się zadawaniem pytań. Prowadzi z Franklin do Frelighsburga, ale pana interesuje tylko jej fragment. Będzie pan szedł tą ścieżką przez wzgórza, ominie pan Franklin i tam zaczną się Green Mountains. Wszystko porośnięte porządnym, vermonckim lasem, w którym można siedzieć miesiąc i nie spotkać bliźniego. Tu przekroczy pan autostradę i zostawi po lewej stronie Enosburg Falls, dalej będzie dość stroma wspinaczka, a za granicą jest już cel tej wycieczki. Krzyżykiem zaznaczone jest Echo Lake i, sądząc z fotografii, najlepiej będzie zbliżyć się do rancza od wschodu. Wszystko jasne?

– Ile to jest? Z dziesięć mil?

– Dziesięć i pół, co powinno panu zabrać jakieś trzy godziny marszu, jeśli nie zgubi pan drogi. W ten sposób koło szóstej będzie pan na miejscu i zostanie panu sporo czasu na wykonanie zadania i odskok, zanim zacznie się normalna krzątanina w okolicy.

Johns podał mu obie kartki. Fotografia była fragmentem jednej z tych, które widział w Londynie i ukazywała posiadłość składającą się z dobrze utrzymanych, murowanych budynków. Dachy pokryto dachówką, a w ścianach widać było fragmenty łukowatych okien i rozciągające się wewnątrz budowli patio. Do zabudowań prowadziła piaszczysta droga, kończąca się przed szeregiem garaży, zaś po przeciwnej stronie znajdował się kamienny taras wychodzący na ogród i dalej na dwa czy trzy akry łąki, która ciągnęła się aż do lasu. Na tej łące było niewielkie jeziorko, najwyraźniej sztucznie stworzone za pomocą kamiennej tamy, oraz rozrzucone bezładnie meble ogrodowe. W połowie długości jeziorka ustawiono niewysoką trampolinę i drabinkę do wyjścia z wody. Las podchodził tu blisko i od tej właśnie strony Johns proponował podejść. Na zdjęciu nie było nikogo z mieszkańców, lecz na tarasie widać było aluminiowe leżaki i szklany stolik z napojami. James pamiętał z innych zdjęć obejmujących większy obszar doliny, że obok ogrodu znajduje się kort tenisowy, a po drugiej stronie drogi ogrodzenie, za którym jest pastwisko i farma z hodowlą koni. Echo Lake wyglądało dokładnie na to, czym było – luksusową wiejską posiadłością na odludziu, z dala od celów dla bomb atomowych, zapewniającą swemu właścicielowi odosobnienie i rozrywkę. Dla kogoś, kto miał za sobą dziesięć lat aktywnych działań na wrzących Karaibach i kto potrzebował odpoczynku z dala od ciekawskich oczu, było to coś wręcz wymarzonego. Jezioro było także niezłym miejscem, by obmyć sobie ochlapane krwią dłonie.

Johns zamknął pustą teraz teczkę, podarł listę na strzępki, które wrzucił do kosza na śmieci i obaj wstali. Pułkownik odprowadził Bonda do drzwi i uścisnął mu dłoń ze słowami:

– Myślę, że to wszystko. Chciałbym iść z panem. Przypominają mi się dobre czasy, gdy pod koniec wojny sam brałem udział w podobnych wypadkach. Byłem wtedy w Ósmej Armii pod Montym w Ardenach. Podobna okolica jak tu, tylko inne drzewa. Wie pan, jak wygląda policyjna robota: lawina papierków i brak akcji. Cóż, do zobaczenia i powodzenia. Nie wątpię, że przeczytam o tym w gazetach, niezależnie od wyniku.

– Dzięki. Aha, jeszcze jedno. Sarage ma pojedynczy czy podwójny nacisk na spust? Nie bardzo będę miał okazję, by to sprawdzić, a eksperymenty w obecności celu nie są zbyt wskazane.

– Pojedynczy, i jest bardzo czuły. Lepiej nie mieć palca na spuście, dopóki człowiek dobrze nie wyceluje. I proszę nie podchodzić bliżej jak na trzysta yardów. Sądzę, że ci tam są sami nieźli, a dla pistoletów maszynowych Sarage to niezbyt dobry konkurent. Nasz szef ma takie motto: „Nigdy nie wysyłaj człowieka, jeśli możesz wysłać kulę!" Niech pan je pamięta, komandorze.

***

Noc i większość dnia James spędził w motelu KO-ZEE na przedmieściach Montrealu, płacąc z góry za trzy doby. Dzień upłynął mu na spakowaniu ekwipunku i rozdeptywaniu butów na gumowej podeszwie do wspinaczki, które kupił w Ottawie. Jako żywność na drogę wziął czekoladę, glukozę i wędzoną szynkę, z którą zrobił kanapki. Kupił także aluminiową manierkę w pokrowcu i napełnił ją w trzech czwartych bourbonem, a w jednej czwartej kawą. Gdy zapadł zmrok, zjadł kolację i zdrzemnął się, po czym starannie natarł się płynem poleconym przez Johnsa. W efekcie wyglądał jak błękitnooki Indianin. Tuż przed północą ostrożnie otworzył drzwi garażu i wyjechał na południe do Frelighsburga.

***

Dyżurny w całodobowym garażu nie spał, w przeciwieństwie do zapewnień Johnsa nie był nawet senny.

– Udane łowy, mister? – zainteresował się widząc Bonda.

W północnej Ameryce można prowadzić konwersację za pomocą lakonicznych monosylab w stylu: „huh hun, hi" czy wypowiedzi w guście: „tak, no to co? wariat". Różna modulacja i intonacja nadawała się z powodzeniem do każdej sytuacji. Bond dość dobrze orientował się w tych zasadach.

– Hun – mruknął James, przewieszając broń przez ramię.

– Jeden facet trafił w sobotę małego bobra w okolicach Highgate Springs.

– Faktycznie? – spytał obojętnie James, płacąc za dwie noce, i opuścił garaż.

Był na przedmieściu i jedynie sto yardów dzieliło go od lasu, do którego od autostrady prowadziła wcale niezgorsza dróżka. Po półgodzinie zbliżała się ona do na wpół zrujnowanej farmy, w której pies omal nie powiesił się na łańcuchu wyczuwając obcego, co zostało jednak zupełnie zignorowane przez gospodarzy – nie zapaliło się nawet jedno światełko. Dalej był już spokój. Ścieżka wiła się chwilę wzdłuż strumienia, po czym skręcała w las, w którym panowała niczym nie zmącona cisza. 007 wyciągnął krok. Noc była ciepła i była prawie pełnia, w związku z czym mógł sobie pozwolić na zwiększenie szybkości, bez obawy wpadnięcia na lub w coś. Podeszwy z grubej gumy były równie sprężyste, co bezgłośne i zanim złapał drugi oddech, zaczął się poważnie zastanawiać, dlaczego nikt dotąd nie wprowadził ich do wyposażenia wojska. Około godziny czwartej las się przerzedził i ustąpił miejsca łąkom, ukazując po prawej stronie odległe światła Franklin. Bond przekroczył drugorzędną szutrową drogę i ruszył przecinką leśną wzdłuż jeziora. O godzinie piątej był już poza czarnymi pasmami US highways numer sto osiem i sto dwadzieścia. Przy ostatniej znalazł drogowskaz: „ENOSBURG FALLS jedna mila" i wiedział, że jest na ostatnim odcinku drogi. Była nim ścieżka, wznosząca się ciągle, choć łagodnie. Postój urządził w sporej odległości od autostrady, zapalił papierosa i spalił szkic drogi. Zaczynało świtać i las budził się do życia – ciekawe, czy w dolinie, do której zmierzał, też zaczynali się budzić, czy tylko przewracali się na drugi bok. Przypuszczał, że to drugie, choć nie miał w tej kwestii pewności. Dokładnie zgasił papierosa, przykrywając niedopałek ziemią i ruszył w dalszą drogę.

Szedł w górę, rozmyślając o różnych głupstwach w stylu: od jakiej wysokości przestają coś uważać za wzgórze, a zaczynają za górę?; czy ptaki kiedyś przestaną bać się ludzi? Od paru wieków nikt na nie w tej okolicy nie polował, a mimo to nadal się go obawiały. Te i inne bzdury skracały mu czas, toteż nieco się zdziwił, gdy stwierdził, że ścieżka przestała piąć się ku górze.

Okrągły wierzchołek wzniesienia także był porośnięty drzewami i leżącej pod nim okolicy w żaden sposób nie dało się zauważyć. Wybrał więc solidny dąb i, zostawiwszy pod nim plecak i broń, wspiął się na gruby konar. Teraz widok był doskonały – i na rozciągające się wokół szczyty Green Mountains, i na złocistą kulę wstającą na wschodzie. Widział też rozciągające się o jakieś dwa tysiące stóp niżej łąki, jezioro i zabudowania, choć okrywała je jeszcze lekka mgiełka.

Leżąc na gałęzi i obserwując coraz jaśniejszy krajobraz, James zrobił sobie krótki odpoczynek. Słońce potrzebowało kwadransa, by dojść do interesującego Bonda obszaru, natomiast gdy doszło, to rozświetliło od razu całą okolicę, rozpraszając przy okazji mgiełkę i ukazując zupełnie wyraźnie pustą jeszcze scenę akcji.

Wyjął z kieszeni lunetkę i zabrał się do dokładnych oględzin rozpościerającej się przed nim posiadłości oraz okolicy i wymierzania szacunkowych odległości. Od skraju lasu do tarasu było około pięciuset yardów, a do trampoliny około trzystu. Z miejsca dochodzącego prawie do jeziora było bliżej, ale drzew nie było tam zbyt dużo. Jako miejsce ukrycia oraz droga odwrotu pod potencjalnym ogniem przeciwnika, nie był to zbyt zachęcający rejon. Wiele także zależało od zwyczajów mieszkańców rancza – na przykład czy kąpali się? Było dość ciepło, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Cóż, miał cały dzień, by się tego dowiedzieć. Jeśli nie pojawią się nad wodą, będzie zmuszony zaryzykować strzał na taras, co nie będzie dobre przy tak dużej odległości i nie znanej broni. Łąka była szeroka na jakieś czterysta yardów i prawie pozbawiona osłony. Skoro chciał dostać się do najbardziej wysuniętej ku domowi części lasu, miał dwa wyjścia: albo przebyć ją, co znacznie skracało drogę, albo obchodzić ją lasem, co nie było miłą perspektywą. Ciekawe, o której tu mają pobudkę? – pomyślał.

Jakby w odpowiedzi jedna z rolet w niewielkim okienku lewego skrzydła uniosła się i wyraźnie usłyszał szczęk sprężyny. Echo Lake! Naturalnie! Nikt nie nazwałby tego jeziora Jeziorem Echa bez powodu, natomiast dla niego istotne było, czy echo działało w obie strony. Było to wątpliwe, gdyż dźwięk rozlegał się odbity od powierzchni wody, a blokowany był prze ścianę lasu. Niemniej jednak wolał nie ryzykować i podwoić środki ostrożności.

Cienki słup dymu uniósł się prosto ku niebu z jednego z kominów – najwyraźniej przygotowywano śniadanie, co mu nagle uprzytomniło, że jest głodny. Zsunął się na ziemie i zabrał do pałaszowania posiłku i wypalenia ostatniego bezpiecznego papierosa. Tam, w dole, dym mógł go zdradzić równie dobrze, jak złamana nagle gałąź.

Chleb zaczął mu stawać w gardle – najlepszy dowód ogarniającego go napięcia. Nie było to niczym dziwnym – nigdy nie lubił egzekucji, a to, że wykonywał je dobrze (przeważnie dla swej ojczyzny), to jedna sprawa. Uczucia były zupełnie czymś innym. Poza tym tu miał przeciwko sobie co najmniej czterech ludzi, bez wątpienia uzbrojonych i znających się na swej robocie. Sięgnął po manierkę i pociągnął solidny łyk, po czym zamarł, oczekując znajomego ciepła rozchodzącego się od żołądka. Z kanapką zaraz poszło łatwiej i po chwili przeciągnął się i ziewnął. Zapalił papierosa i rozejrzał wokół – było już całkiem jasno i jakoś odgonił od siebie obrazy kuli wnikającej w czyjeś ciało i rozrywającej kości i tkanki na drodze prowadzącej do serca. Z niedopałkiem postąpił dokładnie tak jak z poprzednim, zostawił plecak pod drzewem zapamiętując okolicę, by móc po niego wrócić, i tylko ze strzelbą na ramieniu ruszył powoli w dół.

Tu nie było już ścieżki i musiał wybierać drogę, uważając na gałęzie i patrząc pod nogi. Na szczęście las był mieszany, a poszycie niezbyt gęste, co umożliwiało mu poruszanie się z jaką taką szybkością. Spadek wysokości także nie był znaczny i jedynym hałasem, jaki robił, był szelest jesiennych liści pod stopami. Mimo to las szybko zdał sobie sprawę z jego obecności – łania z parą młodych, do złudzenia przypominających Bambiego, dojrzała go pierwsza i przerażona pogalopowała przed siebie. Dzięcioł ze szkarłatną głową polatywał nad nim, zatrzymując się i stukając donośnie za każdym razem, gdy Bond się doń zbliżał. No i naturalnie były wszędobylskie wiewiórki, które na jego widok stawały słupka, po czym w rozgardiaszu skakały do nor piszcząc przeraźliwie. Mieszkańców lasu nie interesowało to, że nie oni są jego celem, ale James przy każdym alarmie zastanawiał się, czy na łące nie ma kogoś, kto przez lornetkę obserwuje ulatujące przed zbliżającym się człowiekiem ptaki, które doskonale podawały jego pozycję.

Jednakże gdy zatrzymał się za grubym dębem, stojącym na skraju lasu, wszystko wokół wyglądało tak samo jak przedtem. Nikogo w zasięgu wzroku i, poza tą jedną, wszystkie rolety nadal były opuszczone. Jedynym znakiem życia była strużka dymu z komina.

Dochodziła godzina ósma. James rozejrzał się uważnie, wybierając drzewo przy jeziorze, które mogłoby stać się osłoną. Gruby klon o czerwono-złotych liściach idealnie się do tego nadawał, doskonale pasując do jego odzienia i mając wystarczająco gruby pień, by się za nim schronić. Poza tym był lekko odsunięty od innych, co pozwalało na lepszą obserwację tak domu, jak i jeziorka. Ustalił trasę, którą najlepiej będzie pełznąć przez łąkę. Trawa była wysoka, a lekki wiatr doskonale maskował ruchy źdźbeł wywołane przejściem człowieka.

Niedaleko z lewej trzasnęła sucha gałązka. Bond opadł na kolano, nasłuchując uważnie przez pełne dziesięć minut – brązowy cień przyklejony w bezruchu do grubego dębu. Panowała niczym nie zmącona cisza. Ptaki i zwierzęta nie łamią gałęzi – suche drewno musi nieść ze sobą jakieś specjalne sygnały niebezpieczeństwa. Czyżby mimo wszystko mieszkańcy tej doliny wystawili wartę? Zdjął broń z ramienia i odbezpieczył, mając nadzieję, że pojedynczy strzał, i to w pewnym oddaleniu, zostanie przyjęty za działalność myśliwego. Niespodziewanie z kierunku, który obserwował, wyszły nie śpiesząc się dwa jelenie i ruszyły przez łąkę. Co prawda, oglądały się parokrotnie za siebie, ale też przy każdej takiej okazji nie zapominały skubnąć trawy. Nie okazywały strachu czy pośpiechu i wszystko wskazywało, że to one właśnie były sprawcami hałasu. Odetchnął z ulgą i ruszył przez łąkę.

Pięćset yardowa trasa przez wysoką trawę na własnym brzuchu to długi i męczący sposób pokonywania drogi, ale w tej sytuacji jedyny. Posuwał się na kolanach i dłoniach, w tumanie pyłku kwiatowego, kurzu i natrętnych owadów usiłujących dostać się człowiekowi do oczu i nosa. Bond musiał skoncentrować całą swą uwagę na wykonaniu następnej czynności, czyli umieszczeniu ręki we właściwym miejscu i niepoddaniu się pośpiechowi. Wiatr, na szczęście, utrzymywał się i trawa falowała na całej łące, maskując ślady jego ruchu.

Z góry wyglądało to tak, jakby duże zwierzę, borsuk albo bóbr, szło sobie na skos przez łąkę. Nie, raczej nie bóbr, bo one przeważnie chadzają parami. Choć… teraz, z trochę innego miejsca, drugie stworzenie zjawiło się na łące, dążąc najwyraźniej na spotkanie z pierwszym. Wyglądało na to, że spotkanie nastąpi tuż przy linii drzew.

Bond zatrzymywał się jedynie, by wytrzeć pot zalewający oczy i, od czasu do czasu, by skorygować obrany kurs. Gdy znalazł się jakieś dwadzieścia yardów od klonu i drzewa zasłoniły go od strony domu, padł plackiem, masując zdrętwiałe kolana i odpoczywając przed ostatnim etapem.

Nie słyszał niczego, toteż gdy z lewej strony dotarł doń szept, i to oddalony ledwie o parę stóp, odwrócił głowę tak gwałtownie, że słychać było lekki trzask w kręgach szyjnych.

– Rusz się choćby o cal, a cię zabiję! – głos był dziewczęcy, ale zaciekłość, jaka w nim brzmiała, obiecywała natychmiastowe dotrzymanie słowa.

O osiemnaście cali od jego głowy znajdował się trójkątny stalowy grot strzały naciągniętej na leżący poziomo łuk, trzymany w kurczowo zaciśniętych dłoniach. Za piórami lotki, częściowo zasłonięta przez trawę, znajdowała się twarz z zaciśniętymi ustami i parą błyszczących, szarych oczu, wyraźnie odbijających się od opalonej skóry, mokrej w tej chwili od potu. To było wszystko, co James mógł dostrzec nie ryzykując natychmiastowego wykonania obietnicy. Przełknął ślinę zastanawiając się, z kim ma do czynienia: strażnik, wariat czy ktoś inny? Powoli zaczął przesuwać zasłoniętą ciałem prawą rękę w stronę tkwiącego w kieszeni pistoletu.

– Kim, do diabła, jesteś? – spytał. Strzała drgnęła ostrzegawczo.

– Przestań ruszać prawą ręką albo przestrzelę ci ramię. Jesteś strażnikiem?

– Nie, a ty?

– Nie bądź idiotą. Co tu robisz? – napięcie w głosie nieco opadło, ale podejrzliwość nie ustępowała.

Był też ślad akcentu szkockiego lub walijskiego.

Czas był najwyższy, by doprowadzić sytuację do porządku – widok stalowego zakończenia strzały zaczynał działać Bondowi na nerwy, toteż oznajmił:

– Odłóż to urządzenie, to ci powiem.

– Przysięgasz, że nie sięgniesz po broń?

– Zgoda, ale na litość boską, wynieśmy się ze środka tej łąki!

Nie czekając na reakcję ruszył na czworakach, zdecydowany zarówno utrzymać raz przejętą inicjatywę, jak i pozbyć się szybko i dyskretnie tej zwariowanej panienki, zanim zacznie się strzelanina. Cholerny pech – mało miał zmartwień?!

James dotarł do pnia i wstał, rozglądając się uważnie – większość rolet była podniesiona, a na patio dwie kolorowe służące, nie śpiesząc się, nakrywały do stołu. Miał rację co do godziny, o której tutaj wstają, podobnie zresztą co do widoczności z tego miejsca – była doskonała. Zdjął broń i siadł, opierając się o drzewo. Jego towarzyszka także wstała i czekała między drzewami, trzymając się w pewnej odległości. Łuk i strzała nadal tkwiły w jej dłoniach, choć chwilowo łuk nie był naciągnięty. Przyjrzeli się sobie podejrzliwie.

W poszarpanej koszuli i brudnych spodniach oliwkowej barwy, zmiętych i pochlapanych błotem, wyglądała na leśną boginkę ery technologicznej, i to w dodatku na boginkę potarganą – blond włosy miała spięte w koński ogon, ale ogon ten wykazywał dużą niezależność, którą pełzanie w trawie jeszcze wzmocniło. Urodę miała dość dziką, choć niezaprzeczalną – szerokie, zmysłowe usta, łagodnie wystające kości policzkowe i błyszczące oczy. Na policzku miała parę zadrapań, podobnie jak na dłoniach, a nad lewym ramieniem widać było kołczan pełen metalowych strzał. Poza łukiem nie miała w rękach nic. Przy pasie wisiał nóż i niewielka brązowa torba, najprawdopodobniej z żywnością. Sprawiała wrażenie pięknej, choć niebezpiecznej osoby, znającej las i nie bojącej się go. Wyglądała też na kogoś, kto wie czego chce i gotów jest dużo poświęcić, by dopiąć celu. Kogoś, kto kroczy samotnie przez życie i kto czerpie niewielkie korzyści z istnienia cywilizacji.

Jamesowi spodobała się od pierwszego wejrzenia, toteż uśmiechnął się i powiedział miękko:

– Przypuszczam, że jesteś Robina Hood. Ja nazywam się James Bond – sięgnął po manierkę. – Napij się. To kawa z brandy. Chyba że pijesz wyłącznie wodę jako przystawkę do jagód.

Podeszła bliżej i siadła o jakiś yard od niego na indiański sposób, z szeroko rozłożonymi kolanami i stopami wsuniętymi pod uda. Bez słowa sięgnęła po manierkę i odrzuciwszy głowę, przechyliła ją.

– Dzięki – oddała manierkę bez uśmiechu. Chowając strzałę do kołczanu, obserwowała go przez dłuższą chwilę w milczeniu. – Co prawda sezon na jelenie zaczyna się dopiero za trzy tygodnie, ale myślę, że nie robi ci to wielkiej różnicy. Tu ich nie znajdziesz, pojawiają się tylko w nocy. Powinieneś pójść w góry. Jeśli chcesz, to powiem ci, gdzie je można znaleźć. Spore stadko. Choć jest już trochę późno, powinno ci się udać jeszcze dziś je dopaść. Wiesz, jak się skradać, a one nie są strachliwe, bo jak dotąd nie miały się czego obawiać. Nie robisz hałasu, a to dużo.

– Ty też polujesz? – zainteresował się Bond. – Pokaż licencję.

Z zapinanej na guzik kieszeni na piersi wyjęła bez protestu biały trójkąt i podała mu. Licencję wydano w Bennington w Vermont na nazwisko Judy Havelock, myśliwy bez stałego adresu i posługujący się łukiem jako jedyną bronią. Wynikało z niej, że ma dwadzieścia pięć lat i urodziła się na Jamajce. Wszystko stało się jasne, i to przeraźliwie jasne. Oddał jej licencję i powiedział z podziwem i sympatią:

– Z Jamajki jest tu spory kawałek, Judy. To niezłe osiągnięcie. I chcesz go załatwić za pomocą łuku?! Znasz takie chińskie powiedzenie: „Zanim zaczniesz się mścić, wykop dwa groby"? Zrobiłaś to, czy masz nadzieję, że uda ci się przeżyć?

– Kim jesteś? – była najwyraźniej mocno zaskoczona. – Co tu robisz? I skąd to wszystko wiesz?

Jedynym wyjściem było powiedzenie prawdy i połączenie wysiłków, toteż Bond wyjaśnił z rezygnacją:

– Powiedziałem ci, jak się nazywam. Zostałem wysłany tu z Londynu przez pewną firmę, której wolę nie wymieniać, której nazwy i tak się. domyślisz, jeśli zadasz sobie trochę trudu. Wiem, co ci się przytrafiło, a raczej co stało się twoim rodzicom, i jestem tu po to, by wyrównać rachunki i by dopilnować, żebyś nie była narażona na przykrości ze strony tych ludzi. Sądzimy, że ten, kto kazał zabić twoich rodziców, będzie, chciał dogadać się z tobą i w związku z tym zacznie wywierać na ciebie nacisk, byś sprzedała mu posiadłość na Jamajce. Jedynym sposobem, by go powstrzymać, jest śmierć.

– Miałam kucyka, którego bardzo lubiłam. Nazywał się Palmino – powiedziała z żalem. – Trzy tygodnie temu go otruli. Potem zastrzelili rui psa, którego miałam od szczeniaka. A potem przyszedł list: „Śmierć ma wiele rąk – jedna z nich jest teraz wzniesiona nad tobą". Miałam dać do gazety ogłoszenie następującej treści: „Będę posłuszna, Judy." Poszłam na policję, ale oni mogli tylko próbować zapewnić mi ochronę. Powiedzieli mi, że to robota Kubańczyków i że nic więcej nie mogą zrobić. Wobec tego pojechałam na Kubę. Zamieszkałam w najlepszym hotelu i zaczęłam uczęszczać regularnie do kasyn. Oczywiście nie w tym stroju. Miałam najlepsze suknie, rodzinne klejnoty i byłam miła dla wszystkich. Przez cały czas opowiadałam, udając, że szukam czegoś z dreszczykiem, że chcę zobaczyć prawdziwych gangsterów i prawdziwe przestępstwa. W końcu dowiedziałam się o nim – machnęła ręką w stronę niewidocznego domu. – I o tym, że opuścił Kubę po zwolnieniu przez Batistę. Miał i ma wielu wrogów i dowiedziałam się o nim sporo, a w końcu spotkałam człowieka, też z policji, który powiedział mi resztę. Musiałam go przekonać… ale w końcu się udało. Przybyłam do Ameryki. Czytałam kiedyś o Agencji Pinkertona, toteż poszłam tam i zapłaciłam im za odnalezienie tego człowieka. To wszystko.

Gdy skończyła mówić, miała trochę nieobecny wzrok.

– Jak się tu dostałaś?

– Przyleciałam do Bennington, a resztę drogi przeszłam. Cztery dni przez Green Mountains i z dala od ludzi. Jestem przyzwyczajona do takich rzeczy. Nasz dom na Jamajce też leży w górach, i to o wiele dzikszych niż te. Trudniej po nich chodzić i trudniej w nich żyć. Jest tam też trudniej się ukryć, a tu prawie nikt nie chodzi pieszo, wszyscy jeżdżą samochodami.

– Co zamierzasz teraz zrobić?

– Zastrzelić Hammersteina i wrócić do Bennington – głos był obojętny, jakby informowała go o zamiarze zerwania kwiatów do bukietu.

Od strony zabudowań rozległy się głosy i James błyskawicznie zerwał się na nogi i spojrzał przez gałęzie: na patio zobaczył trzech mężczyzn i dwie kobiety. Rozmawiali, siedząc przy zastawionym stole, ale nadal u jego szczytu, pomiędzy dwiema kobietami, pozostawało puste miejsce. James wyjął lunetkę i przyjrzał się im dokładniej: mężczyźni byli śniadzi i niscy, a ten, który wyglądał najczyściej i ciągle błyskał w uśmiechu zębami, musiał być Gonzalesem. Pozostałych dwóch najwyraźniej stanowiło obstawę – siedzieli przy końcu stołu i nie brali udziału w rozmowie. Kobiety, a raczej dziewczyny, były zgrabnymi brunetkami – wyglądały na dziwki niezbyt wysokiej kategorii. Obie nosiły jaskrawe stroje kąpielowe i sporo złotej biżuterii. Zachowaniem przypominały rozbawione małpiątka, inteligencją najprawdopodobniej też. Głosy były dość wyraźne, ale rozmawiali po hiszpańsku.

Poczuł za sobą obecność dziewczyny.

– Ten elegancik to major Gonzales – poinformował ją podając szkła. – Dwaj pozostali to goryle. Panienek nie znam, a Hammersteina jeszcze nie ma.

Spojrzała na taras i bez komentarza oddała lunetkę. Bond przez chwilę zastanawiał się, czy ona wie, że spoglądała właśnie na morderców swych rodziców, ale zostawił tę myśl bez odpowiedzi.

Obie dziewczyny zamilkły, spoglądając na drzwi prowadzące do wnętrza domu. Po sekundzie jedna powiedziała coś, co było najprawdopodobniej powitaniem, gdyż na werandę wszedł krępy i prawie nagi mężczyzna. – W milczeniu minął stół i na pustym fragmencie posadzki przez parę minut intensywnie ćwiczył.

James przyjrzał mu się uważnie – przeciwnik miał pięć stóp i cztery cale wzrostu oraz sylwetkę boksera, jeśli nie liczyć, oczywiście, zaczynającego zarysowywać się brzucha. Gęste, czarne włosy pokrywały piersi i ramiona. Tak ręce, jak i nogi również były bogato owłosione, co kontrastowało z faktem, że na całej głowie nie miał ani jednego włosa. Z tyłu czaszki miał głębokie wgniecenie, mogące pochodzić zarówno od zranienia, jak i być skutkiem trepanacji. Twarz zaś była prawie karykaturą pruskiego oficera: szeroka, masywna i zacięta. Pod grubym fałdem skóry znajdowały się blisko osadzone oczy, i najlepiej opisywało je określenie „świńskie", usta zaś miał duże i wywinięte. Ubrany był w czarne kąpielówki i duży złoty zegarek. Bond odetchnął z niejaką ulgą, podając lunetę dziewczynie – jego cel wyglądał równie nieprzyjemnie, jak się zachowywał, a to znacznie ułatwiało sprawę.

Tymczasem zajął się obserwacją Judy – teraz miała zacięty, prawie okrutny wyraz twarzy, gdy patrzyła na sprawcę swoich nieszczęść, którego przybyła zabić. Fakt ten stwarzał nieprzewidziane komplikacje i całą masę nie sprecyzowanych jeszcze, ale zupełnie pewnych problemów. Nie mógł sobie pozwolić na ryzyko i najlepszym dla wszystkich (naturalnie poza samą zainteresowaną) rozwiązaniem będzie narkoza zaaplikowana kolbą Walthera. Niestety, życie jest brutalne i pewność, że związana i zakneblowana do końca akcji będzie najlepszą i najbezpieczniejszą towarzyszką, usprawiedliwiała działanie. Łagodnym ruchem sięgnął po broń.

Nonszalancko odsunęła się o parę kroków, schyliła, kładąc lunetkę i sięgnęła po łuk. Równie nonszalancko założyła strzałę na cięciwę i powiedziała spokojnie:

– Tylko bez takich. I bądź uprzejmy nie zbliżać się zanadto. Mam coś, co określa się jako szerokokątne pole widzenia. Nie przybyłam tu po to, żeby jakiś cwaniak walił mnie w łeb i robił to, co sama chcę zrobić. Na sto yardów zabijam z tego wróble. Nie chciałabym postrzelić ci nogi, ale zrobię to, jeśli spróbujesz mi przeszkodzić.

James, klnąc pod nosem, oświadczył:

– Nie zachowuj się jak głupia smarkula i odłóż to żelastwo. To męska robota. A poza tym skąd wpadło ci do głowy, że za pomocą łuku poradzisz sobie z czterema ludźmi i co najmniej dwoma pistoletami maszynowymi?

Coś błysnęło w jej oczach i odsunęła się jeszcze o krok.

– Wypchaj się! – rzuciła przez zaciśnięte zęby. – I trzymaj z dala od tej sprawy. To moich rodziców zabili, a poza tym jestem tu całą dobę i wiem, jak spędzają czas. Wiem też, jak mogę dostać Hammersteina, a reszta mnie nie obchodzi. Bez niego są niczym. Zdecyduj się i radzę ci to zrobić szybko: albo robisz tak, jak ci powiem, albo będzie ci bardzo przykro. I nie sądź, że tego nie zrobię. To moja osobista sprawa i przysięgłam to zrobić. Lojalnie ostrzegam, że nikt mnie nie powstrzyma. Więc jak będzie?

James ponuro ocenił sytuację i przyznał, że jest kretyńska. Stał naprzeciwko pięknej dziewczyny, która w tej jednej kwestii miała przewrócone w głowie. Zresztą przy mieszance solidnej, brytyjskiej krwi i tropikalnego wychowania coś takiego było do przewidzenia. Poza tym doprowadziła się do stanu kontrolowanej histerii i był pewien, że zrobi to, co mu zapowiedziała. Nie dało się przy tym ukryć, że miała przewagę: jej broń była bezgłośna, jego postawiłaby na nogi całą okolicę, nie mówiąc o tym, że i tak byłaby szybsza. Poza tym nie miał najmniejszego powodu, by do niej strzelać. Wychodziło na to, że jedyną radą była współpraca, toteż westchnął i zaproponował:

– Posłuchaj, Judy. Jeśli tak ci na tym zależy, to najlepiej będzie, jeśli zrobimy to razem. Wtedy może uda się nam przeżyć. Tego typu sprawy to mój zawód, a poza tym polecono mi to zrobić. Polecił mi to bliski przyjaciel twoich rodziców. W dodatku mam odpowiednią broń. Jej zasięg przynajmniej trzykrotnie przekracza zasięg łuku. Mogę spróbować zabić go teraz i powinno mi się to udać, choć wolałbym, żeby było bliżej. Powinni się wykąpać. Pogoda jest odpowiednia, a nad wodą jest mój, i to bez żadnych wątpliwości. Jeśli zapewniłabyś mi wsparcie w razie potrzeby, byłoby to mile widziane.

– Nie – potrząsnęła zdecydowanie głową. – Przykro mi, ale wsparcie to możesz zapewnić ty, jeśli masz na to ochotę. Co do pływania, to masz rację. Wczoraj byli tu wszyscy około godziny jedenastej, i to przez dość długi czas. Dziś jest równie ciepło i powinni zrobić to samo. Odległość od drzew do brzegu jeziora jest wystarczająca, a w nocy znalazłam doskonałe miejsce. Obstawa się nie kąpie i ma przy sobie broń, jakieś pistolety maszynowe. Siedzą na brzegu i gapią się wokół, ale zdołam go zabić i uciec, zanim w ogóle będą wiedzieć, co się stało. Mówiłam ci, że wszystko zaplanowałam, ale teraz nie mogę już dłużej czekać. Powinnam już być na stanowisku. Przykro mi, ale musisz się zaraz zdecydować.

Uniosła łuk i Bond, klnąc ją na czym świat stoi, warknął wściekle:

– Niech ci będzie. Ale ostrzegam, że jeśli uda ci się ujść z tego z życiem, to spuszczę ci takie lanie, że przez tydzień nie usiądziesz. Idź, zajmę się pozostałymi. Jeśli uda ci się uciec, to spotkamy się tutaj. Jak nie, to pozbieram kawałki twojej narwanej osoby.

Przerzuciła łuk przez ramię i stwierdziła obojętnie:

– Cieszę się, że nabrałeś w końcu rozumu. Te strzały dość trudno się wyciąga. O mnie się nie martw, ale uważaj, żeby słońce nie odbiło się w soczewce lunety.

Uśmiechnęła się jak zwycięzca, do którego należało ostatnie słowo, i zniknęła między drzewami. James wzruszył ramionami, podniósł lunetę do oczu i wrócił do obserwacji patio, starając się usunąć dziewczynę ze swych myśli. Wściekało go tylko to, że musi czekać na jej strzał, bo jeśliby sam strzelił pierwszy, to Bóg jedyny wie, co tej idiotce mogłoby przyjść do głowy. Jedyną pociechą były plany, które miał względem jej wychowania po zakończeniu całej tej afery, ale to była odległa przyszłość. Ruch na patio zwrócił jego uwagę, toteż uniósł szkła i skoncentrował się na tym, co widział.

Te same, co poprzednio, służące sprzątały ze stołu, po dziewczynach i obstawie nie było śladu, zaś Hammerstein leżał na jednym z leżaków, czytając gazetę i od czasu do czasu mówiąc coś do Gonzalesa, siedzącego w pobliżu na krześle. Gonzales palił cygaro, spluwając często na ziemię resztkami tytoniu. Głosy obu nie były na tyle wyraźne, by je zrozumieć, nie ulegało natomiast kwestii, że obaj mówili po angielsku. Było wpół do jedenastej, a ponieważ obrazek wyglądał na statyczny, James siadł, opierając się o drzewo, i dokładnie sprawdził działanie broni, rozładowawszy ją uprzednio. Niezbyt podobało mu się to, co miał zrobić i przez całą drogę z Londynu przypominał sobie, kim byli jego przeciwnicy. Morderstwo starego małżeństwa było czymś po prostu obrzydliwym, a Hammerstein i jego obstawa osobnikami, po których śmierci sporo ludzi na tym bożym świecie odetchnie z ulgą. Spora także musiała być gromadka żywiąca do nich podobne, co Judy, uczucia, tyle że on do nich nie należał. Osobiście Hammerstein nic go nie obchodził, a to było po prostu zadanie podobne do roboty deratyzatora i kogoś, kto zwalcza szarańczę. Był zabójcą zaaprobowanym przez szefa wywiadu i reprezentującym interesy swego kraju. Co prawda wiedział, że ci ludzie, choć w nieco inny sposób, byli dla Anglii równie niebezpieczni, co agenci Smersh'a, prowadzący wojnę przeciwko obywatelom brytyjskim na brytyjskiej ziemi, ale mimo wszystko nie było to to samo…

Seria z pistoletu maszynowego przerwała mu rozmyślania, stawiając go jednocześnie na nogi. Druga nastąpiła, gdy składał się do strzału i zakończyła śmiechem i oklaskami. Zimorodek, będący już tylko kupką drgających, błękitnoszarych piór, leżał teraz na trawniku. Hammerstein, z dymiącą jeszcze bronią w ręku, podszedł do niego i doskonale wyliczonym uderzeniem piętą przetrącił mu kark. Wytarł nogę o trawę i uśmiechnął się z prawdziwym zadowoleniem, słuchając gratulacji stojącej wokół reszty towarzystwa. Powiedział coś o snajperach, wręczył broń jednemu z ochroniarzy i wytarł dłonie o majtki. Polecił coś ostro obu dziewczętom, które pobiegły do domu, a sam obrócił się na pięcie i ruszył w stronę jeziora. Pozostała trójka poszła jego śladem, a po chwili dołączyły do nich panienki, każda z pustą butelką po szampanie w ręku.

James przygotował się do akcji, montując lunetkę na lufie Sarage'a i starannie wybierając pozycję przy pniu. Znalazł występ, o który mógł swobodnie oprzeć lewą rękę, ustawił celownik na trzysta yardów i przyłożył kolbę do policzka nie skupiając się jednak za bardzo, by niepotrzebnie się nie męczyć. Musiał czekać na Judy, toteż robił to na tyle odprężony, na ile tylko mógł się zdobyć w tych warunkach, i obserwował, co się działo na łące.

Rozgrywał się tam rodzaj pojedynku między dwoma gorylami – załadowali broń i na rozkaz Gonzalesa stanęli na kamiennej ścianie basenu, o jakieś dwadzieścia stóp od trampoliny i tyleż samo od siebie, tyłem do jeziora.

Hammerstein stanął na skraju trawy, trzymając w dłoniach po butelce. Dziewczęta ulokowały się za nim, zatykając sobie uszy dłońmi. Odbyła się krótka wymiana zdań po hiszpańsku zakończona salwą śmiechu, w której strzelcy nie brali udziału. Przez lunetę widać było wyraźnie ich skupienie – najwyraźniej traktowali całą sprawę poważniej niż pozostali.

Hamerstein warknął coś i nastała cisza. Odgiął ramiona do tyłu i liczył:

– Un… Doo… Tres.

Przy „tres" obie butelki znalazły się w powietrzu nad jeziorem.

Strzelcy odwrócili się z bronią przy biodrach – ledwie skończyli obrót, otworzyli ogień. Huk strzałów odbił się od wody, burząc panującą w okolicy ciszę i podrywając do lotu ptaki siedzące dotąd wśród traw. Lewa butelka rozprysnęła się na drobniutkie fragmenty, które niby deszcz opadały na środek jeziora. Prawa, trafiona tylko jedną kulą, rozpadła się na dwie części. Stojący po lewej strzelec był zwycięzcą, o czym dobitnie świadczyły gratulacje pozostałych i pełen zadowolenia uśmiech na jego twarzy. Hammerstein spytał go o coś i strzelec wskazał jedną z dziewczyn, która niezbyt podzielała wesołość reszty. Obaj z Gonzalesem roześmiali się, po czym Hammerstein poklepał ją po pośladkach mówiąc coś, z czego Bond zrozumiał tylko „una noche". Dziewczyna skinęła głową i skoczyła do wody, być może mając dość bycia ośrodkiem zainteresowania. Jej towarzyszka zrobiła to samo i płynęły teraz razem, zawzięcie o czymś dyskutując. Gonzales zdjął marynarkę, ułożył ją starannie na trawie i siadł na niej. Jak się należało spodziewać, miał podramienną kaburę, w której tkwił średniego kalibru pistolet. Obserwował obojętnie szefa, który zdjął zegarek i poszedł w kierunku trampoliny. Obaj strzelcy dzielili swą uwagę między Hammersteina a dziewczyny będące aktualnie na środku zbiornika. Mieli broń w garści, ale nie wyglądali na zaalarmowanych, czemu specjalnie nie należało się dziwić.

Hammerstein wszedł na trampolinę, dotarł do jej końca i wpatrywał się w wodę pod sobą, a Bond sprężył się i odbezpieczył broń. Jeśli Judy miała choć trochę zdrowego rozsądku, to strzały należało spodziewać się lada sekunda… Właściwie to na co jeszcze czekała?

Hammerstein zdecydował się najwyraźniej – lekko ugiął kolana, cofając jednocześnie ręce za plecy. W szkłach celownika James widział, jak lekki wiatr targa owłosieniem na jego ciele. Wyrzucił gwałtownie ręce w górę, odbijając się jednocześnie od deski i przez ułamek sekundy jego ciało jeszcze było w pionie, choć już leciało w powietrzu. W tym samym ułamku sekundy coś srebrzyście błysnęło na tle jego pleców i Hammerstein zniknął pod wodą w całkiem niezłym skoku.

Gonzales zerwał się na równe nogi, niepewnie patrząc w wodę, w której zniknął jego szef – nie wiedział, czy coś widział, czy tylko mu się zdawało. Goryle nie mieli wątpliwości – przykucnęli z bronią gotową do strzału, czekając na rozkaz i spoglądając to na majora, to na drzewa rosnące po przeciwnej stronie jeziora.

Tafla powoli uspokajała się, a Hammersteina nie było widać. Musiał skoczyć dość głęboko.

Bond oblizał suche usta i wpatrzył się w wodę – w głębi pojawiło się coś różowego, podnosząc się powoli. Ciało Hammersteina wypłynęło głową w dół, kołysząc się lekko. Z pleców pod lewą łopatką wystawała co najmniej stopa stalowej, zakończonej piórami strzały.

Gonzales ryknął komendę i dwa pistolety maszynowe bluznęły ogniem. Gdy James naciskał spust, słyszał kule tnące gałęzie i trafiające w pnie za jego plecami. Prawy strzelec podskoczył i zwalił się na twarz. Jego towarzysz ruszył biegiem, bijąc krótkimi seriami z biodra. James strzelił, spudłował i strzelił ponownie. Pod biegnącym ugięły się nogi, ale siła rozpędu nadal pchała go do przodu – z głośnym pluskiem wylądował wreszcie w wodzie, nadal naciskając spust, dopóki woda nie dotarła do broni.

Ten drugi strzał dał Gonzalesowi parę sekund, które należycie wykorzystał – padł plackiem za ciałem pierwszego strzelca i przejął jego broń, z której ostrzeliwał Bonda. Dla Jamesa było nieistotne, co zdradziło jego lokalizację: ruch czy błysk wystrzału. Istotne natomiast były kule gwiżdżące wokół. Wystrzelił dwa pozostałe w magazynku Sarage'a pociski i martwy strzelec podskoczył, trafiony kulami. Za nisko! Załadował broń i ponownie wymierzył, gdy nagle odstrzelona gałąź opadła na lufę blokując widoczność. Zanim ją strząsnął, Gonzales zdążył dobiec do ogrodowych mebli z metalu, przewrócić żelazny stolik i schować się za nim, kiedy dwie kule Bonda wzbiły w górę kępki trawy w miejscu, w którym przed chwilą był. Mając solidną osłonę, zaczął lepiej celować i krótkie serie zaczęły trafiać teraz w pień, podczas gdy pojedyncze kule z Sarage'a rykoszetowały od metalowego blatu. Ponieważ Gonzales wychylał się to z prawej, to z lewej strony stołu, Jamesowi nie było łatwo go trafić z broni, z której mógł prowadzić tylko pojedynczy ogień. Kule zaczęły zbyt blisko trafiać w pień, toteż Bond schylił się i przesunął na drugą stronę z zamiarem wybiegnięcia na łąkę i trafienia przeciwnika od strony, z której był pozbawiony osłony. Jednakże Kubańczyk miał najwyraźniej również dosyć tej patowej sytuacji, gdyż James biegnąc zauważył, jak tamten wyskakuje zza zasłony stołu. Biegł ku tamie, by przedostać się nią do lasu i zajść Anglika od tyłu. 007 stanął i uniósł broń – w tym momencie dostrzegł go Gonzales. Przyklęknął i nacisnął spust, ale kule poszły górą. James poczekał, aż krzyżyk celownika znieruchomieje na piersi tamtego i nacisnął spust. Majora podniosło do półprzysiadu – z wyrzuconymi w górę ramionami, nadal pakując kule prosto w niebo, runął do wody i znieruchomiał.

James poczekał chwilę, by upewnić się, czy nie udaje, po czym opuścił wolno broń i rękawem wytarł spoconą twarz.

Kanonada odbijała się głośnym echem w dolinie. Daleko, po prawej, dostrzegł obie dziewczyny biegnące co sił w nogach ku zabudowaniom. Jeśli nie one, to służące niedługo podniosą alarm i w okolicy zacznie się robić tłoczno. Najwyższy czas wracać do Kanady.

Powoli ruszył ku klonowi. Gdy doń dotarł, Judy już tam była. Stała przytulona do pnia, pokazując zbliżającemu się plecy i obejmując ramionami głowę. Prawy rękaw przesiąknięty był krwią, a materiał na przedramieniu został przestrzelony. Łuk i kołczan leżały na ziemi, a ich właścicielka drżała na całym ciele.

Podszedł do niej i objął za ramiona.

– Spokojnie, Judy. Już po wszystkim. Co z ręką?

– Nic, coś mnie uderzyło – głos był stłumiony. – Ale reszta… to było okropne… nie… nie wiedziałam, że to będzie takie straszne.

– Musiało tak być, bo w przeciwnym razie oni by cię zabili. To byli zawodowcy, a tacy są najgorsi. Mówiłem ci przecież, że to zajęcie dla mężczyzny. Uspokój się teraz i pozwól mi obejrzeć tę ranę. Musimy iść do granicy kanadyjskiej. Wkrótce będzie tu pełno policji.

Odwróciła się do niego z twarzą mokrą od łez. Wyraz szarych oczu był teraz zrezygnowany i posłuszny.

– To miłe z twojej strony, że jesteś taki, i to po tym, jak się zachowywałam wobec ciebie. Byłam… nie byłam poprzednio sobą.

Wyciągnęła rękę, a on rozciął koszulę wyjętym zza jej pasa nożem. Kula poszła bokiem i po zewnętrznej stronie mięsień był lekko naruszony, ale rana nie była groźna. Wyjął chustkę, rozciął ją na trzy części, które związał razem, a następnie przemył zranienie zawartością manierki. Wziął jedną z kanapek, jakie miał ze sobą i położył na ranie chleb nie posmarowaną stroną, po czym zawiązał wszystko chustką. Z rękawa zrobił temblak i zawiązał go na szyi dziewczyny. Przy wykonywaniu tej czynności jej usta znalazły się o parę cali od jego ust, toteż pocałował ją wpierw lekko, a potem jeszcze raz, głęboko i mocno. Spojrzał w jej oczy – były zaskoczone i szczęśliwe. Pocałował ją jeszcze raz – tym razem w kąciki ust. Uśmiechnęła się powoli. Odsunął ją od siebie i w odpowiedzi uśmiechnął się również, ujmując jej prawą rękę i umieszczając ją w przygotowanym temblaku.

– Dokąd mnie zabierasz? – spytała zaciekawiona.

– Do Londynu, gdzie pewien starszy pan bardzo chce cię zobaczyć. Ale najpierw musimy dostać się do Kanady, gdzie muszę porozmawiać z jednym z moich znajomych i wyprostować twoje sprawy paszportowe. Poza tym trzeba ci kupić trochę rzeczy, a to zajmie parę dni. Zatrzymamy się w miejscu, które nazywa się KO-ZEE Motel.

Spojrzała na niego uważnie. Była teraz zupełnie inna niż przy pierwszym spotkaniu.

– To może być miłe – powiedziała miękko. – Nigdy dotąd nie byłam w motelu.

James schylił się i pozbierał broń, przewieszając strzelbę i łuk przez ramię, po czym odwrócił się i tym razem wyprostowany ruszył przez łąkę.

Poszła jego śladem, zdejmując jednocześnie przytrzymującą włosy opaskę. Blond włosy rozsypały się na wietrze, opadając jej na ramiona.

Ian Fleming

***