Helen Fielding

Rozbuchana Wyobraźnia Olivii Joules

Tłumaczyła Katarzyna Petecka-Jurek

Tytuł oryginału Olivia Joules And The Overactive Imagination

Copyright © by Helen Fielding 2003

Kevinowi

Podziękowania

Proszę, by serdeczne podziękowania za pomoc w pisaniu tej książki: za anegdoty, redakcję, wiedzę, praktyczne wsparcie i tajemnicze informacje dotyczące podwodnych mikrolokalizatorów GP, przyjęły wszystkie niżej wymienione osoby: Gillon Aitken, Luis Anton, Craig Brown, Tim Burton, Andreas Carlton-Smith, Fiona Carpenter, Gil Cates, Office of Public Affairs CIA, Richard Coles, Marie Colvin, Nick Crean, Ursula Doyle, Harry Enfield, rodzina Fieldingów, Carrie Fisher, Piers Fletcher, Linda Gase, John Gerloff, Sarah Jones, Jules' Undersea Lodge, Key Largo, Andrew Kidd, Paula Levy, Hugh Miles, John Miller, Michael Monteroso, detektyw Joe Pau z brygady antyterrorystycznej policji Los Angeles, Maria Rejt, Mia Richkind, Sausage, Lesley Shaw, Sunset Marquis Hotel, Beth Swofford, Russ Warner oraz wszyscy ci, których tożsamość musi pozostać tak tajna, że nie można ich nawet wymienić pod pseudonimem.

Szczególnie wdzięczna jestem JC za czas, jaki mi poświęcił, za specjalistyczną wiedzę, jaką się ze mną podzielił, i za to, że pokazał mi, jak działa broń udająca długopis.

Przede wszystkim zaś dziękuję Kevinowi Curranowi za trudny do przecenienia wysiłek, jaki włożył, pomagając mi przy tworzeniu fabuły, postaci, dowcipów, za pomysły, wielokrotne czytanie i redakcję, poprawę pisowni i interpunkcji, głównie zaś wdzięczna mu jestem za to, iż przekonał mnie, że thrillerów nie pisze się, zdradzając całą intrygę, ledwie co zrodzoną w głowie autora, od razu w pierwszym rozdziale.

1

LONDYN

– Cały problem z tobą, Olivio, polega na tym, że masz zdecydowanie za bardzo rozbuchaną wyobraźnię.

– Nieprawda – powiedziała Olivia Joules dotknięta do żywego.

Barry Wilkinson, redaktor działu zagranicznego „Sunday Timesa”, odchylił się do tyłu na krześle i starając się wciągnąć swój wydęty bandzioch, znad szkieł w kształcie półksiężyców spoglądał na siedzącą przed nim drobną, naburmuszoną osóbkę. „Na dodatek, psiakrew, jesteś zdecydowanie zbyt ładna”, pomyślał.

– A ta twoja historia o chmurze gigantycznej szarańczy, która spadła na Etiopię i zasłoniła słońce? – spytał.

– To było w Sudanie.

Barry westchnął ciężko.

– Wysłaliśmy cię taki kawał drogi, a ty wróciłaś z dwoma pasikonikami w plastikowym worku.

– Ale tam naprawdę była szarańcza. Tyle tylko, że poleciała do Czadu. Miała się roić. A poza tym przywiozłam ci historię o głodujących w zoo zwierzętach.

– Olivio, to był jeden nędzny guziec – i według mnie na zdychającego z głodu wcale nie wyglądał.

– W porządku, gdybyś nie kazał mi wracać, przywiozłabym ci wywiad z fundamentalistkami i z człowiekiem, któremu amputowano kończyny.

– A narodziny nowego dziecka Posh i Becka, które miałaś relacjonować na żywo dla BSkyB?

– To nie była wiadomość na czołówki.

– I dzięki Bogu.

– Naprawdę nic nie mogłam wymyślić.

– Fakt. Ale też przez pierwsze dziesięć sekund milczałaś jak zaczarowana. Byłaś na wizji na żywo i tylko rozglądałaś się wokół jak ostatni matoł, a potem nagle wrzasnęłaś: „Dziecko jeszcze nie przyszło na świat, ale wszystko to jest niezwykle ekscytujące! Oddaję głos do studia”.

– To nie była moja wina. Reżyser nie dał mi znaku, bo w kadr koniecznie chciał wejść jakiś facet, który miał na gołym brzuchu napis: „Jestem dzieckiem królewskiej miłości”.

Barry ze znużeniem zaczął przerzucać leżące na biurku informacje prasowe.

– Słuchaj, złotko…

Olivia cała się zjeżyła. Któregoś dnia to ona powie do niego „złotko” i ciekawe, czy będzie zachwycony.

– …świetnie piszesz, masz zmysł obserwacji i intuicję i – jak już mówiłem – bardzo bujną wyobraźnię. Wszyscy tu w „Sunday Timesie” uważamy, że jako wolny strzelec czułabyś się o wiele lepiej w dziale „Styl” niż w „Wiadomościach”.

– Chcesz powiedzieć, że na głębokie wody lepiej mnie nie rzucać? Na płyciźnie będzie mi lepiej.

– Kochanie, w stylu nie ma nic płytkiego.

Olivia zachichotała.

– I ty to mówisz! Niewiarygodne.

Barry także zaczął się śmiać.

– Posłuchaj – powiedział, wyławiając ze stosu papierzysk informację o firmie kosmetycznej. – Skoro tak bardzo chcesz podróżować, w Miami w przyszłym tygodniu ma się odbyć promocja z udziałem gwiazdy jakichś… perfum? Nie, kremu do twarzy.

– Promocja kremu do twarzy – powtórzyła ponuro Olivia.

– J-Lo czy P. Binny, czy ktoś tam jeszcze… o, mam… Devorée. Kto to, u licha, jest Devorée?

– Biała raperka łamane przez modelka łamane przez aktorka.

– Świetnie. Jeśli uda ci się znaleźć jakieś czasopismo skłonne podzielić się z nami kosztami, możesz jechać i robić dla „Stylu” reportaż o kremie do twarzy. Co ty na to?

– Dobra – zgodziła się Olivia bez przekonania. – Ale jak mi się tam trafi jakaś dobra historia, będę mogła o niej napisać?

– Jasne, że tak, kochanie – uśmiechnął się złośliwie Barry.

2

SOUTH BEACH, MIAMI

Hol Delano Hotel wyglądał jak zaprojektowana w napadzie niepoczytalności scenografia do Alicji w Krainie Czarów. Wszystko było za duże, za małe, w złym kolorze bądź w niewłaściwym miejscu. Przed recepcją wisiała lampa z długim na trzy metry abażurem. Obok ściany pokrytej miniaturowymi lampkami i wyłożonego beżowym suknem stołu do bilardu z bilami w kolorze écru lekka bryza poruszała muślinowymi zasłonami, co najmniej dwudziestometrowymi. Na przypominającym urynał białym krześle z pleksiglasu siedział ciemny mężczyzna i czytał gazetę. Gdy do holu wkroczyła szczupła dziewczyna o postrzępionych blond włosach, podniósł wzrok. Opuścił gazetę, by popatrzeć na uśmiechającą się, jakby rozbawioną jakąś swawolną myślą dziewczynę, która rozejrzawszy się wokół, podeszła do recepcji. Ubrana była w dżinsy i cienką czarną bluzeczkę, w jednej ręce niosła miękką jasnobrązową torbę, w drugiej zaś wlokła za sobą zniszczoną, brązowo-oliwkową walizę.

– Co za nazwisko – burknęła recepcjonistka. – Jak Jewels* od Tiffany'ego?

* Jewels (ang.) – klejnoty, wymawia się tak samo jak Joules. (Przypisy pochodzą od tłumaczki).

– Nie. J.O.U.L.E.S. Jak jednostka energii kinetycznej – wyjaśniła dziewczyna z dumą.

– Poważnie? A tak, już mam – rzekła recepcjonistka. – Zaraz zawołam boya, zaniesie pani bagaże do pokoju.

– Och, nie trzeba. Mam tylko to.

Ciemny mężczyzna przyglądał się, jak drobna figurka zdecydowanym krokiem maszeruje w stronę wind.

Skonsternowana Olivia wpatrywała się w drzwi windy, które wyglądały, jakby zrobiono je z pozłacanej nierdzewnej stali. Gdy się zamykały, śliczny boy w białym podkoszulku i szortach wepchnął pomiędzy nie ramię i wskoczył do kabiny, upierając się, że pomoże jej zanieść bagaż – którego de facto nie miała – do pokoju.

W pokoju królowała wyłącznie biel: biała była podłoga, białe ściany, biała pościel, białe biurko, biały fotel i podnóżek, biały był też teleskop wycelowany w białą wenecką żaluzję. Uroczy, aż nadto wart grzechu ubrany na biało chłoptaś podniósł żaluzję i w oknie ukazały się urzekające błękity Miami Beach niczym niewielki jasnoniebieski olejny obraz w szerokiej białej ramie.

– Raaany. Tu jest jak w szpitalu – mruknęła.

– Och, psze pani, mam nadzieję, że chyba jednak nieco wygodniej. Co panią sprowadza do Miami?

Ze swoją piękną brzoskwiniową skórą, wyglądającą jak gdyby wyhodowano ją w szklarni, i to wyłącznie na samych witaminach, z powodzeniem mógł występować w reklamie.

– A, to i owo – powiedziała, podchodząc bliżej do okna. Spojrzała w dół, na rzędy parasoli i wylegujących się na białym piasku plażowiczów, na pastelowe budki ratowników, surrealistycznie błękitne morze, na którym tłoczno było od mknących we wszystkie strony jachtów, skuterów wodnych i majestatycznie sunących wzdłuż linii horyzontu wielkich białych statków, przypominających kaczki na strzelnicy. – Wielki Boże, a to co?

Jeden ze statków był trzykrotnie większy od pozostałych – wyglądał jak ogromny pelikan panoszący się wśród ptasiej drobnicy.

– A, to OceansApart – wyjaśnił boy z dumą posiadacza, do którego należy nie tylko statek, ale całe Miami, o oceanie nie wspominając. – Wygląda jak blok mieszkalny, tyle że pływający. Przyjechała pani do nas w interesach czy na wypoczynek?

– Już go zbudowali? – spytała, ignorując arogancką ciekawość wścibskiego młokosa.

– Jasne.

– Wydawało mi się, że wciąż jeszcze jest w fazie artystycznych zamierzeń.

– Nie, psze pani. To jego rejs dziewiczy. Przez cztery dni będzie cumował w Miami.

– To ten, który ma nieustannie kursować między Grand Prinx a Australian Open i Masters, ludzie będą docierać na niego helikopterami, a w kabinach czekać na nich będą obrazy Picassa i nici dentystyczne?

– Dokładnie.

– Hm, niezły byłby z tego artykuł.

– Pani jest dziennikarką?

– Owszem – odparła bardzo z siebie zadowolona, pozwalając, by duma z jej statusu quasi-zagranicznego korespondenta wzięła górę nad chęcią zachowania dyskrecji.

– Rany! Dla kogo pani pisze?

– Dla „Sunday Timesa” i czasopisma „Elan” – rozpromieniła się.

– Rany! Ja też jestem pisarzem. A tutaj o czym ma pani pisać?

– Och, no wiesz. O tym i o tamtym.

– Gdyby potrzebowała pani pomocy, proszę mnie wezwać. Jestem Kurt. Czy czymś jeszcze mogę pani służyć…?

„Skoro już o tym wspomniałeś…”, miała na końcu języka. Zachowała to jednak dla siebie, pospiesznie dała mu tylko pięć dolarów napiwku i przyglądała się, jak apetyczne, odziane w biel pośladki znikają za drzwiami.

*

Olivia Joules lubiła hotele. Lubiła je ponieważ:

1. Gdy wchodzi się do hotelowego pokoju, przeszłość nie istnieje, a życie jakby zaczyna się od początku.

2. W swej prostocie hotelowe życie przypominało filozofię zen: żadnych pozostałości, żadnych paskudnych ciuchów, których i tak człowiek nigdy w życiu już nie włoży, ale nie potrafi się ich pozbyć, żadnej nie otwartej poczty, żadnych naczyń z zepsutymi długopisami ani karteczek na drzwiach lodówki z przyklejoną do nich gumą do żucia.

3. Hotele były anonimowe.

4. Hotele były piękne, pod warunkiem, że odpowiednio się je wybrało, co po godzinach, a czasem dniach spędzonych na przeszukiwaniu stron internetowych zawsze się jej udawało. Hotele były świątyniami luksusu lub sielskości, wygody lub artyzmu projektanta.

5. Przyziemnymi stronami życia zajmowali się inni, a człowiek wolny był od piekła codziennych domowych obowiązków.

6. Nikt nie zawracał człowiekowi głowy: wieszało się po prostu „Nie przeszkadzać” na klamce i cały świat, o telefonie nie wspominając, mógł się pocałować gdzieś.

Nie od zawsze Olivia kochała hotele. Większość rodzinnych wakacji spędziła w namiocie. Gdy skończyła dwadzieścia dwa lata, znała jedynie maciupkie, zato krępująco majestatyczne hotele Crowns i Majesties w miejscowościach wypoczynkowych na północnym wybrzeżu Wielkiej Brytanii – dziwnie pachniały, dywany i tapety na ścianach miały cudaczne wzory, goście mówili przyciszonymi głosami, siląc się na elegancki akcent, a cała jej rodzina zamierała ze wstydu, gdy któreś z nich niechcący upuściło na podłogę widelec albo, co nie daj Boże, kiełbaskę.

Gdy po raz pierwszy zamieszkała w hotelu podczas podróży służbowej, zupełnie nie wiedziała, co robić ani jak się zachować. Ledwie jednak znalazła się w eleganckim, dziewiczym pokoju, z minibarkiem, białą bawełnianą pościelą, obsługą hotelową, pachnącym mydłem, darmowymi kapciami, gdzie przed nikim nie musiała się z niczego tłumaczyć, poczuła, że znalazła swoje miejsce na ziemi.

Czasem martwiło ją to uwielbienie, jakim darzyła hotele; miała obawy, czy nie czyni to z niej zepsutej nadmiarem szczęścia rozwydrzonej baby. Jednak lubiła nie tylko eleganckie hotele. W zasadzie elegancja była tu bez znaczenia. Niektóre eleganckie hotele okazywały się wręcz odrażające: snobistyczne; przesadnie wykwintne, za to niezaspokajające podstawowych potrzeb, takich jak działające telefony czy gorące jedzenie podawane w tym samym dniu, w którym sieje zamówiło; z hałaśliwą klimatyzacją; oknami wychodzącymi na parking; i – co chyba najgorsze – nadętą, wrogo nastawioną obsługą. Niektóre z jej ulubionych hoteli nie były wcale drogie. Tak naprawdę jedynym kryterium doskonałości, któremu ufała całkowicie, był papier toaletowy, a w zasadzie to, czyjego koniec został odpowiednio zawinięty. W Delano nie tylko był odpowiednio zawinięty, ale miał jeszcze białą nalepkę z eleganckim szarym napisem: „THE DELANO”. Ta nalepka budziła w niej pewne wątpliwości. Zastanawiała się, czy to aby nie lekka przesada.

Położyła walizkę na łóżku i troskliwie zaczęła wypakowywać rzeczy, które do chwili, gdy zmuszona będzie wracać do Londynu, uczynią z jej pokoju dom. Jak zwykle na końcu wyjęła zestaw umożliwiający przetrwanie w trudnych warunkach i starannie upchnęła go pod poduszką. Nie postępowała zbyt mądrze, wędrując z nim po lotniskach, ale towarzyszył jej od tak dawna. Wyglądał jak stara puszka na tytoń. Kupiła go swego czasu w sklepie sportowym nieopodal dworca Euston. Na pokrywce od spodu umieszczone było lusterko, do sygnalizacji. Puszka miała uchwyt, dzięki któremu można było jej użyć jako miniaturowego rondla. Wewnątrz znajdowała się jadalna świeca, kondom na wodę, wata, nadmanganian potasu do przemywania ran, zapalniczka, haczyki do łowienia ryb, sidła na królika, piła, wodoodporne zapałki, krzemień, taśma fluorescencyjna, żyletki, kompas i miniaturowa flara. Z wyjątkiem kondomu – kilkakrotnie wymienianego – i waty (w niektórych hotelach nie było wacików kosmetycznych) niczego jak dotąd nie wykorzystała. Miała jednak niezachwianą pewność, że nadejdzie dzień, w którym zestaw uratuje jej życie, pozwalając zebrać wodę na pustyni, udusić porywacza lub z porośniętego palmami atolu przesłać sygnał do przelatującego samolotu. Póki co traktowała go jak talizman – niczym pluszowego misia lub torebkę. Świat nigdy nie jawił się Olivii jako miejsce szczególnie bezpieczne.

Obróciła się do okna i rozciągającego się za nim widoku na plażę. Do teleskopu przyczepiona była laminowana karteczka z instrukcją obsługi. Przez chwilę przyglądała się jej skonfundowana, po czym zajrzała do okularu i ujrzała zamazaną zieleń trawy w powiększeniu. Ustawiła ostrość i ukazał jej się brzeg do góry nogami. Patrzyła dalej na odwrócony świat, na biegacza, fuj, z gołym torsem (czym się tu chełpić, skoro tylko napawa się innych odrazą?) i na jacht gramolący się niezgrabnie z fali na falę. Przesuwała teleskop, aż w jego obiektywie pojawił się OceansApart. Wyglądał jak zmierzające ku Miami białe klify z Dover.

Wyciągnęła z torby laptop i napisała e-mail do Barry'ego.

Dot.: Fantastyczny nowy reportaż.

1. Miami super, wszystko idzie świetnie.

2. Wspaniały artykuł do „Stylu”: OceansApart – obrzydliwie wielki pływający blok mieszkalny – cumuje w Miami podczas dziewiczego rejsu.

3. Coś napiszę, ale musiałabym spędzić tu jeszcze jedną, a najlepiej dwie noce? Na tym kończę. Olivia.

Przeczytała notatkę i kiwając z zadowoleniem głową, nacisnęła „Wyślij”. Spojrzała w lustro i przerażona zamarła. Włosy miała w strasznym stanie, a twarz koszmarnie napuchniętą – to efekt szesnastu godzin spędzonych w samolotach i na lotniskach, z czego pięć przymusowych na Heathrow, bo ktoś zostawił laptop w damskiej toalecie. Przyjęcie na cześć kremu do twarzy zaczynało się o szóstej. Co dawało jej dwadzieścia minut, by przeistoczyć się w oszałamiającą gwiazdę wieczoru.

3

Pięćdziesiąt osiem minut później wyłoniła się z windy, bez tchu, za to wymyta i wyelegantowana. Od wejścia do hotelu wzdłuż całej ulicy przy wtórze trąbiących klaksonów ciągnął się sznur białych limuzyn. Hotelowi bramkarze w skąpych białych szortach uwijali się jak w ukropie i ze śmiertelną powagą agentów FBI mówili nieustannie do przymocowanych w pobliżu ust mikrofonów. Na czerwonym dywanie, wyginając się w niesamowitych pozach, wdzięczyły się dwie desperacko uśmiechnięte dziewczyny z ogromnymi piersiami, za to kompletnie pozbawione bioder. Przypominały cudaczne męsko-żeńskie hybrydy – górna część ciała biuściasto kobieca, dolna jak u dorastającego chłopca. Ustawiały się identycznie, bokiem do błyskających fleszy, z jedną nogą wysuniętą przed drugą, z ciałem wygiętym w kształcie litery S, zupełnie jakby za wszelką cenę starały się naśladować diagram z czasopisma „InStyle” lub po prostu niezwłocznie musiały skorzystać z toalety.

W centralnym miejscu stał stół, a na nim piramida kremów Devorée – Crème de Phylgie, w wyglądających niezwykle sterylnie opakowaniach, zupełnie białych z prostym zielonym napisem. Olivia podała swoje nazwisko, wzięła jeden ze lśniących folderów i przeglądając jego zawartość, skierowała się ku tłumowi. Na widok listy odrażająco brzmiących nazw alg i innych składników pochodzących z żyjących w morzu stworzeń aż się wzdrygnęła.

Zdecydowanym krokiem podeszła do niej kobieta w czarnym spodnium, krzywiąc twarz w uśmiechu przerażającym liczbą i bielą zębów, upodabniającym ją do rozwścieczonej małpy.

– Cześć! Ty jesteś Olivia? Melissa z Public Relations Century. Witam. Dobrą miałaś podróż? Jaka pogoda w Londynie? – Prowadziła Olivię w stronę tarasu, zasypując gradem kretyńskich pytań, ale nie dając szans na odpowiedź. – Podoba ci się pokój? Co tam u Sally z „Elan”? Pozdrów ją, proszę, ode mnie.

Wyszły na taras. Wśród mebli w niewłaściwym rozmiarze zgromadził się malowniczo cały modny światek Miami, spływając po schodach do położonego niżej ogrodu, gdzie wokół podświetlonego na turkusowo basenu rozmieszczono wygodne krzesła, ogromne lampy i parasole.

– Próbowałaś już Devorée Martini? Dostałaś informację prasową o kucharzu, który przygotował specjalne dania na dzisiejszy wieczór?

Olivia nie przerywała popisu intelektualnego Melissy. Miała zwyczaj nie przeszkadzać ludziom, którzy działali jej na nerwy, w nadziei, że raczej prędzej niż później dadzą jej spokój. Z tropikalną gwałtownością zapadła noc. Krajobraz oświetliły palące się pochodnie, a dalej był już tylko ocean, huczący złowrogo w ciemnościach. A może, pomyślała, był to tylko pomruk urządzeń klimatyzacyjnych. W całym tym przyjęciu było coś dziwnego. Nie tylko w Melissie – w ogóle wyczuwała napięcie, potrzebę zachowania wszystkiego pod kontrolą. Powiewy wiatru porywały materiały reklamowe i serwetki, rozwiewały suknie i fryzury. Wszędzie kręcili się ludzie niepasujący do tego miejsca, o ruchach i spojrzeniach zdecydowanie zbyt ostrożnych jak na Zabawowy Świat Imprez. Kobiety były w typie aktorki łamane przez modelki: o bujnych włosach, długonogie, w skąpych sukienkach. Mężczyzn trudniej było zakwalifikować: ciemnowłosi, smagli, wąsaci – równie dobrze mogli być Hiszpanami jak Hindusami. Usilnie starali się sprawiać wrażenie bogatych, co niestety nie najlepiej im się udawało. Bardziej przypominali” facetów z gazetki reklamowej Debenhama.

– Wybacz mi, proszę, ale muszę kogoś poszukać. Och, spójrz, tam jest Jennifer… – Melissa odeszła, nie milknąc ani na chwilę i pozostawiając Olivię samą sobie.

Na ułamek sekundy obudziło się drzemiące w niej, zwykle głęboko ukryte poczucie braku bezpieczeństwa. Zdusiła je w zarodku, depcząc niczym karalucha. Był czas, gdy autentycznie nie znosiła przyjęć. Nadmierna wrażliwość nie pozwalała jej obojętnie reagować na sygnały wysyłane przez innych ludzi i ze spotkań towarzyskich wychodzić bez szwanku. Interesowały ją rozmowy z prawdziwego zdarzenia, a nie bezmyślne, wyzbyte szczerości przeżywane wspólnie chwile, nigdy też nie opanowała sztuki gładkiego przechodzenia od jednej grupki do drugiej. W rezultacie wieczory spędzała w poczuciu, że jest zraniona, bądź w przekonaniu, że była niegrzeczna. Lecz dramatyczne przeżycia sprawiły, iż postanowiła, że wszystko to będzie ją odtąd gówno obchodzić. Potrzebowała czasu, by z wysiłkiem i w bólach wyzbyć się tego, co prześladuje każdą kobietę, a mianowicie wątpliwości co do własnej figury, wyglądu, roli w życiu czy też wrażenia, jakie robi na innych. Obserwując innych, przyglądała się, analizowała i dostosowywała do obowiązujących reguł, jednocześnie nie pozwalając, by oddziaływały na jej własną tożsamość czy ją obnażały.

Stworzyła sobie listę życiowych zasad, z których jej ulubiona brzmiała: „Nikt o tobie nie myśli. Wszyscy myślą wyłącznie o sobie, tak samo jak ty”. Wyznawanie jej okazywało się szczególnie przydatne na przyjęciach. Wynikało z niej, że również nikt na człowieka nie patrzy. Dlatego też można było stać sobie spokojnie w samotności i obserwować, bez narażania się, że ktoś uzna nas za smutasa. W tej chwili, na przykład, do głowy nikomu nie przyszło, że Olivia-bez-przyjaciół-Joules stoi samotnie tylko dlatego, że jest sama. Lub co gorsza, że jest nią Rachel-bez-przyjaciół-Pixley. Nikt nie powie: „Hej, Rachel, zjawiłaś się tu z Worksop Comprehensive. W tej chwili wynoś się z Delano i wracaj do Post House Hotel przy obwodnicy Nottingham”.

Gdy Rachel Pixley była jeszcze normalną uczennicą, z obojgiem rodziców mieszkającą w Worksop, wracającą do ciepłego domu na podwieczorek, żywiła głębokie przekonanie, że nie ma na świecie wspanialszej rzeczy niż bycie sierotą, jak Szalona Aldona z Bunty czy Mandy - sierotą, która dzika i swobodna, dosiadając konia na oklep, galopowała wzdłuż morskiego brzegu. Jeszcze długo po tym, gdy to się stało, wierzyła, że spotkała ją kara za tamte fantazje.

Kiedy Rachel miała czternaście lat, jej matkę, ojca i brata zabiła na przejściu dla pieszych ciężarówka. Rachel, która została z tyłu, bo kupowała słodycze i czasopisma, widziała całe zajście. Oddano ją pod opiekę niezamężnej ciotki Moniki, która miała koty i w koszuli nocnej całymi dniami czytała gazety. Mieszkanie ciotki przesiąknięte było bliżej nie zidentyfikowanym i obrzydliwym zapachem, lecz mimo popiołu z papierosów, którym wiecznie była obsypana jak śniegiem, ciotka Monica była piękna i inteligentna. Studiowała w Cambridge i wciąż jeszcze potrafiła cudownie grać na fortepianie – kiedy nie była pijana. Życie z ciotką Monicą wyrobiło w Rachel przekonanie, że gra na fortepianie w stanie alkoholowego upojenia jest jak jazda samochodem po pijanemu – niegodna polecenia, a nawet karalna.

W szkole Rachel miała chłopaka starszego o kilka lat, a wyglądającego doroślej od wszystkich innych. Jego ojciec był nocnym stróżem i świrem. Roxby nie należał może do najprzystojniejszych, ale był panem samego siebie. Nocami pracował jako wykidajło w Romeo i Julii. Po powrocie do domu – w owym czasie wraz z Rachel mieszkali w pokoiku nad chińską restauracją z jedzeniem na wynos – zasiadał przy komputerze i inwestował swoje zarobki wykidajły w akcje i obligacje.

Rachel, dla której pieniądze oznaczały jedynie te drobne sumki zarabiane w pracy, początkowo nie przyjmowała do wiadomości, że pieniądz może robić pieniądz. „Za pieniądze szczęścia nie kupisz”, zwykł był mawiać jej ciężko pracujący ojciec. „Jeśli ciężko pracujesz, jesteś uczciwa i dobra, żadna krzywda cię nie spotka”. Nie miał racji. Przejechała go ciężarówka. Rachel uwierzyła więc Roxby'emu i w każdy weekend pracowała w supermarkecie, a po szkole na nocnej zmianie w prowadzonym przez pakistańską rodzinę sklepiku na rogu, pozwalając, by Roxby inwestował zarobione przez nią w ten sposób pieniądze. Gdy skończyła szesnaście lat, dostała pieniądze z polisy na życie jej ojca. Miała teraz do zainwestowania dwadzieścia tysięcy. Był początek lat osiemdziesiątych. A ona znalazła się na najlepszej drodze, by zostać, może nie od razu bogatą, ale kobietą niezależną finansowo.

Gdy miała lat siedemnaście, Roxby oznajmił, iż jest gejem, i przeniósł się w okolice Manchesteru. A Rachel, zmęczona serią ciosów, jakich życie jej dotąd nie szczędziło, postanowiła poważnie się nad wszystkim zastanowić. Widywała starsze siostry swoich koleżanek, promienne i triumfujące, dumnie demonstrujące maciupeńkie zaręczynowe brylanciki od H. Samuela, miesiącami myślące jedynie o sukniach, kwiatach i planach na ten jeden jedyny dzień, by po upływie kilku zaledwie lat wędrować po centrach handlowych, lecz już jako grube, załamane i umęczone kobiety, pchające w strugach deszczu wózki, żalące się, że są bite, poniżane, porzucane. I pomyślała sobie: „Koniec z tym”. Zaczęła od imienia. „Olivia” brzmiało elegancko. A słowo „Joules” jako jedyne zapamiętała z lekcji fizyki i to dlatego, że jej się podobało. „Mam tylko siebie”, myślała. „Stanę się samowystarczalna. Nic mnie odtąd nie będzie obchodzić. Sama dojdę do tego, co dla mnie dobre, a co złe. Zostanę najlepszą dziennikarką albo odkrywcą i będę robić coś, co ma jakieś znaczenie. Znajdę na tym gównianym świecie coś pięknego i ciekawego i będę się cholernie dobrze bawić”.

„A to – myślała Olivia Joules, wspierając się o kolumnę w Delano – jest znacznie piękniejsze i ciekawsze niż Worksop. Nikt na ciebie nie patrzy, możesz po prostu być i rozkoszować się chwilą”. Na nieszczęście jednak dla życiowych zasad ktoś na nią patrzył. Gdy tak wodziła wzrokiem po uczestnikach przyjęcia, na ulotną chwilę napotkała zdradzające wyraźne zainteresowanie spojrzenie pary oczu, które jednak zaraz powędrowało gdzie indziej. Olivia także odwróciła wzrok, nie mogła się jednak oprzeć, by nie spojrzeć w tamtą stronę ponownie. Mężczyzna stał sam. Był ciemny, o dość arystokratycznym wyglądzie. Miał na sobie garnitur odrobinę zbyt czarny i koszulę nieco zbyt białą – nawet jak na Delano strój nadmiernie szpanerski. A mimo to na szpanera nie wyglądał. Emanował z niego spokój i opanowanie. Obrócił się i nagle ich spojrzenia spotkały się znowu, bez słów przekazując podniecający komunikat, jaki zdarza się, że dociera z drugiego końca sali, a mówiący: „Ja też chętnie bym się z tobą przespał”. Bez flirtowania, podchodów, czczych pogaduszek – wystarczało tylko spojrzenie, chwila niemego porozumienia. A potem trzeba było już tylko poddać się, jak w tańcu.

– Wszystko w porządku?

Znowu ta hyperaktywna panienka z PR. Olivia zorientowawszy się, że tęsknie spogląda w przestrzeń, przypomniała sobie, że ma do jutra napisać artykuł, wobec czego lepiej będzie, jeśli weźmie się do roboty.

– Jest tu mnóstwo ludzi, którym chciałabym cię przedstawić – powiedziała Melissa i pociągnęła Olivię za sobą. – Zjadłaś coś? Zobaczmy, z kim mogłabyś porozmawiać. Poznałaś już Devorée?

Zdecydowanie odsuwając na bok wszelkie myśli o seksie z nieznajomymi, Olivia skupiła się na zbieraniu wypowiedzi do zacytowania. Wszyscy marzyli o tym, by wzmianka o nich znalazła się w brytyjskim „Elan”, co oznaczało, że w miejscu takim jak to bez trudu mogła upolować smakowite kąski. Po upływie jakiejś godziny mglistych wypowiedzi na temat kremu do twarzy udzielili jej Devorée, Chris Blackwell, dyrektor Delano, para przystojniaczków (jak podejrzewała, do wynajęcia), facet pisujący do „Tantry” i pracownicy public relations Michael Kors i P. Diddy. Było tego aż nadto na artykuł, który w pełni uzasadni wydatki poniesione przez „Elan”. Teraz trzeba było zająć się kawałkiem Cool Miami dla „Sunday Timesa”, wobec czego błyskawicznie zapełniła notes zapiskami o babce jednej z modelek, która mieszkała na South Shore Strip już dwadzieścia lat przed tym, zanim ulica na powrót stała się modna; o gliniarzu, który twierdził, jakoby znalazł się na miejscu zabójstwa Versace, co było oczywistym kłamstwem, i – la pièce de résistance - o dawnej sprzątaczce Gianniego Versace. Olivii udało się nawet zamienić słówko z J-Lo. Prezentowała się oszałamiająco: promienna cera, wspaniały głos i ta postawa – über-cool. Przez króciutką chwilę Olivia zapragnęła być J-Lo, zaraz się jednak opamiętała.

– Olivia? – Niech to szlag, znowu ta Melissa. – Chciałam, żebyś poznała twórcę Devorée Crème de Phylgie. Choć naturalnie to Devorée osobiście wybierała wszystkie składniki.

Olivii wyrwał się podejrzanie brzmiący dźwięk. Melissa przedstawiła ją temu samemu mężczyźnie, który wcześniej się jej przypatrywał. Wyglądał smutno i władczo jednocześnie: rysy twarzy delikatne, prosty nos, piękny łuk brwi, brązowe oczy o na wpół przymkniętych powiekach.

– To Pierre Ferramo. – Poczuła się rozczarowana. Takie nazwisko, niby to ręcznie wypisane, znaleźć można było na pozłacanych kawałkach plastiku, przyczepionych do krawatów o zawyżonej cenie w sklepie wolnocłowym.

– Panno Joules. – Nosił idiotycznie kosztowny złoty zegarek, ale dłoń miał zaskakująco szorstką, a uścisk mocny.

– Miło mi pana poznać – powiedziała. – Gratuluję Crème de Phylgie. Czy to prawda, że zawiera morskie ślimaki?

Nie roześmiał się, tylko w jego oczach pojawił się gniewny błysk.

– Nie, nie ślimaki jako takie, lecz olejek, który wydziela ich skóra.

– Brzmi to raczej jak coś, co chciałoby się jak najszybciej zetrzeć, a nie nakładać na twarz.

– W rzeczy samej, prawda? – Uniósł brwi.

– Mam nadzieję, że o tym w swoim artykule nie napiszesz – zaćwierkała Melissa z lekkim chichotem.

– Jestem absolutnie przekonany, że panna Joules opisze wszystko z nieskończoną subtelnością i wdziękiem.

– Nieskończoną – powtórzyła, kpiąco zadzierając brodę.

Nastąpiła wymowna chwila milczenia. Melissa spoglądała niepewnie raz na jedno, raz na drugie, po czym rozćwierkała się na nowo.

– Och, spójrzcie tylko, ona wychodzi. Wybaczysz nam, prawda? Pierre, chciałabym, żebyś przywitał się z jednym z naszych najznamienitszych gości, zanim wyjdzie.

– Doskonale – rzekł znużonym głosem. – Morskie ślimaki, w rzeczy samej – mruknął do Olivii na odchodnym.

Melissa przedstawiła Olivię swoim kolejnym klientom: dwóm członkom chłopięcego zespołu o nazwie Break, aktualnie bardzo na topie, łączącego w sobie „energię Beach Boys z wibracją Radiohead”. Olivia nigdy o nich nie słyszała, ale obaj chłopaczkowie byli naprawdę słodcy. Pod pszenicznymi grzywami ich cera stanowiła fascynującą mieszaninę skóry zniszczonej trądzikiem i spalonej słońcem na papier. Przysłuchiwała się, jak paplając o swojej karierze, za wszelką cenę starali się stwarzać pozory znudzonej arogancji, czego efekt psuły nieco niekontrolowane wybuchy nerwowego chichotu.

– Przesłuchują nas do roli w tym, no, filmie? O surfingowcach? – Śmieszna pytająca intonacja każdego wypowiadanego przez nich zdania zdawała się sugerować, iż mają ją za tak starą, że nie jest w stanie pojąć słów „film” czy „surfingowcy”. – To będzie promocja singla z nowego albumu?

„Słodkie maluchy”, pomyślała. Góra dwa przeboje i słuch o nich zaginie, choć jeszcze o tym nie wiedzą. Miała ochotę porozmawiać z nimi jak matka, lecz jedynie słuchała i przytakiwała, jednocześnie kątem oka obserwując Pierra Ferramo.

– To ten facet, no, producent? Filmu? – szepnął jeden z chłopaczków.

– Naprawdę?

Wszyscy patrzyli, jak Ferramo majestatycznym krokiem podszedł do tajemniczo wyglądającej grupki ciemnych mężczyzn i modelek. Poruszał się z omdlewającym, niemalże afektowanym wdziękiem, niepozostawiającym jednak żadnych złudzeń co do drzemiącej w nim w rzeczywistości potężnej siły. Kogoś jej przypominał. Grupka, ku której zmierzał, rozstąpiła się na jego przyjęcie niczym Morze Czerwone, jakby był guru, wręcz bogiem, a nie jakimś tam twórcą kremu do twarzy łamane przez producent łamane przez cokolwiek. Usiadł z gracją, założył nogę na nogę, odsłaniając przy tym spory kawałek nagiej skóry, lśniące czarne mokasyny i cienkie popielate jedwabne skarpetki. Siedząca na kanapie obok para wstała, zwalniając miejsce.

– Może przesiądziemy się bliżej? – zaproponowała Olivia, skinieniem głowy wskazując na kanapę.

Była to idiotyczna, zdecydowanie za duża sofa, na którą Olivia i chłopaczkowie dosłownie musieli się wdrapać, po czym się na niej położyć, chyba że chcieli siedzieć z nogami dyndającymi w powietrzu – jak dzieci. Gdy siadała, Ferramo podniósł wzrok i wdzięcznie skinął głową. Czując, jak zalewają fala gorąca, pospiesznie spojrzała w drugą stronę. Przypominając sobie, czego uczyli ją na kursie nurkowania, oddychała wolno: oddychaj głęboko i pod żadnym pozorem nie trać głowy.

Zwróciła się do chłopaczków, krzyżując nogi i delikatnie wodząc ręką po udzie. Zwilżyła wargi, zaśmiała się i przez chwilę bawiła delikatnym krzyżykiem z brylancików i szafirów, który nosiła na szyi. Czuła na sobie jego wzrok. Uniosła rzęsy, szykując się, by spojrzeć prosto w te ciemne, przeszywające wszystko oczy. Och. Ferramo gapił się w dekolt wysokiej, niewiarygodnie pięknej hinduskiej modelki, siedzącej obok niego. Powiedział coś do niej, po czym oboje wstali, on objął ją, opierając dłoń na jej biodrze, i odeszli od stołu. Olivia popatrzyła na jednego z pryszczatych chłopaczków i zachichotała głupkowato. Chłopaczek nachylił się ku niej.

– Bierze mnie to – wyszeptał i zatoczył palcem niewielkie kółko na jej udzie.

Roześmiała się głęboko i serdecznie, po czym zamknęła oczy. A to ci dopiero.

Będący już w połowie tarasu Pierre Ferramo usłyszał śmiech Olivii i uniósł głowę jak zwierz węszący trop. Zwrócił się do nieodstępującej go na krok Melissy, powiedział kilka słów, po czym podjął swój dystyngowany przemarsz w stronę holu, u boku wciąż mając hinduską modelkę o jedwabistych czarnych włosach.

Popijając martini, Olivia nie przestawała się zastanawiać, kogo też ten cały Ferramo jej przypominał – te na wpół przymknięte oczy, aura siły i inteligencji, ospałe ruchy.

Poczuła na ramieniu czyjś dotyk i aż podskoczyła.

– Olivia? – Znowu ta przeklęta Melissa. – Pan Ferramo zaprasza cię na skromne przyjęcie, które wydaje jutro w swoim apartamencie.

Olivia z trudem łapała oddech. Czuła, jak jeżą się jej włoski na karku i ramionach. Nagle uświadomiła sobie, kogo przypominał jej Ferramo. Osamę Bin Ladena.

– Dobrze – odparła z brawurą, choć z przerażenia strzelała oczami na lewo i prawo. – Przyjdę.

Melissa spojrzała na nią dziwnie.

– To tylko zwykłe przyjęcie.

4

Dygocząc z podniecenia, przerażenia i żądzy, Olivia wpadła do swojego pokoju i rzuciła się na łóżko. Zsunęła sandały i jedną ręką masując odcisk, który zrobił się jej na lewej stopie, drugą wykręciła numer.

– To ja – wyszeptała zdenerwowana do słuchawki.

– Olivia, do ciężkiej cholery, jest środek nocy!

– Wiem, wiem, przepraszam. Ale to naprawdę niesamowicie ważne.

– Dobra, o co chodzi? Nie, nie mów, sama zgadnę. Odkryłaś, że Miami to gigantyczny hologram stworzony przez kosmitów? A może wychodzisz za Eltona Johna?

– Nie – powiedziała Olivia. Jeśli tak ma przebiegać ta rozmowa, zaczęła mieć wątpliwości, czy słusznie robi, zwracając się do Kate po radę.

– No to co? Mówże.

– Chyba znalazłam Osamę Bin Ladena.

Kate zaczęła się śmiać. I dość długo nie przestawała. Z Olivii uszło całe powietrze i w poczuciu głębokiego zranienia zaczęła mrugać gwałtownie. Kate O'Neill była jej przyjaciółką, ale też zagraniczną korespondentką „Sunday Timesa”. Olivii zależało na jej aprobacie bardziej, niż skłonna była nawet sama przed sobą się do tego przyznać.

– OK – powiedziała Kate w końcu. – Jak bardzo się urżnęłaś?

– Wcale – rzekła Olivia ze świętym oburzeniem. – Nie jestem pijana.

– Dasz głowę, że to nie zmartwychwstały Abraham Lincoln?

– Zamknij się – warknęła Olivia. – Teraz poważnie. Tylko pomyśl. Jaką lepszą kryjówkę może sobie znaleźć Osama Bin Laden, jeśli nie tam, gdzie nikt się nawet nie spodziewa go ujrzeć?

– Och, takich miejsc na poczekaniu mogłabym wymyślić ze trzysta, może nawet czterysta. Ma metr osiemdziesiąt wzrostu i jest dobrze po czterdziestce?

– Nie, i w tym właśnie rzecz. Przeszedł operację plastyczną. Zupełnie zmienił wygląd. Ale co to za sztuka skrócić sobie nogi i zmienić twarz?

– Jasne, jasne. Patrząc na to w ten sposób, Osamą Bin Ladenem może być Oprah Winfrey, Britney Spears albo Eminem. Czemu tak się uczepiłaś tego gościa?

– Coś w nim jest takiego. Jest taki ospały.

– No, trzeba było mówić od razu! Ospały? Cóż, to załatwia sprawę. Jest numerem jeden na liście najbardziej ospałych poszukiwanych przez FBI.

– Zamknij się. Przedstawił się jako Pierre Ferramo. Udaje Francuza, ale nie sądzę, żeby nim był. Tak dziwnie wymawia „r” jak Arabowie. To kapitalne.

– Jasne, jasne. A czy Osama Bin Laden pił alkohol?

– Tak – odparła już nieco mniej pewnie.

– Flirtował z tobą?

– Tak.

– Moja droga Olivio. Osama Bin Laden to muzułmanin. Wiesz, co to oznacza?

– Oczywiście, że wiem, co to znaczy, kiedy ktoś jest muzułmaninem – zasyczała Olivia. – Po prostu uważam, że to wszystko przykrywka. Wcale nie siedzi w żadnej jaskini w Afganistanie. Obraca się w eleganckich kręgach, udając biznesmena łamane przez playboy łamane przez producent. Dojdę do tego. Doprowadzę go przed sąd, uchronię świat przed terroryzmem i zostanę multimiliarderką.

– Obiecaj mi coś.

– Co?

– Obiecaj mi, że nie zadzwonisz do Barry'ego i nie powiesz mu, że na promocji kremu do twarzy odkryłaś Osamę Bin Ladena.

Olivia nic na to nie odpowiedziała. Zawsze wierzyła w niezależność myśli. Niejednokrotnie zastanawiała się: czy kiedy Twin Towers zostały zaatakowane i władze wydały polecenie, by wszyscy zostali na swoich miejscach i nie opuszczali budynku, ona znalazłaby się wśród tych, którzy posłusznie zostali, czy też raczej zawierzyłaby własnemu sądowi i mimo wszystko wyszła?

– Olivia, czy ty mnie słuchasz? Pamiętasz chmurę szarańczy w Sudanie? Członków Kościoła Zjednoczonego z Surbiton, którzy okazali się drużyną skautów? Albo upiora z Gloucestershire, który tak naprawdę był parą wydobywającą się z szybu wentylacyjnego? Dopiero co w „Sunday Timesie” zaczęli ci na nowo ufać. Więc błagam, napisz swój artykuł o Miami w terminie, porządnie i tak jak trzeba, i nie schrzań po raz kolejny wszystkiego.

– OK – mruknęła Olivia, czując się jak kretynka. – Dzięki za wszystko.

Jednak nie mogła zasnąć. Nie mogła przestać myśleć o genialnym wręcz planie Osamy Bin Ferrame Nikomu nawet do głowy by nie przyszło podejrzewać cokolwiek. Przecież wszyscy wiedzieli, że członkowie Al-Kaidy to maniacy: inżynierowie w dziadowskich garniturach zamieszkujący ponure mieszkanka w Hamburgu albo zaniedbane szeregowce z lat trzydziestych w Cricklewood, wspólnie objadający się hinduskim żarciem na wynos, zanoszący modły w prowizorycznych meczetach i faksujący swoje rozkazy z poczty w Neasden.

Działacze Al-Kaidy nie włóczą się po przyjęciach w eleganckich hotelach, popijając jabłkowe martini. Nie zajmują się produkcją filmów i nie zatrudniają nadgorliwych rzeczniczek, by kreowały ich wizerunek. Przykrywka była wprost idealna. Idealna.

Wyskoczyła z łóżka i sprawdziła skrzynkę w komputerze. Żadnej odpowiedzi od Barry'ego. Wobec tego poszukała w wyszukiwarce Google czegoś na temat Pierre'a Ferrame

Nic, żadnej wzmianki. Aż nadto oczywiste, dlaczego.

Zgasiła światło i ponownie spróbowała zasnąć. Cholerny jet-lag*.* Jet-lag (ang.) – zmęczenie po długiej podróży samolotem, spowodowane zmianą stref czasowych. Musiała coś zrobić, bo inaczej za czterdzieści osiem godzin znajdzie się z powrotem w londyńskim deszczu i będzie pisać artykuły o najnowszych osiągnięciach Marksa & Spencera w dziedzinie ukrywania zarysu majtek pod spodniami. W ciemnościach kusząco migotał ekran komputera. Czy może stać się coś złego, jeśli przynajmniej zawiadomi Barry'ego?

5

Siedziała na tarasie kawiarni na South Shore Strip i czekając na telefon od Barry'ego, modliła się, żeby przestało wiać. Pogoda była słoneczna i wilgotna, ale w tle nieustannie zawodził wiatr. Śniadanie zawsze było ulubionym posiłkiem Olivii: kawa i coś niezbyt wyszukanego, na przykład ciepła bułeczka z masłem. Albo wędzony łosoś i bagietka z serkiem śmietankowym. Albo naleśniki z bananami. I możliwie jak najwięcej gazet rozpostartych na stole. Dzisiejszego ranka jednak „New York Times”, „Miami Herald”, „USA Today” i dwa brytyjskie brukowce musiały tkwić przyciśnięte do stołu solniczką i pieprzniczką. Zamówiła francuskie tosty z jabłkami i cynamonem, by pozbyć się z organizmu resztek wczorajszego jabłkowego martini. Jabłka lecz jabłkami – jak ukąszenie węża wężowym jadem.

Olivia wierzyła, że zawsze powinna posłuchać pierwszej myśli, jaka zaraz po przebudzeniu przychodziła jej do głowy. Niestety jednak dzisiejszego ranka – z powodu stoczonej w nocy walki z żaluzjami, które zniszczyły idealną perfekcję pokoju, klinując się z jednej strony od dołu, z drugiej zaś od góry, o pół do szóstej, po zaledwie trzech godzinach snu postawił ją na nogi oślepiający blask słońca Miami – żadne myśli jako takie się nie pojawiły. Wobec tego, z technicznego punktu widzenia, pierwszą myślą będzie ta, która pojawi się po wypiciu porannej kawy. Co – jak z ulgą stwierdziła, dostrzegając zmierzającego ku niej kelnera z jej śniadaniem – nastąpi lada chwila. Rozkoszując się wyczekiwaniem, nalała kawy do filiżanki, upiła łyk i czekała na myśl.

„To on”, pomyślała. „To Osama Bin Laden ukrywający się na oczach wszystkich, po rozległej operacji plastycznej i wycięciu kilkunastu centymetrów kości z nóg”.

Syropem klonowym polała trójkącik francuskiego tostu z jabłkami i cynamonem, wbiła w niego nóż i przyglądała się, jak wypływa z niego jabłkowe purée, wyobrażając sobie jednocześnie konfrontację z Osamą Bin Ferramo na wieczornym przyjęciu: „Zabijanie to zła rzecz. My, jako narody świata, musimy nauczyć się szanować dzielące nas różnice i żyć w pokoju”. Osama Bin Ferramo załamuje się i ze szlochem przyznaje, iż musi zakończyć toczoną przez siebie świętą wojnę i odtąd niezmordowanie pracować na rzecz światowego pokoju u boku Paddy'ego Ashdowna, prezydenta Cartera, Ginger Spice i całej reszty. Olivia zdobędzie międzynarodowe uznanie i szacunek, awansują ją na zagranicznego korespondenta, zostanie jej przyznana honorowa nagroda Pulitzera… zadzwonił jej telefon.

– Cześć – powiedziała pełnym napięcia głosem, sprawdzając, czy za jej plecami nie czają się szpiedzy Al-Kaidy. W słuchawce rozległ się głos Barry'ego.

– OK, numero uno: ten artykuł o pływającym bloku-statku…

– Tak! – Olivia weszła mu w słowo z ożywieniem. – To naprawdę świetna historia. On jest ogromny. I ludzie mieszkają na nim przez cały rok na okrągło, i dowozi się ich na pokład helikopterami. Potrzebuję na to kilku dodatkowych dni. – Przytrzymywała telefon ramieniem, jednocześnie dziobiąc widelcem tost.

– Och, całkowicie się z tobą zgadzam, że to świetna historia. Prawdę mówiąc, tak świetna, że – co zdaje się umknęło twojej uwadze – w zeszłym tygodniu pisaliśmy o tym w rozkładówce „Styl”.

Olivia zamarła z kęsem tostu w połowie drogi między talerzem a ustami.

– „Styl” to dział „Sunday Timesa”, gazety, dla której podobno pracujesz. Rzekłbym nawet, że dział, w którym ty konkretnie pracujesz. Zakładam, że zdarza ci się od czasu do czasu czytywać „Sunday Timesa” lub przynajmniej wiesz, o którą gazetę chodzi?

– Tak – powiedziała, opuszczając gardę.

– A ta druga „fantastyczna historia”, na którą się natknęłaś. Co też to takiego? Inwazja chodzących delfinów na Miami? A może iracki minister informacji puszcza w holu płyty winylowe?

Dzięki Bogu, że mimo wszystko nie wysłała mu e-maila.

– Cóż, w zasadzie dopiero zaczęłam nad tym pracować. Powiem ci więcej za kilka…

– Przymknij się. Jak ci idzie pisanie artykułu, który ci zleciłem? Jeśli się nie mylę, w tym właśnie celu wysłaliśmy cię do Miami, ponosząc gigantyczne koszty? Czy istnieje cień szansy, że łaskawie się tym zajmiesz?

– Och, tak, tak. Pracuję nad tym. Idzie mi świetnie. Ale natrafiłam na ślad innej genialnej historii. Uwierz mi na słowo, to coś fantastycznego. Gdybym tylko mogła zostać jeden dzień dłużej i iść na to przyjęcie, wtedy…

– Nie. Nie. Nie. I jeszcze raz nie. Do szóstej dzisiaj wieczorem twojego czasu mam mieć twój artykuł Cool Miami. Tysiąc pięćset słów. Bez błędów w pisowni. I z ogólnie przyjętą interpunkcją, a nie jakąś tam zbieraniną znaczków, postawionych byle jak i byle gdzie. A potem nie idziesz na żadne przyjęcie, zakupy czy tym podobne głupstwo, które nie daj Boże wpadnie ci do głowy. Jedziesz na lotnisko i nocnym samolotem wracasz do kraju. Dotarło?

Niewyobrażalnym wysiłkiem woli powstrzymała się, by mu nie powiedzieć, że:

1. Właśnie stracił okazję na najlepszą historię dwudziestego pierwszego wieku.

2. Przyjdzie dzień, kiedy gorzko tego pożałuje.

3. Co się tyczy interpunkcji: język to cudowne, wolne, stale ewoluujące stworzenie, któremu nie powinno się niczego utrudniać poprzez sztuczne przepisy czy zasady narzucane z zewnątrz raczej niż od wewnątrz.

– Niech ci będzie, męczyduszo – powiedziała. – Do szóstej będę gotowa.

„Elan” jeszcze nie odezwał się, by odwołać artykuł o OceansApart, uznała więc, że nie zaszkodzi, jeśli szybciutko skoczy do portu i rzuci okiem – tak na wszelki wypadek – na kolosa, i gdy z „Elan” mimo wszystko zadzwonią i każą jej pisać, będzie już dysponować jakimś materiałem. Poza tym przy okazji może uda jej się zdobyć nieco lokalnych ciekawostek do artykułu dla „Sunday Timesa”. Zbliżała się już dziewiąta, obliczyła sobie jednak, że jeśli wróci z portu do dziesiątej trzydzieści, wciąż jeszcze będzie miała siedem i pół godziny na napisanie artykułu. I sprawdzenie go pod względem pisowni i interpunkcji. I wysłanie e-mailem. Artykuł z całą pewnością wypadnie wspaniale. Bez wątpienia. Toż to zaledwie około dwustu słów na godzinę. Poza tym, całą drogę może pokonać biegiem. W końcu w żadnych okolicznościach nie powinno się zapominać o ćwiczeniach fizycznych.

Problem w tym, że Olivia nigdy nie miała wyczucia czasu. Tak Barry, jak i Kate dawno już zaobserwowali, że Olivia traktowała czas bardzo osobiście, uważając, iż płynie z taką prędkością, jaka jej akurat odpowiada. Oboje nie kryli, iż podobne podejście nie jest kompatybilne z obowiązkami dziennikarza, który musi dotrzymywać terminów i tak dalej.

Mimo śniadaniowej pory uprawianie joggingu na South Strip Shore przypominało przeszukiwanie kanałów radiowych – z każdej kawiarni z dudnieniem dochodził inny rodzaj muzyki. Po chodnikach kręcili się kelnerzy, ogrodnicy uprzątali liście. Znikły sznury trąbiących aut, uczestnicy przyjęć dopiero co udali się na spoczynek. Olivia minęła kawiarnię, z której dobiegały rytmy salsy; wewnątrz wszystko – ściany, stoliki, talerze, menu – ozdabiał ten sam motyw dekoracyjny rodem z dżungli; kelnerka, mimo wczesnej pory, miała na sobie przewiązane wokół szyi body w lamparci wzór. Olivia przebiegła na drugą stronę ulicy, skąd miała lepszy widok na rozległą i okazałą posiadłość Versace oraz hotele w stylu art déco – w bieli, różach, fioletach i pomarańczach – Pelican, Avalon, Casa Grande, o kształtach i zdobieniach mających przypominać pociągi i morskie liniowce. Gorąco już się dawało we znaki, a cienie rzucane na chodnik przez szeleszczące w powiewach wiatru palmy nie zapewniały zbyt wiele ochłody. Biegnąc, Olivia zaczęła w myślach układać artykuł.

„Sądzicie, że Miami to zbiorowisko kondominiów dla starców, gdzie słychać jedynie szum napędzanych elektrycznie wózków na kółkach i strzały w mafijnych porachunkach? Nic bardziej mylnego”.

„Nagle wszędzie jak grzyby po deszczu pojawiły się odremontowane hotele w stylu art déco!”

„Jeżeli Paryż porównamy do muzyki puszczanej w windzie, to Miami jest nowym Eminemem”.

„Jeżeli Manchester jest nowym Soho, to Miami jest nowym Manhattanem”.

„Jeżeli Ian Schrager i Stella McCartney odmienili całkowicie Eastbourne, to zmuszenie wszystkich mieszkańców, by gromadnie zeszli się w gigantycznym solarium…”

Boże. Nie może już tego robić. Toż to stek bezsensownych bzdur. Koniecznie musi znaleźć historię z prawdziwego zdarzenia.

Na południowym końcu ulicy mieściły się gigantyczne bloki mieszkalne, za którymi majestatycznie sunął wielki liniowiec. Wywnioskowała stąd, że jest już w pobliżu portu. Biegła dalej, a okolica z każdą chwilą stawała się coraz bardziej obskurna i zaniedbana. Na koniec dotarła do wody w South Pointe Park, gdzie głęboki szlak żeglugowy biegł na wprost bloków i przystani. Liniowiec płynął szybko, zmierzając w stronę doków – był wielki, ale to nie OceansApart. Spojrzała na rozciągającą się za nim linię horyzontu: wysokościowce w centrum Miami, łukowate wiadukty przecinających ogromne połacie wody autostrad, portowe dźwigi. Zaczęła biec ku nim, lecz znajdowały się znacznie dalej, niż sądziła; nie przestawała wierzyć, że już prawie osiągnęła cel, wobec czego głupotą byłoby zawrócić.

Zatrzymała się na końcu wiaduktu, by wyrównać nieco oddech i odgarnąć z czoła wilgotne kosmyki włosów, gdy nagle zdała sobie sprawę, że to, co dotąd brała za biurowiec, w rzeczywistości było wielkim statkiem – w końcu znalazła OceansApart. Cumując w portowym basenie, sprawiał, iż otaczające go inne statki wydawały się nikczemnie małe, jak zabawki albo miniaturowe modele. Statek wyglądał jak monolit. Sprawiał wrażenie, że jest zbyt wielki, by mógł być bezpieczny, tak jakby lada moment groził wywróceniem się.

Po drugiej stronie drogi, na kawałku trawnika, zgromadził się niewielki tłumek; obok parkował sznur taksówek. Policzyła pokłady – było ich piętnaście, najpierw rządki bulajów, potem jeden nad drugim rzędy balkonów. Na białych krzesłach siedzieli przy stolikach ludzie i jedli śniadanie. Obrzuciła wzrokiem ludzi na lądzie. Niektórzy bez wątpienia zaliczali się do pasażerów, zajęci uwiecznianiem się nawzajem na zdjęciach z OceansApart w tle, ubrani w krzykliwe, dziwaczne stroje, w ich mniemaniu zapewne odpowiednie dla życia na statku. Olivia uśmiechnęła się na widok damy o pomarańczowej twarzy i z czerwoną szminką, niezbyt dokładnie pokrywającą się z zarysem jej ust, w kusym białym żakieciku z epoletami i kapitańskiej czapce, której towarzyszył wyraźnie zakłopotany małżonek w pastelowym, dziecinnym marynarskim ubranku. Oboje wdzięczyli się przed robiącym im pamiątkowe zdjęcie taksówkarzem.

– Przepraszam, kochanie – powiedział ktoś z północnoangielskim akcentem.

Olivia odwróciła się i ujrzała rudowłosą damę w eleganckiej zielonej sukni, z kremową torebką i w idealnie dobranych kremowych pantoflach. Kremowe pantofle zawsze przywodziły Olivii na myśl wakacje w Bournemouth. Potężnie zbudowany, troszeczkę tylko wyższy od damy mężczyzna, trzymał jej żakiet. Miło było patrzeć, jak go gładzi, niewątpliwie dumny, iż może go dla niej potrzymać.

– Czy mogłaby nam pani zrobić zdjęcie na tle statku? – Dama wyciągnęła do niej jednorazowy aparat fotograficzny.

Olivia uśmiechnęła się.

– Skąd państwo są?

– Z Leeds, kochanie. Z okolic Leeds.

– Ja jestem z Worksop – powiedziała Olivia, biorąc aparat.

– Sapie pani jak lokomotywa – zażartował starszy pan. – Biegła pani? Nie chce pani trochę odpocząć?

– Nie, nic mi nie będzie. Proszę stanąć bliżej – powiedziała Olivia, patrząc w obiektyw. – Ojej, chwileczkę. Muszę się trochę cofnąć, żeby wszystko objąć.

– Och, nie zawracaj sobie głowy, kochanie. Po prostu zrób zdjęcie. Przecież wiemy, co to jest, prawda, Edwardzie? – Dama prezentowała uroczą mieszaninę elegancji i mocnego akcentu rodem z Yorkshire.

Olivia zrobiła zdjęcie, przyglądając się w obiektywie rozpromienionej parze. Nagle odniosła wrażenie, że wszystko, co złe i straszne w życiu, gdzieś znikło, a ona znalazła się w świecie babć i dziadków, pełnym herbatników i koronkowych serwetek. Z przerażeniem poczuła, jak pod powiekami zaczynają ją szczypać łzy.

– Proszę bardzo. Pamiątka z Miami – powiedziała odrobinę zbyt radośnie i oddała aparat.

Starsza pani zachichotała.

– Biegła. Już od samego patrzenia na panią czuję się skonana. Chce pani cukierek na kaszel? – Zaczęła grzebać w torebce.

– Powiedz mi, kochanie – zaciekawił się staruszek – co też pani robi taki kawał świata od Worksop?

– Jestem dziennikarką – wyjaśniła Olivia. – Chcę, żeby moje pismo zgodziło się na artykuł o OceansApart.

– Proszę, proszę, bardzo pięknie. Dziennikarka. To jest coś.

– Możemy ci wszystko opowiedzieć o statku, kochanie.

– Mieszkacie państwo na nim?

– Tak! – z dumą wykrzyknął starszy pan.

– No, tylko chwilowo – sprostowała jego towarzyszka.

– To nasza kabina. O tam, w połowie wysokości, na środku, z różowym ręcznikiem. – Mężczyzna wskazał w górę.

– Och, wygląda wspaniale. Śliczny balkon. A tak przy okazji, jestem Olivia.

– Elsie, a to Edward. Jesteśmy w podróży poślubnej.

– W podróży poślubnej? Od dawna się znacie?

– Pięćdziesiąt lat – rzekł dumnie Edward. – Nie chciała mnie, kiedy miała osiemnaście.

– No, to ty zacząłeś się starać o inną. Czego się spodziewałeś?

– Tylko dlatego, że mnie nie chciałaś.

Olivia uwielbiała historie innych ludzi. Wystarczy trochę poskrobać i natychmiast okazuje się, że tuż pod powierzchnią kryją się dziwne i skomplikowane sprawy.

– Może gdzieś cię podwieźć? – zaproponował starszy pan. – Jedziemy taksówką do South Beach.

– Och, wspaniale, dziękuję – ucieszyła się Olivia. – Prawdę mówiąc, zeszło mi trochę dłużej, niż się spodziewałam.

– Opowiadajcie dalej – poprosiła, gdy taksówka wjechała na autostradę.

– Cóż – powiedziała Elsie. – On myślał, że nie jestem nim zainteresowana, a ja myślałam, że on nie jest zainteresowany mną, i choć pięćdziesiąt lat mieszkaliśmy w tym samym mieście, nigdy nic nie powiedzieliśmy. A potem umarł mój mąż, i Vera, to była żona Edwarda, ona też umarła i wtedy…

– No i jesteśmy tutaj. Dwa tygodnie temu wzięliśmy ślub i strasznie dużo czasu musimy nadrobić.

– Jakie to smutne – powiedziała Olivia. – Tyle straconego czasu.

– No – przytaknął Edward.

– Nie, kochanie – odezwała się Elsie. – Nie można niczego żałować, bo i tak nic innego nie mogło się wydarzyć.

– Nie rozumiem?

– No wiesz, chodzi mi o przyczynę i skutek. Ile razy coś się wydarza, to dlatego, że na całym świecie dzieje się tyle innych różnych rzeczy. Kiedy podejmujesz jakąś decyzję, innej nie mogłaś podjąć, bo jesteś, kim jesteś, pozy tym wydarzyły się te wszystkie rzeczy, z powodu których postąpiłaś tak, a nie inaczej. Więc nie ma sensu niczego żałować.

Olivia przyglądała się jej, w zamyśleniu kiwając głową.

– Dodam to do swoich życiowych zasad – powiedziała.

W tej samej chwili zadzwoniła jej komórka, niech ją szlag.

– Odbierz, kochanie, nam to nie przeszkadza.

Dzwoniła redaktorka wydania z „Elan” i szczeknęła do słuchawki, że chcą mieć kawałek o OceansApart, więc Olivia może zostać w Miami jeszcze dwa dni.

– Tylko nie pisz mi o żadnych białych butach ani utlenionych włosach, rozumiemy się? – Olivia spłoszyła się na myśl, że jej nowi przyjaciele mogliby to usłyszeć. – Ma być o ludziach ze sfer, a nie żadnych tam szpanerskich udawaczach.

Olivia pożegnała się z redaktorką i wzdychając, wyłączyła telefon. Natychmiast rozdzwonił się znowu.

– Gdzie ty się podziewasz?! – ryknął Barry. – Właśnie dzwoniłem do hotelu, ale ciebie tam nie było. Co ty, do kurwy nędzy, wyprawiasz?!

– Właśnie. Nad. Tym. Pracuję – odparła. – Musiałam zebrać trochę dodatkowego materiału.

– Bierz mi się do tego natychmiast, psiakrew! – powiedział. – Punkt szósta, tysiąc pięćset słów. Albo już nigdy więcej nie wyślę cię za granicę.

– Chyba był trochę zdenerwowany – zauważył Edward.

– Nie lubię mężczyzn, co się tak wydzierają, a ty? – dodała Elsie.

Umówili się następnego dnia o jedenastej. Elsie i Edward obiecali, że przedstawiają kierownikowi mieszkańców OceansApart, pokażą jej swój apartament i „wszystkie dogodności”. Wysadzili ją przed Delano. Spojrzała na zegarek i stwierdziła, że niestety, była już za kwadrans dwunasta.

„Jeżeli przyrównamy seks do muzyki w windzie, wówczas o Miami mówić można jako o nowym Manhattanie. Jeżeli…”

Była za piętnaście czwarta, a ona wciąż jeszcze nie miała wstępu. Z długopisem w zębach odsunęła się od komputera. Potem, oglądając się za siebie z poczuciem winy, zupełnie jak gdyby znajdowała się w redakcji, weszła do Internetu i kliknęła w wyszukiwarkę Google, wpisując hasło „Pierre Ferramo”. W dalszym ciągu nic. Przedziwne, doprawdy. Gdyby był kimś prawdziwym, jakaś wzmianka musiałaby się znaleźć. Wpisała „Olivia Joules”. Proszę bardzo, nawet ona miała dwieście dziewięćdziesiąt trzy odnośniki. Zaczęła je przeglądać: artykuły, jeszcze z czasów, gdy zaczynała jako dziennikarka, pierwszy o alarmach samochodowych. O pokazie psów w Crufts. Uśmiechnęła się z rozczuleniem do wspomnień. Potem uznała, że powinna zrobić przegląd garderoby przed przyjęciem. Gdy wstawała sprzed komputera, jej wzrok padł na zegarek.

RanyboskieJózefieświęty! Była czwarta trzydzieści pięć, a ona nie napisała jeszcze ani słowa.

Olivia jednym skokiem usiadła z powrotem za biurkiem i w nagłym przypływie twórczej weny zaczęła z zapałem walić w klawiaturę swego smukłego tytanowego laptopa.

„W stolicy Anglii, jednym niewielkim mieście, splatają się – niczym kłębiące się węże – światy mody, muzyki, telewizji, teatru, filmu, literatury, prasy i polityki. W Ameryce każda z tych sfer życia ma własną stolicę. Tradycyjnie już polityka osiedliła się w Waszyngtonie, stolicą literatury, sztuki i mody jest Nowy Jork, rozrywki zaś Los Angeles. Lecz w ciągu zaledwie kilku lat Miami – dotąd stolica broni, szemranych interesów, przemytników i złaknionych słońca staruszków – wdarło się na scenę miast stolic, by stać się centrum ekstrawaganckiego luzu, gdzie do gorącego słońca, art déco i lamparcich skór tłumnie zjeżdżają przedstawiciele świata muzyki, mody i rozrywki, jakby przyciągani siłą ogromnego różowo-bladoniebieskiego magnesu”.

Proszę bardzo. Hahahaha. Co nieco pozmienia, odrobinę ubarwi i pójdzie jak po maśle. Zadzwonił telefon. To była Melissa, panienka od PR, która „tylko chciała zapytać”, jak posuwa się praca nad artykułem, i upewnić się, czy Olivia wybiera się na „skromny wieczorek” do pana Ferramo. Olivia próbowała pisać jedną ręką, ściskając telefon pod brodą i z rozpaczą wyczekując przerwy między zdaniami, która jednak nigdy nie nastąpiła.

Ledwie udało jej się pozbyć Melissy, gdy telefon zadzwonił ponownie. Tym razem w słuchawce rozległ się głos redaktorki z „Elan”, spragnionej swobodnej pogawędki na temat OceansApart: ujęcia, długości, stylu, ludzi, z którymi dobrze byłoby porozmawiać. Dochodziła piąta. To było beznadziejne, po prostu beznadziejne. Jak, do ciężkiej cholery, udało jej się wpakować w całe to gówno?! Była skazana – skazana na pisanie artykułów zaczynających się od słów: „I nagle wszędzie pojawiło się morze kapeluszy!” W życiu nie wypuszczą jej nawet za próg redakcji.

6

Tymczasem w Londynie, w redakcji „Sunday Timesa”, Barry Wilkinson jak rozjuszony lew przechadzał się tam i z powrotem przed staromodnym zegarem, przeklinając z całego serca Olivię.

Wściekły przyglądał się, jak wskazówka zegara zbliża się do jedenastej i już sięgał po telefon.

– No i dobrze, koniec z tą głupią krową. Musimy puszczać materiał zastępczy.

Do pokoju wpadł zastępca Barry'ego, wymachując wydrukiem.

– Przysłała!

– I? – spytał Barry z miażdżącą pogardą.

– To jest świetne – odparł zastępca.

– Hmm – mruknął Barry.

Także i Olivia w panice co chwilę zerkała na zegarek, w przeciwieństwie jednak do Barry'ego robiła to, przymierzając stroje. Czemu w tej całej Ameryce ludzie zabierają się do wszystkiego tak cholernie wcześnie? Lunch w południe. Kolacja o siódmej. Miała wrażenie, że są lata sześćdziesiąte, a ona na powrót znalazła się w Worksop. Czekało ją jednak przerażające przyjęcie, wydawane przez Osamę Bin Ladena. Zachichotała, przypominając sobie przeczytany niegdyś wywiad z żoną właściciela brytyjskiej gazety, która zapytana, jak radzić sobie w obliczu przerażających okazji, odparła: „Och, trzeba po prostu nałożyć suknię od Balenciagi i iść!”

Olivia nie zmitrężyła wiele czasu. Musiała tylko zdecydować się na odpowiedni zestaw. Przed ośmiu laty, w okresie metamorfozy z Rachel w Olivię, zdobyła się na heroiczny wysiłek, by pulchna Rachel stała się szczupłą Olivia, właścicielką wspaniałego ciała, narzędzia w życiu niezwykle przydatnego. Najbardziej zdumiało jato, w jak odmienny sposób świat traktował jej dawne pulchne ja i nowe szczupłe. Wtedy właśnie pojęła, że jest w stanie manipulować ludzkimi reakcjami. Wcale nie tak trudno było wywołać poruszenie i zostać zauważoną. Wystarczyło nałożyć coś skąpego i przyciągającego uwagę, jak czynią to obecne na premierze, marzące o karierze gwiazdy filmowej panienki. Jeżeli natomiast chodziło o to, by nasza obecność przeszła bez echa, dawało się to osiągnąć w równie prosty sposób: źle dopasowane dżinsy ze sterczącymi z każdej kieszeni chusteczkami, buty na płaskim obcasie, workowata bluza, zero makijażu, okulary i rozczochrane włosy. Olivia instynktownie stała się mistrzynią przebrania. Ubranie to mundur i swoisty kodeks. Nawet zaszedłszy tak daleko, wciąż na nowo odkrywała, iż wszędzie obowiązują reguły takie same jak w Worksop.

Dzisiejszego wieczoru postanowiła wyglądać atrakcyjnie, lecz niezbyt wyzywająco, by nie urazić przypuszczalnej muzułmańskiej wrażliwości (trudna sprawa), włożyć buty, w których dałoby się chodzić lub przynajmniej stać bez groźby nabawienia się odcisków. W przywiezionej ze sobą garderobie miała uniform przykuwający uwagę (markowe obcisłe ciuszki, eleganckie pantofle na wysokim obcasie, w których chodzić się dawało, choć wędrówki po schodach sprawiały sporo trudności, odpowiednio dużo wytwornej biżuterii, zdolnej przyćmić niejedną podróbkę); nie zapomniała też o zwykłym wyposażeniu: piórze strzelającym pieprzem, lunetce, szpilce do kapelusza (należącej niegdyś do jej matki, której używała jako broni przeciwko potencjalnym napastnikom) i, rzecz jasna, zestawie umożliwiającym przetrwanie.

Po kilku zaledwie próbach zdecydowała się na będące źródłem nieustającej radości sandałki od Gucciego, prostą, jasną, wciąganą przez głowę sukienkę i szal na ramiona od Pucciego. Zastanawiała się nad nakryciem głowy, doszła jednak do wniosku, że chyba zaczyna ją trochę ponosić. Odbiciu w lustrze posłała dodający otuchy uśmiech w stylu cheerleaderek i zadzwoniła po taksówkę. W ostatniej chwili upchnęła do torebeczki od Louisa Vuittona szpilkę do kapelusza, rozpylacz pieprzu i zestaw umożliwiający przetrwanie. Dołożyła też – tak na wszelki wypadek – swój miniaturowy notes z adresami. Pokaże temu Barry'emu.

Tuż przed wyjściem włączyła CNN, by sprawdzić, czy wydarzyło się coś ciekawego. Pokazywali właśnie relację ze znalezienia w jakiejś szkole kapsuły czasu sprzed pięćdziesięciu lat.

– Wiadomość z przeszłości – dramatyczna pauza – od tych, którzy w niej mieszkali – zakończył sentencjonalnie prezenter.

Olivia roześmiała się. Uwielbiała stosowaną przez CNN frazeologię „zgadnij-co-to”: „Jest wysoki, ma wąsy i chce otruć świat: Saddam Husajn!” „Jest mokre, przezroczyste, bez niej umrzesz: wooooda!” Nagle dojrzała tekst biegnący na dole ekranu; obok „Jankesi 11; Czerwone Skarpety 6” pojawiła się informacja: „Osama Bin Laden widziany w południowym Jemenie. Według naszych źródeł jego tożsamość została całkowicie potwierdzona”.

Gapiła się w telewizor, mrugając z niedowierzaniem.

– Och – westchnęła w końcu. – Ojej. Chociaż może to i dobrze.

7

Kiedy Olivia dotarła do domu, w którym mieścił się apartament Ferramo, poczuła się jeszcze bardziej głupio, okazało się bowiem, że znowu dała upust swej nieco zbyt wybujałej wyobraźni. Jadąc na przyjęcie, spodziewała się czegoś pomiędzy zdecydowanie zbyt drogim hotelem w Knightsbridge a wnętrzami, które z takim upodobaniem prezentował Saddam Husajn w swoich pierwszych programach promocyjnych: dywanów od ściany do ściany, kwadratowych beżowych kanap, kompozycji kwiatowych na tle długich tkanych zasłon, złoconych powyginanych krzeseł i kulistych lamp. W jej rozgorączkowanym umyśle Ferramo wyhodował sobie brodę, nałożył turban i powłóczystą szatę oraz uzbroił się w kałasznikowa. Oczekiwała słodkich zapachów piżma i perfum rodem ze Środkowego Wschodu, tureckich (nie wiadomo dlaczego) rozkoszy oraz gospodarza siedzącego ze skrzyżowanymi nogami na modlitewnym dywaniku obok jednej z kulistych lamp.

Dom jednak okazał się budynkiem ultranowoczesnym, zaprojektowanym w stylu skrajnie minimalistycznym, z ukłonem jedynie w stronę nastrojów marynistycznych – wszystko było w bieli lub błękicie z akcentami przywodzącymi na myśl bulaje, tzn. okrągłymi. Żadnych kulistych lamp czy powyginanych krzeseł. Apartament Pierre'a Ferramo zajmował całe dziewiętnaste i dwudzieste piętro. Gdy Olivia wyszła z windy z białego metalu, oniemiała na widok tego, co pojawiło się przed nią.

Dwudzieste piętro zostało zamienione w jeden ogromny pokój o przeszklonych ścianach, z którego wychodziło się na taras z widokiem na morze. Przez całą jego długość ciągnął się podświetlony – w kolorze jaskrawego błękitu benzyny – basen. Z drugiego końca pokoju, także przez szklaną ścianę, podziwiać można było słońce, w spektakularnych rozbłyskach pomarańczowo-różowych świateł zachodzące za horyzontem Miami.

Ferramo zajmował miejsce u szczytu stołu, przy którym toczyła się gra w karty, a z jego ciemnej, pełnej elegancji sylwetki emanowała namacalna wręcz siła przyciągania i potęga władzy. Za nim stała wysoka hinduska modelka i niczym prawnie poślubiona małżonka jedną ręką wspierała się na jego ramieniu. Jej długie czarne włosy wspaniałą lśniącą falą odcinały się od śnieżnej bieli sukni, a cały efekt potęgowała oszałamiająca biżuteria z brylantów.

Olivia odwróciła wzrok zawstydzona, przestraszona, iż Ferramo w jakiś sposób wie, co za szalone myśli roją się jej w głowie. Wyglądał jak bystry, dystyngowany biznesmen: człowiek bogaty, bez wątpienia posiadający władzę, ale z całą pewnością nie terrorysta. Dzięki Bogu, że nie wygadała się przed Barrym.

– Pani nazwisko? – zwrócił się do niej pilnujący wejścia chłopak z listą gości.

– Olivia Joules – przedstawiła się, dusząc w zarodku chęć przeproszenia go tak generalnie za wszystko.

– A tak, proszę za mną.

Młodzieniec poprowadził ją do dzierżącego tacę kelnera. Olivia starannie wybrała szklankę z wodą mineralną – nie pora dziś na żadne pijackie wygłupy – i rozejrzała się po pokoju, powtarzając w myślach: „Nikt o tobie nie myśli; wszyscy myślą wyłącznie o sobie, tak samo jak ty”.

Dwie młode dziewczyny w podkoszulkach i obcisłych dżinsach, z talią wręcz nieprzyzwoicie obniżoną, wymieniały złożone w powietrzu pocałunki. Rozpoznała w nich panienki, które poprzedniego wieczoru wygięte w literę S pozowały na czerwonym dywanie.

– O. Mój. Boże. – Jedna z dziewcząt gwałtownie uniosła dłoń do ust. – Mam taki podkoszulek.

– Chyba żartujesz.

– Dokładnie taki sam podkoszulek.

– Gdzie go kupiłaś?

– W Gapie.

– Ja też! Kupiłam go w Gapie.

– O. Mój. Boże.

Obie spoglądały na siebie, porażone tym magicznym wręcz zbiegiem okoliczności. Olivia była przekonana, że zanim któraś z nich się załamie, potrafi pomóc im przebrnąć przez tę niezwykle trudną sytuację. Wolno ruszyła w ich stronę.

– Cześć. Skąd się znacie? – zagaiła z przyjacielskim uśmiechem, walcząc z uczuciem, iż jest najbardziej nielubianą dziewczynką na podwórku. Ona także może mieć podkoszulek z Gapa.

– Och, pracujemy obie w… – odezwała się jedna z dziewcząt.

– Jesteśmy aktorkami – nie pozwoliła jej dokończyć koleżanka.

Obie, tak samo jak ich podkoszulki, były przerażająco wręcz do siebie podobne: wielkie biusty, miniaturowe bioderka, długie blond włosy i wydatne, pokryte grubą warstwą błyszczyka usta z kolagenu obwiedzione brązową konturówką. Różnica polegała na tym, że jedna była o wiele ładniejsza od drugiej.

– Aktorkami! Jejku – powiedziała Olivia.

– Ja jestem Demi – przedstawiła się ta mniej ładna. – A to Kimberley. A ty skąd jesteś?

– Z Anglii.

– Anglia. Tam jest Londyn? – zainteresowała się Kimberley. – Chcę pojechać do Londynu.

– Szczęściary z was, że mieszkacie tutaj.

– Nie mieszkamy w Miami, jesteśmy tu tylko przejazdem. Pochodzimy z LA. No, może nie z LA.

– Moja rodzina jest po części włoska, po części rumuńska i po części indiańska, z plemienia Czirokezów – wyjaśniła Kimberley.

– Olivia – przedstawiła się Olivia i wyciągnęła dłoń, czując się do szpiku kości angielska. – Więc jesteście tu przejazdem? W pracy?

– Nie – odparła nonszalancko Kimberley, podciągając dżinsy. – Pierre nas tu sprowadził na promocję.

– Miło z jego strony. Jest wspaniały, prawda?

– Owszem. Ty też jesteś aktorką? – Kimberley nagle stała się podejrzliwa. – Znasz go z Paryża?

– Skąd, nie umiałabym zagrać nawet samej siebie. Poznałam go dopiero wczoraj. Jestem dziennikarką.

– O. Mój. Boże. Z jakiego pisma?

– „Elan”.

– „Elan”. Tego brytyjskiego „Elan”? Powinnaś przyjechać do LA. Zadzwoń do nas. Mogłabyś coś o nas napisać.

– OK – zgodziła się i wyjęła z torebki notes z adresami, pilnując, by nikt nie zauważył zestawu umożliwiającego przetrwanie. – Podajcie mi numer.

Dziewczyny spojrzały na siebie.

– Cóż, w zasadzie w tej chwili nie mamy stałego adresu – powiedziała Demi.

– Ale możesz się z nami skontaktować przez Melissę. No wiesz, tę od PR Pierra.

– Albo możesz zadzwonić do nas do pracy, w Hiltonie.

Kimberley rozwścieczona zmierzyła Demi spojrzeniem.

– Pracujemy tam tylko chwilowo – warknęła. – Musimy coś robić w przerwach między przesłuchaniami i próbami.

– Oczywiście. Który to Hilton?

– Beverly Hilton? – podsunęła ochoczo Demi. – W Santa Monica i Wilshire? Tam, gdzie odbywają się Złote Globy?

W czasie Globów zwykle pracuję w damskiej toalecie. Coś niesamowitego: cztery stanowiska do makijażu, perfumy jakie chcesz. Wszystkie gwiazdy przychodzą poprawić makijaż: Nicole Kidman, Courtney Cox, Jennifer Connelly, każdej można się z bliska przyjrzeć.

„Och, na miłość boską. Osama Bin Laden, faktycznie. Toż to zwykły playboy”.

– Rany. Jaka jest Nicole Kidman? – spytała Olivia.

– O mój Boże – jęknęła tylko Demi, z ręką przytkniętą do serca.

– Tak naprawdę – Kimberley nachyliła się konspiracyjnie – będziemy grać w filmie, którego Pierre jest producentem. Na pewno o tym słyszałaś…

„…i do tego cyniczny playboy, który igra marzeniami niewinnych, młodziutkich niedoszłych gwiazdek”.

– Moje panie, czy mogę wam przeszkodzić?

Olivia odwróciła się. Podszedł do nich niewysoki, smagły mężczyzna w żółtej koszulce polo, spod której wystawały czarne włosy porastające mu pierś. Włosy, podobnie jak te na jego głowie, były skręcone niczym włosy łonowe. Mężczyzna rozsiewał wokół siebie obrzydliwy zapach ciężkich, słodkich perfum. Wyciągnął dłoń do Olivii, wzrokiem taksując jej biust

– Witaj, dziecinko. Alfonso Perez. A ty jesteś…

– Cześć, króliczku. Olivia Joules – odparła, wymownie spuszczając wzrok na jego krocze. – Poznałam Pierre'a Ferramo wczoraj, na promocji Devorée.

– Ach tak. I też jesteś aktorką? Może uda nam się znaleźć dla ciebie jakąś rolę? – Mówił z silnym akcentem, szczególnie dobitnie wymawiając „r”.

– Wielkie dzięki. Zagrać to ja nie potrafię nawet na trąbie.

– Bardzo śmieszne – powiedziała Kimberley.

Czemu Amerykanie zawsze mówią: „Bardzo śmieszne”? Powtarzają to, zamiast roześmiać się naprawdę, jak gdyby śmieszne rzeczy należało obserwować z daleka, broń Boże w nich uczestniczyć.

– Doprawdy, panno Joules? Nie chciałaby pani zostać aktorką? – To był Ferramo, który niezauważony przez nikogo właśnie do nich dołączył.

Demi i Kimberley jak jeden mąż wstrzymały oddech. Gapiły się z rozdziawionymi w niemym zachwycie, podkreślonymi konturówką wydatnymi ustami. Pierre Ferramo miał na sobie idealnie odprasowane błękitne dżinsy i miękki szary sweter z kaszmiru, pięknie uwydatniający jego szerokie bary. Olivia heroicznym wysiłkiem woli zapanowała nad oddechem i spojrzała w ciemne przenikliwe oczy. Ferramo uniósł wyczekująco brwi.

– Kiedyś próbowałam. Dostawałam różne role w rewii komediowej. Odbierano mi je po kolei, aż w końcu została mi do zagrania jedynie rola panny Guided, niemej pokojówki.

Niedoszłe gwiazdki i mały wyperfumowany człowieczek spoglądali na nią oszołomieni.

Przez twarz Ferrano przemknął cień rozbawienia.

– Wybaczycie nam? – zwrócił się do zebranych i ująwszy Olivię za łokieć, powiódł za sobą.

Gwiazdeczki aż się zagotowały, Olivia zaś walczyła z przepełniającymi jej duszę uczuciami złośliwej satysfakcji i wyższości rodem z placu zabaw, którymi to w każdych okolicznościach szczerze pogardzała. „Dziel i rządź”, przyszło jej na myśl. Ferramo wprowadzał podziały wśród swoich panienek, by tym lepiej sprawować nad nimi kontrolę.

Nadbiegł kelner z tacą pełną kieliszków szampana.

– Och nie, dziękuję – rzekła pospiesznie Olivia, widząc, iż Ferramo podaje jej kieliszek na smukłej nóżce.

– Ależ musi pani – powiedział. – To francuski. Najlepszy z możliwych.

Aha, a ty? Też jesteś francuski? Trudno było umiejscowić jego akcent.

– Non, merci - odparła. – Et vous? Vous êtes français”?

– Mais bien sûr- rzekł, spoglądając na niąz uznaniem. – Et je crois que vous parlez bien le français. Vous êtes, ou - je peux? - tu es une femme bien educatée.

„Byłoby miło. Zwłaszcza po Worksop Comprehensive”, pomyślała, w odpowiedzi jedynie uśmiechając się tajemniczo. Nie była pewna, czy educatée na pewno jest właściwym słowem po francusku. Będzie musiała to później sprawdzić.

Olivia miała ucho do języków, przekonała się też, że nawet kiedy któregoś nie znała, często rozumiała, co się do niej mówi. Choć nie rozumiała poszczególnych słów, zwykle udawało się jej odgadnąć, o co rozmówcy chodzi, w czym niejednokrotnie pomagała jej wrodzona wrażliwość na niuanse wypowiedzi. Był czas, gdy brak wykształcenia uniwersyteckiego napawał ją smutkiem, postanowiła więc nadrobić to własnym sumptem. Dzięki książkom i taśmom, a także częstym wyjazdom nauczyła się biegle władać francuskim, zadowalająco opanowała też hiszpański i niemiecki. Podstawy arabskiego zdobyła podczas parokrotnych pobytów w Sudanie i na muzułmańskich wyspach Zanzibar i Lamu. Niestety, jako dziennikarka zajmująca się sprawami mody i stylu niezbyt często miała okazję wykorzystać te jakże cenne umiejętności.

Szczodrze racząc się szampanem, Ferramo prowadził ją pomiędzy gośćmi, obojętny na wysiłek, jaki wkładali, by zwrócić jego uwagę. Olivia czuła się jak na premierze w towarzystwie gwiazdy. Śledziły ich wszystkie oczy, zwłaszcza te należące do wysokiej hinduskiej piękności.

– Nie da się ukryć, panno Joules, że w pani kraju francuski nie cieszy się zbytnią popularnością – powiedział, gdy wychodzili na taras.

– Delikatnie mówiąc – roześmiała się. – Sprzedajne, serożerne małpy, jak niegdyś określił Francuzów Homer Simpson. – Spojrzała na niego z filuternym uśmiechem, ciekawa, jak na to zareaguje.

Wsparł się o stylizowaną na okrętowy reling balustradę i odwzajemniając uśmiech, skinął, by stanęła koło niego.

– Ach, monsieur Simpson. Krynica wszelkiej ludzkiej mądrości. A pani? Czy pani zalicza się do tych z francuską sensibilité?

Stanęła obok, również wspierając się o balustradę, i spojrzała na morze. Wiatr wciąż nie ustawał. Od czasu do czasu zza poszarpanych, pędzących chmur wyzierał księżyc.

– Byłam przeciwna inwazji, jeśli o to pan pyta.

– Z powodu?

– Bo nie miała sensu. Chcieli ukarać tych, co łamali międzynarodowe prawa, choć sami łamali je także. Nie sądzę, by Husajn miał coś wspólnego z atakiem na World Trade Center. On i Al-Kaida nienawidzą się nawzajem. Nie było żadnych dowodów, że w dalszym ciągu posiada broń chemiczną. Wciąż się zastanawiam, czy było coś, o czym nam nie powiedzieli, ale nic takiego nie było. Doszłam tylko do wniosku, że nie należy słuchać rządzących.

– Ma pani rację. Grać pani rzeczywiście nie potrafi – zaśmiał się Ferrame – Pani słowa płyną prosto z serca.

– Kiepsko jak na starą aktorkę, nieprawdaż?

– Ba! Wie pani, że każdego dnia do Los Angeles przyjeżdża pięćset młodych kobiet w nadziei, że zostaną aktorkami, jak szarańcza łaknąc sławy i bogactwa? Poza tym nic się dla nich w życiu nie liczy.

– Z tego, co widzę, wiele z nich przygarnia pan pod własne skrzydła.

– Chciałbym im jakoś pomóc.

– Nieźle to panu wychodzi.

Spojrzał na nią ostro.

– To brutalny zawód.

– Pierre? – Na tarasie pojawiła się wysoka hinduska piękność i gestem posiadaczki położyła mu dłoń na ramieniu. Towarzyszył jej przystojny, elegancki, mniej więcej czterdziestoletni mężczyzna o szerokim uśmiechu, przy którym unosiły mu się kąciki warg – wyglądał jak skrzyżowanie Jacka Nicholsona z kotem Feliksem. – Chciałam ci przedstawić Michaela Monteroso. Pamiętasz, to ten geniusz od zabiegów kosmetycznych, który nam pomaga. Wszyscy w Hollywood go uwielbiają – dodała, zwracając się do Olivii z miną mającą zapewne oznaczać: „my-dziewczyny-się-rozumiemy”. – Zawsze jest pod ręką.

Na przystojnej twarzy Ferramo pojawił się pogardliwy grymas, błyskawicznie jednak zastąpił go uroczy uśmiech.

– Ależ oczywiście, Michael. Miło mi. Cieszę się, że w końcu mogę osobiście poznać mistrza.

Wymienili z Monteroso uścisk dłoni.

– A to moja przyjaciółka z Londynu, Olivia Joules – dodał Ferramo. – Wspaniała pisarka. – Co mówiąc, uścisnął jej ramię, jakby powiedział żart zrozumiały tylko dla nich obojga. – Olivio, pozwól, to jest Suraya Steele.

– Cześć – rzuciła chłodno Suraya, dłonią odgarniając ze skroni włosy, które czarną lśniącą kaskadą opadły jej na ramiona.

Olivia zesztywniała. Nienawidziła kobiet uciekających się do podobnych gestów. Była w nich przebiegła próżność – zdawały się mówić: „patrzcie i podziwiajcie, jaka jestem piękna i jakie piękne mam włosy”, niby to udając, że odgarniają włosy z twarzy. Czy nie prościej było związać je po prostu zwykłą gumką?

– Piszesz, zdaje się, o modzie do „Elan”? – spytała Suraya tonem podszytym współczuciem.

– Czy rzeczywiście? – zainteresował się Monteroso. – Pozwól, że dam ci wizytówkę i adres strony internetowej. Zajmuję się specjalną techniką mikrodermabrazyjną, która powoduje natychmiastowy lifting. Zrobiłem to Devorée na trzy minuty przed rozdaniem nagród MTV.

– Prawda, że wyglądała wspaniale? – rozpromieniła się Suraya.

– Wybaczcie mi, proszę – mruknął Pierre. – Muszę wracać do gry. Nie ma nic gorszego od wygrywającego gospodarza, z wyjątkiem gospodarza, który wygrywa, po czym znika.

– Tak, zdecydowanie powinniśmy wracać. – Suraya mówiła z dziwnym akcentem, ni to z Zachodniego Wybrzeża Stanów, ni to z Bombaju. – Nie chcemy, żeby nasi goście byli niezadowoleni.

*

Widząc, jak Michael Monteroso z nieskrywanym zawodem spogląda za oddalającym się Ferramo, Olivia nawet nie musiała sobie przypominać, że o niej nikt nie myślał. Monteroso miał minę kogoś, kto w późnym wieku dochrapał się sukcesu, i robił wszystko, by tego nie zaprzepaścić. Skinął jej obojętnie głową i obrócił się, by sprawdzić, czy nie znajdzie się ktoś, z kim rozmowa okazałaby się bardziej interesująca. Najwyraźniej szczęście mu sprzyjało, bo na jego twarz wypłynął szeroki, porażający bielą zębów uśmiech.

– Hej, Travis! Co słychać, stary?

– W porzo. Miło cię widzieć.

Facet, z którym Monteroso przybił wysoko w powietrzu piątkę, był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich zdarzyło się Olivii widzieć. Miał lodowato-niebieskie, wilcze oczy, w których jednak czaiła się jakaś desperacja.

– Jak leci? – dopytywał się Monteroso. – Co porabiasz?

– No wiesz, w sumie się kręci. Coś tam piszę, zajmuję się promocją właściwego stylu życia, takie tam różne…

„Aha, takie to więc problemy mamy na filmowej linii ognia”, pomyślała Olivia, walcząc z cisnącym się jej na usta uśmiechem.

– Olivia! Poznałaś już, jak widzę, Travisa Brancato! Czy wiesz, że pisze scenariusz do nowego filmu Pierre'a?

Przygnębiona Olivia grzecznie wysłuchała tyrady Melissy, po czym salwowała się ucieczką, natykając się przy okazji na rozchichotanych chłoptasiów z Break, którzy – niezwykle podekscytowani – zdradzili jej, że będą grali surfingowców w filmie Ferramo, po czym przedstawili jej Winstona, ślicznego czarnoskórego instruktora nurkowania. Jak się dowiedziała, Winston pracował w różnych hotelach na Keys i właśnie przyjechał do miasta, by zabrać na zajęcia klientów z OceansApart. Zaproponował, że następnego dnia po południu oprowadzi ją po statku, może nawet razem ponurkują.

– Jakoś mi się widzi, że nie będę szczególnie zajęty. Jak dotąd znalazłem tylko jednego chętnego, a i tak musiałem go odstawić, bo okazało się, że ma rozrusznik.

Niestety, ponownie do akcji wkroczyła Melissa, tym razem by zapoznać ją z najnowszymi informacjami dla prasy, a przy okazji zalać kolejnym potokiem informacji na temat nowego filmu Ferramo, między innymi, że Winston ma być konsultantem przy kręceniu scen podwodnych. Ostatecznie Olivia doszła do wniosku, że została tu zaproszona nie dlatego, iż Ferramo ją zauważył, lecz wyłącznie po to, by napisać artykuł promujący jego film.

Odłączyła się od tłumu i wróciła na taras, walcząc z uczuciem rozczarowania i złością na samą siebie, że jak ostatnia idiotka pozwoliła sobą manipulować. Spojrzała na morze, lecz widziała jedynie ciemność. Nie potrafiła odróżnić, gdzie kończą się wydmy, a zaczyna plaża, lecz wciąż słyszała huk rozbijających się o brzeg fal. Zauważyła metalowe schodki biegnące z tarasu na umieszczony wyżej balkon. Zapasowe schody na wypadek pożaru? Rozejrzała się wkoło i bez namysłu ruszyła na górę, wychodząc na niewielki prywatny podest osłonięty drewnianym ekranem. Ferramo mógłby rzeczywiście być Osamą Bin Ladenem, mógłby też być tym, za kogo pragnął uchodzić – rzutkim, dystyngowanym biznesmenem. On jednak okazał się zwykłym playboyem, otaczającym się haremem marzących o karierze aktorskiej osobników płci obojga i mamiącym ich szalonymi mrzonkami o filmie, którego nikt nigdy nie ujrzy.

Przez chwilę czuła się bardzo samotna, pogrążona w smutku. Zaraz jednak przypomniała sobie, że nie jest ani sama, ani smutna. Jest Olivia Joules, która w pełni świadomie zrezygnowała ze smażenia jajecznicy jakiemuś ponuremu satrapie i wędrowania z wózkiem po centrum handlowym Worksop. Sama siebie wykreowała, przemierzając świat w poszukiwaniu sensu życia i przygód. Najwyższy czas wynosić się z tego żałosnego przyjęcia i iść dalej.

Na metalowych schodkach rozległy się czyjeś kroki. Ktoś nadchodził. Olivia nie ruszała się, czując, jak serce wali jej w piersiach. Przecież nie zrobiła niczego złego. Niby dlaczego nie miałaby wyjść sobie na dach?

– Proszę, proszę, panna Joules. Chowa się pani tutaj jak mały spłoszony ptaszek.

Ferramo miał ze sobą butelkę szampana i dwa kieliszki.

– Teraz chyba nie odmówi już pani wypicia ze mną lampki Cristal.

Poddała się. Pociągnęła łyk wyśmienitego, lodowatego szampana i pomyślała: „Zasada życiowa numer czternaście: czasami trzeba dać się ponieść prądowi”.

– Proszę mi powiedzieć – rzekł, wznosząc ku niej swój kieliszek – czy może już sobie pani pozwolić na odpoczynek? Skończyła pani pracę? Artykuł gotowy?

– O tak – odparła. – Ale pracuję już nad kolejnym. Piszę o OceansApart. Tym wielkim statku mieszkalnym, który cumuje w porcie.

– Doprawdy? Niezwykle interesujące. – Jego mina mówiła coś wręcz przeciwnego.

– Ale tak naprawdę marzę, by pisać o rzeczach ważnych – dodała szybko, usiłując zatuszować niekorzystne wrażenie. – O wydarzeniach istotnych… ojej… co nie znaczy, że promocję kremu do twarzy uważam za mało istotną…

– Rozumiem. Trudno nazwać ją wydarzeniem o znaczeniu globalnym. A jak zamierza pani napisać artykuł o OceansApart? Porozmawiać z ludźmi? Zwiedzić statek?

– Tak. Poznałam bardzo miłe małżeństwo, z północnej Anglii, jak ja. Jutro mam się z nimi spotkać i…

– O której?

– Rano, o…

– To chyba nie najlepszy pomysł – powiedział zduszonym głosem i wyjmując jej z ręki kieliszek, przyciągnął ją do siebie.

– Dlaczego? – Był tak blisko, że czuła na policzku powiew jego oddechu.

– Ponieważ – powiedział – mam nadzieję, że jutro rano zje pani śniadanie… ze mną…

Wyciągnął dłoń i uniósł jej twarz ku sobie, wpijając się w nią wzrokiem. Pocałował ją, początkowo z wahaniem, po chwili już z namiętnością, która przeniknęła ją całą, wprawiając jej ciało w drżenie. Ani się obejrzała, jak równie namiętnie odwzajemniała pocałunek.

– Nie, nie – zaprotestowała, odsuwając się nagle. Co ona wyprawia? Obściskuje się z playboyem tuż pod nosem świty jego własnych obściskiwaczy.

Spojrzał na nią i opanował się.

– Co się stało? – spytał przyciszonym głosem, gdy oddech wrócił mu do normy.

– Dopiero co się poznaliśmy. Zupełnie cię nie znam.

– Rozumiem – rzekł, kiwając z namysłem głową. – Masz rację. W takim razie spotkamy się jutro o dziewiątej. Przyjadę do Delano. I zaczniemy się poznawać. Będziesz czekać?

Przytaknęła skinieniem głowy.

– Dotrzymujesz słowa? Możesz przełożyć swoje spotkanie?

– Tak. – Niczego nie musiała przekładać. Umówiona była dopiero na jedenastą.

– W takim razie świetnie. – Podniósł się i wyciągnął rękę, by pomóc jej wstać, w szerokim uśmiechu prezentując swoje wspaniałe, białe zęby. – A teraz pora, byśmy przyłączyli się do reszty.

Wychodząc, Olivia zauważyła listę gości zawieruszoną wśród brudnych serwetek i kieliszków na białym stoliku przy wejściu. Gdy po nią sięgała, drzwi za stolikiem otworzyły się i stanęła w nich Demi, poprawiając bluzeczkę. Za nią wychynął ciemny chłopak, którego zadaniem było witanie przybywających gości.

– Cześć – zachichotała Demi głupkowato i skierowała się ku reszcie towarzystwa.

– Zdaje się, że przy wejściu dałam ci swój żakiet? – zwróciła się Olivia do młodzieńca, uśmiechając się konspiracyjnie. – Jasnoniebieski? Zamszowy?

– Oczywiście. Zaraz go poszukam. Podoba mi się pani akcent.

– Dziękuję. – Posłała mu czarujący uśmiech. „Twój też mi się podoba”, pomyślała. „Na dodatek jest równie mało francuski jak twojego szefa”.

– O rany! – Ruszyła korytarzem za młodzieńcem. – Bardzo przepraszam. Co za idiotka ze mnie, przecież wcale nie przyszłam w żakiecie.

– Nic nie szkodzi, psze pani…

– Mózg mam jak sito. Wybacz. I bardzo ci dziękuję – powiedziała i wsunęła mu do ręki pięć dolarów.

Gdy wsiadała do windy, lista gości spoczywała bezpiecznie ukryta w jej torebce.

8

– Całowałaś się z nim?

– Wiem, wiem. O Boże. – Olivia rozciągnąwszy maksymalnie jak się dało sznur telefonu, stała przy oknie i spoglądała na światełka płynących po oceanie statków, zastanawiając się, czy i Ferramo patrzy na nie także. Pocałunek przy świetle księżyca – choć bardzo ją to krępowało – wywarł na niej większe wrażenie niż wcześniejsza informacja o wyśledzeniu Bin Ladena w Jemenie i teraz jej podejrzenia tylko ją śmieszyły.

– Muszę się śpieszyć. Jestem w redakcji – powiedziała Kate na drugim końcu linii. – Jeszcze raz, wszystko po kolei. Wczoraj wieczorem dzwonisz, żeby mi powiedzieć, że to Osama Bin Laden. Po czym nie mija nawet doba, a ty znowu dzwonisz i mówisz mi, że się z nim obściskiwałaś na dachu. Nie znam większej od ciebie kretynki.

– No cóż, masz rację – zmuszona była przyznać Olivia.

– Barry'emu nic nie mówiłaś?

– Byłam blisko – zachichotała Olivia. – Ale na szczęście nie. Jutro się z nim spotykam.

– Z kim? Z Barrym?

– Nie, z Pierre'em.

– Pierre'em Bin Ladenem?

Znowu zaczęła się śmiać.

– Och, przymknij się. Wiem, wiem, idiotka ze mnie. Ale słuchaj.

Nie zamierzam iść z nim do łóżka. Zjemy tylko razem śniadanie.

– Jasne, jasne, tylko śniadanie – parsknęła Kate. – Kurde, muszę lecieć. Zadzwoń do mnie później, OK?

Przepełniona uczuciem szczęścia Olivia położyła się na łóżku i zaczęła rozglądać się po pokoju. Zaprojektowany był naprawdę po mistrzowsku. „Mogłabym mieć takie mieszkanie!”, pomyślała podekscytowana. „Zamiast uchwytu na papier toaletowy mogłabym mieć łańcuch, a zamiast umywalki okrągłą miskę z nierdzewnej stali. Mogłabym mieć żyrandol i wielką szachownicę w ogrodzie, kiedy się go w końcu dorobię. I całe mieszkanie pomaluję na biało, i pozbędę się wszystkiego, co nie jest białe”.

Zachwycona nową wizją mieszkania przebrała się w piżamę, nastawiła budzik na siódmą, zasunęła już naprawione rolety i zalogowała się do swojej skrzynki internetowej. Była wiadomość od Barry'ego: „Dot.: Cool Miami”.

Niecierpliwie kliknęła „Otwórz”.

„Dobre”.

Tylko tyle: „Dobre”. Promieniowała podszytą uczuciem złośliwości dumą.

W nagłym przypływie odwagi kliknęła: „Odpowiedź” i napisała:

Dot.: Dobre.

1. Dzięki, męczyduszo.

2. „Elan” zatrzymuje mnie na kolejny dzień.

3. Chcesz artykuł o niedoszłych gwiazdkach? Dziennie przyjeżdża ich pięćset do LA w nadziei, że im się uda.

Koniec. Olivia.

Wystukała dla „Elan” siedemset pięćdziesiąt słów o promocji kremu do twarzy, po czym pod wpływem impulsu wysłała do nich e-mail z pytaniem, czy nie byliby zainteresowani artykułem o niedoszłych gwiazdkach, podobnie jak artykułem na temat pochopnych sądów o kimś dopiero co poznanym, które mogą okazać się kompletne chybione.

Następnego ranka Olivia wstała i ubrała się niezwykle wcześnie. O pół do ósmej wędrowała już South Shore, z mocnym postanowieniem pozbycia się wszystkich głupkowatych myśli o terrorystycznym alter ego Ferramo i zadbania, by jej policzki pod wpływem porannego spaceru nabrały pięknego, zdrowego kolorytu. Wiatr wiał mocniej niż dotąd; z palm pospadały liście i gałęzie, zaśmiecając ulicę. Jakiś kelner gonił obrus, który uciekał przed nim gnany powiewami wiatru.

Popatrzyła na plażę, gdzie pierwsi miejscowi włóczędzy zaczynali budzić się do życia. Jeden z nich z lubieżnym zachwytem przyglądał się nieświadomym niczego dziewczętom ćwiczącym jogę – było ich siedem i leżąc na plecach, powoli rozchylały i zwierały nogi. Olivia wybrała tę samą drogę, którą przebyła poprzedniego dnia, tłumacząc sobie, że z powrotem wróci taksówką i będzie mieć jeszcze dość czasu, by do śniadania zrobić się na bóstwo.

Zatrzymała się dopiero, gdy dotarła do trawniczka, na którym wczoraj poznała Elsie i Edwarda. Usiadła na betonowym murku i po raz kolejny porażona jego ogromem przyglądała się OceansApart. Dobiegł ją dźwięk gongu, po którym rozległ się jakiś komunikat. Mewa zanurkowała w wodę po wypatrzoną z góry rybę. W powietrzu unosił się zapach typowy dla portu – ropy wymieszanej z rybim odorem i wonią wodorostów. Ciepły wiaterek marszczył powierzchnię wody, a małe spienione fale uderzały o kamienisty brzeg. Na balkonach siedzieli ludzie. Olivia podniosła do oczu lunetkę i zaczęła szukać kabiny Elsie i Edwarda. Znalazła jąna trzecim pokładzie od góry, mniej więcej na środku. Elsie z luźno spiętymi włosami i w białym, podwiewanym przez wiatr szlafroku siedziała na białym wiklinowym krześle. Był tam, również w szlafroku, i Edward, stojący w drzwiach. „Gołąbeczki – pomyślała Olivia – tak słodko razem wyglądają”.

Nagle głęboko pod wodą rozległ się przytłumiony huk, który sprawił, że aż podskoczyła. Monstrualnych rozmiarów kolos zachwiał się, jak pijak tracąc na chwilę równowagę, zaraz jednak się wyprostował. Jego ruch wzniecił wielką falę, która przemknęła przez spokojną wodę kanału w stronę Olivii i z hukiem rozbiła się o kamienisty brzeg. Rozległy się krzyki i na balkony wylegli ludzie, z niepokojem spoglądając w dół.

Instynkt kazał jej uciekać. W odległości stu metrów na prawo dostrzegła kupę gruzu wysoką na jakiś metr i metalowy kontener. Szybkim krokiem zaczęła zmierzać w ich stronę. Od kontenera dzieliło ją jeszcze niecałe dziesięć metrów, gdy pojawił się błysk, a po nim rozległ się huk, j akby gdzieś pod ziemią ktoś z całej siły zatrzasnął gigantyczne drzwi.

Kiedy się odwróciła, ujrzała, jak zza statku wznosi się ogromny słup wody. Zaczęła biec ku kontenerowi, potykając się na nierównej ziemi. Rozległ się zawodzący głos syreny, brzmiąc jak alarm nuklearny z kręconych w latach pięćdziesiątych filmów. Słychać było krzyki, kolejne syreny, a potem nastąpił oślepiający błysk błękitnego światła i kolejny huk, głośniejszy niż wszystko, co dotąd w życiu słyszała. Uderzyła w nią ściana gorącego powietrza, wraz z którą nadleciały odłamki i szczątki metalu, i powaliła ją na ziemię. Ogłuszona łomotem własnego serca w uszach i dysząc ciężko, z trudem pokonała ostatnie metry dzielące ją od kontenera. Dostrzegła pod nim szczelinę i wcisnęła się w nią najgłębiej, jak się tylko dało. Osłoniła usta złożonymi dłońmi i w ten sposób oddychała, starając się nie wciągać w płuca kwaśnego dymu i próbując się uspokoić, skulić w sobie, zniknąć, zasnąć jak żółw w kartonowym pudle wyłożonym sianem.

NIGDY NIE WPADAĆ W PANIKĘ. Zasada numer jeden, podstawowa zasada, której trzeba się trzymać, by przeżyć, zawsze i wszędzie, w każdej sytuacji pamiętać, żeby nigdy nie wpadać w panikę. Nie wolno ulec histerii, nie wolno zapomnieć o wykonywaniu najprostszych, oczywistych czynności, trzeba patrzeć i obserwować wszystko, co się wkoło dzieje.

Gdy odgłosy katastrofy nieco ucichły i słychać już było tylko wycie syren i krzyki, Olivia otworzyła oczy i wyjrzała ze swej kryjówki. Przez chmurę gęstego, czarnego dymu popatrzyła w stronę portu, gdzie szalał dziki pożar. Trudno było cokolwiek zobaczyć, ale wyglądało to tak, jakby paliła się woda. Olivia dostrzegła niewyraźną sylwetkę OceansApart i odniosła wrażenie, że kadłub statku rozerwany jest na pół. Jedna połowa wciąż jeszcze stała normalnie, druga natomiast stanęła dęba i wyglądała jak Titanic w filmie. Po pokładzie ześlizgiwali się ludzie, próbując uchwycić się relingów. Ci, którym się to nie udało, spadali prosto w szalejące płomienie. Balkon Elsie i Edwarda znajdował się dokładnie w miejscu, gdzie statek pękł i gdzie teraz widać było jego wnętrze w przekroju, jak na rysunku.

Postanowiła nie ruszać się z miejsca. Nagle unosząca się wciąż horyzontalnie część statku się wybrzuszyła. Po raz drugi poczuła uderzenie fali gorąca, jakby otworzyła nagrzany piekarnik, rozległ się kolejny huk i kadłub zamienił się w gigantyczną kulę ognia. Nad głową usłyszała ogłuszający ryk. Przez kilka sekund wyrównała oddech, po czym, dodając sobie otuchy powtarzanymi jak mantra słowami: „Spokojnie, spokojnie, nie wpadać w panikę, spokojnie”, wygramoliła się spod kontenera i z ulgą stwierdziwszy, że jest w stanie ustać na nogach, rzuciła się pędem przed siebie. Za jej plecami rozległ się huk eksplodującego kontenera.

9

– Dobrze się pani czuje?

Olivia skulona, z rękami wokół głowy, siedziała pod ścianą niskiego budynku, oddzielającego ją od portu i Oceans Apart. Podniosła wzrok i ujrzała nad sobą twarz młodego strażaka.

– Jest pani ranna?

– Chyba nie.

– Może pani wstać?

Podniosła się i zwymiotowała.

– Bardzo przepraszam – powiedziała i otarła usta. – Niezbyt piękny widok.

– Proszę to nałożyć – rzekł strażak i powiesił jej na szyi żółtą taśmę. – Zajmą się panią sanitariusze.

– Sądzę, że będą mieli ważniejsze sprawy.

Na drogach i mostach wszystko stanęło. Miasto zamarło. Wszędzie słychać było wycie syren alarmowych. Zewsząd nadlatywały ku nim helikoptery.

Strażak wyciągnął butelkę z wodą. Napiła się z niej trochę i oddała strażakowi.

– Proszę ją zatrzymać.

– Nie, nie, niech pan ją weźmie. – Skinęła w kierunku statku. – Musi pan tam wracać. Mnie nic nie jest.

– Na pewno?

– Na pewno.

*

Oparła się o ścianę i spojrzała w dół na siebie. Była czarna. Lewą dłoń miała poparzoną, choć nie odczuwała żadnego bólu. Włosy miała sztywne w dotyku, jak nadpalone, ale przynajmniej były – cud doprawdy, że utrwalacz nie stanął w płomieniach. Piekły ją oczy. Wszędzie walały się szczątki i kawałki poszarpanego metalu, w wielu miejscach płonął ogień. „Wszystko w porządku”, pomyślała. „To takie proste. Wejdę do wody, znajdę Elsie i Edwarda i wyciągnę ich na brzeg”.

Olivia obeszła budynek i przez chwilę spoglądała w stronę otwartego morza, na przystań pełną jachtów, błękitne niebo. Później obejrzała się na OceansApart i miała wrażenie, że przełączyła w telewizji kanał z programem wakacyjnym na film katastroficzny. Stojąca pionowo część statku gwałtownie tonęła, wprawiając wodę wokół we wrzenie. W kadłubie drugiej, niebezpiecznie przechylonej połowy zionęła gigantyczna poczerniała dziura. Wciąż dobywały się z niej płomienie i dym. Wśród pokrywających powierzchnię kanału płomieni unosiły się szczątki. Olivia z przerażeniem wpatrywała się w rozgrywającą się na jej oczach surrealistyczną scenę jatki, gdzie zmasakrowane ludzkie ciała mieszały się z porozrywanymi trupami rekinów i barrakud. Strażacy zaczęli zlewać płomienie i unoszące się pomiędzy nimi ciała pianą.

Nadjechali sanitariusze i zajęli się rozstawianiem punktu opatrunkowego. Nagle w wodzie niedaleko brzegu Olivia dostrzegła mężczyznę. Wystawała mu tylko głowa i widać było szeroko otwarte usta. Przerażony spoglądał ku brzegowi i nagle poszedł pod wodę. Olivia zrzuciła trampki i spodnie od dresu i weszła do wody. Poczuła, jak jej palce zanurzają się w gorącym mule. Woda także była gorąca, brudna i gęsta. Zbliżała się do miejsca, w którym zniknął mężczyzna, wzięła głęboki wdech i zanurkowała. Nic nie widziała, musiała więc szukać po omacku. Po zdającej się trwać wieki chwili wyczuła ciało mężczyzny. Był prawie nieprzytomny, na dodatek do ułomków nie należał. Objęła go w pasie ramionami i zaczęła ciągnąć w górę, aż znalazł się na powierzchni. Wtedy puściła go na chwilę, by samej zaczerpnąć powietrza, po czym złapała go za głowę. Zatkała mu nos i zaczęła robić sztuczne oddychanie. Z trudem jej to przychodziło, tym bardziej że niełatwo było utrzymać go na powierzchni. Obróciła się w stronę brzegu i pomachała, a potem reanimowała go dalej. Zachłysnął się powietrzem, zakaszlał, wypluwając fontannę wody, i zwymiotował. Odepchnęła od siebie plwociny, objęła go ramieniem za szyję, jak ją uczono, i zaczęła holować do brzegu. Na spotkanie wyszli sanitariusze i przejęli go od niej.

Spojrzała na kanał. Chyba coraz więcej ciał wydostawało się z wraku. Na brzegu zjawiła się grupa nurków. Podeszła do nich chwiejnym krokiem. Nikt nie zwrócił na nią uwagi. Poprosiła o maskę, płetwy i kamizelkę ratunkową. Facet, do którego się zwróciła, spojrzał na nią przelotnie.

– Nic ci nie jest?

– Nie. Potrafię nurkować.

– No i co?

– Chcę wam pomóc.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, oboje o krok od wywołanego przerażeniem ataku histerii.

– Masz uprawnienia?

– Tak, ale wolałabym pracować na powierzchni. Ale gdybyście potrzebowali dodatkowego nurka, możecie mnie wezwać.

– OK. Proszę – powiedział i podał jej płetwy oraz kamizelkę uzbrojoną w rurki i gwizdek. – Gdybyś potrzebowała pomocy, gwizdnij.

Wróciła na brzeg i włożyła kamizelkę, przez rurkę nadmuchując ją powietrzem. Gdy poczuła, że kamizelka przywiera jej ściśle do ciała, spuściła powietrze. Przez chwilę czuła podchodzące do gardła mdłości. Pomyślała, że na pewno odnajdzie Elsie i Edwarda, bo przecież ich balkon był od strony brzegu. Choć dopiero co ich poznała, czuła się przy nich spokojnie i bezpiecznie, jak w domu. Niejasno zdała sobie sprawę, że podejmując tę próbę uratowania ich, chce uleczyć przeszłość

– jeśli ich znajdzie i ocali, jakimś cudem uraz z przeszłości straci na swojej intensywności i wszystko znowu będzie dobrze.

Olivii udało się wyciągnąć na brzeg wielu ludzi, choć nie potrafiła powiedzieć, ilu dokładnie. Miała wrażenie, że działa jak automat; wszystko wydawało jej się nierealne. Jednej kobiety nie zdołała uratować; ujrzała, jak znika pod wodą, wypływa i znowu się zanurza. Gdy Olivia wyciągnęła ją na powierzchnię, twarz miała posiniałą, a wokół ust i nosa pojawiła się piana. Olivia nadmuchała kamizelkę, otarła pianę z nosa i posiniałych warg kobiety i zaczęła robić jej sztuczne oddychanie. Kobieta wciąż miała zawieszone na szyi przeciwsłoneczne okulary i biało-czerwony top frotte z kapturem. Po trzecim oddechu zakaszlała i zdawało się, że z tego wyjdzie; kiedy jednak Olivia holowała ją do brzegu, poczuła, jak umiera. Było to prawie niezauważalne, po prostu ciałem kobiety wstrząsnął dreszcz i na tym koniec. Sanitariusze zabrali ją na reanimację, Olivia jednak wiedziała, że starali się na próżno.

Nagle śmiertelnie znużona usiadła pod drzewem. Jeden z sanitariuszy przyniósł jej wodę, kazał jej włożyć spodnie, otulił ramiona ręcznikiem i rozmasował dłonie. Powiedział, że powinna pójść do punktu medycznego, i pomógł jej wstać. Gdy szli, w kieszeni jej spodni rozdzwonił się telefon.

– Hej, Olivio. Słuchaj, Oceans Apart…

– Cześć, Barry – powiedziała znużonym głosem. – Mówisz o OceansApart rozerwanym na strzępy.

– Słuchaj, jesteś tam? Co masz dla nas?

Przekazała mu wszystko, co wiedziała: to, co usłyszała od sanitariuszy, nurków i policji, fragmenty opowieści ludzi, których wyciągała na brzeg. Barry nieustannie wchodził jej w słowo.

– Dobrze. Masz jakichś świadków? Gdzie jesteś? Możesz z kimś porozmawiać tam, na miejscu?

Dostrzegła spojrzenie sanitariusza, który jej pomógł. Wziął od niej telefon, przez chwilę słuchał, po czym powiedział:

– Straszny musi być z pana dupek.

Wyłączył telefon i oddał go Olivii.

Olivia pozwoliła, by sanitariusze zbadali ją i opatrzyli jej rękę. Następnie z kocem zarzuconym na ramiona wstała i poszła się przejść. W centrum medycznym zobaczyła potwornie poparzonych ludzi, którzy omal nie utonęli, a także takich, których spotkało i jedno, i drugie. Później dostrzegła wnoszoną na noszach rudowłosą kobietę. Stała ogłuszona, czując, jak koszmar i cierpienie ostatnich godzin budzą ból, którego doświadczyła w przeszłości – jakby ktoś uderzył ją w ledwo zabliźnioną ranę. Znalazła sobie pusty kącik i przycupnęła w nim zwinięta w kłębek, z kocem naciągniętym na głowę. Po długiej chwili wyprostowała się i pięścią otarła twarz.

– Dobrze się czujesz, kochanie? – usłyszała czyjś głos. – Masz ochotę na filiżankę herbaty?

– Och, kochanie, za mocna będzie dla niej. Dolej kropelkę mleka.

Podniosła wzrok i ujrzała Elsie i Edwarda nachylających się nad nią z tacą.

10

Gdy na dworze zrobiło się ciemno, Olivia potykając się, weszła do holu Delano Hotel. Cała oblepiona błotem, krwią, wodorostami i Bóg wie czym jeszcze, czuła się jak jeszcze jeden mebel o niewiadomym zastosowaniu. Wyobraziła sobie siebie w pozycji na czworakach, z lampą lub krzesłem umocowanym na plecach. Niepewnym krokiem, ledwo co widząc, podeszła do recepcji.

– Czy mogę prosić o klucz? Olivia Joules, pokój 703 – powiedziała zduszonym głosem.

– OmójBoże. OmójBOŻE – jęknął na jej widok recepcjonista. – Zadzwonię do szpitala. Zaraz wezwę pogotowie.

– Nie, nie, nic mi nie jest, naprawdę. Chcę tylko dostać… swój klucz i trochę… trochę… trochę… – Z kluczem ściśniętym w dłoni odwróciła się i poszukała wzrokiem windy. Nigdzie nie mogła jej dostrzec. Nagle śliczny chłopiec hotelowy rzucił się, by ją podtrzymać, po chwili było ich już dwóch, a potem… a potem wszystko zasnuła biała mgła.

W sekundę po przebudzeniu się nic nie pamiętała, zaraz jednak stanęły jej przed oczami sceny wczorajszej tragedii: dym, metal, gorąco, woda i zimny, wilgotny dotyk martwych ryb.

Otworzyła oczy. Leżała w szpitalu. Wszystko wokół było kompletnie białe, tylko obok jej łóżka migotało czerwone światełko. Jako czternastoletnia Rachel Pixley leżała w szpitalnym łóżku, patrzyła na przejście dla pieszych, wybiegała ze sklepu z gazetami z paczką słodyczy i numerem „Cosmopolitan”. Biegła, żeby dogonić rodziców. Rozległ się krzyk i przeraźliwy pisk opon. Zamknęła oczy, przypominając sobie kobietę, którą widziała w telewizji po zawaleniu się Twin Towers – nieco otyłą kobietę z Brooklynu. Straciła syna i nie przebierała w słowach. A potem powiedziała: „Kiedyś myślałam, że zawsze będę pragnąć zemsty, oko za oko, ale teraz się zastanawiam: jak świat może być taki… okrutny?” Na słowie „okrutny” głos jej się załamał.

Gdy Olivia ocknęła się po raz drugi, dotarło do niej, że wcale nie jest w szpitalu, tylko w swoim pokoju w Delano, a czerwone światełko mruga nie na ekranie monitorującym pracę jej serca, tylko na telefonie, sygnalizując pozostawioną wiadomość.

– Cześć, Olivio! Mam nadzieję, że nie dzwonię za wcześnie. Jestem Imogen z biura Sally Hawkins w „Elan”. Dostaliśmy twojego e-maila, dzwoniła też Melissa z Century PR w sprawie historii o kandydatach na gwiazdy. Owszem, Sally pisze się na to. Musimy omówić szczegóły twojego dalszego pobytu. Zadzwoń do nas, jak się obudzisz. Och, i powodzenia z OceansApart.

– Cześć, mówi Melissa. Rozmawiałam z twoim wydawcą. W następnym tygodniu mamy przesłuchania w Standard Hotel w Hollywood. Byłoby wspaniale, gdybyś się tam do nas przyłączyła.

– Olivia? Tu Pierre Ferrame Jestem w holu. Może właśnie schodzisz na nasze rendez-vous?

– Olivia? Tu znowu Pierre. Jest kwadrans po dziewiątej. Czekam na ciebie na tarasie.

– Olivio, wygląda na to, że o mnie zapomniałaś. Może już słyszałaś o tej straszliwej tragedii. Zadzwonię do ciebie troszkę później.

– Olivia, mój Boże. Tu Imogen z „Elan”. Wielki Boże. Zadzwoń do nas. O mój Boże.

– Olivia, mówi Kate. Mam nadzieję, że nie kręciłaś się nigdzie w pobliżu tego statku. Daj znać.

Kolejne wiadomości z recepcji, od lekarza, ani słowa więcej od Pierre'a. Znowu Kate. I Barry.

– Gdzie jesteś? Słuchaj, możesz znowu się tam wybrać? Za piętnaście szósta twojego czasu ma być konferencja prasowa w porcie. Mamy tam fotografa. Musisz zdobyć kilka wypowiedzi, potem leć do szpitala porozmawiać z tymi, co przeżyli, i ich rodzinami. Zadzwoń.

Z trudem sięgnęła po pilota, włączyła CNN i opadła z powrotem na poduszki.

– Kolejne doniesienia z katastrofy OceansApart w Miami. W miarę, jak rośnie liczba zabitych, prowadzone na miejscu dochodzenie sugeruje, iż wybuch został spowodowany przez łódź podwodną, prawdopodobnie konstrukcji japońskiej, wyładowaną materiałami wybuchowymi. Być może sterowali nią zamachowcy samobójcy. Wszystko wskazuje na to, że potworny wybuch na OceansApart może być dziełem samobójczych terrorystów.

W dole ekranu biegł napis: „Wybuch na OceansApart: 215 zabitych, 189 rannych, 200 zaginionych. Ogłoszono stan najwyższej gotowości”.

Wygramoliła się niezgrabnie z łóżka, na sztywnych nogach podeszła do laptopa i nacisnęła klawisz. Nic się nie stało. Osłupiała gapiła się na komputer. Wtyczka tkwiła w kontakcie, tak jak ją zostawiła. Pamiętała, że wychodząc, nie wyłączyła komputera, tylko jak zwykle zostawiła go na chodzie i teraz powinien się uruchomić po jednym kliknięciu w klawisz.

Nie bacząc na ból w ręce i stawach, rozsunęła zasłony i mrużąc oczy przed światłem, które wdarło się przez okno, rozejrzała się po pokoju. Podeszła do szafy i przejrzała ubrania, potem otworzyła sejf i sprawdziła jego zawartość. Wzięła torebkę od Louisa Vuittona. Karty kredytowe były na miejscu, podobnie jak puszka zapewniająca przeżycie i wizytówki, ale – musiała się przytrzymać półki, by nie upaść – znikła lista gości. Lista gości, którą gwizdnęła na przyjęciu.

Potykając się, weszła do łazienki i z wiszącego obok klozetu telefonu zadzwoniła do recepcji.

– Mówi Olivia Joules.

– Jak się pani czuje, panno Joules? Było do pani mnóstwo telefonów. Lekarz prosił, żebyśmy się z nim skontaktowali natychmiast, jak tylko się pani… Nie, proszę pani. Z wyjątkiem obsługi hotelowej nikogo do pokoi nie wpuszczamy. Oczywiście, pokojówka była posprzątać pokój, ale…

Olivia spojrzała na siebie w lustrze. Włosy z jednej strony sterczały jej jak strachowi na wróble. Sięgnęła po szczotkę. Zwisał z niej pojedynczy, bardzo długi czarny włos.

– To na pewno sprzątaczka, ty głuptasie.

Olivia siedziała na podłodze w łazience ze słuchawką przy uchu, chciwie wsłuchana w dobiegający z drugiego końca głos Kate.

– Ale po co jej była moja szczotka? – zadała pytanie drżącym szeptem.

– Wiesz, jak to jest. Patrzysz w lustro, widzisz, że jesteś trochę rozczochrana, więc sięgasz po szczotkę. W końcu sprzątaczki to takie same kobiety jak my.

– Dlaczego wyłączyła mój komputer?

– Może niechcący wyciągnęła wtyczkę z kontaktu.

– Gdyby tak się stało, to by mi powiedział, że: „Nastąpiło niewłaściwe zaniknięcie programu”, kiedy go włączyłam na nowo.

– Olivio, jesteś wykończona i w szoku. Idź do łóżka, prześpij się i wracaj do domu. A listę gości na pewno znajdziesz w kieszeni.

– Kate! – niemal krzyknęła. – Ja nie miałam kieszeni!

– Nikt się nie włamuje do czyjegoś pokoju, żeby ukraść listę gości z przyjęcia. Idź spać.

Wzrok Olivii padł na sukienkę, w której była na przyjęciu, leżącą dokładnie tam, gdzie ją zostawiła – niedbale rzuconą na krzesło. Kieszeń, też coś. Ale. Och. Nagle jej się przypomniało – ależ z niej tępa idiotka – że torebka ma kieszonkę. No, przynajmniej coś, co za kieszonkę miało uchodzić. Jeszcze raz sięgnęła po torebkę. Lista gości była tam, a jakże, bezpiecznie upchnięta w niby-kieszonkę.

Olivia usiadła ciężko przy biurku i wsparła głowę na rękach. Czuła się wypluta, zmęczona, przerażona i samotna. Marzyła, by ktoś ją przytulił. Sięgnęła po leżącą na biurku wizytówkę i wykręciła numer.

– Słucham – rozległ się damski głos z lekkim akcentem z Zachodniego Wybrzeża.

– Czy mogę prosić Pierre'a?

– Nie ma go. Z kim mam przyjemność? – Telefon odebrała potrząsająca włosami Suraya.

– Olivia Joules. Miałam się z nim spotkać dzisiaj rano, ale…

– Oczywiście. Chcesz mu coś przekazać?

– Ee, w zasadzie nie. Przeproś go tylko w moim imieniu, że się z nim nie spotkałam. Byłam w porcie, kiedy OceansApart wyleciał w powietrze.

– Ojej. Boże. Okropność.

„Okropność?”

– Zastanę go później?

– Nie. Wyjechał z miasta. – W jej tonie było coś dziwnego.

– Wyjechał z Miami? Dzisiaj?

– Tak. Miał do załatwienia pilną sprawę w Los Angeles. Prowadzi przesłuchania do filmu. Chcesz, żebym mu coś przekazała?

– Powiedz mu tylko, że dzwoniłam, i jeszcze raz go przeproś. Dziękuję.

Odłożyła słuchawkę i przycupnęła na kraju łóżka, trzymając w zaciśniętej pięści prześcieradło. Spoglądała przed siebie niewidzącym wzrokiem. Myślała o poprzednim wieczorze – Ferramo tulący ją do siebie na dachu, gdy mówiła mu o OceansApart i porannym spotkaniu z Elsie i Edwardem.

„To chyba nie najlepszy pomysł… – Jego oddech muskający jej policzek. -…ponieważ mam nadzieję, że jutro rano zje pani śniadanie… ze mną…”

Podniosła słuchawkę i zadzwoniła do „Elan”.

– Imogen? Tu Olivia. Słuchaj, chciałabym polecieć do LA i napisać ten artykuł o gwiazdkach. Natychmiast. Najszybciej, jak ci się uda. Zarezerwuj mi bilet na pierwszy możliwy samolot.

Gdy Olivia spoglądała przez okno na rozciągającą się w dole Arizonę, słońce właśnie zachodziło, barwiąc pustynię na czerwono. Ogromna szrama Wielkiego Kanionu pogrążona już była w mroku. Pomyślała o wszystkich tych pustyniach, nad którymi latała, w Afryce, Arabii, i o tym, co widziała. Myślała o tej asymetrycznej wojnie, która nagle wdarła się w jej życie, zakorzenionej w pustyniach, historii i widokach, tak prawdziwych, jak i wyimaginowanych, której nie zakończą żadne armie ani wybuchy wściekłości. Jednego była ciekawa – czy kiedy Pierre Ferramo całował ją tamtego wieczoru, wiedział, że następnego dnia wielki statek wyleci w powietrze?

11

LOS ANGELES

Co w takim razie robił w Hollywood? Zmierzając trzęsącą się i podskakującą taksówką w stronę wzgórz, Olivia opuściła okno i rozkoszowała się poczuciem wolności oraz dziwnej samowoli, co odczuwała zawsze, ilekroć zjawiła się w Los Angeles. Wszystko tu było tak cudownie powierzchowne. Przyglądała się mijanym po drodze ogromnym reklamowym billboardom: „Chcesz zrobić karierę? Zostań gwiazdą! Zgłoś się do biura szeryfa w hrabstwie LA”. „Rehabilitacja zakończona, jesteśmy gotowi do zabawy” – głosiła reklama programu telewizyjnego. Przystanek autobusowy zdobił plakat, na którym szeroko uśmiechnięta pani o bujnej fryzurze reklamowała swoje biuro nieruchomości: „Valerie Babajian: tylko z nami znajdziesz najlepsze lokum w LA”. Kolejny billboard z reklamą stacji radiowej był prosty: „George, brat Jennifer Lopez”. Inny z kolei, który zdawał się niczego nie reklamować, pokazywał artystyczną wizję platynowej blondynki o figurze Jessiki Rabbit w obcisłej różowej sukience. Pod spodem widniały gigantyczne litery, układające się w napis: „Angelyne”.

– Czy ta Angelyne to jakaś aktorka? – Olivia zwróciła się do taksówkarza.

– Angelyne? Nie – roześmiał się. – Po prostu sama sobie opłaca te plakaty, a potem zjawia się osobiście na przyjęciach i takich tam. Robi to już od lat.

„Pierre z całą pewnością nie znosi tego miejsca”, pomyślała. Gdy byli już całkiem blisko zielonoszarych wzgórz, na zboczach których w mroku połyskiwały światełka, przy drodze pojawiło się Cedars-Sinai Medical Center ozdobione wielką gwiazdą Dawida.

– Już wiem, po co tu przyjechał – powiedziała do siebie Olivia w nagłym olśnieniu. – Cały ten film to jedna wielka bzdura. Oni chcą zaatakować Los Angeles.

Jak zwykle w podobnych sytuacjach dała się ponieść wizjom rodzącym się w jej nad wyraz bujnej wyobraźni – pociski odpalane ze szczytu w psim parku Runyon Canyon i lądujące na biurach kierownictwa Fox Studios; zamachowcy samobójcy na koncercie finałowym „Amerykańskiego idola”; ludzkie torpedy pędzące z zawrotną szybkością poprzez sieć miejskiej kanalizacji. Zapragnęła zadzwonić do CNN i jednostronnie ogłosić czerwony alarm: „On jest przystojny i seksowny, ale chce nas wszystkich wystrzelić w kosmos: Pierre Ferramo…”

Napis na Standard Hotel przy Sunset umieszczony był do góry nogami, jakby dla zademonstrowania – nie wiadomo po co – jakichś idiotycznych tendencji wywrotowych. Hotel z dawnego domu starców został niedawno przerobiony na świątynię hollywoodzkiego szyku w stylu retro. Kontrast z dotychczasową klientelą był wręcz oszałamiający. Rzadko zdarzało się Olivii widzieć tylu pięknych młodych ludzi rozmawiających przez telefony komórkowe i zgromadzonych w jednym miejscu. Były tu dziewczyny w spodniach moro i górach od bikini, dziewczyny w obcisłych sukieneczkach, dziewczyny w dżinsach z tak obniżoną talią, że ich kości łonowe znajdowały się co najmniej pięć centymetrów powyżej paska, ogolonych na łyso chłopców z kozimi bródkami, chłopców w obcisłych dżinsach, pozwalających w pełni podziwiać ich klejnoty rodzinne, chłopców w dżinsach workowatych, z krokiem na wysokości kolan. Z sufitu zwieszały się na łańcuchach krzesła z pleksiglasu w kształcie kapsuł. Podłogi, ściany i sufity pokryte były grubymi na kilka centymetrów dywanami. Przy wejściu na basen DJ puszczał winylowe płyty. Na ścianie za recepcją, w szklanej witrynie siedziała dziewczyna w białej bieliźnie, spokojnie czytając sobie książkę. Wszystko to sprawiło, że Olivia poczuła się jak siedemdziesięcioletnia otyła pracownica naukowa, którą lada moment ktoś poprosi, żeby przeniosła się do położonego nieco dalej hotelu o niższym standardzie.

Recepcjonistka wręczyła jej liścik, w którym Melissa witała ją w LA oraz informowała, że przesłuchania zaczynają się jutro z samego rana, a członków ekipy z łatwością będzie można spotkać w holu bądź w barze. Po raz kolejny boy hotelowy uparł się, by towarzyszyć jej do pokoju, choć – jak poprzednio – bagażu w zasadzie nie miała. Jego głowa przypominała jej magnetyczną zabawkę z dzieciństwa, gdzie do narysowanej twarzy można było dowolnie przyczepiać wykonane z metalu brody i wąsy. Chłopiec, czy może raczej mężczyzna, miał pofarbowane na czarno włosy, kozią bródkę, długie bokobrody i okulary w czarnych cienkich oprawkach. Wyglądał co najmniej idiotycznie. Koszulę nosił rozpiętą niemal do pasa, prezentując klatę niczym Action Man.

Otworzył drzwi do jej pokoju. Znajdowało się w nim niskie łóżko, wykładana pomarańczowymi kafelkami łazienka, srebrny puf i jasnoniebieska podłoga. „Może jednak nie powinnam malować swojego mieszkania na biało”, pomyślała Olivia. „Może powinnam je urządzić bardziej w stylu lat siedemdziesiątych, w różnych kolorach, z pleksiglasowymi kapsułami zwisającymi z…”

– Podoba się pani pokój? – spytał boy.

– Wygląda trochę jak z planu Barbarelli - mruknęła.

– Wtedy jeszcze nie było mnie chyba na świecie – zauważył.

Impertynencki sukinsyn. Musiał być już dobrze po trzydziestce. Miał inteligentne niebieskie oczy, do których owłosienie twarzy w stylu ofiary mody wybitnie nie pasowało. Bez śladu wysiłku położył na łóżku jej walizkę, jakby nie ważyła więcej niż zwykła papierowa torba. Jego ciało także pozostawało w krzyczącym kontraście z zarostem na twarzy. Lecz cóż, to było LA: hotelowy boy łamane przez aktor łamane przez kulturysta łamane przez intelektualista – nieważne.

– Proszę bardzo – rzekł i otworzył ogromne okno, jak gdyby miał do czynienia z koronkową zasłonką. Do pokoju wdarł się przeraźliwy jazgot, dobiegający z położonego poniżej basenu, gdzie w najlepsze trwała impreza z dudniącą muzyką i migoczącymi światłami. W oddali rozciągała się panorama Los Angeles – podświetlone palmy, iskrzące się niczym klejnoty światła i wielki neonowy napis: APARTAMENTY EL MIRADOR.

– Jak widzę, cisza i spokój, idealne miejsce na wypoczynek – stwierdziła.

– Skąd pani przyjechała?

– Z Miami.

Ujął jej rękę zdecydowanym, autorytatywnym gestem, jakby się na tym znał, i obejrzał poparzenia.

– Robiła pani fondue?

– Yorkshire pudding.

– I co się stało?

– Spaliłam go.

– Co panią sprowadza do LA?

– Czy rozumiesz znaczenie słów: „aura tajemniczości”?

Zaśmiał się krótko.

– Podoba mi się pani akcent.

– Tam, skąd pochodzę, wszyscy tak mówią.

– Pracuje pani tutaj? Jest pani aktorką?

– Nie. A ty? Co tutaj robisz?

– Jestem boyem hotelowym. Ma pani ochotę na drinka?

– Nie.

– OK. Czy mimo wszystko jest coś, co mógłbym dla pani zrobić?

„O tak, namaść moje obolałe kości olejkami, zmień mi opatrunek na mojej oparzonej ręce, ty cudowna, szaleńczo silna, wyglądająca na intelektualistę kupo mięsa”.

– Nie, dziękuję.

– W porządku. Na razie.

Patrzyła, jak wychodzi, zamknęła za nim drzwi, przekręciła klucz w zamku i założyła łańcuch. Zaczynała się czuć jak matka rodziny w podróży służbowej – gdziekolwiek się człowiek obejrzy, sami urodziwi kusiciele, usiłujący zwabić ją z drogi… no właśnie, jakiej? Czyżby ktoś zamierzał jąodwieść od napisania artykułu o aktoreczkach? Nie. To im się nie uda. Przybyła tu z misją. Nie była pewna, z jaką – ale z jakąś misją na pewno.

Rozpakowała się i oswoiła pokój. Rzeczy cenne upchnęła w sejfie, pomyślała przez chwilę, po czym wyjęła pojemniczek z rozświetlającym pudrem do twarzy „Anielski pył”. Był doprawdy wyśmienity, nadający cerze jedwabistej lekkości. Niczym James Bond uważnie pokryła nim każdy numer na sejfie. Cóż, James Bond nie użyłby zapewne do tego celu jedwabistego, odbijającego światło pudru. Nie szkodzi. Strzeżonego Pan Bóg strzeże.

Następnie włączyła CNN.

– Ponownie najświeższe wiadomości. W miarę jak rośnie liczba zabitych, istnieje coraz bardziej powszechne przekonanie, że wczorajsza eksplozja na Oceans Apart, która pochłonęła ponad 200 ofiar, była w rzeczywistości dziełem terrorystów Al-Kaidy. Aktualna liczba zabitych wynosi 215, rannych jest 475, a ponad 250 osób uznano za zaginione. Czy masz problem z kontrolowaniem pęcherza?

Na ekranie pojawiła się niespodziewanie siwowłosa kobieta, tańcząca w sali pełnej ludzi. Zniecierpliwiona Olivia wyłączyła telewizor. Przyzwoitość nakazywała przynajmniej ostrzec widza, że właśnie skończyły się wiadomości, a zaczęła reklama remedium na nietrzymanie moczu.

Zadzwoniła do recepcji i spytała, czy dostali już londyńskie wydanie „Sunday Timesa”. Niestety, spodziewali się go dopiero jutro po południu.

Otworzyła wobec tego laptop, by przejrzeć gazetę on-line.

Ujrzała ogromny tytuł: „OCEANSAPART ROZDARTY NA STRZĘPY”. Jej własne słowa! Podniecona zaczęła szukać swego nazwiska. U góry widniały nazwiska Dave'a Rufforda i Kate O'Neill. Kate! A gdzie jej nazwisko? W artykule przytoczono mnóstwo jej wypowiedzi, był nawet cały jeden akapit jej autorstwa. Może zamieścili jej nazwisko na dole. Znalazła podtytuł: „Dalsze doniesienia od korespondentów»Sunday Timesa«„. Ale chociaż przeczytała wszystko dokładnie, o sobie nie znalazła nawet najmniejszej wzmianki.

– Och, chrzanić to – stwierdziła rezolutnie. – Przynajmniej żyję. A Elsie i Edward nie.

Otworzyła francuskie drzwi i pokój wypełnił się dochodzącymi z dołu odgłosami głośnej zabawy. Olivia usiadła przy biurku. Właśnie etyka pracy północnych protestantów pomogła jej uciec z krainy etyki pracy północnych protestantów. Praca, jak zestaw umożliwiający przetrwanie, dawała jej poczucie bezpieczeństwa.

O północy wyprostowała się, postanawiając zakończyć dzień. Biurko było zasypane zdobyczami z Miami: listągości, wizytówkami, numerami telefonów naskrobanymi na odwrocie kwitów z bankomatu, diagramem, który miał jej pomóc doszukać się jakiegoś sensu w powiązaniach kompletnie go pozbawionych.

Kliknęła na Avizon.com w swojej liście ulubionych. Była to strona internetowa taniej agencji aktorek łamane przez modelki, którą znalazła wśród porażającej liczby 764 000 adresów pod hasłem „Aktorki Los Angeles”. Na stronie, wraz z mnóstwem mizdrzących się w prowokacyjnych pozach – podobnych do siebie jak krople wody przeróżnych Kirsten, Kelley i Kim – w nadziei, że producenci i reszta świata na ich widok klękną z zachwytu, znalazła także Kimberley Alford. Kliknęła na jej nos i zdjęcie ukazało się w powiększeniu, wraz z wszystkimi jej danymi:

Status modelki: profesjonalny.

Status aktorki: profesjonalny.

Wygląd w kategoriach etnicznych: Czirokezka/Rumunka.

Dalej następowały wymiary jej biustu, talii, rozmiar buta, stan uzębienia („doskonały”).

Umiejętności zawodowe: jazda na rolkach, stepowanie, znajomość pięciu języków. Posiada własny strój cheerleaderki.

Poniżej można się było zapoznać z osobistą wypowiedzią Kimberley:

„Jestem prawdziwie wszechstronna. Potrafię śpiewać, tańczyć, grać na gitarze i znam się na aktorstwie. Weszłam na właściwą drogę i teraz czekam tylko, by otworzyły się przede mną drzwi do sławy. Aktorstwo mam we krwi. Mój ojciec przez dwadzieścia pięć lat pracował nad przygotowaniem materiałów na ceremonię rozdania Nagród Akademii. Jeżeli postawisz mnie w świetle jupiterów, powalę cię na kolana!”

Olivia pokręciła głową i postanowiła dowiedzieć się czegoś więcej o Travisie Brancato, przyszłym-niedoszłym gwiazdorze o wilczym spojrzeniu. Dzięki otrzymanej od niego wizytówce trafiła na stronę internetową pod nazwą Enclave, gdzie znalazła nieszczęsnego Travisa wymienionego jako „menedżera budżetu na styl życia”:

Czym jest Enclave?

Enclave to działająca w zgodzie z łagodnie potraktowanymi zasadami naukowymi, dotąd niespotykana propozycja, wyrosła na gruncie jakościowego podnoszenia wartości. Dzięki unikalnemu programowi poprawy stylu życia Enclave umożliwia swoim klientom jakościową poprawę stylu życia w celu osiągnięcia maksymalnej przyjemności i radości.

Minimalna kwota, jaką klienci wpłacają rocznie na budżet ich stylu życia, wynosi $500 000, wyrażając jednocześnie zgodę, by Enclave doradzała i wskazywała sposoby jej spożytkowania, a także negocjowała warunki zakupu koncepcji, doświadczeń, towarów i usług, w ich doborze kierując się wyłącznie kryterium jakości.

Dzięki biletom na najważniejsze wydarzenia sportowe, premiery, ceremonie rozdania nagród, unikalnej wersji mało znanych wczesnych nagrań Floydów czy stolikowi w najnowszej i najmodniejszej restauracji w Paryżu, wielu członków najwyższego kierownictwa firm Los Angeles – podobnie jak aktorów, producentów i szefów studiów nagraniowych – już teraz rozkoszować się może opartą na zasadach naukowych maksymalizacją przyjemności, którą tylko Enclave im umożliwia.

Olivia odsunęła się od ekranu komputera, uśmiechając się złośliwie. Z tego, co właśnie przeczytała, wynikało, że klienci „dają” Travisowi rocznie pół miliona dolarów na wydatki, od czasu do czasu w zamian otrzymując dwa bilety na mecz piłkarski lub darmową płytę kompaktową. Spróbowała dodzwonić się na czynną przez całą dobę gorącą linię Enclave, bez przerwy jednak odzywała się automatyczna sekretarka. Najwyraźniej menedżerowie stylu życia zbyt byli zajęci zarządzaniem setkami tysięcy dolarów w celu opartej na łagodnie potraktowanych zasadach naukowych maksymalizacji przyjemności i telefonów nie miał kto odbierać.

Spróbowała znaleźć coś o Ferramo w wyszukiwarce Google. Nadal bez skutku.

12

Pomieszczenie wewnętrznego baru w Standard miało wystrój luźno powiązany z tematyką pustynną: ściany od podłogi do sufitu wyłożone były tapetą z drzewkami Jozuego, podłogę pokrywał korek, lampy zaś kształtem przypominały wielkie pustynne kwiaty. Z sufitu zwieszały się dwie – nie wiadomo dlaczego – ryby. Olivia siedziała przy stoliku, delektując się poranną kawą i promieniami słońca szczodrze zalewającymi wnętrze od strony basenu. Pocący się obficie w upale młodzieniec, wystrojony w grube spodnie moro i wełniany kapelusz, krążył pomiędzy dziewczętami, z nieco zakłopotaną miną dzierżąc w dłoni notes na twardej podkładce.

Olivia dostrzegła Kimberley, zanim Kimberley zdążyła dostrzec Olivię. Jej nieprawdopodobnie wielki i spiczasty biust kołysał się opięty w cieniutkiej, białej, wiązanej na szyi bluzeczce, a niemal nieistniejące biodra osłaniała miniaturowa wersja spódniczki mini w kolorze écru. Porażająco świadoma swej niezaprzeczalnie atrakcyjnej urody ssała palec, wsuwając go i wysuwając na przemian z ust, przez co wyglądała jak skrzyżowanie pięciolatki z królową porno. Nagle zaczęła mówić sama do siebie:

– Muszę coś, no wiesz, muszę coś wymyślić. Nie chcę więcej pracować jako kelnerka… O tak, zatrzymała moje próbne zdjęcia i kazała mi do siebie zadzwonić, a potem nie odbierała telefonów. Kazała mi czekać przez dziesięć minut. Wyobrażasz sobie, musiałam wysłuchać aż trzech piosenek?

Obok przeszło dwóch mężczyzn, nawet jednym spojrzeniem nie zaszczycając jej skąpo odzianej perfekcji. Kobiety, za którymi w Londynie czy Nowym Jorku głowy same się odwracały, w LA najwyraźniej nie zasługiwały nawet na jedno przelotne spojrzenie. Zupełnie jak gdyby miały wytatuowany na czole napis: „Marzę o karierze aktorki łamane przez modelki. Moje zawodowe aspiracje – niepewne – zanudzą cię na śmierć”. „W Miami piękni ludzie byli znacznie zabawniejsi”, pomyślała Olivia. W LA ich uroda i niemal nagie ciała zdawały się krzyczeć: „Spójrz na mnie! I zrób ze mnie gwiazdę filmową!” W Miami chcieli się po prostu pieprzyć.

– No więc – ciągnęła Kimberley – kiedy w końcu udało mi się z nią spotkać, wyobrażasz sobie, ona mnie wcale nie słuchała? Powiedziała, że tak jak wyglądam na taśmie, nie jestem… – tu, w przypływie rozpaczy głos się Kimberley załamał -…dość komercyjna.

Z jej ucha sterczał drut. Przynajmniej nie była kompletnie szurnięta. Mimo to Olivia zaczynała jej współczuć.

– Nie, jest dobrze – rzekła Kimberley dzielnie. – Tak sobie myślę, że może zacznę grać części ciała? No wiesz, to coś tak jak dublerka, tylko że pokazują części naszego ciała, nie całe.

„A dzisiaj?”, pomyślała Olivia. „Co z przesłuchaniami do filmu Pierre'a? Zdawało mi się, że wszyscy macie w nim zapewnione wielkie role”.

Podeszła do Kimberley i przywitała się. Kimberley odpowiedziała z nieco przerażoną miną, zupełnie jak gdyby każde „cześć” oznaczało, że zaraz oberwie.

– Olivia Joules. Poznałyśmy się w Miami. Jestem dziennikarką z „Elan”.

Kimberley przyglądała jej się przez chwilę wyraźnie oszołomiona, po czym rzuciła do słuchawki: „Muszę kończyć” i z czarującym uśmiechem uderzyła w znaną już Olivii śpiewkę:

– O. Mój. Boże.

– A gdzie Demi? – spytała Olivia, gdy już uporały się z niesamowitą naturą całkowitych zbiegów okoliczności. – Ona chyba też miała brać udział w przesłuchaniach do filmu?

W rozmowę zdawał się wkradać pewien niepokój.

– Coś ci o mnie mówiła? No wiesz, ja nie powiem na nią nic złego. Wspominała coś? Nie, szczerze? No wiesz? Wydaje mi się, że ona ma problem. Aleja nie mam w zwyczaju wygadywać na innych.

Olivia kompletnie się pogubiła. Ile to dni minęło, odkąd gruchały ze sobą jak najlepsze przyjaciółki? Dwa.

– To znaczy, że wciąż jest jeszcze w Miami, z tym Portugalczykiem?

– Nie mam pojęcia.

W tym momencie uwaga Kimberley skupiła się gdzie indziej. Zauważyła kogoś i zaczęła układać biust w bluzeczce, jakby przygotowywała do zdjęcia owoce w misce. Olivia podążyła za jej wzrokiem i napotkała wpatrzone w siebie czarne oczy Pierre'a Ferramo.

Strój miał jak najbardziej odpowiedni dla producenta w LA: przeciwsłoneczne okulary, dżinsy, granatowa marynarka i bielszy od samej bieli podkoszulek. Maniery natomiast zachował jak zwykle królewskie. Towarzyszyło mu dwóch ciemnowłosych, spłoszonych chłopaczków, starających się stawić opór stale rosnącemu tłumowi kandydatów do przesłuchania. Pierre, nie bacząc na wlokący się za nim orszak, ruszył wprost ku Oli vii.

– Panno Joules – rzekł, zdejmując okulary. – Co prawda dwa dni później, nie ten hotel i nie to miasto, ale i tak spotkanie pani to dla mnie prawdziwa przyjemność.

Wpatrywał się w nią tymi niesamowitymi, wilgotnymi oczami. Na ułamek sekundy, ogarnięta pożądaniem, zapomniała języka w gębie.

– Pierre. – Kimberley podskoczyła i zarzuciła mu ramiona na szyję. Przez twarz przemknął mu cień obrzydzenia. – Możemy już iść? No wiesz, już się psychicznie przygotowałam.

– Przesłuchania zaraz się zaczną – rzekł, uwalniając się z jej uścisku. – Jeśli chcesz, możesz iść na górę i przygotować się.

Kimberley odpłynęła, wymachując torebką. Ferramo odprawił swoich adiutantów i przemówił do Olivii cichym, pełnym napięcia głosem:

– Nie przyszłaś na nasze spotkanie.

– Najpierw poszłam pobiegać, do portu…

Usiadł naprzeciwko niej.

– Byłaś tam?

– Dokładnie naprzeciwko.

– Jesteś ranna? – Ujął jej dłoń i obejrzał opatrunek. Zrobił to jak lekarz, co bardzo jej się spodobało. – Zbadał cię ktoś? Potrzebujesz czegoś?

– Nie, nic mi nie jest. Ale dziękuję.

– Jak to się stało, że znalazłaś się tak niebezpiecznie blisko eksplozji?

– Biegałam. Często biegam rano. Chciałam się lepiej przyjrzeć statkowi. Ktoś z twoich znajomych był na pokładzie?

Obserwowała jego twarz jak detektyw, który w obliczu rozpaczającego po stracie żony męża stara się znaleźć dowód, iż to on winien jest jej śmierci. Ferramo nie drgnął ani jeden mięsień.

– Nie, dzięki Bogu nikt.

„A Winston, konsultant do spraw nurkowania?”

– Ja miałam mniej szczęścia.

– Doprawdy? – Zniżył głos i nachylił się ku niej. – Tak mi przykro. Jacyś bliscy znajomi?

– Nie. Ale bardzo ich polubiłam. Wiesz, kto to zrobił?

Czyżby jej dość dziwne pytanie odrobinę go zaniepokoiło?

– Do ataku przyznało się jak zwykle kilka grup terrorystycznych. Wiele wskazuje na Al-Kaidę, ale wszystko się dopiero okaże. – Rozejrzał się. – To nie czas ani miejsce na podobne dyskusje. Zostaniesz tu przez kilka dni?

Pojawił się jeden z chłopców z dokumentami i niepewnie nachylił się ku niemu.

– Panie Ferramo…

– Tak, tak. – Całkiem inny głos, szorstki, władczy, zniecierpliwiony. – Jeszcze chwilę. Widzisz przecież, że rozmawiam.

Znowu zwrócił się do Olivii.

– Może umówimy się raz jeszcze?

Wszystko można było powiedzieć o jego akcencie, ale francuski nie był na pewno.

– Dobrze, wyjeżdżam najwcześniej za kilka dni.

– W takim razie kolacja? Może już dzisiaj?

– E, tak, ja…

– Świetnie. Mieszkasz w tym hotelu? Zadzwonię do ciebie i umówimy się dokładnie. Do zobaczenia. Bardzo się cieszę, że tu jesteś. Idę już… idę – zwrócił się do chłopca, który z przepraszającą miną podał mu dokumenty.

Olivia przyglądała się, jak wstaje, studiując jednocześnie papiery, i kieruje się w stronę przyszłych wielkich gwiazd.

– Tak, wydaje mi się, że do czwartej się wyrobimy. – Oddał asystentowi papiery. – Shukran. Wtedy załatwimy wszystkie telefony.

Shukran. Olivia spuściła wzrok, z trudem starając się niczym nie zdradzić. Shukran po arabsku znaczy „dziękuję”.

13

– Wracaj do domu – powiedziała Kate z Londynu. – Wracaj do domu natychmiast. Zadzwoń do FBI i łap pierwszy samolot.

Rozdygotana Olivia siedziała na srebrzystym pufie, z całej siły dociśniętym do drzwi.

– Ale w czasie ostatniej rozmowy sama mi mówiłaś, że wyciągam zbyt pochopne wnioski.

– Bo wtedy umiałaś mi tylko powiedzieć, że on jest „ospały”. Jakoś dziwnie zapomniałaś wspomnieć, że na dzień przed wybuchem OceansApart starał się ciebie przekonać, żebyś tam nie szła.

– Wtedy nie zwróciłam na to uwagi. Myślałam po prostu, że chce mnie zbajerować, żebym zgodziła się zjeść z nim śniadanie. No wiesz, w stylu: „Mam do ciebie zadzwonić czy też przyjść od razu?”

– Słowo daję, jesteś niesamowita. Słuchaj. Okłamał cię. Powiedział ci, że jest Francuzem, a potem ni stąd, ni zowąd zaczyna gadać po arabsku.

– Nie przesadzaj. Powiedział raptem jedno słowo. A zresztą nawet jeżeli jest Arabem, wcale nie znaczy, że musi być od razu terrorystą. Może po prostu nie chciał, żebym się do niego uprzedziła. Piszę artykuł. „Elan” pokrywa moje koszty.

– Na pewno zrozumieją. Zawsze możesz im wszystko zwrócić. Wracaj do domu.

– Ludzie z Al-Kaidy nie piją szampana i nie otaczają się pięknymi, na wpół nagimi kobietami. Łażą w kraciastych koszulach i gnieżdżą się w ponurych mieszkaniach w Hamburgu.

– Nie wierzę własnym uszom. Zamknij się i słuchaj. Oślepłaś, bo on cię kręci, i marzysz, żeby cię przeleciał. Wsiadaj do pierwszego samolotu. Ja zadzwonię do FBI. I do MI6.

– Kate – powiedziała Olivia cicho. – To moja historia. Ja ją znalazłam.

Na sekundę zapadła cisza.

– O Jezu – jęknęła w końcu Kate. – Więc o to chodzi. To sprawka Barry'ego. On zdecydował, że autorstwo będzie wspólne. Kiedy zobaczyłam, co zrobił, zaraz do niego zadzwoniłam i powiedziałam mu, co o tym myślę.

„A do mnie dlaczego nie zadzwoniłaś?”

– Powiedział mi, że zdjął twoje nazwisko z powodu braku miejsca. Nie jesteś u nas na etacie. Naprawdę nie chcę ci ukraść historii, uwierz mi. Po prostu wracaj do domu. Chcę, żebyś była bezpieczna.

– Muszę kończyć – powiedziała Olivia. – Powinnam iść na przesłuchania.

Starając się chwilowo nie myśleć o rozmowie z Kate, z zapałem wzięła się do układania nowej listy, dzieląc ją na dwie części:

1. Powody, dla których przypuszczam, że Pierre Ferramo jest terrorystą z Al-Kaidy i chce wysadzić LA.

2. Powody, dla których sądzę, iż kieruje mną uprzedzenie, wybujała wyobraźnia i w ogóle mylę się, przypuszczając, że Pierre Ferramo jest terrorystą z Al-Kaidy i chce wysadzić LA.

Zamyśliła się, ssąc długopis. Uważała się za liberalnie egalitarną humanistkę. Poza tym, jak zresztą powiedziała Kate, Ferramo w niczym nie przypominał prawdziwego żołnierza dżihadu, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę upodobanie do luksusowego szampana, pięknych kobiet i kosztownych strojów.

Uśmiechnęła się ponuro, przypomniawszy sobie pewnego znajomego, który spotykał się zjedna z sióstr Bin Ladena, jeszcze zanim jego imię zaczęto wiązać z potwornościami terroryzmu. Bin Ladenowie byli wielką, bogatą, kulturalną rodziną o wspaniałych międzynarodowych powiązaniach, siostra zaś była prawdziwie elegancka. Znajomy zapytał ją kiedyś o brata, słynącego z reputacji czarnej owcy w rodzinie.

– Och, doprawdy – odparła siostra. – Najgorsze, co o Osamie można powiedzieć, to że jest nieco trudny towarzysko.

14

– I cóż z tego, że pochodzisz z rzęsiście oświetlonego LA, kiedy dopiero tutaj, na pustyni, dowiadujesz się, kim jesteś naprawdę i co się dla ciebie liczy… liczy.

– OK. Zaczekaj, zaczekaj chwilę.

Olivia szczerze współczuła reżyserom. Nigdy w życiu by nie wpadła, co powiedzieć aktorce, która właśnie schrzaniła kwestię. Jedyne, co przychodziło jej do głowy, to: „Czy nie mogłabyś się postarać… bardziej?” Jednak temu reżyserowi najwyraźniej nawet to nie przyszło do głowy. Zrozpaczony popatrzył na Alfonso, którego rola nie do końca była wiadoma, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, zamknął je, po czym mruknął tylko:

– Hm.

Olivia speszona spojrzała na reżysera. Nazywał się Nicholas Kronkheit. Z tego, co się orientowała, nie miał na swoim koncie żadnych osiągnięć, z wyjątkiem kilku muzycznych klipów nakręconych z udziałem studentów na Malibu University. Dlaczego wybór padł właśnie na niego?

– OK – włączył się Alfonso nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Zacznij jeszcze raz, kochanie, od początku.

Scenariusz autorstwa Travisa Brancato był – delikatnie rzecz ujmując – niepokojący. Nosił tytuł Granice Arizony. Była to opowieść o hollywoodzkim gwiazdorze, który nagle zdaje sobie sprawę, że Hollywood nie ma mu nic do zaoferowania i wyjeżdża na pustynię, gdzie zakochuje się w dziewczynie z plemienia Navajo, znajdując szczęście i spełniając się dzięki wytwarzaniu pokrytych ornamentami talizmanów.

Gdy Kimberley – w czarnej peruce z warkoczami, która miała maksymalnie podkreślić jej urodę Czirokezki – szykowała się, by po raz kolejny wygłosić kwestię, Olivia wymknę ła się z pokoju dziwnie posuwisto-pełzającym krokiem, którym nigdy wcześniej nie zdarzyło się jej chodzić. Być może w ten sposób dawała spontaniczny wyraz podświadomemu poczuciu winy i wstydu, że całe przedsięwzięcie zakrawało na gigantyczną klapę.

Usiadła w barze i ssąc przez rurkę mrożoną kawę, rozważała wszelkie możliwości, z których jednak żadna nie zdawała się usprawiedliwiać powodu, dla którego Ferramo wziął się do produkcji Granic Arizony. Czy chciał sfinansować wszystko z własnej kieszeni? Jeżeli tak, jak należy tłumaczyć wybór takiej miernoty na reżysera? Jeżeli natomiast pieniądze miały pochodzić z innych źródeł, to czemu zatrudnił reżysera i rozpoczął casting, zanim dogadał się ze studiem? Na koniec pojąć nie mogła, że nie zauważył, jakim beznadziejnym dysponował scenariuszem.

– Cześć!

Impet ataku Melissy sprawił, że Olivia podskoczyła gwałtownie i zakrztusiła się swoją kawą.

– Podobały ci się przesłuchania? Jak ci poszedł wywiad z Nicholasem?

Całe szczęście, że kiedy Melissa mówiła, nie oczekiwała, by rozmówca udzielał jakichkolwiek odpowiedzi.

– Popatrz, idą nasi surfingowcy. Śliczni są, prawda? Całe przedpołudnie ćwiczyli na plaży, teraz będą ćwiczyć tekst. Pójdziesz popatrzyć? Na pewno ci się przyda.

Grupka utlenionych na jasny blond młodzieńców gapiła się na siedzącą w szklanej klatce za recepcją dziewczynę w bieliźnie.

– Och, a oto Carol, nasza nauczycielka dykcji. Poznałaś ją już?

Kobieta wyglądała na interesującą i chyba sympatyczną. Twarz miała pokrytą zmarszczkami, co w Standard Hotel zdawało się kompletnie niestosowne. Jakby nagle w pokoju pełnym ludzi w nienagannie odprasowanych strojach pojawił się ktoś w starej wymiętoszonej koszuli. Oczami wyobraźni ujrzała przerażoną konsjerżkę, która z krzykiem podbiega: „Och. Mój. Booooże. Proszę mi to dać. Natychmiast to wyprasujemy!”

– Miło mi – powiedziała pomarszczona.

– Jesteś Angielką! – wykrzyknęła zdumiona Olivia.

– Tak jak i ty. Północny wschód? Nottingham? Na północ od Nottingham?

– Worksop. Dobra jesteś.

– Tak – przerwała im Melissa. – Jutro jesz kolację z Pierre'em. Dzisiaj po południu porozmawiasz z surfingowcami, a potem umówię cię na drinka z innymi chłopcami.

– Przepraszam, panno Joules. – Tym razem była to konsjerżka. – Chciałam tylko poinformować panią, że jutro o trzeciej piętnaście jest pani umówiona w Alia Klum na zabieg kosmetyczny z Michaelem Monteroso. Ponieważ wizytę można odwołać najpóźniej na dwadzieścia cztery godziny przed ustalonym terminem, muszę im podać numer pani karty kredytowej. Koszt zabiegu wynosi czterysta piętnaście dolarów.

– Czterysta piętnaście dolarów? – powtórzyła Olivia.

– Och, jestem pewna, że dostaniesz od Michaela zniżkę – uspokoiła ją Melissa. – A Kimberley i dziewczęta spotkają się tu z tobą o ósmej. Pokażą ci swoje ulubione miejsca.

– Nie, nie, nie ma o czym mówić, gratisów nie przyjmuję – powiedziała Olivia. – Ale co do dzisiejszego wieczoru, to chyba za drinki podziękuję. Czeka mnie kilka ważnych telefonów.

Melissa przechylając głowę na bok, przyglądała się jej z paskudną, niby to zdziwioną miną.

– No przecież nie mogę pisać tylko o tym jednym filmie! – zaczęła się tłumaczyć Olivia donośnym głosem. – Tyle tu się dzieje innych, równie interesujących rzeczy, nie sądzisz?

15

– Proszę podać miejscowość – rozległo się z drugiego końca linii.

– Los Angeles – powiedziała Olivia, bębniąc w biurko ołówkiem.

– Nazwisko lub nazwa abonenta?

– FBI.

– Słucham?

– FBI.

– Niczego takiego tu nie mam. To numer prywatny czy służbowy?

Olivia złamała ołówek na pół. Za piętnaście minut umówiona była z Kimberley na wieczorne wyjście, a jeszcze się nawet nie umalowała.

– Nie, chodzi o FBI. Federalne Biuro Śledcze. No, wie pani: gliny, detektywi, archiwum X, wrogowie CIA?

Zadzwonił telefon na drugiej linii. Zignorowała go.

– Ach tak. – Telefonistka się zaśmiała. – Teraz rozumiem. Podaję numer.

– Żeby automatycznie wybrać żądany numer, proszę nacisnąć jeden – odezwał się elektroniczny głos. – Dodatkowa opłata zostanie pobrana.

– Witamy w Federalnym Biurze Śledczym – rozległa się kolejna nagrana informacja. Dzięki Bogu telefon na drugiej linii umilkł.

– Proszę uważnie wysłuchać instrukcji. Możliwości zatrudnienia – proszę wybrać jeden; aktualnie prowadzone sprawy – proszę wybrać dwa…

Niech to szlag. Znowu druga linia. Olivia zawiesiła pierwszą rozmowę i odebrała drugie połączenie.

– Olivia? Mówi Pierre Ferrame

– Och, cześć, Pierre – zaćwierkała wesoło. „Właśnie na drugiej linii dzwonię do FBI, żeby im powiedzieć, że jesteś terrorystą z Al-Kaidy”.

– U ciebie wszystko w porządku?

– Jak najbardziej. Czemu pytasz?

– Odnoszę wrażenie, że jesteś jakby… spięta?

– Mam za sobą długi dzień.

– W takim razie zajmę ci tylko chwilkę. Chciałem się jedynie upewnić, że nadal jesteśmy umówieni na jutrzejszą kolację. Nie chciałbym, żeby znowu coś nam przeszkodziło.

– Jak najbardziej. Już nie mogę się doczekać.

– Wyśmienicie. W takim razie ktoś przyjedzie po ciebie o pół do szóstej.

Pół do szóstej? Nie za wcześnie jak na kolację?

– Wspaniale.

– A jak ci się podobały przesłuchania?

Kiedy w końcu się pożegnał, miała już połączenie z FBI.

– Cześć. Czy to FBI? Chciałam powiedzieć, że mam pewne podejrzenia związane z OceansApart. – Olivia chodziła po pokoju i na głos ćwiczyła kwestię. – To prawdopodobnie nieistotne, ale czy moglibyście sprawdzić człowieka o nazwisku Pierre Ferramo i…

– Cześć, mówi Joules. Czy to CIA? Poproszę z międzynarodowym terroryzmem. Mam ślad prowadzący do wybuchu na OceansApart. Nazywa się Ferramo, Pierre Ferramo. Z całą pewnością Arab, być może Sudańczyk…

Nie mogła tego zrobić. Czuła się jak ktoś, kto właśnie wybierał się na przesłuchanie, lecz nagle zabrakło mu motywacji. Znowu była Rachel Pixley z Worksop, którą poniosła wyobraźnia. Słysząc ją, telefonistka umrze po prostu ze śmiechu. Jednocześnie była też zdradziecką Matą Hari, umawiającą się na kolację ze swym kochankiem mordercą, by wydać go swoim przełożonym.

Postanowiła, że teraz wyjdzie z Kimberley i jej towarzystwem, a do FBI zadzwoni z samego rana. Zamówi śniadanie do pokoju i spokojnie wszystkim się zajmie.

16

Pierre Ferramo w zielonym berecie wypowiadał się w telewizji Al-Dżazira:

– To niewierna świnia. Jest za gruba, na grilla się nie nadaje. Trzeba ją będzie ugotować.

W tle słychać było dzwonek telefonu. Ze swojej wiązanej na szyi bluzeczki Kimberley Alford wyciągnęła cytrynę i zaczęła ją kroić, szczerząc się do kamery, a spomiędzy zębów wypływała jej krew. Telefon nie przestawał dzwonić. Olivia po omacku zaczęła go w ciemnościach szukać.

– Cześć, Olivia? Mówi Imogen z „Elan”. Łączę z panią redaktor.

Olivia włączyła światło i gwałtownie usiadła na łóżku, osłaniając piżamą piersi i nerwowym gestem przeczesując włosy. Dzikim wzrokiem rozglądała się po pokoju. Sally Hawkins. Redaktorka z „Elan”. Co za początek dnia. Po wieczorze spędzonym, no wiesz, z Kimberley i, no wiesz, jej, no wiesz, przyjaciółmi. Horror, po prostu horror.

– Proszę mówić. Pani redaktor na linii. – Imogen mówiła tonem mającym dać jej do zrozumienia, że już-nie-muszę-być-dla-ciebie-miła-wypadłaś-z-łask”.

– Olivia? – Sally Hawkins, przemawiająca zimnym tonem w stylu „jestem-bardzo-zajęta-i-ważna”. – Wybacz, że dzwonię tak wcześnie rano, ale niestety, były na ciebie skargi.

– Skargi?

– Z tego, co wiem, dzwoniłaś do FBI i sugerowałaś, że powinni sprawdzić Pierre'a Ferramo.

– Co? Kto ci to powiedział?

– Źródła nie znamy, ale w Century PR dosłownie dostali szału, i słusznie, jeżeli faktycznie dzwoniłaś do FBI. Powiedziałam Melissie, że gdybyś rzeczywiście żywiła jakieś podejrzenia wobec któregoś z ich klientów, przede wszystkim skontaktowałabyś się z nami.

Olivia mało nie umarła z przerażenia. Przecież nie dzwoniła do FBI. Lub raczej rzec by należało, że d z w o n i ł a, ale się nie połączyła, lub raczej połączyła się, lecz zawiesiła rozmowę i niczego nie powiedziała.

– Olivio? – Lodowaty, nieprzyjemny ton.

– Ja… ja…

– Współpracujemy z Century bardzo ściśle, za ich pośrednictwem przeprowadzamy wiele wywiadów i sesji zdjęciowych. Zbliża się sezon przyznawania nagród i znowu wiele będzie od nich zależeć, więc… więc… doprawdy…

– Nie dzwoniłam do FBI.

– Nie?

– To znaczy, d z w o n i ł a m, ale z nikim konkretnym się nie połączyłam. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego…

– Wybacz – warknęła Sally Hawkins. – To naprawdę nie ma najmniejszego sensu. Dzwoniłaś do nich czy nie?

– No, zaczęłam dzwonić, ale…

Olivia spoglądała na sporządzony przez Century PR komunikat dla prasy dotyczący filmu Ferramo. Napisane w nim było: Pierre Feramo, przez jedno r. Nic dziwnego, że nie znalazła niczego w Google. Po prostu źle wpisywała jego nazwisko w wyszukiwarce. Rany boskie. Tylko nie panikuj.

– Olivio, dobrze się czujesz?

– Tak, tak, chodzi tylko o to… ja… ja…

Ze słuchawką wciśniętą między ucho a ramię podeszła do biurka i poszukała w Google Pierre'a Feramo. Znalazła 1567 pozycji. Chryste Panie.

– W porządku. Rozumiem. – Sally Hawkins mówiła teraz tak, jak gdyby miała do czynienia z opóźnionym w rozwoju dzieckiem. – W porządku. Wiem, że przeżyłaś w Miami koszmar. Doskonale to rozumiem. Uważam, że najlepiej będzie, jeśli porządnie sobie odpoczniesz i po prostu wrócisz do domu. Zebrałaś już jakieś materiały do artykułu?

Olivia przeglądała pierwszą z 1567 stron internetowych: Feramo producentem francuskiego filmu krótkometrażowego nagrodzonego Złotą Palmaj Feramo na zdjęciu z modelką podczas rozdania „Oscarów przemysłu perfumeryjnego”; przytoczona przez „Miami Herald” wypowiedź Feramo po promocji Crème de Phylgie.

– Tak. Nie, czuję się świetnie. I chcę skończyć artykuł.

– Cóż. Uważamy, że będzie lepiej, jeśli wrócisz do domu. Century PR nie chce, żebyś dalej pracowała z ich ludźmi. Przepisz więc, proszę, swoje notatki i prześlij e-mailem do Imogen, a ja każę jej załatwić ci samolot na dzisiejsze popołudnie.

– Ale posłuchaj, ja nic nie powiedziałam FBI…

– Obawiam się, że muszę kończyć, Olivio. Mam telekonferencję. Imogen zadzwoni do ciebie i poda ci szczegóły podróży. Nie zapomnij tylko przesłać wszystkich materiałów.

Olivia, nie wierząc własnym uszom, rozejrzała się po pokoju. Przecież nie zadzwoniła do FBI, prawda? Jedyne, co zrobiła, to ćwiczyła na głos to, co ewentualnie mogłaby im powiedzieć. Do diabła, czyżby za pośrednictwem linii telefonicznej nauczyli się czytać w ludzkich myślach? Nie. No, CIA może, ale na pewno nie FBI. Usiadła na łóżku. To niemożliwe. Tylko Kate wiedziała, że zastanawia się, czy do nich zadzwonić.

Olivia z wściekłością stukała w klawiaturę, spisując wszystko, co udało jej się zebrać na temat przyszłych-niedoszłych gwiazdek przez ten krótki czas, zanim w tak okrutny sposób została zwolniona. Co kilka minut otwierała dokument zatytułowany: „Kate: WŚCIEKŁOŚĆ. DOT.: WYŻYĆ SIĘ” i wyżywała się.

„Nie mogę, do kurwy nędzy, uwierzyć, że mi to zrobiłaś. Myślałam, że nasza przyjaźń opiera się na wzajemnym zaufaniu i lojalności…”

Po kolejnych trzech akapitach właściwego artykułu wracała do „Kate: WŚCIEKŁOŚĆ. DOT.: WYŻYĆ SIĘ”: „Kate, mam nadzieję, że nie wyciągam pochopnych i krzywdzących cię wniosków, ale zupełnie nie rozumiem…”

Znów artykuł. „Kate: WŚCIEKŁOŚĆ. DOT.: WYŻYĆ SIĘ”, tym razem w nieco bardziej wyważonym tonie: „Słuchaj, ty cholerna kurewska suko z piekła rodem, jakim, kurwa, prawem wystawiasz mnie w taki sposób i mówisz im, cholera jasna, że dzwoniłam do tego pierdolonego FBI, czego, kurwa, wcale nie zrobiłam, ty pierdolona…”

Z powrotem do artykułu. Napisała go do końca i przeczytała. Zrobiła kilka poprawek, sprawdziła pisownię, nacisnęła „Wyślij” i z całej siły kopnęła w nogę biurka.

To nie fair. To nie fair. W nagłym przypływie ślepej furii chwyciła telefon i wybrała domowy numer Kate. Włączyła się automatyczna sekretarka, ale i tak zdecydowała się powiedzieć, co leżało jej na żołądku.

– Cześć, to ja. Słuchaj, właśnie dzwonili do mnie z „Elan” i zwolnili mnie za to, że dzwoniłam do FBI w sprawie Feramo. Tylko że ja wcale nie zadzwoniłam do FBI. Jedyną osobą, która wiedziała, że w ogóle coś takiego przyszło mi do głowy, byłaś ty. Uwierzyć nie mogę, że tak po prostu zachciało ci się odebrać mi tę historię, żebyś… żebyś…

Głos jej się załamał. Czuła się bardzo, ale to bardzo głęboko zraniona. Odłożyła słuchawkę i usiadła na pufie, ocierając pięścią łzę spływającą jej po policzku. Długi czas z drżącą dolną wargą wpatrywała się tępo w przestrzeń, po czym wstała, podeszła do brązowo-oliwkowej walizki i wyjęła z niej bardzo starą, pożółkłą i zniszczoną kartkę papieru, rozłożyła ją ostrożnie i wróciła wraz z nią na puf.

Życiowe zasady według Olivii Joules

1. Nigdy nie wpadać w panikę. Zatrzymać się, oddychać, myśleć.

2. Nikt o tobie nie myśli. Wszyscy myślą wyłącznie o sobie, tak samo jak ty.

3. Nigdy nie zmieniać fryzury ani koloru włosów przed ważnym wydarzeniem.

4. Nigdy nie jest ani tak dobrze, ani tak źle, jak się wydaje.

5. Rób innym, co tobie miłe, np. nie zabijaj.

6. Lepiej kupić jedną drogą rzecz, która naprawdę ci się podoba, niż kilka tanich, które podobają ci się tylko trochę.

7. Mało co ważne jest naprawdę. Jeśli jesteś przygnębiona, spytaj samą siebie: „Czy to rzeczywiście aż takie ważne?”

8. Klucz do sukcesu tkwi w sposobie, w jakim podnosisz się z porażki.

9. Bądź uczciwa i dobra.

10. Kupuj tylko takie ubrania, na widok których chce ci się tańczyć.

11. Ufaj swojemu instynktowi, nie swojej rozbuchanej wyobraźni.

12. Kiedy spotyka cię jakaś tragedia, sprawdź, czy aby na pewno jest ona tragedią, w następujący sposób: a) pomyśl: „Och, pieprzyć to”, b) poszukaj jasnych stron, a jeśli to nie skutkuje, poszukaj stron zabawnych.

Jeżeli żadne z powyższych nie odnosi skutku, może rzeczywiście spotkała cię tragedia, więc wróć do punktów 1 i 5.

13. Nie spodziewaj się, że świat będzie bezpieczny, a życie fair.

14. Czasami trzeba dać się ponieść prądowi.

Pod spodem widniała kolejna życiowa zasada, ale pochodząca od Elsie:

15. Nie żałuj niczego. Pamiętaj, że nic innego nie mogło się wydarzyć, biorąc pod uwagę, kim wtedy byłaś i jak wyglądał wówczas świat. Zmienić możesz jedynie chwilę obecną, więc z przeszłości musisz czerpać naukę.

W kolejnym punkcie widniała sprowadzona do praktyki wersja punktu powyższego:

16. Gdy zaczynasz czegoś żałować i myślisz: „Powinnam była…”, zawsze sobie pomyśl: „Mogła mnie przejechać ciężarówka albo wysadzić w powietrze japońska ludzka torpeda”.

„Nigdy nie jest ani tak dobrze, ani tak źle, jak się wydaje”. Zawsze co najmniej jedna, a czasem bywało, że i dwie z jej zasad życiowych okazywały się jak najbardziej adekwatne do zaistniałej sytuacji. „Ufaj swojemu instynktowi, nie swojej rozbuchanej wyobraźni”. Czy naprawdę, szczerze i do końca przekonana była, że to Kate ją zdradziła?

Nie. Z całą pewnością tego nie zrobiła. Wiadomość nie mogła też pochodzić od FBI, ponieważ w ogóle z nimi nie rozmawiała. Wobec tego jedynym miejscem, z którego mogła się wydostać, był jej pokój, ten, który aktualnie zajmowała. Systematycznie zaczęła sprawdzać światła, telefon, szukać pod biurkiem, w szufladach. Jak też może taka pluskwa wyglądać? Nie miała zielonego pojęcia. Jak mikrofon? Ma baterię? Zachichotała. Albo małe nóżki?

Pomyślała jeszcze trochę, podniosła słuchawkę i zadzwoniła na informację.

– Sklep z wyposażeniem dla szpiegów na Sunset Boulevard. Szpiegowski. S jak Szymon, Z jak Zofia, P jak Piotr… No, wie pani, dla szpiegów? James Bond? Kiefer Sutherland? Homoseksualiści z angielskiej szkoły publicznej w latach trzydziestych ubiegłego wieku?

Pół godziny później miała przed oczami ogromny tyłek sterczący spod jej łóżka.

– W pooorząąsiu. Proszę bardzo. Oto pani problem.

Widząc, jak pupsko gramoli się spod łóżka, Olivia na wszelki wypadek cofnęła się o parę kroków. Connor, specjalista od zwalczania inwigilacji, niezgrabnie podniósł się na kolana, radośnie prezentując kwadratową osłonę gniazdka telefonicznego, z uśmiechem, jaki pojawia się na twarzach speców od techniki na całym świecie – komputerowych maniaków, instruktorów nurkowania, instruktorów narciarstwa, pilotów – gdy znajdą coś, co tylko inni podobni im spece zrozumieją natychmiast, podczas gdy laikowi potrzebne jest łopatologiczne wyjaśnienie.

– To MP 2.5. Jeśli miał DSR, to pewnie potrzebował z dziesięć sekund.

– Wspaniale. – Za wszelką cenę starała się go przekonać, że w pełni go rozumie, a nawet popiera. – Po prostu super. Eee… mam rozumieć, że to coś właśnie nagrywało moje rozmowy telefoniczne?

– Ależ skąd. Nie, nie. To tylko mikrofon. Zwykły XTC 4/2.

– Oczywiście. I po prostu przechwytywał wszystko, co mówiłam? W żaden sposób nie dawało się odróżnić, czy rozmawiam przez telefon, czy nie?

– Dokładnie. Mogą wychwycić odgłos wybierania numeru, ale… – Wciągnął przez zęby powietrze i przyjrzał się osłonie gniazdka telefonicznego, po czym pokręcił głową. – W żaden sposób. Nie za pomocą tego. Po prostu słyszeli tylko to, co pani faktycznie powiedziała na głos. Czy coś jeszcze możemy dla pani zrobić?

– Nie, nie, bardzo dziękuję. Później wpadnę po resztę sprzętu.

W sklepie z wyposażeniem dla szpiegów zamówiła wykrywacz pluskiew udający kalkulator, pióro na niewidzialny atrament, maskę przeciwchemiczną oraz niesamowicie płaski i maleńki aparat cyfrowy. Na koniec wybrała jeszcze szpiegowski pierścionek z lusterkiem, które się podnosiło, żeby zobaczyć, co się dzieje za plecami. Cieszyła się z niego jak dziecko. Cały nowo zakupiony sprzęt świetnie uzupełniał się z zestawem umożliwiającym przetrwanie.

*

Gdy specjalista od antyinwigilacji sobie poszedł, Olivia natychmiast zadzwoniła do Kate i zostawiła jej wiadomość: „To ja. Przepraszam. Naprawdę przepraszam. Jest mi strasznie przykro. Ale miałam mętlik w głowie. Okazało się, miałam podsłuch w pokoju. Masz u mnie margarite, jak wrócę. Zadzwoń”.

Potem, starając się nie wpadać w panikę, zaczęła chodzić po pokoju. Teraz to już nie była zabawa ani też wytwór jej rozbuchanej wyobraźni. Działo się coś autentycznie złego i ktoś się nią interesował. Raz jeszcze przeglądnęła swoje zasady życiowe, głęboko odetchnęła, pomyślała: „Och, pieprzyć to” i spróbowała wyobrazić sobie wszystko jako wspaniałą i zabawną anegdotę, którą koniecznie trzeba będzie opowiedzieć Kate.

17

Trzydzieści osiem minut później znajdowała się na Rodeo Drive, gdzie w białym pokoju leżała przykryta prześcieradłem, a sześć oddzielnych strumieni bardzo gorącej pary z sykiem atakowało jej twarz.

– Przepraszam, ale czy ta para naprawdę jest w porządku? Wydaje mi się trochę…

– Nie, nie, zaufaj mi, jest idealna, dokładnie taka jak trzeba. Musimy wytworzyć promieniującą temperaturę, żeby mikroskopijnie zapadły się komórki epidermy, i stymulować…

– Tak. Ale nie zostaną mi po tym czerwone plamy na twarzy, prawda?

– Spokojnie. Będziesz wyglądała po prostu bosko.

Na całej twarzy odczuwała maleńkie ssanie, jakby opadło ją stado bezzębnych minipiranii, a pomagało im sześć bunsenowskich palników.

– Michael – odezwała się, zdecydowana wynieść jednak jakieś wymierne korzyści z koszmarnego, kosztującego ją czterysta piętnaście dolarów zabiegu. – Skąd znasz Travisa?

– Travisa? A kto to jest Travis?

– No wiesz, Travis. Ten facet, którego przedstawiłeś mi w Miami.

– Przyleciałaś tu z Miami? Odczuwasz jet-lag? Mogę ci zjonizować twarz.

– Nie, dziękuję. To zdaje się aktor łamane przez pisarz, tak?

– A, o niego chodzi. Tak.

– To on napisał scenariusz do filmu Feramo.

– Chyba żartujesz. Travis napisał film Feramo? Reflektujesz może na słoiczek Crème de Phylgie? Większy jest w doskonałej cenie – za jedyne czterysta pięćdziesiąt dolarów masz dwieście mililitrów.

– Nie, dziękuję. Czemu uważasz, że to niedobrze, że Travis napisał film? Au! Co robisz?

– Liftinguję pierwotny opór twojej epidermy. Naprawdę powinnaś poddać się jonizacji. Nawet jeżeli nie odczuwasz skutków zmiany czasu, jonizacja wspaniale odmładza, złuszczając naskórek, jest hypoalergiczna, całkowicie wolna od wolnych rodników…

– Nie, dziękuję.

– …i zawiera wyciągi roślinne wprowadzające równowagę biokoliczną – perorował dalej, ignorując ją zupełnie.

– Skąd znasz Travisa?

– Travisa? – Michael Monteroso roześmiał się. – Travisa?

– Co cię tak bawi?

– Travis odbiera z salonu gotówkę i odnosi do banku. Pracuje w firmie ochroniarskiej. Czy masz stałą kosmetyczkę?

– Nie, w zasadzie nie – odpowiedziała, na chwilę zapominając o interesującym ją temacie rozmowy.

– Jeżeli chcesz, dam ci przy wyjściu swoją wizytówkę. W zasadzie nie powinienem pracować poza salonem, ale specjalnych klientów mogę odwiedzać w domu.

– Bardzo to miłe z twojej strony, ale ja tu nie mieszkam na stałe.

Bunsenowskie palniki nagle się wyłączyły, a ona poczuła, jak pod wpływem kojącego zapachu olejku eukaliptusowego i bezsensownej paplaniny Michaela powoli ogarniają senność. Z wysiłkiem zaczęła z nią walczyć, chciała bowiem zachować przytomność umysłu.

– Mógłbym odwiedzić cię w hotelu.

– Nie. Powiedz mi, skąd się wszyscy znacie… mam na myśli wszystkich tych ludzi na przyjęciu?

– W zasadzie to ich nie znam. Po prostu robię im zabiegi przed imprezami. Sądzę, że część z nich poznała się w Hondurasie – Feramo ma tam posiadłość, gdzie można wspaniale ponurkować. Teraz nakładam ci eukaliptus i olejek rycynowy. Wykorzystuję szereg organicznych elementów testowanych dermatologicznie. Są całkowicie organiczne, bez żadnych dodatków. Dam ci trochę.

– Ile to kosztuje?

– Dwieście siedemdziesiąt pięć dolarów.

Olivia spróbowała się nie uśmiechnąć.

– Myślę, że wystarczy mi sam zabieg, dziękuję ci – powiedziała zdecydowanie.

Po wejściu do przebieralni spojrzała na siebie w lustrze i aż jęknęła z przerażenia. Całą twarz pokrywały jej niewielkie czerwone kółka, jak gdyby padła ofiarą ataku jakiegoś stworzenia uzbrojonego w macki lub maleńkich pasożytów, które wymachując ogonkami, rzuciły się ssać ją żarłocznie. Cóż, w zasadzie tak właśnie było.

Do szóstej pozostał kwadrans. Za czterdzieści pięć minut miała iść na kolację z Feramo. Ogarniał ją coraz większy strach, a twarz w dalszym ciągu szpeciły czerwone placki. Bogu niech będą dzięki za korektor. Piętnaście po szóstej placki stały się prawie całkowicie niewidoczne. Olivia ubrana, uczesana i starannie pomalowana, w zasadzie gotowa była do wyjścia, lecz były to tylko pozory zewnętrzne. Dłonie jej się pociły, a żołądek kurczył co chwilę w paroksyzmie strachu. Starała się opanować, oddychać, myśleć, zachować spokój. Próbowała wymyślać pozytywne scenariusze: Feramo nie miał pojęcia ojej telefonie ani o podsłuchu w jej pokoju. Może krył się za tym wścibski, nadmiernie gadatliwy boy hotelowy o wielkich muskułach i dziwacznym zaroście.

Może pracował dla jakichś brukowców i doszedł do wniosku, że w pokoju Olivii może zjawić się któraś z gwiazd, założył więc pluskwę, żeby potem donieść o wszystkim Melissie. Istniała też ewentualność, że Feramo wiedział o telefonie i chciał jej powiedzieć, iż doskonale rozumie jej podejrzenia, po czym wyjaśni jej, że tak naprawdę jest pół Sudańczykiem, pół Francuzem, naukowcem łamane przez doktor, produkcję filmów traktującym jako hobby, znużonym całym tym bezsensem i marzącym jedynie, by wraz z nią podróżować po Trzecim Świecie, leczyć ludzi i nurkować.

Gdy nadeszła pora wyjścia, zdołała całkowicie przekonać samą siebie, że wszystko jest w zupełnym porządku. Nic złego się nie działo. Spędzi miło wieczór, po czym wróci do Londynu, by ratować nędzne resztki swej dziennikarskiej kariery.

Wyszła z pokoju i znowu ogarnęła ją panika. Co ona najlepszego wyprawia? Czy już kompletnie zwariowała? Wybierała się na kolację, sama jedna, nie wiadomo dokąd, z terrorystą z Al-Kaidy, który na dodatek wiedział, że żywi wobec niego podejrzenia. Nie było mowy o pozytywnym scenariuszu. Feramo nie chciał zjeść z nią kolacji, on chciał na kolację zjeść j ą. No, przynajmniej czerwone placki przestały być widoczne.

Otworzyły się drzwi windy.

– O mój Boże, co ci się stało z twarzą?

Pytanie padło z ust Carol, pomarszczonej nauczycielki dykcji.

– Nic takiego. Byłam na zabiegu kosmetycznym – wyjaśniła Olivia, wchodząc do windy. – Pracowałaś z aktorami na przesłuchaniu?

– W zasadzie tak. Ale nie tylko z nimi.

Olivia obrzuciła ją szybkim spojrzeniem.

– Naprawdę? To znaczy, zajmujesz się nie tylko aktorami? – Postanowiła zaryzykować. – Z resztą zespołu także?

Carol popatrzyła jej prosto w oczy. Wyglądało na to, że nie może powiedzieć na głos tego, co myśli.

– Zawsze mi się wydawało, że tylko aktorzy potrzebują na- uczycieli dykcji – rzuciła Olivia niby to swobodnie.

– Jest wiele powodów, dla których ludzie chcą zmienić swój akcent, nie sądzisz?

Winda zatrzymała się na parterze. Przez otwarte drzwi ujrzały przechodzącą holem Surayę, która wspaniale prezentowała się na tle białych ścian.

– A o niej co myślisz? – spytała konspiracyjnie Olivia, gestem wskazując na hinduską piękność. – Malibu z lekką domieszką Bombaju?

– Hounslow – odparła Carol.

Nie miał to być żart.

– A Pierre Feramo? – szepnęła Olivia, gdy wychodziły z windy. – Kair? Chartum?

– Chyba nie mnie o tym sądzić – powiedziała Carol, ani na chwilę nie odrywając wzroku od Olivii. – Zresztą nieważne. Baw się dobrze. – Uśmiechnęła się przelotnie i zarzucając na ramiona sweter, ruszyła ku obsługującemu parking.

18

Olivia podeszła do recepcji i poprosiła, żeby wszystkimi kosztami, od jej przyjazdu poczynając, nie obciążano „Elan”, lecz ją. Podróż nie zapowiadała się tanio, lecz w końcu ma swoją dumę. Gdy czekała, nie wiadomo skąd wyrósł przy niej wścibski boy hotelowy z kozią bródką i okazałą muskulaturą.

– Opuszcza nas pani, panno Joules? – spytał.

Na boya hotelowego to on nie wyglądał zupełnie. Był zdecydowanie zbyt bystry i opanowany. Może to błyskotliwy młody matematyk zarabiający na studia. Nie: za stary.

– Jeszcze nie.

– Podoba się pani u nas?

– Tak, może z wyjątkiem mikrofonu w moim pokoju – powiedziała, bacznie mu się przyglądając.

– Nie rozumiem?

– Słyszałeś.

Wróciła recepcjonistka i w tej samej chwili dziwnie znajomy, paskudnie słodki zapach uderzył Olivię w nozdrza. Obróciła się. Zjawił się Alfonso, z bujnym owłosieniem wyzierającym spod koszulki polo, tym razem różowej.

– Olivio, już się bałem, że nigdy nie zejdziesz. Właśnie miałem dzwonić do ciebie do pokoju.

Nagromadzony przez wiele godzin stres dał w końcu o sobie znać wybuchem irytacji.

– Bo co? Ty także idziesz na kolację? – warknęła.

Alfonso najwyraźniej poczuł się dotknięty, co na krótką chwilę odmalowało się na jego twarzy. Zabawny był z niego gość. Fanfaron, cały wypomadowany, w głębi duszy chyba jednak cierpiał z powodu niskiej samooceny.

– Oczywiście, że nie. Mam tylko dopilnować, żebyś bezpiecznie dotarła. Pan Feramo prosił mnie o to. Samochód czeka.

– Och. Dobrze. Bardzo dziękuję – powiedziała, czując się podle.

– Mój Boże, co ci się stało z twarzą?

Zanosiło się na długi wieczór.

Alfonso wyprowadził ją przed hotel i z dumą wskazał czekający „samochód”. Była to biała, długa limuzyna, jakimi ludzie spoza miasta, przystrojeni we wściekle kolorowe peruki szaleją w wieczory kawalerskie po Sunset Boulevard. Szofer otworzył przed nią drzwiczki i Olivia wsiadła lub raczej wpadła do wnętrza, potykając się o coś sterczącego na samym środku, i stwierdziła, że na wprost oczu ma parę szpilek od Gucciego. Jej wzrok podążył w górę, wzdłuż smukłych i delikatnych oliwkowych kostek i jedwabnej sukni w kolorze zgaszonego różu, by stwierdzić, że wraz z nią limuzyną podróżować będzie również Suraya. Co jest, do cholery?

– O, znowu się spotykamy – powiedziała Olivia, usiłując wczołgać się na siedzenie, ale z zachowaniem choć resztek godności osobistej.

– Cześć. Mój Boże. Co ci się stało z twarzą?

– Miałam zabieg kosmetyczny – odparła, rozglądając się nerwowo po wnętrzu limuzyny, która włączyła się do ruchu i majestatycznie ruszyła Sunset.

– O nie. – Suraya parsknęła śmiechem. – Tylko mi nie mów, że poszłaś do Michaela. To skończony kretyn. Chodź tutaj.

Otworzyła torebkę, nachyliła się i zaczęła pokrywać twarz Olivii korektorem. Było w tym coś przedziwnie intymnego, lecz tak zaskoczyło Olivię, że nie zdążyła nawet zaprotestować.

– Jak tam, ty i Pierre, co? – Głos Surayi zupełnie nie pasował do jej pełnej elegancji urody. Brzmiał wulgarnie i można było pomyśleć, że jest naćpana. – Kręcicie coś razem?

– Boże uchowaj! Umówiliśmy się tylko na kolację, nic więcej! – Było coś takiego w Surayi, co sprawiało, że Olivia czuła się jak zagorzała harcerka.

– Dajże spokój – rzekła Suraya, przeciągając głoski. Nachyliła się ku Olivii. – Uważa, że jesteś bardzo inteligentna.

– Miło z jego strony! – ucieszyła się Olivia.

– Jasne. – Suraya wyjrzała przez okno, uśmiechając się złośliwie do siebie. – A więc jesteś dziennikarką, tak? Powinnyśmy się wybrać na zakupy.

– Słusznie – odparła Olivia, gorączkowo starając się doszukać w tym jakiejś logiki.

– Pójdziemy do Melrose. Jutro?

– Muszę pracować – powiedziała, a w duchu pomyślała sobie, że przymierzanie ciuchów w towarzystwie mierzącej metr osiemdziesiąt, a ważącej czterdzieści kilo modelki mogłoby się okazać zajęciem dość przygnębiającym. – A ty? Czym się zajmujesz?

– Jestem aktorką – odpowiedziała obojętnie Suraya.

– Naprawdę? Zagrasz w filmie Pierre'a?

– Jasne. Film, jedna wielka bzdura, zresztą co tam. Naprawdę myślisz, że on jest prawdziwy? – spytała konspiracyjnie Suraya. – No wiesz, Feramo. – Otworzyła torebkę i przejrzała się w lusterku, po czym znowu nachyliła się ku Olivii. – No? – nalegała, kładąc rękę na kolanie Olivii i ściskając je lekko.

Olivia poczuła, jak ogarnia ją panika. Czyżby w charakterze zasłony dymnej planowali jakieś odrażające seksualne igraszki w stylu lat siedemdziesiątych? Mijali właśnie Beverly Hills Hotel wyglądający jak różowy pałac. Miała ochotę otworzyć okno i z całej siły wrzasnąć: „Pomocy! Pomocy! Zostałam porwana!”

– Pierre? Cóż, uważam, że jest niezwykle atrakcyjny. Idziemy do restauracji?

– A bo ja wiem. Albo do restauracji, albo zamówicie coś na wynos, nie mam pojęcia – burknęła Suraya. – Ale powiedz, według ciebie on jest naprawdę producentem filmowym?

– Oczywiście – powiedziała Olivia obojętnie. – Dlaczego? Ty tak nie uważasz?

– Nie, chyba jest. Jak długo zostajesz w LA? Podoba ci się Standard?

Jeśli starała się wyciągnąć od Olivii jakieś informacje, radziła sobie raczej kiepsko.

– Och, jest wspaniały, ale w takim miejscu człowiek nie ma specjalnej ochoty wystąpić w bikini. Czasem mam wrażenie, że jestem na planie Słonecznego patrolu. Chociaż ty pewnie nie miałabyś z tym problemu.

– Ty też nie – rzekła Suraya i wymownie spojrzała na jej piersi. – Masz wspaniałą drobną figurkę.

Olivia nerwowo poprawiła sukienkę.

– Dokąd właściwie jedziemy?

– Do mieszkania Pierre'a?

– Gdzie to jest?

– Przy Wilshire? Może zadzwonię do ciebie jutro na komórkę i umówimy się na zakupy?

– Zadzwoń lepiej do hotelu – powiedziała zdecydowanie Olivia. – Jak już mówiłam, będę pracować.

Gdy coś szło nie po myśli Surayi, wyglądała naprawdę paskudnie. Zapadła niezręczna, pełna napięcia cisza, a Olivia zastanawiała się w duchu, co teżjądzisiaj czeka. Widziała się nagą, przywiązaną plecami do Surayi; wokół nich podskakiwał radośnie Alfonso, jak małe dziecko ubrany w nieprzemakalne majtki, Feramo zaś krążył tam i z powrotem, co chwilę strzelając z bata. Boże, czemu nie została w hotelu i nie zamówiła po prostu kolacji do pokoju?

Mieszkanie Pierre'a w Wilshire Regency Towers było szczytem luksusu. Na dziewiętnastym piętrze drzwi windy otworzyły się i ich oczom ukazała się złoto-beżowa świątynia dyskretnie złego smaku. Nie brakowało niczego – były lustra, złote stoliki, jaguar z czarnego onyksu. Na piętro wjeżdżała tylko jedna winda. Olivia dyskretnie wyjęła z torebki szpilkę do kapelusza i ukryła ją w dłoni, jednocześnie rozglądając się w poszukiwaniu ewentualnych dróg ucieczki.

– Chcesz martini? – spytała Suraya i swobodnie rzuciła torebkę na kwadratową beżowo-złotą sofę, zupełnie jak gdyby była u siebie.

– Ooch, nie. Poproszę tylko o dietetyczną colę – zaćwierkała harcerka Olivia.

„Czemu tak się zachowuję?”, pomyślała, podchodząc do okna. Nad wzgórzami Santa Monica i oceanem słońce zaczynało się czerwienić.

Suraya podała jej drinka i stanęła tak blisko, że Olivii wydało się to wręcz idiotyczne.

– Piękne, prawda? – zamruczała Suraya romantycznie. – Nie chciałabyś tak mieszkać?

– Matko! Chyba bez przerwy kręciłoby mi się w głowie – zażartowała Olivia, odsuwając się nieco. – Tobie się podoba?

– Można się przyzwyczaić. To znaczy… w zasadzie tu nie mieszkam, ale…

Ha! W pięknych ciemnych oczach Surayi pojawił się błysk zdenerwowania. A więc mieszkała tutaj. Wygadała się.

– Skąd jesteś? – spytała Olivia.

– Los Angeles. Czemu pytasz? – padło ostrożne pytanie.

– Zdawało mi się, że masz angielski akcent.

– Chyba raczej środkowoatlantycki.

– Długo znacie się z Pierre’em?

– Wystarczająco długo. – Suraya jednym haustem wypiła swojego drinka i poszła po torebkę. – No, muszę spadać.

– Dokąd idziesz?

– Wychodzę. Pierre niedługo przyjdzie. Czuj się jak u siebie.

– Jasne – powiedziała Olivia. – Kapitalnie! Baw się dobrze.

Olivia zaczekała, aż drzwi windy zamknąsię za Suraya, a jęki i piski, które wydawał dźwig, jadąc w dół, umilkną. Suraya odeszła. Nastała cisza, zakłócana jedynie szumem klimatyzacji. Mieszkanie albo zostało wynajęte z pełnym umeblowaniem, albo architekt, który je projektował, nie był przy zdrowych zmysłach. Nigdzie ani śladu osobistych rzeczy – książek, naczyń pełnych zużytych długopisów – tylko pozłacane lustra, ornamenty, przeróżne onyksowe stwory rodem z dżungli i dziwaczne malowidła kobiet atakowanych przez węże lub długie, cienkie smoki. Wsłuchiwała się w ciszę, w jednej ręce ściskając szpilkę do kapelusza, w drugiej torebeczkę od Louisa Vuittona. Naprzeciwko windy był przedpokój. Starając się stąpać możliwie bezgłośnie, ruszyła w jego stronę. Dostrzegła szereg pozamykanych drzwi. Z walącym sercem, tłumacząc sobie, że zaskoczona przez kogoś zawsze może powiedzieć, iż po prostu szuka toalety, sięgnęła do pierwszej pozłacanej klamki i nacisnęła ją.

Znalazła się w dużej sypialni, w której całą jedną ścianę zajmowało okno. Na środku stało ogromne łoże z kolumienkami w kształcie grubych poskręcanych lin, z kulistymi lampami po obu stronach. Znowu ani śladu osobistych rzeczy. Szarpnęła szufladę, krzywiąc się na skrzypiący dźwięk, jaki wydała – była pusta. Nie potrafiła zamknąć jej z powrotem; szuflada się zacięła. Przeklinając się w duchu, zostawiła ją niedomkniętą i na palcach ruszyła na dalsze poszukiwania. Łazienka była ogromna, pełna luster, wyłożona koszmarnym różowym marmurem. Wchodziło się z niej do głównej garderoby z cedrowymi półkami, gdzie zwykle trzyma się wszystkie ubrania. Lecz tutaj ich nie było. Olivia oparła się o ścianę, która pod jej ciężarem się poruszyła. Stalowa, gruba na pięć centymetrów płyta uchyliła się bezszelestnie i ukazał się kolejny pokój. Sejf? Pokój-schron? Zapaliły się światła. Pomieszczenie było większe od sypialni i pomalowane na biało; bez okien i kompletnie puste, z wyjątkiem kilku niewielkich orientalnych mat ułożonych wzdłuż ściany. Płyta zaczęła się samoczynnie zasuwać, co widząc Olivia, kierowana impulsem, wyskoczyła na zewnątrz, zanim przejście zamknęło się na dobre.

Przystanęła i z walącym sercem rozejrzała się. Czyżby to rzeczywiście był pokój-schron? A te maty… czy były modlitewne? Obróciła się, by zlustrować znajdującą się za nią ścianę. Zdobiły ją trzy białe plakaty z arabskimi napisami. Wyjęła aparat, położyła torebkę na podłodze i zaczęła robić im zdjęcia, gdy nagle zamarła. Zza ruchomej ściany dobiegły ją hałasy – przytłumione kroki! Ktoś był w sypialni. Kroki umilkły. Potem usłyszała, jak ktoś stara się zasunąć szufladę, którą ona zostawiła otwartą.

Kroki rozległy się znowu, w dalszym ciągu przytłumione, lecz coraz bliższe. Poczuła się jak uwięziona pod wodą, bez dostępu do powietrza. Zmusiła się, by oddychać, zachować spokój i myśleć. Może jednak jest tu gdzieś drugie wyjście? Spróbowała przypomnieć sobie rozkład korytarza – długa przerwa między jednymi drzwiami a drugimi. Kolejna sypialnia?

Usłyszała kroki na marmurowej posadzce łazienki i ponownie spojrzała na płytę, tym razem dostrzegając prawie niezauważalną zmianę w kolorze. Popatrzyła na przeciwległą ścianę. Jest! Zbliżyła się do niej na palcach i naparła na nią ramieniem. Ściana zaczęła się otwierać. Olivia wślizgnęła się przez powstałą szczelinę, modląc się, by się za nią zamknęła. Jej życzeniu stało się zadość, co widząc, omal się nie rozszlochała. Znalazła się w kolejnej garderobie, tym razem pełnej męskich ubrań. W powietrzu unosił się też lekki zapach wody kolońskiej używanej przez Feramo. To były jego ubrania: lśniące, eleganckie buty; ciemne garnitury; sztywno wykrochmalone, nienagannie wyprasowane koszule w pastelowych odcieniach; porządnie złożone dżinsy; koszulki polo. Gdy szybkim krokiem pokonywała garderobę, przez głowę przemykały jej różne, luźno ze sobą powiązane myśli: „Boże, ten to ma ciuchów. Takie porządne, że aż sterylne”. Sama nie obraziłaby się, mając podobną garderobę. Jak się wytłumaczy, gdy on nagle wyłoni się na korytarzu? Weszła do łazienki. Super. Może udawać, że właśnie tam weszła, żeby skorzystać z toalety. W lustrach ujrzała swoje odbicie z każdej możliwej strony. Dobiegł ją ledwo słyszalny szelest otwierającej się płyty. Wsunęła miniaturowy aparat pod pachę i spuściła wodę w toalecie. Być może dobre maniery nie pozwolą temu komuś – kimkolwiek jest – wtargnąć do łazienki.

– Olivia? – dobiegł ją głos Feramo.

– Jedną chwileczkę! Jeszcze nie jestem gotowa! – krzyknęła wesoło w odpowiedzi. – Już.

Uśmiechnęła się, starając się, by wypadło to możliwie jak najbardziej naturalnie. Feramojednak spoglądał na nią chłodno.

– Cóż, jak widzę, odkryłaś mój sekret.

19

Feramo minął ją, zamknął drzwi do łazienki i obrócił się, stając twarzą do niej.

– Zawsze myszkujesz po cudzym domu bez pozwolenia gospodarza?

„Nie walcz ze strachem, ulegnij mu”, pomyślała. „Wykorzystaj przypływ adrenaliny, odeprzyj atak”.

– Przepraszam, zaprosiłeś mnie na kolację, nie wiadomo czemu wysłałeś po mnie mierzącą metr osiemdziesiąt boginię seksu, która porzuciła mnie samotną w cudzym mieszkaniu. Nie wolno mi było w tej sytuacji poszukać łazienki? – zarzuciła mu oskarżycielskim tonem.

Wsunął rękę pod marynarkę.

– Przypuszczam, że to należy do ciebie? – rzekł, wyciągając torebkę od Louisa Vuittona. Psiakrew. Zostawiła ją na podłodze, gdy w sekretnym pokoju robiła zdjęcia.

– Powiedziałeś mi, że jesteś Francuzem – ruszyła do ataku. – Strasznie się rozwodziłeś nad szczerością. A potem, do ciężkiej cholery, po prostu mnie okłamałeś! Żaden z ciebie Francuz, prawda?

Patrzył na nią pozbawionym wyrazu wzrokiem. Na jego twarzy malowała się lekko wyniosła złośliwość, jak u arystokraty.

– Masz rację – rzekł w końcu. – Nie powiedziałem ci prawdy.

Odwrócił się i odblokował zamek w drzwiach. Myślała, że zemdleje z ulgi.

– Chodźmy. Spóźnimy się na kolację – powiedział nieco już milszym tonem. – Potem o wszystkim porozmawiamy.

Otworzył drzwi, gestem zapraszając, by weszła do jego sypialni. Stało w niej wielkie łóżko. Poczuła, jak przeskakuje między nimi iskra gwałtownego pożądania. Olivia szybkim, zdecydowanym krokiem przemierzyła sypialnię – na krześle zauważyła jego koszulę, obok łóżka książki – i wyszła na korytarz. Pierre zamknął drzwi i stanął pomiędzy nią a windą, wskazując jej drogę w kierunku przeciwnym. Zdenerwowana zaczęła iść przed nim, mową ciała starając się dać mu do zrozumienia, że wręcz gotuje się z wściekłości. Szkoda, że nigdy nie brała lekcji aktorstwa. Uczyła się nurkowania, samoobrony, języków, udzielania pierwszej pomocy – przez całe swoje dorosłe życie zdobywając wykształcenie na własnym uniwersytecie życia. Nigdy jednak nawet przez moment nie pomyślała, jak przydatna może się okazać umiejętność gry aktorskiej.

Na drugim końcu korytarza znajdowały się kolejne drzwi. Pierre wyprzedził ją, byje otworzyć, co dało jej szansę na schowanie aparatu do torebki. Następnie pchnął drzwi i ukazały się schody.

– Na górę – rozkazał.

Chce ją zepchnąć z dachu? Obróciła się, by na niego spojrzeć, jednocześnie zastanawiając się gorączkowo, czy nie jest to najlepszy moment, by rzucić się do ucieczki. Ich spojrzenia spotkały się i spostrzegła, że on się z niej śmieje.

– Nie zjem cię. Idź na górę.

Była kompletnie skołowana. Wszystko co chwilę wyglądało inaczej. Teraz na przykład, gdy Pierre zaczął się uśmiechać, znowu poczuła się jak na randce. U szczytu schodów pchnął ciężkie drzwi przeciwpożarowe i do wnętrza wpadł powiew ciepłego powietrza. Gdy wyszli, owiał ich wiatr i ogłuszył potężny ryk. Znajdowali się na szczycie budynku, skąd rozciągała się zapierająca dech w piersiach panorama całego Los Angeles.

Hałas pochodził od stojącego na dachu helikoptera z włączonymi silnikami i obracającym się rotorem. Drzwi prowadzące do kabiny były otwarte.

– Kareta czeka – zawołał Feramo, przekrzykując huk silników.

Olivia jednocześnie bała się i aż drżała z podniecenia. Feramo stał z rozwianymi włosami i wyglądał, jakby pozował do zdjęcia przy włączonej maszynie do wytwarzania wiatru.

Pochyliwszy się nisko, Olivia ruszyła biegiem przez betonową płytę dachu. Niezgrabnie wdrapała się do wnętrza helikoptera, żałując skrycie, że włożyła sukienkę i niewygodne buty. Pilot odwrócił się i gestem wskazał na pasy i słuchawki. Pierre zajął miejsce obok niej i zatrzasnął drzwi. W tym samym momencie helikopter uniósł się w powietrze, oddalając się od malejących z każdą chwilą budynków w dole. Zmierzali w stronę oceanu.

Hałas uniemożliwiał jakąkolwiek rozmowę. Pierre nie patrzył na nią, spróbowała więc skupić się na widokach. Skoro ma to być ostatnia godzina jej życia, spędzi ją, napawając oczy czymś pięknym. Nad Zatoką Santa Monica zachodziło właśnie słońce, jak wielka pomarańczowa kula na bladym błękicie nieba, rzucająca czerwone refleksy na szklistą powierzchnię oceanu. Lecieli wzdłuż wybrzeża, w stronę Malibu, mijając ciemny zarys wzgórz. Widziała długą kreskę mola z maleńkimi restauracyjkami na końcu; obok, z tej wysokości przypominający foki, surfingowcy korzystali z ostatnich tego dnia fal.

Feramo nachylił się do przodu i wydał jakieś polecenie pilotowi. Helikopter skręcił ku otwartemu morzu. Olivii przypomniała się matka, strofująca ją jako czternastolatkę za nieodparty pociąg do przygód, niebezpiecznych chłopców i życia na krawędzi: „Wpakujesz się w końcu w kłopoty; nie masz pojęcia o świecie; wydaje ci się, że życie to tylko świetna zabawa. Niebezpieczeństwo dostrzeżesz, kiedy będzie już za późno”. Niestety, ostrzeżenia te padały jedynie w kontekście katolickich chłopców lub chłopców na motorach.

Słońce opadało za horyzont, dzieląc się na dwie półkule, przez co wyglądało jak ósemka. Jeszcze kilka sekund i znikło, a niebo zapłonęło czerwonopomarańczowym ogniem. Tu i ówdzie lecące samoloty kreśliły na nim śnieżnobiałe linie.

Nic z tego, tak łatwo się nie podda. Nie da się tak po prostu zepchnąć do Pacyfiku bez choćby słowa wyjaśnienia. Dźgnęła Feramo w ramię.

– Dokąd lecimy?

– Co?

– Dokąd lecimy?

– Co?

Już rozmawiali ze sobą jak para stetryczałych staruchów. Przysunęła się bliżej i wrzasnęła mu prosto do ucha:

– DOKĄD LECIMY?!

Uśmiechnął się lekko.

– Zobaczysz.

– CHCĘ WIEDZIEĆ, DOKĄD MNIE ZABIERASZ.

Nachylił się i powiedział coś.

– Co?

– NA KATALINĘ! – wrzasnął.

Wyspa Katalina – oddalona o trzydzieści kilometrów od brzegu, ulubiony cel jednodniowych wycieczek. Znajdowało się na niej tylko jedno radosne nadmorskie miasteczko – Avalon; poza tym sama dzicz.

Noc zapadła szybko. Wkrótce z mroku wyłonił się ciemny zarys lądu. W dali po lewej błyszczały światła Avalonu – przytulne i gościnne, schodzące aż do krętej linii wybrzeża. Natomiast przed sobą Olivia widziała jedynie ciemność.

20

KATALINA, KALIFORNIA

Helikopter zaczął opadać w stronę głębokiej, wąskiej zatoki, wrzynającej się w wyspę od strony oceanu, całkowicie niewidocznej z brzegu Kalifornii, do której nie docierały także światła Avalonu. Olivia ujrzała roślinność, uchylające się przed nadlatującym helikopterem palmy. Kiedy wylądowali, Feramo otworzył drzwi i wyskoczył, pociągając ją za sobą i gestem nakazując, by schyliła głowę. Śmigło helikoptera nie przestało się obracać. Usłyszała narastający gwizd silników i gdy się obróciła, ujrzała, jak maszyna ponownie wznosi się nad ziemię.

Pierre poprowadził ją w kierunku mola. Powietrze było nieruchome, bez najlżejszego choćby powiewu wiatru. Z obu stron gładkiej jak lustro powierzchni wody wznosiły się strome wzgórza, na tle których odcinał się ciemny zarys mola. Silniki helikoptera znikły w oddali i zapanowała cisza, zakłócana jedynie odgłosami tropikalnej nocy: grały cykady, kumkały żaby, zgrzytały metalowe części mola. Oddech Olivii stał się krótki i przerywany. Czy byli tu zupełnie sami?

Dotarli do mola. Dostrzegła deski surfingowe oparte o ścianę drewnianej chaty. Po co mu one? Katalina nie zaliczała się raczej do ulubionych zakątków surfingowców. Gdy podeszli nieco bliżej, zorientowała się, że chata służyła do przechowywania sprzętu do nurkowania.

– Zaczekaj tutaj. Muszę coś przynieść.

Słysząc oddalające się kroki Feramo, Olivia musiała przytrzymać się balustrady. Może powinna chwycić osprzęt nurka i uciekać? Gdyby jednak, wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi, cała ta tajemnicza eskapada miała się okazać jedynie niezwykle romantyczną randką, takie zachowanie należałoby uznać za co najmniej dziwaczne.

Na palcach zbliżyła się do szopy. Panował w niej idealny porządek: równiutko ustawione w stojakach dwudziestolitrowe butle z tlenem, zawieszone na ścianie kamizelki i automaty oddechowe, poukładane w stosy maski i płetwy. Na stole z surowego drewna dostrzegła nóż. Nie namyślając się długo, chwyciła go i schowała do torebki. Na dźwięk zbliżających się kroków aż podskoczyła. Dobrze wiedziała, że ulegając strachowi, naraża się na tym większe niebezpieczeństwo. Musi się opanować, i to zaraz.

Kroki były coraz bliższe.

– Pierre?! – krzyknęła przerażona Olivia.

Żadnej odpowiedzi, tylko kroki, ciężkie i nierówne. Jakiś bandzior czy może raczej wynajęty zabójca?

– Pierre? To ty?

Wyciągnęła z torebki nóż, schowała go za plecami i czekała w pełnym gotowości napięciu.

– Tak – rozległ się przeciągły, naznaczony akcentem głos Pierre'a. – Oczywiście, że ja.

Odetchnęła, rozluźniając całe ciało. Z mroku wyłonił się Feramo, taszcząc tobół owinięty w ciemny materiał.

– Co my tu robimy?! – wybuchła. – Czemu przywozisz mnie w to odludne miejsce, zostawiasz samą i nie odpowiadasz, kiedy pytam, czy to ty, tylko skradasz się jakimś dziwacznym krokiem? Co to za miejsce? Co ty wyprawiasz?!

– Dziwacznym krokiem? – powtórzył Feramo z błyskiem w oczach, po czym jednym ruchem ściągnął z toboła okrycie.

Pod Olivia ugięły się nogi. Jej oczom ukazał się kubełek na lód z butelką szampana i dwa kieliszki.

– Posłuchaj – westchnęła, przykładając dłoń do czoła. – Bardzo to wszystko miłe, ale czy musisz być tak cholernie melodramatyczny?

– Nie wyglądasz mi na kobietę, która lubi tylko to, co przewidywalne.

– To prawda, ale też niekoniecznie muszę umierać ze strachu, żeby się dobrze bawić. Co to za miejsce?

– Przystań. Proszę – rzekł, podając jej ciemny materiał. – Na wypadek, gdybyś zmarzła. Może powinienem był cię ostrzec, że wybieramy się na morze.

– Na morze? – spytała, starając się wziąć od niego okrycie, które okazało się nadzwyczaj miękkie i lekkie, jakby zrobiono je z ptasich piór, i jednocześnie ukryć pod nim nóż.

Skinął głową w kierunku zatoki, gdzie zza cypla bezgłośnie wyłoniła się właśnie ciemna sylwetka jachtu.

Z ulgą pomyślała, że na pokładzie musi być załoga. Jeśli Feramo zamierzał ją zabić, według wszelkiego prawdopodobieństwa starałby się to zrobić bez świadków. A szampan z całą pewnością byłby wstępem dość cudacznym.

Rozluźniła się nieco bardziej, gdy wreszcie pod osłoną czarnego, delikatnego kaszmiru udało jej się schować nóż do torebki. Feramo stał obok niej przy burcie, zasłuchany w miarowe pyrkanie motoru, gdy łódź łagodnie skierowała się w rozciągającą się przed nimi ciemność oceanu.

– Olivio – powiedział, podając jej kieliszek. – Wznieśmy toast za ten wieczór. Za początek. – Spojrzał na nią znacząco i stuknął się z nią kieliszkiem.

– Czego?

– Zapomniałaś już, o czym rozmawialiśmy w Miami? Na dachu? Za początek naszego wzajemnego poznawania się. – Uniósł kieliszek i wypił wszystko do dna. – No dobrze, powiedz mi teraz. Jesteś dziennikarką. Dlaczego?

Pomyślała przez moment.

– Lubię pisać. Lubię podróżować. I lubię odkrywać, co się naprawdę dzieje.

Zastanawiała się, czy w całym tym przedstawieniu chodziło o to, by w jednej chwili się bała i czuła zagrożona, a już w następnej czuła się bezpieczna i rozpieszczana, jak podczas woskowania nóg w wykonaniu niekompetentnej, lecz przemawiającej czule i łagodnie kosmetyczki?

– Dokąd cię twoje podróże zaprowadziły?

– Cóż, w znacznie mniej miejsc, niżbym sobie życzyła: do Ameryki Południowej, Indii, Afryki.

– Gdzie byłaś w Afryce?

– W Sudanie i Kenii.

– Naprawdę? Byłaś w Sudanie? I jak ci się tam podobało?

– Było cudownie. W życiu nie widziałam równie egzotycznego miejsca. Czułam się jak w Lawrensie z Arabii.

– A ludzie?

– Mili.

Niesamowite, jak ich rozmowa co chwilę zbaczała na niebezpieczne tory.

– Co myślisz o Los Angeles?

– Jest tak cudownie płytkie.

– Tylko tyle? – roześmiał się.

– I takie nieoczekiwanie wiejskie. Zupełnie jak południe Francji, tylko więcej sklepów.

– A twoje dziennikarstwo to bicie piany dla różnych czasopism… w tym właśnie się specjalizujesz?

– Bicie piany? W życiu nikt mnie tak nigdy nie obraził!

Znowu się roześmiał. Ładnie się śmiał, odrobinę nieśmiało, jakby uważał, że w zasadzie nie powinien tego robić.

– Tak naprawdę to chciałabym zostać zagranicznym korespondentem z prawdziwego zdarzenia – powiedziała nagle zupełnie poważnie. – Chcę robić coś ważnego, coś, co ma znaczenie.

– OceansApart. Napisałaś o nim artykuł? – W jego tonie zaszła ledwo zauważalna zmiana.

– Hm – rzekła. – W pewnym sensie tak. Ale puścili to pod innym nazwiskiem.

– Poczułaś się dotknięta?

– Nie. W tej sytuacji to byłoby wręcz trywialne. A ty? Lubisz LA?

– Interesuje mnie to, co się tam wytwarza.

– To znaczy? Piękne dziewczyny ze sztucznym biustem?

Zaśmiał się.

– Może wejdziemy do środka?

– Chcesz zmienić temat?

– Nie, nie. Ale już czas na kolację.

Ubrany na biało steward pomógł jej zejść po schodkach. Choć może odrobinę zbyt ostentacyjne, wnętrze zapierało dech w piersiach. Całe w lśniącym drewnie, beżowych miękkich dywanach i mosiądzu. Wyglądało jak zwykły pokój, w niczym nie przypominając kajuty jachtu. Stół był nakryty dla dwóch osób, białym obrusem, lśniącym szkłem i sztućcami, niestety – ku jej rozczarowaniu – wcale nie złoconymi. Ściany zdobiły stare fotografie przedstawiające różne sceny z planów filmowych: Alfred Hitchcock grający w szachy z Grace Kelly, Ava Gardner mocząca stopy w kubełku na lód, Omar Sharif grający na pustyni w krykieta z Peterem 0'Toole'em. W szklanej gablocie wystawione były memorabilia: statuetka Oscara, egipskie przybranie głowy, cztery sznury pereł na tle zdjęcia Audrey Hepburn ze Śniadania u Tiffany 'ego.

– To moja pasja – powiedział Pierre. – Filmy. Tyle się ich naoglądałem z matką, starych dobrych filmów. Któregoś dnia zrobię film, o którym będzie się pamiętało jeszcze długo po mojej śmierci. Pod warunkiem, oczywiście, że uda mi się pokonać głupotę i uprzedzenia Hollywood.

– Przecież robiłeś już filmy.

– Filmiki, we Francji. Na pewno o nich nie słyszałaś.

– Skąd ta pewność? Przekonaj się.

Czyżby dostrzegła w jego oczach przelotny błysk strachu?

– Spójrz – powiedział. – W tym przybraniu głowy Elizabeth Taylor grała w Kleopatrze.

– A to prawdziwy Oscar?

– Tak, ale niejeden z tych najważniejszych. Marzy mi się, by zdobyć jedną ze statuetek, które dostał Lawrence z Arabii w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym drugim roku. Na razie muszę się zadowolić tą, którą ktoś dostał za najlepszy dźwięk pod koniec lat sześćdziesiątych. Znalazłem ją w Internecie.

Olivia roześmiała się.

– Opowiedz mi o swojej pracy. Być może będę coś znała. Obejrzałam mnóstwo francuskich filmów w…

– Popatrz na to. To są perły, które Audrey Hepburn nosiła w Śniadaniu u Tiffany'ego.

– Prawdziwe?

– Oczywiście. Chcesz je nałożyć do kolacji?

– Nie, daj spokój. Wyglądałabym idiotycznie.

Wyjął perły z gablotki i nałożył jej na szyję. Zapiął je z namaszczeniem chirurga, po czym odstąpił krok, by ocenić efekt.

Z wściekłością stwierdziła, że odczuwa pewne oznaki syndromu Kopciuszka. Psiakrew, cały ten cholerny jacht i apartament, perły i helikopter, naprawdę zrobiły na niej wrażenie. Dobrze wiedziała, że jest kolejną z całego szeregu panienek kuszonych w ten sam sposób, a nie miała na to najmniejszej ochoty. Bulgotały w niej wszystkie te kretyńskie, złudne uczucia, które w podobnych sytuacjach prawie każda dziewczyna odczuwa. „Jestem inna – wmawiała sobie – podoba mi się nie z powodu pieniędzy, podoba mi się sam w sobie, potrafię go zmienić”. Jednocześnie jednak już się widziała na jachcie, uwielbiana i adorowana, nurkująca w wodzie bez żadnych ograniczeń czasowych i dodatkowych opłat za wypożyczenie sprzętu, wyłaniająca się spod prysznica, by ozdobić szyję perłami Audrey Hepburn.

„Przestań”, upomniała samą siebie w myślach. „Rób to, po co się tu zjawiłaś.»Pierre Bin Feramo«, miała ochotę wrzasnąć.»Może byśmy wreszcie wyłożyli kawę na ławę? Kusisz mnie czy raczej zamierzasz mnie spławić? Jesteś terrorystą czy playboyem? Myślisz, że chciałam na ciebie nasłać FBI?«.” Tak jest, do ciężkiej cholery, rozprawi się z nim i przyciśnie go do muru.

– Pierre… – zaczęła. – A może raczej powinnam zwracać się do ciebie M… M… – Nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. – Mustafa? – Przez to całe napięcie popadała z wolna w histerię.

Spojrzał na nią ze złością, co tylko rozśmieszyło ją jeszcze bardziej. Czuła się jak dziecko obrażające Osamę Bin Ladena.

– Olivio – rzekł oschle. – Jeżeli natychmiast nie przestaniesz, będę musiał cię ukamienować.

– I co? Zakopać po szyję w piasku na pustyni?

– Chyba podejrzewasz, że mam zamiar wynająć cię jako zamachowca samobójcę. – Nachylił się ku niej tak blisko, że czuła na twarzy jego oddech.

Wstała i chcąc się uspokoić, zaczęła oglądać w gablotce statuetkę Oscara oraz egipskie przybranie głowy.

– Dlaczego mnie okłamałeś? – spytała, nie odwracając się.

Nie odpowiedział. Obróciła się ku niemu.

– Dlaczego mówiłeś, że jesteś Francuzem? W i e d z i ałam, że jesteś Arabem.

– Naprawdę? – Wydawał się zupełnie spokojny, wręcz rozbawiony. – Wolno spytać skąd?

– Cóż, po pierwsze, twój akcent. Po drugie, słyszałam, jak mówiłeś shukran.

Znowu chwila milczenia.

– Znasz arabski?

– Tak, jak już ci mówiłam, byłam w Sudanie. Bardzo mi się tam podobało… ale głównie chodzi o twoje buty i skarpetki.

– Buty i skarpetki?

– Cienkie jedwabne skarpetki i lśniące mokasyny – takie noszą arabscy szejkowie.

– Będę musiał to zmienić.

– Tylko jeśli zależy ci na ukryciu swojego pochodzenia. Czy w twoim mieszkaniu to był meczet?

Oczy ukryte pod na wpół przymkniętymi powiekami nie zdradzały niczego.

– Tak naprawdę to pokój-schron. Wydawał mi się idealny do kontemplacji w samotności. A co do pewnej, ujmijmy to, nieścisłości w kwestii mojego pochodzenia, chciałem uniknąć ograniczeń, jakie niesie ze sobą stereotypowe myślenie. Nie każdy tak jak ty pozytywnie podchodzi do naszej kultury i religii.

– Czy to nie tak jak politycy udający, że nie są pedałami – przez co sugerują, że w byciu pedałem jest coś nie w porządku?

– Chcesz powiedzieć, że wstydzę się, że jestem Arabem?

W jego głosie pojawił się ton histerii – pierwsza delikatna oznaka utraty panowania nad sobą.

– Nie, po prostu chcę wiedzieć, czemu kłamałeś.

Wbił w nią swoje ciemne, wymowne oczy.

– Szczycę się tym, że jestem Arabem. Nasza kultura jest najstarsza i najmądrzejsza na świecie. Nasze prawa są prawami duchowymi, a mądrość naszych przodków leży u podstaw naszych tradycji. Kiedy jestem w Hollywood, wstydzę się – nie swojego pochodzenia, ale świata, jaki widzę wokół siebie: arogancji, ignorancji, próżności, chciwości, kultu ciała i młodości, seksu uprawianego dla zdobycia sławy i korzyści finansowych, pożądania nowego przy jednoczesnym lekceważeniu tego, co stare. Ta płytkość, o której żartem wspominałaś, że jest urocza, tak naprawdę wcale nie jest słodka. To zgnilizna w dojrzałym owocu.

Olivia stała bez ruchu, kurczowo ściskając torebeczkę i myśląc o ukrytym w niej nożu. Wyczuwała, że wystarczy jedno błędne słowo, niewłaściwy gest, a cała ta starannie kontrolowana wściekłość wymknie się spod kontroli.

– Dlaczego najbogatsze społeczeństwa świata są jednocześnie najbardziej nieszczęśliwe? – ciągnął Pierre.

– To dość dziwne uogólnienie – rzuciła swobodnie, starając się rozładować nieco napięcie. – Przecież do tych najbogatszych należą też społeczeństwa arabskie. Arabii Saudyjskiej wiedzie się chyba nie najgorzej, prawda?

– Arabia Saudyjska, też coś!

Najwyraźniej toczył jakąś własną, prywatną wojnę. Odwrócił się, po czym – już całkowicie opanowany – spojrzał na nią.

– Wybacz mi, Olivio – rzekł łagodniejszym tonem. – Ale kiedy jestem w Ameryce, czasami czuję się… dotknięty… przez ignorancję i uprzedzenia, z którymi tak często mam do czynienia i które mnie obrażają. Ale starczy już tego. Chodźmy. Nie pora dzisiaj na podobne dyskusje. Noc jest taka piękna i najwyższy czas, żebyśmy coś zjedli.

21

Boże, Pierre Feramo naprawdę umiał pić. Po jednym martini, butelce szampana Cristal, butelce Pomerol rocznik '82 i prawie całym Chassagne-Montrachet rocznik '96, do deseru zażądał Reioto della Valpolicella. U większości ludzi oznaczałoby to problem alkoholowy. Jak na muzułmanina było to co najmniej dziwaczne. „Załóżmy jednak – pomyślała sobie Olivia – że przez większość życia Feramo nie wypił ani kropli alkoholu. Zaczął dopiero niedawno, dla zmylenia przeciwnika. Skąd więc miałby wiedzieć, że ma problem? Skąd wiedziałby, że na ogół nie pije się w takich ilościach?”

– Zdawało mi się, że muzułmanie nie piją alkoholu? – zaryzykowała.

Musiała przyznać, że bardzo się najadła. Posiłek był wprost wyśmienity: eskalopki z purée ze świeżego groszku z białą oliwą z trufli, morski okoń w lekkim sosie curry z ravioli z dyni, brzoskwinie pieczone w czerwonym winie z lodami waniliowymi.

– Ach, to zależy, to zależy – rzekł niejasno, dolewając sobie wina. – Można to różnie interpretować.

– Nurkujesz z tej łodzi?

– Z akwalungiem? Tak. Chociaż nie, w zasadzie nie tutaj i nie osobiście. Jest za zimno. Ja lubię nurkować na Karaibach, na rafie przy Belize i w Hondurasie, no i w Morzu Czerwonym. A ty? Nurkujesz? -

Nachylił się, by dolać jej wina, nie zauważając nawet, że kieliszek miała pełny.

– Och, wprost uwielbiam. Jeszcze przed przyjazdem tutaj zastanawiałam się, czy nie zaproponować „Elan” artykułu o nurkowaniu: nurkowanie z dala od utartych szlaków. Belize, Honduras. Myślałam też o Morzu Czerwonym i Sudanie.

– Olivio! – wykrzyknął, unosząc dramatycznym gestem rękę. – Musisz przyjechać do mojego hotelu w Hondurasie. Nalegam. Nic nie może się równać się z nurkowaniem na Bay Islands. Mamy tam skały, które opadają na trzysta metrów, niesamowite kręte tunele, najrzadsze okazy podwodnej fauny. Twoje pismo musi się zgodzić na ten artykuł. A potem Sudan. Tam jest wprost cudownie, widoczność najlepsza na świecie. Wszystko dziewicze, nieskażone. Musisz to zrobić. I to od razu. Ja wyjeżdżam do Hondurasu jutro. Zadzwoń do redakcji i przyjedź jako mój gość.

– Cóż, jest pewien problem – powiedziała.

– Problem?

– Zwolnili mnie.

– Zwolnili cię?

Bacznie mu się przyglądała, starając się odgadnąć, czy nie udaje.

– Właśnie. Ktoś z twojego biura PR zadzwonił do redakcji i poskarżył, że dzwoniłam do FBI, żeby cię sprawdzili.

Przez moment był kompletnie ogłupiały, zaraz jednak odzyskał panowanie nad sobą.

– Ty? Dzwoniłaś do FBI? Przecież to idiotyczne.

– Otóż to. Nigdzie nie dzwoniłam. Ale ktoś założył w moim pokoju podsłuch i usłyszał, jak mówię sama do siebie. Posłuchaj, Pierre. – Nachyliła się ku niemu. – Będę z tobą szczera. Po tym, co stało się w Miami, miałam wobec ciebie pewne podejrzenia. Kiedy byliśmy u ciebie na dachu, bardzo się upierałeś, żebym następnego dnia rano nie szła do OceansApart. A kiedy statek wyleciał w powietrze, natychmiast wyjechałeś z miasta. Powiedziałeś mi, że jesteś Francuzem, a potem usłyszałam, jak mówisz po arabsku. Trochę mnie poniosło i zaczęłam mówić sama do siebie – no wiesz, taka wyimaginowana rozmowa, pewnie dlatego, że tyle czasu spędzam samotnie. Nie wiem tylko, kto mi założył ten podsłuch.

– Jesteś pewna, że tam był?

– Tak, znalazłam pluskwę w gniazdku telefonicznym.

Nozdrza mu zadrżały.

– Najdroższa Olivio – rzekł w końcu. – Ogromnie mi przykro, że do tego doszło. Nie mam pojęcia, nawet nie potrafię sobie wyobrazić, kto mógłby zrobić coś takiego, ale – jak sama wiesz – żyjemy w dość paranoicznych czasach.

– Tak. I rozumiesz, dlaczego…

– Ależ oczywiście. Jesteś dziennikarką i lingwistką. Masz dociekliwy umysł. Pewnie sam zacząłbym snuć podejrzenia. Z drugiej jednak strony zakładam, że gdybyś ty miała je dalej, nie byłoby cię tu dzisiaj ze mną.

– Masz rację, byłoby to raczej dziwne – odparła Olivia, starając się nie skłamać.

– A teraz jeszcze straciłaś pracę.

– Cóż, trudno to nazwać pracą. Ale wynika z tego, że twoje biuro prasowe rozzłościło się nie na żarty.

– Natychmiast się tym zajmę. Zapisz mi dane swojej redakcji, a ja zadzwonię do nich z samego rana. Naprawdę ogromnie mi przykro, że musiałaś przez to wszystko przechodzić.

„Matko Boska – pomyślała – chyba się w tobie zakochuję. Nawet jeśli jesteś terrorystą. Jestem jak te działaczki akcji charytatywnych, które zakochują się w przywódcach rebeliantów, albo jak porwane, które zakochują się w porywaczach. Cierpię na syndrom sztokholmski. I w końcu pokażą mnie w Woman's Hour”.

Ujął jąza rękę i zajrzał w oczy. Naprawdę był najwspanialszym mężczyzną: łagodnym, czarującym, pełnym wdzięku i dobroci.

– Przyjedziesz? Do Hondurasu? – dopytywał się. – Załatwię ci samolot i będziesz moim gościem.

Zebrała się w sobie, by odmówić.

– Nie, nie. Bardzo jesteś dobry, ale nigdy podczas pisania artykułu nie korzystam z niczyjej gościnności. To nie idzie w parze z bezstronnością. Mogłabym na przykład znaleźć w zupie karalucha i co wtedy?

– Więc to zaproszenie na kolację również utrudnia ci bezstronność?

– Tylko wtedy, gdybym pisała o tobie.

– A tak nie jest? Panno Joules, rozczarowała mnie pani. Miałem nadzieję, że zrobisz ze mnie gwiazdę.

– Dam sobie głowę uciąć, że jesteś jedyną osobą w LA, której na tym nie zależy. – Przynajmniej nie w tym życiu.

– A ty jesteś drugą, mam rację?

Musnął delikatnie dłonią jej policzek. Jego rozbrajające spojrzenie przenikało ją na wskroś. A gdy dotknął wargami jej ust, całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Panno Joules – rzekł cicho. – Jest pani tak cudownie, niewzruszenie… angielska.

Wstał, ujął ją za rękę, pomógł jej się podnieść i powiódł na pokład.

– Zostaniesz ze mną dzisiejszej nocy? – spytał, spoglądając na nią.

– Jeszcze na to za wcześnie – odparła zduszonym głosem, nie protestując jednak, gdy przytulił sobie jej głowę do piersi, objął opiekuńczym gestem i delikatnie począł gładzić po włosach.

– Rozumiem – powiedział. Woda chlupotała cicho o kadłub jachtu. – Ale przyjedziesz do mnie do Hondurasu?

– Zastanowię się – szepnęła ledwo słyszalnie.

22

LOS ANGELES

– Jaki terminal?

Jadąc taksówką na lotnisko, Olivia mijała po drodze pola naftowe. Kiedy patrzyła na poruszające się miarowo, pomalowane na piaskowy kolor ramiona pomp, z trudem przypominała sobie, że nie jest w południowym Iraku, lecz na obrzeżach Los Angeles.

– Jaki terminal?! – wrzasnął po raz kolejny kierowca taksówki. – Terminal? Międzynarodowy? Albo krajowy? Jakie linie?

– Och, och, eee… – zaczęła się jąkać, nie mając pojęcia, dokąd w zasadzie chce lecieć. – Międzynarodowy.

Od częściowo ukrytego za chmurami, zachodzącego w majestatycznym splendorze, niczym na olejnym malowidle, słońca wyraźnie odcinała się plątanina linii wysokiego napięcia. Choć jeszcze nie wyjechała, już zaczęła tęsknić za Los Angeles i Ameryką: Ameryką pustyń, stacji benzynowych, dróg i wszelakiej pomysłowości.

– Jakie linie?

„Och, przymknij się wreszcie”, miała ochotę uciszyć nachalnego taksówkarza. „Jeszcze się, do ciężkiej cholery, na nic nie zdecydowałam!”

*

Zmusiła się, by myśleć jasno i rozsądnie. Problem był banalnie prosty – zakochała się w mężczyźnie. Spotkać to mogło każdego, choć nieczęsto zdarzało się, by wiele wskazywało na to, iż obiekt uczuć mógł okazać się międzynarodowym terrorystą. Symptomy były oczywiste – sprawnie funkcjonowało tylko trzydzieści procent jej umysłu. Funkcje pozostałych siedemdziesięciu ograniczały się do przywoływania wspomnień i snucia fantazji. Ilekroć próbowała spokojnie ocenić sytuację i obmyślić jakiś plan, jej myśli z miejsca opanowywały wizje upojnej przyszłości spędzanej u boku Feramo – nurkowanie w krystalicznych wodach Karaibów, namiętny seks w beduińskim namiocie na sudańskiej pustyni, bajeczne małżeństwo w stylu Grace Kelly i księcia Rainiera, spędzane na jachtach, w pałacach itp., z Feramo, który dzięki zdumiewającej ekwilibrystyce umysłowej z terrorysty przemienić się zdążył w czołowego reżysera filmowego łamane przez filantrop, prawdopodobnie też w lekarza łamane przez naukowiec łamane przez fachowiec o bliżej niesprecyzowanej specjalności, umiejącego na dodatek naprawić samochód. W ogóle nie powinna była zgodzić się na randkę na Katalinie. Desperacko próbowała przywołać się do porządku. „Nie mam zamiaru – mówiła sobie – iść dokądkolwiek za facetem. Kobiety przeszły kolejny etap ewolucji i nauczyły się wszystkiego, co dotąd było domeną mężczyzn, na co oni zareagowali cofnięciem się w rozwoju. Już nawet nie potrafią niczego naprawić”. Lecz w tej chwili wyobraźnia podsuwała jej obraz Feramo, który w nadzwyczaj twarzowym kombinezonie robił coś przy silniku helikoptera, czemu z podziwem przyglądała się cała załoga. Wraz z ostatnim skrętem klucza francuskiego silnik maszyny z wyciem zaskoczył, a załoga nagrodziła zbawcę głośnym aplauzem. Feramo chwycił Olivię w pasie, odchylił jej głowę do tyłu, złożył na jej ustach namiętny pocałunek, po czym oboje wskoczyli na pokład helikoptera.

Zadzwonił telefon. Na ekraniku wyświetlił się napis: „SPOZA OBSZARU”. Feramo! Na pewno on.

– To ja – powiedziała Kate. – Zbudziły mnie wibracje zza Atlantyku. Masz jakieś niecne zamiary, prawda?

– Nie, skądże. Tylko, no wiesz, Pierre ma bazę dla nurków w Hondurasie i…

– Ani mi się waż jechać za tym facetem do Hondurasu. To szaleństwo. Po to przez tyle lat harowałaś, żeby lecieć na koniec świata za jakimś playboyem w stylu Dodiego al Fayeda? Na pewno ma owłosione plecy. Nie miną nawet cztery lata, jak zmusi cię, żebyś siedziała w domu w burce, a on będzie włóczył się po świecie i zaliczał jak leci przyszłe-niedoszłe gwiazdki.

– Nieprawda. Nie znasz go.

– Błagam cię, miej litość. Ty też nie. Olivio, wracaj do domu. Przeproś się z „Sunday Timesem”. Zajmij się karierą i życiem, których nikt ci nie będzie mógł zabrać.

– A jeśli to prawda? Jeśli on rzeczywiście jest z Al-Kaidy?

– Tym bardziej wracaj do domu jak najszybciej. Nie tylko twoją karierę szlag trafi, ciebie też. Uwierz mi, naprawdę nie mam zamiaru ukraść ci twojej historii.

– Przepraszam cię za tamto – powiedziała zawstydzona Olivia.

– Nie ma o czym mówić.

– Nie chcę spędzić z nim reszty życia. Po prostu pomyślałam sobie, że trochę się…

– Cholera jasna, przecież nie musisz lecieć aż do pieprzonego Hondurasu, żeby „trochę się”. Jeszcze dzisiaj łap samolot na Heathrow i widzimy się jutro.

Taksówka skręcała właśnie ku hali odlotów.

– OK, przyjechali my. Terminal międzynarodowy – wtrącił się taksówkarz. – Jakie linie?

– Niech się pan tu zatrzyma.

– Zbyt łatwo ulegasz mężczyznom.

– Przynajmniej nie wychodziłam dwa razy za mąż – odparła Olivia, usiłując jednocześnie wysiąść z taksówki, zapłacić kierowcy, wziąć walizkę i trzymać telefon przy uchu.

– Tylko dlatego, że z powodu rodzinnej tragedii musiałaś za wcześnie dorosnąć. Inaczej wyszłabyś za mąż przed dwudziestką, jak prawie wszyscy z twojej szkoły.

Olivia doświadczyła nagłego przebłysku intuicji.

– Pokłóciłaś się z Dominikiem? – spytała, próbując równocześnie uświadomić taksówkarzowi, że wcale nie zamierzała dawać mu dwudziestu dolarów napiwku za kurs wart trzydzieści.

– Nienawidzę go.

– Och, to znaczy, że wszystko w porządku. Miłość i nienawiść to jedno i to samo. Przeciwieństwem miłości jest obojętność.

– Zamknij się. Ja go nienawidzę. To znaczy, że wylądujesz jutro około trzeciej, tak? Masz się natychmiast zameldować.

– Tak, ee, dobra. Zadzwonię – powiedziała Olivia z powątpiewaniem, zmierzając ku terminalowi.

Olivia uwielbiała podróżować samotnie – przemieszczać się z jedną małą walizeczką, odpowiedzialna wyłącznie za siebie. Na widok otwierających się przed nią automatycznych drzwi rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Skąd one wiedziały, że mają się otworzyć? Poczuła się kimś niezmiernie ważnym.

Usiadła na jednym z ustawionych w szeregu plastikowych krzesełek i zajęła się obserwacją lotniskowego życia: zdenerwowana rodzinka w wygodnym obuwiu, pastelowych kurtkach i z piterkami u pasków – uniformie wszystkich turystów na świecie, obsesyjnie pilnując swoich bagaży, zbita w kupkę wodziła przerażonym wzrokiem po obcym, wrogim świecie. Gruba meksykańska dziewczyna z dzieckiem, podążająca w ślad za wyraźnie rozgniewanym chłopakiem. Olivia myślała o tym, co usłyszała od Kate. Czy gdyby nie tamten wypadek, rzeczywiście dalej byłaby Rachel Pixley i wiodła teraz zwyczajne, przeciętne życie? „Nieeeeee”, pomyślała. Coś takiego jak zwyczajne życie nie istniało. Życie było kruche i dziwaczne, i zupełnie nieprzewidywalne. I tylko od nas samych zależało, czy przeżywając je, będziemy się dobrze bawić.

Wyciągnęła pomiętoszony wydruk z komputera i raz jeszcze przeczytała nadesłaną e-mailem wiadomość.

Nadawca: redakcja@elan.co.uk

Dot.: Pierre Feramo

Droga Olivio,

dzisiaj rano skontaktował się z nami osobiście Pierre Feramo. Pan Feramo wyjaśnił, iż jego ludzie popełnili niewybaczalny błąd, oskarżając Cię zupełnie bezpodstawnie. Wyrażał się o Tobie w samych superlatywach i prosił, abyśmy niezwłocznie przywrócili Cię do pracy nad artykułem.

Doprawdy nie wiem, jak mam Cię przepraszać. Otrzymaliśmy nadesłany przez Ciebie materiał, który jest doskonały. Już teraz wystarczy tego na artykuł. Czy chcesz napisać resztę osobiście, czy też wolałabyś raczej zająć się artykułem o nurkowaniu w Hondurasie, o którym wspominał pan Feramo? Jeśli takie jest Twoje życzenie, możemy zlecić opracowanie materiału o „przyszłych-niedoszłych” personelowi pomocniczemu, ale puścić go pod Twoim nazwiskiem. Daj nam znać.

Raz jeszcze bardzo przepraszam, licząc na kolejne wspaniałe artykuły Twojego autorstwa.

Sally Hawkins

Redaktor, „Elan”

Schowała wydruk do torebki i sięgnęła po rozkład lotów. O 20.50 odlatywał do Londynu samolot linii Virgin, a o 20.40 na La Ceiba w Hondurasie leciał AeroMexico, z przesiadką w Mexico City. Musiała się tylko zdecydować.

23

Niestety jednak Olivia zdecydować się nie potrafiła. Znalazła się na Ziemi Niezdecydowanych, w krainie zdradliwej, po której błąkać się mogła przez wiele dni, coraz bardziej zagubiona w gęstwinie wszystkich za i przeciw, i wszelakich możliwości. Jedyną drogą ucieczki było podjęcie decyzji – jakiejkolwiek.

W poszukiwaniu samolotu do Londynu ze zmarszczonym czołem przesuwała wzrokiem po tablicy wyświetlającej odloty: Acapulco, Belize, Bogota, Cancún, Caracas, Guadalajara, Gwatemala, La Paz. „Coja najlepszego robię?”, przemknęło jej przez myśl. „Przecież jeżeli wrócę do Londynu, ugrzęznę w strugach ulewnego deszczu, a pisać będę artykuły o jadalniach”.

Otworzyła przewodnik po Hondurasie. „Rajska kraina, gdzie białe piaszczyste plaże i szczyty porośnięte lasami zwrotnikowymi przeglądają się w krystalicznie czystych wodach Morza Karaibskiego. Bay Islands oferują najwspanialsze na całych Wyspach Karaibskich tereny do nurkowania”.

„Hmm”, pomyślała sobie, kartkując przewodnik w poszukiwaniu Popayan, wyspy, na której mieścił się ekologiczny ośrodek nurkowania Feramo.

„Najmniejsza z wysp archipelagu, Popayan, zachowała klimat Karaibów z lat pięćdziesiątych. Ludność to mieszanina rasy czarnej, Karaibów, Hiszpanów i białych osadników – bezpośrednich potomków irlandzkich piratów, których okręty rozbijały się u brzegów. W jedynym miejscowym barze o wymownej nazwie Wiadro Krwi skupia się całe życie miejscowej społeczności, a od plotek wręcz huczy”.

Oczy jej zabłysły. Zapowiadało się fantastycznie. Lecz na wspomnienie słów matki, która wiele razy przestrzegała ją przed świetną zabawą, która na ogół źle się kończyła, sięgnęła po kolejną książkę, tym razem o Al-Kaidzie, i otworzyła ją w miejscu, gdzie na zagiętej stronie rozpoczynał się rozdział zatytułowany „Takfiri”:

Pracownicy wywiadu ostrzegają, iż Takfiri, należący do odłamu Al-Kaidy, zadają kłam swemu islamskiemu pochodzeniu, pijąc alkohol, paląc, a nawet zażywając narkotyki. Nie stronią też od towarzystwa kobiet i ubierają się w najbardziej wyszukanym zachodnim stylu. W ten sposób dążą do całkowitego zasymilowania się ze społeczeństwem, które postrzegają jako skorumpowane i zepsute, by ostatecznie doprowadzić do jego zniszczenia.

Profesor Absalom Widgett, brytyjski naukowiec, badacz islamu i aulor Nieprawdopodobieństwa plazmowej telewizji el-Obeid, opisuje ich jako „przerażająco bezwzględnych: to najtwardsi z najtwardszych wojownicy islamu”.

Olivia podjęła decyzję. Podeszła do skrzynki na listy i wrzuciła do niej kopertę zaadresowaną na adres swego londyńskiego mieszkania. W środku była dyskietka ze skopiowaną zawartością dysku jej komputera, wraz ze zdjęciami, które zrobiła w „pokoju-schronie” Feramo.

– Jeden bilet do La Ceiba w Hondurasie – zwróciła się do urzędniczki za ladą.

– W jedną stronę czy powrotny też?

– W jedną stronę – powiedziała ponuro.

24

AMERYKA CENTRALNA

Podróż z klinicznie czystego i uporządkowanego LA do szalonej Ameryki Środkowej odbyła się w tempie przyprawiającym o zawrót głowy. Podekscytowana Olivia uznała, że przypomina jej to przyśpieszoną wersję przeżyć wiktoriańskich badaczy, którzy wyruszali z Londynu w sztywno wykrochmalonych kołnierzykach, a w miarę jak zagłębiali się coraz bardziej w afrykańską dzicz, tracili po kolei zmysły, wszystko, co posiadali, a na koniec wreszcie zęby.

Lotnisko w Mexico City przypominało dom wariatów – siedzenia obite były poprzecieraną skórą wołową; wszędzie kręcili się mężczyźni o potężnych wąsach, w kowbojskich kapeluszach i sombrerach, przechadzały się kobiety w obcisłych dżinsach, butach na szpilkach i do przesady podkreślających kształty, obcisłych, wyszywanych cekinami bluzeczkach, w których wyglądały jak panienki prowadzące telewizyjne show, a wszystko to odbywało się na tle wyświetlanych na wielkich ekranach teleturniejów i wideoklipów, więcej mających wspólnego z soft porno niż z muzyką.

Olivia miała pełne ręce roboty. Zadzwoniła do Sally Hawkins, żeby powiedzieć jej, iż z wielką radością napisze reportaż o nurkowaniu, lecz prosi o kilka dni zwłoki. Postanowiła najpierw pokręcić się po Bay Islands incognito i zebrać jak najwięcej informacji, zanim ktokolwiek dowie się o jej przybyciu. Kupiła tanie dżinsy i bluzę, znalazła drogerię, w której była łazienka, gdzie pod prysznicem przefarbowała sobie włosy na rudo. Wróciła też do swojego starego paszportu (gdy zmieniała nazwisko, niezbyt uczciwie zgłosiła jego zaginięcie) i na powrót stała się Rachel Pixley. Zwykle już na samą myśl o serwowanym w samolotach jedzeniu ją odrzucało, tym razem jednak skusiłjązapach i pochłonęła wielką porcję burrito z odsmażaną fasolką, salsą, guacamole i sosem czekoladowym.

Samolot linii AT APA na La Ceibę w Hondurasie miał pięć godzin opóźnienia, a mimo to wśród czekających pasażerów nastrój stawał się z każdą chwilą coraz bardziej rozrywkowy. Gdy w końcu pozwolono różnorodnemu tłumowi wsiąść na pokład sfatygowanego samolotu, przymusowe czekanie zdążyło się przemienić w stuprocentową imprezę, na której każdy raczył się opakowanymi w styropian kanapkami i zaprawionymi tequilą drinkami o zielonkawej barwie. Siedzący obok Olivii mężczyzna bez przerwy proponował jej tequile prosto z butelki, ona jednak za każdym razem dziękowała, tłumacząc, iż tak się najadła fasolki au chocolat, że nie jest w stanie niczego więcej przełknąć. Po czterdziestu minutach lotu kretyński film bezlitośnie wyśmiewany przez pasażerów zniknął nagle z ekranu i w głośnikach rozległ się głos kapitana – najpierw po hiszpańsku, następnie po angielsku:

– Panie i panowie. Mówi kapitan samolotu. Z przykrością muszę państwa zawiadomić, że mamy problemy z samolotem i nie wylądujemy w La Ceiba. Lecimy gdzie indziej. Damy wam znać. Na razie.

Olivia natychmiast była przekonana, że samolot został porwany. Nagle czas zaczął jakby płynąć wolniej, czego ponoć doświadczają tonący. Olivię ogarnął przede wszystkim smutek – smutek z powodu tego, że w zasadzie tak naprawdę nigdy nie udało jej się zaistnieć jako dziennikarce, nigdy też nie wpadła na trop rzeczywiście ważnej historii.

Spróbowała przypomnieć sobie życiowe zasady, szybko jednak doszła do ponurego wniosku, że żaden z nich pożytek dla kogoś, kto lada chwila będzie martwy. Na chwilę rozchmurzyła się na myśl o rozczulającym spotkaniu z rodzicami i bratem, którzy powitają ją uskrzydleni i w anielskich strojach. A potem się rozzłościła: „Niech to szlag, gdybym wiedziała, że tak się to skończy, przynajmniej na tym jachcie poszłabym z Feramo do łóżka”.

25

TEGUCIGALPA, HONDURAS

„Koniec z rozczulaniem się nad sobą”, skarciła się w myślach i sięgając do torebki po rozpylacz gazu, spoglądała w stronę kokpitu z zamiarem opracowania jakiegoś planu. Siedzący obok facet wyciągnął w jej stronę butelkę z tequilą. Tym razem z wdzięcznością ją przyjęła i zdrowo sobie golnęła. Oddając mu flaszkę, ze zdumieniem zauważyła na jego twarzy pełen radości uśmiech. Rozejrzała się po samolocie i stwierdziła, że żaden z pasażerów nie zachowuje się jak człowiek stojący w obliczu śmierci. Stewardesa spokojnie kroczyła przejściem z kolejną tacą drinków i następną butelką tequili.

– Spokojnie – powiedział sąsiad. – Nie martwi się. Nigdy nie wiadomo, gdzie polecieć linie AT APA. One się inaczej nazywać „Zawsze brać spadochron” – co powiedziawszy, ryknął gromkim śmiechem.

Lądowanie w Tegucigalpa przypominało raczej upadek traktora na zardzewiały metalowy dach. Nie zważając na to, pasażerowie i tak nagrodzili pilota gromkimi brawami i okrzykami. Gdy wsiadali do rozklekotanego autobusu, z nieba spadły pierwsze krople deszczu, a kiedy podskakując na wybojach, jechali ulicami miasta, mijając prawie kompletnie zrujnowane kolonialne budynki i drewniane rudery, o dach waliła już prawdziwie tropikalna ulewa, co wcale nie było przykre, a nawet wręcz przeciwnie.

Olivia uznała El Parador za hotel o najwyższym standardzie. Papierowi toaletowemu nie mogła absolutnie niczego zarzucić. Jedynym problemem była woda pokrywająca kilkucentymetrową warstwą podłogę w łazience. Kiedy spróbowała połączyć się z recepcją, w słuchawce rozległo się tylko gulgotanie. Wobec tego osobiście pofatygowała się na dół, zażądała natychmiastowego dostarczenia szmaty i wiadra, po czym wróciła do pokoju i ze skrzyżowanymi nogami zasiadła na pokrytym jaskrawą wzorzystą kapą łóżku, by się rozpakować.

Rozłożyła na nim wszystkie swoje rzeczy i sporządziła dwie listy: „Niezbędne w dalszej podróży” i „Niekoniecznie potrzebne”. Na drugiej liście znalazły się paskudne dżinsy (zdecydowanie za grube) i bluza, a także przepiękna torba ze skóry z tegorocznej kolekcji Marca Jacobsa (zbyt ciężka, zbyt rzucająca się w oczy i zbyt elegancka).

Rozległo się pukanie do drzwi.

– Un momento, por favor - krzyknęła, chowając pod pościel papiery i sprzęt szpiegowski.

– Pase adelante.

Drzwi się otworzyły i pojawiła się w nich szczotka, a w ślad za nią uśmiechnięta hiszpańska dziewczyna z wiadrem. Olivia chciała sięgnąć po szczotkę, lecz dziewczyna pokręciła przecząco głową, wobec czego zajęły się podłogą obie. Olivia opróżniała wiadro, a dziewczyna nieustannie mówiła po hiszpańsku, głównie o zabawie, jaka ma się odbyć w barze na dole. Gdy podłoga była już sucha, obie odstąpiły w tył i rozpromienione podziwiały owoce swej pracy. Olivia poczytywała sobie za zaszczyt – z nadzieją, iż nie ma w tym żadnego neokolonialnego podtekstu – zamiast napiwku obdarować tę radosną istotę skórzaną torbą oraz pozostałymi rzeczami ujętymi na liście „Niekoniecznie potrzebne”. Dziewczyna była bardzo zadowolona, nie na tyle jednak, by dać do zrozumienia, iż ma świadomość, że torba pochodzi z najnowszej kolekcji Marca Jacobsa, ale może po prostu nie należała do osób przykładających wagę do etykietek. Objęła Olivię, gestem głowy wskazując na znajdujący się na dole bar.

– Sí, sí, más tarde - powiedziała Olivia.

„Lepiej zrezygnować z margerity”, upominała się Olivia, chowając cenne rzeczy do sejfu i zamykając szczelnie w torbie rzeczy „Niezbędne w dalszej podróży”. Kiedy jednak wyszła na tętniące życiem podwórze, szybko zmieniła zdanie. Wszyscy wkoło zalani byli w trupa. Pociągnęła łyk pierwszej wyśmienitej margerity. Salud!

Przystojny siwowłosy mężczyzna z wąsem, kompletnie pijany, rzępolił na gitarze, a tłum obszarpanych podróżników, biznesmenów i miejscowych ochoczo mu wtórował. Kiedy jednak coraz bardziej upojeni mariachi zaczęli gubić rytm, gitarowe dźwięki zagłuszyła salsa. W jednej chwili na parkiet wyskoczyli miejscowi, popisując się bezbłędnie wykonywanymi krokami tańca, co wystrojeni w krawaty gringo ślamazarnie usiłowali naśladować. Olivia, która swego czasu krótko spotykała się z wenezuelskim korespondentem Reutersa i zapałała uwielbieniem dla salsy, jak oczarowana wpatrywała się w wychowanych najej rytmach tancerzy, zachwycona, że ma okazję widzieć ich na żywo. W kłębowisku ciał zwrócił jej uwagę krótko obcięty, jasnowłosy mężczyzna. Siedział przy stoliku, wśród całego tego szaleństwa i niczym nieograniczonego picia, z brodą wspartą na dłoniach, intensywnie wpatrując się w tłum. Miał na sobie workowate hiphopowe ciuchy, lecz jak na wędrującego z plecakiem turystę zbyt był opanowany i skoncentrowany. Kilka minut później wyłonił się tuż przed nią. Nie uśmiechnął się, tylko z uniesioną brwią skinął głową w stronę parkietu i wyciągnął do niej rękę. Seksowny chłopak, bardzo pewny siebie; kogoś jej przypominał. Tańczył wspaniale. Nie poruszał się zanadto, ale doskonale wiedział, co robi, i nie pozostawało jej nic innego, jak mu się poddać. Nie powiedzieli do siebie ani słowa, tylko tańczyli bardzo blisko siebie, a on ramieniem, którym ją obejmował, prowadził ją tam, dokąd chciał.

Po kilku kawałkach starszy miejscowy mężczyzna niezwykle dwornie poprosił ją do tańca. Blondyn z wdziękiem ustąpił mu miejsca, a kiedy się za nim obejrzała, już go nie było. W końcu musiała trochę odetchnąć; gdy stała z boku, ocierając czoło, poczuła na ramieniu czyjąś rękę. Odwróciła się i ujrzała pokojówkę, której podarowała torbę.

– Idź do swojego pokoju – powiedziała dziewczyna cicho po hiszpańsku.

– Czemu? – spytała Olivia.

– Ktoś tam był.

– Co? Widziałaś kogoś?

– Nie. Muszę iść – odrzekła wyraźnie zdenerwowana.

– Ty idź i sprawdź. Tylko szybko.

Błyskawicznie wytrzeźwiawszy, Olivia pognała do swojego pokoju schodami, o windzie zapominając. Wsunęła klucz w zamek, chwilę zaczekała, po czym pchnęła drzwi. Pokój pełen był dziwacznych cieni rzucanych przez światło z ulicy, przefiltrowane przez liście palm i zawieszoną w oknie moskitierę. Nie wchodząc za próg, sięgnęła do przełącznika. Nic. Posłuchała, czy z pokoju dochodzą jakieś dźwięki, zamknęła za sobą drzwi i sprawdziła łazienkę – pusto. Podeszła do sejfu – był nietknięty. Wtedy jej wzrok padł na walizkę. Była częściowo otwarta, a pamiętała przecież, że dokładnie ją zamknęła. Ktoś w niej grzebał. Wsunęła rękę pod ubrania i poczuła plastikową torebkę wypełnioną czymś miękkim, jakby mąką. Wyszarpnęła ją gorączkowo i spostrzegła, że znajduje się w niej biały proszek. W tym samym momencie usłyszała kroki na korytarzu. Rozerwała torebkę, zanurzyła palec w jej zawartości i przesunęła nim po dziąsłach, by przekonać się – nie mogła powiedzieć, by poczuła obrzydzenie – że jak słusznie podejrzewała, była to kokaina, i to w całkiem sporej dawce. Dokładnie w tej samej chwili kroki zatrzymały się przed jej pokojem, po czym rozległo się głośne wołanie i walenie w drzwi:

– La policía! Abra la puerta!

– Un momento, por favor.

Wybór był prosty: mogła albo otworzyć drzwi policji, trzymając w ręce torebkę z kokainą, albo skoczyć z piątego piętra.

26

„Zatrzymaj się, oddychaj, myśl”. Weszła do łazienki i spuściła wodę. Korzystając z tego, że szum wody zagłusza wszystko, delikatnie odsunęła z okna moskitierę i cofnęła się nieco. Zamachnęła się najmocniej jak potrafiła i wkładając w to całą siłę, jaką dysponowała, wyrzuciła przez okno plastikową torebkę. „Ktoś ma szansę nieźle się dzisiaj zabawić”, pomyślała. Po czym – słysząc przytłumiony stukot – na powrót zasunęła moskitierę i cicho otworzyła drzwi.

Kiedy ujrzała policjantów, wcale się ich nie przestraszyła. Byli to dwaj pryszczaci chłopcy, w zasadzie skrępowani swoim najściem. Olivia usiadła na krześle i przyglądała się, jak przeszukują pokój, starając się jednocześnie odgadnąć, czy wiedzieli, czego i gdzie mają szukać. Ciekawe, czy rzeczywiście byli z policji? A może z wojska? Albo chwilowo bezrobotni aktorzy?

– Todo está bien - powiedział w końcu jeden. – Gracias. Discúlpenos.

– No tiene importancia - odparła, choć nie do końca była to prawda, lecz w końcu jako Angielka zawsze wierzyła w cudowną moc sprawczą dobrych manier.

– Un cigarillo? - młodszy policjant wyciągnął w jej stronę paczkę papierosów.

– Muchas gracias - powiedziała, biorąc papierosa i nachylając się, by sięgnąć do zapalniczki, którą chłopak jej podsunął.

Nie paliła od lat. Dym uderzył jej do głowy, jakby zapaliła skręta. Żałowała, że nie może poczęstować policjantów tequilą. Wyglądali na takich, co szybko by się upili i zdradzili jej, kto ich nasłał.

– Por qué están aquí? - postanowiła mimo wszystko spróbować.

Chłopcy spojrzeli na siebie i roześmiali się. Ktoś dał im cynk, przynajmniej tak jej powiedzieli. Pośmiali się wszyscy w trójkę jeszcze trochę, dopalili papierosy, po czym chłopcy pożegnali się jak starzy przyjaciele, którzy wpadli na imprezę.

Gdy miała pewność, że sobie poszli, oparta plecami o drzwi osunęła się na podłogę. Gdy wreszcie otrząsnęła się ze strachu i nieco doszła do siebie, zgodnie z życiową zasadą numer siedem zadała sobie pytanie: „Czy to rzeczywiście aż takie ważne?” Odpowiedź, niestety, była twierdząca. Postanowiła, że z samego rana zadzwoni do ambasady brytyjskiej. Jeżeli takowa w ogóle tu istniała.

Noc minęła Olivi i koszmarnie – było jej gorąco i ze zdenerwowania nie mogła zmrużyć oka. Odetchnęła z ulgą, gdy kogut głośnym pianiem ogłosił początek dnia. Kiedy słońce wzniosło się ponad lśniące czuby palm, wcale nie mocne i gorące, jak to na Karaibach być powinno, lecz świecące nieprzyjemnie słabo, jakby przez mgłę, Olivia otworzyła okno i spojrzała na spokojną wodę zatoki oraz pokryte pordzewiałymi blachami dachy, wdychając duszne, przesiąknięte zapachami powietrze. Na ulicy pod hotelem stała grupka rozmawiających wesoło kobiet. Gdzieś grało radio, nadając muzykę mariachi. Do Olivii dotarło, że nikt nawet słowem nie wspomniał pasażerom, w jaki sposób i kiedy mają szansę dotrzeć do celu swej podróży. Zastanawiała się, czy przyjdzie im tu tkwić już do śmierci, dzień po dniu bawiąc się do upadłego, aż w końcu zostanie im tylko tequila i sen w cieniu drzew od świtu do zmierzchu.

*

W recepcji wisiał strzęp kartki z informacją:

“Pasajeros de AT APA para La Ceiba. El autobús saldrá del hotel al aeropuerto a las 9 de la mañana”.

Już była ósma. Okazało się, że komórka Olivii w Hondurasie nie działa. Spytała więc recepcjonistkę, czy może skorzystać z telefonu hotelowego. W odpowiedzi usłyszała, że telefony niestety nie działają, ale na ulicy jest budka. Rzeczywiście, dostrzegła drewnianą szopę, z przyczepioną pod dziwacznym kątem mocno wyblakłą niebiesko-żółtą tabliczką ze znakiem, który równie dobrze mógł przedstawiać telefon, jak i baranią głowę.

Zadzwoniła do honduraskiej informacji, pewna, że czekają niekończąca się seria zajętych sygnałów, braku odpowiedzi i wywrzaskiwania żądań o przeliterowanie. Ku jej niepomiernemu zdziwieniu na drugim końcu linii niemal natychmiast zgłosiła się przemiła panienka, na dodatek władająca nieskazitelnym angielskim, która nie tylko podała jej numer, ale także poinformowała, że w ambasadzie zaczynają pracę o ósmej trzydzieści.

Zegarek pokazywał kwadrans po ósmej. Powinna zaczekać? Czy też raczej pognać do hotelu i spakować się, by zdążyć na autobus? Postanowiła nie ruszać się z miejsca. Dwadzieścia pięć po ósmej nadeszła kobieta z dwójką małych dzieci, niedwuznacznie dając do zrozumienia, że chciałaby zadzwonić. Olivia najpierw próbowała nie zwracać na nią uwagi, w końcu jednak przyzwoitość zwyciężyła i odsunęła się od telefonu. Kobieta wdała się w długą, gorącą kłótnię. O ósmej czterdzieści pięć darła się już na całe gardło, a mniejsze dziecko uderzyło w płacz. O ósmej czterdzieści osiem przyłączył się drugi malec, a kobieta waliła słuchawką w ścianę szopy.

Jasna cholera, nie zdąży na autobus, samolot odleci bez niej, a jej przyjdzie zgnić w Tegucigalpa. Koniec końców nie miała wyjścia. Otworzyła drzwi.

– Ty. Wynocha – powiedziała i wykręciła numer ambasady.

– Słucham, ambasada brytyjska.

– Dzień dobry, nazywam się… – psiakrew, jak? – Rachel Pixley – powiedziała szybko, przypomniawszy sobie w porę, że na to właśnie nazwisko kupiła bilet na samolot.

– Tak. W czym możemy pani pomóc?

Pokrótce wytłumaczyła, w czym rzecz, a następnie została przełączona do mężczyzny i usłyszawszy jego czysty angielski akcent, prawie się rozpłakała. Poczuła się jak ktoś, kto ścigany przez bandziorów niespodziewanie wpadł na brytyjskiego tatusia lub policjanta.

– Hmm – powiedział mężczyzna, gdy wysłuchał jej opowieści do końca. – Będę z panią szczery, podobne rzeczy zdarzają się stosunkowo często podczas lotów z Mexico City. Jest pani pewna, że nikt nie miał dostępu do pani bagażu?

– Nie. Raz jeszcze przepakowałam wszystko przed wyjściem z pokoju. W torbie na pewno nie było żadnych narkotyków. Ktoś wszedł do mojego pokoju, kiedy byłam w barze na dole. Niepokoją mnie ludzie, których poznałam w LA, zwłaszcza facet o nazwisku Pierre Feramo, poza tym wydarzyło się tam też kilka dziwnych rzeczy… – W tym momencie w słuchawce rozległo się lekkie buczenie.

– Proszę chwileczkę zaczekać – powiedział gość z ambasady. – Muszę odebrać drugi telefon. To mi zajmie sekundę.

Nerwowo spojrzała na zegarek. Do dziewiątej zostały jeszcze trzy minuty. Miała nadzieję, że kac dręczący pozostałych pasażerów nie pozwoli im wszystkim stawić się na czas.

– Bardzo przepraszam – powiedział mężczyzna, wracając do telefonu. – Panna Pixie, czy tak?

– Pixley.

– Oczywiście. Cóż, proszę posłuchać. Nie ma potrzeby martwić się o tę sprawę z narkotykami. Powiadomimy odpowiednie władze. Gdyby miała pani jeszcze jakieś problemy, proszę do nas dzwonić. Czy wolno spytać, dokąd chce się pani dalej udać?

– Dzisiaj mam zamiar polecieć na Popayan, zatrzymać się tam przez kilka dni, a potem być może zamieszkam w hotelu Feramo, Isla Bonita.

– Wspaniale. Zawiadomimy, kogo trzeba, żeby mieli panią na oku. Może w drodze powrotnej wpadłaby pani do nas i powiedziała, jak potoczyły się sprawy?

Kiedy odłożyła słuchawkę, przez chwilę wpatrywała się nie-widzącym wzrokiem przed siebie i zagryzając wargę, myślała intensywnie. Czy gdy wymieniła nazwisko Feramo, w telefonie rzeczywiście rozległo się buczenie, czy też był to tylko kolejny wybryk jej rozbuchanej wyobraźni?

W hotelu recepcjonistka poinformowała ją, że autobus dziesięć minut temu odjechał. Szczęśliwie natknęła się na nową właścicielkę torby od Marca Jacobsa, która powiedziała, że jej mąż chętnie zawiezie Olivię na lotnisko swoją furgonetką. Minęła dobra chwila, zanim wreszcie się pojawił. Gdy z klekotem zajechali przed halę odlotów, była dziesiąta dwadzieścia. Samolot miał planowo odlecieć o dziesiątej.

Kiedy Olivia wpadła na pas startowy, ujrzała, jak dwóch mężczyzn w kombinezonach zaczyna właśnie odciągać trap od samolotu. Ruszyła ku nim biegiem, gorączkowo wymachując ręką. Widząc ją, mężczyźni wybuchli śmiechem i z powrotem podstawili trap. Jeden z nich wbiegł po schodkach przed nią i tak długo walił pięściami w drzwi, aż w końcu ktoś je otworzył. Jej pojawienie się na pokładzie powitane zostało gromkimi okrzykami radości. Współpasażerów z poprzedniego dnia, choć bladych i wyraźnie słabych, dobry humor zdawał się nie opuszczać ani na chwilę. Gdy z ulgą opadła na swój fotel, między rzędami kroczył pilot, witając się z każdym z osobna. Bardzo jej się to spodobało, lecz jedynie do czasu, gdy rozpoznała w nim wczorajszego kompletnie zalanego wąsatego mariachi.

Na lotnisku La Ceiba kupiła bilet na Popayan, po czym pognała do kiosku z gazetami, gdzie jednak poza magazynem „Time” sprzed trzech tygodni żadnej innej zagranicznej prasy nie było. Wzięła więc wydawany w La Ceiba „El Diario” i usiadła ciężko na pomarańczowym plastikowym krzesełku nieopodal wejścia. Zaczęła przerzucać strony w poszukiwaniu wzmianki o OceansApart. Widok mężczyzny, z którym poprzedniego wieczoru tańczyła salsę – tego z poważną miną i krótką tlenioną fryzurą – ucieszył ją odrobinę. Przypominał jej Eminema. Podobnie jak słynny raper paradował z ponurą miną wywrotowca.

Podszedł i usiadł przy niej, podając jej butelkę z wodą mineralną.

– Dzięki – powiedziała, a gdy ich dłonie przelotnie się zetknęły, przeszył ją miły dreszczyk.

– De nada.

Twarz miał prawie zupełnie pozbawioną wyrazu, za to oczy ujmujące, szare i inteligentne.

– Spróbuj się tylko nie wyrzygać – doradził i wstał, kierując się do stoiska z gazetami.

„Skoncentruj się, Olivio”, upomniała się w myślach. „Skoncentruj się. Nie jesteś podróżującą z plecakiem studentką na rocznych wakacjach. Jesteś czołową zagraniczną dziennikarką i być może międzynarodowym szpiegiem mającym do spełnienia misję o znaczeniu globalnym”.

27

POPAYAN, BAY ISLANDS

Ujrzeli zbliżającą się wyspę Popayan i wkrótce zaczęli opadać ponad krystalicznie turkusowym morzem, zmierzając ku bielutkim koralowym plażom i zieleni. Niewielki samolot wylądował z przerażającym hukiem, przez chwilę kołował po niewyłożonym betonem pasie startowym, skręcił w prawo na chybotliwy drewniany mostek, zupełnie nie jak samolot, a dajmy na to zwykły rower, by wreszcie gwałtownie zatrzymać się obok zardzewiałej furgonetki i drewnianego napisu, który głosił: WITAMY NA POPAYAN, PRAWDZIWEJ WYSPIE ROBINSONA CRUSOE DANIELA DEFOE.

Okazało się, że drzwi samolotu nie chcą się otworzyć. Pilot szarpał je od zewnątrz, a od wewnątrz jakiś obszarpany turysta ze spokojną fascynacją wpatrywał się w klamkę, co chwilę szturchaj ąc j ą ostrożnie, j akby miał do czynienia z dżdżownicą. Wreszcie blondyn nie wytrzymał, wstał, odsunął obszarpańca, chwycił klamkę i naparł ramieniem na drzwi, które w końcu stanęły otworem.

– Dzięki, stary – mruknął tępo obdartus.

Ktoś zostawił na siedzeniu angielską gazetę i Olivia skwapliwie ją chwyciła. Kiedy ładowali się na pakę furgonetki, wdychała z rozkoszą powietrze i uszczęśliwiona rozglądała się wokół.

*

Fajnie się jechało na pace furgonetki w towarzystwie wędrujących z plecakami turystów. Przez jakiś czas podskakiwali na piaszczystej drodze, aż wyjechali na główną ulicę West Endu. Wyglądała jak skrzyżowanie westernu z głębokim Południem. Domy były drewniane, z werandami, na których stały huśtawki albo zniszczone, lecz chyba wygodne kanapy. Ulicą dreptała starsza dama z trwałą na siwych włosach, ubrana w żółtą koktajlową suknię, chroniąc się przed słońcem pod parasolką, a kilka kroków za nią kroczył niesamowicie przystojny czarnoskóry mężczyzna.

Olivia odwróciła się i ujrzała, że wpatruje się w nią blondyn.

– Gdzie się zatrzymasz? – spytał.

– W pensjonacie panny Ruthie.

– To już jesteś na miejscu – powiedział i nachylił się, by grzmotnąć pięścią w szoferkę. Zauważyła prężące mu się pod koszulą mięśnie. Wyskoczył, pomógł jej wysiąść, zdjął z paki jej torbę i po drewnianych schodach zaniósł na werandę. – Proszę bardzo – rzekł i wyciągnął rękę. – Morton C.

– Dzięki. Rachel.

– Będzie ci tu dobrze – rzucił przez ramię, wskakując na pakę. – Do zobaczenia w Wiadrze Krwi.

Gdy Olivia stukała w pomalowane na żółto drzwi, spadły pierwsze duże krople deszczu. Z domu dochodził ciepły zapach pieczonego ciasta. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich malusieńka staruszka. Miała jasną skórę, skręcone w loki rudozłote włosy, a na sobie fartuch. Olivia nagle odniosła wrażenie, że trafiła do bajki i w środku spotka gromadkę krasnali w czerwonych czapeczkach.

– Czymże mogę pani służyć? – Starsza pani mówiła z silnym irlandzkim akcentem. Może opowieści o irlandzkich piratach były prawdziwe.

– Zastanawiałam się, czy nie znalazłaby pani dla mnie pokoju na kilka dni.

– Ależ jak najbardziej – powiedziała panna Ruthie. – Proszę wejść i rozgościć się. Zaraz podam śniadanie.

Olivia była niemal pewna, że lada moment wyskoczy skądś krasnal, by zaoferować jej pomoc w niesieniu walizki.

Kuchnia była cała w drewnie i – jak w latach pięćdziesiątych – pomalowana na żółto i jasnozielono. Olivia usiadła przy kuchennym stole i słuchając dudnienia deszczu o dach, myślała sobie, że o domowej atmosferze stanowi nie budynek, lecz zamieszkujący go ludzie. Była całkowicie pewna, że panna Ruthie nawet minimalistyczny apartament Feramo w Miami błyskawicznie przemieniłaby w chatkę Królewny Śnieżki lub mały domek na prerii.

Śniadanie składające się z odsmażanej fasolki i kukurydzianego chleba zjadła na talerzu z dwoma niebieskimi paskami, który przywodził jej na myśl dzieciństwo. Panna Ruthie poinformowała ją, że ma wolne dwa pokoje, obydwa z widokiem na morze. Jeden znajdował się na pierwszym piętrze, drugi natomiast – okazało się, że to apartament! – na najwyższym. Nocleg w pierwszym kosztował równowartość pięciu dolarów, w apartamencie piętnastu. Olivia zdecydowała się na apartament. Miał ukośny sufit, zadaszony balkon i rozciągał się z niego widok na trzy strony. Przypominał mały drewniany domek na końcu mola. Łóżko było żelazne, a ściany w łazience pokrywały tapety z powtarzającym się motywem „I love you I love you I love you”. Co najważniejsze, papier toaletowy zwinięty był wręcz idealnie.

Panna Ruthie przyniosła jej filiżankę rozpuszczalnej kawy i kawałek piernika.

– Później pójdzie pani nurkować, prawda? – spytała.

– Nie, od razu – odparła Olivia. – Jak tylko się rozpakuję.

– Niech pani idzie do Rika. On się panią zaopiekuje.

– Gdzie to jest?

Panna Ruthie tylko spojrzała na nią jak na kogoś niespełna rozumu.

Olivia wyniosła kawę i piernik na balkon, po czym z gazetą rozłożyła się na wypłowiałym kwiecistym leżaku. Na pierwszej stronie ujrzała tytuł: Powiązania Al-Kaidy z wybuchem w Algeciras. Zaczęła czytać, lecz jednostajny szum deszczu uderzającego o spokojne wody zatoki wkrótce ją uśpił.

28

Dwadzieścia metrów pod powierzchnią wody człowiek ma wrażenie, że śni albo znajduje się na innej planecie. Olivia, w czerwonym kostiumie i pełnym osprzęcie nurka, znajdowała się na krawędzi urwiska, pionowej skały opadającej trzysta metrów w otchłań. Wystarczyło się z niej rzucić i wywijając salta, opadać swobodnie. Płynęła za pomarańczową rybą najeżkokształtną. Była prześliczna, jaskrawopomarańczowa, w kształcie piłki i miała wielkie okrągłe oczy z ciemnorudymi rzęsami, zupełnie jak z kreskówki Disneya. Nagle nie wiadomo skąd pojawiła się ławica niesamowitych niebieskich i zielonych rybek. Olivii towarzyszył Dwayne, szczupły dwudziestodwulatek o długich jak u hippisa włosach. Złączył kilka razy zaciśnięte pięści, przypominając jej, że ma sprawdzić powietrze. Podniosła do góry zawór. Byli pod wodą już od pięćdziesięciu minut, a jej wydawało się, że upłynęło dopiero pięć. Spojrzała w górę na skąpaną w słońcu powierzchnię morza. Zaszokowało ją, że jest tak daleko w dole; czuła się zupełnie bezpiecznie. Musiała tylko pamiętać, by nie wpaść w panikę i oddychać.

Niechętnie zaczęła się wznosić, podążając za chudą syl-wetkaDwayne'a z falującą leniwie grzywą długich włosów. Nie spieszyła się, krótkimi gwałtownymi seriami uwalniając gromadzące się w kamizelce powietrze. Wychynęła na powierzchnię i oszołomiona spojrzała na inny świat: jaskrawe słońce, błękitne niebo, ciągnący się wzdłuż zaskakująco bliskiego brzegu szereg wesołych drewnianych domków. Tam, pod wodą, wydawało jej się, że zanurzyła się w niezmierzoną otchłań, miliony kilometrów od cywilizacji, a teraz woda była tak płytka, że niemal mogła w niej stanąć.

Razem z Dwayne'em podpłynęli do pomostu przystani dla nurków Rika, gdzie pełni euforii po udanym nurkowaniu, przytrzymując się krawędzi drabinki, zdjęli maski. Rzucili na deski paski balastowe i odpiąwszy butle, czekali, aż ktoś podejdzie, by je od nich odebrać. Na ławkach przed szopą siedziało kilka osób, bez reszty pogrążonych w rozmowie. Nikt nawet nie zauważył, że się wynurzyli.

– Palanty! Co się dzieje? – zawołał do nich Dwayne. Wciągnął się na pomost i pomógł wdrapać się Olivii.

– Hej, Dwayne! – odkrzyknął ktoś z grupy. – Widziałeś tam na dole coś podejrzanego?

– Nie, stary. Było pięknie. Tylko błękitna woda.

Idąc po nagrzanych od słońca deskach pomostu, Olivia czuła, że trochę drżą jej kolana. Sporo czasu przesiedziała pod wodą. Dwayne płukał sprzęt w beczce ze świeżą wodą. Kiedy podeszła, podał jej butelkę zimnej wody.

– Zrobiłaś się blondynką – zauważył. Dotknęła dłonią włosów zesztywniałych od soli.

– Bardziej ci do twarzy, niż kiedy byłaś ruda.

– A miało zejść dopiero po sześciu umyciach – powiedziała, zanurzając swój sprzęt w beczce.

– Hej, Rik. Co jest? Stało się coś? – spytał Dwayne, gdy wraz z Olivia zbliżył się do grupki.

Rik, potężny Kanadyjczyk z wąsem, był starszy od pozostałych. Wyglądem przypominał wykładowcę z uniwersytetu.

– Nad Jaskinią Morgana ustawili boje – powiedział Rik, robiąc Olivii miejsce obok siebie. Sięgnął do lodówki i podał jej wodę sodową. – Frederic zszedł tam z klientami i w tunelu wychodzącym na drugą stronę spotkał grupę Arturo z łodzi Roatán. Arturo powiedział, że to on postawił boje, ale kiedy Frederic schodził, nie było ich. To musi być sprawka ferajny Feramo.

Słysząc nazwisko, Olivia zesztywniała, starała się jednak nie dać niczego po sobie poznać.

Do rozmowy włączył się kolejny chłopak:

– W sobotę ktoś postawił boję, chociaż na dole nikogo nie było. Arturo ją zobaczył i zszedł, żeby sprawdzić, ale nic nie znalazł. Jedyny sposób, żeby to się skończyło, to siedzieć przez cały dzień w łodzi i pilnować.

– Aha, może będziemy musieli tak zrobić, i to nie tylko z łodzią – powiedział Dwayne ponurym, ostrzegawczym tonem.

Grupka zaczęła się rozchodzić. Dwayne zaproponował, że odprowadzi ją do panny Ruthie.

– O czym oni rozmawiali? – spytała niewinnie.

– O facetach z hotelu na Pumpkin Hill. Mają tam ten luksusowy ekologiczny ośrodek dla nurków. Niektórzy gadają, że należy do naftowego szejka. Robią wszystko, żeby wysiudać inne ekipy nurków i przejąć wszystkie jaskinie i tunele dla swoich klientów. Jedno wielkie gówno.

– To jest podwodny hotel?

– No, niby tak, ale to jakaś bzdura. Trzyma tam tych wszystkich zawodowych nurków i spawaczy. I ma to pieprzone wielkie molo. Po co komuś takie molo na Popayan?

Olivia myślała gorączkowo.

– Spawacze? Mogą spawać pod wodą? A czego używa się w lampach lutowniczych?

– Acetylenu.

– To jest materiał wybuchowy?

– Owszem, jak zmieszasz z tlenem.

– Pod wodą także?

– Jasne. No, jesteśmy na miejscu. Przyjdziesz wieczorem do Wiadra Krwi?

– E, czy ja wiem? Dobra – odparła mało konkretnie. – Na razie.

Pobiegła do swojego pokoju i chwyciła gazetę, by poszukać w niej artykułu o zamachu bombowym w Algeciras, który zauważyła wcześniej. Do wybuchu doszło w kompleksie turystycznym i przypisywano go Al-Kaidzie.

„Wstępne dochodzenie sugeruje, że do konstrukcji bomby użyto acetylenu. Acetylen jest powszechnie dostępny i rutynowo wykorzystywany przez nurków do prac spawalniczych”.

Wiadro Krwi okazało się niesamowitym miejscem. Była to drewniana szopa z kamienną posadzką, barem z surowego drewna i bezzębnym barmanem. Przy barze siedziało trzech miejscowych, natomiast stoliki i ławy okupowali turyści.

Wśród podróżujących z plecakami turystów Olivia zawsze czuła się dobrze. Demonstrowanie seksualności, podobnie jak i finansowej wypłacalności traktowali co najmniej niechętnie. W równym stopniu nie tolerowali skąpych bluzeczek i minispódniczek jak garniturów od Marksa & Spencera czy woderów. Standardowym strojem były wyblakłe, zniszczone ubrania, może i dopasowane w czasie, gdy opuszczali Helsinki czy Sztokholm, ale po sześciu miesiącach nurkowania, żywienia się ryżem z groszkiem i dezynterii stawały się co najmniej o dwa numery za duże.

Kiedy weszła, Dwayne pomachał jej na powitanie i gestem zaprosił, by usiadła koło niego. Trzej miejscowi rechotali głośno. Spojrzała w ich stronę i zauważyła, że jeden opowiada jakąś anegdotę i stoi pochylony z wypiętym mocno tyłkiem.

Ekipa, którą poznała u Rika, przesunęła się nieco, robiąc jej miejsce na drewnianej ławce. Ktoś posługując się żargonem, opowiadał jakąś historię o nurkach i z tego, co się zorientowała, mowa w niej była o ludziach Feramo.

– I złapał któregoś w Diabelskie Szczęki, nie postawił boi i gościowi brakło powietrza.

Widząc wchodzącego do baru Mortona C, Olivia straciła panowanie nad sobą.

– Jezu. I co zrobił?

– Podłączył się do jakiegoś innego faceta…

Patrzyła, jak zbliża się do grupy w tyle baru i wita z pozostałymi w sposób, w jaki zwykle robią to członkowie gangów z południowego LA.

Morton C zauważył, że mu się przygląda, i podniósł swoją butelkę z piwem. Zrobił minę, która od biedy mogła uchodzić za uśmiech, ale wcale nie musiała.

– …aż w końcu udało mu się ściągnąć butlę i otworzyć zawór.

Do ich stolika zbliżył się mężczyzna. Wyglądał jak hippis z lat siedemdziesiątych – wielkie, sumiaste wąsy, długie włosy, łysina na czubku głowy.

– Hej, Rik. Masz chęć popłynąć na Bell Key?

– A z powodu?

Twarz mężczyzny rozciągnęła się w szerokim, promiennym uśmiechu.

– Mamy działę.

– Super! Jasne. Jedziesz, Rachel rodem z Anglii?

Okazało się, że poprzedniej nocy morze wyrzuciło na brzeg Popayan duże opakowanie kokainy, która teraz miała zostać demokratycznie podzielona między wszystkich mieszkańców West Endu. Olivia zastanawiała się, czy mogła to być ta sama kokaina, którą wyrzuciła przez okno w hotelu – mało prawdopodobne, ale byłaby w tym jakaś przyjemna ciągłość.

Większość klienteli Wiadra Krwi wyruszyła na wysepkę całą flotyllą łodzi, z których zwykle nurkowali. W pewnej chwili jedna z nich nawaliła. Olivia z podnieceniem zauważyła, że z odsieczą ruszył Morton C. Pociągnął za rozrusznik, chwilę majstrował coś przy przepustnicy, wreszcie wyszarpał silnik z wody. Przez kilka minut w nim grzebał, opuścił go, aż wreszcie po kilku próbach odpalenia motor zaskoczył i zaczął regularnie terkotać.

Zabrali ze sobą wielki zapas rumu w plastikowym pojemniku i kilkanaście litrów soku pomarańczowego. Kiedy dotarli do wysepki, szerokiej na trzydzieści metrów i niezamieszkanej, rozpalili ognisko i w skorupach orzechów kokosowych mieszali drinki. Olivii przypomniały się szkolne imprezy, kiedy to wszyscy z udawaną obojętnością, przerywaną nerwowymi wybuchami śmiechu, planowali, z kim później będą się obściskiwać. Ktoś przygrywał na gitarze, reszta trochę śpiewała, cały czas dzieląc kokę na ściechy* i paląc podawane z rąk do rąk skręty. Coraz więcej osób gromadziło się wokół ogniska i Olivia się do nich przyłączyła.

* Ściechy – paski, w które sypie się kokainę, żeby potem wciągać ją przez nos.

Ani na chwilę nie udało jej się zapomnieć o obecności Mortona C. Obserwowała go kątem oka, wpadając w lekką panikę, ilekroć zdarzyło mu się porozmawiać z jakąś inną dziewczyną. Czuła się jak nastolatka i szalenie jej się to podobało. Morton C niby to nie zwracał na nią uwagi, ale ich spojrzenia spotkały się kilka razy i Olivia wiedziała. Usiadła po drugiej stronie ogniska i popijała drinka, za kokę dziękując, skręta natomiast nie odmawiała, ani na chwilę nie przestając obserwować poważnej twarzy Mortona C oświetlonej przez płomienie ogniska. Nagle zniknął jej z pola widzenia, bo zasłonił go Dwayne, nachylając się ku niej.

– Rachel – szepnął z kamienną powagą. – Widzisz? Tam, za drzewami, stoi helikopter. Zasłonili go.

Rozejrzał się wkoło nerwowo, po czym poruszając się jak małpa, skoczył między drzewa.

Kokaina najwyraźniej zaczynała działać. Po prawej stronie Olivii rozgorzała ożywiona dyskusja, polegająca w całości na tym, że wszyscy ochoczo przyznawali rację pozostałym.

– Tak jest, stary, tak jest! Stuprocentowa racja.

– Tak, to znaczy, to jest, no wiesz, jak…

– Święte słowa! Dokładnie tak samo uważam! Dokładnie!

Ktoś zaczął zbliżać się do ognia, mamrocząc do siebie pod nosem:

– …nasze zmysły mogą nam mówić, że to rzeczywistość, która wydaje się rzeczywistością, która faktycznie ma związek z rzeczywistością, ale tak naprawdę rzeczywistością nie jest.

Nagle wsadził palec u nogi w ognisko, zaklął i przewrócił się.

Olivia położyła się i zamknęła oczy. Ktoś przyniósł odtwarzacz i rozbrzmiała nastrojowa francuska muzyka. Trawa była wspaniała – tak delikatnie, seksownie łaskotała.

– Zmieniłaś uczesanie.

Otworzyła oczy. Obok niej siedział Morton C i patrzył w ogień.

– To przez słońce.

– Jasne.

Wsparł się na łokciu i patrzył na nią. Gdyby nachylił się jeszcze kilka centymetrów, mógłby ją bez trudu pocałować.

– Przejdziemy się?

Pomógł jej wstać i trzymając za rękę, poprowadził za sobą. Dłoń miał chłodną, szorstką i mocną. Ścieżka powiodła ich za skałę, skąd nie było widać ogniska. Morton C przystanął i wpatrując się w Olivię tymi przenikliwymi, szarymi oczami, odgarnął jej włosy z twarzy. W świetle księżyca widziała piękny zarys jego policzków i szczęki. Wydawał się taki dojrzały i silny, jak ktoś, kto niejedno w życiu widział. Ujął jej twarz w obie dłonie i pocałował ją, mocno i bezczelnie, przyciskając do skały. Wspaniale całował.

Pewnie wodził rękami po jej ciele. Zarzuciła mu ramiona na szyję i rozkoszując się pocałunkiem, dotykiem poznawała mięśnie jego pleców. Pod koszulą wyczuła jakiś pasek. Wodząc po nim palcami, dotarła aż do biodra, gdy on gwałtownie odepchnął jej rękę.

– Nosisz broń?

– Nie, dziecinko – wyszeptał. – Po prostu cieszę się tobą.

– W trochę dziwnym miejscu.

– Lubimy zaskakiwać – odparł, wprawnie wsuwając jej rękę w dżinsy.

Boże, zupełnie jakby naprawdę znowu miała szesnaście lat. Rozległy się krzyki. Zza skały wychynął Dwayne. Spojrzał na nich, wściekle żując jakiś kawał gumy. Na chwilę niesamowicie posmutniał, po czym się odwrócił.

– Hej, stary, kasujemy się – mruknął zduszonym głosem.

Wyprostowali się i poprawili ubrania. Morton C objął ją ramieniem i powoli wrócili do pozostałych. Na ich widok roześmiał się krótko.

– Jezu, jak my tę bandę załadujemy na łodzie?

Rik siedział w połowie wysokości palmy, prawdopodobnie szukając zamaskowanego helikoptera. Dwayne jak szalony biegał tam i z powrotem po plaży, nie przestając żuć gumy. Część ekipy weszła do wody, gdzie skakali i tańczyli, wymachując uniesionymi nad głowami rękoma. Przy wygasającym z wolna ognisku zebrała się reszta i przekrzykując się nawzajem, toczyła ni to rozmowę, ni kłótnię.

– Właśnie tak to, stary, widzę, dokładnie tak, nie inaczej!

– Dokładnie! Dokładnie o to chodzi!

Morton C westchnął i zaczął zbierać całe towarzystwo.

Wiatr ucichł zupełnie i morze, smoliście czarne, było gładkie jak stół. Rozmowa zeszła na Feramo. Dwayne, wyraźnie pobudzony, wpatrywał się w widoczne na krańcu wyspy światła, ani na chwilę nie przestając nerwowo żuć.

– Teraz na Popayan musisz uważać na każde pieprzone słowo. Nigdy nie wiadomo, kto dla nich pracuje, a kto nie. Tak jest, stary, jutro tam idę. Zejdę tam na dół i zrobię coś, co da im trochę do myślenia.

– Hej – mitygował go Morton C. – Uspokój się, stary. Jesteś nieźle naćpany.

– Powinniśmy je przejąć – powiedział Dwayne. – To wariactwo, chłopie. Znamy te jaskinie lepiej od nich. My powinniśmy je przejąć. – Patrzył prosto przed siebie, żuł i jak jakiś maniak wymachiwał jedną nogą.

Olivia zadrżała. Morton C przyciągnął ją do siebie i otulił jej ramiona swoim swetrem.

– W porządku? – szepnął. Uszczęśliwiona pokiwała głową. – Wiesz coś o tych ludziach?

Potrząsnęła przecząco głową, unikając jego wzroku. Nagle poczuła się potwornie zawstydzona znajomością z Feramo.

– Tylko tyle, co inni gadają. A ty?

Ktoś podał Mortonowi C skręta. Zaciągając się nim głęboko, zaprzeczył ruchem głowy. Po sposobie, w jaki wydmuchnął dym, Olivia domyśliła się, że tylko udawał, iż się zaciąga.

– Chciałbym sobie obejrzeć to miejsce. A ty?

– Taki miałam zamiar. Pomyślałam, że przydałoby mi się to do artykułu. Ale teraz trochę się boję.

– Jesteś dziennikarką? – Gdy podawał jej skręta, ich palce się zetknęły.

Dwayne nie przestawał się rozwodzić nad Feramo i Pumpkin Hill.

– Powinniśmy coś wymyślić, żeby ich porządnie nastraszyć. Przygotować im jakąś niespodziankę. Na przykład zrobić w jaskini coś tak okropnego, żeby już nigdy tam nie wrócili.

– Dla kogo pracujesz?

– Jestem wolnym strzelcem. Teraz piszę artykuł o nurkowaniu dla „Elan”. A co t y tutaj robisz?

Olivia przygryzła dolną wargę, czując, jak Morton C kładzie jej rękę na kolanie i wolno przesuwa ją w górę, mocno uciskając udo kciukiem.

Pod domem panny Ruthie schronili się w cieniu drzewa. Przez chwilę wydawało jej się, że widzi, jak w oknie pensjonatu porusza się zasłona i w świetle lampy rysuje się czyjaś sylwetka. Szybko cofnęła się głębiej pod drzewo.

– Mogę wejść? – wyszeptał z twarzą wtuloną w jej szyję.

Z ogromnym wysiłkiem odsunęła się od niego i tylko pokręciła przecząco głową.

Dysząc ciężko, spuścił na chwilę wzrok. Kiedy nieco się uspokoił, spojrzał na nią znowu.

– Co? Zakaz wstępu nocnym gościom?

– Chyba że z przyzwoitką.

– Nurkujesz jutro?

Kiwnęła głową.

– O której?

– Mniej więcej o jedenastej.

– Później cię znajdę.

Po powrocie do pokoju, nie mogąc się uspokoić, gorączkowo chodziła tam i z powrotem. To świętoszkowate odmawianie każdemu było dla niej prawdziwą torturą. Nie umiała powiedzieć, czy i jak długo jeszcze uda jej się wytrwać.

29

Gdy wczesnym rankiem następnego dnia Olivia szła główną ulicą miasteczka, słyszała pianie koguta, a z mijanych małych drewnianych domków czuła dochodzące smakowite zapachy podawanych właśnie śniadań. Na balkonach bawiły się dzieci, drzemali staruszkowie, bujając się leniwie na ustawionych na werandach huśtawkach. Bladolicy, smętny mężczyzna w garniturze przedsiębiorcy pogrzebowego mijając ją, uchylił kapelusza. Obok niego kroczyła młoda, czarnoskóra dziewczyna o rudych włosach i dziecko o jasnej skórze, płaskim nosie, szerokich ustach i mocno skręconych włosach. Blada blond dama, którą widziała zaraz po przyjeździe, szła, jak zwykle chroniona przez parasolkę i przystojnego towarzysza. Olivia zaczęła sobie wyobrażać, że znalazła się oto w cudacznej krainie kazirodztwa i genetycznych krzyżówek, gdzie ojcowie sypiali ze swymi bratankami, a cioteczne babki utrzymywały potajemne stosunki z osłami.

Szła do sklepu żelaznego, który zauważyła poprzedniego wieczoru, pełnego blaszanych wiader, zwojów liny i misek. Uwielbiała takie sklepy, przepełniona uczuciem, że wszystko w nich jest przydatne i za rozsądną cenę. Nawet jeśli wydało się całą kupę pieniędzy, nie można było zarzucić sobie ekstrawagancji czy marnotrawstwa. Umieszczony nad wystawą szyld wyglądał jak żywcem wyjęty z dziewiętnastowiecznego zakładu pogrzebowego w Chicago – misternie poskręcane czarne litery układały się w napis „Henry Morgan & Synowie”, teraz już nieco wytarty, odsłaniający zniszczone, stare drewno.

Wewnątrz wysoki mężczyzna w czarnym garniturze metalową szufelką odmierzał z drewnianej skrzynki ryż – na Popayan nie uznawano Uncle Bena w torebkach. Mężczyzna mówiący z równie silnym irlandzkim akcentem jak panna Ruthie mruczał coś do klientki. Olivia nachyliła się nad ladą, zafascynowana różnorodnością wystawionego na sprzedaż towaru: wędkarskich haczyków, latarek, sznurków, małych trójkątnych chorągiewek, pasty do butów, knag*. Rozległ się zawieszony nad drzwiami dzwonek i rozmowa gwałtownie została przerwana, gdy ktoś z wyraźnie obcym akcentem poprosił o papierosy.

* Knaga – element osprzętu lodzi, do mocowania liny.

– Przykro mi, ale wszystkie nam się skończyły.

– Nie macie żadnych fajek? – Głos był gardłowy i naznaczony tak silnym akcentem, że miało się wrażenie, jakby jego właściciel mówiąc, pluł śliną.

Olivia błyskawicznie otworzyła swój szpiegowski pierścionek z lusterkiem, niezwykle podniecona, że wreszcie może go użyć. Mężczyzna, zwrócony do niej plecami, był niski i szeroki w pasie, miał na sobie dżinsy i koszulkę polo. Przesunęła nieco dłoń i nieomal się zakrztusiła, gdy dostrzegła gęsto skręcone czarne włosy: to był Alfonso. Odwróciła się błyskawicznie i zajrzała do gablotki, niby to bardzo zainteresowana wystawionym w niej barometrem. Alfonso tymczasem dawał upust swemu niezadowoleniu z powodu braku papierosów, wygłaszając groźnie brzmiące, przepełnione sceptycyzmem uwagi.

– Och, ale w czwartek, kiedy przypłynie statek, na pewno coś dostaniemy – zapewniał go wysoki mężczyzna. – Tymczasem proszę spróbować u Paddy'ego w Wiadrze Krwi.

Alfonso przeklinając, wypadł ze sklepu. Zatrzasnął za sobą drzwi tak gwałtownie, że omal nie urwał dzwonka, który rozdźwięczał się histerycznie.

W sklepie przez chwilę panowała cisza, po czym właściciel i klientka ściszonymi głosami podjęli przerwaną rozmowę. Olivii udało się usłyszeć „w jaskiniach” i „kozy O'Reilly'ego zdechły”, pomyślała sobie jednak, że być może są to wersy z irlandzkiego wierszyka, którego nauczyła się w szkole, i ostro skarciła się w myślach za zbytnią skłonność do dramatyzowania.

W końcu zwróciła się do sprzedawcy, prosząc o kłębek sznurka, mapę wyspy, opakowanie marchewki i wielki nóż. Na koniec niedbale dodała:

– I paczkę papierosów.

– Ależ oczywiście. Jakie sobie pani życzy? – spytał sprzedawca.

– A jakie pan ma?

– Marlboro, marlboro lights i camele – odparł, spoglądając z rozbawieniem na ulicę.

Olivia podążyła za jego wzrokiem. Alfonso pogrążony był w rozmowie, nie udało jej się jednak dostrzec z kim. W pewnej chwili przelotnie mignęły jej krótkie tlenione włosy i workowate hiphopowe ubrania. Czując, jak na policzki wypływa jej rumieniec, a ciało przeszywa paroksyzm bólu, musiała uchwycić się krawędzi lady. To był Morton C. Morton C w zmowie z Alfonso. Podły drań. Jak to możliwe, że okazała się aż taką kretynką? Teraz mogła zapomnieć o składaniu wizyt Feramo. Feramo na pewno nie życzył sobie w swoim haremie dziewczyny, która jak gdyby nigdy nic obmacywała się z jednym z jego sługusów. Wystarczyła jedna pożałowania godna chwila słabości, by zaprzepaścić całą tak starannie zaplanowaną szpiegowską misję.

„Klucz do sukcesu tkwi w sposobie, w jaki podnosisz się z porażki”, powiedziała sobie. Do nurkowania zostały jej jeszcze dwie godziny. Dość, by dotrzeć na szczyt Pumpkin Hill i sprawdzić, co się tam naprawdę dzieje. Jakąś korzyść musi z tego wszystkiego wynieść.

Idąc za wskazaniami mapy, wyszła z wioski i podążyła ścieżką pełną rozwidleń i zakrętów. W każdym miejscu, w którym mogła się ewentualnie zgubić, zostawiała marchewkę, by łatwiej jej było trafić z powrotem. Przed nią Pumpkin Hill wyrastało z zarośli zupełnie jak trawiasty pagórek w południowej Anglii, a prowadząca ku niemu zygzakiem piaszczysta ścieżka biegła całkowicie nieosłonięta. Po prawej stronie zarośla porastały wąską dolinkę na zboczu wzgórza. Zbliżywszy się do niej, Olivia przykucnęła i przez lunetkę spojrzała na szczyt. Za drzewem dostrzegła jakiś ruch i poprawiła ostrość, by widzieć dokładniej. Ujrzała postać ubraną w moro, niosącą coś, co przypominało broń automatyczną. Tajemniczy osobnik najwyraźniej sprawdzał, co się wokół dzieje. Olivia błyskawicznie wyciągnęła swój miniaturowy aparat fotograficzny i zrobiła zdjęcie. „To oburzające!”, pomyślała. „Pumpkin Hill to przecież teren publiczny i ludzie mają pełne prawo się tu kręcić, nie narażając się na to, że ktoś będzie celował do nich z karabinów”. Olivia była całkowicie przeciwna wszelkiej broni zagłady, masowej, indywidualnej czy jakiejkolwiek innej.

Miejsce swojego chwilowego postoju oznaczyła marchewką, po czym zeszła z głównej ścieżki i skierowała się ku wąskiej, porośniętej lasem dolince po prawej stronie wzgórza. Maszerowała rozwścieczona, usuwając na bok gałęzie. Cały ten czas gorączkowo się zastanawiała, co też tak naprawdę szykuje Feramo pod płaszczykiem „ekologicznego ośrodka”. Nie miała cienia wątpliwości, że ma to coś wspólnego z acetylenem, a celem jest LA. Może na przykład szkoli podwodnych spawaczy do pracy w systemach chłodzących elektrowni, gdzie uwolnią gigantyczne bąble acetylenu i tlenu, po czym podpalą wszystko wodoodporną zapałką.

Drzewa i zarośla ciągnęły się niemal pod sam szczyt. Miejscami musiała pokonywać prawie że urwiska i z każdym krokiem przybywało jej zadrapań, a nawet drobnych ranek. Mimo to w miarę zbliżania się do celu jej entuzjazm rósł, póki drogi nie zagrodził jej trzymetrowy płot, zabezpieczony u góry ostrymi kolcami. Gdyby zboczyła w lewo, wyszłaby na wzgórze na oczach strażnika, wobec czego ruszyła w prawo i natknęła się na głęboki jar. Po jego drugiej stronie dostrzegła występ z rosnącym na nim drzewem, powyżej którego wspinaczka nie mogła być specjalnie trudna. Olivia oceniła sytuację. Gdyby jar nie był głęboki na trzydzieści metrów, bez wahania skoczyłaby na drugą stronę. Na miłość boską, przecież setki razy widziała, jak w disneyowskich kreskówkach jasnowłosi książęta w obcisłych getrach pokonywali podobne przeszkody.

Zanim zdążyła wszystko przemyśleć do końca, skoczyła i znalazła się po drugiej stronie, lądując w jakiejś niesamowicie oślizgłej mazi, która na dodatek odrażająco cuchnęła. Uratowała się przed upadkiem w głąb jaru, chwytając się pnia drzewa, również pokrytego śmierdzącym paskudztwem. Gdy odwróciła głowę, by przyjrzeć się dokładniej, w czym wylądowała, od razu wiedziała, że z mazią coś jest nie tak. Nie mogła wprost znieść wstrętnego odoru. Doświadczenie zdobyte w niezliczonych wychodkach Trzeciego Świata kazało jej wypuścić całe powietrze i nie oddychać, póki nie znajdzie się poza zasięgiem smrodu. Wdrapywała się najszybciej jak mogła, a kiedy płuca już jej nieomal rozsadzało, zdecydowała się wciągnąć na próbę odrobinę powietrza. Smrodu nie wyczuła, więc odrzuciła głowę do tyłu i odetchnęła pełną piersią, rozkoszując się krystalicznie czystą atmosferą Popayan. Natychmiast też zaczęła zdzierać z siebie ubranie.

W staniku i majtkach leżała na brzuchu, upaprane mazią dżinsy, buty i podkoszulek schowawszy na tyle daleko, by nie dochodził wydzielany przez nie odór. Znajdowała się poza zasięgiem wzroku strażników i mogła spokojnie obejrzeć sobie przez lunetkę ośrodek Pierre'a Feramo. Turkusowe wody koralowej laguny okalała idealnie biała plaża, na której pośród palm ustawione były drewniane leżaki z kremowymi poduszkami. Pośrodku widniał obudowany drewnem basen. W widocznej za nim krytej strzechą budowli mieściła się zapewne recepcja i restauracja. Nad laguną biegło drewniane molo, na końcu którego znajdował się bar, również ze słomianym zadaszeniem. Po obu jego stronach ciągnęły się dwa drewniane pomosty, każdy prowadzący do trzech krytych strzechą chat. Chaty miały drewniane werandy i drewniane schody, po których schodziło się wprost do wody. Na skraju plaży, pomiędzy palmami kryło się jeszcze sześć podobnych budowli.

„Mmm” – pomyślała sobie – może jednak powinnam tu mimo wszystko zajrzeć na kilka dni. Ciekawe, czy dostałabym jedną z tych chat nad wodą? A może przyjemniej by było na skraju plaży? Tylko co z moskitami?”

Wylegujący się na leżakach i siedzący przy barze goście wyglądali jak modele „Vogue”. Kilkoro pływało kajakami. Jakiś facet nurkował z fajką. Na skraju rafy dwie dziewczyny w sprzęcie do nurkowania próbowały swoich sił pod okiem instruktora. Na prawo znajdował się parking, gdzie stały ciężarówki, koparki, kompresor i zbiorniki. W głąb lądu biegła żwirowa droga. Jeszcze dalej potężne betonowe molo wrzynało się w morze aż do miejsca, gdzie woda z turkusowej robiła się granatowa. Olivia odłożyła lunetkę, żeby zrobić kilka zdjęć. Kiedy znowu przyłożyła ją do oczu, z jakiegoś powodu przestała cokolwiek przez nią widzieć.

– Patrzysz od złej strony.

Zaczęła krzyczeć, ale ktoś jedną ręką zatykał jej usta, a drugą wykręcał do tyłu ramię.

30

Udało jej się przekręcić i spojrzeć w szare oczy napastnika – jak się okazało, znajome i niegdyś przyprawiające ją o przyspieszone bicie serca.

– Boże, to ty – wymamrotała przez jego palce.

– Co ty wyczyniasz? – spytał Morton C z lekkim rozbawieniem, pozostającym jednak w pewnej sprzeczności z ręką wciąż zaciskającą jej usta.

– Puscaj – zażądała, starając się zachować maksimum godności, na jaką sytuacja jej zezwala.

Morton zwolnił uścisk, położył jednak ostrzegawczo palec na jej gardle.

– Bądź cicho. Co tu robisz?

– Zwiedzam.

– W bieliźnie?

– I opalam się.

– Jak się tu dostałaś?

– Przeskoczyłam.

– Przeskoczyłaś?

– Tak, i o mało nie spadłam. Cały występ jest w jakiejś mazi, tak samo zresztą jak moje ubrania.

– Gdzie są?

Pokazała mu. Ześliznął się po zboczu. Słyszała jakieś przyciszone odgłosy i szelesty. Zaczęła się odwracać.

– Powiedziałem, żebyś się nie ruszała. – Wychynął znad krawędzi. – To twoje? – spytał, pokazując trzymaną w ręce marchewkę.

Zmierzyła go wściekłym spojrzeniem.

– Przestań się dąsać. Złaź tu, na półkę, tylko powoli. Usiądź na tej skale.

Zrobiła, jak jej kazał, i zorientowała się, że cała dygocze. Morton C skrzyżował ramiona i ściągnął koszulę przez głowę.

– Włóż to – powiedział.

– Nie mam zamiaru wąchać twoich smrodów.

– Wkładaj. – Odsunął się nieco i stał, przyglądając się, jak nakłada jego koszulę. – Nie jesteś żadną dziennikarką, prawda? Co tu robisz?

– Już ci mówiłam. Chciałam zobaczyć Pumpkin Hill i wybrałam się tu na spacer, żeby sobie obejrzeć ten piękny ośrodek.

– Kompletnie ci odbiło?

– Niby dlaczego nie miałam sobie obejrzeć tego pięknego hotelu? A gdybym tak chciała spędzić tu parę dni?

– Trzeba było zapytać w pięknym biurze podróży w pięknej wiosce i gdyby mieli jakiś piękny pokój, na pewno by cię zawieźli na miejsce piękną łodzią.

– Może tak właśnie zrobię.

– I bardzo dobrze.

– A tak przy okazji, co ty tu robisz?

– Zawsze jesteś taka wredna?

– Pracujesz dla Feramo, tak?

– Teraz musisz jak najszybciej wrócić do wsi i to tak, żeby nikt cię nie zauważył, a jeśli jesteś dość mądra, nikomu nawet słówkiem nie piśniesz, że tu byłaś.

– To naprawdę wyjątkowo obrzydliwe kręcić się jak gdyby nigdy nic między nurkami, udawać, że się jest jednym z nich, a potem donosić na nich temu wstrętnemu, przerażającemu akolicie jak jakaś ostatnia skarżypyta.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Coś z tego paskudztwa zostało ci na skórze?

– Tylko na rękach, ale wytarłam je.

Ujął jej dłonie, przytrzymał jakieś pół metra od swojej twarzy i obwąchał.

– W porządku – powiedział. – Teraz zmykaj. Zobaczymy się, jak wrócisz z nurkowania.

„Możesz sobie tylko pomarzyć, ty dwulicowy draniu”, pomyślała rozwścieczona, siedząc w krzakach, skąd przez lunetkę przyglądała się, jak na szczycie wzgórza Morton C w najlepszej komitywie pali ze strażnikiem papierosy. „Pójdę ponurkować, ale po raz ostatni, a potem jadę prosto do ambasady, powiem im wszystko, co widziałam, i wracam do domu”.

Kiedy o jedenastej Olivia przyszła na molo, wokół rozklekotanego telewizora w budzie Rika zgromadziła się mała grupka i oglądała wiadomości.

„Jest mała, jest zielona i powszechnie dostępna, ale zdolna wytruć cały świat: fasolka rycynowa!

Eksperci są przekonani, że ta powszechnie uprawiana odmiana fasoli może być źródłem wtorkowego ataku trucicieli na pasażerski statek Coyoba, który już zdążył pochłonąć dwieście sześćdziesiąt trzy ofiary wśród turystów. Atak, prawdopodobnie będący dziełem siatki Al-Kaidy, nastąpił za pomocą trującej rycyny, umieszczonej w solniczkach w jadalni statku”.

Na ekranie pojawił się naukowiec w białym fartuchu.

„Rycyna była substancją wykorzystaną w tak zwanym «parasolowym ataku«na Waterloo Bridge w Londynie w 1978 roku. Bułgarski dysydencki pisarz, Georgi Markov, został zamordowany przez grudkę wypełnioną rycyną, którą wystrzelono z parasola. Problem z rycyną – substancją niezwykle toksyczną dla ludzi – polega na tym, że materiał, z którego się ją otrzymuje, fasolka rycynowa, jest powszechnie uprawiany na całym świecie, truciznę zaś produkować można w wielu postaciach – proszku, jak w przypadku ostatniego ataku, albo w postaci krystalicznej, ciekłej, a nawet żelu.

– O'Reilly mówi, że oni to właśnie hodują na wzgórzu – powiedział Rik. – Uważa, że to mu wytruło kozy.

„Kuuurwa”, pomyślała Olivia, wąchając sobie skórę.

– Idę popływać! – krzyknęła wesoło. – Jest strasznie gorąco!

Pobiegła na koniec mola, ściągnęła szorty i skoczyła do wody. Kiedy nurkując głęboko, szorowała sobie skórę na całym ciele, jej wyobraźnia pracowała na pełnych obrotach: „Rycyna, krem do twarzy, może Feramo zamierzał dodać do Devorée Crème de Phylgie trującego żelu? Potem kupowaliby go wszyscy znani klienci Michaela Monteroso i Feramo powolutku wytrułby połowę Hollywood, zanim ktokolwiek zacząłby coś podejrzewać”.

Gdy Olivia wracała do brzegu, na końcu mola czekał Rik ze sprzętem do nurkowania.

– Co powiesz na tunel? – spytał, błyskając w uśmiechu białymi zębami.

– Eee… – Olivia umierała ze strachu na samą myśl o nurkowaniu w tunelach i wrakach. Dopóki wszystko było widać, dopóki człowiek oddychał i nie wpadał pod wodą w panikę, wszystko było dobrze. Ale jeśli tam w dole gdzieś się utknie, wtedy sprawy zaczynają się komplikować.

– Wolałabym raczej ponurkować jeszcze raz przy ścianie.

– Trudno, ja schodzę w tunele, a Dwayne'a nie ma. Więc jeśli chcesz dziś ponurkować, zostają ci tunele.

Olivia n i e znosiła, kiedy coś jej się w ten sposób narzucało.

– Dobra – zgodziła się wesoło. – Po prostu jeszcze trochę sobie popływam.

– OK, OK. Nie pójdziemy do żadnych jaskiń ani tuneli. Ale mógłbym ci pokazać jedną fajną szczelinę.

Starała się odpędzić niemiłą wizję, jaką przywołała ta propozycja.

31

Ledwo się zanurzyli, Rik z normalnego faceta przeistoczył się w technoświra złośliwca. Należał do tego samego gatunku, co facet ze sklepu z wyposażeniem dla szpiegów, który przyszedł sprawdzić jej pokój w Standard Hotel. Należeli też do niego eksperci-złośliwcy od komputerów, którzy z kąśliwym uśmieszkiem grzebali człowiekowi w komputerze, jako przynależni do cudownego świata, o którym zwykły śmiertelnik może tylko marzyć. Posługując się sobie tylko zrozumiałym żargonem, przy okazji jak trzyletnim dzieciom podsuwali człowiekowi do skosztowania nędzne próbki prawdziwych rarytasów, by później z koleżkami swojego pokroju naśmiewać się z naszego dziecinnego podziwu. Mimo iż znajdowali się prawie trzydzieści metrów pod wodą, w maskach na twarzach i z automatami w ustach, Rikowi jakoś udawało się przybrać złośliwą i pełną pogardliwej wyższości pozę znawcy i wielkiego eksperta.

Olivia podążała za nim szczeliną i kiedy w końcu zorientowała się, że szczelina jest w rzeczywistości tunelem, na dodatek zwężającym się na zakręcie, wpadła w taką panikę, że wypluła automat. Na kilka sekund zapomniała o złotej zasadzie i kompletnie się pogubiła. A jeżeli Rik także jest jednym z ludzi Feramo i chce ją zabić albo, co gorsza, zaprowadzić do Alfonso, który podda ją damskiemu obrzezaniu? A jeśli wpadnie w pułapkę zastawioną przez ośmiornicę? Albo gigantyczna kałamamica oplecie ją swoimi uzbrojonymi w przyssawki mackami i… „Uspokój się, uspokój, oddychaj, oddychaj”. Przywołała się do porządku, wypuszczając powolutku powietrze i przypominając sobie, co należy zrobić: pochylić się w prawo, przesunąć dłonią w dół po udzie, gdzie na pewno będzie zwisał automat – i zwisał rzeczywiście.

Tunel zwężał się niepokojąco. Zaczęła sobie wyobrażać, że donosi na Rika odpowiednim władzom i Rik traci swoje instruktorskie uprawnienia. Czy taka kara dla instruktorów nurkowania w ogóle była przewidziana? Nie była w stanie oddychać jak należy. Kotłujący się w niej strach wymieszany z oburzeniem wszystko utrudniał. Musiała się zmuszać, by robić to, czego ją nauczono: oddychać bardzo, bardzo wolno i głęboko i wbrew sobie liczyć, jakby znajdowała się nie w podwodnym tunelu, ale na zajęciach jogi, i wyobrażała sobie kulę pomarańczowego światła ślizgającego się po jej ciele. Wkrótce usłyszała własny ciężki oddech, brzmiący jak efekty dźwiękowe w filmowym horrorze.

Kiedy wydawało jej się, że minęły już całe wieki, nagle wpłynęła w błękitną wodę. Znajdowali się w ogromnej jaskini. Gdzieś nad nimi musiała być naprawdę wielka dziura, ponieważ woda była przejrzysta i pełna rozszczepionych promieni słońca. Spojrzała w górę, mając nadzieję, że dostrzeże powierzchnię, jednak widziała tylko rozproszone światło. Wokół niej śmigały ławice jaskrawokolorowych ryb. Odnosiła wrażenie, że naćpała się kwasu i teraz ma niesamowite wizje. Pływała tu i tam, niepomna rzeczywistości i upływu czasu, aż nagle pojawił się przed niąRik i stukając rękaw licznik, z nieskrywanym i pełnym wyższości sarkazmem dawał jej znać, że pora wracać.

Zostało im piętnaście minut. Nigdzie nie mogła dojrzeć wlotu do tunelu. Rik wysforował się przed nią, podprowadził do otworu i gestem nakazał, by popłynęła przodem. Miała wrażenie, że droga powrotna trwa zbyt długo. Coś było nie tak. Tunel wydawał jej się obcy. Strach powrócił – Rik był terrorystą, Rik rozmawiał z Mortonem, Rik próbował się jej pozbyć, bo wiedziała za dużo. Gdy minęła zakręt, ujrzała to, co znajdowało się z przodu, i wrzasnęła w automat, krzycząc tak długo, aż po raz kolejny wypadł jej z ust.

32

Znalazła się twarzą w twarz z nurkiem, któremu całą głowę i twarz z wyjątkiem oczu zasłaniał czarny gumowy kaptur z otworem na automat, otwierającym się i zamykającym jak rybi pyszczek. Przez sekundę wpatrywali się w siebie jak zaczarowani, niczym kot i złota rybka. Po chwili nurek wyjął swój automat i wydmuchując bąbelki, podał go jej. Nie odrywał od niej wzroku, póki jej oddech się nie wyrównał, wtedy znowu sam wziął automat i zaczerpnął powietrza. Spokojnie przyglądał się, jak Olivia opróżnia płuca, i ponownie wsunął automat w jej usta.

Z trudem panowała nad przemożnym instynktownym pragnieniem panicznej ucieczki. Znajdowali się prawie trzydzieści metrów pod wodą, a dostępu do powierzchni broniła skała. Poczuła, że Rik znajduje się tuż za nią. Wbił jej palce w nogę i gorączkowo nią szarpał, próbując popchnąć do przodu. Czy naprawdę myślał, że zatrzymała się, by podziwiać widoki? Wierzgnęła płetwami, by przestał, nurek tymczasem łagodnie po raz kolejny podał jej automat.

Nurkowanie to nieustanna walka z paniką. W kółko powtarzała to zdanie w myślach. Już się uspokoiła, oddychała normalnie przez automat, ale czuła, jak ogarnia ją kolejna fala panicznego strachu. Tkwiła uwięziona pomiędzy Rikiem a zakapturzonym nurkiem w najwęższej części tunelu. Nawet gdyby wraz z Rikiem wrócili do jaskini, mogło im zabraknąć czasu – istniało wszelkie prawdopodobieństwo, że nie zdążą wypłynąć na powierzchnię i przyjdzie im umrzeć w głębinie.

Mężczyzna w kapturze uniósł do góry palec, by zwrócić na siebie jej uwagę. Wpatrywała się w niego, oddychając jego powietrzem, i czuła, jak przesuwa ręką wzdłuż jej ciała. Po chwili cofnął rękę i zobaczyła, że trzyma jej automat. Wciąż nie odrywając od niej wzroku, jak instruktor nabrał z niego powietrza, po czym podał go jej. Miała wrażenie, że jego oczy są znajome, nie potrafiła tylko określić, jakiego sąkoloru. Kim on jest? Przynajmniej nie chciał jej zabić, a jeżeli nawet, to zabierał się do tego dość nietypowo. Znowu się nachylił, znalazł jej zawór, przyjrzał mu się, po czym pokazał jej. Na tej głębokości miała powietrza jeszcze na siedem minut. Rik gwałtownie szarpał ją za nogę. Spróbowała obrócić głowę. Kiedy ponownie spojrzała przed siebie, nurek oddalał się od niej z jednostajną prędkością, jak gdyby ktoś lub coś ciągnęło go od tyłu. Zamachała płetwami i ruszyła do przodu. Na ramieniu poczuła dotkliwe pieczenie. Parzący koralowiec. Miała wielką ochotę kopnąć Rika w twarz. Gdyby wiedziała, że będą nurkować w tunelu, nałożyłaby piankę.

Tunel się rozszerzał. Światło zaczęło się z wolna zmieniać. Nie widziała już przed sobą nurka. Poruszała się coraz szybciej, aż wreszcie wydostała się z tunelu, spoglądając w górę w poszukiwaniu światła i bąbelków na powierzchni wody, która wydawała się złudnie blisko. Walcząc z przemożną chęcią, by wypłynąć jak najszybciej, obróciła się, by zobaczyć, co z Rikiem. Właśnie wyłaniał się z tunelu, z kciuka i palca wskazującego robiąc kółko.

Żałowała, że nie ma żadnego znaku, który by oznaczał: „Wcale ci, kurwa, nie dziękuję, ty nieodpowiedzialny draniu”.

Rik uniósł kciuk, sygnalizując, że zaczynają się wynurzać, ale nagle wykonał głową gwałtowny, przerażony ruch. Olivia spojrzała w górę i ujrzała niewyraźną sylwetkę rekina.

Znajdował się jakieś siedem metrów nad nią. Wiedziała, że nurkowi, który zachowuje się spokojnie, nic ze strony rekina nie grozi. Lecz ten akurat poruszał się szybko, wyraźnie na coś polując. Zakotłowało się, woda się wzburzyła i nagle zaczęła się w niej rozprzestrzeniać czerwona chmura. Dała Rikowi znak, że muszą uciekać. Oczy miał wielkie z przerażenia. Podążyła za jego wzrokiem i spostrzegła, że coś spada w ich kierunku. Wyglądało to jak wielka, komiczna ryba z otwartą gębą niczym wielka czarna dziura i ciągnęło za sobą coś jakby wodorosty. Dziwo obróciło się, ukazując ludzką twarz z ustami otwartymi jak do krzyku, szyję z sączącą się jasną krwią oraz długie włosy. To była głowa Dwayne'a.

33

Rik minął Olivię i poruszając gwałtownie wszystkimi kończynami, sięgnął po nóż, najwyraźniej z zamiarem zaatakowania rekina. Olivia chwyciła go za nogę i przyciągnęła do siebie. Pokazała mu zawór, zaciśniętą pięścią przesuwając wzdłuż gardła, by uświadomił sobie, że powietrze jej się skończyło. Rik spojrzał w dół za opadającą w otchłań głową, po czym odwrócił się i zaczął płynąć za Olivia. Poruszając się łagodnie, oddalała się z miejsca wypadku, na kompasie sprawdzając, w którym kierunku powinna płynąć do brzegu. Upewniła się, czy Rik podąża za nią, i poczuła zmianę w automacie, która oznaczała, że nie ma już powietrza. Znowu musiała walczyć z ogarniającą ją paniką. Nad sobą widziała cienie kolejnych rekinów, zmierzających ku miejscu krwawej jatki. Rozpoczęła kontrolowane wynurzanie się bez powietrza. Robiła bardzo wolne wydechy, na głos wypowiadając: „Achhh”. Czuła, jak kamizelka wypełnia się powietrzem, coraz ciaśniej opinając jej klatkę piersiową. Znalazła wężyk odprowadzający i nabrała z niego pełne płuca powietrza. Wypuszczała je wolniutko do wody, wciąż patrząc w górę, w stronę magicznego światła, bąbelków i błękitu powierzchni, która wabiła, mamiąc, że jest bliżej niż w rzeczywistości. Dużo kosztowało ją, by się nie śpieszyć. „Oddychaj, nie wpadaj w panikę, wznoś się w tempie najwolniejszego z bąbelków”.

Gdy w końcu wypłynęli na powierzchnię, łapiąc spazmatycznie powietrze i krztusząc się, brzeg wciąż był bardzo daleko – od przystani dzieliło ich jeszcze co najmniej sto metrów.

– Co mu zrobiłaś?! – wrzasnął Rik.

– Co? – spytała, ściągając maskę i uwalniając się od pasa obciążającego. – O czym ty gadasz?!

Zamachała w stronę brzegu i gwizdnęła w gwizdek. Wokół szopy jak zwykle siedziała spora grupka ludzi.

– Na pomoc! – wrzasnęła. – Rekiny!

– Co mu zrobiłaś? – zaszlochał Rik. – Co zrobiłaś?

– O czym ty, do diabła, mówisz?! – wściekła się. – Zwariowałeś?! Tam w tunelu to nie był Dwayne. To był ktoś w gumowej masce. Dał mi powietrze, a potem się wycofał.

– Do kurwy nędzy! To niemożliwe. Hej! – Rik zaczął krzyczeć i wymachiwać w stronę przystani. – Hej, chodźcie tutaj!

Olivia obejrzała się i zobaczyła płetwę.

– Rik, zamknij się i przestań się rzucać.

Nie spuszczając wzroku z płetwy, zagwizdała i uniosła rękę. Dzięki Bogu, chłopcy na przystani w końcu zrozumieli, że coś się dzieje. Ktoś uruchomił silnik w łodzi, kilku wskoczyło na pokład i w jednej chwili łódź pędziła już w ich stronę. Płetwa znikła pod wodą. Olivia podkurczyła nogi pod siebie i unosząc się w wodzie jak korek, myślała: „Szybciej, błagam, szybciej”. Każdej chwili spodziewała się koło siebie ruchu potężnego cielska i bólu rozrywanego ciała. Miała wrażenie, że łódź zbliża się potwornie wolno. Co oni robili? Pieprzone matoły.

– Zostaw butle i wskakuj! – wrzasnął Rik, gdy łódź w końcu nadpłynęła. Nagle znowu stał się odpowiedzialnym i panującym nad sytuacją instruktorem. Myślałby kto. Olivia zrzuciła butle i płetwy i sięgnęła do wyciągających się znad burty w jej stronę ramion. Pomagając sobie nogami, znalazła się na reszcie w łodzi i jak nieżywa padła na pokład, z trudem łapiąc powietrze.

Kiedy dotarli do przystani, Olivia otulona ręcznikiem siedziała na ławce, obejmując ramionami kolana. Wokół niej rozgrywał się cały koszmarny rytuał związany ze śmiercią i wszystkim tym, co po niej nieuchronnie nastąpić musiało. Na morzu spuszczano z łodzi Rika i jednego z jego kumpli w klatce przeciw rekinom – w płonnej nadziei, że uda im się odnaleźć jakieś szczątki Dwayne'a. Na molo stała bezradnie, ściskając w ręce torbę, irlandzka położna, kobieta nie pierwszej już młodości, będąca na Popayan jedyną osobą, o której można było powiedzieć, że zna się na medycynie. Słysząc dźwięk syreny, Olivia uniosła głowę i ujrzała zbliżającą się łódź medyczną z Roatán, dużej wyspy.

– Dobrze by było, gdyby się pani położyła, tak na wszelki wypadek – powiedziała pielęgniarka, zapalając papierosa. – A w ogóle to powinniśmy odprowadzić panią do panny Ruthie.

– Najpierw musi ją przesłuchać policja – oświadczył uroczyście jedyny na Popayan policjant.

Do Olivii niewiele docierało z toczonych wokół rozmów i wysuwanych naprędce teorii: Dwayne wciąż jeszcze był pod wpływem zażywanej poprzedniego wieczoru koki; wybrał się sam, bez żadnego towarzysza; odgrażał się, że da nauczkę ludziom Feramo. Mógł popełnić jakiś błąd, zranić się i zwabić w ten sposób rekina, mógł też zaatakować któregoś z ludzi Feramo i zginąć. Gdy rozmowa zeszła na tajemniczego osobnika z tunelu, zaczęli mówić przyciszonymi głosami. Jeden z chłopaków trącił ją nerwowo w ramię, akurat w poparzone miejsce. Jęknęła cicho.

– Rachel – szepnął chłopak. – Wybacz, że pytam, ale jesteś pewna, że tam w tunelu to nie był Dwayne? Może to rekingo ciągnął?

Potrząsnęła głową.

– Nie wiem. Facet był w pełnym kombinezonie i miał kaptur z maską. Ale nie wydaje mi się, żeby to był Dwayne. Myślę, że gdyby to był on, dałby mi jakiś znak. A poza tym rekiny nie wpływają przecież do tuneli, prawda? No i… – głos jej się załamał – ta… ta głowa… nie miała kaptura.

*

Kiedy wróciła do domu, panna Ruthie właśnie była zajęta pieczeniem. Na piecu i pomalowanym na żółto kredensie stały tace pełne bułeczek i ciastek, a w powietrzu pachniało cynamonem i przyprawami. Olivii łzy nabiegły do oczu. Wróciły cudowne wspomnienia bezpiecznego dzieciństwa: domek w Big-Ears i drugi, w Woodentops, matka piekąca ciasto, gdy ona wracała ze szkoły.

– O przesłodki Jezu, siadajże, dziewczyno.

Panna Ruthie podbiegła do szuflady i wyjęła z niej nienagannie wyprasowaną chusteczkę z wyhaftowaną w rogu literą R.

– Święta Panienko, Matko Boża – powiedziała, wyjmując z foremki lśniące, lepkie ciasto. – Tak jest. Teraz zaparzymy sobie dobrej herbatki.

Ukroiła Olivii spory kawałek ciasta, jak gdyby jedynym lekarstwem na koszmarny widok głowy odciętej od reszty ciała było właśnie świeżuteńkie, lepkie ciasto i filiżanka herbaty.

„Co – pomyślała sobie Olivia, odgryzając kęs wyśmienitej, wilgotnej bananowej babki – mogło być prawdą”.

– Czy dzisiaj odlatuje jakiś samolot? – spytała cicho.

– Ależ oczywiście. Prawie każdego dnia, po południu.

– Jak mogę zarezerwować sobie lot?

– Wystarczy, że wystawisz torbę na schody, a Pedro zapuka, kiedy będzie przejeżdżał swoją czerwoną furgonetką.

– Skąd będzie wiedział, że ma się zatrzymać? Skąd będzie wiedział, że chcę lecieć? A jeżeli nie będzie wolnych miejsc?

Po raz kolejny panna Ruthie spojrzała na nią jak na kogoś pozbawionego zdrowych zmysłów.

Pukanie rozległo się wkrótce po trzeciej. Czerwona furgonetka była pusta. Olivia patrzyła, jak jej ukochana brązowo-oliwkowa torba ląduje na pace, po czym sama usiadła w szoferce, ściskając w dłoni szpilkę do kapelusza, kciukiem gładząc szpiegowski pierścionek, w kieszeni szortów czując rozpylacz pieprzu. Dzień był przepiękny: błękitne niebo, trzmiele i motyle unoszące się nad polnymi kwiatami. Nieziemsko urocze miejsce. Ujrzała znak Robinsona Crusoe i mostek wiodący na pas startowy, więc zaczęła się zbierać, ale furgonetka skręciła w lewo.

– To nie jest lotnisko – powiedziała zdenerwowana, nie ruszając się z miejsca, gdy zatrzymali się na żwirowym skrawku ziemi tuż nad morzem.

– Que?- spytał Pedro, otwierając drzwi. – No hablo ingles.

– No es el aeropuerto. Quiero tomar el avion para La Ceiba.

– Tak, tak – powiedział po hiszpańsku, ściągając jej torbę na ziemię. – We wtorki samoloty odlatują z Roatán. Musisz zaczekać na łódź. – Skinął w stronę pustego horyzontu.

Silnik wciąż pracował i Pedro wyraźnie się niecierpliwił, że Olivia nie wysiada.

– Ale nie ma łodzi.

– Będzie tu za pięć minut.

Olivia, choć pełna podejrzeń, niechętnie wysiadła.

– Poczekaj chwilę – powiedział Pedro i zaczął wdrapywać się do szoferki.

– A ty dokąd jedziesz?

– Do wsi. Wszystko jest OK. Łódź zaraz przypłynie.

Wrzucił bieg, a ona patrzyła zasmucona, jak furgonetka z chrzęstem odjeżdża. Nagle poczuła się tak zmęczona, że nie miała siły na nic. Warkot silnika stopniowo ucichł w oddali. Upał panował ogromny. Nigdzie ani śladu żadnej łodzi. Zaciągnęła torbę pod pobliskie drzewo i sama schroniła się w jego cieniu, oganiając się od much. Po dwudziestu minutach usłyszała słabe zawodzenie. Zerwała się na nogi i radośnie zaczęła przeczesywać lunetką horyzont. Dostrzegła łódź szybko zmierzającą w jej kierunku. Tak bardzo chciała się wynieść z wyspy, że na widok łodzi ogarnęła ją szaleńcza wręcz radość. Gdy łódź podpłynęła bliżej, okazało się, że to elegancka biała motorówka. Nie widziała takiej na Popayan, ale Roatán było znacznie bardziej światowym ośrodkiem turystycznym. Być może tamtejsze lotnisko zapewniało własny transport.

Sternik pomachał do niej, zdusił silnik i eleganckim łukiem podpłynął do przystani. Łódź była piękna, duża, z wykładanymi białą skórą siedzeniami i lśniącymi drewnianymi drzwiami wiodącymi do kabiny pod pokładem.

– Para el aeropuerto Roatán? - spytała Olivia zdenerwowana.

– Si, señorita, suba abordo - odparł sternik, cumując łódź. Wrzucił torbę Olivii na pokład, po czym jej samej podał rękę, by pomóc jej wejść. Rzucił cumę, włączył silnik na najwyższe obroty i skierował motorówkę na pełne morze.

Olivia pełna niepokoju przycupnęła na brzeżku skórzanego fotela, spoglądając na niknący z jej życia brzeg Popayan, a potem niespokojnie omiotła wzrokiem pusty horyzont, ku któremu zmierzali. Drzwi kabiny otworzyły się i ujrzała wyłaniającą się z wnętrza ciemną, lekko łysiejącą na czubku głowę mężczyzny, pokrytą gęsto kręconymi, czarnymi włosami. Popatrzył na nią i na jego twarz wypłynął szeroki, przymilny uśmiech zawodowego pochlebcy.

34

Olivia siedziała na białym skórzanym siedzeniu z przodu łodzi, walcząc z nawracającymi atakami mdłości. Co kilka sekund, ilekroć dostawała w twarz rozbryzgującą się falą, jej głowa podskakiwała jak u szmacianej lalki. Alfonso tymczasem, podobnie jak i ona ociekający wodą, stał za kołem sterowym, kretyńsko wystrojony w białą koszulę, białe szorty, sięgające połowy łydki białe skarpetki i kapitańską czapkę. Kierował łodzią nieumiejętnie i zdecydowanie za szybko przy tak silnym wietrze, wobec czego silnik wył co chwilę, a motorówka z hukiem wpadała na każdą nadciągającą falę. Nie bacząc na to, że coraz bardziej zbliżał się do brzegu, gestykulował i bez przerwy coś do niej wykrzykiwał, chociaż ryk motoru zagłuszał go kompletnie.

„Jak to możliwe – myślała Olivia ponuro – żebym była aż tak cholerną idiotką?” Panna Ruthie pracuje dla Alfonso. Na pewno zatruła bananowe ciasto i odcięła Dwayne'owi głowę. Jest jak zły skrzat w czerwonym kubraczku z Teraz nie patrz. Za chwilę wychynie z kabiny w stroju Czerwonego Kapturka i poderżnie mi gardło. Co ja mam zrobić? Bez trudu domyśliła się, że nic. W dalszym ciągu ściskała w dłoni szpilkę do kapelusza, a rozpylacz pieprzu nadal tkwił w kieszeni jej szortów, lecz nawet uzbrojona, szansę na pokonanie dwóch silnych mężczyzn miała – oględnie rzecz ujmując – raczej znikomą.

– Dokąd płyniemy?! – krzyknęła. – Chcę się dostać na lotnisko.

– To niespodzianka! – odkrzyknął wesoło Alfonso. – Niespodzianka pana Feramo.

– Zatrzymaj się, zatrzymaj! – wrzasnęła. – Zwolnij!

Zignorował ją, tylko zachichotał gardłowo, pakując łódź na kolejną falę.

– Zaraz zwymiotuję! – zawołała i nachyliła się w stronę jego nieskazitelnie białego stroju, udając, że szarpią nią wymioty.

Alfonso odskoczył przerażony i z miejsca wyłączył silnik.

– Za burtę – powiedział, machając ręką. – Tam. Pedro. Aqua. Szybko.

Bardzo przekonująco – zbytnio starać się nie musiała – zaczęła krztusić się przechylona przez burtę. Po chwili wyprostowała się i dłonią dotknęła czoła.

– Dokąd płyniemy? – spytała słabym głosem.

– Do hotelu Messer Feramo. To niespodzianka.

– Dlaczego nikt mnie nie zapytał? To zwykłe porwanie.

Alfonso ponownie uruchomił łódź, spoglądając na nią z tym swoim paskudnym, przymilnym uśmiechem.

– To piękna niespodzianka!

Żałowała, że znowu nie zbiera jej się na wymioty. „Następnym razem zrobię to naprawdę”, obiecała sobie. „I to prosto na te jego śliczne szorciki”.

Gdy opłynęli cypel, jej oczom ukazał się idylliczny wakacyjny obrazek: biały piasek i turkusowe morze, baraszkujący w płyciźnie przy brzegu rozbawieni ludzie. Olivia zapragnęła pognać na brzeg, rzucić się na nich i krzyczeć: „To jest siedlisko zła! Wszystko tu zbudowane jest na zabijaniu i śmierci!”

Marynarz podszedł, by przejąć ster, lecz Alfonso odgonił go niecierpliwym machnięciem ręki, z rykiem silnika pędząc w stronę przystani, jak gdyby występował w reklamie miętowych czekoladek na deser, żelu do kąpieli lub wybielacza do zębów. W ostatniej chwili zorientował się, że źle sobie wszystko wymierzył. Ostro skręcił w lewo, rozpędzając na wszystkie strony pływających i o włos mijając skuter wodny, zrobił niezdarne kółko, burząc powierzchnię wody. Niestety, i tak zdusił silnik odrobinę za późno i walnął w keję z rozpędem, co skwitował głośnym przekleństwem.

– Cóż za maestria – zauważyła Olivia.

– Dziękuję – powiedział z uśmiechem, nie dostrzegając ironii. – Witamy na La Isla Bonita.

Olivia westchnęła ciężko.

Kiedy jednak stanęła na stabilnej powierzchni kei, przemoczone ubrania powoli schły na słońcu, a nudności stopniowo ustępowały, pomyślała sobie, że może jednak sytuacja nie przedstawia się najgorzej. Czarujący młodzieniec w bieluteńkich, sięgających kolan szortach wziął jej torbę i zaproponował, że zaprowadzi ją do pokoju. Doszła do wniosku, że czarujący boye hotelowi stają się motywem przewodnim jej podróży. Przypomniała sobie bagażowego ze Standard Hotel o nienaturalnie błękitnych oczach, okazałych mięśniach, bokobrodach i koziej bródce, którego twarz wyglądała jak magnetyczna zabawka zapamiętana z dzieciństwa, i zapisała w pamięci, by sprawdzić, czy w pokoju nie ma przypadkiem jakiejś pluskwy. I wtedy nagle ją oświeciło: Morton C z krótko obciętymi, tlenionymi włosami i szarymi, bystrymi oczami; zakapturzony nurek o spokojnych, nieruchomych oczach spoglądających na nią spoza maski; boy hotelowy ze Standard Hotel o muskularnym ciele i jasnoniebieskich oczach, dziwnie niepasujących do zarostu. Istniało coś takiego jak kolorowe soczewki kontaktowe. Wszyscy ci trzej mężczyźni w rzeczywistości byli jedną i tą samą osobą.

Starając się nad sobą panować, a jednocześnie podejrzliwie przyglądając się obecnemu bagażowemu, podążała za nim po kolejnych drewnianych pomostach z linami zamiast balustrad. Ośrodek był cudownie ekologiczny, prawdziwy raj dla bosonogich – ścieżki wysypane korą, słoneczne kolektory ciepła, rośliny oznakowane drewnianymi tabliczkami. Ciekawe, czy znalazłaby też ślicznie oznakowaną fasolę rycynową. Rano koniecznie musi się wybrać na ekologiczny spacer i rozejrzeć przy okazji za zdechłymi kozami.

Jej pokój – lub raczej niewielki apartament z widokiem na ocean – znajdował się w pewnym oddaleniu od plaży, wznosząc się na palach na skraju dżungli. Żałowała, że nie trafiła się jej jedna z chat nad morzem. Nawet jednak ona miała świadomość, że w tych okolicznościach prośba o zmianę pokoju nie byłaby w dobrym tonie. Budynek w całości był drewniany, dach pokryty strzechą, wnętrze urządzone w bieli i beżach. Na poduszkach leżały kolorowe kwiaty. Ściany zrobiono z listewek, by bryza znad oceanu wspomagała obracający się pod sufitem wentylator. Krany i kurki w łazience były chromowane, głęboka porcelanowa wanna miała zamontowane jacuzzi; był też oddzielny prysznic. Wszystko bardzo stylowe. Niestety, papier toaletowy pozostawiał wiele do życzenia: nie dość, że nie był odpowiednio podwinięty, to po prostu zwisał sobie swobodnie z uchwytu.

– Pan Feramo prosi, by o siódmej towarzyszyła mu pani przy kolacji – powiedział chłopak z wymownym uśmiechem.

„Na pewno mnie otruje. Feramo otruje mnie rycyną dodaną do soli. Albo poda mi jedną z otrutych kóz O'Reilly'ego. Albo podpali mieszanką acetylenowo-tlenową”, pomyślała.

– Cudownie. Gdzie? – spytała jak gdyby nigdy nic.

– W jego apartamencie – odparł chłopak i puścił do niej oko. Spróbowała się nie żachnąć. Nienawidziła ludzi, którzy puszczali do niej oko.

– Dziękuję – powiedziała słabo.

Nie była pewna, czy powinna dać mu napiwek, ale na wszelki wypadek podała mu pięciodolarowy banknot.

– Och, nie, nie – zaprotestował z uśmiechem. – Tutaj nie wierzymy w pieniądze.

Akurat.

Wspaniale było wziąć porządny prysznic – w kabinie wyposażonej w boczne dysze i chromowaną główkę tuszu wielkości obiadowego talerza, z której woda lała się obfitym strumieniem, rzęsistym jak letnia ulewa. Olivia nie spieszyła się; myła włosy w najwyższej jakości produktach pielęgnacyjnych, namydlała się, spłukiwała, nawilżała, na koniec owinęła się mięciutkim szlafrokiem frotte w kolorze kremowym i boso wyszła na balkon, gdzie nadgarstki i kostki u nóg spryskała środkiem owadobójczym, mając nadzieję, że będzie skuteczny również na mordujących nurków islamskich porywaczy.

Na dworze było już ciemno i w dżungli huczało od głosów żab i cykad. Prowadzącą do morza ścieżkę oświetlały pochodnie, pomiędzy palmami połyskiwał turkusowo basen, a powietrze pachniało jaśminem. Od strony restauracji napływały smakowite zapachy i dochodził pomruk pełnych zadowolenia głosów. „To tylko kusicielskie oblicze zła”, powiedziała sobie i zdecydowanym krokiem wróciła do pokoju po wykrywacz pluskiew łamane przez kalkulator, który zakupiła w sklepie z wyposażeniem dla szpiegów przy Sunset Boulevard.

Podekscytowana wyjęła go z torby i marszcząc czoło, włączyła. Nie potrafiła sobie przypomnieć, co powinna zrobić. Uznała, że będzie lepiej, jeśli wyrzuci wszystkie opakowania zakupionego sprzętu szpiegowskiego, by nikt się nie domyślił jego prawdziwego przeznaczenia, zapominając przy okazji, że w ten sposób sama pozbawi się instrukcji jego obsługi. Mgliście pamiętała, że powinna wcisnąć ustalony wcześniej kod. Zwykle używała sekwencji 3637 (to wiek jej rodziców w chwili, gdy zginęli). Wystukała cyfry – nic. Może najpierw trzeba było urządzenie włączyć? Nacisnęła ON, następnie wprowadziła 3637 i omiotła urządzeniem pokój. Nadal nic. Albo nie było podsłuchu, albo cholerny wykrywacz się zepsuł.

Nerwy jej puściły. To była kropla, która przebrała miarkę wszystkich stresów, jakich w dzisiejszym dniu doświadczyła. W nagłym przypływie wściekłości cisnęła mały kalkulatorek przez pokój, jakby to on ponosił odpowiedzialność za wszystko: za Mortona C, głowę Dwayne'a, pannę Ruthie, podwodnego zakapturzonego gwałciciela, dziwaczną maź na wzgórzu, porwanie, dosłownie wszystko. Następnie zamknęła się w szafie i oparta o drzwi plecami zwinęła się w kulkę.

Nagle usłyszała cichutkie pipanie. Podniosła głowę, otworzyła drzwi szafy i na czworakach dotarła do kalkulatorka. Działał. Malutki ekran jarzył się światłem. Zalałająfala tkliwości dla urządzonka. Wina nie leżała po stronie wykrywacza pluskiew łamane przez kalkulator. Robił, co w jego mocy. Raz jeszcze wprowadziła kod. Wykrywacz zaczął ledwie dostrzegalnie drżeć. Podniecona zerwała się na nogi i przemierzała pokój, trzymając kalkulator, jakby to był wykrywacz metalu. Nie pamiętała, co świadczyło o znalezieniu pluskwy. Wykrywacz znowu zapipał, jak gdyby chciał jej pomóc. Tak jest! Pipał, kiedy coś wykrył, i zaczynał drżeć mocniej, gdy zbliżał się do pluskwy. Skierowała go w stronę gniazdek elektrycznych – nic. Spróbowała z lampami – nic. Nagle poczuła zmianę wibracji, która doprowadziła ją do drewnianego stolika, gdzie na środku stała kamienna donica z przysadzistym kaktusem. Kalkulator dosłownie skakał jej w dłoni, kompletnie oszalały. Spróbowała zajrzeć pod stolik, ale był ciężki, w kształcie skrzyni. Czy powinna rozpłatać nożem kaktus? Nie byłoby to w sumie najgorsze. Nie znosiła kaktusów. Kolczaste rośliny stanowiły złe feng shui. Z drugiej jednak strony nie należy niszczyć żadnego życia. A zresztą co niby było do podsłuchiwania? Z kim miałaby tu rozmawiać? A może była w nim także ukryta kamera? Olivia otworzyła walizkę, wyjęła cienki czarny sweter, udała, że chce go nałożyć, po czym, jakby zmieniając zdanie, rzuciła go niedbale na stolik, przykrywając kaktus.

Do siódmej zostało dwadzieścia minut. Uznała, że mimo wszystko może zrobić się na bóstwo. Dysponując niewielkim arsenałem środków, musi najlepiej jak się da wykorzystać to, co jest dostępne. Olivia wysuszyła włosy, po czym przed lustrem odrzuciła je na plecy gestem, który tak ją zdenerwował u Surayi, mrucząc prowokacyjnie:

– Moje włosy są bardziej lśniące i lepiej się układają!

Słona woda, słońce i resztki czerwonej farby sprawiły, że włosy nabrały pięknego złocistoblond odcienia. Również jej twarz, mimo blockera, muśnięta była lekką, zdrową opalenizną. Nie musiała się malować, wystarczyła odrobina korektora na zaczerwieniony nos. Włożyła lekką czarną sukienkę, sandałki i biżuterię, po czym przejrzała się w lustrze. Uznała, że efekt był całkiem zadowalający, zwłaszcza pod koniec takiego gównianego dnia.

– OK, Olivio, wchodzisz do gry – powiedziała na głos i zaraz zakryła usta dłonią, przerażona, że kaktus mógł to wyłapać. Dzisiejszego wieczoru miała do odegrania przedstawienie. Musiała zaprezentować się jako kobieta, którą chce w niej widzieć Feramo. Sama przed sobą będzie musiała udawać, że nie całowała się z żadnymi blondynami o szarych oczach, nie widziała oderwanych od reszty ciała głów, nie ma pojęcia o powiązaniach Al-Kaidy z bombami i acetylenem i nigdy w życiu nie słyszała słowa „rycyna”. Czyjej się uda? Było to trochę jak „Nie wspominaj o wojnie” podczas kolacji z Niemcem. „Czy mógłbyś podać mi rycynę?”

Zaczęła chichotać. Wielki Boże, czyżby zaczynała popadać w histerię? Co ona wyprawia? Wybiera się na kolację z t r u c i c i e 1 e m. Jej umysł pracował gorączkowo, usiłując przypomnieć sobie wszystko o metodach zapobiegających otruciu, znanych jej z filmów: zamiana kieliszków, jedzenie z tego samego półmiska co gospodarz. A jeżeli dania od razu będą podane na talerzach? Przez chwilę stała nieruchomo, potem położyła się na podłodze i zaczęła powtarzać mantrę: „Słucham głosu swojej intuicji; panuję nad histerią i rozbuchaną wyobraźnią”. Zaczęła się właśnie uspokajać, gdy rozległo się potężne walenie w drzwi. „O nie”, pomyślała przerażona. „Przyszli po mnie, żeby mnie ukamienować”. Niezgrabnie podniosła się na nogi i potykając się w swoich lekkich sandałkach, podeszła do drzwi dokładnie w chwili, gdy wściekłe walenie rozległo się znowu.

Na zewnątrz stała malutka pulchna kobieta w białym fartuchu.

– Pościelić pani łóżko? – spytała z matczynym uśmiechem.

Ledwo kobiecina wkroczyła do pokoju, gdy pojawił się boy hotelowy.

– Pan Feramo oczekuje pani – rzekł.

35

Pierre Feramo, w luźnym granatowym ubraniu z bawełny, z rękami wspartymi na udach spoczywał na niskiej sofie. Kiedy weszła, beznamiętnie mierzył ją swoimi pięknymi, wilgotnymi oczami, których wyraz świadczył o drzemiącej w nim, w pełni kontrolowanej sile.

– Dziękuję – zwrócił się do chłopca, odprawiając go skinieniem ręki.

Olivia usłyszała, jak drzwi się zamykają, i zesztywniała na dźwięk przekręcanego w zamku klucza.

Apartament Feramo był urządzony z przepychem, w egzotycznym stylu, oświetlony wyłącznie światłem świec. Podłogi pokrywały orientalne dywany, ze ścian zwieszały się bogato zdobione kilimy, a zapach palących się kadzideł natychmiast obudził w niej wspomnienia Sudanu. Feramo wciąż patrzył na nią wzrokiem, który przerażał. Instynkt podpowiadałjej, że pod żadnym pozorem nie może dać mu się sprowokować.

– Cześć! – odezwała się wesoło. – Cieszę się, że znowu się spotykamy.

W migotliwym świetle Feramo wyglądał zupełnie jak w Ławr ensie z Arabii Omar Shariff, w którym krew zaczynała się właśnie burzyć.

– Przepiękny apartament – rzekła, rozglądając się wokół prowokacyjnie. – Chociaż w moim kraju przyjęte jest, że gościa wita się na stojąco, zwłaszcza jeżeli sprowadza się go siłą.

Chyba na chwilę się zmieszał, zaraz jednak kamienne spojrzenie powróciło. „A tam, chrzanić go, ponurego drania”, pomyślała sobie. Na stoliku przed nim, w kubełku z lodem chłodziła się butelka szampana Cristal, stały tam też dwa kieliszki i taca z kanapkami. Z zainteresowaniem zauważyła, że był to stolik identyczny jak ten w jej pokoju, włącznie ze stojącym na środku kaktusem.

– Wygląda zachęcająco – powiedziała i usiadła, posyłając mu promienny uśmiech. – Czy mam pełnić honory domu?

Twarz Feramo złagodniała na sekundę. Uświadomiła sobie, że zachowuje się jak gospodyni domowa z Północy na podwieczorku u wikarego, co chyba bardzo mu się podobało. Po chwili jednak jego twarz znowu stwardniała i zaczął się w nią groźnie wpatrywać, niczym drapieżnik w swoją ofiarę. „Niech mu będzie – pomyślała – w tej grze jest miejsce dla dwojga”. Usiadła wygodnie i odwzajemniła spojrzenie. Niestety jednak, coś w tym dziwacznym pojedynku na spojrzenia setnie ją rozbawiło. Czuła, jak wzbiera w niej fala chichotu, by wybuchnąć przez nos z taką gwałtownością, że musiała przysłonić usta dłonią, dygocząc bezsilnie.

– Wystarczy! – ryknął, zrywając się na nogi, co tylko rozśmieszyło ją jeszcze bardziej. O Boże, teraz naprawdę się doigrała. Musiała przestać. Odetchnęła głęboko, podniosła wzrok i znowu zaniosła się niepohamowanym chichotem. Zawsze w podobnych sytuacjach, kiedy nie wiadomo co zaczyna nas śmieszyć, a śmiać się pod żadnym pozorem nie wolno, szanse na opanowanie się są w zasadzie znikome. Nieraz zdarzało jej się przeżywać podobne katusze, na przykład w kościele albo na szkolnych apelach. Nawet myśl o tym, że lada chwila on może sięgnąć po miecz i jednym ciosem pozbawić ją głowy, wydała jej się najzabawniejszą rzeczą na świecie, tym bardziej że oczami wyobraźni ujrzała, jak jej własna, odcięta już głowa podskokami turla się po podłodze, ani na chwilę nie przestając chichotać.

– Przepraszam, bardzo przepraszam – wykrztusiła, starając się opanować i dłońmi zatykając nos i usta. – Dobrze już, dobrze.

– Najwyraźniej życie sprawia ci wielką przyjemność.

– Nie powinno cię to dziwić, zwłaszcza że jednego dnia trzykrotnie uniknęłam śmierci.

– Przepraszam za zachowanie Alfonso na łodzi.

– O mało nie zabił kilku nurkujących i kogoś na skuterze wodnym.

Usta Feramo wykrzywił dziwaczny grymas.

– To wszystko wina tej przeklętej łodzi. Zachodnia technologia, na pozór tak wielce obiecująca, ma na celu zrobienie z Araba głupca.

– Och, Pierre, teraz popadasz już w paranoję – powiedziała swobodnie. – Naprawdę nie wydaje mi się, aby to było priorytetowe założenie przy projektowaniu nowoczesnych motorówek. A tak przy okazji, co u ciebie słychać? Cieszę się, że cię widzę.

Popatrzył na nią niepewnie.

– Chodź, musimy wznieść toast! – powiedział i sięgnął, by otworzyć szampana.

Przyglądała mu się, przez cały czas dotykając ukrytej w materiale sukienki szpilki do kapelusza, starając się jednocześnie ocenić rozwój sytuacji. Oto stawała przed wielką szansą upicia go i wyciągnięcia z niego całej prawdy o tym, co knuje. Rozejrzała się po pokoju – na biurku zauważyła zamknięty laptop.

Feramo postanowił za wszelką cenę otworzyć butelkę, lecz nie bardzo potrafił poradzić sobie z korkiem. Najwyraźniej nie miał zbytniego doświadczenia w otwieraniu szampana. Olivia siedziała z przyklejonym do twarzy uśmiechem, jak gdyby czekała, aż jąkający się mężczyzna zdoła wreszcie wykrztusić kolejne słowo. Nagle korek z hukiem wystrzelił przez cały pokój, a szampan wytrysnął z butelki, oblewając rękę Feramo, stół, serwetki, kaktus i kanapki. Feramo wymknęło się jakieś dziwne przekleństwo, a potem zaczął nerwowo chwytać i wywracać wszystko na stole.

– Pierre, Pierre, Pierre – rzekła uspokajająco i wzięła się do wycierania kałuży szampana. – Uspokój się. Przecież nic się nie stało. Pozwolisz, że się tym zajmę… – dodała i zabrała ze stołu kieliszki. – Wypłuczę je tak, że nawet nie będzie śladu. Och, cóż za piękne kieliszki. Z Pragi? – Nie przestawała paplać, myjąc kieliszki w gorącej wodzie, a potem dokładnie je wycierając, zwłaszcza na dnie.

– Masz rację – powiedział. – To czeski kryształ. Widzę, że jesteś koneserką piękna. Podobnie jak ja.

Olivia o mało nie zaczęła znowu chichotać. Wyglądało na to, że arabski umysł jest równie pełen kiepskich komunałów jak kanał z telezakupami.

Ustawiła kieliszki na stoliku, pilnując, by ten, z którego początkowo miał pić Feramo, teraz przypadł jej. Uważnie obserwowała Pierre'a, czy nie zachowuje się jak truciciel, lecz widziała wyłącznie alkoholika aż trzęsącego się na myśl o swoim pierwszym tego dnia drinku.

– Wznieśmy toast – powiedział, podając jej kieliszek. – Za nasze rendezvous.

Przez chwilę spoglądał na nią z powagą, a potem wychylił wszystko do dna niczym Kozak podczas zawodów w piciu wódki.

„Czy on nie wie, że szampana nie pije się w ten sposób?”, zdziwiła się w duchu. Przypomniała jej się matka Kate, zdeklarowana abstynentka od urodzenia, która przygotowując gin z tomkiem, prawie całą szklankę napełniała czystym ginem, toniku dolewając tyle, co kot napłakał.

– Pora, żebyśmy coś zjedli.

Gdy wstał i skierował się w stronę tarasu, pospiesznie opróżniła swój kieliszek do doniczki z kaktusem. Feramo odsunął dla niej krzesło, jak zwykli czynić to kelnerzy. Usiadła, spodziewając się, że jak kelner podsunie je w odpowiednim momencie. Niestety, coś poszło nie tak i w rezultacie usiadła na niczym, lądując na podłodze. Myślała, że znowu wybuchnie śmiechem, kiedy jednak podniosła na niego wzrok, ujrzała tylko malujące się na jego twarzy ogromne upokorzenie i wściekłość.

– Nic się nie stało, Pierre. Naprawdę.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Gdy tak stał nachylony nad nią, wyobraziła sobie, jak w afgańskich górach dowodząc batalionem mudżahedinów, w pełni kontrolując swój gniew, przechadza się wzdłuż szeregu więźniów, by nagle, bez żadnego ostrzeżenia roznieść ich wszystkich serią z karabinu.

– Że to zabawne – powiedziała stanowczo. Zaczęła się gramolić na nogi, z ulgą przyjmując jego pomoc.

– Im bardziej staramy się, żeby wszystko poszło perfekcyjnie, tym śmieszniejsze jest, gdy coś się nie uda. Nie należy oczekiwać, że wszystko pójdzie idealnie.

– To znaczy, że tak jest dobrze? – spytał, a na jego twarzy pojawił się jakby uśmiech małego chłopca.

– Tak – odparła. – Dobrze. A teraz usiądę na krześle, a nie pod nim, i zaczniemy wszystko od początku.

– Najmocniej cię przepraszam. To dla mnie prawdziwa tortura – najpierw szampan, teraz to…

– Ciii – uspokajała go. – Usiądź. Naprawdę nie mogłeś wymyślić nic lepszego, żebym poczuła się swobodnie.

– Poważnie?

– Poważnie – zapewniła go, a w duchu pomyślała sobie: „Teraz przynajmniej nie muszę się martwić, że przy każdym łyku mogę paść trupem, otruta”. – Kiedy tu weszłam, czułam się skrępowana. A teraz oboje wiemy, że jesteśmy tylko zwykłymi ludźmi, nie musimy udawać, że tacy z nas eleganccy perfekcjoniści. Po prostu możemy się dobrze bawić.

Chwycił ją za rękę i zaczął namiętnie obsypywać pocałunkami. Zupełnie jak gdyby było w niej coś, co pobudzało go do działania. Te jego zmiany nastroju nie miały żadnego sensu. Bez wątpienia był człowiekiem niebezpiecznym, na co jednak niewiele mogła poradzić. Może jeżeli zda się na wyczucie, jakoś uda jej się panować nad sytuacją. Zwłaszcza jeżeli ona pozostanie trzeźwa, a Feramo się upije.

– Jesteś najcudowniejszą kobietą na świecie – powiedział, patrząc na nią wręcz obrzydliwie.

– Dlaczego? – spytała. – Bo nieźle zmywam kieliszki?

– Ponieważ jesteś dobra.

Poczuła się okropnie.

Wypił kolejny kieliszek szampana, odchylił się do tyłu i gwałtownie szarpnął za ciemnoczerwony sznurek od dzwonka. Natychmiast rozległ się zgrzyt przekręcanego w zamku klucza i zjawiło się trzech kelnerów niosących parujące półmiski.

– Zostawcie to, zostawcie – warknął Feramo, gdy wyraźnie przestraszeni zaczęli się krzątać. – Sam wszystko podam.

Kelnerzy postawili półmiski i uciekli w popłochu, potykając się o siebie nawzajem.

– Mam nadzieję – rzekł Feramo, rozkładając serwetkę – że kolacja będzie ci smakowała. To tutejszy prawdziwy rarytas.

Nerwowo przełknęła ślinę.

– Co takiego mianowicie?

– Curry z koźliny.

36

– Napijesz się jeszcze wina? – zaproponował Feramo. – Mam St-Estèphe rocznik osiemdziesiąty drugi, myślę, że do koźliny wręcz wyśmienity.

– Znakomicie.

Tuż za Olivia niezwykle dogodnie ustawiona była donica z drzewkiem figowym. Gdy Feramo odwrócił się, by wybrać odpowiednią butelkę, Olivia porcję mięsa ze swojego talerza błyskawicznie przełożyła z powrotem na półmisek, do donicy zaś wlała całe wino z kieliszka.

– …a do deseru napijemy się Puligny-Montrachet rocznik dziewięćdziesiąty piąty.

– Mój ulubiony – powiedziała gładko.

– Jak już mówiłem – rzekł, nalewając wino, jeszcze nawet nie usiadłszy – problemem Zachodu jest rozdział świata fizycznego od duchowości.

– Hm – powiedziała Olivia. – Jeżeli jednak rząd jest religijny i postępuje zgodnie ze wskazaniami boskimi, nie oglądając się na procesy demokratyczne, w jaki sposób można powstrzymać świra, który twierdzi, że jego władza pochodzi od Boga, po czym wszystkie pieniądze zamiast najedzenie wydaje na budowę osiemnastu pałaców dla siebie?

– Partia Baas Saddama Husajna nie jest przykładem rządu religijnego.

– Wcale nie mówię, że jest. To był tylko przykład. Zastanawiam się po prostu, kto decyduje, co jest wolą Boga?

– To jest zapisane w Koranie.

– Lecz pismo można różnie interpretować. No wiesz, co dla jednego znaczy „Nie zabijaj”, drugi zrozumie jako oko za oko. Jak można wierzyć, że zabijanie w imię religii jest w porządku?

– Okropna z ciebie pedantka. Prawda nie wymaga sofistyki. Jest równie oczywista jak to, że słońce wschodzi nad pustynią. Upadek kultury Zachodu widoczny j est na każdym kroku – w jego miastach, w mediach, w jego przesłaniu dla świata: arogancji, głupocie, przemocy, bezmyślnej pogoni za tym, co materialne, w kulcie ludzi sławnych. Spójrz na tych wszystkich, których oboje poznaliśmy w Los Angeles – lubieżni, próżni, karmiący się obietnicą sławy i bogactwa jak szarańcza na plantacji sorgo.

– Wydawało mi się, że nieźle się w ich towarzystwie czujesz.

– Pogardzam nimi.

– Po co więc ich zatrudniasz?

– Po co ich zatrudniam? Ach, Olivio, ty nie jesteś taka jak oni, więc nie możesz tego zrozumieć.

– Może jednak spróbuję? Po co otaczasz się kelnerkami, ochroniarzami, nurkami i surfingowcami, z których każdy marzy tylko o tym, by zostać gwiazdą filmową, skoro tak naprawdę nimi pogardzasz?

Nachylił się i bardzo wolno przesunął palcem po jej szyi. Ręka Olivii zacisnęła się na szpilce do kapelusza.

– Ty nie jesteś jedną z nich. Nie jesteś szarańczą, lecz sokołem. – Podniósł się z krzesła i stanął zajej plecami. Zaczął gładzić ją po głowie, aż zjeżyły się jej włoski na karku. – Nie jesteś jedną z nich i dlatego trzeba cię schwytać i oswoić, aż zawsze będziesz chciała powracać do swojego pana. Nie jesteś jedną z nich – szeptał jej w szyję. – I dlatego nie jesteś lubieżna.

Nagle owinął sobie pięść jej włosami i gwałtownie szarpnął.

– A może jednak jesteś? Jesteś podatna na awanse mężczyzny, pocałunki, tajemne, pod osłoną ciemności?

– Au, puszczaj – powiedziała, uwalniając się. – Co jest z facetami na tej wyspie? Wszyscy jesteście zdrowo szurnięci. Teraz jemy kolację, więc bardzo cię proszę, żebyś przestał wydziwiać, tylko usiadł jak człowiek i uprzejmie wyjaśnił mi, o co tak naprawdę ci chodzi?

Znieruchomiał, wciąż trzymając rękę na jej włosach.

– Och, dajże spokój, Pierre. Przecież nie jesteśmy w piaskownicy i nie musisz ciągnąć mnie za włosy, jeżeli chcesz o coś zapytać. Uspokój się, siadaj na swoim miejscu i zjedzmy deser.

Kolejna chwila wahania. Krążył wokół stołu jak pantera.

– Dlaczego nie przyszłaś do mnie, jak obiecałaś, mój mały sokole, moja saqr?

– Ponieważ nie jestem małym sokołem, tylko zawodową dziennikarką. I piszę artykuł o nurkowaniu z dala od utartych szlaków. Nie jestem w stanie poznać wszystkich zakątków Bay Islands, udając się prosto do najbardziej luksusowego hotelu.

– Czy w skład twoich obowiązków służbowych wchodzą również bliższe znajomości z instruktorami nurkowania?

– Chyba niezbyt dobrze cię rozumiem?

– Cóż – rzekł lodowatym tonem. – Uważam, że doskonale wiesz, o kim mówię, Olivio. Mówię o Mortonie.

– Pierre, przecież wszyscy chłopcy z Zachodu tak właśnie zachowują się na imprezach, zwłaszcza kiedy mają dostęp do dużej ilości rumu i darmowej kokainy. Usiłują całować się z dziewczynami. W naszych krajach nie jest to żadna obraza moralności. A poza tym starałam się mu oprzeć – dodała, ryzykując drobne kłamstwo. – Ile dziewcząt ty próbowałeś pocałować od naszego ostatniego spotkania?

Niespodziewanie się uśmiechnął, jak mały chłopiec, któremu po napadzie szału oddano zabawki.

– Masz rację, Olivio. Oczywiście. Inni mężczyźni będą podziwiać twoją urodę, ale ty i tak powrócisz do swojego pana.

„Boże, przecież to kompletny świr”.

– Pierre, posłuchaj. Po pierwsze, jestem nowoczesną dziewczyną i nie mam żadnych panów. – Bardzo zależało jej na tym, by powrócili do pierwotnego wątku rozmowy, więc jej umysł pracował na najwyższych obrotach. – Po drugie, jeżeli dwoje ludzi ma być razem, powinni wyznawać te same wartości, a ja jestem absolutnie przekonana, że zabijanie to zła rzecz. W związku z tym, jeśli ty masz w tym względzie opinię odmienną, byłoby dobrze, gdybyśmy sobie wszystko jasno i do końca powiedzieli.

– Rozczarowujesz mnie. Jak wszyscy ludzie Zachodu, jesteś na tyle arogancka, by bez zastrzeżeń przyjmować swój naiwny i jakże ograniczony punkt widzenia. Zastanów się nad sytuacją Beduinów żyjących w surowych i bezlitosnych pustynnych krainach. Aby plemię mogło przetrwać, nie można rozczulać się nad życiem jednostki.

– Czy poparłbyś atak terrorystyczny? Muszę to wiedzieć.

Nalał sobie kolejny kieliszek wina.

– Czy jest na świecie ktoś, kto wojnę przedkładałby nad pokój? Są jednak chwile, gdy wojna staje się koniecznością. A we współczesnym świecie zasady znacznie się zmieniły.

– Czy… – zaczęła, lecz on najwyraźniej miał już dość tej rozmowy.

– Olivio! – wykrzyknął jowialnie. – Przecież ty prawie nic nie zjadłaś! Nie smakuje ci?

– Wciąż jeszcze odczuwam mdłości po przejażdżce łodzią.

– Ale jeść musisz. Musisz. Sprawiasz mi wielką przykrość.

– Napiłabym się jeszcze wina. Możemy otworzyć Puligny-Montrachet?

Udało się. Feramo pił dalej, a Olivia wylewała swoje wino do donicy z drzewkiem figowym. Wciąż zachowywał przytomność umysłu, ruchy w dalszym ciągu miał w pełni skoordynowane, ale wyrażał się z coraz większą elokwencją i pasją. Nietrudno było się domyślić, że przez cały czas balansował na granicy kolejnego napadu szału. Jakże różnił się od tego pełnego godności, opanowanego mężczyzny, którego pozę przyjmował, występując jako osoba publiczna. Zastanawiała się, czy nie jest to przypadkiem skutek jakiegoś psychicznego urazu, głęboko skrywanej rany, podobnej do tej, którą ona nosiła w sobie – traumatycznego przeżycia z dzieciństwa, na przykład śmierci rodziców?

Z wolna poznawała strzęp po strzępie mapę jego historii. Studiował we Francji. Z tego, co mówił, można było wnioskować, że na Sorbonie, były to jednak zbyt mgliste wzmianki, by mieć pewność. Znacznie więcej mówił o studiach w Grasse na Lazurowym Wybrzeżu, gdzie szkolił się jako „nos” w przemyśle perfumeryjnym, i o czasie spędzonym w Kairze. W opowieściach przewijał się też ojciec, którym pogardzał i którego najwyraźniej się bał. O matce nie padło tym razem ani jedno słowo. Niezbyt udało jej się namówić go do zwierzeń o pracy producenta w kinie francuskim. Zapewne w podobny sposób wyglądałaby rozmowa z kelnerem ze Standard Hotel łamane przez producent, z którego chciałaby wydusić coś na temat ostatniej produkcji, przy której pracował. Pewne było natomiast, że rodzina Pierre'a, podobnie jak i on sam, przez całe życie dysponowała wielkimi pieniędzmi. Poza tym mnóstwo podróżował: do Paryża, St-Tropez, Monte Carlo, Angulli, Gstaad.

– Byłeś kiedyś w Indiach? – spytała. – Marzę, by pojechać w Himalaje, do Tybetu, Butanu – nie wahaj się – czy Afganistanu. To takie tajemnicze, dziewicze miejsca. Byłeś tam kiedyś?

– W Afganistanie tak, oczywiście. To dziki, piękny, surowy i gwałtowny kraj. Zabiorę cię tam, będziemy podróżować konno, poznasz życie nomadów, życie mojego dzieciństwa i moich przodków.

– Co tam robiłeś?

– Jako młody człowiek lubiłem podróżować, podobnie jak i ty, Olivio.

– Och, jestem pewna, że podróżowałeś zupełnie inaczej niż ja – roześmiała się, myśląc w duchu: „No dalej, puśćże farbę. Szkolili cię w obozach? Szkolili cię do zamachu na OceansApart czy też do czegoś innego? Starasz się mnie w to wciągnąć?”

– Och, mylisz się. Mieszkaliśmy jak biedacy, w namiotach. Moją ojczyzną jest kraj nomadów.

– Sudan?

– Arabia. Ziemia Beduinów: piękna, gościnna, pełna prostoty. – Pociągnął kolejny potężny łyk Puligny-Montrachet. – Człowiek Zachodu, ze swoją żądzą postępu, poza przyszłością nie widzi niczego, niszcząc świat w swojej bezmyślnej pogoni za nowościami i bogactwem. Moi ludzie wierzą, że prawda tkwi w mądrości dawnych pokoleń, a bogactwo kryje się w sile plemienia. – Dolał sobie wina i nachylił się, chwytając ją za rękę. – I dlatego właśnie muszę cię tam zabrać. Rzecz jasna, ta wyprawa wspaniale przyda ci się do twojego artykułu.

– Och, to niemożliwe – powiedziała. – Moje pismo nie wyśle mnie tam pod żadnym pozorem.

– Ależ to najwspanialsze tereny do nurkowania na świecie. Klify i skały sięgające siedmiuset metrów w dół, porośnięte koralowcami szczyty wznoszące się z dna oceanu niczym starożytne wieże, jaskinie i tunele. Widzialność jest niesamowita, nigdzie nie znajdziesz lepszej. Idealna, nieskazitelna czystość! I ani razu przez cały pobyt nie spotkasz innego nurka.

Coś w ostatniej butelce wina najwyraźniej obudziło w Feramo duszę pisarza podróżnika.

– Skaliste szczyty wznoszą się z otchłani, wabiąc wszelkie niewyobrażalne formy życia, także ogromne pelagiczne gatunki. To jedyne w swoim rodzaju, niepowtarzalne przeżycie w technikolorze: rekiny, manty, barrakudy, tuńczyki i sam już nie wiem, co jeszcze.

– Ha, rzeczywiście całe mnóstwo ryb! – stwierdziła wesoło.

– A jutro pójdziemy nurkować a deux.

„Jutro to ty będziesz miał kaca giganta i nigdzie nie pójdziesz”.

– A są tam jakieś ładne miejsca, w których można się zatrzymać?

– Och, większość nurków mieszka na łodziach. Sam mam ich kilka. Ale ty, oczywiście, powinnaś poznać, jak żyją Beduini.

– Brzmi fantastycznie. Ale pisać mogę tylko o tym, co jest ogólnie dostępne dla moich czytelników.

– Pozwól, że opowiem ci o Suakin – powiedział. – Suakin, Wenecja Morza Czerwonego. Popadające w ruinę koralowe miasto, największy w szesnastym wieku port Morza Czerwonego.

Po kolejnych dwudziestu minutach wysłuchiwania nieprzerwanych peanów doszła do wniosku, że jego rola w Al-Kaidzie polega na zanudzaniu ofiar na śmierć. Patrzyła na jego opadające powieki jak obserwująca swoje dziecko matka, starająca się wychwycić odpowiedni moment, gdy wreszcie będzie mogła zanieść je do łóżeczka.

– Wejdźmy do środka – wyszeptała i pomogła mu dojść do niskiej sofy, na którą zwalił się z brodą opadającą na piersi. Wstrzymując oddech, niepewna, czy rzeczywiście się na to zdobędzie, zrzuciła buty i na palcach podeszła do stojącego na biurku laptopa. Otworzyła go i kliknęła w pierwszy lepszy klawisz, by sprawdzić, czy jak jego właściciel, tylko śpi. Niech to szlag. Był wyłączony. Jeżeli go włączy, czy wyda jakiś dźwięk? Coś zagra albo – co nie daj Boże – zakwacze?

Olivia zamarła, gdy Feramo westchnął rozdzierająco i zmienił nieco pozycję, jak jaszczurka oblizując koniuszkiem języka wargę. Zaczekała, póki oddech mu się nie wyrównał, i mimo wszystko postanowiła zaryzykować. Włączyła komputer i szykowała się, by w odpowiednim momencie zakaszleć. Rozległo się ciche buczenie, po czym niespodziewanie, zanim zdążyła kaszlnąć, maszyna damskim głosem powiedziała: „Uhuhu”.

Feramo otworzył oczy i usiadł wyprostowany jak struna. Olivia chwyciła butelkę z wodą i podbiegła do niego.

– Uhuhu – powiedziała. – Uhuhu, jeśli nie napijesz się wody, jutro będziesz miał potwornego kaca.

Podsunęła mu butelkę do ust. Potrząsnął głową i odepchnął ją.

– Tylko żebyś nie miał do mnie jutro pretensji – obruszyła się, wracając do komputera. – Powinieneś wypić co najmniej litr wody i zażyć aspirynę.

Nie przestając paplać, usiadła przy biurku i sprawdziła desktop, starając się zachować spokój. Z wyjątkiem ikon i aplikacji nie znalazła niczego. Spojrzała przez ramię. Feramo spał jak zabity. Kliknęła na „Ulubione” i od razu zainteresowały ją dwie pierwsze pozycje:

Hydrospaw: do spawania w wodzie.

Cążki do paznokci i maszynki do zarostu w nosie po obniżonej cenie.

– Olivia! – Dosłownie podskoczyła na kilka centymetrów. – Co ty robisz?

„Spokojnie, tylko spokojnie. Pamiętaj, wlał w siebie prawie cztery butelki wina”.

– Chciałam sprawdzić swoją skrzynkę – powiedziała, nie podnosząc wzroku i dalej klepiąc w klawiaturę. – Jest podłączony do sieci bezprzewodowej czy też trzeba go podłączyć do gniazdka telefonicznego?

– Odejdź stamtąd.

– Ani mi się śni, jeżeli masz zamiar spać – odparła, bardzo starając się, by w jej głosie słychać było złość.

– Olivio! – Teraz już przestraszyła się nie na żarty.

– Dobrze już, dobrze. Tylko go wyłączę – powiedziała pospiesznie i słysząc, że wstaje, szybko wyszła z „Ulubionych”.

Obróciła się ku niemu z minąucieleśnionej niewinności, lecz on szedł do łazienki. Szybko przebiegła przez pokój i otworzyła szafkę. Wewnątrz stały taśmy wideo, niektóre opisane ręcznie: Lawrence z Arabii, Oskary 2003, Akademia namiętności panny Watson, Piękno Zatoki.

– Co robisz?

– Szukam minibaru.

– Nie ma minibaru. To nie jest hotel.

– A mnie się wydawało, że j e s t.

– Myślę, że pora, abyś wracała do siebie.

Wyglądał jak człowiek, do którego zaczynało docierać, jak bardzo jest pijany. Ubranie miał pomięte, oczy nabiegłe krwią.

– Masz rację. Jestem potwornie zmęczona – rzekła z uśmiechem. – Dziękuję za wyśmienitą kolację.

On jednak miotał się po pokoju, wyraźnie czegoś szukając, i tylko niedbale machnął jej na pożegnanie ręką.

Był teraz niczym więcej jak ruiną tamtego dystyngowanego, czarującego mężczyzny, który tak ją urzekł w hotelu w Miami. „Alkohol to siki szatana”, pomyślała, wchodząc do swojego pokoju. „Ciekawe, kiedy założą w Al-Kaidzie klub AA?”

37

Noc minęła jej koszmarnie; nie zmrużyła oka. Ostatni raz jadła przed dwunastoma godzinami – kawałek ciasta u panny Ruthie, a w jej pokoju, choć tak luksusowym, nie było minibaru, żadnego batonika czekolady, miseczki z orzeszkami, wielkiego opakowania M &M. Wierciła się na wszystkie strony, przekładała głowę na poduszce, która sprawiała wrażenie, że zrobiona jest z liczącego sobie trzy tysiące lat najdelikatniejszego egipskiego włókna, ale nic nie pomagało.

O piątej rano gwałtownie usiadła i stuknęła się w czoło. Jaskinie! Al-Kaida ukrywa się w jaskiniach w Tora Bora! Feramo prawdopodobnie ukrywa Osamę Bin Ladena i Saddama Husajna w jaskini pod Suakin. A dokładnie pod niąna pewno znajduje się jaskinia wypełniona tym, o czym Donald Rumsfeld śni dniem i nocą, a mianowicie bronią masowego rażenia, elegancko podpisaną: WŁASNOŚĆ S. HUSAJNA: WYBUCHNIE ZA 45 MINUT.

Gdy wreszcie świt zaczął rozpraszać ciemności nad morzem, zapadła w niespokojną, wypełnioną koszmarnymi snami drzemkę: śniły jej się bezgłowe ciała w kombinezonach do nurkowania, głowa Osamy Bin Ladena, wciąż w turbanie, opadająca w głębię oceanu, bezustannie gadająca o piętnastolitrowych butlach, zaletach suchych kombinezonów z neoprenu, duńskich kamizelkach wypornościowych i australijskich rafach.

Obudziło ją jaskrawe słońce, świergot tropikalnych ptaków i szarpiący wnętrzności głód. Powietrze pachniało cudownie, przywodząc na myśl wakacje. Zarzuciła bawełniany szlafrok i w kapciach wyszła na balkon. Był piękny, prawie bezchmurny niedzielny poranek. Czuła zapach śniadania.

Drogowskazy z obiecującym napisem „RESTAURACJA” zaprowadziły ją do baru, gdzie grupka młodych piękności śmiała się i żartowała. Zawahała się, czując się jak nowa dziewczynka w szkole, gdy nagle rozpoznała jakże znajomy, no wiesz, głos dziewczyny z Valley.

– Chodzi o to, że ja, no wiesz, jestem ostatnio sobą znacznie bardziej niż kiedykolwiek.

Nad talerzem pełnym naleśników, grzebiąc w nich bezmyślnie i bez specjalnego zainteresowania widelcem, siedziała Kimberley. Wiele wysiłku kosztowało Olivię, by się na nie nie rzucić.

– Kimberley! – powiedziała wesoło, podchodząc do towarzystwa. – Co za miłe spotkanie. Jak tam twój film? Skąd masz te naleśniki?

W życiu się chyba tak nie nażarła, bo inaczej nie da się tego nazwać. Pochłonęła jajecznicę na bekonie, trzy bananowe naleśniki z syropem klonowym, jedną jagodową babeczkę, trzy kromeczki bananowego chleba, dwa soki pomarańczowe, trzy cappuccino i jedną Krwawą Mary. Gdy jadła, starając się robić to w miarę powoli i kulturalnie, rozpoznawała coraz więcej głosów znanych z Miami i LA. Poza Kimberley był tu Winston, piękny czarnoskóry instruktor nurkowania – szczęśliwie udało mu się wyjść cało z rzezi na OceansApart – Michael Monteroso, cudowny mistrz błyskawicznego liftingu i Travis, aktor o wilczych oczach, a poza tym pisarz i ekspert od stylu życia. Wszyscy prezentowali przy basenie i barze swoje wspaniale lśniące i wysportowane ciała. Teraz nie miała już wątpliwości, że znalazła się w obozie poborowym – wersji obozów Butlins* w wydaniu Al-Kaidy.

* Butlins – grupa wakacyjnych obozów, niezwykle popularnych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, założonych przez Sir Billy'ego Butlina w różnych nadmorskich miejscowościach Zjednoczonego Królestwa, które miały zapewniać niedrogie wakacje przeciętnym ludziom.

Winston leżał na leżaku, pogrążony w głośnej rozmowie z Traviserà i Michaelem Monteroso, którzy siedzieli przy barze.

– W którym roku była w tym najlepszym Valentino, z białym paskiem? – spytał Winston.

– To było na Oscarach – odparł Michael tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Na Globach była w granatowym Armanim bez pleców. I wygłosiła tę mowę o miodzie: „Każdy potrzebuje słodyczy, żeby powiedzieć»Jak ci minął dzień, słodziutka?«Benjamin Bratt tak się do mnie zwraca”.

– A sześć tygodni później się rozstali.

– Pracowałem w ochronie na premierze Oceans Eleven. I myślę sobie, więc mogę kazać Julii Roberts otworzyć torebkę, a ona podchodzi wprost do mnie i nieproszona, sama pokazuje mi, co ma w torebce.

– Dalej się w to bawisz? – spytał Travis aktor, z błyskiem w lodowatoniebieskich, wilczych oczach.

– Już nie – warknął Winston. – A ty? Dalej jeździsz furgonetką dla tych tam z południowego LA?

– Nie.

– A mnie się wydawało, że jeździsz- powiedział Michael.

– No, tylko na pół etatu.

– Dla kogo? – wtrąciła się Olivia.

– Och, no wiesz, dla nikogo specjalnego. – Travis był chyba naćpany. – Wredna robota, stary, ale nieźle płacą. No wiesz, jak jeździsz do Chicago albo Michigan i śpisz w wozie, możesz nazbierać, no wiesz, per diems i nadgodziny, ale i tak najlepsze fuchy zawsze dostają starsi.

– O czym mówicie? – spytała i z miejsca tego pożałowała. Zachowywała się jak stuprocentowa dziennikarka albo policjantka. Na szczęście Travis aktor zdawał się tego nie zauważać.

– Carrysure, firmie ochroniarskiej? – Ziewnął, wstał i podszedł do ustawionego koło palmy stolika, gdzie w czymś, co wyglądało jak gigantyczna woskowa rzeźba, płonęło kilka świec. Włożył do ust na wpół wypalonego skręta, zapalił go i zaczął grzebać przy wosku, ugniatając go w przedziwne kształty.

– Co on robi? – spytała po cichu Olivia.

Michael Monteroso przewrócił oczami.

– To jego woskowe ciasto – odparł. – Uwalnia jego kreatywność.

Nagle Olivia wstrzymała oddech. Obok baru przechodził Morton C, w nałożonej do połowy piance, prezentując potężne muskuły. Na każdym ramieniu niósł butlę, a w ślad za nim podążało dwóch młodzieńców o arabskim wyglądzie, taszcząc kamizelki i manometry.

– To było na Oscarach w tym roku – powiedziała Kimberley. – Miałam zajmować puste miejsca. Siedziałam za Jackiem Nicholsonem.

Olivia zauważyła, że Morton C dostrzegł ją i odwrócił się wyraźnie wściekły. Dwulicowy drań. Chyba sobie nie wyobrażał, że znowu uda mu się wkraść w jej łaski? Wyjęła swój miniaturowy aparacik i zrobiła kilka zdjęć.

– Mówisz serio? – zdziwił się Winston. – Byłaś jak ci, co to siadają na miejscu Halle Berry, kiedy przyjdzie jej ochota wyjść do ubikacji?

Olivia trąciła Michaela i pokazała na oddalającego się Morrona.

– Kto to jest? – spytała szeptem.

– Ten blondyn? No wiesz, to jakiś instruktor nurkowania czy coś?

– Mój tata załatwił mi tę robotę, bo pracuje przy Oscarach – oznajmiła z dumą Kimberley. – Drugi raz miałam siadać za Shakirę Caine, ale ona, no wiesz, poszła do łazienki tylko raz, w czasie przerwy. Ale w zeszłym roku przez całą pierwszą połowę siedziałam w pierwszym rzędzie.

– Ktoś widział Pierre'a?

– Alfonso mówił, że ma zejść, no wiesz, na lunch czy coś tam. Hej! Jest Alfonso. Hej, stary. Chodź, napijemy się.

Podobna do trolla postać Alfonso, bez koszuli, zmierzała w ich kierunku. Olivia nie mogła znieść widoku jego potwornie owłosionych pleców.

– Idę popływać – oznajmiła. Kiedy jednak zsuwała się ze stołka, ogarnął ją strach, że ciężar pochłoniętych naleśników pociągnie ją na dno.

Skoczyła w krystalicznie czystą wodę i wstrzymując oddech najdłużej jak potrafiła, wyłoniła się na powierzchnię pięćdziesiąt metrów dalej. W szkole wygrała wyścig w pływaniu pod wodą, zanim zakazano organizowania podobnych zawodów, ponieważ ktoś zasłabł. Odgarnęła włosy do tyłu i przygładziła je, po czym znowu dała nura i płynęła pod wodą tak długo, jak mogła, kierując się w stronę cypla, chciała bowiem obejrzeć betonowe molo. Morze było tu ciemniejsze i bardziej wzburzone; zbliżała się do nawietrznej strony wyspy. Zaczęła płynąć szybkim kraulem, aż znalazła się naprzeciwko mola. Wyglądało na nieużywane. Od strony hotelu broniło do niego dostępu wysokie ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym. W pobliżu brzegu dostrzegła butle i magazyn, a także deskę surfingową, wyglądającą jakby była przecięta na pół.

Za molem ciągnęła się smagana wiatrem plaża, obmywana przez spienione fale. Kilkaset metrów w głąb morza podskakiwała na kotwicy niewielka łódka. Z rufy skoczył do wody nurek, trzech innych podążyło jego śladem. Olivia zanurkowała i ruszyła w ich kierunku. Gdy wypłynęła na powierzchnię, ostatni z nurków zaczynał się zanurzać. Przekonana, że spędzą pod wodą jakiś czas, popłynęła w stronę mola, kiedy jednak się obejrzała, ze zdumieniem stwierdziła, że cała czwórka wypłynęła w pobliżu brzegu. Czekali w wodzie, w znajomej pozie wyglądając jak foki. Nagle jeden z nich zaczął szybko płynąć w stronę nadciągającej fali i wspiął się na deskę. Surfingowcy! Zafascynowana patrzyła, jak zgodnie płyną zygzakami po wewnętrznym zgięciu fali. Roześmiani przewrócili się i ruszyli w stronę mola. Nagle jeden z nich coś krzyknął i pokazał na nią.

Olivia zanurkowała na głębokość jakichś dwóch metrów i zaczęła płynąć w kierunku mola. Płuca jej rozrywało, ale płynęła dalej, póki nie dotarła na drugą stronę mola, gdzie wyskoczyła na powierzchnię, łapczywie wdychając powietrze. Surfingowców nigdzie nie było widać. Znowu zanurkowała i popłynęła w stronę ośrodka, aż woda stała się spokojniejsza, ciepła i niebieska, a ona znajdowała się nad piaszczystym dnem osłoniętej przed wiatrem zatoki.

Z ulgą wypłynęła na powierzchnię i położyła się na plecach, próbując wyrównać oddech. Kawałek dalej zauważyła tratwę. Zbliżyła się ku niej powoli, wdrapała na górę i opadła na pokrywającą ją sztuczną trawę.

Tratwa była cudowna. Pokrywająca ją sztuczna trawa miała niebieski kolor – identyczny z tą, która okalała basen w Standard Hotel w Los Angeles. Olivia wyciągnęła się na całą długość i czując, jak oddech jej się uspokaja, zapatrzyła się na niebo, gdzie już pojawił się księżyc. Odprężyła się, z rozkoszą wystawiając skórę na działanie słońca. Tratwa delikatnie kołysała się na falach, a woda cicho chlupotała o jej krawędzie.

Z tego cudownego stanu błogiego spokoju Olivia została wyrwana nad wyraz brutalnie. Jakaś ręka z potężną siłą zatkała jej usta. Instynktownie wyciągnęła ukrytą w bikini szpilkę do kapelusza i bez chwili wahania wbiła w krępujące ją ramię, które podskoczyło gwałtownie i zwolniło uścisk na tyle, by udało jej się oswobodzić.

– Nie ruszaj się – rozkazał znajomy głos.

– Morton, co ci odbiło? Oglądasz za dużo filmów akcji?

Obróciła się i po raz pierwszy w całym swoim życiu spojrzała prosto w wylot lufy pistoletu. Doprawdy, uczucie było niesamowite. Zawsze się zastanawiała, jak to jest, a teraz, gdy działo się to naprawdę, wydało jej się dziwnie nierealne. „Zupełnie jak w filmie”, przemknęło jej przez myśl. Jakby patrzyła na przepiękny widok i myślała, że wygląda jak zwykła pocztówka.

– Co było w tej igle?

Szare oczy spoglądały z lodowatą wściekłością. Przytrzymywał się tratwy jedną ręką, drugą wciąż mierząc do niej z broni.

– To coś w życiu nie wystrzeli – zauważyła. – Było pod wodą.

– Połóż się na brzuchu. Tak jest. A teraz – nachylił się ku niej – gadaj, co było w tej cholernej strzykawce?

Bał się. Widziała to w jego oczach.

– Morton – powiedziała zdecydowanym tonem. – To zwykła szpilka do kapelusza. Podróżuję sama. A ty mnie przestraszyłeś. A teraz przerażasz mnie jeszcze bardziej. Odłóż broń.

– Oddaj mi tę szpilkę.

– Nie. Oddaj mi broń.

Bezceremonialnie wepchnął jej lufę w kark, drugą ręką chwytając szpilkę.

– Zachowujesz się co najmniej niegrzecznie. Dobrze wiesz, że mogę po prostu wstać i zacząć krzyczeć.

– Nie zdążyłabyś nawet miauknąć. I nigdy by cię nie znaleźli. Co to, kurwa, ma być?! – spytał, przyglądając się szpilce ze zdumieniem.

– Szpilka do kapelusza. Moja matka zawsze ją przy sobie nosiła, żeby odstraszyć ewentualnych napastników.

Mrugając z niedowierzaniem, przez chwilę jeszcze wpatrywał się w szpilkę.

– Szpilka do kapelusza – zaśmiał się w końcu. – Coś niesamowitego.

– Założę się, że teraz żałujesz, że w ogóle wyciągałeś broń, no nie?

Wyraz jego szarych oczu powiedziałjej, że się nie myli. „Ha, ha”, pomyślała sobie.

– Zamknij się i gadaj. Co tu robisz? – spytał groźnie.

– Sama chciałabym to wiedzieć. Porwał mnie Alfonso.

– To wiem. Ale co robisz na Popayan? Dla kogo pracujesz?

– Już ci mówiłam. Jestem dziennikarką, wolnym strzelcem.

– Daruj sobie. Dziennikarka pisząca o modzie, która…

– Ja n i e piszę o modzie.

– O perfumach, nieważne. Na dodatek jesteś też lingwistką?

– W naszym kraju – powiedziała, podnosząc się z oburzeniem – mamy świadomość, jak ważna jest znajomość języków obcych. Zdajemy sobie sprawę, że na świecie żyją również inne narody. I lubimy się z nimi porozumiewać, a nie tylko się na nich wydzierać.

– A cóż to za języki? Jazgotanie? Bełkot? Pierdoły? Język miłości?

Wbrew sobie zaczęła się śmiać.

– Dajże spokój, przestań wymachiwać tą spluwą. Nie wydaje mi się, żeby twój szef szczególnie się ucieszył, kiedy się dowie, że wpychałeś mi do gardła pistolet.

– To akurat najmniejsze z twoich zmartwień.

– Nie mówię o sobie. Co robiłeś w tamtym tunelu?

– Jakim tunelu?

– Och, nie udawaj głupiego. Dlaczego zabiłeś Dwayne'a? Co ci zrobił taki Bogu ducha winien hippis… jak mogłeś?

Spojrzał na nią groźnie.

– Czemu się włóczysz za Feramo?

– A ty? Czemu włóczysz się za mną? Nie najlepiej ci idzie zacieranie śladów. Ta sztuczna broda i wąsy, jakie nosiłeś w Standard! W życiu nie widziałam niczego bardziej obrzydliwego. A skoro chciałeś mi podrzucić do pokoju w Tegucigalpa opakowanie koki, nie powinieneś był pięć minut wcześniej robić do mnie słodkich oczu, po czym zniknąć i po chwili wrócić.

– Zamkniesz się w końcu? Pytałem cię, czemu się włóczysz za Feramo?

– Czyżbyś był zazdrosny?

Parsknął krótkim, pogardliwym śmiechem.

– Zazdrosny? O ciebie?

– Och, najmocniej przepraszam, zapominam się. Po prostu przyszło mi do głowy, że mnie całowałeś, bo ci się podobałam. Zapomniałam, jaki z ciebie dwulicowy, cyniczny, działający na sto frontów drań.

– Musisz wyjechać. Jestem tu, żeby cię ostrzec. To dla ciebie zdecydowanie zbyt głębokie wody.

Popatrzyła na niego.

– Mam nadzieję, że mi wybaczysz, jeśli powiem, że przyganiał kocioł garnkowi.

Potrząsnął głową.

– Tak jak myślałem, w opowiadaniu pierdoł jesteś nadzwyczaj biegła. Posłuchaj. Miła z ciebie angielska dziewczyna. Nie mieszaj się w sprawy, o których nie masz pojęcia. Zabieraj się stąd, i to szybko.

– Niby jak?

– Oliviaaaaa!

Obróciła się, by spojrzeć za siebie. Z płycizny, gdzie woda sięgała mu najwyżej do pasa, wydzierał się do niej Feramo.

– Zaczekaj na mnie! – krzyknął. – Już do ciebie płynę.

Spojrzała na Mortona C, ale zostały po nim tylko bąbelki na powierzchni wody.

Feramo podpłynął do niej z precyzją rekina, tnąc powierzchnię wody potężnymi uderzeniami ramion, i bez trudu wskoczył na tratwę. Był opalony i zbudowany jak młody bóg – gładka oliwkowa skóra i doskonałe rysy wyglądały bosko na tle błękitnej wody. „O mój Boże, prawdziwy urodzaj na facetów”, pomyślała. Żałowała, że Morton umknął; mogłaby mieć ich obu na tratwie – jeden ciemny, drugi jasny, obaj niezwykle przystojni – i wybrać sobie ładniejszego.

– Olivio, wyglądasz cudownie – rzekł z przekonaniem Feramo. – Po prostu cudownie.

Najwyraźniej i jej służyło błękitne tło wody.

– Wezwę łódź, niech nam przywiozą ręczniki – powiedział i z kieszonki wyciągnął wodoodporny biper. Nie minęła, gdy podpłynęła do nich motorówka. Wysmukły młody Hiszpan w kąpielówkach zgasił silnik, podał im puszyste ręczniki i pomógł Olivii wejść na pokład.

– To wszystko, Jesus, dziękuję – rzekł Feramo, ujmując ster.

Jesus bez chwili wahania przeszedł na tył łodzi i wyprostowany zrobił krok do przodu, jak gdyby miał zamiar przejść się po powierzchni wody.

Feramo obejrzał się, by sprawdzić, czy Olivia siedzi bezpiecznie, i łagodnie poprowadził łódź szerokim łukiem przez zatokę, kierując się za cypel.

– Wybacz, że zostawiłem cię samą na cały dzień – powiedział.

– Och, nie przejmuj się. Ja także wstałam raczej późno. Miałeś kaca?

Mówiąc to, starała się wyczuć, w jakim jest nastroju, rozglądając się za czymkolwiek, co pomogłoby jej się od niego uwolnić.

– Nie, to nie był kac – warknął. – Czułem się jak zatruty. Żołądek mi się wywracał, a głowa tak mnie bolała, jakby ktoś ściskał mi czaszkę metalową obręczą.

– Oj, Pierre. Lekarze nazywają to kacem.

– Nie bądź śmieszna. To niemożliwe.

– Dlaczego?

– Gdyby to był kac – powiedział z godnością – nikt, kto choć raz w życiu tego doświadczył, nie tknąłby więcej alkoholu.

Odwróciła się, by ukryć uśmiech. Czuła się jak żona, której mąż uparcie twierdzi, że wie, dokąd zmierza, chociaż idzie w zupełnie przeciwnym kierunku. Poczuła się nieco pewniej. Był po prostu zwykłym facetem. Miała teraz dwie opcje. Albo skoncentruje się i spróbuje wydobyć od niego jak najwięcej informacji, albo zrobi wszystko, by się stąd wydostać. Proste zasady psychologii mówiły, że im więcej będzie wiedziała, tym trudniej będzie jej się uwolnić.

– Muszę wyjechać – oznajmiła.

– To niemożliwe – odparł, nie odrywając wzroku od horyzontu.

– Przestań, przestań – powiedziała z nutą histerii w głosie. – Muszę wyjechać.

Nagle dotarło do niej, jak powinna postąpić. Rozpłacze się. W normalnych okolicznościach nawet do głowy by jej nie przyszło, że mogłaby upaść tak nisko, ale: a) sytuacja w niczym nie przypominała normalnej, b) nie miała ochoty umierać i c) czuła, że jedyne, z czym Feramo nie będzie umiał sobie poradzić, to zalewająca się łzami kobieta.

Wróciła myślą do swojej nieudanej historii o ataku szarańczy na Sudan, kiedy to w zastępstwie postanowiła napisać poruszający artykuł o zdychających z głodu zwierzętach. Jakiś urzędas z sudańskiego Ministerstwa Informacji bez ogródek odmówił jej wstępu na teren zoo, aż nagle rozpłakała się z frustracji, co widząc, decydent poddał się na całej linii, otworzył przed nią na oścież bramy ogrodu i oprowadził po całym terenie, jakby robił urodzinowy prezent trzyletniej dziewczynce. Wtedy jednak stało się to przypadkiem. Zawsze trzymała się zasady, by nie osiągać celu poprzez łzy, a gdyby kiedykolwiek się zdarzyło, że zbierać jej się będzie na płacz, skryć się z nim w toalecie, zanim ktoś zauważy. Niestety, w zoo w Chartumie nie było damskiej toalety.

Teraz jednak postanowiła z zimną krwią posłużyć się tą jakże potężną bronią, jaką są niewieście łzy. Gra toczyła się o życie lub śmierć, o globalnym bezpieczeństwie nie wspominając. Lecz czy cel powinien uświęcać środki? Jeżeli raz złamie się zasadę, nigdy nie wiadomo, jak daleko można się posunąć. W jednej chwili będzie płakać, by manipulować mężczyzną, w następnej weźmie się do mordowania hippisów.

„A tam, pieprzyć to”, pomyślała i wybuchła płaczem.

Pierre Feramo spojrzał na nią przerażony. Szlochała i zawodziła. Zatrzymał silnik. Zaczęła płakać jeszcze głośniej. Skulił się i rozejrzał nerwowo na boki, jakby oczekując ratunku przed nadciągającym atakiem sterowanych laserem scudów.

– Olivio, Olivio, przestań, proszę. Błagam cię, nie płacz.

– Więc pozwól mi wrócić do domu – wykrztusiła poprzez łzy. – POZWÓL MI WRÓCIĆ DO DOMU.

Prawdę powiedziawszy, całkiem jej się to spodobało. Ciekawe, czy zaproponuje jej rolę w Granicach Arizony u boku Kimberley i Demi.

– Olivio… – zaczął i umilkł, spoglądając na nią bezradnie. Najwyraźniej nie posiadł umiejętności przynoszenia komuś ukojenia.

– Już nie mogę. To nie do zniesienia. Nie potrafię żyć w pułapce. – Później, w przypływie twórczej weny, dodała: – Muszę być wolna jak sokół. – Popatrzyła na niego spod rzęs, by sprawdzić, jakie zrobiła na nim wrażenie. – Błagam, Pierre, pozwól mi odejść. Zwróć mi wolność.

Wyraźnie był zdenerwowany. Nozdrza mu falowały, kąciki ust opadły. Bardziej niż kiedykolwiek przypominał jej Osamę Bin Ladena.

– Dokąd chcesz odejść? – spytał. – Nie odpowiada ci moja gościnność? Nie jest ci u nas wygodnie?

Wyczuła w jego głosie groźbę – był wyraźnie urażony i nerwy miał napięte jak postronki.

– Muszę przyjść do ciebie z własnej woli – rzekła, spuszczając nieco z tonu i przysuwając się bliżej do niego. – To musi być moja decyzja, mój wybór. – Znowu się rozpłakała, tym razem naprawdę. – Nie czuję się tu bezpieczna, Pierre. Jestem zmęczona, wydarzyło się tyle niesamowitych rzeczy: statek wyleciał w powietrze, ktoś odgryzł Dwayne'owi głowę – po prostu się boję. Muszę wracać do domu.

– Nie możesz teraz nigdzie podróżować. Świat stał się niebezpieczny. Musisz zostać tutaj, saqr, gdzie nic ci nie grozi, póki cię nie wyszkolę, żebyś zawsze wracała.

– Jeżeli chcesz, żebym wróciła, musisz pozwolić mi odejść. Muszę być wolna, wzbić się w przestworza jak orzeł – powiedziała, martwiąc się jednocześnie, czy odrobinę nie przesadziła.

– Dobrze, saqr, niech ci będzie. Wypuszczę cię i raz jeszcze poddam próbie. Ale musisz odejść jak najszybciej. Jeszcze dzisiaj.

*

Feramo osobiście odwiózł ją białą motorówką na Roatán. Gdy wciąż jeszcze znajdowali się na morzu, wyłączył silnik, by się pożegnać.

– Bardzo było mi miło gościć cię, Olivio – powiedział, czule dotykając jej policzka. – Za kilka dni sam wyjeżdżam do Sudanu. Zadzwonię do ciebie, kiedy będziesz w Londynie, i umówimy się, gdzie do mnie dołączysz, by poznać w pełni życie Beduinów.

Olivia bez słowa kiwnęła głową. Numer telefonu, który mu podała, był nieprawdziwy.

– I wtedy, saąr, zrozumiesz mnie lepiej. I nigdy już nie będziesz chciała odejść. – Spojrzał na nią płonącym wzrokiem szaleńca. Pomyślała, że spróbuje ją pocałować, zrobił jednak coś znacznie dziwniejszego. Ujął jej palec wskazujący, wsunął go sobie do ust i zaczął s s a ć z obsesyjną żarłocznością, jak umierający z głodu prosiaczek, który dorwał się do smoczka.

30

Gdy lecący z Roatán do Miami samolot wzniósł się w powietrze, Olivia wciąż jeszcze nie mogła do końca uwierzyć, że wszystko to przytrafiło jej się naprawdę, podobnie jak w to, że udało jej się ujść cało. Miała wrażenie, że atakował ją dziki zwierz albo włamywacz, który nagle, bez żadnego wyraźnego powodu zostawił ją w spokoju. Nie czuła się z tym najlepiej. Próbowała przekonać samą siebie, że to wyłącznie jej zasługa, a raczej fenomenalnego psychologicznego podejścia do Feramo, dzięki któremu odzyskała wolność. W głębi serca wiedziała, że tak nie jest. Miała po prostu szczęście, a szczęście w każdej chwili może się odwrócić.

Pewna była natomiast jednego – to było ostrzeżenie i nauczka. Zanadto zbliżyła się do płomienia i szczęśliwie udało jej się w porę umknąć, z powierzchownymi zaledwie oparzeniami. Nadeszła pora, by wracać do domu i zaszyć się w nim bezpiecznie.

Im bardziej oddalała się od Hondurasu, tym bardziej jej pewność siebie wzrastała. „Sokół, niech cię świnia powącha”, myślała sobie, wsiadając do samolotu z Miami do Londynu. „Uciekłam z paszczy śmierci i to tylko dzięki własnej wybitnej znajomości psychologii”. Gdy samolot zaczął podchodzić do lądowania nad Sussex, ogarnęła ją ckliwa ulga. Patrzyła w dół na falujące zielone wzgórza, wilgotnąziemię, kasztanowce, krowy, pokryte liszajami starości kościoły i grzbietem dłoni otarła z policzka łzę, mówiąc sobie, że wreszcie jest bezpieczna.

Kiedy jednak przeszła kontrolę paszportową i ujrzała uzbrojonych żołnierzy, uświadomiła sobie, że człowiek nigdy nie jest bezpieczny. Wokół odbiorników telewizyjnych tłoczyli się ludzie – kilka godzin wcześniej został ogłoszony kolejny alarm terrorystyczny. Londyńskie metro było zamknięte.

Weszła do komory celnej, skąd wychodziło się już do hali przylotów, i przez otwarte drzwi zobaczyła podekscytowane twarze czekających ludzi. Poczuła przypływ irracjonalnej nadziei, że może i na nią ktoś tam czeka, na jej widok uśmiechnie się szeroko, podbiegnie, by wziąć od niej bagaż i zawieźć ją do domu. Może przynajmniej będzie ktoś z tabliczką z napisem: „Olivia Jewels”, a pod spodem nazwą przedsiębiorstwa taksówkowego. „Weźże się w garść”, skarciła się w duchu. „Przecież wcale nie chcesz wracać do domu, żeby gotować komuś obiad w Worksop”.

Lecz okazało się, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu ktoś jednak na nią czekał. Została wywleczona z komory celnej, przeszukana do gołej skóry, skuta w kajdanki i zaprowadzona na przesłuchanie do terminalu czwartego.

Dwie godziny później wciąż jeszcze tam się znajdowała. Na stoliku przed niąleżało rozłożone całe jej szpiegowskie wyposażenie: lunetka, szpiegowski pierścionek, miniaturowy aparat fotograficzny, wykrywacz pluskiew, rozpylacz pieprzu. Laptop został zabrany do dokładnego zbadania. Miała wrażenie, że opowiedziała im wszystko chyba ze trzysta razy: „Jestem działającą na własną rękę dziennikarką. Pracuję dla czasopisma»Elan«i od czasu do czasu dla»Sunday Timesa«. Pojechałam do Hondurasu, by zbierać materiały do artykułu na temat nurkowania, za małe pieniądze”.

Ich pytania na temat Feramo mocno ją zdenerwowały. Skąd wiedzieli? Czyżby dostali cynk z ambasady? Lecz podejrzenia funkcjonariuszy Departamentu Ceł i Akcyzy Jej Królewskiej Mości zmierzały w kompletnie złym kierunku. Byli przekonani, że Feramo zajmuje się przerzutem narkotyków, a ją mieli za jego wspólniczkę.

– Czy podała mu pani swój numer?

– Tak.

– Możemy go dostać?

– Czy w ten sposób nie znajdę się w niebezpieczeństwie?

– Dopilnujemy, aby tak się nie stało. Dała mu pani swój numer?

– Prawie. Zmieniłam kilka cyfr.

– Ten numer także musimy znać. Ten, który faktycznie mu pani podała. Pani prawdziwy numer jest zastrzeżony, prawda?

– Tak.

– Świetnie. Dlaczego go pani śledziła? Jest pani w nim zakochana?

Zaczęła rozwijać przed nimi swoją terrorystyczną teorię, wyczuwała jednak, że ma do czynienia z niewłaściwymi ludzmi.Nie traktowali jej poważnie. Byli celnikami i szukali narkotyków.

– Chcę rozmawiać z kimś z MI6 – powiedziała. – Potrzebny jest mi ktoś, kto zajmuje się terroryzmem. I prawnik.

W końcu drzwi się otworzyły i w aureoli zapachu drogich perfum, włosów i godnych pozazdroszczenia strojów do pokoju wpłynęła wysoka postać. Kobieta usiadła przy biurku, pochyliła głowę, ujęła dłonią swoje długie włosy i odrzuciła je na plecy, gdzie spłynęły lśniącą, czarną kaskadą.

– Cóż, Olivio, znowu się spotykamy. A może raczej powinnam zwracać się do ciebie Rachel?

Sekundę trwało, zanim Olivia zorientowała się, że zna tę kobietę, i kolejną, by sobie przypomniała, skąd.

– Hmm – powiedziała z namysłem. – Zastanawiam się, jak j a powinnam się zwracać do ciebie?

39

LONDYN

– Zapytam raz jeszcze – rzekła Suraya irytującym tonem pani nauczycielki ze szkoły podstawowej. – I tym razem oczekuję prawidłowej odpowiedzi.

Jak zwykle była oszałamiająco piękna, lecz jej przeciągły akcent z Zachodniego Wybrzeża gdzieś zniknął, zmieniając się w sposób mówienia typowy dla eleganckich żeńskich szkół z internatem.

Pierwszą reakcją Olivii na rewelację, że Suraya jest tajnym agentem, była myśl: „Ta kobieta nie może być szpiegiem, bo nikt by jej nigdy niczego nie zdradził, ponieważ przede wszystkim jest tajną suką”. Zaraz jednak przypomniało jej się, jak głupi potrafią być mężczyźni w obliczu pięknej kobiety.

– Mówiłam to już wszystkim chyba z trzysta razy. Działam na własny rachunek. Czasem pracuję dla czasopisma „Elan” i dla „Sunday Timesa”, pod warunkiem, że nie są na mnie z jakiegoś powodu wkurzeni.

– Urodzona w Worksop – apodyktycznym tonem zaczęła czytać Suraya z akt Olivii. – W wieku czternastu lat na jej oczach rodzice i młodszy brat zostali zabici na przejściu dla pieszych.

Olivia skrzywiła się: wredna, okrutna krowa.

– Szkołę porzuciła przed maturą. Zmieniła nazwisko na Olivia

Joules. Mając osiemnaście lat, zaczęła inwestować pieniądze z polisy rodziców. Dużo podróżuje. Małe mieszkanie w Primrose Hill. Działająca na własny rachunek dziennikarka, pisząca głównie o modzie i podróżach – ma ambicje pisać o najważniejszych wydarzeniach. Gra na fortepianie, biegle zna francuski, nieźle hiszpański i niemiecki, słabo arabski. Regularnie zmienia wygląd i kolor włosów. Częste wizyty w Stanach Zjednoczonych i wielu europejskich miastach. Poza tym w Indiach, Maroku, Kenii, Tanzanii, Mozambiku i Sudanie. – Na chwilę umilkła, po czym dodała: – Chwilowo z nikim niezwiązana. Więc dla kogo pracujesz?

– A dla kogo t y pracujesz? – warknęła Olivia.

– MI6 – podobnym tonem odpaliła Suraya.

– To ty założyłaś mi podsłuch w Standard?

Suraya lekceważąco odrzuciła włosy i wróciła do czytania akt.

– Rachel Pixley, publikująca pod nazwiskiem Olivia Joules, przez personel wydawniczy „Sunday Timesa” uważana jest za osobę obdarzoną nadmiernie wybujałą wyobraźnią. – Zamknęła akta i spojrzała na Olivię z wrednym uśmieszkiem. – To by tłumaczyło te zabaweczki, prawda? – powiedziała, z pogardą wskazując na szpiegowskie wyposażenie. – Mrzonki o Jamesie Bondzie.

Olivia miała ochotę walnąć ją obcasem w głowę. Jak ona śmie obrażać jej szpiegowski sprzęt?

„Oddychaj, oddychaj, zachowaj spokój”, mówiła sobie w duchu. „Nie zniżaj się do poziomu tej wrednej suki”.

– No dobrze, powiedz mi w takim razie… – zaczęła Suraya. – Podobało ci się z nim w łóżku?

Olivia spuściła na moment wzrok, by odzyskać panowanie nad sobą. Wszystko było w porządku, absolutnie nic się nie działo. Wyznawała teorię, że kobiety można podzielić na dwie kategorie: te, które należały do harcerstwa, i te, które były tajnymi sukami. Należąca do harcerstwa mogła być piękna, inteligentna, bogata, sławna, seksowna i cieszyć się powodzeniem wśród mężczyzn, a mimo to wszyscy ją lubili.

Kobiety z harcerstwa łączyła solidarność. Były dyskretne i przed nikim nie kryły zarówno swoich wzlotów, jak i upadków. Natomiast tajne suki były chorobliwie ambitne – popisywały się, gotowe upokorzyć każdego, byle tylko same wypadły jak najlepiej; nie miały poczucia humoru i nie potrafiły śmiać się z siebie samych, mówiły rzeczy, które niby to brzmiały OK, ale tak naprawdę miały na celu jedno – dopiec innym; nie znosiły, gdy nie znajdowały się w centrum uwagi, i prowokacyjnym gestem odrzucały włosy na plecy. Faceci tego nie czuli. Żyli w przekonaniu, że kobiety występują przeciwko sobie z czystej zazdrości. Doprawdy tragiczne.

– No? – nalegała Suraya, uśmiechając się wyniośle. – Podobało ci się czy nie?

Olivia miała ochotę wrzasnąć: „Och, pieprz się, ty głupia, wredna krowo!”, lecz opanowała się, z całej siły wbijając sobie kciuk w dłoń.

– Obawiam się, że niewiele mam w tym względzie do powiedzenia. Widziałam go jedynie w kąpielówkach – odparła.

– Och, czyżby? I?

– Były raczej workowate – powiedziała słodko Olivia. – Wybacz więc, że cię rozczaruję, ale to wszystko. Jestem przekonana, że samej udało ci się zdobyć wszelkie niezbędne informacje na ten temat. A przy okazji, czemu tak cię to interesuje?

– To nasza sprawa. Ty masz nam tylko powiedzieć możliwie jak najwięcej – rzekła Suraya, jakby miała do czynienia z siedmiolatka. – A teraz może zaczęłabyś wreszcie mówić, dlaczego tak naprawdę go śledziłaś?

„Spokojnie, tylko spokojnie, oddychaj, nie daj się ponieść”, upominała się Olivia. „Staraj się widzieć jasne strony. Już sam fakt, że pojawiło się MI6, co prawda w osobie tej koszmarnej, odrzucającej włosy tajnej suki z prywatnej szkoły, świadczy o tym, że traktują cię poważnie. Prędzej czy później ktoś w pociągu opuści czytaną gazetę, zaprosi cię na podwieczorek do Pimlico i zada właściwe pytania”.

– Zapewne uważasz, że takie wpatrywanie się w przestrzeń to bardzo mądre posunięcie – powiedziała Suraya, tłumiąc ziewnięcie. – Tak naprawdę to bardzo dziecinne.

– Długo uczyłaś się, jak przesłuchiwać ludzi? – spytała Olivia. – Ktoś ci wmówił, że najlepszym sposobem, by zdobyć czyjeś zaufanie, jest po prostu nieźle go wkurzyć?

Suraya na chwilę zamarła i siedziała z zamkniętymi oczami, z dłońmi płasko położonymi przed sobą, oddychając przez nos.

– OK, OK, stop-klatka – powiedziała w końcu. – Przewińmy do początku, dobrze? I zacznijmy raz jeszcze? – Wyciągnęła rękę. – Pax?

– Słucham? – nie zrozumiała Olivia.

– No wiesz, pax? Po łacinie pokój?

– Och! Tak, rzeczywiście. Czasem mi się, no wiesz, ś n i po łacinie.

– W takim razie posłuchaj. – Suraya w dalszym ciągu mówiła swoim nienagannym angielskim. – Postawmy sprawę jasno. Interesuje nas Feramo i jego ludzie w związku z narkotykami. No wiesz, Miami, Honduras, Los Angeles. Wydawało nam się to jak najbardziej oczywiste. Ale jak wynika z naszego dochodzenia, Feramo jest czysty jak łza – międzynarodowy playboy, zainteresowany głównie pięknymi, najlepiej niezbyt mądrymi panienkami.

– Sama się do nich zaliczałaś.

– Co? – spytała Suraya. – Kilkakrotnie wspominałaś o swoich podejrzeniach związanych z terroryzmem. Chcielibyśmy wiedzieć, na czym je opierasz.

Olivia jednak nie miała najmniejszego zamiaru mówić jej, na czym je opiera, przynajmniej nie do końca. Zaczeka z tym, aż przesłuchiwać ją będzie ktoś, kogo potrafi znieść.

– Cóż, przede wszystkim nie uwierzyłam, że jest Francuzem – powiedziała. – Uważam, że to Arab.

– Dlaczego?

– Z powodu jego akcentu. A później, kiedy OceansApart wyleciał w powietrze, może trochę pochopnie uznałam, że ma z tym coś wspólnego. Kiedy zaś dowiedziałam się, że zajmuje się również nurkowaniem, pomyślałam sobie, że może wykorzystał nurków, żeby wysadzili statek. Stąd się to wzięło.

„Gdybym to j a prowadziła przesłuchanie – pomyślała Olivia – moje następne pytanie brzmiałoby:»A co sądzisz teraz?«”.

Lecz Suraya tylko z wyraźną satysfakcją odrobinę uniosła kącik ust.

– Rozumiem – powiedziała i wstała, biorąc akta Olivii.

Miała na sobie przepiękną, króciutką spódniczkę w stylu lat siedemdziesiątych, grubo stebnowaną, chyba od Prady, i cieniuteńki jedwabny sweterek w eleganckim odcieniu khaki.

– Przeproszę cię na chwilę – uśmiechnęła się i wyszła z pokoju, zabierając akta ze sobą.

Olivia dostrzegła słowo Gucci wplecione w sweterek na plecach. „Nieźle muszą im w tym MI6 płacić”, pomyślała.

Siedziała, rozglądając się po pokoju, pewna, że Suraya poszła porozumieć się ze swoimi przełożonymi. Lada chwili wróci ze starszym mężczyzną, w stylu M, który nachyli się i zamruczy: „Witamy w MI6, agentko Joules. A teraz idziemy do Gucciego po odpowiedni zestaw”.

Otworzyły się drzwi i pojawiła się w nich Suraya.

– Wypuścimy cię – powiedziała zdecydowanie i ponownie usiadła.

Olivia poczuła się zdruzgotana.

– To wszystko będzie mi potrzebne, i mój laptop także – rzekła, zbierając swój szpiegowski ewkipunek.

– Za kilka dni wszystko ci zwrócimy – powstrzymała ją Suraya.

– A mój laptop?

– Obawiam się, że także. Ale odzyskasz go niedługo.

– Jest mi potrzebny do pracy.

– Jak będziesz wychodzić, dostaniesz zastępczy, ze skopiowanym twardym dyskiem. Skontaktujemy się z tobą za kilka dni, kiedy będziemy mogli już zwrócić ci komputer. Tymczasem, Rachel – najwyraźniej Suraya przejęła wiele zachowań od dyrektorki swojej elitarnej szkółki – jestem pewna, że zdajesz sobie sprawę, jak ważne jest, abyś z nikim o tym nie rozmawiała. Na razie nic złego się jeszcze nie stało, ale na przyszłość zapamiętaj sobie, że głupotą jest mieszać się w cokolwiek, co majakiś związek z narkotykami. Tym razem ci się upiekło, ale w przyszłości konsekwencje mogą być dużo poważniejsze.

– O co ci chodzi? – zezłościła się Olivia. – Przecież to pracownicy brytyjskiej ambasady w La Ceiba powiedzieli mi, że spokojnie mogę zatrzymać się w hotelu Feramo.

– A niby skąd mieli to wiedzieć? – spytała Suraya. – Cóż, wybacz mi, ale na mnie już czas. Jak będziesz wychodzić, dostaniesz nowy komputer.

40

Dopiero kiedy znalazła się we własnych czterech ścianach, w otoczeniu znajomych przedmiotów – płynu do naczyń przy zlewie, odkurzacza w schowku w przedpokoju, drewna do kominka w koszyku – w pełni zdała sobie sprawę, jak niezwykłe były wydarzenia kilku ostatnich dni. Aż jej się wierzyć nie chciało, że od wyjazdu z Londynu upłynęły zaledwie dwa tygodnie. Mleko, które zostawiła w lodówce, zdążyło się zepsuć, natomiast masło wciąż jeszcze idealnie nadawało się do użytku.

Było tu to wszystko, przed czym z takim upodobaniem umykała do hotelowych pokoi: automatyczna sekretarka z trzydziestoma nagranymi wiadomościami, piętrząca się w przedpokoju poczta, komoda pełna rzeczy, których nigdy nie miała czasu wyrzucić. W mieszkaniu panowało przeraźliwe zimno, ponieważ bojler zgasł i zmitrężyła mnóstwo czasu, usiłując go zapalić. Kiedy raz za razem naciskała zapłon, przypomniało jej się, jak Morton C szarpał rozrusznikiem w drodze na Bell Key. Bojler w końcu się włączył, ale stało się to tak nagle, że aż podskoczyła. Stała w kuchni z puszką gotowanej fasolki Heinza, a wszystkie poszlaki, teorie, szalone wizje i podejrzenia, z którymi żyła przez ostatnie dwa tygodnie, kotłowały jej się w głowie jak pranie w bębnie pralki. „MI6 popełniło błąd, wypuszczając mnie”, pomyślała. „Powinni mnie wykorzystać”.

Wyjrzała przez małe łukowate okno w kuchni i zobaczyła wszystko, co tak dobrze znała: mieszkanie naprzeciwko z kawałkiem szmaty w oknie zamiast zasłonki oraz to piętro niżej, gdzie mieszkał paradujący wiecznie nago facet. Na ulicy dostrzegła mężczyznę, który otworzył drzwi od strony pasażera w niebieskim fordzie mondeo i wsiadł, zajmując miejsce obok kierowcy. On i kierowca spojrzeli w górę, prosto w jej okno, a widząc ją w nim, szybko odwrócili wzrok. Nie odjechali. „Amatorzy”, pomyślała i pomachała im, zastanawiając się jednocześnie, kto się pomylił przy ich zatrudnianiu: MI6 czy też Feramo. Zapaliła ogień w kominku, wyjęła z zamrażalnika chleb, zrobiła sobie tost z fasolką i zasnęła, oglądając Eas tendersów.

Następnego dnia obudziła się dopiero w południe. Od razu podeszła do okna w kuchni. Faceci w mondeo wciąż tkwili na miejscu. Zastanawiała się, gdzie też chodzili w nocy się załatwić. Miała tylko nadzieję, że nie na próg jej domu. W tym momencie zadzwonił telefon.

– Olivia? Tu Sally Hawkins. Tak się cieszę, że wróciłaś bezpiecznie.

Dziwne, doprawdy. Olivia z miejsca pojęła, że Sally nie mogła w żaden sposób wiedzieć o jej powrocie, chyba że ktoś – służby bezpieczeństwa albo Feramo – dał jej cynk.

– Co u ciebie? Jak ci poszło zbieranie materiałów w Hondurasie?

– Hm, cóż, obawiam się, że musimy o tym porozmawiać – powiedziała Olivia ze zmarszczonym czołem, próbując odgadnąć, o co tak naprawdę chodzi. – Wróciłam dopiero wczoraj wieczorem.

– Dzwonił do mnie Pierre Feramo. Zdaje się, że rozmawiał z tobą. Zaproponował nam wyjazd nad Morze Czerwone po dalsze materiały do artykułu o nurkowaniu z dala od utartych szlaków. Bardzo nam na tym zależy. I chciałam się upewnić, że chętnie się tego podejmiesz, no wiesz, żebyśmy mogli…

Olivia była coraz bardziej zdziwiona. Sally Hawkins wyraźnie się czegoś bała.

– Jasne – powiedziała Olivia swobodnie. – Bardzo mi się to podoba, a nurkowanie na pewno będzie wspaniałe. Potrzebuję kilku dni, żeby wszystko tu sobie poukładać, ale piszę się na to w stu procentach.

– To dobrze, bardzo dobrze. – Nastąpiła chwila przerwy. – Ee… jest jeszcze coś, Olivio. – Sally mówiła drewnianym głosem, jak czytająca swoją kwestię koszmarna aktorka. – Jest pewien człowiek, z którym chciałabym, żebyś się spotkała. Swego czasu pisywał dla nas to i owo. Jest ekspertem w sprawach arabskich. Bardzo interesujący pan. Będzie miał już chyba koło osiemdziesiątki. I tak się składa, że jest dzisiaj w Londynie. Myślę, że nie zaszkodziłoby, gdybyś zjadła z nim podwieczorek, a on udzieliłby ci kilku cennych rad co do wyjazdu.

– Jasne – zgodziła się Olivia, do lustra robiąc minę, która miała oznaczać: „Ona zbzikowała!”

– Doskonale. Brooks przy St James's. Wiesz, gdzie to jest? Tuż za rogiem, koło Ritza.

– Poradzę sobie.

– Pół do czwartej. Profesor Widgett.

– Ach, tak. Czytałam jego książkę o rozsądku Arabów. A przynajmniej kawałek.

– Świetnie, Olivio. Cóż, raz jeszcze, witaj w domu. I zadzwoń do mnie jutro po południu.

Olivia odłożyła słuchawkę i sięgnęła do szuflady koło łóżka. Będzie potrzebowała nowej szpilki do kapelusza.

Jej drzwi obserwowało teraz dwóch innych mężczyzn z zaparkowanej po drugiej stronie ulicy hondy civic.

Pomachała im i włączyła należący do MI6 komputer. Wpisała hasło w wyszukiwarce: Profesor Widgett, arabista.

41

Widgett był wybitnym profesorem w All Souls i autorem czterdziestu książek oraz ponad ośmiuset artykułów na różne tematy związane ze Środkowym Wschodem: Złowrogi Zachód. Arabski sposób myślenia i obosieczne ostrze technologii, Lawrence z Arabii. Beduinski ideał i miejska gościnność, a także Arabska diaspora. Wczoraj i jutro.

Spędziła kilka godzin w Internecie, czytając o jego pracach wszystko, co udało jej się znaleźć, po czym ubrała się stosownie do lutowego londyńskiego dnia. Trochę dziwnie się czuła, wkładając rajstopy, botki i płaszcz, ale nie mogła też powiedzieć, że nie sprawiło jej to przyjemności. Wyjrzała przez okno. Cienie wciąż tam były. Przeszła na tył mieszkania, przez okno w sypialni wyszła na schody zapasowe na wypadek pożaru, zeszła po nich, przelazła przez mur ogrodowy mieszkającego pod nią Dale'a, przeszła przez pocztę i znalazła się na ruchliwej ulicy Primrose Hill. Nie zauważyła, by ktoś ją śledził. Kimkolwiek byli, do najlepszych w swoim fachu trudno ich zaliczyć.

Brooks należał do miejsc, w których damy były niechętnie widziane, chyba że towarzyszył im członek klubu, i w których w dalszym ciągu podawano składający się z trzech dań obiad, zakończony apetycznym deserem. Przy wejściu znajdowała się portiernia z podłogą wykładaną biało-czarnymi kaflami i z płonącym żywym ogniem w wielkim, ozdobnym wiktoriańskim kominku. Odźwierny o twarzy palacza, w zniszczonej kamizelce i fraku, zaprowadził ją do biblioteki.

– Profesor Widgett jest tam, panienko – powiedział.

Ciszę pomieszczenia zakłócało jedynie tykanie wiekowego zegara. Kilku mocno starszych panów siedziało w wytartych skórzanych fotelach, chowając twarze za „Financial Times” lub „Telegraph”. Tu także palił się w kominku ogień, stał wielki antyczny globus, ściany od podłogi do sufitu wypełniały półki z książkami i było mnóstwo kurzu. „Oooch – pomyślała Olivia – przydałaby się tu porządna szmata i Pronto”.

Profesor Widgett podniósł się na jej powitanie. Był niezwykle wysoki i stary. Widząc go, przypomniała sobie wiersz, którego uczyła się w szkole, a który zaczynał się od słów: „Nad Websterem unosiła się śmierć / A czaszka prześwitywała mu przez skórę”. Pod cienką jak papier i przezroczystą skórą na głowie Widgetta prześwitywała czaszka i błękitne żyłki na skroniach. Włosów nie miał na niej prawie wcale.

Ledwo jednak przemówił, Olivia uświadomiła sobie, jak myląca może być chęć traktowania z góry ludzi starszych. Widgett w niczym nie przypominał miłego, jowialnego staruszka. Gdy mówił, jego twarz zdradzała, że niegdyś musiał być z niego niezwykle przystojny rozpustnik, o pełnych, zmysłowych ustach i urzekających błękitnych oczach – kpiących, szelmowskich, zimnych. Bez trudu mogła go sobie wyobrazić, jak galopuje na wielbłądzie z twarzą owiniętą chustą, ostrzeliwując dziewiętnastowieczny pustynny fort. Było w nim coś teatralnego – może i miał w sobie cechy kabotyna, ale bez cienia wątpliwości orientacji był heteroseksualnej.

– Herbaty? – spytał, unosząc jedną brew.

Sposób, w jaki profesor Widgett zasiadał do podwieczorku, przywodził na myśl przeprowadzany w klasie eksperyment chemiczny. Było to całe starannie wyreżyserowane przedstawienie: mleko, sitko do herbaty, gorąca woda, masło, śmietanka, dżem. Nagle zrozumiała, dlaczego Anglicy tak sobie cenią swoje podwieczorki. Mieli się czym zająć, podnosząc jednocześnie kwestie, które mogły zejść na grząskie i niebezpieczne obszary, gdzie w grę wchodziły emocje i instynkt.

– Ach… nie za mocna dla pani? Odrobinę gorącej wody?

Profesor Widgett stękając i posapując, przepytywał ją ze znajomości arabskiego świata, co wydało jej się dość dziwne, zważywszy na to, że celem jej podróży było zbieranie materiałów do artykułu o nurkowaniu. Jak dobrze zna świat arabski? Co, w jej przekonaniu, było głównym motywem dżihadu? Czy nigdy nie wydało jej się dziwne, że na Zachodzie w powszechnym użytku nie znajdowało się żadne urządzenie elektroniczne – telewizor, komputer, samochód – wyprodukowane w kraju arabskim? Odrobinę więcej mleka? Pozwoli pani, że doleję wody do imbryka? Czy według niej wynika to z wrodzonej niechęci Arabów do pracy fizycznej, czy też raczej z uprzedzeń zachodniego świata? Czy nie sądzi, że jest to niemożliwym do zwalczenia źródłem niechęci Arabów wobec Zachodu, biorąc pod uwagę, jak bardzo Arabowie pragną posiadać i korzystać z nowych technologii? Dolać mleka? Cukru? Czy miała kiedykolwiek romans z Arabem? O mój Boże, toż to prawdziwe siki. Zawołajmy kelnera, niech nam przyniesie nowy imbryk.

– Panie profesorze – powiedziała Olivia. – Czy to Sally Hawkins skontaktowała się z panem, czy też raczej pan zwrócił się do niej, prosząc, by skontaktowała pana ze mną?

– Aktorka z niej żadna, prawda? – spytał, popijając herbatę. – Koszmarna, rzekłbym.

– Jest pan z MI6?

Ugryzł kawałek bułeczki, mierząc ją chłodnym, bezczelnym spojrzeniem niebieskich oczu.

– Niezbyt to zręczne, moja droga – rzekł przeciągle. – Powinno się raczej zaczekać, aż szpieg sam się zdradzi.

Napił się herbaty, zjadł bułeczkę, wciąż bacznie ją obserwując.

– Cóż – powiedział. Nachylił się ku niej w nieco teatralny sposób, położył swoją wielką kościstą dłoń najej kolanie i rzekł scenicznym szeptem: – Pomoże nam pani?

– Tak – odparła również szeptem.

– Będzie pani musiała teraz pójść.

– Dokąd?

– Do bezpiecznego domu.

– Na jak długo?

– Tego nie wiem.

– Sądziłam, że to wasi ludzie obserwują mój dom.

– Tak. Inni mnie martwią.

– Och, rozumiem – rzekła, opanowując się. – A co z moimi rzeczami?

– Rzeczy, Olivio, rzeczy. Nie wolno nam się przywiązywać do rzeczy.

– Zgadzam się absolutnie. Niemniej jednak, są takie, bez których trudno będzie mi się obejść.

– Zrób listę. Ktoś – tu wykonał tajemniczy gest ręką – przyniesie ci te „rzeczy”.

– Dlaczego nie zabraliście mnie prosto z lotniska, oszczędzając sobie i mnie kłopotu?

– Błąd operacyjny, moja droga – odparł, wstając z fotela.

42

Widgett zachowywał się i wyglądał jak – nie przymierzając – sułtan. Kroczył krętymi uliczkami St James's, niezmiernie elegancki w długim kaszmirowym płaszczu, każdego, kto stanął mu na drodze, mierząc spojrzeniem ostrym bądź łagodnym, w zależności od tego, kim był ów śmiałek. Olivia pomyślała, że jako czterdziestolatek musiał prezentować się doprawdy oszałamiająco. Bez trudu wyobraziła sobie, jak wsparta na jego ramieniu, w wieczorowej sukni przemierza te same uliczki, udając się na kolację i dancing do Café de Paris.

– Dokąd idziemy? – spytała, coraz bardziej obawiając się, że Widgett wcale nie pracuje w MI6, ale jest po prostu szaleńcem.

– Nad rzekę, moja droga.

Poprowadził ją labiryntem bocznych uliczek Whitehall, aż w końcu dotarli na Embankment. Czekała tam policyjna barka. Na widok Widgetta policjanci, nie zdradzając najmniejszej nawet ochoty na wpakowanie go do ambulansu w kaftanie bezpieczeństwa, stanęli na baczność. Dodało jej to nieco otuchy.

– Przystojniaki, nie sądzisz? – spytał, pomagając jej wejść na pokład.

– Gdzie jest bezpieczny dom?

– Nie musisz tego wiedzieć – odparł. – Zjedz coś i dobrze się wyśpij. Rano do ciebie przyjdę.

Skinął im z gracją i zniknął w tłumie.

Barka natychmiast odbiła od brzegu i skierowała się na środek Tamizy, nabierając prędkości i podskakując na falach. Gdy płynęli w górę rzeki, na tle rozświetlonego księżycem nieba pojawiły się sylwetki Big Bena i budynków Parlamentu. Olivia stała na dziobie, z mocno bijącym z podniecenia sercem i tematem przewodnim z Jamesa Bonda rozbrzmiewającym w głowie. Ułożyła palce w kształt pistoletu i wyszeptała:

– Pif-paf!

W tej samej chwili łódź gwałtownie podskoczyła na fali i strumień gęstej brązowej wody uderzył Olivię w twarz. Postanowiła resztę podróży odbyć w kabinie.

Wewnątrz siedział policjant po cywilnemu.

– Paul McKeown – przedstawił się. – Jestem łącznikiem Scotland Yardu ze służbami specjalnymi. Jak się pani podoba Widgett?

– Sama nie wiem – odparła. – Kim on jest?

– Też coś. Przecież doskonale pani wie.

– Wiem, że pracuje dla MI6 i że jest powszechnie znanym arabista – powiedziała. – Nic poza tym.

– Absalom Widgett? To prawdziwy szpieg starej daty – James Bond swoich czasów. Chyba wszystkim uwiódł żony i córki. Pracował na całym Środkowym Wschodzie i w Arabii. Zwykle udawał pedała, specjalistę od wschodnich dywanów. Przez lata miał sklep na Portobello Road i kierował katedrą w Oksfordzie. Był absolutnie wybitny. Żywa legenda.

– Teraz też czymś kieruje?

– Kierował. Był naprawdę wysoko postawiony. Ale w latach siedemdziesiątych przestało mu się podobać. W zasadzie nie wiadomo, o co dokładnie poszło – o czyjąś żonę, alkohol, opium czy ideologiczną kłótnię. Wywodził się ze starej szkoły: kolesie w terenie, miejscowi agenci, wiara w instynkt. Według niego nowa technologia to najgorsze, co mogło się przytrafić Wywiadowi. Obojętnie, co się stało, ktoś popełnił błąd. Sekcja arabska nigdy już nie była taka sama, a jego odwołali z emerytury 12 września 2001 roku.

Olivia przytaknęła w zamyśleniu.

– Mógłby mi pan powiedzieć, dokąd mnie wieziecie?

– Nie wolno mi. Proszę się nie martwić. Myślę, że będzie tam pani całkiem wygodnie.

W Hampton Court z barki przesiadła się do helikoptera, który po krótkim locie zmieniła na samochód z przyciemnionymi szybami. Ten powiózł ją wiejskimi drogami Berkshire i Chilterns. Przecięli autostradę M40 i rozpoznała obwodnicę oksfordzką, po czym wjechali w wiejską okolicę Cotswold, gdzie w oknach mijanych pubów i domów widzieli migoczące w kominku płomienie i przytulnie wyglądające wnętrza. Po pewnym czasie droga zaczęła biec wzdłuż wysokich murów wiejskiej posiadłości. Gdy ogromna brama z kutego żelaza powoli się przed nimi rozwarła, Olivia usłyszała chrzęszczący pod kołami żwir, a w światłach samochodu ujrzała długi podjazd. Wyobrażała sobie, że na końcu takiej podróży powita ją w drzwiach lokaj w liberii, ze srebrną tacą pełną Krwawych Mary, lub łysy karzeł w fotelu na kółkach, metalowym pazurem głaszczący hołubionego na kolanach tłustego kocura.

W rzeczy samej powitał ją lokaj, niezwykle dworny mężczyzna w uniformie, który poinformował, że jej bagaże już dotarły, po czym powiódł po kamiennych schodach do imponującego korytarza. Wykładane boazerią ściany zdobiły olejne obrazy, a na piętro prowadziła szeroka klatka schodowa z ciemnego drewna.

Zapytał, czy życzy sobie, aby do pokoju podano jej kolację czy raczej „gorący półmisek”. Nie bardzo wiedziała, co też to może być takiego ten „gorący półmisek”, ale propozycja wydała jej się niezwykle kusząca – wyobraziła sobie pastę z krewetek, grzanki z serem, Gentleman's Relish* i nasączany sherry biszkopt z owocami i śmietaną – powiedziała więc, że i owszem, chętnie się skusi.

* Gentleman's Relish (ang.) – dodatek do potraw, przygotowywany według starej, trzymanej w tajemnicy receptury, w skład której wchodzą sardela, egzotyczne zioła i przyprawy.

Kiedy ujrzała łóżko, cała reszta przestała ją interesować. Wyczerpana, z uczuciem prawdziwej rozkoszy wsunęła się pomiędzy świeżuteńkie białe prześcieradła, z niekłamaną radością odkrywając, iż termofor i pikowana kołdra są ułożone jakby specjalnie dla niej.

Olivii nigdy nie było dane dowiedzieć się, co wchodziło w skład gorącego półmiska. Kiedy otworzyła oczy, okazało się, że nastał ranek, a ona cierpiała na typowy syndrom podróżnika, to znaczy nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Po omacku sięgnęła do nocnej lampki. W pokoju było ciemno, lecz przez szczeliny w grubych zasłonach prześwitywało jasne słońce. Olivia leżała na wielkim łożu z kolumnami i grubymi draperiami z perkalu. Gdzieś w oddali słychać było beczenie owiec. W Hondurasie nie była z całą pewnością.

Spuściła nogi z posłania i usiadła na skraju łóżka. Bolało ją całe ciało. Była odwodniona i czuła się paskudnie. Podeszła do okna, rozsunęła zasłony i roztoczył się przed nią widok na wspaniały ogród w angielskiej wiejskiej posiadłości: trawniki, idealnie przycięte żywopłoty i kamienny taras w kolorze miodu tuż pod jej oknami. Pokryte mchem stopnie, z udającymi greckie wazami po obydwu stronach prowadziły na trawnik, na którym rozstawione były bramki do krokieta. Za trawnikiem rosły kasztany, teraz pozbawione liści, a jeszcze dalej ciągnęły się zielonoszare wzgórza poprzecinane kamiennymi murkami i widać było dym unoszący się z kominów na szarych dachach, skupionych wokół kościelnej wieży.

Odwróciła się i spojrzała na pokój. Jakimś cudem znalazła się w nim jej brązowooliwkowa torba, a w niej wszystkie rzeczy, do których dostarczenia z jej mieszkania zobowiązał się profesor Widgett. Pod drzwiami dostrzegła kopertę. Zawierała mapkę posiadłości, numer, pod który powinna zadzwonić, gdy będzie gotowa na śniadanie, i notatkę o treści: „Zaraz po śniadaniu zgłosić się do pokoju techniczno-operacyjnego”.

43

BEZPIECZNY DOM MI6, COTSWOLD

Olivia mrużąc oczy, wpatrywała się w ekran komputera. Siedziała w kabinie pełnej komputerów i operatorów. Technik przerzucał zdjęcia, które ona zrobiła swoim miniaturowym cyfrowym aparatem.

– A co to jest dokładnie? – spytał.

– Eee… – wyjąkała.

Na zdjęciu widniał czarny umięśniony męski tors i uda, wyłaniające się z czerwonych kąpielówek z imponującym wybrzuszeniem.

– Moglibyśmy przejść dalej? – spytała dziarsko.

– Wspaniałe ujęcie – odezwał się męski głos. Obróciła się.

Za nią stał profesor Widgett, z zainteresowaniem wpatrujący się w obficie wypełnione kąpielówki.

– Robiłam zdjęcie z biodra – niezbyt przekonująco próbowała się tłumaczyć.

– Najwyraźniej. Czy on się jakoś nazywa, czy też ma tylko kod kreskowy? – spytał Widgett.

– Winston.

– Ach, Winston.

– Czy możemy już obejrzeć następne zdjęcie?

– Nie. Więc to wszystko są przyszłe-niedoszłe gwiazdki, zgromadzone wokół basenu Feramo? Co oni tam robili? Obsługiwali go?

– Nie wiem.

– Nie. – Spojrzał na ekran, po czym westchnął jakby znudzony i popatrzył na nią z głową przekrzywioną na bok. – Nie. Rzadko coś wiemy. Ale jak myślisz? Co ci węch podpowiadał? – Patrzył na nią, szeroko wybałuszając oczy. Przez chwilę wyglądał naprawdę przerażająco. – Co ci mówi przeczucie?

– Myślę, że ich rekrutował. Wykorzystywał do czegoś.

– A oni? Mieli tego świadomość? Wiedzieli, do czego? Zastanowiła się przez chwilę.

– Nie – powiedziała.

– A ty?

– Myślę, że ma to coś wspólnego z Hollywood. – Spojrzała na wybrzuszone kąpielówki. – Feramo nienawidzi Hollywood i wszystkich, którzy się tam kręcą. Czy moglibyśmy przejść do następnego zdjęcia?

– Doskonale. Jak mus, to mus. Następne, Dodd. A niech mnie, cóż my tu mamy?

Olivia miała ochotę trzasnąć głową w znajdujące się przed nią biurko. Co ona sobie wyobrażała? Następne zdjęcie ukazywało zbliżenie czarnego gumowego V z zamkami błyskawicznymi po obu stronach. Wyłaniał się z niego opalony na brąz, płaski i twardy jak skała brzuch.

– Ojej. Chyba nie najlepsze te zdjęcia – jęknęła Olivia, zdając sobie sprawę, że tym razem ma przed sobą zbliżenie krocza Mortona C.

– Nie ująłbym tego w ten sposób, moja droga – mruknął Widgett.

– Spróbuj następne. Może wtedy uda mi się ustalić, kto to jest.

Z ciężkim westchnieniem technik przeszedł do kolejnego zdjęcia. Ono również przedstawiało Mortona C, tym razem od tyłu, z pianką do nurkowania naciągniętą tylko do pasa, przez co każdy mógł podziwiać jego idealny tors i bary. Morton C spoglądał przez ramię, w pozie panienek z plakatów z lat pięćdziesiątych.

– Nad wyraz ponętny – zauważył Widgett.

– On wcale nie jest ponętny – zezłościła się upokorzona. – To ten facet, o którym panu mówiłam. Ten, który celował do mnie z pistoletu. Prawdziwa menda.

Widgett wykrzywił usta, wyraźnie rozbawiony.

– Ooch! Menda? To ten, który według nas pracuje dla Monsieur Feramo, czy tak? Tylko jako kto? Alfons? Kochanek?

– Według mnie Feramo przyjął go stosunkowo niedawno jako instruktora nurkowania dla gwiazdek. Jeśli mam być szczera, uważam, że grał na wszystkich frontach. Najpierw udawał, że jest jednym z nurków. W barze i na łodzi gadał ze wszystkimi. Po prostu wszystkich wykorzystywał.

Widgett nachylił się do przodu i z uniesionymi po szelmowsku brwiami wyszeptał:

– Miałaś go?

– Nie, nie miałam – wysyczała Olivia, z wściekłością wpatrując się w ekran. Najbardziej denerwowało ją, że Morton C prezentował się naprawdę niezwykle atrakcyjnie. Miał ten niebezpieczny, skupiony wyraz twarzy, który od razu przykuł jej uwagę, jeszcze w Hondurasie.

– Szkoda. Wygląda na interesującego faceta.

– To płytka, podstępna menda. Niewiele lepszy od zwykłej prostytutki.

Z tyłu pokoju dobiegło lekkie kaszlnięcie. Profesor Widgett ostentacyjnie przyglądał się swoim paznokciom, gdy z jednej z komputerowych kabinek wyłoniła się postać. Postać znajoma, choć w nieznajomych ubraniach – w ciemnym garniturze, koszuli i z poluzowanym pod szyją krawatem. Krótko ścięte włosy nie były już utlenione. Widgett obejrzał się.

– Mówi, że jesteś „niewiele lepszy od zwykłej prostytutki”.

– Tak jest, proszę pana – powiedział Morton C.

– Czym to ona cię dźgnęła?

– Szpilką do kapelusza, proszę pana – odparł oschle Morton C, wychodząc z kabiny.

Widgett wyprostował się i wstał.

– Panno Joules, pozwoli pani sobie przedstawić Scotta Ridia z CIA, dawniej ze Specjalnych Służb Morskich, i jedną z najjaśniejszych gwiazd w Instytucie Technologii w Massachusetts. – Przesadnie wymawiał wszystkie „ts” i „ss”, jakby był Lawrence'em Olivięrem na scenie. – Będzie stał u steru naszej obecnej operacji. Mimo iż był odrobinę za panią w namierzaniu naszego celu.

– Witam w drużynie – powiedział Scott Rich i trochę nerwowo skinął Olivii głową.

– Witam w drużynie?! – krzyknęła. – Jak śmiesz?!

– Słucham?

– Nie udawaj głupka. Dobrze słyszałeś.

– Wybacz – zwrócił się Widgett do technika komputerowego. – Może być trochę niemiło.

– Co tam robiłeś?

– Prowadziłem inwigilację – powiedział Morton C łamane przez Scott Rich z CIA.

– To wiem. Pytam, co robiłeś? Skoro pracowałeś dla CIA, dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Może powinnaś się była domyślić.

– Myślałam, że pracujesz dla Feramo.

– I vice versa – odparł Scott Rich.

– Co to… czyżbyś sugerował…? Jak śmiesz?!

– Nie chciałbym być złośliwy… – mruknął Widgett do technika, jak gdyby byli na spotkaniu kółka krawieckiego. – Ale czy nie nazwała go przed chwilą zwykłą prostytutką?

– Gdybym ci powiedział, mogłabyś powiedzieć jemu.

– Gdybyś mi powiedział, moglibyśmy razem dojść do tego, co on naprawdę robi. Zostałabym.

– Zgadzam się z nią – rzekł Widgett do technika, wciąż tym samym plotkarskim tonem. – Trudno pojąć, czemu tak szybko starał się ją stamtąd wydostać. Czyżby kierowała nim jakaś nie najlepiej pojęta rycerskość?

– Rycerskość? Rycerskość? – Olivia wściekła się już nie na żarty. – Wykorzystywałeś mnie od chwili, kiedy tylko mnie zobaczyłeś.

– Gdybym naprawdę chciał cię wykorzystać, zrobiłbym wszystko, żebyś została.

– Wykorzystałbyś mnie jeszcze przedtem, gdybym ci pozwoliła, i doskonale wiesz, o czym teraz mówię.

– Dobrze już, dobrze, wystarczy tego – przerwał im Widgett tonem nieznoszącym sprzeciwu. Błysk zimnej obojętności zdradził jej, że niejeden trudny rozkaz przyszło mu w przeszłości wydać. – Dogadajcie się, a ja czekam na was oboje na schodach przed domem. Znajdźcie sobie w składziku kalosze i płaszcze.

– Po co? – zdziwił się Scott Rich.

– Bo pogoda niezbyt sprzyja, żebyś włóczył się po lesie wystrojony jak kelner, nie uważasz?

Przed drzwiami pokoju operacyjnego czekała na nich gospodyni. Poprowadziła ich na dół ciemnymi, wykładanymi drewnem schodami, przez pomieszczenia kuchenne pełne wyszorowanych do czysta drewnianych stołów, gorących rur i zapachów pieczonego ciasta. W ciepłym składziku, wyłożonym białą boazerią, na hakach, półkach i wieszakach znajdowały się przeróżne buty, szale, skarpety i płaszcze, wszystkie w idealnym porządku. Był to widok miły i kojący, lecz nie do końca.

– Dlaczego zabiłeś Dwayne'a? – zasyczała Olivia, wkładając grube skarpety i zielone kalosze.

– O czym ty mówisz? – spytał Scott Rich, wciągając przez głowę czarny sweter. – Ja nie zabiłem Dwayne'a. Jezu!

– Nie udawaj, że to był rekin – powiedziała, wkładając gruby pulower.

– Jeśli chcesz znać prawdę, oto kilka smakowitych szczegółów: Dwayne sam zszedł za nurkami Feramo. Pod wodą wdał się z nimi w bijatykę. Ktoś wyciągnął nóż. Nadpływały rekiny. Ludzie Feramo wciągnęli go na swoją łódź. Płynąłem za nimi, nie zbliżając się zanadto. Następne, co zobaczyłem, to spadające z łodzi kawałki Dwayne'a, z czego postanowił skorzystać każdy drapieżnik po tej stronie Tobago. A tak przy okazji, to nałożyłaś sweter na lewą stronę i tyłem do przodu.

Niepewnie spojrzała w dół, po czym zdjęła sweter i włożyła go na powrót, tym razem już jak należy.

– To ty podrzuciłeś paczkę kokainy do mojego pokoju w Tegucigalpa, prawda? – spytała, gdy Scott otworzył drzwi, by ją przepuścić.

– Nie – powiedział.

– Nie kłam.

Wyglądał jak wiejski dziedzic. Uświadomiła sobie, że ona prawdopodobnie wygląda jak małżonka wiejskiego dziedzica. Zadrżała, gdy uderzył ją podmuch zimnego powietrza.

Skręcili za róg i piękna bryła domu ukazała im się w całej krasie: elżbietański dwór z wysokimi kwadratowymi kominami i wielodzielnymi oknami, w idealnych proporcjach zbudowany z pięknego kamienia z Cotswold.

– Nie podrzuciłem ci koki do pokoju.

– W takim razie kto? – spytała. – I co robiłeś w tunelu? Nieomal mnie zabiłeś.

– Zabiłem cię? – powtórzył za nią Scott Rich.

Na stopniach czekał Widgett. Kiedy ich ujrzał, ruszył na spotkanie przez trawnik, w rozwianym płaszczu i szaliku.

– Uratowałem ci w tym tunelu życie. Dałem ci swoje powietrze. Zachowaliście się jak idioci, schodząc na dół bez postawienia bojki.

– Wielki Boże. A wy wciąż się kłócicie? – spytał Widgett, gdy się do siebie zbliżyli. – Chodźcie, pójdziemy do lasu. Olivio, po powrocie do domu poproszę cię, żebyś podpisała zobowiązanie dochowania tajemnicy państwowej, dobrze?

– Tak jest, proszę pana – wydukała Olivia, nie posiadając się z podekscytowania. – Bezzwłocznie.

– Otóż to, tak sobie właśnie pomyślałem, że to ci się spodoba – powiedział Widgett. – Wszystko, co tu usłyszysz, nie ma prawa wyjść na zewnątrz. Zrozumiano? Albo trafisz do Tower.

Był rześki zimowy dzień, a powietrze przepełniały zapachy typowe dla angielskiej wsi – głównie nawozu. Olivia szła leśną ścieżką w ślad za dwoma szpiegami i wdychając woń wilgotnego lasu i gnijącej grzybni, z radością właziła w każdą napotkaną kałużę. Zdążyła już zapomnieć, jak miło się wędruje, gdy przed chłodem chroni nas ciepłe ubranie. Zauważyła zamontowaną na drzewie kamerę, po chwili drugą, aż wreszcie przez zasnuty mgłą las zamajaczyło jej wysokie ogrodzenie, od góry dodatkowo zabezpieczone czterema zwojami kolczastego drutu, a za nim żołnierz w maskującym mundurze. Scott Rich zatrzymał się i odwrócił w jej stronę.

– Z prawdziwą przykrością ośmielamy się przeszkodzić ci w twoich rozmyślaniach – powiedział. – Ale czy istnieje szansa, że przyłączysz się do naszej rozmowy, czy wolisz raczej chlapać się w błocie?

– Przecież i tak nic nie słyszę. Idziecie przodem, a ja muszę was gonić.

– Wielki Boże, to się staje nie do zniesienia – rzekł, odwracając się Widgett. – Zupełnie jak wstęp do kiepskiej komedii romantycznej.

W zimnym powietrzu twarz Widgetta wyglądała jeszcze bardziej niesamowicie. Przez jego skórę przeświecały czerwone żyły, a pod oczami pojawiły się sine podkówki. Wyglądał, jakby faktycznie już nie żył – chodzące zwłoki.

– Pojawiają się dwa kluczowe pytania – powiedział Scott Rich, nie zwracając na niego uwagi. – Po pierwsze: co oni planują? Z tego, co donosi wywiad, wynika, że…

– Boże, wywiad donosi. Nie znoszę tego powiedzenia – zdenerwował się Widgett. – Wywiad donosi. Wywiad donosi. Zacofany wywiad. Potrzebujemy więcej ludzi w terenie. Istot ludzkich, po ludzku reagujących na inne istoty ludzkie.

– Z danych zebranych przez wywiad niezbicie wynika, że atakami zagrożone są Londyn i Los Angeles.

– Podobnie jak Sydney, Nowy Jork, Barcelona, Singapur, San Francisco, Bilbao, Bogota, Bolton, Bognor i wszystkie miejsca, do których ludzie wysyłają e-maile – mruknął Widgett.

Scott Rich na wpół przymknął powieki. Olivia zaczynała się już domyślać, że niejednokrotnie tylko w ten sposób będzie dawał znać, że jest co najmniej wściekły.

– W porządku. Mamy tutaj istotę ludzką. Jest do twojej dyspozycji – powiedział i oparł się o drzewo.

Widgett wyraźnie się nad czymś zastanawiał, zagryzając wargę, a może sztuczną szczękę. Wbił w nią spojrzenie swoich przenikliwych niebieskich oczu.

– Dwa pytania. Po pierwsze: jaką Feramo szykuje nam niespodziankę? Nurków w kanalizacji, w zbiornikach – w systemach chłodzących elektrowni atomowych? Po drugie: z hotelu w Hondurasie przerzucają materiały wybuchowe do południowej Kalifornii. Jak to robią?

– Tym właśnie zajmowali się w Hondurasie?

– Tak – powiedział Scott Rich z twarzą pozbawioną wyrazu.

– Skąd wiesz?

– Bo znalazłem C4 na szczycie jaskini, z której ty właśnie wypływałaś.

Olivia spuściła wzrok i zmarszczyła czoło, przypomniało jej się bowiem, jak to z zachwytem podziwiała ryby, nie mogąc się nadziwić, że są takie kolorowe.

– Tak więc… agentko Joules – powiedział Widgett. – Czy jakieś myśli kryją się za tą uroczą buźką?

Spojrzała na niego ostro. Jej umysł nie funkcjonował jak należy. Za bardzo się wszystkim przejmowała, bo też za bardzo chciała odnieść sukces jako szpieg.

– Muszę się nad tym zastanowić – powiedziała cichutko.

Widgett i Scott Rich wymienili spojrzenia. U jednego wyczuła rozczarowanie, pogardę u drugiego.

– Pójdziemy dalej? – zaproponował Widgett.

Dwie tak kompletnie niepasujące do siebie postaci podjęły przerwany marsz. Szli pogrążeni w poważnej dyskusji, jeden nienaturalnie wysoki, w rozwianym płaszczu i łopoczącym szaliku, gestykulujący teatralnie, drugi silny, skupiony, opanowany. Olivia dreptała za nimi nieszczęśliwa. Czuła się jak legendarny cudowny skrzypek, który wkroczył na scenę, zagrał kilka fałszywych nut i zawiódł wszystkich. Stres spowodowany wszystkimi tymi dziwacznymi przeżyciami zaczynał dawać się jej we znaki. Czuła się wyczerpana, znużona i bezużyteczna. „Oddychaj, oddychaj, uspokój się, uspokój, nie wpadaj w panikę”, powtarzała w myślach, starając się przypomnieć sobie życiowe zasady.

„Nigdy nie wpadać w panikę. Zatrzymać się, oddychać, myśleć.

Nigdy nie jest ani tak dobrze, ani tak źle, jak się wydaje.

W obliczu klęski pomyśl:»Och, pieprzyć to«„.

– Przepraszam! – zawołała, przyspieszając, by ich dogonić. – Przepraszam! Wiem, jak przemycają materiały wybuchowe!

– Chwała Bogu! – westchnął Widgett. – Powiedz nam, proszę.

– W Hondurasie przewożą je lądem, a potem na łodziach wzdłuż wybrzeży Pacyfiku.

– Tak, do tego zdołaliśmy dojść sami – powiedział Scott. – Pytanie tylko, jak wwożą je na terytorium Stanów?

– Myślę, że ładują je na eleganckie jachty, a potem – na jachtach albo na Katalinie, u Feramo – chowają w deskach surfingowych.

Obaj mężczyźni zatrzymali się i spojrzeli na nią.

– Później jachtami przewożą deski jak najbliżej brzegu. Obciążają je i topią albo na dnie, albo umocowane na linach. Potem ich surfingowcy schodzą pod wodę w akwalungach, zabierają deski, topią sprzęt do nurkowania, na deskach dopływają do brzegu w Malibu i odjeżdżają z nimi w swoich samochodach kempingowych.

Zapadła kompletna cisza.

– Hmm, wspaniała praca myślowa – mruknął wreszcie Widgett. – A oparta na…?

– Widziałam, jak ćwiczą to w Hondurasie. Na Popayan opłynęłam cypel i widziałam, jak zatapiają deski, a potem na nich wypływają i surfują.

– Czy nie tego właśnie miałeś szukać, Scott? – spytał Widgett. – A może byłeś zbyt zajęty wylewaniem wina z pluskwy? Puligny-Montrachet, o ile się nie mylę?

– Niech się pan zamknie, bardzo proszę.

– Więc schowałeś pluskwę w donicy z drzewkiem figowym u Feramo? – domyśliła się Olivia.

– I w kaktusie. Zresztą w twoim też, skoro już o tym mowa.

– A ty na jedną rzuciłaś sweter, drugą zalałaś kieliszkiem Cristal, trzecią białym winem. Louis Jadot, rocznik dziewięćdziesiąty szósty, czy tak?

– Dziewięćdziesiąty piąty – sprostowała Olivia.

– To musiało być przykre. – Widgett pokiwał głową.

– Owszem – zgodziła się Olivia.

– Karl, cześć – mówił Scott do telefonu. – Niech sekcja H sprawdzi surfingowców na wybrzeżu południowej Kalifornii, dobra? Skoncentrujcie się na Malibu Lagoon. Szukajcie w deskach C4. I poślij też ludzi na Katalinę – tajniakow – niech sprawdzą przystanie. Gdzie jest to miejsce, Olivio? Olivio? Gdzie Feramo ma przystań na Katalinie?

– Och, ee, na prawo od Avalon.

– Na prawo?

– Na wschód. A może na zachód? No wiesz, na prawo, jak się patrzy na Katalinę od strony Los Angeles. Za cyplem, od strony oceanu, w kierunku Hawajów.

Scott Rich westchnął.

– Po prostu sprawdź wszystko po kolei.

– Pysznie. A więc to mamy z głowy – ucieszył się Widgett. – A teraz cele. Jakieś pomysły?

Olivia przedstawiła im swoje teorie o zatrutym rycyną kremie do twarzy, acetylenie w systemach chłodzących elektrowni nuklearnych, atakach na studia.

– Ale to dość szeroki zakres – powiedziała na koniec. – Żeby go zawęzić, musiałabym spędzić z Feramo trochę więcej czasu.

– Idealnie byłoby skorzystać z jego oferty i pojechać do Sudanu – stwierdził Widgett. – Co w każdych okolicznościach może być niezwykle interesujące.

– Musiałby być szalony, żeby cię tam zabierać – zauważył Scott.

– On j e s t szalony.

– Jest szalony, że cię wypuścił.

– Serdeczne dzięki – powiedziała Olivia i pomyślała sobie, że może ten Scott Rich nie jest jednak taki zły.

– Ponieważ było oczywiste, że go wydasz. Co zresztą zrobiłaś.

– On mi ufa. Myśli, że jestem jego sokołem.

Scott wydał jakiś dziwny odgłos.

– Coś ci się nie podoba, Scotcie, Richu, Mortonie czy też jak się tam naprawdę nazywasz?

– Owszem, Rachel, Olivio, Pixie czy też jak się tam, do cholery, postanowiłaś dzisiaj nazywać…

– Panie Boże Wszechmogący – jęknął przeciągle Widgett, wyciągając chustkę, by otrzeć sobie nią czoło. – Przecież właśnie na przybieraniu różnych tożsamości polega praca szpiega. Pozwolę sobie przypomnieć, że są wśród nas tacy, co jako drag queen spędzili dwa pełne sezony w Aswan Cataract Hotel.

– Otóż to, s z p i e g a – zauważył kwaśno Scott Rich.

– I to czyni naszą pannę Joules osobą tak interesującą – powiedział Widgett. – Ona jest urodzonym szpiegiem. Pozostaje tylko kwestią otwartą, czy jeśli Pierre Feramo – wymówił nazwisko z przesadnym francuskim akcentem – zgodnie z daną obietnicą rzeczywiście zadzwoni, by zwabić cię do swojego beduińskiego matecznika na wzgórzach Morza Czerwonego, zgodzisz się pojechać?

– Tak – odparła poważnie Olivia.

– Naprawdę? – spytał Scott Rich, wbijając w nią spojrzenie swoich przenikliwych szarych oczu. – Nawet jeżeli zrobi to tylko po to, żeby cię zabić?

– Gdyby faktycznie chciał mnie zabić, myślę, że zrobiłby to raczej w Hondurasie.

– Och, bez wątpienia – zgodził się Widgett. – Gość może mieć całe mnóstwo powodów, by pragnąć porwać agentkę Joules na pustynię. Czytałeś chyba Arabskie noce? Wielce erotyczna książka. Ośmielam się twierdzić, że dziewczyna porwana przez Beduina może liczyć na naprawdę ogniste noce spędzone w jego namiocie.

– A co potem? – spytał Scott Rich, przechylając ze złością głowę.

44

Minęło już pięć dni, odkąd Olivia rozstała się z Feramo na Bay Islands, a on wciąż jeszcze nie zadzwonił. Zespół, w skład którego, niestety, najwyraźniej wchodziła teraz również Suraya Tajna Suka, od śniadania przebywał w pokoju w piwnicy. Dzięki jakimś niesamowicie skomplikowanym elektronicznym manewrom Scott Rich przekierował fałszywy numer, który Olivia podała Feramo, bezpośrednio do sali techniczno-operacyjnej, tak więc jeśli Pierre zadzwoni, połączy się bezpośrednio z nimi.

Zegar w sali operacyjnej był bardzo praktyczny i przypominał Olivii zegar, jaki zapamiętała ze szkoły: duża biała tarcza, czarne cyfry i mała czerwona wskazówka. W szkole wpatrywała się w zegar, modląc się, by wskazówki jak najszybciej pokazały czwartą po południu. Czerwona mała wskazówka stanęła na czwórce. Była czwarta po południu, dziewiąta rano w Hondurasie, piątego dnia odkąd – z paskudnie obslinionym i wyssanym palcem – udało jej się wreszcie uwolnić od Feramo.

Scott Rich, profesor Widgett, Olivia, technik Dodd i Suraya, zgodnie – choć niektórzy dyskretnie, inni zaś ostentacyjnie – spoglądali na zmianę na zegar, myśląc sobie – tak przynajmniej zdawało się Olivii – mniej więcej to samo: „Zmyśliła to wszystko. On wcale nie jest nią zainteresowany. I nie zadzwoni”.

– Rich, mój drogi chłopcze. Czy jesteś całkowicie pewny, że połączyłeś te druty jak należy? – spytał Widgett, biorąc do ust kęs foie gras na toście, przysłane do sali na jego polecenie. – Strasznie dużo różnych guziczków tu przyciskasz.

– Tak – odparł Scott Rich, nie odrywając wzroku od komputera.

– On nie zadzwoni, prawda? – powiedziała Suraya.

– Ty powinnaś do niego zadzwonić – rzekł Scott Rich.

– To by go tylko odstraszyło – nie ustępowała Olivia. – To on musi być myśliwym.

– Wydawało mi się, że jesteś jego sokołem – zauważył Scott Rich. – A może raczej papużką?

Odwrócił się i wdał w rozmowę z technikiem, przy czym obaj w skupieniu wpatrywali się w ekran monitora. Na jednej połowie widoczne były zrobione ukradkiem przez Olivię zdjęcia Feramo, na drugiej zaś podobizny znanych terrorystów Al-Kaidy. Od czasu do czasu coś zmieniali i Feramo ukazywał się w turbanie i z kałasznikowem, Feramo w kraciastej koszuli w hamburskim barze, Feramo z innym nosem, Feramo w koszuli nocnej ze sterczącymi dęba włosami.

– W zasadzie zgadzam się ze Scottem – odezwała się Suraya, kładąc swoje długie, przystrojone w dżinsy nogi na biurku.

– Jeśli nie zadzwoni, to znaczy, że przestał się mną interesować, więc nie ma sensu, żebym ja dzwoniła do niego.

– Dajże spokój – parsknęła Suraya. – To nie jest Randka w ciemno. Po prostu brak ci pewności siebie. Naprawdę mu się podobasz. Pierre lubi silne kobiety. Uważam, że absolutnie powinnaś do niego zadzwonić.

Scott Rich nachylił się do przodu, łokcie oparł na kolanach, brodę na kciukach i patrzył na Widgetta z tym samym skupionym wyrazem twarzy, który zwrócił uwagę Olivii w barze w Hondurasie.

– A co ty myślisz? – spytał profesora.

Widgett wyprostował szyję i przez zaciśnięte zęby wciągnął powietrze.

– Jest takie stare sudańskie powiedzenie: „Tam, gdzie kobieta i mężczyzna są razem, jest też i diabeł”. Kobieta w oczach Araba jest jak zwierzę: gotowa uprawiać seks z każdym mężczyzną, który się napatoczy, jak gdyby w ogóle o niczym innym nie myślała.

– Doprawdy? – Scott Rich wyprostował się i ze złośliwym uśmieszkiem popatrzył przelotnie na Olivię.

– Nawet dzisiaj w pewnych rejonach nadal panuje niezachwiane przekonanie, że jeżeli mężczyzna znajdzie się sam na sam z kobietą, stosunek intymny jest rzeczą nieuniknioną.

Olivia rozwścieczona wróciła pamięcią do tamtej nocy na Bell Key: całujący ją Morton C, przywierający do niej całym ciałem, wsuwający jej rękę w dżinsy. Na ułamek sekundy ich spojrzenia się spotkały i nabrała dziwnego przekonania, że i jego myśli podążają w tym samym kierunku.

– Nie tak dawno przeprowadzono badania – mówił dalej Widgett. – Spytano grupę arabskich studentów z Sudanu, co by zrobili, gdyby po powrocie do domu zastali w nim obcego mężczyznę. Odpowiedzieli niemal jednogłośnie, że by go zabili.

– Chryste – jęknął Scott Rich. – Muszę uważać, żeby tam nie jechać jako hydraulik.

– Stąd w niektórych krajach arabskich ta obsesja na punkcie czystości – czarczafy, burki, obrzezanie łechtaczki. Na kobietę patrzy się wyłącznie z erotycznego punktu widzenia: jeśli jest twoja, trzeba jej strzec, jeśli należy do innego, zdobyć.

– No dobrze, skoro więc w oczach Feramo Olivia tak czy owak jest nienasyconą bestią seksu, dlaczego nie może do niego zadzwonić? – spytał Scott Rich. – Ale jeszcze jedno, jak islam się zapatruje na seks pozamałżeński?

Olivia popatrzyła na niego, myśląc: „Sam mogłeś się wysilić, żeby co nieco się na ten temat dowiedzieć”.

– Cóż, to jest interesujące – rzekł Widgett. – Zwłaszcza w przypadku Feramo i jego beduińskiego romantyzmu – pragnie porwać ją na konia i gnać z nią przez pustynię w stronę zachodzącego słońca. Beduiński etos jest wcześniejszy od islamu. Ma zasadnicze znaczenie dla psychiki. Jeśli się weźmie Arabskie noce, bez trudu da się zauważyć, że ten sposób myślenia, mentalność pustynnego Beduina – nomady jest ważniejsza od moralności. Gdy seksualna zdobycz bohatera jest skutkiem jego odwagi, sprytu lub zwykłego szczęścia, traktuje się ją nie jako niemoralną, lecz bohaterską.

– No właśnie. Musi więc złamać moją wolę i pokonać mnie – powiedziała Olivia. – Nie będzie się czuł jak bohater, jeśli sama do niego zadzwonię i podam mu numer lotu.

Scott Rich podał jej słuchawkę.

– Dzwoń.

– To znaczy, że cała ta dyskusja była w zasadzie bezprzedmiotowa?

– Zadzwoń do niego. Nie wspominaj nic o przyjeździe ani o sokołach. Po prostu powiedz mu, że szczęśliwie dotarłaś do domu, i podziękuj za wyśmienite wino i darmowy pobyt w jego hotelu.

– Hmm – powiedział tylko Widgett, przyglądając się Scottowi swymi zimnymi niebieskimi oczami i spokojnie przeżuwając tost.

– On do niej nie zadzwoni – upierał się Scott Rich. – Nie zaprosi jej do Sudanu, zresztą ona wcale nie ma po co tam jechać. To idiotyczne. Muszę się tylko dowiedzieć, gdzie on jest. Dzwoń – powtórzył, trzymając słuchawkę w wyciągniętej ręce.

– Dobrze – powiedziała ze słodyczą Olivia. – Wystarczy, że wybiorę numer?

– Nie, ja to zrobię – burknął ponuro, po czym odwrócił się do swoich ekranów i klawiatur, rzuciwszy jeszcze przez ramię szybkie, niepewne spojrzenie. Po chwili już tkwił z technikiem w tylko im znanym elektronicznym świecie. Obaj coś naciskali, sprawdzali i spoglądali na siebie porozumiewawczo. Scott Rich, przy całym swoim pozornym opanowaniu i zewnętrznym chłodzie, w gruncie rzeczy niewiele różnił się od niechlujnych technomaniaków. Spróbowała wyobrazić go sobie z obwisłym bandziochem w wielkim żółtym T-shircie z jakimś kretyńskim napisem, kiedy z kumplami popija piwo z beczki.

Obrócił się na swoim krześle.

– Gotowa?

– Jasne – powiedziała radośnie, przykładając słuchawkę do ucha. – Tylko powiedz, kiedy.

Guziczki zostały powciskane. Zadzwonił telefon. Olivia poczuła, jak strach chwytają za gardło.

– Słucham? – spytała załamującym się głosem.

– Dzień dobry. – Kobiecy głos. – Nazywam się Berneen Neerkin. Dzwonię z MCI Worldcom. Korzystając z okazji, chcemy panią zapoznać z naszym nowym pakietem czasu antenowego…

Telesprzedawcy! Olivia starała się zapanować nad miną. Nieomylnemu technobogowi Scottowi Richowi pomyliły się kabelki. Zauważyła wyraz jego twarzy i poczuła, jak w jej gardle narasta śmiech. Spróbowała pomyśleć o czymś poważnym, jak śmierć albo fatalna nowa fryzura, na próżno jednak. Zaczęła się trząść i nie umiała sobie przypomnieć, jak jej twarz powinna wyglądać normalnie.

Scott Rich zerwał się na nogi. Spojrzał na nią bardzo poważnie, jak nauczyciel na niesforną uczennicę. To tylko rozśmieszyło ją jeszcze bardziej. Pokręcił głową i wrócił do swojego komputera.

– Muszę napić się wody – wykrztusiła Olivia i czerwona na twarzy jak burak wybiegła na korytarz, gdzie trzęsąc się ze śmiechu, musiała oprzeć się o ścianę, by otrzeć łzy z oczu. Gdy szła do łazienki, komizm sytuacji wciąż nie przestawał jej śmieszyć. Dopiero kiedy spryskała sobie twarz wodą i posiedziała w łazience kilka minut, mogła powiedzieć, że udało jej się zapanować nad ostatnimi atakami śmiechu, zbierającymi jej się w gardle. Mimo to wciąż nie była pewna, czyjej zwycięstwo jest całkowite.

Gdy wracała korytarzem, z sali techniczno-operacyjnej dobiegły ją podniesione głosy.

– Przecież nie możemy zamknąć całej Kalifornii. Mamy C4, mamy rycynę, możliwe powiązania z firmami płetwonurków. Dokąd nas to prowadzi? Kalifornia jest trzy razy większa niż ten wasz mały, ciemny, nieoświecony kraik.

– Dobrze już, dobrze – rozległ się głos Widgetta.

– Gdzie mamy zacząć? W południowej Kalifornii są główne porty morskie, w Bay Area, Ventura, Los Angeles i San Diego. Są cztery elektrownie atomowe i pod każdym większym miastem tysiące mil szerokośrednicowych tuneli wodnych, kanalizacyjnych i melioracyjnych. Mamy akwedukty, mosty, zbiorniki, tamy i bazy wojskowe. Co, według ciebie, powinniśmy zrobić? Ewakuować cały stan? To jak szukanie igły w stogu siana. Naszą jedyną szansą jest rozwalić tę komórkę Takfiri i dowiedzieć się, co zamierzają. Najlepiej od razu.

– Posłuchaj, młodzieńcze, jeżeli rozwalisz komórkę, istnieje niebezpieczeństwo, że plan albo urządzenie – cokolwiek by to było- jest już gotowe i na miejscu. Zorientują się, że już po nich, i odpalą wcześniej. Przeczucie mi mówi, że i tak niczego z nich nie wyciśniesz, ponieważ nikt nie zna całego planu. Jedyną osobą, która może wiedzieć coś więcej, jest Feramo i dlatego pryśnie z Hondurasu, jak tylko wyczuje najmniejsze zagrożenie. Na twoim miejscu kazałbym ludziom natychmiast zakończyć wszystkie podwodne prace konserwatorskie i remontowe i wysłać ekipy, żeby sprawdzali pracowników, szkoły dla nurków, wszystko, co budzi jakiekolwiek podejrzenia.

– Zdajesz sobie sprawę ze skali takiej operacji? Musimy tylko znaleźć Feramo. Gdy go znajdziemy, zajrzymy do tego jego cholernego laptopa. Olivia nie jest nam do tego potrzebna.

– Posłuchaj, Rich, jeżeli istnieje możliwość wykrycia, do czego ten drań zmierza, bez wydawania trzydziestu milionów dolarów i obracania całego wschodniego Sudanu w perzynę, przy pomocy jednej tylko dziewczyny, uważam, że powinniśmy zaryzykować.

Nikt nie słyszał, jak Olivia wślizgnęła się do pokoju.

– Proszę pana, ona jest cywilem. To nieetyczne.

– Jest agentką i chętnie się tego podejmie. Cholernie bystra ta mała. Jak to się skończy, biorę ją do pracy w Służbach, jeżeli…

– Jeżeli jeszcze będzie żyła?

Olivia kaszlnęła dyskretnie. Cztery pary oczu obróciły się, by na niąspojrzeć. Niemal w tej samej chwili zadzwonił telefon.

– Jezu! Jezu! – Technik Dodd jak opętany zaczął miotać się w panice, usiłując znaleźć odpowiednie przyciski. – To on. To Feramo.

45

Scott Rich kucnął przed nią, podsłuchując rozmowę przez słuchawki. Spokojnie, dodając jèj otuchy, wpatrywał się w nią jak wtedy w tunelu, po czym skinął, że może zaczynać.

– Halo?

– Olivia?

– Tak, to ja – powiedziała.

Przy konsoli Scott Rich i technik działali gorączkowo, starając się namierzyć rozmowę. Olivia zamknęła oczy i odwróciła się razem z krzesłem, by znaleźć się do nich plecami. Musi rozmawiać z Feramo tak jak zawsze, inaczej nic z tego nie wyjdzie.

– Gdzie jesteś? – spytała, by zaoszczędzić im kłopotu. – Wciąż jeszcze na wyspie?

– Nie, nie. Jestem w drodze do Sudanu.

Olivia zamrugała zaskoczona. Czemu mówił jej to przez telefon? Czyżby był aż takim idiotą? Powróciły dawne wątpliwości. Może on jednak wcale nie jest żadnym terrorystą.

– Nie możemy długo rozmawiać, bo mój samolot wkrótce odlatuje.

– Do Chartumu?

– Nie, do Kairu.

– Fantastycznie. Będziesz podziwiał piramidy?

– Nie będę miał czasu. Odwiedzę tylko kilku wspólników i zaraz lecę do Port Sudan. Olivio, przyjedziesz tu do mnie, tak jak się umówiliśmy?

Niemal wyczuła, jak za jej plecami narasta pełna napięcia uwaga. „Taaaaak!”, miała ochotę wrzasnąć z wzniesioną triumfalnie pięścią. „Taaaaaaak!”

– Cóż, sama nie wiem – powiedziała. – Bardzo bym chciała. Rozmawiałam z Sally Hawkins i ona także jest jak najbardziej za tym, ale muszą mi dać trochę wyższą prowizję, żebym mogła…

– Olivio, przecież to nie ma znaczenia. Będziesz moim gościem. Wszystko zorganizuję.

– Nie, nie, na to nie mogę się zgodzić, przecież już ci tłumaczyłam. Och, i bardzo ci dziękuję, że tak gościnnie przyjąłeś mnie w Hondurasie.

– Mimo że musiałem cię porwać, aby móc to zrobić?

– No…

– Olivio, zaraz mam samolot. Muszę kończyć, ale zadzwonię do ciebie z Kairu. Czy jutro mniej więcej o tej samej porze złapię cię pod tym samym numerem?

– Tak.

– Poczekaj chwilę. Podam ci numer do moich agentów w Niemczech, którzy zajmują się moimi podwodnymi operacjami. Zorganizują ci przelot do Sudanu i załatwią wizy. Masz czym pisać?

W jej stronę wystrzeliły cztery różne przybory do pisania. Olivia wybrała zabytkowego złotego parkera profesora Widgetta.

– Muszę już kończyć. Do widzenia, saqr.

Scott Rich na migi pokazał jej, żeby jeszcze nie kończyła rozmowy.

– Poczekaj. Kiedy będziesz w Sudanie? Nie chciałabym przyjechać i cię nie zastać.

– Będę w Port Sudan pojutrze. We wtorek jest lot z Londynu przez Kair. Polecisz nim?

– Zastanowię się – roześmiała się Olivia. – Jesteś taki dramatyczny.

– Do widzenia, saqr.

Rozłączył się.

Obróciła się do reszty, starając się ukryć uśmieszek, który cisnął się jej na twarz.

Scott i technik wciąż jeszcze przyciskali różne guziczki. Widgett posłał jej przelotny, pełen aprobaty i nieco lubieżny uśmiech.

– Rich?! – wrzasnął. – Przepraszaj.

– Przepraszam – powiedział Scott Rich, nie podnosząc wzroku.

Kiedy skończył to, czym się zajmował, obrócił się razem z krzesłem i spojrzał na nią poważnie.

– Przepraszam, Olivio.

– Dziękuję – powiedziała. Po czym czując, jak opada w niej napięcie, w nagłym przypływie życzliwości, dodała: – Lubię ludzi, którzy potrafią przeprosić wprost, nie owijają w bawełnę i nie plotą głodnych kawałków w stylu: „Wybacz, jeśli przeze mnie poczułaś się…”, a jednocześnie za plecami krzyżują palce, żeby przeprosiny, które tak naprawdę mnie obarczają winą za błędną ocenę sytuacji, nie były ważne.

– Doskonale – powiedział Widgett. – A teraz pytanie, które od zawsze prześladuje każdego szpiega, Olivio – czy on mówił prawdę? Prawdę?

– Wiem – odparła Olivia. – Po co dzwonił z telefonu komórkowego i mówił, że jedzie do Sudanu, jeżeli jest terrorystą? Prawdziwym terrorystą?

– Zawsze twierdziłam, że nim nie jest – odezwała się Suraya. – To playboy, który bawi się w szmugiel, ale nie terrorysta.

– Znalazłeś coś jeszcze na tych zdjęciach? – Widgett spytał Scotta.

– Nie. Nic. Żadnych powiązań z Al-Kaidą.

– Jest coś, czego wam nie powiedziałam – rzekła Olivia.

Spojrzały na nią chłodne szare oczy.

– Mianowicie?

– No właśnie. Chyba powinniście sprawdzić jego matkę. Wydaje mi się, że może być Europejką, może w jakiś sposób powiązaną z Hollywood. No wiecie, ojciec Sudańczyk albo Egipcjanin, matka Europejka, która być może nawet zmarła, kiedy był jeszcze dzieckiem.

– Skąd te przypuszczenia, Olivio?

– Cóż, wspominał o swojej matce, i jeszcze… hm, czasem dziwnie się do mnie odnosił, jakbym mu kogoś przypominała. A kiedy się żegnaliśmy na Roatán, to… – Wykrzywiła twarz. – Chwycił mój palec, wsadził go sobie do ust i zaczął go ssać jak szaleniec, jakby mój palec był sutkiem, a on zagłodzonym prosiaczkiem.

– Jezu Chryste – jęknął Scott Rich.

– Coś jeszcze? – spytał Widgett.

– W zasadzie tak. Jest jeszcze coś. Feramo jest alkoholikiem.

– Co takiego?

– Jest alkoholikiem. On sam nie ma o tym pojęcia, ale to fakt.

– Przecież to muzułmanin – przypomniał im Scott Rich.

– To Takfiri – powiedziała Olivia.

Nadeszła pora kolacji. Gdy pozostali zbierali się do wyjścia, Olivia siedziała skulona przy stole i myślała o rozmowie z Feramo. Widgett, z lekko wykrzywionymi ustami, usiadł naprzeciwko. Zawsze wyglądał tak, jakby ten świat napawał go obrzydzeniem, co Olivii niezmiernie się podobało.

– Twoja uczciwość to łyżka dziegciu w beczce miodu – wychrypiał. Oczy miał zimne jak u ryby. Nagle błysnęło w nich ożywienie. – I dlatego jesteś dobrym szpiegiem. – Nachylił się przez stół, marszcząc nos. – Ludzie ci ufają, a to oznacza, że możesz ich wywieść w pole.

– Podle się czuję – powiedziała.

– I dobrze, do cholery! – odparł. – Zawsze tak się czuj. Największym zagrożeniem ludzkości są ludzie dobrzy, których korumpuje wiara we własną dobroć. Jak już zwalczysz wszystkie swoje grzechy, zostaje duma, a ona cię zgubi. Człowiek dochodzi do wniosku, że jest dobry, ponieważ podejmuje dobre decyzje. Następnie zaczyna wierzyć, że każda decyzja, którą podejmuje, musi być dobra, bo jest przecież dobrym człowiekiem. I tak dochodzimy do Bin Ladena i ataku na Twin Towers, i do Tony'ego Blaira, i jego najazdu na Bagdad. Większość wojen na świecie wywołują ludzie, którzy wierzą, że mająBoga po swojej stronie. Zawsze trzymaj z ludźmi, którzy wiedzą, że mają wady i bywają śmieszni.

46

Zaczęło się odliczanie. Na najwyższych szczeblach po obu stronach Atlantyku zawrzało, a cała operacja nabrała rozpędu. Olivia w ciągu trzech dni musiała przygotować się do wyjazdu. Przechodziła przyspieszone i intensywne szkolenie z zasad działalności szpiegowskiej, znajomości broni, specjalistycznego sprzętu i przetrwania na pustyni.

Znajdowali się w dawnej jadalni dla służby, gdzie na ogromnym stole zostało rozłożone całe wyposażenie Olivii. Ona sama dokładnie oglądała podróżną suszarkę do włosów, w której dyszy nagrzewającej ukryto ampułki ze środkiem paraliżującym.

– A prawdziwa suszarka?

Profesor Widgett westchnął.

– Wiem, że sporo pan się natrudził, profesorze – powiedziała Olivia. – Ale problem w tym, że nie mam czym suszyć sobie włosów.

– Hmm. Rozumiem, o co ci chodzi. Czy możemy założyć, że podróżujesz z dwoma suszarkami?

Olivia pokręciła z powątpiewaniem głową.

– Raczej nie. A nie moglibyście tego środka paraliżującego ukryć, dajmy na to, w lokówce albo w rozpylaczu perfum?

Ktoś prychnął zniecierpliwiony. Przestraszona Olivia podniosła wzrok. O drzwi stał oparty Scott Rich i uśmiechał się złośliwie.

– Moja droga Olivio – przemówił profesor Widgett, całkowicie ignorując Scotta. – Staraliśmy się jak najlepiej przygotować wszystko, co kobiecie może się przydać w podróży i tak dalej, ale to jest operacja pustynna. Czy jesteś absolutnie pewna, że normalnie podczas takiej ekspedycji nie mogłabyś się obyć bez suszarki?

– Cóż, może bym i mogła, ale nie w sytuacji, kiedy mam uwieść szefa komórki Al-Kaidy – wyjaśniła cierpliwie.

– Chyba kompletnie ci odbiło – odezwał się Scott, odrywając się od drzwi z wyraźnym zamiarem włączenia się do dyskusji.

– Cóż, dobrze wam obu mówić – powiedziała, przyglądając się łysej czaszce Widgetta i krótko obciętym włosom wciąż uśmiechającego się złośliwie Scotta Richa.

– Faceci lubią, jak kobieta wygląda naturalnie.

– I tu się mylisz – rzekła Olivia. – Chcą, żeby kobiety wyglądały jak wyglądają, kiedy już skończą układać włosy i malować się, żeby wyglądać naturalnie. Naprawdę uważam, że w tej sytuacji suszarka jest znacznie ważniejsza od wszystkich środków paraliżujących.

– Dobrze, Olivio. Przyjmuję twoją argumentację – powiedział szybko Widgett. – Poszukamy jakiejś alternatywy.

Miała wrażenie, że ustępuje jej tak łatwo, ponieważ poświęcając ją, czuje się winny, co wcale nie dodało jej otuchy.

– Tak – mówił dalej Widgett. – Mam tutaj listę tego, co zwykle ze sobą zabierasz, i zrobiliśmy wszystko, żeby to, co przygotowaliśmy, wyglądało jak najbardziej prawdziwie. – Chrząknął. – Kosmetyki: błyszczyk do ust, konturówka do ust, balsam do ust, cienie do powiek, konturówka do oczu, pędzle, róż, korektor, puder: matujący – zatrzymał się na chwilę – puder: „rozjaśniający blask”, tusz do rzęs: „promienne spojrzenie”, zalotka.

– Jezu Chryste – nie wytrzymał Scott.

– To wszystko jest w bardzo małych opakowaniach – rzekła Olivia obronnym tonem.

– No właśnie, niestety – westchnął Widgett. – Staramy się, żeby to wszystko wyglądało na pozór identycznie z tym, co normalnie ze sobą zabierasz, ponieważ jego ludzie bez wątpienia sprawdzili wszystko dokładnie w obu Amerykach, ale gdyby rozmiary mogły być normalne, poradzilibyśmy sobie znacznie lepiej. No, idźmy dalej: perfumy, balsam do ciała, pianka, szampon, odżywka.

– Przecież to wszystko dają w hotelu – zauważył Scott Rich.

– Tak, ale po hotelowych szamponach włosy są okropne. A poza tym nie jadę przecież do hotelu, tylko do namiotu.

– Więc możesz używać oślego mleka.

– Sprzęt mechaniczny – kontynuował niewzruszony Widgett. – Sprzęt umożliwiający przetrwanie, krótkofalówka, miniaturowy cyfrowy aparat, lunetka i ubrania: skarpetki, kostium kąpielowy i – Rich, oszczędź nam komentarza – bielizna.

– I biżuteria, i dodatki – dodała nerwowo Olivia.

– Naturalnie, naturalnie. Tak jest – powiedział i przeszedł na drugi koniec pomieszczenia, by włączyć światło. – Na podstawie tego wszystkiego zebraliśmy całkiem pokaźny arsenał. Szczerze powiedziawszy, przygotowanie czegoś takiego w damskim wydaniu było doprawdy interesujące.

– Nie robiliście tego chyba po raz pierwszy.

– Owszem, ale okoliczności były nieco inne.

Całkowita lista była doprawdy porażająca. Będzie musiała bardzo uważać, żeby się w tym wszystkim nie pogubić. Większość jej rzeczy została przerobiona na broń – może nie masowej zagłady, ale krótkiego zasięgu, o dość specyficznym działaniu. W pierścionku umieszczono groźnie wyglądające ostrze, które wyskakiwało, gdy kciukiem nacisnęła jeden z brylancików. W jednym zauszniku jej okularów przeciwsłonecznych od Chloe ukryta była spiralna piła, w drugim zaś cienki jak włos sztylet ze środkiem paraliżującym. Guziki w koszuli od Dolce zastąpiono miniaturowymi okrągłymi piłami. Miała też balsam do ust, który w rzeczywistości był oślepiającym chwilowo fleszem, i maleńki puszek do pudru, który po odpaleniu lontu wydzielał gaz mogący na pięć minut obezwładnić wszystkich znajdujących się w jednym pomieszczeniu.

– Dobrze. A kiedy odzyskam swoje rzeczy?

– Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli – powiedział Scott – będziesz mogła wykupić wszystko od Gucciego, Tiffany'ego i Dolce &Gabbana na koszt rządu Jej Królewskiej Mości.

Uśmiechnęła się promiennie.

Jeden z jej kolczyków od Tiffany'ego w kształcie rozgwiazdy zawierał miniaturowy nadajnik GPS, dzięki któremu możliwe będzie śledzenie każdego jej kroku przez cały czas trwania ekspedycji.

– Nowiuteńki, prosto spod igły – powiedział Widgett. – Najmniejszy, jaki kiedykolwiek wyprodukowano. Działa nawet pod wodą, do głębokości jakichś trzech do pięciu metrów.

– A pod ziemią?

– Mało prawdopodobne – odparł Widgett, unikając jej wzroku.

W drugiej rozgwieździe schowana była tabletka z cyjankiem.

– A teraz broń – powiedział Scott Rich.

Popatrzyła na nich oniemiała z przerażenia. Mieli już za sobą sztylety w obcasach butów, pasek od Dolce w stylu lat siedemdziesiątych, wykonany z monet z prawdziwego złota, by w razie czego miała za co ratować się z opresji, cieniutki sztylet i strzykawkę ze środkiem usypiającym, wszyte zamiast fiszbin w staniku. Zdecydowanie odrzuciła broszkę z ręcznie uwalnianą strzałką ze środkiem usypiającym, twierdząc niezłomnie, iż każdy poniżej sześćdziesiątki, kto nosi broszkę, natychmiast wyda się co najmniej podejrzany.

– Nie mam zamiaru nosić żadnej broni.

Spojrzeli na nią osłupiali.

– Zamiast pomóc, może mi tylko narobić kłopotu. Po co piszącej o podróżach dziennikarce broń? A poza tym Feramo doskonale wie, co myślę o zabijaniu.

Scott Rich i Widgett wymienili spojrzenia.

– Pozwól, że coś ci wyjaśnię – rzekł Scott. – To nie jest romantyczna schadzka, tylko ogromnie niebezpieczna, grożąca śmiertelnymi międzynarodowymi konsekwencjami i koszmarnie droga operacja wojskowa.

– To teraz pozwól, że j a wyjaśnię coś tobie – rzekła, dygocząc na całym ciele. – Doskonale zdaję sobie sprawę z niebezpieczeństwa, a mimo to decyduję się podjąć ryzyko. Gdyby któryś z waszych specjalnie szkolonych agentów operacyjnych potrafił zrobić to, do czego postanowiliście wykorzystać mnie, wysłalibyście prawdopodobnie jego. Potrzebujecie mnie, i to takiej, jaka jestem. Tylko dzięki temu, że jestem, jaka jestem, zaszłam tak daleko. Więc albo się teraz zamknij, albo jedź i sam sobie uwodź Pierre'a Feramo gdzieś tam na pustyni.

Zrobiło się bardzo cicho. Po chwili Widgett zaczął nucić pod nosem jakąś pioseneczkę.

– Pam, param-pam pam – podśpiewywał sobie. – Pa-ram-pam pam. Masz jeszcze jakieś pytania, Rich? A może jakieś wnikliwe uwagi? Czy też wielce pomocne rady? Nie? To znaczy, że możemy kontynuować? Doskonale. A teraz, Olivio, przekonamy się, jak strzelasz, i decyzję, czy weźmiesz broń, czy też raczej nie, podejmiemy później.

47

Scott Rich stał za plecami Olivii, z rękami na jej dłoniach, w których ściskała pistolet, pokazując, jak powinna się ustawić.

– Musisz zamortyzować odrzut ramionami i nawet nie drgnąć. A teraz, baaardzo łagodnie – umieścił jej palec na cynglu – bez szarpania – delikatnie położył swój palec na jej – pociągniesz za cyngiel. Gotowa?

Drzwi otworzyły się gwałtownie i stanął w nich Dodd.

– Proszę wybaczyć, że przeszkadzam.

Scott westchnął ciężko.

– Co jest?

– Ktoś bez przerwy dzwoni na telefon komórkowy panny Joules i profesor Widgett uważa, że powinna natychmiast oddzwonić. Nie chce, żeby ktoś zgłosił jej zaginięcie.

Scott gestem nakazał Olivii wziąć telefon.

– Odtworzę ostatnią wiadomość. Panno Joules, obawiam się, że muszę puścić ją przez głośnik. Nie przeszkadza to pani?

Olivia skinieniem głowy wyraziła zgodę. Scott założył ręce na piersiach i oparł się o ścianę.

– Olivio, to znowu ja, Kate. Gdzie ty się, kurwa, podziewasz?! Jeżeli wciąż uganiasz się po Hondurasie, żeby „trochę zaszaleć” z tym kretyńskim playboyem w stylu Dodiego al-Fayeda, jak mi Bóg miły, flaki ci wypruję. Dzwoniłam do ciebie chyba z tysiąc razy. Masz do mnie oddzwonić do końca dnia albo zgłoszę twoje zaginięcie.

– Wybiorę pani numer – powiedział technik.

– Ee… OK – zgodziła się Olivia. – Tylko proszę nie puszczać tego przez głośnik, dobrze?

– Jasne.

– Kate, cześć – powiedziała z zakłopotaniem. – Mówi Olivia.

Ze słuchawki trysnął potok świętego oburzenia.

– No dobrze – rzekła Kate, gdy w końcu sobie ulżyła. – A teraz mów. Spałaś z nim?

– Nie – odparła Olivia, rzucając nerwowe spojrzenie na obu mężczyzn.

– Obściskiwałaś się?

Olivia musiała wytężyć pamięć. Obściskiwała się w Hondurasie?

– Tak! – wykrzyknęła. – Było super, tylko że, eee… nie z nim… – dokończyła już znacznie ciszej, z zakłopotaniem zerkając na Scotta.

– Co takiego?! Pojechałaś za tamtym na koniec świata, a potem zabawiałaś się z innym? Jesteś niesamowita, słowo daję, wierzyć się nie chce.

– Ciii – zasyczała Olivia. – Posłuchaj, w zasadzie to nie mogę teraz rozmawiać.

– Gdzie jesteś?

– Nie mogę…

– Olivio, wszystko w porządku? Jeżeli nie, powiedz tylko „nie”, a natychmiast dzwonię na policję.

– Nie! To znaczy tak, wszystko w porządku.

Scott nachylił się i podał jej karteczkę.

– Zaczekaj chwilkę.

Na karteczce było napisane:

„Powiedz jej, że masz miłosną schadzkę – nic ci nie grozi, ale właśnie jesteś w trakcie i zadzwonisz do niej jutro. My się z nią skontaktujemy i wszystko jej wyjaśnimy”.

Spojrzała na Scotta, który uniósł uwodzicielsko brwi i zachęcająco pokiwał głową.

– Widzisz, chodzi o to, że mam miłosną schadzkę. Nic mi nie grozi, ale jestem właśnie w trakcie. Jutro do ciebie zadzwonię i wszystko ci opowiem.

– Jesteś po prostu okropna. A co z Osamą Bin Feramo?

– Powiem ci jutro.

– Dobra. Pod warunkiem, że nic ci nie grozi. – Podstęp najwyraźniej się udał. – Na pewno?

– Na pewno. Kocham cię. – Głos Olivii zadrżał odrobinę. W tej chwili oddałaby wszystko, byle tylko móc usiąść z Kate i wypić z nią kilka martini.

– Ja też cię kocham, ty niepoprawna zdziro.

Olivia spojrzała na karteczkę i parsknęła śmiechem. Na samym dole Scott dopisał:

„Cały twój – S.R.”

40

Olivia siedziała przy kominku w małej, przytulnej salce, patrząc na talerz pełen pokaźnych trufli obsypanych czekoladą. Wiedziała, że grzeczność nakazuje poczekać, ale nie mogła się oprzeć. Sięgnęła po jedną sztukę i wpakowała w całości do ust. Na wspomnienie nagranych rozmów z Feramo czuła się jak ostatnia menda. Żeby nie stracić zdrowego rozsądku, musiała bez przerwy przypominać sobie horror na OceansApart. Właśnie pochłaniała kolejnego trufla, gdy otworzyły się drzwi i do pokoju wmaszerował Widgett, a Scott Rich za nim.

– Ma pani coś w ustach, agentko Joules? – spytał Scott oschle i usiadł na kanapie, koło tacy z podwieczorkiem rozkładając mapy.

– Pozwól, że ja się tym zajmę, bo ty możesz ją odstraszyć – powiedział Widgett, po czym dodał, zwracając się już tylko do Olivii: – Ani nie lubi, ani nie rozumie Afryki.

– Trzeba by czegoś więcej, żeby mnie odstraszyć – uśmiechnęła się Olivia. – W Sudanie naprawdę mi się podobało.

– To świetnie. Tak. Cóż, tu mamy wzgórza nad Morzem Czerwonym. Teren zamieszkiwany jest głównie przez Arabów, ale sześć procent populacji stanowią Bedża. „Fuzzy-Wuzzy” Kiplinga. Banda przebiegłych nomadów, z cudacznymi sterczącymi włosami. Niesamowicie zaciekli i wytrzymali. Jeśli przeciągnie się ich na swoją stronę, na pewno pomogą w trudnej sytuacji. Uważać trzeba natomiast na beduińskich nomadów Raszida, tych z antenami satelitarnymi na namiotach i gigantycznymi SUV-ami, którzy pasą swoje wielbłądy. To przemytnicy. Nikt się nie może z nimi równać. Doprawdy wesoła gromadka. Zawsze miałem do nich słabość.

– Wydaje mi się, że tu właśnie mogą być jaskinie – powiedziała Olivia i kiwając głową, stuknęła palcem w mapę.

– Ach, Suakin, zrujnowany port koralowy. Cudowne miejsce.

– Feramo mi o nim opowiadał – rzekła Olivia. – Myślę, że tam się ukrywają ludzie Al-Kaidy. Prawdopodobnie w podwodnych jaskiniach, jak te w Hondurasie.

– Sprawdzamy to – wtrącił Scott Rich. – W połowie lat dziewięćdziesiątych Bin Laden miał całkiem niezłe układy z sudańskim reżimem.

– Wiem – powiedziała cicho Olivia.

– Kiedy w dziewięćdziesiątym szóstym Sudańczycy w końcu wyrzucili Bin Ladena, teoretycznie zlikwidowali też ich obozy i komórki, ale bardziej prawdopodobny scenariusz zakłada, że zeszli do podziemia.

– Albo pod wodę – podsunęła Olivia.

– Otóż to – powiedział Widgett z ożywieniem. – Tak więc przede wszystkim masz się dowiedzieć, w jaki sposób zagrażają południowej Kalifornii. Cel numer dwa: zdobyć informacje, kogo Feramo ukrywa albo kogo odwiedza.

– Jeszcze nie jest za późno i możesz się wycofać – zwrócił się do niej Scott Rich. – Ważne, żebyś miała świadomość, w co się pakujesz. Wciąż nie wiemy, kim naprawdę jest Feramo. Wiemy natomiast, z czyjej gościnności będziesz korzystać. Port Sudan – wskazał punkt na mapie – znajduje się dokładnie naprzeciwko Mekki. Iran dzierżawi bazy w Port Sudan i Suakin. Tak więc na północy szkolą się tysiące irańskich żołnierzy, są obozy rebeliantów i hydroelektrownie, które w każdej chwili mogą wylecieć w powietrze, na południu miesza Erytreja, w górach stada szalonych nomadów i, być może, Al-Kaida pod wodą. Nie przeszła cijeszcze ochota na romantyczną przygodę?

– Cóż, ostatnim razem świetnie się bawiłam! – powiedziała Olivia wesoło, żeby go zdenerwować. – Już nie mogę się doczekać. Zwłaszcza że wyposażyliście mnie w tyle wspaniałych zabaweczek.

– Wyśmienicie. Zjedz jeszcze czekoladkę – uśmiechnął się Widgett.

– Olivio, tam naprawdę nie jest bezpiecznie – Scott Rich nie dawał za wygraną.

– Bezpiecznie? – powtórzyła z błyskiem w oczach. – A gdzie jest? Daj spokój, przecież wiesz, jak to jest. To jak z nurkowaniem ze skały w oceanie.

– Tak – powiedział miękko. – Wiem. Czasem trzeba po prostu skoczyć z krawędzi, kochanie, i polecieć w dół.

49

KAIR, EGIPT

„Chciałabym zatrzymać tę chwilę”, myślała Olivia, gdy samolot zbliżał się do Kairu. „Zapamiętać ją na zawsze. Jestem szpiegiem. Jestem agentką Joules. Rząd Jej Królewskiej Mości wysłał mnie z misją. Lecę pierwszą klasą, popijam sobie szampana i jem orzeszki”.

Podczas kontroli paszportowej z trudem powstrzymywała pełen radości, bardzo nieprofesjonalny uśmiech. Cieszyła się, że znowu wyruszyła na wędrówkę. Z dala od szkolnej atmosfery posiadłości czuła się zdolna do wszystkiego i wolna jak ptaszek, niekoniecznie sokół. Lot do Port Sudan opóźniony był o sześć godzin. „Ojej – pomyślała sobie – w życiu nie widziałam piramid”. Sygnały emitowane przez zamontowany w jej kolczyku nadajnik odbierane będą dopiero, gdy znajdzie się w Sudanie. Przeszła przez komorę celną i wskoczyła do taksówki.

Tymczasem w bezpiecznym domu w Cotswold, Scott Rich szykował się do wyjazdu do bazy RAF-u w Brize Norton. Stamtąd samolotem RAF-u odleci na lotniskowiec USS Condor znajdujący się na Morzu Czerwonym, pomiędzy Port Sudan i Mekką. Już się spakował i do wyjazdu została mu jeszcze godzina. Siedział sam w pokoju operacyjnym, przy jednej małej lampce pracując na komputerze.

Wyprostował się na krześle, trąc obolałe od patrzenia w monitor oczy, i przeciągnął się. Po chwili znowu spojrzał na ekran i zamarł, widząc, co się na nim dzieje. Jedno za drugim pojawiały się zdjęcia i informacje. Scott Rich nerwowo sięgnął do kieszeni po telefon i zadzwonił do Widgetta.

– Słucham, o co chodzi, człowieku? Jem kolację.

Głos Scotta Richa drżał.

– Widgett. Feramo to Zaccharias Attaf.

Widgett zaniemówił.

– Panie Boże Wszechmogący. Jesteś pewny?

– Tak. Musimy ściągnąć Olivię z Afryki. Natychmiast.

– Będę u ciebie za czterdzieści sekund.

Taksówka Oli vii jechała dwupasmową jezdnią, w przerażający sposób zmieniając co chwilę pas. Na wstecznym lusterku kołysała się bożonarodzeniowa ozdóbka, deskę rozdzielczą ozdabiała cudaczna nylonowa girlanda. Kierowca odwrócił się do Olivii i posłał jej szeroki uśmiech, błyskając złotym zębem.

– Ty ciec diwan?

– Słucham?

– Diwan. Ja ci dać baldzo dobla cena. Mój brat ma diwan sklep. Blisko. Ty nie iść na rinek. Na rinek baldzo zia ludzie. Mój brat diwan baaaldzo, baaldzo dobla.

– Nie. Nie chcę dywanu. Chcę zobaczyć piramidy, już mówiłam. Uważaj! – wrzasnęła, kiedy samochody zaczęły zajeżdżać sobie drogę, trąbiąc wściekle.

Kierowca spojrzał na drogę i przeklinając, zaczął wygrażać nieprzystojnie przez okno.

– Piramidy. Giza – powiedziała Olivia. – Jedźmy do piramid, a potem z powrotem na lotnisko.

– Piramidy baaldzo daaleko. Niedobze. Ciemno. Nie widzieć. Lepiej kupić diwan.

– A sfinks?

– Sfinks OK.

– Więc pojedziemy do sfinksa, tak? I z powrotem na lotnisko?

– Sfinks OK. Baldzo stary.

– Tak – powiedziała po arabsku. – Stary. Dobrze.

Taksówkarz z szaleńczą prędkością zjechał z dwupasmówki i znaleźli się w dzielnicy ciemnych, zakurzonych uliczek i domów z gliny. Olivia opuściła szybę, rozkoszując się zapachami Afryki: gnijących śmieci, spalonego mięsa, przypraw, odchodów. W końcu, po jeździe przez labirynt nieoświetlonych uliczek, taksówka się zatrzymała. Taksówkarz zgasił silnik.

– Gdzie jest sfinks? – spytała Olivia, czując, jak narasta w niej strach. Na wszelki wypadek otworzyła ukryte w pierścionku ostrze.

Kierowca wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Niedaleko – powiedział, owiewając ją smrodliwym oddechem.

Nagle dotarło do niej, że postępuje jak skończona kretynka. Czy ona zwariowała, żeby w trakcie takiej misji wybierać się na zwiedzanie? Wyjęła telefon. Wyświetliło jej się, że nie ma zasięgu.

– Sfinks baldzo piękny – odezwał się taksówkarz. – Ty idź ze mną. Ja pokazać.

Przyjrzała mu się uważnie i doszła do wniosku, że chyba nie ma zamiaru jej oszukać, wobec czego wysiadła z taksówki. Taksówkarz wyjął jakiś długi przedmiot przypominający pałkę. Olivia ruszyła za nim ciemną ulicą, mimo wszystko czując się niezbyt pewnie. Pod stopami miała piasek. Uwielbiała suchy powiew pustynnego powietrza. Gdy skręcili za róg, taksówkarz przyłożył do pałki zapaloną zapałkę, zmieniając ją w płonącą pochodnię. Podniósł ją nad głowę i skinął w ciemność.

Olivii zaparło dech w piersiach. Patrzyła na parę wielkich, pokrytych pyłem kamiennych łap. To był sfinks – bez barierek, kas biletowych, tuż przed nią, na środku zakurzonego placyku, otoczonego ruinami niskich zabudowań. Gdy jej oczy przywykły do ciemności, zaczęła rozróżniać cały znajomy kształt, znacznie mniejszy, niż sądziła.

Kierowca, unosząc płonącą pochodnię, zachęcił ją, by wspięła się na łapy. Potrząsnęła głową, bo nawet jeśli nie uznała tego za nielegalne, czuła, że nie powinna tego robić. Chętnie natomiast ruszyła za kierowcą i obeszła kolosa, świadoma jego tysiącletniej historii.

– OK – powiedziała rozpromieniona. – Bardzo dziękuję. A teraz wracajmy już na lotnisko.

Może nie zachowała się najmądrzej pod słońcem, ale nie żałowała.

– Ty teraz cięć diwan?

– Nie. Nie chcę dywanu. Na lotnisko.

Wyszli zza rogu, zmierzając do miejsca, gdzie stał zaparkowany samochód, gdy nagle kierowca zaklął głośno. Za taksówką zatrzymał się inny samochód, z włączonymi wszystkimi światłami. Z ciemności wyłoniły się postaci i szły w ich stronę. Olivia cofnęła się w cień, przypominając sobie, czego nauczyli ją podczas szkolenia – w przypadku porwania najważniejsze są pierwsze chwile, jesteś na swoim terytorium, obcym dla porywaczy i wtedy masz ostatnie szanse ucieczki. Mężczyznom wyraźnie chodziło o kierowcę. Mówili podniesionymi głosami. Taksówkarz uśmiechał się do nich przymilnie, mówiąc coś bardzo szybko i podchodząc do taksówki. Olivia starała się wtopić w mrok. Na miłość boską, była pięćdziesiąt metrów od sfinksa. Ktoś tu musi być. Jedna z postaci dostrzegła ją i chwyciła za ramię. W tej samej chwili taksówkarz wskoczył do swojego auta i uruchomił silnik.

– Hej, zaczekaj! – krzyknęła Olivia i puściła się biegiem w jego stronę. „Krzycz, rób jak najwięcej zamieszania, korzystaj z tego, że wciąż jeszcze jesteś w miejscu publicznym”. – Na pomoc! – zaczęła się wydzierać. – Na pooomoooc!

– Nie – powiedział taksówkarz. – Ty jechać z nim. Baldzo dobry człowiek.

– Nieeeeee! – wrzasnęła, widząc, jak zatrzaskuje drzwiczki, wrzuca bieg i rusza.

Silny uchwyt nie pozwolił jej biec za samochodem. Mogła tylko patrzeć, jak jego tylne światła znikają w labiryncie uliczek.

Olivia spojrzała na swoich prześladowców. Było ich trzech, wszyscy młodzi, w zachodnich ubraniach.

– Proszę – odezwał się jeden z nich, otwierając przed nią drzwiczki. – Farouk musiał jechać po innych klientów. My zawieźć cię na lotnisko.

Ponieważ mężczyzna wciąż ściskał ją za ramię, dźgnęła go uzbrojonym pierścionkiem. Facet krzyknął z bólu i puścił ją, więc rzuciła się do ucieczki, wrzeszcząc tak, by każdy, kto ją usłyszał – tego ją uczono – nie miał wątpliwości, że jest w niebezpieczeństwie.

Była wilgotna, wietrzna noc w Cotswold. Na asfaltowym pasie startowym w bazie RAF-u, w Brize Norton, Scott Rich wydzierał się do telefonu, usiłując przekrzyczeć huk silników odrzutowca.

– Do ciężkiej cholery, gdzie ona jest?! Powtarzam, gdzie ona jest?!

– Nie mam zielonego pojęcia. Lot został opóźniony o sześć godzin. Suraya kazała Fletcherowi pilnować jej w Kairze: wiadomość na lotnisku i tak dalej, i tak dalej.

– Suraya?

– No. Coś nie tak?

Scott Rich zawahał się. Podszedł do niego współpracownik, próbując nakłonić go, by wsiadł wreszcie do samolotu. Scott odprawił go machnięciem ręki i schował się w hangarze.

– Chcę, żebyś dał mi słowo, że ściągniesz Olivię z powrotem.

Widgett zaśmiał się dziwnie.

– Od szpiega oczekujesz, żeby dał ci słowo?

– Zaccharias Attaf to psychopata. W identycznych okolicznościach zabił już osiem kobiet. Dostaje obsesji – tak samo jak na punkcie Olivii – i kiedy okazuje się, że odbiegająod jego szalonych fantazji, zabija je. Widziałeś zdjęcia.

– Tak. Zdaje się, że szczególnie lubi je po kawałeczku wysysać. Jesteś pewny, że to on? Jak na to wpadłeś?

– Dzięki temu, co Olivia mówiła o matce Feramo i o tym, jak ssał jej palec. Jak wiesz, na razie nie mamy żadnych zdjęć Attafa, ale wszystko razem idealnie składa się w całość. Zdejmij ją ze sprawy. Sprowadź do domu. To amatorka. Gdzie teraz się podziewa? Poszła na zakupy? Maluje sobie paznokcie? Nie możemy świadomie pchać jej w łapy psychopaty.

– Psychopaty, który przy okazji jest głównym strategiem Al-Kaidy.

Scott Rich przymknął oczy.

– Widzę, że już spisałeś ją na straty.

– Mój drogi przyjacielu. Panna Joules doskonale potrafi o siebie zadbać. Wszyscy w swoim czasie nadstawialiśmy karku w słusznej sprawie. Taką mamy pracę – powiedział Widgett.

„Spokojnie, nie panikuj, oddychaj, spokojnie, nie panikuj, oddychaj. Czy to ważne? Tak. O kurwa, tak i jeszcze raz tak”. Olivia usilnie starała się nie stracić głowy i zachować trzeźwość umysłu. Samochód porywaczy z klekotem pokonywał w ciemnościach plątaninę uliczek. Nie było wątpliwości, że miała do czynienia z ludźmi Feramo. Nie spisała się jak należy, pozwalając, by wciągnęli jądo samochodu. Skoro jednak już do tego doszło, musiała przejść do następnego etapu postępowania, zgodnie z tym, jak ją szkolono: „nawiąż ludzkie stosunki z jednym z prześladowców”. Kiedy to usłyszała, pomyślała wtedy: też coś, a niby w jaki sposób? Teraz jednak wygrzebała z torebki paczkę marlboro, stanowiącą część jej wyposażenia, i podsunęła w stronę młodego mężczyzny, który wepchnął jądo samochodu.

– Papierosa?

– Nie. Nie palić. Bardzo złe – powiedział grzecznie.

– Święta racja – przytaknęła, skwapliwie kiwając głową. Idiotka. Skończona z niej idiotka. To na pewno gorliwi muzułmanie. I co dalej? „Golniesz whisky, Muhammad? A może obejrzysz pornosika?”

Ulice, którymi teraz jechali, wyglądały już inaczej: było na nich więcej światła, chodzili ludzie, zobaczyła osiołka, jakiś rower. Nagle z pogrążonych w półmroku ulic wjechali na jaskrawo oświetlony suk. Kręciły się tłumy ludzi, beczały barany, wisiały festony kolorowych światełek, z kafejek dochodziła muzyka. Przed wjazdem w ciemną boczną uliczkę samochód gwałtownie zahamował. Kierowca obrócił się. Zacisnęła pięść, trzymając w gotowości uzbrojony pierścionek, a w drugiej ręce kurczowo ściskając szpilkę do kapelusza.

– Dywan – powiedział kolejny kierowca. – Ty kupić dywan? Ja ci dać bardzo dobra cena, specjalnie dla ciebie.

– Dobrze – wyszeptała, zrezygnowana opadając na siedzenie. Dygocząc z ulgi, przymknęła oczy. – Bardzo dobrze. Kupię dywan.

Okazało się, niestety, że koniecznie musi kupić dywan dość pokaźnych rozmiarów. Gdy do odlotu samolotu zostało już tylko trzydzieści pięć minut, a oni z rykiem silnika zmierzali ku lotnisku, dywan chybotał się niebezpiecznie, stercząc z obu stron bagażnika. Olivia była tak spięta, że musiała ze wszystkich sił wbijać sobie paznokcie w dłoń, by nie zacząć bezsensownie wrzeszczeć: „Szybciej, na miłość boską, szybcieeeeej!”

Nagle pojawiły się przed nimi migoczące światła, samochody policyjne z włączonymi syrenami, zapory i rząd czerwonych tylnych świateł jadących przed nimi pojazdów. Utworzył się gigantyczny korek. W ustach jej zaschło. Może i umknęła śmierci, ale jak to zwykle bywa, ulgę, jakąż tego powodu odczuwała, natychmiast zastąpiło kolejne zmartwienie: teraz za to spóźni się na samolot i położy całą misję. Posuwali się w żółwim tempie i Olivia siedziała nachylona do przodu, jakby w ten sposób pragnęła sprawić, żeby samochód jechał szybciej. Najpewniej zdarzył się jakiś wypadek. Na asfalcie leżało ciało mężczyzny, z ust wypływała mu krew, tworząc ciemną kałużę, a jakiś policjant kredą obrysowywał kształt jego zwłok. Kierowca wychylił się przez okno, by spytać, co się stało.

– Strzelanina! – krzyknął po chwili przez ramię do Olivii. – Anglik.

Starała się o tym nie myśleć. Gdy samochód wreszcie zatrzymał się przed halą odlotów, niemal cisnęła w kierowcę trzydziestoma dolarami – na tyle się umówili – chwyciła torbę, wyskoczyła i biegiem ruszyła do terminalu, do stanowiska odpraw. Niestety, dwaj młodzieńcy podążyli za nią, niosąc przeklęty dywan.

– Bardzo dziękuję, ale nie chcę dywanu! – krzyknęła do nich przez ramię. – Weźcie go sobie. Pieniądze możecie zatrzymać.

Dobiegła do stanowiska Sudan Airways i rzuciła na kontuar swój paszport wraz z biletem.

– Bagaż już odprawiłam. Poproszę tylko o kartę pokładową.

Młodzieńcy triumfalnie rzucili dywan na wagę.

– Chce pani odprawić ten dywan? – spytała urzędniczka. – Już za późno. Musi pani go wziąć jako bagaż podręczny.

– Nie. Nie chcę tego dywanu. Słuchajcie – zwróciła się do młodzieńców – weźcie sobie ten dywan. W samolocie nie ma miejsca. Zatrzymajcie pieniądze.

– Ty nie podobać się dywan? – Chłopak był wyraźnie zmartwiony.

– Nie, jest przepiękny, ale… Dobra. Dziękuję wam bardzo, bardzo serdecznie. A teraz już sobie idźcie.

Nie poszli. Wręczyła każdemu po pięciodolarowym banknocie. Wtedy odeszli.

Panienka za kontuarem zaczęła stukać w klawiaturę w taki sposób, w jaki personel naziemny zwykle to robi, kiedy klient spóźni się na lot – zupełnie jak gdyby pisali poemat, co chwila zerkając na ekran, zapewne po to, by znaleźć najbardziej odpowiednie słowo.

– Bardzo przepraszam – powiedziała Olivia. – Ja muszę zdążyć na ten samolot. W zasadzie nie chcę tego dywanu, więc nie musi go pani odprawiać.

– Proszę czekać – poleciła urzędniczka, odchodząc nagle od komputera i gdzieś znikając.

Olivia myślała, że połknie własną rękę. Było dziesięć po dziewiątej. Na tablicy odlotów widniał napis dotyczący opóźnionego lotu SA245 do Port Sudan: ODLOT 21.30. WYJŚCIE 4A. OSTATNIE WEZWANIE.

Już chciała puścić się biegiem i wedrzeć do samolotu bez karty pokładowej, gdy zjawiła się kobieta z nadętym wyrazem twarzy, w towarzystwie mężczyzny w garniturze.

– W porządku, panno Joules? – spytał z lekkim akcentem ze wschodniego Londynu. – Zaprowadzę panią do samolotu. To pani? – dodał, biorąc dywan.

Olivia zaczęła protestować, zrezygnowała jednak i tylko ze znużeniem skinęła głową. Mężczyzna przeprowadził Olivię wraz z dywanem wzdłuż kolejki, obok ochrony, i wprowadził do niewielkiego pokoiku tuż przy wejściu. Starannie zamknął za sobą drzwi.

– Nazywam się Brown. Pracuję w tutejszej ambasadzie. Profesor Widgett chce z panią rozmawiać.

Serce w niej zamarło. Dowiedział się. Padła na pierwszej przeszkodzie. Brown wykręcił numer i podał jej słuchawkę.

– Gdzieś ty się, do diabła ciężkiego, podziewała?! – ryknął Widgett. – Kupowałaś dywany?

– Bardzo przepraszam, proszę pana. To był wielki błąd.

– Teraz nie ma już o czym mówić. Nic się nie stało. Zapomnijmy o tym. Tylko ten, co nic nie robi, nie popełnia błędów.

– Obiecuję, że to się już nie powtórzy.

– W porządku. Jeśli to coś pomoże, to powiem ci, że czasem dobrze jest wykonać jakiś nieprzewidywalny ruch. Agent, który miał się z tobą skontaktować, właśnie został zastrzelony.

„O mój Boże. O mój Boże”.

– Chodzi o to ciało, które widziałam w drodze na lotnisko? Czy to przeze mnie? Chcieli dostać mnie?

Do pokoju zajrzał dyspozytor w odblaskowej żółtej kurtce.

– Nie, nie, to nie miało nic wspólnego z tobą – uspokoił ją Widgett.

– Proszę kończyć – szepnął Brown. – Zaraz zamkną drzwi.

– Panie profesorze, samolot zaraz odleci.

– W porządku, pysznie. Ruszaj więc – powiedział Widgett. – Szkoda, żebyś po tym wszystkim spóźniła się na samolot. Powodzenia i, och, hmm… co do Feramo… Myślę, że powinnaś najdłużej jak się da nie wyprowadzać go z błędu.

– To znaczy?

– Och, no wiesz… te typy idealizują dziewczynę, stawiają ją na piedestale, a kiedy dziewczyna nie odpowiada ich mrzonkom, mogą stać się niemili. Po prostu, hm, trzymaj go na dystans. Miej oczy i uszy otwarte. I pamiętaj, wystarczy, że krzykniesz, a Rich zaraz zjawi się z odsieczą.

Olivia pognała do samolotu. Ledwo drzwi się za nią zamknęły, ktoś podał jej dywan. Na próżno starała się go upchnąć w schowku nad głową, czemu złowrogo przyglądała się stewardesa. Dopiero kiedy kapitan wyłączył napis „ZAPIĄĆ PASY”, a światła Kairu powoli nikły w oddali, mogła spojrzeć w dół na bezkresną, pustą ciemność Sahary i zastanowić się nad słowami Widgetta. Uświadomiła sobie, że chyba byłoby o niebo mądrzej, gdyby w ogóle nie znalazła się na pokładzie tego samolotu.

50

PORT SUDAN,

WYBRZEŻE MORZA CZERWONEGO,

WSCHODNI SUDAN

Scott Rich stał na pokładzie jednostki CIA, USS Ardeche i czekał, aż na nocnym niebie zabłysną światła nadlatującego samolotu Olivii. Wybrzeże Sudanu, z czerwonymi punkcikami płonących na pustyni ognisk odcinało się ciemnym zarysem na tle nieba. Morze było całkowicie spokojne. Choć noc była bezksiężycowa, na niebie płonęły miliardy gwiazd.

Usłyszał ryk zbliżającego się odrzutowca, jeszcze zanim pojawiły się jego światła. Samolot podchodził do lądowania w Port Sudan. Scott zbiegł pod pokład i naciskając przełączniki, pobudził panel kontrolny do życia. Za kilka minut GPS przechwyci sygnał emitowany z kolczyka Olivii. Abdul Obeid, agent CIA, noszący identyfikator Hiltona, odbierze ją z hali przylotów i przewiezie do portu, gdzie już czekała na nich łódź motorowa. Jeszcze przed świtem dowiezie Olivię na pokład USS Ardeche, gdzie Feramo już jej nie dosięgnie.

Rzadki uśmiech rozjaśnił twarz Scotta Richa, gdy na ekranie pojawiło się migające czerwone światełko. Nacisnął przycisk.

– Mamy ją – powiedział. – Jest na lotnisku.

*

Idąc w ślad za sennymi pasażerami w stronę obskurnej komory celnej, Olivia stwierdziła, że ogarniają nastrój pogrążonego w hibernacji żółwia, jaki zwykle towarzyszyła'ej na afrykańskich lotniskach. Ujrzała facetów z kontroli paszportowej w brązowych butach z laminatu, tonących w stosach papierzysk. Nigdy nie mogła pojąć, jak sobie radzą bez pomocy komputerów, ale jakoś im się to udawało. Kiedyś wybrała się do Chartumu bez odpowiedniej wizy i przyszło jej spędzić na lotnisku dwanaście godzin. A gdy przyjechała tam po raz kolejny, nie wiadomo jakim cudem pamiętali tamto zdarzenie i znowu ją zapuszkowali. Nadeszła jej kolej, więc podała urzędnikowi swoje dokumenty. Facet przyjrzał im się pozornie obojętnie, po czym powiedział:

– Jedną chwileczkę.

„Niech to szlag”, przemknęło jej przez myśl, starała się jednak zachować miły wyraz twarzy, świadczący, że niczego nie podejrzewa. Najgłupsze, co można było zrobić, to dać się ponieść nerwom w obecności afrykańskiego urzędnika. Po kilku minutach gość wrócił w towarzystwie postawnego mężczyzny w wojskowym mundurze khaki, ze zbyt mocno zaciśniętym pasem na pokaźnym brzuchu.

– Pozwoli pani ze mną, panno Joules – rzekł wojskowy, prezentując w uśmiechu bieluteńkie zęby. – Witamy w Sudanie. Nasz wielce szanowny przyjaciel oczekuje pani.

„Kochane stare MI6”, pomyślała, wchodząc za urzędnikiem do prywatnego biura.

W drzwiach pojawił się człowiek ubrany w białą galabiję i turban i przedstawił się jako Abdul Obeid. Porozumiewawczo kiwnęła mu nieznacznie głową. Wszystko szło zgodnie z planem. Miała przed sobą miejscowego agenta CIA. Zabierze ją do Hiltona, po drodze wręczając broń (którą miała zamiar zgubić najszybciej, jak to tylko możliwe) i zapoznając z najnowszą sytuacją i zmianą planów, jeżeli takowa nastąpiła. Olivia zadzwoni do Feramo, przez noc odpocznie w Hiltonie, przygotuje się i rano się z nim spotka. Abdul Obeid zaprowadził ją na parking przy biurze, gdzie czekał na nich elegancki samochód z napędem na cztery koła. Kierowca usłużnie czekał przy otwartych drzwiach.

– Słyszał pan, że Manchester wygrał puchar? – spytała, sadowiąc się na tylnym siedzeniu.

Gdy samochód wyjeżdżał z parkingu, czekała, aż zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami Abdul odpowie: „Proszę mi o tym nie wspominać, bo ja kibicuję Arsenałowi”. On jednak milczał.

Odrobinę się zaniepokoiła.

– Jak daleko jest do hotelu? – spytała.

Wciąż jeszcze było ciemno. Przejeżdżali obok pordzewiałych bud. Na poboczach widziała śpiących ludzi, grzebiące w śmieciach bezdomne psy i koty. Hilton znajdował się w pobliżu morza i portu, lecz oni najwyraźniej zmierzali w stronę wzgórz.

– Czy to aby na pewno droga do Hiltona? – odważyła się spytać.

– Nie – odparł Abdul Obeid i spojrzał na nią straszliwym wzrokiem. – A teraz masz siedzieć cicho.

Sześćdziesiąt kilometrów na wschód, na Morzu Czerwonym, w połowie drogi między Port Sudan i Mekką, na pokładzie lotniskowca USS Condor połączone siły amerykańskich, brytyjskich i francuskich służb specjalnych gorączkowo śledziły miejsca pobytu Zacchariasa Attafa i agentki Olivii Joules.

Pod pokładem USS Ardeche, Scott Rich z twarzą pozbawioną wyrazu wpatrywał się w małe czerwone światełko na ekranie. Nacisnął guzik i nachylił się nad mikrofonem.

– Ardeche do Condora. Mamy problem. Agent Obeid nie stawił się na lotnisku. Agentka Joules jedzie z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę na południowy wschód, w stronę wzgórz. Siły lądowe muszą wkroczyć. Powtarzam: siły lądowe muszą wkroczyć.

Według obliczeń Olivii znajdowali się jakieś sześćdziesiąt kilometrów na południe od Port Sudan, w głębi lądu, podążając obok wzgórz, które biegły równolegle do morza. Opuścili drogę już jakiś czas temu i teraz jechali po nierównym terenie, który z lewej strony wznosił się ostro. W powietrzu pachniało pustynią. Kilka razy spróbowała wydostać z torby choć jeden element uzbrojenia, w jaki ją wyposażyli, aż w końcu przyłapał ją na tym Abdul i przerzucił torbę na tył samochodu, zastanawiała się, czy spróbować zabić, albo przynajmniej oszołomić kierowcę, uznała jednak, że korzyść z tego byłaby raczej niewielka. Niech ją już lepiej doprowadzą do Feramo, pod warunkiem oczywiście, że taki był cel ich podróży. Scott Rich podąży jej śladem.

Pojazd zatrzymał się ze zgrzytem. Abdul otworzył drzwi i bezceremonialnie wyciągnął ją na zewnątrz. Kierowca wyjął torbę i cisnął ją na ziemię, po czym to samo zrobił z dywanem, który wylądował z ciężkim stukotem.

– Abdul, czemu to robisz? – spytała.

– Ja nie jestem Abdul.

– W takim razie gdzie on jest?

– W dywanie – odparł i razem z kierowcą wsiadł do samochodu, zatrzaskując za sobą drzwiczki. – Pan Feramo spotka się z tobą tutaj, jeśli uzna to za stosowne.

– Zaczekajcie! – krzyknęła Olivia, z przerażeniem spoglądając na dywan. – Zaczekajcie! Chcecie mnie tu zostawić z trupem?

W odpowiedzi samochód zaczął nawracać i po dramatycznie wykonanym skręcie przy zaciągniętym hamulcu ręcznym, z rykiem odjechał tam, skąd przybył. Gdyby miała broń, mogłaby im przestrzelić opony. Ponieważ jednak nie miała, pozostawało jej jedynie opaść na torbę i patrzeć, jak tylne światła znikają w oddali, a hałas silnika stopniowo milknie. W przerażającej ciszy pustyni rozległ się wrzask hieny. Spojrzała na zegarek. Według czasu lokalnego było pół do czwartej. Za godzinę wstanie świt, a po nim nastąpi dwanaście godzin niemiłosiernie słonecznego afrykańskiego żaru. Musi wziąć się do roboty.

*

Gdy za jej plecami spoza czerwonych skał wypełzły pierwsze promienie słońca, Olivia ze znużeniem oceniła efekty swojej ciężkiej pracy. Abdul leżał pochowany pod cienką warstwą piachu. Początkowo w miejscu, gdzie znajdowała się jego głowa, umieściła zrobiony z patyków krzyż, bo uznała, że tak powinien wyglądać grób. Po chwili jednak uświadomiła sobie, że w tej części świata to ogromne faux pas, i zamieniła krzyż na półksiężyc ułożony z kamieni. Nie do końca była pewna, czy postąpiła właściwie, ale lepsze to niż nic.

Swoje rzeczy przetransportowała najdalej jak mogła, by uciec przed smrodem i atmosferą śmierci. Rozpostarła sarong na dwóch głazach, zyskując w ten sposób schronienie przed słońcem. Pod nim, na kamienistej ziemi rozłożyła plastikowe prześcieradło, na nim zaś z torby i zwiniętej bluzy skonstruowała sobie siedzisko. Obok rozpaliła maleńkie ognisko. Zajmowała się właśnie zbudowanym przez siebie punktem poboru wody: nad wykopaną w ziemi dziurą umieściła plastikowy worek, obciążając jego środek kamieniami. Uniosła go, delikatnie strząsając ostatnie krople wody, po czym spod spodu wyjęła puszkę na zestaw umożliwiający przetrwanie. Na dnie miała jakieś półtora centymetra wody. Wypiła ją powolutku, czując, jak rozpiera ją duma. Z tym, co zawierała jej torba, mogła tu przeżyć całe dnie. Nagle w oddali usłyszała tętent kopyt. Zerwała się na nogi, pognała pod zadaszenie i zaczęła gorączkowo przeszukiwać torbę. W końcu na samym dnie znalazła swoją lunetkę. Spoglądając przez nią, rozpoznała sylwetki dwóch, może trzech jeźdźców w kolorowych strojach. Raszida, nie Bedża.

„Oby to był Feramo”, modliła się w duchu. „Mam nadzieję, że jedzie tu po mnie. Oby to był on”.

Szybko przeczesała szczotką włosy i sprawdziła swój bagaż. W obawie, że mogą jej zabrać zestaw obronny, możliwie jak najwięcej sprzętu postanowiła ukryć na sobie – w miseczkach stanika, w podszewce kapelusza oraz w kieszeniach koszuli i spodni. Urządzenia najbardziej niezbędne – sztylet i strzykawkę ze środkiem usypiającym – miała w staniku zamiast fiszbinu. W kwiatuszku na środku schowana była jeszcze jedna okrągła piła, w miseczkach ukryła miniaturowy aparat cyfrowy, rozpylacz gazu w postaci puszku do pudru, wodoodporną zapalniczkę i balsam do ust, który tak naprawdę był oślepiającą lampą błyskową.

Zjadła jeden batonik muesli, dwa inne wepchnęła w spodnie i sprawdziła zawartość torebeczki przypiętej do paska: latarkę, szwajcarski nóż wojskowy, kompas. Błyskawicznie zlikwidowała punkt poboru wody, przepakowała zestaw umożliwiający przetrwanie i wcisnęła do torebeczki wraz z plastikowym workiem.

W miarę jak tętent zbliżał się coraz bardziej, skupiła się na tym, czego się nauczyła: nie tracić ducha, szukając we wszystkim dobrych stron; gotując się na najgorsze, myśleć jasno i logicznie i zapewniać stały dopływ adrenaliny. Nagle rozległ się strzał. Nie rozglądając się, bez namysłu padła i przywarła płasko do ziemi.

51

Minęła dziewiąta rano i upał nie dawał się jeszcze zbytnio we znaki. W gładkiej jak lustro, błękitnej wodzie Morza Czerwonego odbijały się ceglaste skały ciągnące się wzdłuż brzegu. W centrum dowodzenia USS Ardeche, wypełnionym smakowitym zapachem smażonego boczku dochodzącym z kambuza, przy biurku siedział zgarbiony Scott Rich, słuchając raportu Hackforda Litvaka, szefa amerykańskich operacji militarnych, którego lekko sepleniący głos rozlegał się z głośnika.

– W ciągu ostatnich czterech godzin nie zaobserwowaliśmy żadnych ruchów. Szansa na odnalezienie jej żywej gwałtownie maleje. Co o tym sądzisz, Rich?

– Potwierdzam. Według wszelkiego prawdopodobieństwa już nie żyje – powiedział Rich, nie zmieniając pozycji.

– Och, do cholery, nie dramatyzuj! – ryknął swoim kabotyńskim głosem Widgett. – Nie żyje? Jest dopiero dziewiąta rano. Nigdy nie lubiła wcześnie wstawać. Pewnie śpi jak zabita z jakimś Bedża.

Scott Rich wyprostował się, wyraźnie się ożywiając.

– Ten GPS jest niesamowicie czuły. Reaguje nawet na ruchy w czasie snu, może wyłapać oddech.

– Tra-la-la. Dasz sobie głowę uciąć, że to cholerstwo się nie zepsuło?

– Panie profesorze – zaskrzypiał głos Hackforda Litvaka. – W listopadzie 2001 roku brytyjskie, czyli wasze, służby bezpieczeństwa zrugały nas – delikatnie mówiąc – że zbyt późno zareagowaliśmy na doniesienia wywiadu, jakoby podobno Bin Laden ukrywał się w jaskiniach południowego Afganistanu.

– I miały świętą rację – powiedział Widgett. – Banda cholernych idiotów. Nasi byli gotowi, żeby wkroczyć do akcji, ale nie, skądże, wy musieliście zrobić to osobiście. No i kiedy udało wam się wreszcie uzgodnić, kto tego zaszczytu dostąpi, po Bin Ladenie nie było już śladu.

– I dlatego właśnie tym razem chcemy działać natychmiast.

– Jak się to ładnie mówi? – odezwał się cicho Scott przez prywatny kanał Widgetta. – Przyganiał kocioł garnkowi?

– Och, siedź cicho.

– Panie profesorze? – niecierpliwił się Litvak.

– Tak, tak, słyszałem. Teraz mamy do czynienia ze zgoła inną sytuacją. Mamy w terenie agenta, któremu nasz cel ufa i z którym umówił się na randkę. Dzięki niej mamy szansę nie tylko go znaleźć, ale i dowiedzieć się, co knuje. Jak wpadnie tam wasza banda i zacznie strzelać do wszystkiego, co się rusza, boję się, i to dosłownie, że nie wskóramy nic. Zaczekajcie jeszcze. Dajcie jej szansę.

– Chcesz powiedzieć, że mamy dać szansę martwej agentce?

– Jezu Chryste, Litvak, gadasz jak automat.

– Rich, co ty o tym sądzisz? – spytał Litvak.

Scott Rich zamrugał. Nie pamiętał już, kiedy paraliżowały go uczucia, uniemożliwiając obiektywną ocenę sytuacji. Nachylił się i z ręką na przełączniku mikrofonu zastanawiał się przez chwilę.

– Sir, uważam, że powinien pan skierować do jaskiń Suakin oddział Fok – powiedział. – I wysłać tajnych agentów na wzgórza, żeby jak najszybciej odnaleźli GPS – sekunda wahania – i ciało.

– Rany boskie – jęknęła Olivia. – Zgubiłam kolczyk.

Trzymając się za małżowinę, w której powinien tkwić kolczyk, ściągnęła wodze i gwałtownie zatrzymała swojego rumaka. Przerażona patrzyła na piasek pod jego kopytami.

Jadący za nią Raszida zwolnił nieco i krzyknął do swego towarzysza, by się zatrzymał.

– Co jest? – spytał, podjeżdżając do Olivii.

– Zgubiłam kolczyk – powiedziała, pokazując wpierw na jedno ucho, a potem na drugie, żeby łatwiej było mu zrozumieć.

– Och. – Arab autentycznie się zmartwił. – Chcesz poszukać?

Drugi Raszida, ten, który dotąd jechał z przodu, zawrócił konia i zbliżał się do nich stępa. Olivia tymczasem, wraz z pierwszym Raszidą spoglądała na rozciągający się za nimi piach i busz, przez który jechali od pięciu godzin.

– Wątpię, żebyśmy go znaleźli – powiedziała.

– Chyba nie – zgodził się z nią Arab. – Dużo pieniędzy kosztował?

– Tak. – Kiwnęła głową bardzo zdecydowanie. Nagle zmarszczyła czoło. O Boże. Prawdziwa tragedia. GPS kosztował bardzo, ale to bardzo dużo pieniędzy. Nie będą z tego powodu szczęśliwi. No i bez niego nie uda im się jej znaleźć.

Zastanowiła się chwilę. Istniała szansa, że uda jej się włączyć nadajnik w krótkofalówce. Co prawda, zgodnie z rozkazem miała nie marnować baterii, a krótkofalówki używać jedynie do przekazania ważnej wiadomości, czyż jednak to nie kwalifikowało się jako taka? Jej torbę zabrał na swojego konia drugi Raszida, ten groźniejszy, w czerwonej szacie i czarnym turbanie. On był Złym Raszidą Gliniarzem. Dobry Raszida Gliniarz, choć wyglądał nie mniej groźnie, w rzeczywistości okazał się całkiem milusi.

– Muhammad! – krzyknęła. Odwrócili się obaj. Niestety, mieli tak samo na imię. – Czy mogłabym zajrzeć do swojej torby? – spytała, gestem wskazując na zad konia Złego Raszidy Gliniarza. – Muszę coś stamtąd wyjąć.

Patrzył na nią przez chwilę, wściekle rozdymając nozdrza.

– Nie! – powiedział, zawracając konia. – My jechać.

Dźgnął wierzchowca piętami, strzelił z bata i ruszył z kopyta, co widząc, pozostałe dwa konie zarżały podniecone i jak strzała pomknęły za nim.

Jak dotąd kontakty Olivii z wyższą szkołą końskiej jazdy ograniczone były do sporadycznych dwuminutowych przejażdżek, dlatego teraz wewnętrzne strony jej ud były tak poobijane, że nie wyobrażała sobie, by długo jeszcze mogła wytrzymać. Wypróbowała każdąz pozycji, jaka tylko przyszła jej do głowy: na stojąco, na siedząco, balansując w przód i w tył zgodnie z ruchami konia, unosząc się i opadając wraz z nim, w efekcie jednak poobijała się tylko z każdej możliwej strony, tak że nie było na jej nogach miejsca, które by nie bolało. Obydwaj Muhamma-dzi, niczym wielbłądy, najwyraźniej nie odczuwali ani głodu, ani pragnienia. Ona sama od wschodu słońca zdążyła zjeść trzy batoniki muesli. Lecz jakby na przekór temu wszystkiemu, miała wrażenie, że oto przeżywa wspaniałą przygodę. W jakiej innej sytuacji miałaby szansę galopować przez Saharę w towarzystwie dwóch Raszidów, bez przewodników, wycieczkowych jeepów, towarzystwa otyłych Niemców i ludzi wciskających jej tandetne pamiątki lub domagających się zapłaty za dwuminutowy pokaz tańca.

Nadszedł jednak moment, gdy Zły Raszida Gliniarz kazał im się zatrzymać. Sam wolno ruszył naprzód i po chwili zniknął za grupką skał. Kiedy wrócił, polecił Olivii zsiąść z konia i zasłonił jej oczy szorstką, cuchnącą szmatą.

Tymczasem na USS Ardeche Scott Rich kierował akcją, której celem było odnalezienie nadajnika GPS. Trzech agentów, ubranych jak Bedża, konno zbliżało się do niego z różnych stron. W pewnym momencie włączyła się linia, na której kontaktował się z nim Widgett, stacjonujący w Anglii.

– Rich?

– Słucham? – spytał Scott Rich, groźnie przymykając powieki.

– Agentka Steele, Suraya?

– Co z nią?

– Pracuje dla Feramo.

– Skąd wiadomo?

– Wątpliwe źródło w Tegucigalpa. Zgarnięty z innego powodu. Biedny półgłówek zasłaniał się immunitetem politycznym, twierdząc, że pracuje dla nas. Powiedział, że podłożył opakowanie białego proszku w pokoju Joules, rzekomo z naszego polecenia, po czym zawiadomił lokalną policję. Ludzie z konsulatu kazali swoim miejscowym agentom pójść tym śladem i trafili prosto do Surayi Steele.

– Gdzie ona teraz jest?

– W areszcie. Przesłuchiwana. Zdaje się, że wczoraj późnym wieczorem rozmawiała z Feramo. Może to i lepiej? – powiedział Widgett. – Raz dwa załatwili agentkę Joules, w związku z czym Feramo nie zdążył dostać jej w swoje, no wiesz, łapy…

Scott Rich walnął pięścią w przełącznik, nie dając Widgettowi skończyć.

Ostatni etap podróży Olivia przebyła uczepiona pleców Dobrego Raszidy Gliniarza, siedząc za nim na koniu. Kiedy z płaskiej piaszczystej pustyni wjechali między wzgórza, droga zrobiła się stroma, usiana skałami. Jadąca na własnym koniu Olivia z zawiązanymi oczami stała się zagrożeniem tak dla siebie samej, jak i wszystkich wokół. Dobry Raszida Gliniarz naprawdę był kochany, łagodnie dodawał jej otuchy, mówiąc, że pan Feramo czeka, by ją powitać, że wszystko będzie dobrze i na miejscu czekają ją same przyjemności.

Wspominając to później, Olivia uświadomiła sobie, że nawet wtedy nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji, w jakiej się znalazła. Gdyby nie upajała się tak atmosferą przygody, być może starałaby się bardziej zaskarbić sobie przychylność Dobrego Raszidy, mocniej ściskając go w pasie, bardziej tuląc się do jego pleców. Mogłaby też spróbować go przekupić, mamiąc wizją wspaniałych dóbr doczesnych, które zapewniłyby mu złote monety z paska od D &C. Ale była otumaniona gorącem i zmianą czasu, a poza tym podekscytowana i pełna optymizmu. Spodziewała się gorącego przywitania u kresu podróży: oczami wyobraźni widziała oczekującego Feramo z butelką zmrożonego szampana i przygotowaną na jej cześć beduińską fetę – na przykład ucztę przy płonących pochodniach, okraszoną tańcami, ryżem na sypko i trzema wybornymi gatunkami francuskiego wina wśród rozstawionych na pustyni namiotów, jak żywcem wyjętych z broszury wakacyjnej.

Gdy poczuła, że słońce zachodzi, odetchnęła z ulgą. Kiedy podróż wreszcie dobiegła końca i Dobry Raszida Gliniarz pomógł jej zsiąść z konia, nie posiadała się z radości, mimo że ledwo mogła się wyprostować i ustać na obolałych nogach. Usłyszała głosy kobiet i mężczyzn. Poczuła zapach piżma i jakaś kobieca dłoń ujęła ją za rękę. Dłoń pociągnęła ją, ruszyła więc naprzód. Na ramieniu czuła dotyk miękkiego materiału. Kładąc jej dłoń na karku, kobieta dała Olivii do zrozumienia, że musi pochylić głowę, bo właśnie zahaczyła nią o skałę. Inne ręce popychały ją od tyłu. Znalazła się w wąskim przejściu, najeżonym ostrymi skałami. Stąpała niepewnie, czując, jak teren ostro się obniża. Mimo zasłoniętych oczu wiedziała, że wokół panuje ciemność. Powietrze było chłodne i wilgotne, cuchnące stęchlizną. Kobieta zdjęła rękę z karku Olivii. Prostując się, Olivia usłyszała oddalające się lekkie kroki. Dopiero kiedy dobiegł ją chrzęst i hurkot przesuwanego za jej plecami czegoś bardzo ciężkiego, w pełni zrozumiała grozę sytuacji.

Po raz pierwszy w życiu na nic zdały się powtarzane w myślach zasady: „Zatrzymać się, oddychać, myśleć”. Jej torbę mieli Muhammadzi. Zaczęła krzyczeć, próbując zerwać z oczu zasłonę, a wtedy jakaś dłoń chwyciła ją z całej siły za twarz i pchnęła na skały. Tkwiła w pułapce, bez jedzenia i wody, za towarzysza mając szaleńca.

52

„Cóż, przynajmniej nie jestem tu sama”, pomyślała, starając się dostrzec jasne strony ponurej poza tym sytuacji. Próbowała podnieść się z kurzu, jednocześnie językiem sprawdzając, czy ma na miejscu wszystkie zęby. Znowu spróbowała ściągnąć z oczu zasłonę.

– Zostaw to!

Serce zaczęło walić jej jak oszalałe, a oddech stał się krótki i gwałtowny. To był głos Feramo, choć brzmiał dziwnie obco.

– Pierre? – zapytała, usiłując usiąść.

– Putain! - wrzasnął przeraźliwie. – Salope.

Uderzył ją w twarz.

Tego było już za wiele.

– Au! – jęknęła i ściągnąwszy z oczu szmatę, wściekła popatrzyła w ciemność. – Co ty najlepszego robisz? Co się z tobą dzieje? Jak śmiesz? A gdybym tak ja ciebie uderzyła?

Z kieszeni spodni wyszarpnęła szpilkę do kapelusza i gdy już prawie udało jej się wstać, świsnął bat i poczuła jego smagnięcie na ramieniu.

– Przestań! – wrzasnęła i rzuciła się na majaczącą w ciemnościach postać.

Wbiła w ciało szpilkę, chwyciła bat i odsunęła się nieco. Jej oczy zdążyły już przywyknąć do panującego tu mroku. Przed nią siedział w kucki Feramo w kolorowych szatach Raszidów. Wyraz twarzy miał potworny, usta wykrzywione, w oczach szaleństwo.

– Mój Boże, co ci jest? – niespodziewanie dla samej siebie zapytała łagodnie. Gdy znalazła się blisko kogoś, nigdy nie potrafiła zapomnieć, że nawet najgorszy potwór jest mimo wszystko człowiekiem. – Stało się coś? Wyglądasz koszmarnie.

Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła jego twarzy. Gładząc go po policzku, wyczuła, że zaczyna się uspokajać. Ujął jej dłoń, przybliżył do ust i zaczął ssać.

– Och, Pierre – powiedziała po dłuższej chwili. – Starczy tego chyba. Pierre? Pierre? Przestań! Co ty wyprawiasz?

Wyszarpnęła palec z jego ust i z ulgą zaczęła masować sobie dłoń.

Wyraz twarzy Feramo zmienił się nie do poznania. Wstał i nachylając się nad nią groźnie, zerwał jej z szyi malutki szafirowo-diamentowy krzyżyk i cisnął go na ziemię.

– Kładź się, kładź się płasko, twarzą do ziemi. Ręce do tyłu.

Związał ją sznurem. Usłyszała jakieś pipanie.

– Siadaj.

Przesuwał wzdłuż jej ciała plastikową rurką wykrywacza. Zabrał jej szpilkę do kapelusza, pasek i torebkę, w której miała latarkę i zestaw umożliwiający przetrwanie. Następnie zerwał jej z ucha jedyny pozostały kolczyk, ten z tabletką cyjanku, i zdjął z palca pierścionek, ciskając nim o ziemię. Potem złapał jąza bluzkę i szarpnął, tak że okrągłe guziki-piły poobrywały się i poturlały we wszystkich kierunkach.

– Gdzie jest GPS?

– Co?

– GPS. Urządzenie namierzające. Za pomocą którego twoi ludzie mogli cię śledzić? Nie udawaj niewiniątka. Zdradziłaś mnie.

Cofnęła się przestraszona. Skąd o tym wiedział?

– Twój błąd, Olivio – powiedział – polegał na tym, że uwierzyłaś, iż wszystkie piękne kobiety są równie podstępne i nieszczere jak ty.

Suraya. To musiała być ona. Tajna suka: tajna podwójna agentka.

– A teraz nadeszła pora, byś udzieliła nam niezbędnych informacji.

Feramo przez długi czas wlókł za sobą Olivię niskim, wąskim tunelem, przyświecając sobie pochodnią. Ilekroć się potykała, szarpał za sznur, jak gdyby prowadził osła. Starała się patrzeć na wszystko z boku, by możliwie jak najwięcej zaobserwować. Próbowała przypomnieć sobie, czego nauczyli ją podczas szkolenia w posiadłości, lecz pamiętała jedynie, jak Suraya złośliwie uczyła ją szpiegowskich sztuczek – sztuki zatapiania, chowania filmów w toaletowych rezerwuarach, zamiany teczek z obcymi, dawania tajemnych sygnałów poprzez zostawianie uchylonego okna i wystawianie w nim doniczki z kwiatami. Musiała mieć niezłą zabawę. Olivia postanowiła, że lepiej będzie, jeśli skupi się na przypomnieniu sobie życiowych zasad.

„Nigdy nie jest ani tak dobrze, ani tak źle, jak się wydaje. Poszukaj jasnych stron, a jeśli to nie skutkuje, poszukaj stron zabawnych”. Przypomniała sobie, jak wmawiała Scottowi Richowi, że jest sokołem Feramo, i wyobraziła sobie, jaką miałby rozbawioną minę, gdyby mógł ją teraz zobaczyć: Olivia – muł albo raczej koza na uwięzi. Wciąż jeszcze miała szansę. W końcu póki co żyła. Feramo był niezrównoważonym świrem, dlatego też w każdej chwili może mu się odmienić. Gdyby chciał ją zabić, zrobiłby to w jaskini. „Może mnie pierwszej uda się go załatwić”, pomyślała, gdy po raz kolejny szarpnął za sznur. Przecież miała jeszcze mnóstwo broni ukrytej w staniku.

W następnej chwili wyrżnęła głową w skałę. Feramo zaklął i pociągnął za sznur. Tunel gwałtownie skręcił. Zrobiło się jaśniej, powietrze zdecydowanie się zmieniło i… i… poczuła zapach morza! Po chwili ujrzała, jak tunel rozszerza się, tworząc kolejną jaskinię. Znajdowały się w niej porządnie zawieszone na hakach akwalungi, pianki, kamizelki wypornościowe.

*

Na pokładzie USS Ardeche Scott Rich wpatrywał się w ekran radaru, na którym widać było zbliżającą się łódź motorową.

– Rich? – rozległ się w głośniku głos Litvaka. – Dostałem twoją wiadomość. Co się stało?

– Trzydzieści kilometrów na zachód od Suakin znaleźli GPS. I bardzo przyjaźnie nastawionego Raszida, który twierdzi, że za pięćdziesiąt milionów konno doprowadzi ich do Olivii.

– Za pięćdziesiąt milionów?

– Ona jest z Feramo. Potwierdziłem to. I wchodzę do akcji.

– Musisz zostać na Ardeche. Dowodzisz akcją wywiadowczą.

– Otóż to. Dowodzę akcją wywiadowczą. Potrzebujemy w terenie ludzi. Dlatego wchodzę.

– Wiedziałem, że w końcu przyznasz mi rację – rozległ się głos Widgetta.

– Zamknij się – burknął Scott Rich. – Podobno miałeś spać.

Feramo wraz z uwiązaną, pozbawioną dostępu powietrza Olivia płynął na głębokości siedmiu metrów pod wodą. Przypomniały jej się krokodyle, które wciągają swoje ofiary pod wodę i wypływają z nimi dopiero wtedy, gdy są gotowe je pożreć. Od czasu do czasu, wedle własnego widzimisię, Feramo pozwalał jej zaczerpnąć powietrza z zapasowego automatu. Prawdziwe szaleństwo, ale lepsze niż nic. Całą siłę woli skupiła na kontroli oddechu i wypuszczała powietrze powolutku, nie zatrzymując go w płucach. Dzięki temu jej umysł rozjaśnił się na tyle, że nie wpadła panikę. Pozwoliła sobie nawet przez chwilę podziwiać otaczające ją piękno. Feramo mówił prawdę. To najpiękniejszy podwodny krajobraz, jaki zdarzyło jej się kiedykolwiek widzieć. Woda była błękitna i krystalicznie czysta, a widzialność wręcz oszałamiająca. Nawet na tej głębokości skały były czerwone, a gdy patrzyła w głąb morza, widziała wyrastające z otchłani, porośnięte koralowcami pinakle.

Zauważyła, że Feramo jej się przygląda, i uśmiechnęła się, łącząc w kółeczko kciuk i palec wskazujący, by dać wyraz swemu zachwytowi. W jego spojrzeniu błysnęła życzliwość i podał jej zapasowy automat, by mogła odetchnąć. Popłynęli dalej wzdłuż skały, oddychając wspólnym powietrzem, jak para idealnych kochanków. „Może jeszcze wszystko jakoś się ułoży”, pomyślała. „Może uda mi się go przekonać”.

Z brzegu wyrastał potężny skalny cokół, wsparty na niskiej, wąskiej skale, omywanej przez prąd. Feramo dał jej znak, żeby przepłynęła pod skałą. Trochę się bała – pomiędzy skałą a dnem morskim było niewiele ponad metr przerwy. Feramo wysforował się przed nią, wyrwał jej zapasowy automat i nagle stanął na dnie. Odniosła wrażenie, że od pasa w górę wtopił się w skałę. Spojrzała w górę i aż ją zamurowało. Ponad nią otwierał się prostokąt wiodący do białego, zalanego elektrycznym światłem pomieszczenia.

Feramo wspinał się już do pokoju. Olivia płetwami wymacała dno i stanęła prosto, wynurzając się nad powierzchnię. Ściągnęła maskę, strząsnęła z włosów wodę i z rozkoszą nareszcie oddychała normalnie.

Zobaczyła młodego Araba w kąpielówkach, którego pamiętała z Isla Bonita. Wziął od Feramo sprzęt i podał im ręczniki.

– Coś niesamowitego – powiedziała. – Gdzie my jesteśmy?

Feramo uśmiechnął się z dumą.

– Ciśnienie powietrza utrzymywane jest na tym samym poziomie co ciśnienie wody, dlatego też woda nigdy nie podniesie się wyżej. Jesteśmy całkowicie bezpieczni.

„I w każdej chwili możemy stąd uciec”, pomyślała, przechodząc za nim przez rozsuwane drzwi z litej stali, otwierane kodem, potem przez jeszcze jedne, za którymi znajdowało się pomieszczenie z prysznicami. Zostawił ją samą, by mogła się wykąpać, polecając, by przebrała się w białą galabiję, którą znajdzie w środku.

*

Czekał na nią na zewnątrz. Minę znowu miał rozwścieczoną.

– A teraz, Olivio, zostawię cię na jakiś czas. Moi ludzie chcą ci zadać kilka pytań. Radzę ci, żebyś bez oporu opowiedziała im wszystko, co będą chcieli wiedzieć. A potem przyprowadzą cię do mnie, byśmy mogli się pożegnać.

– Pożegnać? – zdziwiła się. – Czyżbym się dokądś wybierała?

– Zdradziłaś mnie, saqr - odparł, nie patrząc na nią. – I dlatego musimy się pożegnać.

53

Olivia ocknęła się jakby z bardzo długiego snu. W pierwszej chwili, kiedy wciąż jeszcze była zamroczona, czuła się nie najgorzej, lecz w miarę jak powracała jej świadomość, zaczęła też odzyskiwać czucie. Poparzenia na rękach piekły ją niemiłosiernie, bolały ją też plecy. Głowę miała osłoniętą workiem pachnącym farmą i sianem, co przynosiło jej dziwne ukojenie. Ręce miała skrępowane, ale hej! – w kwiatuszku na zapięciu stanika wciąż tkwiła ukryta miniaturowa okrągła piła.

Kilka razy spróbowała sięgnąć do stanika zębami, zdając sobie sprawę, jak komiczny widok musiała przedstawiać. Stwór w białej szacie, z workiem na głowie, usiłujący pożreć własny biust. Pomysł nie okazał się najlepszy, więc zrezygnowała i przemieściła się, plecami wspierając się o ścianę. Gdzieś blisko słyszała głosy i szum tłoczonego pod ciśnieniem powietrza. Natężyła słuch i zrozumiała, że głosy mówią po arabsku.

„Wywinę się z tego”, powiedziała do siebie. „Przeżyję”. Doszła do wniosku, że musi przegryźć worek, zassała więc powietrze, by wciągnąć go do ust. Ani się obejrzała, jak zdołała zrobić w nim niewielką dziurkę. Najpierw za pomocą języka i zębów, a potem jeszcze nosa, stopniowo powiększyła otwór na tyle, że mogła już co nieco widzieć. Rozległy się kroki. Błyskawicznie rzuciła się na ziemię, przywierając do niej twarzą, by ukryć wygryzioną dziurę. Ktoś podszedł do niej, po chwili jednak się oddalił.

„Muszę jakoś sięgnąć do stanika”, pomyślała. „Muszę się do, niego dostać”. W dalszym ciągu wgryzała się w worek, wypluwając nitki i słomę. Schyliła głowę i tak długo manewrowała, aż dziura znalazła się na wysokości jej oczu. Bingo! Widziała! W ostatniej chwili zdołała się opanować, żeby nie wrzasnąć: „Tak jeeeest! Tak jeeeest!”

Znajdowała się w wykutym w skale korytarzu, oświetlonym fluorescencyjnymi lampami. Ściany pokryte były arabskimi napisami, zauważyła też zachodni kalendarz, nie wiadomo dlaczego ze zdjęciem traktora. Jedna z dat zakreślona była na czerwono. Głosy było słychać w dalszym ciągu – dochodziły zza zasłony, która wisiała w łukowatym przejściu po lewej stronie. Coś wrzynało jej się w plecy. Przekręciła się. Z cienkiej metalowej rurki biegnącej w dół skalnej ściany wystawał zawór. Zajrzała pod szatę, na stanik – zapinał się z przodu, co powinno ułatwić jej sprawę.

Powolutku, najciszej jak umiała, usadowiła się przodem do zaworu i zahaczając o niego worek, szarpnęła. Otwór powiększył się, odsłaniając znaczną część twarzy. Znowu zmieniła pozycję, przywarła zapięciem stanika do zaworu i nacisnęła. Bez skutku. Ponowiła próbę kilkakrotnie, wreszcie ścisnęła ramiona i piersi, by stanik nieco się poluzował, i pchnęła ponownie. Zapięcie puściło. Co za szczęście, że uzbrojenie ukryte w staniku nie wbiło jej się w ciało. Zaczepiła jedną z miseczek o zawór, unosząc ją do góry, i zaledwie po trzech próbach udało jej się złapać w zęby czarną koronkę.

Olivia była niewiarygodnie wręcz z siebie zadowolona, tak zadowolona, że aż się uśmiechnęła i koronka wyślizgnęła się jej z ust. Zapominając o ostrożności, obróciła się zbyt szybko i jednym sandałem zaszurała o podłogę. Głosy w sąsiednim pomieszczeniu umilkły. Zamarła, z czarną miseczką stanika w zębach, jak pies z gazetą w pysku. Ciężkie kroki zaczęły zbliżać się w jej kierunku. Potrząsnęła głową by worek z powrotem opadł jej na twarz, i położyła się. Kroki było słychać całkiem blisko. Jakaś stopa dźgnęła ją pod żebro. Olivia zadrżała i poruszyła lekko głową, co – miała nadzieję – wyglądało naturalnie. Kroki się oddaliły. Leżała bez ruchu, póki głosy nie rozbrzmiały na nowo.

Miseczka stanika była odwrócona na lewą stronę, a ona wciąż trzymała ją w zębach. Pomału wyciągnęła ją spod galabiji i – wciąż za pomocą zębów – tak przekręciła, by zawisła na zaworze. Było jej koszmarnie niewygodnie, ale jakoś zdołała odwrócić się tyłem i przyłożyć krępujący jej ręce sznur do piły. Szło jej koszmarnie ciężko i mozolnie. W pewnym momencie przeżyła horror, gdy stanik ześlizgnął się z zaworu i musiała zacząć wszystko od początku. W końcu jednak miniaturowa piłka uporała się ze sznurem tak, że Olivia mogła oswobodzić ręce i zdjąć więzy z nóg.

Zerkając nerwowo na zasłonę, otworzyła balsam do ust, który przezornie schowała w staniku. Nastawiła licznik na trzy sekundy, założyła z powrotem pokrywkę i celując starannie, wturlała pojemniczek pod zasłonę. Następnie sama skuliła się, z całej siły zacisnęła powieki, ramionami i kolanami osłaniając twarz. Mimo to błysk i tak nieomal ją oślepił. Zza kurtyny dobiegły ją krzyki, jęki i hałas przewracanych rzeczy.

Zerwała się na nogi, podbiegła i szarpnęła zasłonę. W jednej sekundzie ogarnęła wzrokiem niesamowity widok. Dwunastu oślepionych mężczyzn trzymało się za oczy, szalejąc z przerażenia. Na ścianach wisiały wykresy i zdjęcia. Zdjęcia mostów – Sydney Harbour Bridge, Golden Gate Bridge, Tower Bridge, most spinający szeroką zatokę z wieżowcami w tle. Zdjęć było w sumie siedem. Na zajmującym środek pokoju stole leżało coś, co wyglądało jak spód okrągłego cokoliku, obok zaś wyszczerbiony kawałek metalu, z zewnątrz złoty, w środku pusty, przypominający nieco połamanego Świętego Mikołaja z czekolady. Zastanawiała się, czy go nie zabrać i w razie konieczności użyć jako broni, lecz w tej samej chwili za stołem ujrzała siedzącą po turecku na dywanie aż nadto znajomą, wysoką, brodatą postać. Mężczyzna tkwił nieruchomo, z zamkniętymi oczami, oślepiony jak wszyscy pozostali, zachowując jednak całkowity, przerażający spokój. To był Osama Bin Laden.

Miała tylko kilka sekund. Najpierw zrobiła zdjęcia mostów – poniewczasie zdając sobie sprawę, że lampa błyskowa nie działa. Potem postanowiła zrobić śliczne ujęcie grupowe. Następnie przyszła kolej na Osamę Bin Ladena. Aparat był tak malutki, że w zasadzie człowiek musiał się domyślać, co fotografuje. Poza tym po oślepiającym błysku wciąż jeszcze nie najlepiej widziała. Była jednak pewna, że ma przed sobą właśnie jego.

Znajdujący się najbliżej mężczyzna zareagował na dźwięk zwalnianej migawki i obrócił się ku niej. Podpaliła lont miniaturowego miotacza gazu i cisnęła go na środek pokoju, sama zaś wycofała się za zasłonę i puściła biegiem. Za kilka minut tamci odzyskają wzrok, ale gaz powali ich na pięć.

Wybiegła z przedpokoju i skręciła za róg. Tam się zatrzymała i dysząc ciężko, wsparta o ścianę, nasłuchiwała. Korytarz wydrążony był w pomalowanej na biało skale i ciągnął się bez końca w obie strony. Szum sprężonego powietrza w zasadzie zagłuszał wszystko, ale wydawało jej się, że z lewej strony odgłos jest jakby nieco inny. Czy było to morze, czy też raczej jakieś urządzenia?

Postanowiła się przekonać. Ruszyła wznoszącym się lekko korytarzem i po chwili otoczenie wydało jej się znajome. Tak jest, to było pomieszczenie z prysznicem, a nieco dalej metalowe drzwi. Gdy do nich podeszła, okazało się, że nie są zamknięte, lecz lekko uchylone, blokowało je bowiem czyjeś ciało, jak walizka wciśnięta pomiędzy drzwi windy. Był to na wpół przytomny, ranny Feramo. Przekroczyła go, zawahała się jednak. Pochyliła się nad nim. Oczy miał nie do końca zamknięte i oddychał z trudem.

– Pomóż mi – wyszeptał. – Habitit, pomóż.

Wyciągnęła ze stanika sztylet i przyłożyła mu do gardła, dokładnie tak, jak ją uczono, w miejscu, gdzie przebiega arteria szyjna.

– Kod – syknęła, dźgając go. – Podaj mi kod do drzwi.

– Weźmiesz mnie ze sobą?

Chwilę mu się przyglądała.

– Pod warunkiem, że będziesz grzeczny.

Ledwo mógł mówić. Nie miała pojęcia, co z nim zrobili. Co on sobie myślał, sprowadzając ją tutaj?

– Kod – powtórzyła. – Gadaj albo zginiesz. – Zabrzmiało to idiotycznie.

– Dwa cztery sześć osiem – wyszeptał ledwo słyszalnie.

– Dwa cztery sześć osiem? – spytała oburzona. – Nie za proste to? Wszystkie drzwi mają ten sam kod?

Potrząsnął głową i wychrypiał:

– Zero dziewięć jedenaście.

Wzniosła oczy ku niebu – po prostu wierzyć się nie chce.

– Weź mnie ze sobą, saqr, błagam. Albo zabij mnie. Nie zniosę bólu i upokorzenia, jeśli mnie dopadną.

Zastanowiła się przez chwilę, po czym wyjęła strzykawkę ze środkiem usypiającym, pełniącą rolę drugiego fiszbina.

– Nie bój się, to tylko chwilowe – powiedziała, dostrzegając jego przerażony wzrok. Zadarła jego galabiję i nacisnęła lekko tłoczek, by usunąć ze strzykawki powietrze. – I gotowe! – powiedziała głosem doświadczonej pielęgniarki, wbijając mu igłę w pośladek.

Rany, zadziałało błyskawicznie. Wystukała 2468 i wyciągnęła go spomiędzy drzwi. Zanim zdążyły się zamknąć, doznała olśnienia. Ściągnęła mu z nóg sandały i wsunęła je między drzwi, zostawiając kilkunastocentymetrową szczelinę, zbyt wąską, by ktoś mógł się przez nią wydostać, dla wody jednak dostatecznie szeroką. Zdrową ręką wlokąc za sobą bezwładnego Feramo, przy następnych drzwiach wystukała 0911, z uczuciem radosnej ulgi patrząc, jak drzwi się otwierają, ukazując jasno oświetlone pomieszczenie, sprzęt do nurkowania i kwadrat morskiej wody. Tym razem drzwi zablokowała parą płetw.

Ściągnęła galabiję, po czym na kilka sekund znalazła się w krainie niezdecydowania. Czy powinna skoczyć do wody tak jak stoi, czy też raczej wziąć akwalung? Sięgnęła po kamizelkę wypornościową, pas obciążający i butle i nałożyła wszystko.

Już miała skoczyć do wody, gdy jej wzrok padł na wciąż nieprzytomnego Feramo. Wyglądał tak żałośnie, leżąc skulony, jak śpiące, bardzo smutne dziecko. Wyobraziła sobie wszystkich tych apodyktycznych mężczyzn, podporządkowujących sobie świat – Amerykanów, Brytyjczyków, Arabów – jako małe, popieprzone dzieci: aroganccy, terroryzujący wszystkich dookoła Amerykanie, przede wszystkim pragnący błyszczeć na boisku do bejsbola; Brytyjczycy z prywatnych szkół, z fałszywą skromnością udający, że myślą tylko o tym, by zawsze zachować się właściwie; i Arabowie, sfrustrowani, tłamszeni przez własnych rodziców, miotający się wściekle, bo nie ma nic gorszego niż utrata twarzy.

– Bardziej się przyda żywy niż martwy – powiedziała sobie, starając się zapomnieć o prześladujących ją wiecznie odruchach litości.

Nasłuchując, czy ktoś się nie zbliża, ściągnęła z niego ubranie, nie mogąc się powstrzymać, by przez chwilę nie nasycić oczu widokiem pięknego ciała o oliwkowej skórze, i sprawdziła, czy nie ma jakichś ran, które mogłyby zwabić rekiny. Ponieważ był czysty, nałożyła mu kamizelkę i obciążenie, na twarz pełną maskę, po czym wepchnęła go do wody, gdzie unosił się, lekko się kołysząc. Na ścianie znajdował się zawór ciśnieniowy. Chwyciła butlę i rozbiła nią chroniącą go szybkę. Odłamkiem szkła przebiła rurkę. Szum sprężarki natychmiast zmienił natężenie. Spojrzała na widoczną w kwadratowym otworze wodę, na której unosił się Feramo. Jej poziom wyraźnie się podniósł. Super! Wkrótce woda wywoła spięcie w przewodach elektrycznych, co przy takiej ilości sprężonego tlenu może nawet doprowadzić do wybuchu i rozwalić wszystko w drobny mak. A nawet jeśli do tego nie dojdzie, to i tak wszyscy się potopią. Ha!

Zanurzyła się w wodę i wypuściła powietrze z kamizelki Feramo, żeby zszedł głębiej, po czym chwytając uśpionego terrorystę, zaczęła płynąć, ciągnąc go za sobą zdrową ręką, wielce zadowolona, że tym razem role się odwróciły.

„Ależ ja jestem mądra”, pochwaliła się w myślach.

Niestety, nie przyszło jej do głowy, że będzie ciemno. Nurkowanie w nocy, bez światła i z jednym dość nędznym sztylecikiem zamiast harpuna do najlepszych pomysłów z pewnością nie należało. Nie chciała wypłynąć na powierzchnię zbyt blisko brzegu z obawy przed wartownikami Al-Kaidy. Z kolei strach przed rekinami powstrzymywał ją przed wypłynięciem zbyt daleko. Nie chciała też zużyć całego powietrza, bo a nuż znowu będzie musiała zejść pod wodę.

Przez jakieś trzydzieści minut płynęła dokładnie w przeciwną stronę, niż znajdował się brzeg, na głębokości trzech metrów, po czym wypłynęła, tak regulując napełnienie kamizelki Feramo, by unosił się pół metra pod powierzchnią. Zgięła nogi i usiadła na nim. Jeśli rekiny zgłodnieją, mogą zacząć od niego. Wokół siebie widziała jedynie ciemność: żadnych świateł ani łodzi. Może sobie tak siedzieć aż do świtu, pod warunkiem, że nie zjawią się rekiny, tylko co potem? Zastanawiała się, czy nie pozbyć się Feramo, a samej nie dopłynąć do brzegu lub może raczej głębiej w morze. Była tak potwornie zmęczona. Poczuła, że zaczyna zapadać w drzemkę, gdy nagle spod niej wyskoczyło na powierzchnię coś ogromnego i aż nadto żywego.

54

– Tam coś jest.

Scott Rich siedział na miejscu nawigatora w śmigłowcu Black Hawk, obserwując monitor na podczerwień. Wypełniający kokpit elektroniczny gwar mógł doprowadzić do szału, ale Rich był całkowicie opanowany. Nachylony do przodu, w skupieniu wsłuchiwał się w napływające jednocześnie raporty oddziałów naziemnych, czterech patroli powietrznych i Fok Hackforda Litvaka.

– Sir, patrol naziemny odnalazł ubranie agentki Joules przy końcu tunelu. Jej samej nie odnaleziono.

– Coś jeszcze? – spytał Scott. – Jakieś ślady walki?

– Ubranie było podarte i zakrwawione.

Scott Rich skrzywił się.

– Wasza aktualna pozycja?

– Na brzegu, trzy metry od Morza Czerwonego.

– Widzicie coś stamtąd?

– Nie. Tylko sprzęt do nurkowania.

– Powiedziałeś sprzęt do nurkowania?

– Tak jest.

– W takim razie, do ciężkiej cholery, nakładaj go i właź do wody. – Wyłączył swój mikrofon i zwrócił się do pilota, wskazując na ekran. – Tam. Widzisz? Podejdź. Natychmiast.

*

Olivia wrzasnęła, kiedy Feramo wyskoczył z wody, jedną ręką wyrywając jej sztylet, a drugą chwytając za gardło. Ugięła nogę i z całej siły kopnęła go w jaja, wyrywając się, gdy tylko uwolnił jej gardło z uścisku. Myśli jak błyskawice przelatywały jej przez głowę. Był pod wodą dłużej niż ona. Powinno mu już zabraknąć powietrza – jej zostało go jeszcze na dobre dziesięć minut. Musi zanurzyć się na dziesięć metrów i zgubić go.

Zaczęła schodzić pod wodę, jednocześnie nakładając maskę i przedmuchując automat, Feramo jednak rzucił się naprzód i złapał ją za nadgarstek. Wrzasnęła z bólu, czując, jak wyłamuje jej staw. Zaczęła ogarniać ją ciemność, przynosząc ulgę w utracie przytomności. Powietrze uciekało z jej kamizelki wypornościowej, obciążniki ciągnęły ją w dół, automat wysunął się jej z ust. Nagle nad głową rozległ się ogłuszający hałas, a wodę zalało jaskrawe światło. Na tle upiornie zielonkawej wody dostrzegła nurkującą w jej stronę postać. Poczuła, jak ją chwyta, uwalnia od pasa balastowego i zaczyna ciągnąć w górę, ku światłu.

– Sokół, też mi coś – szepnął jej do ucha Scott Rich, obejmując ją mocno w pasie, gdy wynurzyli się z wody. -Bardziej przypominasz żabkę.

Nagle Feramo, niczym wieloryb w programie przyrodniczym BBC, z rykiem wyskoczył nad wodę i rzucił się ku nim z wymierzonym sztyletem.

– Popływaj sobie chwilkę, kochanie – rzekł Scott, w żelaznym uchwycie unieruchamiając nadgarstek Feramo i powalając go jednym celnym ciosem.

Olivia wychylała się nerwowo z Black Hawka. Scott Rich wciąż jeszcze tkwił w wodzie, gdzie próbował związać Feramo, bezwładnego w koszu wyciągarki, lecz podmuch wzbudzany przez rotor spychał go co chwilę w bok.

– Zostaw go! – wrzasnęła Olivia przez radio. – Wracaj na górę. On i tak jest nieprzytomny.

– Ty też tak myślałaś ostatnim razem – zabrzmiała odpowiedź Scotta.

Olivia przytrzymała się krawędzi otwartych drzwi, bacznie wypatrując, czy w kręgu światła rzucanym na wodę nie dojrzy drapieżników.

– Niech pani to weźmie! – krzyknął Dan, pilot, i podał jej pistolet. – Jak pani zobaczy rekina, niech pani strzela, tylko proszę spróbować nie trafić agenta specjalnego Richa.

– Dzięki za dobrą radę – mruknęła do mikrofonu.

Nagle od strony brzegu rozległ się głuchy łoskot i niemal w tej samej chwili na panelu sterowniczym zawyła syrena.

– Jezu! Wyciągajmy go, wyciągajmy, do góry! – wrzasnął Dan, gdy niebo wokół nich rozbłysło smugami nadlatujących pocisków.

– Scott! – darła się Olivia.

Morze przed nią eksplodowało wielką kulą ognia, a gwałtowny podmuch powietrza zatrząsł helikopterem.

Olivia z trudem łapała powietrze, lecz dosłownie kilka sekund później nad krawędzią włazu pojawiła wykrzywiona ze złości twarz Scotta. Śmigłowiec skoczył w górę, uciekając przed płonącym morzem.

Wracali na lotniskowiec. Było gorąco i parno. Ociekający wodą Scott i Olivia nie mieli odwagi na siebie spojrzeć. Olivia miała na sobie jedynie bieliznę i T-shirt Marynarki Stanów Zjednoczonych, który rzucił jej pilot. Wiedziała, że jeśli wtuli policzek w ciepłą skórę szyi Scotta albo poczuje dotyk jego szorstkiej, silnej dłoni na swoim udzie, nie będzie w stanie nad sobą zapanować.

Rozległy się strzały i w kadłub helikoptera zagrzechotała seria gwałtownych uderzeń.

– Trzymaj się, dziecinko – powiedział Scott. – Oberwaliśmy. Trzymaj się mocno.

Trafiony śmigłowiec zadygotał i wydawało się, że stanął w miejscu. Po chwili zanurkował przerażająco, prosto w dół, rzucając ich na podłogę. Dał się słyszeć głośny metaliczny stuk i poczuli gwałtowny wstrząs. Scott podczołgał się do niej i chwycił z całej siły. Silnik wył jak oszalały, podczas gdy pilot starał się odzyskać panowanie nad maszyną. Olivia ujrzała, jak z ogromną prędkością zbliża się ku nim woda, po chwili zobaczyła jaśniejsze nieco niebo i znowu wodę. Pilot wrzeszczał coś i przeklinał.

– Musimy się wzbić, musimy się wzbić!

Scott trzymał ją mocno, z całej siły tuląc do piersi jej głowę. Robił, co mógł, by dociągnąć siebie i Olivię z powrotem na siedzenia. Przekrzykując hałas, darł się przez radio do pilota:

– Spokojnie, Dan, trzymaj się! Nic nam się nie stało, staraj się go podnieść, wszystko będzie w porządku! – Po czym do Olivii: – Trzymaj się, kochanie. Obojętnie, co się stanie, trzymaj się mnie najmocniej jak potrafisz.

Od wody dzieliło ich już zaledwie kilka metrów, gdy nagle jakimś cudem Dan zapanował nad maszyną. Przez chwilę na wszelki wypadek unosili się nieruchomo, po czym pilot poderwał śmigłowiec w górę.

– Uf, przepraszam za to małe zamieszanie – powiedział.

Oddychając z ulgą, Olivia uniosła głowę i ujrzała szare oczy Scotta wpatrujące się w nią z niezmierną czułością. Przez moment zdawało jej się, że dostrzega łzę, lecz on przytulił ją do siebie namiętnie. Ich usta się odnalazły, a jego dłonie wślizgnęły się pod T-shirt Marynarki Stanów Zjednoczonych.

– Pięćset metrów przed nami USS Condor, sir – zameldował Dan. – Mam podchodzić do lądowania?

– Możesz go oblecieć jeszcze raz? – mruknął Scott przez radio.

Gdy Olivia – przesłuchana, nakarmiona i wykąpana – stała na olbrzymim pokładzie lotniskowca, po raz ostatni spoglądając na spokojną wodę i rozgwieżdżone niebo, z cienia wyłonił się Scott Rich.

– Znaleźli kawałek nogi Feramo – powiedział. – Rekiny go dopadły.

Olivia bez słowa spoglądała w stronę wybrzeża Suakin.

– Przykro mi, kochanie – powiedział szorstko, pozostawiając ją jej mieszanym uczuciom. Po dłuższej chwili dodał: – Chociaż nie tak bardzo jak szefostwu. Ale tak naprawdę to żałuję, że sam nie mogłem gołymi rękami, albo i zębami, wydobyć z oślizgłego drania każdej najdrobniejszej informacji, i to tak, żeby się porządnie nacierpiał.

– Scott! – obruszyła się Olivia. – Przecież to też była istota ludzka.

– Któregoś dnia dokładnie ci opowiem, jaka to z niego była istota ludzka i co by ci zrobił, gdyby mu się udało…

– Mi zrobił? Co ty pleciesz? Myślisz, że bym mu pozwoliła?

Scott pokręcił tylko głową.

– Chcą, żebyś wracała do LA. Wiedziałaś o tym? Musisz im pomóc przyjrzeć się jego świcie.

Skinęła głową.

– Pojedziesz czy masz już dosyć?

– Jasne, że pojadę – powiedziała, po czym dodała, jakby po namyśle: – A ty?

55

BEZPIECZNY DOM CIA, LOS ANGELES

Samotny jastrząb, szybujący w ciszy nad Hollywood – ponad Kodak Theatre oplecionym kablami i otoczonym telewizyjnymi wozami transmisyjnymi; ponad Sunset rozbrzmiewającym rykiem klaksonów; ponad poprzedzającymi ceremonię rozdania Oscarów przyjęciami odbywającymi się wokół podświetlonych turkusowo basenów w hotelach Standard, Mondrian, Chateau Marmont – ku ciemności i żałosnym nawoływaniom kojotów na wzgórzach, być może wysoko na wzniesieniu wypatrzyłby jedno oświetlone okno. W pokoju, wypełnionym jedynie blaskiem płonącego na kominku ognia i poświatą z ekranu telewizora ustawionego na CNN, w zmiętej i skotłowanej pościeli leżeli spleceni w objęciach szczupła jasnowłosa dziewczyna i krótko ostrzyżony mężczyzna.

– Ciii – powiedział Scott Rich, zasłaniając dłonią usta Olivii i sięgając po pilota. Nie uszło jego uwadze, że za jej przytłumionymi odgłosami protestu kryło się rozbawienie. Ustawił telewizor głośniej.

– Te śmiertelnie niebezpieczne, trzymane w najgłębszej tajemnicy zamierzenia sparaliżowałyby cały świat. W dniu dzisiejszym Biały Dom ujawnił plany ataków Al-Kaidy – recytowała spikerka o wyglądzie modelki prezentującej kostiumy kąpielowe. – CIA natrafiła na ślad planowanych operacji i uniemożliwiła je.

Olivia usiadła na łóżku.

– To nie była żadna CIA. To byłam ja! – wykrzyknęła z oburzeniem.

Na ekranie pojawił się rzecznik Białego Domu, pokazujący coś na mapie niewielkim wskaźnikiem.

– Były to daleko zaawansowane plany jednoczesnych ataków na kluczowe mosty na Manhattanie, w Waszyngtonie, San Francisco, Londynie, Sydney, Madrycie i Barcelonie. W chwili, gdy wysadzenie w powietrze mostów wywołałoby panikę w głównych miastach cywilizowanego świata, miały nastąpić kolejne zamachy w najważniejszych węzłach komunikacyjnych.

Miejsce człowieka z mapą zajął zdenerwowany naukowiec – napis na dole ekranu wyjaśnił, iż był to KIEROWNIK DZIAŁU BADAŃ NAD TERRORYZMEM Z UNIVERSITY OF MARYLAND.

– Plany były bardzo proste w zamyśle, o tendencjach lewicujących, co nieomylnie świadczy, iż stało za nimi najwyższe dowództwo Al-Kaidy. Gdy tylko międzynarodowe serwisy prasowe doniosłyby o ich zrealizowaniu, wybuchłaby panika i kierowcy w i tak już całkowicie zakorkowanych miastach zaczęliby porzucać swoje samochody i uciekać z ulic oraz z dróg, doprowadzając do niespotykanej dotąd blokady na skalę globalną: blokady z porzuconych pojazdów, z logistycznego punktu widzenia właściwie niemożliwej do zlikwidowania.

Pojawił się prezydent.

– Godzina po godzinie, minuta po minucie, kobiety i mężczyźni z naszych służb wywiadowczych krok po kroku wygrywają wojnę z terrorem. Niechaj mają się na baczności…

Tu przerwał z tym dziwacznym błyskiem w oku, który Olivii niezmiennie przywodził na myśl zdenerwowanego komika, czekającego na wybuch śmiechu widzów.

– …siły zła, które w swoich norach knują przeciwko potężnemu cywilizowanemu światu – albowiem ich klęska jest nieunikniona.

– Och, zamknij się, do ciężkiej cholery! – wrzasnęła Olivia do ekranu.

– Hej, dziecinko, po co te nerwy? – uspokajał ją Scott. – Oni wiedzą, że to twoja zasługa. Ale gdyby pokazali w Wiadomościach twoje zdjęcie, mielibyśmy dżihad przeciwko Olivii Joules. I co by nam to dało?

– Nie w tym rzecz. Chodzi o to, że ilekroć on mówi „cywilizowany świat”, kolejne pięć tysięcy ludzi przyłącza się do dżihadu przeciwko arogancji. Nie rozumiesz, jakie to niebezpieczne? Jeśli…

– Wiem, kochanie, wiem. Gdyby tylko chcieli cię wysłuchać. Gdyby więcej kobiet stało na czele zachodnich i arabskich nacji, do czegoś podobnego w ogóle by nie dochodziło, a na świecie panowałby pokój, wolność i radość. Trzeba było pojmać Bin Ladena w tej jaskini. Dostałabyś dwadzieścia pięć milionów i mogłabyś rozpocząć własnąkampa nię prezydencką.

– Wiem, że mi nie wierzysz – powiedziała Olivia ponuro. – Ale Osama Bin Laden naprawdę był w tej jaskini. Przekonasz się sam, jak tylko osuszą aparat.

– Na pewno dostaniesz coś za Feramo i resztę. Nie będzie to cała działka, bo pracowałaś jako agentka. Ale myślę, że będziesz mogła sobie kupić tyle niewyobrażalnie niewygodnych butów, ile tylko będziesz chciała.

Olivia naciągnęła na siebie prześcieradło i zapatrzyła się na połyskujące w dole światła miasta.

– Scott?

– Słucham cię, mój sokole, moja ty pustynna żabko.

– Zamknij się. Wciąż nie daje mi spokoju, że oni planowali coś jeszcze. Mam przeczucie, że zrobią coś w Los Angeles. I to niedługo.

– Wiem, ale na pewno nie dowiesz się tego, gapiąc się bezmyślnie w przestrzeń. Musisz się przespać. Oprzyj tu swoją główkę, a do całej sprawy wrócimy jutro. Co ty na to?

– Ale… – zaczęła, on jednak przyciągnął ją do swojej silnej, wspaniale umięśnionej męskiej piersi.

„Mężczyźni nie są mi do niczego potrzebni…”, przypomniała sobie, gdy zamknął ją mocniej w uścisku, dając poczucie ciepła i bezpieczeństwa. „A tam, chrzanię to…”, doszła do wniosku, kiedy położył się na niej i ponownie zaczął całować.

Salę operacyjną bezpiecznego domu wypełniały komputery, systemy łączności oraz plątanina kabli i przewodów. Pomiędzy tym wszystkim kręcili się mężczyźni bez marynarek, usilnie starając się sprawiać wrażenie, że są na kompletnym luzie, a ten głupi świat tylko nuży ich i męczy. Pośrodku całego tego zamieszania Olivia Joules siedziała bez ruchu, w skupieniu wpatrując się w duży monitor komputera. Kimberley, Michael Monteroso, Melissa od PR, nauczycielka wymowy Carol, bezrobotny aktor łamane przez pisarz Travis Brancato, reżyser bez kwalifikacji Nicholas Kronkheit, boski czarnoskóry instruktor nurkowania Winston plus wszyscy ci członkowie „aktorskiej” świty Feramo, których udało się namierzyć, zostali zgarnięci i przewiezieni do miejscowej siedziby CIA, gdzie ich przesłuchano i gdzie wciąż jeszcze przebywali w areszcie. Olivia przez dobre kilka godzin przeglądała taśmy wideo z ich przesłuchaniami, tnąc, sklejając i robiąc notatki. W końcu nabrała przekonania, że odpowiedź jest już blisko, i znieruchomiała, myśląc intensywnie.

– Wiem już, jak to było z Surayą.

Psiakrew. Zirytowana podniosła wzrok i miejsce irytacji zajęło pożądanie. Scott Rich, z odpiętym guzikiem pod szyją i poluzowanym krawatem, stał oparty o framugę drzwi. Ogarnęło ją przemożne pragnienie, by podejść do niego i zedrzeć z niego całe ubranie.

– Co? – spytała.

Napotkawszy jego spojrzenie, szybk odwróciła wzrok.

Znajdowali się w tym wspaniałym wczesnym stadium miłosnego upojenia, kiedy nikt poza nimi nie miał jeszcze o niczym pojęcia. Co prawda, w bezpiecznym domu CIA trudno było mieć co do tego absolutną pewność, ale czyż oboje nie byli uznanymi mistrzami podstępu?

– Suraya Steele pracowała dla Al-Kaidy od dziesięciu lat.

– Nie! – wykrzyknęła Olivia. – Dziesięć l a t?

– Al-Kaida zwerbowała ją, kiedy miała dziewiętnaście lat. Kręciła się po Paryżu, szukając pracy modelki i/lub bogatych mężczyzn. Nie wiemy dokładnie, kto się z nią skontaktował, ale na pewno ktoś z wysoko postawionych. Dawali jej mnóstwo pieniędzy, podkreślam m n ó s t w o, i to z góry.

– Co by tłumaczyło Gucciego i Pradę.

– Słucham? Studiowała dramat i środki masowego przekazu na Lampeter University. Układ polegał na tym, że miała przenieść się na arabistykę, a potem spróbować dostać się do Foreign Office, a docelowo do MI6. Brzmi to jak naiwna bzdura, ale najwyraźniej się udało. Dam sobie głowę uciąć, że będzie z tego grubsza afera w waszych służbach bezpieczeństwa. Każda agentka poniżej siedemdziesiątego piątego roku życia najbliższe trzy miesiące spędzi na intensywnych przesłuchaniach.

– Mój Boże. Polecą głowy. Jak to możliwe, że jej nie namierzyli?

– Al-Kaida jest bystra, żadnej elektroniki, tylko szepty, mrugnięcia okiem, pióro i papier – staromodne sposoby kontaktowania się, tak ulubione przez Widgetta.

– Jak on to przyjął?

– Całkiem dobrze. Przez prawie wszystkie te lata, kiedy ona działała, był na emeryturze. Namierzyli ją kilka miesięcy po jego powrocie.

– To znaczy, tak czy owak wyszłaby na swoje?

– Gdyby naprawdę dobrze przysłużyła się Al-Kaidzie, dostałaby nową tożsamość i fortunę wartą wiele milionów. A gdyby kogoś z Al-Kaidy wystawiła MI6, spotkałyby ją zaszczyty i awans. Wszystkie agencje błagały o ludzi znających arabski. Jak już znalazła się w MI6, komórki Al-Kaidy przekazywały jej takie informacje, że w oczach waszych była asem szpiegostwa. Wiedziała na tyle dużo, że dostała sprawę Feramo.

– Czy Feramo wiedział, że pracuje dla Al-Kaidy?

– Jasne. Dlatego tak jej nienawidził.

– Nienawidził?

– Napuścili ją na niego, bo bali się, że z czymś wyskoczy. W ten sposób donosiła na niego dwóm stronom.

– To znaczy, że Suraya założyła mi podsłuch w pokoju.

– Mówiłem ci, że to nie byłem ja.

– Nic dziwnego, że tak mnie nie znosiła.

– Cóż, nie wspominając już o twoim wyglądzie.

– Z takich powodów dziewczyny nie pałają do siebie nienawiścią.

– A także o tym, że Feramo wolał ciebie od niej. Gdybyś to ty wydała Feramo MI6, ona wyszłaby na niekompetentną. Gdybyś zanadto się do niego zbliżyła, mógłby ją wydać tobie. A kiedy ostatecznie pomieszałaś jej szyki, wchodząc w układ z Widgettem, nie mogła się wprost doczekać, żeby wysłali cię do Sudanu, gdyż wtedy ona mogła cię zdradzić i pozbyć się ciebie na dobre.

– Co z nią teraz będzie? – spytała Olivia, z miną ucieleśnionej niewinności przechylając na bok głowę. – Tylko błagam, nie mów mi, że skażają na pięćdziesiąt lat więzienia, gdzie każą jej obciąć włosy i nosić fatalnie skrojony pomarańczowy kombinezon.

– Prawdopodobnie dostanie w sumie jakieś sto pięćdziesiąt lat, pod warunkiem, że jej się poszczęści i nie wyślą jej na Kubę, żeby skosztowała tamtejszych cygar. Och, a tak przy okazji, to masz pozdrowienia od Kate.

– Kate? Ktoś się z nią widział?

– Owszem, Widgett. Wszystko jej wytłumaczył. Kazała ci powiedzieć, że jest pod wrażeniem, i pytała, kim jest ten drugi.

Olivia uśmiechnęła się do siebie. Kate chodziło o tego drugiego, z którym się obściskiwała.

– Przepraszam, sir. – W drzwiach pojawił się drobny, schludnie ubrany mężczyzna.

Szacunek, z jakim pracownicy wywiadu odnosili się do Scotta Richa, działał na Olivię niezmiernie podniecająco.

– Pan Miller prosi, żeby natychmiast spotkał się pan z nim w laboratorium, wraz z agentką Joules.

Olivia skoczyła na równe nogi.

– Musieli wywołać zdjęcia! – wykrzyknęła. – Chodźmy!

Ruszyła pędem wzdłuż korytarza w kierunku laboratorium. Idący za nią Scott upominał ją:

– W porządku, kochanie. Natychmiast się uspokój. Zawsze, bez względu na okoliczności, musisz zachowywać spokój.

Olivia wpadła do laboratorium i zastała w nim same ważne osoby. Każdy wyższy stopniem członek agencji, który akurat był w okolicy, stawił się, by naocznie się przekonać, że Osama Bin Laden ukrywał się w jaskiniach Suakin. Ze zniszczonej i zalanej wodą sieci jaskiń wydobyto ciała kilku ważniejszych działaczy Al-Kaidy, ale Osamy Bin Ladena między nimi nie było.

– Gratuluję, że udało wam się wywołać zdjęcia z przemoczonego aparatu – powiedziała Olivia. – Nie wiem, co prawda, kto to zrobił, ale i tak jestem pod wrażeniem.

Siedząca z tyłu drobna dziewuszka o rudych kręconych włosach uśmiechnęła się szeroko.

– To ja – odezwała się.

– Dzięki, i w ogóle – powiedziała Olivia. – Naprawdę, dobra robota.

– W porządku, możemy to sobie obejrzeć – przerwał tę wymianę uprzejmości Scott Rich. – Pozwolisz? – Wślizgnął się na krzesło przed komputerem. Technik z szacunkiem wskazał mu kilka linków i Scott wyświetlił pierwsze zdjęcie.

– Co my tu mamy? – Zdjęcie było kompletnie szare. – Zbliżenie wieloryba? – mruknął Scott.

– Lampa mi się nie włączyła.

Przeszedł do następnego ujęcia. Połowa była zupełnie biała, prześwietlona, ale można było dojrzeć zarys mostu w Sydney. Olivia usilnie starała się przypomnieć sobie kolejność zdarzeń w jaskini. Zrobiła zdjęcia fotografiom, potem miało być piękne ujęcie grupowe. Następnie przeszła do Bin Ladena, po czym odpaliła gaz i dała nogę.

Bossowie CIA skupili się wokół zdjęcia grupowego. Trudno było na nim cokolwiek odróżnić. Tak naprawdę widać było jedynie zamazane brody i turbany.

Scott spojrzał na Olivię.

– Na pewno jakoś sobie z tym poradzą – pocieszył ją. – Zrobiłaś zbliżenie Bin Ladena?

– Tak. – Kiwnęła głową. – Jestem pewna, że to następne zdjęcie.

Rozmowy umilkły. Wszystkie spojrzenia zwróciły się na ekran. Olivia wbiła paznokcie w dłoń. Mimo całego zamieszania w jaskini i strachu, była całkowicie pewna, że ma przed sobą Bin Ladena. Głównie z powodu jego zachowania – pozornego spokoju, za którym kryło się napięcie, i emanującej z niego ukrytej, złowrogiej siły. No tak, ale z drugiej strony – o czym Kate zapewne nie omieszkałaby jej przypomnieć – z tych samych powodów poprzednio była przekonana, że Bin Ladenem był Pierre Feramo.

Scott Rich nachylił się do przodu. Olivia zmusiła się, by oddychać, gdy spierzchnięta ręka Scotta sięgnęła po myszkę i kliknęła. W pierwszej chwili nie było nic widać. Zaraz jednak zdjęcie nabrało ostrości. Ukazywało czyjeś kolana przesłonięte grubą białą tkaniną.

– Tak – powiedział Scott Rich. – Najwyraźniej mamy tu ujęcie krocza Osamy Bin Ladena.

56

Olivia w jednej sekundzie wróciła do swojego komputera, by pracą zagłuszyć wściekłość i wstyd. Przeglądała fragmenty przesłuchań, które sobie zaznaczyła, i te części zapisów, które po pocięciu połączyła w całość. Nagle niczym błysk oślepiającego światła energia jej wściekłości przebiła się przez mrok nadmiaru informacji i fałszywych tropów.

Nachyliła się nad biurkiem.

– Scott – syknęła. – Chodź tu natychmiast.

Kiedy podszedł do niej i stanął tak blisko, że pod wpływem pożądania i nowo nabytego przyzwyczajenia omal nie położyła mu ręki na udzie, powiedziała:

– To Oscary.

– Wiem, że to Oscary. Chcesz obejrzeć ceremonię?

– Nie. Chodzi mi o to, że oni z a a t a k u j ą w czasie rozdania Oscarów. To właśnie planował Feramo, po to ściągnął te wszystkie gwiazdki. On nienawidził Hollywood. To kwintesencja Zachodu, którym jego ludzie tak pogardzają. Przemysł rozrywkowy jest zdominowany przez Żydów. A Oscary to…

Scott zmęczonym ruchem przesunął sobie dłonią po czole.

– Wiem, kochanie, ale już to przerabialiśmy – powiedział cicho. – Rozdanie Oscarów byłoby najwspanialszym, oczywistym, niesamowicie symbolicznym celem dla Al-Kaidy. A to oznacza – wyjąwszy Biały Dom i samego George'a W. Busha – że impreza będzie najlepiej strzeżonym i najtrudniejszym celem w całym zachodnim świecie. Cały teren, poczynając od systemów kanalizacyjnych, na przestrzeni powietrznej kończąc, jest sprawdzony centymetr po centymetrze i nieustannie monitorowany. Cała FBI, CIA, policja Los Angeles, najlepszy sprzęt na Ziemi i w Kosmosie – wszystko obserwuje Kodak Theater. I każdy powie ci to samo: Al-Kaida dzisiaj, w czasie ceremonii rozdania nagród Akademii, na pewno nie zaatakuje.

– Posłuchaj tego – powiedziała Olivia, klikając myszką.

– Michael Monteroso, pamiętasz? Specjalista od twarzy? W zeszłym roku był za kulisami i robił te swoje szalone, jednominutowe, nieinwazyjne liftingi twarzy każdemu, kto za chwilę miał się pojawić na scenie. W tym roku też by to robił, gdybyście go nie wsadzili. Melissa z Century PR pracowała w biurze prasowym Akademii przez trzy lata, zanim przeszła do Century. A pamiętasz Nicholasa Kronkheita? Reżysera Granic Arizony, tego bez żadnego doświadczenia?

– Jasne, ale…

– Jego ojciec zasiadał w radzie Akademii przez dwadzieścia lat.

– Oni wszyscy próbują zaistnieć w Hollywood. I zrozumiałe, że korzystają – albo przynajmniej próbują – ze znajomości, jakie mają w Akademii.

– W Hondurasie Feramo trzymał u siebie taśmy z nagraniami z rozdania Oscarów.

Scott Rich umilkł. Na widok jego nagle bardzo poważnej miny aż ją ścisnęło w żołądku.

– Możemy ich jakoś ostrzec? – spytała. – Odwołać imprezę?

– Nie. Nie da się tego zrobić na podstawie przeczucia jednego agenta. Ale mów dalej. Jak to wszystko ma się do siebie?

– Nijak. I właśnie o to chodzi. W tym tkwi nasz błąd. Sądzę, że celem Feramo były Oscary, nie wiedział tylko, jak to zrobić. Wszystkie te jego gwiazdki miały jakieś powiązania i prawdopodobnie wykorzystywał je, aby się dowiedzieć, jak to wszystko się odbywa.

Patrzył na nią w sposób, który tak w nim kochała – nachylony do przodu, z rękami złożonymi przy ustach, skupiony i poważny.

– Kimberley, pamiętasz ją? – spytała.

– Och. Mój. Boże. O tak.

– Zamknij się. Jej ojciec przez dwadzieścia pięć lat pracował przy realizacji Oscarów. Gdyby teraz nie siedziała w areszcie, w tym roku po raz siódmy w czasie ceremonii zajmowałaby puste miejsca, byłaby „obsadzaczką”.

– „Obsadzaczką”? Jak ci, którzy siadają na miejscach gwiazd, które akurat wyszły do toalety?

Skinęła głową. Przez chwilę przyglądał się jej uważnie, po czym podniósł słuchawkę telefonu.

– Tu Scott Rich, to pilne. Zdobądź mi kompletną listę wszystkich „obsadzaczy”, no wiesz, tych, którzy w tym roku zajmują puste miejsca w czasie rozdania Oscarów… To jest naprawdę pilnie pilne. Plus pełną listę przepustek za kulisy wydanych w tym roku.

– Możemy tam wejść? – spytała, zerkając na zegarek i niecierpliwie spoglądając na rozciągające się za wielkim oknem miasto.

– Złotko – powiedział Scott. – Słabość, jaką w tej chwili mają do ciebie szefowie, jest tak wielka, że gdybyś tylko poprosiła, dostałabyś Oscara za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą. O której się zaczyna?

– Zaczęło się. Pół godziny temu.

57

Los Angeles szykowało się do ceremonii rozdania nagród Akademii, tak jak Londyn szykuje się do świąt Bożego Narodzenia, choć może w nieco mniej pijackiej atmosferze. Wystawy sklepowe Neimana, Saksa i Barneya przyciągały wzrok eleganckimi kreacjami wieczorowymi i statuetkami Oscarów. Na trawnikach przed domami w całym Beverly Hills rozstawione zostały namioty. Publicyści, agenci, organizatorzy przyjęć, styliści, floryści, firmy cateringowe, kosmetyczki, trenerzy, mistrzowie grzebienia i makijażu, pracownicy parkingów – wszyscy gonili resztkami sił. Rozdzwoniły się telefony wyrażające rozczarowanie, że Gwyneth albo Nicole najpierw zgłosiły się do Valentino. W Hermitage Hotel przy Burton Way wszystkie apartamenty na dwóch piętrach przemienione zostały w sale wystawowe projektantów, gdzie każda aktorka, mająca choć cień szansy na przejście po czerwonym dywanie, mogła się zjawić i przebierać w kreacjach do woli. Biuro odpowiedzialne za organizację mającego odbyć się po ceremonii przyjęcia „Vanity Fair” przeżywało kryzys, atakowane przez telefony rozwścieczonych agentów i publicystów. Wykresy na ścianach ukazywały zmieniający się nieustannie harmonogram godzin, o której każdy z gości miał prawo się pokazać – lista B obejmowała tych, którzy przybyć mieli tuż przed północą, na liście C znajdowali się ci, których oczekiwano tuż przed świtem następnego ranka.

Wyścig do Oscarów tradycyjnie już był rozgrywającym się pomiędzy poszczególnymi wytwórniami konkursem budżetów marketingowych, reklam w gazetach, emisji, lunchów i zainteresowania mediów. Ostateczna lista głównych uczestników tych swoistych zawodów przedstawiała się następująco:

1. Insider Trade!, musical rozgrywający się na Wall Street w czasie boomu lat osiemdziesiątych, którego bohaterka, spekulantka giełdowa, marząca o karierze tancerki, przez prawie cały czas trwania filmu drzemie przy swoim biurku, śniąc, że tańczy z kolegami spekulantami, które to marzenia senne dzielą z nią wszyscy zapaleni kinomani po wyjściu z kina.

2. Mojżesz, w roli głównej Russell Crowe w koszuli nocnej i z wielką białą brodą.

3. Film Tima Burtona, zatytułowany Jack Tar Bush Land, o miniludzikach, których ciała wyrastają z czubków głów i którzy żyją na zalesionych terenach pod ziemią.

4. Existential Despair, film, w którym pięć różnych postaci staje w obliczu własnej śmiertelności podczas godzinnego lunchu w jednym z głównych domów handlowych.

5. East Meets West, komediodramat z przesłaniem, z Anthonym Hopkinsem w roli przewodniczącego Mao, który dotknięty starożytną klątwą, w czasie rewolucji kulturalnej zamienia się ciałem z młodym studentem z Los Angeles.

Lista innych, również godnych odnotowania uczestników konkursu obejmowała:

• Film o wczesnych Amiszach, którego co prawda nikt nie widział, ale który był pewniakiem do nagrody za zdjęcia, ponieważ realizator właśnie zmarł.

• Adaptacja książki o Oskarze Wildzie, nominowana za efekty specjalne w scenie, w której Oskar Wilde wybucha w swoim pokoju w paryskim hotelu, choć w książce jej nie było, co autora doprowadziło do szału.

• Powrót Kevina Costnera, grającego rolę człowieka przechodzącego kryzys wieku średniego, który w czasie trzech i pół godziny z wolna dochodzi do wniosku, że w zasadzie kocha własną żonę.

Na początku w Kodak Theater atmosfera była lekko nerwowa, kiedy jednak przyznawanie pomniejszych nagród ciągnęło się w nieskończoność i dziękowano zbyt wielu żonom, prawnikom i agentom, zniecierpliwienie stawało się coraz bardziej odczuwalne. Gdy Scott wraz z Olivia przybyli do teatru, ceremonia trwała już od dobrych dwóch godzin. Gwiazdy wracały z baru i na siedzeniach, dotąd okupowanych przez „obsadzaczy”, zasiadały prawdziwe osobistości, sprawiając, iż napięcie z każdą chwilą rosło.

Scott i Olivia podeszli cichutko i stanęli w cieniu prawego wejścia na scenę, dosłownie kilka kroków od podium. Olivia robiła co w jej mocy, by w obliczu takiego spektaklu zachować spokój. Miała przed sobą całą śmietankę przemysłu rozrywkowego: pod jednym dachem, w blasku jupiterów i wzajemnej adoracji znaleźli się wszyscy najwybitniejsi aktorzy, reżyserzy, producenci, pisarze, agenci i szefowie wytwórni. W pierwszych rzędach zasiadły najpiękniejsze, rozpoznawane na całym świecie twarze.

Olivia przyglądała się zgromadzonym na widowni, Scott Rich zaś, jak to tylko tajny agent potrafi, obserwował ją dyskretnie, tak by ona tego nie zauważyła. Jej skąpana w czerwonym świetle twarz miała ten tak dobrze mu znany wyraz pełnej skupienia determinacji. Długa, połyskująca suknia, w pośpiechu dostarczona na tę okazję, układała się na niej w sposób, od którego miękły mu kolana. Natomiast na widok zwariowanej rudej peruki nawet on nie mógł powstrzymać uśmiechu. W dłoniach kurczowo ściskała elegancką skórzaną torebeczkę, zawierającą (o czym przypadkowo wiedział):

identyfikator CIA,

nasączony chloroformem wacik,

strzykawkę ze środkiem obezwładniającym,

strzykawkę ze środkiem usypiającym,

zbiorniczek z gazem oszałamiającym,

minilunetkę,

maciupeńki telefon komórkowy,

i, naturalnie, szpilkę do kapelusza.

Było jednak coś, o czym Scott nie miał pojęcia, a to dlatego, że był mężczyzną, i to na dodatek mężczyzną, którego umiejętności leżały raczej w sile logicznej dedukcji i znajomości techniki, a nie intuicji. Nie miał mianowicie pojęcia, że Olivia wprost umiera ze strachu. Nigdy przedtem – w Hondurasie, Kairze czy Sudanie – nie bała się tak jak teraz. Prześladowało ją koszmarne uczucie, że oto stoi w obliczu straszliwej katastrofy, nad którą w żaden sposób nie może zapanować. Znajdowała się tutaj, w samym epicentrum wszystkiego, co miało się wydarzyć, nie wiedząc, co to może być, z której strony nadejdzie ani jak temu zapobiec.

Rząd po rzędzie badała twarze osób siedzących na widowni. Jeśli dostrzeże choćby jedną – aktorkę, dziewczynę, ochroniarza, „obsadzacza” czy porządkowego – którą widziała wśród ludzi Feramo, wtedy będzie wiedzieć. Natychmiast każe ją zaaresztować i przesłuchać, póki jeszcze nie będzie za późno.

Do mikrofonu podeszła Helena Bonham Carter.

– Są wśród nas tacy, którzy utrzymywali, iż za najlepszą męską rolę drugoplanową w Mojżeszu nominowany powinien być gorejący krzak – zaczęła.

Rozległ się gromki wybuch śmiechu. Widownia była podekscytowana, gotowa śmiać się ze wszystkiego. Na ogromnym ekranie pojawiło się pięciu nominowanych do nagrody aktorów – jedni skupieni, inni uśmiechający się lekko lub próbujący zachować pozory nonszalancji. Nagle pokazany został jeden z nich, jak ponad rozszalałym oceanem zwisa na linie z helikoptera, huśtając się gwałtownie i wierzgając na wszystkie strony nogami.

– Jak będzie tak wydziwiał, helikopter wyląduje w wodzie – mruknął Scott.

Olivii przypomniała się akcja nad Morzem Czerwonym: ryk silników Black Hawka, błysk świateł barwiących wodę na zielono, nurkującą ku niej sylwetkę Scotta Richa, jego walkę z Feramo, uścisk, w którym ją zamknął, zaskakujące ciepło tropikalnej nocy, gdy wyciągnął ją na powierzchnię, ostatecznie obezwładnił Feramo i wyratował ją z opresji.

Gdy wzruszony, bliski łez aktor wbiegał na schody, na przemian przyciskając ręce do serca i wyciągając je w stronę widowni, miała ochotę wskazać na Scotta Richa i krzyknąć z całej siły: „To powinien być on, nie ty! On to robił naprawdę!” Zaraz jednak wyobraziła sobie Scotta wygłaszającego przerywaną szlochem mowę dziękczynną w stylu „bez których nic z tego nie byłoby możliwe” i Widgetta, przybyłego, by odebrać nagrodę za wybitne i heroiczne osiągnięcia w dziedzinie szpiegostwa, w rozwianym szaliku wdzięczącego się do kamery, i o mało nie wybuchła serdecznym śmiechem.

Bliski łez aktor w triumfalnym geście podniósł statuetkę Oscara wysoko nad głowę i wtedy Olivia ujrzała dno cokoliku oraz złoty kształt figurki. Nagle przestało jej być do śmiechu, ponieważ wiedziała dokładnie, gdzie widziała to samo, i to pod identycznym kątem – w jaskiniach Al-Kaidy pod Suakin. Leżący na boku cokolik i poszarpane krawędzie pozłacanego metalu, wydrążonego w środku jak czekoladowy Święty Mikołaj albo wielkanocny zajączek.

– Scott – powiedziała, chwytając go za ramię. – To Oscary.

Poklepał ją uspokajająco po ręce.

– Tak jest, kochanie, masz całkowitą rację, to Oscary.

– Nie – syknęła zniecierpliwiona. – Statuetki. Oni przerobili Oscary. W Oscarach są bomby.

50

Scott Rich ani nie zmienił wyrazu twarzy, ani nie oderwał wzroku od publiczności. Po prostu pociągnął Olivię głębiej w cień wejścia na scenę i zapytał szeptem:

– Skąd wiesz? Wytłumacz mi, tylko po cichu.

– To było w jaskini. Mieli tam Oscara przeciętego na pół, pustego w środku.

– Jesteś pewna?

– Może nie przyjrzałam się zbyt dokładnie, ale… Tak, jestem pewna. A na Katalinie Feramo pokazywał mi Oscara, którego kupił w Internecie.

– Jezu Chryste – jęknął Scott, przebiegając wzrokiem widownię, na której w różnych miejscach szczęśliwi zwycięzcy czule tulili w objęciach wymarzone statuetki. – Ile już ich jest? Piętnaście? Dwadzieścia? Rany boskie.

Popchnął przed sobą Olivię za drzwi i szybko ruszył korytarzem, wyjmując telefon i jednocześnie myśląc na głos. Olivia z trudem starała się za nim nadążyć.

– To musi być C4. To jedyny środek wybuchowy, który jest dość stabilny. Pół kilo C4 w każdej statuetce i licznik przyklejony wewnątrz jakiegoś stopu metalu. W którymś momencie musieli podmienić dostawę. Głowę dam sobie uciąć, że psy nie sprawdzały statuetek. A nawet jeśli, mogły niczego nie wyczuć, zależy kiedy to tam wsadzili. Halo?

Centrala? Scott Rich, CIA. Dajcie mi szefa służb porządkowych. To bardzo pilne.

Z nieodstępującą go na krok Olivia wyszedł z budynku i wymachując swoim identyfikatorem, prawie biegł po czerwonym dywanie, tyle że w przeciwną stronę.

– Halo? – powiedział do telefonu. – Tom. Mówi Scott Rich. Dostaliśmy cynk. To bezpieczna linia? OK, słuchaj: Oscary zostały podmienione. To są bomby. – Na drugim końcu linii zapadła cisza. Po chwili głos rozległ się znowu. – Wiem. Mamy tu agentkę – powiedział Scott. – Pamięta, że widziała taką statuetkę w kryjówce Al-Kaidy w Sudanie. Co? Tak, wiem, wiem. Ale co robimy?

Gdy tak biegli, umysł Olivii pracował na pełnych obrotach. Nagle szarpnęła Scotta za rękę.

– Z kim rozmawiasz? – szepnęła. – Spytaj go o nazwę firmy, która przewoziła Oscary.

Po kilku sekundach mieli odpowiedź.

– Carrysure.

– Carrysure! Dla tej firmy pracował Travis Brancate! Pamiętasz? Ten nędzny aktorzyna łamane przez pisarz łamane przez specjalista od stylu życia, z wilczymi oczami? Ten, który napisał scenariusz? Kiedy nie miał co pisać, pracował u nich jako kierowca.

Scott gapił się na nią przez chwilę, z telefonem odsuniętym od ucha.

– Dobra, Olivio, dzwoń do biura – powiedział. – Powiedz im, co wiesz, i każ im go przesłuchać. – Wrócił do rozmowy przez telefon. – Tom, sprawa zaczyna się klarować. Musimy działać. Tak, idziemy do was. Widzę już furgonetkę, będziemy u was za dwie minuty.

– Nie powinni po prostu przerwać ceremonii i wszystkich ewakuować? – spytała Olivia, czekając na połączenie i zerkając jednocześnie na zegarek: do zakończenia transmisji zostało jeszcze dwadzieścia osiem minut.

Scott pokręcił głową, nie przerywając rozmowy. Olivia w końcu się dodzwoniła, przekazała wszystko i poleciła zająć się przesłuchaniem Travisa Brancate Przy okazji udzieliła kilku rad, jak najlepiej zmusić go do mówienia.

Zbliżali się już do wielkiej białej ciężarówki, w której znajdowało się stanowisko dowodzenia. Scott wyłączył komórkę i spojrzał na Olivię.

– W porządku, kochanie. Może być gorąco. Chcesz się wycofać i wracać do domu?

– Nie.

– Dobrze. W takim razie wracaj tam. – Skinął głową w stronę budynku. – Jeśli w statuetkach są zapalniki zegarowe, głowę daję, że na sali siedzi jakiś bardzo zdenerwowany agent Al-Kaidy z urządzeniem, które może je wyłączyć i zdetonować bomby w każdej chwili. Detonator wygląda pewnie jak telefon komórkowy albo bardzo duży zegarek. Jeśli facet zauważy, że próbujemy przerwać ceremonię, zabrać Oscary albo ewakuować teatr, na pewno ma rozkazy, żeby z miejsca wysadzić wszystko, łącznie ze sobą. Po prostu wypatruj każdego, kogo pamiętasz z otoczenia Feramo albo kto wyda ci się podejrzany. Na pewno będzie się pocił, nerwowo kręcił i umierał ze strachu. No wiesz, w stylu „Cholera-zaraz-zginę”. Powinien się wyróżniać wśród aktorów próbujących z godnością przyjąć porażkę.

– Chyba że s a m jest aktorem.

– Po prostu zajmij się tym – powiedział, zmierzając ku ciężarówce. – Aha, i jeszcze jedno. Kiedy byś to odpaliła na ich miejscu?

– Przy najlepszym filmie? Tuż przed samym końcem.

Popatrzył na zegarek.

– Tak czy owak mamy jakieś dwadzieścia pięć minut.

Znalazłszy się z powrotem w teatrze, Olivia w duchu powtarzała w kółko swoją mantrę: „Nie panikuj, oddychaj, myśl, nie panikuj, oddychaj, myśl”. Szła wzdłuż widowni, bacznie obserwując rząd po rzędzie i zanosząc modły do jakiejś siły nadprzyrodzonej: „Błagam cię, błagam, kimkolwiek jesteś… pomóż mi, tylko jeszcze ten jeden raz, a więcej już nigdy o nic nie poproszę, obiecuję”. Zauważyła, że liczba ochroniarzy dyskretnie się powiększyła. Ludzie chyłkiem wślizgiwali się bocznymi drzwiami, zajmując pozycje przy ścianach. Tu i ówdzie dostrzegała wśród publiczności połyskujące złotem nagrody, tykające bomby zegarowe, czule tulone do wystrojonych biustów lub przekazywane z rąk do rąk.

Anthony Minghella otwierał właśnie kopertę z nazwiskiem uhonorowanego Oscarem reżysera.

– A zwycięzcą jest Tim Burton za film Jack Tar Bush Land.

Olivia zauważyła wstającego ze swojego miejsca Burrona, z grzywką opadającą na okulary z grubymi szkłami. Szybko ruszyła w jego stronę i ignorując zdziwione spojrzenia, zarzuciła mu ramiona na szyję, jak gdyby była jego agentką co najmniej od piętnastu lat. Machnęła mu przed oczami identyfikatorem i szepnęła:

– CIA. Mamy wielki problem. Proszę mówić najdłużej, jak się da.

Dostrzegł, że przerażona jest nie na żarty, i skinął głową.

– Dziękuję – powiedziała cichutko. – Niech to będzie długa dziękczynna lista.

Tłum zgromadzony na Hollywood Boulevard zafalował na widok wielkich białych SUV-ów brygady antyterrorystycznej policji LA, pędem pokonujących odległość dwóch kwartałów, które dzieliły stanowisko dowodzenia od teatru. Statuetki, wciąż jeszcze znajdujące się za kulisami, zostały zamienione. Wszystkie listy gości i personelu były dokładnie sprawdzane. Funkcjonariusze otrzymali rozkaz, by na dany znak możliwie jak najbardziej dyskretnie odbierać zwycięzcom już rozdane Oscary. Na stanowisku dowodzenia rozpętało się prawdziwe pandemonium, gdy szefowie policji, straży pożarnej, FBI, firm ochroniarskich i Scott Rich na próżno próbowali oszacować niemożliwe do oszacowania ryzyko i podjąć jakąś decyzję.

Każda próba, choćby najlepiej dopracowana, wyrwania Oscarów z objęć szczęśliwych zwycięzców mogłaby sprowokować agenta do ich odpalenia. Podobne ryzyko istniało w przypadku przerwania ceremonii. Poza tym wyprowadzenie z widowni trzech i pół tysiąca osób zajęłoby co najmniej godzinę. Gdyby zaś na scenę wpadły siły szybkiego reagowania, wybuchłaby panika, która niewątpliwie udzieliłaby się widzom, a więc i agentowi – kimkolwiek był – trzymającemu palec na guziku detonatora. Ktoś wpadł na pomysł użycia gazu.

– Jasne, w Moskwie to się udało aż za dobrze – mruknął Scott. – Ze czterdzieści najsłynniejszych osobistości świata udławiłoby się własnym językiem – dodał człowiek z FBI.

Tak więc ceremonia trwała nadal. Do jej zakończenia zostało dwadzieścia minut, a na widowni znajdowało się osiemnaście bomb, które na oczach całego świata mogły wysadzić w powietrze teatr i wszystkich w nim zgromadzonych. Z drugiej jednak strony, cały ten koszmarny scenariusz równie dobrze mógł być wytworem rozbuchanej wyobraźni Olivii Joules.

Na scenie Tim Burton odgrywał rolę swojego życia.

– Cóż można powiedzieć o asystencie operatora, który na dodatek parzy najwspanialszą herbatę z rumianku, i to bynaj mniej nie w torebkach…

Tymczasem w pokoju przesłuchań CIA, zwykle tak uderzająco piękne, błękitne, wilcze oczy Travisa Brancato teraz wyglądały jak u pijaka, i to po trwającej co najmniej cztery dni libacji. Włosy miał w nieładzie, broda opadła mu na piersi. Ręka przesłuchującego uniosła się w górę, gotowa wymierzyć kolejny cios, co jednak do niczego nie prowadziło. Do pokoju weszła kobieta i podała funkcjonariuszowi notatkę – była na niej wskazówka od Olivii, w jaki sposób najlepiej zmusić Travisa do mówienia. Przesłuchujący przeczytał ją, po czym nachylił się nad uchem Brancato.

– Na ceremonii są szefowie wszystkich hollywoodzkich wytwórni. Puścisz farbę, uratujesz tyłek sobie i innym. Będziesz siedział cicho i już nikt nigdy w tym mieście cię nie zatrudni.

Brancata, wyraźnie zaniepokojony, poderwał głowę.

– Ja nic nie zrobiłem – wybełkotał. – Ja tylko miałem na dwadzieścia minut zostawić niezamkniętą furgonetkę koło motelu. Tylko tyle, człowieku. Myślałem, że Feramo chce jednego Oscara dla siebie.

Na scenie coraz bardziej zdesperowany Burton robił, co w jego mocy:

– Weźcie pod uwagę czas!

Publiczność nie kryła już zniecierpliwienia, ale on dzielnie brnął dalej.

– No, ale poważnie – mówił. – Ilu z nas tak n a prawdę zwraca uwagę na czas? Myślę, że moja księgowa Marty Reiss, bo o ile się orientuję, ma normowany czas pracy…

Scott Rich szedł właśnie przez kulisy, gdy minął go biegiem jakiś mężczyzna z czterema Oscarami w objęciach. Miał na sobie koszulkę z napisem: JEŚLI ZOBACZYSZ, ŻE BIEGNĘ, POSTARAJ SIĘ DOTRZYMAĆ MI KROKU. Scott tak właśnie postąpił i po chwili dołączył do niego kolejny człowiek objuczony statuetkami, tym razem jednak w pełnym rynsztunku ochronnym: w chłodzonej powietrzem masce i ciemnozielonym, ważącym czterdzieści kilogramów kombinezonie, osłoniętym wypukłymi, odpornymi na wybuch ceramicznymi tarczami. Wszyscy wybiegli na tył budynku, gdzie otoczony kordonem stał biały SUV brygady antyterrorystycznej.

– Joe! – krzyknął Scott na widok starszego mężczyzny w okularach, o mądrej twarzy i siwiejących włosach. – Sprawdziliście już którąś?

Pytanie zadał Joe Perrosowi, weteranowi służącemu w brygadzie od dwudziestu dwóch lat, a teraz jej szefowi.

– Ano – burknął Joe ponuro. – W środku jest pół kilo C4 i detonator Casio. Właśnie próbujemy go zdalnie otworzyć.

– Co z resztą? Wywieziecie je czy detonujecie tutaj? – spytał Scott. – Jak na widowni usłyszą wybuch…

– No, to może nam trochę skomplikować sprawę – zgodził się Joe. – Ale poszczęściło się nam i mamy tu TCV.

Wskazał wysoką na półtora metra stalową kulę, którą w jednej z ciężarówek technicy opatulali właśnie specjalnymi kocami.

– Wysadzimy tu kilka, a widzowie nawet się nie zorientują.

– Macie ludzi w środku, żeby rozpracowali odpalanie ręczne? – spytał Scott, wskazując na teatr.

– A jak ci się wydaje?

– Super. Wracam tam – powiedział Scott. – Przekaż mi złe wieści, jak tylko będziecie coś wiedzieli o detonatorze.

Tim Burton przeszedł do wspominania przeszłości, która wywarła na niego wpływ:

– Nie udałoby mi się, gdyby nie mój kuzyn Neil, któryw czasie ferii szkolnych pozwalał mi bawić się swoimi farbkami. Dzięki, Neil, ta nagroda jest także dla ciebie. I wreszcie muszę wspomnieć o mojej pierwszej nauczycielce plastyki, siwowłosej damie o duszy Picassa. Jak też się ona, do cholery, nazywała? Pani Jakaśtam… Lankoda? Swaboda? Moment, za raz sobie przypomnę…

Olivia, kryjąc się w cieniu drzwi, uzbrojona w dopiero co pożyczoną przepustkę „obsadzacza”, za pomocą swojej miniaturowej lunetki przeszukiwała górne rzędy na balkonach. Nie dostrzegała żadnej znajomej twarzy. Niczyje zachowanie nie różniło się w jakiś szczególny sposób od zachowania normalnego w czasie ceremonii rozdania Oscarów. Zabrzmiała muzyka. Ujrzała malujący się na twarzy Burtona wyraz niekłamanej ulgi, gdy potykając się, schodził za kulisy. Zauważyła, że patrzy w jej stronę, i pokazała mu uniesiony do góry kciuk.

Rozległy się oklaski i gwiazdy zaczęły wracać na swoje miejsca. Olivia obserwowała szefową „obsadzaczy”, jak kieruje i sadza ich na kluczowych pustych krzesłach. Do końca ceremonii zostało niespełna piętnaście minut. Na scenie pojawił się Bill Murray, by przedstawić zdobywczynię nagrody dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Gdy wszystkie oczy skierowały się na niego, Olivia ujrzała ochroniarza nachylającego się nad laureatem siedzącym przy przejściu z lewej strony. Najwyraźniej wydano rozkaz, by usunąć statuetki z sali. Olivia podjęła ostatnią desperacką próbę i raz jeszcze omiotła wzrokiem środkowe rzędy. Bingo! Nareszcie dostrzegła znajomą twarz: blondynkę o bujnej fryzurze, ustach przesadnie obrysowanych konturowką i dmuchanym biuście rozsadzającym obcisłą srebrną sukienkę. To była Demi, kiedyś najlepsza przyjaciółka Kimberley z przyjęcia w Miami. Z dyndającym na szyi identyfikatorem „obsadzacza” siadała właśnie na środku, obok ciemnowłosego chłopaka. Jego także Olivia rozpoznała – to on w rozchełstanej koszuli wychynął wraz z Demi z szatni, gdy Olivia opuszczała przyjęcie u Feramo w Miami. Chłopak był zlany potem. Przerażonym wzrokiem nieustannie wodził po całej sali. Widział, jak ochroniarz znika z Oscarem, i prawą ręką wciąż nerwowo sięgał do lewego nadgarstka. Olivia błyskawicznie wybrała numer na swoim telefonie komórkowym.

– Scott – szepnęła. – Chyba go namierzyłam. Siedzi po prawej stronie, dziesięć rzędów od tyłu, na prawo od Raquel Welch.

Z dudniącym sercem szła w kierunku chłopaka i Demi.

Dokładnie w tym momencie w bocznych drzwiach tuż przed niązjawił się Brad Pitt i stanął, opierając się o ścianę, przystojny jak jasna cholera. Brad Pitt! Super. Widząc zbliżającąsię Olivię, chyba lekko się zdziwił. Pokazała mu swój identyfikator CIA i pociągnęła w cień drzwi.

– Musisz zrobić dokładnie to, co ci powiem – szepnęła. – Nie pytaj o nic, tylko rób, co ci każę.

Popatrzył na nią spokojnie.

– Dziewczyna w srebrnej sukience – szeptała, wspinając się na palce, by sięgnąć mu do ucha. – Blondynka z kokiem, dwa miejsca na prawo od Raquel Welch. Widzisz ją? Zrób tak, żeby wstała ze swojego miejsca i wyszła razem z tobą.

– Załatwione. – Posłał jej niesamowicie seksowny uśmiech i ruszył w stronę Demi.

Olivia z podziwem obserwowała profesjonalistę przy pracy. Widziała, jak Demi odwraca głowę, przyciągana fluidami Brada Pitta, i jak Brad Pitt spogląda na dziewczynę wymownie, kiwając lekko głową. Nie wierząc własnemu szczęściu, Demi drżącą ręką złapała się za gardło, po czym wstała i ruszyła ku niemu. Ciemnowłosy chłopak w panice rozejrzał się wokół siebie, po czym przeniósł wzrok na estradę, gdzie Bill Murray wygłaszał właśnie najdłuższą w całej historii Nagród Akademii preambułę do nominacji za najlepszą rolę żeńską.

– Olivia? – Tuż za nią pojawiło się dwóch mężczyzn w czarnych mundurach. – Brygada antyterrorystyczna. Gdzie on jest?

Skinęła w stronę chłopaka.

– OK. Odseparuj jego i detonator, zanim się zorientuje. Jesteśmy tuż za tobą.

Olivia zaczęła torować sobie drogę wzdłuż rzędu, narażając się na wściekłe spojrzenia i zniecierpliwone syknięcia. Nie bacząc jednak na nic, parła naprzód, machając wszystkim przed oczami swoim identyfikatorem „obsadzacza” i zmierzając ku pustemu krzesłu obok chłopaka, a jednocześnie modląc się w duchu, żeby jej nie rozpoznał. Widziała wybrzuszenie pod jego lewym rękawem i prawą rękę, którą wciąż ku niemu sięgał, przykrywał je, jak gdyby osłaniając. W dłoni trzymała nasączoną chloroformem gazę. Usiadła i zobaczyła, jak chłopak zwraca ku niej zlaną potem twarz. Chyba zaczynał ją rozpoznawać. Zajrzała mu w oczy i uśmiechnęła się do niego promiennie, kładąc mu dłoń na udzie. Jednocześnie złapała go za nadgarstek, a gazę z chloroformem przyłożyła mu do ust, rękę z zegarkiem wciągając pod siebie, by nie mógł do niej sięgnąć. Widząc jego pełne przerażenia oczy, zanosiła modły do Boga, by nie była to pomyłka. Wokół nich zapanowało poruszenie – głowy się odwracały, a niewiedzący, co się dzieje, ochroniarze pędzili w ich stronę.

– Przytrzymaj mu drugą rękę! Przytrzymaj! CIA! – syknęła do Raquel Welch, coraz mocniej przyciskając gazę do nosa i ust chłopaka. Czuła, jak jego opór z każdą chwilą słabnie.

Raquel Welch schwyciła wolną rękę chłopaka, wsunęła ją pod swoją słynną pupę i usiadła na niej. Wspaniale pracowało się z aktorką, która stosowała się do zaleceń reżysera.

– Trzymaj! – rękę z zegarkiem podała siedzącemu po drugiej stronie zaskoczonemu mężczyźnie, który – jak się później dowiedziała – był jednym z dyrektorów DreamWorks. – To terrorysta. Nie puszczaj.

Gdy oszołomiony mężczyzna z całej siły trzymał rękę chłopaka, a odtwórczyni najlepszej roli kobiecej dowiedziała się nareszcie, że to ona jest szczęśliwą wybranką, Olivia uniosła jego rękaw i ściągnęła zegarek z bezwładnego już teraz przegubu. Antyterrorysta był już w połowie rzędu i przepychał się ku niej, niemal tratując zagradzających mu drogę ludzi. Olivia podała mu zegarek, wyjęła telefon i zadzwoniła do Scotta.

– Scott. Chłopak jest nieprzytomny. Zegarek mają antyterroryści. Możemy opróżniać widownię.

Nie groził im już zdalnie wywołany wybuch, ale na sali wciąż tykało siedemnaście statuetek zaprogramowanych, by wybuchnąć tuż przed końcem uroczystości. Trzeba je było jakoś wynieść, nie wzbudzając przy tym paniki. Olivia ujrzała, jak wśród publiczności pojawiają się funkcjonariusze, próbując zbierać Oscary. Od początku nie szło im to najlepiej. Zwycięzca w kategorii najlepszego filmu zagranicznego, chudy gość z obwisłym wąsem i muszką w paski, za nic w świecie nie chciał się rozstać ze swoją statuetką, wdając się w autentyczną bójkę z wyższym oficerem straży pożarnej.

W foyer teren wokół męskiej toalety został odgrodzony i zabezpieczony. Pałętających się w pobliżu gości policjanci wyprowadzali na ulicę. Jakiś Anglik w smokingu kłócił się z ochroniarzem, który nie chciał go przepuścić.

– Jestem nominowany do najlepszego filmu. Chcę tylko przećwiczyć swoją mowę w łazience.

– Proszę pana, gdyby pan wiedział, co się tam dzieje, zmiatałby pan stąd, aż by się kurzyło.

– Nie mogę uwierzyć, że jesteś taki tępy. Jak się nazywasz i jaki masz numer służbowy?

Dwóch mężczyzn w kombinezonach ochronnych z napisem BRYGADA ANTYTERRORYSTYCZNA na plecach przebiegło przez foyer, każdy obładowany kilkoma statuetkami. Obaj znikli w męskiej toalecie.

– Wciąż chce pan tam wejść? – spytał policjant.

– E, nie, chyba raczej nie – wybąkał Anglik, obrócił się i wziął nogi za pas, wybiegając z budynku.

Z widowni dochodziły odgłosy narastającej paniki. Kolejny antyterrorysta z dwoma Oscarami wbiegł do toalety.

– Jednego nie możemy znaleźć! – krzyknął.

Na estradzie Meryl Streep, stosując się ściśle do zaleceń, robiła co mogła, by zapanować nad pandemonium, jakie się rozpętało, i mimo wszystko kontynuować uroczystość.

– Tegorocznym zwycięzcą w kategorii najlepszy film jest… – powiedziała, wyjmując z koperty kartkę – Existential Despair.

Dokładnie w tej samej chwili na estradę wkroczył postawny mężczyzna w mundurze i uniósł do góry rękę.

– Proszę państwa – powiedział, lecz jego głos utonął w hałasie.

Gdy Meryl Streep przyciągnęła go bliżej mikrofonu, na podium wdarł się potwornie opasły mężczyzna, producent wykonawczy zarówno Existential Despair, jak i rozgrywającego się na Wall Street musicalu. Tuż za nim postępowało dwóch innych, faktycznych producentów filmu. Grubas wcisnął się pomiędzy Meryl Streep a komendanta policji, sięgając po statuetkę. Widząc to, na estradę wbiegł nie na żarty rozwścieczony Scott Rich, podszedł do wielkiego producenta i bez ostrzeżenia wyrżnął go z całej siły w szczękę. Jego dwaj towarzysze roześmiali się gromko.

– Od lat chciałem zrobić to samo – powiedział jeden z nich prosto do mikrofonu.

– Ludzie! – zawołał Scott Rich, biorąc mikrofon. – LUDZIE! – ryknął.

Zrobiło się cicho jak makiem zasiał.

– Jestem Scott Rich z CIA. Sytuacja jest naprawdę poważna. Panujemy nad wszystkim. Ale czy tak będzie nadal, zależy od was i od tego, czy będziecie się zachowywali jak dorośli. Cały świat na was patrzy. Proszę opuścić teatr wyłącznie głównymi wyjściami – to znaczy tędy, z pierwszego balkonu tędy, z następnych dwóch balkonów tędy. Proszę zachować spokój, słuchać poleceń i wychodzić jak najszybciej. W porządku, ludzie. To tyle.

Podczas gdy goście opuszczali teatr, siły bezpieczeństwa gorączkowo przeszukiwały budynek. Siedemnaście Oscarów leżało w męskiej toalecie, ukrytych bezpiecznie pod warstwami kocy i tarcz absorbujących wybuch. Teren wokół został całkowicie oczyszczony. Za dwie minuty miał nastąpić wybuch, a jednego Oscara wciąż brakowało. Jego zdobywczyni, chudziutkiej, zdenerwowanej dziewczyny, która wyróżniona została za najlepszą rolę drugoplanową w filmie o Przewodniczącym Mao, nie można było nigdzie znaleźć. Wśród opuszczającego budynek tłumu wciąż panował względny spokój; jedynie siły bezpieczeństwa wiedziały, że gdzieś nadal może czaić się tykająca bobma.

Olivia stała oparta o ścianę, myśląc intensywnie. Nagle ją oświeciło. Wybrała numer na swojej komórce.

– Scott – powiedziała. – Chyba wiem, gdzie ona jest. Nikt jej nie widział, odkąd zeszła za kulisy. Założę się, że rzyga jak kot.

– OK, zajmę się tym – odpowiedział Scott. Przez chwilę słyszała jego pospieszne kroki. Przerażona spojrzała na zegarek.

– Dobra, posłuchaj mnie, Olivio. Jestem na miejscu. Widzę ją, wyciągnę ją. Wszystkim się zajmę. Ty już nic nie możesz zrobić. Uciekaj z budynku. Natychmiast. Kocham cię. Na razie.

– Scott! – wrzasnęła. – Scott!

Ale telefon milczał.

Rozejrzała się zrozpaczona, po czym ruszyła w stronę estrady, starając się nie dać porwać tłumowi, jak gdyby to był nurt rzeki – trzymając się jego obrzeży, gdzie nie był tak rwący, łatwiej mogła się poruszać. Nagle jednak z foyer dał się słyszeć ogłuszający huk, ziemia zadygotała, zadrżały ściany. Ludzie zaczęli krzyczeć i miotać się w panice, a w powietrzu rozszedł się drażniący dym – podobny, tylko mniej intensywny wydzielały odpalane ognie sztuczne – gdy nagle od strony sceny dał się słyszeć kolejny głośny wybuch.

Olivia gorączkowo wystukała numer.

– Scott! – darła się rozpaczliwie. – Scott!

Lecz telefon tylko dzwonił i dzwonił, gdy tymczasem tłum ogarnięty paniką rozpierzchł się we wszystkie strony. Olivia przywarła do ściany i stała zupełnie nieruchomo w samym środku prawdziwego piekła, patrząc na rozgrywający się przed nią dramat. Z wolna zaczęło do niej docierać, że wszystko jest w porządku. Brygada antyterrorystyczna znakomicie poradziła sobie z bombami zgromadzonymi w toalecie. Budynek wciąż stał, wybuch nie dotarł na widownię, nie było żadnych odłamków, krwi, rozszarpanych ciał. Wyglądało na to, że nikt nie odniósł obrażeń. Z wyjątkiem jednego człowieka, którego kochała.

Znowu wybrała numer Scotta. Telefon dzwonił i dzwonił, i dzwonił. Zrozpaczona osunęła się na podłogę, czując, jak po policzku spływa jej łza, gdy nagle ktoś odebrał.

– Scott?! – krzyknęła, z podekscytowania o mało nie połykając telefonu.

– Nie, proszę pani, to nie Scott, ale on jest tu ze mną.

– Jest? Nic mu się nie stało?

Przez chwilę panowała cisza.

– Nic, proszę pani – usłyszała w końcu. – Można co prawda powiedzieć, że trochę się pobrudził, ale poza tym chyba jest w jednym kawałku. Udało mu się wrzucić Oscara do klozetu i przykryć jakimiś szmatami, a sam z młodą damą zdążyli się ukryć. O, chce z panią rozmawiać.

Czekała, wciąż jeszcze nie mogąc opanować targającego nią szlochu.

– To ty? – burknął ponuro Scott. – Mówiłem ci, żebyś nie dzwoniła do mnie do pracy.

– Nawet na chwilę nie można cię spuścić z oka – powiedziała, ocierając ostatnie łzy, ale już rozpromieniona ze szczęścia. – Zawsze ci się łapy kleją do każdej aktorki i modelki, no nie?

59

MAUI, HAWAJE

Gdy powietrzny ambulans schodził do lądowania ponad tropikalnymi wodami Maui, telefon Olivii zaczął dzwonić. Na sekundę puściła rękę Scotta, by go odebrać.

– Olivia?

– Słucham?

– Tu Barry Wilkinson. Słuchaj, możesz napisać dla nas artykuł? Byłaś tam, no nie? Na Oscarach i w Sudanie. Chcemy mieć pełną relację z pierwszej ręki, na wyłączność – ogólny zarys na pierwszą stronę, wszystko do przeglądu wydarzeń – i coś do wydania zwykłego, najlepiej do ósmej rano. Kilkaset słów i parę wypowiedzi. Olivio?

– Nie wiem, o czym pan mówi – odparła. Wiedziała natomiast jedno, a mianowicie, że nie ma najmniejszej ochoty, aby jej twarz ukazała się na pierwszych stronach gazet. Gdyby tak się stało, prawdopodobnie do końca życia musiałaby się ukrywać.

– Słuchaj, kotku, ja wiem. Wiem o MI6. Wiem, że pojechałaś do Sudanu, bo mi powiedzieli w „Elan”. I wiem, że byłaś na Oscarach, bo cię widziałem w rudej peruce. I…

Odsunęła telefon od ucha i wyjrzała przez okno, gdzie samolot coraz bardziej zniżał lot ponad połyskującym morzem, palmami i białym piaskiem. Uszczęśliwiona uśmiechnęła się do Scotta Richa, po czym przyłożyła do ucha telefon, w którym wciąż rozlegał się skrzeczący jazgot Barry'ego, i powiedziała: – Och, nie wygłupiaj się, złotko. Wszystko to jest tylko wytworem twojej rozbuchanej wyobraźni.

Helen Fielding

***