David Weber

Krótka, zwycięska wojenka

WSTĘP

Dziedziczny prezydent Ludowej Republiki Haven Sidney Harris obserwował z okna sali konferencyjnej kondukt pogrzebowy sunący Promenadą Ludu. Potem wyprostował się i odwrócił od okna — sala znajdowała się na dwusetnym piętrze, toteż pojazdy konduktu wyglądały jak czarne żuczki pełznące dnem miejskiego wąwozu. Za to ich znaczenie było aż nazbyt widoczne na twarzach zgromadzonych.

Prezydent podszedł do swego fotela, usiadł i pochylił się, opierając łokcie na blacie. Przetarł oczy, wyprostował się i oznajmił:

— Dobra, za godzinę mam być na cmentarzu, więc musimy się streszczać. — Spojrzał na Constance Palmer-Levy sekretarz bezpieczeństwa Ludowej Republiki. — Wiemy już, jak dostali Waltera? Connie?

— Nie do końca. — Zapytana wzruszyła ramionami. — Ochrona Waltera dała się ponieść entuzjazmowi i zastrzeliła zamachowca, a trupa nie da się przesłuchać. Zidentyfikowaliśmy go jednak: nazywa się Everett Kanamashi. Nie wiemy o nim wiele, ale nie ulega wątpliwości, że był członkiem Unii Praw Obywatelskich.

— Pięknie — warknęła Elaine Dumarest, sekretarz wojny.

Wyglądała na doprowadzoną do skrajnej wściekłości i trudno było jej się dziwić. Walter Frankel był jej wieloletnim przeciwnikiem, co było zrozumiałe, skoro konflikt budżetowy istniał od lat między kierowanymi przez tych dwoje ministerstwami, ale był też człowiekiem logicznym i zorganizowanym. A Elaine była zwolenniczką logicznego i zorganizowanego wszechświata, w którym normalny człowiek mógł spokojnie zajmować się polityką. Organizacje takie jak UPO zdecydowanie do tego świata nie pasowały.

— Sądzisz, że władze UPO zdecydowały się zabić Waltera? — spytał Ron Bergren.

— Mamy swoich ludzi dość wysoko. — Constance zmarszczyła brwi. — I żaden nie sugerował nawet podobnej możliwości. Z tego, co wiemy, władze Unii nie rozważały żadnych drastycznych posunięć, choć w jej szeregach panowało spore wzburzenie wywołane propozycjami Waltera. Poza tym, ostatnio zaczęli zwracać większą uwagę na kwestie bezpieczeństwa wewnętrznego; zaczynają przyjmować strukturę komórkową, toteż nie jest niemożliwe, iż ich komitet wykonawczy zlecił zamach, a my nic o tym nie wiedzieliśmy.

— Nie podoba mi się to, Sid — skomentował ponuro Bergren.

Harris przytaknął w milczeniu — UPO głosiła zasadę „bezpośredniego działania w legalnym interesie ludzi” (czyli stałe podnoszenie poziomu życia Dolistów), ale zazwyczaj ograniczała wspomniane działania do zamieszek, demonstracji i aktów wandalizmu, jedynie od czasu do czasu uciekając się do podkładania bomb czy zamachów na biurokratów niskiego szczebla. Zabójstwo członka rządu było czymś nowym i zwiastowało niebezpieczną eskalację… Jeżeli to rzeczywiście Unia stała za tym zamachem.

— Powinniśmy już dawno zająć się tą kupą gnojków — oceniła Dumarest. — Wiemy, kim są ich przywódcy i gdzie ich znaleźć. Dajcie mi wolną rękę, a Marines rozwiążą ten problem. Raz na zawsze.

— To byłoby poważnym błędem — sprzeciwiła się Palmer-Levy. — Takie działanie doprowadziłoby tłum do szału, a spotkania nowych władz Unii zostały otoczone taką tajemnicą, że długo nie zdołalibyśmy przeniknąć do ich szeregów. Teraz przynajmniej wiemy, co planują.

— Tak jak tym razem? — prychnęła Elaine.

— Jeżeli to oni zaplanowali i zdecydowali się zamordować Waltera, to przyznaję, że spieprzyliśmy sprawę. — Constance zarumieniła się. — Ale po pierwsze: nie wiemy tego na pewno, po drugie: nie powinno się to powtórzyć. Poza tym nic nie wskazuje na to, że Kanamashi nie działał sam.

— Jasne — prychnęła ponownie Elaine.

Harris uniósł dłoń i Palmer-Levy zamknęła bezradnie usta. Prywatnie co prawda prezydent zgadzał się z Elaine, choć rozumiał także stanowisko Constance Palmer-Levy. Przywódcy UPO twierdzili, że Dolistom należy się jeszcze wyższe Stypendium, i żeby przekonać oponentów do swego zdania, regularnie wysadzali bliźnich w powietrze (w tym również innych Dolistów). Harris nie miałby nic przeciwko temu, by ich wystrzelać do ostatniego, niestety rodziny legislatorów rządzące Republiką nie miały wyjścia — musiały zezwolić na działanie takich organizacji. Ponieważ istniały one od wieków, likwidacja jednej robiła tylko miejsce dla innej i wywoływała falę przemocy wśród motłochu. Rozsądniejsze było więc pilnowanie znanego wroga niż likwidowanie go i zaczynanie od nowa z jego nieznanym następcą.

Mimo to zabójstwo Waltera Frankela było niepokojące — stosowanie przemocy przez Dolistów było nieoficjalnie usankcjonowanym elementem struktury władzy, pomagającym utrzymywać motłoch w ryzach i spokojnie rządzić tym, którzy robili to od pokoleń. Okazjonalne zamieszki i ataki na pracowników państwowych niższego szczebla powodowały, że lud — czyli banda darmozjadów — był szczęśliwy i wszystko pozostawało po staremu. Tyle że zabójstwo ministra łamało dotychczasowe niepisane zasady współżycia uzgodnione dawno temu między przywódcami Dolistów a rządem. Sprowadzały się one do tego, że członkowie rządu i znaczniejszych rodzin nigdy nie stanowili celu.

— Sądzę — odezwał się wreszcie, starannie dobierając słowa — że musimy założyć, przynajmniej w tej chwili, że władze UPO sankcjonowały ten atak.

— Obawiam się, że muszę się z tym zgodzić — przyznała Palmer-Levy. — Co gorsza, dostałam też meldunek o zacieśnieniu kontaktów między przywódcami UPO a Robem Pierre’em.

— Pierre’em? — powtórzył ostro Harris. Robert Stanton Pierre był najpotężniejszym zarządcą Dolistów w Republice — nie dość, że kontrolował prawie 80 procent głosów, jakimi dysponowali, to aktualnie przewodniczył Ludowemu Kworum, czyli „demokratycznej klice” kierującej głosowaniami poprzez zarządców. A na dodatek nie wywodził się spośród legislatorów, lecz Dolistów. Już samo skoncentrowanie takiej władzy w obcych rękach mogło spowodować zrozumiałe podenerwowanie sprawujących dziedziczną władzę. Rola Kworum sprowadzała się dotąd do legalizowania tej władzy w kolejnych wyborach, których wynik był z góry wiadomy. Pierre wydźwignął się z tłumu samodzielnie, a do obecnej pozycji doszedł, używając wszystkich chwytów, jakie podpowiadała mu ambicja — w tym kilku, które nigdy dotąd nikomu do głowy nie przyszły. Jak zawsze słuchał poleceń, zdając sobie doskonale sprawę, że mu się to opłaci, ale nadal był żądny władzy i pełen energii.

— Jesteś pewna? — spytał po chwili Harris.

— Wiemy, że kontaktował się z PPO — odparła, wzruszając ramionami.

Harris pokiwał głową. Partia Praw Obywatelskich była politycznym przedłużeniem UPO, działającym legalnie w ramach, jak to zgrabnie ujęło Kworum: „zrozumiałego, choć godnego pożałowania ekstremizmu, do którego zostali zmuszeni niektórzy obywatele”. Stanowiła też doskonały łącznik między członkami Kworum a podziemnymi rzeszami Unii.

— Nie wiemy, o czym rozmawiali — dodała Constance. — Z uwagi na swoje stanowisko Pierre może mieć kilkadziesiąt legalnych powodów do takich spotkań, ale sprawia wrażenie dziwnie zaprzyjaźnionego z niektórymi członkami PPO.

— A więc należy poważnie rozważyć możliwość, że wiedział o zamachu — ocenił Harris. — Nie twierdzę, że miał cokolwiek wspólnego z jego zaplanowaniem, ale wiedział albo przynajmniej podejrzewał, na co się zanosi. A skoro wiedział i nie poinformował nas o tym, oznacza to, że wołał przypieczętować nowy związek z nimi, naszym kosztem.

— Naprawdę uważasz, że sprawy stoją aż tak źle? — spytał zaniepokojony Bergren.

Tym razem Harris wzruszył wymownie ramionami.

— Nie sądzę — przyznał. — Ale pesymizm nam nie zaszkodzi, natomiast jeśli Unia zatwierdziła zamach, a Pierre o nim wiedział i nie powiadomił nas, a my nie wzięlibyśmy pod uwagę tej możliwości, popełnilibyśmy niezwykle poważny błąd w polityce wewnętrznej.

— Sugerujesz, że powinniśmy zaniechać propozycji zmian finansowych proponowanych przez Waltera? — spytał George De La Sangliere.

Gruby i siwy De La Sangliere został następcą zastrzelonego sekretarza ekonomii po usilnych, acz bezskutecznych wysiłkach, by uniknąć tego „zaszczytu”. Było to naturalne — nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby być odpowiedzialny za finanse Republiki, od lat znajdującej się na krawędzi bankructwa. Zadając to pytanie, nowy sekretarz także miał nieszczęśliwą minę.

— Nie wiem, George — westchnął Harris, pocierając nasadę nosa.

— Przykro mi to mówić, ale nie stać nas na normalne podwyższenie Stypendium. Chyba, że ograniczymy wydatki na zbrojenia o przynajmniej dziesięć procent.

— Niemożliwe! — warknęła natychmiast Elaine Dumarest. — Musimy co najmniej utrzymywać flotę na obecnym poziomie, jeśli chcemy wreszcie poradzić sobie z Sojuszem.

— Powinniśmy zaatakować to cholerne Królestwo cztery lata temu — burknął z niesmakiem Duncan Jessup, sekretarz informacji.

Oficjalny rzecznik rządu sprawiał wrażenie człowieka niezorganizowanego i starannie kultywował swój wizerunek gderliwego, ale życzliwego wujaszka. Co nie przeszkodziło mu dwadzieścia lat temu wyrwać resort policji i higieny psychicznej z gestii ministerstwa zdrowia z niezwykłą bezwzględnością i skutecznością. Nawet Harris momentami się go bał. Mając osobistą kontrolę nad policją, sekretarz ustępował zasięgiem posiadanej władzy tylko prezydentowi.

— Nie byliśmy gotowi — zaprotestowała Dumarest. — Zbyt szybko opanowaliśmy zbyt duże obszary i trzeba było je odpowiednio przystosować, by stały się integralną częścią Republiki. I…

— I we łbach się wam poprzewracało — przerwał jej z pogardą Jessup. — Uważaliście się za niepokonanych, a potem najpierw spieprzyliście sprawę w systemie Basilisk, a potem próba opanowania Yeltsina skończyła się katastrofą i utratą systemu Endicott na dokładkę. W efekcie osiągnęliśmy tylko to, że pozwoliliśmy Manticore stworzyć Sojusz, nie zwiększając własnego potencjału militarnego. I ktoś śmie twierdzić, że teraz mamy relatywnie silniejszą pozycję niż wtedy?! Przecież to czysty nonsens!

— Wystarczy, Duncan — powiedział cicho Harris.

Jessup spojrzał nań nieprzychylnie, ale umilkł posłusznie. Harris starał się mówić spokojnym tonem, co go sporo kosztowało.

— Cały rząd poparł i zaakceptował plan obu operacji i chciałbym przypomnieć, że niezależnie od spektakularności tych klęsk, większość innych, podjętych w tym samym czasie akcji zakończyła się sukcesem. Nie zdołaliśmy, co prawda, uniemożliwić Królestwu Manticore stworzenia Sojuszu, ale zajęliśmy równie istotne strategicznie obszary. Sądzę też, iż wszyscy obecni zdają sobie sprawę, że konfrontacja z Gwiezdnym Królestwem Manticore jest nieunikniona i zbliża się nieubłaganie.

Odpowiedziały mu potakujące gesty, przeniósł więc wzrok na admirała Amosa Parnella, głównodowodzącego Ludowej Marynarki siedzącego obok Elaine Dumarest, i spytał:

— Jak naprawdę wygląda stosunek sił, Amos?

— Nie tak dobrze, jak bym sobie życzył, panie prezydencie — przyznał Parnell. — Zebrane dotąd informacje i doświadczenia wskazują, że Royal Manticoran Navy ma znacznie większą przewagę techniczną niż podejrzewaliśmy cztery lata temu. Osobiście przesłuchałem ocalonych z operacji w systemach Endicott-Yeltsin i choć żaden nie brał udziału w ostatniej bitwie, z przebiegu której nie dysponujemy też żadnymi zapisami, wnioski po jej przeanalizowaniu są jednoznaczne. Nie ulega wątpliwości, że Królewska Marynarka, dysponując ciężkim krążownikiem i niszczycielem, zdołała całkowicie zniszczyć krążownik liniowy klasy Sultan. Fakt, że Saladin posiadał załogę złożoną z niewyszkolonych i niedoświadczonych fanatyków pochodzących z Masady, miał istotne znaczenie, ale nie zmienia to niepokojącej różnicy w jakości sprzętu. Na podstawie wyniku tej bitwy, jak i meldunków z innych akcji, zakładamy, że okręty Królewskiej Marynarki są o dwadzieścia do trzydziestu procent silniejsze, niżby wskazywała na to ich wyporność. Inaczej mówiąc, przy spotkaniu flot o równym tonażu mieliby dwudziesto — trzydziestoprocentową przewagę.

— To chyba przesada — obruszył się Jessup. — Przewagę zgoda, ale nie aż taką!

Parnell wzruszył ramionami i oznajmił spokojnie:

— Prywatnie uważam, że to niezwykle ostrożna ocena, bo do różnicy w jakości sprzętu należy dodać różnicę w umiejętnościach załóg, a pomysłowość i edukacja obywateli Gwiezdnego Królestwa są nieporównywalnie lepsze od naszych. Zwłaszcza edukacja.

Tym słowom towarzyszyło wymowne spojrzenie w stronę Erica Grossmana, który pod jego wpływem poczerwieniał. Katastrofalne konsekwencje „demokratyzacji szkolnictwa” stanowiły stały punkt sporny między ministerstwem edukacji, a ministerstwami wojny i ekonomii. Odkąd okazało się, jaką przewagę daje ta różnica Królewskiej Marynarce, wymiany poglądów stały się bardziej złośliwe i zacięte.

— Królestwo Manticore ma sporą przewagę jakościową, nie wnikając w powody tego stanu rzeczy — dodał po chwili milczenia Parnell. — Z drugiej strony, tonażowo dysponujemy prawie dwukrotną przewagą, a czterdzieści procent ich ściany składa się z dreadnoughtów, które są co prawda większe i silniejsze od naszych, ale dziewięćdziesiąt procent naszej ściany to superdreadnoughty. Należy też wziąć pod uwagę spore doświadczenie bojowe naszych załóg i dowódców oraz fakt, że sojusznicy w niewielkim stopniu zwiększają siły Royal Manticoran Navy.

— Dlaczego w takim razie tak się martwimy istnieniem tego całego Sojuszu? — zdziwił się Jessup.

— Z powodu astrografii — odparł uprzejmie Parnell. — Królestwo Manticore od początku ma przewagę polegającą na wewnętrznym albo też centralnym położeniu w stosunku do nas i do innych istotnych dla nas struktur państwowych. Teraz powiększa tę przewagę, rozbudowując głębokość swej obrony. Wątpię, by już w tej chwili była ona wystarczająca z ich punktu widzenia: w systemie Yeltsin sięga ledwie trzydziestu lat świetlnych, ale teraz, gdy uzyskali Hancock, dysponują systemami wspierających się wzajemnie, ufortyfikowanych baz zaopatrzeniowo-remontowych wzdłuż całej granicy z nami. Daje im to możliwość prowadzenia głębokiego zwiadu i wcześniejsze ostrzeżenie o naszym ataku, a w przypadku konfliktu każda z tych baz może stać się miejscem wypadowym ataków na nasze linie zaopatrzeniowe. Ich patrole obejmują wszystkie możliwe kierunki ataku, co oznacza, że gdy rozpocznie się walka, będziemy musieli wyrąbywać sobie drogę i zdobywać wszystkie leżące w pobliżu bazy, chcąc uniknąć niespodziewanego ataku z flanki i mieć bezpieczne tyły. A to z kolei oznacza, że będą wystarczająco wcześnie znali nasz główny kierunek ataku, by w wybranym przez siebie miejscu zagrodzić nam drogę wszystkimi siłami i doprowadzić do bitwy flot.

Jessup mruknął coś i opadł na oparcie fotela, marszcząc w zamyśleniu brwi. Parnell zaś kontynuował:

— Utworzyliśmy nowe bazy w odpowiednich miejscach, by zrównoważyć, na ile to możliwe, zagrożenia powstałe w wyniku ich działań, a jako strona atakująca zawsze będziemy dysponowali przewagą, jaką dają zaskoczenie i inicjatywa. To my wiemy dokładnie, kiedy i gdzie zaatakujemy, oni muszą bronić wszystkich miejsc, w których możemy uderzyć, i to dysponując słabszą liczebnie flotą. Wątpię, by byli w stanie nas powstrzymać, gdybyśmy zdecydowali się na atak wszystkimi siłami, ale nie wątpię, że zadadzą nam większe straty niż ponieśliśmy dotąd. I to we wszystkich konfliktach.

— Cóż więc mamy robić: atakować czy nie? — spytał Harris.

Parnell spojrzał na Elaine, widząc jej przyzwalający gest, odchrząknął i odparł:

— Na wojnie nie ma nic pewnego, panie prezydencie. Jak już mówiłem, z jednej strony poważnie martwi mnie ich przewaga techniczna, z drugiej zaś uważam, że obecnie mamy wystarczającą przewagę tak ilościową, jak i pod względem doświadczenia. Podejrzewam też, że przepaść technologiczna będzie się z czasem powiększać, a nie zmniejszać. Prawdę mówiąc, nie chcę wojny z Królestwem Manticore, i to nie dlatego, że możemy ją przegrać, ale dlatego, że nas ona bardzo osłabi. Jeśli jednak musimy tę wojnę stoczyć, powinniśmy to zrobić najszybciej, jak to tylko możliwe.

— A jak konkretnie powinniśmy ją przeprowadzić? — spytał poważnie i spokojnie Jessup.

— Przygotowaliśmy zestaw planów pod wspólnym kryptonimem „Perseusz”. Obejmują one wszystkie możliwe warianty. „Perseusz 1” przewiduje zajęcie systemu Basilisk jako wstępnego celu, co pozwoliłoby nam na bezpośredni atak na układ Manticore przy wykorzystaniu Manticore Wormhole Junction, i to dwoma symultanicznymi uderzeniami z terminali Basilisk i Trevor Star. Pozwoliłoby to na największe możliwe zaskoczenie przeciwnika i zakończenie wojny w drugiej bitwie, czyli bardzo szybko. Ten wariant niesie ze sobą jednakże ryzyko katastrofalnych strat w przypadku niepowodzenia. „Perseusz 2” jest bardziej konwencjonalny. Siły przeznaczone do ataku zostałyby zgromadzone w bazie DuQuesne w systemie Barnett, czyli w głębi naszego terytorium, tak by przeciwnik nie mógł ich odkryć. Zaatakowalibyśmy ich obronę w najcieńszym miejscu, czyli w systemie Yeltsin, a po jego zdobyciu skierowalibyśmy się ku układowi Manticore, zdobywając po drodze najbliższe bazy i zabezpieczając sobie tym samym skrzydła. Straty ponieślibyśmy cięższe niż w przypadku zakończonego sukcesem „Perseusza 1”, ale uniknęlibyśmy ryzyka całkowitego zniszczenia zaangażowanych sił, czekającego nas w przypadku klęski „Perseusza 1”. „Perseusz 3” to wariant „Perseusza 2”, z tą różnicą, że atakujemy w dwóch kierunkach, bowiem celami pierwszych ataków stają się Yeltsin i Hancock. Takie posunięcie zmusiłoby Królewską Marynarkę do rozdzielenia sił i obrony obu systemów, bo nie wiedzieliby, który atak jest prawdziwy, a który pozorowany. Istnieje co prawda szansa, iż przeciwnik skoncentruje wszystkie siły na szybkim odparciu jednego z tych. ataków, lecz jest to mało prawdopodobne z uwagi na ryzyko, jakie poniósłby, gdyby wybrał źle. Otworzyłby nam tym samym drogę do serca Królestwa. Ryzyko to w opinii mojej i mojego sztabu można zrównoważyć tempem naszego natarcia i wyborem właściwego kierunku uderzenia w trakcie walki, w zależności od reakcji przeciwnika. Może się to okazać nieco kłopotliwe logistycznie, ale jest wykonalne. No i plan „Perseusz 4”. W przeciwieństwie do pozostałych, jest to projekt ograniczonej ofensywy mającej na celu osłabienie Sojuszu, nie zaś zniszczenie Królestwa Manticore. Przewiduje on atak na Hancock przeprowadzony w jeden z dwóch możliwych sposobów. Pierwszy polegałby na wzmocnieniu naszych sił w Seaford 9 i zaatakowaniu od razu systemu Hancock, drugi na wyprowadzeniu ataku z systemu Barnett, zajęciu układu Zanzibar i zmianie kierunku uderzenia przy równoczesnym rozpoczęciu ataku z Seaford 9. Wzięlibyśmy wówczas Hancock w kleszcze, a w efekcie zdobylibyśmy nie tylko ten system, niszcząc przy okazji bazę RMN, ale także układy Zanzibar, Alizon i Yoric. Potem moglibyśmy rozpocząć negocjacje w sprawie zawieszenia broni. Utrata trzech zamieszkanych układów planetarnych, zwłaszcza świeżo włączonych do Sojuszu, wstrząsnęłaby innymi należącymi doń systemami, zaś opanowanie tego rejonu dałoby nam odpowiednie warunki do późniejszego przeprowadzenia „Perseusza 1” lub „Perseusza 2”.

— A gdyby Królestwo nie zechciało przyjąć naszych warunków i wolało kontynuować walkę? — spytała Palmer-Levy.

— W takim wypadku moglibyśmy płynnie przejść do realizacji zadań „Perseusza 3” lub gdybyśmy ponieśli cięższe straty niż się spodziewam, wycofać się na pozycje sprzed ataku i nadal negocjować rozejm. To znacznie gorsza możliwość i jeśli sytuacja rozwinęłaby się w ten sposób, niczego nie zyskujemy, ale jest to plan jak najbardziej wykonalny, gdyby zdarzyło się nieszczęście militarnej natury.

— Czy któryś z tych planów cieszy się pańską szczególną sympatią, admirale? — spytał Harris.

—  „Perseusz 3”, panie prezydencie, jeśli chcemy pełnej konfrontacji, lub „Perseusz 4”, jeśli mamy bardziej ograniczony cel, ponieważ znacznie zmniejsza nasze ryzyko. To, co chcemy osiągnąć, musicie określić państwo, bo jest to decyzja polityczna, nie militarna.

— Jeśli mamy utrzymać w nie zmienionej formie podwyżki Podstawowego Stypendium Życiowego, musimy kontynuować rozwój naszej bazy ekonomicznej — powiedział cicho De La Sangliere. — A jeśli to UPO kazało zabić Waltera, sądzę, że nie możemy sobie pozwolić na zmniejszenie tych podwyżek.

Harris smętnie pokiwał głową, będąc zmuszonym przyznać mu rację. Dwie trzecie populacji macierzystych planet Haven stanowili Doliści; Stypendium było ich jedynym źródłem utrzymania. Inflacja galopowała, gdyż skarb państwa od ponad wieku był pusty. To właśnie doprowadziło Frankela do wysunięcia desperackiej propozycji zmniejszenia podwyżek Stypendium do stopy inflacji, czyli utrzymanie kwoty na relatywnie takim samym poziomie. Ministerstwo Jessupa wypuściło starannie opracowane przecieki, by przetestować pomysł przed jego oficjalnym ogłoszeniem. Zamieszki wybuchły w dosłownie każdym kompleksie mieszkaniowym Proli, jak zwano Dolistów, a dwa miesiące później jeden z nich, nazwiskiem Kanamashi, umieścił dwanaście wybuchowych strzałek z pulsera w piersiach Frankela, wymuszając urzędowy pogrzeb ze szczelnie zamkniętą trumną. Nic dziwnego, że po takim „głosie protestu” wśród członków gabinetu panikę wywoływało samo wspomnienie o zmianach w podwyższaniu Stypendium.

— Biorąc to pod uwagę — dodał De La Sangliere — potrzebujemy dostępu do systemów leżących poza Królestwem Manticore, zwłaszcza do Konfederacji Silesiańskiej. Jeśli ktoś wie, jak tego dokonać bez wdawania się w walkę z Gwiezdnym Królestwem, będę zachwycony, mogąc poznać ten sposób.

— Nie ma takiego sposobu — oznajmiła Constance Palmer-Levy, rozglądając się wyzywająco. Nikt się nie sprzeciwił, a Jessup potwierdził jej słowa zdecydowanym ruchem głowy. Jeden Bergren wyglądał na nieszczęśliwego, ale także nie zaprotestował: dyplomacja w tej kwestii zawiodła na całej linii i szef MSZ nie miał nic do powiedzenia.

— Poza tym — dodała Palmer-Levy — kryzys zewnętrzny może pomóc nam uspokoić sytuację wewnętrzną, przynajmniej na krótką metę. Do tej pory zawsze tak było.

— To prawda. — W głosie De La Sangliere’a słychać było nadzieję. — Tradycyjnie Ludowe Kworum akceptowało zamrożenie Stypendium na okres prowadzenia działań militarnych.

— Oczywiście, że się na to godzili — prychnęła Dumarest. — Doskonale wiedzą, że walczymy o to, żeby dostali jeszcze więcej kasy, która im się nie należy.

Harris skrzywił się, słysząc to sformułowanie — nie dlatego, żeby nie było zgodne z prawdą, ale dlatego, że taki język nie popłacał w stosunkach politycznych; i dobrze się stało, że Ministerstwo Wojny praktycznie takich stosunków nie utrzymywało.

— Fakt — przyznała rzeczowo Palmer-Levy. — Powiedział pan, admirale, że możemy ponieść ciężkie straty w starciu z RMN. Czy oznacza to, że nie jesteśmy w stanie prowadzić przeciwko Królestwu długotrwałej kampanii?

— Wątpię, by zaistniała taka konieczność, pani sekretarz, ponieważ flota przeciwnika jest zbyt nieliczna, by na dłuższą metę ponieść takie starty jak my i zachować zdolność do prowadzenia walki. Jeżeli Królewska Marynarka nie zdoła jakimś cudem zadać nam niewspółmiernie cięższych strat niż sama poniesie, będzie to naprawdę krótka wojna.

— Też tak sądziłam — mruknęła z satysfakcją Constance. — A pewne straty będą przemawiały wręcz na naszą korzyść. Sądzę, że nie będziesz miał większych problemów, by wykorzystać bohaterską śmierć naszych dzielnych obrońców do zmobilizowania opinii publicznej, Duncan?

— Ja też tak sądzę. — Jessup prawie się oblizał, za to ręce zatarł całkowicie niedwuznacznie. — Prawdę mówiąc, sadzę, że przy odpowiedniej liczbie ofiar zdołam zbudować nawet zapas społecznego zaufania dla władz na przyszłość. Naturalnie nieporównywalny z falą obecnego niezadowolenia, ale zawsze…

Zignorował wściekły błysk w oczach Parnella.

— Tak więc potrzebujemy krótkiej, zwycięskiej wojenki… — podsumowała Constance. — I myślę, że wszyscy wiemy, jak do niej doprowadzić. Nieprawdaż?

ROZDZIAŁ I

Honor Harrington z ulgą zwaliła długi pakunek na ziemię i zdjęła z głowy szerokoskrzydły kapelusz z miękkim rondem. Otarła czoło rękawem i z westchnieniem siadła na wygładzonej skale. Teraz wreszcie mogła się rozejrzeć, a panorama była rzeczywiście wspaniała. Wiał chłodny wiatr — na tyle chłodny, że nie żałowała wzięcia skórzanej kurtki. Przyjemnie jednak chłodził i rozwiewał jej włosy, dłuższe niż miała kiedykolwiek od czasu wstąpienia do akademii. I tak były znacznie krótsze niż nakazywała aktualna moda, ale w porównaniu do krótko ściętej szczotki, jaką nosiła wcześniej z uwagi na konieczność zakładania hełmu skafandra próżniowego w stanie nieważkości, różnica była wielka. Honor miała przyjemne poczucie winy, gdy przeczesywała włosy palcami.

Opuściła dłonie i spojrzała na bezmiar Oceanu Tannermana, który nawet stąd, z wysokości ponad stu metrów, przypominał pomarszczoną, błękitno-srebrną tkaninę. Wyraźnie można było wyczuć sól unoszącą się w powietrzu — zapach znany od czasów dzieciństwa, a mimo to ciągle nowy. Tak niewiele czasu spędzała na Sphinksie od dwudziestu dziewięciu standardowych lat, czyli od momentu wstąpienia do Królewskiej Marynarki.

Odwróciła głowę i spojrzała w dół — tam, skąd rozpoczęła wspinaczkę. W jesiennej złocistoczerwonej trawie odcinała się jasnozielona plama. Honor ściągnęła mięśnie lewego oczodołu w wytrenowany przez miesiące rekonwalescencji sposób i przez moment zdezorientowana zamarła w bezruchu.

Mimo treningu nadal się jej to zdarzało; teraz też miała niesamowite wrażenie, że się porusza, gdy obraz przybliżył się gwałtownie. Zamrugała znowu nie przyzwyczajona do piorunującego efektu teleskopowego. Odruchowo obiecała sobie więcej ćwiczyć. Teleskop protezy wyostrzył obraz i wyraźnie ujrzała zielony budynek o spadzistym dachu i otaczające go szklarnie. Dach budowali wznosił się ostro na podobieństwo górskiego szczytu, by śnieg osypywał się po nim. Sphinx leżał tak daleko od podwójnych gwiazd stanowiących serce systemu planetarnego, że jedynie wyjątkowo aktywny cykl wydzielania dwutlenku węgla powodował, iż możliwe było osiedlenie się na nim. Był zimną planetą o olbrzymich lodowcach i roku równym sześćdziesięciu trzem standardowym miesiącom. Dawało to niezwykle długie pory roku i nawet tu ledwie czterdzieści pięć stopni poniżej równika opady śniegu mierzono w metrach. Dzieci urodzone jesienią przed nadejściem wiosny umiały nie tylko chodzić, ale i biegać. Sama była tego najlepszym przykładem bowiem urodziła się właśnie w porze jesieni.

Zima przerażała wszystkich pochodzących spoza tej planety. Co prawda zmuszeni przyznawali, że Manticore-B IV, znana jako Gryphon, miała gwałtowniejszą pogodę, lecz była światem cieplejszym i rok planetarny trwał tam znacznie krócej — ponad trzykrotnie. Ogólnie rzecz biorąc, nic nie mogło zmienić ugruntowanej opinii, że tylko wariat mógłby dobrowolnie mieszkać na Sphinksie przez okrągły rok.

Uśmiechnęła się do własnych myśli, obserwując kamienną budowlę, w której przyszło na świat dwadzieścia pokoleń Harringtonów. Musiała przyznać, że w owej opinii kryło się sporo prawdy. Klimat i siła przyciągania planety powodowały, że jej mieszkańcy, choć z pewnością nie byli wariatami, cechowali się samowystarczalnością i uporem, który złośliwi mogli oceniać jako ośli.

Nagły szelest liści przerwał jej rozmyślania. Odwróciła głowę i kątem oka dostrzegła kremowo-szary kształt przemykający po gałęziach rosnącego za jej plecami pseudojałowca. Co prawda treecaty zamieszkiwały głównie niżej położone lasy złożone głównie z królewskich dębów i palisandrowców, ale Nimitz i tutaj czuł się jak w domu. Ostatecznie spędził z nią wiele czasu na zwiedzaniu Copper Walls, gdy jeszcze była dzieckiem. Teraz wypadł na skałę i wskoczył na jej kolana. Dobrze, że miała czas, by się zaprzeć — dziewięć standardowych kilogramów mięśni i futra tutaj oznaczało prawie dwanaście i pół kilograma. Te dwanaście i pół kilograma wylądowało na jej kolanach z takim impetem, że odruchowo jęknęła.

Na Nimitzu nie wywarło to większego wrażenia — wyprostował się, opierając środkowe i przednie łapy o jej ciało, i spojrzał jej prosto w oczy jasnozielonymi ślepiami. W tych nieludzkich oczach czaiła się prawie ludzka inteligencja. Prawą łapą chwytną dotknął delikatnie jej lewego policzka i fuknął z zadowoleniem, gdy skóra leciutko drgnęła.

— Nie przestało działać, jak na razie — zapewniła go, głaskając po grzbiecie.

Westchnął z bezwstydną przyjemnością i spłynął po niej z pełnym satysfakcji mruczeniem, układając się na jej kolanach brzuchem do góry. Bez trudu wyczuła jego zadowolenie, co nadal było nowym doświadczeniem, bowiem zawsze wiedziała, że dzięki empatii treecat potrafi wyczuć jej emocje, ale dopiero rok temu przekonała się, że jest nie tylko empatą biernym, ale i czynnym. Od tego czasu mogła również doświadczać jego uczuć i takie ukontentowanie jak to było niezwykle miłym uczuciem.

Wiatr przestał wiać i wokół zapanował bezruch taki jak wówczas, gdy siadała na tym skalnym występie jako dziecko. Rozejrzała się ponownie. W myślach podsumowała, kim jest.

Kapitan z listy, dama Honor Harrington, hrabina Harrington i Patronka na planecie Grayson, Rycerz Towarzysz Zakonu Króla Rogera, a gdy była w uniformie, na czarnej kurtce mundurowej jaskrawo odcinały się baretki odznaczeń: Manticore Cross, Star of Grayson, Distinguished Service Order, Conspicuous Gallantry Medal z okuciem, trzy baretki Monarszych Podziękowań, dwie medali za rany… Lista była długa i w swoim czasie odczuwała z tego powodu dumę, bowiem każde odznaczenie stanowiło potwierdzenie jej osiągnięć. I był taki czas, gdy była z nich dumna, ale nie pragnęła ich w snach — wiedziała już, ile kosztują te wielobarwne wstążeczki, i nie była wcale pewna, czy są tego warte.

Nimitz uniósł głowę i delikatnie przebił pazurami nogawkę spodni, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie podoba mu się kierunek, w którym biegną jej myśli. Podrapała go przepraszająco za uszami, ale nie przestała rozmyślać o tym, co doprowadziło ją do czterogodzinnej wspinaczki do bezpiecznego schronienia z dzieciństwa. Nimitz przyglądał jej się przez moment, westchnął zrezygnowany i opuścił łeb, nieruchomiejąc ponownie.

Dotknęła policzka, napinając mięśnie. Osiem tutejszych miesięcy, czyli prawie rok standardowy, zajęły operacje neurochirurgiczno-plastyczne i rekonwalescencja. Jej ojciec był jednym z najlepszych neurochirurgów w Gwiezdnym Królestwie, ale obrażenia spowodowane trafieniem z discruptora wystawiły na ciężką próbę jego umiejętności, ponieważ Honor należała do tych nielicznych pechowców, których organizmy nie poddają się procesowi regeneracji. Przeszczep zawsze powoduje pewną utratę czułości nerwów, a w jej przypadku utrata ta będzie duża, a sprawa skomplikowana, ponieważ jej organizm uporczywie odrzucał organiczne wszczepy i dwa kompletne przeszczepy nerwów zakończyły się fiaskiem. Musiano użyć sztucznych implantów tak w przypadku oka, jak i wszystkich nerwów. Te się przyjęły, ale następujące jedna po drugiej operacje, kolejne odrzuty i długa, frustrująca rehabilitacja, podczas której robiła, co mogła, by zapanować nad tymi cudami techniki, omal jej nie pokonały. Nawet teraz czuła dziwną obcość w lewej części twarzy, porównywalną jedynie do niewłaściwie skalibrowanego zestawu sensorów. Wrażenia te potęgowały jeszcze normalnie działające nerwy prawej strony twarzy. Wątpiła, czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczai.

Przeniosła spojrzenie na rodzinny dom, zastanawiając się, jaka część ponurych myśli spowodowana była miesiącami napięcia i bólu. Nie udało się go uniknąć, bo nie było sposobu przyspieszenia całego procesu i nie raz zasypiała zalana łzami, czując w twarzy nienaturalny ogień. Nerwy były prawie całe, mięśnie reagowały prawie naturalnie. Ale tylko prawie. Czuła różnicę i widziała ją, obserwując swoją twarz w lustrze. I nic nie było w stanie zmienić tego, że lewa strona reagowała z leciutkim opóźnieniem, a uśmiech był nieco skrzywiony, sprawiając wrażenie ironicznego. Czasami zaś owocowało to niewyraźną wymową, gdy się zapominała i chciała coś powiedzieć, krzywiąc się równocześnie. To, że czuła wiatr czy słońce na policzku, nie rekompensowało braków. Przynajmniej nie w pełni.

A ukryte głęboko, tam, gdzie nikt nie mógł ich dostrzec, nosiła inne blizny… Sny zdarzały się coraz rzadziej, ale pozostały takie same: lodowate, straszne i gorzkie. Zbyt wielu ludzi zginęło, wykonując jej rozkazy… albo dlatego, że nie było jej tam, gdzie być powinna. A wraz ze snami przyszło zwątpienie — czy zdoła ponownie sprostać wymogom stawianym dowódcy okrętu? A jeśli nawet, czy Admiralicja zaufa jej na tyle, by powierzyć jej ludzi i okręt?

Nimitz westchnął ponownie, wstał i oparł się chwytnymi kończynami o jej ramiona. A potem wpatrzył się w jej brązowo-czarne oczy — jedno naturalne, drugie sztuczne z zaawansowanych kompozytów, dzieło elektroniki molekularnej. Poczuła jego wsparcie i miłość i wzięła go w ramiona, wtulając twarz w ciepłe futro. Fizyczne i psychiczne ciepło wnikało w nią coraz głębiej przy wtórze zadowolonego mruczenia treecata. Wreszcie opuściła go delikatnie na kolana i wzięła głęboki oddech, wypełniając płuca rześkim, chłodnym powietrzem, aż miała wrażenie, że pękną. Zrobiła długi wydech. Wraz z nim wypuściła z siebie coś… nie potrafiła tego nazwać, ale wyraźnie czuła, że coś z niej uszło, a coś innego drgnęło i zajęło wolne miejsce, jakby budząc się z długiego snu.

Zbyt długo przebywała na powierzchni — nie należała tu już, ani do ukochanej góry, ani do rodzinnego domu. Po raz pierwszy od dawna poczuła zew przestrzeni, tyle że nie było to wyzwanie, któremu mogła nie sprostać, lecz stara, znajoma konieczność. Wyczuła zmianę emocji.

— Dobra, Stinker: możesz już się przestać martwić — oznajmiła.

Odpowiedział głębokim, radosnym pomrukiem i machnął lekko chwytnym ogonem, dotykając jej nosa swoim.

Roześmiała się i przytuliła go ponownie.

Problemy się nie skończyły i zdawała sobie z tego sprawę, ale przynajmniej wiedziała, co musi zrobić i gdzie się udać, by koszmary zniknęły.

— Ano — poinformowała treecata. — Chyba najwyższy czas, żebym przestała się nad sobą rozczulać, co? Nimitz potakująco machnął ogonem.

— I pora, żebym wróciła na mostek — dodała. — Zakładając, że będą mnie chcieli z powrotem… A teraz sobie polatamy.

Wstała, odstawiła Nimitza na skałę i zajęła się podłużnym pakunkiem. Wyjęła z niego lotnię sporządzoną z lekkich metalowych rurek i z wprawą zaczęła składać urządzenia. Jeszcze zanim skończyła dwanaście standardowych lat, oboje z Nimitzem odkryli, jaką przyjemnością jest latanie przy silnych wiatrach wiejących w okolicy Copper Walls. Gdy naciągnęła na rurki poszycie z niezwykle cienkiego i wytrzymałego gossameru, treecat bleeknął zachęcająco.

Złożenie lotni i sprawdzenie łączy i uprzęży — specjalnie przerobionej, by mieścił się w niej wygodnie i bezpiecznie treecat — zajęło jej nieco więcej niż kwadrans.

Gdy ją założyła, Nimitz wspiął się po jej plecach i złapał za ramiona. Zaciągnęła uprząż, czując jego oczekiwanie i zadowolenie potęgujące jej własne. Chwyciła poziomy drążek i skoczyła w przepaść z okrzykiem: — Trzymaj się!

Zachodzące słońce było ledwie widoczne zza szczytów Copper Walls, gdy Honor wykonała ostatni zwrot, szybując niczym tutejszy albatros o pięć kilometrów od brzegu i roześmianym wzrokiem przyglądając się plamie jasnego światła na brzegu u podnóża gór. Zewnętrzne światła domu paliły się od paru minut co do jednego — najwyraźniej MacGuiness doszedł do wniosku, że czterogodzinna wycieczka i trzygodzinny lot to dość jak na niedawną inwalidkę, i wolał nie ryzykować przy lądowaniu.

Lotnie i paralotnie były pasją planetarną, a ona — naprawdę doświadczonym pilotem. Ale starszy steward MacGuiness pochodził z Manticore i jak podejrzewała, uważał wszystkich urodzonych i wychowanych na Sphinksie — z nią samą na czele — za łagodnych szaleńców wymagających bacznej troski i opieki. Toteż robił, co mógł, by uporządkować jej tryb życia i z żelazną konsekwencją przestrzegał pór posiłków; nie było też mowy o ich przerwaniu. Honor nigdy by się do tego nie przyznała, ale sprawiało jej przyjemność bycie obiektem czyjejś troski, a tym razem zmuszona była przyznać (prywatnie naturalnie), że MacGuiness miał rację. Od trzydziestu standardowych lat była lotniarką — wiedziała, że powinna znaleźć się w domu, kiedy było jeszcze dostatecznie jasno, by bezpiecznie wylądować. Skoro tego nie zrobiła, musiała przygotować się na pokorne wysłuchanie pełnego szacunku łajania.

Poprawiła pozycję, wykonała szeroki skręt i zaczęła tracić wysokość. Kiedy przeleciała nad górami, zwiększyła starannie kąt nurkowania i ziemia wystrzeliła jej na spotkanie z zapierającą dech gwałtownością. A zaraz potem wyrosła przed nią rzęsiście oświetlona posiadłość. Ponownie zmieniła pozycję, by dotknąć stopami ziemi. Nimitz miauknął zachwycony, gdy przebiegła spory kawał, wytracając prędkość. Odpowiedziała mu śmiechem, zwalniając do normalnego kroku, a potem przyklęknęła, opierając skrzydło o czerwono-złocistą trawę przed domem. Zimny nos otoczony wąsami potarł delikatnie jej prawe ucho — Nimitz nie ukrywał zadowolenia. Rozpięła uprząż; treecat zeskoczył na trawę i usiadł, czekając, aż Honor wyplącze się z pasów i przeciągnie. Aż jej w stawach zachrzęściło.

Złożyła lotnię paroma wprawnymi ruchami — nie do końca, ale tak by dało się ją wziąć pod pachę, i skierowała się ku drzwiom.

— Znowu zostawiła pani komunikator w domu, ma’am. — Usłyszała pełen szacunku i wyrzutu głos, gdy tylko znalazła się na oszklonym ganku.

— Naprawdę? Ależ jestem roztrzepana. Musiało mi wypaść z głowy.

— Naturalnie — zgodził się z kamienną twarzą MacGuiness.

Uśmiechnęła się promiennie, na co także odpowiedział uśmiechem, choć znacznie mniej promiennym. Ukrywał to dobrze, ale ze smutkiem obserwował lewą część twarzy Honor — była mniej ekspresyjna i wolniej reagowała, nadając jej uśmiechowi cechy ironicznego uśmieszku. Dla kogoś, kto znał ją wcześniej i do tego dobrze, nie były to małe zmiany.

— Jestem pewien, że nie miało to żadnego związku z faktem, że gdyby go pani wzięła, ktoś mógłby się z panią skontaktować i nakłonić do wcześniejszego powrotu do domu — dodał.

— Skądże znowu — odparło wcielenie niewinności, stawiając w kącie złożony szybowiec.

— Tak się składa, że próbowałem się z panią skontaktować, ma’am. — MacGuiness spoważniał. — Po południu doręczono list z Admiralicji.

Honor na sekundę zamarła, po czym z wyszukaną presją poprawiła ustawienie szybowca. Admiralicja przesyłała większość korespondencji drogą elektroniczną; listy, i to pisane na pergaminie, rezerwowano na specjalne okazje. Problem polegał na tym, że zarówno miłe, jak i niemiłe. Zmusiła się do zachowania obojętnej miny i odwróciła się spokojnie.

— Gdzie go położyłeś? — spytała.

— Koło pani talerza, ma’am. — MacGuiness spojrzał wymownie na chronometr. — Kolacja czeka. Odruchowo cofnęła się lekko.

— Rozumiem… cóż, pozwolisz, że się umyję, a potem zajmę się obydwoma kwestiami.

— Jak tylko uzna pani za stosowne, ma’am — odparł bez śladu tryumfu w głosie.

Honor zmusiła się do wejścia do jadalni niespiesznym krokiem, choć miała ochotę biec. Stary dom stanowił jej prywatny azyl — była jedynaczką, a rodzice w ciągu tygodnia mieszkali w apartamencie w Duvalier City, gdzie mieściła się firma, czyli prawie pięćset kilometrów na północ. Bez nich dom wydawał się pustawy, co było tym dziwniejsze, że będąc daleko, wyobrażała sobie zawsze, że rodzice i ów budynek stanowią nierozerwalną całość zapamiętaną z dzieciństwa.

MacGuiness czekał obok jej krzesła ze starannie złożoną serwetką przerzuconą przez ramię. Jednym z przywilejów towarzyszących wpisaniu na listę starszych rangą oficerów był stały przydział stewarda, którego mogła sobie wybrać. Jedyne, czego do końca nie była pewna, to jak MacGuiness wybrał siebie na to stanowisko — wyglądało na to, że jest to po prostu jedna z nieuniknionych kolei losu. W każdym razie od paru lat pilnował jej niczym jastrzębica młodych, kierując się własnym zestawem Żelaznych zasad. Jedna z nich głosiła, że nic mniej istotnego od niespodziewanej bitwy nie ma prawa zakłócić kapitańskiego posiłku, toteż chrząknął, widząc, że ledwie siadła, sięgnęła po kopertę. Honor spojrzała na niego, więc wymownym gestem zdjął pokrywę z półmiska.

— Nie tym razem, Mac — powiedziała spokojnie i złamała lakową pieczęć.

Westchnął i przykrył półmisek.

— Bleek! — ocenił wesoło tę scenkę Nimitz ulokowany przy drugim końcu stołu, gdzie stało jego nakrycie.

MacGuiness zmarszczył brwi, Honor zaś wyjęła z koperty dwie karty pergaminu i rozłożyła je z szelestem. Przebiegła pismo wzrokiem i gwałtownie wciągnęła powietrze. MacGuiness zamarł, Honor przeczytała list ponownie — tym razem wolno i starannie. Uniosła głowę.

— Sądzę — powiedziała, patrząc mu w oczy — że mamy dziś wyjątkową okazję, Mac. Może byś tak otworzył butelkę Delacourt rocznik dwudziesty siódmy?

— Delacourt, ma’am?

— Wątpię, żeby ojciec miał coś przeciwko temu… w tych okolicznościach.

— Rozumiem… w takim razie sądzę, że to dobre wieści, ma’am?

— Słusznie sądzisz — odchrząknęła i pogładziła pergamin prawie z szacunkiem. — Wygląda na to, że Ich Lordowskie Moście w swej niezgłębionej mądrości zdecydowały, iż jestem gotowa do powrotu do czynnej służby, choć pojęcia nie mam, skąd to wiedzą. Admirał Cortez znalazł już nawet dla mnie okręt… Daje mi dowództwo HMS Nike. I uśmiechnęła się tak radośnie, jak jej się dawno nie zdarzyło.

Nieporuszony zazwyczaj MacGuiness gapił się w nią z opuszczoną szczęką. HMS Nike bowiem nie był zwyczajnym krążownikiem liniowym. Był najsłynniejszym okrętem Royal Manticoran Navy i najbardziej pożądanym dowództwem dla każdego kapitana, bowiem przysparzającym najwięcej prestiżu. W Królewskiej Marynarce zawsze był okręt o tej nazwie; historia Nike sięgała czasów Edwarda Saganami, twórcy RMN. Obecny HMS Nike był najnowszym i najsilniejszym krążownikiem liniowym we flocie.

Honor parsknęła śmiechem, widząc jego minę, i postukała palcem w pergamin.

— Pisze, że mamy się zameldować na pokładzie w środę. Zdążysz się spakować, Mac?

Zapytany otrząsnął się z osłupienia i uśmiechnął szeroko.

— Myślę, że tak, ma’am. To rzeczywiście odpowiednia okazja, by otworzyć butelkę Delacourt rocznik dwudziesty siódmy!

ROZDZIAŁ II

Prom wewnątrzsystemowy zacumował na pokładzie hangarowym Stacji Kosmicznej Jej Królewskiej Mości Hephaestus, toteż Honor wyłączyła notes, schowała go do kieszeni i wstała. Z kamienną twarzą wyjęła spod lewego naramiennika biały beret dowódcy okrętu i założyła go. I skrzywiła się w duchu — nie nosiła beretu od ponad roku standardowego i zapomniała, że jej włosy urosły. Ponieważ wymianę beretu uważano za proszenie się o nieszczęście, pozostały jej dwie możliwości — ściąć włosy lub spróbować powiększyć rozmiary obecnego nakrycia głowy na ile się da. Nałożyła go najlepiej jak się dało i wyciągnęła ręce ku Nimitzowi. Ten błyskawicznie wspiął się na wyściełane ramię kurtki mundurowej i zajął swoje miejsce z cichym bleeknięciem. Po czym gestem zadowolonego właściciela poklepał beret. Honor stłumiła uśmiech, który w jej przekonaniu nie pasował do oblicza starszego rangą oficera, na co treecat prychnął ironicznie. Wiedział, ile ten symbol dla niej znaczył, i nie widział najmniejszego powodu, dla którego nie miałaby tego okazać. Prawdę mówiąc, nie było potrzeby przybierania „marsowego oblicza kapitańskiego”, jako że oprócz niej i Maca nikt nie wiedział, kim jest i po co przybywa na stację, ale odruchy zadziałały. Niewiele było rzeczy ważniejszych od właściwego objęcia nowego okrętu. Poza tym… Zmusiła się do przerwania wewnętrznego bełkotu i przyznania się przed sobą, że po prostu obawia się powrotu w przestrzeń w roli dowódcy okrętu. Przerwa była zbyt długa, a godziny spędzane w symulatorze pomiędzy operacjami i rehabilitacją były ledwie częścią czasu, który powinna tam spędzić.

Niestety, z lekarzami trudno się dyskutuje, a kiedy głównym lekarzem jest własny ojciec, w dyskusji takiej jest się z góry stroną przegraną. Poza tym, nawet gdyby zgodził się, by siedziała w symulatorze do oporu, i tak nie zastąpiłoby to prawdziwych lotów. Na dodatek Nike był największym okrętem, jakim dotąd dowodziła — miał 880 tysięcy ton i załogę złożoną z ponad dwóch tysięcy osób. Już sam ten fakt mógł wywołać obawy i podenerwowanie nowego dowódcy. Miała jednakże świadomość, że nie tylko długotrwała przerwa jest powodem jej niepokoju — dowództwo HMS Nike było olbrzymim zawodowym komplementem, zwłaszcza dla kogoś, kto nigdy nie dowodził okrętem tej klasy. Był to też wyraźny dowód uznania jej działań na poprzednim stanowisku, niezależnie od wątpliwości, które żywiła w tej kwestii, i niedwuznaczny sygnał, że Admiralicja przygotowuje ją do stanowiska flagowego. Ale taki zaszczyt oznaczał również wielką odpowiedzialność i zwiększone szansę na klęskę.

Odetchnęła głęboko, wyprostowała się i odruchowo dotknęła trzech gwiazdek wyhaftowanych nad rzędem baretek po lewej stronie kurtki mundurowej. Coś głęboko w niej zaczęło radośnie chichotać. Każda z nich reprezentowała bowiem dowództwo okrętu zdolnego do lotów w nadprzestrzeni. Obejmując każdy z nich, miała dokładnie takie same obawy i wątpliwości. Naturalnie za każdym razem istniały drobne różnice, ale podstawowa kwestia zawsze była ta sama — niczego we wszechświecie nie pragnęła bardziej niż dowodzenia okrętem i niczego bardziej się nie bała niż tego, że zawiedzie jako dowódca.

Prawie podskoczyła, gdy Nimitz bleeknął cicho prosto w jej ucho. Spojrzała na niego zaskoczona — ziewnął, pokazując kły w rozleniwionym i pewnym siebie uśmiechu drapieżnika. Honor uśmiechnęła się, podrapała go za uszami i ruszyła ku śluzie. MacGuinnes pomaszerował w ślad za nią.

Pokład hangarowy znajdował się na obrzeżu stacji kosmicznej, która za każdym razem wydawała się Honor większa, najprawdopodobniej dlatego, że w istocie tak właśnie było. Hephaestus rozbudowywał się ciągle, toteż za każdym jej przylotem wyglądał nieco inaczej. Stacja Hephaestus była główną stocznią Royal Manticoran Navy i stały wzrost Królewskiej Marynarki powodował jej rozbudowę. Obecnie liczyła ponad czterdzieści kilometrów długości. Nie była ładna, stanowiła bowiem dziwaczny zlepek obiektów dobudowywanych w różnym czasie, jednak całość była niezwykle funkcjonalna; składała się z segmentów mieszkalnych, biur, suchych doków, odlewni i walcowni próżniowych oraz innych zakładów produkcyjnych, w których żyły i pracowały tysiące ludzi.

Honor prawie stanęła przed panoramicznym oknem z armoplastu, gdy wraz z MacGuinnesem szła korytarzem widokowym stacji, kierując się ku temu prowadzącemu na pokład jej okrętu. Resztką woli zmusiła się do spokojnego marszu, mając ochotę przytknąć nos do szyby niczym midszypmen przed pierwszym przydziałem i gapić się w niemym zachwycie na smukły, stalowy kształt okrętu, którego budowę kończono właśnie w mijanym doku. HMS Nike był daleki od gotowości bojowej — stoczniowcy uwijali się po jego kadłubie niczym kolonia pracowitych mrówek. Kadłub miał głównie stalową barwę, choć miejscami był łaciaty, bowiem nie wszystkie płyty poszycia znajdowały się już na miejscu i nie pokryto go wtapianą w pancerz białą farbą. Ponieważ nie wszystkie ambrazury zostały już zamontowane, widać było wyraźnie rury wyrzutni rakietowych, lufy dział laserowych i graserów, ponieważ całe uzbrojenie znajdowało się już na miejscu. Kończono właśnie montaż płyt poszycia osłaniających ostatni węzeł napędu. Jeszcze co najmniej dwa, a prawdopodobnie trzy tygodnie dzieliły okręt od prób odbiorczych.

Jakieś dwadzieścia standardowych lat temu najpierw przeprowadzono by próby testowe stoczni, potem próby wstępne, a dopiero później przekazano jednostkę flocie. Ta rozpoczęłaby własne testy, zakończone dziewiczym rejsem. Teraz nie było czasu na takie ceregiele — tempo, w jakim budowano nowe okręty, przyprawiało o zawrót głowy, ale jeśli wzięło się pod uwagę powody, dla których tak postępowano, ów zawrót przechodził w dreszcze.

Honor minęła zakręt korytarza i znalazła się u wylotu innego, prowadzącego na pokład krążownika. Pilnujący go Marines wyprężyli się na jej widok, oddając honory. Odsalutowała i wręczyła dowodzącemu wartą sierżantowi swoje dokumenty. Podoficer obejrzał je szybko, lecz dokładnie, nim zwrócił je z kolejnym salutem i słowami:

— Dziękuję, milady.

Honor prawie przygryzła wargę — nadal nie mogła się przyzwyczaić do faktu bycia parem królestwa i związanych z tym tytułów. Zresztą, prawdę mówiąc, nie została nim jeszcze do końca legalnie. Zdołała stłumić uśmiech i z należną powagą odebrała dokumenty.

— Dziękuję, sierżancie — powiedziała, zrobiła krok ku czerwonej linii, gdy zobaczyła kątem oka, jak dłoń podoficera przesuwa się ku komunikatorowi, i przystanęła.

Dłoń zamarła, podobnie jak cała postać sierżanta; tym razem Honor pozwoliła sobie na uśmiech.

— W porządku, sierżancie — uspokoiła go prawie wesoło. — Może ich pan zawiadomić.

— Uh… tak jest, milady. — Podoficer zaczerwienił się, ale i uśmiechnął lekko.

Niektórzy kapitanowie woleli pojawiać się po raz pierwszy na pokładzie z zaskoczenia, ale Honor uważała to za bezsensowną dziecinadę. Jeśli pierwszy oficer nie zdołał całkowicie zrazić do siebie załogi, warta i tak zdoła przekazać ostrzeżenie, ledwie kapitan odwróci się do niej plecami. A fizyczną niemożliwością było, by pierwszy oficer HMS Nike miał poważniejsze problemy z załogą. Ta myśl wywołała szelmowski uśmieszek i z nim na ustach Honor przekroczyła czerwony pas oznaczający granicę pola grawitacyjnego stacji, i w stanie nieważkości popłynęła przez korytarz.

Przy śluzie okrętowej oczekiwała pełna warta okrętowa. Wszyscy wyprężyli się jak struny na jej widok, rozległ się elektroniczny świst trapowy na gwizdkach bosmańskich, a nienagannie ubrana komandor stojąca na czele czekających oficerów oddała honory z precyzją, z której dumny byłby instruktor musztry w akademii.

Honor odsalutowała równie idealnie, z zadowoleniem czując, że Nimitz siedzi całkowicie nieruchomo na jej ramieniu. Co prawda wystarczająco długo tłumaczyła mu, jak ma się zachować, ale i tak ulgę przyniosło jej to, że posłuchał. Nimitz był strasznie wybredny, jeśli chodziło o zaprzyjaźnianie się z ludźmi, za to demonstracyjnie witał tych, których wybrał do grona przyjaciół.

— Proszę o pozwolenie wejścia na pokład, ma’am — powiedziała formalnie, opuszczając dłoń.

— Pozwolenia udzielam, milady — odparła miękkim, gardłowym kontraltem komandor, dając krok w tył i otwierając tym samym przejście w głąb okrętu.

Zrobiła to z rzadko spotykaną gracją i Honor stłumiła odruchowy tym razem uśmiech. Była o dokładnie czternaście centymetrów wyższa od tamtej, ale nigdy nie zdołała osiągnąć tego, co u niej wydawało się wrodzone — zdolności zdominowania otaczającej ją przestrzeni. Prawdę mówiąc, wątpiła, czy jej się to kiedykolwiek uda.

Pierwotni koloniści zasiedlający układ Manticore wywodzili się z zachodniej półkuli Ziemi, a pięćset standardowych lat osamotnienia znacznie oczyściło ich spuściznę genetyczną. Dopiero potem zaczęli napływać emigranci z innych światów, tacy na przykład jak matka Honor, pochodząca z Beowulfa i będąca prawie czystej azjatyckiej krwi, jeśli brać pod uwagę geografię ziemską. Doprowadziło to do sytuacji, w której trudno było wnioskować o pochodzeniu na podstawie wyglądu danej osoby.

Pierwszy oficer HMS Nike była wyjątkiem — dzięki jakiemuś genetycznemu przypadkowi komandor Michelle Henke wyglądała dokładnie tak jak jej przodkowie przybyli niegdyś na Manticore. Gdyby nie czarna skóra i kędzierzawe włosy podobieństwo byłoby wręcz uderzające. I to nie tylko do przodków: rysy jej twarzy nie pozostawiały cienia wątpliwości co do tego, że należy do rodu Winton.

Henke nie odezwała się słowem, eskortując Honor na mostek. Zachowała też przez cały czas poważne oblicze, ale w jej oczach tańczyły diabelskie ogniki. Honor odetchnęła z ulgą. Kiedy widziały się ostatni raz, a było to ponad sześć standardowych lat temu, Henke miała wyższą rangę. Teraz nie dość, że była o dwa stopnie niżej, to jako pierwszy oficer była też zastępcą kapitana, podlegała więc bezpośrednio Honor. Nie można było całkowicie wykluczyć możliwości, że taka zmiana sytuacji wywoła niechęć komandor Henke.

W milczeniu dotarły na mostek i Honor rozejrzała się z uznaniem. Poprzedni okręt także obejmowała jeszcze w stoczni i zdawała sobie sprawę, że miała niesamowite szczęście — nawet w tak gwałtownie rozrastającej się flocie jak RMN niewielu oficerów miało okazję dowodzić dwoma nowymi okrętami pod rząd. Ciężki krążownik Fearless był cudem techniki wojskowej, ale jego mostek był niczym w porównaniu z mostkiem HMS Nike, głównie dzięki niezwykle rozbudowanej sekcji taktycznej tego ostatniego, choć różnic było więcej. Krążowniki liniowe od ponad czterystu lat świetlnych stanowiły ulubioną klasę okrętów Królewskiej Marynarki, jako że idealnie nadawały się do szybkich, solidnych uderzeń stanowiących podstawę jej strategii. Na tym mostku dosłownie czuło się gotowość do akcji tej śmiertelnie groźnej w doświadczonych rękach broni.

Otrząsnęła się z uczucia nieomal fizycznej przyjemności i podeszła do fotela kapitańskiego. Zaczęła podnosić dłonie, by zdjąć z ramienia Nimitza i posadzić go na oparciu, ale zamarła — to była także jego wielka chwila, a po tym, co zrobił na Graysonie, cała Royal Manticoran Navy wiedziała, że nie jest tylko maskotką. Opuściła ręce i wcisnęła klawisz łączności pokładowej na poręczy fotela. Wyraźny, melodyjny sygnał oznaczający komunikat dotyczący wszystkich członków załogi rozległ się z głośników na całym okręcie, a wszystkie ekrany łączności ożyły, ukazując ją i treecata. Honor wyjęła z kieszeni pismo i spojrzała prosto w kamerę, powstrzymując się, by nie odchrząknąć, i zastanawiając nieco abstrakcyjnie, dlaczego jest zdenerwowana. Zupełnie jakby robiła to pierwszy raz w życiu. Rozłożyła papier, którego szelest był wyraźnie słyszalny w panującej ciszy, i zaczęła czytać spokojnym i wyraźnym głosem:

 „Od admirała sir Luciena Corteza, Piątego Lorda Przestrzeni RMN, do kapitan damy Honor Harrington, hrabiny Harrington, Rycerza Towarzysza Zakonu Króla Rogera, MC, SG, DSO, CGM, Royal Manticoran Navy, dwudziestego pierwszego dnia szóstego miesiąca dwieście osiemdziesiątego drugiego roku Po Lądowaniu. Madam: poleca się pani i nakazuje, by udała się pani na pokład Okrętu Jej Królewskiej Mości Nike (BC-413) i objęła obowiązki związane z dowodzeniem nim w służbie Korony, a Jej zawieść bezkarnie nie sposób.

Z rozkazu lady Francine Maurier, baronowej Morncreek, Pierwszego Lorda Admiralicji RMN, za Jej Majestat Królową”.

Powoli i ostrożnie złożyła pismo, schowała je do kieszeni, po czym spojrzała na komandor Henke.

— Pani komandor — oznajmiła formalnie — przejmuję dowodzenie.

— Ma’am, dowództwo należy do pani — odparła równie formalnie Henke.

— Dziękuję, pani Henke. — Honor przeniosła spojrzenie na kamerę i dodała: — To dla mnie wyjątkowa chwila i czuję się niezwykle wyróżniona: niewielu kapitanów ma zaszczyt dowodzić okrętem o tak chlubnej tradycji, a jeszcze mniej ma okazję objąć dowództwo, gdy okręt jest jeszcze w budowie. Nikt zaś nie miał sposobności przeżyć obu tych wydarzeń więcej niż raz. Jako załoga musimy dorównać poprzednikom, bowiem spoczywa na nas obowiązek kontynuowania szczytnych tradycji. Jestem jednak pewna, że gdy nadejdzie czas, bym przekazała ten okręt nowemu kapitanowi, będzie on zmuszony dołożyć jeszcze większych starań, by dorównać naszym osiągnięciom.

Przerwała, zdając sobie sprawę, że gdyby nie wierzyła w to, co mówi, brzmiałoby to niewiarygodnie sztucznie i nadęcie. Uśmiechnęła się prawie złośliwie i oświadczyła:

— Będziecie czuć się przepracowani i niedoceniani, dopóki nie zakończą się próby okrętu, a my nie stworzymy zgranego zespołu, ale jestem pewna, że zrobicie wszystko, by stało się to jak najprędzej. Obiecuję, że ze swej strony również dołożę wszelkich starań. Proszę kontynuować.

Wyłączyła kamerę i odwróciła się do komandor Henke.

— Witamy na pokładzie, pani kapitan. — Henke wyciągając dłoń w tradycyjnym geście powitania, a Honor uścisnęła ją mocno.

— Dzięki, Mike. Dobrze jest znów być na okręcie.

— Mogę przedstawić starszych oficerów? — Widząc przyzwalający ruch głowy Honor, Henke dała znak czekającym, by podeszli, i dokonała prezentacji: — Komandor Ravicz, pierwszy inżynier, ma’am.

Honor uścisnęła rękę mężczyzny przyglądającego się jej z nieskrywanym zainteresowaniem.

— Komandor Chandler, oficer taktyczny, ma’am. Ogniście ruda czupryna znajdowała się na poziomie ramienia Honor, ale pani komandor miała wygląd osoby rzeczowej i uścisk równie zdecydowany co spojrzenie.

— Chirurga, komandora Montoyę, jak sądzę, już pani zna, ma’am — powiedziała Henke i Honor uśmiechnęła się szeroko.

— Znam! — przyznała, ściskając serdecznie dłoń komandora. — Miło znów cię widzieć, Fritz.

— Panią także, skipper. — Montoya uważnie obejrzał lewą stronę jej twarzy i dodał: — Zwłaszcza w tak dobrym stanie.

— Miałam doskonałego lekarza… a raczej dwóch. — Jeszcze raz uścisnęła mu dłoń i spojrzała na kolejnego oficera.

— Podpułkownik Klein dowodzący kontyngentem pokładowym marines, ma’am — przedstawiła Henke.

— Pułkowniku. — Zdecydowanemu uściskowi dłoni towarzyszył równie zdecydowany skłon głowy.

Klein był niewysoki. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Za to trzy rzędy baretek na kurtce mundurowej mówiły same za siebie. I powinny — Nike miał na pokładzie pełen batalion marines, toteż jego dowódca nie mógł pochodzić z losowania.

— Komandor porucznik Monet, oficer łączności, ma’am. — Henke przedstawiła następnego według starszeństwa oficera.

Monet był przeciwieństwem Chandler — wysoki, chudy i bezbarwny, o pozbawionej poczucia humoru twarzy i silnym, ale mechanicznym uścisku dłoni.

— Komandor porucznik Oselli, oficer astrogacyjny, ma’am.

Wargi Honor drgnęły leciutko, gdyż Henke zaakcentowała leciutko słowo „astrogacyjny”, wiedząc, że w tej kwestii dowódca nie jest wzorem do naśladowania. Honor była zadowolona z tego, co zobaczyła — ciemne włosy i oczy prawie dorównujące odcieniem jej własnym, zdecydowane, nieco lisie rysy twarzy wskazującej na pewność siebie i inteligencję.

— Komandor porucznik Jasper, kwatermistrz, ma’am. — W głosie Henke wyczuwało się ulgę, jako że był to ostatni w kolejce do prezentacji.

— Poruczniku Jasper, sądzę, że w ciągu najbliższego tygodnia lub dwóch będziemy się spotykać naprawdę często. — Honor uśmiechnęła się porozumiewawczo, nie kryjąc sympatii. — Będę się starała nie wymagać od pana rzeczy niemożliwych, ale wie pan, jacy są kapitanowie, jeśli chodzi o wyposażenie ich okrętów…

— Obawiam się, że wiem, milady — przyznał lekko rozbawionym, głębokim barytonem. — W tej chwili wiem dość dokładnie, czego nam brak i w jakiej fazie są prace, ale naturalnie to się ciągle zmienia i będzie się zmieniać niespodziewanie, jak długo nie opuścimy stoczni.

— Niewątpliwie — zgodziła się Honor i przyjrzała zgromadzonym. — Cóż, panie i panowie: mamy wiele do zrobienia i z pewnością zdążę poznać was wszystkich lepiej, nim rozpoczniemy normalną służbę. Teraz proszę wrócić do zajęć, które przerwało moje przybycie, a na osiemnastą jesteście wszyscy zaproszeni na obiad. Naturalnie, jeśli nie sprawi to nikomu kłopotu.

Odpowiedziały jej przytakujące mruknięcia i skinienia głów, na widok których uśmiechnęła się w duchu — nie słyszała jeszcze o oficerze, który skorzystałby z tej wymówki, mimo że pierwszy obiad wydawany przez nowego kapitana był kłopotliwy dla wszystkich jego uczestników. Pożegnała ich lekkim ruchem głowy i uniosła dłoń, widząc, że Henke także robi w tył zwrot.

— Chwileczkę, komandor Henke. Byłoby miło, gdyby towarzyszyła mi pani do kabiny — mamy sporo spraw do przedyskutowania.

— Oczywiście, milady — zgodziła się Henke i dodała głośniej: — Proszę przejąć wachtę, pani Oselli.

— Aye, aye, ma’am. Przejmuję wachtę. Obie skierowały się do windy.

Dopiero gdy drzwi zamknęły się za nimi i zostały same, Henke uśmiechnęła się szeroko.

— Dobrze cię znowu widzieć, Honor — oznajmiła i objęła ją krótko, ale mocno.

Potem pogłaskała Nimitza, który zamruczał uszczęśliwiony i podał jej prawą chwytną łapę. Uścisnęła ją i dodała:

— Ciebie też miło widzieć, Stinker. Dalej wymuszasz seler u każdego?

Nimitz bleeknął ze świętym oburzeniem i machnął ostentacyjnie ogonem, a Honor parsknęła śmiechem. Z zasady nie nawiązywała szybko przyjaźni, nadal też nie czuła się dobrze w towarzystwie ludzi z arystokracji, mimo że niedawno dołączyła do jej szeregów. Istniał jednak jeden wyjątek od tej zasady, i to od dawna, a była nim Mike Henke, stanowiąca osobliwość samą w sobie. Nigdy tego nie podkreślała ani nie wykorzystywała, ale pochodziła z młodszej gałęzi rządzącej Gwiezdnym Królestwem dynastii. Miała też taką łatwość w nawiązywaniu kontaktów i tak dobrze potrafiła zapanować nad każdą sytuacją, że Honor mogła jej tylko zazdrościć. Przez ponad trzy lata standardowe mieszkały w tym samym pokoju na wyspie Saganami i Henke straciła niezliczone godziny, próbując wbić podstawy trójwymiarowej matematyki w głowę swej nieśmiałej wysokiej towarzyszki. I jeszcze dłuższe, a bardziej frustrujące, wyjaśniając jej tajemnice etykiety i ucząc podstaw życia towarzyskiego, do którego — zwłaszcza wobec szlachetnie urodzonych — nie przygotowało jej pochodzenie. Honor zresztą nieraz zastanawiała się, czy nie był to główny powód, dla którego adiutant akademii połączył właśnie je dwie, przydzielając pokoje. Zresztą obojętne, czy było to zamierzone czy nie; doskonale zdawała sobie sprawę, jak bardzo pomogła jej spokojna i naturalna pewność siebie Michelle.

— Też się cieszę, że cię widzę, Mike — powiedziała po prostu i wyprostowała się, gdyż winda stanęła.

Henke skrzywiła się pociesznie i przybrała kamienny wyraz twarzy, nim drzwi się otworzyły. Spokojnie przeszły korytarzem do drzwi prowadzących do kwater kapitańskich, przed którymi stał wartownik z Royal Manticoran Marine Corps w czarno-zielonym galowym mundurze. Na ich widok wyprężył się w postawie zasadniczej. Honor skinęła mu uprzejmie głową, otworzyła drzwi i zaprosiła Michelle gestem, by weszła jako pierwsza. Kiedy sama znalazła się wewnątrz, stanęła jak wryta — zaskoczyła ją przestronność apartamentu.

Jej rzeczy przywieziono poprzedniego dnia, a MacGuiness kończył właśnie programować moduł ratunkowy Nimitza przytwierdzony już solidnie do ściany. Słysząc otwierające się drzwi, odwrócił się i zaczął przybierać postawę zasadniczą, gdy zobaczył, że Honor nie jest sama, ale ta machnęła ręką, dając mu znak, by nie silił się na formalności.

— Mac, poznaj komandor Henke — przedstawiła. — Mike to jest starszy steward MacGuiness, mój opiekun i strażnik od paru lat.

Henke zachichotała, a MacGuiness potrząsnął z rezygnacją głową.

— Nie przerywaj sobie, Mac — dodała Honor. — Komandor Henke i ja jesteśmy starymi przyjaciółkami.

— Naturalnie, ma’am. — MacGuiness z kamienną twarzą pochylił się nad modułem, a Nimitz przeskoczył z ramienia Honor na górną ścianę urządzenia i przyglądał się z zainteresowaniem jego poczynaniom.

Honor zaś rozejrzała się po głównej kabinie i z podziwem potrząsnęła głową — jej osobiste rzeczy dość dokładnie wypełniały ostatnią kwaterę, tutaj ledwie można je było zauważyć.

Pokład pokrywał kosztowny i gruby dywan, jedną ze ścian prawie w całości zajmował obraz przedstawiający pierwszy HMS Nike w finale bitwy pod Carson, naprzeciwko zaś wisiał oficjalny portret Elżbiety III, królowej Manticore. Gdyby nie kolor skóry portretowanej, obraz można by uznać za wizerunek nieco starszej Michelle Henke.

— Konstruktorzy chyba zaczęli rozpieszczać kapitanów krążowników liniowych — oceniła. — Tylko jakim cudem flota pozwoliła im na takie marnowanie miejsca?

— No, nie wiem. — Henke rozejrzała się krytycznie. — Powiedziałabym, że to stosowna kabina dla kogoś o pani pozycji, hrabino Harrington.

— No pewnie — burknęła Honor, podchodząc do kanapy umieszczonej pod panoramicznym oknem i wpatrując się w przestrzeń widoczną za ścianą doku. — Będę chyba musiała się przyzwyczaić…

— Nie będziesz musiała się zmuszać — oceniła Henke i podeszła do biurka, nad którym wisiała pogięta od gorąca złota plakietka bez narożnika przedstawiająca lotnię. — Basilisk czy Yeltsin?

— Basilisk. — Honor siadła w szerokim fotelu i wyciągnęła nogi. — Laser. O mały włos nie trafił w moduł Nimitza. Mieliśmy szczęście.

— Jasne, że mieliście, Umiejętności nie miały z tym nic wspólnego — uśmiechnęła się złośliwie Henke.

— Aż tak bym tego nie ujęła — zaoponowała Honor zaskoczona łatwością, z jaką przyszła jej ta szczerość. — Ale uczciwość nakazuje przyznać, że szczęścia też mieliśmy sporo.

Michelle prychnęła i delikatnie wyprostowała nieco przekrzywioną plakietkę. A Honor uśmiechnęła się do jej pleców — zbyt długo się nie widziały i ich stosunki nieco się zmieniły w wyniku zmiany ról, ale to, co było w nich najważniejsze, pozostało. I wcześniejsze obawy okazały się tyle nieuzasadnione, co głupie. Henke tymczasem zaprzestała daremnych prób równego zawieszenia nierównej plakietki i usiadła w drugim fotelu. A raczej opadła nań i rozłożyła się wygodnie, jak zwykle, z punktu widzenia Honor, tracąc na to masę zbędnego czasu i energii. A potem przekrzywiła głowę i przyjrzała się jej uważnie.

— Naprawdę miło cię widzieć, zwłaszcza w takim stanie — powiedziała cicho. — Słyszałam, że rekonwalescencja nie była ani łatwa, ani przyjemna.

— Mogło być gorzej. — Honor wzruszyła ramionami. — A biorąc pod uwagę, że straciłam, praktycznie wszystkie okręty, czasami sobie myślę, że i tak wyłgałam się tanim kosztem.

Nimitz uniósł niespokojnie łeb, położył uszy po sobie i bleeknął ostrzegawczo zaniepokojony goryczą w jej głosie.

— Skąd wiedziałam, że coś podobnego usłyszę? — zapytała retorycznie Michelle. — Niektórzy mimo ogromnego doświadczenia niewiele się zmieniają, no nie?

— Mac, mógłbyś nam przynieść po piwie? — spytała niespodziewanie Honor.

— Oczywiście, ma’am. — MacGuiness zamknął klawiaturę modułu i zniknął w kuchni.

Nimitz zaś paroma skokami znalazł się na oparciu fotela Honor.

— No dobrze, pani komandor — westchnęła Honor. — Teraz możesz mnie opieprzyć.

— Ty nie potrzebujesz, żeby ktoś cię opieprzył, Honor. Choć przyznaję, że trochę zdrowego rozsądku bezwzględnie by ci nie zaszkodziło — odparła Henke dziwnie poważnie, choć z lekkim uśmieszkiem. — Wiem, że teoretycznie rzecz biorąc, młodszy stopniem nie ma prawa nawrzucać starszemu czy powiedzieć mu, że pieprzy bez sensu, ale prawda jest prosta i trzeba, żeby ktoś ci to wreszcie powiedział: obwinianie się o śmierć podkomendnych czy admirała Courvosiera jest po prostu głupie. Przykro mi, wiem, jak byłaś z nimi zżyta, ale niech to wreszcie trafi do twojego zakutego łba, że nikt nie mógł lepiej postąpić, dysponując tymi informacjami, którymi ty dysponowałaś. Admirał Courvosier zawsze nam powtarzał, że postępowanie oficera można oceniać właściwie, tylko biorąc pod uwagę to, co wiedział on w momencie podejmowania decyzji!

Ton głosu Henke był taki sam jak podczas podobnych wykładów z czasów akademii i Honor uśmiechnęła się odruchowo. I ugryzła w język, gdyż w drzwiach kuchni pojawił się MacGuiness z piwami i szklankami. Dopiero gdy podał im napełnione naczynia i wyszedł, westchnęła i przyznała:

— Masz rację, Mike. Stary by mi dokopał, gdyby wiedział, że się obwiniam za jego śmierć. Ale ta świadomość nie pomaga: i tak nie mogę przestać myśleć w ten sposób. Coraz rzadziej, to prawda, ale jeszcze mi się to przytrafia… jedno, co jest pocieszające, to to, że jakoś sobie z tym radzę…

— To dobrze. — Henke uniosła wysoką szklanicę. — Za nieobecnych przyjaciół.

— Za nieobecnych przyjaciół — powtórzyła cicho Honor. Szkło brzęknęło, gdy trąciły się szklankami. Wypiły i odstawiły naczynia prawie równocześnie.

— Jeśli ci jeszcze tego nie mówiłam, to muszę przyznać, że do twarzy ci w kapitańskim mundurze. — Michelle zmieniła temat i ton na weselszy, wskazując cztery złote galony na rękawie uniformu.

— Chciałaś powiedzieć, że mniej się przez to rzuca w oczy moja budowa tyczki od chmielu?

— Żebyś wiedziała, jak niżsi wzrostem śmiertelnicy zazdroszczą ci tych centymetrów… Tak na marginesie, mam nadzieję, że masz świadomość, czego od ciebie oczekuję?… Nie wytrzeszczaj tak niewinnie ocząt: spodziewam się mianowicie, że uczynisz cuda dla mojej kariery.

— A to w jaki sposób?

— Spójrz na to. Obaj twoi zastępcy z poprzednich okrętów dowodzą już własnymi jednostkami, a z tego, co słyszałam, Alistair McKeon za miesiąc zostanie kapitanem. Od Alice Truman dostałam właśnie wiadomość, że objęła dowództwo ciężkiego krążownika. Myślisz może, że to przypadek, iż oboje byli jeszcze niedawno twoimi zastępcami?… Tak? To przestań myśleć bzdury. Żebyś nie miała złudzeń: nic niżej krążownika mnie nie usatysfakcjonuje, kiedy skończymy służbę na tym okręcie. No, niech już będzie moja strata: może być lekki krążownik! — Wyszczerzyła radośnie zęby i sięgnęła po piwo.

Tym razem przerwa była dłuższa, bo Henke duszkiem wypiła ponad połowę szklanicy, nim z zadowolonym sapnięciem odstawiła naczynie.

— A teraz, zanim zaczniemy grzebać w tonach papierów, które na nas czekają i o których obie dobrze wiemy, chcę usłyszeć twoją wersję wszystkiego, co się stało od naszego ostatniego spotkania.

ROZDZIAŁ III

Deszcz tłukł o podwójne szyby, a na kominku wesoło trzaskał ogień. Był to archaiczny, by nie rzec barbarzyński, sposób ogrzewania pokoju, ale nie chęć uzyskania ciepła była prawdziwym powodem jego rozpalenia. W White Haven nie zapadła jeszcze śnieżna zima, lecz późna jesień przepełniająca wszystko i wszystkich chłodem i zniechęceniem, a przeciwko temu płonące na kominku polana nadal stanowiły skuteczne lekarstwo. była to odwieczna magia i Hamish Alexander, trzynasty earl White Haven, rozparty wygodnie w fotelu zbudowanym według projektu jedenastego earla, był tego świadom. Nie przeszkadzało mu to naturalnie w dokładnym obserwowaniu gościa w mundurze admirała floty. A był nim sir James Bowie Webster, Pierwszy Lord Przestrzeni w Admiralicji. Gospodarz jakby dla kontrastu ubrany był po cywilnemu.

— A więc to już oficjalna wiadomość? — spytał earl, przerywając ciszę.

— Aha. — Webster wzruszył ramionami. — Przyznaję, że ja bym go nie wybrał, ale zostały mi jeszcze tylko dwa miesiące na tym stanowisku.

Alexander skrzywił się lekko i pokiwał głową — irytujące (łagodnie rzecz ujmując) było to, że ktoś o talentach Webstera musiał ustąpić ze stanowiska Pierwszego Lorda Przestrzeni, ale Królewska Marynarka już dawno wykształciła politykę rotacji na najwyższych stanowiskach, by wszyscy najstarsi stopniem byli na bieżąco z realiami operacyjno-strategicznymi. Prowadzenie takiej polityki umożliwiał prolong.

Webster uśmiechnął się, widząc minę przyjaciela, ale oczy pozostały poważne.

— Ktoś mnie musi zastąpić — dodał — niezależnie od wszystkiego, Caparelli ma jaja i jest zdecydowany, co może okazać się kluczowymi zaletami w najbliższym roku.

— Ma też zakuty łeb! — prychnął gospodarz.

— Nadal mu nie przebaczyłeś przekopania tyłka przez całe boisko piłkarskie na Saganami? — zdziwił się niewinnie Webster.

— A niby dlaczego miałbym mu wybaczyć? — zdziwił się White Haven. — To był klasyczny przykład zwycięstwa brutalnej siły nad techniką i doskonale o tym wiesz.

— A poza tym nie cierpisz przegrywać.

— A poza tym nie cierpię przegrywać. Cóż, jak powiedziałeś, ma jaja, no i nie będzie musiał się użerać z Janacekiem.

— Amen — dodał Webster.

Usunięty ostatnio cywilny zwierzchnik Królewskiej Marynarki otwierał listę osobników nielubianych przez obu oficerów.

— Jakoś tak nie sądzę, żebyś się tu zjawił jedynie po to, by mi oznajmić, że baronowa Morncreek i Cromarty zdecydowali się na Caparelliego — zauważył po chwili Alexander.

— I całkiem słusznie sądzisz — pochwalił gość, odstawiając filiżankę z kawą i pochylając się, by wygodnie oprzeć przedramiona na kolanach. — Co prawda Lucien Cortez pozostaje Piątym Lordem Przestrzeni, ale Caparelli i tak będzie chciał dokonać pewnych zmian personalnych, żeby poustawiać ludzi po swojemu. Jest to zrozumiałe, ale nie zmienia faktu, że nie musi mi się podobać, i póki co mogę jeszcze obsadzić pewne stanowiska tak, aby nie mógł ich ruszyć przez jakiś czas. Ze mną było podobnie, a w tym wypadku jest o tyle gorzej, że nie chodzi o prywatne układy: biorąc pod uwagę obecną sytuację z Haven, chcę, żeby miał doświadczony zespól, zanim w pełni nie zadomowi się i nie rozezna w sytuacji, co zajmie mu parę miesięcy. Chcę więc poznać twoją opinię, zanim podpiszę rozkazy.

— Sensowne — zgodził się gospodarz.

— Miło mi to słyszeć. Zresztą uważam, że w większości przypadków mamy właściwych ludzi na właściwych miejscach… z paroma wyjątkami.

— Jak na przykład?

— Stacja Hancock. Jest w tej chwili najważniejsza i głównie o tym chciałem z tobą porozmawiać.

White Haven chrząknął ze zrozumieniem — właśnie wrócił z inspekcji tej najnowszej i najprawdopodobniej najważniejszej bazy Królewskiej Marynarki. Gwiazdą systemu planetarnego Hancock był czerwony karzeł i system zupełnie nie nadawał się do kolonizacji. Prawdę mówiąc, nie miał żadnych zalet poza jedną: znajdował się dokładnie na północ od Manticore i był idealnym miejscem na wysuniętą bazę floty chroniącą systemy Yorik, Zanzibar i Alizon. Wszystkie należały do Sojuszu i to od stosunkowo niedawna. Co ważniejsze, Hancock leżał o dziesięć lat świetlnych od systemu Seaford 9, w którym usytuowano największą z pogranicznych baz Ludowej Marynarki. Było to swoistą ciekawostką, ponieważ w promieniu pięćdziesięciu lat świetlnych Ludowa Republika Haven nie posiadała absolutnie nic wartego obrony.

— Zostaw ją Markowi Sarnowowi — doradził.

— Cholera, wiedziałem! — jęknął Webster. — Wiedziałem, że to powiesz! Jest za niski stopniem i obaj to wiemy!

— Może i jest, ale jest też tym, który przekonał władze Alizon do przystąpienia do Sojuszu, nie wspominając o zorganizowaniu stacji Hancock. Jeżeli czytałeś mój raport, wiesz, jaki kawał roboty tam już odwalił.

— Przecież ja nie kwestionuję jego kompetencji, tylko mówię o braku starszeństwa! — wybuchnął Webster. — Nikt bardziej niż ja nie podziwiam jego osiągnięć, ale teraz baza jest gotowa, stocznia zaczyna pracować, czyli stacja praktycznie działa, poza tym wzmacniamy stacjonujące tam siły do pełnego zespołu wydzielonego. A to oznacza, że na dowódcę potrzebujemy co najmniej wiceadmirała. Jeżeli dam to stanowisko kontradmirałowi i to Eskadry Czerwonej, będę miał regularny bunt starszych rangą oficerów!

— To go awansuj.

— Nie mogę: Lucien dwa lata przed czasem awansował go z komodora. Zapomnij o tym, Hamish: Sarnow jest dobry, ale nie może dowodzić stacją Hancock.

— To kogo chcesz tam posłać? — zapytał Alexander i urwał zaniepokojony. — Tylko nie to, Jim! Nie mnie!

— Nie ciebie, choć nie ma nikogo, kogo bardziej chciałbym tam widzieć — westchnął Webster. — Ale nawet przy pełnym stanie okrętów zespół wydzielony to coś dla wiceadmirała, nie wyżej. Poza tym chcę, żebyś był bliżej domu, gdyby sprawy naprawdę zaczęły się pieprzyć. Myślałem o Yanceyu Parksie.

— Parks? — Brwi gospodarza podjechały gwałtownie w górę.

— Jest prawie tak dobrym strategiem jak ty i doskonałym organizatorem.

— To dlaczego mówisz to tak, jakbyś sam siebie próbował przekonać? — uśmiechnął się złośliwie White Haven.

— Nie próbuję przekonać siebie — prychnął gość. — Próbuję przekonać ciebie, żebyś się ze mną zgodził.

— Nie wiem, Jim… — Alexander wstał, podszedł do okna i zapatrzył się w deszcz, po czym odwrócił, i łącząc dłonie za plecami, wbił wzrok w płomienie. — To, co mnie najbardziej martwi, to jego skłonności do myślicielstwa.

— A od kiedy to jest akurat wada?! — zdziwił się Webster. — Twój główny zarzut w stosunku do Caparelliego jest zdaje się taki, że on rzadko myśli?

— Punkt dla ciebie — uśmiechnął się gospodarz. — Na dodatek Yancey od dawna zajmuje się kwestią rozbudowy całego sektora, zna więc dokładnie rejon, wszystkie jego wady i zalety. A jego najpilniejszym zadaniem będzie doprowadzenie systemu Hancock do stanu pełnej gotowości bojowej.

— Nie wiem, Jim… — powtórzył White Haven, nie odwracając głowy.

Dopiero po dobrej minucie wyprostował się i odwrócił.

— Coś w tym pomyśle mi się nie podoba — powiedział wolno. — Może to, że uważam go za ciepłe kluchy… wiem, że ma jaja i odwagę, ale brak mu ognia… zdecydowanie. Ma instynkt strategiczny, ale często tak się zagłębia w analizy swoich decyzji, nim je podejmie, że w praktyce pozostaje niezdecydowany.

— Analityk może być właśnie tym kimś, kogo tam potrzebujemy.

White Haven zmarszczył brwi, po czym prychnął i oznajmił:

— Coś ci powiem: daj mu Sarnowa na dowódcę flotylli i masz moje błogosławieństwo!

— Szantażysta! — warknął Webster, nie kryjąc śmiechu.

— To mi nie płacz i nie marudź. Tak naprawdę Wasza Lordowska Mość nie potrzebuje mojej zgody, prawda?

— Prawda. — Webster potarł podbródek. — Zgoda.

— No i dobrze. — Alexander uśmiechnął się także i wrócił na fotel, po czym zapytał nienaturalnie obojętnym tonem. — Tak na marginesie, Jim, jest coś, o czym ja chciałbym z tobą porozmawiać, korzystając z okazji.

— Doprawdy? — Webster rzucił mu badawcze spojrzenie znad filiżanki, a potem odstawił ją. — Ciekawe o czym?… Niech zgadnę… Przypadkiem nie o twojej nowej protegowanej, kapitan Harrington?

— Nie nazwałbym jej protegowaną — zaoponował gospodarz.

— Tak? W takim razie ktoś inny napastował Luciena i mnie, żebyśmy wreszcie dali jej jakiś okręt.

— Była protegowaną Raoula, nie moją. Ja po prostu uważam, że jest naprawdę doskonałym oficerem, i to z tych, których mamy niewielu.

— I która dała się tak zmasakrować, że poskładanie jej do kupy zajęło coś koło roku standardowego.

— Przestań błaznować! — warknął Alexander. — Nie śledziłem jej stanu zdrowia, ale w przeciwieństwie do ciebie miałem okazję ją spotkać. Zniszczyła krążownik liniowy przewyższający jej okręt tonażem i uzbrojeniem prawie trzy do jednego, i to po tym, jak została ranna! A o traumatycznych przejściach też wiem co nieco, jakbyś zapomniał… Jeśli w stu procentach nie wróciła do zdrowia, to zjem mój beret na śniadanie!

— Szkoda, że tego nie zobaczę — westchnął z uczuciem Webster, starannie ukrywając zaskoczenie wywołane gniewem w głosie rozmówcy. — Jak doskonale wiesz, to właśnie lekarze opóźniają całą sprawę. Ja chcę mieć ją z powrotem w służbie czynnej, Lucien chce ją tam mieć i ty też tego chcesz, a oni się obawiają zbyt szybko dać jej dowództwo. Myślą, że może potrzebować więcej czasu.

— Olej ich i daj jej okręt, Jim — przerwał mu niecierpliwie White Haven.

— A jeśli komisja kwalifikacyjna będzie miała zastrzeżenia?

— Zastrzeżenia? — Alexander poderwał się z groźnym błyskiem w oczach.

— Czy byłbyś może tak uprzejmy usiąść i przestać zachowywać się tak, jakbyś miał ochotę mi przylać? — spytał niezwykle grzecznie Webster.

Earl White Haven zamrugał gwałtownie, najwyraźniej dopiero zdając sobie sprawę z własnego postępowania, rozejrzał się i usiadł.

— Dziękuję uprzejmie — odetchnął Pierwszy Lord Przestrzeni, gdy gospodarz założył nogę na nogę. — Widzisz, Hamish, najbardziej boją się o nią psychiatrzy. White Haven z wyraźnym wysiłkiem utrzymywał język za zębami, co Webster obserwował cierpliwie i w milczeniu. — Jak wiesz, obaj z Lucienem musimy mieć doskonale udokumentowaną sprawę, jeśli chcemy postąpić wbrew opinii komisji lekarskiej, zwłaszcza jeśli chodzi o kapitanów okrętów. Rekonwalescencja Harrington była długa i ciężka: nie znam wszystkich szczegółów, ale były poważne komplikacje w leczeniu, a jak sam dobrze wiesz, takie przejścia mogą wyczerpać nerwowo.

Webster przerwał, czekając na reakcję: żona Alexandra od lat była prawie kompletną inwalidką, toteż wiedział z autopsji, jak to wygląda. — No właśnie. Z tego co wiem, przeszła lekkie załamanie, ale sobie poradziła. Łapiduchów natomiast najbardziej martwią straty w ludziach, którymi dowodziła. No i śmierć Raoula… Był dla niej jak drugi ojciec, z tego co mi wiadomo, a zginął, gdy jej nie było w układzie Grayson. Taka sytuacja wywołuje poczucie winy i ból, a ona niespecjalnie chciała rozmawiać o tym z kimkolwiek.

Alexander otworzył usta, zastanowił się i zamknął je z powrotem — Harrington straciła dziewięciuset ludzi, a trzystu odniosło ciężkie rany, powstrzymując Saladina przed zniszczeniem Graysona, i pamiętał wyraz jej twarzy, gdy obronna maska na chwilę pękła.

— Jakie są wyniki testów? — spytał po chwili.

— Mieszczą się w przyjętych granicach, ale nie zapominaj o jej treecacie. — Webster parsknął pogardliwie. — Psychole za nic na świecie nie mogą! Niedawno dostałem długi elaborat od kapitana Hardinga na temat tego, jak więź empatyczna człowieka i treecata może wpłynąć na sfałszowanie wyników testu psychicznego. Coś pięknego, mówię ci.

— Przecież to wyjaśnia, dlaczego nie wypłakała im się w rękaw! — ocenił z namysłem White Haven. — Poza tym wiesz, że nie licząc tego całego Hardinga, psychiatrzy i reszta nigdy nie byli w stanie określić, jak właściwie działa ta więź, co od zawsze doprowadzało ich do szału. Ale nawet oni musieli przyznać, że ma silny, stabilizujący wpływ na psychikę człowieka, a Harrington należy do wyjątkowo upartych. Jeżeli sama potrafi sobie z czymś poradzić, nie poprosi nikogo o pomoc.

— I właśnie dlatego nie chcą jej dać dowództwa. Żeby nie znalazła się w sytuacji, w której będzie musiała podejmować decyzje bojowe, trzymając się zdrowego rozsądku jedynie uporem. Los zbyt wielu osób będzie zależał od jej oceny sytuacji… zbyt wiele istnień. Poza tym, taka sytuacja krytyczna nie byłaby też dobra dla niej.

— Fakt. — White Haven zamyślił się i niespodziewanie potrząsnął głową. — Tylko że do czegoś takiego nigdy nie dojdzie. Owszem, jest uparta, ale nie głupia, i prawdę mówiąc, wątpię, by wiedziała, jak się sama oszukiwać. Gdyby miała poważne kłopoty, powiedziałaby o tym… niekoniecznie nam… Jej rodzice są lekarzami, tak?

— Tak. — Webster nie ukrywał zaskoczenia faktem, że gospodarz o tym wie. — Jej ojciec ją operował i leczył. Dlaczego pytasz?

— Bo to oznacza, że muszą zdawać sobie sprawę z potencjalnych problemów, i to lepiej niż inni, dla których Harrington jest jedynie kolejnym przypadkiem. Gdyby uważali, że tego potrzebuje, zmusiliby ją albo przekonali, by skorzystała z pomocy specjalistów. Ludzie, którzy tak wychowali dziecko, nie oszukują sami siebie, a w przeciwieństwie do tego całego Hardinga znają ją i jej kontakt z treecatem od samego początku, od dzieciństwa. Prawda?

— Prawda — zgodził się Webster łagodnie i z niespodziewanym lekkim uśmieszkiem.

— Co cię tak bawi? — warknął podejrzliwie White Haven.

— Nic ważnego. — Webster potrząsnął głową. — Nie przerywaj sobie.

— Nie muszę, bo niewiele zostało do powiedzenia. Harrington jest nadzwyczajnym oficerem i powinna jak najszybciej objąć dowództwo nowego okrętu, a dział medyczny pieprzy jak potłuczony, uważając, że ona sobie z tym nie poradzi. — Gospodarz prychnął pogardliwie. — Jeśli o to martwią, dlaczego nie dadzą jej jakiegoś spokojnego przydziału, żeby stopniowo przygotowała się do w warunkach bojowych?

— Wiesz — zaczął powoli Webster — obaj z Lucienem zastanawialiśmy się nad taką możliwością, ale ją odrzuciliśmy.

Hamish Alexander zesztywniał, Webster zaś przyglądał mu się jeszcze przez parę sekund ze śmiertelną powagą, nim zaczął się serdecznie śmiać.

— Cholera, Hamish! — wykrztusił. — Jesteś taki prosty!

— Co?! — Gospodarz zamrugał zaskoczony. — Co znaczy „prosty”?! Garbaty nie jestem, fakt! Czego rżysz?!

— Dajcie jej spokojny przydział?! — Webster otarł łzy. — Przecież po tygodniu zacznie przegryzać wręgi z nudów! Przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby nie wykorzystać okazji do rewanżu, skoro sam mi ją dałeś… A wcześniej tak namolnie marudziłeś o przydział dla niej, kiedy naprawdę jeszcze nic nie można było zrobić. Prawdę mówiąc, zignorowaliśmy z Lucienem zalecenia komisji lekarskiej, kiedy byłeś na inspekcji. Uważaliśmy, że Harrington nadaje się do służby i że psychiatrzy są w błędzie, więc poszliśmy na całość.

— Jaką znowu całość?

— Daliśmy jej w zeszłym tygodniu dowództwo Nike.

— Nike — White Haven siadł prosto i przez moment zamarł z otwartymi ustami.

Gdy się opanował, zamknął je, przyjrzał się wściekle gościowi i warknął:

— Dlaczego mi, łajzo, po prostu tego nie powiedziałeś?!

— Powiedziałem ci, że sam się o to prosiłeś — zachichotał Webster. — Nie dość, że bez trudu można było się domyślić, o co ci chodzi i jak zareagujesz, to na dodatek masz kompleks boskości: uważasz swoje opinie o ludziach za nieomylne. A właśnie: co cię skłoniło do myślenia, że nie podzielam twojej opinii o Harrington?

— Przecież miesiąc temu powiedziałeś…

— Że musimy załatwić to oficjalnie, co wymaga czasu. I załatwiliśmy. Ale się opłaciło, choćby po to, by zobaczyć twoją głupią minę! Nie wspominając o tym, jak się wściekasz.

— Rozumiem… — Gospodarz usiadł wygodniej i także się uśmiechnął. — Tym razem twoje jest na wierzchu. Teraz moja kolej.

— Już się boję.

— To dobrze, bo obiecuję, że złapię cię, kiedy będziesz się tego najmniej spodziewał. — Alexander potarł ucho i niespodziewanie uśmiechnął się szeroko. — Skoro już dałeś jej okręt, to dlaczego by…

— Ty nigdy nie masz dość! — jęknął Webster. — Właśnie się dowiedziałeś, że dostała najlepsze dowództwo w całej Królewskiej Marynarce, i jeszcze ci mało?! Czego znowu chcesz?

— Spokojnie, Jim! Chciałem ci tylko zaproponować, żebyś wysłał Nike do bazy Hancock jako flagowy okręt Sarnowa, nic więcej.

Webster zamarł z ripostą na końcu języka. Popatrzył z namysłem najpierw na filiżankę po kawie, potem na gospodarza, a potem zaczął się uśmiechać.

— Wiesz, możesz mieć tym razem rację. Wszyscy młodsi admirałowie dostaną szału, jeśli Sarnowowi damy Nike.

— Oczywiście, że dostaną, ale nie o to mi chodziło. Zakładam, że skoro dałeś Harrington Nike, to podzielasz moją o niej opinię, a nie tylko ustąpiłeś przed moim, jak to ładnie ująłeś „,namolnym marudzeniem”?

— Naturalnie, że podzielam. Co prawda potrzebuje czasu i doświadczenia, zanim będzie mowa o stopniu flagowym, ale szybko go osiągnie, co do tego nie ma wątpliwości: jest na najlepszej drodze.

— Skoro tak, to nie ulega kwestii, że może się sporo od Sarnowa nauczyć, a dogadają się szybko, nie ma obawy. Co więcej, będę znacznie spokojniejszy, jeśli Parks będzie miał ich oboje: nawet gdyby chciał zaspać, na pewno nie bo mu na to nie pozwolą.

— Hmm… chyba mi się to podoba — przyznał z namysłem Webster. — Ma się rozumieć, Yanceya szlag trafi. Wiesz, jakiego ma fioła na punkcie protokołu i stosownej uprzejmości obowiązującej, według niego, oficerów. Założę się, że nie zapomniał, jak Harrington na Graysonie wytarła podłogę tym dupkiem Housemanem. Zdecydowanie będzie się wyróżniać spośród oficerów, których sam sobie dobrał.

— Niech się wyróżnia. Na dłuższą metę wyjdzie mu to tylko na dobre.

— No dobrze, Hamish — zdecydował Pierwszy Lord Przestrzeni. — Zrobię, jak proponujesz. Szkoda tylko, że nie zobaczę miny Yanceya, gdy się o tym dowie.

ROZDZIAŁ IV

— Doskonale, starszy macie Constanza. Teraz proszę zwiększyć prędkość do osiemdziesięciu procent — poleciła cicho Honor.

— Aye, aye, ma’am. Osiemdziesiąt procent mocy — powtórzył sternik, starszy mat Constanza, wykonując równocześnie rozkaz.

Honor obserwowała na ekranach fotela, jak okręt przyspiesza, kierując się ku zewnętrznemu pasowi asteroidów okrążającemu planetę Manticore A. Jasny punkt będący Manticore B świecił prosto przed dziobem.

— Osiemdziesiąt procent prędkości, ma’am — zameldowała komandor porucznik Oselli. — Trzy koma dziewięćdziesiąt cztery kilometra na sekundę kwadrat.

— Dzięki, Charlotte. — Sopran Honor brzmiał jak zwykle uprzejmie, ale słychać w nim było satysfakcję: wynik był zgodny z założeniami projektu.

Nacisnęła klawisz łączności wewnętrznej na poręczy fotela.

— Maszynownia, komandor Ravicz — rozległ się prawie natychmiast głos i na ekranie pojawiła się twarz głównego mechanika.

— Tu kapitan. Jak sytuacja, komandorze?

Iwan Ravicz spojrzał na przedstawicielkę stoczni siedzącą obok. Ta uniosła kciuk w uniwersalnym geście.

— Wszystko w porządku, ma’am. Mamy co prawda niespodziankę w telemetrii kolektora numer trzy, ale napęd sprawuje się bez zarzutu i wszystkie parametry pozostają w normie.

— Jaką niespodziankę?

— Nic poważnego, ma’am: niewielka fluktuacja w granicach tolerancji. Ponieważ systemy kontrolne reaktora jej nie wykazują, a ja mam taki odczyt na konsoli, uważam, że to błąd systemu telemetrycznego, a nie usterka reaktora, ale zwracam na niego szczególną uwagę.

— Doskonale, Iwan. Przygotuj się do próby maksymalnej prędkości.

— Jesteśmy gotowi, ma’am.

Honor przerwała połączenie i poleciła:

— Pełna szybkość, macie Constanza.

— Aye, aye, ma’am. Pełna szybkość, ma’am. W głosie sternika brzmiało tłumione podniecenie. Honor uśmiechnęła się w duchu — tak sternicy, jak i kapitanowie rzadko mieli okazję latać z maksymalną prędkością, bowiem administracja Królewskiej Marynarki potrafiła nieźle uprzykrzyć życie za „nieuzasadnione i niepotrzebne przeciążanie systemów napędowych okrętów Jej Królewskiej Mości”. Istniał jeszcze dodatkowy powód do zachowania szczególnej ostrożności, dlatego tak Constanza, jak i Honor nie spuszczali wzroku z ekranów. Przy takich prędkościach najważniejsze były kompensatory bezwładnościowe — gdyby pokładowe kompensatory krążownika zawiodły, załoga w ułamku sekundy zmieniłaby się w krwawą maź rozbryźniętą po ścianach, a Nike został wybrany do sprawdzenia kompensatorów nowej generacji. Były one oparte o nowatorskie konstrukcje stosowane przez flotę Graysona, co niezbyt wzbudzało zaufanie, jako że Grayson był o mniej więcej wiek za Manticore pod względem rozwoju techniki. Honor miała odmienne zdanie — widziała w akcji pierwowzory, które mieszkańcy Graysona zbudowali samodzielnie. Były co prawda prymitywne i olbrzymie, ale także nader skuteczne. Specjaliści RMN opracowali w oparciu o nie wersję wykorzystującą najnowsze zdobycze techniki, usunęli kilka błędów i wyśrubowali parametry jeszcze bardziej, niż wydawało się to pierwotnie możliwe. Poza tym Royal Manticoran Navy od ponad trzech standardowych stuleci nie zanotowała awarii kompensatora bezwładnościowego. A przynajmniej nikt o takiej awarii nie wiedział. Naturalnie, zdarzały się przypadki zaginięć okrętów z niewyjaśnionych przyczyn. Mogły nimi być awarie kompensatorów, bo nikt nie miał prawa ich przeżyć, a więc i nie mógł poinformować o powodach zaginięcia…

Honor zmusiła się do zaprzestania podobnie optymistycznych rozważań.

— Jest pełna szybkość, ma’am — oznajmiła z szerokim uśmiechem Oselli. — Pięćset pięć koma pięć g, ma’am!

— Doskonale! — Tym razem Honor nawet nie próbowała ukryć radości: było to o dwa i pół procent więcej, niż zakładali konstruktorzy i stocznia.

Owszem, było to także o trzy procent mniej, niż osiągał jej poprzedni okręt, ale HMS Fearless miał tylko trzysta tysięcy ton.

Ponownie wdusiła przycisk interkomu.

— Maszynownia, komandor Ravicz.

— Mówi kapitan. Wszystkie wskazania w normie, Iwan?

— Tak, ma’am. Ale wolałbym zbyt długo nie utrzymywać tej prędkości. — W głosie Ravicza słychać było zarówno dumę, jak i zawodową ostrożność. — Chociaż okręt jest zbudowany co się zowie!

Przedstawicielka stoczni wyszczerzyła się radośnie, słysząc ten komplement.

— Wkrótce zmniejszymy prędkość — obiecała Honor i wyłączyła interkom. — Macie Constanza, proszę utrzymywać tą prędkość przez następne trzydzieści minut.

— Aye, aye, ma’am.

Honor rozparła się wygodniej w fotelu. Załoga mostka była wyraźnie zadowolona z osiągnięć okrętu. Ona sama myślała już o czymś innym — po próbie prędkości należało sprawdzić uzbrojenie pokładowe i dlatego właśnie lecieli ku Pasowi Beta będącemu tradycyjnym poligonem artyleryjskim Królewskiej Marynarki. Gdy skończą próby, będzie w nim o ładnych parę asteroidów mniej, co stanowiło miłą perspektywę. Podrapała Nimitza za uszami; odpowiedział zadowolonym mruczeniem.

James MacGuiness nalał gorącego kakao do kubka i obserwował z lekkim zaniepokojeniem Honor, która czym prędzej powąchała aromatyczną zawartość. Natychmiast też przybrał kamienny wyraz twarzy, widząc, jak nieruchomieje z zaskoczenia.

— Coś tu inaczej pachnie, Mac, albo mam przywidzenie.

— W rzeczy samej pachnie inaczej, ma’am. Proszę spróbować.

Honor upiła łyczek i jej brwi uniosły się aż do nasady włosów. Upiła drugi, większy, i z westchnieniem odstawiła kubek.

— Doskonałe! Czego dodałeś?

— Odrobinę migdałów, ma’am. Bosman powiedział mi, że tak przyrządzają kakao na Gryphonie.

— Mogę zrozumieć dlaczego. Przypomnij mi, bym powiedziała o tym ojcu przy najbliższym spotkaniu, dobrze?

— Oczywiście, ma’am. — MacGuiness bezskutecznie próbował ukryć, jaką przyjemność sprawiła mu jej reakcja, po czym wyprostował się pospiesznie, gdy rozległ się brzęczyk oznaczający, że ktoś chciałby wejść.

— Tak? — Honor wcisnęła klawisz interkomu.

— Pierwszy oficer, ma’am — zameldował wartownik.

— Dziękuję, kapralu. — Innym przyciskiem otworzyła drzwi i do kabiny weszła komandor Henke.

— Chciała się pani ze mną widzieć, ma’am?

— Chciałam, Mike. Siadaj.

Henke siadła i przestała zachowywać się służbowo, słysząc nieoficjalny ton, a Honor zwróciła się do stewarda:

— Komandor Henke należy do barbarzyńskich kawożłopów, Mac. Mógłbyś zrobić jej coś stosownego?

— Naturalnie, ma’am. — MacGuiness skierował się ku drzwiom do kuchni.

Henke zaś potrząsnęła z podziwem głową i skomentowała:

— Nadal łykasz kalorie jak wodę. Nic dziwnego, że tyle czasu spędzasz w sali gimnastycznej.

— Nonsens. Jak się ma aktywny metabolizm, w przeciwieństwie do większości śmiertelników, to można sobie osładzać życie przysmakami bez obawy o linię.

— No — prychnęła Henke. — Aktywny metabolizm, tak?.,. MacGuinnes pojawił się z filiżanką kawy. Filiżanka tak jak i spodeczek ozdobione były złotym paskiem i herbem HMS Nike — uskrzydloną boginią zwycięstwa ciskającą błyskawice z wyciągniętej ręki. A pod herbem znajdował się numer taktyczny BC-09: taki numer nosił drugi z kolei okręt tej nazwy, co oznaczało, że filiżanka stanowiąca część kapitańskiej zastawy i miała ponad pięćset standardowych lat i rezerwowana była na specjalne okazje.

— Mogę się dowiedzieć, czemu zawdzięczam ten honor? — spytała podejrzliwie Henke.

— Prawdę mówiąc, powody są dwa. Pierwszy taki, że pamiętałam o twoich urodzinach… no, nie jęcz tak rozpaczliwie. Nie robisz się starsza, tylko lepsza.

— Może. Ale nie o wiek chodzi. Jak cię znam, nie omieszkałaś poinformować o tym całej mesy oficerskiej, pewnie przez tego tu zaufanego pomagiera. Zrobiłaś to, prawda?… No tak, skoro udajesz wcielenie niewinności, to zrobiłaś. A to znaczy, że będą śpiewać tę kretyńską piosenkę! A, wiesz, jaki mam słuch muzyczny… słyszałaś kiedyś Ravicza próbującego śpiewać?!

Aż nią wstrząsnęło, więc Honor pospiesznie rozkaszlała się, by zamaskować atak śmiechu.

— Przeżyjesz — uspokoiła gościa. — Drugim natomiast powodem tej małej uroczystości jest to, że dostaliśmy wreszcie rozkazy.

— Tak? — Henke odstawiła filiżankę i usiadła prosto, nie kryjąc zaskoczenia.

— Zaraz po osiągnięciu pełnej gotowości mamy udać się na stację Hancock, do której HMS Nike otrzymuje stały przydział jako okręt flagowy kontradmirała Eskadry Czerwonej Marka Sarnowa, dowódcy Piątej Eskadry Krążowników Liniowych. Kropka.

— Proszę, proszę: flagowiec nowej eskadry bazującej w systemie Hancock… — Oczy Henke rozbłysły. — Nieźle. Z tego co słyszałam, wokół Sarnowa zawsze coś się dzieje.

— Miejmy nadzieję, że słyszałaś dobrze. Nigdy go nie spotkałam, ale mówią o nim dużo dobrego. No i nieźle znam przynajmniej jednego członka jego sztabu.

— Którego?

— Jego oficer łączności, komandor porucznik Webster, był moim szefem łączności na placówce Basilisk.

— Webster… — powtórzyła z namysłem Henke. — Kuzyn sir Jamesa? Czy siostrzeniec?

— Siostrzeniec. Jest młody, ale nie zawdzięcza stopnia koligacjom. Sądzę, że go polubisz.

— Jeżeli wykonuje swoje obowiązki równie dobrze jak wujek, to prawdopodobnie tak. — Henke uśmiechnęła się. — Mówiąc o krewnych i znajomych, ja też mam jednego takiego na stacji Hancock.

— Naprawdę?

— Kuzyna, co prawda piątą wodę po kisielu, ale zawsze. Jest zastępcą dowódcy stacji i szefem stoczni remontowej… — Henke przekrzywiła głowę i przyjrzała się gospodyni z namysłem. — Tak w ogóle tu już się spotkaliście.

— Tak? — Honor nie kryła zdziwienia: miała okazję poznać sporo krewniaków swej rozmówczyni, gdy były jeszcze w akademii; głównie egzaltowanych osóbek odwiedzających ją w rozmaite święta. Żadna z nich jakoś nie pasowała na zawodowego oficera Królewskiej Marynarki.

— Ano tak. Spotkałaś go na placówce Basilisk. To kapitan Paul Tankersley.

Honor prawie się udało nie zacisnąć ust. Nie żeby miała coś przeciwko Tankersleyowi, którego prawdę mówiąc, przypominała sobie raczej mgliście — niewysoki, krępy, solidny i najwyraźniej postawiony w głupiej sytuacji. Jej odruchowa reakcja była związana nie z nim, a z jego dowódcą, lordem Youngiem.

— Paul opowiedział mi, co zaszło — odezwała się po chwili Michelle. — Albo raczej większość z tego, co zaszło: tyle ile mógł, nie chcąc być nielojalny wobec swego dowódcy. A nie chciał, choć to głupie, skoro mowa o tej świni Youngu.

Tym razem na twarzy Honor widać było czystą, lodowatą nienawiść, której nawet nie próbowała ukryć. Podobnie jak nie próbowała zapanować nad gwałtownym skurczem palców ściskających kubek z całej siły… — Wiesz, nigdy mi nie powiedziałaś, co naprawdę zdarzyło się tej nocy — odezwała się starannie dobranym, lekkim tonem Henke.

— Co?! — Honor zamrugała gwałtownie.

— Powiedziałam, że nigdy mi nie powiedziałaś, co naprawdę zaszło tej nocy.

— Której nocy?

— Nie udawaj idiotki! Doskonale wiesz, której nocy — westchnęła, widząc doskonale obojętną twarz Honor, i wyjaśniła: — Tej nocy, której nakopałaś do dupy panu midszypmenowi lordowi Pavelowi Youngowi. Teraz wiesz, którą noc mi chodzi?

— Spadł ze schodów — odparła automatycznie Honor.

Henke prychnęła, aż echo poszło.

— Jasne. A widok tego ścierwa lecącego na pysk doprowadził cię do takiego stanu, że znalazłam cię skuloną pod kocem z Nimitzem, gotowym wydrapać oczy każdemu, kto się zbliży.

Honor drgnęła, przypominając sobie, jak wyglądali ci, którym Nimitz rzeczywiście wydrapał oczy, ale Michelle zdawała się nie zwracać na to uwagi.

— Posłuchaj, Honor: znam oficjalną wersję. I wiem, że to bzdura, a na wypadek gdybyś nie była tego świadoma, informuję cię, że krążą na ten temat rozmaite plotki. Zwłaszcza od czasu placówki Basilisk.

— Plotki? — zdziwiła się szczerze Honor, puszczając kubek i z zaskoczeniem obserwując, jak drżą jej palce. — Jakie plotki?! Nie słyszałam żadnych plotek!

— Ja myślę, że nie słyszałaś. Tylko samobójca a odważyłby się o nich pisnąć w twojej obecności. Ale po tym, jak próbował cię wykończyć, ledwie przybyłaś na placówkę, naprawdę niewielu wątpi w ich prawdziwość. — Henke odchyliła się na oparcie fotela, nie spuszczając wzroku z Honor.

Ta zaczęła się wiercić niespokojne — zrobiła, co mogła, by nigdy nawet nie zasugerować prawdziwego przebiegu wydarzeń, i miała nadzieję — bardziej desperacką niż realistyczną, prawdę mówiąc — że cała sprawa umarła w końcu śmiercią naturalną.

— Uparciuch — oceniła Henke. — No dobrze, powiem ci, co według mnie zaszło. Skurwiel próbował cię zgwałcić, a ty mu dokopałaś, tak?

— Ja… — Honor umilkła, upiła tyk kakao i przyznała w końcu z westchnieniem: — Mniej więcej.

— To dlaczego, na litość boską, nie powiedziałaś tego wtedy?! Ile ja się namęczyłam, żeby wydusić z ciebie prawdę! Komendant Hartley zresztą też.

— Wiem. — Sopran Honor był nienaturalnie cichy. — Wtedy to do mnie nie docierało, ale on musiał wiedzieć albo domyślać się, co się stało. Ale… czułam się taka brudna, Mike… Jakby skalał mnie swoim dotknięciem… Było mi tak potwornie wstyd… A poza tym on był synem earla, a ja nie byłam nawet ładna… Kto by mi uwierzył?

— Na początek ja — powiedziała cicho, lecz z mocą Henke. — A potem Hartley. I każdy, kto znałby was oboje i słyszał obie wersje.

— Tak? — Honor uśmiechnęła się krzywo. — Już widzę, jak wierzysz, że syn earla North Hollow próbował zgwałcić takie niewydarzone, za wysokie, brzydkie, podobne do konia stworzenie jak ja?!

Henke skrzywiła się w duchu, słysząc te słowa i ton, ale zdusiła, cisnącą się na usta odpowiedź. Jak podejrzewała, niewiele osób domyślało się prawdziwej opinii Honor na temat własnej urody, a raczej brzydoty, zwłaszcza w okresie pobytu w akademii. Prawdę mówiąc, ładna wtedy nie była, natomiast twarz o ostrych rysach od tego czasu zmieniła się w twarz, o której można było powiedzieć jedynie, że jest piękna. Ładna Honor nie była nigdy i nigdy nie będzie, ale najwyraźniej nadal nie miała pojęcia, jak inne kobiety zazdrościły jej wyrazistych kości policzkowych i migdałowych, leciutko skośnych oczu, tworzących niepowtarzalną całość. Na dodatek twarz ta była niezwykle żywa i to pomimo ledwo zauważalnego opóźnienia lewej strony, a o tym Honor nie miała nawet pojęcia. Tyle że ból, który widać było teraz w jej twarzy nie był bólem dorosłej kobiety, lecz dziewczyny, której próbowano zrobić krzywdę. I którą ona zdradziła, nie próbując dochodzić w jej imieniu sprawiedliwości.

— Uwierzyłabym ci — powtórzyła cicho. — Gdybym nie wierzyła, że tak właśnie było, mimo twojego oślego uporu, nie poszłabym do Hartleya.

— Poszłaś do komendanta? — Honor wytrzeszczyła oczy.

— Martwiłam się o ciebie. — Henke wzruszyła ramionami. — I byłam pewna, że sama do niego nie pójdziesz. Więc powiedziałam mu, co podejrzewałam.

Honor przyglądała jej się, mając przed oczami scenę w gabinecie komendanta, gdy ten prawie błagał ją, by powiedziała, co naprawdę zaszło. I ponownie żałując, że tego nie zrobiła.

— Dziękuję ci — odezwała się cicho. — Dobrze postąpiłaś. A ja powinnam wtedy powiedzieć, jak było naprawdę… Wyleciałby z takim hukiem, że nie pomogłyby mu żadne układy… nie myślałam wtedy o tym, a teraz jest za późno… A poza tym Young jest już skończony.

— I tak, i nie — zaoponowała łagodnie Henke. — O jego reputacji nie ma co mówić, bo takowa nie istnieje, i on zdaje sobie z tego sprawę, ale nadal pozostaje w służbie, i to czynnej.

— Rodzinne koneksje…

— Właśnie. Sądzę, że nikt z nas, czyli z tych, którzy je mają, nic na to nie poradzi: wykorzystuje odruchowo, czy chce, czy nie, a nawet jeśli uprze się tego nie robić, o co trudno Younga posądzić, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał zrobić mu uprzejmość, by stworzyć dług wdzięczności, nawet niechciany. W przypadku North Hollowa nikomu to nie grozi: on nie czeka, on żąda… Tacy jak on wywołują we mnie żądzę mordu. Nawet gdybyś nie była moją przyjaciółką, zrobiłabym wszystko, żeby tylko zobaczyć, jak Young wylatuje z akademii. Przy odrobinie szczęścia prosto do paki… No cóż, wybaczam ci. Wiem, że nie powinnam, ale już taka jestem z natury dobroduszna, więc niech już będzie moja krzywda.

— Ojej, dziękuję. Pozwolisz, że nie wstanę i nie rzucę ci się do nóg? — Honor z ulgą przyjęła zmianę tonu rozmowy.

— Daj spokój. Natomiast uważam, że powinnaś o czymś wiedzieć. Paul nigdy Younga nie lubił, a teraz darzy go zgoła silniejszym uczuciem, i z tego, co wiem, odwzajemnionym. Poszło o coś w rodzaju rozmyślnego sabotażu remontu Warlocka, który został tak przeciągnięty, by Young nie zdążył wrócić na palcówkę, zanim nie pokazałaś wszystkim, jakim jest półgłówkiem. Wymyślił to ktoś gdzieś w Admiralicji, choć nie wiem kto, a Paul pomógł zrealizować.

— Co?! Nie wiedziałam, że opóźnienie było celowe!

— Paul nigdy tego wyraźnie nie powiedział, ale musiał zrobić coś, za co Warner zdjął go z Warlocka i przeniósł na Hephaestusa, i to zanim wróciłaś w chwale. Od tej pory stale ma przydziały do stoczni i z tego, co mi ojciec powiedział, wkrótce ma zostać mianowany na pełnego kapitana i znajdzie się na liście. Tylko nie powtarzaj mu tego! — zaniepokoiła się Henke. — Będzie wściekły, jeśli dojdzie do wniosku, że ktoś mu przyspiesza karierę!

— A przyspiesza?

— Z tego co wiem, to nie. A przynajmniej nie bardziej niż innym, o których panuje opinia, że są dobrzy w tym, co robią. Poważnie mówię, nie wspominaj mu o tym.

— Słówka nie pisnę. Zresztą wątpię, żebym miała okazję poznać go bliżej.

— Tak? — Henke przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się półgębkiem. — Gdybyś jednak miała, to pamiętaj: ani słówka. Teraz, jeżeli chodzi o nasze rozkazy…

ROZDZIAŁ V

— Tak więc prace konstrukcyjne przebiegają zgodnie z planem, a stocznia jest w pełni sprawna i może dokonywać napraw — zakończył komandor lord Haskel Abernathy, zamykając notes.

Wiceadmiral Eskadry Zielonej, Yancey Parks skinął głową z zadowoleniem.

— Dziękuję, Huck — Powiedział pod adresem logistyka i przeniósł wzrok na pozostałych oficerów swego sztabu oraz dowódców eskadr, zebranych w admiralskiej sali odpraw na pokładzie superdreadnoughta HMS Gryphon — Dobra robota, panie i panowie, zwłaszcza — w wykonaniu ludzi admirała Sarnowa. Dzięki wam stocznia działa pełny miesiąc przed terminem.

Aberathy uśmiechnął się, Sarnow zaś skinął głową bez słowa. Gest był uprzejmy, a mimo to Parks poczuł irytację, którą natychmiast stłumił, zły na samego siebie. Zawsze powstawała niezręczna sytuacja, gdy wyższy rangą przejmował dowodzenie od niższego, a ten pozostawał pod jego rozkazami. Parks, gdyby mógł, odesłałby Sarnowa gdyż zdawał sobie sprawę, że znajduje się on w równie trudnej, o ile nie trudniejszej sytuacji, ale nie mógł tego zrobić. Sam przebywał w systemie Hancock ledwie standardowy miesiąc — kontradmirał Sarnow nie. Nie byłby człowiekiem, gdyby nie oceniał jego osiągnięć pod kątem tego, co sam by zrobił, gdyby nie odebrano mu dowództwa. Ponieważ był dobrym oficerem, nie okazywał tego, ale sama jego obecność stanowiła wyzwanie dla nowego dowódcy stacji. Parks zmusił się do oderwania od tej myśli i odchrząknął.

— W takim razie, panie i panowie, pora przejść do planów na przyszłość. Co sądzimy o zamierzeniach Ludowej Marynarki, Zeb?

Komandora Zebediaha Ezekiala Rutgersa O’Malleya (urodzonego) — wysokiego mężczyznę o smutnych oczach — będącego oficerem wywiadu, wszyscy poza Parksem nazywali „Zero”. Na szczęście miał on duże poczucie humoru (niezbędne przy tej ilości i gatunku imion) oraz pamięć porównywalną do komputerowej. Słysząc pytanie, nawet nie włączył notesu.

— Do tej chwili, sir, Seaford 9 została wzmocniona dwoma eskadrami superdreadnaughtów, jedną dreadnaughtów i niepełną eskadrą krążowników liniowych. Dodać do tego należy pół tuzina eskadr krążowników i trzy flotylle niszczycieli jako eskortę — umilkł, jakby czekając na komentarze, a ponieważ ich nie usłyszał, kontynuował: — Oznacza to, że będziemy dysponowali szesnastoma krążownikami liniowymi przeciwko ich sześciu. Mamy jednak informacje o transferze kolejnej eskadry superdreadnaughtów do admirała Rollinsa, więc teraz on będzie miał przewagę nad nami. Według danych wywiadu, nie przejawia jednak żadnej niezwykłej aktywności: prowadzi te same co zwykle manewry i loty ćwiczebne w promieniu dwóch lat świetlnych od Seaford 9. Ale jest w ostatnich meldunkach pewna kwestia, która mnie niepokoi. Otóż nasz attache w Haven uważa, że zabójstwo ministra finansów Ludowej Republiki oznacza poważny wzrost niestabilności wewnętrznej. Jego analiza różni się od analiz wywiadu, mianowicie jest on przekonany, że rząd Republiki może zechcieć wykorzystać kryzys zagraniczny do rozładowania wewnętrznych napięć wśród Dolistów.

— Przepraszam, komandorze, ale czym dokładnie różnią się analizy wywiadu i naszego attache? — spytał uprzejmie, melodyjnym tonem Sarnow.

— Wywiad jest przekonany, że Harris chętnie skorzystałby z takiej okazji jak lokalne starcie z nami, ale analitycy sądzą, że ma zbyt dużo problemów wewnętrznych, by aktywnie szukać konfrontacji. Komandor Hale natomiast uważa, że nie mają racji i że rosnące problemy wewnętrzne mogą zmusić Harrisa do szukania dywersji zagranicznej jako sposobu na chwilowe załatwienie wewnętrznych problemów ekonomicznych, które w tym stanie rzeczy mogą okazać się nierozwiązywalne.

— Rozumiem. — Sarnow w zamyśleniu potarł krzaczastą brew. — A jak pan sądzi, kto jest bliższy prawdy?

— Bez dostępu do danych wywiadowczych takie prorokowanie jest zawsze rzeczą niepewną, sir… Tak się składa, że znam Hale’a i nie uważam go za panikarza. Jeśli chce pan znać moją prywatną opinię, sir, sądzę, że na siedemdziesiąt procent jego diagnoza jest trafna.

— A jeżeli zdecydują się sprowokować jakiś incydent, nasz rejon będzie logicznym wyborem — dodał Parks.

Obecni przytaknęli zgodnie — terminal Basilisk leżał sto sześćdziesiąt lat świetlnych na północ od układu Hancock i jego znaczenie ekonomiczne stale rosło — przyciągał oprócz handlowców wyprawy zwiadu kartograficznego i statki kolonizacyjne. Ten rejon galaktyki posiadał jednak niewiele gwiazd czy układów planetarnych i pierwszym leżącym między Manticore a Basilisk, a sprzymierzonym z Gwiezdnym Królestwem, był Hancock. Znajdowała się tu pierwsza i najdalej wysunięta baza Royal Manticoran Navy — i to od niedawna.

A Ludowa Republika już raz próbowała zająć system Basilisk i terminal. Jeśli drugi atak byłby skuteczny, Królestwo straciłoby jakieś dziesięć procent dochodów, ale nie to byłoby najgorsze. Republika kontrolowała już terminal Trevor Star; gdyby zdobyła terminal Basilisk, groźba ataku przez terminal główny Manticore Junction stałaby się realna i Królewska Marynarka nie miałaby wyboru: musiałaby odbić system Basilisk za wszelką cenę. Byłoby to zadanie niełatwe, a przy wykorzystaniu terminalu praktycznie graniczące z samobójstwem, bowiem każda wlatująca jednostka pozostawałaby bezbronna wystarczająco długo, by zdołał ją zniszczyć oczekujący na dogodnych pozycjach przeciwnik. Pozostawał jedynie atak konwencjonalny, a aby okazał się skuteczny, potrzebna była baza leżąca bliżej niż układ Manticore. zwłaszcza że Republika miała taką bazę — i to od dawna — w Seaford 9. Królestwo uzyskało możliwość założenia własnej w systemie Hancock dopiero po sojuszach z systemami Alizon i Zanzibar. Traktaty te były jednakże świeże, a sojusznicy niesprawdzeni, Republika Haven robiła zaś, co mogła, by zapobiec ustabilizowaniu się sytuacji w tym rejonie, poczynając od dyplomatycznego uznania „patriotów” z Frontu Wyzwolenia Zanzibaru.

Wszystko to stawiało Parksa w sytuacji strategicznej nie do pozazdroszczenia. Wydawało się, że różnica w tonażu okrętów liniowych, wsparta techniczną przewagą uzbrojenia, stwarzała doskonałą okazję do zniszczenia sił Ludowej Marynarki w tym rejonie. Niestety Parks miał też do obrony trzy sprzymierzone układy planetarne położone w sferze o średnicy prawie dwudziestu lat świetlnych. Oznaczało to, że jak długo obie strony utrzymają koncentrację sił, będzie górą, ale jeśli rozdzieli swe okręty, by wykonać zadania obronne nań nałożone, a przeciwnik skoncentrowanym atakiem uderzy w którykolwiek cel, zdobędzie go, niszcząc przydzielone do jego ochrony siły. A potem będzie mógł powtórzyć ten manewr, mając dwa cele do wyboru.

— Sądzę, że powinniśmy założyć najgorszą ewentualność. — Parks przerwał milczenie. — Ja także znam komandora Hale’a, którego dotychczasowe osiągnięcia wywarły na mnie duże wrażenie. Jeżeli ma rację, a wywiad floty się myli, możemy znaleźć się w wyjątkowo niebezpiecznej sytuacji. I to pod dwoma względami. Po pierwsze, Republika może wywołać kryzys albo sprowokować incydent czy dwa wyłącznie na użytek własnej propagandy. Już to byłoby złe, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że incydenty takie często wymykają się spod kontroli, ale to akurat mniej mnie martwi. Po drugie bowiem, możliwe jest, iż rząd Haven doszedł do etapu, w którym gotów jest rozpocząć prawdziwą wojnę. Problem polega na tym, o co naprawdę tym razem im chodzi. Proszę o komentarze.

— Bardziej skłaniam się ku prowokacji i lokalnym incydentom — zabrała głos admirał Konstanzakis dowodząca Ósmą eskadrą superdreadnaughtów.

Ponieważ była wysoka i koścista, musiała nieco pochylić się nad stołem, chcąc spojrzeć w oczy Parksa, gdy postukała znacząco w leżącą przed nią teczkę z wydrukami.

— Z tych meldunków wynika, że wzrosła aktywność Frontu Wyzwolenia Zanzibaru. Jeśli Republika chce taniego, mało istotnego incydentu, to najprościej, żeby wykorzystała właśnie ich. I tak ta zbieranina zwana „wyzwoleńczą flotą” korzysta już z baz na terenie kontrolowanym przez Haven. Jeśli teraz pójdą o krok dalej i udzielą wsparcia próbie obalenia rządów kalifa…

Nie musiała kończyć, wzruszyła ramionami, a Parks skinął głową i spytał:

— Zeb?

— Jest to z pewnością możliwe, sir, ale sporym problemem byłoby wysłanie znaczących sił wspierających na Zanzibar przez marynarkę kalifatu i nasze własne lekkie jednostki, które w tym systemie stacjonują. Kalifat zerwał stosunki dyplomatyczne i obłożył embargiem cały handel z Republiką od momentu uznania przez nią Frontu Wyzwolenia Zanzibaru, więc Haven nie dysponuje normalnymi kanałami przerzutowymi broni i sprzętu, Jeśli otwarcie spróbuje przemytu, ryzykuje eskalację konfliktu poza granice, w których da się kontrolować. — Tym razem to on wzruszył ramionami. — Prawdę mówiąc, sir, Republika może sprowokować incydent w kilkunastu miejscach. Zanzibar jest jednym z groźniejszych z naszego punktu widzenia i właśnie dlatego mogą zeń zrezygnować. Zwłaszcza jeśli chodzi im o wywołanie propagandowej wrzawy, ale nie rzeczywistej wojny.

Parks ponownie przytaknął, westchnął i potarł prawą skroń.

— Dobrze, zakładamy, że chcą wywołać lokalny kryzys, ale nie podejmujemy żadnych działań, dopóki nie ustalimy z całą pewnością, co konkretnie planują — zdecydował. — Należy się zastanowić nad najważniejszym: w jaki sposób najlepiej będzie zareagować. Czyli wracamy niejako do punktu wyjścia. Jak najskuteczniej rozmieścić posiadane siły, by skutecznie bronić sojuszników i zapewnić bezpieczeństwo układu Hancock?

Zapadła cisza, którą dopiero po kilkunastu sekundach przerwała Konstanzakis:

— Powinniśmy wzmocnić siły stacjonujące w systemie Zanzibar, sir. Nie najgorszym pomysłem może okazać się rozbicie eskadry krążowników liniowych na dywizjony czy półdywizjony i rozmieszczenie ich we wszystkich trzech układach planetarnych. Utrzymamy w ten sposób przewagę w okrętach liniowych, a z politycznego punktu widzenia wzmocnimy morale sojuszników i pokażemy Republice, że mamy zamiar ich bronić.

Parks kolejny raz przytaknął, choć pomysł rozdrobnienia sił przy spodziewanym skoncentrowanym ataku był zdecydowanie mało atrakcyjny. Już miał się odezwać, gdy Sarnow odchrząknął.

— Sądzę, że powinniśmy rozważyć wysunięte rozwinięcie sił, sir — powiedział spokojnie.

— Jak dalece wysunięte, admirale? — pytanie zabrzmiało ostrzej niż Parks zamierzał, ale na jego najmłodszym dowódcy eskadry zdawało się to nie wywierać wrażenia.

— Na granicy dwunastu godzin lotu od Seaford 9, sir. — Wśród zebranych przeszedł szmer. — Nie mam na myśli stałej tam obecności, ale przedłużone manewry. Prawie na pewno zdenerwuje to Rollinsa, a będziemy się znajdować w międzynarodowej przestrzeni, więc nie oprotestuje naszej obecności. Jeśli zaś zacznie atak, obojętnie gdzie skierowany, będziemy na tyle blisko, i to ze wszystkimi siłami, by zjawić się u celu równocześnie z nim, cokolwiek by tym celem nie było.

— Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, sir — sprzeciwiła się Konstanzakis. — Mamy już tam rozwiniętą eskadrę lekkich krążowników, których zadaniem jest obserwacja ruchów ich jednostek, o czym Rollins doskonale wie. Jeśli dołączą do nich okręty liniowe, zostałoby to odczytane jako podniesienie stawki i miałoby sens, gdyby przeciwnikom chodziło o rozpoczęcie wojny. Jeśli natomiast Republika pragnie tylko incydentu granicznego, damy im w ten sposób idealną okazję, obojętne, czy będziemy znajdować się w międzynarodowej przestrzeni czy nie.

— Zgodziliśmy się już w mniejszym lub większym stopniu, że jeśli rządzący Republiką pragną incydentu propagandowego, nie zdołamy ich powstrzymać, zanim go wywołają, ma’am — zwrócił jej uwagę Sarnow. — Siedząc tu i czekając, stwarzamy im tylko możliwość spokojnego wyboru czasu i miejsca. Jeśli natomiast zaczniemy wywierać na nich presję, mogą dojść do wniosku, że operacja stała się zbyt ryzykowna. Nawet jeśli do niego nie dojdą i zdecydują się na działanie, będziemy mogli natychmiast zareagować. Wysoce nieprawdopodobnym jest, by zaatakowali nas otwarcie, a gdyby tak się stało, będziemy dysponowali skoncentrowanymi siłami umożliwiającymi wybicie im z głów tego pomysłu.

— Jestem skłonny zgodzić się z panią admirał — odezwał się Parks, starając się, by jego głos brzmiał naturalnie. — Nie ma powodu dawać im w tej chwili jakiegokolwiek pretekstu, admirale Sarnow. Naturalnie, jeśli sytuacja ulegnie zmianie, mój wybór stosownego sposobu reakcji także się zmieni.

Spojrzał prosto w oczy Sarnowowi, a ten po króciutkiej pauzie skinął potakująco głową.

— W takim razie, admirale Tyrel — Parks spojrzał na dowódcę Drugiej eskadry krążowników liniowych — podzielimy pańską eskadrę w sposób następujący: proszę posłać dwa okręty do systemu Yorik i po trzy do układów Alizon i Zanzibar. Kapitan Hurston przydzieli im odpowiednie siły osłonowe.

— Tak jest, sir. — Tyrel nie wyglądał na szczęśliwego i trudno było mu się dziwić: podział eskadry nie tylko zwiększał ryzyko utraty któregoś z okrętów, ale w praktyce degradował go z dowódcy eskadry do dowódcy dywizjonu.

Z drugiej strony, logicznym miejscem jego bazowania stawał się w tej sytuacji Zanzibar jako system najbardziej narażony na atak, co z punktu widzenia Parksa było dobrym rozwiązaniem — dowództwo obejmował tam rozsądny oficer flagowy, zaś Sarnow, nie dysponujący jeszcze kompletną eskadrą, pozostawał w systemie Hancock, gdzie będzie go miał na oku. Biorąc pod uwagę jego agresywność i dziwne pomysły, było to z pewnością lepsze rozwiązanie.

— Myślę, że to byłoby wszystko, panie i panowie — oznajmił Parks, wstając i dając znak zakończenia odprawy.

Nie zdążył jeszcze dojść do drzwi, gdy te otwarły się i w progu stanął podoficer łączności.

— Uch, przepraszam, sir — wykrztusił, widząc głównodowodzącego o metr przed sobą. — Mam pilną wiadomość dla kapitan Beasley, sir.

Parks dał mu znak, by przeszedł, i mat podał wiadomość oficerowi łączności sztabu admiralskiego. Kapitan Beasley przeczytała ją i zgrzytnęła zębami.

— Problemy, Thereso? — zainteresował się Parks.

— Kontrola lotów bazy pół godziny temu odkryła ślad wyjścia z nadprzestrzeni, sir — zapytana spojrzała na Sarnowa i dodała: — Wygląda na to, że przybył pański okręt flagowy, admirale… tylko niestety w nie najlepszym stanie…

Podała wiadomość Sarnowowi i wyjaśniła Parksowi:

— Nike doznał poważnej awarii maszynowej, sir. W jej wyniku został całkowicie odłączony rufowy reaktor, a według wstępnej oceny głównego mechanika cała obudowa głównego generatora jest pęknięta.

— Coś musiało umknąć stoczniowym skanerom — zgodził się Sarnow, nadal czytając meldunek. — Wygląda na to, że trzeba będzie wymienić całą instalację.

— Ponieśli straty w ludziach? — spytał Parks.

— Nie, sir — zapewniła Beasley.

— Całe szczęście — odetchnął admirał i potrząsnął głową z niewesołym uśmiechem. — Nie chciałbym być w tej chwili na miejscu jego kapitana. Przylecieć na nowy przydział, dowodząc najnowszym krążownikiem liniowym floty, i z punktu musieć zameldować dowódcy stacji, że okręt dysponuje tylko dwiema trzecimi mocy!… Kto jest tym pechowcem?

— Hrabina Harrington, sir — poinformował go Sarnow, który tymczasem skończył czytać meldunek.

— Honor Harrington? — zdziwił się Parks. — Myślałem, że nadal jest na zwolnieniu lekarskim.

— Najwyraźniej już nie, sir.

— Proszę, proszę… — Parks potarł podbródek i polecił kapitan Beasley: — Proszę zawiadomić stocznię, że czekam na dokładny raport o uszkodzeniach. Chcę, by Nike był gotów do służby tak szybko, jak to tylko możliwe. Jeśli szybciej będzie naprawić go w Hephaestusie, chcę to wiedzieć zaraz, nie za parę dni.

— Dopilnuję tego, sir.

— Dziękuję. Jeżeli zaś chodzi o pana, admirale Sarnow, wygląda na to, że pański transfer na nowy okręt flagowy trochę się opóźni, proszę więc nadal korzystać z Irresistible. Jeżeli Nike będzie zmuszony wrócić w celu dokonania napraw, jestem pewien, że admiralicja przydzieli panu inną jednostkę flagową.

— Dziękuję, sir.

Parks już bez słowa skierował się ku wyjściu, dając znak szefowi sztabu, by mu towarzyszył. Dopiero gdy upewnił się, że znajdują się w bezpiecznej odległości od drzwi, spojrzał na idącego po prawej komodora Caprę i westchnął ciężko.

— Harrington! Ja to mam pecha!

— Jest doskonałym oficerem, sir — odparł Capra — o nadzwyczajnym przebiegu służby.

— Jest w gorącej wodzie kąpana i nie ma śladu samokontroli! — prychnął Parks. — Jest czystym narwańcem, oto kim jest! Och, znam dobrze przebieg jej służby i osiągnięcia bojowe; nie to mam na myśli. Na placówce Basilisk spisała się doskonałe, ale potem pokazała, że trzeba ją trzymać na krótkiej smyczy. Żeby oficer Królewskiej Marynarki fizycznie zaatakował wysłannika Korony…!

Potrząsnął głową, najwyraźniej nie znajdując stosownych słów. Capra zaś trzymał język za zębami — w przeciwieństwie do Parksa miał nieprzyjemność poznać Reginalda Housemana i uważał, że Harrington wykazała w stosunku do niego niezwykłe opanowanie i uprzejmość. W końcu tylko raz dała mu w pysk. Był jednakże pewien, że Parks za nic nie podzieli ani nie zrozumie jego punktu widzenia, toteż maszerowali obaj korytarzem w zupełnym milczeniu. Dopóki Parks nagle nie zatrzymał się jak wryty i nie walnął otwartą dłonią w czoło, aż klasnęło.

— Słodka godzino! — jęknął. — Zaatakowała Housemana, tak?

— Tak, sir.

— Świetnie! Wręcz wspaniale! Kuzyn Housemana jest szefem sztabu osłony ciężkich krążowników przydzielonej Sarnowowi! Wolę nie myśleć, jak będzie wyglądało ich pierwsze spotkanie!

Capra przytaknął, starannie utrzymując pozbawioną wyrazu minę, a Parks wymruczał bardziej do siebie niż pod jego adresem:

— Właśnie czegoś takiego jeszcze mi brakowało. Para narwańców, z czego jedno jest kapitanem flagowym drugiego, a na dodatek ma już wroga w szefie sztabu sił osłonowych własnej eskadry! Coś mi się wydaje, że to będzie bardzo długi przydział!

I zrezygnowany powlókł się ku windzie.

ROZDZIAŁ V

— O, tutaj, ma’am! — wskazał nieszczęśliwy Ravicz. — Widzi pani?

Honor przyjrzała się obrazowi skanera i ściągnęła mięśnie lewego oka, widząc cieńszą od włosa, za to prostą, jakby wyrysowaną z pomocą linijki linię pęknięcia. Biegła ukośnie od narożnika do narożnika i sprawiała wrażenie głębokiej dla jej cybernetycznego oka.

— Widzę. Jakim cudem nie wykrył tego skaner stoczni?

— Takim, że tego pęknięcia nie było — przyznał smętnie Ravicz i kopnął z obrzydzeniem podstawę. — To wada matrycy, skipper. Wygląda mi to na staromodną, uczciwą krystalizację. Wiem, teoretycznie jest to niemożliwe przy tych nowych syntetycznych stopach, ale wiem też, co widzę. Powstała najprawdopodobniej dopiero, gdy przeszliśmy w standardowy cykl operacyjny i generator zaczął pracować pod regularnymi i zmieniającymi się ciągle obciążeniami.

— Rozumiem. — Honor przestawiła oko na normalne widzenie i wyprostowała się, czując na szczycie głowy łapę Nimitza pomagającego sobie w utrzymaniu równowagi.

Podobnie jak jej poprzedni okręt, Nike miał trzy reaktory fuzyjne, ale nieporównywalnie większe zapotrzebowanie na energię. Fearless mógł sprawnie działać przy jednym funkcjonującym reaktorze, krążownik liniowy potrzebował dwóch, czyli miał tylko jeden zapasowy. Dlatego wszystkie trzy musiały być w pełni sprawne, nim HMS Nike będzie mógł ponownie zostać uznany za zdolny do służby liniowej. A sądząc z tego, co właśnie zobaczyła, doprowadzenie go do tego stanu zajmie znacznie więcej czasu, niż się spodziewała.

Powitalna wiadomość od admirała Parksa była nienagannie uprzejma, ale wyczuwało się w niej chłód, o który trudno go było winić. Ponieważ nie dało się zwalić winy na stoczniowców, a tak na dobrą sprawę nikt konkretny nie był niczemu winien, pozostał zwyczajowy winowajca, czyli kapitan okrętu. Parks mógł spokojnie uznać, że powinna zdawać sobie sprawę, iż coś podobnego może nastąpić, i przedsięwziąć stosowne kroki, by tak się nie stało.

— Cóż, sądzę, że w takim razie… — urwała, słysząc zbliżające się kroki.

I odruchowo zacisnęła lekko wargi, widząc idącego obok Henke mężczyznę. W rzeczy samej niewysoki — ona sama była od niego wyższa o głowę — za to krępy i masywny. Czarne włosy nosił dłuższe niż nakazywała moda, jednak nie rzucało się to w oczy, gdyż przykrywał je czarny beret. Rękawy kurtki mundurowej zdobiły cztery galony kapitańskie, ale na kołnierzu zamiast złotej planety kapitana z listy były cztery gwiazdki młodszego kapitana. Nimitz poruszył się niespokojnie, czując jej niechęć i równoczesną złość na samą siebie za uleganie uprzedzeniom.

— Przepraszam za spóźnienie, ma’am — odezwała się formalnie Henke. — Kapitan Tankersley był zajęty, kiedy przycumowaliśmy.

— Żaden problem, Mike. — Sopran Honor był chłodniejszy, niżby sobie życzyła, ale wyciągnęła do gościa rękę. — Witamy na pokładzie HMS Nike, kapitanie. Mam nadzieję, że zdoła go pan szybko doprowadzić do pełnej sprawności.

— Na pewno będę próbował, milady. — Głos miał głębszy, niż pamiętała, wydobywający się z głębi piersi.

Dziwne, obce uczucia łagodnie wsączały się w jej umysł. Były sprawką Nimitza, który, jak się okazało, był nie tylko empatą, ale i telepatą, i to czynnym. Od czasu walk na Graysonie przekazywał jej uczucia wybranych osób w wybranych przez siebie sytuacjach, do czego nadal nie w pełni się przyzwyczaiła. Dotknęła treecata, dając mu znak, by przestał, ale zorientowała się już, że Tankersley czuje się równie niezręcznie jak ona, także żałując, że spotkali się w takich, a nie innych okolicznościach.

— Dziękuję, kapitanie — powiedziała normalnym już tonem i wskazała ekran skanera. — Komandor Ravicz właśnie pokazywał mi uszkodzenie. Proszę spojrzeć, kapitanie.

Tankersley rzucił okiem na ekran, pochylił się i cicho gwizdnął.

— Na wylot? — spytał, unosząc lewą brew, i uśmiechnął się bez śladu wesołości, widząc ponure przytaknięcie Ravicza. — Te nowe stopy będą doskonałe, jak tylko nauczymy się je właściwie stosować.

— W rzeczy samej. — Honor puknęła w generator. — Mam rację, zakładając, że czeka nas wymiana całości?

— Obawiam się, że tak, ma’am. Mógłbym naturalnie spróbować to zespawać, ale spaw długości dwudziestu metrów długo nie wytrzyma, a jeśli pęknięcie idzie na wylot, jak podejrzewamy, to w ogóle nic nie da. Zgodnie z teorią ten materiał nie powinien pęknąć, tymczasem, jak widać, pękł, i to tak złośliwie, że poszły dwie główne obejmy nośne i jeden z kanałów przesyłowych wodoru. Lepiej będzie wymienić cały generator, niż zrobić prowizorkę, która w każdej chwili gotowa odmówić posłuszeństwa. W warsztacie uda się może to jakoś połatać, w co prawdę mówiąc, wątpię. Gdyby jednak tak się stało, mamy dość powierzchni magazynowej, żeby go zostawić do przyszłego wykorzystania. A HMS Nike dostanie zupełnie nowy.

— Macie odpowiedni?!

— Mamy zapas prawie wszystkich części do prawie wszystkich klas okrętów. To nowa stocznia remontowa z pełnymi stanami magazynowymi. — W głosie Tankersleya brzmiała czysta duma i Honor uśmiechnęła się już zupełnie bez przymusu.

— Ile czasu zajmie wymiana? — spytała.

— Z tym będzie problem, milady. — Tankersley spoważniał. — Nike nie ma wystarczająco dużego otworu technicznego, by przeszedł przez niego nowy generator, więc będziemy musieli otworzyć rufową maszynownię.

Obrócił się powoli, rozglądając się uważnie po olbrzymim, nienagannie czystym pomieszczeniu, i widać było, że jest nieszczęśliwy.

— Gdyby to był ciężki krążownik, moglibyśmy rozbroić ładunki i zdemontować awaryjny panel, ale w przypadku krążownika liniowego nie ma takiej możliwości — dodał smętnie.

Honor pokiwała głową, doskonale rozumiejąc, o co mu chodzi. Niszczyciele, lekkie i ciężkie krążowniki oraz wszystkie frachtowce miały panele awaryjne, instalowane standardowo, czyli przewidziane do odstrzelenia w razie awarii reaktora płyty kadłuba. Wraz z nimi wystrzeliwano w przestrzeń reaktor grożący wybuchem jako ostateczny środek ratunkowy. W ten sposób uratowano wiele jednostek przed całkowitym zniszczeniem, a wielu ludzi przed śmiercią. W większych okrętach tego rozwiązania nie dało się zastosować, chyba że konstruktorzy z jakichś powodów decydowali się wystawić reaktory na większe niż normalnie ryzyko. Nike miał ponad półtora kilometra długości, a średnicę w najszerszym miejscu ponad dwustumetrową. Jego reaktory i maszynownie umieszczono w samym środku kadłuba, z dała od pancernego poszycia, za to za wieloma warstwami pancerza i otoczone innymi pokładami. Praktyka wykazywała, że chroniło to przed trafieniami i uszkodzeniami lepiej niż możliwość odstrzelenia niestabilnego reaktora. Oznaczało to jednak również, że nie było do nich łatwego dostępu w przypadku konieczności naprawy.

— Będziemy musieli wyciąć otwór w poszyciu i pancerzu, a potem porozcinać masę grodzi i ścian oraz wewnętrznego pancerza, milady. A potem to wszystko naprawić — podsumował Tankersley. — Mamy do tego odpowiedni sprzęt, ale sądzę, że zajmie to co najmniej czternaście do piętnastu tygodni.

— Czy w Hephaestusie zrobiliby to szybciej? — spytała neutralnym tonem.

Jeśli Tankersley poczuł się urażony tym pytaniem, nie dał tego po sobie poznać w żaden sposób.

— Wątpię, milady. To znaczy owszem, sama naprawa mogłaby tam zająć z tydzień krócej, ale czas przelotu w obie strony wydłużyłby cały proces o tydzień.

— Tego się właśnie obawiałam — westchnęła. — Cóż, w takim razie jesteśmy w pańskich rękach. Kiedy pańscy ludzie zaczną naprawę?

— W ciągu godziny zjawią się technicy, żeby sprawdzić rozmiar uszkodzenia. Co prawda jeszcze się rozbudowujemy, ale coś wymyślę, żebyśmy mogli rozpocząć oczyszczanie dostępu wewnątrz okrętu w czasie następnej wachty. W doku numer dwa mam rozpruty niszczyciel z uszkodzeniami rufowego pierścienia napędu, więc na razie załogi wewnętrzne będą tam zajęte, ale nie potrwa to dłużej niż dwa dni. Jak tylko go zamkną, Nike dostanie bezwzględne pierwszeństwo w kolejności napraw.

— Nadzwyczajne — przyznała szczerze. — Skoro już muszę oddać okręt pod czyjąś opiekę, cieszę się, że tym razem jest to naprawdę odpowiednia osoba.

— Proszę się nie martwić, milady. — Tankersley przestał studiować układ grodzi i uśmiechnął się. — Żaden stoczniowiec nie lubi, jak kapitan remontowanego okrętu siedzi mu na karku, więc zapewniam, że skończymy naprawę tak szybko, jak to tylko możliwe.

Admirał Mark Sarnow uniósł głowę, słysząc dźwięk sygnalizujący, że ktoś czeka przed drzwiami kabiny, i uruchomił interkom.

— Tak?

— Pański oficer łączności, sir — zameldował wartownik.

— Niech wejdzie. — Sarnow nie krył satysfakcji i uśmiechu, otwierając drzwi, w których pojawił się rudowłosy, kościsty młodzian w mundurze komandora porucznika. — Jak sądzę, Samuelu, masz wieści ze stoczni.

— Mam, sir. — Komandor porucznik Webster podał mu meldunek. — Czas i rodzaj napraw według kapitana Tankersleya, sir.

— Doskonale. — Sarnow położył meldunek na biurku. — Przeczytam później, teraz powiedz mi to, co najgorsze.

— W sumie nie jest tak źle, sir. — Webster uśmiechnął się lekko. — Rzeczywiście trzeba wymienić cały generator, ale kapitan Tankersley ocenia, że zmieści się w czternastu tygodniach.

— Czternaście tygodni? — Sarnow pogładził wąsa i zamyślił się. — Fakt, to długo, ale krócej niż się obawiałem. Poinformuj, proszę, admirała Parksa, że Irresistible będzie mógł odlecieć w przewidzianym terminie.

— Tak jest, sir. — Webster zasalutował, ale nim zdążył zrobić w tył zwrot, Sarnow powstrzymał go gestem.

— Nie tak szybko, komandorze. — Admirał rozsiadł się wygodniej i wskazał mu fotel. — Proszę spocząć.

Webster zajął wskazane miejsce, czekając, aż przełożony przestanie w zamyśleniu głaskać zarost i wyłuszczy mu, o co chodzi.

— Byłeś na placówce Basilisk z kapitan Harrington — Sarnow stwierdził, nie spytał.

Na samo wspomnienie Webster odruchowo pomacał się po piersiach, nim dotarło doń, co robi, i opuścił rękę.

— Byłem, sir.

— Opowiedz mi o niej. — Sarnow nie spuścił wzroku z jego twarzy. — Nie chodzi mi o wersję oficjalną, czytałem meldunki i znam przebieg wydarzeń. Ale nie wiem nic o niej jako o człowieku. I tego właśnie chciałem się od ciebie dowiedzieć.

— Cóż… — zaczął Webster i urwał, a Sarnow go nie poganiał, czekając, aż uporządkuje myśli.

Oficerowie czy podoficerowie Królewskiej Marynarki nie byli zachęcani do dyskusji na temat swoich przełożonych, a zwłaszcza byłych dowódców. Takie rozmowy miały naturalnie miejsce, ale albo między przyjaciółmi, albo — niezwykle rzadko — nieoficjalnie w sytuacjach takich jak ta i zawsze na wyraźne zaproszenie starszego rangą. Sarnow z zasady ich unikał, ale tym razem nie miał wyjścia — Parks co prawda nic nie powiedział, ale widać było, że ma spore zastrzeżenia do Harrington i że jej nie lubi.

Co było dziwne, ponieważ Honor Harrington miała większe doświadczenie bojowe niż dwóch dowolnie wybranych oficerów z jej rocznika razem wziętych i nic w przebiegu jej służby czy innych, oficjalnych dokumentach nie usprawiedliwiało takiej reakcji. Każdy admirał powinien być zadowolony, i to bardzo, dostając pod rozkazy takiego oficera, zaś admirał Parks z pewnością zadowolony nie był. Być może dlatego, że wiedział coś, czego nie było w aktach personalnych i oficjalnych meldunkach. Coś, o czym Sarnow nie wie, a o czym wiedzieć powinien, rozpoczynając współpracę z nowym kapitanem flagowym.

Naturalnie należało pamiętać, że Parks miał fioła na punkcie etykiety i wyidealizowanych przez siebie zasad zachowania obowiązujących oficera Royal Manticoran Navy. Był też kompetentny, czego nikt nie kwestionował, ale jako człowiek był sztywny i równie atrakcyjny co śnięta ryba. Sarnow słyszał rozmaite historie o Harrington, zdawał sobie jednak sprawę, że o oficerach, którzy wybili się ponad przeciętność, zawsze krążyły rozmaite opowieści — problem polegał na tym, żeby wiedzieć, które opierały się na faktach, a które były czystym wymysłem. Najbardziej niepokoiły go opinie, że Harrington jest narwańcem w gorącej wodzie kąpanym i osobą arogancką. Podejrzewał też, że to właśnie one były przyczyną takiej a nie innej reakcji dowódcy stacji Hancock. Tyle że w przeciwieństwie do niego Sarnow miał zamiar najpierw sprawdzić, czy są prawdziwe, a dopiero potem uprzedzać się lub nie do Harrington.

Wiadomym z góry było również, że autorami znacznej części tych plotek byli zawistni, a takich nigdzie nie brakuje. W dodatku wydawało się mało prawdopodobne, by Admiralicja dała dowództwo HMS Nike oficerowi, co do którego Ich Lordowskie Moście żywili wątpliwości. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, iż wiele wskazywało, że admirał White Haven zdecydował się zrobić z kariery Honor Harrington dzieło swego życia. Sarnow znał go, choć nie powiedziałby, że dobrze, i to właśnie utwierdzało go w przekonaniu, że Harrington jest naprawdę znakomitym oficerem. Zadaniem admirała była przede wszystkim opieka nad młodymi talentami, ale wątpliwości wywołała świadomość, iż White Haven jak dotąd nie użył swych wpływów w przypadku żadnego obiecującego oficera. Harrington była pierwsza…

Poza tym Sarnow musiał poznać ją jako osobę, a nie tylko oficera, ponieważ była dowódcą jego nowego okrętu flagowego i oficerem flagowym, a więc kimś zaliczonym do grona najbliższych współpracowników. Dlatego potrzebował opinii człowieka, który ją znał, a Samuel Webster był wręcz idealnym kandydatem. Raz — dlatego, że mimo młodego wieku zetknął się zawodowo z większą liczbą oficerów niż sam Sarnow. Dwa — bo właśnie pod rozkazami Harrington został ciężko ranny, co powinno zrównoważyć ewentualną tendencję do idealizowania jej. W dodatku był inteligentny i spostrzegawczy, a Sarnow ufał jego opiniom o ludziach.

Webster kręcił się w fotelu, nie bardzo wiedząc, jak się wyłgać od odpowiedzi. Wydawało mu się nielojalnym rozmawiać o Honor z jej aktualnym dowódcą, mimo że już od dawna nie był jej oficerem łączności.

— Nie jestem pewien, o co konkretnie panu chodzi, sir — powiedział w końcu.

— Wiem, że stawiam cię w niezręcznej sytuacji, ale jesteś jedynym człowiekiem mojego sztabu, który ją poznał, i… — Sarnow wzruszył ramionami, nie kończąc.

Webster westchnął ciężko i oznajmił:

— W takim razie powiem krótko: ona jest najlepsza. Kiedy wygnano nas na placówkę Basilisk, mieliśmy poważne problemy… kapitan poradziła sobie z nimi sama, i to ani razu nie podnosząc głosu, Wie pan, czym była placówka Basilisk, a my stanowiliśmy załogę, jakiej trudno byłoby pozazdrościć jakiemukolwiek kapitanowi. Tak to wyglądało, gdy tam przybyliśmy. Gdy odlatywaliśmy, takiej załogi pozazdrościłby każdy!

Webster umilkł, zaskoczony własnymi emocjami. Sarnow zaś milczał, czekając na ciąg dalszy. I nie dając po sobie poznać, że także jest nieco zdumiony — Samuel Webster nieczęsto okazywał w ten sposób emocje.

— W jakiś sposób kapitan potrafi uaktywnić w podkomendnych to, co w nich najlepsze, i to często w takim stopniu, że ich samych to zaskakuje… i nie wydaje mi się, by powodowało to jej postępowanie. Dzieje się tak, bo jest taka, jaka jest, sir. Jej się ufa, bo wie się, że nigdy człowieka nie zawiedzie. A kiedy wszystko się wali i pali, to jeśli ktoś zdoła pana uratować, to właśnie ona… Nie jestem oficerem taktycznym, ale widziałem dość w układzie Basilisk, by wiedzieć, że jest naprawdę dobrym taktykiem. Nie wiem, czy pan jest świadom, jak Upiorna Hemphill wykastrowała nasze uzbrojenie, sir. W skrócie rzecz ujmując, niszczyciel był w stanie nas pokonać, bo przez tę głupią lancę grawitacyjną z uzbrojenia zostały nam żałosne resztki. Wiedzieliśmy o tym, a nikt nie zaprotestował, gdy kapitan zaczęła gonić tego rajdera. Zanim go wykończyliśmy, okręt był wrakiem, a dwie trzecie załogi martwa lub ciężko ranna. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, jak go wykończyła i jak zdołała przeprowadzić nas przez ciągły ostrzał, ale dokonała tego. Nie wierzę, by ktokolwiek inny zdołał to zrobić. — Głos Webstera był cichy, lecz wyraźnie słyszalny, bowiem w kabinie panowała idealna wręcz cisza. — Obwinialiśmy ją o zesłanie na placówkę Basilisk, gdy się tam zjawiliśmy. Nie była to jej wina, ale w niczym nie zmieniało to naszych uczuć i nie ukrywaliśmy tego. Zanim zaczęła się walka, stanowiliśmy taką załogę, że poszlibyśmy za nią do piekła. I prawdę mówiąc, zrobiliśmy to… a ci, którzy przeżyli, zrobią to ponownie, jeżeli będzie tego chciała… Nie wiem, czy to jest to, czego chciał się pan dowiedzieć, sir, ale…

Webster zaczerwienił się i wzruszył bezradnie ramionami. A potem podniósł wzrok i spojrzał w zielone oczy Sarnowa. Przez naprawdę długą chwilę w kabinie panowała cisza.

— Dziękuję, Samuelu — powiedział w końcu cicho Sarnow. — Dokładnie tego chciałem się dowiedzieć!

Honor ze zmarszczonym czołem waliła w klawisze — w takich przypadkach jak ten miała nieodparte wrażenie, że siłę napędową Królewskiej Marynarki naprawdę stanowią meldunki, raporty, zestawienia i inne bzdurne papierki. Bez względu na to, ile ich nie napisała, wypełniła czy wysłała, nigdy nie było widać końca. Dział okrętowy okazał się gorszy od personalnego — zapewne miało to stanowić karę dla nieostrożnego dowódcy, który zepsuł najnowszą zabawkę Ich Lordowskich Mości, którą ci w swej łaskawości mu powierzyli. Ciekawiło ją tylko, czy Ich Lordowskie Moście sami wpadli na tę formę kary, czy też podpowiedział im ją jakiś psychopata.

Skończyła ostatnie poprawki do raportu Ravicza, przeniosła odnośniki do swego własnego raportu oraz do tego sporządzonego przez kapitana Tankersleya, podpisała się i przyłożyła kciuk do skanera. A potem rozesłała dokument wraz z istotnymi załącznikami we wszystkie stosowne miejsca. Czyli do admirała Sarnowa, admirała Parksa, Trzeciego Lorda Przestrzeni Danversa, konstruktora HMS Nike, a ostatni do inspekcji technicznej HMSS Hephaestus. I odetchnęła z prawdziwą ulgą.

Opadła na oparcie fotela i dostrzegła stojący na biurku kubek ze świeżym kakao — nie zauważyła nie tylko, kiedy się tam znalazł, ale nawet pojawiania się MacGuinessa w kabinie. Obiecała sobie podziękować mu przy pierwszej okazji i ponownie westchnęła. Tym razem bez śladu ulgi: czekała na nią jeszcze sterta elektronicznych papierków i miała świadomość, że powinna się tym czym prędzej zająć, a nie miała najmniejszej ochoty. Z jednej strony chciałaby zejść do trzeciej maszynowni i sprawdzić, jak postępują prace, co nie spotkałoby się ze zrozumieniem podkomendnych Tankersleya. Z drugiej czuła, że ogarnia ją gorączka bezczynnościowa spotęgowana przez alergię do papierkowej roboty. Skutecznym środkiem na to pierwsze była godzina w sali gimnastycznej, na drugie…

Autoanalizę przerwał jej sygnał łączności, więc z czymś w rodzaju ulgi uaktywniła połączenie.

— Tu kapitan.

— Komandor porucznik Monet, ma’am. Mam prywatne połączenie do pani od admirała Sarnowa z Irresistible, ma’am.

Honor czym prędzej odstawiła kubek i przeczesała palcami włosy, nadal zbyt krótkie, by zapleść je w warkoczyk, jak robiła to większość żeńskiego personelu, jednak wystarczająco już długie, by należało je czesać. Skrzywiła się, rozplątując jakiś minikołtun, i obciągnęła kurtkę mundurową, żałując, iż nie przewidziała, że Sarnow spróbuje się z nią skontaktować. Miała na sobie jeden z ulubionych, czyli uczciwie sfatygowanych mundurów, i wolała nie myśleć, jaka będzie reakcja MacGuinessa, gdy się dowie, że pokazała się pierwszy raz nowemu dowódcy w czymś tak niestosownym. Nie miała jednak czasu się przebrać — żaden kapitan nie kazałby czekać na siebie admirałowi, jeśli miał resztki instynktu samozachowawczego, zwłaszcza kiedy tenże admirał kontaktował się pierwszy raz z rzeczonym oficerem.

— Przełącz na moją kabinę, George — poleciła.

— Połączenie przełączone, ma’am.

Na ekranie meldunek został zastąpiony przez twarz admirała Marka Sarnowa. Miał ciemniejszą cerę niż się spodziewała, podkreśloną przez zielone oczy, kasztanowe włosy i prawie czarne, krzaczaste brwi, dziwnie kontrastujące z wąsem. Brwi łączyły się w jedna prostą linię nad nasadą wysoko sklepionego nosa.

— Dobry wieczór, damo Honor, mam nadzieję, że nie przeszkodziłem w czymś ważnym. — Tenor był łagodniejszy niż sugerowałyby to ostre rysy twarzy i mocno zarysowany podbródek jego właściciela.

— Dobry wieczór, sir. Nie przeszkodził pan w niczym: biłam się ze stertą papierów.

— Doskonale. Miałem okazję przejrzeć raport komisji stoczniowej; wygląda na to, że w pełni zgadzają się z oceną pani pierwszego mechanika. Wiem, że utknęła pani w doku na dłużej, ale chciałbym zwolnić Irresistible, który powinien wrócić do systemu Manticore, i najszybciej jak to możliwe przenieść się ze sztabem na Nike.

— Naturalnie, sir. Kiedy tylko będzie to panu odpowiadało.

— Dziękuję. — Nagły uśmiech nadał jego twarzy wyraz prawie chłopięcego entuzjazmu. — Postaramy się nie wchodzić pani w drogę, ale mój sztab musi jak najszybciej zgrać się z pani oficerami. A ja naturalnie muszę spędzić nieco czasu z panią, nim wdroży się pani do nowych obowiązków.

— Tak jest, sir. — Honor zachowała kamienny wyraz twarzy, ale poczuła satysfakcję, słysząc ton i rejestrując sposób, w jaki Sarnow z nią rozmawiał.

Większość admirałów powitałaby nowego, nieznanego kapitana okrętu flagowego z rezerwą, a niektórzy z niechęcią, gdyby przybył na uszkodzonym okręcie, obojętne czy uszkodzenie byłoby winą jego czy losu.

— Doskonale, kapitan Harrington. W takim razie za pani przyzwoleniem zjawimy się na pokładzie jutro, punktualnie o siódmej.

— Oczywiście, sir. Jeśli pan sobie życzy, polecę mojemu stewardowi skontaktować się z pańskim w kwestii przewozu pańskich rzeczy osobistych.

— Dziękuję, to miło z pani strony. Póki co chciałbym zaprosić panią oraz kapitanów Parsonsa i Corell na obiad na Irresistible. Na siedemnastą, jeśli ta pora pani odpowiada.

— Naturalnie, sir.

— Bardzo dobrze. W takim razie do zobaczenia. — Sarnow skłonił się uprzejmie i zakończył połączenie.

ROZDZIAŁ VII

— Jestem pod wrażeniem, lady Honor. Ma pani całkiem przyzwoity okręt — podsumował admirał Sarnow, gdy skierowali się ku centralnej windzie.

— Też jestem z niego zadowolona, sir — uśmiechnęła się Honor. — Kiedy jest w pełni sprawny, ma się rozumieć.

— Doskonale panią rozumiem, ale przyznać należy, że stoczniowcy jak dotąd doskonale się spisują. Tak na marginesie: zauważyłem, że mają ciekawy zwyczaj, przesadzają mianowicie, określając długość czasu naprawy. — Sarnow uśmiechnął się pod wąsem. — Pewnie dlatego, że nie do końca zdają sobie sprawę, jacy są dobrzy.

— Zdecydowanie jest to najlepsza ekipa remontowa, z jaką miałam dotąd do czynienia — zgodziła się całkowicie szczerze Honor.

Zadanie czekające tę ekipę było znacznie trudniejsze, niż wynikało z oceny Tankersleya, ale jej członkowie zabrali się do niego energicznie i fachowo.

Nadjechała winda, toteż Honor przepuściła przodem Sarnowa jako starszego stopniem i po wejściu wybrała na klawiaturze cel jazdy. Podróż upłynęła w milczeniu — Nimitz, odprężony, dawał całym swoim zachowaniem do zrozumienia, że aprobuje nowego dowódcę eskadry i była skłonna się z nim zgodzić. Mark Sarnow był co prawda młody jak na admirała — miał ledwie osiem lat standardowych więcej niż ona, ale roztaczał wokół siebie aurę kompetentnej skuteczności i energii.

Winda zatrzymała się na pomoście flagowym HMS Nike. Był on mniejszy niż mostek okrętu, ale równie dobrze wyposażony. Główna holoprojekcja zajmowała prawie dwie trzecie przestrzeni, a otaczały ją dwuwymiarowe ekrany duplikujące najważniejsze dane przekazywane na mostek. Na pomoście oczekiwał sztab Sarnowa, a jego samego powitała z uśmiechem szef sztabu kapitan Ernestine Corell.

— Już miałam zarządzić poszukiwania, sir. Niewiele czasu pozostało panu do odprawy u admirała Parksa. Sarnow zerknął na chronometr i skrzywił się.

— Mamy dość czasu, Ernie. Dołącz do nas w sali odpraw razem z Joe’em.

— Tak jest, sir.

Corell i komandor Joseph Cartwright, oficer operacyjny Sarnowa, ruszyli w ślad za nim i za Honor, która zdążyła tylko posłać uśmiech Websterowi, nim zniknęła w drzwiach sali odpraw.

— Siadajcie. — Sarnow szerokim gestem wskazał krzesła ustawione wokół stołu konferencyjnego i zdjął beret.

Następnie rozpiął kurtkę mundurową i klapnął z westchnieniem ulgi na krzesło stojące u szczytu stołu. Honor zajęła miejsce naprzeciw niego, pozostali siedli po bokach.

— Nie mamy czasu, by dokładnie zagłębić się w temat, ale chcę wam powiedzieć o paru najważniejszych kwestiach, nim znowu zniknę we wnętrzu Gryphona — oznajmił Sarnow. — Jednym z powodów, dla których chciałbym, by Nike był jak najszybciej gotów do akcji, jest możliwość oddalenia się od okrętu flagowego admirała Parksa. Wychodzi bowiem na to, że spędzam na jego pokładzie więcej czasu niż gdziekolwiek indziej.

Honor nie odezwała się, choć zdesperowanie w głosie mówiącego było wyraźne, natomiast zastanowiło ją jak napięte naprawdę były stosunki między nim a obecnym dowódcą stacji.

— A kiedy Nike będzie gotów do akcji, kapitan Harrington — ciągnął Sarnow — będziemy wszyscy nader zajęci zgrywaniem eskadry. Obawiam się bowiem, że Admiralicja nie wysłała nas tutaj na wakacje.

Oświadczeniu towarzyszyły porozumiewawcze uśmiechy pozostałych.

— Jaki jest stan eskadry, Ernie? — pytanie skierowane było do Corell.

— Otrzymaliśmy uaktualnione czasy przybycia Defianta i Onslaughta, gdy zwiedzał pan okręt, sir — odparła wysoka i drobnokoścista szef sztabu. — Defiant powinien dotrzeć tu za trzy dni, natomiast Onslaught ma opóźnienie i przyleci dopiero dwudziestego następnego miesiąca.

— Wspaniale! Podali może jakieś wytłumaczenie?

— Nie, to wszystko, sir.

— I dlaczego mnie to nie dziwi? Dobra, Nike i tak wcześniej nie opuści stoczni. Informacja dotarła do admirała Parksa?

— Dotarła, sir.

— To dobrze. — Sarnow potarł podbródek i spojrzał na Honor. — W zasadzie, lady Honor, nasza eskadra jest zupełnie nowa, ponieważ od ostatniej dużej reorganizacji RMN nie istniała Piąta Eskadra krążowników liniowych. Jedynie Achilles i Cassandra, przeniesione z eskadry Piętnastej, mają doświadczenie w działaniu zespołowym. Reszta okrętów pochodzi z różnych formacji i musimy zaczynać manewry zespołowe od zera, a czas nie jest naszym sprzymierzeńcem… Każdy admirał, którego znałem, miał własne wyobrażenie, czego dokładnie oczekuje po swoim kapitanie flagowym i ja nie jestem wyjątkiem. Oczekuję od pani ciągłego pozostawania w kontakcie ze mną. Jeśli zauważy pani problem, to albo go pani rozwiązuje, albo zwraca nań moją uwagę. Jeśli problemem będę ja albo moje postępowanie, mówi mi pani o tym natychmiast. Ernie i Joe robią, co mogą, żebym się właściwie zachowywał, ale bywają sytuacje, w których liczy się każda pomoc. Rozumiemy się?

Uśmiechnął się, lecz w tym uśmiechu kryła się stal. Honor ponownie przytaknęła.

— Nie będzie pani oficerem o najdłuższym starszeństwie, ale jest pani moim kapitanem flagowym. Stosunki z pozostałymi mogą wywołać pewne problemy, ale spodziewam się, że pani sobie z tym poradzi. Proszę pamiętać, że to pani będzie brała udział we wszystkich odprawach, a nie oni, i to pani będzie najlepiej znała moje plany. Nie oznacza to, że oczekuję od pani odwalania mojej roboty, ale spodziewam się, że ukaże pani rozwagę i inicjatywę w kierowaniu tak eskadrą, jak i HMS Nike, oraz w rozwiązywaniu związanych z tym problemów, kiedy się pojawią. W zamian za to niewolnicze oddanie obowiązkom może pani liczyć na moje całkowite poparcie i pełną aprobatę dla pani decyzji. Jeżeli kiedykolwiek będę niezadowolony z pani postępowania, dowie się pani o tym jako pierwsza. Znając przebieg pani służby, spodziewam się, że będzie pani dużą pomocą zwłaszcza w zgrywaniu nowej eskadry. Niech pani nie zawiedzie moich oczekiwań.

— Spróbuję, sir — obiecała cicho.

— Jestem tego pewien. I oczekuję, że się pani uda. — Sarnow przeniósł wzrok na Cartwrighta. — Co wiemy o czekającym nas zadaniu?

— Nie tak wiele, jak bym chciał, sir. Po rozśrodkowaniu eskadry admirała Tylera zostaliśmy jedyną w układzie eskadrą krążowników liniowych, toteż naszym głównym obowiązkiem będzie osłona okrętów admirała Parksa. Natomiast wygląda na to, że następuje radykalna zmiana sposobu operowania całego zespołu wydzielonego, i trudno jest mi przewidzieć, czym się to dla nas skończy, sir. — Brodaty oficer wzruszył ramionami i dodał: — Wszystko, co w tej chwili wiem, to to, że admirał Parks najwyraźniej zamierza zatrzymać nas w systemie Hancock w najbliższej przyszłości.

— Mogło być gorzej. — Sarnow nie powiedział tego z przekonaniem. — Przynajmniej będziemy mieli czas na zgranie eskadry.

Po czym ponownie potarł podbródek, spojrzał na chronometr i wyprostował się na krześle.

— Dobra, Ernie. Skoro Achilles i Cassandra operowały już wspólnie, zaczniemy od takiego podziału: Achilles i Cassandra tworzą jeden dywizjon, Agamemnon, Invincible i Intolerant drugi. Jutro lub pojutrze zrobimy zespołowe ćwiczenia artyleryjskie, zajmijcie się tym z Joe’em. I chcę, żeby to było współzawodnictwo między dywizjonami. Polecę na Invincible, więc ostrzeż kapitan Daumier.

— Tak jest, sir. — Szef sztabu pisała krótkie informacje w notesie.

Sarnow przyjrzał się z namysłem Honor.

— Ponieważ Nike z przyczyn oczywistych nie może wziąć udziału w ćwiczeniach, chciałbym, by pani mi towarzyszyła, kapitan Harrington. I proszę się nie przejmować kapitan Daumier: HMS Invincible jest aktualnym posiadaczem Pucharu Królowej za Celność, a ona sama jest prawie tak dumna ze swego okrętu jak pani z Nike. Podejrzewam, że sprawi jej satysfakcję pokazanie pani, jakiej celności spodziewam się po wszystkich swoich okrętach, a zwłaszcza po flagowym.

I kolejny raz uśmiechnął się; tym razem Honor również odpowiedziała uśmiechem.

— Kiedy wrócę, zaczniemy zgrywać sieć łączności eskadry, proszę więc dopilnować, by pani oficer łączności skontaktowała się w tej sprawie z komandorem Websterem. Chciałbym jak najszybciej przeprowadzić kilka symulacji pełnoeskadrowych, by zorientować się, z czym będziemy mieli największe problemy.

— Dopilnuję tego, sir.

— Doskonale. — Sarnow odetchnął głęboko, wstał i zapiął kurtkę. — Sądzę, że to na razie wszystko. Proszę państwa, mamy spotkanie z dowódcą stacji… Będzie pani uprzejma nam wybaczyć, lady Honor?

— Naturalnie, sir.

Sarnow wziął beret z oparcia sąsiedniego krzesła i żwawo pomaszerował ku drzwiom, a oficerowie ruszyli w ślad za nim. Gdy wyszli, aura energiczności w kabinie tak gwałtownie opadła, że Honor nie mogła powstrzymać uśmiechu, Nimitz zaś odetchnął z ulgą.

Było coś, co nie dawało Honor spokoju — wiadomość o odprawie zwołanej przez Parksa odebrał George Monet, ponieważ Webstera nie było jeszcze na pokładzie, toteż znała jej treść. Wszystkim dowódcom eskadr polecono zabrać kapitanów flagowych okrętów. Nie dotyczyło to wyłącznie admirała Sarnowa. Nie podano żadnego powodu, a mogło ich być wiele. Choćby ten, że jej okręt przechodził poważną naprawę. Tyle że kapitan, którego okręt tkwi w doku, ma więcej czasu, a nie mniej… a była jedynym dowódcą flagowca nie zaproszonym na odprawę. I nie miała pojęcia dlaczego, choć zdawała sobie sprawę, iż to, że nie potrafiła znaleźć powodu, bynajmniej nie oznaczało, że taki powód nie istnieje. Należało także liczyć się z inną ewentualnością — nie ona była powodem, lecz Sarnow, a ona obrywała niejako rykoszetem…

Powoli wstała i wyszła z sali odpraw pogrążona w myślach.

Odgłos oddechu brzmiał nienaturalnie głośno w olbrzymim wnętrzu sali gimnastycznej, gdy Honor z uporem wykonywała narzucony sobie zestaw ćwiczeń. Ze wszystkich odmian ćwiczeń fizycznych zawsze najmniej lubiła sprężyny, bo było to ogłupiające, wymagało wyłącznie siły i powtarzania aż do znudzenia. Rekonwalescencja odbiła się jednak niekorzystnie na muskulaturze górnej części jej ciała — nie na tyle, by zwrócić uwagę komisji lekarskiej, ale wystarczająco, by samej jej to przeszkadzało. A najszybszym sposobem dojścia do formy było podnoszenie ciężarów albo rozciąganie sprężyn. Z westchnieniem ulgi puściła mokre od potu rękojeści i wcisnęła przycisk zwijający sprzęt w ścianę.

Nike został zaprojektowany jako okręt flagowy od samego początku i w przeciwieństwie do poprzednich jednostek, którymi dowodziła, posiadał niewielką salę gimnastyczną przeznaczoną do użytku admirała i jego sztabu. Honor nie do końca pochwalała ten pomysł, co nie przeszkodziło jej przyjąć zaproszenia Sarnowa do korzystania z niej. Dawało to możliwość ćwiczenia w normalnych porach, a nie w środku nocy, bowiem miała zwyczaj zwiększać siłę przyciągania w sali do takiej, jaka panowała tam, gdzie się urodziła i wychowała, co dla innych stanowiło z reguły poważny problem.

Oparła obie dłonie o plecy i przeciągnęła się, aż jej w kręgosłupie strzyknęło. Na ten odgłos Nimitz, wylegujący się jak zwykle na jednej z poręczy, uniósł łeb i zaczął wstawać.

— W żadnym razie, Stinker! — osadziła go. — Jeszcze nie czas na frisbee!

Opadł do pozycji wyjściowej z żałosnym miauknięciem, które Honor, nauczona doświadczeniem, zignorowała. Wspięła się na trampolinę. Była to jedyna rzecz, którą bez zastrzeżeń akceptowała — nie sama trampolina rzecz jasna, ale basen. Na większości okrętów „pływanie” odbywało się w stanie nieważkości panującej na terenie pływalni, ale ona wolała normalną, uczciwą, wodę. A konstruktorzy HMS Nike z niezgłębionych powodów sprezentowali admirałowi basen. Nie był duży, zaś woda pochodziła z pokładowego zapasu wody pitnej, ale i tak przekonanie do tego pomysłu komisji kwalifikującej projekty okrętów graniczyło z cudem. Poza tym, choć popływać nie bardzo było gdzie, bo nie sposób było się rozpędzić, miał głębokość zupełnie wystarczającą do skoków z — niewysokiej co prawda — trampoliny.

Zrobiła trzy kroki wzdłuż deski, odbiła się i zgrabnym łukiem wpadła do wody przy minimalnym plusku. Na ten widok Nimitz wstrząsnął się z obrzydzeniem — ludzie, co już dawno odkrył, znajdowali sobie czasami naprawdę niezrozumiałe przyjemności.

Woda była cieplejsza niż powinna, ale ktoś urodzony na Sphinksie miał nieco inne niż reszta mieszkańców Królestwa wyobrażenie o normalnej temperaturze. Honor dotknęła stopami dna, zwinęła się w kulę, wyprostowała i wypłynęła na powierzchnię, niezwykle zadowolona z życia. Odgarnęła mokre włosy z twarzy, rozejrzała się i podpłynęła do drabinki. Zasady były miłe, jak długo można było korzystać z dekadenckich przywilejów osiągniętego stopnia.

Z szerokim uśmiechem zaczęła wspinać się po metalowych szczeblach i nagle zamarła, pozostając do pasa w wodzie, bowiem otworzyły się drzwi do sali gimnastycznej. Sarnow wraz ze sztabem nadal znajdowali się na Gryphonie, sądziła więc, że będzie miała salę wyłącznie dla siebie.

Nowo przybyły przestąpił próg i znieruchomiał, czując podwyższoną grawitację. Ubrany był w powycierany i powyciągany strój gimnastyczny, co niechybnie oznaczało, że ulubiony. Rozejrzał się szybko i prawie zdążył stanąć na baczność, widząc ją w basenie.

— Przepraszam, kapitan Harrington, sądziłem, że sala jest wolna. Nie miałem zamiaru pani przeszkadzać.

— Wszystko w porządku, kapitanie Tankersley. — Honor wyszła z basenu i dodała: — W niczym mi pan nie przeszkadza. Proszę wejść.

— Dziękuję, ma’am. — Wszedł, zamykając za sobą drzwi, rozejrzał się i bezgłośnie gwizdnął z uznaniem. — Admirał Sarnow nie żartował, mówiąc, że dali mu do zabawy ogródek jordanowski.

— Nie żartował. Moment, zaraz przestawię grawitację na normalną.

— Proszę się nie trudzić. Często sam ją podkręcam, kiedy w okolicy nie ma nikogo, komu by to przeszkadzało. To jeden z powodów, dla których tak mnie ucieszyło zaproszenie admirała do korzystania z jego sali gimnastycznej, gdy zejdę ze służby.

— Jest pan wyjątkiem, kapitanie. Większość ćwiczących głośno protestuje przeciwko zwiększeniu siły przyciągania — uśmiechnęła się Honor.

— I dobrze ich rozumiem, ale nabrałem tego zwyczaju w akademii, ćwicząc walkę wręcz. Sierżant MacDougal zawsze powtarzał, że my, maminsynki z Manticore i Gryphona, powinniśmy ćwiczyć, dokładając przynajmniej ćwierć g do standardowego.

— MacDougal? A więc był pan w drużynie akademii… — Honor nie kryła zaskoczenia. — Ja też! A którą sztukę walki pan wybrał?

— Ulubioną MacDougala: corp de vitesse.

— A potem też pan trenował.

— Owszem, ma’am, choć nie tyle, ile bym chciał.

— No, no, no… To zaczyna być bardzo interesujące, kapitanie Tankersley, bo tak się składa, że potrzebuję partnera do sparingu. Byłby pan zainteresowany?

— Tylko jeśli pani obieca, że nie połamie mi pani kości — odparł poważnie, a widząc jej uniesione brwi, wyszczerzył radośnie zęby. — Oglądałem nagranie pani występu na Graysonie, ma’am.

— Cholera! — wymknęło się Honor, a jej twarz oblał rumieniec. — Miałam nadzieję, że wszyscy już o tym zapomnieli.

— Złudna nadzieja, ma’am. Nie co dzień oficer Królewskiej Marynarki własnoręcznie zapobiega zamachowi na głowę zaprzyjaźnionego państwa i to w dodatku przed kamerami.

Honor poruszyła się skrępowana dźwięczącym w jego głosie uznaniem.

— Tak naprawdę to zasługa Nimitza. Gdyby nie wyczuł ich emocji i nie ostrzegł mnie, wszyscy bylibyśmy martwi.

Tankersley pokiwał głową i spojrzał na przeciwległy koniec sali, gdzie Nimitz przyjął właśnie pozycję nacechowaną skromnością typową dla gwiazd holowizji.

— Co nie zmienia faktu, że potrzebuję partnera do ćwiczeń. — Honor wróciła do meritum. — Jeżeli da się pan namówić…?

— Oczywiście, ma’am. Będę zaszczycony.

— Doskonale. — Uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego dłoń, którą uścisnął, także z uśmiechem.

Honor spojrzała w jego oczy i uśmiech zamarł jej na ustach — zobaczyła w nich coś, do czego nie była przyzwyczajona, i choć nie potrafiła tego nazwać, nagle zdała sobie sprawę, jak mokry i obcisły jest jej kostium. Poczuła, że się rumieni, i puściła jego dłoń równie nagle co niezręcznie, opuszczając równocześnie wzrok. Co ciekawe, on musiał to wyczuć, bo odwrócił oczy z zawstydzeniem i dopiero po chwili przerwał chrząknięciem ciszę, a potem powiedział z pewnym przymusem:

— Korzystając z okazji, lady Honor. Zawsze chciałem przeprosić za to, co wydarzyło się w systemie Basilisk. Ja…

— Nie ma pan za co przepraszać, kapitanie Tankersley.

— Myślę, że mam za co, ma’am — sprzeciwił się cicho, lecz zdecydowanie, ponownie patrząc jej w oczy z powagą.

— Nie — oznajmiła stanowczo. — Znalazł się pan w samym środku starej waśni, z którą nie miał pan nic wspólnego, gdy się rozpoczęła, a potem nie miał pan żadnych szans zapobiec czemukolwiek.

— Ale zawsze czułem się podle, kiedy to sobie przypomniałem — opuścił wzrok i dodał: — Widzi pani, wszyscy dowódcy działów, i ja także, poparliśmy wniosek o naprawę okrętu sporządzony przez kapitana Younga, i to zanim wiedzieliśmy, że ktokolwiek otrzymał przydział na placówkę Basilisk.

Honor zesztywniała. Od dawna zastanawiała się, jakim cudem Young nie został postawiony przed sądem za samowolne opuszczenie posterunku, i teraz już wiedziała. Musiał dowiedzieć się o skierowaniu jej okrętu do systemu Basilisk, zanim jeszcze ten się tam pojawił i obił sobie tyłek blachą. Kapitan, który samowolnie opuści posterunek z powodu konieczności naprawy okrętu, musi mieć naprawdę poważne i jednoznacznie ograniczające możliwości bojowe uszkodzenie na pokładzie, by nie ponieść za to konsekwencji. Young takowego nie miał, ale jeśli wszyscy dowódcy działów i jego zastępca podpisali się pod jego wnioskiem, zmieniało to postać rzeczy. Przepisy pozwalały mu prosić wówczas o zezwolenie na opuszczenie posterunku oficera dowodzącego, by udać się do stoczni. Jeśli ten udzielił zezwolenia, kapitanowi nie groził zarzut samowolnego opuszczenia posterunku… nawet jeśli się okazało, że pobyt w stoczni nie był konieczny. Ponieważ Pavel Young był równocześnie kapitanem HMS Warlock i dowódcą placówki Basilisk, udzielił sobie, ma się rozumieć „,zezwolenia” na jej opuszczenie i zostawił tam Honor z niewykonalnym zadaniem, nie łamiąc przy tym ani jednego przepisu.

Natomiast po tym, co zaszło na palcówce podczas jego nieobecności, przed sądem nie uratowałyby go nawet koneksje rodzinne — gdyby nie miał pod wnioskiem podpisów wszystkich swoich oficerów.

— Rozumiem… — powiedziała po chwili, biorąc ręcznik i energicznie wycierając nim włosy.

Kiedy skończyła, przerzuciła go przez kark, tak by oba końce przysłaniały piersi. Przez cały ten czas Tankersley stał wyprostowany, ze wzrokiem wbitym w ścianę. Dotknęła lekko jego ramienia i powiedziała:

— Nie rozumiem natomiast, dlaczego pan się obwinia, kapitanie. — Poczuła, jak drgnął, toteż ścisnęła lekko jego ramię, nim cofnęła dłoń. — Nie mógł pan wiedzieć, co nastąpi, podpisując się pod jego wnioskiem.

— Nie mogłem — zgodził się, spoglądając w końcu na nią. — I nie miałem pojęcia, co planuje względem pani, ma’am. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem nawet o konflikcie między wami. Nie wiem zresztą, co to było, i nie wiedziałem, czy ktokolwiek ma przydział na placówkę Basilisk, podpisując się pod jego wnioskiem. Problem polega na tym, że znając go, powinienem był się domyślić, że coś planuje, a raczej knuje. A nawet mi to do głowy nie przyszło. I właśnie o to się obwiniam. Powinienem był coś podejrzewać, ale prawdę mówiąc, wszystko, czego wówczas pragnąłem, to jak najszybciej wydostać się z tego systemu planetarnego.

— A to akurat całkowicie rozumiem. — Uśmiech Honor był tylko trochę wymuszony. — Sama nie byłam zachwycona tym przedziałem, a pan ile tam siedział, standardowy rok?

— Mniej więcej — odparł już bardziej naturalnie i dodał z lekkim uśmieszkiem: — Był to chyba najdłuższy rok w moim życiu.

— Mogę sobie wyobrazić. Poważnie, to nie obwiniam pana ani nikogo poza Youngiem; nie ma powodu, by pan czul się winny.

— Jeżeli pani tak mówi, milady — odparł i skłonił się ceremonialnie.

Powinna czuć się głupio, bo ani strój, ani miejsce nie było do tego odpowiednie, ale z niewyjaśnionych powodów wcale się tak nie poczuła.

— Załatwione! — oświadczyła radośnie. — W takim razie pan zaczyna ćwiczenia, a ja wracam do papierków. Kiedy znajdzie pan czas na pierwszy trening?

— Jutro punkt dwunasta, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. — W głosie Tankersleya słychać było ulgę — zamknęli drażliwy temat. — W czasie pierwszej wachty ekipa zewnętrzna powinna zacząć demontaż pancerza i płyt poszycia zewnętrznego pod trzecią maszynownią i chcę przy tym być. W południe powinni już skończyć.

— Doskonale! W takim razie do zobaczenia jutro w południe, kapitanie Tankersley. — Pożegnała go skłonem głowy i ruszyła ku prysznicom.

Nimitz zeskoczył z poręczy i z dumnie uniesionym ogonem pomaszerował w stronę szatni.

ROZDZIAŁ VIII

Krążownik liniowy HMS Invincible przyspieszył, kierując się ku wyznaczonym celom, co z pozornym spokojem obserwowała ze swego fotela dowodząca nim kapitan Marguerite Daumier. Jej okręt prowadził atak dywizjonu i w rzeczywistości wcale nie była taka spokojna, na jaką wyglądała. Na całym mostku wyczuwało się napięcie, toteż Honor pogłaskała uspokajająco Nimitza, starając się zachować wyraz twarzy nie wyrażający absolutnie niczego. Daumier dowodziła okrętem od ponad roku standardowego i obsada mostka była zgrana w takim stopniu, o jakim dyżurna wachta HMS Nike jak na razie mogła jedynie pomarzyć. Honor nie powiedziałaby zresztą tego nikomu, a poza tym nie miało to w tej chwili większego znaczenia, bowiem dywizjon jako formacja spisywał się znacznie poniżej standardów Royal Manticoran Navy.

Nie było to winą Daumier ani w ogóle niczyją. Trzy okręty stanowiące dywizjon nigdy wcześniej ze sobą nie współdziałały, toteż manewry pełne były wahań i opóźnień. No i zdarzały się bardziej rażące błędy: Intolerant na przykład nie zmienił kursu i przez ponad dziewięćdziesiąt sekund leciał starym z prędkością trzystu osiemdziesięciu g, nim kapitan Trinh zorientował się, co zaszło. Honor nawet nie próbowała sobie wyobrazić, co nastąpiło na mostku krążownika, gdy się zorientował. Spodziewała się też podświadomie, że Sarnow każe go natychmiast wywołać i obsobaczy, aż echo pójdzie, ale admirał jedynie skrzywił się boleśnie i w całkowitej ciszy obserwował na ekranie powrót okrętu do formacji.

Był to największy jak dotąd błąd, ale nie jedyny. I choć większości z nich nie zauważyłby postronny obserwator, dla uczestników ćwiczeń wszystkie były boleśnie widoczne. Krążowniki liniowe bowiem pomimo swych rozmiarów i uzbrojenia nie były okrętami liniowymi w pełnym znaczeniu tego słowa — były zbyt słabo opancerzone i uzbrojone, by wymieniać z większymi okrętami salwy burtowe w pojedynku rakietowym czy artyleryjskim. Ich zaletą była szybkość i zwrotność, dzięki którym mogły wymanewrować większego przeciwnika, a także złapać mniejszego, stanowiącego ich naturalną niejako ofiarę. Jednak żeby tego dokonać, a zwłaszcza złapać szybsze i prędzej reagujące na stery krążowniki czy niszczyciele, załogi poszczególnych okrętów oraz formacje, w których działały, musiały być idealnie zgrane. Dywizjon, którego ćwiczenia właśnie obserwowała, manewrował wręcz tragicznie, niezależnie jak dobra była każda z załóg z osobna. Po prostu nie stanowił jedności niezbędnej dla powodzenia akcji.

Było to szczególnie widoczne na tle poczynań drugiego dywizjonu — Achilles i Cassandra współdziałały od ponad dwóch lat standardowych, toteż komodor Isabella Banton idealnie wykonywała wszystkie manewry, a oba okręty manewrowały niczym jeden z dużą precyzją. Gdyby doszło do rzeczywistego starcia, okręty Banton wygrałyby, co nie wprawiało w radosny nastrój kapitan Daumier.

— Wchodzimy w zasięg skutecznego ognia, ma’am — zameldował napiętym głosem oficer taktyczny siedzący niczym na szpilkach.

Widać było, że robi, co może, by nie odwrócić się i nie spojrzeć na Sarnowa.

— Proszę przekazać tę informację pozostałym okrętom — poleciła Daumier oficerowi łącznościowemu. — I poprosić o potwierdzenie ich gotowości do otwarcia ognia.

— Aye, aye, ma’am… wszystkie jednostki potwierdziły pełną gotowość, ma’am.

— Dziękuję, poruczniku Mayers.

Daumier odchyliła się na oparcie fotela, krzyżując ręce na piersiach. W jej pozycji było coś błagalnego i Honor z trudem stłumiła porozumiewawczy uśmiech, by ktoś go błędnie nie odczytał. Oczywistym było, że Daumier wolałaby sprząc kontrolę ognia Agamemnona i Intoleranta i sterować nimi zdalnie, ale nie to było celem ćwiczenia. Sarnow wiedział, że Invincible doskonale strzela; teraz chciał się dowiedzieć, jak zachowa się dywizjon przy przelocie z dużą prędkością i ostrzelaniu celów z małej odległości. I to celów, które ujawnią się dość późno. Honor podejrzewała, że znała odpowiedź, a brak taktycznej łączności między okrętami sugerował, że nie będzie ona miła.

— Jesteśmy na pozycji; zaczynamy poszukiwanie celu… — odezwał się oficer taktyczny. — Mamy kontakt, ma’am!… Kontakt zidentyfikowany i namierzony, ma’am!

Celem były oznaczone radiolatarniami asteroidy udające wrogie okręty — każda jednostka miała przyporządkowany inny ich zestaw.

— Ognia! — poleciła ostro Dumarest.

Sekundę później Invincible odpalił pełną salwę burtową, a Honor odruchowo spojrzała na ekran wizualny — całkowicie bezużyteczny, jeśli chodzi o kontrolowanie przebiegu bitwy, ale przekazujący niezwykle widowiskowy obraz przy strzelaniu na tak małą odległość. Rozkwitł na nim bezgłośny huragan ognia i destrukcji, gdy lasery i grasery trafiły niklowo-żelazowe asteroidy. Mniejsze po prostu zniknęły, większe rozbłysły niczym gwiazdy, rozpadając się na kawałki, a moment później, gdy do celu dotarły rakiety, eksplodowały minisupernowe. Honor poczuła coś zbliżonego do podziwu. Widziała już większe zniszczenia spowodowane przez jedną salwę burtową — sama je powodowała jako oficer taktyczny HMS Manticore, ale było to dawno temu, a superdreadnaught, na którym służyła, podobnie jak inne okręty tej klasy, był potężny i powolny. Teraz było inaczej — zniszczenie siał okręt zwrotny i silnie uzbrojony, a w ślad za nim leciały inne. Taki dywizjon stanowił śmiertelnie niebezpieczną broń.

Albo raczej powinien ją stanowić. Jedno spojrzenie na ekran taktyczny wystarczyło, by się przekonać, że tym razem ktoś coś spartaczył wręcz konkursowo. Honor nie odrywała wzroku od ekranu, pamiętając, by za nic nie spojrzeć na Sarnowa, i czekając, aż dywizjon skończy strzelanie, a wyniki zostaną przeanalizowane i wyświetlone. Jeden z okrętów — wyglądało na to, że ponownie pechowy Intolerant namierzył i ostrzelał niewłaściwy zestaw radiolatarń.

W prawdziwej bitwie oznaczałoby to, że jeden z wrogich okrętów nie dość, że w ogóle nie ucierpiał, to na dodatek jego kontrola ognia, nie będąc zmuszona równocześnie bronić się i atakować, mogła spokojnie wybrać cel i strzelać, jakby brała udział w ćwiczeniach. A to z kolei znaczyło, że co najmniej jeden okręt Sarnowa zostałby poważnie uszkodzony. Albo i zniszczony.

Cisza na mostku stała się wręcz nieznośna nim Sarnow odchrząknął. Daumier wyprostowała się odruchowo, jakby czekając na nieunikniony cios.

— Wydaje mi się, że mamy problem, pani kapitan — odezwał się niespodziewanie spokojnie Sarnow i poczekał, aż Daumier spojrzy na niego. — Kto spudłował?

— Intolerant ostrzelał cele Agamemnona, sir — odparła starannie wypranym z emocji głosem, co spotkało się z pełną aprobatą Honor.

— Rozumiem. — Sarnow splótł ręce za plecami i powoli podszedł do stanowiska taktycznego, gdzie dokładnie przestudiował wyniki i westchnął. — Każde początki są trudne, ale powinniśmy bardziej się postarać, kapitan Daumier.

— Tak jest, sir.

— Doskonale. Proszę zawrócić i stanąć na wyznaczonej pozycji. Chcę zobaczyć przelot okrętów, komodorze Babcock.

— Aye, aye, sir. Astrogator, proszę wytyczyć stosowny kurs.

— Aye, aye, ma’am. — Głos oficera astrogacyjnego był równie bezbarwny jak głos Daumier, ale Honor doskonale wiedziała, że żadna z nich nie ma specjalnej ochoty oglądać lekcji, jaką zaraz zobaczą.

Zebrani w sali odpraw dowódcy okrętów wchodzących w skład Piątej eskadry krążowników liniowych oraz przydzielonej jej osłony stanęli na baczność, gdy w progu pojawił się admirał Sarnow. Za nim szły Honor i kapitan Corell. Było to pierwsze spotkanie w tak szerokim gronie. Brał w nim udział także komodor Prentis, dowódca HMS Defiant, przybyły ledwie sześć godzin temu. Jak dotąd miał czyste konto, ale był tu nowy i bez trudu zorientował się, czując ciężką i ponurą jak chmura gradowa atmosferę, że pozostali spodziewają się trzęsienia ziemi albo innych objawów admiralskiej furii z racji swych dotychczasowych osiągnięć.

— Siadajcie — polecił Sarnow, zajmując zwykłe miejsce u szczytu stołu.

Po jego prawej stronie usiadła Honor, po lewej Corell. Większość obecnych trzymała się sztywno i patrzyła prosto przed siebie, dlatego też Honor zauważyła, że nienagannie prezentujący się komandor siedzący obok dowódcy Siedemnastej eskadry ciężkich krążowników, komodora Van Slyke’a, wpierw spojrzał na nią ostro, a dopiero potem wbił wzrok w pustkę. Wyglądał znajomo, choć była pewna, że nigdy się nie spotkali. Zastanowiło ją kto to taki, ale słowa Sarnowa skierowały jej myśli na inny tor.

— No cóż, panie i panowie: wygląda na to, że samo życie pokazało, na czym musimy się skupić. Na szczęście, o ile można tak to ująć, admirał Parks nie oczekuje po nas wykonywania jakichkolwiek skomplikowanych zadań.

Mówił to prawie ironicznie; kapitan Trinh zaczerwienił się, a pozostali wyprostowali jeszcze bardziej.

— Zdaję sobie sprawę, że nikt nie ponosi winy za braki eskadry — dodał Sarnow. — Niestety, wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za to, by jak najprędzej je zlikwidować. Od tego momentu wszyscy zaczynamy z czystymi kontami, ale wszystko, co nastąpi dalej, będzie rozliczane. To wam obiecuję. Rozumiemy się?

Widząc skinienia głowy, posłał zebranym promienny uśmiech.

— Doskonale, Żebyśmy się dobrze zrozumieli: nie szukam kozłów ofiarnych i nie wypominam nikomu popełnionych błędów, ale mogę być także najgorszym skurwysynem, jakiego spotkaliście, a to, że admirał Parks uważnie obserwuje każde nasze posunięcie, nie poprawia mi humoru. Każda nowa eskadra ma problemy: ja to wiem i admirał Parks to wie, ale stopień naszego dla nich zrozumienia uzależniony będzie od waszych wysiłków, by je przezwyciężyć. Jestem pewien, że nie sprawicie nam zawodu.

Tym razem potaknięcia były zdecydowanie energiczniejsze.

— W takim razie zaczniemy od sprawdzenia, co poszło nie tak. — Sarnow usiadł wygodniej. — Kapitan Corell i kapitan Harrington przygotowały krytyczną ocenę ostatnich ćwiczeń, która w co nie wątpię, zainteresuje wszystkich.

Kabinę wypełniał gwar głosów i brzęk szkła. Krążący po sali stewardzi napełniali opróżnione naczynia. Goście admirała Sarnowa stali w małych grupkach lub przemieszczali się na podobieństwo wolno krążącej wody. Honor zmuszała się do uśmiechów i uprzejmych gestów, gdy ktokolwiek znalazł się w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Nie było to łatwe, ponieważ nie cierpiała serdecznie tak tłoku, jak i spotkań towarzyskich tego typu, na szczęście nauczyła się dobrze to maskować i zachowywać tak, jak oczekiwano tego po gospodyni.

Z tacy z kanapkami wzięła łodygę selera i wręczyła ją Nimitzowi zajmującemu zwyczajowe miejsce na jej ramieniu. Treecat bleeknął radośnie, natychmiast złapał smakołyk w górną chwytną łapę i zajął się beztroskim chrupaniem, nie kryjąc epikurejskiej wręcz przyjemności. Honor wyczuła to i uśmiechnęła się, drapiąc go po piersiach i obserwując MacGuinessa niezauważalnie przesuwającego się między zaproszonymi oficerami. Mac nadzorował pozostałych stewardów. Honor miała świadomość, że bez niego przyjęcie okazałoby się totalną klapą. Tymczasem było niezwykle udane, do czego w znacznej mierze przyczyniła się komandor Henke, poruszająca się z gracją żyjącego na planecie Sphinx albatrosa. Zachowaniem i pochodzeniem aż nadto nadrabiała niską rangę, pomimo której czuła się na przyjęciu jak u siebie.

Z tłumu wyłonił się komodor Stephen Van Slyke i wdał się w cichą rozmowę z Sarnowem. Honor nie znała go, ale zaczynała lubić. Zbudowany był niczym zapaśnik z byczym karkiem, podkreślonym przez czarne włosy i grube brwi, ale poruszał się zwinnie i szybko. Jego wypowiedzi w czasie odprawy nie były błyskotliwe, ale zwięzłe, pragmatyczne i sensowne.

Doskonale ubrany komandor, którego zapamiętała z odprawy, posuwał się za nim i widząc, co się dzieje, przystanął ze zbolałą miną. Potem rozejrzał się, dostrzegł ją i jego twarz stężała. Honor przyjrzała mu się z namysłem, ale spokojnie, zastanawiając się, o co tu chodzi. Mężczyzna był smukły — przypominał osę i poruszał się z wystudiowaną gracją typową dla pewnego kręgu arystokracji. Ani tego zachowania, ani tego kręgu Honor nigdy nie lubiła, choć niektórzy wywodzący się z niego oficerowie, których miała okazję poznać, byli naprawdę inteligentni. Pojęcia nie miała, dlaczego ukrywali to za tak irytująco głupawym zachowaniem, co ją jeszcze bardziej denerwowało.

Komandor nadal się na nią gapił, bo trudno było inaczej określić jego zachowanie i niespodziewanie podjął jakąś decyzję — widać to było po błysku w jego oczach. Podszedł do niej.

— Kapitan Harrington. — Głos miał kulturalny, o tak specyficznie wypolerowanym brzmieniu, że natychmiast wydał jej się znajomy, choć nie potrafiła umiejscowić skąd.

— Komandorze — odparła uprzejmie. — Obawiam się, że nie zostaliśmy sobie przedstawieni, a poznałam ostatnio tylu nowych oficerów, że nie zdołałam zapamiętać pańskiego nazwiska.

— Houseman. Artur Houseman, szef sztabu komodora Van Slyke’a. Jak sądzę, spotkała pani mojego kuzyna.

Honor zesztywniała, nie przestając się uśmiechać, za to Nimitz przestał chrupać selera i nerwowo przyjrzał się mówiącemu. Teraz wszystko stało się jasne: był niższy od Reginalda Housemana i miał jaśniejsze włosy, ale reszta rodzinnych cech biła po oczach.

— Owszem, spotkałam, komandorze — odparła lodowatym sopranem, kładąc lekki nacisk na stopień. Dotarło, ponieważ lekko się zaczerwienił.

— Tak właśnie myślałem… ma’am — Przerwa była rozmyślna i Honor poczuła, jak zaciskają się jej wargi, a w oczach pojawia lód.

Podeszła bliżej i zniżyła głos, tak by nie usłyszał jej nikt inny.

— W takim razie będzie pan łaskaw zrozumieć, komandorze, że nie lubię pańskiego kuzyna, podobnie jak on mnie. Nie powinno to pana dotyczyć w najmniejszym stopniu, chyba że chce pan, aby było inaczej. A naprawdę szczerze w to wątpię. — Uśmiechnęła się, pokazując zęby, i w jego oczach błysnęło coś przypominającego strach. — Niezależnie zresztą od pańskich prywatnych uczuć, będzie pan zachowywał się zgodnie z obowiązującymi oficerów zasadami uprzejmości, komandorze Houseman, i to nie tylko w stosunku do mnie, ale do wszystkich obecnych na moim okręcie.

Miała zamiar na tym zakończyć, ale widząc, że odruchowo spojrzał w stronę Sarnowa i Van Slyke’a, uśmiechnęła się lodowato i dodała:

— Może się pan nie obawiać, komandorze Houseman: nie zamierzam mieszać w to admirała Sarnowa… czy też komodora Van Slyke’a. Nie sadzę, by to było konieczne, nieprawdaż?

Łypnął na nią wściekle, na co odpowiedziała spokojnym lodowatym spojrzeniem. A potem Houseman nerwowo przełknął ślinę i konfrontacja się skończyła.

— Coś jeszcze, komandorze? — spytała obojętnie.

— Nie, ma’am.

— W takim razie jestem pewna, że jest gdzieś w tej kabinie jakieś inne miejsce, w którym powinien się pan natychmiast znaleźć.

Przez sekundę wyglądało, że Houseman wybuchnie, ale opanował się, skłonił głowę dokładnie na tyle, na ile wymagał tego regulamin, odwrócił się i odszedł. Nimitza zatrzęsło ze złości, więc Honor pogłaskała go uspokajająco, obserwując plecy ginącego w tłumie Housemana.

Mogła to załatwić lepiej i zdawała sobie z tego sprawę, ale jego bezczelność i arogancja przechodziły ludzkie pojęcie. Komandor, choć pochodził z wpływowej rodziny (a Housemanowie byli wpływowi), prosił się o kłopoty, zachowując się w chamski sposób wobec Kapitana z Listy, i to na dodatek nie sprowokowany. Co nie zmieniało faktu, że choć dostał, na co zasłużył, zyskała kolejnego zdeklarowanego wroga, co nie było miłe ani rozsądne. Fakt, że szanse na uniknięcie tej wrogości praktycznie nie istniały, niewiele zmieniał. Jednym z jej zadań jako kapitana flagowego Sarnowa było rozładowywanie napięć mogących przeszkadzać w sprawnym działaniu eskadry. A nawet tego nie spróbowała. Ba, nawet jej do głowy nie przyszło, że powinna spróbować, dopóki nie zobaczyła pleców tego nadętego dupka.

Westchnęła bezgłośnie, z ulgą słuchając smakowitego chrupania selera — przynajmniej Nimitz się uspokoił. Kiedyś będzie musiała nauczyć się kontrolować, ale…

— Centa za pani myśli, lady Honor — odezwał się niespodziewanie znajomy tenor, przerywając jej rozmyślania.

Uniosła głowę i zobaczyła uśmiechniętego admirała Sarnowa.

— Właśnie się zastanawiałem, kiedy się spotkacie z komandorem Housemanem. Widzę, że przeżył to nowe doświadczenie… — skomentował, a widząc jej reakcję na swój złośliwy ton, dodał: — Proszę się nie przejmować: Artur Houseman to kretyn i bigot z nieprzeciętną manią wielkości. Jeśli dała mu pani popalić, bezwzględnie na to zasłużył. Gdybym sądził, że może pani zareagować zbyt ostro, uprzedziłbym panią… Właśnie. Tak jak powiedziałem: jest pani moim kapitanem flagowym i oczekuję, że będzie się pani zachowywała odpowiednio do wymagań stawianych osobie na tym stanowisku. A to oznacza między innymi ustawianie, dupą do wiatru młodszych rangą oficerów, którym się we łbach poprzewracało z powodu pochodzenia i którzy pani nie lubią, bo udowodniła pani, że kuzyn takiego nadętego bufona jest zwykłym tchórzem. Jakim cudem jest dobry w tym, co robi zawodowo, pojęcia nie mam, ale musi być naprawdę dobry, bo inaczej komodor Van Slyke by go nie tolerował. Co nie oznacza, że pani musi go tolerować.

— Dziękuję, sir — powiedziała cicho.

— Niech mi pani nie dziękuje, kapitan Harrington. — Dotknął lekko jej łokcia z błyskiem rozbawienia i ciekawości w oczach. — Kiedy ma pani rację, zawsze panią poprę, kiedy jej pani nie ma, sprowadzę panią na ziemię, może być pani pewna.

Uśmiechnął się promiennie i poczuła, że odpowiada mu podobnym uśmiechem.

ROZDZIAŁ IX

Kapitan Mark Brentworth rozglądał się z satysfakcją po przestronnym mostku ciężkiego krążownika Jason Alvarez — największego okrętu, jaki kiedykolwiek zbudowano w systemie Yeltsin. Zmieni się to, gdy ukończone zostaną prace przy krążownikach liniowych Courvosier i Yanakov, co zostało przewidziane na koniec następnego miesiąca, ale do tej pory to jego okręt stanowił dumę Floty Graysona. Zasłużoną zresztą, o czym przekonali się piraci jeszcze niedawno panoszący się po okolicy. Teraz, dzięki wspólnym wysiłkom jednostek Royal Manticoran Navy i rosnącej floty układowej, należeli już do przeszłości — ci, których nie wyłapano, przenieśli się w inne, dogodniejsze do rozboju rejony galaktyki. Alvarez zniszczył samodzielnie dwie ich jednostki i pomógł w zniszczeniu czterech innych. Jednak przez ostatnich parę miesięcy okazje do walki zdarzały się coraz rzadziej i patrole stawały się nudną rutyną. Przeciwko której Brentworth akurat chwilowo nic nie miał — pilnowanie granicy wejścia z nadprzestrzeni było może i monotonne, ale jego ludzie potrzebowali odpoczynku po męczącej na dłuższą metę aktywności, jakiej wymagały trwające prawie rok standardowy łowy piratów. Wiedział, że mu to przejdzie, a ponieważ załoga nie powinna się zbytnio rozleniwić, przygotował jej małą niespodziankę.

Konwój z systemu Manticore powinien wyjść z nadprzestrzeni za około sześć godzin i natychmiast znaleźć się w zasięgu sensorów Alvareza, o czym ani on, ani jego zastępca nie poinformowali nikogo na pokładzie. Był ciekaw, jak szybko konwój zostanie wykryty i ile czasu zajmie jego ludziom zajęcie stanowisk bojowych, nim jednostki zostaną właściwie zidentyfikowane.

— Ślad wyjścia z nadprzestrzeni o trzy minuty pięć sekund świetlnych, sir!

— Proszę ogłosić alarm bojowy, panie Hardesty! — polecił Brentworth, spoglądając z niejakim zaskoczeniem na pierwszego oficera.

— Aye, aye, sir!

Klaksony zaczęły wyć, nim Hardesty skończył mówić, zaś Brentworth ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się ekranom otaczającym jego fotel. Jeśli to był konwój, stawił się znacznie wcześniej niż powinien, ale wydawało się nieprawdopodobne, by inna jednostka mogła pojawić się w tym namiarze i na tak krótko przed przewidywanym czasem przylotu konwoju. Potarł czubek nosa i spojrzał na oficera taktycznego, zajętego studiowaniem danych wyświetlających się na ekranie taktycznym. Przy tej odległości musiało minąć trochę czasu, nim dane dotarły do okrętu i zostały przeanalizowane przez komputer pokładowy. Nie trwało to jednak długo. — Brentworth jeszcze się przyglądał, gdy porucznik Bordeaux zameldował, nie przestając spoglądać na ekran:

— Jeden statek, sir. Wygląda na frachtowiec. Odległość sześćdziesiąt trzy koma jeden miliona kilometrów. Kurs 003 na 059. Przyspieszenie dwa koma cztery kilometra na sekundę kwadrat. Obecna prędkość zero koma czterdzieści osiem g.

Brentworth siadł prosto niczym żgnięty szpilką — kurs prowadził prosto na Grayson, co pasowałoby do frachtowca, ale prędkość się nie zgadzała. Żeby ją osiągnąć, musiałby wychodzić z nadprzestrzeni z szybkością sześćdziesięciu procent prędkości światła, co dla jednostki z cywilnymi połami siłowymi było olbrzymim ryzykiem, znacznie przekraczającym dopuszczalne normy. Fizyczne dolegliwości załogi musiałyby być olbrzymie — zarzygane pokłady to najmniejszy z problemów, które by ich spotkały. Natomiast tak w nadprzestrzeni, jak i tu, w normalnej przestrzeni, oznaczało to lot grożący spaleniem kompensatora bezwładnościowego, a na to nie pozwoliłby sobie żaden kapitan. Gdyby miał inną możliwość…

W konwoju miały lecieć trzy frachtowce osłaniane przez parę niszczycieli, a z nadprzestrzeni wyleciał jak wariat tylko jeden frachtowiec…

— Oficer astrogacyjny, proszę natychmiast obliczyć kurs przechwytujący! — polecił. — Łączność, jak najszybciej powiadomcie o wszystkim centralę dowodzenia na Graysonie!

I dał znak pierwszemu oficerowi, by podszedł bliżej, tak by nikt nie mógł usłyszeć ich rozmowy.

— Kto jeszcze jest w pobliżu, Jack? — spytał, nie kryjąc zaniepokojenia. — Jest ktoś bliżej niż my?

— Nie, sir.

Brentworth zacisnął usta. Alvarez leciał co prawda z dwukrotnie większym przyspieszeniem niż frachtowiec, ale prawie dokładnie przeciwnym kursem. Niezidentyfikowana jednostka znajdowała się daleko poza zasięgiem rakiet i z każdą sekundą oddalała się o ponad czternaście tysięcy kilometrów. Podobnie jak oddalał się będzie każdy, kto podejmie pościg, jak tylko wyjdzie z nadprzestrzeni.

— Gdzie ten kurs, astro? — warknął.

— Jeśli frachtowiec utrzyma obecne przyspieszenie, nie zdołamy przechwycić go przed orbitą Graysona, sir. Przy maksymalnym przyspieszeniu jego prędkość osiągniemy dopiero za osiemdziesiąt osiem minut.

Brentworth miał ochotę kląć — tego się właśnie obawiał. Jeśli to nie był frachtowiec… O tym wolał nie myśleć. Jednostkę był w stanie przechwycić wyłącznie inny okręt znajdujący się bliżej planety i lecący zbliżonym kursem. Natomiast istniała druga ewentualność — to rzeczywiście był frachtowiec uciekający desperacko przed pościgiem. A w takim wypadku ścigający mógł znaleźć się w zasięgu rakiet jego krążownika. Było to mało prawdopodobne, ale zawsze…

— Lecimy za nim! — rozkazał.

— Aye, aye, sir. Sternik: zwrot sto siedemdziesiąt trzy stopnie na lewą burtę.

— Aye, aye, sir. Sto siedemdziesiąt trzy stopnie na lewą burtę.

— Panie kapitanie, mam wiadomość z frachtowca! — zameldował oficer łącznościowy.

— Proszę przełączyć na główny ekran!

— Aye, aye, sir!

Na ekranie wizualnym pojawiła się twarz kobiety, napięta i mokra od potu, a z głośnika rozległ się nieco ochrypły i bliski paniki głos:

— …ayday! Mayday! Tu frachtowiec Queensland z marynarki handlowej Królestwa Manticore! Jestem atakowana przez niezidentyfikowane okręty wojenne! Moja eskorta i dwa inne frachtowce zostały zniszczone! Powtarzam: zostałam zaatakowana przez niez…

— Drugi ślad wyjścia z nadprzestrzeni, sir! — Głos oficera taktycznego zagłuszył wiadomość i Brentworth przeniósł wzrok na ekran taktyczny fotela.

Widać na nim było źródło napędu, które rozdzielało się właśnie, by po sekundzie zmienić się w trzy sygnatury. Sądząc po odczytach mocy, nie były to statki cywilne, a co gorsza, natychmiast podjęły pościg z przyspieszeniem ponad pięciu kilometrów na sekundę kwadrat.

— …jakikolwiek statek. — Glos kapitan frachtowca rozbrzmiał silniej w głośnikach.

Fale radiowe potrzebowały ponad trzy minuty na dotarcie do Alvareza, a więc kapitan powiedziała to, co teraz słyszeli, zanim zobaczyła na ekranach, że jej prześladowcy nie zaprzestali pościgu. Teraz były to już słowa trupa, bowiem ścigający wystrzelili rakiety.

— Jakikolwiek statek, który nas słyszy! Tu kapitan Uborewicz z frachtowca Queensland! Jestem atakowana! Powtarzam: jestem atakowana i potrzebuję pomocy! Każdy, kto usłyszy naszą wiadomość…

Oficer łączności spojrzał na Brentwortha prawie błagalnie, ale ten nie odezwał się — nie było sensu odpowiadać i zdawali sobie z tego sprawę wszyscy obecni na mostku. Rakiety przyspieszyły do prawie dziewięćdziesięciu tysięcy g i Brentworth obserwował z chorobliwą fascynacją, jak doganiają frachtowiec… a potem sygnatura jego napędu zniknęła z ekranów.

— …Potrzebuję pomocy! — Głos Uborewicz nadal rozbrzmiewał w głośnikach. — Powtarzam: jestem…

— Wyłącz to! — warknął Brentworth i głos nieżyjącej już kobiety umilkł w pół zdania.

Zabójcy wykonywali zwrot świadomi swej bezkarności — nim Alvarez dotrze na odległość strzału, będą już w nadprzestrzeni. W spojrzeniu Brentwortha mieszały się wściekłość i bezsilność.

— Odczyt, Henri? — spytał cicho i groźnie. Oficer taktyczny przełknął nerwowo ślinę, nim odpowiedział:

— Nic konkretnego, sir. Z pewnością to okręty wojenne, co najmniej lekkie krążowniki albo lekki krążownik i dwa niszczyciele, ale zidentyfikować ich nie zdołamy, sir.

— Dopilnuj, żeby wszystko zostało nagrane. Może Królewska Marynarka albo nasz wywiad zdołają coś więcej z tym zrobić.

— Aye, aye, sir!

Brentworth w milczeniu spoglądał na ekran, póki trójka maruderów nie weszła w nadprzestrzeń. Dopiero wówczas opadł z westchnieniem na oparcie fotela, przyznając się sam przed sobą do porażki.

— Proszę utrzymać obecny kurs — polecił zmęczonym głosem. — Może zdążyli wsiąść do szalup ratunkowych.

Komandor porucznik Mudhafer Ben-Fazal ziewnął rozdzierająco i sięgnął po kawę. Gwiazda typu G4, stanowiąca słońce systemu Zanzibar, była niewielkim, jasnym punkcikiem, znajdującym się za rufą jego dozorowca patrolującego skraj zewnętrznego pasa asteroidów. Komandor uważał gorącą kawę za jedyne antidotum na zimną i przepełnioną samotnością pustkę rozciągającą się na zewnątrz kadłuba. Wolałby być w tej chwili gdzie indziej (by nie rzec gdziekolwiek), ale nikt się z nim nie konsultował, pisząc rozkazy, więc był tutaj.

Przywódcy Frontu Wyzwolenia Zanzibaru zostali przepędzeni z powierzchni planety, ale nadal organizowali nieregularne dostawy broni dla ocalałych podwładnych. Dostawy przychodziły spoza systemu i choć starannie usunięto tak z broni, jak i z opakowań wszelkie umożliwiające identyfikację oznaczenia, w grę wchodziła wyłącznie Ludowa Republika Haven. Tylko ona oficjalnie uznała Front i to właśnie na jej terytorium, konkretnie na Mendozie i Chelsea, bazowały smętne resztki zbieraniny uzbrojonych frachtowców zwanych szumnie flotą Frontu.

Ustalenie, kto wysyła Frontowi fundusze i broń, było problemem wywiadu, natomiast to, że broń i materiały wybuchowe docierały na Zanzibar, było problemem marynarki kalifatu. Z uzyskanych przez wywiad informacji wynikało, że pośrednikami byli tutejsi górnicy, stąd patrole pasów asteroidów i obecność Ben-Fazala w tym zapomnianym przez Boga i ludzi miejscu. Miał poza tym świadomość, że jest to liczenie na szczęśliwy traf, ponieważ układ planetarny posiadał tyle asteroid, że przeszukanie każdej jednostki górniczej było po prostu fizycznie niemożliwe, dozorowców zaś mieli zbyt mało, by mogły cały czas patrolować wszystkie podejrzane rejony. Pozostawało liczyć na szczęście i dlatego Al-Nassir się tu plątał, pozbawiając komandora porucznika Ben-Fazala zasłużonego urlopu.

Odchylił fotel i upił kolejny łyk kawy — jego okręt przy krążownikach liniowych Royal Manticoran Navy orbitujących wokół Zanzibaru przypominał zabawkę, ale dla uzbrojonych frachtowców czy holowników Frontu był aż zbyt groźnym przeciwnikiem. A przyznawał, że miał wielką ochotę spotkać któryś z nich, by odpłacić bandzie zdegenerowanych terrorystów, których bomby zabijały i kaleczyły cywilów.

— Przepraszam, panie kapitanie, ale pasywne sensory coś wykryły — odezwał się oficer taktyczny, a widząc zdziwioną minę dowódcy, wzruszył ramionami i dodał: — Nie wiem co to jest… wygląda na niedokładnie ekranowane źródło radiowe. Może to być zwykła radiolatarnia górnicza, ale jeśli tak, to nadaje niezrozumiały sygnał.

— Skąd pochodzi ten sygnał?

— Z gromady w namiarze dwieście siedemdziesiąt trzy i jest słaby.

— No cóż, przyjrzyjmy się więc tej gromadzie, poruczniku. Sternik, kurs dwieście siedemdziesiąt trzy.

— Tak jest, panie kapitanie… Kurs dwieście siedemdziesiąt trzy.

Dozorowiec zmienił kurs, kierując się ku źródłu dziwnych sygnałów.

— Dziwne… jeśli to radiolatarnia, nadaje zakodowany sygnał. — Oficer taktyczny zmarszczył brwi. — Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Zupełnie jakby…

Komandor porucznik Ben-Fazal nigdy nie dowiedział się, co miał na myśli jego podkomendny, bowiem zza gromady asteroid — na podobieństwo rekina wyłaniającego się zza kępy wodorostów — wysunął się lekki krążownik. W ostatniej sekundzie życia zrozumiał, że sygnał był przynętą. Krążownik Ludowej Marynarki rozstrzelał dozorowiec, zmieniając go w chmurę rozżarzonego gazu.

— Definitywnie przekraczają granicę, ma’am — zameldował oficer operacyjny. Komodor Sarah Longtree skinęła głową, mając nadzieję, że wygląda na spokojniejszą, niż naprawdę jest. Jej eskadra ciężkich krążowników dysponowała dużą silą, ale nie miała żadnych szans w walce ze zbliżającą się formacją okrętów Ludowej Marynarki.

— Ile pozostało do wejścia w zasięg rakiet?

— Ponad dwanaście godzin, ma’am. — Oficer operacyjny podrapał się po nosie i dodał: — Tylko nadal nie rozumiem, dlaczego zbliżają się w normalnej przestrzeni. Zniszczyli kilkanaście platform z sensorami, ale i tak mamy z nich pełen zapis, więc nie mogą się wyprzeć, że to ich okręty. Co dziwniejsze, zignorowali kilkanaście innych, które miały czy mają ich cały czas w zasięgu, więc zniszczenie tych, które znalazły się na ich drodze, było całkowicie bezużyteczne. Powinni wyjść na granicy nadprzestrzeni, skoro zdecydowali się nas zaatakować, byłoby to ekonomiczniejsze i szybsze. Dlaczego zaczęli tak daleko? Żebyśmy mogli dokładnie ich obejrzeć?

— Nie wiem i prawdę mówiąc, najmniej mnie to martwi — przyznała Longtree. — Zidentyfikowaliśmy ich już dokładnie?

— Jeszcze nie, ma’am; komputery nadal analizują dane z platform perymetru, ale w prowadzącym elemencie są co najmniej dwa krążowniki liniowe.

— Cudownie. — Longtree wbiła się głębiej w fotel, analizując sytuację.

W słowach komandora porucznika Thylmana było sporo racji — napastnicy zachowywali się co najmniej dziwnie. Platformy perymetru wczesnego ostrzegania rozmieszczone w systemie Zuckermana wykryły jednostki Ludowej Marynarki na krótko przed osiągnięciem granicy terytorialnej systemu, w tym przypadku odległej o dwanaście lat świetlnych. To, że dowódca agresorów dopuścił do tego, było nader głupie. Gdyby do ostatniej chwili pozostali w nadprzestrzeni, mieliby szansę całkowitego zaskoczenia jej sił. Mógłby nawet udać się im tak szybki atak, że nie zdążyłaby wysłać kuriera. W obecnej sytuacji miała dość czasu, by załadować do komputera jednostki kurierskiej pełne nagranie z platform. Kurier był już w drodze do sztabu floty: nawet jeśli przeciwnik zniszczy doszczętnie jej eskadrę, Admiralicja i tak będzie wiedziała, czyje to dzieło. Jeśli chodziło o rozpoczęcie wojny bez jej wypowiedzenia był to jeden z bezsensowniejszych sposobów, o jakich słyszała. Co nie stanowiło żadnej pociechy dla tych, którzy mieli z tego powodu zginąć.

— Mamy ostateczną identyfikację sił przeciwnika, ma’am — oznajmił nagle oficer łączności. — Sześć krążowników liniowych, osiem ciężkich krążowników i okręty osłony.

— Rozumiem. — Longtree przygryzła wargę: nawet bez krążowników liniowych jej eskadra miałaby niewielkie szanse; przy takim rozkładzie sił nie miała cienia szansy. — Nadal nie ma śladu innych sił nieprzyjaciela?

— Nie, ma’am — odparł oficer operacyjny. — Cały czas otrzymujemy meldunki z pozostałych rejonów perymetru: to jedyne jego przełamanie.

— Dziękuję, komandorze — powiedziała spokojnie, zastanawiając się, o co tu chodzi.

Obie strony przez lata starannie unikały naruszania granic, a teraz okręty Ludowej Marynarki bezczelnie atakowały bazę floty, tak by wszyscy to widzieli. I to bazę floty, która przestała być naprawdę istotna. To nie miało żadnego sensu!

— Co jest, do…! — Z zamyślenia wyrwał ją osłupiały okrzyk komandora Thylmana. — Oni zawracają, ma’am!

— Co robią?! — Longtree poderwała się z fotela.

— Zawracają, ma’am. — Oficer operacyjny wzruszył ramionami. — Wiem, że to bez sensu, ale całe ich działanie jest takie, a meldunki z perymetru są jednakowe. Okręty przeciwnika oddalają się od nas kursem sto osiemdziesiąt z przyspieszeniem czterysta g, czyli wracają dokładnie tam, skąd przylecieli.

Longtree zatkało z niedowierzania i ulgi: a więc mimo wszystko nie umrze dziś, a wojna między Gwiezdnym Królestwem Manticore a Ludową Republiką Haven nie rozpocznie się w systemie Zuckerman. Pomimo jednak tej ulgi ogólne wygłupienie komodor Longtree jedynie wzrosło. Ponieważ zupełnie nie rozumiała, po co okręty Ludowej Marynarki zrobiły to, co zrobiły. Ich dowódca musiał wiedzieć, że zostały zidentyfikowane, a jedynym „osiągnięciem” jego sił było zniszczenie kilkunastu platform, które bez trudu można było zastąpić. Skoro zdecydował się na coś, co bez trudu mogło być uznane za rozpoczęcie wojny, to dlaczego zrobił to tak nieudolnie i nie dokończył? Za zniszczenie platform Republice groziły takie same konsekwencje jak za zniszczenie jej eskadry, bezsensem było więc pozostawienie jej krążowników w pełni sprawnych.

Nie znała odpowiedzi, ale wiedziała, że jest ona niezwykle ważna. Skoro Republika zdecydowała się naruszyć terytorium Sojuszu i zniszczyć sprzęt Królewskiej Marynarki, musiała mieć w tym jakiś cel. Tym bardziej, że władze Haven musiały zdawać sobie sprawę, że tej prowokacji Gwiezdne Królestwo nie zignoruje.

Tylko o co w tym wszystkim chodziło?

ROZDZIAŁ X

Honor unosiła się na plecach, mając wielki palec prawej nogi zaczepiony o szczebel drabinki w basenie. Było jej naprawdę dobrze. Pierwszy raz od dawna czuła się odprężona. Ostatnie pięć tygodni dało jej się we znaki — nigdy dotąd nie była niczyim kapitanem flagowym, a jej własne doświadczenia z dowodzenia eskadrą wydzieloną były nieco innej natury i prawda okazała się brutalna: nie miała pojęcia, co w praktyce oznacza ta funkcja. Jej oddział został stworzony w celu wykonania konkretnego zadania, a Piąta eskadra Sarnowa była formacją stałą, którą należało zgrać i wyszkolić. Przy niesłabnącym zapale admirała do natychmiastowego naprawiania wszystkich błędów i niedociągnięć, zmęczenie jego bezpośrednich podwładnych było zrozumiałe.

W przypadku Honor dochodziło do tego oswajanie się z nowymi zadaniami i obowiązkami. Z początku starała się nie wchodzić w paradę kapitan Corell, jako że współpraca (lub jej brak) między szefem sztabu a kapitanem flagowym stanowi kluczowy element skuteczności eskadry. Na szczęście szybko okazało się, że Królewska Marynarka dawno temu precyzyjnie rozdzieliła obowiązki i odpowiedzialność oficerów sztabowych i liniowych. Corell miała planować, organizować i doradzać, a w czasie nieobecności Sarnowa podejmować w tym zakresie decyzje, natomiast Honor była taktycznym zastępcą Sarnowa wykonującym plany szefa sztabu i w razie konieczności dowodzącą starciem. Do jej obowiązków należało także ustalanie, które decyzje powinna podjąć samodzielnie, a które pozostawić czy przekazać sztabowi lub samemu Sarnowowi.

W sumie była nawet zadowolona, że Nike przebywa w doku, bowiem eskadra — jeśli nie ćwiczyła zespołowo lub też podzielona na dywizjony — spędzała minimum cztery godziny dziennie na symulowanych manewrach komputerowych. Honor była przy tym obecna, co pozwalało jej się zorientować, czego dokładnie Sarnow od niej oczekuje. Świadomość, że admirał uważnie obserwuje jej poczynania, w pewien sposób rekompensowała brak dodatkowego obciążenia spowodowanego rzeczywistym manewrowaniem siedmioma krążownikami liniowymi (dołączył bowiem do nich Defiant). Gdyby nie awaria na okręcie, miałaby jeszcze na głowie codzienne problemy związane z dowodzeniem okrętem i tym, jak się on sprawuje w trakcie ćwiczeń.

W sumie była bardzo zadowolona z nowego stanowiska — nie licząc Housemana, nie miała żadnych kłopotów z którymkolwiek z podległych admirałowi oficerów, mimo obowiązku okazjonalnego występowania w roli kata, kiedy ktoś coś wyjątkowo zawalił. Współpraca z Sarnowem była zaś czystą przyjemnością — mimo iż wyczerpująca, dawała niesamowitą satysfakcję. Admirał przypominał żywy reaktor fuzyjny — rozpierała go energia, a od pomysłów wręcz się iskrzył. I oczekiwał, że jego oficerowie będą zachowywać się podobnie, co niektórych irytowało. Honor zaś odpowiadało, gdyż pasowało wręcz idealnie do standardów, które powinien spełniać oficer rangi flagowej według Raoula Courvosiera. Mark Sarnow spełniał te wymogi — co do tego nie było cienia wątpliwości. Był doskonałym taktykiem i świetnym przełożonym, co rzadko szło w parze.

Honor znała kiedyś naprawdę wybitnego taktyka, który nigdy nie nauczył się tego, co dla dowódcy najtrudniejsze — nie wiedział, kiedy należy stanąć z boku i pozwolić działać podwładnym. Kiedy służyła na HMS Manticore, był to okręt flagowy Home Fleet i posiadał jednego z najlepszych w Królewskiej Marynarce kapitanów. Został on zmuszony poprosić o przeniesienie, bowiem admirał, którego okrętem flagowym był superdreadnaught, kontrolował najdrobniejsze nawet jego decyzje. Kapitan praktycznie stał się pasażerem na pokładzie własnego okrętu. Kiedy Mark Sarnow wydal rozkaz, wykonanie go pozostawiał podkomendnym — najczęściej Honor. Sprawdzał efekty, nie sposób ich osiągnięcia. Co prawda, jak dotąd współpracowali jedynie w symulacjach, ale dobrze poznała jego styl dowodzenia, dla niego zaś stało się oczywiste, iż ona wykona rozkaz właściwie. Dzięki czemu Sarnow mógł się poświęcić planowaniu kolejnego posunięcia; nie musiał pilnować wykonania poprzedniego.

Był także doskonałym administratorem — zawsze o wszystkim poinformowany, ale zdolny łatwo i z zaufaniem zdać się na podkomendnych. W ciągu tych pięciu tygodni nauczyła się od niego więcej o dowodzeniu eskadrą niż podczas całej swej kariery. I doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Naturalnie, była to tylko część prawdy o nim. Część druga wyglądała następująco — posiadał rzadko spotykaną charyzmę i potrafił zjednywać sobie ludzi, ale nie chciałaby kiedykolwiek go zawieść. Sarnow bowiem nie wpadał w szał, nie wygłaszał tyrad, tylko patrzył na delikwenta z głębokim rozczarowaniem, przemawiał łagodnie i prosto jak do kompletnego przygłupa (albo nieopierzonego midszypmena co było równoważne), po którym nie powinien spodziewać się niczego dobrego. Nawet nie był ironiczny — ofiara i tak miała ochotę zapaść się pod pokład i nie zdarzyło się, by ktokolwiek powtórzył swój błąd.

Coś plusnęło w wodę w pobliżu, przerywając jej myśli. Po paru sekundach nastąpił drugi, bliższy plusk i zaskoczona otworzyła oczy… dokładnie w chwili, w której trzecia piłeczka tenisowa trafiła ją w brzuch. Z cichym jękiem zwinęła się w kłębek, straciła zakotwiczenie i poszła pod wodę. Wyprostowała się, wypłynęła i usłyszała zachwycone miauknięcie odbijające się echem od ścian. Odwróciła się i dostrzegła Nimitza tańczącego na czterech łapach na trampolinie i wysyłającego kolejny pocisk.

Piłka wyładowała tuż przed jej nosem, a kudłaty bombardier już złapał następną.

— Rzuć, a zrobię z ciebie ranne bambosze! — obiecała, potrząsając pięścią.

Nimitz bleeknął radośnie i piąta piłka odbiła się od szczytu jej głowy, ponownie posyłając ją pod wodę. Zdołała jednak złapać piłeczkę i ledwie się wynurzyła, treecat stał się celem. Radosny pisk zmienił się w rozpaczliwy wrzask, gdy trafiony w korpus spadł z trampoliny i z głośnym pluskiem wylądował w basenie.

Wynurzył się na powierzchnię niczym ziemska wydra. Treecaty były jednak zwierzętami nadrzewnymi i nie cierpiały wody, choć potrafiły pływać. Wyrażająca czyste obrzydzenie mina Nimitza wywołała jej dźwięczny śmiech, który treecat całkowicie zignorował — dopłynął pospiesznie do brzegu i wygramolił się z basenu, ciągnąc za sobą mokry i bezkształtny ogon zwykle wyglądający niczym puszysta szczotka do butelek.

Siadł ciężko, prychnął oburzony i słysząc radosny chichot ze swojej osoby, zajął się wykręcaniem ociekającego wodą ogona jako żywo przypominającego szczurzy.

— Sprawiedliwości stało się zadość! — poinformowała go wesoło Honor, podpływając do drabinki. — Nie rób za wcielenie niewinności i nie desperuj: nie skurczysz się! Chodź!

Usiadła na obrzeżu basenu i wzięła ręcznik — Nimitz czym prędzej przymaszerował do niej, wlazł na kolana i w krótkim czasie pełne obrzydzenia prychanie zmieniło się w zadowolone mruczenie.

— I co, Stinker: lepiej ci?

Przyjrzał się jej z namysłem, zastrzygł na zgodę uszami i poklepał ją po udzie prawą chwytną łapą. Honor roześmiała się, tym razem znacznie ciszej, i wzięła w ramiona ciągle jeszcze wilgotnego treecata.

— Nie przeszkadzam? — rozległo się od drzwi. Honor uniosła głowę — stał w nich uśmiechający się lekko Paul Tankersley.

— Nie, w sumie to nie. — Potarła Nimitza jeszcze raz i przegoniła z kolan.

— Wpadł?

— Niezupełnie. — Zachichotała, wstając i obserwując, jak Nimitz w typowy dla siebie sposób próbuje ruchem ogona pokazać, co myśli, co mu średnio wyszło, jako że ogon jeszcze nie całkiem wysechł.

Krok miał jednak równie dumny co zwykle, gdy maszerował na swoje zwyczajowe miejsce na poręczy.

— Zdecydował się na ostrzał celów nawodnych piłkami do tenisa i nie wziął pod uwagę, że złośliwy przeciwnik odpowie ogniem i zestrzeli go z grzędy — wyjaśniła, pokazując pływające w basenie piłeczki.

Tankersley wybuchnął śmiechem.

— Nie sądziłem, że treecaty potrafią być tak pomysłowe — przyznał.

— Jeśli chodzi o jego pomysłowość, granice nie istnieją — poinformowała go rzeczowo Honor, biorąc świeży ręcznik i wycierając sobie włosy. — Powinien go pan zobaczyć z frisbee… W tej sali jest za mało miejsca, ale proszę kiedyś przyłączyć się do nas w normalnej sali gimnastycznej, to zobaczy pan, na co go stać. Tylko proszę zabrać ze sobą hełm.

— Z przyjemnością. Mike mówiła mi, że nadal nie może uwierzyć w to, co on wyprawia z tym plastikowym talerzem.

— Ja też nie do końca — przyznała Honor i zmieniła temat, kończąc wycierać głowę. — Jak prace w trzeciej maszynowni? Dopiero wróciłam z ostatnich ćwiczeń i nie zdążyłam jeszcze zasięgnąć informacji.

— Idzie mi lepiej niż się spodziewałem, prawdę mówiąc — odparł z satysfakcją. — Sugestia komandora Ravicza, żebyśmy przebijali się z dołu, zaoszczędzi nam co najmniej dwa tygodnie. Co prawda będziemy musieli rozpruć więcej pokładów i późniejsze doprowadzenie całego wyposażenia i przejść technicznych będzie koszmarem, ale uniknięcie konieczności przecinania pancerza znacznie przyspieszy sprawę. Wiem, że regulamin zaleca dojście z boku, bo wtedy są mniejsze uszkodzenia sprzętu i ciągów przesyłowych energii, ale został napisany, zanim zaczęto stosować te nowe stopy, i sądzę, że po cichu, ale szybko nastąpią w nim zmiany spowodowane raportami o tej naprawie.

Honor skinęła potakująco głową, doskonale wiedząc, w czym tkwi problem — najnowszy typ pancerza będący skomplikowanym kompozytem ceramiki i stopów metalowych charakteryzował się niewiarygodną lekkością i wytrzymałością już przy niedużej grubości. Co więcej, stanowił integralną część kadłuba, nie zaś dodawane potem płyty, co znacznie zwiększało odporność na uszkodzenia, ale oznaczało równocześnie, że nie istniały fragmenty przewidziane do remontów na wypadek napraw. Z drugiej strony, choć był lekki, swoje ważył, a na niepotrzebny przyrost wagi nie mógł pozwolić sobie największy nawet okręt, toteż dół i góra jednostki, chronione ekranami, opancerzone nie były albo — jeśli już — to bardzo lekko. Przy takim rozwiązaniu możliwe było zwiększenie grubości pancerza burtowego.

Nike nie był opancerzony ani na górze, ani na dole, za to jego burty pokrywał pancerz grubości 12 centymetrów, a najbardziej krytyczne miejsca, takie jak maszynownia, pancerz ponadmetrowej grubości. Dawało to ochronę w przypadku bliskiej detonacji megatonowej głowicy, ale oznaczało równocześnie upiorny wysiłek, jeśli chciało się go przeciąć, nawet przy pomocy chemicznych palników.

Dlatego też była zachwycona pomysłem Ravicza i zadowolona z reakcji Tankersleya, choć tego nie okazywała — stoczniowcy nie słynęli ze skłonności do słuchania dobrych rad udzielanych przez oficerów liniowych. Ponieważ regułą było, że pracując, musieli równocześnie uważać na załogi plączące im się pod nogami, wszelkie tego typu dobre rady zapominali szybciej, niż słyszeli. Tankersley natomiast nie dość, że nie zapomniał, to na dodatek rozważył sugestię głównego mechanika, a w końcu przyjął ją entuzjastycznie. Co ciekawsze — nie szczędził mu pochwał w raporcie, co mogło jedynie przyspieszyć awans Ravicza.

— Jak przebiegły ćwiczenia? — spytał po chwili Tankersley.

— Całkiem dobrze. — Honor zmarszczyła z namysłem brwi. — W końcu zaczynamy sobie radzić z najgorszymi problemami, choć wątpię, by kapitan Dournet był zachwycony, gdy usłyszał, że admirał Sarnow zamierza sformować pierwszy dywizjon z Agamemnona i Nike.

— Za blisko szefa — uśmiechnął się, ale Honor pokręciła przecząco głową.

— Sądzę raczej, że obawia się o wyniki, ponieważ Nike nie brał udziału w żadnym prawdziwym strzelaniu. W symulacjach wychodzimy nienajgorzej, ale to nie to samo, a nasze niedociągnięcia zaważą na ocenie jego osoby, kiedy dołączymy do eskadry.

— Mała szansa przy pani i Mike dowodzeniu! — prychnął tak ostro, że spojrzała nań zaskoczona.

Już kilka tygodni temu doszła do wniosku, iż nieuczciwe byłoby traktowanie go z rezerwą tylko dlatego, że kiedyś był zastępcą lorda Younga. Mimo wszystko nadal był stoczniowcem, a stoczniowiec postrzegał okręt jako kolejne zadanie, a nie żywą, obdarzoną charakterem jednostkę. Naprawdę niewielu ludzi potrafiło przełamać taki sposób myślenia, a Paul Tankersley był prawie zły na samą myśl, że Dournet może mieć jakieś zastrzeżenia dotyczące HMS Nike.

A może chodziło o to, że Dournet mógł mieć jakieś zastrzeżenia dotyczące dowódcy HMS Nike?

Zarumieniła się, gdy jej przyszło to do głowy, toteż czym prędzej złapała ręcznik i zaczęła energicznie wycierać prawie już suche włosy. Od ponad pięciu tygodni ćwiczyli sztukę walki i zaczęła go uważać za przyjaciela, nie tylko za sparingpartnera. Okazało się, że mimo fizycznych różnic w budowie stanowili niezwykle dobraną parę przeciwników. Ona miała dłuższe kończyny i była szybsza, on natomiast wytrzymalszy i zaskakująco silny, zwłaszcza jak na kogoś urodzonego na Manticore, posiadającej siłę przyciągania równą ledwie trzech czwartych grawitacji Sphinxa. Honor była przyzwyczajona do tego, że miejsce urodzenia daje jej przewagę siłową nad pochodzącymi z innych planet systemu, ale tym razem, kiedy pierwszy raz zlekceważyła przeciwnika, ten cisnął nią na drugi koniec maty. Wylądowała na tyłku z tak zaskoczoną miną, że ryknął śmiechem. Odpowiedziała mu tym samym, bo jego śmiech był zaraźliwy, wstała i pokazała mu małą sztuczkę, której nauczyła się na poprzednim okręcie od pewnej sierżant major Royal Manticoran Marine Corps, mającej więcej doświadczenia w corp de vitesse niż oni oboje razem wzięci. Tankersley najpierw jęknął zaskoczony, potem stracił oddech, lądując brzuchem na macie, a jeszcze później poczuł na kręgosłupie jej kolano. Od tego czasu przestali oszczędzać się wzajemnie i zaczęli ćwiczyć normalnie, co nie pozostało bez wpływu na ich wzajemne stosunki — przestali być sztywni i poprawni, a stali się swobodni.

Natomiast nie przyszło jej do głowy, że mogą ulec dalszej ewolucji i teraz analiza jej własnych uczuć okazała się sporym zaskoczeniem.

— Cóż, w takim razie będziemy musieli udowodnić kapitanowi Dournetowi, że się myli, prawda? — powiedziała sztucznie lekko i opuściła ręcznik, czując, że twarz wróciła do normalnego koloru. — Czego naturalnie nie będziemy w stanie zrobić, dopóki nas łaskawie nie poskładacie do kupy.

— Trafiony! — przyznał, podnosząc ręce. — Robimy, co możemy, ma’am. Daję słowo.

— No cóż, jak na bandę leniwych obiboków idzie wam nie najgorzej — przyznała łaskawie, błyskając zębami w uśmiechu.

— Stokrotnie dzięki, Jaśnie Pani! Tak przy okazji, czy Wasza Łaskawość nie znalazłaby przypadkiem chwili na małe spotkanko na macie z leniwym obibokiem?

— Przykro mi, ale niestety nie — spoważniała. — Po powrocie na pokład nie skontaktowałam się nawet z Mike, tylko od razu przyszłam się moczyć. Teraz czeka na mnie pewnie z tona elektronicznej makulatury w komputerze.

— Nic, tylko wymówki.

— Smutna rzeczywistość — poprawiła go i pomachała na pożegnanie, obracając się na pięcie.

I zamarła, czując lekki dotyk jego dłoni na ramieniu.

— Jeśli nie ma pani czasu na ćwiczenia — powiedział niespodziewanie poważnie — to może w takim razie zjemy dziś razem kolację?

Prawie wytrzeszczyła oczy. Udało jej się zapanować nad twarzą, ale Nimitz natychmiast siadł, stawiając uszy na baczność.

— Cóż, nie jestem… — zaczęła odruchowo i ugryzła się w język.

Przez dłuższą chwilę tak stała, niepewnie wpatrując się w jego twarz. Ponieważ zadała sobie sporo trudu, by przekonać Nimitza do zaprzestania przekazywania jej cudzych uczuć bez uprzedzenia, nie mogła teraz wymagać, by to zrobił, choć szczerze tego żałowała. Żałowała też, że nie rozumie własnych uczuć, ponieważ jej zwykłe chłodne odseparowanie było tym razem zdecydowanie czymś zabarwione. Zawsze unikała bliższych związków z innymi oficerami, tak ze względu na fakt, iż stanowiły zbędną komplikację w życiu, jak i z uwagi na to, że nie miała w tej materii zbyt miłych doświadczeń. Jednak było coś w oczach Paula Tankersleya i w wyrazie ust…

— Z przyjemnością — usłyszała własny głos i ze zdziwieniem stwierdziła, że to prawda.

— Doskonale! — Uśmiechnął się szeroko, przez co koło oczu pojawiły mu się kurze łapki. — W takim razie, czy mogę pani oczekiwać około osiemnastej, lady Harrington?

— Może pan, kapitanie Tankersley. — Uśmiechnęła się, podeszła do poręczy, zabrała dziwnie zadowolonego Nimitza i skierowała się do szatni.

ROZDZIAŁ XI

Admirał Eskadry Zielonej, sir Thomas Caparelli, Pierwszy Lord Przestrzeni Admiralicji Royal Manticoran Navy, miał płuca jak miechy, tors atlety i nogi sprintera i choć ostatnio nieco przytył, nadal przypominał osiłka, którego ostry, kontaktowy styl gry wdeptywał regularnie w błoto stadionu Hopewella drużynę Hamisha Alexandra. Natomiast twarz miał napiętą i pozbawioną zwykłej pewności siebie, albowiem Pierwszy Lord Przestrzeni był bardzo zaniepokojony.

Wraz z pozostałymi oficerami powstał, gdy do sali wszedł Allen Summervale, książę Cromarty, przewodniczący Partii Centrystycznej oraz premier rządu Jej Królewskiej Mości Elżbiety III. Cromarty był wysoki i smukły jak wszyscy członkowie rodu Summervale i pomimo prolongu siwy, a przystojną twarz żłobiły zmarszczki — ponad pięćdziesiąt standardowych lat zajmował się polityką, a ostatnie piętnaście przewodził rządowi Gwiezdnego Królestwa, co odcisnęło trwałe piętno na jego powierzchowności.

Dał umundurowanym podwładnym znak, by zajęli miejsca, po czym wszedł do sali, wpuszczając pozostałych. Caparelli zacisnął usta, widząc lady Francine Maurier, baronową Morncreek, cywilnego zwierzchnika Królewskiej Marynarki. Jako pierwszy Lord Admiralicji miała prawo tu być, choć on nie musiał być tym zachwycony. Podobnie miał prawo się tu znaleźć minister finansów, lord William Alexander, drugi co do ważności członek rządu. Natomiast żadnego oficjalnego prawa do uczestnictwa w spotkaniu nie miał jego starszy brat i Caparelli nawet nie próbował ukryć wściekłości, spoglądając na siadającego spokojnie earla White Haven.

— Sir Thomas, zanim zaczniemy, chciałbym zaznaczyć, że earl White Haven jest tu na moją prośbę, nie z własnej inicjatywy. — Głęboki, miły dla ucha baryton Cromarty’ego zawsze stanowił potężną broń polityczną. — Jak wszyscy wiemy, ostatnio odbył on na zlecenie admirała Webstera kontrolę gotowości naszych pogranicznych baz. Biorąc pod uwagę okoliczności, zdecydowałem, że jego obecność może okazać się korzystna dla nas wszystkich.

— Naturalnie, sir. — Caparelli zmusił się do uprzejmości.

Nie chodziło o to, że prywatnie nie lubił Alexandra, bowiem wcale tak nie było. Problem sprowadzał się do tego, że nie licząc sportu, Hamish Alexander, a od niedawna White Haven, miał dar wywoływania w nim poczucia, że jest zdeklasowany. Po objęciu przez brata tytułu po ojcu i zeszłorocznym podboju systemu Endicott uraz Caparelliego jeszcze się pogłębił.

— Dziękuję za zrozumienie. — Uśmiech księcia był tak rozbrajający, że Pierwszy Lord Przestrzeni rzeczywiście poczuł, jak opuszcza go część urazy. — Czy możemy teraz poznać pańskie wnioski?

— Naturalnie, sir. — Caparelli wskazał Patricię Givens, Drugiego Lorda Przestrzeni i szefową Biura Planowania, któremu podlegał wywiad. — Za pańskim pozwoleniem, admirał Givens podsumuje najważniejsze wydarzenia.

— Oczywiście. — Cromarty skupił uwagę na wskazanej, która wstała i uaktywniła holomapę pogranicza Sojuszu i Republiki Haven.

Po czym, stając do niej plecami, wyjęła z kieszeni wskaźnik świetlny i rozpoczęła:

— Mości książę, lady Morncreek, lordzie Alexandrze, — cywilom skłoniła się, do Alexandra zaś uśmiechnęła; byli starymi przyjaciółmi, ale oficjalnie znajdowała się teraz w obozie Caparelliego i wiedziała, że mimo wyjaśnień premiera uważa on Hamisha za intruza.

— Jak wiecie, praktycznie ze wszystkich ważniejszych systemów granicznych napłynęły niepokojące meldunki — włączyła wskaźnik i na mapie pojawiła się nieregularna linia czerwonych punktów otaczających półsferą system Manticore, po czym odwróciła się do projekcji i zaczęła referować, pokazując równocześnie miejsca, o których mówiła. — Pierwszym incydentem, o którym się dowiedzieliśmy, było zniszczenie konwoju Mike-Golf 19 w drodze w systemie Yeltsin. Nie był to jednakże pierwszy incydent, który miał miejsce; po prostu czas przelotu między Yeltsinem a Manticore jest krótszy niż między systemem Candor a układem Manticore. Z tego co wiemy, dziewiętnaście dni temu eskadra lekkich krążowników zidentyfikowanych przez nasze sensory jako bez wątpienia należące do Ludowej Marynarki naruszyła przestrzeń terytorialną systemu Candor i nie odpowiedziała w żaden sposób na nasze wezwanie. Nasze siły stacjonujące w układzie nie zdążyły jej przechwycić, toteż bez trudu przeleciała przez zewnętrzną część systemu, mijając bez strzału jedno z naszych centrów łączności, choć miała je w zasięgu ognia. Następnie okręty Republiki opuściły system. Nadal nie padło jedno choćby słowo wyjaśnienia.

Odchrząknęła i podświetliła inne miejsca, najpierw na północ, potem na północny zachód od Yeltsina.

— Podobna sytuacja miała miejsce tu, na stacji Klein, oraz tu, w systemie Zuckerman. Jedyna różnica polega na tym, że w ostatnim przypadku Republika użyła znacznie większych sił, które zniszczyły kilkanaście autoplatform sensorycznych wartości dziewięćdziesięciu milionów dolarów, po czym wycofały się bez słowa. Dalej nastąpiły ataki groźniejsze, choć w ich przypadkach nie mamy jednoznacznych dowodów, że wykonały je jednostki Ludowej Marynarki. Nawet zadziwiająco dobrych odczytów uzyskanych przez graysoński krążownik Alvarez nie da się wykorzystać w żadnym sądzie, bowiem choć sygnatury napędu bez wątpienia odnoszą się do lekkiego krążownika i pary niszczycieli oraz pasują do parametrów jednostek zbudowanych w Ludowej Republice Haven, nie odpowiadają dokładnie żadnej znanej wywiadom sygnaturze konkretnych okrętów. Według ocen wywiadu, z którymi się zresztą zgadzam, zostały celowo zmienione, ale nie ma sposobu, by to udowodnić, Republika zaś „sprzedała” dość okrętów swym „sojusznikom”, by stworzyć spore grono potencjalnych podejrzanych. To samo odnosi się do incydentów w systemach Ramon, Clearaway i Quentin. W każdym z nich my lub nasi sojusznicy ponieśliśmy straty w ludziach i sprzęcie, a napastnicy nie zostali jednoznacznie zidentyfikowani. Zgranie czasowe ataków oraz ogrom pracy wywiadowczej niezbędnej do przeprowadzenia ich z taką precyzją i przy zerowych stratach własnych jednoznacznie wskazują, że to Republika jest odpowiedzialna za nagły wzrost strat wśród dozorowców floty kalifatu w systemie Zanzibar. Oficjalnie to sprawka jednostek Frontu Wyzwolenia Zanzibaru. Zresztą na dobrą sprawę nie sposób w ogóle dowieść jakiegokolwiek związku między tymi incydentami, poza trzema, w których udział okrętów Ludowej Marynarki jest bezsporny. Tym niemniej zgodna opinia wywiadu i Admiralicji jest taka, że mamy do czynienia ze starannie przemyślaną i precyzyjnie przeprowadzoną serią prowokacji dokładnie zgranych w czasie i mających jedną przynajmniej cechę wspólną. Wszystkie wydarzyły się w systemie planetarnym, który przynajmniej raz był miejscem konfrontacji z Haven w ciągu ostatnich czterech, pięciu lat. Jedynym rozsądnym wytłumaczeniem jest to, że te akcje zaplanowano i wykonano jako jedną operację, co automatycznie eliminuje wszystkich podejrzanym poza Ludową Republiką Haven, ponieważ tylko ona posiada możliwość i powód, by taką operację zaplanować i przeprowadzić.

Admirał Givens wyłączyła wskaźnik i wróciła na fotel, pozostawiając włączoną holomapę. Cromarty przyglądał się z namysłem holoprojekcji i milczał. Cisza przeciągała się, aż wreszcie książę potarł ucho i westchnął.

— Dziękuję, admirał Givens — powiedział i przeniósł wzrok na Caparelliego. — Jak poważne zagrożenie stanowią te incydenty, admirale?

— Same w sobie niewielkie. Straciliśmy kilkuset ludzi, co jest bolesne, ale straty mogły być poważniejsze, natomiast nasza sytuacja strategiczna pozostała bez zmian, a w żadnym przypadku nie użyto przeciwko nam sił stanowiących zagrożenie większe niż lokalne. Owszem, gdyby chcieli, zajęliby system Zuckerman, niszcząc naszą eskadrę, która tam stacjonowała, ale to był najsilniejszy z dotychczasowych ataków.

— W takim razie o co tu chodzi? — włączyła się baronowa Morncreek. — Jaki jest cel tych prowokacji?

— Zwiększają ciśnienie, milady — odparł spokojnie Caparelli. — Chcą wywrzeć na nas presję.

— Igrają z ogniem — mruknął William Alexander.

— Dokładnie, panie ministrze — zgodziła się Givens. — Obie strony zdają sobie sprawę, że zajęły wszystkie możliwe do pokojowego zajęcia pozycje wyjściowe do wojny. Po obu stronach granicy panuje napięcie i podejrzliwość i to właśnie władze Republiki zdecydowały się wykorzystać.

— Dlaczego? — spytał Cromarty. — Co chcą przez to osiągnąć?

— Admirał Givens? — spytał ciężko Caparelli.

— Obawiam się, że analiza wywiadu dotycząca dalszych posunięć rządu Ludowej Republiki Haven okazała się błędna. Ostatecznym wnioskiem, pod którym i ja się podpisałam, było stwierdzenie, że mają zbyt wiele wewnętrznych problemów, by szukać zagranicznej awantury. Ta seria prowokacji dowiodła, że rację miał nasz attache na Haven, komandor Hale. Rząd Haven aktywnie szuka konfrontacji, by odwrócić zainteresowanie Dolistów od problemów finansowych trapiących Republikę i skupić je na zewnętrznym wrogu.

— W takim razie dlaczego w większości ataków tak starannie maskują przynależność okrętów? — spytał Alexander.

— Najprawdopodobniej z powodów propagandowych. Ponieważ nie możemy udowodnić, że to ich sprawka, zawsze mogą twierdzić, że są niewinni, a dla ich własnych obywateli to my będziemy podżegaczami wojennymi. Dla reszty galaktyki przy okazji też.

— Sądzi pani, że tylko o to im chodziło? Pani admirał? — spytał Cromarty.

— Dysponujemy zbyt skąpymi informacjami, by mieć pewność — przyznała uczciwie. — Możemy jedynie snuć przypuszczenia, a snucie przypuszczeń odnośnie do zamierzeń wroga jest doskonałym sposobem doprowadzenia do konfrontacji, z której żadna ze stron nie będzie w stanie się wycofać.

— W takim razie co powinniśmy zrobić, admirale Caparelli?

— Mamy trzy opcje, sir. Po pierwsze, możemy odmówić udziału w tej grze, jakakolwiek ona jest. Naturalnie, musimy wzmocnić eskorty konwojów i patrole bojowe, ale poza tym możemy nie reagować. Oczywiście, jeśli naprawdę chcą konfrontacji, to będą ją mieli, ale żeby do niej doprowadzić, będą musieli wystąpić otwarcie jako agresorzy. To wyjście oznacza dobrowolne oddanie wrogowi inicjatywy, a przy długości granicy i słabości naszych sil pogranicznych oznacza to, że gdy nas w końcu zaatakują, poniesiemy duże straty w początkowej fazie konfliktu. Zwłaszcza terytorialne. Drugą możliwością jest zagranie dokładnie tak, jak tego oczekują, czyli formalne oskarżenie ich o wywołanie któregoś z incydentów granicznych i ostrzeżenie, że odpowiemy siłą na jakikolwiek kolejny akt agresji. W zgodnej opinii mego sztabu i mojej, jeśli tak postąpimy, musimy symultanicznie wzmocnić nasze siły w najważniejszych bazach i najbardziej oddalonych sojuszniczych systemach. Takie przegrupowanie będzie dowodem, że nie żartujemy, i równocześnie wzmocni ochronę granicy. Po trzecie wreszcie, możemy nic nie mówić i wzmocnić pograniczne bazy. W ten sposób kolejny ruch należałby do Republiki: nadal będzie mogła doprowadzić do konfrontacji, ale my znajdziemy się na miejscu i to wystarczająco silni, by zadać im spore straty. Na dodatek, ponieważ do starcia doszłoby na naszym terenie, nie mogliby twierdzić, że to wina nasza czy naszych sojuszników, co eliminuje pożądany przez nich wydźwięk propagandowy.

— Rozumiem. — Książę Cromarty ponownie wpatrzył się w mapę i zamilkł na dłuższą chwilę. — Pan, admirale, jest zwolennikiem której opcji?

— Trzeciej, panie premierze. — Caparelli nie wahał się ani sekundy. — Jak już powiedziałem, nie zdołamy przeszkodzić im w doprowadzeniu do starcia, jeśli go naprawdę chcą, więc nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy im cokolwiek ułatwić. Jeśli nasze siły przygraniczne okażą się wystarczające, będą zmuszeni przeprowadzić silny atak, co może doprowadzić do regularnej wojny. Jeżeli nie to jest ich celem i chodzi im jedynie o rozrywkę dla tłumu, być może zaniechają dzięki temu dalszych działań. A nawet jeśli to nie nastąpi, damy lokalnym dowódcom szansę zwycięstwa, gdy dojdzie do walki.

— Rozumiem — powtórzył premier i spojrzał wymownie na milczącego cały czas admirała White Haven, który uważnie słuchał wszystkiego i najmniejszym gestem nie zdradzał własnego zdania.

Cromarty doskonale zdawał sobie sprawę, w jak niezręcznej sytuacji go stawiał, ale nie ściągnął go tu po to, by milczał. Skoro nie chciał odezwać się dobrowolnie, należało go zmusić.

— A którą opcję pan by wybrał, admirale White Haven? — spytał książę.

Caparelli zacisnął pod stołem pięści, ale z kamienną twarzą spojrzał na zapytanego.

— Sądzę, że zanim zdecydujemy się na którąkolwiek, powinniśmy zadać sobie pytanie, dlaczego przeciwnik wybrał ten właśnie, a nie inny sposób prowokacji — odparł cicho White Haven.

— Czyli? — ponaglił go Cromarty.

— Chodzi mi o to, że takie samo napięcie wywołaliby, nie rozpraszając wysiłków i sił wzdłuż całej granicy — odparł równie spokojnie i cicho White Haven. — Zaatakowali albo przeprowadzili zwiad praktycznie wszędzie od systemu Minorca do układu Grendelsbane, ale pomijając system Yeltsin, nie pojawili się nigdzie, gdzie znajdują się nasze bazy takie jak Hancock, Talbot czy Reevesport. Każda z nich jest znacznie ważniejsza od takich systemów jak Zuckerman czy Quentin, a trzymali się, poza Yeltsinem, z daleka od nich wszystkich. I to doskonale wiedząc, że na każde zagrożenie którejkolwiek bazy jesteśmy bardzo wyczuleni. Dlaczego?

— Właśnie dlatego, że tam są nasze bazy — odparł ostro Caparelli, po czym zmusił się do spokojniejszego dodania: — Nasze siły w tych systemach są znacznie silniejsze i mobilniejsze. Stąd też okręty Republiki tak szybko opuściły Yeltsin. Wiedzieli, że gdyby spróbowali podobnej taktyki jak w układzie Candor czy systemie Zuckerman, nie ocalałaby żadna z ich jednostek.

— Zgoda. Ale jeśli zrobili to z innego powodu niż tylko po to, by zminimalizować ryzyko? — spytał Hamish Alexander.

— Przynęta? — mruknęła Givens. — Chcieli, żebyśmy rozpoczęli pościg? Czy też…

Popatrzyła na holomapę, jakby widziała ją po raz pierwszy, a White Haven przytaknął.

— Właśnie. Jak powiedział admirał Caparelli, praktycznie nie zostawili nam innej możliwości niż poważne wzmocnienie sił granicznych. Muszą zdawać sobie sprawę, jak zwiększa to ich ryzyko w przypadku kolejnych incydentów… ale wiedzą także, skąd te posiłki muszą pochodzić.

Caparelli chrząknął, przyglądając się mapie i czując napływ gorąca; uświadomił sobie, że White Haven może mieć rację… znowu.

— Sugeruje pan, że chcą nas wciągnąć w strategiczne rozproszenie sił — podsumował.

— Sugeruję, że to może być ich cel — poprawił go Hamish. — Wiedzą, że nie zredukujemy sił pogranicznych baz, a to oznacza, że liczące się wzmocnienie granicznych formacji może pochodzić wyłącznie z Home Fleet. Wiedzą też, że wszystkie okręty wysłane, dajmy na to, do Grendelsbane czy systemu Minorca znajdą się poza zasięgiem skutecznego działania w stosunku do układu Manticore. Jeśli okręty te byłyby tu potrzebne, dotarcie z powrotem zajmie im prawie tyle samo czasu co zespołowi uderzeniowemu Republiki, a co gorsza, ich dowódcy nawet nie będą wiedzieli, że mają wracać, jeśli nie wyślemy do nich kuriera ze stosownymi rozkazami.

— To wszystko prawda, ale jedynie przy założeniu, że Republika dąży do wojny. — W głosie Caparelliego pojawił się nowy ton: mieszanina niedowierzania, że White Haven znów zrobił z niego durnia, i chęć wystąpienia w roli adwokata diabła.

Jednak wyraz jego oczu świadczył, iż Caparelli jest świadom, że ten pomysł ma sens. Po jego słowach zapadła cisza.

— Admirał Givens — książę Cromarty przerwał ją w końcu — czy wywiad dysponuje jakimiś informacjami na poparcie tezy, którą właśnie rozważają admirał White Haven i sir Thomas?

— Nie, panie premierze. Ale obawiam się, że nie mamy również żadnych informacji, które by ją wykluczały. Być może istnieją takowe w masie danych, jakimi dysponujemy, i spróbuję je odnaleźć, ale jeśli Republika przygotowuje się do otwartego konfliktu z nami, jak dotąd nie odkryło tego żadne nasze źródło. Nie oznacza to, że nie może tak być: ich rząd ma duże doświadczenie w utrzymywaniu tajemnic i od dawna jest przeczulony wręcz na punkcie zasad bezpieczeństwa. Poza tym, po pół wieku podbojów nawet najgłupszy oficer Ludowej Marynarki zdaje sobie sprawę z przewagi, jaką daje zaskoczenie. Niestety, nie mamy agentów odpowiednio wysoko, by wiedzieć, jakie decyzje zapadają na najwyższym szczeblu. — Admirał Givens zamilkła, po czym dodała: — Mimo to nie sądzę, żebyśmy mogli nie brać pod uwagę tej możliwości. Pierwszym zadaniem analityka wojskowego jest ustalenie sposobu, w jaki przeciwnik może przy znanych możliwościach wyrządzić jak największe szkody, a dopiero potem planuje on, jak temu zapobiec. Żywienie złudnych nadziei, że przeciwnikowi jakiś plan nie przyjdzie do głowy, to kardynalny błąd.

— Admirał Givens ma rację, panie premierze. — Caparelli miał ochotę udusić Hamisha, ale uczciwość uniemożliwiała mu odrzucenie jego analizy sytuacji. — W przypadku operacji militarnych często nie da się uniknąć ryzyka, co nie zmienia faktu, że z wojskowego punktu widzenia ostrożność jest bardziej zaletą niż wadą. A ostrożność nakazuje skłaniać się bardziej ku pesymistycznej ocenie rozwoju wydarzeń, zwłaszcza przed rozpoczęciem wymiany ognia.

— A co to konkretnie oznacza w kategoriach rozmieszczenia naszych sił? — spytała baronowa Morncreek.

— Nie jestem jeszcze pewien, milady — przyznał Caparelli, posyłając starszemu Alexandrowi twarde spojrzenie, i dodał na tyle spokojnie, na ile mógł: — Uważam, że niezależnie od tego, co planuje przeciwnik, i tak musimy wzmocnić siły przygraniczne. Należy tylko zastanowić się, w jakim stopniu.

Z prawdziwą ulgą przyjął potakujący ruch głowy admirała White Haven.

— Nawet jeśli chodzi im wyłącznie o lokalną konfrontację, nie mamy wyboru i musimy wzmocnić siły, które mogą zostać zmuszone do zareagowania na zagrożenie — ciągnął już naturalniejszym tonem Pierwszy Lord Przestrzeni. — Równocześnie jednak poważne rozproszenie okrętów liniowych stwarza niepożądane ryzyko… Musimy przeanalizować uważnie rozkład sił, zanim podejmiemy jakiekolwiek decyzje, bo pomimo rozwoju naszej floty dysponujemy niewielkim marginesem dopuszczalnego błędu. Republika ma prawie pięćdziesięcioprocentową przewagę pod względem tonażu okrętów liniowych, a jeśli by brać pod uwagę rodzaje okrętów, ta przewaga jest znacznie większa, ponieważ my posiadamy dużo więcej dreadnaughtów. Nasze okręty są większe i silniejsze od swych odpowiedników, jeśli rozważać to wyłącznie w kategoriach klas, ale Haven ma znacznie więcej superdreadnaughtów. Czyli w sumie dysponujemy nie tylko mniejszą liczbą okrętów liniowych, ale w dodatku są one słabsze. Dlatego oddelegowanie każdej eskadry z szeregów Home Fleet osłabia nas bardziej, niż osłabiłoby ich główne siły. Tak proporcjonalnie, jak i w ogólnym rozrachunku sił… Za pańskim pozwoleniem, panie premierze, chciałbym prosić, by admirał White Haven przyłączył się do admirał Givens i byśmy wspólnie spróbowali opracować najlepsze możliwe w zaistniałej sytuacji rozwiązanie. Powinien je pan otrzymać jutro rano.

Słowom tym towarzyszyło ciężkie westchnienie, którego Cromarty postanowił nie dosłyszeć.

— To bardziej niż rozsądny pomysł, admirale Caparelli — pochwalił.

— Sądzę, że dobrym pomysłem byłoby rozesłanie formalnego ostrzeżenia o możliwości wybuchu wojny wraz z wyjaśnieniami do wszystkich dowódców stacji — powiedział niespodziewanie White Haven i napięcie w sali znów wzrosło zauważalne.

— Nie widzę innego wyjścia — przyznał z kolejnym westchnieniem Caparelli. — Nie podoba mi się potencjalny wzrost napięcia, który to ostrzeżenie może spowodować, bo nerwowy dowódca szybciej popełnia błędy, ale oficerowie zasługują na nasze zaufanie… i na ostrzeżenie. Zwłoka w łączności oznacza, że musimy im ufać, a nikt nie może podejmować przemyślanych decyzji bez dostępu do tak kompletnych informacji, jakimi dysponujemy. Ostrzegę ich, by uważali na prowokacje, i zrobili co tylko możliwe, by zminimalizować konfrontację, jeśli będzie nieunikniona, ale musimy zaufać ich ocenie sytuacji i inicjatywie.

— Musimy… i niech Bóg będzie z nami wszystkimi — zakończył cicho książę Cromarty.

ROZDZIAŁ XII

— Dzięki, Mac. Jedzenie było wspaniałe… jak zawsze — pochwaliła Honor, gdy MacGuiness nalewał wino.

Komandor Henke entuzjastycznie pokiwała głową, przełykając ostatni kęs, i steward pojaśniał zadowolony.

— Będę jeszcze potrzebny, ma’am?

— Poradzimy sobie same. Zostaw naczynia po deserze. Posprzątasz później.

— Jak pani sobie życzy, ma’am.

MacGuiness skłonił się lekko, po czym oddalił, a Honor z ulgą opadła na oparcie fotela.

— Jeśli on co wieczór serwuje ci takie smakołyki, niedługo zaczniesz wyglądać jak baryłkowaty sterowiec. Nie mylić z balonem — ostrzegła Henke.

— Prędzej Nimitz niż ja — uśmiechnęła się gospodyni, wskazując na legowisko treecata.

Nimitz leżał na przymocowanej nad biurkiem wyściełanej grzędzie, rozciągnięty na całą długość. Wszystkie sześć łap zwisało bezwładnie, a okolicę wypełniało smaczne chrapanie uczciwie obżartego treecata, nastawionego pokojowo do całego wszechświata.

— Mnie to nie grozi. — Honor potrząsnęła głową. — Jeśli admirał nie wytrzęsie ze mnie tłuszczu ciągłymi ćwiczeniami, to na pewno zrobi to Paul, wycierając mną matę i ściany. Osobiście obstawiam Sarnowa: ma niespożytą energię.

— Amen — zgodziła się Henke.

Ponieważ Honor poświęcała wiele czasu na sprawy eskadry, nigdy nie wysychający potop papierkowej roboty spadł na pierwszego oficera. Dlatego też Henke miała całkiem dobre wyobrażenie o energiczności admirała Sarnowa. Chciała dodać coś jeszcze na ten temat, ale tknięta nagłą myślą zmarszczyła brwi i siedziała w milczeniu, bawiąc się nóżką kielicha do wina.

— No, ale eskadra zaczyna być coraz bardziej zgrana, a Nike za mniej więcej tydzień opuści stocznię — dodała Honor. — Kiedy wreszcie wszystkie okręty będą razem manewrować, powinno już być łatwiej zgrać drużynę i skutecznie doszlifować załogi.

— Mhm — mruknęła uprzejmie nieobecna Henke, wpatrując się w wino, po czym ocknęła się i przeniosła wzrok na Honor, unosząc brew. — A admirał Parks?

— A co ma być z admirałem Parksem? — zdziwiła się ostrożnie Honor.

— A to, że przypadkiem wiem, że jesteś jedynym kapitanem flagowym w całym zespole wydzielonym, który nigdy nie został zaproszony na odprawę na HMS Gryphon — wyjaśniła Mike. — Dlaczego uważasz, że to proste przeoczenie?

— Nie było jak dotąd żadnego powodu, by Parks wzywał mnie na pokład — odparła Honor bez przekonania.

Henke skwitowała jej słowa pogardliwym prychnięciem.

— Już samo w sobie jest dziwne, kiedy dowódca stacji nie zaprasza na pokład kapitana nowo przybyłego krążownika liniowego, Honor, i wiesz o tym. Jeżeli tenże krążownik jest okrętem flagowym, a jego dowódca kapitanem flagowym jedynej eskadry osłonowej, jaką dysponuje dany głównodowodzący, i nie zostaje zaproszony na żadną odprawę, to już przestaje być tylko dziwne.

— Może — zgodziła się Honor i odstawiła kielich. — Nie, nie „może”. To jest nienormalne. Początkowo myślałam, że jestem w niełasce z powodu tego generatora, ale to przestało mieć sens całe tygodnie temu.

— Właśnie. Nie wiem, o co mu chodzi, ale najwyraźniej ma z czymś problem, a załoga to zauważyła. Nasi ludzie nie są uszczęśliwieni tym, że głównodowodzący odgrywa się na ich dowódcy.

— To ich nie dotyczy i na nich się nie odbija! — zaprotestowała ostro Honor.

— Oni nie martwią się, że to źle świadczy o nich — odparła cicho Henke i Honor poruszyła się niespokojnie.

— Niewiele mogę zrobić — przyznała. — Jak byś zapomniała, solidnie przewyższa mnie stopniem.

— A rozmawiałaś o tym z Sarnowem?

— Nie i nie zamierzam. Jeżeli Parks ma coś do mnie, to jest to mój problem, nie Sarnowa.

Henke pokiwała głową — nie żeby zgadzała się z przyjaciółką, takiej właśnie odpowiedzi oczekiwała.

— W takim razie, co mamy w planach na jutro? — zmieniła temat.

— Następne symulacje. — Honor uśmiechnęła się lekko, doceniając ustępstwo ze strony Henke. — Temat: konwój. Najpierw mamy go bronić przed atakiem „napastników w nieznanej sile”, a potem atakować w sytuacji, gdy eskortą będzie dywizjon dreadnaughtów.

— Auć! Mam nadzieję, że konwój będzie tego wart, bo dostaniemy niezłe lanie.

—  „Nie naszą sprawą pytać o powody” — zacytowała z powagą Honor.

— Dobra, dobra. Jeśli jutro mamy składać najwyższą ofiarę za Królestwo i królową, to uważam, że najrozsądniej jest iść w ślady Nimitza i wyspać się — oceniła Henke i zaczęła wstawać, gdy powstrzymała ją mina Honor. — Coś jeszcze?

— Prawdę mówiąc… — zaczęła zapytana i zamilkła, opuszczając oczy.

Henke czym prędzej usiadła wygodnie i z ciekawością przyglądała się, jak twarz Honor staje się coraz bardziej zaróżowiona, a potem soczyście czerwona.

— Pamiętasz, jak w akademii potrzebowałam pomocy? — wykrztusiła w końcu Honor.

— Z matematyką wielowymiarową?

— Nie. — Rumieniec pogłębił się. — W sprawach osobistych.

Henke cudem udało się nie wytrzeszczyć oczu i przytaknęła po króciutkiej przerwie:

— Pamiętam.

— No to potrzebuję jej i teraz. Są pewne sprawy… których nigdy się nie nauczyłam i teraz tego żałuję.

— Jakie sprawy? — spytała ostrożnie Henke.

— Normalne, życiowe! — zdenerwowała się niespodziewanie Honor i spojrzała na przyjaciółkę, nagle przestając się rumienić. — Konkretnie potrzebuję pomocy przy makijażu, Mike.

— Przy… makijażu?! — wykrztusiła osłupiała komandor Henke i powstrzymała się od komentarza, widząc błysk w oczach Honor.

— Mogłam poprosić o to matkę i byłaby zachwycona, obojętnie, kiedy by to nastąpiło… o to właśnie chodzi: uznałaby, że „lodowa dziewica” wreszcie stopniała, i diabli wiedzą, gdzie bym skończyła! — Honor roześmiała się jeszcze nie do końca szczerze. — Mówiłam ci, jaki chciała mi zrobić prezent na zakończenie akademii?

— Nie sądzę, byś o tym kiedykolwiek wspomniała — przyznała ostrożnie Mike, nadal nie mogąc wyjść z podziwu.

Mimo bliskiej i długoletniej przyjaźni między nimi zawsze istniała pewna część Honor starannie przez nią ukrywana, do której, jak Henke podejrzewała, tylko Nimitz zdołał się przedrzeć. Ta niepewna, zarumieniona Honor z błyszczącymi oczyma była dla niej kimś nowym.

— Chciała mi kupić usługi najlepszego „towarzysza” w Landing na cały wieczór i noc — wyjaśniła Honor i parsknęła śmiechem, widząc minę rozmówczyni. — Możesz to sobie wyobrazić? Wysokie, kościste, ostrzyżone na jeża coś w mundurze chorążego Królewskiej Marynarki w towarzystwie najprzystojniejszego chłopa w całym mieście! Umarłabym ze wstydu, a jeśli jakimś cudem udałoby mi się przeżyć, sąsiedzi by mnie dobili, gdyby tylko dowiedzieliby się o tym.

Henke zachichotała, widząc całą sytuację oczami wyobraźni. Sphinx był najbardziej pruderyjną planetą systemu, o ile można było użyć tego słowa. Na Manticore zawodowe i licencjonowane kurtyzany obojga płci zwane „towarzyszkami” i „towarzyszami” były codziennością, która nikogo nie bulwersowała, choć nikt także oficjalnie nie przyznawał się do korzystania z ich usług. Zawsze jednak „znał kogoś, kto korzystał”. Na Gryphonie grono osób tej profesji także było w miarę liczne, za to na Sphinksie stanowiły one prawdziwą rzadkość. Znając Alison Harrington pewna była, że nie stanowiło by to dla niej najmniejszej przeszkody. Rodzicielka Honor była emigrantką z Beowulfa w systemie Sigma Draconis, a panujące na tej planecie zwyczaje seksualne postawiłyby włosy dęba najbardziej tolerancyjnym z urodzonych i wychowanych na Manticore. Każdy mieszkaniec planety Sphinx chyba z punktu by wyłysiał.

Popatrzyły na siebie i wybuchnęły serdecznym śmiechem, widząc, że doszły do prawie identycznie złośliwych wniosków. Honor uspokoiła się pierwsza i opadła na oparcie fotela z westchnieniem.

— Czasami żałuję, że się nie zgodziłam — powiedziała cicho. — Na pewno wybrałaby najlepszego, może wtedy…

Machnęła ręką i umilkła. Mike bez słowa skinęła głową — znała ją od prawie trzydziestu lat standardowych i przez cały ten czas w życiu Honor nie było żadnego mężczyzny. Ani nawet śladu po żadnym, co było tym dziwniejsze, że łatwo nawiązywała kontakty, a często nawet bliskie przyjaźnie z oficerami płci męskiej. Być może działo się tak między innymi dlatego, że zawsze uważała się za jednego z nich. Myślała, że jest „długa, chuda i brzydka”, łagodnie rzecz ujmując, a że ma „końską urodę”, brutalnie rzecz określając. Było w tym przekonaniu nieco prawdy w czasach, gdy się poznały, teraz jednak nie miało nic wspólnego z rzeczywistością, ale Henke doskonale zdawała sobie sprawę, że jeśli chodzi o kwestię własnego wyglądu, dla osoby zainteresowanej prawda czy nieprawda są bez znaczenia. Honor uważała, że jest brzydka, i przekonać ją, że jest inaczej, mogło tylko życie, nie słowa. Na wyspie Saganami jedynym, który się nią interesował, był Pavel Young, rwący wszystko, co na jego widok nie uciekało na drzewo. Gdy Honor nie okazała stosownego nim zainteresowania, próbował ją zgwałcić. Honor nigdy o tym nie mówiła, ale Mike nawet nie próbowała zgadywać, jak mogło to wpłynąć na dziewczynę już przekonaną, że jest brzydka.

Henke podejrzewała też, że jest jeszcze jeden powód takiego stanu rzeczy, i to powód, o którego istnieniu nawet Honor nie miała pojęcia. Powodem tym był Nimitz. Dobrze pamiętała straszliwie samotną dziewczynę, z którą dzieliła pokój, ale ta samotność dotyczyła jedynie więzi międzyludzkich, bowiem niezależnie od tego, co się działo, Honor wiedziała, i nie było to nieśmiałe przekonanie, lecz stuprocentowa pewność, że przynajmniej jedna istota we wszechświecie ją kocha… Na dodatek istota ta była empatą. Henke znała kilka osób adoptowanych przez treecaty: wszystkie zdawały się oczekiwać czy też żądać więcej od związków uczuciowych z innymi ludźmi niż większość przedstawicieli gatunku ludzkiego. Żądały zawsze tego samego: zaufania i lojalności i to w wymiarze absolutnym. Naprawdę niewielu ludzi gotowych było zaufać całkowicie drugiej osobie, o czym sama doskonale wiedziała, i był to jeden z powodów, dla których tak wysoko ceniła sobie przyjaźń Honor. Nie do końca, ale mniej więcej zdawała sobie sprawę, jak dalece takie wymagania absolutnej lojalności potrafi zepsuć każdy poza przyjaźnią związek. A to dlatego, że treecat zawsze wiedział, kiedy ktoś nie był absolutnie szczery w stosunku do zaadoptowanej przez niego osoby i zawsze zdołał jej to uświadomić. Tak więc człowiek płacił za więź z treecatem pewną oziębłością i dystansem w stosunku do innych ludzi. A zwłaszcza do kochanków, ponieważ posiadali oni (czy też one) niewyczerpane wręcz możliwości krzywdzenia drugiej strony.

Niektórzy radzili sobie, zawierając przypadkowe znajomości, tak krótkotrwałe i powierzchowne, że kiedy się kończyły, nie sprawiało to bólu, ale Honor nie miała na coś takiego ochoty. Nawet wpływ matki nie był w stanie zrównoważyć długiego przebywania na Sphinksie… no i była zbyt dumna i uparta.

— Cóż, przeszłości nikt nie zmieni — uśmiechnęła się Honor. — Bez względu na powody, efekt jest taki, że nie posiadam pewnych umiejętności, które z definicji przypisuje się każdej kobiecie… na przykład nie umiem się umalować.

— Wiesz, tak naprawdę wcale nie musisz tego umieć — powiedziała łagodnie Henke. Miała rację — oryginalna uroda Honor przebiłaby się i tak przez każdy makijaż.

— Pani żartuje. — Honor obróciła całą rzecz w żart, ale słychać było, że święcie wierzy w to, co mówi. — Ta gęba potrzebuje każdej pomocy, jaka jest dostępna.

— Jesteś w błędzie, ale nie mam zamiaru się z tobą kłócić. Poza tym to twoja gęba. — Henke przekrzywiła głowę, przyjrzała się Honor spod oka i uśmiechnęła złośliwie. — Jak rozumiem, chcesz, żebym pomogła ci usunąć braki w podstawowym wykształceniu?

Honor przytaknęła, a Henke dodała z błyskiem w oczach:

— Czy też braki w uzbrojeniu?

Tym razem Honor znowu się zarumieniła.

— Znaczy się oba braki — podsumowała zadowolona z siebie Michelle Henke i zmarszczyła czoło. — No tak… wiesz, mamy trochę inną karnację…

— A to ważne?

— Święci Pańscy! — jęknęła ze zgrozą zapytana, uniosła oczy ku sufitowi w odpowiedzi na bezmiar ignorancji ujawnionej przez to pytanie i oznajmiła stanowczo: — Ważne. Masz szczęście, że moja mamuśka uparła się, by wszystkie jej córki opanowały podstawowe techniki myśliwskie. Chyba uda mi się coś z ciebie zrobić, ale najpierw będę musiała odbyć rajd po okrętowych sklepach, bo nic z tego, co sama używam, nie jest odpowiednie dla ciebie…

Nawet nie wspominała o drugiej ewentualności, bo i tak była pewna, że Honor nie posiada żadnych kosmetyków, więc nie było czego sprawdzać.

— Jak szybko chcesz osiągnąć zamierzony efekt? — spytała rzeczowo.

— W ciągu przyszłego tygodnia… albo jakoś tak? — zasugerowała nieśmiało Honor.

— Powinno się udać — oceniła Henke, z trudem zachowując kamienną twarz. — Dziś jest czwartek… co ty na to, żebym wpadła w środę po obiedzie i nauczyła cię, jak zrobić się na bóstwo?

— Środa? — Rumieniec powrócił z podwójną prawie siłą. Honor wbiła wzrok w portret Królowej.

Henke musiała tym razem naprawdę się natrudzić, by nie parsknąć śmiechem, bo o środowych kolacjach Honor i Tankersleya wiedzieli wszyscy — trwały w końcu od sześciu tygodni.

— Środa byłaby dobra — zgodziła się Honor.

— Załatwione. Póki co jednakże naprawdę muszę się wyspać. — Mike wstała. — Spotkamy się, żeby przedyskutować symulację o szóstej trzydzieści?

— Może być. — Zmiana tematu na zawodowy najwyraźniej przyniosła Honor ulgę, bo przestała się gapić na portret Elżbiety III. — I… dzięki, Mike. Naprawdę dzięki.

— Po co ma się przyjaciół? — roześmiała się Henke, wyprostowała i strzeliła obcasami. — I z tym optymistycznym akcentem pozwolę sobie życzyć dobrej nocy, ma’am.

— Dobranoc, Mike — odparła z uśmiechem Honor, odprowadzając ją wzrokiem do drzwi.

— …i, jak sądzę, to byłoby wszystko, panie i panowie — zakończył sir Yancey Parks. — Dziękuję wszystkim i życzę dobrej nocy.

Zebrani zaczęli wstawać, żegnając go ukłonami, i kolejno wychodzili. Wszyscy poza jednym — Parks z nieukrywanym zdziwieniem spojrzał na spokojnie siedzącego kontradmirała Marka Sarnowa.

— Ma pan do mnie jakąś specjalną sprawę, admirale? — spytał.

— Tak, sir. Obawiam się, że mam — odparł cicho Sarnow i dodał, spoglądając znacząco na komodora Caprę i kapitana Hurstona. — I jeśli to możliwe, chciałbym z panem porozmawiać w cztery oczy, sir.

Parks wciągnął ze świstem powietrze, czując, że nie tylko on jest zaskoczony tym, co usłyszał — Sarnow mówił spokojnie i ze stosownym szacunkiem, ale w jego głosie słychać było stanowczość, a po wyrazie zielonych oczu widać było, że nie ustąpi. Capra otworzył usta, ale Parks uciszył go gestem i polecił:

— Vincent? Mark? Przepraszam was na chwilę, po rozmowie z admirałem Sarnowem dołączę do was w sali kartograficznej i tam dokończymy sprawdzanie ostatecznego rozwinięcia sił.

— Naturalnie, sir. — Capra wstał, polecił wzrokiem oficerowi operacyjnemu, by zrobił to samo, i obaj wyszli.

Gdy zamknęły się za nimi drzwi, Parks rozsiadł się wygodniej i spytał:

— O czym chciał pan ze mną rozmawiać, admirale?

— O kapitan Harrington, sir — odparł spokojnie Sarnow. Parks zmrużył oczy.

— Co z kapitan Harrington? Jakieś problemy? — spytał.

— Nie z nią, sir. Jestem z niej bardzo zadowolony, i to jest właśnie powód, dla którego chcę z panem o niej porozmawiać.

— Tak?

— Tak, sir. — W oczach Sarnowa błysnęło wyzwanie. — Wolno wiedzieć, sir, dlaczego kapitan Harrington jest jedynym kapitanem flagowym zespołu wydzielonego nigdy nie zapraszanym na odprawy odbywające się na pokładzie HMS Gryphon?

Parks odchylił się na oparcie fotela z twarzą pozbawioną wyrazu, ale zdradziły go palce bębniące po poręczy fotela.

— Kapitan Harrington była jak dotąd aż za bardzo zajęta pilnowaniem, by jej okręt był jak najszybciej w pełni gotów do służby. Wdrażała się też do nowych obowiązków — powiedział po chwili. — Nie widziałem powodu, by odrywać ją od tych zajęć jedynie po to, by uczestniczyła w rutynowych odprawach.

— Z całym szacunkiem, sir Yancey, ale nie wierzę, by to była prawda.

Głos Sarnowa pozostał rzeczowy, za to Parks poczerwieniał.

— Nazywa mnie pan kłamcą, admirale Sarnow? — spytał bardzo cicho.

Mark Sarnow pokręcił przecząco głową, ale cały czas spoglądał prosto w oczy Parksa.

— Nie, sir. Być może powinienem to ująć inaczej: nie wierzę, aby jej napięty plan zajęć był jedynym powodem, dla którego wykluczył ją pan z udziału w odprawach.

Parks z sykiem wypuścił powietrze i oświadczył chłodno:

— Nawet zakładając, że to stwierdzenie jest prawdą, nie bardzo rozumiem, w jaki sposób mój stosunek do kapitan Harrington czy też jego brak dotyczą pana, admirale.

— Kapitan Harrington jest dowódcą mojego okrętu flagowego, a co ważniejsze, moim kapitanem flagowym, i to doskonałym — odparł nadal spokojnie Sarnow. — W ciągu ostatnich jedenastu tygodni nie tylko doskonale wdrożyła się do nowych obowiązków ku memu całkowitemu zadowoleniu, ale także nadzorowała poważny remont własnego okrętu. Wykazała rzadko spotykany talent taktyczny i zaskarbiła sobie szacunek wszystkich pozostałych dowódców okrętów. Przejęła znaczną cześć obowiązków kapitan Corell, z których wywiązuje się doskonale. Co więcej, jest wybitnym oficerem o przebiegu służby i doświadczeniu, z których każdy kapitan byłby dumny, a którym naprawdę niewielu może dorównać. A wyłączanie jej z odpraw organizowanych przez dowódcę zespołu wydzielonego może zostać odebrane jako znak, że nie ma pan do niej zaufania.

— Nigdy nie powiedziałem ani nie sugerowałem, że nie mam zaufania do kapitan Harrington — oznajmił zimno Parks.

— Być może nigdy pan tego nie powiedział, sir, ale — świadomie lub nie — dobitnie pan to pokazał, sir.

Parks wyprostował się gwałtownie, aż fotel jęknął. Widać było, że jest wściekły, ale w jego oczach oprócz furii czaiło się coś jeszcze, gdy ze ściągniętą twarzą pochylił się ku Sarnowowi.

— Wyjaśnijmy sobie jedną rzecz do końca i bez niedomówień, admirale Sarnow — warknął. — Nie ścierpię i nie będę tolerował niesubordynacji. Czy to jasne?

— Niesubordynacja nie jest moim zamiarem, sir. — Melodyjny zwykle głos Sarnowa teraz był niemal boleśnie bezbarwny, ale nadal stanowczy. — Moim obowiązkiem jako dowódcy eskadry ciężkich krążowników przydzielonych do dowodzonej przez pana stacji jest wspieranie wszystkich podległych mi oficerów, jeśli na to zasługują. Jeżeli uważam, że któryś z nich jest traktowany niesprawiedliwie lub nieuczciwie, moim obowiązkiem jest ustalenie powodów takiego traktowania.

— Rozumiem. — Parks ponownie wbił się w fotel, próbując się opanować, i wyjaśnił chłodno: — W takim razie, admirale Sarnow, będę z panem całkowicie szczery. Nie jestem zadowolony z przydziału kapitan Harrington do mojego zespołu. A to dlatego, że mam mniej niż śladowe zaufanie do jej zdolności oceny sytuacji. Rozumie pan?

— Nie, sir. Z całym szacunkiem, ale nie rozumiem, jak zdołał pan wyrobić sobie opinię — i to tak negatywną — o kimś, kogo wcześniej ani razu pan nie spotkał.

Prawa ręka Parksa leżąca na stole zacisnęła się w pięść, a w jego oczach pojawił się lodowaty błysk.

— Przebieg jej służby zupełnie jasno dowodzi, że jest zarówno impulsywna jak i w gorącej wodzie kąpana, by nie rzec narwana — oświadczył Parks lodowato. — Osobiście doprowadziła do wrogości Klausa Hauptmana, a wie pan doskonale, że od lat stosunki między jego kartelem a Królewską Marynarką nie były najlepsze. Jakie są obecnie też pan wie, a o tym, jak potężny jest Hauptman Cartel, nawet nie będę mówił. W obliczu napiętej sytuacji między Królestwem a Ludową Republiką Haven takie postępowanie oficera Królewskiej Marynarki było jeżeli nie głupie, to na pewno nieodpowiedzialne. Potem, po powrocie z placówki Basilisk, miało miejsce słynne wystąpienie przed Komisją Rozwoju Uzbrojenia, kiedy dopuściła się jawnej niesubordynacji wobec admirał Hemphill. Przyznaję, że merytorycznie miała rację i należało o tym powiedzieć pomysłodawczyni, ale trzeba było to zrobić prywatnie i z zachowaniem właściwego oficerowi szacunku, a nie publicznie zawstydzać oficera flagowego, wykorzystując do tego posiedzenie ważnej dla marynarki komisji! Nie dość tego: fizycznie napadła na dyplomatycznego wysłannika Korony do systemu Yeltsin, a potem wystosowała ultimatum do głowy zaprzyjaźnionego państwa. Na koniec, choć w tej sprawie nigdy nie wszczęto oficjalnego postępowania, powszechnie wiadomym jest, że musiano ją siłą powstrzymać przed zamordowaniem jeńca wojennego po bitwie o Blackbird! Bez względu na jej osiągnięcia i przebieg służby, takie zachowania wskazują jednoznacznie na niezrównoważenie. Ta kobieta to wariatka, admirale Sarnow, i nie chcę jej mieć pod swoimi rozkazami!

Parks zmusił się do rozprostowania zaciśniętych w pięści dłoni i opadł na oparcie fotela, uspokajając się z widocznym trudem. Sarnow zaś nadal przyglądał mu się spokojnie — i nie widać było, by to, co usłyszał, zrobiło na nim najmniejsze choć wrażenie.

— Nie zgadzam się z panem, sir — stwierdził spokojnie. — Sąd uznał zasadność zajęcia przez nią wszystkich ładunków kontrabandy, gdy dowodziła placówką Basilisk, a większość stanowiły ładunki należące do Hauptman Cartel. To, że Klaus Hauptman uznał za winnych kapitan Harrington i Królewską Marynarkę zamiast własnych pracowników, to już problem jego i jego psychiatry. Notabene poleciał do systemu Basilisk, nadużywając swych prywatnych kontaktów, bo na pokładzie rządowej jednostki kurierskiej, gdzie nie miał prawa przebywać, po to tylko, by zmusić Harrington do zaprzestania obowiązków służbowych ciążących na królewskim oficerze. Dzięki jej nieugiętości i późniejszym decyzjom system ten i znajdujący się tam terminal nie należą obecnie do Republiki Haven. Otrzymała za to prawie najwyższe odznaczenie za odwagę, jakie istnieje w Gwiezdnym Królestwie Manticore. Co do wystąpienia przed Komisją, to została na nie zaproszona, by zreferować, jak sprawdził się nowy rodzaj uzbrojenia, i jej wypowiedź cechowała rzeczowość i uprzejmość, a to, że Komisja doszła do wniosków, które zawstydziły przewodniczącą, to już zupełnie inna sprawa. Powinna przede wszystkim wstydzić się wymuszania realizacji tak głupich projektów. A tak na marginesie, sir Yancey, obaj doskonale wiemy, że rozmowa w cztery oczy z panią admirał Hemphill albo by się nie odbyła, albo nie przyniosłaby absolutnie żadnych efektów i nikt by się o niej nie dowiedział. W systemie Yeltsin Harrington znalazła się jako najstarszy rangą oficer Jej Królewskiej Mości, w prawie beznadziejnej sytuacji; nikt nie mógłby mieć jej za złe, gdyby posłuchała bezprawnego rozkazu pana Housemana, który notabene nie był wysłannikiem Korony, a jedynie członkiem delegacji. Nie opuściła Graysona, uniemożliwiając zajęcie go przez fanatyków z Masady, czyli przez Republikę, zdołała obronić planetę do czasu nadejścia odsieczy w sposób dowodzący nieprzeciętnych talentów taktycznych. Nie popieram fizycznego zaatakowania tchórza, ale rozumiem to. Natomiast jeśli chodzi o zamiar zabicia jeńca: chciałem przypomnieć, że jeńcem tym był dowódca bazy Blackbird, który nie tylko wydał rozkaz masowego mordu naszych jeńców, ale także zbiorowego gwałtu na nich, w którym osobiście brał udział. W tych warunkach sam bym ścierwo od ręki zastrzelił, w przeciwieństwie do kapitan Harrington, która pozwoliła się przekonać. Dowódca Blackbird został legalnie skazany i stracony na Graysonie właśnie za te zbrodnie. A ocena rządu Jej Królewskiej Mości dotycząca postępowania kapitan Harrington w systemie Yeltsin jest chyba zupełnie jednoznaczna. Otrzymała nie tylko tytuł szlachecki hrabiny Harrington, ale jako jedyna dotąd osoba nie pochodząca z planety Grayson została także nagrodzona najwyższym odznaczeniem, jakie Grayson posiada, za bohaterstwo w walce.

— Hrabina! — prychnął pogardliwie Parks, nie mogąc znieść pozornie spokojnego głosu Sarnowa. — To był zwykły gest polityczny, by władze Graysona czuły się usatysfakcjonowane po tym, jak zasypały ją nagrodami!

— Ponownie z całym szacunkiem, sir, ale choć nie przeczę, że usatysfakcjonowało to władze i mieszkańców Graysona, nie był to tylko gest polityczny. Gdyby dokładnie przełożyć status prawny, jaki posiada na planecie Grayson patron, oraz wielkość jej posiadłości i przyszłych dochodów na realia Królestwa Manticore, nie byłaby hrabiną, lecz księżną Harrington!

Parks spojrzał na niego wściekle, ale nie odezwał się, wiedząc, że Sarnow ma rację. Ten poczekał chwilę na komentarz, a ponieważ go nie było, kontynuował:

— Podsumowując, sir. W aktach przebiegu jej służby czy w innych oficjalnych dokumentach nie ma żadnych śladów świadczących o tym, by zachowywała się inaczej niż z pełnym profesjonalizmem i uprzejmością w stosunku do osób, które nie prowokowały jej w niedopuszczalny wśród istot cywilizowanych sposób. Nie ma też żadnych świadectw, by nie wypełniła w najmniejszym choćby stopniu nałożonych na nią obowiązków. Jeśli zaś chodzi o pana ocenę, że nie chce jej pan pod swoimi rozkazami, mogę powiedzieć jedynie, że jestem zachwycony i zaszczycony, mając ją pod moimi. Oraz że jak długo pozostanie moim kapitanem flagowym, będę dążył do tego, aby była traktowana z szacunkiem, na który zasługuje przez wzgląd na swą pozycję i osiągnięcia.

Zapadła cisza. Parks wrzał wewnętrznie na podobieństwo wulkanu, doskonale rozumiejąc, że właśnie dostał ultimatum — jedynym sposobem pozbycia się Harrington było pozbycie się Sarnowa, a tego nie mógł osiągnąć. Zdawał sobie z tego sprawę od chwili, w której dowiedział się, że Admiralicja przydzieliła mu ich oboje i to na dodatek dając Harrington dowództwo HMS Nike. Co gorsza, Sarnow był gotów do złożenia oficjalnego protestu, gdyby spróbował uziemić Harrington, a poza jej niezdolnością czy niechęcią do panowania nad sobą nie miał ku temu żadnych uzasadnionych powodów. Zwłaszcza że Sarnow jasno dał do zrozumienia, że wystawi jej nie opinię, ale laurkę, gdyby miała stanąć przed jakąkolwiek komisją.

Miał ochotę udusić rozmówcę, a przynajmniej zdjąć go z dowodzenia za niesubordynację i wysłać ich oboje w diabły, ale nie mógł. A na dodatek w głębi duszy zdawał sobie sprawę, że częściowo jest tak wściekły na samego siebie za to, że pozwolił się wmanewrować w sytuację, w której ten arogancki gówniarz nie tylko mógł, ale wręcz miał prawo zrobić mu wykład o zasadach zachowania obowiązujących każdego oficera… i na dodatek, żeby go cholera, miał rację!

— Dobrze, admirale Sarnow — odezwał się po paru minutach ciężkiej ciszy. — Czego pan ode mnie oczekuje?

— Wyłącznie tego, sir, by traktował pan kapitan Harrington z takim samym szacunkiem jak pozostałych kapitanów flagowych i dał jej takie same jak im możliwości uczestnictwa w planowaniu i omawianiu zadań zespołu wydzielonego.

— Rozumiem. — Parks przyjrzał mu się, nie ukrywając niechęci. — Dobrze, admirale Sarnow. Dam kapitan Harrington okazję do udowodnienia, że się mylę w ocenie jej osoby. Lepiej byłoby dla niej i dla pana, by zdołała to udowodnić.

ROZDZIAŁ XIII

Trzej członkowie osobistej ochrony prezydenta Harrisa opuścili windę i rozeszli się w trzech kierunkach, sprawdzając korytarz. Sam Harris czekał z pozostałymi w windzie z cierpliwością wynikającą z długoletniej praktyki. Jeśli ktoś urodził się w takiej jak on rodzinie, zawsze był otoczony ochroniarzami. Stosunkowo szybko więc przyzwyczaił się do tego, a jedyna zmiana, jaka kiedykolwiek nastąpiła, polegała na zwiększeniu kontyngentu ochrony, gdy odziedziczył prezydenturę, do sprawowania której był przygotowywany od młodości. Objęła ona także zmianę składu ochrony, bowiem życie prezydenta Ludowej Republiki Haven było zbyt ważne, by zaufać w tej kwestii mieszkańcom tejże Republiki.

Ochrona osobista prezydenta składała się wyłącznie z najemników rekrutowanych w sile regimentu na planecie New Geneva. Pochodzący z niej żołnierze i ochroniarze byli doskonale wyszkolonymi zawodowcami słynącymi z lojalności, jak długo otrzymywali regularne wynagrodzenie. Ponieważ nie zdarzyło się, by ktoś zdołał ich przekupić lub też by z jakiegokolwiek innego powodu przestali być lojalni w czasie trwania kontraktu (poza finansowym), rządy płaciły im wygórowane stawki, ponieważ okazywali się bardziej godni zaufania niż właśni obywatele. Przysięgali bronić ochranianego nawet za cenę życia i dotrzymywali słowa, kiedy nie było innego wyboru. Niestety byli także zdecydowanie niepopularni wśród wojskowych rodzimego chowu, słusznie uznających, że najemnicy są bardziej godni zaufania niż oni sami.

Szef ekipy wysłuchał meldunku zwiadowcy informującego, że korytarz jest czysty, i wyprowadził Harrisa z windy. Oczekujący na prezydenta brygadier Marines zasalutował. Choć miał uprzejmą minę, w jego oczach widać było niechęć do prezydenta i członków ochrony naruszających w wyjątkowy sposób jego terytorium. W tym akurat Harris był w stanie się z nim zgodzić, jako że znajdowali się w czarnej wieży Octagony, czyli sztabie Ludowej Marynarki, gdzie obecność potencjalnego zamachowca była wysoce nieprawdopodobna. Z drugiej strony, po zabójstwie Frankela niechęć kolejnego oficera była ceną, którą Harris uznał za nieuniknioną i praktycznie się tym nie przejmował — chciał przeżyć. Co naturalnie nie znaczyło, że zamierzał jeszcze bardziej zniechęcić brygadiera do swojej osoby. Gdy oficer przestał salutować, wyciągnął ku niemu dłoń i uśmiechnął się ciepło.

— Witam, panie prezydencie. — Głos był ozięble uprzejmy.

— Dzień dobry, brygadierze… Simpkins, prawda?

— Prawda, sir. — Simpkins uśmiechnął się zadowolony, że taka ważna persona pamięta jego nazwisko.

A Harris stłumił westchnienie — tak prosty i stary chwyt, a nadal skuteczny. Ochrona i tak sprawdzała każdego, z kim się spotykał, więc przy okazji podawała mu nazwiska i krótkie życiorysy. Drobiazg, a jaki pomocny — Simpkins już niczego nie miał mu za złe i odzywał się zupełnie naturalnie.

— Admirał Parnell oczekuje pana, panie prezydencie. Pozwoli pan, że poprowadzę?

— Naturalnie.

Droga była krótka, a drzwi, przed którymi stanęli, nie wyróżniały się niczym nadzwyczajnym poza dwoma zbrojnymi wartownikami z Korpusu stojącymi po obu ich stronach. Jeden z nich otworzył drzwi, a zebrani w niewielkiej salce konferencyjnej wstali na widok Harrisa. Ten dał znak ochronie, by została na korytarzu, co nie spotkało się z jej aprobatą, ale zostało wykonane. Harris doskonale rozumiał, że ochroniarze nie lubili, gdy znikał im z oczu, obojętne gdzie i z kim, natomiast z własnego doświadczenia wiedział, że sekret znany więcej niż dwóm osobom z czasem przestawał być sekretem. Ów czas zależał od ilości osób, toteż w tym konkretnym przypadku postarał się maksymalnie ograniczyć liczbę znających go. Dlatego w salce znajdowały się jedynie trzy osoby — reszta członków gabinetu na pewno się wścieknie, kiedy sprawa wyjdzie na jaw, ale to również był w stanie przeżyć.

— Panie prezydencie — powitał go admirał Parnell.

— Witaj, Amos. — Harris uścisnął mu dłoń i skinął głową pozostałym. — Elaine… Ron… Miło was widzieć. Nie mam zbyt wiele czasu, bo oficjalnie jestem zupełnie gdzie indziej i muszę się tam niedługo pojawić, żeby nie zaczęto podejrzewać Bóg wie czego, toteż przejdźmy od razu do rzeczy.

— Naturalnie. — Admirał wskazał mu fotel i zajął swoje miejsce po drugiej stronie stołu konferencyjnego. — To może rzeczywiście krótko potrwać, bo jestem w stanie mówić jedynie o generaliach, panie prezydencie. Odległości wchodzące w grę są tak wielkie, że uniemożliwiają mi kierowanie konkretnymi operacjami, toteż dysponuję jedynie meldunkami o rozwoju sytuacji. Dlatego muszę przenieść się do systemu Barnett.

Harris przytaknął, doskonale wiedząc, w czym tkwi problem — planeta Haven znajdowała się prawie trzysta lat świetlnych od Manticore i ponad sto pięćdziesiąt od zachodniej granicy Republiki. Nawet kurier ryzykujący przelot w dolnej części pasma theta potrzebował szesnastu dni na przebycie drogi z Haven do bazy floty w systemie Barnett, ponieważ dzieliło je sto dwadzieścia siedem lat świetlnych.

— To sensowne posunięcie, Amos — zdecydował. — W takim razie przedstaw aktualny stan operacji.

— Naturalnie, panie prezydencie. — Parnell uaktywnił holomapę, która zawisła nad stołem.

Część gwiazd miała rozmaite barwy, ale uwagę przykuwała nieregularna półsfera czerwonych punkcików na granicy między Republiką a Sojuszem Manticore.

— Czerwonym kolorem zaznaczyliśmy miejsca przewidywanych prowokacji. — Parnell dotknął innego przycisku i część czerwonych punktów została otoczona zielonymi pierścieniami. — W tych systemach wstępne ataki zakończyły się sukcesem. Naturalnie w wielu przypadkach planowane są powtórki i pierwszy sukces nie gwarantuje, że dalej wszystko pójdzie po naszej myśli, ale jak dotąd operacja przebiega zgodnie z planem i nie ponieśliśmy żadnych poważniejszych strat. Wygląda na to, że czas i pieniądze zainwestowane w Argusa zaczynają procentować naprawdę dokładnymi informacjami. Należy oczywiście pamiętać, że w którejś fazie zaczniemy ponosić straty niezależnie od doskonałości informacji czy planowania. Jest to nieuniknione przy tej skali operacji.

— Rozumiem, Amos. — Harris przestał przyglądać się mapie i spojrzał na Bergrena. — Mamy już jakieś informacje, czy Manticore postępuje tak, jakbyśmy sobie tego życzyli, Ron?

— Konkretnych nie mamy. — Bergren pogładził wąsa. — Wywiad ma powolniejsze kanały łączności niż marynarka, a szpiegom trudniej jest uzyskać potrzebne informacje, niż admirałowi zrobić odprawę po akcji. Obawiam się, że słuszne było założenie, iż nie będziemy w stanie uzyskać z wyprzedzeniem jednoznacznego potwierdzenia. Natomiast wygląda na to, że media Królestwa Manticore wywąchały, że coś się święci. Nie wiedzą jeszcze co, a to wskazuje na nader szczelną blokadę informacyjną jak na ich tradycje wolności słowa. Biorąc pod uwagę to oraz inne posunięcia rządu Cromarty’ego, uważam, że można założyć, że tak się stało lub stanie w najbliższym czasie. Wiele zależy od tego, jaką strategię rekomendować będzie Admiralicja.

Sekretarz spraw zagranicznych spojrzał wymownie na Elaine Dumarest, która nieznacznie wzruszyła ramionami.

— Mogę jedynie powtórzyć analizę wywiadu, z którą zapoznaliśmy się już na początku operacji — powiedziała z rezygnacją. — Duże nadzieje daje zastąpienie Webstera przez Caparelliego na stanowisku Pierwszego Lorda Przestrzeni. Z jego akt wynika, że bardziej niż poprzednik przypomina słonia w składzie z porcelaną. Jest dobrym taktykiem, ale niezdolnym do zdania się na podkomendnych, i gorszym analitykiem niż Webster. Jest więc mniej skłonny do zasięgania opinii czy rady, a bardziej do podejmowania szybkich, rozstrzygających decyzji. A to z kolei wskazuje, że powinien być zwolennikiem rozwiązań, które, mam nadzieję, zostaną przez nich podjęte.

— Obawiam się, że to wszystko, co możemy w tej chwili powiedzieć, panie prezydencie — dodał Parnell. — Zarzuciliśmy przynętę, na którą powinien się złapać, ale nikt nie może zagwarantować, że tak właśnie się stanie. Gdyby decyzja zależała wyłącznie od niego, jestem pewien, że podjąłby taką, o jaką nam chodzi, ale nikt na takim stanowisku nie działa w próżni. I zawsze istnieje możliwość, że ktoś — na przykład admirał Givens, która jak wynika ze wszystkich raportów, jest naprawdę dobra w tym, co robi — zdoła przekonać go do swojego zdania. Tym niemniej niezależnie od tego, kto będzie podejmował decyzje, muszą zapaść przynajmniej niektóre z tych, na których nam zależy.

— Obawiałem się, że dominujący będzie tryb warunkowy — uśmiechnął się smętnie Harris. — Tego właśnie najbardziej nienawidzę w swojej pracy. Byłoby znacznie prościej, gdyby inni byli mili i robili to, czego się człowiek po nich spodziewa. Najlepiej przez cały czas.

Pozostali skwitowali to stwierdzenie uprzejmymi uśmiechami, a Harris spojrzał na chronometr i dodał:

— Amos, wierzymy, że dopilnujesz przeprowadzenia ostatniej fazy już z bazy Barnett. Ostrzeż nas najwcześniej, jak zdołasz, że się zaczęło, żebyśmy zdążyli tu wszystko przygotować. Zdaję sobie jednak sprawę, że prawdopodobnie nie będziesz miał czasu na uzgodnienia i dlatego z góry daję ci zgodę na rozpoczęcie ostatniej fazy wówczas, kiedy uznasz, że sytuacja do tego dojrzała. I nie zawiedź nas.

— Zrobię wszystko, co tylko będę mógł, panie prezydencie — obiecał Parnell.

— Wiem o tym. — Harris ponownie spojrzał na Bergrena. — Sprawdź wszystko u siebie, Ron, bo kiedy zacznie się strzelanina, nasze stosunki z neutralnymi mocarstwami, zwłaszcza z Ligą Solarną, mogą okazać się krytyczne. Nie możemy się zdradzić przed czasem, ale chcę, byś przygotował odpowiednie materiały, tak by nasi ambasadorzy mogli przedstawić naszą wersję mediom, zanim na miejsce dotrą ci cholerni „niezależni” korespondenci. W przyszłym tygodniu wprowadzę w sprawę Jessupa, żeby jego ludzie przygotowali wstępne materiały informacyjne dla ambasad.

Bergren skinął głową, Harris zaś zwrócił się do Elaine.

— Ostatnio wspominałaś, że nie wiesz, czy polecisz z Amosem do systemu Barnett. Zdecydowałaś już, co zrobisz, Elaine?

— Zdecydowałam. Chciałabym polecieć, ale w gruncie rzeczy Amosowi nie jest potrzebne, żebym cały czas zaglądała mu przez ramię: takie siedzenie na karku głównodowodzącemu może wpłynąć tylko negatywnie, nie pozytywnie na jego skuteczność. Poza tym, jeśli oboje znikniemy, ktoś może to zauważyć i zacząć się zastanawiać. W tej sytuacji lepiej będzie, jeśli tu zostanę.

— Też mi się tak wydaje — zgodził się Harris. — I nie ukrywam, że przydasz się na miejscu: siądź z Jessupem i Ronem i pomóż im opracować plan kampanii w mediach. Chcę, aby przed rozpoczęciem działań wiedzieli o wszystkim jedynie członkowie rządu, więc potem zostanie niewiele czasu i im dokładniejsze wytyczne i oficjalne dane dostaną dziennikarze, kiedy zagonimy ich do roboty, tym lepiej.

— Oczywiście.

— W takim razie to wszystko. A raczej prawie wszystko, bo został jeszcze pewien drobiazg, Amos.

— Jaki drobiazg, panie prezydencie? — zdziwił się szczerze Parnell.

— Rob Pierre — prychnął Harris.

— Co z nim? — Parnell nawet nie próbował ukryć niechęci. — Stało mu się może coś przykrego?

— Niestety nie. — Harris roześmiał się prawie naturalnie. — Takich jak on najlepiej charakteryzuje określenie „upierdliwy”. Ma jednak zbyt duże wpływy w Kworum, bym mógł go ignorować, o czym on niestety doskonale wie. Chodzi o to, że zaczął mi zawracać głowę kilkoma listami do syna, które zostały mu zwrócone przez biuro profosa floty bez dostarczenia do adresata.

Parnell i Dumarest odruchowo wymienili spojrzenia — w Ludowej Republice nawet prominenci czasami znikali bez śladu toteż nic dziwnego, że rodziny zaczynały się martwić, jeśli w cokolwiek wtrącała się jakakolwiek służba bezpieczeństwa. A „biuro profosa” było eufemistyczną nazwą służby bezpieczeństwa Ludowej Marynarki — co prawda o lepszej reputacji niż większość takich służb, a zgoła nieporównywalnej z reputacją Policji Higieny Psychicznej, ale bezpieka to zawsze bezpieka. W dodatku, czego by nie powiedzieć o Robie Pierre, jego miłość do jedynego syna była tak znana, jak i autentyczna. Co w niczym nie zmieniało faktu, że Edward Pierre był oficerem marynarki i przynajmniej w teorii odnosiły się do niego takie same przepisy jak do wszystkich innych oficerów.

— Nie wiedziałem o tym, panie prezydencie — przyznał Parnell. — Eskadra admirała Pierre bierze udział w operacji od początku, stąd zakaz kontaktowania się z kimkolwiek. To standardowa procedura bezpieczeństwa stosowana wobec wszystkich uczestników tajnych akcji.

— Nie sądzę, by dało się w tej sprawie zrobić wyjątek? — Z tonu jasno wynikało, że Harris nie zamierza naciskać, toteż Parnell z ulgą pokręcił przecząco głową.

— Wolałbym tego nie robić, jeśli nie będę zmuszony, panie prezydencie. Po pierwsze dlatego, że utrzymanie operacji w tajemnicy jest tym razem naprawdę ważne. Po drugie dlatego, że w korpusie oficerskim już nie mogą na niego patrzeć z powodu nadużywania przez jego ojca wpływów, by jak najszybciej pchać go do góry. W tym przypadku Rob Pierre wykazuje rzadko spotykaną głupotę; choć go nie lubię, muszę przyznać, że jego syn jest naprawdę kompetentnym oficerem. Gdyby nie to, że bywa arogancki i impulsywny, co jak sądzę, jest efektem starań ojca, byłby wzorowym oficerem i awansowałby może wolniej, ale bez tego całego zamieszania. Jeśli zrobię dla niego kolejny wyjątek, niechęć korpusu oficerskiego zamieni się w otwartą wrogość, a wtedy za skutki nikt nie zaręczy… wypadki zdarzają się także admirałom…

Harris przytaknął bez słowa. Nie był zaskoczony. Legislatorzy mieli wiele czasu, by nauczyć się, jak wpływać na kariery swoich dzieci, tak by nie rzucało się to nachalnie w oczy i nie przeszkadzało innym za bardzo. Zazdrośnie jednak strzegli tej prerogatywy. Sam zbyt wiele zawdzięczał temu systemowi, by przeciw niemu protestować, ale przyznawał Amosowi rację — Pierre, jak każdy gołodupiec, który dorwał się do koryta, chciał za dużo i za szybko, toteż awanse jedynaka były równie błyskawiczne, co nienaturalne. Poza tym Pierre był upierdliwy, a na dodatek ostatnio agenci Palmer-Levy donosili o jego coraz częstszych kontaktach z przywództwem Unii, a raczej legalnie działającej partii, ale i tak wszyscy wiedzieli, o co chodzi. Ogólnie rzecz biorąc, Harris raczej cieszył się na myśl, że będzie musiał poinformować go z zawodowo zasmuconą miną, że „względy bezpieczeństwa operacji” uniemożliwiają spełnienie jego prośby.

— Dobra, powiem mu, żeby się wypchał. — Harris wstał i ponownie uścisnął dłoń Parnella. — Tym razem to rzeczywiście wszystko. Powodzenia, Amos. Wiem, że to wyświechtana formułka, ale liczymy na ciebie.

— Tak jest, panie prezydencie. Dziękuję za życzenia i zaufanie.

Prezydent Harris pożegnał sekretarzy i wyszedł do swej czekającej na korytarzu ochrony.

ROZDZIAŁ XIV

Kapitan Brentworth sprawdził wiadomości, nie opuszczając kapitańskiego fotela. Na mostku Jasona Alvareza panowały cisza i spokój, ale wyczuwało się także napięcie niczym u gotowego do skoku bagiennego rysia. Zastanawiał się, jak długo jeszcze będą musieli czekać. Napisał stosowny meldunek na podanej elektrokarcie, przyłożył kciuk, gdzie należało, i oddał ją dyżurnemu technikowi łączności. A potem odruchowo spojrzał na ekran taktyczny fotela.

Dosłownie wszystkie zdolne do walki okręty Floty Graysona tworzyły wielką sferę o promieniu czternastu minut świetlnych od Yeltsina. Nie była to może flota imponująca, ale i tak nieporównywalnie liczniejsza i potężniejsza niż rok temu. Ich sensory, wykonane w systemie Manticore, obejmowały sferę o średnicy ponad stu piętnastu minut świetlnych, ale nie było to ważne, ponieważ ich obecność i rozlokowanie stanowiły wyłącznie wybieg.

Otóż wywiad Królewskiej Marynarki był pewien, że nikt w Ludowej Republice nie zorientował się, iż Manticore w końcu dysponuje sondami zwiadowczymi mogącymi przesyłać informacje z prędkością większą od prędkości światła. Używały do tego celu specjalnie generowanych impulsów grawitacyjnych i miały zasięg ograniczony do niecałych dwunastu godzin świetlnych, ale były w pełni sprawne i było ich dużo. Marynarka graysońska wiedziała o ich istnieniu jedynie dlatego, że stanowiły przysłowiowego asa w rękawie lady Harrington. Dzięki nim zdołała obronić Grayson przed zniszczeniem. Tak zresztą jej dowództwo, jak i Admiralicja RMN zrobiły, co tylko się dało, by ukryć ich istnienie przed wywiadem Ludowej Republiki Haven. Z tego też wynikało obecne rozlokowanie okrętów graysońskich.

Przy takim przestrzennym rozciągnięciu się było fizyczną niemożliwością, by przybywających do systemu przeciwników mogły przechwycić więcej niż jeden lub dwa okręty, ale dzięki temu zasięg ich sensorów tworzył olbrzymią sferę. To, że na granicy układu Yeltsin rozmieszczono prawdziwy system wczesnego ostrzegania, czyli platformy sensoryczne z generatorami fal grawitacyjnych, pozostawało tajemnicą, a te sensory były w stanie wykryć każdy nadlatujący w normalnej przestrzeni okręt w sferze o średnicy ponad trzydziestu godzin świetlnych i natychmiast poinformować o tym centrum dowodzenia. Dysponując tymi danymi, admirałowie Matthews (dowodzący jednostkami graysońskimi) i D’Orville (dowódca zespołu wydzielonego Royal Manticoran Navy) byli w stanie w odpowiednim czasie tak przesunąć swe główne siły, by spotkać napastników w wybranym przez siebie momencie i miejscu.

Natomiast każdy kapitan Ludowej Marynarki, który pojawi się w systemie Yeltsin, zobaczy najpierw sferę graysońską, a dopiero znacznie później okręty liniowe Królewskiej Marynarki. Może dojść tylko do jednego wniosku — graysońskie okręty wykryły jego obecność i zaalarmowały sojuszników, a to, że czystym przypadkiem jedna czy dwie eskadry liniowe RMN znajdowały się w dogodnym do przechwycenia go miejscu, to już jego pech. Wiadomo było, że obie floty regularnie przeprowadzają ćwiczenia w różnych rejonach systemu, toteż taki przypadek był jak najbardziej prawdopodobny.

Naturalnie istniała możliwość, że napastnicy zrezygnują z ataku, gdy tylko zauważą okręty liniowe, i że nastąpi to w takiej odległości od słońca systemu, że zdołają natychmiast wejść w nadprzestrzeń. Musieliby jednak lecieć z szybkością mniejszą niż zero koma trzy prędkości światła, by tego dokonać. Jeśli prędkość będzie większa, nie pozostanie im nic innego jak zwolnić, a wtedy nie zdążą wejść w nadprzestrzeń, nim znajdą się w zasięgu ognia obrońców. A wtedy będą mieli prawdziwego pecha…

Brentworth uśmiechnął się mściwie — niewielu kapitanów wiedziałoby tyle co on, bo też niewielu posiadało takie jak on koneksje. A czystą satysfakcję sprawiała mu świadomość, że przygotowano tak silną grupę uderzeniową, by napastnicy nie mieli innego wyjścia, jak salwować się ucieczką. Wiedział także, że Matthews i D’Orville mieli zamiar przy pierwszej okazji doszczętnie zniszczyć intruzów. Właśnie dlatego, mając świeżo w pamięci zagładę konwoju MG-19, kapitan Mark Brentworth prosił co noc Boga, by sprawił, że te zdradzieckie skurwysyny nadlecą zbyt szybko, aby uciec w nadprzestrzeń, zanim znajdą się w zasięgu ognia superdreadnaughtów.

— …alarm bojowy! Wszyscy na stanowiska! To nie są ćwiczenia! Powtarzam: to nie są ćwiczenia! Alarm bojowy!

Donośny dźwięk klaksonów alarmowych wypełnił wnętrze HMS Star Knight, którego pokłady zaroiły się od spieszących na stanowiska członków załogi. Kapitan Seamus O’Donnell uskoczył z drogi torpedystce biegnącej ku rurze ślizgowej i wskoczył do windy, ledwie otwarły się jej drzwi.

Nadal uszczelniał kombinezon, wysiadając na mostku i widząc, jak jego zastępca z ulgą wstaje z kapitańskiego fotela. Siadł w nim natychmiast, nałożył hełm, sprawdzając szczelność odruchowo, bo umysł już miał pochłonięty informacjami wyświetlanymi na ekranach fotela. A potem zacisnął wargi, klnąc w duchu, na czym świat stoi.

Star Knight zapoczątkował najnowszą odmianę ciężkich krążowników, jakimi dysponowała Royal Manticoran Navy — miał trzysta tysięcy ton i nic mniejszego niż krążownik liniowy nie było w stanie go pokonać. W odpowiednich warunkach mógł nawet mieć szansę na zwycięstwo z krążownikiem liniowym. W końcu udowodniono, że to możliwe. Raz.

Natomiast w żaden sposób nie był w stanie sprostać temu, co się właśnie do niego zbliżało.

— Zidentyfikowaliśmy je? — spytał O’Donnell, spoglądając wymownie na oficera taktycznego.

— Nie do końca, sir, ale to na pewno okręty Ludowej Marynarki.

— Odpowiedzieli na nasze wezwanie?

— Nie, sir — zameldował oficer łącznościowy.

O’Donnell zmełł w ustach kolejne przekleństwo. Odkąd zakończono budowę bazy floty w układzie Talbot, system Poicters trudno było uznać za kluczowy czy nawet ważny z militarnego punktu widzenia. RMN pozostawiała w nim swoje okręty głównie dlatego, by chronić jego mieszkańców w liczbie około miliarda. Dlatego eskadra, w skład której wchodził HMS Star Knight, przebywała tu od dłuższego czasu — niestety żadnego innego okrętu nie było w tej chwili w pobliżu.

— Mamy pewną identyfikację, sir — zameldował oficer taktyczny. — To jednostki klasy Sultan.

— Cholera! — mruknął z uczuciem O’Donnell. — Jaki mają kurs?

— Prawie dokładnie przechwytujący nas, sir. 173 na 018, przyspieszenie czterysta siedemdziesiąt g, a prędkość zero koma czterdzieści trzy prędkości światła. Odległość jedna minuta trzydzieści osiem sekund świetlnych. Zaledwie dwie minuty temu wyszli z nadświetlnej, więc nie otrzymaliśmy żadnego ostrzeżenia, że się zbliżają.

O’Donnell przytaknął, klnąc pecha, który sprawił, że jego okręt znalazł się akurat w tym czasie w tak niewłaściwym miejscu. Chyba że to nie była złośliwość losu… Eskadra od miesięcy nie zmieniała rutynowych patroli. Czyżby Ludowa Marynarka zdołała się o tym dowiedzieć? Jeśli tak, to sytuacja była beznadziejna, bo jej okręty przybyły tu po to, by go zniszczyć, a nie istniała żadna szansa, by Star Knight zdołał ocaleć w starciu z czterema krążownikami liniowymi.

Sprawdził na swoim ekranie taktycznym istniejące możliwości, szukając drogi odwrotu. Leciał prawie prosto ku przeciwnikowi z prędkością trzydziestu trzech tysięcy kilometrów, a ponieważ maksymalny zasięg rakiet wynosił w tych warunkach dziewiętnaście milionów kilometrów oznaczało to, że znajdzie się tam za dwie i pół minuty, jeśli czegoś nie wymyśli. Komputer manewrowy potwierdzał jednak najgorsze podejrzenia — nic sensownego nie mógł zrobić. Dysponował przewagą przyspieszenia nieco większą niż pięćdziesiąt g i nawet gdyby natychmiast zmienił kurs o sto osiemdziesiąt stopni, i tak za trzynaście minut minie aktualną pozycję przeciwnika nawet przy maksymalnym wytraceniu szybkości. Jeśli okręty Haven przybyły tu, by go zaatakować, rozstrzelają go na długo wcześniej, niż sam zdoła znaleźć się w zasięgu skutecznego ognia.

— Ster, kurs 090 na 090, obrót ekranem do przeciwnika i maksymalne przyspieszenie — rozkazał.

— Aye, aye, sir… Jest 090 na 090, przyspieszenie pięćset dwadzieścia trzy g, sir!

O’Donnell w pełnej napięcia ciszy czekał, jaka będzie reakcja intruzów, gdy Star Knight zaprezentuje im nieprzenikliwy ekran denny, kładąc się równocześnie w ostry skręt w dół i na prawą burtę. Oczywistym było, że próbuje uniknąć walki i że mu się uda… o ile okręty przeciwnika nie rozdzielą się i nie rozpoczną pościgu.

— Oficer łącznościowy, proszę nadać meldunek do komodora Weavera — polecił, nie spuszczając wzroku z ekranu. — Proszę poinformować go, że bez wątpliwości zidentyfikowaliśmy naruszające przestrzeń powietrzną układu Poicters cztery krążowniki liniowe klasy Sultan należące do Ludowej Marynarki. Proszę dołączyć naszą pozycję, analizy taktyczne i nasz obecny kurs oraz poprosić o pomoc i przekazać, że próbujemy uniknąć walki.

— Aye, aye, sir.

O’Donell nadal nie odrywał wzroku od ekranu.

— Cholera! — westchnął z uczuciem, widząc, jak świetlne punkty zmieniają położenie, i to nie tylko względem pozycji jego okrętu, ale i względem siebie. Zmieniali kurs, chcąc go przechwycić, i rozdzielali się, by zrobić to z wielu kierunków, tak by nie zdołał w żaden sposób osłonić się ekranami przed wszystkimi.

— Proszę dodać do meldunku, że nie spodziewam się, byśmy zdołali uniknąć walki. I proszę poinformować komodora Weavera, że zrobimy, co do nas należy.

Kontradmirał Edward Pierre siedział rozparty wygodnie w fotelu kapitańskim, czekając, aż jego cztery okręty dotrą do granicy wyjścia z nadprzestrzeni systemu Talbot. Przez lata nasłuchał się, jak dobra jest Królewska Marynarka: jaką ma tradycję zwycięstw, jak doskonale wyszkolone są załogi, jak wspaniała taktyka, jak przewidujący jej analitycy i planiści. I zawsze go to „niepomiernie irytowało”, jak mówiono we flocie, albo — zwyczajnie — „strasznie wkurzało”. Skoro byli tacy dobrzy, jakim cudem to Ludowa Republika połykała wszystko, co było tego warte, w tym rejonie galaktyki, a nie Gwiezdne Królestwo Manticore? Jeśli rzeczywiście RMN miała taką przewagę, dlaczego bała się konfrontacji i unikała walki?

Pierre nie był podobny do innych oficerów flagowych Ludowej Marynarki, czego równocześnie żałował i z czego był niezwykle dumny. Wiedział, że błyskawiczną karierę zawdzięcza ojcu, ale Rob zaszczepił mu coś, co wyniósł z własnej młodości, gdy bez niczyjej protekcji wywalczył sobie drogę z dna na szczyt, a mianowicie pogardę dla rządu Republiki. W połączeniu z dobrodziejstwami pozycji ojca spowodowało to, iż admirał Pierre należał do frakcji skupiającej oficerów pragnących jak najszybszej wojny z Królestwem Manticore.

W Ludowej Marynarce istniała niewidzialna ściana — nikt, kto nie pochodził z rodu legislatorów, nie mógł awansować wyżej kontradmirała. Już choćby z tego powodu Pierre nienawidził wszystkich swoich zwierzchników. Powodów zresztą było więcej — admirałowie zabezpieczeni przed konkurencją murem przywilejów, stawali się leniwi i tchórzliwi. Było im zbyt dobrze, by chcieli cokolwiek zmieniać, bo oznaczało to ryzyko utraty władzy i bogactw. Nie chcieli żadnych konfrontacji, jeśli przeciwnikiem miało być takie nic jak jeden system planetarny noszący nadętą nazwę.

Sprawdził czas i uśmiechnął się ze złośliwą satysfakcją — nadal utrzymywali się w założonym czasie, co oznaczało, że osławioną Królewską Marynarkę czeka niedługo przykra niespodzianka. Oficerowie przereklamowanej RMN byli, jak wykazała praktyka, równie głupi, jak pijany w dym Prol w dniu wypłaty Stypendium. Pierre nie znał szczegółów — był zbyt niski stopniem — ale orientował się w najważniejszym: od ponad dwóch lat Ludowa Marynarka wysyłała okręty zwiadowcze do zajętych przez Manticore przygranicznych systemów, a ci idioci o niczym nie mieli pojęcia. Jednostki nabierały odpowiedniej prędkości poza granicami umożliwiającymi ich wykrycie, wyłączały napęd i przelatywały przez obrzeża systemów lotem balistycznym, rejestrując wszystko jedynie pasywnymi sensorami. Była to żmudna i długotrwała praca, ale dzięki niej znali rozkład patroli aż do najdrobniejszych szczegółów oraz siłę przydzielonych do poszczególnych systemów kontyngentów Royal Manticoran Navy do niszczyciela włącznie. Te cymbały od miesięcy utrzymywały ten sam rozkład patroli, tak co do siły, jak czasu i trasy — aż się prosili o taki atak, jaki właśnie miał zamiar przeprowadzić. I byli wobec niego całkowicie bezbronni. A właściwie wobec nich, bowiem komodor Yuranovich wraz z pozostałą połową eskadry powinien właśnie rozstrzeliwać ciężki krążownik klasy Star Knight.

Pierre miał zamiar zrobić coś podobnego za mniej niż sto pięćdziesiąt minut.

Komandor Gregory, dowódca lekkiego krążownika HMS Athena, stał nad oficerem taktycznym i spoglądał mu przez ramię, śledząc dane wyświetlające się na ekranie taktycznym. Po chwili potrząsnął głową i przeniósł wzrok na ekran wizualny, na którym wyraźnie było już widać doganiający ich od rufy dreadnaugth Bellerophon. Niedługo olbrzym ich minie, zdążając ku granicy wejścia w nadprzestrzeń, a Athena poleci dalej, kontynuując nudny, rutynowy patrol.

Bellerophon wracał do Home Fleet w ramach rotacji okrętów, o czym Gregory wiedział, nie wiedział natomiast, że miało to nastąpić akurat teraz. A widok był rzeczywiście imponujący i stanowił miłe urozmaicenie nudnego patrolu. Okręt liniowy miał sześć i pół miliona ton i im bliżej dolatywał, tym mniejszy zdawał się przy nim lekki krążownik, mimo iż Bellerophon mijał go o dobre pięć tysięcy kilometrów z lewej burty. Co prawda, z tej odległości nawet dreadnaugth obserwowany gołym okiem był jedynie punktem odbijającym światło, ale ekran wizualny ukazywał go wyraźnie, w pełnym majestacie i aż do najdrobniejszych szczegółów. Gregory, obserwując mijającego jego okręt olbrzyma, ponownie potrząsnął głową z niedowierzaniem — różnica mas wynosiła sześćdziesiąt do jednego, a salw burtowych obu okrętów po prostu nie sposób było porównać. Co prawda nie zamieniłby swego zwinnego okrętu na tuzin ociężałych dreadnaughtów, ale zawsze było przyjemnie popatrzeć na taką siłę ognia, mając świadomość, że są po tej samej stronie.

Bellerophon minął Athenę z przewagą prędkości wynoszącą dwanaście tysięcy kilometrów na sekundę i Gregory z uśmiechem polecił oficerowi taktycznemu błysnąć światłami pozycyjnymi krążownika. Okręty nieczęsto miały okazję do wymiany wizualnych salutów w przestrzeni. Bellerophon odpowiedział tym samym i przyspieszył do trzystu pięćdziesięciu g. Gregory zaś westchnął i ocenił: — Istotnie było to ciekawe. Szkoda, że była to także jedyna interesująca rzecz, jaka nam się dzisiaj przydarzy.

— Wyjście z nadprzestrzeni za trzydzieści sekund, sir!

— Dziękuję. — Pierre skinął głową i nacisnął przycisk klaksonu alarmowego.

Na pokładach krążownika liniowego Selim rozbrzmiał sygnał uprzedzający załogę o konieczności zajęcia miejsca, co było standardową procedurą przy wychodzeniu z nadprzestrzeni.

— Wyjście z nadprzestrzeni! Mam odczyt niezidentyfikowanego wyjścia z nadprzestrzeni, sir! — zameldował nagle oficer taktyczny Atheny, nie ukrywając zdumienia.

— Gdzie? — zapytał ostro komandor Gregory.

— Namiar 005 na 001, odległość sto osiemdziesiąt milionów kilometrów. Skipper, to prawie dokładnie tam, gdzie jest Bellerophon.

— Kontakt! Nieprzyjacielski okręt w namiarze 053 na 006, odległość pięćset siedemdziesiąt cztery tysiące kilometrów!

Pierre podskoczył, słysząc niespodziewany meldunek oficera operacyjnego. Nieprzyjaciel powinien znajdować się o jedenaście minut świetlnych od nich, więc o czym mówiła ta kobieta?!

— Kontakt potwierdzony! — zameldował oficer taktyczny Selima i dodał zdławionym głosem. — O Boże, to dreadnaugth!

Niedowierzanie sparaliżowało Pierre’a. To było niemożliwe! Tu nie miało prawa być żadnego dreadnaughta! Ale był — jednoznacznie potwierdzał to ekran taktyczny.

— Wracamy w nadprzestrzeń! — rozkazał, odzyskując głos. — Natychmiast!

— Nie możemy przez najbliższe osiem minut, sir — wykrztusił blady jak trup kapitan krążownika. — Generatory eksplodują z przeciążenia!

Pierre wpatrzył się w niego, czując w głowie zamęt, i zdawało mu się, że cała wieczność minęła, nim dotarł do niego sens tego, co właśnie usłyszał. Przez ten czas jego okręty zbliżały się do przeciwnika z prędkością czterdziestu tysięcy kilometrów na sekundę. Zdusił ogarniającą go panikę i zajął się analizą sytuacji. Była prosta — jeśli dyżurna wachta dreadnaughta nie było równie zaskoczona jak jego własna, wszyscy byli już martwi. Miał przeciwnika bez osłon burtowych prosto przed dziobem, jeśli zdąży zrobić skręt i odpalić pełne salwy burtowe, a tamci będą zbyt zaskoczeni, by odpowiedzieć ogniem, miał cień szansy… A muszą być zaskoczeni, bo w żaden sposób nie mogli spodziewać się tutaj jego okrętów. Jeżeli…

— Zwrot na lewą burtę! — warknął. — Wszystkie stanowiska ognia jak tylko cel znajdzie się w namiarze!

— Jezu, to krążowniki liniowe Ludowej Marynarki! — wyszeptał młodszy oficer taktyczny HMS Bellerophon.

Regulamin co prawda nie przewidywał takich meldunków, ale komandor porucznik Avshari jakoś nie czuł potrzeby krytyki. W końcu regulamin nie przewidywał także równie zwariowanej sytuacji jak ta. Obserwując, jak kontrolki stanu gotowości bojowej kolejno zmieniają barwę na zieloną, najbardziej ze wszystkiego pragnął, by kapitan wreszcie się zjawił. Albo pierwszy oficer. Albo ktokolwiek starszy stopniem, kto wiedziałby, co robić, bo on nie miał bladego pojęcia. To miał być spacerowy przelot — doskonała okazja, by młodsi stopniem lub stażem nabrali doświadczenia na wachcie. A on był oficerem łączności i to z takimi ocenami z taktyki, że uznano je w akademii za antyrekord! Skąd miał do cholery wiedzieć, co powinien teraz zrobić?!

— Generatory osłon burtowych aktywne! Prawoburtowa bateria wyłączona przez komputer, sir! — zameldowała oficer taktyczny w stopniu porucznika.

Avshari odetchnął z ulgą — skoro komputerowe sterowanie wyłączyło prawoburtowe baterie, wiedział przynajmniej, w którą stronę ma zrobić skręt.

— Sternik, ostry zwrot na prawą burtę!

— Aye, aye, sir… Jest ostry zwrot na prawą burtę. Okręt zaczął skręcać, gdy rozbrzmiał alarm zbliżeniowy.

— Strzelają do nas! — zameldowała porucznik Wolversham.

Kurtyna ognia z dział laserowych i graserów trafiła w osłonę burtową, którą dreadnaugth był już zwrócony do przeciwnika. Większość strzałów została przez nią wchłonięta lub odbita, ale gdy piąte trafienie naruszyło potężny pancerz okrętu, na tablicy kontrolnej zapaliło się kilka czerwonych punktów i rozbrzmiał alarm uszkodzeniowy. Tym razem komandor porucznik Avshari doskonale wiedział, co powinien zrobić.

— Porucznik Wolversham, może pani odpowiedzieć ogniem! — warknął, cytując dosłownie regulaminowy rozkaz.

Porucznik Wolversham nacisnęła płaski, czerwony przycisk na konsoli ogniowej.

Admirał Pierre jęknął, widząc, jak błyskawicznie dreadnaugth wykonał zwrot, ustawiając się burtą ku nim, i jego osłona burtowa zneutralizowała ostrzał jego okrętów. Nigdy nie widział, by jednostka tej wielkości manewrowała tak sprawnie i szybko. Ledwie dziesięć sekund zajęło załodze uaktywnienie osłon i wykonanie zwrotu — jego kapitan musiał mieć instynkt i refleks godne najwyższego podziwu.

Na ekranie taktycznym dostrzegł sygnaturę napędu celu, który przybył zniszczyć — o miliony kilometrów z boku — i zrozumiał, co się stało. Informacje, którymi dysponował, były doskonałe, miał po prostu zwykłego pecha — trafił na odlot z systemu, którego nie dało się przewidzieć, bo nie był rutynowy. Głupi tranzyt, który musiał mieć miejsce właśnie tu i właśnie teraz. I nie było żadnego sposobu, by uniknąć konsekwencji tego zbiegu okoliczności.

— Rozkaz do wszystkich: obrót na burtę! — warknął, mając pełną świadomość, że jest to daremny trud: znajdowali się tak blisko przeciwnika, że nawet jeśli zdążą ustawić się ekranami, nim dotrze do nich salwa z broni energetycznej, to w ślad za nią runie lawina rakiet, których nie zdołają uniknąć, odwlecze więc to jedynie nieuniknione…

A potem zrozumiał, że nie zdążą osiągnąć nawet tego.

Salwa burtowa HMS Bellerophon miała dość energii, by zniszczyć niewielki księżyc, toteż w ćwierć sekundy po tym, jak wiązki spolaryzowanego światła przemknęły przez otwarte na ten moment ambrazury w lewoburtowej osłonie, Sto Czterdziesty Pierwszy dywizjon krążowników liniowych Ludowej Marynarki Republiki Haven przestał istnieć.

ROZDZIAŁ XV

Honor uśmiechnęła się sennie, słuchając spokojnego, równego oddechu dobiegającego z ciemności za jej plecami. Delikatnie, prawie wstydliwie pogłaskała obejmujące ją przedramię i uśmiechnęła się rozbawiona własnym zaskoczeniem. Z mroku dobiegł ją cichy dźwięk i odruchowo rozejrzała się, szukając jego źródła. Drzwi sypialni zostały uchylone, gdy spała — przez wąską szczelinę wpadało światło ledwie rozpraszające panującą wewnątrz ciemność, ale para błyszczących zielonych oczu byłaby widoczna nawet w kompletnym mroku. Nimitz siedział na nocnym stoliku i emanował łagodną, za to całkowitą aprobatą.

Ponownie pogładziła leżącą dłoń, przypominając sobie niedawną radość i zapiekły ból starych wspomnień, na których przywołanie pozwoliła sobie po raz pierwszy od lat. Teraz mogła stawić czoło wspomnieniom, które od dawna tłumiła…

Dziewczynie, która miała świadomość, że jest brzydka, niełatwo było być córką Alison Harrington. Kochała matkę i wiedziała, że ona także ją kocha: pomimo kariery równie absorbującej i pochłaniającej czas co kariera zawodowego oficera marynarki, Alison nigdy nie była „zbyt zajęta” czy „zbyt zmęczona”. Zawsze miała dla niej czas, ciepło i zrozumienie. Ale była też drobna i śliczna, podczas gdy Honor — duża i brzydka. Miała słuszny wzrost, to nie ulegało wątpliwości, natomiast jej brzydota… Była o niej przekonana, odkąd sięgała pamięcią, ale nie wiedziała, skąd wzięła się w niej ta pewność. Miała świadomość, że nigdy nie dorówna matce urodą, i nienawidziła tej części siebie, która nie potrafiła do końca wybaczyć rodzicielce, że swoją urodą podkreśla jedynie jej brak u córki. No, a potem był Pavel Young.

Uśmiech zniknął zastąpiony odruchowym grymasem. Pavel Young naprawdę zrobił, co mógł, by zniszczyć resztki iluzji, jakie żywiła odnośnie do własnej atrakcyjności, i przekształcić marzenia, że może coś zmieni się na lepsze, w coś obrzydliwego i paskudnego. Ale wiedziała przynajmniej, że jest jej wrogiem, i zdawała sobie sprawę, że próba gwałtu wynikała z nienawiści oraz urażonej dumy i że nie było w tym jej winy. Fakt, czuła się później brudna i gorsza, ale po paru miesiącach to uczucie zaczęło ustępować. Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdyby nie przewrotność skurwysyna, o której nie miała zielonego pojęcia. Young nie zdołał jej zniszczyć, więc pozostawił to „przyjacielowi”.

Doskonale pamiętała, jaką przykrość i wstyd czuła tego popołudnia, gdy z radosnym uśmiechem weszła bez pukania do pokoju Cala Panokulousa i usłyszała, jak ironicznie opowiada ich wspólnemu koledze o jej „niezgrabności”. Był to najgłębiej ukryty sekret jej często niezbyt szczęśliwego dorastania, tym gorszy, że nie uwierzyła wtedy Nimitzowi… Jeden jedyny raz zignorowała jego ostrzeżenia, nie rozumiejąc, dlaczego od początku tak nie lubił tego chłopaka. I przekonała się, jak dotkliwie jedna ludzka istota jest w stanie zranić drugą.

A nawet po tych wszystkich latach nie przyznała się sama przed sobą, jak głęboki był to ból. Nie chodziło tylko o zdradę, gorsze było całkowite pozbawienie złudzeń nastolatki, która omal nie została zgwałcona, która wiedziała, że jest brzydka, i tak desperacko potrzebowała kogoś, kto by udowodnił, że nie aż tak… Tamtego popołudnia przysięgła sobie, że to się już nigdy nie powtórzy, jak również to, że nigdy mu nie powie, że go podsłuchała. Uciekła wtedy z jego pokoju, zdając sobie sprawę, że gdyby tego nie zrobiła, albo zacząłby kłamać i wypierać się, albo przyznałby się i wyśmiał ją. A w każdym przypadku zabiłaby go gołymi rękoma.

Patrząc z perspektywy czasu, być może powinna być mu wdzięczna za ostrzeżenie, co może ją spotkać w przyszłości. Cal uświadomił jej, że kogoś tak brzydkiego i niezdarnego w łóżku jak ona mężczyzna może potraktować wyłącznie jak jednorazową przygodę. I dlatego wykluczyła ze swego życia możliwość próbowania odmienienia tego stanu rzeczy.

Dłoń spoczywająca na jej barku była ciepła i delikatna, napełniając ją ciepłem na podobieństwo jakiegoś barbarzyńskiego amuletu. Zawsze wiedziała, że większość mężczyzn jest uczciwa — nikt zaadoptowany przez treecata nie mógł wątpić w prawdziwość jego reakcji na innych, a te były najczęściej pozytywne. Mimo to raz zbudowany mur pozostał na miejscu — ukryła za nim nie tylko siebie, ale też powód, dla którego tak postąpiła, i była w tym konsekwentna nawet w stosunku do najlepszych spośród nich. Miała wielu przyjaciół — takich, za których warto było zginąć, albo z którymi warto było żyć, ale nigdy nie miała kochanka. Od tego ryzyka odcięła się tak dokładnie, że w sumie była zadowolona i od dawna nie zdawała sobie nawet sprawy, że to zrobiła. Nikt (a zwłaszcza ona sama) nie mógł wiedzieć, że w zdeterminowanym zawodowym oficerze marynarki nadal tkwi zawstydzona nastolatka, bo była zbyt dumna i wszechświat za bardzo ją przerażał, by odważyła się na konfrontację z nim.

I żyła tak długie lata, chłodna i opanowana, z lekkim rozbawieniem obserwując, ile problemów sprawiają innym sprawy sercowe. Wiedziała, że matka się tym martwi, ale Alison była ostatnią osobą, z którą rozmawiałaby na temat tego, co stało się na Saganami i spowodowało to wszystko. A nie wiedząc o tym i nie mając świadomości różnicy kulturowej między mieszkańcem Sphinxa a mieszkanką Beowulfa, matka nie była w stanie samodzielnie dojść prawdy. Honor była wdzięczna losowi za Nimitza. Pogodziła się z tym, że nie będzie miała ani potrzebowała partnera swojej rasy — i tak naprawdę go nie potrzebowała.

Aż do teraz.

Miarowy oddech Paula nie zmienił się, ale jego dłoń przesunęła się w górę, łapiąc ją za pierś niby ciepłe, przyjazne zwierzątko — nie było w tym nic z pożądania, jedynie delikatność, tym bardziej że nadal spał. Czuła na plecach ciepło jego ciała, a na karku delikatny powiew oddechu. Doskonale pamiętała gładkość jego skóry i jedwabistość włosów.

Chciała dziś znaleźć się w jego sypialni i równocześnie była przerażona tą perspektywą. Teraz wydawało jej się to głupie, ale nie było sensu ukrywać prawdy przed samą sobą. Otóż bohaterka wojenna obsypana odznaczeniami za odwagę była tak przestraszona, że zabrała ze sobą Nimitza, choć nie była to łatwa decyzja. Ufała Paulowi i pragnęła go, ale potrzebowała ochrony treecata — ochrony nie przed gospodarzem, ale własnym strachem przed zdradą. Ten brak poczucia bezpieczeństwa zawstydzał ją, ale nie była w stanie się go pozbyć. Wiedziała, że niewielu zdaje sobie sprawę, że treecaty absolutnie nie są zainteresowane ludzkim współżyciem seksualnym, ale nawet obawa, że Paul uzna, że przyszła z przyzwoitką, nie zmieniła jej decyzji.

Paul tymczasem nie zaprotestował przeciwko obecności Nimitza, podobnie jak nie skomentował jej makijażu. Jedynym znakiem, że docenił wysiłki Michelle Henke, był błysk w jego oczach. W czasie kolacji Nimitz przekazywał Honor jego uczucia na jej wyraźne życzenie. Pożądanie Paula było przyjemne, ale nie zaborcze — przywodziło jej na myśl aromat starej whisky ale oprócz pożądania było tam wiele więcej. Uczucia, co do których miała absolutną pewność, że nie czuł ich w stosunku do niej żaden mężczyzna. I co do których dotąd miała pewność, że żaden ich nie poczuje.

Pierwszy raz od bardzo dawna z zadowoleniem przyjęła fakt, że ktoś inny kieruje rozwojem wydarzeń, i uspokoiła się niespodziewanie, bowiem był to ktoś rozumiejący sprawy dla niej tajemnicze, niepokojące i przyprawiające o utratę pewności siebie. A kiedy po posiłku przeszli do sypialni i Paul poinformował Nimitza, że drzwi zostały wymyślone właśnie po to, by ludzie mogli pozostawać sami w pewnych pomieszczeniach, roześmiała się szczerze.

I właśnie wtedy nabrała do Paula Tankersleya absolutnego zaufania i zyskała pewność, że nie pomyliła się w ocenie jego osoby, bowiem Nimitz po prostu podszedł do drzwi, stanął wyprostowany na tylnych łapach, a prawą chwytną nacisnął przycisk otwierający drzwi. Następnie machnął ogonem i wyszedł spokojnie do głównej kabiny, dając jej najoczywistszy dowód, że całkowicie ufa mężczyźnie, z którym ją zostawił.

Mimo to była spięta i reagowała z subtelnością kawałka drewna, przynajmniej na początku. Miała bowiem pełną świadomość własnej ignorancji, braku wprawy i niezdarności. Obiektywnie może to i było śmieszne — miała czterdzieści pięć lat standardowych i nie wiedziała, co robić. Nie wiedziała nawet, jak zacząć! Odwaga, jakiej wymagało przyznanie się do tego, przyćmiła tą, której wymagało poprowadzenie HMS Fearless prosto w ogień salw burtowych Saladina, ale miała świadomość, że jeśli teraz się nie przełamie, nie zrobi tego już nigdy.

Nawet bez pomocy Nimitza czuła jego zaskoczenie, ale nie była to pogarda Panokulousa czy oburzenie Younga. Tylko zdziwienie i łagodność, brak pośpiechu i śmiech, a potem…

Uśmiechnęła się, uniosła jego dłoń do ust. Musnęła wargami jej wierzch. Potem zamknęła oczy i zasnęła.

Ostry, melodyjny dźwięk przerwał ciszę. Honor spróbowała sturlać się z łóżka, sięgając odruchowo do stojącej obok niego konsoli łączności. Ale się jej nie udało, bo była zaplątana w czyjeś kończyny! Przez sekundę wyplątywała się z nich gorączkowo, nim otworzyła oczy i do jej otumanionego umysłu dotarło, że nie była w swojej kabinie, a więc nie z nią próbował połączyć się ów ktoś, kto właśnie dzwonił.

Zamrugała gwałtownie i zachichotała — mogła sobie wyobrazić reakcję tego kogoś, gdyby odebrała połączenie. Zwłaszcza że wieczorem nocne koszule czy inne podobne utrudnienia jakoś nie przyszły żadnemu z nich do głowy.

Sygnał rozbrzmiał powtórnie. Paul wymamrotał pod nosem jakąś inwektywę i zachrapał. Rozległ się trzeci sygnał. Spotkał się z podobną reakcją co drugi — nie ulegało wątpliwości, że Paul był znacznie większym śpiochem niż ona, co stanowiło informację godną zapamiętania i wykorzystania w przyszłości, ale obecnie nie rozwiązywało problemu. Średnio delikatnie szturchnęła go pod żebra akurat w momencie, w którym melodyjny sygnał zmienił się w niemelodyjne, natrętne bzyczenie. Tankersley zachrapał głośniej i poderwał się do pozycji siedzącej.

— Co…?! — zaczął i dotarł do niego natrętny dźwięk. — O cholera! Powiedziałem przecież dyżurnemu… Urwał, potrząsnął głową i wyplątał się z pościeli.

— Przepraszam — wymamrotał, całując ją w łopatkę, na co miała ochotę zamruczeć jak Nimitz, i dodał: — Nie łączyliby, jeśli nie chodziłoby o coś naprawdę ważnego. Gdyby okazało się, że jest inaczej, to nie zazdroszczę dyżurnemu operatorowi! Jak pomyślę o tym całym czasie i wysiłkach włożonych w to, żeby ta noc była naprawdę udana…

Umilkł wymownie, więc mu poradziła:

— Lepiej odbierz, inaczej ten, kto chce z tobą rozmawiać, gotów przyjść i potraktować drzwi palnikiem.

Bez słowa sięgnął przez nią i wcisnął przycisk uaktywniający jedynie głos, bez obrazu.

— Tankersley — warknął.

— Tu komandor Henke, kapitanie Tankersley. — Słysząc ton głosu Mike, Honor usiadła szybciej od Paula: był formalnie oficjalny, a w tle słychać było Sarnowa wyrzucającego z siebie serię błyskawicznych rozkazów.

— W czym mogę pomóc, komandor Henke? — Paul także był zaskoczony, ale dotarło doń, że to oficjalna rozmowa.

— Próbuję zlokalizować kapitan Harrington, sir. Jak rozumiem, miała zamiar zjeść z panem kolację. Nie ma jej jeszcze przypadkiem u pana? — Głos był tak idealnie bezosobowy, że Honor miała ochotę ją uściskać.

Zamiast tego wyskoczyła z łóżka i zabrała się do zbierania rozrzuconych po podłodze sortów mundurowych. I zarumieniła się, dziwnie zadowolona, gdy Paul włączył światło i obserwował jej poczynania z wyraźnym upodobaniem.

— Rzeczywiście jest, choć mam nieodparte wrażenie, że właśnie wychodzi — odparł niewinnie. — Chce pani z nią rozmawiać?

— Tak, sir.

Honor, z jedną nogą w nogawce spodni, posłała mu mordercze spojrzenie i wciągnęła pospiesznie drugą nogawkę, nim siadła przed konsoletą łączności, odsuwając Paula zręcznym ruchem biodra. Prawie się uśmiechnęła, widząc, jak bezwstydnie rozciągnął się na łóżku, przyglądając się jej roześmianym wzrokiem.

— Tak, Mike? — nie zdołała całkowicie wyeliminować radości z głosu, ale spoważniała natychmiast, gdy tylko usłyszała następne zdanie.

— Ma’am, admirał Sarnow przesyła pozdrowienia i prosi, by pani natychmiast wróciła na pokład.

— Naturalnie. Coś się stało?

— Właśnie otrzymaliśmy rozkaz z okrętu flagowego: wszyscy dowódcy eskadr z pełnymi sztabami i kapitanami flagowymi mają niezwłocznie stawić się na odprawę.

Henke i MacGuiness czekali na nią przy wylocie głównego korytarza łączącego HMS Nike ze stacją kosmiczną.

Mac miał na ramieniu torbę, a oboje wyglądali, jakby im się naprawdę śpieszyło. Marine zaczął stawać na baczność, widząc wypływającą z rury Honor, ale dała mu znak, by pozostał w pozycji „spocznij”, i ledwie dotknęła stopami pokładu, ruszyła długimi krokami ku windzie. Henke i Mac ruszyli za nią prawie truchtem.

— Admirał Sarnow czeka w gotowej do startu pinasie na dziobowym pokładzie hangarowym — wyjaśniła Mike, gdy wsiedli do windy.

Honor wybrała na klawiaturze kod celu i ze zdumieniem obserwowała, jak Henke prawie natychmiast zablokowała windę między pokładami.

— Myślałam, że nam się spieszy, Mike — skomentowała łagodnie.

— Bo tak jest, ale zanim się znajdziesz na Gryphonie… — Henke wyjęła z kieszeni nasączoną bezzapachowym tonikiem watkę i starannie usunęła ślady makijażu z czerwonej jak burak twarzy Honor.

Nie uśmiechnęła się przy tym, ale w jej oczach lśniły diabelskie ogniki samozadowolenia. Honor spojrzała zezem na MacGuinessa, który miał minę teoretycznie nic nie wyrażającą. Praktycznie wyglądał na kogoś nadzwyczaj zadowolonego i bojącego się do tego przyznać — bo nie wiadomo, co mogłoby się stać. Przez moment spoglądała mu w oczy, poddając się bez protestów zabiegom Mike; wreszcie Mac odwrócił wzrok, chrząknął i rozpiął torbę.

I wyjął z niej najlepszy wyjściowy mundur Honor.

— Komandor Henke powiedziała, że zechce się pani przebrać, ma’am — wyjaśnił, widząc uniesione brwi Honor, i dodał: — A sądziłem, że będzie pani chciała dobrze wypaść.

— Nie potrzebuję niańki! A zwłaszcza dwóch będących w zmowie! A tak w ogóle to bardzo wam obojgu…

— Nie ruszaj się! — Mike złapała ją za brodę, przekrzywiła jej głowę nieco w bok i starła szminkę z warg, skutecznie ją w ten sposób kneblując.

Przyjrzała się następnie własnemu rękodziełu, pokiwała z uznaniem głową i spytała:

— Mundur gotowy, Mac?

Honor zrezygnowała z daremnego oporu, wcisnęła MacGuinessowi w objęcia Nimitza i rozpięła kurtkę munduru, zdejmując równocześnie buty, co było niezłym osiągnięciem ekwilibrystycznym. Przy okazji po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że rozbiera się przy MacGuinessie, co jak zwykle nie zrobiło na nim żadnego wrażenia, i uśmiechnęła się złośliwie w duchu. Przez tyle lat ćwiczyła na salach gimnastycznych i basenach z mężczyznami i dzieliła z nimi szatnie, rzucała ich na matę (a oni niejednokrotnie wycierali nią podłogę) i ani razu nie przyszło jej do głowy, że była po prostu „jednym z nich”, czyli kimś swoim.

Wyskoczyła ze spodni, zduszając w zarodku głupią chęć odwrócenia się plecami do Maca, i zajęła się wkładaniem podanej przez niego pary, ozdobionej złotymi lampasami.

— O cholera! — jęknęła Henke. — Masz puder na kołnierzu koszuli. Nie ruszaj się!

Honor zamarła w ledwie co zapiętych spodniach, a Mike delikatnie wytarła stojący kołnierzyk białej, przepisowej koszuli mundurowej.

— Udało się! — oceniła Henke. — Tylko się nie gimnastykuj, bo niżej został ślad — jak ci kołnierzyk bardziej wyjdzie, to ślepy go zauważy.

— Aye, aye, ma’am — powiedziała potulnie Honor; Henke wyszczerzyła się radośnie, po czym wolną ręką odebrała od stewarda kurtkę mundurową i pomogła Honor ją ubrać.

— Możemy jechać dalej — zaproponowała Honor, naciągając buty.

Poprawiła nogawki spodni, zapięła kurtkę, a gdy winda ruszyła, wzięła podany przez MacGuinessa grzebień i spróbowała kilkoma szybkimi ruchami doprowadzić do ładu włosy. Mac w tym czasie upchnął jej mundur do torby i zapiął ją, nadal z kamiennym wyrazem twarzy.

Słysząc cichy dźwięk oznaczający przybycie na miejsce, schowała grzebień do kieszeni, obciągnęła kurtkę mundurową i nałożyła beret, słuchając zadowolonego mruczenia Nimitza, który usadowił się już na jej ramieniu. Rzut oka na wypolerowaną ścianę windy musiał wystarczyć za ostatnią inspekcję, bowiem nad drzwiami zapalił się napis — DZIOBOWY POKŁAD HANGAROWY.

— Dziękuję wam obojgu — powiedziała cicho i wyszła z windy, ledwie drzwi się otwarły.

— A, jest pani, lady Honor! — Cień napięcia zniknął z twarzy Sarnowa, ale zaskoczenia nawet nie próbował ukryć.

Ponieważ w jego głosie nie było śladu sarkazmu, nie chodziło o nią — najwidoczniej wezwanie było dlań takim samym zaskoczeniem. Resztę wątpliwości rozwiały jego następne słowa, którym towarzyszył lekki uśmiech:

— Jestem zaskoczony, że zdołała pani wrócić tak szybko na pokład praktycznie bez ostrzeżenia.

Po czym wskazał jej gestem wejście do korytarza prowadzącego do pinasy, w którym właśnie znikała kapitan Corell. Ruszyła jej śladem, a Sarnow prawie deptał jej po piętach.

Ledwie znaleźli się wewnątrz przedziału pasażerskiego, mechanik pokładowy zamknął drzwi śluzy, sprawdził hermetyczność jednostki i przekazał meldunek pilotowi. Honor umieściła Nimitza na kolanach, a moment później puściły klamry cumownicze i pinasa najpierw powoli, potem coraz szybciej oddalała się od krążownika. Gdy minęli granice bezpieczeństwa, pilot włączył główny napęd i pomknęli przez próżnię, jakby się za nimi paliło. Sarnow odetchnął z ulgą, gdy przyspieszenie sięgnęło dwieście g — niezbyt głośno, ale szczerze.

— Nigdy nie lubiłem zjawiać się na odprawie ostatni — wyjaśnił, widząc pytające spojrzenie Honor, i błysnął zębami w złośliwym uśmiechu. — Jeżeli pilot pani admirał Konstanzakis nie wpadł na to, jak dolecieć pinasą na Gryphona, używając nadprzestrzeni, to będziemy szybsi o jakieś pięć minut. Dobra robota, kapitan Harrington. Prawdę mówiąc, nie wierzyłem, że pani zdąży.

— Próbowałam brać zakręty bez pisku obcasów, sir — odparła z uśmiechem.

— Zauważyłem — roześmiał się i spojrzał spod oka na szefa sztabu, który sprawdzał coś w notesie, pochylił się i dodał ciszej, ale jak najzupełniej poważnie. — I dodam jeszcze, lady Harrington, że nigdy nie widziałem, by wyglądała pani korzystniej.

Honor uniosła brwi całkowicie zaskoczona niespodziewanym i pierwszym jak dotąd komplementem z jego strony. Widząc to, Sarnow uśmiechnął się szeroko i powiedział konspiracyjnym szeptem:

— Widzę, że kolacja pani posłużyła.

I mrugnął porozumiewawczo.

ROZDZIAŁ XVI

Ledwie Honor znalazła się na głównym pokładzie hangarowym HMS Gryphon, pośpiech stał się w pełni uzasadniony — pomimo środka nocy pokład był rzęsiście oświetlony, pełen pinas i kutrów, wart trapowych oraz oficerów witanych i odprowadzanych, gdy tylko znaleźli się na pokładzie. Nie zazdrościła oficerowi kontroli ruchu, bo żonglerka taką ilością niewielkich jednostek przy założeniu, że ich pasażerowie mają jak najszybciej wysiąść, była herkulesowym zadaniem, nawet jeśli miało się do dyspozycji tak przestronne pomieszczenie jak główny pokład hangarowy superdreadnoughta.

Co prawda żaden okręt nie przestawał funkcjonować w nocy, która zresztą podobnie jak i dzień była czysto umowna, ale stopień aktywności na pokładzie zawsze malał. Za czas pokładowy przyjmowano z reguły czas panujący na głównej, zamieszkanej planecie systemu, w którym bazował okręt z korektami zależnymi od przyzwyczajeń admirała, jeśli był to okręt flagowy. Człowiek był z natury istotą potrzebującą stabilnego rozkładu dobowego, by normalnie funkcjonować; gdy ten rytm został zakłócony, czuł się zagubiony i przemęczony. Kiedy admirał udawał się na spoczynek, robiła to też większość jego sztabu i tempo życia na okręcie znacznie zwalniało, toteż logiczne było, że wówczas panowała noc pokładowa. Zgodnie z tą zasadą, noc powinna obowiązywać na Gryphonie od co najmniej czterech godzin.

Tymczasem nic na to nie wskazywało.

Honor wysiadła za Sarnowem, a przed Corell, i mimo napięcia prawie się uśmiechnęła na widok porucznik dowodzącej wartą trapową. Mimo nienaganności postawy i salutu widać było, że się spieszy — w drodze była kolejna pinasa i znajdowała się na tyle blisko, że trzeba było jak najszybciej zabrać z drogi nowo przybyłych. I to nie naruszając zasad uprzejmości i ceremoniału.

— Witam na pokładzie, admirale Sarnow, kapitan Harrington, kapitan Corell. Jestem porucznik Eisenbrei. Admirał Parks przesyła pozdrowienia i prosi, byście jak najszybciej udali się za mną do sali odpraw.

— Dziękuję, poruczniku. — Sarnow skłonił głowę, dając jej równocześnie znak, by ruszyła przodem.

Honor nieomal usłyszała westchnienie ulgi, gdy porucznik Eisenbrei prowadziła ich ku windzie. W bocznym korytarzu czekał inny porucznik, starając się nie rzucać w oczy i nie przestępować z nogi na nogę — gdy go mijali, ich przewodniczka wskazała mu nieznacznie, że droga wolna, i młodzian pognał tam prawie biegiem. Honor jakimś cudem zdołała nie parsknąć śmiechem, gdy Corell spojrzała na nią i wymownie wzniosła oczy ku niebu.

Główna sala odpraw HMS Gryphon była pomimo swej wielkości zatłoczona. Zebrało się w niej kilkudziesięciu admirałów, komodorów i kapitanów — wszyscy w wyjściowych, lśniących od złota mundurach. Honor dopiero teraz doceniła zdolność przewidywania Henke i MacGuinessa. Wszyscy naturalnie odwrócili się ku wejściu, gdy Sarnow przestąpił próg, toteż zwiększyła powiększenie cybernetycznego oka i przyjrzała się im po kolei uważnie, idąc za Sarnowem. Na większości twarzy widać było zdziwienie i ciekawość. Ci nieliczni, którzy nie byli zaskoczeni, starali się zamaskować obawę, a w niektórych przypadkach strach.

Admirał Parks stał przy holomapie wraz z jakimś komodorem, najprawdopodobniej Caprą, swym szefem sztabu, sądząc po plecionym akselbancie na lewym ramieniu. On także spojrzał ku drzwiom, gdy weszli Sarnow i Honor, dał znak mówiącemu akurat komodorowi, by zamilkł.

Oczy Parksa zwęziły się na widok wchodzących. Wyprostował się. Odległość była zbyt duża, by mógł to dostrzec ktoś nie posiadający cyberprotezy, Honor widziała jednak wyraźnie, jak zimne, niebieskie oczy Parksa zatrzymały się na niej, a usta zacisnęły. Potem przeniósł wzrok na Sarnowa i zacisnął usta jeszcze mocniej, nim się opamiętał i przybrał obojętny wyraz twarzy.

Przestawiła oko na normalne widzenie, zachowując neutralną minę, mimo że w głębi ducha czuła, iż coś tu jest poważnie nie w porządku. Przypomniała sobie niedawną rozmowę z Henke przy winie. Parks nie wyglądał na zachwyconego widokiem Sarnowa, ale najpierw przyjrzał się jej i to ze średnio radosną miną. A więc bardziej prawdopodobnym było, iż to ona była powodem niezadowolenia dowódcy stacji Hancock, a nie admirał Sarnow.

Który zresztą nie wydawał się w najmniejszym stopniu przejmować potencjalną wrogością dowódcy. Podszedł do Parksa i powiedział z szacunkiem, ale bez śladu napięcia w głosie:

— Admirale Parks.

— Admirale Sarnow. — Parks odpowiedział na powitanie tonem odrobinę zbyt normalnym jak na alarmową odprawę dowódców wszystkich podległych mu sił, ale wyciągnął rękę.

Sarnow ścisnął ją i wskazał na swych oficerów.

— Pozwoli pan, że przedstawię kapitan Harrington, sir — powiedział. — Kapitan Corell już pan, jak sądzę, poznał.

— Poznałem. — Parks skinął głową Corell, nie spuszczając jednak wzroku z Honor, a dłoń wyciągnął do niej dopiero po sekundowym wahaniu. — Witam na pokładzie HMS Gryphon, lady Harrington.

— Dziękuję, sir.

— Doskonale. Znajdźcie swoje miejsca i siadajcie. — Parks mówił już do Sarnowa. — Czekamy jeszcze na admirałów Miazawę i Konstanzakis, a zamierzam zacząć, gdy tylko się zjawią.

— Naturalnie, sir. — Sarnow wskazał podkomendnym stół konferencyjny, a sam podszedł do jednego z admirałów, którego Honor nie znała.

Obie z Corell odszukały miejsca ze swoimi nazwiskami i usiadły. Honor rozejrzała się, by sprawdzić, czy nikt ich nie słyszy, i spytała cicho, pochylając się ku Corell:

— O co chodzi, Ernie?

— Pojęcia nie mam — odparła zapytana równie cicho, a widząc jej niedowierzająco uniesioną brew, wyjaśniła: — Naprawdę nie wiem. Ale jestem pewna, że stary wkurzył się na Parksa za…

Umilkła, gdyż miejsce obok niej zajął jakiś komodor, i spojrzała wymownie na Honor, dając jej do zrozumienia, by nie kontynuowała tematu. Honor skinęła głową — to na pewno nie był właściwy czas ani miejsce — ale nie miała zamiaru rezygnować z poznania prawdy. Skoro istniał problem, musiała wiedzieć, na czym on polega. I to szybko.

W tym momencie do sali weszła, a raczej wbiegła truchtem admirał Konstanzakis, której dosłownie deptał po piętach admirał Miazawa. Konstanzakis wzrostem dorównywała Honor, ale była grubokoścista i masywniejsza — Honor oceniała, że jest cięższa od niej o połowę. Miazawa natomiast w berecie i na obcasach mierzył jakieś sto sześćdziesiąt centymetrów, a ważył maksymalnie z pięćdziesiąt kilo. Do złudzenia przypominali mastiffa i pekińczyka, ale nagły wzrost napięcia wśród zebranych jednoznacznie świadczył, że wszelkie tego typu porównania są nie na miejscu, bowiem nowo przybyli nie posiadają poczucia humoru.

Admirał Parks usiadł, poczekał, aż ostatni oficerowie zajmą swoje miejsca, i lekko zastukał palcami w blat. Potem odchrząknął i zagaił:

— Dziękuję wszystkim za tak szybkie przybycie i przepraszam za nagłość wezwania, ale jak wszyscy słusznie podejrzewacie, nie zrobiłbym tego bez naprawdę istotnego powodu. Vincent?

Komodor Capra wstał i zabrał głos:

— Panie i panowie, właśnie otrzymaliśmy dostarczoną specjalnym kurierem priorytetową wiadomość z Admiralicji. — Napięcie w sali wzrosło, a Capra wziął elektro-kartę i zaczął czytać: — „Do oficera dowodzącego stacją Hancock z poleceniem przekazania wszystkim dowódcom eskadr od admirała Thomasa Caparelliego, Pierwszego Lorda Przestrzeni. Otrzymaliśmy meldunki o licznych i najwyraźniej zorganizowanych incydentach granicznych mających miejsce wzdłuż całej granicy Sojuszu z Ludową Republiką Haven. Choć w większości przypadków nie udało się jednoznacznie potwierdzić udziału okrętów Ludowej Marynarki, w trzech prowokacjach zostały one zidentyfikowane bez cienia wątpliwości. Powtarzam: zidentyfikowano jednostki Ludowej Marynarki, które bez powodu naruszyły przestrzeń Sojuszu w trzech systemach: Candor, Zuckerman i Klein”.

W sali rozległ się cichy pomruk, który Capra zignorował i czytał dalej równym, rzeczowym tonem.

—  „Co prawda jak dotąd nie mamy informacji o wymianie ognia między okrętami Royal Manticoran Navy a Ludowej Marynarki, ale te ostatnie po naruszeniu przestrzeni układu Zuckermana zniszczyły kilkanaście naszych platform wczesnego ostrzegania przed opuszczeniem systemu. Na dodatek sprzymierzone systemy poniosły straty tak w ludziach, jak i w sprzęcie podczas starć z niezidentyfikowanymi dotąd siłami. Potwierdzone straty Królewskiej Marynarki obejmują całkowite zniszczenie niszczycieli Havoc i Turbulent wraz z resztą konwoju Mike Golf-19”.

Tym razem pomruk był głośniejszy i znacznie bardziej przypominał gardłowy warkot. Parks, słysząc go, zmarszczył brwi, ale nie odważył się zareagować. Capra zaś czytał dalej:

—  „Wywiad w chwili obecnej nie jest w stanie podać rozsądnych powodów, które mogłyby skłonić Ludową Republikę Haven do szukania otwartego konfliktu z nami, tym niemniej ze względu na jednoznaczną identyfikację okrętów Republiki w trzech incydentach naruszenia granicy Admiralicja uważa, że należy rozważyć możliwość, powtarzam: możliwość, że za wszystkie te prowokacje odpowiedzialna jest Ludowa Republika Haven. W związku z tym nakazuje się panu podjąć wszelkie rozsądne i uzasadnione środki ostrożności na podległym panu obszarze. Poleca się panu również, by starał się pan unikać działań mogących doprowadzić do eskalacji konfliktu lub pogorszenia istniejącej sytuacji, przypominając jednocześnie, iż główną troską jest bezpieczeństwo pańskiego teatru działań i ochrona naszych sojuszników. Tę wiadomość należy traktować jako ostrzeżenie o możliwości wybuchu wojny. Tym samym udziela się panu zgody i zaleca, by postawił pan podległe sobie siły w stan gotowości Alfa Dwa zgodnie z Zasadami Podjęcia Walki wariant Baker. Podpisano: admirał sir Thomas Caparelli, Pierwszy Lord Przestrzeni RMN, za Jej Wysokość Królową”.

Capra delikatnie odłożył elektrokartę na stół i usiadł bez słowa. W sali panowała cisza, co było całkowicie zrozumiałe — stan gotowości Alfa Dwa był najwyższym, jaki mógł istnieć w czasie pokoju. Alfa Jeden oznaczał już otwartą wojnę, natomiast wariant Baker dopuszczał otwarcie ognia do okrętów przeciwnika przez każdego dowódcę eskadry, jeżeli uznał, że zagrożone są jego własne jednostki — nawet jeśli nie został jeszcze ostrzelany. Dając takie prawo wszystkim dowódcom stacji, admirał Caparelli formalnie likwidował zabezpieczenie będące od lat częścią strategii RMN. Teraz wojnę wywołać mógł zwykły kapitan dowodzący eskadrą lekkich krążowników stacjonującą na jakimś zadupiu zapomnianym przez Boga i ludzi. Nawet Honor poczuła zimny dreszcz przebiegający po krzyżu, gdy wyobraziła sobie taką ewentualność.

Przełknęła ślinę i poczuła zimny, racjonalny strach, uświadamiając sobie coś jeszcze — w przeciwieństwie do przeważającej większości obecnych brała niedawno udział w walce i doskonale zdawała sobie sprawę, co w praktyce oznacza ten rozkaz. Dla zebranych tutaj wojna była teorią, a wiedzy, o którą jej chodziło, nie można było zdobyć inaczej niż doświadczalnie. Ona miała już tę lekcję dawno za sobą.

— W tych warunkach należy niezwłocznie przeanalizować i najprawdopodobniej zmienić rozmieszczenie naszych własnych sił i priorytety zadań. — Ciszę przerwał głos admirała Parksa. — Zwłaszcza że za ostatnie straty floty kalifatu odpowiedzialne są właśnie „niezidentyfikowane siły”. A Zanzibar to nasza odpowiedzialność, panie i panowie. Wraz z rozkazem odczytanym właśnie przez komodora Caprę otrzymałem informację wyszczególniającą siły, którymi Admiralicja zamierza wzmocnić stację Hancock. Oprócz odpowiedniej liczby ciężkich i lekkich krążowników oraz niszczycieli, potrzebnych by nasze eskadry i flotylle osłonowe miały pełne stany, powinna do nas dołączyć Osiemnasta eskadra liniowa dowodzona przez admirała Danislava. Niestety, modernizacja części z nich i skoncentrowanie wszystkich dreadnaughtów zajmie trochę czasu, toteż admirał Caparelli ocenia, że zjawią się tu nie wcześniej niż za trzy tygodnie. Nie ma co rozpaczać, panie i panowie: następna wiadomość jest gorsza. Nasze lekkie krążowniki pilnujące Seaford 9 zameldowały o przybyciu do bazy trzeciej eskadry superdreadnaughtów, ale nie spowodowało to większych zmian w ruchach czy zasadach operowania stacjonujących tam sił. Jedyne incydenty w naszym rejonie to zniszczenie przez nieznanych sprawców jednostek kalifatu. Nawet jeśli, jak podejrzewamy, jest to sprawka Ludowej Marynarki, brak aktywności okrętów admirała Rollinsa może wskazywać, że nie są jeszcze gotowi do jakiejkolwiek poważniejszej akcji. Z drugiej strony ten brak aktywności może maskować przygotowania do niespodziewanego ataku, którego cel starannie ukrywają.

Ktoś ni to jęknął, ni to westchnął i Parks uśmiechnął się z przebłyskiem humoru.

— Gdyby odpowiedź na to pytanie była prosta, nie zebralibyśmy się tutaj, prawda? — spytał Parks. Odpowiedział mu zgodny, potakujący pomruk. — Zdajemy sobie sprawę, że ten rejon jest szczególnie narażony na atak i newralgiczny dla całego systemu obronnego, podobnie jak zdaje sobie z tego sprawę Admiralicja. Niestety, my jesteśmy tutaj, a Ich Lordowskie Moście nie, i jak podejrzewam, istnieje parę podobnych do naszego rejonów, toteż założyć należy, że to, czym obecnie dysponujemy, plus Osiemnasta eskadra liniowa to wszystko, czym będziemy dysponować, gdy zacznie się wojna. O ile naturalnie się zacznie. Jakie mamy opcje przy tym założeniu?

Uniósł brwi i przyjrzał się uważnie zebranym. Przez chwilę nic i nikt nie mącił ciszy i bezruchu, po czym Mark Sarnow uniósł dłoń. Parks na moment zacisnął usta, ale skinął przyzwalająco głową.

— Chciałbym ponowić moją sugestię wysuniętego rozwinięcia sil w pobliżu Seaford 9, sir Yancey — powiedział, starannie dobierając słowa Sarnow. — Prawdą jest, że nasze jednostki obserwujące bazę powinny zauważyć każdy ruch ich sił, ale muszą nam o tym zameldować, abyśmy byli w stanie podjąć jakiekolwiek działania. Jeśli przeciwnik ruszy na naszą bazę, jest to bez znaczenia, bo krążowniki dotrą tu przed nim. Natomiast jeśli celem ataku będzie któryś ze sprzymierzonych systemów, będziemy mieli znacznie mniej czasu na reakcję, a jeśli zaatakują Yorik, nie mamy fizycznej możliwości przechwycenia ich wcześniej niż w samym systemie.

Parks otwierał usta, by odpowiedzieć, ale uprzedziła go admirał Konstanzakis:

— Z całym szacunkiem, sir Yancey, ale uważam to za błędne posunięcie — rąbnęła prosto z mostu. — Admirał Caparelli wyraźnie rozkazał unikać niepotrzebnej eskalacji konfliktu. Nie sądzę, by istniało inne określenie na operację przesunięcia całego zespołu wydzielonego na sam skraj przestrzeni terytorialnej Ludowej Republiki!

— Rozkazy wydane przez admirała Caparelliego pochodzą sprzed tygodnia, a informacje, na podstawie których zostały wydane, są jeszcze starsze, pani admirał — odparł spokojnie Sarnow, odwracając się ku niej. — Jest możliwe, a nawet prawdopodobne, że obecnie sytuacja znacznie się pogorszyła. W tych warunkach „rozsądne i uzasadnione środki”, które rozkazał podjąć admirał Caparelli, to zabezpieczenie się przed możliwością, że admirał Rollins zdoła opuścić Seaford 9, a my nie będziemy w stanie przechwycić jego sił w dogodnym czasie i miejscu. To istotniejsze niż groźba, iż nasze postępowanie zostanie uznane za prowokujące, zwłaszcza przez tych, którzy już mają na koncie wywołanie incydentów zmierzających do stworzenia sytuacji kryzysowej.

— Ależ pan mówi o blokadzie systemu Seaford! — zaprotestował admirał Miazawa. — To nie prowokacja, to wypowiedzenie wojny!

— Nie wspominałem o blokadzie! — Głos Sarnowa pozostał stonowany, ale dla kogoś, kto go dobrze znał, było oczywiste, że admirała zaczyna zalewać nagła krew. — Proponuję jedynie skoncentrowanie sił w miejscu, w którym od pewnego czasu i tak znajduje się nasza pikieta. Mamy obserwować ruch około i wewnątrzsystemowy, nie zaś przeszkadzać w nim w jakikolwiek sposób, chyba że wykryjemy ruch całej stacjonującej tam floty lub inne wrogie akty. Chciałbym też przypomnieć przykry fakt, że kiedy okręt wejdzie w nadprzestrzeń, można jedynie domyślać się, dokąd zmierza. Uważam, że jedynym pewnym sposobem, abyśmy mogli spotkać się z flotą przeciwnika w stanie pełnej gotowości, jest utrzymywanie własnych skoncentrowanych sił tak blisko niego, by nie zdołał nam umknąć.

— Proszę o więcej spokoju i rozwagi, panie i panowie — upomniał niespodziewanie admirał Parks i po sekundowej przerwie kontynuował: — Admirał Sarnow ma rację, podobnie jak admirał Konstanzakis, co doskonale ilustruje niemożność sformułowania szczegółowych planów bez konkretnych informacji. Należy również wziąć pod uwagę, iż nasze platformy dalekiego zasięgu rozmieszczone wokół systemu Hancock nie wykryły żadnej pikiety okrętów Ludowej Marynarki, z czego wniosek, że admirał Rollins nie ma o nas tak szczegółowych informacji jak my o nim. A fakt, że nie siedzimy na jego progu, uniemożliwia mu dokładne zorientowanie się tak w siłach, którymi dysponujemy, jak i w ich rozlokowaniu. Co oznacza, że najprawdopodobniej bawi się w podobną jak my teraz zgadywankę.

Uśmiechnął się bez śladu wesołości. Jedyną osobą, która zareagowała na ten przerywnik, była admirał Konstanzakis — energicznie pokiwała głową.

— Jeżeli zgodzimy się na pańską propozycję, admirale Sarnow, rzeczywiście będziemy dokładnie wiedzieli, gdzie znajdują się siły stacjonujące w Seaford 9, i znajdziemy się w pozycji pozwalającej na związanie ich walką w dogodnym dla nas momencie, co niewątpliwie byłoby wielkim plusem. Minus stanowiłaby, jak słusznie zauważyła admirał Konstanzakis, ewentualność, że uznają to za eskalację, ale to mniejszy problem. Większym jest to, że koncentrując wszystkie siły przeciwko znanym siłom nieprzyjaciela, pozostawimy bazę i sojusznicze systemy w tym rejonie bezbronne wobec ataku innych sił, które Republika mogła tu skierować, a o których nic nam nie wiadomo, ponieważ jak dotąd nie ujawniły się. Jeżeli wszystkie nasze okręty związane będą obserwacją Seaford 9, da im to możliwość zajęcia bez oporu dowolnie wybranego systemu podlegającego naszej obronie albo i wszystkich, i to stosunkowo lekkimi siłami. Seaford 9 byłby w tej sytuacji magnesem odciągającym nas w krytycznym momencie. Zgadza się?

— Taka możliwość naturalnie istnieje, sir — zgodził się Sarnow. — Ale takie lekkie siły skazane byłyby na pewną zagładę, gdyby zostały przez nas przechwycone. Jeżeli respektują Prawa Murphy’ego, a biorąc pod uwagę ich doświadczenie w podbojach, sądzę że tak, to można wątpić, by próbowali czegoś równie skomplikowanego i wymagającego dokładnej koordynacji przy tak wielkich opóźnieniach.

— Tak więc sądzi pan, że jeśli zaatakują nas w tym rejonie, to wyłącznie siłami stacjonującymi w Seaford 9?

— Raczej tak, sir. Nie można wykluczyć, że zdecydują się na inny wariant ataku, ale jestem przekonany, że jeśli tak postąpią, przeznaczą do tego siły, które uznają za wystarczające do pokonania nas. W tych warunkach uważam, że sojuszników lepiej będzie osłonić lekkimi pikietami, a siły główne skoncentrować w pobliżu Seaford. Jeżeli dowiemy się, że zaatakowali gdziekolwiek, możemy wówczas zdobyć bazę w systemie Seaford, zanim zareagujemy na zagrożenie, które stanowi ich obecność na naszym terytorium. Musimy pamiętać, że naszym najważniejszym zadaniem jest jak najszybsze i jak największe zmniejszenie ilości ich okrętów liniowych, by stosunek sił wyrównał się. Najprościej to osiągnąć, doprowadzając do walki w warunkach dla nas jak najkorzystniejszych i tak szybko jak to możliwe.

— Kiedy się pana słucha, można pomyśleć, że już jesteśmy w stanie wojny — prychnął Miazawa.

— Bezpieczniej jest to właśnie założyć — odparł spokojnie Sarnow.

— Dość, panowie! — polecił niespodziewanie cicho Parks, przyglądając się obu oficerom przez długą chwilę. Potem potarł czoło i westchnął.

— Z wielu powodów wolałbym przyjąć pańskie rozwiązanie, admirale Sarnow. — Zabrzmiało to tak, jakby Parks sam był tym zaskoczony. — Niestety, uważam, że istotna jest również sugestia, byśmy unikali eskalacji. I w przeciwieństwie do pana nie mogę się uwolnić od podejrzenia, że niezależnie od Praw Murphy’ego mogą próbować wywabić nas z zajmowanych pozycji, by zająć je w niespodziewanym ataku. Co więcej, moim najważniejszym zadaniem jest ochrona ludności i terenów naszych sojuszników. Dlatego obawiam się, że pomysł wysuniętego rozwinięcia sił musi zostać odrzucony.

Sarnow na moment zacisnął usta. Potem skinął głową i siadł wygodniej, już z normalnym, czyli obojętnym wyrazem twarzy, najwyraźniej uznając swój aktywny udział w naradzie za skończony. Admirał Parks przyglądał mu się jeszcze przez moment, przesunął spojrzeniem po twarzy Honor i kontynuował:

— Obecnie posiadamy w tym rejonie siły mniej więcej równe siłom przeciwnika. Jak jednak powiedział admirał Sarnow, nagły atak na system Yorik nie może zostać przez nas przechwycony, natomiast — z drugiej strony — ataki na systemy Alizon i Zanzibar muszą przebiegać przez okolice układu Hancock, co stworzy nam doskonałą okazję do przechwycenia ich przed osiągnięciem celu. Dlatego też moim zamiarem jest wysłanie eskadr admirał Konstanzakis, Miazawy i Tollivera do układu Yorik. W ten sposób w najbardziej newralgicznym punkcie znajdą się dwadzieścia cztery dreadnaughty, które powinny poradzić sobie z atakiem sił z Seaford 9 jak i z jakimkolwiek niespodziewanym atakiem lekkich sił z innego kierunku. Admirał Kostmeyer uda się ze swoimi dreadnaughtami do układu Zanzibar, który jest następnym w kolejności celem. Jego obecność powinna zapobiec dalszym stratom we flocie kalifa. Nie będzie pan tam osamotniony, admirale Kostmeyer, ponieważ zamierzam ponownie skoncentrować krążowniki admirała Tyrela w jedną całość i także wysłać je tam najszybciej, jak tylko będę mógł. Proszę rozmieścić platformy sensoryczne i użyć krążowników do agresywnego patrolowania obrzeży systemu według własnego uznania. Jeżeli system zostanie zaatakowany przez przeważające siły, ma pan się wycofać, ale nie rozpraszać sił, i pozostawać w kontakcie z nieprzyjacielem do chwili dotarcia pozostałych okrętów zespołu wydzielonego.

— Mam oddać system, sir? — Kostmeyer nie do końca zdołał ukryć zaskoczenie.

Parks uśmiechnął się chłodno.

— Obrona Zanzibaru jest naszym obowiązkiem, ale — jak przypomniał admirał Sarnow — celem jest niszczenie okrętów liniowych wroga, a nie bohaterska i bezsensowna śmierć. Jeżeli uderzymy wszystkimi siłami, osiągniemy ten cel przy mniejszych stratach własnych i najprawdopodobniej także przy mniejszych stratach wśród ludności i w infrastrukturze, niż spowodowałaby desperacka, ale nieudana jego obrona.

Honor przygryzła dolną wargę i podrapała Nimitza za uszami. Mimo wszystko nie mogła nie szanować moralnej odwagi Parksa. Nie każdy dowódca zdobyłby się na rozkaz opuszczenia w razie konieczności terytorium sprzymierzeńca, ponieważ nawet jeśli odbiliby je potem, minimalizując straty, postępowanie takie i tak wywołałoby burzę i mogło okazać się katastrofalne dla jego dalszej kariery. Natomiast pomysł rozczłonkowania sił w obliczu wysoce nieprawdopodobnego ataku — jakkolwiek logiczne nie byłyby przesłanki — mroził jej krew w żyłach. Sarnow bezwzględnie miał rację co do najlepszego sposobu rozegrania ewentualnej bitwy — mówiły jej to jednoznacznie wiedza, doświadczenie i instynkt. Parks tego nie rozumiał, ale nie to było najgorsze — najgorszym błędem było zabranie wszystkich trzydziestu dwóch okrętów liniowych z systemu Hancock i pozostawienie w nim wyłącznie piątej eskadry krążowników liniowych. W obecnych warunkach oznaczało to, iż baza RMN pozostanie praktycznie bezbronna.

— Pan zaś, admirale Sarnow, zostanie tutaj, a pańska eskadra będzie stanowiła główne siły lekkiej grupy wydzielonej. Pańskim zadaniem będzie osłona bazy przed niespodziewanym atakiem. Pozostawię dokładne rozkazy dla admirała Danislava, którego eskadrę zamierzam również przydzielić do obrony bazy. Razem będziecie dysponowali wystarczającymi siłami, by w razie potrzeby obronić Alizon, i wszelkimi informacjami, ponieważ meldunki będą spływały najpierw do bazy, a dopiero później zostaną przekazane komu trzeba. Zamierzam także wzmocnić pikietę flotyllą lekkich krążowników, co powinno pozwolić okrętom pilnującym Seaford tak na śledzenie przeciwnika, gdyby wyruszył, jak i na ostrzeżenie pana, by wzmocnił pan siły admirała Kostmeyera, gdyby celem ataku stał się Zanzibar. Zdaję sobie sprawę, że admirał Kostmeyer będzie w znacznie gorszej sytuacji, gdyby musiał przyjść panu z pomocą, ale jak długo przeciwnik nie wie, że w bazie nie zostały żadne poważne siły, tak długo Hancock jest bezpieczny. A by się tego dowiedzieć, musiałby najpierw przeprowadzić zwiad systemu: nawet jeśli nie uda się zniszczyć zwiadowcy, zaalarmuje nas to wystarczająco wcześnie, byśmy zdążyli ściągnąć tu siły z Zanzibaru lub Yorika. Albo z obu, jeśli zaistnieje taka konieczność… Rozumiem doskonale, że zostawiam pana osamotnionego i z niewystarczającymi siłami do czasu przybycia admirała Danislava, admirale Sarnow. Nawet po jego przybyciu znajdziecie się w trudnym położeniu, jeśli admirałowi Rollinsowi uda się dotrzeć przed nami do Hancock, ale obawiam się, że jest to ryzyko, którego nie da się uniknąć. Funkcją tej bazy jest ochrona całego obszaru i koordynacja działań naszych sił w tym rejonie. Jeżeli stracimy Zanzibar, Yorik i Alizon, Hancock zostanie odizolowany i odcięty od posiłków, tracąc równocześnie swą wartość militarną i możliwość dalszego istnienia.

— Rozumiem, sir. — Głos Sarnowa był spokojny, pozbawiony urazy czy złości, ale admirał nie powiedział również, że zgadza się ze stanowiskiem Parksa.

— W takim razie przejdźmy do szczegółów, Mark… — Parks dał swemu oficerowi operacyjnemu znak, by zabrał głos, a sam zajął się masowaniem nasady nosa.

— Tak jest, sir. Po pierwsze uważam, że należy zastanowić się, w jaki sposób najlepiej rozdzielić jednostki osłonowe między admirała Kostmeyera a resztę… — Kapitan Hurston mówił rzeczowo i zwięźle jak na zawodowca przystało, ale Honor nie słuchała go.

To znaczy — jej umysł rejestrował informacje do przyszłego wykorzystania, ale ona sama w tej chwili nie zwracała najmniejszej uwagi na to, co słyszy, jako że były to informacje nieistotne. Sądząc po sztywności Corell, ona postępowała podobnie.

Honor była pewna, że Parks popełnił właśnie największy błąd swego życia. Z jak najlepszych pobudek i w części wsparty logiką, tym niemniej błąd. Przeczuwała to, podobnie jak znała w pewnym momencie właściwe rozwiązanie skomplikowanego problemu taktycznego, który ułożył się nagle w spójną całość. Mogła się mylić, a raczej pragnęła, by tak było, ale nie liczyła na to. Zastanawiała się tylko, na ile ostateczna decyzja Parksa wynikała z logiki, a na ile ze świadomej czy podświadomej ochoty, by trzymać jak najdalej od przeciwnika obu nielubianych i kłopotliwych oficerów, czyli Sarnowa i ją.

Chęć zapewnienia sobie spokoju bywa naprawdę silną motywacją.

ROZDZIAŁ XVII

Twarze zebranych w admiralskiej sali odpraw HMS Nike nie wyglądały na szczęśliwe, zaś Honor z ponurą satysfakcją słuchała, jak komandor Houseman wypłakuje się publicznie.

— …rozumie pan powagę sytuacji, admirale Sarnow. Przecież admirał Parks musi zdawać sobie sprawę, że nie mamy cienia szansy na utrzymanie tego systemu, jeśli przeciwnik zaatakuje go jakimkolwiek rozsądnymi siłami! Nie mamy ani dostatecznej siły ognia, ani…

— Wystarczy, komandorze Houseman. — Głos Sarnowa był kompletnie wyprany z uczuć i właśnie to skłoniło Housemana do zamilknięcia i zamknięcia ust.

Sarnow przejrzał się pozostałym oficerom tworzącym Grupę Wydzieloną Hancock 001 z lodowatym uśmiechem i oznajmił:

— Poprosiłem o wasze szczere opinie, panie i panowie, i zależy mi na nich nadal, ale niech będą konstruktywne. Dyskusja nad tym, czy nasze rozkazy są mądre czy nie, wykonalne czy nie, wreszcie — dobre czy złe, jest jałowa i niecelowa. Otrzymaliśmy rozkazy i należy skupić się na tym, jak je najlepiej wykonać siłami, którymi dysponujemy. Rozumiemy się?

— Całkowicie, sir — potwierdził z naciskiem komodor Van Slyke, spoglądając wymownie na swego szefa sztabu, co było rzadkim przejawem publicznej dezaprobaty.

— To dobrze. — Sarnow zignorował nagły rumieniec Housemana i przeniósł wzrok na komodor Banton, najstarszą rangą dowódcę dywizjonu, i spytał: — Zakończyliście z komandorem Turnerem to, o czym rozmawiałem z tobą w poniedziałek, Isabell?

— Prawie, sir. Wygląda na to, że kapitan Corell i dama Honor mają rację. Symulacja wskazuje, że to może zadziałać, ale musimy dopracować jeszcze szczegóły modyfikacji i kontroli sterowania opinią. No i nadal nie znamy ilości urządzeń, które będziemy mieli do dyspozycji. Obawiam się, że na Gryphonie mają teraz ważniejsze zmartwienie niż nasza prośba o informacje. — Banton pozwoliła sobie na uśmiech, wywołując go u większości zebranych. — W tej chwili, sir, mogę powiedzieć tyle, że jeśli admirał Parks nie zmieni zdania i nie zabierze holowanych zasobników ze sobą, powinniśmy dysponować wystarczająca ich ilością, by plan miał szanse powodzenia. Podałam wyniki ostatnich obliczeń kapitan Corell, jak tylko przybyłam na pokład, a komandor Turner pracuje teraz nad niezbędnymi zmianami w oprogramowaniu.

Sarnow spojrzał na Corell, która natychmiast przytaknęła. Część obecnych, a zwłaszcza Houseman, miała sceptyczne miny, ale Honor poczuła satysfakcję. Pomysł mógł sobie być taktycznym starociem, dzięki temu przeciwnik nie zorientuje się w czym rzecz, dopóki nie będzie za późno — na to przynajmniej liczyła. Zasobnik holowany — nazwa wprowadzała w błąd — był prostym urządzeniem pozbawionym napędu i holowanym za okrętem przy użyciu promienia ściągającego, z prymitywnym komputerem pokładowym sprzężonym ze stanowiskiem sterowania ogniem holującego okrętu. Na każdym zainstalowano kilka, z reguły sześć wyrzutni rakietowych podobnych do tych, w jakie uzbrojone były kutry rakietowe czy inne „drobnoustroje”. Wyrzutnie były jednostrzałowe, a celem istnienia zasobników holowanych było zwiększenie siły ognia okrętu holującego w pierwszej salwie. W swoim czasie sprawdziły się nie najgorzej, ale od ponad osiemdziesięciu lat standardowych nie użyto ich bojowo, ponieważ rozwój obrony antyrakietowej spowodował, że stały się nieskuteczne.

Stary typ wyrzutni miał słabe ładunki miotające, nadające pierwszy impet rakietom, co powodowało ich mniejszą prędkość początkową niż wystrzelonych z normalnych wyrzutni okrętowych, bo same rakiety były standardowe w obu przypadkach. Żeby salwa docierała do przeciwnika równocześnie, przeciążając jego obronę antyrakietową, trzeba było zmniejszać ich optymalne parametry, przez co traciło się w znacznej mierze zamierzony skutek — przeciwnik miał więcej czasu na uniki i dostrojenie ECM-ów oraz na zniszczenie wolniej nadlatujących pocisków. Jeżeli się tego nie zrobiło, cały zamiar przeciążenia obrony brał w łeb, bowiem rakiety nadlatywały w dwóch odrębnych fazach. Bezpośrednim powodem wycofania ich z użycia był czas potrzebny na wyśledzenie i namierzenie celu — wraz z unowocześnieniem obrony przeciwrakietowej w ciągu ostatniego półwiecza tak tego typu wyrzutnie, jak i kutry rakietowe stały się przeżytkiem. RMN zaprzestała zresztą budowy kutrów rakietowych i podobnych im jednostek dwadzieścia lat temu — właśnie z tego powodu. Dane dotyczące obrony antyrakietowej okrętów Ludowej Marynarki, uzyskane zresztą przy aktywnym udziale Honor, wskazywały, że choć jest gorsza od tej, jaką dysponuje Royal Manticoran Navy, to i tak bardziej niż wystarczająca, by bez trudu poradzić sobie z wyrzutniami starego typu.

I tu wtrąciła się Komisja Rozwoju Uzbrojenia, przełamując zresztą opór swej ówczesnej przewodniczącej, Upiornej Hemphill. Opracowano mianowicie nowy typ wyrzutni, zachowujący tę samą wagę i wielkość, ale wystrzeliwujący rakiety z większą prędkością. Dzięki temu tak sondy holowane, jak i „drobnoustroje” przestały być przestarzałe. Spór sprowadzał się do tego, iż Hemphill chciała reaktywować kutry rakietowe, komisja zaś zasobniki. Jak długo Hemphill była przewodniczącą, tak długo blokowała ten pomysł, co notabene wydawało się niezbyt logiczne, ponieważ Hemphill zawsze była zwolenniczką zmasowanego ostrzału i nowe, skuteczne zasobniki holowane powinny były spotkać się z jej entuzjastycznym przyjęciem. Chyba że problem był innej natury i dla pani admirał Sonji Hemphill wszystko, co stare, automatycznie było także nieskuteczne. Gdy przestała być przewodniczącą komisji, nowe zasobniki z teorii stały się praktyką.

Pikanterii całej sprawie dodawał fakt, iż nowy typ wyrzutni opracowano właśnie na polecenie Hemphill, która chciała doprowadzić do skutecznego wykorzystania kutrów rakietowych zgodnie ze swą doktryną zasypania przeciwnika lawiną ognia, określaną przez jej krytyków jako „Stado Sonji”. Nowe wyrzutnie były znacznie dłuższe, co stanowiło oficjalny powód jej sprzeciwu. Twierdziła, że szkoda „marnować” je na taki przeżytek jak holowane zasobniki. Argument, ma się rozumieć, przestawał istnieć, gdy w grę wchodziły kutry rakietowe. To, że budowa takiego okręciku z nowymi wyrzutniami kosztowała prawie jedną czwartą tego, co zbudowanie niszczyciela, nie przeszkadzało jej zupełnie dążyć wszelkimi możliwymi środkami do rozpoczęcia ich seryjnej budowy. Koszty dodatkowo podnosiła konieczność unowocześnienia kontroli ogniowej, niezbędnej, by móc w pełni wykorzystać możliwości nowych wyrzutni.

Podobnie jak jej zwolennicy, Hemphill uważała kutry i podobne jednostki za „jednorazówki”. Miały wystrzelić jeden raz, a to, co się potem z nimi stanie, uznawała za całkowicie nieistotne. Trudno się dziwić, że stanowiła dość popularny temat rozmów załóg owych „jednorazówek”, darzących ją głębokim i serdecznym uczuciem, choć nie z rodzaju pozytywnych. Honor ta kwestia interesowała o tyle, że Hemphill udało się przez przypadek zrobić coś dobrego, a to, czy wykorzystanie owego czegoś było zgodne z jej intencjami czy nie, zupełnie jej nie obchodziło. Zbudowano próbną serię kutrów z rozmaitymi unowocześnieniami, które znacznie przyczyniły się do wzrostu szans na przetrwanie tych okrętów pierwszego starcia. Było to dla Hemphill naturalnie efektem ubocznym, ale sporo z tych rozwiązań dało się zastosować w holowanych zasobnikach i zrobiono to, gdy tylko przestała przeszkadzać.

Nowe zasobniki miały zamontowanych po dziesięć wyrzutni i przeznaczone były dla okrętów liniowych, posiadających wystarczająco dodatkowych mocy kontroli ogniowej, by nie wymagać modernizacji. Z tego, co usłyszała, wynikało jednak, że Turner znalazł sposób na wykorzystanie ich przez krążowniki liniowe. Zasobniki dzięki nowym, lżejszym wyrzutniom uzbrojone były w cięższe rakiety niż pokładowe wyrzutnie. Dorównywały możliwościami rakietom wystrzeliwanym z pokładowych wyrzutni, a miały silniejsze głowice. Zasobniki naturalnie były utrapieniem w czasie holowania i nie najlepiej wpływały na kompensatory bezwładnościowe okrętu, co o jedną czwartą ograniczało jego maksymalną prędkość. Były też niezwykle podatne na zniszczenie — wystarczała bliska eksplozja, jako że nie miały nawet pola siłowego, nie mówiąc o ekranie. Jeśli jednak zdążyły odpalić rakiety, zanim je zniszczono, spełniały swoje zadanie.

— Doskonale. — Głos Sarnowa sprowadził Honor do rzeczywistości. — Jeżeli przekonamy admirała Parksa, by je tu zostawił, będziemy mogli przydzielić po pięć na każdy krążownik liniowy, sześć na najnowsze, a po dwa — trzy na ciężki krążownik. Co prawda nie pomoże nam to przy długotrwałym starciu, ale pierwsze salwy powinny skłonić przeciwnika do wniosku, że ma do czynienia z dreadnaughtami, nie z krążownikami liniowymi, i istnieje wówczas szansa, że zmieni taktykę.

Na twarzach obecnych pojawiły się pełne satysfakcji złośliwe uśmiechy. Wszystkich poza Housemanem, który uznał, że należy ponownie zabrać głos, choć znacznie staranniej dobrać ton.

— Bez wątpienia ma pan rację, sir, ale właśnie to długotrwałe starcie mnie niepokoi. Ponieważ musimy chronić bazę ze stocznią, przeciwnik zawsze będzie w stanie zmusić nas do walki, lecąc prosto w jej kierunku. Uniemożliwi nam to prowadzenie normalnej obrony, a kiedy skończą się rakiety z zasobników, krążowniki liniowe nie zdołają sprostać okrętom liniowym, sir.

Honor przyjrzała się Housemanowi zwężonymi ze zdumienia oczyma — trzeba przyznać, że miał tupet, żeby powtarzać swoje zdanie po tym, jak dwóch oficerów flagowych, w tym jego własny dowódca, kazało mu się zamknąć, tyle że w uprzejmiejszych słowach. To, co ją najbardziej nurtowało, to pytanie, skąd brała się ta odwaga? Z przekonania o własnej racji, z arogancji czy ze strachu? Fakt, że go nie lubiła, utrudniał obiektywną ocenę, toteż przyjęła za dobrą monetę pierwszy powód, choć nie miała doń pełnego przekonania.

Sarnow był w zdecydowanie mniej dobrotliwym nastroju.

— Zdaję sobie z tego sprawę, panie Houseman — odparł spokojnie i stanowczo. — I pozwolę sobie powtórzyć, ryzykując przy tym, że pana zawiodę, że celem tej odprawy jest rozwiązanie naszych problemów, a nie mówienie o nich w kółko.

Houseman jakby zapadł się w sobie. Van Slyke posłał mu lodowate spojrzenie, ale również się nie odezwał. Ciszę przerwało dopiero czyjeś chrząknięcie i pytanie:

— Admirale Sarnow?

— Tak, komandorze Prentis?

— Mamy jeszcze jedną poważną przewagę, sir — oświadczył dowódca Pięćdziesiątego Trzeciego dywizjonu krążowników liniowych. — Wszystkie platformy i sondy zwiadowcze wyposażone są w generatory umożliwiające przesyłanie informacji z prędkością nadświetlną. A Nike i Achilles są w stanie koordynować je w ten sam sposób…

Prentis umilkł, a Sarnow energicznie pokiwał głową — Nike był pierwszym okrętem od podstaw zbudowanym tak, by móc używać łączności nadświetlnej, a Achilles otrzymał podobne wyposażenie w czasie ostatniej modernizacji. Oznaczało to, że oba okręty mogą przesyłać z prędkością większą od prędkości światła wiadomości, które bez problemu odbiorą niezmodernizowane jednostki ze sprawnymi sensorami grawitacyjnymi. Co prawda, żeby nadać wiadomości, musiały wyłączyć napęd, ponieważ jak dotąd żaden czujnik nie miał wystarczającej rozdzielczości, by impulsy stanowiące wiadomość odczytać poprzez „szum” napędu, ale i tak zyskiwali taki przypływ informacji, o jakim przeciwnik mógł jedynie marzyć.

— Jack ma całkowitą rację, sir. — Van Slyke nawet nie spojrzał na Housemana, co jednoznacznie świadczyło, że gdy tylko obaj wrócą na swój okręt, będzie miała miejsce raczej gwałtowna rozmowa, a właściwie monolog. — Ponieważ nie dorównamy im siłą, trzeba wyrównać szanse sposobem.

— Racja. — Sarnow pogładził wąsa. — Jakieś inne przewagi, które posiadamy lub możemy stworzyć, przychodzą komuś do głowy?

Honor odchrząknęła cicho, toteż spojrzał na nią pytająco, a ponieważ nadal milczała, ponaglił:

— Tak, lady Honor?

— Jedna sprawa, sir. Czy wiemy, co admirał Parks zamierza zrobić z tymi stawiaczami min klasy Erebus?

— Ernie?

Kapitan Corell podrapała się jedna ręka w ciemię, a drugą sięgnęła po notes. Gdy skończyła przeglądać dane, potrząsnęła głową i wyjaśniła:

— Nie ma o nich słowa w najnowszych danych przesłanych z okrętu flagowego. Naturalnie nie dostaliśmy jeszcze ostatecznych rozkazów i wszystkich informacji. Nadal trwa odprawa, podobnie jak u nas.

— Myślę, że dobrze byłoby o nie spytać, sir — zasugerowała Honor.

Sarnow przytaknął bez słowa.

Stawiacze min nie zostały oficjalnie przydzielone do stacji Hancock — przelatywały przez system, kierując się do Reevesport, gdzie miały bazować, gdy do Parksa dotarły rozkazy Admiralicji i zatrzymał je. Prawdopodobnie było to działanie instynktowne, ale jeśli dałoby się go przekonać, by zatrzymał je na dłużej…

— Zakładając, że uda się namówić admirała Parksa, by je dla nas ukradł, jak zamierza je pani wykorzystać, kapitan Harrington? — spytała komodor Banton. — Możemy naturalnie zaminować podejścia do bazy, ale tego właśnie przeciwnik będzie się spodziewał i gdy w końcu się do niej zbliży, będzie ostrożny, więc miny nie na wiele się przydadzą…

Obiekcja była sensowna, jako że miny stanowiły po prostu impulsowe głowice laserowe starego typu o mniej niż zadowalającej celności. Sprawdzały się doskonale jedynie zastosowane masowo przeciwko okrętom poruszającym się z małą prędkością. Były jednak tanie, toteż nadal używano ich do osłony czy blokady nieruchomych celów, takich jak terminale wormholi, planety czy stacje orbitalne. Ale tam właśnie każdy napastnik się ich spodziewał, toteż ostatnimi czasy efekty ich działania nie były zbyt imponujące. Tyle że Honor nie zamierzała stawiać ich tam, gdzie zakładał przeciwnik.

— Bardziej interesują mnie specyfikacje napędów samych minowców, ma’am — odparła. — Możemy je bowiem wykorzystać skuteczniej niż tylko do postawienia pola minowego.

— Jak? — W głosie Banton nie było wyzwania, tylko ciekawość.

— Stawiacze min klasy Erebus są szybkie, prawie tak szybkie jak krążowniki liniowe, ponieważ przystosowano je do szybkiego stawiania dużej ilości min. Jeżeli będą operowały w składzie eskadry i uda nam się przekonać przeciwnika, że są krążownikami liniowymi, oraz postawić zagrodę minową na drodze okrętów Republiki…

Nie musiała kończyć, bo Banton parsknęła śmiechem.

— Podoba mi się to, sir! — oznajmiła. — Podstępne jak diabli i może się udać!

— Zakładając, że nie zostaną prędzej przez atakujących rozstrzelane — wtrącił komandor Prentis. — Mają słabą obronę przeciwrakietową i niezbyt silne osłony burtowe. Dla ich załóg będzie to bardzo duże ryzyko, lady Honor.

— Możemy je osłonić przed ostrzałem rakietowym, włączając w taktyczną sieć eskadry, sir — odparowała Honor spokojnie. — Jest ich tylko pięć, przydzielimy więc po jednym do każdego półdywizjonu, a ostatniego do Nike i Agamemnona, tworząc trójki taktyczne o wspólnej obronie antyrakietowej. Z dużej odległości przeciwnik nie będzie w stanie stwierdzić, z których naszych okrętów pochodzą które antyrakiety. A żeby miny okazały się skuteczne, odległość miedzy walczącymi musi być na tyle duża, by wykluczała użycie broni energetycznej.

— A jeśli zauważą miny? — Prentis najwyraźniej głośno myślał, a nie sprzeciwiał się pomysłowi, sądząc po tonie głosu.

Honor wzruszyła ramionami.

— Mają wyłącznie pasywne czujniki, nie wydzielają żadnej energii i stanowią niewielki cel dla radaru. Wątpię, by zostały zauważone z odległości większej niż milion kilometrów, zwłaszcza jeśli przeciwnik będzie zajęty ściganiem nas.

Prentis przytaknął z rosnącym entuzjazmem, a Sarnow polecił Corell:

— Zanotuj pomysł lady Honor, Ernie, i zgwałć komodora Caprę, jeśli będziesz musiała, żeby udzielił zgody na użycie stawiaczy min w przypadku zaatakowania Hancock.

— Zapisałam, sir.

Sarnow odchylił oparcie fotela i powoli odwrócił się wraz z nim, przyglądając się obecnym.

— Dobrze — oświadczył. — Załóżmy, że zorganizujemy te minowce i przekonamy admirała Parksa, by zostawił nam wystarczającą ilość zasobników choćby do pierwszej salwy. I tak nie widzę innej możliwości niż utrzymywać główne siły w pozycji centralnej, najprawdopodobniej w pobliżu bazy, by móc zareagować jak najszybciej na zagrożenie z każdego kierunku. Równocześnie pragnę ukryć istnienie łączności nadświetlnej, co — jestem pewien — doceniliby nawet Ich Lordowskie Moście z Admiralicji. Może nam się to naturalnie nie udać, ale będziemy próbować, co oznacza, że musimy podsunąć przeciwnikowi jakieś wytłumaczenie faktu, że wiemy, gdzie on jest. Ponieważ nie będziemy dysponowali taką ilością lekkich okrętów, jaka byłaby potrzebna do dokładnego obsadzenia perymetru systemu, sądzę, że nie mamy innego wyjścia, jak tylko wykorzystać je wszystkie jako pikiety w najbardziej prawdopodobnych rejonach przylotu okrętów z Seaford 9. Nawet jeśli nie będzie żadnego okrętu tam, gdzie się rzeczywiście pojawią, możemy skierować któryś na odpowiednią pozycję dzięki platformom sensorycznym, żeby „przypadkowo” ich zauważył. Komodorze Van Slyke, pańska eskadra jest drugim pod względem siły związkiem taktycznym w systemie, więc chcę, by była skoncentrowana razem z krążownikami liniowymi. Ernie, zajmij się osłoną perymetru, dobrze? Podsumowując: trochę optymistyczniej patrzę w przyszłość. Żebyśmy się dobrze zrozumieli: trochę. Proszę, żebyście wszyscy spróbowali zastanowić się, jak najlepiej wykorzystać taktyczne zasoby, które mamy nadzieję zdobyć. Czekam na atrakcyjne propozycje, panie i panowie.

Na pomoście flagowym HMS Nike po dwudziestu sześciu godzinach gorączkowej krzątaniny, odpraw, narad i zebrań, w wyniku których zamiary stały się rzeczywistością, panowała cisza i spokój. Teraz zebrani obserwowali, jak siły wiceadmirała sir Yancey’a Parksa wykonywały rozkazy, i nikt jakoś nie miał ochoty na rozmowę. Wszyscy w milczeniu wpatrywali się w holoprojekcję. Holograficzna kula rozświetlona była sygnaturami napędów dreadnaughtów i superdreadnaughtów ustawiających się w luźny szyk, z zachowaniem dużych odstępów między ekranami.

Obok każdego wyświetlone były wielobarwne kody identyfikacyjne, podobnie jak przy symbolach oznaczających lekkie krążowniki i niszczyciele lecące z przodu i z boków okrętów liniowych. Przypominały świetlne naszyjniki oddalone znacznie od głównych sił. Bliższe i jaśniejsze kody oznaczały ciężkie krążowniki skupione już nie wokół całej formacji, lecz wokół poszczególnych eskadr liniowych. Cała ta rozświetlona formacja ruszyła niczym świeżo utworzona konstelacja przez holosferę.

Robiła wrażenie — Honor stojąca obok Sarnowa musiała to przyznać. Tyle tylko, że ta imponująca siła oddalała się, opuszczając system, w którym pozostała jedynie Piąta eskadra krążowników liniowych z jednostkami osłonowymi, a sygnatury ich napędów wyglądały zgoła żałośnie. Było ich zbyt mało, by obronić stację Hancock. Honor wzięła się w garść, nim do końca ogarnęły ją ponure myśli.

— No to zostaliśmy sami — skomentowała kapitan Corell. Stojący obok komandor Cartwright mruknął potwierdzająco.

— Przynajmniej zostawił nam zasobniki i stawiacze min — dodał oficer operacyjny.

Tym razem potakujące mruknięcie wydał Sarnow.

I znów zapadła cisza — admirał wpatrywał się w milczeniu w holosferę.

— Zostawił, fakt. Tylko nie wiem, na ile się nam naprawdę przydadzą, Joe — powiedział w końcu Sarnow, odwracając się zdecydowanym ruchem od projekcji taktycznej, i spojrzał na Honor.

Wąs drgnął mu w uśmiechu, ale nie zmieniało to faktu, że nigdy jeszcze nie widziała go bardziej zmęczonego i zmartwionego.

— Nie neguję wartości twoich pomysłów, Honor — powiedział cicho, a ona nadstawiła wyraźnie uszu: nieczęsto pomijał należny jej tytuł, ale kiedy to robił, znaczyło to, że mówi do swego taktycznego alter ego, a nie tylko jednego z podległych oficerów. — Pomysł ze stawiaczami min był genialny, a obie z Ernie miałyście rację, że da się zmodyfikować naszą kontrolę ognia tak, byśmy byli w stanie wykorzystać zasobniki. Ale prawda jest brutalna i choć Houseman może i jest dupkiem, nie, wróć, jest dupkiem żołędnym, w tej kwestii ma rację. Możemy im zadać poważne straty w pierwszym starciu, bo efekt zaskoczenia będzie działać na naszą korzyść. Ale jeżeli zaatakują nas okręty liniowe i będą kontynuowały atak po pierwszym starciu, jesteśmy martwi.

— Zawsze możemy opuścić system, sir — zauważył sucho Cartwright. — W końcu skoro admirał Parks dopuszcza oddanie Zanzibaru, nie bardzo będzie mógł mieć pretensje, jeśli wykonamy taktyczny odwrót na z góry upatrzone pozycje z systemu Hancock.

— Buntownicze skłonności z ciebie wychodzą, Joe. — Na ustach Sarnowa pojawił się zmęczony uśmiech i admirał potrząsnął przecząco głową. — Niestety, tego raczej nie da się zrobić. A to z tego prostego powodu, o którym admirał Parks zdaje się zapomniał: nie jesteśmy w stanie ewakuować całego personelu bazy.

Honor poczuła lodowaty chłód, bowiem już od pewnego czasu odpędzała od siebie tę myśl. Błyskawiczna rozbudowa stoczni remontowej i bazy spowodowała, że mieszkało tam prawie jedenaście tysięcy ludzi, a wszystkie przebywające obecnie w systemie Hancock okręty mogły zabrać maksimum siedemdziesiąt procent. I to przy nierealnie optymistycznym założeniu, że żaden nie zostałby zniszczony czy poważnie uszkodzony w czasie walki. Mimo przeładowania pokładowych systemów podtrzymania życia i tak co najmniej trzydzieści procent załogi musieliby zostawić, a znała pewnego oficera, który uparłby się, że jego obowiązkiem jest pozostać, jeśli nie wszyscy jego podkomendni zostaną ewakuowani…

— Jakoś to wypadło z głowy biedakowi w nawale zajęć — mruknęła Corell i Sarnow parsknął szczerym śmiechem, choć uwaga pod adresem głównodowodzącego była wysoce niestosowna.

— Zgadza się — przyznał i przeciągnął się. — Z drugiej strony, ma całkowitą rację, że wartość bazy Hancock jest względna: jeśli stracimy wszystkie sojusznicze systemy w tym rejonie, nie będziemy potrzebowali już bazy, a co gorsza, nie zdołamy jej utrzymać, jeśli przeciwnik użyje do blokady odpowiednio dużych sił i takimiż zaatakuje. Poza tym jako dowódca stacji Hancock musi wyważyć ewentualne straty: trzydzieści do czterdziestu tysięcy poddanych Korony tutaj i miliardy cywilów w systemach, które zobowiązaliśmy się bronić. Temu fragmentowi jego rozumowania nie da się niczego zarzucić. Jest bezwzględne, ale admirałowie czasem muszą być bezwzględnie logiczni.

— Ale mógł tego wszystkiego uniknąć, sir. — W glosie Corell słychać było przekonanie co do własnych racji.

— No, no, Ernie: jestem najmłodszym admirałem na stacji Hancock i najłatwiej mi dążyć do agresywnej reakcji — upomniał ją łagodnie Sarnow. — W końcu jeżeli okaże się błędna, nie moja głowa poleci, tylko dowódcy stacji. Dama Christa ma zresztą rację co do tego, że mogłoby to doprowadzić do starcia przypadkowego, na którym nie zależy żadnej ze stron.

— Może. Ale co by pan zrobił na jego miejscu? — w sukurs Corell pospieszył Cartwright.

— Nieuczciwe pytanie: nie jestem na jego miejscu. Miło byłoby przyjąć, że gdybym był, posłuchałbym własnej rady, ale nie jestem tego pewien. Na głównodowodzącym takiej stacji jak ta ciąży naprawdę duża odpowiedzialność, Joe.

— Piękny unik, sir — burknął kwaśno Cartwright. Sarnow wzruszył ramionami.

— Kwestia wprawy, Joe. — Ziewnął rozdzierająco i stwierdził: — Muszę się przespać, Ernie. Popilnuj z damą Honor tego interesu przez parę godzin, dobrze? Powiem stewardowi, żeby wyrzucił mnie z łóżka na tę konferencję dotyczącą ćwiczeń defensywnych.

— Naturalnie, sir.

Honor jedynie skinęła głową na znak zgody.

Sarnow poruszał się mniej energicznie niż zwykle i trójka pozostałych na pomoście oficerów wymieniła znaczące spojrzenia.

— Właśnie wyszedł człowiek załatwiony przez swego dowódcę bez mydła — oceniła Ernestyna Corell.

Wiceadmirał Parks obserwował holoprojekcję systemu Hancock, która właśnie ukazała rozdzielanie się obu zespołów. Miał ponury wyraz twarzy, bowiem nie podobało mu się to, co właśnie robił. Jeśli Rollins zjawi się tu przed Danislavem…

Dręczyła go niemiła myśl, że Sarnow miał rację i że on sam wybrał niewłaściwe rozwiązanie. Z drugiej strony, sytuacja była zbyt niejasna — o mnóstwie czynników nie miał pewnych danych, a agresywność Sarnowa stanowiła wystarczający powód, by traktować jego pomysły z podwójną ostrożnością. Pozwolił sobie na pogardliwe prychnięcie — nic dziwnego, że się tak dobrze rozumieli z tą Harrington! Cóż, skoro już musiał zaryzykować, że któraś z podległych mu eskadr będzie skazana na beznadziejną walkę, wybrał przynajmniej tę, którą dowodził najbardziej do tego nadający się zespół.

Co zresztą nie pomagało mu w spokojnym zasypianiu.

— Admirał Kostmeyer dotrze do granicy wejścia w nadprzestrzeń za dwadzieścia minut, sir. My siedemdziesiąt trzy minuty później — zameldował Capra.

Szef sztabu był jeszcze bardziej zmęczony niż Parks, bo jak zwykle w podobnych przypadkach w ciągu ostatniej godziny przed odlotem spadła nań lawina drobnych, acz istotnych problemów, które musiały rozwiązać. Miał zaczerwienione oczy, ale był świeżo ogolony, a mundur wyglądał na założony najwyżej dziesięć minut temu.

— Jak myślisz, podjąłem właściwą decyzję? — spytał cicho Parks.

— Szczerze, sir?

— Zawsze gdy tak pytam, Vincent.

— W takim razie, sir… nie wiem. Po prostu nie wiem. Jeśli zaatakują z boku i zajmą Yeltsin, Zanzibar i Alizon, będziemy mieli trudny orzech do zgryzienia, wykopując ich stamtąd, mając z drugiej strony gotowe do akcji siły w Seaford 9. W dodatku oddaliśmy im inicjatywę, a to nigdy nie jest dobre. Reagujemy na to, co zrobią, więc z założenia jesteśmy na gorszej pozycji… Może gdybyśmy wiedzieli, co dzieje się w innych rejonach granicy, łatwiej byłoby osądzić rzecz obiektywniej, ale jedno wiem na pewno, sir: nie podoba mi się tak dokładne wyczyszczenie stacji Hancock z okrętów liniowych.

— Mnie też nie. — Parks odwrócił się od holoprojekcji i opadł ciężko na swój fotel. — Ale zakładając najgorsze, Rollins musi wychodzić z założenia, że nasze siły nadal pozostają skoncentrowane w systemie Hancock. By to sprawdzić, musi wysłać zwiad i czekać na jego raport, a nie zrobił niczego podobnego od paru miesięcy. Nie może ruszyć głównych sił tak, by nie zauważyły tego nasze pikiety, a jeśli na zwiad pośle jedynie parę lekkich jednostek, Sarnow może przechwycić je i zniszczyć co do jednego. Wówczas Rollins nadal nie będzie nic wiedział. Jeśli Sarnowowi się nie uda, zwiad i tak będzie potrzebował co najmniej sześć dni na drogę w obie strony, a Rollins przynajmniej trzy, prawdopodobnie cztery, by wyruszyć. Z układu Yorik jesteśmy w stanie dotrzeć do Hancock w siedem dni od chwili, gdy nasze krążowniki opuszczą przestrzeń Seaford z wiadomością o ataku.

— W osiem dni, sir — poprawił cicho Capra. — Będą musiały lecieć za Rollinsem, by upewnić się, że nie kieruje się właśnie na Yorik, nim będą mogły przekazać nam, co jest celem ataku.

— Niech będzie osiem. — Parks potrząsnął głową, nie kryjąc zmęczenia. — Jeżeli Sarnow zdoła ich zająć przez cztery dni…

Umilkł i prawie błagalnie spojrzał na Caprę. Cztery dni — to nie był długi czas, ale tylko jeśli nie dowodziło się eskadrą krążowników liniowych walczącą z czterema eskadrami okrętów liniowych, które „zająć” można było, jedynie pozwalając im do siebie strzelać.

— To moja decyzja — oświadczył w końcu Parks. — Może zła, choć mam nadzieję, że nie. Obojętnie zresztą, jaką się okaże, będę musiał z tym żyć. Przynajmniej przeciwnik jej jeszcze nie zna, a jeśli Danislav się pospieszy i przybędzie tu pierwszy, obaj z Sarnowem będą mieli jakąś szansę…

— A jeśli nie, to przynajmniej będą w stanie ewakuować cały personel bazy — dodał równie cicho Capra.

— A jeśli nie, to ewakuują personel bazy — zgodził się Parks z westchnieniem i zamknął oczy.

Eskadry okrętów liniowych zniknęły w nadprzestrzeni, a ich zadanie przejęła samotna eskadra krążowników liniowych.

ROZDZIAŁ XVIII

Admirał Parnell wyglądał zaciekawiony przez okno promu lądującego na centralnym lądowisku DuQuesne, trzeciej co do wielkości bazy Ludowej Marynarki. Nazwano ją na cześć głównego organizatora przekształcenia Republiki w imperium, a stanowiła jedyną budowlę na powierzchni Enki — jedynej nadającej się do zasiedlenia planety w systemie Barnett. „Budowla” była zresztą pojęciem umownym, gdyż w rzeczywistości był to olbrzymi kompleks budynków, hangarów, doków i podziemi, w których na stałe stacjonowało ponad milion Marines i personelu floty. W systemie aż gęsto było od okrętów najrozmaitszych klas, a całości broniły masywne forty i inne stałe fortyfikacje, regularnie rozbudowywane i modernizowane.

Okrętom i umocnieniom przyjrzał się, — będąc jeszcze na pokładzie ciężkiego krążownika liniowego, którym tu przyleciał, i wywarły na nim duże wrażenie. Nie dał się jednak ponieść entuzjazmowi — zdawał sobie sprawę, na jakie ryzyko zamierza narazić swoją flotę, i nie podobało mu się to. Ani trochę. Jak powiedział prezydentowi Harrisowi, gdy miesiąc temu temat wypłynął po raz pierwszy, nie chciał walczyć z Gwiezdnym Królestwem Manticore. W odróżnieniu bowiem do innych, poprzednich przeciwników Ludowej Republiki Haven miało ono tak czas, jak i odpowiednie władze, by przygotować się do tej wojny — i zrobiło to.

Pomimo bezsensownego pacyfizmu niektórych polityków obywatele Królestwa stali praktycznie murem za upartą, by nie rzec ogarniętą obsesją na tym punkcie Królową, doskonała gospodarka pozwoliła na zbudowanie imponującej floty, a fakt utworzenie Sojuszu stawiał całą sprawę w nowym, jeszcze mniej korzystnym świetle. Dotąd Ludowa Marynarka podbijała pojedyncze systemy, teraz miała przeciwnika, którego nie sposób było pokonać szybko, jednym zdecydowanym atakiem. Chyba żeby uderzyć w samo serce, czyli zaatakować układ Manticore, co bez osłony boków i zabezpieczenia tyłów było jednoznaczne z proszeniem się o katastrofę.

Pozostała więc jedynie druga możliwość — jeśli chcieli mieć Gwiezdne Królestwo, musieli o nie walczyć, a pierwszym etapem nie mogło być w tej sytuacji nic innego, jak przełamanie obrony granicznej i zniszczenie przy tej okazji jak największej ilości okrętów Królewskiej Marynarki.

Widząc, że proces lądowania został zakończony, Parnell przerwał rozmyślania, wstał i biorąc neseser, dal znak ochronie, która towarzyszyła mu wszędzie, po czym wyszedł po rampie na zewnątrz, maskując uśmiechem straszliwy niepokój.

Główna sala odpraw bazy DuQuesne była olbrzymia i wyposażona równie doskonale jak centrum planowania na Octagonie. Nic więc dziwnego, że sztab Parnella długo stał milczącym półkolem za admirałem, gdy ten studiował ekrany i holoprojekcje. Miał zwyczaj przyswajać sobie surowe dane, nie tylko analizy, co irytowało sporą część jego sztabowców. Nie robił tego z powodu braku zaufania do nich — ktoś, komu nie ufał, nie należałby do jego sztabu, ale doświadczenie nauczyło go, że nawet najlepsi popełniają błędy. Sam miał ich sporo na koncie i choć był świadom, iż takiej ilości danych nie zdoła sobie przyswoić ani zapamiętać szczegółów, lata praktyki umożliwiały mu wyrabianie sobie na tej podstawie ogólnego poglądu na sprawę.

Potwierdzonych meldunków o zmianach w rozmieszczeniu sił przeciwnika było mniej, niż się spodziewał, ale te, które były, wyglądały obiecująco — wzdłuż całej granicy odnotowano ruch jednostek RMN, i to zgodny z oczekiwaniami. Operacja „Argus” dawała lepsze rezultaty, niż sądził, gdy pierwszy raz przedstawiono mu jej projekt. Fakt, nie należała do szybkich sposobów uzyskiwania nowych informacji, ale dane, jakimi zaowocowała, były zadziwiająco szczegółowe i pozwalały zapoznać się ze zwyczajami i codziennym funkcjonowaniem Królewskiej Marynarki. Już choćby to warte było czasu i pieniędzy i znacznie poprawiało mu samopoczucie, gdyż niezmiennie lepsza technika, jaką dysponowała Royal Manticoran Navy, zaczynała wpędzać go w manię prześladowczą. Teraz z satysfakcją obserwował, jak to przekonanie o własnej przewadze obróciło się przeciwko niej.

Z zadowoleniem zauważył, że do systemów Zuckerman, Dorcas i Minette przybyły świeże siły RMN oraz że przeciwnik znacznie wzmocnił tak eskadry konwojów, jak i przygraniczne patrole. Było to miłe ze strony Królewskiej Marynarki — każdy okręt oddelegowany do tych działań i rejonów oznaczał, że nie będzie trzeba się nim martwić, gdy zacznie się prawdziwa walka.

Znacznie mniej cieszyły go wiadomości z Seaford 9. Sama przestrzeń tego przeklętego Sojuszu powodowała, że były przestarzałe, gdy tu docierały, a na dodatek były jeszcze denerwująco ogólne i niepewne. Cóż, Rollins wiedział, jak ważną rolę ma do odegrania, i na pewno robił, co mógł, by poprawić jakość danych wywiadowczych. O ile naturalnie już tego nie zrobił.

Przeniósł wzrok na najnowsze oceny (a raczej pobożne życzenia) wywiadu dotyczące aktualnej siły i liczebności Home Fleet i chrząknął rozbawiony. Nie istniał bowiem żaden sposób, by sprawdzić, na ile są zgodne z rzeczywistością, ich sporządzanie stanowiło więc swoiste marnotrawstwo czasu. Na szczęście przynajmniej chwilowo nie były naprawdę ważne.

Spojrzał na ekrany podające planowane i wykonane już ataki na tereny przeciwnika, w tym w kilku przypadkach powtórne natarcia, oraz osiągnięte rezultaty; po raz pierwszy od chwili przekroczenia progu zmarszczył brwi i spojrzał przez ramię.

— Komodorze Perot?

— Sir? — spytał szef sztabu.

— Co się stało w systemie Talbot?

— Nie wiemy, sir — przyznał Perot z nieszczęśliwą miną. — Druga strona nie pisnęła na ten temat słowa, ale okręty admirała Pierre’a musiały wpaść w jakąś pułapkę.

— Wystarczająco skuteczną, by nie zdołał z niej uciec ani jeden jego okręt? — Parnell mówił bardziej do siebie, ale Perot przytaknął, jeszcze bardziej zgnębiony.

— Musiało tak właśnie być, sir.

— Jak, do cholery ciężkiej, im się udało?! — Parnell potarł w zamyśleniu podbródek, przyglądając się słowu „zaginiony” widniejącemu przy nazwach czterech najlepszych krążowników liniowych Ludowej Marynarki. — Powinien być w stanie uciec przed wszystkim, czego nie byłby w stanie pokonać… Mogli dowiedzieć się, gdzie i kiedy pojawią się nasze okręty?

— Nie sposób takiej ewentualności całkowicie wykluczyć, sir, ale nawet admirał Pierre nie znal szczegółów i celu ataku przed otwarciem zapieczętowanych rozkazów w czasie lotu. Co więcej, druga część operacji w systemie Poicters przebiegła bez żadnych problemów: komodor Juranowicz zniszczył krążownik klasy Star Knight, zastając go dokładnie tam, gdzie powinien. Co prawda, jak pan widzi, jego okręty doznały poważniejszych uszkodzeń, niż się spodziewaliśmy — Barbarossa i Sinjar długo nie opuszczą doków remontowych. Nic jednak nie wskazywało na to, by przeciwnik cokolwiek podejrzewał. Ponieważ obie części akcji opracowane zostały przez ten sam zespół i były chronione przez identyczne środki bezpieczeństwa, najlogiczniejszy wniosek brzmi, że w układzie Talbot także nic nie wiedzieli o mającym nastąpić ataku.

— A więc pechowy zbieg okoliczności — było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Mimo to Perot wzruszył ramionami i odparł:

— Z tego, co w tej chwili wiemy, po prostu nie ma innego wytłumaczenia, sir. Kolejne dane z „Argusa” mają być pod koniec przyszłego tygodnia — być może dowiemy się czegoś więcej. Rejon, w którym to się powinno wydarzyć, znajduje się w zasięgu czujników.

— Hmm. — Parnell znowu potarł podbródek. — Rząd Królestwa zareagował jakoś na utratę tego krążownika w Poicters?

— Jeśli chodzi panu o to, czy przysłali nam jakiś oficjalny protest, to nie, sir. Za to zamknęli Manticore Junction dla naszego handlu, wyrzucili wszystkie jednostki kurierskie z przestrzeni Sojuszu, mimo że miały status statków dyplomatycznych, oraz zaczęli śledzić i nękać nasze konwoje przelatujące przez ich terytorium. W układzie Casca wydarzył się nawet incydent zbrojny, choć nie jesteśmy pewni, kto zaczął: Casca oficjalnie pozostaje neutralna, ale jej władze mają od dawna silne ciągoty ku Królestwu, a część z naszych analityków uważa, że faza pierwsza naszej operacji mogła pchnąć ich w objęcia Manticore i poprosili Królewską Marynarkę o ochronę. Jak by nie było, dowódca naszych sił w tym systemie wymienił kilka salw z eskadrą krążowników RMN i uciekł, o co trudno mieć do niego pretensję, skoro nie dysponował niczym większym od niszczyciela.

Parnell przytaknął, czując narastający niepokój — sytuacja się zaogniała, a Królestwo Manticore zaczynało się odgryzać, i to bez oficjalnych protestów dyplomatycznych, a to mogło być albo dobrym, albo i złym znakiem. Złym, jeśli oznaczało, że rząd Manticore dokładnie zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje, i chce utrzymać Haven w niepewności co do własnej reakcji, nim RMN nie będzie w pełni gotowa do walki. Dobrym, ponieważ z równym powodzeniem mogło to znaczyć, że przeciwnik nie ma pojęcia, co dokładnie zwali mu się na głowę. Jeśli rząd Królestwa zdecydował, że prowokacje mogą być początkiem większej operacji militarnej, rozsądne było wstrzymanie się z protestami.

Jakkolwiek by nie były, najwidoczniej po drugiej stronie ustalono — całkiem słusznie — że protesty nic nie dadzą. Biorąc pod uwagę reakcje wzdłuż całej granicy, stwierdził, że Admiralicja Royal Manticoran Navy musiała wydać nowe rozkazy i zmienić dyslokację sił, by umożliwić lokalnym dowódcom ich wykonanie. Pozostawała jedynie kwestia, czy ową dyslokację wykonano na wystarczająco szeroką skalę…

Oderwał wzrok od ekranów, odwrócił się do czekających w ciszy oficerów i oznajmił:

— Dobra, panie i panowie: zaczynamy!

Gdy wszyscy zajęli miejsca przy stole konferencyjnym, komodor Perot zaczął szczegółowe sprawozdanie. Parnell słuchał go uważnie, przytakiwał od czasu do czasu i próbował dojść do ładu sam ze sobą, świadom, że chwila podjęcia ostatecznej decyzji zbliża się nieubłaganie.

Teoretycznie rzecz biorąc, możliwość odszukania i zaatakowania jakiejś jednostki w nadprzestrzeni nie istnieje. Najlepsze sensory mają zasięg dwudziestu minut świetlnych, nadprzestrzeń zaś jest ogromna i nawet znajomość planowanych czasów odlotu i przylotu określonego konwoju nie na wiele się zda potencjalnemu napastnikowi.

Teoria jednak często kłóci się z praktyką i tak właśnie jest w tym przypadku. Fakt — nadprzestrzeń jest ogromna, ale praktycznie cały ruch odbywa się „autostradami”, czyli wykorzystuje fale grawitacyjne, czerpiąc z nich energię i osiągając dzięki żaglom Warshawskiej absurdalnie wysokie przyspieszenie. Położenie takich fal jest powszechnie znane, a między wybranymi systemami istnieje określona ilość takich połączeń, o których podobnie jak i o najlepszych punktach przesiadek, wie każda marynarka wojenna. Wyjątki od tej reguły zdarzają się niezwykle rzadko. Podobnie rzecz się ma z miejscami niebezpiecznymi, na przykład ze względu na turbulencje grawitacyjne.

Jeżeli napastnik znał rozkład lotu przyszłej ofiary, był w stanie przy użyciu tablic astrogacyjnych odtworzyć jej kurs (takich samych jak te, którymi posługiwała się ofiara) na tyle dokładnie, by móc ją przechwycić. Jeżeli go nie znał, mógł wykorzystać inny sposób. Kapitanowie statków handlowych dla przykładu woleli korzystać, o ile to było możliwe, z jednej fali grawitacyjnej przez całą drogę z uwagi na możliwości zminimalizowania kosztów i skutków, jakie wielokrotne wejścia i wyjścia z nadprzestrzeni wywierają na konstrukcję statków i kondycję ich załóg. Dlatego napastnicy często wyczekiwali w miejscach, gdzie wpadająca do systemu planetarnego fala grawitacyjna stykała się z granicą nadprzestrzeni wyznaczona przez gwiazdę systemu. W ten sposób ofiara wpadała na nich ślepa i niezdolna do ucieczki, ponieważ tak statki, jak i okręty były najbardziej bezbronne bezpośrednio po wyjściu z nadprzestrzeni. Miały niewielką szybkość, sensory ogłupiałe od nadmiaru informacji napływających z normalnej przestrzeni, a ich napędy potrzebowały czasu na ostygnięcie, by móc wrócić w nadprzestrzeń bez uszkodzeń. Przeważnie trwało to około dziesięciu minut, a ponieważ zazwyczaj wychodzono z nadprzestrzeni w płaszczyźnie ekliptyki systemu, cierpliwy napastnik mógł orbitować wokół wybranego systemu tuż obok granicy wyjścia z nadprzestrzeni, utrzymując minimalne zużycie (a więc i emisję) energii — i czekać. Prędzej lub później jakiś frachtowiec musiał wyjść z nadprzestrzeni na tyle blisko, by znaleźć się w jego zasięgu. Nawet spory okręt przy minimalnej emisji energetycznej jest niezwykle trudny do zauważenia, toteż pechowa załoga najczęściej dowiadywała się, że jest w opałach, gdy docierała do niej pierwsza rakieta.

Ciężki krążownik liniowy Ludowej Marynarki Sword i towarzyszące mu okręty nie potrzebowały tak czasochłonnej czy uzależnionej od szczęścia metody — dzięki wywiadowi dowodząca flotyllą komodor Reichman znała nie tylko dokładny rozkład lotu, ale i trasę konwoju, który miał stać się ofiarą ich okrętów. Prawdę mówiąc, oficer taktyczny krążownika dowodzonego przez kapitana Theismana dostrzegł pięć statków konwoju i tyleż towarzyszących im okrętów eskorty kilka godzin temu, gdy konwój minął flotyllę przyczajoną w bąblu grawitacyjnym lokalnej fali, którą konwój musiał wykorzystywać. Wystarczyło, by nie zauważeni prześladowcy podjęli pościg — a zauważyć ich w bąblu nie miał prawa nikt.

Theismanowi nie podobało się obecne zadanie, tak dlatego, że nie lubił komodor Annette Reichman, jak i dlatego, że jeszcze mniej podobała mu się zastosowana przez nią taktyka. Gdyby to od niego zależało, zaatakowałby konwój sześć lat świetlnych dalej, gdy będzie on musiał zmienić falę grawitacyjną, co wymagało użycia impellerów. Reichman zdecydowała inaczej i głupio, ale nie tylko to było powodem jego niechęci. Jako zawodowy oficer marynarki instynktownie nastawiony był na obronę, nie na niszczenie frachtowców, a to, że dwa statki konwoju nie były tak do końca frachtowcami, tylko pogarszało sprawę. Ponieważ jednak był oficerem, już nie raz wykonywał rozkazy, które mu się nie podobały. Wołałby tylko realizować je skutecznie i zrobiłby to, gdyby mu ta kretynka na to pozwoliła.

Póki co stał bezczynnie na mostku własnego okrętu, przyglądając się w milczeniu ekranom i czekając na następny rozkaz pani komodor. Królewska Marynarka była dobra, o czym miał okazję boleśnie przekonać się na własnej skórze, Reichman zaś uważała ją za zbiorowisko naiwnych amatorów, okazując zupełnie nieuzasadnioną pewność siebie. Fakt: eskorta składała się tylko z dwóch lekkich krążowników i trzech niszczycieli, ale walka w nadprzestrzeni różniła się zasadniczo od spotkań w normalnej przestrzeni i duża część uzbrojenia obronnego większych okrętów nie miała ani zastosowania, ani znaczenia. Reichman tymczasem zupełnie nie przejmowała się podniesieniem stopnia ryzyka własnych okrętów, co poważnie martwiło Theismana.

Sytuacja taktyczna jak dotąd kształtowała się zgodnie z oczekiwaniami pani komodor — mając do dyspozycji tak słabą eskortę, jej dowódca zdecydował się skoncentrować siły na straży przedniej, jako że największe zagrożenie stanowiło przechwycenie przez nadlatującego przeciwnika, tyłów zaś pilnował tylko jeden niszczyciel. Dzięki danym wywiadu nie musieli przynajmniej ryzykować przechwycenia spotkaniowego — maksymalna bezpieczna prędkość statków handlowych wynosiła ledwie zero koma pięć c, co w praktyce i tak oznaczało wielokrotność prędkości światła, ale w tym przypadku istotne były prędkości relatywne. A okręty wojenne dzięki lepszym polom siłowym mogły lecieć w nadprzestrzeni dwadzieścia procent szybciej od statków. Oznaczało to, że doganiają obecnie konwój z prędkością około trzydziestu tysięcy kilometrów na sekundę i że stanowiący tylną straż niszczyciel powinien zauważyć ich właśnie teraz…

Komandor porucznik MacAllister usiadł nagle prosto, słysząc brzęczyk alarmu i widząc pojawiające się na ekranie fotela kapitańskiego symbole niezidentyfikowanych jednostek za rufą. Sensory pokładowe powinny wykryć je znacznie wcześniej nawet w nadprzestrzeni, a tymczasem nie potrafiły zidentyfikować przybyszów — kody na ekranie zmieniały się dosłownie co chwilę. Co oznaczało, że goniły ich jakieś okręty wojenne, i to z dobrym wyposażeniem do wojny radioelektronicznej. Widząc odczyt odległości — jedyny stały na ekranie taktycznym, bo nawet ilość jednostek ulegała zmianie — przełknął z trudem ślinę. Trzysta milionów kilometrów przy obecnej prędkości napastników oznaczało, że dogonią oni konwój za około trzy godziny. Żaden statek nie zdołałby osiągnąć wystarczającej prędkości, by im uciec. Zaklął bezgłośnie i wytarł spotniałe nagle dłonie o poręcz fotela. Ktokolwiek ich gonił, nie miał przyjaznych zamiarów — inaczej nie ogłupiałby sensorów. Pozostawało tylko dowiedzieć się, kim byli ścigający i ilu ich było. A na to istniał tylko jeden sposób.

— Alarm bojowy! — rozkazał oficerowi taktycznemu i nie czekając na klaksony alarmowe, dodał: — Ruth, połącz mnie z kapitan Zilwicką i powiedz jej, że mamy za rufą nie zidentyfikowane jednostki zbliżające się z dużą prędkością. Dołącz analizę taktyczną wraz z danymi i dodaj, że zawracamy, żeby zidentyfikować napastników.

— Aye, aye, sir.

— Sternik, zwrot o sto osiemdziesiąt stopni przy maksymalnym wytraceniu prędkości.

— Aye, aye, sir.

— Manny, chcę, żebyśmy wrócili na poprzedni kurs, gdy będziemy od nich o dziesięć minut świetlnych — polecił astrogatorowi. — Może nie zidentyfikujemy ich dokładnie z tej odległości, ale dowiemy się, ilu ich jest i do jakich klas należą.

— Aye, aye, sir. — Manny pochylił się nad klawiaturą w chwili, w której z windy wyszła ubrana w próżniowy skafander pierwszy oficer.

Przez ramię miała przerzucony skafander MacAllistera, a na twarzy ponury uśmiech.

— Zdaje się, że zaczyna się zabawa, Marge. — MacAllister odebrał od niej skafander i skierował się ku sali odpraw. — Pilnuj wszystkiego, póki się nie przebiorę.

— Niszczyciel zawrócił i zbliża się, sir — zameldował oficer taktyczny.

Theisman spojrzał na Reichman, która nawet nie mrugnęła okiem. Oboje tego właśnie się spodziewali i Theisman poczuł abstrakcyjną sympatię dla załogi niszczyciela.

— Jakieś rozkazy, ma’am? — spytał.

— Nie, kapitanie. Nim znajdzie się w zasięgu rakiet, zdoła nas zidentyfikować i policzyć. A poza tym i tak nam nie ucieknie, nieprawdaż?

— Tak jest, ma’am — przyznał cicho Theisman. — Nie sądzę, żeby uciekł.

HMS Hotspur zbliżał się do pościgu z przyspieszeniem ponad pięćdziesięciu jeden kilometrów na sekundę kwadrat, by po dziewiętnastu minutach lotu wykonać ponownie zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i oddalić się znacznie szybciej. Kiedy odległość wzrosła do około stu pięćdziesięciu ośmiu milionów kilometrów, zwolnił do trzydziestu tysięcy kilometrów na sekundę. Komandor porucznik MacAllister miał już pełną świadomość, co go czeka — komputer pokładowy poradził sobie z ECM-ami przeciwnika i wyświetlił na ekranie taktycznym, kto ich goni.

— Ruth, przekaż kolejną wiadomość do dowódcy eskorty — polecił cicho. — Wiadomość brzmi: „Ściga nas sześć ciężkich krążowników Ludowej Marynarki klasy Scimitar. Oceniam, że konwój znajdzie się w zasięgu ich rakiet za sto pięćdziesiąt sześć minut”. Koniec wiadomości.

Twarz kapitan Helen Zilwickiej przypominała wykutą z kamienia maskę, gdy słuchała meldunku MacAllistera o zagrożeniu znajdującym się trzynaście i pół minuty świetlnej za jej rufą. Stosunek sił wynosił sześć do pięciu i każdy z okrętów wroga był większy i nieporównywalnie lepiej uzbrojony. A na dodatek przewaga techniczna, którą normalnie mogłaby wykorzystać, teraz była prawie bez znaczenia, gdyż sprawdzała się w pojedynkach rakietowych, a rakiety wewnątrz fali grawitacyjnej były bezużyteczne. Żaden napęd systemu impeller nie był w stanie tu funkcjonować, ponieważ potężne siły grawitacyjne, jakie ich otaczały, spowodowałyby natychmiastowe jego zniszczenie. Oznaczało to także, iż żaden z okrętów nie mógł liczyć na ochronę stwarzaną przez ekrany czy osłony burtowe.

Z kolei opuszczenia fali nie było sensu brać pod uwagę, ponieważ frachtowce znajdowały się o cztery godziny świetlne od jej granicy, czyli potrzebowały osiem godzin, by ją osiągnąć. A nie mieli ośmiu godzin. Czuła napięcie dyżurnej obsady mostka, podobnie jak ich strach zmieszany z własnym, ale nikt nie odezwał się słowem. Dwa z należących do konwoju statków były transportowcami wojskowymi i ich przeznaczeniem była stacja Grendelsbane, a ładunek stanowiły niezbędne części zamienne, automaty stoczniowe i prawie sześć tysięcy techników wraz z rodzinami. Wśród których znajdował się komandor porucznik Anton Zilwicki wraz z ich córką.

Próbowała o tym nie myśleć, bo jeśli chciała ich uratować, nie mogła o tym myśleć. Mogła zrobić tylko jedno, toteż spoglądając na swoich oficerów, miała olbrzymie poczucie winy.

— Komandorze Harris, wiadomość do wszystkich — powiedziała chrapliwie. — „Od dowódcy eskorty do wszystkich jednostek. Jesteśmy ścigani przez sześć ciężkich krążowników Ludowej Marynarki znajdujących się w odległości trzynastu i pół minuty świetlnej i zbliżających się z prędkością trzydziestu tysięcy kilometrów na sekundę, co oznacza, że dogonią nas za dwie godziny i czternaście minut. W świetle ostrzeżeń Admiralicji zmuszona jestem założyć, że mają zamiar nas zaatakować, dlatego wraz ze wszystkimi okrętami eskorty mam zamiar związać je walką. Konwój ulega rozwiązaniu i rozproszeniu: wszystkie statki mają ratować się samodzielnie, lecąc różnymi kursami! Koniec wiadomości”.

— Wiadomość nagrana, ma’am. — Głos Harrisa był doskonale obojętny.

— Proszę nadać — poleciła lekko chrapliwym głosem, odchrząknęła i dodała normalniej: — Sternik, proszę przygotować się do zwrotu.

— Aye, aye, ma’am.

Wbiła wzrok w ekran, próbując nie myśleć o dwóch najdroższych we wszechświecie istotach lub o ich reakcji na tę ostatnią oficjalną wiadomość, którą od niej dostaną, gdy ktoś dotknął jej ramienia. Uniosła głowę, mrugając gwałtownie — był to jej zastępca.

— Powiedz im, że ich kochasz, Helen — powiedział bardzo cicho.

— Nie mogę! — odszepnęła, zaciskając dłonie w pięści. — Nie wtedy, kiedy wy nie możecie powiedzieć tego swoim…

Jej głos załamał się, a ręka zastępcy zacisnęła się boleśnie na jej ramieniu.

— Nie bądź idiotką! — warknął. — Wszyscy na pokładzie wiedzą, że leci tam twoja rodzina, podobnie jak wszyscy wiedzą, że nie robisz tego tylko dlatego, by ich uratować! Jazda do kabiny, połącz się z nimi i pożegnaj, do cholery, normalnie!

Prawie wyciągnął ją z fotela. Wstała, spoglądając z desperacją na pozostałych obecnych na mostku i prosząc ich wzrokiem o wybaczenie. Nie musiała tego robić — w ich oczach widniało zrozumienie. Wzięła głęboki oddech i uspokoiła się nagle.

— Sternik — rozkazała zupełnie normalnym głosem — zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. A ty, Jeff, połącz mnie proszę z Carnarvonem. Rozmowa prywatna przełączona na moją salę odpraw.

— Aye, aye, ma’am — potwierdził łagodnie oficer łączności.

Helen Zilwicka wyszła z podniesioną głową i łzami w oczach.

Thomas Theisman zacisnął zęby, widząc okręty eskorty zawracające w ich stronę i ustawiające się równocześnie w szyk bojowy. Zacisnął także w pięści trzymane za plecami dłonie i zmusił się, by z obojętną miną spojrzeć na komodor Reichman. Taka była pewna, że dowódca eskorty rozkaże rozproszenie całego konwoju łącznie z eskortą, że nic do niej nie docierało. W końcu, jak twierdziła, przebywanie w fali grawitacyjnej pozbawiało przeciwnika największej przewagi, czyli rakiet, a tylko dzięki nim mogli mieć nadzieję na wyrównanie szans. Argument był zgodny z prawdą, ale niesłuszny, i dlatego Theisman proponował przechwycenie między falami. W odpowiedzi usłyszał, że żaden dowódca nie poświęci bez sensu okrętów, skoro rozproszenie całego konwoju oznaczało uratowanie co najmniej czterech jednostek.

Annette Reichman nigdy nie walczyła z Królewską Marynarką i dlatego nie była w stanie dostrzec błędu w swoim rozumowaniu, całkowicie zgodnym z teorią. Theisman walczył i przegrał, i dlatego ignorowała jego ostrzeżenia, ledwie ukrywając politowanie.

— Rozkazy, ma’am? — spytał. Reichman przełknęła nerwowo ślinę.

— Kurs na zbliżenie! — zdecydowała po chwili, jakby miała jakiś wybór.

— Aye, aye, ma’am — odparł, kryjąc niesmak. — Chce pani zmienić szyk?

Pytanie zadał tak neutralnym tonem, jak tylko mógł, ale widać było, że i tak się wściekła.

— Nie! — warknęła w odpowiedzi.

Theisman obrzucił wymownym spojrzeniem jej sztabowców i swoich oficerów, wysyłając ich tym samym poza zasięg słyszalności, i powiedział cicho:

— Jeżeli spróbujemy stoczyć klasyczny bój spotkaniowy, używając jedynie dział pościgowych, natychmiast zwrócą się do nas burtami i z optymalnej odległości poczęstują pełnymi salwami burtowymi.

— Nonsens! To byłoby samobójstwo! Jak tylko wyjdą zza osłony swoich żagli, rozniesiemy ich na strzępy!

— Przewyższamy ich okręty tonażem siedem do jednego, uzbrojeniem podobnie, ma’am. — Theisman mówił wolno i łagodnie niczym do średnio rozgarniętego dziecka. — Walczyć mogą jedynie przy użyciu broni energetycznej, o czym wiedzą równie dobrze jak my. Zrobią więc jedyną dającą im cień szansy rzecz: będą walili pełnymi salwami w nasze dziobowe węzły napędu. Jeżeli zniszczą choćby jeden z nich, nasz własny dziobowy żagiel zniknie, a jesteśmy tak głęboko w fali grawitacyjnej…

Nie dokończył, bo nie musiał. Bez dziobowego żagla równoważącego działanie rufowego manewrowanie było niemożliwe, co oznaczało, że okręt pozostanie na tym samym kursie, lecąc z tą samą prędkością. Nie mógł też wyjść z nadprzestrzeni, ponieważ nie był w stanie kontrolować swej prędkości, jak długo załoga nie dokona prowizorycznych napraw. A najmniejsza turbulencja oznaczała rozerwanie kadłuba na kawałki. Utrata jednego węzła napędu dziobowego przez jeden okręt oznaczała w praktyce wyłączenie dwóch okrętów z dalszej akcji, bowiem uszkodzona jednostka musiała zostać wyholowana z fali grawitacyjnej przez inną przy użyciu jej promieni ściągających.

— Ale… — Ugryzła się w język, przełknęła powtórnie ślinę i zapytała zrezygnowana: — Co pan proponuje, kapitanie?

— Żebyśmy zrobili to samo. Poniesiemy pewne straty, może nawet stracimy okręt albo dwa, ale zredukujemy niebezpieczeństwo, a nasze salwy burtowe są znacznie silniejsze. Może uda nam się ich zniszczyć, zanim uszkodzą nasze napędy.

I spojrzał na nią wymownie, resztką sił powstrzymując się przed dodaniem, że mówił jej, iż tak właśnie się stanie. Odwróciła wzrok i poleciła cicho:

— Dobrze, kapitanie Theisman. Proszę wykonać.

Anton Zilwicki siedział na podłodze z zamkniętymi oczami, tuląc czteroletnią córkę płaczącą mu w kurtkę mundurową. Była zbyt mała, by wszystko zrozumieć, ale pojęła dość, słuchając głosów oficerów Carnarvona skupionych wokół głównego ekranu znajdującego się za jego plecami.

— Jezu! — westchnął pierwszy oficer. — Popatrzcie na to!

— Jeszcze jeden zniszczony! — dodał ktoś ochryple. — To był krążownik?

— Raczej niszczyciel i…

— Patrzcie! Nasi dorwali któregoś skurwiela! I drugiego!

— Ten był nasz! I to był krążownik! — poprawił go ponuro inny.

Zilwicki przełknął łzy, by nie rozkleić się przy dziecku. Carnarvon, podobnie jak pozostałe statki konwoju, wyciskał ile się dało z napędu, oddalając się tak od nich, jak i od ginącej za rufą eskorty.

— Następny krążownik eksplodował! I na pewno nie nasz! — rozległ się radosny głos.

— I jeszcze jeden! Jezu, ale jatka!

— A ten tu?

— To tylko żagiel, jeszcze może walczyć. I to powinien być… o cholera!

Głosy ucichły jak nożem uciął i wiedział, co to oznacza. Powoli uniósł głowę — jedynie kapitan spojrzała mu w oczy. Po policzkach ciekły jej łzy, ale nie odwróciła wzroku.

— Cala nasza eskorta zginęła — powiedziała cicho. — Ale najpierw zniszczyła trzy krążowniki wroga i uszkodziła napęd czwartego: został mu tylko jeden żagiel. Wątpię, by ścigali nas samotnym okrętem, nawet w pełni sprawnym. Zresztą mają uszkodzony do wyholowania.

Zilwicki przytaknął, zastanawiając się nieco abstrakcyjnie, skąd we wszechświecie wzięło się nagle tyle bólu. Ramiona zaczęły mu drżeć, już dłużej nie był w stanie powstrzymać łez… Poczuł na szyi ręce córki i usłyszał jej szept:

— Co… co się stało, tatusiu? Oni chcą zrobić krzywdę mamie? Czy nam też zrobią krzywdę?

— Ćśśś, Helen — wykrztusił przez łzy i zamknął oczy, kołysząc ją lekko. — Nic nam nie zrobią, kochanie. Jesteśmy bezpieczni. Mama się o to postarała.

ROZDZIAŁ XIX

HMS Nike wziął kurs na bazę, a Mike Henke starannie ukryła radosny śmiech, spoglądając na Honor siedzącą w kapitańskim fotelu. Honor nader rzadko okazywała zadowolenie z własnych osiągnięć, zwłaszcza na mostku. Z osiągnięć innych — najczęściej załogi — i owszem, nawet często, jeśli były ku temu powody, ale nie z własnych. Jej kompetencja była czymś tak naturalnym, że nie warto było o niej wspominać. Natomiast teraz rozsiadła się wygodnie, założyła nogę na nogę i siedziała tak z pełnym satysfakcji uśmiechem, podczas gdy Nimitz puszył się bezwstydnie na oparciu fotela.

Henke zachichotała i z tryumfem puściła oko do Eve Chandler, która wyszczerzyła się radośnie w odpowiedzi, unosząc złączone dłonie nad rudą głową w geście zwycięstwa. Ktoś z obsady mostka roześmiał się cicho. Wszyscy, prawdę mówiąc, mieli powody do niesamowitego wręcz zadowolenia z samych siebie i dowódcy. Eskadra ciężko pracowała od odlotu wiceadmirała Parksa i z dnia na dzień dawało się zauważyć coraz większe jej zgranie, o czym najlepiej świadczyły pełne aprobaty uśmiechy admirała Sarnowa, toteż Nike opuścił dok w ostatnim wręcz momencie.

Henke nie była jedynym oficerem HMS Nike, który słyszał o obiekcjach kapitana Dourneta, że tak długa przymusowa bezczynność okrętu flagowego musiała doprowadzić do braków w wyszkoleniu załogi, co odbije się niekorzystnie na sprawności półflotylli, którą tworzyły Nike i Agamemnon. miała natomiast większe niż inni możliwości, by zadbać o to, aby tak się nie stało. Honor absorbowało zbyt wiele problemów związanych z eskadrą, by w pełni mogła poświęcić się ćwiczeniom załogi. Nie wspominając już o tym, że codzienne zajęcia załogi każdego okrętu i związane z tym problemy należały do zadań pierwszego oficera. Teraz mieli dowód, że wszystkie te męczące godziny w symulatorach, gdy borykali się z problemami wymyślonymi przez pełną inwencji w tej dziedzinie Henke, opłaciły się. Świadczył o tym wynik manewrów, które odbyły się poprzedniego dnia. To nie Nike stanowił problem półflotylli — Agamemnon ledwie był w stanie za nim nadążyć i utrzymać przy tym uzgodniony szyk. Henke z prawdziwą przyjemnością oczekiwała kolejnego spotkania z jego pierwszym oficerem.

Nie koniec na tym: ku rozpaczy załogi kapitan Daumier Nike okazał się o osiem procent lepszy od Invincible w strzelaniu, ale nawet nie to było największym powodem do dumy. Był nim ostatni etap ćwiczeń, gdy admirał Sarnow rozdzielił podległe mu jednostki i zarządził ćwiczenia w obronie (a z drugiej strony w ataku) systemu Hancock. Dowódcą agresorów została komodor Banton mająca pod rozkazami drugą i trzecią półflotyllę piątej eskadry wraz z okrętami osłony, obroną zaś dowodził Sarnow, dysponując pierwszą i czwartą półflotyllą oraz przydziałową osłoną lekkich jednostek.

Sarnow dowodził dokładnie pięć minut, po czym poinformował Honor, że tak on, jak i kapitan Rubenstein dowodzący czwartą półflotyllą właśnie zostali zabici i ona przejmuje dowodzenie. Honor najwyraźniej spodziewała się właśnie czegoś takiego i przemyślała wcześniej taktykę, gdyż zaczęła wydawać rozkazy bez wahania i bez namysłu. Użyła platform sensorycznych z generatorami łączności nadświetlnej do zlokalizowania agresorów, rozdzieliła swe siły na pólflotylle i przyspieszyła, biorąc kurs przechwytujący. A gdy okręty osiągnęły odpowiednie prędkości, wyłączyła napędy i zarządziła całkowitą ciszę na pokładach, wygaszając wszystkie emisje elektroniczne i grawitacyjne. Sam ten zabieg dałby jej niewiele, jako że Achilles mógł śledzić jej siły w ten sam sposób co Nike — wykorzystując platformy. Ponieważ znała kurs agresorów, wystrzeliła sondy ECM zaprogramowane tak, by emitowały sygnatury napędów jej krążowników liniowych, i poruszające się tak obliczonym kursem, by ściągnęły okręty Banton na wybraną wcześniej pozycję.

Banton dała się nabrać częściowo dlatego, że nie przypuszczała, by ktoś użył sond ECM na ćwiczeniach, skoro każda z nich kosztowała osiem milionów dolarów. Kiedy zorientowała się w sytuacji, było już za późno — Honor zbliżyła się z dwóch kierunków, ignorując zasady taktycznego zdrowego rozsądku i poruszając się kursami balistycznymi. Napędy rozkazała uruchomić w ostatnim możliwym momencie i wykorzystując tradycyjny szyk agresorów przeciwko nim, zasypała prowadzące okręty lawiną ognia z obu stron, ogłupiając ich obroną antyrakietową. Dzięki temu nieortodoksyjnemu manewrowi krążowniki prowadzącej półflotylli blokowały pozostałym pole ostrzału przez prawie dwie pełne minuty, a na dobitkę Honor rozkazała wcześniej, by komandor Chandler przeprogramował boje swoich okrętów, dzięki czemu ciężkie krążowniki stały się dla sensorów agresorów krążownikami liniowymi.

Boje uaktywniono w najgorszym możliwym dla oficera taktycznego Banton momencie, ponieważ nastąpiło to równocześnie z włączeniem napędów wszystkich okrętów, a Banton nie dysponowała wcześniejszymi informacjami o szyku przeciwnika. Wydłużyło to czas niezbędny do właściwej identyfikacji celów na tyle, że Nike, Agamemnon, Onslaught i Invincible zdołały bez żadnych uszkodzeń zniszczyć flagowiec Banton i zmasakrować Cassandrę tak, że została wyłączona z walki. Defiant i Intolerant robiły potem, co mogły (zwłaszcza ten pierwszy, jako że kapitan Turkin starał się udowodnić, że wyniki pierwszych ćwiczeń eskadry były czystym przypadkiem), ale ich los i tak był przesądzony. Ostateczny efekt walki to kompletne zniszczenie krążowników liniowych i większości ciężkich krążowników agresorów przy poważnych uszkodzeniach Agamemnona i Invincible i dwóch trafieniach Nike. Onslaught nie został nawet draśnięty i zdołał odzyskać wszystkie sondy oprócz dwóch. Wymagały przeglądu i przeprogramowania przed ponownym użyciem, ale załoga uratowała sprzęt Królewskiej Marynarki warty około czterdziestu ośmiu milionów dolarów i Henke podejrzewała, że jej członkowie będą się przechwalać jeszcze bardziej niż załoga Nike.

Admirał Sarnow nie odezwał się słowem, ale szeroki uśmiech widniejący na jego obliczu, gdy zjawił się na mostku tuż przed finałem „bitwy”, mówił sam za siebie. A ponieważ komodor Banton była osobą na poziomie, złożyła Honor gratulacje, zanim komputery podały ostateczną ocenę zniszczeń.

Ogólnie rzecz biorąc, były to dwa naprawdę satysfakcjonujące dni. W dodatku od odlotu Parksa minął tydzień i choć nie miało to wpływu na tempo ćwiczeń czy ocenę rozkazów głównodowodzącego, napięcie wyraźnie opadło. Ostatnie manewry stanowiły zresztą doskonały powód, by po powrocie wiceadmirała zająć się zmianą jego nastawienia i oceny obu pozostawionych na stacji Hancock dowódców. Henke zamierzała tego dopilnować, choć niekoniecznie osobiście.

Oficerowie mieli rozmaite indywidualne powody do zadowolenia — na przykład Eve Chandler prawie się oblizywała na myśl o pogawędce z oficerem taktycznym HMS Invincible na temat wyników strzelań artyleryjskich i Królewskich Nagród. Zadowolenie zaś Ravicza porównać dało się jedynie ze stanem ducha treecata posiadającego własną grządkę selerów. Albo nawet dwie grządki. Nowy generator spisywał się znakomicie i Agamemnon ledwo osiągał wyniki, które Nike przychodziły bez trudu. Podobno nawet całe dwa razy widziano uśmiech na twarzy Moneta, co samo w sobie stanowiło historyczny ewenement.

No a poza tym komodor Banton przyrzekła, że jej załoga tym razem stawia.

Honor zauważyła błysk w oczach Henke i uśmiechnęła się, korzystając z faktu, że odwrócona do swej konsoli Mike tego nie widzi. Michelle Henke miała wszelkie powody do zadowolenia — to dzięki niej Nike spisał się tak dobrze i pozostał w pełnej sprawności bojowej mimo wielu tygodni spędzonych w doku. Nie chodziło zresztą o ćwiczenia czy prognozy symulacyjne — owszem, były i będą istotne w szkoleniu czy utrzymywaniu poziomu wyszkolenia każdej załogi, ale to nie one odróżniały zespoły doskonałe od zwyczajnie dobrych. Załoga HMS Nike miała owo niemożliwe do zdefiniowania „coś”. Być może powodował to wpływ esprit de corps, zawsze obecny na okrętach noszących to imię, być może świadomość, że są spadkobiercami chlubnej tradycji i wstyd byłoby jej nie sprostać. A może wynikało to z zupełnie innych przyczyn. Honor nie potrafiła powiedzieć, skąd bierze się owo „coś”, ale czuła to wokół, tak jak czuje się naelektryzowane powietrze. Podczas ćwiczeń nawet nie myślała o manewrach, a przynajmniej nie świadomie, po prostu wiedziała, jakie rozkazy wydać. A załoga bezbłędnie je wykonywała. Nic dziwnego, że wszyscy mieli powody do zadowolenia z samych siebie.

Pozytywny wpływ na ogólne samopoczucie miał też fakt, że komodor Banton należała do dobrych oficerów i przyzwoitych ludzi. Honor mogłaby bez zastanowienia wymienić z dziesięciu wyższych oficerów, którzy zachowaliby się mniej sympatycznie po takim laniu, jakie dostała Banton, zwłaszcza gdyby odkryli, że sprawcą nie był Sarnow, lecz ona. Honor sądziła jednak, że Banton podejrzewała dokładnie to samo co ona — Sarnow zdecydował się sprawdzić, ile jego kapitan flagowy jest naprawdę wart w realnej sytuacji, a nie w symulacji, a to była pierwsza ku temu okazja. Sześciu z siedmiu pozostałych dowódców okrętów eskadry było od niej wyższych starszeństwem, toteż miała okazję udowodnić, że stanowisko zawdzięcza zdolnościom, a nie układom. Udało się jej to i jedynie resztka przyzwoitości powstrzymywała ją przed puszeniem się jak Nimitz.

Tak na dobrą sprawę miała zamiar puszyć się i nie tylko, i to już za parę godzin — była środa, a okręty dotrą do bazy przed kolacją. Planowała zjawić się u Paula z butelką ojcowego Delacourta i dowiedzieć się, co konkretnie miał na myśli, dziwnie radośnie napomykając o masażu z gorącym olejkiem…

Poczuła, że równocześnie, uśmiecha się i rumieni i nic a nic ją to nie obeszło.

— Mam ślad wyjścia na nadprzestrzeni — zameldowała nagle komandor Chandler. — Jedno źródło napędu, odległość sześć minut pięćdziesiąt dziewięć sekund świetlnych. Jest zbyt duże jak na jednostkę kurierską.

Honor spojrzała na nią zaskoczona, czego oficer taktyczna nie dostrzegła, pochylona nad klawiaturą. Wyprostowała się po kilkunastu sekundach i z zadowoleniem kiwnęła głową.

— To nasza jednostka, ma’am, bo ma nasz napęd. Wygląda na ciężki krążownik, ale nie zidentyfikuję klasy, dopóki nie znajdzie się w zasięgu sensorów nadświetlnych.

— Rozumiem. Uważaj na niego, Eve. Tak na wszelki wypadek.

— Aye, aye, ma’am.

Honor złączyła palce, opierając na nich podbródek — jeden ciężki krążownik w niczym nie zmieniał ich ogólnej sytuacji, ale przynajmniej eskadra Van Slyke’a osiągnie wreszcie pełny stan etatowy. Reszta zaś będzie w nim widzieć forpocztę znacznie silniejszego wsparcia, które im obiecano. Poza tym na pewno wiezie nowe rozkazy i informacje, a w tych okolicznościach każdy strzęp aktualnych danych był mile widziany.

Zdjęła Nimitza z oparcia i posadziła na swoich kolanach, drapiąc go za uszami i zastanawiając się nad odprawą wyznaczoną na ranek następnego dnia. Chciała poruszyć parę spraw, jak choćby ewentualne wykorzystanie sond radioelektronicznych, i musiała się zastanowić, jak to przeprowadzić, by nikt nie poczuł się dotknięty, a wszyscy zrozumieli.

Minęło kilkanaście minut, podczas których jej umysł analizował i układał potrzebne frazy, traktując odgłosy wachty jako miłe tło oznaczające, że wszystko jest w porządku. Jednak senny wyraz jej oczu i rozleniwiona pozycja były zwodnicze — ledwie na konsoli łączności rozległ się oznaczający nowe połączenie cichy dźwięk, już całkowicie przytomna wpatrzyła się w zgarbione plecy komandora porucznika Moneta.

Ten wcisnął jakiś przełącznik i słuchał przez moment, przyciskając odruchowo prawą dłoń do ucha, w którym miał głośniczek. A potem zaskoczona Honor zobaczyła, jak ramiona podskakują mu rytmicznie — gdyby nie wiedziała, jak dalece jest pozbawiony poczucia humoru, przysięgłaby, że chichoce. Wcisnął kolejną kombinację klawiszy i odwrócił się wraz z fotelem ku niej. Miał zwyczajowo grobową minę, ale coś błysnęło w jego oczach, gdy odchrząknął i zameldował:

— Impulsowa transmisja do pani, ma’am — przerwał i dodał po sekundzie: — Od kapitana Tankersleya.

Honor poczuła ciepło rozpełzające się po policzkach i zadała sobie pytanie, czy wszyscy na pokładzie wiedzieli o… tym, co łączy ją z Paulem? W końcu to nie ich interes! Nie żeby miała się czego wstydzić, a Paul był oficerem bazy, więc w żaden sposób nie można było do ich związku zastosować przepisów zabraniających bliskich kontaktów między oficerami pozostającymi w stosunku podległości służbowej. Już miała zmrozić Moneta spojrzeniem i ostrą odpowiedzią, gdy uświadomiła sobie, że zachowuje się jak ostatnia kretynka: oczywiście, że wszyscy doskonale wiedzieli, łącznie z Sarnowem i jego sztabem! Po prostu dotąd nie zdawała sobie sprawy, że jej nieistniejące życie uczuciowe wyróżniało ją spośród innych i że powinna sobie to uświadomić znacznie wcześniej. Dotarło do niej również, że wyraz oczu Moneta nie był złośliwy czy nieprzyjazny, lecz łagodnie rozbawiony, podobnie jak reakcja pozostałych na mostku. Dyżurna wachta wydawała się wręcz zadowolona, że dowódca w końcu ma romans.

— Proszę przełączyć na mój ekran — poleciła, zdając sobie sprawę, że milczała o moment za długo.

— To prywatna wiadomość, ma’am — odparł neutralnym głosem Monet i Honor uśmiechnęła się.

Następnie posadziła Nimitza na ramieniu, wstała i zmusiła się do zachowania powagi.

— W takim razie proszę przełączyć na moją salę odpraw.

— Naturalnie, ma’am.

— Dziękuję, panie Monet — powiedziała i pomaszerowała ku drzwiom sali odpraw.

Przechodząc przez próg, zastanowiła się nagle, dlaczego Paul próbował się z nią skontaktować — Nike dotrze do bazy za pół godziny, ale w tej chwili zwłoka w łączności wynosiła siedemnaście sekund, uniemożliwiając w praktyce jakąkolwiek konwersację. Dziwne, że nie poczekał jeszcze kwadransa — wtedy mogliby normalnie porozmawiać.

Postawiła Nimitza na stole, siadła na miejscu kapitana i włączyła wbudowany w blat komputer. Na ekranie pojawiło się logo HMS Nike, prawie natychmiast zastąpione przez twarz Tankersleya.

— Cześć, Honor. Przepraszam, że przeszkadzam, ale pomyślałem sobie, że lepiej będzie, jeśli dowiesz się jak najszybciej. — Zmarszczyła brwi, dopiero teraz zauważając jego poważną minę. — właśnie dostaliśmy sygnał z nowo przybyłego ciężkiego krążownika. To HMS Warlock, Honor. A Young nadal jest jego dowódcą.

Zapadła cisza, zupełnie jakby Paul z troską czekał na jej reakcję. Po chwili kiwnął głową i dodał miękko:

— Nadal góruje nad tobą starszeństwem. Uważaj na siebie, dobrze?

Lekki krążownik Ludowej Marynarki Napoleon leciał kursem balistycznym z dała od czerwonego karła stanowiącego słońce systemu, który przemierzał. Napęd miał całkowicie wyłączony, podobnie jak aktywne sensory i całą resztę wyposażenia nie uznanego za niezbędne. Kurs prowadził wewnątrz orbity najdalszej, zamarzniętej planety układu Hancock. Na mostku czuwała spięta wachta dyżurna i równie spięty kapitan, a na ekranach pasywnych sensorów widać było oddalone od siebie dwa źródła napędu: należały do dwóch niszczycieli Królewskiej Marynarki patrolujących obrzeża systemu planetarnego. Bliższy znajdował się w odległości ponad dwunastu minut świetlnych od krążownika i nikt na pokładzie Napoleona nie zamierzał zwracać jego uwagi.

Komandor Ogilve niezbyt entuzjastycznie odniósł się do planów operacji „Argus”, gdy pierwszy raz wziął udział w odprawie jako jeden z przydzielonych do jej wykonania oficerów. Cały pomysł był doskonałym, choć niepotrzebnie skomplikowanym sposobem rozpętania wojny, której pierwszą lub jedną z pierwszych ofiar stałby się jego okręt. Okazało się jednak, że plan powiódł się lepiej niż przypuszczano. Owszem — operacja była upiornie czasochłonna i to, że żaden z biorących w nim udział okrętów nie został dotąd wykryty, nie oznaczało, że będzie tak nadal, ale teraz wystarczyło jedynie, by nie został odkryty w najbliższym czasie… no i, ma się rozumieć, na tyle późno, by Napoleon zdołał w jednym kawałku opuścić Hancock.

— Podchodzimy do pierwszego przekaźnika, sir. — Nieszczęśliwy głos oficera łączności doskonale współgrał z samopoczuciem Ogilve’a, ale dowódca musi emanować spokojem, toteż powoli skinął głową: źle byłoby, gdyby załoga wiedziała, że boi się tak samo jak oni.

— Przygotować się do zgrania danych — polecił.

— Tak jest, panie kapitanie.

Na mostku zapadła niemal absolutna cisza, gdy Jamieson uruchomił lasery komunikacyjne. W tych warunkach każda emisja energetyczna była nadzwyczaj niebezpieczna, pomimo że pozycje przekaźników zostały zaplanowane naprawdę starannie i to przez specjalistów znających pograniczne systemy Sojuszu Manticore. Wiedzieli oni, że perymetr każdego systemu pilnowany jest przez automatyczne platformy sensoryczne o zasięgu i czułości przewyższającej wszystko, czym dysponowała Ludowa Republika. Ale wiedzieli także, iż fizyczną niemożliwością jest, by podobna sieć, obejmując tak olbrzymią przestrzeń, nie posiadała luk, i wzięli to pod uwagę, planując operację. Jak dotąd wszystko świadczyło o tym, że mieli rację.

 „Argus” pochłonął miliardy i niewyobrażalną wręcz pracę, bo ekranowane boje zwiadowcze umieszczano na orbitach z odległości ponad dwóch miesięcy świetlnych, posyłając je starannie obliczonymi kursami balistycznymi, z wyłączonymi urządzeniami pokładowymi. Czynne były jedynie komputery pokładowe, co dawało tak minimalną emisję energetyczną, że platformy sensoryczne nie reagowały na ich przelot, traktując je jak kolejne kosmiczne śmieci. Kiedy boje docierały na wyznaczone miejsca, komputer odpalał mikrosilniki manewrujące, wyhamowując lot i ustawiając urządzenie dokładnie na zaplanowanej pozycji. Emisje energii były przy tym tak znikome, że niewykrywalne dla urządzeń znajdujących się dalej niż kilkadziesiąt tysięcy kilometrów. A pozycje przekaźników wybrano w naprawdę odległych i rzadko odwiedzanych rejonach. Trudniej było z bojami zwiadowczymi, bo musiały się znajdować w istotnych miejscach systemu planetarnego, ale to także okazało się mniej ryzykowne, niż mogło się początkowo wydawać — człowiek zapomina, jak wielki i pusty jest tak naprawdę każdy układ planetarny. Nawet największy frachtowiec jest w nim mniej niż drobiną i jak długo nie zdradzi się emisją energii, tak długo pozostaje praktycznie niewidoczny. Boje były nieporównywalnie mniejsze i maksymalnie ekranowane. Mieli je nie dzięki przemysłowi i nauce Ludowej Republiki, ale dzięki jej wywiadowi, bowiem całość została zakupiona w tajemnicy w Lidze Solarnej. Największe ryzyko wykrycia istniało przy przekazywaniu informacji do przekaźników, w których były magazynowane. Używano do tego niskoenergetycznych laserów o promieniach cieńszych niż włos oraz impulsowych, kodowanych transmisji. Nawet jeśli ktoś znalazłby się na drodze takiej wiadomości, co byłoby naprawdę niesamowitym pechem, i przychwycił ją, miał małe szanse zdać sobie sprawę, czym w istocie jest zasłyszany impuls. Jako dodatkowe zabezpieczenie boje zaprogramowano tak, by nie nadawały, jeśli ich sensory wykryją cokolwiek znajdującego się na tyle blisko wiązki przesyłowej, by przechwycić sygnał.

Tak więc szansa odkrycia zminiaturyzowanych cyberszpiegów była znikoma, natomiast zupełnie inaczej wyglądała sprawa z posłańcem zbierającym informacje. Każdy zestaw boi przesyłał je do przekaźnika, a z niego zabrać je musiał już człowiek, czyli dokładniej mówiąc, okręt wojenny. No a okręt, nawet niewielki, był znacznie większy od boi, i nawet przy najlepszym ekranowaniu, nawiązując łączność z przekaźnikiem, wydzielał sporo energii.

— Połączenie nawiązane, sir. Zbliżamy się do punktu przekazu… zostało dziewiętnaście sekund.

— Proszę rozpocząć zgrywanie, jak tylko się tam znajdziemy.

— Tak jest… — Sekundy wlokły się w nieskończoność, nim Jamie dodał: — Zgrywanie rozpoczęte.

Ogilve wbił wzrok w ekran i omalże nie oblizał nerwowo warg, obserwując oba niszczyciele. Kontynuowały spokojnie lot, nie zmieniając kursu… W końcu…

— Przekaz zakończony, sir! — Jamie nie otarł co prawda potu z czoła, wyłączając lasery, ale ulgę w jego głosie usłyszałby głuchy.

Ogilve uśmiechnął się.

— Dobra robota, Jamie — pochwalił i spojrzał na oficera taktycznego. — Jak pani sądzi, panno Austell, obejrzymy, co też ciekawego mogło się tu wydarzyć?

— Doskonały pomysł, sir. — Błysnęła zębami w uśmiechu i pochyliła się nad klawiaturą. Na mostku Napoleona zapadła cisza.

Cisza na mostku Napoleona trwała ponad pół godziny, jako że poprzednie dane z przekaźników zebrali półtora miesiąca wcześniej, co powodowało, że informacji było dużo, należało je przejrzeć w całości, jeśli nie chciało się czegoś pominąć. W pewnym momencie porucznik Austell drgnęła i uniosła głowę.

— Mam coś bardzo interesującego, sir — powiedziała głośno.

Ogilve błyskawicznie znalazł się obok Austell i zajrzał jej przez ramię, gdy wduszała kombinację klawiszy. Na ekranie pojawił się obraz mający w rogu odczyt czasu zaczynający się od roku, kończący zaś na sekundach. Kapitan prawie gwizdnął na widok tego, co zobaczył — w polu widzenia przelatywało trzydzieści okrętów liniowych — praktycznie wszystkie siły stacjonujące w systemie Hancock. Czas nagrań został skompresowany, by zajmowały mniej miejsca, toteż Ogilve nie zdążył się udusić, nim okręty zniknęły, bowiem w pierwszych chwilach nagrania wstrzymał oddech. Cała formacja przemknęła przez ekran, ale nie były to — jak w pierwszej chwili sądził — manewry, bo choć okręty rozdzieliły się na dwie grupy, nie zawróciły, lecz po dotarciu do granicy nadprzestrzeni weszły w nią, znikając z ekranu. I nie powróciły.

Wyprostował się niezwykle ostrożnie.

— Wróciły, Midge?

Zapytana zaprzeczyła ruchem głowy.

— Boje w tym sektorze zarejestrowałyby ich powrót? — spytał nieco głośniej.

— Automatycznie. Ale mogli wrócić poza zasięgiem… co jest mało prawdopodobne, chyba że wiedzą o bojach i był to manewr wykonany wyłącznie na nasz użytek. Z ćwiczeń z zasady wraca się kursem zbliżonym do tego, którym się na nie leci. Jeśli wykluczymy oszustwo na naszą cześć, to te okręty na dłużej opuściły system, bo odleciały ponad tydzień temu, sir.

Ogilve przytaknął, masując nasadę nosa. To, co zobaczył, było niewiarygodne. Pomysł, iż cała obsada stacji Hancock przeprowadzała gdzieś manewry trwające ponad tydzień i zostawiła bazę nie strzeżoną w okresie takiego wzrostu napięcia, był niedorzeczny. A wyglądało na to, że przeciwnik zrobił coś jeszcze głupszego — opuścił w ogóle system, a przynajmniej wyprowadził stamtąd główne siły. Stacja Hancock była bezbronna!

Odetchnął głęboko i spojrzał na oficera astrogacyjnego.

— Jak szybko możemy się stąd wynieść? — spytał rzeczowo.

— Żeby nie wykryli naszego odlotu?

— Oczywiście!

— Hm… — Zapytany wykonał serię błyskawicznych kalkulacji i odparł: — Przy zachowaniu obecnego kursu wyjdziemy z zasięgu znanych platform sensorycznych Królewskiej Marynarki za dziewięćdziesiąt cztery godziny i osiemnaście minut, sir.

— Cholera! — jęknął Ogilve, odruchowo wycierając spocone dłonie o nogawki spodni, nim się opamiętał.

Informacje, które właśnie otrzymał, były zbyt ważne, by podejmować jakiekolwiek ryzyko. Najbezpieczniej było poczekać i opuścić system tak jak zwykle. Co prawda kolejne cztery dni bezczynności nie były miłą perspektywą, ale za to gdy wrócą do Seaford…

— Dobrze — odezwał się zdecydowanym tonem. — Zarządzam kompletną ciszę energetyczną na okręcie. Nic nie ma prawa zostać wyemitowane z pokładu. Jamie, nie będziemy zgrywali danych z pozostałych przekaźników. Midge: przez następne cztery doby żyj w zgodzie z pasywnym sensorami. Jeżeli cokolwiek miałoby się do nas zbliżyć, chcę natychmiast o tym wiedzieć. Te dane właśnie spłaciły koszty całej operacji i dostarczymy je do Seaford. Nawet gdybym musiał wchodzić w nadprzestrzeń na oczach całej Królewskiej Marynarki!

— A zachowanie operacji w tajemnicy, sir? — zaprotestował jego zastępca.

— Nie zamierzam ściągać na nas uwagi, ale informacje są zbyt cenne, by ryzykować, więc jeśli będzie wyglądało na to, że mogą nas zauważyć, odlatujemy natychmiast i mam gdzieś operację „Argus”. To jest dokładnie to, na co czeka admirał Rollins, i choćby się waliło i paliło, dostanie to!

ROZDZIAŁ XX

Honor skinęła głową wartownikowi pilnującemu drzwi do jej kabiny i bez słowa weszła do środka. Jej oblicze było całkowicie pozbawione wyrazu, ale Nimitz siedział na jej ramieniu tak spięty, że na twarzy MacGuinessa zamarł powitalny uśmiech, a rysy stężały w nic nie wyrażającą maskę.

— Dobry wieczór, ma’am — powiedział bezbarwnym tonem.

Odwróciła głowę, jakby dopiero w tym momencie zauważyła jego obecność. W pierwszej chwili zacisnęła usta, potem wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się. Dla kogoś, kto nie znał jej dobrze, ten uśmiech mógłby wyglądać naturalnie.

— Dobry wieczór, Mac — odparła, podchodząc do biurka.

Rzuciła na blat beret, przeczesała palcami włosy i przestawiła Nimitza z ramienia na wyściełaną grzędę. Dopiero gdy usiadła, spojrzała ponownie na MacGuinessa.

— Muszę dokończyć raport z ćwiczeń — powiedziała. — Dopóki nie skończę, odbieraj wszystkie połączenia, dobrze, Mac? Łącz tylko admirała Sarnowa, jego sztab, komandor Henke i dowódców okrętów. Innych przełączaj na pierwszego oficera.

— Oczywiście, ma’am. — Mac starannie ukrył zaskoczenie i troskę spowodowane tym niezwykłym poleceniem, a Honor znów uśmiechnęła się odruchowo, słysząc jego neutralny ton.

— Dzięki — włączyła komputer. MacGuiness odchrząknął i spytał:

— Podać kakao, ma’am?

— Nie, dziękuję — odparła, nie unosząc głowy znad ekranu.

Mac zamarł na moment z osłupiałą miną. Po chwili udało mu się opanować i spojrzał na Nimitza. Treecat wyglądał na równie spiętego jak on sam, ale zastrzygł uszami i odwrócił łeb, wskazując nosem drzwi do kuchni, toteż MacGuiness nieco się odprężył. Odwrócił się i wyszedł cicho niczym duch.

Honor utkwiła niewidzący wzrok w literach wyświetlonych na ekranie. Kiedy usłyszała odgłos zamykających się za stewardem drzwi, przymknęła powieki i zakryła oczy dłonią. Zauważyła wymianę spojrzeń między stewardem a Nimitzem, i z jednej strony była rozgoryczona, z drugiej bardzo im obu wdzięczna.

Po chwili opuściła ręce i z westchnieniem opadła na oparcie fotela. Nimitz mruknął pytająco, więc spojrzała na niego zmęczonym, zgorzkniałym wzrokiem.

— Wiem — powiedziała cicho.

Zeskoczył na biurko, siadł wyprostowany i spojrzał jej prosto w oczy. Odruchowo wyciągnęła dłoń i pogładziła go leciutko. Nie domagał się energiczniejszej pieszczoty. Za to Honor poczuła w umyśle jego równie delikatny dotyk.

Odkąd byli razem, wiedziała, że treecat potrafi w jakiś sposób pomóc jej przezwyciężyć napady złości czy depresji, choć nigdy nie była w stanie zrozumieć, jak to robi. Z tego, co wiedziała, nie potrafił tego nikt z adoptowanych przez treecaty ludzi. Od czasu walki na Graysonie ich więź nie tylko uległa wzmocnieniu, ale i dziwnej zmianie, z której nie do końca zdawała sobie sprawę. Teraz na przykład czuła delikatny dotyk łagodzący targające nią emocje. Treecat nie próbował ich tłumić czy zabrać — być może nie potrafił, a być może wiedział, jak bardzo by się opierała. Albo wytłumaczenie było jeszcze prostsze — może to było coś nieetycznego z jego punktu widzenia. Nie wiedziała i prawdę mówiąc, niewiele ją to obchodziło. Ponownie przymknęła oczy, głaskając delikatnie jego futro, podczas gdy on równie delikatnie zajmował się jej wewnętrznymi zranieniami.

To było nieuczciwe — czuła się taka szczęśliwa pomimo grożącej im wojny z Haven, a teraz spotkało ją coś takiego. Zupełnie jakby Young wiedział, jak jest jej dobrze, i celowo zrobił, co mógł, by to zepsuć. Miała ochotę kląć i rozbijać wszystko wokół, wyładować swą złość na nieuczciwy wszechświat. Tyle że tak naprawdę wszechświat był nie tyle nieuczciwy, co obojętny — guzik go to wszystko obchodziło.

Poczuła na policzku delikatny, choć zdecydowany dotyk chwytnej łapy i otworzyła oczy. Nimitz miauknął cicho i tym razem uśmiechnęła się szczerze. Wzięła go w ramiona i przytuliła, czując jego ulgę z powodu zelżenia jej bólu.

— Dzięki — szepnęła, wtulając twarz w puszyste futro. Bleeknął łagodnie, więc przytuliła go mocniej, a potem odstawiła na grzędę.

— Dobra, Stinker, już nad tym panuję — zapewniła go prawie normalnym tonem i dodała, widząc, że machnął potwierdzająco ogonem: — I naprawdę muszę dokończyć przed kolacją ten raport, więc siedź spokojnie i miej na mnie oko. Zgoda?

Kiwnął łbem i ułożył się wygodnie, obserwując, jak wpierw czyta to, co już napisała, a potem bierze się za dopisanie ciągu dalszego.

Minęło pół godziny. Pisanie raportu tak pochłonęło Honor, że usłyszała dopiero powtórny sygnał wywołania. Skrzywiła się, wcisnęła klawisz przyjmujący połączenie i na ekranie tekst zastąpiła twarz MacGuinessa.

— Przepraszam że przeszkadzam, ma’am — oznajmił formalnie — ale admirał Sarnow chce z panią rozmawiać.

— Dzięki, Mac — wyprostowała się i przeczesała włosy, nim wcisnęła klawisz akceptacji.

Przemknęło jej przez głowę, zupełnie bez sensu, że mogłaby nie ścinać włosów i zapleść je w warkocz, ale głupoty wywietrzały jej z głowy, gdy na ekranie pojawiła się twarz Sarnowa.

— Dobry wieczór, Honor. — Tenor miał nieco głębsze brzmienie niż zazwyczaj. Stłumiła uśmiech: już nie musiała się zastanawiać, czy on też słyszał opowieści o niej i Youngu.

— Dobry wieczór, sir. W czym mogę pomóc?

— Przeglądałem właśnie wiadomości i rozkazy dostarczone przez Warlocka — przerwał na moment, czekając na jakąś jej reakcję, która nie nastąpiła, i nieznacznie skinął głową z mimowolnym uznaniem. — Jest parę kwestii, które chciałbym poruszyć na najbliższej odprawie, ale przedtem muszę powitać kapitana Younga jako nowo przybyłego członka Grupy Wydzielonej Hancock 001.

Honor przytaknęła bez słowa. Choć perspektywa zaproszenia go na pokład była zgoła obrzydliwa, wiedziała, że tego nie uniknie. Mark Sarnow nigdy nie zrobiłby czegoś takiego jak Parks w stosunku do jakiegokolwiek kapitana. Nawet takiej szmaty. Chyba żeby nowy kapitan zasłużył sobie na wyjątkowe potraktowanie.

— Rozumiem, sir. Czy Warlock już zacumował w bazie?

— Tak.

— W takim razie zajmę się zaproszeniem, sir — oświadczyła zwięźle.

Sarnow już zaczął otwierać usta, ale zmienił zdanie i zamknął je bez słowa. Oczywistym było, że zamierzał wysłać zaproszenie poprzez swój sztab, ale miała nadzieję, że tego nie zrobi.

— Dziękuję, Honor — powiedział po chwili. — I doceniam to.

— Żaden problem, sir — skłamała i Sarnow zakończył połączenie, a na ekranie znów pojawił się tekst.

Przez kilka sekund spoglądała na niego tępo, nim z westchnieniem zabrała się do pracy. Skończyła po paru minutach, zapisała tekst w pamięci, zrobiła i wysłała kopie Sarnowowi i Corell, zdając sobie sprawę, że jedynie odwleka nieuchronne, po czym włączyła interkom. Moment później na ekranie pojawiła się twarz Mike Henke.

— Mostek, pierwszy oficer — zaczęła Henke i uśmiechnęła się. — W czym mogę pomóc, skipper?

— Poproś George’a, żeby skontaktował się z bazą i poprosił ich o przekazanie wiadomości na HMS Warlock. — Honor nie przerwała, widząc nagłą zmianę wyrazu twarzy rozmówczyni, i ciągnęła tym samym pozbawionym wyrazu głosem: — Właśnie zacumował jako pierwszy z obiecanych posiłków. Przekaż pozdrowienia od admirała Sarnowa i ode mnie kapitanowi i zaproś go, by przybył niezwłocznie na pokład. Admirał Sarnow chce z nim rozmawiać.

— Zaraz to zrobię, ma’am — zapewniła cicho Henke.

— Jak tylko George przekaże tę wiadomość, poinformuj bosmana, że potrzebna będzie pełna warta trapowa. A jak tylko Warlock potwierdzi, daj mi znać, o której kapitan się tu zjawi.

— Tak jest, ma’am. Mam go powitać na pokładzie?

— To nie będzie konieczne, Mike. Tylko poinformuj mnie, o której przyleci.

— Naturalnie, ma’am.

Kapitan, lord Pavel Young, stał sztywno w windzie mknącej przez bazę i stocznię do doku, w którym cumował HMS Nike. Miał na sobie najlepszy paradny mundur wraz ze złotym pasem i służbową szpadą. Przyglądał się swemu odbiciu w wypolerowanej metalowej ścianie. Wyglądał jak zwykle doskonale — mistrzowskie krawiectwo (suto opłacone) skutecznie jak dotąd maskowało rosnący brzuch, nie czyniąc zarazem stroju nieregulaminowym, a starannie przycięta broda ukrywała drugi podbródek.

Wyglądał doskonale, ale i tak jedynie z najwyższym wysiłkiem powstrzymywał się, by nie warczeć na własne odbicie.

Bezczelność tej dziwki przechodziła bowiem ludzkie pojęcie: przesyłała „pozdrowienia”, żeby ją szlag trafił! I to niby przypadkowo połączone z pozdrowieniami od admirała Sarnowa! Wyszczerzył zęby i dopiero po paru sekundach zmusił się do przybrania obojętnego wyrazu twarzy. Targało nim tylko jedno uczucie: nienawiść do Honor Harrington. A raczej oficjalnie dama Harrington, jakby ta plebejska ścierka, która zrujnowała mu karierę, miała jakiekolwiek prawo do arystokratycznego tytułu. Teraz na dodatek ten prymityw został kapitanem okrętu flagowego grupy wydzielonej.

Świadomość tego przykrego faktu zaowocowała zgrzytnięciem zębami, a przed oczami stanęły mu wydarzenia sprzed lat, gdy pierwszy raz zobaczył ją na wyspie Saganami. Była rok niżej i już choćby to powinno ją wykluczyć z kręgu jego zainteresowań, nawet gdyby była kimś lepszym niż jakaś tam ziemiogrzeb ze Sphinksa. Na dodatek była wysoka, chuda i prawie brzydka dzięki ściętym na jeża włosom i imponującemu nosowi. Prawdę mówiąc, nie zasługiwała na powtórne spojrzenie, plasując się zbyt nisko jak na jego standardy. Miała natomiast coś w oczach i ruchach, jakąś oryginalną grację w zachowaniu, która wzbudziła jego zainteresowanie. Obserwował ją potem uważnie — naturalnie stała się maskotką akademii przez tego zawszonego treecata. Pewnie — grała idiotkę i udawała, że nie wie, jak ją faworyzują instruktorzy i jak się rozczulają nad tym jej kosmatym cudem. Nawet wzór cnót fizycznych, instruktor walki wręcz, ten skurwiel MacDougal, miał do niej słabość! Ogólne zainteresowanie pana midszypmena Younga stopniowo wzrastało, aż w końcu jej to okazał. A co zrobiła ta chowana w lesie dziwka?! Dała mu kosza! Jemu! I to publicznie, w obecności kolegów! Próbowała udawać, że nie wie, o co mu chodzi, ale kiedy próbował ją ustawić na stosownym dla prostaków miejscu kilkoma celnie dobranymi słowami, wyrósł jak spod ziemi ten gnój MacDougal i podał go do raportu za „prześladowanie młodszej rocznikiem”. Nikt nie dał mu kosza, odkąd skończył szesnaście standardowych lat, a ostatnią, która próbowała, była osobista pilotka jego ojca pół roku wcześniej. Załatwił to przy pierwszej okazji, gdy zdybał ją samą, a tatuś dopilnował, by trzymała gębę na kłódkę. I tak też miało być z tą plebejską suką, ale nie wyszło. A tak starannie wszystko zaplanował; tracił całe dnie, by dokładnie poznać rozkład jej zajęć, aż w końcu dowiedział się o prywatnych ćwiczeniach w późnych godzinach nocnych, kiedy mogła zwiększyć siłę przyciągania w sali gimnastycznej. A to znaczyło, że po ćwiczeniach samotnie bierze prysznic…

Zadał sobie nawet trud i na wszelki wypadek spreparował botaniną seler, którym jeden z jego przyjaciół dokarmiał jej śmierdzące bydlę. Nie zeżarło dość, by zdechnąć, ale wystarczająco dużo, by stać się na tyle senne, aby je zostawiła w pokoju. Z początku wszystko szło zgodnie z planem — rzeczywiście złapał ja gołą pod prysznicem, widział jej szok i wstyd, rozkoszował się paniką, ścigając w wodnym pyle, gdy cofała się, bezskutecznie próbując się zasłonić… Już czuł smak zemsty, gdy panika w jej oczach zmieniła się w coś zupełnie innego, dokładnie w chwili, gdy złapał ją, by rzucić na ścianę. Wymknęła mu się, bo była mokra, zaskoczyła go siłą, z jaką uwolniła się z uchwytu.

A potem zaskoczenie stało się bolesne, gdy palce jej wyprostowanej prawej dłoni rąbnęły go w brzuch. Zgiął się pozbawiony tchu i sparaliżowany bólem, a w następnej sekundzie jej kolano trafiło go w krocze z siłą tarana. Do tej pory pamiętał swój wstyd, gdy zawył i zrozumiał, że przegrał. Ból był tak potworny, że nie mógł się ruszyć, ale to dziwce nie wystarczyło. Nie dość, że go powstrzymała, to jeszcze próbowała zabić. Najpierw dostał łokciem w zęby i do tej pory uważał, że miał szczęście, bo skończyło się na rozciętych wargach i trzech wybitych siekaczach. Zaraz potem kantem dłoni złamała mu nos, a drugim ciosem obojczyk, choć czym go trafiła, nie pamiętał. Nim upadł, zdążyła go jeszcze poczęstować kolanem — tym razem w twarz — i serią ciosów w korpus, łamiąc mu sześć żeber.

A potem zostawiła go pod strugami wody, złapała swoje rzeczy i uciekła.

Pojęcia nie miał, jak zdołał dotrzeć do izby chorych — nie pamiętał ani wyjścia z sali gimnastycznej, ani spotkania z Reardonem i Cavendishem. Pamiętał tylko, że pomogli mu dotrzeć do lekarza i wymyślili, że spadł ze schodów. Nikt w to naturalnie nie uwierzył, ale ta wersja wraz z wpływami taty uratowała go przed oficjalnymi konsekwencjami. Przynajmniej tymi najgorszymi, bo świętoszkowaty wieprz Hartley i tak zmusił go do przeprosin. Musiał przeprosić tę dziwkę w obecności jego i adiutanta akademii.

Skończyło się na oficjalnej naganie za „prześladowanie”, o którym doniósł MacDougal. Ani przez chwilę nie wątpił, że suka wszystko wygadała, ale nikt nie ośmielił się zrobić z tego użytku. I nic dziwnego, bo czym były słowa takiego śmiecia przeciwko słowom syna earla North Hollow. Ale musiał ją przeprosić, a co gorsza, zaczął się jej bać. był przerażony, że mogłaby mu ponownie zrobić krzywdę, i za to nienawidził jej bardziej niż za samo pobicie.

Wyszczerzył zęby we wściekłym grymasie. Po ukończeniu akademii zrobił, co mógł, by wyrównać rachunki — użył wpływów i koneksji rodzinnych, by zniszczyć jej karierę, jak na to zasłużyła, ale ścierwo miało zawsze zbyt wielu przyjaciół, jak choćby ten osioł Courvosier. Choć ten związek był akurat w stanie doskonale zrozumieć — nie mógł co prawda tego udowodnić, ale nie ulegało żadnej wątpliwości, że dawała mu dupy. Bo tylko to mogło tłumaczyć fakt, że ten stary kurdupel tak pilnował jej kariery. Ale w końcu dostał za swoje i Young żałował jedynie, że mieszkańcy Masady nie dorwali przy tej okazji i Harrington.

Otrząsnął się ze wspomnień i wrócił do ponurej rzeczywistości, pełnej ciągłych porażek. Jak by nie próbował, nie mógł pindy ostatecznie załatwić. Obaj z ojcem zdołali jedynie opóźniać jej awanse, ale dziwka miała wkurzający zwyczaj zjawiania się tam, gdzie coś się działo, i jakimś cudem zawsze obracała kłopoty na swoją korzyść. Zaczęło się od wypadku w maszynowni, kiedy służyła jako oficer taktyczny na HMS Manticore. Za wyciągnięcie trzech bezwartościowych półgłówków, którzy nie mogąc znaleźć wyjścia, w panice zesrali się w gacie, dostała medal i monarsze podziękowanie. Potem została wymieniona w rozkazach z racji uratowanie następnych kretynów, zbyt głupich, by uciec z drogi żywiołu, gdy Attica trafiła Gryphon w dwieście siedemdziesiątym piątym. Gdzie by, cholera, nie spojrzał, zawsze znalazł się ktoś ciężko zachwycony zachowaniem i osobą tej gangreny.

Już miał nadzieję, że w końcu ją załatwił, gdy trafiła na placówkę Basilisk, ale nie — musiała, cholerna baba, wyczaić próbę opanowania systemu przez Republikę Haven, jakby ta nie mogła wybrać innego terminu. Znowu miała po prostu niesamowite szczęście, ale to nikogo nie obchodziło. Na nią posypały się nagrody, a on oberwał za „brak właściwej oceny zagrożenia dowodzonej placówki”. I kiedy ją wysłano w chwale do systemu Yeltsin, jego te kutasy złamane z Admiralicji wyznaczyły do eskortowania konwojów na trasie Manticore — Konfederacja Silesiańska i z powrotem. Czyli zesłano go na zadupie i skazano na zapomnienie. Żeby mu się nie nudziło, kazali mu jeszcze aktualizować dane o sile fal grawitacyjnych oraz aktualizować mapy i powierzyli jeszcze parę innych podobnych zadań przewidzianych dla Zwiadu Kartograficznego. Gdyby nie rosnący kryzys, który zmusił ich do szukania okrętów, gdzie się dało, dalej latałby bez sensu jak wahadło.

Dostał przydział na stację Hancock i kogo musiał spotkać? Ją, i to jako kapitana flagowego eskadry, którą jego eskadra osłania. Jak ktoś ma pecha, to zawsze wdepnie w gówno, jak mawiał tatuś — czeka go wykonywanie rozkazów tej małpy i nawet nie będzie mógł skorzystać z przywileju urodzenia, żeby hołotę ustawić na właściwym miejscu, bo tymczasem pizda wkręciła się do arystokracji. I to na równorzędną pozycję — najnowsza parweniuszka w Królestwie, ale hrabina jej mać!

Winda zwolniła, a na ekranie nad drzwiami wyświetlił się numer doku, do którego się zbliżała. Widząc to, zdołał jakoś zetrzeć z ust grymas i przybrać kamienny wyraz twarzy. Cztery lata! Cztery nie kończące się lata standardowe musiał znosić upokarzające uśmieszki gorszych od siebie, będąc obiektem pokazowej wręcz niechęci Admiralicji. To także była zasługa tej dziwki i wiedział, że kiedyś w jakiś sposób odpłaci jej za to z nawiązką. Teraz jednak musiał przetrwać jeszcze jedno upokorzenie, udawać, że nic nigdy między nimi nie zaszło i nie czuje do niej urazy.

Winda stanęła i drzwi rozsunęły się, wziął więc głęboki oddech i wyszedł na oszkloną galerię doku. I ogarnęła go kolejna, świeża fala nienawiści, gdy przez pancerne okno zobaczył wspaniały okręt. Duma Królewskiej Marynarki, HMS Nike powinien być jego okrętem, a nie tej wrednej cwanizny, ale i tego go pozbawiła.

Poprawił pas ze szpadą i pomaszerował sztywno ku wartownikom z Korpusu stojącym przy wejściu korytarza łączącego stację z okrętem.

Honor wraz z wartą trapową czekała przy wylocie tunelu łączącego okręt z bazą na pojawienie się Younga. Wypełniało ją obrzydzenie i miała ochotę co parę sekund wycierać dłonie, ale nie poddała się — stała nieruchomo z twarzą zastygłą w obojętną maskę. Na ramieniu czuła dziwną lekkość, bo nie odważyła się zabrać ze sobą Nimitza. Treecaty znacznie rozsądniej niż ludzie likwidowały zagrażających im wrogów, a gdyby Nimitz dopadł Younga, żadne cuda medycyny by go nie uratowały.

Young wyłonił się zza zakrętu. Zobaczywszy jego mundur, prawie niezauważalnie zacisnęła wargi. Pompatyczny dupek jak zwykle przesadził i wystroił się jak na bal, przekonany, że jego wygląd i rodowa fortuna wywiera na wszystkich odpowiednio duże wrażenie. Dotarł do czerwonej linii oznaczającej granicę okrętowego pola grawitacyjnego, złapał za drążek i ku jej cichej satysfakcji, szpada zaplątała mu się między nogami, gdy stawał na pokładzie. Potknął się i niewiele brakowało, by poleciał na pysk, co stanowiłoby bezwzględnie najoryginalniejsze wejście na pokład w dziejach RMN.

Niestety, odzyskał równowagę przy wtórze świstu trapowego. Warta wyprężyła się w pozycji zasadniczej, co do jednego zachowując drewniane miny, a Honor przeżyła chwilę radości, widząc, jak Young czerwieni się z upokorzenia i wściekłości. Nie dała tego po sobie poznać, obserwując, jak gwałtownymi ruchami poprawia szpadę i pas.

Zasalutował, nadal czerwony na twarzy. Nie potrzebowała Nimitza, by wyczuć emanującą z niego nienawiść i wściekłość. Mógł być wyższy starszeństwem, ale to on był gościem na jej okręcie, i doskonale wiedziała, jak gorzka to musi być dla niego chwila, gdy mu odsalutowała.

— Proszę o pozwolenie wejścia na pokład, pani kapitan. — Tenor absolutnie niepodobny do głosu admirała Sarnowa był całkowicie bez wyrazu.

— Pozwolenia udzielam, kapitanie — odparła równie rzeczowo i formalnie. — Proszę za mną, admirał oczekuje pana w sali odpraw.

Young kiwnął głową i ruszył w ślad za nią ku windzie.

Gdy wsiedli, stanął w rogu, plecami do ściany, by być jak najdalej od narożnika, w którym Honor wybierała trasę na klawiaturze. Atmosfera panująca w windzie była tak gęsta, że można by było ją kroić. Young obserwował Harrington i rozkoszował się własną nienawiścią jak bukietem rzadkiego koniaku. Jego gorycz doprawiała słodka pewność zemsty.

Honor zdawała się nie zauważać jego spojrzenia — stała rozluźniona, z dłońmi splecionymi za plecami, i przyglądała się wyświetlaczowi podającemu, gdzie się aktualnie znajdują. Ignorowała go tak, że odruchowo zacisnął dłoń na rękojeści szpady.

Brzydki, kościsty prymityw, którego pamiętał z akademii, zniknął i do Younga dotarło, że nienawidzi wysokiej, ślicznej kobiety, w którą się zmieniła. Jej urodę podkreślały starannie nałożone kosmetyki, sprawiając wrażenie, jakby zrobiła to od niechcenia i oprócz strachu wywołanego jej fizyczną bliskością poczuł też pożądanie. Najbardziej w tej chwili pragnął ją mieć i sprowadzić do roli kolejnego nacięcia na oparciu łóżka — kolejnej zaliczonej dupy. Wtedy wreszcie znalazłaby się na właściwym miejscu.

Winda stanęła, drzwi otworzyły się i Harrington dała mu znak, by wyszedł pierwszy. W korytarzu przejęła rolę przewodnika i tak dotarli do drzwi admiralskiej sali odpraw. Gdy przekroczyli próg, siedzący za stołem Sarnow uniósł głowę znad ekranu komputera.

— Kapitan Young, sir — powiedziała cicho Harrington i przedstawiony stanął na baczność.

Sarnow oglądał go w milczeniu przez długą chwilę, nim wstał z fotela. Young odpowiedział mu spojrzeniem starannie pozbawionym jakiegokolwiek wyrazu, ale coś w zielonych oczach przełożonego ostrzegło go, że ma do czynienia z kolejnym zwolennikiem suki. Czyżby jemu też dawała dupy?

— Kapitanie. — Sarnow skinął głową. Young zacisnął zęby, słysząc, że pominięto należny mu tytuł; miał nadzieję, że broda to zamaskuje.

— Admirale — odparł równie bezbarwnie.

— Sądzę, że ma mi pan sporo do powiedzenia o tym, jak wygląda sytuacja widziana z Manticore; przyznaję, że z chęcią posłucham. Proszę siadać.

Young ostrożnie usiadł, starannie ustawiając szpadę — była niewygodna, ale dawała mu przewagę, podkreślając, jak wspaniale wygląda w porównaniu z ubranym w normalny służbowy mundur admirałem. Sarnow, najwyraźniej nie zwracający na to żadnej uwagi, spojrzał na Harrington i powiedział z uśmiechem:

— Jak rozumiem, ma pani umówione spotkanie na terenie bazy, lady Honor. — Young jeszcze mocniej zacisnął zęby, słysząc, jak tytułuje tę dziwkę, podczas gdy jemu tego odmówił. — Proszę wrócić na pokład, o której uzna pani za stosowne, albo poinformować oficera wachtowego, jeśli bardziej odpowiada pani powrót jutro.

— Dziękuję, sir. — Honor skinęła głową i dodała, obojętnie spoglądając na Younga. — Żegnam, kapitanie. I wyszła.

— A teraz, kapitanie Young… — Sarnow rozsiadł się wygodnie — do rzeczy. Przywiózł pan wiadomości od admirała Caparelliego. Pisze on, że przedyskutował z panem sytuację przed pańskim odlotem, sądzę więc, że najlepiej będzie zacząć od tego, co powiedział panu Pierwszy Lord Przestrzeni.

— Oczywiście, panie admirale. — Young usadowił się wygodniej, nie zapominając o przytrzymywaniu szpady. — Po pierwsze…

ROZDZIAŁ XXI

Robert Stanton Pierre wyprowadził niewielki, nie rzucający się w oczy pojazd z głównego pasma ruchu i przełączył komputer pokładowy na kontrolę lądowania Haskins Tower. Następnie usiadł wygodniej i rozejrzał się — wokół mienił się różnobarwnymi światłami Nouveau Paris, stolica Ludowej Republiki Haven. Widok był ładny, ale Pierre miał wyjątkowo ponurą minę… Tak ponurą, że nie pozwalał sobie na nią przy świetle dziennym.

O tak późnej porze ruch był niewielki, czego z jednej strony żałował — duży pozwoliłby mu ukryć własne posunięcie, ale oficjalny rozkład zajęć miał tak wypełniony, że nie zdołał wyrwać się w ciągu dnia, zwłaszcza że ludzie Palmer-Levy pilnowali go z zapałem godnym lepszej sprawy. Na szczęście nie byli przesadnie inteligentni — jeśli pokazało im się to, czego się spodziewali, można było mieć pewność, że zauważą i przestaną rozglądać się za czymkolwiek innym. Dlatego właśnie tak to wszystko zorganizował, by wiedzieli o jego spotkaniach z Partią Praw Obywatelskich. Stanowiła tak długo część systemu, że jej przywódcy — z nielicznymi wyjątkami — nie byli w stanie oburącz domacać się w półmroku własnej dupy. Niezdolność do działania zredukowała ich do roli wygodnej osłony jego prawdziwych poczynań. Nie żeby partia jako taka nie przydała się, kiedy nadejdzie właściwy czas, tyle że nie będzie to Partia Praw Obywatelskich znana Palmer-Levy (czy swoim obecnym przywódcom).

Kontrola lądowania sprowadziła jego pojazd w pobliże budynku, toteż dla odmiany na nim skoncentrował uwagę. Wieża Haskinsa miała ponad czterysta pięter i kształt olbrzymiego, pustego w środku sześciokątu ze stali i ceramkretu. Sześciokąt wyrastał z zielonego parku i poznaczony był licznymi otworami prowadzącymi na poziomy parkingowe. Był taki czas, gdy podobne wieże, będące w praktyce niewielkimi, samodzielnymi miastami, stanowiły dumę stolicy. Ale czas ten należał do przeszłości — Haskins Tower podobnie jak inne, w teorii niezniszczalne, już zaczynała się sypać, a od jej ukończenia minęło ledwie trzydzieści lat. Wieczny ponoć ceramkret pękał i upstrzona łatami szybkoschnących kompozytów i śladami innych napraw elewacja przypominała skórę trędowatego. Tego akurat z zewnątrz nie było widać, ale wiedział, że dwadzieścia trzy najwyższe piętra zostały pięć standardowych lat temu zamknięte i opuszczone z powodu masowej awarii kanalizacyjnej. Naturalnie zgłoszono to gdzie trzeba i stosowny urząd wciągnął budynek na listę napraw, toteż ekipy remontowe powinny się tu zjawić któregoś dnia. Zakładając naturalnie, że te cholerne gryzipiórki nie skierują ich do ważniejszego zadania, na przykład naprawy basenu jakiegoś tuza. Albo że fachowcy nie zdecydują się na łatwiejsze rozwiązanie i nie rzucą roboty, przechodząc na Dolę.

Nie lubił tej budowli, bowiem przypominała mu o zbyt wielu rzeczach z przeszłości, jak też uświadamiała przykrą prawdę, że nawet jego pozycja obecnie nie wystarcza, by ściągnąć tu hydraulików. Była to niezwykle irytująca świadomość. Kontrolował głosy mieszkańców tej dzielnicy — to był jego teren, bo od niego zależał w znacznej mierze podział łupów wydartych systemowi. Dlatego był dla tych ludzi tak ważny. I dlatego był tu bezpieczny. Palmer-Levy nie była w stanie przeniknąć jego ochrony, a najprawdopodobniej w ogóle nie wiedziała, że ona istnieje.

Pojazd wleciał do częściowo oświetlonego tunelu dolotowego i Pierre uśmiechnął się bez śladu wesołości — dzięki prolongowi wyglądał młodo. W rzeczywistości miał dziewięćdziesiąt jeden lat standardowych, ale dni, w których wywalczył sobie wyjście z roli Dolisty, czyli z najgłębszych dołów społecznych Republiki, wbiły mu się w pamięć. Pamiętał nawet czasy, gdy zgnilizna nie sięgała jeszcze tak głęboko — czasy, kiedy kanalizacja Haskins Tower zostałaby naprawiona w ciągu paru dni, a gdyby okazało się, że urzędas odpowiedzialny za jej budowę wziął łapówkę i zezwolił na użycie gorszych materiałów, straciłby wszystko, co miał, i wylądowałby w pudle na naprawdę długo. Teraz nikogo to nie obchodziło.

Nacisnął niczym nie wyróżniający się spośród innych przycisk i komputer przestał słuchać poleceń kontroli lotów. Teoretycznie było to niemożliwe, nie wspominając o tym, że nielegalne, za to wykonalne jak najbardziej. Wszystko w Ludowej Republice można było obejść, jeśli posiadało się pieniądze, kontakty i choć odrobinę odwagi czy choćby zdecydowania. Przejął sterowanie i skierował się ku opuszczonemu apartamentowi na trzysta dziewięćdziesiątym trzecim piętrze. Wylądował na tarasie, który co prawda nie został zaprojektowany z myślą o tym, ale dlatego właśnie Pierre używał tak małego i lekkiego pojazdu. Wyłączył wszystkie systemy i wysiadł.

Nadszedł czas, by ktoś wreszcie naprawił Haskins Tower. I nie tylko.

Wallace Canning uniósł głowę szybkim i nerwowym ruchem, słysząc odgłos silnych kroków odbijający się echem od pustych ścian i podłogi. miał wrażenie, że po gołej posadzce maszeruje cały legion. Odbył jednak w ciągu ostatnich trzech lat zbyt wiele podobnych spotkań, choć może nie w tak zwariowanych warunkach, by dać się ponieść emocjom. Już nie panikował, a doświadczenie nauczyło go rozróżniać dźwięki — zbliżał się ku niemu jeden człowiek, a więc wszystko było w porządku. Oparł się o ścianę i czekał.

W mroku pojawiło się odległe zrazu światło, które po parunastu sekundach zmieniło się w smugę blasku latarki przesuwającej się w rytm kroków idącego po schodach. Po następnych kilku sekundach światło omiotło jego, więc zacisnął powieki, by nie dać się oślepić. Po chwili blask zelżał, oświetlając ponownie stopnie zasypane odłamkami szkła i innym śmieciem. W końcu niosący latarkę mężczyzna stanął i znieruchomiał o dwa kroki od Canninga.

Rob Pierre przełożył latarkę do lewej ręki i wyciągnął na powitanie prawą.

— Miło cię widzieć, Pierre.

Canning przytaknął z uśmiechem, do którego nie musiał się już zmuszać.

— Pana także, panie Pierre.

Jeszcze nie tak dawno nie przeszłoby mu przez gardło słowo „pan” pod adresem Prola czy nawet zarządcy Proli. Ale ten czas minął nieodwołalnie, jako że Wallace Canning wypadł z łask — jego karierę dyplomatyczną zakończyła klęska i upokorzenie. Nawet rodzina nie była w stanie uchronić go przed konsekwencjami. A co gorsza — nawet nie próbowała.

Stał się lekcją poglądową, ostrzeżeniem dla wszystkich, czym może skończyć się niepowodzenie. Zabrali mu mieszkanie, pozycję i majątek. Zesłali do mrówkowca i zredukowali do roli Prola. Musiał mieszkać w Haskins Tower i co miesiąc stać w kolejce, by odebrać Stypendium. Zrobili z niego Dolistę, a raczej coś gorszego od Dolisty, bowiem jego wymowa, słownictwo, chód i zachowanie wyróżniały go. Dla nowego otoczenia był odmieńcem, dla starego — powietrzem. Wyrzekli się go wszyscy. Był zupełnie sam i pozostała mu tylko nienawiść.

— Reszta przybyła? — Pytanie wyrwało go z zamyślenia. — Tak. Jeden drobiazg: po obejrzeniu wybranego przez pana miejsca zdecydowałem, że kort tenisowy będzie lepszy od boiska, bo wystarczy zasłonić dwa okna i nie ma świetlików.

— Doskonale zrobiłeś. — Pierre poklepał go po ramieniu z autentycznym uznaniem.

Spora część tak zwanych „przywódców”, z którymi miał się właśnie spotkać, medytowałaby godzinami nad tak poważną decyzją jak przeniesienie miejsca spotkania o kilkadziesiąt metrów. Canning po prostu wybrał jedyne rozsądne rozwiązanie. Fakt, to był drobiazg, ale zdolności przywódcze testowały najlepiej drobne sprawy.

Wallace zrobił krok, ale Pierre powstrzymał go gestem. Nawet tak słabe oświetlenie jak promień latarki nie było w stanie ukryć zatroskania na twarzy starszego mężczyzny.

— Masz pewność, że jesteś gotów? — spytał prawie łagodnie, choć z naciskiem Pierre. — Nie mogę zagwarantować, że wszyscy są tylko tymi, za kogo się podają.

— Ufam pańskiemu osądowi, panie Pierre. — Canningowi te słowa z trudem przeszły przez gardło, ale jeszcze trudniej było mu rzeczywiście tak postąpić: skoro już zaufał, należało to powiedzieć.

Co prawda w wielu kwestiach nadal się różnili, ale zaufanie do nich nie należało.

— W końcu wiem, że złapał pan przynajmniej jednego szpicla — dodał z uśmiechem. — Wolę myśleć, że złapał pan wszystkich, tylko o tym nie wspomniał.

— Obawiam się, że jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać — westchnął Pierre, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Prowadź, czas załatwić sprawę.

Canning przytaknął i odgarnął gęstą tkaninę przesłaniającą łukowato sklepiony portal prowadzący do krótkiego, szerokiego korytarza, w ścianie którego znajdowały się okienka bileterów. Sklepione, równie wielkie wyjście z korytarza przesłaniał identyczny kawał materiału. Gdy go odchylili, Pierre wyłączył latarkę, ponieważ znaleźli się na słabo, ale jednak oświetlonym boisku do koszykówki. Ich kroki dudniły głucho po gołej podłodze, w powietrzu unosił się kurz i zapach charakterystyczny dla opuszczonych budowli, ale niewiele widać było zniszczeń. Budynek był niczym pień obumarłego drzewa zeżartego od środka przez zarazę. Minęli pełne pyłu i kurzu obszary i przekroczyli kolejne przesłonięte kotarą przejście.

Zaskoczony Pierre zamrugał. Canning zdołał uzupełnić prawie wszystkie źródła światła rozkradzione przez zapobiegliwych mieszkańców uważających całkiem słusznie, że skoro kompleks został zamknięty, oświetlenie jest w nim zbędnym luksusem. Canning osiągnął efekt, o którym Pierre’owi nawet się nie śniło — przy zasłoniętych oknach przestronny kort stał się rzęsiście oświetloną sceną. Było coś symbolicznego w tym spotkaniu, dlatego między innymi Pierre wybrał ten popadający w ruinę pomnik złej organizacji i przekupstwa, ale dzięki Canningowi powstał jeszcze inny symbol — oaza światła i porządku wśród rozkładu. Pomocnicy byłego dyplomaty wyczyścili podłogę, odkurzyli siedzenia na widowni, zlikwidowali nawet pajęczyny. I to działało jeszcze silniej. Pomimo ryzyka grożącego wszystkim obecnym ta sala nie sprawiała wrażenia kolejnej kryjówki. Nie było aury tajności i manii prześladowczej, towarzyszącej spotkaniom, jakie odbył z pozostałymi zakonspirowanymi grupami.

Naturalnie zachowanie tajemnicy i podejrzliwość granicząca z manią prześladowczą także były potrzebne, zwłaszcza przy operacji takiej jak ta, ale przełomowe momenty wymagały stosownych chwytów psychologicznych. Jeśli tej nocy mu się uda, będzie to warte ryzyka, jakie on sam i Canning ponieśli, by przygotować stosowne miejsce i stworzyć odpowiedni nastrój. A jeśli mu się nie uda, obaj wkrótce znikną.

Myśli te przemknęły przez głowę Robowi Pierre’owi, gdy schodził ku najniższemu rzędowi fotelików. Dotarł tam w kompletnej ciszy i podszedł do stołu ustawionego na środku kortu. Znajdowało się przy nim krzesło, a w rzędach, ku którym było zwrócone, siedziało około siedemdziesięciu kobiet i mężczyzn. Na twarzy każdego z obecnych widać było obawę i podniecenie — dokładnie te same uczucia, które i jemu towarzyszyły. Dwanaście osób siedzących w pierwszym rzędzie sprawiało wrażenie szczególnie spiętych, czemu się nie dziwił — byli jedynymi członkami liczącego osiemdziesiąt osób Komitetu Centralnego Partii Praw Obywatelskich, którym zaufał na tyle, by ich tu zaprosić.

Usiadł, położył dłonie na blacie i powoli, z namysłem przyjrzał się kolejno wszystkim zgromadzonym. Dopiero potem odchrząknął i zagaił, nie spoglądając na stojącego za plecami Wallace’a:

— Dziękuję wszystkim za przybycie.

Głos zabrzmiał wyraźnie, choć z pogłosem, odbijając się nieco od ścian, co jeszcze potęgowało wrażenie, toteż uśmiechnął się zadowolony, zrobił krótką przerwę i dopiero po paru sekundach ciągnął dalej:

— Rozumiem, że nie jest to najwygodniejsze miejsce, i zdaję sobie sprawę z ryzyka związanego ze zgromadzeniem nas wszystkich, ale zapewniam, że ja spotkałem się i poznałem każdego z was. Gdybym komukolwiek nie ufał, nie byłoby go tutaj. Naturalnie mogę się mylić, ale… — Wzruszył wymownie ramionami, na co paru słuchaczy zdołało się słabo uśmiechnąć i mówił dalej śmiertelnie poważnym tonem. — Powód naszego spotkania jest prosty: nadszedł czas, byśmy przestali mówić o konieczności zmian, a zabrali się za wprowadzanie tych słów w czyn.

Odpowiedzią było ciche grupowe westchnienie. Pokiwał ze zrozumieniem głową i mówił dalej:

— Każde z nas ma osobiste powody, by tu być. Gdyby ktoś żywił wątpliwości, chcę uprzedzić, że większość nie kieruje się altruizmem czy zasadami. Zresztą, prawdę mówiąc, te motywy nie tworzą dobrych rewolucjonistów, bowiem by wygrać taką sprawę jak nasza, niezbędne jest silne osobiste zaangażowanie. Zasady są dobrą rzeczą, ale nam potrzeba czegoś więcej i tym czymś może być poczucie krzywdy, złość na postępowanie władz wobec danej osoby czy jego bliskich lub też ambicja albo żądza władzy. W sumie motywacje są obojętne, jak długo zainteresowani mają ochotę i potrafią wprowadzić słowa w czyn. Wierzę, że wszyscy obecni spełniają te warunki. — Umilkł na chwilę, a gdy odezwał się ponownie, głos miał zimny i ostry. — Żeby nie było nieporozumień, panie i panowie: nie będę udawał, że gdy nawiązałem kontakt z Unią czy PPO, kierowały mną szlachetne, altruistyczne cele. Wręcz przeciwnie, szukałem sposobu zabezpieczenia swojej władzy i pozycji, co uważam za zachowanie całkowicie naturalne. W końcu poświęciłem sześćdziesiąt lat, by zdobyć to, co mam, i to, kim jestem. Naturalne jest, że ktoś się w takiej sytuacji zabezpiecza i to właśnie zrobiłem. Przyznaję także, że choć były to główne motywy, bynajmniej nie jedyne. Każdy, kto nie jest kompletnym durniem, zdaje sobie sprawę, że Ludowa Republika Haven ma poważne kłopoty. Nasza ekonomia praktycznie nie istnieje, produkcja spada niezmiennie od dwustu lat standardowych, słowem, istniejemy jedynie jako pasożyt społeczny kosztem systemów podbitych tylko po to, by napełnić skarb państwa. A im więksi się stajemy, tym gorsza jest ta prowizorka. Wszystko zaczyna się walić. Legislatorzy podzielili się na frakcje broniące ich stanu posiadania, a Ludowa Marynarka aż roi się od politycznych rozgrywek. Nasi „przywódcy” biją się o najsmaczniejsze kąski, a infrastruktura Republiki niszczeje wszędzie, gdzie by nie spojrzeć, jak choćby ten budynek, w którym jesteśmy. I nikogo to nie obchodzi. A jeżeli nawet, to nikt nie ma pomysłu jak ten proces powstrzymać… Jestem starszy niż większość z was i pamiętam czasy, kiedy rząd musiał rozliczać się ze swoich poczynań przynajmniej przed Ludowym Kworum. To się niestety zmieniło… Mam dużą władzę w Kworum i mogę wam powiedzieć na podstawie własnych doświadczeń, ze Kworum stało się po prostu wykonawcą poleceń rządu. Robimy, co nam każą, zatwierdzamy każdą ich decyzję i pozwalamy planować polityczne posunięcia tak, by odpowiadało to ich interesom, nie naszym czy obywateli. A te posunięcia prowadzą obecnie całą Republikę prosto ku katastrofie.

— Katastrofie, panie Pierre?

Pytanie zadała drobna blondynka z pierwszego rzędu ubrana zgodnie z dolistowską modą, choć nieco mniej wyzywająco. Nie miała też przesadnego makijażu, który stanowił ostatni krzyk mody.

— Katastrofie, panno Ransom — odparł ciszej. — Proszę, się rozejrzeć i zastanowić. Jak długo Stypendium jest utrzymywane ponad poziomem inflacji, ludzie są szczęśliwi, ale co z tego? Budynków się nie remontuje, usługi stoją na coraz niższym poziomie, awarie wodociągów czy innych sieci stają się coraz częstsze i dłuższe, nasz system edukacyjny to kpina produkująca analfabetów, przemoc i gangi to codzienność w dzielnicach Proli, a mimo to wszystkie pieniądze idą na Stypendium, rozrywki publiczne i służbę bezpieczeństwa. Chodzi o to, by społeczeństwo było jak najdłużej szczęśliwe i nieświadome, bo jak długo takie jest, obecne kręgi rządzące utrzymują się przy władzy. Na inwestycje czy naprawy po prostu nie ma pieniędzy. Jeśli to za mało, proszę przyjrzeć się naszym siłom zbrojnym. Ludowa Marynarka pochłania olbrzymią część budżetu, a admirałowie są taką samą bandą skorumpowanych egoistów jak członkowie rządu, a na dodatek, co jest znacznie gorsze, są także niekompetentni.

Przy ostatnim zdaniu prawie zgrzytnął zębami, wywołując zdziwioną wymianę spojrzeń części obecnych, ale Cordelia Ransom nie uważała jeszcze kwestii za wyjaśnioną.

— Sugeruje pan, że rozwiązaniem jest całkowita przebudowa systemu? — spytała.

— Rozwiązaniem idealnym, które w praktyce jest całkowicie niewykonalne. Ani my nie zdołamy tego dokonać, ani nikt inny: ten system, który istnieje obecnie, ewoluował przez ponad dwa stulecia i nie da się go zmienić w sposób szybki czy radykalny. Stypendium to smutna konieczność i pozostanie nią w przewidywalnej przyszłości. Konieczność łupienia innych systemów, bo to właśnie robimy i nie ma co się oszukiwać, także — ponieważ skądś trzeba będzie brać pieniądze. Tak pozostanie przez kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt lat, obojętne jakich zmian gospodarczych byśmy nie zainicjowali. Jeśli spróbujemy zbyt szybko usunąć zbyt wiele cegieł, cała budowla zawali nam się na głowy. Ta planeta nie jest nawet w stanie się wyżywić! Jak myślicie, co się stanie, jeśli zabraknie nam zagranicznej waluty na kupowanie żywności poza granicami Republiki?

Odpowiedziała mu cisza.

— Właśnie. Ci z was, którzy pragną radykalnych reform, muszą zrozumieć od razu, że ich przeprowadzenie to proces trudny i długotrwały. Ci, którzy są bardziej zainteresowani władzą, a zapewniam, że są tacy wśród zgromadzonych, lepiej niech również coś zrozumieją, i to jak najszybciej. Jeśli nie zrealizujemy przynajmniej podstawowych reform, za dziesięć lat nie będzie czym rządzić, bo Republika po prostu przestanie istnieć. Reformatorzy potrzebują władzy, by móc działać, posiadający władzę potrzebują reform, by przetrwać. O tej zasadzie musicie wszyscy pamiętać. Podobnie jak i o tym, że spory na temat decyzji politycznych mogą nastąpić dopiero wtedy, gdy całkowicie przejmiemy władzę. Jeśli zaczną się wcześniej, będzie to oznaczało koniec nie tylko naszych zamierzeń, ale i — fizycznie — nas samych. Czy to ostatnie jest zrozumiałe dla wszystkich? — Przyjrzał im się chłodno, więc odpowiedzieli chaotycznym acz zgodnym chórem potaknięć i twierdzących gestów. — Doskonale. W takim razie przejdźmy do konkretów. Na pewno wszyscy się zastanawiacie, dlaczego zebrałem was akurat teraz, by powiedzieć wam to wszystko. Otóż dlatego, że zaistniał bardzo poważny ku temu powód. Wszyscy słyszeliście o pogranicznych incydentach między nami a Sojuszem Manticore?… Tak też myślałem. Media o nich trąbią, a czego by człowiek nie słuchał czy nie oglądał, propaganda wbija wszystkim do głów, że mamy kryzys międzynarodowy i wszystko inne jest nieważne. To prawda, mamy. Tylko nikt wam nie mówi i oficjalnie nie powie, że to nie Królestwo jest odpowiedzialne za te incydenty, tylko my. Nasz rząd i flota zaplanowały te prowokacje jako wstęp i uzasadnienie do zaatakowania Sojuszu Manticore.

Rozległy się odgłosy niedowierzania i zaskoczenia.

— Tak jest, w końcu zamierzają to zrobić. Najpierw pozwolili, by Królestwo urosło w siłę i zorganizowało Sojusz, a teraz dążą do wojny. Tylko że ta wojna nie będzie przypominała żadnej z dotychczasowych, bo przeciwnik jest na to zbyt groźny, a nasi admirałowie zbyt niekompetentni i pozbawieni jaj. — Wściekłość i ból wykrzywiły mu twarz, ale po chwili kontynuował spokojnie. — Ci idioci z Octagonu wymyślili sobie plan kampanii i udało im się przekonać rząd, że jest on wykonalny. Nie znam wszystkich szczegółów, ale nawet gdyby plan był najlepszy z możliwych, nasza marynarka nie jest w stanie go zrealizować, mając takiego przeciwnika jak Royal Manticoran Navy. Tyle teorii. A praktyka jest jeszcze gorsza: wiem, że już ponieśliśmy serię klęsk i to we wstępnej fazie działań. Klęsk, do których nie przyznano się nawet wobec Kworum.

Przerwał, spoglądając na milczących słuchaczy. Gdy ponownie zaczął mówić, nie próbował nawet ukryć nienawiści.

— Jedna z tych klęsk dotknęła mnie osobiście. Mój syn i połowa jego eskadry została wybita podczas przeprowadzania jednej z „drobniejszych prowokacji”. Zmarnowano cztery krążowniki liniowe z wyszkolonymi załogami zupełnie bez sensu, a skurwysyny, które to wymyśliły, nawet nie mają odwagi, by się przyznać, że tak się stało. Gdybym nie miał własnych źródeł informacji w siłach zbrojnych… A więc znacie już mój motyw, panie i panowie!

Ostatnie zdanie dodał po dłuższej przerwie, która także upłynęła w całkowitej ciszy, głosem, w którym dźwięczały lód i stal. Tym tonem ciągnął:

— Była to ostatnia rzecz niezbędna, bym przestał planować, a zaczął działań. Choć moje osobiste przeżycia były bolesne, zapewniam, że ani na jotę nie zmieniły moich zamierzeń, ani nie pchnęły mnie do natychmiastowej i nieprzemyślanej akcji. Chcę dostać ścierwo odpowiedzialne za daremną śmierć mojego syna, a żeby odpłacić im za głupotę, muszę wygrać. Oznacza to, że my musimy wygrać. Jesteście zainteresowani?

Spojrzał uważnie na audytorium i widząc, jak na ich twarzach obawa zmienia się w zdziwienie, a zaraz potem w pokusę, zrozumiał, że ten etap wygrał.

— Doskonale — odezwał się spokojniejszym i cichszym głosem. — Razem, dysponując moimi kontaktami w wojsku, o których wspomniałem, i nie tylko, powinniśmy tego dokonać. Nie natychmiast: potrzebne są nam określone warunki i właściwa kolejność wydarzeń, ale one nastąpią. Gotów jestem założyć się o wiele, że nastąpią. Czuję to. A kiedy to się stanie, wyciągnę asa z rękawa i zaczniemy.

— Asa z rękawa? — zdumiał się ktoś.

— Raczej kilka, prawdę mówiąc, ale akurat miałem na myśli jednego konkretnego. — Pierre wskazał na swego milczącego towarzysza. — Tym z was, którzy dotąd nie mieli okazji poznać, przedstawiam pana Canninga. Wszyscy wiecie, że to on zorganizował dzisiejsze spotkanie; czego nie wiecie, a co powiem za jego przyzwoleniem, to że pracuje dla Constance Palmer-Levy jako szpicel.

Co najmniej dziesięć osób poderwało się wśród nagłego rozgwaru. Dwoje ruszyło biegiem w kierunku wyjścia.

— Siadać! — rozległ się lodowaty i władczy głos Pierre’a.

Był tak przenikliwy, że dotarł do wszystkich, choć nie był krzykiem. Zamarli i ucichli, spoglądając na siebie i na niego w całkowitym zaskoczeniu.

— Wydaje wam się, że Wallace zgodziłby się ujawnić, co robi, gdyby zamierzał nas zdradzić! Po co zresztą pytam… Jak myślicie: czy gdyby nas zdradził, bezpieka nie czekałaby tu na nas? Przecież to on zorganizował wszystko, by dzisiejsze spotkanie doszło do skutku — w jego głosie było tyle pogardy, że stojący usiedli pospiesznie, a dwaj będący w połowie drogi do wyjścia wrócili na swoje miejsca czerwoni ze wstydu.

Pierre nie uważał za stosowne dodać, że nieobecność bezpieki i jakość przygotowań były też ostatecznym testem lojalności Canninga. O tym ani on, ani tym bardziej oni nie musieli wiedzieć. Odczekał, aż wszyscy zajmą z powrotem swoje miejsca, i odezwał się.

— Tak już lepiej. Oczywiście jego zadaniem w Partii Praw Obywatelskich było szpiegowanie i trudno się dziwić, że się na nie zgodził. Zabrali mu wszystko, upokorzyli i zhańbili, a potem zaproponowali, że może wszystko odzyskać. Poza tym, dlaczego niby miał być lojalny w stosunku do was, nierobów i darmozjadów nie chcących pracować, ale pragnących dostatnio żyć, wszczynających burdy i grożących zniszczeniem świata, w którym został wychowany, gdy tylko uznacie, że dostajecie za mało Doli? A za takich właśnie uważają was legislatorzy. Nie wzięli jednak pod uwagę, że z czasem coś może się zmienić. Wallace dokładnie zdawał sobie sprawę, jak jest manipulowany, a nie miał żadnego powodu, by być lojalny wobec swych mocodawców. Tak więc patrzył, słuchał i donosił jak na małego wszawego szpicelka przystało, ale jednocześnie myślał, komu donosi i co tego kogoś najbardziej interesuje. Nikt z tych, których pomocy miał prawo się spodziewać, nie kiwnął palcem w jego sprawie, więc domyślicie się, co czuł do nich i do tego systemu.

Wszyscy spoglądali na byłego dyplomatę, który wyprostował się i odpowiedział im dumnym spojrzeniem.

— Pewnej nocy zobaczył, jak spotykam się z dwoma przywódcami Unii Praw Obywatelskich, i nie doniósł o tym. Wiem, że nie doniósł, bo widziałem jego meldunek. — Pierre uśmiechnął się zimno, widząc zaskoczone spojrzenia części obecnych. — Ależ tak, Wallace nie jest moim jedynym kontaktem w bezpiece. Kiedy więc zdecydował się powiedzieć mi, kim jest i co robi, wiedziałem, że mówi prawdę. Przynajmniej w kwestii swoich stosunków z bezpieką. Było to ponad trzy standardowe lata temu i przez cały ten czas nie złapałem go na kłamstwie czy próbie oszustwa. Naturalnie wiedział, że jest sprawdzany, i nie ulega wątpliwości, że gdyby nasłano go na mnie, starałby się ukryć to przede mną, ale nie byłby w stanie robić tego tak dokładnie i tak długo. Zresztą podsuwałem mu tak smakowite kąski, że zdrada przyniosłaby mu korzyść. Podobnie jak wszyscy obecni, ma swoje powody, ale darzę go całkowitym zaufaniem, a będzie miał istotną rolę do odegrania w tym, co planujemy.

— Jaką? — padło pytanie z sali.

— Dotarł bliżej mnie i siedzi głębiej w Unii niż którykolwiek z pozostałych podwładnych Palmer-Levy. Postaraliśmy się o to wspólnie. W zeszłym miesiącu został nawet jednym z moich doradców. Jego szefowie mają do niego zaufanie, bo dopilnowaliśmy, by wszystko, o czym ich informujemy, zawsze było zgodne z prawdą. Naturalnie nie mają pojęcia, o ilu rzeczach im nie donosi, ale to już inna sprawa.

Ktoś na sali nagle parsknął śmiechem, doznając olśnienia: zrozumiał, do czego Pierre zmierza. Mówca z zadowoleniem pokiwał głową.

— Właśnie. Obdarzyli go takim zaufaniem, że stał się ich głównym źródłem informacji o mnie, a i on mówi im dokładnie to, co ja chcę, by powiedział. Nie zapominajmy, że nie każdy, kto pracuje w bezpiece, musi być idiotą. Przeważnie nie jest, o czym musimy pamiętać, zakładając własne organy bezpieczeństwa. Natomiast cała ta sytuacja powoduje, że dysponujemy poważnym atutem w postaci pana Canninga, a przeciwnik nie wie o jego istnieniu. Co więcej Wallace ma dużą osobistą wiedzę o zasadach działania naszych władz od wewnątrz. Teraz rozumiecie, dlaczego nazwałem go „asem w rękawie”?

Odpowiedzią był twierdzący pomruk. Gdy ucichł, Pierre pochylił się nad stołem i powiedział prawie łagodnie:

— Doskonale. Teraz czas na ostateczną decyzję, od której nie będzie już odwrotu. Naturalnym jest, że będę starannie ukrywał ów dokument w dobrze pojętym interesie własnym. Ale zapewniam was, że jeśli któryś z obecnych tu zdradzi czy na tyle spieprzy sprawę, by ściągnąć nam na głowy bezpiekę, to znajdę kartkę. Wiedzą o tym wszyscy i wszyscy będą uważać, by tak się nie stało. Oznacza to również, że jeśli ktoś złoży swój podpis, będzie z nami do końca: na dobre i na złe.

Umilkł i obok kartki położył pióro. Potem usiadł wygodnie i w milczeniu obserwował zgromadzonych. Na wielu pobladłych nagle twarzach perlił się pot, a cisza zaczęła stawać się nieznośna. Przerwał ją szurgot odsuwanego fotelika.

Cordelia Ransom wstała, podeszła do stołu i podpisała leżącą na nim kartkę.

ROZDZIAŁ XXII

Honor leżała na brzuchu, z twarzą wtuloną w poduszkę, poddając się rozkosznemu uciskowi doświadczonych palców masujących jej ramiona i kręgosłup. Miała okazję korzystać z usług wielu masażystów i masażystek, ale nie spotkała jeszcze kogoś, kto robiłby to tak dobrze, choć jego dotyk był nieco nieprofesjonalny.

Jęknęła, gdy męskie palce zaczęły pieścić jej piersi, nim wróciły do masażu pleców. Tak „,nieprofesjonalny” było najlepszym określeniem. Poza tym był bez zarzutu, także jako masażysta. Poczuła na karku jego delikatny oddech i przekręciła głowę.

— Czujesz się trochę lepiej? — spytał, gdy przestał ją całować.

Silne palce delikatnie sprawdzały kręgi lędźwiowe i talię.

— Mhm… znacznie lepiej — westchnęła. — Naprawdę jesteś okropny.

— Okropny? A to niby dlaczego?! — zdziwił się urażony.

— Zobacz, jak skutecznie odciągnąłeś mnie od wykonywania obowiązków.

— Aha. — Dłonie przeniosły się na jej pośladki. — „Słodkie wymówki skutecznie tkają uspokojenia strój…”.

— Ten cytat jakoś nie zgadza mi się z pierwotną wersją — oznajmiła, odwracając się na plecy i wyciągając ku niemu ręce. — Ale co to za różnica?

— No cóż… — Paul nalał wina do kielichów i podał jej jeden, po czym wrócił do pozycji wyjściowej, czyli położył się na boku, wsparty na łokciu.

Przytuliła się do niego, a on objął ją drugą ręka. Co prawda był znacznie niższy, ale większość różnicy stanowiła długość nóg, a w takiej jak ta sytuacji było to zupełnie bez znaczenia.

— Co „no cóż”? — spytała.

— Tak się właśnie zastanawiałem, czy jesteś już gotowa do pogawędki o pewnym dupku żołędnym dowodzącym okrętem w tym systemie.

Już chciała się obruszyć, ale jego wyrozumiały ton i uśmiech rozładowały w części napięcie. Otworzyła usta, lecz nim zdążyła się odezwać, na łóżko niespodziewanie wskoczył Nimitz.

— Widzę, że ktoś jeszcze ma coś do powiedzenia w tej sprawie — zauważył Paul.

Po pierwszej nocy nie wypraszał treecata z sypialni. Honor zastanawiała się czasem, czy ten pierwszy raz zrobił to z uwagi na siebie czy na nią. Bez względu na motywy, akceptował Nimitza szybciej i pełniej niż większość jej znajomych. Miał też znacznie lepsze pojęcie o rzeczywistej inteligencji treecata niż ktokolwiek poza nią samą. Teraz po prostu kiwnął mu głową na powitanie i zachichotał, widząc, jak Nimitz delikatnie przemaszerował po Honor, po czym rozłożył się na przykrytych prześcieradłem biodrach ich obojga.

— Hedonista!

— Bleek! — zgodził się z zadowoleniem Nimitz. Paul przestał się uśmiechać i spojrzał na Honor.

— Zanim ktoś się tu nie wkrochmalił, zapytałem, czy jesteś gotowa o nim porozmawiać?

— Nie ma o czym rozmawiać. — Opuściła wzrok na swoje palce bawiące się skrajem prześcieradła. — Zjawił się, ma przydział do eskorty mojej eskadry, więc jakoś muszę z nim wytrzymać. Skoro muszę, to wytrzymam.

— Sucho a rzeczowo! — mruknął ironicznie. — I to wszystko?

— Może nie do końca, ale… — Wzruszyła ramionami i spojrzała na niego.

— Nadal się go boisz? — spytał łagodnie. Zarumieniła się, ale nie odwróciła wzroku. Za to Nimitz zamruczał zachęcająco.

— Nie boję się go — sprostowała. — „Obawiam się” to lepsze określenie. Widzisz, nie boję się tego, że może mi coś zrobić, ale jego wzrok przypomina mi to, co zrobił. Od lat śnią mi się koszmarki z jego udziałem, na szczęście nieczęsto. A na dodatek przeraża mnie świadomość, że mogę kogoś aż tak nienawidzić!

— Tak mniej więcej to sobie wyobrażałem — ocenił, przytulając ją. — Z drugiej strony, myślę, że byłoby dobrze, gdybyś wiedziała, jak on się teraz czuje.

— A to akurat nic mnie nie obchodzi! — warknęła.

— A powinno. Pavel Young jest teraz jednym z najnieszczęśliwszych oficerów w całej Królewskiej Marynarce. I to tylko i wyłącznie dzięki tobie.

Słysząc tę herezję, siadła tak gwałtownie, że prześcieradło zsunęło się z niej, zakrywając Nimitza, i wpatrzyła się w Paula wytrzeszczonymi oczyma, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

— Uwierz w to, co mówię. Zastanów się: od czasu placówki Basilisk jego kariera nie posunęła się ani o krok, a ty nieustannie idziesz w górę. Podczas gdy on konwojował frachtowce na kompletnym zadupiu, a w wolnych chwilach uzupełniał mapy, ty znajdowałaś się w samym sercu najciekawszych wydarzeń. Gorzej: wszyscy w RMN wiedzą, co próbował ci zrobić i jak sobie z nim poradziłaś. A gdzie się znalazł, gdy w końcu wyciągnięto go ze służby konwojowej? W ochronie eskadry, której kapitanem flagowym jesteś właśnie ty! Nawet gdybym tydzień myślał, wątpię, żebym wymyślił coś bardziej upokarzającego!

— No dobrze, ale…

— Żadnych „ale”. — Położył jej palec na ustach. — Jest jeszcze coś, z czego chyba nie zdajesz sobie sprawy… nie rozumiesz, że on jest tchórzem?

— Tchórzem?!

— Oczywiście! Byłem jego zastępcą przez prawie dwa lata standardowe! Przez tyle czasu można człowieka naprawdę dobrze poznać. Pavel Young jest zwykłym, zawszonym tchórzem, który rozkoszuje się swoją pozycją, ale za nic w świecie nie zaryzykowałby kariery i życia tak jak ty w systemie Basilisk. A gdyby był zamiast ciebie w systemie Yeltsin, wiałby tak szybko, że ustanowiłby nowy rekord przelotu na trasie Yeltsin-Manticore. Jego moralność, podobnie jak odwaga, nie istnieje. Dla niego to puste słowa. A ty stłukłaś go, gdy miał dziewiętnaście lat standardowych. Możesz mi wierzyć: jego najgorszy koszmar jest taki, że któregoś dnia zrobisz to ponownie.

Do Honor dotarło, że siedzi z otwartymi ustami, więc czym prędzej je zamknęła. Tankersley zaś wybuchnął śmiechem, widząc jej minę. Wpatrzyła się z natężeniem w jego oczy, próbując wybadać, ile z tego, co właśnie usłyszała, powiedział po to, by ją pocieszyć. Uspokajała się stopniowo, rozumiejąc, że wszystko, co powiedział, było szczere. Paul mógł się naturalnie mylić, ale mówił to, co naprawdę myślał — nie dodał niczego po to, by poprawić jej samopoczucie.

Ponownie przytuliła się do niego, zmagając z wizją Younga, jaka nigdy nie przyszła jej do głowy. Tę upiorną noc pamiętała doskonale, ale teraz rozpatrywała ją z innej perspektywy i musiała przyznać, że pod maską jego nienawiści czaił się strach — tym wyraźniejszy, im bardziej obrywał. Przypomniała sobie także inne rzeczy jak unikał sportów kontaktowych, jak wycofywał się, gdy ktoś równy mu statusem stawał przeciw niemu… Nigdy nie przyszło jej do głowy, że Young może się jej bać — ona nigdy się go nie bała od tamtej nocy w akademii. Przynajmniej w zwykłym rozumieniu tego słowa. Natomiast jeśli był…

— Możesz mieć rację — przyznała, nadal zdziwiona.

— Oczywiście, że mam rację. Zawsze mam rację! — oznajmił dumnie i jęknął, gdy wpakowała mu palce pod żebra. — Za prawdę zawsze bili! Jeśli nie przestaniesz, ja zacznę się ciebie bać!… I przestań chichotać, brutalu jeden!… No, tak już lepiej. Pamiętaj, że za każdym razem, gdy Young na ciebie spojrzy lub gdy otrzyma rozkaz z okrętu flagowego, będzie przypominał sobie, co z nim zrobiłaś i co się stało, gdy próbował się zemścić. Ktoś kiedyś powiedział, że najperfidniejszą odmianą zemsty jest utrzymywanie człowieka w niepewności. Ponoć sprawia to mszczącemu się największą przyjemność.

— Spróbuję — westchnęła. — Jednak tak naprawdę świadomość, że on jest nieszczęśliwy i niepewny, nie bardzo poprawia mi samopoczucie, kiedy jest w pobliżu.

— Gdyby poprawiała, znaczyło by to, że coś jest z tobą nie w porządku — odparł poważnie.

I zręcznym ruchem biodra strącił Nimitza poza krawędź łóżka. Treecat przekręcił się w locie i wylądował na sześciu łapach, choć z solidnym łupnięciem.

— Tymczasem, jeśli masz ochotę na poprawę samopoczucia, to gotów jestem ci w tym pomóc — dodał z błyskiem w oczach Tankersley.

— Skoro wszyscy są obecni, możemy zaczynać! — zagaił Mark Sarnow, rozpoczynając elektroniczną odprawę.

Ekran w kwaterze Paula był zbyt mały, by dokładnie pokazać twarze wszystkich zgromadzonych, ale dało się rozróżnić, kto jest kto. Ekran, przed którym siedział Sarnow, był naturalnie wystarczający do ukazania głów w naturalnej wielkości, toteż Honor była wdzięczna losowi, że ostatniej nocy szybko pozbyła się munduru — dzięki temu nie został wygnieciony.

— Sprawa pierwsza to omówienie ostatnich ćwiczeń — ciągnął Sarnow. — Należy powiedzieć wprost, że dla niektórych miały one znacznie przyjemniejszy przebieg niż dla innych.

Raczej wesoły ton skutecznie neutralizował złośliwość i nawet komodor Banton uśmiechnęła się, choć nieco kwaśno.

— Chciał pan powiedzieć, sir, że niektórzy zachowali się jak ostatnie ofiary — poprawiła Banton i dodała, patrząc prosto na Honor. — To było rzeczywiście pomysłowe, lady Honor. Dałam się nabrać.

— Miałam po prostu szczęście, ma’am.

— Akurat! — prychnęła Banton. — Jeżeli uznamy, że niektórzy ludzie potrafią sobie to szczęście stwarzać, mogę się zgodzić z pani opinią. Ale tylko pod tym warunkiem. Ostrzegam lojalnie, ze zamierzam przy pierwszej okazji odpłacić pięknym za nadobne, więc proszę się mieć na baczności.

Zawtórowało jej kilka głosów i Honor poczuła, że się rumieni.

— Zgadzam się z oceną komodor Banton — podsumował Sarnow. — I chciałem poruszyć z związku z tym jedną kwestię. Planujemy wykorzystanie zasobników, by zwiększyć siłę ognia. Dlaczego nie zastosować sond radioelektronicznych w ten sam sposób, jak zrobiła to lady Honor?

— Mamy zbliżać się do przeciwnika kursem balistycznym, aż znajdzie się w zasięgu naszych rakiet, korzystając z tego, że jego uwaga skupiona będzie na czymś innym? — spytał z namysłem komodor Prentis. — Ryzykowne posunięcie w stosunku do okrętów liniowych, sir. Jeśli zorientują się, zanim odpalimy rakiety…

— Moment, Jack. — Banton weszła mu w słowo. — Admirał może mieć słuszność: nawet jeśli nas zauważą, i tak będziemy mieli dwie do trzech minut na uruchomienie napędów. Jeżeli będziemy je trzymali w stanie pełnej gotowości, zajmie nam to dziewięćdziesiąt sekund. Osłony burtowe to kolejne dziesięć sekund, tak więc zdążymy, a rakiety wystrzelimy i tak.

— Prawda — przyznała kapitan Rubenstein — ale nadal…

Rozgorzała dyskusja, której Honor jedynie słuchała. Podobał jej się pomysł, choć przyznawała, że miał słabe strony. Zbyt wiele bowiem zależało od rozwoju sytuacji w trakcie bitwy, by można było dokładnie zaplanować własną taktykę. Natomiast sposób, w jaki Sarnow doprowadził do burzy mózgów wśród podkomendnych, powinien zaowocować znacznie szybszymi i właściwszymi ich reakcjami niż bierne oczekiwanie na rozkazy, jako że wszyscy wiedzieli wcześniej, co planuje.

Dyskusja zeszła na szczegóły techniczne. Corell i komandor Turner przedstawiły wykaz modyfikacji niezbędnych, by kontrola ogniowa potrafiła skutecznie wykorzystać zasobniki. Okazały się mniejsze, niż się spodziewano, sytuacja wyglądała więc całkiem dobrze — naturalnie wszyscy zdawali sobie sprawę, jak wyglądać będzie ich sytuacja w razie poważnego ataku, ale wzorem Sarnowa zajmowali się rozwiązywaniem kolejnych problemów, a nie bezproduktywnym biadoleniem.

— …w takim razie to byłoby wszystko — zakończył Sarnow. — Kapitan Corell zajmie się nowym rozplanowaniem zasad prowadzenia ognia, które powinniście wszyscy dostać jeszcze dziś. A ja chciałbym przeprowadzić z komandor Turner ostateczną kontrolę zasobników. Isabella, możesz się ze mną połączyć, powiedzmy, punkt pierwsza?

— Oczywiście, sir.

— W takim razie, panie i panowie, pozostaje mi tylko życzyć wam udanego dnia. I smacznego śniadania — odpowiedziały mu uśmiechy i twarze zaczęły znikać z ekranu, gdy dodał: — Lady Honor, chciałbym z panią porozmawiać jeszcze chwilę.

Czekał, nie odzywając się, aż zostaną sami na linii, więc Honor także nie przerywała milczenia, choć nie miała pojęcia, o co chodzi.

— Słucham, sir? — spytała, nie kryjąc zaskoczenia.

— Pomyślałem, że powinnaś wiedzieć o zmianie w hierarchii dowodzenia eskadry komodora Van Slyke’a — powiedział Sarnow, gładząc wąsa.

— Jakiej, sir? — zdołała zadać pytanie naturalnym tonem.

— Kapitan Young ma wyższe starszeństwo niż którykolwiek z pozostałych dowódców okrętów, a więc automatycznie stal się zastępcą Van Slyke’a.

— Rozumiem.

— To dobrze. — Admirał wzruszył ramionami. — Nie jestem tym uszczęśliwiony, ale nic nie mogę poradzić. Obawiam się jednak, że będziemy musieli pomóc Van Slyke’owi wprowadzić Younga w aktualną sytuację, i wolałem, żebyś tę niemiłą wiadomość usłyszała ode mnie.

— Dziękuję, sir. I doceniam to.

— To byłoby tyle, jeśli chodzi o niemiłe wieści. Zjesz ze mną lunch? Zabierz komandor Henke i zrobimy z tego pracowity posiłek.

— Naturalnie, sir.

— Doskonale. — Sarnow uśmiechnął się i wyłączył. Honor zaś wpatrzyła się w pusty ekran, głaskając siedzącego na jej kolanach Nimitza.

— Zdążysz zjeść śniadanie? — spytał z sąsiedniej kabiny Paul.

Otrząsnęła się z przygnębienia.

— Zawsze — zapewniła go. — I mam nadzieję, że znajdziesz trochę selera dla takiego jednego kudłatego bandyty.

Pavel Young stanął na pokładzie HMS Crusader i rozejrzał się uważnie, choć dyskretnie. Crusader był starszy i mniejszy niż jego okręt, ale ani na pokładzie hangarowym, ani w wyglądzie marynarzy trapowych nie znalazł niczego brakującego, niedoczyszczonego czy nie na miejscu. Wywołało to jego szczere uznanie — zadbany okręt oznaczał profesjonalną i skuteczną załogę, a więc i kompetentnych oficerów.

— Witam na pokładzie, kapitanie Young. Jestem komandor Lovat, pierwszy oficer. Komodor prosił, bym zaprowadziła pana do jego sali odpraw.

— Dziękuję, pani komandor. — Ogarnął spojrzeniem starannie zaplecione kasztanowe włosy i atrakcyjnie zaokrągloną figurę, po czyn uśmiechnął się promiennie.

Nie miałby nic przeciwko takiemu zastępcy… Idąc za nią do windy, z przyjemnością obserwował smukłą talię i zgrabny tyłeczek. Całą drogę przebyli w całkowitym milczeniu.

— Jesteśmy na miejscu, sir — odezwała się dopiero po otwarciu drzwi do sali konferencyjnej.

Mimo to Young posłał jej promienny uśmiech i powiedział:

— Dziękuję, pani komandor. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.

Po czym niby przypadkiem otarł się o nią i wszedł do sali odpraw. I stanął zaskoczony, widząc nie komodora, lecz zwykłego komandora z akselbantem oficera sztabowego.

— Dzień dobry, lordzie Young. Jestem Artur Houseman, szef sztabu komodora Van Slyke’a. Obawiam się, że komodor chwilę się spóźni, ponieważ kiedy był pan już w drodze, wynikła pewna nie cierpiąca zwłoki sprawa. Prosił mnie, bym pana zapewnił, że zjawi się, jak tylko będzie mógł. Do jego przybycia mam dotrzymywać panu towarzystwa.

— Rozumiem.

Young przeszedł przez kabinę i siadł na jednym ze stojących przy stole krzeseł, tłumiąc irytację — zawsze go denerwowała taka spychotechnika i kontakty z młodszymi oficerami, choć oczywiście ten cały Houseman nie był niczemu winien.

— Proszę usiąść, komandorze. — Wskazał mu gestem sąsiednie krzesło i Houseman wykonał polecenie.

Young oparł się wygodnie i przyjrzał mu się spod przymkniętych powiek. Houseman — bez wątpienia z Waldsheimskich Housemanów z New Bavarii, sądząc po wyglądzie. Young pogardzał nimi, ponieważ byli notorycznymi liberałami, ciągle skomlącymi o „losie prostego człowieka” i „społecznej odpowiedzialności”. Nie przeszkadzało to jednak zupełnie żadnemu z nich w rozkoszowaniu się bogactwem i pozycją, jakie mieli dzięki urodzeniu. Te ich „poglądy” dawały im jedynie poczucie wyższości w stosunku do innych, także robiących użytek z tytułu i urodzenia, ale nie udających świętoszków. Hipokryzja była jedną z niewielu cech, których Young naprawdę nie cierpiał.

— Wyobrażam sobie, że przysłano tu pana bez uprzedzenia i dokładnego wprowadzenia w sytuację, sir — zagadnął uprzejmie Houseman.

— W rzeczy samej. — Young wzruszył ramionami. — Kiedy Admiralicja wydaje priorytetowe rozkazy, ten, kto je otrzymuje, nie narzeka, lecz je wykonuje.

— Tak też zauważyłem. No, przynajmniej dzięki późniejszemu przybyciu oszczędzono panu tego, co my musieliśmy wczoraj przeżyć, sir.

— Wczoraj? — zdziwił się uprzejmie Young, bo o żadnym kataklizmie nic mu nie było wiadomo.

— Stanowiliśmy część osłony dywizjonu komodor Banton. — Houseman uśmiechnął się bez śladu wesołości, a widząc, że rozmówca nie rozumie, dodał kwaśno. — Crusader został zniszczony wraz z jej krążownikami liniowymi, gdy nasza dzielna kapitan flagowy zakończyła swoją niespodziankę, sir.

Young nie poruszył się, ale zaczął słuchać naprawdę uważnie, ciekaw, czy Houseman wie, jak się właśnie zachował i co tak naprawdę powiedział. Zastanawiał się też, dlaczego oficer tak nienawidzi Harrington.

A potem w jego mózgu otwarła się właściwa klapka — Houseman!

— Rzeczywiście, ominęły mnie te ćwiczenia — przyznał, zakładając nogę na nogę. — Prawdę mówiąc, znam kapitan Harrington od dość dawna. Jeszcze z czasów akademii.

— Rzeczywiście, sir? — Całkowity brak zaskoczenia w głosie Housemana świadczył, że doskonale zdawał sobie sprawę, co przed chwilą powiedział, bo to właśnie chciał powiedzieć. Jego następne słowa to potwierdziły: — Ja znam ją zaledwie kilka miesięcy, ale sporo o niej słyszałem… Jak sam pan wie, sir, człowiek słyszy różne rzeczy.

— Faktycznie. — Young pokazał zęby w prawie udanym uśmiechu. — Jak rozumiem, w ciągu ostatnich paru lat zdobyła całkiem spory rozgłos… Cóż, zawsze była… hm, zdeterminowana, to chyba najlepsze określenie. Osobiście co prawda uważałem ją za nadto impulsywną, ale w walce to raczej nie jest wadą. Jak długo nie traci się przy tym głowy, naturalnie.

— Naturalnie, sir. Choć z drugiej strony nie jestem pewien, czy użyłbym w stosunku do niej określenia „impulsywna”… Wydaje mi się nieco zbyt łagodne, jeśli rozumie pan, o co mi chodzi.

— Być może w istocie tak jest. — Young ponownie wyszczerzył zęby w pseudouśmiechu.

Z zasady nie zachęcał rozmówców do krytykowania starszych stopniem, ale Houseman nie był zwykłym niższym rangą oficerem. Był szefem sztabu dowódcy eskadry, z którym Harrington musiała na co dzień mieć do czynienia, a Van Slyke musiałby być nadczłowiekiem, by nie brać choćby podświadomie pod uwagę opinii swego szefa sztabu o kapitanie flagowym admirała Sarnowa.

— W rzeczy samej może pan mieć rację, komandorze — podjął, przygotowany już na długą i owocną rozmowę. — Pamiętam, że już na wyspie Saganami miała skłonności do stawiania na swoim kosztem innych. Zawsze, naturalnie w ramach przepisów, ale odniosłem wrażenie, że…

ROZDZIAŁ XXIII

Cichy sygnał rozbrzmiał w półmroku głównej sali operacyjnej zwanej nie wiedzieć czemu Dziuplą i admirał Caparelli uniósł głowę, by przyjrzeć się nowym informacjom właśnie wyświetlonym na głównym ekranie znajdującym się na przeciwległej ścianie. Wcisnął serię klawiszy, by uzyskać dokładniejsze dane na swoim ekranie taktycznym, zapoznał się z nimi i zamyślił głęboko.

— Złe wieści? — spytała admirał Givens siedząca po drugiej stronie niedużej holoprojekcji używanej do planowania strategicznego.

— Bardziej irytujące niż złe, jak mi się wydaje. — Caparelli wzruszył ramionami. — Kolejny punktowy atak na Talbot. Naturalnie to wieści sprzed jedenastu dni i sytuacja mogła przez ten czas zmienić się z irytującej w złą.

— Hmm. — Givens wydęła wargi, wpatrując się w holoprojekcję, ale widząc coś innego, co tylko ona mogła zauważyć, i nauczony doświadczeniem Caparelli cierpliwie czekał.

Minęła dobra minuta, nim otrząsnęła się i spojrzała na niego przytomnie.

— Można wiedzieć, co wymyśliłaś?

— Nie tyle wymyśliłam, ile zauważyłam…

— No to wykrztuś to z siebie, Pat, nim mnie szlag trafi.

— Tak jest, sir. Właśnie przyszło mi do głowy coś, co od paru dni nie dawało mi spokoju, ale dopiero teraz skrystalizowało się na tyle, by można było określić to słowami. Oni są za cwani, by wyszło im to na dobre, sir.

— Tak? — zdziwił się uprzejmie Caparelli. — Mogłabyś to rozwinąć?

— Uważam, że chcą zbyt dokładnie skoordynować swoje posunięcia, sir. Od tygodni wywołują coraz poważniejsze incydenty; z początku byli to „niezidentyfikowani” napastnicy, potem okręty Ludowej Marynarki, ale nie wszczynające walk. Potem zaczęli nękać nasze patrole. Teraz atakują konwoje i pikiety, uciekając zaraz po ataku. Ale za każdym razem, gdy przechodzą do kolejnego, groźniejszego rodzaju ataków, zaczyna się to w jednym miejscu i rozszerza na boki jak fala.

— I co to według ciebie oznacza?

— Oznacza to, że każda faza wymaga konkretnych rozkazów z głównego stanowiska dowodzenia. Proszę spojrzeć na zgranie czasowe, sir. Jeśli założymy, że rozkazy pochodzą z bazy znajdującej się o pięćdziesiąt do sześćdziesięciu lat świetlnych, powiedzmy w systemie Barnett, to zwłoka w ich wykonaniu w dalej położonych systemach odpowiada różnicy czasu potrzebnej na dolot do tych miejsc z bazy DuQuesne.

Zamilkła i przygryzła dolną wargę.

— A więc koordynują akcję z bazy DuQuesne — zgodził się Caparelli. — Podobnie zresztą jak my. Należało się czegoś podobnego spodziewać. Tylko nie rozumiem, co to ma wspólnego ze stwierdzeniem, że są za cwani, by wyszło im to na dobre.

— My nie robimy tego w ten sam sposób, sir. Owszem, tu spływają informacje i my ustaliliśmy ogólne rozmieszczenie sił czy zmiany w ich dyslokacji, ale z uwagi na zwłokę komunikacyjną rozkazy bieżące podejmują dowódcy lokalni. A wygląda mi na to, że z DuQuesne płyną rozkazy zezwalające na przystąpienie do kolejnego etapu ataków, co oznacza dwustronną łączność i kontrolę, a nie tylko przepływ informacji. Najpierw czekają na meldunki o przebiegu poprzednich ataków, a potem dopiero wysyłają rozkazy rozpoczęcia następnych. I tak w kółko. Dlatego ten cały atak tak wolno nabiera tempa!

— Hmm. — Teraz Caparelli wbił niewidzący wzrok w holoprojekcję.

Ta teoria rzeczywiście wyjaśniała coraz poważniejszy charakter ataków wzdłuż całej granicy. To, co zaczęło się jako seria ukłuć, stało się wymianą całkiem poważnych ciosów przedzielonych coraz dłuższymi przerwami. Były coraz bardziej ociężałe, ale z drugiej strony każdy rozsądny strateg wbudowałby w podobny plan zabezpieczenie pozwalające na przerwanie operacji, gdyby sprawy zbytnio się skomplikowały. Pat mogła mieć rację, ale to wcale nie oznaczało, że kiedy zacznie się prawdziwa walka, system dowodzenia przeciwnika nie ulegnie zmianie. Kiedy wojna będzie już faktem, ostrożność przestanie mieć znaczenie, podobnie jak zabezpieczenia, bo stawką będzie być albo nie być. A jeśli ma się jakieś pojęcie o walce, wybiera się jak najelastyczniejszy system dowodzenia.

Jeśli ma się pojęcie…

Powoli uniósł głowę i spojrzał ponownie na admirał Givens.

— Sugerujesz, że w ten sam sposób będą dowodzić, kiedy zacznie się wojna? — spytał.

— Nie jestem pewna, ale to możliwe, biorąc pod uwagę ich dotychczasowe doświadczenie i zasady dowodzenia. Proszę pamiętać, sir, że jesteśmy ich pierwszym wielosystemowym przeciwnikiem. Wszystkie ich dotychczasowe plany sprowadzały się do dokładnie skoordynowanych uderzeń z wielu stron, ale skierowanych przeciwko pojedynczym i relatywnie małym celom. A nawet najlepsi dowódcy popadają w rutynę. Mogli przeoczyć inne konsekwencje znacznie większego tym razem teatru działań. Ale nie o to mi chodziło, sir. Jakkolwiek by się zachowali później, teraz działają w zbyt scentralizowany sposób. Muszą mieć szczegółowy plan akcji, kiedy wreszcie ruszą całą siłą, i sądząc po ich poprzednich kampaniach, jest on tyle dokładny, co sztywny czasowo. Nawet jeśli się mylę, to teraz, dopóki nie przejdą do fazy pełnego ataku, muszą reagować na wszystko, co zrobimy, w ten sam czasochłonny sposób: najpierw dowództwo musi się dowiedzieć, potem wydać rozkazy, a na końcu dopiero zostają one zrealizowane.

— Zakładając, że rozkaz przejścia do tej fazy nie został już wysłany.

— Zakładając — zgodziła się Givens. — Ale jeżeli jeszcze nie osiągnęli tego punktu, mogłoby być korzystne podesłanie im informacji, które chcielibyśmy, by otrzymali. W ten sposób można by wykorzystać ich pętle dowodzenia przeciwko nim.

— A w jaki konkretnie sposób?

— Nie wiem — przyznała ciężko. — Ale szkoda byłoby marnować taką okazję. Najgorsze, co możemy zrobić, to pozwolić im bezkarnie trzymać się opracowanego planu. Chciałabym wybić ich z rytmu: może udałoby się na tyle pozbawić ich koordynacji, by przejąć inicjatywę.

Caparelli pokiwał głową i wpatrzył się w ekran z nowym zainteresowaniem.

Na myśl przychodziły mu trzy miejsca, od dawna najbardziej go zresztą niepokojące — Yeltsin, stacja Hancock i sektor Talbot-Poicters. Choć Republika stale zwiększała skalę ataków, jak dotąd Królestwo radziło sobie nie najgorzej. Utratę Star Knighta bardziej niż równoważyło zniszczenie czterech krążowników liniowych przez HMS Bellerophon. Co prawda był to szczęśliwy traf, ale wynik przez to się nie zmieniał. Utrata całej osłony konwoju była, fakt, tragiczna, ale spowodowała nie tylko pośmiertne nadanie Medal of Valor, najwyższego istniejącego w Królestwie odznaczenia za bohaterstwo, kapitan Zilwickiej, ale uratowała też wszystkie statki konwoju i kosztowała Ludową Marynarkę prawie dwukrotnie więcej tonażu niż liczyły okręty przeciwnika. Inne ataki były naturalnie bardziej udane, jako że przeciwnik miał inicjatywę i przewagę wynikającą z zaskoczenia. Oraz upiornie dokładne informacje o bezpiecznych, jak sądzono dotąd, systemach, ale w ogólnym rozrachunku ich sukcesy równoważyły rzadsze, za to poważniejsze klęski.

Co niestety nie oznaczało, że cała operacja była niepowodzeniem. Choć dyslokację sił nad granicą wykonano na mniejszą skalę, niż oryginalnie planowano, nadal jeszcze grupy wydzielone i eskadry znajdowały się w ruchu i Caparelli miał niemiłe wrażenie braku równowagi wywołujące odruchową reakcję obronną. Podobnie jak część lokalnych dowódców podejmujących bardziej niż wątpliwe decyzje z jego punktu widzenia. Jeśli bowiem ktoś od początku da się zepchnąć do obrony i nie próbuje przejąć inicjatywy, ma niewielkie szanse na ostateczne zwycięstwo.

Najbardziej martwiła go sytuacja w rejonie Talbot-Poicters — po pierwsze dlatego, że Ludowa Marynarka okazała się w tam niezwykle aktywna, po drugie dlatego, że oba systemy były odsłonięte. Co prawda aktywność sił Haven można by uznać za klasyczne rozpoznanie walką, podczas którego okręty po prostu nadziały się na pikiety i je zniszczyły, tylko że zgranie czasowe ostatnich ataków wskazywało dość jednoznacznie, że napastnicy, planując atak, dysponowali już dokładnymi danymi wywiadowczymi. Nie wiadomo na dodatek, skąd je mieli.

Yeltsin i Hancock niepokoiły go natomiast właśnie dlatego, że nic się tam nie działo, jeśli nie liczyć ataku na konwój w przypadku pierwszego i tajemniczych strat floty Zanzibaru w przypadku drugiego systemu. Mogło tak być — od początku uważał oba te systemy za najbardziej czułe — ale zastanawiające i podejrzane było to, że wróg jest tam tak bierny. Zupełnie jakby nie chciał, żeby się o nie martwił…

Na dodatek decyzja Parksa o pozostawieniu stacji Hancock w praktyce bezbronnej omal nie doprowadziła go do zawału i naprawdę niewiele brakowało, by złamał odwieczną tradycję RMN i nakazał cofnięcie tego rozkazu. Wspomniana zasada opierała się na założeniu, że dowódcy lokalni dysponują lepszymi informacjami niż Admiralicja, a Caparelliemu właśnie lokalnych informacji brakowało najbardziej. Rozumiał motywy Parksa, ale i tak miał przygotowany brudnopis rozkazu anulującego jego decyzję. Zamiast niego wysłał ponaglenie do admirała Danislava, by jak najszybciej udał się do Hancock.

— Oni mają zamiar to zrobić, Pat — powiedział cicho, nie podnosząc wzroku. — Tym razem naprawdę mają zamiar.

Pierwszy raz którekolwiek z nich poruszyło ten temat, ale Givens tylko przytaknęła ruchem głowy.

— Musi istnieć jakiś sposób wytrącenia ich z równowagi i wybicia z rytmu — wymamrotał bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego Pierwszy Lord Przestrzeni. — Musimy coś wymyślić, żeby usunąć im ziemię spod nóg i tak przekręcić całą tę sytuację, żeby ich ugryzła w tyłek!

Pat Givens przygryzała wargę jeszcze przez chwilę, po czym wzięła głęboki oddech i wskazała palcem na system Yeltsin. Kiedy Caparelli spojrzał wreszcie na nią, powiedziała cicho:

— Wydaje mi się, że istnieje taki sposób, sir.

— Pozwoli pan, sir Thomas, że powiem to po swojemu, abym był pewien, że właściwie pana zrozumiałem — oświadczył niezwykle spokojnie książę Cromarty. — Sugeruje pan, abyśmy rozmyślnie sprowokowali Ludową Marynarkę do zaatakowania systemu Yeltsin?

— Tak, panie premierze. — Caparelli nie spuścił oczu, spoglądając cały czas w twarz rozmówcy.

— A jakie są powody takiego pomysłu?

— Podstawowy to taki, że chcemy wybić ich z rytmu, z planu, które realizują od pewnego czasu. Chcemy zastawić na nich pułapkę, a Yeltsin nadaje się do tego doskonale. — Caparelli uruchomił przenośny holoprojektor i w sali konferencyjnej premiera pojawił się niewielki trójwymiarowy obraz układu Yeltsin. — W tym układzie znajduje się obecnie najwięcej naszych okrętów poza Home Fleet. Podjęliśmy wszelkie starania, by przeciwnik nie znał dokładnie naszych sil, ale biorąc pod uwagę, jakimi danymi odnośnie do naszego obsadzenia innych systemów dysponuje, należy liczyć się z tym, że wie więcej, niż byśmy chcieli, także i o tym. Plan admirał Givens daje nam realną szansę obrócenia tego na naszą korzyść. Nacisnął klawisz i w obrazie pojawiły się drobne punkty jasnozielonego światła.

— Władze i mieszkańcy Graysona spędzili ostatni rok na fortyfikowaniu systemu i rozbudowie floty, w czym pomagaliśmy im, jak pan doskonale wie, naprawdę poważnie — podjął Pierwszy Lord Przestrzeni. — Nadal wiele jest do zrobienia, ale sporo zostało już zrobione i sam Grayson jest dobrze chroniony przez forty orbitalne. Według naszych standardów są one niewielkie, jako że większość to zmodyfikowane stare fortyfikacje graysońskie, ale jest ich dużo. Na dodatek Marynarka Graysona stanowi w tej chwili odpowiednik co najmniej naszej grupy wydzielonej, co jak na siedemnaście miesięcy jest naprawdę poważnym osiągnięciem, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich bazę technologiczną. Druga Flota admirała D’Orville’a to nader silna formacja. Tak więc, panie premierze, ten system jest doskonałym miejscem do zadania atakującemu poważnych strat i doprowadzenia do jego klęski…

— Ale tak się składa, że jest to terytorium suwerennego sojusznika, gdyby pan zapomniał. — W głosie Cromarty’ego brzmiało coś więcej niż tylko dezaprobata. — Sugeruje pan, abyśmy sprowokowali rozmyślnie przeciwnika do zaatakowania naszych sprzymierzeńców, nie konsultując tego z nimi.

— Zdaję sobie z tego sprawę, panie premierze, ale obawiam się, że osiągnęliśmy punkt, w którym nie ma już czasu na konsultacje. Jeśli admirał Givens ma rację, a uważam, że tak właśnie jest, Ludowa Marynarka realizuje dokładny plan przygotowywany przez lata. Mamy naturalnie własne plany obrony, ale nic nie zmieni starej prawdy, że jeżeli pozwolimy im rozpocząć wojnę na ich zasadach, w dogodnym dla nich czasie i miejscu, znajdziemy się w naprawdę trudnym położeniu. Należy zmusić ich do rozpoczęcia jej wcześniej albo przynajmniej do zaatakowania celu, który nam odpowiada, a to jest możliwe. Tylko żeby tego dokonać, musimy szybko dostarczyć im niezbędnych informacji, by mogli je przemyśleć i zmienić rozkazy wcześniej przygotowane. I to wszystko musi nastąpić przed wyznaczonym przez nich terminem ataku, którego nie znamy, ale wszystko wskazuje, że jest on naprawdę rychły. Kluczem do sukcesu jest jeden z oficerów sekcji łączności admirał Givens w Admiralicji. Ambasador Ludowej Republiki naprawdę się natrudził, by go zwerbować, i jest pewien, że od prawie dwóch standardowych lat ma doskonałe źródło informacji w samym sercu Królewskiej Marynarki. Jest nadzieja, że nie zdaje sobie sprawy z tego, iż ma do czynienia z podwójnym agentem w rzeczywistości pracującym dla admirał Givens, ponieważ staraliśmy się, by dostarczał mu jedynie prawdziwe informacje. Takie, które nie miały większego znaczenia, lub takie, które mogli uzyskać z innych źródeł, o których wiemy, ale prawdziwe. Proponuję przez niego właśnie przekazać ambasadorowi Gowanowi, że aktywność przeciwnika w systemie Talbot tak nas zaniepokoiła, że mamy zamiar przesunąć kilka eskadr liniowych D’Orville’a właśnie tam jako wzmocnienie. Zanim stosowne odwody dotrą z Home Fleet do systemu Yeltsin, miną przynajmniej dwa, a prawdopodobnie trzy tygodnie. Równocześnie prześlemy stosowne rozkazy admirałowi D’Orville normalnymi kanałami, na wypadek gdyby mieli agentów, o których nie wiemy. Z pozoru będą to autentyczne rozkazy, ale ten sam kurier, który mu je dostarczy, będzie miał również w poczcie osobny zestaw rozkazów polecających mu zignorować te otrzymane oficjalną drogą. W ten sposób oficjalne rozkazy mogą potwierdzić meldunek podwójnego agenta, a jeżeli nie, nie wyrządzą żadnej szkody. Jeżeli nasze analizy i dane wywiadu są prawidłowe, atak koordynowany jest z bazy DuQuesne w systemie Barnett, i jeżeli zdołamy tam dostarczyć wystarczająco szybko fałszywe informacje, a głównodowodzący atakiem na nie natychmiast zareaguje, będzie miał okazję zaatakować Yeltsin, nim przybędą tam nasze posiłki. Jeśli zachowa się tak, jak oczekujemy, spotka go przykra niespodzianka, bowiem zastanie tam wszystkie okręty Drugiej Floty.

— A jeżeli mimo to zdoła zdobyć system? Nie dość, że wystawimy sojusznika na pierwszy atak, to w dodatku będzie to atak na tyle silny, że przegramy pomimo całego planowania i zaangażowania tak znacznych sił.

Caparelli odchylił się na oparcie fotela i przez dłuższą chwilę milczał, choć na twarzy nie drgnął mu ani jeden muskuł. Kiedy się w końcu odezwał, mówił cicho i poważnie:

— Panie premierze, w to, że Ludowa Republika Haven nas wkrótce zaatakuje, nie wątpię ani ja, ani nikt z mojego sztabu. Kiedy to nastąpi, Yeltsin i tak będzie jednym z głównych celów, a to z tego prostego powodu, że tam właśnie nasza strefa graniczna jest najwęższa. Zdaję sobie sprawę z ryzyka, na jakie narazimy Graysona, urządzając tę zasadzkę, ale uważam, że lepiej rozegrać bitwę o Yeltsin na naszych warunkach. Uniknąć jej nie zdołamy, a w najlepszym razie przeciwnik da się zwieść i zaatakuje niewystarczającymi siłami. Wówczas D’Orville i admirał Matthews poradzą sobie bez trudu. W najgorszym razie, nawet jeśli stracimy Drugą Flotę i system Yeltsin, zadamy Ludowej Marynarce naprawdę ciężkie straty. A szybki kontratak wyprowadzony z układu Manticore powinien pozwolić odzyskać Yeltsin przy stosunkowo niewielkich stratach, bowiem będziemy doń przygotowani i zaatakujemy zaskoczonego i zdezorganizowanego po poniesionej porażce przeciwnika. W ogólnym więc obrachunku wynik bitwy i tak będzie korzystny dla nas.

— Rozumiem. — Cromarty potarł podbródek i wziął głęboki oddech. — Jak szybko oczekuje pan odpowiedzi?

— Im prędzej, tym lepiej, panie premierze. Nie wiemy, czy mamy dość czasu, by wprowadzić ten pomysł w życie, zanim przeciwnik rozpocznie atak w innym, wcześniej zaplanowanym miejscu. A jeżeli nawet mamy czas, nie mamy go zbyt wiele.

— Rozumiem — powtórzył książę Cromarty. — Doskonale, admirale. Przekażę panu, jaką podjąłem decyzję, tak szybko, jak będzie to tylko możliwe.

— Dziękuję, panie premierze.

Caparelli wyszedł z sali uznawanej — obok gabinetu Cromarty’ego — za najlepiej zabezpieczone przed podsłuchem pomieszczenie rządowego kompleksu, gospodarz zaś wsparł brodę na dłoniach i przez naprawdę długą chwilę wpatrywał się w holograficzny obraz unoszący się nad stołem. Mimo iż doskonale panował nad sobą, co u polityka jest umiejętnością niezbędną, po wyrazie jego twarzy widać było, że tym razem ma ciężki orzech do zgryzienia. W końcu sięgnął do interkomu, włączył go i polecił:

— Proszę o bezpieczne, kodowane połączenie z okrętem flagowym admirała White Haven, Janet.

— Tak, panie premierze.

Hamish Alexander spacerował tam i z powrotem po flagowej sali odpraw HMS Sphinx z rękoma założonymi za plecami i grymasem niezadowolenia na twarzy. Grymas pogłębiał się w miarę słuchania głosu premiera, którego podobizna wypełniała ekran wbudowanego w blat komputera.

— …i to byłoby w zasadzie wszystko, Hamish — zakończył Cromarty. — I co o tym sądzisz?

— Sądzę przede wszystkim, Allen, że nie powinieneś mnie o to pytać. Podważasz autorytet Caparelliego, chcąc poznać moją opinię, zwłaszcza, że robisz to, ignorując oficjalną drogę, a więc za jego plecami!

— Wiem o tym doskonale i też mi się to nie podoba. Niestety, albo stety, to zależy wyłącznie od punktu widzenia; jesteś najlepszym źródłem, od którego mogę uzyskać odrębną opinię w takiej jak ta sprawie. Ciebie i Williego znam od lat, jeśli nie miałbym spytać ciebie, to niby kogo?

— Aleś mnie ustawił! — burknął White Haven. — Wiedz, że jeśli Caparelli się o tym dowie, najprawdopodobniej złoży rezygnację.

— Zdaję sobie sprawę z tego ryzyka i jak widzisz podjąłem je. — Głos Cromarty’ego stwardniał. — To, co proponuje, niebezpiecznie przypomina zdradę sojusznika, Hamish. A tak się składa, że jesteś nie tylko szanowanym strategiem, ale również zdobywcą Endicott i oficerem, który sfinalizował traktat z Graysonem. Znasz ich, a nie tylko sytuację militarną w systemie Yeltsin, więc mów, co myślisz i przestań nareszcie narzekać!

Alexander zgrzytnął zębami i przestał spacerować, rozumiejąc, że i tak się nie wywinie. Poza tym żądanie rozmówcy dziwnie przypominało rozkaz, choć nie miał do tego żadnego prawa.

— Dobrze, Allen. — Opadł ciężko na fotel, spojrzał na ekran i wzruszył ramionami, po czym ze złośliwym uśmieszkiem powiedział pięć słów: — Myślę, że on ma rację.

I z satysfakcją obserwował zaskoczoną minę rozmówcy.

— A mógłbyś to może jeszcze uzasadnić? — spytał Cromarty, widząc, że inaczej na ciąg dalszy nie ma co liczyć.

— A mówiąc inaczej: wyjaśnić dlaczego popieram kogoś, kogo nie lubię? — White Haven uśmiechnął się szerzej i wyjaśnił: — Jeżeli to się uda, przebiegnie dokładnie tak, jak ci przedstawił, i zmasakrujemy ich bez dwóch zdań. Ma także rację co do tego, że i tak zaatakują Yeltsin, a w ten sposób mamy największe szanse utrzymać system. W najgorszym wypadku zdziesiątkujemy siły, które wyślą, by zająć Yeltsin, a to dokładnie taki wynik pierwszej bitwy, jakiego potrzebujemy. Nie dość, że da nam trudną do przeceniania przewagę psychologiczną, to nawet jeśli nie wygramy, zadamy im olbrzymie straty. Jeśli zaś chodzi o władze i mieszkańców Graysona, to są twardzi. I mają pełną świadomość, że podpisując ten traktat, stali się celem ataku. A mimo to go podpisali, uznając, że sojusz z nami jest tego wart.

— Ale zrobić coś takiego bez ostrzeżenia ich… — Cromarty nie dokończył, bo targające nim wątpliwości były oczywiste.

— Wiem… — Alexander umilkł nagle i podjął dopiero po paru sekundach milczenia. — Wiesz, właśnie coś mi przyszło do głowy. A raczej kilka różnych rzeczy… Po pierwsze, możesz mu zasugerować, że istnieje sposób, by jego strategia stała się jeszcze skuteczniejsza. Wiesz, że zawsze sprzeciwiałern się rozdrabnianiu Home Fleet, ale sytuacja jest wyjątkowa. Załóżmy, że w tym samym czasie, co informację o rozśrodkowaniu Drugiej Floty, podeślemy D’Orville’owi trzy czy cztery eskadry ze składu Home Fleet. Jeżeli oficjalnie zabraliśmy mu cztery eskadry i podeślemy cztery, nie ma możliwości, żeby przeciwnik poważnie się nie pomylił w ocenie jego sił. W ten sposób powinno się nam udać zapobiec sytuacji, w której przeprowadzą atak siłami umożliwiającymi zajęcie systemu Yeltsin.

— A jeżeli mają agentów obserwujących Yeltsin? Nie jestem admirałem, ale wiem, że nawet frachtowiec bez trudu odkryje ruch takiej liczby okrętów liniowych. A jest pewne, że część kapitanów „neutralnych” statków dorabia, szpiegując na rzecz Haven.

— Masz rację, ale nikt nam nie broni urządzić ćwiczeń dla, dajmy na to, drugiej eskadry, a dwóm innym wydać oficjalny rozkaz dyslokacji, powiedzmy do Grendelsbane, i zrobić ten sam numer z podwójnymi rozkazami, który Caparelli wymyślił dla D’Orville’a. Nawet dowodzący tymi eskadrami poznają prawdę dopiero po wejściu w nadprzestrzeń, gdy otworzą zapieczętowane rozkazy. Wszyscy agenci Haven zgodnie zeznają, że okręty odleciały kursami zgodnymi ze znanymi punktami docelowymi. Możesz nawet zapytać Pat Givens, czy nie dałoby się przemycić wzmianki o tym w oficjalnym przecieku informacji tak, by nie wzbudziło to podejrzeń.

— Hmm. — Premier zmarszczył brwi, myśląc intensywnie: widać było, że spodobał mu się pomysł, aż w końcu kiwnął głową. — Zgoda, zasugeruję mu to. Co jeszcze przyszło ci na myśl?

— Jeżeli się nie mylę, na Manticore przebywa Michael Mayhew. Bodajże studiuje w King’s College, chyba że wyjechał wcześniej z powodu zaostrzającego się kryzysu… — Widząc, że rozmówca nadal nie do końca go rozumie, Alexander westchnął i wyjaśnił: — Jeśli nadal tu jest, masz pod ręką następcę Protektora, czyli przyszłego władcę planety Grayson. Fakt, to nie to samo co rozmowa z obecnym Protektorem, ale prawie to samo. To jedyne, co możesz zrobić na oficjalnej drodze z powodu braku czasu.

— …teraz rozumie pan, dlaczego poprosiłem, by mnie pan odwiedził, lordzie Mayhew — dokończył cicho książę Cromarty. — Nasi dowódcy zgadzają się, że jest to najlepsza opcja strategiczna, ale oznacza ona konieczność wystawienia Graysona na duże ryzyko. Z uwagi na konieczność pośpiechu niestety nie mamy czasu, by przedyskutować tę kwestię z Protektorem.

Michael Mayhew skinął potakująco głową. Nawet na Manticore wyglądał absurdalnie młodo jak na kogoś kończącego studia, ponieważ miał tak niewiele lat, że jego organizm mógł jeszcze przyjąć dawkę prolongu przeznaczoną dla dzieci i młodzieży. Prolong na Graysonie był niedostępny, dopóki nie przyłączył się on do Sojuszu. Teraz, spoglądając na prawie dziecinną twarz rozmówcy, Cromarty nie mógł powstrzymać się od refleksji, czy mieszkańcy Graysona byli gotowi do długowieczności.

— Rozumiem pański problem, panie premierze. — Mayhew wymienił znaczące spojrzenie z ambasadorem i powiedział do niego: — Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli duży wybór, Andrew.

— Wolałbym porozmawiać o tym z Protektorem — przyznał zmartwiony dyplomata.

Michael ponownie wzruszył ramionami.

— Ja też, ale myślę, że wiem, co by powiedział. — Spojrzał spokojnie na Cromarty’ego i d)dał: — Mój brat dokładnie zdawał sobie sprawę z konsekwencji, wybierając sojusz z Manticore, a nie wchłonięcie przez Haven. Od początku wiedzieliśmy, że kiedy wreszcie dojdzie do konfrontacji zbrojnej nasz system z uwagi na swe położenie i tak stanie się terenem walk. Wszystko, co zwiększa nasze szanse na zwycięstwo, jest więc warte wypróbowania. Poza tym Haven jedynie nas podbije, Masada wybiłaby znaczną część ludności. No i jesteśmy wam to winni.

Ostatniemu zdaniu towarzyszył ciepły błysk w oczach.

— Tak więc uważa pan, że powinniśmy spróbować? — upewnił się Cromarty.

— Tak właśnie uważam. Co więcej, jako patron Mayhew i przyszły Protektor Graysona zwracam się z formalną prośbą, by pan tak właśnie postąpił, panie premierze.

— Nie wierzę! — Sir Thomas Caparelli złożył odręczne pismo Cromartyego i wraz z kopertą noszącą żółto-czarne oznaczenia przesyłki specjalnie chronionej wrzucił w otwór utylizatora stojącego przy biurku. Papier natychmiast został spopielony.

— Nie wierzę — powtórzył, spoglądając na Patricię Givens. — W mniej niż pięć godzin doszliśmy zgodę na rozpoczęcie akcji.

— Co proszę? — zdziwiła się pani admirał. Caparelli prychnął rozbawiony.

— Nie tylko dostaliśmy zgodę, ale kazał nam podnieść stawkę. — Podał jej załącznik z propozycją wysłania dodatkowych sił i z zadowoleniem obserwował jej minę, gdy czytała.

— Cztery eskadry liniowe? — Odruchowo nawinęła pasmo włosów na palec wskazujący. — Nieźle!

— Zwłaszcza że chodzi o same superdreadnoughty. — Caparelli uśmiechnął się trochę kwaśno. — To dwadzieścia sześć procent superdreadnaughtów w całej Home Fleet…

Urwał i wzruszył ramionami.

— W rzeczy samej, sir… — Givens zmarszczyła brwi. — Ale to nie oznacza odsłonięcia systemu Manticore, a jeżeli przeciwnik da się nabrać, nadzieje się na sześćdziesiąt superdreadnaughtów, które według jego danych wywiadowczych powinny znajdować się zupełnie gdzie indziej. To powinna być masakra sił, które zaatakują Yeltsin, sir.

— Wiem. — Pierwszy Lord Admiralicji westchnął i powiedział: — Chcieliśmy, więc mamy. Czas brać się za wprowadzenie tego planu w życie, z jedną zmianą: takie wzmocnienie wymaga dowódcy o odpowiednim doświadczeniu i starszeństwie.

— Ma pan kogoś konkretnego na myśli, sir?

— Pewnie, że mam — prychnął kwaśno. — Przecież to musi być White Haven, prawda?

— White Haven?! — Givens nie zdołała ukryć zaskoczenia.

Wiedziała, że obaj od dawna się nie lubią, ale admirał White Haven był zastępcą dowódcy całej Home Fleet.

— White Haven — powtórzył Caparelli rzeczowo. — Wiem, że to nieco zdezorganizuje Websterowi strukturę dowodzenia, ale ten sam efekt wywoła zabranie mu czterech eskadr. White Haven nie tylko idealnie nadaje się do tego zadania i ma stosowne starszeństwo, ale co ważniejsze, jest być może naszym najpopularniejszym po Harrington oficerem na Graysonie.

— To prawda, sir, ale przewyższa starszeństwem także admirała D’Orville’a, co oznacza, że przejmie komendę, gdy tylko zjawi się w systemie Yeltsin. Czy to nie wywoła dodatkowych problemów?

— Nie sądzę. — Caparelli zastanowił się i zdecydował: — Nie, nie wywoła. Obaj przyjaźnią się od lat i obaj doskonale zdają sobie sprawę, jak krytyczna jest sytuacja… Poza tym będą mieli aż za dużo roboty, nawet jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli.

ROZDZIAŁ XXIV

Pomimo późnej godziny admirał Parnell rześko wmaszerował do sali odpraw bazy DuQuesne. Nikt, kto by nań spojrzał, nie podejrzewałby nawet, że ma za sobą ledwie trzy godziny snu, ale on sam zdawał sobie doskonale sprawę z własnego zmęczenia i nawet zastanawiał się, czy nie wziąć kolejnego stymulanta, ale wiedział, że jeśli to zrobi, w najbliższej przyszłości nie zaśnie. Postanowił więc chwilowo sprawdzić działanie większych ilości kawy.

W sali czekał komodor Perot z jakimś meldunkiem pod pachą.

— Lepiej, żeby to było ważne, Russell — ostrzegł, nie do końca żartując Parnell.

— Jest, sir. Inaczej nie zawracałbym panu głowy. — Głos Perota był opanowany, ale gestem wskazał jeden z pokoi konferencyjnych o najwyższym stopniu zabezpieczenia antypodsłuchowego.

Parnell uniósł ze zdumienia brwi, ale zaraz zdołał się opanować i bez słowa skierował się ku sali konferencyjnej. Perot wszedł za nim, zamknął drzwi i uaktywnił cały system, po czym wybrał skomplikowany kod na klawiaturze elektrokarty i podał ją Parnellowi bez jednego słowa. Na ekranie pojawiła się najpierw pieczęć korpusu dyplomatycznego, wywołując kolejne uniesienie brwi admirała, a potem tekst w krótkich, urzędowych zdaniach. Parnell zamarł, przeczytał go powoli raz jeszcze i poczuł, jak jego zmęczenie znika jak ręką odjął.

— Wygląda na to, że los się do nas uśmiechnął — odezwał się Perot.

— Może. — Entuzjazm Parnella walczył o lepsze z przezornością.

Odłożył meldunek na stół i potarł skronie.

— Na ile wiarygodne jest źródło informacji ambasadora Gowana? — spytał.

— Żadne źródło wywiadowcze nie jest nigdy absolutnie pewne, sir, ale dotąd otrzymywaliśmy jedynie rzetelne informacje i…

— Co może oznaczać, że jest podwójnym agentem i czekali na coś dużego, by go wykorzystać — przerwał mu rzeczowo Parnell.

— Taka możliwość zawsze istnieje, jeśli chodzi o szpiegów, sir — zgodził się Perot. — W tym jednakże wypadku dysponujemy dodatkowymi danymi potwierdzającymi uzyskane od niego informacje. Na następnej stronie ma pan wiadomość od Gowana, że eskadry podane przez jego źródło odleciały o czasie i kursami zgodnymi z rozkazem, który nam przekazał. Inni nasi agenci wykorzystali dwa dni, które mieli do dyspozycji, i trzech z nich: dwóch kelnerów i fryzjer, wszyscy ze stacji Hephaestus, zameldowali o klientach narzekających na rozkazy wysyłające ich do Grendelsbane.

— Co to za klienci?

— Podoficerowie i personel floty niższej rangi, sir. Stali klienci, nie prowokatorzy zgromadzeni na tę okazję. Jeżeli więc nie założymy, że cała siatka Gowana została rozpracowana i ich wywiad nie orientuje się w jej pełnym składzie, musimy przyjąć, że informacje są prawdziwe.

— Hmm. — Parnell przyjrzał się elektrokarcie, z jednej strony chcąc wierzyć zawartym na niej informacjom, z drugiej nadal nie będąc do końca przekonany.

 „Argus” nie obejmował Yeltsina dlatego, że w systemie było zbyt dużo aktywności — mieszkańcy i władze Graysona zamierzali, zdaje się, przetopić wszystkie asteroidy na umocnienia i okręty i wywiad zdecydował, że przy takim ruchu istnieje zbyt wielkie ryzyko, iż odkryją którąś z boi, ujawniając istnienie całej operacji. Oznaczało to brak konkretnych danych o tym, co się dzieje i kto stacjonuje w systemie, a musiał niechętnie przyznać, że przyzwyczaił się do tych informacji i polegał na nich bardziej niż powinien.

— Są jakieś wieści od Rollinsa? — spytał.

— Nie, sir. — Perot sprawdził datę i wyjaśnił. — Jednostki łącznikowe w operacji „Argus” nie mogą za każdym razem pojawiać się w tych samych odstępach czasu, z tego co wiem, ostatnie dane z Hancock otrzymał dopiero wczoraj, sir.

— Czyli że my dostaniemy je za siedemnaście dni — mruknął Parnell ponuro.

Tak długo nie mógł czekać. Barnett leżało o sto czterdzieści sześć lat świetlnych od Yeltsina, co dla superdreadnaughtów oznaczało trzytygodniowy przelot, a miał do dyspozycji dwadzieścia sześć dni, nim stan sił Królewskiej Marynarki w tym systemie wróci do normy. Nie mógł odkładać decyzji do czasu otrzymania meldunku od Rollinsa, a tym samym, gdyby zdecydował się na atak, musiałby go przeprowadzić bez trzech eskadr liniowych admirała Ruiza, obecnie będących w drodze do bazy DuQuesne — znajdowały się gdzieś w nadprzestrzeni i na pewno nie dotarłyby tu na czas. Mógł wziąć dwie eskadry pierwotnie przewidziane do wzmocnienia Rollinsa, a wysłać mu wszystkie siły prowadzone przez Ruiza, gdy ten tylko się tu zjawi… Ale jeśli Ruiz się spóźni, Rollins będzie miał naprawdę minimalną przewagę sił i może mu się nie udać w pełni wykonać zadania.

Przygryzł dolną wargę. Plan przewidywał zaatakowanie systemu Yeltsin nieco później, za to z taką przewagą, by zniszczyć wszystkie stacjonujące tam okręty Royal Manticoran Navy. Poza poważnym uszczupleniem sił przeciwnika zadziałałoby to demoralizująco na całą pozostałą Królewską Marynarkę. Jeśli Caparelli rzeczywiście zabrał stamtąd cztery eskadry, co prawda zniszczeniu uległaby połowa zakładanych sił przeciwnika, jako że wywiad oceniał je na osiem do dziesięciu eskadr, za to efekt psychologiczny byłby większy, bo mniejsze siły zdołałby unicestwić bez poważnych strat własnych. Szkoda mu było rezygnować z okazji do zadania przeciwnikowi większych strat, acz z drugiej strony lepiej było w pierwszej dużej bitwie mieć do czynienia ze słabszymi siłami. Powód był prosty — musiał ocenić przewagę techniczną RMN osobiście, ponieważ dotychczasowe oceny oparte były albo na analizach, albo na meldunkach niższych rangą oficerów opisujących drobniejsze starcia. Obraz, jaki się z nich wyłaniał, był co najmniej tak zły, jak się obawiał, co zrodziło w nim chęć zapewnienia sobie takiej przewagi liczebnej, jaką tylko się da, dopóki nie będzie wiedział, jak to faktycznie wygląda.

Najgorsza była konieczność dokonania zmian w całej operacji w krótkim czasie. Co prawda nie były one drastyczne, ale za to różnorodne. Siły jego własne i Rollinsa z bazy Seaford 9 miały działać symultanicznie na rozkaz wydany przez niego osobiście. Jeśli wyruszy teraz, wojna zacznie się w momencie, w którym jego okręty znajdą się w przestrzeni systemu Yeltsin, a zbyt mało wiedział o sytuacji w rejonie Hancock, by mieć pewność, że Rollins dysponuje wystarczającą przewagą (lub będzie nią dysponował po przybyciu Ruiza), by wykonać swoją część planu.

Westchnął i potarł skronie. Właśnie dlatego przeniósł tu swoje stanowisko dowodzenia i właśnie dlatego Harris upoważnił go do wyboru odpowiedniego momentu ataku. Tyle że spodziewał się stopniowej eskalacji, a nie tak błyskawicznej zmiany planów w ostatnim prawie momencie… Zamknął oczy, odetchnął głęboko i usiadł prosto.

— Zaryzykujemy — zdecydował.

— Tak jest, sir. — Perot z trudem ukrywał zadowolenie. — A admirał Rollins, sir?

— Proszę wysłać do niego najszybszą jednostkę kurierską, jaką mamy. Albo lepiej dwie, na wypadek gdyby którejś coś się przytrafiło. Z informacją, że w ciągu czterdziestu ośmiu godzin odlatujemy ze wszystkimi możliwymi siłami.

— Wszystkimi, sir?

— Oprócz wzmocnienia Seaford pod admirałem Coatsworthem — dodał Parnell. — Jeśli zabrali z Yeltsina tyle okrętów, to nie musimy pozbawiać Rollinsa wsparcia, a i tak będziemy mieli ponad dwukrotną przewagę. Nie wiemy dokładnie, jaka jest sytuacja w rejonie Hancock, i Rollins może potrzebować większych sił, niż pierwotnie zakładaliśmy, więc proszę mu przekazać, że przeznaczone dla niego wsparcie opuści system Barnett tak jak zaplanowano, czyli za osiem dni lub po przybyciu admirała Ruiza. Zależy, co nastąpi szybciej. Proszę też pozostawić w bazie rozkazy przydzielające Ruiza pod rozkazy Coatswortha: to powinno wystarczająco wzmocnić siły Rollinsa niezależnie od okoliczności.

— Tak jest, sir. — Perot gorączkowo wprowadzał polecenia do pamięci notesu.

— Jak tylko pan to załatwi, proszę zabrać się za sekcję operacyjną. Jeśli będę musiał, dam im czterdzieści osiem godzin, ale wolałbym być gotów do drogi w ciągu dwudziestu czterech. Mają opracować symulację ataku na Yeltsin w oparciu o dane, którymi dysponujemy, i dostarczyć kopie wraz z istniejącymi już symulacjami tej bitwy do wszystkich eskadr. Chcę, by w drodze do celu wszyscy przećwiczyli każdą kombinację, która komukolwiek przyjdzie do głowy.

— Rozumiem, sir.

— I jeszcze jedno: proszę poinstruować admirała Coatswortha, by przed odlotem wysłał kuriera do Rollinsa. Wiem, że powinien to zrobić, ale lepiej mu to oficjalnie polecić. Rollins musi z wyprzedzeniem wiedzieć, kiedy dostanie posiłki i jaki będzie ich skład, by mógł zaplanować i skoordynować swoje posunięcia. Nie wolno nam pozwolić na przypadkowy błąd, skoro w ostatnim momencie tak dalece zmieniamy plany.

— Zajmę się tym, sir.

— No a potem musimy zawiadomić prezydenta. Nagram wiadomość, kiedy pan będzie się zajmował tym, co już uzgodniliśmy. Proszę tylko dopilnować, by kolejny kurier był gotów do drogi. Jego celem będzie naturalnie Haven.

Tym razem Perot jedynie skinął głową, nadal zapisując polecenia w notesie.

— Sądzę, że powinienem wymyślić coś stosownie dramatycznego i nadającego się na cytat dla celów propagandowych. — Parnell uśmiechnął się kwaśno. — I historycznych. Ale nic mi, cholera, do głowy nie przychodzi, a wyznanie prawdy nie brzmiałoby zbyt dobrze.

— Prawdy, sir? — zdziwił się Perot.

— Ano prawdy. Że napadamy niewinnego sąsiada i że jestem tym przerażony. Wątpię, by nawet nasza propaganda była w stanie zrobić z tego oświadczenia stosowny użytek.

— Może i nie, sir… ale oddał pan dokładnie także i moje odczucia. Z drugiej strony…

— Z drugiej strony, jeśli nasze informacje są prawdziwe, ci w Yeltsinie już przegrali, tylko jeszcze o tym nie wiedzą. A jeśli nie są, powinniśmy zdążyć uciec w nadprzestrzeń, gdy tylko się o tym przekonamy na własne oczy. Wszystkiego dowiemy się wkrótce.

I admirał Parnell wstał, kończąc spotkanie.

ROZDZIAŁ XXV

Niewysoki, nierzucający się w oczy mężczyzna siedzący w biurze Roberta Pierre’a w niczym nie przypominał potwora. Oscar Saint-Just zachowywał się zawsze uprzejmie, nigdy nie podnosił głosu, nie klął i nie pił. Miał żonę i dwoje dzieci i ubierał się niczym podrzędny biurokrata. Był pierwszym podsekretarzem bezpieczeństwa wewnętrznego, czyli zastępcą Constance Palmer-Levy, i wysłał na śmierć więcej ludzi, niż zdołał zapamiętać.

— Zakładam, że nikt nie wie o twojej tu obecności? — Pierre odchylił się na oparcie fotela i uniósł pytająco brwi.

— Powinieneś mieć do mnie więcej zaufania, Rob — odparł z naganą w głosie zapytany.

— Chwilowo moje zaufanie i wiara w ludzi zdecydowanie ustępują rosnącej manii prześladowczej — poinformował go rzeczowo rozmówca.

Saint-Just uśmiechnął się nieznacznie.

— Jest to całkowicie zrozumiałe — ocenił, zakładając nogę na nogę. — Jak sądzę, zaprosiłeś mnie, by poinformować, że mieścimy się mniej więcej w planie czasowym?

— Na szczęście więcej niż mniej. Komodor Danton dostarczył broń i promy na czas.

— Doskonale! — Saint-Just pozwolił sobie na szeroki uśmiech i spytał: — A ludzie?

— Cordelia Ransom wybrała właściwych z szeregów Unii i odcięła ich od kontaktów z resztą organizacji. Teraz ćwiczą na symulatorach, bo nie mam zamiaru dawać im broni, dopóki nie będzie to naprawdę niezbędne.

— Czy ona rozumie konieczność zastosowania jednostek sprzątających? Jej akta wskazują, że jest zaangażowana ideologicznie. Ją także zamierzamy sprzątnąć?

— Nie. — Rob zacisnął usta, niezadowolony z tej części planu, ale świadomy, że nic na to nie poradzi. — Rozumie konieczność pewnych działań, a ponieważ przyłączyła się rzeczywiście ze względów ideologicznych, gotowa jest do sporych poświęceń, byle się udało. Podejrzewam, że potem będziemy musieli oddać jej finanse.

— Przeżyję.

— Ja też. Jak długo będzie rzeczywiście rozumiała konieczność stopniowania. A sądzę, że to akurat rozumie doskonale.

— Skoro jesteś z niej zadowolony, nie będę się czepiał. — Saint-Just potarł górną wargę. — A Constance?

— Ta część planu jest gotowa do realizacji dzięki Cordelii. I nie musiała tym razem specjalnie się starać. Centralny Komitet Unii przytaknął pomysłowi natychmiast, niezależnie od kryzysu. Obawiam się, że po zabójstwie Frankela Constance znacznie straciła na popularności dzięki własnemu postępowaniu.

— Też mi się tak wydawało. Mam nadzieję, że ogarnięci entuzjazmem, nie mają ochoty na podwójne uderzenie?

— Gdybym sądził, że istnieje choćby cień szansy, interweniowałbym osobiście. — Pierre potrząsnął głową. — Sama Cordelia podkreśla konieczność nadania bezpiecznikom niższego szczebla czasu, by zastanowili się nad „wolą Ludu”. To o ciebie chodzi. Tak w ogóle to ona przejawia coraz większą smykałkę do zgrabnych frazesów agitacyjnych, może przekonać ją, żeby wzięła propagandę zamiast finansów…

— Polityczne kombinacje to twoja specjalność. Znam się na zasadach bezpieczeństwa, na polityce zaś… — Saint-Just wzruszył wymownie ramionami i bezradnie uniósł ręce.

— Polityka zmieni się raczej drastycznie w stosunku do tej, którą się u nas praktykowało. — Pierre uśmiechnął się złowieszczo. — Wydaje mi się, Oscar, że zasady tej, która będzie obowiązywała w przewidywalnej przyszłości, zrozumiesz lepiej od prezydenta Harrisa.

Kevin Usher przemknął cicho przez dach Rochelle Tower, wykorzystując naturalne osłony i klnąc w duchu hałas wywoływany przez resztę zespołu. Noktowizyjne gogle nadawały otoczeniu nieco surrealistyczny wygląd, ale trenował w nich wystarczająco długo, by nie stanowiło to przeszkody. Największy problem stanowiło obecnie zamieszanie spowodowane przez pozostałych.

Wyjrzał ostrożnie zza osłony wentylatora — przed nim, aż do skraju dachu rozciągała się otwarta, pozbawiona osłony przestrzeń, po której hulał radośnie wiatr. Wiatr także go niepokoił — pierwsza faza ucieczki polegała na swobodnym opadaniu wzdłuż ścian wieży przy użyciu osobistych antygrawitatorów. Przy takim wietrze mogli skończyć rozmazani na ścianie…

Przestał o tym myśleć i wyciągnął pistolet pulsacyjny z podramiennej kabury. W czasie służby w Ludowym Korpusie Marines wyszkolono go dobrze i choć „strzelca wyborowego” wystrzelał sobie z karabinu pulsacyjnego, uważał, że pulser to pulser — znał i lubił tę broń.

Dachu miał pilnować tylko jeden bezpieczniak, a ponieważ nie mogło być świadków, miał po prostu pecha. Kevin zauważył swój cel bez trudu — mężczyzna nie krył się, bo nie miał przed czym. Kevin przyklęknął, oparł lufę broni na zgiętym przedramieniu niczym na ćwiczeniach dziesięć lat wcześniej i nacisnął spust pięć razy. Pięć nieeksplodujących strzałek trafiło wartownika w plecy i w fontannach krwi wyleciało piersiami tak szybko, że nie miał nawet czasu krzyknąć. Nim jego martwe ciało dotknęło dachu, Usher już był w ruchu, rozglądając się szybko i metodycznie. Broń trzymał oburącz i wodził nią tak, by zawsze była wymierzona tam, gdzie spoglądał. Teoria głosiła, że wartownik był sam, ale widział w życiu zbyt wiele operacji zakończonych fiaskiem z powodu złych danych wywiadu, by wierzyć w teorie.

Tym razem wyszło na to, że wyjątkowo teoria była zgodna z praktyką, toteż dał znak pozostałym, że droga wolna, i podszedł bliżej skraju dachu, by sprawdzić pole widzenia. Było doskonałe, więc zadowolony odwrócił się i obserwował resztę zespołu przy pracy.

Dwaj operatorzy Vipera wbili w dach trójnóg, używając pneumatycznych młotków, dwaj inni umieścili na nim rurę wyrzutni wraz z modułem naprowadzania, dowódca zaś zabrał się za sprawdzanie rakiety. Wynik autotestu odbiegał nieco od normy — wykryto niewielkie uszkodzenie, wobec czego załadowano zapasowy pocisk. Ten okazał się w pełni sprawny, co dowodząca zespołem skwitowała lekkim uśmiechem. Teraz pozostało już tylko czekać.

Usher sprawdził, czy jego trzej podkomendni należycie zabezpieczyli perymetr, i przywołał gestem obserwatora. Wskazał mu wieżę wznoszącą się po przeciwnej stronie zielonego pasa i przypomniał:

— Tylko upewnij się, że obserwujesz właściwy wylot!

Mężczyzna kiwnął głową, uaktywnił plan wyświetlony na wewnętrznej płaszczyźnie wizjera i powoli przesunął głową na boki, zgrywając elektroniczny obraz z rzeczywistym. Kiedy kursor zamrugał, znajdując się dokładnie na środku jednego z wylotów komunikacyjnych, był gotów.

— Mam! — szepnął. — Cel zidentyfikowany i potwierdzony.

— W takim razie połóż się tu wygodnie. Co prawda narada powinna się skończyć za dziesięć minut, ale może być opóźnienie — poradził Kevin.

Obserwator bez słowa ulokował się na dachu najwygodniej jak mógł i położył na obmurówce celownik laserowy przypominający pistolet z długą lufą. Właściwie znacznik laserowy, bo takie było przeznaczenie urządzenia. Usher zaś rozejrzał się — wyrzutnia i obsługa znajdowały się wystarczająco daleko od otoczonej parapetem krawędzi dachu, by nie dało się ich dostrzec. Wykryć ich mógłby jedynie patrol powietrzny, ale takowego nie powinno być w okolicy przez co najmniej godzinę, jeśli informacje, którymi dysponowali, były równie precyzyjne jak pozostałe.

Jeśli.

Zachowując ciszę, obszedł stanowiska swoich ludzi i zajął pozycję w osłoniętym od wiatru kącie dającym doskonałe pole obserwacji. Teraz już nikt nie miał nic do roboty — mogli jedynie czekać.

— I to, jak sądzę, byłoby wszystko. Chyba że przyszło ci do głowy coś, o czym dotąd nie pomyśleliśmy? — pytanie skierowane było do Saint-Justa, a ponieważ potrząsnął przecząco głową, Constance Palmer-Levy wstała, uznając naradę za zakończoną ku uldze większości obecnych, jako że niewielu podzielało jej upodobania do nocnych nasiadówek.

Nikt jednak nie protestował, bo z szefową w każdej firmie lepiej żyć w zgodzie.

— Wejdę po drodze do statystyki i pogonię ich w sprawie tych korelacji w działaniach Unii — obiecał Saint-Just. — Myślę, że może w tym coś być, a jeśli nawet nie, nie zaszkodzi sprawdzić.

— Dobrze. — Palmer-Levy przeciągnęła się, ziewnęła i oceniła: — Chyba siedziałam zbyt długo.

— To leć do domu i prześpij się — poradził rozsądnie Saint-Just.

— Tak zrobię — zdecydowała i wraz z osobistym sekretarzem wyszła na korytarz, gdzie oczekiwała ochrona, a potem skierowała się do windy.

Constance Palmer-Levy otoczona ochroną spokojnie czekała na poziomie hangarowym znajdującym się na czterechsetnym poziomie wieży, aż technicy zakończą sprawdzanie jej pojazdu. Wspomnienie śmierci Waltera Frankela było zbyt świeże, by się niecierpliwiła — szeroko rozwinięta profilaktyka była bezpieczniejsza.

— Czysty, ma’am — zameldował w końcu szef zespołu, podpisując elektrokartę pojazdu. — I gotów do lotu.

— Dziękuję.

Wewnątrz pojazd przypominał luksusową cywilną limuzynę i był równie jak ona wygodny. Był jednakże również szybki, solidnie opancerzony i wyposażony w szerokopasmowe sensory takie same jak dziobowe zestawy maszyn zwiadowczych używanych przez Marines. Pilot także wywodził się z Korpusu — był doświadczonym i wielokrotnie odznaczonym weteranem o dużym doświadczeniu bojowym. Constance powitała go uśmiechem, zajmując swoje miejsce. Skinął jej z szacunkiem głową, poczekał, aż pozostali się usadowią, i zamknął drzwi. Łagodnie zwiększył ciąg i pokładową grawitację, tak że pojazd uniósł się bez odczuwalnego wstrząsu. I spokojnie skierował się ku wylotowi z poziomu hangarowego.

— Jest! — szept obserwatora rozległ się w słuchawkach całego zespołu.

Mężczyzna zmienił nieco pozycję, łapiąc w pasywne czujniki znacznika maskę ukazującego się w wyznaczonym wylocie pojazdu i nacisnął przycisk.

— Mam go!

Rozległ się dźwięk alarmu. Pilot drgnął, spojrzał na ekran i pobladł, widząc, co go wywołało. — Namierzyli nas! — warknął. Ładunek startowy rakiety odpalił, rozświetlając dach niczym błyskawica i Viper opuścił wyrzutnię. Po sekundzie włączył się jego miniaturowy impeller, dając mu prawie natychmiast przyspieszenie dwóch tysięcy g, i pocisk pomknął na spotkanie oświetlonego laserowym promieniem celu znajdującego się prosto przed nim i nieco poniżej.

Pilot rozpaczliwie próbował uników, ale rakieta zdążyła uzyskać optymalny namiar celu i przeszła na samosterowanie. A cel poruszał się zbyt wolno, by mogła chybić. Zrobił, co mógł, ale okazało się to zupełnie niewystarczające przy tak małej odległości.

Constance Palmer-Levy miała czas jedynie na to, by zrozumieć, co się dzieje, nim krawędź ekranu Vipera trafiła jej pojazd, rozdzierając go na strzępy i wywołując jasnobłękitną eksplozję zbiornika z wodorem. Z ognistej kuli posypał się na ziemię deszcz szczątków kompozytowo-organicznych i taki był koniec szefowej bezpieczeństwa wewnętrznego, jej sekretarza, pilota i ochrony osobistej.

ROZDZIAŁ XXVI

— Dzięki Bogu! — odetchnął z ulgą komandor Ogilve, gdy Napoleon wyszedł z nadprzestrzeni na granicy systemu Seaford.

Realistycznie rzecz biorąc, byli wolni i w zasadzie bezpieczni od chwili wejścia w nadprzestrzeń, ale Ogilve’a i tak dręczyły wizje rozmaitych mniej czy bardziej prawdopodobnych nieszczęść, które mogły spotkać jego okręt. Zupełnie jakby los uwziął się i zdecydował, że Ogilve nie dostarczy posiadanych informacji.

Teraz z ulgą spojrzał na oficera łącznościowego i polecił:

— Nagraj wiadomość dla admirała Rollinsa, Jamie. Kod najwyższego uprzywilejowania i osobiście dla admirała. Treść wiadomości: „Sir, ostatnie dane «Argusa», które mam na pokładzie, potwierdzają całkowite, powtarzam: całkowite wycofanie się z systemu Hancock okrętów liniowych Royal Manticoran Navy. Analiza danych wskazuje, że na stacji Hancock pozostała jedna eskadra krążowników liniowych wraz z okrętami osłony. Napoleon jest w drodze do pańskiego okrętu flagowego. Spodziewany czas przybycia sto czterdzieści minut. Komandor Ogilve”. Koniec wiadomości, Jamie.

— Nagrana, sir.

— Więc ją wyślij — polecił Ogilve i opadł na oparcie fotela, poddając się zmęczeniu.

Oczami wyobraźni widział obraz gorączkowej aktywności, jaką wiadomość wywoła na pokładzie flagowca Rollinsa, i uśmiechnął się zadowolony. Przestał się uśmiechać, słysząc zbliżające się kroki — otworzył oczy i spojrzał na swego zastępcę.

— Jakoś nie wydaje mi się, by mogło to zaszkodzić naszym karierom, sir — powiedział cicho mężczyzna.

— Mnie też — zgodził się Ogilve.

Pierwszy oficer pochodził z jednej z najsłynniejszych rodzin legislatorskich i Ogilve nie był w stanie go polubić, a co gorsza, zaufać jego umiejętnościom. Czasami jednak miał nieodparte wrażenie, że jedyne, co naprawdę liczyło się w Ludowej Marynarce, to polityczne rozgrywki, a jeśli oznaczało to, że aby awansować, musi pociągnąć za sobą pierwszego oficera, zrobi to. Ostatecznie jest dość uparty i wytrzymały.

Obserwując oddalającego się zastępcę, myślał o jedynej radosnej perspektywie — jeśli obaj awansują, być może ich drogi się rozejdą, dzięki czemu będzie miał do czynienia z jednym niekompetentnym dupkiem mniej.

Admirał Yuri Rollins potrząsnął głową, nadal cierpiąc z powodu skutków totalnego, otępiającego niedowierzania. Po raz trzeci oglądał dane zarejestrowane przez boje «Argusa” w systemie Hancock, a odtwarzane przez holoprojektor pomostu dowodzenia.

— Nie wierzę — przyznał. — Po jaką cholerę Parks zrobiłby coś tak głupiego?! To musi być pułapka!

— Z całym szacunkiem, sir, ale nie widzę sposobu, by to było możliwe — sprzeciwił się kapitan Holcombe. — Żeby zastawić taką pułapkę, musiałby wiedzieć o „Argusie”, a nie był w stanie go odkryć.

— Nie ma rzeczy niemożliwych, kapitanie — wtrąciła chłodno kontradmirał Chin i szef sztabu Rollinsa poczerwieniał, słysząc jej ton.

— Nie twierdzę, że w ogóle nie mogli odkryć istnienia boi, ma’am — odparł, staranniej dobierając słowa. — Chodzi mi o to, że gdyby je odkryli, na pewno zdążyliby już je zniszczyć.

— Doprawdy? A załóżmy, że wybrali przebiegłość zamiast siły i pozostawili je, by wykorzystać dla własnych potrzeb, czyli podesłać nam sfałszowane dane?

— Nieprawdopodobne. — Rollins odezwał się prawie wbrew sobie. — Niezależnie od tego, jaką przewagę taktyczną zyskaliby dzięki temu w systemie Hancock, i tak byłoby to niewiele w porównaniu ze słabościami strategicznymi w innych systemach. Gdyby wiedzieli o istnieniu „Argusa”, zdemontowaliby lub zniszczyli boje i przekaźniki tak szybko, jak tylko by zdołali.

— A gdyby Parks odkrył je jako pierwszy? — spytała spokojnie Chin. — Mógł pozwolić sobie na wykorzystanie ich do własnych celów, równocześnie wysyłając kurierami ostrzeżenie do dowódców pozostałych stacji. Ma czas do momentu dotarcia pierwszego z nich na miejsce, bo zniszczenie boi w systemie Hancock i w pozostałych i tak nie poprawi sytuacji RMN, a jedynie może wcześniej nas ostrzec.

— Prawdopodobne, ale wątpię, by tak właśnie było. Rollins odwrócił się od holoprojekcji i wsadził ręce w kieszenie. — Jeżeli je odkryli, wiedzą, że obejmują swoim zasięgiem peryferie całego systemu, a to oznacza, że mogą niezauważenie wrócić, by zastawić zasadzkę. A jakoś nie chce mi się wierzyć, by zostawili bezbronną bazę w nadziei, że zdołają nas przechwycić z jakiejś odległej pozycji. To stanowczo zbyt ryzykowne.

— W rzeczy samej — przyznała Chin, spoglądając oskarżycielsko na holoprojekcję. — W takim razie ciekawa jestem, co on takiego wymyślił…

— Sądzę, że to właśnie jest kolejny dowód jego nieświadomości w kwestii istnienia „Argusa”, ma’am — odezwał się kapitan Holcombe, a widząc jej pytający wzrok, wyjaśnił: — Jeśli głównych sił nie ma na stacji Hancock, oznacza to, że są w sprzymierzonych systemach w tym rejonie. Co z kolei oznacza, że admirał Parks zdecydował się na ryzyko odsłonięcia bazy właśnie dlatego, iż jest przekonany, że o tym nie wiemy. A jednym z głównych celów operacji „Argus”, poza zbieraniem informacji, jest możliwość zaprzestania lotów zwiadowczych, by wywołać u przeciwnika nadmierną pewność siebie, tak by zaczął popełniać błędy. właśnie takie jak ten.

— Prawda — zgodziła się Chin. — Chyba robię się zbyt podejrzliwa na stare lata… Ale jakoś za ładnie się to wszystko składa: przeciwnik nagle zrobił dokładnie to, na czym nam zależy.

— A zależy nam? — spytał Rollins, wywołując zaskoczenie obu podkomendnych. — Owszem, daje nam to możliwość praktycznie bezkarnego zniszczenia bazy i stoczni w Hancock, ale oznacza też, że jeśli zaatakujemy ten system, nie zniszczymy żadnego okrętu liniowego. O drobnicy nie mówię — nie ma o czym. Od początku chcieliśmy dopaść jego eskadry liniowe, a te są teraz diabli wiedzą gdzie. Druga sprawa: jak sądzicie, jak długo Parks pozostanie tam gdzie jest? Założę się, że niedługo, bo Admiralicja nie pozwoli mu na długotrwałe pozostawienie bez ochrony instalacji Hancock, czy mu się to podoba czy nie. A więc jeśli chcemy skorzystać z jego nieobecności, musimy ruszać zaraz.

— Bez potwierdzenia od admirała Parnella? — Chin bardziej stwierdziła niż spytała.

Rollins przytaknął i dodał niechętnie:

— Kurier potrzebuje osiemnastu dni na dotarcie do systemu Barnett, czyli trzydziestu sześciu dni na drogę tam i z powrotem. Jeśli poczekamy aż tyle, nie ma cudów: zdążą wrócić albo jeszcze bardziej wzmocnić obsadę Hancock.

— Nie możemy poczekać choć do ustalonego momentu ataku? — spytała Chin.

Rollins zastanowił się — oficjalnie jedynie on i jego sztab powinni znać szczegóły ataku, ale sam zaprosił Chin do wzięcia udziału w naradzie, pomimo iż była najmłodszym dowódcą eskadry. Zrobił tak dlatego, iż szanował jej wiedzę i zdrowy osąd sytuacji… Skoro chciał znać jej opinię, to ona musiała znać cały problem.

— Raczej nie — powiedział w końcu. — Zakładając, że admirał Parnell nie odłoży ataku, powinniśmy wyruszyć za trzydzieści jeden dni.

Chin przytaknęła, starając się ukryć satysfakcję — w końcu znała datę planowanego wybuchu wojny.

— W takim razie ma pan naturalnie rację, sir — zgodziła się. — Nie możemy czekać tak długo, bo na pewno wcześniej oprzytomnieją.

— Od początku mówiłem, że ta operacja jest zbytnio scentralizowana — prychnął Holcombe. — Tak dokładny rozkład jazdy przy tak wielkich odległościach między teatrami działań to…

— To konieczność, na którą jesteśmy skazani — uciął ostro Rollins.

Holcombe natychmiast zamilkł, a Rollins wzruszył ramionami i dodał:

— Prawdę mówiąc, skłonny jestem się z tobą zgodzić, Ed, ale nic na to nie poradzimy.

— W takim razie co pan zamierza, sir? — spytała Chin.

— Nie wiem. Wszystko sprowadza się do jednej kwestii. Co jest ważniejsze: baza Hancock czy przydzielone tam okręty.

Rollins siadł i wyciągnął nogi, wpatrując się w ścianę i rozważając, co może zrobić. Oryginalny plan przewidywał, iż przybycie admirała Coatswortha zwiększy jego oficjalne siły o ponad pięćdziesiąt procent, a przeciwnik dowie się o tym dopiero wtedy, gdy Coatsworth zaatakuje z marszu Zanzibar leżący na ich tyłach. Mając go za sobą, a siły stacjonujące w Seaford przed sobą, Parks znalazłby się w klasycznych kleszczach. Wszystko to opierało się jednak na rozsądnym założeniu, że będzie przebywał w układzie Hancock, bo tak postąpiłby każdy myślący dowódca na jego miejscu. A tymczasem Hancock został opuszczony przez główne siły, więc cały plan można było wyrzucić do kosza na śmieci. Problem był tym większy, że miejsce pobytu tych sił pozostawało nieznane. Rozświetlić mrok mogły dopiero kolejne informacje systemu „Argus”, na które trzeba było poczekać, gdyż krążownik z Hancock wrócił najszybciej jak mógł. Z drugiej strony, w Hancock znajdowała się jedyna w sektorze stocznia remontowa RMN. Skoro i tak miał zamiar zapolować na okręty Królewskiej Marynarki, rozsądnym pierwszym krokiem było pozbawienie je możliwości dokonywania napraw i uzupełniania zapasów na miejscu.

Wziął głęboki oddech, siadł prosto i oznajmił:

— Atakujemy Hancock!

Holcombe pokiwał głową z pełną aprobatą, Chin natomiast wyglądała na uszczęśliwioną, że to nie ona musiała podjąć tę decyzję.

— Poczekamy na informacje z innych systemów, sir? — spytał Holcombe.

Chin odruchowo potrząsnęła przecząco głową.

— Nie. — Rollins wstał. — Stracilibyśmy tylko sześć do siedmiu dni, a skoro zamierzamy skorzystać z głupoty pana admirała Parksa, nie należy marnować czasu.

— Tak, sir.

Rollins przespacerował się parę razy po pokładzie — to zawsze pomagało mu w myśleniu.

— Chcę, żeby wszystkie jednostki były gotowe do akcji w ciągu dwudziestu czterech godzin. Proszę wysłać kuriera do admirała Parnella z informacją o naszych zamierzeniach. Powinien dotrzeć do systemu Barnett przed odlotem Coatswortha, więc niech przekażą mu, by spotkał się z nami w systemie Hancock. Razem zaatakujemy Zanzibar, a potem Yorik albo Alizon. Do tego czasu na pewno dowiemy się, gdzie jest Parks i jak rozwinął swoje siły.

— Tak jest, sir.

— Admirał Chin, chcę, by pani eskadra jako pierwsza wleciała do systemu Hancock — dodał Rollins.

Chin przytaknęła, ale widać było, że jest zaskoczona — dowodziła najsłabszą i najmniejszą liczebnie eskadrą ze wszystkich stacjonujących w Seaford 9.

— Jeszcze nie zwariowałem — uspokoił ją z uśmiechem Rollins. — Pani okręty są lżejsze, ale i tak powinny bez trudu poradzić sobie z krążownikami liniowymi, a chcę dostać ich jak najwięcej, nim uciekną. Poza tym, jeśli czeka tam na nas jakaś nieprzyjemna niespodzianka, pani dreadnaughty są w stanie osiągnąć większe przyspieszenie niż pozostałe okręty liniowe, którymi dowodzę.

Chin skinęła głową ze zrozumieniem — mówiąc po prostu, Rollinsowi chodziło o to, że gdyby jednak wpadli w zasadzkę, jej okręty najszybciej uciekną.

— A krążowniki liniowe admirała Westa? — spytała.

— Zostaną dołączone do pani eskadry, ale proszę nie pozwolić mu zbytnio wysuwać się do przodu. Nie chcę, żeby nadział się na przeciwnika, gdy pani jednostki będą zbyt daleko z tyłu, by włączyć się do walki.

— Rozumiem, sir.

— To dobrze. — Rollins znowu wsadził ręce w kieszenie i zakołysał się na piętach, spoglądając na holoprojekcję. — To bardzo dobrze. W takim razie do roboty: przed wyruszeniem mamy do ustalenia sporo szczegółów.

I cała trójka wyszła, zostawiając włączoną holoprojekcję przedstawiającą cichy i pusty system Hancock.

ROZDZIAŁ XXVII

— Nadal nic, sir.

Sir Yancey Parks kolejny raz przemaszerował przez pomost flagowy, toteż wszyscy członkowie jego sztabu pospiesznie wrócili do rutynowych zajęć, byle tylko zejść mu z drogi. Jedynie komodor Capra obserwował go z twarzą niemal boleśnie pozbawioną wyrazu.

— Nienawidzę takiego czekania w nieświadomości! — prychnął Parks.

— Może właśnie dlatego to robią, sir — powiedział cicho Capra.

— Oczywiście że dlatego, ale niestety nijak nie zmniejsza to skuteczności takiego postępowania — warknął Parks, przyglądając się nieżyczliwie holoprojekcji przestawionej na tryb astrogacyjny i przedstawiającej sferę obejmującą sektor i jego okolicę wraz z informacjami o położeniu sił własnych i przeciwnika. — Ten s… — przerwał, opanował się i po chwili ciągnął dalej: — On siedzi sobie w Seaford i dokładnie wie, co zamierza zrobić. Wie, kiedy chce uderzy i jakimi siłami. A wszystko, co ja wiem, to to, że nie wiem nic z tych rzeczy.

Ostatnie zdania powiedział znacznie ciszej, by tylko szef sztabu mógł go usłyszeć, po czym zamilkł, czując, jak w żołądku wydzielają mu się kwasy. Właśnie odkrył, że manewry i gry wojenne były czymś zupełnie innym niż operacje bojowe, bowiem w tym pierwszym przypadku w grę wchodziły jedynie reputacja i kariera, w tym drugim zaś stawką było życie. Los nie tylko jego, ale i podległych mu załóg, a być może także całego Królestwa.

Nie było to miłe odkrycie… a na dodatek spowodowało, iż zaczął wątpić we własne kompetencje.

Westchnął, rozluźnił mięśnie i spojrzał prosto w oczy komodorowi.

— Czy Sarnow miał rację? — spytał cicho. Capra wzruszył lekko ramionami.

— Zna pan moją opinię, sir. Nigdy nie podobało mi się pozostawienie bazy bez ochrony, ale czy powinniśmy zachować się bardziej agresywnie, czy bardziej defensywnie… — Wzruszył ponownie ramionami, tym razem w geście bezsilności. — Po prostu nie wiem, sir. Sądzę, że to czekanie wszystkim działa na nerwy, mnie również.

— Ale zaczynasz myśleć, że on miał rację, prawda? — Capra spojrzał w bok, odetchnął głęboko i przytaknął. Parks stłumił przekleństwo i odwrócił się plecami do holoprojekcji.

— Jeżeli ktoś będzie mnie potrzebował, jestem u siebie, Vincent — powiedział cicho. I wyszedł ciężkim krokiem.

Lekki krążownik Ludowej Marynarki Haven Alexander leciał kursem balistycznym przez zewnętrzne rejony systemu Yorik. Jego celem były przekaźniki sieci „Argus” i przelot powinien być rutyną, bo zadanie to załoga wykonywała już wielokrotnie. Tym razem jednak zamiast lekkich sił osłonowych, jakie Royal Manticoran Navy utrzymywała dotąd w tym systemie planetarnym, wokół było mnóstwo ciężkich jednostek przeciwnika — ekran taktyczny wręcz jarzył się od czerwonych źródeł napędu.

— Co to jest do cholery, Leo? — zdziwiła się komandor Trent dowodząca Alexandrem.

— Nie mam bladego pojęcia, ma’am — przyznał szczerze oficer taktyczny, do którego skierowane było pytanie.

— Wygląda na klasyczną formację wyczekującą ale jest tu tyle okrętów liniowych, ile spodziewałbym się ujrzeć w Hancock.

— Ja też — przyznała kwaśno, spoglądając na trzymającego wachtę pierwszego oficera.

Komandor porucznik Raven siedział co prawda w fotelu kapitańskim, lecz jego uwaga była skupiona na dowódcy, nie na ekranach otaczających fotel.

— A co ty sądzisz, Yasir? — spytała. Wzruszył niechętnie ramionami, ale odpowiedział szczerze:

— Najchętniej natychmiast przerwałbym wykonywanie zadania, ma’am. W systemie jest za duży ruch, a jednostki przeciwnika operują agresywnie. Wystarczy żeby jedna znalazła się w niewłaściwym miejscu…

Skrzywił się wymownie i umilkł.

Trent przytaknęła — sądząc po głosie, Yasir doskonale zdawał sobie sprawę, co takie postępowanie oznaczałoby dla kariery zarówno jego własnej, jak i jej, ale miał rację. Problem polegał na tym, że obecność tak wielkiej ilości okrętów RMN świadczyła, iż coś niezwykłego dzieje się w układzie Yorik, a więc dane zebrane przez boje stały się jeszcze ważniejsze niż zwykle. I taki też będzie ostatni wniosek każdego dochodzenia czy sądu wojennego.

Oparła się ramieniem o bok ekranu taktycznego i przymknęła oczy, intensywnie myśląc. Ryzyko dla okrętu i załogi praktycznie nie istniało — w każdej chwili mogła uruchomić napęd, co zajęłoby ze dwie minuty, i dysponowałaby ekranem, a po dalszych kilku weszłaby w nadprzestrzeń. Okręt znajdował się nadal blisko granicy i w zasadzie doleciałby do niej prędzej niż w pełni gotowe byłyby generatory, jako że ich emisji energetycznej nawet w stanie oczekiwania nie dałoby się wytłumić i musiały zostać całkowicie wyłączone. Nie zmieniało to faktu, że Alexander mógł bezpiecznie odlecieć na długo przedtem, nim w pobliżu znalazłaby się jakakolwiek jednostka mogąca mu zagrozić. Istniało natomiast poważne ryzyko ujawnienia w takiej sytuacji sieci „Argus”. Gdyby Alexander został wykryty, Królewska Marynarka zaczęłaby zachodzić w głowę, co też tu porabiał, przekradając się z wyłączonym napędem. A kiedy raz rozpoczęto by poszukiwania, nawet technika Ligi Solarnej nie pozostałaby zbyt długo niezauważona.

— Kontynuujemy zadanie — zdecydowała w końcu. — Nie możemy uruchomić napędu, tak żeby nas przy tym nie wykryli, więc spróbujmy dokończyć misję. Chcę natomiast, żeby operatorzy sensorów naprawdę się postarali: jeśli w okolicy pokaże się choćby ślad czegokolwiek mają natychmiast meldować. W tym wypadku nie zgrywamy danych, tylko lecimy do następnego przekaźnika.

Komandor Tribeca rozsiadła się wygodnie w kapitańskim fotelu i z pełną satysfakcją obserwowała na ekranach poczynania kapitana sir Rolanda T. Edwardsa. Resztka przyzwoitości powstrzymała ją przed zagraniem mu na nosie w obecności dyżurnej obsady mostka.

HMS Arrowhead i dwa inne niszczyciele z jej flotylli i pod jej dowództwem grały rolę agresorów w ćwiczeniach, których celem było zaatakowanie (lub obrona) konwoju. Arrowhead i Attack obecnie pracowicie udawały, że ich nie ma, obserwując, jak reszta flotylli ich szuka. Wszystkie systemy pokładowe przykręcono na minimalne zużycie energii, a sensory pasywne śledziły dziewięć niszczycieli i lekki krążownik, paradujące za rufami w roli frachtowców i eskorty. Jeszcze ze dwie godziny i cały „konwój” powinien zbliżyć się na odległość skutecznego zasięgu rakiet, a cała eskorta szukała ich dokładnie w przeciwnym kierunku. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, na odprawie po ćwiczeniach ktoś naprawdę naje się wstydu. Była to świadomość sprawiająca rozwalonej w fotelu Tribece autentyczną satysfakcję.

Oczywiście zawsze istniała możliwość, że któryś z niszczycieli zawróci i zacznie ich szukać we właściwym rejonie, ale nawet jeśli tak się stanie, istniała niewielka szansa, że znajdzie. Jeżeli zaś znajdzie, nie pozostanie jej nic innego, jak dać całą naprzód i liczyć na szczęście, ale to była najgorsza możliwość i jak dotąd nic nie wskazywało, by miała się sprawdzić. Kapitan Edwards najwyraźniej zdecydował, że agresorzy czają się z boku, w czym pomógł mu nadany w odpowiednim momencie fragment rozmów między niszczycielami. Fragment został starannie spreparowany, by wyglądał na przypadkowy, nadano go zaś z pokładu HMS Ambush — trzeciego niszczyciela agresorów znajdującego się tam, gdzie Edwards spodziewał się wszystkich trzech.

Tribeca uśmiechnęła się, myśląc z przyjemnością o zrobieniu z Edwardsa durnia. Samo w sobie nie było to zbyt trudne, bowiem Edward był pompatycznym dupkiem, ale rzadko następowało publicznie. Do głowy mu nawet nie przyjdzie, że ktoś może okazać się sprytniejszy i…

— Przepraszam, skipper, ale wychwyciłem właśnie coś dziwnego… O, znowu.

— Co dziwnego? — zdziwiła się, spoglądając na oficera taktycznego. — Co za coś, Becky?

— Nie wiem… To jak… — Zapytana potrząsnęła głową i poleciła oficerowi łącznościowemu. — Hal, przeczesz rejon od 080 do 120. Wydaje mi się, że to laser komunikacyjny.

— Laser komunikacyjny? Kto tu próbuje z kim nawiązać łączność?!

— Nie wiem, skipper, ale to może być tylko to. — Becky dostroiła pasywne sensory i dodała: — Nikogo i niczego nie rejestrujemy w tym rejonie, a ten laser ma dziwnie małą moc, ale to na pewno laser komunikacyjny. Łapię go tylko momentami, wygląda na to, że jest niedokładnie sfazowany albo coś w tym stylu…

— Też go mam — przerwała jej oficer łączności. — Namiar 088. To rzeczywiście laser komunikacyjny, ale łapiemy jedynie skraj transmisji. Myślę, że nie chodzi o sfazowanie: to system śledzenia celu nadajnika nie jest dokładnie skalibrowany. Wiązka odchyla się minimalnie, ale wystarczająco, żebyśmy byli w stanie ją odebrać. Transmisja jest kodowana… i nie rozpoznaję szyfru…

— Co?! — Tribeca zerwała się z fotela i podeszła pospiesznie do stanowiska taktycznego. — Masz tam coś, Becky?… Cokolwiek?

— Nie, skipper. Cokolwiek tam jest, ma naprawdę dobre ekranowanie i znajduje się zbyt daleko, by sensory pasywne mogły to wykryć. Mam uruchomić aktywne?

— Poczekaj. — Tribeca potarła czoło, zapominając nie tylko o satysfakcji, ale w ogóle o ćwiczeniach.

Arrowhead był ponad dziesięć minut świetlnych od najbliższego starszego oficera. Jeżeli nada wiadomość i będzie czekać na rozkazy, da temu, kto obsługiwał laser, co najmniej dwadzieścia minut na wydostanie się z zasięgu aktywnych sensorów. I to w dodatku nie mając pojęcia, jakim kursem odleciał ten tajemniczy obiekt. A skoro Hal nie był w stanie zidentyfikować szyfru, na pewno nie był to sojusznik, nie wspominając już o jednostce Królewskiej Marynarki…

Wróciła na fotel, siadła i wcisnęła przycisk interkomu.

— Maszynownia, porucznik Riceman — popłynął głos z ekranu taktycznego fotela.

— Rice, mówi kapitan. Zapomnij o ćwiczeniach. Zaraz ogłoszę alarm bojowy. Jak szybko możemy mieć napęd i ekran?

— Za osiemdziesiąt sekund, skipper — odparł rzeczowo Riceman.

— W takim razie przygotuj się. Becky, na mój rozkaz ogłosisz alarm bojowy, ale nie uaktywniaj sensorów i kontroli ognia. Skoro nasz gość jest w zasięgu lasera komunikacyjnego, może także znajdować się w zasięgu broni energetycznej, więc żadnych emisji dopóki nie będziemy mieli osłon i ekranu. Jasne?

— Aye, aye, ma’am. Co z HMS Attack? Bez ekranu będzie idealnym celem…

— Fakt, ale gdyby ten, kto się tam czai, wiedział o naszej obecności, nie nadawałby, nie sądzę więc, żeby wykrył nas pasywnymi sensorami. Moim zdaniem będzie zbyt zajęty i zaskoczony pojawieniem się sygnatury naszego napędu, by sprawdzać, czy mamy towarzystwo. Attack powinien zorientować się, że zaszło coś nieplanowanego, i uruchomić napęd, ale na wszelki wypadek… Hal, wyceluj laser komunikacyjny w HMS Attack i gdy tylko będziemy dysponowali ekranem, przekaż mu rozkaz alarmu bojowego!

— Aye, aye, ma’am.

— Doskonale!… Becky, alarm bojowy!

— Kontakt! — krzyknął nagle oficer taktyczny Alexandra. — Mam sygnaturę napędu w namiarze 136 na 192! Niszczyciel RMN w odległości osiemnastu milionów kilometrów, ma’am!

— Cholera! — Komandor Trent walnęła pięścią w poręcz fotela. — Alarm bojowy, ale nie uruchamiać żadnych aktywnych urządzeń! Potwierdzić!

— Żadnych aktywnych urządzeń, aye, aye! — powtórzył oficer taktyczny Yasir Raven.

Równocześnie wdusił przycisk alarmu bojowego i okręt wypełnił przenikliwy dźwięk klaksonów alarmowych. Zakaz uruchamiania aktywnych urządzeń oznaczał niemożliwość uruchomienia napędu i postawienia osłon burtowych, ale istniała nadal niewielka szansa, że nie zostali zauważeni…

— Impuls radarowy! — Głos oficera taktycznego przebił się przez dźwięk alarmu. — Namierzyli nas, ma’am!… Drugie źródło napędu!… Dwa niszczyciele o osiemnaście milionów kilometrów!

Trent zmełła w ustach przekleństwo. Znajdujące się tak blisko i w takim namiarze wrogie okręty mogły uruchomić napędy tylko z jednego powodu. Tylko co, do ciężkiej cholery, robiły z wyłączonymi napędami dokładnie tam, gdzie musiał w nie trafić promień lasera komunikacyjnego w przypadku nawiązania łączności z przekaźnikiem?!

— Zmieniają kurs, ma’am — zameldował oficer taktyczny. — Wchodzą na przechwytujący z przyspieszeniem pięćset dwadzieścia g!

— Uruchomić napęd! — rozkazała i zwróciła się do oficera astrogacyjnego. — Oblicz kurs do granicy nadprzestrzeni, Jackie, i weź pierwszy z brzegu kurs wejścia. Chcę stąd zniknąć, jak tylko generatory będą gotowe.

— Aye, aye, ma’am.

— Napęd gotów, ma’am!

— Sternik, kurs 125 i obrót na lewą burtę!

— Aye, aye, ma’am… Jest 125 i obrót na lewą burtę!

Trent odwróciła się ku ekranowi, przyglądając się wściekle parze niszczycieli RMN — znajdowały się ledwie o minutę świetlną, czyli tuż tuż. Były za daleko, by atakować, zakładając, że odważyłyby się na atak przy takiej różnicy uzbrojenia, ale i tak spowodowały już większe straty, niż gdyby po prostu zniszczyły jej okręt.

Zmusiła się do spokojnego siedzenia, choć ponurej miny nie zdołała zastąpić maską obojętności. Miała świadomość, że ktoś będzie musiał zapłacić za to, co się właśnie wydarzyło, i niezależnie od tego, kto jeszcze zostanie uznany winnym, to na jej głowę spadnie całe występujące w tej części galaktyki gówno.

— Uruchomił napęd! — zameldowała oficer taktyczny. — Wygląda na lekki krążownik klasy Conqueror, ma’am. Zmienia kurs i oddala się…

— Mamy szansę go doścignąć? — spytała Tribeca z nikłą nadzieją.

— Przykro mi, ale nie, skipper. Jest poza zasięgiem rakiet, a już i tak kładzie się na burtę, wystawiając ekranem do nas.

— Cholera! — mruknęła z uczuciem, obserwując ekran, na którym krążownik Ludowej Marynarki oddalał się powoli, lecz nieubłaganie, i ignorując lawinę pytań zaskoczonego dowódcy HMS Attack.

Sygnatura napędu zniknęła z ekranu, gdy krążownik wszedł w nadprzestrzeń. Tribeca zdusiła kolejne przekleństwo. To byłoby na tyle, jeśli chodzi o złapanie nieproszonego gościa.

— Sternik, przestajemy przyspieszać! — poleciła. — Hal, połącz mnie z kapitanem Edwardsem i prześlij mu wszystkie dane nagrane przez Becky. Wyślij je także admirałowi Parksowi.

— Aye, aye, ma’am.

Z otwartych drzwi windy wypadł ubrany w skafander próżniowy pierwszy oficer. Pod pachą dzierżył skafander dowódcy. Wyglądał, łagodnie mówiąc, dziwacznie, gdyż nikt z dyżurnej obsady mostka nie zdążył nałożyć skafandra.

— Dzięki, Fred, ale już po wszystkim, jak sądzę — powitała go Tribeca.

— Po jakim wszystkim? Co tu się w ogóle stało? — jęknął zdesperowany pierwszy. — Chyba zdaje sobie pani sprawę, skipper, że właśnie zepsuliśmy całe ćwiczenia?!

— Wiem… — Wstała i podeszła do ekranu taktycznego, na którym cała akcja rozgrywała się ponownie. — Jak sądzisz, Becky: o co tu chodziło?

— Cóż… — Oficer taktyczny podrapała się po nosie. — Jedno mogę stwierdzić z całą pewnością: ten krążownik był za daleko, by móc podglądać wewnętrzną część systemu sensorami pokładowymi z jakąkolwiek sensowną dokładnością. Jeśli doda się do tego fakt, że z czymś się komunikował, to…

Wzruszyła wymownie ramionami, nie kończąc.

— Ale jak, do diabła, zdołali…? — Tribeca potrząsnęła głową, nie mogąc uwierzyć, że Ludowa Republika skonstruowała tak skuteczny system ekranowania, że nie zdoła go odkryć czy pokonać pokładowe sensory jej okrętu. A nie mogło tam być nic innego jak jakiś zdalnie sterowany szpicel, gdyż inaczej postępowanie dowódcy tego krążownika byłoby bez sensu! Skoro sensory nadal niczego nie wykrywały, doświadczenie empiryczne jednoznacznie wskazywało, że Ludowa Marynarka przynajmniej w kwestii technologii stealth osiągnęła znacznie wyższy poziom, niż oceniał to wywiad.

— Sternik — odezwała się, nie przestając przyglądać się ekranowi taktycznemu. — Proszę wrócić dokładnie tam, gdzie byliśmy, gdy wyłapaliśmy pierwszy sygnał. A potem proszę wziąć kurs 088. Poruszamy się wolno, tym razem naprawdę nie chcę nic przeoczyć.

— Aye, aye, ma’am… Zawracamy, ma’am.

— Doskonale. Becky, to coś będzie naprawdę trudno znaleźć. Nie sugeruj się niczym, co dotąd słyszałaś o możliwościach sprzętowych przeciwnika. Załóż, że to urządzenie jest nasze i nie chce zostać wykryte. A potem znajdź je!

— Aye, aye, skipper. Jeżeli coś tam jest, znajdę to na pewno — obiecała.

— Skipper, czy ja w końcu mógłbym się dowiedzieć, co się dzieje? — W głosie pierwszego oficera słychać było desperację, podobnie jak w nadal dochodzącym z głośnika jej fotela głosie kapitana drugiego niszczyciela.

Tribeca uśmiechnęła się pomimo napięcia i oznajmiła:

— Chodź do sali odpraw, Fred. Mogę tłumaczyć równocześnie tobie i komandorowi Fargo.

— Dobry Boże! — Admirał Parks potrząsnął głową, wpatrując się w wyświetloną na ekranie wiadomość. — Gdybym tego nie widział, nie uwierzyłbym! Jak, do wszystkich diabłów, zdołali zrobić ten numer, Vincent?!

— Nie wiem, sir. — Capra wstał i zaczął niespokojnie przechadzać się po sali odpraw. — To znaczy, mogę wymyślić z dziesięć sposobów umieszczenia na pozycjach boi i przekaźników, natomiast nie potrafię wyobrazić sobie, w jaki sposób zdołali opracować taki system ekranowania, by ukryć je przed naszymi sensorami, kiedy już znalazły się na miejscu!

— Powiedziałbym, że komandor Tribeca ma rację we wstępnej ocenie, sir — odezwał się Zero O’Malley, po czym odszukał stosowny fragment meldunku i popukał palcem w ekran. — Co prawda pewność uzyskamy dopiero wtedy, gdy przekaźnik znajdzie się na pokładzie i rozbierzemy go na części, ale wstępny opis sugeruje połączenie kilku różnych technologii z przewagą techniki Ligi Solarnej. Haven ma bardzo rozwinięte kontakty handlowe z Ligą, sir.

— Ale Liga nałożyła kompletne embargo na technologie militarne w stosunku tak do Ludowej Republiki, jak i do nas — przypomniał Parks.

Doprowadzenie do tego embarga stanowiło jeden z większych sukcesów dyplomacji Gwiezdnego Królestwa. Taki układ działał na jego korzyść, gdyż pod względem technicznym Manticore prawie w każdej dziedzinie górowało nad Haven. Dlatego też doprowadzenie do takiej pożądanej przez Manticore sytuacji było trudne — dopiero kontrola ruchu statków Ligi Solarnej w terminalu Sigma Draconis Manticore Junction dała MSZ-owi niezbędne argumenty.

— Wiem o tym, sir — zgodził się O’Malley. — I nie twierdzę, że to wynik legalnego transferu. Należy pamiętać, że Liga jest raczej luźną organizacją opartą na dobrej woli i współpracy tworzących ją planet, a wiemy, że część z nich nie uważała embarga za konieczne. Te urządzenia mogła dostarczyć któraś z nich lub jakiś chciwy producent uzbrojenia. Źródłem mógł być nawet przekupny oficer marynarki. Takie rzeczy zdarzały się i będą się zdarzać, sir, bo nikt nie wymyślił jak dotąd sposobu wprowadzenia stuprocentowo skutecznego embarga.

— Zero może mieć rację, sir — odezwał się kapitan Hurston — i nie wydaje mi się, aby w tej chwili było dla nas najważniejsze, jak to zrobili, ale że zrobili. Należy też postawić sobie pytanie, gdzie jeszcze umieścili podobne urządzenia. Yorik nie jest szczególnie ważnym, nie mówiąc już strategicznym systemem Sojuszu, nie potraktowali go więc wyjątkowo. A to z kolei prowadzi do wniosku…

— Że obstawili nim całą granicę — dokończył ponuro Parks.

Hurston jedynie przytaknął.

Admirał opadł na oparcie fotela i przetarł oczy wierzchem dłoni. Chciałby mieć nadzieję, że Hurston się myli, ale wiedział, że tak nie jest. Jeśli te cholerne niewidzialne boje były w systemie Yorik, były też w każdym innym systemie planetarnym wzdłuż całej granicy. Zacisnął zęby i zaklął cicho — dowództwo Królewskiej Marynarki stało się zbyt pewne siebie i swojej przewagi technicznej. Przestano uważać za możliwe, by Republika Haven była w stanie dorównać, czy tym bardziej przerosnąć ją pod tym względem, choć zdawała sobie sprawę z tego stanu rzeczy. Teraz przyszło im za to zapłacić. A on sam był równie ślepy co wszyscy.

— To wszystko zmienia — oznajmił. — Nasze… moje przekonanie, że Rollins nie może wiedzieć, iż opuściliśmy Hancock, jest nieaktualne i błędne. A to oznacza, że admirał Sarnow cały czas miał rację.

Przyznał to spokojnym tonem, choć wiele go to kosztowało, po czym odetchnął, siadł prosto i opuścił dłonie, jak dotąd masujące skronie. Kiedy się odezwał, jego głos był znów rzeczowy i zdecydowany.

— Dobrze, przyznaję, że spieprzyłem sprawę, i teraz można tylko próbować to naprawić, mając nadzieję, że zdążymy. Należy zacząć od wyrzucenia do kosza wszystkich dotychczasowych planów i opracowania nowych w oparciu o założenie, że przeciwnik przynajmniej od sześciu miesięcy obserwuje i zna wszystkie nasze posunięcia w pasie przygranicznym. Zeb, zajmiesz się tym przekaźnikiem, gdy tylko znajdzie się na pokładzie. Dowiedz się o nim wszystkiego, czego zdołasz: nie tylko jak działa, ale z czego został zbudowany i kto to cholerstwo zrobił.

I dopilnuj, by komandor Tribeca wiedziała, że doceniam jej inicjatywę i nagrodzę to we właściwym czasie.

Zero kiwnął potakująco głową, Parks zaś zastanowił się chwilę i polecił kapitan Beasley:

— Zorganizuj o dziewiątej zero zero odprawę w sieci dowodzenia. Chcę, żeby wzięli w niej udział wszyscy dowódcy eskadr i ich pełne sztaby. Potem wyślij jednostki kurierskie do systemów Hancock i Zanzibar oraz do Admiralicji. Poinformuj o naszym znalezisku, a admirał Kostmeyer przekaż także rozkaz natychmiastowego opuszczenia systemu i udania się do Hancock, gdzie spotka się z nami. Dopilnuj też, by admirał Sarnow dostał kopię tego rozkazu.

— Dopilnuję, sir.

— Vincent. — Parks ponownie zwrócił się do swego szefa sztabu. — Pomóż Markowi w planowaniu, ale najpierw opracuj nowe rozmieszczenie naszych sił w tym systemie. Zostawimy tu flotyllę niszczycieli i eskadrę lekkich krążowników. I zorganizuj poszukiwania tych cholernych boi! Zanim odlecimy, nie ma prawa zostać tu ani jedna! Dotyczy to też przekaźników! Trzeba odciąć im możliwość obserwowania nas i skoncentrować ponownie wszystkie siły. Przygotuj rozkazy odlotu dla pozostałych eskadr. Ruszamy natychmiast po odprawie.

— Tak jest, sir.

— Doskonale. — Parks oparł dłonie o blat i wstał. — W takim razie bierzmy się do roboty. I miejmy nadzieję, że zdążymy.

ROZDZIAŁ XXVIII

Honor uporała się z korespondencją, odchyliła do tyłu oparcie fotela i upiła solidny łyk kakao, czując równocześnie ulgę i żal. Poprzedniego dnia zjawił się niespodziewanie lekki krążownik Anubis z wiadomościami od admirała Danislava. Dołączono do nich ostatnie informacje, którymi dysponowała Admiralicja, i ich ogólna wymowa nie była wesoła. Nikt z ich Lordowskich Mości nie wątpił, że wkrótce nastąpi poważny atak ze strony Ludowej Republiki Haven i może on okazać się początkiem regularnej wojny.

Honor zgadzała się w zupełności z tą oceną i dlatego tym bardziej niepokoiło ją rozproszenie sił zarządzone przez Parksa. Na szczęście Danislav potwierdzał, że jego eskadra wzmocniona przez dywizjon dreadnaughtów zorganizowanych jakimś cudem przez Admiralicję przybędzie na stację Hancock najpóźniej za siedemdziesiąt dwie godziny. Niestety, Danislav cieszył się reputacją pełnego determinacji, lecz pozbawionego wyobraźni taktyka, a był wyższy rangą od Sarnowa. Zresztą nawet z dziesięcioma dreadnaughtami, którymi dowodzi, Danislav będzie dysponował zbyt małymi siłami, by utrzymać system w przypadku silnego ataku, toteż potrzebna mu będzie cala wyobraźnia podkomendnych i należało jedynie mieć nadzieję, że zda sobie z tego sprawę. I że będzie miał dość rozsądku, by poznać się na Sarnowie i pozwolić mu działać. Nie tak jak Parks.

Skrzywiła się odruchowo i upiła kolejny łyk. Nimitz ziewnął, poruszył prawym uchem i przeciągnął się rozkosznie, wyginając lekceważąco ogon i wyrażając w ten sposób swoją opinię o Parksie.

— Też tak uważam — poinformowała go ze złośliwym uśmieszkiem.

Choć doceniała inteligencję treecata, nie miała złudzeń co do jego zdolności oceny kompetencji admirała Parksa. Nimitz po prostu nie lubił go i nie szanował jako człowieka. W tym względzie oboje byli zgodni.

Kolejna myśl starła uśmiech z jej twarzy — ostatnie dni były dla niej wyjątkowo trudne, ponieważ wśród regularnie odwiedzających HMS Nike oficerów znalazł się Young. Co prawda udało jej się ograniczyć osobiste z nim kontakty do minimum, ale sama świadomość jego fizycznej bliskości pozbawiała ją skutecznie humoru i chęci do życia. Tak skutecznie, że Mike i Paul ledwie mogli sobie z tym poradzić. Przynajmniej nie musiała spotykać się z Youngiem poza odprawami — choć miała świadomość, że zaniedbuje swoje obowiązki, pozwoliła, by w sytuację wprowadzał go sztab Sarnowa, bez jej udziału. Obowiązek ten spadł głównie na Ernie Corell i choć wspominała o Youngu, starannie dobierała słowa, ton i drewniany wyraz twarzy mówiły same za siebie. Honor nie znała nikogo, o kim szef sztabu Sarnowa miała aż tak złą opinię.

Co z kolei rodziło pytanie (i to nie pierwszy raz), jakim cudem ktoś taki jak Pavel Young zdołał tak długo przetrwać w aktywnej służbie Jej Królewskiej Mości. Widziała zbyt wielu oficerów reagujących na niego tak jak Corell. Wielu z nich było mężczyznami, płeć nie miała tu więc żadnego znaczenia, a powszechność tych reakcji wykluczała możliwość, by jej własna opinia miała na to jakikolwiek wpływ.

Westchnęła ciężko, masując czubek nosa. Ponieważ historia z jego udziałem od dawna stanowiła bolesną zadrę, zadała sobie trud, by pogrzebać w przeszłości tak samego Younga jak i jego przodków, i to staranniej, niż pierwotnie zamierzała. To, co znalazła, oburzyło ją i zaniepokoiło równocześnie. Zawsze zdawała sobie sprawę z istnienia pewnej grupy arystokracji — i to bynajmniej nie w całości wywodzącej się z konserwatystów — przekonanej, że prawo jej nie dotyczy i że wszelkie normy regulujące stosunki międzyludzkie są wiążące jedynie dla plebsu. Okazało się, że w porównaniu z rodem North Hollow większość z nich to przykładni, szanujący prawo i bliźnich liberałowie. Jak się dowiedziała, obecny earl North Hollow, czyli ojciec Younga, był dokładnie taki sam jak synalek, za to jego rodzic, czyli dziadek tego skurwysynka, był znacznie gorszy. Trzy pokolenia egoistycznych chamów zdeterminowanych samodzielnie udowodnić, jak nisko może stoczyć się arystokracja. I jak dotąd im się to udawało. Swoistą ciekawostką, której nie potrafiła zrozumieć, był fakt, iż nikt żadnego nie utłukł — czy to w pojedynku, czy — mniej honorowo, za to równie skutecznie — zza węgla. Wielu ludziom z rozmaitych warstw społecznych wyrządzili wiele krzywd, a mimo to jeden zmarł śmiercią naturalną, a dwaj pozostali zaś chodzili żywi i zdrowi po bożym świecie.

Bogactwo, urodzenie i wpływy polityczne dawały władzę, którą niektórzy traktowali tak całkowicie jak coś oczywistego i należnego właśnie im, że na związane z nimi obowiązki i odpowiedzialność nie starczało już miejsca. Dlatego też w obrzydliwy wręcz sposób nadużywali tej władzy, a fakt, iż oburzało to większość arystokratów, nie chronił mniej prominentnych osób. Honor czasami zastanawiała się, czy taka — w końcu dobrowolnie przyjęta — struktura społeczna sprawdziła się w praktyce i czy w ogóle miała sens. Jednak nawet w chwilach największej depresji wrodzony upór dawał o sobie znać i myślała, całkiem słusznie zresztą, że główny powód, dla którego takie zachowanie było nie do przyjęcia, stanowił fakt, iż należało do wyjątków, nie do zasady.

Zresztą powody, dla których Young był taki, jaki był, i te, dla których uchodziło mu to płazem, były znacznie mniej istotne od konsekwencji. I tu wyjaśniła się pewna kwestia — Paul mianowicie miał rację: Young był tchórzem i bał się jej. Widać to było wyraźnie w jego oczach i zachowaniu i aż dziw brał, że wcześniej tego nie zauważyła. Teraz obserwując go, gdy znajdował się w zasięgu ręki, nie miała co do tego najmniejszej wątpliwości, a odkrycie to sprawiło jej dużą satysfakcję. Nie zepsuła jej nawet świadomość, że do spółki z Housemanem robią, co mogą, by Van Slyke miał o niej jak najgorszą opinię. Być może inaczej by do tej kwestii podeszła, gdyby Van Slyke zwracał jakąkolwiek uwagę na ich poczynania.

Uśmiechnęła się smętnie i wróciła do klawiatury, gdyż wspomnienie Van Slyke’a przywołało myśl o obowiązkach. Wywołała na ekran aktualne rozmieszczenie sił i pokiwała z zadowoleniem głową. Sarnow przemyślał ten problem w poprzednim tygodniu i w efekcie podległe mu jednostki nie były już skupione wokół bazy. W jej sąsiedztwie znajdowały się wyłącznie stawiacze min, ponieważ ostateczny plan ich użycia był tak subtelniejszy, jak i bezpieczniejszy od zaproponowanego przez nią. Krążowniki liniowe i ciężkie zostały przesunięte na przeciwległą w stosunku do bazy stronę słońca, by blokować najbardziej prawdopodobny kierunek pojawienia się przeciwnika, czyli Seaford 9.

Związane z tym było pewne ryzyko, ponieważ jeśli przeciwnik nadleciałby z innego kierunku, będą mieli problemy z przechwyceniem go, ale z drugiej strony znajdowali się na tyle blisko, że powinno im się to udać, nim baza zostanie zagrożona. W najgorszym wypadku doszłoby do tego prawie w ostatnim momencie, jako że holowanie zasobników zmniejszało ich przyspieszenie do mniej niż trzysta sześćdziesiąt g, natomiast wykorzystanie sensorów nadświetlnych umożliwiało wykonanie takiego manewru. Poza tym istniało naprawdę nikłe prawdopodobieństwo, by admirał Rollins próbował wyszukanej taktyki — gdyby zdecydował się na atak, musiałby być pewien, że dysponuje wystarczającą przewagą, a to z kolei oznaczało, że nie musi uciekać się do wyszukanej taktyki. Gdyby zaś sądził, że nie posiada odpowiednich sił, po prostu poczekałby na wzmocnienie.

Dalsze rozmyślania przerwał jej sygnał oznaczający, że ktoś chce wejść do kabiny. Spojrzała na chronometr i uniosła brwi — nie zdawała sobie sprawy, że jest już tak późno — po czym nacisnęła klawisz interkomu.

— Tak?

— Pierwszy oficer, ma’am — zameldował wartownik.

— Dziękuję, kapralu. Proszę ją wpuścić. Drzwi otworzyły się prawie natychmiast i do kabiny weszła podejrzanie radosna Henke.

— Czas na cotygodniowe meldunki — oznajmiła, machając notesem.

Honor jęknęła całkowicie naturalnie.

— Wiedziałam! — westchnęła. — Siadaj i zabieramy się do roboty. Zobaczymy, jak szybko da się tym razem odwalić tę biurokrację.

— Dobrze. — Henke skończyła wpisywać kolejną uwagę. — To załatwia kwestię sprzętu w maszynowni. Zobaczymy, co dalej… Aha: awanse. Bosmanmat Manton bez dwóch zdań powinien zostać bosmanem, ale jeśli go awansujemy, będziemy mieli nadkomplet podoficerów w elektronice i dwóch bosmanów na pokładzie. Czyli: będziemy musieli go oddać.

— Hmm. — Honor postukała delikatnie palcami prawej dłoni w kolano i odchyliła się na oparcie fotela.

Kapitan okrętu Jej Królewskiej Mości miał prawo awansować członków załogi i podoficerów według własnego uznania, jak długo ogólna liczba podoficerów poszczególnych stopni w poszczególnych działach nie przekraczała granic wyznaczonych przez biuro personelu floty. Jeżeli w wyniku awansów gdzieś powstawał nadkomplet, kapitan zobowiązany był przy pierwszej sposobności przekazać „nadwyżkę podoficerów” do dyspozycji Admiralicji, by otrzymali oni nowe, zgodne ze stopniami przydziały. Był to więc twardy orzech do zgryzienia dla każdego dowódcy, bo z jednej strony ludzie zasługiwali na awans, z drugiej nikt nie lubił tracić dobrych i doświadczonych podkomendnych. Fakt, że przepisy zapobiegały w ten sposób faworyzowaniu poszczególnych osób, nic w tej sprawie nie zmieniał.

— Awans mu się należy: odkąd zjawił się na pokładzie jest doskonały, i zbiera jak najlepsze opinie — przyznała po chwili milczenia. — Nie chcę go stracić, ale nie mogę go zatrzymać… Można poczekać na automatyczny awans, ale i tak da nam to góra dziesięć miesięcy, bo potem będzie miał stosowną wysługę, ale to byłoby nieuczciwe. Jeśli awansujemy go teraz, przynajmniej otrzyma należne pobory i starszeństwo uczciwie.

— Problem w tym, że będziemy musieli oddać albo jego, albo bosmana Fenninga.

— Chyba że admirał podpisze zgodę na „chwilowe zatrzymanie na okręcie dla dobra służby” — uśmiechnęła się Honor. — W końcu rzeczywiście jest najlepszym specjalistą od łączności grawitacyjnej w tym rejonie galaktyki, a my mamy na pokładzie nadajnik impulsów nadświetlnych. Obsługuje go zresztą od samego początku…

Przerwał jej sygnał interkomu. Wyprostowała się, nacisnęła klawisz i na ekranie pojawiła się twarz Evelyn Chandler. Honor spojrzała na jej minę i zesztywniała.

— Tak, Eve?

— Zewnętrzna sieć sensorów wykryła ślad wyjścia z nadprzestrzeni, ma’am. To duży ślad o trzydzieści pięć minut od słońca systemu. I dokładnie na kursie prowadzącym najkrótszą drogą do Seaford, ma’am.

— Rozumiem. — Honor była zaskoczona tym, jak spokojnie brzmi jej glos. — Jak duży jest ten „duży”, Eve?

Henke znieruchomiała, rozumiejąc nagle, o co chodzi.

— Nadal analizujemy dane, ma’am, ale wygląda to na trzydzieści do czterdziestu okrętów liniowych wraz z okrętami osłony, ma’am. Honor zacisnęła usta.

— Przekazałaś dane na pomost flagowy? — spytała rzeczowo.

— Naturalnie, ma’am, ale…

W rogu pojawił się krwistoczerwony symbol połączenia o bezwzględnym pierwszeństwie, toteż przerwała mówiącej w pół słowa:

— Najprawdopodobniej admirał chce ze mną rozmawiać. Nie rozłączaj się. Eve.

Przyjęła awizowane połączenie i odruchowo wyprostowała plecy, gdy na ekranie zamiast Chandler pojawił się Sarnow. Nie uśmiechał się, więc sama zmusiła się do powitalnego uśmiechu, doskonale zdając sobie sprawę, że i tak dostrzegł w jej twarzy napięcie.

— Dzień dobry, sir. Jak sądzę, już pan wie?

— W rzeczy samej wiem.

— Właśnie rozmawiałam o sytuacji z komandor Chandler, sir. Mogę ją włączyć w naszą rozmowę?

— Naturalnie!

Ekran rozdzielił się na pół, gdy Honor włączyła drugie połączenie, a sekundę później mignął i podzielił się ponownie, gdyż pojawili się na nim oprócz Chandler i kapitan Corell, i komandor Cartwright, i porucznik Southman, szef wywiadu Sarnowa.

— Doskonale — zagaił Sarnow. — Co wiemy dokładnie? Chandler chrząknęła i Honor dała jej znak, że ma zabrać głos.

— W tej chwili mamy pozytywną identyfikację trzydziestu pięciu okrętów liniowych i prawdopodobną mniejszych: to siedemdziesiąt niszczycieli i krążowników. Wśród okrętów liniowych jest sześć krążowników liniowych, siedem dreadnaughtów i dwadzieścia dwa superdreadnoughty — zameldowała posępnie.

Porucznik Southman gwizdnął bezgłośnie.

— O co chodzi, Casper? — spytał Sarnow.

— To praktycznie wszystko, czym Rollins dysponuje, sir. W bazie zostawił ledwie dwa czy trzy duże okręty… Zakładając naturalnie, że to admirał Rollins, sir.

— Zakładając — prychnęła Corell.

Southman prawie się uśmiechnął, słysząc jej ton.

— Myślę, że możemy tak założyć, ma’am — powiedział spokojnie. — Chodziło mi o to, że według danych naszego wywiadu, dysponuje on trzydziestoma siedmioma okrętami liniowymi, a kilka z nich po prostu musi być nie w pełni sprawnych. Tak więc jeśli ostatnio nie otrzymał poważnych posiłków, musiał zabrać z Seaford dosłownie wszystkie nadające się do boju okręty. A nasze pikiety powinny zameldować nam, gdyby otrzymał posiłki.

— Naprawdę? — warknął Cartwright ponuro. — Jeśli już mowa o naszych pikietach, to powinien się tu zjawić — i to parę godzin temu — choć jeden z należących do nich okrętów z ostrzeżeniem, że Rollins się zbliża!

— Mogli znaleźć się zbyt blisko, Joe. Albo dać się wciągnąć w inną pułapkę — wtrąciła cicho Honor. — Oficerowie dowodzący pikietami nie byli nowicjuszami, więc jeśli nas nie ostrzegli, to znaczy, że nie żyją. Rollins musiał wymyślić jakiś sprytny sposób przechwycenia ich, ale miał na to dość czasu. Gdy wyruszył z Seaford, nasze okręty wchodzące w skład pikiet musiały śledzić go aż do uzyskania pewności, dokąd się udaje, gdyż tylko wówczas mogliby nas sensownie ostrzec. Miał więc okazję, by je zniszczyć… Nie wiem jak i w tej chwili jest to mniej ważne. Istotne jest to, co powiedział Casper: skoro zabrał ze sobą wszystko, co mógł, to…

— To nie jest to próba czy rozpoznanie walką — wszedł jej w słowo Sarnow. — Nie zostawiłby Seaford 9 chronionej przez forty i parę niesprawnych okrętów, gdyby nie chodziło o decydujące posunięcie. A nie mógłby mieć pewności zwycięstwa, gdyby nie wiedział, że byliśmy uprzejmi pozostawić Hancock bez okrętów liniowych.

— Ale jakim cudem się tego dowiedział, sir? — na wpół zdziwiła się, na wpół zaprotestowała Corell.

Sarnow wymownie wzruszył ramionami, ale odpowiedział:

— Istnieje kilka prawdopodobnych sposobów. Najprostszy: dokonał zwiadu któregoś z pozostałych systemów i znalazł tam okręty, które powinny być tutaj, a nasi nie zauważyli zwiadowcy. Pytanie, jak to zrobił, jest chwilowo mniej ważne. Istotne jest, co zamierza i co my zamierzamy z nim zrobić. — Sarnow spojrzał wymownie na Chandler. — Znamy ich kurs?

— Jeszcze nie, sir. Wyszli z nadprzestrzeni z niewielką prędkością i od tego momentu pozostają w relatywnie stałym położeniu względem słońca systemu.

— W tej odległości? — Sarnow uniósł brwi.

Oboje z Honor wymienili wymowne spojrzenia. Nie istniały sensory pokładowe pozwalające z tej odległości zobaczyć, co znajduje się w wewnętrznym systemie Hancock, na co więc czekał Rollins? Zakładając, że nie wiedział o sieci sensorów nadświetlnych, powinni wyjść z nadprzestrzeni z największą możliwą szybkością i natychmiast rozpocząć atak, starając się uzyskać jak największą prędkość bojową i dogodne pozycje, nim nadające z prędkością światła platformy sensoryczne starego typu ostrzegą obrońców o ich przybyciu. Bo o istnieniu tych platform wiedzieli na pewno — była to standardowa procedura obronna Royal Manticoran Navy.

— Tak, sir. Ja… — Chandler urwała, gdyż w tle rozległ się pojedynczy sygnał alarmu, i opuściła wzrok na swój ekran, by po sekundzie unieść oczy i zameldować: — Ruszyli się, sir. Wygląda na to, że się rozdzielili: przodem lecą dreadnaughty i krążowniki liniowe. Może to ulec zmianie, ale w tej chwili odległość między obiema grupami ciągle się zwiększa, choć obie lecą z niewielkimi przyspieszeniami. Element czołowy około dwa kilometry na sekundę kwadrat, czyli jakieś dwieście g, zaś superdreadnoughty z połową tego przyspieszenia.

— Dwa kilometry na sekundę kwadrat — powtórzył Sarnow z namysłem.

— Niezbyt odważna taktyka, sir — zauważyła Corell złośliwie. — Co i tak niewiele zmienia: chyba nie będziemy w stanie ich zatrzymać.

— Mogą nie być pewni danych, którymi dysponują — zasugerował Cartwright. — Sądzą, że mają przewagę, ale nie chcą ryzykować straty głównych sił, muszą więc przekonać się, z kim mają do czynienia. Dlatego nie chcą zbyt szybko znaleźć się głęboko wewnątrz systemu planetarnego.

— Może, ale to wszystko zgadywanka — podsumował Sarnow. — Komandor Chandler, jaki jest ich kurs?

— Komandor Oselli właśnie go oblicza. Wygląda na to, że kierują się prosto ku bazie. — Ktoś musiał coś do niej powiedzieć, bo skinęła głową i dodała: — Mam potwierdzenie, sir. Jeżeli utrzymają obecne przyspieszenie i kurs aż do koniecznego zwrotu, element prowadzący dotrze do bazy za dziesięć godzin i czterdzieści minut, sir.

— Rozumiem. — Sarnow zmrużył oczy, odchylając się na oparcie fotela. — Załóżmy, że Joe ma rację. Nie są pewni naszych sił. Być może sądzą nawet, że to pułapka. Lżejsze jednostki mogą rozwinąć większą prędkość niż siły główne, więc logiczne jest, że tworzą pierwszą grupę. Jeżeli okaże się, że mają do czynienia wyłącznie z nami, i tak dysponują wystarczającą siłą ognia, by sobie z nami poradzić… To ostrożny atak, ale obawiam się, że niewiele nam to pomoże.

Odpowiedziały mu niezbyt radosne, za to zgodne przytaknięcia.

— Przynajmniej mamy dzięki temu czas. — Sarnow najwyraźniej podjął decyzję. — Komandor Oselli?

— Tak, sir? — Głos Charlotte Oselli był wyraźny, choć słaby, jako że znajdowała się poza zasięgiem kamery na stanowisku Chandler.

— Na razie sytuacja wygląda na idealną do realizacji planu Sierra Papa. Proszę wymierzyć nasz kurs, opierając się na tym założeniu, i podać mi go, jak tylko skończy pani obliczenia.

— Aye, aye, sir.

Pogładził w zamyśleniu wąsa, wpatrując się prawie minutę niewidzącym wzrokiem w ekran i dopiero gdy się ocknął, zogniskował spojrzenie na Honor.

— Samuel przekaże stosowne rozkazy minowcom, używając nadajnika nadświetlnego, Honor. Kiedy zaczniemy, przełączymy wszystko na regularną sieć dowodzenia i będziemy używali normalnych kanałów łączności Nike.

— Rozumiem, sir.

Sarnow odwrócił się i spytał:

— Słyszałeś, Webster? — Odpowiedź nie dotarła do mikrofonu, ale Sarnow zadowolony pokiwał głową. — Doskonale. Gdy tylko komandor Oselli skończy obliczenia, podamy im kurs i koordynaty postawienia pola. Kiedy się z tym uporają…

— Przepraszam, sir — odezwała się Oselli. — Mam kurs. Założyłam, że chcemy utrzymać słabe sygnatury napędów?

— Założyła pani słusznie, pod warunkiem że dotrzemy na czas na pozycję.

— Dotrzemy, choć nieco później niż byłoby to optymalne, sir. Jeżeli wyruszymy w ciągu dziesięciu minut, za trzy godziny i pięćdziesiąt dwie minuty znajdziemy się na kursie przeciwnika, lecąc z prędkością czternastu tysięcy stu ośmiu kilometrów na sekundę. Jednostki wroga będą wówczas trzydzieści pięć minut po zwrocie i poruszać się będą z prędkością trzydziestu czterech tysięcy dwustu siedemdziesięciu ośmiu kilometrów na sekundę.

— W jakiej odległości?

— Trochę ponad sześć i pół minuty świetlnej, sir. Albo sto jeden milionów kilometrów. Od bazy będzie nas dzielić odległość około dwustu trzech milionów kilometrów.

— Rozumiem. — Twarz Sarnowa leciutko stężała po wysłuchaniu meldunku.

Honor nie okazała żadnych emocji, ale doskonale wiedziała, co zmartwiło admirała. Sześć i pół minuty świetlnej według ocen wywiadu było maksymalnym zasięgiem, z jakiego okręty Ludowej Marynarki były w stanie wykryć poruszające się z minimalną prędkością okręty RMN osłaniane przez aktywne systemy radioelektroniczne. Ale to była jedynie ocena i jeżeli przeciwnik był w stanie wykryć ich z większej odległości…

— Zakładając, że wykonamy proponowany manewr, kiedy znajdziemy się w skutecznym zasięgu rakiet, komandor Chandler?

— Prawie dokładnie dwie godziny później, sir. — Szybkość odpowiedzi świadczyła, że Chandler wcześniej dokonała niezbędnych obliczeń.

Sarnow uśmiechnął się przelotnie.

— Zakładając, że utrzymają obecny kurs i nie zostaniemy wcześniej odkryci, będziemy dokładnie o sto milionów kilometrów od bazy, gdy odległość do przeciwnika wyniesie siedem milionów kilometrów. Czyli powinni znaleźć się ponad pół miliona kilometrów bliżej niż wynosi maksymalny zasięg naszego skutecznego ognia — dokończyła Chandler.

— Rozumiem — powtórzył Sarnow, gładząc wąsa. — Dobrze, tak właśnie zrobimy. Samuelu, przekaż dowódcy stawiaczy min, żeby postawił pole minowe dziewięćdziesiąt osiem milionów kilometrów od bazy. A gdy tylko skończy, niech wykona operację „Przewóz”.

Przy ostatnim zdaniu jakby wbrew sobie spojrzał na Honor.

— Aye, aye, sir. — Tym razem odpowiedź Webstera była słaba, ale słyszalna.

Honor, widząc spojrzenie Sarnowa, skinęła lekko głową. Operacja „Przewóz” polegała na upchnięciu na pokładach stawiaczy min takiej liczby stoczniowców i pracowników bazy, jaka mogła zostać bezpiecznie na nich ulokowana, biorąc pod uwagę wydajność okrętowych systemów podtrzymywania życia, i jak najszybszym odlocie z systemu Hancock. Według obliczeń szacunkowych, powinno to być około pięćdziesięciu procent personelu bazy i w tej rzeszy nie miał się znaleźć Tankersley, ale nie mieli żadnego wyboru. Osiem krążowników liniowych nie miało szansy zatrzymać tak silnego przeciwnika jak ten zbliżający się właśnie do bazy.

— Doskonale, panie i panowie: sądzę, że to byłoby wszystko, jeśli chodzi o przygotowania. — Sarnow błysnął zębami w niewesołym uśmiechu. — Teraz pozostaje czekać i zobaczyć, jak mocno zdołamy im dokopać.

ROZDZIAŁ XXIX

Admirał Yuri Rollins spacerował tam i z powrotem po swoim pomoście flagowym superdreadnoughta Ludowej Marynarki Barnett powoli wlatującego w głąb systemu Hancock. Ręce wsadził w kieszenie kurtki mundurowej, co czynił zawsze, gdy intensywnie nad czymś rozmyślał, zaś w zębach trzymał nie zapaloną fajkę. Fajka stanowiła jedną z niewielu jego słabostek — jej palenie dopiero niedawno stało się po raz kolejny modne wśród legislatorów. W jego przypadku był to stary i dający komfort psychiczny nawyk.

Jak dotąd operacja przebiegała zgodnie z planem. Od chwili opuszczenia Seaford towarzyszyły im jak cienie trzy lekkie krążowniki, ale tego się spodziewał i podjął stosowne środki zaradcze. Komandor Ogilve wraz z pięcioma innymi jednostkami ze swej eskadry odleciał z Seaford dziesięć godzin przed siłami głównymi, zajął wyznaczoną pozycję i wygłuszył napędy. Krążowniki Królewskiej Marynarki śledzące Rollinsa utrzymywały się poza zasięgiem rakiet jego okrętów, ale zostały całkowicie zaskoczone pojawieniem się za rufami sześciu krążowników dowodzonych przez Napoleona. To, co nastąpiło potem, trudno było nazwać bitwą — pierwszy okręt RMN został zniszczony, nim zdążył wystrzelić choćby jedną salwę, a pozostałe krótko później.

Był to wysoce zadowalający początek operacji, choć nie miał najmniejszego wpływu na inne pikiety Royal Manticoran Navy, które weszły w nadprzestrzeń, kierując się w rozmaite strony, gdy tylko jego okręty w niej zniknęły. Teraz Parks musiał już wiedzieć, co się święci, co znaczyło, że wkrótce ruszy na odsiecz Hancock. Parks mógł nie mieć pewności, dokąd zmierza przeciwnik, ale atak na bazę musiał zajmować czołowe miejsce na liście celów wroga, a admirał wiedział, że nie pojawi się on w systemie, w którym aktualnie przebywał, co automatycznie skracało listę o jeden punkt. W tych warunkach rozsądniej było założyć, że Parks jest już w drodze, czyli przybędzie do systemu Hancock nie wcześniej niż za siedemdziesiąt dwie i nie później niż za osiemdziesiąt cztery godziny.

Co powinno wystarczyć, gdyż sprawdzone dopiero co zapisy sieci „Argus” w układzie Hancock potwierdziły, że Parksa tu nie ma. Co prawda stracili trochę czasu, ale za to mieli najświeższe dane. Sensory boi nie obejmowały sfery o promieniu dziesięciu minut świetlnych od słońca systemu, ale wykryłyby każdą jednostkę wychodzącą z nadprzestrzeni na granicy Hancock. A nie było wśród nich nic większego od krążownika.

Zaprzestał spaceru i spojrzał na główny ekran taktyczny — jak zaplanowano, dowodzone przez niego siły główne leciały znacznie wolniej od okrętów admirał Chin, a miały się w ogóle zatrzymać po osiągnięciu granicy jedenastu minut świetlnych od Hancock i dokładnie na granicy wejścia w nadprzestrzeń. Nie miał zamiaru wprowadzać niezgrabnych olbrzymów w układ planetarny głębiej, niż było to konieczne, tym bardziej że Chin miała aż za dużo sił, by wyeliminować z walki zarówno okręty, jak i bazę przeciwnika. A gdyby jednak okazało się, że to pułapka, nie wpadną w nią jego główne siły.

Pokiwał głową z zadowoleniem i podjął spacer na nowo.

Honor skończyła hermetyzację skafandra i spojrzała wymownie na Nimitza.

— Czas na ciebie, Stinker — powiedziała miękko.

Treecat stanął na tylnych łapach i delikatnie poklepał ją chwytną kończyną po kolanie. Ostrożnie podniosła go, na moment wtuliła twarz w jego futro i włożyła go do modułu ratunkowego. Sprawdził wszystko uważnie, zwinął się w kłębek w miękkim gnieździe i obserwował, jak Honor sprawdza stan i oprogramowanie urządzenia. Oboje nie lubili rozłąki w podobnych okolicznościach, ale z konieczności zdążyli przyzwyczaić się do takich sytuacji.

Honor podrapała Nimitza za uszami i zamknęła drzwi. Sprawdziła hermetyczność urządzenia i systemy bezpieczeństwa, po czym wzięła hełm i nie oglądając się, wyszła z kabiny.

Na mostku HMS Nike panowała atmosfera pełnego skupienia. Honor podeszła więc do fotela kapitańskiego, umieściła hełm w prowadnicy, usiadła i naciśnięciem guzika uruchomiła ekrany. Poczekała, aż otoczą ją siecią informacji. Odruchowo sprawdziła uprząż antyurazową, ale nie zatrzasnęła jej — na to było stanowczo zbyt wcześnie. Zanalizowała sytuację i uśmiechnęła się z ponurą satysfakcją: eskadra leciała z prędkością zero koma dziewięćdziesiąt osiem g, osłaniana przez ciężkie krążowniki Van Slyke’a i lekkie krążowniki oraz niszczyciele ściągnięte przez Cartwrighta z patroli. Tak wolny ruch przypominał pełzanie, ale nawet najlepsze środki ECM mają ograniczone możliwości. Systemy maskujące używane przez RMN były wysoce skuteczne w konfrontacji z aktywnymi sensorami takimi jak radar, ale jak dotąd jedyny sposób ograniczenia odległości, z której można było wykryć źródło napędu, stanowiło zredukowanie ilości wydzielanej przez nie energii. Czyli powolny lot z małą mocą.

Zresztą wolno czy nie, byli dokładnie na kursie wyliczonym przez Charlotte Oselli. Przeciwnik jak dotąd nie zmienił ani kursu, ani szyku, co było miłe z jego strony.

Operacja SP nie zakładała rzeczy niemożliwych, jak na przykład powstrzymania okrętów liniowych przez krążowniki liniowe, ale jej celem było zadanie przeciwnikowi jak największych strat i zyskanie na czasie. Fakt, że przeciwnik był tak uprzejmy i rozdzielił siły, wysyłając słabsze przodem, powinien spowodować jego większe niż zakładano straty. Ale to już było zmartwienie Rollinsa. Dzięki tej taktyce istniała nawet pewna teoretyczna szansa, że uda się na tyle spowolnić posuwanie się wroga ku bazie, żeby do systemu zdążyły dotrzeć dreadnaughty Danislava.

Była to zdecydowanie czysto teoretyczna szansa.

Skończyła analizę sytuację i usiadła wygodniej, wyciągając nogi i starając się na wszelkie sposoby emanować spokojem, co było głównym zajęciem każdego dowódcy okrętu w okresie oczekiwania na rozpoczęcie bitwy. Dyskretnie się rozejrzała i z zadowoleniem stwierdziła, że nikt się jej nie przygląda: wszyscy zajmowali się tym, co do nich należało, koncentrując uwagę i wzrok na ekranach i klawiaturach własnych stanowisk bojowych.

Wybrała odpowiedni kanał i uruchomiła interkom.

— Zapasowe stanowisko dowodzenia, komandor Henke. — W głośniku rozległ się miękki kontralt.

— Mówi kapitan. Jestem na mostku.

— Aye, aye, ma’am. Jest pani na mostku i pani dowodzi.

— Dzięki, Mike. Do zobaczenia później.

— Naturalnie, ma’am. A tak w ogóle, jesteś mi winna piwo.

— Zawsze jestem ci winna piwo! — obruszyła się Honor. — Coś mi się wydaje, że będę zmuszona sprawdzić przy najbliższej okazji stan naszych rozliczeń.

Henke zachichotała, Honor potrząsnęła zrezygnowana głową i zakończyła rozmowę.

Wolałaby co prawda mieć Henke na mostku, ale w przeciwieństwie do jej poprzednich okrętów Nike był na tyle duży, że posiadał zapasowy mostek znajdujący się na przeciwległym końcu kadłuba i stanowiący idealny duplikat normalnego. Nie było to awaryjne stanowisko dowodzenia i nie obsadzano go jedynie w wyjątkowych przypadkach — obsada dowodzona przez pierwszego oficera znajdowała się tam zawsze, kiedy okręt zmierzał do boju, i dysponując cały czas aktualnymi informacjami, mogła w każdej chwili płynnie przejąć kontrolę nad okrętem. Świadomość ta wywoływała u Honor dreszcze, ale z drugiej strony także dziwne zadowolenie, że jest ktoś, komu ufa, gotów dalej dowodzić jej okrętem, gdy ona nie będzie już do tego zdolna. Świadomość ta uspokajała ją bardziej, niż się spodziewała w momencie, gdy dowiedziała się o tym rozwiązaniu.

Zadowolona, ponownie sprawdziła sytuację na ekranie taktycznym. Pole minowe zostało już postawione i stawiacze min wracały do bazy. Chciałaby bardzo, by Paul znalazł się wśród ewakuowanego personelu, ale wiedziała, że to niemożliwe. Jedyne pocieszenie stanowiła świadomość, iż baza nie jest całkowicie bezbronna. Admiralicja zdecydowała nie instalować na niej uzbrojenia zaczepnego, natomiast posiadała generatory sferycznych osłon tak silnych jak krążownik liniowy oraz dobre uzbrojenie antyrakietowe. Nie zdołano z powodu braku czasu zmodernizować kontroli ognia, tak by dało się przy jej użyciu wykorzystać zasobniki, ale bronić się baza mogła całkiem skutecznie. Dopóki okręty liniowe wroga nie zbliżą się na tyle, by móc użyć broni energetycznej.

A to w końcu nastąpi: taka była smutna rzeczywistość i nie miało sensu oszukiwanie samej siebie. Sarnow zrobi, co będzie mógł, ale nie był w stanie dokonywać cudów, więc także zmienić losu Paula. Nawet jeśli uda im się odciągnąć straż przednią od bazy, będzie to jedynie odwlekanie nieuchronnego. Fakt — Danislav mógł zjawić się, zanim zostaną wybici, ale nawet jeżeli to nastąpi, i tak nie będzie miał żadnych szans na zwycięstwo w starciu z głównymi siłami Rollinsa. A to oznaczało, że nie są w stanie uratować bazy.

Dlatego właśnie admirał Sarnow polecił dowódcy bazy poddać się, gdy tylko okręty wroga będą ją miały w zasięgu broni energetycznej. Perspektywa, że Tankersley zostanie jeńcem wojennym, zwłaszcza w Ludowej Republice Haven, nie była przyjemna, ale przynajmniej przeżyłby. A to było najważniejsze: powtarzała to w myślach uporczywie.

Powspominała jeszcze chwilę i zamknęła przegródkę z myślami o nim tak łagodnie i starannie jak drzwi modułu ratunkowego Nimitza. Teraz nie mogła sobie pozwolić na takie sentymenty. Siadła prosto, wybrała połączenie i wcisnęła klawisz interkomu.

— Pomost flagowy, szef sztabu — rozległ się głos Corell.

— Tu kapitan, Ernie. Poinformuj proszę admirała, że jestem na mostku i czekam na jego rozkazy.

Kontradmirał Genevieve Chin obserwowała ekran taktyczny, siedząc w fotelu na pomoście flagowym krążownika liniowego New Boston, i robiła, co mogła, by się nie wiercić. Nie były to nerwy, a przynajmniej nie w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Fakt, iż pomimo braku stosownego starszeństwa została wybrana, by poprowadzić pierwszy prawdziwy atak na terytorium przeciwnika, stanowił powód do dumy, a będzie stanowił powód do chwały w przyszłości, Jednak coś ją niepokoiło — poza parą niszczycieli trzymających się cały czas poza zasięgiem strzału po innych okrętach Królewskiej Marynarki nie było nawet śladu i to było bardzo podejrzane. Obecność niszczycieli świadczyła naturalnie o tym, że dowódca obrońców był na bieżąco informowany o jej poczynaniach, niezależnie od tego, gdzie się ukrywał. Sam ten fakt nie był szczególnie groźny, ponieważ nikt nie mógłby podlecieć do jej okrętów niezauważenie i dotrzeć w zasięg skutecznego strzału. A jeżeli ów dowódca nie znajdował się w idealnej pozycji, gdy dotarły doń pierwsze informacje o ataku, nie był w stanie znaleźć się w miejscu dogodnym do ostrzelania jej sił i czekać z wyłączonymi napędami. Takie przypadki na wojnie się nie zdarzają. Denerwujące było to, że nie wiedziała, gdzie znajduje się przeciwnik i kiedy zaatakuje. Taka niepewność niesamowicie zżerała nerwy. Czas mijał, napięcie rosło, a po przeciwniku nadal nie było śladu. A powinien się już pokazać, jeśli nie zdecydował się bez walki opuścić systemu Hancock.

Co było nieprawdopodobne.

Zakładając, że posiadanie przez nią informacje o stacjonujących w układzie planetarnym siłach były prawdziwe, byłoby to najrozsądniejsze posunięcie. I całkowicie niezgodne z jej oceną Royal Manticoran Navy i jej zwyczajów. Twórca RMN Edward Saganami ustalił standardy postępowania Królewskiej Marynarki w swej ostatniej bitwie, gdy zginął w obronie konwoju, walcząc z pięciokrotnie silniejszym przeciwnikiem. Jego następcy udowadniali wielokrotnie przez stulecia, że są godni tego przykładu, a taka tradycja nie jest dziełem przypadku ani nie powstaje w krótkim czasie. Dlatego też Chin nie potrafiła sobie wyobrazić, by którykolwiek admirał RMN opuścił bez walki system, w którym Królewska Marynarka zbudowała bazę ze stocznią remontową, czyli uznała go za własny.

Była pewna, że czaił się gdzieś, realizując jakiś plan. Nie widziała go, ale też nie musiała, by być pewną swego.

— Wyłączenie napędu za pięć minut! — ostrzegła Oselli.

— Dzięki, Charlotte. — Honor spojrzała na ekran, na którym widniała twarz Sarnowa, i zaczęła otwierać usta, by mu to powtórzyć.

— Słyszałem — powiedział pospiesznie.

Wydawał się mniej spięty niż dotychczas. Można by nawet powiedzieć, że wyglądał prawie na odprężonego, jakby świadomość, że okres przymusowej bezczynności dobiega końca, sprawiała mu ulgę. A jak dotąd nic nie wskazywało na to, by zostali zauważeni — przednia straż przeciwnika wykonała zwrot dwadzieścia osiem minut temu i nadal leciała prosto na nich, choć wytracając już prędkość.

— Rozumiem, sir. Jakieś rozkazy?

— Nie. Nie ma potrzeby. Dziękuję.

— Doskonale, sir.

Oparła się wygodniej, położyła łokcie na poręczach fotela i zatopiła wzrok w ekranie taktycznym.

Przeciwnik zjawił się sześć godzin i piętnaście minut temu, straż przednia wytracała stopniowo przyspieszenie, co było logicznym manewrem, jeśli nie chcieli przemknąć obok bazy z nadmierną prędkością. I tak nadal lecieli ponad dwadzieścia tysięcy kilometrów na sekundę, a fakt, że robili dokładnie to, czego chcieli obrońcy, czynił całą sytuację tylko trochę mniej denerwującą.

— Meldunek o nieprzyjacielskich okrętach z sieci „Argus”, sir.

Rollins przerwał swój spacer i spojrzał na kapitana Holcomba, który pochylał się nad ramieniem kapitana Santiago, obserwując ekran oficera operacyjnego. Rollins zmusił się do spokojnego i milczącego czekania na ciąg dalszy.

— Pięć okrętów, sir — zameldował po chwili szef sztabu. — Lecą z przyspieszeniem pięć kilometrów na sekundę kwadrat i znajdują się w przeciwnej części systemu. Kierują się prosto ku granicy nadprzestrzeni kursem wskazującym, że przybywają z okolic bazy remontowej. Opóźnienie w przekazie danych wynosi około trzydziestu trzech minut, sir.

— Udało się wam zidentyfikować te okręty?

— Źródła napędu są dość silne, sir, a biorąc pod uwagę przyspieszenie, to najprawdopodobniej krążowniki liniowe, ale dokładnej identyfikacji nie jesteśmy w stanie uzyskać, sir — zameldował Santiago.

— Eskorta?

— Ani śladu, sir.

— Rozumiem… — Rollins wepchnął ręce głębiej do kieszeni i podjął przerwaną wędrówkę.

Pięć krążowników odlatywało z układu planetarnego… to miało sens, zwłaszcza jeśli obrońcy zostali całkowicie zaskoczeni jego pojawieniem się. Co prawda na tych paru okrętach nie zdołali zabrać całego personelu bazy, ale ewakuację musieli organizować na gwałt, więc wzięli, ilu się dało — pozycja i czas akurat do takiego postępowania pasowały. Tylko gdzie w takim razie były okręty eskorty?

Zmarszczył brwi i przyspieszył kroku. „Argus” informował o kilkunastu lekkich krążownikach i niszczycielach patrolujących inne rejony układu; jeśli dodać do tego te śledzące siły Chin, być może były to wszystkie lekkie jednostki Królewskiej Marynarki w systemie. Jeżeli obrońcy użyli wszystkich lekkich okrętów do patrolowania, to eskorty po prostu nie mogli zorganizować na czas, bo nie mieli z czego… Ale nawet jeśli tak było…

— Ed, połącz się z New Boston i poinformuj admirał Chin, że „Argus” wykrył odlot pięciu nieprzyjacielskich okrętów, prawdopodobnie krążowników liniowych — rozkazał. — Podaj ich kurs i podkreśl, że nie jesteśmy w stanie zidentyfikować ich dokładniej.

— Aye, aye, sir. Mam jej polecić, by rozpoczęła pościg?

— Do diabła, nie! — warknął Rollins. — I tak ich nie dogoni, a jeśli to pułapka, nie ma powodu, by robić to, czego się spodziewają.

— Rozkaz, sir.

— Sternik, na mój rozkaz proszę wyłączyć napęd… Teraz! — poleciła Oselli.

Mat Constanza natychmiast wykonał polecenie.

— Zwrot dziobem do przeciwnika — rozkazała Honor. — George, przekaż ten rozkaz na pozostałe okręty.

— Aye, aye, ma’am — Potwierdził Monet, odpowiedzialny za łączność między wszystkimi okrętami zespołu, podobnie jak Chandler za koordynację sieci łączności taktycznej.

System łączności admirała Sarnowa sprzęgnięty był z sensorami grawitacyjnymi krążownika, odbierając meldunki z platform sensorycznych nadających z prędkością nadświetlną i przekazując uzyskane informacje komputerom pokładowym.

— Jest zwrot dziobem do przeciwnika, ma’am — zameldował sternik.

Manewr nie był łatwy, ponieważ pozbawiony głównego napędu okręt słuchał sterów niczym leniwy wieprzek, a holowane przezeń zasobniki wcale nie ułatwiały zadania. A to właśnie one były powodem zmiany położenia okrętu. Pokładowe systemy stealth mogły ukryć jednostkę przed sensorami wroga, ale zasobniki znajdowały się poza zasięgiem wytwarzanego przez nie pola, toteż jedynym wyjściem było zasłonięcie ich kadłubem.

— Wszystkie jednostki zakończyły zwrot, ma’am — zameldował Monet.

— Dziękuję. — Honor spojrzała na ekran i zobaczyła potakujący gest Sarnowa.

— Teraz — powiedział cicho admirał — pozostaje nam jedynie czekać.

— Wiadomość z okrętu flagowego, ma’am — zameldował oficer łącznościowy.

Chin uniosła brwi, nie odezwała się jednak.

—  „Argus” informuje, że wykryte źródła napędu utrzymują kurs prosto ku granicy wejścia w nadprzestrzeń.

— Dziękuję.

Wymieniła znaczące spojrzenie z szefem sztabu i oficerem operacyjnym. Komandor Klim zmarszczył brwi, komandor DeSoto zaś nie wydawał się zaniepokojony czy zaskoczony, co akurat niewiele znaczyło, choć bowiem był doskonałym specjalistą w swojej branży, brakowało mu wyobraźni szefa sztabu.

Chin założyła nogę na nogę i pogrążyła się w myślach. Nie ulegało wątpliwości, że pojawienie się tych oddalających się od bazy sygnatur uspokoiło ją, ale uporczywe wątpliwości nie ustąpiły do końca. Takie przyspieszenie mogły osiągnąć tylko krążowniki liniowe. A poza tym tajemnicze obiekty utrzymywały kurs, przyspieszenie i równy poziom emisji zbyt długo jak na sondy elektroniczne. Mimo to była przekonana, że przeciwnik opracował jakiś plan i nie podda bez walki bazy, której zbudowanie kosztowało sporo czasu i pieniędzy. Nie miała tylko pojęcia, jaki to mógłby być plan…

— Odległość do bazy? — spytała, spoglądając na DeSoto.

— Sto osiem milionów kilometrów, ma’am.

— Odległość od bazy wynosi sto jeden milionów kilometrów, sir — zameldowała spokojnie Honor.

Mark Sarnow skinął głową i milczał przez chwilę.

— Przygotować się do zwrotu i otwarcia ognia. — Jedynym śladem pełnych napięcia ostatnich dwóch godzin była lekka chrypka. Szacunek Honor do admirała jeszcze wzrósł.

Dreadnoughty zmniejszyły odległość od nich o ponad dziewięćdziesiąt trzy miliony kilometrów, lecąc z prędkością prawie pięciu tysięcy sześciuset kilometrów na sekundę większą niż ich własna. Gdyby przyspieszyły do maksymalnej szybkości w tej chwili, mogły jeszcze wymusić pojedynek artyleryjski, bo znalazłyby się w odpowiedniej odległości, mimo że okręty Sarnowa dysponowały większym przyspieszeniem. Doskonale zdawała sobie sprawę z rozmaitych sposobów, które — jak mieli nadzieję — spowolnią ruch przeciwnika, ponieważ brała udział w ich wymyślaniu i przygotowywaniu, ale miała także pełną świadomość, co nastąpi, jeśli te fortele zawiodą. Wrogich okrętów było zbyt wiele, by zwykłe rozproszenie sił mogło ich uratować, jeśli napastnicy uparliby się ich ścigać. Wyłapaliby jeśli nie wszystkie, to przeważającą większość jednostek Sarnowa, nim te zdołałyby wejść w nadprzestrzeń. Zdawał sobie z tego sprawę i zgodził się na ryzyko, byle tylko móc zadać jedyny naprawdę mocny cios, jaki zadać był w stanie. Wymagało to albo niezwykłej odwagi moralnej, albo całkowitego braku wyobraźni. Admirała Sarnowa trudno było o to drugie podejrzewać.

Honor spojrzała na ekran i prawie się uśmiechnęła. HMS Nike dzięki nowemu typowi kompensatora bezwładnościowego i silniejszemu napędowi holował siedem zasobników, podczas gdy Achilles, Agamemnon i Cassandra po sześć, a starsze jednostki klasy Redoubtable jedynie po pięć. Napięcie ustępowało nastrojowi oczekiwania i spokojowi spływającemu zawsze tuż przed rozpoczęciem bitwy.

A potem z ekranu obok jej prawego kolana przemówił formalnie Mark Sarnow:

— Doskonale, kapitan Harrington. Proszę wykonać!

ROZDZIAŁ XXX

— Kontakt!

Admirał Chin podskoczyła, słysząc niespodziewany meldunek DeSoto, który zamarł pochylony nad ekranem. Mijały sekundy ciszy i braku informacji…

— Nie jestem pewien, co to takiego, ma’am — odezwał się w końcu oficer operacyjny. — Widzę niewielkie cele radarowe około siedmiu milionów kilometrów przed nami. Nie mają napędu i są zbyt małe jak na okręty wojenne… nawet na kutry rakietowe, ale znajdują się prawie dokładnie na naszym kursie. Zbliżamy się do nich z prędkością pięciu tysięcy pięciuset dziewięćdziesięciu czterech kilometrów na sekundę i… Jezus Maria!

Okręty admirała Sarnowa zakończyły manewr, zwracając się burtami do przeciwnika i mając za rufami wachlarzowato rozstawione zasobniki. Z tym że wachlarze te były pionowe, nie poziome, by wszystkie rakiety można było odpalić od razu.

— Przygotować się do otwarcia ognia — poleciła spokojnie Honor.

Żaden z okrętów nie uruchomił ani jednego aktywnego sensora, ale mieli długie godziny, by przeanalizować dane zebrane przez pasywne czujniki i starannie obliczyć koordynaty celów. Cieńsze od włosa promienie laserów komunikacyjnych sieci taktycznej łączyły wszystkie jednostki w jeden organizm. Honor pokazała zęby w drapieżnym uśmiechu, widząc na ekranie taktycznym kolejne potwierdzenia gotowości poszczególnych dywizjonów krążowników liniowych i ciężkich krążowników. Każde potwierdzenie oznaczało namierzenie przydzielonego uprzednio celu. Odczekała jeszcze sekundę…

— Ognia! — rozkazała.

I Grupa Wydzielona Hancock 001 odpaliła salwę burtową ze wszystkich wyrzutni.

Nike i Agamemnon wystrzeliły sto siedemdziesiąt osiem rakiet — prawie pięć razy więcej niż superdreadnaught klasy Sphinx w pełnej salwie burtowej. Pozostałe jednostki wystrzeliły ich mniej, ale nawet ciężkie krążowniki podzielone na pary wypuściły prawie dwa razy więcej rakiet niż dreadnaught klasy Bellerophon w salwie burtowej. Łącznie ku okrętom admirał Chin pomknęło dziewięćset rakiet. A w następnej sekundzie okręty Grupy Hancock uruchomiły napędy i wykonały zwrot, biorąc pierwotny kurs i dając maksymalne przyspieszenie. Zaraz potem wystrzeliły boje i zagłuszacie i zaczęły oddalać się od przeciwnika z przyspieszeniem prawie pięciu kilometrów na sekundę kwadrat.

Przez długą jak wieczność, upiorną chwilę umysł Genevieve Chin zamarł w totalnym osłupieniu.

Dwie pełne eskadry dreadnaughtów nie byłyby w stanie wystrzelić takiej salwy, a obrońcy nie dysponowali niczym większym niż krążownik liniowy. To było niemożliwe!

Ale było faktem.

W końcu czterdzieści lat treningu wyrwało jej umysł z szoku.

— Prawo na burt o dziewięćdziesiąt stopni! Wszystkie okręty natychmiastowy obrót! — warknęła.

I z bezsilną rozpaczą obserwowała, jak jej jednostki wykonują rozkaz. Dreadnoughty reagowały na stery powoli, a jej osłupienie dodatkowo zabrało kilka bezcennych sekund, toteż sytuacja była krytyczna. Co gorsza, milczała także obrona antyrakietowa, ponieważ dowodzący nią oficerowie ogniowi zostali zaskoczeni tak samo jak ich dowódca, a nie mieli przygotowanego żadnego wstępnego namiaru do prowadzenia ognia, z tej prostej przyczyny, że nie było w okolicy żadnego celu wykrytego przez sensory. A żaden z oficerów nie był jasnowidzem.

Mknącej ku nim lawiny pocisków nie był w stanie powstrzymać słaby z początku, acz szybko rosnący ostrzał antyrakiet, choć dreadnaughty były obficie wyposażone w aktywne środki obronne. Sarnow, by zwiększyć skuteczność, rozkazał bowiem skoncentrować ogień na czterech dreadnaughtach i tyluż krążownikach liniowych, a prawie jedna trzecia rakiet nie miała ani głowic laserowych, ani nuklearnych, ale za to najlepsze emitery radioelektroniczne, jakie posiadała Królewska Marynarka. Fałszywe emisje energetyczne identyczne z sygnaturą napędu rakiet, zagłuszacze i cała masa innego elektronicznego śmiecia błyskawicznie zmieniającego częstotliwości i algorytmy przeładowała sieć taktyczną formacji Ludowej Republiki. Co prawda tylko na sekundę, gdyż zaraz włączyły się systemy rezerwowe, ale przez tę sekundę każdy okręt był osamotniony, w związku z czym kontrolę ognia przejęły komputery pokładowe. W efekcie dwie, a czasem trzy jednostki próbowały zniszczyć te same rakiety, podczas gdy nikt nie interesował się innymi.

Antyrakiety, a zwłaszcza działka laserowe niszczyły rakiety dziesiątkami, ale nie powstrzymały wszystkich. Pierwszy oberwał New Boston — laserowe promienie pruły pancerz, zabijały ludzi i niszczyły sprzęt, ale były to stosunkowo lekkie zniszczenia, jako że wpierw musiały przebić się przez osłony burtowe i pola siłowe, ponieważ okręt zdążył zwrócić się burtą ku nadlatującym pociskom. Prowadzący formację Nouveau Paris wolniej reagował na stery i nie zdążył — tuzin rakiet detonowało prosto przed jego niczym nie osłoniętym dziobem i dreadnaught rozpruty wiązkami laserów eksplodował prawie natychmiast. Chin z chorobliwą fascynacją wpatrywała się w ekran wizualny, na którym przed momentem widać było mający sześć milionów ton okręt, a teraz rozszerzającą się błyskawicznie kulę ognia.

Równocześnie zginęły krążowniki liniowe Walid i Suleiman a inne okręty zostały poważnie uszkodzone. Dreadnaught Waldensville stracił cały dziobowy pierścień napędu, przez co jego przyspieszenie spadło o połowę. Krążownik liniowy Malik wypadł z formacji pozbawiony napędu, a więc i ekranu. Dywizjon ciężkich krążowników próbował zasłonić go własnymi ekranami, ale okrętu nic nie mogło uratować. Załoga w większości zdążyła się ewakuować, ale los okrętu był przesądzony. Dreadnaught Kaplan stracił ponad jedną czwartą uzbrojenia lewoburtowego, a jej siostrzana jednostka Havensport prawie jedną trzecią. Krążownik liniowy Alp Arslan ciągnął za sobą smugę krystalizującej atmosfery i szczątków z rozprutego na znacznej długości kadłuba.

Pozostałe okręty zdołały jednak wykonać zwrot i odpalić salwy burtowe. Była to słabiutka odpowiedź na salwę, która w nich trafiła, ale okręty RMN oddalały się prostym kursem, dając rakietom idealną okazję trafienia. Chin obserwowała je niczym głodny drapieżnik prawie pewną ofiarę. A potem zacisnęła z wściekłości pięści — boje odciągały jej pociski, pokładowe ECM-y ogłupiały je, wybijając z kursu, a przeciwrakiety i sprzężone lasery masakrowały te, które trzymały namiar. A przecież strzelała w nie osłonięte niczym rufy lecących prostym kursem celów — fakt, przeciwnik wiedział, że zostanie ostrzelany, i miał dość czasu, by się przygotować, ale aktywna obrona przeciwrakietowa była przerażająco skuteczna.

Kolejna salwa rakiet wystrzelonych przez obrońców dotarła do Malika. Było ich ledwie kilkadziesiąt, lecz krążownik liniowy stanowił nieruchomy cel. Osłaniające go ciężkie krążowniki robiły, co mogły, ale przynajmniej dziesięć pocisków przedarło się przez obronę antyrakietową i detonowało. Na ten cel RMN nie traciła nawet głowic laserowych — wszystkie były klasycznymi głowicami nuklearnymi i wokół Malika wybuchły minisupernowe. Kiedy eksplozje się skończyły, po mającym osiemset pięćdziesiąt tysięcy ton okręcie nie pozostał nawet ślad. Chin nie wytrzymała i na pokładzie flagowym rozbrzmiała soczysta wiązanka.

Dreadnaught i trzy krążowniki liniowe klasy Sultan zniszczone w pierwszym starciu. Systemy kierowania ognia Royal Manticoran Navy były równie groźne i skuteczne jak jej obrona antyrakietowa. Zgrzytnęła zębami — wlazła prosto w pułapkę, ale nie miała sobie nic do zarzucenia: nie sposób było tego przewidzieć i nikt nie zdołałby jej uniknąć. Teraz musiała dopaść i zniszczyć przeciwnika, który już nie mógł się ukryć. Nie bardzo wiedziała, w jaki sposób krążowniki liniowe zdołały zasypać ją taką lawiną rakiet, ale wątpiła, by mogły to powtórzyć. Teraz to one stały się celem. Mimo że rozwijały większe przyspieszenie, miała wystarczającą przewagę prędkości, by je dogonić, a nie istniał we wszechświecie krążownik liniowy, który zdołałby przetrwać salwę burtową z broni energetycznej dreadnaughta.

— Zwrot na oryginalny kurs! — warknęła.

— Aye, aye, ma’am. — DeSoto był wyraźnie wstrząśnięty, ale wracał do równowagi.

Poszczerbiona grupa uderzeniowa wracała powoli na pierwotny kurs, przybierając nowy szyk i rozpoczynając pościg, gdy DeSoto zameldował:

— Nowy kontakt!… Poprawka: kontakty. Namiar 179 na 008, odległość sto sześć koma dziewięć miliona kilometrów!

Na ekranie taktycznym pojawiły się nowe symbole i Chin zacisnęła zęby: dwie pełne eskadry superdreadnaughtów, łącznie dziesięć okrętów, nadlatywało ku niej od strony bazy remontowej z przyspieszeniem cztery koma trzy kilometra na sekundę kwadrat.

— Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Maksymalne wytracenie prędkości! — rozkazała.

Oczy Honor rozbłysły, gdy „superdreadnoughty” ruszyły w stronę napastników. Baza nie miała ofensywnego uzbrojenia, za to dysponowała sensorami grawitacyjnymi, dzięki którym dyżurna wachta obserwowała starcie w czasie rzeczywistym i kontrola lotów miała aż nadto czasu, by uruchomić zaprogramowane wcześniej sondy radioelektroniczne pozostawione na jej orbicie. Teraz sondy popisowo wykonywały swoje zadanie, zmuszając przeciwnika do ucieczki przed zbliżającą się nieuchronną zagładą.

Admirał Chin siedziała bez ruchu i bez słowa, niezbyt zdając sobie sprawę z upływających minut. Napędy jej okrętów robiły, co mogły, ale odległość między nimi a nadlatującymi superdreadnaughtami Royal Manticoran Navy zmniejszała się cały czas. A ona mogła tylko siedzieć bezczynnie i z rosnącą wściekłością obserwować uciekające krążowniki liniowe. Co prawda obie grupy kontynuowały ostrzał rakietowy, ale ponieważ odległość rosła, a nie były zwrócone do siebie burtami, ilość rakiet drastycznie zmalała. I nadal potwierdzała się technologiczna przewaga RMN — ich obrona była znacznie skuteczniejsza, a ilość trafień mimo mniejszej ilości wystrzelonych rakiet — zatrważająca. Tym bardziej że za główny cel wróg obrał okręt Waldensville, którego uszkodzony system napędowy nie pozwalał na uzyskanie podobnych osiągów co pozostałe okręty, przez co zostawał coraz bardziej z tyłu (a więc znajdował się oraz bliżej krążowników wroga).

Chin wbiła wzrok w swój ekran taktyczny i nagle zerwała się z fotela, klnąc mało wyraźnie, za to z pasją. Pomaszerowała do holoprojekcji taktycznej, ignorując zaniepokojone spojrzenia DeSoto i Klima — zostawiła hełm i w przypadku dehermetyzacji przedziału nie miała prawa przeżyć. Żaden jednak nie odważył się odezwać, widząc jej minę.

— Potwierdzić identyfikację tych superdreadnaughtów! — warknęła, wpatrując się w trójwymiarowy obraz.

— Ma’am? — zdumiał się DeSoto. I natychmiast odchrząknął, czując na sobie wściekłe spojrzenie pani admirał.

— No więc… — zaczął pospiesznie, nie odrywając wzroku od swego ekranu. — Potwierdzenie pierwotnej identyfikacji: emisje i siły napędów zgodne z danymi superdreadnaughtów klasy Sphinx, ma’am.

Chin zdusiła kolejne przekleństwo i zacisnęła w pięści ukryte za plecami dłonie. Na pomoście zapadła cisza — wszyscy widzieli, jak jest wściekła, i nikt nie miał ochoty ryzykować, że ta wściekłość skupi się na nim. Holoprojekcja potwierdzała słowa DeSoto, ale teraz, gdy instynktowna reakcja osłabła, w umyśle Chin taktyk z doświadczeniem zmagał się z suchymi danymi. To, co obserwowała, nie miało sensu — skoro przeciwnik jakimś cudem był w stanie tak zwiększyć siłę ognia krążowników liniowych (a zaczynała podejrzewać, jak to osiągnął), mógł podobnie postąpić z większymi okrętami. Zresztą nawet by nie musiał — dwie pełne eskadry superdreadnaughtów czekające w takiej zasadzce jak ta, z której właśnie wyszły jej okręty, nawet bez wzmocnionego uzbrojenia zniszczyłyby doszczętnie jej grupę uderzeniową, jeśli nie pierwszą salwą burtową, to na pewno drugą. A wówczas siły obu stron znacznie by się wyrównały. Skoro krążowniki liniowe znalazły się w zasięgu skutecznego ognia, to nic nie stało na przeszkodzie, by to samo osiągnęły superdreadnoughty. Poza tym dalsza ucieczka krążowników liniowych nie miała sensu, a nie zmieniły kursu ani nie zwolniły — oddalały się ciągle z przyspieszeniem prawie pięciu kilometrów na sekundę kwadrat, co w połączeniu z wytracaniem prędkości przez jej okręty dawało dziewięć koma czterdzieści pięć kilometra na sekundę kwadrat. Naturalnie, żaden dowódca krążownika liniowego nie chciał znajdować się bliżej wrogiego dreadnaughta niż musiał, ale w ten sposób nie mogły strzelać salwami burtowymi. Jej okręty używały wyłącznie pościgówek dziobowych, uciekający rufowych.

Skoro zbliżała się odsiecz, i to tak potężna, krążowniki liniowe powinny zwrócić się burtami do jej okrętów i wówczas wystarczyłaby jedna salwa, by Waldensville przestał istnieć. Tak odnosił coraz większe uszkodzenia w wyniku kolejnych trafień, ale nadal jeszcze pozostawał zdolny do walki. Następna salwa byłaby skierowana przeciwko pozostałym jej okrętom, a ona nie mogłaby ryzykować podobnego manewru, mając na karku zbliżające się superdreadnoughty.

Zmrużyła oczy, tknięta nagłą myślą. Dlaczego „Argus” nie wykrył ich powrotu do systemu Hancock?

Spojrzała na chronometr — od zmiany kursu minęło siedem minut, podczas których prędkość jej okrętów spadla o tysiąc dziewięćset kilometrów na sekundę zaś prędkość krążowników liniowych wzrosła do ponad dwóch tysięcy kilometrów na sekundę. Już straciła szansę zmuszenia ich do pojedynku artyleryjskiego, natomiast jeśli wznowi pościg, będzie miała przeciwnika w zasięgu rakiet jeszcze co najmniej przez godzinę. Tyle że gdyby tak postąpiła, skazałaby na zagładę swoje jednostki, gdy znajdą się one w zasięgu ognia superdreadnaughtów.

Chyba że…

Trzy rakiety wystrzelone przez wycofujące się okręty Ludowej Marynarki znalazły lukę w obronie Grupy Wydzielonej Hancock 001 i obrały za cel HMS Crusader. Obrona rakietowa ciężkiego krążownika robiła, co mogła, ale celów było zbyt wiele, a komputer koordynujący obronę całego zespołu o sekundę za późno zwolnił ją, by mogła skupić się na obronie własnego okrętu. Udało jej się zniszczyć dwie z nich. Trzecia detonowała mniej niż trzynaście tysięcy kilometrów od burty, a była to rakieta wystrzelona z okrętu liniowego, czyli dysponująca większą ilością, i to silniejszych impulsowych laserów niż standardowe. Promienie laserowe przeszły przez osłonę burtową, jakby jej w ogóle nie było, i rozpruły pancerny kadłub, siejąc śmierć i zniszczenie głęboko we wnętrzu okrętu. Bezpiecznik reaktora numer jeden zadziałał o mikrosekundę za późno i komodor Stephen Van Slyke wraz ze swym sztabem, całą załogą i okrętem zniknął w oślepiającym wybuchu. A kapitan lord Pavel Young niespodziewanie odziedziczył dowództwo Siedemnastej eskadry ciężkich krążowników.

Admirał Chin ledwie zauważyła zniszczenie Crusadera. — Jeden ciężki krążownik mniej czy więcej to prawie nie miało znaczenia przy skali sił biorących udział w tej bitwie. Czy też wobec zagrożenia zbliżającego się od strony bazy Królewskiej Marynarki. O ile to było zagrożenie.

Przygryzła wargę — jeśli to nie były superdreadnoughty, to w takim razie najlepsze sondy radioelektroniczne, o jakich w życiu słyszała. Wobec danych sensorów instynkt zdawał się był rzeczą zaiste ulotną i nietrwałą, ale…

Wzięła głęboki oddech, nie odwracając się od holoprojekcji, i poleciła lodowatym tonem:

— Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, kurs pościgowy, maksymalne przyspieszenie!

— Admirał Chin zawraca, sir! — rozległ się glos Holcomba.

Admirał Rollins drgnął, budząc się z chorobliwej niemocy wywołanej świadomością, że jednak dał się wciągnąć w pułapkę, i sprawdził z niedowierzaniem obraz na ekranie taktycznym swego fotela. I zapadł się w sobie, widząc, jak źródła napędów Chin kończą samobójczy zwrot.

— Rozkazy, sir? — spytał pełnym napięcia głosem Holcombe.

Rollins jedynie wzruszył bezradnie ramionami.

Znajdowali się ponad dwieście milionów kilometrów za grupą Chin i rozkaz dotarłby do niej za dwanaście minut, a do spotkania z superdreadnaughtami pozostało jej mniej niż pięćdziesiąt minut — jeśli utrzyma obecny kurs i prędkość przez te dwanaście minut, w żaden sposób nie będzie w stanie im uciec.

— Po co mam wydawać jakiekolwiek rozkazy? — spytał, nie kryjąc bezradności i żalu. — Nie zdołam jej zawrócić na czas ani dotrzeć wystarczająco blisko, by jej pomóc, nawet jeśli będzie leciała prosto ku nam z maksymalną prędkością. Jest zdana sama na siebie.

— Nie kupili tego, sir — powiedziała cicho Honor.

— Nie do końca — poprawił ją Sarnow bez zaskoczenia: oboje mieli nadzieję, że szarża „superdreadnaughtów” skłoni przeciwników do przerwania ataku, ale nie udało się. — Wiedzą, że dali się nabrać, ale zwolnili na tyle, byśmy znaleźli się poza zasięgiem broni energetycznej.

Przytaknęła, przenosząc wzrok na ekran taktyczny i rosnącą listę uszkodzonych okrętów. Defiant miał uszkodzony napęd, choć nie było to jeszcze uszkodzenie krytyczne. Onslaught stracił sensory grawitacyjne i miał tak poważnie uszkodzoną łączność, że kapitan Rubenstein przekazał dowodzenie dywizją na Invincible. Krążowniki Magus i Circe dostały po dwa trafienia, ale nie osłabiły one ich zdolności bojowej.

Jak dotąd stracili tylko Crusadera — i dziewięciuset ludzi.

Określenie „tylko” nie bardzo pasowało do takich strat. Ale obiektywnie rzecz biorąc, były one minimalne w porównaniu z tymi zadanymi przez Grupę Wydzieloną. Jednakże pomimo doskonałego planu i żelaznego opanowania Sarnow przegrał — nie udało mu się bowiem powstrzymać ataku. A to oznaczało, że nie zdoła uratować bazy… i Paula.

Sklęła się w duchu i zmusiła do spokojnego, logicznego myślenia. Jak dotąd bitwa przebiegała prawie po ich myśli, a główne siły napastników nadal nie ruszały się z granicy wejścia w nadprzestrzeń. A przed sobą mieli kolejną niespodziankę — świeżo postawione pole minowe, od którego okręty Sarnowa dzieliły ledwie trzy miliony kilometrów. Nawet sensory HMS Nike nie były w stanie wykryć z tej odległości min, choć operatorzy wiedzieli, gdzie ich szukać. A to oznaczało, że wróg musi znaleźć się znacznie bliżej, by odkryć nowe zagrożenie.

— Do pola minowego dotrzemy za dwie minuty pięćdziesiąt sześć sekund, ma’am — zameldowała Charlotte Oselli, jakby czytała w jej myślach. — Przeciwnik znajdzie się w polu jego rażenia za siedem minut pięćdziesiąt trzy sekundy.

Honor przytaknęła gestem, nie odrywając wzroku od ekranu. Teraz najważniejsze było, by miny właściwie rozpoznały zbliżające się okręty.

— Ma pani rację, ma’am, to muszą być sondy — przyznał komandor Klim.

Genevieve Chin spojrzała na niego i bez słowa wróciła na swój fotel, blokując, ledwie usiadła, uprząż antyurazową. A potem popatrzyła z namysłem na DeSoto i poleciła:

— Proszę zmienić plan ogniowy: koncentrują ogień na Waldensville, więc odpłacimy im tym samym. Proszę wybrać dwa krążowniki liniowe i strzelać do nich ze wszystkiego, co mamy.

— Aye, aye, ma’am! — W głosie DeSoto słychać było zadowolenie.

Chin uśmiechnęła się z satysfakcją — oberwali swoje, dali się oszukać, ale teraz zabawa się skończyła i nadszedł czas egzekucji.

Zmiana systemu ostrzału zaskoczyła oficera koordynującego obronę antyrakietową zespołu admirała Sarnowa i spora część pierwszej salwy przebiła się, docierając w pobliże celów, którymi były Defiant i Achilles. Defiant został trafiony jedynie trzy razy i żadne z trafień nie było poważne. Do Achillesa natomiast dotarły lasery sześciu głowic, które zdetonowały prawie dokładnie za jego rufą. Pięć promieni laserowych zmieniło rufę w rumowisko sięgające głęboko do wnętrza okrętu.

— Straciliśmy graser szesnasty, laser osiemnasty i rufowy radar, sir. — Meldunek pierwszego oficera przebił się przez wycie alarmów uszkodzeniowych. — Pięciu zabitych w wyrzutni pięćdziesiąt dwa, ale jest tam już grupa awaryjna.

— Rozumiem. — Kapitan Oscar Weldon nawet nie podniósł wzroku na mówiącego, wpatrując się w ekran, na którym widać było twarz komodor Banton.

Oboje rozumieli, że skoro przeciwnik skoncentrował ogień na ich okręcie, pozostało im już niewiele czasu… Kolejne trafienia wstrząsnęły kadłubem, nim Achilles zdążył rozpocząć nowy wzór uników. Dwa lekkie krążowniki zacieśniły szyk, zbliżając się do jego burt, by wzmocnić osłabioną obronę antyrakietową okrętu.

— Przelatujemy przez granice pola minowego… teraz! — zameldowała podenerwowana Oselli.

Honor odruchowo spojrzała na plecy pochylonej nad ekranem Chandler. Ta milczała przez sekundę i dopiero gdy rozbłysło na nim zielone światełko, odprężyła się wyraźnie.

— Transpondery zadziałały, nasza tożsamość została przyjęta, skipper! — zameldowała z ulgą. — Możemy spokojnie lecieć przez miny.

Obejrzała się przy tym przez ramię, więc Honor uniosła kciuk w starym jak świat geście. Układ identyfikacji „swój czy wróg” w pokładowych transponderach działał zawsze prawidłowo, ale jego znacznie prymitywniejszy i starszy odpowiednik w minach nie miał niestety tego zwyczaju i często szwankował. Tym razem się udało — własne miny ich nie dobiją i — co było w tej sytuacji prawie równie istotne — nie zdradzą wrogowi przy tej okazji, że tu są.

Chandler uśmiechnęła się nerwowo i odwróciła z powrotem do ekranu, na którym wyświetliły się nowe uszkodzenia przesyłane siecią taktyczną. Jej uśmiech natychmiast zmienił się we wściekły grymas.

— Koncentrują ogień na Defiancie i Achillesie, ma’am — zameldowała.

Honor przygryzła dolną wargę, zastanawiając się, jakim cudem przeciwnik zidentyfikował flagowe jednostki obu dywizjonów.

— Kiedy przeciwnik dotrze do pola?

— Za pięć minut dwadzieścia dwie sekundy, ma’am.

— Tak już lepiej — mruknęła admirał Chin.

Zgodnie z identyfikacją jednostek przeciwnika DeSoto wybrał lekki krążownik klasy Homer i drugi klasy Redoubtable — był co prawda starszy i mniejszy, ale łatwiej programowało się rakiety przy odmiennych celach. Za to Homer dorównywał wielkością i uzbrojeniem klasie Sultan. Z zadowoleniem obserwowała nową salwę mknącą w ich kierunku, czując zimną satysfakcję: Homer będzie miłą zaliczką zapłaty, którą właśnie zaczęła wymuszać.

— Trzy minuty do wejścia przeciwnika w zasięg pola minowego. — Głos komandor porucznik Oselli był pełen napięcia.

Honor nawet nie trudziła się potakiwaniem — wszyscy wpatrywali się w ekrany przedstawiające pojedynek rakietowy między obiema grupami okrętów. Ścigający wyprzedzili uszkodzonego dreadnaughta, zasłaniając go przed dalszym ostrzałem zmasowanymi sygnaturami napędów, toteż Eve Chandler zmieniła cel. Trafiała często — znacznie częściej niż przeciwnik, ale on wystrzeliwał dwukrotnie więcej rakiet, a każda była większa niż te, którymi dysponowała Chandler. Wszystkie za cel wybierały Achillesa lub Defianta — ten ostatni trzymał się dobrze, natomiast flagowiec Banton został trafiony przynajmniej z dziesięć razy i stracił większość rufowego uzbrojenia, a co gorsza, dwa węzły beta i jego ekrany zaczynały tracić spójność. Na razie był w stanie utrzymać przyspieszenie, z którym poruszała się reszta jednostek, ale jeśli nadal będzie tak obrywał…

— Dwie minuty do wejścia przeciwnika w zasięg poła minowego.

Komandor DeSoto zesztywniał, widząc słabe echa nadawane na ekranie. Poziom adrenaliny podskoczył mu gwałtownie, kiedy przypomniał sobie poprzedni raz, gdy na ekranie pojawiło się coś podobnego, i nie tracąc czasu, zabrał się do sprawdzenia w bazie danych, co też może dawać podobny odczyt. Po chwili miał najprawdopodobniejszą odpowiedź.

— Pole minowe przed dziobem! — krzyknął.

— Obrót na prawą burtę! — warknęła natychmiast Chin.

I okręty równocześnie rozpoczęły kolejny manewr.

— Zauważyli je, sir — zameldował Joseph Cartwright.

Sarnow skrzywił się zawiedziony — miał nadzieję, że uda się przeciwnika podprowadzić bliżej, a być może nawet wpuścić prosto w samo pole, zanim zorientuje się, co go czeka. Najwyraźniej pierwsza niespodzianka bardziej wzmogła czujność wachtowych Ludowej Marynarki niż zakładał. Obserwował analizę nowego kursu przeciwnika i oczy mu rozbłysły.

— Zauważyli je, ale nie uda im się przed nimi uciec — oznajmił z ponurą satysfakcją.

Grupa pościgowa admirał Chin wleciała w pole minowe ślizgiem niby sunący po lodzie pojazd kołowy ze zblokowanymi hamulcami. Błyskawiczna reakcja głównodowodzącej zmniejszyła zagrożenie, ale okręty miały zbyt dużą szybkość, by uniknąć go całkowicie, pomimo obrotu na burty i wystawienia ekranów ku polu. Stało się tak dlatego, że pole stawiali zawodowcy, którzy przewidzieli podobną możliwość, a znając dokładny wektor podejścia celów, ustawili miny w kształt pionowego, pochylonego do przodu dysku w poprzek spodziewanego kursu — ustawione były tak samo „wysoko”, jak „głęboko”.

Przestrzeń eksplodowała ścianą ognia, gdy równocześnie odpaliły setki głowic zawierających lasery impulsowe. Tysiące wiązek spolaryzowanego światła trafiło w okręty admirał Chin — każda była silniejsza, niż wytworzone przez głowicę rakiety, nawet wystrzelonej z okrętu liniowego. Większość nie odniosła żadnego skutku, trafiając w ekrany, ale było ich zbyt dużo i pojawiły się ze zbyt wielu kierunków, by ekrany zdołały zneutralizować wszystkie.

New Boston stanął dęba, trafiony serią promieni laserowych, w wyniku której stracił pięć graserów, dwanaście dział laserowych, siedem wyrzutni rakiet, trzy węzły beta i jeden alfa. Reaktor numer cztery został awaryjnie odłączony, ale pozostałe trzy przejęły jego zadania i uszkodzony, ale nadal zdolny do walki okręt przeleciał przez pole minowe. W jego wnętrzu trwała gorączkowa walka ekip awaryjnych i medycznych z czasem i ze śmiercią, ale okręt i tak miał szczęście.

Inne miały go mniej albo nie miały wcale. Alp Arslan przełamał się i zniknął w ognistej eksplozji zainicjowanej przez wybuch reaktora numer dwa. Taki sam los spotkał ciężkie krążowniki Scimitar, Ursus, Knopesh oraz siedem niszczycieli. Waldensville nie eksplodował, ale zmienił się w płonący od dziobu do rufy wrak dryfujący bezwładnie, bez żadnej sterowności.

Genevieve Chin słuchała lawiny strat i uszkodzeń z twarzą przypominającą maskę furii. Znowu dała się podejść i znowu nie wiedziała jak. Pole minowe nie miało prawa znajdować się tak daleko w otwartej przestrzeni, z dala od bazy, bo było to marnotrawstwo min, a ona sama wybrała kurs! Obrońcy dostosowali się do jej kursu, a nie narzucili jej inny, więc jakim cudem mogli przewidzieć, gdzie postawić pole minowe?!

Okręty, które przetrwały, powoli obracały się, przyjmując normalne pozycje i wznawiając ostrzał uciekającego przeciwnika, a ona z zaciśniętymi ustami spoglądała na ostateczne podsumowanie. Zostały jej dwa krążowniki liniowe klasy Tiger mniejsze i słabiej uzbrojone, jako że starsze od innych. Oba też poważnie uszkodzone. Oraz pięć dreadnaughtów, wszystkie w znacznym stopniu uszkodzone — Kaplan praktycznie nie miał uzbrojenia, Merston stracił połowę broni energetycznej i jedną trzecią prawoburtowej osłony. Havenport, New Boston i Macrea’s Tor w porównaniu z nimi były w pełni sprawne. Z lekkich okrętów osłony pozostała mniej niż połowa, a z tych, które przetrwały, niewiele było zdolnych do walki. A skąd miała wiedzieć, co jeszcze przygotowali dla niej ci cholerni obrońcy?!

Otworzyła usta, by nakazać przerwanie pościgu, i zamarła, widząc nowe dane wyświetlające się na ekranie taktycznym fotela.

Na mostku HMS Nike rozległa się stłumiona, ale radosna owacja, a oczy Honor Harrington zabłyszczały. Od początku byli na przegranej pozycji, a ścigający nadal byli od nich silniejsi, ale jak dotąd Grupa Wydzielona Hancock 001 zniszczyła, podliczając tonażowo, dwakroć więcej jednostek przeciwnika niż sama liczyła w pełnym składzie. Gdyby Parks zostawił im choć jedną eskadrę liniową, zniszczyliby całkowicie przednią straż napastników, a być może nawet obronili system Hancock. Być może kolejne straty skłonią przeciwnika do zaprzestania ataku…

Pościg wrócił do normalnej pozycji — pozostały tylko cztery dreadnaughty zdolne do walki, ale zmiana kursu i pozycji spowodowała, że zwróciły się burtami w stronę uciekających, a odległość między obiema grupami spadła do pięciu milionów kilometrów. Poza tym komputery pokładowe Ludowej Marynarki miały dość czasu, by przeanalizować metody ECM-ów obrońców i wprowadzić stosowne zmiany w oprogramowaniu własnych rakiet, a upokorzeni artylerzyści pałali jak jeden żądzą mordu i odwetu.

Dwieście pięćdziesiąt osiem rakiet — tyle zdołała odpalić grupa admirał Chin ze wszystkich zdolnych do strzału wyrzutni zarówno dreadnaughtów, jak i pozostałych okrętów eskorty. Dwadzieścia dwie z nich przedarły się przez obronę antyrakietową. HMS Defiant zatoczył się na prawą burtę, gdyż wzdłuż lewej detonowało osiem rakiet. Lewoburtowa osłona zniknęła, podobnie jak połowa rufowego pierścienia napędu. Dwa z trzech reaktorów wyłączyły się automatycznie, nim okręt przewrócił się, ciągnąc za sobą smugę krystalizującej się w przestrzeni atmosfery wyciekającej ze zdehermetyzowanego kadłuba. Na mostku nie pozostał nikt żywy, ale pierwszemu oficerowi przebywającemu na zapasowym stanowisku dowodzenia wystarczył jeden rzut oka na ekrany, by ogłosić natychmiastowe opuszczenie okrętu. Alarm wył ze wszystkich czynnych głośników, ale rozkaz zdążyła wykonać ledwie szósta część załogi, nim trzy rakiety z następnej salwy dobiły okręt.

I tak mieli więcej szczęścia niż załoga HMS Achilles, który obrało za cel pozostałe czternaście rakiet, gdyż flagowy okręt komodor Banton momentalnie zmienił się w kulę ognia wraz z wszystkimi ludźmi na pokładzie.

— Tak! — Okrzyk DeSoto zniknął w radosnym aplauzie pozostałych oficerów na pomoście flagowym.

Oczy admirał Chin zapłonęły tryumfalnie, gdy dwa krążowniki liniowe wroga zostały zniszczone. Posłała DeSoto pełen satysfakcji uśmiech i czym prędzej zrezygnowała z zaprzestania pościgu.

— Zbliżamy się do Punktu Delta! — Głos Oselli przerwał pełną osłupienia ciszę.

Honor, spoglądając na ekran, miała już zwyczajowo kamienną twarz, podobnie jak spoglądający z niego admirał Sarnow, który właśnie stracił jedną czwartą eskadry i obu dowódców dywizjonów.

— Zmiana kursu, sir? — spytała.

— O piętnaście stopni na prawą burtę — odparł Sarnow i w tle dał się słyszeć czyjś stłumiony i zaskoczony głos.

Od początku planowali zmianę kursu po osiągnięciu Punktu Delta, gdyż miny były ich ostatnią niespodzianką. Teraz pozostała tylko jedna szansa zyskania kilku godzin, w trakcie których mógł zjawić się Danislav — przekonanie napastników, by nadal kontynuowali pościg, nie zbliżając się jednak do bazy. Piętnaście stopni to był najostrzejszy zwrot z branych pod uwagę, ponieważ pozwalał goniącym na wykonanie ciaśniejszego skrętu, przez co dłużej utrzymywali obrońców w zasięgu rakiet.

Dokładnie wiedziała, o czym myśli Sarnow, ponieważ to samo przeanalizowała przed zadaniem pytania o zmianę kursu. Taka zmiana po zniszczeniu dwóch okrętów powinna okazać się pokusą nie do odparcia dla dowódcy grupy pościgowej. Sarnow skalkulował na spokojnie wszystkie za i przeciw i podsunął mu szansę zniszczenia wszystkich swoich okrętów. Jeśli złapie przynętę, baza będzie bezpieczna jeszcze przez jakiś czas. Czas, który najprawdopodobniej i tak okaże się bez znaczenia.

Honor spojrzała w oczy Sarnowa i kiwnęła głową ze zrozumieniem.

— Aye, aye, sir — powiedziała cicho.

ROZDZIAŁ XXXI

— Zmieniają kurs, ma’am, i to nie jest unik. Wszystkie okręty przeciwnika robią zwrot o piętnaście stopni na prawą burtę, ma’am!

— Widzę! — Uśmiech admirał Chin przypominał grymas głodnego wilka.

Te „superdreadnoughty” musiały być sondami, w przeciwnym razie krążowniki liniowe za wszelką cenę chciałyby jak najszybciej znaleźć się pod osłoną ich ognia. A ta zmiana kursu była oczywistym zaproszeniem dla niej i mogła oznaczać tylko jedno: obrońcom skończyły się niespodzianki i chcieli już tylko uratować bazę, utrzymując jej okręty z dała od niej. Oferowali jej możliwość zniszczenia swoich okrętów, ponieważ nic innego już im nie pozostało.

Wiedziała dokładnie, co zamierzają obrońcy — chcieli odciągnąć ją daleko od bazy i rozproszyć się. Tracili w ten sposób przewagę skoncentrowanego ognia antyrakietowego, ale zrobiliby to dopiero, gdy odległość dzieląca ich od pościgu odpowiednio by się zwiększyła. A spośród jej okrętów jedynie dreadnaughty dysponowały odpowiednią przewagą ogniową, by móc pojedynczo się przebić przez obronę przeciwrakietową każdego z okrętów Królewskiej Marynarki. Gdyby w chwili rozproszenia zostało ich więcej niż jej cztery dreadnaughty (Kaplana nie było sensu brać pod uwagę), część mogła się uratować.

Miała ochotę zignorować to zaproszenie, ale baza i tak nie mogła nigdzie odlecieć, a jeśli będzie miała szczęście, zdąży wybić okręty przeciwnika co do ostatniego. Już stracili ciężki krążownik i dwa krążowniki liniowe, jeśli mimo uszkodzeń pozostałych chcieli, by ich dalej ścigała, nie miała nic przeciwko temu — teraz to oni występowali w roli ruchomego celu.

— Połknęli przynętę, ma’am!

— Widzę, Eve. — Honor potarła czubek nosa, zastanawiając się, czy naprawdę jest zadowolona z zachowania przeciwnika.

Ogień pogoni zelżał, ponieważ zwrot zmusił ją do używania wyłącznie pościgówek, z których sporo zostało zniszczonych, sądząc po ilości wystrzeliwanych rakiet, ale dało się odczuć, że jej kontrola ogniowa zaczęła adaptować się do sposobów użycia ECM-ów przez okręty Sarnowa. Jednostki RMN w dalszym ciągu trafiały częściej, jednak równoważyły to silniejsze głowice przeciwnika mimo strat nadal dysponującego większą ilością wyrzutni. Było to odczuwalne zwłaszcza po stracie Achillesa i Defianta.

Nike rozpoczął nowy wzór uników, reszta okrętów poszła w jego ślady. Rakiety skoncentrowane zostały tym razem na Agamemnonie i Cassandrze. Ten ostatni został przypadkowo osłonięty przez uszkodzony ciężki krążownik Circe, którego załoga zbyt późno wykonała unik, dzięki czemu przeleciał on dokładnie za rufą Cassandry. Sześć rakiet straciło namiar i skierowało się ku Circe, unikając przypadkowo dzięki ostremu skrętowi antyrakiet mknących na ich spotkanie. Sprzężone działka laserowe Circe zniszczyły dwie, a pozostała czwórka dotarła do celu i zniszczyła ciężki krążownik niczym blaszaną zabawkę.

— Formacja Reno! — poleciła ostro Honor. — I proszę przekazać krążownikom, panie Monet, żeby dokładniej trzymały się szyku!

— Aye, aye, ma’am. Formacja Reno. — Bezbarwny zwykle głos Moneta brzmiał niezwykle spokojnie, gdy potwierdzał, a następnie przekazywał rozkaz.

Dopiero gdy to zrobił, Honor zreflektowała się i spojrzała na ekran interkomu — wydała rozkaz odruchowo, nie konsultując tego z Sarnowem. Chodziło jej jedynie o uporządkowanie formacji i o zwarcie szyku między eskortą a krążownikami liniowymi, co zwiększało skuteczność wzajemnego wsparcia ogniowego, ale mogło zostać odebrane zupełnie inaczej. Sarnow jednak jedynie kiwnął głową na znak zgody, słuchając meldunku Cartwrighta.

Honor też go usłyszała i straciła resztki nadziei.

— Superdreadnoughty ruszyły kursem prosto na bazę, sir!

— Admirał Rollins kieruje się ku bazie remontowej, ma’am! — oznajmił komandor Klim.

Admirał Chin jedynie skinęła głową — w końcu był najwyższy czas, żeby zorientował się, czym w rzeczywistości były „superdreadnoughty” Królewskiej Marynarki, i wziął się do roboty. Co prawda nie zmieni to już losu jej okrętów, ale da nieco psychologicznego wsparcia.

Naturalnie znaczyło to, że ścigane przez nią okręty rozproszą się szybciej, bo gdy zorientują się, co robi Rollins, bez sensu będzie ponoszenie dalszych strat, ale na to także nie miała żadnego wpływu.

Nikt na pokładzie HMS Agamemnon nie zauważył rakiety, która zniszczyła okręt. Nadleciała w nagłym zwrocie od rufy, prześliznęła się przez lukę powstałą w wyniku zniszczenia radaru i detonowała w pobliżu prawej ćwiartki rufowej. W pierwszym momencie zniszczenia przez nią wywołane nie wydawały się zbyt poważne. W następnym rufa i kadłub aż do śródokręcia eksplodowały w oślepiającym blasku, zaś dziobowy fragment przekoziołkował i także eksplodował — z krążownika liniowego pozostały jedynie dwie rozprzestrzeniające się na wszystkie strony chmury rozgrzanego gazu.

Twarz Sarnowa nie wyrażała nic, choć szybkość, z jaką wzrastała celność przeciwnika, przewyższała tak oceny wywiadu jak i jego własne oczekiwania. Od punktu rozproszenia dzieliło ich jeszcze piętnaście minut lotu. Jego ludzie walczyli wspaniale, ale już zginęło osiem tysięcy z nich, a skoro superdreadnoughty wroga ruszyły z miejsca, kierując się ku bazie, dalsze ofiary byłyby jedynie marnotrawstwem ludzi i sprzętu.

Spojrzał na ekran łączności i zobaczył tę samą przykrą świadomość wypisaną na twarzy Honor Harrington. Wiedziała, że czas wydać rozkaz rozproszenia, i Sarnow otworzył usta, by go wydać.

— Sir! — rozległ się nagle okrzyk Samuela Webstera. — Panie admirale!

Sarnow odwrócił się gwałtownie — prawie zapomniał o jego istnieniu, a podniecony Webster wskazywał gorączkowo jeden z ekranów. Ten przekazujący informacje przesyłane z prędkością nadświetlną przez platformy sensoryczne.

Komandor DeSoto wyszczerzył zęby w drapieżnym grymasie, obserwując unicestwienie kolejnego krążownika liniowego wroga. Nie potrzebował rozkazu, by poszukać kolejnego celu. Chciał kolejnego Homera i szukał go po ekranie, gdy nagle zamarł, widząc coś niespodziewanego. Eksplozje, w których zniknął Agamemnon, wywołały rozluźnienie szyku i wybiły dziurę w labiryncie nakładających się na siebie sygnatur napędów. Dzięki niej komputery pokładowe New Boston miały pierwszy raz okazję uzyskać w miarę czysty odczyt parametrów HMS Nike.

Zaktualizowane dane wyświetliły się na ekranie i oczy DeSoto rozbłysły — ten krążownik liniowy był o ponad pięć procent większy od klasycznego Homera, co oznaczało, że należy do najnowszej, wchodzącej dopiero na wyposażenie Royal Manticoran Navy klasy Reliant.

— To admirał Danislav, sir! — potwierdzenie Josepha Cartwrighta było równie radosne, co pierwotny meldunek Webstera, i Sarnow z trudem ukrył euforię.

Ślad wyjścia z nadprzestrzeni znajdował się poza zasięgiem sensorów pokładowych Nike, ale jego wielkość i kierunek nie pozostawiały cienia wątpliwości. W centrum formacji znajdowało się dziesięć dreadnaughtów, a sądząc po ich zachowaniu, Danislav właśnie sprawdzał informacje o rozwoju wydarzeń w sieci nadświetlnej.

Sarnow zmusił się do spokojnego i bezczynnego siedzenia, obserwując zajętego wprowadzaniem danych Webstera.

Okręty Danislava leciały kursem, którym wyszły z nadprzestrzeni, dwadzieścia sekund utrzymując prędkość wyjścia, czyli osiem tysięcy kilometrów na sekundę. Potem obraz zmienił się gwałtownie — formacja zmieniła kurs i przyspieszyła do czterystu trzydziestu g. Na ekranie wyświetlił się wynik obliczeń — dwadzieścia sześć minut. Tak długo napastnicy musieliby jeszcze ścigać okręty Sarnowa, by znaleźć się w punkcie bez powrotu. Dwadzieścia sześć minut i żadna siła we wszechświecie nie uratuje ich przed nadlatującymi dreadnaughtami Królewskiej Marynarki.

Odwrócił się do ekranu łączności, by podzielić się nowinami z Honor.

Dwadzieścia cztery rakiety pędziły ku uciekającym okrętom admirała Sarnowa. Cztery straciły namiar ponad milion kilometrów od celu, oślepione przez zagłuszacze. Kolejne cztery detonowały, niszcząc boje ECM. Dwie następne, nie mogąc znaleźć celu głównego, skierowały się ku zapasowemu, zmieniając kurs i zbliżając do ciężkiego krążownika HMS Warior. Sześć dalszych zniszczyły antyrakiety.

Osiem ostatnich przedarło się przez zewnętrzny pierścień osłony, klucząc i broniąc się ECM-ami. Były one gorsze od pokładowych, ale pociski leciały z prędkością pięćdziesięciu pięciu tysięcy kilometrów na sekundę. Sprzężone działka laserowe rozstrzelały cztery z nich przed ostateczną zmiana kursu, a potem jeszcze dwie. Pozostałe dwie rakiety osiągnęły zaprogramowany dystans i detonowały.

HMS Nike wstrząsnęły trafienia spójnych wiązek laserowych rozrywających opancerzoną burtę. Działo laserowe numer siedem i graser numer pięć zniknęły w gąszczu eksplozji. Radar numer pięć oraz zapasowa sekcja łączności i wyrzutnie trzynasta i czternasta, działo laserowe numer trzy oraz rufowy pokład hangarowy podzieliły ich los. A wraz z nimi dziewięćdziesięciu trzech członków załogi.

W zapasowej sekcji łączności i na pokładzie hangarowym nastąpiły wtórne eksplozje, siejąc w sąsiednich przedziałach śmierć i zniszczenie. Przedział koordynacyjny stał się nagle śmiertelną pułapką pełną szrapneli z pancernej stali oderwanej od podłogi oraz trujących wyziewów. Zginęło w nim następnych dwudziestu sześciu ludzi, zaś pomieszczenie wypełnił ogień i dym. Przeszła po nim fala uderzeniowa, która skupiła się na rufowej ścianie dzielącej przedział od pomostu flagowego.

Była ona pancerna, jak wszystkie otaczające pomost, ale nie wytrzymała siły wybuchu — pękła, siejąc odłamkami poruszającymi się z zabójczą prędkością. Jeden z nich przeciął na pół adiutanta Sarnowa, drugi trzech podkomendnych Josepha Cartwrighta, następny przemknął z rykiem przez całe pomieszczenie i odciął głowę Casperowi Southmanowi, po czym odbił się od konsolety Ernestine Corell, mijając ją o centymetry i pozostawiając za sobą strzaskane ekrany, by znieruchomieć w fontannie krwi i kości w siedzącym obok niej operatorze.

A kolejny trafił w tył fotela admirała Sarnowa, przecinając oparcie niczym rozgrzana do białości, poszarpana piła tarczowa. Siła uderzenia wyrwała uprząż z mocowań i Sarnow wraz z nią wyleciał do przodu niczym wyrzucony z katapulty, ale odłamek dopadł go w locie. Amputował prawą nogę tuż nad kolanem, zmasakrował lewą łydkę i na tym skończył swe niszczycielskie dzieło. Natomiast nie skończyły się jego skutki — szczątki oparcia wbiły się w plecy lecącego, a on sam huknął z taką siłą o główny ekran, że żebra popękały niczym wiklinowy kosz. Zmasakrowane ciało osunęło się na pokład i znieruchomiało na podobieństwo szmacianej lalki.

Samuel Webster znalazł się przy nim pierwszy, w momencie, gdy zamknęły się drzwi awaryjne, odcinając zdehermetyzowane pomieszczenie, dzięki czemu z pomostu przestało uciekać powietrze. Skafander Sarnowa uruchomił już opaski uciskowe na każdym południku, a krzyki rannego przycichały szybko.

— Nie rozpraszać się! — Nieporadnie próbował złapać Webstera za rękaw i powtórzył: — Przekaż, żeby się nie rozpraszali!

Webster bladł coraz bardziej, w miarę jak docierał do niego stopień obrażeń rannego, i czym prędzej nadusił czerwony panel na piersiach skafandra, uwalniając solidną dawkę środków znieczulających i nasennych. Sarnowa ogarnął błogostan tym większy po przeżytej agonii, ale resztką sił nadal czepiał się przytomności, widząc zbliżającą się Corell.

— Nie rozpraszać się! — jęknął. Corell spojrzała pytająco na Webstera.

— Co powiedział? — spytała ostro. Webster bezradnie wzruszył ramionami.

— Nie wiem, ma’am. Nie mogłem go zrozumieć. Corell pochyliła się i Sarnow spróbował desperacko powtórzyć rozkaz, ale ciemność okazała się szybsza.

Meldunki o uszkodzeniach spływały na mostek i Honor ze zdziwieniem stwierdziła, że potwierdza je spokojnym i opanowanym głosem, nie odrywając oczu i uwagi od ciemnego pustego ekranu przy prawym kolanie. Zmusiła się w końcu do spojrzenia na ekran taktyczny fotela, pokazujący dane przekazywane przez sekcję taktyczną okrętu. Ciężkie krążowniki Sorierer i Merlin zmieniały pospiesznie pozycje, zbliżając się do burt HMS Nike, by wspomóc jego obronę antyrakietową, gdy stało się jasne, że to właśnie ten krążownik liniowy został nowym celem ścigających. Widok ten sprawił, że zaczęła ponownie myśleć trzeźwo i jasno — doskonale wiedziała, jaki rozkaz Sarnow miał zamiar wydać: za długo była jego taktycznym alter ego, by mieć co do tego wątpliwości. Ale nie zdążył go wydać…

Dowództwo po śmierci czy ciężkim zranieniu Sarnowa powinien przejąć któryś z dowódców dywizjonów, ale oboje nie żyli. Następny według starszeństwa był kapitan Rubenstein, ale Onslaught stracił już wcześniej sensory grawitacyjne i miał poważnie uszkodzoną łączność, co skutecznie odcinało go od wiadomości z platform sensorycznych, zwłaszcza nadających z prędkością nadświetlną. Rubenstein nie mógł wiedzieć o przylocie Danislava i nie mógł przewidzieć zmiany rozkazów. Nie znał też zamierzeń Sarnowa…

Czuła na sobie pytający wzrok Moneta czekającego, by poinformowała Rubensteina, że powinien objąć dowództwo, i nie odzywała się ani słowem.

Pozostałości Grupy Wydzielonej Hancock 001 kontynuowały lot w szyku, coraz słabiej odgryzając się pościgowi. Ostrzał okrętów admirał Chin także słabł, w miarę jak kolejne trafienia niszczyły wyrzutnie, pruły kadłuby i zabijały obsługę, ale nadal był silniejszy. Odległość ponownie zaczęła rosnąć, tyle że powoli, a uprzednio spadła do mniej niż trzech milionów kilometrów. Kapitanowie Marka Sarnowa trzymali z desperacją kurs, wiedząc, że zrobili już wszystko, co mogli, i niczym zbawienia oczekiwali rozkazu z okrętu flagowego do rozproszenia się.

Kapitan Pavel Young siedział na fotelu kapitańskim HMS Warlock blady niczym mgła na cmentarzu i zlany potem. Jak dotychczas jego okręt był jednym z trzech nieuszkodzonych jednostek Grupy Hancock. Sensory grawitacyjne odebrały informację o przylocie do systemu planetarnego eskadry admirała Danislava i Young czekał w stanie bliskim paniki na rozkaz rozproszenia się, świadom, że wyjątkowe szczęście okrętu musi się skończyć, i to szybko.

Wpatrywał się w ekran taktyczny, czując w ustach krew płynącą z przygryzionej wargi, obserwując trafienia i uniki jednostki flagowej znajdującej się pod huraganowym ostrzałem. Kontrast był tym większy, że na mostku Warlocka panowały cisza i spokój. Pomimo przerażenia jakaś część jego umysłu pełna była zachwytu i samozadowolenia — śmierć Van Slyke’a dała mu wreszcie dowództwo eskadry, a udział w takiej bitwie jak ta zmyje w końcu piętno porażki na placówce Basilisk. Przyszłość rysowała się zgoła świetlanie, tylko należało jej dożyć i to było teraz najważniejsze…

Osiągnęli ustalony wcześniej punkt rozproszenia i sprężył się, oczekując stosownego rozkazu z okrętu flagowego. Ale żaden rozkaz nie nadszedł. Minęli owo niewidoczne miejsce w przestrzeni i nic się nie zmieniło — nadal lecieli tym samym kursem, w tym samym szyku i pod nieprzyjacielskim ostrzałem. Young z niedowierzaniem wytrzeszczył oczy.

Co, do ciężkiej i niespodziewanej cholery, napadło Sarnowa?! Ta myśl tłukła się pod jego czaszką jak oszalała. Dalsze ryzykowanie było bez sensu — pogoń dostrzeże okręty Danislava za dwadzieścia, góra trzydzieści minut i wtedy na pewno zmieni kurs, dlaczego więc ten wariat nie pozwalał swoim ludziom uratować życia trochę wcześniej?!

W tym momencie skończyło się szczęście Warlocka. Rakieta co prawda nie była dlań przeznaczona, ale dała się zwabić lewoburtowej boi i zmieniła kurs, zostawiając w spokoju HMS Invincible. Detonowała dwadzieścia cztery tysiące kilometrów od burty i promienie jej laserów impulsowych przebiły się przez osłonę i pancerz, niszcząc działo laserowe numer cztery, rozpruwając magazyn rakiet numer dwa i dehermetyzując go całkowicie.

Kiedy rozległo się wycie alarmów uszkodzeniowych, kapitana lorda Younga ogarnęła panika.

— Rozkaz dla całej eskadry! — pisnął tak cienko, że obejrzała się cała obsada mostka. — Rozproszyć się! Powtarzam: rozkaz rozproszenia dla wszystkich okrętów eskadry!

Honor Harrington z zaskoczeniem obserwowała na ekranie taktycznym manewr Siedemnastej eskadry ciężkich krążowników. Jeszcze przez dziesięć minut musieli utrzymać szyk. Tylko dziesięć minut, by mieć pewność, że ich prześladowcy nie unikną zagłady. Tymczasem pięć ciężkich krążowników zmieniało kursy, odsuwając się we wszystkich kierunkach od formacji — jedynie Merlin tkwił jak przyklejony obok burty HMS Nike, a jego sprzężone działka laserowe ani na sekundę nie przerwały ognia chroniącego okręt flagowy.

— Panie Monet, natychmiast wywołać Warlocka! — warknęła. — Te okręty muszą wrócić na pozycje!

Pavel Young gapił się bez słowa na oficera łącznościowego.

— Rozkazy, sir? — spytał chrapliwie pierwszy oficer.

Young z najwyższym trudem przeniósł spojrzenie na ekran taktyczny. Pościg ignorował oddalające się krążowniki, koncentrując ogień na odsłoniętych przez nie krążownikach liniowych.

— Rozkazy, sir? — powtórzył głośno pierwszy oficer. Odpowiedziała mu cisza.

Kapitan lord Pavel Young zacisnął zęby — nie mógł wrócić do tego piekła i dać się zabić! Po prostu nie mógł!

— Warlock nie odpowiada, ma’am — zameldował z osłupieniem Monet.

Okrętem wstrząsnęło kolejne trafienie.

Honor odwróciła głowę i Monet prawie się cofnął, widząc wyraz jej twarzy.

— Natychmiast bezpośrednie połączenie z kapitanem Youngiem! — zażądała lodowatym tonem.

— Aye, aye, ma’am.

Monet wcisnął kombinację klawiszy. Ekran łączności wypełniła blada i mokra od potu twarz Younga o oczach zaszczutego zwierzęcia.

— Natychmiast wrócić do szyku, kapitanie Young! — rozkazała Honor.

Young spojrzał na nią, poruszył ustami i nie wydał żadnego dźwięku.

— Young, do cholery, masz natychmiast wracać do szyku! — ryknęła, tracąc panowanie nad sobą.

Ekran ściemniał i zamarł — Young przerwał połączenie. Przez jedną pełną osłupienia sekundę na mostku HMS Nike panowała absolutna cisza. Nikt nie mógł uwierzyć, że to, co widzieli, stało się naprawdę. Ciszę przerwała kolejna salwa trafień — rozległy się alarmy uszkodzeniowe i meldunki ekip awaryjnych, a okrętem wstrząsnęła seria eksplozji. Honor oderwała wzrok od pustego ekranu, spojrzała na Moneta i poleciła już w miarę spokojnym głosem:

— Rozkaz do wszystkich ciężkich krążowników, panie Monet! Natychmiast wracać do szyku! Powtarzam: wszystkie ciężkie krążowniki mają natychmiast wrócić na poprzednie pozycje!

Admirał Chin zmarszczyła ze zdziwieniem brwi, widząc taktykę nieprzyjaciela. Jedynym logicznym wytłumaczeniem nagłego zamieszania w tak dotąd doskonale utrzymanej formacji było zniszczenie systemu łączności okrętu flagowego. Nic innego nie mogło wytłumaczyć nagłego rozproszenia ciężkich krążowników, które najwyraźniej niespodziewanie wycofały się z systemu ognia przeciwrakietowego całej grupy, by potem jeszcze pospiesznej do niej wrócić. Zrobiły tak wszystkie poza jednym. Pewnych rzeczy jednak cofnąć się nie dało — wystrzelone przez jej okręty rakiety skorzystały z osłabienia obrony antyrakietowej i efekty stały się natychmiast widoczne. Jeden z krążowników liniowych wypadł z szyku targany eksplozjami — trwało to co prawda tylko kilka sekund i wrócił na miejsce, ale ciągnął za sobą smugę szczątków i krystalizującego w próżni powietrza, a nawet blach poszycia. Następna salwa dopadła wszystkich okrętów wroga, ale nie zniszczyła żadnego.

A potem cztery z pięciu ciężkich krążowników zawróciły i Chin poleciła zignorować samotnego uciekiniera, a skupić ogień na pozostałych.

Honor posłała ostatnie pełne nienawiści spojrzenie uciekającemu Warlockowi i skoncentrowała uwagę na reszcie formacji. Ucieczka Younga doprowadziła do zmasakrowania Cassandry — okręt stracił znaczną część uzbrojenia i całą lewoburtową osłonę. Na szczęście, nim przeciwnik zdążył go dobić, wróciły Invincible i Intolerant, ustawiając się wzdłuż bezbronnej burty krążownika liniowego i chroniąc go swymi osłonami burtowymi i kadłubami. Ekipy awaryjne pracowały na pokładzie Cassandry jak szalone, bo zostało im dziewięć minut na ponowne uaktywnienie osłony.

Admirał Yuri Rollins podskoczył w fotelu i wytrzeszczył oczy na kapitana Holcombe. Szef sztabu był trupio blady, a Rollins czul, jak krew odpływa mu z twarzy, gdy dotarł do niego sens ostatniego meldunku Holcomba. Zerwał się na równe nogi i prawie podbiegł do holoprojekcji taktycznej, wpatrując się z niedowierzaniem w najnowsze uaktualnienie sytuacji zgodne z ostatnimi meldunkami sieci „Argus”. Minęło ponad piętnaście minut, nim wiadomość dotarła z przekaźników do jego okrętu, ale i tak otrzymał te dane znacznie szybciej, niż gdyby miał do dyspozycji jedynie sensory pokładowe.

Przez ten czas wrogie dreadnaughty zdołały osiągnąć prędkość dwunastu tysięcy kilometrów na sekundę. Widząc projekcję ich przewidywanego kursu oraz towarzyszące jej wyliczenia, poczuł, jak ogarnia go lodowaty chłód. Za osiem minut okręty admirał Chin znajdą się w pułapce, bez żadnej szansy umknięcia silniejszemu przeciwnikowi, który zmierzał wprost ku nim. A ostrzeżenie, nawet gdyby wysłał je natychmiast, dotrze do niej najwcześniej za trzynaście minut…

— Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i cała naprzód! — warknął i odwrócił się, nim ktokolwiek na pomoście flagowym zdołał powiedzieć choć słowo.

Ciężko podszedł do swego fotela i usiadł w nim zrezygnowany.

Te nowo przybyłe do systemu Hancock okręty liniowe nie stanowiły dla jego głównych sił poważnego zagrożenia — nie były w stanie powstrzymać go ani przed zniszczeniem bazy remontowej, ani ich samych, ale mogły zadać mu poważne straty. A w zaistniałej sytuacji nie było gwarancji, że nie zjawią się tu kolejne, potężniejsze siły wroga… Przybycie tych dreadnaughtów w tak odpowiednim momencie w połączeniu z serią zasadzek, w które obrońcy wciągnęli okręty admirał Chin, sugerowało, że kolejne siły są w drodze. Wszystko bowiem wskazywało na starannie zastawioną pułapkę, w którą miały wpaść całe jego okręty. Pojęcia nie miał, w jaki sposób obrońcy zdołali je zastawić i technicznie zrealizować — może mieli oczekujące tuż za granicą wejścia w nadprzestrzeń jednostki gotowe w stosownym momencie wezwać posiłki, także przebywające gdzieś w pobliżu… W tej chwili było to nieważne. Musiał jak najszybciej uciec stąd i wrócić do Seaford. Czyli dotrzeć jak najprędzej do granicy wejścia w nadprzestrzeń i spisać na straty okręty Chin. Jedynym ostrzeżeniem, jakie miało sens, była zmiana kursu, którą właśnie zarządził — sensory grawitacyjne jej okrętów powinny ją odnotować… być może zdąży domyślić się, dlaczego tak postąpił, i zareagować na czas.

— Admirał Rollins dał całą wstecz, ma’am — zameldował zaskoczony komandor Klim.

Admirał Chin zmarszczyła brwi, także nie ukrywając zaskoczenia. Uniosła się z fotela, by dostrzec holoprojekcję taktyczną i jej zaskoczenie wzrosło.

Na ekranie taktycznym fotela Honor Harrington w końcu zapaliło się światełko, na które czekała od długich jak wieczność dziesięciu minut — komputer pokładowy potwierdzał, że pościg nie był już w stanie ujść nadlatującym okrętom Danislava.

Sądziła, że poczuje w tym momencie radość i satysfakcję, ale Mark Sarnow i tysiące innych zapłacili zbyt wysoką cenę, by mogła się w tej chwili cieszyć z czegokolwiek.

— Co z osłoną burtową Cassandry? — spytała.

— Nadal nie działa. Na dodatek zniszczonych zostało także pięć węzłów beta, przez co Cassandra nie może rozwinąć większego przyspieszenia niż cztery koma sześć kilometra na sekundę kwadrat.

Honor powoli nabrała powietrza w płuca — mimo tak małego przyspieszenia krążownik nadal mógł uciec pościgowi, ale nie miał żadnych szans przetrwania bez osłony burtowej do czasu wyjścia z zasięgu rakiet przeciwnika.

— Proszę ściągnąć Cassandrę jak najbliżej naszej prawej burty i zredukować nasze przyspieszenie do takiego, które może osiągnąć — poleciła. — Proszę przekazać kapitanowi Cassandry, żeby za wszelką cenę utrzymywał pozycję jak najbliżej Nike. A potem proszę przekazać wszystkim okrętom rozkaz rozproszenia się.

Admirał Chin nie otrząsnęła się jeszcze z pierwszego zaskoczenia, gdy spotkało ją drugie — ścigani rozproszyli się, i to tym razem na dobre. Każdy okręt leciał odmiennym kursem, byle jak najdalej od innych. Kursy były tak rozbieżne, a manewr wykonany tak sprawnie, że musiało to być zaplanowane posunięcie.

Zachowywały się tak wszystkie okręty poza dwoma, bo jedna para krążowników liniowych trzymała się tak blisko siebie, że sensory miały problem z ich rozróżnieniem. Bliższym był jedyny w zespole Królewskiej Marynarki okręt klasy Reliant najwyraźniej osłaniający uszkodzonego towarzysza. Był to więc następny logiczny cel dla jej jednostek. Jednak gdy to rozważała, nie mogła przestać myśleć o gwałtownym manewrze superdreadnaughtów Rollinsa.

Nadal nie mogła zrozumieć, dlaczego tak postąpił. Chyba że…

Dreadnoughty Ludowej Marynarki zwolniły nagle i Honor wyszczerzyła zęby w uśmiechu całkowicie pozbawionym wesołości. W końcu przeciwnik się zorientował, nie wiedziała co prawda w jaki sposób, ale zorientował się… tyle tylko, że nie zdawał sobie jeszcze sprawy, że jest za późno.

Dreadnoughty zakończyły zwrot i dały całą wstecz, wytracając prędkość tak gwałtownie, jak tylko mogły. Bez trudu mogła sobie wyobrazić, co się działo na pomoście flagowym — dowódca grupy nie mógł wiedzieć, skąd dokładnie nadciąga zagrożenie, toteż dopóki okręty Danislava nie znajdą się w zasięgu sensorów pokładowych, jedyne co mógł zrobić, to wracać tym samym kursem, którym nadleciał. A każda sekunda takiego lotu zwiększała względną prędkość HMS Nike w stosunku do dreadnaughtów o dziewięć kilometrów na sekundę. A więc nadszedł właściwy czas, by skomplikować życie celowniczym Ludowej Marynarki…

— Proszę wykonać „Shell Gama” — poleciła spokojnie.

Eve Chandler wpisała stosowną komendę na klawiaturze i oba krążowniki liniowe odpaliły po cztery sondy radioelektroniczne, które rozprysły się w czterech różnych kierunkach, lecąc parami. Każda para emitowała dokładnie skopiowane przed chwilą aktualne sygnatury obu okrętów, a żeby dopełnić utrudnienia, Nike i Cassandra natychmiast ostro zmieniły kurs.

Nagłe zwielokrotnienie celów wywołało dokładnie taki skutek, który Honor chciała osiągnąć. Nie mogąc uzyskać pewności, który cel jest właściwy, dowodzący dreadnaughtami zdecydował się nie marnować rakiet na ostrzeliwanie wszystkich. Była to całkiem rozsądna decyzja; miał świadomość, że wkrótce będzie potrzebował tych rakiet znacznie bardziej.

Ostrzał ustał i oba uszkodzone krążowniki liniowe wraz z pozostałymi okrętami Grupy Wydzielonej Hancock 001 spokojnie kontynuowały lot, odrywając się ostatecznie od przeciwnika.

ROZDZIAŁ XXXII

Dziedziczny prezydent Ludowej Republiki Harris rozejrzał się po wspaniale udekorowanej sali balowej, próbując nie okazać zaniepokojenia. Właśnie obchodził urodziny, toteż jak co roku kłębił się w niej tłum dostojnie przystrojonych i obwieszonych błyskotkami gości, jednak tym razem było inaczej niż zwykle. Cichy brzęk naczyń i sztućców był całkowicie naturalny, za to prawie kompletny brak gwaru głosów wręcz przeciwnie. Uśmiechnął się leciutko, sięgając po kielich z winem — zrozumiałe, że nie było rozmów: nikt nie chciał poruszać tematów oficjalnie nie istniejących. Obecni nie dość, że wiedzieli, iż one istnieją, to na dodatek byli świadomi, jak wygląda prawda. Upił duży łyk, ledwie zauważając przedni bukiet, i prześliznął się wzrokiem po zastawionych stołach. Jak co roku w Dniu Prezydenta cały rząd przerwał pracę, podobnie jak i administracja wyższego szczebla, a to z tego powodu, że wszyscy, którzy się liczyli, byli tutaj. Brakowało jedynie Rona Bergrena i Oscara Saint-Justa — pierwszy znajdował się w drodze do Erewhon Junction, a jego celem była Liga Solarna. Miał próbować przekonać kogo trzeba, że to Królestwo Manticore rozpoczęło wojnę — prawdę mówiąc, misja była tyleż desperacka, co z góry skazana na klęskę w świetle dowodów, jakimi dysponowała druga strona. Sain-Just zaś od zamachu na Constance pracował po osiemnaście godzin, a mimo to nie był w stanie znaleźć jej zabójców. Poza nimi dwoma obecni byli wszyscy członkowie rządu oraz głowy jak i często pozostali członkowie najważniejszych klanów legislatorskich.

Odstawił naczynie i wbił wzrok w rubinowy płyn. Pomimo wymuszonego nastroju zabawy i normalności salę wypełniało wszechobecne napięcie i strach, zainicjowane zamachem na Constance, a podsycane katastrofalnymi meldunkami z frontu. Znaleźli się w pułapce i Harris musiał to przyznać przynajmniej sam przed sobą. Rozpoczęli realizację planów, przekonani, że jak zawsze dotąd dyktują wszystkie warunki, i okazało się, że po pięćdziesięciu latach podbojów w końcu napotkali przeciwnika sprytniejszego i bardziej przewidującego.

Czytał meldunki i musiał zgodzić się z admirałem Rollinsem — dysponując takimi informacjami, jakimi dysponował, musiał on uznać zaatakowanie stacji Hancock za jedyne, co może zrobić. Oceniając z perspektywy czasu, nie dało się ukryć, że przeciwnik wiedział o wszystkich przygotowaniach i że „tajemnica” była fikcją, zwłaszcza w odniesieniu do sieci „Argus”. Ale wówczas nikt tego nie podejrzewał i Rollins połknął, bo musiał połknąć, przynętę w postaci „wycofania” okrętów liniowych z systemu. Rezultat okazał się katastrofalny. Już samo przybycie dreadnaughtów Królewskiej Marynarki zakończone poddaniem się admirał Chin było złą wieścią, ale to był dopiero początek. Pułapka zawiodła o sekundy — konkretnie o mniej niż trzydzieści minut, ponieważ o tyle za późno z nadprzestrzeni wyszły „rozproszone” siły admirała Parksa. Rollins zdążył uciec, ale nie na wiele się to zdało: Parks wzmocniony świeżymi okrętami o prawie jedną trzecią sił, którymi dysponował przed rozpoczęciem walk, natychmiast zaatakował Seaford 9.

Obrońcy zniszczyli kilka okrętów i uszkodzili dalsze, ale baza padła, a z okrętów Ludowej Marynarki przetrwały tylko trzy… Barnett Rollinsa eksplodował z całą załogą w początkowym okresie walki i zamieszanie, które potem nastąpiło, walnie przyczyniło się do tak szybkiego upadku systemu planetarnego.

Po zwycięstwie Parks zostawił tam jedną eskadrę liniową, sam zaś wrócił z pozostałymi do Hancock akurat na czas, by powitać admirała Coatswortha spodziewającego się, że systemem tym włada już Rollins. Coatsworthowi przynajmniej udało się uratować większość okrętów liniowych, ale znaczna ich część została poważnie uszkodzona, a bez stoczni remontowej bazy Seaford musiał wracać aż do układu Barnett, podczas gdy wysłane przezeń jednostki kurierskie zdążyły dotrzeć do Haven z wiadomościami o klęsce. Ministerstwo informacji co prawda natychmiast zarządziło całkowitą blokadę informacyjną, ale i tak pojawiły się plotki. To był zresztą kolejny powód, dla którego Harris nie zrezygnował z uroczystości — chodziło o przekonanie wszystkich (w tym i członów rządu), że nic się wielkiego nie stało. Jak właśnie miał okazję obserwować, nie bardzo mu się udało. Jedyną rzeczą mogącą tak naprawdę uspokoić opinię publiczną byłaby wieść o zdobyciu przez Parnella systemu Yeltsin, ale jego meldunek o zwycięstwie dotrze na Haven za tydzień.

O ile będzie to meldunek o zwycięstwie…

Skrzywił się odruchowo i wyprostował na krześle — nie pomoże mu, jeśli będzie wyglądał tak, jakby właśnie pochował najlepszego przyjaciela i… Myśl urwała się, gdy zobaczył szybko zbliżającego się szefa swej ochrony. Miał on co prawda neutralny wyraz twarzy, ale zachowanie jednoznacznie świadczyło, że coś jest wyraźnie nie w porządku.

— O co chodzi, Eric? — spytał cicho.

— Nie jestem pewien, panie prezydencie. — Akcent z New Genevy był wyraźniejszy niż zazwyczaj. — Kontrola lotów stolicy właśnie odkryła siedem promów Ludowej Marynarki wlatujących w obszar powietrzny bez wcześniejszego zezwolenia.

— Bez zezwolenia? — Harris wstał. — Dokąd zmierzają? I co odpowiedzieli kontroli lotów?

— Twierdzą, że są niezaplanowanym lotem treningowym autoryzowanym przez służbę bezpieczeństwa i mają sprawdzić stan gotowości kontroli lotów stolicy.

— Test zabezpieczenia? — Harris otarł usta serwetką i rzucił ją na stół. — Cóż, to ma jakiś sens, choć niewielki w tych warunkach… proszę skontaktować się z sekretarzem Saint-Justem i potwierdzić.

— Próbujemy, ale nie ma go chwilowo w biurze.

— To złapcie podsekretarza Singha. Ktoś musi wiedzieć…

Szef prezydenckiej ochrony znieruchomiał nagle, przyciskając umieszczoną w uchu słuchawkę. Nie trwało to długo — po dwóch sekundach zbladł, złapał Harrisa za ramię i na wpół pociągnął, na wpół pchnął ku windzie.

— Eric, do cholery, co się…

— Promy zmieniły kurs: lecą tutaj i… — Szef ochrony nie dokończył, ponieważ siedem szturmowych promów przeleciało właśnie nad Pałacem Ludowym, zrzucając cztery zdalnie sterowane bomby.

Każda zawierała pięć tysięcy kilogramów materiału wybuchowego i każda trafiła dokładnie w prezydencką salę balową. Sidney Harris, jego żona, trójka dzieci, cały rząd i wszyscy doradcy przestali istnieć — zginęli w morzu ognia, w które zmieniło się pomieszczenie.

Pięć sekund później po pałacu pozostał dymiący lej i trochę szczątków rozrzuconych po nienagannie utrzymanych otaczających go gruntach.

— Panie i panowie, jestem wstrząśnięty skalą tej zdrady. — Robert Stanton Pierre potrząsnął ze smutkiem głową, przyglądając się oszołomionym twarzom członków Ludowego Kworum.

Przemawiał w absolutnej ciszy, czemu trudno się dziwić, bowiem wieści były zaiste szokujące — cały rząd i głowy wszystkich znaczniejszych rodów legislatorskich zginęli w jednym momencie i pełne znaczenie tego faktu powoli i z dużym trudem docierało dopiero do obecnych.

— Fakt, że ludzie sekretarza Saint-Justa zdołali doścignąć i zniszczyć zdrajców, nie osłabia ciosu, który na nas spadł — ciągnął Pierre ze smutkiem. — Nasi przywódcy i ich rodziny zostali brutalnie zamordowani, i to na dodatek przez zdrajców wywodzących się z naszych własnych sił zbrojnych! Komodor Danton potwierdził, iż promy, z których dokonano bombardowania, zostały udostępnione wykonawcom dzięki rozkazom innych zdrajców. Mieli oni zniszczyć te rozkazy zaraz po zamachu i udałoby im się, gdyby nie działanie wiernych komodorowi członków sztabu. Głęboko ubolewam nad śmiercią części z tych lojalnych kobiet i mężczyzn, będącą wynikiem strzelaniny, jaka rozpętała się w jego sztabie. Ponoszą za nią odpowiedzialność zdrajcy, którzy nie dość, że ją sprowokowali, to byli do niej przygotowani. Szybkość, z jaką wyjęli broń, jest wysoce podejrzana, i w tych warunkach nie mamy innego wyboru, jak tylko założyć najgorszą możliwość, przynajmniej dopóty, dopóki dokładne śledztwo nie wyjaśni szczegółów tych strasznych wydarzeń.

— Przepraszam, ale domagam się prawa głosu! — zawołał zażywny jegomość z tylnych rzędów, wstając nagle.

— Proszę mówić, panie Guzman.

— Co pan ma na myśli, mówiąc: „założyć najgorsze”?

— Mam na myśli, największy kryzys w naszej historii — odparł Pierre łagodnie. — Ataku dokonał personel Ludowej Marynarki tuż po największej klęsce w naszych dziejach. Musimy zadać sobie pytanie, kto miał wystarczającą władzę, by nakazać owe „ćwiczenia” i dostarczyć promy szturmowe. Musimy zadać sobie pytanie, kto miał powody, by obawiać się reakcji rządu w związku z klęską w systemie Hancock i utratą Seaford 9, że o stratach w ludziach i okrętach nie wspomnę.

— Chyba nie sugeruje pan, że odpowiedzialni za to są wyżsi stopniem oficerowie Ludowej Marynarki?!

— Sugeruję jedynie, że dopóki nie wiemy, kto jest odpowiedzialny, musimy brać pod uwagę wszystkie możliwości, niezależnie od tego, jak nieprawdopodobne czy przykre by one nie były. Mam nadzieję, że podejrzeniami tymi wyrządzam krzywdę naszym wojskowym, ale dopóki nie będziemy tego pewni, musimy zakładać najgorsze. Jesteśmy to winni Republice.

— Jesteśmy to winni? — powtórzył ktoś, nawet nie wstając i nie prosząc o głos.

— Jesteśmy to winni Republice i jej obywatelom — powtórzył z powagą Pierre. — Panie i panowie: rząd został zniszczony. Przeżyli jedynie sekretarz Bergren i sekretarz Saint-Just. Pierwszego nie ma w Haven, drugi poinformował mnie, że jest jedynie następcą sekretarz Palmer-Levy i nie czuje się zdolny ani też nie posiada stosownych kwalifikacji, by przejąć ster rządów. A to oznacza, że my jako reprezentanci obywateli nie mamy innego wyboru, jak tylko przejąć władzę, dopóki nie zostanie wybrany nowy rząd zgodnie z formalnymi wymogami.

— My?! — pisnął ktoś.

Pierre przytaknął i dodał posępnie:

— Zdaję sobie sprawę, że mamy raczej ograniczone doświadczenie, ale kto inny wchodzi w grę? Znajdujemy się w stanie wojny z Gwiezdnym Królestwem Manticore i jego sojusznikami. I to wojny jak na razie przegranej, a w tak dramatycznym i ważnym dla wszystkich czasie Republika nie może być pozbawiona władzy i kontroli. Dopóki nie będziemy mieli pewności, że wojsko zasługuje na zaufanie, nie możemy ryzykować oddania państwa na ich łaskę. W świetle tych faktów nie mamy innego wyboru, jak wykonać do końca ciążące na nas obowiązki i zapewnić Republice stabilizację, której wszyscy potrzebujemy. Najlepiej będzie to osiągnąć poprzez zorganizowanie komitetu bezpieczeństwa publicznego, który pokieruje państwem.

Członkowie Ludowego Kworum przyglądali mu się w kompletnej ciszy. Po dziesięcioleciach pełnienia roli marionetek zatwierdzających każdą decyzję rządu, ledwie drobna ich cześć miała jeszcze mgliste pojęcie, co to znaczy posiadać rzeczywistą władzę i jak ją sprawować. Sama myśl o czymś takim przerażała ich, ale nikt nie był w stanie zarzucić wywodom Pierre’a nielogiczności, co oznaczało, że muszą się zgodzić z jego wnioskami. Ktoś powinien przejąć kontrolę nad Republiką, a skoro istniała realna groźba przewrotu wojskowego…

Pierre pozwolił, by cisza trwała jeszcze przez kilkanaście długich jak wieczność sekund, nim odchrząknął i oznajmił:

— Pozwoliłem sobie przedyskutować już sytuację z sekretarzem Saint-Justem. Poczynił on stosowne kroki, by przejąć kontrolę nad podstawowymi centrami administracyjnymi na Haven i zapewnił mnie o lojalności swego personelu. Nie ma on jednak najmniejszego zamiaru przejmować jednoosobowej kontroli nad Republiką i prosił mnie, bym wam wytłumaczył, jak krytyczna jest nasza sytuacja, abyśmy mogli jak najszybciej przystąpić do działania. Niezbędne jest utworzenie licznego komitetu, ponieważ musi się on zająć wieloma aspektami sprawowania władzy, a przede wszystkim zapewnić naszych obywateli, jak i całą galaktykę, że nie pozwolimy, by jakikolwiek zamach obalił Ludową Republikę. Nie widzę innej możliwości, jak spełnić jego prośbę i zorganizować nas w tymczasowy rząd, dopóki nie zostanie przywrócone bezpieczeństwo państwa i obywateli.

ROZDZIAŁ XXXIII

Amos Parnell siedział w swoim biurze w bazie DuQuesne i spoglądał przerażony na ekran komputera. Wydawał się zapadnięty w sobie, a bez dwóch zdań postarzał się i przybyło mu zmarszczek przez ostatnie dni. Wrócił do systemu Barnett mniej niż dziesięć godzin temu, gdyż uszkodzonym okrętom droga z Yeltsina zabrała znacznie więcej czasu niż zwykle. A praktycznie wszystkie ocalałe jednostki były uszkodzone. To, w czym wzięły udział, nie było bitwą — słuszniej byłoby to określić mianem „masakry”. A wszystko to z jego winy, bo połknął podsuniętą mu przez wroga przynętę wraz z haczykiem i żyłką.

Zamknął oczy, zasłonił je dłońmi i znieruchomiał: wiedział, że jest skończony. Został pobity nie tylko przez Królewską Marynarkę, został pobity także wewnętrznie — stracił wiarę, ochotę i zdolność do walki, a to był już koniec. Poleciał zdobyć Yeltsin przekonany, że dysponuje trzykrotną przewagą sił, a znalazł nie dość że silniejszego od siebie przeciwnika, to na dodatek ustawionego w idealnej zasadzce. Okręty liniowe Royal Manticoran Navy i sojusznicze jednostki czekały z wyłączonymi napędami dokładnie na jego kursie, jakby pomagał im jasnowidz zdolny przewidzieć każdy jego ruch.

Pierwsza salwa stanowiła całkowite zaskoczenie — kosztowała go jedną czwartą okrętów. Zostały zniszczone lub wyłączone z walki w wyniku uszkodzeń, zanim się zorientował, że wróg jest tuż. A co było potem, nie pamiętał. Nie miał pojęcia, jakim cudem zdołał cokolwiek uratować z tak przemyślnej pułapki. Mógł odtworzyć własne rozkazy na podstawie zapisów z pomostu flagowego, ale nie miał ochoty, a nie pamiętał nic z upiornej improwizacji i gwałtownych rozkazów. W jakiś sposób zdołał się przebić, i to prawie z połową okrętów, choć większość z nich była tak uszkodzona, że droga do układu Barnett zabrała im dwa razy więcej czasu niż przelot w drugą stronę.

A teraz to — prezydent był martwy! Nie dość tego — wszyscy członkowie rządu byli martwi, a wraz z nimi zginął jego ojciec, młodsza siostra, brat, trzech kuzynów i ich rodziny. A masakry dokonał personel Ludowej Marynarki!!

Zgrzytnął zębami, dobity tą świadomością.

Na dokładkę zasadzka Royal Manticoran Navy zastawiona w systemie Hancock udała się lepiej niż ta, w którą sam wpadł. Łącznie stracono szesnaście procent okrętów liniowych — najlepsze szesnaście procent z najlepiej wyszkolonymi załogami. A kiedy oni ginęli na granicach, jakaś grupa idiotów noszących te same mundury dokonała masowego mordu na czołowych przedstawicielach narodu. Przepełniał go wstyd i nie pierwszy raz myślał o pistolecie pulsacyjnym leżącym w szufladzie biurka. miał pełen magazynek, wystarczyło przyłożyć go do skroni i nacisnąć spust… był jednakże coś więcej winien Republice. Mógł przynajmniej spróbować powstrzymać dalszą falę nieszczęść.

Opuścił dłonie, słysząc odgłos otwieranych drzwi, i uniósł głowę. W progu stał komodor Perot i Parnell już otwierał usta, by zażądać podania powodów tego najścia, gdy dostrzegł, że stoją za nim trzy osoby w uniformach InSecu. A twarz Perota jest popielata.

Jeden z bezpieczniaków dotknął ramienia oficera i Perot zrobił dwa kroki do przodu. Parnell już miał go zrugać, ale nie zdążył — pierwsza odezwała się jedyna w tym gronie kobieta.

— Admirał Amos Daughtry Parnell? — spytała ostro, zupełnie jakby wygłaszała oskarżenie, a nie sprawdzała personalia.

— Co to ma znaczyć? — Chciał, by to zabrzmiało władczo, ale zamiast stali usłyszał we własnym głosie jedynie zmęczenie.

— Admirale Parnell, jestem Cordelia Ransom, specjalny podsekretarz do spraw bezpieczeństwa, i moim obowiązkiem jest poinformować pana, że jest pan aresztowany.

— Aresztowany?! — spytał tępo, wpatrując się w nią wytrzeszczonymi oczyma. — Pod jakim zarzutem?

Wyjęła z kieszeni kartkę papieru i oznajmiła takim samym jak dotąd tonem:

— Pod zarzutem zdrady ludu!

Cisnęła kartkę na biurko i Parnell wpatrzył się w nią z niedowierzaniem. Dopiero po paru sekundach wziął ją do dziwnie drżącej dłoni i przeczytał.

Sądząc po datowaniu, ten standardowy dokument musiał zostać wystawiony w ciągu paru godzin po przybyciu na Haven kuriera z wiadomościami o klęsce w systemie Yeltsin. Jak wszystkie oficjalne pisma bezpieki, sformułowany był ogólnikowo i mętnie, by pasował do wszystkiego. Zarzuty wylistowano bez szczegółów czy uzasadnień — przeczytał je wolno i starannie, nadal nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. I spojrzał na dół strony. Tu znalazł jedyne odstępstwo od standardowych formułek, ponieważ zamiast podpisu sekretarza bezpieczeństwa wewnętrznego znajdowało się tam zdanie:

 „Z rozkazu Roba S. Pierre’a, Przewodniczącego Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego”.

Dama Honor Harrington weszła do admiralskiej sali odpraw, zdjęła biały beret i wsunęła go pod lewy naramiennik. A potem spojrzała na oczekującego na nią gospodarza.

Wiceadmirał sir Yancey Parks odwzajemnił jej spojrzenie. Dzięki więzi z Nimitzem czuła jego emocje.

Nadal jej nie lubił, co nie było niczym dziwnym — ona też nie darzyła go sympatią. Nie miała pojęcia, dlaczego się do niej uprzedził, ale teraz było to całkowicie bez znaczenia. Po prostu oni oboje nigdy nie byliby w stanie się polubić — zbytnia różnica osobowości albo chemia ciała… po prostu przyczyny obiektywne. Ale oboje byli także zawodowcami i nie musieli się lubić, by móc ze sobą współpracować, o czym jednoznacznie świadczyło wyczuwane przez nią zdeterminowanie Parksa, by do końca wypełnić ciążące na nim obowiązki. Trochę żałowała, że on nie może wyczuć jej emocji — może takie zrozumienie pomogłoby im obojgu…

A może nie.

— Właśnie skończyłem czytać raport pani lekarza na temat stanu admirała Sarnowa — oznajmił trochę gwałtownie Parks. — Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Dużym wrażeniem.

— Komandor Montoya jest jednym z najlepszych lekarzy, jakich znam. I mogę to stwierdzić na podstawie własnych doświadczeń.

— Tak też to zrozumiałem. — Parks uśmiechnął się lekko i wskazał jej krzesło. — Proszę usiąść, pani kapitan.

Poczekał, aż wykona polecenie, zanim zaczął mówić dalej.

— Jestem winien admirałowi Sarnowowi i pani wielkie podziękowania. — Widać było, że te słowa nie przyszły mu łatwo, ale zdobył się na nie. — Oczywiście, technicznie rzecz biorąc, powinna pani przekazać dowództwo kapitanowi Rubensteinowi, ale biorąc pod uwagę sytuację taktyczną i wynik końcowy, w pełni rozumiem i popieram pani decyzję. Tak też napisałem w raporcie do admirała Caparelliego. W pełni pochwalam pani zachowanie i podziwiam umiejętności i odwagę.

— Dziękuję, sir — powiedziała cicho i odruchowo wyciągnęła rękę ku Nimitzowi, który w tym momencie nieco zmienił pozycję na jej prawym ramieniu.

— Przeczytałem naturalnie pani raport o… incydencie, który wydarzył się podczas walki — ciągnął Parks starannie wypranym z emocji tonem. — Zebrałem też oświadczenia od wszystkich kapitanów, którzy przeżyli bitwę. W świetle tych oświadczeń i zapisu rozmów z banku pamięci HMS Warlock nie mam żadnych wątpliwości, że kapitan Young najpierw nakazał, nie mając do tego prawa, rozproszenie swojej eskadry, a następnie nie posłuchał pani rozkazu i nie wrócił do formacji. Sytuację teoretycznie mógłby komplikować fakt, że ma dłuższe niż pani starszeństwo, ale jest to bez znaczenia, ponieważ nie wiedział i nie mógł wiedzieć o niezdolności do dowodzenia admirała Sarnowa. W chwili podejmowania decyzji nie wykonał — jak sądził — rozkazów admirała Sarnowa, czyli odmówił wykonania rozkazu dowódcy w obliczu wroga. W związku z tym nie pozostało mi nic innego, jak pozbawić go dowództwa i zebrać sąd oficerski, by rozważył jego postępowanie.

Umilkł, a Honor przyglądała mu się w milczeniu. Wiedziała, jak postąpił, i brak sympatii nie miał w tej kwestii znaczenia — musiała obiektywnie przyznać, że działał szybko i uczciwie tak w stosunku do niej, jak i do wszystkich wchodzących w skład Grupy Wydzielonej Hancock 001. Nie zostało ich zresztą tak wielu — straty w samych zabitych przekroczyły dwanaście tysięcy, a najsmutniejsze było to, że tak naprawdę można było tych ofiar uniknąć. Wiedziała, że nigdy mu nie wybaczy tych dwunastu tysięcy niepotrzebnych śmierci, choć miała także świadomość, że zrobił, co mógł. Popełnił błąd, ale podejmując decyzję, nie wiedział o istnieniu satelitów szpiegowskich Ludowej Marynarki. Kiedy odkrył ich istnienie, zadziałał błyskawicznie i właściwie, czego najlepszym dowodem było zdobycie Seaford 9 i całkowite zniszczenie sił przeciwnika na podległym sobie teatrze działań.

Parks wiedział doskonale, ile zawdzięczał Sarnowowi i jego podkomendnym, dlatego wychwalał ich pod niebiosa. Honor widziała listę odznaczeń, którą przedstawił Królowej. Znajdowali się na niej: Sarnow, Banton, Van Slyke, ona sama i z tuzin oficerów oraz dobra setka podoficerów i członków załóg. Szkoda tylko, że tak wielu zostanie odznaczonych pośmiertnie… Mimo to zrobił, co należało, a jego własny raport nie ukrywał prawdy i popełnionych błędów — do tych ostatnich przyznał się otwarcie, tak jak otwarcie wychwalał poczynania admirała Marka Sarnowa oraz jego oficerów i załóg.

Z wyjątkiem lorda Younga, który został pozbawiony dowództwa i osadzony w areszcie domowym, i to zanim Parks wyruszył zdobywać Seaford. Komodor Capra natychmiast zebrał zeznania Honor i pozostałych oficerów na użytek sądu oficerskiego, który miał się zebrać po powrocie. Zebrał się już i Honor ciekawa była werdyktu.

— W opinii oficerów wchodzących w skład sądu — kontynuował rzeczowo Parks — lord Young wykazał się całkowitą niezdolnością do dowodzenia Królewskim Okrętem. Sąd orzekł także, że zamieszanie wywołane jego wycofaniem się osłabiło obronę antyrakietową Grupy Wydzielonej i stało się bezpośrednią przyczyną poważnych strat tak w ludziach, jak i w sprzęcie. Straty te, zwłaszcza w ludziach, są niestety niemożliwe do dokładnego oszacowania, ale rekomendacją sądu, którą poparłem, lord Young ma zostać jak najszybciej przewieziony na Manticore i stanąć przed sądem wojennym za tchórzostwo i dezercję w obliczu wroga.

Nimitz zasyczał przeciągłe, Honor wciągnęła powietrze przez rozdęte nozdrza — wypełniła ją dzika satysfakcja, lodowata i śmiertelnie groźna, bowiem pozbawiona śladu radości. Parks obserwował ją w milczeniu, dopóki nie odetchnęła głęboko i nie powiedziała:

— Dziękuję, sir. Za wszystkich naszych ludzi.

Z twarzy Parksa nie można było niczego wyczytać, ale dzięki więzi z Nimitzem wiedziała, że targają nim mieszane uczucia: jego własne postępowanie, mimo iż zakończone sukcesem, dawało szerokie pole do krytyki, a rodzina Younga skorzysta z każdej okazji, by go wybielić. Fakt, iż poparł rekomendację sądu oficerskiego, zrobi z niego osobistego wroga numer jeden earla North Hollow, i to niezależnie od wyroku sądu wojennego. Wiedział o tym i niepokoiło go to, a mimo wszystko poparł werdykt.

— A poza tym najwyższy czas, by zabrała pani okręt do domu w celu dokonania napraw — dodał, przerywając milczenie.

Honor skinęła głową, przyznając mu rację. Stocznia remontowa połatała najpoważniejsze uszkodzenia wszystkich okrętów admirała Sarnowa, a większość odleciała już do systemu Manticore. W siłach Parksa było po prostu zbyt wiele poważnie uszkodzonych jednostek jak na możliwości lokalnej stoczni remontowej. Najciężej uszkodzone okręty, te które będą wymagać najdłuższych remontów, jeśli tylko były zdolne do wejścia w nadprzestrzeń, odsyłano do macierzystego systemu, gdzie istniało znacznie więcej stoczni remontowych. A HMS Nike na pewno spędzi w doku parę miesięcy.

— Odleci pani w ciągu najbliższych dwunastu godzin. Mam zamiar wysłać na pani okręcie nadal objętego aresztem domowym lorda Younga.

Honor zesztywniała, ale nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Parks ciągnął dalej:

— Nike jest najbliższym odlatującym okrętem, a biorąc pod uwagę, jak poważne ciążą na nim zarzuty, Youngowi należy się jak najszybszy proces. Oczekuję naturalnie, że będzie go pani stosownie traktowała: dopóki nie zostanie uznany winnym, pozostaje królewskim oficerem o dłuższym niż pani starszeństwie. Zdaję sobie sprawę, w jak niewygodnej sytuacji to panią stawia, ale oczekuję, że spełni pani swój obowiązek… jak zawsze.

Ostatnie słowa dodał dziwnie miękko i z zaskoczeniem odczula, że szczerze przeprasza za ten zbieg okoliczności. Stępiło to jej złość, więc przygryzła wargę i po sekundzie odpowiedziała spokojnie:

— Rozumiem, sir Yancey.

— Sądziłem, że pani zrozumie, milady — odparł i uśmiechnął się szczerze, widząc jej zaskoczenie, po czym wstał i wyciągnął rękę. — Komodor Capra prześle pani rozkazy, a ja osobiście poinformuję lorda Younga o rekomendacji sądu i mojej własnej, nim zjawi się na pokładzie pani okrętu.

— Rozumiem, sir — powtórzyła.

— W takim razie sądzę, że to wszystko, lady Honor. Szczęśliwego powrotu. — Uścisnął jej dłoń.

Honor zasalutowała i odwróciła się ku drzwiom, gdy usłyszała za plecami:

— A tak na marginesie, prawie zapomniałem… gdy wróci pani na pokład, znajdzie tam pani jeszcze jednego pasażera.

— Jeszcze jednego pasażera? — odwróciła się, zaskoczona.

Parks roześmiał się, pierwszy raz naprawdę szczerze.

— Tak się złożyło, że tuż przed atakiem kapitan Tankersley został wreszcie mianowany Kapitanem z Listy i jako taki nie może być dłużej zastępcą dowódcy tutejszej stoczni remontowej. Ponieważ, hm… wykonał doskonałą robotę przy napędzie HMS Nike, pomyślałem, że będzie dobrze, jeśli wróci na jego pokładzie na Manticore po nowy przydział.

Honor przyglądała mu się zaskoczona, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Parks po raz pierwszy uśmiechnął się do niej całkowicie naturalnie.

— Wierzę, że znajdziecie oboje wspólne tematy do rozmów w czasie tej podróży, kapitan Harrington.