Fani

Senor Bovio zat al aan tafel, gekleed om naar zijn werk te gaan. Hij had ontbeten en zat domweg voor zich uit te staren, zonder zelfs zijn krant te lezen. Ik bleef even wachten tot hij zou beselfen dat ik in de eetkamer was, maar hij keek niet op.

'Senor,' zei ik.

Hij sloeg zijn ogen op en draaide zich langzaam naar me om. Een ogenblik leek het of hij volkomen vergeten was wie ik was. Toen knipperde hij met zijn ogen, en de uitdrukking op zijn gezicht werd streng, woedend.

'Je auto staat buiten, geregistreerd en verzekerd,' zei hij.

'Mijn auto?'

'Dat is het laatste deel van onze overeenkomst, toch? Hij is gisteravond na het eten afgeleverd, een splinternieuwe Jaguar. Nu moet je je spullen pakken en vertrekken.'

'Waarheen?'

ik heb je aanmeldingsformulier opgestuurd. Het volgende semester begint je opleiding. Hier zijn de naam en het adres van de man die ik opdracht heb gegeven je een flat te bezorgen, dicht bij de school. Pak aan!' schreeuwde hij toen ik me niet bewoog.

Zijn luide stem deed me opschrikken. Ik pakte het stuk papier aan, maar bleef mijn hoofd schudden.

'Senor, ik begrijp niet-'

'Je kunt Fani laten weten dar ze geen auto voor je hoeft te sturen. Ik weet zeker dat ze je graag zal helpen met de inrichting. Dat soort dingen vindt ze heerlijk.'

'Maar, senor, luistert u alstublieft naar me. Gisteravond ging ik naar boven —'Nee,' zei hij, 'spaar me je argumenten. Mevrouw Newell is onverbiddelijk. Je hebt haar te vaak lastiggevallen en ik kan haar nu niet missen. Adan heeft haar nodig. Ik heb haar nodig.'

'U hebt haar nodig? Wat doet ze met u, senor? Luister toch naar me.'

'Goedendag,' zei hij. 'Einde discussie.'

Hij stond op en liep naar de deur.

'Adan zou u hierom haten!' riep ik. Hij bleef in de deuropening staan, maar draaide zich nog niet om. 'Dat zou hij, señor, Dat weet ik zeker.'

'Nee, Delia,' zei hij en keek me weer aan. 'Je begrijpt het niet. Ik hoor zijn stem in dit huis.'

Hij staarde naar het plafond alsof hij hem op datzelfde moment kon horen. Toen glimlachte hij naar me.

'Dit is echt het beste. Ga je eigen leven leiden en maak er iets moois van,' zei hij en liep weg.

Paniek maakte zich van me meester. Als ik dit landgoed eenmaal had verlaten, zou ik een klein leger nodig hebben om mijn eigen kind te kunnen zien. Maar wat kon ik er nu aan doen? Ik had de papieren getekend, en hij had aan al zijn beloftes voldaan. Een paar ogenblikken draaiden mijn gedachten verward rond in mijn hoofd. Ik wilde naar boven om Adan Junior te zien voor ik de hacienda verliet. Maar ik wist zeker dat ik de kans daartoe niet zou krijgen. Mevrouw Newell zou het me beletten. Teresa, die het gesprek had gehoord, keek me met zoveel medelijden aan, dat ik me moest afwenden. Ik keek naar de voordeur, voelde de neiging in me opkomen om gillend naar buiten te holten, maar ging ten slotte terug naar mijn kamer om te pakken. Er stonden twee koffers in mijn kamer; waarschijnlijk had mevrouw Newell een van de dienstmeisjes opdracht gegeven ze hiernaartoe te brengen.

Ik beefde zo erg terwijl ik mijn koffers pakte, dat ik bang was dat ik flauw zou vallen. Waar moest ik nu naartoe? In ieder geval niet terug naar de haciënda van mijn tante. Met mijn koffers in de hand bleef ik versuft in mijn kamer staan. Ik kreeg een intens leeg gevoel in mijn hart bij de gedachte dat ik door die deur naar buiten zou gaan en mijn baby zou achterlaten in deze krankzinnige chaos, maar wat had ik voor keus? Het was ongelooflijk stom geweest om te denken dat ik het spelletje mee kon spelen en een oplossing vinden. Tante Isabela had gelijk. Ik kon onmogelijk tegen deze machtige mensen op.

Niet in staat iets of iemand anders te bedenken, belde ik Fani op haar mobiel tussen haar colleges door. Ik weet niet hoe ze kon begrijpen wat ik zei, zo hard huilde ik.

'Hoor eens, ik heb niet veel tijd, Delia. Het is in orde. Ik zal Edward laten weten dat je komt. Noteer mijn adres, het is gemakkelijk te vinden. En ik zal je helpen je te installeren. Vergeet niet de informatie mee te nemen die mijn neefje heeft gegeven. Ik zal je zeggen hoe je moet rijden.'

Onhandig schreef ik haar aanwijzingen op hoe ik haar flat in Los Angeles moest vinden. Heel verstandig liet ze het me twee keer herhalen. AI deed ze het nog zo eenvoudig lijken, het klonk allemaal erg verwarrend. Ik begreep niet hoe ik me staande wist te houden.

ik weet niet wat ik doe, ik kan niet denken,' zei ik.

'Rustig, Delia. Anders krijg je nog een ongeluk, en daar schiet niemand iets mee op. Wees maar niet bang. Als je verdwaalt, bel je maar. Je zult het enorm naar je zin hebben. Hou op met huilen. Ontspan je. Ik zal je met alles helpen. Morgen ziet alles er anders uit. Wacht maar af. Straks geniet je net zo van je geld als ik,' voorspelde ze lachend en hing op.

Niemand stond te wachten om afscheid van me re nemen toen ik met mijn koffers de trap afliep. Ik wist zeker dat alle bedienden, ook Teresa, bang waren zich senor Bovio's woede op de hals te halen. Hoe ironisch was dit alles als ik eraan dacht hoe ik was begroet en bekeken toen ik hier pas arriveerde. Toen was ik als een godin die teruggebracht was op aarde.

Ik stond onder aan de trap en keek omhoog, half en half verwachtend dat mevrouw Newell met een voldaan gezicht naar me zou kijken. Ik liep naar de deur en bleef even staan om een kort gebed te prevelen voor Adan Junior. Ik had zelfs geen moment gedacht aan de auto, maar hij stond voor de deur, een fonkelnieuwe zilverkleurige Jaguar.

Ik legde mijn koffers in de achterbak en bleef staan kijken naar de haciënda. Ik verbeeldde me dat Adan Junior met open ogen in zijn wieg op mijn terugkomst lag te wachten. Die beelden lagen als een loodzwaar gewicht op mijn borst. Ik haalde een paar keer diep adem om te voorkomen dat ik instortte. Toen stapte ik in de auto en startte de motor. Ik bewoog me als in een trance, deed automatisch alles wat nodig was.

De bewaker kwam naar buiten toen ik bij het hek was. Dezelfde die hier was toen Edward had geprobeerd me te bezoeken. Hij kwam dichterbij toen ik stopte en keek onderzoekend in de auto. Mi dios, dacht ik. Hij controleerde me om zeker te weten dat ik mijn eigen baby niet had ontvoerd. Ik vroeg me af of señor Bovio hem dat had opgedragen.

Tevreden deed hij een stap achteruit en opende her hek. Langzaam reed ik naar buiten en sloeg linksaf, herinnerde me vaag de richting naar de snelweg naar Los Angeles. Ik moest Edward zien te bereiken, dacht ik. Hij zou weten wat ik moest doen. Edward. Die gedachte gaf me nieuwe hoop en hielp me re ontspannen.

Toen ik bij de grens van senor Bovio's landgoed kwam, kon ik de stallen en de kraal zien. Amigo stond in de kraal en keek in mijn richting. Hij knikte met zijn hoofd en krabde over de grond alsof hij achter me aan wilde komen,

'Ik kom terug,' beloofde ik hem. 'Ik kom terug.'

Hij verdween uit het zicht toen ik weer een bocht nam, en niet lang daarna was ik op weg naar Los Angeles. Het rijden kalmeerde me. Fani had me heel simpele aanwijzingen gegeven, en nog geen twee uur later parkeerde ik voor haar flatgebouw in het centrum van Los Angeles. Ik haalde mijn koffers uit de auto en liep naar de lobby, waar ik begroet werd door een portier.

'Ik kom voor Estefani Cordova,' zei ik.

'Delia Yebarra?'

'Ja.'

'Ze verwacht u. Derde verdieping, appartement 3 C. Kan ik u helpen met uw koffers?'

'Nee, het gaat prima, dank u.' Ik had eraan toe kunnen voegen dat er maar heel weinig in zat.

Hij liep om zijn bureau heen en drukte op de knop van de lift. Toen de deur openging, bedankte ik hem en stapte in. Ik kon me niet voorstellen dat dit een typische studentenflat was. Het was duidelijk een heel dure woonruimte. Alles zager nieuw en schoon uit, en in de gang van de derde verdieping lag splinternieuw donkerbruin tapijt. Voor ik bij de deur van 3C was, deed Fani al open.

'Jake belde om me te vertellen datje er was,' zei ze, en omhelsde me. 'Ik zei je toch dat het gemakkelijk te vinden is.'

'Gracias, Fani.'

Ze hield me op armlengte afstand en lachte. 'Kijk niet zo angstig. Ie bent nu toch weg bij zuster Diablo?'

ik ben ook weg bij mijn baby,' zei ik.

'Maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat je hem vaak genoeg zult zien. Kom binnen. We zullen je installeren in de tweede slaapkamer. Edward komt over ongeveer een uur.'

Ik bleef even staan en keek om me heen. Het was een grote, prachtig ingerichte flat.

'Wonen andere studenten ook zo?'

'Nee, domoor. Deze flat is ons eigendom. Mijn vader heeft hem gekocht toen ik besloot naar de usc te gaan. Maak je geen zorgen, niemand van de familie maakt er gebruik van. Hierheen,' zei ze. Ze bracht me door een korte gang naar een mooie slaapkamer met een kingsize bed, een nieuw lichtroze tapijt en witte velours gordijnen.

'Geen mooi uitzicht,' zei ze. 'Het is in de stad en we wonen niet hoog genoeg, maar ik klaag niet.'

'Nee, ik zou ook niet klagen.'

'Hier is je badkamer. Met alles wat je maar nodig hebt.' Ze deed het licht aan. De badkamer had marmeren tegels, een grote douchecel en een ligbad. 'Het bad heeft powerjets, genoeg bubbels om urenlang te relaxen. Goeie plek om een vriendje mee te nemen,' zei ze lachend.

Toen ik begon te blozen, voegde ze eraan toe: 'Je bent perfect, Delia. Studenten houden van verlegen meisjes. Dat is hun ego. Ze willen per se de leiding hebben. Hombres machos. Ze zijn gemakkelijk in te palmen, geloof me. De meeste jongens die je zult Ieren kennen zijn nogal onvolwassen, vooral als je ze vergelijkt met iemand als Adan Bovio, maar je zult wel iemand vinden die er een tijdje mee door kan.'

'Ik heb geen haast om iemand te vinden, Fani.'

'Nee, maar zij zullen haast hebben als ze je zien, Delia. Ik moet toegeven dat zuster Diablo je weer goed op de been heeft geholpen.'

'Alleen maar om me zo gauw mogelijk kwijt te kunnen raken. Je hebt geen idee wat daar aan de gang was.'

'O, ik wil het weten. Ik wil alles weten natuurlijk. Maar eerst moet je je koffers uitpakken,' ging ze snel verder, alsof ze bang was dat ik haar alle details zou gaan vertellen. 'We drinken een glas wijn met wat crackers en kaas terwijl we op Edward wachten. Kijk eens in de kast. Toe dan, kijk eens!'

Ik keek haar achterdochtig aan en opende toen de kast, waar een stuk of zes outfits hingen, met de kaartjes er nog aan.

'Is dat voor mij?'

'Natuurlijk.'

'Maar wanneer heb je dat allemaal gekocht?'

'O, zo nu en dan,' zei ze raadselachtig.

'Hoe wist je dat ik hier zou komen?'

'Waar zou je anders naartoe moeten? En zelfs al had je het niet gedaan, dan zou ik het je gebracht hebben, waar je ook zou wonen in Los Angeles. Ik weet vrijwel zeker dat ik dezelfde maat heb als jij, maar alle kaartjes hangen er nog aan, dus kunnen we alles ruilen. Zoek iets uit voor vanavond, dan komt de rest later wel. We hebben ook praktisch dezelfde schoenmaat.' Ze wees naar het rek met schoenen die bij de kleren pasten.

Ik was verbluft. Ondanks wat ze zojuist had gezegd en wat ze had gedaan, had ze verbaasd geklonken toen ik belde. Ik vertelde het haar.

'Ik dacht niet dat je zó gauw uit Bovio's haciënda zou vertrekken. Je hebt volop tijd voordat je opleiding begint.'

Ik dacht ook niet dat ik weg zou gaan. Zoals ik zei, hij heeft me de deur uitgegooid, maar-'

'Ga je wat opfrissen en zoek een leuke jurk uit,' drong ze aan. 'Daarna praten we verder.' 

Ik keek weer naar de kleren.

'Je hebt een hoop geld uitgegeven.'

'Nou, en? Waar is geld anders voor? Mijn vader voelt zich zo schuldig over wat er gaande is tussen hein en mijn moeder en de nadelige gevolgen die ze denken dat het voor mij heeft, dat hij het dollars laat regenen als ik ook maar de kleinste suggestie doe. Hij betaalt zijn weg naar vergiffenis.' Ze lachte.

'Het stoort je niet echt?'

ik denker niet lang genoeg aan om het me te laten storen. Ik ben niet van plan me doormijn ouders depressief en ziek te laten maken. Jij moet net zo worden. We moeten aan onszelf denken, Delia. Je moet leren hoe je voortdurend "IK" in hoofdletters moet spellen. Als ik klaar ben met je, zal ik een lach zo diep in je gezicht gegraveerd hebben, dat de mensen zullen denken dat je de zus bent van de Joker.'

'Van wie?'

'Uit Batman. De Joker? Laat maar,' zei ze toen ik het niet begreep. 'Uiteindelijk zul je het wel snappen. Ga je opfrissen. We hebben het een en ander in te halen, jij tenminste. Ik heb een heel plezierige tijd gehad.'

'En de universiteit?'

'Een klein ongerief.' zei ze, weer lachend. 'O, ik vind het zo fijn dat je er bent, Delia. Kijk eens hoe je veranderd bent sinds die eerste dag dat je op de particuliere schooi kwam en in de schaduw leefde die Sophia en haar vriendinnen als een visnet over je heen wierpen. Jij bent een vrouw, en zij is nog steeds een verwend nest.'

'Ik weet niets over haar.'

'Wat valt er te weten? Ie tante schijnt haar best te doen haar op een andere school te plaatsen. Ik zou niet weten waarom, behalve om haar het huis uit te krijgen. Ze schijnt nu ook in L.A. te zijn. Ze hangt rond met haar vriendin Trudy Taylor, die hier naar een plaatselijk college gaat.'

'Heeft Edward haar gesproken?'

'Dat weet ik niet. Als je wilt, kun je het hem vragen als hij komt.'

>

'Wat doet hij?' 

ik geloof dat hij dat zelf nog niet weet. Hij woont in een of ander armetierig hotel, lk weet niet waarom. Misschien legt hij zichzelf een straf op. Ik weet niet veel meer over hem en wat hij heeft gedaan dan jij, Delia.'

'Je weet hoe erg het voor hem werd nadat we elkaar bij jou thuis ontmoet hadden. Fani. Tante Isabela was furieus en kwam met allerlei dreigementen.'

'Ja, en niet lang daarna liet hij de uni in de steek en ging Joost mag weten waarheen, dus heeft ze niemand iets te verwijten behalve zichzelf. Ga je opfrissen,' zei ze weer en liet me alleen.

Ik keek weer om me heen. He was een heel mooie kamer, en het was erg aardig van haar om al die kleren en dingen voor me te kopen, maar ik me niet losmaken van de vraag: Wat doe ik hier? Ik hoor bij mijn kind.

Ik hoorde dat Fani muziek opzette. De telefoon ging. Ze lachte luid. Moeilijk om hier gedeprimeerd te zijn. Misschien was het zo beter, dacht ik. Niettemin pakte ik met weinig enthousiasme de dingen uit die ik nodig had en borg ze in de laden. Toen ging ik naar de badkamer om een douche te nemen en borstelde mijn haar, zodat ik tenminste wat leven zou uitstralen als Edward kwam. Ik was erg zenuwachtig bij het vooruitzicht hem weer te zien, bang dat hij minder vriendschappelijk zou zijn en niet meer zoveel om me zou geven als vroeger. Misschien gaf hij mij om de een of andere reden de schuld van zijn nieuwe problemen.

Ik zocht de meest conservatieve outfit tussen de kleren die Fani voor me had gekocht, maar alles was meer haar stijl dan die van mij. Ik had nooit zulke korte rokken gedragen, dacht ik, toen ik ze paste en mezelf bekeek in de hoge wandspiegel naast de kast. Wat zou Edward wel van me denken? Maar ik wilde Fani ook niet beledigen. Ik wist niet wat ik moest doen,

Er hing een zwartsatijnen mini-jurkje met bijpassende laarzen, een met lovertjes bestikte T-shirtjurk, waarvan ik me niet kon voorstellen dat ik die ooit zou dragen, een paarszijden halterjurkje dat zo laag was uitgesneden dat ik me halfnaakt voelde, en een blauwgroen gelaagde mini-jurk. Eén oranje-met-zwarte outfit zag eruit als een cheerleaders kostuum. Ze had een designerspijkerbroek voor me gekocht en een strapless topje met een bestikt middenstuk. Allebei heel strak. Ik hoorde iemand al opmerken dat ze op me geschilderd waren. Ik stond op het punt die ook uit te trekken toen Fani binnenkwam.

'Een perfecte keus!' riep ze uit. 'ik had gehoopt dat je die zou dragen. En hoe vind je het dat ik precies de juiste maat heb gekocht? Ik heb een goed oog voor mode.'

'Het zit te strak, Fani.'

'Onzin. Dat is nou precies de denkwijze waar je vanaf' moet, Delia. Je bent nu vrij, echt vrij. Bekijk jezelf eens,' beval ze me, en draaide me om naar de spiegel. 'Je bent een heel sexy uitziende meid. Ik denk dat ik zelfs een klein beetje jaloers ben.'

'Jaloers op mij? Je zou nog geen seconde met me willen ruilen als je mijn leven zou moeten leiden,' zei ik.

Ze haalde haar schouders op. 'Gisteren is niet belangrijk. Alleen morgen. Kom, laten we doen wat we vroeger altijd deden: wijn drinken en praten.'

Ze pakte mijn hand en leidde me de kamer uit naar de zitkamer. Ze schonk een glas wijn in en ging op de bank zitten. Op de tafel stond een schaal met kaas en crackers.

'Oké, nu moet je me alIes vertellen. Heeft Ray je echt de deur uitgezet?'

'Si?

'Ik begreep niet wat je allemaal aan het brabbelen was.'

'Gisteravond, toen ik naar Adan Juniors kamer ging, zag ik dat senor Bovio zat te huilen naast de wieg. Mevrouw Newell was er en liet hem maar huilen. Ik dacht dat er iets mis was met mijn baby, maar ze wilde me hem niet laten zien.'

'Heb je Ray gevraagd of je hem mocht zien?'

'Ze deed de deur voor mijn neus dicht. Ik was zo geschokt dat ik een paar ogenblikken niets kon zeggen. Toen riep ik senor Bovio en bonsde op de deur. Ze kwam naar buiten en zei dat ik op straat gezet zou worden. Je had moeten zien hoe gemeen ze keek, hoe blij.'

Fani haalde haar schouders op en dronk van haar wijn. 'Ze blijft er niet eeuwig.'

'Het was heel vreemd, Fani. Senor Bovio die zat te huilen bij de wieg.'

'Dat is niet zo vreemd, Delia. Zo lang kende je hem en Adan niet. Ze waren meer als broers dan als vader en zoon. Soms dacht ik dat Ray geloofde dat Adan letterlijk een deel van zijn lichaam was, vooral toen zijn vrouw verongelukte. Op de begrafenis waren ze niet van elkaar te scheiden, en bij het graf omhelsden ze elkaar zo lang, dat de mensen openlijk stonden te huilen. Ik dacht dat mijn hart uit mijn lichaam zou barsten. Ik heb volwassen mannen nog nooit zo kapot gezien, [ij kwam midden in dat alles terecht en was er nauwelijks lang genoeg om... om zwanger te worden!'

ik dacht dat hij daar alleen was,' ging ik verder, 'maar toen ik naar binnen wilde, kwam ze tevoorschijn in haar nachthemd, ik denk dat ze zich geneerde omdat ik haar daar ontdekte terwijl señor Bovio zo zatte huilen. Er klopt iets niet,' zei ik hoofdschuddend. 'Er is iets heel erg mis. Ze maakt misbruik van het verdriet van senor Bovio. Zijn huishoudster, Teresa, heeft me een paar verhalen over haar verteld. Eén echtpaar heeft haar ontslagen wegens wangedrag. Weet je dat ze net doet of zij degene is die zwanger is, dat ze hetzelfde dieet volgt?'

'Je maakt je overbezorgd, Delia.'

'Logisch toch? Ik ben er niet meer om haar in de weg te staan,' riep ik uit. De tranen sprongen in mijn ogen.

'Geweldig,' zei ze met een nijdige grimas. 'Pieker er maar dag en nacht over. Je maakt jezelf ziek en dan ben je niks waard voor je zoon en alle anderen, inclusief mijzelf.'

'Ik ben nu ook niks waard.'

Ze nam een slok wijn. Ze bleef nog even kwaad, maar toen lachte ze plotseling, alsof ze haar emoties als een kraan aan en uit kon draaien.

'Oké. Eerst moet jij je settelen en een beter leven krijgen, zodat je mentaal sterker wordt. Tot je naar school gaat, maak je deel uit van mijn leven. Ie gaat overal naartoe waar ik naartoe ga. En als je dan sterk genoeg bent gaan we samen naar mijn vader en vragen hem om eens te informeren naar Ray en die verpleegster en om te zien wat hij kan doen aan je baby.'

'Heus? Zou je naar je vader willen gaan?'

'Waarom niet? Hij zou alles doen wat ik hem vraag, vooral nu.'

'Gracias, Fani.'

'De nada. Het is geweldig om ook Spaans te kunnen spreken. De meeste jongens die we zullen ontmoeten spreken nauwelijks Engels. Als we over ze willen praten waar ze bij zijn, spreken we Spaans.'

Ik moest lachen. Het was een goed gevoel me te laten gaan, al was het maar voor heel even.

'Dat is beter,' zei ze.

De telefoon ging. 'Dat is vast Jake om me te vertellen dat er bezoek voor me is, en we weten wie dat kan zijn,' zei ze met een knipoog.

Mijn hart begon te bonzen. Ze nam de telefoon op en knikte naar me.

'Hij komt boven, ik heb besloten jullie samen te laten praten, Ik moet trouwens toch weg om een boodschap te doen,' zei ze. Ik geloofde haar niet. maar ik wilde graag alleen zijn met Edward.

Ik hoorde de zoemer van de deur.

Ik stond op.

Ze deed open en Edward keek naar binnen. Hij droeg een marineblauw hemd met korte mouwen en jeans en leek mager geworden. Zijn haarwas langer en niet zo keurig geknipt als vroeger. Natuurlijk droeg hij nog steeds zijn ooglapje.

'Edward de Eerste!' riep Fani en omhelsde hem. Hij beantwoordde haar omhelzing niet. Hij bleef langs haar heen staren naar mij. 'Nou, ik merk dat je blij bent me te zien,* zei ze.

Hij keek haar aan. 'Hallo, Fani.'

'Zeg, ik ben niet van plan hier te blijven en te worden genegeerd. Ik heb nog wat te doen.'

'Het hart van een jongen breken?' zei Edward.

Ze lachte. 'Hoe wist je dat? Ik ben over een uur of zo terug.' Ze pakte een lichtroze jasje met een witte bontkraag van de kapstok bij de deur. 'Er is wijn, kaas en crackers, of iets sterkers in de kast, als je wilt. Veel plezier, jongens.' Ze liep de deur uit.

Edward bleef naar me staan kijken. 'Je ziet er goed uit, Delia.'

'Ik voel me niet goed, Edward.'

Hij knikte bezorgd. 'Fani heeft me alles verteld over de complicaties van je zwangerschap. Dat was heel erg.'

'Heeft ze verteld dat ze beweerden dat ik drugs gebruikt had en dat dat de reden was dat ik bijna een miskraam had?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik weet zeker dat ze dat verzonnen hebben.'

'Senor Bovio beweerde dat het bewezen was door de laboratoriumproeven,'

'Als je zo machtig en rijk bent als Ray Bovio, kun je elk bewijs krijgen, hoe dan ook,' zei hij.

Ik boog mijn hoofd, knikte, en eindelijk kwam hij naar me toe en sloeg zijn armen om me heen.

'Arme Delia. Je komst naar Amerika en je Amerikaanse familie heeft wel rampzalige gevolgen voor je gehad.' Hij gaf me een zoen op mijn voorhoofd en we gingen samen op de bank zitten,

'Waar ben je geweest, Edward? Ik weet dat je je studie hebt afgebroken. Toen ik je bij Fani thuis zag, leek je oké. Je zei dat je erover dacht rechten te gaan studeren. Waarom die ommekeer?'

'Ik was nog niet zo definitief over Jesse heen als ik dacht, maar laten we het nu niet over mij hebben. Vertel me wat er gebeurd is bij Bovio.'

Ik beschreef hem hoe mevrouw Newell me had behandeld tijdens mijn zwangerschap en de noodsituatie die had geleid tot Adan Juniors vroegtijdige geboorte. Hij luisterde kalm, bedachtzaam, en dronk wat wijn. Ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik hem vertelde over Adan Junior en hoe weinig ik hem gezien had.

'Om te beginnen,' zei Edward, 'als ze zo'n goede kraamverzorgster is, hoe komt het dan dat ze niet zag dat je problemen had?'

'Ik wist het zelf pas toen het al te laat was.'

'Jij bent geen verpleegster, nog niet, en dit was je eerste zwangerschap. Ten tweede, je weet dat ik je geen drugs heb gegeven. Heeft Fani dat gedaan?'

'Nee, Edward. En ik heb over die drugs gelezen. Ik had geen van die symptomen. In ieder geval niet zo opvallend dat ik er bij stilstond.'

Hij dacht even na. 'Er is iets aan de hand. Vertel nog eens over die overeenkomst met senor Bovio.'

Ik beschreef alle afspraken. Hij vroeg de documenten te zien met de lijst van de bedragen die ik had gekregen. Ik keek naar hem terwijl hij alles bestudeerde. Alleen al het feit dat hij belangstelling voor me toonde en bij me was stelde me gerust.

'Ja, hij heeft je blijkbaar een hoop geld gegeven, Delia. Dat is allemaal in orde. En dat document waarin je hem het voogdijschap geeft is geregistreerd bij de rechtbank. Ik weet zeker dat Ray zijn invloed heeft aangewend om het allemaal vlugger voor elkaar te krijgen dan normaal het geval zou zijn. Maar het is officieel.'

'Ik wilde mijn kind niet afstaan, Edward.'

Hij knikte, ik heb een vriend wiens vader een invloedrijk advocaat is hier in Los Angeles. Ik zal het met hem bespreken.'

'Wil je dat doen?'

Hij vouwde alles weer op en stopte het terug in de envelop, ik zal proberen hem morgen te pakken te krijgen.'

'Gracias. Ga je terug naar de universiteit, Edward?'

'Waarschijnlijk wel, ja.'

'Ik vind het zo jammer van jou en Jesse. Jullie waren zo'n hecht stel.'

'Het komt vaker voor dat mensen die een hecht stel vormen uit elkaar groeien als ze gaan studeren, of gaan werken of zoiets. Het kwam bij mij alleen wat harder aan dan bij hem. Een heleboel harder misschien,' bekende hij.

'Waar ben je geweest?'

ik wilde alleen zijn, reizen, meer ontdekken over mijzelf, en intussen mijn moeder dwarszitten,' voegde hij er met een glimlach aan toe. 'Ze liet haar advocaat een paar dingen doen nadat ik ondanks haar verbod die afspraak met jou had gemaakt. Toen kon het me niet schelen, maar nu ben ik terug en heb ik mijn eigen advocaat. Mijn vader heeft een en ander geregeld voor Sophia en mij waaraan ze niets kan veranderen, en ik denk dat ze zich dat eindelijk gerealiseerd heeft.'

'Hoe gaat het met Sophia?' ik heb haar eergisteren gezien. Ze is erger dan ooit, een tijdbom die elk moment kan ontploffen. Ze is verslaafd aan alles, drugs, seks en rock-'n-roll. Daar kan mijn moeder ook weinig tegen doen. Sophia is vorige maand achttien geworden. Hoe lang blijf je bij Fani?'

'Tot ik mijn eigen flat heb. Senor Bovio heeft me dit gegeven.' Ik liet hem de informatie zien.

'Huurhuizen. Hij heeft een lijstje gemaakt van een paar flats in de buurt van je school. Die is hier dicht in de buurt. Misschien kunnen we samen een flat huren.'

'Heus?'

'Zou je dat willen?'

'O, dolgraag, Edward.'

'Ik zal ervoor zorgen. Vertrouw niet teveel op Fani. Ze houdt ervan om met mensen te spelen,'

'Ik weet het.'

'Ik zal zo snel mogelijk met alles aan de gang gaan.'

'Gracias, Edward.'

Hij nam nog een slok wijn. 'En je vriend Ignacio?'

Ik beschreef hem mijn bezoek aan de gevangenis en dat senor Bovio zijn belofte niet was nagekomen.

ik kan het Ignacio niet kwalijk nemen dat hij verbitterd is, en die gevangenis is beslist geen pretje. Het spijt me, Delia.'

ik had je alles moeten vertellen,'

'Dat is nu verleden tijd. Laten we alleen maar aan de toekomst denken.' Hij dronk zijn glas leeg en stond op.

'Wat moet ik doen als die vriend van je vader zegt dat ik niets kan doen om mijn kind terug te krijgen, Edward?'

'Laten we dat eerst afwachten voor we al te neerslachtig worden, Delia. Er is een kans dat we kunnen bewijzen dat je hiertoe gedwongen werd.'

'Maar als die er niet is, Edward? Wat moet ik dan doen?'

Hij haalde zijn schouders op. 'De vraag is niet wat je zou kunnen doen, maar wat je zou willen doen, Delia. Is er iets datje niet zou willen doen?'

'Niets. Neuk.'Hij knikte en liep naar de deur. Ik volgde hem. Bij de deur draaide hij zich naar me om.

'Zou je teruggaan naar Mexico? Je zou daar heel goed kunnen leven van het geld dat je hebt gekregen.'

'Bedoel je met Adan Junior?'

'Ja.'

'Dat zou ik doen ja.'

Hij dacht even na. 'Nou, misschien komt het op een dag nog zover,' zei hij. Hij boog zich naar me toe om me een zoen op mijn wang te geven en zwaaide met het papiertje van de makelaar, ik ga meteen hiermee aan de slag en zoek zo gauw mogelijk een flat. Ik wil liever niet dat je te lang onder Fani's invloed staat.'

'En die advocaat?'

'Morgenochtend spreek ik hem. Pieker niet teveel, Delia. Het leven wordt beter.'

ik hoop het, Edward.'

'Bid voor ons allebei,' ging hij verder, ik bel je later.'

Ik bleef in de deuropening staan terwijl hij door de gang naar de lift liep.

'Veeg die ernstige blik van je gezicht, Delia Yebarra. Denk aan wat je me vertelde watje moeder jou vertelde: La esperanza enciende manuna. Hoop verlicht de dag van morgen.'

'Si, Edward. Ik zal eraan denken.'

Hij stak zijn beide duimen omhoog en stapte de lift in.

Mijn hart voelde alsof het weer op zijn plaats was teruggekeerd.