Het afscheidsdiner

Toen ik boven aan de trap stond, kwam mevrouw Newell uit de kamer die, wist ik, van Adan was geweest. Ze deed de deur zachtjes achter zich dicht en draaide zich om. Toen ze me snakkend naar adem zag staan, verstarde ze en nam een dreigende houding aan. Ze sloeg haar armen over elkaar met een houding alsof er een ijzeren staaf in haar ruggengraat stak. Haar gezicht werd zo hard als graniet en ze liep doelbewust op me af,

'Wat doe je hier?' vroeg ze. 'louw verblijf is beneden. Meneer Bovio wil niet dat je hierboven ronddwaalt.'

'Mijn baby is hier!' riep ik uit, geschokt dat ze dat feit zo volledig negeerde. 'Waarom hebt u me niet verteld dat hij thuis is?'

'Hij is nog heel teer en kwetsbaar. Hij mag geen bezoek hebben.'

'Maar ik ben geen bezoek!' gilde ik. ik ben zijn moeder!'

'En ik ben zijn speciale verzorgster. Op het ogenblik,' zei ze met een ijzige glimlach, 'is zijn welzijn, zijn leven, letterlijk elke ademtocht afhankelijk van mij en mijn expertise. De enige reden waarom hij niet langer op de NICU is, is dat ik hier ben om voor hem te zorgen. ik slaap in de kamer naast hem, zodat ik er ben als het nodig is, dag en nacht. Geen moeder kan beter voor hem zorgen. Dus draai je om en loop die trap weer af naar de plek waar je thuishoort.'

'Ik wil mijn kind zien!'

Haar hals scheen voor mijn ogen in marmer te veranderen toen ze haar armen langzaam liet zakken en haar handen op haar heupen zette.

'Heb je me niet gehoord? Ik zei dat hij nog geen bezoek mag hebben.'

'En ik zei dat ik geen bezoek ben. Ik ben zijn moeder. U kunt me niet beletten mijn eigen kind te zien,' zei ik, teleurgesteld dat mijn stem zo zwak overkwam. Ik wilde om haar heen lopen maar ze greep mijn arm vast en klemde haar vingers als een nijptang eromheen,

'De deur is op slot. Het heeft geen zin ernaartoe te gaan. Als je lawaai maakt en hem wakker maakt uit de slaap die hij zo nodig heeft, roep ik meneer Bovio, en dan weet ik zeker dan hij je met geweld van het landgoed zal laten verwijderen. Bovendien, als bezoek wordt toegestaan, zal niemand die kamer binnengaan zonder fatsoenlijke voorbereiding. Hij is nog te gevoelig voor ziektes.' Ze zweeg, liet me los en sloeg haar armen weer over elkaar. 'Zeg ik soms iets datje niet begrijpt?'

'Ja. Ik begrijp niet waarom een moeder haar eigen kind niet mag zien.'

Ze glimlachte weer. 'Geloof me, Delia, er zijn tientallen, honderden, misschien wel duizenden moeders die niet alleen verhinderd worden hun eigen kinderen te zien en bij ze te zijn, maar die het niet erg vinden. Egoïstische vrouwen die blij zijn dat een ander doet wat zij horen te doen.'

'Daar hoor ik niet bij.'

'We zullen zien,' zei ze.

Ik keek langs haar heen naar de deur. Als die werkelijk op slot was, had het geen zin om erheen re gaan.

'Als je werkelijk iets om die baby geeft,' ging ze verder en haar stem klonk nu niet zozeer hard als wel neerbuigend, 'zou je je niet zo tegen mij en wat ik doe verzetten. Vooral niet na wat je hem hebt laten doormaken met je wangedrag.'

'Ik heb niets gedaan!'

Ik begon te huilen. Mijn arm deed pijn waar ze erin had geknepen. Ze staarde me slechts roerloos aan, met ogen als twee stalen grijze ballen.

'Dit is gemeen, wreed.'

'Alsjeblieft, spaar je adem. Ik ben immuun voor dat dramatische gedoe.'

'U bedoelt dat u immuun bent voor echt gevoel,' kaatste ik terug, draaide me om en liep de trap af. Mijn hart voelde alsof het omlaag- gevallen was in mijn buik.Toen ik in de keuken kwam, keek Teresa even naar mij en verdween toen snel in de gang, terwijl ik naar mijn kamer ging om na te denken. Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was en me terugtrok. Op het ogenblik had ik zelfs moeite mijn ogen open te houden. Misschien word ik wel vergiftigd, dacht ik. Misschien vermoorden ze me langzaam met die slaappillen, Per slot was het mevrouw Newell die voor de recepten had gezorgd.

Terug in mijn kamer bleef ik nog een tijdlang huilen tot ik in slaap viel. Toen ik wakker werd was het al laat in de middag. Ik stond op, nog steeds versuft, en waste mijn gezicht met koud water. Peinzend staarde ik naar het plafond. Ik wist zeker dat Adan Junior boven lag te wachten, verlangend naar de aanraking van zijn moeder. Ik moest naar hem toe. Ik móést het gewoon.

De enveloppen en papieren van señor Bovio lagen op tafel. Ik bedacht dat ik nu slim moest zijn. Ik pakte het document waarin stond dat ik het voogdijschap over Adan Junior aan hem overdroeg en liep de gang door.

Het was stil in huis. De lager staande middagzon wierp lange schaduwen in de zitkamer en de gang. Misschien verbeeldde ik het me, maar ik meende het zwakke gehuil van een baby te horen. Ik keek even omhoog langs de trap en liep toen naar senor Bovio's kantoor. Hij zat achter zijn bureau te telefoneren, met zijn rug naar de deur gekeerd. Ik wachtte tot hij uitgesproken was en klopte toen op de geopende deur. Hij draaide zich snel naar me om.

'Hallo, Delia, hoe gaat het?'

'Ik ben erg overstuur, senor Bovio. Niemand heeft me verteld dat Adan Junior al thuis was.'

'Si. Eerlijk gezegd heb ik erop aangedrongen bij dokter Denardo, en hij gaf alleen toe omdat mevrouw Newell hier is. Voorlopig is het beter dat zij de enige is die bij hem komt, voor hem zorgt. Het is nog een beetje riskant, al verzekert dokter Denardo me dat alles goed komt. Jij en Adan hebben geen van beiden behoefte aan extra opwinding.''Zoveel opwinding veroorzaak ik niet, senor. Ik ben zijn moeder. U weet toch zeker wel dat een baby behoefte heeft aan de fysieke nabijheid van zijn moeder, vooral in deze periode. Het zal hem alleen maar helpen om sneller beter te worden. Bovendien kan ik hem de melk geven die hij nodig heeft. Baby's die borstvoeding krijgen zijn gezonder.'

'Hij krijgt borstvoeding.'

'Wat? Hoe?'

ik heb iemand daarvoor aangenomen die me door mevrouw Newell is aanbevolen, We kunnen er zeker van zijn dat hij goede moedermelk krijgt.'

'Maar niet de melk van zijn eigen moeder!' riep ik uit.

Hij gaf geen antwoord. Toen knikte hij naar me. 'Heb je het document ondertekend? Breng je me daarom die envelop?'

ik heb het meegebracht om u te vragen uw advocaat er iets aan te laten toevoegen voor ik teken.'

'Wat wil je?'

'Br staar niets in over mijn bezoekrecht als ik de hacienda heb verlaten.'

'Dat heb je niet nodig.'

'Toch zou ik het graag willen, señor. Dan zou ik eerder bereid zijn dat document te tekenen.' Ik deed mijn best zo zelfverzekerd mogelijk over te komen.

Hij dacht lange tijd na en stak toen zijn hand uit. 'Geef hier. dan zal ik ervoor zorgen.'

'Gracias, señor.'

Ik overhandigde het hem.

'Heb je al een school uitgezocht?'

'Ik denk aan Los Angeles.'

Hij keek niet erg verheugd toen ik dat zei, maar hij knikte.

'Geef me zo snel mogelijk het aanmeldingsformulier, dan zal ik het regelen.'

'Gracias. Ik moet u nog één gunst vragen.'

'En dat is?'

'Vraagt u alstublieft aan mevrouw Newell om me bij Adan juniors toe te laten. Het is een marteling voor me om te weten dat hij vlak boven me is en ik hem niet kan zien.' 'Als ze vindt dat hij zover is, zal ze het me vertellen. Erger haar niet en doe niets waardoor ze zou willen vertrekken,' waarschuwde hij. 'Ze stond op het punt om weg te gaan vlak voordat je die bloeding kreeg en onze baby bijna verloor. Ik zal dat niet dulden.'

•Maar

ik heb ander nieuws voor je. Beter nieuws. Ik ben wat opgeschoten met mijn pogingen voor die jongen, Ignacio Davila.'

'Echt waar?'

'Si. Zijn dossier is eindelijk voorgelegd aan iemand die kan helpen, maar het moet heel zorgvuldig en subtiel gebeuren, om ons niet in een wespennest te steken. Begrijp je wat ik wil zeggen?'

'Si', senor.'

Ik begreep maar al te goed wat hij wilde zeggen. Ik moest precies doen wat hij wilde.

'Maar het bezoek aan mijn baby

ik heb het erg druk, Delia. Heb alsjeblieft geduld. Morgen zal ik je dat document geven om te tekenen. Daarna zal ik het geld overmaken en kun je je leven op wat intelligentere wijze voortzetten.' Hij strekte zijn hand uit naar de telefoon. 'Is dat afgesproken?'

Ik knikte. Het was mijn plan om voorlopig het spel mee te spelen. Mijn kans zou later komen, dacht ik, en misschien vertelde hij deze keer de waarheid over Ignacio. Iets hoopvoller verliet ik zijn kantoor en besloot buiten een wandeling te maken. 3k liep rechtstreeks naar de stallen. Nu de baby geboren was, kon het niemand nog iets scheien of ik in de buurt van de paarden was. Ik zag Amigo en senor Bovio's paard in de kraal, maar Gerry Sommer kwam pas tevoorschijn toen ik er bijna was. Hij kwam de schuur uit en liep haastig in mijn richting.

'Delia, hoe gaat het? Ik kreeg van niemand hier veel te horen.'

'Dat verbaast me niets. Ik voel me een stuk beter. Overmorgen breng ik mijn laatste bezoek aan de dokter.'

'Geweldig. Wat ga je dan doen?'

ik weet het nog niet zeker. Ik wil graag een opleiding volgen in de verpleegkunde. Adan Junior is terug uit het ziekenhuis,' vertelde ik en keek achterom naar het huis. ik wil afwachten hoe het met hem gaat voor ik een besluit neem.' 'Terug uit het ziekenhuis? Mooi. Dat wist ik niet. Zoals ik al zei, niemand vertelt me iets.'

'Mij ook niet, vrees ik. Hoe gaat het met Amigo?'

'Weet je,' zei hij, naar het paard kijkend. 'Soms denk ik weieens dat dat dier half mens is. Hij is niet meer dezelfde sinds jij hier in elkaar bent gezakt. Kijk eens.' Hij knikte lachend naar de kraal. '1 lij wil dat je bij hem komt.'

Toen ik de kraal naderde, kwam Amigo dicht genoeg bij om hem te kunnen aanraken.

'Hij herkent de mensen die goed zijn,' zei Gerry Sommer.

'Waar gaat u naartoe als u met hem gaat rijden?'

'Hier achter is een pad. Dat voert weg van het Bovio-landgoed en door ondiep water, een geul waarin het water wegloopt als het hard heeft geregend.'

'En waar gaat het verder naartoe?'

'Als je doorrijdt kom je ten slotte in wat bekendstaat als de Indian Canyons of Palm Springs.'

is het ver naar de stad Palm Springs?'

'Misschien drie kilometer. Het was een van Adans favoriete ritten, vooral in de koele avonduren. Ik ben een paar keer met hem mee geweest. Er is een rijschool niet ver van de canyon, en er lopen ook een paar rijpaden langs.'

Ik keek in de richting die hij had aangewezen. Misschien zouden Adan en ik ook samen daarheen zijn gereden, dacht ik.

Ik keek toe terwijl Gerry Sommer de paarden wateren voer gaf. Hij praatte over Adan en de tijd die hij besteedde aan Amigo, met hem ging rijden en roskamde,

'Adan en Amigo hadden een band zoals ik zelden gezien heb tussen een paard en zijn eigenaar,' vertelde hij. 'Sinds die tijd is dat paard in rouw. Jij bent de eerste die hem weer wat tot leven wekt, Delia. Kom zo vaak je wilt.'

Ik beloofde het.

De volgende ochtend, na mijn ontbijt, probeerde ik weer Adan Junior te zien, en opnieuw, alsof ze erop gewacht had, kwam mevrouw Newell tevoorschijn om me weg te sturen.

'Heb je niet begrepen wat ik je gisteren zei? Ben je werkelijk zo stom?'

'Ik hoopte - alstublieft, mevrouw Newelt,' smeekte ik. Ik dacht dat smeken voldoende zou zijn voor haar om me enige tijd te gunnen met mijn eigen kind.

ik heb het je gezegd. Als ik denk dat het veilig is om bezoek bij hem toe te laten, sta ik het toe, maar niet eerder.' Ze liep Adans kamer in en deed de deur achter zich op slot.

Ik overlegde bij mezelf of dit het moment was om de strijd met haar aan te gaan, op de deur re bonzen en te schreeuwen. Maar ik wist zeker dat senor Bovio haar zou steunen en precies zou doen waar ze mee gedreigd had: mij eruit gooien.

Later die middag kwam senor Bovio naar mijn kamer met het herziene document. Ik las heten knikte.

'Betekent dit dat ik hem nu kan bezoeken?' vroeg ik.

'Natuurlijk niet. Dat is een medische beslissing, geen juridische,' antwoordde hij. 'Teken je?'

'Het blijft een belangrijk besluit, senor,' zei ik. Het was mijn enige punt van onderhandeling. 'Vindt u het goed dat ik er nog een of twee dagen langer over nadenk?'

'Waarom? Het verandert niets aan de zaak,' zei hij. Ik gaf geen antwoord en hij liet zich vermurwen. 'Oké. Twee dagen, en niet langer. Ik meen het, Delia. Ik laat me niet ringeloren. Daarna neem ik alles terug wat ik je heb aangeboden. Ik maak er een rechtszaak van, en je zult volkomen op jezelf zijn aangewezen. Ik denk dat je terug zal moeten naar Mexico. Ik wil niet de schijn wekken dat ik je bedreig, maar je moet begrijpen wat er zal gebeuren. De keus is aan jou, maar, zoals ik al zei, de klok tikt door.'

Hij ging weg en deed de deur achter zich dicht.

Ik zat met het papier in de hand voor me uit te staren. Zijn woorden bleven in de lucht hangen.

Ook al was ik niet van plan zo'n wettelijk document te gehoorzamen en al dat geld dat op me lag te wachten te accepteren, toch vond ik het moeilijk het te tekenen. Ik kwam uit een geslacht van mensen die nooit hun kinderen weggaven, ook niet al verhongerden ze bijna. Er was niets sterkers of belangrijkere dan familie. Het had mijn vader kapotgemaakt toen tante Isabela zich tegen hem had gekeerd en hij haar verstoten had. Mijn oma had me er altijd aan herinnerd en de hoop uitgesproken dat ze, als ik bij haar kwam te wonen, ooit weer terug zou keren naar haar familie, ook al waren ze er niet meer. Die terugkeer zou hen beschermen tegen de derde dood.

Of ze senor Bovio iets verschuldigd was of dat ze nog steeds wraak op me wilde nemen, wist ik niet, maar tante Isabela verscheen de volgende middag op de hacienda. Ik was net terug van mijn laatste bezoek aan dokter Denardo, die me gezond had verklaard en me geadviseerd had mijn normale activiteiten weer op te nemen.

ik heb begrepen datje een opleiding tot verpleegkundige wilt volgen. Dat is een goede loopbaan. We hebben verpleegsters nodig,' zei hij. 'Je krijgt een mooie kans. Maak er gebruik van,' voegde hij eraan toe, implicerend dat ik moest doen wat senor Bovio wilde.

Ik zat rustig in mijn kamer over dat alles na te denken toen tante Isabela plotseling in de deuropening verscheen. Ze droeg een blouse en rok die bijna te simpel leken voor haar. Haar haar was vanachter bijeengebonden, maar niet zo strak als ik vroeger van haar gezien had, en ze was ook niet zo zwaar opgemaakt. Ze zager moe uit, zelfs een beetje oud. Meer dan wat ook verbaasde het me dat ze zo naar buiten was gegaan en zich in het openbaar liet zien.

'Toen ik pas hier kwam,' begon ze, 'had mijn man een huishoudster die geloofde dat God kinderen op ons liet neerdalen als straf voor de erfzonde. Ze geloofde het echt, en ik denk dat ze, toen ze zag hoe Sophia zich gedroeg, overtuigd was van haar gelijk.'

Ze kwam de kamer binnen en keek om zich heen.

'Een hele achteruitgang na de luxueuze suite van senora Bovio,' zei ze.

ik voelde me daar toch nooit op mijn gemak,' zei ik.

'Dat kan ik me indenken. Waarschijnlijk was het alsof je je kamer deelde met een geest, maar ik heb je gewaarschuwd.'

Ze plofte neer op een stoel. Ze zag eruit of ze te moe was om iets te zeggen.

'Je weet dat Sophia van school is gestuurd en Edward is weggelopen van de universiteit?'

ik heb het gehoord. Fani Cordova vertelde het me.'

'Fani,' zei ze. 'Dat verbaast me niets. Ze vindt het waarschijnlijk heerlijk om slecht nieuws te verspreiden, vooral als het over mij gaat. Ik heb dat meisje nooit gemogen, en dat weet ze.' Even liet ze haar blik over me heen gaan als iemand die zoekt naar verborgen wapens. 'Tja, ondanks alles wat je hebt gedaan -'

ik heb niets gedaan,' zei ik snel. 'Het is niet waar.'

'Wat dan ook. Het doet er nu niet meer toe, wel? Ik begrijp dat Ray je een prachtig voorstel heeft gedaan. Je zult net zo rijk zijn als senor Lopez. Wat zouden je ouders verbaasd zijn.'

'Hij koopt mijn zoon,'

'Koopt je zoon,' herhaalde ze. 'Het is zijn kleinzoon.'

ik ben zijn moeder. Misschien weet je het niet, tante Isabela, maar een moeder is belangrijker.'

'Alsjeblieft, spaar me die clichés over het moederschap. Mijn man zaagde me er altijd over door. Denk eens na, Delia. Wat heb je je zoon nu te bieden?'

'Familie,' zei ik. 'Liefde.'

'Ja. Ik weet niet waarom je zo koppig bent op dat punt. Je ziet wat er gebeurt als je kinderen grootbreng!. Sophia probeert nog steeds een dolk door mijn hart te steken, en nu is Edward ook nog weggelopen en verspilt alles wat ik voor hem gedaan heb, al zijn kansen. Als ik morgen doodging, zouden mijn kinderen nauwelijks met hun ogen knipperen.'

'Ik zou nooit zo'n verhouding hebben met mijn kind. Ik zou hem nooit toestaan zo egocentrisch te zijn als Sophia of hem wegjagen zoals jij Edward hebt gedaan.'

'O, nee? Je denkt niet dat hij egocentrisch zal opgroeien, zo verwend als hij zou worden door senor Bovio?'

'Dat zal ik niet laten gebeuren. Ik zal hem eerst hier weghalen.'

'Delia, alsjeblieft, word toch eens reëel. Dat zal hij nooit dulden, en je zult in een heel akelige plaats eindigen. Hij is te machtig voor je.'

Ik wendde mijn blik af. Haar woorden waren als nagels in mijn doodkist. Net ais de dood, kon de waarheid van wat ze zei niet worden ontkend.

'Hij heeft me in details beschreven wat hij je biedt. Ik vind dat hij gek is, maar ik kan niet geloven dat je zo treuzelt, het risico loopt dat hij zijn aanbod intrekt en je op straat zet.'

(k kon het niet verdragen dat te horen, vooral niet van haar.

'Waarom ben je hier, tante Isabela? Het kan je immers niet echt schelen wat er met mij gebeurt?'

Ze zuchtte. 'Ray smeekte me om te komen en je tot rede te brengen, Hij klonk alsof hij op het punt staat zijn geduld te verliezen.'

'Hij zijn geduld verliezen? Mijn baby ligt boven, opgesloten in een kamer. Ik mag hem niet eens zien.'

Ze schudde haar hoofd alsof dat niets te betekenen had.

'Het is mijn kind!' riep ik uit.

Ze deed haar ogen dicht en weer open, ik zou maar eens goed nadenken over alles wat hij je aanbiedt en niet ook nog deze laatste fout maken. Ik kwam niet alleen voor hem maar ook voor jou. Het is het laatste wat ik voor je wil doen, Delia.'

Ze stond op.

'Ga weg met iets zolang je nog kunt. Dat 20U ik doen.'

'Misschien is dat precies wat ik niet moet doen.'

Ze kreeg een kleur, ik heb er genoeg van. Je ziet me niet meer terug.'

'Is dat een dreigement of een belofte?'

Ze schudde haar hoofd. 'Zal ik je eens wat zeggen, Delia? Ik hoop dat je Rays aanbod niet accepteert. Ik hoop dat hij me een gunst bewijst en je overboord zet, je laat deporteren of zoiets.'

Ze draaide zich om en liep weg. Haar voetstappen galmden nog na door de gang, de dreigementen hingen in de lucht als de stank van iets dat dood was.

Niet lang daarna kwam Teresa naar mijn kamer met een jurk. Ze vertelde me dat senor Bovio haar had gevraagd me uit te nodigen voor het diner vanavond. Hij had haar gebeld vanuit een van zijn vele kantoren en haar gezegd me de jurk van zijn vrouw te brengen om aan te trekken. Het was een jurk die ik niet eerder had gezien. Hij leek op de jurken die met de kaartjes er nog aan in de kast hingen, zonder ooit te zijn gedragen.

'Hij zei je te zeggen dat hij een mooie verrassing voor je heeft,' zei ze. 'Diner is om zeven uur vanavond.'

'Een verrassing?'

'Dat is alles wat ik weet. O. Hij zei ook dat je het getekende document mee moest brengen.'

ik begrijp het. Dank je, Teresa.'

Ik zat op spelden terwijl ik wachtte op dit diner en de verrassing. Betekende het dat lgnacio vrij was? Wat de verrassing ook was, het was duidelijk dat hij verwachtte dat ik hem eerst zou geven wat hij wenste. Ik las en herlas de aangevulde verklaring. Er stond dat ik bezoekrecht had, maar eerst moest bellen om het bezoek te regelen. Als ik ooit getwijfeld had, was het me nu meer dan duidelijk dat senor Bovio verwachtte dat ik snel uit de Hacienda vertrokken zou zijn.

Ik trok de jurk aan. Hij had een heel mooi wit strapless lijfje en een lange rode rok. Hij paste uitstekend. Ik had er niet de juiste schoenen bij en moest even om mezelf lachen dat het me iets kon schelen. Maar ik borstelde mijn haar en stak het op. Ik stelde me voor dat hij me niet wilde zien als de arme verloren ziel die ik was. Het kon me niet schelen. Als ik er goed uitzag en me vastklampte aan wat er nog restte van mijn waardigheid en trots, zou hij misschien wat toeschietelijker zijn. Ik was vastbesloten Adans naam ter sprake te brengen en te zien of"dat misschien enige uitwerking zou hebben.

Hij zat al aan tafel in de eetkamer toen ik om zeven uur binnenkwam. Hij zag er heel modieus uit, meer als de senor Bovio die ik me herinnerde. Het was bijna of alle afschuwelijke dingen die er daarna gebeurd waren niet meer dan een nachtmerrie waren. Elk moment zou Adan zelf achter me komen staan en zouden we aan die mooie tafel zitten en over gezellige dingen praten.

'Je ziet er heel mooi uit,' zeisehor Bovio. ik wist dat die jurkje zou passen.''G rad as, senor.'

Ik ging zitten, en senor Bovio bood me wat rode wijn aan. Toen ik aarzelde, glimlachte hij.

'Je hoeft je nu niet meer aan dezelfde beperkingen voor eten en drinken te houden, Delia. Geniet ervan.'

Ik knikte en hij schonk een glas voor me in.

'Ik zie trouwens dat mevrouw Newell goed werk heeft verricht. Je bent weer slank. Ondanks alles wat je hebt meegemaakt, heb je je mooie figuur weer terug.'

'Misschien zou ze meer moeten zorgen voor mensen die te dik zijn,' zei ik. Hij lachte.

'O, nee, ze is op en top een kraamverpleegster. Maar laten we niet over haar praten.'

Hij leunde achterover in zijn stoel en wachtte tot Teresa de salade had geserveerd en weg was. Toen hief hij zijn vork op en glimlachte.

'Morgenochtend om tien uur zal Stevens buiten op je wachten om je naar iemand te brengen die je al heel lang hebt willen zien.'

Hij bleef glimlachen en wachtte op mijn reactie. De gedachten tolden door mijn hoofd.

'Ignacio? Is hij uit de gevangenis?'

'Nee, nog niet, maar ik heb geregeld datje hem kunt zien.'

Ik begon mijn hoofd te schudden.

'Het is oké,' zei hij.

'Hij wil me zien?'

'Op het ogenblik weet hij niet wat hij wel en niet wil. Hij zit in de gevangenis, en dat is niet bepaald een countryclub, geloof me.'

'Maar-'

'Ik dacht dat ik je er een plezier mee zou doen, Delia. Wil je hem niet zien?'

'Ja, natuurlijk wel, maar... Hebben ze hem gezegd dat hij me moet zien?'

Senor Bovio's glimlach verdween, 'Wil je hem zien of niet?'

'Ja, senor, heel graag.''Dan zou ik maar niet zoveel vragen. Deze dingen zijn niet zo gemakkelijk te regelen als je misschien denkt. Het zal zijn vrijlating bespoedigen als de mensen die dat kunnen bewerkstelligen geloven dat hij weer een succesvol man kan zijn in de buitenwereld. Ik heb begrepen dat hij geen ideale gevangene is geweest en niemand heeft willen zien, zelfs zijn eigen familie niet. Misschien zal jouw bezoek hem enig goed doen.'

'Si',' zei ik, nog steeds onzeker en in de war. Er was iets gaande wat me niet helemaal duidelijk was.

'Trek iets eenvoudigs aan en neem geen tas mee. Het is gemakkelijker als ze minder hebben te doorzoeken.'

'Doorzoeken?'

'Ze laten je niet in de bezoekruimte zonder zeker te weten dat je geen wapens of drugs bij je hebt. Je kunt worden gefouilleerd, Delia. Het is een maximaal beveiligde gevangenis.'

'Sf.' Ik begon me ongerust te maken.

'Ik weet zelf niet precies waarom, maar ze zeiden datje geen beugelbeha moet dragen. Misschien verbergen vrouwen daar iets in. Je hebt een sportbeha, dat weer ik. Trek die aan.'

'Goed,' zei ik

'Heb je de verklaring getekend?' vroeg hij, al etend en knikkend naar de envelop,

'Si', senor.'

'Mooi. We hebben een ribstuk.' Hij boog zich naar me toe. 'Dat mocht je nooit hebben van mevrouw Newell toen je zwanger was. Zou je te dik maken, maar het smaakt voortreffelijk. En wacht maar tot je ons dessert ziet.'

Hij legde zijn vork neer en stak zijn hand uit naar de envelop. Ik keek toe terwijl hij hem openmaakte en de verklaring las. Toen glimlachte hij naar me.

'Heel verstandig van je, zowel voor jezelf als voor Adan.'

Ik zei niets. Teresa diende onze maaltijd op en senor Bovio informeerde naar mijn keus van de school en begon toen over Adan Junior te praten alsof hij at oud genoeg was om te gaan studeren.

'Te veel jonge mensen denken alleen aan uitgaan en niet genoeg aan hun studie. Ze willen naar deze of gene school, niet vanwege de studieresultaten van die school, maar voor football of honkbal of

wat dan ook. Als een ouder of voogd het beste voor heeft met zijn zoon zal hij hem helpen de juiste keuzes re maken om de juiste redenen.'

ik luisterde alleen en at. Na een tijdje werd hij zelf ook zwijgzaam en at slechts en liet zijn blik ronddwalen alsof hij alleen was. Toen Te re Sa kwam om af te ruimen keek hij op alsof het nu pas tot hem doordrong dat ik er ook nog was en we net hadden gegeten.

Ik hoorde een deur dichtslaan, en we luisterden allebei naar de voetstappen die de trap afkwamen. Even later verscheen mevrouw Newell in de deuropening.

'Hoe gaat het met hem?' vroeg senor Bovio.

'Prima, meneer Bovio.' Ze keek naar mij en hij knikte naar de envelop. Toen draaide ze zich naar mij om. 'Over twee uur kun je vijf minuten boven komen,' zei ze. 'Eerst wil ik dat je je handen wast en dan moet je de speciale overall aantrekken die ik voor je zal klaarleggen. Als je veel en zwaar parfum hebt gebruikt, moet je dat eraf wassen.'

'Nee, nee, dat heb ik niet. Waarom mag ik maar vijf minuten blijven?'

'U kunt zich wel voorstellen wat ik met haar heb doorgemaakt in de laatste maanden,' zei ze tegen senor Bovio in plaats van te antwoorden. 'Zo ging het voortdurend, ze protesteerde tegen elke opdracht die u me gaf, gaf me nog meer werk.'

'Het is niet mijn bedoeling u meer werk te geven, mevrouw Newell. Ik

'In aanmerking genomen wat je dit kind hebt aangedaan,' zei ze op ijskoude toon, 'en hoe moeilijk je het hem hebt gemaakt om te overleven, zou ik denken dat je zelfs voor twee minuten dankbaar hoorde te zijn.'

ík wilde iets zeggen maar legde mezelf het zwijgen op. Als ik verder nog een woord zei, zou ik Adan Junior misschien helemaal niet te zien krijgen.

Senor Bovio had geen woord gezegd om me te verdedigen. Integendeel, hij wendde zijn blik af.Mevrouw Newell zei niets meer. Ze ging naar de keuken om haar eigen eten klaar te maken. Ik keek naar senor Bovio in de hoop dat hij nog wat meer zou beloven.

In plaats daarvan zei hij: ik ga met je mee naar binnen.'

Ik vroeg me af of hij bang was dat ik Adan zou oppakken en met hem weglopen, maar toen glimlachte hij en voegde eraan toe: 'Toen we Adan thuisbrachten, hebben señora Bovio en ik urenlang naast hem gezeten, zijn gezichtje, al zijn bewegingen bewonderd. Het was belangrijk voor ons om daar samen te zijn. Per slot hadden we hem samen gemaakt. Aaah,' riep hij uit toen Tere sa binnenkwam met een grote chocoladetaart. 'Het dessert dat ik je beloofde. Niets is nu nog te slecht voor de lijn. Je hoeft nu niet meer bang te zijn om te dik te worden.' Hij glimlachte voldaan.

Ik dacht bij mezelf dat als el diablo glimlachte, hij dat beslist op dezelfde manier zou doen.

Twee uur later stond hij bij de deur op me te wachten. Ik was zo zenuwachtig dat ik over mijn hele lichaam beefde. Hij klopte zachtjes aan, en we hoorden dat de deur van het slot werd gedaan. Mevrouw Newell keek naar ons en ging opzij. Ze verwees me eerst naar de badkamer, waar de speciale zeep lagen de overall. Ik deed precies wat ze zei, doodsbang dat ik een klein foutje zou maken en ze me weg zou sturen voor ik Adan gezien had.

Eindelijk kor, ik naar de wieg om naar mijn baby te kijken. Hij leek me in alle opzichten volmaakt. Zijn gezichtje was voller geworden. Ik zag minder mijzelf in hem dan Adan. Een tijdlang kon ik hem alleen maar vol verwondering aanstaren, Toen, langzaam, als iemand die zijn vingers dicht bij een kaarsvlam brengt, reikte ik omlaag en raakte zijn handje aan. Zijn ogen gingen knipperend open en ik had er een eed op kunnen doen dat hij naar me opkeek en glimlachte.

Op dat moment zwoer ik bij alles wat me heilig was dat ik hem niet achter zou laten. Senor Bovio kon me duizend documenten laten ondertekenen, me tonnen geld geven, en me overladen met de kostbaarste cadeaus, niets ervan, niets, zou me bij mijn kind vandaan houden.

Plotseling voelde ik dat senor Bovio naast me kwam staan, zijn lichaam raakte het mijne.

'Adan,' fluisterde hij, 'is bij ons teruggekomen.'

Mijn hart stond even stil. Ik keek naar hem op en zag in zijn ogen dezelfde waanzinnige liefde die Adam ongetwijfeld voor Eva gekoesterd had, dezelfde liefde die hem Gods gebod had doen overtreden en hem en Eva voorgoed uit het paradijs verdreef. Als een donkere, loodzware schaduw hing senor Bovio dreigend boven mij en mijn baby.

'Het is tijd,' verklaarde mevrouw Newell.

'Maar ik ben hier vast nog geen vijf minuten!' protesteerde ik.

'Dat ben je wél,' zei ze en kwam dichterbij.

Ik keek naar senor Bovio. Hij knikte, pakte mijn arm en draaide me naar de deur.

Toen ik achteromkeek, zag ik mevrouw Newell gebogen staan over de wieg, Adan aan mijn ogen onttrekkend. Ik hoorde hem huilen en wilde teruggaan, maar senor Bovio bleef me naar voren duwen, de kamer uit.

Op dat moment besefte ik dat de baby het paradijs was waaruit ik werd verdreven.