We raken degenen kwijt die we liefhebben

De volgende ochtend kwam dokter Denardo langs om me uit het ziekenhuis te ontslaan. Hij vertelde me dat mevrouw Newell voor al mijn medicijnen zorgde.

'Verwaarloos de antibiotica niet,' waarschuwde hij. 'Je loopt nog steeds het risico van een infectie. Ik zie je over precies een week in mijn praktijk. Mevrouw Newell weet hoe laat.'

Ik luisterde maar zei niets.

Mijn zwijgen viel hem natuurlijk op, en hij zuchtte. 'Ik vind het erg dat je zoveel problemen hebt, Delia. Ik weet zeker dat het je zoontje ondanks alles goed zal gaan.'

'Ik heb geen drugs genomen, dokter. Ik zweer het op het graf van mijn ouders.'

'Ja, maar dat is nu verleden tijd, Delia. We moeten ons nu concentreren op je herstel.'

Het was duidelijk dat hij me niet geloofde of niet wilde geloven. Hij draaide zich om en liep weg om de ontslagpapieren te gaan tekenen. Mijn verpleegster kwam binnen om me te helpen met aankleden, en toen het tijd was hielp ze me in de rolstoel en reed me naar beneden. Niemand stelde voor dat ik naar boven zou gaan om afscheid te nemen van mijn baby. Het leek of het hele ziekenhuispersoneel de verhalen over mij had gehoord. Ik kon het voelen, ik zag het in hun gezicht. Stevens stond te wachten bij de uitgang naar het parkeerterrein. Hij had de limousine van senor Bovio zo dicht mogelijk bij de uitgang geparkeerd en kwam mij en de zuster tegemoet. Ze bracht me naar buiten en wenste me het beste, maar ze keek alsof ze me niet snel genoeg alleen kon laten.

'Zit u zo op uw gemak?' vroeg Stevens.Op mijn gemak? Zou ik me ooit nog op mijn gemak voelen?

'Ja,' zei ik. Het had weinig zin me bij Stevens te beklagen.

Ik keek naar het ziekenhuis en omhoog naar de ramen van de verdieping van de NICU, waar Adan aangesloten lag aan alle apparatuur. Hij weet dat ik wegga, dacht ik. Hij voelt het. Ik leunde achterover en sloot mijn ogen, dommelde weg tijdens de rit naar het landgoed. Toen we arriveerden, kwam mevrouw Newell naar buiten en wachtte op me. Ze deed geen poging me te helpen bij het uitstappen en het beklimmen van de trap. Het was Stevens die mijn arm vasthield.

'Je woont nu beneden,' zei ze. 'Naar de achterkant,' ging ze verder, met een knikje naar Stevens. Ik kon zien dat hij verbaasd was.

ik was niet in een stemming om iets te zeggen of me er iets van aan te trekken. Ik was nog nooit in dat gedeelte van de haciënda geweest, maar ik wist dat Teresa daar een kamer had. Ze kwam de trap aftoen ze me binnen zag komen en vroeg onmiddellijk hoe het met me ging.

'Oké,' zei ik.

'Het moet erg angstwekkend zijn geweest,' zei ze.

'Je hebt vast wel iets beters te doen dan hier te blijven staan en haar te beletten te gaan liggen, Teresa,' zei mevrouw Newell. Teresa knikte en liep snel weg naar de wasruimte, ik doe het verder wel, Stevens,' zei mevrouw Newell.

'Prima,' zei hij, liet mijn arm los en ging weg.

Ze pakte mijn elleboog en leidde me met vaste hand de gang door naar de achterkant van het huis. Daar maakte ze een deur open en bleef staan.

'Hier Is het,' zei ze. 'Al je spullen zijn al opgehangen of liggen in de laden.'

Ik liep de kleine slaapkamer in. Ik zou een badkamer delen met Teresa, die twee deuren verderop een kamer had. Mijn raam keek uit op de achterkant van het landgoed. In ieder geval kon ik de stallen goed zien. Ik meende Amigo te zien grazen in de kraal. Toen keek ik om me heen in mijn nieuwe kamer.

De kamer was niet vuil of verwaarloosd, niet zoals het personeels verblijf in het huis van tante Isabela. Hij was klein en eenvoudig, met twee ladekasten, een tweepersoonsbed, een schommelstoel met een staande lamp, een kleine kroonluchter aan het plafond en simpele lichtblauwe gordijnen voor de twee ramen. De kamer had een Spaanse tegelvloer met een ovaal donkerbruin kleedje voor het bed. Op het nachd<astje stond een karaf water, met mijn medicijnen keurig gerangschikt ernaast, en een glas.

'Normaal zou je nog minstens een dag of zo in het ziekenhuis zijn gebleven,' zei mevrouw Newell toen ik op het bed ging zitten. 'Dus, behalve om naar de wc te gaan, wil ik dat je in bed blijft en niet verder loopt dan naar de schommelstoel. Ik verwacht dat je deze keer naar me zult luisteren als ik je zeg wat je wel en niet moet doen,' voegde ze er sarcastisch aan toe. 'Ik zal Teresa de boeken en tijdschriften laten brengen die nog boven in senora Bovio's suite liggen. Maar zorg ervoor dat je naar de wc gaat als het nodig is. Ik doe niet aan ondersteken.'

Ze ging mijn pillen halen.

'Neem een van deze. Ik heb je schema en zal erop toezien dat je dat nauwgezet volgt, dus let goed op.' Ze gaf me de pil en schonk een glas water in.

Ik nam de pil aan, slikte hem in en nam een slok water. Ze zette het glas neer en wilde naar buiten gaan, maar bleef bij de deur staan.

'Ie kunt je beslist wel zelf uitkleden en naar bed gaan. je nachthemd ligt in de bovenste Ia.' Ze staarde me even aan. 'Hebben je tepels gelekt?'

'Nee.'

'Dat kan gebeuren.'

'Zouden we mijn melk niet kunnen gebruiken? Adan Junior zou —'

'Natuurlijk niet. Wie weet wat er in je lichaam achtergebleven is.'

'Achtergebleven? Maar-'

'Maak je niet druk over de voeding van de baby. Voor hem wordt goed gezorgd. Bekommer jij je maar om jezelf.' Met haar gebruikelijke knipperglimlach voegde ze eraan toe: 'In zekere zin is het een geluk dat dit je overkomen is. Ik zou allang zijn vertrokken toen je zo overduidelijk mijn instructies in de wind sloeg, en dan zou ik niet hier zijn geweest om je te helpen op krachten te komen.'Ik zei niets, maar ik dacht dat als gelukkig zijn iets te maken had met herstel, ik nooit zou herstellen. Ze wachtte even en ging toen weg. Het vertrek uit het ziekenhuis, de rit naar huis en de confrontatie met dit alles, hadden me uitgeput. Dat, samen met de uitwerking van de pijnstiller, maakte dat ik gauw in slaap viel. Toen ik wakker werd stond mijn lunch op een blad op het kleine tafeltje en lag er een stapel tijdschriften en boeken op de ladekast. Ik moest lachen om het eten dat ik nu kreeg. Een grote kaas-en-ham sandwich, cola, aardappelsla en een vrij groot stuk chocoladetaart. Blijkbaar was alle aandacht voor mijn zogenaamde nutriëntendieet verdwenen. Het interesseerde mevrouw Newell niet meer of ik te dik werd.

Ik had honger en at het meeste ervan op. Toen, als een gevangene in eenzame opsluiting, begon ik te ijsberen in mijn kamertje. Ik wist dat lichaamsbeweging belangrijk was, en ik was vastbesloten zo gauw mogelijk aan te sterken. Teresa was verbaasd toen ze mijn blad kwam halen en me rond zag schuifelen.

'Hoi,' zei ik, blij een vriendelijk gezicht te zien.

'Mevrouw Newell heeft me gestuurd om je blad te halen, maar ze zei dat je na vandaag zelf naar de keuken moet om te eten.'

'Mooi. In ieder geval laat ze me dat stukje dan toch lopen,' zei ik. 'Ik kan echt wel mijn eigen eten klaarmaken en voor mezelf zorgen, Teresa. Ik had niemand om dat voor me te doen tot ik door mijn tante werd behandeld als lid van de familie en niet als iemand van het personeel.'

ik vind het erg dat je zulke problemen hebt. Ik zal je zoveel mogelijk helpen.'

'Loop geen risico ter wille van mij, Teresa. Ik heb al genoeg mensen kwaad gedaan.'

'Ik weet zeker dat je niemand kwaad doet.'

Glimlachend liep ze weg met het blad. Het amuseerde me dat mijn 'harde' bestaan inhield dat ik nu voor mezelf moest zorgen. Dachten senor Bovio en zijn privéverpleegster werkelijk dat ik zo verwend was?

Doorgaan met wandelen, dacht ik, en liep rond in de kamer tot ik naar de wc moest. Nu ik zoveel tijd had, moest ik steeds meer nadenken over alles wat er gebeurd was. Waarom was Fani zo oneerlijk? Toen ik haar pas leerde kennen, leek ze heel onafhankelijk en onverschillig voor de opinie van anderen. En hoe zat het met dat verhaal over haar eigen ouders? Waarom nam ze me in vertrouwen om me dan te verraden? Die vragen en mijn teleurstelling in haar gonsden als bijen door mijn hoofd.

Hoewel ik nog steeds duizelig was en suf van de pillen, besloot ik naar de telefoon in de keuken te gaan en te proberen haar te bellen.

Het was heel stil in de haciënda. Het was het tijdstip waarop iedereen een rustpauze kon nemen. Ik schuifelde de gang door en liep de keuken in. Er was niemand. Er lag alleen een kip in een schaal te ontdooien voor het avondeten. Ik verbeeldde me niet dat die voor mij bestemd was. Natuurlijk zouden mevrouw Newell en senor Bovio moeten eten, dacht ik. Ik probeerde eerst het nummer van Fani thuis, denkend dat ze misschien nog niet terug was naar de universiteit. Tot mijn verbazing nam ze de telefoon bij de tweede bel op.

'Met mij,' zei ik. 'Ik ben weer in Bovio's haciënda.'

'Fijn voor je. Ik was net bezig mijn spullen in te pakken. Ik moet terug naar Los Angeles, anders zou ik even langskomen.'

ik wil niet dat je langskomt, Fani.'

'Hè?'

"Waarom heb je die leugen over mij verzonnen? Waarom zei je dat ik misschien drugs had gebruikt bij jou thuis?'

Ze zweeg lange tijd. Ik dacht dat ze bezig was te overwegen of ze zou ophangen. 'Wie heeft je dat verteld?' vroeg ze ten slotte.

'Señor Bovio.'

'Dat heb ik niet precies zo gezegd. Alles wat ik gezegd heb toen hij het me vroeg was dat ik op geen enkele manier ergens een eed op kon doen wat jou betrof.'

'Wat?'

'Ik wist niet of je iets met Edward had gedaan toen jullie alleen waren. Ik kon er toch geen eed op doen dat je het niet had gedaan, wel? Ik wist dat hij weieens drugs gebruikte op de uni.'

'Dat heb je me nooit verteld.'

'Ik heb je verteld dat hij gedeprimeerd was over Jesse en alles.''Maar-'

'Mijn neef zei dat het laboratoriumrapport sporen aantoonde van xtc, dus nam ik aan datje het daar en op die manier had gekregen. Ik heb hem gezegd dat ik je niet had gefouilleerd voor ik je naar huis bracht. Bovendien kon het me niet schelen of je het deed of niet. Ik ga niet zeggen dat ik het niet heb gedaan,' voegde ze er lachend aan toe.

'Maar hij denkt dat het hetzelfde is als zeggen dat ik het echt had gedaan.'

'Ik kan niet controleren wat hij denkt, Delia. Vooral niet dan nadat de dokter hem had verteld over het rapport van het lab. Je hoeft voor mij geen komedie te spelen. Ik heb je gezegd dat het me niet kan schelen. Het heeft geen enkele invloed op mijn gevoelens voor jou. Ik ken trouwens niemand die het niet een keer geprobeerd heeft, en ik heb je verteld datje nicht Sophia daarom van school is gestuurd.'

'Dat is Sophia. Dat ben ik niet. En zij was toen niet zwanger.'

'Daarop kan ik ook geen ja of nee zeggen. Ik wed dat ze wel een abortus heeft gehad... of twee.'

'Ik heb nooit drugs gebruikt, Fani.'

'Eh-eh.'

'Senor Bovio probeert alleen maar me zover te krijgen dat ik mijn baby in de steek laat en vertrek.'

'Delia, je moet het onder ogen zien. Waar zou hij beter af zijn? Ploeterend in een of ander armzalig dorp met jou of leven als een Bovio met Ray? Hij zal behandeld worden als een kleine prins. Wil je dat niet? Bovendien wil je toch zeker weer deelnemen aan het leven en een fatsoenlijke man vinden, als die bestaat? Ik heb een idee,' ging ze enthousiast verder. 'Probeer een verpleegkundige opleiding te vinden in Los Angeles, dan kunnen we samen lol trappen. Net als vroeger.'

'Je krijgt geen kinderen om ze dan in steek te laten alsof ze een uit de mode geraakte jurk zijn, Fani.'

'Meen je dat? Je hebt nog een hele hoop te leren over moderne ouders. Bij Sociologie zei de professor verleden week dat er elk jaar vijftigduizend pleegkinderen bijkomen. Als je er echt zo over denkt, kun je maar beter teruggaan naar Mexico. Daar betekent een gezin nog wat.'

'Je bent alleen maar verbitterd over je eigen ouders.'

'Wat dan ook. Hoor eens, Delia, je kunt doen wat je wilt. Ik kan je alleen maar advies geven. In jouw plaats zou ik pakken wat ik kon van Ray en verdergaan met mijn leven. Zo zal het trouwens toch eindigen, en op deze manier kun je alle ellende en tumult ontlopen. Je hebt al genoeg over je heen gehad, lijkt me. Word wijs voordat het te laat is. Ray wil ook geen openlijke ruzie. Je moet hard onderhandelen. Er wacht je een gouden handdruk, dat weet ik zeker.'

'Ik kan mijn eigen kind niet verkopen, Fani!'

'Beschouw het dan niet als verkopen. Zie het maar alsof je hem voor een jaar of twintig uitleent aan Ray. Heb je me niet verteld dat je het gevoel had datje hem iets verschuldigd was en datje eigenlijk op die manier in deze situatie terecht bent gekomen? Het was echt alsof je hem een geschenk bood. Delia's gave. Blijf er zo over denken.'

'Dat kan ik niet,' zei ik huilend.

'Denk er eens rustig over na. Hoor eens, ik moet vóór er files komen met mijn fraaie kontje op de snelweg zijn. Ik zal je van de week bellen. Misschien kom ik volgend weekend weer. Ik zal eens zien wat er te doen is op de campus. Er is een jongen bij de colleges psychologie die op me geilt. Het is een knappe gast en hij speelt geweldig gitaar. Ik heb gehoord dat hij een lied voor me schrijft. Misschien brengt hij me vanavond een serenade onder mijn raam.'

Ik bleef snikken, maar heel zachtjes.

'Delia?'

'Dag, Fani,' zei ik en hing op.

Ik liep terug naar mijn kamer en ging bij het raam zitten, mijn tranen bedwingend. De woorden van tante Isabela toen ze me de eerste keer bezocht op Bovio's landgoed achtervolgden me. Vooral toen ze zei: 'Wat senor Bovio ook tegen je zegt, en hoe mooi en duur de cadeaus ook zijn waarmee hij je overlaadt, vergis je niet. Hij gelooft nog steeds dat het jouw schuld is dat zijn zoon gestorven is. Hij denkt dat je hem behekst hebt. Als Adan niet was teruggekomen voor jou, zou hij die dag niet op de boot zijn geweest, en als jij de macht over het roer niet had verloren, zou hij niet zo'n verschrikkelijk ongeluk hebben gehad. In de dagen na Adans dood heeft hij me dat herhaaldelijk toegefluisterd. En denk maar niet dat zijn priester het hem uit zijn hoofd heeft gepraat. Hij kent geen vergiffenis. Zijn stamboom gaat terug tor de Azteken. Hij leeft voor wraak. Ik ken hem door en door, Delia. jou staat een vreselijke tijd te wachten. Ga naar huis voor een verschrikkelijk lot je treft

Was dit het verschrikkelijke lot dat ze me had voorspeld?

Mevrouw Newell onderbrak mijn gedachtegang. 'Tijd voor je medicatie,' zei ze.

'Is dit het antibioticum?'

'Natuurlijk.'

'Het maakt me zo moe, mevrouw Newell.'

'Mogelijk. Maar je gaat toch niet dansen vanavond,' antwoordde ze en maakte het flesje open om er een pil uit te schudden.

'Kan ik hem niet beter na het eten nemen? Ik moet mijn eigen maaltijd klaarmaken.'

Ze keek me woedend aan. 'Je bent wél hardleers, hè? Je bent óf koppig, óf erg dom. Daar ben ik nog niet achter. Misschien wel allebei. Als ik vond datje die pil na het eten moest nemen, zou ik je hem na het eten geven, dacht je niet?'

Ze reikte me hem aan.

Ik nam hem uit haar handpalm en stopte hem in mijn mond, tenminste, dat dacht ze. Ik dronk wat water en ze knikte.

'Je kunt je eten gaan klaarmaken wanneer je maar wilt,' zei ze. 'Je kunt zelfs in de eetkamer eten als je dat liever doet. Señor Bovio is vanavond niet thuis. Hij gaat naar het ziekenhuis.'

Ze glimlachte en liep weg.

Ik stopte de pil weer in het flesje. Ik zou hem wel na het eten innemen. Zo'n verschil kon het toch niet maken. Ze wilde alleen maar bewijzen hoeveel gezag ze over me had, dacht ik. Ze mag geloven wat ze wil, hield ik me voor, tot ik sterk genoeg ben om hem in haar gezicht te gooien.

Naarmate de tijd verstreek was dat wat senor Bovio en mevrouw Newell dachten dat een strafwas, ironisch genoeg, juist een bespoediging van mijn herstel. Het heen en weer lopen naar de keuken, het klaarmaken van het voedsel, voedsel waar Teresa heimelijk ook van genoot, en het schoonhouden van mijn kamer bevorderden mijn herstel.

Toen de week voorbij was en me gezegd werd dat ik me gereed moest maken om naar dokter Denardo te gaan, liep ik kaarsrecht en met ferme tred. Stevens keek verheugd op en zei dat hij blij was dat ik zoveel beter was. Mevrouw Newell ging niet met me mee naar dokter Denardo's praktijk. Daar was ik blij om. Ik ging er meer naartoe om te horen wat hij te zeggen had over Adan Junior dan over mij. Ik hoopte dat hij bereid zou zijn over hem te praten.

Natuurlijk gaf hij mevrouw Newell de meeste eer voor mijn herstel.

'Je gaat goed vooruit,' zei hij, Ik voorzie geen complicaties.'

'En mijn baby?'

'Hij is aangekomen. In het tempo waarin het nu gaat, zal hij misschien niet zo lang in het ziekenhuis hoeven te blijven als we eerst dachten.'

'Kunt u senor Bovio vragen of ik hem mag bezoeken? Alstublieft,' smeekte ik. 'De verpleegster vertelde me dat voortijdig geboren baby's graag hun moeder bij zich hebben.'

'Ik zal met hem praten,' beloofde hij.

'Gratias, dokter.'

'Blijf zo doorgaan en luister naar Millicent. Ze zal ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk weer helemaal beter bent.'

Om me het huis uit te krijgen, dacht ik. Ze doet het niet voor mij maar voor senor Bovio.

Fani kwam het volgende weekend niet naar huis zoals ze gezegd had dat ze misschien zou doen. Ze nam zelfs niet de moeite me even te bellen, of als ze gebeld had, werd de boodschap niet doorgegeven. Ik probeerde wanhopig me bezig te houden, om maar niet te hoeven denken aan de afschuwelijke situatie waarin ik me nu bevond. Ik las, wandelde en wachtte hoopvol tot senor Bovio me zou zeggen dat ik naar Adan Junior kon, maar hij vermeed me, at altijd op andere tijden dan ik en kwam nooit met me praten. Twee keer wilde ik hem opzoeken in zijn kantoor, en twee keer onderschepte mevrouw Newell me om me te vertellen dat hij niet thuis was. Hij was weg voor zaken.

Ten slotte, bijna tien dagen later, kwam hij naar me toe. Ik was net klaar met mijn ontbijt en was bezig mijn kamer schoon te maken en mijn kleren op te hangen, dromend over de dag dat ik de hacienda zou verlaten met Adan Junior in mijn armen. Plotseling voelde ik dat iemand naar me keek. Ik draaide me om en zag señor Bovio in de deuropening staan. Toen ik hem zag, kreeg ik weer nieuwe hoop. Misschien was er toch nog iets van vergevensgezindheid en mededogen in hem. Misschien hadden ze hem ervan overtuigd hoe belangrijk een moeder is voor een baby, vooral een baby als Adan Junior. Ik zag dat hij een aktekoffer bij zich had en dacht dat hij misschien even langskwam voor hij naar zijn werk ging.

'Hola, señor Bovio. Hoe gaat het met de baby?' Ik ging onmiddellijk aan het kleine tafeltje zitten toen hij binnenkwam.

'Met Adan gaat het goed. Dokter Denardo verzekert me dat hij volkomen gezond wordt.'

Glimlachend wachtte ik af'.

Hij zocht in zijn aktekoffer en haalde er een zakelijke envelop uit.

ik wil dit zo eenvoudig mogelijk houden, en daarom heb ik mijn advocaat gevraagd alles op te schrijven. Ik laat het document hier voor je achter zodat je het kunt lezen en ondertekenen,'

'Wat is het, senor?'

In plaats van te antwoorden haalde hij een tweede envelop uit zijn koffertje.

in deze tweede envelop is een lijst van alles wat ik me verplicht voor je te doen. Je zult zien dat er voor de financiële afhandeling een bankrekening en een investeringsrekening voor je zijn geopend. 'Dit,' hij haalde een sleutelbos uit de zak van zijn sportjasje, 'zijn de sleutels van je nieuwe auto, die zal worden afgeleverd zodra mevrouw Newell of dokter Denardo me vertelt dat je sterk genoeg bent om te rijden,'

Ik zei niets en pakte niets aan.

Weer zocht hij in zijn aktekoffer en haalde er een dossier uit.'Ik heb mijn vrienden bij het departement van onderwijs gevraagd me de beste verpleegkundige opleidingen te adviseren. Ze staan allemaal hierin, met een aanmeldingsformulier. Ie hoeft alleen maar het formulier in te vullen voor de opleiding die je wenst te volgen, en daarmee is de kous af. Sommige bieden onderdak voor hun leerlingen, sommige niet. Ingeval ze dat niet bieden - mocht je een van die scholen kiezen - heb ik contact met een paar makelaars, die voor een goede flat zullen zorgen.

'Zo,' eindigde hij, 'ik kom dus al mijn beloftes na, ondanks alles wat je hebt gedaan.'

ik heb niets gedaan, senor Bovio. Ik heb met Fani gesproken. Ze heeft niet precies gezegd wat u zei dat ze had gezegd.'

Hij grijnsde sarcastisch. 'Natuurlijk zegt ze dat. Denk je dat ze zoiets in het openbaar zou toegeven?'

'Waarom zou ze het dan aan u vertellen?'

'Dat is niet in het openbaar. Ik ben familie en vorm geen bedreiging voor haar. Bovendien heeft het geen zin om te redetwisten over wat ze nu precies gezegd heeft. Er zijn andere bewijzen die niet ontkend kunnen worden. Kun je je voorstellen hoe de mensen zouden denken over een jonge vrouw die het leven van haar kind in gevaar brengt voor het genot van een paar uur hallucinaties of hoe jullie jongeren dar tegenwoordig noemen?'

ik noem het helemaal niets, want ik doe daar niet aan mee, senor. Er is een afschuwelijke vergissing gemaakt.'

'Je luistert niet naar me, Delia. Ik doe veel goeds voor je, dingen die ik niet hoef te doen, maar ik kan Adans gevoelens voor jou niet verloochenen, dus blijf ik je helpen. Denk erover na. Je bent een jong meisje dat gered moest worden uit handen van de politie omdat ze een bekende vluchteling verborg en beschermde, een jong meisje dat drugs gebruikte terwijl ze zwanger was. Wie zal een hand voor je uitsteken als ik het niet doe?'

'U mag dit niet doen. U kunt een moeder haar kind niet afnemen, een kind zijn moeder niet,' zei ik. Ik probeerde dapper te zijn, maar mijn lippen trilden en de tranen sprongen in mijn ogen.'Dat gebeurt elke dag via de rechtbanken,' zei hij kalm en op ijs- koude toon. ie weet dat ik grote invloed heb bij de rechtbanken en rechters. Doe niet zo stom.'

Ik boog mijn hoofd. Zijn woorden wogen als lood op mijn schouders.

'Neem de tijd ervoor. Denk erover na. Ik zet je niet op straat, al schreeuwtje tante tegen me dat ik dat moet doen.'

Ik keek snel op. 'Tante Isabela? Hebt u haar dit verhaal over mij verteld?'

'Ze is de enige familie die je hier hebt. Technisch gesproken, heeft ze enig wettelijk gezag.'

'Familie?' Ik lachte spottend.

'Ze voelt zich enigszins verantwoordelijk, zelfs schuldig.'

'Schuldig? Waarom?'

'Het is geen toeval dat er gezegd wordt dat haar zoon ook drugs gebruikt.'

Ik schudde ongelovig mijn hoofd,

'Hij voorzag jou van drugs, hè? Je kunt hem helpen als je bereid bent daarover re praten, haar te vertellen wat jij ervan weet, Delia.'

'Nee, hij heeft me nooit drugs gegeven. Dat zou hij nooit doen. Hij heeft nooit drugs gebruikt.'

'Je bent inderdaad koppig,' zei hij, en plotseling verzachtte zijn gezicht. 'Mijn moeder was dat ook. Mijn vader werd bijna kaal omdat hij zo vaak de haren uit zijn hoofd trok.' Hij zweeg even bij de herinnering, vermande zich toen en trok zijn schouders naar achteren. 'Ik heb nog een en ander te doen,' zei hij. 'Lees wat ik je heb gegeven, onderteken wat je moet ondertekenen, en doe je best om zo gauw mogelijk beter te worden, zodat je je leven voort kunt zetten.'

'Kan ik naar het ziekenhuis om Adan Junior te bezoeken?'

'Je kunt hem bezoeken als hij sterk genoeg is.'

'Maar dokter Denardo zei -'

'Mevrouw Newell zal zorgdragen voor Adans welzijn.'

'Mevrouw Newell? U wilt hem toch niet grootbrengen meteen verpleegster als moeder. Iemand als mevrouw Newell? U weet dat ze een miskraam heeft gehad en daarna nooit meer een kind wilde hebben. Senor, Iaat mij alstublieft voor mijn zoon zorgen.'

'Hij krijgt een goed kindermeisje als hij er klaar voor is. Op het ogenblik heeft hij constante medische verzorging nodig. Zie je? )e denkt niet aan Adan; je denkt alleen maar aan jezelf. Anders zou je dankbaar zijn voor mevrouw Newell.'

'Maar-'

ik wens hier nier langer over te discussiëren, Delia. Lees en doe wat je hoort te doen.'

Ik keek hem na toen hij wegliep en de deur achter zich dichtdeed. Ik staarde naar de papieren die hij had achtergelaten. Ik wilde ze zelfs niet aanraken. Ik wilde zelfs niet in de buurt ervan komen - maar ik was te nieuwsgierig en begon te lezen wat er in de eerste envelop zat, die van zijn advocaat.

Een brief en een document. De brief was van zijn advocaat, waarin hij duidelijk maakte dat ik geen bestaansmiddelen had om Adan Junior te onderhouden, en dat señor Bovio het recht op voogdij had over het kind van zijn zoon. De advocaat zei dat het gemakkelijker was voor iedereen, vooral voor mij, als ik erin toestemde señor Bovio het volledige voogdijschap over Adan Junior toe te wijzen. Er was een vage zinspeling op mijn getroubleerde achtergrond en recente misdragingen, die in het openbaar besproken zouden moeten worden als het een formele rechtszaak werd.

Ik had het gevoel dat het papier waarop de brief was geschreven zo heet was dat ik mijn vingers eraan brandde. Ik gooide hem snel neer en begon te huilen. Toen haalde ik diep adem en pakte de tweede envelop. De getallen waren zo groot dat het me beangstigde. Dit was «l diablo op zijn best. Ik kreeg een bankrekening met een tegoed van tweehonderdduizend dollar en een effectenportefeuille van een half miljoen dollar. Er was een chequeboek bij met mijn naam op elke cheque, en zes creditcards.

Het dossier bevatte informatie en aanmeldingsformulieren voor opleidingen in het hele land. De dichtstbijzijnde was in Los Angeles. Iemand had de meeste formulieren al voor me ingevuld. Ik hoefde alleen maar te tekenen. Ik legde alles op een stapeltje en schoof het van me af. Alleen al het zien ervan verergerde mijn depressie.

Ik at 's avonds heel weinig en ging vroeg naar bed, maar ik werd telkens wakker. Ik stond de volgende ochtend pas heel laat op. Teresa zei het tegen mevrouw Newell, die naar me toe kwam om me uit te schelden dat ik lui was.

'Je kunt niet stoppen met eten en domweg de hele dag op bed blijven liggen. Dat is slecht voor je herstel.'

'Dat kan me niet scheten,' zei ik.

'Nou, mij wel. Ons wet. We hebben geen behoefte aan een tweede invalide in huis.'

'Een tweede? Wie is de eerste dan?'

'Doe niet zo stom, Delia. Een premature baby heeft een speciale verzorging nodig, ík heb geen tijd om jou ook nog als een baby te behandelen.'

ik zou nooit willen dat u iets deed met het woord "baby" erin,' zei ik uitdagend.

Ze glimlachte. 'Zoals je wilt. Als je met alle geweld geestesziek wilt worden, ga je terug naar die kliniek.'

'Goed,' zei ik.

Ze liep weg, maar haar woorden bleven in mijn hoofd hangen.

Ze had natuurlijk gelijk. Ik zou het mezelf alleen nog maar moeilijkermaken als ik bleef mokken en in een nog diepere depressie verviel. Ik begon weer goed te eten en te wandelen.

Señor Bovio drong er niet bij me op aan om de papieren te tekenen. Ze lagen nog op dezelfde plaats waar ik ze had neergelegd. Ik was ervan overtuigd dat hij zo zeker van zichzelf was dat hij zich geen zorgen maakte. Ik had immers geen keus?

Een week later overwoog ik zelfs serieus om de papieren te tekenen. Ik was een jonge vrouw die geen cent bezat. Hoe kon ik het opnemen tegen zo'n rijk en machtig man? Hoe eerder ik dat geld in handen had, hoe eerder ik aan het werk kon om een manier te vinden Adan Junior terug te krijgen. Ik ging naar de keuken en maakte mijn ontbijt klaar. Over twee dagen had ik een afspraak met de dokter. Ik wist zeker dat ik zijn goedkeuring zou krijgen om te rijden, en dan kon senor Bovio de auto laten komen.

Teresa kwam binnen en lachte om mijn eetlust.ik ben blij dat je je zoveel beter voelt, en ik denk dat ik wel weet waarom je zo blij bent.'

'O? Waarom dan?'

Ze keek me van terzijde aan. Mijn hart begon sneller te kloppen.

'De baby,' zei ze. 'Dat bedoelde ik.'

'Wat is er met de baby?' Ik schoof mijn bord wegen stond op. 'Wat is het?' gilde ik.

Ze bracht haar handen naar haar keel. Ik zag dat ik haar had doen schrikken en bedaarde snel.

'Wat bedoelde je, Teresa?'

ik dacht dat je het wist Ik dacht dat je hem gezien had. Hij is thuis. Hij is al twee dagen thuis.'