Opgesloten

Senor Bovio, al was hij duidelijk zelf ook woedend, sprong onmiddellijk overeind en vormde een muur tussen tante Isabela en mijzelf.

'Wacht!' riep hij tegen haar en stak zijn hand op, 'Mevrouw Newell,' riep hij.

Ze kwam snel aangelopen door de gang.

'Breng Delia naar haar kamer alstublieft en zorg ervoor dat ze het comfortabel heeft.'

'Comfortabel!' Tante Isabela spuugde de woorden bijna uit. 'Je maakt je bezorgd over haar comfort?' Ze wees naar me toen ik weg wilde gaan. 'Denk maar niet dat jullie mij voor de gek konden houden. Edward zal boeten voor zijn bedrog. Hij is niet zo onafhankelijk als hij denkt. Er staan hem een paar onaangename verrassingen te wachten.'

'Isabela, je hebt beloofd dat je dit aan mij over zou laten,' zei senor Bovio.

Ze slikte haar stroom dreigementen en verwensingen in. 'Doe dan wat,' zei ze met een gebaar in mijn richting.

'Mevrouw Newell, alstublieft,' zei hij tegen mijn verpleegster.

Ze pakte mijn arm om me naar de trap te brengen. Als verdoofd begon ik te lopen, maar ik bleef staan toen het goed tot me doordrong wat er gebeurd was. Ik draaide me weer naar haar om.

'Wat heb je gedaan? Heb je me laten volgen?'

'Nee,' zei senor Bovio, 'niemand heeft je gevolgd.'

'Dan... wat heb je gedaan, tante Isabela, een privédetective aangenomen om je eigen zoon te laten volgen? Of was Sophia ook hiervoor verantwoordelijk? Wat heeft ze gedaan? Zich verstopt in het struikgewas om haar slag te kunnen slaan?''Sophia had er niets mee te maken,' zei tante Isabela, zonder me recht aan te kijken. 'Ze heeft geen contact meer met haar broer gehad sinds jij onze familie hebt verraden en hij is teruggestuurd naar school. Je bent vergif voor deze familie.'

ik, vergif? )e hebt het hart van je ouders gebroken. Hoe diep kun je zinken voor je gaat stinken?'

'Delia!' schreeuwde senor Bovio. Toen kalmeerde hij. 'Ga naar boven alsjeblieft,' zei hij voor ik verder kon gaan. 'We zullen praten als iedereen bedaard is. Het is nu niet goed voor je. Ga, por favor.'

Ik trok mijn arm los uit mevrouw Newells greep. 'Ik loop zelf wel, dank u.'

Ik liep de trap op met het gevoel dat mijn baby had liggen kronkelen in mijn buik. Mevrouw Newell volgde me op een meter afstand, zorgde ervoor dat ik me verkleedde en naar bed ging.

'Je moet slapen,' zei ze. 'Ik zie het aan je ogen. Ik kan me voorstellen hoe je bloeddruk zal zijn. Als je niet doet wat ik zeg, kun je een miskraam krijgen.'

Het woord maakte dat ik me met een ruk naar haar omdraaide. Mijn woede was groter dan mijn angst.

is dat water met u gebeurd is? Hebt u een miskraam gehad omdat u emotioneel van de kaart was?'

Haar gezicht werd zo rood dat het bijna in brand leek te staan.

'Er is nu nieten nooit enige overeenkomst tussen ons,' zei ze, elk woord scherp articulerend. 'Bekommer je alleen maar om jezelf.'

Ik gaf geen antwoord. Ik draaide me om en deed mijn ogen dicht. Mevrouw Newell interesseerde me niet echt op dat moment. Ik vroeg me af wat voor moeilijkheden tante Isabela voor Edward in petto had. Als Sophia het echt niet verteld had, hoe was ze er dan achter gekomen? Waarom kon ze ons niet gewoon met rust laten? Waarom was dit zo belangrijk voor haar?

Mevrouw Newell ging weg en deed de deur achter zich dicht. Plotseling werd de stilte me bijna te machtig. Het was als de stilte die vaak volgt na een verwoestende storm, alsof de natuur haar adem inhoudt. Ik luisterde ingespannen, wachtend op de voetstappen van tante Isabela of misschien van senor Bovio in de gang, maar ik hoorde niets. De spanning had me uitgeput en ten slotte viel ik in slaap. Ik sliep urenlang. Toen ik wakker werd, was het buiten donker. Er brandde alleen een tafellamp in mijn suite, maar de deur van de slaapkamer stond open. Eerst merkte ik niet dat ze er zat, maar toen ik me enigszins naar links draaide, werd ik zo verrast door haar silhouet, dat ik een zachte kreet slaakte.

'Goed, je bent wakker,' zei mevrouw Newell, ik zal je wat te eten brengen.'

Ik kon haar slechts aanstaren. Hoe lang had ze daar gezeten, wachtend tot ik wakker zou worden? Wat had ze gedaan? Elke ademtocht van me geteld? Had senor Bovio erop gestaan dat ze bij me bleef? Maakte hij zich echt bezorgd dat ik een miskraam zou krijgen? Het deed me denken aan alles wat ze gezegd had. Misschien had ik echt in gevaar verkeerd?

Ze stond op, deed meer licht aan en ging weg. Ik ging rechtop zitten en streek met mijn vingers door mijn haar. Ik voelde me nog duizelig en suf, dus stond ik op en ging naar de badkamer om mijn gezicht te wassen. Tien minuten later kwam Teresa met mijn eten.

'Wil je het op het bedtafeltje?' vroeg ze.

'Nee, ik ga zitten waar ik anders ook zit, dank je.'

Ik was blij dat ik geen last had gehad van maagzuur na mijn uitvoerige lunch. Eigenlijk was ik verbaasd over mijn eetlust na alles wat er gebeurd was, maar ik had zo'n honger, dat ik nog niet voldaan was. Zodra mevrouw Newell terugkwam, liet ik het haar weten.

'De porties zijn te klein.'

ik heb het je uitgelegd - de druk op je maag is groot en daarom worden de porties kleiner.'

'Ja, maar dan moet ik ze vaker hebben, vindt u niet?'

'Nee, dat vind ik niet. Dit is een algemene klacht van zwangere vrouwen, en dit is de tijd waarin de meeste vrouwen in de fout gaan. Later, na de bevalling, hebben ze meer moeite om af te vallen, en bij veel, zo niet de meeste vrouwen lukt het zelfs niet. Het bederft hun leven. Ze beginnen een hekel aan zich zelf te krijgen omdat ze te dik zijn en ze geloven dat hun man zich niet meer tot hen aangetrokken voelt. Ze raken gedeprimeerd en gaan meer eten, niet minder, en worden nog dikker.Het is een vicieuze cirkel, en het kan allemaal worden voorkomen met wat zelfbeheersing. Beschouw mij maar als je zelfbeheersing.'

ik ben nauwelijks zeven kilo aangekomen. U zei zelf dat her zo goed ging.'

'En zo willen we het ook houden. Maar ik wil dat je dit 's avonds na het eten opdrinkt.' Ze gaf me een bekertje met een deksel. Ze haalde het dekseltje eraf toen ik het niet snel genoeg deed.

'Wat is het?'

'Supplementen die ik heb samengesteld voor dit stadium van je zwangerschap.'

'Maar ik dacht dat u zei dat ik die niet nodig had als ik me aan uw dieet hield.'

'Precies. Het is niet iets watje bij een drogist koopt. Het is een onderdeel van mijn programma.'

'Weet dokter Denardo het?'

'Natuurlijk. We hebben vaker samengewerkt.'

Ik haalde mijn schouders op, dronk het smakeloze vocht en zette het lege bekertje op het blad op het moment dat senor Bovio in de deuropening verscheen. Hij keek naar mevrouw Newell en gaf haar een zwijgend bevel. Ze pakte het blad en liep weg, meteen kort knikje naar hem, wat mij voorkwam als toestemming om de slaapkamer binnen te komen. Hij deed het en ging zitten. Hij leek in een paar uur twintig jaar ouder te zijn geworden.

'Wees maar niet bang. Je tante is weg,' zei hij. 'Ze is kort nadat jij naar boven ging vertrokken.'

ik wil haar niet meer zien, senor Bovio.'

'Ze komt pas terug na je bevalling. Dat zijn we overeengekomen.'

ik wil haar daarna ook niet meer zien. Ik denk trouwens dat het niet zo'n goed idee is dat ik in haar buurt blijf.'

'Hoe bedoel je?'

'Het zal nooit verbeteren. Ik zou haar zelfs op een afstand niet willen zien, en Sophia wil ik beslist nooit meer zien.'

'Ik zou zulke beslissingen niet nemen in je huidige stemming, Delia. We kunnen het daar later over hebben. Maar op het ogenblik zijn er andere problemen.''Wat voor andere problemen?'

'Waarom heb je me bedrogen?' vroeg hij zacht, ik heb je gewaarschuwd datje geen geheime ontmoetingen meer moest regelen, en ik veronderstelde dat je zou luisteren en gehoorzamen.'

'Señor Bovio, Edward is een volwassen man, en ik ben een vrouw, geen klein kind. We hebben het recht om goede vrienden te zijn. Tante Isabela is gewoon een verwende en gemene vrouw. Ze mag ons dit niet aandoen. Ze heeft het recht er niet toe.'

'Delia, Delia, Delia,' zei hij hoofdschuddend. 'Je bent een jonge vrouw, ja, maar je bent nog niet sterk of volwassen genoeg om je in deze wereld staande te kunnen houden. Je tante, dat hoor je te weten, gaat met dezelfde invloedrijke mensen om als ik. Ze heeft gehoord over mijn pogingen je vriend Ignacio Davila te helpen, en nu dreigt ze tussenbeide te komen. Ik ben bang dat ze de macht daartoe bezit, Delia. Als ze bijvoorbeeld de vader zou bellen van de jongen die gedood is en hem vertelt over mijn pogingen... tja, je kunt je wel voorstellen wat hij dan zou doen en wat er zou gebeuren. Ze zouden elke mogelijkheid voor voorwaardelijke invrijheidstelling blokkeren en Ignacio zou tot de allerlaatste minuut in de gevangenis moeten blijven.'

Ik wendde mijn blik af en beet op mijn lip. Hij had gelijk. In deze wereld van de rijken en machtigen was ik hulpeloos. Zo hulpeloos als een kind.

'Wat moet ik doen, senor Bovio?'

'Voorlopig moetje het landgoed niet verlaten, vooral niet om naar Fani te gaan. Ik heb haar gebeld en gezegd dat het beter is dat ze wegblijft tot je bevallen bent.'

'Dat is niet eerlijk, señor. Ze probeerde me alleen maar wat op te monteren.''Dat weet ik, maar er zou minder kans zijn op een volgende fout. Al die spanning en narigheid nu je zo kwetsbaar bent en onze baby in zo'n afhankelijk stadium verkeert, is heel erg gevaarlijk. Dokter Denardo is het met me eens dat je verre gehouden moet worden van alle tumulten spanningen. Mevrouw Newell vertelde me dat ze voor een zwangere jonge vrouw heeft gezorgd, niet veel ouder dan jij, die een zenuwinzinking kreeg en vervolgens een miskraam. Wat afschuwelijk om zover te komen en dan je kind te verliezen.'

Het was doodstil. Heimelijk vroeg ik me af of mevrouw Newell soms over zichzelf had gesproken en niet over een of andere patiënte. Was señor Bovio op de hoogte van haar verleden? Moest ik het nu zeggen, of zou dat nog meer ellende veroorzaken?

'Kunt u Ignacio nog helpen?'

'Ik boekte enige vooruitgang. Ik denk dat ik kan voorkomen dat Isabela schade aanricht, maar deze keer moet je absoluut naar me luisteren.'

'Oké, senor.'

'Ga nu alsjeblieft rusten en zorg goed voor jezelf,' zei hij terwijl hij opstond, 'We zullen beter voor je zorgen, dat beloof ik je.'

Ik vond het een vreemde opmerking. Hoe kon hij nog beter voor me zorgen? Hij ging weg en deed deur zacht achter zich dicht. Ondanks wat ik beloofd had, kon ik niet anders dan me ongerust maken over Edward. Wist hij zelfs wel dat zijn moeder het van ons ontdekt had?

Ik liep naar mijn tas om mijn mobiel te pakken en hem te bellen. Ik kon hem waarschuwen als hij niet wist wat er gebeurd was. In ieder geval zou hij enigszins voorbereid zijn. Maar toen ik in mijn tas keek, kon ik mijn telefoon niet vinden. Ik bleef doodstil staan en vroeg me af of ik hem eruit had gehaald. Ik zocht overal in de suite waar ik hem had kunnen neerleggen, maar zag hem nergens. Ik herinnerde me hoe Edward en ik afscheid hadden genomen bij Fani. Ik wist zeker dat ik de telefoon weer in mijn tas had gestopt en mijn tas had dichtgedaan toen hij zijn nummer had ingetoetst. Ik wilde juist Teresa bellen om haar te vragen of zij iets wist, toen mevrouw Newell terugkwam.

ik wil je bloeddruk opnemen,' zei ze. Ze had haar bloeddrukmeter bij zich.

ik voel me prima,' zei ik, 'maar ik kan mijn mobiele telefoon niet vinden. Weet u waar hij kan zijn?'

'Ik heb geen idee. De mensen brengen te veel tijd door met die telefoons, vooral tieners. Iedereen staat erin te kletsen als ik naar het winkelcentrum ga. Ieders privézaken zijn voor iedereen te horen.'

Ze nam mijn bloeddruk op en fronste haar voorhoofd.

'Zoals ik al verwachtte, hoger dan normaal.'

Ik kon aan haar zien dat ze her heerlijk vond om gelijk te hebben.

'Als je kalm blijft, zal hij wel dalen.'

'Ik zou graag willen weten waar mijn telefoon is,' zei ik, toen ze weg wilde gaan. 'Wilt u Teresa vragen even bier te komen?'

Ze zuchtte en liet haar schouders zakken, alsof ik haar vroeg een zak aardappels van vijfentwintig kilo de trap op te dragen. Toen bromde ze iets en liep weg. Ik bleef wachten, maar Teresa kwam niet. Ten slotte ging ik naar beneden, denkend dat hij misschien uit mijn tas was gevallen en Teresa hem had gevonden. Maar Teresa was nergens te bekennen. Ik wilde juist naar baar op zoek gaan toen senor Bovio uit zijn kantoor kwam en door de gang liep.

'Delia, waarom ben je niet in je kamer om te rusten? Is er verder nog iets mis? Waarom ben je niet gekleed?'

liet was niet tot me doorgedrongen dat ik mijn nachthemd aan had en op blote voeten liep.

'O. Ja. Ik kan mijn mobiel niet vinden,' zei ik.

'Je mobiel? Ja, die heb ik weggenomen.'

'Weggenomen? Waarom?'

'Dat was een deel van de afspraak die ik met je tante heb gemaakt, vrees ik. Bovendien moet je je nu concentreren op de geboorte van de baby. De mensen zullen je rare dingen in je hoofd praten. Ik wil niet dat je je zenuwachtig maakt of je te veel opwindt. Het komt te dichtbij, te dichtbij. Bovendien heb je erin toegestemd geen contact te zoeken met Edward en Fani.'

'Maar er zou een moment kunnen komen dat ik u moet bellen of-'

'Nee, nee, we verliezen je niet uit het oog. Maak je daar maar geen zorgen over. Doe alsjeblieft wat ik vraag, ook al lijkt het dwaas. Heb geduld met een bezorgde grootvader.' Hij sperde zijn ogen open en schudde met zijn wijsvinger naar me. 'Mevrouw Newell was niet tevreden over je bloeddruk. Dat is de eerste keer dat ik haar zo bezorgd over je heb gehoord. Ga nu alsjeblieft wat rusten.'Hij gaf een klopje op mijn hand, streek over mijn haar en keek me smekend aan.

Misschien verbeeldde ik het me, maar in zijn ogen zag ik Adan. Ik knikte en ging terug naar mijn suite. Ik zou moeten gaan slapen terwijl ik piekerde over Edward. Ik sliep toch al niet goed de laatste tijd. Het begon onaangenaam te worden voor me. Ik lag te draaien en te woelen en werd geregeld wakker. Toen, heel laat, tegen middernacht, hoorde ik stemmen en voetstappen in de gang. Iemand kwam de trap op. Ik herinnerde me dat Teresa een van de logeerkamers die niervet van mijn suite lag, in gereedheid had gebracht. Nieuwsgierig stond ik op en liep naar de deur. Ik bleef even staan luisteren en liep toen nog nieuwsgieriger de gang in en keek naar de trap. Boven aan de trap zag ik Stevens, senor Bovio's chauffeur, met twee grote koffers. Vlak achter hem kwam mevrouw Newell. Toen ze boven was bleef ze staan en keek in mijn richting.

'Waarom ben je wakker en sta je in de gang?' vroeg ze.

'Ik hoorde lawaai. Wie komt hier logeren?'

'Dat lijkt me nogal duidelijk,1 antwoordde ze met een knikje naar Stevens, die doorliep naar de logeerkamer, ik blijf hier tot je bevallen bent. Ga slapen.'

Ze liep achter Stevens aan.

Ze nam hier haar intrek? Het duurde nog bijna twee maanden. En haar man dan, haar eigen huis? Hoe kon ze dag en nacht, eike dag, hier zijn? Ik zag haar de kamer binnengaan. Een paar ogenblikken later kwam Stevens weer tevoorschijn. Hij keek niet naar mij. Als in trance, heel zacht en voorzichtig, zo stil over de betegelde vloer liep hij de trap af dat het leek of hij zweefde. Weer werd het doodstil. De lichten in de gang werden gedimd en spichtige schaduwen kropen uit de hoeken omhoog langs de muren.

Ze kwam hier in huis? Ik zou nu niet meer diep kunnen ademhalen zonder dar de mevrouw Newell het wist. Elke andere vrouw in mijn conditie zou waarschijnlijk dankbaar zijn voor die constante aandacht, maar ik voelde het als een touw dat om mijn keel werd dichtgesnoerd.

Ik ging terug naar bed en probeerde weer te slapen. Vlak voordat het ochtend werd viel ik eindelijk in een diepe slaap, maar ik hoorde dat de gordijnen werden opengetrokken en voelde de zon door de ramen op mijn gezicht schijnen.

'Je bent gisteren niet in bad geweest,' zei mevrouw Newell die dichterbij kwam. 'Een goede hygiëne is nu belangrijker dan ooit. Ik laat een bad voor je vollopen.'

'Nog niet,' zei ik. ik ben moe. Ik wil slapen.'

'O, je zult tijd genoeg hebben om te slapen. Een bad zal je zelfs helpen weer in slaap te vallen. Sta op alsjeblieft.'

Toen ik niet snel genoeg opstond naar haar zin, trok ze het dekbed weg.

'Hoe meer je meewerkt, hoe prettiger het voor je zal zijn,' zei ze met haar knipperglimlach.

Ze pakte mijn hand. Te moe om tegen te stribbelen, liet ik me overeind trekken.

ik denk dat ik gelijk had om er spijt van te hebben dat ik gisteren toestemming heb gegeven voor je uitstapje. Het was te veel voor je.'

'Dat was het niet,' zei ik.

'Hou op. Het heeft geen zin erover te discussiëren. Kijk eens hoe je eruitziet. Maar goed, gebeurd is gebeurd. Hier zijn je slippers. Ik zal even naar het bad gaan kijken,' zei ze en liep naar de badkamer.

Ik deed mijn ogen dicht en viel rechtop zittend bijna weer in slaap, maar ze kwam vrijwel onmiddellijk terug om me aan te sporen.

In de badkamer trok ze mijn nachthemd over mijn hoofd uit. Ik wilde in het bad stappen, maar ze hield me tegen.

'Wacht.'

Ze begon mijn lichaam aandachtig te bekijken en hurkte zelfs neer om mijn benen goed te kunnen zien. Plotseling kneep ze in mijn rechterkuit en ik gaf een gil.

'Je hebt hier een zwelling,' zei ze met een beschuldigende blik. 'Waarom heb je me niet verteld dat je daar zo gevoelig bent? Hoe moet ik mijn plichtdoen als je niet naar me luisterten doet wat je gezegd wordt?'

'Ik heb tot nu toe niets gevoeld.'

Ze keek sceptisch en stond op. 'Ga in bad,' zei ze.

Behoedzaam stapte ik in het bad, verbaasd dat het water zo heet was. Toen ik het zei, antwoordde ze dat ik er wel aan zou wennen. Mijn tweede verbazing gold het feit dat ze de spons pakte voordat ik het deed en me begon te wassen.

'Dat kan ik zelf wel.'

'Je kunt ook een verkeerde draai maken en jezelf verwonden,' was haar reactie. Ze zei dat ik mijn armen moest opheffen, en ging met de spons over mijn borsten. Ze stopte even om ze te bestuderen.

'Wat is er nu weer?'

'Je moet een grotere beha hebben. Waarom vertel je het me niet als je ergens last van hebt?'

'Dat had ik niet.'

'Natuurlijk wel,' zei ze en ging verder met me te wassen.

Ik voelde me gegeneerd dat ik in het bad zat en haar al mijn intieme delen liet wassen, maar ze ging te werk alsof ze een auto waste, draaiend en drukkend tot ze de spons in het water liet vallen en me beval voorzichtig eruit te komen.

Ze hield een badlaken op. Ik begon me af te drogen, maar óf ze was ongeduldig, óf ze vond dat ze aan alles mee moest doen. Ze pakte een tweede handdoek en droogde mijn rug, billen en benen.

ik zal dokter Denardo moeten laten komen om naar die zwelling te kijken,' zei ze. 'We moeten erg oppassen voor eventuele bloed- stolsels. Trombo-embolische ziekte is de voornaamste oorzaak van overlijden van zwangere vrouwen in de Verenigde Staten,' dreunde ze op,

'Wat is dat voor ziekte?'

'Een bloedprop verstopt een slagader. Als jij overlijdt, overlijdt de baby ook,' voegde ze er zonder enige emotie aan toe, maar ze liet duidelijk blijken dat de baby belangrijker was. 'Kleed je aan en ga weer naar bed. Ik zal je ontbijt laten brengen en de dokter bellen.'

Ze hield de handdoeken met twee vingers vast en liet ze in de wasmand vallen alsof ze besmet waren, en liep de deur uit. Bevend bleef ik staan. Ik had het gevoel dat ze me behandelde als een kind, dat ik geen baas meer was over mezelf. Ze controleerde alles wat ik droeg, wat ik at, wanneer ik at en wanneer ik sliep. Straks zou ze me ook

nog vertellen wanneer en hoe ik moest ademhalen, dacht ik, en liep de badkamer uit om me aan te kleden.

Wat ze ook gezegd had tegen senor Bovio, het bracht hem onmiddellijk in paniek. Hij kwam hijgend mijn kamer binnen toen ik net klaar was met me aan te kleden.

'Ga alsjeblieft liggen.' zei hij, 'De dokter komt zo gauw hij kan.'

'Ik voel me niet ziek, senor. Er is geen reden voor paniek.'

'Er is veel dat je op dit moment niet over jezelf 'weet,* hield hij vol. 'Je moet mevrouw Newells aanwijzingen volgen.'

Hij bleef staan tot ik weer in bed lag.

Het feit dat hij met zo'n diep bezorgd gezicht naast me bleef staan begon me ten slotte angst aan te jagen. Toen mevrouw Newell in mijn been kneep, deed het pijn. Verkeerde ik echt in gevaar?

'Je hebt gisteren toch niet te veel gedaan bij Fani?' vroeg hij. 'Te veel lichaamsbeweging misschien?'

'O, nee, senor.'

Teresa kwam binnen met mijn ontbijt. Ze keek verlegener en banger dan ooit. Ik had geen idee wat mevrouw Newell tegen haar gezegd had. Ik hoopte dat ze haar niets verweten had. Senor Bovio deed een stap opzij en ze gaf me mijn ontbijt op het bedtafeltje. Hij stond erop zelf mijn kussens op te schudden en bleef naar me staan kijken alsof hij bang was dat ik met elke nieuwe hap om kon vallen. Ten slotte glimlachte hij, gaf weer een klopje op mijn handen en ging weg.

Teresa ging naar de badkamer om schoon te maken. Ik at mijn ontbijt, al had ik het gevoel dat mijn maag dichtgeklemd zat omdat ik zo zenuwachtig was. Teresa kwam terug om het blad weg te halen.

'Toen ze je gisteren zeiden dat je die logeerkamer in orde moest maken, wist je toen dat mevrouw Newell daar haar intrek zou nemen, Teresa?'

'O, nee. Niemand heeft me iets verteld, en ik vraag niets.'

'Ze heeft toch niet tegen je geschreeuwd om de een of andere reden, hè?'

Teresa wendde haar blik afin plaats van te antwoorden.

'Teresa?' 'Ze vertelde me alleen dat ik hier nu minder tijd moest doorbrengen. Ik moet ook voor haar suite zorgen. Niet dat ik wil klagen,' voegde ze er haastig aan toe. ik heb natuurlijk tijd genoeg."

'Waarom zou ze dat zeggen? Zo lang ben je nooit hier met mij.'

ik vraag nooit iets,' zei ze en ging weg.

Jij misschien niet, dacht ik, maar ik wel. Ik stond op om me aan te kleden. Wat een verschil met gistermorgen, dacht ik. Gisteren was ik wel nerveus, maar opgewonden en blij. Ik verheugde me erop Edward te zien. Wat had ik nu om naar uit te kijken? Zodra ik mijn suite verliet, kwam mevrouw Newell op me af alsof ze in de deuropening van haar kamer had staan wachten,

'Waar ga je naartoe?' vroeg ze.

'Ik wil even naar buiten, een korte wandeling maken, wat frisse lucht happen. Oké?'

'Nee,' zei ze scherp. 'Ben je werkelijk zo stom? Ga terug naar je kamer tot de dokter komt en die zwelling van je onderzoekt. Blijf liggen.'

'Maar het doet geen pijn als ik loop.'

Ze schudde haar hoofd en kwam dichterbij. 'Wat wil je daarmee zeggen?' begon ze op neerbuigende toon. Het was alsof ze met een kind van vijf stond te praten. 'Dat je je gang gaat en het probleem verergert tot het wél pijn doet, tot het een serieus probleem wordt?'

ik ga alleen maar-'

'Je gaat alleen maar terug naar je kamer. Kijk eens naar die trap die je op en afmoet lopen. Als je buiten eens kramp krijgt en in elkaar zakt3 Wie zou daarvan de schuld krijgen, denk je? Jij een kind-moeder, of ik, een professionele kraamverzorgster?

'Bovendien,' ging ze verder, 'kunnen vrouwen op dit punt van de zwangerschap bevallen, weet je. Er worden tegenwoordig meer voortijdige baby's geboren dan ooit. Over een uur zal ik je bloeddruk weer opnemen, maar ik wil dat je voor die tijd rust, dus ga weer naar bed.'

Ik aarzelde. Ik wilde protesteren, maar ik was ook bang.Ze zette haar handen op haar heupen en sperde haar ogen open. 'Moet ik senor Bovio roepen en hem met je laten praten? Ik weiger hier re werken als mijn woorden in de wind worden geslagen,' dreigde ze.

Even overwoog ik te zeggen: 'Nou en? Ga maar.'

Maar toen dacht ik eraan wat dat zou betekenen voor senor Bovio en onze afspraak. Bovendien hadden hij en dokter Denardo duidelijk laten blijken hoeveel respect ze hadden voor mevrouw Newell. Ze zouden het me niet in dank afnemen als ik haar wegjoeg. Ik had niet veel keus. Ik draaide me om en ging terug naar mijn kamer, trok mijn speciale schoenen uit en ging op bed liggen. Ze kwam me niet achterna om zich ervan te overtuigen, maar precies een uur later kwam ze langs om mijn bloeddruk op te nemen. Die was nog steeds hoger dan hij volgens haar hoorde te zijn. Ze onderzocht opnieuw de zwelling, en weer schokte ik omhoog toen ze druk uitoefende. Haar gezicht stond nu meer bezorgd dan kwaad.

'Is het erger?' vroeg ik.

'Blijf maar gewoon liggen,' zei ze en ging weg.

Ze had me zo bang gemaakt dat ik me niet durfde te verroeren. Ik concentreerde me op de zwelling, verwachtend een of andere pijn te voelen. Of het nu inbeelding was of niet, maar ik dacht dar mijn been pijn begon te doen zonder dat iemand het aanraakte.

Afschuwelijke visioenen waarin ik mijn baby verloor, gingen aan mijn gesloten ogen voorbij, een film waarin ik het uitschreeuwde van pijn, de dokter naar me toegesneld kwam, de baby te vroeg en dood geboren werd. Voor senor Bovio zou het beslist zijn alsof ik zijn zoon een tweede keer gedood had. Ignacio zou wegrotten in de gevangenis, en senor Bovio, met tante Isabela en Sophia juichend op de achtergrond, zou me wegsturen naar Mexico in een of andere gammele, stinkende pick-up. Over de grens zou ik als afval worden gedumpt.

Ik probeerde weer te slapen en dommelde van tijd tot tijd in, maar voornamelijk bleef ik doodzenuwachtig liggen. Teresa bracht mijn lunch boven. Ik kon niet veel eten. Ik meende senor Bovio en mevrouw Newell voor mijn deur te horen fluisteren, maar geen van beiden kwam binnen. Ten slotte, Iaat in de middag, hoorde ik voetstappen in de gang, en dokter Denardo kwam binnen met mevrouw Newell en senor Bovio.'Zo, zo,' zei dokter Denardo, 'een kleine complicatie. Laten we eens kijken.'

Hij onderzocht me terwijl mevrouw Newell met een sarcastische grijns achter hem stond en eruitzag alsof ze mij van alles de schuld zou geven. Senor Bovio bleef kalm en onbeweeglijk staan. Dokter Denardo nam ook mijn bloeddruk op.

'Hen kleine zwelling,' zei hij later. 'Maar we zijn er vroeg bij. Goed gedaan, Millicent,' zei hij tegen mevrouw Newell. Ze straalde. Hij keek weer naar mij. 'Ik zal je wat bloedverdunner geven om dit te verhelpen. We zullen je goed in de gaten houden. Volg mevrouw Newells instructies maar op.'

De tranen sprongen in mijn ogen.

'Kom, kom, maak je nu niet van streek. Zo ongewoon is het niet. Ieders lichaam is anders, Delia. Het gaat prima met je. Alles komt in orde.'

Hij ging opzij staan om zachtjes te overleggen met senor Bovio en mevrouw Newell. Toen kwam hij terug om me nog eens gerust te stellen voordat hij wegging. Mevrouw Newell volgde hem, maar senor Bovio bleef.

'Dit is niet jouw schuld maar die van mij,' zei hij. 'Ik had beter moeten weten dan je weg te laten gaan om weer al dat tumult over je heen te krijgen. Ik was zo goed bezig jou en Adans baby te beschermen.'

Ik wendde mijn blik af. Ik wilde er niet over redetwisten. Dokter Denardo weet het niet aan iets in het bijzonder. Senor Bovio had hem horen zeggen: ieders lichaam is anders.' Waarschijnlijk zou dit sowieso zijn gebeurd. Ik dacht niet zozeer aan senor Bovio met zijn zelfverwijt, maar aan Edward en mij die dit alles hadden veroorzaakt door elkaar weer te willen ontmoeten, door het te wagen tegen tante Isabela's wensen in te gaan.

Maar alle verzet begon uit me weg te sijpelen. Ik voelde me als een stuk klei zoals ik daar lag. Iedereen behalve ikzelf vormde me, draaide en perste me in een vorm die zij wensten. En wat kon ik eraan doen?

Ik had geen geld.

Ik had geen thuis.

Ik had feitelijk geen vrienden.

En ik had geen familie.

Dat wilde zeggen, geen familie behalve de baby die in me groeide.

Ik wist zeker dat ik hem voelde bewegen; misschien om me gerust te stellen, zodat ik sterk zou zijn voor het gevecht dat nog moest komen.

En twijfel er maar niet aan, Delia Yebarra, dacht ik, een gevecht komt er!