Hereniging

'Ik heb begrepen,' begon senor Bovio die avond tijdens het eten, 'dat je graag een dag met Fani wilt doorbrengen? Bij haar thuis?'

'Ja.' Ik keek speurend naar zijn gezicht, of ik enig teken van achterdocht zag.

'Fani kwam het me vragen, en ik heb haar naar mevrouw Newell gestuurd.'

'Mevrouw Newell? Waarom, senor?'

'Ik vertrouw volledig op haar oordeel in dit opzicht. Zij kan weten of Fani wel of niet goed voor je zal zijn. Ze hebben een hele tijd samen doorgebracht,' ging hij verder. 'Ik weet zeker dat mevrouw Newell haar alles heel duidelijk zal hebben uitgelegd.'

'Alles?'

'Wat je wel of niet moet eten, doen, dat soort dingen.' Hij maakte een gebaar met zijn hand. 'Ze heeft voldoende vertrouwen in Fani en ze geeft toe dat een verandering van omgeving je waarschijnlijk goed zal doen. Maar ze wil ook nog met jou praten.'

Later op de avond kwam ze bij me.

ik heb mijn goedkeuring gehecht aan dat uitstapje,' begon ze.

Ik wilde zeggen dat ik hier niet in de gevangenis zat, maar ik hield mijn mond. Per slot zou ik Edward terugzien.

'Maar ondanks mijn gesprek met Estefani Cordova heb ik nog mijn twijfels. De meeste jonge vrouwen die niet zwanger zijn en nooit zwanger zijn geweest, hebben geen idee van jouw conditie. Ik weet zeker dat ze je dingen zal aanbieden die niet goed voor je zijn.'

ik weet langzamerhand wel wat goed voor me is en wat niet, mevrouw Newell.' Dankzij u, had ik eraan willen toevoegen, maar ik zweeg.Ze schudde sceptisch haar hoofd, maar stopte niet met haar vermaningen.

'Als je alcohol drinkt, gaat dat rechtstreeks naar je baby. Als je rookt of iets van drugs neemt, kan het de hersenen en het zenuwstelsel van je baby beschadigen.'

'Zoiets zou ik nooit doen.'

ik wed dat je jezelf ook hebt verteld dat je nooit zwanger zou worden voordatje getrouwd was,' antwoordde ze en ging weg.

Ik slikte mijn woede in, geloofde dat het hiermee was afgelopen. Maar de dag voordat ik naar Fani zou gaan, bracht mevrouw Newell me in verlegenheid tegenover senor Bovio, met wat ongetwijfeld haar laatste waarschuwing was, maar minstens zo pijnlijk.

ik weet zeker dat er jongens zullen zijn. Ik weet wat er gebeurt als jonge vrouwen van jouw leeftijd zoveel vrijheid genieten. Je hoeft niet verbaasd te zijn als je op een bizarre manier voor een van hen aantrekkelijk blijkt te zijn. Kijk maar eens naar je borsten. En ze zullen allemaal hun handen op je buik willen leggen om de baby te voelen bewegen, en dat kan tot andere dingen leiden. Je bent nu kwetsbaarder dan vroeger. Ik weet dat zwangere vrouwen aantrekkelijk willen zijn voor mannen.' Ze knikte om haar eigen beweringen te bevestigen. Ze sprak altijd alsof alles wat ze zei het evangelie was.

Ik keek snel naar senor Bovio, die iets van angst uitstraalde. Het was alsof het tafereel dat ze opriep zich voor zijn ogen afspeelde. Met al die waarschuwingen en voorspellingen van ijselijke gevolgen, zou ik weieens willen weten waarom ze het uitstapje eigenlijk had goedgekeurd. Misschien was Fani beter in het overtuigen van mensen, zelfs iemand als mevrouw Newell.

'U kent me helemaal niet,' zei ik. ik ben niet het soort meisje dat u beschrijft, mevrouw Newell.'

Ze knikte met haar knipperglimlach naar senor Bovio en richtte zich toen weer tot mij. ik ken je. Ik ken jullie allemaal.'

Wat een vreemde opmerking, dacht ik. Maar in plaats van me ertoe aan te zetten haar zoveel mogelijk te vermijden, werd mijn belangstelling plotseling gewekt. Onwillekeurig vroeg ik me af hoe het kwam dat deze vrouw de wereld alleen maar zag als een oord van ziekte en ongeluk.

Die middag klampte ik Teresa aan, die bezig was een van de gastenkamers te stofzuigen en af te stoffen. Dat lokte mijn eerste nieuwsgierige vraag uit.

'Verwacht senor Bovio een gast?'

'lk weet het niet, Delia. Ik heb alleen opdracht gekregen de kamer op te mimen, de meubels te wrijven en de bedden op te maken, de badkamer te bevoorraden en het kleed te stofzuigen.'

Ik bleef er rondhangen. Ten slotte drong het tot haar door dat ik meer wilde weten en hield ze op met werken toen ze zag dat ik stond te wachten.

'Heb je iets nodig?'

'Ja. Informatie.'

'Wat voor informatie?'

'Wat weet je over mevrouw Newell?' vroeg ik.

Mijn vraag verbaasde haar. 'Mevrouw Newell? Hoe bedoel je?'

'Ze praat nooit over zichzelf. Ze heeft het nooit over haar man of waar ze wonen, wat dan ook. Als ik iets vraag, zegt ze altijd dat zij er voor mij is en ik niet voor haar, zoiets.'

ik weet niks.' zei Teresa haastig. 'Ik zie haar nooit behalve hier.'

'Je weet meer over haar dan ik, Teresa. Je hoeft niet bang te zijn. Watje me ook vertelt, het blijft in deze kamer.'

Ze begon haar hoofd te schudden.

'Ik weet dat je haar niet mag. Ik ook niet, maar ik verdraag haar, net als jij, om senor Bovio een plezier te doen. Ik wil zo gauw mogelijk van haar afzijn. Ik weet dat ze ook niets om mij geeft, en ze heeft beslist heel weinig respect voor jou.'

'Ik wil mijn baan niet verliezen,' zei Teresa. 'Ik heb niet veel gespaard. Ik stuur geld naar mijn broer in Londen.'

'Je verliest je baan niet. Als ze op een of andere manier ervoor zou zorgen dat senor Bovio je ontslaat, zou ik dezelfde dag vertrekken, en je weet dat hij dat niet wil,' zei ik overtuigd genoeg om indruk op haar te maken.

Ze dacht na. Ik zag dat ze aarzelend naar de open deur keek, dus liep ik erheen en deed hem zachtjes dicht.

'Nou?'

ik weet niks uit de eerste hand, maar in een huis als dit, roddelen de bedienden onder elkaar.'

'Sí, dat begrijp ik. En?'

'Mevrouw Newell is zelf een keer zwanger geweest, maar kreeg een miskraam.'

'Ik wist het. Ik heb het gevoeld,' zei ik opgewonden.

'Ze was toen nog geen verpleegster.'

'O, nee?'

'Pas na die tragedie is ze verpleegster geworden. Ze is nog getrouwd, maar zij en haar man hebben niet zo'n gelukkig leven samen. Hij is beeldhouwer en maakt potten van klei en zo. Hij is niet beroemd en kan er nauwelijks van bestaan. Zij zorgt voor brood op de plank, zoals ze zeggen. Ze werkte eerst in een ziekenhuis, maar ging later voor particulieren werken. Nu staat ze in hoog aanzien en verdient een hoop geld.'

'Er is nog meer, hè?'

'Het is zo mal. Ik wil je niet overstuur maken.'

'Daarvoor is het te laat. Als ik nog meer overstuur zou raken, zou ik rondjes gaan draaien.'

Ze lachte en werd toen weer serieus, maar ze bleef aarzelen.

'Nou? Vertel me nu de rest ook maar, Teresa.'

'Ik heb horen zeggen dat ze zo intiem wordt met de zwangere vrouw voor wie ze zorgt, vooral in de laatste maand of zo, dat het -'

'Dat het wat?'

'Dat het is alsof zij de baby krijgt, de baby die ze heeft verloren.'

'Hoe doet ze dat?' vroeg ik verward.

'O, de mensen zeggen maar wat.'

'Hoe? Vertel me wat ze zeggen, Teresa, ik moet het weten,'

'Het zijn maar praatjes.'

'Vertel,' drong ik aan en deed een stap naar haar toe.

'Ze zeggen dat ze zich soms gedraagt alsof zij barensweeën heeft. Ik weet zeker dat het overdreven is,' ging ze snel verder. 'Wat de mensen, andere zwangere vrouwen, bedoelen is dat ze het allemaal zo persoonlijk en serieus opvat, dat ze zich gedraagt alsof zij het kind verwacht. Ze volgt hetzelfde dieet, vermijdt al het voedsel dat ze haar patiënten afraadt.'

'Doet ze dat hier ook?'

'Ja, maar het is geen slecht dieet, dus dat hoeft niets onheilspellends te betekenen.'

Ik kon merken dat ze nog steeds iets verzweeg.

'Wat is er nog meer, Teresa?'

ik heb gehoord dat ze haar een keer hebben weggestuurd. De zwangere vrouw hield vol dat ze achter haar man aan zat.'

'Hoe bedoel je?'

'O, je weet wel, proberen hem te verleiden. Maar zwangere vrouwen kunnen paranoïde worden over dat soort dingen, door hun toestand. Mevrouw Newell dreigde haar en haar man een proces aan te doen als ze verhalen zouden rondvertellen, dus weet niemand precies waarom ze haar congé heeft gekregen.'

Ze zweeg even en schudde haar hoofd.

'Moet je nu toch zien wat je me allemaal hebt laten zeggen. Ik lijk wel een ouwe roddelaarster. Ik weet zeker dat er niks van waar is.'

'Nee, nee, het is in orde. Niets van wat je me verteld hebt verandert ook maar iets aan de situatie. Ik heb me van begin af aan niet met haar op mijn gemak gevoeld. Ik ben blij dat anderen er netzo overdenken.'

'Als je iets hiervan aan meneer Bovio vertelt, is het met me gedaan. Dan sta ik op straat. Dat is zeker.'

ik heb je beloofd dat het niet buiten deze kamer zou komen, en dat gebeurt ook niet. Ik zou niemand iets vertellen wat ik niet zelf had meegemaakt, Teresa. Ik ben te vaak het slachtoffer geweest van roddels. Ik weet maar al te goed hoe het je leven kan vergiftigen.'

'Dat is zo. Dat doet het. Zoals ik al zei, alles wat ik over haar heb gehoord kan vals en overdreven zijn. Misschien is ze precies zoals ze zich voordoet, een professionele verpleegster die haar taak te persoonlijk opvat. En je hoeft niet haar goede vriendin te zijn, na de bevalling gaat ze naar een volgend adres en zul je haar waarschijnlijk nooit meer zien.'

'Oké, Teresa, dank je. Dank je dat je me vertrouwd hebt.'

Ze glimlachte. 'Het zal heus heel goed gaan. Alles zal goed komen, dat weet ik zeker.'

Ik knikte en liet haar aan haar werk, maar ondanks wat ik tegen haar gezegd had, was ik wel degelijk overstuur. Ik moest me beheersen. Naar Fani Cordova's haciënda gaan en eindelijk Edward terugzien, was precies wat ik nodig had. Nu was ik blij dat ik me door haar had laten overhalen.

Ik werd zelfs ongeduldig; de tijd kon niet snel genoeg voorbijgaan. Ik leidde me af met lezen en televisie en wandelingen. Ik ging niet meer zwemmen, al werd het zwembad speciaal voor mij verwarmd. Mijn zwangerschap leek in sneltreinvaart toe te nemen. Elke dag bekeek ik mezelf aandachtig in de spiegel, nam de maat van mijn middel en mijn borsten, en zag hoe snel ik dikker werd. Ik lekte zelfs al wat melk. Het bracht me een beetje in paniek. Ik moest het haar nageven - mevrouw Newell zag het en stelde me gerust door me te vertellen dat het heel normaal was en er niets ongewoons gebeurde. Natuurlijk vergat ze nooit erop te zinspelen of zelfs ronduit te zeggen dat het grotendeels te danken was aan haar zorgen en supervisie.

Zaterdagochtend was ik bijna te zenuwachtig en opgewonden om te kunnen ontbijten. Ik deed mijn best om achteloos te doen over mijn dag bij Fani. Vlak voordat Fani kwam, herhaalde mevrouw Newell haar reeks waarschuwingen.

'Gekruid voedsel en alcoholische dranken zijn verboden. Wees niet te actief. Laatje niet overhalen om in een terreinwagen te rijden of op een motorfiets.'

'Dat zal ik echt niet doen, mevrouw Newell.'

ik heb zwangere jonge meisjes zulke stomme dingen zien doen, geloof me. Als mensen in je buurt roken, vraag dan of ze daarmee ophouden of ga heel ver bij ze vandaan. Zoals je weet, moet je vaker urineren, dus zorg dat je in de buurt van een wc blijft. Wat trek je aan?' Ze bekeek mijn keuzes en overtuigde zich ervan dat ik een paar vullingen in mijn beha stopte.

'Voor het geval dat,' zei ze.

Ik verwachtte dat señor Bovio zich zou gedragen als de pietlut voor wie dokter Denardo hem plagend had uitgemaakt, maar tot mijn verbazing was hij al vertrokken voor een bespreking. Van hem hoefde ik geen allerlaatste vermaningen te verwachten. Maar mevrouw Newell was vlak bij me toen Fani verscheen, die met haar gebruikelijke explosieve energie binnenkwam.

Ze droeg een rode tanktop, een donkergele short met een geweven band rond haar voorhoofd en een paar belachelijk lange rode schelpen oorhangers. Aan de vingers van beide handen droeg ze ringen met gekleurde stenen en om haar polsen turkooizen Indiaanse armbanden. Ze zag eruit als een stralende regenboog.

'Her is een perfecte dag vandaag, niet vochtig. Mijn vader noemt deze dagen "droge lucht",' zei ze tegen mevrouw Newell, die haar aanstaarde alsof ze van een andere planeet kwam.

Toen beheerste ze zich en ging ze voorschrijven welke voeding me al dan niet was toegestaan. Ze legde de nadruk op het gevaar van rook en alcoholische dranken en ging weg met de waarschuwing aan Fani dat ik nu haar verantwoordelijkheid was.

ik denk dat Delia oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen, mevrouw Newell,' zei Fani.

ik betwijfel of ze in deze conditie zou zijn als dat waar was. Je hoon er lering uit te trekken,' kaatste mevrouw Newell terug en liep toen meesmuilend weg.

Fani rolde met haar ogen. 'Waar heeft Ray haar in vredesnaam opgedoken? In de dodencellen van een vrouwengevangenis?'

Ik lachte en volgde haar naar buiten. Ze had een splinternieuwe rode Mercedes-cabrio, met open dak. Het herinnerde me aan de auto die Edward voor me had gekocht voordat de hel losbrak na onze reis naar Mexico. Het was een van de eerste dingen die tante Isabela van de hand had gedaan na onze terugkomst Er was een tijd geweest, dacht ik, dat ik een fantastisch leven had. Ik had een mooie auto, mooie kleren, en woonde in een paleis. Tante Isabela begon zelfs op me gesteld te raken; tenminste, dat dacht ik.'Vind je het geen mooie auto?' vroeg ze, en bleef staan zodat we hem konden bewonderen. 'Mijn vader beeft hem verleden maand voor me gekocht. Ik noem het een cadeau "uit schuldbesef" - zijn schuld natuurlijk. Maar je kent me, Delia. Ik neem wat ik kan krijgen op alle mogelijke manieren. La caridad empieza en casa y luego se traslada a los vecinos, no?'

Ze zei dat de beste liefdadigheid thuis begint en dan doorgaat naar de buren. Ik had het gezegde al eerder gehoord, maar oma Anabela had me verteld dat het slechts een excuus was voor egoïsme.

Fani zag mijn afkeurende blik. 'O, wees toch niet zo'n brave ziel, Delia. Heb eens een beetje plezier, verdomme. Je hebt te lang opgesloten gezeten met zuster Diablo.'

Ik moest lachen en stapte in haar auto. Het interieur was zo luxueus, dat ik het gevoel had dat ik in zacht leer werd gewikkeld.

'Het is zo moeilijk om mij te zijn,' schertste Fani, 'maar iemand moet het doen.'

We reden te snel naar het hek, vond ik. Ik wist zeker dat ze het deed om mevrouw Newell te plagen. We wisten allebei dat ze ons achter een van de ramen stond na te kijken. De bewaker keek met een afkeurende blik naar Fani en treuzelde met het openen van het hek, maar Fani blies hem een kus toe en schoot weg zodra het hek open was. Ik gilde, en ze lachte.

'Edward zit al ongeduldig op je te wachten,' zei ze, toen we wat gekalmeerd waren.

'Ik dacht dat je het hem niet zou vertellen.'

'Dat zou ik ook niet, maar ik was bang dat hij niet zou komen. Hij bleef maar aarzelen en zocht het ene excuus na het andere, tor ik jouw naam noemde.'

Mijn hart ging nog sneller dan de auto.

Hij is rechtstreeks uit de universiteit hierheen gekomen, zodat zijn moeder niet eens weet dat hij in de woestijn is,' ging ze verder. 'Kijk niet zo bezorgd. Mijn huis is onzichtbaar en ontoegankelijk voor iedereen voor wie we het niet zichtbaar of toegankelijk willen hebben. Ie kunt geen plek vinden waar je meer privacy hebt.''Ik weet het, maar toch maakt het me nerveus. Ik kan er niks aan doen. Je kent mijn tante Isabela niet. Niets maakt haar kwader dan niet gehoorzaamd te worden of haar zin niet te krijgen. Ze kan jou ook in moeilijkheden brengen.' 'Mij?' Fani lachte. 'Als ze iets tegen mij begint, zal ze er spijt van krijgen.'

'Ik wil niet dat iemand iets tegen iemand begint,' zei ik,

Edwards auto stond voor het huis van Fani's ouders geparkeerd. Het huis werd pas zichtbaar toen we er dichtbij waren. Daarin had ze gelijk; de oprijlaan was erg lang.

'Jullie hebben elkaar een hele tijd niet gezien, hè?' vroeg Fani, Ze leek bijna netzo enthousiast over het weerzien van Edward en mij als ik.

'Ja, het is langgeleden.'

Ze parkeerde achter zijn auto.

'Oké. Hij zit in zijn eentje in mijn slaapkamer, onzichtbaar voor de bedienden en andere nieuwsgierige ogen.'

Ik volgde haar naar binnen. Een van de dienstmeisjes keek in onze richting, maar verdween haastig.

Fani lachte. 'Ze mogen me niet. Ik vraag ze altijd iets te gaan doen, zodat ik geen last van ze heb.1

We liepen de trap op naar de vleugel van de haciënda die praktisch helemaal van haar was. Haar suite bevatte, net als die van mij in senor Bovio's haciënda, een slaapkamer, een zitkamer en een hoek voor ontspanning. Toen we binnenkwamen, zag ik Edward voor de televisie zitten. Zodra hij ons zag, stond hij op en glimlachte naar me.

'Hoi, Delia. Hoe gaat het?'

!k zei niets. Hij zag er nog net zo knap uit als altijd, zelfs met zijn ooglapje. Mijn ogen vulden zich zo snel met tranen dat ik bang was dat ik daar gewoon zou blijven staan en zou gaan janken als een klein kind. Hij lachte en kwam snel naar me toe om me te omhelzen. Ik hield hem een ogenblik langer vast dan hij mij. Fani stond terzijde met een brede grijns op haar gezicht.

'Weet je zeker dat je homo bent, Edward?' vroeg ze plagend.

'Als ik het niet was, zou jij de eerste zijn om het iedereen te vertellen,' antwoordde hij. Ze lachte.

ik zal jullie alleen laten om de oude vriendschap te hernieuwen. Ik heb beneden een dienstmeisje om te terroriseren dat bezig is met onze lunch. Veel plezier. Ik ben over een halfuur terug, tenzij jullie meer tijd nodig hebben.'

'Nee, dat is prima,' zei Edward.

Ze knikte en ging weg, deed de deur achter zich dicht.

'Ie ziet er goed uit, Delia. Je bloeit op door je zwangerschap.'

'Dat zegt senor Bovio ook. Ik voel me helemaal niet opbloeien. Ik voel me net een walvis.'

I lij lachteen nam me mee naar de zitkamer, waar we plaatsnamen op een van de banken.

'Weet je, ik heb een tijdje geleden geprobeerd je te bezoeken, en dat heeft bij mij thuis een kleine orkaan veroorzaakt.'

'Ja, ik heb je gezien en ik probeerde je te roepen voor je wegreed.'

'Dan hadden we door de tralies heen met elkaar moeten praten, vrees ik. Toen ik thuiskwam had mijn moeder een vriend van haar bij de rechtbank gebeld. Ze stuurden een hulpofficier van justitie op me af om me te vertellen dat het dossier van ons internationale incident, zoals ze het noemen, niet officieel gesloten was.'

'Mi dios.'

'Ja. Ik was verbaasd maar wist niet helemaal zeker of mijn moeder niet gewoon iemand om een wederdienst had gevraagd, en het dus eigenlijk niet waar was. Maar ik was niet van plan haar op de proef te stellen. Ik hoorde haar dreigementen aan en ging terug naar de universiteit.'

'Het spijt me, Edward.'

'Het is niet jouw schuld. Ik heb me sinds onze terugkomst uit Mexico schuldig gevoeld dat ik je in de steek had gelaten en ik luisterde Sophia af toen ze bekende dat ze ons opzettelijk in moeilijkheden had gebracht. Ik heb sindsdien geen woord meer tegen haar gezegd, al trekt ze zich daar niet veel van aan.'

'Met is nooit mijn bedoeling geweest zo'n trammelant te veroorzaken in je familie. Het spijt me dat ik je niet vertelde over mijn geheime afspraak met Ignacio, maar ik was bang je daarmee te belasten.'

'Dat weet ik. Ik heb nooit gedacht datje Jesse en mij niet vertrouwde.'

'Fani heeft me verteld dat jij en Jesse niet langer bij elkaar zijn.'

ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik was een onmogelijk mens om mee te leven in de afgelopen maanden. Niet bepaald opwekkend gezelschap.'

'Ook mijn schuld.'

'Je kunt jezelf niet de schuld geven van het gedrag van anderen. We maken allemaal onze eigen keuzes en dragen zelf de verantwoordelijkheid. En vertel me nu eens over je leven op Bovio's landgoed.'

Ik begon langzaam, verklaarde de redenen waarom ik bij hem was ingetrokken en vertelde hem over alle aandacht en alle geschenken waarmee senor Bovio me had overladen.

'Daar ben ik blij om,' zei hij. 'Ik heb medelijden met hem. Het is goed watje doet.'

'Si:

Edward had me altijd doorzien. Zijn glimlach verdween. 'Wat is er mis?'

Ik begon een beschrijving te geven van mevrouw Newell, maar besefte toen dat iemand die niet onder haar toezicht leefde, alles gemakkelijk zou kunnen interpreteren als gewoon goede zorgen en oplettendheid.

'Nou ja,' zei hij toen ik uitgesproken was, 'in ieder geval duurt het nu niet lang meer.'

iets minder dan acht weken.'

'En dan?'

'Ik weet het niet, Edward.' Ik vertelde hem over senor Bovio's aanbod, inclusief de auto, het geld, het kindermeisje.

'Dat lijkt me moeilijk te weigeren,' zei hij. 'De verpleegkunde lijkt me een prima carrière, en ik weet datje er heel goed in zou zijn, Delia. Ik heb je Mexicaanse dorpje bezocht en gezien waarnaar je terug zou keren, en ik zou aarzelen om je aan te raden terug te gaan. In zekere zin is het een charmant dorp, maar het biedt je nog geen tiende van de mogelijkheden die je hier hebt, en ik bedoel niet alleen wat je opleiding betreft. Je bent nog heel jong. Er komt vast wel iemand anders in je leven.'

Ik vertelde hem over senor Bovio's pogingen om Ignacio te helpen.

ik begrijp het. Het klinkt echt alsof hij alles doet om je gelukkig te maken en zijn kleinzoon in leven te houden. Maar je zult een beetje egoïstisch moeten worden, Delia. Kies in de eerste plaats voor wat je wilt voor jezelf en je kind.'

'Dat zal ik doen,' zei ik.

Hij glimlachte. 'Ik zal niet mijn adem inhouden tot ik dat zie gebeuren.'

'Nee, ik meen het. Ik zal het proberen. En laten we het nu niet langer over mij hebben. Vertel me over jezelf en je studie en of je nog nieuwe vrienden hebt gevonden.'

Hij beschreef zijn colleges, zijn docenten en zijn plannen om rechten te gaan studeren. Hij zei dat alles wat er met mij gebeurd was zijn interesse voor de internationale wetgeving had doen toenemen, en dat hij daarin uiteindelijk wilde promoveren. Hij leek geen druk sociaal leven te leiden, maar hij vertelde over functies op de universiteit en het leven in Los Angeles.

Fani kwam terug en klopte zacht op de deur voor ze binnenkwam.

'Hoe gaat het ermee?' vroeg ze.

'Goed,' zei ik haastig.

'Laten we naar de patio aan de achterkant gaan. Daar is het mooi, en ik heb een geweldige lunch voor ons laten klaarmaken. Tenzij jullie langer alleen willen zijn.'

'Nee, het is oké, zei Edward.

We stonden op en volgden haar de trap af naar de openslaande deuren van de patio. Het was een mooie dag en op de tafel stonden verse bloemen en twee open flessen witte en rode wijn.

'Onze mammie wordt niet geacht te drinken. Heef ze je verteld over zuster Diablo?'

Edward lachte. 'Ze heeft geen ongelijk, Fani.'

'Ach, een beetje kan geen kwaad. Laat haar even genieten van haar vrijheid.'

'Jij bent altijd de kleine opstookster,' zei Edward. 'Misschien ben jij wel miss Diablo.'

Ik wist dat hij het bedoelde als kritiek, maar ze vond het prachtig. Ik ging zitten en nam een klein slokje wijn voor we de lunch begonnen met vruchtencoupes. Edward en zij praatten over college, de campus, de evenementen en sommige docenten die ze beiden kenden. Ik had het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij zat,

'We zijn stomvervelend voor Delta,' zei Fani.

Ik protesteerde, maar ze zei dat ze alleen zouden praten over mij en mijn toekomst.

Ze had een schitterende lunch laten bereiden. Er was een enorme keus, bijna allemaal dingen die mevrouw Newell af zou keuren, maar ik was voor één keer recalcitrant en at met opzet alles wat verboden was. Later, besefte ik, zou ik waarschijnlijk de prijs betalen in de vorm van maagzuur. Ik moest twee keer naar de wc, wat Fani amusant vond. Na een nogal machtige chocoladetaart als dessert, probeerden we een wandeling te maken, maar mijn blaas kwam weer in opstand en ik moest hollen naar de dichtstbijzijnde wc.

Edward besloot dat het tijd voor hem werd om terug te gaan naar Los Angeles. Hij beweerde dar hij een paar vrienden had beloofd die avond met hen uit te gaan, maar net zoals hij mij altijd doorhad, had ik hem door, en ik wist dat hij niet de waarheid vertelde. Waarschijnlijk zou hij terugkomen in een eenzame kamer.

Toen ik terugkwam van de wc, bleef Fani binnen terwijl ik met hem naar zijn auto liep om afscheid te nemen.

'Dit is mijn mobiele nummer,' zei ik, en gaf hem een stukje papier met mijn nummer erop.

'Goed. Ik zal je bellen voor ik terugkom in de woestijn. Geef me je telefoon.' Ik deed wat hij vroeg, ik zal mijn nummer erin opslaan. Bel me wanneer je maar wilt.' Hij gaf me mijn mobiel terug. 'Kijk niet zo ongerust, Delia. Alles is oké. Voor ons allebei.'

Hij omhelsde me en stapte in zijn auto.

ik zal Jesse je groeten doen. We spreken elkaar zo nu en dan nog, en hij heeft naar jou geïnformeerd.'

'Goed. Rij voorzichtig, Edward.'

ik rij beter met één oog dan de meesten met twee.'

Hij zwaaide, startte de motor en reed weg over de oprijlaan. Ik keek hem na tot hij achter de heuvel verdween.

Fani zat wijn te drinken aan tafel toen ik terugkwam.'En? Was het een prettig bezoek?' 'Ja, Fani. Heel erg bedankt dat je het georganiseerd hebt.'

'Wil je nog even blijven of-'

'Nee, ik begin moe te worden.'

Ze gaf een knikje naar mijn buik. 'Dus het is een jongen?'

'Dat zei de dokter, ja.'

'Gezien alles wat Ray voor je heeft gedaan en nog steeds doet, moet je hem absoluut Adan Junior noemen.'

'Dat klinkt nogal definitief.'

'Dat mag. Hij verdient een beetje geluk.'

'Ik doe mijn best,' zei ik en stond op.

'Ik zal je terugbrengen,' zei ze, en we liepen naar haar auto.

Ze was zwijgzamer op de terugweg. Ik vroeg me af of ze, net als ik, aan Adan dacht.

ik denk dat ik vanavond ook terugga naar de uni,' zei ze toen we Bovio's hek naderden.

'Heb je daar niemand ontmoet die je aardig vindt?' vroeg ik. Ze sprak niet veel over de jongens daar, en blijkbaar had ze dit weekend geen date.

'Nog niet. Ik heb een oogje op een jonge Engelse docent.'

'Is dat niet verboden?'

Ze glimlachte. 'Alleen voor hem.'

De bewaker opende het hek. Hij keek kwaad naar Fani, zich herinnerend hoe ze eerder op de dag als een pijl uit de boog was weggeschoten. Ze glimlachte naar hem en we reden de oprijlaan op. Halverwege zag ik de auto van tante Isabela. En die van senor Bovio.

'Mijn tante is er.'

'Bof jij even,' zei Fani. 'Doe zuster Diablo de groeten van me,' ging ze verder toen we stopten.

'Hier.' Ze gaf me een stukje kauwgom. 'Voor het geval ze je adem ruikt en dat minislokje wijn ontdekt dat je hebt gedronken.'

Ik pakte het aan en stopte het in mijn mond, starend naar tante Isabela's auto.

'Tante Isabela is hier niet meer geweest sinds de dag dat ik kwam,' mompelde ik.

'Misschien is ze verstandig geworden en heeft ze besloten weer een tante voor je te zijn. Ray is niet iemand die een vrouw van haar leeftijd kan negeren, al heeft ze nog zoveel geld. Hij heeft erg veel invloed.'

'Nog niet genoeg om Ignacio vrij te laten.'

'Dat doet hij vast wel zodra het mogelijk is. Kalm maar, mama Delia. Ik bel je als ik volgende keer weer thuis ben,' beloofde ze.

'Sf. Gracias, Fani.'

Ze boog zich naar me toe en gaf me een zoen op mijn wang. Ik opende het portier en stapte uit. Zodra het porder dichtviel schoot ze als een pijl uit de boog weg. Ik glimlachte en stelde me voor hoe ze weer in volle vaart langs de bewaker door het hek zou rijden. Toen ging ik naar binnen.

Het was zo stil in huis dat mijn voetstappen weergalmden over de tegels. Ik bleef even staan, want tante Isabela zat op de stoel tegenover de voordeur, zoals ze ook vaak in haar eigen hacienda zat. Senor Bovio, die een glas rode wijn dronk, zat rechts van haar. Hij draaide zich naar me om.

'Hola, tante Isabela,' zei ik beleefd. 'Como es-'

'Laat die komedie maar,' zei ze.

'Wat bedoelt u?'

'Ik weet dat je net een geheime afspraak hebt gehad met Edward, en het zal jullie allebei berouwen.'