Een makkie

Het afstrepen van de dagen die mevrouw Newell voor me had geprogrammeerd was als het tellen van druppels stroop die in een emmer vallen. Ik volgde haar bevelen op en was druk bezig met mijn schoolwerk, maar het leven was zo monotoon dat het me afmatte.

De dagen werden zelfs zo saai en triest dat ik me begon te verheugen op het bezoek aan de praktijk van dokter Denardo voor mijn onderzoek. Zoals beloofd, kwam hij om de week langs om te zien hoe het met me ging en het verslag te horen van mevrouw Newell, maar hij deed heel weinig en was tevreden over zijn bevindingen. Hij vergat nooit mevrouw Newell een complimentje te maken over haar goede zorgen voor me tijdens mijn zwangerschap. Ze spraken in mijn bijzijn over me alsof ik onzichtbaar was.

'Hoe is haar eetlust? Hoe slaapt ze? Heeft ze ook last van ongewone pijn?*

Het gaf me het gevoel dat ik een proefdier was in een laboratorium.

Eindelijk kwam de dag van mijn echoscopie. Senor Bovio verraste me door erop te staan dat hij me zelf naar dokter Denardo's praktijk zou rijden.

'Dit is te belangrijk om je er met iemand anders heen te sturen. Als Adan had mogen blijven teven, zou hij ongetwijfeld vandaag met je zijn meegegaan.'

Ook al had hij gezegd dat het een familieaangelegenheid was, toch vroeg hij ook mevrouw Newell om mee te gaan.

'Ze moet alles horen, voor het geval er een of ander probleem zou zijn,' zei hij.

Het maakte me zenuwachtig. Ik wilde mevrouw Newell vragen wat voor problemen er zouden kunnen zijn, maar ik wilde haardoem- denken niet horen. Altijd als ze me waarschuwde voor iets wat er met de baby zou kunnen gebeuren, gaf ze me het gevoel dat het een direct gevolg zou zijn van iets wat ik had gedaan, van mijn levenswijze, of van een genetisch gebrek in mijn familie. Het kon nooit aan Adans familie liggen.

Dokter Denardo had een heel moderne praktijk met een luxueuze wachtkamer. Een klein stuk van de kamer was aan de zijkant afgescheiden voor de kinderen van de moeders en voor aanstaande moeders. Daar was televisie, speelgoed en zelfs een zandbak. In de wachtruimte zelf stonden drie zachte banken en zes gemakkelijke stoelen, planken met tijdschriften, voornamelijk over het opvoeden van kinderen, maar ook andere bladen, een waterkoker voor cafeïnevrije thee, en een ijskast met vruchtensappen en alcoholvrije dranken. Luchtige, zachte muziek klonk door twee luidsprekers.

Hij had twee verpleegsters en een receptioniste. Er waren vier onderzoekkamers net voorbij de balie van de receptie. Zodra we er waren, werden we naar de kamer gebracht met het echoscopieapparaat. Een van de verpleegsters, Betty Rosen, bleek mevrouw Newell te kennen, maar ik kon voelen dat ze niet erg dol op haar was. Ze keken naar elkaar als twee revolverhelden, en mevrouw Newell leek alles kritisch te beoordelen wat Betty deed. Ik voelde de spanning en was blij toen dokter Denardo binnenkwam.

'Oké,' zei hij, 'laten we beginnen. Dit zal ons een nog nauwkeuriger beeld geven van de ontwikkeling van de zwangerschap,' legde hij uit.

Ieders aandacht was gericht op het scherm toen dokter Denardo hoofd en ruggengraat, borsten hart, buik, lever, maag en nieren van de zich ontwikkelende baby aanwees, evenals de armen, benen, handen en voeten. Hij zei dat alles er perfect uitzag.

'En,' ging hij verder tegen senor Bovio, 'het wordt een zoon.'

Ik zag zo'n blijdschap in senor Bovio's ogen dat ik bijna moest huilen. Hij verbaasde me door zijn hand op mijn buik te leggen en zijn ogen te sluiten, alsof hij kon communiceren met mijn ongeboren kind. Niemand zei iets. Zelfs dokter Denardo keek ontroerd.

'Het is werkelijk een wederopstanding,' fluisterde senor Bovio.'Goed, Millicent,' zei dokter Denardo na mijn gezondheid te hebben gecontroleerd, 'ga zo door. Ze is in perfecte conditie.'

Mevrouw Newell straalde en keek naar Betty Rosen, die zich bezighield met andere taken.

Senor Bovio was zo blij dat hij besloot met ons te gaan lunchen. Het vooruitzicht iets anders te eten dan het smakeloze, zogenaamd perfecte voedsel dat mevrouw Newell dagelijks voor me klaarmaakte, vrolijkte me op, maar in het restaurant had ze kritiek op alles wat op het menu stond. Senor Bovio kon zien hoe geïrriteerd ik raakte.

'O, ik denk dat we de teugels vandaag wel even kunnen laten vieren, Millicent. Toe maar, Delia, bestel watje wilt.'

Zelfs na zijn toestemming werd ik geïntimideerd door mevrouw Newells afkeuring en kritische blikken. Ik bestelde en at minder dan de helft van wat ik wilde.

Maar senor Bovio's ontdekking dat ik zijn kleinzoon en geen kleindochter verwachtte, kwam tot uiting toen we terug waren in de haciënda. Hij overlaadde me met geschenken. Elke dag daarna kwam Blumgarten of Mark Corbet met iets nieuws. Mijn protesten waren nutteloos, ook al zei ik dat ik vóór de bevalling onmogelijk alles vaak genoeg kon dragen, en dat ik er daarna niets meer aan zou hebben.

'Tenzij je natuurlijk onmiddellijk een tweede kind zou verwachten,' kon mevrouw Newell niet nalaten op te merken. Ze wist onze gesprekken altijd af te luisteren. 'Maar misschien heb je inmiddels iets geleerd over voorbehoedsmiddelen.'

'Als het zou betekenen dat ik elke dag dit zou moeten meemaken, zou ik celibatair worden,' antwoordde ik. In plaats van zich te ergeren, keek ze naar me met dat zelfverzekerde, alleswetende glimlachje dat iets langduriger was dan haar gebruikelijke geknipper.

'Ik denk niet datje je daarover zorgen zou hoeven maken, Delia. Je zou geen tweede Bovio hebben.'

Het was of haar woorden rechtstreeks mijn hart raakten en niet via mijn oren en hersens gingen. Ik voelde de pijn onder mijn borst, een pijn die zo hevig was dat hij doordrong tot mijn ruggengraat. Even kreeg ik het heel erg benauwd.

'Die opmerking was niet nodig, mevrouw Newell,' zei ik.Ze haalde onverschillig haar schouders op. 'Het is altijd beter de waarheid onder ogen te zien, Delia. Als alle jonge vrouwen dat deden, zouden er bijvoorbeeld minder ongehuwde moeders zijn.'

Ze keek naar me met een van haar knipperlichtglimlachjes voor ze zelfvoldaan wegwandelde.

Daarna liet ik señor Bovio eindelijk weten hoe ik over haar dacht.

'Ze maakt me het leven heel onaangenaam,' vertelde ik.

'Hè? Je hebt gezien hoe tevreden je dokter over haar is. Je moet het niette persoonlijk opvatten. Ze is hier maar in één hoedanigheid, en dat doet ze beter dan wie ook. Schenk geen aandacht aan wat ze verder zegt of doet.'

'Dat is meestal niet zo eenvoudig, señor. Ze hangt zo voortdurend om me heen dat ik het gevoel heb dat ze zich heeft vastgemaakt aan mijn schaduw.'

'Alsjeblieft, doe het ter wille van mij. Ik beloof je dat ze verdwenen zal zijn zodra ze niet meer nodig is.'

Ik zweeg. Ik had niemand anders om mee te praten, niemand die ik in vertrouwen kon nemen. Tot mijn teleurstelling had Fani niet meer gebeld en was ze niet meer teruggekomen sinds de dag waarop we elkaar gesproken hadden bij het zwembad. Ik hoopte elke dag iets van of over haar te horen, maar tevergeefs, Señor Bovio zei geen woord over een eventuele scheiding van haar ouders en ook niet over haarzelf. Ten slotte informeerde ik bij hem naar Fani, en hij vertelde me dat hij niets meer had gehoord van haar of haar ouders.

'Ze hebben het allemaal druk. Ik weet zeker dat Fani veel vrienden heeft. Je weet dat ze erg populair is op school. Misschien vindt ze dat ze weinig meer met jou gemeen heeft omdat je zwanger bent.'

Hij kon best gelijk hebben, dacht ik. Ik was teleurgesteld maar hield mijn mond. Natuurlijk hoorde ik ook niets van of over Edward sinds hij was weggestuurd bij het hek. Ik schreef dat toe aan tante Isabela, die niet meer was langsgekomen, zelfs niet om mij weer met iets te dreigen. Toch bleef ik hopen dat Edward me zou bellen, maar de telefoon zweeg.

Ik vroeg altijd aan Teresa of er een bericht voor me was achtergelaten als ik buitenshuis was geweest, maar ze zei altijd nee. Ik begon achterdochtig te worden en gebruikte voor het eerst de telefoon in mijn kamer om zelf te bellen. Het was een proef, dus belde ik het telefoonnummer van het verpleegkundig college waar ik naartoe wilde. Ik kreeg geen verbinding maar steeds weer de kiestoon.

Ik ging naar beneden om senor Bovio ernaar te vragen, maar hij was niet in zijn kantoor, en niemand anders wist er iets van. Ik wachtte hem op in de zitkamer en zodra hij binnenkwam vroeg ik hem ernaar.

'O, die is afgesloten toen mijn vrouw gestorven was,' zei hij. 'Alleen de intercom werkt.'

'Kunt u hem dan weer laten aansluiten, senor?'

ik zal ervoor zorgen,' zei hij, maar dat deed hij niet, en toen ik hem eraan herinnerde, verontschuldigde hij zich. Ten slotte zei hij dat de monteur een paar technische problemen had en dat er een nieuwe bedrading moest komen. Ik vroeg hem me intussen een mobiele telefoon te geven. Hij was verbaasd, maar hij had altijd gezegd dat ik hem om alles kon vragen wat ik wilde.

'Als ik ergens heen zou gaan, zou ik misschien u of mevrouw Newell moeten bellen,' opperde ik toen hij aarzelde.

'Je hebt gelijk, ik zorg ervoor', en tot mijn verbazing werd er de volgende dag een mobiele telefoon voor me afgeleverd.

De eerste die ik belde was Fani. Ik wist haar privénummer nog, maar hoorde tot mijn verbazing dat het gewijzigd was, dus belde ik haar huis. De huishoudster zei dat ze niet thuis was. Ik liet mijn naam en nieuwe telefoonnummer achter, maar Fani belde niet terug.

In de weken daarop vroeg ik senor Bovio vaak naar zijn pogingen om Ignacio's gevangenisstraf te verminderen. Hij vertelde me dat eraan gewerkt werd, maar dat er een hele reeks autoriteiten mee gemoeid was en het derhalve enige tijd in beslag zou nemen. Ten slotte, een beetje geïrriteerd door mijn voortdurende gevraag, zei hij: 'Je hoeft me er niet steeds naar te vragen, Delia. Je kunt geen druk uitoefenen op mensen die je een gunst moeten bewijzen. We hebben te maken met bureaucraten die zichzelf erg belangrijk vinden. Er zijn ego's te kietelen en handpalmen te vullen, als je begrijpt wat ik bedoel. Heb geduld.'

Ik kon slechts knikken en hopen. Om te voorkomen dat ik er te veel aan zou denken, besteedde ik al mijn energie aan mijn schoolwerk, en deed meestal meer dan nodig was. McCarthy's cynische grijns verdween niet, maar werd elke woensdag als hij mijn werk nakeek minder. En vlak voordat hij me voorbereidde op het eindexamen, gaf hij toe dat hij een goede uitslag verwachtte. Hij verdeelde het examen over twee dagen en belde daarna senor Bovio om hem te vertellen dat ik voor alle vakken geslaagd was en mijn diploma zou krijgen.

Het was heel ongewoon voor hem, maar de dag nadat ik voor mijn examen geslaagd was, kwam senor Bovio naar mijn kamer om me uit te nodigen die avond met hem te eten.

'Per slot is dit een heel bijzondere gelegenheid,' zei hij. 'Ik ben trots op wat je bereikt hebt, Delia. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat het je zo gauw zou lukken.'

'Gracias, senor.'

'Ik weet dat het een hele prestatie is. Je leraar heeft de reputatie erg streng te zijn.'

'Dat was hij ook.'

Senor Bovio knikte. 'Vanavond moetje er extra mooi uitzien,' zei hij. Hij liep naar de kast en zocht tussen mijn zwangerschapskleren. 'Deze vind ik erg mooi. Hij doet me denken aan een jurk die mijn vrouw droeg.'

Er waren er tientallen voor me gemaakt en bezorgd, vooral na de uitslag van de echoscopie. Senor Bovio liet Blumgarten nu om de tien dagen in plaats van om de drie weken komen om me de maat te nemen. De laatste keer dat hij er was, bekende hij dat het hem verbaasde dat mijn omvang zo snel toenam. Hij vroeg zich af of ik soms een tweeling verwachtte. Mevrouw Newell, die het had gehoord, verzekerde hem dat dat niet het geval was en dat ik niet zwaarder werd dan normaal was. Blijkbaar vatte ze het op als kritiek op haar en ze gaf hem zo fel ervan langs dat hij leek te verschrompelen en niet gauw genoeg zijn werk kon afmaken en vertrekken. Maar hij maakte prachtige kleren.

'Die is heel mooi, senor. Ik zal hem aantrekken.' 'Goed.'

Senor Bovio bleef in de kast zoeken en deed me toen verbaasd staan door een van de pruiken van zijn vrouw eruit te halen.

'Probeer deze eens vanavond,' zei hij. 'Ik denk dat de kleur je goed zal staan.'

Ik staarde hem verbijsterd aan.

Hij glimlachte, ik weet dat jonge vrouwen dit soort dingen graag uitproberen. Toe dan.' Hij wilde me de pruik geven.

Ik pakte hem aan omdat ik kon zien dat het belangrijk voor hem was.

Later, in jurk en pruik, ging ik naar de eetkamer. Hij was er al en stond met een verrukt gezicht op. Hij schoof een stoel voor me bij.

'Je ziet er opvallend mooi uit, Delia. Ik had gelijk wat die pruik betreft. Hij staat je goed. Ik wist datje snel tot bloei zou komen. Ik heb je gezegd dat je mooier zou worden tijdens je zwangerschap. Mijn vrouw geloofde me niet. Ik hoop dat jij dat wel doet.'

De pruik veranderde inderdaad mijn uiterlijk, maar ik vond het niet dat hij me fiatteerde. Ik was mezelf niet en ik droeg hem alleen om hem een plezier te doen.

'We zien onszelf niet zoals anderen ons soms zien, senor,' zei ik, de waarheid zo dicht mogelijk benaderend.

'Dat is zonder meer waar. Je bent een verstandige jongedame. Ik kan steeds beter begrijpen waarom Adan zich zo tot je aangetrokken voelde, Delia.'

Ik bedankte hem, maar hij keek even peinzend voor zich uit en vroeg toen: 'Hoe zou je het vinden om een verpleegkundige opleiding te volgen in Californie?'

ik heb er een paar overwogen, maar zoals ik u zei, senor, zou ik eerst graag-'

ik heb een idee.' Hij legde zijn vork neer en leunde achterover. 'Als je eens naar school zou gaan in San Bernardino? Dat is ongeveer een uur hiervandaan. En zoals ik je al zei, je krijgt een auto. Ie zou daar naar school kunnen gaan en hier blijven wonen. Om je te helpen naar school te gaan en intussen toch voor onze baby te zorgen, zou ik een kindermeisje aannemen om voor de muchadio te zorgen terwijl jij je lessen volgt en als je weg moet of rustig wilt werken. Lijkt je dat wat?'

Toen ik zweeg, ging hij verder.

'Er is geen enkele reden waarom iemand die zo intelligent is als jij haar opleiding zou uitstellen. Je hebt hier alle comfort. Denk je eens in - een kind dat hier opgroeit. Adan heeft een fantastische jeugd gehad.'

'Met een moeder die zo vaak weg was?' Het ontglipte me zo snel dat ik geen tijd had om even na te denken. Ik zag dat mijn opmerking hem ergerde; er verschenen blosjes van kwaadheid op zijn wangen.

'We zijn erin geslaagd. Ik heb gedaan wat ik kon om tegelijk een grote onderneming te leiden. Hij is toch opgegroeid tot een geweldig jongmens? Een vader zou toch niet trotser kunnen zijn op zijn zoon, wel?'

'Nee, senor, natuurlijk niet.'

'Waarom accepteer je dan mijn aanbod niet?'

ik weet het niet, señor Bovio. Ik moet erover nadenken.'

'Natuurlijk moet je erover nadenken, maar je zou veel eerder met die opleiding kunnen beginnen dan wanneer je zou wachten tot je zelfstandig zou zijn. Bovendien zou het geweldig zijn voor een kind om een verzorgster te hebben, en voor een moeder om rust te hebben als ze bezig is met belangrijke dingen.'

Dat kon ik natuurlijk niet ontkennen, maar in mijn visie van de toekomst zou ik beslist zelfstandig zijn. En als ik eens een ander vond van wie ik zou gaan houden en die van mij hield? Dat zou moeilijk zijn als ik nog in het huis van señor Bovio woonde. Ik zou die mogelijkheid nu natuurlijk niet naar voren brengen, maar het hing in de lucht als iets onvermijdelijks.

De rest van onze maaltijd verliep min of meer zwijgend, maar hij trok zijn suggestie daarna niet terug. De volgende dag vond ik een folder in mijn kamer over de school in San Bernardino die hij had voorgesteld, en vervolgens kwam hij met een serie auto's die ik van hem moest bekijken.

'Ik zou je wel een van Adans auto's geven, maar het zou te pijnlijk

voor me zijn om die te zien zonder dat hij zelf achter het stuur zat.'

'Dat begrijp ik natuurlijk.'

'Ik ben trouwens bezig ze van de hand te doen. Dat is een van de heel pijnlijke dingen. Het was al moeilijk genoeg om zijn kleren af te staan aan een liefdadigheidsorganisatie in Palm Springs. Ik bewaar al zijn persoonlijke sieraden en andere aandenkens voor de kleine Adan.'

Verschillende keren na de echoscopie sprak hij over mijn baby als de kleine Adan. Ik wist dat hij hoopte dat ik er geen bezwaar tegen zou hebben hem Adan te noemen. Enerzijds wilde ik gewoon zeggen dat ik het zou doen, maar aan de andere kant vroeg ik me af of mijn kind niet een eigen identiteit moest hebben en niet gedwongen zou worden te leven in de schaduw van zijn overleden vader. Het was een conflict waar ik nauwelijks bij stil durfde te staan. Ik verlangde heel erg naar een vertrouweling aan wie ik mijn problemen en heimelijke gedachten kwijt zou kunnen.

Weer probeerde ik Fani te bereiken en dacht er zelfs over Edward te bellen. Ik had het bijna gedaan, maar op het laatste moment zag ik ervan af, om hem niet in nog meer moeilijkheden te brengen. Dat had ik al genoeg gedaan. Ik kon het hem niet nóg moeilijker maken.

Maar toen ik de stapel post zag die voor senor Bovio bezorgd werd, vroeg ik me af of er geen brief van Edward bij kon zijn of misschien eindelijk een brief van lgnacio. Misschien had zijn moeder me verteld over mijn bezoek toen ze bij hem was in de gevangenis en misschien had ze hem voorgesteld me te schrijven. Het was een droom, dat wist ik, maar ik kon er niets aan doen dat ik erover fantaseerde.

In mijn fantasie zou Teresa me Ignacio's brief komen brengen. Ik zou hem urenlang vasthouden zonder het te wagen de envelop te openen en de brief te lezen. Ik zou te zenuwachtig zijn. Als het eens een brief vol woede en verwensingen was? Zonder vergiffenis en begrip? Dat zou te pijnlijk zijn.

Maar stel dat het een brief was vol hoop en liefde? Zou ik hem terug durven schrijven en hem vertellen dat senor Bovio bezig was met een vervroegde vrijlating? Maar als ik hem dat vertelde en senor

Bovio zou uiteindelijk toch niet veel voor hem kunnen doen? Het zou wreder zijn hem iets te beloven en hoopvolle verwachtingen te geven die op niets uitliepen, dan niets te beloven. Dan zou hij me nog meer kunnen haten. Ik dacht urenlang hierover na, ook al was het iets dat nooit gebeurd was. Ik leefde met de hoop dat het eens zou gebeuren.

Er gingen weer drie weken voorbij, en ik bracht mijn tweede bezoek aan dokter Denardo. Deze keer was senor Bovio een stuk zenuwachtiger. Ik had zo'n idee dat mevrouw Newell ook bij hem was gekomen met haar litanie van afschuwelijke scenario's. Ik kreeg de vruchtwaterpunctie, een test om te zien of er ook genetische afwijkingen waren. Ik wist zeker dat ze hem, net als mij, had verteld dat de punctie chromosoomafwijkingen aan het licht kon brengen, zoals het downsyndroom of het structurele gebrek dat ze al eerder had beschreven, spino bifida, een open rug.

Senor Bovio probeerde me heel nonchalant te ondervragen over mijn familie, maar ik wist waarom hij het vroeg.

'We zijn altijd goed gezond geweest, senor. Iedereen in mijn familie die op jonge leeftijd is gestorven, overleed door een ongeluk.' Ik zorgde ervoor dat mevrouw Newell mijn antwoord goed kon horen. 'Misschien heb ik deze test niet nodig,' opperde ik. 'Ik heb begrepen dat het erg duur is.'

Mevrouw Newell liet een zacht geluid horen, met ingehouden adem.

'Nee, nee, het is goed dat we het doen,' zei señor Bovio. 'De kosten zijn niet belangrijk en dokter Denardo is een talentvol en deskundig arts.'

Ik zei verder niets meer. De vruchtwaterpunctie werd uitgevoerd, met goed resultaat. Denardo zei tegen senor Bovio en mij dat de rest van mijn zwangerschap een 'makkie' zou zijn.Daarna had ik goede en slechte dagen. Soms was ik gedeprimeerd en blij dat alles voor me werd gedaan en bezorgd. Net als señora Bovio vond ik het gemakkelijker om de hele dag in mijn suite te blijven. Maar ondanks dat senor Bovio geregeld een kapster en een manicure voor me liet komen, scheen ik steeds dieper weg te zakken in een depressie. Dokter Denardo had me gewaarschuwd dat ik emotionele ups en downs zou hebben, maar toen de zesde maand aanbrak, had ik veel meer downs dan ups.

Ik begon te Lijden aan wat de dokter beschreef als de vervelende bijverschijnselen van de zwangerschap. Het Leek mevrouw Newell alleen maar plezier te doen. Aanvankelijk dacht ik dat het was omdat het alles bevestigde wat ze me voorspeld had, maar ik begon me af te vragen of ze me alle ongemak niet gewoon gunde omdat ik een ongehuwde moeder was. Ze kon het niet laten om opmerkingen te maken in de trant van 'Wie wil feesten moet het gelag betalen', 'Een nacht vol vreugde kan leiden tot een ochtend vol verdriet', of gewoon 'Dat had je eerder moeten bedenken'.

Als ik klaagde over maagzuur, gaf ze vaker op een dag kleinere porties. Ze raadde me aan om melk te drinken, en dat leek te helpen, wat het moeilijker maakte me over haar te beklagen. Haar stekelige opmerkingen kwetsten, maar haar behandeling hielp. Her was hetzelfde met constipatie, rugpijn en kramp. Hoewel ik ineenkromp onder haar aanraking, vond ik de massages toch erg prettig, en zodra ik een klacht had, stond ze klaar met een geneesmiddel of een suggestie. Of ze het deed om mij het leven wat aangenamer te maken of om indruk te maken op senor Bovio en hem tevreden te stellen, deed er niet toe. Het resultaat was hetzelfde.

Op een zaterdagmiddag, toen ik op het tweezitsbankje lag en mijn lectuur me verveelde en ik pijn had en aan zelfmedelijden leed, werd er op mijn deur gekopt.

'Ja?' riep ik. Ik ging overeind zitten en was blij verrast toen ik Fani zag.

Ze zag er als altijd mooi uit in een lichtblauw, strak katoenen truitje en designerjeans met lovertjes langs de zijnaden. Haar haar hing los onder een usc-pet. De lucht om haar heen leek geladen met elektriciteit toen ze met een stralende lach mijn kamer binnenstormde.

'Hoe gaat het met onze tienermoeder?' riep ze vrolijk uit. 'Mi dios, je ziet er nu echt zwanger uit!'ik was al die tijd zwanger, Fani. Het was mijn schuld niet dat je me niet geloofde.' 'Hoe dan ook,' zei ze, terwijl ze bijna zwevend naar me toekwam. 'Hoe gaat het?'

'Miserabel,' antwoordde ik, en ze lachte weer. ik heb het gevoel dat ik een michelinmannetje word. Moet je mijn benen eens zien.'

'O, bah!' zei ze, terwijl ze aan het voeteneinde van het bankje ging zitten. 'Misschien zal ik ervoor moeten zorgen nooit zwanger te worden. Ik zal gewoon iemand huren om mijn eitje en het sperma van mijn man tot ontwikkeling te brengen.'

'Echt iets voor jou. Waar heb je uitgehangen, Fani? Waarom ben je nooit meer teruggekomen en heb je mijn telefoontjes niet beantwoord?'

ik dacht niet dat Ray dat wilde.'

'Waarom niet? Dat heeft hij nooit gezegd.'

'Niet tegen jou, maar hij belde mijn moeder en klaagde dat ik rook in je gezicht blies en op dit moment niet het juiste gezelschap voor je was.'

'Dat bevalt me niks,' zei ik.

'Vergeet het. Hij wilde je gewoon te veel beschermen. Bovendien ging ik zodra de school was afgelopen met een stel vrienden naar Frankrijk. Zoals je ziet,' zei ze met een tikje tegen haar pet, 'heb ik besloten naar het United States College te gaan.' Glimlachend trok ze haar wenkbrauwen op. 'En raad eens wie ik vaak op de campus zie?'

Opgewonden ging ik rechtop zitten. 'Edward?'

'Si, su primo Edward. Hij lijkt zich nooit op zijn gemak te voelen als hij me ziet, maar ik doe opzettelijk mijn best hem tegen het lijf te lopen. Ik hou ervan om hem te plagen. Jesse is bij hem weg, weetje.'

'Dat wist ik niet.'

'Zelfs homovriendjes schijnen wispelturig te kunnen zijn.' Ze zweeg even. 'Wil je niet weten of hij naar jou informeerde?'

'Dat weet je best, Fani. Hij probeerde hier te komen, maar tante Isabela -'

'Ik weet het, ik weet het. Ik heb alles gehoord over de afspraak die ze heeft gemaakt - of het dreigement, hangt ervan af hoe je het bekijkt. Indertijd heb ik hem verteld dat het je vrij goed ging en behandeld werd zoals een schoondochter van senor Bovio behandeld zou worden, als hij die ooit had gehad. Hij was er blij om. Ik vertelde hem ook dat ik je niet meer had gezien en waarom.'

'Hoe komt het dan dat je me nu wel kunt opzoeken?'

'Om één reden, denk ik.' Ze stak haar handen naar me uit. 'Ray maakt zich ongerust over je. Je verpleegster heeft hem verteld dat je depressiever bent dan normaal, en hij dacht dat een bezoekje van mij je zou opvrolijken en je over je depressie heen zou helpen. Waarom ben je zo gedeprimeerd? Je hebt hier toch alles watje je maar kunt wensen?' 'SC

'Dus? Je gaat toch niet net zo verwend worden als ik, hè? Dan is niks goed genoeg.'

'Nee, Fani,' zei ik, lachend om haar oprechtheid. 'De waarheid is dat ik mijn familie, mijn vrienden, mis. Ik ben nog steeds erg verdrietig over wat er gebeurd is met Ignacio en zijn ouders. Senor Bovio heeft nog geen manier gevonden om hem eerder vrij te krijgen. Mijn neef Edward mag ik niet zien. En ik heb een verpleegster die vroeger waarschijnlijk gewerkt heeft voor el diablo.' Ze sloeg dubbel van het lachen. 'Oké,' zei ze, 'ik ben nu en dan een weekend thuis, net als dit weekend. Misschien kunnen we eens uitgaan, naar de Fountain.'

De Fountain was een dansclub.

ik denk niet dat ze me daar zo graag zien komen.'

'Dat weet je nooit. Ik heb gehoord dat sommige jongens vallen op zwangere vrouwen. Ze kunnen in ieder geval niet in moeilijkheden komen. Je bént al zwanger.'

'Grappig, hoor. Je hebt nog geen woord gezegd over je ouders. Senor Bovio houdt zijn mond erover. Wat gebeurt er met ze?1

'Ze hebben een compromis gesloten. Er is een wapenstilstand op komst. Ze praten alleen over noodzakelijke dingen, en ze leven ieder hun eigen leven. Ze eten bijna nooit samen. O, wel als ik thuis ben, maar dat is om de schijn op te houden. Het is alsof je met twee mensen samen bent die een andere taal spreken of doof zijn. Bijna alles wordt gezegd met gebaren. Het kan me niet schelen, zolang ze me niet in de weg lopen.'

Ze keek om zich heen.

'Het is een mooie suite maar toch een gevangenis. Ik heb een idee. Je hebt wat opwinding nodig, wat plezier in je leven, niet?'

'Ik weet het niet.'

'Natuurlijk wel. Vooral nu. Hoe zou je het vinden om Edward te zien?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Wat wil dat zeggen? Nee?'

'Ik wil hem niet nog meer moeilijkheden bezorgen.'

'Dat zul je niet. Het is toch niet jouw schuld als je hem per ongeluk tegenkomt? Dat zou toch kunnen?'

Ik schudde weer mijn hoofd.

'Kom nou. Het zou leuk zijn voor je. Ik zal hem niks vertellen. Volgend weekend nodig ik hem uit bij mij thuis. Hij komt beslist. Hij is nogal gedeprimeerd over Jesse en heeft verandering van omgeving nodig. Ik zal hem uitnodigen om te komen golfen op onze baan. Ik zal hem niet vertellen dat jij ook komt. Je komt gewoon langs. Op die manier lijken jullie geen van beiden schuldig.'

Ik herinnerde me senor Bovio's waarschuwing om geen geheime ontmoeting te plannen.

ik durf het niet, Fani. Hij zou weer serieuze problemen kunnen krijgen met zijn moeder.'

'Mooi. Dat maakt het spannend.' Ze sprong overeind. 'Afgesproken dus. Volgende week zaterdag. Feitelijk is het er een perfecte zaterdag voor. Allebei mijn ouders zijn dan weg. Ik zal Ray vragen je door zijn chauffeur naar mijn huis te laten brengen. Ik zal hem zeggen dat je bij mij komt lunchen. Ik zal hem beloven niet te roken. Feitelijk ben ik al gestopt met roken. Ik besefte dat ik er gele tanden van krijg en een slechte teint. Ik weet het,' zei ze, 'ik zal het voorgeschreven menu vragen aan je zuster uit de hel en beloven dat te serveren. Dat hoort voldoende te zijn. Oké?'

'En als Edward niet komt?'

'Dan is niet alles verloren. Dan hebben we gewoon samen een gezellige tijd. Ik zal je iets te eten geven waar je naar hunkert. Maak je geen zorgen. Afgesproken?'

Ik haalde diep adem. Ze had gelijk. Het vooruitzicht Edward weer te zien maakte het verleidelijk.

'Oké,' zei ik.

'Goed. Dan zal ik je nu vertellen over mijn romantische avontuurtjes op de universiteit. Ik zal een van die flessen wijn opentrekken.' Ze knikte naar de wijnkoeler.

ik durf niks te drinken. Mevrouw Newell -'

ik zal je een slokje van mij geven.' Ze liep naar de fles. 'O,' zei ze toen ze terugkwam. 'Ik moest Ray iets beloven als ik bij jou op bezoek ging.'

'Wat dan?'

'Je overhalen om eerder naar die opleiding van je te gaan en hier te blijven wonen. Ik heb zo'n idee dat dat eigenlijk de reden was waarom hij wilde dat ik je ging opzoeken, meer dan om je alleen maar op te vrolijken, maar denk er eens over na. Je zou wel gek zijn als je daar niet op inging.'

'Ik zal zien.'

'Stel je voor, Delia. Je zou zelfs net kunnen doen of je geen kind had! De jongens die je op school leert kennen zouden je niet meteen de rug toe keren, en je zou het later terloops ter sprake kunnen brengen. Dat is wat ik zou doen als ik me, God verhoede, ooit in jouw situatie zou bevinden.'

Ze lachte en liep terug naar de wijn.

Wie had ooit voord dia blo gewerkt? vroeg ik me af. Mevrouw Newell of Fani?