Bezoekers

Toen ik twee dagen Iater vroeg in de middag onderweg was naar het zwembad, wist ik zeker dat ik Edwards auto zag die naar het hek reed. Toen de bestuurder zijn raam omlaag draaide en zich naar buiten boog om met de bewaker te spreken, bleek het inderdaad Edward te zijn.

Een golf van opwinding ging door me heen. Eindelijk zouden we elkaar weer terugzien. Ik zwaaide en schreeuwde, maar hij keek niet mijn kant op en door de wind waaide het geluid weg. De bewaker nam de telefoon op in plaats van Edward door te laten. Een paar seconden later legde hij de telefoon neer en zei iets tegen Edward. Te ongeduldig en te opgewonden om te wachten tot hij naar binnen zou rijden en parkeren, liep ik de oprijlaan af, tot ik hem plotseling zag keren en wegrijden.

Verbijsterd bleef ik staan.

'Edward!' schreeuwde ik, al was de auto inmiddels uit het zicht verdwenen.

Waarom kwam hij niet binnen? Ik liep verder over de oprijlaan, in de hoop dat hij om een of andere reden buiten het hek ging parkeren, maar toen ik daar kwam was zijn auto nergens te bekennen.

'Waar is mijn neef Edward?' vroeg ik aan de bewaker. Ik kende zijn naam niet. Hij en twee andere mannen wisselden de diensten, en ik had nooit met een van hen gesproken.

'Wie?'

'Dat was mijn neef Edward die net hier was. Wat is er gebeurd?'

'O, ja. Edward Dallas. Hij had zich niet van tevoren gemeld, dus heb ik naar het huis gebeld, en hoorde toen dat ik hem niet mocht binnenlaten.'

6z'Niet mocht binnenlaten? Waarom niet?'

'Dat weet ik niet.'

'Wie heeft dat gezegd?'

'Meneer Bovio.'

'Dat begrijp ik niet,' zei ik. "Open het hek,' beval ik. Hij aarzelde. 'Open het!'

ik moet eerst naar het huis bellen. Ik open het hek alleen als ik toestemming heb of gewaarschuwd ben dat er iemand komt of weggaat. Dat is mijn werk. Een ogenblik, alstublieft.'

Woedend bleef ik met mijn handen op mijn heupen staan. Ik droeg een badjas en een paar sandalen. De nieuwe kleren waren afgeleverd zoals beloofd. Alles was stijlvol en paste goed. Er was zelfs al een paar speciaal ontworpen wandelschoenen gebracht, maar ik gaf de voorkeur aan de kleren in señora Bovio's kast. Zoals senor Bovio had voorspeld, had ik mooie badpakken gevonden die goed pasten, en de sandalen leken niet gebruikt.

Ongeduldig liep ik naar het hek en tuurde alle kanten op door de spijlen, in de hoop dat Edward terug zou komen of nog dicht genoeg bij was om me te kunnen zien of horen. De ruimte tussen de spijlen was heel smal, zodat ik niet ver in de straat kon kijken, maar wat ik ervan zag was stil en leeg. Edward was nergens meer te bekennen. Waarschijnlijk had hij zich enorm geërgerd dat hem de toegang was geweigerd en was hij haastig weggereden.

Ik draaide me snel om toen ik de bewaker uit zijn wachthuisje hoorde komen.

'Het spijt me, maar ik mag het hek niet openen,' zei hij.

'Wat?'

ik doe alleen maar wat me gezegd wordt. Het spijt me. U zult met meneer Bovio moeten spreken.'

'Dit is belachelijk,' zei ik en liep terug over de oprijlaan, met bonzend hart en klikkende sandalen. Ik holde naar binnen, door de marmeren gang naar senor Bovio's kantoor. Hij sprak aan de telefoon en wenkte dat ik binnen moest komen toen hij me in de deuropening zag staan.

'Ik weet het. Het spijt mij ook,' zei hij in de telefoon, ik bel je later. Ik heb gedaan wat je vroeg. Rustig nu maar.' Hij hing op. 'Wat een zootje. Het spijt me,' zei hij,

'Wat voor zootje? Waarom mocht mijn neef Edward niet binnenkomen? Waarom mocht ik niet naar buiten? Waarom hebt u zulke bevelen gegeven?'

Hij leunde achterover. 'Dat waren niet mijn bevelen, Delia.'

'Hoe bedoelt u, het waren niet uw bevelen? Ik heb net met de bewaker gesproken. Hij zei dat hij hierheen gebeld had en dat u hebt gezegd dat hij Edward niet binnen mocht laten en het hek niet voor mij open mocht doen.'

'Ja, maar dat zijn niet mijn bevelen. Het is de opdracht van zijn moeder. Blijkbaar, en dat weet jij waarschijnlijk beter dan ik, heeft Edward nog steeds een afspraak met haar dat hij jou niet mag zien of spreken. In dat opzicht is er niets veranderd. Ze zei datje je daarvan heel goed bewust bent, dus zou het niet onverwacht moeten zijn. Ik herinner me dat ze me een tijd geleden, na die toestand in Mexico, vertelde over de afspraak met Edward. Toen ze laatst hier was herinnerde ze me daaraan en liet me beloven dat ik me eraan zou houden als Edward hier zou komen. Ze vroeg me haar op de hoogte te stellen als Edward zich niet aan de afspraak hield.

'Dat was Isabela die ik zojuist aan de telefoon had.' Hij leunde naar voren. 'Ik moest haar laten weten dat hij hier geweest was. Ik wil niet dat ze jou het Leven moeilijk maakt.'

'Mij het leven niet moeilijk maakt? Daarvoor is het al veel te Laat, senor.'

'Ik begrijp het. Ze is over haar toeren. Ze maakte me bijna doof door de telefoon.' Glimlachend ging hij verder. 'Ik zou nu niet graag in Edwards schoenen staan als hij thuiskomt.'

'Dit is niet eerlijk. Ik zal niet toelaten dat ze -'

'Kalm, Delia. Dit is een heel hachelijke tijd voor ons allemaal. Je hebt me gevraagd de situatie van die Mexicaanse jongen te onderzoeken en er iets aan te doen, niet?'

'Ja, maar wat heeft dat-'

'Als Isabela moeilijkheden gaat maken, zal het alles nog gecompliceerder maken. Bovendien is dit iets tussen Isabela en haar zoon.lij hebt genoeg aan je hoofd zonder de problemen van een ander.'

'Het zijn niet de problemen van een ander, senor Bovio. Edward is mijn neef. Hij is altijd een goede vriend van me geweest.'

'Dar begrijp ik wel, maar je kunt je niet mengen in een twist tussen hem en zijn moeder,' zei hij streng, 'laat het voorlopig met rust. En maak ook geen plannen voor een heimelijke ontmoeting met hem,' waarschuwde hij. 'Dat zou nog erger kunnen zijn. )e hebt al ondervonden wat een heimelijke ontmoeting teweeg kan brengen.'

'Dit is niet wat ik verwachtte toen ik erin toestemde hier te komen,' zei ik en plofte neer in een van de fauteuils. Ik was kwaad, maar ik wist niet zeker of ik kwaad moest zijn op hem of op tante Isabela.

'Kijk nou eens! Je gezicht is vuurrood. Heb je de hele oprijlaan afgehold?'

Ik kneep mijn lippen op elkaar en gaf geen antwoord.

'Luister, Delia. Het zou niet gemakkelijker voor je zijn geweest als je teruggestuurd was naar Mexico, toch? Edward zou daar niet kunnen komen om je op te zoeken.'

'Waarom niet?'

'Het was een deel van mijn overeenkomst met de Mexicaanse autoriteiten toen ik ze overhaalde jullie vrij te laten. Feitelijk drong Isabela erop aan.'

'Natuurlijk zou ze daarop aandringen. Ze verwachtte altijd dat ik terug zou gaan, en ze wilde niet dat hij me zou volgen.'

'Hoe dan ook. Je weet dat hij en zijn vriend gearresteerd werden en in staat van beschuldiging gesteld. Ik denk niet dat je het in een Mexicaanse gevangenis erg prettig zou hebben gevonden. Het was een heel ernstige zaak. Je tante bespaarde jullie alle drie een afschuwelijke tijd toen ze mij belde. Ik herhaal, laat het voorlopig met rust, Delia. Watje later met jezelf doet is je eigen zaak.'

'Later?'

'Na de bevalling. Je wilt toch zeker niets doen om die in gevaar te brengen?'

Ik voelde me diep gefrustreerd. Zou elk argument, elke discussie op deze manier eindigen? Zou ik altijd moeten toegeven ter wille van de baby? En de manier waarop hij zei 'later met jezelf doet' beviel me niet. We hadden een discussie gehad over 'later' toen hij in de kliniek kwam. Ik had hem verteld dat ik mijn baby nooit in de steek zou laten. Ik merkte dat hij nog steeds dacht dat ik dat misschien zou doen, dat ik meer aan mijzelf en mijn toekomst zou denken.

'Het is allemaal belachelijk,' zei ik, zonder mijn woede tegen hem nog langer te verbergen, ik heb echt het gevoel dat ik hier ben opgesloten. Ik stond daar bij het hek als een gevangene die door de tralies naar buiten kijkt. Ik wil niet zo opgesloten zitten!'

Ik stond op en stampvoette, me er heel goed van bewust dat ik me net zo gedroeg als mijn nichtje Sophia als ze gefrustreerd raakte of ze haar zin niet kreeg.

'Kalm nu maar. Je maakt je overstuur voor niets. Het was een incident. Het is voorbij. Niemand sluit je hier op. Ik heb je toch door mijn chauffeur naar de Davila's laten brengen?'

'Het is niet voorbij! Zeg niet dat bet voorbij is alleen omdat tante Isabela haar zin heeft gekregen.'

Hij zag de woede in me opkomen en zijn gezicht verzachtte onmiddellijk. 'Goed, goed. Oké, ik zal je wat zeggen. Ik zal hierover nog eens met Isabela praten. Geef me even tijd om haar tot kalmte te brengen. Ik zal haar uitleggen waarom het je gelukkig zou maken als je neefje van tijd tot tijd zou kunnen opzoeken. Ze is nu erg over haar toeren, maar ik zal het er later met haar over hebben. Ik beloof het je. Na een tijdje luistert ze meestal wel naar me. Verwacht alleen geen ogenblikkelijk wonder. Ze is niet de gemakkelijkste berg om in beweging te brengen.' Hij glimlachte weer. 'Nee, dat is ze zeker niet. Maar in beweging komen zal ze. Anders -' Isabela dreigen is de verkeerde benadering,' zei senor Bovio hoofdschuddend. 'Ik weet het een en ander over politiek, diplomatie. Ze zou zich er alleen maar nog meer in vastbijten en het jullie allebei nog moeilijker maken. Vergeet niet dat jij en je neef en zijn vriend betrokken waren bij een internationaal incident. Dit is geen gezelschapsspelletje. Als ze erop een of andere manier lucht van krijgt dat we die Mexicaanse jongen, die de spil was waar alles om draaide, proberen vrij te krijgen, zou het huis te klein zijn.'

Hij had gelijk. Ik voelde dat ik rustiger begon te worden, ik weet het,1 zei ik verslagen.

'Bovendien zijn dit precies het soort dingen die ik probeer bij je vandaan te houden zolang je zwanger bent,' ging hij met zachte stem verder. 'Laat me alles wat ik ter beschikking heb gebruiken om je leven in deze maanden gemakkelijker en comfortabel te maken en je gezond te houden, vooral gezond. Als Adan bij ons was, zou hij je hetzelfde vragen.'

Snel sloeg ik mijn ogen op. Hij keek opzij en glimlachte, alsof hij Adan daar kon zien staan, instemmend knikkend. Toen draaide hij zich weer om naar mij.

ik ben een grootvader die tevens moet denken als een vader. Ik heb hier niet om gevraagd,' zei hij nogal kil. 'Het lot heeft me ermee opgezadeld, maar ik ben niet de man ernaar om mijn verantwoordelijkheid uit de weg te gaan. Ik ben vastbesloten deze baby gezond en sterk ter wereld te laten komen.' 'Dat spreek ik niet tegen. Ik wil niets anders, senor Bovio.' 'Oké, oké,' zei hij, zich ontspannend. 'Maar nu een ander onderwerp. Ik heb goed nieuws voor je. Vanmiddag komt een leraar, James McCarthy, je boeken en schriften brengen, en alles watje nodig hebt voor je eindexamen. Hij zal toezicht houden op je werk, huiswerk voor je achterlaten en als het zover is, je examen regelen. Als alles goed gaat, zou je in staat moeten zijn je diploma te halen gelijk met de andere leerlingen die naar school gaan.

intussen heb ik met mijn vrienden in het onderwijs gesproken en we krijgen een lijst van de beste verpleegkundige opleidingen waarbij je je kunt aanmelden. Ik zal je alle informatie geven over alle scholen en je kunt de tijd nemen om erover na te denken en dan een beslissing te nemen. Als je bent toegelaten tot zo'n school, zullen de kosten van opleiding en onderhoud worden betaald, zodat je in dat opzicht geen enkele zorg hoeft te hebben.

'Na je bevalling zal ik ervoor zorgen dat je je eigen auto krijgt, kleren, alles watje nodig hebt of wenst, zolang je maar wilt.'

'Hoe langverwacht u dat mijn baby en ik hier blijven wonen, senor Bovio?'

'Je kunt hier wonen zolang je wilt, zoals ik al zei, Delia. Ik ben bereid alles te doen om je gelukkig te maken. Maar er is geen reden om daar nu al over te piekeren.' Hij zwaaide met zijn hand alsof hij de woorden en gedachten weg wilde wuiven.

ik zal proberen er niet over te piekeren, maar ik weet zeker dat ik erover na zal denken, senor.'

'Natuurlijk, natuurlijk. In ieder geval,' ging hij verder en drukte zijn handen tegen elkaar, 'zul je het binnenkort druk genoeg hebben. Mevrouw Newell is al bezig een programma voor je op te stellen waarin ook lichaamsbeweging is opgenomen. Al je lichamelijke onderzoeken, beoordelingen, alle noodzakelijke tests zullen ingeroosterd worden.

'En doe me alsjeblieft een plezier. Ga naar boven naar je kamer om te rusten en te kalmeren. Ik zal je laten roepen zodra meneer McCarthy je schoolwerk komt brengen.'

Hij glimlachte. Ik vond het moeilijk om verontwaardigd te blijven na alles wat hij deed en beloofde. En als ik erover nadacht, wist ik zeker dat tante Isabela voor dit alles verantwoordelijk was. Ze probeerde wraak op me te nemen. Ik kon me goed voorstellen hoe Sophia haar plaagde en treiterde met het feit dat senor Bovio haar belette haar zin te krijgen.

'Het is goed,' zei ik. ik wilde juist naar het zwembad gaan voor wat lichaamsbeweging en frisse lucht. Dat zal ik nu doen. Het ontspant me.'

'Goed. Als het je ontspant, moet je het zeker doen. Zwemmen mag, maar overdrijf het niet.'

Zijn telefoon ging, dus ik knikte en ging weg toen ik hoorde dat het zakelijk was en niet weer tante Isabela.

Ik zag zijn logica. Alles wat hij zei klonk redelijk, maar toch voelde ik me hevig teleurgesteld. Het was zo lang geleden sinds Edward en ik gelegenheid hadden gehad met elkaar te praten. Er was nog zoveel dat ik hem wilde vertellen, uitleggen wat er gebeurd was in Mexico. Ik wist zeker dat hij benieuwd was wat er nu met me gebeurde, en ik had hem nodig. Ik verlangde wanhopig naar iemand met wie ik kon praten, iemand die ik kon vertrouwen. Zolang ik in Amerika woonde, was hij dat geweest. Hij en zijn vriend Jesse waren mijn ridders op het witte paard.

Alles stond zoals gewoonlijk klaar bij het zwembad, dus koos ik een ligstoel, trok mijn badjas uit en ging het water in. Ik zwom een paar baantjes, genoot van het water en de lichamelijke inspanning. Toen ik na het vijfde baantje naar de zijkant van het zwembad zwom, keek ik naar de gelakte teennagels en fraai gevormde benen van Fani Cordova. Ze droeg een leuke gele rok en blouse en lachte naar me. Ze had een designerzonnebril op die bezet was met juwelen. Haar haar was opgestoken. Ik vond dat ze er mooier uitzag dan ooit.

'Ik zie dat je je snel hebt aangepast aan je nieuwe leven,' zei ze.

Ik kwam uit het zwembad. 'Hoi, Fani.'

'Mijn neef belde me en vroeg me je te bezoeken, maar ik wist al dat je hier was. Sophia heeft geen seconde gewacht om het nieuws overal rond te bazuinen.'

'Ik verwachtte niet anders.'

'Ja. Nou, je ziet er niet erg zwanger uit, vind ik. Is dit weer een zwendeltje van je?'

' Een wat?'

Ze ging op een ligstoel zitten en keek naar me terwijl ik mijn handdoek pakte. 'Weer een zwendeltje, zoals die charade die je opvoerde met hoe heet hij ook weer, dat Mexicaanse vriendje.'

'Het was geen charade, Fani, en het was geen zwendel. Ik kon er toen niets over zeggen. Dat was te gevaarlijk voor hem en zijn ouders.'

'Je deed me echt geloven in al die verschrikkingen en zijn dood. Ik vond het prima verzonnen om mensen zand in de ogen te strooien.'

'Zand in de ogen strooien?'

'Je kunt wel ophouden met dat onwetende Mexicaanse meisjesgedoe, Delia, vooral als je tegen mij praat,' snauwde ze. ik weet dat je slimmer bent dan bijna alle andere leerlingen die in onze klas zaten.'

Ik trok mijn badjas aan.

Ze keek me woedend aan, met ogen als dolken.

ik vind het jammer dat je zo kwaad op me bent.'

Ik ging tegenover haar zitten en begon mijn haar te drogen.

'Je vindt dat jammer? Wat had je dan verwacht? Ik hield van Adan en ik bedoel niet alleen als een nichtje.'

Ik hield op met het drogen van mijn haar. 'Wat bedoel je?'

'Er is. een tijd geweest dat ik dacht dat hij en ik in het huwelijksbootje zouden stappen. Snap je?'

'Dat heb je nooit gezegd, en je deed altijd of je zo blij was dat hij met me uitging.'

'Dat was omdat hij mij niet zag zoals ik hem zag, dus gaf ik het op en nam genoegen met een hechte vriendschap. Zo hecht dat hij me net zo in vertrouwen nam als hij een van zijn vrienden zou doen. Daarom wist ik hoe gek hij op jou was en dat het hopeloos was. Ik probeerde hem uit het hoofd te praten om naar je terug te gaan, zei dat hij geen medelijden met je moest hebben, dat je veel slimmer was dan hij zich kon voorstellen. Ik heb hem inderdaad een tijdje bij je vandaan weten te houden en stuurde Dolores Del Ray op hem af. Ik had zijn vader ervan weten te overtuigen dat ze goed bij elkaar pasten, maar Adan liet haar in de steek en ging terug naar jou. Hij zou nu nog leven als hij naar me had geluisterd.'

Tranen vertroebelden mijn blik.

Ze maakte haar tas open en haalde er een sigaret uit.

'Rook je?'

'Sinds Adans dood,' zei ze. 'Misschien ben ik suïcidaal. Heb je me niet ooit verteld dat iedereen die te dicht bij je komt op de een of andere manier ongelukkig wordt? Zeker een van je andere grote geheimen.'

ik was eerlijk tegen je, Fani, en ik vertrouwde je. Ik dacht dat je toen mijn vriendin was.'

ik was je vriendin, waarschijnlijk je beste vriendin.' Ze nam weer een trek van haar sigaret en keek me aan. Ze bewoog haar gesloten lippen van de ene kant naar de andere kant alsof ze de binnenkant van haar mond spoelde met een nieuwe gedachte. 'Misschien ben ik dat nog steeds of zou het kunnen zijn. Het zal ervan afhangen wat je nu gaat doen.'

'Hoe bedoel je? Wat zou ik kunnen doen?'

'Ik hoop niets wat mijn neef nog meer kwaad kan doen. Hij heeft

de verkiezingen verloren omdat zijn zoon stierf, weet je. Hij heeft zijn hele prachtige toekomst verloren. En ik zal je wat vertellen, Delia,' zei ze, in de lucht prikkend met haar sigaret. 'Hij zou een geweldige senator zijn geweest voor ons volk. Een heleboel mensen hebben verloren toen hij verloor.'

'Waarom verloor hij?'

'Waarom hij verloor?' Ze lachte kil. 'Zijn hart werd uit zijn lichaam gerukt, en toen Adan gestorven was had hij geen energie of belangstelling meer voor de campagne.'

Ze blies de rook uit en nam me weer aandachtig op. Haar kritische blikken maakten dat ik me niet op mijn gemak voelde. Ik trok de badjas steviger om me heen.

'Hoeveel maanden word je verondersteld te zijn?'

'Niet wat ik verondersteld word te zijn, Fani, Ik ben ongeveer drie maanden zwanger.'

'O, ja.'

'Het is zo, Fani.' Ik begon me kwaad temaken. 'Bij sommige vrouwen is het pas na veel maanden te zien.'

'Bij sommige vrouwen is het nooit te zien.'

'Waarom zou ik erover liegen?'

'Waarom?' Ze lachte en zwaaide met haar hand. 'Om een tijdje hier te kunnen wonen, daarom. Ik weet zeker datje het beter hebt dan in het Mexicaanse dorp waar je naar terug zou keren.' Ze glimlachte, ik heb gehoord dat je je op de dag dat je hier kwam beslist niet gedroeg als een zwangere vrouw.'

'Hè? Wat bedoel je?'

'Jij en die José of hoe hij ook mag heten, de schoonmaker van het zwembad. Mijn neef heeft hem moeten ontslaan.'

'Hij heeft hem ontslagen?'

'Ray zei datje met bem flirtte. Niet dat ik het je kwalijk neem. Ik heb hem gezien. Mooi lijf. Als ik ooit de behoefte had om het beneden mijn stand te zoeken, zou hij mijn voorkeur hebben.'

'Ik heb nier geflirt. Het spijt me dat señor Bovio dat dacht en dit heeft gedaan. Ik vind het heel erg dat iemand door mij zijn baan is kwijtgeraakt.' 'Ia, het zal je beslist wel slapeloze nachten bezorgen. Dus je weet zeker datje zwanger bent? Vaak is het loos alarm of is de wens de vader van de gedachte.'

ik ben onderzocht door artsen, die tests hebben gedaan, Fani. Ik kon dit niet gewoon verzinnen om hier te kunnen wonen, en ik had niet bepaald het gevoel dat ik dat zou moeten doen.'

Ze lachte. 'Vast niet, nee.'

'Je bent gemeen, Fani.'

'Ja, nou ja, ik ben tegenwoordig tegen niemand bepaald aardig geweest, dus trek het je niet aan.' Ze bleef een tijdje zitten roken en zei toen: 'Het gaat niet zo best thuis.'

'Hoe bedoel je?'

'Mijn ouders.'

'Wat is daarmee?' Ik verwachtte dat ze me zou vertellen dat ze strenger geworden waren na Adans dood en een avondklok hadden ingesteld en haar beperkingen opgelegd. Ik wist zeker dat ze mij ook daarvan de schuld zou geven.

ik denk dat ze op een onaangename scheiding afsturen.'

'Een scheiding? Waarom?'

'Mijn moeder heeft iets ontdekt over mijn vader waardoor ze zich van hem afgekeerd heeft. Het is tegenwoordig of je in het land van de doden leeft.'

'O, wat erg! Wat heeft hij gedaan? Heeft hij een ander?'

Ze blies weer rook uit en keek de andere kant op. Er viel een lange stilte en toen gingen haar schouders omhoog en weer omlaag. 'Ik weet niet waarom ik het jou zou vertellen,' zei ze. 'Behalve,' en ze keek me weer glimlachend aan, 'datje bewezen hebt een geheim te kunnen bewaren. Zelfs mijn neef, Ray Bovio, weet niet wat er aan de hand is met mijn ouders. En ik wil niet dat jij het hem vertelt! Hij heeft genoeg zorgen en verdriet dankzij jou.'

Ik staarde haar even aan. 'Misschien,' zei ik, 'is het beter als je me niet in vertrouwen neemt, Fani, Ja, ik kan geheimen goed bewaren, maar geheimen kunnen je inwendig verscheuren.'

'Dank je. Ik wist wel dat ik op je kon rekenen als ik een vriendin nodig had.' 'Ik weet niet wat ik moet zeggen, Fani. Witje dat ik je vriendin ben of niet? Soms klinkt het alsof je het niet, en soms alsof je het wél wilt.'

ik ben toch hier? Ik hóéfde niet te komen.'

'St. Oké. Je kunt me je geheim toevertrouwen, en ik zal het niemand vertellen. Waarom is je moeder kwaad op je vader; zo kwaad dat ze bij hem weg wil?'

'Hij heeft een vriend.'

'Hè? Wat bedoel je met een vriend?'

'Hij is bi, Delia, maar tegenwoordig schijnen het voornamelijk mannen te zijn. Je weet wat "bi" betekent?'

'Sf.'

Ze keek kwaad, maar ik kon de tranen in haar ogen zien. Ze tuurde naar de statiën. 'Trouwens, wie interesseert het wat ze doen? Eind augustus ga ik naar de universiteit, en zal ik hier niet vaak meer zijn,'

'Ik vind het heel erg voor je, Fani.'

Ze keek naar me met ogen die glinsterden van woede. 'Zeg dat toch niet voortdurend. Eén ding kan ik niet verdragen en dat is dat jij medelijden zou hebben met mij. Jij bent degene met wie we medelijden moeten hebben. Hoe denk je datje toekomst eruit zal zien als je eenmaal je baby hebt? Over een paar jaar zul je waarschijnlijk iemands dienstmeid zijn. Misschien neem ik je zelf wel in dienst.'

Mijn bloed begon te koken. 'Nee, Fani, zodra ik zover ben, zal senor Bovio mijn opleiding betalen. Ik word verpleegkundige.'

'Hoe wil je gaan studeren als je een baby hebt?'

'Niet meteen, maar ik krijg een auto en hij betaalt al mijn onkosten. Ik denk erover een eigen flat te zoeken, en misschien,' voegde ik er glimlachend aan toe, 'neem ik dan een Mexicaanse dame als babysitter, Hij zou het betalen als ik het vroeg.'

Ze keek sceptisch. 'Waarom zou hij dat allemaal doen?'

'We hebben een overeenkomst gesloten.'

'Wat voor overeenkomst?'

'Ik heb toegestemd tijdens mijn zwangerschap hier te blijven wonen en hem voor me te laten zorgen, zodat mijn baby, zijn kleinkind, gezond op de wereld komt, in plaats van terug te gaan naar Mexico.

Als wederdienst heeft hij een privéverpleegster en een dienste aangenomen, en heeft hij speciaal voor mij ontworpen zwangerschapskleren en zelfs zwangerschapsschoenen besteld, en hij laat de dokter voor me komen. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik hier mijn highschooldiploma kan halen. Een docent komt me vandaag alles brengen.'

'Hij koopt een auto voor je en betaalt je onkosten na de bevalling? Je hebt een goudmijn aangeboord, hè? Ik hoop dat je dit alles gepland hebt. Ik hoop dat bet geen toeval was.'

'Wat? Waarom?'

'Waarom? Ik zou je aardiger vinden als ik wist datje net zo'n goede intrigante bent als ik, zo niet beter.'

'Dan zul je me niet erg aardig vinden.'

Ze zweeg even en begon toen te lachen, ik mis je, Delia. Het is nogal saai geweest op school, om eerlijk te zijn. Ik voel zelfs niet de behoefte om die stomme nicht van je, Sophia, te pesten. Het was trouwens toch altijd al iets als schieten op de kermis.'

'Wat doen jullie daar?' hoorden we senor Bovio uitroepen.

We draaiden ons om en zagen dat hij onze richting uit kwam.

'Fani!' schreeuwde hij.

'Wat is er?'

'Ik heb je gevraagd om langs te komen en Delia gezelschap te houden, maar nier om rook in haar gezicht te blazen, zei hij, dichterbij komend.

ik blaas geen rook in haar gezicht, Ray. Eedaar alsjeblieft.'

'Maak die sigaret uit,' beval hij. 'Weetje niet dat een rokerige omgeving slecht is voor een zwangere vrouw?'

Ze staarde hem en trapte haar sigaret toen uit. 'Sorry. Mi dios.'

ik wil niet dat je ergens op mijn landgoed rookt.'

'En jouw Cubaanse sigaren, Ray?'

'Die heb ik voorlopig opgeborgen.' Hij draaide zich naar mij om. 'Meneer McCarthy is hier om je te spreken. Hij heeft al je boeken en benodigdheden. Ga je verkleden en ga naar hem toe. Hij wacht in de bibliotheek. Je mag geen kou vatten door in een nat badpak in een airconditioned huis rond te lopen.' 'Waarom wind je je zo op, Kay? Zo'n teer poppetje is ze niet.'

Hij keek haar met een verdrietige blik aan. 'Ik had verwacht dat jij er net zo over zou denken als ik, Fani. Ze is in verwachting van Adans kind.'

Fani keek even naar mij en wendde toen haar blik af. 'Ik moet ervandoor,' zei ze. 'Ik moet een paar maffe boodschappen doen voor mijn moeder. Ik bel je nog, Delia.'

'Ik loop zover met je mee,' zei ik snel.

Senor Bovio bleef staan toen we in de richting van het huis liepen.

'Misschien heb ik me vergist,' zei Fani toen we wat verder weg waren.

'Vergist? Waarin?'

'Datje een goudmijn hebt aangeboord. Misschien ben je in een donker gat gevallen. Ik bel je,' beloofde ze en liep naar haar auto.

Ik keek haar na en draaide me toen om naar senor Bovio, die nog steeds bij het zwembad stond en onze richting uit staarde. Haastig liep ik naar binnen om me aan te kleden en mijn nieuwe leraar te ontmoeten.

Mevrouw Newell stond boven aan de trap op me te wachten. Ze leek uit het niets tevoorschijn te komen.

ik ben blij dat je binnen bent. Ik zie dat je naar buiten bent gegaan zonder sunblock. Je mag niet verbranden in de zon of uitslag krijgen door de hitte.'

'Ik heb mijn leven lang in de zon gezeten, mevrouw Newell. Ik weet wanneer het te veel wordt.'

'Je bent niet je leven lang zwanger geweest, wel?' kaatste ze terug. Ze zweeg even toen er een nieuwe gedachte bij haar opkwam. 'Ben je ooit zwanger geweest?'

'Nee, natuurlijk niet.'

'Zo'n domme vraag is het niet. Waar jij vandaan komt zijn jongere meisjes dan jij toch vaak getrouwd en moeder?'

'Ik niet.'

'Hm. Doe volgende keer sunblock op, Het ligt op de ladekast in je kamer. Mensen begrijpen het niet,' ging ze op kalmere, bedachtzamere toon verder. 'Jonge meisjes kunnen fysiek rijp genoeg zijn om zwanger te worden, maar dat wil niet zeggen dat ze de fundamentele intelligentie bezitten die nodig is om voor zichzelf en hun kinderen te zorgen. Seks is gemakkelijk, het moederschap niet. Daarom hebben we tegenwoordig zoveel problemen met jonge mensen.'

'Hebt u kinderen, mevrouw Newell?'

'Nee, maar-'

'Waarom hebt u geen kinderen?' Ik wilde eraan toevoegen: oh je er zoveel Herstemd van hebt.

'Dat gaat je niets aan. Jij bent de inzet, niet ik.'

'De inzet? Ik ben geen gezelschapsspel, mevrouw Newell,' zei ik en liep naar mijn kamer.

Fani zou dat leuk hebben gevonden, dacht ik glimlachend. Ik nam me voor het haar te vertellen. We zouden er hartelijk om kunnen lachen. Ondanks alles wat ze gezegd had, was ik blij dat ze me was komen opzoeken, en ik verheugde me op de volgende keer. Ik hoopte dat ze niet te lang zou wachten.

Toen ik in mijn kamer kwam zag ik het programma dat mevrouw Newell voor me had opgesteld. Ze had het op mijn kussen neergelegd, zodat het me niet kon ontgaan. Het was heel gedetailleerd; bijna elke minuut van de dag was vastgelegd, vanaf het moment dat ik wakker was, ontbeten had en dan, overeenkomstig haar wensen, wat lichaamsbeweging deed, die neerkwam op een niet meer dan tien tot vijfden minuten durende wandeling. Ze had zelfs aangegeven waar ik moest wandelen.

Daarna naar de bibliotheek om mijn huiswerk te maken, tot de lunch. Dan weer terug naar de bibliotheek waar McCarthy om twee uur zou komen om mijn werk na te kijken en te horen of ik nog vragen of problemen had, en me het werk voor de volgende week op te geven.

Als dat gebeurd was zou mevrouw Newell mijn bloeddruk opnemen, en mijn voeten en handen controleren of die niet waren opgezwollen. Ik moest het haar altijd vertellen als ik een probleem had, maar ze zou dit beschouwen als haar onderzoek. Als de zon wat lager kwam te staan kon ik, als ik dat wilde, een kwartiertje gaan zwemmen. Daarna moest ik een dutje doen om me vóór het eten te ontspannen.

Na het eten kon ik doen wat ik wilde, maar ik moest om den uur in bed liggen.

Om de dag zou ik vóór het ontbijt worden gewogen.

De bezoeken van de arts waren duidelijk aangegeven, lk zag dat ik naar zijn praktijk zou worden gebracht voor de echo en iets dat een vlokkentest werd genoemd. Ze legde het niet uit, maar' zei dat ik de folder moest lezen die ze op mijn bureau had gelegd. Drie weken na deze tests zou ik een vruchtwaterpunctie krijgen. Ik las in de folder over elk onderzoek. Ze had onderstreept dat een vlokkentest in het algemeen werd gedaan als de vader of moeder een aandoening had die in de familie voorkwam.

'Omdat er geen medische dossiers bestaan voor arme Mexicanen van het platteland, is dit belangrijk,' had ze in de kantlijn geschreven.

Mijn eerste reactie was pure woede, maar toen bedacht ik dat het wel enige waarheid bevatte, al kon ik me niet herinneren dat mijn oma of mijn moeder ooit over dergelijke problemen in haar familie of die van mijn vader had gesproken. Senor Bovio betaalde voor alles, dus hoe kon ik bezwaar maken?

Mijn telefoon ging. Mijn eerste reactie was hoop en opwinding. Misschien was het Ëdward, maar het bleek slechts de intercom te zijn.

'Je laatje leraar onnodig wachten,' berispte mevrouw Newell me.

'Ik kom zo.'

Ik hing op, trok gauw mijn badpak uit en een rok en blouse aan. Nog op mijn sandalen holde ik de trap af naar de bibliotheek.

McCarthy zat aan het lange, notenhouten bureau waarop mijn boeken, schriften en alle andere spullen voor school lagen. Hij was een gezette man, kalend, met dun, grijs haar en een rond gezicht dat gezwollen leek omdat zijn kleine donkerbruine ogen diep erin verzonken waren. Maar hij had een gladde huid, zo glad dat het leek of hij zich nooit hoefde te scheren. Hij vertrok zijn dunne, bleke lippen in een glimlach die scheen weg te zakken in zijn wangen en daar te verdwijnen. Hij droeg een bruin met wit gestreept sportjasje en een koffiekleurige vlinderdas die zo strak geknoopt was dat hij meebewoog met zijn adamsappel als hij sprak.

'Hallo,' zei hij.

Ik liep haastig naar het bureau.

'Hoi.'

'Zo,' zei hij, meteen ter zake komend, 'voor ik hier vandaag kwam heb ik met je leraren gesproken om te horen waar je gebleven was met je studie voor je de school verliet. Ga zitten,' ging hij verder na een korte pauze. 'Ik vind het niet prettig om naar leerlingen te moeten opkijken als ik met ze praat.'

'O. Sorry.'

'Je zult zien dat ik in elk boek heb aangegeven waar je op dat moment had moeten zijn. Onder elk boek ligt het huiswerk dat je moet maken als je de opgegeven tekst hebt gelezen. Ik heb ook een schatting gemaakt van de tijd die je ervoor nodig zult hebben. Ik heb begrepen dat je hoopt het examen tegelijk met de leerlingen van je oude school te kunnen afleggen?'

'Ja, dat zou ik graag willen.'

'We zullen zien. Je moet er klaar voor zijn.'

'Dat lukt wel,' zei ik. ik heb niet veel anders te doen dan mijn huiswerk.'

'Dat denk ik niet, nee. Je bent niet de eerste aanstaande tienermoeder die ik onderwijs heb gegeven. Het lijkt wel een epidemie tegenwoordig.' Zijn mondhoeken zakten nog verder weg in zijn wangen.

Ik voelde mijn hele lichaam verstrakken en zich ballen als een vuist, maar ik zei niets en staarde naar de boeken.

'Goed, ik Iaat alles bij je achter en kom woensdag terug. Dan zullen we bekijken wat je hebt gedaan en behandelen wat je niet hebt begrepen.'

Hij stond op. Zijn middel was even breed als zijn schouders en hij was niet veel langer dan ik. Had hij me verder niets te vertellen of te vragen?

ik was de anderen altijd iets vooruit in alle lessen,' zei ik, 'ook al waren mijn cijfers niet perfect.'

'Dat hoort de dingen eenvoudiger te maken, natuurlijk aangenomen datje wist wat je deed. Je hebt gelijk watje cijfers betreft, die waren niet erg indrukwekkend.' Hij boog zich naar me toe om te fluisteren. Zijn adem rook naar zure melk. 'Denk niet datje dit op je akkertje kunt doen. Sinds mijn pensionering ben ik privéleraar, maar ik ben niet te koop. Ik heb mijn normen, en ik ben niet van plan daarvan af te wijken om mijn opdrachtgever een plezier te doen.'

'Ik vind ook niet dat u dat moet doen.'

'Goed. Dan begrijpen we elkaar. Ik heb mijn telefoonnummer achtergelaten voor het geval er problemen zijn die niet tot woensdag kunnen wachten.' Hij knikte en liep weg.

Ik keek naar de boeken en het huiswerk. Hij had gelijk. Ik had het minder goed gedaan dan gekund had op de openbare school, maar dat kwam omdat ik erg gedeprimeerd en ongelukkig was na onze terugkomst uit Mexico. Nu zou het goed gaan, dacht ik. Ik moest aan mijn toekomst denken.

Ik zat naar de deur te kijken waardoor McCarthy zojuist verdwenen was. Hij was heel anders dan de sympathieke leraren die ik op de particuliere en openbare school had gehad, en niet erg bemoedigend. Maar lieverkoekjes werden niet gebakken. Misschien had ik al deze moeilijkheden, de eenzame wereld waarin ik nu leefde, aan mijzelf te wijten en was het niet het werk van een of ander boos oog dat mij bad uitgekozen om te kwellen en ongelukkig te maken.

Ik had altijd moeite God de schuld te geven van onze tegenslagen, te geloven dat Hij tot in de kleinste kleinigheden nauwgezet alles bijhield wat er met ons gebeurde of wat we zelfdeden. We schreven ons eigen verhaal. Ik was niet zwanger door een onverklaarbaar toeval. Ik had seks gewild met Adan. Diep in mijn hart wilde ik zijn kind hebben, een kind dat óns kind zou zijn.

En dus was ik nu hier en zou alles moeten doen wat noodzakelijk was, alle obstakels en tegenslagen moeten overwinnen. Als ik steeds meer medelijden met mezelf begon te krijgen, zou ik niet de kracht of de wil hebben voor een betere toekomst te zorgen voor mij en mijn kind.

Zoals mijn oma zou zeggen als ze iemand hoorde of zag die vol zelfmedelijden was: Gato lioron no caza raton. Een jankende kat vangt geen muizen.

Ik word geen jankende kat, dacht ik.

Bijna evenzeer uit woede als uit eerzucht, viel ik aan op het werk dat mijn leraar, meneer McCarthy, voor me had achtergelaten. Ik nam me heilig voor het zo goed te doen dat ik dat neerbuigende lachje van zijn gezicht zou vegen.