Een pact

'Dokter Denardo is er,' kondigde mevrouw Newell aan nadat ze had toegezien op het serveren van mijn avondeten. Het kwam zo onverhoeds dat ik niet de kans kreeg haar en Teresa te zeggen dat ik liever in de eetkamer wilde eten in plaats van in mijn suite. Ik begon me af te vragen of señor Bovio niet gewoon wilde vermijden ooit met mij aan tafel te moeten zitten. Misschien had tante lsabela gelijk. Hij gaf me nog steeds de schuld van Adans dood en wilde, afgezien van de zorg tijdens mijn zwangerschap, niets met me te maken hebben.

'O,' zei ik. Ik keek naar de deur en schoof mijn blad met eten opzij.

'Nee, nee. Hij is in het kantoor van meneer Bovio en komt straks boven. Eet niet te haastig,' ging ze verder, 'Het zal wel even duren. Ze weten allebei dat ze je maaltijd net boven hebben gebracht. Ik heb de dokter mijn voorlopige bevindingen doorgegeven.'

Eerder had ze mijn pols gevoeld en mijn bloeddruk gecontroleerd en me toen gewogen.

'Goed. Ik denk trouwens niet dat ik er zo lang over zal doen om dit te eten,' zei ik met een knikje naar het blad. Het waren heel kleine porties.

'Alles is gewogen, zodat je de juiste hoeveelheden krijgt. Zoals ik al eerder heb gezegd, kan een zwangere vrouw gemakkelijk te dik worden, en ik wil dat dat tijdens mijn verblijf hier niet gebeurt.'

'Dat wil ik ook niet, mevrouw Newell.'

'Goed zo,' zei ze en ging weg.

Ik at omdat ik honger had, maar weer was het allemaal erg flauw. Toen Teresa het blad kwam halen, moest ik aan iets denken.

'Weetje ook of senora Bovio vaak in deze kamer at, Teresa?'

'Toen ze zwanger was en het zichtbaar werd, kwam ze zelden haar kamer uit. Zelfs de bevalling gebeurde hier in huis, wat ons wel verbaasde, moet ik eerlijk zeggen.'

in huis?'

'Ja. Mijn moeder werd geboren in het huis van haar moeder,'voegde ze er glimlachend aan toe.

'Si, mijn moeder ook. Ik ook trouwens, maar -'

ik heb gehoord dat veel vrouwen tegenwoordig kiezen voor een vroedvrouw en een natuurlijke geboorte,' zei ze voor ze wegging.

Met alle speciale zorgen van señor Bovio voor mij, betwijfelde ik of hij het risico zou willen lopen me in de haciënda te laten bevallen. Ik snapte niet waarom hij zijn vrouw had toegestaan Adan thuis ter wereld te brengen of waarom ze dat gewild had terwijl ze zoveel professionele hulp tot haar beschikking had.

Toen dokter Denardo eindelijk verscheen, was hij in gezelschap van senor Bovio, die zowaar de tas van de dokter droeg. Mevrouw Newell kwam vlak achter hen aan.

Dokter Denardo was een lange, knappe man met een donkere huid en een goed geknipt gitzwart sikje. Hij droeg een lichtbruin pak, zonder das en met openstaand hemd. Ik schatte hem op halverwege of achter in de vijftig, al kon ik geen grijze haar ontdekken. Maar er lag iets doorleefds en wijs in zijn grijze ogen en nuchtere optreden. Hij keek me zo doordringend aan, dat ik het gevoel had dat hij me medisch de maat nam en onmiddellijk mijn algemene gezondheid inschatte.

'Dit is je gynaecoloog, dokter Denardo,' zei senor Bovio. 'Hij zal goed voor jou en onze baby zorgen.'

Dokter Denardo keek hem even aan toen hij zei 'onze baby', maar draaide zich weer snel naar mij om en glimlachte, 'Hoe voel je je, Delia?'

'Goed.'

'Geen ochtendziekte meer?'

'Nee, senor.'

Hij hield zijn hoofd schuin en knikte, 'Mooi. Heb je precies bijgehouden wanneer je ongesteldheid hoorde te beginnen?'

'Ik wist ongeveer wanneer.'

'Dus, wanneer ongeveer?' vroeg hij, en nam plaats op de stoel die senor Bovio voor hem naast mijn bed had geschoven,

'Elf weken geleden.'

Hij rekende snel en zei toen: 'Normaal schatten we de datum van de bevalling door er negen maanden bij op te tellen plus zeven dagen tot de eerste dag van de laatste menstruatie. Dat noemen we de regel van Naegele,' voegde hij eraan toe, hoofdzakelijk om senor Bovio te plezieren. 'Dus houden we het nu op zevenenhalve maand. In de loop van de zwangerschap kunnen we natuurlijk wat nauwkeuriger zijn. Vanavond neem ik wat bloed en urine af, en we zullen je inwendig onderzoeken om de grootte van de baarmoeder vast te stellen. En we zullen een Papuitstrijkje maken. Weet je wat dat is?'

'Ja, maar waarom doen we dat niet allemaal in uw praktijk?'

Hij keek naar senor Bovio en glimlachte weer naar mij.

'Het is simpel genoeg, veilig genoeg om het hier te doen. Niet nodig om je te veel te vermoeien.'

'Het zou me niet te veel vermoeien, senor.'

'Goed, we zullen zien hoe het loopt. Nu ben ik er al en kunnen we net zo goed doorgaan en niet proberen je in te lassen in mijn drukke praktijk. Ie bent van de ene dag op de andere mijn patiënte geworden, dus kon ik je niet in mijn rooster invoegen. De laatste keer dat ik het bekeek, was ik de komende drie weken volgeboekt. AlIeen al deze week heb ik twee bevallingen en volgende week nog eens drie. En ik heb hier een heel goede verpleegster,' ging hij verder, met een knikje naar mevrouw Newell, die keek alsof ze niet anders verwachtte dan zo'n compliment. 'Oké?' vroeg hij enigszins gespannen.

'Dokter Denardo bewijst ons een speciale gunst hiermee, Delia,' zeisenor Bovio. 'Je hoort hem dankbaar te zijn.' Zijn ogen waren als dolken op me gericht,

'Het is goed, Ray,' zei dokter Denardo. 'Laten we ons patiëntje niet zenuwachtiger maken dan ze al is. Dank je dat je mijn tas hebt gedragen en ons aan elkaar hebt voorgesteld,' voegde hij eraan toe, duidelijk makend dat senor Bovio nu moest vertrekken, ik kom straks beneden om met je te praten.'

Señor Bovio keek teleurgesteld maar knikte instemmend. 'Natuurlijk,' zei hij, en vertrok zonder de deur achter zich te sluiten.

Dokter Denardo knikte naar de deur en mevrouw Newell ging hem haastig dichtdoen.

'Oké,' zei hij, zich weer tot mij richtend, 'laten we het eens over jou hebben. Vertel me alles wat je weet over je medische verleden, alle ziektes die je hebt gehad.' Hij maakte zijn tas open en begon eruit te halen wat hij nodig had voor zijn onderzoek. 'Ik heb begrepen dat je in een landelijk district van Mexico bent opgegroeid en nog geen drie jaar hier woont. Correct?'

'Heb je weieens in een ziekenhuis gelegen, enige medische problemen gehad terwijl je hier was?'

'Ze was onlangs in een psychiatrische kliniek,' zei mevrouw Newell onmiddellijk.

'Ja, dat weet ik, Millicent. Laat Delia voorlopig maar zelf antwoorden.' Ze trok haar schouders naar achteren, kneep haar lippen op elkaar en knikte. Hij keek weer naar mij. 'Ik bedoel ziektes, operaties, iets dergelijks?'

'Nee, maar ik kreeg routineonderzoeken op school.'

'Weet je de naam van de dokter nog?'

'Corning. Het was een vrouw.'

'O, ja. Sheila. Ik zal haar rapporten over je opvragen. Wil je dat noteren, Millicent?'

'Ja, dokter Denardo.' zei mevrouw Newell, ik zal er meteen voor zorgen.'

'Dank je. Goed, zullen we dan maar beginnen?'Hij liet me op bed liggen. Ik wist dat een vroedvrouw en mijn oma mij in onze casa op de wereld hadden geholpen. Op school in Mexico kregen we een paar inentingen, maar ik had nooit zo'n grondig onderzoek gehad als toen ik hier naar school ging. Natuurlijk was ik in het ziekenhuis onderzocht na het ongeluk met de boot en later in de kliniek, maar dat was allebei in een medische omgeving. Het verzoek me hier in de slaapkamer uit te kleden en te doen wat dokter Denardo en mevrouw Newell me vroegen, maakte me heel nerveus. Hij merkte het en maakte een opmerking over mijn hartslag en bloeddruk. Hij probeerde me gerust te stellen en te voorkomen dat ik me ongerust maakte. Hij herhaalde dat alles wat bij deed de normale gang van zaken was. Ook al mocht ik haar niet erg, toch moet ik erkennen dat mevrouw Newell heel efficiënt was, dingen deed en aanreikte voordat hij erom vroeg.

'Het ziet er prima uit,' vertelde hij me later, 'en ik denk dat je schatting heel accuraat is. Binnenkort hebben we de resultaten van onze bloedproeven.'

'U weet dat senor Bovio elke dag zal bellen,' zei mevrouw Newell.

'Ja,' zei dokter Denardo. 'Dat klopt.' Hij glimlachte weer. 'Soms is het goed een pietlut te hebben die voor je zorgt.'

Vervolgens beschreef hij een paar fysieke veranderingen die ik kon verwachten. Hij was heel methodisch in zijn verhaal en herhaalde de dingen vaak om zeker te weten dat ik alles begreep. Ik had het gevoel dat senor Bovio me hem op dezelfde manier had beschreven als aan mevrouw Newell - een simpel, Mexicaans meisje van het platteland, niet erg goed op de hoogte van haar eigen lichaam en zeker niet van medische kwesties.

ik vind het heel goed dat senor Bovio mevrouw Newell heeft aangenomen om je maaltijden te plannen,' ging dokter Denardo verder, met een knikje naar haar. Ze schonk hem een van haar knipperglimlachjes. 'Ze heeft een uitstekende reputatie.'

Ik keek naar haar en zag hoe ze zijn compliment als het ware opslorpte.

'Als je her dieet volgt dat ze je voorschrijft, zul je niet echt aanvullende vitamines en supplementen nodig hebben.'

'Dat heb ik haar zelf ook gezegd,' merkte mevrouw Newell op.

Hij begon zijn tas in te pakken en ik kleedde me snel aan.

ik kom je regelmatig opzoeken,' zei hij, 'maar ik wil dat je mevrouw Newell onmiddellijk waarschuwt als je iets van een bloeding krijgt, last hebt van buikpijn of van een zwelling in handen of voeten. Mevrouw Newell zal dat alles controleren maar als iets je verontrust, aarzel dan niet haar te zeggen dat ze het mij moet vertellen.ik heb ervaren dat vrouwen uiteindelijk de beste verzorgsters zijn van hun eigen lichaam,' zei hij lachend.

'Komt u altijd hier? Ga ik nooit naar uw praktijk?'

'Je komt naar mijn praktijk voor een echoscopie, misschien over een maand of"zo, en voor een onderzoek naar potentiële afwijkingen, maar naar je verhalen te oordelen, verwacht ik niets abnormaals.'

[ (ij keek om zich heen.

'Je woont in een prachtig huis, en met mevrouw Newell hier krijg je de beste verzorging. Daar zal senor Rovio voor zorgen.'

'Bent u al lang bevriend met senor Bovio?'

'Heel wat jaren, ja. Natuurlijk was ik, net als iedereen, ernstig geschokt door het ongeluk van zijn zoon. Je doet iets heel moois door hem de kans te geven grootvader te worden, Delia. Ik weet wat dit alles betekent voor een jonge vrouw van jouw leeftijd.'

ik doe dit voor ons allemaal, dokter Denardo, speciaal voor mijn baby.'

ik begrijp het. Het zal allemaal heel goed gaan.'

'U hebt niet geholpen bij Adans bevalling, hè, dokter Denardo?'

Hij glimlachte weer, keek even naar mevrouw Newell, die verveeld terugkeek, en draaide zich toen weer om naar mij. 'Waarom vraag je dat, Delia?'

'Ze hebben me verteld dat señora Bovio in de hacienda is bevallen.'

'Ja, in deze kamer.'

'Waarom?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ze was een mooie jonge actrice, die achtervolgd werd door paparazzi. Ik denk dat ze het deed om haar privacy te beschermen.'

Hij en mevrouw Newell stonden op. Ik besefte dat hij niet echt antwoord had gegeven op mijn vraag of hij de bevalling had uitgevoerd. Ik wilde hem roepen, maar iets weerhield me. Ik kon niet zeggen wat het was. Ik wist alleen dat ik er niet echt meer over wilde weten.

Niet lang daarna kwam senor Bovio boven om me te vertellen hoe blij hij was met het rapport van de dokter.'Hij zei dat je een voortreffelijke patiënte bent met een opvallend goede gezondheid. Als we alles goed doen, en je de instructies van hem en mevrouw Newell opvolgt, zal het prima verlopen. Ben je tevreden? Je hebt hier alles wat je wenst en nodig hebt? Ja toch? Alles naar je zin?'

'Ik zou vaker naar buiten willen, senor. Ik hoef bijvoorbeeld niet altijd in mijn kamer te eten.'

'Nee, maar ik denk dat het de eerste week beter is dat de bedienden je niet hinderen met hun nieuwsgierige blikken en hun vragen. Ik zal er niet altijd zijn om dat te voorkomen. Maar ik zal er wel altijd voor zorgen dat je hier veilig bent.'

'U hoeft niet bang te zijn voor onuitgenodigd bezoek, senor,' zei ik, denkend dat hij zich voornamelijk zorgen maakte dat Sophia en haar vriendinnen hier zouden binnenvallen.

'Dat weet ik, maar ik wil er graag zeker van zijn. Geef een ouwe pietlut maar zijn zin,' voegde hij er meteen glimlach aan toe. 'Ik heb begrepen dat de dokter me zo noemt.'

'Si?

'Ik ben blij voor je, Delia, voor jou en dat prachtige kind dat je verwacht.'

'Gradas.'

Hij draaide zich om en wilde weggaan.

'Senor.'

'Ja?'

'Toen u in de kliniek kwam, zei u dat ik over een auto kon beschikken.'

'O, ja. Waar wil je naartoe?'

'Ik zou graag willen weten dat ik kan gaan waarheen ik wil wanneer ik wil,' zei ik.

'Zeker, natuurlijk - si. Mijn chauffeur staat tot je beschikking. Dat is gemakkelijker. Laat me weten wanneer je wilt dat hij komt, en

'Morgen,' zei ik onmiddellijk. 'Na het ontbijt.'

'Morgen?' Even keek hij geschrokken, maar toen glimlachte hij weer. 'Goed. Natuurlijk. Ik zal zorgen dat de auto morgenochtend om tien uur voor de deur staat.'

'Gracias.''Ga je ver weg? Lang?' 'Niet ver, senor.'

Hij knikte toen hem duidelijk werd dat ik niet van plan was hem veel meer te vertellen.

'Prima,' zei hij. 'Ik wil datje gelukkig bent, het naar je zin hebt. Heb je geld nodig, om wat te winkelen misschien?'

'Nee, senor. Gracias.'

Ik had hem nieuwsgierig gemaakt, maar hij voelde dat hij me genoeg ondervraagd had.

Hij liep naar de kast van zijn vrouw. 'Heb je nog meer dingen gevonden om aan te trekken?'

Voor ik kon antwoorden was hij de kast ingelopen en kwam terug met een blouse en een rok.

ik weet zeker dat deze je zullen passen. En je zult er heel leuk in uitzien, waar je morgen ook naartoe gaat.'

Ik moest even lachen om zijn belangstelling voor mijn kleren. 'Si, senor, £jracias.'

'Denk eraan, morgenavond krijg je nieuwe zwangerschapskleding en misschien nieuwe schoenen. Hij keek alsof hij eigenlijk niet weg wilde. 'Bel naar beneden als je vanavond nog iets nodig hebt.'

'Gracias, senor.'

Hij keek weer om zich heen en knikte. 'Je zult het hier heel goed naar je zin hebben. Mijn vrouw noemde het altijd haar stukje hemel op aarde.' Hij liep naar de deur en bleef toen staan. 'O, er is een kluis in de muur. De combinatie is twee-zes-nul-acht. Er liggen mooie sieraden in, kettingen, horloges, oorbellen. Misschien kun je zelfs een paar van haar ringen aan. Gebruik wat je wilt. Niemand is ermee gebaat als ze daar blijven liggen.'

'Gracias.'

'Si'.' Hij staarde me aan en knikte toen naar de suite. 'Het is fijn om weer zo'n schoonheid in deze suite te hebben. Een vrouw krijgt een prachtige uitstraling als ze zwanger is. Mijn vrouw heeft het nooit willen geloven, maar dat gold voor haar en dat zal het ook voor jou doen, Delia.'

Met die woorden ging hij weg en deed de deur zachtjes achter zich dicht.

Ik ging naar de kluis om te kijken en schrok bijna toen ik zag hoeveel sieraden die bevatte. Alles zag er heel duur uit. Ik was blij dat hij me die juwelen toevertrouwde, maar als ik ze droeg zou ik me heel zenuwachtig voelen, en bovendien, waar zou ik ze moeten dragen? Ik verwachtte niet te worden uitgenodigd voor een feest of een diner, tenzij senor Bovio iets gepland had. Ik vroeg het me af. Zou hij me voorstellen aan zijn vrienden? En zo ja, hoe zou hij me dan noemen? Het was voor ons allebei een moeilijke situatie. Ik kon me niet voorstellen dat hij het zou doen. Dit zou weieens een heel lange zwangerschap kunnen worden en ook een heel eenzame.

Het was nu al een heel lange en in veel opzichten vermoeiende dag geweest. Behalve de korte tijd bij het zwembad, had ik voortdurend op hete kolen gezeten. Ik was niet gewend het middelpunt te zijn van zoveel aandacht. Ik kon geen beweging maken zonder dat iemand me gadesloeg. Zelfs nu nog verbeeldde ik me dat de muren ogen hadden, alsof de haciënda zelf leefde en me bestudeerde. Het was deels de reden waarom ik een tijdje weg wilde, waarom ik een auto had gevraagd. Ik had gehoopt alleen te kunnen zijn, maar ik besefte dat senor Bovio me nog niet voldoende vertrouwde. Waarschijnlijk was hij bang dat ik zou doen waartoe ik in de verleiding was gekomen vanaf het moment dat ik aankwam: vluchten en terugkeren naar Mexico. Die gedachte spookte nog steeds door mijn hoofd.

Ik begon in de laden te zoeken naar een nachthemd. Ik vond laden vol ervan, voornamelijk rode, een paar doorzichtige, en sommige bestemd voor koelere nachten. Er waren ook bijpassende slippers voor bijna elk nachthemd en elke ochtendjas. In een van de Iaden vond ik een doos met oude foto's en ik ging op de grond zitten om ze door te kijken. De meeste mensen kende ik niet, maar er waren ook veel foto's van Adan op alle leeftijden. Het viel me op dat hij maar op heel weinig foto's naast zijn moeder stond. Met haar werk als filmactrice, had hij waarschijnlijk een heel eenzaam leven gehad.

Toen ik ten slotte moe genoeg was om te weten dat ik zou kunnen slapen, kroop ik in het enorme bed. Her was heel stil in de haciënda, die zo ver van straten en wegen verwijderd was dat het lawaai van het verkeer er niet kon doordringen. Toen ik de lampen uitdeed, scheen liet licht van een halve maan door de dunne gordijnen. Ik had de overgordijnen niet gesloten. Omdat zelfs de gordijnen rood gekleurd waren, had het maanlicht dat het bed en de kamer verlichtte de kleur van roze bloemblaadjes.

Ik zei mijn avondgebed.

Ik sloot mijn ogen en dacht aan de baby die binnen in me groeide. Delen van Adan en delen van mij onderzochten en testten elkaar, vonden manieren om zich aan te sluiten bij de delen die al begonnen waren ons kind te creëren, Adan was nog in me, was nog een deel van me. Misschien was het zijn geest die in deze suite huisde en niet die van zijn moeder; misschien was dat wat señor Bovio gevoeld had.

Denkend aan hem en aan het ongeluk op de boot, vroeg ik me een onderdeel van een seconde af of Adan het mij had verweten. Als ik me niet had omgedraaid en was uitgegleden op de trap en de macht over het roer was kwijtgeraakt, zou hij niet zo ernstig gewond zijn geraakt. Als hij het me niet kwalijk nam, en senor Bovio had besloten dat het belangrijker was me te vergeven en alleen maar te denken aan het gezonde kleinkind dat ik hem zou schenken, dan was het misschien wél de geest van zijn moeder die hier vertoefde en mij de schuld gaf. In plaats van me te beschermen, zou ze wraak willen nemen.

En, dacht ik, dan waren er nog Ignacio en zijn vader, tante Isabela en Sophia - er cirkelde een hoop woede om me heen. Zouden alle goede geesten, degenen die van me hadden gehouden, in staat zijn me te verdedigen? Wat behelsde mijn toekomst?

Al die gedachten verontrustten me en maakten dat ik lag te woelen en te draaien, in slaap viel en met een schok weer wakker werd. Toen de ochtendstond de schaduwen verdreef, was ik geestelijk en lichamelijk uitgeput. Ik sliep later dan ik van plan was geweest, maar ik wist wat me te doen stond. Ik stapte uit bed, nam een douche en kleedde me aan.

Teresa kwam binnen met mijn 'perfecte' ontbijt. Blijkbaar was mevrouw Newell vroeg gekomen om toezicht te houden op elk sneetje brood. Ze had een dieetdrankje gemaakt dat puur naar kalk smaakte. Ik dronk er zoveel van als ik naar binnen kon krijgen en liep toen haastig de trap af. Het was rond tien uur. Volgens de belofte van senor Bovio zouden auto en chauffeur op me wachten.

Ik zag señor Bovio niet beneden en ook niet buiten. Maar de auto stond er, met de chauffeur die hij Stevens had genoemd. Zodra ik de deur uitkwam stapte hij uit de auto en hield het achterportier voor me open.

'Gracias,' zei ik.

Hij ging weer achter het stuur zitten en wachtte op instructies.

'Begin maar richting Indio te rijden. Ik zeg wel waar me afmoeten slaan.'

'Uitstekend, juffrouw. Als u water wilt of iets anders, vindt u rechts een klein ijskastje.'

Hij reed weg. Ik keek achterom naar de haciënda, nog steeds verbaasd dat senor Bovio niet was gekomen om me te begroeten of me te zien wegrijden. Ik zag wel dat Stevens een oortelefoon had en zacht op zijn mobiel met iemand praatte. Ik dacht dat het misschien senor Bovio was.

Er was niet veel verkeer en nog geen halfuur later liet ik Stevens de straat inrijden waar Ignacio's familie woonde. Ik wees het huis en de oprit aan en hij reed erheen.

ik blijf niet lang weg,' zei ik en liep naar de voordeur.

Ignacio's broer deed open en keek naar me met zoveel walging dat ik bang was dat hij me zou aanvallen. Hij was nu net zo groot als Ignacio.

'Quien es, Santos?' hoorde ik zijn vader vragen. Bij het horen van zijn stem verstijfde ik. Ik had niet verwacht dat een van beiden thuis zou zijn. Ik had gehoopt alleen met Ignacio's moeder te kunnen praten.

'Zij.' Santos spuwde het woord praktisch uit. Hij liet de deur openstaan en draaide zich om.

Ik liep langzaam naar binnen.

Ignacio's vader zat met zijn voet op een kruk. De voet was verbonden. Hij keek verbaasd op. Ignacio's zus was er niet; ze was natuurlijk op schooi. Zijn moeder kwam binnen uit de keuken en bleef staan toen ze mij zag.

'Wat doe je hier? Wat wil je?' vroeg Ignacio's vader.

'Ik wil alleen even met u praten, senor. Wat is er met uw voet

gebeurd?'

'Een gebroken enkel,' antwoordde hij snel. 'Waarover wil je praten? Waarom ben je hier?'

Ik keek naar Ignacio's moeder. Ze leek op het punt in huilen uit te barsten. Haar lippen trilden. Santos bleef met afgewend en gebogen hoofd staan.

ik heb nooit de kans gehad u te spreken, u uit te leggen wat er gebeurd is -'

'We weten wat er gebeurd is. We hebben jou niet nodig om ons dat te vertellen. Ga weg alsjeblieft. Je brengt ons gezin alleen maar ongeluk.'

Nu was ik degene die elk moment in huilen kon uitbarsten, maar ik wilde niet hard weglopen.

'U weet niet wat er gebeurd is, senor. Ik heb ook geprobeerd het Ignacio uit te leggen. Ik heb hem geschreven, maar hij antwoordt niet.'

'Hij is eindelijk verstandig geworden,' zei zijn vader. 'Te laat om hem nog veel goed te doen, vrees ik. Ie weet hoe het leven daar is, wat er van hem zal worden.'

ik weet het, senor.'

'Wat kun je dan nog zeggen dat nu nog verschil kan maken?'

ik kan zeggen dat het me spijt, maar dat het niet mijn schuld was, senor. Ik heb niets gedaan om dit te veroorzaken.'

Hij glimlachte en keek naar zijn vrouw. 'Heb je dat gehoord? Ze heeft niks gedaan,' zei hij. Ignacio's moeder keek me aan, met een volslagen en tragische hulpeloosheid.

'Senor Davila, ik heb zo vaak geprobeerd het uitte leggen. Ik had geen idee dat mijn nichtje Ignacio's briefje aan mij had gevonden en het aan de politie had verteld. Ze had zelfs haar eigen broer niet gewaarschuwd om te voorkomen dat hij in moeilijkheden zou raken. Ze probeerde altijd mij kwaad te doen. Dat was voor haar het belangrijkste.'

'Als je dat wist, waarom was je dan zo stom dat briefje ergens te bewaren waar ze het kon vinden? Heb ik niet elke brief verscheurd die Ignacio je schreef zodra je hem had gelezen? Was dat niet omdat ik bang was dat er zoiets zou gebeuren?'

'Het was

'Wat?' Hij schreeuwde het bijna uit.

'Belangrijk voor me. Ik wilde het niet verscheuren.'

'Dus in plaats daarvan bewaarde je bet op een plaats waar ze het kon vinden en ons iets verschrikkelijks kon aandoen?' Hij schudde zijn hoofd. 'Het geeft niet wat je bedoeling was of niet, Delia. Het gevolg is dat mijn zoon in een afgrijselijke gevangenis zit en ik niets voor hem kan doen. Nada.'

'Het enige wat ik vraag, senor Davila, is dat u hem alstublieft, alstublieft, vertelt dat ik niet wilde dat dit zou gebeuren. Als u hem weer ziet, wilt u hem dan vragen me te schrijven?'

'Waarom?'

'Waarom? Ik zou graag -'

'Wat zou jij graag? Heb je dit gezin niet al voldoende aangedaan? Ga terug naar je rijke vrienden. Laat ons met rust.'

Hij keerde zich van me af. Santos had al die tijd zijn hoofd gebogen gehouden en keek me nu aan met dezelfde haat die ik in het onverbiddelijke gezicht van zijn vader zag. Alleen Ignacio's moeder koesterde enige sympathie voor me, maar ze was te bang om iets te zeggen of te doen. Ze schudde slechts haar hoofd.

'Het spijt me,' zei ze. Ik legde een stukje papier op het kleine tafeltje onder de afbeelding van Jezus. 'Dit is nu mijn adres. Ik ben op de haciënda van senor Ray Bovio.'

Ignacio's vader keek scherp op. 'De man wiens zoon op die boot is verongelukt?'

'Sf.' Ik dacht dat het wel niet lang zou duren voor ze erachter kwamen waarom, ik verwacht een kind van zijn zoon.'

Ignacio's vader keek me met een ijskoude blik aan. 'Verdwijn uit mijn huis,' zei hij.

Ik bleef even staan, draaide me toen om en liep haastig naar buiten, achtervolgd, ik vreesde voor de rest van mijn leven, door de verschrikkelijke pijn en woede in senor Davila's ogen.

'Waar wilt u nu heen?' vroeg Stevens.

'Terug naar huis,' zei ik. Ik draaide me om en staarde uit het raam. Ik zei niets meer en bewoog me nauwelijks tot we bij Bovio's hacienda waren. Stevens liep snel om me heen om het porder voor me te openen en ik holde de trap op en ging naar binnen.

Senor Bovio wachtte me op. Hij wierp één blik op mijn gezicht en schudde toen zijn hoofd.

'Kijk nu eens hoe je jezelf van streek hebt gemaakt,' zei hij. 'Kom mee naar mijn kantoor,' beval hij toen.

Ik volgde hem de gang door naar zijn grote, fraai gemeubileerde kantoor. Hij had een palissanderhouten bureau met bijpassende panelen op de muren, en een leistenen vloer. Het was licht in de kamer dankzij de grote ramen en openslaande deuren op het westen. Er waren twee wanden met boekenplanken, een ontspanningsruimte, en een plek met computers en printers. Twee donkerrode leren banken stonden rechts en links van het bureau. Ik zag foto's van senora Bovio en diverse politieke figuren en beroemdheden aan de muur waarop hij ook foto's van Adan had gehangen. Een groot deel van de muur werd in beslag genomen door foto's uit films waarin senora Bovio had geschitterd.

'Ga zitten, Delia,' zei hij, en nam zelf plaats achter zijn bureau. 'Waarom heb je de familie Davila opgezocht?'

De tranen sprongen in mijn ogen, maar het feit dat hij van elke stap die ik zette op de hoogte bleek te zijn, wekte mijn woede. 'Is het de bedoeling dat ik voortdurend bespioneerd word, behandeld word als een gevangene? Ik heb u daarvoor gewaarschuwd toen u me kwam opzoeken in de kliniek.'

ik behandel je niet als een gevangene of bespioneer je. Ik waak alleen over je. Ik neem mijn verantwoordelijkheid niet licht op, en voorlopig zijn jouw gezondheid en welzijn mijn verantwoordelijkheid. Hoor eens,' ging hij op zachtere, vriendelijkere toon verder, 'als je me vertelt wat je dwarszit kan ik proberen je te helpen. Als ik het niet weet, wat kan ik dan voor je doen? Het verontrust me dat je kennelijk zo overstuur bent.'

Ik schudde mijn hoofd en wendde mijn blik af. 'U kunt niets doen, senor.'

'Weetje dat heel zeker? Ik heb veel invloed, Delia.'

'U weet wat er is gebeurd in Mexico, senor. Ik weet zeker dat tante Isabela vaak genoeg op uw schouder heeft uitgehuild en u heeft verteld dat ik haar in de grootste verlegenheid heb gebracht en bijna haar goede naam en reputatie heb verwoest.'

'Si, en -'

'En ik voel me ook schuldigen verantwoordelijk, maar nietten opzichte van haar. Ik vind het verschrikkelijk voor de Davila's, vooral voor Ignacio's ouders. Ze hebben er te veel onder te lijden.' Ik kon mijn tranen bijna niet meer bedwingen, ik zal hun gezichten nooit meer kunnen vergeten. Nooit.'

ik begrijp het.'

'Ik denk niet dat u het helemaal kunt begrijpen, senor Bovio. Dan had u in de ogen van Ignacio's vader en moeder moeten kijken, zoals ik net heb gedaan, en het gevoel hebben dat er een mes door je hart gaat.'

Hij knikte. 'Het is niet goed datje nu zulke zorgen hebt, Delia.'

'Ja, nou ja, dat is niets vergeleken met de zorgen die zij hebben.'

Hij leunde achterover en dacht na. 'Misschien kan ik helpen,' zei hij na een tijdje.

'Helpen? Hoe?'

'Ik heb enige invloed bij een paar heel belangrijke regeringsfunctionarissen. Ik kan niet precies zeggen wanneer of hoe, maar misschien kan ik Ignacio Davila veel eerder vrij krijgen dan de gevangenisstraf waartoe hij veroordeeld is.'

'Kunt u dat?' vroeg ik opgewonden.

'lk denk het.'

'O, senor, dat zou -'

'Maar ik wil het zelfs niet proberen als je me niet een paar dingen belooft.'

'Wat, senor?'

ik vind het niet prettig dat je jezelf dit aandoet. Ik wil niet dat je teruggaat naar het huis van de Davila's. Het zijn mensen die kwaad zijn en verdriet hebben, en je weet nooit hoe ze zullen reageren.'

'O, ze zouden me niets doen, senor. Dat -'

'Beloof je het me?'

'Si', señor. Het helpt ze niet als ik terug zou komen. Ik denk niet dat ze me zelfs maar zouden binnenlaten.'

'Muy bien. Ik zal mijn bestervoordoen, Delia, maar je moet me beloven datje een gehoorzame patiënte zult zijn voor dokter Denardo en mevrouw Newell, en natuurlijk voor mij. Ik wil niet dat je jezelf als een gevangene beschouwt. Voorlopig moetje extra goed voor jezelf zorgen en me toestaan je alles te geven wat je nodig hebt. Dit is een heel groot landgoed, en er is genoeg om je te kunnen amuseren. Ik heb alle boeken en tijdschriften voor je die je maar wilt. Je hebt boven je eigen tv en radio en alles om de tijd te verdrijven. Als je iets wenst, zeg het me en je krijgt het.'

'Wilt u daarmee zeggen dat u wilt dat ik niet buiten het landgoed kom?'

'Waarom zou je dat willen? Ik vertel je net dat ik je alles zal laten bezorgen wat je wilt, ook je werk voor school. Geef me hierin mijn zin zolang je zwanger bent. Daarna kun je doen wat je wilt, gaan waar je wilt.'

'En onze reis naar Mexico om de graven van mijn familie te bezoeken?'

'Ik heb het besproken met je dokter, en het lijkt hem beter om dat uit te stellen tot na de bevalling. Het is een heel emotionele reis voor je. Ik beloof je dat ik je de dag nadat je kunt opstaan en vertrekken, eersteklas naar je dorp zal laten brengen. Hoe vind je dat?'

'Ik weet het niet,' zei ik. Allerlei ongeruste gedachten kwamen bij me op.

'Zoveel is het toch niet gevraagd? En alles wat ik vraag is voor het welzijn van de baby, Delia. Bedenk eens hoe eenvoudig jouw offer, als je het zo wilt noemen, is, vergeleken met de moeilijke en onplezierige situatie van je vriend in de gevangenis. Wil je daar niet iets aan doen?'

Ik keek hem aan.

Hij glimlachte en draaide zijn handpalmen omhoog. 'Wat zeg je ervan?'

'Hoe lang zult u nodig hebben om de Davila's te helpen?'

'Het is niet iets dat ik van vandaag op morgen kan regelen, Delia. Ik moet om wederdiensten vragen, hooggeplaatste mensen zien te overtuigen, maar het is mogelijk.' Hij glimlachte. 'Zoiets is al eerder voorgekomen, geloof me. Maar je mag er niets over zeggen. Dat zou mijn pogingen in de wielen kunnen rijden, snap je? Whitfield, de vader van de overleden jongen, is ook een vermogend man met invloedrijke vrienden. Ik wil niet dat je iets tegen iemand zegt, vooral niet tegen je tante Isabela.'

Ik moest even lachen. 'Daar hoeft u niet bang voor te zijn, senor. Ik betwijfel of zij en ik ooit nog met elkaar zullen praten.'

'Bien. Dus we hebben een afspraak?'

Ik zag het gezicht van Ignacio's vader weer voor me en de pijn in zijn ogen.

'Si, we hebben een afspraak.'

Hij glimlachte. 'Mooi. Ga nu alsjeblieft wat rusten. Neem een warm bad. Alle toiletartikelen in de badkamer zijn nieuw. Ik heb alles voor je ingeslagen; het waren de lievelingsartikelen van mijn vrouw. Ze was erg bezorgd voor haar huid, haar haar. Alles staat boven. En,' hij stond op, 'als extraatje zal ik de schoonheidsspecialiste en manicure van mijn vrouw morgen naar de haciënda laten komen. Ik zal ervoor zorgen dat je vertroeteld wordt. Wat zeg je daarvan?'

'lk weet niet ik moet zeggen, senor Bovio.'

'Zeg maar niets. Geniet van alles wat ik voor je kan doen, en ik zal me bezighouden met het probleem van je vriend. Ik wil niet dat je worstelt met je geweten, en gestrest en verdrietig bent.'

Hij liep om het bureau heen en stak zijn hand naar me uit. Ik stond op en schudde zijn hand.

'We hebben dus een afspraak, Delia?' zei hij, me recht in de ogen kijkend.

'Si?

'Goed. Je hebt de juiste beslissing genomen voor jezelf en de kleine Adan of de kleine Adriana.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Schreef hij me nu ook nog de naam voor die ik mijn eigen baby moest geven?

Hij glimlachte om mijn verbazing. 'O, natuurlijk zul je de naam kiezen die je wilt. Je zult zeker de juiste keus maken, zoals je nu ook hebt gedaan.'

'SC gracias,' zei ik.

Het gaf me een goed gevoel dat ik eindelijk echt iets deed voor de Davila's, maar toen ik senor Bovio's kantoor verliet, wist ik niet zeker of ik een pact had gesloten met een machtig man die bezorgd was voor zijn kleinkind, of met de duivel die erop uit was weer een ziel te winnen.

Ik dacht dat ik het gauw genoeg zou weten.