Op maat gemaakt

Niet lang nadat ik gedoucht en me verkleed had kwam Teresa terug met mijn eten. Mevrouw Newell, de privéverpleegster en diëtiste, kwam vlak achter haar binnen om zich voor te stellen. Ze droeg een wit verpleegstersuniform en was misschien in de vijftig, al zag ze er jonger uit. Ze was een paar centimeter langer dan ik en had een goed figuur, heldere lichtbruine ogen en een krachtige, rechte mond waar tante Isabela jaloers op zou zijn, al kon ik haar niet knap noemen.

Bovendien vond ik dat iemand die anderen voorschreef hoe ze gezonder moesten eten, er zelf ook gezond hoorde uit te zien. Dat gold ook voor artsen, vond ik. Het zou moeilijk zijn hun advies te volgen als ze rookten of ernstig overgewicht hadden.

Ze gaf me zo'n haastige glimlach dat het leek of ze haar gezicht een secondelang vertrok. Toen knikte ze naar Teresa dat ze me mijn maaltijd moest serveren op een tafel in de zitkamer.

'Ik ben Millicent Newell,' zei ze. 'Ik heb begrepen dat meneer Rovio je al verteld heeft dat ik voor je zal zorgen tijdens je zwangerschap?'

'Ia, dat zei hij.'

'Goed. Laten we dan maar beginnen.'

'Beginnen?'

'Br is veel te bespreken over je gezondheid en de gezondheid van de foetus.'

Uit mevrouw Newells verdere woorden leidde ik af dat senor Bovio haar had verteld dat ik geen idee had hoe ik voor mezelf moest zorgen. Ze sprak op de toon van een docente, maar ook van iemand die gezag over me had.ik ben hier om je veilig door deze beproeving heen te helpen,' zei ze.

Ik vond het vreemd om over zwangerschap te spreken als een beproeving, maar later hoorde ik dat ze wel getrouwd was maar geen kinderen had, en vroeg me af waarom niet. Hadden zij en haar man ervoor gekozen geen kinderen te hebben, of was ze onvruchtbaar? Als het dat laatste was, zou ze dan misschien jaloers zijn op de vrouwen voor wie ze zorgde op de kraamafdeling? Het zou niet lang duren voor ik meer erover te weten kwam.

'In jouw conditie heb je meer behoefte aan nutriënten als calcium, ijzer en foliumzuur. Ik denk niet dat je weet wat foliumzuur is.'

'Dat weet ik wél,' zei ik, maar ze deed of ze me niet hoorde.

Toen ze eenmaal aan haar verhandeling begonnen was, leek ze een niet te stoppen robot. 'Foliumzuur is een in water oplosbare vitamine B die op natuurlijke wijze voorkomt in voedsel. Gewoonlijk bevelen we aan dat vrouwen vóór de conceptie foliumzuur innemen en gedurende de eerste drie maanden van de zwangerschap, om het risico van beschadiging van het ruggenmerg, zoals een spina bifida, een open rug, te voorkomen.

'Helaas heb ik begrepen dat je ongewild zwanger bent geworden en het pas besefte toen je bijna in de derde maand was.'

Er klonk afkeuring en zelfs afkeer in haar stem. Ik keek even naar Teresa en toen weer naar haar en knikte kort.

'Feitelijk ben je de eerste patiënte die ik heb, die een aanstaande ongehuwde moeder is. Per ongeluk zwanger is, denk ik, de vriendelijkste manier om het uit te drukken. Als gevolg daarvan is er heel wat meer voor me te doen, en moeten we, medisch gezien, op veel meer bedacht zijn, op de gevaren die je baby kunnen bedreigen.'

Teresa stond erbij en staarde me met grote ogen aan terwijl mevrouw Newell een afschrikwekkend scenario beschreef.

ik noemde bijvoorbeeld een spina bifida. Dat betekent een onvolledig gevormde ruggengraat. Ik zal niet op alle gevolgen daarvan ingaan; die kun je later met dokter Denardo bespreken. Maar we zullen ons best doen je tot nu toe slechte voeding te compenseren.'

ik heb prima gegeten voor ik hier kwam,' zei ik bits. Ze deed alsof ik op straat bad geleefd.

'Maar niet goed genoeg, dat weet ik zeker,' hield ze vol, weer met die flikkering van een glimlach, 'Zwangerschap vergroot bijvoorbeeld de behoefte aan ijzer. De zich ontwikkelende foetus onttrekt voldoende ijzer aan de moeder om de eerste vijf of zes maanden na de geboorte door te komen, dus de behoefte aan ijzer is heel groot als je een gezond kind wilt hebben. Zoals je zult zien zal ik rood vlees en goede bronnen van vitamine C voorschrijven om te helpen het ijzer op te nemen. Ik weet zeker dat je je daar nooit bewust van bent geweest,' voegde ze eraan toe. 'De meeste plattelandsmensen hebben geen idee van -'

'We mogen dan misschien geen formele opleiding hebben gehad, mevrouw Newell, maar we wisten instinctief wat we moesten doen.'

'Er bestaat niet zoiets als instinctieve kennis van de voedingsleer, m'n beste kind,' zei ze, en glimlachte deze keer naar me alsof ik een complete idioot was. 'Wist je dat de RDI van ijzer tijdens de zwangerschap tien tot twintig milligram hoger is dan voor niet- zwangere vrouwen? Ik denk het niet,' zei ze op zangerige toon. 'Dokter Denardo zal beslist het juiste bloedonderzoek doen om je voorraad ijzer vast te stellen. Eén bijverschijnsel van die verhoogde ijzeropname is constipatie, dus daar zullen we iets aan moeten doen.'

'Dat is een hele opluchting,' zei ik en keek naar "Teresa om te proberen het gesprek wat luchtiger te maken, maar ze lachte niet. Ze sloeg snel haar ogen neer.

'Om verder te gaan,' zei mevrouw Newell, me negerend, 'de sim van calcium tijdens de zwangerschap is elfhonderd milligram per dag, ongeveer driehonderd milligram meer dan voor niet-zwangere vrouwen. Verrel me nier dat plattelandsvrouwen in een of ander arm Mexicaans dorp dat weten.'

ik was heel gezond toen ik werd geboren, mevrouw Newell. Ik weet zeker dat het niet per ongeluk was.'

'Nee, niet per ongeluk, maar per geluk,' antwoordde ze zonder zelfs maar met haar ogen te knipperen. 'We gaan hier niet vertrouwen op geluk, Delia. Ik weet dat dokter Denardo je gezondheid wat je voeding betreft goed zal controleren, en met de voedselgroepen die ik voorschrijf, moet het heel goed gaan. Je zou feitelijk geen supplementen nodig horen te hebben. Ik moet je waarschuwen dat je 's avonds laat niet mag eten, en cafeïne en alcohol zijn verboden. Je kunt wat ongemak hebben, maagzuur, omdat als de baby groeit er meer druk ontstaat op de maag. In de laatste maanden zal ik je porties reduceren.

'De reden dat ik wilde dat Teresa hier bleef terwijl ik met je sprak, is dat ik niet wil dat ze je buitenshuis snacks of junkfood verschaft, zei ze, met een dreigende blik op Teresa, die haar hoofd schudde om te verzekeren dat ze zoiets niet van plan was. Het leek haast of ze Teresa ervan verdacht dat al te hebben gedaan.

Mevrouw Newell draaide zich weer om naar mij. 'Je mag bovendien niet te veel aankomen. Dokter Denardo zal je wel vertellen welk gewicht je hoort te hebben, maar de meeste zwangere vrouwen voor wie ik heb gewerkt waren tien tot dertien kilo zwaarder bij de bevalling. Alweer, dat is geen geluk. Dat is een goed wetenschappelijk voedingsprogramma, ging ze verder. Haar glimlach werd iets warmer. 'Nog vragen?'

ia. Omdat u Teresa hiervoor hebt laten blijven, weet ik zeker dat ze zal willen weten wat RDI betekent.' Ik wist wat het betekende, maar ik kon het niet laten haar te pesten.

'RDI betekent gewoon Recommended Daily Intake - aanbevolen dagelijkse inname,' zei ze met een blik op Teresa.

Teresa begon onmiddellijk weer haar hoofd te schudden. Ik kon de bijna tastbare angst zien op haar gezicht, angst dat mevrouw Newell zich bij senor Bovio over haar zou beklagen.

'Nog één ding,' zei mevrouw Newell, ik ben erg alert op het voorkomen van een listeria-infectie. Alweer, je weet beslist niet instinctief wat dat is.'

Ze had me te pakken. Ik wist het niet.'Deze bacterie, Listeria monocytoflenes,' zei ze schoolmeesterachtig, 'kan sommig voedsel besmetten. Er bestaat groot gevaar voor een ongeboren baby, een verhoogd risico op een miskraam, een doodgeboren kind of een voortijdige bevalling. Sommige voedingsproducten zijn gevoeliger voor deze infectie, en we zullen die dan ook uitsluiten, maar ik kan je niet overal volgen als je ergens buitenshuis bent. Vermijd voorgekookt of kant-en-klaar koud voedsel dat niet is opgewarmd, voedsel dat je kunt krijgen in een fastfoodzaak, waar je waarschijnlijk gewend bent te eten, ongepasteuriseerde producten, softijs of yoghurt, en zachte kazen. Begrepen?'

'Duidelijk,' zei ik. '£n ik heb nog nooit in een fastfoodzaak gegeten.'

'Goed. Teresa, je kunt nu gaan,' zei ze, en Teresa liep haastig de kamer uit. Mevrouw Newell wachtte tot ze weg was en draaide zich toen weer naar mij om. 'Dit deel is persoonlijker,' zei ze. 'Zwangerschap betekent niet dat een vrouw geen seksuele omgang kan hebben, maar ik heb zwangere vrouwen zich zien misdragen omdat ze, hoe zal ik het zeggen, te vitaal of te inschikkelijk waren als de mannelijke wederhelft dat wilde. De meeste mannen hebben geen zelfbeheersing of wensen zich niet te beheersen om een vrouw te beschermen die een kind verwacht. Dus als je uitgaat

'Maakt u zich geen zorgen. Ik ben niet van plan een seksuele relatie te hebben tijdens mijn zwangerschap, mevrouw Newell,' zei ik haastig.

Ze trok haar schouders naar achteren en tuitte even haar lippen. 'Hm, ik denk ook niet dat je van plan was zwanger te worden, wel?' zei ze met haar knipperende glimlach.

Ik wendde mijn blik af.

'Het spijt me, maar ik geef je slechts mijn beste professionele advies. Wat je wel en niet doet is je eigen zaak, Delia.'

'Goed,' zei ik.

'Na de bevalling, bedoel ik. Tot die tijd is het ons beider zaak.'

Ze wachtte op mijn antwoord, maar ik zei niets.

'Eet je lunch nu maar.'

Ik keek naar de salade, de zalm en de snee volkorenbrood. Als dessert was er een schaal aardbeien en een paar walnoten.

'Ik had ook naar beneden naar de eetkamer kunnen gaan.'

'Meneer Bovio wilde dat ik het je boven bracht.''Waarom? Is lopen niet beter voor me?'

'Ik zeg niet dat je niet moet lopen. Natuurlijk moet je Lopen. Ik voer alleen meneer Bovio's instructies uit. Jij bent mijn patiënte, maar ik ben in zijn dienst,' antwoordde ze en ging eindelijk weg. Ik had het gevoel dat er een last van mijn schouders werd genomen.

Ik at, maar vond het eten smakeloos, al was het niet slecht. Mevrouw Newell was meer verpleegster dan kokkin, dacht ik. Ik had medelijden met alle welgestelde en zwangere vrouwen die ze had verzorgd. Net als ik, waren ze waarschijnlijk blij als ze vertrok en ze weer konden eten wat 2e wilden.

Ik schoof het nachtkastje opzij en ging languit op het tweezits- bankje zitten in de aangrenzende zitkamer. Ik was emotioneel uitgeput en wilde even tot kalmte komen en me ontspannen. Ik weet dat ik een tijdje was ingedommeld, want toen ik mijn ogen weer opende, was het serveerblad verdwenen. Ik deed mijn ogen weer dicht.

Een tijdje probeerde ik alles te vergeten wat er met me gebeurd was sinds mijn ouders waren omgekomen bij dat auto-ongeluk in Mexico. Met mijn ogen dicht kon ik me voorstellen dat ik in mijn en oma's slaapkamer was in ons eigen kleine dorp.

Vóór die tragedie in onze familie was ik een gelukkig jong meisje dat zichzelf nooit arm en onfortuinlijk vond. We hadden hard gewerkt voor het weinige dat we hadden, maar we waren dankbaar en gelukkig. Toch kon ik niet ontkennen dat ik ook fantaseerde over een leven in een paleis met bedienden en een mooie slaapkamer zoals de kamer die ik nu had. Dan droomde ik dat het kleine kamertje met de betonnen vloer van mijn oma en mij plotseling op magische wijze veranderd was.

Er hingen mooie velours gordijnen voor de ramen, net als hier. Er lag ook een tapijt dat aanvoelde als een vloer van marshmallows, en mijn bed was net zo groot als dit, en had net zulke donzige kussens, een hemel en vier pilaren. Ik fantaseerde dat ik een toverstok had en ermee zwaaide boven het allegaartje van oude meubels, de kisten en dozen die we gebruikten als kasten en laden, de waslijn die diende als klerenkast, en de gebarsten muren vol gaten. Ik ver- anderde alles in een sprookjesland voor een prinses. Ik reisde naar plaatsen die ik alleen in tijdschriften had gezien en nu en dan op ons flakkerende zwart-witte tv-scherm, als de elektriciteit het tenminste deed.

Maar zodra ik de stem hoorde van oma Anabela of mijn moeder, knipperde ik met mijn ogen en kwam terug in de werkelijkheid. Ik geloofde natuurlijk niet echt dat ik ooit in zo'n luxueuze haciënda zou wonen. Ik voelde me eigenlijk belachelijk dat ik zelfs maar over zoiets droomde.

En nu was ik hier, alleen niet onder de omstandigheden die ik in mijn droom zou hebben toegelaten.

Ik had gewoond in de mooie haciënda van mijn tante, maar vlak voordat señor Bovio me met hem meenam, was ik teruggestuurd naar het armoedige, donkere en smerige bediendekamertje waarin ik ondergebracht werd toen ik pas uit Mexico kwam. Dat leek nu veel langer geleden dan het in werkelijkheid was. Maar alle recente gebeurtenissen in mijn leven tolden trouwens verward door mijn hoofd. Ik wou dat het werkelijk allemaal een droom was geweest, elk moment ervan. Het was niet de eerste keer dat ik dat wenste. Vaak genoeg had ik niets liever gewild dan wakker worden in dat kleine slaapkamertje dat ik deelde met mijn oma. Ik zou alle kleren, alle feesten, de huizen, alles, willen ruilen voor dat simpele bestaan, als mijn ouders nog maar zouden leven.

Omdat deze slaapkamer niet ver van de ronde trap was naar de eerste verdieping van de haciënda en omdat mijn deur nog openstond, kon ik de stemmen beneden omhoog horen kruipen langs de muren, de grote schilderijen en rond de gordijnen. Ik kon een verheugde klank bespeuren in señor Bovio's stem. Iemand wiens komst hij op prijs stelde, was gearriveerd. In ieder geval was tante Isabela niet teruggekomen, dacht ik.

Ik wist zeker dat señor Bovio de afgelopen weken en maanden niet veel gelachen of zelfs maar geglimlacht had. Ik herinnerde me hem toen ik hem voor het eerst had ontmoet in het huis van mijn vriendin Fani Cordova. Zijn ouders hielden een fundraising diner voor zijn campagne voor het senatorschap. Daar had ik ook Adan leren kennen. Ik weet nog dat ik dacht dat ze zoveel op elkaar leken, vaderen zoon, allebei knap en charismatisch. Mijn oma zou hebben gezegd: 'De Buena fuente, buena corriente. Uit een goede bron, een goede stroom.'

Adan had de gestalte en de elegantie van zijn vader. Señor Bovio zag eruit alsof hij echt een senator hoorde te zijn, de beschermer van degenen die minder welvarend en minder machtig waren. Hij straalde zelfvertrouwen uit maar geen arrogantie, en hij had een glimlach die een briesende stier tot bedaren zou brengen. Voor mij was Adan meer dan een afspiegeling van dit alles. Ik kon zien dat hij zelf tot zo'n man zou opgroeien. Ook al had hij zijn moeder verloren, zoals ik mijn moeder, en al had senor Bovio zijn mooie vrouw verloren, toch zagen ze er zelfverzekerd, succesvol en veelbelovend uit. Toen ik die avond tussen hen in zat, voelde ik me veilig en vereerd. Maar hoe anders was de senor Bovio die me mee naar zijn huis had genomen. Bedroefd en gebroken door Adans dood, was hij een schaduw van zichzelf, en dus voelde ik me opgemonterd door elk blij geluid dat over zijn lippen kwam.

Ik hoorde voetstappen op de trap en stond verwachtingsvol op, me afvragend wie me zo snel na tante Isabela zou komen opzoeken. Zou het Fani kunnen zijn?

'Hola, Delia,' zei senor Bovio. 'Heb je lekker geluncht? Is mevrouw Newell geen geweldige en efficiënte verpleegster?'

Hij had zich verkleed en droeg nu een lichtblauw sportjasje met zijn handelsmerk, de zijden das. Ik zag dat hij weer wat opleefde en wilde niet beginnen met klachten over het eten of mevrouw Newell, dus zei ik: 'Si', senor. Gracias.'

Een kleine, oudere heer stond naast hem met een grote platte aktetas in de hand.

'Goed. Dit is meneer Blumgarten. Hij is al langere tijd mijn persoonlijke kleermaker en die van mijn vrouw geweest.'

'Meer dan twintig jaar,' voegde Blumgarten er trots aan toe. Hij had een kleine neus, donkere kraalogen en oren die te groot waren voor zijn kleine, als een watermeloen gevormde hoofd. Zijn dunne, grijzende haar was zo glad gekamd dat het op zijn schedel gestreken leek. Hij was niet veel langer dan een meter zestig, en had een tenger, bijna kinderlijk lichaam.

Ik knikte en wachtte om te horen wat ze wilden. Señor Bovio gebaarde Blumgarten om naar binnen te gaan. Ze kwamen allebei de kamer in en Blumgarten legde zijn grote aktetas op het blad van de kaptafel.

ik heb meneer Blumgarten opdracht gegeven om wat zwangerschapskleding te ontwerpen voor jou persoonlijk, Delia,' begon senor Bovio.

Ik keek hem verbaasd aan. Voor mij persoonlijk ontworpen zwangerschapskleding? Ik moest even glimlachen toen ik dacht aan senora Diaz, de kleermaakster in ons Mexicaanse dorp, die improviseerde met de kleren die een zwangere vrouw bezat om daarvan zogenaamde positiejurken te maken. Meestal kwam het erop neer dat ze de taille verwijdde.

'Dit is heel serieus,' zei señor Bovio zo bits, dat de glimlach van mijn gezicht zo snel verdween als een musje dat van schrik opvliegt bij het horen van een gil. ie kleding moet zacht aanvoelen en rekbaar zijn. Alle kleren moeten licht en luchtig zijn. Een zwangere vrouw heeft veel meer last van de hitte dan een niet-zwangere vrouw. En je mag niets dragen dat je bloedsomloop hindert of te strak zit.'

Blumgarten knikte na elke zin die senor Bovio uitsprak, alsof hij voor de punctuatie zorgde.

ik heb stoffen die lycra bevatten,' zei Blumgarten meteen trotse glimlach, als een vader die opschept over zijn kinderen. 'Die rekken en bewegen met je lichaam mee.'

'Precies,' voegde señor Bovio eraan toe. 'En hij heeft heel heldere en aantrekkelijke kleuren. Ik wil dat je eruitziet als een bloemknop die op her punt staat uit te komen en niet als een kwijnende roos. Je moet altijd een uitstraling hebben van kracht en gezondheid. Dat zal onze baby aanvoelen.'

Hij zweeg even en glimlachte naar Blumgarten, die onmiddellijk meelachte, al kon ik zien dat hij geen idee had waarom.

ik herinner me nog heel goed hoe mijn vrouw zich voelde toen ze Adan verwachtte,' ging senor Bovio verder, alsof hij zijn opmerkingen wilde rechtvaardigen. 'Ze kreeg een ernstige depressie, was bang dat ze er lelijk, misvormd zou uitzien. Er gingen weken, maanden, voorbij, zelfs in het begin, dat ze geen stap uit huis wilde zetten, doodsbang dat een paar paparazzi foto's van haar zouden maken en aan een tijdschrift verkopen. Als ik niet elke dag begon met haar te vertellen hoe mooi ze nog was, ging ze mokken.

'En, zoals ik zei, denk niet dat die emotionele en geestelijke inzinkingen geen invloed hebben op het kind dat je verwacht. Het is een vorm van stress, en stress is ongezond voor jou en voor onze baby. Zoals mensen gezonder zijn in een huis waar geluk heerst, is een baby beslist gezonder in de schoot van een gelukkige vrouw.'

Ik dacht dat Blumgartens hoofd nooit zou ophouden met knikken.

ik begrijp heten ik ben u dankbaar voor uw bezorgdheid, senor,' zei ik.

'Si. Goed. Blumgarten,' zei hij tegen de kleermaker, 'we hebben per direct kleren nodig.'

ik zal er vandaag meteen aan beginnen, meneer Bovio. Morgen aan het eind van de dag zal ze haar eerste outfit hebben.'

'Outfits,' verbeterde senor Bovio hem.

'Absoluut. Direct,' zei Blumgarten.

Senor Bovio deed een stap achteruit, en Blumgarten opende zijn koffer en spreidde de stalen van de stoffen uit. Hij glimlachte naar me om me uit te nodigen de stoffen te kiezen die ik mooi vond. Ik keek even naar senor Bovio, die knikte en eveneens glimlachte.

'Voel deze stoffen eens,' zei Blumgarten. Ik deed het, en moest toegeven dat ze allemaal heel zacht waren.

'Maak haar rokken niet te kort,' beval senor Bovio en liet ons alleen.

Blumgarten liet me een paar modellen zien en nam me toen de maat. Toen hij mijn borsten beroerde met zijn knokkels, bloosde hij en verontschuldigde zich.'Eh, tja, ik - dat wil zeggen,' stotterde hij. 'Ik denk niet dat het erg te zien zal zijn tot de zesde of zevende maand, maar we zullen er rekening mee houden, vooral Hij knikte naar mijn borsten. 'Na- tuurlijk wil meneer Bovio dat ik om de drie weken terugkom om je garderobe op te knappen of aan te vullen.'

'Om de drie weken?'

'Veranderingen treden snel op,' zei hij, al voelde ik dat zelfs hij het overdreven vond.

Hoofdschuddend dacht ik aan de kosten.

Alle modellen die hij voorstelde leken me uitstekend. Ik maakte me er niet zo druk over of ik wel stijlvol gekleed ging. Ik was geen filmster. Hij was blij dat ik hem zijn werk zo gemakkelijk maakte, zodat hij haastig naar zijn zaak kon. Hij zei dat hij de volgende dag vóór het diner terug zou komen. Toen ik opmerkte dat er geen reden was om er zo'n haast achter te zetten, dat ik voorlopig over voldoende kieren beschikte, keek hij me aan of ik gek was geworden.

'Het is de wens van meneer Bovio. Het is zijn eerste kleinkind,' verklaarde hij, alsof daarmee alles gezegd was.

Ik glimlachte heimelijk toen hij nerveus aan zijn koffer friemelde en al mijn maten nogmaals controleerde, waarbij hij er vooral voor zorgde mijn borsten niet aan te raken. Hij checkte opnieuw alles wat hij had opgeschreven. De manier waarop hij ronddribbelde deed me denken aan het konijn in Alice in Wonderland, dat voortdurend herhaalde: 'Ik ben te laat. Ik ben te laat voor een heel belangrijke afspraak-'

Voorlopig vond ik dat amusant, en ik was senor Bovio dankbaar voor zijn bijna moederlijke zorg voor mijn welzijn en comfort. Ik was hier pas een paar uur, en hij regelde alles om de dingen zo gemakkelijk en aangenaam mogelijk voor me te maken. Als hij me wilde verwennen met persoonlijke ontwerpen voor mijn zwangerschapskleding, dan moest dat maar, dacht ik, terwijl ik mijn haar borstelde en naar buiten ging. Ik wilde een korte wandeling maken om een luchtje te scheppen. Ik had te lang opgesloten gezeten in de kliniek en ik wilde graag dit prachtige landgoed verkennen.

'Wacht!' riep senor Bovio onder aan de trap toen ik die wilde afdalen. Hij stak zijn hand op als een verkeersagent.

Naast hem stond een jongeman met lichtbruin haar in een donkerbruin pak en bijpassende das. Hij droeg een zwartleren schoudertasen was bijna net zo lang als señor Bovio. Ik dacht dat hij hooguit begin dertig kon zijn. Ze stonden onder aan de trap en keken omhoog naar me.

'Ik wilde net een korte wandeling gaan maken, señor,' zei ik.

'Straks,1 zei senor Bovio.

Hij en de jongeman liepen de trap op.

'Eerst is er nog één ding dat ik achter de rug wil hebben. Dokter Denardo zal ook blij zijn dat we die voorbereidingen hebben getroffen.1

Ik was vergeten dat de dokter nog moest komen.

'Ga weer naar je slaapkamer alsjeblieft,' zei hij, zwaaiend met zijn hand.

Nieuwsgierig ging ik terug naar mijn kamer, me afvragend wat hij nog meer zou willen.

'Delta, dit is Mark Corbet van de New Mom Shop in El Paseo,' zei hij terwijl ze me volgden naar mijn kamer.

El Paseo was de straat met de chique en dure winkels, een straat waarvan ze me hadden verteld dat hij de evenknie was van Rodeo Drive in Beverly Hills of Worth Avenue in Palm Beach. Ik was er al eerder geweest, toen ik ging winkelen met tante Isabela.

'Hoi,' zei Mark Corbet.

Ik knikte en zei hallo.

'Een van de dingen waarin ze zich specialiseren zijn zwangerschapsschoenen.'

'Bestaan die dan?' vroeg ik verbaasd.

'Misschien weet u niet dat een zwangerschap de voeten doet opzwellen tot een halve maat groter,' zei Mark Corbet. 'Uw schoenen moeten zich aan die zwelling aanpassen. Ook bent u beter af met lage hakken. Minder belasting van de ruggengraat.'

Ik knikte. In Mexico droegen we sandalen, dus deed het er niet toe wat hij zei.

'Maar dat wil niet zeggen dat u lelijke schoenen moet dragen,' ging hij snel verder met een glimlach naar senor Bovio. 'We hebben een paar heel mooie modellen. Ik heb een paar voorbeelden bij me, en ik-'

'Mark zal de maat van je voet nemen. Ik heb hem uitgelegd dat ik wil dat de schoenen voor jou op maat gemaakt worden.'

'Op maat gemaakt? De schoenen ook?'

'Si. Mark.'

Mark kwam snel mijn kamer in en zette zijn tas op de grond. Hij haalde zijn apparaatje tevoorschijn om mijn voeten te meten. Ik ging op de stoel bij de kaptafel zitten. Ik was erg verbaasd. Maatkleren en nu ook nog maatschoenen? Waarom was het nodig alles voor mij persoonlijk te laten maken?

'Ik wil geen goedkoop imitatieleer,' zei señor Bovio nadrukkelijk. 'Lichaamsbeweging is belangrijk. Ik weet zeker dat je veel zult wandelen en ik wil niet dat je blaren krijgt.'

'O, we hebben ook speciale wandelschoenen voor zwangere vrouwen,' zei Mark Corbet. Hij keek naar mij. 'Mag ik?'

Ik knikte en hij trok mijn schoenen uit en begon mijn voeten op te meten,

'Geen zwellingen. Dat is goed,' zei hij glimlachend. Hij hield mijn voet met een teder gebaar vast.

'Schiet op,' beval señor Bovio.

'Ja, ja. Ik ben geen verloskundige,' zei hij terwijl hij bezig was de maat te nemen, 'maar het dragen van een steunbroek bij zwangerschap helpt ook vermoeide beenspieren te ondersteunen. Die verkopen we ook.'

'Si, die krijgt ze,' zei senor Bovio. 'Neem alles mee als je de schoenen brengt.'

'Ja, meneer.'

Ik realiseerde me plotseling dat senor Bovio iedereen naar de haciënda liet komen in plaats van me naar de winkels te laten gaan. Zelfs al was het niet zijn bedoeling, toch liep ik het gevaar dat ik net zo verwend zou raken als tante Isabela en vooral mijn nichtje Sophia. Senor Bovio bleef toekijken terwijl Mark Corbet de maat nam en een paar modellen en kleuren suggereerde voor mijn schoenen. Ik vond het niet echt belangrijk, maar ik maakte een paar keuzes om het zo snel mogelijk achter de mg te hebben. Hij beloofde, net als Blumgarten, dat hij het voorrang zou geven en gauw terug zou komen.Toen senor Bovio er de nadruk op legde dat de prijs er niet toe deed en dat hij ervan overtuigd was dat ik nog andere schoenen nodig zou hebben in de loop van mijn zwangerschap, barstte Mark Corbet bijna van enthousiasme,

ik ga er meteen mee aan de slag, meneer Bovio,' en ging toen verder tegen mij: 'Als je ergens problemen mee hebt, geef dan een gil.'

'Dat zal niet nodig zijn, dat doe ik wel,' zei senor Bovio streng en liet Mark Corbet zo snel uit dat hij nauwelijks de tijd had om nog haastig afscheid te nemen.

Ik leunde achterover om op adem te komen. Diëtiste, privékraamverzorgster, privé kleermaker en schoenmaker, een dokter die op huisbezoek kwam - wie zou senor Bovio nog meer laten komen? Een hairstylist? Misschien een tandarts voor een gebitscontrole? Niets kon me nu nog verbazen, dacht ik, en ik moest even lachen toen ik me voorstelde hoe verbijsterd oma Anabela zou zijn als ze dit allemaal kon zien.

Ik ging weer naar beneden met het plan een korte wandeling te maken over de haciënda. Toen ik buiten kwam verbaasde ik me dat het zo warm was geworden. Te warm om ver te lopen. Ik liep naar het zwembad om dat eens wat nauwkeuriger te bekijken. Het was groter dan het zwembad van tante Isabela en had een ovale vorm. Er lagen handdoeken op de ligstoelen, alsof senor Bovio een huis vol gasten had. Een jonge Mexicaanse man was bezig het zwembad schoon te zuigen. Hij droeg een breedgerande sombrero, geen hemd en een short tot aan zijn knie, en sandalen. Hij keek even naar me, maar ging snel verder met zijn werk toen ik dichterbij kwam.

'Buenos dias,' zei ik en hij knikte glimlachend.

'Buenos dias,' antwoordde hij en stopte even om me wat beter op te nemen. 'Ik ben zó klaar, senorita.'

'Laat maar. Ik ga vandaag niet zwemmen. Waarom staan al die ligstoelen klaar? Worden er gasten verwacht?'Hij keek naar de haciënda voor hij antwoord gaf. 'De ligstoelen worden elke dag opgesteld,' zei hij. 'Zolang als ik hier werk is me verteld dat ik ze 's morgens klaar moet zetten en vroeg in de avond weer opbergen. Meestal wordt er niet één gebruikt.' Glimlachend haalde hij zijn schouders op.

'Hoe lang werkt u hier al?'

"Tres anos... driejaar. Ik werk samen met mijn broer. Soms komt hij hier en ga ik ergens anders heen.' Hij keek weer naar de haciënda. 'Bent u senor Bovio's gast?'

'SC

ik heb gehoord dat hij een gast had die una muchacha hermosa was. Ze hebben niet gelogen.'

'Gracias,' zei ik blozend. Haastig liep ik naar een van de ligstoelen. Daar knoopte ik mijn blouse een eindje open. Hij bleef naar me glimlachen en ging toen weer aan het werk.

Ik was blij met het complimentje. Het was alweer een tijd geleden dat ik me zelfs maar aantrekkelijk kon voelen, en nu vond ik me zeker geen mooie jonge vrouw. Meer een in verwarring geraakte vrouw.

Een paar ogenblikken deed ik mijn ogen dicht en genoot van het briesje dat de geuren meevoerde uit de goed verzorgde tuinen. Over een dag of twee zou ik gaan zwemmen, dacht ik. Ik zou wel een badpak van mevrouw Bovio kunnen vinden dat me paste. Zwemmen zou, net als wandelen, een goede lichaamsbeweging voor me zijn.

Eindelijk ontspande ik me en keek om me heen naar het enorme landgoed. In het noorden en zuiden waren bomen geplant voor de hoge stenen muren die de grens aangaven van senor Bovio's eigendom. Dichtbij waren twee tennisbanen, en ver naar de westelijke grens zag ik het terrein voor het trainen van de paarden en de stallen.

Het deed me denken aan die eerste avond in Fani Cordova's huis. Ik deed mijn ogen weer dicht en haalde herinneringen op. Fani had Adan en mij in een golfkarretje rondgereden over het landgoed van haar ouders, en zij en Adan hadden een amusant twistgesprek gehad over de vraag wie rijker was, wie meer bezat. Ik herinnerde me dat Fani de paarden noemde toen Adan zei dat zijn vader een helikopter had. Het leek alsof het gisteren gebeurd was. Onwillekeurig moest ik glimlachen toen ik eraan dacht hoe gelukkig en optimistisch we alle drie waren. De wereld leek ons eindeloze mogelijkheden te bieden. Het was niet moeilijk om verliefd te worden op onszelf.

'Wat doe je?' hoorde ik. Ik opende mijn ogen en zag senor Bovio over me heen gebogen staan. Hij had me met een schok teruggehaald uit mijn prettige gepeins.

Hij keek naar de jonge badman, die zijn werk haastig afmaakte en zijn spullen bijeenzocht.

'Een beetje uitrusten, senor. Wat frisse lucht happen en wandelen.'

'Je kunt beter niet bij het zwembad gaan liggen als het personeel hier bezig is,' zei hij.

'Por qué>'

'Het leidt ze af en dan doen ze hun werk minder goed.'

Hij staarde weer naar de man bij het zwembad.

'Je moet je blouse dichtknopen. Je ligt in de volle zon. Het is te heet hier,' ging hij verder en veegde zijn voorhoofd af met een zakdoek. 'Je moet in deze tijd alleen 's morgens naar buiten gaan. Je moet voorzichtig zijn. Je moet niet te veel in de zon liggen; je mag niet uitgedroogd raken.'

'Ik lig pas even in de zon, senor. Ik ben al een tijd niet meer in de frisse lucht en de zon geweest.'

'Ja, ja, maar je moet voorzichtig zijn,' mompelde hij.

ik zal heus voorzichtig zijn,' beloofde ik. Ik keek naar de stallen. 'Hebt u nog paarden, senor Bovio?'

'Wat? Ja, twee. Een was van Adan en het andere van zijn moeder. Maar ik doe niet meer mee aan paardenrennen. Ik weet niet waarom ik ze nog houd. Het is duur, en niemand berijdt ze behalve de man die voor ze zorgt.'

Hij keek naar me. Een angstaanjagende gedachte kwam bij hem op.

'Ga daar niet naartoe,' zei hij snel. 'Er zijn te veel vliegen, en rijden kun je niet. Daar mag je zelfs niet aan denken. Nog niet.'

'Nee, senor. Ik was alleen maar nieuwsgierig.'

'stt' zei hij. Hij keek weer naar de badman, die er nu haastig vandoor ging. 'Heeft hij je lastiggevallen?'

'Nee, senor.' 'Hij doet er langer over dan nodig is. Ik keur het af dat ze zonder hemd werken,' zei hij. 'Misschien moet ik hem ontslaan. Ik heb hem al eerder gezegd dat ik niet wil dat hij op die manier werkt in bijzijn van mijn gasten.'

'Er was niemand toen ik hier kwam.'

'Daar gaat het niet om. Blijf niet te lang buiten.' Hij liep achter de jongeman aan, die naar zijn pick-up liep.

Ik zag ze samen praten. Senor Bovio stond met zijn armen te zwaaien. Ik kon niet horen wat hij zei, maar hij keek heel kwaad. De jongeman boog zijn hoofd en stapte in zijn auto. Senor Bovio liep terug naar de haciënda. Niet lang daarna volgde ik hem.

Het was stil in huis toen ik naar binnen ging. Ik liep de trap op. Bovenaan bleef ik staan, keek omlaag de gang in naar de diverse deuren en vroeg me af welke kamer van Adan was geweest. Plotseling ging een van de deuren open en Teresa kwam naar buiten met een stofzuiger en een paar stofdoeken. Ze knikte en liep haastig langs me heen.

'Teresa?'

'Ja?'

'Welke kamer was van Adan?'

'De kamer waar ik net was.'

'O, dus je maakt hem zo nu en dan schoon?'

'Nee, net als altijd maak ik elke dag schoon, neem stof af en lap de ramen. Ik vind het niet erg, en ik kan zien dat het meneer Bovio's verdriet wat verzacht.'

'Zijn verdriet verzacht? Hoe?'

'Ach, het is een beetje alsof Adan weer terug zal komen, alsof hij op een van zijn reizen is.'

'O, ik begrijp het.' Ik glimlachte naar haar. 'Hoe lang werk je al voor senor Bovio, Teresa?'

'Bijna tweeëndertig jaar. Dit was mijn eerste en enige baan sinds ik in Amerika woon.'

'Waar kom je vandaan?'

'Engeland,' antwoordde ze.

'Dus je bent hier al sinds Adans geboorte?' 'Ja, ik was erg dol op hem. Hij was heel aardig. Nu hij er niet meer is voelt het huis zo leeg. Het is prettig datje hier bent,' voegde ze eraan toe.

'Dank je. Het spijt me dat mevrouw Newell zo streng tegen je was. Er is geen enkele reden om je zo onder druk te zetten. Iedereen moet gewoon een beetje tot bedaren komen, per slot ben ik niet de eerste vrouw die een baby krijgt.'

'Natuurlijk.'

'Nee, echt. Ik heb al die speciale aandacht niet nodig: kleermakers, schoenmakers, verpleegsters. Je zult het allemaal wel een beetje overdreven vinden,' ging ik verder. Ik stelde me voor dat het hele personeel fluisterde over de dingen die senor Bovio voor me deed.

Ze knikte, maar keek me aan of ik gek was geworden om zoiets te zeggen.

'Ben je het niet met me eens?' hield ik vol.

Ze haalde haar schouders op. 'Ja, maar zover ik het kan beoordelen is er feitelijk niets veranderd.'

'Niets?' Ik glimlachte naar haar. 'Hoe bedoel je, er is niets veranderd, Teresa?'

Ze keek alsof ze liever geen antwoord gaf.

ik begrijp het niet,' zei ik.

'Het is netzoals het was toen senora Bovio zwanger was van Adan. Zij had ook speciaal voor haar ontworpen zwangerschapskleding en schoenen en een diëtiste, alleen -'

'Ja?'

'Zij verwachtte niet anders. Ik weet zeker dat ze voor jou ook niets anders verwacht zou hebben. Ik denk dat senor Bovio nog steeds haar bevelen hoort,' ging ze verder en beet toen op haar lip. Ze was minstens zo verbaasd over zichzelf als ik over haar.

'Nog steeds hoort? Wat voor bevelen, Teresa?'

'Niks. Ik weet niet waar ik het over heb. Sorry,' zei ze en liep verder de gang in.

Nog steeds bevelen hoort? Wat een vreemde uitdrukking, dacht ik.

Boven al deze rijkdom, luxe en privileges, hing een donkere wolk, vastgehecht aan het plafond en in de hoeken van de muren.

Het geluid van tante Isabela's hakken die op de vloer tikten weergalmde door mijn hoofd.

Het deed me weer rillen, verdreef de zon die me wat had opgevrolijkt.