22

Om kwart over elf was ik weer thuis. Ik besefte tot mijn verbazing dat het hele gesprek met Duffy slechts een uur had geduurd. Ik zette een pot koffie en probeerde ondertussen wat van de spanning uit mijn nek weg te masseren. Ik voelde een lichte hoofdpijn die zich als een frons tussen mijn ogen had vastgezet. Ik verlangde naar mijn bed, maar er was nog werk aan de winkel. Nu de informatie nog vers in mijn geheugen lag, trok ik mijn bureaula open en haalde er een nieuw pakje gelinieerde indexkaartjes uit. Vervolgens haalde ik de diverse voorwerpen die ik uit Mickeys appartement achterover had gedrukt uit hun bergplaats tevoorschijn.

Ik zat op mijn draaistoel en noteerde alles wat ik me van die avond kon herinneren. De activiteiten in de Honky-Tonk bleken minder sinister te zijn dan ik me had voorgesteld. Misschien had Tim wel gelijk toen hij zei dat Mickey er alleen maar kwam om te drinken en Thea te versieren. Ik moest toegeven dat dat eigenlijk wel in zijn aard lag.

Toen de koffie doorgelopen was, stond ik op uit mijn stoel en schonk mezelf een mok in, waarna ik er melk bij deed die slechts een heel klein beetje zuur leek. Ik liep weer terug naar mijn bureau, waar ik staande wat met de indexkaartjes begon te schuiven. Er waren nog altijd allerlei details waar ik geen wijs uit kon worden: het feit dat Mickey met mijn pistool was neergeschoten, het door mijn antwoordapparaat opgenomen langdurige bericht dat uitsluitend uit gesis had bestaan. Dat bericht was ingesproken vanuit zijn appartement in de middag van 27 maart. Wie had me gebeld en waarom? Als het Mickey was geweest, waarom had hij dan geen boodschap achtergelaten? Als het een ander dan Mickey was geweest, wat was dan de bedoeling? Om te suggereren dat we contact met elkaar hadden gehad? Het had me in elk geval verdacht gemaakt in de ogen van de politie.

Ik ging weer aan mijn bureau zitten en begon met de kaarten te spelen. Ik moest ervan uitgaan dat Mickey de moordenaar van Benny Quintero op het spoor was. Die kwestie zou hem zijn leven lang dwars blijven zitten. Benny's dood was nooit officieel te boek gesteld als moord, maar Mickey wist dat hij als de schuldige werd gezien, ondanks het feit dat er nooit een aanklacht tegen hem was ingediend. In het licht van zijn veelbewogen geschiedenis bij het korps had zijn betrokkenheid bij de zaak zijn geloofwaardigheid aangetast, waardoor zijn toch al niet smetteloze reputatie nog verder beschadigd was. In zijn optiek restte hem nog slechts één mogelijkheid: ontslag nemen en ophouden met het werk dat zijn lust en zijn leven was geweest. Daarna had zijn leven nauwelijks meer iets voorgesteld: drank, vrouwen, een armoedig appartement. Hij kon niet eens het treurige baantje behouden dat hij gevonden had: Pacific Coast Security met zijn namaakpolitie-uniform, compleet met armzalige badge. Hij moest van een ontsnapping gedroomd hebben, een uitweg met behulp van zijn verstopte geld en zijn vervalste identiteitsbewijzen.

Gedachteloos begon ik een kaartenhuisje te bouwen. Dat was een van de manieren waarop ik me als kind geamuseerd had. De eerste verdieping was gemakkelijk, je had er alleen wat geduld en handigheid voor nodig. Om er een tweede verdieping op te bouwen, moest je eerst een soort 'plafond' op de eerste verdieping leggen. Daarna begon het echte werk pas: helemaal opnieuw beginnen. Eerst twee kaarten elkaar op het plafond in evenwicht laten houden, en vervolgens steeds een volgende kaart toevoegen. Hoe groter het bouwwerk werd, hoe groter de kans dat de hele boel als een - nou ja, een kaartenhuis - in elkaar zou storten. Soms had ik een dergelijke instorting zelfs opzettelijk teweeggebracht, door met mijn vinger tegen een hoek te tikken en het hele bouwsel als een sloopproject in elkaar te zien zakken.

Ik keek naar het kaartje in mijn hand en las wat ik opgeschreven had alvorens het aan het bouwwerk toe te voegen. Voorzichtig bracht ik weer een volgend kaartje op zijn plaats. Ik haalde het vrijwel onmiddellijk weer weg en las de notitie die ik erop gemaakt had. Plotseling begon me iets te dagen en ik knipperde met mijn ogen. Ik had een verband gezien, twee indexkaartjes die plotseling een bepaalde samenhang vertoonden. Wat was ik toch een sufferd dat ik dat niet eerder had gezien! Er was een naam die twee keer voorkwam. De naam Del Amburgey, de man aan wie Shack me had voorgesteld in de Tonk. Delbert Amburgey was ook de naam op een van Mickeys setjes vervalste identiteitsbewijzen: rijbewijs uitgegeven door de staat Californië, creditcards, verzekeringsbewijs.

Ik legde de twee kaartjes opzij en pakte de documenten waarop Mickeys pasfoto prijkte boven wat waarschijnlijk Delberts personalia waren. Behoorden deze documenten toe aan Delbert of had iemand zich zijn personalia toegeëigend? Was de geboortedatum echt of vervalst, geleend of verzonnen, en hoe was dat in zijn werk gegaan? Ik wist dat creditcardartiesten zich dikwijls bezighielden met het doorspitten van vuilnisbakken, op zoek naar bonnetjes van creditcardbetalingen of rekeningoverzichten van de creditcardmaatschappij die weggegooid waren nadat de maandelijkse rekeningen voldaan waren. Met behulp van de aldus verkregen gegevens ging de oplichter vervolgens aan het werk. Hij vroeg creditcards aan op grond van de kredietovereenkomst van de persoon in kwestie met de creditcardmaatschappij. Op die manier kon je een onbeperkt aantal nieuwe rekeningen openen. Met een naam, adres en fiscaal nummer konden betaalkaarten en blanco cheques aangevraagd worden en uitkeringen van verzekeringspolissen geïnd worden. De oplichter gaf de creditcardmaatschappij een nieuw adres op, zodat de eigenaar van de creditcard niet direct in de gaten had dat er betalingen voor goederen en diensten ten laste werden gebracht van zijn rekening. Met de creditcards kon ook contant geld worden opgenomen. Zodra de kredietlimiet bereikt werd, kon de oplichter ofwel de minimaal verplichte betaling doen en het kunstje nog eens herhalen, of besluiten ermee te stoppen. De op rekening van een ander aangeschafte goederen kon hij naar een heler brengen of zelf onder de prijs verkopen en het geld in zijn zak steken. Vervalste documenten zoals die waarover Mickey beschikte, waren geld waard op de open markt, waar criminelen, illegale buitenlanders en chronische bankroetiers een gloednieuwe start in het leven konden kopen met duizenden dollars vers krediet tot hun beschikking.

Ik boog me weer over Mickeys financiële bescheiden. Ik bestudeerde zijn spaarbankboekje, en begon langzamerhand te begrijpen waarom hij regelmatig bedragen van $600 had opgenomen op data die correspondeerden met zijn uitstapjes naar de Tonk. Ik dacht aan Tim en het gesprek dat we hadden gevoerd over de bovenverdieping, die hij naar eigen zeggen wilde gebruiken om de zaak uit te breiden. Achteraf besefte ik hoe zorgvuldig ik op het verkeerde been was gezet. Hij had me het lokaas voorgehouden - de niet afgesloten deur - waardoor ik een blik had kunnen werpen op wat op het eerste gezicht een niet in gebruik zijnde ruimte was. Ik had de portier de rijbewijzen van de bezoekers door de scanner zien halen. Aangezien de bar een kopie van elke creditcardtransactie bewaarde, zou het een koud kunstje zijn om de rekeningnummers te koppelen aan de gegevens op het rijbewijs. Ik had geen idee van de omvang van de zwendel, maar er waren mensen die daarvan op de hoogte zouden zijn.

Ik keek weer op mijn horloge. Het was vijf voor twee. Ik zei: 'O, shit.' Ik had Thea gezegd dat ik graag met haar wilde praten zodra ze om twee uur klaar was met haar werk. Ik kwam haastig overeind, schoof alle kaartjes in mijn bureaula, sloot die af, en legde Mickeys vervalste identiteitsbewijzen weer in hun geheime bergplaats. Ik pakte mijn jack en mijn autosleutels en reed even later over de 101 richting Colgate, weerstand biedend aan de verleiding het gaspedaal tot op de bodem in te trappen. Er was nauwelijks verkeer op de weg, maar ik wist dat dit het tijdstip was waarop de verkeerspolitie bij voorkeur controleerde. Ik zat er niet op te wachten om aangehouden te worden wegens een overschrijding van de maximumsnelheid. Ik merkte dat ik hardop zat te praten, waarbij ik de vw aanmoedigde en bad dat Thea in de koffieshop op me zou wachten. Op het parkeerterrein, dat ook gebruikt werd door de bezoekers van de aangrenzende bowling, was geen lege plek te bekennen en ik kreunde zachtjes terwijl ik langzaam rondjes reed. Ten slotte wist ik de vw op een min of meer legale plek te parkeren. Ik deed de lichten uit, draaide het contactsleuteltje om en stapte uit. Het was dertien minuten over twee. Ik sloot de auto af en liep op een drafje naar de koffieshop, trok de deur open en bleef even staan om weer op adem te komen terwijl ik mijn blik door de zaak liet gaan.

Thea zat in een zitje achter in de zaak een sigaret te roken. Het felle tl-licht wiste alle rimpels uit haar gezicht, waardoor het net zo uitdrukkingsloos was als dat van een kabuki-speler.

Ik schoof op het bankje tegenover haar. 'Bedankt dat je op me gewacht hebt,' zei ik. 'Ik was druk aan het werk met mijn administratie en ik was de tijd helemaal vergeten.'

'Geeft niks,' zei ze. 'Mijn leven is toch al een zootje. Dit kan er ook nog wel bij.'

Ze maakte een merkwaardig teruggetrokken indruk. Ik vermoedde dat ze te veel tijd had gehad om na te denken. Eerder op de avond in de Honky-Tonk zou ik gezworen durven hebben dat ze me in vertrouwen zou nemen. Mensen met problemen voelen zich over het algemeen opgelucht als ze de gelegenheid krijgen om hun hart uit te storten. Als je ze op het juiste moment treft, vertellen ze je alles wat je maar wilt weten. Had ik toen maar de gelegenheid gehad om haar even apart te nemen. Ik zei: 'Hoor eens, ik begrijp best dat je nijdig op me bent omdat ik niet meteen gezegd heb wie ik was...'

'Onder andere,' zei ze bits. 'Doe me een lol. Je blijkt niet alleen privédetective te zijn, maar ook nog eens Mickeys éx!'

'Maar Thea, wees nou even reëel. Als ik dat meteen had gezegd, zou ik dan ook maar iets te weten zijn gekomen?'

'Waarschijnlijk niet,' gaf ze toe. 'Maar je had toch niet hoeven liegen?'

'Natuurlijk wel. Dat was de enige manier om achter de waarheid te komen.'

'Had je niet gewoon open kaart met me kunnen spelen? Of is dat iets wat je helemaal niet kunt?'

'Open kaart spelen? En jijzelf dan? Jij bent degene die achter Scotts rug om met Mickey de koffer in duikt.'

'Dat deed jij ook!'

'Nee. Sorry. Ik niet.'

Ze keek me met wezenloze blik aan. 'Maar je zei...'

'Uh-huh. Misschien dat jij voor jezelf die conclusie getrokken hebt, maar dat heb ik nooit gezegd.'

'Jij was het niet?'

Ik schudde het hoofd.

Ze begon verbijsterd met haar ogen te knipperen. 'Maar van wie was dat pessarium dan?'

'Goeie vraag. Daar ben ik zelf net achter gekomen. Het ziet ernaar uit dat onze Mickey het met nog iemand anders aanlegde.'

'Met wie?'

'Ik denk dat ik dat op dit moment beter nog maar even voor me kan houden.'

'Ik geloof je niet.'

'Wat geloof je niet? Je weet dat hij met iemand naar bed ging. Je hebt zelf het bewijs gezien. Als je Scottie niet systematisch bedroog, zou je je over dat soort dingen uiteraard niet druk hoeven te maken.'

Ze staarde me aan.

Ik zei: 'Je hoeft niet zo sip te kijken. Hij heeft mij precies hetzelfde geflikt. Zo is hij nou eenmaal.'

'Dat is het niet. Ik besef zojuist dat ik het niet zo erg vond toen ik dacht dat jij het was. Jij was met hem getrouwd geweest, dus daar had ik niet zoveel problemen mee. Is hij verliefd op die andere vrouw?'

'Als dat zo mocht zijn, dan heeft dat hem er niet van weerhouden om het met jou aan te leggen.'

'In feite heb ik het met hém aangelegd.'

'O jee. Ik wil niet vervelend zijn, maar ben je wel goed bij je hoofd? De man is een kroegloper. Hij heeft geen werk, en hij is minstens vijftien jaar ouder dan jij.'

'Hij was... ik weet niet... sexy en beschermend. Hij is zo volwassen. Scottie is onevenwichtig, en hij is zó met zichzelf bezig. Bij Mickey voelde ik me veilig. Hij houdt van vrouwen.'

'Dat kun je wel zeggen, ja. Daarom bedriegt hij ons bij elke gelegenheid. Hij houdt van ieder van ons meer dan van de vorige, dikwijls tegelijkertijd maar nooit voor lang. Zo volwassen is hij nou.'

'Denk je dat het weer goed met hem komt? Ik maak me vreselijk ongerust, maar het ziekenhuis wil me niks vertellen.'

'Ik hoop het, maar ik heb echt geen idee.'

'Jij kunt hem ook niet loslaten, hè?'

'Blijkbaar niet. Het gekke is dat ik hem allang uit mijn gedachten gebannen had. Eerlijk waar, ik had al jarenlang niet meer aan hem gedacht. Nu hij daar hulpeloos in het ziekenhuis ligt, lijkt hij ineens alomtegenwoordig te zijn.'

'Dat gevoel heb ik ook. Ik kijk steeds naar hem uit. Telkens als de deur van de Tonk opengaat, denk ik dat hij binnen komt lopen.'

'Waarom kwam hij steeds weer terug naar de Tonk? Was dat vanwege jou of was er nog iets anders aan de hand?'

'Vraag me dat nou maar niet. Ik kan je niet helpen. Ik bedoel, ik geef heel erg veel om Mickey, maar niet genoeg om mijn leven in de waagschaal te stellen.'

'Zou het mogelijk kunnen zijn dat Scottie het weet?'

'Van Mickey en mij?'

'Daar hebben we het over,' zei ik geduldig.

'Waarom vraag je dat?'

'Hoe weet je dat het niet Scott was die Mickey neergeschoten heeft?'

'Dat zou hij nooit doen. Trouwens, zijn vader vertelde ons dat het in de buurt van Mickeys appartement gebeurd is. Scottie weet niet eens waar Mickey woont.'

'Nou, dat lijkt me een tamelijk zwak argument. Denk eens goed na, Thea. Waar was Scottie vorige week woensdag?'

'Hoe zou ik dat moeten weten?'

'Was hij bij jou?'

'Dat denk ik niet,' zei ze. Ze staarde nadenkend naar het tafelblad. 'Die dinsdag had ik niet gewerkt. Ik voelde me niet lekker.'

'Heb je Scott die dag nog gebeld?'

'Nee. Ik heb het wel geprobeerd, maar hij was er niet. Ik heb een boodschap ingesproken en hij belde me de volgende dag terug.'

'Met andere woorden, hij was die dinsdagavond of in de vroege uurtjes van de woensdagochtend niet bij jou. We hebben het nu over de veertiende mei.'

Thea schudde het hoofd.

'En de volgende dag? Heb je hem toen gezien?'

Ze drukte haar sigaret uit. 'Ik kan me niet elke afzonderlijke dag herinneren.'

'Begin maar met wat je je wel kunt herinneren. Wanneer heb je Scottie voor het laatst gezien?'

Met tegenzin zei ze: 'Maandag. Hij en Tim hadden op zondag een bespreking. Daarna kwam hij naar mij toe en de volgende dag vertrok hij naar L.A. Daarna zag ik hem pas in het weekend weer. Dat was vorige zaterdag. Gisteren kwam hij weer hiernaartoe en morgen gaat hij terug naar L.A.'

'En hoe zit het met jou? Heb jij Mickey nog gezien op de avond dat hij neergeschoten werd?'

Ze aarzelde. 'Ik ben naar zijn appartement gegaan, maar hij was er niet.'

'Zou Scottie je niet gevolgd kunnen zijn? Misschien hing hij wel ergens in de buurt rond en wachtte tot jij in je auto stapte. Daarna zou hij alleen maar achter je aan gereden hoeven zijn.'

Ze staarde me aan. 'Dat zou hij nooit gedaan hebben. Ik weet dat je hem niet mag, maar daarom is hij nog niet slecht.'

'O? Je vertelde me anders dat hij je zou vermoorden als hij er ooit achter zou komen.'

'Toen ik zei dat hij me zou vermoorden, bedoelde ik dat... hoe noem je dat ook weer...'

'Figuurlijk.'

'Figuurlijk,' herhaalde ze. 'Scottie zou nooit echt iemand dóódschieten.'

'Misschien had hij wel een veel sterker motief.'

'Wat dan wel?'

'Een zwendel.'

Thea's gezicht onderging een verandering. 'Ik wil hier niet over praten.'

'Goed, dan nemen we een ander onderwerp. De eerste keer dat ik in de Tonk kwam, afgelopen donderdag, was Tim nijdig op je. Wat was er aan de hand?'

'Dat gaat je niks aan.'

'Zijn Tim en Scottie compagnons?'

'Dat zou je aan hen moeten vragen.'

'Wat voor soort zaken doen ze samen?'

'Geen commentaar.'

'Waarom niet? Ben jij er soms ook bij betrokken?'

'Ik moet ervandoor,' zei ze plotseling. Ik keek toe terwijl ze haar jack en haar tasje pakte. Ze vermeed angstvallig mijn blik terwijl ze van haar bankje schoof.

Het was kwart voor drie toen ik eindelijk in bed kroop. Gewoontegetrouw werd ik om zes uur weer wakker, en ik wilde net mijn bed uit rollen om te gaan joggen toen ik me herinnerde dat het zondag was. Ik bleef even naar het dakraam liggen kijken. De zon moest op het punt staan om op te komen, want de hemel werd lichter alsof er aan een dimmer werd gedraaid. Ik voelde me vreemd katterig voor iemand die zo weinig gedronken had. Dat moest het gevolg zijn van de rokerige bar, het gesprek met Duffy, en de spanning tussen Thea en mij, om nog maar niet te spreken over het gepieker laat op de avond en de autoritten in het holst van de nacht. Ik stond op en poetste mijn tanden, nam twee aspirientjes met een groot glas water, en kroop weer in bed. Vrijwel onmiddellijk viel ik weer in slaap. Mijn blaas maakte me wakker om tien uur. Ik bleef nog even liggen, speurend naar symptomen van hoofdpijn, misselijkheid en vermoeidheid. Er scheen niets mis te zijn met me en ik besloot dat ik het leven weer aankon, maar alleen met de belofte aan mezelf van een tukje later op de dag.

Ik werkte mijn gebruikelijke ochtendroutine af, douchte, trok mijn joggingspullen aan, en zette een pot koffie. Ik las het grootste deel van de zondagskrant, wikkelde mezelf daarna in een gewatteerde deken en nestelde me op de bank met een boek. Om één uur bleek het alweer tijd voor een tukje te zijn en ik sliep tot vijf uur door. Ik beklom de wenteltrap en bekeek mezelf in de badkamer spiegel. Zoals ik al vermoedde, was mijn haar aan de ene kant helemaal platgedrukt en staken aan de andere kant de pieken alle kanten uit. Ik hield mijn hoofd onder het stromende water en even later begon het alweer ergens op te lijken. Ik verwisselde mijn joggingoutfit voor een coltrui, een spijkerbroek, sportsokken, mijn Saucony's en Mickeys jack. Ik pakte mijn schoudertas, sloot de deur achter me af, stak de patio over naar Henry's huis en klopte op zijn achterdeur. Er kwam geen onmiddellijke reactie, maar ik zag dat het badkamerraam op de begane grond een paar centimeter openstond en ik hoorde het geluid van een douche. Er wolkte stoom uit het raam, vergezeld van de geur van zeep en shampoo. Ik klopte op het raam. Vanuit de badkamer riep Henry: 'Yo!'

'Henry, ik ben het. Ik ga eten bij Rosie's. Heb je zin om mee te gaan?'

'Ga maar alvast. Ik kom er zo aan.'

Ik liep de korte afstand naar Rosie's, waar ik om halfzes arriveerde, net toen ze het restaurant opende. We wisselden de gebruikelijke beleefdheden uit, wat in haar geval neerkwam op het leveren van bitse commentaren op mijn gewicht, mijn haar, en mijn burgerlijke staat. Ik neem aan dat Rosie een moederfiguur is, maar alleen als je voorkeur uitgaat naar het soort dat in de sprookjes van Grimm voorkomt. Het was haar openlijk uitgesproken bedoeling om me vet te mesten en me aan een fatsoenlijk kapsel en een echtgenoot te helpen. Ze weet heel goed dat ik op dat gebied nooit erg succesvol ben geweest, maar ze zegt dat ik uitéindelijk (waarmee ze bedoelt als ik oud en zwak en dement ben) iemand nodig zal hebben om voor me te zorgen. Ik opperde de mogelijkheid van thuiszorg, maar dat vond ze niet grappig. Maar waarom zou ze het ook grappig moeten vinden? Ik was per slot van rekening bloedserieus.

Ik ging op mijn vaste plekje zitten met een glas witte wijn waar mijn mond van samentrok. Het is een hele kunst om onderscheid te leren maken tussen goede en slechte wijn. Even later kwam Henry binnen, en we lieten ons door Rosie weer eens dusdanig intimideren dat we een zondagsmaal bestelden dat bestond uit savanyu marbahus (sterk gekruid gemarineerd rundvlees, voor diegenen die dat nog niet wisten) en kirantott karfiol tejfolos martassal, wat staat voor gefrituurde bloemkool gesmoord in zure room. Terwijl we onze borden schoonveegden met Henry's zelfgebakken brood, praatte ik hem bij over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik moet zeggen dat de situatie er niet echt duidelijker op werd.

'Als Mickey en Mrs. Hightower een verhouding hebben, heeft haar echtgenoot net zoveel reden om hem neer te schieten als Thea's vriend,' zei hij.

'Mogelijk,' antwoordde ik, 'maar ik kreeg de indruk dat Eric zich ermee verzoend had. Ik denk steeds maar dat er meer aan de hand is, iets dat me tot nog toe helemaal ontgaan is.'

'Kan ik je ergens mee helpen?'

'Ik zou niet weten hoe, maar evengoed bedankt.' Ik keek op toen de deur openging en de ober van de party bij de Hightowers binnenkwam met een gebonden boek onder zijn arm. Hij droeg een tweedcolbert over een zwarte coltrui, een donkere broek, en keurig gepoetste instappers. Ondanks het feit dat ik hem de avond tevoren nog in zijn witte jasje drankjes had zien serveren, duurde het even voordat zijn naam me te binnen schoot. Ik wendde me tot Henry terwijl ik opstond. 'Zou je me even willen excuseren? Er is iemand met wie ik even moet praten.'

'Geen probleem. Ik hunker ernaar om dit af te maken,' zei hij. Hij haalde een keurig opgevouwen kruiswoordpuzzel uit de New York Times en een ballpoint tevoorschijn. Ik kon zien dat hij al halverwege was. Hij vulde altijd eerst de woorden aan de randen in en werkte van daaruit naar het midden. Soms liet hij bij het invullen van de woorden van elke twee letters er één weg omdat hij dat wel een grappig gezicht vond.

Toen Stewart langs ons tafeltje liep, kreeg hij me in het oog. 'Hé, hallo. Hoe is het met je? Ik vroeg me al af of je er vanavond zou zijn.'

'Kan ik even met je praten?'

'Natuurlijk,' zei hij, met een gebaar naar zijn vaste tafeltje. Ik kneep Henry even in zijn arm, maar hij was al zo geconcentreerd bezig dat hij het nauwelijks merkte. Stewart wachtte tot ik plaatsgenomen had en ging toen tegenover me zitten, waarbij hij het boek naast zich op het bankje legde.

'Wat ben je aan het lezen?' vroeg ik.

Hij pakte het boek op en hield het met de rug naar me toe zodat ik de titel kon lezen, The Conjure-Man Dies van Rudolph Fisher. 'Meestal lees ik biografieën, maar ik dacht dat ik maar eens iets anders moest proberen. Het is een detectiveroman uit het begin van de jaren dertig. Een zwarte hoofdpersoon.'

'Is het de moeite waard?'

'Dat weet ik nog niet. Ik ben er net in begonnen. Het is in elk geval wel interessant.'

Rosie kwam aanlopen en bleef bij ons tafeltje staan. Ze keek ons niet aan maar hield haar blik op de muur gericht. Ik zag dat ze pantoffels droeg onder haar lichtblauwe katoenen kaftan.

Stewart pakte de kaart op en zei: 'Goeienavond, Rosie. Hoe gaat het ermee? Staan er nog speciale gerechten op het menu?'

'Vertel jij hem is goed, de gemarineerde rundvlees,' zei ze. Rosie spreekt perfect Engels als het haar uitkomt. Vanavond gedroeg ze zich om wat voor reden dan ook als iemand die nog maar zeer onlangs tot het land was toegelaten met een tijdelijk visum. Ze richt slechts zelden rechtstreeks het woord tot mannen, tenzij ze met hen probeert te flirten. Diezelfde terughoudendheid spreidt ze tentoon tegenover onbekenden, vrouwen, kinderen, het personeel, en mensen die het restaurant binnenkomen om de weg te vragen. Ze zou je vraag misschien beantwoorden, maar ze zou je niet aankijken.

Ik zei: 'Het gemarineerde rundvlees is heerlijk. Fantastisch. En de gefrituurde bloemkool is ongelooflijk.'

'Dan denk ik dat ik dat maar neem,' zei Stewart, terwijl hij de menukaart neerlegde.

'Wat om te drinken?' vroeg ze.

'Probeer de witte wijn maar eens. Die is, hoe zal ik het zeggen, pikant. Past perfect bij gemarineerd rundvlees,' zei ik.

'Klinkt goed. Doe dat maar.'

Rosie knikte en vertrok terwijl Stewart het hoofd schudde. 'Ik wou dat ik het lef had om iets anders te bestellen. Die Hongaarse gerechten zijn eigenlijk niks voor mij. Ik kom hier alleen maar omdat het rustig is, vooral op zondag. Ik ga naar huis met indigestie die me de halve nacht uit mijn slaap houdt. Maar goed, wat kan ik voor je doen?'

'Ik wilde je wat vragen over de Hightowers.'

'Wat is daarmee?' vroeg hij, met een terughoudendheid die niet veel goeds beloofde.

Ik haalde diep adem. 'Ik zal open kaart met je spelen,' zei ik. 'Mijn ex-echtgenoot is neergeschoten in Los Angeles. Dat gebeurde in de vroege ochtend van 14 mei. Momenteel ligt hij in coma, en het is zeer twijfelachtig of hij daar ooit nog uit komt. Om diverse redenen die te gecompliceerd zijn om er uitgebreid op in te gaan, probeer ik uit te zoeken wat er zich precies heeft afgespeeld. Dat probeert de politie uiteraard ook.' Ik keek naar zijn ogen: intelligent, aandachtig, niets verradend. Ik vervolgde: 'Allebei de Hightowers kennen Mickey, en ik probeer erachter te komen of daar misschien een aanknopingspunt te vinden is.'

'Wat is je vraag nu precies? Want er zijn dingen die ik je wél wil vertellen en dingen die ik je niét wil vertellen.'

'Dat begrijp ik. Lijkt me niet meer dan redelijk. Wat houdt je baan eigenlijk in?'

'Mijn baan?'

'Ja, wat doe je precies voor ze?'

'Chauffeur, klusjesman. Soms bedien ik aan tafel.'

'Hoe lang werk je al voor ze?'

'In juni twee jaar. Net als Clifton. Hij staat achter de bar bij feestjes zoals gisteravond. En verder houdt hij zich bezig met alles in en om het huis en de gebruikelijke onderhoudswerkzaamheden. Al het groot onderhoud wordt uitbesteed, maar het lijkt alsof er altijd wel iets kapot is of bijgesteld moet worden.'

'En Stephanie? Werkt die voor allebei of alleen voor Dixie?'

'Ze is de persoonlijke assistente van Mrs. H. Ze komt op maandag en donderdag, van twaalf uur 's middags tot vijf uur of halfzes. Mr H. regelt zijn eigen zaken. Telefoontjes en brieven, persoonlijke afspraken. Die heeft hij allemaal hier,' zei hij, terwijl hij tegen zijn slaap tikte.

'Ik neem aan dat er ook een kokkin is?'

'Een kokkin en een schoonmaakploeg. Er zijn twee vrouwen die de was doen en een die voor de bloemen zorgt. Verder zijn er nog de tuinlieden en de knaap die het zwembad schoonhoudt. Ik was de auto's en de bestelwagen van Mr. Hightower. Clifton en de kokkin - ze heet Ima - zijn allebei inwonend. De rest van ons woont thuis en komt opdraven als ze ons nodig hebben.'

'En wanneer is dat?'

'Dat varieert. Doordeweeks ben ik er meestal niet. Vrijdags en zaterdags ben ik altijd op afroep beschikbaar, vooral als ze samen uitgaan. Bij andere gelegenheden rijdt Mr. H. liever zelf. Mrs. H. geeft de voorkeur aan de zespersoons limo.'

'Heb je een van beiden vorige week naar Los Angeles gereden?'

'Nee, maar dat wil nog niet zeggen dat ze niet op eigen houtje zijn gegaan.'

'Ken je Mickey Magruder? Knappe vent, in de vijftig, ex-politieman?'

'Komt me niet bekend voor. Welke rol speelt hij in dit verhaal?'

'Wij vieren kennen elkaar al een hele tijd. Meer dan vijftien jaar. Mickey en Dixie hadden indertijd een verhouding met elkaar. Ik heb redenen om aan te nemen dat ze het vuurtje weer opgestookt hebben. Ik vraag me af of Eric daarvan op de hoogte was.'

Stewart dacht even na en schudde toen het hoofd. 'Ik klap niet uit de school.'

'Daar kan ik inkomen. Is er misschien nog iets anders dat je me kunt vertellen?'

'Ik denk dat je dat beter aan een van hen kunt vragen,' zei hij.

'Hoe staat het met hun huwelijk? Kunnen ze het goed met elkaar vinden?'

Weer zweeg Stewart even, en ik kon het innerlijke conflict zien tussen datgene wat hij wist en zijn terughoudendheid. 'De laatste tijd niet,' zei hij.