14

Bosch hoopte dat hij het federale gebouw in het centrum eerder bereikte dan het nieuws van de bestorming van Samirs huis. Hij had nog een poging gedaan Rachel Walling te bellen, maar zonder resultaat. Waarschijnlijk was ze nog op Tactische Inlichtingen, maar hij had geen idee waar die kantoor hielden.

Hij wist wel waar het federale gebouw was en gokte er maar op dat het onderzoek, dat steeds grotere vormen aannam, vereiste dat het geleid werd vanuit het hoofdkantoor en niet vanuit een of ander bijkantoor.

Hij ging naar binnen en zei tegen de man van de bewaking bij wie hij zich moest legitimeren dat hij bij de FBI werd verwacht. Hij nam de lift naar de dertiende verdieping en toen de liftdeuren zich openden, stond Brenner al klaar om hem te verwelkomen. Het bericht dat Harry Bosch eraan kwam, was blijkbaar al van beneden doorgebeld.

'Ik neem aan dat je de boodschap niet ontvangen hebt,' zei Brenner. `Welke boodschap?' 'Dat de vergadering niet doorgaat.' 'Ik had die boodschap zodra ik hoorde dat jullie je met het onderzoek bemoeiden al moeten krijgen, dacht je niet? Er is nooit sprake geweest van welke voortgangsvergadering dan ook.'

Brenner negeerde die opmerking en vroeg: `Wat kom je doen, Bosch?' lk wil agent Walling spreken.' lk ben haar partner, dus als je haar wat te zeggen hebt, kun je het net zo goed bij mij kwijt.'

`Nee. Ik wil haar spreken.' Brenner keek hem even aan en zei: `Goed. Kom maar mee dan.' Hij stak een pasje in het slot van een deur en Bosch volgde hem een Lange gang in. `Waar is jouw partner eigenlijk?' vroeg Brenner over zijn schouder.

`Op de plaats delict,' antwoordde Bosch. Het was nog waar ook, maar Bosch zei maar niet op welke PD. 'Bovendien,' ging hij verder, 'leek het me beter als hij bier niet bij is. Ik wil niet dat jullie hem bewerken om mij te pakken.'

Brenner stond stil, draaide om zijn as en stond pal voor Bosch. 'Weet jij eigenlijk wel waar je mee bezig bent, Bosch? Je werkt ons tegen en dat kon wel eens verstrekkende gevolgen hebben. Waar is die getuige van je?'

Bosch haalde zijn schouders op en riposteerde: `Waar is Alicia Kent?' Brenner schudde zijn hoofd alleen maar en zei: `Wacht hier maar even. Ik ga agent Walling halen.'

Brenner deed een deur open en deed een stap naar achteren zodat Bosch naar binnen kon. Hij stond op de drempel van een kleine ruimte die veel weghad van een verhoorkamertje. Opeens voelde hij een hand op zijn rug en werd hij de kamer in geduwd. Hij keek om en zag Bren-ner nog net de deur dichtdoen.

`Her Bosch pakte de deurkruk, maar het was al te laat. De deur zat op slot. Hij bonkte een paar keer, maar hij wist dat Brenner niet van zins was hem te laten gaan, dus hij draaide zich om en keek om zich been. De verhoorkamer was gemeubileerd met een kleine, vierkante tafel en twee stoelen. Hij ging ervan uit dat er wel ergens een camera hing, dus hij stak zijn middelvinger op.

Hij trok een stoel bij, ging erop zitten en besloot maar gewoon te wachten. Hij pakte zijn mobiel, hoewel hij ervan overtuigd was dat ze wilden voorkomen dat hij melding maakte van het feit dat hij opgesloten was. Een dergelijke melding zou de FBI wel in een erg kwaad daglicht stellen. Maar op zijn schermpje zag hij dat hij geen ontvangst had. Het was een beveiligde ruimte waar radiosignalen niet in of uit konden. Laat dat maar aan de FBI over, dacht hij. Die denken aan alles.

Eindelijk, na twintig minuten, ging de deur open. Rachel Walling kwam binnen, sloot de deur achter zich en ging tegenover hem zitten. `Sorry, Harry. Ik zat op Tactische Inlichtingen.'

`Wat is dit, Rachel? Houden jullie tegenwoordig ook politiemensen vast?' Ze keek hem verbaasd aan. `Waar heb je het over?' `Die partner van je heeft me opgesloten.'

`Opgesloten? Die deur was helemaal niet op slot. Probeer maar.' Bosch maakte een wegwerpgebaar en zei: 'Laat maar. Ik heb geen tijd voor dit soort nonsens. Hoe verloopt het onderzoek?'

`Het probleem is dat jij en de organisatie waar je voor werkt je gedragen als dieven in een juwelierszaak. Jullie slaan alle vitrines in gruzelementen en geen mens die meer het verschil ziet tussen diamanten en glas.'

Bosch knikte. `Jullie hebben het dus gehoord, van Samir.' `Wie niet? De televisie is al bezig met herhalingen. Wat is er in vre-desnaam gebeurd?'

`Een regelrechte ramp. Hoofdinspecteur Dom Hadley. We zijn erin geluisd. Hij is erin geluisd.'

'Dan lijkt het wel op, ja.' Bosch leunde over de tafel en zei: 'Er is wat gaande, Rachel. De lieden die de anti-terreureenheid naar het huis van Samir hebben gestuurd,  wisten wie hij was en dat hij een makkelijk doelwit zou vormen. Ze hebben de auto van de Kents voor zijn huis gezet omdat ze erop rekenden dat wij erin zouden trappen.'

`Misschien was het hun erom te doen die Samir een lesje te leren.' `Pardon?'

`Samir doet al jaren niets anders dan voor de camera's van CNN en dergelijke de boel provoceren. Je zou kunnen zeggen dat hij de zaak geen goed heeft gedaan omdat hij de vijand een gezicht heeft gegeven en de woede van Amerika alleen maar heeft aangewakkerd met zijn praatjes.' Bosch volgde het niet helemaal. 'Ik dacht dat agitatie juist een wapen in de strijd was en dat ze Samir op handen droegen.'

`Misschien. Ik heb geen idee.' Bosch wist niet precies wat ze hem nou duidelijk wilde maken, maar toen ze over de tafel leunde, las hij de woede in haar ogen.

Laten we het maar liever over jou hebben en hoe jij de boel in je eentje, en dan heb ik het over voordat die auto was gesignaleerd, in de soep hebt laten lopen.'

`Waar heb je het over? Ik probeer een moord op te lossen. Dat is mijn `O ja? Een moord oplossen terwijI je de hele stad hier in gevaar brengt met die kleinzielige, egoistische en o zo rechtschapen drang van je om `Kom op, zeg. Geloof je nou echt dat ik niet snap wat er op het spel staat?'

Ze schudde haar hoofd en zei: 'Nee, niet als je een belangrijke getuige bij ons weghoudt. Zie je niet hoe stom dat is? Omdat je je zo nodig moet bezighouden met het achterhouden van getuigen en het in elkaar slaan van mijn collega's, verlies je uit het oog waar het in wezen om gaat.' Bosch leunde achterover en was oprecht verbaasd. 'Beweert die Maxwell dat ik hem in elkaar heb geslagen?'

`Het maakt niet uit wat hij zegt. Het gaat erom dat wij er hier alles aan doen een mogelijke ramp te voorkomen en ik snap niet waarom jij je zo idioot opstelt.'

Bosch schudde zijn hoofd en zei: 'Ik begrijp best dat je dat niet snapt. Laat ik het zo zeggen: als jullie me tegenwerken bij mijn onderzoek, moeten jullie niet vreemd opkijken als ik me niet uitlaat over mijn doen en laten.'

Ze hief haar handen. 'Stop! Zeg het maar, Harry. Wat is het probleem?'

Hij keek naar het plafond, bestudeerde de hoeken van de kamer en keek haar aan. 'Oke, wil je praten? Dan stel ik voor dat we naar buiten gaan en een wandelingetje maken.'

Ze aarzelde geen moment. `Goed idee, maar daarna wil ik Mitford.' Ze opende de deur, die inderdaad niet op slot zat. Brenner en een andere man stonden op de gang.

`We gaan even een ommetje maken,' zei Walling, 'met z'n tweeen.' `Veel plezier,' zei Brenner. 'Ondertussen gaan wij bier gewoon door met het opsporen van dat cesium. Je weet maar nooit of we een paar levens kunnen redden.'

Walling en Bosch liepen de gang door en toen ze op de lift wachtten, hoorde Bosch een stem achter zich zeggen: vrind!'

Hij draaide zich om. Maxwell botste tegen hem op, duwde hem tegen de muur naast de lift en zei: `De rollen zijn omgedraaid, Bosch. Nu ben jij in de minderheid.'

`Cliff!' riep Walling. `Kappen!' Bosch sloeg zijn arm over zijn hoofd en stond op het punt hem in de houdgreep te nemen, maar Walling kwam tussenbeide, trok Maxwell van hem af en duwde hem de gang in. 'Ophouden! Wegwezen!' zei ze. Maxwell deed een paar passen achteruit en wees naar Bosch. 'Ik wil dat je onmiddellijk dit gebouw verlaat. Je laat je hier nooit meer zien, begrepen?'

Walling duwde de man in de eerste de beste kamer en sloot de deur voor zijn neus. Inmiddels waren er een paar agenten, die wilden weten wat alle commotie te betekenen had, uit hun kamer gekomen.

`Het is at geregeld,' zei Walling. 'Ga maar weer aan je werk.' Ze pakte Bosch bij de arm en samen gingen ze de lift in. `Gaat het een beetje?' vroeg ze.

'Ja. Behalve als ik ademhaal.' `Wat een zak is die Maxwell. Hij is altijd al zo'n opgewonden standje geweest.'

Ze daalden af tot aan de parkeergarage, liepen naar Los Angeles Street en gingen rechtsaf. Ze keek op haar horloge en wees op een moderne kantoorkolos. `Ze hebben er goede koffie,' zei ze.

`Nog een federaal gebouw,' zei Bosch. 'Ik hoop niet dat Maxwell dat ook als zijn persoonlijk bezit beschouwt.'

`Hou er nou maar over op, oke?' Hij haalde zijn schouders op. 'Het verbaast me eigenlijk dat Maxwell heeft verteld wat er is gebeurd.'

`Hoezo?' 'Ik ging ervan uit dat hij het huis mocht bewaken als dank voor een of andere stommiteit die hij had uitgehaald. Waarom zou-ie jullie vertellen dat wij hem een lesje hebben geleerd? Dat maakt zijn positie er niet beter op.'

Walling zuchtte. `Je snapt er niets van. Maxwell is de laatste tijd mis-schien een beetje over de rooie, maar hij, noch iemand anders van Tac-tische Inlichtingen, zit in het verdomhoekje. Het werk dat we doen, is te belangrijk om ons te laten afleiden door wat voor akkefietjes dan ook. Bovendien kan het hem niets schelen hoe anderen over hem denken. Wat hij wel belangrijk vindt, is ons te laten weten dat jij de boel in de war schopt.'

Hij besloot het over een andere boeg te gooien. `Mag ik je eens wat vragen? Weten je collega's iets van ons? Over ons verleden, bedoel ik.' Dat denk ik wel ja, zeker na Echo Park. Daar hebben we het nu niet over, oke? Ik heb belangrijker zaken aan mijn hoofd. Harry? Wat heb je toch? Er is genoeg cesium ontvreemd om een vliegveld lam te leggen en jij maakt je nergens zorgen over. Jij ziet alleen maar een moord. Ja, oke, er is iemand vermoord, maar daar gaat het in feite niet om. We hebben te maken met diefstal. Ze waren uit op het cesium en dat hebben ze gekregen ook. Het zou voor ons erg nuttig zijn om met die getuige van je te praten. Waar zit hij?'

`Op een veilige plek. Waar is Alicia Kent? Waar is de compagnon van haar man?'

`Die hebben we. Kleber wordt in het federale gebouw ondervraagd en Alicia Kent zit op Tactische Inlichtingen. Zodra we alles hebben, laten we haar gaan.'

'Ik denk niet dat je veel aan haar zult hebben. We hebben alles ge `Nee, dat zie je verkeerd. Ze is heel nuttig.'

Bosch keek haar verbaasd aan en zei: 'Hoezo? Ze zei dat ze hun gezicht niet eens had gezien.'

`Klopt, maar ze heeft wel een naam onthouden. Toen die twee kerels met elkaar spraken, heeft ze een naam opgevangen.'

`O? Vertel? Dat is nieuw.' Walling knikte. `Daarom moet jij die getuige van je vrijgeven. Wij hebben mensen die erin gespecialiseerd zijn om getuigen informatie te ontfutselen. Wij kunnen meer dan jij. Het is ons met haar gelukt, dus met die getuige van jou gaat het ook lukken.'

Bosch voelde dat hij rood aanliep. 'En welke naam heeft die meesterondervrager van jullie dan uit haar gekregen?'

Ze schudde haar hoofd. 'We doen niet aan koehandel, Harry. We heb-ben het hier over nationale veiligheid. Jij staat wat dat aangaat aan de zijlijn, oke? Of je die hoofdcommissaris van je nou wel of niet mensen laat bellen.'

Bosch begreep dat zijn onderhoud in de Donut Hole zinloos was geweest. Zelfs de hoofdcommissaris stond aan de zijlijn. Welke naam Alicia Kent ook had genoemd, het scorebord van de FBI was opgelicht als al het neon op Times Square bij elkaar.

'Ik ruil mijn getuige voor de naam die zij heeft genoemd.' `Waarom zou je? Je komt echt niet in de buurt van die figuur.' `Omdat ik wil weten om wie het gaat.'

Ze deed haar armen over elkaar en dacht na. Uiteindelijk keek ze hem aan en zei: eerst.'

Bosch weifelde en keek haar recht in de ogen. Een halfjaar geleden vertrouwde hij haar volledig, maar nu was alles anders. Hij wist niet of hij op haar kon rekenen.

`Hij zit bij mij thuis,' zei hij. 'Ik neem aan dat je nog weet waar dat is?'

Ze pakte haar mobiel uit haar jaszak en maakte aanstalten iemand te bellen.

`Wacht even, agent Walling. Nu de naam die Alicia Kent heeft genoemd, oke?'

`Het spijt me, Harry.' 'Ik dacht dat we een afspraak hadden.' `Nationale veiligheid, weet je nog? Dit is overmacht.' Ze begon een nummer in te toetsen. Bosch grinnikte. Hij had haar doorzien.

'Ik zei maar wat,' zei hij. 'Hij is niet bij mij thuis.' Ze klapte haar mobiel dicht en keek hem woedend aan. `Wat wil je nou?' zei ze. 'We hebben veertien uur achterstand op de figuren met het cesium. Besefje niet dat ze er al iets mee gedaan kunnen hebben? Misschien zit het al in een born of zo en is die al ergens.

`Geef me de naam en ik zeg je waar mijn getuige is.' `Goed dan.'

Ze duwde hem van zich af. Hij zag dat ze kwaad was dat hij haar had doorzien.

`Alicia Kent zei dat ze dacht de naam "Moby" gehoord te hebben. Ze heeft dat niet meteen gemeld omdat ze niet wist dat het een naam was.' `Goed. Wie is Moby?'

`Er is een Syrische terrorist genaamd Momar Azim Nassar. Men vermoedt dat hij in het land is. Vrienden en sympathisanten noemen hem Moby. We weten niet waarom, maar misschien dat hij op die zanger lijkt.'

`Op wie?' `Er is een popzanger die zich Moby noemt. Laat maar zitten. Van na jouw tijd.'

`Weet ze het heel zeker?' Ja. Ze heeft het ons zelf verteld. Goed, nu weet je alles. Waar zit die getuige van je?'

`Wacht even, oke? Je hebt vandaag al tegen me gelogen, dus eh...' Hij pakte zijn mobiel, raadpleegde zijn lijst met opgeslagen nummers, vond Kiz Rider en belde haar.

Kiz nam meteen op en had zijn naam blijkbaar op haar nummermelder zien staan. 'He, dag, Harry. Ik hoor dat je een druk baasje bent.' 'Heb je dat van je chef?'

Ik heb meerdere bronnen. Wat is er?' Terwijl hij sprak, keek hij Rachel recht aan. Hij zag haar steeds kwader kijken. 'Ik wil mijn voormalige partner om een gunst vragen. Zeul je nog steeds die laptop van je mee naar je werk?'

`Natuurlijk. Om wat voor gunst gaat het?' `Kun je het archief van de New York Times op dat ding krijgen?' `Momentje. Ik moet even online.'

Hij wachtte en zag dat hij een ander telefoontje had, maar hij nam niet op. Binnen een paar seconden hoorde hij Kiz' stem weer.

`Harry? Zeg het maar.' Bosch vroeg Walling de naam van de Syrier te herhalen. Hij op zijn beurt herhaalde die voor Kiz en wachtte.

Ja, ik zie een aantal artikelen,' zei ze. 'Het eerste... een jaar of acht geleden.'

`Kun je me vertellen wat de strekking is?' `Eh... Allemaal dingen over het Midden-Oosten. Ze verdenken hem ervan medeplichtig te zijn aan een paar ontvoeringen, aanslagen enzovoort. Volgens bronnen in de regering heeft hij banden met Al Qaida.' `Wat staat er in het recentste stuk?' `Even kijken... Een aanslag op een bus in Beiroet. Zestien doden. Dan hebben we het over 3 januari 2004. Dat is het laatste.'

`Geen bijnamen, geen alias?' `Nee... Nee, dat zie ik niet staan.' `Mooi. Bedankt, Kiz. Ik bel je nog.' `Harry? Wacht even. Ik wil je nog even zeggen dat je voorzichtig moet zijn, oke? Je hebt het hier wel over een heel ander type misdadiger dan je gewend bent.' `Oke, Kiz. Bedankt, he? Ik moet echt gaan.' Bosch hing op en keek Rachel aan. `Geen woord over of hij wel of niet in de vs is.' Ja, dat is omdat niemand het weet. Daarom was het zo opmerkelijk dat Alicia Kent die naam noemde.'

`Hoezo? Omdat zij iets heeft opgevangen, iets waarvan ze niet eens wist dat het een naam was, denken jullie dat die figuur in het land is?' Ze deed haar armen over elkaar en keek hem met groeiend ongeduld aan. Luister nou even, Harry. We weten dat hij in het land is. We heb-ben videobeelden van vorig jaar augustus waarop te zien is dat hij de haven hier in LA in ogenschouw neemt. We waren net te laat om hem in de kraag te vatten. We geloven dat hij met een andere man was, een Al Qaida-figuur genaamd Mohammed El-Fayed. Op de een of andere manier zijn ze het land binnengekomen. Je weet dat de grens zo lek als een mandje is. We weten niet wat ze van plan zijn.'

`Denken jullie dat zij dat cesium hebben?' `We weten het niet zeker, maar wat we wel weten, is dat die El-Fayed Turkse sigaretten zonder filter rookt en...,

`De as op de stortbak?' Ze knikte. Inderdaad. Ze kijken er nog naar, maar de kans dat het een Turkse sigaret is, is erg groot, ja.'

Bosch knikte. Hij begreep nu dat hij een paar domme zetten had gedaan en geen informatie had mogen achterhouden.

`Mijn getuige zit in het Mark Twain Hotel op Wilcox Avenue. Kamer driehonderddrie. Hij staat ingeschreven als Stephen King.'

`Enige vondst, hoor.' `En Rachel? Hij zei dat hij de schutter voor de trekker werd overge-haald "Allah" hoorde roepen.'

Ze keek hem bestraffend aan en pakte haar mobiel. Ze drukte op een toets. Toen er werd opgenomen gaf ze zonder haar naam te noemen de informatie door.

'Mark Twain Hotel, Wilcox Avenue. Kamer driehonderddrie. Ga 'm maar halen.'

Ze klapte haar mobiel dicht en keek Bosch aan. De bestraffende blik had plaatsgemaakt voor teleurstelling, misschien zelfs afkeer.

'Ik moet ervandoor,' zei ze. 'Als ik jou was, zou ik maar uit de buurt blijven van vliegvelden, de metro en winkelcentra, tot we dat cesium hebben gevonden.'

Ze draaide zich om en liep weg. Terwijl hij haar nakeek, ging zijn mobiel over. Hij hield zijn blik op haar gericht en nam op. Het was Joseph Felton, de lijkschouwer van de LAPD.

`Harry? Waar zit je? Ik probeer je de hele tijd te bellen.' `Wat heb je voor me, Joe?'

`We zijn in het Queen of Angels om een lijk op te halen. Een of ander bendelid dat gisteren in Hollywood is neergeschoten.'

`Nou?' Bosch begreep dat Felton hem niet voor niets belde. Er moest een reden zijn.

`We zijn dus in het ziekenhuis en ik ga even naar de kantine om een beker koffie te halen. Ik loop langs een tafeltje waar twee jongens van een ambulance zitten en hoor de ene tegen de andere zeggen dat de per-soon die ze even daarvoor bij de eerste hulp hebben afgeleverd, is gediagnosticeerd met ARS. Ik vraag me of of het iets te maken heeft met die man van afgelopen nacht, die op het uitkijkpunt, vooral omdat hij van die stralingsringen om had.'

`Joe, wat is ARS?' vroeg Bosch. `Acuut Radioactief Syndroom. Ik heb de jongens even aangeschoten. Ze zeiden dat de patient brandwonden had en steeds overgaf. Ze hebben hem naar de eerste hulp vervoerd en de behandelend arts zei dat het allemaal heel ernstig was. Die twee knapen zitten nu te wachten om getest te worden.'

Bosch liep Rachel achterna en vroeg: `Waar hebben ze die patient opgehaald?'

'Dat heb ik niet gevraagd, maar ik neem aan dat als ze hem naar dit ziekenhuis hebben vervoerd, dat het ergens in Hollywood was.' Bosch zette het op een drafje en zei: 'Joe? Ik moet ophangen. Kun je iemand van de bewaking daar vinden? Zorg dat die patient extra wordt bewaakt.'

Hij klapte zijn mobiel dicht en rende Rachel achterna.