Notitieboekje van kurassier Destouches

Ik zou niet kunnen zeggen wat me ertoe beweegt om mijn gedachten op schrift te stellen.

Voor wie deze bladzijden zal lezen.

Deze treurige novemberavond doet me denken aan mijn aankomst in Rambouillet dertien maanden geleden, toen ik nog niets vermoedde van wat me te wachten stond tijdens mijn genoeglijke verblijf hier. Ben ik dan veel veranderd in een jaar, ik geloof van wel...

...Want het kazerneleven heeft mij niet ondergedompeld in [?] (woede... met droefheid met een toestand van... neerslachtigheid) een toestand waaruit ik alleen te voorschijn zou komen vol helaas nooit uitvoerbare initiatieven, in plaats daarvan ben ik nu geheel gewend geraakt aan het treurige leven dat wij leiden en ben ik doordrongen van een melancholie, waarin ik mij beweeg als een vogel in de lucht, als een vis in het water.

Ook heb ik nooit blijk kunnen geven van enige kennis op welk gebied dan ook.

Deze aantekeningen, van een bleke bloedeloosheid, zoals men ziet, zijn strikt persoonlijk van aard en hebben uitsluitend tot doel de eerste, maar wellicht niet de laatste, werkelijk hachelijke episode in mijn leven te markeren, die ik heb doorgemaakt en die ik nu vermoedelijk achter de rug heb. Het toeval bepaalt hoe ik deze bladzijden vul. Ze zullen geschreven zijn en vervuld met een geestesgesteldheid, afhankelijk van uur en dag, want sinds mijn inlijving ben ik onderhevig aan heftige schommelingen naar lichaam en geest.

3 oktober-Aankomst-De wachtpost vol onderofficieren met een neerbuigende manier van doen. Gewichtig doende korporaals. Inlijving in het 4e Lt Le Moyne goeie kerel, Coujon [?] valse gemene hond-Baron de Lagrange [?] (goeie serieuze officier maar lichtelijk zenuwpatiënt lijdt aan aanvallen waarvan de oorzaken, denk ik, gezocht moeten worden in buitensporig alcoholgenot in zijn jonge jaren).

Onder leiding van deze grillige officiersstaf zet ik mijn eerste stappen in het militaire leven. En niet te vergeten Servat, een gedegradeerde korporaal... een valse bruut, bij wie een zuidelijke rapheid van tong en opschepperigheid hand in hand gaat met boerenslimheid en een vreemd soort egoïsme. Hij loopt over van vriendelijkheid en hoe vaak heb ik niet bij mijn eigen problemen de zijne genomen of die ik mij vanwege hem op de hals haal of die ik hem wil besparen. Van schulden tot diefstallen toe die ik niet wilde zien, dat alles doortrokken van een diep heimwee naar de vrijheid, een toestand die er weinig toe bijdroeg de militaire instructie te vergemakkelijken.

Die verschrikkelijke reveilles [angst] [dat] die vals vrolijke trompettonen die je geest vervulden met de bitterheid en de wrok die het groentje bekruipen bij weer een nieuwe dag.

Die gang naar de stallen in de ochtendnevel. Het klossen van klompen een sarabande stalcorvee in het halfdonker. Geen edeler bedrijf dan het krijgsbedrijf. Goed beschouwd bestaan de echte opofferingen in het leger misschien uit het leren omgaan met mest in het vale licht van een vuile stormlamp?... Tijdens de korporaalsopleiding gejend door een jonge opvliegende officier en het mikpunt van de sarcastische opmerkingen van een stomme onderofficier omdat ik een ingeboren angst voor paarden had had ik het al snel gezien en begon ik serieus desertie te overwegen, de enige mogelijkheid om te ontkomen aan deze lijdensweg. Soms heb ik het roskammen gelaten voor wat het was en heb ik helemaal alleen op bed, ten prooi aan een onmetelijke wanhoop, ondanks mijn zeventien jaar gejankt als een meisje bij haar eerste communie. Toen heb ik gemerkt dat ik leeg was dat wat ik voor energie hield mijn grote bek was dat er diep in mezelf helemaal niets was ik was geen vent te lang heb ik geloofd van wel zoals misschien velen van mijn leeftijd en misschien ook velen die nog ouder zijn dat geloven en in dezelfde omstandigheden zouden voelen dat hun hart op drift raakte als een fles die meespoelt op de golven de beledigingen en de overtuiging dat het nooit zal ophouden daaronder heb ik evenveel geleden als onder mijn gebrek aan mannelijkheid en het besef daarvan. Ik merkte dat de grote woorden waarvan ik een maand eerder de mond vol had gehad niets dan bluf waren en dat als puntje bij paaltje kwam ik maar een ontwortelde stumper was die de helft van zijn vermogens kwijt was en die welke hem nog restten alleen gebruikte om de nietigheid van die energie vast te stellen. Ik heb vanuit die bodemloze leegte mijzelf en mijn innerlijk kunnen bestuderen dat je slechts helemaal kunt peilen geloof ik als het in heftige beroering is geweest. Net zoals je bij grote rampen mannen uit de hoogste kringen vrouwen ziet vertrappen en zich verlagen als de smerigste landloper. Zo ook heeft mijn ziel zich plotseling [?] illusie, van het stoïcisme ontdaan waarmee ik haar bekleed waande om me alleen nog maar te verzetten tegen (haar arme [?] in de strijd met de droeve werkelijkheid waarvoor ik) [?]...

Wat ter wereld is triester dan een kazerne op een zondagmiddag in december? En toch heb ik moeite me van deze triestheid die me in een diepe melancholie dompelt los te maken. Ik heb het gevoel dat ik vanbinnen minder hard ben en dat ik alleen in zulke omstandigheden mezelf kan zien zoals ik ben. Pure poëzie! Ik geloof van niet alleen heb ik diep in mij een grote treurigheid en als ik niet de moed heb haar te verdrijven neemt zij gauw zulke proporties aan dat binnen de kortste keren al mijn ellende door deze intense melancholie overspoeld wordt en zich ermee vermengt om mij vanbinnen te martelen.

Ik ben hypergevoelig 't is erg gecompliceerd bij mij het geringste gebrek aan tact of fijngevoeligheid ergert me en daar lijd ik onder want diep in mijn hart ben ik eigenlijk heel trots het beangstigt me ik wil domineren niet door middel van kunstmatige macht als militair overwicht maar ik wil later of zo spoedig mogelijk een compleet mens zijn, zal ik dat ooit worden zal ik ooit over het fortuin beschikken dat nodig is om de vrijheid te verwerven die je in staat stelt je te ontwikkelen. Ik wil op eigen kracht een vermogende positie verwerven zodat ik al mijn fantasieën kan uitleven(Helaas) zal ik voor altijd vrij en alleen zijn omdat ik een te gecompliceerd innerlijk heb om een vrouw te vinden van wie ik lang achtereen kan houden. Ik weet het niet. Vóór alles wil ik leven een leven gevuld met gebeurtenissen die de voorzienigheid naar ik hoop op mijn pad zal plaatsen en niet eindigen zoals zoveel anderen die een lange grauwe weg hebben gekozen in een wereld en in een leven waarvan zij niet de kronkelige paden kennen die je in staat stellen je oordeel te vormen als ik grote crises doormaak die het leven misschien voor mij in petto heeft dan zal ik minder ongelukkig zijn dan een ander want ik wil alles weten en kennen kortom ik ben hoogmoedig is dat fout van me ik geloof het niet het kan me bittere teleurstellingen bezorgen of misschien Succes.